‫ﺑﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮﯾﺰان‬

‫دﻓﺘﺮ اول‬
‫ﺷﻌﺮ‬

‫ﺷﯿﺮاز‬

‫ﻏﻼﻣﺤﺴﯿﻦ ﺟﻤﻌﯽ‬
 ‫ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ‪:‬‬

‫آرزو ﺑﺰﻣﺠﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻨﮓِ ﺻﺒﻮر ِزﻧﺪﮔﯿﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻏﺰل ﻏﺰل‪،‬‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮود ﻋﺸﻖ رادرﮔﻮﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺠﻮا ﻧﺸﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺮاﻧﻪ ﺧﻮاﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺮﺧﯿﺰم ‪.‬‬

‫‪‬‬
‫‪‬‬
‫‪‬‬
‫‪‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﺎ آرزو ﺑﺎﺷﺪﮐﻨﺎرم ‪‬‬

‫ﺟﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺑﺮاي آرزوﻫﺎﯾﻢ ﻧﺪارم ‪‬‬

‫ﺗﺎ ﻫﺴﺖ وﻣﺴﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ از ﺑﺎده ﻋﺸﻖ ‪‬‬

‫ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﺎن‪ ،‬ﺑﺎﺷﻢ ﺳﺮِﻗﻮل‪‬و ﻗﺮارم‬

 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﻋﻨﻮان ‪ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬ﺻﻔﺤﻪ‬

‫ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﺎر ‪7. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺷﻌﺮ ﭼﯿﺴﺖ ﺷﺎﻋﺮ ﮔﯿﺴﺖ ‪9 . . . . . . . . . . .‬‬

‫اﻗﺮار ‪16. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ‪17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫راز ﺑﺮگ ‪22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻣﺎدر ‪24. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺧﯿﺮ ﻣﻘﺪم ﺑﻪ ﺑﻬﺎر‪27 . . .. . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫زﻣﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ‪29. . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﺮﮔﺮﯾﺰان ‪31. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺗﻮدﯾﮕﺮ دارﯾﻮﺷﯽ ‪33. . . . .. . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭘﯿﺎم ‪36 .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫آرزوﯾﯽ ﺑﺮاي ﺑﻬﺎر ‪39. . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭼﻨﺪ دو ﺑﯿﺘﯽ ‪41. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻫﺸﺪار ‪43 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﻬﺎرﯾﻪ ‪45 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﯿﺪارﺷﻮ! ﭘﺮوازﮐﻦ! ‪48. . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻣﺮغ ﻋﺸﻖ ‪50. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫دل ﺧﻮش ﺳﯿﺮي ﺟﻨﺪ ‪54 . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭘﯿﺮاﻧﻪ ﺳﺮ وﺷﻮرﺟﻮاﻧﯽ ‪57 . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ‪60 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

 ‫ﮐﻠﯿﺪ زﻣﺎن ‪63. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫دي رﻓﺖ و ‪64 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺗًﻨﮓِ ﺗَﻨﮓ ‪66 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ‪69 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻋﺸﻖ وﻫﻢ آﻟﻮد ‪70 . .. . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻣﻨﺎﻇﺮه ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ‪72 . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺷﻌﺮ ‪75 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻧﻪ وﻗﺖِ ﭘﺮﻫﯿﺰ اﺳﺖ ‪77 . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﺨﻮان اي ﺧﺎك ﺑﺎراﻧﺶ ‪79 . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﻬﺎران ‪.82 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭘﺮوﯾﺰي و ﭘﺮوﯾﺰن ‪90. . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ؟ ‪92.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺟﻨﮓِ ﮐﻬﻨﻪ و ﻧﻮ ‪94. . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫رﺑﺎﻋﯽ ‪96 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫درﺧﺘﺎﻧﻪ ‪100. . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻧﺎ رﻓﯿﻘﺎﻧﻪ ‪102 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﯾﮑﺴﺮ ﺑﯿﺎ ‪104 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻧﻮاي دﯾﮕﺮ ‪106 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﻬﺎر ‪108. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻧﻐﻤﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ‪109 . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺷﮑﻮاﯾﯿﻪ ‪111 . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻏﺮوب ‪113. . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫اﻣﯿﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ‪115 . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫دل ﭘﺮ ﺑﯿﻢ و اﻣﯿﺪ ‪117. . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺻﺒﻮري ﮐﻦ ‪119. . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻦ ‪121. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﺑﻬﺎر ‪122. . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺧﻮدﮐﺎر‪125 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺧﻮاب دﯾﺪه ام ‪127. . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫واﮔﻮﯾﻪ ﻫﺎ ‪128 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﯿﺎن را دم ﮐﻨﯿﺪ ‪133. .. . . . . . . . . .‬‬

‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ‪135 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫واژه اي ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯽ ‪138. . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮام ‪139 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﻃﺮح ‪141 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫اي ﺑﺎﻏﺒﺎن ! ‪146. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻟﺨﺘﯽ درﻧﮓ ‪147. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ دﯾﮕﺮ‪148 . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭼﺮتِ اﺑﺪي‪150 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺟﺎي ﺷﺎﻋﺮ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‪151 . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﮐﻮﻻكِ ﺑﻬﻤﻦ‪154 . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫زﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎ‪156. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺗﻐﺰل‪158 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﺸﺎرت‪160. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫رﺧﺼﺖ‪162. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺧﻨﺪه ﻣﻌﻨﯽ دار‪165 . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﯾﺦ ﮐﺮده ام‪167 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻋﺒﻮر‪169 . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺧﺒﺮ‪171. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻓﮑﺮي زﻻل‪172. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ‪174 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫زﻧﮓِ ﺷﺒﺎﻧﻪ ‪177. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫اﻋﺘﺮاف ‪180. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﻬﺎر ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ‪182 . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫واژه اي دﻟﺘﻨﮓ اﺳﺖ ‪185 . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭼﺮا ﺳﯿﺼﺪ ؟ ‪188 . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪ آﺧﺮ ‪191 . . . . . . . .‬‬

‫رﺑﺎﻋﯽ ‪193 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﯽ ﺷﮏ ‪200 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﺎور ﮐﻦ ‪201. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

 ‫ﻏﺰﻟﺨﻮان ‪203 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺷﺮار آذر ‪205 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫واﮔﻮﯾﻪ ﻫﺎي ﺑﻬﺎري ‪207 . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺧﺎﻃﺮه ‪212 . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫واژه ﻫﺎي ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪214 . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ‪216 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ‪217 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻗﺼﻪ ﺷﺐ ‪218. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭼﺸﻤﻢ آب ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد ‪220. . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭘﯿﺮ ﭼﺸﻤﯽ ‪221. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫دﺳﺖ ﺑﯽ ﻧﻤﮏ ‪222. . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻗﻤﺎر زﻧﺪﮔﯽ ‪223 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن ‪225 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ‪227 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻧﻘﺶ درﻧﻘﺶ ‪230 . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﺑﺮف ِﻧﺨﺴﺖ ‪231 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫دﺳﺘﻮرات ِﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ‪233 . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ‪235. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﻓﺼﻞ ِﮔﺬار‪237. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

‫ﮔﻞ اﻧﺎري‪239. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .‬‬

 ‫ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﺎر‬

‫ﻧﯿﮏ داﻧﻢ‪ ،‬راز ﻏﻨﭽﻪ را درﮔﻮش ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺠﻮا ﮐﺮدن‪ ،‬ﻫﻤﻮاره ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻞ را ﺑﻪ‬

‫ارﻣﻐﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ آورد‪ ،‬اي ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﭘﮋﻣﺮدﮔﯽ از ﻋﻮاﻗﺒﺶ ﺑﺎﺷﺪ! ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪم ﮐﺮد؟ ﻧﻪ‬

‫دﺳﺘﯽ درآﺳﺘﯿﻦ ﻏﯿﺐ دارم‪ ،‬ﻧﻪ ﻋﯿﺐ از ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺐ! ﮐﺎش ﻗﺮﺑﺖ اﺣﺴﺎس ﻧﯿﺰ در‬

‫ﻏﺮاﺑﺖ ﺧﺮدم ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ! ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﻫﻨﺮ ﺑﺮگ ﺧﻮاﻧﺪن را ﻃﺎﻟﺒﻢ‪ ،‬ودر اﯾﻦ ﻃﻠﺐ‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮز ﻋﺎﺷﻘﯿﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ! ﮔﺮ ﭼﻪ دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻟﯿﻠﯽ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد‬

‫ﺳﻌﯽ واﻓﺮ دارم ﮐﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﺳﺎزي ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺴﺘﯽ ﯾﺎب ِﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺮﺳﭙﺮده‬

‫ﺧﻮان ﻃﺮﯾﻘﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﯿﺮه ﺧﻮارﺳﻔﺮه ﺷﺮﯾﻌﺖ‪ ،‬و از ﮐﺎﺳﻪ ﻟﯿﺴﯽ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﯽ ﺑﻬﺮه‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬وام دار ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻧﮕﺮدد‪ .‬و ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎورم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮان در ﺣﺪِ ﺗﻮان‪ ،‬در ﻣﺴﯿﺮ ِﺣﻘﯿﻘﺖ‪ ،‬از ﻋﺮﻓﺎن ِﺑﯽ دﮐﺎن ﺳﻮد ﺟﺴﺖ! اﯾﻦ ﺟﺮﻗﻪ‬

‫ﻫﺎي ﺧﻮاﻧﺶ ِﺑﺮگ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻮن ﻣﺸﻌﻠﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮا روﯾﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺟﻬﺖ ِﻫﺪاﯾﺖ‪ ،‬ﮐﻮر‬

‫ﺳﻮﯾﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ وﺳﻮﺳﻪ اي ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﮐﺠﺎﯾﯿﺶ را ﻫﻢ ﺗﺎ‬

‫ﮐﻨﻮن ﻧﺪاﻧﻢ! اﮔﺮروزي ﭼﯿﺰﮐﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻫﻮﯾﺪا ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺷﮏ درﮐﺎﻏﺬ اﺧﻼص‬

‫اﺧﻼص ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ از اﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ اوراق دﺳﺘﻨﺒﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫ﻧﻪ دﺳﺘﯽ داردﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮدت و ﻧﻪ ﻋﻄﺮي ﮐﻪ ﻣﻘﻬﻮرش ﮔﺮدي! و اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ وﺟﻪ‬

‫ﻣﺸﺘﺮك ِﻣﻦ وﺷﻌﺮم ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ را ﻣﯽ داﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻪ دل ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﻫﺎﯾﻢ‪،‬‬

‫درﻃﯽ ﻃﺮﯾﻖ‪ ،‬ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ رﻧﺞ ﺳﻔﺮت را ﮐﻢ ﺧﻮاﻫﺪﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ رﻓﺘﻦ‪،‬‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ در ﮔﺎه ِﻣﺎﻧﺪن داﺷﺘﻢ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻧﺪاده ﺑﻠﮑﻪ‪ ،‬ﺗﻮﺷﻪ‬

‫‪7‬‬
 ‫رﻓﺘﻦ ﻧﯿﺰ از ﻋﻮاﯾﺪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻃﻠﻮع ِﺟﻮاﻧﻪ ﻫﺎ يِ ﺑﻬﺎري ﺗﺎ‬

‫ﻏﺮوب ِﺑﺮﮔﺮﯾﺰان‪ ،‬ﻫﻤﺴﻔﺮم ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ‪ :‬اﯾﻦ ﻫﻤﺴﻔﺮت ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺳﻼﻟﻪ‬

‫ﺻﺎﻟﺤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻟﻮاي ِﻣﺼﻠﺢ ﺑﻮدن ﺑﺮﮐﻒ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺻﻼح وﻣﺼﻠﺤﺖِ ﺧﻮﯾﺶ را‬

‫درآن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬رﯾﺰه ﺧﻮار ِﺑﺰرﮔﺎن ادب اﺳﺖ وﻣﺠﯿﺰﮔﻮي ِادب و ادﺑﯿﺎت ِوﻃﻦ‬

‫وﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﺳﺮ ﺳﭙﺮده ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﺮد را ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺳﯽ وﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ذوﻗﮑﯽ‬

‫داﺷﺘﻪ ام‪ ،‬ﮐﻪ زﯾﺮ ِﻏﺒﺎر ِﻣﻀﺎﻋﻒ‪ ،‬ﺑﺎﮐﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﯽ اﺳﺖ‪،‬ﮐﻪ ﺑﺎ‬

‫ﺟﻮﻫﺮ ﭘﺸﺘﮑﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﯿﻘﻞ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ آن اﯾﻤﺎﻧﯽ راﺳﺦ دارم‪ ،‬ﭘﺮداﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻌﺪادي‬

‫از ﮐﺎرﮐﻬﺎي ﭘﯿﺶ رو‪ ،‬درﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ در ﺟﻨﮓِ اﺣﺴﺎس و ﺧﺮد و اﺷﺘﻬﺎي‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮوده ﺷﺪه‪ ،‬و اﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻋﻢ ِﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﻏﺒﺎر ِﮐﺎرزار‬

‫ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﺮده‪ ،‬ﻏﻨﺎﯾﻤﯽ ﻧﻪ درﺧﻮر‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ِآن اﻏﺘﺸﺎﺷﺎت‪ ،‬ﮔﺮدآﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﻫﻤﮕﯽ دوﺳﺖ دارد‪ ،‬و ﺷﺎﻋﺮ و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﯿﺰ‬

‫آﺛﺎرﺷﺎن را‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ِﺷﺎﻋﺮي ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﻈﻢ ﻫﺎي ِﻧﻪ ﭼﻨﺪان‬

‫ﺑﺎ ﻧﻈﻤﻢ را! دراﯾﻦ ﺟﺎ از ﺑﺰرﮔﺎن ادب و ﻫﻤﻪ ي ﻫﻨﺮ دوﺳﺘﺎن اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯾﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬و ﻃﻼي ِوﻗﺖ ِﻋﺰﯾﺰﺷﺎن را‪ ،‬ﺻﺮفِ ﻣﺲ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ِﻧﻔﺲ ﮐﺮده اﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﻧﻘﺪﺷﺎن را‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺴﯿﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻘﺪاً‪ ،‬آن‬

‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ِﺟﻔﺖ ِﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺧﺮﯾﺪارم‪ .‬ﺑﺮ دﺳﺘﺎن ِﻫﻤﮕﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ زﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ‬

‫ﻧﮕﺮﺷﯽ درﺧﻮر ﺑﺮ ﻣﻼ ﮔﺮدد‪ ،‬رﻓﺘﻨﯽ در ﻣﯿﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟ ! ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﯽ آن ﻋﺰﯾﺰان ﭼﺮاغ راﻫﻢ ﮔﺮدد ! ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻘﺎﯾﺘﺎن‬

‫ﺷﯿﺮاز ‪ -‬ﻏﻼﻣﺤﺴﯿﻦ ﺟﻤﻌﯽ‬

‫‪8‬‬
 ‫ﺷﻌﺮ ﭼﯿﺴﺖ و ﺷﺎﻋﺮ ﮐﯿﺴﺖ ؟ !‬
‫ﻟﯿﮏ اﯾﻦ ﻃﻨﺰ ِﻣﺮا ‪ ،‬ﺟﺪي ﺑﺨﻮان ! !‬ ‫ﺷﻌﺮ ِﺟﺪي ِﻣﺮا ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﻪ ﻃﻨﺰ !‬

‫از آن زﻣﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﻮا ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت ِﻣﻮزون‪ ،‬وﮔﺎﻫﺎً ﻣﺮدف‪ ،‬آراﯾﻪ ﻫﺎي ِآدم را‪ ،‬در ﻫﻢ‬

‫رﯾﺨﺖ و اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ را ﺗﻘﻄﯿﻊ‪ ،‬آدم ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﯾﻼت ِدروﻧﯽ ﺧﻮد را زﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ! وﮔﻮﯾﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ از آن ﮐﻪ ﻗﺎﺑﯿﻞ‪ ،‬در ﮐﺸﺎﮐﺶ ِﻣﺴﺎﯾﻞ ﺑﻐﺮﻧﺞ و ﭘﯿﭽﯿﺪه‬

‫روزﮔﺎر ِﺧﻮﯾﺶ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺣﺲ ِﺣﺴﺎدت آﻣﯿﺰش ﺗﻨﮓ ﺷﺪ و دﯾﮕﺮ ﻓﻀﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺑﺮاي ِواژه‬

‫ﺗﻌﻘﻞ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ! و ﻧﺎﭼﺎراً ﺗﺮاژدي ﺣﺬف ِﻫﺎﺑﯿﻞ‪ ،‬روي ِﺻﺤﻨﻪ رﻓﺖ! و ﯾﺎ ﺑﻄﻮر‬

‫ﻗﻄﻊ و ﯾﻘﯿﻦ‪ ،‬در ﺣﻮاﻟﯽ ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ِدﻟﺨﺮاش‪ ،‬ﮐﻪ آدم دﭼﺎر ِوﺳﻮﺳﻪ ﻧﺎﺳﻮﺗﯽ‬

‫ﮔﻨﺪم ﺷﺪ‪ ،‬و ﭘﺮ وﺑﺎل ِﻻﻫﻮﺗﯿﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﻧﻄﻔﻪ ﺷﻌﺮ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺖ! و ﻣﺸﺎﻋﺮه آدم ﺑﺎ‬

‫ﻣﻮزﯾﮏ ﻣﺘﻦ ِﻣﺸﺎﺟﺮه ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ‪ .‬اﮔﺮ از آن ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن‪ ،‬ﺑﺮاي ِﺗﻌﺮﯾﻒ وﺗﺮﺳﯿﻢ‬

‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎل ِﮔﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎي ِزﯾﺮ وﺟﻮد دارد! !‬

‫‪ - 1‬ﺷﯿﻄﻨﺖ از ﺷﻌﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺠﺎي ِ ذﻫﻦ‪ ،‬دل ِﺷﺎﻋﺮ را ﻣﯽ رﺑﺎﯾﺪ !‬

‫‪ - 2‬ﺷﺎﻋﺮان اﻓﺮاد ِﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﺎزي ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺬا اﯾﻦ ﺷﯿﻄﺎن وزﯾﻦ را‪ ،‬ﻫﻨﻮزﮐﻪ ﻫﻨﻮز‬

‫اﺳﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ !‬

‫‪ -3‬اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ِﺷﺎﻋﺮان را ردﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻗﺎﻟﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺮايِ ﺗﻌﺮﯾﻒ ِﺷﻌﺮ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎ ﭼﺮاغ ﮔﺮد ِﺷﻬﺮ ﺑﮕﺮدﯾﻢ !‬

‫‪ -4‬اﯾﻦ واژه ﺳﻪ ﺣﺮﻓﯽ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ِﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﮑﻠﯿﻒ ِآن ﭼﻬﺎر ﺣﺮﻓﯽ ﻣﺸﺨﺺ‪،‬‬

‫‪9‬‬
 ‫ﻣﻦ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮي ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ِﺣﻔﻆ آﺑﺮوي ِﺧﻮد و دﯾﮕﺮ ﻫﻢ‬

‫ﻗﻄﺎران ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﮔﺰﯾﻨﻪ )‪ (4‬را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺮﻣﺖ ِﭘﯿﺸﮑﺴﻮﺗﺎن در ﺑﺎﺷﮕﺎهِ‬

‫واژه ﺳﺎزي ﺣﻔﻆ ﺷﻮد! و ﻟﺬا ﺑﺮاي ِاﻧﺒﺴﺎط ِﺧﺎﻃﺮ ِﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ِﺗﯿﺰﺑﯿﻦ و رﻫﺎﯾﯽ از‬

‫ﺗﯿﻎ ِﻧﻘﺎدان‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﮕﺎري ﺑﺴﻨﺪه ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻦ راز ِﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﻫﻢ‬

‫ﭼﻨﺎن‪ ،‬اﺳﻄﻮره اي ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ ! !‬

‫اﻟﻒ – ﭘﺪرﺑﺰگ ﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺸﺎن ﺑﯿﺎﻣﺮزاد‪ ،‬و روﺣﺸﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﻊ و ﮔﻞ و ﭘﺮواﻧﻪ‪،‬‬

‫ﻣﺤﺸﻮر و از ﮔﻮرﺷﺎن ﻗﺼﯿﺪه ﻋﻄﺮآﮔﯿﻦ ﺑﺒﺎرد! ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﯾﺎﻓﺮازﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻮزون و ﻣﻘﻔﯽ و در ﭘﺎره اي ﻣﻮارد ﻣﺮدف‪ ،‬وﺳﯿﻠﻪ ي ارزش ﯾﺎﺑﯽ ِآن ﺗﺮازوي ﺑﯿﺖ‬

‫و ﮐﻔﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺗﺮازو‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺼﺮع ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ! ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﻣﻪ ﭼﺸﻤﺎن ِﻣﻮزوﻧﺶ را‬

‫ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻋﺮوض ﻣﯽ ﺳﺎزد! آﻫﻨﮓ ﯾﺎ ﺻﺪاي رﻗﺺ ِﭘﺎي ِﮔﻮش ﻧﻮاز ِواژه ﻫﺎﯾﺶ را در‬

‫ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﻣﺪﯾﻮن ذﻫﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﺎﯾﯽ ﺷﺎﻋﺮ داﻧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎن ِاﺣﺴﺎس ﺟﺎري‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اﺻﻠﯽ آن ﺣﻮل و ﺣﻮش ِﻗﻠﻪ اﻟﻬﺎم‪ ،‬و اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ‬

‫ﺧﺼﻮﺻﯿﺎتِ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﺷﻌﺮ را‪ ،‬ﺷﺮاﯾﻂ ِﺟﻮي و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖِ زﻣﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫وﮔﺎﻫﯽ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺗﻌﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و از اﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎي آبِ‬

‫ﻣﻌﺪﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻮدار و داغ ﮐﻪ ارزش ِداروﯾﯽ دارد‪ ،‬و زﻣﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺑﻮ و ﺧﻮاﺻﯿﺖ‪،‬ﮐﻪ ﺣﺘﯽ‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺶ‪ ،‬ﻋﻄﺶ زاﺳﺖ‪ ،‬وﻟﺤﻈﻪ اي زﻻل وآرام و ﺑﯽ ﺻﺪا وﺧﻨﮏ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻄﺎﻟﺐِ‬

‫‪10‬‬
 ‫ﺑﻨﺪه‪ ،‬و ﮔﺎه ِدﯾﮕﺮ ﺧﺮوﺷﺎن وﮔﻞ آﻟﻮد‪ ،‬ﭼﻮﻧﺎن ﭼﻬﺮه ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎم ِﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ‬

‫ﻣﻄﺎﻟﺐ! ﺑﯽ ﺷﮏ‪ ،‬ﺳﻨﮓ رﯾﺰه ﻫﺎي ِﺗﻌﻘﻞ‪ ،‬در ﻣﺴﯿﺮِ ﺳﯿﻼن‪ ،‬درﭘﺎﻻﯾﺶ آن دﺧﯿﻞ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﯽ و ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻟﻄﯿﻒ و زﻻل و ﮔﻮاراﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ -‬ﭘﺪراﻧﻤﺎن‪ ،‬ﮐﻪ رﺣﻤﺖِ ﺧﺪا ﺑﺮ آﻧﺎن ﺑﺎد‪ ،‬و از ﻣﺰارﺷﺎن ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎي ِرﺑﺎﻋﯽ‬ ‫ب‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎور ﺑﻮده و ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام اوﻟﯿﺎي ِﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ وزن ﺷﻌﺮ‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد‪ ،‬زﯾﺮا ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ وﯾﻘﯿﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري روح ِﻣﻮزوﻧﺸﺎن‪ ،‬در ﮔﻮر‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬و درﺣﺎﻟﺖ ِﺑﯽ وزﻧﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺪام دﯾﺎري ﭘﺮت ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ‬

‫ﺑﺎ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ دﺳﺘﺸﺎن را روﮐﺮده‪ ،‬و ﺟﺎي رﻗﺺ ِواژه ﻫﺎ را ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬روي‬

‫ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاده و ﻧﻤﯽ دﻫﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎور ﻧﺪارﻧﺪﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻔﺸﻬﺎي ﻗﺎﻓﯿﻪ درﭘﯿﺶِ‬

‫ﭘﺎﯾﺸﺎن ردﯾﻒ ﺷﻮد! ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮاﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه اﻧﺪﮐﻪ ﺳﺎدﮔﯽ رﻣﺰ ِﻣﻮﻓﻘﯿﺖ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ‬

‫ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ دﺳﺘﺸﺎن رو ﺷﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﮐﺸﻒِ ﺣﺠﺎب واژه ﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪاً‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻒ‪ ،‬و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎ آدم ﻓﺮوﺷﯽ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ ِﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه‬

‫ﺷﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎز‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮاي ِدل ﻣﺸﮑﻞ ﭘﺴﻨﺪان ﻧﯿﺰ ﺳﺎزﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬از ﺑﺲ در ﻃﻮل دوﯾﺪه اﻧﺪ‪ ،‬دﭼﺎر ِﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﻔﺮط ﺷﺪه‪ ،‬و ﮔﺎه ِآن اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ در ارﺗﻔﺎع ﮔﺎم ﺑﺮدارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻈﺮﺷﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‪ ،‬از ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﺎﻻ روﻧﺪ و‬

‫ﺿﺮورﺗﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻧﺮدﺑﺎن ﯾﮑﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻃﯽ‬

‫ﻃﺮﯾﻘﺸﺎن ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻔﺲ اﺟﺎزه ﻣﯽ دﻫﺪ‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪ زﯾﺎد‪ ،‬و آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ‬

‫‪11‬‬
‫ﺑﺮوز‪ ،‬و ﯾﺎ ﻧﻔﺲ ﮐﻢ ﻣﯽ آﯾﺪ‪ ،‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻼﺻﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬

‫ﻋﺸﻘﻼﺗﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ‪ ،‬و اﻇﻬﺎر ﻣﯽ دارﻧﺪ ﭘﺪراﻧﺸﺎن ﭼﻪ ﺣﻘﯽ دارﻧﺪ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺑﻪ‬

‫دﻟﺨﻮاه ﺧﻮد ﺗﻌﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﻣﯿﺎل وﺗﻤﻨﯿﺎتِ دروﻧﯽ را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ! ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺧﻂ وﻧﺸﺎن ﺑﮑﺸﻨﺪ و ﻧﺴﺨﻪ ي ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﭙﯿﭽﻨﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﻪ روش ﺣﮑﯿﻢ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﺎ‪ ،‬وﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻋﻮاﻗﺐِ رو‬

‫دل ﮐﺮدﻧﺶ را ﻫﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ !‬

‫ج‪ -‬ﻣﺎﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ِﻧﺎﺧﻠﻒِ ﭘﺪران‪ ،‬و ﻧﻮه ي ِﭘﺪرﺑﺰرگ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮﮔﺴﺴﺘﮕﯽ‬

‫ﻧﺴﻞ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﺪران ِﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﺪر‬

‫ﺑﺰرﮔﻬﺎ‪ ،‬و ازآﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺧﻮري ﻋﺎدت ﮐﺮده اﯾﻢ‪ ،‬و ﺑﯿﺸﺘﺮ ِﻧﻈﺮات و اﯾﺪه ﻫﺎيِ‬

‫ﺧﻮد را ﻗﻮرت داده و ﯾﺎ دردرون ِﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ‬

‫ﺗﻬﮑﻢ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺬا ﻋﻄﺎي ِوزن ﺑﯿﺮوﻧﯽ را ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﻘﺎﯾﺶ ﺑﺨﺸﯿﺪه و آن‬

‫را درون ﮔﺮا ﻧﻤﻮدﯾﻢ! وﻟﯽ ازآﻧﺠﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺮﮐﺐِ ادﻟﻪ ﮐﺎﻣﻼَ ﺳﻮار ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‬

‫وﮔﺎﻫﺎَ از دوﭼﺮﺧﻪ ﻋﺎدت ﺑﻬﺮه ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬و ﺑﺮﮔﻮر ِﭘﺪراﻧﻤﺎن‪ ،‬ﻓﺎﺗﺤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﯿﻢ‪،‬‬

‫و ﺑﺮاي ِرﺷﺎدتِ ﭘﻮرﯾﺎي ِوﻟﯽِ ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﻧﯿﻤﺎي ِﻣﻘﺪس‪ ،‬اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺎﯾﻠﯿﻢ‪ ،‬ﻟﺬا ﺑﺮاي‬

‫ﺷﺎدي روﺣﺶ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺮﻣﺎي ِوزﯾﻦ‪ ،‬ﺧﯿﺮات ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ! !‬

‫– اﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ِﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﻄﻔﻪ ﻫﺎي ِﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮي و ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺷﮑﻨﺎن ِاﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫د‬

‫وﯾﻨﺪوز ِاﺗﺎق ِﭼ‪‬ﺘﺸﺎن داﯾﻢ ﺑﺎز‪ ،‬و آرزوﻫﺎﯾﺸﺎن ﻧﯿﺰ دراز! ﺷﯿﻔﺘﻪ ﺳﺮﻋﺖ وﻋﺎﺷﻖ‬

‫‪12‬‬
 ‫دﻗﺖ اﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺬا ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﻣﺎ را ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻫﺎﯾﺸﺎن‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ‬

‫ﻗﺼﺪ دارﻧﺪ از آب ﮐﺮه ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ! آن ﻫﻢ ﮐﺮه ﭘﺎﺳﺘﻮرﯾﺰه ﭘﺴﺖ ﻣﺪرن و ﯾﺎ ﭘﺴﺎ ﻣﺪرن‬

‫ﮐﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﺸﮏ و اﺷﮏ و ﻋﺮق رﯾﺨﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪﮐﻪ ﻋﺮﻗﯿﺎت‬

‫ﺑﺮاي ِﺧﻮردن اﺳﺖ و ﻧﻪ رﯾﺨﺘﻦ‪ ،‬و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‪ ،‬ﮔﻮي ِﺳﺒﻘﺖ را ﻧﻪ در ﺳﺮ ِﮔﺮدﻧﻪ‬

‫ﺗﻤﺪن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در دﻫﮑﺪه ﺟﻬﺎﻧﯽ از ﻣﺎ رﺑﻮده اﻧﺪ! ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻨﻈﺮ ِﻣﺎ وﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮐﻤﯽ‬

‫ﺧﻨﺪه دار ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﮔﺮﮐﻤﯽ ﻣﻌﻘﻮﻻﻧﻪ ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ‪ ،‬و ﻣﺜﻞ ِﻣﺴﮕﺮﻫﺎي ِﻗﺪﯾﻢ در دﯾﮓ‬

‫ﯾﺎ ﺑﺎدﯾﻪ ادﺑﯿﺎت ﺑﭽﺮﺧﯿﻢ ﺗﺎ زﻧﮕﺎرﻫﺎي ِﻓﺴﻔﺮ ِﻣﻐﺰﻣﺎن از ﺑﯿﻦ ﺑﺮود‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ وﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ِﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺗﺤﻮل ِﺷﻌﺮ را ﺑﺎزﺧﻮاﻧﯽ ﮐﻨﯿﻢ ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه‬

‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﺮﺑﯿﺮاﻫﻪ ﻧﻤﯽ روﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻨﺎن ﺑﺎور دارﻧﺪ‪ ،‬وﯾﺎ ﺣﺪ ِاﻗﻞ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ از ﺷﻌﺮﻫﺎي ِﻣﺎ ﺑﺮاﺣﺘﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ؟ آن ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ واﺳﻄﻪ و ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺟﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﻌﺮ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از وﺳﺎﯾﻞ ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﯽ‬

‫ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ؟ﮐﻪ ﻫﺴﺖ! ﺣﺪِ اﻗﻞ ﻧﻮع ِﺳﯿﮕﻨﺎﻟﺶ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﺼﻮرﺗﯽ‪ ،‬ﻃﺮاﺣﯽ ﮔﺮددﮐﻪ‬

‫در ﺧﺎرج از ﻣﺮزﻫﺎﯾﻤﺎن ﻧﯿﺰ‪ ،‬درﯾﺎﻓﺖ ﮔﺮدد‪ ،‬و در ﻫﻨﮕﺎم ِﻣﺪوﻟﻪ ﺷﺪن و اﻧﺘﻘﺎل‪،‬‬

‫ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﻮﺟﻮد ﻧﯿﺎورد! ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ِﺷﻤﺎ ﺧﻄﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ؟ اﮔﺮ ﭼﻨﺪ درﺻﺪي ﻫﻢ ﺣﻖ‬

‫در ﺗﺮازوي ِآﻧﻬﺎﺳﺖ؟ ﮐﻤﯽ ذاﯾﻘﻪ را ﺗﻐﯿﯿﺮ دادن ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬وﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪،‬ﮐﻪ‬

‫ﺿﺮوري ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ در ﻫﺮﺣﺮﮐﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮزون و ﭼﻪ ﻏﯿﺮِﻣﻮزون ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪن ﻫﺎ ي ﺳﺮد ﮔﺮم ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﻋﻮﺟﺎﺟﯽ ﻫﻢ‪ ،‬داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺬا ﻧﺒﺎﯾﺪ‬

‫‪13‬‬
 ‫ﻧﮕﺮان ِﺑﻌﻀﯽ ﭘﺎرازﯾﺖ ﻫﺎ ﺑﻮد! زﯾﺮا اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ از ﺗﺠﺎرب‪ ،‬دﯾﮕﺮان ﺑﺨﺼﻮص از‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎن ﺧﻮد‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده و ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺿﺮورت ﮐﺎرﻣﺠﺒﻮرﺷﺎن ﮐﻨﺪ!‬

‫اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﺪارﯾﺪ؟ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ِﺷﻤﺎﺳﺖ! راﺳﺘﯽ ﻫﯿﭽﮕﺎه از ﺧﻮدﭘﺮﺳﯿﺪه اﯾﺪ ﮐﻪ‬

‫ﭼﺮا؟ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد زﺣﻤﺖ داد‪ ،‬وﭘﯿﺎم آوران ﺑﯿﺸﻤﺎري را ﺑﺮاي‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد؟ ! و ﭼﺮا ﺑﻪ اوﻟﯽ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮد؟ ! ﭘﺲ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ‬

‫ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ‪ . . .‬و ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺑﺮاي ِﺳﭙﯿﺪ ﺑﺨﺘﯽ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ! ! ﭼﻮن در ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﺎر ِدﯾﮕﺮي ﻧﻪ از دﺳﺖ ﮐﻪ از‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎﯾﻤﺎن ﺑﺮ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ! اﮔﺮ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ‪ ،‬در ﻣﻮرد ِاﯾﻨﮑﻪ ﺷﻌﺮ ﭼﯿﺴﺖ و ﺷﺎﻋﺮ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰي دﺳﺘﮕﯿﺮﺗﺎن ﻧﺸﺪه ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ِﺗﺎﺳﻒ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ وﻗﺖِ‬

‫ﺑﺎ ارزش ﺗﺮ از اوراﻧﯿﻢ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﺷﻌﺮ ﭼﯿﺴﺖ! آن ﻫﻢ از زﺑﺎن ِاﯾﻦ‬

‫ﺣﻘﯿﺮ ﻫﺪر ﻧﺪﻫﯿﺪ! زﯾﺮا ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ِاﯾﻦ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺮﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﺪي ﻫﺎ را ﻗﺒﻮل دارد! و ﺑﺮاي ِﻧﺸﺮآن در ﺳﺎز ِﺧﻮد ﻣﯽ دﻣﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﻨﻔﺲ‬

‫دارد‪ ،‬وﯾﺎ واژه ﻫﺎ در دﻫﺎﻧﺶ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن ِاﯾﻬﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد‪،‬‬

‫و ﯾﺎ اﮔﺮ ذوق ِﻫﻨﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ِﭘﺎﻧﺘﻮﻣﯿﻢ ﻣﯽ رود! ﺗﺎ آن ﭼﻪ راﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ‬

‫رؤﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬آﺷﮑﺎر ﺳﺎزد! ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ِﯾﮏ ﺗﺎزه ﮐﺎري ﭼﻮن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‬

‫اﯾﻦ ﺳﻄﻮر ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ! ﮐﻪ دﭼﺎر ِاﺧﺘﻼﻻتِ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ اﺳﺖ‪ ،‬وﺗﺎ ﮐﻨﻮن در ﻣﺴﯿﺮﭘﺪران‬

‫درﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮاي آﯾﻨﺪﮔﺎن ﺧﻂ و ﻧﺸﺎن ﺑﮑﺸﺪ ! ﺣﺎل‬

‫‪14‬‬
 ‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﻣﺨﺎﻟﻔﯿﺪ‪ ،‬و ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از ﻣﻨﺎﻇﺮش ﻣﻮرد ِﭘﺴﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺠﺎزﯾﺪ اﯾﻦ ﺧُﺮد را ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺗﻘﻄﯿﻊ ﺳﻬﻤﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‬

‫ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ دﺳﺖِ ﻫﻤﮕﺎن را‪ ،‬از دور ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻢ‪ ،‬وﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎر ِﺳﺮ ﻣﺸﻖ ﻫﺎي ِﺷﻤﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬‬

‫‪15‬‬
 ‫اﻗﺮار‬
‫اﯾﻦ ﺧﺎﻣﻪ ز ﺑﺲ ﺧﺎم اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺘﻮان ﭘﺨﺘﻦ‬

‫وان ﻧﺎﻣــــــﻪ ي ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ‪ ،‬ﺟﺰﺗﻮ ﻧﺘﻮان ﺷﺴﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺲ ِﻏﺮﯾﺒــــﻢ را‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﯾﺒﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﺣﺲ ﮔﻔﺘﻢ و دردش دان‪ ،‬آﻟﻮده و رازآﻟﻮد‬

‫ﻫﻢ ﻣﺤﺮم و ﻫﻢ ﻣﺮﻫﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺘﻮان ﺟﺴﺘﻦ‬

‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺖ‪ ،‬دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺑﺮدم‬

