ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
ΦΥΛΛΟΥ 1050
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ ( Μαρκ. β΄ 1-12 )
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ
Η παραλυσία της εποχής και η ελπίδα της πίστης
Παράλυτη η εποχή μας.
Ηθικά και πνευματικά.
Δεν μπορεί να σταθεί
στα πόδια της,
παραδομένη στο κρεβάτι
της εκμετάλλευσης, της
φιληδονίας, της
ψευδαίσθησης της ευτυχίας.
Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει μακριά από το Θεό
και δεν γνωρίζει τι να κάνει. Αυτοί που θα έπρεπε να την
βοηθήσουν, την έχουν κλείσει στον εαυτό της. Την έχουν
κάνει να ενδιαφέρεται μόνο για το «εγώ» της. Ίσως
μάλιστα αυτοί που θα έπρεπε να την βοηθήσουν, να είναι
και η κύρια αιτία για την παραλυσία της.
Βιώνουμε καθημερινά την παραλυσία του κόσμου και
της εποχής μας. Στο άγχος και την αβεβαιότητα. Στον
φόβο του θανάτου. Στην απόπειρα δια της διασκέδασης
να ξεχάσουμε. Στην παράδοσή μας στις οθόνες της
τηλεόρασης και του υπολογιστή. Και αναζητούμε τους
φίλους εκείνους που θα χαλάσουν τη στέγη του σπιτιού
στο οποίο βρίσκεται ο Χριστός, για να μας δώσουν ελπίδα
και να μας φέρουν κοντά σ’ Εκείνον που είναι ο μόνος
που μπορεί αληθινά να μας προσφέρει την ίαση.
Τρεις είναι οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι
αντιμετωπίζουν την παραλυσία της εποχής. Άλλοι
στέκουν μετά παρατηρήσεως. Την βλέπουν. Δεν νιώθουν
όμως ικανοί να κάνουν κάτι για να βρεθεί μία λύση.
Θεωρούν τους εαυτούς τους ασήμαντους μπροστά στη
δύναμη του κόσμου και του πολιτισμού. Ασήμαντους
μπροστά στην παραλυσία την ηθική και την πνευματική.
Και προχωρούν στην εργασία, στη ζωή, τις σχέσεις τους
χωρίς να λειτουργούν συλλογικά. Στην καλύτερη
περίπτωση ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους ή
κάνουν μια προσευχή για τον κόσμο, εάν πιστεύουν στο
Θεό. Έχουν όμως παραιτηθεί από οποιονδήποτε αγώνα.
Γι’ αυτούς ο Χριστός υπάρχει μεταφυσικά. Δεν μπορεί να
αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας και όλα είναι
εγκαταλελειμμένα στα χέρια του κοσμοκράτορος του
αιώνος του κόσμου τούτου και στον τρόπο που ο
πολιτισμός πορεύεται.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΑΡΙΘΜ.
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
Άλλοι πάλι νιώθουν ότι τουλάχιστον μπορούν να
χαλάσουν τη στέγη. Κάτι να κάνουν. Να εμπιστευθούν το
Χριστό, καταβάλλοντας τον κόπο τους. Να
διαμαρτυρηθούν για την αλλοτρίωση της εποχής. Να
συνειδητοποιήσουν μεν την ανεπάρκειά τους, αλλά να
μην παραιτηθούν από την προσπάθεια. Έρχονται στην
εκκλησία, προβληματίζονται, όταν έρθει η στιγμή
δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, γνωρίζουν
όμως τα όρια τους. παρόλα αυτά δεν θέλουν να
πιστέψουν ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει για να ζήσει και
να θεραπευθεί ο κόσμος και ο άνθρωπος. Κι εδώ υπάρχει
ελπίδα.
Υπάρχουν τέλος εκείνοι οι οποίοι έχουν εγκλωβισθεί στη
λογική της κριτικής, της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας.
