Professional Documents
Culture Documents
30 Vjetori I Demonstratave Të Vitit 1981
30 Vjetori I Demonstratave Të Vitit 1981
30 Vjetori I Demonstratave Të Vitit 1981
Gjithmonë kisha në plan që herdokurë të shkruaj për mars - prillin e 1981 dhe 1982, se
kam shumë çka të shkruaj, sepse vet kam qenë pjesëmarrës aktivë, e mund të them edhe
mirë i informuar. Nga ajo periudhë kam shkruar në revistën “Republika” në Lublanë kujtime
nga burgu “Danjollët janë gjallë” në vitin 1990, pastaj një polemikë me një intervistë dhe
shkrim të Azem Vllasit po ashtu në Revistën “Republika” me titull “Iluzionistët e
deiluzionuar” në vitin 1996 dhe në esenë politike “E majta ekstreme e Kosovës” publikuar
në vitin 2000 në Revistën “Fjala Jonë”, në të cilat shkrime më shumë kam përshkruar pasojat
dhe zhvillimet e më pastajme pas demonstratave të vitit 1981-1982.
Publikimi së fundi i intervistës së veprimtarit Fehmi Berisha dhe librit të Istref Plakollit
(BREGU) “KOSOVA REPUBUKË (Dëshmi mbi revolucionin e vitit 1981 në Besianë)” më
nxitëm më shumë të ju kthehem kujtimeve të asaj periudhe, që patjetër jo vetëm kanë lënë
mbresa në mua, por edhe kanë determinuar jetën dhe ardhmërinë time personale po edhe të
gjeneratës sime. Derisa intervista e veprimtarit Fehmi Berisha ka një rëndësi e cila pasqyron
ekzistencën dhe veprimtarin e disidencës dhe rezistencës në Llap dhe më gjerë në Kosovë
para dha gjatë demonstratave të vitit 1981, libri i Istref Plakollit merret më shumë me
përshkrimin e gjendjes në Shkollën e Mesme që quhej Qendra e Arsimit të Mesëm Orientues
“8 Nëntori” në Besianë (ish-Podujevë) i prirur kryesisht nga prizmi dhe pozita e tij si Kryetar i
Organizatës së Rinisë në Shkollën e Mesme. Përshkrim i një aktiviteti të rinjsh që ka mbet pa
u kurorëzuar nga vet zhvillimi i ngjarjeve dhe zbulimi që në zanafillë. Që në fillim duhet themi
se me grupimin e të rinjve me emër “Shaban Shala” nuk kemi të bëjmë me organizatë ilegale
me parametrat që njohim për organizimet e tilla edhe në botë edhe te ne në Kosovë në
periudha të ndryshme. Istref Plakolli e Bedri Abdullahu nuk kishin më shumë se 17 vjet, Gjyle
Krasniqi kishte 16 vjet etj... të gjithë ne në gjeneratën e 1981, nxënësit e vitit të parë, dytë,
tretë dhe katërt, që edhe jemi bartës të Demonstratës 1 e 2 prill 1981 dhe 1 prill 1982, ishim
me moshë nga 15 deri 18 vjet, që për kushte të Evropës perëndimore, kjo moshë nuk lejohet
në mbrëmje as të qëndroj në qytet, më gjatë se deri në ora 22.oo! Nga këta të rinj entuziast
nuk mund të dilte një “organizatë ilegale” me parametra që nënkuptojnë sot organizatën
ilegale. Shkrimi i Istref Plakollit rreth grupit “Shaban Shala” është shkrim i sinqertë, po ka një
titull pak pretendent. Unë mendoj se ne atëherë nuk bëmë as Revolucion as Kundërrevolucion
por përshfaqëm publikisht dëshirat dhe vullnetin tonë, duke bërë një pikë kthese në
angazhimet tona për nisjen e një pune konkrete për të bërë Kosovën Republikë.