‫ﯾﮏ ﻏﻨﭽﻪ ي راز ِﺗﻮ‪ ،‬ﺷﺪ راﻫﯽ ِﺑﺸﮑﻔﺘﻦ‬

‫ﺑﺎآﻧﮑﻪ ﻧﯽ ام ﺟﺒﺮي‪ ،‬آزاده ي ِآزاده‬

‫ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﯿﻢ و اﻣﺮ ِﺗﻮ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻠﻢ ِﻋﻘﻠﻢ‪ ،‬از ﺟﻮﻫﺮ ِﺗﻮ ﻧﻮﺷﺪ‬

‫ﺑﻞ ﺟﻮﻫﺮ ِﺟﻮدت را‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﻮﻫﺮﯾﺎن ﺳﻔﺘﻦ‬

‫اﯾﻦ دﻓﺘﺮ ِﺷﻌﺮم ﮔﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎم ِﺗﻮ ﺷﺪ ﺑﯿﺪار‬

‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮ از آن ﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎم ِﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻔﺘﻦ‬

‫‪16‬‬
 ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ِﺷﻤﺴﯽ)‪( 1330/9/27‬‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎل ِﯾﮏ ﻫﺰارو ﺳﯿﺼﺪو ﺳﯽ ﻫﺠﺮي‬

‫ﻫﻨﻮز آذر درون ِﻣﺠﻤﺮ ِﭘﺎﯾﯿﺰ روﺷﻦ ﺑﻮد‬

‫ﮐﻪ آن ﭘﯿﮑﺮﺗﺮاش ِﻋﺎﻟﻢ ِﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﺮا از ﮐﻮره ي ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺑﺮون آورد‬

‫و در ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ي ﺷﯿﺮاز‬

‫ﭼﻮ ﺗﻨﺪﯾﺴﯽ رﻫﺎﯾﻢ ﮐﺮد‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻮس ﺑﺎ ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺧﻮاﻧﯽ وﮐﻨﮕﺎش در ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫ﻧﻤﯽ زد آن ﭼﻨﺎن ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل !‬

‫ﻣﯿﻠﻢ رﯾﺎﺿﯽ ﺑﻮد! !‬

‫وﻟﯽ ﮔﻪ ﮔﺎﻫﮑﯽ‪ ،‬ﮐﻠﮏِ ﺧﯿﺎل اﻧﮕﯿﺰ‪،‬‬

‫ﻣﯿﺎن ِ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺗﻔﻨﻦ وار‪ ،‬ورﻣﯽ رﻓﺖ‬

‫ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﺎورم روزي‪ ،‬ﻗﻠﻢ اﯾﻦ ﺳﺎن‬

‫‪17‬‬
 ‫ﻣﺮﺻﻊ ﮔﻮﻧﻪ زﻟﻔﯽ را زﻧﺪ ﺷﺎﻧﻪ !‬

‫ﮐﺠﺎ؟ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ آﯾﺪ !‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎل ِﯾﮏ ﻫﺰارو ﺳﯿﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه‬

‫)ﻓﺮوغ(ي ﺷﻌﻠﻪ وش‪ ،‬از دور ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‬

‫ﻓﻀﺎي ِﺗﯿﺮه ام را روﺷﻨﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ‬

‫ﺳﭙﺲ در ﺳﺎﯾﻪ روﺷﻨﻬﺎ‪،‬‬

‫ﺑﺮﻓﺘﻢ در ﭘﯽ ِ)ﻧﯿﻤﺎ(‬

‫وﻟﯽ او ﻣﺮد ِﮐﻮﻫﺴﺘﺎن و‪‬‬

‫ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ﭼﮑﺎد ِﮐﻮه ﻣﺎواﯾﺶ‬

‫وﻣﻦ ﭼﻮﻧﺎن ﻧﺤﯿﻔﯽ ﭘﺎي در ﮔِﻞ‬

‫ﺗﻮﺷﻪ ﻧﺎ ﮐﺎﻓﯽ‬

‫دراﯾﻦ اﺛﻨﺎ دوﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ِ)ﺛﺎﻟﺚ(ي‬

‫ﺑﻌﺪ از )ﻓﺮوغ( و )ﯾﻮﺷﯽ( ام روﺷﻦ‬

‫ﮔﻤﺎن ﻓﺼﻞ ِ)زﻣﺴﺘﺎن( ﺑﻮد!‬

‫‪18‬‬
 ‫ﺳﻼﻣﻢ را ﺑﺮادروار ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‬

‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ِاﺣﻤﺪ ِﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﻏﻢ ِﻧﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺴﯽ دﮔﺮ ؟‬

‫ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪ!‬

‫ﮔﺸﺎﯾﺶ را در ِداﻧﺸﮑﺪه دﯾﺪم !‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪم )ﺑﺮق( را‬

‫ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ آن ﻧﻮر ِﻣﺼﻨﻮﻋﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻨﻢ روﺷﻦ‪ ،‬ره ِﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ي ﺧﻮد را !‬

‫وﻟﯽ دل‪ ،‬در ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﺑﻮد‬

‫ﻧﻮر ِِﭘﺮﻓﺮوﻏﯽ را‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ رو‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎل ِﯾﮏ ﻫﺰار و ﺳﯿﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﯾﮏ‬

‫از ﺷﺎﻋﺮي دور و ﻣﻬﻨﺪس وار ﺳﺮ ﮐﺮدم‬

‫در اﯾﻦ اﯾﺎم‪ ،‬رﻓﯿﻘﻢ ﺣﺎﻓﻆ و ﮔﻪ ﮔﺎه ﺳﻌﺪي ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﺷﺪ؟ آﯾﺎ ﻏﻢ ِﻧﺎن ﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ؟‬

‫‪19‬‬
 ‫ﻓﺮاغ ِﺑﺎل ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ؟‬

‫وﯾﺎ ﺳﺮﺧﻮردم از ﺗﮑﻨﯿﮏ؟‬

‫دوﺑﺎره در ﭘﯽ ِﺷﻌﺮ و ادب راﻫﯽ ﺷﺪم‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﻮﯾﻢ دﻟﺒﺮ ِﺧﻮد را‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِﺑﺎز و ذوﻗﮑﯽ ﺳﺮﺷﺎر‬

‫وﺑﯽ ﺷﮏ )ﺣﮑﻤﺖ(ي درﮐﺎر!‬

‫در اﯾﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﻗﺮار‬

‫ﻧﺒﻮدش ﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺮﻣﺎ ﻧﻔﺲ‬

‫وﯾﺮاﺳﺘﺎر و ﻫﻤﺴﺮي ﻟﺐ رﯾﺰ از اﯾﺜﺎر‬

‫ﮔﻤﺎن ﯾﺦ ﻣﯽ زدم‪ ،‬در وادي ِﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ِﺳﭙﻬﺮي‬

‫در دل ِ)ﻣﻌﺮاج ِآﻫﻦ(‬

‫ﮐﻪ ﺻﺪاي ِﻧﺎﻟﻪ ي ِآﯾﯿﻨﻪ ﻫﺎ‬

‫ﺧﺎﻣﻮش و دﺳﺖ ِﺳﻨﮓ ﭘﺮ ﻫﯿﺒﺖ!‬

‫‪20‬‬
 ‫اﮔﺮ در دﻓﺘﺮ ِﺷﻌﺮم‪،‬‬

‫ﻧﻮاي ِدﻟﻨﺸﯿﻦ دﯾﺪﯾﺪ!‬

‫ﻋﻄﺮش‪ ،‬ﺣﺎﺻﻞ ِﻣﻨﺰل‬

‫وﻧﻈﻤﺶ از ﻣﻦ و ﺑﯽ وزﻧﯽ اش‬

‫ﺟﻮر ِ زﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫و در آﺧﺮ ﺗﺸﮑﺮ )ﭘﻮر ِﯾﺰدان( را‬

‫ﮐﻪ ﺣﻘﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ و اﻣﺜﺎل ِﻣﻦ دارد‬

‫)ﻫﻤﺎﯾﻮن( ﺑﺎد‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺸﻌﻞ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﺎ‬

‫روﺷﻦ ﮐﻨﺪﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ را‬

‫ﺳﺮش ﺳﺒﺰودﻣﺶ ﺧﻮش ﺑﺎد‬

‫ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ در داﺧﻞ ِﭘﺮاﻧﺘﺰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻓﺮوغ ﻓﺮﺧﺰاد‪ -‬ﻧﯿﻤﺎي ﺑﺰرگ‬

‫ﻣﻬﺪي اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ – ﺷﻌﺮ ِِزﻣﺴﺘﺎن‪ -‬ﻋﻠﯽ ﺣﮑﻤﺖ‪ -‬اﻣﯿﺮﻫﻤﺎﯾﻮن ﯾﺰداﻧﭙﻮر‬

‫ﻧﮕﺎه ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﺒﺮﺟﻨﻮب ﺷﯿﺮاز‬

‫‪21‬‬
 ‫ﺑﺮگِ درﺧﺘﺎن ِﺳﺒﺰ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ِﻫﻮﺷﯿﺎر‬

‫ﻫﺮ ورﻗﺶ دﻓﺘﺮﯾﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﺖِ ﮐﺮدﮔﺎر ﺳﻌﺪي‬

‫راز ِﺑﺮگ‬
‫ﺑﺮگِ درﺧﺘﺎن ِﺳﺒﺰ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺸﻮد زرد و ﺧﺸﮏ‬

‫ﺑﺎز ﻫﻤﺎن آﯾﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮ ﻧﺪﻫﺪ ﺑﻮيِ ﻣﺸﮏ‬

‫ﭼﺮﺧﺶ ِاﻟﻮان ِآن‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ِﺗﺴﺖ‬

‫آن ﮐﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﻨﺪه ي ﻧﺎدان ِﺗﺴﺖ‬

‫ﻫﺮﮐﻪ در آن ﺑﺮگِ ﺳﺒﺰ‪ ،‬دﯾﺪه ﺻﻔﺎي ِﺗﻮ را‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه در آن زردي اش‪ ،‬راز ِﺑﻘﺎي ِﺗﻮ را‬

‫ﺟﺎﻣﻪ ي ِزر‪‬ﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ‪ ،‬ﺳﯿﻨﻪ ي ِﺧﻮد ﭼﺎك ﮐﺮد‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﭼﻮ ﺷﺪ از ﻗﯿﺎم‪ ،‬ﺳﺠﺪه ﺑﺮ اﯾﻦ ﺧﺎك ﮐﺮد‬

‫ﺧﺶ ﺧﺶ ِآن زﯾﺮ ِﭘﺎ‪ ،‬وِرد و ﺛﻨﺎي ِﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ِﻓﻨﺎ در دل و‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﻟﻘﺎي ِ ﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫‪22‬‬
 ‫ﺳﺒﺰي و زردي ِﺑﺮگ‪ ،‬ﺣﺪ‪ِ ‬دو ﺣﺮﮐﺖ ﺑ‪‬ﻮ‪‬د‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ِﺑﯿﻦ ِآن‪ ،‬ﻗﺪ ِدو رﮐﻌﺖ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﯽ ام ﮐﻤﺘﺮ از‪ ،‬ﺑﺮگِ درﺧﺘﺎن ِ ﺗﻮ‬

‫اف‪ ،‬ﮐﻪ اﮔﺮ واﻧﻬﻢ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻪ ي ِداﻣﺎن ِ ﺗﻮ‬

‫ﺳﺒﺰي اﮔﺮ زﻧﺪﮔﯿﺴﺖ‪ ،‬زردي ِآن ﻣﺮگ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ِﺗﻮ ﺟﻤﻌﯽ ﻫﻨﻮز‪ ،‬ﯾﮏ رگ ِآن ﺑﺮگ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪23‬‬
 ‫ﻣﺎدر‬
‫اي ﻣﺎدرم‪ ،‬ﭘﺮوردﮐﺎر ِروي ِاﯾﻦ ارض‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﻓﻘﻂ‪ ،‬اﯾﺰد ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪم ﻓﺮض‬

‫اﻣﺎ ﭼﻮ از آن‪ ،‬ﺷﯿﺮه يِ ﺟﺎن ِﺗﻮ ﻣﺴﺘﻢ‬

‫در ﻋﺎﻟﻢ ِﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻢ‬

‫از او ﮔﺮﻓﺘﻢ رﺧﺼﺘﯽ‪ ،‬ﺗﺎ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﺳﺠﺪه ﺑﻪ ﺳﻮي ِﺗﻮ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﯽ ﺷﮏ ﺧﺪا ﻫﻤﺴﺎن ِﻣﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﻣﺎدري داﺷﺖ‬

‫اﯾﻨﮏ ﺑﺮاي ِﺧﻮد‪ ،‬ﺧﺪاي ِدﯾﮕﺮي داﺷﺖ‬

‫دﯾﺸﺐ ﺳﺮ ِﺳﺠﺎده‪ ،‬ﮔﺮﯾﺎﻧﺖ ﺑﺪﯾﺪم‬

‫دزداﻧﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻫﺎي ِﭼﺸﻤﺎﻧﺖ‪ ،‬ﺑﭽﯿﺪم‬

‫ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﺪاﯾﺖ ﮐﺮده ﺧﻠﻮت‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪ ي ِﺷﺐ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺒﺎدا اﯾﻦ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ‪ ،‬ﮐﻨﺪ ﺗﺐ‬

‫‪24‬‬
 ‫ﺟﺎي ِﻧﻔﺲ‪ ،‬آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪه‪ ،‬ﮐﻮﻓﺘﻢ ﺳﺮ‬

‫در ﺑﺎزدم‪ ،‬آﻫﻢ ﺑﺸﺪ اﷲ و اﮐﺒﺮ‬

‫ﺑﯽ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺑﻨﻬﺎده‪ ،‬ﺑﻬﺸﺘﺶ زﯾﺮ ِﭘﺎﯾﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﺎن ﻣﻼﯾﮏ‪ ،‬داده ﻗﺮب وﺟﺎﯾﮕﺎﻫﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻫ‪‬ﺮم ِﻧﻔﺴﻬﺎي ِﺗﻮ ﺑﻮده‬

‫ﮔﻮﯾﯽ زﻟﯿﺨﺎ ﮐﻪ دﻟﺶ‪ ،‬ﯾﻮﺳﻒ رﺑﻮده‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ از ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎﺷﻢ‬

‫در ﭘﯿﺶ ِآﻫﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐَﻬﯽ ﺑﺮ ﺑﺎد ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ ﺧﺪا‪ ،‬آدم ﭘﺪﯾﺪ آورده از ﺧﺎك‬

‫ﺗﻮ ﺟﻨﺲ ِﺣﻮاﯾﯽ‪،‬ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ز اﻓﻼك‬

‫داﻧﻢ ﺑﺮاي ِﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ روي ِﺧﺎﮐﯽ‬

‫ور ﻧﻪ ﮐﺠﺎ اﯾﻨﺠﺎ و ﻫﻢ ﭼﻮن ﺟﺴﻢ ِﭘﺎﮐﯽ‬

‫ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﻮس ِﻓﻠﮏ‪ ،‬ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺠﻮﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ آن ﺗﻮ را ﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬دﮔﺮ ﻣﺎدر ﻧﮕﻮﯾﻢ‬

‫‪25‬‬
 ‫دﯾﺪم ﺷﻬﯿﺪ و ﻋﺎﺷﻖ و اﯾﺜﺎر واﻻﺳﺖ‬

‫ﻟﯿﮑﻦ ﻣﻘﺎم و ﻧﺎم ِﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎﻻ ز اﯾﻨﻬﺎﺳﺖ‬

‫اﯾﺜﺎر ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻖ ِﺧﻮد‪ ،‬دادن ﺑﻪ دﯾﮕﺮ‬

‫ﺷﻬﺪ ِﺷﻬﺎدت‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ از اﯾﺜﺎر ﺑﺮﺗﺮ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ دﮔﺮ ﺑﺮ اوج ِﻗﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻞ ﻓﺰون ﺗﺮ‬

‫اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺟﺰ‪ ،‬دﻫﺪ ﺷﺮح ِ ﺗﻮ ﻣﺎدر‬

‫ﺟﻤﻌﯽ! ﻏﺰﻟﻬﺎي ِﺗﻮ ﺑﻮد از راز ِﻫﺴﺘﯽ!‬

‫ﻣﺎدر ﭼﻪ رﻣﺰي داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻋﺖ را ﺷﮑﺴﺘﯽ؟!‬

‫ﺗﺮﺳﻢ اﮔﺮ ﯾﮏ ﺷﻤﻪ‪ ،‬از اﯾﻦ راز ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻗﻔﻠﯽ زﻧﻢ ﺑﺮ ﻗﻔﻞ‪ ،‬ﭘﺲ اﯾﺠﺎز ﮔﻮﯾﻢ !‬

‫‪26‬‬
 ‫ﺧﯿﺮ ِﻣﻘﺪم ﺑﻪ ﺑﻬﺎر‬
‫ﺑﺎز ﮐﻦ ﭘﻨﺠﺮه را !‬

‫و ﺑﺰن ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ِﺑﻬﺎر‬

‫ﺗﺎ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮔﻞ ِِﯾﺦ‬

‫ﻧﮑﻨﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎز!‬

‫و ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﮔﺮ از ﺳﺮدي و ﺷﺐ ﻫﺎي ِدراز‬

‫ﻧﺪرد ﺳﯿﻨﻪ ي ِﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﯿﻎ‬

‫ﻧﺨﺮاﺷﺪ ﺗﻦ ِزﻧﺒﻮر ِﻋﺴﻞ‬

‫و ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬زﻣﻌﻄﺮ ﻧﻔﺲ ِِﭘﯿﮏِ ﺑﻬﺎر‬

‫ﻣﺮﻏﮏ ِﻋﺸﻖ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﺳﺮ داﺷﺖ ﻣﯿﺎن ِﭘﺮ و ﺑﺎل‬

‫ﻣﺴﺖِ آواز ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫و ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﻨﺎري ﻧﺮود‬

‫‪27‬‬
 ‫در ﻟﮏ و ﻻك‬

‫ﺳﺮ دﻫﺪ ﻧﻐﻤﻪ و ﭘﺮواز ﮐﻨﺪ‬

‫دي ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﻮز ِﺑﻬﻤﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻤﮑﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺟﺎ‬

‫دود ِ اﺳﭙﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﻦ‬

‫ﻧﺨﻮرد ﭼﺸﻢ ‪. . . . .‬‬

‫ﺑﻬﺎر!‬

‫‪28‬‬
 ‫زﻣﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮ از ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﻦ از ﺗﺎرﯾﮑﯽ ِﺷﺒﻬﺎي ِﺑﯽ ﻣﻬﺘﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻣﻦ از ﻟﺒﻬﺎي ِﺧﺸﮏِ ﭘﻮﻧﻪ ي ِﺑﯽ آب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻓﺮوﻏﯽ ﮔﺮ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺑﯽ رﯾﺎ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‬

‫ﻫﺰاران ﻗﺼﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺮ ِﮐﺮﻣﮏِ ﺷﺐ ﺗﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫اﮔﺮ ﯾﮏ ﻗﻄﺮه يِ ﺷﺒﻨﻢ‪ ،‬ﺑﯿﻔﺘﺪ روي ِﮔﻠﺒﺮﮔﯽ‬

‫ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﭘﺮﭼﻢ ِﮔﻞ‪ ،‬ﻗﻄﺮه را ﻏﺮﻗﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻢ ﮔﺮ دﻫﯽ ﯾﮏ ﺳﺎﻏﺮ ِد‪‬ردي‪ ،‬دﻫﻢ ﻗﻮﻟﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺎﻏﺮ را ﺧﻢ و د‪‬ردش‪ ،‬ﺷﺮاب ِﻧﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﻧﻪ ﻣﻬﺮي ﻣﻬﺮ ﻣﯽ ورزد‪ ،‬ﻧﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﻪ ﺻﻨﻢ ﻣﻌﺸﻮق‬

‫ﻣﻦ از ﺑﯽ ﻣﻬﺮي ِﻫﺮ دو‪ ،‬ﻏﺰل در ﺧﻮاب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ ﺗﺎر اﺳﺖ و دل ﻫﻢ ﺗﺎر‪ ،‬اﻣﺎ آن ﮐﺠﺎ و اﯾﻦ‬

‫ﻓﻘﻂ درد ِدو ﺗﺎرم را‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻀﺮاب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫‪29‬‬
 ‫زﻣﯿﻦ! ﺧﺎﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ‪ ،‬ﮐﻮ زﻫﺮه و ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﻣﻬﺘﺎﺑﺖ؟‬

‫ﻣﺮاﻋﺎت ِادب ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ آداب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ !‬

‫ﺗﻮ دﯾﮕﺮ در ﻣﯿﺎن ِﮐﻬﮑﺸﺎن‪ ،‬ﺗﺎرﯾﮏ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ‬

‫ﻣﺸﻮ دﻟﮕﯿﺮﮔﺮ ﮐﺎخ ِﺗﻮ را‪ ،‬ﺳﺮ داب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫از اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻞ ﺗﻮان ﺧﻮاﻧﺪن‪ ،‬ﺣﺪﯾﺚ ِآن ﻣﻔﺼﻞ را‬

‫ﮐﻪ اﯾﻦ اﻧﺪك اﺷﺎرﺗﻬﺎ‪ ،‬ز ﻓﺘﺢ ِﺑﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫زﻣﯿﻦ دﯾﮕﺮ زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ اﺳﺖ و دردش اوج اي ﺟﻤﻌﯽ !‬

‫ﺑﮕﻮﮐﺰ ﻏﺼﻪ ي ِدردش‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯽ ﺗﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ !‬

‫‪30‬‬
 ‫در ﺳﻮگِ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ آﺗﺸﯽ ﺷﺎﻋﺮي ﭘﺮ ﻧﻮرو ﮔﺮم‬

‫ﺑﺮﮔﺮﯾﺰان‬
‫ﺑﺎز ﭘﺎﯾﯿﺰي دﮔﺮ‪ ،‬ﻣﺮﮔﯽ دﮔﺮ‪ ،‬دردي دﮔﺮ‬

‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدن ِﮔﻠﺒﺮگ ِِرخ زردي دﮔﺮ‬

‫ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺑﺎد ِﺧﺰان‪ ،‬آﻣﺎده ﺳﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻘﺪم ِﯾﮏ ﺑﺮﮔﺮﯾﺰان‪ ،‬ﯾﺎ ره آوردي دﮔﺮ‬

‫واي اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ره آوردش زﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬آه آه‬

‫از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‪ ،‬او را ﻫﻢ آوردي دﮔﺮ؟‬

‫ﮔﺮده اﻓﺸﺎﻧﯽ ِﻣﻬﻠﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎد ِ ﺧﺰان‬

‫ﺗﺎ ز ﺷﺎخ ِزﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺮدي دﮔﺮ‬

‫اف ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬اي اﺑﺮ ِﺗﯿﺮه! ﺑﺮ ﻓﺮاز ِ ﺑﺎم ِ ﻣﺎ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن‪ ،‬ﭘﯿﮏِ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ و ﺷﺒﮕﺮدي دﮔﺮ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺮﯾﺰاد آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ‪ ،‬ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫روز ِ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﯿﮑﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺷﺐ ﮐﺮدي دﮔﺮ‬

‫‪31‬‬
 ‫ﮐﯽ ﺗﻮان آرام ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯽ آﺗﺸﯽ ﭘﺮ ﻧﻮر و ﮔﺮم‬

‫در ﺷﺐ ِ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ و ﯾﻠﺪاي ِدم ﺳﺮدي دﮔﺮ‬

‫اﺑﺮ و ﺑﺎد و زاغ ِ ﻫﻮﭼﯽ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ در ﻻك ِﺧﺰان‬

‫ﺗﺎ ز دﺳﺖ ِ ﻣﺎ در آوردﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻢ دردي دﮔﺮ!‬

‫‪32‬‬
 ‫ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﻋﺮ ِوﻃﻦ ﺳﺎز‪ ،‬ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ دﯾﮕﺮ دارﯾﻮﺷﯽ‬

‫ﺗﻮﺳﯿﻤﯿﻦ ِﻣﻨﯽ‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ ﺷﯿﺮازم ﻗﺪم ﻧﻪ‪ ،‬ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﯽ‬

‫ﻧﻪ از ﺧﻮاﺟﻮ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺳﻌﺪي‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ز ﺟﻤﻌﯽ ﮔﻮﯾﻤﺖ‪ ،‬آن ﺳﺎن ﮐﻪ ﻣﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﻮ ﺗﺨﺖِ ﺟﻤﺸﯿﺪم‪ ،‬ﮐﺠﺎ رﻓﺖ؟‬

‫ﻏﺰال ِ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪم‪ ،‬ﮐﺠﺎ رﻓﺖ ؟‬

‫ﭼﻪ ﺷﺪ اﯾﻨﮏ ﺷﺪي‪ ،‬ﺳﻘﻔﺶ ﻧﮕﻪ دار؟‬

‫ﺷﮑﻮه ِﺗﺨﺖ ِﺟﻤﺸﯿﺪم‪ ،‬ﮐﺠﺎ رﻓﺖ ؟!‬

‫ﻣﺮا ﮔﺮﻣﯽ دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﺮم ِ ﺑﯿﺎﻧﺖ‬

‫ﺑﻨﺎزم آن ﻗﻠﻢ‪ ،‬ﻫﻢ اﺳﺘﺨﻮاﻧﺖ‬

‫وﺟﻮدت ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺮ از د‪‬ر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻢ و دﻫﺎﻧﺖ‬

‫‪33‬‬
 ‫ﺳﯿﺎﻫﯽ رﻓﺘﻪ دﯾﮕﺮ از وﺟﻮدم‬

‫ﭼﻮ روﺷﻦ ﮐﺮده اي‪ ،‬آن ﺗﺎرو ﭘﻮدم‬

‫ﺑﻪ اﺷﮏ و ﺧﻮن ﺷﮑﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺳﺪ‪ ِ ‬ﺟﻬﻠﻢ‬

‫روان ﺷﺪ اﯾﻦ روان‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ رودم‬

‫ﺗﻮ دﯾﮕﺮ دارﯾﻮﺷﯽ ﺑﺎ ﺳﺘﻮﻧﺖ‬

‫درم ﺟﺎري ﺷﺪه‪ ،‬آن روح و ﺧﻮﻧﺖ‬

‫ﺑﻪ ﮔﯿﺴﻮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮون ﮐﺮدي ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﺦ‪-‬‬

‫ز ﭼﻪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬آن زﺑﻮﻧﺖ‬

‫ﺳﺘﻮن ﮔﺮ زﯾﺮ ِﺳﻘﻔﺶ‪ ،‬ﻣﯽ زﻧﯽ زن!‬

‫ﺗﻮ اﯾﻨﮏ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﯾﮏ ﭘﺮوﯾﺰﻧﯽ زن!‬

‫ﺟﺪا ﮐﺮدي ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺮدان‪ ،‬زﻣﺮدان‬

‫ز ﻣﺮدان ﮐﻢ ﻧﺪاري‪ ،‬ﮔﺮ زﻧﯽ زن!‬

‫ﻧﻪ ﭘﯿﺮي‪ ،‬ﺑﻞ ﺟﻮان ﺗﺮ از ﺟﻮاﻧﯽ‬

‫ﭼﻮ اﯾﻨﮏ‪ ،‬ﻣﻮﻧﺲ ِﻧﻮ ﺑﺎوﮔﺎﻧﯽ‬

‫‪34‬‬
‫از اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ؟ﮐﻪ ﺣﺘﯽ‬

‫ﺗﻮ را دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﮐﻨﺪ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻧﻬﺎﻧﯽ!‬

‫ﭼﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪي ﻣﺮا‪ ،‬ﺟﺎن ِدوﺑﺎره‬

‫دﮔﺮﺟﺎن ِرﻣﯿﻤﻢ را‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺎره؟‬

‫ﻗﻠﻢ دﺳﺖ ِﻣﻦ و ﻓﮑﺮ ِﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎن‬

‫اﮔﺮ ﺑﯿﻨﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﺷﻌﺮم ﻧﮕﺎره‬

‫ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ ،‬ز ﺑﺲ ﮐﻢ ﮐﺮده اي رو‬

‫ﻧﻤﻮدي ﭘﺸﺖ ِاﻫﺮﯾﻤﻦ‪ ،‬ﭼﻮ اﺑﺮو!‬

‫ﺑﻠﻨﺪا ﺑﺎﺷﯽ اي ﺳﯿﻤﻨﻪ ﮔﻮن ﺳﺮو‬

‫ﺧﺠﻞ در ﭘﯿﺶ ِﭘﺎﯾﺖ‪ ،‬ﺑﺮج و ﺑﺎرو‬

‫‪35‬‬
 ‫ﭘﯿﺎم‬
‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎدِ ﺻﺒﺎ داده ﭘﯿﺎم!‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮاي ِزدن ِﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ِﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺳﺠﺪه ﺷﮑﺮ‬

‫واﺟﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺮد ﻗﯿﺎم !‬

‫وﺳﭙﺲ ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﭘﻨﺠﺮه را‬

‫ﺑﺸﻨﻮي ﻧﻐﻤﻪ آن‬

‫ﺑﻠﺒﻞ ِﺧﻮش ﺣﻨﺠﺮه را‬

‫از ﭼﻪ رو‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزش ﺑﺴﺘﯽ؟‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ِدل ِﺧﺎراﯾﺖ‬

‫ﺟﺎم ِﮔﻠﺒﺮگ ِﭘﺮ از ﺷﺒﻨﻢ را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺳﺎﻏﺮ ِﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ ﺟﻔﺎ ﺑﺸﮑﺴﺘﯽ؟‬

‫و ﻧﻤﮏ ﭘﺎﺷﯿﺪي!‬

‫‪36‬‬
 ‫روي ِآن ﻏﻠﻐﻞ ِﻣﯽ‬

‫ﮐﺎش ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺪارد ز ﻧﻤﮏ ﭘﺎش ِﺗﻮ ﺑﺎك؟!‬

‫رﯾﺸﻪ ي ِﺗﺎكِ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫از ﺗﺒﺎر ِﻟﮏ و ﻻﮐﯽ ﺗﻮ ﻣﮕﺮ؟‬

‫ﮐﻪ ﻗﻨﺎري ﻫﺎ را‬

‫در ﻗﻔﺲ دوﺳﺖ ﺗﺮش ﻣﯽ داري؟‬

‫ﻫﯿﭻ ﭘﺮواز ِﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎ را‬

‫در ﻓﻀﺎ ﮐﺮده رﺻﺪ؟‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ آواز ِﭼﮑﺎوﮐﻬﺎ ﻧﯿﺰ‬

‫ﮔﺎه ﻟﺮزﯾﺪه دﻟﺖ؟‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه اي‪ ،‬ﯾﮏ ﻏﺰل ِﺳﺒﺰ‬

‫ز دﯾﻮان ِﺷﺠﺮ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺷﯿﺦ ِاﺟﻞ؟‬

‫‪37‬‬
‫دﯾﺪه اي رﻗﺺ ِﻋﻠﻔﻬﺎ ‪ . . . .‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺳﻤﺎع !؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ آﻫﻨﮓِ ﻧﺴﯿﻢ‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ وﻟﻮﻟﻪ ي ِﺷﻮق ﺑﻪ ﭘﺎ‬

‫ﮔﺮ ﮐﻨﯽ ﮔﻮش ﻓﻘﻂ‪ ،‬زﻧﺠﺮه را‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺎز در و ﭘﻨﺠﺮه را!‬

‫وﺳﭙﺲ ﺧﻮاﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن ﺑﻮي ِﺑﻬﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮ ﺷﻤﯿﻢ ِﻏﺰل ِﺧﻮاﺟﻪ ي ﻣﺎ ؟!‬

‫ﻋﻄﺮ ِﻋﻄﺎر ﮐﻪ ﻫﺴﺖ!!‬

‫‪38‬‬
 ‫آرزوﯾﯽ ﺑﺮاي ﺑﻬﺎر‬
‫اي ﺑﻬﺎرم!‬

‫ﮐﺎش ﺑﻮدي ﭼﻮن ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﺎ ﻃﺮاوت‪ ،‬ﺑﺲ ﻣﻌﻄﺮ‪ ،‬ﺑﺮﻗﺮار‬

‫روز ِﺑﺪﺧﻮاﻫﺎن ِﺗﻮ ﭼﻮن ﺷﺎم ِﺗﺎر‬

‫ﻗﺎﺻﺪﮐﻬﺎﯾﺖ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ درﺳﻔﺮ‬

‫ﺟﺎده ﻫﺎﺷﺎن‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﻄﺮ‬

‫دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‬

‫داﻣﻦ ِﻧﯿﻠﻮﻓﺮ و ﻧﺴﺮﯾﻦ‬

‫ﭼﻮ ﻣﺮﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺎكِ ﭘﺎك‬

‫ﭼﺸﻢ ِﺳﺒﺰت‪،‬ﭼﻮن زﻣﺮد‪ ،‬ﺗﺎﺑﻨﺎك‬

‫ﺳﯿﻨﻪ يِ ﺑﺎدِ ﺧﺰاﻧﺖ‪ ،‬ﭼﺎكِ ﭼﺎك‬

‫ﺟﺎم ِﮔﻠﺒﺮﮔﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺎﻟﺐ ﻧﻮش ﺑﺎد‬

‫ﻏﺮش آﺗﺸﻔﺸﺎن‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎد‬

‫‪39‬‬
‫آرزوي ِﺑﻬﺘﺮي دارم ﺑﺮاﯾﺖ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ِﺷﻮر ِاﯾﻦ ﺑﺎدِ ﺧﺰان‬

‫دارم ﯾﻘﯿﻦ‬

‫ﻣﺎﺑﻘﯽ را ﻣﯽ ﮔﺬارم ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬

‫راﺳﺘﯽ ﯾﺎدم ﺑﺮﻓﺖ!‬

‫ﺑﻮي ِﻋﻄﺮ ِﮔﯿﺴﻮاﻧﺖ‪ ،‬ﺑﺎدوام‬

‫اﻫﺘﺰاز ِﭘﺮﭼﻢ ِﮔﻠﻬﺎي زﯾﺒﺎﯾﺖ ﻣﺪام‬

‫ﻋﺮض ِدﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻓﻌﻼ واﻟﺴﻼم!‬

‫‪40‬‬
 ‫ﭼﻨﺪ دوﺑﯿﺘﯽ‬
‫ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺎش ﻣﯽ زد‪ ،‬ﺗﯿﺸﻪ ﻓﺮﻫﺎد‬

‫ﯾﮑﯽ آرام و دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﻓﺮﯾﺎد‬

‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ آﻣﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ِﻋﺸﻖ؟‬

‫ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ِﻫﺮ دو اﯾﻨﮏ‪ ،‬رﻓﺘﻪ از ﯾﺎد!‬

‫ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬زﺟﺎم و ﺑﺎده ﻫﺎ ﮔﻔﺖ؟‬

‫ز ﮐﻌﺒﻪ ﯾﺎ ﮐﻪ آن ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺖ؟‬

‫ﭼﻮ داﻧﯽ واژه ﻫﺎﯾﻢ اﺳﺘﻌﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻪ از وﯾﺮاﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺖ!‬

‫وﻃﻦ ﺧﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬دل ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ي ِاو‬

‫ﺧﻤﺎرم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ي او‬

‫اﮔﺮ ﺣﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﯽ؟‬

‫ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ﺷﺪم‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ ي او!‬

‫‪41‬‬
 ‫دﻟﻢ از ﻋﺸﻖ ِاﯾﺮان ﻣﯽ زﻧﺪ ﺟﻮش‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻬﺮ و ﻣﺎﻫﺶ‪،‬ﮔﺸﺘﻪ ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮ دارد‪ ،‬ﺧﯿﺎل ِﺧﺎم دﺷﻤﻦ‬

‫ﺑﻪ زﻋﻤﺶ ﮐﺮده ام‪ ،‬او را ﻓﺮاﻣﻮش!‬

‫ﺧﻠﯿﺞ ِﻓﺎرس‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻓﺎرس‬

‫ﺑﻬﻞ‪ ،‬ﺗﺎزي ﮔﻪ و ﺑﯽ ﮔﻪ‪ ،‬ﮐﻨﺪ ﭘﺎرس‬

‫در آرم ﻣﻬﺮه ﻫﺎ‪ ،‬آن ﺳﺎن ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ‬

‫ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﮔﻪ ﺷﻮد ﻣﺎت و ﮔﻬﯽ ﻣﺎرس‬

‫‪42‬‬
 ‫ﻫﺸﺪار‬
‫ﻫﺎن ﺧﻔﺘﻪ در اﻋﻤﺎق ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ!‬

‫دﯾﮕﺮ ﻣﺴﯿﺤﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ‬

‫اﻋﺠﺎز‪،‬ﺧﻮد ﻣﺼﻠﻮب ِدوران اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﻧﯿﻤﻪ ي ِﺟﺎن ِﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﺗﮑﺎﭘﻮﯾﯽ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎي ِﻋﺎرﯾﺖ‬

‫آﺑﯽ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ ِﺗﻮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﯾﺨﺖ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ زﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯿﺨﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺗﺖ!‬

‫آﯾﯿﻨﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺎدق ِاﯾﻦ ﻓﺼﻞ‬

‫ﮔﻮﯾﺪ ﻧﻔﺴﻬﺎي ِﺗﻮ‬

‫ﻫﺮم ِزﻧﺪﮔﯽ دارد‬

‫ﺗﯿﮏ ﺗﺎك ِﻗﻠﺒﺖ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﺎن ِﮔﺮدش ِﺧﻮن اﺳﺖ‬

‫‪43‬‬
 ‫از ﭘﯿﻠﻪ ي ِاﻏﻤﺎ ﺑﺮون ﺑﺎﯾﺪ!‬

‫ﭘﺎﯾﺖ اﮐﺮ ﺳﺮد و ﺗﻮاﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ ِوﻟﺮم و اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ را‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺼﺎﯾﯽ ﮐﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻣﻨﺰل ِﻣﻘﺼﻮد‪،‬‬

