Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 53 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 4, 5 i 6 listopada 2009 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2009
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 53. posiedzenia Sejmu
w dniach 4, 5 i 6 listopada 2009 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 34
Poseł Tomasz Smolarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Dawid Jackiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Andrzej Gut-Mostowy. . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Jacek Pilch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 48
Poseł Jacek Tomczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49
Poseł Bogusław Kowalski . . . . . . . . . . . . . . . 49
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 49
Poseł Barbara Bartuś. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .51
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Posłowie Wojciech Żukowski
i Sławomir Kłosowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Zbysław Owczarski . . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Janina Okrągły. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka . . . . 58
Poseł Tomasz Garbowski oraz grupa posłów. . . .59
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Jarosław Pięta oraz grupa posłów . . . . 60
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
str.
str.
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Witold Pahl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska . . . . . .74
Poseł Jerzy Ziętek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Grzegorz Dolniak . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Izabella Sierakowska . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . .77
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . . .77
Poseł Tomasz Smolarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .78
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Wojciech Żukowski . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Barbara Bartuś oraz grupa posłów . . . . 82
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . . 84
Poseł Sebastian Karpiniuk . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Wojciech Żukowski . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Bronisław Dutka. . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
Posłowie Andrzej Nowakowski
i Magdalena Gąsior-Marek . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Danuta Pietraszewska . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Izabella Sierakowska . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Jan Łopata. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Andrzej Ryszka oraz grupa posłów . . . .91
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . . 94
Posłowie Tadeusz Arkit i Witold Kochan. . . . . 94
Poseł Elżbieta Pierzchała . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Zbigniew Babalski . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Robert Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . .100
Posłowie Tadeusz Woźniak
i Krzysztof Maciejewski . . . . . . . . . . . . . . . . .101
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .102
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . .105
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . .106
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .106
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . .107
Poseł Jan Kaźmierczak . . . . . . . . . . . . . . . . .108
Poseł Grzegorz Sztolcman . . . . . . . . . . . . . . .109
Poseł Stanisław Lamczyk
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .110
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . .111
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .113
 str.
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .116
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . .116
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . .118
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . .119
Posłanki Alicja Dąbrowska
i Jadwiga Zakrzewska . . . . . . . . . . . . . . . . . .119
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . .121
Posłowie Dariusz Lipiński
i Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Marek Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Jakub Rutnicki oraz grupa posłów. . . . 123
Poseł Witold Kochan oraz grupa posłów . . . 124
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Jadwiga Wiśniewska
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Wojciech Żukowski . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Jolanta Szczypińska . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Jarosław Gowin oraz grupa posłów . . . 130
Poseł Janina Okrągły. . . . . . . . . . . . . . . . . . .131
Poseł Jarosław Gowin oraz grupa posłów . . . 132
Poseł Eugeniusz Kłopotek . . . . . . . . . . . . . . .132
Poseł Antoni Mężydło. . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Jan Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 134
Posłanki Elżbieta Witek
i Anna Zalewska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Poseł Dariusz Seliga oraz grupa posłów . . . 136
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 138
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . .140
Poseł Robert Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . .141
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .141
Posłowie Kazimierz Moskal
i Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . . . . . .142
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .142
Poseł Jan Religa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .145
Poseł Mieczysław Kasprzak . . . . . . . . . . . . . .146
Poseł Włodzimierz Kula . . . . . . . . . . . . . . . . .147
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .147
Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . .147
Poseł Tomasz Tomczykiewicz . . . . . . . . . . . .148
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . .148
Poseł Iwona Guzowska . . . . . . . . . . . . . . . . . .149
Poseł Izabela Jaruga-Nowacka . . . . . . . . . . .149
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . .150
Poseł Marek Opioła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .152
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . .153
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Tomasz Tomczykiewicz . . . . . . . . . . . 154
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . .155
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .155
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . 156
str.
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Poseł Robert Telus oraz grupa posłów . . . . .157
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Beata Kempa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .159
Poseł Dawid Jackiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . .162
Poseł Andrzej Gut-Mostowy. . . . . . . . . . . . . .163
Poseł Krystyna Grabicka . . . . . . . . . . . . . . . .165
Poseł Zbigniew Girzyński . . . . . . . . . . . . . . .166
Poseł Łukasz Zbonikowski. . . . . . . . . . . . . . .166
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Poseł Henryk Gołębiewski . . . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Wojciech Saługa . . . . . . . . . . . . . . . . . .175
Poseł Andrzej Halicki. . . . . . . . . . . . . . . . . . .175
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .176
Poseł Karol Karski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .176
Poseł Paweł Poncyljusz. . . . . . . . . . . . . . . . . .177
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . .178
Poseł Włodzimierz Kula . . . . . . . . . . . . . . . . .179
Poseł Marek Opioła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .179
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 180
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .181
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .181
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .182
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 183
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 184
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .187
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 190
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .191
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .192
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .192
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .193
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .193
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 195
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 196
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 198
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 198
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 199
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 200
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 203
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 204
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 207
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 208
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 209
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .211
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .211
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .213
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .215
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .219
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 220
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .221
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .221
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 223
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 223
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 224
 str.
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 226
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 230
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .231
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 232
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 232
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .235
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .237
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 238
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 239
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 239
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 240
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 241
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 243
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 244
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .247
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 248
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 248
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 250
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .251
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .251
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 252
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 254
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 256
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 258
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 260
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .261
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 263
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 266
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 267
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 268
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 269
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .270
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .271
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .272
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .273
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .273
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .275
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .276
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .276
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .277
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .279
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . .281
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 283
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 286
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 286
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 292
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 293
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 294
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 296
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 298
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 299
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 305
str.
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 306
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 307
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .311
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .311
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .312
Podsekretarz stanu Witold Jurek . . . . . . . . .313
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .314
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .315
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .317
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .319
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 320
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 322
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 323
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 326
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 326
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 328
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 328
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 329
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 329
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 330
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .331
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 333
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 336
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 336
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .337
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 340
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 341
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 343
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 344
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 345
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 346
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .347
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 348
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 349
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 350
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 352
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 353
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 354
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 355
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 356
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .357
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 358
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 362
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 363
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 365
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 366
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 367
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 368
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 368
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . .370
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .371
 str.
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .372
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .372
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .373
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .374
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .376
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .376
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .377
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .378
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .379
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 380
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 380
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .381
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 383
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 383
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 386
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 387
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 388
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 388
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 389
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 390
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .391
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .391
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 393
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 394
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 395
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 396
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 399
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 402
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 404
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 405
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 406
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 409
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .410
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .411
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .411
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .412
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .415
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .415
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .416
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .417
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .418
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .419
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .419
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 420
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .421
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .421
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 422
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 423
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 425
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 427
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 428
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 429
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 430
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .431
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .432
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 433
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 434
str.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 437
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 438
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 438
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 439
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 440
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski 441
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 443
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 444
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 445
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 446
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .447
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 448
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 448
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 450
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 452
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 453
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 453
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 456
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .457
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .457
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .460
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 463
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 463
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 464
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 465
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 466
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 467
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 468
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 469
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .470
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .471
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .471
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . .473
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .473
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .474
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .475
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .476
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .477
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .479
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .481
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .481
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 484
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 485
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 486
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 487
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 488
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 489
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 489
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .491
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .491
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 493
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 494
 str.
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 496
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 497
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 500
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .501
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .501
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 502
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 505
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 505
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .506
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 507
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 508
Zapytania
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .510
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .511
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . .511
Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . .512
Poseł Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .513
Poseł Jan Dziedziczak . . . . . . . . . . . . . . . . . .513
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .514
Poseł Janina Okrągły. . . . . . . . . . . . . . . . . . .514
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .515
Poseł Grzegorz Raniewicz . . . . . . . . . . . . . . .515
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .516
Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . .516
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . .516
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 517
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 517
Poseł Przemysław Gosiewski . . . . . . . . . . . . .519
Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . .522
Poseł Sebastian Karpiniuk . . . . . . . . . . . . . 523
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 524
Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . 524
Poseł Wacław Martyniuk . . . . . . . . . . . . . . . 525
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 525
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 526
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .527
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 528
Poseł Alicja Dąbrowska . . . . . . . . . . . . . . . . 529
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 529
Poseł Cezary Tomczyk oraz grupa posłów. . . 530
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 530
Poseł Wojciech Żukowski . . . . . . . . . . . . . . . .531
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . 532
Posłowie Dariusz Lipiński i Marek Zieliński . . . 532
Poseł Piotr Waśko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Posłowie Piotr Tomański i Renata Butryn . . 536
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . .537
Poseł Wojciech Kossakowski . . . . . . . . . . . . .537
Posłanki Elżbieta Witek i Anna Zalewska. . . 539
Poseł Elżbieta Witek oraz grupa posłów . . . 540
Poseł Mieczysław Kasprzak . . . . . . . . . . . . . 540
Poseł Marek Opioła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 541
Posłowie Krzysztof Tchórzewski
i Adam Gawęda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 542
Poseł Anna Zalewska . . . . . . . . . . . . . . . . . . 543
str.
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz . . . . . . . . . 544
Poseł Ireneusz Raś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 545
Posłowie Sławomir Piechota
i Stanisław Huskowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .547
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . .547
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . .547
Poseł Kazimierz Matuszny . . . . . . . . . . . . . 548
Poseł Elżbieta Jakubiak . . . . . . . . . . . . . . . . 548
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . 549
Poseł Grzegorz Napieralski . . . . . . . . . . . . . 550
Poseł Łukasz Zbonikowski. . . . . . . . . . . . . . 550
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz . . . . . . . . . .551
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . .552
Poseł Henryk Gołębiewski . . . . . . . . . . . . . . .552
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . 553
Poseł Marek Borowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Poseł Lidia Staroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 554
Poseł Paweł Poncyljusz. . . . . . . . . . . . . . . . . 556
Poseł Marek Opioła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 556
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .557
Poseł Ireneusz Raś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 558
Odpowiedzi na zapytania
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 559
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 559
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 559
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 560
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .561
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 563
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 566
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .567
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 568
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .570
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .571
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .572
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .573
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .575
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .575
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .577
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .578
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .578
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .579
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .579
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 580
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 584
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 585
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 585
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 586
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .587
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 588
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 589
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 589
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 590
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .591
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 592
 str.
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 592
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 593
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 594
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 595
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .596
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 598
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 599
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 600
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 603
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 604
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 605
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 606
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 608
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 608
Podsekretarz stanu Witold Jurek . . . . . . . . 609
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 609
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .610
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .611
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .612
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .613
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .614
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .615
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .616
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .617
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .618
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .619
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .621
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .621
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 622
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 625
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 625
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 626
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .627
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 629
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 630
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 632
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 632
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 633
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 635
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 636
str.
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 637
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 640
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 642
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 643
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 645
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 646
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .647
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .647
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 648
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 649
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 649
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 650
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 650
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .651
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .651
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 653
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 653
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 654
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 654
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 655
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 658
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 659
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 660
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 660
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 663
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 664
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 664
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 664
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 665
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 667
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 668
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 668
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 669
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .670
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 670
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .671

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posła Henryka Siedlaczka w sprawie skutków
działania na organizm ludzki analogu insuliny ludz-
kiej lantus – do ministra zdrowia – ponowna (11139),
2) posła Tomasza Smolarza w sprawie ustanowie-
nia roku 2010 Rokiem Kultury Kresowej – do mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego – ponowna
(11206),
3) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie braku
przejrzystości procedury konkursowej podczas wyła-
niania kandydatów do objęcia stanowisk naczelni-
ków urzędów skarbowych – do ministra finansów –
ponowna (11252),
4) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie sytu-
acji osób głuchoniemych i niedosłyszących oraz realnej
oceny ich warunków egzystencjalnych na podstawie
przepisów ustawy o rencie socjalnej – do ministra pra-
cy i polityki społecznej – ponowna (11454),
5) posła Pawła Arndta w sprawie ustawowych
przepisów umożliwiających ojcom regularny i nie-
ograniczony kontakt z dziećmi po rozstaniu rodziców
– do ministra sprawiedliwości (12121),
6) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie projektu
nowelizacji ustawy o izbach lekarskich – do ministra
zdrowia (12122),
7) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie obo-
wiązku posiadania świadectw energetycznych bu-
dynków – do ministra infrastruktury (12123),
8) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie możliwości
tworzenia parkingów bike and ride dla rowerzystów
przy dworcach kolejowych – do ministra infrastruk-
tury (12124),
9) posła Dawida Jackiewicza w sprawie zagrożeń dla
zdrowia Polaków wynikających ze sprowadzenia na
polski rynek garmażeryjny dwustu ton 26-letniego
mięsa i odpowiedzialności Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej za ten proceder – do ministra zdrowia (12125),
10) posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie tzw.
cyfryzacji TV – do ministra infrastruktury (12126),
11) posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie
gwarancji rządowych dla starań gminy miasta Zako-
pane o organizację Mistrzostw Świata w Narciar-
stwie Klasycznym w 2015 r. – do ministra sportu i tu-
rystyki (12127),
Załącznik nr 1
Druk 2452
12) posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie
możliwości wprowadzenia podatku VAT od sprzeda-
ży usług lecznictwa uzdrowiskowego – do ministra
finansów (12128),
13) posła Jacka Pilcha w sprawie terminu reali-
zacji zajęć rewalidacyjno-wychowawczych orzeka-
nych dla dzieci niepełnosprawnych przez zespoły
orzekające poradni psychologiczno-pedagogicznych
– do ministra edukacji narodowej (12129),
14) posła Artura Górskiego w sprawie potrzeby
nowelizacji ustawy o Służbie Celnej, umożliwiającej
celnikom skuteczną kontrolę hazardu – do prezesa
Rady Ministrów (12130),
15) posła Krzysztofa Putry w sprawie sytuacji
w rolnictwie – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(12131),
16) posła Adama Wykręta w sprawie sposobu uzy-
skania przez budżet państwa rekompensaty z tytułu
dokonywania niezbędnych dopłat do funduszu ali-
mentacyjnego – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (12132),
17) posła Adama Wykręta w sprawie planów grun-
townej modernizacji linii kolejowych w Polsce – do
ministra infrastruktury (12133),
18) poseł Beaty Mazurek w sprawie realizacji Po-
akcesyjnego Programu Wsparcia Obszarów Wiej-
skich (PPWOW) – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (12134),
19) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie odło-
żenia uchwalenia i wdrożenia projektu ustawy o wspar-
ciu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem
– do ministra pracy i polityki społecznej (12135),
20) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie możli-
wości uzyskania wpisu na listę diagnostów laborato-
ryjnych – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(12136),
21) poseł Marii Nowak w sprawie nowych ramo-
wych planów nauczania – do ministra edukacji naro-
dowej (12137),
22) posła Henryka Milcarza w sprawie wymagań
nałożonych na szpitale związanych z realizacją tzw.
ustawy koszykowej, czyli przepisów precyzyjnie wy-
liczających koszty procedur medycznych, przysługu-
jących pacjentom w ramach publicznej służby zdro-
wia – do ministra zdrowia (12138),
2
23) posła Józefa Piotra Klima w sprawie opłat po-
bieranych za obronę pracy doktorskiej – do ministra
nauki i szkolnictwa wyższego (12139),
24) posła Józefa Piotra Klima w sprawie nieja-
snych przepisów rozporządzenia ministra infrastruk-
tury z dnia 8 maja 2009 r. w sprawie szkolenia, egza-
minowania i uzyskiwania uprawnień przez kierują-
cych pojazdami, instruktorów i egzaminatorów – do
ministra infrastruktury (12140),
25) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
braku pieniędzy na operacje serca w klinikach kar-
diologicznych – do ministra zdrowia (12141),
26) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
refundacji skutecznej metody leczenia zwyrodnienia
tzw. plamki żółtej (AMD) – do ministra zdrowia
(12142),
27) posła Jacka Tomczaka w sprawie metodologii
obliczania współczynnika koniecznego do opracowa-
nia certyfikatu energetycznego – do ministra infra-
struktury (12143),
28) posła Bogusława Kowalskiego w sprawie ini-
cjatywy Dom Polski Wschodniej w Brukseli – do mi-
nistra spraw zagranicznych (12144),
29) posła Waldemara Andzela w sprawie zaostrze-
nia kontroli zwolnień z zajęć wychowania fizycznego
– do ministra edukacji narodowej (12145),
30) poseł Barbary Bartuś w sprawie uprawnień
do otrzymywania zasiłków rodzinnych – do ministra
pracy i polityki społecznej (12146),
31) poseł Barbary Bartuś w sprawie niekorzyst-
nych skutków kolejnych restrukturyzacji Polskich
Linii Lotniczych LOT, PKP oraz spółki Ruch – do
prezesa Rady Ministrów (12147),
32) posła Marka Polaka w sprawie rewitalizacji
odcinka linii kolejowej nr 103 relacji Wadowice –
Spytkowice – do ministra infrastruktury (12148),
33) posła Marka Polaka w sprawie budowy łącz-
nicy między liniami kolejowymi nr 97 i nr 117 w Kal-
warii Zebrzydowskiej – do ministra infrastruktury
(12149),
34) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie włącze-
nia do sieci dróg ekspresowych drogi krajowej nr 16
na odcinku Dolna Grupa – Grudziądz – Iława – Ostró-
da – Olsztyn – Mrągowo – Ełk – Augustów – Ogrod-
niki – granica państwa oraz uwzględnienia jej jako
strategicznej drogi krajowej na terenie województw
wschodnich w aktualizowanej wersji rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie ustalenia sieci autostrad
i dróg ekspresowych – do ministra infrastruktury
(12150),
35) posła Kazimierza Moskala w sprawie terminu
składania wniosków o renty strukturalne – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (12151),
36) posłów Wojciecha Żukowskiego i Sławomira
Kłosowskiego w sprawie konsekwencji wynikających
z braku rozporządzeń wykonawczych do ustawy o sys-
temie oświaty – do prezesa Rady Ministrów (12152),
37) posła Piotra Stanke w sprawie opóźniających
się prac legislacyjnych nad nowelizacją ustawy Kodeks
wykroczeń – do ministra sprawiedliwości (12153),
38) posła Waldemara Andzela w sprawie wzrostu
bezrobocia wśród osób w wieku do 25 lat – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (12154),
39) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie rejestra-
cji zawodu osteopaty – do ministra zdrowia (12155),
40) posła Waldemara Andzela w sprawie ujedno-
licenia przepisów odnośnie do ruchu drogowego qu-
adów – do ministra infrastruktury (12156),
41) posła Zbysława Owczarskiego w sprawie
zmniejszenia środków na lecznictwo szpitalne przez
Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ w Krakowie –
do ministra zdrowia (12157),
42) poseł Janiny Okrągły w sprawie zmiany usta-
wy o grach i zakładach wzajemnych – do ministra
finansów (12158),
43) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie przewlekłości postępowań przed sądami po-
wszechnymi – do ministra sprawiedliwości (12159),
44) posła Tomasza Garbowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie działań promocyjnych naszego kraju
związanych z organizacją turnieju finałowego Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 –
do ministra sportu i turystyki (12160),
45) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie jakości i przydatności dużej liczby
podręczników i przyborów szkolnych używanych
przez 7-letnie dzieci – do ministra edukacji narodowej
(12161),
46) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie zapewnienia uczniom polskich
szkół wymaganych lekcji etyki – do ministra eduka-
cji narodowej (12162),
47) posła Jarosława Pięty oraz grupy posłów
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki
długoterminowej – do ministra zdrowia (12163),
48) posła Tomasza Kuleszy w sprawie ustawy
o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników
i płatników – do ministra finansów (12164),
49) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przygotowa-
nia do zawodu adwokata, radcy prawnego i notariu-
sza – do ministra sprawiedliwości (12165),
50) poseł Anny Sobeckiej w sprawie planów re-
strukturyzacji PKP Polskich Linii Kolejowych SA –
do ministra infrastruktury (12166),
51) poseł Anny Sobeckiej w sprawie finansowania
lekarzy rodzinnych – do ministra zdrowia (12167),
52) poseł Anny Sobeckiej w sprawie deficytu FUS
– do ministra pracy i polityki społecznej (12168),
53) poseł Anny Sobeckiej w sprawie listy leków
refundowanych – do ministra zdrowia (12169),
54) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zapasów gazu
w Polsce – do ministra gospodarki (12170),
55) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji firm,
które z powodu przejściowych trudności finansowych
proszą urzędy skarbowe o rozłożenie podatku na raty
– do ministra finansów (12171),
56) poseł Anny Sobeckiej w sprawie działalności
zakładów aktywności zawodowej – do ministra pracy
i polityki społecznej (12172),

57) poseł Anny Sobeckiej w sprawie bezpieczeństwa
dostaw energii – do ministra gospodarki (12173),
58) poseł Anny Sobeckiej w sprawie opieki lakta-
cyjnej nad matkami karmiącymi – do ministra zdro-
wia (12174),
59) poseł Anny Sobeckiej w sprawie projektu usta-
wy o materialnej odpowiedzialności urzędników za
błędne decyzje – do ministra finansów (12175),
60) poseł Anny Sobeckiej w sprawie podziału pol-
skich miast wojewódzkich na metropolie i ośrodki re-
gionalne – do ministra rozwoju regionalnego (12176),
61) poseł Anny Sobeckiej w sprawie aktywizacji
bezrobotnych – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (12177),
62) poseł Anny Sobeckiej w sprawie kontroli skar-
bowych – do ministra finansów (12178),
63) poseł Marzenny Drab w sprawie restrukturyza-
cji PKP Polskie Linie Kolejowe SA – do ministra infra-
struktury oraz ministra skarbu państwa (12179),
64) posła Kazimierza Moskala w sprawie przy-
spieszenia działań związanych z budową zbiornika
wodnego Kąty – Myscowa w gminach Krempna
i Nowy Żmigród – do ministra środowiska (12180),
65) posła Kazimierza Moskala w sprawie noweli-
zacji art. 30a ustawy Karta Nauczyciela – do mini-
stra edukacji narodowej (12181),
66) posła Kazimierza Moskala w sprawie rządo-
wego projektu ustawy o zmianie ustawy o pomocy
społecznej oraz niektórych innych ustaw – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (12182),
67) posła Kazimierza Moskala w sprawie likwida-
cji Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego w Kro-
śnie – do ministra sprawiedliwości (12183),
68) posła Witolda Pahla w sprawie promocji przed-
siębiorczości na uczelniach – do ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego (12184),
69) posła Witolda Pahla w sprawie ogłoszenia ko-
lejnego konkursu w ramach działań PROW 2007–2013
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (12185),
70) poseł Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej w spra-
wie włączenia terapii za pomocą respiratora metodą
nieinwazyjną do koszyka gwarantowanych świadczeń
pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki dłu-
goterminowej – do ministra zdrowia (12186),
71) posła Jerzego Ziętka w sprawie przyszłości
oraz dalszych losów zakładów kształcenia nauczycie-
li (kolegiów nauczycielskich i nauczycielskich kole-
giów języków obcych) i kolegiów pracowników służb
społecznych – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego (12187),
72) posła Grzegorza Dolniaka w sprawie postępo-
wań prowadzonych przez Prokuraturę Rejonową
w Sosnowcu i Prokuraturę Okręgową w Katowicach
w przedmiocie niegospodarności Spółdzielni Miesz-
kaniowej Południe w Sosnowcu – do ministra spra-
wiedliwości (12188),
73) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie usta-
wowej dotacji dla Uniwersytetu Marii-Curie Skło-
dowskiej w Lublinie i Akademii Rolniczej im. Hugona
3
Kołłątaja w Krakowie – do ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego (12189),
74) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie moder-
nizacji drogi S19 na odcinku Lublin – Kraśnik oraz
drogi krajowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol
– do ministra infrastruktury (12190),
75) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
braku środków finansowych w urzędach pracy na
opłacanie składek zdrowotnych za bezrobotnych – do
prezesa Rady Ministrów (12191),
76) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie no-
welizacji ustawy o usługach detektywistycznych –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(12192),
77) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie wy-
korzystania funduszu rehabilitacji osób niepełno-
sprawnych przez zakłady pracy chronionej – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (12193),
78) posła Tomasza Smolarza w sprawie pomocy
instytucjom muzealnym w Polsce we wzbogacaniu
ich kolekcji – do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego (12194),
79) posła Józefa Rojka w sprawie projektu założeń
z dnia 16 września 2009 r. do projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działal-
ności kulturalnej oraz niektórych innych ustaw – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (12195),
80) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie po-
garszających się warunków kadrowych lubelskiej
Policji – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (12196),
81) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie moż-
liwości wykorzystania e-learningu w kształceniu pie-
lęgniarek i położnych – do ministra zdrowia (12197),
82) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie
utrudnień w przyznawaniu stypendiów socjalnych
uczniom szkół i placówek – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (12198),
83) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie zagro-
żenia dostaw gazu – do ministra gospodarki (12199),
84) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie do-
mniemanego nieprzekazania pieniędzy przez organi-
zacje pożytku publicznego – do ministra finansów
(12200),
85) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie trud-
nej sytuacji finansowej hospicjów – do ministra zdro-
wia (12201),
86) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie opóźnienia wypłaty uczelniom środków
przeznaczonych na stypendia w ramach programu
„Kierunki zamawiane” – do ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego (12202),
87) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii
– do ministra gospodarki (12203),
88) posła Grzegorza Roszaka w sprawie nieupraw-
nionego stosowania fotoradarów przez strażników
miejskich w latach 2004–2007 – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (12204),
4
89) posła Grzegorza Roszaka w sprawie syndyków
– do ministra sprawiedliwości (12205),
90) posła Grzegorza Roszaka w sprawie unijnej
dyrektywy o homologacji typów układów kierowni-
czych z 1970 r. oraz dyrektywy ramowej o homologa-
cji pojazdów silnikowych z 2007 r. – do ministra in-
frastruktury (12206),
91) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
przyszłości FŁT-Kraśnik SA – do prezesa Rady Mi-
nistrów (12207),
92) posła Sebastiana Karpiniuka w sprawie obo-
wiązku gmin w zakresie lokali socjalnych – do mini-
stra infrastruktury (12208),
93) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie bra-
ku regulacji prawnych umożliwiających niestosowa-
nie się przez policjantów do przepisów ruchu drogo-
wego – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (12209),
94) posła Bronisława Dutki w sprawie zwiększe-
nia środków finansowych w 2010 r. na realizację prac
zabezpieczających i ratowanie Kopalni Soli Wieliczka
w ramach „Programu zabezpieczenia kopalni na lata
2006–2013” – do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego oraz ministra finansów (12210),
95) posłów Andrzeja Nowakowskiego i Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie Polskiego Uniwersytetu na
Obczyźnie – do ministra nauki i szkolnictwa wyższe-
go (12211),
96) posła Zdzisława Czuchy w sprawie rozszerze-
nia kręgu beneficjentów ubiegających się o pomoc
finansową w ramach działania: Podstawowe usługi
dla gospodarki i ludności wiejskiej, objętego PROW
na lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (12212),
97) posła Zdzisława Czuchy w sprawie zaświad-
czeń od powiatowego lekarza weterynarii wymaga-
nych przy zgłoszeniu prowadzenia działalności w za-
kresie hodowli ryb – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (12213),
98) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie ozna-
kowania autostrady A4 i Drogowej Trasy Średnico-
wej oraz nazewnictwa węzłów autostrady A4 w Ru-
dzie Śląskiej – do ministra infrastruktury (12214),
99) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie wymogów
sanitarnych w gabinetach lekarskich i stomatologicz-
nych – do ministra zdrowia (12215),
100) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie rynku
chmielarskiego w Polsce – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (12216),
101) posła Jana Łopaty w sprawie wstrzymania
planowanej na 2009 r. modernizacji nawierzchni dro-
gi S19 na odcinku Lublin – Kraśnik oraz drogi kra-
jowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol – do mi-
nistra infrastruktury (12217),
102) posła Andrzeja Ryszki oraz grupy posłów
w sprawie rządowego projektu ustawy o zmianie
ustawy o pomocy społecznej oraz niektórych innych
ustaw (druk sejmowy nr 2316) w części dotyczącej
środowiskowych domów samopomocy – do ministra
pracy i polityki społecznej (12218),
103) posła Michała Stuligrosza w sprawie przepi-
sów ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz rozwią-
zań komunikacyjnych na polskich drogach – do mi-
nistra infrastruktury (12219),
104) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
modernizacji i rozwoju polskiej Marynarki Wojennej
– do ministra obrony narodowej (12220),
105) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
modernizacji systemu obrony przeciwlotniczej – do
ministra obrony narodowej (12221),
106) posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie sektora posprzedażnego samochodów no-
wych oraz serwisowania i napraw samochodów – do
ministra gospodarki (12222),
107) posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie postępu prac nad projektowaną ustawą
o państwowych egzaminach prawniczych – do mini-
stra sprawiedliwości (12223),
108) poseł Elżbiety Pierzchały w sprawie stanu
prowadzonej przez PKP PLK SA modernizacji linii
E59 na odcinku Poznań – Szczecin – Świnoujście – do
ministra infrastruktury (12224),
109) posła Stanisława Wziątka w sprawie zwięk-
szenia nadzoru i kontroli nad służbami specjalnymi
– do prezesa Rady Ministrów (12225),
110) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie moż-
liwości odliczania podatku VAT przez samorządy ko-
rzystające ze środków PROW – do prezesa Rady Mi-
nistrów (12226),
111) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nie-
wystarczającej wysokości środków przeznaczonych
na leczenie – do ministra zdrowia (12227),
112) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie od-
powiedzialności materialnej urzędników za błędne
decyzje – do ministra finansów (12228),
113) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów zniesienia egzaminów wstępnych na aplikacje
– do prezesa Rady Ministrów (12229),
114) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nie-
czytelnych recept – do ministra zdrowia (12230),
115) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pro-
pozycji korekty dotyczącej specjalnych obszarów
ochrony siedlisk Natura 2000 na terenie woj. podla-
skiego – do prezesa Rady Ministrów (12231),
116) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie po-
datku od nieruchomości dotyczącego dróg wewnętrz-
nych – do prezesa Rady Ministrów (12232),
117) posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie złej
sytuacji ekonomicznej gospodarstw rolnych w 2009 r.
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (12233),
118) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie od-
wołania z zajmowanego stanowiska szefa CBA pana
Mariusza Kamińskiego – do prezesa Rady Ministrów
(12234),
119) posłów Tadeusza Woźniaka i Krzysztofa Ma-
ciejewskiego w sprawie funkcjonowania Koncernu
Energetycznego ENERGA SA i spółek z nim powią-
zanych w kontekście zaopatrzenia odbiorców w ener-
gię elektryczną, utrzymania inkasentów i nieuzasad-
nionego generowania kosztów społecznych – do mi-

nistra skarbu państwa oraz ministra gospodarki
(12235),
120) posła Jacka Osucha w sprawie oceny działań
Ministerstwa Skarbu Państwa przy sprzedaży stocz-
ni w Gdyni i Szczecinie – do ministra skarbu państwa
(12236),
121) posła Jacka Osucha w sprawie finansowania
szpitali małopolskich przez NFZ – do ministra zdro-
wia (12237),
122) posła Jacka Osucha w sprawie problemów
z dostawą energii elektrycznej w dniach 14 i 15 paź-
dziernika 2009 r. dla okolic Olkusza oraz z zaopatrze-
niem w energię Zakładów Górniczo-Hutniczych Bo-
lesław SA – do ministra gospodarki (12238),
123) posła Jacka Osucha w sprawie podejmowania
przez polski rząd działań mających na celu minima-
lizację skutków społecznych związanych z ewentual-
ną redukcją zatrudnienia w fabryce samochodów
w Gliwicach (w związku ze sprzedażą większości
udziałów w koncernie Opel) – do ministra gospodar-
ki (12239),
124) posła Jacka Osucha w sprawie modernizacji
infrastruktury kolejowej – do ministra infrastruktu-
ry (12240),
125) posła Jacka Osucha w sprawie pilnej moder-
nizacji linii kolejowej nr 62 – do ministra infrastruk-
tury (12241),
126) posła Jacka Osucha w sprawie przygotowa-
nia służb drogowych do akcji „Zima” – do ministra
infrastruktury (12242),
127) posła Jacka Osucha w sprawie dramatycznej
sytuacji finansowej spółki PKP Przewozy Regionalne
– do ministra infrastruktury (12243),
128) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w spra-
wie realizacji inwestycji drogowych na terenie
woj. podlaskiego – do ministra infrastruktury (12244),
129) posła Józefa Piotra Klima w sprawie reakty-
wacji nieczynnej linii kolejowej nr 36 – do ministra
infrastruktury (12245),
130) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie dyskry-
minacji kobiet na etapie rekrutacji do pracy – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (12246),
131) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie statystyk
dotyczących rolniczych grup producenckich – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (12247),
132) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie zwolnie-
nia biegłych sądowych od obowiązku zapłaty zaległe-
go podatku VAT – do ministra finansów (12248),
133) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie wpisu na
listę biegłych sądowych – do ministra sprawiedliwo-
ści (12249),
134) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie zanie-
dbań dotyczących budowy obwodnicy Bydgoszczy
w ramach drogi ekspresowej S5 – do ministra infra-
struktury (12250),
135) posła Jana Kaźmierczaka w sprawie zapew-
nienia wystarczającego poziomu dotacji podmiotowej
w projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 na dzia-
łalność Centralnej Pompowni Bolko sp. z o.o. – do
ministra gospodarki (12251),
5
136) posła Grzegorza Sztolcmana w sprawie zmia-
ny art. 146 § 1 Kodeksu postępowania administra-
cyjnego – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (12252),
137) posła Stanisława Lamczyka oraz grupy po-
słów w sprawie działań Poczty Polskiej SA – do mi-
nistra infrastruktury (12253),
138) posła Henryka Siedlaczka w sprawie plano-
wanych zmian w strukturze organizacyjnej PKP
PLK SA, polegających m.in. na likwidacji Zakładu
Linii Kolejowych w Gliwicach – do ministra infra-
struktury (12254),
139) posła Henryka Siedlaczka w sprawie termi-
nu spotkania w kwestii przebiegu polsko-czeskiej
granicy państwowej w rejonie miejscowości Rudysz-
wałd (gm. Krzyżanowice, woj. śląskie) – do ministra
spraw zagranicznych (12255),
140) posła Henryka Siedlaczka w sprawie funkcjo-
nowania oddziału neurologicznego w Szpitalu Rejono-
wym w Raciborzu – do ministra zdrowia (12256),
141) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie zmia-
ny art. 20 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniu społecznym
rolników dodanego ustawą o emeryturach kapitało-
wych – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (12257),
142) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie obo-
wiązków podatkowych dotyczących podatku VAT
jednostek samorządu terytorialnego w kwestii rozli-
czania projektów współfinansowanych ze środków
funduszy strukturalnych – do ministra finansów
(12258),
143) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie zmia-
ny przepisów dotyczących oświaty, dyskryminujących
oświatę niepubliczną – do ministra edukacji narodo-
wej (12259),
144) posła Mariusza Grada w sprawie wstrzyma-
nia kluczowych inwestycji drogowych – modernizacji
drogi ekspresowej S19 oraz drogi krajowej nr 74 – do
ministra infrastruktury (12260),
145) posła Andrzeja Szlachty w sprawie tzw. twar-
dej dotacji Skarbu Państwa dla muzeów w Polsce – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (12261),
146) posła Andrzeja Szlachty w sprawie noweliza-
cji i uzupełnienia prawa muzealnego w Polsce – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (12262),
147) posła Andrzeja Szlachty w sprawie perspek-
tyw rozwoju kształcenia w Polsce kadr muzeologów
– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (12263),
148) posła Andrzeja Szlachty w sprawie rekomen-
dacji organizacyjnych w ramach reformy muzealnic-
twa w Polsce – do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego (12264),
149) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. podkar-
packim – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (12265),
150) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. lubuskim
– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(12266),
6
151) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. kujaw-
sko-pomorskim – do ministra kultury i dziedzictwa
narodowego (12267),
152) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. zachod-
niopomorskim – do ministra kultury i dziedzictwa
narodowego (12268),
153) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. warmiń-
sko-mazurskim – do ministra kultury i dziedzictwa
narodowego (12269),
154) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. opolskim
– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(12270),
155) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. święto-
krzyskim – do ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego (12271),
156) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. małopol-
skim – do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go (12272),
157) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. dolnoślą-
skim – do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go (12273),
158) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. łódzkim
– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(12274),
159) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. lubel-
skim – do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go (12275),
160) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. pomor-
skim – do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go (12276),
161) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. podla-
skim – do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go (12277),
162) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. wielko-
polskim – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (12278),
163) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. śląskim
– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(12279),
164) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nakładów
finansowych na działalność muzeów w woj. mazo-
wieckim – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (12280),
165) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. lubuskiego – do ministra kultu-
ry i dziedzictwa narodowego (12281),
166) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. świętokrzyskiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (12282),
167) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. opolskiego – do ministra kultu-
ry i dziedzictwa narodowego (12283),
168) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. warmińsko-mazurskiego – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (12284),
169) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. zachodniopomorskiego – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (12285),
170) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. kujawsko-pomorskiego – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (12286),
171) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. pomorskiego – do ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego (12287),
172) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. lubelskiego – do ministra kultu-
ry i dziedzictwa narodowego (12288),
173) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. łódzkiego – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (12289),
174) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. podkarpackiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (12290),
175) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. dolnośląskiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (12291),
176) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. mazowieckiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (12292),
177) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. wielkopolskiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (12293),
178) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. śląskiego – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (12294),
179) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby mu-
zeów na terenie woj. małopolskiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (12295),
180) posła Andrzeja Szlachty w sprawie liczby
muzeów na terenie woj. podlaskiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (12296),
181) posła Krzysztofa Putry w sprawie uchwały
nr 157/2009 Rady Ministrów z dnia 15 września 2009 r.
zmieniającej uchwałę w sprawie ustanowienia pro-
gramu wieloletniego pod nazwą „Narodowy program
przebudowy dróg lokalnych 2008–2011” – do prezesa
Rady Ministrów (12297),
182) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie wnio-
sku Zarządu Powiatu Kłodzkiego o dofinansowanie
z budżetu państwa zadania: Budowa Domu Pomocy
Społecznej w Szczytnej, pow. kłodzki, woj. dolnoślą-
skie – do ministra pracy i polityki społecznej (12298),
183) posłanek Alicji Dąbrowskiej i Jadwigi Za-
krzewskiej w sprawie powołania fakultetu wojsko-
wo-medycznego – do ministra obrony narodowej
(12299),

184) posła Marka Krząkały w sprawie likwidacji
barier w rozwoju biogazowni w Polsce – do ministra
gospodarki (12300),
185) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie pla-
nów zmniejszenia liczby izb lekarskich – do ministra
zdrowia (12301),
186) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie wspar-
cia starań Poznania o organizację Igrzysk Olimpij-
skich Dzieci i Młodzieży w 2014 r. – do ministra spor-
tu i turystyki (12302),
187) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie nad-
używania przepisów dotyczących zwalczania zdzicza-
łych psów i kotów – do ministra środowiska (12303),
188) posłów Dariusza Lipińskiego i Macieja Orze-
chowskiego w sprawie polskiej pomocy rozwojowej
dla Chińskiej Republiki Ludowej – do ministra spraw
zagranicznych (12304),
189) posła Marka Zielińskiego w sprawie zmniej-
szenia dotacji budżetowych na olimpiady językowe
dla licealistów – do ministra edukacji narodowej
(12305),
190) posła Jakuba Rutnickiego oraz grupy posłów
w sprawie dofinansowania budowy bieżni lekkoatle-
tycznej w ramach programu budowy „Moje boisko –
Orlik 2012” – do ministra sportu i turystyki (12306),
191) posła Jakuba Rutnickiego oraz grupy posłów
w sprawie możliwości objęcia programem „Animator
sportu dzieci i młodzieży” obiektów powstałych
w ramach programu budowy boisk wielofunkcyjnych
– do ministra sportu i turystyki (12307),
192) posła Jakuba Rutnickiego oraz grupy posłów
w sprawie kryteriów przyznawania środków na in-
westycje w ramach programu „Budowa pełnowymia-
rowych płyt piłkarskich” – do ministra sportu i tu-
rystyki (12308),
193) posła Witolda Kochana oraz grupy posłów
w sprawie niektórych aspektów wystawiania recept
lekarskich i refundowania leków przez NFZ – do mi-
nistra zdrowia (12309),
194) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie realizacji PROW na lata 2007–2013
na terenach związanych z wdrażaniem ramowej dy-
rektywy wodnej – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(12310),
195) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie warunków i zasad zatrudniania
opiekunów medycznych w zakładach opieki zdrowot-
nej – do ministra zdrowia (12311),
196) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie powo-
łania wspólnej spółki PKP Cargo SA oraz chińskiego
przewoźnika China CNR – do ministra infrastruk-
tury (12312),
197) poseł Jadwigi Wiśniewskiej oraz grupy po-
słów w sprawie alarmującej sytuacji finansowej za-
kładów opieki zdrowotnej woj. śląskiego spowodowa-
nej zbyt niskim zakontraktowaniem świadczeń zdro-
wotnych w 2009 r. i planowanym na rok 2010 – do
ministra zdrowia (12313),
7
198) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie bra-
ku środków na opłacanie składek zdrowotnych dla
bezrobotnych – do ministra finansów (12314),
199) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie od-
bywania adaptacji zawodowej przez funkcjonariuszy
oddziału prewencji Policji z Lublina – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (12315),
200) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie
uproszczenia procedury oraz zmiany kryteriów uzy-
skania pomocy przez przedsiębiorców w ramach tzw.
pakietu antykryzysowego – do prezesa Rady Mini-
strów (12316),
201) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie za-
grożeń w dostępie do świadczeń zdrowotnych w woj.
lubelskim – do ministra zdrowia (12317),
202) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie niebez-
pieczeństwa, jakie stanowią po opuszczeniu zakładu
karnego osoby, które były skazane za zamordowanie
i zgwałcenie nieletniego – do ministra sprawiedliwo-
ści (12318),
203) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie przebie-
gu procedury wydania przez Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji zgody na sprzedaż
majątku stoczniowego – do ministra skarbu państwa
(12319),
204) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie po-
ważnej sytuacji finansowej zakładów opieki zdrowot-
nej na Pomorzu spowodowanej zbyt niskim zakon-
traktowaniem świadczeń zdrowotnych w 2009 r. – do
ministra zdrowia (12320),
205) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie ogra-
niczenia środków finansowych na budowę Centrum
Medycyny Inwazyjnej na Pomorzu – do ministra
zdrowia (12321),
206) posła Jarosława Gowina oraz grupy posłów
w sprawie stosowania art. 109 ust. 3a ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym dotyczącego możliwości od-
stąpienia od warunków zatrudniania nauczycieli
akademickich zapisanych w art. 114 tej ustawy – do
ministra nauki i szkolnictwa wyższego (12322),
207) poseł Janiny Okrągły w sprawie zmian re-
gulacji prawnych dotyczących ochrony zdrowia psy-
chicznego – do ministra zdrowia (12323),
208) posła Jarosława Gowina oraz grupy posłów
w sprawie rozważenia możliwości zmiany zarządze-
nia nr 81/2008/DSOZ prezesa NFZ z dnia 14 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: profilaktycz-
ne programy zdrowotne – do ministra zdrowia
(12324),
209) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie zmian
w składzie Rady Nadzorczej i Zarządu Krajowej Spół-
ki Cukrowej – do ministra skarbu państwa (12325),
210) posła Antoniego Mężydły w sprawie planów
likwidacji części leśnictw w PGL Lasy Państwowe –
do ministra środowiska (12326),
211) posła Jana Kamińskiego w sprawie wprowa-
dzonego rozporządzenia o nowej podstawie progra-
mowej zakazującej nauki czytania i pisania w przed-
szkolach – do ministra edukacji narodowej (12327),
8
212) posła Jana Kamińskiego w sprawie przygo-
towania misji wojskowych – do ministra obrony na-
rodowej (12328),
213) poseł Elżbiety Witek w sprawie nieprecyzyj-
nych zapisów art. 73 ust. 2 ustawy Karta Nauczycie-
la wyłączających prawo nauczyciela do urlopu dla
poratowania zdrowia w związku z nabyciem upraw-
nień emerytalnych – do ministra edukacji narodowej
(12329),
214) posłanek Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie programu „Owoce w szkole” – do ministra
edukacji narodowej (12330),
215) posła Jacka Osucha w sprawie możliwości
wystąpienia nieprawidłowości przy przekształce-
niu szpitala powiatowego w Olkuszu w spółkę pra-
wa handlowego z większościowym udziałem Grupy
Nowy Szpital sp. z o.o. – do ministra zdrowia
(12331),
216) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie planowanej likwidacji w Skierniewicach
Wydziałów: Cywilnego Zamiejscowego i Karnego Za-
miejscowego Sądu Okręgowego w Łodzi – do ministra
sprawiedliwości (12332),
217) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie planowanej likwidacji Wojskowego Biura
Badań Historycznych w Warszawie – do ministra
obrony narodowej (12333),
218) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie bardzo niskich cen skupu jabłek przemy-
słowych i owoców miękkich – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (12334),
219) posła Piotra Stanke w sprawie podstawy pro-
gramowej zakładającej brak powszechnego naucza-
nia czytania i pisania dla 6-latków pozostających w
klasach zerowych przedszkola – do ministra edukacji
narodowej (12335),
220) posła Piotra Stanke w sprawie okresu, na
jaki udzielane jest zabezpieczenie akcyzowe – do mi-
nistra finansów (12336),
221) posła Piotra Stanke w sprawie jednoznacz-
nej i obowiązującej wykładni prawa w zakresie roz-
liczania i organizacji pracy nauczyciela w godzinach
nadliczbowych – do ministra edukacji narodowej
(12337),
222) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie kło-
potów firm związanych z podpisywaniem umów
o dotacje w związku z wymogami środowiskowymi
– do ministra rozwoju regionalnego (12338),
223) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie na-
grywania prywatnych rozmów dziennikarzy przez
Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz udo-
stępnienia stenogramów z tych rozmów pełnomocni-
kowi prawnemu wiceszefa ABW do wykorzystania
w sprawie cywilnej pomiędzy nim a „Rzeczpospolitą”
– do prezesa Rady Ministrów (12339),
224) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie programu „Przeciwdziałanie poprzez
sport agresji i patologii wśród dzieci i młodzieży” – do
ministra sportu i turystyki (12340),
225) posłów Kazimierza Moskala i Zbigniewa
Chmielowca w sprawie przekazania pieniędzy z Fun-
duszu Rezerwy Demograficznej na wypłatę bieżących
emerytur – do ministra pracy i polityki społecznej
(12341),
226) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie nieprawidłowości przy zakupie leków
przez inwalidów wojennych – do ministra zdrowia
(12342),
227) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie stypendiów dla najbiedniejszych stu-
dentów – do ministra edukacji narodowej (12343),
228) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie efektów wprowadzenia nowej ustawy
o finansach publicznych – do ministra finansów
(12344),
229) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie harmonogramu przedstawionego
przez Centralną Komisję Egzaminacyjną dotyczące-
go zdawania egzaminu dojrzałości – do ministra edu-
kacji narodowej (12345),
230) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
dotyczącego używania fotoradarów przez straże miej-
skie – do ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji (12346),
231) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie środków przewidzianych przez NFZ
na 2010 r. na opiekę paliatywną i hospicyjną – do
ministra zdrowia (12347),
232) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie planowanych kwot subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego wynikają-
cych z projektu ustawy budżetowej na 2010 r. – do
ministra finansów (12348),
233) posła Jana Religi w sprawie przywrócenia
terminu składania przez akcjonariuszy PKE SA –
spółki konsolidowanej, oświadczeń o zamiarze za-
miany wszystkich posiadanych akcji na akcje spółki
konsolidującej – Tauron Polska Energia SA – do mi-
nistra skarbu państwa (12349),
234) posła Mieczysława Kasprzaka w sprawie po-
trzeby pilnego utworzenia przez NFZ pakietu kom-
pleksowych świadczeń pielęgniarskich, które byłyby
dostępne całodobowo dla mieszkańców domów pomo-
cy społecznej, ze szczególnym uwzględnieniem do-
mów dla psychicznie chorych i niepełnosprawnych
intelektualnie – do ministra zdrowia (12350),
235) posła Włodzimierza Kuli w sprawie przycho-
dów z prywatyzacji w 2009 r. – do ministra skarbu
państwa (12351),
236) posła Jerzego Budnika w sprawie kierunku
prac nad reformą systemu kształcenia zawodowego
młodocianych – do ministra edukacji narodowej
(12352),
237) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie dodatko-
wych środków finansowych na remont i konserwację
instalacji elektrycznej w Instytucie Centrum Zdrowia
Matki Polki – do ministra zdrowia (12353),

238) posła Tomasza Tomczykiewicza w sprawie
podziału środków finansowych dla powiatowych
urzędów pracy – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (12354),
239) posła Krzysztofa Lipca w sprawie nierówne-
go traktowania osób będących w takiej samej sytuacji
co do sposobu pobierania opłat za umieszczenie w pa-
sie drogowym urządzeń do kanalizacji sanitarnej, na
skutek zmiany przepisów ustawy o drogach publicz-
nych – do ministra infrastruktury (12355),
240) poseł Iwony Guzowskiej w sprawie projektu
ustawy o izbach lekarskich – do ministra zdrowia
(12356),
241) poseł Iwony Guzowskiej w sprawie proble-
mów polskiego transportu drogowego – do ministra
infrastruktury (12357),
242) poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej w sprawie
braku pieniędzy na prowadzenie badań prenatalnych
na Pomorzu – do ministra zdrowia (12358),
243) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
działań związanych z powołaniem do życia pol-
sko-chińskiej spółki mającej produkować wagony ko-
lejowe oraz negatywnych konsekwencji, jakie reali-
zowane przedsięwzięcie niesie dla polskich firm pro-
dukujących i remontujących tabor kolejowy – do mi-
nistra infrastruktury (12359),
244) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
decyzji polskiego rządu o wsparciu niemieckiego kon-
cernu samochodowego Opel kwotą 450 mln euro – do
prezesa Rady Ministrów (12360),
245) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
działań podejmowanych przez władze litewskie dys-
kryminujących mniejszość polską zamieszkującą na
Litwie oraz reakcji polskiego Ministerstwa Spraw
Zagranicznych – do ministra spraw zagranicznych
(12361),
246) posła Marka Opioły w sprawie likwidacji po-
szczególnych jednostek wojskowych – do prezesa
Rady Ministrów (12362),
247) posła Marka Opioły w sprawie zwrotu do
Urzędu Skarbowego w Radomiu udziałów w podatku
CIT oraz od umów cywilnoprawnych przekazanych
gminie i powiatowi Płock – do prezesa Rady Mini-
strów (12363),
248) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie zagro-
żenia dla oddziałów transplantologii i możliwości
ograniczenia liczby przeszczepów szpiku kostnego –
do ministra zdrowia (12364),
249) posła Wojciecha Szaramy w sprawie obniże-
nia dotacji MEN na organizację konkursów języko-
wych w szkołach średnich – do ministra edukacji
narodowej (12365),
250) posła Tomasza Tomczykiewicza w sprawie
sposobu rozpatrywania zażaleń w ramach nadzoru
instancyjnego organów prokuratury – do ministra
sprawiedliwości (12366),
251) poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie
zmiany obowiązujących przepisów określających
standardy w domach opieki społecznej oraz zasady
9
odpłatności za pobyt – do ministra pracy i polityki
społecznej (12367),
252) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie upamięt-
nienia zbliżającej się rocznicy Bitwy Warszawskiej
1920 r. ekranizacją tych wydarzeń – do ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego (12368),
253) posła Stanisława Wziątka w sprawie barier
uniemożliwiających rozwój farm wiatrowych – do mi-
nistra gospodarki (12369),
254) posła Stanisława Pięty w sprawie planowa-
nej w Muzeum Narodowym w Warszawie wystawy
przedmiotów nawiązujących do homoseksualizmu –
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(12370),
255) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie głosowania imiennego w radach gmin, po-
wiatów i sejmikach wojewódzkich – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (12371),
256) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji ośrodków doradztwa rolniczego
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (12372),
257) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie starego mięsa sprowadzanego do Polski
ze Szwecji – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(12373),
258) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie braku środków finansowych na składki na
ubezpieczenia zdrowotne dla bezrobotnych bez prawa
do zasiłku – do ministra pracy i polityki społecznej
oraz ministra finansów (12374),
259) posła Adama Lipińskiego w sprawie zmniej-
szenia środków finansowych na organizację olimpiad
językowych w roku szkolnym 2009/2010 – do mini-
stra edukacji narodowej (12375),
260) poseł Beaty Kempy w sprawie odszkodowań
dla osób zesłanych w głąb Związku Radzieckiego (Sy-
biraków) – do ministra pracy i polityki społecznej
(12376),
261) poseł Beaty Kempy w sprawie odszkodowań
za mienie pozostawione na Wschodzie – do prezesa
Rady Ministrów (12377),
262) poseł Beaty Kempy w sprawie Rządowego
Centrum Legislacji – do prezesa Rady Ministrów
(12378),
263) poseł Beaty Kempy w sprawie likwidacji po-
łączeń kolejowych na Dolnym Śląsku – do ministra
infrastruktury (12379),
264) poseł Beaty Kempy w sprawie rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej – do ministra zdrowia (12380),
265) poseł Beaty Kempy w sprawie budowy zbior-
nika Kamieniec Ząbkowicki – do prezesa Rady Mini-
strów (12381),
266) posła Dawida Jackiewicza w sprawie objęcia
szczegółową i specjalistyczną diagnozą oraz opieką
zdrowotną żołnierzy powracających z zagranicznych
misji wojskowych, pokojowych i stabilizacyjnych – do
ministra obrony narodowej oraz ministra zdrowia
(12382),
10
267) posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie
obniżenia środków na lecznictwo szpitalne planowa-
nego w 2010 r. przez Małopolski Oddział Wojewódzki
NFZ – do ministra zdrowia (12383),
268) posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie
nowelizacji ustawy o usługach turystycznych polega-
jącej na wprowadzeniu niezbędnej kategorii górskie-
go przewodnictwa technicznego – do ministra sportu
i turystyki (12384),
269) poseł Krystyny Grabickiej w sprawie pobie-
rania prowizji od opłat za energię elektryczną
w miejscu spełnienia świadczenia, tj. siedzibie za-
kładów energetycznych – do ministra skarbu pań-
stwa (12385),
270) posła Zbigniewa Girzyńskiego w sprawie
otwarcia zawodów prawniczych oraz przydziału pa-
tronów – notariuszy szkolących aplikantów notarial-
nych – do ministra sprawiedliwości (12386),
271) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
sytuacji Policji w Polsce – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (12387),
272) posła Piotra Krzywickiego w sprawie wstrzy-
mania przez Łódzki Oddział Wojewódzki NFZ rozpa-
trywania wniosków o zawarcie umów w zakresie fi-
nansowania świadczeń pielęgniarek podstawowej
opieki zdrowotnej w domach pomocy społecznej me-
todą zadaniową – do ministra zdrowia (12388),
273) poseł Joanny Muchy w sprawie niedofinan-
sowania zakładów pielęgnacyjno-opiekuńczych i opie-
kuńczo-leczniczych oraz wymagań dotyczących kwa-
lifikacji i zatrudnienia personelu, ilości i rodzaju
sprzętu oraz interpretacji skali Barthel – do ministra
zdrowia (12389),
274) poseł Joanny Muchy w sprawie decyzji dyrek-
torów oddziałów wojewódzkich NFZ o odmowie zawie-
rania nowych umów w zakresie pielęgniarskiej opieki
domowej w POZ – do ministra zdrowia (12390),
275) poseł Joanny Muchy w sprawie programu
„Innowacyjna energetyka – rolnictwo energetyczne”,
którego celem jest stworzenie optymalnych warun-
ków do rozwoju instalacji wytwarzających biogaz rol-
niczy – do ministra gospodarki (12391),
276) poseł Joanny Muchy w sprawie groźby nało-
żenia przez Komisję Europejską kary za niewłaściwie
dokonywane pomiary i przyznawanie dopłat dla zbyt
dużej liczby gruntów – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (12392),
277) poseł Joanny Muchy w sprawie zmian w funk-
cjonowaniu programu „Owoce w szkole” – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (12393),
278) poseł Joanny Muchy w sprawie wstrzymania
planowanej na bieżący rok modernizacji nawierzchni
drogi S19 na odcinku Lublin – Kraśnik oraz drogi
krajowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol – do
ministra infrastruktury (12394),
279) poseł Joanny Muchy w sprawie oddziału
łódzkiej Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w
Lublinie – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(12395),
280) poseł Joanny Muchy w sprawie postanowie-
nia Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy
w Krakowie Wydział II Karny dotyczącego dokony-
wania uboju psów, sprzecznego z przepisami ustawy
o ochronie zwierząt – do ministra sprawiedliwości
(12396),
281) posła Henryka Gołębiewskiego w sprawie re-
gulacji prawnych w zakresie wydawania świadectw
pracy oraz zaświadczeń o zarobkach dla byłych pra-
cowników zakładów pracy, które uległy likwidacji lub
przekształceniom przed 1990 r., a dokumentacja pra-
cowników pozostała w ostatnio działającym zakładzie
– do ministra pracy i polityki społecznej (12397),
282) posła Wojciecha Saługi w sprawie dofinanso-
wania oprocentowania kredytów preferencyjnych
w ramach budownictwa społecznego – do ministra
infrastruktury (12398),
283) posła Andrzeja Halickiego w sprawie uwzględ-
nienia potrzeb osób niepełnosprawnych w procesie
przygotowań Polski do wejścia do strefy euro – do
ministra finansów (12399),
284) posła Tomasza Lenza w sprawie nowocze-
snych terapii i technologii medycznych – do ministra
zdrowia (12400),
285) posła Karola Karskiego w sprawie manew-
rów wojskowych przeprowadzanych przez Siły
Zbrojne Federacji Rosyjskiej oraz Republiki Biało-
ruś we wrześniu 2009 r. – do prezesa Rady Mini-
strów (12401),
286) posła Pawła Poncyljusza w sprawie krajowe-
go rynku usług pośrednictwa finansowego w kontek-
ście projektu ustawy o usługach płatniczych – do mi-
nistra finansów (12402),
287) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie cho-
rych na fenyloketonurię – do ministra zdrowia
(12403),
288) posła Włodzimierza Kuli w sprawie wykorzy-
stania zboża jako odnawialnego źródła energii – do
ministra gospodarki (12404),
289) posła Marka Opioły w sprawie stanu goto-
wości poszczególnych służb na wypadek wystąpienia
wirusa ptasiej grypy – do prezesa Rady Ministrów
(12405),
290) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie sy-
tuacji w lotnictwie Marynarki Wojennej – do ministra
obrony narodowej (12406).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na ponowną interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie zamieszania wywołanego niejednoznacz-
nym stanowiskiem Ministerstwa Zdrowia dotyczą-
cym dopuszczenia do obrotu leków, które nie przeszły
tzw. harmonizacji (10259),

2) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na ponowną interpelację poseł Barbary Maria-
nowskiej w sprawie właściwego wykorzystania środ-
ków finansowych funduszu alimentacyjnego (10894),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Andrzeja
Szlachty w sprawie ograniczeń w zakresie dostępu
do usług turystycznych, na przykładzie Centrum Re-
habilitacji Rolników KRUS w Horyńcu-Zdroju
(10965),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie rejestracji lotniska Warszawa-Babice oraz
sytuacji panującej w ULC (10993),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego w sprawie
ustawy o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbioro-
wych wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989
(11077),
6) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Stanisława Ożoga w sprawie po-
mocy państwa w spłacie niektórych kredytów miesz-
kaniowych (11118),
7) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wyeliminowania istniejących luk w prze-
pisach dotyczących wydawania uprawnień do kiero-
wania pojazdami (11149),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tadeusza Tomaszew-
skiego oraz grupy posłów w sprawie modernizacji
i przebudowy lotnisk w celu przyjęcia i obsługi kibi-
ców na Euro 2012 (11230),
9) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie problemu zapewnienia świadczeń pielę-
gniarskich w domach pomocy społecznej (11239),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie potrzeby zmiany ustawy Prawo lotnicze
uwzględniającej prawa właściciela lotniska w związ-
ku z uniemożliwianiem wykonywania funkcji właści-
cielskich lotniska w Krośnie przez Aeroklub Polski
(11263),
11) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Jacka Pilcha w sprawie wpływu
ograniczenia wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Gospodarki (11330),
12) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie wpły-
11
wu dalszych ograniczeń wydatków po nowelizacji
budżetu na funkcjonowanie Ministerstwa Środowi-
ska i ich skutków (11366),
13) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Józefa Rojka w sprawie wpływu
dalszych ograniczeń wydatków po nowelizacji budże-
tu na funkcjonowanie Ministerstwa Gospodarki i ich
skutków (11371),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie zmian w organizacji pracy sę-
dziów (11384),
15) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Janiny Okrągły w spra-
wie rewaloryzacji opłat za dokumenty komunikacyj-
ne wydawane przez starostwa powiatowe (11387),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zabudowywania terenów zalewowych
i tworzenia planów miejscowych zagospodarowania
przestrzennego (11391),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai na interpelację posła Stani-
sława Rydzonia w sprawie funkcjonowania Kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego (11412),
18) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Wojciecha Szaramy w sprawie kontrak-
tów na kompleksową ambulatoryjną opiekę specjali-
styczną podpisywanych z poradniami diabetologicz-
nymi (11444),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Andrzeja Jaworskiego w spra-
wie różnych sposobów traktowania pozwów o zadość-
uczynienie za internowanie w tzw. wojskowych obo-
zach specjalnych od 5 listopada 1982 r. do 2 lutego
1983 r. (11448),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie możliwości uwzględnienia propozycji
przedstawionych przez terapeutów i psychologów
NZOZ Ośrodka Terapii Uzależnień i Współuzależ-
nień w Częstochowie dotyczących karania kierowców
prowadzących pojazdy mechaniczne pod wpływem
alkoholu lub innych środków odurzających (11456),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Zbigniewa Ko-
zaka w sprawie dyskryminacji podatkowej spółdziel-
czych kas oszczędnościowo-kredytowych (11465),
22) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie zagrożeń dla zdrowia dzieci i młodzieży
12
wywołanych przez sztuczną murawę boisk („Orli-
ków”) (11476),
23) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Dariusza Seligi oraz grupy po-
słów w sprawie nowelizacji ustawy o niektórych umo-
wach kompensacyjnych zawieranych w związku
z umowami dostaw na potrzeby obronności lub bez-
pieczeństwa państwa (11477),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej w spra-
wie podania kwot przekazanych ze środków budżetu
państwa w okresie od 1990 r. do 2009 r. z tytułu kre-
dytów mieszkaniowych tzw. starego portfela do ban-
ku PKO BP SA (11506),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Macieja Orzechowskiego oraz gru-
py posłów w sprawie szczepień ochronnych przeciwko
grypie (11511),
26) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Ludwika Dorna w sprawie próby wyłu-
dzenia od MON znacznej sumy pieniędzy przez PHZ
Cenzin sp. z o.o. (11517),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Pawła
Poncyljusza w sprawie planowanej likwidacji Mu-
zeum Harcerstwa Polskiego w Łazienkach Królew-
skich (11526),
28) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Beaty Kempy w sprawie tragicznej sy-
tuacji służby zdrowia w kraju, a w szczególności na
Dolnym Śląsku (11529),
29) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Marka Kuchcińskiego w sprawie niedotrzymania
postanowień „Deklaracji w sprawie polityki rodzin-
nej” (11545),
30) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie uła-
twień w prowadzeniu działalności gospodarczej
w związku z raportem Banku Światowego „Doing
Business 2010” (11552),
31) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie Składu Materiałowego Kraśnik Jednostki
Wojskowej 4824 (11553),
32) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Kry-
styny Łybackiej w sprawie działań organizacji zbio-
rowego zarządzania prawami artystów wykonawców
i kompozytorów w zakresie określania zasad pono-
szenia opłat za publiczne odtwarzanie utworów mu-
zycznych w usługowych zakładach rzemieślniczych
(11564),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Walkowia-
ka w sprawie projektu przeniesienia Zakładu Linii
Kolejowych z Bydgoszczy do Torunia (11569),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie
ochrony spadkobierców obciążonych spłatą długów
spadkowych wynikających z kredytów zaciągniętych
przez spadkodawców (11570),
35) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie Zakładu Linii Kolejowych w Bydgoszczy
(11572),
36) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie problemu modernizacji dźwigów osobowych
i osobowo-towarowych (wind) w Polsce (11575),
37) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Moniki Wielichow-
skiej w sprawie uwzględnienia dofinansowania pro-
jektu centrum aktywnego wypoczynku i rehabilitacji
ruchowej opracowanego w gminie Szczytna w „Pro-
gramie wyrównywania szans między regionami II”
poprzez rozszerzenie obszarów wsparcia o możliwość
dofinansowania projektów samorządów gminnych
o znaczeniu regionalnym dotyczących rozwoju infra-
struktury służącej edukacji i rehabilitacji osób nie-
pełnosprawnych (11578),
38) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Moniki Wie-
lichowskiej w sprawie trudnej sytuacji na rynku zbo-
żowym na przykładzie Dolnego Śląska (11579),
39) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie przypadków odmowy podjęcia proponowa-
nej aktywizacji zawodowej przez osoby bezrobotne
i konsekwencji, jakie ponoszą (11580),
40) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie kon-
traktowania świadczeń medycznych na listopad i gru-
dzień 2009 r. w woj. dolnośląskim (11582),
41) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej w spra-
wie stanowiska Polskiej Fundacji Wspierania Cho-
rych na Fenyloketonurię, Mukowiscydozę i Inne Cho-
roby Metaboliczne „Jaś i Małgosia” (11583),
42) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Moniki Wielichow-
skiej w sprawie propozycji Zarządu PKP PLK SA do-
tyczących zmian organizacyjnych w spółce, w której

istnieje obecnie 27 zakładów linii kolejowych,
a z dniem 1 stycznia 2010 r. ma pozostać 17 (11584),
43) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie funk-
cjonowania szarej strefy w imporcie towarów
z krajów trzecich (11585),
44) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie podejmowania działań związanych z ogranicze-
niem szarej strefy (11586),
45) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie promowania budowy biogazowni (11588),
46) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Stanisława Steca w sprawie wycofania
naszych wojsk z Afganistanu (11589),
47) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Sta-
nisława Steca w sprawie funkcjonowania Komisji
Majątkowej (11590),
48) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie wy-
datków związanych z budową tarczy antyrakietowej
w Redzikowie, gmina Słupsk (11591),
49) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
naruszania interesów konsumentów (11595),
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie ulgi na Internet (11597),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Tade-
usza Tomaszewskiego w sprawie wprowadzenia
zmian w systemie alimentowania rodziców przez do-
rosłe dzieci (11599),
52) ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiat-
kowskiego na interpelację posła Lucjana Karasiewi-
cza w sprawie trudności z eksmisją sprawców prze-
mocy domowej (11601),
53) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego w spra-
wie sprzedaży w Polsce substancji zwanych dopala-
czami (11602),
54) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego w sprawie zwrotu opłat za
wydanie karty pojazdu oraz opłat skarbowych za wy-
danie zaświadczenia VAT-25 (11606),
55) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Michała Stuligrosza w sprawie
13
różnego traktowania osób fizycznych i prawnych
przy wypłatach rekompensat lub zwrotach nierucho-
mości zagrabionych w latach 1944–1962 (11608),
56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Michała Stu-
ligrosza w sprawie wadliwego stosowania przez
ARiMR w 2005 r. przepisów rozporządzenia Komisji
Wspólnot Europejskich nr 2419/2001 z dnia 11 grud-
nia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady sto-
sowania zintegrowanego systemu zarządzania
i kontroli niektórych wspólnotowych systemów po-
mocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG)
nr 3508/92 (11609),
57) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie nadużyć finansowych dokonywanych przy
stosowaniu kas fiskalnych (11610),
58) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie odpowiedzialności związanej z dostosowa-
niem prawa polskiego do unijnego, spoczywającej po
stronie rządowej w związku z dokonywaniem zwro-
tów za kartę pojazdu z lat 2003–2006 oraz zwrotów
opłaty skarbowej za zaświadczenie potwierdzające
brak obowiązku płacenia podatku z tytułu nabycia
na terytorium UE pojazdu (11611),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację poseł Haliny Rozpondek w sprawie przepi-
sów regulujących sprzedaż oleju opałowego (11612),
60) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jerzego
Szmajdzińskiego w sprawie egzekwowania roszczeń
zwrotnych Skarbu Państwa (11615),
61) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jacka Pilcha w spra-
wie działań w ramach kompetencji Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi podjętych na rzecz poszkodo-
wanych wskutek powodzi (11617),
62) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jacka Pilcha w sprawie dzia-
łań w ramach kompetencji Ministerstwa Środowiska
podjętych na rzecz poszkodowanych wskutek powo-
dzi (11618),
63) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jacka Pilcha w spra-
wie działań w ramach kompetencji Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej podjętych na rzecz po-
szkodowanych wskutek powodzi (11619),
64) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Jac-
ka Pilcha w sprawie działań w ramach kompetencji
14
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
podjętych na rzecz poszkodowanych wskutek powo-
dzi (11620),
65) ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiat-
kowskiego na interpelację posła Jacka Pilcha w spra-
wie funkcjonowania zakładów poprawczych i schro-
nisk dla nieletnich (11622),
66) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów To-
masza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Jarosława Matwie-
juka w sprawie funkcjonowania Rządowego Centrum
Legislacji (11624),
67) podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Grażyny Prawelskiej-Skrzy-
pek – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
uporządkowania kwestii nazewnictwa wyższych
uczelni oraz spełnienia wymogów z tym związanych
(11625),
68) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie 22% stawki podatku VAT od
funduszy unijnych przeznaczonych na realizację celu
publicznego (11626),
69) ministra środowiska Macieja Nowickiego –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nie-
dostatecznego finansowania Białowieskiego Progra-
mu Rozwoju (11627),
70) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Jarosława Matwie-
juka w sprawie obowiązku wyrażenia przez dowódcę
garnizonu zgody na zwiększenie liczby miejsc, w któ-
rych będą sprzedawane wysokoprocentowe alkohole
(11628),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie kon-
sekwencji wynikających z raportu Biura Kontroli
Komendy Głównej Policji dotyczącego nienależytego
wykorzystania fotoradarów (11629),
72) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Wi-
tolda Pahla w sprawie utworzenia bazy pojazdów
ubezpieczonych (11631),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowa-
nie (11633),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie produkcji i importu upraw oraz nasion
GMO (11634),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie
planowanej nowelizacji ustawy Ordynacja podatkowa
(11635),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie braku spójnych systemów koordynowania
robót drogowych w miastach (11637),
77) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie wysokości kryterium dochodowego upraw-
niającego do świadczeń rodzinnych (11638),
78) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Moska-
la w sprawie sytuacji osób polskiego pochodzenia za-
mieszkujących na terenie Niemiec (11639),
79) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie jakości życia dzieci i młodzieży w Polsce
(11643),
80) ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiat-
kowskiego na interpelację posła Kazimierza Moska-
la w sprawie funkcjonowania systemu resocjalizacji
nieletnich prowadzonej w zakładach poprawczych
i schroniskach dla nieletnich (11644),
81) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie bra-
ku kontraktu dającego możliwość leczenia w ostródz-
kiej stacji dializ (11646),
82) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie kolejek do
poradni specjalistycznych (11650),
83) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke na interpelację po-
seł Anny Sobeckiej w sprawie kary, jaką Komisja Eu-
ropejska chce nałożyć na Polskę (11651),
84) ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiat-
kowskiego na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie systemu resocjalizacji nieletnich w Polsce
(11652),
85) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie zobo-
wiązań rządu wynikających z zawartej z Kościołem
katolickim deklaracji dotyczącej polityki prorodzin-
nej (11653),
86) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Patrycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację poseł Anny So-
beckiej w sprawie finansowania przebudowy ul. Szo-
sa Lubicka w Toruniu (11654),
87) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie odstąpienia przez zarząd PKP Polskie Li-

nie Kolejowe SA od likwidacji Zakładu Linii Kolejo-
wych w Bydgoszczy (11658),
88) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Wojciecha
Żukowskiego w sprawie zgodności z prawem wyda-
wanych przez ARiMR decyzji o zwrocie kwot z tytu-
łu nienależnie pobranych płatności bezpośrednich
(11662),
89) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła
Krzysztofa Jurgiela oraz grupy posłów w sprawie nie-
prawidłowości w kwestii funkcjonowania jednostek
doradztwa rolniczego (j.d.r.) (11663),
90) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Waldemara Andzela w spra-
wie powoływania powiatowych komisji lekarskich
i ich wynagradzania (11664),
91) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju Re-
gionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Krzysztofa
Jurgiela oraz grupy posłów w sprawie realizacji nie-
których przepisów ustawy o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (11666),
92) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jana Religi w sprawie
budowy zbiornika wodnego Kamieniec Ząbkowicki
oraz bezpieczeństwa mieszkańców części woj. dolno-
śląskiego i opolskiego (11668),
93) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie programu pilotażowego budowy pełnowymiaro-
wych boisk ze sztuczną nawierzchnią do piłki nożnej
(11671),
94) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie przyczyn zmniejszenia się populacji
pszczół na terenie całego kraju (11672),
95) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Leszka Aleksan-
drzaka i Stanisława Steca w sprawie braku nadzoru
ze strony Agencji Nieruchomości Rolnych nad dzia-
łalnością browaru w Czarnkowie (11673),
96) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłów Arkadego
Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka w sprawie uregu-
lowania przepisów dotyczących hodowli psów raso-
wych (11674),
97) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka w sprawie odszkodowań
w związku z obowiązkiem zwrotu niesłusznie pobra-
nych opłat za karty pojazdów i opłat skarbowych za
pojazdy sprowadzone z krajów UE (11675),
15
98) podsekretarza stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Witolda Jurka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Artura Gór-
skiego w sprawie finansowej i formalnej sytuacji filii
Uniwersytetu w Białymstoku w Wilnie (11676),
99) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Bronisława
Dutki w sprawie zmiany rozporządzenia dotyczącego
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Program rol-
nośrodowiskowy, objętego PROW na lata 2007–2013
(11678),
100) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posłów Jana Łopaty i Andrzeja Pałysa
w sprawie zmiany ustawy z dnia 21 maja 2009 r.
o zmianie ustawy o podatku akcyzowym (11679),
101) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie złagodzenia obciążeń finansowych zwią-
zanych z zakupem podręczników szkolnych (11680),
102) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie przeniesienia siedziby Kujawskiego Zakła-
du Linii Kolejowych do Torunia (11681),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie planu zmiany regulaminu organizacyjnego
PKP Polskich Linii Kolejowych SA, szczególnie za-
miaru likwidacji siedzib zakładów linii kolejowych w
Tarnowskich Górach i Gliwicach (11683),
104) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Marka Zielińskiego w sprawie dostępu
pacjentów do badań specjalistycznych (11684),
105) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Marka Zielińskiego w sprawie zarządze-
nia prezesa NFZ nr 35/2009/DSOZ dotyczącego usług
pielęgniarskich POZ (11685),
106) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie funkcjonowania PKP Przewozy Regional-
ne sp. z o.o. – interREGIO (11686),
107) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Jana
Kulasa w sprawie promocji kultury polskiej za gra-
nicą (11687),
108) podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Grażyny Prawelskiej-Skrzy-
pek – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Grzegorza Raniewicza w sprawie wprowadzenia opłat
za drugi kierunek studiów (11688),
109) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
16
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Grzegorza Raniewicza w sprawie głosowania drogą
elektroniczną w wyborach powszechnych (11689),
110) podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Grażyny Prawelskiej-Skrzy-
pek – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Grzegorza Raniewicza w sprawie czasu ważności le-
gitymacji studenckich (11690),
111) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Iwony Guzowskiej w sprawie odmowy
przez NFZ zapłaty za świadczenia (11692),
112) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego oraz sekretarza stanu w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Tomasza
Siemoniaka – z upoważnienia ministra – na interpe-
lację poseł Iwony Guzowskiej w sprawie sporu władz
miasta Gdańska z obywatelami (11693),
113) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie nierównego traktowania podmiotów prowadzą-
cych działalność gospodarczą w zakresie wytwarza-
nia biokomponentów (11694),
114) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie udzielenia bonifikaty od opłat z tytułu
użytkowania wieczystego nieruchomości, na przykła-
dzie Inowrocławia (11696),
115) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Grzegorza Ro-
szaka w sprawie wzrostu cen za energię elektryczną
(11697),
116) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Grzegorza Roszaka w spra-
wie bezpieczeństwa i higieny pracy przy gospodaro-
waniu odpadami komunalnymi (11698),
117) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie egzekucji opłat abonamentowych (11703),
118) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie pożyczek dla bezrobotnych spłacających
kredyt (11704),
119) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie możliwości odwołań od decyzji o nieprzy-
znaniu dotacji na założenie działalności gospodarczej
(11707),
120) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie podstawy prawnej do udzielania przedsiębiorcom
prowadzącym działalność gospodarczą w formie baru
mlecznego dotacji przedmiotowych do posiłków
sprzedawanych w tych barach (11710),
121) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Grażyny Gęsic-
kiej w sprawie szczególnego trybu procedowania
i skutków projektu dyrektywy Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady w sprawie odzyskiwania oparów
benzyny na etapie II podczas tankowania samocho-
dów osobowych na stacjach paliw (COM/812/2009)
(11711),
122) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Gołoju-
cha w sprawie likwidacji połączeń kolejowych wyko-
nywanych przez PKP InterCity SA (11750),
123) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Gołoju-
cha w sprawie modernizacji linii kolejowej E30 Rze-
szów – Medyka (11751),
124) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Witolda Kochana oraz grupy posłów
w sprawie zakresu i wysokości finansowania wyko-
nanych przez szpitale w 2009 r. świadczeń ponad po-
ziom wynikający z kontraktu z NFZ oraz terminu
wypłacenia środków (11752),
125) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posłów Izabeli Leszczyny i Krzyszto-
fa Gadowskiego w sprawie problemów z realizacją
programu „Moje boisko – Orlik 2012” w gminach woj.
śląskiego (11754),
126) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Marka Suskiego w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (11756),
127) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Jacka Osucha w sprawie proble-
mów z kompatybilnością urządzeń służących do prze-
syłu danych z odczytu EKG do centrów kardiologicz-
nych za pomocą systemu teleEKG, na przykładzie
Krakowa (11757),
128) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Waldemara An-
dzela w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(11758),
129) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Stanisława Ożoga w sprawie wyceny
wartości punktu rozliczeniowego w ramach umów
zawieranych przez NFZ ze świadczeniobiorcami
(11759),
130) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie opóźniających się prac nad projektem usta-

wy, która unormuje ochronę polskich przewoźników
przed skutkami światowego kryzysu gospodarczego
(11760),
131) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie
zagrożenia bezpieczeństwa systemu świadczeń spo-
łecznych poprzez proceder polegający na rejestracji
firmy za granicą w sytuacji wykonywania pracy
w Polsce (11761),
132) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie prze-
szkód stawianych członkom spółdzielni mieszkanio-
wych w procesie rozliczania kwot wpłaconych z tytu-
łu przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu we
własnościowe prawo do lokalu (11762),
133) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Zbigniewa Chmie-
lowca w sprawie doniesień medialnych na temat przy-
czyn rozpoczęcia II wojny światowej (11764),
134) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Patrycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Kazimie-
rza Moskala oraz grupy posłów w sprawie stanu przy-
gotowań infrastruktury komunikacyjnej Podkarpa-
cia do Euro 2012 (11766),
135) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów w sprawie jakości wyżywienia w polskich szpi-
talach publicznych (11768),
136) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Moska-
la oraz grupy posłów w sprawie powołania wspólnej
spółki PKP Cargo SA z przewoźnikiem chińskim
China CNR (11769),
137) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła
Kazimierza Moskala oraz grupy posłów w sprawie
zabezpieczenia środków na realizację zadań z zakre-
su rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepeł-
nosprawnych zlecanych fundacjom oraz organiza-
cjom pozarządowym (11770),
138) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Beaty Mazurek w sprawie wakatów na stanowiskach
funkcjonariuszy w Policji (11773),
139) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Beaty Mazurek w sprawie wypłat wszystkich zale-
głych świadczeń socjalnych funkcjonariuszom Policji
(11774),
140) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
17
Beaty Mazurek w sprawie realizacji przedsięwzięcia
zastępowania funkcjonariuszy Policji pracownikami
cywilnymi (11775),
141) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Anny Wypych-Namiotko – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Le-
onarda Krasulskiego oraz grupy posłów w sprawie
projektu przekopu Mierzei Wiślanej (11776),
142) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Beaty Szydło oraz grupy posłów w spra-
wie braku środków dla Małopolskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego NFZ na sfinansowanie nadwykonań za
zrealizowane świadczenia zdrowotne w roku 2009
(11777),
143) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Beaty Szydło oraz grupy posłów w spra-
wie drastycznego obniżenia środków dla Małopol-
skiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ w projekcie
budżetu na rok 2010 (11778),
144) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłanek Mirosławy Nykiel
i Danuty Pietraszewskiej w sprawie przywrócenia
dożywotnich rent wdowom po górnikach, którzy stra-
cili życie w katastrofach górniczych (11779),
145) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Moniki Wielichowskiej w sprawie pełnienia służby
w Policji przez psy, na przykładzie Komendy Powia-
towej w Kłodzku (11780),
146) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jana Musiała w sprawie
podjęcia działań zmierzających do zmiany przepisów
ustawy o ochronie przyrody, polegających na uwzględ-
nieniu w projekcie budżetu państwa kwot pochodzą-
cych z opłat pobranych za wstęp do rezerwatów przy-
rody z przeznaczeniem na utrzymanie infrastruktu-
ry turystycznej w tychże rezerwatach (11781),
147) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Ewy Drozd oraz gru-
py posłów w sprawie istniejących kolizji prawnych
powstałych przy zastosowaniu przepisów ustawy o po-
mocy społecznej i przepisów ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(11784),
148) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn w sprawie przyspieszenia prac nad
tzw. ustawą odorową (11786),
149) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Dariusza Bogdana – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego oraz
grupy posłów w sprawie zmiany rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie wzoru
18
wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodar-
czej (11788),
150) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Ryszarda Zawadzkiego oraz grupy posłów w sprawie
możliwości otrzymania przez zastępcę wójta oraz
skarbnika gminy dodatku specjalnego, nagrody
za szczególne osiągnięcia czy premii uznaniowej
(11789),
151) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Gadow-
skiego w sprawie zmiany procedury przyznawania
licencji instruktora prawa jazdy (11791),
152) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego w sprawie
skandalicznej decyzji Komisji Ligi Ekstraklasy SA
(11792),
153) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie rozwiązań systemowych w zakresie pobie-
rania opłat za przejazd autostradą płatną w czasie jej
remontu (11795),
154) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie przeglądu zaleceń europejskich dotyczą-
cych limitów oddziaływania pola elektromagnetycz-
nego na ludzi (11796),
155) minister pracy i polityki społecznej Jolan-
ty Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na interpelację posła Dariusza Lipińskiego w spra-
wie ustanowienia funduszu socjalnego dla komba-
tantów i uczestników poznańskiego Czerwca 1956 r.
(11798),
156) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie „Narodowego programu ochrony zdrowia
psychicznego” (11799),
157) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej w sprawie objęcia terapeutycznym programem
zdrowotnym finansowanym ze środków publicznych
osób z łuszczycowym zapaleniem stawów (11800),
158) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie ubezpieczenia zdrowotnego studentów w okresie
po ukończeniu szkoły ponadgimnazjalnej, a przed
rozpoczęciem przez nich edukacji na wyższej uczelni
(11801),
159) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej w sprawie refundowania przez NFZ zestawów
insulinowych stosowanych w leczeniu cukrzycy za
pomocą pomp insulinowych (11802),
160) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wacława Martyniu-
ka w sprawie planowanej reorganizacji PKP Polskie
Linie Kolejowe SA (11803),
161) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – oraz podsekretarza sta-
nu w Ministerstwie Środowiska Bernarda Błaszczy-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Anny Paluch w sprawie przekazywania samorządom
województw nowych zadań z zakresu ochrony środo-
wiska bez zapewnienia odpowiednich środków finan-
sowych na ich realizację (11804),
162) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Paluch oraz gru-
py posłów w sprawie konieczności pilnej nowelizacji
ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego „Pro-
gram budowy Zbiornika Wodnego Świnna Poręba
w latach 2006–2010” (11805),
163) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację
posła Bronisława Dutki w sprawie realizacji przez
Agencję Rynku Rolnego zadań związanych z wdro-
żeniem na terytorium RP programu „Owoce w szko-
le” w roku 2009/2010 (11806),
164) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Eugeniusza Kło-
potka w sprawie płatności obszarowych (11807),
165) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zachowku uregulowanego w Kodeksie cy-
wilnym (11810),
166) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Janusza Krasonia w sprawie utrzyma-
nia na Dolnym Śląsku dotychczasowego systemu
kontraktowania świadczeń medycznych w listopadzie
i grudniu 2009 r. oraz dotychczasowych zasad po-
działu algorytmu na poszczególne oddziały NFZ
(11812),
167) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
stworzenia warunków do rozwoju polskiej lekkoatle-
tyki (11814),
168) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie waloryzacji emerytur (11815),
169) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Stanisława Steca w sprawie zaległości wobec wielko-
polskich policjantów w zakresie terminowej wypłaty
świadczeń i innych należności (11816),

170) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Stanisława Ste-
ca w sprawie konieczności zwrotu do budżetu pań-
stwa środków zgromadzonych na rachunku w otwar-
tym funduszu emerytalnym w przypadku przejścia
na wcześniejszą emeryturę (11817),
171) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
roszczeń odszkodowawczych dla żołnierzy, którzy
ulegli wypadkom pozostającym w związku ze służbą
wojskową (11818),
172) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dariusza Daniluka – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie wprowadzenia nowej ustawy o spółdziel-
czych kasach oszczędnościowo-kredytowych (11820),
173) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Iwony Arent w sprawie decyzji NFZ
o braku środków i wstrzymaniu do końca 2009 r.
badań genetycznych w jedynej na Warmii i Mazurach
poradni genetycznej, w której można zdiagnozować
raka we wczesnym stadium (11821),
174) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Tomasza Głogow-
skiego w sprawie zmiany ustawy o czasie pracy kie-
rowców (11822),
175) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację poseł Barbary
Marianowskiej w sprawie braku środków finanso-
wych niezbędnych do kontynuacji budowy zbiornika
wodnego Świnna Poręba na rzece Skawie (11823),
176) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Andrzeja Kani w spra-
wie sytuacji związanej z ograniczeniami we wpro-
wadzaniu żywności genetycznie modyfikowanej oraz
transgenicznej produkcji płodów rolnych w związku
z wymogami UE oraz zagrożeniami związanymi
z wprowadzaniem na rynek naszego kraju żywności
wyprodukowanej z użyciem surowców transgenicz-
nych (11824),
177) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie sytuacji w polskim przemyśle mleczarskim
i podejmowanych przez MRiRW działań mających na
celu zapewnienie opłacalności produkcji mleka oraz
zwiększenie konsumpcji artykułów mleczarskich
w naszym kraju (11825),
178) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Andrzeja Kani w spra-
wie wprowadzenia ułatwień oraz złagodzenia wyma-
gań dotyczących zbyt drastycznych zasad dla obywa-
teli naszego kraju wynikających z obowiązujących
przepisów o upadłości konsumenckiej (11826),
19
179) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Cezarego Atamańczuka w sprawie redukcji kosztów
funkcjonowania Policji (11827),
180) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Cezarego Atamań-
czuka w sprawie miejsc parkingowych dla rodziców
z małymi dziećmi (11828),
181) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Marii Nowak w sprawie
stypendiów dla uzdolnionych uczniów (11830),
182) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie zmian przepisów ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych, które uniemożliwiają ograniczenie
wpływów samorządów z tytułu pobieranych opłat za
korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoho-
lowych (11832),
183) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Pio-
tra Stanke w sprawie niewykorzystywania środków
unijnych na budowę lokalnych sieci internetowych
(11833),
184) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie kar
wymierzanych klubom piłkarskim w kontekście kary
finansowej nałożonej na Lechię Gdańsk (11834),
185) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Andrzeja Guta-Mostowe-
go w sprawie znaczących opóźnień w wypłatach re-
kompensat dla hodowców owiec za szkody wyrządzo-
ne przez wilki (11835),
186) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie planów powołania wspól-
nej spółki PKP Cargo SA i chińskiego przewoźnika
China CNR (11836),
187) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Krystyny Skowroń-
skiej w sprawie wpisania odcinka linii kolejowej
nr 25 Dębica – Stalowa Wola-Rozwadów do wykazu
linii o znaczeniu państwowym (11838),
188) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację poseł Krystyny Łybac-
kiej w sprawie prywatyzacji należących do Skarbu
Państwa zakładów sprzętu ortopedycznego (11839),
189) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Izabeli Katarzyny
20
Mrzygłockiej w sprawie likwidacji Zakładu Linii Ko-
lejowych w Wałbrzychu (11840),
190) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej w sprawie składowania materiałów za-
wierających azbest w Wałbrzychu (11841),
191) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Wojciecha Szaramy w sprawie
niewywiązywania się MON ze zobowiązań finanso-
wych wobec Zakładów Mechanicznych Bumar-Łabę-
dy SA w Gliwicach (11842),
192) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów – na interpelację poseł
Jadwigi Zakrzewskiej w sprawie realizacji programu
wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia” (11843),
193) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego w spra-
wie rządowych propozycji zmian w ustawie o ochro-
nie zdrowia przed następstwami używania tytoniu
i wyrobów tytoniowych (11845),
194) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie planu finansowego NFZ na rok 2010 dla
Podkarpacia i Małopolski (11846),
195) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Marka Kwitka oraz
grupy posłów w sprawie zamiaru zamknięcia przez
PKP Polskie Linie Kolejowe SA niektórych linii ko-
lejowych, w tym linii kolejowej nr 25 na odcinku
Skarżysko-Kamienna – Rzeszów (11847),
196) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie kroków, jakie rząd zamierza podjąć w celu
utrzymania poziomu ściągalności alimentów po uzna-
niu przez TK za sprzeczne z normami Konstytucji
RP przepisu art. 5 ustawy o postępowaniu wobec
dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimenta-
cyjnej (11848),
197) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Bożeny Kotkow-
skiej w sprawie możliwości wsparcia przez państwo
procesu odbudowy górniczego szkolnictwa zawodo-
wego (11849),
198) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie profilaktyki zdrowotnej związanej z pra-
widłowym funkcjonowaniem tarczycy (11850),
199) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Zbigniewa
Rynasiewicza w sprawie dopłat jakościowych do su-
rowca tytoniowego w 2010 r. (11851),
200) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Adama Lipińskiego w sprawie umie-
ralności noworodków na Dolnym Śląsku (11852),
201) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Mieczysława Marci-
na Łuczaka w sprawie możliwości rozwiązania sto-
sunku pracy w administracji państwowej z kobietami
w ciąży lub przebywającymi na urlopie macierzyń-
skim po dniu 1 stycznia 2010 r. (11854),
202) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Zbigniewa Wassermanna w sprawie fi-
nansowania świadczeń zdrowotnych dla Małopolski
i Podkarpacia przewidzianego w planie finansowym
NFZ na rok 2010 (11855),
203) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna w spra-
wie procesu prywatyzacyjnego Krakowskich Zakła-
dów Sprzętu Ortopedycznego sp. z o.o. w Krakowie
(11856),
204) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posłanek Bożenny Bukiewicz i Miro-
sławy Nykiel w sprawie dalszej sprzedaży mieszkań
przez Nadwiślańską Spółkę Mieszkaniową sp. z o.o.
na rzecz najemców (11859),
205) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację poseł Ga-
brieli Masłowskiej w sprawie doniesień prasowych
o rejestracji przewodniczącego Komitetu Prawnego
przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz eks-
perta Rady Ministrów jako kontakt operacyjny „Jak-
sa” (11860),
206) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Lenza w sprawie
czasu trwania kontroli określonego w art. 83 ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej (11861),
207) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Lenza w spra-
wie odraczania terminu płatności podatku, rozkła-
dania zapłaty podatku na raty, odraczania lub roz-
kładania na raty zapłaty zaległości podatkowej przez
organy podatkowe (11862),
208) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie celowości ponoszenia bardzo wysokich
kosztów remontów i modernizacji budynków należą-
cych do ZUS (11863),
209) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju
Regionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów – na interpelację posła Krzyszto-
fa Jurgiela w sprawie polityki rozwoju „Polska dwóch
prędkości” prowadzącej do zepchnięcia Białegostoku
do roli trzeciorzędnego ośrodka miejskiego oraz po-
działu kraju na obszary szybciej rozwijające się

i opóźnione, jak woj. podlaskie, w Krajowej Strategii
Rozwoju Regionalnego oraz niekorzystnych zasad
finansowania polityki rozwoju woj. podlaskiego
(11864),
210) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Henryka Jacka Jezierskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Żukow-
skiego w sprawie utworzenia rezerwatu biosfery Roz-
tocze (11867),
211) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie
działalności firm windykacyjnych w publicznych za-
kładach opieki zdrowotnej, na przykładzie SPZOZ
w Biłgoraju (11868),
212) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację poseł Joanny
Muchy w sprawie ustalenia strefy ochronnej Pomni-
ka Męczeństwa na Majdanku (11869),
213) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie dłużników alimentacyjnych (11870),
214) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
sum gwarancyjnych w przypadku ubezpieczenia od-
powiedzialności cywilnej (11873),
215) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Krzysztofa Stanowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie uczniów szkół wiejskich (11876),
216) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
udzielania przez pielęgniarki świadczeń zdrowotnych
w szkołach (11877),
217) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Romualda Ajchlera w spra-
wie opodatkowania sprzedaży gruntów (11881),
218) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Romualda Ajchlera w spra-
wie naliczania podatku od nieruchomości w związku
ze zmianą ewidencji gruntów (11882),
219) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ka-
rola Karskiego w sprawie żeglugi przez Cieśninę Pi-
lawską i po Zalewie Wiślanym (11883),
220) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie bezpieczeństwa turystów na tatrzańskim
szlaku Orla Perć (11885),
221) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Adama Wykręta w spra-
wie praktyki urzędów skarbowych polegającej na
21
automatycznym wszczynaniu egzekucji skarbowej
wobec podatników starających się o ulgi w zapłacie
zobowiązań podatkowych (11886),
222) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie reorganizacji PKP Polskie Linie Kolejowe
SA (11887),
223) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Józefa Rackiego w sprawie oświad-
czeń o przeznaczeniu oleju opałowego na cele grzew-
cze, pobieranych od jego nabywców (11888),
224) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła
Romualda Ajchlera w sprawie zmian w ustawie Pra-
wo energetyczne (11889),
225) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Romualda
Ajchlera w sprawie kwalifikacji zapłaconych zaliczek
do kosztów kwalifikowanych objętych działaniem:
Modernizacja gospodarstw rolnych w ramach PROW
na lata 2007–2013 (11890),
226) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Ar-
tura Górskiego w sprawie gejowskiego filmu porno
emitowanego w Galerii Zachęta (11891),
227) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jacka Boguckiego w spra-
wie problemu dochodów rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci (11892),
228) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie nieter-
minowej wypłaty świadczeń i innych należności przy-
sługujących z mocy ustawy wielkopolskim policjan-
tom (11895),
229) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie
braku refundacji długodziałających insulin analogo-
wych (11898),
230) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jana
Szyszki w sprawie złagodzenia w 2009 r. przez Ko-
misję Europejską norm dla producentów owoców i wa-
rzyw (11903),
231) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
zasad uczestniczenia w kosztach związanych z eks-
ploatacją i utrzymaniem nieruchomości przez człon-
ków spółdzielni mieszkaniowych (11904),
232) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
22
nistra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie możliwości zaliczenia amortyzacji środków
trwałych w koszty działalności spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych (11906),
233) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
opóźnień w przekazywaniu przez Ministerstwo In-
frastruktury akt spraw dotyczących odszkodowań za
nieruchomości przejęte na cele przebudowy drogi
(11907),
234) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie budowy zbiornika wodnego Kąty – Mysco-
wa na rzece Wisłoce w gm. Krempna i Nowy Żmigród
(11908),
235) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie oznaczania leków alfabetem Braill’a
(11909),
236) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Dominika – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów w sprawie prognozowanego przez NBP pozio-
mu długu publicznego (11913),
237) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju
Regionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Kazimierza Moskala oraz
grupy posłów w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego na 2010 r. (11915),
238) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów w sprawie działań oszczędnościowych pla-
nowanych przez Ministerstwo Skarbu Państwa na
2010 r. (11916),
239) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Kazimie-
rza Moskala oraz grupy posłów w sprawie działań
oszczędnościowych planowanych przez Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego na 2010 r. (11918),
240) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Kazimierza
Moskala oraz grupy posłów w sprawie działań
oszczędnościowych planowanych przez Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego na 2010 r. (11919),
241) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów w sprawie działań oszczędnościo-
wych planowanych przez Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej na 2010 r. (11921),
242) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Moska-
la oraz grupy posłów w sprawie działań oszczędno-
ściowych planowanych przez Ministerstwo Infra-
struktury na 2010 r. (11923),
243) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów w sprawie działań oszczędnościowych pla-
nowanych przez Ministerstwo Zdrowia na 2010 r.
(11924),
244) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Kazimierza Moskala oraz
grupy posłów w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo Środowiska na
2010 r. (11927),
245) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Dariusza Bogdana – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów w sprawie działań oszczędnościowych pla-
nowanych przez Ministerstwo Gospodarki na 2010 r.
(11928),
246) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów
w sprawie usunięcia nieinwazyjnej terapii oddecho-
wej w warunkach domowych z koszyka świadczeń
gwarantowanych (11930),
247) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów w sprawie jakości i dostępności polskiej służ-
by zdrowia według konsumenckiego rankingu służby
zdrowia 2009 (11931),
248) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Moska-
la oraz grupy posłów w sprawie działań oszczędno-
ściowych planowanych przez Ministerstwo Spraw
Zagranicznych na 2010 r. (11932),
249) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów w sprawie działań oszczędnościo-
wych planowanych przez Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej na 2010 r. (11933),
250) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala oraz grupy posłów w sprawie zagrożenia
wstrzymaniem dostaw gazu ziemnego do dużych od-
biorców przemysłowych (11934),
251) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Zbigniewa Matusz-
czaka w sprawie planów rozwoju transportu publicz-
nego w Polsce (11937),
252) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Toma-
sza Smolarza w sprawie problemów w ustalaniu har-
monogramów pracy animatorów kultury z zachowa-
niem przepisu Kodeksu pracy dotyczącego doby pra-
cowniczej (11938),
253) podsekretarz stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jerzego Ziętka w sprawie

zwiększonego tygodniowego obowiązkowego wymia-
ru godzin zajęć dydaktycznych, wychowawczych
i opiekuńczych prowadzonych bezpośrednio z ucznia-
mi albo wychowankami lub na ich rzecz (11942),
254) podsekretarz stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jerzego Ziętka w sprawie sta-
tusu oraz zmiany lub doprecyzowania zapisu zwią-
zanego z wymiarem urlopu wypoczynkowego dla
nauczycieli zespołów pozalekcyjnych zajęć wycho-
wawczych zatrudnionych w zespołach szkół specjal-
nych funkcjonujących przy zakładach opieki zdro-
wotnej (11943),
255) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przekształceń Centralnego Ośrodka Spor-
tu (11954),
256) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie podjęcia pilnej inicjatywy legislacyjnej
w zakresie zmiany ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (11955),
257) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Józefa
Rojka w sprawie systemu bibliotecznego MAK+
(11956),
258) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Roberta Telusa oraz gru-
py posłów w sprawie sposobu waloryzacji świadczeń
rentowych i emerytalnych (11958),
259) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Janiny Okrągły w sprawie nie-
wprowadzenia do wykazu leków refundowanych insu-
lin analogowych długodziałających (11960),
260) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów opodatkowania osób pomagających
sobie w sprawach codziennych (11966),
261) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie ustalenia górnej granicy liczby uczniów
w klasach (11969),
262) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Tadeusza Arkita oraz grupy po-
słów w sprawie możliwości wsparcia byłych sportow-
ców medalistów i laureatów szczebla mistrzowskiego
(11975),
263) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie wprowadzenia corocznej waloryzacji
świadczeń pielęgnacyjnych (11977),
264) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra –
na interpelację posłów Andrzeja Adamczyka i Ry-
szarda Terleckiego w sprawie prywatyzacji Krakow-
skich Zakładów Sprzętu Ortopedycznego sp. z o.o.
(11979),
23
265) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Barbary Bartuś w spra-
wie stanu polskich dróg (11980),
266) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie zmian w ustawie o systemie oświaty dotyczą-
cych przekazywania dotacji dla przedszkoli (11983),
267) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zasad ustalania zestawów podręczników
w szkołach (11985),
268) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie nieprzestrzegania ustawy o ochronie przy-
rody (11986),
269) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Dariusza Bogdana – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Witolda Pahla w sprawie nie-
prawidłowości w sklepach internetowych z elektro-
niką (11988),
270) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Dawida Jackiewicza w sprawie kontrak-
towania świadczeń medycznych przez NFZ – oddział
we Wrocławiu, w listopadzie i grudniu 2009 r., a tak-
że projektu planu finansowego NFZ na 2010 r. i pla-
nowanej zmiany algorytmu podziału środków na po-
szczególne oddziały NFZ (11992),
271) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie braku podręczników do nauki przedmio-
tu etyka w szkołach podstawowych i gimnazjach
(11994),
272) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie pro-
pozycji Ministerstwa Zdrowia zmniejszenia ilości
zabiegów do 120 dni w roku dla osób z niepełno-
sprawnością intelektualną i ze sprzężonym kalec-
twem (11998),
273) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Mariusza
Grada w sprawie niskich cen na rynku skupu zbóż
(11999),
274) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Mariusza Grada w sprawie budowy placówki Straży
Granicznej w Ulhówku w woj. lubelskim (12000),
275) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie problemu z dostępnością prac maturalnych
dla zainteresowanych osób (12012),
24
276) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jana Ka-
mińskiego w sprawie przeprowadzania egzaminów
zawodowych (12067),
277) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Zbysława Owczarskiego w sprawie
zmian rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu rehabilitacji leczniczej (12111),
278) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie zmian zasad podziału środków na finan-
sowanie świadczeń zdrowotnych (12120).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie wyni-
ków raportu NIK dotyczącego funkcjonowania po-
prawczaków – od prezesa Rady Ministrów (11623) –
12 dni,
2) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie sta-
nu przygotowań Polski do konieczności zredukowa-
nia w 2010 r. ilości biodegradowalnych odpadów wy-
wożonych na składowiska – od prezesa Rady Mini-
strów (11857) – 8 dni,
3) posła Piotra Polaka w sprawie niepokojącej sy-
tuacji w polskiej armii, a związanej z polską misją
w Afganistanie, w tym ze śmiercią kolejnych polskich
żołnierzy oraz z decyzjami generałów W. Skrzypcza-
ka i B. Kwiatkowskiego – od ministra obrony naro-
dowej (11669) – 4 dni,
4) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie pro-
gramu inwestycji strategicznych dla polskiego sportu
– od ministra sportu i turystyki (11670) – 4 dni,
5) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie mobbingu – od
ministra pracy i polityki społecznej (11878) – 4 dni,
6) posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych planowanych
przez Ministerstwo Obrony Narodowej na 2010 r. – od
ministra obrony narodowej (11920) – 4 dni,
7) posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych planowanych
przez Ministerstwo Sportu i Turystyki na 2010 r. – od
ministra sportu i turystyki (11925) – 4 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) posła Artura Górskiego w sprawie budowy ob-
wodnicy Marek na drodze S8 oraz drogi S17 na od-
cinku od projektowanej drogi S8 do miejscowości
Wiązowna – do ministra infrastruktury (5039),
2) posła Artura Górskiego w sprawie osobistej od-
powiedzialności urzędników za wydawanie personal-
nych decyzji administracyjnych – do prezesa Rady
Ministrów (5040),
3) poseł Marii Nowak w sprawie odrzucenia przez
Skarb Państwa propozycji ugody z rodzinami ofiar
i poszkodowanymi w katastrofie budowlanej na tere-
nie Międzynarodowych Targów Katowickich w stycz-
niu 2006 r. – do ministra skarbu państwa (5041),
4) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie bieżące-
go finansowania zadań z zakresu rehabilitacji zawo-
dowej i społecznej osób niepełnosprawnych, zleca-
nych organizacjom pozarządowym na Podkarpaciu
– do ministra pracy i polityki społecznej (5042),
5) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie zabez-
pieczeń przeciwpowodziowych i budowy zbiornika
wodnego Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce w gmi-
nach Krempna i Nowy Żmigród – do prezesa Rady
Ministrów (5043),
6) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie przeję-
cia administrowania potokiem Ostra przez Podkar-
packi Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Rze-
szowie – do ministra środowiska (5044),
7) posła Leszka Deptuły w sprawie nieuregulowa-
nych przez NFZ należności za nadwykonania dla
Szpitala Powiatowego im. E. Biernackiego w Mielcu
– do ministra zdrowia (5045),
8) posła Marka Polaka w sprawie możliwości uzy-
skania przez gminy ewentualnej pomocy z funduszy
krajowych lub unijnych na rozbudowę publicznych
ośrodków zdrowia oraz formalności z tym związa-
nych – do ministra zdrowia (5046),
9) posła Jana Dziedziczaka w sprawie zaległości
urzędów pracy wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne za
bezrobotnych – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (5047),
10) posła Piotra Stanke w sprawie zabezpieczenia
finansowania planowanej budowy obwodnicy Koście-
rzyny – do ministra infrastruktury (5048),
11) poseł Janiny Okrągły w sprawie narastające-
go problemu uzależnienia od hazardu – do ministra
zdrowia (5049),
12) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie zbadania
zgodności z prawem działalności Spółdzielni Miesz-
kaniowej w Mogilnie – do ministra infrastruktury
(5050),
13) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie wnio-
sku o dofinansowanie prawosławnej diecezji lubel-
sko-chełmskiej w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (5051),
14) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie pro-
gramu „Owoce w szkole” – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (5052),
15) posła Józefa Rojka w sprawie zapewnienia Ko-
palni Soli Wieliczka SA środków na przeprowadzenie
niezbędnych prac zabezpieczających – do ministra
skarbu państwa (5053),

16) poseł Marzenny Drab w sprawie komunaliza-
cji Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej SA
w Brodnicy – do ministra skarbu państwa (5054),
17) posła Kazimierza Moskala w sprawie postępu
w regulowaniu wzajemnych relacji między Polską
a Ukrainą w dziedzinie ubezpieczeń społecznych – do
ministra pracy i polityki społecznej (5055),
18) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
sytuacji w Komendzie Powiatowej Policji w Gnieźnie
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5056),
19) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
wyników postępowania dotyczącego przekazywania
przez katechetów danych osobowych uczniów nie-
uczęszczających na religię do parafii Kościoła kato-
lickiego – do ministra edukacji narodowej (5057),
20) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie sy-
tuacji w kieleckich Zakładach Urządzeń Chemicz-
nych i Armatury Przemysłowej „Chemar” SA oraz
w spółkach od niej zależnych zrzeszonych w Grupie
Kapitałowej „Chemar” SA – do ministra skarbu pań-
stwa (5058),
21) posła Przemysława Gosiewskiego w sprawie
dodatkowego urlopu pracowniczego dla osób wycho-
wujących dziecko niepełnosprawne – do ministra pra-
cy i polityki społecznej (5059),
22) posła Janusza Dzięcioła w sprawie podniesie-
nia wysokości zasiłku pielęgnacyjnego – do ministra
pracy i polityki społecznej (5060),
23) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie środ-
ków na wypłatę odpraw dla pracowników HCP H.
Cegielski – Poznań SA – do ministra skarbu państwa
(5061),
24) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie przy-
szłości Fabryki Silników Agregatowych i Trakcyj-
nych w Poznaniu – do ministra skarbu państwa
(5062),
25) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie pla-
nowanej reorganizacji struktur PKP PLK SA – do
ministra infrastruktury (5063),
26) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie li-
kwidacji Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego
w Kaliszu – do ministra sprawiedliwości (5064),
27) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie po-
łączenia 69. Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotnicze-
go z jednostką w Czerwieńsku k. Zielonej Góry – do
ministra obrony narodowej (5065),
28) posła Sebastiana Karpiniuka w sprawie moż-
liwości wprowadzenia zmian w obowiązujących prze-
pisach dotyczących obowiązkowych badań lekarskich
osób wykonujących pracę na suwnicach elektrycz-
nych, z uwzględnieniem różnych warunków pracy –
do ministra pracy i polityki społecznej (5066),
29) posła Sebastiana Karpiniuka w sprawie moż-
liwości nowelizacji niektórych przepisów ustawy Ko-
deks pracy – do ministra pracy i polityki społecznej
(5067),
30) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie zali-
czenia do stażu pracy lat pracy w gospodarstwie rol-
25
nym rodziców – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (5068),
31) posła Zdzisława Czuchy w sprawie udzielenia
zgody na odstępstwa od warunków technicznych, ja-
kim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie,
w związku z planowaną budową hali sportowej
w Malborku – do ministra infrastruktury (5069),
32) posła Wacława Martyniuka w sprawie proble-
mów komunikacyjnych w Gliwicach – do ministra
infrastruktury (5070),
33) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
biegu trasy Via Baltica – do prezesa Rady Ministrów
(5071),
34) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie niere-
fundowania przez Podlaski Oddział Wojewódzki Na-
rodowego Funduszu Zdrowia niestandardowej che-
mioterapii – do ministra zdrowia (5072),
35) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie spo-
tkania dyrektorów podlaskich szpitali w Minister-
stwie Zdrowia – do ministra zdrowia (5073),
36) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
stosowania przepisów regulujących przekazanie nie-
ruchomości – do ministra sprawiedliwości (5074),
37) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie zasad lo-
kalizacji zakładów unieszkodliwiających odpady me-
dyczne – do ministra środowiska (5075),
38) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie możliwo-
ści dofinansowania kosztów pobytu w domu pomocy
społecznej – do ministra pracy i polityki społecznej
(5076),
39) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie odpowie-
dzialności za szkody wyrządzone pacjentom badania-
mi klinicznymi – do ministra zdrowia (5077),
40) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie inter-
pretacji projektu aktu notarialnego – do ministra
infrastruktury (5078),
41) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie skut-
ków prawnych nieformalnej zamiany nieruchomości
gruntowych – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (5079),
42) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie obo-
wiązku podpisania umowy na wywóz śmieci z pry-
watnej posesji – do ministra środowiska (5080),
43) poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie siedziby
Muzeum Kolejnictwa w Warszawie – do ministra in-
frastruktury (5081),
44) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groźby
likwidacji szkół z litewskim językiem nauczania w woj.
podlaskim – do prezesa Rady Ministrów (5082),
45) posła Cezarego Tomczyka oraz grupy posłów
w sprawie obniżenia o 10% dotacji celowej na zadania
własne powiatu sieradzkiego dotyczącej funkcjono-
wania domów pomocy społecznej – do ministra pracy
i polityki społecznej (5083),
46) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie możli-
wości utworzenia specjalnego oddziału gimnazjalne-
go w Katolickim Ośrodku Wychowania i Terapii Uza-
leżnień w Wierzenicy – do ministra edukacji narodo-
wej (5084),
26
47) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie wyroku
sądowego uniewinniającego hodowcę psów przerabia-
nych na smalec – do prezesa Rady Ministrów (5085),
48) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie per-
spektyw rozwoju Specjalnej Strefy Ekonomicznej
w Zamościu – do ministra gospodarki (5086),
49) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie per-
spektyw rozwoju Specjalnej Strefy Ekonomicznej
w Tomaszowie Lubelskim – do ministra gospodarki
(5087),
50) posła Krzysztofa Sońty w sprawie orzeczenia
w postępowaniu dyscyplinarnym z dnia 6 paździer-
nika 2009 r. i uzasadnienia do niego komisji dyscy-
plinarnej powołanej przez mazowieckiego kuratora
oświaty – do ministra edukacji narodowej (5088),
51) posłów Dariusza Lipińskiego i Marka Zieliń-
skiego w sprawie planów likwidacji Urzędu Skarbo-
wego Poznań-Wilda – do ministra finansów (5089),
52) posła Piotra Waśki w sprawie planowanej li-
kwidacji Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Czarn-
kowie Sądu Rejonowego w Trzciance – do ministra
sprawiedliwości (5090),
53) posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn
w sprawie podjęcia działań związanych z budową
zbiornika wodnego Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce
w gminach Krempna i Nowy Żmigród – do ministra
rozwoju regionalnego, ministra spraw wewnętrznych
i administracji oraz ministra środowiska (5091),
54) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie za-
bezpieczenia powodziowego wsi Przysieki w pow.
jasielskim przed skutkami wydobycia żwiru i pia-
sku – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (5092),
55) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie
pominięcia drogi S16 w projekcie nowelizacji rozpo-
rządzenia Rady Ministrów dotyczącego ustalenia sie-
ci autostrad i dróg ekspresowych – do ministra infra-
struktury (5093),
56) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie
planowanej z dniem 1 stycznia 2010 r. likwidacji Sądu
Rejonowego w Olecku – do ministra sprawiedliwości
(5094),
57) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie
zmniejszenia dotacji celowej dla Warmińsko-Mazur-
skiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Olsztynie
– do ministra finansów (5095),
58) posłanek Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie potrzeby pilnych remontów torów kolejo-
wych na trasie Jelenia Góra – Wałbrzych – Wrocław
– do ministra infrastruktury (5096),
59) poseł Elżbiety Witek oraz grupy posłów
w sprawie finansowania szpitali na Dolnym Śląsku
w listopadzie i grudniu 2009 r. – do ministra zdrowia
(5097),
60) posła Mieczysława Kasprzaka w sprawie wy-
jaśnienia sytuacji Klubu Garnizonowego w Jarosła-
wiu – do ministra obrony narodowej (5098),
61) posła Marka Opioły w sprawie sposobu prowa-
dzenia śledztwa dotyczącego fałszowania uchwał
Rady Gminy Sochocin – do ministra sprawiedliwości
(5099),
62) posłów Krzysztofa Tchórzewskiego i Adama
Gawędy w sprawie sytuacji finansowej i obciążeń pu-
blicznoprawnych spółek węglowych – do ministra fi-
nansów oraz ministra gospodarki (5100),
63) poseł Anny Zalewskiej w sprawie środków fi-
nansowych przewidzianych na kontrakty dla szpita-
li Dolnego Śląska – do ministra zdrowia (5101),
64) poseł Anny Zalewskiej w sprawie planowane-
go zmniejszenia liczby zabiegów dla osób niepełno-
sprawnych intelektualnie oraz ze sprzężonym kalec-
twem – do ministra zdrowia (5102),
65) poseł Jolanty Szymanek-Deresz w sprawie
możliwości komunalizacji PKS Gostynin sp. z o.o. –
do ministra skarbu państwa (5103),
66) poseł Jolanty Szymanek-Deresz w sprawie
możliwości wyboru między emeryturą mundurową
a emeryturą cywilną – do ministra pracy i polityki
społecznej (5104),
67) posła Ireneusza Rasia w sprawie zmiany usta-
wy o pomocy społecznej – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (5105),
68) posłów Sławomira Piechoty i Stanisława Hu-
skowskiego w sprawie zapewnienia okresu rehabili-
tacji dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością inte-
lektualną i wielorakimi dysfunkcjami w wymiarze
powyżej 120 dni w roku – do ministra zdrowia
(5106),
69) posłów Sławomira Piechoty i Stanisława Hu-
skowskiego w sprawie wsparcia programu moderni-
zacji dźwigów osobowych i osobowo-towarowych
w Polsce – do ministra rozwoju regionalnego (5107),
70) posła Pawła Arndta w sprawie wynagradza-
nia nauczycieli za pracę przy ustnych maturach – do
ministra edukacji narodowej (5108),
71) posła Romualda Ajchlera w sprawie odbiera-
nia pacjentom ustawowo gwarantowanego prawa do
otrzymania leków refundowanych i obciążania ich
odpowiedzialnością finansową za niedbale wystawia-
ne recepty – do ministra zdrowia (5109),
72) posła Wiesława Janczyka w sprawie finanso-
wania świadczeń medycznych przez Małopolski Od-
dział Wojewódzki NFZ – do ministra zdrowia (5110),
73) posła Kazimierza Matusznego w sprawie moż-
liwości nowelizacji art. 2 ustawy o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości – do ministra infrastruktury (5111),
74) poseł Elżbiety Jakubiak w sprawie budowy
ekranów akustycznych wzdłuż obwodnicy miasta
Ostrów Mazowiecka – do ministra infrastruktury
(5112),
75) poseł Elżbiety Jakubiak w sprawie wpisania
w 2009 r. budowy obwodnicy Marek na drodze S8
oraz drogi S17 na odcinku od projektowanej drogi S8
do miejscowości Wiązowna do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” – do ministra
infrastruktury (5113),
76) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
wprowadzenia dodatkowych wymogów dla placówek

prowadzących zabiegi przeszczepu szpiku – do mini-
stra zdrowia (5114),
77) posła Grzegorza Napieralskiego w sprawie do-
kończenia budowy statku typu B-178 stojącego od
grudnia 2008 r. przy nabrzeżu wyposażeniowym
dawnej Stoczni Szczecińskiej Nowa – do ministra
skarbu państwa (5115),
78) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie pro-
wadzenia działalności przez firmę budowlaną w uzdro-
wiskowej strefie ochronnej „B” – do ministra środo-
wiska oraz ministra zdrowia (5116),
79) poseł Jolanty Szymanek-Deresz w sprawie
złagodzenia wymogów dla posiadaczy broni gazowej
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5117),
80) posła Adama Lipińskiego w sprawie likwidacji
stanowiska konsula ds. opieki konsularnej przy Wy-
dziale Konsularnym Ambasady RP w Brukseli – do
ministra spraw zagranicznych (5118),
81) posła Henryka Gołębiewskiego w sprawie
przestrzegania przez organy nadzoru budowlanego
art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego –
do ministra infrastruktury (5119),
82) posła Henryka Gołębiewskiego w sprawie złej
sytuacji finansowej szpitali i braku umów na finan-
sowanie działalności na listopad i grudzień 2009 r.
– do ministra zdrowia (5120),
83) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie możliwo-
ści udzielenia przez służby dyplomatyczne Rzeczypo-
spolitej Polskiej pomocy w uzyskaniu przez obywate-
li RP pisemnych uzasadnień decyzji Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, na przy-
kładzie sprawy obywatela z Bielska-Białej – do mini-
stra spraw zagranicznych (5121),
84) posła Marka Borowskiego w sprawie dyskry-
minacji w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
kobiet w ciąży oraz kobiet opiekujących się małymi
dziećmi – do ministra pracy i polityki społecznej
(5122),
85) posła Tadeusza Arkita w sprawie aktualnego
stanu prac nad prywatyzacją Fabryki Osłonek Biał-
kowych Fabios SA w woj. małopolskim – do ministra
skarbu państwa (5123),
86) poseł Lidii Staroń w sprawie upadłości Wari-
mex sp. z o.o. z siedzibą w Gutkowie oraz wszczętego
przez wymienioną spółkę postępowania przeciwko
Bankowi Amerykańskiemu SA w Polsce z siedzibą
w Warszawie i jego następcy prawnemu DZ Bank Pol-
ska SA w Warszawie – do ministra sprawiedliwości
(5124),
87) posła Pawła Poncyljusza w sprawie dostępno-
ści innych form wychowania przedszkolnego dla dzie-
ci w wieku 3–5 lat – do ministra edukacji narodowej
(5125),
88) posła Marka Opioły w sprawie redukcji etatów
w Komendzie Powiatowej Policji w Sochaczewie – do
ministra spraw wewnętrznych i administracji (5126),
89) posła Marka Opioły w sprawie bezpieczeństwa
ruchu drogowego na drogach pow. płońskiego wobec
27
alternatywnej drogi z Warszawy do Gdańska – do
ministra infrastruktury (5127),
90) posła Jana Widackiego w sprawie przyczyny
różnicy pomiędzy danymi statystyki kryminalnej pu-
blikowanymi w Polsce a wysyłanymi do UE i przez
nią publikowanymi – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (5128),
91) posła Ireneusza Rasia w sprawie zmian regu-
lacji prawnych dotyczących posiadania psów – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (5129).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sej-
mu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Michała Jarosa w sprawie uchwały Rady
Miasta Wrocławia o biletach ulgowych studenckich
(4300),
2) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu Pań-
stwa Jana Burego – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Artura Górskiego w sprawie niepra-
widłowego powołania prezesa Zarządu Bio-Energia
ESP sp. z o.o. (4643),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Jana Musiała w sprawie możliwości
odstąpienia od projektu likwidacji wydziałów gospo-
darczych w sądach okręgowych (4689),
4) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Krzysz-
tofa Brejzy w sprawie działalności nieuczciwych por-
tali internetowych (4721),
5) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Tade-
usza Wity w sprawie niewywiązania się ze zobowią-
zań dotyczących polityki rodzinnej (4726),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Janusza Krasonia w sprawie długie-
go okresu oczekiwania na wpis w księgach wieczy-
stych we Wrocławiu (4743),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jana Kochanowskiego w spra-
wie przygotowania rządowych inicjatyw zmian prze-
pisów, które ułatwiłyby uzyskanie zgody na konty-
nuację dzierżawy terenów leśnych, na których istnie-
ją ośrodki wypoczynkowe (4760),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Kochanowskiego w sprawie ewentualnych zmian
w sposobie prowadzenia dokumentacji i warunków
organizacji tajnej kancelarii dla spółek prawa han-
dlowego (4763),
28
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Ireneusza Rasia w sprawie za-
ostrzenia kar za znęcanie się nad zwierzętami
(4775),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Stanisława Pięty w sprawie
możliwości uzyskania dofinansowania do planowanej
rozbudowy sieci kanalizacyjnej w aglomeracji Sko-
czów (4812),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie zwolnień dyrektorów
p.p.u.p. Poczta Polska w Poznaniu (4814),
12) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie posła Krzysztofa Brejzy w sprawie działal-
ności biur informacji gospodarczej (4815),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie przestępstw pomówie-
nia i znieważenia dokonywanych w Internecie
(4816),
14) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Stanisława Steca w sprawie zasad usta-
lania przez Narodowy Fundusz Zdrowia kar umow-
nych nakładanych na szpitale (4819),
15) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Mirosławy Masłowskiej w spra-
wie wdrożenia działań w celu zapobieżenia zagładzie
rezerwatu ptaków w Świdwie (4820),
16) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie planów likwidacji siedziby Wojskowej Ko-
mendy Uzupełnień w Świdnicy (4822),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Be-
aty Małeckiej-Libery w sprawie zmian w przepisach
umożliwiających wprowadzenie serwisu pozwalają-
cego na sprawdzanie poprzez platformę SMS liczby
punktów karnych za wykroczenia drogowe (4823),
18) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie moż-
liwości uzyskania akredytacji laboratorium PSSE
w Tomaszowie Lubelskim zgodnie z rozporządze-
niem ministra zdrowia z dnia 21 stycznia 2009 r.
(4826),
19) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie kwoty bazowej, od której ZUS ustali wy-
miar emerytury (4827),
20) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Czesława Hoca w sprawie niewyrażenia
zgody przez dyrektora Gabinetu Politycznego Mini-
stra Zdrowia na pobłogosławienie i poświęcenie no-
wego śmigłowca ratownictwa medycznego podczas
uroczystości przekazania pierwszego śmigłowca
EC-135 do lotniczej służby ratowniczej (4830),
21) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie dopłat do rolnictwa w Polsce i w pozosta-
łych krajach UE (4832),
22) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Marka Polaka w sprawie prze-
znaczenia obiektów zaadaptowanych pierwotnie na
Dom Dziecka w Jaszczurowej (4833),
23) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie udzielenia odstępstwa od warunków tech-
nicznych dla samochodu ciężarowego marki Terberg
typ FM 2000-T (4834),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie likwidacji kasy kolejo-
wej w Hajnówce (4835),
25) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
finansowania Ewangelickiego Duszpasterstwa Woj-
skowego (4836),
26) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
finansowania Prawosławnego Ordynariatu Wojska
Polskiego (4837),
27) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
problemów z finansowaniem budowy siedziby Prawo-
sławnego Ordynariatu Wojska Polskiego (4838),
28) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nieprze-
kazania do Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia w Białymstoku
większej puli środków przeznaczonych na opiekę nad
nieuleczalnie chorymi dziećmi będącymi pod opieką
białostockiego hospicjum (4839),
29) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie planów poszerzenia obszaru Natura 2000 o ob-
szar zalewu Siemianówka w gminie Narewka
(4842),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie likwidacji kasy kolejo-
wej w Czeremsze (4843),

31) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Janusza Dzięcioła
w sprawie projektu ustawy o zawodzie pracownika
socjalnego (4845),
32) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Bogdana Bojki w sprawie
sprzeciwu prokuratora rejonowego w Nowej Soli do-
tyczącego decyzji starosty nowosolskiego przyznają-
cych prawo jazdy (4851),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Ta-
deusza Tomaszewskiego w sprawie zaległości w wy-
płacie świadczeń dla wielkopolskich policjantów
(4852),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Jana Widac-
kiego w sprawie statusu prawnego kolekcji Fundacji
XX Czartoryskich (4853),
35) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
zapytanie posła Jerzego Rębka w sprawie możliwości
dofinansowania przez Ministerstwo Sportu i Turysty-
ki części kosztów wyjazdu polskich sportowców na
warcabowe mistrzostwa świata w Brazylii (4854),
36) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdow-
skiego w sprawie linii kolejowej do Łomży (4855),
37) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiaz-
dowskiego w sprawie przejęcia linii kolejowej przez
gminę Sokoły (4856),
38) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdow-
skiego w sprawie drogi ekspresowej S19 (4857),
39) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
projektu uchwały Rady Miasta Lublin dotyczącej sty-
pendiów sportowych (4860),
40) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Dziedziczaka w sprawie terminowej wypłaty świad-
czeń i innych należności przysługujących z mocy
ustawy wielkopolskim policjantom (4861),
41) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Piotra Polaka w sprawie
wadliwych decyzji podatkowych wydanych przez
urzędy skarbowe w 2008 r. i ich skutków dla budżetu
państwa (4862),
42) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Piotra Polaka w sprawie wyników kon-
troli w Łódzkim Oddziale Wojewódzkim NFZ w za-
29
kresie postępowań dotyczących udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju ratownictwo medyczne
dla rejonu operacyjnego R09 stanowiącego obszar
pow. poddębickiego (4864),
43) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
zapytanie posła Tadeusza Arkita w sprawie możliwo-
ści wsparcia sekcji pływackich dzieci ze szkół podsta-
wowych, na przykładzie sekcji pływackiej dzieci
z pow. chrzanowskiego w woj. małopolskim (4865),
44) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na zapytanie po-
sła Artura Gierady w sprawie działań legislacyjnych
w zakresie pomocy finansowej na realizację przepi-
sów rozporządzeń MSWiA z dnia 21 kwietnia 2006 r.
dotyczącego ochrony przeciwpożarowej budynków,
innych obiektów budowlanych i terenów oraz z dnia
16 czerwca 2003 r. dotyczącego przeciwpożarowego
zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych, a także
podjęcia działań mających na celu racjonalizację prze-
pisów w nowelizacjach ww. rozporządzeń (4867),
45) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie
prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych SA
w Warszawie (4869),
46) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie
uchwał walnych zgromadzeń akcjonariuszy Giełdy
Papierów Wartościowych SA oraz Krajowego Depo-
zytu Papierów Wartościowych SA dotyczących wy-
płaty dywidendy (4870),
47) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie zgodności
z prawem uchwał dotyczących wypłaty dywidendy
przez Giełdę Papierów Wartościowych SA w Warsza-
wie i Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych SA
(4871),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Wiesława Jan-
czyka w sprawie wątpliwości dotyczących postano-
wień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 lute-
go 2009 r. odnośnie do konieczności utrzymania
minimalnej obsady drzew i krzewów owocowych w
gospodarstwach rolnych (4873),
49) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Anny Wypych-Namiotko – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie
stanu prac nad założeniami polityki morskiej pań-
stwa (4875),
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie ustanowienia granic Pomni-
ka Zagłady, na obszarze którego położony jest Pomnik
Męczeństwa na Majdanku, oraz obszaru i granic stre-
fy ochronnej tego Pomnika Zagłady (4879),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
30
nistra – na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 82 Lublin –
Łęczna – Włodawa (4880),
52) podsekretarza stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Witolda Jurka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie poseł Magdaleny Gą-
sior-Marek w sprawie przekazania przyznanej dotacji
na budowę i wyposażenie hali sportowej i pływalni
w Akademii Rolniczej w Lublinie (4881),
53) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Stani-
sława Steca w sprawie opłat wnoszonych przez sana-
toria i szpitale uzdrowiskowe dla Stowarzyszenia
Autorów ZAiKS i STOART Związku Artystów Wy-
konawców (4884),
54) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Be-
aty Mazurek w sprawie budowy przejścia graniczne-
go Dołhobyczów – Uhrynów (4886),
55) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Be-
aty Mazurek w sprawie budowy parkingu buforowe-
go na przejściu granicznym w Dorohusku (4887),
56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Be-
aty Mazurek w sprawie modernizacji przejścia gra-
nicznego Zosin – Ustiług (4889),
57) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego w spra-
wie planowanego podziału Ruch SA Zespół w Ełku
należącego do Oddziału Mazowsze (4890),
58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiaz-
dowskiego w sprawie stosowania przepisów regulu-
jących wydzierżawianie nieruchomości (4891),
59) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Beaty Szydło oraz grupy posłów w spra-
wie dramatycznej sytuacji finansowej Wojewódzkiego
Szpitala Okulistycznego w Witkowicach (4892),
60) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie możliwości pomocy państwa dla inwesto-
rów poszukujących partnerów biznesowych w celu
dokapitalizowania spółki dla jej dalszego rozwoju, na
przykładzie przedsiębiorców z woj. małopolskiego
(4893),
61) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja
Ryszki w sprawie realizacji zapisów Ramowej Dyrek-
tywy Wodnej Unii Europejskiej oraz stanu wód w woj.
małopolskim (4895),
62) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie poseł Marzeny Okła-Drewnowicz w spra-
wie kampanii propagującej szczepienie przeciwko
meningokokom (4898),
63) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Krzysztofa Borkowskiego
w sprawie wysokości uzyskiwanych wpływów podat-
kowych od konkretnych podmiotów (4900),
64) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie planowanej eksploatacji węgla brunatnego
w odkrywkowej kopalni na terenie Dolnego Śląska
(4901),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Wiesława Wody w spra-
wie możliwości wznowienia i szybkiego zakończenia
remontu dworca kolejowego w Tarnowie (4903),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Barbary
Marianowskiej w sprawie projektu utworzenia Mu-
zeum Jana Pawła II w Wadowicach (4904),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Woj-
ciecha Szaramy w sprawie likwidacji etatów w woje-
wódzkiej komendzie oraz komendach miejskich Poli-
cji (4906),
68) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Andrzeja Kani w sprawie
realizacji rządowego programu „Solidarność pokoleń
50+”, mającego na celu wydłużenie aktywności za-
wodowej pracowników po 50. roku życia oraz
w sprawie przeciwdziałania bezrobociu wśród absol-
wentów (4907),
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Marii Nowak w sprawie
otwarcia węzła drogowego na drodze ekspresowej S1
w Mysłowicach w dzielnicy Kosztowy (4908),
70) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Jadwigi Zakrzewskiej w sprawie
wstrzymania wykupu gruntów położonych na terenie
gmin obszaru Kampinoskiego Parku Narodowego
(4912),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie rozważenia wprowadzenia zmian do usta-
wy o lekarzu sądowym (4915),
72) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła
Sebastiana Karpiniuka w sprawie proponowanych
zmian w rozporządzeniu zmieniającym rozporządze-

nie Rady Ministrów z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy
finansowej na wspieranie przedsięwzięć rolnośrodo-
wiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt objętej
planem rozwoju obszarów wiejskich (4916),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Stanisława Witaszczyka w sprawie
szczepień przeciwko grypie (4917),
74) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
zapytanie posła Tomasza Garbowskiego oraz grupy
posłów w sprawie budowy stadionu narodowego
w Warszawie, Narodowego Centrum Sportu oraz po-
zostałych polskich stadionów, na których rozgrywa-
ne będą spotkania turnieju finałowego Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (4919),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Macieja Orzechowskie-
go oraz grupy posłów w sprawie sytuacji w krajowym
przemyśle kolejowym (4920),
76) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Wiesława Janczyka w sprawie wstrzyma-
nia finansowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
zabiegów leczenia zwyrodnienia siatkówki oka w Wo-
jewódzkim Szpitalu Okulistycznym w Witkowicach
(4921),
77) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie instrumentów ochrony lasów państwo-
wych przed nagminnym ich zaśmiecaniem przez tu-
rystów (4923),
78) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina
Łuczaka w sprawie znęcania się nad zwierzętami
(4924),
79) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie braku dostępu osób niepełnospraw-
nych do budynków administracji publicznej (4925),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina
Łuczaka w sprawie kar za posiadanie narkotyków
w Polsce (4926),
81) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie podniesienia wieku emerytalnego
(4927),
82) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
algorytmu podziału przez NFZ środków finansowych
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla
ubezpieczonych w II półroczu 2009 r. i w latach na-
stępnych (4928),
31
83) podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Grażyny Prawelskiej-Skrzy-
pek – z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie funkcjono-
wania Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej
w Łodzi (4929),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie refundacji leków przeciwalergicznych
(4931),
85) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Mie-
czysława Marcina Łuczaka w sprawie wzrostu pozio-
mu bezpieczeństwa kibiców piłki nożnej poprzez
ograniczenie skali ekscesów chuligańskich ze strony
pseudokibiców (4933),
86) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości dotyczących planowanych
przez Zarząd PKP Polskie Linie Kolejowe SA zmian
organizacyjnych w Zakładzie Linii Kolejowych w No-
wym Sączu (4936),
87) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie wznowienia postępowania w związku z podejrze-
niem popełnienia przestępstwa na szkodę dzierżawcy
nieruchomości przez wójta gminy Raciąż (4937),
88) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie siedziby zakładu linii kolejowych w woj.
lubuskim (4938),
89) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Anny Zalewskiej w sprawie planowanych
likwidacji regionalnych punktów krwiodawstwa
w Świdnicy i Dzierżoniowie (4939),
90) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Karola
Karskiego w sprawie daty złożenia depozytariuszowi
przez Republikę Federalną Niemiec dokumentów ra-
tyfikacyjnych traktatu z Lizbony (4941),
91) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Marka Łatasa w spra-
wie prawnych uwarunkowań pełnienia przez nauczy-
cieli funkcji w placówkach opiekuńczo-wychowaw-
czych (4942),
92) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego na zapytanie posła
Artura Górskiego w sprawie antypolskich akcentów
na wystawie w Szwecji poświęconej obozowi koncen-
tracyjnemu w Ravensbrück (4944),
93) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
32
ministra – na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie nieprawidłowości przy prywatyzacji nie-
ruchomości położonej przy ul. Nowogrodzkiej 78
w Warszawie (4945),
94) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie możliwości dofinansowania wind dla osób
chorych na stwardnienie rozsiane (4946),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie przeprowadzenia kontroli w Spółdzielni
Mieszkaniowej Luiza w Zabrzu (4947),
96) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Marka Kuchcińskiego w sprawie zmiany
zasad podziału środków finansowania świadczeń
zdrowotnych na przykładzie Szpitala Specjalistycz-
nego w Brzozowie Podkarpackiego Ośrodka Onkolo-
gicznego im. ks. Bronisława Markiewicza (4948),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów – na zapytanie posła Marka Rzą-
sy w sprawie możliwości podjęcia prac nad zmianą
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 grudnia
2002 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchnio-
wych lub ich części stanowiących własność publiczną
(4949),
98) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie możliwości leczenia lapatynibem pacjentek
z chorobą nowotworową piersi w zaawansowanym
stadium (4950),
99) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Beaty Bublewicz w sprawie
inwestycji w infrastrukturę kolejową (4955),
100) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie przyznania małoletniemu dziecku renty
rodzinnej na po zmarłym ojcu (4956),
101) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie krakowskie-
go oddziału SPZOZ Lotniczego Pogotowia Ratunko-
wego (4957),
102) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie możliwości przekształcenia spółdzielczego prawa
własnościowego do lokalu w prawo odrębnej własno-
ści na obecnie obowiązujących zasadach (4960),
103) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Jolanty Szymanek-Deresz w spra-
wie skontrolowania działań Zarządu PKS w Żyrar-
dowie SA i możliwości przekształcenia własnościo-
wego tego przedsiębiorstwa (4961),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Tade-
usza Tomaszewskiego w sprawie usług publicznych
w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasa-
żerskiego (4962),
105) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju
Regionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posłów Tadeusza Arkita i Witolda
Kochana w sprawie wsparcia przedsiębiorców
chcących przeprowadzać działania zmierzające do
rozwoju firmy oraz tworzenia nowych miejsc pra-
cy w woj. małopolskim (4969),
106) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie gwałtownego wzrostu poziomu bezrobocia
(4980),
107) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie posła Sławomi-
ra Kopycińskiego w sprawie dofinansowania wydaw-
nictwa „Polski słownik biograficzny” (4984),
108) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie wprowadzenia nowych wzorów druków
recept lekarskich zawierających zabezpieczenia przed
sfałszowaniem (4986),
109) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie budowy na terenie woj. świętokrzyskiego
nowych zbiorników wodnych (4988),
110) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na zapytanie posła Sławomira Kopy-
cińskiego w sprawie wykorzystania środków na pro-
gram wieloletni „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” (4989),
111) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
pogorszenia się sytuacji Samodzielnego Szpitala Kli-
nicznego nr 5 Śląskiego Uniwersytetu Medycznego
(4992),
112) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Andrzeja Guta-Mostowego w spra-
wie przekazania Towarzystwu Gimnastycznemu So-
kół w Zakopanem nieruchomości będącej własnością
Skarbu Państwa (4997),
113) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Marzeny Machałek w sprawie zmiany
systemu kontraktowania świadczeń medycznych na
listopad i grudzień 2009 r. zapowiedzianej przez Dol-
nośląski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia (5003),
114) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Zbigniewa Kozaka w sprawie możliwości
rozwiązania problemu wybudowanego wbrew zapi-

som miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego budynku w Gdyni przy ul. Inżynierskiej
(5005),
115) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie
wstrzymania przez Łódzki Oddział Wojewódzki NFZ
rozpatrywania wniosków o zawarcie umów w rodza-
ju podstawowa opieka zdrowotna w zakresie świad-
czeń pielęgniarskich podstawowej opieki zdrowotnej
finansowanych metodą zadaniową (5009),
116) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Grażyny Henclewskiej – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wyłączenia przez WSSE Invest-Park sp. z
o.o. nieruchomości położonych w Nowej Rudzie w re-
jonie ul. Kłodzkiej, oznaczonych geodezyjnie obr. 7,
AM 16, dz. nr 1/89, 1/86, 1/71, 1/128 i 1/129, o łącznej
33
powierzchni 3,0690 ha, z granic specjalnej strefy eko-
nomicznej (5027),
117) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego kwe-
stionującego art. 48 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych dotyczący przekształcania mieszkań za-
kładowych (5028).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęła odpowiedź na zapytanie:
1) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie przebiegu
aplikacji syna pani minister Julii Pitery – od mini-
stra sprawiedliwości (4914) – 12 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 11139)
do ministra zdrowia
w sprawie skutków działania na organizm
ludzki analogu insuliny ludzkiej lantus
– ponowna
Szanowna Pani Minister! W odpowiedzi na moją
interpelację w sprawie stosowania insuliny lantus
z dnia 24 sierpnia 2009 r. Pani Minister twierdzi, że
jednym z argumentów, które przeważyły w kwestii nie-
wprowadzania tej substancji na listę leków refundowa-
nych w najbliższej przyszłości, są wątpliwości dotyczące
bezpieczeństwa stosowania insuliny glarine.
Podobno minister zdrowia podjął taką decyzję w
oparciu o analizę wpływu na budżet płatnika, które-
go możliwości są w chwili obecnej ograniczone,
w związku z trudną sytuacją gospodarczą kraju, a
także mają na uwadze brak danych świadczących o
wyższej skuteczności insuliny glarine w stosunku do
dotychczas refundowanych insulin.
Mają na uwadze powyżej zacytowane stanowisko,
proszę o odpowiedź na poniższe pytanie: Skoro mi-
nister zdrowia ma wątpliwości dotyczące stosowania
insuliny glarine i nie wprowadził jej na listę leków
refundowanych, to jak to możliwe, że lek ten jest sto-
sowany w leczeniu, pomimo to że minister zdrowia
ma świadomość o braku danych świadczących o wyż-
szej skuteczności insuliny glarine w stosunku do do-
tychczas refundowanych insulin?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 11206)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie ustanowienia roku 2010
Rokiem Kultury Kresowej – ponowna
Szanowny Panie Ministrze! W związku z otrzy-
maniem niezadowalającej odpowiedzi na interpelację
Załącznik nr 2
w sprawie ustanowienia roku 2010 Rokiem Kultury
Kresowej, zwracam się o ponowne zajęcie się tema-
tem. Nadmieniam, iż uzasadnienie do negatywnej
odpowiedzi na interpelację jest nie na temat, gdyż z
treści odpowiedzi można wywnioskować, że kreso-
wianie nie byli Polakami. Wobec powyższego budzi
wątpliwość, czy odpowiedź na interpelację opierała
się na dokładnej analizie jej treści. Przytaczam zatem
tę treść ponownie.
Polska jest krajem bardzo zróżnicowanym pod
względem kulturowym. Różnice w poszczególnych
regionach mają charakter obyczajowy, tradycyjny
i historyczny. Niestety coraz częściej ulegają one za-
tarciu, zanika patriotyzm lokalny i duma z własnego
pochodzenia czy odrębności. Taką zanikającą kultu-
rą jest kultura kresowa. Charakteryzuje się ona ra-
dosnym nastawieniem do otaczającego świata
i otwartością na inne narody. Kresowianie żyli m.in.
wśród Ormian, Żydów i Rusinów, od których zaczerp-
nęli to, co najszlachetniejsze i najlepsze w ich kultu-
rach narodowych. Niejednokrotnie musieli oni wal-
czyć o te ziemie, często oddając za nie życie, jak choć-
by podczas licznych najazdów tatarskich między XIII
a XVII wiekiem, czy w bohaterskiej obronie przed
Rosjanami pod Dubienką podczas wojny polsko-ro-
syjskiej w 1792 r. Kresowi Polacy są wyjątkowo moc-
no związani z religią i Kościołem. Swoim przywiąza-
niem do wiary dają przykład wszystkim katolikom w
Polsce i na świecie. Kultura kresowa wytworzyła w
nich bardzo silne poczucie braterstwa i chęć niesienia
pomocy. Jej niesamowita odrębność widoczna jest
także w ludowości regionu. Kresowianie przykładają
olbrzymią wagę do kultywowania tradycyjnego tańca
i pieśni tego regionu. Każdego roku Festiwal Kultu-
ry Kresowej gromadzi coraz większą liczbę gości. Do-
wodzi to, że kultura ta zasługuje na pamięć i jej pod-
trzymywanie.
Mając na uwadze fakt, że uchwałę w sprawie, jak
z tytułu interpelacji, władny jest podjąć jedynie Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, proszę o odpowiedź na na-
stępujące pytanie: Czy Pan Minister gotów jest wyjść
z inicjatywą ustanowienia roku 2010 lub kolejnego
roku Rokiem Kultury Kresowej, aby godnie uczcić
odrębność kulturową tego regionu?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Smolarz
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 11252)
do ministra finansów
w sprawie braku przejrzystości
procedury konkursowej podczas wyłaniania
kandydatów do objęcia stanowisk
naczelników urzędów skarbowych – ponowna
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji: Dnia 21 sierp-
nia 2009 r. złożyłam na ręce marszałka Sejmu inter-
pelację do prezesa Rady Ministrów w sprawie braku
przejrzystości procedury konkursowej podczas wyła-
niania kandydatów do objęcia stanowiska naczelni-
ków urzędów skarbowych. Odpowiedzi na interpela-
cję udzielił z upoważnienia ministra finansów podse-
kretarz stanu pan Andrzej Parafianowicz.
Odpowiedź udzielona na moją interpelację jest da-
lece niesatysfakcjonująca i w żaden sposób nie może
zostać zaakceptowana. Fakt, iż art. 5 ust. 5e ustawy
z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skar-
bowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267, z późn.
zm.) dopuszcza jako szczególne uprawnienia ministra
finansów, iż może on nie powołać na stanowisko na-
czelnika urzędu skarbowego kandydata wyłonione-
go w drodze konkursu w przypadku, jeżeli żaden z
kandydatów nie gwarantuje obiektywnego wypeł-
niania obowiązków naczelnika urzędu skarbowego,
nie stanowi okoliczności, która usprawiedliwiałaby
szykanowanie osób piastujących wysokie funkcje
urzędnicze z powodów politycznych, a tylko tak
można tłumaczyć brak mianowania pani B. K. na
stanowisko naczelnika Urzędu Skarbowego w Brze-
sku. Osoba ta sprawdziła się, pełniąc obowiązki na-
czelnika Urzędu Skarbowego w Brzesku w okresie
od marca 2006 r. do września 2008 r., i kwalifikacje
tej osoby zostały w sposób wystarczający potwier-
dzone na drodze konkursu.
Biorąc powyższe pod uwagę, rodzą się przypusz-
czenia, że decyzja Pana Ministra posiada wszelkie
znamiona prowadzenia polityki kadrowej w oparciu
o kryterium, jakim jest subiektywna opinia. Takie
rozumienie art. 5 ust 5e ww. ustawy daleko wykracza
poza wolę ustawodawcy, która sprowadzała się do wy-
posażenia ministra w narzędzie pozwalające na kre-
owanie polityki kadrowej dotyczącej osób zaufania
publicznego.
W przypadku, który opisuję, mamy do czynienia
z nadużyciem litery prawa. Doszło bowiem do zablo-
kowania objęcia stanowiska naczelnika urzędu skar-
bowego przez kandydatkę najlepszą, ale z jakichś
przyczyn niepożądaną. Co ważniejsze, obecna polityka
kadrowa prowadzona przez ministra finansów zaowo-
cowała niepowołaniem na naczelników urzędów skar-
bowych w co najmniej 8 przypadkach. Są to:
— Podlaski Urząd Skarbowy w Białymstoku,
— Trzeci Mazowiecki Urząd Skarbowy w Rado-
miu,
35
— Urząd Skarbowy w Brzesku,
— Urząd Skarbowy w Gostyniu,
— Urząd Skarbowy w Grójcu,
— Urząd Skarbowy w Opatowie,
— Urząd Skarbowy Wrocław-Śródmieście,
— Urząd Skarbowy w Zabrzu.
We wszystkich tych przypadkach mamy do czy-
nienia z brakiem powołania na stanowiska wobec
osób od lat pełniących funkcje kierownicze w admi-
nistracji rządowej. Jak do tej pory nigdy wobec tych
osób nie były podnoszone zarzuty co do braku obiek-
tywności ich działań.
Za niezbędną w naborze w służbie cywilnej uzna-
no przejrzystość w działaniu. Oznacza to, że cały pro-
ces naboru powinien być tak udokumentowany, aby
wszystkie czynności, jak również przesłanki, który-
mi kierowano się, podejmując decyzje w trakcie przy-
gotowania oraz przeprowadzania naboru, były moż-
liwe do uzasadnienia i pozwalały na udzielenie rze-
telnej informacji zarówno uczestnikom procesu, jak
i odpowiednim organom.
Zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o izbach i urzędach
skarbowych minister finansów powołuje naczelni-
ków urzędów skarbowych spośród kandydatów wy-
łonionych w drodze konkursu, przy czym minister
finansów może nie powołać na stanowisko dyrekto-
ra izby skarbowej lub naczelnika urzędu skarbowe-
go kandydata wyłonionego w drodze konkursu je-
dynie w przypadku, gdy żaden z kandydatów nie
gwarantuje obiektywnego wypełniania obowiązków
dyrektora izby skarbowej lub naczelnika urzędu
skarbowego (art. 5 ust. 5e ustawy o izbach i urzę-
dach skarbowych).
O gwarancji obiektywnego wypełniania obowiąz-
ków można mówić w dwóch aspektach. Pierwszy na-
wiązuje do kwestii natury moralnej, tj. do zasad
i wartości powszechnie respektowanych w społe-
czeństwie, którym to wartościom i wzorcom moral-
nym kandydat na stanowisko naczelnika urzędu
skarbowego nie może się sprzeniewierzyć. Pojęcie
nieposzlakowanej opinii należy też rozpatrywać
przez pryzmat wzorca etycznego charakterystyczne-
go dla zawodu urzędnika. W zakresie pojęcia gwa-
rancji obiektywnego wypełniania obowiązków
mieszczą się wszystkie przypadki skazania danej
osoby za przestępstwa nieumyślne. Idea demokra-
tycznego państwa prawnego powinna opierać się na
wykluczeniu z kręgu kandydatów niektórych osób,
które nie tylko ze względu na popełnienie przestęp-
stwa nieumyślnego lub wykroczenia, ale również ze
względu na pewne negatywne cechy charakteru, ta-
kie jak: skłonność do hazardu, nadużywanie alkoho-
lu, narkotyków bądź innych używek, hulaszczy tryb
życia, nie dają rękojmi właściwego wykonywania po-
wierzonych im zadań. Dotyczy to zwłaszcza przypad-
ków korupcji, nepotyzmu i faworytyzmu. Ustalenie
znaczenia tego nieostrego pojęcia należy w każdym
indywidualnym przypadku do organów stosujących
prawo, a zwłaszcza sądów.
36
W związku z powyższym interpeluję:
1. Na jakiej podstawie Minister Finansów podjął
decyzję o niepowołaniu na stanowisko naczelnika
Urzędu Skarbowego w Brzesku kandydata wyłonio-
nego w drodze konkursu? W tym miejscu wnoszę o
ścisłe opisanie okoliczności, które legły u podstaw
domniemanego przez Ministra braku gwarancji
obiektywnego wypełniania obowiązków naczelnika
urzędu skarbowego.
2. Dlaczego dopuszczono do prac w komisjach kon-
kursowych osoby niegwarantujące bezstronności (np.
dyrektor H. Ś. oceniał w komisji osobę, która wcze-
śniej doręczała mu odwołanie ze stanowiska dyrek-
tora Izby Skarbowej w Katowicach)?
3. Dlaczego powołano w trybie art. 5 ust. 5f usta-
wy o urzędach i izbach skarbowych niektórych na-
czelników, pomimo iż nie odbyła się druga tura kon-
kursu?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 11454)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sytuacji osób głuchoniemych
i niedosłyszących oraz realnej oceny
ich warunków egzystencjalnych
na podstawie przepisów ustawy
o rencie socjalnej – ponowna
Szanowna Pani Minister! Z rozczarowaniem przy-
jąłem treść odpowiedzi udzielonej przez pana Jaro-
sława Dudę – sekretarza stanu w Ministerstwie Pra-
cy i Polityki Społecznej, na moją interpelację (nr
11454) z dnia 7 września br. odnośnie sytuacji osób
głuchoniemych i niedosłyszących oraz oceny warun-
ków egzystencjalnych niepełnosprawnych dotknię-
tych tymi wadami. Informacje, którymi pan wicemi-
nister raczył się ze mną podzielić – m.in. odnośnie
zapisów ustawy o rencie socjalnej – były mi znane,
wszak pracując nad interpelacją, wręcz poczuwałem
się do obowiązku, by możliwie dokładnie zapoznać
się z problemem i stosownymi regulacjami prawnymi
pozostającymi z nim w związku.
Należy ubolewać, że na istotne kwestie zasygna-
lizowane w moim wystąpieniu oraz zadane pytania
nie otrzymałem stanowiska ministerstwa lub udzie-
lone odpowiedzi w mojej ocenie były zdawkowe i enig-
matyczne.
Dlatego jeszcze raz proszę o pochylenie się nad
problemami zasygnalizowanymi przeze mnie w in-
terpelacji nr 11454, głębszą ich analizę i udzielenie
wyczerpujących odpowiedzi wraz ze stosowną anali-
zą sytuacji niepełnosprawnych.
W interpelacji zgłaszałem częsty problem braku
obiektywnego i bezstronnego orzekania przez leka-
rzy w kwestiach przyznania niepełnosprawnym rent
socjalnych. W mojej ocenie kwestią drugorzędną po-
zostaje możliwość skutecznego odwoływania się przez
zainteresowanych – pomimo faktu dwuinstancyjno-
ści w postępowaniu orzekającym – gdyż cały proces
nadal odbywa się w ramach kompetencji prezesów
ZUS, co zresztą wynika z treści odpowiedzi, jaką
otrzymałem. Moją intencją było podkreślenie faktu,
że dopóki niepełnosprawni nie będą mogli odwoływać
się od decyzji lekarzy orzeczników ZUS do organów
niezależnych od zakładu, tak długo nawet najbar-
dziej słuszne ich roszczenia mogą być odrzucane. Aby
tak twierdzić, mam pełne podstawy, gdyż posiadam
dowód na to, że dopiero skierowanie sprawy do sądu
pracy i wydanie przez biegłego sądowego druzgocącej
dla wcześniejszej opinii orzecznika zusowskiego eks-
pertyzy spowodowało, że głuchoniemy otrzymał
świadczenie rentowe.
Interesujące będzie także zaproponowanie przez
resort skuteczniejszych form pomocy państwa dla
niepełnosprawnych przy poszukiwaniu przez nich
pracy, gdy obecne rozwiązania ustawowe, jak i syste-
mowe nie spełniają oczekiwań zainteresowanych.
Pragnę także podkreślić, że choć w cytowanej wy-
żej interpelacji skupiłem się na problemach osób do-
tkniętych głuchotą, gdyż z trudnościami napotyka-
nymi przez tych niepełnosprawnych zwrócili się do
mnie ich rodzice, prosząc o interwencję, to poruszone
przez mnie kwestie dotykają w równej mierze niepeł-
nosprawnych z innymi wadami. Dlatego też sugestie
pana wiceministra, iż staram się czynić fory dla nie-
dosłyszących czy głuchoniemych, są pozbawione ja-
kiegokolwiek uzasadnienia.
Pani Minister, pozwalam sobie poniżej jeszcze raz
zamieścić pytania zawarte w mojej wcześniejszej in-
terpelacji, jaką skierowałem na Pani ręce za pośred-
nictwem Marszałka Sejmu:
— Jaka jest Pani ocena sytuacji osób niedosły-
szących i głuchoniemych pod kątem ich zabezpiecze-
nia socjalnego, ograniczonych możliwości zatrud-
nienia oraz działań Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych, który niejednokrotnie w sposób nieuzasadnio-
ny odmawia tym niepełnosprawnym przyznania
rent socjalnych?
— Czy obowiązujące zapisy ustawy o rencie so-
cjalnej w wystarczający sposób uwzględniają wszyst-
kie czynniki rzutujące na sytuację życiową i egzy-
stencjalną głuchoniemych?
— Czy zgodzi się Pani, że zapisy ustawy o rencie
socjalnej oraz niejednokrotnie bezduszność orzeczni-
ków Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pozbawiają
głuchoniemych renty socjalnej będącej niejednokrot-
nie dla tych osób jedynym źródłem utrzymania,
szczególnie gdy ich poszukiwania pracy okazują się
bezskuteczne?

— Jak resort pracy i polityki społecznej postrzega
swoja rolę w poprawie sytuacji osób głuchoniemych
i niedosłyszących?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12121)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie ustawowych przepisów
umożliwiających ojcom regularny
i nieograniczony kontakt z dziećmi
po rozstaniu rodziców
Sformułowanie problemu opiera się na rozmowach
z interesantami korzystającymi z porad prawnych
mojego biura poselskiego, jak i na wielu materiałach
prasowych czy telewizyjnych.
Bardzo konkretny przypadek, opisany przez mo-
jego rozmówcę, dotyczy młodego mężczyzny, skar-
żącego się na swoją partnerkę życiową, która po
urodzeniu ich dziecka całkowicie zrzuciła z siebie
obowiązek zajmowania się nim. Ojciec prawie samo-
dzielnie opiekował się synem i utrzymywał go. Mat-
ka po pewnym czasie związała się z innym mężczy-
zną. Wyjechała z nim za granicę i zażądała świad-
czeń alimentacyjnych. Ojciec nie uchyla się od ich
płacenia, natomiast nie może w żaden sposób wyeg-
zekwować widzeń z kilkunastomiesięcznym dziec-
kiem i nie jest w stanie ustalić miejsca jego pobytu,
gdyż podobno nawet na lotniskach nie rejestruje się
przemieszczania się nieletnich podopiecznych. We-
dług relacji jedyny kontakt ojca z dzieckiem odby-
wał się w obecności rodziny matki i służył prowoka-
cji mającej na celu pokazanie mężczyzny jako osoby
nieodpowiedzialnej.
Wydaje się, że opisana powyżej sytuacja jest mo-
delowa. Ojciec walczący o prawa rodzicielskie na ogół
znajduje się na straconej pozycji. Rzadko zdarza się,
by sądy w takich postępowaniach przyznały mu opie-
kę nad dzieckiem. Na ogół kontakty z nim są utrud-
niane przez dotychczasowego małżonka czy partnera
życiowego. Ma to oczywiście swój negatywny wpływ
na rozwój osobowy i psychikę młodego człowieka.
Problemy przenoszą się później na grunt jego funk-
cjonowania w szkole czy w jakiejkolwiek grupie spo-
łecznej. Dochodzi do zaburzenia interpersonalnych
relacji z ludźmi w dorosłym życiu. Całość tych sto-
sunków staje się bardziej skomplikowana, gdy w ży-
ciu rodziców pojawiają się nowi partnerzy.
Pomijam szersze omówienie aspektu psycholo-
gicznego, jednak zastanawiam się nad możliwością
nowych uregulowań prawnych w tym zakresie.
37
Czy Pan Minister podziela ten pogląd i czy prze-
pisy prawa, dotyczące obowiązku alimentacyjnego,
mogą stanowić jedno z narzędzi do poprawy relacji
rodzicielskich?
Z poważaniem
Poseł Paweł Arndt
Gniezno, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12122)
do ministra zdrowia
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o izbach lekarskich
Szanowna Pani Minister! W środowisku lekarzy
od pewnego czasu trwa poważne poruszenie wywo-
łane planowanymi zmianami w ustawie o izbach le-
karskich. Jak wynika z opinii zainteresowanych,
najwięcej kontrowersji wzbudza fakt ingerencji usta-
wy w kwestie zarezerwowane dla działalności same-
go samorządu. Chodzi głównie o prawo do samosta-
nowienia w obszarze wyboru organów izby, jak i ob-
szaru jej działania. Proponowane przez Ministerstwo
Zdrowia zmiany zmierzają do ustawowego ogranicze-
nia liczby samorządów lekarskich i do wprowadzenia
sztucznego podziału pomiędzy lekarzy i lekarzy den-
tystów. Taki stan rzeczy jest, zdaniem członków izb
lekarskich, ingerencją niedopuszczalną i godzącą w
prawa samorządu do samostanowienia.
Bardzo proszę Panią Minister o odpowiedź: Czy
w toku prac nad przedmiotowym projektem ustawy
konsultowano proponowane zmiany z izbami lekar-
skimi i w jakim stopniu uwagi przez nie zgłaszane
zostały uwzględnione?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 14 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12123)
do ministra infrastruktury
w sprawie obowiązku posiadania świadectw
energetycznych budynków
Szanowny Panie Ministrze! Polska stoi przed
wielkim wyzwaniem w zakresie poprawy efektywno-
ści energetycznej gospodarki jak i jakości energetycz-
nej budynków. Jak podają eksperci, ogrzewanie
obiektów budowlanych pochłania aż ok. 40% global-
38
nego zużycia energii. Preferując budownictwo ener-
gooszczędne i stosując termomodernizację budynków,
a także poprawiając świadomość obywateli w tym
zakresie, można uzyskać bardzo wielkie korzyści za-
równo dla klimatu, ograniczając emisję gazów cie-
plarnianych, jak i wymierne oszczędności dla kiesze-
ni obywateli i budżetu państwa.
Wprowadzone od tego roku świadectwa energe-
tyczne budynków praktycznie sporządzane są tylko
dla nowych budowli i przez ludzi związanych z pro-
cesem budowlanym, tj. projektantów, a to oznacza,
że twórca ekspertyzy energetycznej jest tzw. sędzią
we własnej sprawie. Zapisy Prawa budowlanego (po-
prawionego nawet 27 sierpnia 2009 r.) nie egzekwu-
ją konieczności wykonania certyfikatu energetycz-
nego przy sprzedaży i najmie budynku. Jest to przede
wszystkim niekorzystne dla potencjalnych nabyw-
ców czy też lokatorów wynajmowanych mieszkań.
Budynek z certyfikatem energetycznym ma potwier-
dzać i dokumentować dla jego właściciela niskie
koszty zużycia mediów energetycznych, a na rynku
wtórnym podnosić wartość materialną mieszkania.
W przypadku gorszych parametrów energetycznych
świadectwo powinno określać ekonomicznie uzasad-
nione modernizacje i skalę zużycia energii. Oznacza
to, że budynek z certyfikatem energetycznym przy-
nosi nieocenione korzyści właścicielom nieruchomo-
ści. Jak podkreślają fachowcy z uprawnieniami do
wystawiania świadectw energetycznych, ponieważ
według obowiązującego prawa takie świadectwa nie
są wymagane dla wszystkich budynków, dlatego
znaleziono skuteczne sposoby obejścia ich wymagal-
ności. Nie uświadomiono ani nie pokazano ludziom,
że za świadectwo energetyczne warto zapłacić, bo
jego posiadanie przynosi wymierne korzyści ekono-
miczne. Dlatego potrzebne są bardziej radykalne, a
zarazem przejrzyste uregulowania odnośnie do wy-
mogów posiadania i egzekwowania świadectw ener-
getycznych dla nieruchomości zarówno na rynku
pierwotnym, jak i wtórnym.
W związku z tym pytam Pana Ministra: Czy w
najbliższym czasie przewiduje się zmiany przepisów
w zakresie obowiązku posiadania świadectw energe-
tycznych dla wszystkich budynków?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Słupsk, dnia 8 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12124)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości tworzenia parkingów
bike and ride dla rowerzystów
przy dworcach kolejowych
Szanowny Panie Ministrze! Problemem wielu pol-
skich ośrodków miejskich jest brak możliwości sku-
tecznego powiązania komunikacji zbiorowej z komu-
nikacją rowerową. Przeszkodą w rozwoju ścieżek
rowerowych jako systemu komunikacji w mieście jest
często mnogość zarządców ulicami. Przykładowo w
Inowrocławiu w jednym mieście działa kilku zarząd-
ców dróg – starostwo powiatowe, urząd miasta, Ge-
neralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad oraz
zarząd dróg wojewódzkich. Samo przeprowadzanie
inwestycji drogowych jest utrudnione, nie mówiąc już
o perspektywicznym planowaniu rozwoju sieci trans-
portu miejskiego, w tym tak potrzebnych ścieżek ro-
werowych.
Rozwiązaniem, które na większą skalę powinno
być wprowadzane w Polsce, jest dopasowywanie ście-
żek rowerowych do węzłów komunikacyjnych z jed-
noczesnym tworzeniem w pobliżu tych węzłów par-
kingów rowerowych umożliwiających pozostawienie
jednośladu i dalszą podróż np. koleją. Zwiększa się w
ten sposób wielokrotnie także zasięg oddziaływania
linii kolejowych jako efektywnego środka komunika-
cji publicznej.
Parkingi bike and ride działają z wielkim powo-
dzeniem np. w Niemczech, gdzie oferowanych jest
ponad 16 tys. strzeżonych miejsc dla rowerów. Par-
kingi te są zadaszane, a często również monitoro-
wane, co podnosi komfort korzystania z nich dla
podróżnych.
W związku z powyższym pragnę prosić Pana Mi-
nistra o odpowiedź na następujące pytania dotyczą-
ce koncepcji tworzenia parkingów bike and ride w
Polsce:
1. Czy ministerstwo, urzędy marszałkowskie,
właściwe spółki kolejowe lub inne instytucje pu-
bliczne dysponują programami wspierającymi i pro-
pagującymi koncepcję tworzenia parkingów bike
and ride?
2. Na jakich zasadach możliwe jest obecnie two-
rzenie w Polsce takich parkingów?
3. Jakie instytucje mogą tworzyć takie parkingi i
z jakich źródeł finansowania mogą korzystać?
3. Czy ministerstwo zamierza prowadzić działa-
nia zmierzające do wspierania rozwoju sieci parkin-
gów bike and ride?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 13 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12125)
do ministra zdrowia
w sprawie zagrożeń dla zdrowia Polaków
wynikających ze sprowadzenia na polski
rynek garmażeryjny dwustu ton 26-letniego
mięsa i odpowiedzialności Państwowej
Inspekcji Sanitarnej za ten proceder
Szanowna Pani Minister! W związku z między-
narodowym skandalem, wynikającym z ujawnienia
w ostatnim czasie przez dziennikarzy stacji telewi-
zyjnej TVN sprawy sprowadzonego do Polski przed
trzema laty dwustu ton mięsa pochodzącego z uboju
w 1983 r., proszę Panią Minister o udzielenie odpo-
wiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo ustaliło już kompletną listę
odbiorców 200 ton mięsa, o którym mowa powyżej,
sprowadzonego ze Szwecji?
2. Co Ministerstwo Zdrowia oraz Państwowa In-
spekcja Sanitarna zamierzają uczynić z tą częścią
dwustutonowej porcji zakupionego mięsa, która wciąż
obecna jest na rynku spożywczym w naszym kraju?
3. Dlaczego 200 ton mięsa, które zgodnie z zale-
ceniem szwedzkiego ministerstwa rolnictwa mogło
być użyte wyłącznie jako pokarm dla psów, trafiło
bez trudu na polski rynek garmażeryjny?
4. Jak to się stało, że – pomimo zastrzeżeń szwedz-
kiego rządu z 1999 r., kiedy to ostrzegano pośredni-
ka, że mięso wyprodukowane w początku lat 80. na
potrzeby wojska nie nadaje się do żywienia ludzi w
krajach Unii Europejskiej – setki ton tego produktu
trafiły niedawno do Polski z przeznaczeniem na ry-
nek spożywczy? W jaki sposób produkt ten zdołał
pokonać kontrolę Państwowej Inspekcji Sanitarnej?
5. Jakie są szczegółowe zasady higieniczno-sani-
tarne, na jakich sprowadza się obecnie do Polski pro-
dukty spożywcze?
6. Co zamierza uczynić Pani Minister, aby dopro-
wadzić do ukarania osób pośredniczących w proce-
derze sprzedaży na polski rynek niebezpiecznych
i niezdolnych do spożycia wyrobów?
7. Czy ministerstwo rolnictwa zleciło już odpo-
wiednie badania, służące ustaleniu zagrożeń dla
zdrowia i życia osób spożywających dwudziestosze-
ścioletnie mięso, na podstawie tych porcji wspo-
mnianego produktu, które w dalszym ciągu są wy-
korzystywane w celach konsumpcyjnych, m.in. w
domach opieki, szpitalach i zakładach karnych
w naszym kraju?
8. Czy oświadczenie Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej jako wyspecjalizowanej instytucji wykonującej
zadania z zakresu zdrowia publicznego oraz sprawu-
jącej kontrolę i nadzór nad warunkami higieny w
różnych dziedzinach życia z dnia 24 września 2009 r.
w tej sprawie głoszące, iż termin ważności omawia-
nych puszek mięsnych mija dopiero w 2010 r., jest
39
wiążące i ostateczne, i czy stanowisko Ministerstwa
Zdrowia w tej kwestii jest z nim tożsame?
Z poważaniem
Poseł Dawid Jackiewicz
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12126)
do ministra infrastruktury
w sprawie tzw. cyfryzacji TV
W związku z kończącym się 17 czerwca 2015 r.
okresem międzynarodowej ochrony dla częstotliwo-
ści radiowych używanych przez naziemną telewizję
analogową oraz wynikającą z powyższego konieczno-
ścią dotarcia do gospodarstw domowych nieodbiera-
jących telewizji kablowej i satelitarnej zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
— Czy plany zastąpienia naziemnych nadajników
telewizji analogowej tzw. multiplekserami uwzględ-
niają prawdopodobne trudności z przesyłem sygnału
cyfrowego w terenie górskim, np. na Podhalu?
— Czy Ministerstwo Infrastruktury rozpatruje
możliwość zaangażowania środków publicznych
np. w refundację części kosztów wynikłych z koniecz-
ności dostosowania lub zakupu nowych odbiorników,
tak aby ubogie rodziny nie były pozbawione możli-
wości obcowania z jedyną dostępną formą kultury
wysokiej w postaci programów misyjnych TVP?
— Czy planowana jest ogólnopolska akcja infor-
macyjna, której celem byłoby przybliżenie ogółowi
społeczeństwa kwestii związanych z programem cy-
fryzacji TV?
— Czy w swoich planach Ministerstwo Infra-
struktury uwzględnia sytuację Polaków mieszkają-
cych na terenach przygranicznych, np. na słowackim
Spiszu i Orawie, którzy dotychczas korzystają z na-
dajników analogowych umieszczonych po polskiej
stronie granicy? Czy wprowadzenie sygnału cyfro-
wego nie odetnie ich od polskich mediów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Gut-Mostowy
Zakopane, dnia 13 października 2009 r.
40
Interpelacja
(nr 12127)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie gwarancji rządowych dla starań
gminy miasta Zakopane o organizację
Mistrzostw Świata w Narciarstwie
Klasycznym w 2015 r.
Zakopane po raz trzeci ubiega się o prawo do
organizacji mistrzostw świata w narciarstwie kla-
sycznym. Te prestiżowe zawody mają duże znacze-
nie dla dalszego rozwoju miasta i całego regionu.
Ponadto mają szansę stać się wspaniałą promocją
sportu oraz aktywności fizycznej, szczególnie wśród
dzieci i młodzieży.
Mistrzostwa odbędą się w 2015 r. i aby zabiegi o
ich rozegranie na terenie naszego miasta miały
szansę powodzenia, niezbędne są odpowiednie gwa-
rancje rządowe, których udzielenie stanowi jeden z
podstawowych warunków wstępnych stawianych
przed kandydatami przez Międzynarodową Organi-
zację Narciarską.
Ponadto decyzje Pana Ministra mają kluczowe zna-
czenie dla zapewnienia ciągłości trwającego procesu
inwestycyjnego, prowadzonego na terenie zakopiań-
skiego COS, na którego obiektach mają być rozgrywa-
ne zawody mistrzostw świata. Bez dalszego wsparcia
Ministerstwa Sportu i Turystyki realizacja tego am-
bitnego przedsięwzięcia nie ma szans realizacji.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującymi pytaniami:
Czy uważa Pan, że nadal należy wspierać starania
Zakopanego o organizację Mistrzostw Świata w Nar-
ciarstwie Klasycznym w 2015 r.?
Czy Pana zdaniem możliwe jest dotrzymanie do-
tychczasowego harmonogramu przygotowań do or-
ganizacji Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycz-
nym Zakopane 2015?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Gut-Mostowy
Zakopane, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12128)
do ministra finansów
w sprawie możliwości wprowadzenia
podatku VAT od sprzedaży usług lecznictwa
uzdrowiskowego
Stowarzyszenie Unia Uzdrowisk Polskich, skupia-
jące i reprezentujące wszystkie najważniejsze polskie
zakłady uzdrowiskowe, od dłuższego czasu apeluje o
zmianę zapisów ustawy o podatku od towarów i usług
w zakresie możliwości stosowania stawek podatku VAT
przy sprzedaży usług lecznictwa uzdrowiskowego.
Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami
ustawy z dnia 11 marca 2004 r., sprzedaż usług lecz-
nictwa uzdrowiskowego przez spółki uzdrowiskowe
jest zwolniona z podatku VAT, oznacza to, że nie ma
możliwości odliczenia podatku naliczonego od należ-
nego. Sytuacja ta w konsekwencji prowadzi do osłabie-
nia pozycji rodzimych spółek uzdrowiskowych wobec
konkurujących z nimi przedsiębiorstw z tych krajów
Unii Europejskiej, w których stawka na usługi lecz-
nictwa uzdrowiskowego określona jest od 0 do 5%.
Z dotychczasowych wyjaśnień udzielanych przez
przedstawicieli Ministerstwa Finansów wynika, że
stosowanie przez państwa członkowskie stawki VAT
0% do czynności innych niż eksport oraz do we-
wnątrzwspólnotowej dostawy towarów jako odstęp-
stwo od ogólnych reguł wynikających z dyrektywy
Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w
sprawie wspólnego systemu podatku od wartości do-
danej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1), jest możliwe
jedynie na podstawie udzielonych derogacji.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującym zapytaniem: Czy wobec
osłabienia pozycji polskich uzdrowisk w stosunku do
konkurencji z krajów UE Ministerstwo Finansów ma
zamiar wystąpić o zgodę na odstępstwo od przepisów
unijnych w przedmiotowej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Gut-Mostowy
Zakopane, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12129)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie terminu realizacji zajęć
rewalidacyjno-wychowawczych orzekanych
dla dzieci niepełnosprawnych przez zespoły
orzekające poradni
psychologiczno-pedagogicznych
Szanowna Pani Minister! Zwrócili się do mnie
przedstawiciele rodziców dzieci niepełnosprawnych,
przedstawiając problem rozbieżności interpretacji ter-
minu realizacji zajęć rewalidacyjno-wychowawczych
orzekanych dla dzieci niepełnosprawnych przez zespo-
ły orzekające poradni psychologiczno-pedagogicznych.
Podstawą prawną przebywania osoby niepełno-
sprawnej intelektualnie w ośrodku rehabilitacyjno-
-edukacyjno-wychowawczym jest ustawa z dnia 19
sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego w
związku z rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 30 stycznia 1997 r. w sprawie zasad or-

ganizowania zajęć rewalidacyjno-wychowawczych
dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w
stopniu głębokim (Dz. U. Nr 14, poz.76).
Według mojej oceny potwierdzonej przez pion
prawny Zarządu Głównego Polskiego Stowarzysze-
nia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym w
Warszawie w § 2 ww. rozporządzenia mowa jest o
zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych dla dzieci
i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głę-
bokim w wieku od 3 do 25 lat. W związku z tym na-
leży mniemać, iż osoby upośledzone umysłowo zaczy-
nają ich realizację w roku szkolnym, w którym kończą
3. rok życia, i mogą go kontynuować aż do roku szkol-
nego (włącznie), w którym ukończą 25. rok życia.
Tymczasem rodzice dzieci niepełnosprawnych po-
dają przykłady poparte stosowną dokumentacją
stworzoną przez poradnie psychologiczno-pedago-
giczne, z której wynika zupełnie odmienna interpre-
tacja wskazanych wyżej przepisów. Według niektó-
rych poradni osoby upośledzone umysłowo mogą
kontynuować zajęcia rewalidacyjno-wychowawczych
tylko do dnia, w którym ukończą 25. rok życia.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na pytanie: Jak rozumieć termin realiza-
cji zajęć rewalidacyjno-wychowawczych orzekanych
dla dzieci niepełnosprawnych przez zespoły orzeka-
jące poradni psychologiczno-pedagogicznych w opar-
ciu o rozporządzenie ministra edukacji narodowej z
dnia 30 stycznia 1997 r. w sprawie zasad organizo-
wania zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla dzie-
ci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu
głębokim (Dz. U. Nr 14, poz.76)?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 7 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12130)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o Służbie Celnej, umożliwiającej celnikom
skuteczną kontrolę hazardu
Na podstawie art. 192 regulaminu Sejmu przed-
kładam Panu Prezesowi Rady Ministrów interpela-
cję poselską w sprawie potrzeby wprowadzenia no-
welizacji do ustawy o Służbie Celnej, ponieważ wy-
nika to z dbałości o prawidłowe i skuteczne funkcjo-
nowanie tejże służby.
Jako członek Komisji Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji otrzymałem drogą elektroniczną kopię
wniosku złożonego na ręce Pana Premiera przez
Związek Zawodowy Celnicy PL.
Jak wynika z pisma celników, od dnia 1 listopada
2009 r. część nadzoru nad hazardem ma przejąć Służ-
41
ba Celna. Niestety, jak wskazują zainteresowani,
wchodzące w życie przepisy nie dają pracownikom tej
służby odpowiednich uprawnień. Nowe obowiązki
Służby Celnej wymagają prowadzenia czynności ope-
racyjno-rozpoznawczych. Jednak zainteresowani
wskazują, że takich praw im nie nadano. Służba Cel-
na stoi na straży ochrony interesu finansów państwa.
Jak podają celnicy: „Zadania z zakresu akcyzy, w
tym w obszarze gier i zakładów wzajemnych, Służba
Celna wykonuje od 2003 r. Od pierwszych lat funk-
cjonariusze i pracownicy alarmują o zagrożeniach w
sferze akcyzy. Szczegółowo przedstawili także zasady
oszustw na automatach o niskich wygranych oraz
związanych z łamaniem zasad ulg i zwolnień z akcy-
zy paliw oraz alkoholu etylowego. Oszustwa takie
powodują wielomiliardowe w skali roku straty dla bu-
dżetu oraz straty społeczne.”
Na przeszkodzie skutecznej walce przeciwko tym
patologiom stoi brak uprawnień funkcjonariuszy do
prowadzenia czynności operacyjno-rozpoznawczych.
Celnicy są „pozbawieni prawa do wywiadu, informa-
cji o oszustach, obserwacji miejsc urządzania niele-
galnych gier. To także brak prawa do informacji ope-
racyjnych innych służb, również zagranicznych, i
możliwości współpracy międzynarodowej w wykry-
waniu przemytu.”
Co więcej, jak twierdzą zainteresowani, naraża się
ich i ich rodziny na niepotrzebne niebezpieczeństwo i
koszty poprzez m.in. planowane używanie w celach
służbowych prywatnych samochodów funkcjonariu-
szy. Ponadto pominięta w procesie legislacyjnym zo-
stała opinia Ministerstwa Finansów o konieczności
nadania odpowiednich uprawnień Służbie Celnej.
Może to doprowadzić do całkowitej nieskuteczności
wykonywania zadań przez Służbę Celną, co grozi
znacznym uszczupleniem finansów publicznych.
Związek Zawodowy Celnicy PL w piśmie wskazu-
je jeszcze, że również nie zostały opracowane żadne
procedury motywacyjne, co zwiększyłoby efektyw-
ność pracy służby.
Rozwiązaniem tych problemów stałaby się nowe-
lizacja ustawy o Służbie Celnej i propozycje takich
zmian zostały przesłane Panu Premierowi.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o od-
powiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest stosunek Pana Premiera do opisanych
wyżej problemów i propozycji nowelizacji przedsta-
wionej przez celników?
2. Czy rząd podejmie w tym względzie inicjatywę
legislacyjną, nawiązującą do propozycji przedłożo-
nych przez ZZ Celnicy PL?
3. Jakie rozwiązania tymczasowe proponuje Pan Pre-
mier, które umożliwią Służbom Celnym wykonywania
zadań nadzoru nad hazardem, a także będą motywowa-
ły celników do wykonywania dodatkowych zadań?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
42
Interpelacja
(nr 12131)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie sytuacji w rolnictwie
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy polscy zakoń-
czyli żniwa i spotykają się na dożynkach. Jest to czas
na podsumowanie tegorocznej kampanii i wnioski,
które nie są optymistyczne. Dochód rolnika ze sprze-
daży płodów rolnych nie pokrywa kosztów produkcji,
a w konsekwencji coraz więcej gospodarstw traci
płynność finansową. Aby nie być gołosłownym, przy-
toczę informacje nt. cen produktów rolnych, podawa-
nych przez Główny Urząd Statystyczny:
Na rynku rolnym w czerwcu, w porównaniu z
majem br., odnotowano w skupie wzrost cen pszeni-
cy i żyta (odpowiednio o ok. 6% i 5%), cen ziemnia-
ków (o 21%) oraz żywca rzeźnego: wołowego i wie-
przowego (o ponad 5%), drobiu (o ponad 7%). Nato-
miast niższe niż przed miesiącem były ceny mleka
(o 0,5%). Ceny pszenicy w skupie wzrosły o 5,9% w
porównaniu z poprzednim miesiącem (średnio do
53,83 zł/dt), ale były o 33,1% niższe w odniesieniu
do analogicznego okresu ubiegłego roku. Na targo-
wiskach za 1 dt pszenicy płacono 56,96 zł, tj. o 2,1%
mniej niż przed miesiącem i o 39,6% mniej niż przed
rokiem. Za żyto w skupie płacono średnio 38,56 zł/dt,
tj. o 5,1% więcej w porównaniu z poprzednim mie-
siącem, ale o 44,1% mniej niż w tym samym okresie
ub. roku. Natomiast w obrocie targowiskowym ceny
żyta wynosiły 45,77 zł/dt i obniżyły się w stosunku
do poprzedniego miesiąca o 3,7% i o 41,5% w porów-
naniu z czerwcem 2008 r.
Na rynku rolnym w lipcu, w porównaniu z czerw-
cem br., odnotowano w skupie spadek cen pszenicy i
żyta (odpowiednio o blisko 3% i ponad 8%), żywca
wołowego (o ponad 2%) i mleka (o blisko 1%). Wzrosła
natomiast nieco cena żywca wieprzowego (o 0,4%).
W obrocie targowiskowym odnotowano niewielki
wzrost cen: pszenicy (o 0,3%), żywca wołowego (o bli-
sko 1%) i prosiąt z przeznaczeniem na chów (o ponad
0,5%). Spadła natomiast cena żyta i żywca wieprzo-
wego (o ok. 1%). Ceny pszenicy w skupie obniżyły się
o 2,9% w porównaniu z poprzednim miesiącem (śred-
nio do 52,28 zł/dt) i były o 24,2% niższe niż w analo-
gicznym okresie ub. roku. Na targowiskach za 1 dt
pszenicy płacono 57,11 zł, tj. o 0,3% więcej niż przed
miesiącem, ale o 38,8% mniej niż przed rokiem.
Za żyto w skupie płacono 35,27 zł/dt, tj. o 8,5%
mniej w porównaniu do poprzedniego miesiąca i o
36,6% mniej niż w tym samym okresie ub. roku. W
obrocie targowiskowym ceny żyta obniżyły się w sto-
sunku do czerwca br. o 1,4% (średnio do 45,11 zł/dt)
i były niższe niż w lipcu ub. roku aż o 41,5%. W lipcu
za ziemniaki w skupie płacono 46,81 zł/dt, tj. o 24,1%
mniej niż przed miesiącem i o 7,8% mniej niż przed
rokiem. W obrocie targowiskowym ceny ziemniaków
jadalnych wczesnych wynosiły 89,97 zł/dt i były o
26,6% niższe niż w analogicznym okresie ub. roku.
Ceny żywca wieprzowego w skupie wynosiły 5,08 zł/
kg i były wyższe o 0,4% w porównaniu z poprzednim
miesiącem i o 13,9% wyższe w porównaniu z lipcem
ub. roku. Na targowiskach za 1 kg żywca wieprzowe-
go płacono 4,78 zł, tj. o 0,6% mniej niż przed miesią-
cem, ale o 11,7% więcej niż przed rokiem.
Na rynku rolnym w sierpniu, w porównaniu z lip-
cem br. odnotowano zarówno w skupie, jak i w obro-
cie targowiskowym spadek cen podstawowych pro-
duktów rolnych. W ciągu miesiąca w skupie ceny
pszenicy i żyta obniżyły się odpowiednio o prawie
14% i ponad 17%, żywca wołowego o prawie 5%, a
wieprzowego i drobiowego o ok. 3%. Niższe niż przed
miesiącem były także ceny ziemniaków (o ok. 20%),
natomiast ceny mleka utrzymały się na poziomie
zbliżonym do cen lipcowych. Na targowiskach spadek
cen pszenicy wyniósł ponad 4%, żyta blisko 9%, a
prosiąt z przeznaczeniem na chów ponad 4%. Cena
żywca wołowego i wieprzowego kształtowała się na
poziomie ubiegłego miesiąca.
W skali roku w obu formach sprzedaży nastąpił
spadek cen ziarna zbóż, natomiast odnotowano
wzrost cen żywca rzeźnego. W odniesieniu do sierp-
nia ub. roku cena pszenicy w skupie była niższa o
ponad 21%, na targowiskach o blisko 35% – odpo-
wiednio: żyta o ponad 39% i ponad 40%, a ziemnia-
ków o ponad 5% i ponad 18%. Niższe niż przed ro-
kiem były ceny skupu mleka (o prawie 10%).
Z powyższego wynika, że wzrost cen nastąpił je-
dynie w czerwcu w odniesieniu do maja 2009 r. Ale
już w lipcu w odniesieniu do czerwca oraz w sierpniu
do lipca nastąpił spadek cen. Natomiast znaczny spa-
dek cen kształtujący się w granicach 20–40% nastą-
pił w odniesieniu do analogicznego okresu 2008 r.
Jak podaje Główny Urząd Statystyczny, koszty
produkcji w rolnictwie wzrosły. Polecam Panu Mini-
strowi analizę tabel pt.: „Relacje cen detalicznych
niektórych środków produkcji do cen skupu produk-
tów rolnych” (nr 19 z publikacji pt.: „Ceny w gospo-
darce narodowej lipiec 2009” i z tabeli nr 21 z publi-
kacji pt.: „Ceny w gospodarce narodowej lipiec 2008”).
Na przykład aby kupić 100 l oleju napędowego w lip-
cu 2008 r. rolnik musiałby sprzedać 8,5 kwintala
żyta, a w lipcu 2009 – 11 kwintali, co daje wzrost o
29%, natomiast w przypadku pszenicy zanotowano
7-procentowy wzrost. Olej napędowy jest jednym z
podstawowych surowców w produkcji rolniczej. Jak
ostatnio informują media, od 1 stycznia 2010 r. pla-
nowany jest dalszy wzrost cen oleju napędowego, na-
wet o 0,2 zł/l. Drastycznie wzrosły też ceny nawozów
i środków ochrony roślin.
Charakterystyczna jest też tabela nr 34 pt.: „Re-
lacje cen detalicznych niektórych środków produkcji
do cen skupu produktów rolnych” w publikacji GUS
pt.: „Ceny w gospodarce narodowej w 2008 r.” Jest
tam porównanie cen w latach 2001–2008.
Sierpień i wrzesień to także okres zbioru owoców
w sadach, ogrodach działkowych. Producenci owoców
również znajdują się w podobnej sytuacji jak rolnicy.

Na przykład ceny detaliczne jabłek kształtują się w
granicach 2,95 do 3,99 zł/kg (tabela nr 17 z publika-
cji GUS pt.: „Ceny w gospodarce narodowej lipiec
2009”). Nowszych informacji GUS nie opublikował. Na-
tomiast ceny, które otrzymuje sadownik, są niższe.
To tylko kilka przykładów, które świadczą o sy-
tuacji polskich rolników.
Ośmielam się przypomnieć, iż w październiku
2008 r. skierowałem do pana premiera interpelację
zarejestrowaną pod numerem 5803 w sprawie pro-
gramu rządu w sprawach wsi i rolnictwa.
W związku z tym, że odpowiedź resortu rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 13 listopada 2008 r. okazała się
niezadowalająca, w grudniu 2008 r.zwróciłem się
o dodatkowe wyjaśnienia, a mianowicie:
1. W jaki sposób rząd RP zamierza poprawić do-
chody produkcji w rolnictwie?
2. Jakie działania podejmie rząd RP, aby zahamo-
wać postępujący spadek cen na produkty rolne?
Otrzymałem obszerne wyjaśnienie, za które bar-
dzo dziękuję. Minął rok i dalej postępuje spadek cen
skupu produktów rolnych przy jednoczesnym wzro-
ście kosztów produkcji, jak podaje Główny Urząd Sta-
tystyczny. W konsekwencji spadają dochody produ-
centów rolnych do tego stopnia, że ich produkcja sta-
je się nieopłacalna. Rok temu GUS podawał:
W skali roku cena zbóż w skupie spadła o ok. 42%,
natomiast nastąpił wzrost cen żywca rzeźnego o ok.
6%. W odniesieniu do października ub. roku cena
pszenicy w skupie była niższa o ponad 43%, na tar-
gowiskach o ponad 19%; żyta odpowiednio o ponad
46% i ponad 18%. Niższe niż przed rokiem były tak-
że ceny skupu drobiu rzeźnego (o ok. 6%) oraz mleka
(o ponad 25%), a także nieznacznie ceny targowisko-
we żywca wołowego (poniżej 1%).
Czyli z dużym prawdopodobieństwem można
twierdzić, że w 2009 r. w odniesieniu do 2007 r. ceny
uległy obniżeniu nawet w granicach 100%.
Bardzo proszę Pana Ministra o następujące infor-
macje:
1. Jakie jest stanowisko resortu odnośnie do
przedstawionej sytuacji?
2. Jak rząd RP zamierza przeciwdziałać prakty-
kom polegającym na stosowaniu wygórowanych marż
przez handlujących płodami rolnymi w odniesieniu
do cen zakupu od producentów?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
43
Interpelacja
(nr 12132)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sposobu uzyskania przez budżet
państwa rekompensaty z tytułu dokonywania
niezbędnych dopłat do funduszu
alimentacyjnego
Pani Minister! W Polsce od wielu już lat istnieją
poważne problemy ze ściągalnością alimentów od ro-
dziców objętych obowiązkiem ich płacenia. Niesku-
tecznością w tej mierze wykazują się zarówno gminy,
jak i komornicy. Głównym powodem tej sytuacji jest
brak dochodów dłużników (przynajmniej udokumen-
towanych). W efekcie to budżet państwa jest zmuszo-
ny dopłacać do funduszu alimentacyjnego. W roku
2008 była to kwota blisko 800 mln zł, zaś zaległości
z poprzednich lat liczone są już w miliardach.
W takiej sytuacji powinno się poszukiwać sposo-
bów na zrekompensowanie budżetowi centralnemu
tych wydatków. Być może warto byłoby rozważyć, by
we współpracy z gminami nałożyć na dłużników obo-
wiązek świadczenia na rzecz samorządów lokalnych
pracy w ramach prac społecznie użytecznych w ściśle
określonym przedziale czasowym. Gminy zaś sumy
przeznaczane na powyższe prace w swych budżetach
(np. na prace porządkowe) zobligowane byłyby prze-
kazywać je do budżetu państwa, co stanowiłoby wła-
śnie omawianą (choćby częściową) rekompensatę.
W związku z powyższym pragnę się poinformo-
wać: Jakie jest stanowisko Ministerstwa Pracy i Po-
lityki Społecznej w sprawie omówionego powyżej spo-
sobu uzyskania przez budżet państwa rekompensaty
z tytułu dokonywania niezbędnych dopłat do fundu-
szu alimentacyjnego?
Z poważaniem
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12133)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów gruntownej modernizacji
linii kolejowych w Polsce
Panie Ministrze! Istotnym elementem układu ko-
munikacyjnego każdego nowoczesnego kraju obok
rozwiniętej sieci dróg krajowych i autostrad jest no-
woczesna sieć linii kolejowych. Powszechnie wiado-
mo o naglącej potrzebie modernizacji tego elementu
infrastruktury. Ma to strategiczne znaczenie dla pol-
skiej gospodarki i jej rozwoju, jak również dla naszej
44
wiarygodności w oczach partnerów europejskich.
Polska jest przecież krajem tranzytowym. Jednak w
ostatnim czasie mamy do czynienia z niepokojącymi
informacjami. Pierwotnie planowano, iż w latach
2008–2013 na ten cel będziemy dysponować kwotą
ok. 54 mld zł. Obecnie mówi się już o 27–30 mld zł.
Wynikać to ma przede wszystkim ze złego funkcjo-
nowania spółki PKP Polskie Linie Kolejowe, która
nie jest w stanie wygospodarować odpowiednio wy-
sokich środków własnych.
W związku z tym istnieje poważne zagrożenie, że
modernizacja sieci kolejowych w Polsce nie będzie w
wystarczającym stopniu odpowiadać realnemu zapo-
trzebowaniu w tej kwestii i poważnie się opóźni.
W związku z powyższym pragnę uzyskać infor-
macje:
1. Jaka jest opinia ministerstwa w sprawie dra-
stycznego obniżenia poziomu planowanych nakładów
finansowych przeznaczonych na modernizację linii
kolejowych w Polsce w latach 2008–2013?
2. Jakie są plany ministerstwa w sprawie popra-
wienia funkcjonowania PKP Polskie Linie Kolejowe?
3. Jaka jest opinia ministerstwa wobec pomysłu,
by modernizacja i rozbudowa linii kolejowych o zna-
czeniu strategicznym dla kraju była finansowana
przez budżet centralny?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12134)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie realizacji Poakcesyjnego
Programu Wsparcia Obszarów Wiejskich
(PPWOW)
Pani Minister! Z inicjatywy m.in. ministra pracy
i polityki społecznej podjęte zostały działania, które
zaowocowały w dniu 7 kwietnia 2006 r. podpisaniem
przez Rzeczpospolitą Polską z Bankiem �wiatowym
umowy na dofinansowanie przez bank kwot� 72 200
tys. euro realizacji Poakcesyjnego Programu Wspar-
cia Obszarów Wiejskich (PPWOW), w tym 47 mln
przeznaczono na komponent dotyczący integracji
społecznej na obszarach wiejskich. Płynne przej�cie
do realizacji umowy umożliwi� miał tzw. grant japo�-
ski, realizowany kosztem 628,7 tys. dolarów w okre-
sie od pa�dziernika 2004 r. do stycznia 2006 r. W
ramach grantu opracowano procedury oraz m.in.
podr�cznik realizacji programu integracji społecznej
(zwanym dalej podr�cznikiem PIS) z dnia 9 lipca
2005 r., wska�niki monitoringu i oceny, a także plan
zamówie� z dnia 8 wrze�nia 2005 r.
PPWOW w swoich założeniach winien wspierać
najsłabsze oraz najbiedniejsze gminy wiejskie i miej-
sko-wiejskie w prowadzeniu polityki społecznej (do
programu weszło 500 gmin z terenu kraju), co w dłu-
giej perspektywie czasowej ma przyczynić się do ra-
cjonalizacji wydatków w obszarze pomocy społecznej
oraz lepszej absorpcji środków pochodzących z fun-
duszy strukturalnych. Dzięki PPWOW stworzone
zostały i są realizowane lokalne strategie integracji
społecznej, dzięki którym rozwiązywane będą naj-
bardziej pilne problemy społeczne. Poprzez realizację
strategii mobilizowany jest lokalny kapitał społeczny,
tak by w przyszłości skutecznie przeciwdziałać wy-
stępowaniu tych problemów lub by problemy te roz-
wiązywane były przy aktywnym uczestnictwie lokal-
nych społeczności i organizacji pozarządowych.
Warunkiem uzyskania wsparcia jest przygotowa-
nie projektu ukierunkowanego na łagodzenie proble-
mów grup społecznych, do których adresowany jest
program. Ze środków najważniejszego komponentu
tego programu (programu integracji społecznej) fi-
nansowane są usługi dla trzech grup beneficjentów:
ludzi starszych, dzieci i młodzieży, rodzin z dziećmi.
O wyborze gmin o szczególnie trudnej sytuacji w za-
kresie rozwoju społeczno-gospodarczego zdecydowa-
ło 5 kryteriów, m.in. peryferyjność położenia, struk-
tura demograficzna, struktura gospodarcza, stopień
występowania problemów społecznych, w tym aktyw-
ności społecznej.
Jednym z ważnych elementów występowania pro-
blemów społecznych w gminie była stopa bezrobocia
rejestrowanego. Zwrócono wówczas uwagę na zatrud-
nienie rolnicze na 100 ha użytków rolnych oraz udział
ludności w gospodarstwach domowych rolniczych w
ogólnej liczbie ludności. Wzięty został również pod
uwagę wskaźnik powszechności korzystania z pomo-
cy społecznej. Wymienione wyżej wskaźniki, cząst-
kowe dla poszczególnych gmin, posłużyły do oblicze-
nia wskaźnika syntetycznego, który stanowił osta-
teczny miernik kwalifikujący do udziału w progra-
mie. Im wyższa była wartość wskaźnika, tym spo-
łeczno-ekonomiczna sytuacja gminy była trudniejsza.
Uszeregowanie gmin według wartości wskaźnika –
od najwyższego do najniższego – pozwoliło wyłonić
500 gmin zakwalifikowanych do programu. Dzięki
PPWOW stworzone zostały i są realizowane od po-
czątku 2008 r. w najbiedniejszych w skali całego kra-
ju, obiektywnie wybranych gminach lokalne strate-
gie integracji społecznej, dzięki którym rozwiązywa-
ne są najbardziej pilne problemy społeczne.
Pani Minister, w programie bierze udział 96 gmin
z woj. lubelskiego, dla przykładu w pow. chełmskim
na 15 gmin 12 uczestniczy w PPWOW. Gmina Wierz-
bica aktualnie realizuje 14 umów na łączną kwotę
195 978,85 zł. Gmina Dorohusk aktualnie realizuje
13 umów na łączną kwotę 121 963,40 zł. Gmina Bia-
łopole aktualnie realizuje 3 umowy na łączną kwotę
138 388, 50 zł. Gmina Wojsławice aktualnie realizu-
je 3 umowy na łączną kwotę 187 504 zł. Gmina Re-
jowiec Fabryczny aktualnie realizuje 9 umów na łącz-
ną kwotę 236 412 zł (do sfinansowania wszystkich
umów potrzebne jest jeszcze 75 857, 36 zł). Gminy te

są najbiedniejsze w skali kraju, borykają się z naj-
większą liczbą problemów społecznych, walczą z fa-
talnymi warunkami gospodarczymi, peryferyjnym
położeniem. Ponad 80% z nich nie korzystało z żad-
nych zewnętrznych środków na programy społeczne.
Wójtowie tychże gmin zgodnie z otrzymanymi decy-
zjami o alokacji zaplanowali wydatkowanie środków
finansowych, ogłosili i rozstrzygnęli konkursy, za-
warli umowy na realizację usług społecznych i obec-
nie są one realizowane. Ewentualne pozostawienie
ich w sytuacji kontynuowania zaciągniętych zobo-
wiązań z własnego budżetu, wstrzymanie finanso-
wania PPWOW, co może oznaczać konieczność ze-
rwania umów z usługodawcami, będącymi często
małymi organizacjami pozarządowymi, byłoby skan-
dalem i kpiną. Ponadto sceptycyzm towarzyszący
początkom wdrażania PPWOW obecnie zniknął i w
jego miejsce pojawiło się poczucie godności zapomnia-
nych często do tej pory grup społecznych. Program
osiągnął zakładany cel – stał się lekcją demokracji,
planowania i myślenia strategicznego, lokalne spo-
łeczności poczuły się zintegrowane, gotowe do podej-
mowania wspólnego wysiłku na rzecz całej społecz-
ności gminnej. Obecne niezrozumiałe plany rządu
mogą spowodować w sferze społecznej fatalne, nieod-
wracalne skutki dla tych społeczności.
Dnia 2 czerwca 2009 r. minister finansów w imie-
niu rządu polskiego wystąpił do BŚ z wnioskiem o
wydłużenie programu o 12 miesięcy dla programu in-
tegracji społecznej. Bank Światowy decyzję w tej spra-
wie uzależnił od raportu Najwyższej Izby Kontroli,
który otrzymał w końcu lipca br. W dniu 17 lipca br.
Sejm RP znowelizował ustawę budżetową. Po noweli-
zacji rezerwa celowa na rok 2009 na Poakcesyjny Pro-
gram Wsparcia Obszarów Wiejskich cz. 83, poz. 6 wy-
nosi ok. 87 mln zł. Mając na względzie dotychczas
wydatkowane środki finansowe, dostępna kwota na
pokrycie wydatków programu wynosi 36,7 mln, z tego
na komponent B: Program integracji społecznej – tyl-
ko ok. 30 mln zł, zakładając z góry pozytywną decyzję
centrali BŚ w sprawie przedłużenia PPWOW.
Jak sama Pani Minister przyznała na posiedzeniu
Sejmu dnia 16 lipca 2009 r., Najwyższa Izba Kontro-
li po przeprowadzonej kontroli realizacji PPWOW
stwierdziła, że na poziomie gmin program jest reali-
zowany bez zarzutu, zaś zarządzanie projektem przez
resort pracy wymaga poprawy.
Wobec powyższej sytuacji proszę o odpowiedzi na
pytania:
1. Czy ministerstwo pracy posiada dane na temat
aktualnych zobowiązań podjętych przez poszczegól-
ne gminy Lubelszczyzny? Proszę o ich podanie.
2. Jak poinformowali przedstawiciele minister-
stwa, w 2009 r. wojewoda lubelski otrzymał na reali-
zację programu kwotę 7748 tys. zł. Czy kwota ta wy-
starczy na pokrycie 100% zobowiązań zaciągniętych
w ramach PPWOW przez 96 gmin Lubelszczyzny? W
razie braków, czy zostaną przekazane dodatkowe
środki finansowe? Kiedy i w jakiej kwocie?
45
3. Czy w efekcie wystąpienia strony polskiej 2
czerwca br. do Banku Światowego o przedłużenie
programu dla gmin o 12 miesięcy Bank Światowy
jako strona umowy wyraził zgodę na powyższą zmia-
nę? Jeżeli oficjalnie zgody tej jeszcze nie ma, w jakim
terminie można się jej spodziewać?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Chełm, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12135)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie odłożenia uchwalenia i wdrożenia
projektu ustawy o wsparciu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem
W ramach oszczędności rząd RP odłożył uchwa-
lenie ustawy o wsparciu rodziny i systemie pieczy
zastępczej nad dzieckiem, a przecież nowe regulacje
prawne umożliwiłyby tak oczekiwane wsparcie dla
rodzinnej opieki zastępczej oraz stopniowe ograni-
czenie opieki instytucjonalnej, tj. domów dziecka.
Obecnie funkcjonujący system pomocy społecznej
jest drogi, mało efektywny i wymaga zasadniczych
zmian. Ogranicza się do biernych form pomocy, ta-
kich jak przyznawanie zasiłków i kierowanie do pla-
cówek opiekuńczych. Ogłoszona w 1999 r. reforma
systemu opieki nad dzieckiem i rodziną nie powiodła
się i pomimo niżu demograficznego liczba dzieci kie-
rowanych do opieki poza rodziną stale rośnie.
Rodzinna opieka zastępcza, która miała być sku-
teczną alternatywą dla domów dziecka, nadal nie
rozwija się, napotykając na wiele trudności.
W związku z tak ważną sprawą zwracam się do
Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy w polityce obecnego rządu przewiduje się
przygotowanie ustawy o wsparciu rodziny i systemie
pieczy nad dzieckiem?
2. Jeśli nie, to jakie są tego powody?
3. Jeśli tak, to w jakim terminie należy spodzie-
wać się skierowania projektu ustawy pod obrady Sej-
mu?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
46
Interpelacja
(nr 12136)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie możliwości uzyskania wpisu
na listę diagnostów laboratoryjnych
Podczas jednego z dyżurów poselskich zwrócono
mi uwagę na problem, jakim jest brak możliwości
podjęcia kształcenia na studiach podyplomowych z
analityki medycznej w celu uzyskania wpisu na listę
diagnostów laboratoryjnych dla osób legitymujących
się tytułem magistra inżyniera na kierunku techno-
logia chemiczna w specjalności analityka i kontrola
jakości.
Według mojego rozeznania sprawa może dotyczyć
rocznie ok. 100 absolwentów powyższych specjalności
i kierunku. Niewykluczone, że w najbliższych latach
na rynku pracy znajdzie się (lub już próbuje się od-
naleźć) kilkaset i więcej osób, których trudności te
dotyczą. W praktyce osoby te wykonują czynności
tożsame z zakresem obowiązków diagnostów labora-
toryjnych, ale uposażenie za ich pracę klasyfikowane
jest niżej.
W związku z tym zwracam się do Pani Minister
z pytaniem: Czy przewiduje się zmianę art. 7 ust. 1
pkt 2 lit. b ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagno-
styce laboratoryjnej (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 144, poz.
1529, z późn. zm.), tak by zamiast treści: „b) chemia
lub biotechnologia i uzyskała tytuł zawodowy magi-
stra lub magistra inżyniera” przepis otrzymał
brzmienie: „b) chemia, technologia chemiczna lub
biotechnologia i uzyskała tytuł zawodowy magistra
lub magistra inżyniera”?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12137)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nowych ramowych planów
nauczania
Szanowna Pani Minister! Istniejące zasady zobo-
wiązują dyrektorów szkół do zmiany panujących w
ich placówce planów lekcji w momencie, gdy chociaż
jedna klasa szkolna opuszcza zajęcia, by odbyć je w
instytucji kulturalnej. Wyjścia do teatru, muzeum
czy kina nie tylko urozmaicają stały program zajęć,
ale również dają uczniom możliwość poszerzenia ho-
ryzontów i zainteresowań. Jednak obecnie dyrekto-
rzy rezygnują z programu realizowanego poza szko-
łą, gdyż wiąże się to ze znacznymi utrudnieniami w
organizacji zajęć. Nauczyciele skrupulatnie muszą
rozliczyć się z odbytych lekcji poza szkołą i odrobić
z innymi klasami wszystkie te, które przez wyjścia
zostały stracone, gdyż żadna godzina wpisana w pro-
gram nauczania nie może zostać pominięta. Obligu-
je to tym samym do nieustannej zmiany planu lekcji,
co przy dużej ilości uczniów jest znacznym utrudnie-
niem. Dlatego zarówno nauczyciele, jak i dyrektorzy
szkół rezygnują z rozwijających uczniów zajęć po-
zaszkolnych.
W związku z powyższym chcę zapytać: Skoro w
podstawę programową wpisana jest aktywność kul-
turalna, dlaczego nauczycielom starającym się ją re-
alizować stawiane są wymagania, które utrudniają
jej realizację?
Z poważaniem
Poseł Maria Nowak
Chorzów, dnia 8 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12138)
do ministra zdrowia
w sprawie wymagań nałożonych na szpitale
związanych z realizacją tzw. ustawy
koszykowej, czyli przepisów precyzyjnie
wyliczających koszty procedur medycznych
przysługujących pacjentom w ramach
publicznej służby zdrowia
Szanowna Pani Minister! Z ogromnym niepoko-
jem przyjąłem doniesienia o działaniach Narodowego
Funduszu Zdrowia związanych z realizacją tzw. usta-
wy koszykowej. Ustawa ta ogranicza placówkom służ-
by zdrowia możliwość udzielenia ubezpieczonym
świadczeń tylko do usług mieszczących się w tzw. ko-
szyku gwarantowanym. W praktyce jednak oznacza
to, że NFZ nie zakontraktuje dodatkowych świadczeń
realizowanych poza placówką. Nakłada to na dyrek-
torów szpitali i przychodni obowiązek uzupełnienia
sprzętu zapewniającego pełny zakres usług medycz-
nych. Wyklucza to także korzystanie z konsultacji
specjalistów spoza danej placówki. Na przykład ogra-
niczy to możliwość korzystania z porady psychologów
klinicznych, ponieważ ci nie mieszczą się w koszyku
usług gwarantowanych np. szpitala onkologicznego.
Dla woj. świętokrzyskiego takie działania ozna-
czają, że zagrożone jest funkcjonowanie 12 oddziałów
w różnych szpitalach. Zdaniem dyrektorów placówek
medycznych nowe wymagania nie uwzględniają moż-
liwości naszej służby zdrowia i grożą paraliżem, bo-
wiem ograniczą dostęp pacjentów do leczenia. Przy-
kładem mogą być wymogi Ministerstwa Zdrowia, aby
oddział onkologiczny kieleckiego szpitala dziecięcego

musiał być wyposażony w laboratorium oraz pracow-
nie do badań USG i RTG. Jednakże oddział ten wła-
snego sprzętu nie ma, bo korzysta z urządzeń i pra-
cowni należących do Świętokrzyskiego Centrum On-
kologii. Obydwa budynki połączone są korytarzem.
Okazuje się, że problemu nie byłoby, gdyby obydwa
budynki miały ten sam adres. Tymczasem ŚCO mie-
ści się przy ul. Artwińskiego 3, a oddziały dziecięce
mają adres ul. Artwińskiego 3A. Kupowanie sprzętu
w tej sytuacji byłoby marnowaniem publicznych pie-
niędzy. W efekcie przez nowe przepisy mogą ucierpieć
tylko dzieci.
Do tej pory w przypadku braku możliwości zabez-
pieczenia świadczeń przez świadczeniodawców moż-
liwe było, za zgodą NFZ, ogłoszenie dodatkowych
postępowań konkursowych przy obniżonych wyma-
ganiach i obniżonej cenie. Placówki niespełniające
takich wymagań miały wyznaczone okresy dostoso-
wawcze. Nie jest możliwe, aby dyrektorzy szpitali
spełnili warunki przygotowanej ustawy do dnia
1 stycznia 2010 r.
Przepisy te na pewno zaszkodzą dobru pacjentów,
którzy pozbawieni zostaną dostępu do wielu świad-
czeń w placówkach, w których poddani są leczeniu.
Wiadomo bowiem, że dyrektorzy szpitali i innych pla-
cówek służby zdrowia nie dysponują takimi środkami
finansowymi, które umożliwiłyby sprostanie w szyb-
kim czasie wymaganiom takim, jak zakup sprzętu
czy zatrudnienie dodatkowych specjalistów.
Pełen obaw i niepokoju o los naszych pacjentów
pragnę zapytać:
1. Czy Pani resort przewidział środki finansowe
na pomoc placówkom w realizacji ustawowych wy-
magań?
2. Czy zmiana adresu może być argumentem, aby
uniemożliwić dostęp do najwyższej klasy badań?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 14 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12139)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie opłat pobieranych za obronę
pracy doktorskiej
Szanowna Pani Minister! W czasie pracy posel-
skiej spotkałem się z wieloma niepokojącymi sygna-
łami płynącymi od doktorantów państwowych uczel-
ni wyższych. Problem dotyczy opłat pobieranych od
osób, które otworzyły przewód doktorski. Zgodnie z
ustawą z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, ze zm.) oraz usta-
wą z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych
47
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w za-
kresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.) nie
przewiduje się pobierania opłat za czynności w prze-
wodach doktorskich od osób, które ubiegają się o nada-
nie stopnia doktora. Pomimo zapisów w wyżej wy-
mienionych ustawach osoby, które ubiegają się o
uzyskanie stopnia doktora, obciążane są kosztami
płynącymi z tego tytułu, co budzi wiele zastrzeżeń
oraz kontrowersji.
W związku z powyższym – działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.) – proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo otrzymuje sygnały podobne
do tych opisanych w niniejszym piśmie?
2. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 13 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12140)
do ministra infrastruktury
w sprawie niejasnych przepisów
rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 8 maja 2009 r. w sprawie szkolenia,
egzaminowania i uzyskiwania uprawnień
przez kierujących pojazdami, instruktorów
i egzaminatorów
Szanowny Panie Ministrze! Na jednym z dyżurów
poselskich został mi przedstawiony problem wymaga-
jący w moim odczuciu głębszej analizy. Kwestia doty-
czy niejasnych zapisów w rozporządzeniu ministra
infrastruktury z dnia 8 maja 2009 r. w sprawie szko-
lenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez
kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminato-
rów. W załączniku nr 5 do rozporządzenia § 9 ust. 1
dodaje się pkt 4 w brzmieniu: w przypadku egzaminu
prowadzonego w zakresie prawa jazdy kategorii B1 lub
B, egzaminator może zakończyć egzamin po upływie
25 minut, jeżeli został wykonany program egzamina-
cyjny i wynik egzaminu jest pozytywny.
W powyższym zapisie nie ma górnej granicy cza-
su trwania egzaminu. Brak powyższego zapisu stwa-
rza pewne niebezpieczeństwo nadużyć. Przeprowa-
dzenie egzaminu jest obowiązkiem egzaminatora,
który powinien zorganizować i zaplanować wykona-
nie wymaganych manewrów osoby egzaminowanej
w określonym przedziale czasu. Bez określenia gór-
nej granicy czasu trwania egzaminu mogą występo-
wać nadużycia w postaci celowego przedłużania eg-
48
zaminu, jak to miało miejsce w przypadku intere-
santa, którego egzamin według jego relacji wydłużył
się aż do 1,20 h. Zapisy prawne powinny być na tyle
jednoznaczne, aby chronić przed ewentualnymi nad-
użyciami.
W związku z powyższym – działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.) – proszę Pana Ministra o
zapoznanie się z powyższą interpelacją oraz udziele-
nie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo otrzymuje sygnały opisane w
niniejszej interpelacji?
2. Czy ministerstwo widzi potrzebę zmiany zapi-
sów w powyższym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12141)
do ministra zdrowia
w sprawie braku pieniędzy na operacje serca
w klinikach kardiologicznych
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że w większości szpitalnych oddziałów kar-
diochirurgii w Polsce na trzy miesiące przed końcem
roku brakuje pieniędzy na operacje serca u dzieci.
Zabiegi kardiochirurgiczne u dzieci i dorosłych to
jedne z najdroższych procedur medycznych. Cena
operacji wady serca u dziecka, w zależności od jej ro-
dzaju, to 15–28 tys. zł. W poszczególnych klinikach w
kraju operowanych jest do 40 dzieci z wadami serca.
Z powodu braku pieniędzy niektórzy dyrektorzy
klinik kardiochirurgicznych zamierzają wstrzymać
wykonywanie wszystkich planowanych operacji
i ograniczyć się tylko do tych ratujących życie. Leka-
rze obawiają się jednak, że nie wystarczy pieniędzy
na zoperowanie najważniejszych nawet przypadków.
Za operacje kardiochirurgiczne u dzieci tylko w czę-
ści płaci NFZ, większość kosztów pokrywa Minister-
stwo Zdrowia. Z przedstawionych informacji wynika,
że resort zdrowia zalega im z wypłatami pieniędzy.
Prof. Stanisław Woś – specjalista krajowy w dzie-
dzinie kardiochirurgii alarmuje, że na trzy miesią-
ce przed końcem roku pieniądze kończą się w prawie
wszystkich klinikach operujących wady serca u
dzieci.
Największe problemy ma Poznań, ale wszystkie
ośrodki zgłaszają zapotrzebowanie na pieniądze, bo
ministerialne limity albo już się wyczerpały, albo doj-
dzie do tego wkrótce. Profesor Woś uważa, że w
czwartym kwartale kardiochirurgii w Polsce grozi
załamanie. Twierdzi, że brakuje pieniędzy nie tylko
na operacje dzieci, ale również dorosłych.
Szanowna Pani Minister! Wobec powyższego pro-
szę o odpowiedź na pytania:
1. Czy powyższy problem opisany w interpelacji
jest monitorowany przez NFZ?
2. Jak wysokie są kwoty zaległości resortu wobec
klinik kardiochirurgicznych w kraju?
3. Jakie kroki planuje podjąć ministerstwo w celu
poprawy sytuacji finansowej w klinikach kardiolo-
gicznych?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12142)
do ministra zdrowia
w sprawie refundacji skutecznej metody
leczenia zwyrodnienia tzw. plamki żółtej
(AMD)
Szanowna Pani Minister! W całym kraju trwają
batalie osób chorych w sprawie refundacji skutecznej
metody leczenia zwyrodnienia tzw. plamki żółtej
(AMD). Według specjalistów okulistyki w naszym
kraju na AMD choruje ok. 1 mln osób. Wśród nich
jest grupa 15–20%, która cierpi na groźniejszą od-
mianę schorzenia – postać wysiękową (mokrą), która
potrafi szybko doprowadzić do całkowitej ślepoty.
Każdego roku zapada na nią kilkanaście tysięcy ko-
biet i mężczyzn. Ratunkiem dla tych ludzi jest nowy
lek, lucentis, który potrafi powstrzymać chorobę, a
nawet wyleczyć pacjenta. Narodowy Fundusz Zdro-
wia tłumaczy, że nie ma pieniędzy na refundację ww.
leku. Gdy przestanie funkcjonować jakakolwiek re-
fundacja leku lucentis rekomendowanego przez Agen-
cję Oceny Technologii Medycznych, pacjenci stracą
jedyną szansę na zdrowe i normalne funkcjonowanie
bez obawy utraty wzroku. Prywatnie jedna dawka
leku kosztuje ok. 3–4 tys. zł. Lekarze jednak alarmu-
ją, że aby lek zaczął działać, konieczne jest wstrzyk-
nięcie kilku dawek preparatów.
Szanowna Pani Minister, wobec powyższego pro-
szę o odpowiedź na pytania:
1. Czy powyższy problem opisany w interpelacji
jest monitorowany przez NFZ?
2. Jakie kroki planuje podjąć ministerstwo w celu
zrefundowania leku lucentis?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12143)
do ministra infrastruktury
w sprawie metodologii obliczania
współczynnika koniecznego do opracowania
certyfikatu energetycznego
Szanowny Panie Ministrze! Na początku kwietnia
br. Wielkopolska Izba Budownictwa zwróciła się do
Ministerstwa Infrastruktury z pismem, w którym
zwraca uwagę, iż w rozporządzeniu ministra infra-
struktury z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie meto-
dologii obliczania charakterystyki energetycznej bu-
dynku i lokalu mieszkalnego lub części budynku sta-
nowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową
oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich
charakterystyki energetycznej istnieje prawdopodo-
bieństwo występowania istotnego błędu, który może
powodować, iż certyfikaty obarczone taką wadą są
bezwartościowe.
Prawdopodobne wady w rozporządzeniu to błąd
w postaci podanej potęgi we współczynniku ze-
wnętrznym promieniowania cieplnego (wzór 2.28.4)
oraz błąd we wzorze 1.20 polegający na błędnym
przeliczeniu z m3/h na m3/s.
W uzyskanej przez Wielkopolską Izbę Budownic-
twa odpowiedzi (wysłanej po ponad trzech miesią-
cach) Departament Rynku Budowlanego i Techniki
Ministerstwa Infrastruktury informuje, iż przesła-
ne uwagi zostaną poddane analizie i będą wykorzy-
stane podczas prac nad ewentualną zmianą rozpo-
rządzenia.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy w rozporządzeniu ministra infrastruktury
z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie metodologii ob-
liczania charakterystyki energetycznej budynku
i lokalu mieszkalnego lub części budynku stanowią-
cej samodzielną całość techniczno-użytkową oraz
sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich cha-
rakterystyki energetycznej występują istotne błędy
merytoryczne?
2. Dlaczego, pomimo iż może występować błąd w
rozporządzeniu, ministerstwo twierdzi, że podjęcie
prac nad jego zmianą będzie zasadne dopiero po pew-
nym czasie funkcjonowania tych przepisów?
3. Czy uwagi zgłoszone przez Wielkopolską Izbę
Budownictwa zostały poddane analizie?
Poseł Jacek Tomczak
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
49
Interpelacja
(nr 12144)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie inicjatywy Dom Polski Wschodniej
w Brukseli
Samorządy pięciu województw objętych Progra-
mem Operacyjnym „Rozwój Polski Wschodniej”:
warmińsko-mazurskiego, podlaskiego, lubelskiego,
świętokrzyskiego i podkarpackiego zamierzają zre-
alizować wspólne przedsięwzięcie pod nazwą Dom
Polski Wschodniej w Brukseli. Ma to być miejsce cy-
klicznych spotkań przedstawicieli tych województw,
m.in. regularnie, na tydzień przed posiedzeniem
Rady Europejskiej (spotkanie członków rządów
państw UE, podejmuje najważniejsze decyzje) ma być
przyjmowane wspólne stanowisko, które będzie prze-
syłane do Rady. Może to więc prowadzić do sytuacji,
że polski minister lub premier w Brukseli, w obecno-
ści przedstawicieli innych rządów, będzie się dowia-
dywał, co w określonych sprawach myśli pięć polskich
województw.
Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Czy przyjmując i prezentując w ten sposób swo-
je stanowiska na forum międzynarodowym, nasze
samorządy wojewódzkie de facto nie stałyby się pod-
miotami polityki międzynarodowej, co byłoby nie-
zgodne z Konstytucją RP i mogłoby godzić w nasze
narodowe interesy?
2. Czy zgoda na taką sytuację nie może stworzyć
okazji dla innych państw do mieszania się w nasze
wewnętrzne sprawy?
3. Jakie jest stanowisko MSZ w tej sprawie? Czy
zamierza wyrazić zgodę na takie działanie pięciu
wschodnich samorządów wojewódzkich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bogusław Kowalski
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12145)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zaostrzenia kontroli zwolnień
z zajęć wychowania fizycznego
Szanowna Pani Minister! Kuratorium alarmuje,
że młodzież nie chce ćwiczyć na lekcjach wychowania
fizycznego. Z reguły dotyczy to młodzieży w wieku
gimnazjalnym i ponadgimnazjalnym. Im uczniowie
są starsi, tym bardziej unikają tych zajęć. Problem
jest na dość dużą skalę. W wizytowanych 104 podsta-
50
wówkach na całym terenie woj. śląskiego (szkoły na-
leżały do niemal wszystkich delegatur ŚKO) dzieci
zwolnionych z zajęć wychowania fizycznego przez
dłuższy okres (od kilku tygodni do kilku miesięcy)
było 291, czyli stosunkowo niewiele, bo średnio 3
uczniów na szkołę podstawową. Liczba ta wzrasta
natomiast do 37 uczniów przypadających na każdą
szkołę ponadgimnazjalną, co wykazały przeprowa-
dzone wizytacje w 102 placówkach gimnazjalnych.
Tam zwolnienia miało w sumie aż 3799 uczniów.
Oczywiście można przypuszczać, że większość z tych
zwolnień lekarskich jest bezpodstawna, a lekarze wy-
pisują takie zwolnienia bez żadnych wskazań me-
dycznych.
Dobrym pomysłem byłoby wzięcie przykładu z Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych, który kontroluje
zwolnienia L-4 pracowników. Biorąc przykład z tych
działań, zasadnym wydaje się powołanie specjalnych
komisji lub jednostek prowadzących dozór nad liczbą
i zasadnością zwolnień lekarskich wśród uczniów.
Bardzo ważna jest także indywidualizacja pracy
na lekcji. Każde dziecko stanowi określoną indywi-
dualność: z różnym poziomem cech motorycznych,
sprawnością fizyczną, umiejętnościami ruchowymi,
tempem pracy, potrzebami wynikającymi z zaintere-
sowań, osobowością, cechami charakteru i tempera-
mentem oraz stanem zdrowia. Walka o większą ak-
tywność fizyczną naszej młodzieży musi rozegrać się
na podłożu powszechności, a nie specjalizacji, uzna-
nia wyższości lekcji nad innymi formami zajęć kul-
tury fizycznej w szkole.
Kolejnym problemem dotyczącym braku aktyw-
ności ruchowej wśród uczniów na zajęciach wycho-
wania fizycznego jest także monotonia ćwiczeń na
lekcjach. Jak mówi rozporządzenie Ministerstwa
Edukacji Narodowej z dnia 19 sierpnia 2009 r.: dwie
godziny obowiązkowych zajęć wychowania fizyczne-
go dla uczniów klas IV–VI szkoły podstawowej, gim-
nazjum i szkół ponadgimnazjalnych w ramach tygo-
dniowego wymiaru godzin, mogą być realizowane w
formie:
1) zajęć sportowych,
2) zajęć rekreacyjno-zdrowotnych,
3) zajęć tanecznych,
4) aktywnych form turystyki.
Jak wynika z tego zapisu, możliwości urozmaice-
nia lekcji wychowania fizycznego jest wiele, jednak
nie są w pełni wykorzystywane przez nauczycieli.
Rośnie więc nam pokolenie młodych Polaków, dla
których lekcje wychowania fizycznego w szkołach
stanowią przykry obowiązek. Ciągle niska jest świa-
domość społeczna, że sport jest ważny dla zdrowia,
rozwoju i samopoczucia młodego człowieka.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pa-
nią Minister:
1. Czy ministerstwu jest znajomy ww. problem?
2. Czy ministerstwo prowadzi kontrolę zasadności
wypisywanych przez lekarzy zwolnień z wychowania
fizycznego dla uczniów?
3. Czy ministerstwo planuje zwiększenie liczby
kontroli w placówkach szkolnictwa dotyczące uczest-
nictwa uczniów w zajęciach wychowania fizycznego
oraz sposobu przeprowadzania tych zajęć?
4. Jakie konsekwencje będą wyciągane w stosun-
ku do lekarzy wypisujących tzw. lewe zwolnienia?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12146)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie uprawnień do otrzymywania
zasiłków rodzinnych
Zasiłek rodzinny jest podstawowym świadcze-
niem adresowanym do rodzin z dziećmi, ma on na
celu częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka.
Wysokość zasiłków rodzinnych jest związana z wie-
kiem dziecka oraz z wysokością dochodu osiąganego
w rodzinie w przeliczeniu na każdego jej członka.
Obecnie kryterium dochodowe uprawniające do
świadczeń rodzinnych wynosi 504 zł na osobę w ro-
dzinie lub 583 zł, gdy w rodzinie wychowuje się nie-
pełnosprawne dziecko. Pragnę przypomnieć, że pro-
gi dochodowe nie są podwyższane od 6 lat. W związ-
ku z zamrożeniem kryteriów dochodowych w przy-
szłym roku prawo do zasiłku utracą kolejne rodziny.
Sytuacja taka prowadzi do patologii, że w czterooso-
bowej rodzinie, gdy obydwoje rodzice pracują, ale za-
rabiają na poziomie płacy minimalnej, mogą już nie
otrzymać zasiłku rodzinnego. Może to powodować
świadomą rezygnację z zatrudnienia, aby móc otrzy-
mywać zasiłki rodzinne i ew. pomoc z opieki społecz-
nej, a przecież nie powinniśmy zachęcać do bierności
zawodowej.
Świadczenia rodzinne powinny być kierowane nie
tylko do rodzin ubogich, ale także do rodzin średnio-
zamożnych. Polskie państwo powinno wspomagać
rodziny, które posiadają dzieci i chcą je wychować.
W ostatnim okresie do mojego biura poselskiego
zgłaszały się także osoby, które uważają przepisy o
świadczeniach rodzinnych za niesprawiedliwe z in-
nego względu. Zarzutem do ustawy jest wliczanie do
dochodu zarobków obydwojga rodziców, gdy małżeń-
stwo jest już np. w trakcie sprawy rozwodowej, ale
przed orzeczeniem sądu. Niestety, w wielu przypad-
kach jest tak, że matki już podczas trwania rozprawy
rozwodowej samotnie wychowują dzieci i mają tylko
jedną bardzo niską pensję lub wcale nie pracują, a
nie mają jeszcze prawa do świadczeń rodzinnych.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pani Minister z zapytaniem:

1. Czy ministerstwo zamierza podjąć jakiekolwiek
kroki, aby umożliwić wszystkim potrzebującym
otrzymywanie zasiłków rodzinnych?
2. Kiedy zostaną podniesione progi dochodowe?
3. Czy matki faktycznie samotnie utrzymujące
swoją rodzinę, ale formalnie będące w związku mał-
żeńskim (np. podczas kilku miesięcy sprawy rozwo-
dowej lub opuszczone przez męża), mogą otrzymywać
świadczenia rodzinne?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12147)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niekorzystnych skutków kolejnych
restrukturyzacji Polskich Linii Lotniczych
LOT, PKP oraz spółki Ruch
W ostatnim czasie media donoszą, iż Zarząd spół-
ki Ruch przyjął regulamin zwolnień grupowych w
ramach realizacji „Programu restrukturyzacji za-
trudnienia w Ruch SA”, według którego zwolni ok.
617 osób, co stanowi 13% zatrudnionych na dzień 1
sierpnia 2009 r. Listy konkretnych zwalnianych są
właśnie konsultowane w związkach zawodowych.
W Polskich Liniach Lotniczych może wkrótce
stracić pracę prawie 1000 osób. Związki zawodowe
działające w spółce twierdzą, że dostały od zarządu
plany restrukturyzacji, z których wynika, że zwol-
nionych ma być co najmniej 900 osób. W ramach
zwolnień grupowych od października LOT chce
zwolnić 450 osób. Zarząd wypowiedział zakładowy
układ zbiorowy pracy, co wywołało liczne protesty
związkowców. Natomiast władze spółki argumen-
tują, że chcą uzdrowić firmę przed rozpoczęciem jej
prywatyzacji.
Biorąc pod uwagę ciągle rosnące bezrobocie, zwal-
niane osoby mają bardzo małe szanse na znalezienie
nowej pracy. Sytuacja ta dodatkowo zwiększy liczbę
bezrobotnych, zmniejszy także dochody polskich ro-
dzin, co wpłynie negatywnie na konsumpcję. Wszyst-
kie te czynniki spowodują pogłębienie się kryzysu,
który obecnie panuje. Co więcej wśród zwalnianych
osób znajdują się często także jedyni żywiciele rodzi-
ny, a więc po stracie pracy pozostaną one bez środ-
ków do życia. W takim przypadku państwo zmuszone
będzie wypłacać świadczenia socjalne, co zwiększy
wydatki z budżetu.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pana Premiera z zapytaniem:
51
1. Jakie działania mające na celu pomoc zwalnia-
nym pracownikom spółki Ruch oraz Polskich Linii
Lotniczych zamierza podjąć polski rząd?
2. Czy możliwa jest pomoc spółce Ruch oraz Pol-
skim Liniom Lotniczym, aby uniknąć zwolnień pra-
cowniczych?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12148)
do ministra infrastruktury
w sprawie rewitalizacji odcinka
linii kolejowej nr 103 relacji
Wadowice – Spytkowice
Odcinek linii kolejowej nr 103 relacji Wadowice
– Spytkowice jest częścią dawnej linii kolejowej Trze-
binia (Siersza) – Spytkowice – Wadowice – Skawce
zbudowanej w 1899 r., a upaństwowionej w 1936 r.
Już w okresie międzywojennym, w latach 1930–1939
linią tą kursowały pociągi pospieszne w relacjach
Katowice – Zakopane i Warszawa – Zakopane, skra-
cając dojazd o blisko 50 km w porównaniu z przejaz-
dem przez Kraków. Po II wojnie światowej linia ta
służyła głównie przewozom towarowym z Górnego
Śląska w kierunku Podhala. Zwykle kursowało nią
8–9 par pociągów osobowych na dobę. W latach 1965–
–1973 tą linią kursował pociąg pospieszny, a następ-
nie ekspresowy relacji Warszawa – Zakopane, a w
latach 1973–1977 pociąg osobowy (przyspieszony) z
Olsztyna do Zakopanego.
Wprawdzie po 1989 r. załamał się na tej linii ruch
towarowy, lecz nadal służyła przewozom pasażer-
skim. W latach 1991–1992 linia została zelektryfiko-
wana i poddana (na odcinku Spytkowice – Trzebinia)
doraźnemu remontowi. W latach 1992–2000 kurso-
wał po niej pociąg pospieszny relacji Łódź (Gdynia)
– Zakopane, a także (przejściowo) pociąg osobowy z
Katowic do Suchej Beskidzkiej. W 1999 r. na szlaku
Wadowice – Spytkowice ograniczono prędkość do 30
km/godz., a w latach 2000–2002 zredukowano liczbę
pociągów pasażerskich do 2–3 par na dobę, które nie
były skomunikowane w Spytkowicach z pociągami w
kierunku Krakowa i Oświęcimia. Od 7 października
2002 r. bezterminowo zawieszono kursowanie pocią-
gów pasażerskich, mimo protestów mieszkańców, a
zwłaszcza pracowników, młodzieży szkolnej oraz sa-
morządów powiatowych wadowickiego i chrzanow-
skiego. W 2007 r. zarząd Polskich Linii Kolejowych
SA w Warszawie zwrócił się do samorządów o zgodę
na likwidację tej linii, na co samorządy, jak dotąd,
nie wyraziły zgody.
52
W chwili obecnej linia nr 103 jest przejezdna je-
dynie na odcinkach: Trzebinia – Bolęcin (40 km/
godz.) oraz Spytkowice – Okleśna, a także Spytkowi-
ce – Wadowice dla przewozów towarowych (zwykle
jeden pociąg co drugi dzień) z prędkością najwyżej
20–30 km/godz. ze względu na zły stan nawierzchni.
Według ocen PKP PLK SA tę linię (przynajmniej na
odcinku Wadowice – Spytkowice) można rewitalizo-
wać, gdyż na 14-kilometrowym odcinku nie ma żad-
nych posterunków i innych przeszkód, a ponadto li-
nia ma korzystny profil geometryczny (mało łuków).
Po naprawie szlaku pociągi pasażerskie (a szczegól-
nie szynobusy) mogłyby na niej rozwijać prędkość
nawet do 80 km/godz., co umożliwiłoby dodatkowe
połączenie Wadowic z Krakowem, bez konieczności
zmiany kierunku jazdy (jak to ma dotąd miejsce w
Kalwarii). Po tym odcinku mogłyby również kurso-
wać pociągi pasażerskie do Oświęcimia i Katowic
(najkrótsze połączenie z Wadowic ze stolicą Górnego
Śląska). Rewitalizacja tego odcinka polepszyłaby do-
jazdy do pracy pracownikom w Wadowicach, Skawi-
nie i Oświęcimiu, młodzieży do szkół (w tym do Ze-
społu Szkół Rolniczych w Radoczy) oraz studentom i
pacjentom górnośląskich klinik do Katowic i innych
miast aglomeracji górnośląskiej.
Czy ministerstwo dostrzega problem związany z
niedostateczną komunikacją kolejową i zamierza
podjąć działania mające na celu rewitalizację odcin-
ka linii kolejowej nr 103 relacji Wadowice – Spytko-
wice?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12149)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy łącznicy między liniami
kolejowymi nr 97 i nr 117
w Kalwarii Zebrzydowskiej
Pociągi pasażerskie z kierunku Bielska-Białej i
Wadowic do Krakowa tracą przeciętnie 8–12 minut
na dojazd do stacji Kalwaria Zebrzydowska Lancko-
rona oraz na zmianę kierunku jazdy na tej stacji. Już
w latach 1938–1947 między linią bielską a zakopiań-
ską istniała łącznica umożliwiająca ruch pociągów
bez konieczności zmiany kierunku.
W połowie lat 70. ubiegłego stulecia przy okazji
elektryfikacji linii zakopiańskiej planowano odtwo-
rzenie łącznicy (pozostał po niej nasyp), lecz do tego
nie doszło. Ponownie powrócono do tego projektu w
latach 2005–2006 podczas renowacji szlaku papie-
skiego Kraków–Wadowice, nakreślając nawet odpo-
wiedni projekt. Pierwotnie łącznica miała już zostać
przywrócona w 2006 r., a na przystanku kolejowym
Kalwaria Zebrzydowska wykonano nawet wykopy
pod mijankę i drugi peron. Jak się okazało, pierwot-
ny projekt łącznicy został wykonany niezgodnie z
normami unijnymi (zbyt krótkie krzywizny toru) i
został odesłany do korekty. Jednak PKP PLK SA
przygotowały nawet sygnalizację świetlną dla tej
łącznicy, która dotąd zalega w magazynach tej firmy.
Projekt kolejowego ruchu aglomeracyjnego dla Kra-
kowa do 2013 r. zakłada włączenie Wadowic do tego
ruchu, jednak pod warunkiem, że do tego czasu
wspomniana łącznica będzie wykonana.
Pytania:
1. Co stanęło na przeszkodzie realizacji tej ko-
niecznej inwestycji?
2. Kiedy będzie możliwe podjęcie budowy łącznicy
w Kalwarii Zebrzydowskiej, łączącej linie kolejowe
nr 97 (Skawina–Żywiec) z linią nr 117 (Kalwaria–
–Bielsko), znacznie skracającej czas przejazdu w kie-
runku Krakowa (wówczas byłby to czas konkuren-
cyjny dla busów i autobusów)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12150)
do ministra infrastruktury
w sprawie włączenia do sieci dróg
ekspresowych drogi krajowej nr 16
na odcinku Dolna Grupa – Grudziądz – Iława
– Ostróda – Olsztyn – Mrągowo – Ełk –
Augustów – Ogrodniki – granica państwa
oraz uwzględnienia jej jako strategicznej
drogi krajowej na terenie województw
wschodnich w aktualizowanej wersji
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie
ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych
Szanowny Panie Ministrze! W związku z brakiem
właściwej kwalifikacji drogi S16 w projekcie Rady
Ministrów, zmieniającym rozporządzenie w sprawie
ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych, skła-
dam wniosek o zmianę niekorzystnych dla regionu
Warmii i Mazur proponowanych zmian. Podtrzymu-
ję moje stanowisko w sprawie zakwalifikowania dro-
gi krajowej nr 16 przebiegającej przez województwo
warmińsko-mazurskie do sieci dróg ekspresowych,
wyrażone w mojej interpelacji z dnia 18 grudnia 2007 r.,
i zwracam się ponownie z prośbą o poparcie mojego
stanowiska oraz o umożliwienie realizacji przedsię-
wzięcia tak istotnego dla rozwoju województwa war-
mińsko-mazurskiego.

