Professional Documents
Culture Documents
win-win-win papakonstantinidis model Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
win-win-win papakonstantinidis model Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
win-win-win papakonstantinidis model Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
1
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
προκφπτουν από αυτι τθ κατανομι. Ο Nash φαντάςτθκε όλεσ αυτζσ τισ κατανομζσ
πικανοτιτων, ςαν κομμάτια μιασ τοφρτασ που οι Α,Β κα πρζπει να μοιραςτοφν μεταξφ τουσ Σο
άκροιςμα των κομματιϊν αυτϊν πρζπει να μασ δίνουν ολόκλθρθ τθ τοφρτα (οφτε λιγότερο,
γιατί δεν είναι ορκολογικά ςωςτό να μείνει κομμάτι που κανείσ τουσ δεν κα απολαφςει, οφτε
περιςςότερο, γιατί τότε θ ςυμφωνία είναι ανζφικτθ πχ 70% ο Α και 50% , ο Β μασ κάνουν
120%>100% που αντιπροςωπεφει ολόκλθρθ τθ τοφρτα
Σζλοσ, ςθμειϊνεται πωσ όλεσ οι κατανομζσ αποτελοφν ςθμεία ιςορροπίασ Nash (όλα τα ςθμεία
που βρίςκονται πάνω ςτθ καμπφλθ τθσ αμοιβαίασ κοινισ ωφζλειασ, όπωσ κα δοφμε πιο κάτω)
Αυτό ςθμαίνει πωσ όλεσ οι κατανομζσ Α,Β που δίνουν άκροιςα 100 είναι ςθμεία ιςορροπίασ
Nash (πχ 80-20, 70-30, 60-40 κοκ)
2
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
4,5
4
f (u ) u
3,5
3
f(u)
2,5
1,5
1
1
0,5 f (u ) k
2 u
0
0 5 10 15 20
u
ΠΑΠΑΚΩΝΣΑΝΣΙΝΙΓΗ 2008
Είναι, δθλαδι:
f(x) = x (100-x)k ,
f’(x) =0
↔ * x (100-x)k +’ = 0
↔ x*% = [ (100/k+1)] %
Αναλυτικότερα:
Ua = x, Ub = (100-x)k
↔
Ua + Ub = max [ x(100-x)k]ϋ = 0
↔
↔
xk (100-x)k-1= - 1(100-x)k
↔
3
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
x = 100 / (k+1)
Αν k<1 ι k>1, τότε είτε «Α» είτε ο «Β» κερδίηει μεγαλφτερο μερίδιο από τθν ςυμφωνία
ςτθν οποία καταλιγει θ διαπραγμάτευςθ (και αντίςτοιχα, ο «άλλοσ» παίρνει μικρότερο
μερίδιο, ακριβϊσ επειδι επικυμεί περιςςότερο από τον πρϊτο τθν κατάλθξθ τθσ
διαπραγμάτευςθσ ςε ςυμφωνία: Αυτό, ςυμβαίνει ανεξάρτθτα από το ποιοσ ζχει δίκαιο και
ποιοσ όχι. Αυτό είναι το μεγάλο ηθτοφμενο τθσ εποχισ μασ. Είναι λοιπόν, θ «κοινωνικι
αδικία» εγγενισ αδυναμία του ςυςτιματόσ μασ, αλλά και γενικότερα, τθσ
διαπραγμάτευςθσ
Μια από τισ πρϊτεσ παραδοχζσ, ι θ πρϊτθ από τισ παραδοχζσ – ίςωσ θ πλζον
δφςκολθ για τθ δικι μασ ςυνειςφορά, ι για τθ δικι μασ ουτοπία- - είναι θ
παραδοχι του εργαλειακοφ ορκολογιςμοφ: “Οι άνκρωποι πράττουν με μοναδικό
γνϊμονα τισ δικζσ τουσ προτιμιςεισ. Από τθν άποψθ αυτι θ ατομικι δράςθ είναι
εργαλειακά ορκι.
