Ψαλμός λδ’ (34ος)

Τῷ Δαυΐδ.

ΔΙΚΑΣΟΝ, Κύριε, τοὺς ἀδικοῦντάς με, πολέμησον τοὺς

πολεμοῦντάς με. 2 ἐπιλαβοῦ ὅπλου καὶ θυρεοῦ καὶ ἀνάστηθι
εἰς τὴν βοήθειάν μου, 3 ἔκχεον ῥομφαίαν καὶ σύγκλεισον ἐξ
ἐναντίας τῶν καταδιωκόντων με· εἶπον τῇ ψυχῇ μου· Σωτηρία
σού εἰμι ἐγώ. 4 αἰσχυνθήτωσαν καὶ ἐντραπήτωσαν οἱ
ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου, ἀποστραφήτωσαν εἰς τὰ ὀπίσω καὶ
καταισχυνθήτωσαν οἱ λογιζόμενοί μοι κακά. 5 γενηθήτωσαν
ὡσεὶ χνοῦς κατὰ πρόσωπον ἀνέμου, καὶ ἄγγελος Κυρίου
ἐκθλίβων αὐτούς· 6 γενηθήτω ἡ ὁδὸς αὐτῶν σκότος καὶ
ὀλίσθημα, καὶ ἄγγελος Κυρίου καταδιώκων αὐτούς· 7 ὅτι
δωρεὰν ἔκρυψάν μοι διαφθορὰν παγίδος αὐτῶν, μάτην
ὠνείδισαν τὴν ψυχήν μου. 8 ἐλθέτω αὐτῷ παγίς, ἣν οὐ
γινώσκει, καὶ ἡ θήρα, ἣν ἔκρυψε, συλλαβέτω αὐτόν, καὶ ἐν τῇ
παγίδι πεσεῖται ἐν αὐτῇ. 9 ἡ δὲ ψυχή μου ἀγαλλιάσεται ἐπὶ τῷ
Κυρίῳ, τερφθήσεται ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ αὐτοῦ. 10 πάντα τὰ ὀστᾶ
μου ἐροῦσι· Κύριε, τίς ὅμοιός σοι; ρυόμενος πτωχὸν ἐκ χειρὸς
στερεωτέρων αὐτοῦ καὶ πτωχὸν καὶ πένητα ἀπὸ τῶν
διαρπαζόντων αὐτόν. 11 ἀναστάντες μοι μάρτυρες ἄδικοι, ἃ
οὐκ ἐγίνωσκον, ἐπηρώτων με. 12 ἀνταπεδίδοσάν μοι πονηρὰ
ἀντὶ ἀγαθῶν καὶ ἀτεκνίαν τῇ ψυχῇ μου. 13 ἐγὼ δὲ ἐν τῷ
αὐτοὺς παρενοχλεῖν μοι ἐνεδυόμην σάκκον καὶ ἐταπείνουν ἐν
νηστείᾳ τὴν ψυχήν μου, καὶ ἡ προσευχή μου εἰς κόλπον μου
ἀποστραφήσεται. 14 ὡς πλησίον, ὡς ἀδελφῷ ἡμετέρῳ οὕτως
εὐηρέστουν· ὡς πενθῶν καὶ σκυθρωπάζων, οὕτως
ἐταπεινούμην. […]
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση
Δίκασε καὶ τιμώρησε, Κύριε, αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀδικοῦν.
Πολέμησε αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μὲ πολεμοῦν καὶ ζητοῦν νὰ μὲ
ἐξοντώσουν. 2 Ἅρπαξε εἰς τὸ παντοδύναμον χέρι σου ὅπλον
καὶ ἀσπίδα, σήκω ἐπάνω καὶ ἔλα εἰς βοήθειάν μου. 3 Βγάλε
ἀπὸ τὴν θήκην τῆς γυμνὴν τὴν ρομφαίαν καὶ κλεῖσε ἀπὸ ὅλα
τὰ σημεῖα τὸν δρόμον αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ καταδιώκουν. Πὲς
εἰς τὴν ψυχήν μου· Μὴ δειλιάζῃς, διότι ἐγὼ εἶμαι ἡ σωτηρία
σου. 4 Ἂς καταισχυνθοῦν καὶ ἂς κατεντροπιασθοῦν ἐκεῖνοι, οἱ
ὁποῖοι ζητοῦν νὰ ἀφαιρέσουν τὴν ζωήν μου. Ἂς στραφοῦν
πρὸς τὰ ὀπίσω τρεπόμενοι εἰς ἄτακτον φυγὴν καὶ ἂς
κατεντροπιασθοῦν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μελετοῦν καὶ
ἀποφασίζουν κακὰ ἐναντίον μου. 5 Ἂς γίνουν σὰν κονιορτὸς