Uwzględnienie drogi S16 jako strategicznej drogi
krajowej na terenie województw wschodnich, a przede
wszystkim włączenie jej do sieci dróg ekspresowych
byłoby niepowtarzalną szansą rozwoju cywilizacyj-
nego regionu. Rozwój społeczno-gospodarczy woje-
wództwa jest ograniczany przede wszystkim przez
zakłócenia w dostępności komunikacyjnej, przez co
niska jest konkurencyjność regionu oraz ograniczone
możliwości jego rozwoju w wielu aspektach. Spójność
regionu Warmii i Mazur z innymi regionami Europy,
głównie w wymiarze przestrzennym, można osią-
gnąć wyłącznie poprzez włączenie województwa do
krajowej sieci infrastruktury transportowej oraz w
transeuropejską sieć korytarzy transportowych.
Droga ekspresowa S16 spełniłaby więc kluczową rolę
w poprawie ruchu tranzytowego, poprzez połączenie
autostrady A1 i drogi ekspresowej Via Baltica.
Aby rozwijać, a przede wszystkim utrzymać wy-
soko cenioną w Europie i na świecie atrakcyjność tu-
rystyczną Warmii i Mazur, należy poczynić starania
w kierunku wzrostu dostępności komunikacyjnej, a
w szczególności poprawy połączeń drogowych. Droga
skspresowa S16 połączy największe centra turystycz-
ne na Warmii i Mazurach i włączy je w krajowy oraz
międzynarodowy system komunikacyjny. Z uwagi na
bezpieczeństwo podróżowania oraz dostępność regio-
nu dla turystów budowa tej drogi w standardzie dro-
gi ekspresowej jest niezaprzeczalnie konieczna. Na-
leży bezzwłocznie zapobiec dalszej peryferyzacji oraz
likwidacji dysproporcji rozwojowych między woje-
wództwem warmińsko-mazurskim a pozostałymi
województwami.
Panie Ministrze! Co zamierza uczynić Pan w celu
włączenia do sieci dróg ekspresowych drogi S16 o
przebiegu Dolna Grupa – Grudziądz – Iława – Ostró-
da – Olsztyn – Mrągowo – Ełk – Augustów – Ogrod-
niki – granica państwa oraz uwzględnienia jej jako
strategicznej drogi krajowej na terenie województw
wschodnich w aktualizowanej wersji rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie ustalenia sieci autostrad
i dróg ekspresowych?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12151)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie terminu składania wniosków
o renty strukturalne
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i sena-
tora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
53
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa do 31 marca br. nie ogłosił terminu skła-
dania wniosków o renty strukturalne, które są finan-
sowane ze środków Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich. Rolnicy chcący przekazać swoje grunty
rolne na powiększenie innych gospodarstw w zamian
za unijną rentę strukturalną nie będą więc mogli
skorzystać z takiej możliwości w 2009 r. W Dzienni-
ku Ustaw ukazało się natomiast rozporządzenie mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z 25 marca 2009 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie szczególnych
warunków i trybu przyznania pomocy finansowej w
ramach działania: Renty strukturalne objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 51, poz. 416). Nie ma w nim podanej
daty naboru wniosków.
Powodem problemów z przyznawaniem nowych
rent strukturalnych jest to, że w budżecie PROW na
lata 2004–2006 przeznaczono na ten cel kwotę 640,5
mln euro. Planowano, że otrzyma je 52,4 tys. osób, ale
rzeczywista liczba przyznanych rent była o 1,3 tys.
wyższa. Dodatkowo 140,5 mln euro przeznaczono na
inny program „Dostosowanie gospodarstw rolnych do
standardów UE”. Równocześnie nie wzięto pod uwagę
tego, że renty przyznane w latach 2004–2006 są świad-
czeniami wypłacanymi przez dziesięć lat.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Kiedy zostanie ogłoszony termin naboru wnio-
sków?
2. Skąd będą pochodziły środki na wypłaty no-
wych rent?
3. Czy zmianie mogą ulec warunki uprawniające
do otrzymania świadczenia?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12152)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie konsekwencji wynikających
z braku rozporządzeń wykonawczych
do ustawy o systemie oświaty
Szanowny Panie Premierze! W swoim exposé
stwierdził pan: „Kompletowałem gabinet wspólnie z
premierem Waldemarem Pawlakiem, wspólnie z mo-
imi partnerami z Platformy Obywatelskiej i Polskie-
go Stronnictwa Ludowego, z przekonaniem, że budu-
jemy ekipę ludzi kompetentnych i przyzwoitych”. Jak
rozumiemy, słowa te odnosiły się także do pani Ka-
54
tarzyny Hall, ministra edukacji narodowej. Z przy-
krością musimy stwierdzić, że w naszym doświadcze-
niu zawodowym jeszcze nie spotkaliśmy się z takim
brakiem kompetencji, jaki reprezentuje pani mini-
ster. Nigdy jeszcze po 1989 r. polska oświata nie
wchodziła w nowy rok szkolny z takim koszmarnym
bałaganem panującym wśród przepisów prawnych.
Wyjątkowo Ministerstwo Edukacji Narodowej pod
kierownictwem pani Katarzyny Hall nie jest w stanie
sprostać, nie tak wielkim zresztą, wymaganiom.
Przykładem nieporadności pani minister niech bę-
dzie sporządzenie aktów wykonawczych do ustawy o
systemie oświaty.
Na 20. posiedzeniu Sejmu RP 25 lipca 2008 r. zo-
stała uchwalona ustawa o zmianie ustawy o systemie
oświaty, ustawy Karta Nauczyciela oraz ustawy o
postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. 2008 Nr
145, poz. 917), która ustawa weszła w życie 23 sierp-
nia 2008 r. Art. 6 pkt 1 wspomnianej wyżej ustawy
dał pani minister pełny rok czasu na przygotowanie
i wprowadzenie w życie czterech nowych rozporzą-
dzeń w następujących zagadnieniach:
1) w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 3a ustawy o sys-
temie oświaty warunki i sposób wspomagania na-
uczania języka polskiego, historii, geografii, kultury
polskiej oraz innych przedmiotów nauczanych w ję-
zyku polskim wśród Polonii i Polaków zamieszkałych
za granicą, uwzględniając w szczególności:
a) kierowanie nauczycieli do pracy za granicą w
środowiskach polonijnych,
b) przekazywanie niezbędnych podręczników i
pomocy dydaktycznych służących temu nauczaniu,
c) organizowanie doskonalenia zawodowego na-
uczycieli pracujących w środowiskach polonijnych w
kraju i za granicą,
d) organizowanie kolonii i innych form letniego
wypoczynku dzieci i młodzieży polonijnej,
2) w oparciu o art. 35 ust. 6 ustawy o systemie
oświaty szczegółowe zasady sprawowania nadzoru
pedagogicznego, wykaz stanowisk i kwalifikacje nie-
zbędne do sprawowania nadzoru pedagogicznego,
3) w oparciu o art. 36 ust. 3 ustawy o systemie
oświaty wymagania, jakim powinna odpowiadać oso-
ba zajmująca stanowisko dyrektora oraz inne stano-
wiska kierownicze, w poszczególnych typach szkół i
placówek,
4) w oparciu o art. 78 ust. 1 i 2 ustawy o systemie
oświaty warunki i tryb tworzenia, przekształcania i
likwidowania oraz organizację i sposób działania pla-
cówek doskonalenia, w tym zakres ich działalności
obowiązkowej, zadania doradców metodycznych, wa-
runki i tryb powierzania nauczycielom zadań dorad-
cy metodycznego, z uwzględnieniem zapewnienia
nauczycielom dostępu do form doskonalenia i do-
kształcania umożliwiających podnoszenie wiedzy
ogólnej i umiejętności zawodowych, a także możliwo-
ści prowadzenia niektórych form doskonalenia i do-
kształcania przez zakłady kształcenia nauczycieli,
szkoły wyższe oraz inne jednostki.
24 sierpnia 2009 r., zgodnie z zapisami ustawy z
dnia 25 lipca 2008 r., przestały obowiązywać wszyst-
kie rozporządzenia ministra edukacji narodowej w
przedmiotowych sprawach. Od tego czasu minęło już
ponad półtora miesiąca, a żadne nowe rozporządze-
nie jeszcze nie weszło w życie. Aktualnie (dane ze
strony internetowej MEN na dzień złożenia interpe-
lacji) ich stan prawny przedstawia się następująco:
1) rozporządzenie ministra edukacji narodowej w
sprawie warunków i sposobu wspomagania naucza-
nia języka polskiego, historii, geografii, kultury pol-
skiej i innych przedmiotów nauczanych w języku pol-
skim wśród Polonii i Polaków zamieszkałych za gra-
nicą oraz dzieci pracowników migrujących – podpi-
sane 24 września 2009 r., skierowane do publikacji i
wejdzie w życie w ciągu 14 dni od ogłoszenia,
2) rozporządzenie ministra edukacji narodowej w
sprawie nadzoru pedagogicznego – podpisane i opubli-
kowane 9 października – wejdzie w życie 9 listopada,
3) rozporządzenie ministra edukacji narodowej
w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać
osoba zajmująca stanowisko dyrektora oraz inne sta-
nowisko kierownicze w poszczególnych typach szkół
i placówek – projekt rozporządzenia został skierowa-
ny do uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji
społecznych,
4) rozporządzenie ministra edukacji narodowej w
sprawie warunków i trybu tworzenia, przekształca-
nia i likwidowania oraz organizacji i sposobu działa-
nia placówek doskonalenia nauczycieli, w tym zakre-
su ich działalności obowiązkowej oraz zadań dorad-
ców metodycznych, warunków i trybu powierzania
nauczycielom zadań doradcy metodycznego – projekt
rozporządzenia trafił do Rządowego Centrum Legi-
slacji oraz został skierowany do uzgodnień między-
resortowych i konsultacji z partnerami społecznymi
oraz związkami zawodowymi.
Brak tych aktów prawnych ma ogromny wpływ
na funkcjonowanie systemu oświaty w Polsce. „Dzię-
ki” pani minister praktycznie zostały sparaliżowane
instytucje i organy związane ze szkolnictwem, które
nie mogą wykonywać swoich ustawowych zadań. Aby
podkreślić wagę problemu, przedstawiamy kilka
przykładów:
1) kuratoria oświaty nie mają przepisów wyko-
nawczych w zakresie sprawowanego nadzoru peda-
gogicznego,
2) nie funkcjonuje wykaz stanowisk, jaki może być
tworzony w kuratoriach oświaty oraz urzędach innych
organów sprawujących nadzór pedagogiczny,
3) nie ma żadnych kryteriów zatrudniania pra-
cowników pedagogicznych w kuratoriach oświaty
oraz urzędach innych organów sprawujących nadzór
pedagogiczny,
4) nie ma żadnych kryteriów, komu kuratoria
oświaty i inne organy sprawujące nadzór pedagogicz-
ny mogą zlecać prowadzenie badań i opracowywanie
ekspertyz,
5) dyrektorzy szkół nie mogą sprawować nadzoru
pedagogicznego,

6) jedynym kryterium, jakie obowiązuje przy wy-
borze na dyrektora szkoły lub placówki, jest posia-
danie przez nauczyciela odpowiedniego stopnia
awansu zawodowego (nauczyciel mianowany lub dy-
plomowany),
7) brak jest określonych wymagań, jakie musi po-
siadać osoba mogąca być wicedyrektorem szkoły,
8) placówki doskonalenia nauczycieli nie mogą
być tworzone, likwidowane, przekształcane,
9) placówki doskonalenia nauczycieli nie mogą
uzyskać zgody kuratora oświaty na prowadzenie kur-
sów kwalifikacyjnych,
10) nie można zatrudnić doradcy metodycznego.
Nadmieniamy, że o wyjaśnienie stanu prawnego
wymienionych wyżej przepisów wykonawczych zwró-
ciliśmy się do Pani Minister.
Szanowny Panie Premierze! W związku z powyż-
szym zwracamy się do Pana Premiera z następują-
cymi pytaniami:
1. Jakie są przyczyny braku wprowadzenia odpo-
wiednich przepisów prawnych przez panią minister
Katarzynę Hall?
2. Czy pani minister Katarzyna Hall mieści się
w rozumianym przez Pana standardzie „kompe-
tentny”?
3. Ile czasu ministrowie Pana rządu potrzebują
na opracowanie i wprowadzenie rozporządzenia w
życie (2–3 lata)?
4. Jak długo dyrektorzy szkół, kuratoria oświaty,
organy prowadzące szkoły i placówki, ośrodki dosko-
nalenia nauczycieli będą czekać na odpowiednie re-
gulacje prawne?
Z poważaniem
Posłowie Wojciech Żukowski
i Sławomir Kłosowski
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12153)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie opóźniających się prac
legislacyjnych nad nowelizacją ustawy
Kodeks wykroczeń
Szanowny Panie Ministrze! Z punktu widzenia
społeczeństwa, a zwłaszcza społeczności lokalnej,
której mam zaszczyt być reprezentantem, dostoso-
wanie prawa do otaczającej nas rzeczywistości, jego
precyzyjność i przejrzystość ma znaczenie kardy-
nalne, Stanowi bowiem ochronę naszych praw i daje
poczucie społecznej sprawiedliwości i równości oby-
wateli.
55
W mojej interpelacji opatrzonej numerem 9300
(znak sprawy SPS-023-9300/09) w sprawie zakresu
odpowiedzialności z art. 86 Kodeksu wykroczeń w
kontekście przestępstwa z art. 178 Kodeksu karnego
i faktu zbiegnięcia z miejsca zdarzenia podniosłem
problem braku stosownych uregulowań prawnych w
tej materii.
Pozwolę sobie przypomnieć, że chodzi o sytuacje
faktyczne, w których jedna osoba, powodując kolizję
drogową (poszkodowany odniesie obrażenia ciała
trwające krócej niż 7 dni) i uciekając z miejsca zda-
rzenia, otrzyma 500 zł mandatu i 6 punktów kar-
nych, natomiast druga, popełniając podobny czyn
(ale obrażenia ciała poszkodowanego będą trwały
przez czas np. 10 dni), także zbiegając z miejsca wy-
padku, narazi się na odpowiedzialność karną zagro-
żoną karą pozbawienia wolności do lat 12. Na uwagę
zasługuje też fakt, iż sprawca wypadku/kolizji, ucie-
kając z miejsca zdarzenia, nie może posiadać wiedzy
na temat zakresu obrażeń ciała poszkodowanego.
Fakt ucieczki, kryminalizowany w Kodeksie karnym
i przesądzający o typie kwalifikowanym przestęp-
stwa, nie jest w jakikolwiek sposób uregulowany w
przypadku Kodeksu wykroczeń.
Zatem ze wszech miar naganne postępowanie po-
legające na ucieczce z miejsca zdarzenia, mimo toż-
samego ciężaru moralnego, jest karane w zupełnie
różny sposób.
W odpowiedzi na moje pytania zawarte w przed-
miotowej interpelacji uzyskałem zapewnienie, iż w
Ministerstwie Sprawiedliwości zostaną zainicjowane
prace legislacyjne prowadzące do dokonania stosow-
nej nowelizacji rozdziału XI Kodeksu wykroczeń,
grupującego wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu
i porządkowi w komunikacji.
Niestety, do dnia dzisiejszego nie mam informacji,
na jakim etapie są opisane wyżej prace legislacyjne.
Zmiana prawa w tym względzie jest problemem pa-
lącym i wymagającym podjęcia natychmiastowych
działań. Wiele pokrzywdzonych osób nie może docho-
dzić sprawiedliwości i zadośćuczynienia za względu
na brak nowelizacji Kodeksu wykroczeń obejmującej
wspomniane zapisy.
Mając na względzie powyższe, proszę Pana Mini-
stra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Na jakim etapie są prace legislacyjne zmierza-
jące do nowelizacji Kodeksu wykroczeń w zakresie
opisanym w interpelacji?
2. Kiedy możemy spodziewać się ich zakończe-
nia?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
56
Interpelacja
(nr 12154)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wzrostu bezrobocia wśród osób
w wieku do 25 lat
Pośród osób bezrobotnych młodzież stanowi ok.
22%. Oznacza to że bezrobocie wśród młodych ludzi
wzrasta. W 2008 r. stopa bezrobocia w Polsce wyno-
siła 7,2%, natomiast pośród ludzi młodych 17,3%. W
drugim kwartale tego roku wzrost bezrobocia w tej
grupie wynosi 19,1%. Aktywność zawodowa osób w
tym wieku jest bardzo niewielka, wynosi niecałe
33%, przede wszystkim dlatego, że wielu ludzi w tym
wieku często studiuje, dokształca się lub zmienia kie-
runki studiów, bo okazuje się, że zdobyli niewłaściwe
kwalifikacje.
Uwagę przykuwa fakt, że największym zaintere-
sowaniem młodych bezrobotnych cieszą się staże u
pracodawców, ponieważ istnieje potem szansa na za-
trudnienie. Obecnie ok. 50% osób kończących staż
dostaje pracę. Jednak staż można odbywać maksy-
malnie przez rok, co pozwala na ograniczone możli-
wości zdobywania doświadczenia zawodowego.
Istotnym powodem szybszego wzrostu bezrobocia
wśród młodzieży w porównaniu z innymi grupami
wiekowymi jest niedostosowanie kształcenia w szko-
łach zawodowych do potrzeb pracodawców. Przyczy-
na ta znana jest już od dawna, ale pomimo to do dziś
nie zreformowano szkolnictwa zawodowego w taki
sposób, aby absolwent po ukończeniu szkoły posiadał
umiejętności odpowiadające potrzebom rynku pracy.
Największy problem występuję w małych miejscowo-
ściach oraz na wsiach, gdyż bezrobocie przekracza
nawet 50%.
Tak złej sytuacji na rynku pracy nie było od wie-
lu lat, a zjawisko bezrobocia może przybrać drastycz-
ne formy latem, gdyż młodzież kończy wtedy szkoły.
Niepokoi również fakt, że według danych urzędu sta-
tystycznego znalezienie nowej pracy w Polsce zajmu-
je osobom bezrobotnym prawie cały rok.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pa-
nią Minister:
1. Jakie działania zostaną podjęte, aby zmniejszyć
wzrost bezrobocia wśród ludzi młodych?
2. Czy wobec wzrastającego bezrobocia resort
przewiduje zmniejszenie obciążeń płacowych dla
nowo zatrudnionych młodych osób?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12155)
do ministra zdrowia
w sprawie rejestracji zawodu osteopaty
Do mojego biura poselskiego zgłosili się przedsta-
wiciele Towarzystwa Osteopatów Polskich z preze-
sem tego stowarzyszenia panem Dariuszem Skrzyp-
kiem. Zapoznali mnie oni z sytuacją zawodu osteopa-
ty w Polsce i w innych krajach. W szczególności zwró-
cili uwagę, że osteopatia nie może być traktowana
jako forma tzw. medycyny alternatywnej. Medycyna
osteopatyczna istnieje od 125 lat. Jest to kompletny
system opieki zdrowotnej oparty na filozofii leczenia
całego pacjenta. W USA D.O. (doktor osteopatii) jest
w pełni wykształconym lekarzem. W Europie D.O.
(dyplomowany osteopata) jest osobą, która ukończy-
ła szkołę osteopatii w systemie podyplomowym prze-
znaczoną dla lekarzy i fizjoterapeutów, obejmującą
minimum 1000 godzin zajęć (zgodnie z zaleceniami
Europejskiej Federacji Osteopatii). Tzw. filozofia le-
czenia osteopatycznego skupiona jest na opiece nad
pacjentem zapewniającej komfort życia bez bólu.
Toteż 10 września 2008 r., korzystając z propozy-
cji resortu zdrowia udziału w konsultacji społecznej,
prezes Towarzystwa Osteopatów Polskich wysłał de-
klarację współpracy i gotowość konsultacji w celu
włączenia zawodu osteopaty do przygotowywanej
ustawy dotyczącej niektórych zawodów medycznych.
List wysłany w tej sprawie zawierał:
1) wniosek o rejestrację zawodu osteopaty,
2) szkic opisujący w skrócie osteopatię,
3) krótki opis obecnej sytuacji osteopatii w Unii
Europejskiej i w Polsce,
4) statut Towarzystwa Osteopatów Polskich
(TOP),
5) kodeks etyki Towarzystwa Osteopatów Pol-
skich,
6) list polecający z CEPLIS (Rady Europejskiej do
Spraw Wolnych Zawodów),
7) list polecający Europejskiej Federacji Osteopa-
tów (EFO), której członkiem jest Towarzystwo Oste-
opatów Polskich.
Niestety pismo to pozostało bez odpowiedzi. Dla-
tego pozwalam sobie zwrócić się do Pani Minister z
pytaniem, dlaczego tak się stało? Czy urzędnicy re-
sortu w ogóle rozważali wniosek? A jeśli tak, to dla-
czego nadawca nie otrzymał żadnej informacji zwrot-
nej? Czy nie doszło tu do jakiegoś urzędniczego za-
niedbania?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 20 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12156)
do ministra infrastruktury
w sprawie ujednolicenia przepisów
odnośnie do ruchu drogowego quadów
Szanowny Panie Ministrze! Na polskich drogach
pojawia się coraz więcej pojazdów typu quady. Coraz
więcej młodych ludzi korzysta z nich, jak również
przekazuje tę pasję dzieciom. Często miłośnicy tego
sportu zakładają specjalne kluby, mimo że niektórzy
z nich nie posiadają uprawnień do korzystania z tych
pojazdów. Dotychczas nie było odpowiednich przepi-
sów regulujących ruch drogowy quadów, a gdy się
pojawiły, to nie znalazły one zastosowania w stosun-
ku do największych i najszybszych quadów. Bo to
właśnie te największe czterokołowce nie są ujęte
w przepisach. Nie trzeba ich rejestrować, nie trzeba
prowadzić ich w kasku czy kamizelce odblaskowej.
Ustawa dopuszcza te pojazdy do ruchu drogowego
po wcześniejszym zarejestrowaniu. Jednak aby mo-
gły zostać zarejestrowane, muszą posiadać homolo-
gację. Cześć z nich posiada taką homologację, a część
nie. W świetle prawa quady są traktowane jako tzw.
pojazdy samochodowe inne, czterokołowe i podlegają
rejestracji na podstawie art. 71 ust. 1 i 2 z dnia 20
czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Quady
dzielą się na trzy grupy: lekkie – ich waga nie prze-
kracza 350 kg, a pojemność silnika 50 cm3; inne niż
lekkie – ich moc nie przekracza 15 kW oraz quady o
mocy powyżej 15 kW. Pierwsze dwie grupy posiadają
homologację, przez co mogą zostać zarejestrowane i
dopuszczone do ruchu drogowego. Te ostatnie tejże
homologacji nie posiadają.
Właściciel takiego czterokołowca nie ma obowiąz-
ku jego zarejestrowania, jeśli nie zamierza wyjeżdżać
nim na drogi publiczne, a ma zamiar korzystać tylko
z leśnych dróżek czy wyznaczonych do tego celu spe-
cjalnych torów. Jednak regułą jest, iż przepis ten nie
spełnia skutecznie swoich założeń i nagminnie jest
łamany. Z tej luki prawnej najczęściej korzystają wła-
ściciele największych quadów i motocykli, którzy nie
rejestrują swych maszyn. Zasadnym wydaję się jed-
nak ujęcie tej kwestii w przepisach. Bezkarni pozo-
stają kierowcy pojazdów niewyposażonych w numery
rejestracyjne, ponieważ ich identyfikacja przez odpo-
wiednie służby jest niemożliwa.
Inną ważną kwestią jest rodzaj dokumentu
uprawniający właściciela quada do poruszania się
po drogach publicznych. Dotychczas wystarczyło
być posiadaczem karty motorowerowej (młodzież w
wieku 13–18 lat). Jednak osoby starsze nie muszą
posiadać żadnego dokumentu i żadnych umiejętno-
ści, by prowadzić quady. Co prawda ministerstwo
pracuje nad projektem, by na owe pojazdy była od-
dzielna kategoria prawa jazdy – AM. Można się o
nią starać po ukończeniu 14 lat. Jednak czy nie na-
leżałoby podnieść tego progu wiekowego? Mając na
57
uwadze poprawę bezpieczeństwa na polskich dro-
gach, ministerstwo powinno zadbać o jak najszybsze
uregulowanie kwestii prawnych związanych z użyt-
kowaniem tych pojazdów.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy ministerstwo zamierza wprowadzić regu-
lacje prawne odnośnie do quadów o mocy powyżej
15 KW?
2. Jakie przepisy stosuje się w przypadku zatrzy-
mania małoletniego kierowcy quada lub w przypad-
ku kierowcy, który porusza się takim pojazdem po
drogach publicznych, mimo iż pojazd nie posiada ho-
mologacji?
3. Czym kierowało się ministerstwo, ustalając mi-
nimalną granicę wieku osoby ubiegającej się o prawo
jazdy na quady na 14 lat?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12157)
do ministra zdrowia
w sprawie zmniejszenia środków
na lecznictwo szpitalne przez Małopolski
Oddział Wojewódzki NFZ w Krakowie
Szanowna Pani Minister! W związku z planowa-
nym na 2010 r. obniżeniem środków na lecznictwo
szpitalne przez Małopolski Oddział Narodowego
Funduszu Zdrowia w Krakowie proszę Panią Mini-
ster o ustosunkowanie się do zamiarów Małopolskie-
go Oddziału NFZ w tej kwestii.
Wyżej wymieniony plan zakłada obniżenie wydat-
ków na lecznictwo szpitalne o 48,8 mln zł w odnie-
sieniu do stycznia 2009 r. (w odniesieniu do zmienio-
nego planu finansowego roku 2009 aż o 133 mln zł).
Jednocześnie NFZ nie będzie finansował świadczeń
medycznych wykonanych ponad ustalony limit w
roku 2009. Te działania NFZ oznaczają dla małopol-
skich szpitali prawie 8-procentowy spadek liczby le-
czonych osób (30 tys. pacjentów). Szpitale zabezpie-
czające najwyższy poziom opieki medycznej poniosły
już największe koszty wszelkich zmian systemowych,
co skutkowało zadłużeniem praktycznie tylko tego
sektora ochrony zdrowia. Przez wiele lat będą spła-
cać długi wygenerowane m.in. niedoszacowanymi
przez NFZ kosztami leczenia ubezpieczonych oraz
niesfinansowanymi świadczeniami ponadlimitowy-
mi. Jednocześnie szpitale stoją przed koniecznością
poniesienia ogromnych nakładów na dostosowanie
swojej infrastruktury do określonych standardów.
W związku z powyższym czy Pani Minister widzi
możliwość uruchomienia rezerw NFZ na sfinanso-
wanie wszystkich świadczeń wykonanych w 2009 r.,
58
a także utrzymania poziomu finansowania lecznic-
twa szpitalnego w roku 2010 na poziomie roku po-
przedniego?
Z poważaniem
Poseł Zbysław Owczarski
Miechów, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12158)
do ministra finansów
w sprawie zmiany ustawy o grach
i zakładach wzajemnych
Szanowna Pani Minister! W ostatnich latach ob-
serwuje się gwałtowny rozwój punktów gier na auto-
matach o niskich wygranych. Wzbudza to uzasadnio-
ny niepokój władz samorządowych. Zgodę na lokali-
zację punktu wydaje właściwa dla województwa izba
skarbowa. Ustawa z dnia 29 lipca 1992 r. z później-
szymi zmianami o grach i zakładach wzajemnych
określa w art. 30: Punkty gry na automatach o ni-
skich wygranych mogą być usytuowane w lokalach
gastronomicznych, handlowych lub usługowych, od-
dalonych co najmniej 100 m od szkół, placówek oświa-
towo-wychowawczych, opiekuńczych oraz ośrodków
kultu religijnego.
Ustawa nie określa odległości pomiędzy punkta-
mi gier o niskich wygranych ani liczby tych punktów
w stosunku do liczby mieszkańców. Powoduje to two-
rzenie punktów obok siebie, w sąsiadujących punk-
tach usługowych, handlowych i w efekcie na jednej
np. 100-metrowej ulicy powstanie kilka do kilkuna-
stu takich ośrodków gier. Tworzy się takie mini cen-
trum hazardowe i nie potrzeba tworzenia kosztow-
nych salonów gier.
Drugim elementem powodującym niepokój władz
samorządowych jest korzystanie z automatów przez
dzieci i młodzież. Wprawdzie ustawa mówi, że z au-
tomatów mogą korzystać osoby powyżej 18. roku ży-
cia, ale nie ma rejestracji osób korzystających z au-
tomatów i nie ma sankcji za udostępnienie ich mło-
docianym.
Samorządy zwracają uwagę, że mogą wydać tylko
opinię dotyczącą lokalizacji punktu gier. Opinia ta
nie jest wiążąca dla właściwej izby skarbowej. Samo-
rządy natomiast nie mają prawa wpływać na roz-
mieszczenie i liczbę tych punktów w danej miejsco-
wości, natomiast muszą walczyć ze skutkami uzależ-
nienia od hazardu.
Negatywne skutki uzależnienia od hazardu to
bardzo często upadek ekonomiczny całych rodzin i
dorobku materialnego całych pokoleń, kradzieże, wy-
łudzenia, malwersacje finansowe związane z koniecz-
nością pozyskania przez hazardzistę środków na grę,
utrata pracy, przestępczość gospodarcza i podatność
na korupcję, napady rabunkowe mające na celu zdo-
bycie środków na grę i wiele innych jeszcze skutków.
W związku podjętymi przez Ministerstwo Finan-
sów pracami nad ustawą o grach i zakładach wza-
jemnych proszę o ustosunkowanie się do moich uwag
i odpowiedź na przedstawione pytania:
1. Czy Ministerstwo Finansów planuje zaostrze-
nie zapisów dotyczących lokalizacji punktów gier o
niskich wygranych: zwiększenie odległości od szkół,
placówek szkolno-wychowawczych np. do 200–300m
i oznaczenie minimalnej odległości pomiędzy dwoma
punktami gier np. 50–100 m (zwiększenie odległości
i rozrzedzenie automatów spowoduje utrudnienie do-
stępu do korzystania przez dzieci i młodzież z auto-
matów w czasie przerw międzylekcyjnych)?
2. Czy nie powinno się ustalić liczby punktów w
stosunku do liczby mieszkańców (analogicznie, jak
w przypadku kasyn i salonów gier)?
3. W jaki sposób planuje się egzekwowanie prze-
pisu dotyczącego korzystania z automatów przez oso-
by powyżej 18. roku życia i jakie sankcje proponuje
rząd za nieprzestrzeganie tego zapisu? Obserwując
dotychczas działające punkty, widzi się nieprzestrze-
ganie tego zapisu. Czy punkty gier nie powinny mieć
obowiązkowego monitorowania za pomocą kamer?
4. Czy nie byłoby korzystne zwiększenie roli
władz samorządowych w decydowaniu o liczbie i lo-
kalizacji punktów gier? Decyzja wydawana przez
izbę skarbową musiałaby uwzględniać opinię samo-
rządu, negatywna wykluczałaby możliwość otwar-
cia punktu gier.
Z poważaniem
Poseł Janina Okrągły
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12159)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przewlekłości postępowań
przed sądami powszechnymi
Podczas spotkań z przedsiębiorcami często pada-
ją stwierdzenia, że polski wymiar sprawiedliwości
działa zbyt wolno. Chodzi tu przede wszystkim o po-
równanie polskich sądów z zachodnimi, w stosunku
do których sądownictwo polskie bardzo długo prowa-
dzi rozprawy, tym samym popadając w przewlekłość
postępowania. Przedsiębiorcy budują taką opinię w
oparciu o swoje doświadczenia, jak również korzysta-
jąc z dostępnych danych statystycznych. Posłużyć się
tu można informacjami zaczerpniętymi z raportu
Banku Światowego, który wskazał termin ok. 1000
dni, czyli praktycznie 3 lat, na zakończenie sprawy

w sądzie gospodarczym. Takie dane informacyjne z
całą pewnością w złym świetle stawiają polskie są-
downictwo, zwłaszcza gdy je porównać do sądownic-
twa krajów zachodnich UE.
W związku z powyższym pragniemy zapytać: Czy
w istocie czas trwania postępowania przed sądami w
Polsce jest tak długi, jak na to wskazuje raport Ban-
ku Światowego, czy też dane te już się zdezaktuali-
zowały oraz w jakim realnie przewidywalnym termi-
nie może dochodzić do zakończenia postępowania
przed sądami gospodarczymi?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12160)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie działań promocyjnych
naszego kraju związanych z organizacją
turnieju finałowego Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! Organizacja przez
Polskę turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Pił-
ce Nożnej UEFA Euro 2012 to doskonała szansa na
reklamę i promocję naszego kraju. Podjęte w tym za-
kresie działania skutkować będą długofalowo, dlate-
go też nie można zaprzepaścić szansy poprawy wize-
runku Polski pod kątem atrakcyjności dla potencjal-
nych turystów i inwestorów.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
Jaki podmiot koordynuje działania promocyjne
w zakresie przygotowania i organizacji przez Polskę
turnieju finałowego Mistrzostw Europy UEFA Euro
2012?
Jakie środki zostaną przeznaczone na działania
promocyjne w przedmiotowej materii?
Czy jest już pomysł na promocję Polski w związku
z przewidzianym na luty 2010 r. losowaniem w War-
szawie grup eliminacyjnych do Euro 2012?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
59
Interpelacja
(nr 12161)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie jakości i przydatności dużej liczby
podręczników i przyborów szkolnych
używanych przez 7-letnie dzieci
We wrześniu br. w prasie lokalnej i krajowej uka-
zało się wiele artykułów dotyczących szeroko pojętej
problematyki związanej ze szkolnictwem. Wiele sy-
gnałów otrzymujemy również od rodziców podczas
spotkań z wyborcami.
Naszą uwagę zwróciły problemy związane z roz-
poczęciem nauki, a zwłaszcza duża liczba podręczni-
ków i przyborów szkolnych, jakie noszą dzieci w swo-
ich tornistrach. W związku z powyższym pytamy
Panią Minister:
1. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej przepro-
wadziło analizę zasadności używania przez 7-letnie
dzieci tak dużej liczby książek i noszenia ich codzien-
nie w plecakach?
2. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej sprawu-
je nadzór nad jakością i przydatnością materiałów
szkolnych zwłaszcza w stosunku do dzieci rozpoczy-
nających naukę?
Rodzice, zwłaszcza młodszych dzieci uczęszczają-
cych do szkoły, skarżą się na zbyt dużą liczbę książek
wymaganych przez nauczycieli. W młodszych kla-
sach książki sprzedawane są wraz z zeszytami do
ćwiczeń, co oprócz dużego ciężaru oznacza, że nie
można kupić książek używanych. Nowe książki i ze-
szyty po roku stanowią ok. 5 kg makulatury zaku-
pionej za stosunkowo duże pieniądze. Na uwagę za-
sługuje fakt, że ćwiczeń, wycinanek, czytanek itp. jest
tak dużo, że spora ich część jest niewykorzystana.
Producentom oczywiście opłaca się duża ilość róż-
nych materiałów szkolnych. Szkoły nie zastanawiają
się nad wyborem właściwych pozycji, a dzieci z prze-
ciążonymi plecakami mają skrzywione kręgosłupy.
Tylko dla pierwszoklasisty książki i ćwiczenia
mają 895 stron. Do nauki języka angielskiego nie-
zbędne są 2 podręczniki – razem 138 stron. Są to
głównie wycinanki, malowanki i naklejki. Cena 50
zł. Uważamy, że niezbędna jest analiza przydatności
takiej liczby materiałów szkolnych.
W innych krajach dzieci nie noszą książek co-
dziennie do szkoły. Nie wymaga się też od rodziców
wydania sporych pieniędzy na mało użyteczne wy-
dawnictwa.
Najwyższy czas, by ministerstwo zajęło się wery-
fikacją opisanych materiałów. Nie chodzi przecież
o centralistyczne określenie właściwych pozycji, ale
o racjonalny wybór i ocenę ich przydatności.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dn.
9.V.1996 r. (t.j. Dz. U. Nr 221/2003, poz. 2199), reali-
60
zując uprawnienia posłów RP, uprzejmie prosimy o
odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z poważaniem
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12162)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zapewnienia uczniom polskich
szkół wymaganych lekcji etyki
Z doniesień prasowych dotyczących szkolnictwa
dowiedzieliśmy się, że polskie szkoły nie wypełniają
obowiązku nauczania etyki w wymiarze 2 godzin ty-
godniowo. Głównym powodem ww. zaniedbania jest
brak podręczników do nauki tego przedmiotu. W
związku z powyższym pytamy Panią Minister:
Czy i ewentualnie jakie przedsięwzięcia zamierza
podjąć Ministerstwo Edukacji Narodowej w celu za-
pewnienia uczniom polskich szkół wymaganych lek-
cji etyki?
Polskie szkoły winny zapewnić uczniom szkół
podstawowych, gimnazjów i liceów możliwość wybo-
ru pomiędzy przedmiotami: religią a etyką. Tymcza-
sem, jak się okazuje, przepis ten jest fikcją i to fikcją
tolerowaną przez Ministerstwo Edukacji Narodowej.
W szkołach podstawowych i gimnazjach nie ma bo-
wiem ani jednego podręcznika do nauki etyki. Dla
liceów jest podręcznik wydawnictwa Operon. Powo-
dem takiego stanu rzeczy jest fakt nieuznania przez
Ministerstwo Edukacji Narodowej etyki za przedmiot
obowiązkowy, mimo zapowiedzi, że taki obowiązek
będzie wprowadzony.
Brak zainteresowania szkół wszystkich szczebli
tym przedmiotem powoduje, że uczniowie chętnie re-
zygnują z uczestnictwa w zajęciach, co z kolei powo-
duje, że wydawnictwa nie przygotowują oferty pod-
ręczników z etyki.
Tymczasem do zajęć z religii uczniowie mogą
przygotować się z ok. 100 podręczników. Oczywiście
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ma wpływu na
podręczniki do religii na mocy zawartego konkorda-
tu, lecz powinno zadbać o właściwe podręczniki do
etyki dla uczniów nieuczęszczających na lekcje reli-
gii. Osoby te powinny mieć alternatywę, gdyż Polska
nie jest krajem wyznaniowym, a wolność w tym za-
kresie gwarantuje im konstytucja.
W tym stanie rzeczy niniejsza interpelacja jest w
pełni zasadna.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dn. 9
maja 1996 r. (t.j. Dz. U. Nr 221/2003 poz. 2199), re-
alizując uprawnienia posłów RP, uprzejmie prosimy
o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z poważaniem
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12163)
do ministra zdrowia
w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki
długoterminowej
Szanowna Pani Minister! Nie ulega wątpliwości,
iż wraz z postępowaniem starzenia się polskiego spo-
łeczeństwa zwiększyła się potrzeba zapewnienia go-
dziwej opieki ludziom starszym i schorowanym, a co
za tym idzie, określenia nowych zasad funkcjonowa-
nia systemu opieki długoterminowej. Naprzeciw tej
potrzebie wyszło Ministerstwo Zdrowia, które w
„Strategii rozwoju ochrony zdrowia w Polsce na lata
2007–2013” uznało konieczność dostosowania opieki
zdrowotnej do dynamiki długookresowych trendów
demograficznych (cel strategiczny nr 3), a następnie
przygotowało dokumenty takie, jak zarządzenie pre-
zesa NFZ nr 96/2008/DSOZ, w rezultacie którego
poprawiła się sytuacja finansowa zakładów opieki
długoterminowej, wzrosły zarobki personelu, popra-
wiła się jakość świadczonych usług pielęgnacyjnych
i leczniczych.
Podobną rolę miały spełnić: rozporządzenie mini-
stra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej oraz nowe zarządzenie prezesa NFZ do-
tyczące warunków zawierania i realizacji przedmio-
towych umów. Ich zapisy budzą jednak sporo wątpli-
wości, zwłaszcza w środowisku pielęgniarek i pra-
cowników ośrodków opieki długoterminowej.
Pragniemy zwrócić uwagę Pani Minister na kilka
zagadnień i zapisów wymagających pełniejszego do-
pracowania w nowym rozporządzeniu. W imieniu pra-
cowników opieki długoterminowej, lecz przede wszyst-
kim osób starszych i potrzebujących pomocy, które nie
są w stanie same walczyć o swoje prawa, prosimy o
ustosunkowanie się do przedstawionych kwestii:
1. W rozporządzeniu z dnia 30 sierpnia 2009 r.
brak jest dotychczas gwarantowanej przez Narodowy
Fundusz Zdrowia formy opieki stacjonarnej, tj. od-
działu dla przewlekle chorych. Czy oznacza to, że od

września 2009 r. świadczenie to przestaje być finan-
sowane przez NFZ, a pacjenci będą obciążani kosz-
tami leczenia?
2. Brakuje informacji na temat świadczeń dla
pacjentów wentylowanych mechanicznie w warun-
kach zakładu opiekuńczo-leczniczego oraz domo-
wych. Czy to znaczy, że takie świadczenia nie będą
już gwarantowane? Jak zabezpieczone będą świad-
czenia dla tej grupy pacjentów – wymagających opie-
ki stacjonarnej?
3. W § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia określono, że
warunkiem objęcia opieką pacjenta wymagającego
wentylacji mechanicznej w warunkach domowych
jest nieudzielanie świadczeń gwarantowanych w za-
kresie opieki paliatywnej i hospicyjnej. Jest to dys-
kryminowanie chorych na nowotwory, którzy wyma-
gają prowadzenia wentylacji mechanicznej. W jaki
zatem sposób mają oni uzyskać pomoc fachowego
personelu realizującego świadczenia opieki paliatyw-
nej i hospicyjnej?
4. W § 11 określono zasadę, że świadczenia gwa-
rantowane określone w § 3 i 5, tj. świadczenia gwa-
rantowane udzielane w warunkach stacjonarnych (tj.
w zakładach opiekuńczych) oraz w warunkach domo-
wych, są finansowane w całości, z wyjątkami okre-
ślonymi w ust. 1, 2 i 3. Czy należy rozumieć, że od-
stąpiono od dotychczasowych uregulowań stanowią-
cych, że w zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych i
opiekuńczo-leczniczych finansowane przez NFZ są
jedynie świadczenia opieki zdrowotnej, natomiast
koszty wyżywienia i finansowania ponosi pacjent?
Jeśli tak, wymaga to uwzględnienia kosztów wyży-
wienia i zakwaterowania w ustalaniu stawek finan-
sowania dla tego typu zakładów.
5. Kolejna niejasna kwestia dotyczy sytuacji, kie-
dy zgodnie z aktualnym stanem prawnym pacjent
posiada decyzję administracyjną o kwalifikacji do
pobytu w zakładzie opiekuńczym, a jego stan zostaje
oceniony na powyżej 40 lub 50 punków w skali Bar-
thel. Kto będzie ponosił koszty pobytu pacjenta z wy-
daną decyzją administracyjną, jeżeli nie jest to już
świadczenie gwarantowane? Kto będzie miał obowią-
zek sprawowania dalszej opieki nad takim pacjentem
– zakład czy też organy pomocy społecznej?
6. Zmianie powinny ulec także aktualnie obowią-
zujące przepisy dotyczące skierowania do publicz-
nych zakładów pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz
opiekuńczo-leczniczych, a także ustalania zasad od-
płatności, które od dawna nie przystają do warun-
ków. Jedyna różnica pomiędzy ZPO a ZOL sprowadza
się do czasu pobytu pacjenta: pacjent może uzyskać
skierowanie do ZPO na czas określony, zaś do ZOL
na czas określony lub stały. Biorąc pod uwagę stan
pacjenta powyżej 40 pkt w skali Barthel (skala nie
uwzględnia np. stanu umysłowego pacjenta), kto za-
pewni mu opiekę po wypisaniu z zakładu pielęgna-
cyjnego? Obecnie pacjent taki jest wypisywany do
domu i ponownie przyjmowany do zakładu opiekuń-
czego dopiero wtedy, gdy jego stan zdrowia pogorszy
się na tyle, iż znów uzyska 40 pkt. Wydaje się to prak-
61
tyką szczególnie okrutną wobec ludzi starszych
i przewlekle chorych. Niewątpliwie bardziej humani-
tarnie, taniej i skuteczniej byłoby zawczasu ustawo-
wo zadbać o odpowiednią opiekę nad pacjentem po
wypisaniu.
7. § 11 pkt 2 rozporządzenia ministra zdrowia
przewiduje udzielanie świadczeń w ZPO i ZOL oso-
bom zakażonym HIV albo chorym na AIDS. Czy
zgodnie ze standardami opieki nad przewlekle cho-
rymi można w tym samym zakładzie opieki zdrowot-
nej opiekować się osobami zakażonymi HIV i chory-
mi nad AIDS? Co z reżimem sanitarnym? I wreszcie,
czy konieczna, lecz bardzo droga farmakoterapia
osób zakażonych i chorych na AIDS zostanie uwzględ-
niona w koszcie osobodnia?
8. W załączniku nr 2 do rozporządzenia, w zmo-
dyfikowanej skali Barthel (pkt 1 spożywanie posił-
ków) przy wartości 0 określono, że dotyczy sytuacji,
w której pacjent nie jest w stanie przełykać, jest kar-
miony przez głębnik, gastrostomię lub jejunostomię
(przy zakładaniu sondy również potrzebny jest od-
ruch przełknięcia, stąd nie wiadomo, jak rozumieć
zapis), natomiast pacjenta karmionego łyżką ocenia
się już na poziomie 5 pkt. Wątpliwości budzi także
brak rozróżnienia pacjentów uzyskujących 5 pkt,
karmionych przy pomocy łyżki płynnym pożywie-
niem: ich stan zazwyczaj nie różni się od stanu pa-
cjentów 0 w skali Barthel, a koszty opieki nad nimi
są porównywalne. Zapisana w rozporządzeniu punk-
tacja redukuje więc znacząco liczbę pacjentów oce-
nianych na 0, czego skutkiem będzie drastyczne ob-
niżenie finansowania świadczeń w zakładach.
9. Duże wątpliwości budzą zapisy załącznika nr
5. W wymaganiach dotyczących zatrudnienia perso-
nelu pojawia się konieczność zatrudnienia lekarzy
anestezjologów, neurologów, pulmonologów, rehabi-
litantów, pediatrów i psychiatrów na cząstkowy etat
przeliczeniowy. Pojawia się także konieczność dodat-
kowego zatrudnienia specjalisty chorób zakaźnych
w zakładach przyjmujących osoby zarażone HIV i
chore na AIDS. Czy w związku z tymi wymaganiami
wzrośnie finansowanie osobodni w zakładach pielę-
gnacyjnych? Obawiam się, że jeśli w ślad za wyma-
ganiami dotyczącymi zatrudnienia lekarzy specjali-
stów nie nastąpi odpowiedni wzrost finansowania,
pacjenci ocenieni na 0 w skali Barthel, zarażeni HIV,
chorzy na AIDS oraz wentylowani mechanicznie nie
będą przyjmowani do opieki w zakładach stacjonar-
nych niespełniających wymagań ministra zdrowia.
Z drugiej strony, aby podane wymogi spełnić, zakła-
dy opiekuńcze będą musiały drastycznie obniżać
koszty funkcjonowania. Pytanie, na czym oszczę-
dzać? Na zatrudnieniu i płacach pielęgniarek i po-
zostałego personelu, na materiałach opatrunkowych,
środkach czystości czy lekach dla ciężko chorych pa-
cjentów?
10. Z projektu zarządzenia prezesa NFZ wynika,
że opiekę psychiatryczną w zakładzie pielęgnacyjnym
powinien zapewnić zatrudniony przez zakład lekarz
psychiatra, gdyż uniemożliwiono łączenie świadczeń
62
pielęgnacyjnych i opiekuńczych ze świadczeniami psy-
chiatrii ambulatoryjnej. Taka praktyka jest jednak
dozwolona w zakładach opieki paliatywnej i hospicyj-
nej. Czy jest zatem możliwe uzupełnienie zarządzenia
prezesa NFZ oraz właściwego rozporządzenia mini-
stra zdrowia o odpowiedni zapis umożliwiający korzy-
stanie z psychiatrii ambulatoryjnej?
Funkcjonowanie rozporządzenia w obecnym
kształcie nie spowoduje rozwiązania problemów
związanych z systemem opieki w ośrodkach długo-
terminowej opieki zdrowotnej, wręcz przeciwnie,
może doprowadzić do ich zwielokrotnienia. Ze wzglę-
du na brak korelacji z zapisami ustawy o opiece spo-
łecznej nadal wątpliwości będzie budzić kwalifikacja
osób starszych do domów opieki społecznej i do za-
kładów pielęgnacyjnych. To, jak również zbyt mała
liczba środków opieki długoterminowej w stosunku
do potrzeb oraz konieczność wypisywania pacjentów
ocenionych powyżej 40 pkt w skali Barthel do domu,
spowoduje dalsze pogłębienie problemu braku opieki
nad osobami w podeszłym wieku.
Zapisy rozporządzenia interpretujące skalę Bar-
thel i tym samym obniżające w bardzo znacznym
stopniu poziom finansowania zakładów opiekuń-
czych, rosnące wymagania wobec kwalifikacji perso-
nelu i wreszcie konieczność zatrudnienia przez za-
kłady lekarzy specjalistów na etaty, bez gwarancji
odpowiedniego wzrostu poziomu finansowania szyb-
ko doprowadzi do wyeliminowania z rynku usług
opieki długoterminowej zakładów, których praca jest
oparta na pielęgniarkach. Rozporządzenie ministra
zdrowia wraz z projektem zarządzenia prezesa NFZ
oznacza bowiem dla zakładów opiekuńczych koniecz-
ność spełnienia wymagań daleko przewyższających
zakres świadczeń pielęgnacyjnych realizowanych
przez średni personel medyczny. Znikną pielęgniar-
skie, wydajne i ekonomiczne zakłady, pojawią się dro-
gie i ekskluzywne ośrodki oparte na dorywczej pracy
specjalistów. Z pewnością koszt osobodnia wzrośnie
w nich powyżej aktualnych 71 zł.
Tymczasem lawinowo wzrasta liczba osób star-
szych i przewlekle chorych wymagających pomocy i
pielęgnacji. Szpitale starają się pozbyć takich długo-
trwale leczonych pacjentów. Zakłady pielęgnacyjne
będą się ograniczać i bankrutować, ponieważ wyśru-
bowane wymagania wobec 2100 zł miesięcznie za
opiekę nad pacjentem nie dają im szans przetrwania.
W rezultacie następować będzie proces osobliwej eu-
tanazji społecznej, co niewątpliwie nie było celem
przygotowanych zmian.
W związku z powyższym chcielibyśmy zapytać
Panią Minister:
1. Czy planowane jest przygotowanie przez Mini-
sterstwo Zdrowia zmian legislacyjnych prowadzą-
cych do usunięcia lub zastąpienia wzbudzających
wątpliwości przepisów rozporządzenia w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej oraz odpowiadającego mu zarządzenia
prezesa NFZ?
2. Czy w związku ze wzrostem wymagań odno-
śnie do kwalifikacji personelu ośrodków opiekuń-
czych ministerstwo rozważa odpowiednie zwiększe-
nie finansowania na zakłady opiekuńcze?
3. Czy możliwe jest ponowne rozpatrzenie mody-
fikacji wprowadzonych do metody kwalifikacji i oceny
chorych według skali Barthel?
Zwracam się z uprzejmą prośbą do Pani Minister
o zajęcie stanowiska, które umożliwi jednoznaczną
interpretację przepisów rozporządzenia oraz zarzą-
dzenia prezesa NFZ.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Pięta
oraz grupa posłów
Sosnowiec, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12164)
do ministra finansów
w sprawie ustawy o zasadach ewidencji
i identyfikacji podatników i płatników
Szanowny Panie Ministrze! Rozporządzenia mi-
nistra finansów z dnia 14 listopada 2003 r. w sprawie
wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych (Dz.
U. Nr 202, poz. 1959, z późn. zm.) przedstawia wzory
formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych: NIP 1 – zgło-
szenie identyfikacyjne osoby fizycznej prowadzącej
samodzielnie działalność gospodarczą, stanowiący
załącznik nr 1 do rozporządzenia, NIP 2 – zgłoszenie
identyfikacyjne osoby prawnej lub jednostki organi-
zacyjnej, która nie ma osobowości prawnej, będąca
podatnikiem lub płatnikiem, stanowiący załącznik
nr 2 do rozporządzenia, NIP 3 – zgłoszenie identyfi-
kacyjne osoby fizycznej, która nie prowadzi samo-
dzielnie działalności gospodarczej, stanowiący za-
łącznik nr 3 do rozporządzenia.
Druki aktualizacyjne NIP powinny być składane
przez obywateli w przypadku każdorazowych zmian
danych – przykładem są dowody osobiste (po utracie
ważności, utracie – kradzieży, zagubieniu).
Zmiany w ustawie z dnia 13 października 1995 r.
i zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płat-
ników mogłyby rozwiązać problem.
Propozycja zmiany:
Ustawa z dnia... o zmianie ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji
podatników i płatników
Art. 1. W ustawie z dnia 13 października 1995 r.
o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników
i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681, z
późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:

1) art. 5 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Zgłosze-
nie identyfikacyjne osób fizycznych zawiera nazwi-
sko, imiona, imiona rodziców, datę i miejsce urodze-
nia, płeć, nazwisko rodowe, obywatelstwo lub obywa-
telstwa, adres miejsca zamieszkania, adres miejsca
zameldowania na pobyt stały lub czasowy oraz nu-
mer ewidencyjny PESEL.”
2) w art. 9 uchyla się ust. 1b.
Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 60 dni
od dnia ogłoszenia.
Powyższa propozycja zmiany znacznie uprościła-
by wykonywanie obowiązków w zakresie zgłoszeń
NIP. Likwidowałaby obowiązek zgłaszania i aktuali-
zowania danych osób fizycznych nieprowadzących
działalności gospodarczej, dla których obowiązek ak-
tualizowania danych wynika z faktu otrzymania do-
wodu osobistego. Znosiłaby też obowiązek zarówno
w przypadku, gdy wypełniony był osobiście, jak i za
pośrednictwem organu wydającego dowód osobisty.
Do tej pory organ ten obowiązany był do poinformo-
wania podatnika o obowiązku złożenia zgłoszenia
aktualizacyjnego oraz do przekazania zgłoszenia na-
czelnikowi urzędu skarbowego właściwemu dla po-
datnika w terminie 7 dni od dnia złożenia przez po-
datnika tego zgłoszenia.
Czy likwidacja zbędnego obowiązku nie przynie-
sie oszczędności finansowych dla budżetu państwa
(radykalne zmniejszenie ilości drukowanych formu-
larzy NIP-3 i bardziej racjonalne ich wykorzysta-
nie)?
Czy nie przyniesie oszczędności dla podatnika, w
przypadku gdy nie korzystał z pośrednictwa organu
wydającego dowód osobisty?
Czy nie przyniesie oszczędności dla organu wyda-
jącego dowód osobisty z uwagi na zmniejszenie za-
kresu ciążących na nim obowiązków oraz likwidację
kosztów przesyłania zgłoszeń aktualizacyjnych?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12165)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przygotowania do zawodu
adwokata, radcy prawnego i notariusza
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że oso-
by, które zdały egzamin na jedną z aplikacji, mają
problem ze znalezieniem patrona. W związku z tym
praktyczne przygotowanie do zawodu adwokata, rad-
cy prawnego i notariusza stało się fikcją. Prasa infor-
muje, że Ministerstwo Sprawiedliwości liczy na to, że
nie wszyscy będą w tym roku starać się o wpis na
63
listę. Zdaniem prawników nie uda się objąć patrona-
tem wszystkich osób, które zdały tegoroczne egzami-
ny, a obecna sytuacja spowoduje, że poziom aplikacji
bardzo się obniży.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak,
to jakie – aby rozwiązać problem związany ze znale-
zieniem patrona dla osób, które zdały egzamin na
jedną z aplikacji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12166)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów restrukturyzacji
PKP Polskich Linii Kolejowych SA
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego dotarło pismo od przedstawicieli Zakładu
Linii Kolejowych w Toruniu z informacją o zmianie
miejsca siedziby i umiejscowieniu Kujawskiego Za-
kładu Linii Kolejowych w Bydgoszczy. Decyzję o
zmianie siedziby na Bydgoszcz podjęto 21 września
br., chociaż w wersji z dnia 24 sierpnia br. siedziba ta
miała pozostać w Toruniu.
Podczas prac nad projektem nowej struktury or-
ganizacyjnej PKP Polskich Linii Kolejowych podkre-
ślano znaczenie merytorycznych przesłanek zmierza-
jących do podjęcia decyzji najbardziej korzystnej dla
zarządzania publiczną siecią kolejową. Lokalizacja
regionalnego zakładu w Toruniu jak najbardziej
wpisuje się w charakter tego działania, tym bardziej,
że jest to już sprawdzone rozwiązanie.
Regionalny Zakład Linii Kolejowych miał swoją
siedzibę w Toruniu. Stało się to w 2000 r., kiedy
władze PKP zadecydowały o likwidacji zakładów w
Inowrocławiu i Bydgoszczy. Argumenty towarzyszące
ówczesnej decyzji wciąż są aktualne. Geograficznie To-
ruń leży w samym centrum obszaru zarządzanego
przez PKP PŁK. To toruński oddział pełni rolę ko-
ordynatora w zakresie ochrony środowiska dla
zakładów w Bydgoszczy i Poznaniu. Dysponuje on
ponadto odpowiednim zapleczem spełniającym wszyst-
kie wymogi konieczne do stworzenia w tym miejscu
centrum zarządzająco-logistycznego dla całego regio-
nu. Do powyższych argumentów dołączył kolejny. Za-
kład w Toruniu jest jednym ze strategicznych partne-
rów miasta Torunia w realizacji budowy szybkiej kolei
miejskiej BiT-City. Ponadto znaczna część osób pra-
cujących w bydgoskiej jednostce nie pochodzi z Byd-
goszczy, a m.in. z Inowrocławia. Tak więc Kujawski
Zakład Linii Kolejowych z siedzibą w Toruniu spo-
wodowałby skrócenie czasu dojazdu do pracy.
64
Ze zdziwieniem zatem należy przyjąć oświadczenie
rzecznika prasowego spółki o zmianie w projekcie no-
wego regulaminu organizacyjnego, przewidującym te-
raz, iż to w Bydgoszczy mieścić się będzie regionalny
oddział zakładu linii kolejowych. Pozbawianie Toru-
nia regionalnych instytucji uderza w ideę budowania
bipolarnej kujawsko-pomorskiej metropolii, której
fundamentem mają być dwa równorzędne i uzu-
pełniające się organizmy miejskie. Dla tej koncepcji
ważny jest bowiem sprawiedliwy podział kompetencji.
Niepokojące są działania, które zakłócają harmonię i
spójność pomiędzy oboma miastami.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Jakie argumenty przemawiają na rzecz przyję-
tego przez spółkę rozwiązania o przeniesieniu siedzi-
by do Bydgoszczy?
2. Jakie powody zadecydowały, że w ciągu zaled-
wie kilku dni tak diametralnie spółka zmieniła swoją
decyzję?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12167)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania lekarzy rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że za pacjenta z nadciśnieniem lub cukrzy-
cą lekarz rodzinny dostaje trzy razy więcej niż za
innych chorych. Problem w tym, że sami chorzy nic
z tego nie mają. Efekt jest taki, że śląski NFZ na
potrójnych stawkach straci w tym roku ponad 100
mln zł. Potrojone stawki wprowadził NFZ pod koniec
2008 r. Decyzja o ich wprowadzeniu miała jednak
zapaść w Ministerstwie Zdrowia. Skutkuje to tym,
że NFZ, który za każdego pacjenta zapisanego do
poradni rodzinnej płaci, niezależnie od tego, ile razy
zgłasza się on u lekarza, średnio 100 zł rocznego ry-
czałtu, odtąd za chorych, m.in. na cukrzycę, nadci-
śnienie, niewydolność serca czy guzy odbytu, płaci
trzykrotnie wyższy ryczałt.
Kiedy zarządzenie się ukazało, NFZ tłumaczył,
że potrojenie stawek za wybranych chorych ma zre-
kompensować lekarzom rodzinnym dodatkowy na-
kład pracy z nimi związany, np. to, że częściej bywa-
ją w poradni, choćby po recepty. Mówiono też o tym,
że zmniejszy się liczba wizyt u specjalistów. W zarzą-
dzeniu na lekarzy rodzinnych nie nałożono jednak
żadnych dodatkowych obowiązków, np. wobec diabe-
tyków. By otrzymać za pacjenta trzy razy więcej pie-
niędzy, wystarczy zapisać w jego karcie, np. że ma
nadciśnienie. W związku z tym wyraźnie wzrosły wy-
datki funduszu na poradnie rodzinne, jednak sami
chorzy nic na tym nie zyskali. Pokazuje to analiza
wykonana w śląskim oddziale NFZ: wydatki na po-
radnie rodzinne wzrosły od stycznia o 51 mln zł i
rosną dalej, bo z każdym miesiącem przybywa pa-
cjentów, za których należy się potrójna stawka ry-
czałtu. O ile w styczniu było ich niespełna pół milio-
na, to teraz jest o 150 tys. więcej. Większość w tej
grupie stanowią pacjenci z nadciśnieniem (50%) oraz
chorobami układu krążenia, a 13,5% – chorzy z cu-
krzycą. Jednocześnie analiza pokazuje, że wcale nie
zmniejszyła się liczba ich wizyt u specjalistów.
Urzędnicy NFZ piszą, że wzrost liczby pacjentów
za potrójną stawkę jest spowodowany tym, że leka-
rze wykazują się teraz większą starannością w pro-
wadzeniu sprawozdawczości. Nie wszyscy jednak
podzielają to zdanie. Lekarze twierdzą, że w pew-
nym wieku niemal wszyscy mają nadciśnienie, ale
nie u wszystkich ma ono równie ciężki przebieg.
Wprowadzenie potrójnej stawki za pacjentów z nad-
ciśnieniem, bez podania jakichkolwiek kryteriów,
nie ma sensu i nie wiadomo, ile jeszcze pochłonie
pieniędzy.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza wycofać
się z zarządzenia o potrojonych stawkach, które w
skali całego kraju kosztuje w tym roku ok. 1 mld zł?
2. Czy prawdą jest, że Ministerstwo Zdrowia,
mimo nalegań NFZ, sprzeciwia się wycofaniu tego
zarządzenia? Jeśli tak, to dlaczego?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12168)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie deficytu FUS
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że przyszłoroczna sytuacja Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych będzie znacznie gorsza niż w
obecnym roku. FUS otrzyma rekordową dotację z bu-
dżetu w wysokości 37,9 mld zł, a mimo to będzie mu
brakować na wypłatę świadczeń. Dlatego dodatkowe
7,5 mld zł ma pochodzić z Funduszu Rezerwy Demo-
graficznej. Mimo to ZUS będzie musiał w bankach
pożyczyć 3,8 mld zł. Łącznie więc w kasie FUS będzie
brakować prawie 50 mld zł. Taki scenariusz, wymu-
szany na ZUS przez ministra finansów, pozwala
ukryć rzeczywisty deficyt budżetu państwa. Gdyby
ZUS nie musiał pożyczać pieniędzy w bankach, a
FRD nadal zabezpieczałby wypłatę przyszłych eme-
rytur, deficyt budżetu planowany w przyszłym roku
na rekordową kwotę – 52,2 mld zł, byłby wyższy
o 11,3 mld zł.

W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy prawdą jest, że w przyszłym roku w kasie FUS
będzie brakować prawie 50 mld zł?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 25 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12169)
do ministra zdrowia
w sprawie listy leków refundowanych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że druga
w tym roku nowelizacja listy leków refundowanych,
która w pierwotnym zamyśle resortu zdrowia miała
się pojawić w lipcu, do tej pory jest jeszcze nieprzy-
gotowana. Lekarze podkreślają, że bardzo źle się sta-
ło, iż Ministerstwo Zdrowia nie dotrzymało obietnicy,
bo zawiedzeni czują się choćby cukrzycy, którym
obiecywano refundowanie nowoczesnych leków. In-
suliny analogowe nie zostały umieszczone na tej li-
ście w marcu. Nie zostały wpisane na tę listę, pomi-
mo spokoju i pozytywnych oczekiwań około 2,5 mln
ludzi chorujących na cukrzycę, bo pani minister im
to obiecywała. Sprawa bulwersuje cukrzyków, bo wie-
rzyli w obietnice Ministerstwa Zdrowia. Ponadto in-
sulin analogowych nie wpisano na listę, pomimo
oczywistych korzyści ekonomicznych w postaci
zmniejszenia groźnych i kosztochłonnych powikłań
cukrzycy: ślepoty, amputacji kończyn w przebiegu
tzw. stopy cukrzycowej, krańcowej niewydolności z
ich dializoterapią i przeszczepem nerek, dwukrotnie
zwiększonej umieralności z powodu choroby niedo-
krwiennej serca oraz powikłań miażdżycy naczyń
mózgowych. Tymczasem każda zwłoka może być nie-
korzystna w skutkach dla pacjentów. Oni niekiedy
na jakiś czas nawet zaprzestają leczenia, bo powie-
dziano im wcześniej, że leki będą refundowane, a
więc tańsze. A prawda jest taka, że leczenie powikłań
cukrzycy jest ośmiokrotnie droższe niż leczenie sa-
mej cukrzycy.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Na jakim etapie jest nowelizacja listy leków re-
fundowanych?
2. Z czego wynika opóźnienie w nowelizacji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 23 września 2009 r.
65
Interpelacja
(nr 12170)
do ministra gospodarki
w sprawie zapasów gazu w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że
w ocenie Ministerstwa Gospodarki Polska nie potrze-
buje zwiększać importu gazu z Rosji. Tymczasem
PGNiG jest innego zdania. Wkrótce wygasa kontrakt
PGNiG z Gazpromem na dodatkowe dostawy w III
kwartale br. 1 mld m3 gazu za 300 mln dolarów. Do-
datkowy kontrakt na IV kwartał miał być zawarty
po podpisaniu nowego porozumienia rządów Polski i
Rosji o długoterminowych dostawach gazu i eksplo-
atacji gazociągu jamalskiego. Dziwi w tym miejscu
niekonsekwencja Ministerstwa Gospodarki, które
miesiąc temu ostrzegało, że najbliższej zimy może
Polsce grozić gazowy kryzys.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy zapasy gazu na nadchodzącą zimę, w ocenie
resortu, są wystarczające?
2. Skąd wzięła się rozbieżność deklaracji mini-
sterstwa, które jeszcze przed miesiącem twierdziło,
że gazu zabraknie?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12171)
do ministra finansów
w sprawie sytuacji firm, które z powodu
przejściowych trudności finansowych proszą
urzędy skarbowe o rozłożenie podatku
na raty
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że fir-
my, które z powodu przejściowych trudności finan-
sowych proszą urzędy skarbowe o rozłożenie podat-
ku na raty, zamiast ulgi mogą spodziewać się zajęcia
konta bankowego lub wizyty poborcy skarbowego.
Teoretycznie, jeżeli firmy nie mają pieniędzy, mogą
zwrócić się do naczelnika urzędu skarbowego o roz-
łożenie podatku lub zaległości na raty albo o odro-
czenie terminu płatności. W praktyce jednak urzędy
zamiast pomagać podatnikom, wykorzystują trudną
sytuację. Po otrzymaniu wniosku o przyznanie ulgi
urzędy skarbowe często wszczynają postępowanie
egzekucyjne. Jedną z metod jest ściągnięcie pienię-
dzy z konta, co natychmiast wprowadza firmy w
nowe tarapaty. Urzędnicy tłumaczą swoje postępo-
wanie tym, że nie ma przepisów, które zabraniałyby
takiej praktyki. Eksperci podatkowi zwracają jed-
nak uwagę, że choć wyraźnego zakazu takich dzia-
łań organów podatkowych nie ma, to sprzeciwiają
66
się one podstawowej zasadzie zaufania podatników
do organów państwa.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego urzędy skarbowe po otrzymaniu wnio-
sku o przyznanie ulgi w wielu przypadkach wszczy-
nają postępowanie egzekucyjne wobec firm?
2. Czy ministerstwo posiada dane na temat skali
tego zjawiska?
3. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby przerwać ten proceder?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12172)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie działalności zakładów aktywności
zawodowej
Szanowna Pani Minister! NIK zbadała działal-
ność i finanse zakładów aktywności zawodowej (ZAZ)
w latach 2006–2008, I półrocze, których podstawo-
wym celem jest przygotowanie osób niepełnospraw-
nych ze znacznym i umiarkowanym stopniem niepeł-
nosprawności umysłowej, np. z autyzmem, do życia i
pracy w otwartym środowisku. Jak wynika z rapor-
tu, na 20 skontrolowanych ZAZ-ów, w których za-
trudnionych było 718 niepełnosprawnych, ani jeden
zakład nie otrzymał oceny w pełni pozytywnej, w
każdym kontrolerzy znaleźli większe lub mniejsze
nieprawidłowości. Właściwie w przypadku tej kon-
troli należałoby zastosować ujemną skalę ocen. W
ZAZ-ach jest bowiem średnio, źle lub bardzo źle i to
zarówno w wymiarze finansowym, jak i przede
wszystkim ogólnoludzkim.
W systemie pomocy niepełnosprawnym istnieje
wiele nieprawidłowości. Luki w prawie, niespójność
przepisów i brak właściwego nadzoru ze strony peł-
nomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych
pozwalają na pozorowanie działań. PFRON, wojewo-
dowie i samorządy bezkrytycznie akceptują wszelkie
projekty, choć tak naprawdę nie mają pełnej wiedzy
o stanie rzeczywistym. W efekcie zakłady aktywności
zawodowej źle wykorzystują przekazywane im środ-
ki publiczne i nie przygotowują niepełnosprawnych
do życia i pracy w otwartym środowisku.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak, to
jakie – aby zakłady aktywności zawodowej zaczęły
spełniać swoją funkcję i przygotowywały niepełno-
sprawnych do życia i pracy w otwartym środowisku?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12173)
do ministra gospodarki
w sprawie bezpieczeństwa dostaw energii
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z raportu
NIK, która sprawdzała proces restrukturyzacji elek-
troenergetyki w latach 2005–2008, bezpieczeństwo
dostaw energii jest zagrożone, bo pogarsza się stan
techniczny infrastruktury energetycznej. Budowaniu
nowych sieci oraz remontom istniejących przeszka-
dzają biurokratyczne procedury. Istnieje ryzyko, że
spółki elektroenergetyczne będą niezdolne do zapew-
nienia ciągłości i niezawodności dostaw prądu.
Oprócz przeszkód biurokratycznych problemem są
braki legislacyjne oraz umowy zawarte podczas pro-
cesów prywatyzacyjnych, zobowiązujące właścicieli
spółek energetycznych do utrzymania zatrudnienia,
co generuje duże koszty, a to wiąże się z wysoką ceną
prądu. Nie powstały rozwiązania systemowe wspie-
rające budowę nowych mocy wytwórczych energii,
nie wykonano nawet wstępnych zadań związanych z
programem energetyki jądrowej. Brak było stosow-
nych przepisów ułatwiających przedsiębiorstwom
energetycznym inwestycje w infrastrukturę. Wszyst-
ko to wpływa niekorzystnie na bezpieczeństwo do-
staw energii.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby unowocześnić infrastrukturę ener-
getyczną?
2. Czy Polsce grozi tzw. blackout, czyli wstrzyma-
nie dostaw prądu do odbiorców na dużą skalę?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12174)
do ministra zdrowia
w sprawie opieki laktacyjnej nad matkami
karmiącymi
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że w pol-
skich szpitalach kobiety chcące po porodzie karmić
swoje dzieci piersią nie mają zapewnionej należytej
opieki. Szpitale nie są przygotowane do objęcia wła-
ściwą opieką laktacyjną matek karmiących. Szczegó-
łowe zapisy Ministerstwa Zdrowia dotyczą jedynie
pierwszych 4 dni po porodzie. Nakładają na lekarza
obowiązek udzielenia porady pielęgnacyjno-laktacyj-
nej, a na położną – zorganizowanie warunków zapew-

niających budowanie pozytywnych relacji pomiędzy
matką i dzieckiem oraz rozpoczęcie karmienia pier-
sią. Jednak jest to wskazanie bardzo ogólne.
Nie jest jednak tajemnicą, że w przypadku wy-
stąpienia najmniejszej trudności matki nie są zachę-
cane do utrzymania laktacji. Lekarze od razu pro-
ponują przejście na butelkę ze sztuczną odżywką.
Przyczyną tego stanu rzeczy jest kompletny brak
rozwiązań systemowych zobowiązujących placówki
nie tylko do propagowania naturalnego karmienia,
ale również do wspierania młodych matek we
wszystkich problemach z tym związanych. O korzy-
ściach dla dziecka płynących z karmienia piersią nie
trzeba przekonywać, bo są niewymierne. Dzieci kar-
mione naturalnie za kilkadziesiąt lat rzadziej zacho-
rują na choroby nowotworowe czy cywilizacyjne,
takie jak: cukrzyca, miażdżyca, nadciśnienie. Rów-
nież ich mamy rzadziej będą miały problem np. ze
złamaniem szyjki kości udowej albo z miażdżycą.
Uświadamianie społeczeństwa w tym zakresie wy-
maga nakładów finansowych, ale gdyby to było rze-
telnie realizowane, zaoszczędzilibyśmy dużo więcej
pieniędzy na leczeniu dzieci i matek.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak,
to jakie – aby wprowadzić rozwiązania systemowe
zobowiązujące placówki nie tylko do propagowania
naturalnego karmienia, ale również do wspierania
młodych matek we wszystkich problemach z tym
związanych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12175)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy o materialnej
odpowiedzialności urzędników za błędne
decyzje
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że w
związku z pracami nad projektem ustawy o material-
nej odpowiedzialności urzędników za bezprawne de-
cyzje pracownicy urzędów skarbowych domagają się
od ministra finansów objęcia ich grupowym ubezpie-
czeniem odpowiedzialności cywilnej (OC). Urzędnik,
który wyda błędną decyzję, miałby zostać pociągnię-
ty do osobistej odpowiedzialności materialnej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy ministerstwo zamierza ulec żądaniom pra-
cowników urzędów skarbowych i przystać na ich po-
stulaty, co byłoby niebezpiecznym precedensem?
2. Czy rząd zamierza podjąć kroki – jeśli tak, to
jakie – aby ustawa o materialnej odpowiedzialności
67
urzędników za bezprawne decyzje została jak naj-
szybciej uchwalona?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 13 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12176)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie podziału polskich miast
wojewódzkich na metropolie i ośrodki
regionalne
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że rząd
zamierza wycofać się z projektu podziału polskich
miast wojewódzkich na metropolie i ośrodki regio-
nalne. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego pracowa-
ło nad Krajową Strategią Rozwoju Regionalnego na
lata 2010–2020 od stycznia 2008 r. Według deklaracji
ministerstwa ma to być pierwszy z ośmiu dokumen-
tów dotyczących długofalowej strategii rozwoju Pol-
ski do roku 2030. Dokument wskazuje główne kie-
runki rozwoju polskich miast wojewódzkich i tere-
nów wiejskich; tworzy także ogólne ramy dyspono-
wania pieniędzmi krajowymi i europejskimi dla po-
szczególnych regionów. Metropoliami, oprócz wydzie-
lonej jako główny ośrodek metropolitalny Warszawy,
miały być: Kraków, Lublin, Trójmiasto, Wrocław, Po-
znań, konurbacja Śląska, Łódź, Szczecin i, traktowa-
ne jako jeden ośrodek metropolitalny, Bydgoszcz i
Toruń. Pozostałym miastom wojewódzkim przyzna-
no status ośrodków regionalnych.
Dla podniesienia rangi obszarów metropolital-
nych wśród metropolii europejskich i światowych
oraz stworzenia powiązań sieciowych między nimi
działania polityki regionalnej dotyczyć będą rozwija-
nia funkcji metropolitalnych o znaczeniu międzyna-
rodowym, takich jak: funkcje gospodarcze (obecność
struktur zarządzania ważnymi korporacjami gospo-
darczymi i finansowymi), naukowe (zapewnienie naj-
wyższych standardów instytucji naukowych i badaw-
czych, bogata oferta centrów transferu technologii),
kulturalne i symboliczne (obecność placówek kultu-
ralnych najwyższej rangi).
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że rząd zamierza wycofać się
z projektu podziału polskich miast wojewódzkich na
metropolie i ośrodki regionalne?
2. Jeśli tak, to jaki jest powód tej decyzji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 13 października 2009 r.
68
Interpelacja
(nr 12177)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie aktywizacji bezrobotnych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że urzędy
pracy przekazują bezrobotnych do ośrodków pomocy
społecznej, poprawiając w ten sposób swoje statysty-
ki. Szczególnie często pozbywają się trudnych przy-
padków. Tam ich szanse na zatrudnienie spadają
drastycznie. Procedura wykreślenia z urzędu pracy
jest następująca: jeśli bezrobotny kilka razy odrzuci
oferty pracy odpowiadające jego kwalifikacjom, musi
sporządzić 6-miesięczny plan znalezienia zatrudnie-
nia. Po tym czasie najczęściej traci status bezrobot-
nego i trafia do pomocy społecznej. To są osoby okre-
ślane mianem trwale bezrobotnych, nie znalazły one
pracy od co najmniej roku. Tymczasem wykreślanie
bezrobotnych z rejestrów urzędów pracy poprawia
statystyki, powoduje, że bezrobocie nie rośnie zna-
cząco. Niestety, przy okazji część bezrobotnych na
stałe usuwana jest z rynku pracy. Pomoc społeczna
nie ma możliwości aktywizowania zawodowo takich
osób, ponieważ nie dysponuje na to środkami. Pie-
niądze na szkolenie bezrobotnych, ich przekwalifiko-
wywanie, pomoc w otwieraniu własnych firm znaj-
dują się bowiem w urzędach pracy. To one są odpo-
wiedzialne za przywracanie bezrobotnych na rynek
pracy. Szczególnie niepokojące jest to, że urzędy pra-
cy wolą zajmować się tylko łatwymi przypadkami,
natomiast tych, którzy niechętnie przyjmują oferty
poniżej swoich kompetencji, za niższą pensję czy da-
lej od miejsca zamieszkania, chcą się pozbyć. Nie
spełniają tym samym swojej podstawowej roli, jaką
jest aktywizacja zawodowa bezrobotnych. W efekcie
osoby, które nie mają pracy już co najmniej rok, sta-
nowią około połowy wszystkich zarejestrowanych w
urzędach pracy.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że nagminną praktyką urzę-
dów pracy jest przekazywanie bezrobotnych do ośrod-
ków pomocy społecznej?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby urzędy pracy stały się miejscami
rzeczywistej aktywizacji bezrobotnych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 13 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12178)
do ministra finansów
w sprawie kontroli skarbowych
Szanowny Panie Ministrze! Od marca dzięki no-
welizacji ustawy o swobodzie działalności gospodar-
czej czas trwania wszystkich kontroli u przedsiębior-
cy w jednym roku kalendarzowym nie może trwać
dłużej niż 12, 18, 24 lub 48 dni w roku. Przedstawi-
ciele urzędów skarbowych tymczasem terminy te od-
noszą wyłącznie do kontroli podatkowej. Prowadzą
wcześniej czynności sprawdzające, a właściwą kon-
trolę – w terminie ustawowym. Urzędy kontroli skar-
bowej znalazły zatem sposób na ominięcie limitów
czasu na przeprowadzanie kontroli u przedsiębior-
ców. W tym czasie gromadzą cały materiał dowodo-
wy. Trwa to zazwyczaj 2–3 miesiące. Następnie roz-
poczynają kontrolę podatkową, którą przeprowadza-
ją już w terminach wyznaczonych przez ustawę
o swobodzie działalności gospodarczej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego urzędnicy skarbowi wbrew zapisom
ustawowym przedłużają czas kontroli?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby urzędnicy stosowali się do obowią-
zującego prawa i nie przekraczali czasu kontroli w
firmach?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 23 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12179)
do ministra infrastruktury
w sprawie restrukturyzacji
PKP Polskie Linie Kolejowe SA
Z wielką uwagą śledzę informacje dotyczące pla-
nów restrukturyzacji PKP Polskich Linii Kolejowych
SA. Analizując materiały zebrane w tej jakże ważnej
sprawie dla województwa kujawsko-pomorskiego, a
przede wszystkim dla PKP PLK SA, wydaje się nie-
zrozumiała ostatnia decyzja, dotycząca zmiany loka-
lizacji siedziby przedsiębiorstwa. Chcę wyrazić w tej
sprawie swoje stanowisko, jak również uzyskać istot-
ne informacje, które zdecydowały o przeniesieniu
siedziby spółki z Torunia do Bydgoszczy. Z materia-
łów będących w mojej dyspozycji wydaje się oczywi-
ste, że siedzibą tej spółki powinno być miasto Toruń.
Decyzja z 2000 r. lokująca siedzibę ZLK w Toruniu,
podyktowana była, jak sądzę, racjonalnymi i ekono-
micznymi przesłankami, inspirującymi spółkę do jej
rozwoju i efektywnego wykorzystania zarówno zaso-

bów ekonomicznych, jak również ludzkich. W tym
czasie ZLK Toruń podjął wiele decyzji ekonomicz-
nych, gwarantujących jego rozwój, jak również pod-
jęto wiele nakładów finansowych na inwestycje, na-
dając ZLK Toruń strategiczne znaczenie w regionie.
W wyniku tych decyzji dysponuje on dzisiaj nowocze-
snym, odpowiednim zapleczem dla działalności w
regionie. Spełnia konieczne wymogi do stworzenia
właśnie w Toruniu centrum zarządzająco-logistycz-
nego dla całego regionu. Nie bez znaczenia jest rów-
nież to, że Toruń jest siedzibą marszałka wojewódz-
twa kujawsko-pomorskiego, ustawowego organizato-
ra transportu kolejowego. Współpraca właśnie z mar-
szałkiem zaowocowała modernizacją i uruchomie-
niem wielu nieczynnych linii kolejowych, tak bardzo
oczekiwanych przez lokalną społeczność wojewódz-
twa. Powstawanie w okolicach Torunia strategicz-
nych inwestycji regionalnych, jak m.in. autostrada
A1, budowa szybkiej kolei Bitcity, terminalu Cargo w
Ostaszewie Toruńskim, jednoznacznie przesądza o
racjonalności wcześniej podjętej decyzji zarządu o lo-
kalizacji ZLK w Toruniu.
Inną ważną przesłanką jest fakt dysponowania
odpowiednimi obiektami, na które to ZLK Toruń
przeznaczyła znaczne nakłady finansowe na ich przy-
gotowanie, dla stworzenia regionalnego ośrodka za-
rządzania. W związku z tym zmiana decyzji lokali-
zacyjnej z Torunia na Bydgoszcz byłaby niecelowym
wydatkiem poniesionym przez spółkę.
Ważną przesłanką dla pracowników ZLK jest cen-
tralne położenie Torunia oraz bardzo dobre skomu-
nikowanie z odległymi miejscowościami całego woje-
wództwa, z których pracownicy dojeżdżają do pracy.
Rzeczą bardzo istotną dla rozwoju spółki, w tym ZLK
Toruń, jest niewątpliwie niezagrożone ulokowanie
obecnej siedziby w planach zagospodarowania prze-
strzennego miasta Torunia. Daje to nieograniczone
możliwości rozwoju ZLK Toruń, jak również gwaran-
tuje właściwe, celowe dalsze efektywne wydatkowa-
nie środków finansowych spółki PKP Polskie Linie
Kolejowe SA, będącej jednoosobową spółką Skarbu
Państwa.
Jestem przekonana, że pan prezes i zarząd spółki
PKP Polskie Linie Kolejowe SA, jak również przed-
stawiciel Skarbu Państwa – minister skarbu państwa
i minister infrastruktury przy podejmowaniu decyzji
o lokalizacji siedziby ZLK w Toruniu, będą kierować
się jedynie przesłankami ekonomicznymi, gwarantu-
jącymi rozwój spółki i Zakładu Linii Kolejowych.
Proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe py-
tania:
1. Jakie argumenty zdecydowały o podjęciu decy-
zji lokującej ZLK w Toruniu, jestem przekonana, pod-
jętej w toku długotrwałych prac w zakresie planów
restrukturyzacji spółki?
2. Jakie ważne, a wcześniej niewzięte pod uwagę
czynniki wpłynęły na całkowitą zmianę planów re-
strukturyzacji spółki, zmieniających jej siedzibę z
Torunia na Bydgoszcz?
69
3. Czy Pan Minister zaakceptował przygotowany
plan restrukturyzacji spółki oraz monitoruje jego re-
alizację i jakie są ustalenia z przebiegu wdrażania
restrukturyzacji?
4. Czy decyzja zmieniająca lokalizację siedziby
ZLK z Torunia na Bydgoszcz jest optymalna ekono-
micznie dla spółki PKP PLK SA?
Poseł Marzenna Drab
Grudziądz, dnia 9 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12179)
do ministra skarbu państwa
w sprawie restrukturyzacji
PKP Polskie Linie Kolejowe SA
Z wielką uwagą śledzę informacje dotyczące pla-
nów restrukturyzacji PKP Polskich Linii Kolejowych
SA. Analizując materiały zebrane w tej jakże ważnej
sprawie dla województwa kujawsko-pomorskiego, a
przede wszystkim dla PKP PLK SA, wydaje się nie-
zrozumiała ostatnia decyzja dotycząca zmiany loka-
lizacji siedziby przedsiębiorstwa. Chcę wyrazić w tej
sprawie swoje stanowisko, jak również uzyskać istot-
ne informacje, które zdecydowały o przeniesieniu
siedziby spółki z Torunia do Bydgoszczy. Z materia-
łów będących w mojej dyspozycji wydaje się oczywi-
ste, że siedzibą tej spółki powinno być miasto Toruń.
Decyzja z 2000 r. lokująca siedzibę ZLK w Toruniu,
podyktowana była, jak sądzę, racjonalnymi i ekono-
micznymi przesłankami, inspirującymi spółkę do jej
rozwoju i efektywnego wykorzystania zarówno zaso-
bów ekonomicznych, jak również ludzkich. W tym
czasie ZLK Toruń podjął wiele decyzji ekonomicz-
nych, gwarantujących jego rozwój, jak również pod-
jęto wiele nakładów finansowych na inwestycje, na-
dając ZLK Toruń strategiczne znaczenie w regionie.
W wyniku tych decyzji dysponuje on dzisiaj nowocze-
snym, odpowiednim zapleczem dla działalności w
regionie. Spełnia konieczne wymogi do stworzenia
właśnie w Toruniu centrum zarządzająco-logistycz-
nego dla całego regionu.
Nie bez znaczenia jest również to, że Toruń jest
siedzibą marszałka województwa kujawsko-pomor-
skiego, ustawowego organizatora transportu kolejo-
wego. Współpraca właśnie z marszałkiem zaowoco-
wała modernizacją i uruchomieniem wielu nieczyn-
nych linii kolejowych, tak bardzo oczekiwanych przez
lokalną społeczność województwa. Powstawanie w
okolicach Torunia strategicznych inwestycji regio-
nalnych, jak m.in. autostrada A1, budowa szybkiej
kolei Bitcity, terminalu Cargo w Ostaszewie Toruń-
skim, jednoznacznie przesądza o racjonalności wcze-
śniej podjętej decyzji zarządu o lokalizacji ZLK w
Toruniu.
70
Inną ważną przesłanką jest fakt dysponowania
odpowiednimi obiektami, na które to ZLK Toruń
przeznaczyła znaczne nakłady finansowe na ich przy-
gotowanie, dla stworzenia regionalnego ośrodka za-
rządzania. W związku z tym zmiana decyzji lokali-
zacyjnej z Torunia na Bydgoszcz byłaby niecelowym
wydatkiem poniesionym przez spółkę. Ważną prze-
słanką dla pracowników ZLK jest centralne położe-
nie Torunia oraz bardzo dobre skomunikowanie z
odległymi miejscowościami całego województwa, z
których pracownicy dojeżdżają do pracy. Rzeczą bar-
dzo istotną dla rozwoju spółki, w tym ZLK Toruń jest
niewątpliwie niezagrożone ulokowanie obecnej sie-
dziby w planach zagospodarowania przestrzennego
miasta Torunia. Daje to nieograniczone możliwości
rozwoju ZLK Toruń, jak również gwarantuje właści-
we, celowe dalsze efektywne wydatkowanie środków
finansowych spółki PKP Polskie Linie Kolejowe SA,
będącej jednoosobową spółką Skarbu Państwa.
Jestem przekonana, że pan prezes i zarząd spółki
PKP Polskie Linie Kolejowe SA, jak również przed-
stawiciel Skarbu Państwa – minister skarbu państwa
i minister infrastruktury przy podejmowaniu decyzji
o lokalizacji siedziby ZLK w Toruniu będą kierować
się jedynie przesłankami ekonomicznymi, gwarantu-
jącymi rozwój spółki i Zakładu Linii Kolejowych.
Proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe py-
tania:
1. Jakie argumenty zdecydowały o podjęciu decy-
zji lokującej ZLK w Toruniu, jestem przekonana, pod-
jętej w toku długotrwałych prac w zakresie planów
restrukturyzacji spółki?
2. Jakie ważne, a wcześniej niewzięte pod uwagę
czynniki wpłynęły na całkowitą zmianę planów re-
strukturyzacji spółki, zmieniając jej siedzibę z Toru-
nia na Bydgoszcz?
3. Czy w ramach nadzoru właścicielskiego Pan
Minister zaakceptował przygotowany plan restruk-
turyzacji spółki oraz monitoruje jego realizację, i
jakie są ustalenia z przebiegu wdrażania restruk-
turyzacji?
4. Czy decyzja zmieniająca lokalizację siedziby
ZLK z Torunia na Bydgoszcz jest optymalna ekono-
micznie dla spółki PKP PLK SA?
Poseł Marzenna Drab
Grudziądz, dnia 9 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12180)
do ministra środowiska
w sprawie przyspieszenia działań
związanych z budową zbiornika wodnego
Kąty – Myscowa w gminach Krempna
i Nowy Żmigród
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
Budowie zbiornika wodnego Kąty – Myscowa po-
święcona była moja interpelacja poselska, znak: SPS-
-023-7021/08, z grudnia 2008 r. W odpowiedzi na nią
uzyskałem od ministerstwa m.in. szereg danych o
pracach projektowych, studialnych i badawczych, ja-
kie zostały już wykonane w związku z inwestycją,
oraz o warunkach, jakie muszą być jeszcze spełnione,
by prace inżynieryjno-budowlane mogły być rozpo-
częte w latach 2011–2018.
Tymczasem rzeczywistość – coraz częściej powta-
rzające się zagrożenia powodziowe na terenie Pod-
karpacia – pokazuje, że ta inwestycja musi powstać
wcześniej. Ogromne spustoszenia, jakie przyniosła
powódź w czerwcu br. na terenach miejscowości po-
wiatów: dębickiego, ropczycko-sędziszowskiego i mie-
leckiego, leżących na obszarze zlewni rzeki Wisłoki,
potwierdzają po raz kolejny konieczność szybkiej re-
alizacji budowy zbiornika retencyjnego.
Budowa zbiornika wodnego Kąty – Myscowa jest
jednym z najważniejszych na Podkarpaciu, a najważ-
niejszym w powiecie jasielskim planowanym zamie-
rzeniem inwestycyjnym. Za budową tego zbiornika
przemawia wiele argumentów. Planowany zbiornik
poza podstawową funkcją przeciwpowodziową umoż-
liwi retencjonowanie wody I klasy czystości oraz spo-
woduje wyrównanie zmieniających się jej przepły-
wów, stanowić będzie rezerwuar wysokiej jakości
wody pitnej dla zaopatrzenia dużych aglomeracji
miejskich: Jasła, Dębicy i Mielca.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega potrzebę przyspie-
szenia działań związanych z budową zbiornika wod-
nego Kąty – Myscowa?
2. Jakie działania w ww. sprawie podjęło mini-
sterstwo od stycznia br.?
3. Na jakim etapie obecnie są prace związane z
budową zbiornika Kąty – Myscowa?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12181)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nowelizacji art. 30a ustawy
Karta Nauczyciela
Szanowna Pani Minister! Działając na prośbę
Konwentu Wójtów i Burmistrzów Powiatu Ropczyc-
ko-Sędziszowskiego oraz na podstawie ustawy o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), proszę o podjęcie dzia-
łań w przedstawionej poniżej sprawie.
Obligatoryjne terminy, o których mowa w art. 30a
ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela, wprowadzone ustawą z
dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy Karta
Nauczyciela, w powszechnej opinii osób związanych
z oświatą są niewykonalne.
1. Art. 30a ust. 2–4 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela stanowi:
— ust. 2: W przypadku nieosiągnięcia w danym
roku wysokości średnich wynagrodzeń, o których
mowa w art. 30 ust. 3, w składnikach wskazanych w
art. 30 ust. 1, organ prowadzący szkołę będący jed-
nostką samorządu terytorialnego ustala kwotę róż-
nicy między wydatkami faktycznie poniesionymi na
wynagrodzenia nauczycieli w tym roku a iloczynem
średniorocznej liczby nauczycieli na poszczególnych
stopniach awansu zawodowego oraz średnich wyna-
grodzeń nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust.
3, ustalonych dla danego roku.
— ust. 3: Kwota różnicy, o której mowa w ust. 2
jest dzielona między nauczycieli zatrudnionych w
szkołach prowadzonych przez jednostkę samorządu
terytorialnego i wypłacana w terminie do końca da-
nego roku w formie jednorazowego dodatku uzupeł-
niającego ustalanego proporcjonalnie do osobistej
stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela, za-
pewniając osiągnięcie średnich wynagrodzeń na po-
szczególnych stopniach awansu zawodowego, o któ-
rych mowa w art. 30 ust. 3, w danej jednostce samo-
rządu terytorialnego.
— ust. 4: W terminie do dnia 10 stycznia roku
kalendarzowego następującego po roku, dla którego
wyliczono kwotę różnicy, o której mowa w ust. 2, or-
gan prowadzący szkołę będący jednostką samorządu
terytorialnego sporządza sprawozdanie z wysokości
średnich wynagrodzeń nauczycieli na poszczegól-
nych stopniach awansu zawodowego w szkołach i pla-
cówkach prowadzonych przez tę jednostkę samorzą-
du terytorialnego, z uwzględnieniem wysokości kwo-
ty różnicy, o której mowa w ust. 2. […]
2. Zgodnie z art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela składniki wynagrodzenia,
których wysokość może być ustalona jedynie na pod-
stawie już wykonanych prac, wypłaca się miesięcznie
lub jednorazowo z dołu w ostatnim dniu miesiąca. Je-
żeli ostatni dzień miesiąca jest dniem ustawowo wol-
nym od pracy, wynagrodzenie wypłacane jest w dniu
poprzedzającym ten dzień, a w wypadkach szczególnie
71
uzasadnionych wynagrodzenie może być wypłacone
w jednym z ostatnich pięciu dni miesiąca lub w dniu
wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w art. 39
ust. 3 ustawy. Składniki te obejmują wynagrodzenia
za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych
zastępstw, o których mowa w art. 35 ustawy.
3. Wypłata z dołu wymienionych w pkt 3 składni-
ków wynagrodzenia uniemożliwia wykonanie w ter-
minie ustawowych dyspozycji art. 30a ust. 3 w taki
sposób, aby kwota różnicy między wydatkami fak-
tycznymi poniesionymi na wynagrodzenia nauczy-
cieli w danym roku a iloczynem średniorocznej liczby
nauczycieli na poszczególnych stopniach awansu za-
wodowego oraz średnich wynagrodzeń nauczycieli, o
których mowa w art. 30 ust. 3 ustawy, ustalonych dla
danego roku, została ustalona i wypłacona do 31
grudnia. To z kolei uniemożliwia sporządzenie spra-
wozdania, o którym mowa w art. 30a ust. 4, w ter-
minie do 10 stycznia następnego roku.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega ww. problem?
2. Czy możliwe jest wprowadzenie zmian termi-
nów ustawowych, o których mowa w art. 30a ust. 3 i
4 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczycie-
la, aby kwota różnicy była wypłacana do dnia 31
stycznia (art. 30a ust. 3), sprawozdanie było sporzą-
dzane w terminie do dnia 10 lutego (art. 30a ust. 4)?
3. Jakie jest stanowisko ministerstwa w powyż-
szej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12182)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o pomocy społecznej
oraz niektórych innych ustaw
Szanowna Pani Minister! Działając na prośbę
osób zawodowo związanych ze środowiskowymi do-
mami samopomocy oraz na podstawie ustawy o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), proszę o podjęcie dzia-
łań w przedstawionej poniżej sprawie.
Zrozumiała jest intencja ustawodawcy co do upo-
rządkowania przepisów i ujednolicenia zasad funkcjo-
nowania środowiskowych domów samopomocy. Ko-
nieczne jest ujednolicenie zasad odpłatności na terenie
całej Polski, gdyż obecnie panują ogromne dyspropor-
cje w tym zakresie. Jednak biorąc pod uwagę specyfikę
zaburzeń oraz sytuację bytowo-finansową osób korzy-
stających z tego typu ośrodków wsparcia, jedynym roz-
wiązaniem zapewniającym zapobieganie nierówności
72
jest ustawowe zwolnienie z odpłatności, gdyż tylko taki
zapis gwarantuje równe traktowanie wszystkich pod-
miotów. Jak wynika z dotychczasowych doświadczeń
nawet wprowadzenie zasad zwalniania z odpłatności,
ze względu na różnorodność ich interpretacji w po-
szczególnych jednostkach samorządu terytorialnego,
nie gwarantuje równości podmiotów.
Poza aspektem prawnym istnieje także aspekt
moralny. Tutaj nasuwa się pytanie: Jak osoba, której
dochód wynosi ok. 500 zł miesięcznie i która przy tej
wysokości dochodu jest według projektu ustawy o
zmianie ustawy o pomocy społecznej zobowiązana do
ponoszenia odpłatności, ma utrzymać się w sytuacji,
gdy nawet czynsz za lokal socjalny wynosi ok. 200 zł?
Za co ma się wyżywić, za co wykupić leki?
Warto po raz kolejny podkreślić, że środowiskowy
dom samopomocy jest najtańszą, a zarazem najbar-
dziej kompleksową formą wsparcia instytucjonalnego
osób z zaburzeniami psychicznymi.
Dla porównania: jeden osobodzień hospitalizacji
na oddziale psychiatrii to ok. 100 zł, średnia długość
hospitalizacji wynosi nie mniej niż dwa tygodnie, a
nierzadko kilka miesięcy. Miesięczne utrzymanie
pensjonariusza w specjalistycznym domu pomocy
społecznej to koszty rzędu ok. 2500 zł. Natomiast
miesięczny koszt utrzymania uczestnika w środowi-
skowym domu samopomocy wynosi średnio 900 zł,
co stanowi kwotę nieporównywalnie niższą. Nawet
gdyby nie uwzględniać wymiaru indywidualnego i
społecznego, to sam rachunek ekonomiczny przema-
wia za promowaniem takiej formy opieki nad osoba-
mi z zaburzeniami psychicznymi, jaka jest realizo-
wana przez środowiskowe domy samopomocy.
Ustalenie odpłatności pociągnie za sobą drastycz-
ne zwiększenie kosztów społecznych. Jedynie tworze-
nie nieodpłatnego oparcia społecznego przez środo-
wiskowe domy samopomocy przyniesie wymierne
efekty zarówno w wymiarze jednostkowym, ogólno-
społecznym i ekonomicznym, co jest istotne w kon-
tekście kryzysu finansowego.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w tej spra-
wie?
2. Czy ministerstwo dostrzega ww. problem?
3. Jak ministerstwo zamierza zapewnić właściwe
wsparcie osobom z zaburzeniami psychicznymi?
4. Czy ministerstwo podjęło stosowne działania ma-
jące na celu zapoznanie się ze stanowiskiem osób zawo-
dowo związanych ze środowiskowymi domami samopo-
mocy w kontekście rządowego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o pomocy społecznej oraz niektórych innych
ustaw? Jak ministerstwo odnosi się do przedstawianych
przez te środowiska problemów i zagrożeń?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12183)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie likwidacji Wydziału
Gospodarczego Sądu Okręgowego w Krośnie
Szanowny Panie Ministrze! W projekcie rozporzą-
dzenia ministra sprawiedliwości z dnia 21.07.2009 r.
w sprawie likwidacji Wydziału Gospodarczego SO w
Krośnie jedynym kryterium mającym decydować o
zniesieniu wydziałów gospodarczych w sądach okrę-
gowych jest wpływ spraw do ww. wydziałów, uwzględ-
niając jedynie dane za 2008 r.
Z danych przedstawionych przez Wydział Gospo-
darczy Sądu Okręgowego w Krośnie, który obejmuje
swoją właściwością również sprawy z terenu właści-
wości Sądu Okręgowego w Przemyślu, wynika, iż w
2007 r. łącznie wpłynęło 241 spraw, w 2008 r. – 245
spraw, a w pierwszym półroczu 2009 r. – 154 sprawy.
W ocenie prezesa SO w Krośnie sprawy kierowane
do wydziału gospodarczego wskazują stałą tendencję
wzrostową od 2007 r. w stosunku do spraw z innych
repertoriów. Widoczny jest obecnie stały wzrost
wpływu spraw, po ich zmniejszonym wpływie na sku-
tek zmiany właściwości sądów związanej z wartością
przedmiotu sporu, tj. od 2005 r.
Uzasadnienie projektu bazuje nadto na wskaza-
niu na niewystarczającą obsadę etatową sędziowską
znoszonych wydziałów gospodarczych, co w opinii
ministerstwa nie pozwala prawidłowo funkcjonować
tym wydziałom. W przypadku SO w Krośnie obsada
sędziowska w pełni zabezpiecza potrzeby wydziału
gospodarczego, przy czym należy zauważyć, że sta-
tystyczny obraz obsady nie jest identyczny z faktycz-
ną liczbą sędziów pracujących w wydziałach gospo-
darczych, wykonujących także czynności poza spra-
wami gospodarczymi. Jednocześnie należy zauważyć
wielokrotnie podnoszony problem dostępu do zawodu
osób legitymujących się ukończoną aplikacją sądową
i posiadających zdany egzamin sędziowski, oczeku-
jących na wolne etaty.
Celem reformy prawa gospodarczego, związanej
także z utworzeniem sądów gospodarczych na szcze-
blu okręgu, było przyspieszenie toku tych spraw. W
przypadku Sądu Okręgowego w Krośnie cel ten w
pełni został osiągnięty i wypracowana przez okres
funkcjonowania wydziału gospodarczego szybkość
rozpoznawania spraw należy do jednej z najlepszych.
Efektem tego były nie tylko dane statystyczne, ale
również wielokrotnie kierowane pod adresem tego
sądu przez reprezentujących strony fachowych peł-
nomocników z terenu całej Polski uznanie za szyb-
kość orzekania oraz krótkie terminy pomiędzy po-
szczególnymi rozprawami. Powoływano się przy
tym na odmienne, tj. sprawniejsze tempo rozpozna-
wania spraw niż przez sądy, zwłaszcza w większych
ośrodkach.