“ ….(γ) “Χρθςιμοποιοφμε όλα τα εργαλεία που ζχουμε ςτον ζλεγχό μασ για να
πραγματοποιιςουμε τουσ ςτόχουσ μασ, αδιαφορϊντασ για τουσ ςτόχουσ των άλλων
ανκρϊπων, με τουσ οποίουσ ςυνυπάρχουμε, εκτόσ αν αυτό που είναι καλό για εκείνουσ
εξυπθρετεί και τουσ ςτόχουσ μασ” (μασ λζει Αν ζχω τθν εναλλακτικι πορτοκάλι-μιλο κα
προτιμιςω το μιλο πχ. Αν προςτεκεί ζνα μιλο και το πορτοκάλι γίνει μεγαλφτερο, τότε
επιλζγω το πορτοκάλι, γιατί είναι ΕΝΑ και όχι δφο φροφτα- ανεξάρτθτοσ ςτόχοσ ςτθ πρϊτθ
περίπτωςθ, ςφμπτωςθ ςτθ δεφτερθ με ταυτόχρονθ εκελοφςια υποχϊρθςθ)….”
4
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Άρα, κρατάμε μια πρϊτθ ςθμείωςθ ςχετικά με τθν εφικτότθτα τθσ δθμιουργίασ-φπαρξθσ
τθσ Ενδιάμεςθσ Κοινότθτασ (… εκτόσ εάν αυτό που είναι καλό για εκείνουσ, εξυπθρετεί και
τουσ δικοφσ μασ ςτόχουσ…. )
Προκφπτει λοιπόν, πωσ ςτο πλαίςιο του ατομικιςμοφ (εργαλειακόσ ορκολογιςμόσ), όπου
κακζνασ πραγματοποιεί τουσ ςτόχουσ του, αδιαφορϊντασ για τουσ ςτόχουσ των άλλων,
υπάρχει μια δυνατότθτα ςφμπτωςθσ των ανεξάρτθτων ςτόχων.
Αυτό ενιςχφει τθν τεκμθρίωςθ τθσ φπαρξθσ-δθμιουργίασ τθσ Ενδιάμεςθσ Κοινότθτασ, αν
όλοι οι ανεξάρτθτοι ςτόχοι ςυμπζςουν ςε ζνα “ κοινό κζμα με ικανότθτα ςυςπείρωςθσ”,
ζνα κζμα δθλαδι που απαςχολεί περιςςότερουσ του ενόσ και αρχίηει να αποκτά κεντρικι
κζςθ ςτθ τοπικι – τουλάχιςτον- κοινότθτα. ( Θα μποροφςαμε να φτάςουμε μζχρι τθ
κλιβερι ςφμπτωςθ ανεξάρτθτων ςτόχων, ολόκλθρου του ελλθνικοφ πλθκυςμοφ γφρω από
τθσ ζννοια τθσ επιτιρθςθσ από ΔΝΣ … ακριβϊσ επειδι ζκιξε το ελλθνικό φιλότιμο και
φςτερα τθν κοινι οικονομικι δυςπραγία , που ενϊνει, μάλλον, παρά χωρίηει)
Βζβαια, ο αντίλογοσ ςτο ουτοπικό ΟΧΙ είναι πολφ ςοβαρόσ: το βάκοσ-βάκοσ τθσ
οποιαςδιποτε επιλογισ, κρφβεται ο εργαλειακόσ ορκολογιςμόσ: “εν αρχι
αιτείςκαι” Από τθ ςτιγμι που ο κάκε άνκρωποσ ηθτάει κάτι, ζςτω και το πλζον
ιδεαλιςτικό, το πλζον ανκρϊπινο, το πλζον θκικό (για όλα αυτά, βζβαια, τίκεται το
κζμα τθσ ερμθνείασ τουσ) ο εργαλειακόσ ορκολογιςμόσ βρίςκεται πίςω από αυτό
το αίτθμα , ι αυτι τθν επιλογι
Η λογικι είναι ζνα εντελϊσ ψυχρό εργαλείο, με το οποίο όλοι μασ προςπακοφμε να
ικανοποιιςουμε τισ δοςμζνεσ προτιμιςεισ μασ . προςδοκίεσ μασ – άλλοσ λιγότερο,
άλλοσ περιςςότερο, και άλλοσ πολφ περιςςότερο, ζχοντασ αναγάγει τον εργαλειακό
ορκολογιςμό ςε μοναδικι μορφι ζκφραςθσ/ηωισ, κάτι ςαν ςχιηοφρζνεια:
άνκρωποι που κυριολεκτικά ηουν για να λειτουργοφν ωσ εργαλειακά ορκοί. Σίποτα
περιςςότερο, τίποτα λιγότερο (βλ και ο ςκοπόσ αγιάηει τα μζςα)
5
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Σι γίνεται, όμωσ, τότε με τον εργαλειακά ορκολογιςτι, εκείνον που δρα πάντα με γνϊμονα
το δικό του, ατομικό ςυμφζρον ?
