ς

α
ι έρω
ν α
ί
ε
όλα

Μι Ρε Λα
στιχάκια & ποιήματα
 Με λένε Νικολέττα Τσικώτη.

Το καλλιτεχνικό μου όνομα

το έφτιαξα με τρεις νότες:
Μι Ρε Λα

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη,

σπούδασα Αρχιτεκτονική
στο Πολυτεχνείο του Μονάχου
και έκανα Μεταπτυχιακές Σπουδές
στην Ιστορία της Τέχνης
στη Θεσσαλονίκη.

Γράφω τραγούδια,
στιχάκια, ποιήματα

Νικολέττα Τσικώτη
Κερκύρας 4-6, 55 133 Θεσσαλονίκη
Τηλ.: 2310 426151 & 6944 261355
e-mail: mirelaemail@yahoo.gr

 Όλα είναι έρωτας...
Έρωτας είναι, του Αυγούστου κάποια Κυριακή
μέσα στο Αιγαίο, απ’ το μελτέμι το φιλί…
Έρωτας είναι...
με ουράνια τόξα και βροχή
εδώ και μήνες
ζω τη ζωή μου απ’ την αρχή
εσύ φοβάσαι
έστω να το παραδεχτείς
μα βλέπω είσαι
έτοιμος να παραδοθείς

Όλα είναι έρωτας

κι όταν δεν μου μιλάς
έρωτα στάζει κι η σιωπή
φταίει ο έρωτας
μα όταν δεν απαντάς
μιλάει στο βλέμμα σου η ψυχή

Έρωτας είναι
μεγάλα λόγια δε ζητάει
εδώ και μήνες
μέσα απ’ τα μάτια σου μιλάει
λάμπεις σαν ήλιος
κάθε φορά που με κρατάς
δηλώνεις φίλος
αλλά το νιώθω μ’αγαπάς


 Βρέχει άντρες
Έφυγε ο Κρόνος απ’ το αστέρι μου ευτυχώς
και τα τηλέφωνα χτυπάνε συνεχώς
Όλα τα αγόρια που φοβούνται να ναι μόνα
ζητάνε δίπλα μου αγκαλιά για το χειμώνα.

Βρέχει άντρες καταιγίδα

στου Γενάρη τη μαυρίλα
κατακόκκινα, καινούργια με παθιάζουνε φιλιά.

Βρέχει άντρες, πάθος βρέχει

ο χειμώνας δεν αντέχει
γκρίζα διάθεση κι ομίχλη
δίχως μια ζεστή αγκαλιά.

Απλά αφήνομαι να βρέχομαι μαζί τους

Να με ανάβει όλο φλόγα η βροχή τους.

Το καλοκαίρι είχαν όλοι τους χαθεί

αλλά τους μάζεψε του Νοέμβρη η βροχή
λες και φοβούνται μήπως λιώσει η καρδιά τους
θέλουν συνέχεια τη σκέψη μου κοντά τους.


 Μαύρα μεσάνυχτα
Μαύρα μεσάνυχτα, ψυχή μου
σε αγώνα άνισο
βαθύ σκοτάδι, αφού τ ’αστέρια απεργούν
αρνούνται απόψε πάνω σου να εμφανιστούν
πάει το μαύρο τέτοιες ώρες ασορτί
με τη διάθεση σε χρώμα μολυβί.

Όλες οι απορίες περιμένουν

κάνουν υποθέσεις, με ρωτούν
μόνο έναν καφέ γι «αντίο» θέλουν
με μια γλύκα ν’ αποχωριστούν.

Ζήτησα μόνο μια κουβέντα, ένα «χάρηκα»

ένα φτηνό, απλό χαπάκι χρυσωμένο.

Η νύχτα απόψε δείχνει συμπαράσταση

παίρνει κομμάτι από την πίκρα, το φοράει
περνάει η ώρα, ξεδιπλώνει την κατάθλιψη
κι η ομίχλη της Θεσσαλονίκης με ρουφάει.


 Αγάπες για σκοτάδι
Είναι κάτι αγάπες μόνο για σκοτάδι
για μεγάλες νύχτες και βαθιά σιωπή
δε χωρούν σε λόγια, δεν αντέχουν φώτα
κι όταν βγαίνει ο ήλιος λιώνουν στη ντροπή.

Έρωτας με φόβο
κίνδυνος μη μάθουν
κίνδυνος μη ξέρουν
μήπως εκτεθώ.
Έρωτας που κλέβω
όσα ζούμε όμως
λες και συμπυκνώνω
σ’ ένα μας λεπτό.

Η αγάπη χωράει σε στιγμές

σε μεγάλες κρυμμένες σιωπές
κι όσο μένει κρυφή δυναμώνει
πυρκαγιά ξαφνική και φουντώνει.

Είναι κάτι αγάπες, μυστικά που αντέχουν

δυό κρυμμένα χάδια, δυό φιλιά κλεφτά
ούτε βαθιές ρίζες, ούτε χρόνο έχουν
της καρδιάς η ώρα θα χτυπάει κρυφά.


 Ο κύκλος κλείνει
Ο κύκλος κλείνει μα νιώθω γαλήνη
Ουράνιο τόξο μετά τη μπόρα
Σα να το ξέρω
Νιώθω, το βλέπω
Δε θέλω λόγια
Τέλειωσαν όλα

Τέλος καλό
Όλα καλά
Θα σε ξεχάσω ειρηνικά
Φύγαν οι εντάσεις
που ήταν πόνοι στο κορμί μου
Τέλος καλό
Για μας τους δυό
Ο κύκλος που ήταν ανοιχτός
Κλείνει για πάντα την τροχιά του στη ζωή μου

Ο κύκλος σβήνει μεσ’ την ομίχλη

Και του φθινόπωρου τα γκρίζα
Μυρίζω τέλος, κι εγώ το θέλω
Τα πέρασα όλα, όλα τα είδα


Σ’ αγαπάω, Ζωή μου
Μόνη γυρίζω, θέλω κι ελπίζω
πως κάτι θ’ αλλάξει
ψάχνω γαλάζιο, να βρω κουράγιο
Ζωή, όπως με έχεις διδάξει

Νιώθω να φεύγεις, να μου ξεφεύγεις

στα δύσκολα επάνω
είν’ η ουσία στη δοκιμασία
σημαία ελπίδα σε κάνω

Σ’ αγαπάω, Ζωή μου κι ας έχει ανηφόρα

την ελπίδα σημαία μου κάνω
τα καράβια μου καίω για να πάρω φόρα
απ’ το μηδέν έχει μόνο πιο πάνω

Σ’ αγαπάω, Ζωή μου και παίρνω φόρα

ό,τι πίστεψα θέλω να ζήσω
την ελπίδα κρατάω για την ανηφόρα
σ’ αγαπάω και δεν κάνω πίσω

Ό,τι ξόφλησα και με χαράζει

αντοχές στις ψυχές δοκιμάζει

Μόνη μου πάω, ήλιο ζητάω

γλυκά να χαράξει
ψάχνω γαλάζιο, βάφω κουράγιο
Ζωή μου, μ’ έχεις διδάξει


 Δεύτερο βιολί
Δεύτερο βιολί σε παλιάτσων ορχήστρα
δίχως δοξάρι, παρασκήνιο σκοτεινό,
τα φώτα συμφωνήθηκε να σβήνουνε πρίν βγώ
πατάω στις μύτες, ψιθυρίζω, δεν ρωτώ
δεύτερος ρόλος, στη σκιά
και πάντα προσκυνώντας

Ψεύτικα μου χαμογελούν οι άλλοι θεατρίνοι

και πίσω μου κατηγορούν
την μελωδία που με πόνο ερμηνεύω
εκείνοι δίνουν τον ρυθμό, πειθήνια χορεύω
υποταγμένη, κουβαλώντας την ευθύνη


 Δέκα ζωές
Σε λίγες μέρες ζήσαμε δέκα ζωές
συμπυκνωμένες σε πολύτιμες στιγμές
ρολόγια δεν μετρούν για μας του έρωτα το χρόνο
αυτός με χτύπους της καρδιάς μετριέται μόνο

Δέκα ζωές μόνο χωράνε αυτό που ζούμε

δύο ψυχές έξω απ’ το χρόνο και τα όρια
δύο καρδιές που δεν χρειάζονται τα λόγια
δέκα ζωές περίμενα για να βρεθούμε

Όταν σε είδα ήταν η ώρα ανοιχτή

μεσ’ την ψυχή του κόσμου γράφτηκε η ευχή
που χρόνια έκανα για να σε συναντήσω
για δυο καρδιές συντονισμένες σ’ ένα χτύπο

10
 Τελευταία νύχτα
Αυτή η νύχτα είναι αγκάθινο στεφάνι
που μου καρφώνει η προδοσία στην καρδιά
μοιάζει να το ’βαλε σκοπό να με ξεκάνει
να με τελειώσει με μια ατσάλινη γροθιά
Η λερωμένη σου αγάπη με βρωμίζει
σταματημένη μου ζωή μην ξεκινάς
ξεχείλισε η καρδιά, σκοτάδι πλημμυρίζει
σώμα μου έγινε ο πόνος και βραχνάς
Μα κι αν πεθάνω απόψε
χαλάλι σου θα πω
νύχτα το νήμα κόψε
βαρέθηκα να ζω
Τόσο καιρό μακριά σου
μου τέλειωσε η ψυχή
δε λέω ούτε τ’ όνομά σου
δεν φτάνει η αντοχή
Χαλάλι σου, μου ’βγαλες την ψυχή
Αυτή τη νύχτα την ντραπήκανε τ’ αστέρια
μαύρο την έντυσαν σκοτάδι να κρυφτώ
η προδοσία σου γροθιά με μόνη έννοια
στην Κόλαση η φωτιά ν’ ανάβει να καώ
Αυτή τη νύχτα δεν την δείχνουν τα ρολόγια
φόρτωσε απόγνωση και ντύθηκε σκιές
μεγάλη πέφτει η μοναξιά, χτυπάει υπόγεια
χόρτασα πόνο πια δεν έχω αντοχές

11
 Βγάλε τα ρούχα σου
Αυτό που νιώθω δεν χωράει στη λογική
ανάβει πάλι όλα τα φώτα στη ζωή μου
λιώνω απόψε στο αναμμένο σου κορμί
καινούργιε μου έρωτα,
είσαι ο πόθος κι η ευχή μου

Βγάλε τα ρούχα σου και πάρε με αγκαλιά

αγκαλιασμένοι το ίδιο όνειρο να δούμε
ζούμε το θαύμα αυτή, την πρώτη μας βραδιά
κι έλα γυμνοί ο ένας τον άλλο να ντυθούμε

Δε βρίσκω λόγια όπως νιώθω να εκφραστώ

όλα μου φαίνονται κοινά, χιλιοειπωμένα
έλα κοντά μου στο άγγιγμά σου ν’ αφεθώ
ντύσου με εσύ κι άσε με να ντυθώ εσένα

12
 Κατάντησε το αύριο
πάλι στο χθες να μοιάζει
Η μοναξιά φοράει βέρα αδιαφορίας
και την ψυχή μου αφιερώνει στη σιωπή
το βλέμμα ανέκφραστο γλιστράει πέρα από μένα
είναι η ζωή μου πια ερμητικά κλειστή

Κατάντησε το αύριο πάλι στο χθες να μοιάζει

σε σκυθρωπά χαμόγελα η ελπίδα μου βουλιάζει

Οι μέρες άχρωμες με βρίσκουν και μ’ αφήνουν

αυτά που θα’ ρθουνε τα ξέρω πριν να φτάσουν
χάπια σε ύπνους χημικούς με παρασύρουν
το νεκρωμένο μου μυαλό να διασκεδάσουν

Κατάντησε το αύριο πάλι στο χθες να μοιάζει

η παγωμένη μοναξιά μισή ζωή μου αρπάζει

13
 Πυροτέχνημα
Οι αγάπες που ανάβουν
λάμπουν μια στιγμή και σβήνουν
στην καρδιά μου αφήνουν
μόνο ένα κενό
Σε κομήτες που μαγεύουν,
λάμπουν μια στιγμή και σβήνουν,
δεν αφήνομαι, δεν θέλω
να ξοδεύω τη ζωή μου

Ήσουν πυροτέχνημα
λάμψη όλο χρώματα
σαν κομήτης πέρασες από τη ζωή μου
Ήσουν πυροτέχνημα
στην αρχή μ’ εντυπωσίασες
όμως δεν πλησίασες
καθόλου την ψυχή μου

Οι καρδιές που δεν θυμούνται

ή δεν ξέρουν ν’ αγαπήσουν
στην ψυχή θ’ αφήσουν
μόνο μια σιωπή
Ψάχνω έρωτα σαν ήλιο
να φωτίζει, να ζεσταίνει
να μου δίνει και να παίρνει
ό,τι θέλω στη ζωή μου

14
 Αντίο, φιλιά
και καλή τύχη
Αυτά που ζήσαμε ήταν λίγες στιγμές
μην τις εμπιστευτείς
πίσω αφήσαμε ελπίδες πρόσκαιρες
σ’ αυτές μη στηριχτείς