Utrzymanie sądów gospodarczych w mniejszych
ośrodkach miejskich jest uzasadnione także głów-
nym celem postępowania gospodarczego, tj. szybko-
ścią rozpoznawania spraw. Dla tego celu opieranie się
jedynie na połowicznych danych statystycznych nie
może mieć zasadniczego znaczenia, zwłaszcza wobec
możliwości takiego zorganizowania pracy wydziału,
by zatrudnieni w nim sędziowie i pracownicy admini-
stracyjni byli w pełni wykorzystani także do czynności
niezwiązanych bezpośrednio z pracą wydziału.
Kryzys gospodarczy, którego skutków obecnie do-
świadczamy, najprawdopodobniej będzie powodował
wzrost liczby spraw gospodarczych związanych tak
z niewypłacalnością, jak i rosnącą liczbą upadających
podmiotów gospodarczych. Nie można też zapomnieć,
że obowiązująca od marca br. upadłość konsumencka
także będzie miała udział w tym wpływie, co wprost
przełoży się na zwiększony wpływ spraw w okręgo-
wych sądach gospodarczych.
Uzasadnienie projektu wskazuje na korzyści
związane z likwidacją sądów gospodarczych w posta-
ci oszczędności na 9 dodatkach funkcyjnych przewod-
niczących wydziałów oraz kierowników sekretaria-
tów. Zapomina się natomiast o skutkach w postaci
kosztów społecznych związanych z koniecznością
prowadzenia procesów w odległych ośrodkach sądo-
wych, a te przekroczą spodziewane korzyści, czyniąc
je wątpliwymi. Będzie to w oczywisty sposób prowa-
dzić do podwyższenia kosztów ponoszonych przez
strony postępowania. W tym kontekście należy pod-
kreślić, że Wydział Gospodarczy Sądu Okręgowego
w Krośnie obejmuje swoją właściwością również spra-
wy z terenu właściwości Sądu Okręgowego w Prze-
myślu, który to sąd w projekcie rozporządzenia nie
jest objęty właściwością Wydziału Gospodarczego
Sądu Okręgowego w Rzeszowie. Zatem funkcjonowa-
nie tego wydziału, obsługującego teren podległy wła-
ściwości dwóch sądów okręgowych, ułatwia dostęp
do sądu oraz przyspiesza wyznaczanie spraw, co
wpływa na zmniejszenie społecznych kosztów wy-
miaru sprawiedliwości w tym zakresie.
Likwidacja Wydziału Gospodarczego w Sądzie
Okręgowym w Krośnie i pozostawienie tylko jednego
wydziału gospodarczego w Rzeszowie, do którego
kierowane będą sprawy z terenu całego woj. podkar-
packiego, będzie w oczywisty sposób skutkowała
znacznym wydłużeniem czasu postępowań, co wobec
sprawnego ich przebiegu obecnie spotyka się z nega-
tywną oceną społeczną. Dodatkowo trzeba zauważyć,
że ta sytuacja spowoduje, iż podmioty zlokalizowane
w strefie przygranicznej będą oddalane od sądu go-
spodarczego o ok. 200 km, co wobec trudności komu-
nikacyjnych, braku autostrad i dróg szybkiego ruchu
będzie powodować realne ograniczenie gwarantowa-
nego konstytucyjnie prawa obywateli do sądu.
Projektowane rozporządzenie Ministerstwa Spra-
wiedliwości nie jest korzystne z punktu widzenia ce-
lów postępowania w sprawach gospodarczych. Opie-
ra się jedynie na niepełnej analizie danych staty-
stycznych, bez dokonania analizy w dłuższym okre-
73
sie funkcjonowania znoszonych okręgowych sądów
gospodarczych. Opiera się na pobieżnej i wątpliwej co
do faktycznie spodziewanych skutków analizie kosz-
tów ekonomicznych przedsięwzięcia i pomija wzrost
kosztów społecznych przedsięwzięcia.
W przypadku SO w Krośnie prowadzi do likwida-
cji dobrze funkcjonującego wydziału, cieszącego się
uznaniem za szybkość i sprawność postępowania,
którego obsada zabezpiecza prawidłowe i szybkie roz-
poznawanie spraw, która dodatkowo jest w pełni wy-
korzystywana także dla innych żywotnych interesów
SO w Krośnie. Trzeba również podkreślić, że wydział
gospodarczy posiada bardzo dobrą bazę lokalową,
która na ten cel została przygotowana przy zaanga-
żowaniu dużych nakładów finansowych, natomiast
przejęcie tego wydziału przez SO w Rzeszowie może
spowodować dodatkowe trudności ze względu na ak-
tualne problemy lokalowe tego sądu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w sprawie?
2. Jak ministerstwo odnosi się do ww. argumen-
tów?
3. Czy decyzja o likwidacji Wydziału Gospodar-
czego Sądu Okręgowego w Krośnie jest decyzją osta-
teczną? Czy istnieje możliwość jej zmiany?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12184)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie promocji przedsiębiorczości
na uczelniach
Szanowna Pani Minister! Polska nauka i szkol-
nictwo wyższe ciągle jeszcze w niepełnym zakresie
dostrzegają swoją szansę w aktywizacji przedsiębior-
czości akademickiej i rozwoju współpracy z biznesem.
Postępujące zmiany należy uznać za niewystarczają-
ce, mimo że na wielu uczelniach charakteryzują się
one dużą dynamiką. Pomimo działalności wielu aka-
demickich inkubatorów przedsiębiorczości i centrów
transferu technologii praktyczne doświadczenia są
ciągle dość skromne.
W Polsce aż 53% studentów zainteresowanych
jest podjęciem własnej działalności gospodarczej.
Wśród nich aż 79% wyraża chęć uczestnictwa w szko-
leniach z zakresu przedsiębiorczości. Natomiast ka-
dra naukowa przejawia zainteresowanie tą formą
kształcenia na poziomie 51%. Tak duże zaintereso-
wanie rozpoczęciem własnej działalności gospodar-
czej dobrze rokuje na przyszłość.
74
Jak pokazują badania, studenci odczuwają wyraź-
nie potrzebę odteoretyzowania sposobu prowadzenia
zajęć w obszarze przedsiębiorczości. W chwili obecnej
większość zajęć prowadzi kadra naukowa i w efekcie
słuchacze otrzymują wiedzę czysto teoretyczną oraz
nie mają szansy poznania realnych problemów zwią-
zanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Natomiast na wielu zagranicznych uczelniach
standardem jest, że tego typu zajęcia prowadzą osoby
związane z biznesem.
W związku z powyższym pragnę skierować do
Pani Minister następujące pytanie: Czy minister-
stwo planuje podjęcie kroków zmierzających do pro-
mocji współpracy uczelni ze środowiskami gospodar-
czymi w ww.?
Z poważaniem
Poseł Witold Pahl
Gorzów Wielkopolski, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12185)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie ogłoszenia kolejnego konkursu
w ramach działań PROW 2007–2013
Z szeregu informacji uzyskanych z poszczegól-
nych gmin woj. lubuskiego wynika, że nie zostały
rozdysponowane wszystkie środki przewidziane dla
działania 4.31: Funkcjonowanie lokalnej grupy dzia-
łania, nabywanie umiejętności i aktywizacja PROW
2007–2013.
Inspiracją do niniejszej interpelacji jest fakt, że
zrzeszająca 10 gmin i ponad 100 tys. mieszkańców
pow. strzelecko-drezdeneckiego oraz międzyrzeckie-
go lokalna grupa działania ze względów formalnych
nie mogła otrzymać właściwej pomocy przy wcze-
śniejszym naborze wniosków.
Z doniesień medialnych wynika, że podobna sy-
tuacja dotyczy także innych województw. Z uwagi
na okoliczność wolnych środków dotyczących tego
działania oraz społecznej wagi projektów realizowa-
nych w ramach ww. działania zwracam się do Pana
z pytaniem: Czy rozważana jest możliwość ogłosze-
nia w roku 2009 kolejnego konkursu w ramach dzia-
łania 4.31?
Z poważaniem
Poseł Witold Pahl
Gorzów Wielkopolski, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12186)
do ministra zdrowia
w sprawie włączenia terapii za pomocą
respiratora metodą nieinwazyjną do koszyka
gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki
długoterminowej
Szanowna Pani Minister! Wspierając postulaty
Polskiego Towarzystwa Chorób Nerwowo-Mięśnio-
wych – Oddział Regionalny w Łodzi zwracam się do
Pani Minister o zmianę rozporządzenia wydanego 30
sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 140, poz. 1147) w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej.
W myśl obecnie obowiązującej regulacji w ramach
świadczeń gwarantowanych udzielanych w warun-
kach domowych pacjentom poddawanym terapii od-
dechowej znalazła się tylko metoda inwazyjna. Mó-
wiąc wprost – oznacza to, że nie ma alternatywy dla
zabiegu nacięcia krtani i użycia respiratora podłą-
czonego do rurki tracheotomijnej nawet wtedy, gdy
nie tylko nie jest to konieczne, ale nawet gdy jest
zbędne i niewskazane.
Tymczasem zarówno w Polsce, jak i na świecie
od lat z powodzeniem stosowana jest metoda niein-
wazyjna, i to zarówno w opiece okresowej, jak i cią-
głej. Dzięki niej chorzy mogą być w domu z rodzina-
mi i – co bardzo ważne – mogą mówić, mogą być
żywieni doustnie; pozwala im to w miarę normalnie
funkcjonować, uczyć się, studiować. Wyłączenie tej
metody z koszyka gwarantowanych świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych wydaje się społecznie
szkodliwe, pacjentom przydaje bólu i cierpienia, dra-
matycznie obniżając komfort życia, a ich opiekunom
przysparza dodatkowych trosk, o kosztach pobytu
w szpitalu nie wspominam. Metoda nieinwazyjna
ma również zalety medyczne, z pewnością doskona-
le znane Pani Minister.
Zapis § 7 wspomnianego rozporządzenia umoż-
liwiający sprostanie takim standardom winien
brzmieć: „Świadczenia gwarantowane, o których
mowa w § 6 pkt 1, są udzielane świadczeniobiorcy
wymagającemu stosowania nieinwazyjnej lub inwa-
zyjnej, prowadzonej przy pomocy respiratora, ciągłej
lub okresowej terapii oddechowej, niewymagającej
hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii lub
pobytu w zakładach udzielających świadczeń cało-
dobowych, wymagającej jednak stałego specjali-
stycznego nadzoru lekarza, profesjonalnej pielęgna-
cji i rehabilitacji”.
Taki zapis wymaga równocześnie zmiany § 7 ust.
4 pkt 2 polegającej na usunięciu słowa „ciągła” („...
innej formy terapii niż ciągła wentylacja mechanicz-
na...”), a także uzupełnienia załącznika 4 do rozpo-
rządzenia, rozdz. II ust. 2 i 3 o pkt 1a: „koflator na

potrzeby świadczeniobiorców wentylowanych niein-
wazyjnie lub inwazyjnie stanowiący własność świad-
czeniodawcy i udostępniany świadczeniobiorcy w ra-
zie wskazań medycznych”.
Proponowane uzupełnienie w treści rozporządze-
nia uspokoi wcale niemałą grup pacjentów i ich ro-
dzin zbulwersowanych pomyłkowym, jak się wydaje,
usunięciem z listy gwarantowanych świadczeń me-
tody i urządzeń dotychczas tam obecnych.
Pytanie, z jakim zwracam się do Pani Minister,
to: Czy taka zmiana jest brana przez Ministerstwo
Zdrowia pod uwagę i, jeśli tak, kiedy może ona być
wprowadzona?
Z poważaniem
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska
Łódź, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12187)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie przyszłości oraz dalszych losów
zakładów kształcenia nauczycieli (kolegiów
nauczycielskich i nauczycielskich kolegiów
języków obcych) i kolegiów pracowników
służb społecznych
Szanowna Pani Minister! Dnia 13 grudnia 2007 r.
Konwent Marszałków Województw RP zaniepokojo-
ny pojawiającymi się problemami związanymi z
funkcjonowaniem kolegiów, przede wszystkim w za-
kresie dotyczącym opieki naukowo-dydaktycznej
sprawowanej nad kolegiami przez szkoły wyższe,
podjął stanowisko w sprawie kolegiów nauczyciel-
skich, nauczycielskich kolegiów języków obcych oraz
kolegiów pracowników służb społecznych. W na-
stępstwie przyjętego stanowiska Zarząd Wojewódz-
twa Śląskiego powołał zespół roboczy mający za za-
danie opracowanie propozycji zmian legislacyjnych
dotyczących działania kolegiów. Wyniki prac zespo-
łu przedstawione zostały Konwentowi Marszałków
Województw RP, który dnia 27 marca 2008 r. podjął
stanowisko w sprawie propozycji zmian obowiązu-
jących przepisów prawa dotyczących funkcjonowa-
nia zakładów kształcenia nauczycieli i kolegiów pra-
cowników służb społecznych. Konwent zawniosko-
wał m.in. o stworzenie podstaw prawnych do two-
rzenia na podstawie uchwały sejmiku województwa
samorządowych wyższych szkół zawodowych po-
przez wprowadzenie do ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. Nr
164, poz. 1365, z późn. zm.) zapisów umożliwiają-
cych samorządom województw tworzenie i prowa-
dzenie tego typu szkół.
75
W maju 2009 r. ukazał się komunikat podpisany
przez ministrów nauki i szkolnictwa wyższego, edu-
kacji narodowej oraz ministra pracy i polityki spo-
łecznej dotyczący kolegiów nauczycielskich, nauczy-
cielskich kolegiów języków obcych oraz kolegiów pra-
cowników służb społecznych. Z treści komunikatu
wynika, że z inicjatywy posłów powstał projekt usta-
wy o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
określający w okresie przejściowym warunki i tryb
włączania kolegiów do uczelni publicznych. Niezależ-
nie od powyższego od początku 2009 r. powstały trzy
projekty ustaw o zmianie ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym:
1) komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym (druk nr 1783);
2) poselski projekt ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (druk nr 1938);
3) poselski projekt ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo o szkolnictwie wyższym (druk nr 2215).
W dniu 17 lipca 2009 r. Rada Ministrów podjęła
stanowisko w sprawie poselskiego projektu ustawy o
zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(druk nr 1938), w związku z czym zaproponowano
rozszerzenie projektowanego zapisu art. 261a. Tego
samego dnia podkomisja nadzwyczajna do spraw roz-
patrzenia komisyjnego projektu ustawy o zmianie
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (druk nr
1783) i poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (druk nr 1938)
przedstawiła sprawozdanie z wyników prac w formie
tekstu jednolitego.
Dnia 25 sierpnia 2009 r. Komisja Edukacji, Nauki
i Młodzieży Sejmu RP przyjęła sprawozdanie o komi-
syjnym projekcie ustawy o zmianie ustawy Prawo o
szkolnictwie wyższym (druk nr 1783) oraz poselskim
projekcie ustawy o zmianie ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym oraz ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (druk nr 1938). Dalsze prace i
przyjęte sprawozdania przyjęto w trakcie 50. posie-
dzenia Sejmu RP. Ustawę przekazano prezydentowi
i marszałkowi Senatu dnia 28 września 2009 r.
Ustawa przewiduje m.in.:
1) utworzenie publicznej uczelni zawodowej na
wniosek organu prowadzącego;
2) włączenie publicznych kolegiów do publicznych
uczelni;
3) oraz utratę z dniem 1 września 2014 r. mocy
obowiązującej zawartych ze szkołami wyższymi po-
rozumień w zakresie umożliwiającym absolwentowi
kolegium ubieganie się o dopuszczenie do egzaminu
w szkole wyższej oraz uzyskanie dyplomu i tytułu
zawodowego licencjata.
Jednocześnie, na stronie internetowej Minister-
stwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego znajduje się do-
kument o nazwie cyt.: „Założenia do nowelizacji usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach
i tytule w zakresie sztuki”, w którym jest mowa o upo-
76
rządkowaniu statusu kolegiów w związku z wygaśnię-
ciem porozumień dotyczących kolegiów ze szkołami
wyższymi m.in. poprzez wprowadzenie możliwości
tworzenia przez sejmiki województwa uczelni o statu-
sie samorządowej publicznej szkoły wyższej (SPWS).
W związku z tym pozwalam sobie zapytać Panią
Minister o następujące kwestie:
1. Znając stanowisko Konwentu Marszałków Wo-
jewództw RP przyjęte w Łodzi dnia 24 września 2009 r.,
jakie jest ostateczne stanowisko ministerstwa doty-
czące przyszłości zakładów kształcenia nauczycieli i
kolegiów pracowników służb społecznych?
2. Czy włączenie kolegiów do uczelni publicznych
będzie oznaczało przekazanie przez samorządy wo-
jewództw na rzecz szkół wyższych nieruchomości i
majątku znajdującego się we władaniu kolegiów?
3. Czy szkoły wyższe tak chętnie będą chciały
przejmować kolegia?
4. Czy mimo wszystko wieloletnie starania podej-
mowane przez samorządy województw, mające na
celu tworzenie i prowadzenie samorządowych wyż-
szych szkół zawodowych, będą realne w najbliższej
przyszłości, pamiętając, że często skupiają one osoby
z rodzin biednych, wywodzących się z małych miej-
scowości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jerzy Ziętek
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12188)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postępowań prowadzonych
przez Prokuraturę Rejonową w Sosnowcu
i Prokuraturę Okręgową w Katowicach
w przedmiocie niegospodarności Spółdzielni
Mieszkaniowej Południe w Sosnowcu
Wielce Szanowny Panie Ministrze! W ślad za de-
cyzją prokuratora apelacyjnego w Katowicach z maja
2008 r. odnośnie do potrzeby kontynuowania wcze-
śniej umorzonych postępowań w przedmiotowej spra-
wie członkowie spółdzielni oczekują wszechstronnych
wyjaśnień okoliczności ewentualnie popełnionych
nadużyć na szkodę Spółdzielni Mieszkaniowej Połu-
dnie w Sosnowcu. W przedmiotowej sprawie doszło
do uchybień procesowych, a także wskazano czynno-
ści, jakie powinny być w tej sprawie dokonane przez
prokuratorów i referentów. Rzetelnemu wyjaśnieniu
sprzyjać miało objęcie wskazanych spraw ścisłym
nadzorem służbowym przez Prokuraturę Apelacyjną
w Katowicach oraz bieżące informowanie o poczynio-
nych w sprawach ustaleniach i podjętych decyzjach
prokuratora krajowego. Aktualnie minął rok od pod-
jętych w tej sprawie rozstrzygnięć, stąd naturalna
potrzeba pytań, które chciałbym postawić Panu Mi-
nistrowi:
1. Czy wszczęto ponownie przedmiotowe postępo-
wanie, a jeśli tak, to jakie przyniosło ustalenia?
2. Czy wyjaśniono w trybie postępowania służbo-
wego przyczyny nierespektowania przez podmioty
prowadzące i nadzorujące obowiązku należytego
i wszechstronnego wyjaśnienia wskazanych spraw?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Dolniak
Będzin, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12189)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie ustawowej dotacji
dla Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
w Lublinie i Akademii Rolniczej
im. Hugona Kołłątaja w Krakowie
Szanowna Pani Minister! Uchwalona przez Sejm
ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o utworzeniu Uni-
wersytetu Rzeszowskiego, w art. 5 pkt 4 postanawia,
że: Z budżetu państwa uczelniom: Uniwersytetowi
Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Akademii Rol-
niczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie przyznane
zostaną w ciągu dwóch lat, od dnia wejścia w życie
ustawy, dotacje na inwestycje w wysokości odpowia-
dającej wartości nakładów poniesionych przez te
uczelnie na nieruchomości położone w Rzeszowie.
W związku z tym zapisem ustawowym kieruję do
Pani Minister interpelację poselską z prośbą o odpo-
wiedź na pytania:
1. Czy wymienione w ustawie uczelnie otrzymały
zapowiedziane dotacje?
2. Jeśli tak, to w jakiej wysokości?
3. Jeśli nie, to dlaczego?
Z poważaniem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12190)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji drogi S19 na odcinku
Lublin – Kraśnik oraz drogi krajowej nr 74
na odcinku Kraśnik – Annopol
Szanowny Panie Ministrze! Wstrzymanie plano-
wanej na bieżący rok modernizacji nawierzchni dro-
gi S19 na odcinku Lublin – Kraśnik oraz drogi kra-

jowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol (granica
województwa) wywołało ogromne zaniepokojenie w
sferach gospodarczych i samorządowych woj. lubel-
skiego. Znaczące ograniczenie środków na planowa-
ną w 2009 r. modernizację istniejących na terenie
województwa głównych szlaków komunikacyjnych
każe zadać pytanie, jak w takiej sytuacji możliwe jest
wyrównywanie szans między zapóźnionym rozwojo-
wo wschodnim regionem a resztą kraju.
Nawierzchnia ww. odcinków dróg nie była moder-
nizowana od kilkunastu lat, co powoduje, że jej obec-
ny fatalny stan negatywnie wpływa na dostępność
komunikacyjną regionu. Wielu potencjalnych inwe-
storów po dokonaniu szczegółowej analizy logistycz-
nej wycofuje się z planowanych działań na terenie
woj. lubelskiego, decyzję swoją argumentując m.in.
złym stanem dróg. W ocenie specjalistów tak zły stan
infrastruktury komunikacyjnej regionu ma również
negatywny wpływ na dalszy rozwój utworzonych 4
podstref specjalnych stref ekonomicznych.
Droga krajowa nr 74 oraz odcinek drogi S 19 Lu-
blin – Kraśnik jest jedynym połączeniem Lublina w
kierunku Kielc, Krakowa oraz wielu miast Śląska i
stanowi bardzo ważny szlak komunikacyjny wpły-
wający na rozwój gospodarczy całego regionu lubel-
skiego. Droga S19 jest jedynym połączeniem Lublina
oraz największych miast woj. lubelskiego w kierunku
budowanej obecnie pod Rzeszowem autostrady A4, a
także częścią szlaku tranzytowego o niezwykle szyb-
korosnącym natężeniu ruchu łączącego kraje nadbał-
tyckie ze Słowacją i Węgrami.
W odczuciu ośrodków odpowiedzialnych za roz-
wój województwa oraz licznej rzeszy przedsiębior-
ców wstrzymanie modernizacji tych tak ważnych
szlaków komunikacyjnych oznacza, że Lubelszczy-
zna po raz kolejny została potraktowana jako region
drugiej kategorii. Przekonanie to nabiera tym bar-
dziej na sile w świetle oficjalnych informacji o wie-
lomiliardowych, nowych inwestycjach drogowych w
innych częściach kraju.
Biorąc powyższe pod uwagę, kieruję do Pana Mi-
nistra interpelację poselską z prośbą o odpowiedź na
pytania:
1. Co było powodem wstrzymania zaplanowanej
na rok bieżący modernizacji drogi S19 oraz drogi kra-
jowej nr 74 na wymienionych odcinkach?
2. Jakie są plany resortu infrastruktury dotyczą-
ce modernizacji tego ważnego dla rozwoju gospodar-
czego Lubelszczyzny szlaku komunikacyjnego?
3. W jaki sposób rząd zamierza zahamować zwięk-
szającą się od lat dysproporcję w jakości infrastruk-
tury drogowej występującą pomiędzy woj. lubelskim
a województwami ościennymi?
Z poważaniem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 19 października 2009 r.
77
Interpelacja
(nr 12191)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie braku środków finansowych
w urzędach pracy na opłacanie składek
zdrowotnych za bezrobotnych
Szanowny Panie Premierze! Urzędy pracy sygna-
lizują brak środków finansowych na opłacanie składek
zdrowotnych za bezrobotnych. Media informują, że
zaległości tzw. pośredniaków wobec ZUS w paździer-
niku 2009 r. wynoszą ponad 27 mln zł. Chodzi o skład-
ki za osoby, które nie mają prawa do zasiłku, które są
finansowane z budżetu państwa. W pierwszym półro-
czu 2009 r. wykorzystano średnio 73% wszystkich pie-
niędzy na zapłatę składek. Znaczny wzrost bezrobocia
spodziewany jest w listopadzie i grudniu br. Z szacun-
ku ekspertów reprezentujących korporacje samorzą-
dowe, może zabraknąć ok. 800 mln zł.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na pyta-
nia:
1. Czy resort finansów wesprze wojewodów środ-
kami finansowymi na pokrycie przez powiatowe
urzędy pracy składek na ubezpieczenie zdrowotne do
końca 2009 r.?
2. Ile zdaniem rządu zabraknie środków finanso-
wych na ww. cel w budżecie na rok 2009?
3. Czy bezrobotni, za których nie zostaną opłaco-
ne składki zdrowotne w terminie, będą mogli korzy-
stać z usług ubezpieczeniowych w ramach służby
zdrowia?
4. Jak brak środków na składki za bezrobotnych
wpłynie na realizacje zadań Narodowego Funduszu
Zdrowia?
5. Czy projekt budżetu państwa na rok 2010 prze-
widuje środki na pokrycie ewentualnego zadłużenia
za rok 2009 w tym zakresie przez samorządy powia-
towe?
6. Czy rząd planuje zmiany prawne w zakresie
opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne za
bezrobotnych nieposiadających prawa do zasiłku?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12192)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nowelizacji ustawy o usługach
detektywistycznych
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce interpelację w sprawie nowelizacji ustawy
78
o usługach detektywistycznych. Projekt ten przewi-
duje, że wszyscy kandydaci będą zmuszeni zdawać
jednakowy egzamin, aby uzyskać licencję detektywa.
Do tej pory niektóre grupy zawodowe, np. policjanci,
funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego czy Straży Granicznej, były zwolnione z pew-
nych części egzaminu.
Ulegnie również zmianie zakres egzaminu. Kan-
dydaci na detektywów nie będą już sprawdzani pod
kątem wiedzy z wiktymologii (nauka o ofierze prze-
stępstwa) oraz psychologii sądowej. Na egzaminie
przybędzie jednak pytań z zasad wykonywania dzia-
łalności gospodarczej w zakresie usług detektywi-
stycznych. Projekt przewiduje, że będzie jeden cen-
tralny egzamin przeprowadzany przez komendanta
głównego Policji, zamiast dotychczasowych egzami-
nów organizowanych przez komendanta stołecznego
i komendantów wojewódzkich Policji. Kandydaci
będą musieli wnieść opłatę egzaminacyjną w wyso-
kości 50% przeciętnego miesięcznego wynagrodze-
nia, tj. 1643,94 zł.
Obecna ustawa stanowi, że osoba wykonująca za-
wód detektywa musi posiadać odpowiednią, stwier-
dzoną orzeczeniem lekarskim, zdolność fizyczną i
psychiczną. Po zmianach odpadnie wymóg sprawno-
ści fizycznej. Ponadto obowiązująca ustawa i projekt
jej nowelizacji nie odnosi się do zasad i warunków
współpracy detektywów z organami ścigania i wy-
miaru sprawiedliwości oraz nie określa kompetencji
detektywa.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o od-
powiedź na następujące pytania:
1. Jak resort uzasadnia wprowadzenie jednako-
wego egzaminu dla wszystkich kandydatów?
2. Jakie argumenty przemawiają za ustaloną wy-
sokością opłaty egzaminacyjnej?
3. Czy resort przewiduje uregulowanie zasad i wa-
runków współpracy detektywów z organami ścigania
i wymiaru sprawiedliwości oraz ściśle określi kom-
petencje detektywów?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12193)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wykorzystania funduszu
rehabilitacji osób niepełnosprawnych
przez zakłady pracy chronionej
Szanowna Pani Minister! Pragnę złożyć na Pani
ręce interpelację w sprawie poziomu wykorzystania
funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych przez
zakłady pracy chronionej.
Środki finansowe gromadzone przez zakłady pra-
cy chronionej na rachunkach funduszu rehabilitacji
osób niepełnosprawnych zgodnie z obowiązującym
prawem można wydać jedynie na indywidualne pro-
gramy rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz na
dozwoloną przepisami unijnymi pomoc publiczną de
minimis – niewymagającą notyfikacji Unii Europej-
skiej. W ciągu trzech lat firmy nie mogą wykorzystać
więcej niż 200 tys. euro takiego wsparcia. W związku
z tymi ograniczeniami fundusze te nie są w pełni
pożytkowane.
Pomysłów na wykorzystanie pieniędzy z ZFRON
jest oczywiście więcej. Jednym z rozwiązań propono-
wanych przez pracodawców jest ich przeznaczenie
m.in. na realizację nowych inwestycji, które pozwala-
ją na tworzenie nowych miejsc pracy, pożyczanie pie-
niędzy z funduszu na cele służące rozwojowi firmy.
Wobec powyższego wnoszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytanie: Czy ministerstwo rozwa-
ża wprowadzenie zmian w ustawie o zakładach pra-
cy chronionej, które pomogłyby firmom otrzymaną
pomoc przeznaczyć na proponowane przez pracodaw-
ców cele?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12194)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie pomocy instytucjom muzealnym
w Polsce we wzbogacaniu ich kolekcji
Szanowny Panie Ministrze! Przy Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego działa Między-
rządowa Komisja Polsko-Ukraińska ds. ochrony dóbr
kultury utraconych i bezprawnie przemieszczonych
podczas II wojny światowej. Z polskiej strony prze-
wodniczy jej podsekretarz stanu Tomasz Merta, na-
tomiast jej członkiem jest dyrektor Zakładu Narodo-
wego im. Ossolińskich we Wrocławiu Adolf Juzwen-
ko. Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że
po II wojnie światowej ze zbiorów Ossolineum do
Wrocławia – ok. 40% zbiorów. Szacuje się, że ok. 60%
przedwojennego zasobu Ossolineum pozostało we
Lwowie. Od 1992 r. trwały negocjacje w sprawie re-
windykacji, których przełom nastąpił w 2003 r. Na
jego skutek Ossolineum uzyskało możliwość pełnego
dostępu do polskich kolekcji przechowywanych we
lwowskiej bibliotece. Z uwagi na fakt pozostawania
tak dużej kolekcji poza granicami Polski interesuje

mnie, czy Ossolineum stara się o odzyskanie pozo-
stałych zbiorów należących do Polski.
Mając powyższe na względzie, proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy Ossolineum czyni starania w kierunku od-
zyskania pozostałych zbiorów we Lwowie?
2. Czy jest szansa na odzyskanie przez Ossoli-
neum całej kolekcji?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Smolarz
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12195)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie projektu założeń z dnia
16 września 2009 r. do projektu ustawy
o zmianie ustawy o organizowaniu
i prowadzeniu działalności kulturalnej
oraz niektórych innych ustaw
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji:
W opracowanym przez Ministerstwo Kultury i
Dziedzictwa Narodowego „Projekcie założeń do pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o organizowaniu i
prowadzeniu działalności kulturalnej oraz niektó-
rych innych ustaw” z dnia 16 września 2009 r. w pkt
3.1.10 zapowiedziano możliwość łączenia bibliotek
publicznych z innymi instytucjami kultury.
Chciałbym przypomnieć, że na identyczne łącze-
nie zezwalała ustawa o bibliotekach z 1997 r., która
wobec bardzo złych doświadczeń związanych z łącze-
niem wspomnianych instytucji została przecież zno-
welizowana w 2001 r. Ponadto jeszcze nie tak dawno,
bo ponad rok temu, gdy kilku posłów Platformy Oby-
watelskiej w interpelacji skierowanej do Pana Mini-
stra domagało się przywrócenia możliwości łączenia
bibliotek z innymi instytucjami kultury, podległy
Panu resort udzielił na nią odpowiedzi negatywnej.
Jej treść dobitnie świadczy o niegdyś dobrym rozu-
mieniu problematyki bibliotecznej w ministerstwie.
Oto charakterystyczny fragment: „Powodem wpro-
wadzenia przepisu, który uniemożliwia włączanie
bibliotek publicznych w strukturę innej jednostki,
była ochrona instytucji bibliotecznych. Fakt połącze-
nia biblioteki z inną instytucją w wielu wypadkach
skutkował silnym ograniczeniem, a nawet praktycz-
ną likwidacją działalności bibliotecznej w gminie.
Zmiana ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliote-
kach, umożliwiająca łączenie bibliotek publicznych z
innymi instytucjami, wymaga uprzedniego przepro-
wadzenia konsultacji zarówno z przedstawicielami
samorządów, jak i środowisk bibliotekarskich”.
79
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
1. Co było powodem, że Pan tak radykalnie zmie-
nił stanowisko w przedmiotowej kwestii?
2. Czy sprawa łączenia bibliotek z innymi insty-
tucjami była konsultowana ze środowiskami biblio-
tekarskimi i ekspertami?
3. Jeśli tak, to proszę wymienić: z jakimi organi-
zacjami bibliotekarskimi i z kim spośród znanych
autorytetów naukowych z dziedziny bibliotekoznaw-
stwa ta sprawa była konsultowana?
4. Czy pomimo oczywistych dla wielu specjalistów
i środowisk bibliotekarzy bardzo złych skutków
wprowadzenia wspomnianej nowelizacji minister-
stwo dalej zamierza forsować swój projekt?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12196)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie pogarszających się warunków
kadrowych lubelskiej Policji
Z wielkim niepokojem zapoznałem się z artykułem
dotyczącym redukcji etatów w lubelskiej Policji („Ku-
rier Lubelski”, „Coraz chudsza Policja” z dnia 11 paź-
dziernika 2009 r.). Jak wynika z doniesień prasowych,
Komenda Główna Policji odebrała lubelskiej policji
około 120 etatów, zaś nabór na istniejące wakaty zo-
stał wstrzymany do końca roku. Z informacji uzyska-
nych w tym samym artykule wynika, że ponad 300
policjantów z terenu województwa lubelskiego zade-
klarowało przejście na emeryturę (w styczniu odeszło
125 policjantów, a przyjęto 74), co przy jednoczesnym
zablokowaniu przyjęć stawia właściwy stan kadrowy
lubelskiej Policji pod znakiem zapytania.
Pogarszające się warunki kadrowe lubelskiej Po-
licji będą niewątpliwie miały wpływ na bezpieczeń-
stwo mieszkańców mojego regionu. Zasłanianie się
kryzysem gospodarczym nie może mieć wpływu na
zapewnienie stanu bezpieczeństwa obywateli w ca-
łym regionie, tym bardziej że niedobory kadrowe do-
tyczą praktycznie każdego powiatu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji posiada opracowane standardy poziomu
stanu kadrowego w poszczególnych województwach,
zapewniające bezpieczeństwo obywateli? Jeśli tak, to
ilu policjantów wg Pana Ministra zapewni bezpie-
czeństwo mieszkańcom województwa lubelskiego?
80
2. Czy do końca roku planowane są przyjęcia do
Komendy Wojewódzkiej Policji w Lublinie?
3. Jaki jest powód nieobsadzania wolnych waka-
tów w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Lublinie?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12197)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości wykorzystania
e-learningu w kształceniu pielęgniarek
i położnych
Szanowna Pani Minister! Wielokrotnie zwracały
się do mnie osoby ze środowiska pielęgniarskiego w
sprawie trudności, jakie występują podczas podno-
szenia przez pielęgniarki i położne swoich kwalifika-
cji zawodowych na studiach zaocznych I i II stopnia.
Jednym z głównych problemów, jakie występują, jest
brak możliwości uczestniczenia we wszystkich zaję-
ciach organizowanych przez Uniwersytet Medyczny
w Lublinie. Powody takiego stanu rzeczy są proza-
iczne, mianowicie zmniejszanie się stanu zatrudnie-
nia pielęgniarek i położnych w szpitalach, który skut-
kuje w wielu wypadkach brakiem wyrażenia zgody
przez dyrektorów szpitali na urlopy szkoleniowe.
Tym samym powstaje błędne koło – dyrektorzy są
bardzo zainteresowani podnoszeniem kwalifikacji
przez personel, a jednocześnie sami mimo woli ogra-
niczają, w pewnym stopniu, dostęp do studiów.
Sektor edukacji jest bardzo dynamiczny i szybko
się zmienia. Wiele uczelni wychodzi naprzeciw po-
trzebom studentów, wprowadzając jeżeli już nie cał-
kowicie, to przynajmniej częściowo zajęcia przez In-
ternet. System e-learningu jest coraz bardziej po-
wszechny, jest nie tylko ułatwieniem w przebiegu
studiów przez osoby pracujące, ale przede wszystkim
zmniejsza ogólne koszty studiów. Dla grupy zawodo-
wej pielęgniarek i położnych, które pracują w syste-
mie zmianowym, występuje brak swobodnego dyspo-
nowania czasem w dni zjazdów (przeważnie piątek
– sobota – niedziela). Tym samym prowadzenie części
zajęć poprzez Internet nie tylko wyeliminowałoby
problem urlopów szkoleniowych, ale także zmniejszy-
łoby koszty, co w przypadku tej grupy zawodowej jest
szczególnie istotne.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy przewiduje Pani możliwość wykorzystania
e-learningu w kształceniu pielęgniarek i położnych?
2. Czy możliwe jest, aby aktualnie studiujące za-
ocznie pielęgniarki i położne miały możliwość odby-
wania części zajęć za pomocą e-learningu?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12198)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie utrudnień w przyznawaniu
stypendiów socjalnych uczniom szkół
i placówek
Szanowna Pani Minister! W związku z licznymi
interwencjami przedstawicieli jednostek samorządu
terytorialnego chciałbym zwrócić Pani Minister
uwagę na utrudnienia, jakie występują w gminach
podczas przyznawania stypendiów socjalnych
uczniom szkół i placówek. Wójtowie i burmistrzowie
od wielu lat postulowali zlikwidowanie zawartego w
ustawie o systemie oświaty zapisu, który uniemożli-
wiał przekazanie upoważnienia przydziału stypen-
dium uczniom przez ośrodki pomocy społecznej. Wy-
chodząc naprzeciw tym postulatom, Sejm ustawą z
dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty, ustawy Karta Nauczyciela oraz ustawy o
postępowaniu w sprawach nieletnich zmienił brzmie-
nie art. 90m z:
Art. 90m. 1. Świadczenie pomocy materialnej o
charakterze socjalnym przyznaje wójt, burmistrz lub
prezydent miasta.
2. Do załatwiania indywidualnych spraw z zakre-
su pomocy materialnej o charakterze socjalnym dla
uczniów rada gminy nie może upoważnić ośrodka
pomocy społecznej.
na:
Art. 90m. Świadczenie pomocy materialnej o cha-
rakterze socjalnym przyznaje wójt (burmistrz, pre-
zydent miasta).
Tym samym, w opinii wójtów, zniknęła ostatnia
przeszkoda, która uniemożliwiała przydzielanie sty-
pendiów uczniom przez instytucje najbardziej do tego
przygotowane, znające najlepiej sytuację materialną
rodzin zamieszkujących gminę, czyli ośrodki pomocy
społecznej.
W nawiązaniu do tej zmiany Rada Gminy Stoczek
Łukowski uchwałą nr XXV/206/08 z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r. upoważniła kierownika Gminnego
Ośrodka Pomocy Społecznej w Stoczku Łukowskim
do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu po-
mocy materialnej o charakterze socjalnym dla
uczniów zamieszkałych na terenie gminy Stoczek
Łukowski.

28 listopada 2008 r. wojewoda lubelski wydał roz-
strzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność
podjętej przez Radę Gminy Stoczek Łukowski uchwa-
ły. W uzasadnieniu wojewoda lubelski oparł się o za-
pisy zawarte w ustawie o pomocy społecznej, gdzie
art. 17 i 18 określają katalog zadań gminy w zakresie
pomocy społecznej i nie występuje w nich zadanie
polegające na udzielaniu pomocy materialnej o cha-
rakterze socjalnym. Tym samym, w opinii wojewody
lubelskiego, rada gminy bez podstawy prawnej upo-
ważniła kierownika ośrodka pomocy społecznej do
wydawania decyzji administracyjnych w sprawach
należących do kompetencji wójta określonych ustawą
o systemie oświaty.
Jak wynika z przytoczonego wyżej rozstrzygnię-
cia wojewody, zmiana ustawy o systemie oświaty nie
umożliwiła jednak przekazania upoważnienia do
ośrodków pomocy społecznej w zakresie udzielania
pomocy stypendialnej uczniom. W związku z powyż-
szym zwracam się do Pani Minister z pytaniem: Czy
planuje Pani opracowanie projektu zmian do ustawy
o pomocy społecznej, w której zadania gminy byłyby
rozszerzone o pomoc materialną o charakterze so-
cjalnym?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12199)
do ministra gospodarki
w sprawie zagrożenia dostaw gazu
Szanowny Panie Premierze! Z ostatnich doniesień
medialnych wynika, że w przypadku nadejścia dłu-
gotrwałych mrozów można się spodziewać proble-
mów z zaopatrzeniem w gaz. Według różnych źródeł
w sezonie zimowym może brakować nam nawet 500–
–700 mln m3 surowca. To ok. 4% rocznych potrzeb.
Co prawda gaz pochodzący z rezerw jest w stanie
zaspokoić ok. 12% krajowego zużycia, ale problemem
może być ograniczona moc wypompowywania z ma-
gazynów.
To istotny element, ponieważ w razie nagłego
wzrostu zapotrzebowania na gaz przez odbiorców
może zabraknąć surowca. W związku z tym należy
się liczyć z ograniczonymi dostawami gazu.
Aby system dostaw gazu stał się niewydolny, wy-
starczy spadek temperatury do ok. –15 st. C. Gdy tak
niska temperatura utrzyma się przez tydzień, a zu-
życie gazu wzrośnie, do co najmniej 50 mln m3 dzien-
nie, może zabraknąć surowca, by dostarczyć go
wszystkim. Z taką sytuacją mieliśmy już do czynie-
nia podczas kryzysu gazowego w 2006 r. Temperatu-
ra spadła wtedy poniżej –20 st. C, a dobowe zużycie
81
gazu przekroczyło 60 mln m3. Nie było wystarczają-
cych mocy wydawczych w magazynach, poza tym –
podobnie jak dziś – brakowało gazu z Ukrainy.
W związku z powyższym proszę o ustosunkowa-
nie się do następujących pytań: Czy Pan Premier po-
twierdza realność wyżej przedstawionych zagrożeń
w dostawach gazu? Jeśli tak, to jakie działania Pan
podjął lub zamierza podjąć, aby nie powtórzyła się
sytuacja z 2006 r.?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12200)
do ministra finansów
w sprawie domniemanego nieprzekazania
pieniędzy przez organizacje pożytku
publicznego
Szanowny Panie Ministrze! Od wielu już lat pol-
scy podatnicy mogą przekazywać 1% swojego podat-
ku dochodowego dla organizacji pożytku publiczne-
go. Niezmiernie cieszy, że w zeznaniach podatko-
wych operacja ta została ułatwiona. Wraz z tym
faktem wzrosła liczba osób przekazujących 1% po-
datku, przy jednoczesnym „ukierunkowaniu” go na
potrzeby innych. Wiele organizacji pożytku publicz-
nego wychodzi naprzeciw potrzebom ludzi poszko-
dowanych przez chorobę, tworząc specjalne subkon-
ta, z gwarancją przekazania otrzymanej sumy kon-
kretnej osobie. Te osoby informują swoich znajo-
mych, zaprzyjaźnione firmy o możliwości udzielenia
wsparcia. W internetowym wydaniu „Głosu Wielko-
polskiego” z 15 października 2009 r. ukazał się ar-
tykuł „Podatnicy zapłacili, a 1 procent zniknął” po-
święcony domniemanemu nieprzekazaniu pieniędzy
przez organizacje pożytku publicznego.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy organizacja pożytku publicznego pozysku-
jąca 1% podatku na potrzeby konkretnej osoby jest
zobowiązana prawnie te pieniądze przekazać?
2. Czy znane są Panu Ministrowi przypadki nie-
przekazywania środków przez organizacje pożytku
publicznego konkretnym osobom, dla których pozy-
skany był 1% podatku?
3. W jaki sposób osoby, które zostały pokrzywdzo-
ne przez organizację pożytku publicznego, mogą wy-
egzekwować nieprzekazane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
82
Interpelacja
(nr 12201)
do ministra zdrowia
w sprawie trudnej sytuacji finansowej
hospicjów
Szanowna Pani Minister! Od dłuższego czasu
otrzymuję informacje od hospicjów z terenu woje-
wództwa lubelskiego dotyczące ich bardzo trudnej
sytuacji finansowej z powodu niedostatecznych środ-
ków przekazywanych im przez Narodowy Fundusz
Zdrowia. Z wielkim zaniepokojeniem zapoznałem się
z informacją prasową („Nasz Dziennik”, „NFZ umy-
wa ręce”, z dnia 20 października 2009 r.) dotyczącą
zmniejszenia środków budżetowych na finansowanie
hospicjów o 4 mln w porównaniu do roku 2009. W
opinii redaktorów obecnie wiele hospicjów przezna-
cza dużo mniej niż 200 zł na dobę dla jednego pacjen-
ta, zaś normy NFZ wynoszą od 220 do 250 zł. Jedno-
cześnie w artykule tym został podniesiony problem
zróżnicowania środków, które otrzymują hospicja na
1 pacjenta, oraz braku zapłaty przez NFZ za tzw.
nadwykonania. Jeszcze gorzej wygląda sytuacja w
hospicjach dziecięcych, gdzie koszty pobytu pacjenta
są faktycznie dwukrotnie wyższe niż środki uzyski-
wane od NFZ.
Nie trzeba nikogo uświadamiać o znaczeniu ho-
spicjów dla pacjentów. Dla większości z nich jest to
ostatnie miejsce ich życia. Życia, które każdy czło-
wiek chce zakończyć z godnością. Nie może być tak,
że jak wynika z uzyskanych przeze mnie informacji,
dalsze funkcjonowanie części hospicjów jest i będzie
możliwe dzięki pomocy charytatywnej.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy prawdą jest, że obliczony przez Minister-
stwo Zdrowia koszt opieki nad chorymi wynosi 220–
–250 zł na dobę?
2. Jakie są przyczyny zmniejszenia środków na
hospicja w 2010 r.?
3. Jakie są przyczyny zróżnicowania środków
przekazywanych dla hospicjów przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia?
4. W jaki sposób Pani Minister zagwarantuje wła-
ściwe funkcjonowanie hospicjów w 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12202)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie opóźnienia wypłaty uczelniom
środków przeznaczonych na stypendia
w ramach programu „Kierunki zamawiane”
W ostatnim czasie media donoszą, iż Minister-
stwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego wstrzymuje wy-
płatę środków pieniężnych przeznaczonych na reali-
zację programu „Kierunki zamawiane”, którego ce-
lem jest promocja kierunków technicznych i matema-
tyczno-przyrodniczych, ważnych dla gospodarki na-
szego kraju. Zgodnie z jego założeniami studenci I
roku z najlepszymi wynikami maturalnymi mają
otrzymywać wysokie stypendium motywacyjne. Li-
sta uczelni, które wygrały w tegorocznym konkursie
środki unijne na ten cel, została ogłoszona jeszcze w
czerwcu, jednak nadal część uczelni nie dostała jesz-
cze funduszy dla studentów. Niektóre uczelnie, mając
na uwadze przede wszystkim dobro żaków, opłacają
realizację programu z własnego budżetu. Niestety,
nie wszystkie uczelnie stać na taki wydatek i studen-
ci nie otrzymują stypendiów.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się do
Pani Minister z pytaniami:
1. Czym spowodowane jest opóźnienie w wypłacie
środków pieniężnych na realizację programu „Kie-
runki zamawiane” realizowanego przez minister-
stwo?
2. Jakie kroki zamierza podjąć ministerstwo, aby
jak najszybciej zakończyć konieczne procedury w celu
wypłaty studentom stypendium motywacyjnego?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12203)
do ministra gospodarki
w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa dostaw
energii
W ostatnich dniach, gdy kolejny raz zaskoczyło
nas nadejście pogody zimowej, okazało się również,
że w wielu miejscach w Polsce wystąpiły liczne awa-
rie i nastąpiły wielogodzinne przerwy w dostawie
prądu. Przyniosło to niemałe szkody dla odbiorców
energii.

Po kontrolach, które przeprowadziła Najwyższa
Izba Kontroli, okazało się, że wystąpiły m.in. nie-
prawidłowości przy prywatyzacji spółek elektro-
energetycznych. Nie powstały rozwiązania systemo-
we wspierające budowę nowych mocy wytwórczych
energii, nie wykonano nawet wstępnych zadań zwią-
zanych z programem energetyki jądrowej. Wszystko
to wpływa niekorzystnie na bezpieczeństwo dostaw
energii. W kraju nadal wykorzystujemy wiele wy-
eksploatowanych jednostek energetycznych, które
powinny być jak najszybciej zlikwidowane ze wzglę-
du na zawodność, niską sprawność i szkodliwość dla
środowiska.
NIK ocenia, że bezpieczeństwo dostaw prądu do
odbiorców końcowych jest istotnie ograniczone z
uwagi na obecny stan sieci dystrybucyjnych. Sieci,
urządzenia wytwarzające prąd i infrastruktura są
stare. Ich stan może się jeszcze pogarszać, gdyż wy-
stępują trudności w realizowaniu inwestycji przez
spółki, m.in. dlatego że nie ma odpowiednich rozwią-
zań prawnych ułatwiających proces inwestycyjny.
Bezpieczeństwo energetyczne jest częścią bezpieczeń-
stwa narodowego w zakresie zapewnienia nieprze-
rwanych dostaw paliw do krajowych odbiorców. Tak
więc to zadaniem państwa jest zagwarantowanie
bezpieczeństwa własnym obywatelom.
Biorąc również pod uwagę przygotowania i orga-
nizację Euro 2012, gdzie liczyć trzeba na kilkunasto-
procentowy wzrost poboru mocy, istnieje realne ry-
zyko wystąpienia awarii systemowych w miastach.
Wszystkie miasta przygotowujące się do roli gospo-
darzy rozgrywek wymagają rozbudowy systemów
zasilania. Z raportu NIK o restrukturyzacji elektro-
energetyki i stanie bezpieczeństwa sieci energetycz-
nych wynika, że w 2008 r. tylko 55% linii przesyło-
wych 220 kV miało mniej niż 40 lat. Niewiele nowsze
są linie 400 kV. Średni czas ich użytkowania wynosi
27 lat, a 7% pracuje ponad 40 lat.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się do
Pana Ministra z zapytaniami:
1. Co zamierza zrobić ministerstwo, by nie dopro-
wadzić do ryzyka, że spółki elektroenergetyczne będą
niezdolne do zapewnienia ciągłości i niezawodności
dostaw prądu z powodu pogarszającego się stanu
technicznego infrastruktury energetycznej?
2. Jak ministerstwo zamierza nadrobić opóźnie-
nia w budowaniu nowych sieci energetycznych i re-
montach istniejących?
3. Czy Pan Minister zamierza wprowadzić stosow-
ne przepisy ułatwiające przedsiębiorstwom energe-
tycznym inwestycje w infrastrukturę?
4. Jak ministerstwo zamierza zapewnić bezpie-
czeństwo dostaw dla gospodarstw domowych?
5. Jak ministerstwo zamierza zapewnić bezpie-
czeństwo dostaw w poszczególnych miastach przy-
gotowujących się do roli gospodarzy rozgrywek, by
nie narazić na przerwy w zasilaniu podczas mi-
strzostw?
83
6. Czy odbiorcy energii mogą liczyć na odszkodo-
wania od dostawców energii w sytuacji przerw w za-
silaniu?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12204)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nieuprawnionego stosowania
fotoradarów przez strażników miejskich
w latach 2004–2007
Szanowny Panie Ministrze! Kierowcy ukarani
przez sądy za przekroczenie prędkości na podstawie
zdjęć z fotoradarów straży miejskich mogą odwoły-
wać się już od wyroków, bowiem uprawomocniło się
orzeczenie Sądu Najwyższego. W uzasadnieniu wy-
roku podano, iż skoro brak było normy ustawowej,
na podstawie której strażnicy gminni byliby upoważ-
nieni do sprawowania kontroli drogowej w zakresie
stwierdzenia przekraczania przez kierujących pojaz-
dami dozwolonej prędkości, to nie posiadali oni też
uprawnienia oskarżyciela publicznego. Dotyczy to
tylko kierowców, którzy zostali skazani w okresie od
15 stycznia 2004 r. do 28 marca 2007 r.
Przekazując powyższe, proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji prowadzone są statystyki dotyczące
liczby kierowców, którzy zostali niesłusznie ukarani
mandatami przez strażników miejskich?
2. Jaki organ będzie zobowiązany do wypłaty
ewentualnych odszkodowań?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12205)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie syndyków
Szanowny Panie Ministrze! Funkcję syndyka w
postępowaniu upadłościowym i naprawczym mogą
wykonywać osoby wpisane na listy prowadzone przez
84
prezesów sądów okręgowych. Po 10 października
2010 r. czynność syndyka będą mogli sprawować fa-
chowcy po zdanym egzaminie państwowym i uzyska-
niu licencji. W opinii Ogólnopolskiej Federacji Stowa-
rzyszeń Syndyków i Likwidatorów może pojawić się
problem, gdyż liczba osób z licencją syndyka będzie
za mała w stosunku do potrzeb.
Dlatego też, mając na uwadze powyższe, pragnę
zapytać Pana Ministra:
1. Czy resort sprawiedliwości podziela argumenty
środowiska syndyków dotyczące zmiany przepisów
i zwolnienia z obowiązkowej licencji?
2. Czy zamierza podjąć w powyższej kwestii dzia-
łania?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12206)
do ministra infrastruktury
w sprawie unijnej dyrektywy o homologacji
typów układów kierowniczych z 1970 r.
oraz dyrektywy ramowej o homologacji
pojazdów silnikowych z 2007 r.
Szanowny Panie Ministrze! Właściciele aut z kie-
rownicą po prawej stronie produkowanych z myślą o
ruchu lewostronnym mają kłopot z zarejestrowaniem
pojazdu. Okazuje się, iż od posiadaczy ww. samocho-
dów wymaga się przełożenia układu kierowniczego.
Po spełnieniu tego warunku właściwe urzędy doko-
nują odpowiednich wpisów.
Tymczasem wielu specjalistów w zakresie prawa
unijnego zwraca uwagę, iż do chwili obecnej polskie
prawo nie zostało dostosowane do unijnej dyrektywy
o homologacji typów układów kierowniczych z 1970 r.,
dyrektywy ramowej o homologacji pojazdów silniko-
wych z 2007 r. W przypadku niewprowadzenia odpo-
wiednich zmian Komisja Europejska może podjąć
stosowne interwencje.
Mając na uwadze powyższe, pragnę zapytać Pana
Ministra:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w opisanej
przeze mnie sprawie?
2. Czy w resorcie infrastruktury trwają prace nad
zmianą właściwej ustawy w powyższym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 17 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12207)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przyszłości FŁT-Kraśnik SA
Szanowny Panie Premierze! Z informacji, jakie do-
tarły do mojego biura, wynika, że Rada Nadzorcza FŁT-
-Kraśnik SA na nadzwyczajnym posiedzeniu, które
odbędzie się w najbliższych dniach, będzie rozważała
podjęcie decyzji w sprawie ogłoszenia upadłości przed-
siębiorstwa. Jest to konsekwencja kolejnej nieudanej
próby zbycia składnika majątku firmy, spółki córki –
Zakładów Łożysk Wielkogabarytowych. FŁT chciała
pozyskać z tego tytułu kwotę 15, w kolejnym przetar-
gu zaś 10 mln zł. Pieniądze te są niezbędne przedsię-
biorstwu, umożliwiłyby dalsze egzystowanie.
W swoich licznych interpelacjach dotyczących
FŁT podkreślałem, że przedsiębiorstwo jest głównym
żywicielem Kraśnika oraz ma wpływ na sytuację eko-
nomiczną wielu firm w stutysięcznym powiecie kra-
śnickim. Zamknięcie zakładu oznacza katastrofę dla
tej społeczności. Niedopuszczalne jest więc ciągłe ba-
gatelizowanie płynących z różnych stron postulatów
ratowania spółki Skarbu Państwa. O problemach
FŁT oraz potrzebach finansowych tego przedsiębior-
stwa mówiłem z mównicy sejmowej na posiedzeniu
Sejmu odbywającym się w dniach 26–28 sierpnia br.
Pan premier zapowiedział przeznaczenie ponad 2
mld zł na pomoc dla zakładów Opla w Gliwicach. De-
cyzja ta jest oceniana przez ekonomistów z Centrum
im. Adama Smitha jako dyskryminacja ekonomiczna
polskich przedsiębiorców i pracowników we własnej
ojczyźnie. Do grona tak potraktowanych należy rów-
nież FŁT-Kraśnik SA. Dotychczasowa pomoc udzie-
lana temu przedsiębiorstwu była pozorna i niewy-
starczająca.
Rząd chce wesprzeć gigantyczną kwotą 450 mln
EUR konsorcjum, które przejmie Opla. Ma to urato-
wać 437 miejsc pracy w Gliwicach. W bardzo trudnej
sytuacji ekonomicznej od wielu miesięcy znajduje się
FŁT-Kraśnik SA, która po ostatnich zwolnieniach
będzie zatrudniała ok. 2000 osób. Zdaniem osób re-
prezentujących załogę FŁT dla ratowania fabryki
potrzebna jest kwota ok. 20 mln zł, a więc zaledwie
1% kwoty, jaką uzyska zagraniczne konsorcjum.
W związku z powyższym pragnę zapytać Pana
Premiera:
1. Czy Pana rząd przejawia wolę ratowania FŁT-
-Kraśnik SA i 2000 miejsc pracy w Kraśniku?
2. Czy zdaniem Pana Premiera wykorzystane zo-
stały wszystkie możliwe formy wsparcia i pomocy dla
FŁT?
Łącząc wyrazy szacunku
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12208)
do ministra infrastruktury
w sprawie obowiązku gmin w zakresie lokali
socjalnych
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
opinię publiczną poruszyła tragiczna śmierć miesz-
kańców budynku socjalnego w Kamieniu Pomor-
skim. Jak ustalono w wynikach analizy tejże kata-
strofy, ogromne znaczenie miał tam stan techniczny
budynku oraz technologia, w jakiej został on wyko-
nany. W związku z tym władze wielu gmin w Polsce
z niepokojem podnoszą, iż w ich zasobach znajdują
się podobne obiekty wykorzystywane głównie na
mieszkania socjalne. Wiele z nich winno zostać opróż-
nionych z uwagi na zły stan. Jednakże z powodu du-
żego zapotrzebowania społecznego na lokale socjalne
z jednej strony oraz braku środków finansowych w
budżetach gmin na realizację tychże zadań – z dru-
giej, jednostki samorządu nie są w stanie należycie i
terminowo wypełniać swych obowiązków w tym za-
kresie. Nadto należy także odnotować fakt, iż miesz-
kańcy tych budynków w obawie o swe życie i zdrowie
lawinowo występują obecnie do gmin z kategorycz-
nymi żądaniami zapewnienia im innych mieszkań.
Obowiązek wydzielenia lokali socjalnych z zasobu
mieszkaniowego gmin nakłada na jednostki samo-
rządu ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszka-
niowym zasobie gminnym i o zmianie Kodeksu cy-
wilnego z dnia 21 czerwca 2001 r. (Dz. U. z 2001 r.
Nr 71, poz. 733, z późn. zm.). Jednakże ustawa nie
reguluje kwestii wspierania przez państwo budow-
nictwa socjalnego. Tego rodzaju inwestycje są nie-
zwykle kosztowne, toteż władze wielu gmin nie mogą
podołać ich bieżącej realizacji. Związane z tym jest
także ustawowe zobowiązanie gmin do wypłaty od-
szkodowań właścicielom lokali mieszkalnych, które
są zajmowane przez osoby zobowiązane do ich opusz-
czenia na podstawie wyroku sądowego, w przypadku
niezapewnienia przez gminę możliwości usunięcia
tejże osoby do lokalu socjalnego. W ostatnim okresie
władze gminne odnotowują zdecydowany wzrost żą-
dań wypłaty odszkodowań na tej podstawie, co rów-
nież stanowi ogromne obciążanie dla ich budżetów.
Dla przykładu w niewielkiej gminie miasto Kołobrzeg
ponad 50 osób winno otrzymać lokal socjalny na pod-
stawie wyroku sądowego, na mocy którego orzeczono
o ich eksmisji. Brak możliwości zapewnienia przez
władze gminne lokali socjalnych w takich przypad-
kach spowodowało do chwili obecnej konieczność wy-
płaty kwoty ponad 260 tys. zł tytułem odszkodowań
na rzecz właścicieli tychże lokali.
Jak zatem z powyższego wynika, istnieje potrzeba
opracowania i wdrożenia właściwych mechanizmów re-
alnie wspierających gminy w wypełnianiu ustawowych
obowiązków w zakresie mieszkalnictwa socjalnego.
85
Z uwagi na wskazane zagadnienia zwracam się z
następującymi pytaniami:
1. Czy przeprowadzona została analiza dotycząca
zakresu i stopnia wywiązywania się przez gminy z
nałożonego na nie obowiązku wydzielania ze swego
zasobu mieszkaniowego lokali socjalnych?
2. Czy przeprowadzona została analiza zapotrze-
bowania gmin na lokale socjalne oraz możliwości ich
finansowania z budżetów gminnych?
3. Czy przewidywane jest wprowadzenie mecha-
nizmów i środków wsparcia finansowego dla gmin
służące pomocy realizacji zadań wynikających z bu-
downictwa socjalnego? Jeżeli tak, to z jakich źródeł
pochodziłyby te środki?
Z wyrazami szacunku
Poseł Sebastian Karpiniuk
Kołobrzeg, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12209)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie braku regulacji prawnych
umożliwiających niestosowanie się przez
policjantów do przepisów ruchu drogowego
Szanowny Panie Ministrze! Chciałbym zwrócić
uwagę na problem braku uregulowań prawnych
umożliwiających niestosowanie się przez policjantów
do przepisów drogowych.
Niejednokrotnie funkcjonariusze Policji, jadąc
nieoznakowanym pojazdem służbowym rejestrują-
cym pozostałych kierowców za pomocą wideoreje-
stratora umieszczonego wewnątrz pojazdu, zanim
zarejestrują wykroczenie uczestnika ruchu, wdają się
w pościg, nie stosując się do przepisów ustawy Prawo
o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym w art. 2 pkt 38 definiu-
je pojazd uprzywilejowany jako: pojazd wysyłający
sygnały świetlne w postaci niebieskich świateł bły-
skowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmien-
nym tonie, jadący z włączonymi światłami mijania
lub drogowymi; określenie to obejmuje również po-
jazdy jadące w kolumnie, na której początku i na koń-
cu znajdują się pojazdy uprzywilejowane wysyłające
dodatkowo sygnały świetlne w postaci czerwonego
światła błyskowego.
Następnie art. 53 ust. 1 wylicza katalog podmiotów,
których pojazdy służbowe, przy spełnieniu warunków
wymienionych w art. 2 pkt 38 ustawy, mogą być uzna-
ne za pojazdy uprzywilejowane i, co się z tym wiąże,
mogą nie stosować się do przepisów Prawa o ruchu
drogowym. Wśród nich znajduje się również Policja.
Stosownie do treści art. 53 ust. 2: kierujący po-
jazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem
zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się
86
do przepisów o ruchu pojazdów, zatrzymaniu i posto-
ju oraz do znaków i sygnałów tylko w razie, gdy
uczestniczy w następujących sytuacjach:
1) w akcji związanej z ratowaniem życia, zdrowia
ludzkiego lub mienia,
2) gdy jest to spowodowane koniecznością zapew-
nienia bezpieczeństwa lub porządku publicznego
albo
3) w przejeździe kolumny pojazdów uprzywilejo-
wanych,
4) w wykonywaniu zadań związanych bezpośred-
nio z zapewnieniem bezpieczeństwa osobom zajmu-
jącym kierownicze stanowisko państwowe, którym
przysługuje ochrona.
Jednak pojazd uczestniczący w tych akcjach ma
obowiązek emitowania jednocześnie sygnału świetl-
nego i dźwiękowego. Zgodnie z przytoczonymi prze-
pisami nieoznakowane pojazdy służbowe Policji,
uczestniczące w ruchu drogowym nie mogą być uzna-
ne za pojazdy uprzywilejowane nawet w trakcie po-
ścigu. Z tego faktu wynikają istotne konsekwencje,
m.in. kierowcy nieoznakowanych radiowozów wypo-
sażonych w wideorejestratory nie mogą przekraczać
dozwolonej prędkości, jadąc za piratem drogowym. Nie
wolno im również przekraczać linii podwójnej ciągłej,
przejeżdżać na czerwonym świetle, nie stosować się do
zasad dotyczących pierwszeństwa przejazdu itp., chy-
ba że włączą sygnały świetlne i dźwiękowe.
Ustawa o Policji z 6 kwietnia 1990 r. nie przyzna-
je funkcjonariuszowi Policji koniecznych w tym za-
kresie uprawnień. Ani w tej ustawie, ani w żadnej
innej nie ma zezwolenia na niestosowanie się przez
policjantów do przepisów drogowych. Nie ma go tak-
że w zarządzeniu nr 497/2004 komendanta głównego
Policji z 24 maja 2004 r. w sprawie pełnienia służby
przez policjantów wykorzystujących przyrządy kon-
trolno-pomiarowe służące do rejestracji zachowań
uczestników ruchu drogowego. Brak w nim podstawy
prawnej, zgodnie z którą funkcjonariusze byliby
uprzywilejowanymi uczestnikami ruchu drogowego
w sposób zezwalający im na niestosowanie się do
przepisów ustawy o ruchu drogowym.
Niezbędna jest zatem taka zmiana przepisów, na
podstawie których policjant będzie miał komfort pra-
cy oraz poczucie, że prawo stoi po jego stronie. Poli-
cjant nie może ryzykować mandatem w trakcie pełnio-
nych obowiązków. Nowelizacja przepisów dawałaby
funkcjonariuszom więcej uprawnień oraz szerszy za-
kres możliwości działania zgodnych z prawem podczas
służby na drogach w nieoznakowanych pojazdach.
Wobec powyższego zwracam się z następującym
pytaniem: Czy Pan Minister widzi potrzebę noweli-
zacji przepisów mających na celu rozwiązanie ww.
problemu? Jeśli tak, to kiedy można spodziewać się
podjęcia prac w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12210)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie zwiększenia środków finansowych
w 2010 r. na realizację prac
zabezpieczających i ratowanie Kopalni Soli
Wieliczka w ramach „Programu
zabezpieczenia kopalni na lata 2006–2013”
Na podstawie art. 4 § 1 ustawy z dnia 23 lipca
2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
ochrona zabytków polega w szczególności na podej-
mowaniu przez organy administracji publicznej dzia-
łań mających na celu zapewnienie warunków praw-
nych, organizacyjnych i finansowych umożliwiają-
cych trwałe zachowanie zabytków oraz ich zagospo-
darowanie i utrzymanie.
Zgodnie z przepisami powstał „Program zabez-
pieczenia kopalni na lata 2006–2013”, mający na celu
uratowanie jednego z najcenniejszych zabytków kul-
tury materialnej na ziemiach polskich. Wielicka ko-
palnia to także zabytek klasy światowej wpisany jako
jeden z pierwszych obiektów na Listę Światowego
Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNE-
SCO. Dzięki nieustannej renowacji i konserwacji
obiekt rozwija silną, wiarygodną markę, będącą wi-
zytówką miasta Wieliczka.
Podstawowym źródłem finansowania prac zabez-
pieczających jest dotacja budżetowa. Jej wysokość
bezpośrednio warunkuje możliwość realizacji prac
zabezpieczających ratowanie kopalni przed znisz-
czeniem. Ubiegłoroczny niski poziom finansowania
spowodował bardzo poważne ograniczenia prac za-
bezpieczających wpływające na wzrost zagrożenia
bezpieczeństwa zarówno zabytkowej kopalni, a tak-
że usytuowanego nad jej wyrobiskami miasta Wie-
liczka.
W związku z powyższym bardzo proszę o odpo-
wiedź na pytania:
1. Co roku podczas planowania budżetu mają
miejsce oszczędności. Czy ofiarą tegorocznych cięć
budżetowych również będzie Kopalnia Soli Wielicz-
ka?
2. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister
dla zapewnienia zachowania substancji zabytkowej i
umożliwienia korzystania z wartości zabytkowych
Kopalni Soli Wieliczka przyszłym pokoleniom?
3. Mając na względzie zły stan techniczny kopalni
i wiążące się z nim ryzyko wystąpienia zjawisk o cha-
rakterze katastrofalnym, jakie działania zamierza
podjąć Pan Minister, aby w przyszłości zapobiec tra-
gedii?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Limanowa, dnia 12 października 2009 r.
 87

Interpelacja Interpelacja
(nr 12210) (nr 12211)

do ministra finansów do ministra nauki i szkolnictwa wyższego

w sprawie zwiększenia środków finansowych w sprawie Polskiego Uniwersytetu

w 2010 r. na realizację prac na Obczyźnie
zabezpieczających i ratowanie Kopalni Soli
Wieliczka w ramach „Programu
zabezpieczenia kopalni na lata 2006–2013” Szanowna Pani Minister! Zwracamy się do Pani
Minister z prośbą o udzielenie informacji na temat
Na podstawie art. 4 § 1 ustawy z dnia 23 lipca istniejącego w Londynie Polskiego Uniwersytetu na
2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, Obczyźnie. Instytucja ta powstała w 1939 r. z inicja-
ochrona zabytków polega w szczególności na podej- tywy Oskara Haleckiego w Paryżu, istnieje do dzisiaj
mowaniu przez organy administracji publicznej dzia- z siedzibą w Londynie. Polski Uniwersytet na Ob-
łań mających na celu zapewnienie warunków praw- czyźnie wniósł duży wkład w rozwój nauki polskiej i
nych, organizacyjnych i finansowych umożliwiają- wykształcenia Polaków przebywających czasowo lub
cych trwałe zachowanie zabytków oraz ich zagospo- na stałe w Wielkiej Brytanii – zwłaszcza w okresie II
darowanie i utrzymanie. wojny światowej i lat powojennych.
Zgodnie z przepisami powstał „Program zabez- Polski Uniwersytet na Obczyźnie nie podlega jed-
pieczenia kopalni na lata 2006–2013”, mający na nak pod żadną z polskich instytucji oświatowych, co
celu uratowanie jednego z najcenniejszych zabytków powoduje różne problemy w funkcjonowaniu tej pla-
kultury materialnej na ziemiach polskich. Wielicka cówki. Chciałbym zapytać: Czy istnieją plany zwią-
kopalnia to także zabytek klasy światowej, wpisany zane z wdrożeniem Polskiego Uniwersytetu na Ob-
jako jeden z pierwszych obiektów na Listę Świato- czyźnie w polski system oświatowy oraz czy ma miej-
wego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego sce współpraca pomiędzy PUNO a Ministerstwem
UNESCO. Nauki i Szkolnictwa Wyższego?
W ubiegłym roku kopalnia wnioskowała o dotację
Z poważaniem
na 2009 w wysokości 87,34 mln zł, wskutek oszczęd-
ności budżetowych kwota uległa drastycznej obniżce,
Posłowie Andrzej Nowakowski
ostatecznie dofinansowanie osiągnęło wartość 40,038
i Magdalena Gąsior-Marek
mln zł. Taki poziom finansowania spowodował bar-
dzo poważne ograniczenia prac zabezpieczających,
wpływające na wzrost zagrożenia bezpieczeństwa
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
zarówno zabytkowej kopalni, a także usytuowanego
nad jej wyrobiskami miasta Wieliczka.
Z tego tytułu w maju br. kopalnia wystąpiła o
Interpelacja
dotację na 2010 r. w wysokości 99,84 mln zł, jednak
(nr 12212)
po dogłębnej analizie, uwzględniającej wszystkie
koszty realizacji prac konserwatorskich, kwota wzro-
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
sła do 123,6 mln zł.
W związku z powyższym bardzo proszę o odpo-
w sprawie rozszerzenia kręgu beneficjentów
wiedź na następujące pytania:
ubiegających się o pomoc finansową
1. Co roku podczas planowania budżetu mają
w ramach działania: Podstawowe usługi
miejsce oszczędności. Czy ofiarą tegorocznych cięć bu-
dla gospodarki i ludności wiejskiej,
dżetowych również będzie Kopalnia Soli Wieliczka?
objętego PROW na lata 2007–2013
2. Mając na względzie zły stan techniczny kopalni i
wiążące się z nim ryzyko wystąpienia zjawisk o charak-
terze katastrofalnym, dlaczego ubiegłoroczne dofinan-
Szanowny Panie Ministrze! Podczas prowadzo-
sowanie było o 50% niższe niż pierwotnie planowano?
nych debat rolnych w powiatach ziemskich wojewódz-
3. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister
twa pomorskiego pod hasłem „Pomorska wieś w Unii
dla zapewnienia zachowania substancji zabytkowej i
Europejskiej – podsumowanie pięciu lat członkostwa”
umożliwienia korzystania z wartości zabytkowych
zwrócili się do mnie wójtowie gmin Stegna i Sztuto-
Kopalni Soli Wieliczka?
wo z problemem niemożności zrealizowania inwesty-
Z poważaniem cji związanej z budową oczyszczalni ścieków we wsi
Chełmek-Osada (gmina Stegna).
Poseł Bronisław Dutka Inwestycja ta miała być realizowana przez przed-
siębiorstwo komunalne Mierzeja sp. z o.o. w Stegnie
Limanowa, dnia 12 października 2009 r. (powołane wspólnie przez gminy Stegna i Sztutowo),
88
a środki miały pochodzić z Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013. Niestety, przed-
siębiorstwo nie spełnia formalnych warunków jako
beneficjent, bo jego struktura wykracza poza krąg
uprawnionych podmiotów określonych przepisami
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z
dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawie warunków i trybu
przyznawania oraz wypłaty pomocy finansowej w ra-
mach działania: Podstawowe usługi dla gospodarki
i ludności wiejskiej objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013. Budowa obiek-
tów ochrony środowiska jest bardzo kosztowna i czę-
sto przekracza możliwości małych gmin wiejskich.
Wsparcie powinno być udzielane tym inicjatywom,
które są podejmowane w oparciu o rachunek ekono-
miczny. Budowa obiektów wspólnie przez kilka sa-
morządów z całą pewnością jest bardziej racjonalna,
tak na etapie inwestycji, jak też późniejszej eksplo-
atacji, co jest szczególnie istotne, zważywszy na kosz-
ty dla mieszkańców.
Mając na uwadze powyższe, uzasadnionym jest
umożliwienie wspólnej realizacji inwestycji przez kil-
ka samorządów.
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Co legło u podstaw ograniczenia kręgu benefi-
cjentów w cytowanym rozporządzeniu oraz z jakich
szczegółowych uregulowań ustawowych wynika to
ograniczenie?
2. Czy możliwe są zmiany legislacyjne i kiedy pla-
nuje się ich wdrożenie tak, aby beneficjentami mogły
być podmioty, dla których organami właścicielskimi
są samorządy?
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12213)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zaświadczeń od powiatowego
lekarza weterynarii wymaganych
przy zgłoszeniu prowadzenia działalności
w zakresie hodowli ryb
Szanowny Panie Ministrze! Na terenie kraju za-
wiązują się stowarzyszenia, które planują się prze-
kształcić w lokalne grupy rybackie. Do stowarzyszeń
wstępują także właściciele i dzierżawcy wód, którzy
natrafiają na trudności uzyskania zaświadczenia od
powiatowego lekarza weterynarii o zgłoszeniu pro-
wadzenia działalności w zakresie chowu ryb, które
jest wymagane, aby ww. osoby mogły zostać uznane
za rybaków w myśl rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 29 września 2009 r. w spra-
wie szczegółowych warunków, jakim powinna odpo-
wiadać lokalna strategia rozwoju obszarów rybac-
kich, kryteriów wyboru lokalnej grupy rybackiej do
realizacji tej strategii oraz wymagań, jakim powinna
odpowiadać umowa dotycząca warunków i sposobu
realizacji tej strategii w ramach Programu Operacyj-
nego „Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa
i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–2013” (Dz.
U. z 2009 r. Nr 162, poz. 1292).
Przedstawiciele tworzących się stowarzyszeń
zwracają się z wnioskiem o interwencję w Minister-
stwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie uznania
zaświadczeń wydanych przez powiatowego lekarza
weterynarii po dniu 30 września 2009 r., tj. po dniu
wejścia w życie wspomnianego wyżej rozporządze-
nia.
Z przedstawionego mi pisemnie wystąpienia wy-
nika że osoby prowadzące działalność w zakresie sek-
tora akwakultury, które w myśl ustawy o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz.
1342) i rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryj-
nych dla prowadzenia działalności w zakresie sekto-
ra akwakultury (Dz. U. z 2008 r. Nr 190, poz. 1167)
nie zgłosiły powiatowemu lekarzowi weterynarii pro-
wadzenia tej działalności i nie zastosowały się do ww.
ustawy oraz rozporządzenia, mają dzisiaj świado-
mość, że naruszyły przepisy prawa.
Tworzącym się śródlądowym lokalnym grupom
rybackim zależy, aby każdy właściciel/dzierżawca je-
ziora/stawu prowadzący jakąkolwiek działalność w
zakresie sektora akwakultury posiadał takie za-
świadczenie od powiatowego lekarza weterynarii.
Posiadanie i uznanie wspomnianego zaświadcze-
nia spowoduje zarówno wzrost wskaźnika rybackości
danego obszaru, od której zależeć będzie wysokość
przyznanych grupie środków finansowych, a tym sa-
mym poziomu wykorzystania środków Europejskiego
Funduszu Rybackiego oraz, co bardzo ważne, spowo-
duje, że prowadzona działalność zostanie zalegalizo-
wana i doprowadzona do zgodności z obowiązującym
stanem prawnym. Kontrola Inspekcji Weterynaryj-
nej jest w stanie zapewnić właściwą gospodarkę na
naszych akwenach wodnych. Ważne jest, aby do lo-
kalnych grup rybackich przystąpiło jak najwięcej
uprawnionych podmiotów, co doprowadzi do zrówno-
ważonego rozwoju tego sektora, co jest jednym z
głównych założeń Programu Operacyjnego „Zrówno-
ważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych
obszarów rybackich 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Mając powyższe na
względzie, zwracam się do Pana Ministra z zapyta-
niem:
1. Czy możliwe jest uznanie zaświadczeń wyda-
nych przez powiatowego lekarza weterynarii po dniu
wejścia w życie wspomnianego na wstępie rozporzą-
dzenia?.

2. Czy ministerstwo planuje zmianę przedmioto-
wego rozporządzenia tak, aby umożliwić właścicie-
lom, dzierżawcom jezior i stawów oraz prowadzącym
jakąkolwiek działalność w zakresie sektora akwakul-
tury, aby posiadali takie zaświadczenie od powiato-
wego lekarza weterynarii pozwalające im przystąpić
do lokalnej grupy rybackiej?
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12214)
do ministra infrastruktury
w sprawie oznakowania autostrady A4
i Drogowej Trasy Średnicowej
oraz nazewnictwa węzłów autostrady A4
w Rudzie Śląskiej
Szanowny Panie Ministrze! Obecnie istniejące
oznakowanie pionowe autostrady A4 oraz Drogowej
Trasy Średnicowej zgodne jest z wytycznymi zawar-
tymi w „Szczegółowych warunkach technicznych dla
znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpie-
czeństwa ruchu drogowego i warunkach ich umiesz-
czania na drogach”, opublikowanych w Dzienniku
Ustaw, załącznik nr 220, poz. 2181 z dnia 23 grudnia
2003 r. Mimo zgodności z przepisami źle wypełnia
swoją funkcję, bowiem dezinformuje albo informuje
niedokładnie podróżnych spoza regionu.
Bardzo często jadący od strony Krakowa chcą do-
jechać do centrum Rudy Śląskiej, a zjeżdżają na węź-
le do Chorzowa Batorego. Powodem jest brak infor-
macji o kolejnym zjeździe na węźle „Wirek” czy
„Wspólna”, które są już węzłami znajdującymi się w
Rudzie Śląskiej. Jadący zaś od strony Wrocławia zjeż-
dżają w Bielszowicach – zachodniej dzielnicy miasta,
na węźle „Wspólna” wskutek braku informacji o zjeź-
dzie „Wirek”.
Dezinformacja występuje także na Drogowej Tra-
sie Średnicowej oznakowanej również zgodnie z ww.
wytycznymi. Przykładowo, na tablicach pod nazwą
miasta na terenie Świętochłowic widnieje napis „By-
tom”, a pod nim napis „Centrum”, co może nasuwać
pytanie, czy jest to centrum Bytomia, czy Święto-
chłowic. Podobnie jest w Rudzie Śląskiej. Nazwy wę-
złów powinny przede wszystkim informować kierow-
ców o miastach, do których prowadzą zjazdy. Nazwa
węzła „Wspólna” nie wskazuje miasta. Pragnę nad-
mienić, iż np. w krajach Europy Zachodniej nazwy
węzłów autostradowych pochodzą od nazw miast.
Szanowny Panie Ministrze! Powodowana nie-
ustannymi interwencjami lokalnej społeczności, su-
geruję zmienić nazwy węzłów „Wspólna” i „Wirek”
89
na „Ruda Śląska/Zabrze” oraz „Ruda Śląska – Wi-
rek”, zaś węzeł prowadzący do Chorzowa zmienić na
„Chorzów/Ruda Śląska”.
Czy i kiedy zostaną podjęte działania korygujące,
mające na celu dostosowanie przepisów zawartych w
„Szczegółowych warunkach technicznych dla zna-
ków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpie-
czeństwa ruchu drogowego i warunkach ich umiesz-
czania na drogach” do warunków obowiązujących w
Europie?
Z poważaniem
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 14 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12215)
do ministra zdrowia
w sprawie wymogów sanitarnych
w gabinetach lekarskich i stomatologicznych
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłosiła się osoba prowadząca gabinet stoma-
tologiczny, zwracając uwagę na wymogi sanitarne
obowiązujące w gabinetach stomatologicznych świad-
czących usługi zdrowotne. Osoba ta prowadzi prak-
tykę lekarską od końca lat dziewięćdziesiątych w tym
samym lokalu. Zgodnie z obowiązującym wówczas
porządkiem prawnym lokal, w którym mieścił się ga-
binet, spełniał wszystkie wymagane normy. W ostat-
nim czasie organ prowadzący rejestr zakładów zdro-
wotnych zobowiązał prowadzącego gabinet do prze-
prowadzenia prac remontowych mających na celu
dostosowanie lokalu gabinetu do potrzeb osób niepeł-
nosprawnych. Prace remontowe mają polegać na za-
pewnieniu stosownych toalet dla osób niepełnospraw-
nych. W uzasadnieniu organ podał, że obowiązek ten
powstał w wyniku dostosowania do wymogów nało-
żonych na Polskę przez prawo UE, nie wskazał jed-
nak konkretnych aktów normatywnych.
W związku z tym, że podobne sprawy były zgła-
szane mi również wcześniej, zwracam się z uprzejmą
prośbą o wyjaśnienie następujących kwestii:
1. Czy prowadzący gabinet może zwrócić się o do-
finansowanie prac remontowych z funduszy europej-
skich bądź innych funduszy będących w dyspozycji
organów administracji publicznej?
2. Czy istnieje konkretny termin, w jakim powin-
no nastąpić dostosowanie gabinetów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 20 października 2009 r.
90
Interpelacja
(nr 12216)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie rynku chmielarskiego w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Krajowy Związek
Plantatorów Chmielu w Wilkowie oraz władze samo-
rządowe gminy Wilków (woj. lubelskie), w przesła-
nym pod adres kierowanego przeze mnie biura posel-
skiego piśmie zawierającym 442 podpisy indywidu-
alnych plantatorów, z ogromnym zaniepokojeniem
zwracają uwagę na drastyczne załamanie się rynku
chmielarskiego w Polsce.
Na terenie Powiśla Lubelskiego będącego głów-
nym producentem szyszki chmielowej w kraju (ponad
50% produkowanego surowca) w roku ubiegłym po-
zostało niezagospodarowane ponad 150 ton suszu
chmielowego. Miało to ogromny wpływ na zubożenie
kilkuset gospodarstw rolnych. Niestety, rok 2009 jest
kolejnym rokiem, w którym realne jest widmo pozo-
stawienia znacznej części produkcji u producenta.
Obecne prognozy dotyczące skupu napawają planta-
torów wielkim niepokojem. Polityka dotycząca skupu
chmielu wydaje się dla rolników zupełnie niezrozu-
miała i w żaden sposób niekontrolowana, czego przy-
kładem były zawirowania cenowe na przestrzeni
ostatnich lat.
Plantatorzy obawiają się, że polskie chmielarstwo
może ulec takim samym negatywnym następstwom,
jakie dotknęły rynek cukrowniczy, gdy po latach oka-
zało się, że produkcja buraków cukrowych drastycz-
nie zmalała, zostały zlikwidowane dochodowe polskie
cukrownie, a obecnie Polska sprowadza cukier z za-
granicy. Z uwagi na wielonakładową strukturę upra-
wy chmielu obecna sytuacja może grozić bezpowrot-
ną utratą plantacji, co nie jest w interesie polskiej
gospodarki. Zdaniem plantatorów duże koncerny pi-
wowarskie produkujące piwo na rynek krajowy po-
winny w pierwszej kolejności wykorzystywać do pro-
dukcji chmiel polski charakteryzujący się doskonałą
jakością i właściwościami.
Biorąc powyższe pod uwagę, kieruję do Pana Mi-
nistra interpelację poselską z prośbą o odpowiedź na
pytania:
W jakim zakresie resort rolnictwa ma wpływ na
stabilizację rynku chmielarskiego w Polsce?
Jakie działania ze strony resortu podejmowane są
w celu poprawy opłacalności produkcji chmielu za-
pewniającej godną egzystencję plantatorów i ich ro-
dzin?
W jakim zakresie koncerny piwowarskie produ-
kujące piwo na rynek krajowy wykorzystują chmiel
polski?
Co należy uczynić, by udział krajowego chmielu
w ogólnej produkcji piwa na rynek polski zwiększał
się, a przez to gwarantował stabilność oraz perspek-
tywy rozwojowe chmielarstwa?
Czy ministerstwo rolnictwa zamierza podjąć roz-
mowy z przedstawicielami plantatorów chmielu, do
czego są gotowi, w celu omówienia wszelkich proble-
mów wynikających z obecnej sytuacji zaistniałej na
rynku chmielarskim?
Z szacunkiem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12217)
do ministra infrastruktury
w sprawie wstrzymania planowanej na 2009 r.
modernizacji nawierzchni drogi S19
na odcinku Lublin – Kraśnik oraz drogi
krajowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol
Szanowny Panie Ministrze! Droga S19 na odcin-
ku Lublin – Kraśnik oraz droga krajowa nr 74 nie
były modernizowane od kilkunastu lat. Przez fatalny
stan wspomnianych połączeń Lubelszczyzna wciąż
traci potencjalnych inwestorów. Są to bowiem pod-
stawowe, jedyne i najszybsze trasy w kierunku Kielc,
Krakowa oraz wielu miast Śląska. Stanowią one bar-
dzo ważny szlak komunikacyjny wpływający na roz-
wój gospodarczy całego regionu lubelskiego. Ponadto
droga S19 to jedyne połączenie z budowaną właśnie
autostradą A4, która ma przebiegać przez Rzeszów.
Trasa ta jest również częścią szlaku tranzytowego o
wciąż rosnącym natężeniu ruchu, łączącego kraje
nadbałtyckie ze Słowacją i Węgrami.
Wstrzymanie inwestycji będzie bardzo krzywdzą-
ce dla regionu lubelskiego. Poprawa jakości dróg
przyczyni się do większego bezpieczeństwa miesz-
kańców, lepszej dostępności komunikacyjnej, zwięk-
szenia atrakcyjności dla przyszłych inwestycji.
Wobec powyższego chciałbym zadać pytania:
1. Czy istnieje szansa zmiany postanowień zanie-
chania wstrzymania modernizacji bardzo ważnych
połączeń S19 – Lublin – Kraśnik, oraz DK Kraśnik
– Annopol?
2. Czy istnieje szansa realizacji wcześniejszych
postanowień dotyczących modernizacji ww. dróg w
roku 2009?
3. Jaki był powód wstrzymania tak kluczowych
inwestycji?
Poseł Jan Łopata
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12218)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o pomocy społecznej
oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy
nr 2316) w części dotyczącej środowiskowych
domów samopomocy
Stan faktyczny: W dniu 28 sierpnia 2009 r. został
przedłożony Sejmowi rządowy projekt ustawy o po-
mocy społecznej oraz niektórych innych ustaw z dnia
8 lipca 2009 r. (druk sejmowy nr 2316). Proponowane
zapisy dotyczące odpłatności zamieszczone ww. pro-
jekcie ustawy budzą duże wątpliwości (art. 51b. 1.,
art. 51b. 6. projektu ustawy).
Art. 51b. 1. Odpłatność miesięczną za usługi
świadczone w ośrodkach wsparcia dla osób z zabu-
rzeniami psychicznymi ustala się w wysokości 5%
kwoty dochodu osoby samotnie gospodarującej lub
kwoty dochodu na osobę w rodzinie, jeżeli dochód
osoby samotnie gospodarującej lub dochód na osobę
w rodzinie przekracza kwotę odpowiedniego kryte-
rium dochodowego, o którym mowa w art. 8 ust. l
pkt l i 2.
Art. 51. 6. Organ, o którym mowa w ust. 5, może
zwolnić osoby wnoszące odpłatność za usługi w
ośrodkach wsparcia na ich wniosek częściowo lub
całkowicie z tej odpłatności. Przepis art. 64 stosuje
się odpowiednio.
Obecnie część środowiskowych domów samopo-
mocy nie pobiera tego typu opłat, a wysokość opłat
jeszcze pobieranych na podstawie uchwał organów
samorządu terytorialnego w wielu wypadkach jest o
wiele niższa niż wprowadzona ustawą.
Wprowadzenie tego typu opłat rodzi uzasadnione
obawy, że większość osób z zaburzeniami psychicz-
nymi nie będzie chciało korzystać z tego typu usług
lub z nich zrezygnuje, co w konsekwencji przyniesie
o wiele większe straty społeczne niż zyski z tytułu
wpłat dokonanych przez osoby korzystające z tego
typu świadczeń. Podkreślenia wymaga również fakt,
iż osoby z zaburzeniami psychicznymi z uwagi na
swoją chorobę mają nikłe możliwości zarobkowania
i uzyskiwania dochodów. Najczęściej utrzymują się z
rent inwalidzkich, rent socjalnych, zasiłków stałych.
Aktualnie większość uczestników środowiskowych
domów samopomocy ledwo zaspokaja swoje podsta-
wowe potrzeby życiowe. Każde obciążenie ich budże-
tu powoduje, iż muszą zrezygnować z rzeczy i usług
niezbędnych do życia. Na poziomie dochodów uzyski-
wanych przez podopiecznych ŚDS nawet niewielkie
wpłaty urastają do rangi niebotycznych kwot. Propo-
nowane w art. 51b ust. l i ust. 6 projektu ustawy za-
pisy stoją w sprzeczności z ideą opiekuńczości pań-
stwa, któremu nie przystoi czerpać dochodów z tytu-
łu świadczenia wsparcia osobom znajdującym się w
najtrudniejszej sytuacji zdrowotnej, bytowej i spo-
91
łecznej. Z kolei egzekucja należności, o której mowa
w art. 104 projektu ustawy, z jednej strony, ze wzglę-
du na brak jasności co do kompetencji i ustalenia
organu egzekucyjnego jest trudna do przeprowadze-
nia, z drugiej zaś strony, stoi w sprzeczności z funk-
cją terapeutyczną środowiskowego domu.
Zgadzamy się ze stanowiskiem, że konieczne jest
ujednolicenie zasad odpłatności na terenie całej Pol-
ski, gdyż obecnie panują ogromne dysproporcje w
tym zakresie. Jednak biorąc pod uwagę specyfikę za-
burzeń oraz sytuację bytowo-finansową osób korzy-
stających z tego typu ośrodków wsparcia, jedynym
rozwiązaniem zapewniającym zapobieganie nierów-
ności jest ustawowe zwolnienie z odpłatności, gdyż
jedynie taki zapis gwarantuje równe traktowanie
wszystkich podmiotów. Jak wynika z dotychczaso-
wych doświadczeń, nawet wprowadzenie zasad zwal-
niania z odpłatności ze względu na różnorodność ich
interpretacji w poszczególnych jednostkach samorzą-
du terytorialnego tej równości nie gwarantuje.
Pragniemy podkreślić, że środowiskowy dom sa-
mopomocy jest najtańszą, a zarazem najbardziej
kompleksową formą wsparcia instytucjonalnego osób
z zaburzeniami psychicznymi. Dla porównania jeden
osobodzień hospitalizacji na oddziale psychiatrii to
ok. 100 zł, średnia długość hospitalizacji wynosi nie
mniej niż dwa tygodnie, a nierzadko kilka miesięcy.
Miesięczne utrzymanie pensjonariusza w specjali-
stycznym domu pomocy społecznej to koszty rzędu
ok. 2500 zł. Natomiast miesięczny koszt utrzymania
uczestnika w środowiskowym domu samopomocy
wynosi średnio 900 zł, co stanowi kwotę nieporów-
nywalnie niższą. Nawet gdyby nie uwzględniać wy-
miaru indywidualnego i społecznego, to sam rachu-
nek ekonomiczny przemawia za promowaniem takiej
formy opieki nad osobami z zaburzeniami psychicz-
nymi, jaka jest realizowana przez środowiskowe
domy samopomocy.
Ustalenie odpłatności pociągnie za sobą drastycz-
ne zwiększenie kosztów społecznych. Dlatego uwa-
żam, że jedynie tworzenie nieodpłatnego oparcia spo-
łecznego przez środowiskowe domy samopomocy
przyniesie wymierne efekty zarówno w wymiarze
jednostkowym, ogólnospołecznym, jak i ekonomicz-
nym, co jest istotne zwłaszcza w kontekście kryzysu
finansowego.
Pragniemy również zauważyć, że cele terapeu-
tyczne można osiągnąć za pomocą innych środków
niż ustawowe wprowadzenie odpłatności. Środowi-
skowe domy samopomocy w ramach samorządności
mają wiele możliwości, aby uczyć uczestników odpo-
wiedzialności, samodzielności, dysponowania pie-
niędzmi. Poczucie odpowiedzialności można także
osiągnąć środkami pozafinansowymi, np. włącze-
niem uczestników w prace porządkowe na terenie
domu, reprezentowaniem domu na zewnątrz itp.
Wprowadzenie w ustawie zapisu o odpłatności tak
naprawdę uderzy w grupę osób mających najniższe
dochody, gdyż procent osób zamożnych w środowi-
skowych domach samopomocy jest nikły. Ustawo-
92
dawca proponuje możliwość zwalniania uczestników
z odpłatności. Jednak, jak wynika z dotychczasowych
doświadczeń, nie jest to takie proste. Składa się na
to wiele czynników, m.in.:
— różnorodność interpretacji przepisów w poszcze-
gólnych jednostkach samorządu terytorialnego;
— stopień zrozumienia problemów osób z zabu-
rzeniami psychicznymi przez pracowników jedno-
stek;
— jakość współpracy środowiskowych domów sa-
mopomocy z powiatowymi centrami pomocy i ośrod-
kami pomocy społecznej;
— sytuacja rodzinna uczestników.
Istotny jest także aspekt moralny tego zagadnie-
nia.
Zgodnie z ustawią z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej kryterium dochodowe stanowią
kwoty:
— 477 zł dla osoby samotnie gospodarującej – po
zapłaceniu 5% odpłatność za usługi w ŚDS pozostaje
453,15 zł na przeżycie całego miesiąca (opłacenie ra-
chunków, wykupienie leków, wyżywienie, ubranie);
— 351 zł dla osoby w rodzinie – po zapłaceniu 5%
odpłatność za usługi w ŚDS pozostaje 333,45 zł, co w
przypadku 3-osobowej rodziny daje kwotę 1 035,45
zł na jej miesięczne utrzymanie.
W dzisiejszych realiach wymusza to życie na po-
ziomie minimum egzystencjalnego, co jest czynni-
kiem uniemożliwiającym normalne funkcjonowanie,
generującym klientów pomocy społecznej korzysta-
jących z zapomóg i zasiłków na pokrycie podstawo-
wych potrzeb życiowych.
Należy także pamiętać, że wiele środowiskowych
domów działa na terenach wiejskich lub w małych
miasteczkach. W wielu przypadkach tylko dzięki
ciężkiej pracy zespołu wspierająco-terapeutycznego
udało się przełamać barierę niechęci środowiska ro-
dzinnego uczestnika i wyciągnąć go z domu. W przy-
padku wprowadzenia odpłatności, kiedy rodzice będą
musieli uzasadniać swoją trudną sytuację, prosząc o
wyjątkowe ich potraktowanie, mogą zrezygnować z
posyłania uczestników na zajęcia, a negatywnych
skutków izolacji nie trzeba nikomu uświadamiać.
Warto w tym miejscu zastanowić się, czy pobiera-
nie opłat z tak niskich dochodów uczestników jest
dopuszczalne. Dlaczego ustawodawca chce generować
dochody Skarbu Państwa z najniższych uposażeń?
Czy ustanawiający prawo nie powinni pogodzić się z
faktem, że są grupy społeczne, które z niezawinio-
nych przez siebie powodów przez cały czas będą wy-
magały wsparcia ze strony państwa?
Osoby z zaburzeniami psychicznymi, mimo że są
obywatelami tego kraju, nie mają możliwości wypo-
wiedzenia się w wyżej przedstawionej sprawie, a po-
dejmowane arbitralnie decyzje ich dotyczące są dla
nich krzywdzące. Takie rozumienie pomocy osobom
niepełnosprawnym przez ustawodawcę przyczynia
się do wykluczenia społecznego, któremu winien on
przeciwdziałać i na co corocznie przeznaczane są
znaczne środki zarówno z budżetu państwa, jak i z
funduszy unijnych.
Pytania. W związku z powyższymi uwagami
i wątpliwościami przekazywanymi nam przez środo-
wiska osób zawodowo działających na rzecz osób z
zaburzeniami psychicznymi zawracamy się do Pani
Minister z zapytaniem. Proszę o wyjaśnienie: Jak w
sytuacji dostosowywania ustawodawstwa do stan-
dardów unijnych dotyczących m.in. przeciwdziałania
wykluczeniu społecznemu osób z zaburzeniami psy-
chicznymi podejmowane są kroki, których skutkiem
będzie wykluczenie tej grupy społecznej, zwłaszcza
w sytuacji wprowadzenia w życie Narodowego Pro-
gramu Ochrony Zdrowia Psychicznego?
Jednocześnie apelujemy o dogłębną analizę
przedstawionych powyżej uwag, będących wyrazem
wątpliwości osób, które praktykują je w codziennej,
ciężkiej pracy na rzecz osób z zaburzeniami psy-
chicznymi.
Poseł Andrzej Ryszka
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12219)
do ministra infrastruktury
w sprawie przepisów ustawy Prawo o ruchu
drogowym oraz rozwiązań komunikacyjnych
na polskich drogach
Powszechnie wiadomym jest, że przepisy o ruchu
drogowym w Polsce są nagminnie łamane. W spo-
łeczeństwie wytworzyło się przekonanie, że wyeg-
zekwować przepisy drogowe można jedynie dzięki
specjalistycznym urządzeniom, które są po to, aby
wykryć przepisy już złamane. Są to, niestety, realia
polskich uczestników ruchu. Oczywiście nie chcę tu
usprawiedliwiać brawury, braku wyobraźni czy jaz-
dy po alkoholu, chcę tylko zwrócić uwagę na pewne
rozwiązania drogowe, które zupełnie rozmijają się
z życiem.
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) w niektórych kwestiach jest mniej precyzyjna
niż konwencja wiedeńska z 1968 r. określająca ogólne
zasady ruchu drogowego. W myśl ww. ustawy kierow-
ca jest zobowiązany tylko do zachowania podwyższo-
nej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa pieszemu,
który wszedł na przejście. Zaś wedle konwencji kie-
rujący zobowiązany jest do zbliżania się do przejścia
dla pieszych zawsze ze zmniejszoną szybkością, aby
zadbać o bezpieczeństwo przechodniów, którzy są na
przejściu lub dopiero na nie wchodzą.

Podobnie sytuacja wygląda w stosunku do rowe-
rzystów. Konwencja wiedeńska określa, że zmienia-
jący kierunek pojazd zobowiązany jest ustąpić
pierwszeństwa rowerzystom poruszającym się na
drodze rowerowej lub chcącym na nią wjechać. Na-
tomiast od 2001 r., czyli po wprowadzeniu zmian w
ustawie o ruchu drogowym, w Polsce została wykre-
ślona zasada ustępowania pierwszeństwa przez kie-
rowców w czasie zmiany kierunku jazdy na rzecz
rowerzystów.
Konwencja wiedeńska z 1968 r., określająca ogól-
ne zasady ruchu drogowego, jako umowa międzyna-
rodowa nie zezwala państwom, które ją przyjęły, na
wprowadzanie odmiennych niż istniejące w niej za-
pisów. Polska ratyfikowała ww. konwencję w 1984 r.,
tak więc wszelkie normy, które są sprzeczne z kon-
wencją, w myśl zasady pierwszeństwa prawa między-
narodowego nad krajowym, są nieważne. Tylko jak
w takiej sytuacji ma się zachować szary uczestnik
ruchu? Zostanie w ten sposób umocniony stereotypo-
wy obraz uprzejmego i przepuszczającego przechod-
niów Niemca. Tylko nieliczni poinformowani będą
wiedzieć, że to niewrodzona uprzejmość, ale obowią-
zek wynikający z niemieckiego, europejskiego i mię-
dzynarodowego prawa. Wiele polskich rozwiązań
drogowych jest po prostu nieprzemyślanych. Na przy-
kład tam, gdzie nie ma dróg rowerowych, a pasy au-
tobusowe znajdują się przy prawej krawędzi jezdni,
czyli tam, gdzie mogą poruszać się rowerzyści, po-
winno się oznaczać te pasy jako rowerowo-autobuso-
we, nie zaś tylko jako pasy autobusowe. Należałoby
też wytyczać ścieżki rowerowe zgodnie z zasadami
ich projektowania – chodzi tu o spójność i bezpośred-
niość – wtedy znacznie łatwiej byłoby dostosowywać
się do obowiązującego prawa.
Rozwiązania infrastrukturalne też mają wpływ
na zachowania uczestników ruchu na drogach. Pol-
ska to jeden z nielicznych krajów, w którym można
budować podłużne struktury. Wygląda to tak, że
tam, gdzie teren nie jest zabudowany, jest masa przy-
drożnych posesji, magazynów itp. Na Zachodzie miej-
scowości znajdują się tylko po jednej stronie drogi
publicznej, są one do tego dość mocno ścieśnione, a
podział na strefę przemysłową i mieszkalną jest wy-
93
raźny. Jak wiadomo, oddalenie dróg od obszarów za-
mieszkania zmniejsza prawdopodobieństwo wypadku
z udziałem pieszego.
W naszym kraju nagminnie można spotkać ab-
surdalne rozmieszczenie znaków. Poniżej znajdują
się dwa przykłady (w Internecie jest ich całe mnó-
stwo) zrobione przez mieszkańca Łodzi, które moim
zdaniem nie wymagają komentarza.
Jestem świadom, iż na wszystko potrzebne są pie-
niądze. Dlatego tym bardziej drażni fakt, gdy widzi
się nietrafione inwestycje pochłaniające niemałe pie-
niądze. Przykładem może być obwodnica białobrze-
ska, to jest droga krajowa łącząca Warszawę z Rado-
miem. Po wybudowaniu obwodnicy szereg posesji
zostało odizolowanych od tej trasy. Trzeba było wy-
budować dla tych ludzi szereg dróg lokalnych i mo-
stów. W ten sposób powstało 30 nowych mostów na
22-kilometrowym odcinku. Koszt budowy jednego
mostu to ok. 2 mln zł, dochodzą też późniejsze kosz-
ty eksploatacji. A gdyby projekt budowy drogi łączą-
cej Warszawę z Radomiem pomyślano inaczej, może
koszty byłyby mniejsze.
Niejasność w przepisach zwiększa też brak zaufa-
nia obywateli do państwa, prawa i polityków. Proszę
zauważyć, że jak polityk złamie przepisy drogowe, to
nikt nie patrzy na niego jak na siebie samego, tj.
uczestnika ruchu, który złamał absurdalny przepis
tylko i wyłącznie dlatego, gdyż był to absurd drogo-
wy, ale jak na człowieka, którego zawsze i z całą siłą
należy potępić. Nieprzemyślane i niejasne rozwiąza-
nia drogowe rodzą sytuację, w której żaden uczestnik
nie jest do końca pewien, co w danej sytuacji drogo-
wej zrobić powinien, a przez to nikt nie czuje się bez-
pieczny.
Jak wygląda sprawa nadzoru nad projektami i ich
realizacją związanymi z inwestycjami infrastruktu-
ralnymi?
Czy przewidywane są w najbliższym czasie zmia-
ny w ustawie Prawo o ruchu drogowym?
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 20 października 2009 r.
94
Interpelacja
(nr 12220)
do ministra obrony narodowej
w sprawie modernizacji i rozwoju polskiej
Marynarki Wojennej
Szanowny Panie Ministrze! Jednym z najważniej-
szych problemów, przed jakimi obecnie stoją Siły
Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, jest kwestia obec-
nego stanu technicznego oraz dalszych perspektyw
rozwoju polskiej Marynarki Wojennej. Nadszedł już
najwyższy czas na dyskusję nad nowymi prioryteta-
mi dla polskiej floty, a w konsekwencji wytyczenie
kierunków rozwoju Marynarki Wojennej będących
kompromisem pomiędzy zabezpieczeniem interesów
Polski związanych z aktywnością na morzu a możli-
wościami finansowymi państwa. Trzeba pamiętać,
że większość jednostek pływających obecnie znajdu-
jących się na stanie floty ma zostać wycofywana ze
służby czynnej od 2015 r. Jak dotąd brakuje rzeczo-
wej debaty nad zakupem lub budową nowych jedno-
stek dla polskiej Marynarki Wojennej oraz wytycze-
nia jej jasnych kierunków dalszego rozwoju.
W związku z tym uprzejmie pytam: Czy i kiedy
zostanie szerzej poruszony na scenie politycznej te-
mat przyszłości polskiej Marynarki Wojennej?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12221)
do ministra obrony narodowej
w sprawie modernizacji systemu obrony
przeciwlotniczej
Szanowny Panie Ministrze! Jednostki obrony
przeciwlotniczej istniejące w każdym rodzaju Sił
Zbrojnych RP wymagają jak najszybszej wymiany
większości środków ogniowych, a w szczególności po-
radzieckich zestawów rakietowych do zwalczania
celów na wysokościach do 20 km, dla których wyczer-
pały już się możliwości modernizacyjne.
W związku z tym pytam:
1. Czy w związku z tym MON przeprowadza rze-
czową analizę oferty złożonej przez konsorcjum Bu-
mar pod roboczym tytułem „Tarcza Polski”, obejmu-
jącej wielowarstwowy system obrony przeciwlotniczej
i przeciwrakietowej dla naszego kraju?
2. Czy system ten mógłby się stać – w przypadku
pozytywnej opinii ministerstwa – kluczowym projek-
tem programu modernizacji obrony przeciwlotniczej,
zważając na oczywiste korzyści pozamilitarne w po-
staci miejsc pracy oraz wprowadzanie nowych tech-
nologii w polskim przemyśle zbrojeniowym?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12222)
do ministra gospodarki
w sprawie sektora posprzedażnego
samochodów nowych oraz serwisowania
i napraw samochodów
Stan faktyczny: 22 lipca 2009 r. Komisja Europej-
ska opublikowała swoje preferowane założenia stra-
tegiczne związane z wygaśnięciem pod koniec maja
2010 r. rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupo-
wych w sektorze motoryzacyjnym (dalej GVO). Roz-
porządzenie to dotyczy sprzedaży samochodów no-
wych oraz rynku tzw. usług posprzedażnych, który
zawiera m.in. serwisowanie oraz naprawę samocho-
dów. Na rynku posprzedażnym niezależne warsztaty
konkurują z usługami serwisowania i naprawy pro-
ponowanymi przez podmioty należące do autoryzo-
wanych sieci producentów samochodów.
Komisja Europejska słusznie stwierdziła, że nie-
zależne warsztaty mogą działać w sytuacji skutecznej
konkurencji w stosunku do producentów samocho-
dów tylko wtedy, gdy mają dostęp do informacji tech-
nicznych oraz do części zamiennych, co stanowi pod-
stawę do wysokiej jakości serwisowania i napraw. W
propozycjach opublikowanych 22 lipca 2009 r. Komi-
sja opowiedziała się za usunięciem rozporządzenia
GVO (rozporządzenie w sprawie wyłączeń grupo-
wych w sektorze motoryzacyjnym) w stosunku do
całego sektora motoryzacyjnego, czyli zarówno ryn-
ku sprzedaży samochodów nowych, jak i rynku po-
sprzedażnego. Jednocześnie Komisja jest świadoma,
że problemy dotyczące rynku posprzedażnego są bar-
dzo poważne, dlatego jest głęboko przekonana, iż ko-
nieczne jest utrzymanie specyficznych ram prawnych
zbudowanych na następujących rozwiązaniach: ob-
jęcie całego sektora motoryzacyjnego ramami ogól-
nego rozporządzenia w sprawie wyłączeń blokowych
dotyczących ograniczeń wertykalnych, które doty-
czyłoby tylko tych podmiotów, które mają mniej niż
30% udziałów w rynku – z jednoczesnym przyjęciem
dodatkowych wytycznych odnoszących się do rynku
posprzedażnego; przyjęcie nowego szczegółowego roz-
porządzenia w sprawie wyłączeń grupowych, odno-
szącego się do sektora posprzedażnego.
Niezależni przedsiębiorcy serwisowania samocho-
dów uważają, że utrzymanie w mocy GVO w stosun-

ku do usług posprzedażnych jest konieczne m.in. dla-
tego, że producenci aut nie w pełni umożliwiają do-
stęp do informacji technicznych, co powoduje ogra-
niczenia dla przedsiębiorców działających na nieza-
leżnym rynku serwisowym, a tym samym ogranicza
konkurencyjność.
Jak podkreślają niezależni serwisanci zrzeszeni
w ramach Norauto Groupe: W obecnej sytuacji ha-
mulcem w podejmowaniu działań antykonkurencyj-
nych przez producentów samochodów jest stała oba-
wa możliwości wycofania przywileju wyłączenia w
stosunku do podpisanych przez nich porozumień dys-
trybucyjnych i poddania ich pod zakres art. 81 Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, a więc
zakwestionowania całej organizacji sieci autoryzo-
wanej. Same wytyczne niemające mocy prawnej nie
są wystarczające w tej sytuacji. Nawet jeśli odnowio-
ne rozporządzenie GVO nie ureguluje wszystkich
problemów związanych z konkurencją, to i tak tylko
ustanowienie normatywnego aktu prawnego, który ja-
sno opisywałby zasady dostępu do informacji tech-
nicznych oraz zachowań niedozwolonych (np. wobec
dostawców lub w dziedzinie ważności gwarancji) jest
w stanie wywrzeć stosowną presję na producentów
samochodów. Podobnie w dziedzinie dostępu do in-
formacji technicznych. Jedynie samo przedłużenie
szczegółowych przepisów, których zawartość byłaby
precyzyjnie określona, pozwoliłoby na utworzenie
prawnej spójności pomiędzy GVO 1400/2002 a rozpo-
rządzeniem Euro 5.
Pytanie: Jakie jest stanowisko resortu w przed-
stawionych kwestiach i czy planowane jest utrzyma-
nie szczegółowego rozporządzenia odnoszącego się do
sektora posprzedażnego?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12223)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postępu prac nad projektowaną
ustawą o państwowych egzaminach
prawniczych
Stan faktyczny: Jak wynikało z informacji Mini-
sterstwa Sprawiedliwości, ustawa o państwowych
egzaminach prawniczych miała wejść w życie z
dniem 1 stycznia 2010 r. Projekt ten zawiera wielo-
torowość w dochodzeniu do zawodów prawniczych
przy jednoczesnym wprowadzeniu ogólnych egzami-
nów prawniczych dla magistrów prawa na szczeblu
95
dwustopniowym. Zaliczenie egzaminu I stopnia ma
na celu m.in. możliwość praktykowania prawa w ra-
mach czynności podejmowanych przez doradców
prawnych. Egzamin II stopnia oraz jego zaliczenie
uprawniałby do wykonywania zawodu adwokata,
radcy prawnego lub notariusza. Ministerstwo pod-
nosi, że ustawa wykreuje nową instytucję prawną,
jaką będzie zawód doradcy prawnego, czyli dla osób,
które zdały egzamin I stopnia i uzyskały wpis na
listę doradców prawnych. Ponadto zostaną oni wy-
posażeni w katalog kompetencji w zakresie wykony-
wania podstawowych czynności prawnych, w tym
występowania przed organami administracji pu-
blicznej i sądami rejonowymi, zgodnie z udzielonym
pełnomocnictwem. Projektowane zmiany zakładają,
że doradcy prawni nie będą jednak mogli występo-
wać w roli pełnomocników prawnych w sprawach z
zakresu prawa karnego, wykroczeń, karnego skar-
bowego, rodzinnego i opiekuńczego.
Jak wynika z informacji przez nas zebranych,
zmiany przygotowane przez Ministerstwo Sprawie-
dliwości cieszą się uznaniem oraz są pożądane i bar-
dzo oczekiwane.
Pytanie: W związku ze zbliżającym się terminem
wejścia w życie tej ustawy pragniemy zapytać, na ja-
kim etapie znajdują się prace nad tą ustawą oraz czy
termin 1 stycznia 2010 r. w dalszym ciągu jest aktu-
alny w zakresie wprowadzenia postanowień tej usta-
wy w życie?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12224)
do ministra infrastruktury
w sprawie stanu prowadzonej przez PKP
PLK SA modernizacji linii E59 na odcinku
Poznań – Szczecin – Świnoujście
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji, które do
mnie docierają, wynika, że PKP PLK SA od początku
2008 r. nie udało się uzyskać żadnej decyzji admini-
stracyjnej, w tym środowiskowej i lokalizacyjnej na
modernizowany odcinek. Taki stan powoduje, że
prawdopodobna staje się możliwość przepadku środ-
ków unijnych, jakie zostały zarezerwowane na tę in-
westycję.
Wydaje się także, że zadanie to jest prowadzone
w sposób bardzo nieudolny i chaotyczny. Dla tej jed-
nej inwestycji zostało wyznaczonych aż trzech dyrek-
torów, a pod ich zwierzchnictwem dwóch kierowni-
96
ków. Ponadto Zarząd PKP PLK SA niejednokrotnie
zmuszony był organizować nadzwyczajne spotkania
poświęcone modernizacji omawianego odcinka, które
miały przyśpieszyć rozpoczęcie inwestycji. Te wszyst-
kie działania na niewiele się zdały. W dalszym ciągu
brak jest odpowiednich i skoordynowanych działań
zmierzających do poprawy sytuacji. Brak jednej oso-
by odpowiedzialnej za projekt oraz częste zmiany dy-
rektorów nie sprzyjają poprawie sytuacji.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
szczegółowe informacje: Jaki jest stan zaawansowa-
nia procesu przygotowawczego modernizacji linii E59
na odcinku „Poznań – Szczecin – Świnoujście? Pro-
szę o informację o podjętych decyzjach administra-
cyjnych i harmonogramie planowanych prac.
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Pierzchała
Katowice, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12225)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zwiększenia nadzoru i kontroli
nad służbami specjalnymi
Szanowny Panie Premierze! Ostatnie wydarzenia
zaprezentowane przez media, związane z wykorzy-
staniem materiałów operacyjnych i procesowych uzy-
skanych z podsłuchów założonych przez służby spe-
cjalne do celów innych niż służbowe, poruszyły opinię
publiczną. Pojawia się obawa, że służby wykorzystu-
jące podsłuchy jako metody pracy operacyjnej nie są
odpowiednio nadzorowane i kontrolowane. Wątpliwo-
ści budzi także fakt zbyt łatwo uzyskiwanej zgody na
zakładanie podsłuchów. Nie jest znana liczba założo-
nych podsłuchów operacyjnych. Duża ilość służb po-
siadających uprawnienia tworzy wrażenie bałaganu
i atmosferę wzajemnej podejrzliwości. Mam świado-
mość, że wiele informacji związanych z funkcjonowa-
niem służb specjalnych uzyska Pan Premier po prze-
prowadzeniu audytu.
Zwracam się jednak do Pana Premiera z pyta-
niami:
1. Czy zamierza Pan ujawnić informacje związane
z liczbą złożonych podsłuchów w Polsce, z wyszcze-
gólnieniem także tych, które są wykorzystywane jako
podsłuchy operacyjne zakładane bez jakiejkolwiek
zgody sądowej?
2. Czy uważa Pan Premier, że ilość służb wyko-
rzystujących podsłuch jako metodę pracy jest właści-
wa i czy ewentualnie nie należy rozważyć ogranicze-
nia uprawnień w tym zakresie?
3. Jakie działania zamierza Pan Premier podjąć,
aby zwiększyć nadzór i kontrolę nad służbami spe-
cjalnymi?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12226)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości odliczania podatku
VAT przez samorządy korzystające
ze środków PROW
Szanowny Panie Premierze! Gminy są zaniepo-
kojone zmniejszającymi się wpływami z udziału po-
datku dochodowego od osób fizycznych oraz z udzia-
łu z podatku dochodowego od osób prawnych oraz
innych dochodów. W związku z tym istnieje groźba
braku wkładu własnego do dofinansowania inwesty-
cji ze środków unijnych. Może to spowodować nieod-
wracalne skutki w postaci spowolnienia wzrostu
gospodarczego tych terenów.
Z interpretacji Komisji Europejskiej (KE) doty-
czącej art. 71 ust. 3 lit. a rozporządzenia Rady (WE)
nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie
wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europej-
ski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich (EFRROW), (Dz. Urz. UE L 277 z 21 paździer-
nika 2005 r., str. l, z późn. zm.) wynika, że w ramach
działań Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013 VAT stanowi koszt niekwalifikowalny w
każdych okolicznościach, dla krajowych, regional-
nych i lokalnych organów władzy publicznej. Już
wcześniej podejmowano starania o uznanie podatku
VAT w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich za
koszt kwalifikowany, jednak dotychczas – bezsku-
tecznie. Obecna sytuacja jest tym bardziej niezrozu-
miała, zaważywszy na fakt, iż w niektórych przy-
padkach ten podatek jest kwalifikowany i tym sa-
mym zmniejsza wkład własny beneficjenta.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi
pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Jakie kroki zostały dotychczas podjęte w celu
zmiany zaistniałej sytuacji?
3. Czy interpretacja przyjęta przez Komisję Euro-
pejską nie przyczyni się do utraty możliwości pozy-
skiwania środków z Unii Europejskiej z powodu
mniejszych dochodów oraz zwiększonego udziału
własnego przez niekwalifikowalność podatku VAT?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12227)
do ministra zdrowia
w sprawie niewystarczającej wysokości
środków przeznaczonych na leczenie
Szanowna Pani Minister! Według ostatnich danych
Narodowy Fundusz Zdrowia ma coraz mniej pieniędzy
na leczenie pacjentów. Jest to spowodowane niższym o
700 mln zł w stosunku do poprzedniego roku wpływem
ze składek zdrowotnych. Dodatkowo fundusz jest zmu-
szony wykorzystać praktycznie wszystkie środki zgro-
madzone na funduszu zapasowym po to, aby pokryć
deficyt składki w roku 2010. Przedmiotowa sytuacja
jest dodatkowo niepokojąca, zważywszy na fakt, że
finansowanie świadczeń będzie na poziomie roku
2009, czyli tylko nieco lepiej niż w 2008, ale gorzej w
stosunku do tego, co jest obecnie. Przedmiotowa sy-
tuacja jest w głównej mierze spowodowana mniejszym
o prawie 1 mld zł wpływem ze składek zdrowotnych.
W praktyce dla pacjentów oznacza to wydłużenie w
przyszłym roku kolejek do specjalistów.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy istnieje zagrożenie drastycznego ogranicze-
nia dostępności do świadczeń medycznych?
2. Z czego wynikają mniejsze wpływy ze składek
zdrowotnych w stosunku do lat poprzednich?
3. Czy rozważane jest podniesienie składki zdro-
wotnej?
4. Jeśli tak, to do jakiego poziomu?
5. Jak bardzo mogą się wydłużyć kolejki do spe-
cjalistów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12228)
do ministra finansów
w sprawie odpowiedzialności materialnej
urzędników za błędne decyzje
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
premier zapowiedział przyspieszenie sejmowych prac
nad ustawą o materialnej odpowiedzialności urzęd-
ników za bezprawne decyzje. Przedmiotowa wypo-
wiedź szefa rządu wywołała poruszenie wśród pra-
cowników organów skarbowych. W związku z powyż-
szym wystąpili z postulatem objęcia pracowników
skarbowych grupowym ubezpieczeniem od odpowie-
dzialności cywilnej.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
97
1. Czy planowane jest objecie pracowników skar-
bowych grupowym ubezpieczeniem odpowiedzialno-
ści cywilnej OC?
2. Jeśli tak, to od kiedy?
3. Czy polisa ubezpieczeniowa będzie zróżnicowa-
na w zależności od zajmowanego stanowiska?
4. Jaka będzie roczna składka za każdego urzęd-
nika?
5. Czy objęcie pracowników skarbowych grupo-
wym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej OC
jest zasadne, zważywszy na fakt, iż mimo wszystko
unikną oni odpowiedzialności materialnej?
6. Czy po objęciu pracowników skarbowych gru-
powym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej
OC inne grupy pracowników nie będą się domagać
ubezpieczenia dla nich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12229)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów zniesienia egzaminów
wstępnych na aplikacje
Szanowny Panie Premierze! W ostatnich dniach
pojawiły się informacje o możliwości zniesienia egza-
minów wstępnych na aplikację radcowską. Przedmio-
towa propozycja Krajowej Rady Radców Prawnych
wywołała duże poruszenie i zainteresowanie wśród
studentów wydziałów prawa na polskich uczelniach.
Zdecydowana większość żaków jest za wprowadze-
niem takiego rozwiązania nie tylko w stosunku do
aplikacji radcowskiej, ale również pozostałych, w tym
też aplikacji ogólnej prowadzącej do zawodu sędziego
lub prokuratora. Przedmiotowe rozwiązanie jest po-
pierane przez studentów, jednak pojawiają się też
glosy, które zwracają uwagę na możliwość obniżenia
poziomu usług prawniczych.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi
pytaniami:
1. Czy planowane jest zniesienie egzaminów
wstępnych na aplikację?
2. Jeśli tak, to kiedy miałoby to nastąpić?
3. Czy zniesienie egzaminów wstępnych dotyczy-
łoby wszystkich aplikacji?
4. Jeśli nie, to których?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
98
Interpelacja
(nr 12230)
do ministra zdrowia
w sprawie nieczytelnych recept
Szanowna Pani Minister! Sąd Najwyższy w dniu
14 października 2009 r. wydał wyrok o sygn. akt V
CSK 103/09, który jednoznacznie ocenia recepty nie-
czytelne jako nieprawidłowe i niepodlegające refun-
dacji. Tym samym Narodowy Fundusz Zdrowia ma
prawo odmówić wypłacenia aptece pieniędzy wyłożo-
nych na leki sprzedane z bonifikatą na podstawie
nieczytelnej recepty. Tym samym apteka musi swoje
żądania udokumentować czytelną receptą, co rów-
nież ma na celu zapewnienie, że przepisany lek trafił
do właściwej osoby. W praktyce jednak to od lekarzy
zależy, w jaki sposób recepta zostanie wystawiona i
tym samym czy w dalszej kolejności lek zostanie zre-
fundowany.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy planowane jest wprowadzenie odpowie-
dzialności lekarzy za wystawianie nieczytelnych
recept?
2. Jeśli tak, to z jakimi konsekwencjami mogą się
oni liczyć?
3. Czy w związku w wyrokiem Sądu Najwyższego
aptekarze nie będą chcieli realizować nieczytelnych
recept, co spowoduje powrót pacjentów do lekarzy i
tym samym dodatkowe obciążenie placówek?
4. Czy planuje się wprowadzenie obowiązku dru-
kowania recept?
5. Jeśli tak, to kiedy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12231)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie propozycji korekty dotyczącej
specjalnych obszarów ochrony siedlisk
Natura 2000 na terenie woj. podlaskiego
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z przyjęty-
mi założeniami obszary sieci Natura 2000 wyznacza
się tam, gdzie występują chronione gatunki wymie-
nione w załącznikach do tzw. dyrektywy ptasiej albo
dyrektywy siedliskowej. W praktyce, jeśli gatunek
chroniony występuje na danym terenie, to obszar
należy wyznaczyć. Niestety, nie wszystkie obszary
spełniają kryteria obszarów Natura 2000. Kryte-
rium wyznaczania obszarów Natura 2000 przez Ko-
misję Europejską jest kryterium naukowe, a przy-
czyny społeczno-ekonomiczne nie mogą być podsta-
wą do zmiany ich granic, niemniej jednak to kryte-
rium naukowe powinno być w pełni zweryfikowane
w terenie. Samorządowcy negują występowanie
określonych gatunków chronionych na planowanym
do poszerzenia terenie Natura 2000. Tym samym
wydaje się, iż konieczne są dodatkowe badania oraz
ekspertyzy, ponieważ dane gatunki chronione nie
zawsze są na proponowanym do ochrony obszarze
spotykane. Brak udokumentowania zasobów przy-
rodniczych w poszczególnych miejscowościach powo-
duje, że to na inwestorów przerzuca się ciężar bada-
nia terenu pod kątem występowania gatunków chro-
nionych, a więc inwentaryzacji przyrodniczej.
Dodatkowo wydaje się, iż granice obszarów sieci
Natura 2000 proponowane przez ekspertów woje-
wódzkiego zespołu specjalistycznego są zbyt rozległe.
W sposób bardzo uproszczony i nie w pełni przemy-
ślany objęto zasięgiem granice wszystkich znajdują-
cych się w terenie zbiorników wodnych oraz przyle-
gające do nich tereny, zarówno rolnicze, jak i zurba-
nizowane. Wyznaczone w ten sposób granice często
prowadzą np. przez środek pola ornego lub łąki, są
trudne do identyfikacji w terenie oraz wzbudzają
zrozumiały niepokój u właścicieli tych terenów. Brak
precyzyjnego określenia przebiegu granic powoduje
głębokie niezadowolenie mieszkańców danej gminy
oraz inwestorów. Natomiast niczym nieusprawiedli-
wiona ani nieudokumentowana próba objęcia więk-
szego terenu obszaru chronionego powoduje konse-
kwencje w postaci niezadowolenia społecznego, braku
zaufania do organów władzy oraz zahamowania wzro-
stu gospodarczego poprzez ograniczenie inwestycji.
Ponadto zasadne wydaje się przeprowadzanie kon-
sultacji społecznych z mieszkańcami danego obszaru,
wiążących dla organów stanowiących już na etapie pla-
nów, kiedy granice i przebieg tych obszarów są tylko
projektem roboczym oraz na etapie koncepcji. W związ-
ku z powyższym celowe byłyby spotkania robocze w
celu wspólnego wyznaczenia granic nowo powstają-
cych obszarów Natura 2000 na danym terenie.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi
pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Czy dotychczas były przeprowadzane konsulta-
cje społeczne z mieszkańcami terenów, które miałyby
wejść w obszar Natury 2000?
3. Czy zasadne jest pomijanie stanowisk rady gmi-
ny przy wyznaczaniu obszaru Natury 2000 w związ-
ku z faktem, iż nie są one wiążące?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12232)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podatku od nieruchomości
dotyczącego dróg wewnętrznych
Szanowny Panie Premierze! W obecnym stanie
prawnym na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) wyłą-
czeniu z podatku od nieruchomości podlegają grunty
zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumie-
niu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizo-
wane w nich budowle, z wyjątkiem związanych z pro-
wadzeniem działalności gospodarczej innej niż eks-
ploatacja autostrad płatnych. Jak wynika z interpre-
tacji tego przepisu, włączenie to nie obejmuje nato-
miast dróg wewnętrznych.
Do zarządcy bądź właściciela terenu, na którym
zlokalizowana jest droga wewnętrzna, należy finan-
sowanie budowy, przebudowy, remontów bieżących,
utrzymania oraz oznakowania dróg wewnętrznych.
Elementem tego finansowania jest również płacenie
gminie podatku od nieruchomości, na której zlokali-
zowana jest droga wewnętrzna. Tak więc gmina bę-
dąca zarządcą bądź właścicielem terenu, na którym
zlokalizowana jest droga wewnętrzna, zobowiązana
jest do uiszczania podatku, płacić musi podatek od
nieruchomości sobie samej. Wpływy z podatku od nie-
ruchomości stanowią dochód własny gminy zgodnie
z art. 4 ustawy z 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.). Rada gminy, ustalając staw-
ki podatku od nieruchomości, może różnicować ich
wysokości dla poszczególnych rodzajów przedmio-
tów opodatkowania. Może zatem ustalić niższą
niż przewidziana w ustawie stawkę podatku od
nieruchomości dla gruntów wykorzystywanych jako
drogi wewnętrzne. Rada gminy ma również możli-
wość wprowadzania zwolnień przedmiotowych z po-
datku od nieruchomości, a więc może wprowadzić
zwolnienie dla dróg wewnętrznych.
Należy jednak zauważyć, iż w przypadku obniże-
nia stawki podatku bądź udzielenia ulgi w podatku
od nieruchomości od dróg wewnętrznych skutek fi-
nansowy takiej decyzji jest wykazywany przez gminę
w sprawozdaniu o sygn. Rb-PDP jako skutek decyzji
gminy o udzieleniu ulgi lub obniżeniu stawki, a nie
jako wykonany dochód z danego tytułu. Zastosowa-
nie wyżej omówionych ulg przez radę gminy ma taki
sam wpływ na wielkość wskaźnika dochodów podat-
kowych na jednego mieszkańca, jak dochody wyko-
nane, a od tego, jak ukształtuje się wskaźnik docho-
dów podatkowych na jednego mieszkańca w kraju
(wskaźnik Gg) i w danej gminie (wskaźnik G), zale-
ży, czy gmina otrzyma w ramach subwencji ogólnej
kwotę wyrównawczą czy też nie. Również wysokość
dochodów podatkowych wykazanych w sprawozdaniu
99
Rb-PDP w przeliczeniu na jednego mieszkańca jest
jednym z kryteriów stosowanym przy ubieganiu się
gminy o pozyskanie pomocy w ramach programów
dofinansowywanych ze środków Unii Europejskiej.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi
pytaniami:
1. Jakie kroki prawne zostaną podjęte w celu
zmiany zaistniałej sytuacji?
2. Czy planowane jest wprowadzenie zwolnienia
ustawowego z podatku od nieruchomości od dróg we-
wnętrznych?
3. Jeśli tak, to kiedy?
4. Czy zasadne nie byłoby wprowadzenie zwolnie-
nia ustawowego z podatku od nieruchomości od dróg
wewnętrznych, co zahamowałoby wzrost wskaźnika
G, a tym samym nie wpływałoby na obniżenie punk-
tacji przy ubieganiu się gminy o środki pomocowe?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12233)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie złej sytuacji ekonomicznej
gospodarstw rolnych w 2009 r.
Obecna tragiczna sytuacja ekonomiczna dotyka
wszystkich rolników. Producenci rolni borykają się
ze sprzedażą zbóż z tegorocznych zbiorów, gdzie ceny
proponowane przez podmioty skupowe są niższe o
20% od kosztów produkcji i nie zabezpieczają zwrotu
poniesionych nakładów.
Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żyw-
nościowej w Warszawie przedstawił na przykładzie
kilku produktów rolnych koszty produkcji. Wszystkie
były w granicach 15–25% wyższe od aktualnych cen.
Stwierdził, że obecnie nie ma kierunku produkcji rol-
nej, który przynosiłby zysk.
Rolnicy, którzy modernizowali swoje gospodar-
stwa poprzez kredyty preferencyjne oraz programy
inwestycyjne za pośrednictwem ARiMR, znaleźli się
w bardzo trudnej pętli finansowej. W umowach kre-
dytowych są złożone deklaracje o kontynuacji pro-
dukcji rolnej przez okres trwania zobowiązania, w
niektórych przypadkach jest to okres 15 lat. W zaist-
niałej sytuacji rolnicy woj. warmińsko-mazurskiego
oczekują zrozumienia oraz pilnej pomocy, która po-
zwoli na odtworzenie produkcji rolnej i jej kontynu-
ację. Upadki i bankructwa gospodarstw rolnych będą
oddziaływały na wiele firm handlowych i zakładów
produkcyjnych zaopatrujących rolników w niezbędne
środki produkcji w regionie i w Polsce.
100
Nieudzielanie dodatkowej pomocy rolnikom do-
prowadzi do egzekucji komorniczych w windykacji
należności wobec banków i firm oraz w końcowym
efekcie doprowadzi do dalszego wzrostu cen żywno-
ści. Z uwagi na powstałą tragiczną sytuację w gospo-
darstwach rolnych w obecnym roku, aby zapobiec
upadkom wielu gospodarstw, wnioskuję w trybie pil-
nym o podjęcie szybkich i skutecznych działań mają-
cych na celu wprowadzenie przez rząd RP pakietu
ochronnego dla rolnictwa, który obejmowałby:
1. Udzielenie dla rolników kredytów preferencyj-
nych na finansowanie bieżących kosztów produkcji,
nisko oprocentowanych, na okres 5 lat z 2-letnim
okresem karencji w spłacie rat kapitałowych.
2. Wydłużenie spłaty o okres kolejnych 3 lat wszel-
kich kredytów preferencyjnych i obrotowych, w tym
klęskowych, zaciągniętych przez rolników w po-
przednich latach na produkcję rolną.
3. Przyśpieszenie wypłat należnych dopłat bezpo-
średnich za 2009 r., przy uwzględnieniu zrealizowa-
nia tych dopłat przez Agencję Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa w całości do końca 2009 r.
4. W rozporządzeniu MRiRW z dnia 22 stycznia
2009 r. (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z 2009 r.) dodać w § 2
pkt 5 o treści: wznowienie produkcji w gospodar-
stwach rolnych i działach specjalnych produkcji rol-
nej z tytułu strat spowodowanych niekontrolowanym
drastycznym spadkiem cen wszystkich produktów
rolnych.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na pytania: Czy istnieje możliwość wpro-
wadzenia proponowanego pakietu ochronnego dla
rolnictwa? Kiedy resort rolnictwa i rozwoju wsi po-
dejmie działania mające na celu realizację pakietu
ochronnego, w przypadku gdy istnieje taka możli-
wość?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Babalski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12234)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie odwołania
z zajmowanego stanowiska szefa CBA
pana Mariusza Kamińskiego
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 czerwca
2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz.
U. Nr 104, poz. 708, z późn. zm.) odwołanie z zajmo-
wanego stanowiska szefa CBA, powołanego na czte-
roletnią kadencję, możliwe jest wyłącznie w szczegól-
nej sytuacji, to jest w przypadku wystąpienia prze-
słanki z art. 8 pkt 1, pkt 2 lub pkt 3 tej ustawy. Przy
tym w myśl ust. 2 musi zaistnieć stan, iż osoba bę-
dąca szefem CBA nie spełnia któregokolwiek z wa-
runków wymienionych w art. 7 ust. 1 ustawy.
Możliwość odwołania szefa Centralnego Biura Anty-
korupcyjnego została celowo obwarowana jasnymi prze-
pisami, które miały zapewnić szefowi CBA możliwości
zwalczania korupcji w życiu publicznym i gospodar-
czym, niezależnie od oczekiwań rządzących polity-
ków, by zapewnić mu swobodę działania i niewrażliwość
na polityczne naciski, szczególnie w sytuacji wykrycia
przez CBA, na wysokich szczeblach władzy, zacho-
wań mogących rodzić podejrzenie przestępstwa.
Ustawa o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym
również jednoznacznie precyzuje w art. 6 pkt 1, iż
odwołanie szefa CBA przez prezesa Rady Ministrów
możliwe jest po zasięgnięciu opinii prezydenta Rze-
czypospolitej Polskiej, Kolegium do Spraw Służb Spe-
cjalnych oraz sejmowej komisji właściwej do spraw
służb specjalnych.
Niepokój budzi fakt, że odwołanie pana Mariusza
Kamińskiego ze stanowiska szefa CBA nastąpiło
bez sprecyzowania podstaw prawnych takiej decyzji.
Przypomnę, że rozpoczęcie procedury odwołania
szefa CBA uzasadniał pan premier zabezpieczeniem
kraju przed „politycznymi pułapkami na zamówie-
nie opozycji”. Sformułowanie to jest niejasne i nie
stanowi żadnej z ustawowych przesłanek wymienio-
nych we wspomnianym art. 8 ustawy o CBA. Decy-
zja podjęta przez Pana Premiera wydaje się naru-
szać także art. 6 pkt 1, ww. ustawy, gdyż została
podjęta przed otrzymaniem opinii prezydenta Rze-
czypospolitej Polskiej.
Trudno zatem oprzeć się wrażeniu, że odwołanie
Pana Mariusza Kamińskiego ze stanowiska szefa
CBA może być aktem zemsty za wykrycie przez kie-
rowaną przez niego służbę dotkliwych dla Platformy
Obywatelskiej nieprawidłowości w działaniach osób
piastujących kierownicze stanowiska państwowe.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera o
odpowiedź na następujące pytania:
1. W oparciu o jaką konkretną podstawę prawną
odwołał Pan szefa Centralnego Biura Antykorupcyj-
nego?
2. Z czego wynika fakt, że nie zasięgnął Pan opi-
nii prezydenta RP?
3. Czy uważa Pan, że zachowania bohaterów afe-
ry hazardowej, panów: Zbigniewa Chlebowskiego i
Mirosława Drzewieckiego, zarejestrowane przez CBA
i ujawnione przez media, były spowodowane „poli-
tycznymi pułapkami na zamówienie opozycji”?
Z poważaniem
Poseł Robert Kołakowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12235)
do ministra skarbu państwa
oraz
do ministra gospodarki
w sprawie funkcjonowania Koncernu
Energetycznego ENERGA SA i spółek z nim
powiązanych w kontekście zaopatrzenia
odbiorców w energię elektryczną,
utrzymania inkasentów i nieuzasadnionego
generowania kosztów społecznych
Szanowny Panie Ministrze! Państwowy Koncern
Energetyczny ENERGA SA i jego spółki zależne, w
tym ENERGA-Operator SA z siedzibą w Gdańsku
obejmująca swym działaniem m.in. województwa po-
morskie, kujawsko-pomorskie, warmińsko-mazur-
skie, mazowieckie, łódzkie, wielkopolskie, zachodnio-
-pomorskie, kierując się niewiadomymi dla społe-
czeństwa przesłankami, rezygnuje z obsługi odbior-
ców energii elektrycznej przez inkasentów. Stało się
już tak w Toruniu i Elblągu. Według naszych infor-
macji niedługo stanie się tak w całym koncernie.
Rzecz jest bulwersująca społecznie i dotyczy milio-
nów odbiorców energii elektrycznej. Ze względów
społecznych oraz specyfiki obsługiwanego terenu
(mieszkańców wsi, osad i małych miasteczek) jest to
nie do przyjęcia. Uwarunkowania demograficzne
(starzejące się społeczeństwo) w naszej ocenie rów-
nież nie uzasadniają takich posunięć. Czy Koncern
Energetyczny ENERGA SA zadał swoim klientom
pytania w tym zakresie, czy działa wyłącznie z pozy-
cji monopolisty? Czy są to działania mające na celu
przerzucenie na klientów ciężarów wynikających z
nieudolnego zarządzania spółką?
Koncern energetyczny od 1 września br. pobiera
w kasach swoich biur prowizję od wpłat gotówko-
wych. Czy w dobie kryzysu i recesji nie jest to dodat-
kowym obciążeniem społeczeństwa przez monopoli-
stę? Czy Urząd Regulacji Energetyki wie o tego typu
praktykach? Koncern Energetyczny zawarł umowę z
amerykańską firmą BillBird SA na obsługę rachun-
ków odbiorców energii i obsługę kas należących do
koncernu ENERGA. Może to obciążyć gospodarstwa
domowe dodatkowymi opłatami, łącznie nawet w wy-
sokości setek milionów rocznie. Czy nie jest to „skok
na kasę” tych, którym z pewnością będzie żyło się
lepiej? Kto policzy koszty związane z dojazdami
mieszkańców wsi i osad do punktów kasowych? Czy
Pan Minister wie, jakie będą koszty związane z win-
dykowaniem należności od osób bezrobotnych, sta-
rych, schorowanych, niepełnosprawnych oraz nieza-
radnych życiowo, którzy do tej pory uiszczali należ-
ności bezpośrednio u inkasentów lub bezprowizyjnie
w kasach koncernu ENERGA, a którzy nie będą w
stanie docierać do punktów poboru opłat? Ilu gospo-
darstwom domowym zostanie odłączony prąd elek-
tryczny, jakie będą koszty społeczne już podejmowa-
101
nych i mających wejść w życie rozwiązań? Tymcza-
sem ci sami, często biedni ludzie płacą coraz wyższe
rachunki za prąd i za usługi o coraz gorszej jakości.
Ostatnie awarie, związane z wczesnym atakiem zimy,
były dostatecznym przykładem nieudolności kadry
kierowniczej koncernu ENERGA i braku odpowied-
niej interwencji rządu w celu zachowania bezpieczeń-
stwa energetycznego obywateli.
Jaka jest rola firmy BillBird w funkcjonowaniu
koncernu? Dlaczego środki pieniężne trafiają na ra-
chunek zagranicznej spółki pobocznej i są przetrzy-
mywane na jej koncie przez kilka dni? Dlaczego zda-
rzają się przypadki, że odbiorca energii uiścił zapłatę,
a jego środki nie figurują na rachunku ENERGA SA?
Okazuje się, że środki te są na pewien czas wyprowa-
dzane poza firmę ENERGA SA. Bo jak inaczej na-
zwać przekazanie wszystkich wpływów za energię na
rachunek firmy BillBird na okres około 4 dni lub wię-
cej? Spółka BillBird nie dość, że pobiera opłaty od
klientów, to jeszcze przez kilka dni obraca środkami
należącymi do ENERGA SA.
Czy te środki państwowego giganta nie służą pry-
watnym interesom? Kierujemy to pytanie do Pana
Ministra Gospodarki i dodatkowo pytamy Pana Mi-
nistra, czy zdaje sobie sprawę, jakie środki finansowe
państwowego koncernu przechodzą przez konta za-
granicznej spółki? Czy nie mówimy tu o miliardach
złotych?
Czy Pan Minister zdaje sobie sprawę z kosztów
utraconego podatku VAT od firm inkasenckich z Ko-
szalina, Słupska, Elbląga, Kalisza, Płocka, Ciecha-
nowa itp.? Czy w budżecie państwa na 2010 r. znajdą
się środki finansowe na wypłatę zasiłków dla ok. pół
tysiąca bezrobotnych inkasentów? Czy tak powinien
zachowywać się państwowy koncern, który pseudo-
obniżką kosztów swojej działalności generuje koszty
społeczne, które są nie do oszacowania oraz wprost
powiększają dziurę budżetową?
Powyższe pytania, według nas, powinny być po-
czątkiem szerszej dyskusji na temat polskiej energe-
tyki. Czy powstałe spółki energetyczne należycie wy-
pełniają powierzone im obowiązki? Nade wszystko
czy w dostatecznym stopniu dbają o bezpieczeństwo
energetyczne Polski?
Niedawno opublikowany raport NIK wskazuje
katastrofalny stan polskich sieci energetycznych, a
koncerny energetyczne po raz kolejny za ogromne
pieniądze opracowywały swoje strategie, w których
znajdują się górnolotne zamierzenia, ale brak jest
konkretnych, satysfakcjonujących społeczeństwo i
korzystnych dla gospodarki narodowej rozwiązań.
Pseudoreorganizacje, unifikacje i opracowywane
przez słabo znających się na energetyce „fachowców”
dzieła generują tylko przyrost pracowników admini-
stracyjnych i coraz większe braki na odcinkach ob-
sługi technicznej, jak pogotowia energetycznego, ser-
wisu licznikowego czy inkasentów, którzy usuwają
też drobne awarie. Z punktu widzenia społecznego w
najbliższym czasie sytuacja ulegnie pogorszeniu, a
rozwiązanie umów z inkasentami spowoduje, że ko-
102
rzystanie z energii elektrycznej przez osoby prywat-
ne stanie się droższe i bardziej uciążliwe.
Z poważaniem
Posłowie Tadeusz Woźniak
i Krzysztof Maciejewski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12236)
do ministra skarbu państwa
w sprawie oceny działań
Ministerstwa Skarbu Państwa
przy sprzedaży stoczni w Gdyni i Szczecinie
Opinia publiczna od kilku tygodni dowiaduje się
o nieprawidłowościach w procedurze przygotowania
do sprzedaży, jak i przy samej transakcji sprzedaży
majątku polskich stoczni. Obserwując tę sytuację,
można odnieść wrażenie, że Ministerstwo Skarbu
Państwa oraz organy zobowiązane do przygotowania
i zabezpieczenia tej operacji całkowicie nie panowały
nad sytuacją. Może to budzić poważne wątpliwości,
czy w szeregu innych procesów prywatyzacyjnych,
które zostały rozpoczęte lub kontynuowane przez
Pana Ministra Skarbu, nie dochodziło do podobnych
uchybień, choć na mniejszą skalę.
W jednym z materiałów prasowych czytamy:
„Fundusz Stichting Particulier Fonds Greenrights
wylicytował główne części majątku Stoczni Gdynia
za kwotę ponad 270 mln zł netto, a Stoczni Szczecin
na ponad 94 mln zł netto. Inwestor wpłacił wadium
w wysokości 8 mln euro, a potem rozpoczął procedu-
rę rejestracji w Polsce spółki, która miałaby zarzą-
dzać majątkiem obu stoczni.
Do dnia dzisiejszego brak jest jednoznacznej i
konkretnej informacji ze strony ministerstwa, czy
pieniądze, które zostały wpłacone jako wadium, będą
zwrócone funduszowi.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na poniższe pytania:
1. Czy wg posiadanych przez Ministerstwo Skar-
bu informacji istnieje realna możliwość, aby fundusz
Stichting Particulier Fonds Greenrights domagał się
zwrotu wadium? Czy fundusz występował już z taki-
mi roszczeniami?
2. Jakie konsekwencje wyciągnięto wobec osób
odpowiedzialnych za proces sprzedaży stoczni?
3. Czy Minister Skarbu podjął działania zmierza-
jące do kontroli działalności Agencji Rozwoju Prze-
mysłu? Jakie są wyniki tej kontroli?
4. Ile postępowań prywatyzacyjnych zakończyło
się niepowodzeniem podczas kierowania resortem
przez Ministra Skarbu Aleksandra Grada? W ilu
przypadkach – z powodu niepowodzenia procesu
prywatyzacji – organy prowadzące prywatyzacje
musiały zwracać wadium inwestorom? Czy dotych-
czas wykryto w tych procedurach jakieś istotne nie-
prawidłowości?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12237)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania szpitali
małopolskich przez NFZ
Jednym z efektów 10 lat obecnego funkcjonowa-
nia systemu ubezpieczeń i jego ciągłych modyfikacji
jest zadłużenie szpitali. Do takiego stanu rzeczy do-
prowadziło m.in. niedoszacowanie przez NFZ kosz-
tów leczenia ubezpieczonych oraz niefinansowanie
świadczeń ponad limit. Największe koszty zmian po-
niosły szpitale zabezpieczające najwyższy poziom
opieki medycznej. Pomoc rządu i organów założyciel-
skich sprzyja ustabilizowaniu się sytuacji finansowej
w szpitalach, ale nie likwiduje zadłużeń.
Już w sierpniu 2009 r. prawie wszystkie szpitale
w Małopolsce wyczerpały limity kontraktów z NFZ.
Niefinansowanie ponadlimitowych świadczeń to
przerzucanie kosztów leczenia ubezpieczonego na
świadczeniodawców, a więc pogłębianie zadłużenia
szpitali. Próby zmniejszenia strat finansowych po-
ciągają za sobą konieczność zmniejszenia działalno-
ści szpitali. Sytuacja może ulec jeszcze pogorszeniu.
Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ wystosował
do Stowarzyszenia Szpitali Małopolskich wstępną
informację o planowanym sposobie rozdysponowania
środków finansowych w 2010 r. Wg tego projektu ma-
łopolski NFZ obniża wydatki na lecznictwo szpitalne
o 132 mln zł w odniesieniu do zmienionego planu fi-
nansowania z 2009 r. Dla tego segmentu opieki zdro-
wotnej jest to ogromne zmniejszenie nakładów (jed-
nocześnie NFZ zwiększa o 106 mln zł nakłady na
podstawową opiekę zdrowotną – segment w znacznie
lepszej kondycji finansowej).
Ponadto szpitale stoją przed koniecznością ponie-
sienia ogromnych nakładów na dostosowanie swojej
infrastruktury do określonych standardów. Przygo-
towują się do dalszej restrukturyzacji i przekształceń
własnościowych. NFZ nie sprzyja takim procesom.
Kryzys światowy przekładający się na sytuację finan-
sową NFZ jest kwestią zrozumiałą, ale nie jest wy-
tłumaczeniem dla nieprzemyślanych zasad i decyzji
rozdziału środków publicznych.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy istnieje możliwość naruszenia rezerw NFZ
i za ich pomocą sfinansowania wszystkich świadczeń