‫راﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ‪.‬‬

‫‪44‬‬
 ‫ﺑﻬﺎرﯾﻪ‬
‫ﺧﻮش ﺧﺒﺮ ﻗﺎﺻﺪﮐﻢ‪ ،‬ﭘﯿﮏِ ﺑﻬﺎر!‬

‫ﺗﺎ زﻧﯽ ﺑﺎﻧﮓ‪ ،‬ﺑﺮاﯾﻦ ﻫﻤﻬﻤﻪ يِ ﺧﺎﻣﺶ ﺧﺎك‬

‫ﺧﺒﺮ ِﺗﺎزه ﭼﻪ داري اﯾﻦ ﺑﺎر؟‬

‫دﻓﻌﻪ ي ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﮐﺮدي!‬

‫ﺑﮕﺸﻮدي ﺑﻪ ﺑﺮم‪ ،‬ﺑﺮگ ﺑﻪ ﺑﺮگ‬

‫دﻓﺘﺮ ِﺳﺒﺰ ِﻏﺰﻟﻬﺎي ِﺑﻬﺎر‬

‫و ﺑﺨﻮاﻧﺪي‪ ،‬ﮔﻞ ِﺷﯿﭙﻮري را‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﮐﻨﯽ‬

‫ﺟﺎن ِدرﺧﺘﺎن ﺑﯿﺪار!‬

‫ﺑﻐﺾ ِﯾﺦ ﻫﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ از ﺷﻮق ِﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮﺷﺎر!‬

‫داﻧﻪ آرام آرام‬

‫ﭘﯿﻠﻪ ي ﺧﺎك ﺟﻮﯾﺪ‬

‫‪45‬‬
 ‫ﺗﺎ ﺑﺮون آﯾﺪ وﺟﻮﯾﺪ ﺧﺒﺮي!‬

‫رﯾﺸﻪ از ﻏﻔﻠﺖ ِﺧﺎك‬

‫ﮐﻪ ﻫﻨﻮزم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاب!‬

‫ﺷﻬﺪ ِﺷﺎداﺑﯽ را‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﯾﺮﮐﯽ ﺧﺎص‬

‫ﺑﻪ آوﻧﺪش داد‬

‫ﺗﺎ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻦ ِﺷﺎﺧﻪ و ﺑﺮگ‬

‫اﺑﺮ از ﺷﻮق‪ ،‬ﮔﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺷﻮري ِاﺷﮏ‬

‫ﻏﺒﺎر از ﺗﻦ ِﺟﻨﮕﻠﻬﺎ ﺷﺴﺖ‬

‫ﭼﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺑﻮد!‬

‫آﺳﻤﺎن ﺑﺮق زد و‬

‫وﻟﻮﻟﻪ ي ِروﯾﺶ و رﻧﮓ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫‪46‬‬
 ‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺑﺎر ِدﮔﺮ‪ ،‬ﺑﺎدِ ﺻﺒﺎ‬

‫)ﭘﺸﺖِ در داده ﺑﻪ آواز ِﺗﻮ ﮔﻮش(‬

‫و ﺑﺮ آن اﺳﺖ‪،‬ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺐ ِﻧﺴﯿﻢ‬

‫ﺑﻨﻬﺪ زﯾﻦ وﯾﺮاق‬

‫ﺑﺮود‪ ،‬ﮐﻮه ﺑﻪ ﮐﻮه‪ ،‬دﺷﺖ ﺑﻪ دﺷﺖ‬

‫و ﺳﺮي ﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎغ ﺑﻪ ﺑﺎغ‬

‫ﺗﺎ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰان‬

‫ﺧﺒﺮ ِد‪ . . .‬ا ‪ . . .‬غ ﭼﻪ داغ !‬

‫ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﺑﺎره زﻣﯿﻦ‬

‫از ﻧﻬﯿﺒﯽ ﮐﻪ زﻧﺪ‬

‫اﺳﺐِ ﻧﺴﯿﻢ‬

‫ﺑﺰﻧﺪ ﻏﻠﺘﯽ و‬

‫ﺑﯿﺪار ﺷﻮد!!‬

‫‪47‬‬
 ‫ﺑﯿﺪار ﺷﻮ ! ﭘﺮواز ﮐﻦ!‬
‫ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ِﭘﺮﭼﯿﻦ ِدﻫﺎن‪ ،‬ﻣﺮغ ِزﺑﺎن ﭘﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫ﺑﺎ ﮐﻮﺑﻪ ي ﻧﺎ ﺑﺎوري‪ ،‬ﺳﺮﺧﻮرده ﺑﺮ در ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫ﮔﺮ داﻧﻪ اي ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‪ ،‬در ﺧﻮرد ِﭼﯿﻨﻪ دان ِوي‬

‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ِدﻟﻮاﭘﺴﯽ‪ ،‬ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺮ ﭘﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫ﺣﺲ ِﻏﺮﯾﺒﯽ دارد از‪ ،‬ﺣﺎل و ﻫﻮاي ِاﯾﻦ زﻣﺎن‬

‫در وادي ِﺷﮏ و ﯾﻘﯿﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ اي ﺳﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺷﺎﻋﺮي‪ ،‬در اﻧﺘﺨﺎب ِواژه ﻫﺎ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻻك ِﺷﺐ رود‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﭼﻮ اﺧﺘﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ!‬

‫در ﻗﯿﺪ و ﺑﻨﺪ ِﻗﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬ﺟﺎن ِردﯾﻔﺶ درﻫﻢ اﺳﺖ‬

‫وزﻧﺶ ز ﮐﻒ داده ز ﺑﺲ‪ ،‬دور ِﻣﮑﺮر ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻮك ِﺗﺎر ِدل‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎي ﻣﻮزون ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫از ﺑﺨﺖ ِﺑﺪ‪ ،‬ﺳﺎز ِزﻣﺎن‪ ،‬آﻫﻨﮓ ِدﯾﮕﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫‪48‬‬
 ‫ﺧﺎﻣﻮش ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎورش‪ ،‬در اﻋﺘﯿﺎد ِاﯾﻦ ﺣﺼﺎر‬

‫ﯾﺎ ﺧﻔﺘﻪ آن ﻗﻘﻨﻮس ِﺟﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺎن ﺳﻤﻨﺪر ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫داﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽ داﻧﺪﮐﻪ اﯾﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﭘﺮ زدن ﭘﺮواز ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻢ ﮐﺮده ﻗﺪر ِﺧﻮﯾﺶ را‪ ،‬دم از ﻣﻘﺪر ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫ﮔﺮﺟﺎي اﯾﻦ ﭘﺮﭘﺮ زدن‪ ،‬ﯾﮏ ﻧﯿﻢ ﭘﺮوازي ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﺸﻬﻮد ﮔﺮدد ﺟﻮﻫﺮش‪ ،‬ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﻌﯽ ﮔﺮ آن ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻨﻮن‪ ،‬در ﭘﺸﺖ ِﭘﺮﭼﯿﻦ ﺧﻔﺘﻪ اي‬

‫ﺑﯿﺪار ﺷﻮ! ﭘﺮواز ﮐﻦ! ﺗﺎ دل ﻣﻨﻮر ﻣﯽ زﻧﺪ!‬

‫‪49‬‬
 ‫ﺑﺮاي دﺧﺘﺮم ﺷﯿﻮا‬

‫ﻣﺮغ ِﻋﺸﻖ‬
‫دﺳﺖ ِﻣﻦ در زﻟﻒ ِﭘﺮﭼﯿﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫دل ز ﻋﻄﺮ ِﮔﯿﺴﻮﯾﺖ‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﺮﮐﺪاﻣﺶ‪ ،‬ﻣﺮغ ِﻋﺸﻖ‬

‫رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ِآن ﮐﻤﻨﺪت‪ ،‬داﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭽﯿﻨﺪ داﻧﻪ داﻧﻪ‪ ،‬ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ‬

‫از ﺧﻮد و از ﻏﯿﺮ ِﺗﻮ‪ ،‬ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ﯾﮏ ﻫﺰار و ﯾﮏ ﺷﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻮﺷﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن وارد ﺑﻪ اﯾﻦ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮد و ﻣﺴﺖ ِﮔﯿﺴﻮﯾﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎزم ِﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﻧﻢ ِزﻟﻔﺖ وﺿﻮ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ‬

‫ﺑﯽ ﺗﮑﻠﻒ وارد ِﺷﮑﺮاﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫‪50‬‬
 ‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬اﯾﻦ دل ِﺷﯿﺪاي ِﻣﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ِآن زﯾﺒﺎ ﺻﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ رﻧﺪي در وﺟﻮد و ﻧﺎم ِﺗﻮ‬

‫از ﭼﻪ رو اﯾﻦ ﺳﺎن ﻏﺰل‪ ،‬رﻧﺪاﻧﻪ ﺷﺪ؟‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن ﻣﻬﺮ ِﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺎ دﺧﺘﺮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ام‪ ،‬ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‬

‫اي ﺻﻨﻢ ﺷﯿﻮا! روان ﭼﻮن ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‬

‫اﯾﻦ دل ِﺟﻤﻌﯽ‪ ،‬ﭼﺮا دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪ ؟‬

‫‪51‬‬
 ‫رﺑﺎﻋﯽ‬
‫ﺑﺎ واژه اﮔﺮ‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ و ﺧﯿﺎم ﺷﻮي‬

‫ﺑﺎ ﺷﻌﺮ و ﻏﺰل‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ِﺧﻮش ﻧﺎم ﺷﻮي‬

‫ﺑﺎ ﺑﻠﻬﻮﺳﯽ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮان آدم ﺷﺪ‬

‫اِﻧﻌﺎم ﺗﻮ آن ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ اَﻧﻌﺎم ﺷﻮي‬

‫ﻣﯽ وﻗﺖ ِﺳﺤﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻠﻮتِ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮرم‬

‫ﮔﻪ ﻧﻢ ﻧﻤﮑﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﭘﯿﺮ ِدروﯾﺶ ﺧﻮرم‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آن‪ ،‬وﺿﻮﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ‬

‫ﻫﯿﻬﺎت‪ ،‬دﻣﯽ ﻟﻘﻤﻪ ي ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺧﻮرم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺨﻮر ﺑﺎده‪ ،‬ﺣﺮام اﺳﺖ ﺣﺮام!‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺒﻮد ﺑﯿﺶ وﮐﻤﺶ‪ ،‬ﻣﺮدكِ ﺧﺎم!‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺨﻮرم ﻣﺜﻞ ِﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻏﺮ‬

‫ﺻﺒﺢ و دم ِﻇﻬﺮ و ﻋﺼﺮ و ﻣﻐﺮب‪ ،‬ﺳﺮ ِﺷﺎم!‬

‫‪52‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﺎ آﻣﺪه ام‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎش‬

‫در ﻣﺤﻔﻞ ِﺑﯽ رﯾﺎي ِﻣﺎ‪ ،‬آﻗﺎ ﺑﺎش‬

‫ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻗﺒﻮل و ﺳﺮ ﺳﭙﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺪ‬

‫آﻗﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬رﻫﺎ ﺷﻮم‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺎش!‬

‫ﺻﺪ ﺑﺎره اﮔﺮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬زﻣﯿﻨﻢ ﺑﺰﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ داغ ِﺳﺘﺎره‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻨﻢ ﺑﺰﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ ﭘﺎره ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ِدف ِﻣﻬﺘﺎﺑﻢ‬

‫ﻫﯿﻬﺎت ﮐﻪ ﺷﺐ‪ ،‬رگ ِﯾﻘﯿﻨﻢ ﺑﺰﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺑﺎره ﺧﺰاﻧﯽ ﺑﺸﻮد‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ام‬

‫ﭘﺮﭘﺮ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻏﻨﭽﻪ ي ِﺑﺎﻟﻨﺪﮔﯽ ام‬

‫ﺗﺎ رﯾﺸﻪ در اﯾﻦ ﺧﺎك و ﻧﻔﺲ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻢ‬

‫ﮐﯽ ﺧﺸﮏ ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪ ي ﺑﯽ ﭘﺮدﮔﯽ ام‬

‫‪53‬‬
‫دل ِﺧﻮش ﺳﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬
‫دل ِﺧﻮش ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻢ‪ ،‬ﺳﯿﺮي ﭼﻨﺪ؟‬

‫ﭘﺎي در ﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮي ﭼﻨﺪ؟‬

‫رﺷﺘﻪ يِ ﮐﺎر ِﻗﻠﻢ‪ ،‬ﺑﺎرﯾﮏ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ ﮔﺮه دارد و ﻫﻢ ﮔﯿﺮي ﭼﻨﺪ!‬

‫در ﺻﻒ ِاﺧﺬ ِﻣﺠﻮز‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﯽ؟‬

‫ﮐﺎﺗﺐ و ﮐﺎﺗﺒﻪ‪ ،‬ﺷﻬﺮﯾﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫روزﻫﺎ ﭘ‪‬ﺮﺳﻪ و ﺳﻬﻢ ِﺷﺐِ ﻣﺎ‬

‫ﺣﺴﺮت و ﻧﺎﻟﻪ ي ِﺷﺒﮕﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﮐﻤﺮ ِﺧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﭼﻮ ﺧﻢ ﮔﺸﺖ دﮔﺮ‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد راﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫آب ِﺑﯽ ﻣﺎﯾﻪ‪ ،‬ﮐﻪ دﯾﺪه در ﺧُﻢ‬

‫ﺑﺸﻮد ﺑﺎده‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺨﻤﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫‪54‬‬
 ‫دل ِاﻫﻞ ِﻗﻠﻤﺎن‪ ،‬ﻏﺮق ِﻏﺒﺎر‬

‫ﺻﯿﻘﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ و ﺗﺤﺮﯾﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ره ﭼﻮ ﮔﻢ ﮔﺸﺖ و ﺗﻔﮑﺮ ﺗﯿﺮه‬

‫روﺷﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ و ﺗﻨﻮﯾﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣﺲ ﭼﻮ ﻣﯿﻠﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻄﻼ ﻧﺒﻮد‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد زر‪ ،‬ﺑﻪ اﮐﺴﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫دل ِﺻﯿﺎد ِﺗﻮ ‪ ،‬ﮔﺮ ﺻﯿﺪ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺒﺮش از ﭘﯽ ِ ﻧﺨﺠﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫آﻧﮑﻪ ﻗﺼﺪش‪ ،‬زدن ِﻧﺨﺠﯿﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻫﻢ ﮐﻤﺎن دارد و ﻫﻢ ﺗﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﻓﮑﺮو ذﮐﺮي‪ ،‬ﭼﻮ ﻫﻤﻪ راﺳﺖ ﺑﻮد‬

‫ﮐﯽ ﺷﻮد ﭼﭗ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﭼﺸﻢ ِﭼﭗ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻧﺸﻮد راﺳﺖ ﻣﮕﺮ‬

‫ﻋﻤﻠﯽ ﻻزم و ﺗﺎﺧﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫‪55‬‬
 ‫ﻫﻤﻪ ي ِﺑﯽ ﺧﻂ و ﺧﺎﻻن ِ ﻗﻠﻢ‬

‫ﺻﺪ ﮔﻨﻪ ﮔﺮدن و ﺗﻘﺼﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺸﻮي وارﺳﺘﻪ‬

‫ره ِﻣﯿﺨﺎﻧﻪ رو و ﭘﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﻗﯿﺎ ﺻﺎف ﮐﻦ اﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺎده ي ﻣﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ د‪‬ردي ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﻘﻄﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﺪه ﺟﻤﻌﯽ ﺳﺨﻨﺶ‪ ،‬ﻧﻔﻊ ِﮔﺮوه‬

‫ﻣﺪرﮐﺶ‪ ،‬ﺗﻬﻤﺖ و ﺗﮑﻔﯿﺮي ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎده و ﺟﺎﻣﯽ‪ ،‬ﺳﺎﻏﯽ!‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻋﺸﻖ و ﺻﻔﺎ‪ ،‬ﺳﯿﺮي ﭼﻨﺪ ؟‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺮ ‪ :‬ﺷﻬﺮﯾﻮر‬

‫ﯾﺎد و ﺧﺎﻃﺮه ﺳﻬﺮاب ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﺎد‬

‫‪56‬‬
‫ﭘﯿﺮاﻧﻪ ﺳﺮ و ﺷﻮر ِﺟﻮاﻧﯽ‬
‫دﯾﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖِ اﺷﺎره‬

‫دادﻧﺪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ‪. . . . .‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻬﺮه ي ﮔﻠﮕﻮن ِﺷﻔﻖ را؟!‬

‫اﻓﺴﻮس! ﮐﻪ اﯾﻦ دﯾﺪه ي ﻧﺎرس‬

‫از دور ﻧﻤﯽ دﯾﺪ‬

‫ﯾﺎ آﻧﮑﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺠﺰ واژه ي اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﭼﯿﺪ!‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻣﺮا‪ ،‬ﺑﺎ دفِ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ آواز‬

‫اﯾﻦ ﭘﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﮔﻮﺷﻪ ي دﻟﺨﻮاه‬

‫ﻧﺰد ﺳﺎز‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ و ‪. . . . . . .‬‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ‪. . . . . .‬‬

‫ﻏﺮﯾﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ!‬

‫‪57‬‬
 ‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و در ﺟﺎ زدن و‬

‫ﻧﻘﻄﻪ ي آﻏﺎز‬

‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﻣﺮا‪،‬‬

‫ﺣﺎﺻﻞ از آن ﺣﺎﺷﯿﻪ رﻓﺘﻦ!‬

‫آﯾﺎت ﻧﺪﯾﺪن‪ ،‬ﺳﺨﻦ ِﺑﯿﻬﺪه ﺳﻔﺘﻦ‬

‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ رﻣﻖ رﻓﺘﻪ و‬

‫ﻧﺎﯾﻢ ﺷﺪه ﺧﺎﻣﻮش‪،‬‬

‫ﭘﯿﺮاﻧﻪ ﺳﺮم‬

‫ﺷﻮر ِﺟﻮاﻧﯽ ﺷﺪه ﺷﯿﺮﯾﻦ!‬

‫ﮐﻠﮑﻢ ﺷﺪه ﭼﻮن ﺗﯿﺸﻪ ي ﻓﺮﻫﺎد!‬

‫اي د‪....‬ا‪.....‬د ! اي د‪.....‬ا‪......‬د !‬

‫اﯾﻨﮏ ﮐﻪ درﺧﺖِ ﺧﺮدم ﺑﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫اﯾﻦ دﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻠﻢ ﮔﻮن ﺷﺪه‬

‫ﻣﻮ ﺑﺮده‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫‪58‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﮏِ ﻟﺮزان و دل ِرﯾﺶ‪،‬‬

‫اﻣ‪‬ﯿﺪ ﺑﺮم‪ ،‬ﺟﺎن ِﺧﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺷﻮد ﮐﻠﮏ ﺻﺪا‪،‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻋﺼﺎﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺲ ﺑﺰﻧﺪ ﺧﺎر و ﺧﺲ و‬

‫ﺳﻨﮓ ز راﻫﻢ‬

‫ﮔﻪ ﮔﺎه زﻧﻢ ﺑﺮ در و دﯾﻮار‬

‫ﭼﻮن زﺧﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺎر‬

‫ﭼﻮن زﺧﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺎر!‬

‫‪59‬‬
 ‫ﺗﺎ ﺳﺤﺮ‬
‫دﯾﺸﺐ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﯿﻤﺎن ﺗﺎزه ﮐﺮدم‬

‫دﯾﮕﺮ‪ ،‬زﻣﺎن ﺑﺮ ﻋﻬﺪ و ﻣﯿﺜﺎﻗﺶ ﻧﻤﯽ ﺑﻮد!‬

‫آبِ وﺿﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺷﺒﻨﻢ ِﯾﺎس‬

‫ﺳﺠﺎده دﻓﺘﺮ ﺑﻮد و ﻣ‪‬ﻬﺮم ﻋ‪‬ﻠﻘﻪ ي ﺧﺎك‬

‫ﺗﺴﺒﯿﺢ ِذﮐﺮم‪ ،‬ﺧﻮﺷﻪ ي ﺧﺸﮑﯿﺪه ي ﺗﺎك‬

‫ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﮔﻪ ﺗﺐ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺮدم‬

‫در ﮔﺮگ و ﻣﯿﺶ ِﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ِﺧﻮاب و ﺑﯿﺪار‬

‫دور از دو ﭼﺸﻤﺎن ِﺷﺐ ِﺗﺎر‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ ِﺑﯽ ﺣﺴﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺗﯿﺮ ِآوار‬

‫در را ﺑﻪ روي ِﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺒﺴﺘﻢ‬

‫اﻣﺎ در دل‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺤﺮ دروازه ﮐﺮدم‬

‫آﺷﻔﺘﻪ اوراق ِﻏﺰﻟﻬﺎي درون را‬

‫از ﺑﻄﻦ ِدل ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم‬

‫‪60‬‬
 ‫آﻧﺎن ﮐﻪ رد‪‬ي از ﺳﺤﺮ داﺷﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﺎن ﻣﺮدف ﻧﻐﻤﻪ اي‪ ،‬ﺷﯿﺮازه ﮐﺮدم‬

‫رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ِآﯾﻨﻪ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﺎن‬

‫ﮐﺎي ﻣﻈﻬﺮ ِﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ ﮐﯿﺶ ِﭘﯿﺸﯿﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ي ﺑﺎﻧﮓِ ﺳﺤﺮ را‪ ،‬ﻧﯿﮏ داﻧﯽ‬

‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻬﺎن‪ ،‬راز ِ ﻧﻬﺎﻧﯽ‬

‫در ﭘﺸﺖ ِاﯾﻦ ﺑﻠﻮاي ِﻇﺎﻫﺮ ﺷﻬﺪ و ﺷﯿﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺮ ﮔﻮ! ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﯽ؟‬

‫دﯾﺪم ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖِ اﺷﺎره ‪. . . . .‬‬

‫ﭘﺸﺖِ ﻟﺒﺶ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎراﻧﺪ‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ِﺗﻠﺨﯽ زد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻐﻀﺶ ﺑﺘﺮﮐﺎﻧﺪ‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﻢ؟‬

‫ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ‪،‬ﮐﻪ ﻧﺎﯾﺪ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﻢ؟!‬

‫اﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ﺣﺲ ِﻏﺮﯾﺒﯽ‬

‫‪61‬‬
 ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ درون را‪ ،‬ﺑﺮﻣﻼ ﺳﺎزم ﺑﺮاﯾﺶ‬

‫ﻫﺎ ‪ . . . .‬ﮐﺮدﻣﺶ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺣﺎل و ﻫﻮاﯾﺶ‬

‫ﻧﺎﮔﻪ ﮐﺪر ﺷﺪ‪ ،‬زﻫﺮ ِﻟﺒﺨﻨﺪش ﺑﻪ آﻧﯽ‬

‫آبِ دﻫﺎن ﺑﺎ ﻟﻘﻤﻪ ي ﺑﻐﻀﺶ ﻓﺮو داد‬

‫دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ!‬

‫داﻧﻢ ﮐﻪ داﻧﯽ!!‬

‫‪62‬‬
 ‫ﮐﻠﯿﺪ ِزﻣﺎن‬
‫ﭘﺮﻧﺪه ام!‬

‫ﻧﻪ ﭘﺮﺳﺘﻮي ِﺑﯽ وﻃﻦ‪ ،‬ﺑﺎزم!‬

‫ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎل وﭘﺮم را‪،‬‬

‫ﻗﻔﺲ ﺑﻪ وﺳﻌﺖِ ﺧﺎك!‬

‫ﮐﺠﺎ ﺗﻮان ﭘﺮواز؟‬

‫ﭼﻮ ﻣﻮر و ﻣﻠﺦ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﺎل‬

‫و ﺑﻐﺾ ِﮐﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ‪،‬‬

‫رﻓﺎﻗﺖِ ﭘﺮواز‬

‫وﭼﺎر ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﻣﺮا‬

‫آب و ﺧﺎك و ﺑﺎد‬

‫و آﺗﺶ ِﺳﻮزاﻧﺶ!‬

‫ﺷﻮد ﮐﻠﯿﺪ ِزﻣﺎن‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن‪،‬ﮐﻨﺪ ﺑﺎزش؟!‬

‫‪63‬‬
‫دي رﻓﺖ و ﺗﯿﺮ ﺑﻪ ﭼﻠﻪ ﺳﺖ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن‬
‫از دي ﻧﮕﻮﯾﻤﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮ ﻏﻮﻏﺎ ﻧﻤﻮد و رﻓﺖ‬

‫ﺑﻬﻤﻦ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ِﻫﺴﺘﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ آب داد !‬

‫واﻧﮕﻪ‪ ،‬ﺗﺘﻤﻪ ي واﻣﺎﻧﺪه در ﻣﺴﯿﻞ‬

‫ﺗﺎراج ِﭘﺎﺗﮏِ ﺑﻮران و ﺑﺎد ﮔﺸﺖ !‬

‫در اﯾﻦ ﮔﺬار ‪. . . . . .‬‬

‫ره ﺗﻮﺷﻪ اي ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﻋﺸﻖ ِﻧﻮﺑﻬﺎر‬

‫در ﻣﺠﻤﺮ ِزﻣﺎﻧﻪ ي ﻗﻨﺪﯾﻞ ﮔﻮن ‪. . . . .‬زدم‬

‫آﺗﺶ ﺑﻪ داﻧﻪ داﻧﻪ ي اﺳﭙﻨﺪ ِروزﮔﺎر‬

‫ﺗﺎ وارﻫﺪ ز ﭼﺸﻢ زﺧﻢ ِزﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻬﺎرﮐﻢ!‬

‫در ﻟﺤﻈﻪ ي ِﺗﻮﻟﺪِ ﻣﻮﻟﻮدِ ﺧﻮش ﺟﻤﺎل‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪاي ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﺎه اﻧﺘﻈﺎر‬

‫اﯾﻨﮏ ﺳﺮ آﻣﺪه‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻣﺶ ﮐﻨﺎر‬

‫‪64‬‬
 ‫از ﺷﻮق ِﺧﻨﺪه ي آن ﺷﻮخِ دﻟﺮﺑﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ِﻣﻦ ﮔﺮﯾﺴﺖ‪،‬‬

‫)‪(1‬‬ ‫ﭼﻮ ﭘﺮوﯾﺰن ِﺳﻤﺎ‬

‫اﻣﺎ ﭼﻪ زود‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮ ِﻣﺎ را ﭘﺮﯾﺶ ﮐﺮد‬

‫آن ﮐﻮدكِ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﻬﺎر ﺑﻮد!‬

‫رﻓﺖ آن ﺑﻬﺎر ِدل اﻧﮕﯿﺰ‪ ،‬در ﺧﻔﺎ‬

‫اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺖ!‬

‫از ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮان ِﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﭼﻪ دﯾﺪﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ وﻓﺎ!؟‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﺳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﯿﻎ ِﺟﻔﺎﯾﻢ‬

‫ﺳﭙﺮد و رﻓﺖ ؟‬

‫)‪ (1‬ﺳﭙﻬﺮ ِﺑﺮ ﺷﺪه ﭘﺮوﯾﺰﻧﯽ ﺳﺖ ﺧﻮن ﭘﺎﻻي ‪‬‬

‫ﮐﻪ ﻗﻄﺮه اش ﺳﺮ ِﮐﺴﺮي و ﺗﺎج ِﭘﺮوﯾﺰ اﺳﺖ )ﺣﺎﻓﻆ(‬

‫‪65‬‬
 ‫ﺗُﻨﮓِ ﺗَﻨﮓ‬
‫دﻟﺒﺮا!‬

‫وﻗﺖ دﮔﺮ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﺎن دل ِﻣﻦ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﻧﮕﺮم‬

‫ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﺎن دل ِﺗﻮ!‬

‫ﺷﺎﯾﺪم ﺳﻨﮓِ ﺻﺒﻮر اﺳﺖ دﻟﺖ؟‬

‫ﮐﻪ دل ِﺷﯿﺸﻪ اي ﺗَﻨﮓ ِﭼﻮ ﺗُﻨﮕﻢ‬

‫ﻫﻨﻮز ‪. . . . . .‬‬

‫ﺑﺎ دل ِﺳﻨﮓِ ﺗﻮ ﻣﻮﻧﺲ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ!‬

‫ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ دل ِﭼﻮن ﺷﯿﺸﻪ ي ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺧﺮاﺷﯿﺪه‬

‫ز اﻟﻤﺎس ِﺟﻔﺎ‬

‫روي ِآن ﺳﻨﮓِ ﺻﺒﻮر ِدل ِﺗﻮ‬

‫‪66‬‬
 ‫ﮐﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺸﻨﻪ ي اﻣﯿﺪ و وﻓﺎ‬

‫ﺧﻂ ِﺟ‪‬ﻮري ﺑﮑﺸﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ و ﭼﻨﺎن ﭘﻨﺪاري؟‬

‫ﺑﺸﮑﻦ اﯾﻦ ﺗﻨﮓِ دﻟﻢ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ آزاد ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﺎﻫﯽ ِدر ﺑﻨﺪش را‬

‫ﺗﺎ دﮔﺮ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬

‫ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﻧﺮﯾﺰد درﮐﺎم‬

‫وﺗﻨﻔﺲ ﻧﮑﻨﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آه!‬

‫وﻧﮑﻮﺑﺪ ﺳﺮ ِﭘﺮ ﺳﻮداﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ ﺟﺪار ِﻗﻔﺲ ِﺗﻨﮓِ‬

‫ﭘﺮ از ﻟﺨﺖِ دﻟﻢ‬

‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬راﻫﯽ ِدرﯾﺎﯾﺶ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﺪ زان آب‬

‫وﺑﺒﯿﻨﺪ آﻓﺎق‬

‫‪67‬‬
 ‫و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ‬

‫ﺷﻨﺎور ﮔﺮدد‬

‫ﺧﻮاه در ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺰه ﻓﺮش و درش ﺟﻠﺒﮏ ﻫﺎ‬

‫ﺧﻮاه در زﯾﺮ ِﺷﻌﺎع ِﺧﻮرﺷﯿﺪ‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ِﻧﻮر ِﻣﻬﺘﺎب‬

‫و اﮔﺮ ﻣﯿﻠﺶ ﺑﻮد؟‬

‫ﺳﺮﮐﯽ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ‬

‫ﻓﺎﻧﻮس ِدرﯾﺎﯾﯽ را‬

‫و ﺑﻪ آواز ِﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ دﻫﺪ ﻗﺼﻪ ي آن ﻏﺼﻪ ي دﯾﺮﯾﻨﺶ را‬

‫ﺗﺎ دﻟﺶ ﺗﻨﮓ ﻧﮕﺮدد‪ . . . . .‬ﭼﻮن ﻣﻦ!‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﺎن ‪ . . . . .‬دل ِﺗﻮ!‬

‫‪68‬‬
 ‫ﻣﺜﻞ ِﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫روي ِﻟﺒﻬﺎي ِﺧﻤﻮﺷﻢ‬

‫ﻗﻠﻢ آن ﺳﺎن ﭼﺮﺧﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺦ ِﺑﺨﯿﻪ ي ﻟﮑﻨﺖ‪ ،‬ﺷﺪ ﺑﺎز‬

‫واژه از ﺳﻘﻒِ دﻫﺎن ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ!‬

‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﺣﺲ ﮐﺮدم‬

‫ﺧﯿﺲ ِﻓﺮﯾﺎد ﺷﺪم‬

‫ﺑﺎورم ﮔﺸﺖ ﮐﻮﯾﺮ‬

‫زﯾﺮ ِرﮔﺒﺎر ِﮐﻼم‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد درﯾﺎﯾﯽ!‬

‫در ﭘﯽ ِﺳﺎﺣﻞ ِاﻣﻨﯽ ﺑﻮدم‬

‫ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺪم از ﺧﻮاب‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ِﻫﻤﯿﺸﻪ‬

‫ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ!!‬

‫‪69‬‬
 ‫ﻋﺸﻖ ِ وﻫﻢ آﻟﻮد‬
‫روزي ﮐﻪ دل ﺑﻪ وﻋﺪه ي دﻟﺒﺮ ﺑﺒﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺎده ﺧﻮار ِدل ﺷﺪ وﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺗﺎﺧﺘﻢ‬

‫در ﮔﯿﺮ و دار ِﺗﺎﺧﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﭘﺮﯾﺪ و رﻓﺖ‬

‫ﻓﺮﯾﺎد ِﺳﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻮه‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺎن را ﺑﺒﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﻏﺎﻓﻞ ز ﮐﯿﺪ ِدﻟﺒﺮ و دﻟﺪادﮔﯽ ِدل‬

‫ﺑﺮ ﺑﺮج ِ وﻫﻢ‪ ،‬ﺣﺠﻠﻪ ي ِﻋﺸﺮت ﺑﺴﺎﺧﺘﻢ‬

‫دل ﺑﺮ ﻣﺮاد ِﻣﺮﮐﺐ و ﺳﺮ‪ ،‬در رﮐﺎب ﺑﻮد!‬

‫ﭼﻮن ﻣﻄﺮﺑﺎن ِ ﻣﺴﺖ ِﻧﻮاﯾﯽ‪ ،‬ﻧﻮاﺧﺘﻢ‬

‫ﻫﺮﮔﻪ ﺗﻠﻨﮕﺮي‪ ،‬ﺳﺮ ِﺑﯿﭽﺎره زد ﺑﻪ دل‬

‫ﺑﺎ ﺗﯿﻎ ِﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ِاﻧﺪﯾﺸﻪ آﺧﺘﻢ‬

‫اﯾﻨﮏ ﮐﻪ دل ﺷﺪه‪ ،‬ﭘﺎ در رﮐﺎب ِﺳﺮ‬

‫راز ِدرون و ﻓﺘﻨﻪ ي دﻟﺒﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‬

‫‪70‬‬
 ‫اﻓﺴﻮس و ﺻﺪ درﯾﻎ‪ ،‬ﮐﻪ درﺟﻨﮓِ ﺗﺠﺮﺑﺖ‬

‫دل ﺧﻮن و ﺳﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺟﺎن را ﮔﺪاﺧﺘﻢ‬

‫دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎﯾﺪ آﻧﮑﻪ‪ ،‬دﻟﯽ را ﻋﻠﻢ ﮐﻨﻢ!‬

‫ﺳﻮداي ِوﻫﻢ ﮐﺮده و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺑﺎﺧﺘﻢ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎي ِﺟﻤﻌﯽ و دل‪ ،‬داﻧﯽ از ﭼﻪ ﺳﻮﺧﺖ؟‬

‫ﺳﺮ‪ ،‬ﺑﺎدهِ ﺧﻮار ِدل ﺷﺪ و ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺗﺎﺧﺘﻢ!‬

‫‪71‬‬
‫ﻣﻨﺎﻇﺮه ي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬
‫ﮐﻔﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﮕﻮ اول ﭼﮕﻮﻧﻪ؟‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺪه اول ﻧﻤﻮﻧﻪ!‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪﻣﺖ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪ ﮔﯿﺮم؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ آن راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﻟﺐ را ﻓﺮﺳﺘﻢ؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ز ﭘﯿﮑﺖ در ﭘﺮﯾﺸﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ زﺑﺎن را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ از اﯾﻦ ﮐﺎﻻ ﻧﺪارم‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ زﺧﻤﺶ ﮐﺮده رﯾﺸﻢ‬

‫ﺗﺎبِ ﭼﻨﺎن دﻋﻮا ﻧﺪارم‬

‫ﮔﻔﺘﻢ دو ﭼﺸﻢ ِﺧﻮن ﻓﺸﺎﻧﻢ؟‬

‫‪72‬‬
 ‫اﯾﻦ ﺷﺎﻫﺪ ِواﻻ ﺗﺒﺎرم؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺣﺮﯾﺺ اﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻤﺎم ِاﺧﺘﯿﺎرم‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪم اﯾﻦ آه ِﺟﮕﺮ ﺳﻮز‬

‫رد ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻋﻠﺖ ﺑﮕﻮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺎ آه ِﺧﻮد دادي ﺟﻮاﺑﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺠﺰ ﺑﺎد ِﻫﻮي ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻧﻤﻮدم راه ِﭼﺎره‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ دل ﺑﺲ ﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﺧﻮن ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ دل؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﻧﺸﺎن از ﻋﺸﻖ ِﯾﺎر اﺳﺖ!‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ دل ﺑﮕﯿﺮد؟‬

‫آن ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ِﺳﺮخ ﮔﻮن را؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺻﺪف ﮔﻮﻧﻪ دﻟﺖ را‬

‫واﮐﻦ ﻧﮕﺮ ﻟﻌﻞ ِدرون را!‬

‫‪73‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفِ ﺳﺮ ِﺗﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ آن را‬

‫ﮔﻔﺘﯽ وﺟﻮدم در ﺑﺮ ِﺗﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﻌﯽ اﮔﺮ دادي دﻟﺖ را‬

‫ﺳﺮ ﻫﻤﭽﻮ ﯾﮏ ﺑﺎر ِﮔﺮان اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯽ ﻫﺮ دو ﯾﮏ دم‬

‫ﮐﺎﯾﻦ راه و رﺳﻢ ِﻋﺎﺷﻘﺎن اﺳﺖ!‬

‫‪74‬‬
 ‫ﺑﺮاي ِﻣﻨﺼﻮر ِاوﺟﯽ‬

‫ﺷﻌﺮ‬
‫ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﺧﻮابِ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺪارﯾﺴﺖ!‬

‫ﺧﻮاب ِﺧﻮش ﭼﯿﺴﺖ؟ﮐﺎر ِدﺷﻮارﯾﺴﺖ!‬

‫ﻗﻠﺐ ِاﺣﺴﺎس و ذوق و اﻟﻬﺎم اﺳﺖ‬

‫ﻗﺎﻟﺒﯽ ﮐﺮدﻧﺶ‪ ،‬ﻋﺒﺚ ﮐﺎرﯾﺴﺖ‬

‫آﻧﮑﻪ ﻗﺼﺪش ﺟﻼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻬﺮ ِآﯾﯿﻨﻪ را‪ ،‬ﭼﻮ زﻧﮕﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ذﻫﻦ ِﺷﺎﻋﺮ‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﯽ ِﺣﺪﯾﺴﺖ؟‬

‫ﺷﮏ ﻧﺪارم‪ ،‬ﮐﻪ از ﻫﻨﺮ ﻋﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﯽ ﺗﻮان وﺻﻒِ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻄﺮي ﮐﺮد‬