Αν δεν με χώρεσε η αλήθεια της ζωής σου

μη με κατηγορείς
στο νήμα που έδεσες για λίγο την ψυχή σου
πρόσεξε μην κοπείς

Αντίο, φιλιά και καλή τύχη

ευχές μου τα όνειρά σου
ό,τι ζητάς, εύχομαι να πετύχει
κι ας είμαι μακριά σου
κι αν καμμιά φορά βρεθούμε
φιλαράκια θα τη δούμε απ’ τα παλιά

Μη με λες αίνιγμα που αγάπη δεν το λύνει

ίσως να μ’ αδικείς
εγώ αν σε πόνεσα,
η ζωή θα σ’ απαλύνει, αν την εμπιστευτείς

15
 Κάνε το θαύμα σου
Άνοιξα την πόρτα για να φύγεις
αφού έλειπες καιρό έτσι κι αλλιώς
ένα πουκάμισο αδειανό ήσουν κοντά μου
στην παρουσία η απουσία συνεχώς

Κάνε το θαύμα σου ζωή να προχωρήσω

δώσ’ μου το χρόνο σου γιατρό να επιζήσω
κάνε το θαύμα σου καρδιά να προσπεράσω
και με το επόμενο το θαύμα να ξεχάσω

Άνοιξα το δρόμο να ξεχάσεις

γιατί θυμόσουν από οίκτο μοναχά
αφού με απάτησε του έρωτα η αλήθεια
κι έξω απ’ τα όνειρα κοιμάμαι τώρα πιά

16
 Για να σε ξεχάσω
Περνάει ο χρόνος κι απαλύνει ο θυμός
ξεχνάω τα δάκρυα, το κενό, την ερημιά μου
όλες τις νύχτες που κοιμόσουν μακριά μου
κι η μοναξιά πικρό φιλί στην αγκαλιά μου

Για να σε ξεχάσω πρέπει να θυμάμαι

πόσο έχει πονέσει αυτός ο χωρισμός
μοναξιά μου αντέχω, πια δε σε φοβάμαι
μέσα από τον πόνο νιώθω δυνατός

Αυτή η αγάπη ζει ακόμα στην καρδιά

θέλει να σβήσει όλα τα χρόνια τα πικρά
ιδανικεύει κάποιες όμορφες στιγμές
κι οι αναμνήσεις απαλύνουν τις ρωγμές

17
 Σ’ έκανα δάκρυα
Έρχονται μέρες που με πιάνει απελπισία
την πονεμένη μου καρδιά πού να χωρέσω;
Βουτάω στα δάκρυα το τίποτα ν’ αντέξω
πόνος αναίτιος, άκαιρη ευαισθησία

Σ’ έκανα δάκρυα, δες, σε κλαίω ακόμα

μέρες ανύποπτες ακούν το ξέσπασμά μου
βρέχονται δίχως αφορμή απ’ τα κλάματά μου
μα εγώ στο τέλος τους μένω ξερή σα χώμα

Αυτές οι μέρες θέλω μόνο να περνάνε

μ’ ένα κουμπί, όπως μια βιντεοταινία
μέρες ανύποπτες για όσα με πονάνε
δάκρυα στάζω συνεχώς για μια απουσία

18
 Τη ζωή μου κυνηγάω
Πυροτέχνημα ανάβει
η ζωή μου τα βράδια στα μπαρ
δοκιμάζει αντοχές η ψυχή μου ζητάει αγκαλιά
Σπάω πρότυπα, τύπους κι όρια
ψάχνω τα εύκολα, όμως είναι φαύλος κύκλος
και στο τίποτα με πάει

Τη ζωή μου κυνηγάω

τις βραδιές που ξενυχτάω
να της δώσω αυτό που αναζητάει
αλλά ανάποδα μετράω
φτάνω εκεί που ξεκινάω
κι η ίδια μου η ζωή με προσπερνάει

Σπαταλάω ατέλειωτες ώρες,

δεν ξέρω πού πάω
έχω χάσει επαφή με το χρόνο,
τη νύχτα σκορπάω
Σπάω τα πρότυπα, τα στερεότυπα
θέλω ανώδυνα, όμως είναι φαύλος κύκλος
και στο τίποτα με πάει

19
 Mοναξιά
Η μοναξιά βγαίνει τα βράδια,
ντυμένη ρούχα αστραφτερά
συχνάζει σε γνωστά μπαράκια,
ζητάει παρέα κι αγκαλιά

Μεσ’ τον καπνό και τα τσιγάρα

και σε τραγούδια ερωτικά
η μοναξιά ψάχνει δυο λόγια
κι ας ξέρει ότι είναι ψεύτικα

Νιώθει το ψέμα, αλλά τ’ ακούει,

έστω σαν ήχο στη σιωπή
σπρώχνει τη νύχτα να τελειώσει
με το ποτό να ξεχαστεί

Η μοναξιά γυρνάει τα βράδια

με ύφος άνετο, μπλαζέ
κρύβει στους τύπους την ουσία,
μιλάει με ατάκες τυπικές

Φοβάται μήπως καταλάβουν

πόσο της λείπει η συντροφιά
με μάσκα την αξιοπρέπεια
κρύβεται απ’ τα αληθινά

20
Σύντομες μέρες του χειμώνα
Αγαπάω τις μέρες του χειμώνα
γιατί πάντα γρήγορα περνάνε
σύντομες και γκρίζες μεσ’ τη νύχτα
απ’ το απομεσήμερο βουτάνε

Σύντομη μέρα του χειμώνα

είν’ η ζωή μου εδώ και χρόνια
ασπρόμαυρη και δακρυσμένη
από σκοτάδια κυκλωμένη

Σύντομη μέρα του χειμώνα

μ’ ένα ψιλόβροχο όλο γκρίζο
το μόνο που εύχομαι κι ελπίζω
να ’ρθει άνοιξη ν’ αλλάξουν όλα

Αγαπάω τις μέρες του χειμώνα

γιατί πάντα γρήγορα τελειώνουν
κι όσα πονούν ή με θυμώνουν
στα όνειρα μ’ ελπίδες αραιώνουν

21
Ο πειρασμός έρχεται νύχτα
Ο πειρασμός έρχεται νύχτα
θέλει τσιγάρο και ποτό
ζητάει φωτιά, κοιτάει στα μάτια
πυρετός που ανεβαίνει

Ο πειρασμός χτυπάει πάθος

και προτιμάει ώρες μικρές
στα δυο τον πόθο να μοιράσει
φλόγα ανάβει στο κορμί μου

Τρέμω στ’ άγγιγμά σου

μεσ’ την αγκαλιά σου
σαν τον υδράργυρο ανεβαίνει
ο πυρετός που με τρελλαίνει

Τρέμω στ’ άγγιγμά σου

λιώνω στα φιλιά σου
έλα να πιείς, κερνάω πόθο
πειρασμέ μου, να σε νιώθω

Ξεχνάω τις ώρες, ξεχνάω τις νύχτες

έλα τη φλόγα σου να πιω

Ο πειρασμός έρχεται νύχτα

κρατάει πάντα μυστικά
ψάχνω σκοτάδι να τον κρύψω
το κορμί μου να του ανοίξω

22
 Γερνάει ο χρόνος;
Ο χρόνος δεν γερνάει
γερνούν τα όνειρα νωρίς που τ’ απαρνήθηκες
οι ετοιμόρροπες αξίες που στηρίχτηκες
είπες “Ιθάκη”, μα δεν πήγες πουθενά

Γερνά η ρουτίνα, σιγουριά σου που τη φόρεσες

σε κούφιες μέρες τα σκιρτήματά σου χώρεσες
του νού τ’ απέραντο κατάντησες θηλειά

Γερνούν οι ώρες που περνάς συμβατικά

με νεκρωμένες συνταγές χωρίς ελπίδα
τα σκουριασμένα παιδικά σου ιδανικά
στα μάτια ανάμεσα σου χάραξαν ρυτίδα

Γερνούν οι χίμαιρες που φόβισε η ορμή τους

Θηλειά έχει γίνει στο λαιμό σου η θύμησή τους
όσες δεν τόλμησες ποτέ σου επαναστάσεις
κι απ’ το τυχαίο που κρατούσες αποστάσεις

Ο χρόνος δεν γερνάει...

γερνούν χαρές που αναπολείς στα σκοτεινά
και φοβισμένα οχυρώνεσαι ξανά
σε ξεφτισμένα μονοπάτια στεγανά

23
 Λάθος άνθρωπος
Τώρα τι ζητάς
για ποια αγάπη μου μιλάς
εγώ διασκέδασα την ώρα μου μαζί σου

Βραδινές στιγμές
που δίνει η βότκα συμβουλές
μη τις μετράς σαν την αγάπη της ζωής σου

Λάθος άνθρωπο ζητάς

να σε απογειώσει
με ζητήματα καρδιάς εγώ έχω τελειώσει

Λάθος δρόμο περπατάς

για να βρεις τη ζωή μου
σ’ ακατάλληλη στιγμή, ζητάς να ’ρθεις μαζί μου

Τώρα τι μου λες

μην ψάχνεις τύψεις κι ενοχές
στη μοναξιά μου μια βραδιά μόνο χωρούσες

Μη ζητάς ψυχή
το τέλος ήταν όχι η αρχή
δεν είμαι εγώ η καινούργια αγάπη που ζητούσες

24
 Δυό μοναξιές
με βέρα στο δεξί
Εύκολη η ελπίδα όταν σ’ έχω αγκαλιά
με δυό φιλιά πετάει τ’ όνειρο ψηλά
μα οι άλλοι μικρόψυχα και υποκριτικά
πατάνε φρένο και μας κόβουν τα φτερά

Δυό μοναξιές με βέρα στο δεξί

εγώ κι εσύ
σε κύκλους πια κλεισμένους
μισή ζωή κι η ελπίδα μας μισή
μας έχει ο πόνος αμαρτίες χρεωμένους

Γίνε η ανάσα μου στο αίμα σου να μπω

το χτυποκάρδι που μου φράζει το λαιμό
κρύβεται ο έρωτας μέσα στην ενοχή
ψάχνει στιγμές κρυφές να μείνουμε μαζί

25
Η νύχτα είναι η αφορμή
Όταν η νύχτα γίνει η αφορμή
κρυφό δικαίωμα ζητάει το κορμί
γλυκά να λιώσει για ένοχες στιγμές
δίχτυα να απλώσει σε χαρές αμαρτωλές

Πάθος τραγούδι, στίχο αμαρτωλό

να ’ρθει ένας διάβολος να πει τι είναι καλό
Ένοχο πάθος, λάθος μου κρυφό
μόνο τη νύχτα σου φωνάζω: “σ’ αγαπώ”

Νύχτα φωνάζω: “Σ’ αγαπάω”

νύχτα σου λέω: “Σε θέλω”
όσα στερήθηκα ζητάω
και το πρωί ας φταίω

Άσε τη νύχτα να είναι η αφορμή

για ν’ αμαρτήσεις και να στάζεις ηδονή
να είναι παγίδα για έρωτα τρελό
που σε παιδεύει και σου παίρνει το μυαλό

Νύχτα-θεά μου πάλι προσκυνώ

σε φώτα κόκκινα αόρατη περνώ
βουλιάζω, λιώνω, καίγομαι γλυκά
σε λάγνα ψέματα βελούδινα, κρυφά

26
 Μοιραία σχέση
Ο αγαπημένος σου καιρός ήταν βροχή
η αγαπημένη μου εποχή το καλοκαίρι
το ’βλεπα ήμασταν διαφορετικοί
το ’χα καταλάβει απ’ την αρχή

Ήθελα φώτα, εσύ ήθελες σκιά

έσβηνες πάντα την ελπίδα απ’ την καρδιά μου
ήθελες γκρίζο, προτιμούσα χρυσαφιά
απορώ πώς γίναμε αγκαλιά

Μοιραία σχέση εμείς οι δυό,

σε αντιθέσεις μπερδεμένοι
μοιραία έλξη στην αρχή,
στο τέλος και οι δυό χαμένοι
τ’ αντίθετα έλκονται συχνά,
αλλά ποτέ τους δεν ταιριάζουν
κι αν προσπαθείς ειλικρινά,
οι χαρακτήρες δεν αλλάζουν

Ήμουνα φως και το σκοτάδι ήσουν εσύ

κρατούσες πάντα μυστικά καλά κρυμμένα
εγώ συναίσθημα, εσύ η λογική
απορώ πώς μείναμε μαζί

Ήμουνα πάντοτε βιβλίο ανοιχτό

ήταν λεπίδα το ατσάλι της ματιάς σου
για κάθε γέλιο έπρεπε ν’ απολογηθώ
πώς ήμουν μαζί σου απορώ

27
Οι αγάπες έρχονται για πάντα
Οι αγάπες έρχονται για πάντα
λένε γλυκά, μεγάλα λόγια
λόγια - υποσχέσεις που είναι άδεια
και σβήνουν με τα πρώτα εμπόδια

Λόγια μεγάλα, όλο σχέδια και πλάνα

για μια ζωή, για έναν έρωτα μεγάλο
υπόσχονται εύκολα, υπόσχονται “για πάντα”
στο τέλος πρέπει απ’ την καρδιά μου να τις βγάλω

Οι αγάπες έρχονται για πάντα

αλλά κρατάνε πάντα λίγο
βαρέθηκα να τις πιστεύω
και την καρδιά να τους ανοίγω

28
 Μάγισσα ζωή
Έκλεψε η θάλασσα απ’ τ’ ουρανού το χρώμα
φιλάει τους βράχους και μου φτιάχνει μια αγκαλιά
ψάχνω ένα βότσαλο να βρω με τ’ αρχικά σου
να σου θυμίζει αυτή την άγρια ακρογιαλιά