Ajo lëvizje rinore në Besianë (Podujevë) ishte e organizuar dhe realizuar nga gjenerata
e parë e shkollës së Mesme pas reformave në arsimin e mesëm në Kosovë, e cila reformë nga
metoda klasike e shkollimit, tash merrte formën e Shkollimit të Mesëm me Mësim të Orientuar
profesional. Krahas kompletimit me kuadro të kualifikuara mësimdhënësish, ndërtimi i objektit
të ri shkollor me sallë sportive dhe me kabinete dhe kushtet e qarkullimit të mira të nxënësve
(në çdo fshat e pjesë të Llapit qarkullonte autobusi që transportonte nxënësit dhe studentët),
kjo kishte bërë që të rritej edhe kualiteti i mësimit. Të rinjtë nga rajonet rurale-fshatrat ishin
aktiv në jetën kulturore në qytezë barabar me ata të qytezës, ishin edhe ata urban sa ishte
edhe vet jeta e qytezës urbane. Angazhimi në Shoqëritë Kulturo Artistike pjesëmarrja në
koncerte, shfaqje filmi, shfaqje teatrale etj. ishte bërë pjesë e jetës së të rinjve, pavarësisht
prejardhjes nga qyteza a fshati. Këto ishin parakushte objektive për shkëlqimin e kësaj
gjenerate, që i dha kthesë zhvillimit politik dhe jo vetëm politik të Kosovës.
Bilall Ahmeti, Shefqet Cakiqi, Dëshmori Bedri Ahmeti
Në idenë time për ndriçimin e kësaj periudhe dhe konkretisht zhvillimit të demonstratës
me 1 dhe 2 prill të vitit 1981 dhe të 1 prillit 1982, do të nisem nga brendësia organizative e
Shkollës së Mesme me mësim Orientues në Besianë nga paralelet dhe klasat konkrete që
ishin bartëse konkrete të vet ngjarjes, pa nënvlerësuar edhe ndikimet nga jashtë, po edhe nga
strukturat të quaja oficiele të organizuara nge organet komunale dhe të shkollës. Në vet
Shkollën e Mesme ishte organizimi i rinis në kuadër të Lidhjes së Rinisë Socialiste të Kosovës
që në nivel të komunës së Besianës (Podujevës) kishte sektorin që quhej Konferencë
Shkollore që përfaqësohej nga kryesia: Istref Plakolli (kryetar), Xhyla Krasniqi, Shpresë Ejupi,
Isuf Bajrami, Beqir Mulolli, Ejup Visoka, Ymer Durmishi, Naim Durmishi, Nysret Muçiqi,
Mirsime Muçiqi, Behar Babatinca, Florie Gjoni dhe Fahrie Durmishi të gjithë nxënës të QAMO
“8 Nëntori” në Besianë (Podujevë).
Krahas këtij organizimi ishte edhe organizimi në nivel të Klasëve, që përbëhej nga
Kryetari, Sekretari dhe arkëtari i Klasës, që kishin për qëllim organizimin e brendshëm të
Klasës dhe organizimin në nivel të Shkollës. Përbërjen e këtyre kuadrove e diktonte suksesi
dhe talenti i nxënësve të treguar gjatë mësimit. I gjithë organizimi legal i nxënësve kalonte
nëpër këto organizime, nga klasa, paralelet, ndërrimi paradite dhe pasdite. Viti i parë dhe i
dytë, zhvillonin mësimin në objektet e shkollës së re në rrugën e Dumnicës, paradite dhe pas
dite, ndërsa vitet e treta dhe të katërta, në objektet e ish- Shkollës teknike që është në rrugën
drejt stacionit të autobusëve në Besianë (Podujevë).
Me 27 mars 1981 për herë të parë kemi mat “forcat” me strukturat pushtetore lokale. Në
Besianë (Podujevë) atë ditë nga strukturat pushtetore komunale organizohej pritje për Stafetën
e Titos, e cila një ditë më parë kishte kaluar në Prishtinë e përcjellur me demonstratë. Përpara
ndërtesë së Kuvendit Komunal ishte ngritur bina dhe ishte zbukuruar me parulla dhe flamuj të
ish Jugosllavisë, ishim marrë vesh si nxënës të QAMO “8 Nëntori” të bëjmë shëtitjen në
Parkun e qytetit, që ishte përball ku organizohej ceremonia e përcjelljes së Stafetës së Titos.