Μια πρϊτθ- απλοϊκι ςχεδόν- προςζγγιςθ είναι πωσ ακριβϊσ επειδι είναι εργαλειακά
ορκολογιςτισ, κα λειτουργιςει – ςε κάποιο χρονικό ςθμείο και μετά, ςτο μζλλον, με το
ζνςτικτο τθσ επιβίωςθσ, ςυγκλίνοντασ ςτθν απόλυτθ ςυνεργαςία, αξιολογϊντασ τθν κάκε
ςυγκεκριμζνθ πλθροφορία που λαμβάνει ωσ αλθκινι και διακζτοντασ τθν απόλυτθ
πλθροφορία, τθν οποία –πλζον- κα μπορεί να επεξεργαςτεί με τθν απόλυτθ εξυπνάδα που
κα διακζτει, ςτα πλαίςια τθσ εξελικτικισ Θεωρίασ των Παιγνίων Κςωσ, ακριβϊσ επειδι
όλοι κα είναι εργαλειακά ορκολογιςτζσ να ςυγκλίνουν ςε ζνα κοινό ςθμείο αναφοράσ, τθν
ΕΝΔΙΑΜΕΗ ΚΟΙΝΟΣΗΣΑ, μια κοινότθτα χωρίσ υλικι υπόςταςθ, αλλά κακαρά εγκεφαλικι,
αποκτά δε υπόςταςθ, μζςα από τθ διαδικαςία τθσ ευαιςκθτοποίθςθσ :
Η ςυνεχισ και αζναθ διαδικαςία τθσ ευαιςκθτοποίθςθσ, προσ ζνα όριο που είναι θ ίδια θ
ευαιςκθτοποίθςθ δθμιουργίασ “νζων ςυμπεριφορϊν” μζςα ςτθ διαπραγμάτευςθ, είναι το
μεγάλο ηθτοφμενο, που δεν είναι δυνατόν να ταξινομθκεί ςτα πλαίςια του ςυλλογιςμοφ “ι
είναι, ι δεν είναι”
Σο ότι οι κατανομζσ p, (1-p) δεν υποδείχνουν τθν Κοινότθτα ωσ 3ο διαπραγματευτι (αφοφ
δφο είναι τα ενδεχόμενα (ΝΑΙ-ΟΧΙ) αυτό δεν υπόκειται ςε νομοτελειακό αίτιο-αιτιατό Η
κοινότθτα αρχίηει να ενεργοποιείται , πχ απζναντι ςτον κοινό κίνδυνο , όπου
αναπτφςςονται και οι λεγόμενεσ υψθλζσ προςδοκίεσ (γενναιότθτα, κυςία , ςυμπόνοια)
κάτι που αςφαλϊσ ξεφεφγει από τον εργαλειακό ορκολογιςμό
Η αναφορά(κατά τον Hume) ότι ‘το Χ είναι το αίτιο του Τ’ ι ότι ‘το Χ προκαλεί το Τ’
δθλϊνει μόνο ότι το Χ και Τ υπόκεινται ςε μία ςχζςθ ςτακερισ ςφνδεςθσ (constant
conjunction), και όχι ότι υπάρχει κάποιοσ αναγκαίοσ μεταξφ τουσ δεςμόσ (necessary
connection)… (Β. Καρακϊςτασ Η ΠΣΩΗ ΣΗ ΧΙΟΤΜΙΑΝΗ ΕΠΙΓΕΝΕΗ Νεφςισ 16 (2007),
88-107),
Για τθν εργαςία αυτι, το διάςθμο παράδειγμα του Tucker (το δίλθμμα του φυλακιςμζνου)
ςυνιςτά ζνα ακόμα ιςχυρό επιχείρθμα, τθσ ανορκολογικισ ςκζψθσ τθν οποία , αυτι
ειςθγείται (ακριβϊσ, επειδι θ ορκολογικι ςκζψθ, οδθγεί ςτο χειρότερο δυνατό
αποτζλεςμα και τουσ 2 εμπλεκόμενουσ)
Η “ενδιάμεςθ Κοινότθτα” δεν είναι τίποτα παραπάνω, ι λιγότερο, από ζνα ςθμείο κοινισ
παραδοχισ, ζνα ςθμείο αναφοράσ, μζςα ςτον οποίο, κατά τον Amartya Sen, μπορεί (ι κα
ζπρεπε να) εργάηεται/ παςχίηει για τθν επίτευξθ του ατομικοφ ςτόχου (self-goal choice): με
τθν ζννοια του “κζτω ςτόχουσ ςτον εαυτό μου, αφοςιϊνομαι ςε αυτοφσ, ανεξάρτθτα του τι
ςτόχουσ κζτουν οι άλλοι, με τουσ οποίουσ ςυνυπάρχουμε, εκτόσ αν αυτό που είναι καλό για
εκείνουσ, εξυπθρετεί και τουσ ςτόχουσ μασ” οι (3θ ζκφραςθ ατομικιςμοφ)” – βλζπε πιο
πάνω αναλυτικά.