Μάγισσα ζωή,
έστειλες χάδι από κύμα ζαφειρένιο στην καρδιά μου
κι ό,τι έβλεπα γκρι
βάφτηκε χρώματα χρυσού καλοκαιριού
έγινε αφορμή ο ήλιος, η θάλασσα
κι η αρμύρα απ’ τα φιλιά του
μάγισσα ζωή
το καλοκαίρι μου χωράς σε μια στιγμή

Είπα στα κύματα να’ ρθουν να σε τυλίξουν

να σε χαϊδέψουν όπως έκανα κι εγώ
απ’ τη φωτιά της αγκαλιάς μας να σε σβήσουν
δροσιά απ’ τη φλόγα των χειλιών σου για να πιω

29
Του Αιγαίου το “σ’ αγαπώ”
Ένα καινούργιο σμαραγδένιο “σ’ αγαπώ”
έγραψε η θάλασσα με καλοκαίρι φόντο
καλά το κρύβω σ’ ένα βλέμμα ερωτικό
και το τραγούδι μου έχει κύμα για σεκόντο

Το λέω στο γλάρο να το μάθουν στο νησί

ενώ κοιμάσαι και την άμμο έχεις για στρώμα
ένα κομμάτι καλοκαίρι είσαι κι εσύ
μα του Αιγαίου το “σ’ αγαπώ” στο κρύβω ακόμα

Γαλάζιο βάζει ο ουρανός να τυλιχτώ

καλαμωτές γλυκιά σκιά για να ξαπλώσω
όλο το Αιγαίο τραγουδάει: “σ’αγαπώ”
και ψάχνω νότες να χωρέσει να στο δώσω

30
 Προσπαθείς...
Προσπαθείς να ξαναρχίσεις τη ζωή σου
μα οι άλλες αγάπες σου θυμίζουν φυλακές
οι αναμνήσεις στο λαιμό σου είναι θηλειές
κι απλά προσθέτεις σίδερα στη φυλακή σου

Ψάχνεις μύθους σ’ ακατοίκητες ματιές

χτίζεις όνειρα για εκείνες που μου μοιάζουν
άδειες κι απρόσωπες καρδιές σε αγκαλιάζουν
και νιώθεις μόνος σε χιλιάδες αγκαλιές

Προσπαθείς να ξαναρχίσεις τη ζωή σου

μέσα απ’ αγάπες δανεικές της μιας βραδυάς
μα όσο εγώ κρατάω το μέρος της καρδιάς
θα ξεγελάς με ξένο πόθο το κορμί σου

31
 Το σ’ αγαπώ
στη ζωή τ’ αφιέρωσα
Ο έρωτάς σου θύμιζε χειμώνα
συννέφιαζες και μου ’φερνες βροχή
μα εγώ που ψάχνω μια άνοιξη σε όλα
σου ξέφυγα κι ας μένω μοναχή

Το σ’ αγαπώ στη ζωή τ’ αφιέρωσα

άνοιξα πάλι
άνοιξη σ’ αγαπάω
Ευχαριστώ τα γνωστά μου και τ’ άγνωστα
που είμαι καλά
που είμαι εδώ και γελάω

Έρωτας που δεν έχει καλοκαίρι

λιώνει σα χιόνι στου ήλιου το φιλί
γυρίζω πίσω όσα μου ’χεις στείλει βέλη
την πόρτα ανοίγω και αρχίζω απ’ την αρχή

32
 Μετακόμιση
Όλο το σπίτι μαζεμένο
φεύγει, φεύγεις μαζί κι εσύ
δεν έχει η αγάπη δεδομένο
φεύγει γιατί ένιωσε μισή
Νιώθω μικρή, μόνη και λίγη,
θέλω στις κούτες να κρυφτώ
ένα χαρτόνι με τυλίγει,
μαζί σου να μεταφερθώ
Σα θάνατος ο χωρισμός,
σε αμπαλάζ μεταφοράς
ο έρωτας έμεινε γυμνός,
τους άδειους τοίχους του κρατάς

Κουτιά παντού
εικοσιέξη μήνες μέσα σε χαρτόνια
Στιγμές παντού
μετακομίζουν της αγάπης μας τα χρόνια
Κουτιά παντού
η αγάπη μας σε χωρισμού συσκευασία
Θα πας αλλού
1000 χιλιόμετρα μετράει η δοκιμασία

Γρήγορα τα δύσκολα ήρθαν

κράτησαν λίγο τα καλά
οι ερωτήσεις μας δε βρήκαν
τις απαντήσεις τους σωστά
Άδειασε η αγάπη και χωράει
σ’ ένα μεγάλο φορτηγό
πόσο εύκολα χάλασαν όλα
μετακομίζει ό,τι αγαπώ

33
 Περίμενε
Περίμενε... αυτό που νιώθεις
μη μου το χαρακτηρίσεις
μην τον πεις έρωτα τον ενθουσιασμό
σε κάθε αρχή μιλάνε πρώτα οι αισθήσεις
γελάει το σώμα την ψυχή με ψευδαισθήσεις
γι αυτό περίμενε...

Αν είν’ αγάπη, άσ’ την να κατασταλάξει

μην τον πείς έρωτα τον ενθουσιασμό
άσε να δείξει κάθε μέρα με την πράξη
κι αν είναι πάθος άφησέ το να χαθεί
πυροτεχνήματα τα έχω βαρεθεί

Περίμενε... γερά κρατήσου

απ’ τον ενθουσιασμό σου
κι όταν λυθεί αυτός ο κόμπος στο λαιμό σου
τα λέμε πάλι… αν είναι έρωτας θα γίνει αγάπη
αν είναι πάθος άφησέ το να χαθεί
πυροτεχνήματα τα έχω βαρεθεί

34
 Η ώρα σου πέρασε
Έμεινε τ’ όνειρο,
σα ρολόι σταματημένο
ούτε ανάμνησή σου δε χωράει η καρδιά
η αδιαφορία σου έχει βλέμμα παγωμένο
η αγάπη αστόχησε γι ακόμα μια φορά

Η ώρα σου πέρασε

ο λεπτοδείχτης σπάει
κομήτης ήσουν μιας ερωτικής βραδιάς
η ώρα μου ήρθε
για να φύγω μου χτυπάει
μόνη της άνοιξε η πόρτα της καρδιάς

Του έρωτα το είδωλο

έχει σπάσει απελπισμένο
φλόγα ήταν κι έσβησε απ’ τον πάγο σου η καρδιά
η ώρα σου πέρασε
άλλο δεν θα περιμένω
κρυφοκοιτάζω πια σε άλλα μυστικά

35
 Σαπουνόφουσκες
Πολύτιμες, πολύχρωμες, διάφανες, ωραίες
υπέροχες, σα γυάλινες φαντάζουνε σπουδαίες
λες θα ναι αναλλοίωτα τα χρώματα στο χρόνο
μα τελικά αντέχουνε για μια στιγμούλα μόνο

Νομίζεις σου ανήκουνε, μπορείς και να τις πιάσεις

μα μ’ ένα άγγιγμά σου απλό αμέσως θα τις σπάσεις
μ’ ένα απαλό μου φύσημα, στο πέρασμα της ώρας
λεπταίνουν, σβήνουν, χάθηκαν, αέρας γίναν κιόλας

Να ‘ταν ατέλειωτος ο χρόνος

όλες oι όμορφες στιγμές
μα δευτερόλεπτα είναι μόνο
μετά διαλύονται στο χτες
σαν Σαπουνόφουσκες
Κάποιες αγάπες μου θυμίζουν
που δεν κρατάνε οι πιο πολλές
με υποσχέσεις με γεμίζουν
ύστερα σπάνε όπως κι αυτές
οι Σαπουνόφουσκες, τι τα θες!

Πολύτιμη, υπέροχη, πολύχρωμη, ωραία

αγάπη σαπουνόφουσκα
μου φάνηκε σπουδαία
μ’ αέρα τη μεγάλωσα, νερό ήταν και σαπούνι
πολύ μ’ εντυπωσίασε, της έγραψα τραγούδι
για Σαπουνόφουσκες, τι τα θες!

36
 Λυκόφως
Το πιό βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει
την ώρα που η νύχτα τη μέρα συναντάει
εκεί που λές πως τώρα τίποτα δεν θ’ αλλάξει
θες να υποχωρήσεις, δεν ξέρεις αν θα ζήσεις

Το πιό βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν να φέξει

αδιέξοδα όλοι οι δρόμοι, από παντού κλειστοί
για σένα λες στον κόσμο και δεν υπάρχει θέση
μάταιος μοιάζει ο αγώνας, τρομάζουν οι δειλοί

Το πιό βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν να φέξει

πριν στο βάθος του τούνελ διακρίνεις λίγο φως
εκεί που η καρδιά σου νομίζεις δεν θ’αντέξει
στην τελική ευθεία, ο μοιραίος ελιγμός

37
 Νύχτες ανέμελες
Νύχτες ανέμελες
κι αγάπες σκορπισμένες
μεσ’ του νησιού το σκηνικό
κι ερωτικό δυναμικό
καλοκαιριού να τις κρατάει ονειρεμένες

Πήρα απ’ τη νύχτα του νησιού ανεμελιά

απ΄ τα τραγούδια τους πιο μελωμένους στίχους
και το μελτέμι μου φανέρωσε τους ήχους
να τραγουδήσω την αγάπη όπως παλιά

Νύχτες ανέμελες
κι αγάπες δανεισμένες
από ένα φίλμ ερωτικό
σε καλοκαίρι μαγικό
από μελτέμι του Αιγαίου σμιλεμένες

Πήρα απ’ τα κύματα το μπλέ το ζαφειρένιο,

απ’ τις κορδέλες των σπιτιών λευκή καμπύλη
έγινε ο άνεμος του όνειρου η σμίλη
κι έπλασε έρωτα μ’ αστέρια φωτισμένο

38
Η ευτυχία δεν θέλει κόσμο
Η ευτυχία δεν θέλει κόσμο
δύο μονάχα είν’ αρκετοί
η ευχή μου είσαι, για σένα μόνο
ζω την αγάπη απ’ την αρχή

Για όλα μέτρο είναι ο έρωτάς μου

κέντρο του κόσμου εγώ κι εσύ
χαίρομαι που είσαι στην αγκαλιά μου
μέσα από σένα περνάει η ζωή

39
 Επιμένω να ελπίζω
Στην ψυχή η ίδια λαχτάρα
δύναμη, ευχή και κατάρα
μια φωνή, μια ελπίδα για ήλιο
δίψα για ζωή
το μπουκάλι μισογεμάτο
τα όνειρα τα πίνω «άσπρο πάτο»
«άρπαξε και ζήσε τη μέρα» λέω κάθε στιγμή

Να ελπίζω πάντα επιμένω

στην προσγείωση κρατάω το φρένο
στην ελπίδα μου συντονισμένο
και πετώ
μια ατέλειωτη αισιοδοξία
στην καρδιά κρατάει τα πρωτεία
και μου λέει σε κάθε δυσκολία: «Σ’ αγαπώ»

Το όνειρό μου ζω και το θαύμα,

απ’ το θετικό μου το κάρμα
σε ξερή πηγή βρίσκω νάμα από δίψα για να πιω
Αν καμιά φορά το ξεχάσω
κι η ζωή με πάρει από κάτω
του έρωτα το χέρι θα πιάσω για να σηκωθώ

Επιμένω πάντα να ελπίζω

το πολύχρωμο ζητάω στο γκρίζο
στο καινούργιο την καρδιά μου ανοίγω
και πετώ
Μια ατέλειωτη αισιοδοξία
στην ψυχή μου έχει τα πρωτεία
και μου λέει σε κάθε δυσκολία: «Σ’ αγαπώ»

40
 Σκίζω εφημερίδες
Η πτήση σου είναι για σήμερα
εγώ απ’ το πρωί για τα σίδερα
χθες ήρθες μα οι μέρες τελείωσαν
πως τρέχουν οι ώρες το ξέχασα

Χτυπάνε οι δείχτες το χρόνο μου

το «αντίο» γελάει με τον πόνο μου
δε φτάνει ένα Σαββατοκύριακο
δε μπαίνει η αγάπη σε διήμερο

Το χρόνο σταματάω στο τελευταίο λεπτό

τα ρολόγια σπάω για να μείνεις εδώ

Σκίζω εφημερίδες, να μη δεις τι μέρα είναι

κλείνω το κινητό
Τα ρολόγια κρύβω, σβήνω ημερομηνίες,
για να μείνεις εδώ

Ο έρωτας πηγαινοέρχεται
σε διήμερα μόνο βολεύεται
μέχρι να συνηθίσω παιδεύομαι
στη σκέψη πως φεύγεις τρελαίνομαι

Γελάει ο χρόνος που βιάζεται

η αγάπη μακριά σου παθιάζεται
μετράει η αντοχή μου χιλιόμετρα
φεύγεις…

41
 Γλυκά μου λάθη
Λέω ποτέ πια ξανά, και τo ορκίζομαι
η λογική με διατάζει
και μετά στα κλεφτά εξαφανίζομαι
το κορμί όρους βάζει