Διαρκώς κινδυνολογούν. Δεν βλέπουν τίποτε καλό στην
προσπάθεια για θεραπεία του κόσμου, γιατί δε γίνεται
από τους ίδιους. Δεν είναι πρόθυμοι να συσστρατευθούν
με το Χριστό και την πίστη, με την Εκκλησία, αλλά είναι
έτοιμοι να απορρίψουν οποιαδήποτε προσπάθεια δεν
κινείται σύμφωνα με την δική τους οπτική. Συνήθως
αυτοί είναι και ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Βλέπουν τη
ζωή σύμφωνα με τους τύπους και την εξωτερική
παράδοση και δεν νιώθουν ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να
λάβει την συγχώρεση από το Θεό πρώτα και κατόπιν να
βρει την πορεία της αληθινής αλλαγής, της γνήσιας
θεραπείας.
Ο Χριστός αναρωτιέται για τον καθέναν μας και την ίδια
στιγμή μας ρωτά: «τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις
ημών;» (Μάρκ. 2, 8). Και μας προτρέπει να Τον
εμπιστευθούμε. Να ζητήσουμε πρωτίστως την
πνευματική μας θεραπεία από την παραλυσία της
αμαρτίας και κατόπιν να λάβουμε την ίαση και της
ύπαρξης και του σώματος και του κόσμου. Μάς ζητά να
ξαναβρούμε τη σχέση μ’ Αυτόν ως σχέση-κλειδί με τη
ζωή μας, για να μπορέσουμε να λάβουμε τη χάρη Του. Κι
Εκείνος θα μπορέσει στη συνέχεια να μας γιατρέψει.
Όμως αυτός ο δρόμος περνά από την Εκκλησία. Όχι της
γκρίνιας και της μεμψιμοιρίας, ούτε αυτής όπως τη
θέλουμε εμείς, ούτε αυτής που απλώς παρατηρεί τα
γεγονότα, αφήνοντας τα πάντα σε μια μεταφυσική
δικαίωση. Είναι η Εκκλησία της πίστης. Αυτή που
αποτελείται από ανθρώπους έτοιμους να παλέψουν, να
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
χαλάσουν στέγες, να διαλύσουν δηλαδή το βόλεμα της
ζωής και να πλησιάσουν το Χριστό. Και δια της μετανοίας
να Του δώσουν την ευκαιρία να γιατρέψει. Την ψυχή
πρωτίστως, για να έρθει η έγερση και από το κρεβάτι της
παραλυσίας.
Καιρός να ενεργοποιηθεί ο καθένας μας. Να καταλάβει
την προσωπική του παραλυσία εξαιτίας της αμαρτίας και
να ζητήσει την κάθαρσή του, ερχόμενος δια της πίστης
κοντά στο Χριστό. Είναι μία στάση ζωής που θα βοηθήσει
κατόπιν να γίνει καινούρια αρχή στην πορεία της
κοινωνίας. Και όσοι θέλουν ας ακολουθήσουν. Ο Χριστός
βλέπει την πίστη και την αποδέχεται, δίδοντας ζωή. Κι
εδώ ξυπνά η ελπίδα που τόσο έχουμε ανάγκη.
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
“Φώτισόν μου το σκότος…!”
Η Κυριακή Β΄ Νηστειών είναι
αφιερωμένη από την Εκκλησία
μας στον μεγάλο Πατέρα και
Διδάσκαλό της άγιο Γρηγόριο τον
Παλαμά, στο πρόσωπο του οποίου
βλέπει τη συνέχεια της νίκης της
κατά των αιρέσεων γενικώς,
συνεπώς η Κυριακή αυτή
προεκτείνει την προηγουμένη της
Ορθοδοξίας.
Ο άγιος Γρηγόριος έτσι δεν είναι για την Εκκλησία ένας
απλός άγιος, αλλά σύμβολο και όρος Ορθοδοξίας, στου
οποίου τη διδασκαλία κρίνεται το ορθόδοξο από το
αντορθόδοξο και αιρετικό, το γνήσιο και αληθινό από το
κίβδηλο και ψεύτικο. Από την άποψη αυτή η προσέγγιση
του αγίου αυτού Πατρός αποτελεί προσέγγιση στα
καθαρά νάματα της ορθόδοξης πίστης και γι’ αυτό
στέρεα τροφή στον σύγχρονο πνευματικά πεινασμένο
άνθρωπο της εποχής μας. Δεν θα σταθούμε στη ζωή και
τη διδασκαλία του αναλυτικά. Εκείνο που θα μας
απασχολήσει και μάλιστα δι’ ολίγων, είναι η γνωστή
προσευχή που αδιάκοπα έκραζε ο άγιος: «Φώτισόν μου,
το σκότος, φώτισόν μου το σκότος, Κύριε!»