Rinia që bojkotoj Stafetën e Titos, shëtiti atë ditë me flamuj kombëtar shqiptar, dikush në cep
të bluzave e dikush në gjoks. Prej vet pamjes vizuale, shumica në rrugët dhe parqet e
Besianës ishin në anën që bojkotonte strukturat e Lidhjes Komuniste të nivelit komunal në
Besianë (Podujevë). Masovizimi dhe defilimi rrugëve ishte nga arsyeja se atë ditë nuk mbahej
mësim i rregullt por mendohej me pjesëmarrje aktive te bina në qendër të qytezës të
mbështetej struktura kushtetore e kohës. Shëndërrimi nga defilimi në demonstratë me 27
mars, dështoj edhe nga arsyeja e përforcimit dhe mobilizimit të policisë dhe strukturave
partiake në Besianë, pas njoftimeve mbi ngjarjet me 26 mars në Prishtinë. Njoftimi ynë më i
detajuaj i mëvonshëm me ngjarjet dhe burgosjet me 26 mars në Prishtinë, na nxiti që të
organizojmë edhe ne diçka të ngjashme me kërkesa tash shtesë për lirimin e të burgosurve
dhe kundër dhunës së përdorur në demonstratën e 26 marsit në Prishtinë.
Në paralelet e QAMO “8 Nëntori” viti i tretë dhe i katërt që mësimet i zhvillonin në objektet e
ish Shkollës Teknike, bartës të jetës kulturore-artistike ishin drejtimet kulturologjisë-informimit
publik dhe shkencat e natyrës. Këto drejtime dhe këto paralele ishin organizatorët e fillimit të
demonstratës së 1 prillit 1981, e njëherësh edhe pjesëmarrësit aktiv të tyre.
Rreth organizimit të demonstratës (flas nga brendia e shkollës) kanë qenë të angazhuar Klasa
që ka drejtuar prof Yzeir Mustafa (Ylli) me nxënësit Zahir Pajaziti, Enver Cakiqi, Haki Rexhepi,
Mihane Syla, Osman Sheholli etj ...klasa që ka drejtuar prof Idriz Gashi, (klasa në të cilën isha
edhe unë Sh.C.) me shokët Muhamet Ymeri, Shaip Azemi, Lumni Nimani, Selim Ganiu,
Bejtush Gashi etj.. klasa që ka drejtuar prof Ujup Shala me nxënësit Bedri Avdullahu, Fadil
Begu, Avni Ahmeti, Arsim Hasani, Rrustem Murati etj... klasa e Nezir Avdullahut... klasa e Isa
Jasharit, Bajram Kadriut, Behxhet Sadës, Musë Musës etj...
Isa Jashari i pari nga e majta i plagosur në demonstratën e 2 prillit 1981 më vonë i
dënuar për aktivitete politike për lirinë e Kosovës
PSE ME 1 PRILL ?
Me 27 mars në Besianën (Podujevë) patë parakaluar Stafeta e Rinis, si quhej një ceremoni për
datëlindjen e Josip Broz Titos, e cila ceremoni mblidhte dhe mobilizonte kuadrot dhe aktivistët
e Lidhjes Komuniste të Kosovës si pjesë e Lidhjes Komuniste të Jugosllavisë. Atë ditë ne
nxënësit e shkollës së mesme, patëm bojkotuar pjesëmarrjen në përshëndetjen po edhe
dhënien e stafetës lokale në ceremoninë e Besianës (Podujevës). Pjesa jonë e defilimit ishte
pjesa e parkut të qytezës, ana e kundërt ku ishte ngritur bina e ceremonisë së Stafetës. Në
këtë matje “forcash”, ne me numër dhe me cilësi, ishim më shumë. Kjo na dha shpresë se
mundemi me sukses të bëjmë edhe demonstratë, si në Prishtinë. Pikërisht këto ditë mësuam
edhe për demonstratën e 26 marsit në Prishtinë, për dhunën dhe burgosjet atje. Ishte kjo edhe
një arsye shtesë që edhe më shumë të jemi të nxitur për demonstratë.