‫ﻣﺜﻼ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﺸﮏِ ﺗﺎﺗﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﻪ وﺻﻒ آﯾﺪ‬

‫در دل و دﯾﺪه اش‪ ،‬ﭼﻮ دﻟﺪارﯾﺴﺖ‬

‫‪75‬‬
 ‫ﺷﺎﯾﺪ اﻟﻤﺎس ِﺑﯽ ﺷﻤﺎران وﺟﻪ‬

‫ﻫﺮ وﺟﻮﻫﺶ ﺗﺠﻠﯽ ﺑﺎري اﺳﺖ‬

‫ﻣﯽ رﺑﺎﯾﺪ ز ﺑﺎده‪ ،‬ﻫﻮش از ﺳﺮ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ اش ﺻﺪ ﺷﺮف‪ ،‬ز ﻫﺸﯿﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ﺷﻌﺮ ﻧﻘﺶ ِدرون زﻧﺪ ﺑﯿﺮون‬

‫روي ِﺑﻮﻣﺶ‪ ،‬ﮔﻞ ِﺳﺨﻦ ﺟﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺤﺚِ )ﻧﺎﻣﻤﮑﻨﺎن ﮐﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦ(‬

‫اﯾﻦ ﻫﻢ اﻧﺪﯾﺸﻪ اي وﭘﻨﺪارﯾﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه ام دﺳﺖِ ﺧﻮش ﻧﻮﯾﺴﺎن را‬

‫ﭘﯿﺶ ِآن ﻣﺸﺖ ﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻮﺧﺮوارﯾﺴﺖ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ ِﺧﺎﻟﻘﺶ‪ ،‬ﻓﻘﻂ داﻧﺪ‬

‫در دل ِاﯾﻦ ﺻﺪف‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺮوارﯾﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﻌﯽ ار ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭼﻮ ﻋﯿﺎران‬

‫ﺑﯽ ﻋﯿﺎري‪ ،‬ﻋﯿﺎر ِﻋﯿﺎرﯾﺴﺖ‬

‫ﻣﻨﺼﻮر اوﺟﯽ ‪ :‬ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﻫﻨﺮ ِﻣﻤﮑﻦ ﮐﺮدن ِﻧﺎﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﮐﻼم‬

‫‪76‬‬
 ‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎده ﻓﺮح ﺑﺨﺶ و ﺑﺎد ﮔﻞ ﺑﯿﺰاﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓِ ﭼﻨﮓ ﻣﺨﻮر ﻣﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺗﯿﺰ اﺳﺖ ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺴﺐ و ﺻﺎﻓﯽ و ﺻﻮﻓﯽ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﻋﺮ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﻓﻘﯿﻬﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ روان ﺷﺪ‬

‫ﻧﻪ وﻗﺖِ ﭘﺮﻫﯿﺰ اﺳﺖ!‬

‫ﻏﺒﺎر ِدل ﺑﻪ ﻣﯽ اش زن‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺎدﮔﻞ ﺑﯿﺰ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺗﯿﺰ اﺳﺖ!‬

‫ﺻﺮاﺣﯽ ات ﭼﻮ ﻣﻬﯿﺎ و ﭼﻨﮓ و دﻟﺒﺮ ﻧﯿﺰ‬

‫ﺑﻬﻞ ﺣﺪﯾﺚِ ﺗﻌﻘﻞ! ﻧﻪ وﻗﺖِ ﭘﺮﻫﯿﺰ اﺳﺖ‬

‫ﭘﯿﺎﻟﻪ ﭼﻮن رخ ِﯾﺎرت‪ ،‬ﻣﮑﺶ ﺑﻪ زﯾﺮ ِﻧﻘﺎب‬

‫ﻓﮑﻦ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ و آدم‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺲ دل اﻧﮕﯿﺰاﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ آبِ دﯾﺪه ﻧﺸﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﯽ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻪ ﺗﻮ را‬

‫ﺑﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ِﺣﺰﻧﺶ‪ ،‬ﻗﺴﯽ و ﺧﻮن رﯾﺰاﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﻮش ﺑﺎده و ﮔﯿﺮ اﻧﺘﻘﺎم ِﺧﻮد‪ ،‬از دﻫﺮ‬

‫ﻣﮑﻦ ﺗﻤﯿﺰ‪ ،‬ﭼﻪ ﺻﺎف و ﭼﻪ د‪‬ردي آﻣﯿﺰ اﺳﺖ‬

‫‪77‬‬
 ‫ﺑﮕﯿﺮ ﻧﻘﺪِ ﻣﯽ ِﻧﺎب و ﺗﻮﺑﻪ را ﺑﺸﮑﻦ‬

‫ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﺟﺎم و ﺳﺒﻮﯾﺖ‪ ،‬ز ﺗﺎج ِﭘﺮوﯾﺰاﺳﺖ!‬

‫ﺗﺮا ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎك ﺧﻮاﻫﯽ ﺧﻔﺖ!؟‬

‫ﮐﻪ دﻫﺮ ِاﻣﻦ ِﺗﻮ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﻓﺘﻨﻪ اﻧﮕﯿﺰ اﺳﺖ‬

‫ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮش‪ ،‬ﻋﺮاق وﻓﺎرس ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺷﻨﻮ ز ﺟﻤﻌﯽ و ﻣﯽ ﻧﻮش‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺎد ﮔﻞ ﺑﯿﺰ اﺳﺖ‬

‫‪78‬‬
‫ﺑﺨﻮان اي ﺧﺎك ﺑﺎراﻧﺶ !‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد در ﺑﺎﻻ ﭼﮑﺎدِ ﮐﻮه؟‬

‫ﺑﺎ اﺑﺮي ﮐﻪ‬

‫ﺑﯽ ﺑﺎران و ﺗﺮ داﻣﺎن‬

‫ﺑﻪ آوا زوزه ي ﮔﺮگِ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﻪ رﻗﺺ آﯾﺪ؟!‬

‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن را؟‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ زﻧﺪ‪،‬‬

‫آراﻣﺶ ِ ﭘﺎﯾﯿﺰ!‬

‫وﯾﺎ ﺑﺎ ﺗﺮﮐﺶ ِﺳﺮﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ‬

‫رﻣﺎﻧﺪه آﻫﻮان از دﺷﺖ‬

‫و ﻗﻤﺮي را ز ﺑﺎﻏﺴﺘﺎن‬

‫و رﻧﮓِ ﺳﺒﺰ را از ﺑﺮگ‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ‬

‫‪79‬‬
 ‫ﻗﻨﺎري ﻫﻢ رود در ﻟﮏ‬

‫ﻣﻦ از ﮐﻮچ ِزﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‬

‫ﮐﻪ در ﮐﺎر ِﺑﻬﺎران ﺧﺪﻋﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺘﯿﺰ ‪ . . . . .‬اﻣﺎ‬

‫ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﻓﺮش ﺑﺮگِ زرد ِ ﭘﺎﯾﯿﺰان‬

‫ﺑﻪ رﻗﺺ آﯾﺪ!‬

‫ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫ﻋﻤﺮ ِزﻣﺴﺘﺎﻧﯽ او‪ ،‬در ﭘﯿﺶ ‪. . . . .‬‬

‫وﺟﺸﻦ ِﭼﻠﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫در ﻣﺤﻔﻞ ِﯾﻠﺪا ﺷﺒﺶ ﺑﺮ ﭘﺎ‬

‫ﻣﻦ اﻣﺎ‪ ،‬رﯾﺸﻪ در ﺧﺎﮐﻢ‬

‫ﻟﻘﺐ آزاده ﻧﺎﻣﻢ ﺳﺮو‬

‫وﺳﺮ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن زآﻟﻮدﮔﯽ ﭘﺎﮐﻢ‬

‫‪80‬‬
 ‫ﻣﻬﯿﺎ ﮐﺮده ﻣﻀﺮاﺑﻢ‬

‫زﻧﻢ ﺑﺮ ﺗﺎروش اﺑﺮ ِﻏﺮورش‬

‫زﺧﻤﻪ زﺧﻤﻪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﯾﺰد اﻧﺪك اﻧﺪك‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﺒﻨﻢ‬

‫اﺷﮏِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﺗﻮ ﻫﻢ اي ﺧﺎكِ ﺗﺸﻨﻪ‬

‫ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺎراﻧﺶ!‬

‫‪81‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻬﺪي اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ‪ ،‬ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﺎد ﯾﺎد و ﺧﺎﻃﺮه اش‬

‫ﺑﻬﺎران‬
‫ﺳﻼﻣﺖ را ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻣﯽ دﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ‬

‫ﺑﻬﺎر ِدر زﻣﺴﺘﺎن!‬

‫ﻣﻬﺪي ام ﺛﺎﻟﺚ!‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﮔﺮﯾﺒﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ دل‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق ِدﯾﺪارت‬

‫ﻣﮕﺮ ﺧﻮد ﺳﺮ ﻧﯿﺎري‬

‫ﭘﺎ ﻧﻬﯽ ﺑﺮ ﺟﻔﺖِ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﭼﺮاﻏﺎن ﮐﺮده ام‬

‫ﺑﺎ ﭼﻠﭽﺮاغ ِﺑﺎده ﻫﺎ راﻫﺖ‬

‫و ﻫﺮ ﺳﻮﯾﯽ‪ ،‬ﻫﺰاران را‬

‫ﭘﯿﺎم آور‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎ داﻧﯽ‪ ،‬دﮔﺮ راﻫﺖ‬

‫‪82‬‬
 ‫ﻧﻪ ﺗﺎرﯾﮏ و ﻧﻪ ﻟﻐﺰان اﺳﺖ!‬

‫ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬

‫دﺳﺘﯽ ﺳﻮي ِﮐﺲ ﯾﺎزي‬

‫ﺗﻮ را ﭼﻮﻧﺎن ﻋﺰﯾﺰي‪ ،‬در ﺑﻐﻞ ﮔﯿﺮم‬

‫ﻧﺜﺎرت ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﺳﺎزم‬

‫ﭼﻮ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺮگ ﺑﺮگِ اﯾﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﺖ‬

‫زده ﺳﯿﻠﯽ رخ ِ ﺳﺮﻣﺎﯾﯿﺎن و‬

‫ﺳﻮز وﺳﺮﻣﺎﯾﺶ!‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﻨﮕﺮ!‬

‫ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﮐﺰ ﮔﺮﻣﮕﺎه ِﺳﯿﻨﻪ‬

‫ﺑﺎ ﯾﺎد ِﺗﻮ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺑﺮون‬

‫ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ وﺟﺪ آرد‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎن ِﻣﻦ‬

‫ﯾﺎ ﺟﺎن ِﺟﺎﻧﺎن را‬

‫‪83‬‬
 ‫ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﻣﺮدﮔﺎن را‬

‫از درون ِﻗﺒﺮﺷﺎن‬

‫ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ در آرد!‬

‫ﻧﻔﺲ ﮐﺰ ﯾﺎد ِﺗﻮ اﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ز ﻣﻦ داﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ‬

‫ﭼﺮاغ ِﻣﺤﻔﻞ ِاﯾﻦ دوﺳﺘﺎن ِدور و‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺴﯿﺤﺎي ﺟﻮاﻧﻤﺮد ِﺗﻮ اﯾﻨﮏ‬

‫آن رداﯾﺖ را ﺑﻪ ﺗﻦ‬

‫از ﺑﺎورﺗﻮ ﺳﺎﻏﺮش ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻮا ﮔﺮدﯾﺪه ﻋﻄﺮآﮔﯿﻦ زﮔﯿﺴﻮﯾﺖ‬

‫دم ِﮔﺮﻣﺖ ﺑﮑﺮده آب‬

‫آن ﻗﻨﺪﯾﻞ ِﺑﺎورﻫﺎي ِﭘﯿﺸﯿﻦ را‬

‫دم ِ در اﻧﺘﻈﺎرت ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‬

‫‪84‬‬
 ‫ﻣﻬﻤﺎن ِﻟﻮﻟﯽ وش‬

‫دﻟﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ِدﯾﺪن ِروﯾﺖ‬

‫ﺷﻤﺎرش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺎﻧﮓِ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﺗﻮ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ‬

‫آن ﺳﻨﮓِ ﺗﯿﭙﺎ ﺧﻮرده ي ﻧﺎﺟﻮر‬

‫ﺑﻞ‪،‬‬

‫د‪‬ر‪ِ ‬ﮔﺮان ِآﻓﺮﯾﻨﺶ‬

‫ﻧﻐﻤﻪ ي ﺟﻮري‬

‫ﭼﻪ روﻣﯽ و ﭼﻪ زﻧﮕﯽ‬

‫ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺘﯽ‬

‫ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ از ﻫﺮ رﻧﮓ‪ ،‬ﺑﯽ رﻧﮕﯽ‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎ در ﺑﻪ روﯾﺖ ﺑﺎز و‬

‫از دوري ِﺗﻮ‬

‫‪85‬‬
 ‫ﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ دﻟﺘﻨﮕﯿﻢ‬

‫ﻧﺴﯿﻤﺎ! ﺑﻠﺒﻼ!‬

‫ﻣﻬﻤﺎن ِروز و ﻣﺎه وﺳﺎﻟﻢ را‬

‫ﺑﮕﻮ وارد ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن اﯾﻦ دﻟﻢ از ﺷﻮق ﻣﯽ ﻟﺮزد!‬

‫ﺗﮕﺮﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮ ﺷﻨﯿﺪي‬

‫ﻣﺠﻠﺲ ِﺷﻌﺮ ِﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮﺑﻂ و ﭼﻨﮓ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ‪ ،‬در ﻫﺮ زﻣﺎن‪،‬‬

‫ﮔﺮ ﯾﮏ ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯽ‬

‫دﮔﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫وام ﺑﮕﺬاري!‬

‫‪86‬‬
 ‫ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ اي‬

‫ﻣﻦ در ﻋﻮض‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﺎن‬

‫ﮐﻨﺎر ِﺟﺎم ﺑﮕﺬارم‬

‫ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺳﺤﺮ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪه‬

‫ﭼﻮن ﺑﺎورش ﻣﺸﮑﻞ‬

‫وﻟﯽ ﺑﺎر ِدﮔﺮ‬

‫ﺳﺮﺧﯽ ﺷﺪه ﭘﯿﺪا‬

‫ﻓﺮﯾﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬رﻧﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﻞ‪،‬‬

‫ﮔﻠﻬﺎي ِﺳﺮخ ِآن درﺧﺘﺎﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ در ﺳﺮﻣﺎي ِﺳﻮزان )زﻣﺴﺘﺎن(‬

‫ﺑﻮﺗﻪ اش را‬

‫در دل ِاﯾﻦ ﺧﺎك‪ ،‬ﺑﻨﺸﺎﻧﺪي‬

‫ﻋﺰﯾﺰا! ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎ!‬

‫‪87‬‬
 ‫ﮔﻮش ِﻣﻦ از ﻧﻐﻤﻪ ي ِﻧﺎﺑﺖ‬

‫ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺻﻮتِ ﻫﺰاران را‬

‫ﭼﺮاغ ِﺑﺎده ات‪ ،‬ﺷﺐ را ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺮده ﺳﺮﻣﺎ را‬

‫ﺳﻼﻣﺖ را ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻣﯽ دﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ‬

‫ﻫﻮا از ﻫﺮم ِﮔﺮﻣﺎي ِدﻣﺖ دﻟﭽﺴﺐ‬

‫درﻫﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز و ﺳﺮ‬

‫ﭘﯽ ات اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ ﺳﻮﯾﺖ دراز و‬

‫اﯾﻦ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﮔﺮم‬

‫ﻟﯿﮑﻦ اﯾﻦ دل ِﻣﻦ‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎز آﯾﯽ‬

‫ﺳﻼﻣﺖ را دوﺑﺎره‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺪ ﺑﺎره‬

‫ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻣﯽ دﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ‬

‫‪88‬‬
 ‫ﭼﺮا؟!‬

‫ﭼﻮن ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ ﯾﻤﻦ ِﮔﺮﻣﯽ ِﻫﺮم ِﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺖ‬

‫ﭼﻨﺎن ﺳﺮ ﺧﻮش‬

‫ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ در ﺑﻬﺎراﻧﻢ!!‬

‫‪89‬‬
 ‫ﺑﺮاي ِﭘﺮوﯾﺰ ﺧﺎ ﺋﻔﯽ‬

‫ﭘﺮوﯾﺰي وﭘﺮوﯾﺰن‬
‫ﺳﺮ ﭘﻨﺠﻪ ﭼﺮا رﻧﺠﻪ؟ ﺑﺎ ﮐﻮﺑﻪ ﺑﺰن در را!‬

‫ﮐﺎﯾﻦ در ﻧﺒﻮد آن د‪‬ر‪ ،‬ﯾﺎ ﮐﻠﮏِ ﭼﻮ ﮔﻮﻫﺮ را‬

‫در ﺑﯿﺖِ ﺳﺮاﭘﺎ ﺧﻮاب‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﯿﻮه ي ﻟﺐ ﺧﻮاﻧﯽ‬

‫ﮐﯽ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻢ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﻢ در را؟‬

‫ﺑﺎ ﺗﯿﻎ ِزﺑﺎن آن ﺳﺎن‪ ،‬ﮐﻦ ﺗﯿﺰ ﻧﻮكِ ﺧﺎﻣﻪ‬

‫ﺗﺎ واژه ﺑﺮﻗﺼﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺷﯿﺮازه ي ِدﻓﺘﺮ را‬

‫ﭘﺮوﯾﺰي و ﭘﺮوﯾﺰن‪ ،‬اي ﺻﺎﻓﯽ ِﻣﯿﺨﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن ﻧﺎم ﻣﺸﻮ ﺧﺎﺋﻒ‪ ،‬ﭘﺮﮐﻦ دل ِﺳﺎﻏﺮ را!‬

‫آن ﻣﻮي ِﭼﻮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ‪ ،‬زﻧﮕﺎر ﺑﺮد از دل‬

‫ﮔﺮﻣﺎي ِدﻣﺖ ﺳﻮزد‪ ،‬ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ِﻣﺠﻤﺮ را‬

‫روزت ﻫﻤﻪ ﮔﺮ ﺷﺐ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺬار ﺑﺨﻮاﺑﺪ دل‬

‫زن ﺑﺮ دفِ ﻣﻬﺘﺎب وﺑﯿﺪار ﮐﻦ اﺧﺘﺮ را!‬

‫‪90‬‬
 ‫ﺟﻤﻌﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﺎي ِﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎغ ِﻣﺼﻔﺎﯾﻨﺪ‬

‫وان ﮐﻨﺪه ي ِﭼﻮن ﻋﻮدت‪ ،‬ﺑﺮده دل ِﻋﻨﺒﺮ را‬

‫‪91‬‬
 ‫ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ؟‬
‫ﭼﺮا ﮐﻠﻮخ و ﭼﺮا ﺳﻨﮓ؟‬

‫ﭼﻪ ﺷﺪ ﺗﻤﺪن و ﻓﺮﻫﻨﮓ؟‬

‫ﺑﯿﺎ وﮔﻞ ﺑﭙﺮاﮐﻦ‬

‫ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ ي اﯾﻦ ﺧﺎك‬

‫ﭘﺮ ز ﮔﻠﺸﻦ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﺮا رﯾﺎ و ﭼﺮا روي؟‬

‫ﭼﺮا ﺧﺰف ﺷﺪه اﻟﮕﻮي؟‬

‫ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﭘﻬﻨﻪ ﭘﻬﻨﻪ ي اﯾﻦ ﻣﺎم‬

‫ﭘﺮ ز ﮔﻮﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﭼﺮا ﮐﻤﺎن و ﭼﺮا ﺗﯿﺮ؟‬

‫ﭼﺮا ﺑﻪ ﺿﺮﺑﻪ ي ِﺷﻤﺸﯿﺮ؟‬

‫ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻬﺪ ِﺳﺨﻦ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ دﯾﺎر ِﺣﺮﯾﻔﺎن؟!‬

‫‪92‬‬
 ‫ﻗﻠﻢ ﻣﺰن ﺑﻪ ﺟﻮﻫﺮ ِﺗﮑﻔﯿﺮ‬

‫ﻣﺨﻮر دﮔﺮ ز ﺑﺎده ي ِﺗﺰوﯾﺮ‬

‫ﺧﻤﻮش ﺳﺎز ﺗﻮ آژﯾﺮ ِﺗﻔﺮﻗﻪ‬

‫ﺷﯿﭙﻮر ﺟﻤﻊ را ﺑﻨﻮاز!‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﻨﻮش!‬

‫ز ﺷﻬﺪ ِﻣﺤﺒﺖ و ﯾﺎري‬

‫ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﮐﻪ ﺟﺰ اﯾﻦ راه‬

‫ﺗﻮﺷﻪ ﺑﺮداري!‬

‫‪93‬‬
 ‫ﺟﻨﮓِ ﮐﻬﻨﻪ و ﻧﻮ‬
‫دﻋﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﺮ ﺷﺪ ﻧﯿﺎﯾﺶ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﺳﻤﯿﻨﺎرم ﻫﻤﺎﯾﺶ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﯽ ﺗﻌﺰﯾﻪ‪ ،‬ﻧﺎﻣﯽ ﻗﺪﯾﻤﯿﺴﺖ‬

‫اﮔﺮ اﻫﻞ ِزﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮔﻮ ﻧﻤﺎﯾﺶ‬

‫زﻣﺎن ِﮐﺸﺖ‪ ،‬ﮐﺎو ﻧﺎم ِ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺳﺖ‬

‫ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬وﻗﺖ ِآﯾﺶ؟‬

‫ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ اﮔﺮ زﯾﻦ ﭘﺲ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟‬

‫ﺑﺠﺎي ِوﺿﻊ ِﺣﻤﻞ‪ ،‬اوﮐﺮده زاﯾﺶ‬

‫ﻏﺰﻟﻬﺎﯾﻢ دﻫﺪ ﺑﻮي ِﺗﺠﺪد‬

‫وﮔﺮﻧﻪ ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺮاﯾﺶ؟‬

‫ﻣﻦ ِﭘﺎرﯾﻨﻪ ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬اﻫﻞ ِﻣﻮزه‬

‫ﮐﺠﺎ ﮔﺮدم ﭘﺬﯾﺮا‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﺮاﯾﺶ؟‬

‫‪94‬‬
 ‫ﮐﻨﻮن‪ ،‬ﮐﺰ اﯾﻦ ﻧﺒﺮد ِﮐﻬﻨﻪ و ﻧﻮ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪه ﭼﯿﺰﮐﯽ‪ ،‬در زﯾﺮ ِﺳﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﻨﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺗﻨﻮر ِواژه ﮔﺮم اﺳﺖ‬

‫)ﻗﺸﻨﮕﺎي( ِﺧﻮدم‪ ،‬دادم ﻧﻤﺎﯾﺶ!‬

‫وﻟﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ از ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺨﻮاﻫﯽ‬

‫ﻣﺪل ﺑﺎﻻ ﮐﻨﺪ رب‪ ‬اش ﺳﺘﺎﯾﺶ!‬

‫ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﺎﻧﺪه ام‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮي‬

‫دﻋﺎ را دوﺳﺖ داري‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﯿﺎﯾﺶ؟‬

‫‪95‬‬
 ‫رﺑﺎﻋﯽ‬
‫در اﯾﻦ ﮐﺮه اي ﮐﻪ ﺑﺴﺘﺮش ﮔﺮده ي ﻣﺎﺳﺖ‬

‫اﮐﺴﯿﮋن آن‪ ،‬ﺣﺴﺮت ﻣﻦ‪ ،‬آه ِﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﯿﺮم ﮐﻪ‪ ،‬ﺷﻌﺎع ِآن‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺶ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺎرﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ دوش ِﻣﻦ و ﮐﺘﻒِ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﯿﺎم وﺳﺒﻮﯾﺶ ﭼﻮ ﺣﺮاﻣﯽ ﺷﺪ و رﻓﺖ‬

‫آزاده ﺻﺪاﻗﺖ‪ ،‬ﭼﻮ ﻏﻼﻣﯽ ﺷﺪ و رﻓﺖ!‬

‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و اﯾﻦ ﻣﺠﻤﺮ ِﭘﺮ آﺗﺶ و دود‬

‫ﻏﯿﺮت ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺰد‪ ،‬ﻫﻮاﯾﯽ ﺷﺪ و رﻓﺖ!‬

‫ﯾﺎ ﮐﻮزه اي و ﮐﻮزه ﮔﺮ و ﮐﻮزه ﻓﺮوش!‬

‫ﯾﺎ ﺗﺎﮐﯽ و اﻧﮕﻮر‪ ،‬و ﯾﺎ ﺑﺎده ي ﻧﻮش‬

‫ﮔﺮ ﺟﺎم ِﺗﻨﺖ ز ﮐﻮزه‪ ،‬ﺟﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﺑﺎ ﺑﺎده ﺧﻮران ﻣﮕﺮد و زﻫﺪت ﻣﻔﺮوش!‬

‫‪96‬‬
 ‫ﻣﺎ را اﮔﺮت ﭘﯿﺎﻟﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﮑﻨﯽ‬

‫زﺧﻢ ِدل و اﺷﮏِ دﯾﺪه درﻣﺎن ﺑﮑﻨﯽ‬

‫ﮔﺮ ﺳﺎﻏﺮ ِﻣﺎ را ﺷﮑﻨﯽ‪ ،‬اي ﺳﺎﻏﯽ!‬

‫درﯾﺎﭼﻪ ي دﯾﺪه ام‪ ،‬ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﮑﻨﯽ!‬

‫اي ﭼﺮخ! ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎر ِﻣﺮا در ﺧﺎﮐﺖ!‬

‫اف ﺑﺮ ﺗﻮ و آن ﺧﺼﻮﻣﺖِ ﻧﺎ ﭘﺎﮐﺖ‬

‫ﺻﺪ ﺑﺎر ِدﮔﺮ اﮔﺮ‪ ،‬ﻣﺮا دوره ﮐﻨﯽ‬

‫ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﺰﻧﻢ ﻟﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮاب ِﺗﺎﮐﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎن ِﺳﺮو ِﺷﯿﺮاز ﺷﻮم‬

‫ﯾﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺒﻮﺗﺮي ﺑﻪ ﭘﺮواز ﺷﻮم‬

‫ﯾﮏ دﺳﺖ ِﺗﻮ اره ﺑﻮد و ﯾﮏ دﺳﺘﺖ ﺳﻨﮓ‬

‫ﻫﯿﻬﺎت! دﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ آواز ﺷﻮم!‬

‫‪97‬‬
 ‫دﯾﺪي ﮐﻪ دﻟﻢ‪ ،‬دوﺑﺎره آﺗﺶ ﺑﮕﺮﻓﺖ؟‬

‫آﺑﺶ ﭼﻮ زدم‪ ،‬ﭘﺸﻨﮕﻪ اش ﻧﯿﺰ ﮔﺮﻓﺖ!؟‬

‫ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ي ﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺧﻤﻮﺷﺶ ﺑﻨﻤﻮد‬

‫آن ﺳﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺷﺮاره‪ ،‬آﺗﺶ ﻧﮕﺮﻓﺖ!‬

‫ﺗﻠﺨﺎي ِﺷﺮاب را‪ ،‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺗﻠﺨﯽ وش ِدﯾﮕﺮي ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫ﺳﺎﻏﺮ ﭼﻮ ﺷﮑﺴﺖ و ﺧﺎكِ آن ﻣﺠﻤﺮ ﺷﺪ‬

‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ِﺣﻘﻪ‪ ،‬در ﮐﻼﻣﺖ ﮐﺮدﻧﺪ!‬

‫ﺗﺎ دﯾﺪه ﺑﺮ آن‪ ،‬آﯾﻨﻪ ي ﮐﺎخ اﻓﺘﺎد‬

‫ﮔﻠﻮاژه ي ﻋﺒﺮت‪ ،‬ز ﺑﻦ ِﺷﺎخ اﻓﺘﺎد‬

‫زد دﺳﺖِ ﺳﮑﻮت‪ ،‬زﺧﻤﻪ ﺑﺮ ﺗﺎر ِدﻟﻢ‬

‫درداﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺪﻗﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اي آخ‪ ،‬اﻓﺘﺎد‬

‫‪98‬‬
 ‫ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﻬﺎر‪ ،‬ﺷﺎد و ﺷﻮراﻧﮕﯿﺰم‬

‫از داغ ِﺗﻤﻮز آﻣﺪه‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺎﯾﯿﺰم‬

‫ﺻﺪ ﺑﺎر زﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﮐﻔﻨﺶ ﮐﺮده ﺗﻨﻢ‬

‫در ﻓﺼﻞ ِﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎ ز ﺟﺎ ﺑﺮﺧﯿﺰم!‬

‫ﮔﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﻟﻢ داده‪ ،‬ﻋﺒﻮر ِﻣﻦ و ﺗﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ اﺑﺮ ﮐﻪ ﻧﻢ داده‪ ،‬ﺑﺨﻮر ِﻣﻦ و ﺗﺴﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺧﺎك‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﺴﻮي ِاﺑﺮ دراز‬

‫در ﺑﺎور ِﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻏﺮور ِﻣﻦ و ﺗﺴﺖ!‬

‫‪99‬‬
‫ﺑﺮاي دوﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰم ﺷﺎﻋﺮ وﻣﻨﺘﻘﺪ ﻓﯿﺾ ﺷﺮﯾﻔﯽ‬

‫درﺧﺘﺎﻧﻪ‬
‫ﮔﯿﺮم ﺗﺒﺮت را‪ ،‬ﺑﻪ رخ ِﺷﺎﺧﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪي‬

‫ﺗﻠﺨﺎي ِﺷﻘﺎوت‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺐِ رﯾﺸﻪ ﭼﺸﺎﻧﺪي‬

‫ﺗﺎ زاغ‪ ،‬ﺳﯿﻪ زاغ ِدرﺧﺘﺎن ﺑﺰﻧﺪ ﭼﻮب‬

‫ﻗﻤﺮي ِﺧﻮش اﻟﺤﺎن‪ ،‬ز ﺑﺮ ِﺷﺎﺧﻪ ﭘﺮاﻧﺪي!‬

‫ﺗﺎ ﺷﮑﻮه ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﺮﻟﺐ ِﻏﻨﭽﻪ‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ ِﺧﺰان‪ ،‬ﻧﻐﻤﻪ ي ﮔﻠﺒﺮگ ﺗﮑﺎﻧﺪي‬

‫اﻧﺼﺎف ﻧﻪ آن ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ داغ ِدل ِﺑﺎغ‬

‫در ﺗﺎب و ﺗﺐ ِاره‪ ،‬درﺧﺘﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪي‬

‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻔﻠﺖ از داغ ِدﻟﺶ ﮔﺮم‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ ِﭘﺮ از روي و رﯾﺎ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪ دراﻧﺪي؟‬

‫اﯾﻦ ﺷﺒﻨﻢ ِاﺷﮑﺖ‪ ،‬ﻧﺸﻮد ﻣﺮﻫﻢ ِرﯾﺸﻪ‬

‫در ﻣﺎن ﻧﮑﻨﺪ داغ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺎﻗﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪي!‬

‫‪100‬‬
 ‫از ﺧﺎﻃﺮ ِﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬ﻧﺮود اره و ﺗﯿﺸﻪ‬

‫ﯾﺎ آن ﺗﺒﺮﯾﻦ دﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ رﺳﺎﻧﺪي‬

‫ﮔﺮ ﻓﯿﺾ ِاﻟﻬﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﯾﮑﯽ ﻏﻨﭽﻪ ﺷﻮد ﺑﺎز‬

‫ﮔﻠﺒﺎر ﺷﻮد ﺷﺎﺧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺷﮑﺎﻧﺪي‬

‫ﺟﻤﻌﯽ ﻗﻠﻤﺖ ﺷﺪ ﻗﻠﻤﻪ‪ ،‬ﮐﺎر ِﺷﺮﯾﻔﯽ ﺳﺖ!‬

‫اﺣﺴﻨﺖ ﺑﺮ اﯾﻦ داﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك ﻓﺸﺎﻧﺪي!‬

‫‪101‬‬
 ‫ﻧﺎ رﻓﯿﻘﺎﻧﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ‪ ،‬دلِ درﯾﺎ ﺑﮕﺮدﯾﻢ‬

‫ﺗﺎ در دل ِدرﯾﺎ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﺎ ﺑﮕﺮدﯾﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ‪ :‬ﻣﺎ‪ ،‬اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ‪ . . . .،‬را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻋﻬﺪ وﭘﯿﻤﺎن را ﺑﮕﺮدﯾﻢ!‬

‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ را‪ ،‬ﻧﻬﺎدم ﺑﺮ ﮐﻒ ِدﺳﺖ‬

‫زﯾﺮش زدي‪ ،‬ﮔﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺮدﯾﻢ!‬

‫ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ِﻣﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮدي‬

‫ﺿﺮﺑﻢ ﭼﺮا؟ راﺣﺖ ﺑﮕﻮ ﻣﻨﻬﺎ ﺑﮕﺮدﯾﻢ!؟‬

‫ﺗﺎ ﻣﻘﺼﺪ ِﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬ﺻﺪ ﭘﻞ درﮐﻤﯿﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺎ رﻓﺘﻪ اي ﯾﮏ ﭘﻞ‪ ،‬ﭼﺮا رﺳﻮا ﺑﮕﺮدﯾﻢ؟‬

‫ﮔﻮﯾﺎ ﺗﻮ ﺧﯿﺮ ِﺧﻮﯾﺶ را ﻫﻢ‪ ،‬ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ راه و رﺳﻢ ِﻣﻨﺰﻟﻬﺎ‪ ،‬ﺑﮕﺮدﯾﻢ!‬

‫‪102‬‬
 ‫ﺗﺎ ﻗﺼﻪ ي ﻫﺎﺑﯿﻞ و ﻗﺎﺑﯿﻞ را ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ‬

‫ﺑﺎ زﺧﻢ ِﺧﻨﺠﺮ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮي ِدﻟﻬﺎ ﺑﮕﺮدﯾﻢ‬

‫آري ﺑﺮادر اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺗﻠﺦ اﺳﺖ دوران!‬

‫ﺧﻮش دل ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﺣﻠﻮا ﺑﮕﺮدﯾﻢ‬

‫ﻣﺎﻧﺪم ﭼﻪ ﺑﺪ دﯾﺪي‪ ،‬از آن اﻓﮑﺎر ِﺟﻤﻌﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدﯾﻢ و در ﺳﻮدا ﺑﮕﺮدﯾﻢ؟!‬

‫‪103‬‬
 ‫‪..‬‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺮ ﺑﯿﺎ ‪. .‬‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺰن‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺸﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺸﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻨﺞ ِآن وﯾﺮاﻧﻪ اﻣﺸﺐ‬

‫ﭘﻬﻠﻮي ِآن ﺳﺮوي‪ ،‬ﮐﻪ زﯾﺮش ﺑﯿﺪ ِﻣﺠﻨﻮن‬

‫دارم ﺳﺨﻨﻬﺎ‪ ،‬ﮔﺸﺘﻪ ام دﯾﻮاﻧﻪ اﻣﺸﺐ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‬

‫وﯾﺮاﻧﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺮ ﺑﯿﺎ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ اﻣﺸﺐ!‬

‫آﻧﺠﺎ ﺑﺠﺰ ﺻﺪق و ﺻﻔﺎ‪ ،‬ﭼﯿﺰ ِ دﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و ﺳﺎﻗﯽ و آن ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ اﻣﺸﺐ‬

‫ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﭘﯿﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺤﺮم ِراز‬

‫ﮔﭗ ﻣﯽ زﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﮔﺮ‪ ،‬رﻧﺪاﻧﻪ اﻣﺸﺐ!‬

‫از ﻫﺮ دري ﮔﻮﯾﻢ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺟﺰ از ﺳﯿﺎﺳﺖ‬

‫از ﻧﻮر ِﭼﺸﻤﯽ ﻫﺎ و از درداﻧﻪ اﻣﺸﺐ!‬

‫‪104‬‬
 ‫ﮔﺮ داﻏﯽ ﺻﺤﺒﺖ‪ ،‬زﺑﺎﻧﻢ ﺳﺮخ ﺳﺎزد‬

‫اﯾﻦ ﺳﺮ ز ﺳﺮﺳﺒﺰي‪ ،‬ﺷﻮد ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ اﻣﺸﺐ‬

‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻮاﻓﻖ‪ ،‬ﯾﺎ ﻋﻠﯽ ﮔﻮي‬

‫ﭼﻮن ﻗﺼﺼﻪ ي ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﯽ ﺷﻮد اﻓﺴﺎﻧﻪ اﻣﺸﺐ‬

‫ﺟﻤﻌﯽ اﮔﺮ‪ ،‬ﭘﺎي از ﮔﻠﯿﻤﺖ‪ ،‬رﻓﺖ ﺑﯿﺮون‬

‫ﺟﺎﯾﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻨﺞ ِﻫﻤﺎن‪ ،‬وﯾﺮاﻧﻪ اﻣﺸﺐ!‬

‫‪105‬‬
 ‫ﺑﺮاي دوﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰم اﻣﯿﺮﻫﻤﺎﯾﻮن ﯾﺰداﻧﭙﻮر‬

‫ﻧﻮاﯾﯽ دﯾﮕﺮ‬
‫راﻣﺸﮕﺮ زﻣﺎﻧﻪ! اﮔﺮ ﺧﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬

‫ﺑﺎ زﺧﻤﻪ زن ﺳﻪ ﺗﺎر‪ ،‬ﭼﺮا ﭼﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬

‫اﯾﻦ ﺳﺎز ِﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻮاي ِﻧﺪاﻣﺖ ﻧﻤﯽ دﻫﺪ!‬

‫آﯾﺎ ﺳﺰاﺳﺖ‪ ،‬ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ اﯾﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬

‫ﺣﯿﺮان ﺑﻮد ﻏﺰل ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﯽ دﻫﺪ ﺗﻮ را!‬

‫ﺑﺲ ﺗﺎر و ﺗﯿﺮه اي و ﭘﺮ آﺷﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ‬

‫ﺗﺎري ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺮاﺑﯽ و ﺧﺎرج ﻧﺪﯾﺪه ام‬