Οι επιλογζσ εδϊ είναι απόλυτα δεμζνεσ, με εκείνο που επιχειρείται ςτθν ανάλυςθ αυτι: H
“ενδιάμεςθ κοινότθτα” τθν οποία απεικονίηουμε με το γράμμα “C” (Community) ωσ
ςυλλογικό ςθμείο αναφοράσ, πζρα από το κράτοσ, (αν και το τοποκετοφμε αποκλειςτικά
και μόνο ςε επίπεδο τοπικισ κοινωνίασ) αςφαλϊσ είναι μια ουτοπία, ςτθν εποχι μασ.
Αυτό όμωσ, δεν ςθμαίνει (ςτα πλαίςια τθσ εξελικτικισ Θεωρίασ των Παιγνίων) πωσ κα είναι
ζτςι μελλοντικά. Σθν πεποίκθςθ αυτι ςτθρίηουμε μεταξφ άλλων ςτθν ανά-διαμορφοφμενθ
ςυμπεριφορά, θ οποία μπορεί να προζρχεται από “καταγραφζσ ευαιςκθτοποίθςθσ” ςε
προθγοφμενεσ γενιζσ. Ζτςι, από γενιά ςε γενιά, ενδεχόμενα να διαμορφϊνεται ζνα νζο
6
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
ςκθνικά από νζεσ –πρωτόγνωρεσ ςυμπεριφορζσ που ενδεχόμενα με κάποιο τρόπο (που δεν
είμαςτε τϊρα ςε κζςθ να προςδιορίςουμε) κα μποροφςαν να εκδθλωκοφν (πχ
ευαιςκθτοποίθςθ για το φυςικό περιβάλλον)
Οι Α και Β ταυτόχρονα, αλλά ανεξάρτθτα, ο ζνασ από τον άλλον, κάνουν τθν
“ανορκολογικι” ςκζψθ : “ Θα ηθτιςω μόνο x (όντασ ο ίδιοσ ευαιςκθτοποιθμζνοσ και
πεπειςμζνοσ) πωσ , ο Β κα ηθτιςει και αυτόσ μόνο x ) Και οι δφο (Α,Β) όντασ
ευαιςκθτοποιθμζνοι, κα “αποδεχτοφν” μικρότερο μερίδιο ςυνειδθτά, ςκεπτόμενοι πωσ
ζνα “ακόμα” μερίδιο (x* ) κα αντιςτοιχεί ςτθ κοινότθτα C , ακριβϊσ επειδι ζχουν
ςυνειδθτοποιιςει ότι θ ωσ τϊρα διπολικι αντίλθψθ, οδιγθςε ςτο χειρότερο δυνατό
αποτζλεςμα, τον ίδιο και τθν κοινότθτά του (αν τςακωνόμαςτε μεταξφ μασ το που κα
ςτθκεί ο κάδοσ των απορριμμάτων , τότε το αποτζλεςμα κα είναι να βγοφμε και οι δφο
χαμζνοι, ακριβϊσ επειδι δεν κα τοποκετθκεί κανζνασ κάδοσ και πουκενά, ςτθ γειτονιά μασ
Βζβαια, ο Nash δεν θκικολογεί. Απλά λζει τι πράγματι ςυμβαίνει ςτθ πράξθ. υμβαίνει ,
όμωσ, μόνο ζτςι ?