Ο άγιος Γρηγόριος προσευχόταν ο Κύριος να φωτίσει το
υπάρχον σ’ αυτόν σκότος. Το σκότος που έβλεπε να
υπάρχει στην ψυχή και την καρδιά του, το σκότος δηλαδή
της αμαρτίας και των παθών. Αφετηριακό με άλλα λόγια
σημείο της πνευματικής του ζωής ήταν η αναγνώριση της
αμαρτωλότητάς του. Κι ίσως πει κανείς: άγιος αυτός και
αναγνώριζε αμαρτωλότητα πάνω του; Αλλά τούτο
ακριβώς συνιστά το σημάδι της αγιότητας. Ο άγιος, ως
γνωστόν, δεν είναι αυτός που νιώθει αναμάρτητος – αυτό
αποτελεί σύμπτωμα της πιο βαθιάς αμαρτίας και του
υπάρχοντος δαιμονισμού του ανθρώπου, όπως το
βλέπουμε στο πρόσωπο του κατακεκριμένου από τον ίδιο
τον Κύριο Φαρισαίο της γνωστής παραβολής. Αντιθέτως:
είναι εκείνος που έχει τη μεγαλύτερη συναίσθηση των
αμαρτιών του, η οποία μάλιστα βαίνει αυξανόμενη,
καθώς θέτει τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, ζώντας
αδιάκοπα κάτω από τις ακτίνες του ήλιου της
Δικαιοσύνης Του. Όσο δηλαδή προσεγγίζει τον Θεό, τόσο
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1050
και φωτίζεται στο να βλέπει και την παραμικρότερη
κηλίδα της ψυχής του. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο με ό,τι σ’
ένα κλειστό δωμάτιο: λόγω του σκότους δεν βλέπει
κανείς το τι υπάρχει, ενώ όταν αρχίζει να μπαίνει σ’ αυτό
λίγο φως και στη συνέχεια περισσότερο φως, βλέπει
κανείς πια και το παραμικρότερο σκουπιδάκι, και την
ελάχιστη βρωμιά.
Ο απόστολος Παύλος για παράδειγμα ζώντας σε
κατάσταση ταύτισης με τον Χριστό – «ζω δε ουκέτι εγώ,
ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20) – ομολογούσε
ενσυνείδητα και με πλήρη επίγνωση: «Χριστός ήλθε
αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτός ειμι εγώ» (Α΄Τιν. 1, 15). Ο
μέγιστος δηλαδή των αποστόλων, αυτός που κοπίασε
περισσότερο όλων στη διάδοση του Ευαγγελίου, έβλεπε
τον εαυτό του πρώτο στην κλίμακα των αμαρτωλών. Κι
ας θυμηθούμε ότι ο προφήτης Ησαΐας, ευρισκόμενος
ενώπιον του θρόνου του Θεού, κατά τη συγκλονιστική
στιγμή της εν οράματι κλήσεώς του στο προφητικό
αξίωμα (6, 1-12), νιώθει μικρός και βδελυκτός. «Ω, τάλας
εγώ… Ότι άνθρωπος ων και ακάθαρτα χείλη έχων…εγώ
οικώ και τον Βασιλέα Κύριον Σαβαώθ είδον τοις
οφθαλμοίς μου». Η στάση ενώπιον του απολύτως αγίου
Θεού τον οδηγεί αμέσως και στην επίγνωση της δικής του
εμπαθούς καταστάσεως. Δεν ήταν λοιπόν δυνατόν να
συμβεί διαφορετικά και με τον άγιό μας, τον άγιο
Γρηγόριο τον Παλαμά. Η μικρή αυτή προσευχή του
«φώτισόν μου το σκότος» ήταν και είναι μία τρανή
ένδειξη της μεγάλης αγιότητάς του.
Τι βλέπουμε όμως; Ενώ ο όσιος Πατήρ αναγνώριζε τη
σκοτεινιά της αμαρτίας μέσα του, δεν απελπιζόταν.
