Kate Chopin

STUHIA

1.
Gjethet ishin kaq të palëvizshme, saqë edhe Bibi mendoi se do të binte shi. Bobinoti, i
cili ishte mësuar të fliste lirshëm me të voglin, i tërhoqi vëmendjen fëmijës, për t’i treguar
disa re të zeza që, me qëllime të këqia, po rrokulliseshin nga perëndimi, të shoqëruara nga një
bubullimë e zymtë dhe kërcënuese. Ata ndodheshin tek dyqani i Friedheimerit dhe vendosën
të qëndronin atje derisa stuhia të kalonte. U ulën pas derës mbi dy kade. Bibi ishte katër vjeç
dhe dukej shumë i zgjuar.
- Nëna do të trembet, apo jo, - tha ai duke pulitur sytë.
- Mos u shqetëso, ajo do ta mbyllë shtëpinë. Ndoshta ka marrë Silvën për ndihmë këtë
pasdite, - u përgjigj Bobinoti për ta qetësuar.
- Jo, s’e ka marrë Silvën. Silva e ndihmoi dje, - tha Bibi me një zë të hollë.
Bobinoti u ngrit dhe, duke shkuar tek kasa, bleu një konservë me karkaleca deti, të
cilat Kaliksta i pëlqente shumë. Pastaj u kthye tek vendi i tij, mbi kade, dhe u ul qetë-qetë
mbi të, duke mbajtur në duar konservën me karkaleca, ndërsa stuhia shpërtheu. Dyqani i
drunjtë u drodh. Stuhia shkonte duke shqyer fushën përmes dhe dukej sikur po hapte hulli në
të. Bibi mbështeti dorën e tij të vogël në gjurin e t’et dhe s’kishte aspak frikë.

2.
Kaliksta, në shtëpi nuk shfaqi asnjë shenjë shqetësimi për të shoqin dhe të birin. Ishte
ulur pranë një dritareje anësore dhe qepte me vrull në makinën qepëse. Ishte shumë e zënë
dhe s’e vuri re stuhinë që po afrohej. Por ndjente shumë të nxehtë dhe shpesh ndalej për të
fshirë fytyrën, mbi të cilën djersa krijonte bulëza. Zgjidhi jakën e fustanit të bardhë. Kishte
zënë të errej dhe, menjëherë, sapo kuptoi ç’po ndodhte, u ngrit me nxitim dhe shkoi të
mbyllte dyert e dritaret.
Jashtë, në verandën e vogël të përparme, kishte nderur për t’u ajrosur rrobat e së
dielës për Bobinotin dhe nxitoi t’i mblidhte përpara se të zinte shiu. Ndërsa doli jashtë, Alsi
Labalier hyri nga porta duke ngarë kalin. S’e kishte parë edhe aq shpesh që prej martesës së
saj dhe asnjëherë s’kishte qenë vetëm. Ajo u ndal atje, me xhaketën e Bobinotit në duar dhe
pikat e mëdha të shiut filluan të binin. Alsi e drejtoi kalin nën strehën e barrakës ku ishin
strukur pulat dhe ku plugjet e lesat ishin vënë pirg në një qoshe.
- Mund të hyj, Kaliksa, dhe të pres në verandën tuaj derisa të mbarojë stuhia? – pyeti.
- Ejani brenda, zoti Alsi.
Zëri i tij dhe i saji e shkundën Kaliksën si nga ndonjë gjumë hipnotik dhe ajo pushtoi
jelekun e Bobinotit. Alsi, duke u ngjitur në verandë, sesi kapi fluturimthi pantallonat dhe