7
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Νομίηουμε, πωσ δεν ςυμβαίνει ζτςι., ι όχι μόνο ζτςι, ςε ζνα κόςμο όπου ελάχιςτθ
πλθροφόρθςθ ζχουμε για το γφρω μασ, είτε για τθ κζςθ μασ μζςα ςε αυτόν Θα πρζπει να
φανταςτοφμε και να προςδιορίςουμε τον εαυτό μασ, μζςα ςε ζνα ευρφτερο- ςυμπαντικό
ςφνολο, ασ φανταςτοφμε μια ςφαίρα, είτε ζνα “λουκουμά” όπωσ λζγεται ςτθ τοπολογία,
ξεπερνϊντασ τον κόςμο των 2 διαςτάςεων (όπου ό, τι δεν είναι ΝΑΙ, είναι ΟΧΙ)
Η διπολικι αντίλθψθ ΝΑΙ-ΟΧΙ πάνω ςε μια ευκεία εκφράηει το λεγόμενο δυτικό τρόπο
ςκζψθσ (ορκολογιςμόσ) και ςε καμιά περίπτωςθ δεν εκφράηει τθν κυκλικι αντίλθψθ των
πραγμάτων, χρόνου κλπ τθσ αρχαίασ ελλθνικισ φιλοςοφίασ Αυτι θ «κυκλικι» αντίλθψθ
πάνω ςτο χϊρο και το χρόνο είναι πλιρωσ εναρμονιςμζνθ με το φυςικό κόςμο τον οποίο θ
κοινωνικι/οικονομικι ςυμπεριφορά – «μιμείται» ιδίωσ μζςα ςτθ «Διαπραγμάτευςθ» (The
bargaining Problem)
8
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Η επικρατοφςα άποψθ ςτθ φυςικι ςιμερα είναι ότι ο αρικμόσ των διαςτάςεων του
χωροχρόνου, θ ποιοτικι μορφι των ςτοιχειωδϊν ςωματίων, και πολλζσ από τισ
ονομαηόμενεσ φυςικζσ ςτακερζσ, δεν απορρζουν από τουσ φυςικοφσ νόμουσ αλλά
είναι το προϊόν διαδικαςιϊν που ονομάηονται διαςπάςεισ ςυμμετριϊν. O Alexander
Vilenkin του πανεπιστημίου Tufts, αλλά και άλλοι ερευνητές έχουν δημοσιεύσει
προβλέψεις για τις κατανομές πιθανότητας διαφόρων κοσμολογικών
παραμέτρων. Σχολιάζουν λοιπόν ότι διαφορετικά παράλληλα Σύμπαντα που
έχουν διασταλεί σε διαφορετικό βαθμό θα έχουν και διαφορετικά στατιστικά
βάρη, ανάλογα με τον όγκο τους. Από την άλλη πλευρά, οι μαθηματικοί θα μας
πουν ότι 2Χ άπειρο = άπειρο, και συνεπώς δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη
πως ένα άπειρο Σύμπαν που έχει διασταλεί κατά ένα παράγοντα 2 είναι και
μεγαλύτερο. Επιπλέον ένα πεπερασμένο Σύμπαν με τοπολογία σχεδίου
λουκουμά είναι ισοδύναμο με ένα τέλεια περιοδικό Σύμπαν με άπειρο όγκο,
όπως εμφανίζονται και τα δυο τους στους παρατηρητές που βρίσκονται μέσα σ'
9
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
αυτά. Έτσι λοιπόν ο άπειρα μικρότερος όγκος του ενός γιατί να δώσει μηδενικό
στατιστικό βάρος στους υπολογισμούς; Τελικά ακόμη και στο Πολύ-σύμπαν οι
όγκοι Hubble επαναλαμβάνονται (με τυχαίο βέβαια τρόπο και όχι περιοδικά)
μετά από περίπου 10 στην 10118 μέτρα.
Γεννιζται ζτςι το ερϊτθμα: Πράγματι, ο καπιταλιςμόσ είναι το τζλοσ τθσ Ιςτορίασ, ι μιπωσ
μποροφμε ςαν είδοσ να πάμε ακόμα πιο πζρα? Μποροφμε, άραγε με τθ νοθμοςφνθ μασ να
πάμε πιο πζρα τθν Ιςτορία ?