Ριχνόταν με ελπίδα στην αγκαλιά του Θεού μέσω της
προσευχής και ζητούσε εναγώνια από Αυτόν τον
φωτισμό Του. Η αίτηση αυτή φωτός από τον Θεό μπορεί
να περιλαμβάνει βεβαίως μερικές μόνο λέξεις, περικλείει
όμως απύθμενο βάθος θεολογίας, για την οποία
αγωνίστηκε σ’ όλη του τη ζωή ο μεγάλος αυτός
φωστήρας της Εκκλησίας. Διότι αυτή η εκζήτηση φωτός
προϋποθέτει την πίστη ότι ο Θεός είναι φως, ότι ο
άνθρωπος γίνεται φως καθόσον μετέχει του Θεού, και
βεβαίως ότι υπάρχει η δυνατότητα σχέσεως του Θεού με
τον άνθρωπο. Βάση συνεπώς της μικρής αυτής
προσευχής αποτελεί η διάκριση στον Θεό της λεγομένης
ουσίας και της ενεργείας – ή αλλιώς φωτός, δόξας, χάρης
- σ’ Αυτόν. Η διάκριση αυτή ιδιαιτέρως τονίστηκε και
αναπτύχθηκε από τον άγιο Γρηγόριο, σε εποχή που
παρουσιάστηκαν προβλήματα πίστεως τέτοια, που
έθεταν ακριβώς σε αμφιβολία αυτήν τη δυνατότητα
πραγματικής σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Ο άγιος
Παλαμάς απάντησε στις προκλήσεις αυτές με τον
φωτισμό του Θεού και με την ανάπτυξη της
προγενέστερης παράδοσης της Εκκλησίας.
Κατά τη διάκριση αυτή, ο Θεός είναι ουσία, ζει δηλαδή
μέσα τον εαυτό Του, άρα είναι παντελώς απρόσιτος και
αμέθεκτος και μακρινός από εμάς, μη δυνάμενος να γίνει
γνωστός από οποιοδήποτε κτίσμα, είτε άνθρωπο είτε και
άγγελο ακόμη, κι όχι μόνο σ’ αυτήν τη ζωή, αλλά και στη
συνέχειά της, την αιώνια. Ο μόνος που γνωρίζει την
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
ουσία του Θεού είναι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον
Πνεύμα, ο Ίδιος δηλαδή ο Τριαδικός Θεός. Ταυτοχρόνως
όμως ο Θεός είναι και ενέργεια, ζει δηλαδή και έξω από
τον εαυτό Του, δημιουργώντας τον κόσμο και τον
άνθρωπο, προνοώντας διαρκώς γι’ αυτόν,
απολυτρώνοντάς τον, αγιάζοντάς τον, ερχόμενος άρα σε
κοινωνία και μέθεξη μαζί του. Έτσι κατά τη διάκριση
αυτή ο Θεός μας είναι μαζί μας και πέρα από εμάς,
κοντινός και μακρινός, γνωστός και άγνωστος, παρών
και απών. Γι’ αυτό και τίποτε επίγειο δεν μπορεί να
θεωρηθεί μέτρο για την κατανόησή Του – ακόμη και η
λέξη «ουσία» κατανοείται ως «υπερουσιότητα», πέρα από
οτιδήποτε κτιστό – κι ακόμη: η σχέση μας μαζί Του
κινείται πάντοτε μεταξύ της αγάπης και του φόβου ως
συναίσθησης της απόστασής Του.
Η διδασκαλία αυτή του αγίου Γρηγορίου περί της ουσίας
και της ενεργείας του Θεού, (οι όροι ήταν φιλοσοφικοί,
αλλά απλώς ενδεικτικοί και με επίγνωση της
σχετικότητάς τους), δεν ήταν κάτι νέο και ξένο ασφαλώς
για την Εκκλησία μας.
Αυτό θα σήμαινε μία Παλαμική θεολογία και όχι μία
Εκκλησιαστική, δηλαδή του Χριστού θεολογία.
Ο άγιος Γρηγόριος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να
αναπτύξει χάριτι Θεού την ήδη υπάρχουσα επί του
θέματος παράδοση της Εκκλησίας, κι αυτήν την
ανάπτυξη επικύρωσε η ίδια η Εκκλησία με Οικουμενικό
κύρος έχουσες Συνόδους.
Ο άγιος Βασίλειος, για παράδειγμα, είχε ήδη μιλήσει γι’
αυτήν τη διάκριση, χωρίς όμως να διευκρινίσει αν οι
ενέργειες του Θεού είναι κτιστές ή άκτιστες.