Χωράω στη σκιά,το σκάω συχνά,πάω παράνομα

σε στέκια γνωστά,διακριτικά
σας ζητάω....
Γλυκά μου λάθη, παραστρατήματα
παράνομά μου, μικρά σκιρτήματα
δίχως ονόματα και προσχήματα
γλιστράει η βραδιά μου σε λάθος βήματα
βραχνά τραγούδια στέλνουν μηνύματα
γλυκά μου λάθη, παραστρατήματα

Το πρωί όταν ξυπνάω, λέω «μετάνιωσα»

η λογική βάζει τάξη
μα το πάθος ζητάω, και τ’ αντάμωσα
άλλο λόγια, άλλο η πράξη

42
 Σαν φλόγα στον άνεμο
Σαν φλόγα στον άνεμο με άναψε ο έρωτάς σου
μια σπίθα του έβαλε πάλι στη στάχτη φωτιά
ανήκω σ’ εσένα, η καρδιά γράφει τα αρχικά σου
διψάω το φως σου, μονάχη μου είμαι σκιά

Σαν φωτιά, όταν καις

με το πάθος σου τρελαίνομαι
στην καρδιά οι πυρκαγιές
το σφυγμό μου ανασταίνουνε

Σ’ αγαπώ, όταν λες

φλόγα στον άνεμο γίνομαι
στον έρωτά σου δίνομαι
και θέλω να καώ
μ’ εσένα

Σαν φλόγα στον άνεμο με άναψε ο έρωτάς μου

ξυπνάει τη μέρα, φωτίζει κρυφά μυστικά
ανήκω σ’ εσένα, η καρδιά γράφει τα αρχικά σου
για σένα ζητάει η ψυχή μου να ζήσω ξανά

43
 Σταθμός που
εκπέμπει απελπισία
Χειμωνιάτικη νύχτα, θυμωμένου βοριά
το φεγγάρι σβησμένο απ’ την τόση παγωνιά
εκπέμπω ένα σήμα για να συντονιστείς
να ξεχάσεις τα λάθη και πώς νιώθω να αισθανθείς

Είμαι ένας σταθμός που εκπέμπει απελπισία

δέκτης είσαι εσύ, ακροατής εσύ
όλα τα τραγούδια «έκτακτα δελτία»
για να θυμηθείς και να ξαναρθείς

Σαν την έρημο μοιάζει, μακριά σου η ψυχή

η καρδιά σε φωνάζει, μα έχει αντίλαλο σιωπή
Με τη σκέψη μου στέλνω, S.O.S να σε βρει
ένα «ναι» περιμένω, να γυρίσω στη ζωή

Καταχείμωνο απόψε, έχω μεσ’ την καρδιά

ίδια εικόνα μέσα-έξω, του Βαρδάρη η ερημιά
Κάθε σκέψη μου είσαι, κάθε μου αναπνοή
μόνο αν έρθεις πίσω, θα γυρίσω στη ζωή

44
Είμαι τρελή για σένα
Είσαι ο ήλιος για μένα
στη ζωή μου το φως κι η ελπίδα
μέρα του Απρίλη φωτεινή
Το φεγγάρι μου είσαι
απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα
νύχτα με άστρα καλοκαιρινή

Είμαι τρελή για σένα

λόγια πρωτότυπα αγάπης που να βρω
Είμαι τρελή για σένα
το σώμα γέφυρα για έναν εαυτό στα δυό

Γιασεμί και κανέλα

με τυλίγουν με τ’άρωμά σου
όλη η άνοιξη σ’ένα κορμί
Το γαλάζιο σου βλέμμα
με φωνάζει στην αγκαλιά σου
έρωτας και χάδι και φιλί

Είμαι τρελή για σένα

όλος ο έρωτας φωνάζει «Σ’ αγαπώ»
αυτό το πάθος είναι το μέτρο για ό,τι ζω
Είμαι τρελή για σένα
κέντρο του κόσμου είμαστε εσύ κι εγώ
Είμαι τρελή για σένα
έχει ο έρωτας αυτάρκεια για δυό

45
 Τι νόημα έχει...
Νιώθω ότι η καρδιά σου
απ’ τη δικιά μου έχει φύγει
αποχωρώ κι εγώ,
αφού η αγάπη μου σε πνίγει

Δεν μ’ ενδιαφέρει μια αγάπη - φυλακή

μένει μονάχα όποιος θέλει και μπορεί

Τι νόημα έχει πίσω σου να τρέχω

να σε ζητάω και να νιώθω πως δε σ’ έχω
να προσπαθώ απεγνωσμένα να κρατήσω
αυτά που φύγανε και δεν γυρίζουν πίσω

Τι νόημα έχει να παρακαλάω

τον αντρικό μου εγωισμό να σπαταλάω
ζητάω φωτιά από κάρβουνο σβησμένο
τα παρατάω κι άλλο πια δεν επιμένω

Νιώθω από καιρό

πως η καρδιά σου αλλού χτυπάει
ψάξου όσο θες,
με όποιον θες και για όσο πάει

46
 Σε ρόλο δεύτερο
Στάζουν τα μάτια σου φωτιά όταν με βλέπεις
δίνεις υπόσχεση για νύχτα - πυρκαγιά
φοράς τη βέρα στο δεξί αλλά επιτρέπεις
κάθε ψευδαίσθηση να γίνεται φωτιά.

Τα μπερδεμένα σου φιλιά μην περιφέρεις

είναι σενάριο που το έχω ξαναδεί
πήγαινε σπίτι σου γιατί θα υποφέρεις
αν σου γυρίσει λίγο η τύχη το κλειδί

Σε ρόλο δεύτερο αγάπη δεν χρεώνομαι

σφάλμα που κάνεις δυο φορές είναι αμαρτία
οι αμαρτίες με φαρμάκι σε πληρώνουνε
κι αν τις αγάπησες, ποιος δίνει σημασία

Λίγο για τo όνειρο και λίγο από συνήθεια

μοιράζεις φύλλο για μια νύχτα αιρετική
πάλι η γυναίκα σου δεν ξέρει την αλήθεια
και το πρωί που θα γυρίσεις θα’ ναι εκεί

47
 Οι αμφιβολίες λένε
πάντα την αλήθεια
Υπνοβατώ στα ψέματα
φοράω γυαλιά ελπίδας
τις τύψεις μου τις κέρασα ανέμελο νερό
το πιο όμορφό μου όνειρο
ακόμα δεν το είδα
ακούω μονάχα την καρδιά
που θέλει ν’αγαπώ

Oι αμφιβολίες λένε πάντα την αλήθεια

μα εγώ έχω μόνιμα ροπή στις ψευδαισθήσεις
το θαύμα αν δεν βρει φτερά, το προσγειώνω ήπια
πάντοτε ακούω την καρδιά
και κάνω ό,τι ζητήσει

Υπνοβατώ στα ψέματα

τα όνειρα ζηλεύω
αντί για μια άχρωμη ζωή
που άσκοπα προχωράει
κόσμος σκόρπιος κι αβέβαιος
μα εγώ αναμαζεύω
αστέρια κι ασημόσκονη
απ’ το τέλος της βραδιάς

48
 Είσαι κορμί
που με χωράει
Ανέραστες οι νύχτες μέχρι χτες
λευκές, ατέλειωτες και πώς να τις περάσω
ήταν πριν έρθεις τρυφερά να σ’ αγκαλιάσω
τότε που έμοιαζαν οι ώρες φυλακές

Είσαι κορμί που μου ταιριάζει

είσαι αγκαλιά που με χωράει
έρωτας που με απογειώνει
το πάθος μέσα μου όταν στάζει

Ανέραστες οι νύχτες μέχρι χτες

χλωμό φεγγάρι και το πάθος ξεχασμένο
μα κάτι μου έλεγε θα’ ρθεις να περιμένω
κι έγιναν όλες οι Δευτέρες Κυριακές

49
 Γλυκόπικρη αγάπη
Ήθελα μόνο ένα σου γέλιο, μια ματιά
λίγη χαρά από μια ξαφνική αγκαλιά
δυο-τρία λόγια να μας φέρουν πιο κοντά
μα δεν μιλούσες
Ήσουνα μόνιμα από ατσάλι πιο σκληρός
μ’ έκρινες όπως ο χειρότερός μου εχθρός
μπροστά μου ρέμα πίσω πάντοτε γκρεμός
μα αδιαφορούσες

Εσύ στον κόσμο βλέπεις μόνο συμφορές

από αγωνία χάνεις τις μικροχαρές
ζητάς το στόχο, χάνεις όμορφες στιγμές
και με τρομάζεις
Εγώ τη νιώθω σαν ταξίδι τη ζωή
χωράω γέλιο και στην πιο μικρή στιγμή
αντί το τέρμα μου αρέσει η διαδρομή,
με συναρπάζει

Γεύση γλυκόπικρη είχε η αγάπη αυτή

πάντα η λύπη απ’τη χαρά πιο δυνατή
μόνο σκοτάδι και ποτέ Ανατολή
που αναζητούσα
Γεύση γλυκόπικρη η ανάμνησή σου πια
αν και στη σκέψη μου έχω μόνο τα καλά
σβήνω τα μαύρα και κρατάω τα χρυσά
που αγαπούσα

50
 Έτοιμες για όλα
είναι οι νύχτες μου...
Ό,τι έχω ευχηθεί
στην αγκαλιά μου το’ χω βρει
τα σύνορα ξεχνάω
πέρα απ’ τα σύννεφα πετάω
νύχτες που υπόσχονται χαμόγελα
κι ανατροπές…έρωτα

Έτοιμες για όλα είναι οι νύχτες μου ξανά

έγινε ο πόθος μου φιλί, φωτιά που καίει το κορμί
Έτοιμη για όλα φλόγα ανάβει την καρδιά
πάλι με χάδια θα καεί, στου έρωτά σου το φιλί

Ό,τι έχω ευχηθεί, στην αγκαλιά μου το’ χω βρει

άναψες τ’ αστέρια της καρδιάς μου μόνο εσύ
νύχτες που υπόσχονται χαμόγελα
κι ανατροπές…έρωτα

Είσαι καλοκαίρι, ερωτευμένο, φωτεινό

άναψες τα φώτα του έρωτά σου για να ζω
ήλιος μου κι αρμύρα απ’ του Αιγαίου τα νησιά
σβήνεις με τα χάδια σου σημάδια της καρδιάς

51
 Φωτογραφία
Κάθε στιγμή μακριά σου
είναι χαμένος χρόνος
μαυρόασπρα ή γκρίζα
όλα, μια απ’ τα ίδια

Μικρές στιγμές κοντά σου

συνέχεια ανακυκλώνω
ζω με την απουσία
σε μια φωτογραφία

Χάρτινο χαμόγελο με φόντο ηλιοβασίλεμα

τη ζωή μου θα δινα δίπλα σου να ήμουνα

Χαμένος χρόνος αδειανός

γεμάτος απουσία
κάνε μου χώρο δίπλα σου
μεσ’ τη φωτογραφία

Ας ήταν να γυρνούσα
το χρόνο πάλι πίσω
μέσ’ τη φωτογραφία
να ήμασταν μαζί

Τουλάχιστον θα είχα
όποια στιγμή θελήσω
για πάντα ερωτευμένους
τους δυο μας στο χαρτί

52
 Tηλεπάθεια
Πολλές φορές σε βλέπω
ενώ δεν είσαι εδώ
να έρχεσαι επιτρέπω
σαν εικόνα μεσ’το μυαλό

Το άρωμά σου νιώθω

ρωτάω κι απαντάς
κι ενώ στη σκέψη μου είσαι
τότε πάντα τηλεφωνάς

Τηλεπάθεια
μεταξύ μας
μια λεπτή κλωστή
μας συνδέει μυστικά
Μικρά θαύματα
στη ζωή μας
τηλεπάθεια σε παιγνίδια της καρδιάς

Σε ροζ σενάρια παίζεις

σαν έρωτας γυρνάς
στα σύνορα του ονείρου
το μυαλό μου τυραννάς

Το άγγιγμά σου νιώθω

τη γεύση μου κρατάς
κι ενώ στη σκέψη μου είσαι
τότε πάντα τηλεφωνάς

53
 Δηλωμένος τρελός
Έχει γενέθλια ο χωρισμός απόψε
ένα σημάδι ότι θυμάσαι αν θέλεις δώσε,
στον καθρέφτη συζητάω
σα να είσαι εδώ μιλάω
κι όλοι μ’ έχουν για τρελό που σ’ αγαπάω

Δηλωμένος τρελός,
γυρνάω κι απόψε μοναχός
το χωρισμό μας ξενυχτάω και σιγολιώνω
δύο χρόνια μετά, σα να ταν μόνο δυο λεπτά
νιώθω και πάλι δυνατά τον ίδιο πόνο

Παίρνει ανάποδες ο νους, δεν το χωράει

που σαν ρολόι η αγάπη σταματάει
δεν αντέχει η λογική μου
να μην είσαι πια μαζί μου
κι έτσι βούτηξε στην τρέλα η ζωή μου

54
 Ίος 7-8-‘05
Αυγουστιάτικο απόβραδο,
μελτεμάκι στην Ίο.
Καλωσήλθα Αιγαίο μου, καλησπέρα!

Η δροσιά με φρεσκάρει
στο παιγνίδι του ανέμου
ήρθε η ώρα για «αέρα στα μυαλά»,
βαθιές ανάσες, αποσυμπίεση...