wykonywanych w 2009? Takie posunięcie NFZ zna-
cząco zmniejszyłoby zadłużenie szpitali.
2. Czy jest możliwość utrzymania poziomu finan-
sowania lecznictwa szpitalnego w 2010 r. przynajm-
niej na poziomie roku poprzedniego? Ograniczone
finansowanie szpitali w 2010 r. tylko pogłębi ich za-
dłużenie.
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12238)
do ministra gospodarki
w sprawie problemów
z dostawą energii elektrycznej w dniach
14 i 15 października 2009 r. dla okolic
Olkusza oraz z zaopatrzeniem w energię
Zakładów Górniczo-Hutniczych Bolesław SA
W dniu 14 i 15 nastąpiły na terenie powiatu olku-
skiego przerwy w dostawie energii elektrycznej. Spo-
wodowało to szereg utrudnień w funkcjonowaniu
indywidualnych gospodarstw domowych oraz firm.
Szczególnie trudna sytuacja wystąpiła na terenie Za-
kładów Górniczo-Hutniczych Bolesław w Bukownie.
Z uwagi na brak dostaw energii elektrycznej kopalnia
musiała zostać ewakuowana, gdyż zasilanie awaryj-
ne nie było w stanie utrzymywać w ruchu urządzeń
wypompowujących wodę.
W związku z powyższym bardzo proszę o udziele-
nie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Jaki był powód przerwania dostaw prądu na
terenie powiatu olkuskiego? Ile gospodarstw indywi-
dualnych zostało odciętych od prądu w powiecie ol-
kuskim na skutek zerwania lub uszkodzenia linii
przesyłowych?
2. W jakim stanie technicznym znajduje się infra-
struktura służąca do przesyłu energii elektrycznej
od producenta energii do odbiorców na terenie powia-
tu olkuskiego?
3. Jakie są wstępne koszty modernizacji infra-
struktury służącej do przesyłu energii elektrycznej
na potrzeby gospodarstw domowych i firm z terenu
powiatu olkuskiego?
4. Czy stosowni przedstawiciele Skarbu Państwa
– jako właściciela zakładu – podejmą działania ma-
jące na celu modernizacje infrastruktury służącej do
przesyłu energii elektrycznej do Zakładów Górniczo-
-Hutniczych Bolesław, tak aby w przyszłości nie do-
chodziło do ewakuacji kopalni?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
103
Interpelacja
(nr 12239)
do ministra gospodarki
w sprawie podejmowania przez polski rząd
działań mających na celu minimalizację
skutków społecznych związanych
z ewentualną redukcją zatrudnienia
w fabryce samochodów w Gliwicach
(w związku ze sprzedażą większości udziałów
w koncernie Opel)
W najbliższych dniach ma dojść do finalizacji
umowy sprzedaży przez koncern General Motors
większości udziałów w koncernie Opel. Nabywcą ma
zostać Magna i Sbierbank, których łączna wysokość
udziałów w firmie sięgnie ok. 55% udziałów w firmie.
Według informacji medialnych Magna przewiduje
redukcję ok. 10,5 tys. (z ogólnej liczby 55 tys.) miejsc
pracy w spółkach Opel i Vauxhall.
Na wszelkie dane dotyczące zmian własnościowych
Opla z niepokojem patrzą pracownicy polskiego od-
działu fabryki. Informacja ta budzi ogromny niepokój
w fabryce w Gliwicach. Wstępnie mówi się o zwolnie-
niu ok. 180 pracowników, choć nie wyklucza się, że
znacznie większa liczba osób może stracić pracę.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na poniższe pytania:
1. Jakie działania podejmował polski rząd, aby
zminimalizować negatywne skutki związane z ewen-
tualną redukcją zatrudnienia w fabryce Opla w Gli-
wicach?
2. Czy Ministerstwo Gospodarki posiada wiary-
godne informacje co do przyszłości fabryki Opla w
Gliwicach?
3. Czy w chwili obecnej polski rząd ma wiarygod-
ne informacje co do liczby osób przewidzianych do
zwolnienia w fabryce Opla w Gliwicach?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12240)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji infrastruktury
kolejowej
Zgodnie ze wstępnymi planami w 2009 r. miały
rozpocząć się prace modernizacyjne przy remoncie
dworców kolejowych w Olkuszu i Wolbromiu w ciągu
linii kolejowej nr 62 Tunel – Sosnowiec Płd. Wiązało
się to z planami przygotowania infrastruktury kole-
jowej do odbywających się w Polsce Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej w 2012 r.
104
Do dnia dzisiejszego nie wykonano żadnych więk-
szych prac remontowych. Tymczasem budynek dwor-
ca kolejowego w Olkuszu znajduje się w fatalnym
stanie technicznym. Powybijane i nieszczelne okna,
zniszczona elewacja, brudne wnętrze poczekalni od-
straszają ewentualnych podróżnych, którzy chcieliby
skorzystać z usług kolei.
Dlatego niezbędnym jest podjęcie przez zarządcę
nieruchomości starań mających na celu przywróce-
nie obiektom dworcowym stanu technicznego nada-
jącego im historyczny wygląd i jednocześnie zabez-
pieczającego przed dalszym niszczeniem,
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
poniższe pytania:
1. Kiedy dokładnie zostanie wykonany remont
obiektów dworcowych w Olkuszu i Wolbromiu?
2. Jaki jest szacunkowy koszt modernizacji? Jakie
prace zaplanowano wykonać podczas remontu bu-
dynku?
3. Czy zarządca nieruchomości rozważa przeka-
zanie, sprzedaż lub dzierżawę dworców w Olkuszu i
Wolbromiu lokalnym samorządom?
4. Dlaczego dworce kolejowe w Olkuszu i Wolbro-
miu nie znalazły się na liście obiektów przewidzia-
nych do modernizacji w 2010 r.?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12241)
do ministra infrastruktury
w sprawie pilnej modernizacji linii kolejowej
nr 62
Zgodnie z informacją Ministerstwa Infrastruktu-
ry udzielonej mi w odpowiedzi na moją wcześniejszą
interpelację, w 2009 i 2010 r. miały zostać podjęte
prace modernizacyjne na odcinku linii kolejowej nr
62 Bukowno – Sławków – Dąbrowa Górnicza Strze-
mieszyce – Sosnowiec Południowy.
W dalszym ciągu stan tego odcinka torów jest
bardzo zły. Pociągi kursują z licznymi ograniczenia-
mi prędkości do 20–30 km/h. Powoduje to sytuację,
że wielu pasażerów wybiera alternatywne środku
transportu wobec kolei, kierując się szybkością do-
tarcia do celu.
Busy kursujące na linii Olkusz – Katowice poko-
nują tę trasę w czasie nawet 40 minut. Tymczasem
pociąg osobowy wg obecnie obowiązującego rozkładu
jazdy PKP PR potrzebuje ok. 35 minut (prawie dwa
razy dłużej), aby przejechać tym odcinkiem.
Na odcinku Bukowno-Sosnowiec Płd., linia kole-
jowa nr 62 nie jest linią o znaczeniu państwowym.
Nie powinno oznaczać to jednak, że prace remontowe
jej nie obejmą.
Ponadto PKP PLK powinny podjąć starania ma-
jące na celu uporządkowanie przynależności tego od-
cinka do sekcji utrzymaniowych. Według moich in-
formacji niewielka część odcinka z Bukowna do So-
snowca Płd. w ciągu linii nr 62 należy do sekcji utrzy-
mania, która zajmuje się PKP PKL w Częstochowie,
a część do oddziału sekcji utrzymania PKP PLK w
Katowicach. Brak skoordynowanych działań moder-
nizacyjnych na śląskim odcinku powoduje dalszą de-
gradację tej linii.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na poniższe pytania:
1. Kiedy dokładnie ma się rozpocząć remont od-
cinka linii kolejowej nr 62 Bukowno – Sosnowiec
Płd.? Jakie prace będą wykonane?
2. Ile skróci się czas przejazdu po modernizacji na
odcinku Olkusz – Katowice?
3. Jakie są przewidywane kwoty modernizacji tej
linii?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12242)
do ministra infrastruktury
w sprawie przygotowania służb drogowych
do akcji „Zima”
Od połowy października na terenie Polski połu-
dniowej zanotowano intensywne opady śniegu oraz
deszczu ze śniegiem. W tym czasie doszło do wielu
wypadków i kolizji. O ile na drogach krajowych za-
uważyć można było służby drogowe zajmujące się
usuwaniem skutków opadów śniegu, to na drogach
wojewódzkich i powiatowych sytuacja wyglądała
dużo gorzej. W dniu 14 i 15 października br. na tere-
nie woj. małopolskiego część dróg wojewódzkich (i
dróg o niższych kategoriach) była nieprzejezdna.
Było to spowodowane m.in. zalegającym na jezdni
błotem pośniegowym lub śniegiem (skutecznie unie-
możliwiającymi pokonywanie wzniesień), jak rów-
nież leżącymi, połamanymi konarami drzew (odła-
manymi pod naporem śniegu).
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Au-
tostrad miała wcześniej informacje o możliwym za-
łamaniu pogody w dniu 14 i 15 października? Czy
informowano inne służby (zarządu dróg wojewódz-
kich, zarządu dróg powiatowych itp.) o możliwych
intensywnych opadach śniegu, które sparaliżowały
Małopolskę?
2. Ile sztuk sprzętu należącego do GDDKiA wyje-
chało na drogi w woj. małopolskim celem usuwania
intensywnych skutków opadów śniegu? Czy w porów-

naniu z rokiem 2008/2009 zwiększono liczbę sprzętu
potrzebnego do usuwania opadów śniegu?
3. Czy przed 15 października br. GDDKiA Oddział
w Krakowie zakończyła wszystkie niezbędne poczy-
nania celem przygotowania sprzętu i baz materiało-
wych oraz wyboru wykonawców usług do akcji
„Zima”?
Z poważaniem
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12243)
do ministra infrastruktury
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
spółki PKP Przewozy Regionalne
Kilka dni temu media podały informacje o zajęciu
kont spółki PKP Przewozy Regionalne przez komor-
nika. Jak wynika z tych informacji, sytuacja w PKP
Przewozy Regionalne jest bardzo trudna.
Spółka winna jest swoim kontrahentom około 360
mln zł, z czego PKP InterCity ok. 120 mln zł, a PKP
PLK ok. 60 mln zł. Zobowiązania finansowe dotyczą
również innych firm, którym PKP PR nie są w stanie
na bieżąco regulować swoich należności.
Dziwić może postawa Ministerstwa Infrastruktu-
ry, które nie podejmuje jakichkolwiek działań, choć-
by prób pomocy czy mediacji, aby pomóc samorządo-
wej spółce. Należy bowiem zauważyć, że to Minister-
stwo Infrastruktury przygotowało plan usamorządo-
wienia kolei regionalnych i błędnie założyło pewne
wskaźniki, co przełożyło się obecnie na kłopoty fi-
nansowe spółki.
Zaraz po przejęciu spółki przez samorządy woje-
wództw okazało się, że przynosi ona znacznie większe
straty, niż zakładano. Brak jakichkolwiek form pomo-
cy ze strony ministerstwa może doprowadzić do sytu-
acji, w której skumulowany dług PKP PR wyniesie
nawet 1,7 mld zł. Gdyby sprawdził się taki scenariusz,
w praktyce oznacza to dla spółki zaprzestanie działal-
ności, a tym samym stworzenie ogromnych problemów
dla milionów pasażerów korzystających z komunikacji
kolejowej organizowanej przez PKP PR.
Trudno nie zgodzić się ze stanowiskiem spółki
PKP Przewozy Regionalne w sprawie zablokowania
konta spółki. Czytamy w nim m.in.: „Obecna sytu-
acja spółki PKP Przewozy Regionalne jest wyni-
kiem przeprowadzenia restrukturyzacji zgodnie z
założeniami rządowej »Strategii dla transportu ko-
lejowego do roku 2013«. Już w trakcie dyskusji nad
kolejnymi projektami strategii, w PKP PR podkre-
ślano, że podział firmy doprowadzi do załamania jej
finansów. Niestety, wbrew tym sygnałom, zmiany
przeprowadzono”.
105
Jednocześnie trudno wyobrazić sobie sytuację, w
której właściciele spółki – marszałkowie województw
– zmuszeni będą do znacznego zwiększenia dotacji
dla spółki w celu rozpoczęcia spłacania zobowiązań.
Samorządy wojewódzkie mają do wykonania szereg
innych kosztownych zadań, a nie tylko finansowanie
kolei regionalnych.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Jakie działania podejmie Ministerstwo Infra-
struktury w celu przywrócenia płynności finansowej
spółki PKP Przewozy Regionalne?
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury wyobraża so-
bie sytuację, w której PKP PR zaprzestaje działalno-
ści? Kto będzie realizował przewozy regionalne na
terenie całej Polski?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12244)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji inwestycji drogowych
na terenie woj. podlaskiego
Szanowny Panie Ministrze! Na stronach interne-
towych Ministerstwa Infrastruktury opublikowano
projekt rozporządzenia Rady Ministrów zmieniają-
cego rozporządzenie w sprawie sieci autostrad i dróg
ekspresowych. Zgodnie z zapisami tego projektu po-
wstanie nowa droga ekspresowa S61 biegnąca przez
Łomżę po trasie: Budzisko – Suwałki – Raczki – Ełk
– Szczuczyn – Stawiski – Łomża – Ostrów Mazowiec-
ka. Oprócz tego zaproponowano wprowadzenie zmia-
ny kierunkowego przebiegu dróg ekspresowych S8
i S19 polegającej na:
— wskazaniu przebiegu drogi ekspresowej S8 po
trasie określonej w zmienianym rozporządzeniu do
węzła Choroszcz, natomiast od Białegostoku na pół-
noc do początku obwodnicy Augustowa (po trasie
istniejącej drogi krajowej nr 8) droga stałaby się jed-
nojezdniową drogą (w przekroju 2 + 1) klasy GP, na-
tomiast obwodnica Augustowa realizowana byłaby
w przekroju 2 x 2,
— zmianie przebiegu drogi S19 na terenie woj.
podlaskiego, co pozwolić ma na ominięcie obszarów
cennych przyrodniczo.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy w razie realizacji zamierzeń przedstawio-
nych w przygotowanym projekcie rozporządzenia
Rady Ministrów zmieniającego rozporządzenie w
sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych zmieni
się harmonogram realizacji inwestycji drogowych
związanych z budową obwodnic Stawisk, Szczuczyna
i Grajewa oraz czy planuje się zmianę przedstawio-
106
nych mieszkańcom tych miast i gmin projektów do-
tyczących budowy tych obwodnic?
2. Czy zaniechanie budowy drogi S8 jako ekspre-
sowej na odcinku Korycin – Suwałki nie doprowadzi
do zakwestionowania sensu budowy tzw. Via Carpa-
tii pomyślanej jako szlak drogowy łączący kraje po-
łożone na Bałkanach i Słowację z krajami nadbałtyc-
kimi i Finlandią?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12245)
do ministra infrastruktury
w sprawie reaktywacji nieczynnej linii
kolejowej nr 36
Szanowny Panie Ministrze! Dotarły do mnie nie-
pokojące sygnały od mieszkańców oraz wójta gminy
Sokoły, dotyczące problemu reaktywacji nieczynnej
linii kolejowej nr 36. Linia kolejowa Łapy – Śniadowo
wraz z odgałęzieniem Czerwony Bór – Zambrów sta-
nowiła bardzo ważną część układu komunikacyjnego
regionu. Umożliwiała dowóz oraz odbiór ładunków
do podmiotów gospodarczych, co stymulowało rozwój
okolicznych miejscowości.
W kwietniu 2000 r. został zamknięty ruch pocią-
gów na odcinku Łapy – Sokoły – Śniadowo. Ze wzglę-
du na rolę ekonomiczną tej linii wójt gminy Sokoły
rozpoczął starania o jej przejęcie oraz uruchomienie
przewozów. Od 2008 r., pomimo przychylnych stano-
wisk wszystkich zainteresowanych, sprawa reakty-
wacji linii nr 36 stoi w miejscu. W dalszym ciągu nie
wiadomo również, w jakim okresie ww. linia będzie
obsługiwać elektrownię w Ostrołęce.
Warto nadmienić, iż wznowienie ruchu pociągów
na linii kolejowej nr 36 służyłoby nie tylko społeczeń-
stwu gminy Sokoły, lecz również sąsiednim gminom
i całemu regionowi. Dodatkowo zniwelowałoby dalszą
dewastację linii oraz potencjalną możliwość rozkra-
dania torów.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Pana Ministra o
zapoznanie się z powyższą interpelacją oraz udziele-
nie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy istnieje
możliwość rychłego reaktywowania linii kolejowej nr
36 zgodnie z wolą samorządu?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12246)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dyskryminacji kobiet na etapie
rekrutacji do pracy
Szanowna Pani Minister! W niniejszej interpelacji
chciałbym poruszyć kwestię bardzo niekorzystnego
zjawiska, jakim jest dyskryminacja kobiet na rynku
pracy. Ze spotkań z wyborcami wiem, że problem dys-
kryminacji ze względu na płeć pojawia się często już
na etapie rekrutacji czy rozmowy kwalifikacyjnej. Pro-
blem dotyczy w szczególności kobiet, które są pytane
przez pracodawców o współmałżonka, wiek dzieci oraz
plany rozwoju rodziny. Niejednokrotnie dyskrymina-
cję można zauważyć też w ogłoszeniach o pracę. Ta
forma dyskryminacji, czyli jeszcze przed podjęciem
pracy, jest trudna do uchwycenia i dlatego kobiety
mają utrudnioną możliwość obrony przed nią.
W związku z powyższym prosiłbym o odpowiedź
na następujące pytanie: Czy ministerstwo zauważa
ten problem i czy podejmowane są działania, aby
przeciwdziałać dyskryminacji na etapie rekrutacji
pracowników?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 10 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12247)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie statystyk dotyczących rolniczych
grup producenckich
Szanowny Panie Ministrze! Od pewnego czasu
rolnicy mogą tworzyć grupy producenckie. Ta forma
działalności pozwala na korzystniejsze zakupy środ-
ków produkcji rolnej oraz umożliwia osiągnięcie wyż-
szych zysków ze sprzedaży produktów rolnych. Two-
rzenie grup sprawi, że rolnicy będą mogli poszerzyć
swój udział w rynku i przez to stać się cenotwórcami.
Generalnie udział w grupie producenckiej może spra-
wić, że rolnicy będą osiągać o wiele większe dochody
z prowadzonych przez siebie gospodarstw.
Z informacji, jakie posiadam, wynika jednak, że
dotychczas istniało małe zainteresowanie tą formą
działalności.
W związku z tym prosiłbym o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dys-
ponuje informacjami odnośnie do liczby grup produ-
cenckich w Polsce?

2. Czy ministerstwo dysponuje informacjami,
z czego może wynikać stosunkowo słabe zaintereso-
wanie rolników grupami producenckimi?
3. Jakie są zasady dopłat do produkcji rolnej w
przypadku grup producenckich?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 10 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12248)
do ministra finansów
w sprawie zwolnienia biegłych sądowych
od obowiązku zapłaty zaległego podatku VAT
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosiło się Stowarzyszenie Rzeczoznawców
Ekonomicznych w sprawie podatku VAT od wynagro-
dzeń biegłych. Stowarzyszenie odniosło się do zmian
legislacyjnych w zakresie podwyższenia wynagrodze-
nia biegłych o stawkę podatku VAT oraz zwolnienia
od tegoż podatku biegłych, którzy incydentalnie do-
konują ekspertyz. Stowarzyszenie w swoim wystą-
pieniu pisemnym podkreśla jednak, że nadal nieroz-
wiązany pozostaje problem zaległych podatków VAT
za okres do wejścia w życie ustawy o zmianie dekre-
tu o należnościach świadków, biegłych i stron w po-
stępowaniu sądowym. Brak zwolnienia biegłych są-
dowych od obowiązku zapłaty zaległego podatku VAT
może, w opinii przedstawicieli stowarzyszenia, spo-
wodować odpowiedzialność karno-sądową biegłych,
naliczenie karnych odsetek oraz zmniejszenie do-
tychczasowych wynagrodzeń.
W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest stosunek ministerstwa do propozycji
wprowadzenia regulacji prawnych, które pozwoliłyby
zwolnić biegłych sądowych od obowiązku zapłaty za-
ległego podatku VAT?
2. Jakie inne zmiany w zakresie zasad wynagra-
dzania za pracę biegłych sądowych zamierza wpro-
wadzić Ministerstwo Finansów?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 13 października 2009 r.
107
Interpelacja
(nr 12249)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wpisu na listę biegłych sądowych
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiciele Sto-
warzyszenia Rzeczoznawców Ekonomicznych wystą-
pili do mnie pisemnie, przedstawiając postulaty kon-
gresu nauk sądowych odnośnie do wpisów na listę
biegłych sądowych. Kongres proponuje, aby wpis na
listę biegłych poprzedzony był przeprowadzeniem
przez prezesów sądów weryfikacji kompetencji kan-
dydata polegającej na ocenie przedłożonych doku-
mentów potwierdzających wiadomości specjalne, do-
świadczenie i osiągnięcia zawodowe. Ponadto prezes
sądu miałby przeprowadzać rozmowę kwalifikacyjną.
Kongres postuluje również odstąpienie od obowiąz-
kowego egzaminu. Takie zmiany według kongresu
pozwoliłyby na realną kontrolę poziomu moralnego i
zawodowego kandydatów na biegłych sądowych.
W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jak ministerstwo ocenia propozycje przedsta-
wione przez kongres nauk sądowych?
2. Czy w Ministerstwie Sprawiedliwości prowa-
dzone są obecnie prace legislacyjne dotyczące zmiany
uregulowań prawnych odnoszących się do wpisu na
listę biegłych sądowych?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 13 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12250)
do ministra infrastruktury
w sprawie zaniedbań dotyczących budowy
obwodnicy Bydgoszczy w ramach drogi
ekspresowej S5
Zwracam się do Pana Ministra z interpelacją posel-
ską dotyczącą zaniedbań dotyczących budowy obwod-
nicy Bydgoszczy w ramach drogi ekspresowej S5.
Budowa drogi S5 wraz z północno-zachodnią ob-
wodnicą Bydgoszczy jest dla mieszkańców mojego
miasta i okolicznych miejscowości od dawna oczeki-
waną, przełomową, strategiczną inwestycją komuni-
kacyjną. Nie sposób również przecenić znaczenia
tego projektu w kontekście planowanych na rok 2012
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej, gdyż trasa S5 ma
łączyć główne ośrodki, w których odbywać się będą
rozgrywki, tj. Gdańsk, Poznań i Wrocław. Tymcza-
sem nie widać postępu w pracach nad tą inwestycją.
108
Niepokój budzi brak decyzji i niedotrzymywanie ter-
minów, tym bardziej, że składano obietnice, podawa-
no terminy, które nie są dotrzymywane.
W grudniu 2007 r. złożyłem interpelację do pre-
zesa Rady Ministrów w sprawie przebiegu drogi S5.
W otrzymanej odpowiedzi można było przeczytać, iż
z przeprowadzonych badań wynika, że optymalnym
rozwiązaniem będzie przeprowadzenie drogi ekspre-
sowej północno-zachodnią obwodnicą miasta. W lu-
tym 2008 r. GDDKiA złożyła do bydgoskiego urzędu
wojewódzkiego wniosek o wydanie decyzji o warun-
kach środowiskowych inwestycji wraz z wstępnym
raportem oddziaływania na środowisko. Do paździer-
nika GDDKiA kilka razy otrzymywała prośby o po-
prawki w raporcie. Uchybienia były w większości na-
tury formalnej. Prace nad raportem trwały aż do
kwietnia br.
10 kwietnia dokumenty zostały wysłane do Gene-
ralnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. W ciągu 60 dni
regionalna dyrekcja ochrony środowiska miała wy-
dać decyzję o warunkach środowiskowych inwestycji.
Jednak w czerwcu okazało się, że procedura zajmie
urzędnikom więcej czasu. Tymczasem w maju pani
minister Patrycja Wolińska na posiedzeniu Sejmu
oświadczyła, że budowa drogi S5 może się znacznie
opóźnić z powodu konfliktów społecznych. Nawiąza-
ła w ten sposób do działań prezydenta Bydgoszczy
Konstantego Dombrowicza samotnie upierającego się
przy wariancie przeprowadzenia drogi przez miasto
wbrew wszelkim opiniom fachowców z resortu infra-
struktury. W mojej ocenie nie można tu mówić o kon-
flikcie. Mamy do czynienia z sytuacją, w której byd-
goszczanie jednoznacznie opowiadają się za przebie-
giem S5 obwodnicą, co pokazują liczne dyskusje i
sondaże, natomiast prezydent miasta, z niezrozu-
miałych powodów, lansuje nieuzasadniony projekt
przebiegu trasy ekspresowej przez miasto, co jest roz-
wiązaniem niespotykanym dziś nigdzie na świecie.
Co gorsza w lipcu okazało się, że raport GDDKiA
znów jest niepełny. Tym razem urzędnicy z GDOŚ
dopatrzyli się braku danych o wpływie inwestycji na
siedliska przyrodnicze i gatunki chronione związane
z obszarami Natura 2000. Zamiast więc prowadzić
prace przy budowie trasy, drogowcy zajmowali się
szukaniem kumaka nizinnego, który podobno miał
występować na terenach przebiegu S5. Na początku
sierpnia urzędnicy z GDDKiA po raz kolejny wysłali
raport uzupełniony o brakujące dane. Trudno jednak
stwierdzić, czy będzie to ostateczna, przyjęta przez
GDOŚ wersja.
Trwające od ponad roku odbijanie piłeczki między
tymi instytucjami jest żenującym widowiskiem dla
mieszkańców Bydgoszczy i regionu, którzy z nadzie-
ją i niecierpliwością oczekiwali powstania drogi eks-
presowej S5. Nie chcę rozsądzać, kto ponosi winę za
tę sytuację. Uważam, że takie działania kompromi-
tują nie tylko Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i
Autostrad czy Generalną Dyrekcję Ochrony Środo-
wiska, ale i rzutują na pracę całego resortu, którym
Pan Minister kieruje.
W związku z tą sytuacją proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Kiedy zapadnie ostateczna decyzja w sprawie
budowy północno-zachodniej obwodnicy Bydgoszczy
w ramach drogi ekspresowej S5?
2. Czy podtrzymuje Pan Minister zapewnienie, że
zostanie ona ukończona do roku 2011?
3. Czy podawane przeszkody formalne są rzeczy-
wistą przyczyną opóźnień w pracach nad tą inwe-
stycją?
4. Czy budowa drogi S5 może nadal liczyć na unij-
ne dofinansowanie, czy w wyniku opóźnień 1,3 mld
zł, na które można było liczyć, nie przepadnie?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12251)
do ministra gospodarki
w sprawie zapewnienia wystarczającego
poziomu dotacji podmiotowej w projekcie
ustawy budżetowej na rok 2010
na działalność Centralnej Pompowni Bolko
sp. z o.o.
Szanowny Panie Premierze! Centralna Pompow-
nia Bolko sp. z o.o. zgodnie z zawartą z Minister-
stwem Gospodarki umową o finansowanie działań
wykonanych po zakończeniu likwidacji byłych Zakła-
dów Górniczo-Hutniczych Orzeł Biały w Bytomiu,
realizowanych przez Centralną Pompownię Bolko
sp. z o.o. w Bytomiu, realizuje obowiązki Skarbu
Państwa w zakresie zabezpieczania przed katastrofą
wodną kilku czynnych kopalń węgla kamiennego i
znacznych obszarów Bytomia i Piekar Śląskich. Bę-
dące w posiadaniu spółki urządzenia górnicze, słu-
żące do tłoczenia na powierzchnię, oczyszczania i
odprowadzania do wód śródlądowych wód kopalnia-
nych muszą pracować bez przerwy, aby zapobiec wy-
stąpieniu poważnych zagrożeń (zalanie pracujących
kopalń, zalanie części Bytomia i Piekar Śląskich,
przedostanie się do dorzecza Wisły nieczyszczonych
wód kopalnianych, zniszczenie unikalnego systemu
odwadniającego pompowni).
W tym kontekście niepokojem napawa fakt, że
przyznawane corocznie spółce środki budżetowe są
niewystarczające dla sprawnego funkcjonowania
pompowni. Skutkiem jest m.in. okresowe pojawianie
się trudności z terminowym uiszczaniem opłat za
energię elektryczną zużywaną do napędu pomp. W
bieżącym roku spółka złożyła zapotrzebowanie na
dotację podmiotową na rok 2010 na kwotę 19 014 000 zł.
Tymczasem w przyjętym przez rząd projekcie budże-
tu przewidziano na ten cel zaledwie 10 000 000 zł.
Tak dramatyczne niedofinansowanie działalności

spółki, która poza dotacją podmiotową nie ma innych
źródeł przychodów, spowoduje brak możliwości sku-
tecznego wywiązywania się z realizowanych przez tę
spółkę obowiązków Skarbu Państwa. Ewentualna
konieczność zatrzymania pracy pompowni, wynika-
jąca z braku środków, spowoduje duże zagrożenie dla
regionu i trudne do odrobienia straty.
Biorąc pod uwagę opisane powyżej zagrożenia
i problemy, zwracam się z prośbą o odpowiedź na py-
tanie: Czy w celu uniknięcia wymienionych zagrożeń
Ministerstwo Gospodarki planuje zabezpieczenie po-
trzeb związanych z działalnością Centralnej Pom-
powni Bolko sp. z o.o. poprzez zwiększenie odpowied-
niej dotacji podmiotowej w projekcie budżetu na rok
2010?
Z poważaniem
Poseł Jan Kaźmierczak
Gliwice, dnia 16 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12252)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zmiany art. 146 § 1
Kodeksu postępowania administracyjnego
Szanowny Panie Ministrze! W swojej pracy posel-
skiej uzyskuję coraz więcej informacji dotyczących
pokrzywdzenia obywateli wskutek stosowania przez
administrację publiczną art. 146 § 1 Kodeksu postę-
powania administracyjnego. Przepis te stanowi, że
„uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145
§ 1 pkt 1 i 2 nie może nastąpić, jeżeli od dnia dorę-
czenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło 10 lat, zaś z
przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 3–8 oraz w
art. 145a, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia
decyzji upłynęło 5 lat”. Taka sytuacja daje organom
administracji publicznej dużą swobodę w stosowaniu
i wykorzystywaniu w kierunku niezgodnym z inten-
cją tego uregulowania. Organy administracji publicz-
nej przepis ten interpretują w ten sposób, że wadliwa
decyzja nie może być usunięta, jeżeli upłynął wyżej
zakreślony termin, mimo iż podanie o wznowienie
postępowania zostało złożone wcześniej (w niektó-
rych przypadkach kilka lat przed upływem terminu
określonego w art. 146 § 1 K.p.a.).
Jako przykład można podać następującą sytuację.
Wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego utrzy-
mał w mocy decyzję nakazującą rozebranie budynku
magazynowego w sytuacji, gdy budynek ten został
wzniesiony w oparciu o ostateczną decyzję zezwala-
jącą na budowę zgodnie z projektem technicznym.
Decyzja ta została wydana z naruszeniem art. 145 § 1
pkt 4 (strona nie brała udziału w postępowaniu). Na-
stępnie zostało złożone, na podstawie art. 145 § 1 pkt 4
109
K.p.a., podanie o wznowienie postępowania. Postę-
powanie zostało wznowione, jednakże wojewódzki
inspektor nadzoru budowlanego odmówił uchylenia
decyzji nakazującej rozbiórkę.
Decyzja wydana w toku instancji przez głównego
inspektora nadzoru budowlanego została uchylona
wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie. W wyroku tym sąd zawarł stanowisko,
że: „rozstrzygnięcie wojewódzkiego inspektora nad-
zoru budowlanego oraz głównego inspektora nadzoru
budowlanego, to jest odmowa uchylenia decyzji z tego
powodu, że we wznowionym postępowaniu zapadłaby
taka sama decyzja, są zdaniem sądu przedwczesne.
Wznowienie postępowania oznacza jednak, że organy
administracji we wznowionym postępowaniu wydają
rozstrzygnięcia na podstawie przepisów ustawy z
dnia 07.07.1994 r. Prawo budowlane w ich aktualnym
brzmieniu. W dacie wydania przez wojewódzkiego
inspektora nadzoru budowlanego decyzji przepisy
wymienionej ustawy przewidywały już możliwość le-
galizacji samowoli budowlanej. W postępowaniu
wznowieniowym mogłaby więc zapaść taka sama de-
cyzja, tj. decyzja o nakazie rozbiórki tylko wówczas,
gdyby nie zaistniały przesłanki legalizacji obiektu
budowlanego, tj. przesłanki określone w art. 48 ust.
2, 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowla-
ne. Ustaleń, czy przesłanki te w niniejszej sprawie
zachodzą czy też nie, organy nadzoru budowlanego
nie poczyniły. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy
należy więc najpierw ustalić, czy istnieje możliwość
legalizacji zrealizowanego obiektu.”
Po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyj-
nego śląski wojewódzki inspektor nadzoru budowla-
nego uchylił decyzję nakazującą rozbiórkę i umorzył
postępowanie prowadzone na podstawie art. 48 i 52
Prawa budowlanego. Decyzja ta została uchylona
przez głównego inspektora nadzoru budowlanego i
przekazana do ponownego rozstrzygnięcia. Woje-
wódzki inspektor nadzoru budowlanego decyzją po
raz kolejny uchylił decyzję nakazującą rozbiórkę oraz
orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego. W uza-
sadnieniu organ ten podał, że teren, na którym zre-
alizowano inwestycję, przeznaczony jest pod domy
jednorodzinne, małe domy mieszkalne i usługi, a
więc wybudowany obiekt nie narusza planu zagospo-
darowania przestrzennego, a biorąc pod uwagę opinię
oddziaływania na środowisko, inwestycję należy
uznać za nieuciążliwą. Decyzja ta została zaskarżona
do głównego inspektora nadzoru budowlanego, który
ją uchylił.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym
skargą kasacyjną wyroku uchylił decyzję głównego
inspektora nadzoru budowlanego w przedmiocie od-
mowy uchylenia decyzji dotyczącej nakazu rozbiórki,
jednak nie z przyczyn merytorycznych, lecz formal-
nych. W uzasadnieniu sąd wyjaśnił, że „termin 5-
-letni od dnia doręczenia decyzji określony w art. 146
§ 1 K.p.a. upłynął i tylko do tego czasu mogła zapaść
decyzja oparta na dyspozycji art. 146 § 2 K.p.a., tj.
decyzja rozstrzygająca sprawę co do istoty, a do takiej
110
kategorii należy decyzja odmawiająca uchylenia de-
cyzji z przyczyn merytorycznych. Decyzja ta zapadła
jednak po upływie 5 lat od daty doręczenia decyzji
ostatecznej, co ze względu na upływ czasu określone-
go w przepisie art. 146 § 1 K.p.a. było niedopuszczal-
ne. W przypadku upływu 5 lat od dnia doręczenia
decyzji ostatecznej organ prowadzący wznowione po-
stępowanie nie ma podstaw do jej uchylenia z przy-
czyn określonych w art. 145 § 1 pkt 3–8 K.p.a., traci
więc podstawę do badania, czy decyzja ta powinna lub
nie powinna być uchylona, może jedynie wydać decyzję
stwierdzającą wydanie tej decyzji z naruszeniem pra-
wa”. Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżo-
nym wyroku przyjął, że zgodnie z art. 146 K.p.a. upły-
nął termin zezwalający na uchylenie decyzji ostatecz-
nej w oparciu o podstawy zawarte w art. 146 § 1 pkt 4
K.p.a. – a tym samym merytoryczne rozpatrywanie
sprawy, w ocenie sądu, jest niecelowe.
Panie Ministrze! Nie można zgodzić się z takim
stanowiskiem sądów. Podstawą do podjęcia czynności
w postępowaniu wznowieniowym jest złożenie sto-
sownego podania i udowodnienie podstawy domaga-
nia się wznowienia. Dalsze zdarzenia prawne, jak
wydanie decyzji administracyjnej po ponownym zba-
daniu sprawy, są następstwem złożenia podania. Zło-
żenie podania w prawidłowy sposób i we właściwym
terminie przesądza więc o automatycznym niejako
dokonywaniu dalszych etapów postępowania. Tym
samym w momencie złożenia podania można mówić
o pojawieniu się po stronie uczestników postępowa-
nia uzasadnionych podstaw, że decyzja będzie uchy-
lona. Prawo nie wymagało od skarżących podejmo-
wania jakichkolwiek działań, a pozwalało pozosta-
wać w przekonaniu, że działania te będą podejmowa-
ne przez zobowiązane do tego organy państwowe w
sposób zgodny z prawem i w terminach przez prawo
ustalonych. Za oczywiste uznać należy, że obywatel
zawsze powinien działać w zaufaniu do prawidłowo-
ści postępowania organów władzy publicznej, a jego
sytuacja prawna nie może ulegać pogorszeniu na sku-
tek postępowania organów władzy publicznej naru-
szających prawo. W obecnym postępowaniu organy
nadzoru budowlanego po otrzymaniu podania o
wznowienie postępowania zakończonego decyzją
ostateczną trzykrotnie „podchodziły” do tematu i
sprawa do chwili obecnej nie została zakończona. Sy-
tuacja ta prowadzi do konkluzji, że wyłączną przy-
czyną nieuzyskania przez skarżących decyzji o uchy-
leniu nakazu rozbiórki było sprzeczne z prawem za-
chowanie się organu administracji państwowej, któ-
ry zgodnie z art. 7 konstytucji powinien działać na
podstawie i w granicach prawa, w tym w granicach
terminów właściwych dla załatwienia spraw. Bez-
czynność czy też wadliwe postępowanie organów
uniemożliwiło skarżącym otrzymanie pozytywnej
dla nich decyzji.
Analiza powyższego stanu faktycznego prowadzi
do wniosku, że obywatele mają rację. Aktualne
brzmienie art. 146 § 1 K.p.a. i jego wykładnia przez
organy administracji publicznej i sądy administra-
cyjne prowadzą do dyskryminacji obywateli i dają
organom możliwość takiego prowadzenia i przewle-
kania załatwienia spraw, aby wadliwie wydane decy-
zje nie mogły być weryfikowane w trybie wznowienia
postępowania. Sytuacja ta nie tylko prowadzi do nie-
równego traktowania obywateli, ale może doprowa-
dzić do nadużyć. Wadliwy przepis uniemożliwiający
organom stosującym prawo skrajne jego interpreto-
wanie i stosowanie doprowadził do tego, że obiekt
budowlany ma być wyburzony, podczas gdy inne
obiekty zrealizowane w tych samych okolicznościach
zostały zalegalizowane.
W mojej ocenie sytuację tę można by rozwiązać w
taki sposób, aby możliwość zmiany wadliwej decyzji
rozpatrywana była według zasad przyjętych w Ko-
deksie postępowania cywilnego, tj. „po upływie 5 lat
nie można żądać wznowienia postępowania (…)”, art.
408 K.p.c. Przy przyjęciu zasad obowiązujących w
K.p.c. możliwość zmiany wadliwej decyzji będzie
związana z datą złożenia podania o wznowienie po-
stępowania, a nie z datą, w której organ administra-
cyjny zdecyduje się na zmianę wadliwej decyzji (co,
jak wyżej przedstawiono, może trwać nawet kilka
lat). Ujednolicenie procedury uniemożliwi organom
administracji publicznej przewlekanie prowadzonego
postępowania, a jednocześnie nie będzie różnicować
praw obywatela w zależności od sprawnego prowa-
dzenia postępowania przez administrację.
Czy ministerstwo przewiduje takie zmiany praw-
ne, aby sytuacja przedstawiona powyżej nie miała już
miejsca? Czy ministerstwo w tej materii może
uwzględnić moją propozycję?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Sztolcman
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12253)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań Poczty Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! Poczta Polska funk-
cjonująca od niedawna jako spółka akcyjna likwidu-
je swoje filialne placówki pocztowe. Przeznaczone do
likwidacji filie znajdują się na terenach wiejskich,
głównie w miejscowościach oddalonych od centrów
gmin. W konsekwencji spowoduje to dla wielu osób
znaczący problem w dostępie do usług oferowanych
do tej pory przez Pocztę Polską.
W związku z tą sytuacją zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem:
1. Czy planowane agencje pocztowe będą realizo-
wały wszystkie zadania dotychczasowych filii Poczty
Polskiej?

2. Czy w ramach agencji pocztowych funkcjono-
wał będzie Bank Pocztowy?
Poseł Stanisław Lamczyk
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12254)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanych zmian w strukturze
organizacyjnej PKP PLK SA, polegających
m.in. na likwidacji Zakładu Linii Kolejowych
w Gliwicach
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
w sprawie, którą przedstawiła mi Zakładowa Orga-
nizacja Związkowa NSZZ „Solidarność” w Zakładzie
Linii Kolejowych w Gliwicach. Zarząd spółki PKP
PLK SA od początku 2009 r. planował reorganizację
spółki poprzez zmniejszenie liczby jednostek organi-
zacyjnych. W sierpniu br. zarząd spółki przygotował
projekt zmian organizacyjnych, zakładający między
innymi zmniejszenie zakładów linii kolejowych z 27
na 17, poprzez ich łączenie. Zgodnie z tym projektem
ma powstać Zakład Linii Kolejowych w Katowicach.
Ponieważ budynek, w którym mieścił się Zakład Li-
nii Kolejowych w Katowicach, został sprzedany przez
PKP SA, zarząd podjął decyzję o przeniesieniu sie-
dziby nowo powstałego śląskiego południowego za-
kładu do całkowicie nieprzystosowanego do tego celu
budynku w Sosnowcu. Koszt remontu i adaptacji no-
wych pomieszczeń w Sosnowcu szacowany jest na
kwotę 5 mln zł, przy czym – co istotne – obiekt ten
nie stanowi własności spółki.
Sprawa wydaje się tym bardziej kuriozalna, że
spółka obecnie posiada na własność przystosowany
obiekt funkcjonującego obecnie Zakładu Linii Kole-
jowych w Gliwicach, który nie wymaga tak wysokich
nakładów inwestycyjnych na remont, bowiem PKP
PLK SA przeznaczyło na modernizację i remont bu-
dynku w Gliwicach w latach 2002–2009 kwotę
1793,23 mln zł.
Ponadto z danych dotyczących wielkości prac wy-
konywanych przez Zakład Linii Kolejowych w Gliwi-
cach wynika, że ilość posiadanej infrastruktury oraz
wielkość pracy jest tak duża, że istnienie trzeciego
śląskiego Zakładu Linii Kolejowych w Gliwicach jest
koniecznością, aby utrzymać normalny tryb obsługi
kontrahentów. W obecnie planowanej nowej struktu-
rze organizacyjnej Zarząd PKP PLK SA planuje dwa
zakłady linii kolejowych (świętokrzyski i opolski),
które mają o wiele mniej infrastruktury i pracy z tym
związanej niż zakład w Gliwicach.
111
Mając na uwadze powyższe – co najmniej niego-
spodarne – zarządzanie zarządu spółki PKP PLK
SA, kieruję do Pana Ministra następujące pytanie:
Jak – w odniesieniu do przedstawionej sytuacji – oce-
nia Pan Minister zarządzanie majątkiem i gospodar-
ność zarządu spółki PKP PKL SA?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 24 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12255)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie terminu spotkania w kwestii
przebiegu polsko-czeskiej granicy
państwowej w rejonie miejscowości
Rudyszwałd (gm. Krzyżanowice, woj. śląskie)
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
po raz kolejny w kwestii przebiegu granicy polsko-
-czeskiej w rejonie miejscowości Rudyszwałd. Pomi-
mo wielokrotnych moich interpelacji sprawa najwy-
raźniej utknęła w tzw. martwym punkcie.
Prace Stałej Polsko-Czeskiej Komisji Granicznej
nad projektem nowego przebiegu granicy trwają nie-
przerwanie już od 2004 r. Niestety, ze względu na
opieszałość, zwłaszcza po stronie czeskiej, w sposób
istotny opóźnia się proces decyzyjny w tej sprawie i
definitywne rozwiązanie tego problemu.
Jak pisałem w poprzednich interpelacjach, resort
spraw wewnętrznych Republiki Czeskiej potwierdził
w dniu 19.06.2008 r. informację, że do 30 czerwca
2008 r. „ma nastąpić przekazanie informacji na te-
mat gruntów, które Republika Czeska przekaże Pol-
sce” na zasadzie zaakceptowanego przez obie strony
tzw. zwrotu długów.
Spotkanie w ww. sprawie miało odbyć się w lipcu
br. Niestety, jak się okazało, na 3 dni przed planowa-
nym terminem spotkania strona czeska odmówiła
przyjazdu. Ponieważ do tej pory, o ile mi wiadomo, nie
wyznaczono nowego terminu spotkania, a tym samym
cała sprawa uregulowania granicy polsko-czeskiej
znowu odsunęła się w nieskończoność w czasie, kieru-
ję do Pana Ministra następujące pytania:
1. Jaki był powód odmowy po stronie czeskiej
przyjazdu na spotkanie w lipcu 2009 r.?
2. Czy i na kiedy wyznaczono już nowy termin
spotkania przedstawicieli obydwu państw?
3. Jeśli terminu spotkania nie wyznaczono, proszę
o odpowiedź, kiedy to nastąpi?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
112
Interpelacja
(nr 12256)
do ministra zdrowia
w sprawie funkcjonowania oddziału
neurologicznego w Szpitalu Rejonowym
w Raciborzu
Szanowna Pani Minister! Szpital Rejonowy w Ra-
ciborzu uruchomił w 2009 r. oddział neurologiczny z
6-łóżkową salą intensywnego nadzoru i łóżkami uda-
rowymi. Utworzenie nowego oddziału związane jest
z zagospodarowaniem oddawanych sukcesywnie po
inwestycji pomieszczeń. Szpital jest w trakcie inwe-
stycji finansowej z budżetu państwa. Łączne nakłady
poniesione na budowę szpitala w Raciborzu wyniosły
209 mln zł. Całkowity koszt inwestycji wynosi 261
mln zł. Zakończenie inwestycji planowane jest na
2010 r. Szpital od 2002 r. funkcjonuje w nowym obiek-
cie i obecnie dysponuje 453 łóżkami szpitalnymi.
Utworzenie oddziału poprzedzone zostało roze-
znaniem rynku w celu oceny zapotrzebowania na
tego typu świadczenia zdrowotne na terenie pow. ra-
ciborskiego, opinią konsultanta wojewódzkiego w
dziedzinie neurologii, uzgodnieniami ŚOW NFZ w
zakresie finansowania. Oddział został także ujęty w
planie funkcjonalnym wojewody śląskiego.
Od co najmniej dwóch lat przed zakończeniem
prac związanych z wykończeniem oddziału i jego wy-
posażeniem medycznym fundusz był na bieżąco in-
formowany o konieczności zapewnienia kontraktu.
Władze szpitala uzyskały zapewnienie, ze po zakoń-
czeniu prac związanych z wyposażeniem oddziału i
zatrudnieniu personelu ŚOW NFZ zapewni kontrakt
na prowadzenie oddziału.
Pod koniec 2008 r. ogłoszony został konkurs, w
wyniku którego podpisana została umowa na lecze-
nie szpitalne w zakresie neurologii do końca marca
2009 r. Wartość kontraktu opiewa na kwotę 200 tys.
zł. Następnie złożona została oferta na ogłoszony
konkurs w celu zakontraktowania świadczeń na
okres od 1 kwietnia 2009 r. Wielkość środków zare-
zerwowanych w swoim planie finansowym przez
ŚOW NFZ pozwoliła na podpisanie umowy na świad-
czenia w zakresie: neurologia przez Szpital Rejonowy
w Raciborzu na wartość 600 270 zł do końca 2009 r.
W trakcie postępowania konkursowego zwrócono
uwagę, że zaproponowany kontrakt jest stanowczo
za niski. Od dyrektora szpitala uzyskano zapewnie-
nie, że po podpisaniu umowy na początku jej realiza-
cji szpital przystąpi do renegocjacji wysokości kon-
traktu w tym zakresie. W rzeczywistości, powołując
się na trudną sytuację finansową, fundusz odmawia
dalszych renegocjacji.
Wymagania kadrowe i sprzętowe określone w
warunkach kontraktowania są bardzo wysokie i zo-
stały przez szpital spełnione. Związane jest to jed-
nak z ponoszeniem kosztów związanych z kosztami
osobowymi, utrzymania pomieszczeń, funkcjonowa-
niem sprzętu medycznego, lekami itd. Istnieje war-
tość graniczna kontraktu, która pozwala na zbilan-
sowanie oddziału. Roczne koszty związane z prowa-
dzeniem oddziału kształtują się na poziomie 2750
tys. zł. Obecne przychody z tytułu realizacji umowy
pozwalają na pokrycie tylko 64% kosztów osobo-
wych i 31% kosztów prowadzenia 28-łóżkowego od-
działu. Nakłady poniesione na przygotowanie od-
działu, wyposażenie w sprzęt medyczny i gospodar-
czy wyniosły 3,5 mln zł. Szpital zainwestował rów-
nież 2,4 mln zł, wymieniając tomograf komputerowy
na nowy, 16-rzędowy.
Obecnie szpital znalazł się w bardzo trudnej sy-
tuacji, ponieważ nawet udzielanie świadczeń do wy-
sokości posiadanego kontraktu spowoduje ponosze-
nie kosztów związanych z utrzymaniem zasobów.
Średnia roczna wartość kontraktu na 1 łóżko neuro-
logiczne w innych szpitalach na Śląsku kształtuje się
w przedziale od 77 do 103 tys. zł. W szpitalu w Raci-
borzu kontrakt roczny na 1 łóżko wynosi 28 tys. zł.
Wyraźnie widać, że kontrakt jest bardzo niski.
Aktualnie szpital udziela świadczeń ponad limit
i tym samym pogłębia trudną sytuację finansową nie
tylko samego oddziału, ale całego szpitala. Brak per-
spektyw na renegocjacje kontraktu w 2009 r. i nie-
pewna sytuacja na 2010 r. stawia pod znakiem zapy-
tania prowadzenie oddziału neurologii w raciborskim
szpitalu. Przy aktualnym poziomie finansowania
szpital zmuszony będzie podjąć działania związane z
likwidacją oddziału.
Mając na uwadze realną wizję zagrożenia funk-
cjonowania jednego z lepiej wyposażonych w sprzęt
medyczny oddziałów neurologii, kieruję do Pani Mi-
nister następujące pytania:
1. Czy i w jaki sposób możliwe jest zapobieżenie
likwidacji oddziału neurologii Szpitala Rejonowego
w Raciborzu?
2. Czy możliwe jest, zdaniem Pani Minister, do-
prowadzenie do renegocjacji kontraktu w 2009 r.?
3. Niezrozumiałe dla mnie działanie ŚOW NFZ,
traktowanie szpitali i rażące dysproporcje w wielko-
ści kontraktów to, moim zdaniem, jawna polityka
uznaniowa ŚOW NFZ prowadząca do rodzenia się
problemów związanych z efektywną działalnością
finansową dobrych szpitali. W związku z powyższym
pytam: Czy Ministerstwo Zdrowia akceptuje takie
praktyki, które prowadzą jawnie do destrukcji finan-
sowej zrestrukturyzowanych i zadłużonych szpitali
w Polsce, a takim jest m.in. szpital w Raciborzu?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12257)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmiany art. 20 ust. 3 ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników
dodanego ustawą o emeryturach
kapitałowych
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają liczne interwencje w sprawie
zmiany przepisu art. 20 ust. 3 ustawy o ubezpiecze-
niu społecznym rolników dodanego ustawą przez art.
33 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o
emeryturach kapitałowych (Dz. U. z 2008 r., Nr 228,
poz. 1507) z dnia 8 stycznia 2009 r.
Jak podkreślają zainteresowani, wprowadzenie
tego przepisu spowodowało, że wszystkie osoby uro-
dzone po dniu 31 grudnia 1948 r. nie mogą doliczyć
do okresów ubezpieczenia, od którego zależy prawo
do emerytury rolniczej, okresów pracy, od których
zależy prawo do emerytury zgodnie z przepisami
emerytalnymi, np. okresów pracy zawodowej.
Warunkiem przejścia na emeryturę rolniczą,
zgodnie z art. 19 ustawy o ubezpieczeniu społecznym
rolników, jest łączne spełnienie następujących wa-
runków:
1) osiągnął wiek emerytalny (wiek emerytalny
kobiety wynosi 60 lat, a mężczyzny 65 lat);
2) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu
przez okres co najmniej 100 kwartałów, z uwzględ-
nieniem art. 20 (czyli 25 lat).
Emerytura rolnicza przysługuje także ubezpie-
czonemu rolnikowi, który spełnia łącznie następują-
ce warunki:
1) osiągnął wiek 55 lat, jeśli jest kobietą, albo 60
lat, jeśli jest mężczyzną;
2) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu
przez okres co najmniej 120 kwartałów (30 lat);
3) zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej.
Wielu rolników urodzonych po 31 grudnia 1948 r.
pracowało zawodowo i liczy na to, że po osiągnięciu
wieku emerytalnego odejdzie na emeryturę rolniczą.
Jednak w obecnym stanie prawnym jest to niemożli-
we, gdyż do uzyskania prawa do emerytury rolniczej
wymagany jest jedynie rolniczy staż pracy. Przykła-
dowo można wskazać, iż osoba (mężczyzna), która
pracowała w zakładzie pracy przez 20 lat, a teraz 10
lat (40 kwartałów) opłaca składkę na ubezpieczenie
społeczne rolników, po osiągnięciu wieku 65 lat nie
spełnia wymogów uzyskania prawa do emerytury
rolniczej, gdyż nie podlegała ubezpieczeniu społecz-
nemu rolników przez co najmniej 100 kwartałów.
Osoby, które urodziły się przed 31 grudnia 1949
r., mogą przejść na emeryturę rolniczą nawet w sy-
tuacji, gdy osiągnąwszy wiek 65 lat mężczyzna może
wykazać się jedynie np. 4 kwartałami, w których
podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników i 24
latami pracy zawodowej.
113
Bardzo istotną kwestią jest w niniejszej sprawie
to, iż osoby odchodzące na emeryturę na mocy usta-
wy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353) mają prawo doliczyć do wymaganego
okresu składkowego okresy objęte ubezpieczeniem
społecznym rolników.
Zdaniem zainteresowanych taka sytuacja powo-
duje, iż zmiana ustawy o ubezpieczeniu społecznym
rolników, dokonana przez art. 33 pkt 2 lit. b ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitało-
wych, jest niezgodna z konstytucją.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia zmiany
przepisu art. 20 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników dodanego ustawą przez art. 33 pkt
2 lit. b ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o emerytu-
rach kapitałowych (Dz. U. z 2008 r., Nr 228, poz.
1507) z dnia 8 stycznia 2009 r.?
2. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12258)
do ministra finansów
w sprawie obowiązków podatkowych
dotyczących podatku VAT jednostek
samorządu terytorialnego w kwestii
rozliczania projektów współfinansowanych
ze środków funduszy strukturalnych
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają interwencje w sprawie problemu
związanego z rozliczeniem projektów współfinanso-
wanych ze środków funduszy strukturalnych, tj. za-
liczania do kosztów kwalifikowanych podatku od to-
warów i usług (VAT). Jak podkreślają zainteresowa-
ni, jest to jeden z największych problemów. Warun-
kiem zaliczenia VAT do kosztów projektu, które pod-
legają współfinansowaniu, jest brak prawa odliczenia
VAT przez beneficjenta.
W praktyce istnieją wątpliwości co do przesłanek
braku prawa do odliczenia VAT w przypadku benefi-
cjentów – jednostek samorządu terytorialnego. Sta-
tus jednostek samorządu terytorialnego w zakresie
podatku VAT nie jest jednoznaczny. Nie przesądzono
bowiem, czy jednostki samorządu terytorialnego są
wyłączone z opodatkowania VAT na podstawie art.
114
15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), czy też
tylko zwolnione z VAT na podstawie § 13 rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r.
w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku VAT (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), zgodnie z
którym nie uznaje się za podatników podatku VAT
organów władzy publicznej oraz urzędów obsługują-
cych te organy działających w zakresie zadań nało-
żonych odrębnymi przepisami prawa, o ile czynności
nie są wykonywane na podstawie zawartych umów
cywilnoprawnych.
Jednym ze sposobów realizacji zadań jednostek
samorządu terytorialnego jest zawieranie porozu-
mień w sprawie wspólnej realizacji projektów inwe-
stycyjnych współfinansowanych ze środków unijnych
z innymi podmiotami (w tym jednostkami samorzą-
du terytorialnego).
Porozumienia takie zawierają:
— określenie przedsięwzięcia inwestycyjnego,
które ma być realizowane z udziałem środków unij-
nych,
— wspólne zobowiązanie realizacji tego przedsię-
wzięcia inwestycyjnego przez partnerów porozumie-
nia,
— wskazanie lidera, który przyjmuje ciężar reali-
zacji faktycznego wykonania przedsięwzięcia oraz
przyjmuje status beneficjenta środków unijnych,
— ustalenie sposobu pokrycia wkładu własnego
przez partnerów porozumienia poprzez system dota-
cji przekazywanych liderowi,
— zobowiązanie lidera do przekazania mienia na
rzecz partnerów po zrealizowaniu przedsięwzięcia.
Warto podkreślić, iż porozumienie zakłada reali-
zację celów publicznych poszczególnych partnerów,
brak jakiejkolwiek odpłatności na rzecz lidera i po-
między partnerami. Podstawę prawną porozumienia
stanowią przepisy ustaw ustrojowych o samorządzie
województwa, samorządzie powiatu i gminy. Na pod-
stawie porozumienia lider występuje w stosunkach
zewnętrznych, zawierając umowy z bezpośrednimi
wykonawcami inwestycji oraz z instytucją wdrażają-
ca. Czynności te jednostka samorządu terytorialnego
– lider podejmuje nie tylko w imieniu własnym, ale
także w imieniu pozostałych partnerów.
Problem prawnopodatkowy dotyczy ostatniej fazy
realizacji porozumienia, tj. przekazania przez lidera
na rzecz partnerów tej części mienia, która jest zwią-
zana z udziałem partnera.
Z indywidualnej interpretacji podatkowej dyrek-
tora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 czerwca
2009 r., znak IBPP4/443-376/09/AZ, wynika, iż
w przypadku tego rodzaju porozumień czynności jed-
nostek samorządu terytorialnego – lidera należy
kwalifikować jako świadczenie usług na rzecz part-
nerów. W efekcie uznano, iż ta jednostka posiada pra-
wo do odliczenia VAT poprzez obniżanie należnego
podatku o kwotę podatku naliczonego, wynikającego
z faktur wykonawcy z części związanej z wykona-
niem mienia podlegającego przekazaniu partnerom.
Orzeczenia dyrektorów izb skarbowych udziela-
jących indywidualnych interpretacji podatkowych w
zakresie obowiązków podatkowych w podatku VAT
jednostek samorządu terytorialnego nie pozwala na
ustalenie jasnej linii orzeczniczej z uwagi na prawne
uwarunkowania ich sporządzania. W interpretacjach
podatkowych indywidualnych działających z upoważ-
nienia ministra finansów dyrektorzy izb skarbowych
mają obowiązek odniesienia się do stanowiska wnio-
skodawcy. Ponieważ treść składanych wniosków nie
jest tożsama co do stanu faktycznego i prawnego to
w trybie podatkowym interpretacji indywidualnych,
nie można ukształtować jednolitej wykładni przepi-
sów prawa podatkowego przez organy podatkowe.
Zdaniem zainteresowanych należy także się od-
nieść do rozstrzygniętej już przez sądy administra-
cyjne kwestii, iż podatnikami VAT są jednostki sa-
morządu terytorialnego, a nie ich urzędy. W dotych-
czasowej praktyce w obrocie prawnym czynności
podejmowały urzędy jednostek samorządu terytorial-
nego, którym właściwe organy skarbowe nadawały
numery NIP. W związku z tym wymaga wyjaśnienia
zakres obowiązków jednostek samorządu terytorial-
nego w korekcie wystawiania faktur VAT z oznacze-
niem NIP właściwym dla urzędów.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy jednostki samorządu terytorialnego korzy-
stają z instytucji wyłączenia z VAT na podstawie art.
15 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), co znaj-
duje uzasadnienie w art. 13 dyrektywy 2006/112/
WE, czy też są objęte tylko zwolnieniem z VAT wska-
zanym w par. 13 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania nie-
których przepisów ustawy o podatku VAT (Dz. U. Nr
212, poz. 1336)?
2. Jakie są właściwe formy przekazania między
partnerami mienia, które powstaje w wyniku reali-
zacji porozumienia, a które nie będą stanowiły pod-
stawy do nabycia prawa odliczenia VAT zarówno po
stronie lidera, jak i po stronie pozostałych partne-
rów?
3. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 12 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12259)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
oświaty, dyskryminujących oświatę
niepubliczną
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpłynęło pismo od Zakładu Doskonalenia Za-
wodowego w Kielcach*) z prośbą o podjęcie stosow-
nych kroków w sprawie zmiany przepisów oświato-
wych dyskryminujących oświatę niepubliczną.
Zakład Doskonalenia Zawodowego w Kielcach pro-
si o zbadanie sprawy dotyczącej dotowania szkół nie-
publicznych o uprawnieniach szkół publicznych. Wy-
żej wymieniony zespół jest organem prowadzącym
szkoły dla młodzieży i dorosłych w 20 placówkach na
terenie trzech województw: świętokrzyskiego, mało-
polskiego i mazowieckiego. Jak podkreślili zaintere-
sowani, od kilku lat borykają się z problemem zani-
żania stawek dotacji dla szkół dla dorosłych.
Zespół Doskonalenia Zawodowego w Kielcach
wskazał na istnienie niespójności przepisów, która
polega na wykluczającym się wzajemnie brzmieniu
art. 90 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty oraz corocznym rozporządzeniu mini-
stra edukacji narodowej w sprawie sposobu podziału
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek sa-
morządu terytorialnego. Zgodnie z ustawą o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego i wydawa-
nym na jej podstawie corocznym rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej w sprawie sposobu podzia-
łu części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego, w 2009 r. na każdego
ucznia szkoły niepublicznej dla młodzieży i doro-
słych, którzy są wskazywani w odpowiednim spra-
wozdaniu statystycznym (zgodnie z ustawą o syste-
mie informacji oświatowej) składanym do jednostki
samorządu terytorialnego, każdy samorząd otrzymu-
je na ucznia szkoły niepublicznej środki finansowe
w wysokości finansowego standardu A (tzw. bon
oświatowy). Dla słuchaczy szkół dla dorosłych jest to
0,35 wysokości finansowego standardu A.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem do danego typu
kształcenia dochodzą również wagi, które powinny
podwyższać ten standard. Tymczasem art. 90 ust. 3
ustawy o systemie oświaty pozwala samorządom na
dotowanie szkół dla dorosłych jedynie na poziomie
nie niższym niż 50% wydatków bieżących. Te z kolei
są drastycznie zaniżane, co przekłada się na rażąco
niskie stawki dotacji. Występują bardzo duże dyspro-
porcje pomiędzy stawkami dotacji ustalanymi przez
poszczególne samorządy. Częstym zjawiskiem jest, że
ten typ szkoły dotowany jest w zupełnie różnej wy-
sokości przez sąsiednie samorządy. Jak zaznaczyli
zainteresowani, to tylko potwierdza ich tezę, że wy-
sokość wydatków bieżących, na podstawie których
ustalana jest następnie stawka dotacji szkół dla do-
rosłych, jest wysokością wirtualną.
115
Zespół Doskonalenia Zawodowego w Kielcach zasta-
nawia się, dlaczego jednostki samorządu terytorialne-
go, mimo otrzymywania subwencji na uczniów niepu-
blicznych szkół dla dorosłych, nie przekazują jej równo-
wartości organom prowadzącym te szkoły? Jak wyli-
czają swoje wydatki bieżące? Co wchodzi w ich skład?
Czy mogą wobec tego stosować taką dowolność?
Zakład Doskonalenia Zawodowego w Kielcach, in-
stytucja z bogatą, doniosłą, ponad 60-letnią tradycją,
ponosi cały ciężar organizacyjno-finansowy prowadze-
nia tego typu szkół, kształcąc na potrzeby rozwoju
polskiej gospodarki i cyklicznie poszerza swoją ofertę
edukacyjną dla młodzieży i dorosłych. W przeciwień-
stwie do większości podmiotów niepublicznej oświaty
posiada własną bazę dydaktyczną. Szkoły funkcjonu-
ją w każdym z miast powiatowych woj. świętokrzy-
skiego, również w miastach powiatowych woj. mało-
polskiego i mazowieckiego. Oprócz działalności szkol-
nej prowadzona jest również działalność kursowa, w
ramach projektów unijnych szkolone są zarówno oso-
by pracujące, jak i bezrobotne. Ta działalność na rzecz
społeczności lokalnych nie jest jednak przyjmowana
życzliwie przez tamtejsze samorządy.
Zainteresowani nie kwestionują autonomii samo-
rządów terytorialnych, liczą się z mandatem wybor-
czym i legalizacją władzy, jakie te jednostki otrzyma-
ły od społeczności, jednak takie traktowanie ich szkół
jako zło konieczne oraz tak skonstruowane przepisy
prawa negatywnie wpływają na funkcjonowanie sy-
temu oświaty niepublicznej.
Zespół Doskonalenia Zawodowego w Kielcach
dąży do zmiany brzmienia art. 90 ust. 3 ustawy o
oświacie w taki sposób, aby gwarantował dotowanie
szkół niepublicznych dla dorosłych w wysokości, jaką
otrzymuje jednostka samorządu terytorialnego w
części oświatowej subwencji ogólnej.*)
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Czy istnieje możliwość zmiany brzmienia
art. 90 ust. 3 ustawy o oświacie w taki sposób, aby
gwarantował dotowanie szkół niepublicznych dla do-
rosłych w wysokości, jaką otrzymuje jednostka samo-
rządu terytorialnego w części oświatowej subwencji
ogólnej?
2. Czy istnieje możliwość doprowadzenia do rów-
nego traktowania szkół publicznych, jak i niepublicz-
nych, zgodnie z konstytucyjnymi zasadami demokra-
tycznego państwa prawnego i równości wobec prawa?
3. Jak Pani ocenia tę sytuację i czym ją uzasad-
nia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 12 października 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
116
Interpelacja
(nr 12260)
do ministra infrastruktury
w sprawie wstrzymania kluczowych
inwestycji drogowych – modernizacji drogi
ekspresowej S19 oraz drogi krajowej nr 74
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpłynęło pismo Regionalnej Izby Gospo-
darczej w Lublinie.
W imieniu kilku tysięcy przedsiębiorstw organi-
zacja zwraca uwagę na pogarszającą się infrastruk-
turę drogową na Lubelszczyźnie. Sprawa dotyczy
wstrzymania modernizacji drogi S19 Lublin – Kra-
śnik oraz drogi krajowej 74 Kraśnik – Annopol pla-
nowanych do realizacji w 2009 r.
Aby woj. lubelskie mogło się rozwijać, przedsię-
biorstwa właściwie funkcjonować, potrzebna jest do-
bra infrastruktura drogowa, a takiej zostaje ono po-
zbawione.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Jakie są przyczyny wstrzymania modernizacji
tych dróg?
2. Kiedy można spodziewać się decyzji przywra-
cających planowane prace?
3. Czy przewiduje ministerstwo dodatkowe środki
na modernizację pozostałej infrastruktury drogowej
Lubelszczyzny, aby zachęcić przedsiębiorców do in-
westowania?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 16 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12261)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie tzw. twardej dotacji
Skarbu Państwa dla muzeów w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Na Kongresie Kultu-
ry Polskiej, który odbył się w dniach 23–25 września
br., stwierdzono, że niezbędna jest w Polsce reforma
struktury zarządzania i finansowania muzeów.
Jednym z proponowanych rozwiązań jest zasto-
sowanie zasad obowiązujących w wielu państwach
Unii Europejskiej, tj. wsparcie tzw. twardą dotacją
Skarbu Państwa w wysokości od 2–12% rocznego bu-
dżetu muzeum, która pokrywałaby koszty opieki nad
majątkiem państwowym (utrzymanie zbiorów, ich
bezpieczeństwo i warunki przechowywania). W na-
stępnej kolejności powinno przeprowadzić się reformę
struktury zatrudnienia i zarządzania, która pozwoli
na redukcję kosztów osobowych lub przeniesienie ich
do systemów projektowych.
Dlatego kieruję do Pana Ministra następujące py-
tania:
1. W jakiej wysokości (procent rocznego budżetu)
dofinansowywane są średnio polskie muzea, które
opiekują się majątkiem państwowym?
2. Czy ministerstwo przewiduje zapisanie w bu-
dżecie państwa tzw. twardej dotacji dla muzeów opie-
kujących się majątkiem państwowym i w jakiej wy-
sokości?
3. W którym roku ministerstwo planuje wprowa-
dzić taką dotację dla muzeów?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12262)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nowelizacji i uzupełnienia
prawa muzealnego w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Z ostatniego z rapor-
tów o stanie kultury polskiej wynika, że za priory-
tetowe należy uznać działania zmierzające do nowe-
lizacji i uzupełnienia prawa muzealnego o nowe
akty prawne, które umożliwiłyby sprawne funkcjo-
nowanie muzeów i wymianę zbiorów. Działania te
objęłyby:
— ustawę o zabezpieczeniu przed konfiskatą,
— ustawę o gwarancjach państwowych dla upraw-
nionych instytucji kultury,
— ustawę o obowiązku badania i publikacji pro-
weniencji dzieł zgromadzonych w muzeach publicz-
nych,
— ustawę o dostępie do zbiorów narodowych
(ustawa o domenie publicznej),
— elementy prawa podatkowego rozszerzające
możliwości świadczenia odpisów podatkowych na
rzecz instytucji muzealnych.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
Czy ministerstwo planuje opracowanie wymienio-
nych ustaw i przekazanie ich pod obrady Sejmu?
Jak wyglądałby harmonogram terminów prac
nad wymienionymi ustawami (wg hierarchii ważno-
ści)?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12263)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie perspektyw rozwoju kształcenia
w Polsce kadr muzeologów
Szanowna Pani Minister! We współczesnej muze-
ologii występują dwie dominujące tendencje. Pierw-
sza to dążenie do zastąpienia wizerunku muzeum
jako pasywnej formy gromadzenia zbiorów obrazem
instytucji kreatywnej, która stymuluje tworzenie no-
wych form kultury i nauki, łącząc edukację i rozryw-
kę, a także prowadzi działalność badawczo-naukową.
Druga to rozpoznanie funkcji muzeów jako instytucji
majątkowych. Do realizacji tych tendencji potrzebne
są nowe kadry muzealników. Stąd moje pytania do
Pani Minister:
1. Czy ministerstwo przewiduje rozwinięcie
kształcenia na poziomie studiów magisterskich, po-
dyplomowych i doktoranckich kadry muzeologów
mogących realizować sprawne funkcjonowanie mu-
zeów i wymiany zbiorów, reformę struktury zarzą-
dzania i finansowania muzeów, wypracowanie stan-
dardów cyfryzacji zbiorów itp.?
2. Które uczelnie w Polsce prowadzą obecnie
kształcenie kadry muzeologów i na jakim poziomie?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12264)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie rekomendacji organizacyjnych
w ramach reformy muzealnictwa w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Podczas Kongresu
Kultury Polskiej sformułowano rekomendacje dla
muzeów polskich na najbliższe lata. Stwierdzono, że
należy dążyć do nowelizacji prawa muzealnego, na-
leży przeprowadzić reformę struktury zarządzania i
finansowania, dokonać zmian organizacyjnych oraz
wypracować standardy cyfryzacji.
Stąd moje pytania do Pana Ministra:
1. Czy ministerstwo przewiduje powołanie w Pol-
sce federacji muzeów narodowych?
2. Czy ministerstwo planuje stworzenie instytutu
muzeologii jako wyspecjalizowanego ośrodka badań
i edukacji dla specjalistów, odpowiedzialnego za
wdrożenie właściwych standardów opracowań i do-
kumentacji oraz zarządzania i ekonomii muzeów?
117
3. Na jakim etapie jest opracowanie standardów
cyfryzacji zbiorów muzealnych w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacje
(nr 12265–12280)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nakładów finansowych
na działalność muzeów w województwach:
podkarpackim, lubuskim,
kujawsko-pomorskim, zachodniopomorskim,
warmińsko-mazurskim, opolskim,
świętokrzyskim, małopolskim, dolnośląskim,
łódzkim, lubelskim, pomorskim, podlaskim,
wielkopolskim, śląskim i mazowieckim
Szanowny Panie Ministrze! Narodowe Centrum
Kultury przeprowadziło w listopadzie 2008 r. bada-
nia ankietowe, których celem było określenie w bu-
dżecie rocznym muzeów procentowego udziału dota-
cji od organizatora (państwa, samorządów, innych
podmiotów) w ciągu ostatnich 10 lat, procentowego
udziału w nich dochodów wypracowanych przez in-
stytucję oraz procentowego poziomu wsparcia spon-
sorów zewnętrznych.
Z przeprowadzonych badań wynika, że w muze-
ach podległych ministrowi kultury i dziedzictwa na-
rodowego średnia dotacja od organizatora w latach
1998–2008 wyniosła 71% budżetu instytucji, 24%
stanowiły dochody własne, a ok. 5% – dochody z in-
nych źródeł.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z pytaniami:
1. W jakiej wysokości budżet państwa finansował
muzea w latach 2007, 2008 i 2009 (plan) w ww. wo-
jewództwach?
2. Czy w najbliższych latach planuje się powstanie
nowych obiektów muzealnych na terenie ww. woje-
wództw z udziałem środków pochodzących z budżetu
państwa?
3. Czy ministerstwo dofinansowuje i w jakiej wy-
sokości muzea kościelne (diecezjalne, parafialne)
działające na terenie ww. województw?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
118
Interpelacje
(nr 12281–12296)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie liczby muzeów na terenie
województw: lubuskiego, świętokrzyskiego,
opolskiego, warmińsko-mazurskiego,
zachodniopomorskiego,
kujawsko-pomorskiego, pomorskiego,
lubelskiego, łódzkiego, podkarpackiego,
dolnośląskiego, mazowieckiego,
wielkopolskiego, śląskiego, małopolskiego
i podlaskiego
Szanowny Panie Ministrze! Z raportu Kongresu
Kultury Polskiej, który odbył się w dniach 23–25
września 2009 r., wynika, że po zmianach ustrojo-
wych w Polsce po 1989 r. zwiększyła się liczba placó-
wek muzealnych lub ich oddziałów, jednak różne źró-
dła podają różne liczby muzeów w Polsce, co wynika
zapewne z braku wypracowania jednolitej kwalifika-
cji muzeum jako instytucji. Z ustaleń wymienianego
raportu wynika, że w 2008 r. działało w Polsce 1025
muzeów. Do 2013 r. zaplanowano budowę pięciu no-
wych, dużych muzeów.
Dla jednakowego dostępu do obiektów muzeal-
nych ważne jest ich równomierne rozmieszczenie na
terenie kraju, dlatego zwracam się do Pana Ministra
z pytaniami dotyczącymi liczby poszczególnych ro-
dzajów muzeów na terenie ww. województw.
Ile jest na terenie ww. województw:
1) muzeów podległych ministrowi kultury i dzie-
dzictwa narodowego,
2) muzeów martyrologicznych podległych innym
ministrom,
3) muzeów podległych kierownikom urzędów cen-
tralnych,
4) muzeów samorządowych utworzonych przez
jednostki samorządu terytorialnego,
5) muzeów współprowadzonych (samorządowo-
-państwowych),
6) muzeów utworzonych przez inne podmioty?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12297)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie uchwały nr 157/2009
Rady Ministrów z dnia 15 września 2009 r.
zmieniającej uchwałę w sprawie
ustanowienia programu wieloletniego
pod nazwą „Narodowy program przebudowy
dróg lokalnych 2008–2011”
Szanowny Panie Premierze! Dnia 15 września
br. Rada Ministrów przyjęła uchwałę nr 157/2009
zmieniająca uchwałę w sprawie ustanowienia pro-
gramu wieloletniego pod nazwą „Narodowy pro-
gram przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”. Z
przedmiotowej uchwały wynika, że zmieniony zo-
stał system finansowania inwestycji drogowych w
poszczególnych województwach. Kolejny raz pozwo-
lę sobie zacytować Pana wypowiedź z exposé z dnia
23 listopada 2007 r.:
Naszą zdrową prawdziwą obsesją, my też mamy
obsesję (...) będzie dbałość o rozwój naprawdę zrów-
noważony. Dedykuję wszystkim tym, którzy tak dużo
mówili o równych szansach dla regionów nie z wła-
snej winy zapóźnionych w tym cywilizacyjnym mar-
szu, dedykuję tym wszystkim pewien obraz, jaki dały
też wybory. Co takiego złego dzieje się w Polsce przez
ostatnich kilkadziesiąt lat, że kto przychodzi do wła-
dzy, ma pełne usta frazesów o równości regionalnej,
a jak zdaje władzę... Zbyt pochopnie państwo klasz-
czecie. A jak zdaje władzę, okazuje się, że te nierów-
ności są jeszcze większe. I tym, którzy pochopnie, jak
się okazało, klaskali, dedykuję mapę mostów na Wi-
śle, tych mostów dzisiaj stojących. I wtedy być może
przedstawiciele poprzedniej ekipy zrozumieją, dla-
czego ciągle ludzie mieszkający na Podlasiu, na Pod-
karpaciu, na Lubelszczyźnie, w Świętokrzyskim (...)
w części wschodniej warmińsko-mazurskiej, w części
wschodnio-północnej Mazowsza, dlaczego ludzie, Po-
lacy tam żyjący czują się ciągle pokrzywdzeni. Wła-
śnie dlatego, że do tej pory politycy mówili dużo o
zrównoważonym rozwoju regionalnym i nie potrafili
nic lub prawie nic zrobić w tej materii.
Czytając tabelkę zamieszczoną w przedmiotowej
uchwale, zauważyłem, że województwa wymienione
przez Pana w roku 2010 i 2011 dostaną mniejsze środ-
ki na przebudowę i modernizację dróg lokalnych:
 podlaskie o 8,62 mln zł/rok;
 podkarpackie o 3,23 mln zł/rok;
 świętokrzyskie o 9,96 mln zł/rok;
 warmińsko-mazurskie o 6,18 mln zł/rok.
Jedynie lubelskie zostało potraktowane pozytyw-
nie i dostało większe środki o 3,875 mln zł/rok.
Z dostępnych mi danych z województwa podla-
skiego wynika, iż:
— w 2009 r. zmodernizowanych zostanie 198,5
km dróg lokalnych (w tym 88,8 km dróg powiato-

wych i 109,7 km dróg gminnych) na łączną kwotę 127
589 111 zł,
— zapotrzebowanie samorządów na 2010 r. sta-
nowi kwotę 157,1 mln zł tj.: wnioskowana kwota do-
finansowania dla dróg powiatowych wynosi 67 mln
zł i 90,1 mln zł dla dróg gminnych; wkład własny
samorządów wynosi 71,7 mln zł dla dróg powiato-
wych i 91,6 mln zł dla dróg gminnych; długość dróg
powiatowych zgłoszonych do przebudowy, budowy
lub remontu oszacowano na 177,1 km, natomiast
dróg gminnych oszacowano na 241 km.
Natomiast województwa zaliczane do bogatych
mają zagwarantowane wyższe środki finansowe.
Wymienię w kolejności alfabetycznej: dolnośląskie,
łódzkie, małopolskie, mazowieckie, śląskie, wielko-
polskie.
Panie Premierze, proszę o merytoryczną odpo-
wiedź na nurtujące mnie pytania:
1. Proszę mi wybaczyć, że odwrócę cytowane wy-
żej pytanie: dlaczego ciągle ludzie mieszkający na
Podlasiu, na Podkarpaciu, na Lubelszczyźnie, w
Świętokrzyskim (...) w części wschodniej warmińsko-
-mazurskiej, w części wschodnio-północnej Mazow-
sza. Dlaczego ludzie, Polacy tam żyjący czują się cią-
gle pokrzywdzeni?
2. Dlaczego nie dotrzymuje Pan słowa danego na-
rodowi w exposée po dwóch latach sprawowania rzą-
dów premiera?
3. Czy rząd RP nie jest zobowiązany do stosowa-
nia rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 12
lipca 2007 r. w sprawie roli i skuteczności polityki
spójności w zmniejszaniu dysproporcji rozwojowych
w najbiedniejszych regionach Unii Europejskiej, do
których należą województwa podlaskie, podkarpac-
kie, świętokrzyskie?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12298)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wniosku Zarządu Powiatu
Kłodzkiego o dofinansowanie z budżetu
państwa zadania: Budowa Domu Pomocy
Społecznej w Szczytnej, pow. kłodzki,
woj. dolnośląskie
Szanowna Pani Minister! Zarząd Powiatu Kłodz-
kiego zwrócił się do Pani Minister z wnioskiem o pomoc
w uzyskaniu dotacji z budżetu państwa na realizację
zadania samorządu powiatowego w zakresie budowy
domu pomocy społecznej o zasięgu ponadgminnym.
Powstały w roku 2006 problem dotyczy dalszego
funkcjonowania Domu Pomocy Społecznej w Szczyt-
119
nej, wobec przejęcia na podstawie orzeczenia Komisji
Majątkowej w Warszawie z dnia 10 października
2006 r. nieruchomości przez Dom Zakonny Misjona-
rzy Świętej Rodziny w Szczytnej, w której zlokalizo-
wany jest rzeczony DPS.
Dom Pomocy Społecznej w Szczytnej jest placów-
ką pomocy społecznej, w której przebywa ponad 100
mieszkańców, mężczyzn niepełnosprawnych intelek-
tualnie. W roku 2009, zabezpieczając warunki byto-
we mieszkańców domu, Zarząd Powiatu Kłodzkiego
podpisał umowę użyczenia funkcjonującego obiektu
w Szczytnej z domem zakonnym misjonarzy, która
pozwala na korzystanie z budynku do końca roku
2012. Do tego czasu zadaniem powiatu jest znalezie-
nie nowej lokalizacji domu pomocy społecznej. W od-
niesieniu do powyższego zarząd podejmuje wiele
działań, które w efekcie końcowym winny przyczynić
się do rozwiązania zaistniałego problemu.
Jednym z takich działań są trwające ustalenia
proceduralne odnoszące się do ewentualnego zloka-
lizowania DPS-u w budynku po byłym szpitalu w
Dusznikach Zdroju (gmina proceduralnie uniemoż-
liwia lokalizację inwestycji celu publicznego). Ponad-
to istotnym faktem są problemy z rozlokowaniem
pensjonariuszy, ponieważ czas oczekiwania na wolne
miejsca to okres nawet 12 lat.
Wobec zaistniałej sytuacji zarząd wnioskował o za-
bezpieczenie środków finansowych z budżetu państwa,
które mogłyby stanowić równowartość nieruchomości
utraconej na rzecz Domu Zakonnego Misjonarzy Świę-
tej Rodziny w Szczytnej, w wysokości ok. 3 mln zł. Bez
pozyskania tych środków finansowych, wobec obecnej
sytuacji budżetu nowego obiektu, na potrzeby realiza-
cji zadań prowadzenia domu pomocy społecznej nie
będzie w stanie samodzielnie dokonać tego jakże pil-
nego i niezbędnego wysiłku inwestycyjnego.
Szanowna Pani Minister, czy w obliczu opisanej
powyżej sytuacji Zarząd Powiatu Kłodzkiego może li-
czyć na wsparcie finansowe z budżetu państwa na re-
alizację zadania budowy domu pomocy społecznej?
Z wyrazami należnego szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12299)
do ministra obrony narodowej
w sprawie powołania fakultetu
wojskowo-medycznego
Przeobrażenia w systemie ochrony zdrowia, nowy
system specjalizacji, likwidacja Wojskowej Akademii
Medycznej doprowadziły do powstania niedoboru ka-
dry wojskowej służby zdrowia.
120
W materiale przedstawionym na posiedzeniu Ko-
misji Obrony Narodowej „Reorganizacja systemu za-
bezpieczenia medycznego Sił Zbrojnych RP” przed-
stawiono koncepcje powołania fakultetu wojskowo-
-medycznego w strukturze WCKM w Łodzi.
Prosimy o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest cel powołania wyżej wymienionego fa-
kultetu?
2. Jakie jest uzasadnienie tego typu działania w
sytuacji, kiedy największa baza dydaktyczno-nauko-
wa wojskowej służby zdrowia po rozwiązaniu Wojsko-
wej Akademii Medycznej znajduje się w Wojskowym
Instytucie Medycznym?
3. Jaki jest cel wydatkowania wspomnianych w
treści 50 mln zł na inwestycje przy niewykorzystaniu
posiadanego potencjału jednostek, dla których Mini-
sterstwo Obrony Narodowej jest organem założyciel-
skim? Wojskowy Instytut Medyczny posiada możli-
wości organizacji i ustawowe w zakresie kształcenia
przed- i podyplomowego. Do dnia dzisiejszego nie
uruchomiono programu kształcenia i doszkalania
zawodowego lekarzy wojskowych w WIM.
Z poważaniem
Posłanki Alicja Dąbrowska
i Jadwiga Zakrzewska
Warszawa, dnia 30 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12300)
do ministra gospodarki
w sprawie likwidacji barier w rozwoju
biogazowni w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! W dobie walki z glo-
balnym ociepleniem Unia Europejska wyznaczyła
szereg ambitnych, ale i trudnych celów związanych
z redukcją emisji zanieczyszczeń, oszczędnością
energii i udziałem źródeł odnawialnych w bilansie
łącznej produkcji energii. Jednym z istotnych spo-
sobów na wywiązanie się naszego kraju z zobowią-
zań w tej dziedzinie może okazać się rozwój insta-
lacji biogazowych wykorzystujących łatwo dostępne,
często odpadowe surowce. Biogazownie mogą stać
się też dobrym uzupełnieniem krajowych mocy pro-
dukcyjnych, a w skali lokalnej gwarancją pewności
dostaw energii, szczególnie teraz, gdy polska elek-
troenergetyka znalazła się na granicy wydajności
– rezerwy mocy są minimalne, a popyt na energię
rośnie z roku na rok. Warto dodać, iż w grupie od-
nawialnych źródeł energii biogazownie należą do
najbardziej wydajnych instalacji. Przy generatorach
o tej samej mocy biogazownia w ciągu roku wypro-
dukuje czterokrotnie więcej energii niż farma wia-
trowa. Ponadto w wyniku spalania biogazu powsta-
je mniej szkodliwych tlenków azotu niż podczas
spalania paliw kopalnych.
Na świecie w profesjonalnym wykorzystaniu bio-
gazu przoduje Europa. W Polsce pierwsze biogazow-
nie zaczęły powstawać w drugiej połowie lat 90. Nie
ma jednak oficjalnej statystyki dotyczącej ich liczby.
W wykazie Urzędu Regulacji Energetyki znajduje się
87 instalacji biogazowych, lecz dane te dotyczą wy-
łącznie podmiotów wytwarzających energię elek-
tryczną. Według danych prezentowanych przez In-
stytut Energii Odnawialnej w 2006 r. funkcjonowały
w Polsce 152 instalacje biogazowe, w tym tylko jedna
biogazownia rolnicza. Dla porównania w Niemczech
działa ponad 3700 instalacji biogazowych.
Ten stan rzeczy wynika z istnienia wielu bardzo
poważnych barier natury technologicznej, prawnej,
organizacyjnej i ekonomicznej. Przede wszystkim nie
ma u nas przedsiębiorstw, które miałyby doświadcze-
nie w budowie biogazowni. Problemem są procedury
administracyjne i brak praktycznej wiedzy urzędni-
ków, co w konsekwencji opóźnia inwestycje w tego
typu obiekty. Wśród przeszkód związanych z budową
biogazowni wymienia się również obawy społeczności
lokalnych dotyczące lokalizacji obiektów w ich są-
siedztwie oraz niewystarczająco rozwiniętą sieć elek-
troenergetyczną.
Biogazownie rolnicze przy indywidualnych go-
spodarstwach rolnych mają szanse rozwoju głównie
w dużych gospodarstwach towarowych. Małe gospo-
darstwa napotkają barierę kosztów budowy instala-
cji. Nawet jeśli w Polsce koszty te są znacznie niższe
niż w innych krajach europejskich, to dla mniejszych
gospodarstw rolnych, mniej stabilnych ekonomicz-
nie, budowa indywidualnej biogazowni i tak będzie
przedsięwzięciem niedostępnym. Przy budowie bio-
gazowni można co prawda skorzystać ze wsparcia
środków publicznych, jednak w przypadku większo-
ści programów operacyjnych występuje bariera mi-
nimalnych kosztów inwestycji – zazwyczaj 10–20
mln zł, a także częsty wymóg posiadania przez be-
neficjenta statusu osoby prawnej. Dla rolników in-
dywidualnych pozostaje korzystanie jedynie z Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich, gdzie można
ubiegać się o dofinansowanie kosztów kwalifikowa-
nych w wysokości nieprzekraczającej 100 lub 300
tys. zł w zależności od zadania.
W zgodnej opinii ekspertów zajmujących się te-
matyką odnawialnych źródeł energii produkcja bio-
gazu w Polsce jest dziedziną dotychczas słabo wyko-
rzystaną, ale mającą ogromny potencjał. Szybko
rosnące ceny „tradycyjnych” nośników energii mogą
spowodować, że w najbliższym czasie nastąpi dyna-
miczny rozwój biogazownictwa rolniczego. Może stać
się ono bardzo ważnym źródłem czystej energii, któ-
ra nie tylko zwiększy stabilność podaży energii w
skali kraju, ale także ułatwi wykonanie zobowiązań
wspólnotowych nakazujących redukcję emisji zanie-
czyszczeń.