Η προσφορά του αγίου Παλαμά έγκειται ακριβώς σ’
αυτό: διευκρίνισε ότι οι ενέργειες είναι άκτιστες, δηλαδή
μιλώντας γι’ αυτές μιλάμε για τον Ίδιο και πάλι Θεό, που
παρών προσωπικά γίνεται μεθεκτός από τον άνθρωπο,
αρκεί βεβαίως αυτός να ανοίξει την καρδιά του και να
θελήσει εν μετανοία να καθαρίσει τον εαυτό του από τα
αμαρτήματά του.
Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι κέντρο της θεολογικής
σκέψης του έγινε η θεοφάνεια της Μεταμόρφωσης του
Κυρίου: εκεί το άκτιστο φως του Κυρίου γίνεται μεθεκτό
από τους μαθητές Του, δίνοντάς τους έτσι τη δυνατότητα
πραγματικής σχέσης με τη θεότητά Του.
Η Εκκλησία μας προβάλλει σήμερα τον άγιο Γρηγόριο,
όπως είπαμε, ως όριο Ορθοδοξίας, αλλά και ως διαπρύσιο
κήρυκα της χάρης και του φωτός του Θεού.
Η προσευχή του «φώτισόν μου, το σκότος»
επιβεβαιώνει την αλήθεια αυτή και λειτουργεί
παραδειγματικά και σε εμάς.
Ας ευχηθούμε να γίνει και η δική μας προσευχή, με την
πεποίθηση ότι λέγοντάς την όχι μόνο καλούμε τον Θεό
να γίνει η λαμπάδα μέσα μας που θα φωτίζει το νου και
τη ζωή μας, ώστε να πορευόμαστε τον δρόμο που οδηγεί
στην αιώνια βασιλεία Του, αλλά και θα κατακαίει κάθε
εμπαθή κίνηση της ψυχής μας και κάθε εναντίον μας
δαιμονική επιρροή.
π. Γεώργιος Δορμπαράκης
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1050
Θέλεις να περπατήσουμε μαζί ;
Πολλές φορές με συμβουλεύεις
να κάνω υπομονή αλλά
δυστυχώς βλέπεις τη ζωή μου με
τα δικά σου μάτια και όχι με τα
δικά μου.
Μου λες ότι δεν είναι και τίποτα
οι δυσκολίες και οι στενοχώριες στον δρόμο που βαδίζω
αλλά δυστυχώς δεν φοράς τα δικά μου παπούτσια, ούτε
περπατάς τα δικά μου βήματα.
O Θεός θα μας “ρωτήσει” να Tου δείξουμε τις εικόνες που
ζωγραφίσαμε στη ζωή με τα βήματά μας! Ω ναι! Πίνακες
ζωγραφικής με βήματα γεμάτα εμπειρίες από τη ζωή, τα
οποία μέσα τους κρύβουν πληγές, δάκρυα και χαμόγελα!
Τι ομορφιά!
Είμαι χαρούμενος για τα λερωμένα μου παπούτσια διότι
έχουν κάνει χιλιόμετρα ζωής και έχουν εμπειρία, εσύ
όμως μου κάνεις τον δάσκαλο έχοντας τα παπούτσια σου
ακόμα στη βιτρίνα της ζωής σου γυαλισμένα, με σόλες
που δεν βάδισαν στους δρόμους της ζωής.
Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον άλλον και όχι
να τον δασκαλέψουμε. Οι φιλοσοφίες από τον καναπέ με
τον φραπέ στο χέρι είναι εύκολες, το κουβάλημα όμως
του Σταυρού θέλει δυνάμεις εσωτερικές και όχι θεωρίες.
Δεν θέλω δασκάλους αλλά συνοδοιπόρους. Δεν θέλω να
μου πεις τί θα κάνω, όχι γιατί δεν σέβομαι την άποψή
σου, αλλά διότι στην ουσία το ξέρω αλλά δεν μπορώ. Η
ψυχή και η καρδιά μου δεν έχουν ανάγκη προσταγής
αλλά αγκαλιάς. Μου αρκεί να μου πεις : ”σε νιώθω”, “σε
καταλαβαίνω” ακόμα και αν δεν νιώθεις και αν δεν
καταλαβαίνεις τίποτα. Μόνο που με ακούς είναι
ελεημοσύνη, αγάπη και προσευχή μαζί.