Ανοίγω βαλβίδες, βαθιά εισπνοή,

το Αιγαίο είναι εδώ
με διακοπές διασκεδάζει η ζωή... Χαλαρώστε!

Οι γωνίες στην καρδιά απαλύνουν

από τα χρώματα της δύσης,
η καινούργια σελήνη
σαν λεπτό, ασημένιο δαχτυλίδι
απέναντι από το πρώτο αστέρι
γι απόψε... Πούλια σε λένε;

Η πρώτη νύχτα στην Ίο έρχεται,

γεμάτη γλυκιά αναμονή
Ζωή μου, καλές διακοπές!

55
 Τη ζωή μου κυνηγάω
Πυροτέχνημα ανάβει η ζωή μου
τα βράδια στα μπαρ
δοκιμάζει αντοχές η ψυχή μου ζητάει αγκαλιά
σβήνω πρότυπα, τύπους κι όρια
ψάχνω ανώδυνα όμως είναι φαύλος κύκλος
και στο τίποτα με πάει

Τη ζωή μου κυνηγάω

τις βραδιές που ξενυχτάω
να της δώσω αυτό που αναζητάει
αλλά ανάποδα μετράω
φτάνω εκεί που ξεκινάω
κι η ίδια μου η ζωή με προσπερνάει

Σπαταλάω ατέλειωτες ώρες δεν ξέρω που πάω

έχω χάσει επαφή με το χρόνο τη νύχτα σκορπάω
Σπάω τα πρότυπα, βγαίνω απ’τα όρια
θέλω ανώδυνα όμως είναι φαύλος κύκλος
και στο τίποτα με πάει

56
 Ίος 15-8-‘05
Στο Αιγαίο πάλι χαλαρά,
όπως το ίδιο το καλοκαίρι
με την άμμο στα πόδια
και το άρωμα του αντηλιακού... παντού

Μπλε, βαθιά θάλασσα

Δεκαπενταύγουστος,
ταξίδι με το καράβι της επιστροφής
γεμάτη από χαρά διακοπών
και εικόνες από αγάπες
ξημερώματα στην παραλία
αγκαλιές μόνο με μικρά ονόματα….
ήλιο, θάλασσα

Κάτι απ’ τις διακοπές

αποχαιρετάει τον Αύγουστο
σ’ ένα μακρινό ορίζοντα γεμάτο νησιά,
που δεν ξέρω τ’ όνομά τους…δεν πειράζει

57
 Οι πιο όμορφες στιγμές
Οι πιο όμορφες στιγμές ήταν λίγο πριν να φύγεις
όταν τύψεις κι ενοχές
προσπαθούσες ν’ αποφύγεις
μου μιλούσες τρυφερά
για το μέλλον που είχες σβήσει
από καιρό, το είχες κρυφό, πως να το δω

Με κάποιο ψέμα γλυκά ειπωμένο

ήθελες να είμαι, να περιμένω
μην καταλάβω ότι θα φύγεις
κι έτσι εξηγήσεις να αποφύγεις
Γλυκό το ψέμα σαν καραμέλα
τώρα η αλήθεια μου φέρνει τρέλα
ανήκω ακόμα στις αναμνήσεις
κι ελπίζω ακόμα πως θα γυρίσεις

Οι πιο όμορφες στιγμές

ήταν λίγο πριν σε χάσω
εκτός απ’το χωρισμό πρέπει τόσα να ξεχάσω
Έχεις κάνει ξαφνικά εφιάλτες τα όνειρά μου
πώς να το δω, το’ χες κρυφό, τόσο καιρό

Θυμάμαι πάντα τα ωραία σου λόγια

για μια αγάπη χωρίς εμπόδια
ανήκω ακόμα στις αναμνήσεις
κι ελπίζω ακόμα πως θα γυρίσεις

58
Τα τραπεζάκια έξω λοιπόν
Ένα τραγούδι τα κενά μου συμπληρώνει
όλα όσα αισθάνομαι τα ακούω τραγουδισμένα
λες κι ο συνθέτης βρήκε όσα είχα κρυμμένα
και με στιχάκια την καρδιά μου δικαιώνει

Το καλοκαίρι ήρθε στην πόλη όλο χρώμα

μέσα στη ζέστη λιώνουν οι κόμποι της καρδιάς
με το μαγιώ πάνω στο φουσκωτό μου στρώμα
ταξίδια φεύγω στο Ιόνιο όλο χαρά

Τα τραπεζάκια έξω λοιπόν

ανοίγω και καρδιά και μυαλό
το καλοκαίρι θέλει αγκαλιά
από τον ήλιο καυτά φιλιά
Τα τραπεζάκια έξω λοιπόν
απ’ το χειμώνα να ξεχαστώ
στα κύματα να ψάξω δροσιά
τα όνειρα απαιτούν ξενοιασιά

Ένα τραγούδι μου μιλάει για καλοκαίρι

με σαγιονάρες τριγυρνάει πάνω στην άμμο
την ψάθα του έκλεψα, και πλάκα θα του κάνω
για να το δω από τη ζέστη να υποφέρει

59
 Προκατάληψη
Έβαζα πάντα σ’ ό,τι έδινα ψυχή
μα είχες έρθει για να φύγεις στην αρχή
είχε η αγάπη σου την πίκρα απ’ το τέλος

Μήνες που έφυγες και βλέπω καθαρά

μέσ’ το μυαλό σου η πρώτη λέξη ήταν «φθορά»
κι η προκατάληψη φαρμακωμένο βέλος

Η αγάπη δεν κοιτάει συμβιβασμούς

δεν ξέρει να κρατάει λογαριασμούς
από ταυτότητες και χρόνια περασμένα
με χρόνια δε μετράει τις διαφορές
με έρωτα ενώνει τις καρδιές
αλλά το θαύμα της δεν έγινε για μένα

Έβαζα πάντα την καρδιά για οδηγό,

ίσως γι αυτό ξαναπληγώθηκα εγώ
που ήθελα όλα να τα βλέπω ζαχαρένια.

Όλα τα «πρέπει» έχτισαν τοίχο στη στιγμή,

έφτιαξαν όρια που έγιναν φραγμοί
κι η λογική μακριά σε πήρε από μένα

60
 Ποιος περπατάει
με τα παπούτσια μου;
Ποιος ζει για μένα τη ζωή μου;
χαμογελάει μέσ’ απ’ τα χείλια μου
και τραγουδάει με τη φωνή μου;

Ποιος μου γελάει απ’ τον καθρέφτη μου

κι έχει γενέθλια μαζί μου
μοιάζει με τη φωτογραφία μου
χάνεται στα όνειρα μαζί μου;

Όχι εγώ, γιατί εγώ λείπω,

έχω για σπίτι την καρδιά σου
έχω τον ήχο της για χτύπο
και βλέπω μέσα απ’ τα όνειρά σου

Κι αφού έχω μάθει τώρα πια κοντά σου να’ μαι

θέλω να ξέρεις πως στον ύπνο σου κοιμάμαι

Ποιος πάλι φόρεσε τα ρούχα μου;

ποιος ρίχνει ίσκιο στη σκιά μου;
χαμογελάει με τα λάθη μου
και μου τελειώνει τ’ άρωμά μου;

Πες μου ποιος μπέρδεψε τα λόγια μου

και τραγουδάει με τη φωνή μου;
παίζει κιθάρα με τα νεύρα μου
και χάνω την υπομονή μου;

61
 Σαν το δεντράκι
των Χριστουγέννων
Σαν το δεντράκι των Χριστουγέννων,
αρχές Γενάρη πεταμένο
δίπλα στους κάδους των σκουπιδιών
πρόσκαιρο όνειρο ήμουν για σένα
η αγάπη τέλειωσε έπεσε η αυλαία
κι απλά με πέταξες στον χωρισμό

Ο έρωτάς σου μια γιορτή σαν παρένθεση

στολίδια, φώτα, χρυσή ψευδαίσθηση
το τέλος ήρθε, δεν αναβάλλεται
σαν το δεντράκι δεν με χρειάζεσαι

Σαν το δεντράκι των Χριστουγέννων,

που βλέπω σήμερα ξεχασμένο
άχρηστο τίποτα νιώθω κι εγώ
η ζωή μου άδειασε απ’τη γιορτή σου
αστέρι που έσβησε η ανάμνησή σου
κι οι τρεις οι Μάγοι πια δεν είναι εδώ

62
 Θέλω να μοιάζει
η ζωή με τα όνειρά μου
Όλο αποφεύγεις τα βαθιά
ψάχνεις ρηχά, θολά, μισά
μόνο το μέτριο που επιπλέει
φοβάσαι πάντα ό,τι καίει

Θες να με φέρεις στα νερά σου

στον μέσο όρο της καρδιάς σου
αλλά στο λίγο θα πεθάνω
θέλω ψηλά και παραπάνω

Πάντα ψηλά, πάντα πολλά

στο «όλα ή τίποτα» βουτιά
από τα δύσκολα, πιο πάνω
ζητάω το ρίσκο σε ό,τι κάνω

Θέλω να μοιάζει η ζωή με τα όνειρά μου

να βλέπω απέραντους ορίζοντες μπροστά μου
βαθύ γαλάζιο είναι το χρώμα της καρδιάς μου
κι ας το ζηλεύεις

Συνέχεια κάνεις κριτική να με μικρύνεις

με όλους τους συμβιβασμούς να με συγκρίνεις
με επιχειρήματα τα όνειρα να σβήνεις
για να με αντέξεις

63
 Κόκκινο βαθύ
Κάτι τέτοιες γκρίζες μέρες,
το πρωί μοιάζει με βράδυ
έρχεται η μελαγχολία
ξεφυλλίζει την καρδιά

Τότε αναζητάω χρώμα

και γυρνάω πίσω τα χρόνια,
την ανάμνησή σου βρίσκω
όλο χρώματα ζεστά

Κόκκινο βαθύ,
σαν το κρασί μπροστά στο τζάκι
που ο έρωτάς μας έπαιρνε φωτιά
Κόκκινο ζεστό και χρυσαφί είχε η αγάπη
ο κόσμος μου όλος η δική σου αγκαλιά

Λίγο κρατάει η ζεστασιά,

τα μάτια ανοίγουν κι αντικρίζουν μοναξιά

Ο Γενάρης με πονάει μέσα σε αποχρώσεις γκρι

η ψυχή χρώμα ζητάει στην εικόνα σου να βρει
μέσ’ το μαύρο της θυμάται κατακόκκινα φιλιά,
πράσινο απ’ τη ματιά σου και τη χρυσαφιά αγκαλιά

64
 Απόψε θα φύγω
Πέφτοντας έμαθα εύκολα να ισορροπώ
να ταξιδεύω με άνεμο οχτώ μποφωρ
μα είχες τον τρόπο
το φρένο να βρεις για τα όνειρά μου
μετρούσες με λογική και με συμβιβασμό

Απόψε θα φύγω με διώχνει το γκρίζο

γαλάζιο ζητάω ουρανό
μπορώ ν’ αποφύγω, το λίγο, το ίδιο
το ασπρόμαυρο και το μισό

Σβήνω τα ίχνη της πόλης από την καρδιά

γύρω μου ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά
Τα όνειρά μου στο χάρτη
νησιά στη θάλασσά μου
Όλα μου φαίνεται ότι είναι ξανά πιθανά

Απόψε θα φύγω με διώχνει το λίγο

το ασπρόμαυρο και το μισό
Απόψε θα φύγω απ’το μαύρο,το γκρίζο
σε χρώματα θέλω να ζω

65
 Μια νύχτα ακόμα
Μια νύχτα ακόμα μόνη να σκέφτομαι
όσα δε λέμε, ενώ τα ξέρουμε
Χωρίς πυξίδα, ζωή ανορθόγραφη
άλλη μια νύχτα χωρίς απόδραση

Για πόσο ακόμα

θα αντέχω να κάνω πως δεν βλέπω
αυτά που μας δένουν
μας κόβουν βαθιά

Μια νύχτα ακόμα ζητάω παράταση,

από τη ζωή μας που είναι σε διάσταση
όσα τραγούδια για σένα έγραψα
σβήσαν τις νότες κι από ήχους άδειασαν

Δυο άδεια μάτια γεμάτα ανάμνηση

μεσ’ τον καθρέφτη ρωτούν για απάντηση
Mε χειροπέδες, δεμένα τα όνειρα
αφού έχεις φύγει όλα ακυρώθηκαν

Μικραίνει η ζωή μας, αλλάζει

τη μέρα σκοτεινιάζει
αδειάζει η καρδιά μου
γεμίζει κενό

66
Σκοπελίτικα παιγνίδια
Κύμα και θάλασσα σμαράγδι σκέτο
ζωή ανάλαφρη μυρίζει αντιηλιακό
αρχίζει έρωτας στο πάρτι του ανέμου
γελάει το κύμα στον γαλάζιο ουρανό

Μικρή σταγόνα στου νησιού την ομορφιά

μέσα στον Αύγουστο ζητάω ξενοιασιά
ανοίγω πάλι την καρδιά στο καλοκαίρι
φωνάζω «ναι» σε κάθε τρέλα που μου φέρνει