‫ﺗﺰوﯾﺮ ِزﺧﻤﻪ ﺑﯿﻦ! ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ‬

‫ﻗﺎﻟﺐ ﺗﻬﯽ ﻧﮑﺮده ام از‪ ،‬ﻗﻠﺐ ِ ﻗﻠﺐ ِﺗﻮ‬

‫ﺗﻬﻤﺖ ﭼﺮا زﻧﯽ؟ ﻫﻤﻪ ﻣﻘﻠﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ!‬

‫ﺣﻼج ِروزﮔﺎرم وﺑﺎﻧﮕﻢ‪ ،‬اﻧﺎﻟﺤﻖ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮﺑﺖ ﭼﻮ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺼﻠﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ‬

‫‪106‬‬
 ‫آري‪ ،‬ﺷﺮاب ِﺧﻠﺮ ﺷﯿﺮاز‪ ،‬ﻣﺴﺖ ِﻣﻦ !‬

‫ﺑﯿﻬﻮده ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮ ِﻣﺤﺠﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ !‬

‫زﯾﻦ رو ﮔﻬﯽ ﺑﻪ راﮐﺐ و ﻣﺮﮐﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ!‬

‫ﺗﮑﻠﯿﻒ ِﺧﻮﯾﺶ ﯾﮑﺴﺮه ﮐﻦ! ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖ‬

‫در اﯾﻦ ﺳﺮا ﺑﺮاي ِﭼﻪ‪ ،‬ﺟﺎروب ﻣﯽ زﻧﯽ‬

‫اي روزﮔﺎر! ﺟﻤﻌﯽ اﺻﺤﺎب ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻌﯿﻮب ﻣﯽ زﻧﯽ!‬

‫‪107‬‬
 ‫ﺑﯿﺎ ﺑﻬﺎر‪. . . . .‬‬

‫دﻟﻢ ﺑﺮاي ِﻧﺴﯿﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ ﯾﺦ ﺷﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫و ﺑﺎ اﺿﺎﻓﻪ ي ﻣﻐﻠﻮبِ )روز ِﻧﻮ( ﻓﺎﻣﯿﻞ‬

‫ﭼﻨﺎن زده ﻟﮏ‬

‫و ﺳﺮ ز ﻻك ِزﻣﺴﺘﺎﻧﯽ اش‬

‫ﺑﺮون ﮐﺮده‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮگ ِﺳﺒﺰ ِﺗﺨﯿﻞ‬

‫ز ﺷﻮق رﻗﺼﺎن اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺎ ﺑﻬﺎر ِدل اﻧﮕﯿﺰ‬

‫ﻣﻮﺳﻢ ِوزش اﺳﺖ!‬

‫‪108‬‬
 ‫ﺑﺮاي ﮐﺎﻇﻢ ﺷﯿﻌﺘﯽ‬

‫ﻧﻐﻤﻪ ي دﻟﺘﻨﮕﯽ‬
‫ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺎ‪ ،‬دل ِﻣﺎ را‪ ،‬ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﺒﺮ‬

‫ﺑﻪ زﺧﻤﻪ زﺧﻤﻪ ي دﻟﺘﻨﮕﯽ رﺑﺎب ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﻢ ﻧﻤﮑﺎي ِﻏﺮوب و ﺷﺐ ﭘﺮه ﻫﺎ‬

‫ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ اﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﮔﻠﺰار ِﻣﺎﻫﺘﺎب ﺑﺒﺮ!‬

‫ﭼﻮ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺪ اﯾﻦ دل‪ ،‬ز اﻧﻔﺠﺎر ِﺳﮑﻮت‬

‫ﺑﻪ واژه واژه ي ﻟﺒﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ِﺑﺎب ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﻨﻢ )ز ﻣﺰﺑﻠﻪ ي ﮔﻨﺪ زار ﮔﻨﺪﯾﺪم! (‬

‫ﺑﻪ ﭼﮑﻪ ﭼﮑﻪ ﻣﺸﻮﯾﻢ! ز ﻣﻨﺠﻼب ﺑﺒﺮ‬

‫ﻫﻮس ﻫﻮس ﻧﮑﺸﯿﺪم‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﯿﺦ اﯾﻦ دل را!‬

‫ﻋﻄﺶ ﻋﻄﺶ‪ ،‬ز دل ِﻣﺎ ﺑﯿﺎ ﮐﺒﺎب ﺑﺒﺮ‬

‫ﺗﭙﺶ ﺗﭙﺶ دل ِزارم‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ‬

‫‪109‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه ي اﺷﮑﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﮔﻼب ﺑﺒﺮ‬

‫ﺷﮑﻦ ﺷﮑﻦ ﺑﺸﮑﻦ‪ ،‬ﻗﻔﻞ ِﻣﯿﮑﺪه وان ﭘﺲ‬

‫ﻏﺰل ﻏﺰل‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺨﻮردي‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺷﺮاب ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﮕﯿﺮ اﯾﻦ دل ِﻣﺎ را‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺮﺳﺮي اي دوﺳﺖ!‬

‫ﺑﯿﺎ و از دل ِﻣﺎ‪ ،‬ﻧﺴﯿﻪ ﺑﯽ ﺣﺴﺎب ﺑﺒﺮ!‬

‫ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ي دوران ِﮐﻮدﮐﯽ ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫ﻗﺪم ﻗﺪم‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ ِﺷﺒﺎب ﺑﺒﺮ‬

‫ﺳﻮال ِﻋﻬﺪ ِﺟﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﻫﻨﻮز زﻣﺰﻣﻪ اﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ ﭘﺎس و ﺣﺮﻣﺖ ِﭘﺮﺳﺶ‪ ،‬ﺳﻮي ِﺟﻮاب ﺑﺒﺮ‬

‫ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دو واژه‪ ،‬ﺳﻔﯿﺪ و ﺑﯽ ﺣﺮف اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮان ﻓﻮاﺻﻞ ﺷﻌﺮم‪ ،‬ﮐﻼم ِﻧﺎب ﺑﺒﺮ!‬

‫اﮔﺮ ﮐﻪ ﻣﻀﺤﮑﻪ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﻤﻌﯽ اش ﻣﯽ ﺧﻮان‬

‫و آﯾﻪ آﯾﻪ ي ِآن را‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﺑﺒﺮ‬

‫) ز ﺳﯿﺮ ِﻣﺰﺑﻠﻪ ي ﮔﻨﺪزار ﮔﻨﺪﯾﺪم( ﮐﺎﻇﻢ ﺷﯿﻌﺘﯽ‬

‫‪110‬‬
 ‫ﺷﮑﻮاﯾﯿﻪ‬
‫اي ﺳﺮو ِﻧﺎزم‪ ،‬ﻗﺎﻣﺖ ِﻣﺮداﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫ﮔﺮ ﺑﯿﺪ ِﻣﺠﻨﻮن‪ ،‬ﺳﺎﯾﻪ ِﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫در ﺳﯿﻨﻪ ي ﺗﺎرﯾﺦ ِﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪه ﻧﻘﺸﺖ‬

‫اي راﺳﺖ ﻗﺎﻣﺖ! ﻫﯿﺒﺖ ِﻣﺮداﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫روﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺰار ِﺧﻮش ﺻﺪاﯾﻢ‬

‫آن ﻧﻐﻤﻪ ي ﭘﺮ ﺷﻮر وﮔﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫ﭼﺸﻢ ِﺗﺮم‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮔﻠﯽ را !‬

‫اي ﺷﻤﻊ ِﯾﻠﺪا! ﭘﺮﺗﻮ و ﭘﺮواﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫اي ﺧﺎك! ﮔﻨﺠﺖ ﻣﯽ رﺑﺎﯾﺪ ﺳﯿﻞ و ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﺑﯿﺪار ﺷﻮ! ﯾﮏ ﻟﺮزه اي‪ ،‬درداﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﺪي اي ﻋﺸﻖ و ﻣﺎ وﺻﻠﺖ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﻬﺮ ِﺧﺪا ﻟﯿﻠﯽ ﭼﺮا‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ ات ﮐﻮ؟!‬

‫ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ‪ ،‬ﺳﺮاغ ِﻣﯽ ﻧﺮﻓﺘﯿﻢ!‬

‫اي ﺳﺎﻗﯽ ام! ﺳﺎﻏﺮ ﺗﻬﯽ‪ ،‬ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫‪111‬‬
 ‫ﻫﻤﻮاره ﻫﻢ ﭘﯿﻤﺎن و ﻫﻢ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‬

‫ﭘﯿﻤﺎن ﺷﮑﺴﺘﯽ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫ﺟﻤﻌﯽ ﭘﺮﯾﺸﺎن ﮐﺮدي آن زﻟﻒ ِﺷﻼﻟﻢ‬

‫آﯾﯿﻨﻪ ﮔﺮداﻧﻢ ﺷﺪي‪ ،‬ﭘﺲ ﺷﺎﻧﻪ ات ﮐﻮ؟‬

‫‪112‬‬
 ‫ﻏﺮوب‬
‫ﺑﺎر ِدﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮔﻨﺒﺪ ِدوار‪ ،‬اﻓﺴﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﭘﯿﮏ ِﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ز ﻻك ِﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﺑﯿﺮون ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫در ﻫﺠﻮﻣﯽ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ‪ ،‬راﯾﺖ ِﺷﺐ ﺷﺪ ﻋﻠﻢ‬

‫ﻟﺸﮑﺮ ِﺷﺐ‪ ،‬ﺣﻤﻠﻪ ور‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﺒﯿﺨﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﺗﯿﻎ ِﻣﻐﺮب ﺗﺎﺑﺮون ﺷﺪ‪ ،‬از ﻧﯿﺎم ِﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬

‫ﻣﻬﺮ ِزرﯾﻦ ﺗﺎج‪ ،‬در ﻣﺤﺮاب ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﺗﺎ ﺗﺮﻧﺞ ِآﺳﻤﺎن‪ ،‬در ﺧﻮن ِﺧﻮد ﻏﺮﻗﺎﺑﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫زﻟﻒ ِﮐﻬﺴﺎران‪ ،‬ﺷﺮاﺑﯽ رﻧﮓ و ﻣﯿﮕﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻃﺎرم روي ِﻫﻢ اﻓﺘﺎد و ﻧﺒﻀﺶ ﮐﻨﺪ ِﮐﻨﺪ‬

‫ﺗﯿﺮﮔﯽ از ﺷﻮقِ ﭘﯿﺮوزي‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﻔﺘﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﺗﺎ ﻓﻀﺎ را ﺣﺴﺮت ِﺧﯿﺲ ِزﻣﯿﻦ‪ ،‬اﺑﺮي ﻧﻤﻮد‬

‫ﭼﺮﺧﺶ ِاﯾﻦ ﭼﺮخ ِﮔﺮدون ﻫﻢ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫‪113‬‬
 ‫از رخ ِﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬ﺟﺰ آن ﻃﺎق ِاﺑﺮوﯾﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﺨﺖ ِﺑﺪ آن ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ رﻓﺖ و ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﺟﯿﺮه ﺧﻮار ِﻣﻬﺮ و ﻣﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﺎك ﭼﻮن ﻧﺎﺳﻮﺗﯿﺎن‬

‫در ﻏﻢ ِﻻﻫﻮت ِﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺪ ﺗﺮ ز ﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﻣﻬﺮ اﯾﻦ ﻗﻘﻨﻮس ِﭘﯿﺮ ِآﻓﺮﯾﻨﺶ‪ ،‬ﺷﺪ ﺧﻤﻮش‬

‫ﺧﺎك ِﻣﺮده ﺑﺮ ﺳﺮ ِﮐﻮﻫﺴﺎر و ﻫﺎﻣﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ‬

‫ﺑﺎور ﺟﻤﻌﯽ ﻧﺸﺎن از‪ ،‬ﻓﺠﺮ ِدﯾﮕﺮ ﻣﯽ دﻫﺪ!‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎور‪ ،‬ﭼﺮا اﯾﻦ دﯾﺪه ﭘﺮﺧﻮن ﺷﺪ درﯾﻎ!!‬

‫‪114‬‬
 ‫اﻣﯿﺪ و اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ﺗﺎ اﺑﺮ ِﺑﯽ ﺑﺮ‪. . . . .‬‬

‫ﭼﻬﺮه ﻗﯿﺮ اﻧﺪود‬

‫ﺑﯿﻦ ِﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ي ﺑﺨﺘﻢ‬

‫آن ﭘﺮده را ﻓﺰود‬

‫ﺑﯽ ﭘﺮده ﮔﻮﯾﻤﺖ‬

‫ﻣﻔﻬﻮم ِروز و ﺷﺐ‬

‫از ﺧﺎﻃﺮم زدود‬

‫ﮔﻮﯾﯽ‬

‫دري ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ِﯾﻠﺪاي ِي ﺳﺤﺮ‬

‫ﺑﺮ دﯾﺪه ام ﮔﺸﻮد‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاي ِﺟﻨﺒﺶ ِﺑﺎد ِﺻﺒﺎ‬

‫ﻫﺮ از ﮔﻬﯽ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﺗﺮﻧﻤﺶ‬

‫در ﮔﻮش ِﺟﺎن ﺧﻮش ﺑﻮد!‬

‫‪115‬‬
 ‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﺑﺮ ز ﻏﻔﻠﺖ ‪. . . . .‬‬

‫ﺗﮑﺎن ﭼﻮ ﺧﻮرد‬

‫ﺑﺮ دﯾﺪه ﺷﺪ ﻋﯿﺎن‬

‫ﮐﻪ ﺳﯿﻤﺎي ِآﺳﻤﺎن‬

‫در ﭘﺸﺖ ِاﺑﺮ‬

‫آﺑﯽ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ و‪‬‬

‫او ﻫﻢ ﭼﻮ ﻣﺎه‬

‫در ﺧﻮاب ِدﺳﺖ ﺑﺎد‬

‫ﺧﻤﯿﺎزه ﻣﯽ ﮐﺸﺪ!!‬

‫ﺷﺪ ﺑﺎورم‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺒﻢ ﺑﯽ ﺳﺘﺎره ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ رو ﻫﻨﻮز‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ِﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫در اﻧﺘﻈﺎر ِﭼﺸﻤﮏ ِﺗﻨﻬﺎ ﺳﺘﺎره اش‬

‫ﺑﯿﺪار ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!‬

‫‪116‬‬
 ‫دل ِﭘﺮ ﺑﯿﻢ و اﻣﯿﺪ‬
‫ﭘﺸﺖ ِﭘﺮﭼﯿﻦ ِزﺑﺎن‬

‫دل ِﺑﯿﻤﺎر‪ ،‬ﺑﺠﺎن آﻣﺪه ﺑﺎز‬

‫ﺗﺎ ﻟﺐ ِﻣﺮز ِﻟﺐ آﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ‪. . . .‬‬

‫ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻃﺎﻟﺐ و ﻧﯽ در ﺧﻮر ِراز‬

‫ﭼﺸﻢ ِﺳﺮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮد ﺗﺎ اﻓﻘﯽ ﺑﺎز ﺷﻮد‬

‫از ﮐﺮان ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺮان‬

‫ﻧﯿﺴﺖ در ﺣﻮزه ي دﯾﺪش ﺟﺎﯾﯽ‬

‫ﮐﻪ در آن ﻫﻢ ﻧﻔﺴﯽ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺮ ِدل اﻧﺒﺎز ﺷﻮد‬

‫ﻫﻤﺖ ِﺳﯿﻨﻪ ﺑﻨﺎزم‪،‬ﮐﻪ رﺑﺎﯾﺪ دل و‬

‫ﭼﻮن ﺳﻨﮓ ِﺻﺒﻮر‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﮔﻮش ﮐﻪ دل ﺑﺎز ﺷﻮد‬

‫دل ِﭘﺮ ﺑﯿﻢ و اﻣﯿﺪ‬

‫‪117‬‬
 ‫ﭼﺎر ﻓﺼﻠﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮ ِﺟﺎن‬

‫ﻫﻤﻪ آوار ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫ﻧﺎي ِﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬دوﺳﺮ ﭼﻮب ِﻃﻼ‬

‫ﯾﮏ ﺳﺮش ﺧﻮن ِدل و‬

‫ﯾﮏ ﺳﺮش آه‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ِﺧﺎﻣﻮش ِدو ﻏﻤﺨﻮار ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮدم ﺑﯿﻢ و اﻣﯿﺪ؟‬

‫ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ِﮔﻞ ِﻻﻟﻪ ؟‬

‫ﺷﻘﺎﯾﻖ؟‬

‫ﮔﻞ ِﯾﺦ؟‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ِ‬

‫ﯾﮏ ﯾﺎس ِﺳﭙﯿﺪ؟‬

‫‪118‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺻﺒﻮري ﮐﻦ‬
‫ﮔﺮ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺪ ﺳﺎﻏﺮ و اﻓﺸﺎن ﺑﺸﻮد زﻟﻒ‬

‫ﯾﮏ دﺳﺖ ﻟﺐ ِﺟﺎم و دﮔﺮ در ﮐﻤﺮ آﯾﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺟﺎم ِدﻫﺎن ﺑﺴﺘﻪ و آن زﻟﻒ ِﭘﺮازﭼﯿﻦ‬

‫ﮐﯽ ﺑﺎز ﺷﻮد ﻫﺮ دو‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻄﺮش ﺑﻪ در آﯾﺪ‬

‫وﯾﻦ ﻏﻨﭽﻪ ي ﻟﺐ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺑﺸﻮد ﺑﺎز‬

‫ﮔﺮ ﯾﻮﺳﻒ ِﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ي ﻣﺎ‪ ،‬از ﺳﻔﺮ آﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺻﺒﻮري ﮐﻦ و اﻣﯿﺪ ﻧﮕﻪ دار‬

‫ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺸﻮد ﻗﺼﻪ ﺳﺮ و ﻏﺼﻪ ﺑﺮ آﯾﺪ‬

‫ﻧﺎ ﺧﻮرده ﻣﯽ و دﺳﺖ ﻧﯿﺎزﯾﺪه ﺑﻪ زﻟﻔﯽ‬

‫ﮐﻔﺎره ي ﻧﺎ ﮐﺮده ﮔﻨﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﺒﺮ آﯾﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﮐﺸﻢ آن ﺑﺎده ي ﻫﺠﺮت‬

‫دل ﻧﻬﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮو‪ ،‬ﭼﻮن ﻇﻔﺮ آﯾﺪ‬

‫‪119‬‬
 ‫ﻧﯽ ﺟﺮات ﻣﺎﻧﺪن ﺑﻮد و ﺗﻮﺷﻪ رﻓﺘﻦ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻨﺪ ﺷﻮد ﺧﻮن ِﺟﮕﺮ‪ ،‬اﺷﮏ ِﺗﺮ آﯾﺪ‬

‫ﯾﻠﺪا و ﺳﯿﻪ ﺑﺨﺘﯽ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ دوران‬

‫ﭘﺮ ﮐﺮده ﻓﻀﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺳﺤﺮ آﯾﺪ‬

‫ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﭼﻮ ﻫﻤﺎن ﺷﺎﻋﺮ ﻃﻮﺳﯿﻢ‬

‫ﺗﺎﺑﻮت ﭼﻮ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود‪ ،‬ﺳﯿﻢ و زر آﯾﺪ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﭼﻮ ﺻﻔﺎ ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ ﺳﻌﯽ‬

‫ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺰﻧﻢ رﻣﻞ و از آن ﺳﻮ ﺣﺠﺮ آﯾﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺷﻌﺮ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺧﻮن ِﺟﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﺴﺮاﯾﻢ‬

‫اﻣﯿﺪ ﻧﺪارم ﮐﻪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ را اﺛﺮ آﯾﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ ﻧﻈﺮم ﻗﺪ ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬درد در اوج اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺟﻤﻌﯽ‪ ،‬ﻣﮕﺮش ﮐﺎرﮔﺮ آﯾﺪ!‬

‫‪120‬‬
 ‫ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻦ‬
‫ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﻦ‬

‫ﻧﻪ آن ﺳﺎن‬

‫ﺧﻮاب ِﺷﯿﺮﯾﻨﻢ ﮐﻨﯽ ﺑﯿﺪار‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﺪاري در ﺧﻮاب را ﻫﻢ‬

‫دوﺳﺖ ﻣﯽ دارم‬

‫ﺑﻠﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪاري‬

‫ﺑﺴﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ از‬

‫ﺧﻮاب اﺳﺖ‬

‫وﻟﯽ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮاب ِآن‬

‫ﺑﯿﺪاري ِدر ﺧﻮاب را ﻫﻢ‬

‫دوﺳﺖ ﻣﯽ دارم‬

‫‪121‬‬
‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﺑﻬﺎر‬
‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎد ِﺻﺒﺎ داده ﭘﯿﺎم‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮاي ِزدن ِﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ِﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﻌﺪ از آن ﺳﺠﺪه ي ﺷﮑﺮ‬

‫واﺟﺐ اﺳﺖ ﮐﺮد ﻗﯿﺎم‬

‫وﺳﭙﺲ ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﭘﻨﺠﺮه را‬

‫ﺑﺸﻨﻮي ﻧﻐﻤﻪ ي آن‬

‫ﺑﻠﺒﻞ ِﺧﻮش ﺣﻨﺠﺮه را‬

‫از ﭼﻪ رو‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪ ي ﺑﺎزش ﺑﺴﺘﯽ ؟‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ِدل ِﺧﺎراﯾﺖ‬

‫ﺟﺎم ِﮔﻠﺒﺮگِ ﭘﺮ از ﺷﺒﻨﻢ را‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺳﺎﻏﺮ ِﻣﯽ‬

‫ﺑﻪ ﺟﻔﺎ ﺑﺸﮑﺴﺘﯽ؟‬

‫وﻧﻤﮏ ﭘﺎﺷﯿﺪي‬

‫‪122‬‬
 ‫روي ِآن ﻏﻠﻐﻞ ِﻣﯽ!‬

‫ﮐﺎش ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯽ!؟‬

‫ﮐﻪ ﻧﺪارد ز ﻧﻤﮏ ﭘﺎش ِﺗﻮ ﺑﺎك‬

‫رﯾﺸﻪ ي ﺗﺎك ِﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫از ﺗﺒﺎر ِﻟﮏ و ﻻﮐﯽ ﺗﻮ ﻣﮕﺮ؟‬

‫ﮐﻪ ﻗﻨﺎري ﻫﺎ را‬

‫در ﻗﻔﺲ دوﺳﺖ ﺗﺮش ﻣﯽ داري؟!‬

‫ﻫﯿﭻ ﭘﺮواز ِﮐﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎ را‬

‫در ﻓﻀﺎ ﮐﺮده رﺻﺪ؟‬

‫ﯾﺎ ﺑﻪ آواز ِﭼﮑﺎوﮐﻬﺎ ﻧﯿﺰ‬

‫ﮔﺎه ﻟﺮزﯾﺪه دﻟﺖ؟‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه اي ﯾﮏ ﻏﺰل ِﺳﺒﺰ‬

‫ز دﯾﻮان ِﺷﺠﺮ؟‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﺷﯿﺦ ِاﺟﻞ؟‬

‫‪123‬‬
‫دﯾﺪه اي رﻗﺺ ِﻋﻠﻔﻬﺎ ‪ . . . .‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺳﻤﺎع‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ِﻧﺴﯿﻢ‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ وﻟﻮﻟﻪ ي ﺷﻮق ﺑﻪ ﭘﺎ؟‬

‫ﮔﺮ ﮐﻨﯽ ﮔﻮش ﻓﻘﻂ زﻧﺠﺮه را‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺎز در و ﭘﻨﺠﺮه را‬

‫وﺳﭙﺲ ﺧﻮاﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن ﺑﻮي ﺑﻬﺎر‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮ ﺷﻤﯿﻢ ِﻏﺰل ِﺧﻮاﺟﻪ ي ﻣﺎ‬

‫ﻋﻄﺮ ِﻋﻄﺎر‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺴﺖ؟!‬

‫‪124‬‬
 ‫ﺧﻮد ﮐﺎر‬
‫ﺗﻮ ز ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ‪(1) ،‬‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ﻧﻘﺪﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺷﻌﺮ ِﺗﻮ را!‬

‫وﻣﻦ از ﺳﻮز ِﻫﻮا ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﯾﺦ زده‪ ،‬ﺧﻮﮐﺎر ِﻣﺮا‬

‫ﺑﺎورش ﻣﺸﮑﻞ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫زﯾﻦ ﻣﯿﺎن رﻧﺪي ﮔﻔﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﺑﺰن ﻗﯿﺪش را!‬

‫دﺳﺖ در ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد ‪! . . . .‬‬

‫ﺗﺎ دﻫﺪ ﺧﻮدﮐﺎرش!!‬

‫ﮐﻔﺘﻤﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﺳﺰا‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺎر ِﺧﻮدم ﻣﻌﺘﺎدم‬

‫ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﮐﺮده وﻓﺎ ‪. . . .‬‬

‫ﺟﻮﻫﺮش ﺷﻔﺎف اﺳﺖ!‬

‫‪125‬‬
‫اﯾﻦ زﻣﺴﺘﺎن ﺳﭙﺮي ﺧﻮﻫﺪ ﺷﺪ‬

‫زﺣﻤﺘﻢ ﮔﺸﺘﻪ زﯾﺎد!‬

‫آن ﻗﺪر ﺑﺎ ﻧﻔﺴﻢ – ﻫﺎ – ﺑﮑﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﯾﺦ ِ واژه‬

‫درون ِدﻫﻨﺶ آب ﺷﻮد!!‬

‫)‪ (1‬ﺷﻌﺮ ِﺗﺮس ‪ :‬ﻓﯿﺾ ِﺷﺮﯾﻔﯽ‬

‫‪126‬‬
 ‫ﺧﻮاب دﯾﺪه ام‬
‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻨﻮز‬

‫در ﻟﯿﺴﺖ ِاﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺧﺒﺮ از ازدﺣﺎم ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﺑﺎور ﻣﮑﻦ‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﭘﺮواز ِﺳﺎل ِﻧﻮ‬

‫ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ!‬

‫ﺑﺮﺧﯿﺰ و ﭼﻨﺪ داﻧﻪ ي اﺳﭙﻨﺪ دود ﮐﻦ!‬

‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮاب ِﺳﻔﺮه ي ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ دﯾﺪه ام‬

‫ﺳﻨﺒﻞ‪ ،‬ﺑﺠﺎي ِﮔﻞ ِﯾﺦ ﺧﺮﯾﺪه ام‬

‫ﮔﺮ ﮔﻮش ِﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻐﻤﻪ ي ﻧﻮروز ﺑﺴﭙﺮي‬

‫در زﻣﻬﺮﯾﺮ ِﺳﯿﻨﻪ ي اﯾﻦ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ِﯾﺦ زده‬

‫آواي ِﻧﻮﺑﻬﺎر‪ ،‬آﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش!!‬

‫‪127‬‬
 ‫)‪(1‬‬ ‫واﮔﻮﯾﻪ ﻫﺎ‬
‫زﯾﺮ ِاﯾﻦ‪ ،‬آﺑﯽ ِوارون ِﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻗﺎﺻﺪﮐﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻮ رﺳﻮﻻن ِدروﻏﯿﻦ‬

‫ﭼﻪ ﭘﯿﺎﻣﯽ دارﻧﺪ؟‬

‫ﺑﺎورم ﻧﯿﺴﺖ دﮔﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻠﻬﻠﻪ و‬

‫ﺷﻮر ِدل اﻧﮕﯿﺰ ِزﻣﯿﻦ‬

‫ﻓﮑﺮ ِﺷﮑﺎك ِﻣﺮا‬

‫ﺑﺒﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮا ﻗﻠﻪ ي ﻣﻌﺮاج ِﯾﻘﯿﻦ !‬

‫ﻣﺎﻧﺪه ام ﺑﺎز ﭼﺮا؟‬

‫ﻣﺮغ ِﺧﻮش ﺑﺎور ِدل‬

‫ﺳﺮ ِﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ!؟‬

‫ﺷﮏ ﻧﺪارم‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪه ﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺮك ِﺑﻬﺎر‬

‫‪128‬‬
 ‫ﻋﯿﺪ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﯽ آﯾﺪ!‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ﺳﺮزده اﯾﻦ ﺑﺎر‬

‫زﻧﺪ ﮐﻮﺑﻪ ي در؟!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ‬

‫ﭘﯽ ِﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮوم‬

‫ﭘﺮده ﻫﺎ را ﺑﺰﻧﻢ ﭘﺲ ‪. . . .‬‬

‫و ﺳﭙﺲ ﭘﻨﺠﺮه را!‬

‫‪129‬‬
 ‫)‪(2‬‬ ‫واﮔﻮﯾﻪ‬
‫ﮔﻞ ِﯾﺦ ﻏﻤﮕﯿﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺎزارش‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﺴﺎد!‬

‫ﻧﮕﺮان اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﺮا؟‬

‫ﺿﺮﺑﺎن ِدل ِﺧﺎك‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻦ ِﺷﺎﺧﻪ‪ ،‬ﻓﺮاز آﻣﺪه ﺑﺎز!‬

‫روي ِﻫﺮ ﺷﺎﺧﻪ‪،‬‬

‫ﺟﻮاﻧﻪ ﭘﯿﺪاﺳﺖ!!‬

‫ﺑﻮي ِﻓﺼﻞ ِدﮔﺮي ﻣﯽ آﯾﺪ!‬

‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻮي ِﺑﻬﺎر!!‬

‫‪130‬‬
 ‫)‪(3‬‬ ‫واﮔﻮﯾﻪ‬
‫ﭼﻠﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ دﮔﺮ‬

‫ﺟﺸﻦ ِﺗﻮدﯾﻊ ِﮔﻞ ِﯾﺦ ﺑﺮ ﭘﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺒﺰه و ﺳﻨﺒﻞ و ﺳﻨﺠﺪ‬

‫ﻫﻤﮕﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ!‬

‫ﺳﻤﻨﻮ ﺑﯽ ﺗﺎب اﺳﺖ!‬

‫ﻣﺜﻞ ِﺳﯿﺮ و ﺳﺮﮐﻪ‬

‫دﻟﮑﺶ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﺪ!‬

‫ﺳﻔﺮه ﭘﻬﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺰن ﺳﮑﻪ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺎر!‬

‫‪131‬‬
 ‫)‪(4‬‬ ‫واﮔﻮﯾﻪ‬
‫آﺧﺮ ِﺷﻬﺮ ِزﻣﺴﺘﺎن‪،‬‬

‫ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ِﺻﻔﺎ‬

‫ﺳﺮ ِآن ﮐﻮﭼﻪ ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪار ِﺑﻠﻨﺪش ﭘﯿﺪاﺳﺖ‬

‫ﻧﺴﺘﺮن ﻫﺎ ﻫﻤﮕﯽ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﮐﺮده‬

‫ز ﭘﺮﭼﯿﻦ ِﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ؟‬

‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺧﺒﺮﯾﺴﺖ!‬

‫ﺑﺎﯾﺪ از آن دو ﭼﮑﺎوك ﭘﺮﺳﯿﺪ!‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﻣﺎ‬

‫ﺑﻬﺎر آﻣﺪه اﺳﺖ؟!‬

‫‪132‬‬
 ‫ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ دﺑﯿﺮ ادﺑﯿﺎﺗﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻬﺪي ﻣﺪرس)‪(1348‬‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﯿﺎن را دم ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﻫﺮ دم ﺳﺘﺎره دﯾﺪه ام‪ ،‬در ﺗﺎب و ﺗﺐ رﻗﺼﯿﺪه ام‬

‫ﺗﺎ زﻟﻔﮑﺶ ﮐﺮدم رﺻﺪ‪ ،‬دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺮوﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﺳﺘﯽ اﮐﺮ ﺳﻮﯾﻢ دراز‪ ،‬در ﻫﺎﻟﻪ اي ﭘﺮ رﻣﺰ و راز‬

‫از آﺳﺘﯿﻨﺶ ﺷﺪ ﻋﯿﺎن‪ ،‬دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎرﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دل زﺧﻢ ِﺧﻨﺠﺮ ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﮋﻣﺮده اﺳﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ ﻣﺴﮑﻦ ﭼﺎره ي‪ ،‬اﯾﻦ زﺧﻢ ِﭼﺮﮐﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺧﺲ ﺧﺲ ﻣﺮا آﻫﻨﮏ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﭼﻨﮓ ﺷﺪ‬

‫زﯾﻦ رو ﻧﻮاي ِﺳﺎز ِﻣﻦ‪ ،‬در ﮔﻮش‪ ،‬ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ ﻧﻮاي ﺳﺎز ِﮐﯿﻦ‪ ،‬ﺗﯿﺮه ﺗﺮ از ﺗﺎر و ﺣﺰﯾﻦ‬

‫ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺪﻫﮑﺎر ِﭼﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻮاي ِ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﯿﺎن را دم ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺮ زﺧﻢ ﺟﺎن ﻣﺮﻫﻢ ﮐﻨﯿﺪ!‬

‫درﻣﺎن ِاﯾﻦ زﺧﻢ ِﮐﻬﻦ‪ ،‬ﺗﻠﺨﺎي ِﻣﺮﻓﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪133‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﺮغ ِﺳﯿﻨﻪ ﭼﻮن ﻋﻘﺎب‪ ،‬ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ در ﺗﺎب و ﻋﺘﺎب‬

‫ﮔﺮ ﻣﯿﻞ ِﭘﺮوازش ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ ز ﺷﺎﻫﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﮕﺮ ﻣﺮا داروي ﺧﻮاب‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽ دﻫﺪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺟﻮاب‬

‫ﭘﻠﮑﻢ ﻧﯿﻔﺘﺪ روي ِﻫﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫زﯾﻦ ﭘﺲ ﻏﺰال ِﺧﺎورم‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎن ﻏﺰل را ﯾﺎورم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ دﮔﺮ در ﺑﺎورم‪ ،‬اﻓﮑﺎر ِﭘﯿﺸﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫‪134‬‬
 ‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﻨﺪوي ِدل‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ِدرﯾﺎ ﺑﻮد !‬

‫آﺳﻤﺎن در ﮐﻒ اش‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﻮم و ﺣﻘﯿﺮ‬

‫از ﭼﻪ رو‪ ،‬ﻣﺜﻞ ِآن ﺟﻮاﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺮش ﭘﺮ ز ﺷﻮر ِﻓﺮدا ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﺮف ِاﻣﺮوز‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ دﯾﺮوز اﺳﺖ!‬

‫ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻮز و ﺳﺮﻣﺎ ﺑﯿﺶ‬

‫ﺣﺎل و ﺣﺴﺶ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﺎد ِﻗﻄﺐ ِﺷﻤﺎل‬

‫آن زﻣﺎن ﻫﻢ ‪ ،‬ﭼﻮ ﯾﮏ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﻮد !‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﯿﮏ ﺗﺎك اﻓﺘﺎده‬

‫ﻣﺜﻞ ِﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ِﺷﻨﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ‪ . . . .‬ﺑﺮﻓﯽ!‬

‫اﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ ﻗﻨﺪﯾﻠﯽ‬

‫ﯾﺎد داري‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﯽ ﻣﻬﺎﺑﺎ ﺑﻮد؟!‬

‫‪135‬‬
 ‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن ﺗﻪ ﮐﺸﯿﺪه‪ ،‬ﺟﻮﻫﺮ آن‬

‫ﺷﺪه ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯿﺎن ِﻗﻄﺐ ِﺟﻨﻮب‬

‫ﺷﺎﯾﺪم‪ ،‬ﻣﺜﻞ ِآن ﻣﺘﺮﺳﮑﻬﺎ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮاي ِﮐﻼغ ﻣﺄوا ﺑﻮد؟!‬

‫ﻣﻮي ِﺳﺮ ﻫﻢ‪ ،‬ﭼﻮ ﮐﺎﻏﺬ و ﺑﺮف اﺳﺖ‬

‫واژه ﻫﺎي ﺳﯿﺎه آن ﺗﮏ و ﺗﻮك‬

‫در ﻋﻮض‪ ،‬دل ﺳﯿﺎه ﻣﺜﻞ ِزﻏﺎل‬

‫ﺣﯿﻒ در ﺳﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﺎ ﺑﻮد‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ‪ ،‬ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮد‬

‫دره ﻫﺎ ژرف و ﺳﻨﮕﻬﺎ ﭼﻮن ﯾﺦ‬

‫اﺷﮑﻬﺎ رويِ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﯾﺦ ﻣﯽ زد‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ ﺗﻮي ِﺣﺪﻗﻪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮ! ﺷﺎﻋﺮ ِﺑﻬﺎراﻧﻢ!‬

‫ﺑﺎ ﮔﻞ ِﯾﺦ‪ ،‬ﻣﯿﺎﻧﻪ ات ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫‪136‬‬
 ‫ﺑﻠﺒﻼﻧﺖ‪ ،‬ﭼﻮ آدم ِﺑﺮﻓﯽ‬

‫ﯾﺎ ﻫﺰاري ﮐﻪ‪ ،‬ﻣﺮغ ِﺷﯿﺪا ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺷﻌﺮ ِﻣﻦ‪ ،‬زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺳﺖ‬

‫ﺣﺎل وﺣﺲ ِﺑﻬﺎر‪ ،‬ﮐﻢ دارد‬

‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﺣﺲ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻧﺴﯿﻢ ِﺑﻬﺎر؟‬

‫ﭼﻮن ﺧﯿﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮ ِﻣﺎ ﺑﻮد؟!‬

‫‪137‬‬
‫واژه اي ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯽ‬
‫واژه اي ﺗﻮي ِدﻫﺎن‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﺑﯽ ﺗﺎب اﺳﺖ!‬

‫ﮐﻪ در آن ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺗﻨﮓ‬

‫ﭼﻮ ﻣﺎﻫﯽ درﺗﻨﮓ‬

‫رﻗﺺ ِﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ آن ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎورم ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ در ﭘﺮده ي ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺤﺮم‬

‫ﻣﯽ ﺗﻮان اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ را‬

‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮد؟!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻼم‬