Μπορείς να πεις στον άλλον ότι : “Μη μασάς, δέκα κιλά
είναι το βάρος, μπορείς να το σηκώσεις” ίσως όμως έχω
σηκώσει πολλά τέτοια βάρη στη ζωή μου και αν σηκώσω
και αυτό θα με διαλύσει. Καλύτερα να ζω με τις
συνειδητοποιημένες αδυναμίες μου παρά με τις
ανύπαρκτες και φαντασιόπληκτες δυνάμεις μου.
Μου κάνεις τον δάσκαλο και μου λες οτι δεν σε
καταλαβαίνω αλλά εσύ δεν έχεις ακόμα καταλάβει τον
εαυτό σου..... Διαπιστώνεις λάθη στους άλλους αλλά
μέσα σου δεν βρίσκεις λάθος πολύ απλά γιατί δεν τα
βλέπεις. Γιατί μέσα σου δεν υπάρχει τίποτα και στο
τίποτα δεν μπορείς να βρεις κάτι.
Όταν πονάω, μη μου λες “μη πονάς”. Δεν βοηθάς. Απλά
αγκάλιασέ με και προσευχήσου. Όταν σου λέω “δεν
μπορώ” μη μου λες “δεν τρέχει και τίποτα” απλά
σιώπησε και αν δεν μπορείς να πάρεις ένα γραμμάριο της
δυσκολίας μου, τουλάχιστον ας με βλέπεις που θα την
αφήνω.
Η υπομονή, η δύναμη, ο πόνος, δεν είναι απλά λέξεις,
είναι βιώματα χρειάζονται αντοχές. Άλλος μπορεί και
άλλος όχι. Άλλος δεν μπορεί τώρα αλλά μπορεί μετά.
Άλλος μπόρεσε κάποτε άλλος μπορεί τώρα.
Στην ανθρώπινη δύναμη ή αδυναμία δεν υπάρχουν
κουτάκια, και αριθμοί...
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
Όταν ο άλλος βιώνει μία κόλαση μη του λές ότι δεν
τρέχει και τίποτα , δεν βοηθάς, απλά πήγαινε και φύτεψε
ένα λουλούδι, τουλάχιστον μέσα στη δυσκολία του να
βλέπει ένα κομμάτι του παραδείσου που το έδωσες με την
καρδιά σου.
Σε μία άμαξα με δύο άλογα όταν το ένα τρέχει
παρασέρνει και το άλλο και τρέχουν και τα δύο μαζί για
να σύρουν την άμαξα.
Θέλω να τρέξεις δίπλα μου και θα βρω τη δύναμη να
τρέξω μαζί σου ...
Όσο για τα χαλινάρια, τα κρατάει ο Χριστός οπότε μη
φοβάσαι.
Έχουμε έναν Θεό που του λες “δεν μπορώ” και αντί να σε
μαλώσει, σε αγκαλιάζει...
Καλύτερα να είσαι σιωπηλός μαθητής στην τελευταία
θέση ακούγοντας τον δάσκαλο παρά να θες να
δασκαλέψεις τους άλλους...
Γεμίσαμε δασκάλους, δικαστές και Φαρισαίους και
αναζητάς ταπεινούς χωρίς αποτέλεσμα.
Στον πληγωμένο, δεν του γιατρεύεις με λόγια τις πληγές
αλλά με πράξεις αγάπης.
Nα σου λέει ο άλλος το πρόβλημα του και εσύ να του
απαντάς...
“Θέλεις να περπατήσουμε μαζί; ”......Τι ωραία.....!!!!!
Αδερφέ μου...
Να αναζητάς ανθρώπους στη ζωή σου που είναι δίπλα
σου και όχι μπροστά σου ή πίσω σου. Μην αναζητάς
ανθρώπους που σου κάνουν τον δάσκαλο ή περιμένουν
να σε ρίξουν στον γκρεμό...
Οι καλύτεροι φίλοι είναι οι συμμαθητές της προσωπικής
σου ζωής...Οι υπόλοιποι απλά θα ξεχαστούν στο
χρονοντούλαπο της προσωπικής μας ιστορίας.