Η απάντθςθ είναι ΝΑΙ. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτι, θ απαιςιόδοξθ αυτι κζςθ
του Fukuyama Τπάρχει το “πιο πζρα” και λζγεται “αυτοοργάνωςθ” Κατ’ αρχιν αυτό δεν
είναι εικαςία, ανικει ςτο χϊρο τθσ Φυςικισ : Ο Ilya Prigogine προσ το τζλοσ τθσ ηωισ του
αποδζχτθκε ότι “το βζλοσ του χρόνου” ενδζχεται να μθν οδθγεί αποκλειςτικά και μόνο
ςτθν αταξία (εντροπία) – ςτο χάοσ. ε ςθμεία μακράν τθσ ιςορροπίασ, είναι εφικτι θ
εμφάνιςθ αρνθτικισ εντροπίασ (-S = I) με τθ μορφι τθσ αυτοοργάνωςθσ. Σοφτο ςθμαίνει
πωσ υπάρχει πάντα ζνα ανϊτερο ςφςτθμα φυςικισ (και ανκρϊπινθσ οργάνωςθσ) το οποίο
παίρνει τθ μορφι τθσ αυτοοργάνωςθσ
Πράγματι, από τθ Φυςικι ςυνάγεται ότι:
“……Η κακολικότθτα του χάουσ είναι κεντρικό γνϊριςμα τθσ μθ γραμμικισ δυναμικισ. Η
γνϊςθ αυτι αναπτφχκθκε ταυτόχρονα και από αντίκετεσ κατευκφνςεισ: α) από τθν τάξθ ςτο
χάοσ (λίγοι βακμοί ελευκερίασ) και β) από το χάοσ (άπειροι βακμοί ελευκερίασ) ςτθν τάξθ
(αυτοοργάνωςθ, ςυςχετίςεισ και ςυντονιςμοί μεγάλθσ κλίμακασ). Ζτςι είναι εντυπωςιακό
και ανεξιγθτο ςτα όρια τθσ κλαςςικισ και αναγωγικισ επιςτιμθσ να βλζπει κανείσ
διαδικαςίεσ ςε διαφορετικά και απομακρυςμζνα ςθμεία του χϊρου να ςυντονίηονται και
να ςυςχετίηονται, ενϊ θ εμβζλεια των δυναμικϊν αλλθλεπιδράςεων (μεταφορά φλθσ και
ενζργειασ) να μζνει περιοριςμζνθ τοπικά ζτςι ϊςτε ο παρατθροφμενοσ χωρο-χρονικόσ
ςυντονιςμόσ να μθν εξθγείται κλαςςικά. Όπωσ και ςτα κβαντικά ςυςτιματα, τα πολφπλοκα
ςυςτιματα εμφανίηουν ιςχυρό ολιςτικό και μθ αναγωγικό χαρακτιρα , όπου το όλον
κακορίηει το μζροσ και δεν εξθγείται από αυτό”. …(Γεϊργιοσ Π. Παφλοσ, 2008)
Η βαςικι ιδζα τθσ προτεινόμενθσ “Ενδιάμεςθσ Κοινότθτασ” – C ζχει τότε και μόνο νόθμα,
αν «ξεπεράςει» τισ διωνυμικζσ κατανομζσ πικανοτιτων τθσ μορφισ (ΝΑΙ ι ΟΧΙ ) δθλαδι
p και (1-p), αν δθλαδι κα μποροφςε να βρεκεί εκείνθ θ ςυνάρτθςθ που να απεικονίηει
τθν προτεινόμενθ 3-πλι «κατανομι» πικανοτιτων ςτο χϊρο (πολφ πζρα δθλαδι από τθ
διωνυμικι) Ασ δοφμε κατ’ αρχιν αν είναι εφικτι
Ζςτω f : E⊆: R’ → R, z = f (x1…xn), τότε θ γραφικι παράςταςθ τθσ f είναι το ςφνολο των
ςθμείων είναι (x1…xn f (x1…xn) ) που ορίηουν μια επιφάνεια ςτον Ευκλείδιο χϊρο R^
(n+1) Ζςτω n =2 , τότε υπάρχουν 2 τρόποι για να ςχεδιάςουμε τθ γραφικι παράςταςθ τθσ f
(που ανικει ςτθν επιφάνεια Ε του χϊρου R^2 → R :
Ωσ επιφάνεια , κάκε ςθμείο τθσ οποίασ ζχει ςυντεταγμζνεσ (x,y,z)= (x,y f (x,y))
10
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Ωσ ζνα ςφνολο από ιςοχψείσ καμπφλεσ , που είναι καμπφλεσ πάνω ςτο πεδίο
οριςμοφ τθσ f , κατά μικοσ των οποίων θ f ζχει ςτακερι τιμι δθλ f (x,y) = C
(ιςοςτακμικι καμπφλθ)