‫ﻣﺜﻞ ِآن ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻮﭼﮏ‬

‫دﻟﮏ ِﺧﻮﯾﺶ‬

‫ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﺰﻧﺪ!‬

‫‪138‬‬
 ‫ﺑﺎ ﺗﻮ ام ‪. . . . . . .‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ ام ﺧﺎﻣﻪ !‬

‫ﭼﻪ ﺷﺪ ﺧﺎم ﺷﺪي؟‬

‫ﻃﻌﻢ و ﺣﺎل ِدﮔﺮي ﯾﺎﻓﺘﻪ اي؟!‬

‫ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮاﯾﯽ‬

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻓﯿﻪ را ﺑﺎﺧﺘﻪ اي؟!‬

‫ﻧﮑﻨﺪ ﺟﯿﻔﻪ ي اﯾﺎم ﻗﺸﻨﮓ!‬

‫ﯾﺎ ﭼﻨﺎن ﺣﻠﻘﻪ ي ﻟﯿﻘﻪ ﺷﺪه ﺗﻨﮓ؟‬

‫ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺪه ز ﺳﺮت ﺷﻮر و‬

‫ﭼﻨﯿﻦ رام ﺷﺪي؟‬

‫ﮔﺮ ﺑﻬﻢ آﻣﺪه آن‪ ،‬ﺣﺪ ِدوﻟﺐ؟‬

‫ﻗﺒﻠﻪ ات ﺑﻬﺮ ِﭼﻪ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ و‬

‫ﺳﺠﺎده دﮔﺮ ﮐﺎﻏﺬ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫واژه اي ﻣﺮده ﻣﮕﺮ؟‬

‫‪139‬‬
 ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﻠﻮا ﺷﺪه اي؟‬

‫ﺷﺎﯾﺪم ﺟﺎي ِدوات‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻨﺪوي ﻋﺴﻞ ﺑﺮده‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ؟!‬

‫‪140‬‬
 ‫)‪(1‬‬ ‫ﻃﺮح‬
‫ﺑﺎرﻫﺎ زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﻣ‪‬ﺮدم‬

‫ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺎور ﺷﺪ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ اﺳﺖ!‬

‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‬

‫اي اﺟﻞ ِﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ!‬

‫ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺗﻮان‪،‬‬

‫ﺟﻠﻮ ﻣﺮگ ِزﻣﺎن را‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ!‬

‫‪141‬‬
 ‫)‪(2‬‬ ‫ﻃﺮح‬
‫آزاده ﺳﺮو ِﺳﺒﺰ!‬

‫ﮐﻪ دﯾﺪي ﻓﺼﻮل ِﺳﺎل‬

‫ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻢ ﺷﻮ و‪‬‬

‫در ﮔﻮش ِﺑﯿﺪ ﮔﻮي!‬

‫ﻟﯿﻠﯽ ﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ ﮔﻮش ﮐﺮد‬

‫دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮ و‬

‫ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ!‬

‫‪142‬‬
 ‫)‪( 3‬‬ ‫ﻃﺮح‬
‫دﯾﺮوز‬

‫ﺑﺎ ﯾﮏ داﻧﻪ ﮔﻨﺪم‬

‫از ﺑﻬﺸﺖ راﻧﺪه ﺷﺪم!‬

‫واﻣﺮوز‬

‫ﺑﺎ ﺧﺮوار ﺧﺮوار‬

‫ﺑﻬﺸﺖ را ﻣﻨﺘﻈﺮم!!‬

‫ﻓﺮدا را ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟‬

‫آدم!‬

‫‪143‬‬
 ‫)‪(4‬‬ ‫ﻃﺮح‬
‫آﻧﺎن ﮐﻪ دﯾﺮوز‬

‫ﻣﺮگ را زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫و اﻣﺮوز‬

‫زﻧﺪﮔﯽ را ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻧﺪ!‬

‫ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﺪارﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ از ﺳﯿﻨﻪ ي ﺑﺮزخ‬

‫ﺷﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ!‬

‫‪144‬‬
 ‫)‪(5‬‬ ‫ﻃﺮح‬
‫اي ﺷﺎﻋﺮ ِﺷﻮر آﻓﺮﯾﻦ!‬

‫اي ﺷﻮر ِﺷﯿﺮﯾﻨﻢ!‬

‫در ﭘﺮده ي ﯾﻠﺪا‬

‫اﮔﺮ دﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﻀﺮاب ِﺷﺐ را‬

‫ﻣﯽ زﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﺎر‬

‫ﭘﺎﯾﺎن ِﻫﺴﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﭼﻮﻧﺎن ﺷﺐ ِﺷﻌﺮﯾﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﻮده ﻧﺎ رﻓﯿﻘﺎﻧﻢ!‬

‫‪145‬‬
 ‫اي ﺑﺎﻏﺒﺎن ِﺷﻌﺮ‬
‫اي ﺑﺎﻏﺒﺎن ِﺷﻌﺮ‬

‫ﻧﺎﻣﻮس ﺷﻬﺮ ِﻏﺰل ﺑﺎر ِاﯾﻦ دﯾﺎر‬

‫ﮔﺮ ﺧﺎﮐﺪان ﺷﻮد!؟‬

‫دﯾﮕﺮ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎر؟‬

‫ﮐﻪ ﻗﺎﻣﻮس ﮔﻞ دﻫﺪ؟‬

‫وﻗﺖ ِوﺟﯿﻦ ِﻫﺮزه ﻋﻠﻔﻬﺎي ِواژه ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻔﺎﻟﻪ ي ﺗﺎرﯾﺦ‪ ،‬ﺗﻒ ﻧﻤﻮد!‬

‫ﺑﯿﺮون ﮐﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﻻﻟﻪ ي ِروﯾﯿﺪه در ﻋﻔﻦ!‬

‫ﺑﺮ ﮐﺸﺘﮕﺎه ِﺳﯿﻨﻪ آﯾﯿﻨﻪ وش ﻧﺸﺎﻧﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺧﺎك ِﺗﺸﻨﻪ و ﺗﺒﺪار ‪ . . . .‬ﻣﺪﺗﯽ‬

‫در اﻧﺘﻈﺎر ِدﺳﺖ ِﺗﻮ‬

‫ﺧﻤﯿﺎزه ﻣﯽ ﮐﺸﺪ!!‬

‫‪146‬‬
 ‫ﻟﺨﺘﯽ درﻧﮓ‬
‫ﮔﺮ ﭘﺬﯾﺮاي ِﺗﻮ در ﺷﺐ ﻧﯿﺴﺘﻢ!‬

‫ﺗﺮس از ﻟﺐ ﺧﻮاﻧﯽ ﻣﻬﺘﺎب ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯽ ﻧﻮري و ﻣﻮج ِﺳﮑﻮت‬

‫واژه اي در ﺧﻮر ﻧﻤﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ!‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺮداﻣﻦ ﻗﻠﻢ!‬

‫رﯾﺰش ِﺑﺎران ِﺗﺸﺒﯿﻪ و ﻣﺠﺎز‬

‫ﯾﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ داﻣﻨﺶ را ﮐﺮده ﺧﯿﺲ!‬

‫اﺳﺘﻌﺎره ﺣﻖ ِﻣﻄﻠﺐ ﺧﻮرده اﺳﺖ!!‬

‫ﺧﻮش ﻧﺪارم در ﺷﺐ ِﯾﻠﺪا‬

‫دﻫﻢ آﺟﯿﻞ ِاﯾﻬﺎﻣﯽ ﺗﻮ را !‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻟﺨﺘﯽ درﻧﮓ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺠﻮﯾﻢ ﺟﻤﻠﻪ ي ﻣﻄﻠﻮب را‬

‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﺗﻮ‪ ،‬ﻗﺪر ِزﻣﺎن را‬

‫ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ!‬

‫‪147‬‬
 ‫ﺑﺮداﺷﺘﯽ دﯾﮕﺮ‬
‫از *ﻣﺪار ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ*‬

‫ﮔﺮ دو اﺳﺒﻪ ﻣﯽ راﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺎ دﯾﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﻦ ﭘﯿﺎده ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ! ﺗﮏ ﺳﻮار ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫دﯾﺪﮔﺎن اﮔﺮﮐﻢ ﺳﻮ‪ ،‬زﯾﺮ ِﻧﻮر ِﺷﺐ اﻣﺸﺐ‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬در ﻏﺒﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﭘﯿﻤﺎﯾﻢ‪ ،‬ﺑﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ و ﺷﮑﻮه‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﮐﺸﻢ ﻋﺸﺮت‪ ،‬از دﻣﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ!‬

‫ﺧﺴﺘﻪ اي!؟ ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ! ﺷﮑﻮه ﻧﯿﺴﺖ درﻣﺎﻧﺶ‬

‫ﭼﺎره اي دﮔﺮ ‪ . . . .‬ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬روزﮔﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫زﯾﺮ ِﮔﻮش ِﺳﻨﮕﯿﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺼﺮع ِﺗﻮ ﺧﻮش آﻣﺪ‬

‫*ﺻﺒﺢ ﻣﯽ دﻣﺪ آﺧﺮ‪ ،‬ازﮐﻨﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ *‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪه رخ ﺷﻮﯾﺪ‬

‫ﻣﯽ روم ﺑﻪ دﯾﺪارش‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺮار ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫‪148‬‬
 ‫زﻧﺪه دل ﺑﺒﺎﯾﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮ ﭼﻪ در ﮐﻬﻦ ﺳﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﮕﺬرد ﺷﺐ ِﺗﯿﺮه‪ ،‬ﯾﺎ ﻗﺮار ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﺑﺎ ﻫﺰار و ﯾﮏ ﯾﻠﺪا ‪ . . . .‬ﻗﺼﻪ ﻫﺎي ِوﻫﻢ آﻟﻮد‬

‫ﭘﻠﮏ ِﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﻧﺜﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﺑﺎره ﺑﯽ ﻗﺮار اﯾﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﻋﺰم ِدﯾﮕﺮي دارد‬

‫ﺷﯿﻬﻪ ﮐﺶ ﻏﺰل ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اي ﻧﮕﺎر! ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ!؟‬

‫ﻃﻮل ِﻋﻤﺮ ﻣﻄﺮح ﻧﯿﺴﺖ ‪ ،‬ﯾﺎدﮔﺎر ِﺧﻮش ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن ﺑﻬﻢ رﯾﺰد‪ ،‬ﺳﺎز وﮐﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻗﺼﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ‪ ،‬ﺟﻤﻌﯽ‪ ،‬ﺑﺎور ِ دﮔﺮ دارد!‬

‫ﮔﺮﭼﻪ اﯾﻦ ﻏﺰل ﺗﻀﻤﯿﻦ‪ ،‬از )ﻣﺪار ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ( ‪.‬‬

‫ﻣﻦ دو اﺳﺒﻪ ﻣﯽ راﻧﻢ ﺗﺎ دﯾﺎر ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﻦ ﮐﯽ ام؟ ﮐﯽ ام؟ اي ﺟﺎن ﺗﮑﺴﻮار ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬

‫ﻣﺪار ِﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‪ ،‬اﻣﯿﺮ ﻫﻤﺎﯾﻮن ﯾﺰداﻧﭙﻮر‬

‫‪149‬‬
 ‫ﭼﺮتِ اﺑﺪي‬
‫زﯾﺮ ِاﯾﻦ ﮔﻨﺒﺪ ِوارون ِﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮔﻞ ِﺷﯿﭙﻮري ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮ ﺻﻮر اﺻﺮاﻓﯿﻞ‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ دﯾﺪار ِﮔﻞ ِﻣﯿﻤﻮن رﻓﺖ‬

‫ﻗﺼﺪ ِﻓﺮﺧﻨﺪه ﺑﯿﺪاري داﺷﺖ!‬

‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﯾﺪه ﺗﻘﻠﯿﺪ ِﮔﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﭘﺲ ِﭘﺮده‬

‫ﻓﺮو ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﺮﺗﯽ اﺑﺪي‬

‫وﺣﺸﺖ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاب رود!‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺣﺎدﺛﻪ ي ﻧﺎ ﻣﯿﻤﻮن‬

‫رج زﻧﺪ ﺻﻔﺤﻪ ي ﺗﺎرﯾﺦ ِﭼﻨﯿﻦ واﻗﻌﻪ را‬

‫واي اﮔﺮ ﺻﻔﺤﻪ ي ﺑﻌﺪي‬

‫ﭼﻮ ﻫﻤﺎن ﺻﻔﺤﻪ ي ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟!‬

‫‪150‬‬
 ‫ﺟﺎي ِﺷﺎﻋﺮاﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ!‬
‫ﺟﺎده ي اﻫﻞ ِﻫﻨﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﺮ ِﻣﺪاﺣﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﮐﻮره راﻫﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻨﺰل ِﻋﺸﻖ‬

‫ره ﺑﺠﺎﯾﯽ ﻧﺒﺮد‪ ،‬آﻧﮑﻪ در او ﻏﺶ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺎي ِروﯾﺎ و ﺗﺨﯿﻞ‪ ،‬ﺷﺮط اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﺖ و ذوق‪ ،‬اﮔﺮ ره ﺗﻮﺷﻪ‬

‫ﻫﺴﺖ اﻣﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻨﺰل ِاﻟﻬﺎم رﺳﯽ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺎﯾﺪ داﻧﺴﺖ‬

‫آب‪ ،‬از ﭼﺸﻤﻪ ي اﻧﺼﺎف ﺑﺒﺎﯾﺪ ﻧﻮﺷﯿﺪ‬

‫ﻧﺎن‪ ،‬از ﮔﻨﺪم ِاﯾﻦ ﺧﺎك‪ ،‬ﺑﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮردن‬

‫وﺳﺮ ِﺳﻔﺮه ي ﺑﺨﺸﺶ ﺑﻨﺸﺴﺖ‬

‫ﺟﺎي ﺑﺮ اﻫﻞ ِﻗﻠﻢ ﺗﻨﮓ ﻧﮑﺮد‬

‫ﻣﻨﺰل ِاﻫﻞ ِﻫﻨﺮ‪،‬‬

‫‪151‬‬
 ‫ﺧﺎﻧﻪ ي ذوق اﺳﺖ و ادب‬

‫ادﺑﺶ اﻫﻞ ِﺑﺸﺎرت داﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮐﻪ اﺷﺎرت ﺧﻮاﻧﺪ!‬

‫ﻣﺒﻠﻤﺎﻧﺶ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺻﻔﺎ‬

‫دِﮐﻮرش ﭼﻮب ِﺷﺮف‬

‫وﺷﺮﯾﻒ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ‪،‬‬

‫ﮐﻪ از آن ﭼﻮب‪ ،‬ﻧﺴﺎزد ﻫﯿﺰم!‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ در ﻓﺼﻞ ِزﻣﺴﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻋﺼﺎﯾﺶ ﻧﮑﻨﻢ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺎ اﻫﻼن ﻧﯿﺰ!‬

‫ﻣﺤﻔﻞ ِاﻫﻞ ِﻫﻨﺮ‬

‫ﻣﻮزه ي اﻓﮑﺎر و ﺳﻼﯾﻖ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ِآن‪ ،‬ﻣﺮدﻣﮏ ِدﯾﺪه ي ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﯾﺪم ﺣﺎﻓﻈﻪ ي ﺗﺎرﯾﺦ اﺳﺖ!‬

‫درب ِآن ﺑﯽ ﻗﻔﻞ اﺳﺖ!‬

‫‪152‬‬
 ‫ﻣﺜﻞ ِﯾﮏ ﭼﺎدركِ ﺻﺤﺮاﯾﯽ‬

‫زﯾﺮ ِآن ﺣﺲ ِﻗﺸﻨﮕﯽ داري‬

‫درد و ﻋﺸﻖ و ﻏﻢ و ﺷﺎدي ﯾﮑﺠﺎ‬

‫ﻣﯽ ﺗﻮان در آن دﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺧﺼﻮﺻﯿﺖِ ﭼﺸﻤﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻮد!‬

‫و ﭼﻪ رﻧﮕﯽ ﺑﻨﻮازد آن را؟‬

‫رﻧﮓ ِآن ﺑﯽ رﻧﮕﯿﺴﺖ‬

‫وزن ِآن ﺑﯽ وزﻧﯿﺴﺖ‬

‫درد ِآن ﺑﯽ دردﯾﺴﺖ‬

‫و ﺗﻮ اي ﺳﻮداﯾﯽ!‬

‫اﮔﺮ از روي ِﻧﯿﺎز‪ ،‬ﮐﯿﺴﻪ اي دوﺧﺘﻪ اي؟‬

‫دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﺷﻮد ﻣﻌﻠﻮﻣﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻓﻘﻂ وزن و ردﯾﻒ‬

‫ﮐﻪ دل ِﻗﺎﻓﯿﻪ را ﺑﺎﺧﺘﻪ اي!!‬

‫‪153‬‬
 ‫ﮐﻮﻻك ِﺑﻬﻤﻦ‬
‫اﯾﻦ ﺳﺎن ﮐﻪ ﻧﺪاف ِزﻣﺎن‬

‫در ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻦ ِآﺳﻤﺎن‬

‫ﮐﻬﻨﻪ ﻟﺤﺎف ِﺧﻮﯾﺶ را‬

‫ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣﯽ دﻫﺪ!‬

‫ﺟﺎي ِﻋﺠﺐ ﭼﺮا ﮐﻪ ﭘﻨﺒﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻮﻻك ﻣﯽ ﮐﻨﺪ!؟‬

‫ﺗﺎ ﮔﯿﺴﻮي ِرﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎن‪،‬‬

‫در زﯾﺮ ِﺑﻮراﻧﯽ ﭼﻨﺎن‪ ،‬رﻧﮓ ﻣﯽ ﺑﺎزد‬

‫و ﺣﻮا‪،‬‬

‫آدم ﺑﺮﻓﯽ را ﺑﻪ ﻧﮑﺎح ِﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد!‬

‫دﯾﮕﺮ ﭼﺮا ﮔﻠﻪ؟ ﮐﻪ ﮔﻞ ِﯾﺦ ‪،‬‬

‫ﻋﺮوس ِﻓﺼﻞ‬

‫و ﻏﻮﻏﺎي ِزﻣﻬﺮﯾﺮ‪ ،‬ﺳﺎﻗﺪوﺷﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟!‬

‫‪154‬‬
 ‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﺎﺧﮑﻬﺎي ِﻏﺰل‬

‫ﻗﻨﺪﯾﻠﻬﺎي ِﻻل!‬

‫و اﯾﻦ ﺑﺎر زﻣﺴﺘﺎن‬

‫روي ﮐﻮﻻك را ﻫﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز‬

‫ﺑﻪ ﺳﻔﺮه ي ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻨﯽ ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺳﺒﺰه اش‬

‫ﺗﻐﺰل ِﺑﻬﺎران اﺳﺖ!!‬

‫‪155‬‬
 ‫ﻫﺎ ) ‪( 1‬‬ ‫زﻣﺰﻣﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻐﺾ ِﻏﺮﺑﺖ را‬

‫درود ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ‬

‫دﯾﮕﺮﭼﺮا؟‬

‫ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺖ ِﺑﺪرود‬

‫ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮد!‬

‫)‪( 2‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﻌﻞ ِواژه‬

‫ﺑﺎ ﯾﮏ ﻏﺮوب‪ ،‬ﻻﻏﺮ و ﺑﺎرﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد‬

‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﺐ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ در ﻏﯿﺒﺖ ِﻗﻠﻢ‬

‫ﺑﺲ ﭼﺎق و ﻓﺮﺑﻪ و‬

‫ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد!‬

‫‪156‬‬
 ‫) ‪(3‬‬

‫ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﺎن!‬

‫اي ﺧﺎﻃﺮات ِﮐﻮدﮐﯽ‬

‫اي ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎ!‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﺳﺎﻟﯽ‬

‫ﻗﻠﻢ ﺑﺮ دوش ﻣﯽ آﯾﻢ!!‬

‫)‪(4‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺳﯿﺎه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‬

‫ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ از آن ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ درﯾﺎ ﭘﯿﻮﻧﺪد‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ‬

‫ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ِﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻨﻢ!؟‬

‫‪157‬‬
 ‫ﺗﻐﺰل‬
‫ﻧﻘﺶ ِﭼﺸﻤﺎن ِﺧﻤﺎرت‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺸﯿﺪن دارد!‬

‫ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺎران ِدو زﻟﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﻤﯿﺪن دارد!‬

‫آن ﻗﺪر ﺧﻮب و ﻣﻠﯿﺤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﮕﺎه‬

‫ﺣﺲ ِﻣﺴﺘﯽ ﻟﺒﺖ‪ ،‬ﻃﻌﻢ ِﭼﺸﯿﺪن دارد‬

‫ﻣﺜﻞ ِﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ِﺷﻮري‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﯿﺎت ِﺗُﺮﮐﺶ‬

‫ﭘﺮده ﻫﺎ دارد و ﺑﯽ ﭘﺮده‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪن دارد‬

‫اﯾﻦ ﺗﭙﺶ ﭼﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺳﯿﻨﻪ ي ﻟﺮزان ِﺗﻮ ﻧﯿﺰ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ آﻫﻮﺑﺮه اي‪ ،‬ﺷﻮق ِﺟﻬﯿﺪن دارد‬

‫ﺗﻮ ﺗﻤﻨﺎي ِﻏﺰل ﮐﺮدي و ﮔﻠﻮاژه ﺷﮑﻔﺖ‬

‫ﮔﻞ‪ ،‬ز ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ي داﻣﺎن ِﺗﻮ ﭼﯿﺪن دارد‬

‫ﻋﻄﺮ ِﮔﯿﺴﻮي ِﺗﻮ را ﮔﺮ ﺑﺒﺮد‪ ،‬دﺳﺖ ِﻧﺴﯿﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮا ﺳﻮي ِزﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺎز دوﯾﺪن دارد‬

‫‪158‬‬
 ‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮔﻞ ِﻧﺎزي و ﺑﻪ ﻧﺎزت‪ ،‬ﻧﺎزم‬

‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ! ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻨﯽ ﻧﺎز‪ ،‬ﺧﺮﯾﺪن دارد‬

‫از ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ِآن ﻏﻨﭽﻪ ي ﻟﺐ داﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﻐﺾ ِﻧﻤﻨﺎك ِﺗﺮك ﺧﻮرده‪ ،‬ﻣﮑﯿﺪن دارد‬

‫ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮدم‪ ،‬ﺧﻮاب ِﺧﯿﺎل اﻧﮕﯿﺰت؟‬

‫ﺟﺸﻦ ِﺑﯿﺪاري ِاﯾﻦ ﺧﻮاب‪ ،‬ﭼﻪ دﯾﺪن دارد؟‬

‫ﺟﻤﻌﯽ از ﺧﻮاب وﺧﯿﺎﻟﺖ‪ ،‬دﻫﻨﻢ آب اﻓﺘﺎد‬

‫واﻗﻌﺎ ﻧﻘﺶ َﺧﯿﺎل ِﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺸﯿﺪن دارد!!‬

‫ً‬

‫‪159‬‬
 ‫ﺑﺸﺎرت‬
‫ﺧﺒﺮ داري ﮐﻪ ﺷﺐ؟‬

‫در ﺑﺴﺘﺮ ِﻓﺼﻞ ِزﻣﺎن‬

‫رﻧﺠﻮر و ﺗﺒﺪار اﺳﺖ؟!‬

‫ﭼﺮا ﺑﺎور رژﯾﻢ ِ ﻻﻏﺮي دارد!‬

‫ﯾﻘﯿﻦ دارم‪ ،‬ﮐﻪ از ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻋﻤﺮش ﺧﺒﺮ‬

‫وز ﺣﺴﺮت ِﻋﻤﺮ ِدراز ِروز ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ!‬

‫درﺧﺖ ِﺳﺮو ِﺑﺎﻻ دﯾﺪ و ﺳﺒﺰ اﻧﺪﯾﺶ‬

‫ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ‪. . . . . .‬‬

‫ﻧﻤﺎز ِﻣﺮده ي ﮐﻮﻻكِ ﺷﺐ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺑﺸﺎرت داده ﮔﻮﯾﺎ‪ ،‬ﺑﯿﺪ ِﻣﺠﻨﻮن را‬

‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ روي ِﻣ‪‬ﻬﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﺪ‬

‫ﭼﻪ ﺟﺎي ِﺷﮏ؟‬

‫ﭼﻮ اﺷﮏ ِﯾﺦ‪ ،‬درون ِﺣﻮض ِﻣﻨﺰﻟﻬﺎ‬

‫‪160‬‬
 ‫ﭼﻨﺎن ﺷﻮري ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده‬

‫ﮐﻪ ﺟﺪ و ﺟﻬﺪ ِﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ‬

‫دﮔﺮ ﻋﺎدي ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫ﮐﻼﻏﺎن ِﺧﺒﺮ ﭼﯿﻦ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻟﮑﻨﺖ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ اذﻋﺎن‬

‫زﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﮐﻮچ ِاﺟﺒﺎري ﺧﻮد را ﮐﺮده آﻏﺎز و‬

‫ﺑﻬﺎر ِدﻟﻨﺸﯿﻦ ﺑﻮ ﺑﺮده‪ ،‬در راه اﺳﺖ!‬

‫و ﻣﻦ در اﻧﺘﻈﺎر ش‬

‫ﺳﻔﺮه ي ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ِﺧﻮد را‬

‫ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﺑﺎز!‬

‫‪161‬‬
 ‫رﺧﺼﺖ‬
‫ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎر ِﻏﻔﻠﺖ ِﭘﯿﺸﯿﻦ ِﺧﻮد را‬

‫ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺮ دوش؟‬

‫اي ﺳﺮا ﭘﺎ ﻫﻮش!‬

‫اي ﺳﺒﺰﯾﻨﻪ!‬

‫اي ﮔﻠﻮاژه ي ﻫﺴﺘﯽ !‬

‫رﺧﺼﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺮا اي ﺧﺎك!‬

‫ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺷﻔﺎف ﺗﺮ اي آب!‬

‫ﺗﺎ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﺑﺎ زﻻﻟﺖ‬

‫دﯾﺪﮔﺎن ِﺧﻮﯾﺶ را‪ ،‬از ﺧﻮاب‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮ آﻧﯽ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺳﻮزاﻧﯽ اي آﺗﺶ!‬

‫ﺧﻮاﻫﺸﯽ دارد‪ ،‬ﻣﺪه ﺧﺎﮐﺴﺘﺮم ﺑﺮ ﺑﺎد‬

‫ﻣﯿﻞ ِآن دارم ﺑﮕﻮﯾﻢ آن ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد!‬

‫ﮔﺮ ﻧﺪﯾﺪم‪،‬‬

‫‪162‬‬
 ‫روﯾﺶ ِرو ﺳﻮي ِﻣﻌﺮاج ِﺗﻮ را اي ﺳﺮو‬

‫ور ﻧﺨﻮاﻧﺪم راز ِآن ﺳﺮﺳﺒﺰي ات را ﺑﺮگ!‬

‫روز در ﺑﺎزار ِﺳﻮدا ﻣﯽ زدم ﭘﺮﺳﻪ‬

‫ﺷﺐ ﺣﺴﺎب ِروز ﻣﯽ ﮐﺮدم‬

‫ﭘﺮده ي ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺸﺪ ﮔﺮ ﺳﺮخ از ﺣﯿﺮت؟!‬

‫واژه ي ﻋﺒﺮت‪ ،‬درون ِﺳﯿﻨﻪ ام‬

‫ﻫﻤﺮاه ِﺑﺎد ِﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زد!‬

‫ﺧﻮاب ﺑﻮدم ‪ . . . . . .‬ﺧﻮاب‬

‫ﺣﺎل اي ﺑﺮگ ِﻓﺮو اﻓﺘﺎده روي ِﺧﺎك!‬

‫ﺧﺶ ﺧﺶ ات‪ ،‬در زﯾﺮ ِﭘﺎﯾﻢ را‬

‫ﭼﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮي ﺳﺖ؟‬

‫ﻗﺼﺪ ِﺑﯿﺪاري ِﻣﻦ داري؟‬

‫ﯾﺎ ﻧﻤﺎز ِﻣﺮده ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﯽ‬

‫‪163‬‬
‫ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﻨﺪﯾﺲ ِﺧﻮاب آﻟﻮد؟!‬

‫ﻓﺮﺻﺘﯽ دﯾﮕﺮ ‪. . . . .‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻓﺮﺻﺘﯽ دﯾﮕﺮ‬

‫ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ دﯾﺮ‬

‫ﭘﻨﭽﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻦ‬

‫ﭘﺎي ِرﻓﺘﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ِدﯾﺪن‬

‫ﺣﺲ ِﻋﺒﺮت ‪. . . . . .‬‬

‫ﻧﯿﮏ ﺑﯿﺪارﺳﺖ!!‬

‫‪164‬‬
 ‫ﺧﻨﺪه ﻣﻌﻨﯽ دار‬
‫وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮت ِﻣﺰﻣﻦ و ﺗﺎرﯾﺨﯽ‬

‫در اﻣﺘﺪاد ِﻣﺤﻮر ِﯾﻠﺪا‬

‫ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎي ِذﻫﻦ ِﺗﺒﺴﻢ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﯿﮑﺮان ِﻣﺮز ِﺗﺼﻮر‬

‫ﻫﺎﺷﻮر ﻣﯽ زﻧﺪ!‬

‫در ﺳﺎﯾﻪ روﺷﻦ ِاﯾﻦ ﺑﻮم ِِﺧﻂ ﺧﻄﯽ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ ِﺧﻨﺪه ي ﻣﻌﻨﯽ دار‬

‫دﯾﺪﻧﯽ اﺳﺖ!‬

‫اي ﺳﯿﻨﻪ ي ﮐﻮﯾﺮي و ﺗﺒﺪار!‬

‫اي ﺷﻮره زار!‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ ﺗﻨﻮره وار!‬

‫دﻟﺖ ﺷﻮر ﻣﯽ زﻧﺪ؟‬

‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ آن ﺳﺘﺎره ي دﻧﺒﺎﻟﻪ دار‬

‫‪165‬‬
 ‫در ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻦ ِاﻓﻘﻬﺎي ِﭘﯿﺶ ِرو‬

‫ﮔﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي ِﻣﺸﻌﻞ ِﭘﺮ ﻧﻮر ﻣﯽ زﻧﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ ﭼﺮا ﺗﻮﻫﻢ ِﺗﮏ ﻋﻄﺴﻪ ي ﺳﺤﺮ‬

‫ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮔﺮ ﺷﻮد!؟‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻏﺒﺎر ِﻣﺨﻤﻠﯽ دوده را‬

‫از دﯾﺪﮔﺎن زدود!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ رﺻﺪ ﻧﻤﻮد!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ رﺻﺪ ﻧﻤﻮد!!‬

‫‪166‬‬
 ‫ﯾﺦ ﮐﺮده ام‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﺎن ِﺷﺎﻋﺮ‬

‫ﺑﺮ ﺑﻮم ِﺑﺮﻓﯽ‬

‫درﺧﺘﺎن ِزﺑﺎن ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ!‬

‫و ﺷﺎﻋﺮان ِﻧﻘﺎش‬

‫ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎي ِﺗﻨﮓ را‬

‫ﻣﺮدف ﻫﺎﺷﻮر ﻣﯽ زﻧﻨﺪ!‬

‫ﻣﻦ از ﺷﻨﯿﺪن ِﺗﺪرﯾﺲ ِﭘﺎﻧﺘﻮﻣﯿﻢ‬

‫ﯾﺦ ﮐﺮده ام!!‬

‫ﺑﺮ ﺧﯿﺰ و در ﺣﻮاﻟﯽ ِﺗﺎرﯾﺦ‬

‫در اﻣﺘﺪاد ِوﺳﻌﺖ ِﺟﻐﺮاﻓﯿﺎي ِذﻫﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﯽ ﺑﺰن!‬

‫ﻣﻈﺮوف ِزﻣﻬﺮﯾﺮ را‬

‫در ﺧﺎﻃﺮات ِﺧﻮﯾﺶ‬

‫‪167‬‬
 ‫ﮐﻤﯽ آب ﮐﻦ!‬

‫ﺗﺎ ﺑﺎورت ﺷﻮد‬

‫در ﭘﻬﻦ دﺷﺖ ِﺧﺎك‬

‫ﮐﻮﻻك ِﺑﻬﻤﻦ و ﺑﻮران‬

‫ﭼﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ!‬

‫‪168‬‬
 ‫ﻋﺒﻮر‬
‫زﻣﯿﻦ ﻟﻐﺰﻧﺪه‪ ،‬ره ﺑﺎرﯾﮏ‬

‫اﻓﻖ در دﯾﺪه ﻫﺎ ﺗﺎرﯾﮏ‬

‫و ﻫﺮدم ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ِﻋﺎﺑﺮ‬

‫ﺳﺎﯾﻪ اي ﺑﺎ رﻧﮓ ِﻗﺮﻣﺰ‬

‫ﻃﺮﺣﯽ از ﻫﺸﺪار!‬

‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ زﻣﺎﻧﻪ‬

‫وﻋﺪه ي دﯾﺪار ‪. . . . .‬‬

‫اﮔﺮ وﯾﺮاژ و ﮔﻪ ﻗﯿﻘﺎج ﻣﯽ راﻧﻢ!‬

‫‪......................‬‬

‫ﻫﻮا ﻣﺴﻤﻮم و ﺟﻮ‪ِ ‬آﺳﻤﺎن ﺳﻨﮕﯿﻦ!‬

‫و ﺣﺠﻢ ِﺟﺎده را‪ ،‬آﻟﻮده درات ِﻣﻌﻠﻖ‬

‫ﮐﺮده ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬دﻟﯿﻠﺶ؟‬

‫‪169‬‬
 ‫ﮐﻮچ ِﻫﺠﺮت ﮔﻮﻧﻪ ي‬

‫ﺣﺘﯽ ﮐﻼﻏﺎن اﺳﺖ !‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﯿﻨﻪ‪ ،‬دور ازﮔﺎز ِﮔﻠﺨﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﻨﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺎﺳﮏ و ﺑﯽ ﭘﺮوا‬

‫ﮔﺬر ﮔﺎه ِﻋﺒﻮرم را‬

‫‪................‬‬

‫ﮐﻨﺎر ِﺟﺎده‬

‫آدم ﻫﺎي ِﺑﺮﻓﯽ ‪،‬‬

‫ﮔﺸﺖ ِﻧﺎﻣﺤﺴﻮس‬

‫وﺣﺘﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮي ِاز راﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ راﻧﺪ‬

‫ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﯽ ﻣﻔﻬﻮم!‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﻧﻢ!‬

‫دﯾﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ!‬

‫ﻣﯽ داﻧﻢ!!‬

‫‪170‬‬
 ‫ﺧﺒﺮ‬
‫ﻗﻨﺪﯾﻞ ﻫﺎي ِﻻل‬

‫اﯾﻦ ﯾﺎدﮔﺎر ِﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪه‬

‫از ﻗﺮون‪،‬‬

‫در ﮔﻮش ِدره ﻫﺎ‬

‫آوﯾﺰ ﺣﯿﺮت اﺳﺖ!‬

‫اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻪ ﺗَﺮَك ﺧﻮرده ﮔﻮﯾﯿﺎ‬

‫زﯾﺮا ﺑﻪ ﺳ‪‬ﺨﺮه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺻ‪‬ﺨﺮه را‬

‫زﯾﻦ روﺳﺖ ﻻﻟﻪ ﻫﺎ‬

‫در ﭘﻬﻦ دﺷﺖ ِﺳﺒﺰ ِﺧﺎك‬

‫ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎي ِﺳﺮﺧﯽ و ﺑﯽ ﻗﺮاري اﻧﺪ!‬

‫آﯾﺎ ﻧﻮﯾﺪ ِﻓﺼﻞ ِدﮔﺮ؟‬

‫ﭼﮑﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ!؟‬

‫‪171‬‬
 ‫ﻓﮑﺮي زﻻل‬
‫ﻣﺎدام ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎي ِاﯾﺠﺎز‬

‫ﻧﻪ داغ ِﻻﻟﻪ ﻫﺎي ِدﺷﺖ را‬

‫ﺷﺮوه ﺧﻮان!‬

‫ﻧﻪ ﺑﻐﺾ ِﺣﺮﻓﻬﺎي ِﮔﻠﻮﮔﯿﺮ را‬

‫آب ِاﻋﺠﺎز!‬

‫دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺮق؟‬

‫ﮐﻪ رود ِاﺳﺘﻌﺎره ﻫﺎ‬

‫ﺑﻪ درﯾﺎي ِاﯾﻬﺎم ﻣﯽ رﯾﺰد؟‬

‫ﯾﺎ ﺑﺎﺗﻼق ِاﺑﻬﺎم!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮاي ِﺣﻨﺠﺮه ي ِﺧﺎﻣﻮش ِواژه ﻫﺎ‬

‫ﮐﻪ از ﻋﻄﺶ ِﺑﯽ ﺣﺮﻓﯽ‬

‫ﺗﺮك ﺧﻮرده اﻧﺪ‬

‫و در ﮐﻨﺞ ِﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎي ِﺗﻨﮓ‬

‫‪172‬‬
 ‫ﯾﺎ ﭘﺎي ِدﯾﻮار ِاﺑﯿﺎت ِﺗﺎرﯾﮏ‬

‫ردﯾﻒ ردﯾﻒ‬

‫راﻫﯽ ِﺑﯽ وزﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ!‬

‫ﻓﮑﺮي وزﯾﻦ و زﻻل ﮐﺮد!‬

‫اﯾﻦ ﺑﻮد آراﯾﻪ ﻫﺎي ِﺳﭙﯿﺪ؟!‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎ وﻟﻊ ِﺳﯿﺮي ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬

‫ﻗﺼﯿﺪه ﯾﻠﺪا را ﻫﺎﺷﻮر‬

‫و از ﺳﺪ ِﻏﺰل ﻧﯿﺰ ﮔﺬﺷﺘﯽ؟‬

‫ﺣﺘﯽ ﻧﺮدﺑﺎن ِﻧﯿﻤﺎ را‬

‫ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﯿﺪي!‬

‫دﮔﺮ ﮔﻮﻧﯽ ات‪ ،‬ﻣﺒﺎرك!!‬

‫‪173‬‬
 ‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﺧﻮﺷﺘﺮ ازآن‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪ ي دﯾﺪار ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ و زﺧﻤﻪ ي اﯾﻦ ﭘﻨﺠﻪ وﺟﺰ ﺗﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ در آن ﺟﺎم ﭼﻪ داري‪ ،‬ﺻﻨﻢ ِﺑﺎده ﻓﺮوش؟‬