Ζήτα λοιπόν διαμάντια ακόμα και αν χρειαστεί να
κολυμπήσεις στα σκουπίδια..
Πίστεψέ με αξίζει.
π.Σπυρίδων Σκουτής
Η πίστη στο Χριστό
Πίστη είναι να πεθάνει κανείς για το
Χριστό και για χάρη της εντολής Του,
πιστεύοντας ότι ο θάνατος αυτός θα
του γίνει πρόξενος ζωής, να θεωρεί τη
φτώχεια σαν πλούτο, την ευτέλεια και
την ασημότητα σαν αληθινή δόξα και
κοινωνική λάμψη, και να πιστεύει ότι
με το να μην έχει τίποτε, κατέχει τα
πάντα ή μάλλον απέκτησε τον
ανεξερεύνητο πλούτο της επιγνώσεως του Χριστού, και
όλα τα ορατά να τα βλέπει σαν λάσπη ή καπνό.
Πίστη στο Χριστό είναι όχι μόνο να καταφρονήσουμε όλα
τα ευχάριστα του κόσμου, αλλά και να έχουμε
εγκαρτέρηση και υπομονή σε κάθε πειρασμό που μας
έρχεται και μας προκαλεί λύπες, θλίψεις και συμφορές,
ώσπου να ευδοκήσει να μας επισκεφθεί ο Θεός, όπως λέει
ο ψαλμωδός: «Με κάθε υπομονή περίμενα τον Κύριο, και
Αυτός με επισκέφθηκε» (Ψαλμ. 39:2).
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1050
Εκείνοι που προτιμούν σε κάτι τους γονείς τους από την
εντολή του Θεού, δεν έχουν πίστη στο Χριστό, και
οπωσδήποτε καταδικάζονται από τη συνείδησή τους, αν
βέβαια έχουν ζωντανή συνείδηση της απιστίας τους.
Γνώρισμα των πιστών είναι να μην παραβαίνουν σε
τίποτε απολύτως την εντολή του μεγάλου Θεού και
Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.
Η πίστη στο Χριστό, τον αληθινό Θεό, γεννά την
επιθυμία των καλών και το φόβο της κολάσεως. Η
επιθυμία των πράγματι καλών και ο φόβος της κολάσεως
προξενούν την ακριβή τήρηση των εντολών. Η ακριβής
τήρηση των εντολών διδάσκει στους ανθρώπους πόσο
αδύνατοι είναι.
Η κατανόηση της πραγματικής αδυναμίας μας γεννά τη
μνήμη του θανάτου. Όποιος απέκτησε σύνοικό του τη
μνήμη του θανάτου, θα ζητήσει με πόνο να μάθει, τι τον
περιμένει μετά την έξοδο και την αναχώρησή του από
αυτή τη ζωή.
Και όποιος φροντίζει να μάθει για τα μετά θάνατον,
οφείλει πρώτα απ’ όλα να στερήσει τον εαυτό του από τα
παρόντα, γιατί όποιος είναι δεμένος με εμπάθεια σ’ αυτά,
έστω και στο παραμικρό, δεν μπορεί να αποκτήσει την
τέλεια γνώση των μελλόντων.
Αλλά και αν ακόμη, κατά θεία οικονομία, γευθεί κάπως
τη γνώση αυτή, δεν αφήσει όμως το ταχύτερο αυτά με τα
οποία είναι δεμένος με εμπάθεια, για να παραμείνει
ολοκληρωτικά στη γνώση αυτή, χωρίς να επιτρέπει στον
εαυτό του να σκέφτεται τίποτε άλλο εκτός από αυτή, τότε
και η γνώση που νομίζει ότι έχει, θα του αφαιρεθεί.
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Συμβουλευτικοί λόγοι
Δίκτυο Προσευχής
Από την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 και κάθε
βράδυ 11.00–12.00, όσοι θέλουμε, να κάνουμε στο σπίτι
μας την Παράκληση στην Παναγία μας και την Ευχή,
για όλα τα δύσκολα που συμβαίνουν καθημερινά στον
τόπο μας, την Πατρίδα μας και το Λαό μας αλλά και σε
κάθε ψυχή που ζει ανάμεσά μας και γύρω μας.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου,
Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σέ καταφεύγομεν,
ώς άρρηκτον τείχος και προστασίαν.»
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ.π.ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ: 28210-
43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