Pse me 1 prill ? Krahas grumbullimit të elementeve të përmendura më lart, që kishte
grumbulluar marsi dhe fund marsi, bëri që ne të përcaktoheshim për 1 prillin. Ishte edhe një
arsye praktike, dita e 1 prillit ishte edhe ditë interne e pastrimit të ambientit në shkollë, atë ditë
nuk zhvillonim mësim por bënim pastrimin e ambientit, oborrit dhe shkollës.
....
(pastaj klasa jonë ka qenë në një ndrrim me klasën e Zahir Pajazitit, Enver Cakiqit, Haki
Rexhepit, Mihane Sylës (motra e S. Sylës) pastaj janë këto dy klasë që ne kishim mësim pas
dite por për 1 prill patëm lënë dhe patëm shkuar paradite (është fjala te Shkolla Teknike) dhe
në pushimin e dytë kemi dal dhe kemi defilue rrugës nga Shkolla teknike drejt qendrës së
qytezës për të shkuar te Shkolla e re e mesme, rrugës së letancit.(vitet e para dhe të dyta
mësonin te Shkolla e re e Mesme, te INA- ndërsa ne vitet e treta dhe të katërta mësonim te
Shkolla Teknike që është rrugës së stacionit të autobusave) Muhamet Ymeri ka pas sjellë
Flamurin nga shtëpia dhe te punëtoria e Bacës Avdi ja kemi vu shtizën, aty kemi marrë edhe
flamurin tjetër, atje na patën bllokue milicia dhe nuk na lan me shkue drejt te Shkolla tjetër e
Mesme, masa u rrit dhe nga ai moment jemi kthye kah qendra dhe nga ai moment e deri në
mbrëmjen e 2 prillit krejt situata ka qenë në duar të Demostruesve.)
(klasa e Bedri Ajetit, Afrim Maliqit, Ismetit (vëllau) Klasa e Elife Podvoricës.., Klasa e Hyzri
Tallës, Bedri Blakçorit, Klasa e Gjyle Krasniqit dhe Pajazit Jasharit...) Klasa e Afrim Fushës...
.....
( Këtë unë po e përshkruaj mga zhvilliet tona brenda shkollës... që sigurisht mësimet dhe
nxitjet kanë qënë edhe nga më të pjekurit. Ne kishim profesor Bejtush Jasharin, Hamdi
Mustafën, Ujup Shalën, Idriz Gashin, Yzeir Mustafën (Ylli), Mehmet Braznicën, Fetah
Shehollin, Sabri Osmanin.... që në njëfar mënyre edhe na kanë mbrojt dhe udhëzuar. )
Zahir Pajazi (tash, Hero i Kosovës) edhe atëherë ka qenë nxënës i dalluar dhe me të
kaluar interesante. Ai ishte përjashtuar nga Shkolla e policisë në Vushtrri dhe kishte ardhur në
Besianë (Podujevë) të vazhdonte shkollimin. Për neve ishte interesant, sepse Zahiri së bashku
me Raif Sfishtën dhe Nexhmi Dabinofcin kishin qenë ilegalisht në Shqipëri, kishin kaluar lumin
Bunë dhe kishin shkuar në Shkodër. Nga kjo arsye, nga organet e shkollës dhe të komunës
ata shikoheshin si të dyshimtë. Ndërsa për neve nxënësve, kolegëve të tyre, ata ishin edhe
atëherë hero. Na interesonte çdo tregim i Zahirit për Shqipërinë, që për rrethana të
atëhershme, ishte shumë e ndaluar për neve, të dinim apo të simpatizonim Shqipërinë.