Μουσική το τραγούδι απ’ τα κύματα

όταν φιλάνε μικρά βοτσαλάκια
το καλοκαίρι φέρνει απόλυτους έρωτες
ίδιο κι αλλιώτικο κάθε χρονιά:

Καινούριος ήλιος
σμαράγδι θάλασσα, γαλάζιος ουρανός
φτάνει το πεύκο για να δροσιστεί στο κύμα
απλώνει ο χρόνος, γράφει καλοκαιρινός
χωράει άνετα των διακοπών το βήμα

Εδώ όλα μοιάζουν να κρατάνε άλλο ρυθμό

μαυρίζει ο ήλιος, κολυμπάει στην παραλία
το καλοκαίρι λέει σ’ όλους: «σ’αγαπώ»
γλυκά, γενναιόδωρα και πάντοτε στ’ αστεία

67
Nύχτα ζητάει φεγγάρι
Eσύ αν είσαι νύχτα
εγώ είμαι από καιρό σβησμένη
εσύ απλώνεις δίχτυα
μα εγώ αλλού είμαι μπερδεμένη

Νύχτα ζητάει φεγγάρι

μα ούτε κερί πια δε σου ανάβω
ψυχή ζητάς να πάρεις
αλλά δεν περισσεύει άλλο

Νύχτα ζητάει αστέρι

μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι
θες να με περιμένεις
μα δεν θ’ ανάψω άλλο βράδυ

Μάτια γεμάτα ομίχλες

όλο σκιές, βαριά από σκέψεις
ξέρω καλά γιατί ήρθες
θες απ’ το γέλιο μου να κλέψεις

Μάτια γεμάτα γκρίζο

ζητάνε χρώμα να τους δώσω
κοντά σου δεν ελπίζω
ούτε με αγάπη να σε σώσω

68
Μονοπάτι έξω απ’ το χρόνο
Έχασα μέρες ψάχνοντας για ζωή
βλέποντας όνειρα φτιαγμένα από χίμαιρες
με αρώματα χαμένης αθωότητας
χαρές παιδιού πολύχρωμες
και συννεφάκια κάποιας ροζ πραγματικότητας

Περνούν έξω από το τζάμι οι εποχές

ο ανεμοστρόβιλος του χρόνου τις θαμπώνει
αγαπημένα παραμύθια φτιάχνω μόνη
ζάχαρη άχνη, μελωμένες ενοχές

Μονοπάτι έξω απ’ το χρόνο

παίρνουν τα όνειρα που ζω
αστρόσκονη πετάω στο δρόμο
φεύγω μ’ ένα χαρταετό

69
Τέλειωσες, πέρασες…
Όταν σ’ ακούω
να μιλάς για υπομονή
ενώ αισθάνομαι
να σπάει το σκοινί
νιώθω πως σίγουρα
όπου να’ ναι θα εκραγώ
αφού σε ημίμετρα
δεν θέλω να κρυφτώ

Τέλειωσες, πέρασες
δεν το καταλαβαίνεις;
ξέφτισες, έσβησες,
πώς πρέπει να το πω
στο μηδέν μ’ έφτασες,
κόμπο σφιχτά με δένεις
μα κρατάω άμυνες
δεν θα συμβιβαστώ

Θα ανακαλύψω
τον καινούργιο μου εαυτό
απ’ την αρχή
με τη ζωή θα συστηθώ
η ευχή μετέωρη
η αλήθεια μου μισή
κι εσύ μου παίρνεις
από τα πόδια μου τη γη

70
Συγκατοικώ με καλοκαίρι
Μη μου μιλάς για καλοκαίρι
πάθος από Αύγουστο καυτό
μέσα στα χιόνια του Δεκέμβρη
το καλοκαίρι μου είναι εδώ

Το καλοκαίρι ζει στην καρδιά μου

μένει στο διαμέρισμά μου
συγκατοικούμε στο ίδιο σπίτι
τον ήλιο του έχω αγκαλιά μου

Το καλοκαίρι ζει στην καρδιά μου

μένει στο διαμέρισμά μου
στην πόρτα γράφει το όνομά του
είναι η στιγμή γιορτή κοντά του

Μη μου μιλάς για καλοκαίρι

δεν παίζει ρόλο η εποχή
το ημερολόγιο ας τρέχει
μου φτάνει που είμαστε μαζί

Συγκατοικώ με το καλοκαίρι
μεσ’ του Οκτώβρη τη βροχή
μένει μαζί μου, στη ζωή μου
μου φέρνει ήλιο στην ψυχή

71
 Ας μην ξοδέψουμε
τη λέξη...
Ήλιος και θάλασσα, φεγγάρι, πεφταστέρια
πάθος που ανάβει με τη νύχτα μου φωτιά
αυτό που νιώθω ψάχνω λόγια να χωρέσει
είναι αγάπη ή το λέω βιαστικά;

Ας μην ξοδέψουμε τη λέξη «αγάπη»

γιατί ίσως να τη χρειαστούμε
αργότερα αν μ’ αγαπήσεις
δεν θα έχει τρόπο να το πούμε

Μπορούν τα λόγια τις αισθήσεις να χωρέσουν

να είναι καινούργια, αθωωμένα απ’ τα παλιά;
αν σε πω «αγάπη» οι παλιές θα συγχωρέσουν
που σου τη χάρισα λιγάκι βιαστικά;

72
 Σαν σινεμά
Για κάποιους λόγους που ξεχνάω
πια δε ζούμε μαζί
νομίζω πως δεν υπάρχω,
απ’ τον κόσμο απέχω
σαν αδιάφορο έργο που απλά συμμετέχω
δίχως να είμαι εκεί, αφού λείπεις εσύ

Σαν σινεμά,
η ζωή μου ένα έργο που βλέπω
μόνο σαν θεατής την αντέχω
Στα σκοτεινά,
το διάλειμμα όταν τελειώνει
η πλοκή με πονάει, με πληγώνει

Εδώ και μήνες σαν κομπάρσος

στη δικιά μου ζωή
καρέ - καρέ περνούν οι μέρες
κι εγώ αμέτοχη βλέπω
σε μια οθόνη σαν ταινία μοναχά την αντέχω
δίχως να είμαι εκεί, αφού λείπεις εσύ

Στο σινεμά
αδιάφορα παίζει η ζωή μου,
μα η ταινία δεν είναι δική μου
Στα σκοτεινά
μουδιασμένη κοιτάω στην οθόνη,
το σενάριο που απλά με σκοτώνει

73
 Ένα ταξίδι
Ένα ταξίδι με τρικυμία
μετά γαλήνη και νηνεμία
δυό - τρία ακκόρντα, ένα τραγούδι
φως και σκοτάδι
όλα ζωή

Ένα ταξίδι
η ζωή μου δρόμος
από το «πάντα» στο πουθενά
κόκκινο ή μαύρο, μ’ αρέσει όμως
η ζωή ταξίδι που ξεκινάει

Ξεκινάει κάθε Δευτέρα

Όταν λέω «καλή βδομάδα»
μισοξυπνημένα λόγια
με εικόνες Κυριακής

Προχωράει και συνεχίζει

στα μικρά και στα μεγάλα
έχει γέλιο, έχει εμπόδια
κι όλα αυτά τα λέω ζωή

Ένα ταξίδι μ’ αρχή και τέλος

που απολαμβάνω τη διαδρομή
πολύ δεν ψάχνω, πού βγάζει ξέρω
απλά μ’ αρέσει κάθε στιγμή

74
Θα ξεχάσω να θυμάμαι
Ζούσα στη σκιά σου
το όνομά σου σε γυναικεία υπογραφή
ρόλος δίχως λόγια
εγώ για όλα, αόρατη, πιστή

Θα ξεχάσω να θυμάμαι
κι από δω και πέρα θα μαι
στο σενάριο της ζωής μου
πρώτο όνομα εγώ
Όνειρα καινούρια κάνω
άλλο δεν τα αναβάλλω
και θυμάμαι να ξεχάσω
ότι σ’ αγαπώ

Τα όνειρα που είχα

τα ξεβάφει αργά η ρουτίνα της ζωής
τώρα που θα φύγω
πως υπάρχω ίσως θυμηθείς

75
Θέλω να θυμάμαι ουρανό
Ξεθώριασαν τα λόγια
ξέβαψαν οι αναμνήσεις
το καλοκαίρι μοιάζει θολό και μακρινό
μεσ’ τη βροχή του Νοέμβρη δε θέλω να γυρίσεις
άσε με να κρατήσω στη σκέψη μου ουρανό

Θέλω να θυμάμαι ουρανό

Πανσέληνο
Ιούλιο κι εγώ στην αγκαλιά σου
ζωγραφίζω σ’ ένα «σ’ αγαπώ»
της θάλασσας τη γεύση στα φιλιά σου

Ξεθώριασε η αγάπη
γκριζάρει το γαλάζιο
ο χρόνος βάζει τάξη και πάλι στην καρδιά
ζωή μου δεν σ’ αλλάζω, δεν έχω το κουράγιο
κι ας ξεχαστεί η αγάπη στο λίγο μιας βραδιάς

Αυτά που μου είχες τάξει

ήταν ωραία λόγια
μα θόλωσε η ομίχλη όλα τα «σ’ αγαπώ»
τα έσβησε η ρουτίνα ύπουλα και υπόγεια
μείνε εσύ στη ζωή σου και στη δική μου εγώ

76
 Καινούργια φτερά
Με αγχώνει η πόλη, μου θολώνει τη σκέψη
ζω σε εικόνες φτηνές με προθέσεις σκοτεινές
Με πιέζουν όλοι, όσους είχα πιστέψει
αλλά ξεφεύγω, απ’ του νου μου τις φυλακές

Καινούργια φτερά, με πάνε ψηλά

και μαθαίνω να πετάω
στο θαύμα είναι η ευχή, στη νέα μου αρχή
τη ζωή μου ξεπερνάω

Καινούργια φτερά, μια ακόμα φορά

στην ελπίδα μου φοράω
τους χάρτες ξεχνάω, τα σύνορα σπάω
από το χάος ξεκινάω

Ούτε να τολμήσεις,
να μου βάλεις στη σκέψη
προκλήσεις φτηνές για κρυμμένες ενοχές
Δεν θα με τραβήξεις,
έχω ήδη διαλέξει, χρειάζομαι ήλιο,
αναζητάω φωτεινές διαδρομές

Γιγαντοαφίσα τον ορίζοντα κάνω

άλλη εικόνα ζητάω να έχει χρώματα η ζωή
τις συνήθειες που είχα σαν κηλίδα θα βγάλω
απ’ την ψυχή μου να πετάξω καθαρός

77
Μια φωτιά για μια βραδιά
Σαν άμμος τη φωτιά με σβήνεις ξαφνικά
με εκτροχιάζεις, με σκορπάς
δε θέλεις να’ σαι εδώ
με λόγια σα νερό μέσα απ’ τον έρωτα γλιστράς

Μια νύχτα, μια στιγμή

μα βλέπω το πρωί πως άλλη φόρεσες ζωή
Πριν φύγεις ο καφές σβήνει όσα μου πες χτες
μέσα στου πόθου τις φωτιές

Όνειρο ήτανε αυτά που ζήσαμε

για μια βραδιά, μια φωτιά
Το όνειρο τέλειωσε όταν ξημέρωσε
κι ήρθε σκοτάδι στην καρδιά
Όνειρο ήτανε αυτά που ζήσαμε
για μια βραδιά, μια στιγμή
Το όνειρο τέλειωσε κι όταν ξημέρωσε
γέμισε νύχτα η ψυχή

Χιλιάδες μυστικά τη μέρα βιαστικά

γίνονται άμμος στη φωτιά
ρωτάς και συμφωνώ να μη σε ξαναδώ
γιατί είσαι αλλού κι αλλού εγώ

Μιλάς για ενοχές, για χωριστές ζωές

με σκόρπιες λέξεις κοφτερές
Φοβάσαι να δεχτείς πως θέλεις να κρυφτείς
από το πάθος της στιγμής

78
Τον καθρέφτη μου φοβάμαι
Για όσα έκανα λάθη
με αποφεύγεις κι εξηγήσεις δε ζητάς
τύψεις έχεις κρύψει στον καθρέφτη
για να με τυραννάς

Τον καθρέφτη μου φοβάμαι,

που χωρίς να τον ρωτάνε
λέει μέσα απ’ το είδωλό μου
πως για όλα φταίω εγώ
Στον καθρέφτη απέναντί μου
βλέπω τη συνείδησή μου
ενοχές να με φορτώνει ο ίδιος μου ο εαυτός

Τύψεις, μεσ’ το σπίτι

με κατηγορούν απ’ του καθρέφτη το γυαλί
θα τον κομματιάσω να ησυχάσω απ’ την ενοχή

79
Τα πιο μεγάλα όνειρα
Τα πιο μεγάλα όνειρα έρχονται την ημέρα
όταν με μάτια ανοιχτά, συχνά ονειροβατώ
Σ’ ένα άλλο κόσμο περπατώ
με θαύματα κρυμμένα
που ανακαλύπτω πάντοτε
λίγο πριν κοιμηθώ

Κι αν ράγισε ο Παράδεισος,
συννέφιασε και βρέχει
βρέχει απογοήτευση, αστράφτει μοναξιά
κρατάω τις ελπίδες μου,
για όλους η αγάπη έχει
μου δίνει όσα ζήτησα κι ακόμα πιο πολλά