1
xhaketën e thurur të Bibit, që për pak i mori një shkulm i shpejtë ere. Shprehu dëshirën për të
qëndruar jashtë, por shpejt u bë e qartë se do të ishte njësoj sikur të ishte nën qiell të hapur;
shiu zuri të binte litarë-litarë mbi dërrasa dhe ai hyri brenda duke mbyllur derën pas vetes.
Madje, ishte e nevojshme të vihej diçka nën derë për të mos lënë shiun të hynte brenda.
- Çfarë shiu! Ka nja dy vite të mira që s’ka rënë shi i tillë, - thirri Kaliksta, ndërsa
mblodhi shuk një copë thes dhe Alsi e ndihmoi ta ngjeshte tek e çara.
Ajo ishte pak më e mbushur në trup sesa pesë vite të shkuara, kur u martua, por
s’kishte humbur asgjë nga gjallëria e saj. Sytë blu e ruanin ende natyrën e tyre prekëse,
ndërsa flokët e verdhë, shpupuritur nga era dhe shiu, ngatërroheshin më shumë se zakonisht
rreth veshëve dhe tëmthave.
Shiu u përplas pas çatisë së ulët me dërrasa me një forcë dhe një trokëllimë që dukej
sikur do ta shqyente dhe do t’i përmbytte atje tek rrinin. Ata ishin në dhomën e ngrënies, që
shërbente si dhomë ndenjeje dhe si sallon pritjeje. Ngjitur ishte dhoma e saj e fjetjes, me
shtratin e Bibit anash të sajit. Dyert ishin të hapura dhe dhoma, me shtratin e saj të bardhë,
monumental dhe me perdet e mbyllura, dukej e errët dhe misterioze.
Alsi u lëshua në një karrige përkundëse dhe Kaliksa, me nervozizëm, zuri të mbledhë
nga dyshemeja çarçafin e pambuktë që ishte duke qepur.
- Po të vazhdojë kjo stuhi, një zot e di nëse ledhi do t’i bëjë ballë, - tha.
- E ç’të hyn ty në punë ledhi?
- Si s’më hyn në punë?! Bobinoti dhe Bibi janë jashtë në këtë stuhi. Shpresoj të mos
jenë larguar nga dyqani i Friedheimerit!
- Le të shpresojmë, Kaliksta, se Bobinoti ka patur aq mend sa t’ia hedhi këtij cikloni.
Ajo shkoi pranë dritares me një pamje tejet të shqetësuar. Fshiu kornizën e dritares që
ishte veshur me avull. Ishte një i nxehtë mbytës. Alsi u ngrit dhe i shkoi pranë tek dritarja
duke vështruar mbi supin e saj. Shiu binte me litarë duke errësuar pamjen e kolibeve të
përhumbura dhe duke mbështjellë pyllin e largët me një mjegull bojë hiri. Loja e vetëtimave
ishte e pandërprerë. Një rrufe goditi një lis të lartë në fund të fushës. Gjithë hapësira që të
hante syri u mbush me një shkëlqim lëbyrtës dhe krisma erdhi deri tek ta.
Kaliksta vuri duart mbi sy dhe, me një klithmë, u tërhoq pas. Krahu i Alsit e qarkoi
dhe, për një çast, në mënyrë të pavullnetshme, e tërhoqi më pranë vetes.
- O perëndi! – klithi duke u çliruar nga krahu që e qarkonte e duke u larguar nga
dritarja. – Tani e ka rradhën shtëpia! Ku është Bibi!
S’mund të qetësohej, s’e zinte vendi. Alsi e shtrëngoi nga shpatullat dhe e vështroi në
fytyrë. Trupit i saj i ngrohtë e fërgëllues, kur, pa e menduar, e kishte tërhequr në krahët e tij, i
ngjalli gjithë pasionin dhe dëshirat mishtore që kishte patur për të viteve të shkuara.
- Kaliksta, - tha, - mos ki frikë! Asgjë s’do të ndodhë. Shtëpia është tepër e ulët që të
goditet nga rrufeja me gjithë këto pemë të larta përreth. Hajt! Qetësohu, tani!

2
 Ai i largoi flokët nga fytyra e saj e ngrohtë dhe avulluese. Buzët e saj ishin të lagështa
dhe të kuqe si shegë. Qafa e bardhë dhe pamja e vetëtishme e gjoksit të saj të plotë e të
ngjeshur e turbulluan fort. Ndërsa ajo e vështronte, frika në sytë e saj blu e të kthjellët i kishte
lënë vendin një vegullime të plogësht që, në mënyrë të pandërgjegjshme, e tradhëtonte dhe
shprehte një dëshirë epshore. Ai vështronte sytë e saj dhe s’kish ç’të bënte gjë tjetër, veçse të
mbyllte buzët e saj me një puthje. Iu kujtua Ngjitja e Hyjlindëses*.
- Të kujtohet 15 gushti, Kaliksta, - pyeti me një zë të ulët, thyer nga pasioni.
Oh, asaj i kujtohej! Sepse atëherë, më 15 gusht, ai e kishte puthur, e kishte puthur e
puthur, derisa epshi i tij u shter dhe, për të shpëtuar atë, ai ishte gati të vinte në zbatim një
arrati të dëshpëruar. Vërtet që në atë kohë nuk ishte ndonjë pëllumb i panjollë, por, ama ishte
ende e pacënuar; ishte një krijesë pasionante, që mbrohej duke qenë krejtësisht e pambrojtur,
të cilën nderi i tij ia ndaloi ta mposhtte. Kurse tani – eh, tani – buzët e saj dukeshin, në një
farë mënyre, të lira për t’u shijuar, sikundër qafa e saj e rrumbullakët dhe e bardhë, sikundër
gjinjtë e saj edhe më të bardhë.
Ata nuk i kushtuan vëmendje rrebeshit të fuqishëm dhe, ndërsa prehej në krahët e tij
gjëmimi i elementëve të natyrës e bëri atë të qeshte. Në atë dhomë të errët e të mistershme ajo
ishte një zbulim. E bardhë, si shtrati mbi të cilin ajo shtrihej. Mishi i saj i ngjeshur e i
epshëm, që për herë të parë po njihte të drejtën e lindjes, ishte si një zambak i butë, të cilin
dielli e fton t’i falë frymën dhe parfumin e tij jetës së pavdekshme të botës.
Furia e pasionit të saj të pastër dhe të sinqertë ishte si një flakë e bardhë, e cila
depërtoi dhe gjeti përgjigje në thellësitë e ndjenjës së tij, që asnjëherë më parë s’ishte prekur.
Kur ai i preku gjinjtë, ata behën përpjetë në një ekstazë drithëronjëse, duke ftuar buzët
e tij. Goja e saj ishte një burim kënaqësie. Dhe, kur ai e zotëroi, dukeshin se të dy ishin të
vilanosur në skajet më të largëta të misterit jetësor.
Ai qëndronte mbështetur mbi të, pa frymë, i shushatur, i shkalafitur, me zemrën që
rrihte si çekan. Me një dorë ajo i shtrëngoi kokën, buzët e saj i preknin lehtë ballin. Tjetra i
ledhatonte me një ritëm qetësues muskujt e shpatullës.
Bubullima e stuhisë ishte larg dhe po shuhej. Shiu përplasej butë mbi dërrasat e çatisë,
duke i ftuar të flinin, por ata nuk guxonin t’i bindeshin.
Shiu pushoi dhe dielli po e kthente botën e gjelbër vezulluese në një vend
xhevahiresh. Kaliksta, nga ballkoni, shihte Alsin ndërsa largohej duke ngarë kalin. Ai ktheu
kokën dhe i buzëqeshi me një fytyrë që i rrezatonte. Ajo ngriti lart mjekrën e saj të bukur dhe
qeshi me zë.