Για n=3, τότε θ γραφικι παράςταςθ τθσ f : E⊆: R’ → R, z = f (x1…xn), (x1…xn), μπορεί να
ςχεδιαςκεί ωσ ζνα ςφνολο ομοιόκετων επιφανειϊν, όπου : τα ςθμεία του χϊρου ςτα οποία
θ ςυνάρτθςθ ω = f(x,y,z) ζχει ςτακερι τιμι, ίςθ με f (x,y,z) =a, ςχθματίηουν μία επιφάνεια
που ονομάηεται ομοιόκετθ επιφάνεια, Μια τζτοια γραφικι απεικόνιςθ δίνεται από τθν
ελλειπτικι ςυνάρτθςθ Η ςυνάρτθςθ αυτι –εκτιμάται- πωσ ανταποκρίνεται καλφτερα ςτο
πρόβλθμα που κζςαμε ςχετικά με τον «τριμεριςμό τθσ διαπραγμάτευςθσ» / κατανομι P
11
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Μονολεκτικζσ απαντιςεισ! Όμωσ και ςτθν κακθμερινι ηωι τα πράγματα δεν είναι και τόςο
ξεκάκαρα ςε ό, τι αφορά το «ναι» ι το «όχι»! Αξίηει να αναφερκοφν 2 παραδείγματα από
τθν κακθμερινότθτα :
Ζνα χαντάκι πλάτουσ ενόσ μζτρου, από τθν μια άκρθ του δρόμου ςτθν άλλθ, είναι παγίδα
για ζναν διαβάτθ που περπατάει αμζριμνοσ, αφοςιωμζνοσ ςτο κινθτό του – προκειμζνου
να απαντιςει ςε ζνα μινυμα που μόλισ ζλαβε. Σο ίδιο όμωσ εμπόδιο είναι πολφ εφκολο να
ξεπεραςτεί αν διαβάτθσ είναι προςεκτικόσ και παίρνοντασ λίγθ φόρα κάνει ζνα μικρό
πιδθμα!
Σελικά αν ρωτιςουμε: «το μικρό χαντάκι είναι εμπόδιο ι δεν είναι;» θ απάντθςθ δεν
μπορεί να είναι μονολεκτικι, Ναι ι όχι!
Κάτι που εκ πρϊτθσ όψεωσ φαίνεται να ζχει τθν Α εξζλιξθ, μπορεί με μια ειδικι ςυνκικθ
(που ςτθ ροι τθσ ςκζψθσ πολλζσ φορζσ αγνοείται) να ζχει μια διαφορετικι εξζλιξθ Β!
Μια ςιδερζνια μπίλια που κινείται με μικρι ταχφτθτα αιςκάνεται τθν παρουςία ενόσ
μαγνιτθ και εκτρζπεται αιςκθτά από τθν πορεία τθσ και ςυλλαμβάνεται από αυτόν, ενϊ
μια δεφτερθ που κινείται με μεγάλθ ταχφτθτα ςτθν ίδια απόςταςθ από τον μαγνιτθ όπωσ
και θ πρϊτθ ςφαίρα , ξεπερνάει τθν ζλξθ και ςυνεχίηει τθν κίνθςι τθσ!
12
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
τθ βάςθ αυτοφ του ςκεπτικοφ, οι ντετερμινιςτικζσ κζςεισ , με τουσ αυςτθροφσ οριςμοφσ,
μάλλον δεν κα ιταν ςε κζςθ να ερμθνεφςουν πολλά από τα ςτοιχεία τθσ
διαπραγμάτευςθσ, θ οποία ςυνιςτά (για τον κόςμο τθσ Φυςικισ) «ενζργεια» ςτο βακμό
που «ςυναντϊνται» αντίκετα ςυμφζροντα, και πολφπλοκεσ/θ και αςυναίςκθτεσ
«ταλαντϊςεισ» πάνω ςτο νευρικό ςφςτθμα του ατόμου, ακριβϊσ κατά τθ ςτιγμι τθσ
διαπραγμάτευςθσ
Από κει και πζρα, αν ο ςυλλογιςμόσ αυτόσ γίνει αποδεκτόσ, το επόμενο βιμα κα ιταν τα
πωσ κα μποροφςε να μεκοδευτεί θ ςυνολικι προςζγγιςθ, κατά τρόπο, που , θ πλθροφορία,
θ οποία προκφπτει αν προκφπτει) από αυτι τθν εργαςία να καταςτεί ζνα χριςιμο εργαλείο
Κατ’ αρχιν (Βαρουφάκθσ 355) , ζχουμε ςτο ςχεδιάγραμμα 2 ςυναρτιςεισ (α) τθ καμπφλθ
τθσ “κοινισ αμοιβαίασ ωφζλειασ” ΚΑΩ (παραβολι τθσ μορφισ U^(1/2) που εκφράηει
όλουσ τουσ ςυνδυαςμοφσ ωφελειϊν των παικτϊν (από τθ διαπραγμάτευςθ) οποίοι