Μη με αποπαίρνεις, μη ρωτάς,
μη με αμφισβητήσεις
κάθε αλλαγή από το όνειρο
θέλω να ξεκινήσει

Τα πιο πολύχρωμα όνειρα,

τα πιο αγαπημένα
τα κάνω έξω απ’ τα όρια
που βάζει η λογική
πέρα από τα συμβατικά,
και τα απαγορευμένα
μες τα χρυσά μου όνειρα
κρύβομαι από μικρή

80
 Έρωτας - Αράχνη
Μονοπάτια χαράζεις για να με οδηγείς
με πολύχρωμα δίχτυα να με αποπλανείς
μα το έργο αυτό το έχω δει
έχω ζήσει ξανά την πλοκή
δεν θα αντέξω να παίξω και πάλι
την ίδια σκηνή

Ο έρωτάς σου σαν αράχνη

πλέκει γύρω μου αόρατο ιστό
στην παγίδα, που μου φτιάχνεις
μόνο αν θέλω εγώ θα πιαστώ
Ο έρωτάς σου σαν αράχνη
με τυλίγει με αόρατο ιστό
μη με πιέζεις, μη με ψάχνεις
μόνο αν θέλω θα’ ρθώ να σε βρω

Αφαιρείς την ατμόσφαιρα πάνω απ’ τη γη

ο έρωτάς σου με σφίγγει, με πολιορκεί
τα πλοκάμια σου απλώνεις κρυφά,
πονηρά με κυκλώνεις ξανά
δεν αντέχω να είμαι το θύμα σου
κι άλλη φορά

81
 30 αργύρια
Τα μάτια κλείνω, δεν θέλω να δω
αυτό που ξέρω εδώ και καιρό
πονάει το ψέμα, η φτηνή προδοσία
μου κόβει το αίμα τόση υποκρισία

Μ’ εσένα ο Ιούδας θα τα’ χε δύσκολα

πουλάς αξίες φτηνά κι ασύστολα
κι έτσι απλά…
Τριάντα αργύρια μου μετράς
κι έτσι έναν έρωτα πουλάς
ο Ιούδας μοιάζει να’ ναι Άγιος μπροστά σου
να μ’ αγοράσεις προσπαθείς
το σφάλμα να ξεχρεωθείς

Με τριάντα αργύρια ζητάς

να εξαγοράσεις μια ψυχή
τριάντα αργύρια μου πετάς,
τόσο μετράς την ενοχή
Μα δεν πουλιούνται οι καρδιές
δεν αγοράζονται οι ψυχές
όσα κι αν δώσεις...

Τα μάτια κλείνω δεν θέλω να δεις

χολή ότι πίνω μην υποπτευθείς
πονάει το ψέμα κι η υποκρισία
μου κόβει το αίμα η φτηνή προδοσία

82
 Τελευταία φορά
Όταν κλείνω τα μάτια πια
δεν σε βλέπω μπροστά μου
δεν μου έμεινε εικόνα λες και σβήστηκαν όλα

Δεν θυμάμαι το γέλιο σου,

τη χροιά της φωνής σου
ήχος δεν έχει μείνει, μια σιωπή έχεις γίνει

Δεν υπάρχει ανάμνηση ούτε απ’ το άρωμά σου

του κορμιού η μυρωδιά σου από την αγκαλιά σου

Αλλά μαζί με όλα αυτά, μέσα μου όλα είναι μισά

λείπει κομμάτι απ’ την καρδιά μαζί σου είναι νοερά

Εχω ξεχάσει ν’ αγαπάω, ν ’ανοίγω σ’ έρωτες ψυχή

έχω στερέψει, δε χωράω πια σε καινούργια αρχή
όλοι οι καινούργιοι έρωτές μου
πνίγονται στην ανάμνησή σου
δεν θα αγαπήσω πια ποτέ μου
η «τελευταία φορά» ήταν μαζί σου

Δεν θυμάμαι τη γεύση πια

που είχα σαν με φιλούσες
ούτε πώς με κρατούσες, ούτε πώς μ’ αγαπούσες

Τα διέγραψε η ψυχή για να αντέξει μακριά σου

την αφή, το άγγιγμά σου
κάθε αγκάλιασμά σου

83
 Ξεκινάμε
Τις γκρίζες μέρες
στα σκοτάδια περπατάω
μέσα τους χάνομαι, τον ήλιο τον ξεχνάω
σε μια ζωή που τις ελπίδες αραιώνει
αναρωτιέμαι αν η νύχτα ξημερώνει

Κορμιά μονόκλινα κι ελπίδες δανεικές

όμορφα λόγια που αποδείχτηκαν μπαλόνια
χαμένα όνειρα, τα ψέματα βροχές
μα είναι μπροστά μας τα καλύτερά μας χρόνια

Ξεκινάμε
με το όνειρο στα μάτια προχωράμε
από τους πρόποδες την κορυφή κοιτάμε
κουράγιο, φίλε, είναι δύσκολη η αρχή

Ξεκινάμε
πάμε παρέα για το άγνωστο κι ας βρέχει
αυτός ο κόσμος για όλους μας μια θέση έχει
έλα, προχώρα, βλέπω ήλιο στη στροφή

Μαύρη η ζωή
χρώμα ας της βάλουμε μαζί
κι αν μοιάζει σύνθημα κενό η αλλαγή
κι αν η ομίχλη το γαλάζιο αραιώνει
είμαστε φίλοι κι η αγάπη μας ενώνει

84
 Σύνδρομο στέρησης
Η έλλειψή σου σύνδρομο στερητικό
έχω τη γεύση σου συνέχεια στο στόμα
σα να μην πήρα σήμερα ναρκωτικό
νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι,
μου φταίνε όλα

Έλα μια νύχτα, για μια αγκαλιά, για ένα φιλί

μία φορά ακόμα για να πούμε αντίο
και αν σε θέλω πιο πολύ τ’ άλλο πρωί
δικό μου πρόβλημα, να καίγομαι για δύο

Από το σώμα σου έχω τη μυρωδιά

κι απ’τα μαλλιά σου,
όταν βγαίνεις απ’το μπάνιο
πέρασαν μήνες μα όλα είναι ζωντανά
Σύνδρομο στέρησης με πιάνει,
τί να κάνω;

85
 Απ’ το χθές στο πουθενά
Δε σε ξεπέρασα,
αλλά είναι πρόβλημά μου
δε σε φορτώνω, δε με βλέπεις, δε μ’ ακούς
το λέω σε δυο- τρεις κολλητούς
και το μοιράζομαι μ’ αυτούς
δικό μου πρόβλημα η αξιοπρέπειά μου

Σε όσους μπορεί να σου μιλούν για τα δικά μου

λέω πως βρίσκομαι στον έβδομο ουρανό
πως διασκεδάζω και γελώ
κι έχω το δέκα το καλό
μα κρύβω τον άσσο μπαστούνι στην καρδιά μου

Αφού το ξέρω πως αλλού καλά περνάς

γιατί να μάθεις πως ακόμα με πονάς
μέχρι να γίνουν πάλι λόφοι τα βουνά
πηγαινοφέρνομαι απ’ το χτες στο πουθενά

Δεν επιτρέπω να σου πουν ότι πονάω

ότι με κόπο βάζω τη ζωή μου μπρος
αργεί ο χρόνος ο γιατρός
κι ακόμα κλαίει ο χωρισμός
μα εσύ θα ξέρεις ότι έχω όσα ζητάω

86
 Tα καλύτερα έρχονται

Τα καλύτερα έρχονται
έξω απ’ την πόρτα της ψυχής πριν σου χτυπήσουν
θα σε ρωτήσουν
αν θ’ ανοίξεις για να μπουν

Τα καλύτερα θέλουνε
να’ ναι η καρδιά σου ανοιχτή να τα χωρέσει
να τα πιστέψει, όταν θα εμφανιστούν

Μην προσπαθήσεις να τα εξηγήσεις

μην τα μικραίνεις με ερωτήσεις
μην τα βαραίνεις και τα φορτώσεις
αλλιώς το θαύμα θα το θυμώσεις
να του ανοίξεις να ρθει μαζί σου
και να ξεχάσεις τη λογική σου

Τα καλύτερα έρχονται
έξω απ’ την πόρτα της ψυχής σου περιμένουν
αλλά πεθαίνουν
καχύποπτα όταν τα κοιτάς

Τα καλύτερα φαίνονται
όταν στον ύπνο σου τ’ αφήσεις να σ’ αγγίξουν
και θα κρατήσουν
με πίστη όταν τ’ αγαπάς

87
Εκδρομή στον Παράδεισο
Εκδρομή
εγώ κι εσύ, δυό μαζί
στον Παράδεισο
Η ζωή διαδρομή
δίπλα τέλος κι αρχή
αλλά μοιάζει μαζί
Εκδρομή… στον Παράδεισο

Ήρθες
σε μια πολύχρωμη στιγμή
με γέλια ουράνια τόξα

Μπήκες
κι έγινες ο ήλιος το πρωί
καινούργια μέρα σαν γιορτή
οι νύχτες όλο φώτα

Φέρνεις
τα sleeping bag και τη σκηνή
και θες να φύγουμε μαζί
όλος ο χρόνος μια εκδρομή

Παίρνεις
από τα σύννεφα το γκρι
με αρώματα και μουσική
ροζ, κόκκινο, πορτοκαλί
Εκδρομή… στον Παράδεισο

88
 Ο Καθρέφτης
Ρυθμίζω το μυαλό στο ρελαντί
μόνο με σύνεση και μέτρο να υπάρχω,
διαγράφω τα παράξενα «γιατί»
τον μέσο όρο για πυξίδα πρέπει να έχω

Κάθε μέρα τον καθρέφτη μου ρωτάω

αν είμαι όπως περιμένουν από μένα
κόντρα στο ρεύμα αν πάω με όλα όσα ζητάω
ή ανταποκρίνομαι σε όλα τα δεδομένα

Κερδίζουν πάντα χωρίς κόπο οι δορυφόροι,

οι ετερόφωτοι, οι παλιάτσοι, οι αρλεκίνοι
στις παρελάσεις με τις μάσκες τρέχουν όλοι
κι όσοι αξίζουν στα αζήτητα έχουν μείνει

89
 Όλα όσα νόμιζα
για πάντα ξεχασμένα
Τόσον καιρό πώς άντεξα
μεσ’ το κενό η καρδιά μου μόνη
ρολόι που το ξέχασε κι ο χρόνος
ήταν το αστέρι ανάποδο
και το όνειρο σφιχτά κλεισμένο
το τέλος νόμιζα πως περιμένω

Μέσα κι έξω απ’ το σώμα μου

όλα ήθελαν εσένα
Όλα όσα νόμιζα για πάντα ξεχασμένα
έγιναν έρωτας και μου μιλούν για σένα
γράφει τραγούδια η ζωή
καινούργιε μου έρωτα σ’ εσένα χαρισμένα
Όλα όσα πίστευα πως δεν θα ξανανιώσω
σ’ αυτόν τον έρωτα θα τα αφιερώσω
είσαι η καινούργια μου αρχή
και τ’ όνομά σου στην αγάπη μου θα δώσω

Τώρα καρδιά φιλόξενη

τον έρωτά μου θα ζεσταίνει
μέσα στον ήλιο του θα ζω κρυμμένη
ελπίδες που κοιμότανε
πάλι ξυπνήσανε κοντά σου
το καλοκαίρι είναι η αγκαλιά σου

90
 Απόδειξέ το με θυσίες
Άστο και φύγε,
παραπάνω μη μου πεις
να μ’ αγαπήσεις όπως θέλω δεν μπορείς
δεν ωφελούν ψέμα, συγγνώμες κι ικεσίες
αν μ’ αγαπάς απόδειξε το με θυσίες

Έχει η αγάπη δυσκολία και καυμό

αν αγαπάς γλυκό το νιώθεις το πικρό
δεν το ζυγίζεις, δεν μετράς, δεν λογαριάζεις
αγάπη είναι πριν το πω να θυσιάζεις,

Ξέχνα το φύγε, μη ζητάς λογαριασμό

από το λίγο προτιμώ το χωρισμό
αστο και φύγε, αν θες να πάρεις πριν να δώσεις
αν μ’ αγαπάς δεν θα ρωτάς μα θα πληρώσεις

91
 Ψευδαίσθηση αγάπης
Η ανασφάλεια με κρατάει παγιδευμένη
γι’ αυτό δεν φεύγω να γλιτώσουμε κι οι δυό
σ’ ένα παιγνίδι υποκρισίας κολλημένοι
παίζουμε θέατρο με τίτλο «σ’ αγαπώ»

Οι δρόμοι αδιέξοδοι κλειδώθηκαν και έκλεισαν

η νύχτα άλλαξε τα αστέρια όλα έσβησαν

Το βλέμμα μου άδειο αδιάφορα πάνω σου έσβησε

σα να’ σαι αόρατος, διάφανος σε προσπέρασε

Ίσως μου λείπει ένα ψέμα ότι υπάρχεις

από ανασφάλεια ζητάω ενδιαφέρον
Ψίχουλα σκέψης, μια ψευδαίσθηση αγάπης
να λέω για έρωτα ιστορίες που βολεύουν

Τι μου συμβαίνει κι αποφεύγω να σ’ αφήσω

και σου μιλάω τρυφερά αντί να βρίζω
γιατί αμήχανα στο τίποτα ελπίζω
λέω πως θα φύγω αλλά ακόμα κάνω πίσω;