Kjo fotografi e Zahirit më kujton pikërisht Zahirin e vitit 1981, ishte më i pjekur se ne të
tjerët, mbante pallto dhe kishte qëndrim seriozë
Në bisedat që bëmë për ditën e 1 prillit, ishte sugjerim i Haki Rexhepit dhe Enver Cakiqit
(ishin shok klase të Zahirit) që Zahiri të mos merrte detyrë konkrete, gjatë fillimit dhe vazhdimit
të demonstratës, pikërisht për ta ruajtur, sepse ishte i rrezikuar që të përjashtohej nga shkolla
edhe njëherë, ishte në vitin e katërt maturant. Edhe pse të gjithë gati e dinin se klasa e Zahir
Pajazitit dhe klasa jonë, ishim të ndikuar pikërisht nga ai, ishin sugjerimet që e mbrojtëm
Zahirin që të mos eksponohej me aksion konkret gjatë demonstratave, ai ishte pjesëmarrës
aktiv, por duke ju përmbajtur edhe sugjerimeve të shokëve të gjeneratës.
Në këtë rast, duke kujtuar Zahirin dhe rolin e tij në demonstratën e 1 e 2 prillit 1981, nuk
mundem pa kujtuar edhe rolin e dëshmorëve të tjerë, që ishin nga po kjo gjeneratë. Nga
kushdo e kurdo që të kujtohen demonstratave vitit 1981, atje do të jetë edhe roli i dëshmorit Ali
Ajetit, dëshmorit Besim Latifi, dëshmorit Hyzri Talla, dëshmorit Afrim Maliqi, të cilët kishin
rol aktiv në ato ngjarje.
.......
ROLI I DISIDENTEVE DHE KUNDËRSHTARËVE TË REGJIMIT NË RRETHIN E LLAPIT NË
DEMONSTRATËN E 1981-tës
Rrethi i Llapit njihet si rreth që në nivele pushtetore të ish Krahinës së Kosovës, nuk
kishte kuadro drejtuese. Partia Komuniste e Jugosllavisë nuk kishte arritur të bënte asnjë
anëtarë gjatë Luftës së Dytë Botërore, kjo shihej me sy të keq nga ish sistemi. Llapi kujtonte
dhunën e Brigadave partizane serbo-bullgare, që për muaj të tërë popullata e vet organizuar u
kishte bërë pritë në kufirin e Përpellacit. Llapi mbante mend likuidimin e pak të arsimuarve, si
ishte rasti i Jahë Fushës, Llapi mbante mend vuajtjen e hakmarrjes për kufirin e Përpellacit në
aksionin e më vonshëm të mbledhjes së armëve dhe dhunës për shpërngulje për Turçi. Llapi
mbante mend edhe burgosjen dhe përndjekjen e mësuesve të parë në vitin 1953 si Sabit
Kapitin, Ibrahim Demollin, Nexhmi Sejdiun, Shaban Shalën... në të njëjtën kohë edhe
burgosjen e Adem Demaçit dhe grupi të tij, mbante mend disidentët e odave si Mulla Ramë
Govori, Ismail Ajeti(Bali Bush), Shaban Seferi–Llapashtica; që mbanin vatrën ndezur të
patriotizmit ...etj. 1968-ta bënë një kthesë në kuptimin e rritjes së guximit dhe reagimit kundër
okupatorit dhe regjimit serb-jugosllav. Plejadës së personaliteteve që publikisht i kundërvihen
regjimit i shtohen Adil Pireva, Ilaz Pireva, Zeqir Gërvalla, Xheladin Rekaliu, Sabit Syla, Hamit
Avdullahu, Hakif Sheholli.. kësaj plejade në vitet 60 - 70-ta i shtohet edhe grupimi intelektual i
profesorëve dhe krijuesve si Nazmi Rrahmani, Kadri Kadriu, Sabri Hamiti, Avdush Hasani,
Mehmet Breznica, Ismet Bogujevci, Bajram Ajeti, Ismet Begolli, Kadri Llugaliu, Avdi Gjata,
Bajrush Behrami, Mehmet Zeneli, Ujup Shala, Bejtush Jashari, Hamdi Mustafa, Skender
Muçiqi, Enver Maloku, Shaip Beqiri, Shaip Çitaku, Skender Hyseni, Fetah Sheholli, Sabri
Osmani.... etj, të cilët nuk ishin trampolina të pushtetit, por luanin rolin e njëfarë opozite të
heshtur ndaj politikës së Lidhjes Komuniste të Kosovës gjegjësisht Lidhjes Komuniste të
Jugosllavisë.