W związku z powyższym mam do Pana Ministra na-
stępujące pytania:
1. Na jakim etapie jest realizacja ministerialnego
programu „Innowacyjna energetyka – rolnictwo
energetyczne”, który ma pozwolić na utworzenie do
2020 r. średnio jednej biogazowni rolniczej w każdej
gminie?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć jeszcze inne
działania mające na celu likwidację barier utrudnia-
jących rozwój biogazowni w naszym kraju?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12301)
do ministra zdrowia
w sprawie planów zmniejszenia liczby
izb lekarskich
Szanowna Pani Minister! Środowisko lekarskie z
niepokojem przyjmuje projekt nowelizacji ustawy o
izbach lekarskich w części dotyczącej zmian zasięgu
terytorialnego okręgowych izb lekarskich. Podstawą
samorządności są takie struktury organizacyjne,
które są zgodne z wolą ich członków. Stąd też m.in.
zjazd lekarzy Wielkopolskiej Izby Lekarskiej wyraź-
nie opowiedział się za utrzymaniem obszarów dzia-
łania wszystkich okręgowych izb lekarskich w Pol-
sce, a proponowaną przez Ministerstwo Zdrowia
zmianę ustawy uważa za bezpodstawną ingerencję
administracji w wewnętrzne sprawy samorządu za-
wodowego.
Z uwagi na pojawiające się w tej sprawie wątpli-
wości pragnę skierować do Pani Minister następują-
ce pytania:
1. Jakie jest aktualne stanowisko Pani Minister
w kwestii ewentualnego zmniejszenia liczby izb le-
karskich?
2. Jakie argumenty dla ewentualnego zmniejsze-
nia liczby izb lekarskich przedstawiło Ministerstwo
Zdrowia?
3. Czy projekt zmian był konsultowany ze środo-
wiskiem lekarskim? Jeżeli tak, to jakie było jego sta-
nowisko?
4. Jak przedstawia się na chwilę obecną planowa-
ny harmonogram prac legislacyjnych nad przedmio-
tową nowelizacją ustawy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
121
Interpelacja
(nr 12302)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie wsparcia starań Poznania
o organizację Igrzysk Olimpijskich Dzieci
i Młodzieży w 2014 r.
Szanowny Panie Ministrze! Igrzyska olimpijskie
dzieci i młodzieży są stosunkowo nową inicjatywą
Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, ale ma-
jącą niezwykły potencjał dla dalszego rozwoju. W
projekcie tym chodzi przede wszystkim o ideę wyko-
rzystania olimpizmu do edukacji dzieci i młodzieży.
Igrzyska dzieci i młodzieży należy także traktować
jako imprezę dla mniejszych miast, które jeszcze dłu-
go nie będą mogły się starać o regularne igrzyska
olimpijskie, wymagające zaangażowania znacznie
większych środków finansowych. Z drugiej jednak
strony doświadczenie zdobyte przy organizacji
igrzysk olimpijskich dzieci i młodzieży stanowić bę-
dzie olbrzymi atut przy ubieganiu się o kolejne wiel-
kie imprezy sportowe przez dany kraj i miasto
W rywalizacji o organizację pierwszej edycji
igrzysk w 2010 r. konkurencja była wyjątkowa – wy-
grał Singapur, a startowały także m.in. Moskwa,
Turyn, Bangkok czy Ateny. W staraniach o drugą
edycję imprezy w 2014 r. konkurencja jest mniejsza,
a MKOl daje więcej czasu na przygotowania. Jedy-
nym kandydatem z Europy jest Poznań, który rywa-
lizuje z chińskim Nankinem i meksykańską Guada-
lajarą.
Szanse Poznania wydają się bardzo duże, ale tyl-
ko pod warunkiem, że w sprawę zaangażuje się tak-
że polski rząd. Z punktu widzenia Międzynarodowe-
go Komitetu Olimpijskiego to właśnie przede wszyst-
kim państwo, a nie pojedyncze miasto ubiega się
o imprezę. Kandydaturę Poznania poparł i zgłosił
PKOl. To, iż Poznań stara się o igrzyska, oznacza, że
stara się o nie Polska. To sprawa narodowa, a nie
lokalna.
Wiele spraw związanych z organizacją igrzysk
wymaga decyzji i wsparcia ze strony rządowej. MKOl
nie wymaga żadnych kaucji, a nawet przeciwnie –
sam płaci za wiele rzeczy, np. zakwaterowanie za-
wodników. Wymaga jednak gwarancji np. dotyczą-
cych pokrycia budżetu igrzysk, a także drobniejszych
spraw, takich jak choćby kwestie bezpłatnych wiz dla
członków ekip. Jeżeli tego rodzaju sprawy zostaną
załatwione, to szanse Polski i Poznania znacząco ro-
sną. Organizacja imprezy od strony sportowej nie
będzie stanowiła istotnego problemu, z uwagi na ol-
brzymie doświadczenie Poznania w tej mierze. Tutaj
regularnie odbywają się tak ważne wydarzenia spor-
towe, jak mistrzostwa świata, Europy oraz puchary
świata w kajakarstwie i wioślarstwie czy też mara-
ton poznański. Poznań był ostatnio areną mistrzostw
Europy w koszykówce, mistrzostw Europy u-19 w
piłce nożnej, a już za niecałe 3 lata będzie jednym z
122
organizatorów Euro 2012. Miasto dysponuje znako-
mitą bazą sportową z uważanym za jeden z najlep-
szych na świecie torem regatowym Malta na czele.
Za kilka miesięcy – jako pierwsza arena Euro 2012
w Polsce – ukończony zostanie stadion miejski, dys-
ponujący ponad 45 tys. miejsc. Aż 11 dyscyplin moż-
na by rozegrać w jednym miejscu – na Międzynaro-
dowych Targach Poznańskich, których infrastruk-
tura znakomicie sprawdziła się podczas gigantyczne-
go wyzwania logistycznego, jakim była Światowa
Konferencja Klimatyczna COP 14.
Członkowie MKOl wybiorą gospodarza Igrzysk
Olimpijskich Dzieci i Młodzieży w 2014 r. na sesji
podczas zimowych igrzysk w Vancouver w lutym
2010 r. Polscy posłowie do europarlamentu rozpoczę-
li zbieranie podpisów pod wnioskiem wzywającym
Komisję Europejską do poparcia starań Poznania o
organizację igrzysk jako jedynego kandydata Europy.
Jeżeli także polski rząd uzna walkę o igrzyska za
sprawę ogólnokrajową, mamy poważną szansę na wy-
graną. Stąd też chciałbym uzyskać od Pana Ministra
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Pan Minister i polski rząd popierają stara-
nia Poznania o organizację Igrzysk Olimpijskich
Dzieci i Młodzieży w 2014 r. oraz jaki jest charakter
i zakres tego wsparcia?
2. Czy Pan Minister zaangażuje się w zabiegi o
poparcie kandydatury Poznania przez Komisję Eu-
ropejską?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12303)
do ministra środowiska
w sprawie nadużywania przepisów
dotyczących zwalczania zdziczałych psów
i kotów
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o ochronie
zwierząt w art. 33a ust. 3 stanowi, iż „zdziczałe psy
i koty przebywające bez opieki i dozoru człowieka na
terenie obwodów łowieckich w odległości większej niż
200 m od zabudowań mieszkalnych i stanowiące za-
grożenie dla zwierząt dziko żyjących, w tym zwierząt
łownych, mogą być zwalczane przez dzierżawców lub
zarządców obwodów łowieckich.” W tego rodzaju sy-
tuacjach przepis ten uprawnia również upoważnione
osoby do używania broni palnej.
Z dostępnych mi informacji wynika, iż przepis ten
jest w praktyce zdecydowanie nadużywany i prowa-
dzi do wielu tragedii związanych z zastrzeleniem
udomowionych psów i kotów przez myśliwych. Za-
warte w przepisie okoliczności uprawniające do uży-
cia broni wobec psów i kotów, takie jak „zdziczenie”,
„przebywanie bez opieki człowieka” i „zagrożenie dla
zwierząt dziko żyjących”, są interpretowane przez
łowców w sposób zdecydowanie rozszerzający. Spra-
wia to, iż ich ofiarami pada wiele zwierząt, które ab-
solutnie nie powinny kwalifikować się pod stosowa-
nie wspomnianego wyżej przepisu. Stąd też pragnę
zadać Panu Ministrowi następujące pytania:
1. Czy Panu Ministrowi znane są przypadki strze-
lania przez myśliwych do psów i kotów domowych na
terenach otwartych? Jeżeli tak, to jak ocenia Pan
Minister skalę tego zjawiska?
2. Czy zdaniem Pana Ministra art. 33a ust. 3
ustawy o ochronie zwierząt jest w praktyce przed-
miotem licznych nadużyć i prowadzi do wielu tragedii
związanych z odstrzałem zwierząt domowych?
3. Jakie Pan Minister zamierza podjąć działanie
w celu ograniczenia patologii związanych z naduży-
waniem art. 33a ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt
przez myśliwych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12304)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie polskiej pomocy rozwojowej
dla Chińskiej Republiki Ludowej
Szanowny Panie Ministrze! Ostatnimi czasy mie-
liśmy okazję zapoznać się z raportem „Polska pomoc
zagraniczna 2008”, przygotowanym przez Grupę Za-
granica – stowarzyszenie polskich organizacji poza-
rządowych zaangażowanych w międzynarodową
współpracę na rzecz rozwoju, pomoc humanitarną
oraz wsparcie demokracji.
Z raportu wynika, iż po Europie drugim regio-
nem, do którego popłynęła duża część pomocy z Pol-
ski w 2009 r., jest Daleki Wschód. Stało się tak głów-
nie w efekcie wypłaty ponad 19 mln dolarów, doko-
nanej na podstawie umowy o udzieleniu kredytu w
ramach pomocy wiązanej dla Chińskiej Republiki
Ludowej.
Od momentu utworzenia systemu polskiej Oficjal-
nej Pomocy Rozwojowej w 2004 r. lista krajów prio-
rytetowych nieustannie ewoluuje, a niezależnie od jej
istnienia środki wydatkowane są na pomoc innym,
niepriorytetowym państwom. Polskie przepływy po-
mocowe nie pokrywają się z oficjalną listą krajów
priorytetowych. Na przykład zarówno w 2007 r., jak
i w 2008 r. na liście największych biorców polskiej
pomocy figurują Chiny, które nigdy nie były krajem

priorytetowym. Prawdopodobnie sytuacja taka wią-
że się z zaliczaniem do statystyk pomocy nie tylko
wydatków projektowych, lecz także umarzania dłu-
gów i udzielania kredytów preferencyjnych w ramach
pomocy wiązanej, jednak prosilibyśmy Pana Mini-
stra o udzielenie szczegółowych informacji na temat
zakresu i charakteru polskiej pomocy rozwojowej dla
Chin. Wydaje się bowiem dosyć dziwne, iż nasz kraj
wspiera w jakikolwiek sposób największą spośród
wschodzących potęg gospodarczych świata. Tym bar-
dziej iż to właśnie same Chiny aktywnie angażują się
w pomoc rozwojową, szczególnie na kontynencie afry-
kańskim, mając zresztą przy tym na celu uzyskanie
w jej wyniku realnych korzyści politycznych, nie za-
wsze zbieżnych z polską racja stanu. Stąd też zwra-
camy się do Pana Ministra z prośbą o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Na czym polega polska pomoc rozwojowa dla
Chińskiej Republiki Ludowej?
2. Jakie kwoty przeznaczone zostały na polską
pomoc rozwojową dla Chińskiej Republiki Ludowej
w ciągu ostatnich lat?
3. Jakie jest uzasadnienie polityczne i gospodar-
cze dla polskiej pomocy rozwojowej dla Chińskiej Re-
publiki Ludowej, szczególnie w kontekście faktu, iż
nie jest to kraj z naszej listy priorytetowej?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Dariusz Lipiński
i Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12305)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmniejszenia dotacji budżetowych
na olimpiady językowe dla licealistów
Szanowna Pani Minister! Organizowane rokrocz-
nie od wielu lat olimpiady językowe cieszyły się za-
wsze dużym zainteresowaniem. Tysiące uczniów
walczyło, by zostać laureatem konkursu i zostać
zwolnionym z matury z języka. Nie tylko uczniowie,
ale i nauczyciele całe lata pracowali, aby osiągnąć ten
sukces, a tymczasem odbiera się im tę szansę, i to na
kilka tygodni przed zaplanowanym terminem.
W ubiegłym roku MEN przyznał dotację organi-
zatorom olimpiad w wysokości 6,7 mln zł, natomiast
w tym o 700 tys. zł mniej. Skutkiem tej decyzji jest
wycofanie się organizatorów, którzy otrzymają tylko
część potrzebnej im kwoty. Ponadto MEN postawił
organizatorów przed faktem dokonanym, co zniwe-
lowało szansę szukania innych źródeł pieniędzy.
123
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
— Czy prawdą jest, iż MEN, tłumacząc się
oszczędnościami budżetowymi, ma zamiar obniżyć
dotacje na ten cel?
— Czy MEN zamierza rozwiązać problem braku
środków finansowych na olimpiady językowe dla li-
cealistów, tak by zaskoczeni organizatorzy nie mu-
sieli rezygnować z przeprowadzenia olimpiad?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12306)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie dofinansowania budowy bieżni
lekkoatletycznej w ramach programu
budowy „Moje boisko – Orlik 2012”
Szanowny Panie Ministrze! Po wielkich sukce-
sach polskich lekkoatletów na mistrzostwach świata
w Berlinie pojawił się pomysł rozbudowy i moderni-
zacji lekkoatletycznej bazy treningowej. Stan pol-
skich stadionów lekkoatletycznych jest bardzo zły, a
jedną z największych bolączek to brak profesjonal-
nych bieżni tartanowych. Wiele samorządów, które
uczestniczą w projekcie budowy „Orlików”, chce roz-
budowywać je o bieżnię tartanową.
Dlatego zapytuję Pana Ministra: Czy ministerstwo
przewiduje dodatkowe dofinansowanie dla tych samo-
rządów, które w ramach programu budowy „Orlików”
zdecydują się na dodatkową inwestycję w postaci bież-
ni lekkoatletycznej okalającej kompleks boisk?
Z poważaniem
Poseł Jakub Rutnicki
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12307)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie możliwości objęcia programem
„Animator sportu dzieci i młodzieży”
obiektów powstałych w ramach programu
budowy boisk wielofunkcyjnych
Szanowny Panie Ministrze! Założenia programu
animator to bardzo dobre rozwiązania idące w kie-
124
runku profesjonalizacji zajęć sportowych prowadzo-
nych na „Orlikach”. Dzięki temu programowi mło-
dzież będzie mogła kompleksowo rozwijać swoje
umiejętności sportowe pod okiem profesjonalnych
animatorów. Równolegle z programem budowy „Or-
lików funkcjonuje program budowy boisk wielofunk-
cyjnych, z którego korzystają przede wszystkim gmi-
ny wiejskie o niższych dochodach budżetowych, dla
których każda inwestycja w bazę sportową to wielkie
wyzwanie inwestycyjne. W związku z tym na tego
typu obiektach może pojawić się problem opieki i or-
ganizacji zajęć sportowych.
Dlatego zapytuję Pana Ministra: Czy istnieje moż-
liwość objęcia programem animator także obiektów
powstałych w ramach programu budowy boisk wie-
lofunkcyjnych?
Z poważaniem
Poseł Jakub Rutnicki
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12308)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie kryteriów przyznawania środków
na inwestycje w ramach programu „Budowa
pełnowymiarowych płyt piłkarskich”
Szanowny Panie Ministrze! Program budowy peł-
nowymiarowych boisk piłkarskich z nawierzchnią
sztuczną to wyjście na zapotrzebowanie inwestycji
mających na celu kompleksowe przygotowanie przy-
szłych adeptów sztuki piłkarskiej do gry na profesjo-
nalnym poziomie. W przyszłorocznym budżecie mi-
nisterstwo sportu zarezerwowało 10 mln zł na ten
program. Wiele samorządów jest zainteresowanych
budową tego typu boisk.
Dlatego zapytuję Pana Ministra: Jakie kryteria
ministerstwo zastosuje przy podziale tych środków i
w jaki sposób samorządy muszą przygotować inwe-
stycję tak, aby mogły ubiegać się o dofinansowanie w
ramach programu „Budowa pełnowymiarowych płyt
piłkarskich”?
Z poważaniem
Poseł Jakub Rutnicki
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12309)
do ministra zdrowia
w sprawie niektórych aspektów wystawiania
recept lekarskich i refundowania leków
przez NFZ
Zwracamy się do Pani Minister z interpelacją do-
tyczącą niektórych, pozornie tylko błahych, aspek-
tów wystawiania recept lekarskich i refundowania
leków przez NFZ. Jak wiadomo, sprawy wystawiania
recept reguluje rozporządzenie ministra z dnia 17
maja 2007 r. w sprawie recept lekarskich.
Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia jednym z wy-
mogów, jakie stawia się prawidłowo wystawionej re-
cepcie lekarskiej, jest czytelne jej wypełnienie. Jed-
nak wielu osobom znany jest fakt niespełniania tego
wymogu. Skutki nieczytelnego wypełniania recept
mogą być niestety bardzo poważne. Zdarzyć się mogą
choćby pomyłki w aptekach, których konsekwencją
może być zagrożenie życia i zdrowia pacjenta. Innym
negatywnym następstwem mogą być kłopoty z refun-
dowaniem leków przez NFZ.
W październiku 2009 r. sprawą nieczytelnie wy-
pełnionych recept zajmował się Sąd Najwyższy, do
którego trafiło odwołanie przedsiębiorcy prowadzą-
cego aptekę, a któremu NFZ odmówił zrefundowa-
nia z tego tytułu kwoty ok. 50 tys. zł. Sąd w wyda-
nym orzeczeniu przyznał rację funduszowi, stwier-
dzając, iż nie może być taryfy ulgowej dla nieczytel-
nych recept.
Nie jest nam dokładnie znana ta sprawa, niemniej
jednak wydaje się, iż dla przedsiębiorcy, zwłaszcza
takiego, który prowadzi jedną aptekę, utrata możli-
wości refundacji sprzedanych leków może oznaczać
kłopoty finansowe. Istotne są zatem ekonomiczne
aspekty tego zjawiska.
Stanowisko Sądu Najwyższego pokazuje, jak sze-
rokie następstwa może mieć nieczytelnie wypełniona
recepta lekarska. Począwszy od niemożności jej re-
alizacji przez pacjenta, poprzez kłopoty z jej refunda-
cją i problemy finansowe dla przedsiębiorcy, aż po
zagrożenie dla życia ludzkiego. Dlatego konieczne
wydaje się podjęcie działań zmniejszających prawdo-
podobieństwo wystąpienia tych problemów. Przy-
najmniej częściowym rozwiązaniem może być tu
wprowadzenie np. wypisywania leków za pomocą
komputera lub innego urządzenia elektronicznego.
Oczywiście i w tym przypadku mogą zdarzyć się
omyłki, ale nie można ich przecież wykluczyć w ja-
kiejkolwiek sferze ludzkiej działalności. Niemniej
ręczne wypełnianie recept w dobie postępu technicz-
nego i upowszechnienia sprzętu komputerowego wy-
daje się anachronizmem.
Oprócz zmniejszenia problemów z czytelnością
recept mogłoby to wpłynąć na ograniczenie ewentu-
alnych nieprawidłowości przy wystawianiu i refun-
dacji recept. Rzecz jasna obowiązku wypełniania

przez lekarzy recept w sposób elektroniczny nie moż-
na wprowadzić z dnia na dzień i bez konsultacji ze
środowiskami lekarzy i farmaceutów.
Zatem pytamy: Czy Ministerstwo Zdrowia posia-
da dane, na podstawie których można oszacować zja-
wisko odmowy przez NFZ refundowania recept le-
karskich z powodu ich nieczytelności? Pytamy rów-
nież: Czy zdaniem resortu zjawiska te mają na tle
poważne rozmiary, by istniała potrzeba zmiany prze-
pisów prawa w tym zakresie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12310)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie realizacji PROW na lata 2007–2013
na terenach związanych z wdrażaniem
ramowej dyrektywy wodnej
Szanowny Panie Ministrze! Pragniemy złożyć na
Pana ręce interpelację w sprawie realizacji Progra-
mu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 na te-
renach związanych z wdrażaniem ramowej dyrekty-
wy wodnej.
Zgodnie z instrukcją PROW 121/07/01 wnioskodaw-
cy ubiegający się o dofinansowanie w ramach działania
121: Modernizacja gospodarstw rolnych, znajdujących
się na obszarach objętych wdrażaniem ramowej dyrek-
tywy wodnej, mogą ubiegać się o podwyższony poziom
dofinansowania. Warunkiem niezbędnym warunkują-
cym uzyskanie 10% zwyżki jest dołączenie do wniosku
zaświadczenia potwierdzającego położenie gospodar-
stwa na obszarach objętych dyrektywą wodną.
Niestety, obecnie regionalne zarządy gospodarki
wodnej nie wystawiają rolnikom wymaganych za-
świadczeń, ponieważ plany gospodarowania wodami
na obszarach dorzeczy są obecnie na etapie projektów
i zostaną opublikowane w Monitorze Polskim w grud-
niu 2009 r.
W związku z taką sytuacją zwracamy się do Pana
Ministra z zapytaniem: Czy rolnicy składający wnio-
ski na modernizację gospodarstw rolnych mogą ubie-
gać się o podwyższony poziom dofinansowania z ty-
tułu realizacji inwestycji na obszarach objętych
wdrażaniem ramowej dyrektywy wodnej?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
125
Interpelacja
(nr 12311)
do ministra zdrowia
w sprawie warunków i zasad zatrudniania
opiekunów medycznych w zakładach opieki
zdrowotnej
Szanowna Pani Minister! Pragniemy złożyć na
Pani ręce interpelację poselską w sprawie warunków
i zasad zatrudniania opiekunów medycznych w za-
kładach opieki zdrowotnej.
W związku ze zmniejszającą się liczbą zatrudnio-
nych pielęgniarek i położnych oraz w celu zapewnienia
pacjentom świadczeń opiekuńczo-higienicznych z ini-
cjatywy ministra zdrowia w szkołach medycznych roz-
poczęto od 2007 r. kształcenie w zawodzie opiekuna
medycznego. Zadaniem opiekuna medycznego jest po-
moc osobie chorej i niesamodzielnej w zaspokajaniu
podstawowych potrzeb biologicznych, pomoc w utrzy-
maniu aktywności społecznej oraz pomoc w rozwiązy-
waniu problemów higieniczno-opiekuńczych pacjenta.
Zawód ten został wpisany do rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2007 r.
w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodo-
wego (Dz. U. Nr 124, poz. 860). Kształcenie w tym
zawodzie odbywa się w dwóch wariantach: dla absol-
wentów liceów – w trybie stacjonarnym, są to dwa
semestry prowadzone w medycznych szkołach poli-
cealnych, natomiast kształcenie prowadzone w sys-
temie zaocznym lub wieczorowym w formie cztero-
semestralnej przeznaczone jest dla osób posiadają-
cych wykształcenie podstawowe bądź zasadnicze.
W związku z tym, iż wykwalifikowani opiekuno-
wie medyczni pojawiają się już na rynku pracy, skła-
dam do Pani Minister zapytanie: Na jakich zasadach
zakłady opieki zdrowotnej mogą zatrudniać te osoby?
Czy są określone wytyczne dotyczące klasyfikacji za-
wodu opiekuna medycznego?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12312)
do ministra infrastruktury
w sprawie powołania wspólnej spółki PKP
Cargo SA oraz chińskiego przewoźnika
China CNR
Szanowny Panie Ministrze! Związki zawodowe
działające w Fabryce Wagonów Gniewczyna SA skie-
126
rowały na moje ręce pismo, w którym z obawą odno-
szą się do planów powołania wspólnej spółki PKP
Cargo oraz przewoźnika China CNR. Związkowcy
kwestionują zgodność takiego rozwiązania z polityką
transportową Unii Europejskiej oraz obawiają się, że
chiński inwestor odbierze rynki ekonomiczne rodzi-
mym zakładom zaplecza kolei.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
o dokładne przeanalizowanie tej sprawy i udzielenie
mi odpowiedzi na pytania:
1. Czy rzeczywiście i kiedy ma dojść do połączenia
tych dwóch firm?
2. Czy ewentualne połączenie tych dwóch firm nie
wiąże się z ryzykiem strat dla polskich zakładów za-
plecza kolei?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12313)
do ministra zdrowia
w sprawie alarmującej sytuacji finansowej
zakładów opieki zdrowotnej woj. śląskiego
spowodowanej zbyt niskim
zakontraktowaniem świadczeń zdrowotnych
w 2009 r. i planowanym na rok 2010
Szanowna Pani Minister! Zwracamy się do Pani
Minister z interpelacją dotyczącą alarmującej sytu-
acji finansowej zakładów opieki zdrowotnej woj. ślą-
skiego spowodowanej zbyt niskim zakontraktowa-
niem świadczeń zdrowotnych w roku bieżącym i pla-
nowanym na rok 2010.
Woj. śląskie jest organem założycielskim dla 56 jed-
nostek, dysponuje siecią wysokospecjalistycznych szpi-
tali, w których wykonuje się najwięcej w skali kraju
kosztownych i skomplikowanych zabiegów i w których
leczy się najwięcej pacjentów spoza regionu.
Sytuacja śląskich szpitali jest bardzo trudna. Na
dzień dzisiejszy wiele szpitali wykonało już umowę
roczną i zmuszone są do ograniczania przyjęć pacjen-
tów. Brakuje środków na wykonywanie wysokospe-
cjalistycznych zabiegów medycznych (przeszczepy,
świadczenia hematologiczne oraz inne zabiegi ratu-
jące życie), z których korzystają pacjenci z całego kra-
ju. Wszystko to jest konsekwencją działania Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, który zakontraktował za
mało świadczeń, a pacjenci muszą być leczeni, więc
zadłużenie szpitali związane z nadwykonaniami ro-
śnie. W tym roku na zapłatę nadwykonań brakuje
już ok. 370 mln zł.
Według zapowiedzi centrali NFZ w przyszłym
roku pieniędzy dla woj. śląskiego będzie jeszcze mniej
aż o 10%. Przedstawiciele NFZ zapowiadają też, że
po raz pierwszy od dekady pieniędzy na leczenie bę-
dzie mniej niż w roku poprzednim. Ponadto woj. ślą-
skie zostało pominięte w pierwszej kolejności przy
podziale środków z rezerw Ministerstwa Zdrowia
(ponad 500 mln zł), mimo wcześniejszych zapowiedzi
przyznania kwoty prawie 68 mln zł.
Problem pogarszającej się sytuacji służby zdrowia
woj. śląskiego dostrzegają solidarnościowe związki
zawodowe, które ogłosiły już pogotowie strajkowe.
Regionalna Sekcja Służby Zdrowia NSZZ „Solidar-
ność” regionu częstochowskiego zwróciła się do Mi-
nisterstwa Zdrowia oraz Ministerstwa Finansów z
żądaniem zmiany planu finansowego Narodowego
Funduszu Zdrowia w roku 2010 oraz przekazania
dodatkowych środków finansowych do Śląskiego Od-
działu Wojewódzkiego NFZ za świadczenia, które nie
zostały uwzględnione w planie finansowym na rok
2009, m.in. na finansowanie procedur wysokospecja-
listycznych i refundację leków.
Temperatura w służbie zdrowia rośnie, cierpią na
tym przede wszystkim pacjenci. Takie decyzje Naro-
dowego Funduszu Zdrowia mogą doprowadzić do za-
paści śląskiej służby zdrowia, która jest wizytówką
naszego kraju, jeżeli chodzi o jakość i ilość świadczo-
nych usług medycznych.
W związku z powyższym prosimy Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jak Narodowy Fundusz Zdrowia zamierza za-
łatać dziurę w planie finansowym śląskiego oddziału
w 2010 r.?
2. Czy Narodowy Fundusz Zdrowia ureguluje za-
ległości za nadwykonania?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12314)
do ministra finansów
w sprawie braku środków na opłacanie
składek zdrowotnych dla bezrobotnych
Szanowna Pani Minister! Chciałbym zwrócić
uwagę na problemy finansowe, z jakimi borykają się
urzędy pracy w wielu regionach Polski.
Z informacji prasowych wynika, że kilkadziesiąt
powiatowych i miejskich urzędów pracy zalega z
opłacaniem składek zdrowotnych dla bezrobotnych.
Chodzi o składki na osoby, które nie mają prawa do
zasiłku. Wiele urzędów, mimo iż powinny już zapłacić
składki za wrzesień, poprosiło o możliwość zapłaty

składek do końca marca przyszłego roku. Mimo po-
mocy finansowej uzyskanej od wojewodów w wyso-
kości 156, 5 mln zł, zalegają one z zapłatą 27 mln zł,
a zdaniem wielu ekspertów pod koniec roku może
zabraknąć na składki blisko 500 ml zł.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniem:
Jakie działania zamierza Pani Minister podjąć w celu
rozwiązania powyższego problemu?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Tomaszów Lubelski, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12315)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie odbywania adaptacji zawodowej
przez funkcjonariuszy oddziału prewencji
Policji z Lublina
Szanowny Panie Ministrze! Kilka dni temu zwra-
całem się do Pana Ministra z interpelacją w sprawie
pogarszających się warunków kadrowych lubelskiej
Policji (druk nr 12196). Przedstawiony tam problem
dotyczył braku odpowiedniego obsadzenia wakatów
występujących powszechnie w Policji na terenie woj.
lubelskiego. Ze zdumieniem zapoznałem się z infor-
macją zamieszczoną w lokalnych gazetach: Nasi po-
licjanci na zesłaniu w stolicy („Kurier Lubelski”),
lubelscy policjanci zmuszeni do patrolowania ulic w
Warszawie („Dziennik Wschodni” z dnia 23 paździer-
nika 2009 r.), z której wynika, że przyjętych w tym
roku do pracy 70 lubelskich policjantów służy w war-
szawskich oddziałach prewencji. Co więcej, ich praca
jest opłacana z budżetu Komendy Wojewódzkiej Po-
licji w Lublinie.
Jak wynika z zamieszczonych w gazecie informa-
cji, decyzją Komendy Głównej Policji nowo przyjęci
policjanci zostali wysłani na tzw. adaptację zawodo-
wą trwającą dwa miesiące. Co więcej taka procedura
czeka dodatkowo 30 kolejnych lubelskich policjantów.
Jak wynika z wyjaśnień Komendy Głównej Policji
jest to element przygotowywania się do Euro 2012.
Szanowny Panie Ministrze! Lubelska Policja ma
bardzo trudną sytuację kadrową. Systematyczne re-
dukowanie etatów, brak obsady istniejących waka-
tów utrudnia pracę w zakresie zapewnienia bezpie-
czeństwa mieszkańcom naszego regionu. Dodatkowo
przesunięcie 70 lubelskich policjantów do Warszawy
tylko pogarsza tę sytuację. Jednocześnie pragnę po-
informować Pana Ministra, że na Lubelszczyźnie nie
będą odbywały się mecze w ramach Euro 2012.
W związku z powyższym zwracam się Pana Mi-
nistra z następującymi pytaniami:
127
1. Dlaczego mimo niedoborów kadrowych poli-
cjanci z terenu woj. lubelskiego nie mogą odbywać
tzw. adaptacji zawodowej w naszym regionie?
2. Dlaczego służba odbywana w Warszawie jest
opłacana z budżetu Komendy Wojewódzkiej Policji w
Lublinie?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12316)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie uproszczenia procedury
oraz zmiany kryteriów uzyskania pomocy
przez przedsiębiorców w ramach
tzw. pakietu antykryzysowego
Szanowny Panie Premierze! Chciałbym zwrócić
uwagę na sygnalizowaną rygorystyczność przepisów
oraz przewlekłość postępowania w celu uzyskania
pomocy dla przedsiębiorców w ramach tzw. pakietu
antykryzysowego.
Zgodnie z informacjami prasowymi w ciągu półto-
ra miesiąca od uchwalenia ustawy o łagodzeniu skut-
ków kryzysu ekonomicznego i przedsiębiorców wnio-
ski o pomoc złożyło tylko 29 pracodawców, a zgodę
uzyskał tylko jeden przedsiębiorca. O pomoc przygo-
towaną z myślą o firmach dużych zwracają się przede
wszystkim firmy małe zatrudniające 5–10 osób. Świad-
czyć o tym może fakt, że wniosek, który znalazł ak-
ceptację, opiewał na kwotę ok. 100 tys. zł.
W opinii przedsiębiorców warunki umożliwiające
skorzystanie z pomocy finansowej są zbyt rygory-
styczne. Dla większości firm 25-procentowe spadki
produkcji czy obrotów to de facto początek upadłości,
a wtedy nie ma mowy o spełnieniu innych kryteriów,
jak choćby o utrzymaniu zatrudnienia przez rok. Ko-
lejnym problemem jest również biurokracja przy
udzielaniu pomocy. Aby się o nią starać, firma musi
przestawić wiele dokumentów.
W związku z powyższym proszę o ustosunkowa-
nie się do następujących pytań: Czy Pan Premier wi-
dzi możliwość uproszczenia procedury oraz zmiany
kryteriów uzyskania pomocy dla przedsiębiorców w
ramach pakietu antykryzysowego? Jeśli tak, to kiedy
można się spodziewać odpowiednich propozycji roz-
wiązań prawnych?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Tomaszów Lubelski, dnia 23 października 2009 r.
128
Interpelacja
(nr 12317)
do ministra zdrowia
w sprawie zagrożeń w dostępie do świadczeń
zdrowotnych w woj. lubelskim
Szanowna Pani Minister! Wielokrotnie zwracają
się do mnie pacjenci szpitali z terenu województwa
lubelskiego, sygnalizując trudności w dostępie do
specjalistycznej opieki zdrowotnej. Moje obawy po-
twierdził artykuł „Krytyczna sytuacja w służbie
zdrowia” („Gazeta Miasta” nr 19; 8–21.10.2009 r.)
opisujący dramatyczną sytuację pacjentów oraz
środki podjęte przez Wojewódzki Szpital im. Jana
Pawła II w Zamościu w celu ratowania swojej sytu-
acji finansowej. Z informacji, jaką otrzymuję, proble-
my te występują praktycznie we wszystkich szpita-
lach Lubelszczyzny. Jak wszystkim wiadomo, nasze
województwo jest „wyjątkowo” traktowane w ra-
mach rozliczania tzw. nadwykonań. Brak zapłaty
przez Narodowy Fundusz Zdrowia faktycznych kosz-
tów ponoszonych przez szpitale nie tylko doprowadza
do bankructwa, ale zmusza do radykalnych kroków
uderzających tak naprawdę w zdrowie pacjentów. Do
tej pory zamojski szpital, mając na uwadze przede
wszystkim dobro pacjentów, dokonywał przyjęć po-
nad ustalone kontrakty. W konsekwencji rok 2008
zamknął stratą 43 mln zł, zaś w roku 2009 nadwy-
konania w I półroczu oszacowano na ponad 12 mln
zł. Jak wynika z przytoczonego wyżej artykułu, dy-
rektor szpitala podjął decyzję, aby ograniczyć mie-
sięczny limit przyjęć pacjentów do wielkości kon-
traktu podpisanego z Narodowym Funduszem Zdro-
wia. Ograniczenia te zostały wprowadzone na
wszystkich oddziałach, z wyjątkiem świadczeń nie-
limitowanych (kardiologia inwazyjna, położnictwo,
neonatologia). Oznacza to, że w przypadku oddzia-
łów, które wykonały już przyznany przez NFZ limit,
do końca roku, z wyjątkiem stanów ostrych, nie bę-
dzie przyjęć nowych pacjentów (podany jest tu dla
przykładu oddział chirurgii naczyniowej, który wy-
konał kontrakt we wrześniu). Ta sytuacja wydłuża
czas oczekiwania pacjentów na uzyskanie porady u
specjalisty. Dla przykładu w Wojewódzkim Szpitalu
im. Jana Pawła II w Zamościu, aby dostać się do
poradni foniatrycznej, należy czekać 181 dni, do aler-
gologicznej – 77 dni, chirurgii naczyniowej – 141 dni,
diabetologicznej – 65 dni.
Szanowna Pani Minister! Mieszkańcy wojewódz-
twa lubelskiego są w przeważającej części rolnikami
i ich sytuacja materialna jest bardzo trudna. Rów-
nież narastające w miastach bezrobocie powoduje
ubożenie społeczeństwa, którego nie stać na płatne
prywatne leczenie. Z uzyskanych od dyrektorów szpi-
tali informacji wynika, że uzdrowienie sytuacji może
nastąpić poprzez renegocjacje aktualnych kontrak-
tów z Narodowym Funduszem Zdrowia oraz zapła-
cenie za nadwykonania. W związku z powyższym
zwracam się do Pani Minister z pytaniami:
1. Kto, w przypadku odmowy przyjęcia pacjenta
przez szpital, ma zapewnić choremu leczenie i opiekę?
2. Czy przewiduje Pani możliwość renegocjowania
umów szpitali z terenu województwa lubelskiego z
Lubelskim Oddziałem Narodowego Funduszu Zdro-
wia w taki sposób, aby zapewnić opiekę medyczną
wszystkim potrzebującym?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12318)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie niebezpieczeństwa, jakie stanowią
po opuszczeniu zakładu karnego osoby,
które były skazane za zamordowanie
i zgwałcenie nieletniego
Szanowny Panie Ministrze! Z lektury artykułu
prasowego pt. „Dlaczego nikt nie powstrzymał pedo-
fila” autorstwa pani Izabeli Kacprzak, który ukazał
się w dniu 17 października 2009 r. na łamach dzien-
nika „Rzeczpospolita”, dowiaduję się, że kolejną ofia-
rą J. S., który niedawno zakończył karę za gwałt
i zamordowanie dziecka, padł 11-letni chłopiec.
Mimo iż obserwujący skazanego przez ostatnie 25
lat odbywania wyroku funkcjonariusze Służby Wię-
ziennej określają go jednoznacznie jako niebezpiecz-
nego, niezwykle agresywnego i jeden z najtrudniej-
szych przypadków, z jakimi mieli do czynienia, J. S.
pozwolono opuścić zakład karny. Ponadto został on
pozostawiony bez jakiegokolwiek nadzoru. Efektem
tego ponownie skrzywdził kolejne dziecko.
Z artykułu prasowego wynika, iż sąd penitencjar-
ny próbował nie dopuścić do opuszczenia przez J. S.
więzienia. Jeszcze przed końcem okresu kary wystą-
pił o opinię na jego temat do biegłych psychiatrów,
którzy argumentując, iż mężczyzna nie wyraził zgo-
dy na obserwację, odmówili jej sporządzenia.
Z uwagi na powyżej przedstawioną sytuację zwra-
cam się do Pana Ministra z uprzejmą prośbą o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy z powodu odmowy przez więźnia przepro-
wadzenia jego obserwacji biegli psychiatrzy mieli pra-
wo nie sporządzić wnioskowanej przez sąd peniten-
cjarny opinii na jego temat? Jeśli nie, to czy będą w
stosunku do nich wyciągnięte konsekwencje służbo-
we lub karne?
2. Jak wygląda nadzór nad osobami, które popełni-
ły tego rodzaju przestępstwa, po zakończeniu odbywa-
nia przez nie kary i opuszczeniu zakładu karnego?

3. Na jakim etapie znajduje się obecnie program
przymusowej, farmakologicznej kastracji pedofilów
recydywistów?
4. Darując karę śmierci zbrodniarzom pokroju J.
S., narażamy na niemal pewną śmierć dzieci, które
w przyszłości padną ich ofiarą. Jak wynika z przed-
miotowego przykładu, nawet wieloletnie więzienie
nie gwarantuje separacji tych niebezpiecznych osób
od reszty społeczeństwa. Czy zatem w Ministerstwie
Sprawiedliwości rozważane jest przywrócenie kary
śmierci dla osób dopuszczających się tego typu prze-
stępstw w przypadkach, kiedy dowody świadczą nie-
zbicie o ich winie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12319)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przebiegu procedury wydania
przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji zgody na sprzedaż majątku
stoczniowego
Szanowny Panie Ministrze! Nawiązując do moje-
go zapytania do Pan Ministra z mównicy sejmowej z
dnia 22 października 2009 r. w sprawie sprzedaży
majątku polskich stoczni, na które niestety nie otrzy-
małem odpowiedzi, zwracam się do Pana Ministra z
ponowną prośbą o udzielenie odpowiedzi w przedmio-
towej kwestii.
Katarski inwestor, jako podmiot spoza Europej-
skiego Obszaru Gospodarczego, na zakup stocznio-
wych nieruchomości musiał uzyskać zgodę z Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Przed
wydaniem tej zgody MSWiA zażądało od niego przed-
stawienia dokumentów pozwalających stwierdzić
tzw. więzi wnioskodawcy z Polską. Procedura ta ma
na celu ustalenie, czy podmiot prowadzi działalność
gospodarczą na terenie naszego kraju lub czy posiada
udziały w spółkach zarejestrowanych w Polsce.
24 czerwca 2009 r. katarski fundusz Stichting
Particulier Fonds Greenrights przedstawił dokumen-
ty, które potwierdzały, że nabył udziały w dwóch
dawnych firmach stoczniowych – Euromos oraz Eu-
ro-Rusztowania. Ich sprzedawcą był Bud-Bank Le-
asing sp. z o.o. odpowiedzialny za wycenę i sprzedaż
majątku stoczniowego.
Jak się okazało, inwestor wpłacił tylko 375 tys. zł
zaliczki z kwoty 7,2 mln zł, która miała wpłynąć do
15 czerwca br., co potwierdziła Agencja Rozwoju
Przemysłu w artykule „Co pokazał inwestor”, który
129
15 października 2009 r. ukazała się na łamach dzien-
nika „Rzeczpospolita”.
W związku z powyżej przedstawioną sytuacją
uprzejmie proszę o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Jak to jest możliwe w państwie demokratycz-
nym, jakim jest Polska, że MSWiA wydaje zgodę na
sprzedaż majątku stoczniowego na podstawie doku-
mentów, które od 10 dni są nieważne? Dlaczego
MSWiA samo nie sprawdziło tych informacji?
2. Czy Ministerstwo Skarbu Państwa ma zamiar
zgłosić do prokuratury, Najwyższej Izby Kontroli czy
Centralnego Biura Antykorupcyjnego wszelkie nie-
prawidłowości ze strony zarządcy kompensacyjnego
i Agencji Rozwoju Przemysłu?
3. Czy Ministerstwo Skarbu Państwa doprowadzi
do ukazania posłom, ewentualnie społeczeństwu, ca-
łości przepływów finansowych, w tym historii ra-
chunków, zarządcy kompensacyjnego i Agencji Roz-
woju Przemysłu od maja 2009 r.
4. Czy Ministerstwo Skarbu Państwa wypowie się
konkretnie na temat zwrotu wadiów w obu przypad-
kach, tj. 26 mln zł oraz 375 tys. zł, czy zostały może
one zwrócone w sposób bezpośredni czy też pośredni
(np. przez podpisanie niekorzystnych umów na skro-
plony gaz czy też innego rodzaju kontrakty)?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12320)
do ministra zdrowia
w sprawie poważnej sytuacji finansowej
zakładów opieki zdrowotnej na Pomorzu
spowodowanej zbyt niskim
zakontraktowaniem świadczeń zdrowotnych
w 2009 r.
I Klinika Kardiologii i Elektroterapii Serca będzie
pierwszą placówką na Pomorzu, która nie będzie przyj-
mować pacjentów od 1 listopada tego roku. Podobne
ograniczenia czekać będą dwie inne kliniki Gdańskiego
Uniwersytetu Medycznego: chirurgii szczękowo-twa-
rzowej oraz ginekologii onkologicznej. Podobne zagro-
żenie dotyczy Kliniki Kardiochirurgii Dorosłych, która
już kilka tygodni temu ograniczyła liczbę operacji.
Ograniczeń tych można by uniknąć, gdyby Minister-
stwo Zdrowia i NFZ wyasygnowały kwotę 10 mln zł.
Powód tych ograniczeń jest prosty: każda z wy-
mienionych klinik wykonała już w 100% tegoroczny
kontrakt. Funkcjonowanie wymienionych placówek
będzie możliwe, jeśli klinika kardiologii otrzyma
kwotę 2–3 mln zł, Klinika Ginekologii Onkologicznej
130
– 2–2,5 mln zł, a Klinikę Chirurgii Szczękowo-Twa-
rzowej zasili kwota ok. 1 mln zł.
Warto wspomnieć, że Klinika Ginekologii Onko-
logicznej jest jednym z dwóch oddziałów w wojewódz-
twie pomorskim, gdzie operowane są kobiety z ra-
kiem jajników czy szyjki macicy. To oczywiste, że
przesunięcie terminu operacji dla wielu z nich ozna-
cza wyrok śmierci.
Choroba nowotworowa jest zawsze tragedią w ży-
ciu człowieka i powoduje dramatyczne reperkusje
mające wpływ na egzystencję człowieka chorego, jak
i jego rodziny. W tym kontekście dziwi postawa po-
morskiego NFZ, który nie uznaje procedur onkolo-
gicznych jako ratujących życie, nie przekazując środ-
ków na zabiegi operacyjne za nadwykonania.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Jakie działania Pani Minister zamierza podjąć w tak
dramatycznej sytuacji ACK na Pomorzu, z wyszcze-
gólnieniem sytuacji pacjentek z chorobami nowotwo-
rowymi w Klinice Ginekologii Onkologicznej?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Szczypińska
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12321)
do ministra zdrowia
w sprawie ograniczenia środków
finansowych na budowę Centrum
Medycyny Inwazyjnej na Pomorzu
Gdański Uniwersytet Medyczny kosztem 500 mln
zł pochodzących z dotacji centralnej buduje najnowo-
cześniejszy na Pomorzu szpital. W lipcu 2011 r. Cen-
trum Medycyny Inwazyjnej (CMI) miało przyjąć
pierwszych pacjentów.
Inwestycja, o której jest mowa, jest zagrożona,
ponieważ istnieje prawdopodobieństwo jej wstrzyma-
nia ze względu na nowy program oszczędnościowy,
który z dotacji na ten cel, ze 134 mln zł, może prze-
kazać jedynie 40 mln zł.
Takie decyzje stoją w jawnej opozycji do tego, co
o ochronie zdrowia mówi Konstytucja RP, szczegól-
nie w art. 38 oraz 68 dając gwarancje ochrony zdro-
wia wszystkim obywatelom RP.
Wspomniany art. 38 oraz art. 40 Konstytucji RP idą
jeszcze dalej, gdy mówią, że nikt nie może być podda-
wany torturom. We wspomnianej sytuacji chodzi, rzecz
jasna, o szczególny rodzaj tortur psychicznych, którym
poddawani są ci, którzy pokładają nadzieję w budowie
nowego centrum, jak również ci, którzy muszą oczeki-
wać w niekończących się kolejkach do lekarza i którym
miesiącami odkłada się wizyty lekarskie.
Budowane Centrum Medycyny Inwazyjnej miało
wyjść naprzeciw tym, zupełnie naturalnym, oczeki-
waniom. Podejmowane dotychczas działania władz
uczelni oraz dyrekcji UCK nie poprawiły sytuacji.
W związku z tym zwracam się o odpowiedź na
pytania:
1. Czy opisana sytuacja jest Pani Minister znana?
2. Jakie działania ma Pani zamiar podjąć w tej
sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Szczypińska
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12322)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie stosowania art. 109 ust. 3a ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym dotyczącego
możliwości odstąpienia od warunków
zatrudniania nauczycieli akademickich
zapisanych w art. 114 tej ustawy
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z zapyta-
niem o stosowanie art. 109 ust. 3a ustawy z dnia 27
lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym.
Artykuł ten wraz z wymienionym ust. 3a został
zapisany w przedmiotowej ustawie celem usunięcia
barier zatrudniania pracowników naukowo-dydak-
tycznych obywatelstwa polskiego, którzy uzyskali
stopień naukowy poza granicami Rzeczypospolitej
Polskiej, w tym w szczególności w krajach członkow-
skich Unii Europejskiej. Ust. 3a art. 109 pojawił się
w tekście ustawy wraz z nowelizacją przeprowadzoną
w roku 2007, w brzmieniu: Przy zatrudnianiu osoby,
o której mowa w ust. 3, a także obywatela polskiego,
który stopień naukowy, stopień w zakresie sztuki lub
tytuł zawodowy uzyskał za granicą, można odstąpić
od warunków określonych w art. 114.
Brzmienie literalne pozwala na przyjęcie dość jed-
noznacznej interpretacji wskazanego przepisu, po-
dobnie również jak interpretacja celowościowa, po-
wyższy ustęp usuwa wszelkie bariery w dostępie do
zatrudnienia pracowników naukowo-dydaktycznych,
w tym szczególnie konieczność uznania zagranicz-
nych stopni naukowych w drodze czy to nostryfikacji,
czy też zwolnienia z procedury nostryfikacji. Sprawa
jest szczególnie istotna dla licznych doktorów, którzy
uzyskawszy stopień naukowy za granicą Rzeczypo-
spolitej Polskiej, powracają do kraju, by starać się o
zatrudnianie jako pracownicy naukowo-dydaktyczni
w rodzimych jednostkach akademickich.
Pomimo jednoznacznych i niebudzących wątpli-
wości interpretacyjnych zapisów ustawowych, prak-
tyka wciąż pozostaje odmienna i zachodzi wątpliwość
co do zgodności działań instytucji państwowych z
obowiązującym prawem. Państwowa Komisja Akre-
dytacyjna niezmiennie odmawia uznania nienostry-

fikowanych doktoratów zagranicznych jako kwalifi-
kacji wystarczających przy zatrudnieniu na stanowi-
sko adiunkta i zaliczeniu do minimum kadrowego
danej uczelni. W ten sposób zapis ust. 3a pozostaje
pozbawiony skuteczności prawnej i praktycznej, bo-
wiem skutek jest identyczny jak w sytuacji braku
tego zapisu: uczelnie wyższe pozostają niechętne za-
trudnianiu doktorów przestawiających dyplomy za-
graniczne bez nostryfikacji.
Pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż interpelacja w
tej samej sprawie została złożona przez posła Jerze-
go Gosiewskiego w poprzedniej kadencji Sejmu RP
(interpelacja nr 7067 do ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego). Prezentując wyczerpująco problem,
poseł J. Gosiewski jako rozwiązanie zaproponował
rozszerzenie ust. 3 przedmiotowej ustawy o zapis:
Przy zatrudnianiu osoby, o której mowa w ust. 3, a
także obywatela polskiego, który stopień naukowy,
stopień w zakresie sztuki lub tytuł zawodowy uzy-
skał za granicą, można odstąpić od warunków okre-
ślonych w art. 114.
W odpowiedzi na tę interpelację urzędujący wtedy
podsekretarz stanu Stefan Jurga zobowiązał się do
uwzględnienia propozycji w procesie nowelizacji usta-
wy. Wnioskując z aktualnego tekstu ustawy, tak też
się stało. Na treść wskazanego artykułu i ustępu 3a
zwróciła Pani uwagę również we własnej odpowiedzi
na interpelację poselską złożoną przez panią posłan-
kę Małgorzatę Kidawę-Błońską (interpelacja nr 691),
wydanej w dniu 18 lutego 2008. Zapis 3a najwyraź-
niej jednak pozostaje martwą literą prawa.
Wobec powyższego pragnę zapytać o dokładne
znaczenie prawne ust. 3a art. 109 przedmiotowej
ustawy oraz o możliwości zapewnienia stosowania
obowiązującego prawa przez instytucje państwowe.
Można sądzić, iż wskazane byłoby w pełni przejrzyste
uregulowanie sprawy w odpowiednich aktach praw-
nych, wraz z wprowadzeniem zapisu w brzmieniu,
przykładowo: Obywatele polscy posiadający stopień
lub tytuł naukowy uzyskany w ośrodku naukowym
działającym terenie państwa członkowskiego Unii
Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodar-
czego mogą być zatrudniani w charakterze pracow-
ników dydaktycznych oraz naukowo-dydaktycznych,
w tym ujmowani w minimach kadrowych uczelni, z
pominięciem procedur nostryfikacyjnych przewidzia-
nych w odpowiednich aktach prawnych.
Tak precyzyjnie sformułowany zapis definitywnie
ureguluje kwestię uznawania stopni i tytułów nauko-
wych, wraz z oczekiwanymi konsekwencjami dla za-
trudnienia zainteresowanych osób.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Gowin
oraz grupa posłów
Kraków, dnia 22 października 2009 r.
131
Interpelacja
(nr 12323)
do ministra zdrowia
w sprawie zmian regulacji prawnych
dotyczących ochrony zdrowia psychicznego
Szanowna Pani Minister! Choroby na tle nerwo-
wym i psychicznym stają się chorobą cywilizacyjną
obecnych czasów. Opracowanie zasad Narodowego
Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego ma za za-
danie poprawę jakości życia osób z zaburzeniami
oraz ułatwić dostęp do świadczeń ochrony zdrowotnej
oraz zniwelować stereotypy otwierające drogę spo-
łecznemu napiętnowaniu, nierówności i wykluczeniu
osób z zaburzeniami zdrowia psychicznego.
Zbyt często udzielana im pomoc nie jest dostatecz-
nej jakości, a warunki, w jakich jest udzielana, zbyt
często bywają niegodne i zbyt ograniczone ze wzglę-
du na małą dostępność (1 poradnia na 60 tys. miesz-
kańców). Zdrowie psychiczne musi w naszym kraju
stać się istotną wartością. Jednak wątpliwość budzi
zapewnienie wyspecjalizowanej kadry w postaci 650
lekarzy psychiatrów, 97 lekarzy psychiatrów dzieci
i młodzieży, 2000 pielęgniarek, w tym pielęgniarek
posiadających specjalizację psychiatryczną, biorąc
pod uwagę deficyt właśnie tych specjalizacji.
Zakładany podział finansowania założeń progra-
mu poprzez samorządy, które zobowiązane będą po-
nosić wydatki na m.in.: tworzenie centrów zdrowia
psychicznego, zwiększenie dostępności świadczeń
oraz profilaktykę i promocję w wysokości 53 mln zł
rocznie, mimo braku środków w budżetach jedno-
stek, może spowodować tylko częściową realizację
założeń programu.
W związku z powyższym składam na ręce Pani
Minister pytania:
1. W jaki sposób Ministerstwo Zdrowia pragnie
zapewnić zatrudnienie wyspecjalizowanej kadry me-
dycznej w postaci 650 lekarzy psychiatrów, 97 leka-
rzy psychiatrów dzieci i młodzieży oraz pielęgniarek,
uwzględniając niedobór tych specjalizacji na polskim
rynku usług medycznych?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia dokonało analizy,
jaki procent samorządów udźwignie na przestrzeni
lat 2010–2014 wydatki związane z realizacją pro-
gramu?
Z poważaniem
Poseł Janina Okrągły
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
132
Interpelacja
(nr 12324)
do ministra zdrowia
w sprawie rozważenia możliwości zmiany
zarządzenia nr 81/2008/DSOZ prezesa NFZ
z dnia 14 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: profilaktyczne programy
zdrowotne
Szanowna Pani Minister! Środowiska lekarskie
regionu zwróciły naszą uwagę na rozporządzenie
prezesa narodowego funduszu w sprawie określania
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju:
profilaktyczne programy zdrowotne, które określają
warunki umożliwiające przeprowadzenie bezpłat-
nych badań profilaktycznych. Mając na uwadze fakt,
iż według statystyk możliwość wyleczenia nowotwo-
ru przy szybkim jego wykryciu wzrasta, lekarze z
woj. małopolskiego wskazali na niepokojący fakt
ograniczenia uczestnictwa w badaniach profilaktycz-
nych przez osoby powyżej pewnego wieku. W związ-
ku z powyższym chcielibyśmy dowiedzieć się:
1. Czy istnieją limity przyjęć na bezpłatne bada-
nia profilaktyczne mające na celu wykrycie komórek
raka szyjki macicy, raka piersi i raka prostaty i czy
faktycznie są ograniczane ze względu na wiek osoby
ubiegającej się o badania?
2. Jakie kryteria przyjmowane są dla tego typu
badań i czy dotyczą one tylko wieku?
Środowisko lekarskie w Krakowie wskazało rów-
nież na dość istotny fakt mający miejsce w woj. ma-
łopolskim. Stwierdzono mianowicie, że część zarezer-
wowanych funduszy przeznaczonych na badania pro-
filaktyczne wśród osób kwalifikujących się ze wzglę-
du na wiek nie jest wykorzystywana ze względu na
brak chętnych.
W związku z tym faktem powstaje pytanie: Czy
istnieje możliwość zmiany rozporządzenia w ten spo-
sób, aby niewykorzystane pieniądze gwarantujące
badania profilaktyczne osób kwalifikujących się ze
względu na wiek mogły zostać przeznaczone na ba-
dania profilaktyczne dla osób, które ze względu na
wiek nie kwalifikują się do tego typu badań?
W związku z powyższym zwracamy się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o odpowiedź na powyższe
pytania. Mamy nadzieję, że informacje uzyskane tą
drogą pomogą rozważyć ewentualne zniesienie barier
wiekowych dla badań profilaktycznych.
Łącząc wyrazy szacunku
Poseł Jarosław Gowin
oraz grupa posłów
Kraków, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12325)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zmian w składzie Rady Nadzorczej
i Zarządu Krajowej Spółki Cukrowej
Szanowny Panie Ministrze! 12 października 2009 r.
Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Krajowej Spółki
Cukrowej (minister skarbu państwa) dokonało zmian
w składzie rady nadzorczej i zarządu spółki. Z RN
odwołano Stanisława Kalinowskiego i Kazimierza
Łosia, a ze składu zarządu Jerzego Jasińskiego
i Marcina Lewandowskiego.
W ramach restrukturyzacji i szukania oszczęd-
ności okrojono zarząd do 3 osób (słusznie). Ale dla-
czego wcześniej o tym nie pomyślano? Przecież od-
wołani członkowie byli powołani zaledwie kilka
miesięcy temu. Jeśli przy okazji dokonano wymiany
dwóch członków rady nadzorczej, by podobno
wzmocnić nadzór, to mając dosyć dobre rozeznanie
w działalności KSC, odnoszę wrażenie, że dokonano
czystki kadrowej, wymiatając niepokonanych wobec
niektórych poczynań prezesa spółki, członków RN
i zarządu.
W tym przekonaniu utwierdza mnie m.in. taki
sygnał, iż obecny prezes usilnie zabiega o ponowne
nawiązanie współpracy w zakresie handlu cukrem z
firmą Cukrohurt sp. z o.o. z Siedlec, z którą w 2004 r.
współpracę zerwano, gdyż układała się ona po prostu
źle, o czym świadczą procesy karne wytoczone Cu-
krohurtowi przez KSC. Te zabiegi prezesa nie były
akceptowane przez niektórych członków rady nad-
zorczej i zarządu, ponieważ uznawali je za szkodliwe
dla spółki.
Jeśli moje przypuszczenia potwierdzą się w trak-
cie zarządzonej, jak sądzę, przez resort kontroli, to
należałoby podjąć jednoznaczne decyzje kadrowe, a
nawet rozważyć złożenie zawiadomienia do prokura-
tury o możliwości popełnienia przestępstwa.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:
Jakie przyczyny spowodowały odwołanie ze skła-
du Rady Nadzorczej Krajowej Spółki Cukrowej Sta-
nisława Kalinowskiego i Kazimierza Łosia, a ze skła-
du zarządu Jerzego Jasińskiego i Marcina Lewan-
dowskiego?
Czy te odwołania miały związek m.in. z tym, by
ułatwić podjęcie przez prezesa zarządu Marcina Ku-
lickiego ponownej próby nawiązania współpracy w
zakresie handlu cukrem z firmą Cukrohurt sp. z o.o.
w Siedlcach?
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12326)
do ministra środowiska
w sprawie planów likwidacji części leśnictw
w PGL Lasy Państwowe
Szanowny Panie Ministrze! Od leśników północ-
nej Polski pracujących w terenie (leśniczych i nadle-
śniczych) oraz od związków zawodowych działają-
cych w PGL Lasy Państwowe docierają do mnie kry-
tyczne opinie dotyczące wprowadzanych przez dyrek-
tora generalnego zmian organizacyjnych polegają-
cych na likwidacji ok. 900 leśnictw.
W opiniach tych podkreślany jest brak jednoznacz-
nych zasad i kryteriów likwidacji leśnictw. Ponadto
zauważa się niczym nieuzasadniony brak równowagi
przejawiający się w tym, iż w północnych dyrekcjach
skala likwidacji ma być znacznie wyższa niż w dyrek-
cjach Polski centralnej i południowej. Skutkiem tego
będzie pogłębienie różnic w zakresie obciążenia pracą
na niekorzyść leśników z północy kraju, a przecież ci
ostatni już dzisiaj mają leśnictwa większe i co za tym
idzie wyższe pozyskanie drewna.
Z przedstawianych mi opinii wynika także, że we
wszystkich nowo opracowywanych planach urządza-
nia lasu dla poszczególnych nadleśnictw zadania w
zakresie pozyskania drewna dla leśniczych rosą prze-
ciętnie o 30%. Nie wzięto przy tym pod uwagę no-
wych obciążeń leśniczych, takich chociażby jak ko-
nieczność prowadzenia edukacji przyrodniczo-leśnej
czy obowiązek godzenia gospodarki leśnej z wprowa-
dzanym aktualnie programem Natura 2000. Zda-
niem opiniujących nie uwzględniono także faktu,
iż finanse lasów, pomimo kryzysu, mają się dobrze i
nie wymagają tak radykalnych posunięć.
Zwrócono mi uwagę, że gdyby doszło do restruk-
turyzacji zgodnie z przyjętymi założeniami, to dla
przykładu przeciętne leśnictwo na terenie RDPL w
Toruniu będzie miało powierzchnię ok. 1700 ha, a
pozyskanie drewna w nim oscylować będzie w grani-
cach 7 tys. m3. Tymczasem na terenach południowej
i centralnej Polski wartości te wynosić będą odpo-
wiednio od 1200 do 1500 ha przy pozyskaniu drewna
na 1 leśnictwo 5 tys. do 6 tys. m3.
W likwidowanych leśnictwach planuje się sprze-
daż leśniczówek, co praktycznie uniemożliwi ewen-
tualne odtworzenie struktury organizacyjnej w przy-
padku wzrostu zadań w najbliższych latach. Godne
podkreślenia jest znaczenie bliskości siedziby leśnic-
twa dla ludności wiejskiej, która właśnie poprzez po-
średnictwo leśniczego jest ważnym klientem Lasów
Państwowych. Mniejsza liczba leśnictw osłabi sku-
teczność i efektywność nadzoru, co nieuchronnie do-
prowadzi do wzrostu szkodnictwa leśnego. Leśnicy
nadmieniają również, że starsi leśniczowie (powyżej
50. roku życia) już dzisiaj nie mogą podołać zada-
niom, są dotknięci wieloma schorzeniami, a ok. 30%
z nich systematycznie się leczy, wykonując jednocze-
133
śnie swoją pracę. Dodają, iż wszystkie północne
RDLP, generując przez lata dodatnie wyniki finan-
sowe, de facto utrzymują dyrekcje południowe, z któ-
rych większość jest deficytowa.
Przekonany o zasadności powyższych opinii, py-
tam Pana Ministra: Czy możliwe jest zahamowanie
tego procesu w Lasach Państwowych? Jeżeli jednak
niemożliwe jest całkowite zahamowanie likwidacji
leśnictw, to czy możliwe jest ograniczenie skali dzia-
łań restrukturyzacyjnych do niezbędnego minimum
i wypracowanie obiektywnych, przejrzystych, iden-
tycznych dla regionalnych dyrekcji całej Polski reguł
tego procesu?
Z poważaniem
Poseł Antoni Mężydło
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12327)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wprowadzonego rozporządzenia
o nowej podstawie programowej zakazującej
nauki czytania i pisania w przedszkolach
Szanowna Pani Minister! Nowa podstawa progra-
mowa zakłada, iż nauki czytania i pisania dzieci
mogą się uczyć tylko w szkołach. Wynika z tego fakt
zakazu poprzez znowelizowane prawo oświatowe na-
uki umiejętności czytania i pisania w przedszkolach.
Według nowego programu sześciolatki powinny na-
uczyć się m.in. przedstawiać się, znać swój adres za-
mieszkania, mówić poprawnie i umieć właściwie za-
chować się w teatrze. Natomiast gotowość do nauki
czytania i pisania powinna przejawiać się poprzez
rozumienie poleceń typu: narysuj kółko w rogu kart-
ki oraz rozpoznawania kierunków czy też zapamię-
tywania różnic znajdujących się na obrazkach.
Wprowadzona podstawa programowa spotkała się
z wielką niechęcią i niezrozumieniem zarówno na-
uczycieli, jak i rodziców. Uważają, iż jest to hamowa-
nie rozwijania umiejętności posiadanych już przez
dzieci. Nauczyciele przytaczają sytuacje, w których
większość z podopiecznych sama garnie się do nauki,
zasiadając do czytania lub pisania.
Doświadczeni pedagodzy zauważyli, że już u
czterolatków występuje zainteresowanie otaczają-
cymi je napisami i gotowość do nauki czytania. Za-
uważyli również, że sześcio- czy pięciolatki, ucząc
się czytać w ruchu, tańcząc i śpiewając, szybciej
przyswajają umiejętność płynnego czytania. Pod-
kreślają, że jest to czytanie ze zrozumieniem, gdyż
uczą się czytania, a nie techniki czytania. Reduku-
je się w ten sposób problemy dzieci z predyspozycja-
mi do dysleksji. Pozytywne efekty tych metod zosta-
134
ły potwierdzone przez ogólnopolskie badania umie-
jętności sześciolatków.
Znowelizowana podstawa programowa dla przed-
szkoli ogranicza czas poświęcony na zabawy eduka-
cyjne do 20%. Wycofanie się z elastycznego podziału
pracy odebrało nauczycielowi możliwość dopasowa-
nia zajęć do indywidualnych potrzeb podopiecznych.
Powodować to będzie stopowanie ich rozwoju i poten-
cjału. Nowy program obliguje dziecko do pełnego do-
stosowania się do założonego programu.
W związku z powyższym mam następujące py-
tania:
1. Dlaczego już teraz została wprowadzona nowa
podstawa programowa, gdzie miała zostać ona zre-
alizowana wraz z ustawą o rozpoczęciu nauki w szko-
le przez sześciolatki?
2. Czy nie lepsze byłoby zsynchronizowanie pro-
gramów przedszkola i pierwszej klasy, podnosząc jed-
nocześnie poziom kształcenia w przedszkolach?
3. Czy nie sądzi Pani, że zakaz nauki czytania
i pisania w przedszkolach de facto zahamuje rozwój
umiejętności dzieci?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Jan Kamiński
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12328)
do ministra obrony narodowej
w sprawie przygotowania misji wojskowych
Szanowny Panie Ministrze! W czerwcu Minister-
stwo Obrony Narodowej zapowiedziało zmianę poli-
tyki w kwestiach misji wojskowych, w których Polska
uczestniczy pod auspicjami ONZ. Polska wycofa więc
żołnierzy ze Wzgórz Golan. Na jesieni Polacy mają
też wyjechać z Czadu. Tłumaczono to tym, iż priory-
tetem Polski są misje NATO i dlatego trzeba skon-
centrować swoje wysiłki tam, gdzie jest najtrudniej,
czyli w Afganistanie.
Taka strategia niekoniecznie musi być właściwa,
gdyż misje w ramach ONZ są bezpieczniejsze i wiążą
się z dużym prestiżem. Poza tym w ich przypadku
możemy liczyć na zwrot kosztów. Misje NATO musi-
my finansować sami.
W związku z powyższym mam następujące pyta-
nie: Jakie jest Pańskie zdanie w ww. sprawie?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Jan Kamiński
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12329)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nieprecyzyjnych zapisów
art. 73 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela
wyłączających prawo nauczyciela do urlopu
dla poratowania zdrowia w związku
z nabyciem uprawnień emerytalnych
Pani Minister! Interpelacja niniejsza dotyczy
istotnego problemu grupy nauczycieli ubiegających
się o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia, któ-
rzy spełniają przesłanki art. 88 ustawy Karta Na-
uczyciela z dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. U. Nr 3, poz.
19) uprawniające do nabycia prawa do wcześniejszej
emerytury, a nie osiągnęli wieku 60 lat dla kobiet
bądź 65 lat dla mężczyzn, warunkującego nabycie
uprawnień emerytalnych na zasadach ogólnych,
określonych w art. 24 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z
dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. Nr 162, poz. 1118).
Zgodnie z treścią art. 73 ustawy Karta Nauczy-
ciela z dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. U. Nr 3, poz. 19)
nauczycielowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze
zajęć na czas nieokreślony, po przepracowaniu co naj-
mniej 7 lat w szkole, dyrektor szkoły udziela urlopu
dla poratowania zdrowia w celu przeprowadzenia za-
leconego leczenia w wymiarze nieprzekraczającym
jednorazowo roku, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Nauczycielowi, któremu do nabycia prawa do
emerytury brakuje mniej niż rok, urlop dla porato-
wania zdrowia nie może być udzielony na okres
dłuższy niż do końca miesiąca poprzedzającego mie-
siąc, w którym nauczyciel nabywa uprawnienia
emerytalne.
W sytuacji gdy nauczyciel spełnia przesłanki z
art. 88 ustawy Karta Nauczyciela z dnia 26 stycznia
1982 r. (Dz. U. Nr 3, poz. 19) odnośnie do nabycia
uprawnień emerytalnych, tj. legitymuje się 30-letnim
okres zatrudnienia, w tym okresem 20 lat wykony-
wania pracy w szczególnym charakterze, a nie osią-
gnął wieku warunkującego nabycia prawa do emery-
tury na zasadach ogólnych (60 lat dla kobiety, 65 lat
dla mężczyzn) i nie chce skorzystać z prawa do wcze-
śniejszego przejścia na emeryturę, istnieje wątpli-
wość, czy w takiej sytuacji ma prawo do urlopu dla
poratowania zdrowia.
W opisanej wyżej sytuacji dyrektorzy szkół odma-
wiają nauczycielom prawa do urlopu zdrowotnego, z
uwagi na nabycie uprawnień emerytalnych z art. 88
ustawy Karta Nauczyciela z dnia 26 stycznia 1982 r.
(Dz. U. Nr 3, poz. 19), bez względu na to, czy osiągnę-
li wiek emerytalny na zasadach ogólnych.
Treść art. 73 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela z
dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. U. Nr 3, poz. 19) w za-
kresie sformułowania: nabycie uprawnień emerytal-
nych jest przedmiotem wielu orzeczeń Sądu Najwyż-

szego, które także nie rozstrzygają zagadnienia w
sposób jednoznaczny.
Dla przykładu, zgodnie z sentencją wyroku SN z
2007-03-26 I PK 262/06, orzecznictwo Sądu Najwyż-
szego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych 2008/9-10/123/359, przepis art. 73 ust.
2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczycie-
la (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.) dotyczy
także nabycia uprawnień emerytalnych na ogólnych
zasadach.
Kwestia podstawy nabycia uprawnień emerytal-
nych jest przedmiotem szerokiej interpretacji, często
dokonywanej na niekorzyść nauczycieli ubiegających
się o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia.
Przepis art. 73 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela
z dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. U. Nr 3, poz. 19) nie
rozróżnia bowiem podstaw nabycia uprawnień eme-
rytalnych, a więc może dotyczyć zarówno nabycia
prawa do emerytury nauczycielskiej (szczególnej) na
podstawie art. 88 ust. 1 tej ustawy, jak i nabycia
uprawnień emerytalnych na ogólnych zasadach okre-
ślonych w ustawie o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 1998 r.
(Dz. U. Nr 162, poz. 1118).
Stoję na stanowisku, iż brak jednoczonego sfor-
mułowania w treści art. 73 ust. 2 ustawy Karta Na-
uczyciela z dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. U. Nr 3, poz.
19) co do podstawy nabycia prawa do emerytury wy-
łączającej prawo do urlopu dla poratowania zdrowia,
stwarza możliwość szerokiej interpretacji i stanowi
pole do nadużyć w zakresie odmowy przyznania na-
uczycielowi urlopu zdrowotnego.
Mając na uwadze powyższe, proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy nauczycielowi, który nabył uprawnienia
emerytalne na podstawie art. 88 ustawy Karta Na-
uczyciela z dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. U. Nr 3, poz.
19) bez względu na wiek i zamierza pracować do osią-
gnięcia wieku emerytalnego na zasadach ogólnych,
dyrektor szkoły może odmówić prawa do urlopu dla
poratowania zdrowia?
2. Jakie stanowisko w tej sprawie zajmuje Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej?
3. Czy jest przewidywana zmiana art. 73 ust. 2
ustawy Karta Nauczyciela z dnia 26 stycznia 1982 r.
(Dz. U. Nr 3, poz. 19) określająca jednoznacznie pod-
stawę nabycia uprawnień emerytalnych, a co za tym
idzie prawa do urlopu dla poratowania zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
135
Interpelacja
(nr 12330)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie programu „Owoce w szkole”
Pani Minister! Od 1 października 2009 r. ruszy-
ła akcja „Owoce w szkole”. Program kierowany jest
do dzieci uczęszczających do klas I–III szkoły pod-
stawowej. Nie ulega wątpliwości, że pomysł jest bar-
dzo dobry, z jego realizacją jest już znacznie gorzej,
szczególnie w przypadku małych, wiejskich szkół z
niewielką liczbą dzieci.
Mimo że na Dolnym Śląsku do programu zgłosi-
ło się 538 szkół podstawowych, to tylko co czwarta
szkoła będzie mogła zapewnić swoim uczniom owo-
ce w szkole. Problemem okazała się zbyt mała liczba
firm, które mają rozwozić owoce. Część firm zainte-
resowanych dostawą owoców i warzyw wycofała się
z programu, twierdząc, że wymagania stawiane im
przez ARR są kosztowne i nieżyciowe.
Program, oprócz głównego celu, jakim ma być
zmiana nawyków żywieniowych, miał wesprzeć lo-
kalny rynek warzyw i owoców. Tymczasem, jak wy-
nika z doniesień prasowych, zagrożeniem dla pro-
gramu jest konflikt miedzy sadownikami a prze-
twórcami o cenę jabłek.
Biorąc powyższe pod uwagę, proszę o odpowiedź
na pytanie:
1. Czy ministerstwo podejmie działania, by
wszystkie chętne szkoły mogły realnie skorzystać z
programu „Owoce w szkole”? Jakie to będą działania
i w jakim terminie?
2. Ile środków finansowych przeznaczyła UE na
realizacje tego programu i jak będą one rozliczane?
Czy rozliczeń z dostawcami dokonywać będzie szkoła
czy inny podmiot?
3. Ilu dostawców na terenie Dolnego Śląska zgło-
siło się do tego programu?
Z poważaniem
Posłanki Elżbieta Witek
i Anna Zalewska
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12331)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości wystąpienia
nieprawidłowości przy przekształceniu
Szpitala Powiatowego w Olkuszu w spółkę
prawa handlowego z większościowym
udziałem Grupy Nowy Szpital sp. z o.o.
W dniu 9 września 2009 r. Rada Powiatu Olku-
skiego podjęła uchwalę w sprawie przekształcenia
136
Zespołu Opieki Zdrowotnej w Olkuszu. W uchwale
zapisano m.in. iż ,,proces przekształcenia Zespołu
Opieki Zdrowotnej w Olkuszu zostanie ukończony
dnia 31.12.2009 r., przy czym warunkiem uznania
tego procesu za zakończony jest zawarcie przez Nie-
publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (Nowy Szpital
w Olkuszu sp. z o.o.) umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdro-
wia”.
Spółka Nowy Szpital w Olkuszu, w której pow. ol-
kuski będzie miał ok. 30% udziałów, ma świadczyć
bezpłatne usługi medyczne w ramach kontraktu z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia. Pewne zastrzeżenia
może budzić wysokość kapitału założycielskiego spół-
ki Nowy Szpital w Olkuszu, który stanowi bardzo nie-
wielką kwotę, tj. 50 tys. zł. W tym miejscu pragnę
podkreślić, że w 2008 r. kontrakt Szpitala Powiatowe-
go w Olkuszu wynosił ok. 44 mln złotych.
Jako jeden z powodów przeprowadzonej restruk-
turyzacji Zarząd Powiatu w Olkuszu podał w uzasad-
nieniu swoich decyzji powstałe przez lata wielomilio-
nowe zadłużenie szpitala powiatowego oraz wyczer-
panie się formuły SPZOZ. Warto jednakże zauważyć,
że w 2008 r. zysk netto tej placówki sięgnął ponad
4,5 mln zł, a kondycja finansowa szpitala poprawiała
się i rokowała pozytywnie. Warto także pokreślić, że
do końca br., czyli do czasu przekształcenia szpitala
w NZOZ, pracę w placówce może stracić nawet 215
osób, co stanowi ponad ¼ wszystkich pracowników
szpitala. Może budzić szereg wątpliwości, czy po prze-
prowadzeniu grupowych zwolnień standard opieki
nad pacjentem w olkuskiej placówce nie ulegnie
znacznemu pogorszeniu.
Niewyjaśnione zostało także, czy w trakcie trwa-
nia roku kalendarzowego spółka Nowy Szpital w Ol-
kuszu w przypadku wyczerpania kontraktu z NFZ
dalej będzie bezpłatnie leczyć pacjentów, czy też bę-
dzie miała prawo odmówić wykonywania niektórych
zabiegów, twierdząc, że nie dostanie od NFZ-u pie-
niędzy za nadwykonania.
W związku z licznymi wątpliwościami rodzący-
mi się z zakresie przekształcenia Szpitala Powia-
towego w Olkuszu, proszę o odpowiedź na poniższe
pytania:
1. Czy do Ministerstwa Zdrowia docierały niepo-
kojące informacje w sprawie przekształcenia Szpita-
la Powiatowego w Olkuszu w niepubliczny zakład
opieki zdrowotnej? Jeśli tak, to jakie działania podej-
mowało ministerstwo, aby rozwiać wątpliwości?
2. Czy do Ministerstwa Zdrowia docierały niepo-
kojące informacje dotyczące funkcjonowania szpitali
w gamach Grupy Nowy Szpital i Zakładu Usług Kon-
sultingowych Know How?
3. Czy procedura przekształcenia Szpitala Powia-
towego w Olkuszu w NZOZ była zgodna z obowiązu-
jącym prawem?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 17 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12332)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie planowanej likwidacji
w Skierniewicach Wydziałów: Cywilnego
Zamiejscowego i Karnego Zamiejscowego
Sądu Okręgowego w Łodzi
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę zwrócić uwa-
gę Pana Ministra na kwestię dotyczącą likwidacji
Wydziałów Zamiejscowych: Cywilnego i Karnego
Sądu Okręgowego w Łodzi, z siedzibą w Skierniewi-
cach. Jestem zdecydowanym przeciwnikiem owego
zamierzenia. Likwidacja wydziałów będzie szczegól-
nie dotkliwa dla społeczeństwa i pociągnie za sobą
zwiększenie nakładów przeznaczonych na funkcjo-
nowanie organów wymiaru sprawiedliwości, które w
konsekwencji obciążą Sąd Okręgowy w Łodzi.
Podkreślić należy, że obszar właściwości wydzia-
łów, w dużym zakresie, obejmuje rejon graniczny wo-
jewództw łódzkiego i mazowieckiego. Ewentualna
zaś decyzja o likwidacji wydziałów zamiejscowych z
siedzibą w Skierniewicach utrudni miejscowej spo-
łeczności dostęp do wymiaru sprawiedliwości. Dla
wielu osób dojazd do Łodzi wiązać się będzie bowiem
z pokonaniem odległości nawet ponad 100 km w jed-
ną stronę, przy jednoczesnym uwzględnieniu ogrom-
nych niedogodności dojazdu komunikacją publiczną.
Perspektywa konieczności pokonania odległości 200
km, przy uwzględnieniu kosztów i trudności dojazdu
oraz straconego czasu, w rezultacie doprowadzi do
tego, iż zainteresowani po prostu zrezygnują z korzy-
stania ze swoich uprawnień.
Kolejnym argumentem przemawiającym przeciw-
ko likwidacji tych wydziałów jest ewentualny wzrost
wydatków związanych z rozpoznawaniem sprawy,
gdyż w takiej sytuacji powstałaby konieczność zwro-
tu kosztów dojazdu do Łodzi świadkom, stronom,
pełnomocnikom, a także ewentualnie sędziom i pra-
cownikom, dla których konsekwencją likwidacji wy-
działów w Skierniewicach byłaby zmiana miejsca
wykonywania obowiązków służbowych.
Ponadto ilość i jakość spraw rozpoznawanych
przez wydziały zamiejscowe w Skierniewicach po-
zwala jednoznacznie stwierdzić, iż ewentualne prze-
jęcie tych spraw przez wydziały sądu mieszczące się
w Łodzi spowoduje nieuzasadnione wydłużenie czasu
ich rozpoznawania, a w rezultacie dłuższe oczekiwa-
nie na ich ostateczne załatwienie.
Biorąc powyższe pod uwagę, brak jest racjonalnych
i merytorycznie uzasadnionych argumentów, które
przemawiałyby za likwidacją wskazanych wydziałów
zamiejscowych. Wydziały te od ośmiu lat funkcjonują
w sposób prawidłowy, realizując jedną z naczelnych
zasad, jaką jest łatwość dostępu do sądu. Przeciwko
ewentualnej ich likwidacji bez wątpienia przemawiają
względy społeczne, dobro miejscowej społeczności, a
także dobro wymiaru sprawiedliwości.

W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie są prawne podstawy dokonania likwidacji
Wydziałów Zamiejscowych: Cywilnego i Karnego
Sądu Okręgowego w Łodzi, z siedzibą w Skierniewi-
cach?
2. Jakie istnieją faktyczne przesłanki likwidacji
tych wydziałów?
3. Czy przy rozważaniu ewentualnej likwidacji wy-
działów zamiejscowych w Skierniewicach wzięte zo-
stały pod uwagę skutki ekonomiczne oraz konsekwen-
cje dla lokalnej społeczności tego przedsięwzięcia?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
oraz grupa posłów
Skierniewice, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12333)
do ministra obrony narodowej
w sprawie planowanej likwidacji Wojskowego
Biura Badań Historycznych w Warszawie
Szanowny Panie Ministrze! Dotarły do mnie nie-
pokojące informacje, iż do 31 grudnia 2009 r. Wojsko-
we Biuro Badań Historycznych w Warszawie ma zo-
stać rozformowane. Historia Wojskowego Biura Ba-
dań Historycznych sięga 17 września 1919 r., kiedy
to w toku wojny polsko-bolszewickiej w Oddziale III
Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego utworzono
Sekcję Historyczno-Operacyjną. Do jej głównych za-
dań należało opracowywanie monografii poszczegól-
nych jednostek WP, historii armii i frontów. Na prze-
strzeni lat zmieniały się nazwy tej instytucji. W wy-
niku kolejnych przemian strukturalnych, jakie za-
chodziły w Siłach Zbrojnych RP, Wojskowy Instytut
Historyczny Akademii Obrony Narodowej został roz-
wiązany 31 grudnia 2001 r. na mocy decyzji ministra
obrony narodowej. W dniu 1 stycznia 2002 r. w miej-
sce WIH AON powstało Wojskowe Biuro Badań Hi-
storycznych. Do głównych jego zadań należy m.in.
prowadzenie badań naukowych, gromadzenie i opra-
cowywanie materiałów źródłowych dotyczących hi-
storii wojskowej, przygotowywanie opracowań i ana-
liz naukowych z tego zakresu, upowszechnianie tra-
dycji oręża polskiego, współpraca ze służbami histo-
rycznymi innych armii oraz cywilnymi placówkami
naukowymi w kraju i za granicą. Ponadto WBBH
podejmuje także inicjatywy wydawnicze z zakresu
najnowszej historii wojskowej. Z kolei pracownicy
biura to ceniony zespół specjalistów. Sprawują oni
merytoryczny nadzór nad kronikami i salami trady-
cji jednostek wojskowych, przyczyniają się do promo-
wania wizerunku Sił Zbrojnych poprzez upowszech-
137
nianie wśród społeczeństwa wiedzy o ich chlubnej
historii. Działają na zlecenie MON, opracowując eks-
pertyzy z zakresu historii i tradycji oręża polskiego.
W związku z planowaną likwidacją już teraz
zwolniono 3 profesorów (zatem całe kierownictwo)
oraz 30% doktorów. W ramach tego projektu zlikwi-
dowano specjalistyczną bibliotekę WBBH, która
była starannie kompletowana od lat 90. i składała
się ze 150 tys. woluminów. Zbiory biblioteczne mają
ogromne znaczenie dla historyków, są wręcz nie-
zbędne do właściwego wykonywania przez nich pra-
cy. Oddaje się kolekcję archiwalną, a przecież zespół
pracowników podejmuje badania skupione na naj-
nowszej historii Wojska Polskiego właśnie w oparciu
o zasób archiwalny.
Biorąc pod uwagę bogaty dorobek historyczny
i kulturalny Wojskowego Biura Badań Historycz-
nych, nie znajduję uzasadnienia dla likwidacji tej
instytucji. Odgrywa ona bowiem bardzo ważną rolę
w propagowaniu tradycji oręża polskiego oraz w pro-
mowaniu wizerunku Sił Zbrojnych. Przecież nawet
w znacznie oddalonych od naszych czasach dbano
nie tylko o sukcesy militarne, ale też o ich dokumen-
towanie.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy likwidacja tej placówki naukowej oznacza,
że Ministerstwo Obrony Narodowej nie widzi potrze-
by prowadzenia działań, jakie realizowało WBBH?
2. Czy też może Ministerstwo Obrony Narodowej
zamierza powołać na miejsce WBBH inną instytucję,
która będzie realizować podobne do niego zadania i
kontynuować jego prace? Jeśli tak, to czy będzie taka
operacja bardziej korzystna ekonomicznie niż utrzy-
manie dotychczasowej instytucji?
3. Czy ministerstwo, podejmując decyzję o likwi-
dacji Wojskowego Biura Badań Historycznych,
uwzględniło dorobek tej instytucji i szkody, jakie wy-
woła jej likwidacja?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
oraz grupa posłów
Skierniewice, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12334)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie bardzo niskich cen skupu jabłek
przemysłowych i owoców miękkich
Szanowny Panie Ministrze! Chciałbym zwrócić
uwagę Pana Ministra na problem niskich cen skupu
138
owoców, z jakim przyszło borykać się sadownikom w
tym sezonie. Obecny kryzys gospodarczy powoduje,
iż spadają dochody większości gospodarstw, a pro-
dukcja owoców przestaje być opłacalna. Najgorsze
jest to, że kryzys uderza przede wszystkim w gospo-
darstwa rodzinne, dla których rolnictwo jest jedynym
źródłem utrzymania. A przecież to właśnie one mia-
ły stanowić o sile naszego rolnictwa, miały być jego
fundamentem. Natomiast przy obecnym stanie rze-
czy grozi im bankructwo. Średnie gospodarstwa to
przecież normalne przedsiębiorstwa i jeśli zabraknie
im pieniędzy, to przestaną uprawiać owoce.
Jeżeli sytuacja będzie dalej postępować w tym kie-
runku, to w konsekwencji Polska stanie się importe-
rem tych produktów. Już drugi rok z rzędu bowiem
ceny skupu wiśni czy jabłek przemysłowych nie po-
krywają nawet w połowie kosztów ich produkcji.
Przykładowo, ceny skupu jabłek przemysłowych
oscylują w granicach 0,15–0,18 zł/kg, co nie pokrywa
kosztu ich zbioru i dostawy do odbiorców, nie mówiąc
już o zwrocie poniesionych kosztów związanych z pie-
lęgnacją i ochroną sadu.
Podobnie sytuacja przedstawia się w odniesieniu
do owoców miękkich. W ubiegłym roku ceny były
równie niskie, ale większe były plony. W tym roku
wyniki produkcji w sadownictwie są niższe, więc
spadek dochodów jest jeszcze bardziej odczuwalny.
A trzeba dodać, że w niektórych rejonach kraju, tak-
że środkowej Polski, sytuację dodatkowo skompli-
kowały warunki pogodowe – niszczące wichury, na-
wałnice.
Kolejny problem związany jest z nagłym zahamo-
waniem eksportu na Wschód. Kraj nie jest w stanie
wchłonąć tak wielkiej ilości owoców. W konsekwencji
chłodnie są pełne, a sadownicy nie wiedzą, za ile i czy
w ogóle uda im się sprzedać jabłka za kilka miesięcy.
Cen tych nie gwarantują nawet umowy kontrakta-
cyjne zawierane pomiędzy sadownikami a punktami
skupu. Ponadto z przetrzymywaniem owoców wiążą
się dodatkowe koszty, zwłaszcza koszty energii elek-
trycznej niezbędnej do utrzymania w chłodniach ni-
skiej temperatury. W rezultacie nadprodukcja owo-
ców, przy braku możliwości eksportu, może prowa-
dzić do upadku polskiego sadownictwa (do redukcji
sadów w Polsce).
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie zmiany zamierza wprowadzić rząd w
zakresie polityki wspierania rolnictwa, która w
obecnym kształcie okazuje się być nie do końca
skuteczna?
2. W jakiej formie i w jakim zakresie gospodar-
stwa produkujące owoce przemysłowe mogą liczyć na
pomoc ministerstwa?
3. Jakie działania systemowe podejmowane są
chociażby dla utrzymania na dotychczasowym pozio-
mie rozwoju krajowego sadownictwa?
4. Czy rząd zamierza wprowadzić niezbędne zmia-
ny w aktualnie obowiązujących przepisach, które
gwarantowałyby rolnikom ceny minimalne w umo-
wach kontraktacyjnych, zawieranych pomiędzy sa-
downikami a punktami skupu?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
oraz grupa posłów
Skierniewice, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12335)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie podstawy programowej
zakładającej brak powszechnego nauczania
czytania i pisania 6-latków pozostających
w klasach zerowych przedszkoli
Szanowna Pani Minister! Z wielu sygnałów i
próśb o interwencję docierających do mojego biura
poselskiego jasno wynika, iż nie ma społecznej ak-
ceptacji założeń nowej podstawy programowej – i zgo-
dy na te założenia – w której wręcz zabrania się po-
wszechnego uczenia pisania i czytania 6-latków po-
zostających w przedszkolach.
Wielu ekspertów z zakresu nauk pedagogicznych
jest zaniepokojonych, ale przede wszystkim sami ro-
dzice 6-latków są wyjątkowo zaniepokojeni takim
sposobem wcielania w życie reformy oświaty. Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej, którym Pani kieruje,
formułowało ją, zakładając, że do zerówek będą cho-
dzić jedynie 5-latki, a wszystkie 6-latki trafią do
szkół. Tak się jednak nie stało i podstawa programo-
wa nie odpowiada rzeczywistym potrzebom młodych
Polaków.
Rodzice obawiają się ponadto, że ich pociechy cze-
ka regres i stracony rok. Ten ważny czas w życiu
dzieci, kiedy mają silną potrzebę poznawania i od-
krywania świata, został nagle i drastycznie ograni-
czony. Wspaniałe narzędzie w postaci umiejętności
pisania i czytania zostało im odebrane. Konsekwen-
cje takiego stanu rzeczy mogą negatywnie rzutować
na cały okres ich nauczania.
Podobne zdanie wyrażają dyrektorzy przedszkoli.
Wskazują oni, że bez odpowiednich rozwiązań syste-
mowych i szybkiej reakcji ministerstwa 6-latki pozo-
stające w przedszkolu zatrzymają się w rozwoju.
Przyczyni się do tego miedzy innymi brak podręcz-
ników i pomocy naukowych, które pozwoliłyby na
odpowiednie przygotowanie dzieci do startu w szko-
le podstawowej.
Na podstawie informacji prasowych i pobieżnych
komunikatów MEN bardzo trudno określić jedno-
znacznie stanowisko władz w tej kwestii. Wprowadza
to bardzo duży zamęt i na pewno nie służy naszym

dzieciom. A ich dobro powinno być zawsze jedynym
decydującym kryterium.
Warto rozważyć również kwestię kosztów propo-
nowanych rozwiązań. Z jednej strony kosztów wpro-
wadzonej właśnie reformy, z drugiej zaś łatwych do
przewidzenia kosztów wyrównania poziomu rozwoju
dzieci w szkole podstawowej. Z oczywistych względów
łatwiej jest teraz zadbać oto, aby nasze maluchy mo-
gły mięć równe szanse.
W związku z powyższym, stojąc na straży praw
najmłodszych obywateli Rzeczypospolitej, a także
działając w imieniu ich rodziców, pragnę zadać Pani
Minister następujące pytania:
1. Jakie są powody, dla których zabrania się po-
wszechnego nauczania 6-latków uczęszczających do
zerówek przedszkolnych czytania i pisania?
2. Jak kierowany przez Panią resort zamierza
wpłynąć na wyrównanie szans dzieci uczęszczają-
cych do zerówki w przedszkolu i dzieci, które rozpo-
częły naukę zgodnie z nową reformą oświaty?
3. Czy MEN widzi możliwość i potrzebę reakcji na
postulaty rodziców i wychowawców dotyczące opisy-
wanej kwestii?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12336)
do ministra finansów
w sprawie okresu, na jaki udzielane jest
zabezpieczenie akcyzowe
Szanowny Panie Ministrze! W art. 63 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.
U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, ze zm., zwana dalej ustawą
o podatku akcyzowym) ustawodawca zawarł podstawę
prawną do stosowania w polskim systemie podatku
akcyzowego procedury zawieszenia poboru akcyzy.
Przywołana norma wskazuje wprost, iż podmiot pro-
wadzący skład podatkowy, zarejestrowany handlo-
wiec, niezarejestrowany handlowiec, podatnik, o któ-
rym mowa w art. 78 ust. 1 ustawy o podatku akcyzo-
wym, podmiot pośredniczący oraz przedstawiciel po-
datkowy są obowiązani do złożenia zabezpieczenia
akcyzowego w kwocie pokrywającej powstałe albo mo-
gące powstać zobowiązanie podatkowe.
Zastosowanie procedury zawieszenia poboru ak-
cyzy w konsekwencji powoduje, iż możliwe jest prze-
mieszczanie wyrobu akcyzowego zharmonizowanego
poza teren zakładu, w którym został wyprodukowa-
ny, bez obowiązku zapłaty podatku akcyzowego. W
związku z tym że umożliwienie przemieszczania wy-
robów akcyzowych z zawieszoną akcyzą może w
139
praktyce powodować sytuacje, w których akcyza nie
zostałaby w ogóle rozliczona, ustawodawca wskazał,
iż stosowanie procedury zawieszenia poboru akcyzy
co do zasady wiąże się z obowiązkiem złożenia zabez-
pieczenia akcyzowego, tj. zabezpieczenia gwarantu-
jącego zapłatę należnego podatku akcyzowego w sy-
tuacji wystąpienia nieprawidłowości związanych z
obrotem lub rozliczeniem podatku akcyzowego przez
podmioty do tego zobowiązane.
W celu zagwarantowania zapłaty akcyzy w naj-
bardziej newralgicznym momencie, tj. w trakcie prze-
mieszczania wyrobów, ustawodawca wskazał jedno-
znacznie, iż przemieszczanie wyrobów akcyzowych
zharmonizowanych w procedurze zawieszenia pobo-
ru akcyzy w każdym przypadku wiąże się z obowiąz-
kiem złożenia zabezpieczenia akcyzowego.
W art. 63 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym
ustawodawca wskazał, iż zabezpieczenie akcyzowe
może być złożone na czas oznaczony albo nieoznaczo-
ny. Nie sprecyzował jednakże, jakie okoliczności po-
wodują, iż zabezpieczenie to jest udzielane na czas
oznaczony lub nieoznaczony, pozostawiając tym sa-
mym przedmiotową decyzję do uznaniu urzędnikom.
Wielu przedsiębiorców zgłaszających się do mojego
biura poselskiego wskazywało na konieczność jedno-
znacznego sformułowania przesłanek, które będą
wskazywać, czy uprawnione jest zastosowanie zabez-
pieczenia terminowego lub bezterminowego.
Składam zatem do Pana Ministra pytanie w
przedmiotowej sprawie, wnosząc w szczególności o
wyjaśnienie: W jakich przypadkach – zdaniem Pana
Ministra – uprawnione jest zastosowanie zabezpie-
czenia bezterminowego, a jakie sytuacje powodują,
że zabezpieczenie akcyzowe udzielane powinno być
wyłącznie na czas określony?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12337)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie jednoznacznej i obowiązującej
wykładni prawa w zakresie rozliczania
i organizacji pracy nauczyciela w godzinach
nadliczbowych
Szanowna Pani Minister! W maju bieżącego roku
skierowałem do Pani Minister interpelację, która do-
tyczyła wspomnianych praw w zakresie rozliczania i
organizacji pracy nauczyciela w godzinach nadlicz-
bowych (przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu nr
SPS-023-9686/09). W odpowiedzi uzyskałem bardzo
140
szczegółową informację na temat będący przedmio-
tem interpelacji.
Opublikowanie wspomnianej odpowiedzi Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej spowodowało bardzo
dużą liczbę zgłoszeń do mojego biura poselskiego.
Prośbę o jednoznaczną i obowiązującą wykładnię
prawa kierują głównie nauczyciele, którzy borykają
się z nieprzestrzeganiem przepisów prawa w tym
względzie przez ich pracodawców. Okazuje się bo-
wiem, że w bardzo wielu szkołach, nie tylko na tere-
nie woj. pomorskiego, dochodzi do dość swobodnej
interpretacji przepisów czy wręcz do łamania praw
nauczycieli. Wynagrodzenie za godziny nadliczbowe,
poprzez brak jednoznacznej interpretacji, staje się
zarzewiem konfliktu pomiędzy pracownikami oświa-
ty a organem prowadzącym.
Skala odzewu na opublikowaną treść wspomnia-
nej interpelacji świadczy o powadze problemu, który
istnieje w polskiej szkole, i o palącej konieczności roz-
strzygnięcia zaistniałej sytuacji. Mając na uwadze
powyższe, proszę Panią Minister o przedstawienie
jednoznacznej i obowiązującej wykładni prawa, która
mogłaby stać się narzędziem i pomocą w dochodzeniu
praw przez poszkodowanych nauczycieli oraz odpo-
wiadałaby m.in. na następujące pytania:
1. Czy dyrektorzy szkół i samorządy mogą uzna-
niowo decydować o tym, iż przydzielone w planie za-
jęć godziny ponadwymiarowe nie będą wypłacane na
przykład za rozpoczęcie i zakończenie roku szkolne-
go, rekolekcje, sprawdziany, egzaminy i wycieczki?
2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na po-
wyższe pytanie, jaką drogę formalnoprawną propo-
nowałoby ministerstwo w celu dochodzenia przez
nauczycieli swoich roszczeń i praw z tytułu świadczo-
nej pracy i braku należnego wynagrodzenia?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12338)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kłopotów firm związanych
z podpisywaniem umów o dotacje
w związku z wymogami środowiskowymi
Szanowna Pani Minister! Na początku września
ruszył proces podpisywania umów o dotacje o warto-
ści 1,6 mld zł z prawie setką przedsiębiorstw, które
wygrały tegoroczny konkurs na wsparcie najbardziej
innowacyjnych inwestycji. Dziś już wiadomo, że firmy
mają poważny problem. Mało kto jest w stanie do-
starczyć na czas, w ciągu 14 dni, wymaganą doku-
mentację środowiskową.
W województwie lubelskim wartość przyznanych
dotacji w 2009 r. wynosi 39,1 mln zł. Na Lubelszczyź-
nie tymi działaniami zajmuje się m.in. Lubelska Fun-
dacja Rozwoju, która została wybrana do pełnienia
roli regionalnej instytucji finansującej (RIF) w woje-
wództwie lubelskim w krajowym Programie Opera-
cyjnym „Innowacyjna gospodarka” (PO IG). Funda-
cja będzie odpowiedzialna za wdrażanie działań w
ramach programu PO IG na terenie województwa
lubelskiego.
Mimo tego, że część inwestycji nie wymaga prze-
prowadzenia oceny oddziaływania na środowisko,
firmy muszą mieć jednak potwierdzenie regionalnej
dyrekcji ochrony środowiska. Wielu inwestorów tłu-
maczy, że podczas składania wniosków o niczym ta-
kim nie było mowy. Większość przedsiębiorców liczy
na to, że niezbędne opinie, decyzje, raporty uda się
im zdobyć w ciągu kilku tygodni, najwyżej miesiąca.
W bardziej skomplikowanych przypadkach uzyska-
nie pełnej dokumentacji środowiskowej może trwać
nawet pół roku. Kłopot w tym, że termin na dostar-
czenie niezbędnych dokumentów można wydłużać,
ale nie w nieskończoność. Urzędnicy mogą więc w
pewnym momencie odmówić czekania, a dotacja
może przepaść.
Wyjściem z sytuacji byłaby odpowiednia decyzja
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Resort mógłby
określić, że wszystkie niezbędne decyzje można do-
starczyć nie na dzień podpisania umowy, ale na dzień
złożenia pierwszego wniosku o płatność. W ten spo-
sób firmy mogłyby ruszać z inwestycjami i powoli
załatwiać sprawy w urzędach. Taką możliwość mieli
zwycięzcy ubiegłorocznego konkursu. Wymóg, aby
komplet dokumentów był gotowy na moment podpi-
sania umowy, jest niefortunny. Przedsiębiorstwa nie
są w stanie go spełnić.
W ramach programu „Innowacyjna gospodarka”
generalną zasadą jest wymaganie dokumentów na
dzień podpisania umowy o dofinansowanie. Takie
rozwiązanie zmniejsza ryzyko rozwiązywania umów
zawieranych warunkowo.
Wielu przedsiębiorców uzależniało rozpoczęcie
inwestycji od decyzji o przyznaniu dofinansowania.
Nie rozpoczynały też przygotowań z zakresu wymo-
gów środowiskowych, bo koszty całej dokumentacji
idą nawet w dziesiątki tysięcy złotych.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę Pa-
nią Minister o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego za-
mierza podjąć stosowne działania, aby pomoc przed-
siębiorcom w przedkładaniu wymaganych dokumen-
tów, a tym samym w partycypacji środków w ramach
programu „Innowacyjna gospodarka”?
2. Czy zgodnie z sugestią przedsiębiorców mini-
sterstwo przewiduje wydanie decyzji, na mocy której
wszystkie niezbędne decyzje mogliby dostarczyć nie
na dzień podpisania umowy, ale na dzień złożenia
pierwszego wniosku o płatność?

3. Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego bę-
dzie proponowało takie rozwiązania i podejmowało
decyzje sprzyjające przedsiębiorcom ubiegającym się
o dotacje, a tym samym ułatwiające im możliwość
rozwoju?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12339)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nagrywania prywatnych rozmów
dziennikarzy przez Agencję Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz udostępnienia
stenogramów z tych rozmów pełnomocnikowi
prawnemu wiceszefa ABW do wykorzystania
w sprawie cywilnej pomiędzy nim
a „Rzeczpospolitą”
Szanowny Panie Premierze! Z doniesień praso-
wych wiemy, że Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego nagrała prywatne rozmowy Cezarego Gmyza
z „Rzeczpospolitej” i Bogdana Rymanowskiego z
TVN z Wojciechem Sumlińskim związane z głośną
próbą samobójczą tego dziennikarza. Stenogramy z
tych rozmów, niezwiązanych ze sprawą, nie zostały
zniszczone. Co więcej, zostały one odtajnione i udo-
stępnione pełnomocnikowi prawnemu Jacka Mąki,
wiceszefa ABW, do wykorzystania w zupełnie in-
nym, prywatnym procesie, jaki wytoczył on „Rzecz-
pospolitej”.
Fakty te budzą wielki niepokój wśród wielu Pola-
ków. Rodzi się powszechne przekonanie, że jeżeli dziś
w Polsce inwigiluje się znanych dziennikarzy, to każ-
dy może być podsłuchiwany. Powstaje również pyta-
nie, czy Pan Premier panuje nad służbami specjalny-
mi, bowiem nie powołując koordynatora służb spe-
cjalnych, teoretycznie sam Pan odpowiada za ich
działanie.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy niezniszczenie ww. stenogramów jest zgod-
ne z ustawą z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu?
2. Czy wykorzystanie materiałów operacyjnych
przez wiceszefa ABW, do załatwiania prywatnych
spraw, nastąpiło za zgodą Pana Premiera lub szefa
ABW?
3. Czy ilość podsłuchów zakładanych przez Policję
i służby specjalne wzrosła w ostatnich latach?
4. Czy jako „koordynator” służb specjalnych ma
Pan Premier pełne przekonanie, że wciąż panuje Pan
nad służbami specjalnymi?
141
5. Czy Pan Premier podobnie jak wielu Polaków
uważa, że kolejne afery wstrząsające naszym krajem
świadczą o tym, że mamy dzisiaj do czynienia z głę-
bokim kryzysem państwa i naruszeniem standardów
demokratycznych?
Z poważaniem
Poseł Robert Kołakowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12340)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie programu „Przeciwdziałanie
poprzez sport agresji i patologii wśród dzieci
i młodzieży”
W przyszłym roku w co najmniej ośmiu wojewódz-
twach, w tym w województwie podkarpackim, uru-
chomione zostaną projekty systemowe na łączną
kwotę ponad 50 mln zł w ramach programu „Prze-
ciwdziałanie poprzez sport agresji i patologii wśród
dzieci i młodzieży”. Projekty systemowe w ramach
PO „Kapitał ludzki” mają umożliwić sfinansowanie
dodatkowych zajęć sportowo-edukacyjnych przeciw-
działających agresji i patologii oraz wyrównujących
szanse edukacyjne dzieci i młodzieży.
Głównym zadaniem programu „Przeciwdziałanie
poprzez sport agresji i patologii wśród dzieci i mło-
dzieży” jest zredukowanie poziomu agresji i patologii
młodego pokolenia poprzez stworzenie możliwości
udziału dzieci i młodzieży w różnych formach aktyw-
ności fizycznej. Realizacja projektu ma przebiegać z
wykorzystaniem środków finansowych pochodzących
z Unii Europejskiej (w ramach perspektywy finanso-
wej 2007–2013) oraz z budżetu państwa i budżetów
samorządów.
W ramach programu będą m.in. organizowane w
gminach sportowe zajęcia pozalekcyjne za pieniądze
unijne. Przeszkoleni zostaną nauczyciele, zakupiony
zostanie sprzęt sportowy. Zaplanowano również prze-
prowadzanie badań naukowych diagnozujących przy-
czyny agresji i patologii wśród dzieci i młodzieży oraz
wypracowanie metod ich przeciwdziałania.
Pilotaż programu zrealizowano w 2008 r. w woje-
wództwie warmińsko-mazurskim.
Jednym z zadań realizowanym w ramach progra-
mu jest zakup sprzętu sportowego dla uczniowskich
klubów sportowych wytypowanych przez samorządy
uczestniczące w programie.
Pogram „Przeciwdziałanie poprzez sport agresji
i patologii wśród dzieci i młodzieży” jest bardzo po-
żądany i należy dołożyć wszelkich starań, by jak naj-
bardziej go rozpropagować.
142
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracamy się do
Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie warunki musi spełniać samorząd, aby
mógł skorzystać z tego programu?
2. Kiedy, gdzie i w jakiej formie będzie dostępny
wniosek, którego wypełnienie będzie zapewniać włą-
czenie danego samorządu do projektu?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12341)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przekazania pieniędzy
z Funduszu Rezerwy Demograficznej
na wypłatę bieżących emerytur
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
simy o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
Bardzo kontrowersyjny jest pomysł rządu doty-
czący likwidacji Funduszu Rezerwy Demograficznej,
który ma na celu gromadzenie rezerw finansowych
na uzupełnianie niedoborów funduszu emerytalnego.
W planach rządu jest przesunięcie zgromadzonych
tam środków w wysokości 7,5 mld zł do FUS na wa-
loryzację rent i emerytur. Nie dość, że system eme-
rytalny już teraz jest w tragicznym stanie (budżet
państwa będzie musiał dopłacić do FUS 37,9 mld zł
na wypłatę emerytur, plus środki na waloryzację), to
zabranie tych pieniędzy może spowodować jeszcze
większe problemy z wypłatą emerytur w przyszłych
latach. Łatanie dziury budżetowej środkami groma-
dzonymi na wypłatę przyszłych emerytur jest przy-
kładem krótkowzroczności i dowodem braku myśle-
nia, co będzie za 10 czy 20 lat.
W związku z powyższym zwracamy się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega ww. problem?
2. Jak ministerstwo zamierza zabezpieczyć środ-
ki na wypłatę emerytur w przyszłych latach?
Z poważaniem
Posłowie Kazimierz Moskal
i Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12342)
do ministra zdrowia
w sprawie nieprawidłowości przy zakupie
leków przez inwalidów wojennych
Podane w ostatnim czasie do publicznej wiadomo-
ści informacje na temat nieprawidłowości przy zaku-
pie leków przez inwalidów wojennych są bardzo szo-
kujące. Aptekarze wyłudzają publiczne pieniądze,
zawyżając nawet trzykrotnie ceny leków refundowa-
nych dla inwalidów wojennych – pisze „Dziennik Pol-
ski”, powołując się na raport Małopolskiego Oddzia-
łu NFZ, do którego dotarła gazeta. Według dziennika
zawyżanie wartości medykamentów jest możliwe, po-
nieważ preparaty, które nie znajdują się na liście re-
fundacyjnej, nie mają określonych cen urzędowych.
Apteki nie są zobowiązane do informowania NFZ, za
ile kupiły lek i jaki procent jego ceny stanowi marża.
Ta luka prawna pozostawia pole do nadużyć.
Z raportu wynika, że ceny 40 preparatów były
zawyżane. Różnice w wielu przypadkach okazały się
ogromne. Na przykład za popularne krople do oczu
aptekarze chcieli od NFZ nawet prawie 75 zł zwrotu,
podczas gdy średnia cena tego leku wynosi 25 zł. Pro-
ceder ten jest wysoce nieetyczny i należy dołożyć
wszelkich starań, by go wyeliminować. Inwalidzi wo-
jenni w naszym przekonaniu powinni być objęci
szczególną ochroną państwa.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Pani Minister poruszony pro-
blem?
2. Czy i jakie kroki podejmie Ministerstwo Zdro-
wia w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12343)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie stypendiów dla najbiedniejszych
studentów
Jak wynika z przygotowywanego projektu budżetu
państwa na 2010 r., rząd zaplanował za mało środków
na wypłatę stypendiów dla najbiedniejszych uczniów.
Część gmin będzie musiała dopłacić do stypendiów z
własnych budżetów. Od 1 listopada minimalna kwota
stypendium socjalnego wzrasta z 51,2 zł do 72,8 zł,
czyli o 42%. Tymczasem w projekcie budżetu na 2010 r.

rezerwa celowa na Narodowy Program Stypendialny
(NPS) ma wynosić 505 mln zł, czyli tylko o 7% więcej
niż w tym roku. Z tego programu gminy otrzymują
fundusze na ustawowo gwarantowaną pomoc mate-
rialną dla uczniów. W efekcie samorządy, w których
jest dużo uprawnionych do jej uzyskiwania, będą mu-
siały dopłacić do świadczeń z własnych budżetów. Z
kolei te, które obecnie wypłacają wysokie stypendia,
będą musiały obniżyć ich wysokość.
Pracownicy samorządowi odpowiedzialni za wy-
płatę stypendiów wskazują, że kryterium dochodowe
uprawniające do pomocy jest zbyt niskie. W efekcie
stypendia trafiają tylko do bardzo ubogich uczniów,
a nie wszystkich potrzebujących wsparcia. Gminy nie
mogą także przyznać ich, jeśli sytuacja rodziny
znacznie pogorszy się w trakcie roku szkolnego. Jeśli
rząd nie zwiększy rezerwy, może okazać się, że przy-
znane gminie pieniądze nie wystarczą dla wszystkich
uprawnionych. Wówczas gmina będzie musiała doło-
żyć do świadczeń z własnego budżetu. Wójt bowiem
musi przyznać świadczenia wszystkim uprawnio-
nym. Zgodnie z ustawą oświatową fundusze na sty-
pendia mogą pochodzić ze środków przeznaczonych
na ten cel w budżecie państwa lub samorządu.
Sytuacja ta jest kuriozalna. W dobie kryzysu rząd
miał chronić najsłabszych, a tymczasem odmawia im
pomocy. Korzysta z faktu, że w niektórych samorzą-
dach dotacja na stypendia nie jest w pełni wykorzy-
stywana, zapominając, że przyczyną tego zjawiska
jest zbyt niskie kryterium dochodowe. Należy doło-
żyć wszelkich starań, by zwiększyć nakłady na Na-
rodowy Program Stypendialny tak, by środki te tra-
fiły do wszystkich potrzebujących.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do Pani
Minister z następującymi
pytaniami:
1. Czy znany jest Pani Minister poruszony pro-
blem braku wystarczającej ilości środków w Narodo-
wym Programie Stypendialnym dla uczniów?
2. Jakie kroki podejmie Ministerstwo Edukacji
Narodowej w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12344)
do ministra finansów
w sprawie efektów wprowadzenia nowej
ustawy o finansach publicznych
Jak wynika z analiz, wejście w życie nowej ustawy
o finansach publicznych spowoduje dodatkowe wy-
143
datki dla budżetu państwa i samorządów terytorial-
nych. Eksperci nie spodziewają się zakładanych mi-
liardowych oszczędności. Oszczędności powstaną
natomiast, jeśli jednostki budżetowe będą realizowa-
ły zadania efektywniej. Nowa ustawa o finansach
publicznych spowoduje zmiany organizacyjne w sek-
torze publicznym. Zmieni się także sposób zarządza-
nia środkami publicznymi. Niektóre jednostki zosta-
ną zlikwidowane, a na ich miejsce powstaną nowe.
Zwiększy się również kontrola nad środkami. Wszyst-
kie te zmiany rodzą koszty dla budżetu państwa i
samorządów. Zwłaszcza w początkowym okresie
zmian należy spodziewać się dodatkowych wydat-
ków. Dopiero w dłuższej perspektywie zmiany mogą,
choć nie muszą, przynieść oszczędności.
Na co więc państwo i samorządy będą musiały
wydać środki? Koszty trzeba będzie ponieść w związ-
ku z likwidacją jednostek. Koszty to również odpra-
wy dla zwalnianych pracowników. Dziś nikt nie jest
w stanie powiedzieć, ilu ich będzie, bowiem na pozio-
mie samorządu decydować o tym będą radni, a na
poziomie państwa m.in. ministrowie.
Do kosztów należy również zaliczyć koszty powo-
łania nowych rodzajów jednostek (np. instytucji go-
spodarki budżetowej) lub spółek prawa handlowego,
a także budżetu zadaniowego.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracamy się do
Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Finansów posiada informa-
cję na temat możliwej skali zmian w sektorze pu-
blicznym?
2. Z jakimi orientacyjnie kosztami poniesionymi
zmiany te będą związane?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12345)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie harmonogramu przedstawionego
przez Centralną Komisję Egzaminacyjną
dotyczącego zdawania egzaminu dojrzałości
Jak wynika z harmonogramu przedstawionego
przez Centralną Komisję Egzaminacyjną dotyczące-
go zdawania egzaminu dojrzałości przez maturzy-
stów, ci, którzy wybiorą poziom rozszerzony, będą
zdawać dwa egzaminy jednego dnia albo w sobotę.
Jak pyta jedna z gazet retorycznie: Co będzie ro-
bił ambitny maturzysta 4 maja 2010 o 9 rano? To, co
cała reszta – pisał egzamin z języka polskiego na po-
144
ziomie podstawowym. Tyle, że kiedy jego koledzy
pójdą do domu odpocząć, on poczeka do godziny 14,
a potem siądzie do kolejnego testu z polskiego – tym
razem na poziomie rozszerzonym.
To samo dotyczyć będzie wszystkich maturzy-
stów, którzy zdecydują się pisać trudniejszy egzamin:
rano egzaminy podstawowe, po południu rozszerzo-
ne. Co gorsza, egzaminy z przedmiotów, które zda-
wać będą absolwenci klas dwujęzycznych, odbędą się
w sobotę.
Harmonogram przyszłorocznych matur wywołał
burzę. Poruszeni są nie tylko uczniowie, ale i nauczy-
ciele. Centralna Komisja Egzaminacyjna wyjaśnia,
że zmiany w organizacji matury są konieczne, bo
MEN zmieniło przepisy.
Rozwiązania dotyczące harmonogramu przystę-
powania do matury są nieadekwatne do sytuacji i
powinny być zmienione.
W związku z powyższym zwracamy się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czym kierowało się Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej, zmieniając przepisy dotyczące organizowa-
nia przyszłorocznych matur?
2. Czy w związku z protestami uczniów i nauczy-
cieli planuje się zmianę harmonogramu przystąpie-
nia do egzaminu dojrzałości w 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12346)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
dotyczącego używania fotoradarów
przez straże miejskie
W marcu zeszłego roku Trybunał Konstytucyjny
orzekł, że straże miejskie i gminne nie miały prawa
używać fotoradarów wobec kierowców, bo przepisy
te zostały wprowadzone rozporządzeniem ministra
spraw wewnętrznych i administracji, a powinny
znaleźć się w akcie prawnym wyższego rzędu, czyli
w ustawie.
Sprawa może dotyczyć nawet kilkudziesięciu ty-
sięcy kierowców. Jak informuje „Rzeczpospolita”
mogą się oni powołać na wyrok Sądu Najwyższego w
sprawie jednego z kierowców. W 2004 r. przekroczył
on prędkość o 72 km. Nie przyjął mandatu i jego spra-
wa trafiła do sądu, który wymierzył mu 700 zł grzyw-
ny. Oskarżycielem była straż miejska, która zarzu-
cała mu złamanie art. 92 Kodeksu wykroczeń, czyli
niezastosowanie się do znaku ograniczenia prędkości
– czytamy w „Rzeczpospolitej”.
Sytuacja zmieniła się po wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z 22 marca 2007 r. Orzekł on, że
rozporządzenie wykonawcze to za mała podstawa
dla strażników miejskich do używania przez nich
fotoradarów. Wyrok zaczął obowiązywać w dniu 28
marca, a przepisy dopuszczające fotoradary straży
miejskiej – od 24 lipca 2007 r. Dlatego kierowcy,
którzy dostali mandaty w okresie od 15 stycznia
2004 r. do 28 marca 2007 r. mogą domagać się ich
zwrotu. Mają oni czas pół roku od dnia uprawomoc-
nienia się orzeczenia TK.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do
Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy znana jest Panu Ministrowi skala omawia-
nego zagadnienia?
2. Jakie skutki finansowe spowoduje ta decyzja
dla budżetu państwa?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12347)
do ministra zdrowia
w sprawie środków przewidzianych
przez NFZ na 2010 r. na opiekę paliatywną
i hospicyjną
Jak wynika z podawanych w ostatnim czasie in-
formacji prasowych, w planach na 2010 r. Narodowy
Fundusz Zdrowia przewidział na opiekę paliatywną
i hospicyjną mniej pieniędzy niż w roku bieżącym.
Wydaje się, że jest to jakieś kuriozalne nieporozumie-
nie. Poprzez tego typu działania hospicja znajdą się
na skraju finansowej przepaści.
Przyszłoroczny plan budżetu NFZ zakłada, iż ho-
spicja dostaną o 4 mln zł mniej niż w bieżącym roku.
To oznacza, iż fundusz nie będzie przestrzegał nawet
własnych norm, z których wynika, iż doba opieki nad
chorym w hospicjum kosztuje 220–250 zł. Należy
przy tym nadmienić, iż już obecnie w rzeczywistości
wiele placówek ma mniej niż 200 zł na dobę dla jed-
nego podopiecznego. Najmocniej więc cięcia uderzają
w małe placówki powiatowe, które już dziś dysponu-
ją mocno okrojonym budżetem. Stawki, które propo-
nuje NFZ, są skandalicznie niskie i nie odpowiadają
potrzebom społecznym.
Taka postawa Narodowego Funduszu Zdrowia
jest dla nas nie do przyjęcia i domagamy się zwięk-
szenia nakładów na opiekę paliatywną i hospicyjną.