‫ﮐﻪ ز ﻋﻄﺮش ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ﺷﺪه‪ ،‬ﻫﺸﯿﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫آﺳﻤﺎن ﻧﺎز ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﯿﺴﻮي ِﭘﺮوﯾﻦ دارد!‬

‫ﺧﺮﻣﻦ ِﮔﯿﺴﻮي ِﭘﺮوﯾﻦ‪ ،‬ﭼﻮ ﯾﮑﯽ ﺗﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫رخ ِﻣﻬﺘﺎب‪،‬ﮐﻪ درﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎﻟﺶ ﺷﮏ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺷﮏ ﻧﺪارم ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رﺧﺴﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮔﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ در زﻟﻒِ ﮐﻤﻨﺪت ﭼﻮ اﺳﯿﺮ‬

‫ﻣﺮغ ِﻋﺸﻘﯽ ﻧﺘﻮان ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ي ﭼﻮن ﺗﻮ ﻏﺰاﻟﯽ‪ ،‬ﻏﺰل وﺷﻌﺮ ِﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ ﻏﺰل ﺧﻮان و دوﺻﺪﺣﯿﻒ‪ ،‬ﻏﺰل ﺧﻮار ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪174‬‬
 ‫رﺧﺼﺘﯽ ﮐﺎش ﮐﻪ ﻟﺐ‪ ،‬ﻧﻮش ﮐﻨﺪ ﺷﻬﺪِ ﻟﺒﺖ‬

‫ﮐﺎن ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺪ و ﻋﺴﻞ‪ ،‬ﻣﺰه ي اﺧﺒﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺠﺰ ﻗﺒﻠﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﺠﺪه ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮدن‬

‫ﺳﺮو ِﻗﺪﻗﺎﻣﺖِ ﻣﻦ‪ ،‬درﺧﻮر ِﮔﻠﺰار ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻏﺰﻟﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ام‪ ،‬اي ﺑﺖ ِﭼﯿﻦ‬

‫اﯾﻦ ﻏﺰل ﻗﺎﻓﯿﻪ ي وزن ِﮔﺮاﻧﺒﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﺻﻒ ِﻟﺒﺖ‪ ،‬ﮐﺰ دو ﻟﺒﻢ ﻣﯽ رﯾﺰد‬

‫ﺧﻤﺲ ِﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﻟﺒﻬﺎي ِﺷﮑﺮﺑﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﺳﺖ ِﻣﻦ ﮐﻮﺗﻪ و داﻣﺎن ِﺗﻮ در ﻣﻌﺮاج اﺳﺖ‬

‫زﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ از‪ ،‬ﺳﯿﻨﻪ اﺳﺮار ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ﻣﺨﺰن ِاﺳﺮار ِﺗﻮ ﮔﺮ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺟﺰ دو ﻟﺒﻢ‪ ،‬راز ﻧﮕﻪ دار ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺣﺎل ﺧﻮد داﻧﯽ و اﯾﻦ دﺳﺖ ِﻧﯿﺎز ِﻣﻦ و ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮﺳﭙﺮده ﺳﺖ و ﺑﺠﺰ‪ ،‬ﮔﻮش ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪175‬‬
 ‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ اﻣﺮ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎ دل و ﺟﺎن ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮش ﻫﻤﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺰ ﯾﺎر ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﻮﻧﺲ ِﺟﻤﻌﯽ و ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻠﻮت ِﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺧﻮﺷﺘﺮ از آن‪ ،‬ﺧﻠﻮت ِدﯾﺪار ِﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ‪.‬‬

‫‪176‬‬
 ‫ﻧﺎﻣﻪ اي ﻣﻨﻈﻮم ﺑﻪ دﺧﺘﺮم ﺷﯿﺪا‬

‫زﻧﮓِ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬
‫ﺧﻮش ﺧﻂ و ﺧﺎل وﻫﻨﺮﻣﻨﺪ وﻗﻠﻢ ﻓﺮﺳﺎﯾﯽ‬

‫دﻟﻨﺸﯿﻦ دﺧﺘﺮي و ﺑﺎ ﻧﻤﮏ و رﻋﻨﺎﯾﯽ‬

‫ﺧﺎﻟﻖ ِﻋﺸﻘﯽ و اﺣﺴﺎن ِﺗﻮ ﺑﯿﺖ اﻟﻐﺰﻟﺶ‬

‫از ﻫﻤﯿﻦ روﺳﺖ‪،‬ﮐﻪ ﺷﯿﻮا ﺳﺨﻦ و ﮔﯿﺮاﯾﯽ‬

‫ﻗﺪر اﯾﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ و ﺣﺴﻦ‪ ،‬ﮔﻤﺎﻧﻢ داﻧﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻏﻮاﺻﯽ و ﻣﯿﻠﺖ‪ ،‬ﮔﻬﺮ ِدرﯾﺎﯾﯽ‬

‫ﻧﻐﻤﻪ زﻧﮓِ ﺗﻮ ﻋﺸﻘﯽ ﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ زﻧﮕﺎر ﺑﺮد‬

‫ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ از دل و اﯾﻦ ﮔﻮش‪ ،‬ﭼﻮ ﯾﮏ ﻻﻻﯾﯽ‬

‫دﺳﺖ ِﺷﯿﺪاﯾﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﺎز ﻧﻮازش ﺑﮑﻨﺪ‬

‫دﺳﺖ ِﻣﻦ‪ ،‬ﮔﯿﺴﻮي ِﭘﺮﭼﯿﻦ ِﭼﻨﯿﻦ ﺷﯿﻮاﯾﯽ‬

‫ﻧﻔﺴﻢ ﻫﺮم ِﻧﻔﺴﻬﺎي ِﺗﻮ ﮔﺮﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد‬

‫در ﻧﺒﻮد ِدم ِﮔﺮﻣﺖ‪ ،‬ﺷﺪه ﭼﻮن ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ‬

‫‪177‬‬
 ‫ﺧﻮش ﺑﺨﻮان ﺑﻠﺒﻞ ِﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﮑﺮدي ﻻﻧﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪاي ِرخ ِﺳﺮو ِﭼﻨﺎن ﺑﺎﻻﯾﯽ‬

‫ﻫﻤﻪ را ﮔﻔﺘﻢ و آن ﻣﻄﻠﻊ ِﺣﺴﻨﺖ ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻞ ِﺳﺮ ﺳﺒﺪ ِﻋﺸﻖ و ﻏﺰل ﺷﯿﺪاﯾﯽ‬

‫ﻣﻨﻢ از ﻣﻮﻫﺒﺖ ِﺣﺴﻦِ ﺗﻮ اﺣﺴﺎن دارم‬

‫ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻏﺮاﯾﯽ‬

‫)آرزو(ﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﯾﺎ رب‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﺤﻘﻖ ﮐﺮدي‬

‫در ﺳﺮ و دل ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﻮ دﮔﺮ ﺳﻮداﯾﯽ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻪ اﯾﻦ آرزوي ِﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮآورده ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﭘﺲ دﮔﺮ ﮔﻮش ِﻣﻦ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﺮا ﻣﺴﺖ ﻧﻤﻮدي ﭘﺲ ﮔﻮي‬

‫ﻣﻄﺮب ِﻣﺠﻠﺲ ِﻣﺎ‪ ،‬ﺳﺎز ﮐﻨﺪ آواﯾﯽ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺮﻗﺼﻢ ﺑﻪ ﻧﻮاﯾﺶ‪ ،‬ﭼﻮﺳﺮم ﮔﺮم وﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ورﻧﻪ در ﺣﺎل ِﺧﻤﺎري ﺑﺸﻮد رﺳﻮاﯾﯽ‬

‫‪178‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﻈﻮم و دﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮ زﻟﻒ ِﺗﻮ ﭘﺮﯾﺶ‬

‫دل ﻣﻨﻈﻢ ﻧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﮕﺮت ﺑﺎزآﯾﯽ‬

‫دل ﺷﯿﺪاﯾﯽ ﺟﻤﻌﯽ ﭼﻮ ﭘﺮ از ﻋﺸﻖ ِﺗﻮ ﺷﺪ‬

‫ﻧﺒﻮد ﺑﻬﺮ ِﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ي ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺎﯾﯽ‬

‫‪179‬‬
 ‫اﻋﺘﺮاف‬
‫آﺳﻤﺎن ِدﯾﺪه اﺑﺮي‪ ،‬از ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﺷﺒﻨﻤﺶ ﺑﺮﮔﻮﻧﻪ ﺟﺎري‪ ،‬از ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﺳﻮد ِﺳﻮداي ﺳﻔﺎﻫﺖ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﺳﺎرق ﮔﺸﺖ و ﺑﺎز‬

‫ﻗﺼﻪ ي ﺧﺴﺮان آدم‪ ،‬ﮐﺰ ﺧﺴﺎرت ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫دﯾﺪه ﻧﺎرس ﺑﻮد و ﺳﯿﺒﻢ ﮐﺎل و اﯾﻦ دل ﺧﺎم ِﺧﺎم‬

‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪ‪ ،‬ﺧﻮد ﮔﻮاﻫﯽ‪ ،‬از رواﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﻣﻌﺘﺮف‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ‪‬اب ِﺳﺮ اﻓﮑﻨﺪه اي‬

‫اﯾﻦ ﻣﺮدف ﻧﺎﻟﻪ ي دف‪ ،‬از ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﮐﺮده ام ﮐﻔﺮان ِﻧﻌﻤﺖ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ ﺷﮏ وﺷﺒﻬﻪ اي‬

‫دﺳﺘﮑﻢ ﺑﺮ داﻣﻨﺖ‪ ،‬ﮐﺎر از ﮐﻨﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫روي ِاﺣﺴﺎﺳﻢ ﺣﺴﺎب وﻏﺎﻓﻞ از ﺟﺎن و ﺧﺮد‬

‫ﻏﻔﻠﺘﯽ رخ داده ﺟﺎﻧﺎ‪ ،‬ﮐﺰ دراﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫‪180‬‬
 ‫ﻋﺎﺷﻘﯿﺖ ﺑﺴﺘﺮ ِﺧﺎﻣﯽ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺒﺶ داد و رﻓﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ اﯾﻨﮏ ﭘﺨﺘﻪ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺧﺬﻻن‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد از ﺧﺴﺮوان‬

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺎ ﺗﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ﮐﻔﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺮداﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺰاﯾﺶ داده ام ﺑﺎ ﮐﺎم ِﺧﺸﮏ‬

‫ﺟﺰﯾﻪ را ﮐﺮدن ﻣﻀﺎﻋﻒ‪ ،‬از ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﺟﻤﻌﯽ ار داﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺧﻮد ﮐﺮده را ﺗﺪﺑﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﻮل وﻏﺰل‪ ،‬از ﺷﺄن و ﺟﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﺘﯽ ﻻزم ﺑﺒﺎﯾﺪ‪ ،‬اﺷﺮف ِﺟﺎن و ﺧﺮد‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺖ در ﭘﺮده‪ ،‬وﺻﻔﺶ از ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﺎرج اﺳﺖ‬

‫‪181‬‬
 ‫ﺑﻬﺎر ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ‬
‫ﺧﻮب ﺷﺪ دﯾﺪﻣﺖ ﺑﻬﺎ! درود‬

‫ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺎرﯾﻨﻪ‪ ،‬ﺗﺮﮐﻤﺎن ﮐﺮدي‬

‫ﻓﺼﻞ ِﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﺎدت اﻓﺘﺎدم‬

‫ﻣﻮﺳﻢ ِﻣﺮگ ِواژه‪ ،‬ﺑﺮف ِﮐﺒﻮد‬

‫ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﻫﻨﻮز‪ ،‬در ﮔﻮﺷﻢ‬

‫ﻣﺜﻞ ِﺷﻬﺪ ِﺧﯿﺎل‪ ،‬ﺷﯿﺮﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎﯾﺪم آﻣﺪي ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدي‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺎل ِﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﯽ ﺑﺪرود‬

‫ﺑﻮي ِﭘﯿﺸﯿﻦ ﻧﻤﯽ دﻫﯽ ﺑﯽ ﺷﮏ‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اي ﻣﺜﻞ ِﻓﺼﻠﻬﺎي ِدﮔﺮ‬

‫ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪم ﻏﺰل‪ ،‬ﺣﺮاﻣﺖ ﺑﺎد‬

‫ﺣﯿﻒ ِواﮔﻮﯾﻪ ﻫﺎ و ﺷﻌﺮ و ﺳﺮود‬

‫‪182‬‬
 ‫ﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﻗﻄﻊ ِاﻣﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪم ﮐﺮدن‬

‫ﻣﻦ ﺑﻬﺎر ِﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮاﻫﻢ‬

‫ﻣﺜﻞ ِﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻮﺟﻮد‬

‫راﺳﺘﯽ ﮐﻮ ﺑﻬﺎر ِﻧﺎرﻧﺠﺖ؟‬

‫ﻋﯿﺪ ِﻧﻮروز و ﻧﻐﻤﻪ ﭼﻨﮕﺖ؟‬

‫ازﭼﻪ رو ﺳﻔﺮه ﻫﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ؟‬

‫وﻋﺪه ﻫﺎي ِﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻠﮏ ﻣﯽ ﺑﻮد؟!‬

‫ﺧﻮش ﺑﺤﺎل ِﺗﻮ ﺳﺮو ِآزادم‬

‫ﭼﻮن ﻧﺨﻮردي ﻓﺮﯾﺐ ِﻓﺼﻞ ِﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﯿﺪ ِﻣﺠﻨﻮن ِﺳﺎده دل را ﺑﯿﻦ‬

‫ﻣﺜﻞ ِﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ رود ﺑﻪ ﺳﺠﻮد‬

‫ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﻔﺄﻟﯽ ﺑﺮﮔﻮ!‬

‫ﻃﺮح ِﻧﻮ را‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ رﯾﺨﺖ؟‬

‫‪183‬‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﻓﺼﻞ ِﭘﻨﺠﻤﯽ ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ؟‬

‫ﯾﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮﺳﭙﺮده ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻮد؟‬

‫در ﺳﺮاﺷﯿﺐ ِﻧﯿﻤﻪ ﻋﻤﺮم‬

‫ﭘﺎي ﻟﻨﮓ اﺳﺖ و آرزوﻫﺎ ﺳﻨﮓ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻟﺐ ِﺗﯿﻎ ِﻣﺮگ را ﻓﺮﺳﻮد !‬

‫‪184‬‬
 ‫واژه اي دﻟﺘﻨﮓ اﺳﺖ‬
‫در ﮔﻠﻮﮔﺎه ِﮔﻠﻮ‬

‫وﺳﻂ ِﺑﻐﺾ ِﻫﺰاران ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﭘﺸﺖ ِاﻋﺼﺎر و ﻗﺮون‬

‫واژه اي ﻣﺜﻞ ِﺑﻠﻮر‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﺧﻮرده ﺗﺮاش‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮ ﺗﮏ ﺧﺎل‬

‫ﺳﺰاوار ِﻟﺐ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺜﻞ ِﺷﺒﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫روي ِﮔﻠﮕﻮﻧﻪ ﮔﻞ‬

‫ﺣﯿﻒ‪ ،‬ﻧﻘﺎش ِزﻣﺎن‬

‫ﻗﻠﻢ ِرﻧﮓ ِﻓﺼﻮل‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ روي ِﻟﺒﺶ‬

‫آن ﻗﺪر ﭘﺎك و ﻟﻄﯿﻒ اﺳﺖ و زﻻل‬

‫‪185‬‬
 ‫ﮐﻪ اﮔﺮ از ﺳﺮ ِﺻﺪق‬

‫ﺻﺪ و ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺨﻮاﻧﯿﺶ ﮐﻢ اﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﺗﺴﺒﯿﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻨﺪش ﻧﮑﺸﯿﺪ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ آوﯾﺰه ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻬﺘﺮ!‬

‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﯽ ﻧﺎي ِﮔﻠﻮﯾﺶ ﻓﺮﺻﺖ‬

‫ﭘﺮ ﮐﻨﺪ ﺟﺎم ِﺳﮑﻮت‬

‫آن ﭼﻨﺎن ﭘﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺮك ﺑﺮدار!‬

‫ﻣﺜﻞ ِﺧﻄﯽ ﮐﻪ دو ﻟﺐ ﮐﺮده ﺟﺪا‬

‫ﺑﺎورت ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺎ‬

‫ﻗﻔﺲ ِﺳﯿﻨﻪ ي ﺧﻮد ﺑﺎز ﻧﻤﺎ‬

‫ﺗﺎ ﻗﻨﺎري ِدﻟﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻟﺐ ِﺑﺎم ِﻟﺐ آﯾﺪ‬

‫وﺑﻪ آواز ِﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ دﻫﺪ ﻧﻐﻤﻪ ي زﯾﺒﺎﯾﺶ را‬

‫‪186‬‬
 ‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﭼﻪ زﯾﺒﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﺮودي ﮐﻪ دﻟﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ِزﺑﺎن‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ!‬

‫‪187‬‬
 ‫ﭼﺮا ﺳﯿﺼﺪ ؟‬

‫ﻣﺮده رﯾﮓ ِوﻃﻦ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎخ اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮﺗﯿﺎي ِدو دﯾﺪه ي دﻧﯿﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﺳﺮ ﺳﺘﻮن‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮم‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮد ﺳﯿﻨﻪ رﯾﺰ ِاﻓﻼك اﺳﺖ!‬

‫آﻧﭽﻪ زﯾﺮ ِﻏﺒﺎر ِﻧﺴﯿﺎن اﺳﺖ؟‬

‫ﺟﻮﻫﺮ ِاﻓﺘﺨﺎر ِاﯾﺮان اﺳﺖ!‬

‫ﯾﺎ ﻗﻠﻢ ﺑﻮده دﺳﺖ ِدﺷﻤﻦ ِﻣﺎ‬

‫ﯾﺎ ﺧﻮدي ﮔﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬در ﻻك اﺳﺖ‬

‫ﻓﯿﻠﻢ ِﺳﯿﺼﺪ‪ ،‬ﻋﺼﺎره ي ﮐﯿﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ زﻣﺎن ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﺎي و ﻫﻮ ﺑﺮ ﭘﺎ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻦ از ﮐﻮرﺷﻢ ﺳﺨﻦ راﻧﻢ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ام ﭼﻮن ﻧﻮك ِﻗﻠﻢ ﭼﺎك اﺳﺖ‬

‫‪188‬‬
 ‫آﻧﮑﻪ دم از ﺣﻘﻮق ِاﻧﺴﺎن ﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ زﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﺮا ﭘﺲ از ﺑﯿﺴﺖ ﻗﺮن‬

‫ﭼﺸﻢ ِﻣﻮﺳﯽ ز ﺷﻮق ﻧﻤﻨﺎك اﺳﺖ!‬

‫ﮐﻮرش ِدﯾﮕﺮي ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺴﺎزد ﮐﻨﯿﺴﻪ ﺑﻬﺮ ِﯾﻬﻮد‬

‫او ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد‪ ،‬آن ﻫﻢ آن اﯾﺎم‬

‫روح و ﺟﺎﻧﺶ اﻫﻮري و ﭘﺎك اﺳﺖ‬

‫ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺮدﯾﻢ؟ ﺟﻮر ﺑﺎ ﺗﺎرﯾﺦ !‬

‫ﻏﻔﻠﺘﯽ در ﺧﻮر ِﺑﺰه ﮐﺎران!‬

‫ﮔﺮ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺳﯿﻪ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﯽ اش‪ ،‬از ﺷﺮاب ِآن ﺗﺎك اﺳﺖ!‬

‫‪189‬‬
 ‫ﮐﺎش ﺑﺎر ِدﮔﺮ ﭼﻮ آن ﮐﻮرش‬

‫ﺑﻐﺾ و ﮐﯿﻦ را‪ ،‬ز ﺧﻮد رﻫﺎ ﺳﺎزﯾﻢ‬

‫ﻣﺮﻫﻢ ِزﺧﻢ ِﯾﮑﺪﮔﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﯿﻮه ﻋﯿﻦ ِادراك اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﺠﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻣﺠﺎز و ﮐﻨﺎﯾﻪ و اﯾﻬﺎم‬

‫اﺳﺘﻌﺎره دواي ِﺟﻤﻌﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫واژه ﻫﺎﯾﺶ ﺻﺮﯾﺢ و ﺑﯽ ﺑﺎك اﺳﺖ!‬

‫‪190‬‬
 ‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ‬
‫)ﯾﺪاﷲ رؤﯾﺎﯾﯽ(‬

‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺗﯿﮏ و ﺗﺎكِ رﺆﯾﺎﯾﯽ‬

‫زﻧﮓ ِﻧﺎﻗﻮس ِﮐﺎروان ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﻘﺮﺑﮏ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ ي ﭘﯿﭽﺶ ِزﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺮگ ِﺗﻘﻮﯾﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﻓﺼﻞ ِآواز‪ ،‬ﻣﻠﺘﻬﺐ در راه‬

‫زﯾﺮ ِاﯾﻦ ﺑﺮف ِﺳﺎﮐﺖ و ﺧﺎﻣﻮش‬

‫آب در ﺟﻮﺷﺶ و روان ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﮐﻮك ِدل ﭘﺮ‪ ،‬ﻟﺒﺎﻟﺐ از ﺣﺮف اﺳﺖ‬

‫ﺳﯿﻨﻪ ﺻﺤﻦ ِﻫﻤﺎﯾﺶ ِواژه‬

‫ﮔﺮ ﻏﺰﻟﻮاره ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﻣﺸﮑﻞ از ﻟﮑﻨﺖ ِزﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪191‬‬
 ‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﺮف را واژه‬

‫ﺷﻬﺪ ِواژه ﺑﻪ ﮐﺎم ِﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﮐﻨﺪوي ِﻋﺴﻞ ﺳﺎزﯾﻢ‬

‫ﺧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺷﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮش دﻫﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻫﻮل ِﺑﺮﻓﺎي ِﺑﯽ ﺻﺪا ﺷﺎﯾﺪ‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺮﺷﺎﺧﻪ ي ﺧﺸﮑﯽ‬

‫ﺧﻢ ﺑﻪ اﺑﺮو ﻧﯿﺎورد ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﺳﺮو ِآزاده ﮔﺮ ﺟﻮان ﺑﺎﺷﺪ‬

‫اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ِﻣﻦ و ﺗﻮ و ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻗﺼﻪ اي ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ از اﯾﺎم‬

‫ﺷﺎﯾﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪ اي ﻓﺮا ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫ﯾﺎ ﺣﮑﺎﯾﺎت ِاﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫‪192‬‬
 ‫رﺑﺎﻋﯽ‬
‫ﺗﺎ ﺟﺎم ِدﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ِ ﻣﺴﺘﺖ دادم‬

‫آرام و ﻗﺮار ِﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬دﺳﺘﺖ دادم‬

‫ﺧﻮردي و رﻓﯿﻘﺎﻧﻪ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺟﺎﻣﻢ‬

‫ﺷﺮﻣﻨﺪه ي دﺳﺘﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺖ دادم‬

‫در ﺻﻮرت او‪ ،‬ﺳﯿﺮت ِﺧﻮد ﻣﯽ دﯾﺪم‬

‫ﺧﻠﻮت ﭼﻮ ﺷﺪم‪ ،‬آﯾﻨﻪ را ﺧﻨﺪﯾﺪم‬

‫آﺑﯽ ﺑﻪ دو ﭼﺸﻢ ِﺧﻮﯾﺶ و آﯾﯿﻨﻪ زدم‬

‫در ﺣﺪﻗﻪ ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﻣﺮدﻣﮑﻢ را دﯾﺪم‬

‫ﺷﺐ ﺧﯿﻤﻪ زد و زﻧﺠﺮه آواز ﻧﺸﺪ‬

‫ﻏﻮﻏﺎي ِﺳﮑﻮت ﻫﻢ‪ ،‬ﺧﺒﺮﺳﺎز ﻧﺸﺪ‬

‫ﻣﺮدم‪ ،‬ﻧﻔﺲ ِﺣﻨﺠﺮه‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد ﺷﺪﻧﺪ‬

‫رو ﺳﻮي ِﺻﺪا‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﺎز ﻧﺸﺪ‬

‫‪193‬‬
 ‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺑﺮود ﺳﺮ زده ام‬

‫در ﮐﻌﺒﻪ زﺑﺎن ِروزه ﺳﺎﻏﺮ زده ام‬

‫او داﻧﺪ و ﻣﻦ داﻧﻢ و اﯾﻦ ﻧﺎﻟﻪ ﺗﺎر‬

‫اي زﺧﻤﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺳﯿﻢ ِآﺧﺮ زده ام!‬

‫اي ﻣﺎه ﺑﮕﻮ! در ِﻗﻔﺲ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮا؟‬

‫ﯾﺎ زرد ِﻗﻨﺎري‪ ،‬ز ﻧﻮا رﺳﺘﻪ ﭼﺮا؟‬

‫ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ وﮔﺮم ِﺳﺨﻦ!‬

‫در ﺳﺮ اﮔﺮش ﻣﯿﻞِ ﺳﺤﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﭼﺮا؟!‬

‫ﻣﺎ را ﺑﺠﺰ اﯾﻦ ﺗﺮاﻧﻪ ﺧﻮاﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﯾﺎ ﺣﺎﺻﻞ ِآن ﭼﻪ را ﮐﻪ داﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﻫﻨﮕﺎم ِﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ِﻣﻮاﻋﯿﺪ رﺳﯿﺪ !‬

‫ﮔﺮ دﯾﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫‪194‬‬
 ‫ﺗﺎ وارث ِاﯾﻦ ﺧﺎكِ ﻫﻨﺮ ﺧﯿﺰ ﺷﺪﯾﻢ‬

‫اﻓﺴﻮس‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﮐﻨﺪ و دﻣﯽ ﺗﯿﺰ ﺷﺪﯾﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺗﯿﻐﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﺷﻤﻨﺎن ﭼﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺗﯿﺰ‪ ،‬ﭼﺮا دﺷﻤﻦ ِﭘﺮوﯾﺰ ﺷﺪﯾﻢ؟‬

‫از ﺟﺎن وﺗﻨﻢ‪ ،‬ﺷﺮاره ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﯿﺰد‬

‫وز ﺗﺮﮐﺶ ِآن‪ ،‬ﺳﺘﺎره ﻫﺎ ﻣﯽ رﯾﺰد‬

‫درﯾﺎ ﻣﺘﺮﺻﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻤﻮﺷﻢ ﺳﺎزد‬

‫ﭘﺮوﯾﺰن ِآﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻄﺶ ﻣﯽ ﺑﯿﺰد‬

‫اي روح ِﺑﺰرگ‪ ،‬در ﺗﻦ ِﮐﻮﭼﮏ ِﻣﻦ !‬

‫اي ﻫﺪﻫﺪ ِاﯾﻦ ﻗﻔﺲ‪ ،‬وﯾﺎ ﭘﻮﭘﮏ ِﻣﻦ‬

‫ﺣﺎﻻﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪاﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﺴﻢ وﺗﻨﯽ‬

‫ﻣﮕﺬار دﻣﯽ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻮﺗﮏ ِﻣﻦ‬

‫‪195‬‬
‫دﯾﺪي ﮔﻞ ِﺳﺮخ را‪ ،‬ﺧﺰان زردش ﮐﺮد؟‬

‫ﺑﻮران ز ﺑﻦ ِﺷﺎﺧﻪ ﺟﺪا‪ ،‬ﻃﺮدش ﮐﺮد؟‬

‫آن ﻗﺪر ﻣﺠﯿﺰ ِﻫﺮ دو در ﺧﺎك ﻧﮕﻔﺖ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺼﻞ ِﺑﻬﺎر‪ ،‬ﭼﺎره ي دردش ﮐﺮد!‬

‫ﺗﺎ ﺣﺴﺮت ِﭘﺮواز‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﯽ ﺳﻮزد‬

‫اﯾﻦ دﯾﺪه ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﻧﻈﺮ ﻣﯽ دوزد‬

‫ﺻﺪ ﺑﺎر اﮔﺮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬زﻣﯿﻨﻢ ﺑﺰﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻣﺮا‪ ،‬ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽ آﻣﻮزد‬

‫در ﭘﺮﺗﻮ ِﻧﻮر ِﺷﻤﺲ‪ ،‬ﻣﻮﻻﻧﺎﯾﻢ‬

‫در ﻏﯿﺒﺖ ِاو ﺗﯿﺮه ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺒﻬﺎﯾﻢ‬

‫آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬ﺷﻮد آﯾﻨﻪ ام‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﮔﻮاﻫﯽ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﯾﻠﺪاﯾﻢ‬

‫‪196‬‬
 ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺣﺮف‬

‫ﺗﻮ‪ ،‬واژه‬

‫او ﭼﺮا ﻗﯿﺪ ِزﻣﺎن!؟‬

‫ﺳﺪ ﮐﺮده دوﺻﺪ‬

‫ﺣﺮفِدﻟﻢ‪ ،‬ﭘﺸﺖِ دﻫﺎن‬

‫اي ﮐﺎش زﺑﺎن‬

‫ﺑﺎد زﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ دل ِﻣﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺳﯿﻨﻪ رﻫﺎ ﺷﻮد‬

‫ازﯾﻦ داغ ِﻧﻬﺎن‬

‫اي ﺑﺨﺖ ِﮐﺒﻮد! اﯾﻦ دﻟﻢ را‪ ،‬ﮐﻪ رﺑﻮد؟‬

‫ﺳﻮداﮔﺮ ِآن‪ ،‬زﯾﺎن ﻧﻤﻮده ﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﻮد‬

‫ﮔﺮ ﻃﺎﻟﺐ ِﺧﻮن ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻬﺪان زده اﺳﺖ!‬

‫ﺟﺰ ﻣﺎﯾﻊ ِﺣﺴﺮت‪ ،‬ﺑﻪ رﮔﺶ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮد!!‬

‫‪197‬‬
 ‫ﺗﻀﻤﯿﻦ ِﺣﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﯾﻪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺮاب‬

‫ﯾﺎ ﭼﻮن ﯾﺦ ِﯾﺦ ﻓﺮوش‪ ،‬آن ﻫﻢ در ﺧﻮاب‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻮا ﮔﺮم‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻨﺪش دادي؟‬

‫ﮔﻔﺘﺎ ﻧﺨﺮﯾﺪﻧﺪ و ﺗﻤﺎﻣﺶ‪ ،‬ﺷﺪآب!‬

‫ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺰان ﺑﻬﺎر ِﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﻟﺒﺮﯾﺰ ِﻏﻢ و درد ِﺣﻘﺎﯾﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫در ﺑﺎور ِﻣﻦ ﭘﯿﮏ ِزﻣﺴﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪه ي اﺷﮏ ِﺧﻼﯾﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ!‬

‫‪198‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﮔﺎه ِﻣﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﻫﺎ‬

‫ﮔﺮ ﮔﻞ ﺑﺸﻮم‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻤﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﻫﺎ‬

‫ﮔﻞ ﮔﺸﺘﻢ و ﻫﻨﮕﺎم ِﻋﻤﻞ‪ ،‬ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻮ دﺷﻤﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﻫﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ رو ﺗﻮ ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺎ‬

‫اﺷﻌﺎر ِﺗﻮ رو ﮐﺘﺎب ﮐﻨﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاز و ﺧﺮج ِآن؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ ﺛﻮاب ﮐﻨﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺎ‬

‫‪199‬‬
 ‫ﺑﯽ ﺷﮏ‬
‫ﮔﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺎور داﺷﺖ‬

‫در ﻗﺎب ِﻧﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ‬

‫روزي دو رو ﺑﺎﯾﺪ!‬

‫ﯾﺎ ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ و‬

‫ﺑﯽ رﻧﮕﯽ ﺧﻮد را‬

‫ﺑﯽ ﺷﮏ ﭼﻨﺎن ﺷﻮرﯾﺪه و‬

‫دﻟﺒﺴﺘﻪ ي ﻇﺎﻫﺮ ﻓﺮﯾﺐ ِﺟﯿﻮه‬

‫ﮐﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ؟!‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎورم اﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫او در ﺧﯿﺎل ِﺧﺎم ِﺧﻮد‬

‫آﯾﯿﻨﻪ ﺑﻮدن را‬

‫ﺣ‪‬ﺪ ِﮐﻤﺎل ِﺷﯿﺸﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ!‬

‫‪200‬‬
 ‫ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫زﻟﻒِ ﺷﺐ رﻓﺘﻪ آب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫ﺳﺎﻏﺮش ﺑﯽ ﺷﺮاب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫دود ِاﺳﭙﻨﺪ و ﭼﺸﻢ زﺧﻢ ِزﻣﺎن‬

‫ﮐﺮده ﻧﻘﺸﺶ ﺑﺮ آب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫دﯾﮕﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪ ي ﻧﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ اﻓﺴﻮن ِﺧﻮاب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫ﯾﺦ ﺗﺮك ﺧﻮرده‪ ،‬روي ِآﺑﯽ ﻫﺎ‬

‫ﻣﯽ ﺧﻮرد ﭘﯿﭻ و ﺗﺎب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫ﮔﻮﯾﯿﺎ ﻓﺼﻞ ِدﯾﮕﺮي‪ ،‬در راه‬

‫ﻣﯽ رﺳﺪ ﭘﺮ ﺷﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫ﺣﺮف ﺣﺮف ِﺑﻬﺎر‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺎﺗﻢ‬

‫ﺧﺎﺗﻤﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﻗﺎب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫‪201‬‬
 ‫آن ﻗﺪر دﯾﺮ ﮐﺮده اي ﻧﻮ روز‬

‫ﺷﺎﯾﻌﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ‪‬ﻫﻢ ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﮑﻦ ﺑﺎور‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻏﺰل‪ ،‬ﻧﺎ ﺛﻮاب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬

‫ﺑﺎورت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺮده را ﭘﺲ زن‬

‫ﺗﺎ ﺑﮕﯿﺮي ﺟﻮاب‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ !‬

‫‪202‬‬
 ‫ﻏﺰﻟﺨﻮان‬
‫ﺑﺨﻮان!‬

‫در ﻣﺎﯾﻪ دﺷﺘﯽ ﺑﺨﻮان!‬

‫اي ﺷﻮر ِﺷﯿﺮﯾﻨﻢ!‬

‫ﺧﺮاﺑﻢ ﮐﺮده اﯾﻦ‬

‫دﻟﺸﻮره ي ﺗﺎر و ﺳﻪ ﺗﺎر اﻣﺸﺐ‬

‫ﻣﺒﺎدا اي ﻏﺰل ﻣﻬﻠﺖ!‬

‫ﮐﻪ دف در آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺎ ﻧﻐﻤﻪ ﻻﻻﯾﯿﺶ‬

‫ﺑﺎر ِدﮔﺮ‬

‫آﺟﯿﻞ ِﯾﻠﺪا را ﮐﻨﺪ ﺗﻘﺴﯿﻢ!‬

‫ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯽ زن!‬

‫ﺑﺰن ﯾﮏ ﭘﺮده ﺑﺎﻻﺗﺮ‬

‫ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﭘﻨﺠﺮه‬

‫ﺑﯽ ﭘﺮده ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ!‬

‫‪203‬‬
 ‫دﻣﺖ ﮔﺮم و ﺳﺮت ﺧﻮش ﺑﺎد!‬

‫ﭼﻪ ﮐﻤﺘﺮ از ﮔﻞ ِﺷﯿﭙﻮرﯾﻢ داري؟‬

‫ﮐﻪ ﭼﺮت ِﺑﯿﺪ ِﻣﺠﻨﻮن‬

‫از "ﻧﻔﯿﺮ"ِ در "ﻫﻤﺎﯾﻮن" اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎره‬

‫ﺑﺒﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﮔﻞ ِﺷﺐ ﺑﻮ‬

‫ﺳﺮود ِﺻﺒﺢ دم را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﺸﺨﻮار!‬

‫ﮔﻤﺎن ﺑﻮ ﺑﺮده ﻓﺼﻞ ِدﯾﮕﺮي‬

‫ﺑﯽ ﺷﮏ‪ ،‬ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﺎ ﻧﻐﻤﻪ "ﻣﺮغ ِﺳﺤﺮ"‬

‫ﮔﺮدﯾﺪه ﻣﯿﺪان دار‬

‫و ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﺮد او‬

‫ﭘﺮواﻧﻪ وش‪ ،‬ﺑﯿﺪار‬

‫ﺑﺨﻮان!‬

‫در ﻣﺎﯾﻪ دﺷﺘﯽ ﺑﺨﻮان!‬

‫اي ﺷﻮر ِﺷﯿﺮﯾﻨﻢ!‬

‫‪204‬‬
 ‫ﺷﺮار ِآذر‬
‫ﺧﺰان ﺑﺎ ﻣﺎه ِﻣﻬﺮ آﻣﺪ!‬

‫وﻟﯽ ﺗﺸﻮﯾﺶ ِاذﻫﺎن ﮐﺮد!‬

‫ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﺶ؟‬

‫وﯾﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﺰاي ِﻧﻘﺪي آزادش؟‬

‫ﻧﻘﺎب ِﻣﺎه ِﻣﻬﺮش ﺗﺎ ﻓﺮو اﻓﺘﺎد!‬

‫ﻧﻪ ﻣﺎﻫﺶ ﻧﻮر ِﻣﻬﺘﺎب و‬

‫ﻧﻪ ﻣﻬﺮش ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎ!‬

‫ﭼﻨﺎر ِﺑﺎغ ِﻋﺮﯾﺎن‪ ،‬ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ در زﯾﺮ ِﺷﺮار و ﺗﺮﮐﺶ ِآذر‬