αντιςτοιχοφν ςε όλεσ, τισ αποτελεςματικζσ και εφικτζσ διανομζσ (το άκροιςμα των
πικανοτιτων όχι >1) και (β) τθν ορκογώνια υπερβολι(υνάρτθςθ P/Ua(δεςμευμζνθ
13
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
πικανότθτα) , ι P =Ua, Ub).. “που περιζχει όλουσ τουσ ςυνδυαςμοφσ ωφελειϊν των
παικτϊν, , ζτςι ϊςτε το γινόμενο των ωφελειϊν τουσ (Ua*Ub..) να είναι ςτακερό και ίςο με
τθ μζγιςτθ τιμι του P δθλ να είναι κατά το δυνατόν μακρφτερα από τθν αρχι των αξόνων
και άρα αντιςτοιχεί ςτθ μζγιςτθ τιμι P = u1x u2 x u3… Αν επιπλζον αντιςτοιχεί και ςτθ ΚΑΩ
(τζτοιο ςθμείο είναι μόνο 1, εκεί που εφάπτονται οι 2 καμπφλεσ) το ςθμείο αυτό (που
εφάπτονται) είναι θ λφςθ, από τα πολλά ςθμεία ιςορροπίασ Nash που βρίςκονται πάνω
ςτθ ΚΑΩ
Αυτό που υποςτθρίηουμε εδϊ, είναι πωσ υπάρχει τελικά εφικτότθτα τθσ λφςθσ-ιςορροπίασ
Nash ςτο χϊρο: H ΚΑΩ είναι εφικτό να βρίςκεται ςε ζνα επίπεδο επιφάνειασ, ι ενόσ ςετ
επιπζδου μιασ ςυνάρτθςθσ τριϊν μεταβλθτϊν (x,y,z) που μια επιφάνεια τθσ μορφισ …
Ειδικότερα:
A level surface, or level set of a function of three variables, f (x, y, z), is a surface of the form
f (x, y, z) = c, where c is a constant. The function f can be represented by the family of level
surfaces obtained by allowing c to vary. The value of the function, f , is constant on each
level surface.
Σο ςθμείο ιςορροπίασ Nash, δεν προςδιορίηεται πλζον ςτο επίπεδο το οποίο ορίηεται από
(x, 1-x) αλλά πάνω ςτον κάκετο άξονα που ξεκινά από το κζντρο τθσ “τοφρτασ” και φτάνει
ςτο άπειρο
ε αυτό, πλζον, τον τριςδιάςτατο χϊρο, (ζςτω κώνοσ), είναι δυνατόν να ορίςουμε ζνα νζο
ςθμείο ιςορροπίασ Nash , όπου το φψοσ (του κϊνου, h= 3/(p*r^2) δίνει ςε κάκε ςθμείο του
μια ςτακερι κατανομι πικανοτιτων Κακζνα από τα ςθμεία αυτά είναι ςθμεία ιςορροπίασ
14
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Nash, αλλά ζνα από αυτά είναι θ λφςθ και αυτό κα είναι εκείνο ςτο οποίο το γινόμενο των
ωφελειϊν (Ua, Ub, Uc) είναι max. ε αυτό το ςθμείο τα μερίδια (κατανομζσ πικανοτιτων)
είναι ίςα (=0, 333333…)
το ςθμείο ςτο οποίο το γινόμενο των ωφελειϊν (Ua, Ub, Uc) γίνεται max, θ 1θ
παράγωγοσ αυτοφ κα είναι (Ua*Ub*Uc)’ = 0 (ςθμείο εφαπτομζνθσ τθσ ΚΑΩ ςτον
τριςδιάςτατο κϊνο με τθν ορκογϊνια υπερβολι, κατά το δυνατόν μακρφτερα από τθν
αρχι των αξόνων και άρα αντιςτοιχεί ςτθ μζγιςτθ τιμι P = u1x u2 x u3
Εδϊ ζχουμε, τϊρα ζχουμε περιςςότερεσ (ΚΑΩ>1) αφοφ κινοφμαςτε ςτο χϊρο. Ζχουμε,
δθλαδι περιςςότερεσ τθσ μιασ καμπφλεσ αμοιβαίασ ωφζλειασ ι ςυνδυαςμοφσ ωφελειϊν
15
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
Δρ Λεωνίδασ Α. Παπακωνςταντινίδθσ
16
Παπακωνςταντινιδθσ [Type text] [Type text]
17