Biorąc powyższe pod uwagę, zwracamy się do
Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy znane jest Pani Minister poruszone zagad-
nienie?
2. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Zdrowia w
tym zakresie?
3. Czy – a jeśli tak, to jakie – kroki podejmie Pani
Minister w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12348)
do ministra finansów
w sprawie planowanych kwot subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu
terytorialnego wynikających z projektu
ustawy budżetowej na 2010 r.
Jak wynika z informacji Ministerstwa Finansów
na temat planowanych kwot subwencji ogólnej dla
j.s.t. wynikających z projektu ustawy budżetowej na
rok 2010, ponad 100 mln zł mniej otrzymają gminy z
tytułu subwencji ogólnej. Według szacunków resortu
finansów w przyszłym roku gminy w ramach sub-
wencji ogólnej (bez części oświatowej i rekompensu-
jącej) otrzymają z budżetu państwa 6,7 mld zł, z tego
część wyrównawcza wyniesie nieco ponad 6,07 mld
zł, a część równoważąca – ok. 640 mln zł.
Tymczasem do końca tego roku w ramach sub-
wencji ogólnej (bez części oświatowej i rekompensu-
jącej) budżet państwa przekaże gminom 6,83 mld zł.
Więcej za to w przyszłym roku dostaną samorządy
na oświatę. Część oświatowa subwencji ogólnej ma
wynieść 35 mld zł i będzie o 4,8% wyższa niż w tym
roku. Gminy otrzymają na ten cel 20,8 mld zł, powia-
ty – 13,3 mld zł, a województwa – 0,7 mld zł. Jak
uzasadnia ministerstwo, wzrost kwoty części oświa-
towej subwencji ogólnej związany jest ze skutkami
podwyżki wynagrodzeń z roku bieżącego przecho-
dzącymi na rok 2010 oraz planowaną podwyżką wy-
nagrodzeń dla nauczycieli o 7% od września 2010 r.,
a także ze skutkami zmian w strukturze awansu za-
wodowego nauczycieli zatrudnionych w szkołach i
placówkach oświatowych prowadzonych przez j.s.t.
W budżecie państwa została zaplanowana również
część rekompensująca dla gmin przeznaczona na wy-
równanie ubytku dochodów wynikającego ze zwol-
nienia z podatku od nieruchomości gruntów, budow-
li i budynków, które są zajęte na prowadzenie przez
przedsiębiorcę działalności gospodarczej na terenie
145
specjalnych stref ekonomicznych. Wyniesie ona, tak
jak w tym roku, 30,87 mln zł. Część wyrównawcza
subwencji ogólnej dla powiatów wyniesie w przy-
szłym roku 1,74 mld zł, a część równoważąca – 1,13
mld zł. Planowana w 2009 r. wysokość wpłat do bu-
dżetu państwa przez powiaty wyniesie 1,13 mld zł.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracamy się do
Pana Ministra z następującym pytaniem: Czym spo-
wodowane jest obniżenie w porównaniu z rokiem bie-
żącym subwencji ogólnej dla samorządów gminnych
o ponad 100 mln zł?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12349)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przywrócenia terminu składania
przez akcjonariuszy PKE SA – spółki
konsolidowanej, oświadczeń o zamiarze
zamiany wszystkich posiadanych akcji
na akcje spółki konsolidującej
– Tauron Polska Energia SA
W okresie ostatnich dwóch miesięcy zwróciły się
do mnie osoby posiadające akcje spółki konsolidowa-
nej PKE SA chcące dokonać zamiany posiadanych
akcji na rzecz spółki konsolidującej Tauron Polska
Energia SA z prośbą o interwencję celem przywróce-
nia terminu do możliwości zamiany i złożenia odpo-
wiedniego oświadczenia.
Według wstępnej oceny ustaliłem, że takich ak-
cjonariuszy, którzy posiadają akcje, jako byli pracow-
nicy elektrowni wchodzących pod PKE SA w Kato-
wicach, jest ok. 600 osób. Stawiają one zarzut, że nie
dokonały zamiany akcji ze względu na brak wiado-
mości o planowanych zamianach. Osoby, które wy-
stępują z prośbą o interwencję w przedmiotowej spra-
wie, to obecnie renciści i emeryci, którzy nie mają
bliższego kontaktu z zakładem.
W tej sytuacji pismem z dnia 17 września 2009 r.
wystąpiłem do pana Dariusza Lubera, prezesa zarzą-
du, dyrektora generalnego Tauron Polska Energia
SA, ul. Lwowska 23, 40-389 Katowice.
Moim zdaniem, Tauron Polska Energia SA nie
dotrzymała wymogu skutecznego powiadomienia
wyżej wymienionych akcjonariuszy – mając na uwa-
dze stan faktyczny sprawy i obowiązujące przepisy
ustawy z 7 września 2007 r. o zasadach nabywania
od Skarbu Państwa akcji w procesie konsolidacji
146
spółek sektora elektroenergetycznego, rozporządze-
nia Ministra Skarbu Państwa z dnia 19 lutego 2008 r.
w sprawie sposobu określenia liczby akcji spółki kon-
solidującej podlegających zamianie i trybu dokony-
wania zamiany akcji lub prawa do akcji spółki kon-
solidowanej na akcje spółki konsolidującej oraz obo-
wiązku skutecznego powiadomienia wynikającego
również z K.p.a.
Pan prezes Dariusz Lubera w odpowiedzi na moją
prośbę pismem z dnia 29 września 2009 r. powiado-
mił mnie, że zachowano zasady powiadomienia ak-
cjonariuszy o zamianach, zawarte w wyżej cytowa-
nych przepisach. Zaznaczam, że ustawodawca, jak i
rozporządzenie Pana Ministra miały na celu, aby ak-
cjonariusze dokonujący zamiany byli skutecznie po-
wiadomieni o wymienionych czynnościach prawnych,
a przede wszystkim, aby byli skutecznie powiadomie-
ni o zamianach. Ta zasada skuteczności nie została
zachowana, ponieważ, jak już wyżej zaznaczyłem,
około 600 osób nie wiedziało o zamianach.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra o zajęcie stanowiska w przedmiotowej spra-
wie i przywrócenie terminów tym akcjonariuszom,
którzy nie zostali skutecznie powiadomieni o termi-
nie złożenia odpowiednich oświadczeń celem dokona-
nia zamiany.
Reasumując powyższe, nasuwają się następujące
pytania:
1. Dlaczego spółka konsolidująca nie powiadomiła
skutecznie o terminie zamiany akcji wszystkich ak-
cjonariuszy spółki konsolidowanej, tj. PKE SA, i z
jakich powodów?
2. Mając powyższe na uwadze, został naruszony
podstawowy wymóg obowiązujący w UE, mianowicie
równość podmiotu, a więc w tym przypadku wystę-
puje naruszenie prawa unijnego. Dlaczego spółka
konsolidująca nie wzięła tego pod uwagę?
3. Powyższe działanie spółki konsolidującej ze
względu na duży zasięg szkodliwego działania (doty-
czy ok. 600 osób) może być powodem w skutkach po-
jawienia się zjawisk korupcyjnych i to na szeroką ska-
lę. Dlaczego tego przypadku nie wzięto pod uwagę?
4. Jakie były bezpośrednie przyczyny pośpieszne-
go tempa dokonywania zamiany akcji i jaki był fak-
tyczny cel takiego działania, jak również dlaczego
prawie w całości pominięto obowiązek skutecznego
powiadamiania wszystkich akcjonariuszy?
Panie Ministrze! W mojej ocenie opartej na pod-
stawie faktycznego biegu sprawy przywrócenie no-
wego terminu celem umożliwienia dokonania zamia-
ny akcji i złożenia stosownego oświadczenia jest naj-
lepszym rozwiązaniem powyższej sprawy. Rozszerze-
nie uprawnień ww. sposób było stosowane już w 2008
r. przez Ministra Skarbu Państwa.
W przypadku braku akceptacji tego rozwiązania
pokrzywdzeni akcjonariusze spółki konsolidowanej
PKE SA zamierzają założyć stowarzyszenie i wystą-
pić z wnioskiem do prokuratury (w związku z podej-
rzeniem wystąpienia korupcji i zaistnienia przestęp-
stwa) oraz do stosownych organów Unii Europejskiej
z powodu naruszenia wymogu równości podmiotu.
Oczekuję merytorycznej odpowiedzi na ww. py-
tania.
Z poważaniem
Poseł Jan Religa
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12350)
do ministra zdrowia
w sprawie potrzeby pilnego utworzenia
przez NFZ pakietu kompleksowych
świadczeń pielęgniarskich, które byłyby
dostępne całodobowo dla mieszkańców
domów pomocy społecznej, ze szczególnym
uwzględnieniem domów dla psychicznie
chorych i niepełnosprawnych intelektualnie
Szanowna Pani Minister! Do posłów zwracają się
starości z apelem o podjęcie interwencji w sprawie
pilnego utworzenia przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia pakietu kompleksowych świadczeń pielęgniar-
skich, które byłyby dostępne całodobowo (czyli rów-
nież w nocy i weekendy) dla mieszkańców domów
pomocy społecznej na terenie tych placówek, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem domów dla psychicznie cho-
rych i niepełnosprawnych intelektualnie. Pensjona-
riusze ci nie mieszczą się w tzw. skali Barthel upraw-
niającej do objęcia specjalną opieką pielęgniarską,
choć mimo sprawności fizycznej takiej pomocy i opie-
ki wymagają ze względu na swoje zaburzenia psy-
chiczne i upośledzenia umysłowe.
Samorządy powiatowe, prowadząc często kilka
domów pomocy społecznej, sygnalizują jako palący
problem to, że domy pomocy społecznej, które nie
mają obowiązku świadczenia usług zdrowotnych, w
praktyce muszą je świadczyć z uwagi na konieczność
zapewnienia opieki i pielęgnacji mieszkańcom przez
24 godziny na dobę.
Brak procedur dotyczących usług pielęgniarskich
i rehabilitacyjnych świadczonych ubezpieczonym,
mieszkającym w domach pomocy społecznej, a za-
pewniającym im całodobową, w tym również w week-
endy, opiekę pielęgniarską w palcówkach, w których
przebywają, jest przejawem dyskryminacji tych osób.
Ograniczenie całodobowej opieki pielęgniarskiej w
domach pomocy społecznej jest poważnym zagroże-
niem dla zdrowia ich mieszkańców, gdyż w większo-
ści są to osoby schorowane, niedołężne i potrzebujące
stałej opieki pielęgniarskiej.
Czy ministerstwo dostrzega potrzebę utworzenia
przez Narodowy Fundusz Zdrowia pakietu komplek-
sowych świadczeń pielęgniarskich, które byłyby do-

stępne całodobowo dla mieszkańców domów pomocy
społecznej, ze szczególnym uwzględnieniem domów
dla psychicznie chorych i niepełnosprawnych intelek-
tualnie?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Kasprzak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12351)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przychodów z prywatyzacji w 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z przyjętymi
przez rząd w lutym br. planami prywatyzacyjnymi
na lata 2008–2011 przychody z prywatyzacji do koń-
ca 2010 r. miały wynosić ok. 37 mld zł. We wrześniu
te szacunki zostały obniżone do wartości 28,5 mld
na lata 2009–2010, z czego na rok 2009 ma przypadać
kwota ok. 12 mld zł. Na liście do prywatyzacji znaj-
dują się 54 podmioty, z których 15 ma zostać sprywa-
tyzowanych do końca 2009 r.
Według informacji podawanych przez Pana Mini-
stra na chwilę obecną przychody z tego tytułu wyno-
szą ok. 4 mld zł, co stanowi zaledwie 1/3 wykonania
zakładanego planu.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
1. Na jakim etapie są obecnie prowadzone prace
mające na celu realizację planów prywatyzacyjnych
na rok 2009 r.?
2. Czy istnieje realna szansa na osiągnięcie zakła-
danych dochodów budżetowych w 2009 r. w kwocie
12 mld zł, a jeżeli nie, to jaka jest najbardziej praw-
dopodobna wartość tych dochodów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Włodzimierz Kula
Bełchatów, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12352)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie kierunku prac nad reformą
systemu kształcenia zawodowego
młodocianych
Szanowna Pani Minister! Co kilka lat odżywają
pomysły zreformowania obecnego systemu kształce-
nia zawodowego młodocianych. Środowisko rze-
147
mieślnicze i organizacje samorządu rzemiosła chcą
aktywnie uczestniczyć w procesie tworzenia założeń
tej reformy. Siłą rzeczy są oni zainteresowani utrzy-
maniem jak największej ilości elementów obecnego
systemu, gdyż ich zdaniem kształcenie zawodowe u
pracodawcy – rzemieślnika posiadającego uprawnie-
nia mistrzowskie, ma wiele zalet. Zaliczają do nich
m.in.: zindywidualizowany tok nauczania uwzględ-
niający możliwości, uzdolnienia i cechy osobowościo-
we młodocianego, zdobywanie zawodu w natural-
nych warunkach w otoczeniu doświadczonych pra-
cowników, zapoznawanie się z rzeczywistymi wa-
runkami pracy oraz poznawanie w trakcie nauki
praktycznej tradycyjnych i innowacyjnych technolo-
gii, urządzeń i materiałów.
Nie do przyjęcia dla tego środowiska są propozycje
idące w kierunku zmniejszenia wymiaru czasu prze-
znaczonego na naukę praktyczną. W ich ocenie do-
prowadzi to do obniżenia poziomu przygotowania
zawodowego i sprzeczne jest z potrzebami rynku pra-
cy. Wraca także pytanie, czy utrzymane będzie
kształcenie zawodowe w systemie pozaszkolnym
(głównie kursowym) oraz czy kształcący się w tym
systemie młodociani będą korzystali z takich samych
przywilejów, jakie mają młodociani kształcący się w
szkole zawodowej (ulgi przejazdowe, świadczenia za-
siłkowe itp.).
Wdzięczny będę Pani Minister za odniesie się do
wyrażonych wyżej uwag formułowanych przez śro-
dowisko rzemieślnicze. W szczególności zależy mi na
informacji, czy środowisko to zostanie zaproszone do
debaty nad kierunkami reformy systemu kształcenia
zawodowego i czy w tej debacie zostanie potraktowa-
ne przez resort Pani Minister jako ważny partner.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12353)
do ministra zdrowia
w sprawie dodatkowych środków
finansowych na remont i konserwację
instalacji elektrycznej w Instytucie Centrum
Zdrowia Matki Polki
Szanowna Pani Minister! Awaria prądu w jednym
z największych i najważniejszych szpitali w Łodzi to
wydarzenie, wobec którego ciężko pozostać obojęt-
nym, tak zwyczajnie, po ludzku. 30 września 2009 r.
brak napięcia sieci energetycznej sparaliżował cały
Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki. Przerażenie
i panika wśród lekarzy i personelu placówki były
148
ogromne, ale najbardziej poszkodowani w tej sytuacji
byli pacjenci i ich rodziny.
Mogło dojść do tragedii. Kiedy nagle zrobiło się
ciemno, niemowlak ze złożoną wadą serca miał już
otwartą klatkę piersiową i był podłączony do maszy-
ny zapewniającej pozaustrojowe krążenie krwi. Le-
karze nie wiedzieli, co się dzieje, na szczęście zaczęło
działać zasilanie awaryjne, które miało działać go-
dzinę, ale co dalej? Lekarze musieli szybko skończyć
bardzo skomplikowaną, zaplanowaną na długie go-
dziny operację. Udało się, wszyscy mogli odetchnąć
z ulgą. Niestety, w tym samym czasie kilka kobiet
właśnie zaczynało rodzić. Sytuacja podczas awarii
prądu w newralgicznym szpitalu dla Łodzi i całego
województwa była wręcz dramatyczna.
Takie wydarzenia nasuwają pytanie, co zrobić,
żeby to więcej się nie powtórzyło. Jak zabezpieczyć
szpital i jego pacjentów na przyszłość? Jak przekonu-
ją eksperci badający sprawę, awaria spowodowana
była problemami z instalacją elektryczną wewnątrz
szpitala.
W związku z tym chciałabym zwrócić się z pyta-
niem do Ministerstwa Zdrowia, czy istniałaby moż-
liwość przeznaczenia dodatkowych środków finanso-
wych dla Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polski
na remont i konserwację instalacji elektrycznej oraz
rozbudowę i usprawnienie działania systemu zasila-
nia awaryjnego.
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12354)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podziału środków finansowych
dla powiatowych urzędów pracy
W związku z późnym uchwaleniem budżetu pań-
stwa powiatowe urzędy pracy dysponują środkami
skierowanymi na aktywizację osób bezrobotnych do-
piero na przełomie I i II kwartału danego roku, prze-
ważnie w miesiącu marcu. Środki te muszą zostać
rozliczone do końca roku kalendarzowego, tak więc
w miesiącach, kiedy występuje największy przyrost
bezrobotnych – przełom roku, urzędy pracy nie po-
siadają środków finansowych. W związku z powyż-
szym okazuje się, że pomoc oferowana osobom bez-
robotnym ogranicza się maksymalnie do 8–9 miesię-
cy w roku. Urzędy w ograniczonym stopniu mogą
zaciągać zobowiązania na rok następny, ponadto nie
są zorientowane, jaka będzie wysokości środków,
którymi będą dysponować w przyszłym okresie fi-
nansowania. Powoduje to, że wiele staży, robót in-
terwencyjnych nie jest przedłużana z tego powodu
w ostatnich miesiącach roku, tj. w listopadzie i grud-
niu, co bardzo negatywnie wpływa na proces przy-
gotowania zawodowego.
W dobie kryzysu pracodawca bardzo często rezy-
gnuje z zatrudnienia nie do końca przeszkolonego
pracownika, woląc obciążyć dodatkową pracą dotych-
czasowych pracowników. Dyrektorzy urzędów pracy,
jak i starostowie nadzorujący ich działania, podnoszą
podczas spotkań ten bardzo drażliwy dla nich temat.
Odbierają także wiele skarg od swoich mieszkańców
i, niestety, nie umieją ich przekonać do słuszności
takiego podziału środków, który nie gwarantuje rów-
ności w ich dostępie wszystkim bezrobotnym.
Mając na uwadze powyższe fakty, proszę Panią
Minister o wyjaśnienie, czy ministerstwo nie może
wydłużyć okresu rozliczenia środków budżetowych
tak, aby w okresie największego zapotrzebowania na
środki finansowe były one dostępne dla osób bezro-
botnych.
Poseł Tomasz Tomczykiewicz
Pszczyna, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12355)
do ministra infrastruktury
w sprawie nierównego traktowania osób
będących w takiej samej sytuacji
co do sposobu pobierania opłat
za umieszczenie w pasie drogowym urządzeń
do kanalizacji sanitarnej, na skutek zmiany
przepisów ustawy o drogach publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Niniejsze wystąpienie
z racji bezpośredniego związania z problematyką sze-
roko rozumianej infrastruktury kieruję do właściwe-
go dla niej Ministra.
Rzecz dotyczy niesprawiedliwego traktowania
mieszkańców, którzy wnoszą opłaty za umieszczenie
w pasie drogowym kanalizacji sanitarnej. Niespra-
wiedliwość ta zafunkcjonowała z dniem 9 grudnia
2003 r., kiedy weszła w życie kolejna nowelizacja
ustawy o drogach publicznych, która wprowadziła
gruntowne zmiany w przedmiocie pobierania opłat
za zajęcie pasa drogowego w celu umieszczenia w nim
urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych
z potrzebami ruchu drogowego. Nowelizacja ta
usankcjonowała coroczne opłaty za umieszczenie w
pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicz-
nej zamiast dotychczas stosowanych opłat jednora-
zowych. Zmiana prawa w tym zakresie zaowocowała
tym, iż mieszkańcy korzystający z tych samych urzą-
dzeń kanalizacji sanitarnej zostali poróżnieni, a pła-
cący opłatę roczną mają poczucie, iż są dyskrymino-

wani, gdyż opłata ta skutkuje znacznie większymi
kosztami w porównaniu z opłatą jednorazową.
Wobec powyższych okoliczności pytam uprzejmie
Pana Ministra:
Jak Pan Minister odniesie się do przedstawione-
go problemu dyskryminowania przez prawo tych,
którzy znajdują się w analogicznej sytuacji faktycz-
nej w związku z umieszczeniem w pasie drogowym
kanalizacji sanitarnej, a na skutek zróżnicowanego
stanu prawnego poddani zostali opłacie rocznej,
przez co zwiększeniu uległa ich danina na rzecz za-
rządcy dróg?
Czy Pan Minister przewiduje przygotowanie ta-
kiej nowelizacji ustawy o drogach publicznych, któ-
ra przywróciłaby sprawiedliwe rozwiązania w tej
materii?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12356)
do ministra zdrowia
w sprawie projektu ustawy
o izbach lekarskich
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zwrócili się przedstawiciele Okręgowej Rady
Lekarskiej w Gdańsku, którzy są zaniepokojeni to-
czącą się debatą nad projektem ustawy o izbach le-
karskich.
Projekt ten jest wynikiem długiej i wnikliwej pra-
cy członków zespołu Naczelnej Rady Lekarskiej, w
którym pracowali lekarze i lekarze dentyści członko-
wie NRL, reprezentanci sądu lekarskiego i rzecznika
odpowiedzialności zawodowej. Zapisy tego dokumen-
tu były szeroko konsultowane ze środowiskiem me-
dycznym podczas wielu debat w poszczególnych okrę-
gowych radach lekarskich, komisjach stomatologicz-
nych, na specjalnie zorganizowanej odrębnej konfe-
rencji stomatologicznej, wreszcie został on przyjęty
w formie uchwały Naczelnej Rady Lekarskiej i uzgod-
niony z biurem legislacyjnym rządu.
Okręgowa Rada Lekarska w Gdańsku z niepo-
kojem śledzi próby zmian w art. 12 ustawy, które jej
zdaniem mogą doprowadzić do dezintegracji izby
lekarskiej jako spójnej organizacji i osłabić jej dzia-
łania.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. W jakiej formie zostanie przedłożony pod gło-
sowanie projekt ustawy o izbach lekarskich?
149
2. Czy ministerstwo posiada informację, kto
i dlaczego usiłuje osłabić funkcjonowanie izb lekar-
skich?
Poseł Iwona Guzowska
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12357)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów polskiego transportu
drogowego
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się przedstawiciele Pomorskiego
Stowarzyszenia Przewoźników Drogowych, którzy są
zaniepokojeni kryzysem panującym w ich branży.
Stale rosnące koszty przy coraz niższych stawkach
przewozowych są przyczyną problemów finansowych
wielu podmiotów. Przewoźnicy skarżą się na brak
dialogu pomiędzy nimi a administracją, a co za tym
idzie brak uregulowania wielu istotnych dla nich
kwestii. Pomorskie Stowarzyszenie Przewoźników
Drogowych jest bardzo zaniepokojone przyszłością
polskiego transportu drogowego.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy ministerstwu bliskie są problemy polskich
przewoźników?
2. Czy zostanie przygotowana ustawa regulująca
kwestie szczególnie ważne dla polskich przewoźni-
ków?
3. Czy powyższa ustawa będzie się opierać na po-
stanowieniach porozumienia wynegocjowanego
2 czerwca 2009 r. z Ministerstwem Infrastruktury?
Poseł Iwona Guzowska
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12358)
do ministra zdrowia
w sprawie braku pieniędzy na prowadzenie
badań prenatalnych na Pomorzu
Szanowna Pani Minister! W związku z bulwer-
sującą opinię publiczną sprawą odmowy przez po-
morski NFZ dodatkowych funduszy na kontynu-
owanie badań prenatalnych w jedynej na Pomorzu
poradni genetycznej przy szpitalu Kliniczna zwra-
150
cam się do Pani Minister z pilną prośbą o pomoc w
zaistniałej sytuacji.
Polska jest krajem, w którym liczba badań prena-
talnych mogących wskazać lub zaprzeczyć istnieniu
wad genetycznych płodu jest mniejsza niż w innych
krajach europejskich. Brak diagnostyki to pozbawie-
nie kobiet ciężarnych ich podstawowego prawa – wie-
dzy o stanie płodu i podjęcia świadomej decyzji o kon-
tynuacji lub ewentualnym, zgodnym z prawem prze-
rwaniu ciąży, jeśli badania wykażą ciężkie i nieod-
wracalne uszkodzenie płodu. Na takie badanie nie
można czekać, musi być ono wykonane w ściśle okre-
ślonym terminie. Brak pieniędzy oznacza zaprzesta-
nie badań do końca roku, a to oznacza, że za bezdusz-
ność urzędników z NFZ kobiety i ich dzieci płacić
będą cierpieniem.
Wynik amniopunkcji wyklucza ok. 40 ciężkich
wad rozwojowych płodu. Starania o dodatkowe pie-
niądze na ten cel dyrekcja placówki rozpoczęła pod
koniec września. Pomorski NFZ nie zgodził się jed-
nak na renegocjację umowy.
W połowie października prof. Janusz Limon z
Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego poinformo-
wał media, że otrzymał odpowiedź odmowną, urzęd-
nicy poinformowali lekarza walczącego o dobro i ży-
cie pacjentek, że „świadczeniodawca powinien udzie-
lać świadczeń przez cały okres obowiązywania umo-
wy, zgodnie z określonym w niej harmonogramem”.
NFZ zdaje się nie dostrzegać faktu, że liczby cię-
żarnych mieszkanek Pomorza, podobnie jak porodów,
nie da się z góry zaplanować. Tymczasem w ciążę
zachodzi coraz więcej kobiet. Nie sposób też przewi-
dzieć, ile z nich wymagać będzie amniopunkcji. A
badania tego nie da się przełożyć, da ono wiarygodny
wynik tylko między 14 a 16 tygodniem ciąży.
Z pomocy poradni genetycznej przy szpitalu Kli-
niczna korzysta rocznie ponad 1000 mieszkanek Po-
morza. Część z nich przeżyła już tragedię narodzin
dziecka z ciężką wadą genetyczną, które z tego po-
wodu zmarło w pierwszych dniach życia. Na kolejną
ciążę zdecydowały się tylko dlatego, że państwo za-
gwarantowało im prawo do bezpłatnych badań pre-
natalnych. To prawo okazało się fikcją. Badania pre-
natalne ciężarnych finansowane są w ramach tzw.
profilaktycznych programów zdrowotnych. Od 13 lat
była to rutynowa diagnostyka. Jak stwierdził prof.
Krzysztof Preis, wojewódzki konsultant ds. położnic-
twa i ginekologii, dotąd nigdy nie brakowało na nie
pieniędzy. Sens pracy poradni genetycznej to przede
wszystkim amniopunkcja, a następnie hodowla ko-
mórek i ich diagnostyka. To badanie jest drogie ze
względu na koszt niezbędnych materiałów i odczyn-
ników. Obecnie lekarze szacują, że co najmniej 80
pacjentek poradni nie będzie mogło otrzymać należ-
nego im i koniecznego badania. Szczególnie drama-
tyczna jest sytuacja kobiet, które już wychowują
dziecko chore i niepełnosprawne, mało którą z nich
stać na wykonanie zabiegu w prywatnym szpitalu,
gdzie cena badania wynosi 1000 zł.
Zwracam się do Pani Minister o pilną interwencję
w opisanej sprawie. Jednocześnie proszę o przekaza-
nie informacji, jaka jest bieżąca sytuacja w zakresie
badań prenatalnych w całym kraju.
Informacje zbiorcze przekazywane w ramach co-
rocznego sprawozdania rządu z ustawy o planowa-
niu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach
przerywania ciąży są, jak widać, dalece niewystar-
czające, a zawarte w nich dane o zwiększaniu dostęp-
ności do badań prenatalnych nieźle służą uspokaja-
niu sumień urzędników, ale niestety zakłamują ob-
raz rzeczywistości.
Z poważaniem
Poseł Izabela Jaruga-Nowacka
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12359)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań związanych z powołaniem
do życia polsko-chińskiej spółki
mającej produkować wagony kolejowe
oraz negatywnych konsekwencji,
jakie realizowane przedsięwzięcie niesie
dla polskich firm produkujących
i remontujących tabor kolejowy
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie
Ministerstwo Infrastruktury niezwykle mocno zaan-
gażowało się w tworzenie polsko-chińskiej spółki jo-
int venture, która na bazie majątku PKP Cargo ma
docelowo produkować oraz remontować w Szczecinie
wagony. Na początku nowy podmiot zajmowałby się
montażem wagonów z części produkowanych w fir-
mie CNR i sprowadzanych z Chin. Skutkiem takich,
a nie innych działań polskiego rządu będzie w efekcie
konieczność redukcji zatrudnienia w rodzimych za-
kładach branży wagonowej, które do tej pory świad-
czyły usługi dla PKP Cargo, a które to zadania w
niedalekiej przyszłości ma przejąć nowa spółka.
W zakładach wagonowych w Gniewczynie Łań-
cuckiej na Podkarpaciu, które zajmują się produkcją
szerokiej gamy szynowych zestawów transportowych
oraz świadczą usługi remontowe dla PKP Cargo, zwol-
nieniami w związku z zaistniałą sytuacją jest zagro-
żonych 800 osób spośród tysiąca zatrudnionych.
Kierownictwu resortu infrastruktury, jak i całe-
mu rządowi premiera Tuska, wypada pogratulować
wyjątkowej zapobiegliwości i dbałości o miejsca pracy
dla chińskich pracowników. Niestety, w efekcie tej za-
pobiegliwości pracę mogą stracić setki Polaków i zająć
miejsca w kolejkach po zasiłki w urzędach pracy.
Panie Ministrze, dlaczego Pańskiemu resortowi
tak bardzo zależy na powołaniu do życia polsko-chiń-
skiej spółki mającej produkować wagony?

Czy Ministerstwo Infrastruktury posiada ocenę
negatywnych skutków dla krajowych firm utworze-
nia nowej spółki z udziałem kapitału chińskiego?
Co w związku z tworzeniem nowego podmiotu go-
spodarczego, co realnie grozi znacznymi zwolnienia-
mi w rodzimych zakładach naprawczych taboru ko-
lejowego, w tym także w zakładach wagonowych w
Gniewczynie, chciałby Pan przekazać zagrożonym
pracownikom?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12360)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie decyzji polskiego rządu o wsparciu
niemieckiego koncernu samochodowego Opel
kwotą 450 mln euro
Szanowny Panie Premierze! W Polsce brakuje pie-
niędzy na zabiegi ratujące życie czy kontynuowanie
rozpoczętych terapii onkologicznych u najmłodszych
pacjentów. Od kilku lat niezmienione pozostają progi
dochodowe upoważniające osoby najgorzej sytuowane
do możliwości ubiegania się o wsparcie socjalne, co w
konsekwencji pogarsza sytuację egzystencjalną naj-
uboższych. Brakuje pieniędzy – pomimo zapewnień
Pana Premiera – na zapewnienie dożywiania uczniom
pochodzącym z najuboższych rodzin. Brakuje pienię-
dzy na wiele innych rzeczy, ale jak się okazuje, zna-
lazł Pan niebagatelną sumę 450 mln euro (prawie 1,9
mld zł), aby zminimalizować problemy prywatnego
niemieckiego koncernu samochodowego Opel, tylko
dlatego że posiada w Polsce jeden ze swoich zakładów
montażowych i zatrudnia w nim – na atrakcyjnych
dla siebie warunkach – 2,5 tys. Polaków.
Faktem jest, że w zakładach Opla w Gliwicach
utratą pracy w związku z nie najlepszą sytuacją eko-
nomiczno-finasową motoryzacyjnego niemieckiego
potentata pozostaje pewna część załogi (ok. 180 osób
wg danych z dnia 11 września br. umieszczonych na
stronie www.money.pl). Ale takie same, a może nawet
większe problemy i zagrożenia dotykają wielu Pola-
ków zatrudnionych w innych przedsiębiorstwach na
terenie całego kraju. Wystarczy podać przykład Fa-
bryki Wagonów w Gniewczynie Łańcuckiej na Pod-
karpaciu, gdzie wypowiedzeniami jest zagrożonych
800 pracowników, tylko dlatego że PKP Cargo przy
pełnym poparciu Ministerstwa Infrastruktury two-
rzy z chińską firmą z branży kolejowej wspólną spół-
kę mającą w przyszłości montować z podzespołów
produkowanych w Chinach wagony. Czyżby zagroże-
nie utratą pracy osób zatrudnionych w gliwickim
151
Oplu oraz w Gniewczynie w oczach szefa rządu mia-
ło inną wagę? Decyzja Pańskiego gabinetu jeszcze
raz pokazuje podwójną mentalność polityków decy-
dujących o polityce finansowej realizowanej przez
obecną koalicję rządową. Pokazuje marginalizowanie
osób chorych, ubogich i słabych. Uwidacznia politykę
deprecjonowania województw biednych i niedoinwe-
stowanych.
Panie Premierze!
1. Czy prawdą jest, że zamierza Pan wesprzeć pry-
watny zagraniczny podmiot gospodarczy kwotą bli-
sko 2 mld zł?
2. Jeżeli tak, to czy jest to zgodne z polityką Ko-
misji Europejskiej, która niedawno zakwestionowała
pomoc państwa polskiego udzieloną polskim stocz-
niom?
3. Asygnując cytowaną wyżej kwotę dla zakładu
Opla, koszt ochrony jednego miejsca pracy zamknie
się kwotą ok. 10,5 mln zł. Czy takie środki przekaza-
ne przez Pański rząd mają jakiekolwiek ekonomiczne
uzasadnienie?
4. Czy Pański rząd w taki sam sposób będzie
skłonny pomagać innym zagrożonym zwolnieniami
firmom działającym w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12361)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie działań podejmowanych
przez władze litewskie dyskryminujących
mniejszość polską zamieszkującą na Litwie
oraz reakcji polskiego Ministerstwa
Spraw Zagranicznych
Szanowny Panie Ministrze! W ubiegłym roku
przedstawiciel rządu litewskiego na okręg wileński
zażądał usunięcia tablic z polskimi nazwami ulic i
miejscowości. Dla swoich poczynań otrzymał wszel-
kie wsparcie litewskiego wymiaru sprawiedliwości,
łącznie z najwyższym sądem administracyjnym, któ-
ry nakazał do 14 października br. usunąć tablice z
nazwami ulic w języku polskim. Do tej pory w obwo-
dach solecznickim i wileńskim, zamieszkałych w
większości przez Polaków, obok litewskich znajdowa-
ły się również tablice z nazwami w języku polskim.
W odczuciu Polaków mieszkających na Litwie ta-
kie działania mają znamiona działań dyskrymina-
cyjnych wymierzonych w liczną polską mniejszość
narodową. Godzi się przypomnieć, że zgodnie z art.
11 ust. 3 Konwencji ramowej o ochronie mniejszości
152
narodowych*), europejską kartą samorządową, które
Litwa podpisała i ratyfikowała, a także litewską
ustawą o mniejszościach narodowych na terenach
zwarcie zamieszkałych przez mniejszość narodową
ma ona prawo do umieszczania napisów informacyj-
nych w swoim języku narodowym. Mamy więc do
czynienia z oczywistym nieprzestrzeganiem przez
Republikę Litewską ratyfikowanych wcześniej regu-
lacji dotyczących praw mniejszości narodowych oraz
tworzeniem prawa narodowego pozostającego w
sprzeczności z prawem unijnym.
Niepokoić powinno także to, że nie są to jedyne
działania władz litewskich wymierzone przeciwko
mniejszości polskiej mieszkającej na Litwie.
Panie Ministrze:
1. Czy odnośnie do opisanej sytuacji Ministerstwo
Spraw Zagranicznych podjęło stosowne działania dy-
plomatyczne i na czym one polegały? Jakie przyniosły
efekty.
2. Czy w przypadku uporczywego dyskryminowa-
nia i marginalizowania społeczności polskiej miesz-
kającej na Litwie przez tamtejsze władze i stanowio-
ne przez nie prawo rząd Rzeczypospolitej Polskiej
rozważa możliwość wniesienia problemu na forum
Rady Europy i Parlamentu Europejskiego?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12362)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie likwidacji poszczególnych
jednostek wojskowych
Szanowny Panie Premierze! Niepokojącym pozo-
staje fakt likwidacji poszczególnych jednostek woj-
skowych rozmieszczonych na terenie naszego kraju.
Z uzyskanych od ministra obrony narodowej pana
Bogdana Klicha informacji mogę wnioskować, iż sy-
tuacja żołnierzy z rozformowanych jednostek zosta-
nie zabezpieczona poprzez zatrudnienie w innych
jednostkach i instytucjach. Jednakże od razu nasu-
wają się następujące pytania: Czy wystarczy etatów
dla tych żołnierzy? Co z pracownikami cywilnymi?
Czy oni także zostaną w taki sposób zabezpieczeni?
* W rejonach tradycyjnie zamieszkałych przez znaczącą ilość osób
) w Radomiu udziałów w podatku CIT
należących do mniejszości narodowej Strony będą starać się - zgodnie z
obowiązującym prawem, w tym także, tam gdzie to stosowne, umowami
z innymi państwami oraz przy uwzględnieniu ich specyficznych warunków
- umieszczać również w języku mniejszości tradycyjne nazwy lokalne, na-
zwy ulic i inne oznakowania topograficzne o charakterze publicznym,
o ile istnieje tam wystarczające zapotrzebowanie na takie oznakowania.
Bardzo proszę o szczegółową analizę osób prze-
niesionych, zwolnionych, wolnych etatów w okolicz-
nych jednostkach oraz propozycje zabezpieczenia
pracowników w inny sposób (liczba osób wstępnie
zadeklarowanych do korzystania z dodatku za rozłą-
kę – wysokość kwoty, liczba osób, którym będzie za-
proponowany lokal mieszkalny). Proszę o taką infor-
mację, jeśli chodzi o likwidowane jednostki w Elblą-
gu, Ciechanowie, Warszawie.
Przeniesienie dywizji Wojsk Lądowych pociągnie
za sobą podniesienie kosztów przyjazdów służbowych
kadry. Ile będą kosztować te przejazdy oraz jaka kwo-
ta zostanie przeznaczona na odprawy?
Kolejnym wątkiem jest planowane przeniesienie 4.
Pułku Chemicznego, jedynego takiego w kraju, do
Grudziądza. Czy nie wydaje się Panu bardziej korzyst-
ne dofinansowanie tej jednostki, aby mogła rozwijać
się w dobie wzrostu aktywności broni chemicznej?
Dziwi mnie również fakt, że Pan Minister założył
likwidację 1. Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza
Kościuszki w podwarszawskim Legionowie, a pozo-
stawia 2. Korpus Zmechanizowany w Krakowie. Róż-
nica polega na tym, że 1. dywizja to cała struktura
bojowa, natomiast 2. korpus, jak twierdzą wojskowi,
to jednostka składająca się wyłącznie z dowództwa,
która jedyne doświadczenia ma w organizowaniu
wojskowych parad na rynku w Krakowie.
W dobie kryzysu pozbywanie się ponad 42 tys. ha
gruntów (blisko jednej piątej całości) i budynków o łącz-
nej kubaturze ponad 11 mln m3 wydaje się słuszne.
Jednakże z uzyskanych informacji wiem, że większość
ma zostać oddana bezpłatnie samorządom. Czy nie lep-
sza byłaby sprzedaż zainteresowanym samorządom,
innym jednostkom lub osobom prywatnym, co umożli-
wiłoby zwiększenie wpływów do ministerstwa?
I jeszcze jedno pytanie: Ile Ministerstwo Obrony
Narodowej kosztuje wynajęcie firm PR? Czy jest to
tak niezbędna inwestycja w czasach kryzysu i cięcia
wydatków?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 14 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12363)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zwrotu do Urzędu Skarbowego
oraz od umów cywilnoprawnych
przekazanych gminie i powiatowi Płock
Szanowny Panie Premierze! Dotarły do mnie in-
formacje, iż w związku z panującym kryzysem oraz

niedoborem środków finansowych gminy mają od-
dawać przyznane przez urzędy skarbowe oraz prze-
kazane udziały dotyczące podatku CIT oraz podat-
ku od umów cywilnoprawnych. W przypadku gminy
i powiatu Płock kwota kształtuje się w okolicach 15
mln zł oraz 7,5 mln zł, czyli razem 22,5 mln zł. Do
tego dochodzi jeszcze subwencja wyrównawcza tzw.
janosikowe, jakie płacą najbogatsze województwa na
rzecz biedniejszych. W sumie z budżetu musi wypły-
nąć ok. 48,5 mln, które nie zostaną przeznaczone
na rozwoju gminy i pow. płockiego.
Niepokojące jest to, że decyzja o zwrocie podatku
CIT wpłynęła do Urzędu Miasta Płocka w lipcu, a we
wrześniu o zwrocie 7,5 mln zł z tytułu podatków od
osób prawnych. Fakt, iż samorządy dowiadują się
praktycznie w drugiej połowie roku o zwrocie tak
wysokich kwot, kiedy to w grudniu planowany jest
budżet na rok przyszły, jest szokujący i prowadzi do
destabilizacji samorządowego budżetu. Wszelkie pla-
nowanie przychodów następuje przecież według wy-
tycznych ministra finansów i przychód z tytułu po-
datku CIT i z tytułu podatków od umów cywilno-
prawnych to nie wymysł samorządowców. Aby spłacić
zadłużenie do budżetu państwa, samorządy będą mu-
siały wziąć kredyty oraz ciąć drastycznie wydatki.
Rozwój gminy i powiatu zostanie wstrzymany, gdyż
ważniejsze staje się łatanie dziury budżetowej kosz-
tem samorządów.
W zaistniałej sytuacji konieczna jest pomoc sa-
morządom, takim jak płocki. Dlatego też uważam,
że wyjściem z tej sytuacji w dobie panującego kry-
zysu jest zawieszenie kwoty janosikowego na po-
ziomie z 2008 r. Należy zauważyć, że bardzo wiele
prosperujących do niedawna firm albo wykazało
straty albo w ogóle zaprzestało funkcjonowania.
Województwa, które otrzymują janosikowe, nie od-
czułyby jego zmiany, gdyż byłby ona taka sama, jak
w poprzednim roku. Czy taka forma pomocy była
rozpatrywana przez Ministerstwo Finansów? Wie-
le osób opowiada się za zniesieniem janosikowego
w sytuacji, gdy jest jeszcze możliwość otrzymywa-
nia pomocy z Unii Europejskiej. Jakie procedury
należałoby przeprowadzić w celu zniesienia tej sub-
wencji?
Czy przewidziana jest jakaś inna pomoc dla sa-
morządów, gdyż w przypadku tak dużych kwot do
zwrotu nastąpi zmniejszenie inwestycji? Nawet sta-
ranie się o środki unijne zostanie utrudnione, gdyż
często w programach operacyjnych potrzebny jest
wkład własny, a ten będzie niewielki w zaistniałej
sytuacji.
Czy minister finansów konsultował podjęte decy-
zje z ministrem spraw wewnętrznych i administracji?
Jakie jest stanowisko MSWiA w tej sprawie?
I wreszcie proszę o informację, czy są projekty
zmiany ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego, w szczególności dotyczące art. 10,
10a i 17? Jakie zmiany planowane są w ustawie bu-
153
dżetowej dotyczące samorządu terytorialnego,
a także janosikowego?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12364)
do ministra zdrowia
w sprawie zagrożenia dla oddziałów
transplantologii i możliwości ograniczenia
liczby przeszczepów szpiku kostnego
Szanowna Pani Minister! O tym, jak ważną i po-
trzebną dziedziną medycyny jest transplantologia, nie
trzeba nikogo przekonywać. Wykonywane w kilku
miejscach w Polsce operacje przeszczepu szpiku kost-
nego są niezwykle ważnymi zabiegami ratującymi ży-
cie pacjentów. Od wielu lat mówi się o potrzebie zwięk-
szania liczby oddziałów wykonujących te skompliko-
wane procedury medyczne. Jest to tym bardziej waż-
ne, że liczba pacjentów kwalifikujących się do prze-
szczepów jest niezmiennie wysoka, a możliwości obec-
nie działających placówek znacznie ograniczone.
Całkowicie niezrozumiały jest zatem fakt wpro-
wadzenia od stycznia przyszłego roku nowego rozpo-
rządzenia, na mocy którego prężnie działające od-
działy w Poznaniu i Krakowie mogą przestać działać.
Niespójne ze sobą przepisy ww. rozporządzenia na-
kładają na szpitale obowiązki, których spełnienie jest
z punktu widzenia potrzeb samych oddziałów trans-
plantologii nieuzasadnione. Chodzi o wymóg umiej-
scowienia w jednej lokalizacji oddziałów transplan-
tologii i oddziałów anestezjologii i intensywnej tera-
pii. Jak wynika z opinii specjalistów, taki wymóg nie
jest związany z potrzebami medycznymi. Same od-
działy wyposażone są w aparaturę umożliwiającą
opiekę nad pacjentem w stanie ciężkim.
Powstaje zatem poważna wątpliwość, czy ważniejsze
jest z punktu widzenia pacjenta i potrzeby ratowania
jego życia tworzenie przepisów prowadzących do likwi-
dacji części bardzo potrzebnych i deficytowych oddzia-
łów transplantologii, czy też należałoby uwzględnić uwa-
gi samych zainteresowanych, a przed wprowadzeniem
ich w życie ocenić faktyczne skutki takiej regulacji.
Bardzo proszę Panią Minister o odpowiedź, czy
Ministerstwo Zdrowia świadome jest opisanej powy-
żej sytuacji, a także w jaki sposób resort zamierza
zrekompensować pacjentom utratę szansy na urato-
wanie własnego życia wskutek ograniczenia liczby
wykonywanych operacji.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 15 października 2009 r.
154
Interpelacja
(nr 12365)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie obniżenia dotacji MEN
na organizację konkursów językowych
w szkołach średnich
Do konkursów z języków obcych zwanych popu-
larnie olimpiadami przystępują uczniowie planujący
świadomie kolejne etapy edukacji. Laureaci są zwal-
niani z matury z języka obcego, mają również uła-
twiony wstęp na wybrane przez siebie kierunki stu-
diów. W proces przygotowywania wkładają bardzo
dużo pracy. Warto podkreślić, że mogą liczyć na po-
moc nauczycieli, którzy nierzadko pracują z uczniami
po godzinach, nie pobierając za dodatkowe konsulta-
cje żadnego wynagrodzenia.
Z wielkim rozczarowaniem młodych ludzi i ich
nauczycieli spotkała się informacja o odwołaniu kon-
kursów kilka tygodni przed planowanymi terminami
(dotyczy to języków: francuskiego, niemieckiego i
białoruskiego). Przyczyną jest obniżenie dotacji Mi-
nisterstwa Edukacji Narodowej, która przyznawana
jest organizatorom olimpiad. Informacja o zmniejsze-
niu środków spowodowała wycofanie się m.in. Pol-
skiego Towarzystwa Neofilologicznego (organizuje
konkursy z języka niemieckiego) oraz organizatorów
konkursów z języka francuskiego i białoruskiego.
Swoją decyzję tłumaczą faktem, iż poinformowano
ich o okrojeniu dotacji w ostatniej chwili, co uniemoż-
liwia poszukiwanie ewentualnych sponsorów lub in-
nych źródeł finansowania przedsięwzięcia. Najbar-
dziej poszkodowani są zatem uczniowie szkół śred-
nich, postawieni przed faktem dokonanym.
Mając na uwadze przedstawione powyżej informa-
cje, zwracam się do Pani Minister z uprzejmą prośbą
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego tak późno poinformowano organiza-
torów konkursów językowych o znacznym zmniejsze-
niu dotacji?
2. Czy ministerstwo będzie zabiegać o zagwaran-
towanie odpowiednich środków na ten cel w budżecie
państwa na rok 2010?
3. W jaki sposób zostaną zrekompensowane stra-
ty poniesione przez uczniów szkół średnich, którym
uniemożliwiono przystąpienie do konkursów?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 16 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12366)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie sposobu rozpatrywania zażaleń
w ramach nadzoru instancyjnego organów
prokuratury
Grupa radych gminy Węgierska Górka 4 maja
2009 r. złożyła w Prokuraturze Rejonowej w Żywcu
zawiadomienie o przestępstwie, jakiego w ich prze-
konaniu dopuścili się wójt gminy w Węgierskiej Gór-
ce, pracownicy urzędu gminy oraz przewodniczący
rady gminy.
Do zawiadomienia dołączone zostały dowody
świadczące o możliwości popełnienia przestępstwa
polegającego na wprowadzeniu do obrotu prawnego
uchwał Rady Gminy w Węgierskiej Górce w sprawie
zmian budżetowych, na które radni głosowali na se-
sjach rady gminy w składni językowej i treści dostar-
czonej wraz z zawiadomieniem o zwołaniu sesji i pro-
jektem uchwał zgodnie z art. 20 ustawy o samorzą-
dzie gminnym, odmiennej od uchwał publikowanych
w Biuletynie Informacji Publicznej, a następnie
wprowadzonych do obrotu prawnego.
Takie działania zdaniem radnych wyczerpują
znamiona przestępstwa określonego w art.: 270, 271,
272, 273, 296, 303 Kodeksu karnego oraz naruszają
dyspozycję przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych i innych. Mając ustawowy
obowiązek poinformowania o podejrzeniu popełnie-
nia przestępstw ściganych z urzędu, złożyli oni za-
wiadomienie o przestępstwie.
W związku z tym, że prowadzone przez Prokura-
turę Rejonową w Żywcu przedmiotowe postępowanie
zdaniem radnych utknęło w miejscu, złożyli oni za-
żalenie do Prokuratury Okręgowej w Bielsku-Białej,
która zażalenie uznała za zasadne, co skutkowało
wszczęciem postępowania w dniu 25 czerwca, tj. po
upływie 51 dni od złożenia zawiadomienia, co stano-
wi naruszanie art. 305 § 1 K.p.k.
Obserwując dalszą opieszałość w prowadzonym
postępowaniu, radni złożyli wnioski dowodowe, któ-
re mogły wpłynąć na przyspieszenie sprawy, jednak
te zostały odrzucone przez prokuratora. W konse-
kwencji tego stanu rzeczy, zważywszy na błędy i brak
jakiejkolwiek aktywności procesowej, 6 sierpnia 2009
r. radni złożyli zażalenie do Prokuratury Krajowej,
w którym zawarto istotne spostrzeżenia i uchybienia
wymagające pilnej interwencji w ramach nadzoru
instancyjnego.
Pismem z dnia 17 sierpnia 2009 r. radni zostali
poinformowani o przesłaniu zażalenia do Prokura-
tury Apelacyjnej w Katowicach, która z kolei za po-
średnictwem prokuratury okręgowej przedmiotowe
zażalenia przesłała do Prokuratury Rejonowej
w Żywcu.
Pismem z dnia 23 września prokurator rejonowa
w Żywcu pani A. B. poinformowała składających za-

żalenia, że postępowanie prowadzone jest właściwie,
zażalenia są niezasadne, gdyż nie są oni stroną po-
stępowania, z tego też powodu wnioski dowodowe i
inne ich czynności są nielegalne.
Panie ministrze, chciałbym zapytać:
Czy działający obecnie system składania skarg i
zażaleń oraz przekazywania ich do organów, których
one dotyczą, uważa Pan za słuszny?
Czy Pana zdaniem przedstawiona na przykładzie
sprawy z Węgierskiej Górki procedura spełnia zada-
nia nadzoru i kontroli?
Czy prokuratura jako urząd państwowy powołany
do stania na straży praworządności w przypadku
przestępstwa ściganego z urzędu dotyczącego orga-
nów władzy, co do której zachodzi podejrzenie o prze-
stępstwo, a sprawującej swój urząd, nie powinna wy-
kazać szczególnej dbałości o jak najszybsze wyjaśnia-
nie sprawy?
Poseł Tomasz Tomczykiewicz
Pszczyna, dnia 16 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12367)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany obowiązujących przepisów
określających standardy w domach opieki
społecznej oraz zasady odpłatności za pobyt
Szanowna Pani Minister! Rada Powiatu Kro-
śnieńskiego na XXXI sesji Rady Powiatu Krośnień-
skiego przyjęła stanowisko w sprawie zmiany obecnie
obowiązujących przepisów określających standardy
w domach pomocy społecznej oraz zasady odpłatności
za pobyt.
W stanowisku rada wyraża swoje zaniepokoje-
nie, iż w związku z upływem z dniem 31 grudnia
2009 r. terminu osiągnięcia standardów w zakresie
stanu technicznego i sanitarnego obiektów nie
wszystkie domy pomocy społecznej będą mogły speł-
nić kryteria ustawowe. Samorządy, które prowadzą
placówki, proponują, aby dokonać zmiany obowią-
zujących przepisów.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na poniższe pytanie: Czy planowane są
zmiany obowiązujących przepisów w zakresie:
1) wydłużenia terminu osiągania standardów
przez domy pomocy społecznej;
2) zniesienia rygoru zakazu kierowania nowych
mieszkańców do domów pomocy społecznej, którzy
nie spełniają standardów;
3) zniesienia zakazu podwyższenia kosztu utrzy-
mania mieszkańców domów pomocy społecznej nie-
spełniających standardów;
155
4) zmiany sposobu naliczania dotacji na miesz-
kańców, skierowanych przed 1 stycznia 2004 r., na
taki, który pozwoli na pokrycie odpłatności tych osób
w wysokości faktycznego kosztu utrzymania w do-
mach pomocy społecznej?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Skowrońska
Mielec, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12368)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie upamiętnienia zbliżającej się
rocznicy Bitwy Warszawskiej 1920 r.
ekranizacją tych wydarzeń
Szanowny Panie Ministrze! W przyszłym roku
mija 90. rocznica jednej z najważniejszych bitew w
dziejach świata – Bitwy Warszawskiej. Przez wielu
określana mianem „Cudu nad Wisłą” była bitwą,
która zatrzymała komunistyczną nawałę na Euro-
pę. Nie sposób przecenić znaczenia tego wydarzenia,
ponieważ zatrzymując bolszewicki pochód, unie-
możliwiła rozprzestrzenienie się komunizmu na te-
reny Europy Środkowej i Zachodniej. Dzielna posta-
wa odrodzonego Wojska Polskiego oraz kunszt do-
wódczy marszałka Józefa Piłsudskiego zmieniły
bieg historii oraz pozwoliły uratować dopiero co od-
zyskaną niepodległość.
Mimo tak ogromnego znaczenia wydarzenia zwią-
zane z Bitwą Warszawską nie doczekały się dotych-
czas ekranizacji. Być może zachętą do nakręcenia
takiego filmu byłoby ogłoszenie przez Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego konkursu na jego
realizację. Byłoby to wspaniałe upamiętnienie wyda-
rzeń z 1920 r.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z uprzej-
mą prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo podejmie działania mające na
celu zrealizowanie filmu dotyczącego Bitwy War-
szawskiej?
2. Jakie inne inicjatywy podejmie ministerstwo w
celu upamiętnienia wydarzeń związanych z Bitwą
Warszawską?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 28 września 2009 r.
156
Interpelacja
(nr 12369)
do ministra gospodarki
w sprawie barier uniemożliwiających rozwój
farm wiatrowych
Szanowny Panie Ministrze! Polityka Unii Euro-
pejskiej zobowiązuje nasz kraj do coraz większej pro-
dukcji energii ze źródeł odnawialnych. Istnieją jed-
nak bariery uniemożliwiające rozwój farm wiatro-
wych produkujących tę energię, w których zawarte
są warunki niemożliwe do spełnienia przez polskich
przedsiębiorców. Przykładem jest traktowanie kry-
terium stosunku mocy jako warunku niezbędnego,
który nie uwzględnia rzeczywistych warunków sie-
ciowych w miejscu przyłączenia elektrowni wiatro-
wej (kąta impedancji zwarciowej). Z takiego podejścia
niemającego merytorycznych podstaw wycofała się
większość państw europejskich, a także wielu pol-
skich operatorów. Należy podkreślić, iż wypełnienie
przez przyłączaną elektrownię wiatrową tylko i wy-
łącznie kryterium stosunku mocy zwarciowej do
mocy przyłączeniowej nie zapewnia spełnienia za-
wartych w IRiESD wymagań co do wpływu na jakość
energii. Z drugiej strony niewypełnienie kryterium
stosunku mocy nie oznacza, że przyłączona elektrow-
nia nie spełnia określonych w IRiESD wymagań od-
nośnie do wpływu na jakość energii.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy rząd zamierza doprowadzić
do zmiany warunków niemożliwych do spełnienia
przez polskich przedsiębiorców i wprowadzić system
ułatwień?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Połczyn-Zdrój, dnia 12 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12370)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie planowanej
w Muzeum Narodowym w Warszawie
wystawy przedmiotów nawiązujących
do homoseksualizmu
Media poinformowały o planach dyrektora Mu-
zeum Narodowego w Warszawie wystawienia ekspo-
zycji poświęconej „homoerotycznym wątkom”.
Kryterium wyodrębnienia sztuki homoseksual-
nej jest sztuczne, zaś metodologia wystawy niezro-
zumiała. Dlaczego pan profesor Piotrowski, dyrektor
Muzeum Narodowego, ogranicza się tylko do „dzieł”
odnoszących się do homoseksualizmu, dlaczego chce
dyskryminować twórczość nekrofilów, pedofilów i
zoofilów? Homoseksualizm jest dewiacją podobną do
każdej z powyższych.
Promocja zboczeń seksualnych będzie z pewno-
ścią gorąco przyjęta i wychwalana przez środowiska
lewackie. Lecz nie w Muzeum Narodowym, groma-
dzącym skarby narodowego dziedzictwa jest miejsce
na takie dziwactwa. Obecny dyrektor ze świątyni
sztuki chce uczynić wychodek. Muzeum jest utrzy-
mywane ze środków społeczeństwa i nie może być
narzędziem demoralizacji społeczeństwa w rękach
marginalnej, wyizolowanej grupy. Zamiast prezenta-
cji i popularyzowania wartościowych zbiorów po-
wstaje krzykliwa oferta, reklamowana przez skandal
i protesty obywatelskie. Tani rozgłos, wpisywanie się
w planowane przez środowiska zboczeńców seksual-
nych marsze i wiece ośmieszają dyrektora Muzeum
Narodowego. Prymitywizm takiej metody promocyj-
nej jest oburzający.
Od czasu objęcia rządów przez PO można zaob-
serwować postępujące zawłaszczanie przestrzeni
publicznej przez lobby homoseksualne. Marsze zbo-
czeńców akceptowane przez prezydent Warszawy z
PO pani Gronkiewicz-Waltz, finansowanie projek-
tów homoseksualnych przez Fundację Batorego,
zloty „tęczowych rodzin” i promowanie lokali „gey-
friendly” – to wszystko było do przewidzenia, ale że
w ten nurt popularyzowania odchyleń seksualnych
wpisze się Muzeum Narodowe – tego się nie spodzie-
wałem. Dyrektor muzeum nie ukrywa, że datę pre-
zentacji wystawy wybrał celowo tak, aby zbiegała
się w czasie z mającą przejść ulicami Warszawy pa-
radą gejów i lesbijek.
Rozumiem, że PO musi rywalizować z SLD o elek-
torat homoseksualny, że już nie wystarczy ubieranie
się w koszulkę z napisem „jestem gejem” przez posła
Palikota, ale angażowanie do tego Muzeum Narodo-
wego to prawdziwy skandal. Uleganie presji homole-
wicy kompromituje Radę Powierniczą oraz ministra
kultury i dziedzictwa narodowego.
W związku z powyższym pytam: Czy Pan Minister
podejmie kroki zapobiegające blamażowi jednej z naj-
ważniejszych instytucji kulturalnych w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Bielsko-Biała, dnia 19 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12371)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie głosowania imiennego w radach
gmin, powiatów i sejmikach wojewódzkich
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą o
samorządzie gminnym, a także ustawą o samorzą-
dzie powiatowym i ustawą o samorządzie wojewódz-
twa zasadą jest, że głosowania w radach gminy, po-
wiatu i w sejmiku województwa są jawne. Zasada ta
realizowana jest głównie w formie podniesienia ręki
przez głosujących. Taki sposób głosowania jawnego
sprawia, iż wiedza na temat głosowania konkretne-
go radnego ograniczona jest wyłącznie do osób obec-
nych na sesji i uważnie obserwujących jej przebieg.
Jedynie w sprawach, którymi bardzo zainteresowa-
na jest opinia publiczna, zachowanie głosujących
opisują media. Obecna forma głosowania jawnego
sprawia, że większość obywateli nie jest świadoma
tego, jak działają wybrani przez nich radni. Rada
(sejmik) podejmuje decyzję kolegialnie, ale miesz-
kańcy gminy (powiatu, województwa) powinni mieć
możliwość łatwego uzyskania informacji na temat
głosowania ich przedstawicieli we władzach samo-
rządowych. Wprowadzenie głosowania w formie pi-
semnej na kartach lub głosowania za pomocą elek-
tronicznych urządzeń, którego wyniki – podawane
wraz z informacją, jak głosowali konkretni radni
– będą udostępniane do publicznej wiadomości,
przyczyni się do zwiększenia odpowiedzialności rad-
nych, a tym samym do zapewnienia, iż wszelkie de-
cyzje podejmowane będą z należną troską o miesz-
kańców.
Panie Ministrze, w związku powyższym zwracam
się do Pana z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo widzi potrzebę i możliwość
wprowadzenia głosowania imiennego jako podstawo-
wej formy głosowania w radzie gminy, powiatu i w
sejmiku wojewódzkim?
2. Czy i kiedy ministerstwo podejmie prace nad
zmianami w ustawie o samorządzie gminnym, usta-
wie o samorządzie powiatowym, a także ustawie
o samorządzie województwa skutkującymi wprowa-
dzeniem zasady głosowania imiennego w radach
i sejmiku?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
157
Interpelacja
(nr 12372)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie sytuacji ośrodków doradztwa
rolniczego
Szanowny Panie Ministrze! Ośrodki doradztwa rol-
niczego przeżywają obecnie bardzo trudną sytuację.
Podstawową przyczyną jest dramatyczny brak środków
finansowych. W kolejnych budżetach zmniejszone są
środki na finansowanie doradztwa. Grozi to znacznymi
zwolnieniami pracowników oraz odejściami doświad-
czonej kadry ze względu na bardzo niskie zarobki i cał-
kowitym pozbawieniem realizacji zadań doradczych.
Na dzień dzisiejszy ośrodki doradztwa rolniczego
sprowadzają swoją działalność do pomocy w wypeł-
nianiu wniosków o dopłaty. Osoby, które były wy-
szkolone i przygotowane do pracy w ODR, najpraw-
dopodobniej odejdą do innych firm, które skorzysta-
ją z sytuacji i wejdą na rolny rynek doradczy. Ale jak
będą wyglądały ich usługi, na jakim będą poziomie
i czego będą dotyczyły, tego na chwilę obecną nikt
nie jest w stanie określić.
Do złej sytuacji w ośrodkach doradztwa rolnicze-
go przyczyniła się także zmiana organizacyjna, któ-
ra z dniem 1 sierpnia 2009 r. spowodowała, że ODR-y
stały się jednostkami samorządu województwa, pod-
legając marszałkom, pozostając jedynie pod nadzo-
rem ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Taki stan
rzeczy spowoduje destabilizację w skutecznym ich
funkcjonowaniu.
Panie Ministrze, w związku powyższym zwracam
się do Pana z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo zamierza wyasygnować od-
powiednie środki finansowe na zapewnienie dobrego
funkcjonowania ODR-ów?
2. Czy i kiedy ministerstwo wyda stosowne akty
prawne porządkujące sytuację organizacyjną ODR-ów?
3. Czy Pan Minister widzi potrzebę i możliwość
interwencji w sprawie zwalnianych pracowników
ODR-ów?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12373)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie starego mięsa sprowadzanego
do Polski ze Szwecji
Szanowny Panie Ministrze! Od kilku lat do Polski
sprowadzane było kilkudziesięcioletnie mięso w po-
158
staci konserw. Konserwy mięsne, które dotarły do
naszego kraju, zostały wyprodukowane w latach
1982–1993 i były przechowywane w magazynach jako
rezerwa na wypadek wojny. Po wejściu Szwecji do Unii
Europejskiej oraz zmianie sytuacji politycznej w Eu-
ropie Szwedzi postanowili pozbyć się zapasów.
Całość zakupiła w 1999 r. szwedzka firma, która
następnie sprzedała konserwy m.in. do Polski, a tak-
że krajów nadbałtyckich. Mimo zakazów przeszło 20-
-letnie mięso od 2007 r. rozprowadzane było na tere-
nie Polski. Na krajowym rynku sprzedano blisko 200
t produktu. Mięso trafiło do 12 zakładów garmaże-
ryjnych. Produkty trafiły także do sklepów spożyw-
czych, szkół, szpitali i przedszkoli. Stare szwedzkie
mięso stanowi poważne niebezpieczeństwo dla pol-
skich konsumentów. Istnieje realne zagrożenie cho-
robą BSE, ponieważ w latach 80. znaczna część woło-
winy w Szwecji pochodziła z Wielkiej Brytanii, gdzie
wówczas choroba ta powszechnie występowała.
Mając na uwadze powyższe, zwracamy się do
Pana z prośbą o odpowiedź na następujące pytanie:
Czy Pan Minister zamierza podjąć działania zmie-
rzające do zmiany systemu kontroli produktów spo-
żywczych importowanych do naszego kraju, tak aby
uniknąć zagrożenia zdrowotnego dla polskich kon-
sumentów? O ile tak, to jakie?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12374)
do ministra pracy i polityki społecznej
oraz
ministra finansów
w sprawie braku środków finansowych
na składki na ubezpieczenia zdrowotne
dla bezrobotnych bez prawa do zasiłku
Szanowna Pani Minister! Szanowny Panie Mini-
strze! Wielu urzędom pracy kończą się właśnie pie-
niądze na składki ubezpieczenia zdrowotnego prze-
kazywane co miesiąc Zakładowi Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Sytuacja taka dotknie przede wszystkim
osoby zarejestrowane w urzędach pracy bez prawa
do zasiłku. Są to zazwyczaj osoby o najniższym stan-
dardzie życia. Jak się okazuje, jest to bezpośredni
skutek zmiany zapisów w ustawie o ubezpieczeniach,
które weszły w życie 1 stycznia 2009 r. Do końca
ubiegłego roku wystarczało, że jedna bezrobotna oso-
ba z danej rodziny rejestrowała się w pośredniaku. Z
jej ubezpieczenia mogli korzystać pozostali członko-
wie rodziny. Od stycznia nie jest to już możliwe. Przy-
kładowo na cały rok 2009 woj. łódzkie dostało 36,5
mln zł na składki ubezpieczeń osób bezrobotnych.
Jak pokazuje doświadczenie, jest to kwota zdecydo-
wanie za niska. W skali całego regionu braknie w
tym roku 10,4 mln zł. Pieniędzy zacznie brakować w
listopadzie, a w grudniu nie będzie już ani grosza. W
wielu regionach kraju, zwłaszcza na Wschodzie, pie-
niędzy już zabrakło. Rzecznik Naczelnej Izby Lekar-
skiej oświadczył niedawno, że żadna osoba bezrobot-
na, za którą nie zostaną odprowadzone składki na
ubezpieczenie zdrowotne, takiej opieki nie będzie po-
zbawiona. W obecnej sytuacji istnieje jednak obawa,
że stanie się inaczej.
Mając na uwadze powyższe, zwracamy się do
Pani/Pana z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy Pani Minister/Pan Minister zamierza pod-
jąć kroki zmierzające do przywrócenia poprzednio
obowiązujących przepisów, które usprawnią ponow-
nie finansowanie składek zdrowotnych dla osób bez-
robotnych bez prawa do zasiłku?
2. Czy Pani Minister/Pan Minister przeprowadzi
odpowiednie zmiany w ustawie o promocji zatrud-
nienia mające na celu usprawnienie działalności
urzędów pracy poprzez eliminację osób rejestrują-
cych się wyłącznie w celu uzyskania ubezpieczenia
zdrowotnego?
3. Czy Pani Minister/Pan Minister podtrzymuje
swoją opinię, iż składki zdrowotne powinny być od-
prowadzane za bezrobotnych bez prawa do zasiłku
bezpośrednio z budżetu państwa, który je finansuje,
do Narodowego Funduszu Zdrowia?
4. Czy może Pani Minister/Pan Minister potwier-
dzić wyliczenia ekspertów, którzy wyliczyli, że do
końca roku powiatom w Polsce zabraknie ok. 500
mln zł na pokrycie kosztów składek zdrowotnych dla
osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12375)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmniejszenia środków
finansowych na organizację olimpiad
językowych w roku szkolnym 2009/2010
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego dotarła niepokojąca informacja, iż w związku
ze zmniejszeniem przez Ministerstwo Edukacji Na-

rodowej dotacji dla organizatorów olimpiad Polskie
Towarzystwo Neofilologiczne i Komitet Główny
Olimpiady Języka Niemieckiego podjęli decyzję o od-
wołaniu w roku szkolnym 2009/2010 Ogólnopolskiej
Olimpiady Języka Niemieckiego. Nie odbędzie się
także olimpiada z języka francuskiego i białoruskie-
go. Dla tysięcy młodych ludzi uzdolnionych lingwi-
stycznie, którzy często przez kilka lat przygotowy-
wali się do tego swoistego sprawdzianu, to olbrzymie
rozczarowanie. Oszczędności dla budżetu państwa z
tego tytułu to zaledwie 700 tys. zł.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Jakie działania zamierza podjąć kierowane
przez Panią ministerstwo, aby wspomniane wyżej
olimpiady językowe w roku szkolnym 2009/2010 się
jednak odbyły?
2. Kto i dlaczego podjął decyzję o zmniejszeniu
środków dla organizatorów olimpiad? Czy, podejmu-
jąc taką decyzję, uwzględniono wszystkie negatywne
jej konsekwencje, jakie ona niesie dla tysięcy młodych
ludzi?
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Lipiński
Legnica, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12376)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie odszkodowań dla osób zesłanych
w głąb Związku Radzieckiego (Sybiraków)
Szanowna Pani Minister! W ciągu ostatnich kil-
ku miesięcy zaczęły docierać do mnie sygnały odno-
śnie do niezadowalającej sytuacji osób, które kiedyś
były zesłane w głąb Związku Radzieckiego. Sybira-
cy czują się pokrzywdzeni, ponieważ, w stosunku do
osób represjonowanych przez państwo niemieckie,
szkody, których doznali, są traktowane radykalnie
niewspółmiernie. Postulaty i różnego rodzaju dzia-
łania dotyczące wypłat, które stanowiłyby równo-
ważnik tego, co otrzymali represjonowani przez
Niemcy, nigdy nie zostały zrealizowane, mimo iż
właściwości przyznania świadczeń specjalnych dla
Sybiraków nie zostały zakwestionowane ani przez
władze polskie, ani przez Rosję.
W związku z powyższym proszę o zajęcie stano-
wiska wobec poniższych kwestii:
1. Jakie jest zdanie Pani Minister w przedmioto-
wej sprawie?
2. Czy resort pracy i polityki społecznej przewidu-
je inicjatywę legislacyjną w przedmiotowej sprawie?
159
Z góry składam serdeczne podziękowania za przy-
chylne ustosunkowanie się.
Z poważaniem
Poseł Beata Kempa
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12377)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie odszkodowań za mienie
pozostawione na Wschodzie
Szanowny Panie Prezesie! Nie oddając majątku
zaburzanom, Polska złamała europejską konwencję,
która gwarantuje każdemu obywatelowi ochronę pra-
wa własności – wyrok z dnia 22 czerwca 2004 r. Try-
bunału Praw Człowieka w Strasburgu.
Na mocy ustawy uchwalonej w 2005 r. osoby, któ-
re zostawiły na Wschodzie nieruchomości, otrzymały
prawo do odszkodowania w wysokości równowarto-
ści 20% utraconego majątku.
Wypłacane odszkodowanie za mienie pozostawio-
ne na Kresach Wschodnich należy się repatriantom
z lat 19944–1952. Część tych osób otrzymała odszko-
dowania jeszcze w latach pięćdziesiątych na podsta-
wie umowy pomiędzy polskim rządem a radzieckimi
republikami Białorusi, Litwy i Ukrainy.
Jednakże wówczas nie było to tak jak w obecnej
sytuacji, w postaci wypłaty gotówki, a upusty na nie-
ruchomości sprzedawane przez państwo.
Wnioski o odszkodowanie można było składać tyl-
ko do końca roku 2008.
Po 1 stycznia 2009 r. nie można już starać się o
jakiekolwiek odszkodowania za pozostawiony mają-
tek na Wschodzie.
Jednocześnie pragnę Panu Premierowi przekazać
w załączeniu pismo*), jakie dotarło do mojego biura po-
selskiego z Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów
Południowo-Wschodnich Klubu Stryjan ,,Strzecha
Stryjska” w Opolu oraz zadać następujące pytania:
1. Czy rząd planuje zajęcie się sprawą ponownego
rozpatrzenia w kwestii wypłaty odszkodowań za mie-
nie pozostawione na Wschodzie?
2. Czy rząd planuje podjęcie inicjatywy zorgani-
zowania bezpłatnej wyceny majątku pozostawionego
na Kresach Wschodnich?
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Premiera o odpowiedź na zadane pytania.
Z poważaniem
Poseł Beata Kempa
Syców, dnia 19 października 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
160
Interpelacja
(nr 12378)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie Rządowego Centrum Legislacji
Szanowny Panie Premierze! Rządowe Centrum
Legislacji jest państwową jednostką organizacyjną
podległą prezesowi Rady Ministrów, zapewnia ko-
ordynację działalności legislacyjnej Rady Ministrów,
prezesa Rady Ministrów i innych organów admini-
stracji rządowej oraz obsługę prawną Rady Mini-
strów.
W dniu 4 listopada 2008 r. ogłosił Pan, że zosta-
ły wprowadzone zmiany dotyczące ustawy o Radzie
Ministrów. Zmiany te miały polegać głównie na
tym, że projekty ustaw będą przygotowywane w
Rządowym Centrum Legislacji, a nie, jak dotych-
czas, w ministerstwach. W poszczególnych resor-
tach będą zaś opracowywane tylko założenia do no-
wych przepisów.
Zaproponowane wówczas zmiany w procesie legi-
slacyjnym miały być, jak Pan sam podkreślał na kon-
ferencji prasowej, „przełomowe, jeśli chodzi o sposób
stanowienia prawa”. Miały pomóc uniknąć niedosko-
nałości i zaoszczędzić sporo czasu. Co najważniejsze,
miały wyeliminować możliwość działań lobbystycz-
nych w poszczególnych ministerstwach. Dziś mija
prawie rok od tamtych wydarzeń i zapowiedzi.
Panie Premierze, miał zniknąć od lat krytykowa-
ny „resortowy” system tworzenia rządowych projek-
tów ustaw. Zatrudniono nawet dodatkowo 20 nowych
prawników.
W związku z opisaną sytuacją zwracam się do
Pana Premiera z następującymi pytaniami w tej
materii:
— Ilu obecnie zatrudnia RCL pracowników?
— Jakie jest średnie wynagrodzenie w RCL?
— Ilu było zatrudnionych pracowników przed
wejściem nowych przepisów?
— Ile wynosi obecnie budżet RCL na 2009 r.?
— Jakie są założenia budżetowe, jeśli chodzi o
utrzymanie RCL w 2010 r.?
— Kiedy zaczną obowiązywać wprowadzone prze-
pisy w RCL?
— Ile obecnie jest utworzonych komórek organi-
zacyjnych w RCL?
— Ile zostało wydanych zgód na samodzielne na-
pisanie ustaw przez dane resorty?
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Premiera o odpowiedź na zadane pytania.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Beata Kempa
Syców, dnia 30 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12379)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji połączeń kolejowych
na Dolnym Śląsku
Szanowny Panie Ministrze! Region sudecki bory-
ka się z poważnymi problemami komunikacyjnymi.
Ruch samochodowy w tym regionie jest znacznie
utrudniony ze względu na ogromną liczbę samocho-
dów. A przepustowość dróg jest ograniczona i z pew-
nością się nie zwiększy. Dlatego turyści zmierzający
w tym kierunku Polski często korzystają z kolei.
Od września 2009 r. PKP zlikwiduje kilkanaście
procent połączeń w skali kraju. Ten zabieg również
nie ominie Dolnego Śląska. Zawieszeniu mają ulec
połączenia takie, jak Wrocław – Lublin, Jelenia Góra
– Szklarska Poręba, jak również zostaną skrócone
połączenia kolejowe:
— ekspresu ,,Rejtan” z Warszawy do Wrocławia,
który zakończy bieg w Gliwicach,
— pociągu ,,Pogórze” z Warszawy do Jeleniej
Góry, który zakończy swój bieg we Wrocławiu.
Dlatego jako poseł na Sejm RP nie zgadzam się
na zawieszenie dalekobieżnych połączeń kolejowych
Jeleniej Góry z resztą Polski. Pragnę jednocześnie
zwrócić uwagę, że likwidacja i zawieszenie niektó-
rych połączeń na Dolnym Śląsku doprowadzi do mar-
ginalizacji tego regionu Polski.
Kolejnym niepokojącym sygnałem, jaki płynie za-
równo z komunikatów prasowych, jak i od opinii pu-
blicznej, jest fakt, że od października 2009 r. nie będą
dojeżdżały do Szklarskiej Poręby pociągi, które były
uruchomione w skutek tzw. deklaracji sudeckiej:
„Kamieńczyk”, „Szklarka” i „Szczeliniec”.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się z nastę-
pującymi pytaniami:
1. Ile połączeń zostało zlikwidowanych lub zawie-
szonych przez PKP w porozumieniu z urzędem mar-
szałkowskim w roku 2009 na Dolnym Śląsku?
2. Kiedy połączenia, które w roku 2009 zostały
zawieszone przez PKP i urząd marszałkowski, zosta-
ną odwieszone?
3. Kiedy nastąpi remont linii kolejowej nr 274?
Proszę o ustosunkowanie się do zadanych pytań
oraz poinformowanie mojego biura poselskiego
o udzielonej odpowiedzi.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Beata Kempa
Syców, dnia 19 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12380)
do ministra zdrowia
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu
rehabilitacji leczniczej
Szanowna Pani Minister! Wprowadzając rozpo-
rządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej, dokonano zmniejszenia ilości
i skrócenia czasu zabiegów do 120 dni w roku dla
osób z niepełnosprawnością intelektualną i ze sprzę-
żonym kalectwem. Skrócenie tego okresu w przypad-
ku osób walczących z tą chorobą może doprowadzić
do zaniechania profilaktyki niepełnosprawności oraz
do regresu zdobytych umiejętności i sprawności.
W załączeniu przesyłam Pani Minister pismo Pol-
skiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledze-
niem Umysłowym, jakie zostało skierowane do mo-
jego biura poselskiego*).
W związku z załączonym pismem oraz opisaną
sytuacją pozwolę sobie zadać kilka pytań Pani Mini-
ster, które nurtują nie tylko mnie, ale i większość
osób zajmujących się życiem osób niepełnospraw-
nych:
1. Dlaczego dokonano skrócenia czasu i zmniej-
szenia ilości zabiegów w roku kalendarzowym?
2. Czym kierowano się, podejmując taką decy-
zję?
3. Ile pieniędzy wydawano przed wejściem roz-
porządzenia w życie z NFZ na ten rodzaj terapii,
a ile zostanie wydanych po wejściu rozporządzenia
w życie?
4. Czy przewiduje Pani jakiekolwiek zmiany w
najbliższym czasie dotyczące tego właśnie rozporzą-
dzenia?
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z prośbą o udzielenie odpowiedzi na zadane
pytania.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Beata Kempa
Syców, dnia 19 października 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
161
Interpelacja
(nr 12381)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie budowy zbiornika
Kamieniec Ząbkowicki
Szanowny Panie Premierze! Wszyscy z pewnością
pamiętamy lipcową powódź, jaka nawiedziła woj. dol-
nośląskie w 1997 r. W sposób istotny i szczególny
dotknęła ona gminę Kamieniec Ząbkowicki, gdzie
straty popowodziowe zostały oszacowane na kwotę
420 mln zł. Odbudowa gminy i jej modernizacja w
przekonaniu mieszkańców udała się znakomicie. Nie-
stety, na tym poprzestano.
Zabrakło, niestety, wizji przyszłości i zabezpiecze-
nia terenów woj. dolnośląskiego przed kolejnym ta-
kim zalaniem, jako że nie realizuje się budowy zbior-
nika Kamieniec Ząbkowicki. Brak realizacji tej inwe-
stycji w kolejnych latach budzi wielki niepokój wśród
mieszkańców gminy Kamieniec Ząbkowicki. Brak
środków w budżecie na tę inwestycję powoduje, że
jest ona odkładana już po raz kolejny, bez określenia
terminu jej realizacji.
W celu realizacji budowy zbiornika Kamieniec
Ząbkowicki na rzece Nysie Kłodzkiej poczyniono na-
stępujące przygotowania:
— wysiedlono mieszkańców wsi Pilce, gdzie mia-
ła znajdować się przyszła czasza zbiornika wodnego,
oraz dokonano wykupu nieruchomości od tych miesz-
kańców,
— ekshumowano cmentarz polski i poniemiecki
we wsi Pilce, przenosząc kilkadziesiąt zwłok na
cmentarz komunalny,
— wykonano stosowne prace geologiczne i geolo-
giczno-techniczne, zakończone studium wykonalno-
ści projektu z bardzo dobrą opinią naukowców Poli-
techniki Wrocławskiej, Politechniki Krakowskiej
i wrocławskiej Akademii Rolniczej,
— dokonano opracowania miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego gminy.
Budując ww. zbiornik, zabezpieczymy przed skut-
kami powodzi nie tylko tę gminę, ale i wiele innych,
a przede wszystkim miasto Wrocław, ponieważ cały
ten obszar położony jest w niecce zwanej Obniżeniem
Otmuchowskim – pradoliną Nysy. W jej obrębie wy-
stępuje rozległy system cieków wodnych będących
dopływami rzeki Nysy Kłodzkiej, a następnie Odry.
Budowa zbiornika wodnego w gminie Kamieniec
Ząbkowicki jest częścią wieloletniego programu rzą-
dowego pn. ,,Program dla Odry – 2006”. Pragnę rów-
nież nadmienić, iż rok po tragicznej powodzi w 1996 r.
rozpoczęto co prawda prace związane z regulacją rze-
ki Nysy Kłodzkiej, ale po niedługim czasie zostały
one przerwane i z niewiadomych przyczyn nie są kon-
tynuowane.
162
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Premiera z następującymi pytaniami:
1. Budowę jakich zbiorników zakłada ,,Program
dla Odry – 2006”?
2. Ile przewidziano pieniędzy i jakie inwestycje
zostaną wykonane w roku 2009?
3. Ile pieniędzy i jakie inwestycje do realizacji
przewidziano w roku 2010?
4. Jaki jest na dzień dzisiejszy koszt przygotowań
do budowy zbiornika wodnego w Kamieńcu Ząbko-
wickim (mapy, projekty wykupy gruntów)?
5. Kiedy przewiduje się rozpoczęcie prac związa-
nych z budową zbiornika w Kamieńcu Ząbkowic-
kim?
6. Dlaczego w budżecie państwa na rok 2010 nie
zabezpieczono środków finansowych na ten cel?
7. Czy istnieje przybliżona data zakończenia re-
alizacji ,,Programu dla Odry – 2006”?
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Premiera o odpowiedź na moje pytania.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Beata Kempa
Syców, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12382)
do ministra obrony narodowej
w sprawie objęcia szczegółową
i specjalistyczną diagnozą oraz opieką
zdrowotną żołnierzy powracających
z zagranicznych misji wojskowych,
pokojowych i stabilizacyjnych
Szanowny Panie Ministrze! 21 września br., z nie-
wyjaśnionych dotąd przyczyn, w warszawskim szpi-
talu zmarła st. chor. E. B., która zaledwie kilka mie-
sięcy wcześniej powróciła z misji w Afganistanie. E.
B. wyjechała na misję jesienią 2008 r., po przejściu
rygorystycznych badań lekarskich. 31 marca br. po-
wróciła do Polski w bardzo złej kondycji fizycznej, z
widocznym osłabieniem i wyczerpaniem organizmu.
Standardowa procedura, jakiej w tydzień po powrocie
z misji poddaje się wszystkich żołnierzy, obejmująca
obowiązkowe, podstawowe badania lekarskie, nie
wykazała żadnych nieprawidłowości.
Wskutek drastycznie pogarszającego się stanu
zdrowia w lipcu br. E. B. zmuszona była prywatnie
poddać się badaniom krwi. Ich wynik jednoznacznie
wskazał na zagrożenie życia, co zdecydowało o przy-
jęciu chorej do szpitala. Niestety, pomimo przebytych
czterech operacji i wyjątkowo starannej opieki szpi-
talnej, E. B. zmarła. Nie sposób w takiej sytuacji nie
zadać sobie pytania, czy bardziej szczegółowy poziom
obowiązkowych badań lekarskich w miejsce powierz-
chownej standardowej procedury nie uratowałby ży-
cia E. B., pozwalając na dostatecznie wczesne zdia-
gnozowanie infekcji i objęcie chorej specjalistycznym
leczeniem już w początkowej fazie choroby.
Tragiczny przypadek st. chor. E. B. niewątpliwie
wskazuje na bezwzględną konieczność podwyższenia
standardu procedury badania stanu zdrowotnego
polskich żołnierzy powracających z misji wojskowych,
pokojowych i stabilizacyjnych, gdyż może to w przy-
szłości zaważyć na ocaleniu ludzkiego życia.
W związku z powyższym kieruję do Pana Mini-
stra następujące pytania, prosząc o odpowiedź:
1. Jak dokładnie wygląda procedura obowiązko-
wych badań lekarskich, jakim podlegają polscy żoł-
nierze powracający z zagranicznych misji i kto jest
odpowiedzialny za jej przeprowadzenie?
2. Czy ww. obowiązkowe badania lekarskie dosto-
sowane są do specyfiki miejsca odbycia przez danego
żołnierza misji, jej charakteru i przebiegu oraz indy-
widualnych uwarunkowań zdrowotnych każdego pa-
cjenta, czy też stosuje się względem nich jednakową,
ogólną procedurę?
3. Jaki jest koszt jednostkowego obowiązkowego
badania lekarskiego, jakiemu poddaje się żołnierza
w tydzień po powrocie do kraju?
4. Jaki jest dotychczasowy koszt finansowy uczest-
nictwa Polski we wszystkich misjach wojskowych,
pokojowych i stabilizacyjnych po 1989 r.? Dlaczego w
obliczu tak potężnych kwot odmawia się żołnierzom
wystarczająco stabilnej opieki i pomocy zdrowotnej
(gwarantującej im bezpieczeństwo i komfort psy-
chiczny), koniecznej ze względu na charakter pełnio-
nego przez nich zawodu w ramach służby państwu i
wykonywania zobowiązań, jakie podejmuje polski
rząd? Zdecydowanie nie można traktować tych ludzi
niczym najemników, których należy wyłącznie opła-
cić, ani też przypominać sobie o ich zasługach i hero-
izmie tylko wówczas, gdy stracą życie poza granicami
kraju, w trakcie pełnienia służby.
5. Czy zdaje sobie sprawę Pan Minister z potrzeby
powtarzania obowiązkowej diagnozy lekarskiej i ba-
dań medycznych (zarówno stanu fizycznego, jak i
psychicznego) żołnierzy, którzy uczestniczyli w misjach
wojskowych, pokojowych i stabilizacyjnych? Badania ma-
jące miejsce w przeciągu tygodnia od powrotu z misji
są – w ocenie wielu żołnierzy jednostki GROM – nie-
wystarczające, przez co czują się oni zmuszeni pod-
dawać się prywatnej diagnostyce. Co więcej, okres
inkubacji wielu bakterii i wirusów wynosi kilka ty-
godni czy też niekiedy miesięcy, co skutkuje w nie-
jednym przypadku błędnym orzeczeniem prawidło-
wego stanu zdrowia żołnierzy w tydzień po powrocie
z misji. Właśnie taką błędną diagnozę usłyszała po
powrocie do ojczyzny st. chor. E. B.
6. Co zamierza uczynić Pan Minister w przedsta-
wionej sprawie, aby zwiększyć bezpieczeństwo pol-
skich żołnierzy powracających z misji, tak by nie do-

chodziło więcej do takich dramatów, jakiego doznała
st. chor. E. B. i jej bliscy?
Z poważaniem
Poseł Dawid Jackiewicz
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12382)
do ministra zdrowia
w sprawie objęcia szczegółową
i specjalistyczną diagnozą oraz opieką
zdrowotną żołnierzy powracających
z zagranicznych misji wojskowych,
pokojowych i stabilizacyjnych
Szanowna Pani Minister! 21 września br., z nie-
wyjaśnionych dotąd przyczyn, w warszawskim szpi-
talu zmarła st. chor. E. B., która zaledwie kilka mie-
sięcy wcześniej powróciła z misji w Afganistanie. E.
B. wyjechała na misję jesienią 2008 r., po przejściu
rygorystycznych badań lekarskich. 31 marca br. po-
wróciła do Polski w bardzo złej kondycji fizycznej, z
widocznym osłabieniem i wyczerpaniem organizmu.
Standardowa procedura, jakiej w tydzień po powrocie
z misji poddaje się wszystkich żołnierzy, obejmująca
obowiązkowe, podstawowe badania lekarskie, nie
wykazała żadnych nieprawidłowości.
Wskutek drastycznie pogarszającego się stanu
zdrowia w lipcu br. E. B. zmuszona była prywatnie
poddać się badaniom krwi. Ich wynik jednoznacznie
wskazał na zagrożenie życia, co zdecydowało o przy-
jęciu chorej do szpitala. Niestety, pomimo przebytych
czterech operacji i wyjątkowo starannej opieki szpi-
talnej, E. B. zmarła. Nie sposób w takiej sytuacji nie
zadać sobie pytania, czy bardziej szczegółowy poziom
obowiązkowych badań lekarskich w miejsce powierz-
chownej standardowej procedury nie uratowałby ży-
cia E. B., pozwalając na dostatecznie wczesne zdia-
gnozowanie infekcji i objęcie chorej specjalistycznym
leczeniem już w początkowej fazie choroby.
Tragiczny przypadek st. chor. E. B. niewątpliwie
wskazuje na bezwzględną konieczność podwyższenia
standardu procedury badania stanu zdrowotnego
polskich żołnierzy powracających z misji wojskowych,
pokojowych i stabilizacyjnych, gdyż może to w przy-
szłości zaważyć na ocaleniu ludzkiego życia.
W związku z powyższym kieruję do Pani Minister
następujące pytania:
1. Jak dokładnie wygląda procedura obowiązko-
wych badań lekarskich, jakim podlegają polscy żoł-
nierze powracający z zagranicznych misji i kto jest
odpowiedzialny za jej przeprowadzenie?
2. Czy ww. obowiązkowe badania lekarskie dosto-
sowane są do specyfiki miejsca odbycia przez danego
żołnierza misji, jej charakteru i przebiegu oraz indy-
163
widualnych uwarunkowań zdrowotnych każdego pa-
cjenta, czy też stosuje się względem nich jednakową,
ogólną procedurę?
3. Jaki jest koszt jednostkowego obowiązkowego
badania lekarskiego, jakiemu poddaje się żołnierza
w tydzień po powrocie do kraju?
4. Czy zdaje sobie sprawę Pani Minister z potrzeby
powtarzania obowiązkowej diagnozy lekarskiej i ba-
dań medycznych (zarówno stanu fizycznego, jak i psy-
chicznego) żołnierzy, którzy uczestniczyli w misjach
wojskowych, pokojowych i stabilizacyjnych? Badania
mające miejsce w przeciągu tygodnia od powrotu z
misji są – w ocenie wielu żołnierzy jednostki GROM
– niewystarczające, przez co czują się oni zmuszeni
poddawać się prywatnej diagnostyce. Co więcej, jako
praktykujący lekarz medycyny na pewno ma Pani Mi-
nister świadomość, iż okres inkubacji wielu bakterii i
wirusów wynosi kilka tygodni czy nawet miesięcy, co
skutkuje w niejednym przypadku błędnym orzecze-
niem prawidłowego stanu zdrowia żołnierzy w tydzień
po powrocie z misji. Właśnie taką błędną diagnozę
usłyszała po powrocie do ojczyzny st. chor. E. B.
5. Jakie kroki zamierza podjąć Pani Minister w
przedstawionej sprawie, aby zwiększyć bezpieczeń-
stwo zdrowotne polskich żołnierzy powracających z
misji?
Uprzejmie proszę Panią Minister o udzielenie
odpowiedzi na powyższe pytania, a także przedsię-
wzięcie wszelkich koniecznych działań, tak by nie
dochodziło więcej do takich dramatów, jakiego do-
znała st. chor. E. B. i jej bliscy. Polscy żołnierze,
wypełniając zobowiązania polskiego rządu, realnie
ryzykują zbyt wiele i zbyt często, aby stwarzać im
jedynie fikcyjne warunki opieki i pomocy. Państwo
nie może traktować nikogo przedmiotowo, a już z
pewnością nie tych ludzi, którzy mają odwagę nara-
żać dla niego swoje życie.
Z poważaniem
Poseł Dawid Jackiewicz
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12383)
do ministra zdrowia
w sprawie obniżenia środków na lecznictwo
szpitalne planowanego w 2010 r. przez
Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ
Drastyczne obniżenie wydatków na lecznictwo
szpitalne, zaproponowane w projekcie kontraktowa-
nia na 2010 r. przedstawionym przez Małopolski
Oddział Narodowego Funduszu Zdrowia przewidu-
je m.in. obniżenie ww. wydatków o 48,8 mln zł w
odniesieniu do kwoty ze stycznia 2009 r. Realizacja
164
tak skonstruowanego planu w konsekwencji dopro-
wadzić może do konieczności ograniczenia liczby
oraz zakresu świadczeń dostępnych w małopolskich
szpitalach.
Ponadto Małopolski OW NFZ, zdaniem Stowarzy-
szenia Szpitali Małopolski, na skutek przyjęcia błęd-
nie ustalonych wskaźników dla osób z cukrzycą i
chorobami układu krążenia dokonał przesunięcia
dodatkowych 106 mln zł na korzyść podstawowej
opieki zdrowotnej. O ile skierowanie dodatkowych
środków do tego segmentu rynku usług zdrowotnych
nie wzbudza wątpliwości, to sama forma, w jakiej
NFZ dokonał powyższego przesunięcia, wywołuje
protesty dyrekcji jednostek skupionych w Stowarzy-
szeniu Szpitali Małopolskich.
Kondycja służby zdrowia jako element kluczowy
dla zapewnienia bezpieczeństwa obywateli w sposób
oczywisty stanowi przedmiot troski wszystkich Po-
laków. Dlatego też, będąc świadomym skomplikowa-
nej sytuacji, w której przyszło pracować osobom od-
powiedzialnym za obecny oraz przyszły kształt ko-
szyka świadczeń gwarantowanych i wysokość środ-
ków budżetowych przeznaczonych na ten cel, zwra-
cam się do Pani Minister z następującym pytaniem:
Czy Pani zdaniem możliwe jest utrzymanie poziomu
finansowania lecznictwa szpitalnego w Małopolsce w
roku 2010 co najmniej na poziomie, w jakim ma to
miejsce w br.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Gut-Mostowy
Zakopane, dnia 21 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12384)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie nowelizacji ustawy o usługach
turystycznych polegającej na wprowadzeniu
niezbędnej kategorii górskiego
przewodnictwa technicznego
Polskie Stowarzyszenie Przewodników Wysoko-
górskich zabiegało w trakcie konsultacji społecznych
o wprowadzenie do projektu nowelizacji ustawy o
usługach turystycznych zapisów służących intereso-
wi społecznemu w pełni popieranych przez instytucje
bezpośrednio związane z pracą przewodników – Ta-
trzańskim Parkiem Narodowym i Tatrzańskim
Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym.
Przedmiotowe zapisy miały na celu rozdzielenie
w przepisach przewodnictwa górskiego techniczne-
go, gdzie do zadań przewodnika należy głównie tro-
ska o bezpieczeństwo prowadzonych na narty i wspi-
naczki osób, od przewodnictwa turystycznego, gdzie
funkcja przewodnika jest głównie dydaktyczna –
składa się na nią oprowadzanie, objaśnianie i udzie-
lanie informacji.
Obowiązująca ustawa wprowadza rejonizację
uprawnień przewodnickich (celową dla przewodnic-
twa dydaktycznego, ale chybioną w przypadku prze-
wodników technicznych), w następujący sposób defi-
niując zadania przewodników:
Rozdz. 4. Przewodnicy turystyczni i piloci wycie-
czek (...)
Art. 20.2. Do zadań przewodnika turystycznego
należy oprowadzanie wycieczek oraz fachowe udzie-
lanie ich uczestnikom informacji o kraju, odwiedza-
nych miejscowościach, obszarach i obiektach.
Dla przykładu – francuski przepis dotyczący kom-
petencji przewodnika i przewodnika aspiranta (akt
prawny nr 84–610 z 16 czerwca 1984 r. o kompeten-
cjach przewodnika i przewodnika aspiranta) w tłu-
maczeniu brzmi następująco:
Art. 4. Dyplom przewodnika w górach wysokich
daje jego posiadaczowi możliwość wykonywania za
wynagrodzeniem następujących czynności:
a) prowadzenia oraz towarzyszenia ludziom w
czasie wycieczek i wspinaczek górskich w skale, śnie-
gu, lodzie i terenie mikstowym,
b) prowadzenia oraz towarzyszenia osobom w cza-
sie wycieczek narciarskich, skialpinizmu i narciar-
stwa pozatrasowego,
c) nauczania technik alpinizmu, wspinaczki i nar-
ciarstwa wysokogórskiego oraz pozatrasowego,
d) treningu mającego na celu przygotowania do
zawodów w ww. specjalnościach.
W 1968 r. powstała Międzynarodowa Unia Związ-
ków Przewodnickich (UIAGM/IVBV), co w konse-
kwencji doprowadza do stworzenia międzynarodowe-
go szkolenia i certyfikowania przewodników górskich.
Obecnie uprawnienia UIAGM są honorowane we
wszystkich krajach Europy Zachodniej, USA, Kana-
dzie, Nowej Zelandii i części Ameryki Południowej.
W 2000 r. Polskie Stowarzyszenie Przewodników
Wysokogórskich zostało przyjęte do UIAGM. W efek-
cie wyszkoleni przez PSPW przewodnicy są przygo-
towani do wykonywania zadań przewodników wyso-
kogórskich, jak rozumie je ustawodawstwo krajów
alpejskich, i pracują legalnie w Szwajcarii, Francji i
znacznej części krajów świata – również na Słowacji.
Ich status nie jest jednak uregulowany w Polsce, i
prowadząc gości po Tatrach i Sudetach, działają bez
umocowania prawnego. Problem ten rozciąga się
również na przewodników z zagranicy. Przewodnik
francuski czy angielski mający uprawnienia do pro-
wadzenia swoich gości w całej Europie, w Polsce jest
tego prawa pozbawiony.
Wyodrębnienie kategorii przewodników zajmują-
cych się przewodnictwem technicznym i mających
odmienne zadania od przewodników o zadaniach dy-
daktycznych jest niezbędne dla uporządkowania tego
obszaru. Można to zrobić, tworząc ustawową katego-
rię: przewodnik wysokogórski lub też określając
ustawowo szczególne zadania przewodników tatrzań-
skich klasy pierwszej. Dla spójności regulacji i zapew-

nienia zdolności do wykonywania tak zdefiniowanych
zadań dostęp do uprawnień przewodnika tatrzań-
skiego klasy pierwszej powinien ograniczyć się do
osób posiadających kwalifikacje międzynarodowe.
Kluczowe jest jednak, to postulat w pełni popie-
rany przez Tatrzański Park Narodowy i TOPR, wy-
odrębnienie i określenie zadań i uprawnień przewod-
ników zajmujących się przewodnictwem technicz-
nym, czyli wspinaczkowym i narciarskim. W intere-
sie społecznym jest rozpoznanie w przepisach kwali-
fikacji przewodników o międzynarodowych upraw-
nieniach – jest to o tyle pilne, że rozwija się, i nieste-
ty przyniósł już szereg ofiar śmiertelnych, proceder
prowadzenia na wysokie szczyty Alp przez polskich
operatorów nieposiadających żadnych kwalifikacji.
Istniejąca luka w przepisach pozwala im na uspra-
wiedliwianie tej działalności stwarzającej realne za-
grożenie dla nieświadomych ryzyka odbiorców usług.
Dodatkowe cele proponowanych zapisów to osiągnię-
cie spójności z przepisami innych krajów oraz wzmoc-
nienie atrakcyjności turystycznej Polski dla turystów
z zagranicy.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy możliwe jest wprowadzenie do nowelizowa-
nej ustawy zapisów wyodrębniających kategorię
przewodnika technicznego nieograniczoną teryto-
rialnie (przewodnik wysokogórski lub przewodnik
tatrzański klasy pierwszej)?
2. Czy możliwe jest wprowadzenie do nowelizowa-
nej ustawy zapisów identyfikujących zadania prze-
wodnika wysokogórskiego (lub tatrzańskiego klasy
pierwszej) jako techniczne, polegające na prowadze-
niu wyjść wspinaczkowych i narciarskich w terenie,
w którym występują zagrożenia o charakterze wyso-
kogórskim, a w szczególności na doborze technik ase-
kuracji, sprzętu i wyborze trasy stosownie do terenu,
warunków i umiejętności, prowadzonych w celu za-
pewnienia najwyższego możliwego dla danej wyciecz-
ki poziomu bezpieczeństwa?
3. Czy możliwe jest wprowadzenie do nowelizowa-
nej ustawy zapisów poszerzających zadania przewod-
nika wysokogórskiego (lub górskiego klasy pierwszej)
o szkolenie klientów w dziedzinie technik wspinacz-
kowych, alpinistycznych i narciarskich, ponieważ
jest to niezbywalny element składowy działania w
terenie wysokogórskim z osobami bez wcześniejszego
przygotowania?
4. Czy możliwe jest wprowadzenie do nowelizo-
wanej ustawy zapisów poszerzających zadania prze-
wodnika wysokogórskiego (lub górskiego klasy
pierwszej) tak, aby obejmowały one prowadzenie
wycieczek poza granicami Polski w zgodzie z lokal-
nymi regulacjami?
5. Czy Pana zdaniem zachodzi pilna potrzeba do-
precyzowania uprawnień przewodnika wysokogór-
skiego (tatrzańskiego klasy pierwszej) tak, aby nie
były ograniczone poziomem trudności wycieczek?
6. Czy Pana zdaniem możliwe jest dookreślenie
(np. w rozporządzeniu do nowelizowanej ustawy)
165
trybu nadawania uprawnień przewodnika wysoko-
górskiego (tatrzańskiego klasy pierwszej) osobom
posiadającym międzynarodowe uprawnienia IU-
AGM, bez przedstawienia zaświadczenia o odbyciu
kursu i egzaminu?
7. Czy Pana zdaniem możliwa jest zmiana obowią-
zujących przepisów tak, aby uznawać prawo do wy-
konywania zadań przewodnika wysokogórskiego (ta-
trzańskiego klasy pierwszej) przez osoby posiadające
międzynarodowe uprawnienia UIAGM, a nieza-
mieszkujące na stałe w Polsce i nieprowadzące w Pol-
sce działalności gospodarczej, o ile umowa zawarta
zostanie poza granicami Polski?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Gut-Mostowy
Zakopane, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12385)
do ministra skarbu państwa
w sprawie pobierania prowizji od opłat
za energię elektryczną w miejscu spełnienia
świadczenia, tj. siedzibie zakładów
energetycznych
Od dłuższego czasu do mojego biura poselskiego
zgłaszają się osoby niezadowolone z faktu pobiera-
nia prowizji od opłat za energię elektryczną w miej-
scu spełnienia świadczenia w siedzibie zakładów
energetycznych. Są to najczęściej emeryci i renciści,
dla których fakt pobierania tych prowizji stanowi
kolejne, ich zdaniem niepotrzebne obciążenie ich
skromnego portfela.
Dotychczas podstawową formą płatności klientów
z gospodarstw domowych była opłata bezpośrednio
u inkasenta. Klient, korzystając z jego obecności
związanej z odczytywaniem licznika, mógł wnieść
opłatę z pominięciem jakichkolwiek prowizji.
Obecnie nie ma takiej możliwości. Bez odpowied-
niej prowizji nie można również wnieść opłat za prąd
w miejscach spełnienia świadczenia, czyli w tereno-
wych zakładach energetycznych.
W zakładach energetycznych znajdują się wy-
łącznie filie banków, które za czynność wpłaty po-
bierają prowizje. Brak natomiast kas będących wła-
snością zakładów energetycznych, które nie pobie-
rałyby prowizji.
W okresie głębokiego kryzysu finansowego i go-
spodarczego każda złotówka oglądana jest przez oby-
watela kilka razy. Zmiany w sposobie opłat za energię
elektryczną dotykają w pierwszej kolejności osoby
najgorzej sytuowane.
Płacenie prowizji przy opłacie za energię elektrycz-
ną dla emeryta czy rencisty jest niezrozumiałe.
166
W trosce o mieszkańców Sieradza i innych miast
Polski, których bezpośrednio dotyka zapłata prowizji
w zakładach energetycznych, proszę o udzielenie od-
powiedzi:
1. Dlaczego w zakładach energetycznych pobiera-
ne są prowizje od opłat za energię elektryczną?
2. Czy w związku z niezadowoleniem społecznym
ministerstwo podejmie odpowiednie kroki, aby za-
kłady energetyczne w swoich siedzibach nie pobiera-
ły prowizji od opłat za energię elektryczną?
3. W przypadku odpowiedzi przeczącej proszę o
odpowiedź: jakie rozwiązania rząd zaproponuje dla
osób gorzej sytuowanych, wśród których znaczącą
liczbę stanowią emeryci i renciści?
Poseł Krystyna Grabicka
Sieradz, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12386)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie otwarcia zawodów prawniczych
oraz przydziału patronów – notariuszy
szkolących aplikantów notarialnych
Szanowny Panie Ministrze! Odnosząc się do wypo-
wiedzi ministra sprawiedliwości Andrzeja Czumy z
dnia 23 września 2009 r.: „Będę stosował zasadę, że
jeśli kandydat na notariusza spełnia wymogi, żeby wy-
konywać ten zawód, to powołam go na to stanowisko.
Jestem za otwarciem także tych usług prawniczych”,
chciałbym zapytać: Jakie działania zamierza podjąć
Ministerstwo Sprawiedliwości w zakresie idei otwarcia
zawodów prawniczych oraz przydziału patronów – no-
tariuszy szkolących aplikantów notarialnych?
Obecnie, aby zostać notariuszem, należy po zda-
nym egzaminie na aplikację m.in. ukończyć ją i zdać
egzamin końcowy. Obecna praktyka wskazuje jed-
nak, że notariusze solidarnie odmawiają przyjęcia
nowych aplikantów, a tym samym odbycie aplikacji
jest niemożliwe. W tym stanie faktycznym otwarcie
zawodu notariusza jest fikcją.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z 22
grudnia 2005 r. w sprawie organizacji aplikacji nota-
rialnej wskazuje w § 1:
„1. Aplikant odbywa aplikację u notariusza, z któ-
rym zawarł umowę o pracę, a w przypadku zatrud-
nienia przez radę izby notarialnej u notariusza wy-
znaczonego przez tę radę.
2. W przypadkach niewymienionych w ust. 1 apli-
kant odbywa aplikację u notariusza wyznaczonego
przez radę izby notarialnej, która dokonała wpisu na
listę aplikantów notarialnych”.
Z tego przepisu jednoznacznie wynika, że aplika-
cja i szkolenie aplikanta odbywa się u notariusza.
Notariusze, odmawiając przyjęcia aplikanta, unie-
możliwiają tym samym jej odbycie, wskazując, że pro-
wadzą prywatne kancelarie i izba notarialna nie
może nikogo zmuszać do przyjęcia aplikanta.
W związku z powyższym zapytuję Pana Mini-
stra:
1. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Sprawiedliwości, aby urzeczywistnić dostęp do apli-
kacji notarialnej osobom, które zdały egzaminy na
aplikację?
2. Czy wskazana przeze mnie praktyka stosowana
przez notariuszy i izby notarialne jest zbieżna z in-
tencjami Ministerstwa Sprawiedliwości w sprawie
otwarcia zawodu notariusza?
3. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości zamierza
przejąć ciężar szkolenia aplikantów notarialnych,
skoro notariusze odmawiają ich przyjęcia?
4. W jaki sposób ministerstwo chce się wywiązać ze
swoich deklaracji otwarcia zawodów prawniczych, pod-
czas gdy po zdanym egzaminie na aplikację aplikant
nie ma szans na odbycie szkolenia u notariusza?
Uprzejmie proszę o jak najszybszą odpowiedź na
powyższe pytania.
Z najwyższym szacunkiem
Poseł Zbigniew Girzyński
Toruń, dnia 27 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12387)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie sytuacji Policji w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! O oszczędnościach w
Policji głośno jest od kilku miesięcy. Jednak w ostat-
nim czasie dzieje się coraz gorzej, a świadczy o tym
polecenie zastępcy komendanta głównego Policji An-
drzeja Treli nakazujące komendantom wojewódzkim
kontrolę nieruchomości i pozbycie się tych, które są
niepotrzebne. Ponadto – tylko w województwie ku-
jawsko-pomorskim – odgórnie nakazano wstrzymać
nabór i zlikwidować 167 z 250 wakatów. Związki za-
wodowe ostrzegają, że wpłynie to na bezpieczeństwo
obywateli, ponieważ już teraz brakuje policjantów.
Te oszczędności mogą dziwić w kontekście nie-
dawnej, szeroko opisywanej przez media, akcji wy-
miany umundurowania policjantów, na którą prze-
znaczono ogromną kwotę pieniędzy z budżetu pań-
stwa. Dla przykładu podam, że nowa kurtka dla po-
licjanta kosztowała 1200 zł, a spodnie – 700 zł. Nie-
stety wydana kwota nie idzie w parze z jakością tych
mundurów; policjanci, którzy już je otrzymali, zwra-
cali uwagę, że buty szybko się niszczą, materiał stro-
jów jest łatwopalny, mundur za gorący, a napisy „Po-
licja”... odpadają. Informacje te rodzą wiele pytań, na
które brakuje odpowiedzi.

Szanowny Panie Ministrze! Proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Na jakiej zasadzie są przyznawane środki na
Policję? Kto o tym decyduje?
2. Czy te środki wydawane są w sposób racjonalny
i przeznaczane na rzeczywiście potrzebne rzeczy?
3. Czy nie lepiej byłoby – zamiast na wymianę
umundurowania – przeznaczyć pieniądze na szkole-
nia i zatrudnienie nowych policjantów, co zdecydo-
wanie lepiej wpłynęłoby na poprawę bezpieczeństwa
zwykłego obywatela niż nowy strój policjanta?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 24 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 12388)
do ministra zdrowia
w sprawie wstrzymania przez Łódzki
Oddział Wojewódzki NFZ rozpatrywania
wniosków o zawarcie umów w zakresie
finansowania świadczeń pielęgniarek
podstawowej opieki zdrowotnej w domach
pomocy społecznej metodą zadaniową
Szanowna Pani Minister! W lipcu 2008 r. staro-
stowie powiatów oraz prezydenci miast otrzymali z
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej pismo, w
którym zaapelowano o podjęcie działań zmierzają-
cych do zapewnienia mieszkańcom domów pomocy
społecznej opieki pielęgniarskiej finansowanej ze
środków Narodowego Funduszu Zdrowia. W przed-
miotowym piśmie wskazano, że istnieją możliwości
prawne, aby pielęgniarki zatrudnione w DPS-ach i
finansowane ze środków pomocy społecznej zawiera-
ły kontrakty na pielęgniarską opiekę środowiskową
finansowaną metodą zadaniową z NFZ (średnie wy-
nagrodzenie pielęgniarki ze środków pomocy spo-
łecznej w DPS w woj. łódzkim wynosi 1520 zł brutto
– dane z OIPiP w Łodzi).
Aby zaistniała możliwość zakontraktowania
świadczeń zdrowotnych z NFZ pielęgniarki musiały
założyć własną działalność gospodarczą w formie
grupowych bądź indywidualnych praktyk pielęgniar-
skich, spółek czy ZOZ-ów. Musiały też pokryć koszty
organizacji, wyposażenia swych miejsc pracy, ubez-
pieczenia OC itp.
Pielęgniarki ukończyły i pokryły koszty kursu
kwalifikacyjnego uprawniającego do realizacji świad-
czeń w POZ. Część pielęgniarek pokonała te wszyst-
kie trudności, podpisała kontrakty z NFZ, zdejmując
tym samym z jednostek samorządu terytorialnego
obowiązek finansowania tych świadczeń. Okazało
się, że poziom finansowania tych świadczeń przez
167
fundusz pozwala żyć pielęgniarkom na godnym po-
ziomie, a pacjent ma zapewnioną profesjonalną opie-
kę pielęgniarską.
Niestety 26 czerwca 2009 r. oddział łódzki NFZ
komunikuje, iż wstrzymuje przyjmowanie nowych
wniosków o zawarcie umów w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna w zakresie: świadczenia pielęgniar-
ki podstawowej opieki zdrowotnej, finansowane meto-
dą zadaniową. Czy nie jest to działanie bezprawne?
Każdy świadczeniobiorca może dokonać wyboru pie-
lęgniarki POZ na podstawie deklaracji wyboru ade-
kwatnie do stanu zdrowia podopiecznych oraz pielę-
gniarskich kompetencji opieki, gwarantuje mu to obo-
wiązujące prawo ustanowione na terytorium RP.
Ustawa o świadczeniach zdrowotnych finansowa-
nych ze środków publicznych przewiduje, iż NFZ za-
wiera umowę ze świadczeniodawcą spełniającym wa-
runki do zawarcia umowy zgodnie z wytycznymi
prezesa NFZ oraz który złożył wniosek i spełnia wa-
runki określone prawem. Zatem wstrzymanie kon-
traktowania świadczeń pielęgniarskich w zakresie
POZ, co obecnie ma miejsce w woj. łódzkim, należy
uznać za niezgodne z prawem, jak również godzące
w najsłabszą grupę społeczną, czyli podopiecznych
DPS-ów. Podobna sytuacja zaistniała w ośmiu OIPiP
na terenie kraju.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani Mi-
nister z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czym kierował się NFZ, wstrzymując zawiera-
nie umów dotyczących kontraktowania świadczeń
pielęgniarskich podstawowej opieki zdrowotnej fi-
nansowanych metodą zadaniową?
2. W jaki sposób NFZ chce zagwarantować odpo-
wiednią opiekę pielęgniarską mieszkańcom domów
pomocy społecznej?
Z poważaniem
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 15 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12389)
do ministra zdrowia
w sprawie niedofinansowania zakładów
pielęgnacyjno-opiekuńczych
i opiekuńczo-leczniczych oraz wymagań
dotyczących kwalifikacji i zatrudnienia
personelu, ilości i rodzaju sprzętu
oraz interpretacji skali Barthel
Szanowna Pani Minister! Po długim okresie
skrajnego niedofinansowania zakładów pielęgnacyj-
no-opiekuńczych i opiekuńczo-leczniczych decyzją
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od 1 sierp-
nia 2008 r. nastąpił znaczący wzrost poziomu finan-
168
sowania świadczeń zdrowotnych w zakładach pielę-
gnacyjno-opiekuńczych (ZPO) i opiekuńczo-leczni-
czych (ZOL). Oprócz wzrostu stawki za osobodzień
pobytu pacjenta w zakładzie z 52 zł do 71 zł został
wprowadzony wskaźnik 2,8 do stawki podstawowej
za osobodzień w przypadku pacjentów ocenionych w
stosowanej przez NFZ w zakładach opieki długoter-
minowej skali Barthel na 0–5 punktów, a więc pa-
cjentów w najcięższym stanie. ZPO/ZOL zaczęły
przyjmować pacjentów ocenionych w skali Barthel
na 0–5 punktów, w tym pacjentów w stanach wege-
tatywnych/apalicznych, odciążając przede wszystkim
oddziały OJOM, neurologiczne, internistyczne, ge-
riatryczne.
Od 1 stycznia 2009 r. na podstawie zarządzenia
prezesa NFZ 96/2008 nastąpiło ograniczenie liczby
pacjentów dodatkowo finansowanych wskaźnikiem
2,8 do stawki podstawowej za osobodzień wyłącznie
do pacjentów ocenionych w skali Barthel na 0 punk-
tów. Określono ponadto znacznie wyższe wymogi do-
tyczące kwalifikacji i rodzaju zatrudnianego perso-
nelu oraz zwiększono wymogi w zakresie wyposaże-
nia w sprzęt i aparaturę medyczną. Zarządzający
ZPO/ZOL bezskutecznie zwracali się do konsultan-
tów i Narodowego Funduszu Zdrowia z pytaniem o
wskazanie zadań lekarza anestezjologa w zakładzie
opieki długoterminowej, co stanowiło jeden z wymo-
gów określonych w zarządzeniu 96/2008.
30 lipca 2009 r. do oddziałów wojewódzkich NFZ
trafiła interpretacja prezesa NFZ formułująca zasa-
dę, że pacjent karmiony przetartym posiłkiem za po-
mocą łyżki je samodzielnie. Wynikiem tego stanowi-
ska – sprzecznego z opiniami konsultantów w dzie-
dzinach mających zastosowanie w opiece długoter-
minowej – jest znaczne zmniejszenie liczby pacjentów
„0”, a więc dodatkowo finansowanych, w ZPO/ZOL.
Ta interpretacja praktycznie z dnia na dzień ob-
niżyła poziom finansowania pobytów pacjentów w
zakładach opieki długoterminowej. Skutkiem tej in-
terpretacji jest ograniczenie środków finansowych
przeznaczanych przez NFZ na opiekę długotermi-
nową.
NFZ wcześniej nie uzależniał stosowania korek-
tora 2,8 do stawki podstawowej osobodnia od sposobu
żywienia pacjenta. Co więcej, odpowiadając na inter-
pelację pana senatora Jana Dobrzańskiego zgłoszoną
w piśmie z dnia 25 marca 2009 r. (MZ-ZP-Z-070-
-14283-1/BW/09) w sprawie sytuacji osób przewlekle
chorych, pan minister Adam Fronczak rozróżnia
świadczenia dla pacjentów, którzy w ocenie zmodyfi-
kowaną skalą Barthel uzyskali 0 punktów (koszt
średnio 198 zł za osobodzień bez kosztów zakwatero-
wania i wyżywienia), od świadczeń na rzecz pacjen-
tów wymagających żywienia pozajelitowego i dojeli-
towego dietą przemysłową (dodatkowy koszt żywie-
nia finansowany przez NFZ w kwocie średnio 220 zł
za osobodzień w żywieniu pozajelitowym dorosłych i
średnio 400 zł za osobodzień w żywieniu pozajelito-
wym dzieci). Tym bardziej dziwi stanowisko Pani
Minister Ewy Kopacz określone w piśmie z dnia 7
lipca 2009 r. (MZ-UZ-OPK-71-14234-7/AP/09), popie-
rające interpretację prezesa NFZ Jacka Paszkiewi-
cza. Zastanawia także fakt, że oprócz wymogów do-
tyczących dodatkowo zatrudnienia lekarzy aneste-
zjologów, pielęgniarek anestezjologicznych oraz za-
kupu pulsoksymetrów Narodowy Fundusz Zdrowia
nie przewidział przestrzegania przez personel ZPO/
ZOL standardów żywienia do- i pozajelitowego, co
jest wymagane w kontraktowaniu tego świadczenia
w rodzaju „świadczenia odrębnie kontraktowane”.
Wydane w sierpniu br. rozporządzenie ministra
zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w
ramach opieki długoterminowej oraz projektu nowe-
go zarządzenia pana prezesa, które ukazało się na
stronie internetowej NFZ 17.09.2009 r., potwierdzają
kierunek zmian w warunkach i zasadach kontrakto-
wania i finansowania świadczeń w opiece długoter-
minowej proponowane przez Narodowy Fundusz
Zdrowia. W projekcie zarządzenia prezesa NFZ do-
tyczącego zasad i warunków kontraktowania świad-
czeń z rodzaju: opieka długoterminowa jest zawarte
nie tylko dodatkowe finansowanie stawki podstawo-
wej osobodnia wskaźnikami 2,8 (żywienie dojelitowe)
i 4,1 (żywienie pozajelitowe), ale wyłączona została
możliwość łączenia w stacjonarnej opiece długoter-
minowej świadczeń odrębnie kontraktowanych, tj.
żywienia dojelitowego i pozajelitowego. Można do-
mniemywać, że dodatkowe pieniądze otrzymają te
zakłady, które po spełnieniu warunków określonych
we wspomnianym powyżej rozporządzeniu ministra
zdrowia będą dojelitowo i pozajelitowo karmić swoich
pacjentów. Pacjenci karmieni przetartym posiłkiem
za pomocą łyżki powinni być utrzymani za podsta-
wową stawkę osobodnia, gdyż – zgodnie z interpre-
tacją NFZ i ministra zdrowia – jedzą samodzielnie, a
więc mają 5 pkt w skali Barthel.
Obecnie, stosując się do interpretacji prezesa NFZ
i ministra zdrowia skali Barthel, pacjenci ZPO/ZOL
ocenieni na 5–40 punktów są finansowani stawką
podstawową (71 zł) za osobodzień. Pojedynczy pacjen-
ci karmieni dojelitowo są finansowani stawką pod-
stawową za osobodzień ze współczynnikiem 2,8, a od
stycznia 2010 r. karmieni pozajelitowo stawką pod-
stawową za osobodzień ze współczynnikiem 4,1.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
7. Czy Pani Minister zdaje sobie sprawę ze skut-
ków finansowych dla zakładów opieki długotermino-
wej wprowadzenia interpretacji skali Barthel w
punkcie dotyczącym żywienia pacjentów obecnie i od
2010 r.?
8. Czy znana jest Pani Minister aktualna kondy-
cja finansowa ZPO/ZOL i ich możliwość zatrudnienia
wysokospecjalistycznego personelu, szczególnie leka-
rzy anestezjologów oraz pielęgniarek ze specjalizacją
anestezjologiczną lub kursem anestezjologicznym,
wobec ewentualności, że w danym miesiącu pacjen-
tów ocenionych w skali Barthel na 0 punktów żywio-

nych dojelitowo lub pozajelitowo może być kilku w
zakładzie opieki długoterminowej lub może nie poja-
wić się żaden pacjent?
9. Czy formułując wymagania wobec ZPO/ZOL,
Pani Minister wzięła pod uwagę fakt niedoboru na
rynku lekarzy specjalistów i wykwalifikowanych pie-
lęgniarek anestezjologicznych, koszty ich zatrudnie-
nia w zakładzie opieki długoterminowej oraz specy-
fikę pracy tych zakładów, a także konieczność potro-
jenia liczby sprzętu medycznego przez zakłady?
10. Czy wymagania dotyczące kwalifikacji i za-
trudnienia personelu, ilości i rodzaju sprzętu oraz
interpretacja skali Barthel przyjęta przez ministra
zdrowia i Narodowy Fundusz Zdrowia są zgodne ze
stanowiskiem w tej sprawie konsultantów wojewódz-
kich i krajowych z dziedzin mających zastosowanie
w opiece długoterminowej?
11. Czy wobec likwidacji oddziałów dla przewlekle
chorych oraz możliwości likwidacji części zakładów
opieki długoterminowej (niespełnienie warunków
NFZ, czego efektem jest brak możliwości zakontrak-
towania świadczeń) Ministerstwo Zdrowia przewidu-
je, gdzie będą trafiali pacjenci w stanie ciężkim po
zakończonej hospitalizacji?
12. Jakie są plany Ministerstwa Zdrowia rozwoju
domowej i stacjonarnej opieki długoterminowej w
perspektywie najbliższych lat, przyjmując prognozy
demografów o skokowym wzroście liczby osób w po-
deszłym wieku, począwszy od 2013 r., oraz o wydłu-
żeniu życia Polaków w kolejnej dekadzie?
13. Czy ministerstwo rozważy stworzenie syste-
mu kilku różnej wysokości stawek dziennych przeka-
zywanych zakładom ZPO i ZOL w odniesieniu do
stanu pacjenta, wymaganej opieki, sposobu żywienia
i stopni w skali Barthel?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12390)
do ministra zdrowia
w sprawie decyzji dyrektorów oddziałów
wojewódzkich NFZ o odmowie zawierania
nowych umów w zakresie pielęgniarskiej
opieki domowej w POZ
Szanowna Pani Minister! Od 2008 r. Narodowy
Fundusz Zdrowia wprowadził zadaniową formę fi-
nansowania świadczeń pielęgniarki podstawowej
opieki zdrowotnej nazwaną pielęgniarską opieką do-
mową POZ, skierowaną do pacjentów niesprawnych
w zakresie podstawowych funkcji życiowych, wyma-
gających opieki pielęgniarskiej w domu. Ten produkt
169
miał za zadanie poszerzyć ograniczoną dostępność
do opieki pielęgniarskiej pacjentów, których pielę-
gnacją zajmowały się pielęgniarki środowiskowo-ro-
dzinne. Powyższe ograniczenia wynikają z faktu, że
jedna pielęgniarka środowiskowo-rodzinna przypada
średnio na ok. 2,5 tys. pacjentów. Natomiast pielę-
gniarka wykonująca świadczenia w ramach pielę-
gniarskiej opieki domowej POZ miała pod swoją opie-
ką od 5 do 8 pacjentów. Taki model opieki nad osoba-
mi niesprawnymi lub sparaliżowanymi z niewydol-
nym układem oddechowo-krążeniowym, często z
demencją starczą lub innymi zaburzeniami psycho-
geriatrycznymi, został dobrze przyjęty przez pacjen-
tów i ich rodziny, a także przez pielęgniarki, które
upatrywały w prowadzonym modelu opieki możli-
wość samodzielnego wykonywania zawodu oraz roz-
woju zawodowego.
W tym celu wiele pielęgniarek zgodnie z wymoga-
mi prawa wystąpiło o wpis do rejestru indywidual-
nych praktyk pielęgniarek i położnych i ewidencji
działalności gospodarczej oraz zarejestrowało niepu-
bliczne zakłady opieki zdrowotnej. Pielęgniarki po-
zyskały i wyremontowały niezbędne pomieszczenia,
a także podjęły kształcenie podyplomowe w celu uzy-
skania odpowiednich kwalifikacji i uprawnień zawo-
dowych. Realizacja powyższych działań wiązała się
z poniesieniem kosztów.
Należy nadmienić, że pielęgniarki były motywo-
wane do wykonywania zawodu w ramach instytucji
pielęgniarskiej opieki domowej POZ przez różne pań-
stwowe organy, np. Ministerstwo Zdrowia i Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej oraz władze samo-
rządowe (starostów oraz prezydentów miast), zwłasz-
cza w odniesieniu do opieki nad pacjentami przeby-
wającymi w domach pomocy społecznej.
Obecnie w skali całego kraju wojewódzkie od-
działy NFZ związane są blisko 500 umowami o udzie-
lanie świadczeń w ramach pielęgniarskiej opieki do-
mowej POZ. Przy założeniu, że każda umowa dotyczy
niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej, w ramach
którego pielęgniarską opiekę domową świadczy od
kilku do kilkudziesięciu pielęgniarek, należy domnie-
mywać, że taką formę wykonywania zawodu realizu-
je kilka tysięcy pielęgniarek. Natomiast pod ich opie-
ką znajduje się co najmniej 20 do 30 tys. pacjentów,
przy założeniu, że każda pielęgniarka wykonuje
świadczenia od 5 do 8 pacjentów.
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie w swoich
orzeczeniach podkreślał, że: „Obywatel ma prawo
układać swoje sprawy, ufając, że nie naraża się na
skutki nieprzewidywalne w momencie podejmowania
decyzji i działań. Ma również prawo działać w prze-
konaniu, że jego działania podejmowane pod rządami
obowiązującego prawa i wszelkie związane z nimi
następstwa będą także i później uznane przez porzą-
dek prawny”, w związku z tym „ustawodawca, doko-
nując kolejnych zmian stanu prawnego, nie może
tracić z pola widzenia interesów podmiotów, ukształ-
towanych przed dokonaniem zmian stanu prawne-
go”, a jednostka „winna mieć możliwość określenia
170
zarówno konsekwencji poszczególnych zachowań i
zdarzeń na gruncie obowiązującego w danym mo-
mencie stanu prawnego, jak też oczekiwać, że prawo-
dawca nie zmieni ich w sposób arbitralny. Bezpie-
czeństwo prawne (...) związane z pewnością prawa
umożliwia więc przewidywalność działań organów
państwa, a także prognozowanie działań własnych”.
Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że w „ten sposób
urzeczywistniana jest wolność jednostki, która we-
dług swoich preferencji układa swoje sprawy i przyj-
muje odpowiedzialność za swoje decyzje, a także jej
godność, poprzez szacunek porządku prawnego dla
jednostki, jako autonomicznej, racjonalnej istoty”.
W związku z powyższym zwracam się z
uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa i ocena
funkcjonowania pielęgniarskiej opieki domowej
POZ?
2. Czy ministerstwo wie, że dyrektorzy od-
działów wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdro-
wia w czerwcu br. zadecydowali o odmowie zawie-
rania nowych umów w przedmiotowym zakresie,
które miały obowiązywać po 1 lipca 2009 r.? Czy
zostaną podjęte działania w celu zmiany przedmio-
towych decyzji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12391)
do ministra gospodarki
w sprawie programu „Innowacyjna
energetyka – rolnictwo energetyczne”,
którego celem jest stworzenie optymalnych
warunków do rozwoju instalacji
wytwarzających biogaz rolniczy
Szanowny Panie Ministrze! Celem programu
„Innowacyjna energetyka – rolnictwo energetyczne”
jest stworzenie optymalnych warunków do rozwoju
instalacji wytwarzających biogaz rolniczy, wskazanie
możliwości współfinansowania tego typu instalacji
ze środków publicznych oraz przeprowadzenie sto-
sownych działań edukacyjno-promocyjnych w zakre-
sie budowy i eksploatacji biogazowni rolniczych.
Program stanowi odpowiedź na konieczność usta-
nowienia systemu promującego i wspierającego pro-
dukcję biogazu rolniczego i wykorzystanie go do pro-
dukcji energii elektrycznej i ciepła. Utworzenie insta-
lacji biogazowych przyczyni się także do aktywizacji
gospodarczej wsi. Według danych przedstawionych
na stronie ministerstwa, szacowany potencjał surow-
cowy pozwala na wyprodukowanie rocznie 5 mld m3
biogazu, o parametrach jakościowych gazu ziemnego
wysokometanowego. Stwarza to możliwość działania
dla ok. 2000 biogazowni, każda o mocy 1 MW. Ocenia
się również, że z samych produktów ubocznych rol-
nictwa i przemysłu rolno-spożywczego można produ-
kować rocznie około 1,7 mld m3 biogazu, co odpowia-
da około 10% krajowego zużycia gazu.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
16. Jaki jest harmonogram prac wdrażających
program „Innowacyjna energetyka – rolnictwo ener-
getyczne”?
17. Czy planowane jest wprowadzenie obowiązku
uzyskania koncesji na wytwarzanie biogazu rolni-
czego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12392)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie groźby nałożenia
przez Komisję Europejską kary
za niewłaściwie dokonywane pomiary
i przyznawanie dopłat dla zbyt dużej liczby
gruntów
Szanowny Panie Ministrze! We wrześniu 2003 r.
Komisja Europejska zaleciła krajom członkowskim
wykonanie zdjęć lotniczych gruntów i przygotowanie
tzw. ortofotomap w związku z dopłatami bezpośred-
nimi. Ortofotomapy miały być gotowe 1 stycznia
2005 r., nasz kraj nie zdążył jednak wypełnić zobo-
wiązania. W ówczesnym czasie zadecydowano, że dla
przyznawania dopłat będzie wykorzystywany rejestr
ewidencji gruntów. Dzięki temu rolnicy dostawali
pieniądze. Ortofotomapy dla całego kraju zostały
sporządzone dopiero w 2007 r.
W związku z ewentualną groźbą nałożenia przez
Komisję Europejską kary za niewłaściwie dokonywa-
ne pomiary i przyznawanie dopłat dla zbyt dużej ilo-
ści gruntów zwracam się z uprzejmą prośbą o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy i jakie jest ryzyko nałożenia na Polskę kary
za nieprawidłowości w dopłatach bezpośrednich?
2. Jakiej wielkości może być przedmiotowa
kara?
3. Czy w przypadku ewentualnego nałożenia kary
poniesie ją budżet państwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.

