Altijd heb ik gedacht dat ik de enige Nederlander was die bang was voor kaas.

Ei
ndelijk hoor ik van iemand die dezelfde angst heeft! Zelfs het lezen of schrijve
n van het woord kaas bezorgt me de koude rillingen. Nu ik dit aan het typen ben
staan me de nekharen overeind. Alleen het woord al. KAAS. Die langgerekte AA op
links geflankeerd met zo'n harde K en afgesloten met die sissende S. Verschrikke
lijk.
Voor iemand die deze fobie niet heeft lijkt het misschien uiterst onwaarschijnli
jk dat mensen bang kunnen zijn voor kaas. Maar voor mij is het evengoed onvoorst
elbaar dat mensen bang kunnen zijn voor zo'n klein lief muisje dat geen enkel ge
vaar vormt. Natuurlijk weet ik wel dat kaas niet gevaarlijk is, maar wanneer er
een homp kaas in mijn buurt komt lijkt het alsof mijn keel wordt dichtgeknepen.
In een klap staat het koude zweet me op de rug. Wanneer ik dan niet weg kan raak
ik volledig in paniek. Ik geloof dat ik in staat ben om van een verdieping van
5-hoog te springen wanneer mij geen keuze meer rest tussen kaas en vluchten.
Niet alle soorten kaas jagen me evenveel angst aan. Voor Franse kazen ben ik hel
emaal niet bang, voor mijn gevoel is dat helemaal geen kaas. Nee, de kaas waar i
k bang voor ben is de gewone Nederlandse kaas, van die gele met zo'n oranje kors
t. Gruwelijk. Wanneer kaas in plakjes gesneden is valt het wel mee. Op de een of
andere manier lijkt de macht van kaas dan enigzins gebroken. Het meest verschri
kkelijk zijn die grote driehoekige hompen kaas die naar je liggen te loeren vana
f de ontbijttafel. Onvoorstelbaar dat mensen gewoon onbezorgd met elkaar praten
terwijl er zo'n homp langs ze ligt. Merken ze dan helemaal niks?
Waar het precies vandaan gekomen is weet ik niet. Zolang ik me kan herinneren he
b ik deze angst al. Mijn moeder heeft me verteld dat zelfs al toen ik nog heel k
lein was, ik af en toe helemaal hysterisch werd aan de ontbijttafel. Pas na enke
le maanden kwamen ze erachter dat dit alleen maar gebeurde wanneer er een stuk k
aas op tafel werd gezet. Vanaf dat moment kwam ik thuis in ieder geval niet meer
met kaas in aanraking.
Mijn ouders hadden de hoop dat het wel minder zou worden naarmate ik ouder werd.
Toen ik een jaar of acht was kon ik tenminste begrijpen dat kaas niet daadwerke
lijk gevaarlijk was. Het zou mij in ieder geval nooit kunnen verwonden, doden of
opeten. Maar het vreemde is dat ondanks dit besef de angst voor kaas eigenlijk
nooit minder werd. Gelukkig woonde ik vlakbij de basisschool, zodat ik tussen de
middag thuis kon gaan eten. Er was afgesproken met de school dat ik altijd vijf
minuten eerder weg mocht in de pauze. Zo kon soms wekenlang voorkomen worden da
t ik bij kaas in de buurt kwam of er zelfs maar aan hoefde te denken. Dat waren
hele goede weken. Maar diep van binnen bleef de angst voor kaas bestaan, wies ze
lfs langzaam aan. Het probleem werd niet opgelost maar omzeild.
De problemen begonnen pas echt toen ik op mijn 19e op kamers ging wonen. Pas toe
n besefte ik me hoezeer mijn ouders me al die tijd beschermt hadden. Vana