3.
Bobinoti dhe Bibi, duke tërhequr këmbët zvarrë për në shtëpi, u ndalën pranë
rezervuarit për t’u kujdesur që të ishin më të paraqitshëm.

*
Ngjitja e Hyjlindëses – 15 gusht, festohet ngjitja trupore e shën Marisë në qiell.

3
 - Bo-bo! Ç’do të thotë nëna, Bibi?! Duhet të të vijë turp! Nuk duhej të kishe veshur
pantallonat e mira. Pa shihi pak! Po kjo baltë në jakë? Nga të erdhi kjo baltë në jakë, Bibi?
S’kam parë asnjëherë një djalë të tillë.
Bibi ishte përfytyrimi i bindjes. Bobinoti ishte mishërimi i përkujdesjes serioze,
ndërsa përpiqej të pastronte veten dhe të birin nga çdo gjurmë e endjes nëpër rrugët e
përbaltura apo fushat e përmbytura. Me një shkop hoqi baltën nga këmbët e zhveshura të
Bibit dhe, me kujdes, hoqi të gjitha njollat nga këpucët e tij të rënda. Atëherë, të gatshëm për
më të keqen – takimin me një amvisë tejet skrupuloze – hynë me kujdes nga dera e pasme.
Kaliksta po përgatiste darkën. Kishte shtruar tryezën dhe po gjerbte kafenë pranë
vatrës. Sapo ata hynë, ajo u hodh përpjetë.
- Oh, Bobinot, u ktheve! Isha kaq në ankth. Ku ishit kur binte shiu? Oh, mos është
lagur Bibi? Është mirë?
E kishte mbërthyer Bibin dhe s’ngopej duke e puthur. Justifikimet dhe faljet që
Bobinoti kishte thurur gjatë gjithë rrugës, i ngrinë në buzë kur Kaliksta zuri ta prekte, për të
parë nëse ishte lagur dhe dukej se nuk shprehte asgjë tjetër, veçse gëzim për kthimin e tyre.
- Të solla ca karkaleca, Kaliksta, - tha Bobinoti, duke nxjerrë konservën nga xhepi i
gjerë anësor dhe e la mbi tryezë.
- Karkaleca! Oh, Bobinot, sa i mirë je! – dhe i dha një puthje të zhurmshme në faqe. –
Më lejoni t’ju them se sonte do të kemi festë, ha – ha!
Bobinoti dhe Bibi zunë të qetësoheshin dhe të ndjeheshin të gëzuar dhe, kur të tre u
ulën bashkë në tryezë, qeshën shumë dhe kaq fort, saqë mund të dëgjoheshin deri tek
Labalierët.

4.
Atë natë, Alsi Labalier i shkroi gruas të tij, Klarisës. Ishte një letër dashurie, plot
përkujdesje të ëmbël. Ai i thoshte të mos e nguste kthimin. Nëse fëmijëve u pëlqente të rrinin
në Biloksi, le të qëndronin dhe një muaj. Ai po ia kalonte mirë dhe, megjithëqë e kishte marrë
malli për ta, ishte i gatshëm ta duronte ndarjen edhe pak më gjatë – i vetëdijshëm se
kënaqësia dhe shëndeti i tyre ishin gjërat e para që duhej të merreshin parasysh.

5.
Sa për Klarisën, ajo u mahnit nga letra e të shoqit. Ajo dhe fëmijët po ia kalonin mirë.
Shoqëria ishte e këndshme. Shumë prej miqve dhe të njohurve të saj të vjetër ishin aty, në
bregdet. Ishte hera e parë pas martesës që po merrte frymë lirisht dhe dukej se kjo po i
rikthente lirinë e këndshme të ditëve të vajzërisë. E përkushtuar, siç ishte, ndaj bashkëshortit,
jeta e tyre intime ishte diçka të cilën ishte mëse e gatshme ta linte mënjanë për pak kohë.
Stuhia kaloi dhe gjithkush gëzonte.
Shqipëroi: S. Ç.