.....
GJENERATA E “DËNUAR”
......
Gjenerata e vitit 1981, studentët dhe nxënësit në shkollat e mesme, rinia e atëhershme
është një gjeneratë e dënuar. Nga kjo gjeneratë ka më së shumti ish të burgosur politik, të
diferencuar dhe përjashtuar nga shkollimi në shkollë e fakultet. Nga kjo gjeneratë janë më të
numërt edhe dëshmorë për lirin e Kosovës, gjatë luftës së fundit. Në Besianë (Podujevë)
këtyre gjeneratave, në vitin 1981 – 1982 dhe 1983 ju ndalua organizmi në të gjitha nivelet –
kulturë-sport dhe aktivitete të lira. Mund ta përkujtoj absurdin kur pushtetarët kujdeseshin që
edhe shëtitja në korzo të reduktohej në dy persona ! Ishte një tendencë për të ndaluar edhe
korzonë dhe shëtitjen në grup! Ishte ndaluar organizimi i brucoshiadave për student dhe
mbrëmjet e maturës dhe ekskursionet për maturantët e shkollës së mesme. Me një fjalë
gjenerata e vitit 1981 ishte gjeneratë e dënuar nga pushteti okupator.
Ka qenë një thënie për pararendësen e UDB-së (Sigurimi i Brendshëm Shtetëror) OZN-
ën se “ozna sve zna” – “ozna di të gjitha”. Burgosjet dhe ndjekjet e pareshtura krijonin disa
përshtypje se gjithçka çka veprohej ilegalisht, zbulohej dhe dënohej. Rasti i veprimtarisë në
Besianë (Podujevë) po jo vetëm atje, demanton këtë. Po e nisi me periudhën nga koha që unë
jam (i involvuar), i përfshirë në organizime, që pushteti i konsideronte armiqësore dhe i ndiqte
penalisht.
Në jetë e kam një krenari, të cilën së pari po e pohoj publikisht. Veprimtari Fadil Begu
moshatar i imi, shok që nga shkolla e mesme, me lidhje organizative që nga viti 1981, nuk
është zbuluar dhe mundur nga UDB-ja. Fadil Begu ka qenë i përfshirë në të gjitha organizimet
që nga demonstrata e 1981 – 1982, pastaj organizimi dhe veprimi ilegal edhe pas burgosjeve
tona dhe burgosjeve me 1984, pastaj rreth strehimit dhe mbajtjes së ilegalëve në vitet 1986 –
1990, sidomos strehimit të ilegalëve të njohur si çeta e Llapit, pastaj të ilegalëve Bedri
Blakçori e Hasan Ramadani... e deri te shkuarja me grupin e parë (me Zahir Pajazitin) në
ushtrime ushtarake në Shqipëri dhe angazhimin në UÇK nga dita e parë deri me çlirimin e
Kosovës. Fadilin e përmenda duke tipizuar se ka qenë një segment shumë i rëndësishëm i cili
nuk është zbuluar dhe dënuar kurrë nga organet pushtuese.
Avdush Hasani në Krujë- vitet `70-ta
Po e njëjta vlen edhe për lidhjen e furnizimit me libra dhe materiale informative nga
Shqipëria, lidhja e Avdush Hasanit, nuk është zbuluar dhe dëmtuar asnjëherë. Kjo lidhje ka
qenë furnizuesja kryesore me libra dhe materiale informative në Llap dhe Prishtinë nga Tirana
gjegjësisht Shqipëria..
Fadil Begu, Zahir Pajaziti (në rreth) me grupin e parë te Kalaja e Krujës 1991
Këto ditë sa u reprizua drama "Vdekja më vjen prej syve të tillë " e Rexhep
Qosjes e interpretuar nga Teatri Popullor i Prishtinës dhe e shfaqur para publikut
artdashës, jo vetëm në Kosovë dhe Lubjanë po edhe nëpër disa qytete të Zvicrës,
se ç`më ngjalli kujtime dhe asociacione të shumta dhe më shtyri të i shkruaj këta
rreshta. Si tetëmbdhjet vjeçar kam pasur fatkeqësinë të përjetoj "ekstazën" e të
burgosurit për "mëkate të mendimit" dhe të shprehjes së tij. Para më shumë se një
vit pata rastin të shikoj premierën e kësaj drame. Pas shfaqjes u ndala dhe bisedova
me aktorët: Avdushin (Hasanin) dhe Skenderin (Tafajn) të cilët luanin rolet kryesore.
