ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: ΚΑΝΤΑΤΑ

(απόσπασμα:Ο άνθρωπος με το κασκέτο)

Καντάτα (Ιταλικά cantata από το canto=τραγουδώ) στη μουσική ονομάζεται μια

φωνητική σύνθεση συμφωνικού χαρακτήρα, με περιεχόμενο συνήθως θρησκευτικό.
Περιλαμβάνει ορχηστρικά μέρη, χορωδιακά, άριες (μονωδίες) και ρετσιτατίβα
(τραγουδιστή απαγγελία που προσεγγίζει την κοινή απαγγελία).
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ Ο ποιητής ονομάζοντας το πολύστιχο, επικολυρικής υφής ποίημά του Καντάτα
ΤΙΤΛΟΥ (αρχικός τίτλος Καντάτα για τρία δισεκατομμύρια φωνές) καθιστά εμφανή την
αντιστοιχία του ποιητικού με το μουσικό έργο, χωρίς να αποκλείεται και κάποια
υπολανθάνουσα συσχέτιση θρησκευτικής υφής.

Ο ΤΟΠΟΣ

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ

ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ
Ο άνθρωπος με το κασκέτο: άτομο της εργατικής τάξης, μια και το κασκέτο είναι είδος καπέλου που
συνηθίζουν να φορούν οι εργάτες.
Ο φυλακισμένος:
Η αράχνη: Η αράχνη με την απέραντη επιμονή δίνει ένα παράδειγμα, υψώνεται σε σύμβολο του
αγωνιζόμενου ανθρώπου που δεν παραιτείται από τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, όσο κι αν οι δυνάμεις
του κακού καταστρέφουν συνεχώς το έργο του. Ξαναρχίζει και πάλι απ’ την αρχή χωρίς να χάνει την πίστη
και την ελπίδα του.
Οι άνθρωποι είχαν χάσει το πρόσωπό τους: Οι βασανιστές δηλαδή, όπως συνήθως και οι προδότες,
φορούν μάσκες, κρύβουν το πρόσωπό τους, για να μην αναγνωρίζονται από τα θύματά τους. Στη
μεταφορική σημασία η έκφραση σημαίνει «άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, ανώνυμοι, εκτελεστικά όργανα ενός
τυραννικού καθεστώτος. Σημαίνει ακόμα «ανθρώπους που είχαν χάσει την ανθρώπινη υπόστασή τους, την
ανθρώπινη ταυτότητα, κάθε ανθρώπινη ιδιότητα κι είχαν αποκτηνωθεί εκπίπτοντας σε τυφλά όργανα βίας,
δεν είχαν πρόσωπο-προσωπικότητα, είχαν σβήσει κάθε ανθρώπινο από προσώπου τους
Ημέρες σαράντα: Ο αριθμός σαράντα θεωρείται ιερός (όπως και το τρία ή το επτά). Έτσι έχουμε τη
σαρανταήμερη νηστεία, τις σαράντα μέρες μετά τις οποίες η λεχώνα πάει στην εκκλησία, το μνημόσυνο στις
σαράντα μέρες κλπ

ΤΟ ΒΙΒΛΙΚΟ ΥΦΟΣ
Α.
Β.
Γ.
ΣΚΟΠΟΣ Με το όλο ύφος και την τεχνική που ακολουθεί ο ποιητής επιδιώκει:
α) Την εγκυρότητα και την αυθεντία που αποκτά το περιεχόμενο, σαν να πρόκειται
για μια εξ αποκαλύψεως θρησκεία.
β) Την προσέγγιση του λαού, μιμούμενος το ύφος της λαϊκής αφήγησης.
γ) Παραπέμπει στην έννοια Ευαγγέλιο, που εδώ είναι το ευαγγέλιο των κοινωνικών
αγώνων. Δεν αναφέρεται στη μεταφυσική δικαίωση, αλλά στη δικαίωση των
αγωνιστών αυτής της ζωής για ένα καλύτερο κόσμο.

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

τόσο ο χώρος όσο και ο χρόνος έχουν μιαν αοριστία. Θα μπορούσε η σκηνή αυτή να διαδραματίζεται σ’
οποιαδήποτε εποχή και σ’ οποιοδήποτε μέρος της γης. Τη διαχρονικότητα και παγκοσμιότητα εξυπηρετεί
επίσης και η ανωνυμία των προσώπων.