‫اﺳﯿﺮ ِﺑﺮﮔﺮﯾﺰان ﺷﺪ‬

‫درﺧﺖ ِﺳﺮو ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‬

‫اﮔﺮ ﻫﻢ آﺧﻮر ِﺳﺮﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﺟﯿﺮه ﺧﻮار ِﺳﻔﺮه ﺑﻮران ﺑﻨﺎﻣﯿﺪش!‬

‫‪205‬‬
‫وﻟﯽ ﺷﻤﺸﺎد در ﺳﺮ‪ ،‬ﺑﺎور ِدﯾﮕﺮ!‬

‫ﺗﻤﺎم ِﻓﺘﻨﻪ ﻫﺎ‬

‫زﯾﺮ ِﺳﺮ ِﻓﺼﻞ ِزﻣﺴﺘﺎن اﺳﺖ!‬

‫اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﺪاري‬

‫ﺗﺎ ﺑﻬﺎران‪،‬‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد!!‬

‫‪206‬‬
 ‫واﮔﻮﯾﻪ ﻫﺎي ﺑﻬﺎري‬

‫)‪(1‬‬

‫ﺑﻮي ِﻓﺼﻠﯽ دﯾﮕﺮ‬

‫از ﻓﺮا ﻣﺮز ِزﻣﺎن ﻣﯽ آﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﺮﭼﯿﻦ ِﯾﺨﯽ ﺳﺪ ِرﻫﺶ‬

‫و ﻧﻪ آدم ﺑﺮﻓﯽ‬

‫ﻗﺪرت ِﭼﺎﻧﻪ زﻧﯽ‬

‫ﺗﺎ ﮐﺸﺪ در ﺑﻨﺪش!‬

‫ﺑﺎور اﯾﻦ اﺳﺖ ‪. . . . .‬‬

‫ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺑﺠﺰ ﻋﻄﺮ ِﺑﻬﺎر‬

‫ﮐﺰ دل و دﯾﺪه ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮده ﻗﺮار !‬

‫ﮐﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ِﺧﻮد ﻣﯽ دﯾﺪم‬

‫‪207‬‬
 ‫)‪(2‬‬

‫ﺣﺎل ﮐﻪ ﻧﻪ ﺳﺮﻣﺎي ِاول ِزﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﺗﺐ ِزردي ِﭘﺎﺋﯿﺰت را درﻣﺎن‬

‫و ﻧﻪ ﺑﺮف و ﺑﻮران ِآﺧﺮش‬

‫اﻟﺘﻬﺎب ِﺑﻨﻔﺶ ِاﻧﺘﻈﺎرت را‬

‫ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺨﺖ!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺨﻮر ِدود ِاﺳﭙﻨﺪ و‬

‫ﺑﻮي ِزاغ ِدر آﺗﺶ را‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯽ!‬

‫و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ِﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎي ِﺑﻬﺎري را‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮدن‬

‫ﺗﺎ از ﻫﺮ ﭼﺸﻢ زﺧﻢ و‬

‫ﺳﺤﺮ و ﺟﺎدوﯾﯽ‬

‫در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﯽ!‬

‫‪208‬‬
 ‫)‪(3‬‬

‫دراز ﻣﺪت ِﺳﭙﺮده ﺳﺮﻣﺎ را ﺑﺴﺘﻪ‬

‫و ﺟﺎري ِدر ﮔﺮدش را ﺑﺎز‬

‫ﭼﺸﻤﻢ از ﺳﻮداي ِﯾﺦ‬

‫آب ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد!‬

‫ﻣﺒﺎدا!‬

‫در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ِﺳﺒﺰ‬

‫ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬاري!‬

‫ﺑﻬﺎران ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫و ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ!‬

‫‪209‬‬
 ‫)‪(4‬‬

‫ﻣﻦ از ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﻓﺼﻠﺶ‬

‫ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل و ﻫﻮاﯾﯽ را‬

‫ﻧﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ‬

‫ﻧﻪ ﻓﺼﻞ ِﺑﺮﮔﺮﯾﺰان ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻏﻮﻏﺎ‬

‫زده راي ِﻣﻦ و ﻣﺎ را!‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮم ِﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺗﯿﺮ و ﺗﺮﮐﺸﺶ ﻧﺎزد‬

‫ﮐﻪ آﺗﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺎ‬

‫وﻟﯽ ﻣﺮداد ِاو‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ ز ﻣﺮداري ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫و ﺷﻬﺮﯾﺮش‪ ،‬ﻧﻤﺎز ِﻣﺮده ي ﻣﺮداد ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻓﻘﻂ ﻓﺼﻞ ِﺑﻬﺎران اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻨﮕﯽ ﻧﻔﺲ را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ درﻣﺎن‬

‫وﺳﺒﺰ اﻧﺪﯾﺶ و ﺑﯿﺪار اﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺮ‪ :‬ﺷﻬﺮﯾﻮر‬

‫‪210‬‬
 ‫)‪(5‬‬

‫ﭼﺮا ﺳﺎق ِاﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﭘﺎﯾﻢ را‬

‫ﺣﻘﯿﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اي؟!‬

‫دﯾﺪﮔﺎﻧﺖ را از ﻧﻮك ِﺑﯿﻨﯽ‬

‫ﭘﺮواز ده‬

‫ﺗﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﺒﯿﻨﺪ!‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﮐﺎر ِﯾﺦ زده اش‬

‫ﺑﺮ ﺑﻮم ِزﻣﺴﺘﺎن‬

‫ﻣﻨﻈﺮه ي ﺳﺒﺰ ِﺑﻬﺎران ﻣﯽ ﮐﺸﺪ!‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﺮ وﻓﺮ ِﺟﻮاﻧﻪ ﻫﺎ‬

‫اﯾﻤﺎن ﻧﺪاري؟‬

‫رﻗﺺ ِﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎ را‬

‫اﯾﺴﺘﺎده ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ!‬

‫‪211‬‬
 ‫ﺧﺎﻃﺮه‬

‫ﻫﺰار ﺧﺎﻃﺮه درﻗﺎب و ﻗﺎب‪ ،‬ﻗﺎﺷﺎﻗﺎش‬

‫ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺗﺮك ﺧﻮرده‪ ،‬دﯾﮕﺮي ﭘﺮﺧﺎش‬

‫ﺗﺼﻮراتِ ﺑﻬﺎري‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰﺗﻮ‪‬ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﯿﺎن ِﭘﻨﺠﻪ ي ﭘﺎﯾﯿﺰ و ﺟﺎروي ِﻓﺮاش‬

‫زﻣﯿﻦ ﮐﺒﻮد و ﻓﻀﺎ ﺗﺸﻨﻪ‪ ،‬رود ﺑﯽ آب اﺳﺖ!‬

‫ﺗﻮ رويِ ﺑﻮمِ زﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻬﺎر اي ﻧﻘﺎش!؟‬

‫ﮐﺠﺎيِ دﻓﺘﺮ و اوراقِ زرد ِاﯾﻦ ﻓﺼﻠﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺮگ ِﺳﺒﺰ رﺳﯿﺪي؟ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﮕﺎش؟!‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ِدﯾﺪه ﺗﮑﺎﭘﻮ‪ ،‬ﻧﺪﯾﺪه ام ﭼﯿﺰي‬

‫ﺑﺠﺰﯾﮑﯽ دو ﺗﺄﺳﻒ‪ ،‬و ﺣﺴﺮت و اي ﮐﺎش!‬

‫ﮐﻨﺎر ِﺳﻔﺮه ِﺑﺨﺘﻢ‪ ،‬ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﻣﺤﺮم‬

‫ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺗﺎرم‪ ،‬ﻧﻤﻮده رازم ﻓﺎش!‬

‫درﺧﺖ ِﺳﺮﮐﺶ ِﻣﻦ‪ ،‬ﻣﯿﻮه ﻫﺎي ِاﻫﻠﯽ داد!‬

‫ﺑﻪ زور ِاﺳﮑﻨﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ و وﺻﻠﺖ ِﺧﺸﺨﺎش!‬

‫‪212‬‬
‫اﮔﺮﮐﻪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﯽ ِاﺑﯿﺎت ِاﯾﻦ ﻏﺰل‪ ،‬زﺧﻤﯽ ﺳﺖ؟‬

‫ﻏﺰال ِﺧﺎﻃﺮه‪ ،‬در اﺣﺘﻀﺎر و ﻻﺷﺎﻻش!‬

‫‪213‬‬
 ‫واژه ﻫﺎي ِﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫دل را ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪم‪ ،‬ﮐﺎر ِﮐﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫از آﺑﯽ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻣﺮا ﺟﺰ ﺷﺒﻨﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫درﯾﺎدﻻن و وﺣﺸﺖ از اﻣﻮاج؟ ﻫﯿﻬﺎت!‬

‫ﺟﺎن ﺑﺮﮐﻔﺎن را ازﮐﻒ ِدرﯾﺎ‪ ،‬ﻏﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﯿﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﯿﻢ دارد از ﺗﻼﻃﻢ؟‬

‫ﻏﻮﻏﺎي ِﻃﻮﻓﺎن‪ ،‬ﻣﺮد ِدرﯾﺎ را دﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫دﻟﺸﻮره ﻫﺎ‪ ،‬اﯾﻦ زﺧﻢ ِﭼﺮﮐﯿﻦ را ﻧﺸﻮﯾﻨﺪ‬

‫ﺟﺰ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﺎ آب ِدرﯾﺎ‪ ،‬ﻣﺮﻫﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﮔﺮ ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﻢ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ از ﻣﯽ‪ ،‬ﺣﺎل و ﻓﺎﻟﯽ؟‬

‫اﯾﻨﮏ ﻣﻦ و ﺑﺪ ﻣﺴﺘﯽ ام را‪ ،‬ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﻻﺟﺮﻋﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪم‪ ،‬ﺗﺎرﯾﺦ ِﺧﻮد را‬

‫ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ِﻣﺰه ﻣﺰه‪ ،‬ﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫آب از ﺳﺮم ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺳﺎﻗﯽ‪ ،‬ﺟﺎم ﭘﺮﮐﻦ!‬

‫ﺟﺰ اﯾﻦ ﺻﻨﻢ ﺟﺎم و ﻟﺒﺶ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫‪214‬‬
 ‫ﺧﻮد داﻧﯽ و اﯾﻦ واژه ﻫﺎي ِﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ !‬

‫ﮔﺮ ﺑﺎ ﻏﺰل ﮔﻮﯾﺎ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺎر ِﮐﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫در ﺑﺎور ﺟﻤﻌﯽ‪ ،‬ﻧﻤﯽ روﯾﺪﮔﻞ ِﯾﺎس!‬

‫ﺑﺎور ﻣﮑﻦ‪ ،‬دﯾﮕﺮ دم ِﻋﯿﺴﯽ دﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ!!‬

‫‪215‬‬
 ‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻼﻏﻬﺎي ِﮐﻠﯿﺸﻪ اي‬

‫ﺣﺘﯽ‬

‫روي ِﻟﺐ ِﻣﺘﺮﺳﮑﻬﺎ‬

‫ﺗﺨﻢ ﮔﺬاري ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫دﯾﮕﺮ زﻣﺎن ِآن ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ درون ِﺑﺎﻏﭽﻪ ﺧﻮد‬

‫ﭼﯿﺰي ﺑﮑﺎرد‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺸﺖ ِﻣﮑﺎﻧﯿﺰه‬

‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮد!‬

‫‪216‬‬
 ‫ﺷﺎﯾﺪ‬
‫اﮔﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯽ‬

‫ﭘﺴﺘﻪ ي درﺧﺖ ِﻏﺰﻟﻢ‬

‫از ﮐﺪام رﯾﺸﻪ‪ ،‬آب ﻣﯽ ﺧﻮرد؟‬

‫ﮐﻪ ﺧﻨﺪان ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﻧﻤﮏ ﺳﻮدش ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي!‬

‫اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ِﺗﻮ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ داﻧﻪ ﻫﺎ را ﺑﻮ داده‬

‫دوﺳﺖ ﻣﯽ داري‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ذاﯾﻘﻪ دادن‬

‫ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ !‬

‫‪217‬‬
 ‫ﻗﺼﻪ ﺷﺐ‬
‫ﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪه دو زﻟﻒ ِﺷﺐ را ﭼﯿﺪ‬

‫زﻫﺮه ﺑﯽ ﺗﺎب و ﻣﻮﯾﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﻣﺸﺘﺮي‪ ،‬ﻣﻐﺎزه ي ﺷﺐ‬

‫اﯾﻦ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﺗﻮي ِﮔﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ!‬

‫ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎي ِﮐﻤﻨﺪ ِﭘﺮوﯾﻦ رﯾﺨﺖ‬

‫در ﻋﺰاي ِﻋﺮوس ِﺷﺐ‪ ،‬ﻣﻬﺸﯿﺪ‬

‫اﺷﮏ ِﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬دﯾﺪﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ‬

‫روي ِﻟﺒﻬﺎ‪ ،‬ﮐﻪ دوش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ!‬

‫ﺷﺪ ﻫﻮﯾﺪا‪ ،‬ﺳﻬﯿﻞ ِﻧﺎﭘﯿﺪا‬

‫دﺳﺖ ِﺷﺐ‪ ،‬ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ!‬

‫ﺗﯿﺮ از ﺑﺨﺖ ِﺑﺪ‪ ،‬ﺳﯿﻪ ﺑﺨﺘﯽ‬

‫ﺧﻮرده ﺗﯿﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﺑﯽ ﺗﺮدﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻮاﻗﺐ ِﺳﺤﺮي‬

‫رﻓﺖ و ﺟﺎﻣﯽ ز ﺷﻮﮐﺮان ﻧﻮﺷﯿﺪ!‬

‫‪218‬‬
 ‫ﺣﺎﺻﻞ ِزﺧﻤﻪ ي ﺳﺤﺮ ﺑﺮ ﺗﺎر‬

‫ﭘﻨﺒﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺑﺎﻓﯿﺪ!‬

‫ﻧﺤﺲ ِاﮐﺒﺮ‪ ،‬زﺣﻞ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﯿﻮان‬

‫ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺴﻤﻞ‪ ،‬ﭼﻮ ﻣﺮغ ِﺷﺐ ﻧﺎﻟﯿﺪ!‬

‫ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﺎن ِﻣﺤﻔﻞ ِﻣﻬﺘﺎب‬

‫ﺧﻨﺪه روي ِﻟﺒﺎﻧﺸﺎن ﻣﺎﺳﯿﺪ!‬

‫ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎزي ِﻋﺮوﺳﯽ ِﺷﺐ‬

‫ﺑﯽ ﻋﺮوﺳﮏ ﺷﺪو ز ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪ!‬

‫ﻗﺼﻪ ﮐﻮﺗﺎه‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺷﺪ ﭘﺎك‬

‫ﺗﺎ ﺳﯿﺪه‪ ،‬دم ِﺳﺤﺮ را دﯾﺪ!‬

‫ﮔﺮدش ِاﯾﻦ زﻣﯿﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺪ ﮐﻨﺪ‬

‫ﺷﮏ ﻧﺪارم‪ ،‬ﮐﻪ از ﺳﺤﺮ ﺗﺮﺳﯿﺪ!‬

‫ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎد ِﺳﺘﺎره ﺷﻤﺎران‪ ،‬زﺣﻞ ﯾﺎ ﮐﯿﻮان‬

‫ﻫﻤﺎن ﻧﺤﺲ ِاﮐﺒﺮ اﺳﺖ!‬

‫‪219‬‬
 ‫ﭼﺸﻤﻢ آب ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‬
‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﻮﻫﺮ ِﺟﻮاﻧﯽ ام را‬

‫ﻫﺰار و ﯾﮏ ﻟﻮح ِاﻓﺴﻮن‬

‫ﺑﻪ ﭘﺎي ِﻏﻮره رﯾﺨﺖ!‬

‫ﻣﯽ داﻧﯽ ﻗﻠﻢ ِﺟﺎدوي ِﺻﺒﺮ ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬

‫ﺗﻨﻬﺎ رﻧﮕﺪاﻧﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺳﭙﯿﺪ‬

‫و ﺑﻮم ِﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺳﯿﺎه!‬

‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﯽ ﻧﯽ ِدﯾﺮوز‬

‫و ﻣﺮدﻣﮏ ِاﻣﺮوز‬

‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﻮد!‬

‫از اﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ آب ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‬

‫ﺣﺘﯽ ﺣﻠﻮاي ِﻣﺮﮔﻢ‬

‫ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺷﻮد !‬

‫‪220‬‬
 ‫ﭘﯿﺮ ﭼﺸﻤﯽ‬
‫آن ﮔﺎه ﮐﻪ ﺷﻮق ِدوﯾﺪن ﺑﻮد‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﻨﯽ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪم ﮐﺮد!‬

‫ﺣﺎل ﮐﻪ اﻓﻖ ِﭘﯿﺮﭼﺸﻤﯽ در ﮔﺸﺎﯾﺶ‬

‫ﺗﻮان رﻓﺘﻦ در اوج ِﻓﺮﺳﺎﯾﺶ!‬

‫ﮐﺎش‪ ،‬اﻧﺪوﺧﺘﻪ اي را ﮐﻪ‬

‫ﺧﺮج ِﻋﺼﺎﯾﻢ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺮف ِﻋﯿﻨﮏ ِﺟﻮاﻧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم!‬

‫اﯾﻨﮏ ﻓﻬﻤﯿﺪه ام‬

‫ﮐﻪ ﻋﯿﻨﮏ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از ﻋﺼﺎﺳﺖ!‬

‫‪221‬‬
 ‫دﺳﺖ ِﺑﯽ ﻧﻤﮏ‬

‫ﮐﺎﺷﮑﯽ ﭼﺸﻤﻪ ﺷﻮﻗﻢ‪،‬‬

‫ﺧﺸﮑﯿﺪه ﺑﻮد!‬

‫آن روزي ﮐﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ِﺑﯽ ﻧﻤﮏ‪،‬‬

‫اﻧﮕﻮرﻫﺎي ِﺷﯿﺮﯾﻦ را‬

‫داﻧﻪ داﻧﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺪرﻗﻪ ي ِﭼﻠﻪ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮدم‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ِﺑﺮﮔﺸﺖ ِﺗﻠﺨﺶ را داﺷﺘﻢ‬

‫وﻟﯽ ﺗﺮش روﯾﯽ اش را ﻫﺮﮔﺰ !‬

‫‪222‬‬
 ‫ﻗﻤﺎر ِزﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﮐﻢ ﺑﺪه ﺑﺎزي ﻣﺮا‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ روز و ﺷﺐ!‬

‫ﯾﺎ ﭼﺮا ﻻﯾﯽ ﮐﺸﯽ‪ ،‬ﮔﺸﺘﻢ رواﻧﯽ روز و ﺷﺐ!‬

‫روز و ﺷﺐ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ! ﻣﺎه ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻞ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ‬

‫ﺳﻬﻢ ِﻣﻦ ﭘﯿﺴﯿﺪن و‪ ،‬ﺣﮑﻤﺶ ﺗﻮ راﻧﯽ روز و ﺷﺐ‬

‫ﺣﮑﻢ دل‪ ،‬ﺑﺎزي ﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد آن ﻗﺮار !‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺮگ ِﻣﺮا‪ ،‬از ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻧﯽ روز و ﺷﺐ؟!‬

‫ﻧﯿﺴﺖ در ﮐﺸﮑﻮل ِدروﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺗﻘﻠﺐ ﻧﺎرﻓﯿﻖ!‬

‫آس ِﭘﯿﮑﻢ را‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎ دوﻟّﻮ‪ ،‬ﺑﺮاﻧﯽ روز و ﺷﺐ؟‬

‫ﺑﺲ ﺑﺮﯾﺪي ﻧﺎروا دل را‪ ،‬ﭼﻮﮔﺸﻨﯿﺰي ﺷﺪه!‬

‫ﭘﺮﭘﺮش دﯾﮕﺮ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ روز و ﺷﺐ‬

‫ﺧﺸﺖ ِاﯾﻦ ﺑﺎزي‪ ،‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﮔﺸﺘﻪ از ﺑﻨﯿﺎد ﮐﺞ‬

‫اي ورق! ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ روز وﺷﺐ؟‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺎزي ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪،‬ﺗﺎ روﺷﻦ ﺷﻮد!‬

‫ﻣﺸﮑﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ زﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ روز و ﺷﺐ‬

‫‪223‬‬
 ‫ﺟﻤﻌﯿﺎ ! ﺑﺎر ِدﮔﺮ ﮐﻮ‪‬ﺗﯽ و آﺳﺖ ﺑﺎد ﮐﺮد!‬

‫ﻓﻮت و ﻓﻦ و ﺷﯿﻮه ي‪ ،‬ﺑﺎزي ﻧﺪاﻧﯽ روز و ﺷﺐ! !‬

‫‪224‬‬
 ‫ﺧﻮاﻧﺪن‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺨﻮان!‪ . . . .‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻟﮑﻨﺖ اﻣﺎﻧﻢ!‬

‫ﻣﺸﮑﻞ؟ ﺗﻨﻔﺲ‪ ،‬ﺗﺎر ِﺻﻮﺗﯽ‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ!‬

‫دﻟﺸﻮره‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮف‪ ،‬ﺑﻬﻤﻦ‪ ،‬ﺑﺎد‪ ،‬ﺑﻮران‬

‫وﯾﺮاﻧﯽِ ﮔﻞ‪ ،‬واژه‪ ،‬دﻓﺘﺮ‪ ،‬روح‪ ،‬ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﺳﻘﻒ ِدﻫﺎن‪ ،‬ﺳﺮﮔﯿﺮو دﻟﮕﯿﺮو ﻫﻮا ﮐﻢ!‬

‫اﻏﻤﺎ‪ ،‬ﺗﺮك‪ ،‬ﺑﻐﺾ‪ ،‬ﮐﻤﮏ ورد ِزﺑﺎﻧﻢ!‬

‫ﮐِﻠﮏ و ﮐَﻠﮏ‪ ،‬ﻓﺎﻧﻮس‪ ،‬درﯾﺎ‪ ،‬ﻣﻮج‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﺻﺪﺣﻨﺠﺮه ﺻﺨﺮه‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ در دﻫﺎﻧﻢ!‬

‫ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﻪ زﯾﺮ ِﺧﻂ ِﻫﺎﺷﻮر‬

‫ﯾﮏ در ﻣﯿﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺮزش وﻟﮑﻨﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻢ!‬

‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ ِﮐﻢ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﺣﺎﺻﻞ!‬

‫راﺣﺖ ﺷﺪم‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﯾﺎﻧﺶ ﻧﺪاﻧﻢ!‬

‫دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭘﺎﯾﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دل ﮔﻮﯾﺪم‪ ،‬ﻗﻔﻞ ِزﺑﺎن را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫‪225‬‬
‫ﺑﺮ دﻓﺘﺮ ِﺷﻌﺮ ِﺳﭙﯿﺪ و ﺷﺎﯾﺪ آزاد!‬

‫ﺑﺎزش ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮔﯿﺮم ﻧﻤﻮده اﻣﺘﺤﺎﻧﻢ!‬

‫‪226‬‬
 ‫ﻧﺎﻣﻪ‬
‫آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ دﯾﺪار ِﺗﻮ را ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ‬

‫ﻟﺐ‪ ،‬ﻧﺎم ِﺗﻮ را ورد ِزﺑﺎن ﮐﺮد!‬

‫دل ﺷﻮره ﻧﮕﺎه‪ ،‬ﺑﺮزﻣﺎن ﮐﺮد‬

‫ﺻﻮرت‪ ،‬ﺗﺐ ِﻋﺸﻖ را ﻋﯿﺎن ﮐﺮد‬

‫ﭼﻮن ﺷﺎﻋﺮ ِدر ﺣﺎل ِﺳﺮاﯾﺶ!‬

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻗﻠﻢ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﮐﻢ‬

‫ﺑﮕﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ِﻧﻘﻄﻪ ﺷﺒﻨﻢ‬

‫اﻧﺼﺎف‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ِﭘﺮ از ﻧﻢ‬

‫ﺷﺪ راﻫﯽ ِﻋﺮﺻﻪ ﻧﮕﺎرش‬

‫دل‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ِﺧﻮﯾﺶ ﮐﻮك و ﺑﯽ ﺗﺎب‬

‫وﻋﺪه‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﮐﻪ ﻋﻘﺮﺑﮏ ﺧﻮاب‬

‫ﮐﻮﭼﻪ‪ ،‬ﯾﺦ ِاﻧﺘﻈﺎر را آب‬

‫ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ِﺻﺤﻦ ِﻧﻤﺎﯾﺶ‬

‫وﻗﺖ و ﻣﻦ و ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﯿﺪار‬

‫‪227‬‬
 ‫اﻣﺎ و اﮔﺮ‪ ،‬ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪ دﯾﺪار‬

‫آوﻧﮓ ِزﻣﺎﻧﻪ در ﺷﻤﺎرش‬

‫ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺪﻧﺖ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪ دﮔﺮ ﻣﺮد‬

‫ﺣﺘﯽ دل ِﮐﻮﭼﻪ را ﺑﯿﺎزرد‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺗﺮك ﺧﻮرد‬

‫اي ﻋﺸﻖ! ﺗﻮ را ﮐﻨﻢ ﺳﺘﺎﯾﺶ‬

‫ﻣﯽ داد اﮔﺮ‪ ،‬ﺑﺎد ِﻏﺮورت‬

‫در ﮐﻮﭼﻪ ي ِﺣﺪﻗﻪ ام ﻋﺒﻮرت‬

‫ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻮد ﺧﯿﺲ‪ ،‬ﺣﻀﻮرت‬

‫اﯾﻨﮏ ﻧﻪ ﻣﻦ و ﻧﻪ ﺟﺎي ِﭼﺎﻟﺶ‬

‫ﺣﺎﻻ ﻣﻦ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ و ﯾﺎد ِ ﺗﻮ و آوار‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺒﺮش را!‬

‫در ﻧﺎﻣﻪ ي ِﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ي ِﺑﻐﻀﻢ‬

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺗﺮك ﺧﻮرده ز ﻓﺮﯾﺎد‬

‫‪228‬‬
 ‫دﺳﺘﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎد‬

‫ﯾﮏ ﺑﺎر ِدﮔﺮ‪ ،‬ﮔﺮ ﮔﺬر اﻓﺘﺎد‬

‫ﯾﺎ ﺑﯽ ﻣﻦ از آن ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ِاﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫آﯾﺎ ﺑﮑﻨﯽ ﯾﯿﺎد؟‬

‫اﻣﻀﺎ ﻫﺎﺷﻮري و ﺧﻂ ﺧﻮرده ي ِﺑﯿﺪاد‬

‫آدرس‪ . . . .‬ﺗﻪ ِﺑﻦ ﺑﺴﺖ‪ . . . .‬ﺳﺮ ِﻧﺎﮐﺠﺎ آﺑﺎد‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ‪ . . . .‬ﻓﺼﻞ ِﯾﺦ و ﻧﻪ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﻧﻄﻔﻪ ﺧﺮداد‬

‫‪229‬‬
 ‫ﻧﻘﺶ در ﻧﻘﺶ‬
‫ﻓﻀﺎ‪ ،‬آرام و ﺳﺎﮐﺖ‬

‫ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﺑﯽ ﺣﺮف‬

‫زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﻗﺒﺮ ِﻫﺰاران ﺑﺮگ‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﯿﻨﻪ ام‪ ،‬آﺗﺶ ﻓﺸﺎن‪ ،‬ﮐﻠﮑﻮن!‬

‫ﻣﮕﻮ ﺗﺐ ﮐﺮده دل!‬

‫ﮔﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎ را ﺳﺮخ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ!؟‬

‫رﺟﯽ از ﺟﺎي ِﭘﺎي ِﺳﯿﻨﻪ ﺳﺮﺧﺎن اﺳﺖ!‬

‫روي ِﺑﺮف‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻨﮕﺮف!‬

‫ﻋﺠﺐ ﺳﺒﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﭘﯿﺪا!‬

‫ﺑﻪ زﯾﺮ ِﺑﺮف و ﺟﺎي ِﭘﺎ‬

‫ﭼﺮا ﺷﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!؟‬

‫ﻧﻘﺎش ِدوران‬

‫ﭘﺮﭼﻢ ِﺳﺒﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﺳﺮخ ِاﯾﺮان‬

‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﺮ ﺧﺎك!‬

‫‪230‬‬
 ‫ﺑﺮف ِﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﻓﺼﻞ ﻫﺎ در ﭘﯽ ِﻫﻢ‪،‬‬

‫آﻣﺪ و رﻓﺖ‬

‫ﻟﯿﮏ ﺑﺮﻓﯽ ﮐﻪ زﻣﺴﺘﺎن ِﻧﺨﺴﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ِﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ‬

‫ﺑﯽ ﻫﻮا ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ!‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺟﺎي‬

‫ﮐﻪ دﮔﺮ ﻫﺮم ِﺗﺐ ِﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫ﺟﺎروي ِﺳﺎﺧﺘﻪ از ﺑﺮگ ِﺧﺰان‬

‫ﯾﺎ ﻧﻢ ِاﺷﮏ ِدوﭼﺸﻤﺎن ِﺑﻬﺎر‬

‫ﻧﺒﻮد ﭼﺎره ﮐﺎر!‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎي ِﻣﻦ و ﺗﻮ‬

‫واژه ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫واژه ﻫﺎ ﺟﻤﻠﻪ‪ . . . . .‬وﻟﯽ‬

‫ﻓﺎﻋﻞ ِﺟﻤﻠﻪ ﺑﺠﺎي ِﻣﻦ و ﺗﻮ‬

‫‪231‬‬
 ‫ﻣﺎ ﻧﺸﺪﻧﺪ!‬

‫ﺷﮏ ﻧﺪارم ﮐﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫در ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺮﻓﯽ و ﻧﻤﻮر‬

‫ﺟﺎي ِﺑﻦ ﺑﺴﺖ‪،‬‬

‫دري واﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ِزﻣﺴﺘﺎن در ﭘﯿﺶ‬

‫ﺑﯿﻢ ِﺑﺎرﯾﺪن ِﺑﺮﻓﯽ دﯾﮕﺮ!‬

‫ﻫﻤﺖ ِاﻫﻞ ِﻣﺤﻞ‬

‫ﻣﯽ ﻃﻠﺒﺪ!!‬

‫‪232‬‬
 ‫دﺳﺘﻮرات ِﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ‬

‫ﺣﺮف را‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺨﺖ!‬

‫واژه را‪ ،‬آب ﮐﺸﯿﺪ!‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را‪ ،‬ﺿﺪﻋﻔﻮﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ!‬

‫ﺑﯿﺖ را‪ ،‬ﭘﺎﻻﯾﺶ!‬

‫ﺗﺎ زﺑﺎن ِﻣﻦ و ﺗﻮ ﻻل‬

‫ﻣﺒﺎدا ﻣﺘﻨﯽ‪،‬‬

‫ﻣﺮض ِﻣﺴﺮي و‪ . . . . .‬ﺑﯿﻤﺎر ﺷﻮد!‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ‬

‫ﻧﺴﺨﻪ ي ﻗﯿﺪ ِزﻣﺎن اﺳﺖ‬

‫ﻧﻪ دﺳﺘﻮر ِزﺑﺎن!‬

‫ﻟﯿﮏ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪:‬‬

‫ﻣﺘﻦ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬درﺧﺘﺶ ﺟﻤﻠﻪ!‬

‫واژه ﻫﺎ ﭼﻮن ﮔﻞ و‬

‫ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻠﺒﺮگ!‬

‫‪233‬‬
‫ﻫﻤﮕﯽ ﻧﻮر و ﻫﻮا‪ ،‬ﮔﺎه ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ!‬

‫ﺑﻬﺘﺮ آن اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﮐﻤﯽ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﭘﺮده ﻫﺎ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎري زده ﺗﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ي ﮔﻞ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺳﺖ‬

‫ﻣﻤﻠﻮ از ﻧﻮر‪ ،‬ﻫﻮا‪ ،‬واژه ﺷﻮد‬

‫وﺳﭙﺲ ‪. . . . . .‬‬

‫ﺣﺪﻗﻪ را ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﮐﺮده‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺒﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﺎور اﯾﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮ ﭘﺮﭼﻢ ِﮔﻞ‬

‫ﮐﻤﺘﺮ از ﻣﻮﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ!‬

‫ﮐﺰ دل ِآﺑﯽ ﻫﺎ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮون ﮐﺮده‪،‬‬

‫ﻧﺪاردﺑﯿﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻮا ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺳﺖ!!‬

‫‪234‬‬
 ‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ‬
‫ﺧﺎرج از ﻣﻨﺰل ﻧﮕﺮد!‬

‫در ﻓﻀﺎي ِﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﯽ ﺗﺎزه ﮐﺮد!!‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ آﻟﺰاﯾﻤﺮ‬

‫اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪ!‬

‫ﯾﺎدم آﻣﺪ‬

‫ﻣﺮدﻣﮏ ﻫﺎ‬

‫در ﮐﺠﺎﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!‬

‫در ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮر ِﺗﻮ‪‬ﻫﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ‬

‫در دل ِﻣﺎﻧﺪاب ﻫﺎ‪. . . . .‬‬

‫ﺻﯿﺪ ِﻣﺮواري ﮐﻨﺪ!‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ِدر ﺣﺎل ِﻏﺮوب‬

‫در ﺗﻪ ِآن ﮐﺎﺳﻪ ِﺧﺸﮑﯿﺪه‬

‫‪235‬‬
 ‫ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده اﺳﺖ!!‬

‫اﺷﮏ ِﻣﺼﻨﻮﻋﯽ‪ ،‬ﮔﺮان اﺳﺖ اي ﻋﺰﯾﺰ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ آب و ﻧﻤﮏ!‬

‫روﯾﺶ ﺑﺮﯾﺰ!‬

‫ﺑﯿﻢ ِوﯾﺮوﺳﯽ ﻓﺮاوان‪،‬‬

‫ﺗﺎ ﻫﻮا آﻟﻮده اﺳﺖ!‬

‫ﮔﺮ درون ِﺣﺪﻗﻪ‬

‫ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ ﻫﻨﻮز‬

‫ﻟﺤﻈﻪ ي ِﺑﯿﺪارﯾﺶ را‬

‫ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ! !‬

‫‪236‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ِﮔﺬار‬
‫در ﺻﻌﻮدي واژﮔﻮن‪ ،‬دور ازﺧﯿﺎل!‬

‫ﺟﻮﻫﺮ ِﺳﺒﺰﯾﻨﻪ ﮔﺮ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ!‬

‫ﺑﺎورش ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪،‬‬

‫رﻧﮓ و روي ِﺑﺮگ‪،‬‬

‫از ﻧﻔﯿﺮ ِﻫﻮل ِرﯾﺰش ﮔﺸﺘﻪ زرد!‬

‫واژه ﻫﺎي ِﻓﺴﻔﺮ ِاﻧﺪﯾﺸﻪ را‬

‫ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻮ ﺷﺴﺘﺸﻮ داد و‪‬‬

‫ﮐﻨﺎر ِﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ در ﮔﻠﻮاژه ي ﺗﺎرﯾﺦ ِﻓﺼﻞ‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﯾﮏ ﻗﺎﻣﻮس‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‬

‫ﻣﯽ ﺗﻮان اﯾﻦ رﺧﻮت ِراه ِﮔﺬار‬

‫ﺑﺮﮔﺮﯾﺰان ‪ . . . .‬ﯾﺎ ﺧﺰان‬

‫ﯾﺎ ﻣﻮﺳﻢ ِﭘﺎﯾﯿﺰ ﺧﻮاﻧﺪ!‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫‪237‬‬
 ‫ﭘﯿﺶ ِروﯾﺖ‬

‫اﯾﻦ درﺧﺖ ِﻟﺨﺖ و ﻋﺮﯾﺎن‬

‫ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ!‬

‫ﺑﺎﯾﺪ از ﻓﺼﻞ ِزﻣﺴﺘﺎن ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﮐﻢ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺳﺮﻣﺎ و ﯾﺨﺒﻨﺪان وﺑﻮران‬

‫ﭘﯿﺶ ِروﺳﺖ!‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ِﻓﺼﻞ ِﺑﻬﺎران را‬

‫ﮐﺠﺎ ﺑﯿﻢ از ﺗﮕﺮگ!؟‬

‫‪238‬‬
 ‫ﮔﻞ اﻧﺎري‬

‫در ﺧﻨﮏ ﺳﺎﯾﻪ ﭼﺸﻤﺎن ِﺗﻮ‪ ،‬ﻟﻢ دادن ﺑﻪ‬

‫ﻻﻟﻪ ي ﮔﻮش‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎي ِﺻﻨﻢ دادن ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ اﮔﺮ دﯾﺪه ي ﻣﻦ‪ ،‬داﻣﻦ ِﺗﻮ ﭼﯿﻦ ِﻧﮕﺎه‬

‫ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﮐﻤﮑﯽ‪ ،‬اﯾﻦ دو ﺑﻬﻢ دادن ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ ﺧﻤﺎرم‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪازه ي آن ﻣﺮدم ِﺷﻮخ‬

‫ﺳﺎﻏﺮ ِﻟﻌﻞ ِﻟﺐ از‪ ،‬د‪‬ر‪ ‬و درم دادن ﺑﻪ‬

‫ﮔﻨﺞ ِدل ﭘﯿﺸﮑﺸﺖ ﮐﺮدم وﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺴﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﯿﺴﻮي ِﻧﻢ‪ ،‬درد و اﻟﻢ دادن ﺑﻪ‬

‫ﮔﻞ اﻧﺎري ﺷﺪم آن دم‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮدي‬

‫ﺷﺒﻨﻢ ِﺷﻮق‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ دﯾﺪه ي ﻧﻢ دادن ﺑﻪ‬

‫ﺑﻮم ِدل از ﺧﻂ ِاﺑﺮوي ِﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﺸﻖ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫دﺳﺖ ِاﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮ ِﻧﻘﺎش‪ ،‬ﻗﻠﻢ دادن ﺑﻪ‬

‫زﻟﻒ ِﭼﺘﺮي ِﺗﻮ و دﯾﺪه ي ﺑﺎراﻧﯽ ِﻣﻦ‬

‫زﯾﺮ ِآن ﻃﺎرم ِﮔﯿﺴﻮي ِﺗﻮ‪ ،‬ﻟﻢ دادن ﺑﻪ‬

‫‪239‬‬