Pyetjen e parë që ma bënë ishte : "A i ngjau Danjolli ynë Danjollëve që merreshin
me ju?" - Po ju thash - edhe shumë madje. Por ju sot sikur e varrosët Danjollin. Ju
kisha bërë një korrigjim të karakterit regjisorial, nëse më lejohet. Danjollin ju kisha
propozuar që në reprizat tuaja mos ta varrosni, të mbetet në skenë, se Danjollët janë
ende gjallë dhe mjaft aktivë : natë e ditë vërtiten poshtë e lart. Unë po i shoh po i
njoh dhe po i ndiej. (Danjolli një personazh i dramës "Vdekja më vjen prej syve të
tillë" e Rexhep Qosjes që personifikon hetuesin e policisë komuniste serbe) -Po, po -
më than - por sonte e kishim premierën dhe druanim se do të na e ndalonin
shfaqjen.
Vërtet në reprizat tjera kudo që e pashë dramën, Danjollin e lan në skenë, aty
vërtitej dhe vërtitej, ashtu si në përditshmërinë tonë.
E derisa shkrimtarët tanë të ulen dhe të shkruajnë romane e drama tjera për
Danjollët e kësaj përditshmërie, unë s `munda të presë, s `munda të rri pa shkruar
për Danjollët e gjallë me emër dhe mbiemër, për këta të skenës së jetës sonë. Nuk
dua që gjithë ato përjetime t `i mbaj vetëm për vete. Le ta dinë të gjithë për "njerëzit"
që punonin dhe punojnë në Policin politike që quhej Sigurimi Shtetëror (UDB).
Veprime të cilat unë deri atëherë nuk kisha pas rast as të i shoh në filma e për të
cilat ashtu zhveshur nuk kisha pasur rast as edhe të lexoj ! Pata "fatin" të njihem
edhe personalisht me ta (Danjollët) ashtu si edhe shokët nëpër burgjet e Prishtinës,
Mitrovicës, Gjilanit, Pejës, Prizrenit etj. Ata që kanë kaluar dhe përjetuar "ekstazën"
e të burgosurve politik e dinë se vuajtjet dhe përjetimet më tragjike për ne ishin kur
shihnim tjetrin duke vuajtur, kur dëgjonim britmat e shokëve në zyrat fqinje të
hetimeve, kur përpiqeshim t`ua shëronim plagët dhe t `ua shuajmë dhembjet
shokëve në dhomat e burgut me faculeta të lagura ! Këtu do të sjellim pak nga krejt
ajo ç`kam parë e përjetuar dhe ç`kam dëgjuar kryesisht gjatë kohës sa isha në
burgun e Gjilanit, jo se Danjollët me të cilët kisha "punë" gjatë hetuesisë në Prishtinë
si : Jakup Hoti, Ujup Kamerolli, Qazim Llalloshi, Lorenc Selmani, Ahmet Delia,
njëfarë Bashkimi, njëfarë Xhaferi etj. nuk ishin më të mirë se ata në Gjilan, por
vuajtjet personale nuk më duken as të përafërta sa ato që pash te shokët në
dhomën nr. 17 në burgun e Gjilanit. (Një pjesë e “punëtorëve” të Sigurimit Shtetëror
gjatë marrjes në pyetje nuk tregonin identitetin e tyre, prezantoheshin me emra të
rrejshëm)
Pastaj pasoj një "pushim" prej ca ditësh për Sadriun, për të vazhduar njësoj
derisa ju ngrit aktakuza. Një ditë tjetër në vazhdim gjatë torturave dhe të rënave të
Ramadan Sermaxhajt i kishte dalë nofulla nga vendi. Po sikur nuk u mjaftua me kaq,
një ditë ia lënduan edhe veshin e majtë. Pas vuajtjes së burgut e takova në
Prishtinë, gati nuk e njoha. Më tregoi se ka pasur probleme edhe pas vuajtjes së
dënimit, e kishin marrë vazhdimisht në pyetje dhe më në fund ishte detyruar të
shpërngulur me familje nga Petroci i Kamenicës në Prishtinë.