εἰς τὸ ἰσχυρὸν φύσημα τοῦ ἀνέμου. Ἄγγελος Κυρίου ἂς
ἐπέλθῃ ἐναντίον αὐτῶν ποδοπατῶν καὶ συνθλίβων τὸν ἕνα
ἐπάνω εἰς τὸν ἄλλον. 6 Ἂς γίνῃ ὁ δρόμος κατὰ τὴν
πανικόβλητον ἄτακτον φυγήν των σκοτάδι καὶ ὀλίσθημα,
ὥστε οὔτε νὰ βλέπουν οὔτε καὶ νὰ ἠμποροῦν νὰ βαδίσουν
ἀσφαλῶς, ἄγγελος δὲ Κυρίου ἂς τοὺς καταδιώκῃ συνεχῶς· 7
διότι, χωρὶς ἐγὼ νὰ πταίσω τίποτε εἰς αὐτούς, ἔστησαν
κρυφίως δολίαν παγίδα μὲ τὸν σκοπὸν νὰ πέσω εἰς λάκκον
θανάτου, εἰς τὸν τάφον. Χωρὶς καμμίαν αἰτίαν καὶ ἀφορμὴν
μὲ ὕβρισαν καὶ μὲ ἐχλεύασαν. 8 Ὁ ἀρχηγός των ἂς πέσῃ καὶ
ἂς συλληφθῇ εἰς ἀφανῆ παγίδα, τὴν ὁποίαν δὲν γνωρίζει. Καὶ
ἡ παγίς, τὴν ὁποίαν ἔκρυψε δι' ἐμέ, ἂς συλλάβῃ αὐτὸν τὸν
ἴδιον. Ἂς πέσῃ εἰς τὴν παγίδα αὐτήν, ποὺ ἔστησε δι' ἐμέ. 9 Ἡ
ἰδική μου ψυχὴ θὰ γεμίσῃ ἀπὸ ἀγαλλίασιν διὰ τὴν
προστασίαν τοῦ Κυρίου, θὰ χαρῇ, θὰ δοκιμάσῃ μεγάλην
τέρψιν διὰ τὴν σωτηρίαν, ποὺ μοῦ ἐχάρισεν. 10 Ὅλα τὰ ὀστᾶ
μου, τὰ ἕως τώρα συντετριμμένα ἀπὸ τὴν θλῖψιν,
ἀναζωογονημένα θὰ εἴπουν· Κύριε, ποιὸς ἄλλος εἶναι ὅμοιος
μὲ σέ; Κανείς. Σὺ εἶσαι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος σώζεις τὸν ἀδύνατον
πτωχὸν ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἰσχυροτέρων καὶ τὸν
ταλαιπωρημένον καὶ ἐνδεῆ ἄνθρωπον ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ
ἁρπάζουν τὰ ὑπάρχοντά του. 11 Ὅταν ἐδικάζετο ἡ κατ' ἐμοῦ
κατηγορία των, ἐσηκώθησαν ἐναντίον μου μάρτυρες
ἀσυνείδητοι καὶ συκοφάνται. Καὶ μὲ ἐρωτοῦσαν διὰ
σφάλματα καὶ παραπτώματα, διὰ τὰ ὁποῖα οὔτε ἰδέαν εἶχα. 12
Μοῦ ἀνταπέδιδαν κακὰ ἀντὶ τῶν εὐεργεσιῶν, ποὺ τοὺς εἶχα
κάμει, καὶ πικρὰν θλῖψιν ὡσὰν ἐκείνην, ποὺ γεύεται ἡ
ὁλομόναχη ἄτεκνος γυναῖκα. 13 Ἐγὼ ὅμως, ὅταν αὐτοὶ μὲ
κατέθλιβον μὲ τὰς συκοφαντίας των, ἐφοροῦσα τὸ σάκκινον
ἔνδυμα τοῦ πένθους καὶ τοῦ πόνου. Ἐταλαιπωροῦσα μὲ
νηστείαν τὴν ζωήν μου καὶ ἡ προσευχή μου, ἂν δὲν ὠφελήσῃ
ἐκείνους ἐξ αἰτίας τῆς σκληροκαρδίας των, θὰ γίνῃ
ὀπωσδήποτε δεκτὴ ἀπὸ σὲ καὶ θὰ ἐπιστρέψῃ σωτήριος καὶ
ἀγαθοποιὸς εἰς ἐμέ. 14 Ἐφερόμην πρὸς τὸν καθένα ἀπὸ
αὐτοὺς ὡς πρὸς φίλον μου καὶ ἀδελφόν μου. Σὰν ἄνθρωπος,
ποὺ πενθεῖ καὶ γίνεται κατηφὴς διὰ τὸν θάνατον προσφιλοῦς
προσώπου, ἔτσι καὶ ἐγὼ τόσον πολὺ ἐταπεινωνόμουν ἐνώπιόν
των. […]

Ἑρμηνεία Ὁσίου Ἀρσενίου Καππαδόκου

Ὁ Ψαλμὸς λδ’ μπορεῖ νὰ διαβάζεται γιὰ νὰ ἐλευθερώσει ὁ
Θεὸς τοὺς καλοκάγαθους ἀνθρώπους ἀπὸ τὶς παγίδες τῶν
πονηρῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἀνθρώπους
τοῦ Θεοῦ.