92
 H ευτυχία
δεν χωράει σε λόγια
Η ευτυχία δεν χωράει
σε μια ομοιοκαταληξία
είναι στιγμή, είναι άγγιγμα,
μια λέξη, ένα βλέμμα
χάδι από αντιηλιακό και ηλιοθεραπεία
όλος ο κόσμος μια αγκαλιά
σε μια άδεια παραλία

H ευτυχία δεν χωράει σε λόγια

είναι το χάδι του γιαλού στα πόδια
είναι ο ψίθυρος της άμμου στο αεράκι
να προλαβαίνω την ευχή
στο πεφταστέρι
και να είσαι ο ήλιος
στο δικό μου καλοκαίρι

Η ευτυχία είναι η στιγμή

που νιώθω πως με θέλεις
κι από τον ήλιο πιο πολύ
κι ας σου έχει λείψει τόσο
φιλί απ’ τη θάλασσα αλμυρό,
χάδια στην αγκαλιά της
πες μου τι τάζει ο έρωτας
να ψάξω να στο δώσω

93
Ήχοι και Χρώματα
Νότες και χρώμα, χάδι και φως
φτερά απλώνω…… πετάω, πετάω
μακριά

Ήχοι σήματα,
νότες κύματα
κύμα θάλασσα
φώτα διάφανα
ήχοι χρώματα
νεφελώματα
ταξιδεύουμε
ψηλά, μακριά…. μακριά

Άρωμα, χάδι η μουσική

με ταξιδεύει… πετάω
ψηλά… μακριά…

94
 Ανάμνηση αγάπης
Φύγε τώρα,
που οι σκέψεις πάνε μόνο προς τα πίσω
έχει ξεθωριάσει η αγάπη, την εικόνα της θα σβήσω
Αναβάλλεις την αλήθεια, ξεγελάς τον εαυτό σου
αγνοείς την υποψία και κουράζεις τ’ όνειρό σου
Φεύγοντας μένουν πιο πολλά,
και μην κολλήσεις στα μισά και στα χαμένα
μα και για κείνον πιο καλά,
να’ χει μιά ανάμνηση αγάπης από σένα
Φύγε τώρα,
που ακόμα βρίσκεις σπίθες μεσ’ τη στάχτη
φύγε, βλέπω τα σημάδια άλλον έρωτα πως ψάχνει
Φύγε πιά,
μην περιμένεις, πρώτ’ αυτός να εξηγηθεί
στο κενό μην επιμένεις μιά ζωή να στηριχτεί
Αφησέ τον να θυμάται κάποιες όμορφες στιγμές
μην τον κάνεις να φοβάται υστερίες κι ενοχές

95
 Αγάπη καλοκαιρινή
Τι να ζητήσω απ’ το καλοκαίρι;
μια μαυρισμένη απ’ τον ήλιο αγκαλιά
μάτια στης θάλασσας το χρώμα
απ’ την αρμύρα νοτισμένα φιλιά
Το μυστικό μου, μόνο στη θάλασσα το λέω
το όνειρό μου, έρχεται κάθε καλοκαίρι
Αγάπη καλοκαιρινή μου,
έρωτα ανάσα στο κορμί μου
έρχεσαι κάθε καλοκαίρι
χρώμα να βάλεις στη ζωή μου
Αγάπη καλοκαιρινή μου,
κρυφή, γλυκιά, μοναδική μου
η πρώτη μπόρα του Σεπτέμβρη
μακριά μου πάντοτε σε παίρνει
Πού να σε κρύψω, καλοκαίρι
να μη σε κλέψει του Σεπτέμβρη η βροχή;
να ζω στον Αύγουστο για πάντα
άλλος χειμώνας μη με βρει μοναχή
Αγάπη καλοκαιρινή μου,
χρώματα βάζεις στη ζωή μου
παρακαλάω το καλοκαίρι
πάντα κοντά μου να σε φέρνει
Αγάπη καλοκαιρινή μου,
έρωτα ανάσα στο κορμί μου
η πρώτη μπόρα του Σεπτέμβρη
μακριά μου πάντοτε σε παίρνει

96
 Αγάπη - Κυριακή
Η αγάπη ξεκινάει σαν Κυριακή
ανεμοστρόβιλους και ήλιους ζαλισμένη
μοιάζει τα μάτια σου να παίρνει η ψυχή
να δεί τον κόσμο απ’ την αρχή του μαγεμένη

Οταν αρχίζει η ρουτίνα

η αγάπη εργάσιμη βδομάδα
γράφει εξόδους με το μήνα
κι ο ήλιος καταντάει ακτίνα

Η αγάπη ξεκινάει σαν Κυριακή

μα έχει Δευτέρες, που παντού παραμονεύουν
γίνετ’ εργάσιμη και καθημερινή
που η συνήθεια κι οι νόμοι προστατεύουν

Ψάχνω να ζήσω
μιά αγάπη Κυριακή,
να μη φοβάται τη ρουτίνα τη Δευτέρα
να’ χει χαμόγελα, βροντές και αστραπή
και να φοράει τα καλά της κάθε μέρα

97
Αλήθεια ατσάλι
Μάτια θολά και ξένα
ψέμα μελό
πες μου αλήθεια, παρακαλώ

Φοβάμαι τα ένοχα μάτια

ακούω ενοχές στη σιωπή
ψέμα μην καταδεχτείς
μόνο αλήθεια να πεις
σαν το ατσάλι σκληρή

Πύρινες σκέψεις
ψέμα μελό
αλήθεια μόνο, παρακαλώ

Δίκοπη βολή
ίσια στην ψυχή
η αλήθεια
είναι σκληρή

98
Αντανακλαστικό απώθησης
Τώρα η καρδιά μου αντιδράει δυναμικά
νιώθω μια πέτρα στο στομάχι μου βαριά
όσο γλυκά κι αν μου μιλάς ακούω πίκρα
σαν από ένστικτο... αντανακλαστικά
Ζω τη στιγμή, τη γλυκιά,τη ζεστή
την ίδια ώρα όμως μια εικόνα παγερή
στα κόκκινα με βάζει
χτυπάει συναγερμό
“Ζωή κατειλημμένη”
ακούω σ’ ένα λυγμό
ακούω βελούδο στη φωνή σου όταν μιλάς
λόγια που μου έλειψαν σαν χάδια της καρδιάς
όσο γλυκά κι αν μου μιλάς ακούω πίκρα
σαν από ένστικτο... αντανακλαστικά

99
 Αόρατος, διάφανος,
ανύπαρκτος
Όσους με πείραξαν διάφανους τους νιώθω
κι όσους με πόνεσαν, μα πρέπει να τους βλέπω
τους κάνω αόρατους έτσι μόνο επιτρέπω
να ζουν ανώδυνα στο ζωτικό μου χώρο
Σαν μια σκιά δίχως οντότητα και λόγο
τους διαλύω κι η κακία δε με πιάνει
Είτε μιλούν είτε σιωπούν το ίδιο μου κάνει
αέρα διάφανο, ανύπαρκτους τους νιώθω
Εκδίκηση δεν έμαθα να θέλω
σε κακίες την ψυχή μου να ξοδεύω
απλά διαλύω, αναιρώ με το μυαλό μου
κι όσα με πόνεσαν αόρατα τ’ αντέχω
Γι αυτό στο λέω για να προσέχεις
να μη σε κάνω αόρατο κι εσένα
και σε περάσω στα παλιά και σκονισμένα
σε αρχεία αόρατα, θολά και διαγραμμένα

100
 Απαιτώ
Παγωμένη σιωπή, στάση αμυντική
λόγια αυθαίρετα λες, ψέμα κι υπερβολές
Κλονισμένη ζωή, σκυθρωπή η ψυχή
φεύγεις να μην ακούς
από ανθρώπους μικρούς
Ενοχλούνται πολλοί
που αφιερώθηκα στον έρωτά σου
την καρδιά μου ανοίγω
γραμμένο να δεις τ’ όνομά σου
Απαιτώ να γυρίσεις πίσω
απαιτώ να μ’ εμπιστευτείς
την καρδιά μου στα δυό θ’ ανοίξω
μέσα της να δεις
Απαιτώ να ’ρθεις να μ’ ακούσεις
απ’ το ψέμα μη γελαστείς
στην αγάπη να υπακούσεις
να μ’ εμπιστευτείς
Η αγάπη μας είναι ανάσα ζωής
τώρα, χτες και για πάντα
θέλω να μαστε εμείς
Λόγια ψεύτικα ακούς
από ανθρώπους κακούς
σκέψεις κουραστικές
ζήλειες κι υπερβολές

101
 Αρχή χωρίς φινάλε
Είχα υποσχεθεί, να μην ξαναρχίσω,
είπα κάνω πίσω, δεν θα ερωτευτώ
μα γνώρισα δυό μάτια σαν τη θάλασσα
και ταξίδια μου υποσχέθηκαν
οι ματιές μας όταν βρέθηκαν
κι είπα: “Θέλω απ’ την αρχή”
Ζωή μου ξαναρχίζω, ανοίγομαι κι ελπίζω
σε δυό γαλάζια μάτια, με θάλασσα βαμμένα
με κύματα υποσχέσεις, ψυχή μου, θα με δέσεις
στα πέλαγα απ’ τα μάτια σου, θες να με ταξιδέψεις
Αρχή χωρίς φινάλε, ζωή μου φόρα πάρε
γι αυτά τα μάτια κάνω, ξανά salto mortale
στα κύματα απ’ το βλέμμα σου,
ταξίδι θέλει ο έρωτας
Πυξίδα έχω τα μάτια σου και λέει η καρδιά μου
“πάμε απ’ την αρχή”
Είχα υποσχεθεί, να μην ξανανοίξω
στον έρωτα να κλείσω, να του αντισταθώ
Μα γνώρισα δυό μάτια, χρώμα σμαραγδί
και ταξίδια μου υποσχέθηκαν
μ’ ένα βλέμμα τους με έπεισαν
κι είπα: “Θέλω απ’ την αρχή”
Ταξίδι ξεκινάει, η αγάπη με πάει
γαλάζια πανιά ανοίγει
πυξίδα-οδηγό κι εσένα αρχηγό

102
 Γράμμα συστημένο
Τα όνειρα τα σβήνω το πρωί
στο πρώτο φως της μέρας, μαζί με τ’ αστέρια
μην τα τρομάξει η αληθινή ζωή
η καρδιά φοβάται και πατάει τέρμα τα φρένα
Κάθε βράδυ όταν ανάβω του ονείρου τα φωτάκια
με τη σκέψη ταχυδρόμο
σου ζητάω να ξαναρθείς
Στέλνω γράμμα συστημένο
την καρδιά μου, μόνη κι άδεια
μεσ’ τα όνειρα ελπίζω ότι δεν θα επιστραφεί
Άγνωστος παραλήπτης μου έχουν πει
αυτός ο έρωτας τα όνειρά μου σβήνει
παίρνει το φως τους, χρώματα τους αφαιρεί
κι ύστερα ασπρόμαυρα ως το πρωί τ’ αφήνει

103
 Δε φταίω εγώ
Σίγουρα θέλω και φέτος
διακοπές χωριστά
μη με ρωτήσεις μετά για όσα έκανα λάθη
τις λεπτομέρειες μη ζητάς
αν δεν αντέχεις να μάθεις
δεν μου αρέσει να φταίω,
να απολογούμαι να λέω:
Δε φταίω εγώ
φταίει το πάθος που φλόγες ανάβει
και τη νύχτα ζητάει να προλάβει
Δε φταίω εγώ
φταίει ο πόθος που βρήκα κρυμμένο
σε μια ξένη αγκαλιά στο Αιγαίο

Κάτι μεσ’ την καρδιά μου ζητάει ν’ ανοιχτώ

κάτι μεσ’ το μυαλό λέει να κάνω πίσω
με τυχαία φιλιά θέλω να ξενυχτήσω
είμαι αθώα, δε φταίω
κι αυτό συνέχεια σου λέω

104
 Δεν σ’ αγαπάω
Στέλνεις μηνύματα
κι αμέσως τώρα πια σου απαντάω
δεν σου λέω ποτέ όχι, δεν έχω αντιρρήσεις
δε ζητάω αγκαλιά, δε σου κάνω ερωτήσεις
όταν τηλεφωνώ
είναι για να σου πω:
Δεν σ’ αγαπώ
Κι αν τις νύχτες αργά σε ζητάω
Ψάχνω μια συντροφιά να μιλάω
Δεν σ’ αγαπώ
Κι αν σου φαίνομαι ερωτευμένη
νιώθω μόνη μου κι απελπισμένη
Από τη μέρα που χει φύγει αυτός που αγαπώ
αδιαφορώ για τα πάντα, απλά ανασαίνω
κι όταν τη νύχτα αργά κάποιο μήνυμα στέλνω
μόνο παρέα ζητάω, έτσι κι αλλιώς ξενυχτάω
Δεν σ’ αγαπώ
Το ενδιαφέρον μου απλά παρεξήγησες
Εσύ μόνο σαν φίλος βοήθησες
Δεν σ’ αγαπώ
Αφού λείπει αυτός που ερωτεύτηκα
Σ’ ένα λάθος μαζί σου μπερδεύτηκα

105