Sadri Ramabaja pas daljes nga burgu iu nënshtrua kontrolleve mjekësore nga
të cilat rezulton se i ka të lënduara rëndë dy unaza të boshtit kurrizor si rezultat i
dhunës po edhe i kushteve të vështira në burg. Në kontrollimet e më vonshme i
është lëshuar edhe kjo diagnozë : Lumbavertebrales sindrom. E për reumën,
bronhitisin ... mos të flasim ato janë sëmundje karakteristike për të burgosurit,
veçmas për ata politik të cilët burgun e vuanin në tipe të mbyllura të burgjeve,
"burgim i rëndë". Edhe pas vuajtjes së burgut Sadriun UDB-ja nuk e lan të qetë dhe
nuk e lejuan të përfundonte studimet. Kur sheh se është duke ju kurdisur burgosja
atij dhe ca shokëve të tij, pas një gjysmë paralajmërimi, merr rrugën e egzilit.
Më është e vështirë të hyjë në analizën e patologjisë së njerëzve që punonin
për UDB-në (policia politike serbe). Për deformimet e tyre e kam vështirë të gjej far
nocioni emërues. Nocioni sadizëm më duket nocion i ngushtë. Ky nocion më bëhet
se nuk i përfshin të gjitha veprimet dhe simptomat që i paraprijnë shkatërrimit të
shpirtit njerëzor, njerëzores. Deformim psikologjik i totalitarizmit obskurantist të
Lidhjes së Komunistëve që është manifestuar në mënyrë më ekstreme në UDB-në si
ruajtëse dhe zbatuese e politikës së saj ?
Më duhet të potencoi këtu një fiks ide, një opsesion të një viktime të UDB-së
me të cilin pata rast të qëndroj në një dhomë në Burgun e Zrenjaninit. Ai vazhdimisht
vetëm këtë konstatim e përsëriste : "E tërë gjithësia dhe bota janë krijuar kur në
hapësirën e pafund Ujku dëshironte të shqyente Qengjin. Por Zoti nuk mundi ta
duronte. Atëherë Zoti urdhëroi dhe që të dy pas pak eksploduan dhe u shpërndan në
hapësirën e kozmosit - copë-copë. Nga copat e Qengjit u krijuan : planetet, bota,
njerëzit, bimët, shtazët. Ndërsa nga copat e shpërndara të Ujkut u krijuan Lidhja e
Komunistëve, eprorët ushtarak, eprorët e Policisë, inspektorët e UDB-së dhe shihe
ende ata dëshirojnë të më shqyejnë, të më zhdukin. Më ndjekin edhe kur ëndërroj."
Me dhembje shikoja dhe e dëgjoja këtë viktimë të totalitarizmit serb, por realiteti në
shumë çka fiks idesë së tij i jepte të drejtë. Vërtet kishim lindur dhe gjendeshim në
një hapësirë ku instinktet shtazore janë të përziera dhe të futura në trupa njerëzish.
Vështirë e kam të gjej nocion adekuat për këtë tip të njerëzve. Nga e gjithë kjo, nga
viktimat e tyre nuk buron ndjenjë e hakmarrjes në të njëjtën mënyrë. Është një fjalë e
popullit që thotë: "Qeni kur kafshon njeriun nuk duhet të sjellë njeriun në nivelin
e qenit që edhe njeriu ta kafshoj me dhëmbë qenin". Danjollët e gjallë vetëm
shikoni gjatë në sy, të gjithë do ta shihni ç`ndërgjegjeje kanë. Ata vet do të fillojnë të
rrëfehen, do të fillojnë të pendohen dhe ndoshta do të mundohen ta pastrojnë
ndërgjegjen e tyre dhe të i shërbejnë për të mirë gjinisë njerëzore!