Interpelacja
(nr 12393)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmian w funkcjonowaniu
programu „Owoce w szkole”
Szanowny Panie Ministrze! Program „Owoce w
szkole”, przyjęty przez Radę Ministrów, polega na
dostarczaniu owoców i warzyw dzieciom w placów-
kach edukacyjnych i jest częścią inicjatywy zapropo-
nowanej przez Unię Europejską. W Polsce zaplano-
wano w roku szkolnym 2009/2010 pomoc dla uczniów
klas I–III szkół podstawowych, czyli dla ponad milio-
na dzieci. Budżet programu wynosi 12 297 064 euro,
w tym z budżetu UE 9 222 800 euro oraz z budżetu
krajowego 3 074 264 euro.
Celem programu „Owoce w szkole” jest ukształ-
towanie wśród dzieci nawyków żywieniowych pole-
gających na regularnym spożywaniu owoców i wa-
rzyw. Konsekwencją podniesienia świadomości
uczniów w zakresie zdrowego żywienia będzie ogra-
niczenie występowania wśród dzieci nadwagi i in-
nych chorób cywilizacyjnych, spowodowanych zbyt
małym spożyciem owoców i warzyw.
Z opublikowanych przez Agencję Rynku Rolnego
danych wynika, że owoce i warzywa w ramach pro-
gramu trafią do 297 tys. polskich dzieci z ok. 2,5 tys.
szkół. Uczniów klas początkowych jest w Polsce na-
tomiast prawie 1,1 mln, a szkół prawie 9 tys.
W województwie lubelskim uczniowie ani jednej
szkoły nie skorzystają z programu. Z trzech firm,
które zgłosiły się do programu, dwie zrezygnowały
po skalkulowaniu kosztów, a trzecia odpadła ze
względów formalnych. Firmy informują o zbyt wy-
sokich wymaganiach programu oraz nieopłacalności
przedsięwzięcia.
W związku z faktem, że dostawcy i szkoły chętne
do udziału w programie w II semestrze roku szkol-
nego mogą składać wnioski do 16 listopada, zwracam
się z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
18. Jak ministerstwo ocenia pierwszy, wdroże-
niowy okres funkcjonowania programu „Owoce w
szkole”?
19. Czy ministerstwo rozważa wprowadzenie
zmian w programie?
20. Czy ewentualne zmiany zostaną wprowadzone
tak, aby zwiększyć liczbę odbiorców programu jesz-
cze w II semestrze roku szkolnego 2009/2010?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.
171
Interpelacja
(nr 12394)
do ministra infrastruktury
w sprawie wstrzymania planowanej
na bieżący rok modernizacji nawierzchni
drogi S19 na odcinku Lublin – Kraśnik
oraz drogi krajowej nr 74 na odcinku
Kraśnik – Annopol
Szanowny Panie Ministrze! Z zaniepokojeniem
odbieram informację o wstrzymaniu planowanej na
bieżący rok modernizacji nawierzchni drogi S19 na
odcinku Lublin – Kraśnik oraz drogi krajowej nr 74
na odcinku Kraśnik – Annopol.
W odczuciu organizacji zrzeszających przedsiębior-
ców z terenu województwa lubelskiego szczególnie
krzywdzący jest fakt nowych wielomiliardowych inwe-
stycji drogowych w innych częściach kraju idący w pa-
rze ze znacznym ograniczeniem środków na planowaną
w 2009 r. modernizację istniejących na terenie naszego
województwa głównych szlaków komunikacyjnych.
Droga krajowa nr 74 oraz odcinek drogi S19 Lu-
blin – Kraśnik są jedynym połączeniem Lublina w
kierunku Kielc, Krakowa oraz wielu miast Śląska,
stanowiąc bardzo ważny szlak komunikacyjny wpły-
wający na rozwój gospodarczy całego regionu. Droga
S19 jest dodatkowo jedynym połączeniem Lublina
oraz największych miast naszego województwa w kie-
runku budowanej obecnie pod Rzeszowem autostra-
dy A4, a także częścią szlaku tranzytowego o lawi-
nowo rosnącym natężeniu ruchu, łączącego kraje
nadbałtyckie ze Słowacją i Węgrami.
Nawierzchnia ww. odcinków nie była modernizo-
wana od kilkunastu lat, obecny jej tragiczny stan, w
szczególności koleiny i wyłomy negatywnie wpływa-
ją na dostępność komunikacyjną naszego regionu.
Wielu potencjalnych inwestorów po dokonaniu szcze-
gółowej analizy wycofuje się z planowanych działań
na terenie województwa lubelskiego, decyzję swoją
argumentując fatalnym stanem dróg.
Warto też nadmienić, że na terenie naszego woje-
wództwa zostały utworzone 4 podstrefy specjalnych
stref ekonomicznych, których rozwój jest obecnie ha-
mowany m.in. przez bardzo zły stan infrastruktury
komunikacyjnej regionu.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Z jakich powodów wstrzymana została plano-
wana na bieżący rok modernizacja ww. dróg?
2. Czy zostaną podjęte działania zmierzające do
powstrzymania marginalnego traktowania woje-
wództwa lubelskiego?
3. Czy zostaną podjęte działania mające na celu
szybką modernizację ww. szlaków komunikacyjnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.
172
Interpelacja
(nr 12395)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie oddziału łódzkiej Akademii
Humanistyczno-Ekonomicznej w Lublinie
Szanowna Pani Minister! Oddział łódzkiej Aka-
demii Humanistyczno-Ekonomicznej w Lublinie
kształcił blisko 200 osób na kierunkach informatyka
i zarządzanie. Oba kierunki zostały zlikwidowane,
bo oddziały zamiejscowe nie miały prawa organizo-
wania zajęć. Studenci do obecnego momentu zdąży-
li już w dużej mierze przenieść się na inne uczelnie.
Ich problemem pozostają jednak umowy z Akademią
Humanistyczno-Ekonomiczną. Szkoła bowiem wy-
maga płatności również za miesiące, kiedy nie było
żadnych zajęć, aż do momentu rozwiązania umowy.
Warunkiem rozwiązania umowy jest jednak uregu-
lowana sytuacja finansowa względem uczelni, czyli
opłacone czesne.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
4. Jakie stanowisko zajmuje ministerstwo w przed-
miotowej sprawie?
5. Czy Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna
ma prawo żądać zapłaty czesnego od studentów od-
działu w Lublinie, pomimo likwidacji kierunków i
braku zajęć?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12396)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postanowienia Sądu Rejonowego
dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie Wydział
II Karny dotyczącego dokonywania uboju
psów sprzecznego z przepisami ustawy
o ochronie zwierząt
Szanowny Panie Ministrze! 25 września 2009 r.
w Sądzie Rejonowym dla Krakowa-Krowodrzy w
Krakowie w Wydziale II Karnym odbyło się rozpo-
znanie sprawy o sygnaturze akt II K 1101/09/K.
Sprawa dotyczyła oskarżenia o dokonywanie uboju
psów sprzecznie z przepisami ustawy o ochronie
zwierząt, tj. przestępstwa z art. 35 ust. 1 ustawy z
dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt. Oskar-
życiel posiłkowy, Krakowskie Towarzystwo Opieki
nad Zwierzętami, wskazało, że oskarżony w okresie
od daty nieustalonej do dnia 25 czerwca 2008 r. zabi-
jał psy, a następnie z ich zwłok wytapiał smalec.
Sąd postanowił o umorzeniu sprawy, stwierdzając
w uzasadnieniu: „Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z
dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U.
z 2003 r. Nr 106, poz. 1002) przestępstwo popełnia
ten, kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje ubo-
ju zwierzęcia, jeżeli jednocześnie czyn ten wiąże się
z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art.
34 ust. 1–4 ustawy, albo znęca się nad nim w sposób
określony w art. 6 ust. 2 tejże. W myśl art. 6 ust. 1
ustawy o ochronie zwierząt nieuzasadnione lub nie-
humanitarne zabijanie zwierząt oraz znęcanie się
nad nimi jest zabronione. W art. 33 ust. 1 pkt 1 usta-
wy ustawodawca wyjaśnił jednak, iż uśmiercanie
zwierząt może być uzasadnione także potrzebą go-
spodarczą, nie precyzując jednak, na czym owa po-
trzeba gospodarcza ma polegać. W szczególności nie
wskazał, że chodzi tutaj wyłącznie o ubój zwierząt w
określonych gospodarstwach czy też instytucjach
bądź też na bliżej sprecyzowane cele. Nie wprowadził
też żadnej reglamentacji w tym zakresie, także co do
gatunków zwierząt przeznaczonych na ubój, podkre-
ślając jedynie, iż ich uśmiercanie może odbywać się
wyłącznie w sposób humanitarny, polegający na za-
dawaniu przy tym minimum cierpienia fizycznego i
psychicznego (art. 33 ust. 1a ustawy). Żaden przepis
ustawy, w szczególności art. 33 ani też wprowadza-
jący dodatkowe obostrzenia art. 34, nie wprowadził
zakazu uśmiercania psów w sposób humanitarny, o
ile wyrazi na to zgodę właściciel. W tym kontekście
jawi się pytanie, czy zabijanie przez oskarżonego
psów, o ile takowe w ogóle miało miejsce, wyczerpało
znamiona występku z art. 35 ust. 1 ustawy o ochro-
nie zwierząt, a więc czy było to działanie bezprawne.
Treść wskazanych powyżej norm wskazuje, iż na py-
tanie to należy udzielić odpowiedzi negatywnej. Trze-
ba jednocześnie wskazać, iż zebrany w sprawie ma-
teriał dowodowy, a także treść zarzutu stawianego
oskarżonemu, nie wskazują, iż ewentualne uśmier-
canie psów było przeprowadzane w sposób niehuma-
nitarny lub łączyło się w jakikolwiek sposób z udrę-
czeniem zwierzęcia, nosząc znamiona znęcania. W
tej sytuacji nie sposób dopatrzyć się w działaniach
oskarżonego, gdyby nawet zostały one ujawnione w
toku przewodu sądowego, bezprawności. Na gruncie
prawa karnego wiodącą wykładnią przepisów prawa
musi być wykładnia literalna. Ewentualna wykład-
nia funkcjonalna lub systemowa, wreszcie historycz-
na danej normy, zmierzająca do rozszerzenia zakresu
penalizacji, musi być czyniona z wyjątkową ostroż-
nością, mając na uwadze funkcje gwarancyjną prawa
karnego. Zważywszy na te względy, nie można uznać,
iż uśmiercanie psów dla celów gospodarczych należy
wiązać z określonym przeznaczeniem zwłok zwierzę-
cia. Nie jest więc wykluczone to, iż osoba zaintereso-
wana ubojem psów dla celów gastronomicznych, ku-
linarnych czy leczniczych będzie z nich wyrabiać
także smalec, co akceptowane jest w niektórych krę-
gach kulturowych. Mając na uwadze dominujący w

Rzeczypospolitej Polskiej system wartości, a także
pewien odbiór przez większość społeczeństwa możli-
wości uboju psów dla takich celów w sposób negatyw-
ny i widoczną dezaprobatę dla tych działań, sąd nie
może jednak, abstrahując od obowiązującego porząd-
ku prawnego, a w szczególności od literalnego brzmie-
nia przepisu ustawy karnej, kierować się wyłącznie
owymi przesłankami. Musi bowiem sąd mieć na uwa-
dze przede wszystkim to, iż odpowiedzialności karnej
podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod
groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego
popełnienia (art. 42 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 § 1
K.k.). Skoro zatem ustawa odpowiedzialności takiej
nie przewiduje, sąd zmuszony jest postępowanie kar-
ne umorzyć na zasadzie art. 17 § 1 pkt 2 K.k.”
Krakowskie Towarzystwo Opieki nad Zwierzęta-
mi zwraca uwagę, że w uzasadnieniu postanowienia
o umorzeniu postępowania sąd dokonał wybiórczej
interpretacji przepisów, nie uwzględniając kontekstu
prawnego stworzonego przez przepisy ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 1997 r.
Nr 111, poz. 724, ze zm.), ustawy z dnia 21 marca
2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2004 r. Nr 69,
poz. 625, ze zm.), ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o
organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodar-
skich (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 774), a także
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z
dnia 9 września 2004 r. w sprawie kwalifikacji osób
uprawnionych do zawodowego uboju oraz warunków
i metod uboju i uśmiercania zwierząt (Dz. U. z 2004 r.
Nr 205, poz. 2102), ze szczególnym uwzględnieniem
§ 15 ust. 2 tego rozporządzenia.
W świetle cytowanych wyżej aktów prawnych nie
jest prawdą, że ustawodawca dopuszcza zabijanie
psów przez ich właścicieli, o ile tylko ubój dokonywa-
ny jest w sposób humanitarny, zabijanie psów może
być uzasadnione potrzebą gospodarczą, a ubój zwie-
rząt może być przeprowadzany w dowolnych miej-
scach i dowolny sposób:
1. Pies jako zwierzę domowe jest towarzyszem
człowieka, w związku z czym nie podlega konsumpcji
(art. 4 pkt 17 ustawy o ochronie zwierząt).
2. Zwierzęta domowe, w tym psy, mogą być pozba-
wiane życia tylko w drodze iniekcji śmiertelnej daw-
ki środka stosowanego do narkozy lub eutanazji (§
15 ust. 2 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi w sprawie kwalifikacji osób uprawnionych do
zawodowego uboju oraz warunków i metod uboju i
uśmiercania zwierząt). Ponadto psy mogą zostać
uśmiercone przez myśliwych w trybie art. 33a § 3
ustawy o ochronie zwierząt lub w ramach kontratypu
stanu wyższej konieczności, co jednak nie ma zna-
czenia dla przedmiotu niniejszego postępowania.
3. Z treści art. 27 ustawy o ochronie zwierząt wy-
nika, że iniekcji śmiertelnej dawki środka stosowa-
nego do narkozy lub eutanazji dokonać może tylko
uprawniona osoba, to jest lekarz weterynarii. Nie ma
możliwości, by osoba inna niż lekarz weterynarii le-
galnie weszła w posiadanie środków stosowanych do
173
narkozy lub eutanazji (morbital) lub stosowała te
środki, gdyż są to środki podlegające kontrolowane-
mu obrotowi, nadzorowanemu przez Inspekcję Wete-
rynaryjną oraz izbę lekarsko-weterynaryjną, zgod-
nie z procedurą określoną przepisami prawa.
4. Pozbawienie zwierzęcia życia w opisany wyżej
sposób (eutanazja) wyklucza możliwość późniejszego
przeznaczenia zwłok tego zwierzęcia na cele spożyw-
cze z uwagi na treść przepisów zabraniających poda-
wania zwierzętom przeznaczonym na cele gastrono-
miczne jakichkolwiek farmaceutyków w określonym
czasie przed ubojem.
5. Z art. 33 § 1 pkt 2 i pkt 4 ustawy o ochronie
zwierząt wynika, że uśmiercenie psa przez lekarza
weterynarii możliwe jest tylko wówczas, gdy zwierzę
jest cierpiące i nieuleczalnie chore, a eutanazja ma
skrócić jego cierpienia, albo gdy jest nadmiernie
agresywne i stwarza zagrożenie. Zawarte w art. 33
§ 1 ustawy o ochronie zwierząt przyczyny uśmierce-
nia zwierzęcia inne niż wymienione wyżej, to jest:
przyczyna gospodarcza, sanitarna oraz przyczyna
związana z wykonywaniem zadań związanych z
ochroną przyrody, nie mają zastosowania do psów, co
wynika ze szczegółowych przepisów regulujących
uśmiercanie zwierząt z powołanych przyczyn. Kwe-
stię uśmiercania zwierząt dla potrzeb nauki (art. 33
§ 1 pkt 5 ustawy o ochronie zwierząt) regulują odręb-
ne przepisy, niemające zastosowania w niniejszej
sprawie.
6. Powszechne jest przekonanie o tym, że eutana-
zja dokonana przez wykwalifikowaną osobę oraz po-
zbawienie życia umiejętnym strzałem z broni palnej
są humanitarnymi metodami pozbawiania życia.
Stosując interpretację przedstawioną przez sąd, dojść
należałoby do wniosku, że każda eutanazja dokonana
przez lekarza weterynarii i każde umiejętne zastrze-
lenie psa przez myśliwego są prawnie dozwolone. Tak
jednak nie jest. Myśliwy nie może zastrzelić każdego
psa wałęsającego się po lesie, a jedynie takiego, który
wykazuje objawy zdziczenia i zagraża zwierzynie
(art. 33a § 3 ustawy o ochronie zwierząt). Właściciel
psa może domagać się od lekarza weterynarii jego
eutanazji tylko wówczas, gdy zwierzę jest agresywne
i stwarza zagrożenie lub gdy nadmiernie cierpi (art.
33 § 1 pkt 2 i art. 33 pkt 4 ustawy o ochronie zwie-
rząt). Gdyby wolno było humanitarnie zabijać psy,
ograniczenia zawarte w powyższych przepisach nie
miałyby racji bytu. O tym, że nie wolno humanitar-
nie zabijać psów bez spełnienia powyższych przesła-
nek, świadczą postępowania karne oraz dyscyplinar-
ne toczące się przeciw myśliwym, którzy zastrzelili
psy niewykazujące objawów zdziczenia lub wałęsają-
ce się poza terenem obwodów łowieckich, nawet wów-
czas gdy psy te nie miały właściciela, oraz postępo-
wania toczące się przeciw lekarzom weterynarii,
którzy na żądanie właścicieli zwierząt poddali je eu-
tanazji z powodów innych niż wymienione wyżej.
7. Art. 33 § 1a ustawy o ochronie zwierząt stano-
wi, że uśmiercanie zwierząt odbywać może się wy-
174
łącznie w sposób humanitarny. Żaden ubój w warun-
kach domowych nie jest ubojem humanitarnym.
8. Ubojowi na cele gastronomiczne podlegają je-
dynie niektóre zwierzęta gospodarskie, po uzyska-
niu świadectwa zdrowia, w ubojniach spełniających
wymogi określone prawem i obsługiwanych przez
wykwalifikowane osoby, dysponujące określonym
prawem sprzętem. Ponadto dopuszczalne jest kon-
sumowanie zwierząt uzyskanych w wyniku polowa-
nia przeprowadzanego zgodnie z przepisami prawa
przez uprawnionych myśliwych, a także konsumo-
wanie ryb pozyskanych zgodnie z obowiązującymi
przepisami.
9. Wykaz zwierząt gospodarskich wymieniono w
art. 2 § 1 pkt 15 ustawy o organizacji hodowli i roz-
rodzie zwierząt gospodarskich. W powołanym wyka-
zie brak psa.
10. O tym, że tylko zwierzęta gospodarskie mogą
być przeznaczane na cele gastronomiczne, świadczy
treść art. 1 § 1 lit. n ustawy o ochronie zdrowia zwie-
rząt, pozwalająca na umieszczanie na rynku produk-
tów pochodzących ze zwierząt gospodarskich.
11. Interpretacja przepisów dokonana przez sąd
pozostaje w sprzeczności z treścią art. 34 § 1 ustawy
o ochronie zwierząt, który stanowi, że zwierzę krę-
gowe może zostać uśmiercone w ubojni. W przepi-
sach ustawowych dotyczących zwierząt, które mogą
być przeznaczone na ubój (np. art. 14 § 4–6 ustawy
o ochronie zdrowia zwierząt), ustawodawca nie wy-
mienia psów. Brak jest również odpowiedniego roz-
porządzenia regulującego procedurę uboju psów i
wydanego w trybie art. 34 § 6 ustawy o ochronie
zwierząt. Jednocześnie istnieją rozporządzenia wy-
dane w oparciu o cytowany przepis i regulujące pro-
cedurę zabijania poszczególnych gatunków zwierząt
rzeźnych.
12. Zawarty w treści art. 34 § 1 ustawy o ochronie
zwierząt zwrot „może” nie oznacza, że zwierzę krę-
gowe może zostać uśmiercone w ubojni lub w dowol-
nym innym miejsce poza nią. Gdyby tak było, usta-
wodawca nie tworzyłby szczegółowych procedur ubo-
ju w ubojniach, bo ich zachowanie byłoby zbędne z
uwagi na możliwość dokonania uboju poza ubojnią,
z pogwałceniem wszelkich procedur. Zawarty w art.
34 § 1 ustawy o ochronie zwierząt zwrot „może”
oznacza, że zwierzę może, ale nie musi być przezna-
czone na ubój. Innymi możliwościami zakończenia
życia zwierzęcia gospodarczego są: eutanazja oraz
naturalna śmierć.
13. Z treści art. 34 § 6 ustawy o ochronie zwierząt
wynika, że minister właściwy do spraw rolnictwa
określa w drodze rozporządzenia warunki i metody
uboju i uśmiercania zwierząt stosownie do gatunku,
mając na względzie zapewnienie humanitarnego
traktowania zwierząt podczas ich uboju lub uśmier-
cania. Gdyby zabijanie psów przez ich właścicieli było
dozwolone, istniałoby rozporządzenie regulujące pro-
cedurę zabijania psów przez właścicieli. Takiego roz-
porządzenia jednak brak. Istnieje natomiast powoła-
ne wyżej rozporządzenie, z którego wynika, że pies
może być uśmiercony jedynie poprzez eutanazję, któ-
rej zgodnie z obowiązującymi przepisami dokonać
może tylko lekarz weterynarii.
14. Gdyby z psów można było wytapiać smalec i
stosować go jako środek leczniczy, służący zgodnie z
ludowymi zabobonami m.in. do picia lub smarowania
stawów, istniałyby przepisy regulujące wymagania
zdrowotne dla smalcu jako niejadalnego produktu
zwierzęcego oraz wymagania zdrowotne dla psiego
smalcu jako produktu jadalnego. Takie wymagania
dla psiego smalcu jednak nie istnieją, mimo że istnie-
ją przepisy ustanawiające te wymagania dla innych,
jadalnych i niejadalnych produktów.
15. Przepisy prawa interpretowane powinny być
w nawiązaniu do kontekstu kulturowego. Kultura
europejska nie dopuszcza zabijania psów na mięso
lub skóry (np. rozporządzenie C-6-0459/2007). Kul-
tura ta przyjmuje również standardy dotyczące hu-
manitarnego uśmiercania i uboju zwierząt, wyrażo-
ne m.in. w dyrektywie 93/119/WE. Zalegalizowanie
domowego uboju psów lub rzeźni dla psów (co jest
logiczną konsekwencją rozważań prowadzonych
przez sąd) kłóci się z powyższymi standardami.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania:
6. Jakie stanowisko zajmuje ministerstwo w kwe-
stii przedmiotowego postanowienia sądu?
7. Czy ministerstwo zgadza się z twierdzeniem, że
sąd dokonał wybiórczej interpretacji przepisów?
8. Czy ministerstwo zgadza się z argumentacją
przedstawioną przez Krakowskie Towarzystwo Opie-
ki nad Zwierzętami?
9. Czy i jakie działania podejmie ministerstwo w
przedmiotowej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12397)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie regulacji prawnych w zakresie
wydawania świadectw pracy
oraz zaświadczeń o zarobkach dla byłych
pracowników zakładów pracy, które uległy
likwidacji lub przekształceniom przed 1990 r.,
a dokumentacja pracowników pozostała
w ostatnio działającym zakładzie
Szanowna Pani Minister! Uprzejmie dziękuję za
odpowiedź udzieloną na moją interpelację przekaza-
ną pismem marszałka Sejmu z dnia 21 lipca 2009 r.
nr SPS-023-10598/09 w sprawie wydawania świa-
dectw pracy oraz zaświadczeń o zarobkach dla byłych

pracowników zakładów pracy, które uległy prywaty-
zacji. Odpowiedź Pani Minister szczegółowo określa
prawa i obowiązki prywatyzowanych zakładów pracy
w odniesieniu do zatrudnionych pracowników na
dzień prywatyzacji, ale rzeczywistość jest bardziej
złożona. Przytoczone w Pani odpowiedzi przepisy
sprawne regulujące obowiązki zakładu pracy wobec
zatrudnionych pracowników w zakresie prawa pracy
nie obejmują byłych pracowników, którzy przestali
pracować w tym zakładzie wiele lat przed prywaty-
zacją. Zdarza się, że prywatyzowany zakład w swoim
archiwum posiada akta osobowe byłych pracowni-
ków różnych firm, które dawno przestały istnieć.
Moim zdaniem problem ten powstał w wyniku
niedopatrzenia przedstawiciela Skarbu Państwa w
momencie przekazywania dokumentacji przedsię-
biorstwa nowemu właścicielowi.
Przedstawiciel Skarbu Państwa powinien był wy-
dzielić tę część akt, która nie odnosiła się do przej-
mowanych pracowników, i przekazać je archiwum.
Ponawiam pytanie, jak Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej zamierza rozwiązać przedłożony
problem.
Znaczna liczba byłych pracowników i ich rodziny
w dalszym ciągu nie mogą uzyskać odpowiednich
dokumentów z zakresu zatrudnienia i nie wynika
to z ich zaniedbania, a skutecznie uniemożliwia
otrzymanie należnego świadczenia, np. emerytury
lub renty.
Z poważaniem
Poseł Henryk Gołębiewski
Wałbrzych, dnia 5 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12398)
do ministra infrastruktury
w sprawie dofinansowania oprocentowania
kredytów preferencyjnych w ramach
budownictwa społecznego
Szanowny Panie Ministrze! Środki przeznaczone
na edycje kredytów preferencyjnych w ramach bu-
downictwa społecznego w 2008 r. zamknęły się kwo-
tą 300 mln zł, co spowodowało, że finansowane będą
tylko 43 wnioski ze 170 złożonych, które uzyskały
najwyższą punktację. Według podawanych informa-
cji Bank Gospodarstwa Krajowego posiada środki
pozwalające sfinansować więcej projektów złożonych
przez TBS-y. Uruchomienie ich jest jednak uzależ-
nione od przyznanych dotacji z budżetu państwa na
dofinansowanie różnicy w oprocentowaniu kredytów
preferencyjnych.
Panie Ministrze! Mając na uwadze duże zaintere-
sowanie mieszkaniami na wynajem przeznaczonymi
175
dla osób średnio zamożnych, zwracam się z pyta-
niem, czy ministerstwo nie rozważa możliwości
zwiększenia dofinansowania oprocentowania kredy-
tów, tak by możliwe było zrealizowanie większej licz-
by inwestycji. Czy wiarygodne jest stwierdzenie, że
przekazanie 50 mln zł z budżetu państwa umożliwi-
łoby uruchomienie przez BGK kredytu na kwotę
1150 mln zł?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Saługa
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12399)
do ministra finansów
w sprawie uwzględnienia potrzeb osób
niepełnosprawnych w procesie przygotowań
Polski do wejścia do strefy euro
Szanowny Panie Ministrze! Kluczową sprawą dla
bezpiecznego wprowadzenia waluty euro do obiegu
w Polsce będzie dobra współpraca pięciu podstawo-
wych instytucji: Ministerstwa Finansów, Narodowe-
go Banku Polskiego, Europejskiego Banku Central-
nego, Komisji Europejskiej oraz rady Ecofin.
Rząd musi przygotować się m.in. do kampanii in-
formacyjnej związanej z wprowadzeniem waluty euro
na terytorium naszego kraju i poza nim, dotyczącej
naszych obywateli i pozostałych uczestników tego
skomplikowanego procesu. Szczególnym rygorom
winna podlegać – moim zdaniem – kampania infor-
macyjna skierowana do osób niepełnosprawnych.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z zapytaniem:
1. Czy prowadzone są już prace dotyczące kampa-
nii informacyjnej na temat euro w Polsce i jakie są
ich główne założenia ramowe?
2. Jakie będą grupy wydatków i sposoby ich finan-
sowania?
3. Czy będą uwzględnione potrzeby osób niepeł-
nosprawnych w tej materii?
4. W jakim stopniu będą uczestniczyć w tym pro-
cesie sami niepełnosprawni?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Halicki
Warszawa, dnia 2 listopada 2009 r.
176
Interpelacja
(nr 12400)
do ministra zdrowia
w sprawie nowoczesnych terapii i technologii
medycznych
Szanowna Pani Minister! Mimo że w Polsce wzra-
stają nakłady na ochronę zdrowia, to nadal ograni-
czony jest dostęp do nowoczesnych terapii medycz-
nych, technologii medycznych, a także do leków in-
nowacyjnych. W tych krajach, w których wykorzysty-
wane są nowoczesne metody leczenia, nie tylko oby-
watele żyją przeciętnie dłużej, ale także poprawia się
ich jakość życia. Bezsprzecznie krótszy czas leczenia
i tym samym krótszy powrót do zdrowia determinu-
je w dalszej perspektywie oszczędności dla budżetu
państwa.
Ludzie starsi, których grupa będzie coraz liczniej-
sza w Polsce, a którzy przeważnie są mniej sprawni
i są w słabszej kondycji zdrowotnej, powinni korzy-
stać ze zwiększonej opieki zdrowotnej oraz opieki
długoterminowej. Ludzie ci częściej chorują na prze-
wlekłe choroby i niejednokrotnie dosięga ich kilka
schorzeń jednocześnie, a, jak donoszą eksperci, lecze-
nie ich obecnie nie jest zintegrowane. Należy też pod-
kreślić, że brak innowacji organizacyjnych może za-
grozić osiągnięciom uzyskanym dzięki innowacjom
technologicznym, ponieważ ratujący życie innowa-
cyjny zabieg chirurgiczny może przy braku innowacji
organizacyjnych odnieść jedynie efekt krótkotrwały.
Po zabiegu chirurgicznym pacjent musi kontynuować
leczenie, mając tym samym kontakt z lekarzem spe-
cjalistą i poradnictwem. Mimo że w Polsce uległ po-
prawie dostęp do leków innowacyjnych, to budzący
niepokój jest długi czas, jaki mija między zachorowa-
niem a diagnozą, co niejednokrotnie spowodowane
jest długim okresem między wizytą u lekarza rodzin-
nego a u lekarza specjalisty.
W porównaniu z innymi krajami UE nadal znacz-
nie ograniczony jest dostęp do nowoczesnego sprzętu
diagnostycznego, który umożliwia wczesne wykrywa-
nie choroby. Żeby taki stan faktyczny uległ zmianie,
niezbędne są zmiany systemowe. Oczywistym jest, że
pacjent powinien mieć łatwy dostęp do lekarzy, ale
dostęp ten przede wszystkim musi by racjonalny. Jed-
na z koncepcji proponowana przez ekspertów to zwięk-
szenie roli pielęgniarek POZ czy położnych. Nie bez
znaczenia jest także szkolenie personelu medycznego,
szczególnie lekarzy. Niejednokrotnie nowy specjali-
styczny sprzęt nie jest wykorzystywany z uwagi na
czysto teoretyczne kwalifikacje lekarzy, którzy realnie
nie są w stanie korzystać ze sprzętu.
Pani Minister, jakie jest Pani stanowisko wobec
koncepcji wprowadzenia preferencji finansowych w
postaci korzystniejszej wyceny procedur z zastosowa-
niem innowacyjnych metod, tak by motywować dyrek-
torów szpitali do zakupu innowacyjnego sprzętu?
Jakie jest Pani stanowisko wobec koncepcji zwięk-
szenia roli pielęgniarek POZ i położnych?
Jakie jest Pani stanowisko wobec koncepcji zmian
w koszyku gwarantowanych świadczeń zdrowotnych,
tak by pokrywać pełne koszty leczenia wyłącznie
chorób niezawinionych przez chorego?
Na jakim etapie są prace nad rozwiązaniami usta-
wowymi, które mają ułatwić dostęp do innowacyj-
nych technologii medycznych i lekowych?
Czy podejmie Pani działania w celu stworzenia
rejestru chorych na nowotwory?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12401)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie manewrów wojskowych
przeprowadzanych przez Siły Zbrojne
Federacji Rosyjskiej oraz Republiki Białoruś
we wrześniu 2009 r.
Szanowny Panie Premierze! Na podstawie art. 115
ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art.
191 ust. 1 i art. 192 ust. 1 Regulaminu Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej przesyłam do Pana Premiera inter-
pelację w sprawie manewrów wojskowych przeprowa-
dzanych przez Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej oraz
Republiki Białoruś we wrześniu 2009 r.
Manewry wojskowe „Zachód 2009”, zaliczane do
największych ćwiczeń rosyjsko-białoruskich od roz-
padu ZSRR, zaplanowano w celu przećwiczenia
współdziałania armii Rosji i Białorusi w odpieraniu
agresji z kierunku zachodniego. Jak informuje portal
internetowy „Biełorusskije Nowosti”, zakończyły się
one „całkowitym rozgromieniem przeciwnika”.
Przedstawiciele rządu RP, w tym wiceminister obro-
ny narodowej pan Stanisław Komorowski, podczas
posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji
Obrony Narodowej Sejmu RP wskazali, że manewry
te miały charakter ofensywny i ćwiczono w ich trak-
cie atak na Polskę, Litwę, Łotwę i Estonię.
Jednocześnie odbywały się manewry „Ładoga
2009”. Jednym z celów tych manewrów było przećwi-
czenie odpierania ataków na Nord Stream, tj. projek-
towany Gazociąg Północny, który przez Morze Bał-
tyckie miałby bezpośrednio połączyć Rosję z Niem-
cami. Odpierając ten atak, ćwiczono wysadzenie de-
santu na terytorium, z którego miałby się on odbyć.
Jak wskazali przedstawiciele rządu RP podczas po-
siedzenia Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji
Obrony Narodowej Sejmu RP, desant ten przeprowa-

dzano na wybrzeżu podobnym swoim ukształtowa-
niem do wybrzeża polskiego.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie proszę
Pana Premiera o odpowiedź na następujące pyta-
nia:
1. Czy w czasie tych manewrów lub w ramach
innych ćwiczeń wojskowych, które odbywały się we
wrześniu 2009 r., Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej
ćwiczyły użycie broni jądrowej? Jeśli tak, to w jakim
zakresie?
2. Kiedy można spodziewać się przyjęcia w ra-
mach NATO planów ewentualnościowych dotyczą-
cych obrony, w trybie art. 5 traktatu waszyngtoń-
skiego, terytorium RP?
Z poważaniem
Poseł Karol Karski
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12402)
do ministra finansów
w sprawie krajowego rynku usług
pośrednictwa finansowego w kontekście
projektu ustawy o usługach płatniczych
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie art.
191 oraz art. 192 regulaminu Sejmu RP składam in-
terpelację w sprawie krajowego rynku usług pośred-
nictwa finansowego w kontekście projektu ustawy o
usługach płatniczych.
Znaczna część polskiego społeczeństwa nie korzy-
sta z usług bankowych, gdyż nie posiada rachunku
bankowego, a więc nie ma możliwości opłacania swo-
ich zobowiązań w formie bezgotówkowej. Grupa ta
nie tylko nie posiada kont bankowych, lecz i nie za-
mierza ich zakładać, ponieważ świadczenia z tytułu
rent czy emerytur, jakie otrzymuje, są tak niskie, że
nie wystarczają na pokrycie miesięcznych kosztów
utrzymania, nie mówiąc o dodatkowych kosztach,
które generuje rachunek bankowy. Wysokie opłaty
za przelewy bankowe, szczególnie dla „klientów z uli-
cy”, powodują, że wielu z nich chętnie korzysta z
usług nie-bankowych instytucji finansowych umoż-
liwiających dokonanie zapłaty za rachunki w formie
gotówkowej.
Ludzie starsi i ubożsi chętnie korzystają z usług
pośredników finansowych w realizacji przelewów,
ponieważ: ponoszą niższe koszty, oszczędzają czas,
dokonując płatności przy okazji robienia zakupów
bądź w sąsiedztwie miejsca zamieszkania lub pracy.
Biura pośredników finansowych są usytuowane w
miejscach o dużym natężeniu ruchu (m.in. w punk-
tach handlowych) i działają do późnych godzin wie-
czornych.
177
Pośrednicy finansowi działają na podstawie ogól-
nych przepisów o działalności gospodarczej. Zago-
spodarowali tę niszę rynkową i obsługują osoby fi-
zyczne („wykluczone” z sektora bankowego), oferu-
jąc im tańszą i wygodną usługę płatności swoich
zobowiązań.
Przedsiębiorca działający jako biuro usług płat-
niczych płaci podatki i składki ubezpieczeniowe,
zapewnia miejsca pracy, nadto znalazł usługę niszo-
wą, która w okresie kryzysu daje klientom możli-
wość obniżenia stałych kosztów w gospodarstwach
domowych.
Od dłuższego czasu docierają do mnie głosy, iż
projektowana obecnie ustawa o usługach płatniczych
doprowadzi do upadku kilku tysięcy firm działają-
cych w Polsce. Pośrednicy ci wyrażają swoje poparcie
dla słuszności inicjatywy uregulowania usług płat-
niczych, jednakże kilka zapisów ww. ustawy budzi
ich głęboki sprzeciw i uzasadnione zaniepokojenie. W
efekcie wprowadzenia ustawy (w projektowanym za-
kresie) liczna grupa pośredników może być zmuszona
zlikwidować firmę, zwalniając przy tym zatrudnio-
nych pracowników. Jeżeli nawet nieliczna grupa
sprosta wymaganiom ustawowym, to i tak zostanie
im zabrana możliwość dalszego rozwoju poprzez
wprowadzenie niskich progowych kwot obrotów prze-
widzianych dla biur usług płatniczych (BUP).
Wprowadzając ustawę w niezmienionej formie,
godzimy w system swobody prowadzenia działalności
gospodarczej, umacniamy monopol bankowy oraz
zwiększamy bezrobocie.
Najbardziej kontrowersyjne i wzbudzające sprze-
ciw są zapisy artykułów.
Art. 133.
Fundusze własne – zapisy dotyczące sposobu wy-
liczeń wysokości funduszy własnych wymaganych od
biur usług płatniczych ujęte mają być w odrębnym
rozporządzeniu ministra, a nie w ustawie. Zgodnie z
ustaleniami w grupie roboczej wybrano metodę B z
PSD. Unikanie umieszczenia w ustawie zasadniczej
zapisów co do wysokości funduszy własnych argu-
mentowane jest brakiem wiedzy na temat wielkości
rynku punktów opłat. Obecnie wprowadzone zapisy,
jak mi wiadomo, naruszają zasadę pewności prawa.
Biura usług płatniczych nie mogą znajdować się w
niepewności co do ich praw i obowiązków. Przepisy
muszą być tak sformułowane, by obowiązki podmio-
tów były dla nich jasne. Zachowanie obecnej formy z
zapisem o rozporządzeniu ministra co do sposobu ich
wyliczania stanowi realne zagrożenie dla dalszego
funkcjonowania biur usług płatniczych. Jedno rozpo-
rządzenie zwiększające kilkakrotnie wymaganą wy-
sokość funduszy własnych może doprowadzić do li-
kwidacji działalności większości podmiotów.
Art. 8.
Art. 26 PSD zalicza do dostawców usług płatni-
czych BUP podmioty o wolumenie transakcji do 3 mln
EUR miesięcznie. Obecny projekt drastycznie obniża
tę kwotę, do 500 tys. euro. Na wysokość tejże kwoty
znaczący wpływ wywiera kurs euro, co nie daje pew-
178
ności co do stabilności zaproponowanego rozwiązania
– przynajmniej do czasu wprowadzenia w Polsce euro
(wprowadzenie w Polsce euro może także zaważyć na
realnej wartości ustalonych progów).
Ponadto wprowadzenie tak niskiej kwoty progo-
wej to ograniczenie swobody działalności gospodar-
czej. W związku z powyższym zagrożeni przedsię-
biorcy bardzo poważnie rozważają zaskarżenie tego
zapisu do Trybunału Konstytucyjnego. Projektowa-
ne ograniczenie swobody działalności gospodarczej
nie spełnia kryterium ważnego interesu publicznego
(art. 22 Konstytucji RP) oraz kryterium proporcjo-
nalności (art. 31 ust. 3 zdanie 2 Konstytucji RP). Pa-
dające postulaty wskazują na zwiększenie kwoty.
Jeśli zachowany zostanie termin 1 listopada 2009 r.
dla wejścia w życie ustawy, do upływu okresu przej-
ściowego pozostanie 18 miesięcy. Do tego czasu więk-
sze podmioty przekraczające proponowaną kwotę
obrotu będą musiały m.in. przekształcić się w osobę
prawną, sporządzić dokumentację dla instytucji płat-
niczej, zebrać kapitał na poziomie minimalnym
20 000 euro (obecnie ok. 89 000 PLN), co przy okre-
sie 18 miesięcy daje konieczność odłożenia z bieżącej
działalności około 5000 zł miesięcznie. Dochody z
działalności biur usług płatniczych uzależnione są od
liczby realizowanych zleceń, a nie od obrotu, i nie
zwiększą się w tempie pozwalającym na kumulację
kapitału w takiej skali w tak krótkim okresie. Pro-
ponowane rozwiązanie doprowadzi w takim układzie
albo do sztucznego podziału na mniejsze firmy lub
zniknięcia dużej części dostawców z rynku, albo do
przekształcenia samodzielnych dotychczas dostaw-
ców w agentów większych dostawców (których atu-
tem będzie spełnianie wymogów instytucji płatni-
czej), co automatycznie spowoduje wielokrotne zwięk-
szenie kosztów świadczonej usługi.
Ponadto sprzeciw budzi też kwota należna jako
opłata za uzyskanie wpisu na listy prowadzone przez
KNF. Kwoty te są odbierane przez pośredników jako
kolejny przejaw dyskryminowania BUP (616 zł od
wpisu dla BUP, 6 tys. dla instytucji płatniczej) –
punkty opłat generują zyski jedynie od prowizji przy-
jętej od klienta, a nie od obracania jego środkami na
kontach. Powszechną jest opinia, iż ustawodawca
stara się ukarać pośredników finansowych za prze-
jaw ich samodzielności i przedsiębiorczości.
Biorąc powyższe pod uwagę, kieruję interpelację
poselską z prośbą o odpowiedź na pytania:
1. Jaki jest cel w przeniesieniu wszystkich waż-
nych uregulowań do rozporządzeń? Ustawa, która
wchodzi jako pierwsza i jedyna jak na razie na rynku
i ma go uregulować od podstaw, nie może zawierać
takich niejasnych i prostych do zmiany zapisów.
Wszystko powinno być w akcie podstawowym. Dla-
czego tłumaczy się odesłanie do rozporządzeń bra-
kiem wiedzy na temat rynku pośredników, tj. wiado-
mości na temat liczby i wolumenu transakcji?
2. Czy brak jasnych zapisów co do zasad wylicza-
nia wysokości funduszy należy rozumieć jako furtkę
do możliwej późniejszej eliminacji BUP z rynku?
3. Jakimi argumentami poparte jest obniżenie
limitów średnich obrotów miesięcznych w BUP z pro-
ponowanych w PSD 3 mln EUR na 500 tys. EUR?
4. Czy obniżenie progu obrotów miesięcznych dla
BUP ma być przejawem zahamowania rozwoju BUP
jako konkurencji w stosunku do innych dostawców
usług płatniczych?
5. Proszę o wyczerpującą odpowiedź, jak wygląda
realnie rynek małych pośredników finansowych; py-
tanie kieruję w stronę MF, UOKiK oraz NBP jako
podmiotu odpowiedzialnego za zbieranie sprawozdań
z półrocznych obrotów w PUB.
6. Z jakich przesłanek wynikają dysproporcje w
ustalaniu wysokości opłat dla instytucji płatniczej i
biur usług płatniczych za uzyskanie wpisu na listę
prowadzoną przez KNF? Dlaczego opłaty za wpis po-
bierane mają być w podwojonej kwocie?
7. Dlaczego nie ma jasnych zasad wymaganego
ubezpieczenia, tylko odesłanie jest do rozporządzenia
ministra co do tych wymagań?
8. Jaki jest cel pozbawiania pracy kolejnej grupy
zawodowej – tym bardziej, że jest to grupa z samoza-
trudnieniem?
Z poważaniem
Poseł Paweł Poncyljusz
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12403)
do ministra zdrowia
w sprawie chorych na fenyloketonurię
Do mojego biura poselskiego zgłosili się przedsta-
wiciele Bydgoskiego Stowarzyszenia Pacjentów Cho-
rych na Fenyloketonurię. Ich problem polega na bar-
dzo wysokich kosztach utrzymywania odpowiedniej
diety. Fenyloketonuria, w skrócie PKU, jest zaburze-
niem metabolicznym związanym ze zwiększonym
wydalaniem w moczu produktów przemiany fenylo-
alaniny. PKU jest chorobą genetyczną, z nią człowiek
przychodzi na świat. Polega ona na tym, że w wyniku
braku lub niedostatecznej ilości enzymu wątrobowe-
go – hydroksylazy fenyloalaniny dochodzi do zabu-
rzenia przemiany fenyloalaniny (oznaczanej symbo-
lem Phe). W konsekwencji w surowicy krwi pacjenta
pojawia się nadmierna ilość tego aminokwasu, która
prowadzi do uszkodzenia ośrodkowego układu ner-
wowego, czyli mózgu. Jedynym ratunkiem dla pa-
cjenta mogącym uchronić przed tym uszkodzeniem
jest specjalna, rygorystycznie przestrzegana dieta.
Pomijam tu inne aspekty choroby, nie chcę bo-
wiem wchodzić w sprawy czysto medyczne. Istotą
zgłoszonego mi problemu jest fakt, że dieta taka jest
bardzo kosztowna. Można ją szacować na około 1000 zł

miesięcznie. Również z badań, do których udało mi
się dotrzeć (Danuta Sternal, Teresa Grzywna: Pro-
blemy rodziców w opiece nad dzieckiem z fenyloketo-
nurią wynikające ze stosowania diety ubogofenylo-
alaninowej, „Przegląd Pielęgniarski” 2007, tom 15.,
z. 1., s. 26), wynika, że około 70% rodziców dzieci
chorych na PKU ma trudności z utrzymaniem tej
diety ze względu na jej wysokie koszty.
Tymczasem, zgodnie z rozporządzeniem Ministra
Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 lutego 1995
rodzice dzieci chorych na fenyloketonurię otrzymują
jedynie zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 144 zł mie-
sięcznie.
Zwracam się zatem do Pani Minister z pytania-
mi:
1. Jaką pomoc przeznaczają na dla rodzin, w któ-
rych wychowywane jest dziecko z fenyloketonurią,
inne państwa Unii Europejskiej?
2. Czy są szanse na zwiększenie pomocy w Polsce
w tym zakresie?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12404)
do ministra gospodarki
w sprawie wykorzystania zboża
jako odnawialnego źródła energii
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich dniach
dziennik „Gazeta Prawna” zamieścił na swych ła-
mach artykuł na temat spalania zboża na potrzeby
energetyki. Z informacji tam przedstawionych wyni-
ka, iż Ministerstwo Gospodarki zakończyło konsul-
tacje społeczne i międzyresortowe w sprawie rozpo-
rządzenia, którego projekt przewiduje, że ziarna zbóż
złej jakości i nieobjętych skupem interwencyjnym
będą uznawane za odnawialne źródła energii.
Takie rozwiązanie z pewnością przyczyniłoby się
do osiągnięcia nałożonego na Polskę przez Unię Eu-
ropejską 15% udziału energii ze źródeł odnawialnych
w zużyciu energii ogółem, ale czy jednocześnie nie
narusza ono przyjętych w naszym kraju norm etycz-
nych? W polskiej tradycji jest głęboko zakorzenione,
że zboże wykorzystywane jest głównie do celów spo-
żywczych i dopuszczenie w tej chwili do jego spalania
wydaje się być niemoralne.
Ponadto pojawiają się również głosy, że wykorzy-
stanie zboża przez elektrownie może mieć negatywny
wpływ na rozwój plantacji wieloletnich roślin ener-
getycznych, o które zabiegały inne firmy z powodu
braku biomasy.
W związku z powyższym chciałbym zapytać:
1. Jakie jest stanowisko Pana Ministra w sprawie
projektu rozporządzenia uznającego ziarna zbóż za
179
odnawialne źródło energii i dopuszczającego do jego
spalania?
2. Czy nie obawia się Pan Minister protestów śro-
dowisk, dla których spalanie zboża jest wysoce nie-
etyczne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Włodzimierz Kula
Bełchatów, dnia 26 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12405)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stanu gotowości poszczególnych
służb na wypadek wystąpienia wirusa
ptasiej grypy
Szanowny Panie Premierze! Epidemia ptasiej
grypy, która wybuchła na Mazowszu dwa lata temu
w okresie zimowym oraz problemy, jakie wówczas
wystąpiły przy likwidacji poszczególnych ognisk wy-
stąpienia wirusa, skłaniają mnie do zadania Panu
Premierowi kilku pytań, które, ogólnie rzecz biorąc,
mają wskazać, czy rząd i instytucje mu podległe wy-
ciągnęły stosowne wnioski z tych wydarzeń, czy też
nic w tej kwestii nie uległo zmianie.
1. Jednym z ważniejszych problemów, jakie miały
miejsce dwa lata temu, był brak szybko dostępnych
w odpowiednich ilościach środków do prowadzenia
akcji utylizacji drobiu. Czy w tej chwili potrzebne do
tego typu akcji środki, jak choćby odpowiedniej gru-
bości i wielkości worki do wywozu drobiu, są na sta-
nie magazynowym stosownych służb? Jaka służba
odpowiedzialna jest za prowadzenie magazynów ze
środkami do walki z epidemiami? Pytanie to zasadne
jest choćby w kontekście rozprzestrzeniającego się
obecnie wirusa świńskiej grypy.
2. Podczas prowadzenia akcji przez strażaków
okazało się, że pogotowie na Mazowszu nie jest w
stanie oddelegować na stałe jednej karetki, która za-
bezpieczałaby zdrowie i bezpieczeństwo osób zaan-
gażowanych w akcję. Czy w chwili obecnej dostęp-
ność zabezpieczenia medycznego tego typu akcji jest
większa? Jak się ona przedstawia w poszczególnych
województwach?
3. Dużym problemem, na jaki napotkały służby
prowadzące akcję, była odmowa przyjęcia przez wiele
spalarni ubitego drobiu. Spowodowało to problemy lo-
gistyczne i zwiększyło koszty całej akcji. Czy przez
dwa lata rząd wprowadził regulacje prawne, które ob-
ligują właścicieli spalarni do przyjęcia w sytuacjach
kryzysowych tego typu materiału do utylizacji?
4. Sprawą, którą podnosiłem wielokrotnie w pi-
smach do ministrów Pana rządu i do wojewody ma-
zowieckiego, był skandalicznie długi proces zwrotu
180
poniesionych przez samorządy lokalne kosztów z re-
zerwy budżetowej. Urzędnicy ministerialni nie po-
trafili zakwalifikować odpowiednio tych wydatków,
dodatkowo Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
nie potrafiło uzgodnić wspólnego stanowiska z Mini-
sterstwem Finansów w tej kwestii. W konsekwencji
środki finansowe zostały zwrócone samorządom z
rocznym opóźnieniem. Czy wadliwe procedury w tej
materii zostały zmienione, by uniknąć w przyszłości
podobnych kuriozalnych sytuacji?
5. Na terenie pow. żuromińskiego występuje nie-
zwykle duża liczba ferm drobiowych. W opinii eks-
pertów naruszane są przy tym zasady bezpieczeń-
stwa, które określają minimalną odległość położenia
kurników od siebie. Nieprzestrzeganie tych zasad
prawdopodobnie przyczyniło się do rozprzestrzenie-
nia się wirusa H5N1 w roku 2007 w tak szybkim
tempie. Czy w związku z tym przeprowadzono kon-
trolę stanu faktycznego, jaki ma miejsce w chwili
obecnej? Od dwóch lat panuje koniunktura w prze-
myśle drobiowym, przedsiębiorcy budują nowe kur-
niki. W jaki sposób pilnuje się, by nowe obiekty speł-
niały wyżej wspomniane normy bezpieczeństwa?
6. Z racji szczególnego charakteru pow. żuromiń-
skiego i bardzo dużej liczby ferm drobiowych powia-
towy inspektorat weterynarii posiada niezwykle
dużo pracy. W roku 2007 w inspektoracie tym praco-
wało kilka osób, od których zaangażowania i podej-
mowanych decyzji zależało powodzenie i sprawność
prowadzonej akcji utylizacji drobiu. Czy w związku z
tym podjęto decyzję o zwiększeniu liczby etatów w
tym inspektoracie? Czy wobec szczególnego charak-
teru pow. żuromińskiego taka decyzje nie byłaby za-
sadna?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 20 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 12406)
do ministra obrony narodowej
w sprawie sytuacji w lotnictwie
Marynarki Wojennej
Szanowny Panie Ministrze! Raport pokontrolny
rzecznika praw obywatelskich Janusza Kochanow-
skiego o lotnictwie Marynarki Wojennej przedstawia
wyniki, które w sposób dość jednoznaczny wskazują,
iż należy dołożyć wszelkich starań, tak aby obecna
sytuacja uległa poprawie. Rzecznik w przedmioto-
wym dokumencie wskazuje nie tylko na fakt, iż pilo-
ci mają przestarzały sprzęt, gdyż nadal nie ma nowe-
go, ale również wskazuje na niedobór tak elementar-
nych rzeczy, jak ubrania czy też buty dla lotników. W
związku z powyższym wyniki raportu pokontrolnego
nasuwają oczywiste obawy o samo bezpieczeństwo
pilotów, którzy ćwiczą na przestarzałym sprzęcie
oraz którym brakuje elementów wyposażenia.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ewidentne braki w wyposażeniu w sprzęt
nie zagrażają bezpieczeństwu pilotów?
2. Czy przewidziana obecnie liczba godzin prze-
znaczonych na loty szkoleniowe jest wystarczająca?
3. Czy obecne limity paliwowe przeznaczone na
loty szkoleniowe są wystarczające?
4. W jaki sposób i kiedy nastąpi poprawa sytu-
acji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 25 października 2009 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację
posła Wojciecha Szaramy
w sprawie zamieszania wywołanego
niejednoznacznym stanowiskiem
Ministerstwa Zdrowia dotyczącym
dopuszczenia do obrotu leków, które
nie przeszły tzw. harmonizacji (10259)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Szaramy przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu, znak: SPS-023-10259p/09, w sprawie zamieszania
wywołanego niejednoznacznym stanowiskiem Mini-
sterstwa Zdrowia dotyczącym dopuszczenia do obrotu
leków, które nie przeszły procesu tzw. harmonizacji,
uprzejmie przesyłam informacje w tej sprawie.
W ocenie Ministerstwa Zdrowia w przedmiotowej
sprawie nie nastąpiło żadne zamieszanie. Proces har-
monizacji przebiegał prawidłowo i zakończył się suk-
cesem 31.12.2008 r. Cała ilość produktu leczniczego
detralex wprowadzona do obrotu przed upływem
ostatecznego terminu harmonizacji może pozostawać
w obrocie do czasu wyczerpania się zapasów lub upły-
wu daty ważności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na ponowną interpelację poseł
Barbary Marianowskiej
w sprawie właściwego wykorzystania
środków finansowych
funduszu alimentacyjnego (10894)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
30 września br. (znak: SPS-023-10894p/09) dotyczą-
ce interpelacji poseł Barbary Marianowskiej w spra-
wie dodatkowych wyjaśnień do odpowiedzi na inter-
pelację dotyczącą właściwego wykorzystania środków
finansowych na świadczenia z funduszu alimentacyj-
nego, uprzejmie wyjaśniam.
W chwili obecnej Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej dysponuje danymi statystycznymi doty-
czącymi realizacji zadań przewidzianych w ustawie
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów za
I i II kwartał 2009 r. (dane za III kwartał będą do-
stępne w trzeciej dekadzie listopada). Pochodzą one
z przekazywanej przez gminy za pośrednictwem wo-
jewodów sprawozdawczości w tym zakresie. Wynika
z nich, że w I kwartale 2009 r. wydatki budżetu pań-
stwa na wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego wyniosły 261,5 mln zł, zaś w II kwartale 2009 r.
kwota ta wzrosła o 6,2% i wyniosła 277,7 mln zł. Łącz-
nie z kosztami obsługi (tj. kosztami wypłat świad-
czeń z funduszu alimentacyjnego i kosztami podej-
mowanych działań wobec dłużników alimentacyjnych)
na realizację ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów w I półroczu 2009 r. wydatkowano
z budżetu państwa ogółem kwotę 560,2 mln zł.
Przyznawanie i wypłata świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego jest zadaniem z zakresu administracji
rządowej zleconym gminie, finansowanym w formie
dotacji celowej na świadczenia rodzinne. A więc świad-
czenia z funduszu alimentacyjnego finansowane są
z tego samego rozdziału klasyfikacji budżetowej, co
świadczenia rodzinne, tj. ze środków ujętych w bu-
dżetach poszczególnych wojewodów (cz. 85) w rozdz.
85212 klasyfikacji budżetowej: Świadczenia rodzin-
ne, świadczenia z funduszu alimentacyjnego oraz
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z ubez-
pieczenia społecznego. W ustawie budżetowej na
2009 r., wzorem lat ubiegłych, przewidziano również
środki na uzupełnienie w budżetach wojewodów mo-
gących się pojawić w trakcie roku niedoborów na wy-
płaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego, ale też
niedoborów na wypłaty świadczeń rodzinnych. Środ-
ki te, zmniejszone w wyniku nowelizacji ustawy bu-
dżetowej na 2009 r. do kwoty 64,8 mln zł, zostały
ujęte w rezerwie celowej, poz. 40: Środki na zwięk-
szenie dotacji celowych na realizację świadczeń ro-
dzinnych i świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
Na podstawie otrzymanych od poszczególnych woje-
wodów informacji o przewidywanym wykonaniu do
końca roku wydatków na realizację wypłat ww.
świadczeń minister pracy i polityki społecznej wystą-
pił w dniu 6 października 2009 r. z wnioskiem do
ministra finansów o uruchomienie całości środków
z rezerwy celowej w poz. 40. Środki te zabezpieczyły
bieżące wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego i świadczeń rodzinnych. Niemniej jednak nale-
ży również pamiętać, że w związku z tym, iż wydat-
ki na świadczenia z funduszu alimentacyjnego, jak
również świadczenia rodzinne mają charakter obli-
gatoryjny, czyli są wymagalnym zobowiązaniem
Skarbu Państwa, nie może zaistnieć sytuacja, iż oso-
ba uprawniona nie otrzyma świadczeń z funduszu
alimentacyjnego lub świadczeń rodzinnych bądź do-
182
stanie je w niepełnej wysokości. Dotyczy to również
osób, które w związku z bezrobociem po raz pierwszy
będą ubiegać się o przyznanie tych świadczeń. Dla-
tego też w przypadku, gdy zaplanowane w znoweli-
zowanej ustawie budżetowej środki po wykorzysta-
niu rezerwy celowej okazałyby się niewystarczające,
minister pracy i polityki społecznej wystąpi z inicja-
tywą podjęcia przez ministra finansów odpowiednich
działań zabezpieczających uzupełnienie ewentualne-
go niedoboru.
Resort pracy i polityki społecznej nie dysponuje
danymi o stanie i terytorialnym zróżnicowaniu eg-
zekucji kwot świadczeń alimentacyjnych wnikają-
cych z wyroków albo ugód sądowych, gdyż ta prowa-
dzona jest przez komorników sądowych, a co za tym
idzie, właściwą instytucją do uzyskania odpowiedzi
na to pytanie pani poseł Barbary Marianowskiej jest
Ministerstwo Sprawiedliwości. Natomiast Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej posiada dane staty-
styczne dotyczące stanu zwrotów przez dłużników
alimentacyjnych należności budżetowych z tytułu
świadczeń wypłaconych w zastępstwie niewyegze-
kwowanych kwot alimentów, pochodzące ze sprawoz-
dań rzeczowo-finansowych dotyczących realizacji
ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów. I tak, wysokość zwróconych przez dłużników
kwot należności z tytułu wypłaconych osobom upraw-
nionym świadczeń z funduszu alimentacyjnego wraz
z ustawowymi odsetkami w IV kwartale 2008 r. wy-
niosła 14 mln zł (tj. 5,98% wydatków na świadczenia
z funduszu alimentacyjnego), w I kwartale 2009 r.
– 27,9 mln (tj. 10,68% wydatków na świadczenia), zaś
w II kwartale 2009 r. – 33,5 mln zł (tj. 12,07% wy-
datków na świadczenia). Tym samym w kolejnych
kwartałach obserwuje się znaczący wzrost zwraca-
nych przez dłużników kwot należności z tytułu wy-
płaconych osobom uprawnionym świadczeń z fundu-
szu alimentacyjnego. Należy również zauważyć, że
kwoty te są dużo wyższe niż w przypadku wcześniej-
szych zwrotów należności budżetowych w czasie,
gdy była wypłacana zaliczka alimentacyjna (zwrot
9,8 mln zł, tj. 5,39% wydatków na zaliczki alimen-
tacyjne w I kwartale 2008 r. oraz 11,1 mln zł, tj.
6,1% wydatków na zaliczki w II kwartale 2008 r.).
Informuję również, że Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej nie planuje podjęcia działań legisla-
cyjnych, które miałyby na celu wzrost ściągalności
świadczeń alimentacyjnych. Już obecnie w różnych
ustawach istnieje szereg instrumentów prawnych
mających na celu przyczynienie się do wzrostu egze-
kucji świadczeń alimentacyjnych, w tym m.in. roz-
wiązania zawarte w ustawie o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów. Systematyczny, mimo krótkie-
go okresu obowiązywania ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów, wzrost stopy zwrotów
od dłużników kwot należności z tytułu wypłaconych
osobom uprawnionym świadczeń z funduszu alimen-
tacyjnego, o którym mowa powyżej, wskazuje na ce-
lowość i efektywność obecnie funkcjonujących roz-
wiązań w tym obszarze. Jednocześnie głębsza ocena
funkcjonowania ustawy o pomocy osobom uprawnio-
nym do alimentów, również w zakresie postępowania
wobec dłużników alimentacyjnych, w opinii resortu
pracy i polityki społecznej będzie możliwa dopiero po
upływie dłuższego okresu jej funkcjonowania.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie ograniczeń w zakresie dostępu
do usług turystycznych, na przykładzie
Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS
w Horyńcu-Zdroju (10965)
Szanowny Panie Marszałku! W załączeniu prze-
kazuję wyjaśnienia prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego (pismo z dnia 19 października
2009 r., znak: PR51/926-2/09) w sprawie dostępności
usług turystycznych dla kuracjuszy Centrum Reha-
bilitacji Rolników KRUS, stanowiące uzupełnienie
odpowiedzi udzielonej przez ministra rolnictwa i roz-
woju wsi, pismo z dnia 9 września 2009 r., znak:
DONwu-en-070-43/09(1896), na interpelację posła
Andrzeja Szlachty (znak: SPS-023-10965/09) doty-
czącą przedmiotowej sprawy.
Z poważaniem
Załącznik do odpowiedzi
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 28 września 2009 r., znak PR 51/926/09,
w sprawie interpelacji pana posła Andrzeja Szlachty
w sprawie ograniczeń dostępu do usług turystycz-
nych dla kuracjuszy Centrum Rehabilitacji Rolników
KRUS w Horyńcu-Zdroju uprzejmie informuję, że
w powyższej sprawie przeprowadzono postępowanie
wyjaśniające, w wyniku którego ustalono:
Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS w Ho-
ryńcu-Zdroju do 1999 r. organizowało jednodniowe
wycieczki autokarowe do atrakcyjnych turystycznie
miejscowości. Szczególnym zainteresowaniem cie-
szyły się jednodniowe wycieczki zagraniczne do
Lwowa.
Po wejściu w życie w 1997 r. przepisów ustawy
o usługach turystycznych organizacja tego typu im-
prez została zastrzeżona wyłącznie na rzecz konce-
sjonowanych organizatorów turystyki. W tej sytuacji,
mając na względzie dostosowanie się do wymogów
prawnych oraz zapewnienia bezpieczeństwa pacjen-
tom, centrum podjęło współpracę z biurem podróży

Quand z Zamościa, które w tym czasie jako jedyne
na tym terenie zajmowało się profesjonalną organi-
zacją wycieczek do Lwowa i po Roztoczu.
Obecne zasady współpracy określa pisemne poro-
zumienie z dnia 4.12.2008 r., w myśl którego cen-
trum udostępnia odpłatnie dla biura miejsce na ta-
blicy informacyjnej na zamieszczanie ofert skierowa-
nych do pacjentów centrum na wycieczki krajowe
i zagraniczne.
W lutym 2009 r. na rynku usług turystycznych
pojawiła się firma Voyager, powstała w wyniku po-
działu wyżej wspomnianej firmy.
Centrum Rehabilitacji Rolników KRUS w Horyń-
cu-Zdroju podjęło działania umożliwiające dostęp do
świadczenia usług turystycznych dla kuracjuszy cen-
trum przez wszystkie zainteresowane i uprawnione
do tego podmioty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie rejestracji lotniska Warszawa-Babice
oraz sytuacji panującej w ULC (10993)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tomasza Kamińskiego w sprawie
wpisu lotniska lotnictwa służb porządku publicznego
Warszawa-Babice do rejestru lotnisk cywilnych oraz
sytuacji panującej w ULC przedstawiam w odniesie-
niu do zawartych w interpelacji pytań poniższe wy-
jaśnienia.
Lotnisko Warszawa-Babice (EPBC) udostępniono
do wykorzystywania przez lotnictwo cywilne zgodnie
z rozporządzeniem ministra infrastruktury z dnia
19 maja 2005 r. w sprawie warunków i zasad wyko-
rzystywania lotnisk lotnictwa służb porządku pu-
blicznego przez lotnictwo cywilne oraz obowiązków
zarządzających tymi lotniskami (Dz. U. Nr 102,
poz. 854) decyzją ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 21 grudnia 2005 r.
Jednakże, zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 3 lipca
2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100,
poz. 696, z późn. zm.), jeżeli lotnisko lotnictwa służb
porządku publicznego ma być wykorzystywane także
przez lotnictwo cywilne, wówczas lotnisko to należy
wpisać do rejestru lotnisk cywilnych.
Wpis lotniska (w tym także EPBC) do rejestru
lotnisk cywilnych może nastąpić tylko i wyłącznie po
spełnieniu przez zarządzającego lotniskiem wymo-
183
gów określonych przepisami ww. ustawy z dnia 3 lip-
ca 2002 r. Prawo lotnicze. Standardowa procedura
rejestracji lotniska trwa od kilku do kilkunastu mie-
sięcy, w zależności od prawidłowo przygotowanej
przez zarządzającego lotniskiem dokumentacji reje-
stracyjnej.
Z uwagi na istniejące rozbieżności w stanowi-
skach prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego oraz dy-
rektora zakładu budżetowego MSWiA Lotnisko War-
szawa-Babice (pełniącego funkcję zarządzającego
EPBC), dotyczące spełnienia przez zarządzającego
lotniskiem wymogów prawa związanych z rejestra-
cją, zostanie w najbliższym czasie zorganizowane
spotkanie, do udziału którego zaproszeni zostaną
przedstawiciele zarządzającego lotniskiem Warsza-
wa-Babice, prezes ULC, resortu spraw wewnętrznych
i administracji oraz resortu infrastruktury celem
ustalenia rzeczywistych przeszkód uniemożliwiają-
cych wpis EPBC do rejestru lotnisk cywilnych i wy-
pracowania ostatecznego rozwiązania przedmiotowe-
go problemu.
Odnosząc się do pytania: Czy zgodne z prawem
jest, że inspektor ULC pracuje jednocześnie dla pry-
watnych firm lotniczych? – uprzejmie informuję, iż
świadczenie przez inspektorów ULC usług w ramach
umów cywilnoprawnych u podmiotów funkcjonują-
cych w obszarze lotnictwa cywilnego jest w świetle
obowiązującego prawa dopuszczalne. Zgodnie z art. 80
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie
cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505) członek korpusu
służby cywilnej nie może podejmować dodatkowego
zatrudnienia bez pisemnej zgody dyrektora general-
nego urzędu ani wykonywać czynności lub zajęć
sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy
lub podważających zaufanie do służby cywilnej. Nad-
zór nad realizacją powyższego obowiązku powierzono
dyrektorowi generalnemu urzędu, który w zakresie
wykonywanych obowiązków, zgodnie z art. 25 ust. 3
powyższej ustawy, podlega bezpośrednio kierowni-
kowi urzędu.
Mając powyższe na uwadze oraz informację prze-
kazaną przez ULC, wynika, iż podejmowanie przez
pracowników ULC dodatkowej pracy u podmiotów
lotniczych odbywa się za zgodą bezpośredniego prze-
łożonego oraz dyrektora generalnego urzędu. Jedno-
cześnie wprowadzona została w urzędzie zasada, iż
inspektor ULC nie może z urzędu podejmować dzia-
łań w podmiocie, z którym jest związany dodatkową
umową.
Pozostawanie inspektora ULC w stosunku umów
cywilnoprawnych z podmiotami świadczącymi kon-
kurencyjne usługi może podważyć zaufanie podmio-
tu kontrolowanego do inspektora służby cywilnej.
Należy jednak zauważyć, iż nie każde płatne, dodat-
kowe zajęcie zarobkowe pracownika służby cywilnej
będzie prowadziło do podważenia zaufania społecz-
nego do służby cywilnej. W przeciwnym wypadku
ustawodawca ustanowiłby bezwzględny zakaz w tym
zakresie.
184
Aby stwierdzić ewentualne naruszenie zakazów
określonych w wyżej zacytowanym przepisie, należa-
łoby każdy przypadek podejmowania dodatkowej pra-
cy przez pracownika ULC poddać odrębnej analizie,
biorąc pod uwagę m.in., czy podmiot, na rzecz które-
go dany pracownik ULC świadczy usługi, rzeczywi-
ście prowadzi działalność konkurencyjną w stosunku
do podmiotu kontrolowanego przez tego pracownika,
jaki jest charakter wykonywanych obowiązków przez
pracownika w ULC, firmie kontrolowanej oraz w for-
mie, na rzecz której dany pracownik wykonuje od-
płatne usługi etc.
Należy także wziąć pod uwagę, iż w przypadku
gdyby bezstronność inspektora w prowadzonym da-
nym postępowaniu budziła wątpliwości i mogła zo-
stać uprawdopodobniona, strona – w trybie art. 24
§ 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postę-
powania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98,
poz. 1071, z późn. zm.) – przed rozpoczęciem postę-
powania kontrolnego może wystąpić z żądaniem wy-
łączenia pracownika ULC od udziału w postępowa-
niu. Z informacji przekazanych przez ULC wynika,
iż żądań wyłączenia, jak dotąd, nie odnotowano.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego
w sprawie ustawy o zadośćuczynieniu
rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień
wolnościowych w latach 1956–1989 (11077)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 2 września 2009 r. (sygn. SPS-023-11077/
09), dotyczące interpelacji posłów na Sejm RP pana
Jacka Tomczaka i pana Jana Filipa Libickiego z dnia
19 sierpnia 2009 r. w sprawie ustawy o zadośćuczy-
nieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień wolno-
ściowych w latach 1956–1989, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Podkreślenia wymaga, iż ustawa z dnia 7 maja
2009 r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbioro-
wych wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989
(Dz. U. Nr 91, poz. 741) z założenia dotyczyć miała
określonej grupy podmiotów, tj. rodzin osób, które
zginęły podczas tłumienia przez wojsko i aparat bez-
pieczeństwa zbiorowych wystąpień wolnościowych,
określonych w art. 1 tej ustawy. Zaznaczyć należy, że
katalog wydarzeń zamieszczonych w ustawie został
ustalony w oparciu o przeprowadzone analizy histo-
ryczne, po zasięgnięciu opinii prezesa Instytutu Pa-
mięci Narodowej oraz kierownika Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych. Organy te
wskazały, w oparciu o posiadany materiał źródłowy
oraz przeprowadzone badania, liczbę (wykaz) osób,
które poniosły śmierć w związku z ww. wydarzenia-
mi. Krąg tych osób został zatem ustalony w sposób
obiektywny. W konsekwencji ustawa dotyczy określo-
nej grupy osób, gdyż wymienione organy nadesłały
– poza nielicznymi wyjątkami – imienne listy osób,
które zginęły podczas wymienionych w art. 1 ustawy
wydarzeń. Dodać także trzeba, że okoliczności i przy-
czyna śmierci tych osób zostały ustalone w toku pro-
wadzonych przez ww. instytucje badań i co do zasady
nie budzą aktualnie wątpliwości. Powyższe pozwoli-
ło na przyjęcie w ustawie możliwie najprostszego try-
bu postępowania w sprawie przyznania świadczenia
przewidzianego przepisami ustawy o zadośćuczynie-
niu rodzinom ofiar zbiorowych (…).
Odmiennie natomiast niż w stosunku do ofiar wy-
stąpień zbiorowych przedstawia się sytuacja indywi-
dualnie poszkodowanych osób. Podkreślić bowiem
należy, że w odróżnieniu od ofiar zbiorowych wystą-
pień, w przypadku których istnieją już aktualnie wia-
rygodne źródła historyczne potwierdzające okolicz-
ności śmierci w związku z takim wystąpieniem, sy-
tuacje ofiar indywidualnych są bardzo zróżnicowane
i skomplikowane, a co za tym idzie – muszą podlegać
jednostkowej ocenie, dokonywanej w oparciu o wszech-
stronną analizę indywidualnie zgromadzonego ma-
teriału dowodowego. W takich przypadkach rozstrzy-
gnąć trzeba, czy konkretna osoba była indywidualną
ofiarą aparatu bezpieczeństwa. Konieczne zatem jest
dysponowanie odpowiednimi środkami umożliwiają-
cymi dokonanie miarodajnej, bezstronnej i wiarygod-
nej oceny, kto był ofiarą zbrodni komunistycznej,
zwłaszcza że – jak można zakładać – w wielu przy-
padkach istnieć mogą wątpliwości co do okoliczności
nie tylko śmierci, ale także doznania uszczerbku
na zdrowiu. Z powyższych przyczyn w przypadku
świadczeń pieniężnych dla indywidualnych ofiar
zbrodni komunistycznych musiałby zostać przyjęty
zupełnie inny tryb postępowania, w ramach którego
możliwe byłoby prowadzenie postępowania dowodo-
wego na szeroką skalę. Takim trybem wydaje się być
postępowanie przed sądem powszechnym, jako dys-
ponujące najszerszymi możliwościami gromadzenia
dowodów oraz zapewniające pełen obiektywizm i nie-
zawisłość orzekania.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że ustawa o za-
dośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystą-
pień wolnościowych w latach 1956–1989 pozostaje
pewnym elementem całego procesu zadośćuczynienia
za krzywdy doznane wskutek działań aparatu bez-
pieczeństwa państwa do 1989 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie pomocy państwa w spłacie
niektórych kredytów mieszkaniowych (11118)
W związku z interpelacją pana Stanisława Ożoga,
posła na Sejm RP, z dnia 26 sierpnia 2009 r., prze-
słaną za pośrednictwem Marszałka Sejmu RP do mi-
nistra pracy i polityki społecznej, w sprawie pomocy
w spłacie niektórych kredytów, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Oceniając skutki wprowadzenia ustawy o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych udzielonych osobom, które utraciły pracę (Dz. U.
Nr 115, poz. 964), przyjęto, że liczba uprawnionych
do uzyskania pomocy, którzy złożą wniosek do koń-
ca 2010 r., wyniesie 46,5 tys. osób, zaś wydatki Fun-
duszu Pracy w latach realizacji ustawy, tj. 2009–2011,
wzrosną odpowiednio o 108, 225 i 106 mln zł. Z kolei
wzrost przychodów Funduszu Pracy z tytułu zwrotu
udzielonej pomocy oszacowano na kwotę ok. 40–55
mln zł rocznie.
Odpowiadając panu posłowi na pytanie, czy nie
zabraknie środków na działania związane z aktywi-
zacją bezrobotnych, wyjaśniam, że na działania
związane z pomocą państwa w spłacie kredytów
mieszkaniowych w latach 2009–2011 zaplanowano
kwotę 439 mln zł. Fundusz Pracy, z którego finanso-
wana jest aktualnie pomoc, generował w poprzednich
latach nadwyżki, zatem nie powinno zabraknąć
środków na finansowanie z tego funduszu statuto-
wych zadań. Plan Funduszu Pracy na 2009 r. za-
kłada wydatki na działania związane z aktywizacją
bezrobotnych w kwocie 3 010 150 tys. zł. Ponadto
w 2009 r. minister skarbu państwa przekazał na ra-
chunek pomocniczy Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej kwotę w wysokości 491 670 tys. zł, która
została przeznaczona na realizację programów na
rzecz promocji zatrudnienia i aktywizacji zawodowej
bezrobotnych. Jednocześnie w trakcie roku z rezerwy
ministra przeznaczona została dodatkowo kwota
333 350 tys. zł, z przeznaczeniem również na dzia-
łalność związaną z aktywizacją bezrobotnych.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestii,
czy rząd planuje zwiększenie środków na finansowa-
nie nowych kompetencji dla administracji powiato-
wej wynikających z ustawy o pomocy państwa w spła-
cie niektórych kredytów mieszkaniowych udzielo-
nych osobom, które utraciły pracę (Dz. U. Nr 115,
póz. 964), podkreślam, że wchodzące w skład powia-
towej administracji zespolonej powiatowe urzędy pra-
cy realizują zadania samorządu powiatu w zakresie
polityki rynku pracy. Przepis art. 4 ust. l pkt 17 usta-
wy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiato-
wym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.)
stanowi, że powiat wykonuje określone ustawami za-
dania publiczne o charakterze ponadgminnym w za-
185
kresie m.in. przeciwdziałania bezrobociu oraz akty-
wacji lokalnego rynku pracy. Z kolei z art. 166 ust. l
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwiet-
nia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) wy-
nika, że zadania publiczne służące zaspokajaniu po-
trzeb wspólnoty samorządowej wykonywane przez
jednostkę samorządu terytorialnego są zadaniami
własnymi.
Zadania publiczne wynikające z ustawy o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych udzielonych osobom, które utraciły pracę (Dz. U.
Nr 115, poz. 964), służą zaspokojeniu potrzeb lokal-
nej wspólnoty samorządowej wydzielonej terytorial-
nie, tworzącej powiat i nie są nowymi zadaniami sa-
morządu powiatu. Zadania te polegają na wydawaniu
decyzji przez starostę w sprawie udzielania pomocy
w spłacie kredytu mieszkaniowego osobom, które
utraciły pracę, zatem zakres przedmiotowy tej usta-
wy obejmuje niewątpliwie przeciwdziałanie bezrobo-
ciu oraz aktywizację lokalnego rynku pracy. Ponadto
zgodnie z art. 21 ustawy minister pracy i polityki
społecznej przekazuje środki w wysokości 1% kwoty
przyznanej pomocy na podstawie tych przepisów na
wyodrębniony rachunek bankowy powiatowego urzę-
du pracy, z przeznaczeniem na pokrycie kosztów re-
alizacji zadań samorządu powiatu (m.in. na wydanie
decyzji o przyznaniu pomocy, a także na dochodzenie
zwrotu przyznanej pomocy) wynikających z ustawy
o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów
mieszkaniowych udzielonych osobom, które utraciły
pracę (Dz. U. Nr 115, poz. 964).
W odpowiedzi na pytanie pana posła, czy rząd bę-
dzie poszukiwał rozwiązań mających na celu pomoc
w uzyskaniu mieszkania osobom, których dochody
nie pozwalają na skorzystanie z kredytów komercyj-
nych, na podstawie uzyskanych od ministra infra-
struktury informacji wyjaśniam, co następuje: Dzia-
łania rządu na rzecz poprawy sytuacji w budownic-
twie mieszkaniowym obejmują obecnie wszystkie
podstawowe obszary rynku mieszkaniowego, tj. nie
tylko wsparcie gospodarstw domowych zaspokajają-
cych potrzeby mieszkaniowe w segmencie mieszkań
własnościowych, ale także działania wspierające
w tym zakresie inne grupy dochodowe społeczeństwa
(budownictwo socjalne, społeczne budownictwo czyn-
szowe). Mając na względzie obecne zagrożenia gospo-
darcze wpływające na obniżenie dostępności komer-
cyjnych kredytów hipotecznych, spadek popytu na
mieszkania i ograniczanie nowych inwestycji w seg-
mencie mieszkań deweloperskich, bardzo istotnym
kierunkiem stymulowania rynku mieszkaniowego są
również te instrumenty polityki mieszkaniowej, któ-
re wspierają rozwój rynku mieszkań na wynajem.
Niezwykle ważnym elementem tego procesu jest
stworzenie warunków dla większego zaangażowania
inwestycyjnego gmin w rozwój tego segmentu rynku
najmu, jaki stanowi budownictwo komunalne, w szcze-
gólności budownictwo powiększające zasób lokali so-
cjalnych.
Pomoc państwa w tworzeniu zasobu budownictwa
dla najuboższych realizowana jest na podstawie usta-
186
wy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu
tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz. U. Nr 251,
poz. 1844, z późn. zm.). Program przewiduje możli-
wość ubiegania się o finansowe wsparcie z budżetu
państwa przez podmioty, do których ustawowych lub
statutowych zadań należy zapewnienie schronienia
lub mieszkania potrzebującym, a zatem gminy, po-
wiaty, związki międzygminne i organizacje pożytku
publicznego. Dofinansowane przedsięwzięcie może
polegać na budowie, remoncie, przebudowie i zmianie
sposobu użytkowania budynku, a także na udziale
w inwestycji realizowanej przez towarzystwo budow-
nictwa społecznego. Możliwy jest także zakup budyn-
ków i lokali mieszkalnych na rynku wtórnym.
Wprowadzenie rozwiązań ułatwiających samorzą-
dom ubieganie się o finansowe wsparcie na realizację
budownictwa socjalnego przewiduje uchwalona w dniu
12 lutego 2009 r. z przedłożenia rządowego ustawa
o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia
lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni
i domów dla bezdomnych oraz ustawy o niektórych
formach popierania budownictwa mieszkaniowego.
Inicjatywa nowelizacji związana była z koniecznością
wyeliminowania podstawowych barier efektywnego
wykorzystywania programu budownictwa socjalnego
przez inwestorów oraz wprowadzenia rozwiązań,
które przyczynią się do wzrostu zainteresowania sa-
morządów uzyskaniem finansowego wsparcia w ra-
mach programu oraz wpłyną na lepsze dostosowanie
programu do wymogów racjonalnego zarządzania
posiadanym zasobem przez gminy.
Jednym z ważniejszych rozwiązań zawartych
w projekcie nowelizacji jest wprowadzenie korzyst-
nych zmian w wysokości wsparcia finansowego, jakie
inwestorzy mogą otrzymać na tworzenie lokali socjal-
nych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla
bezdomnych. Jego wysokość wynosi obecnie od 30 do
50% kosztów inwestycji (wcześniej inwestor mógł
otrzymać zwrot maksymalnie 20–40% wysokości po-
niesionych kosztów). Nowym rozwiązaniem jest tak-
że możliwość pozyskiwania przez gminy, przy pomo-
cy finansowej budżetu państwa, mieszkań komunal-
nych nieposiadających statusu lokali socjalnych, pod
warunkiem równoległego utworzenia lokali socjal-
nych w liczbie i o powierzchni równych zasobowi uzy-
skanemu przy wykorzystaniu wsparcia z budżetu
państwa.
Ważną rolę w zakresie wsparcia budownictwa na
wynajem odgrywa również rządowy program wspar-
cia społecznego budownictwa czynszowego. Na pod-
stawie ustawy z dnia 26 października 1995 r. o nie-
których formach popierania budownictwa mieszka-
niowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070, z późn.
zm.) towarzystwa budownictwa społecznego i spół-
dzielnie mieszkaniowe mogły dotychczas ubiegać się
o preferencyjne kredyty z Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego na sfinansowanie budowy mieszkań
na wynajem. Dokonana zgodnie z ustawą z dnia
2 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o poręczeniach
i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz
niektóre osoby prawne, ustawy o Banku Gospodar-
stwa Krajowego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 65, poz. 545) likwidacja KFM nie oznacza zaprze-
stania dalszego wspomagania budownictwa społecz-
nego. Zadania funduszu przejął Bank Gospodarstwa
Krajowego, który obecnie finansuje inwestycje spo-
łecznego budownictwa czynszowego na własny ra-
chunek i własną odpowiedzialność.
Odnosząc się do pytania o kryterium dochodowe
przy kwalifikowaniu kredytobiorców do otrzymania
pomocy w spłacie kredytów, wyjaśniam, że podczas
prac nad ustawą wiele wysiłku włożono w uszczelnie-
nie niektórych proponowanych zapisów, m.in. w celu
prawidłowego wykorzystania środków przeznaczo-
nych na pomoc w spłacie kredytów, a także w celu
zmniejszenia obciążeń biurokratycznych.
Pomoc przyznawana na podstawie ustawy jest
ograniczona zarówno pod względem wysokości, tj. do
kwoty równej racie kapitałowej kredytu mieszkanio-
wego wraz z odsetkami, nieprzekraczającej jednak
1200 zł miesięcznie, jak również pod względem czasu
jej trwania, tj. maksymalnie do 12 miesięcy, i jest
ściśle związana z posiadaniem w tym okresie przez
beneficjenta pomocy, statusu bezrobotnego (utrata
tego statusu skutkuje zakończeniem udzielania po-
mocy). Ustawa ogranicza również horyzont czasowy,
w którym funkcjonować będzie mechanizm pomocy
– wnioski o jej przyznanie będą mogły być składane
do dnia 31 grudnia 2010 r., a przesłanka utraty pra-
cy zostaje odniesiona do osób, które stały się bezro-
botne po dniu l lipca 2008 r.
W zapisach ustawy wprowadzono kryterium ma-
jątkowe jako mechanizm zawężający krąg beneficjen-
tów korzystających z pomocy. Zgodnie z art. 4 ustawy
u pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów
mieszkaniowych udzielonych osobom, które utraciły
pracę, pomoc nie będzie mogła być przyznana kredy-
tobiorcy zobowiązanemu do spłaty kredytu, jeżeli
jemu lub jego współmałżonkowi przysługuje tytuł
prawny do innego niż objęty kredytowaniem lokalu
mieszkalnego lub domu jednorodzinnego.
Odnosząc się na zakończenie do propozycji pana
posła dotyczącej zmian przepisów przedmiotowej
ustawy w kierunku ograniczenia udziału urzędów
pracy przy jej realizacji, wyjaśniam, że wprowadzone
w ustawie rozwiązania charakteryzują się mało
skomplikowaną procedurą postępowania przy przy-
znawaniu pomocy. Starosta ma obowiązek sprawdzić
wniosek, określić wysokość kwoty pomocy na podsta-
wie oświadczenia instytucji kredytującej i wydać de-
cyzję. Bank Gospodarstwa Krajowego zajmuje się
pozostałą częścią postępowania, tj. wykonuje decyzję,
przelewając środki na rachunek wskazany przez in-
stytucję kredytującą. Dzięki przyjętemu trybowi
przyznawania pomocy obniżone zostały koszty reali-
zacji ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wyeliminowania istniejących luk
w przepisach dotyczących wydawania
uprawnień do kierowania pojazdami (11149)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-11149/09, przekazujące interpelację
pana Wojciecha Żukowskiego, uprzejmie informuję,
że kwestia dotycząca bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego stanowi jeden z istotnych elementów polityki
transportowej Ministerstwa Infrastruktury. Każdo-
razowe wydanie dokumentu prawa jazdy na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej uzależnione jest od
spełnienia szeregu warunków, które zapewnić mają
udział w ruchu drogowym osób znających przepisy
tegoż ruchu oraz mających opanowaną w określo-
nym stopniu technikę prowadzenia pojazdu. Zasady
uzyskania polskiego prawa jazdy w drodze wymiany
z zagranicznego dokumentu unormowane zostały
w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Art. 94 ust. 2
powyższej ustawy stanowi, że prawa jazdy wydane
przez:
— państwo członkowskie Unii Europejskiej,
Konfederację Szwajcarską lub państwo członkow-
skie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym,
— będące stroną Konwencji o ruchu drogowym,
sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r.,
— bądź prawo jazdy zgodne ze wzorem określo-
nym w powyżej wskazanej konwencji (niezależnie od
państwa, w którym zostało wydane)
podlegają wymianie na polskie prawo jazdy. Wa-
runkiem wymiany powyższych dokumentów jest od-
powiednio oddanie ważnego prawa jazdy oraz posia-
danie miejsca zamieszkania na terytorium RP. Po-
wyższe wymogi związane są z koniecznością respek-
towania zobowiązań wynikających z przynależności
RP do Wspólnoty Europejskiej oraz realizacji posta-
nowień Konwencji wiedeńskiej o ruchu drogowym,
której Polska jest stroną od dnia 23 sierpnia 1984 r.
Jeżeli zagraniczne prawo jazdy nie odpowiada wy-
maganiom określonym w konwencji bądź zostało wy-
dane przez organ państwa innego niż wyżej wymie-
nione, wówczas na jego podstawie może być wydane
polskie prawo jazdy dopiero po zdaniu części teore-
tycznej egzaminu państwowego.
Odnosząc się bezpośrednio do kwestii poruszo-
nych w piśmie, pragnę zaznaczyć, że osoby posiada-
jące prawo jazdy wydane przez odpowiednie organy
amerykańskie w celu kierowania pojazdami na tery-
torium RP zobowiązane są uzyskać polski dokument
prawa jazdy. Warunkiem wymiany amerykańskiego
prawa jazdy na polski dokument będzie spełnienie
187
przesłanek określonych w art. 94 ust. 2 ustawy,
w tym m.in. zdanie części teoretycznej egzaminu
państwowego. Założono tym samym, że osoba posia-
dająca amerykański dokument prawa jazdy poddała
się już z pozytywnym skutkiem weryfikacji umiejęt-
ności kierowania pojazdem, a jej umiejętności w tym
zakresie potwierdza fakt wydania dokumentu prawa
jazdy przez właściwe organy amerykańskie. W związ-
ku z powyższym konieczne jest jedynie sprawdzenie
znajomości polskich przepisów ruchu drogowego.
Jednocześnie informuję, że w przypadku gdy
przedłożone właściwemu organowi polskiemu do wy-
miany prawo jazdy zostało wydane przez organ pań-
stwa niebędącego państwem członkowskim Unii Eu-
ropejskiej, to polski organ dokonujący wymiany na
podstawie przepisów wykonawczych w sprawie wy-
dawania uprawnień do kierowania pojazdami ma
obowiązek uzyskania potwierdzenia prawdziwości
danych i informacji zawartych w takim dokumencie.
Potwierdzenia autentyczności danych dokonuje or-
gan, który wydał dany dokument. Powyższy wymóg
stanowi obligatoryjny element procedury wymiany
prawa jazdy, a brak ww. potwierdzenia bądź uzyska-
nie informacji o nieprawdziwości danych zamieszczo-
nych w przedłożonym do wymiany skutkuje odmową
wydania polskiego dokumentu. Zapewnia to dopusz-
czenie do udziału w ruchu drogowym na terytorium
RP wyłącznie tych osób, które uzyskały za granicą
prawo jazdy zgodnie z obowiązującą tam procedurą,
a zatem posiadają odpowiednie kwalifikacje, w szcze-
gólności mają opanowaną w określonym stopniu
technikę prowadzenia pojazdu.
W mojej ocenie powyżej przedstawiona procedura
zapewnia odpowiednio wysokie bezpieczeństwo ru-
chu drogowego i oceniam, że w tym zakresie nie wy-
stępują luki prawne sugerowane przez posła Wojcie-
cha Żukowskiego w przekazanej interpelacji. Pozwa-
la ona skutecznie wyeliminować z uczestnictwa
w ruchu drogowym te osoby, które na skutek niezna-
jomości przepisów ruchu drogowego lub braku umie-
jętności kierowania pojazdem mogłyby stwarzać za-
grożenie w ruchu drogowym. Informuję również, że
zmiany w zakresie wydawania uprawnień do kiero-
wania pojazdami będą dokonywane stosownie do
przepisów dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w spra-
wie praw jazdy, które powinny być transportowane
do polskiego porządku prawnego do 2013 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
188

Odpowiedź Główny port lotniczy Wspomagający port lotniczy

Port Lotniczy im. Fryderyka Chopina Port Lotniczy Łódź
sekretarza stanu w Warszawie im. Władysława Reymonta

w Ministerstwie Infrastruktury Port Lotniczy Gdańsk im. Lecha Wałęsy

- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Port Lotniczy Bydgoszcz
im. Jana Paderewskiego
Port Lotniczy Poznań-Ławica
im. Henryka Wieniawskiego
Port Lotniczy Zielona Góra/Babimost

Tadeusza Tomaszewskiego oraz grupy posłów Port Lotniczy Wrocław

Port Lotniczy Katowice w Pyrzowicach
im. Mikołaja Kopernika

w sprawie modernizacji i przebudowy lotnisk

MPL Kraków-Balice jako lotnisko wspomagające
w celu przyjęcia i obsługi kibiców na Euro 2012
nie jest przypisany do żadnego miasta, podobnie jak
(11230)
Port Lotniczy w Szczecinie. Lotnisko wspomagające
w Rzeszowie będzie wspomagało lotnisko we Lwowie.
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
Również Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo został wpi-
terpelacji pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
sany na listę obiektów wspierających organizację Mi-
w sprawie modernizacji i przebudowy lotnisk w celu
strzostw Europy w Piłce Nożnej w 2012 r.
przyjęcia i obsługi kibiców na Euro 2012 (pismo
Ad 2. W poniższej tabeli zaprezentowano przepu-
znak: SPS-023-11230/09), odpowiadam na posta- stowość głównych i wspomagających portów lotni-
wione pytania: czych. Przedstawione dane zawierają przepustowość
1. Które z lotnisk są planowane do obsługi 6 miast dodatkowych ułatwień opracowywanych przez po-
przygotowujących się do organizacji Euro 2012? szczególne porty w tzw. planach operacyjnych.
2. Jaka jest planowana przepustowość poszczegól-
nych lotnisk podstawowych i wspomagających dla po-
Kod IATA Główne porty lotnicze Wspomagające Porty Lotnicze
szczególnych 6 miast? portu
3. Czy na koniec sierpnia 2009 r. wszystkie inwe- Przepustowość WAW GDN POZ WRO LCJ BIG IEG KTW

stycje lotniskowe związane z Euro 2012 mają zabez- Przylotowa 5000 2240 2500 2700 650 500 300 2380
pieczenie finansowe?
Odlotowa 3400 2240 1400 1960 750 500 120 1730
4. Proszę podać planowane koszty zwiększenia
przepustowości poszczególnych lotnisk z podaniem
źródeł ich finansowania.
Ad 3. Odnosząc się do kwestii finansowego zabez-
5. Czy nie występują opóźnienia w pozyskiwaniu
pieczenia inwestycji lotniskowych w portach lotni-
środków UE przeznaczonych na inwestycje lotniskowe
czych miast gospodarzy turnieju, informuję, że inwe-
związane z Euro 2012?
stycje w PL Warszawa oraz PL Wrocław mają zabez-
6. Ile operacji lotniskowych na dobę wykonują
pieczenie finansowe. W PL Gdańsk trwa obecnie pro-
obecnie lotniska planowane do obsługi pasażerów
cedura podniesienia kapitału spółki przez jej udziałow-
w związku z Euro 2012, a ile powinny wykonywać
ców. Finansowanie zadań inwestycyjnych przewidzia-
w 2012 r.?
nych do realizacji w porcie z kredytów European
7. Czy nasze lotniska są przewidywane do obsługi
Inwestment Bank, Nordic Investment Bank oraz źró-
pasażerów udających się na mecze do Ukrainy? deł komercyjnych nie jest jeszcze zamknięte. Finan-
Ad 1. W maju br. Komitet Wykonawczy UEFA pod- sowanie inwestycji w PL Poznań ma zostać zamknięte
jął decyzję, w wyniku której wybrane zostały 4 miasta do końca br.
w Polsce, które będą pełniły funkcję miast gospoda- Ad 4. W poniższych tabelach zaprezentowano in-
rzy podczas turnieju UEFA EURO 2012™: Warsza- westycje przewidziane w głównych portach lotniczych
wa, Gdańsk, Poznań i Wrocław. Obsługiwać je będą wraz z kosztami oraz źródłami finansowania.
następujące lotniska: Port Lotniczy im. Fryderyka
Chopina w Warszawie, Port Lotniczy Gdańsk im. Le- Port Lotniczy im. Fryderyka Chopina w Warszawie
cha Wałęsy, Port Lotniczy Poznań-Ławica im. Henry- 1. Dokończenie budowy terminalu 2 oraz inte-
ka Wieniawskiego oraz Port Lotniczy Wrocław im. gracja terminalu T1 z terminalem T2 wraz z mo-
Mikołaja Kopernika. Międzynarodowy Port Lotniczy dernizacją terminalu T1
im. Jana Pawła II Kraków-Balice oraz Międzynaro-
dowy Port Lotniczy Katowice w Pyrzowicach zostały Koszt
Źródło finansowania
przeniesione do grupy lotnisk wspomagających. Lotni- (euro)

ska wspomagające dla lotnisk głównych turnieju słu- EU Rządowe Prywatne Port Inne
64 393 159 16 098 290 48 294 869
żyć będą przede wszystkim jako miejsca postojowe dla
przylatujących samolotów oraz pomocniczo przy ob-
słudze ruchu pasażerskiego czy realizacji planu awa-
2. Modernizacja nawierzchni lotniskowych
ryjnego. Koszt
Dokonano przyporządkowania tzw. wspomagają- (euro)
Źródło finansowania

cych portów lotniczych dla lotnisk głównych turnieju, EU Rządowe Prywatne Port Inne

zgodnie z poniższą tabelą: 30 908 716 7 727 179 23 181 537

 189

3. Układ drogowy dla terminalu T2

Koszt Źródło finansowania Port Lotniczy Wrocław im. Mikołaja Kopernika
(euro) EU Rządowe Prywatne Port Inne
1. Budowa nowej płyty postojowej
1 287 863 1 287 863
Koszt
Źródło finansowania
(euro)
Port Lotniczy Gdańsk im. Lecha Wałęsy EU Rządowe Prywatne Port Inne
1. Budowa terminalu pasażerskiego 16 000 000 5 120 000 2 720 000 4 800 000 3 360 000
Koszt
Źródło finansowania
(euro)
2. Rozbudowa i modernizacja istniejącego termi-
EU Rządowe Prywatne Port Inne
60 707 581 13 635 759 47 071 822 nalu
Koszt
Źródło finansowania
(euro)
2. Budowa drogi kołowania równoległej do drogi
EU Rządowe Prywatne Port Inne
startowej 4 800 000 4 800 000
Koszt
Źródło finansowania
(euro)
EU Rządowe Prywatne Port Inne 3. Budowa terminalu pasażerskiego
16 230 823 8 121 163 8 109 660 Koszt
Źródło finansowania
(euro)
EU Rządowe Prywatne Port Inne
3. Budowa nowych płyt postojowych
70 000 000 22 400 000 11 900 000 21 000 000 14 700 000
Koszt
Źródło finansowania
(euro)
EU Rządowe Prywatne Port Inne 4. Rozbudowa części lotniczej lotniska
12 498 845 3 905 602 8 503 243 Koszt
Źródło finansowania
(euro)

Port Lotniczy Poznań-Ławica im. Henryka Wie- EU Rządowe Prywatne Port Inne
15 000 000 4 800 000 2 550 000 4 500 000 3 100 000
niawskiego
1. Budowa drogi kołowania równoległej do drogi
startowej 5. Adaptacja terminalu cargo jako tymczasowy
Koszt terminal pasażerski podczas trwania UEFA EURO
Źródło finansowania
(euro) 2012TM
EU Rządowe Prywatne Port Inne
Koszt Źródło finansowania
ponad pozostała (euro)
15 200 000
50% część
EU Rządowe Prywatne Port Inne
120 000 120 000
2. Rozbudowa płyty postojowej
Koszt
Źródło finansowania
(euro)
EU Rządowe Prywatne Port Inne Ad 5. Środki z Unii Europejskiej pozyskiwane są
6 940 000
ponad pozostała zgodnie z założonym harmonogramem i nie notuje
50% część
się znaczących opóźnień w tym zakresie.
Ad 6. Uprzejmie wyjaśniam, że w celu przedsta-
3. Rekonstrukcja wojskowej płyty postojowej
Koszt
wienia możliwości operacyjnych poszczególnych por-
(euro)
Źródło finansowania
tów lotniczych należy podać ich godzinowe przepu-
EU Rządowe Prywatne Port Inne stowości części lotniczej lotniska. Podanie wyłącznie
440 000 100%
liczby operacji, jakie wykonywane są w przeciągu
doby, daje jedynie pogląd na aktualną wielkość ruchu
4. Rekonstrukcja płyty postojowej
Koszt Źródło finansowania
w danym porcie lotniczym, a nie wskazuje na wielkość
(euro) ruchu możliwą do obsłużenia.
EU Rządowe Prywatne Port Inne Poniżej zaprezentowano dwie tabele: pierwszą
1 150 000 ponad pozostała
50% część
z informacją o liczbie operacji wykonywanych aktu-
alnie w przeciągu doby w poszczególnych portach
5. Rozbudowa terminalu i prognozowanych na rok 2012, drugą zaś zawierają-
Koszt
Źródło finansowania
cą informacje o aktualnych możliwościach operacyj-
(euro)
nych części lotniczej lotniska poszczególnych por-
EU Rządowe Prywatne Port Inne
ponad pozostała tów oraz planowanych na rok 2012.
25 800 000
50% część

Liczba operacji Główne porty lotnicze Wspomagające Porty Lotnicze

6. Rozbudowa/usprawnienie systemu bagażowego wykonywanych
podczas doby WAW GDW POZ WRO LCJ BZG IEG KTW
Koszt
Źródło finansowania
(euro) Obecnie 495 85 65 77 10 3 6 65
EU Rządowe Prywatne Port Inne
492 000 492 000 W roku 2012 505 112 93 87 20 3 6 115
190
Przepustowość Główne porty lotnicze Wspomagające Porty Lotnicze
części lotniczej
lotniska WAW GON PÓZ WRO LCJ BZG
Obecnie 40 12 15 15 6 10
W roku 2012 53 30 30 30 20 10
Ad 7. Jednym z portów, jaki przewidziany jest do
obsługi kibiców lecących na Ukrainę, jest Port Lot-
niczy Rzeszów-Jasionka, który ma być portem wspo-
magającym dla Lwowa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie problemu zapewnienia
świadczeń pielęgniarskich
w domach pomocy społecznej (11239)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka przy
piśmie z dnia 8 września br. (znak SPS-023-11239/
09) interpelację pana posła Michała Jarosa dotyczą-
cą świadczeń pielęgniarskich w domach pomocy
społecznej, uprzejmie wyjaśniam, że w ubiegłym
roku minister pracy i polityki społecznej przesłał
pismo do starostów powiatów i prezydentów miast,
w którym apelował o podjęcie działań zmierzających
do zapewnienia mieszkańcom domów pomocy spo-
łecznej swobodnego dostępu do świadczeń zdrowot-
nych finansowanych ze środków Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Apel ten wywołał poruszenie w środowisku orga-
nizatorów pomocy społecznej, a przecież intencją tego
apelu było zwrócenie uwagi, że usługi medyczne win-
ny być finansowane ze środków Narodowego Fundu-
szu Zdrowia i że istnieją możliwości prawne, aby
średni personel medyczny (w głównej mierze dotyczy
to pielęgniarek) zatrudniony w domach i finansowa-
ny ze środków pomocy społecznej zawierał kontrakty
na pielęgniarską opiekę środowiskową finansowaną
z Narodowego Funduszu Zdrowia. W okresie ostat-
niego roku w trakcie licznych spotkań z kadrą udało
się zachęcić personel medyczny domów pomocy spo-
łecznej do odbycia kursów kwalifikacyjnych, które
umożliwiały im swobodny dostęp do kontraktowania
usług pielęgniarskiej opieki środowiskowej w syste-
mie zadaniowym i części pielęgniarek w bieżącym
roku udało się przejść na kontrakty zadaniowe.
Większość pielęgniarek ukończyła kursy kwalifi-
kacyjne w miesiącach wiosennych (kwiecień, maj).
Niestety w momencie spełnienia wymogów zgodnych
z zarządzeniem pana prezesa nr 105/2008 w sprawie
IEC KTW warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
10 8 świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju podstawowa
10 24 opieka zdrowotna w zakresie niezbędnych kwalifika-
cji okazało się, że dyrektorzy oddziałów wojewódz-
kich Narodowego Funduszu Zdrowia odmawiają roz-
szerzania zawieranych kontraktów w zakresie pielę-
gniarskiej opieki domowej względem mieszkańców
domów pomocy społecznej.
Tocząca się obecnie debata dotycząca świadczeń
zdrowotnych wobec mieszkańców domów pomocy
społecznej dotyczy tylko i wyłącznie przeniesienia
ciężaru finansowania świadczeń należnych z po-
wszechnego systemu ubezpieczenia zdrowotnego
z pomocy społecznej na ochronę zdrowia. Mając na
względzie dobro mieszkańców, zasadne jest elimi-
nowanie podwójnego finansowania tych samych
usług – opłacania składki zdrowotnej i ponoszenia
opłaty tytułu pobytu w domu pomocy społecznej,
na którą składa się również wynagrodzenie perso-
nelu pielęgniarskiego etatowo zatrudnionego w domu,
wymuszając równocześnie właściwą jakość ofero-
wanych świadczeń.
Zarządzenie prezesa narodowego funduszu nr 36/
2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmieniające za-
rządzenie w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna
w sposób istotny zmienia zasady finansowania świad-
czeń pielęgniarki POZ poprzez pozostawienie wy-
łącznie stawki kapitacyjnej. § 2 ust. 1 przedmiotowe-
go zarządzenia umożliwia utrzymanie zadaniowej
formy finansowania świadczeń w zakresie POZ wy-
łącznie w stosunku do umów zawartych przed
1 sierpnia 2009 r.
Ponadto należy podkreślić, że mechanizm finan-
sowania pielęgniarskiej opieki środowiskowej meto-
dą zadaniową funkcjonuje do końca bieżącego roku
gdyż od 1 stycznia 2010 r. świadczenia te przewi-
dziane są do kontraktowania w ramach opieki dłu-
goterminowej.
Pozwalam sobie dodać, że osoba wymagająca po-
mocy medycznej mieszkająca w domu pomocy spo-
łecznej ma prawo do takich samych świadczeń opieki
pielęgnacyjnej, jak osoba zamieszkująca w domu ro-
dzinnym, czyli może zatem na miejscu, w domu po-
mocy społecznej korzystać ze świadczeń opieki zdro-
wotnej udzielanych na analogicznych zasadach jak
w domu pacjenta, w tym: świadczeń lekarza i pielę-
gniarki podstawowej opieki zdrowotnej, świadczeń
w pielęgniarskiej opiece długoterminowej.
Ponadto ustawa o pomocy społecznej w art. 58
wskazuje, iż po stronie domu leży obowiązek umoż-
liwienia i zorganizowania pomocy mieszkańcom do-
stępu do korzystania ze świadczeń zdrowotnych przy-
sługujących na podstawie przepisów o świadczeniach
z ubezpieczenia zdrowotnego oraz może pokrywać
wydatki na niezbędne usługi pielęgnacyjne wykra-
czające poza kontraktowanie usług z powszechnego

systemu ubezpieczeń zdrowotnych, co oznacza, że
dom może zatrudniać personel, który realizuje świad-
czenia ponadstandardowe.
Wprowadzone zmiany do zarządzenia nr 105/2008
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 5 li-
stopada 2008 r. w sprawie określania warunków za-
wierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka me-
dyczna sankcjonują zapoczątkowane w czerwcu i lip-
cu br. ograniczenia dyrektorów oddziałów wojewódz-
kich NFZ-u, wycofując możliwość zawierania nowych
kontraktów na pielęgniarską opiekę środowiskową
finansowaną metodą zadaniową, wskazując, iż nowe
kontrakty finansowane będą według skorygowanej
stawki kapitacyjnej (według współczynnika 3,5 staw-
ki podstawowej).
Moim zdaniem, zmiana ta może wpłynąć nieko-
rzystnie na jakość świadczonych usług pielęgniar-
skich adresowanych do mieszkańców domów pomocy
społecznej.
W świetle działań, jakie były realizowane przez
okres ostatniego roku, m.in. zachęcania pielęgnia-
rek etatowo zatrudnianych w domach pomocy spo-
łecznej do podejmowania kontraktów zadaniowych,
zmiana strategii działania Narodowego Funduszu
Zdrowia w tym zakresie wydaje się być mniej ko-
rzystna zarówno dla mieszkańców domów pomocy
społecznej, jak i pielęgniarek niż proponowane roz-
wiązania z 2008 r., gdy wprowadzone zostały kon-
trakty zadaniowe.
Równocześnie pragnę dodać, iż czynię dalsze sta-
rania, aby mieszkańcy domów nie byli grupą pacjen-
tów dyskryminowanych w dostępie do świadczeń pie-
lęgniarskich finansowanych ze środków Narodowego
Funduszu Zdrowia i aby istniały możliwości zawie-
rania kontraktów na realizowanie świadczeń zdro-
wotnych wobec mieszkańców domów. W chwili obec-
nej prowadzone są rozmowy z Ministerstwem Zdro-
wia i Narodowym Funduszem Zdrowia zmierzające
do wypracowania rozwiązań prawnych, które będą
zapewniały dostęp do pielęgniarskiej opieki środowi-
skowej finansowanej ze środków Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Natomiast obecnie do momentu ogólnych rozstrzy-
gnięć wydaje się celowe wykorzystanie zapisu art. 58
ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, który umożliwia
dodatkowe zatrudnianie pielęgniarek przez dom po-
mocy społecznej.
W uzupełnieniu pragnę dodać, że w kwestii za-
awansowania prac legislacyjnych nad zmianą ustawy
o zawodzie pielęgniarki i położnej sugeruję kontakt
pana posła z ministrem zdrowia, ponieważ projekt
ten jest przygotowywany i prowadzony w resorcie
zdrowia.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
191
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie potrzeby zmiany ustawy
Prawo lotnicze uwzględniającej
prawa właściciela lotniska w związku
z uniemożliwianiem wykonywania funkcji
właścicielskich lotniska w Krośnie
przez Aeroklub Polski (11263)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Grażyny Gęsickiej, znak: SPS-
-023-11263/09, w sprawie potrzeby zmiany ustawy
Prawo lotnicze uwzględniającej prawa właściciela
lotniska w związku z uniemożliwianiem wykonywa-
nia funkcji właścicielskich lotniska w Krośnie przez
Aeroklub Polski, uprzejmie przedstawiam poniższe
wyjaśnienia.
Resort infrastruktury przychyla się do postulatu
pani poseł dotyczącego potrzeby uregulowania sto-
sunków własnościowych na lotniskach, a także wza-
jemnych relacji między właścicielem nieruchomości
i aktualnie nią zarządzającym. Przedstawiony przez
panią poseł problem wskazuje na niedostosowanie
niektórych przepisów ustawy z dnia 3 lipca 2002 r.
Prawo lotnicze do sytuacji związanej z bieżącym
funkcjonowaniem tego lotniska.
Z uwagi na fakt, iż kwestie własnościowe są szcze-
gólnie chronione przez Konstytucję Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., istnieje koniecz-
ność dokonania, przed nowelizacją prawa w tym za-
kresie, pogłębionej analizy w ścisłej współpracy z kon-
stytucjonalistami oraz organami kompetentnymi
w zakresie stosunków własnościowych.
Biorąc po uwagę powyższe, podniesiona przez
panią poseł kwestia będzie mogła być ewentualnie
rozważona przy okazji następnej nowelizacji ustawy
Prawo lotnicze.
Minister infrastruktury, będąc naczelnym orga-
nem administracji rządowej w sprawach lotnictwa
cywilnego oraz mając na uwadze fakt, iż lotniska od-
grywają znaczącą rolę w rozwoju gospodarczym re-
gionu, będąc katalizatorami wzrostu regionalnego,
podjął się roli mediatora w zaistniałym sporze pomię-
dzy zarządzającym i właścicielem lotniska w Kro-
śnie. We wrześniu br. odbyło się spotkanie z prezy-
dentem miasta Krosno, zaś na początku październi-
ka br. sekretarz stanu w MI właściwy w sprawach
lotnictwa cywilnego wziął udział w posiedzeniu Pre-
zydium Zarządu Aeroklubu Polskiego. Zapewniono
wówczas ministra, iż Aeroklub Polski nie będzie stać
na przeszkodzie w staraniach o pozyskanie przez pre-
zydenta Krosna środków na modernizację lotniska
oraz zaproponowano rozwiązania powstałego proble-
mu. Z informacji przekazanych przez władze Aero-
klubu Polskiego wynika, iż rozwiązania te zostały
192
przedstawione prezydentowi miasta Krosno na po-
czątku października br.
Mając na uwadze zaistniałą sytuację oraz obecnie
obowiązujące prawo, istnieje konieczność podjęcia
zintensyfikowanej współpracy władz miasta Krosno
oraz Aeroklubu Polskiego. Jedynie maksymalne za-
angażowanie obu stron oraz chęć podjęcia współpra-
cy może doprowadzić do konstruktywnego rozwiąza-
nia problemu. Wyrażam nadzieję, iż strony dojdą do
porozumienia w możliwie najszybszym czasie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Gospodarki (11330)
W odpowiedzi na pismo znak SPS-023-11330/09
z dnia 14 września 2009 r. przekazujące interpelację
pana posła Jacka Pilcha w załączeniu przesyłam
informacje na temat wpływu ograniczenia wydat-
ków z budżetu państwa na funkcjonowanie resortu
gospodarki.
Załącznik do odpowiedzi
Ograniczenia wydatków z budżetu państwa uwzględ-
nione w ustawie o zmianie ustawy budżetowej na
2009 r. w zakresie części 20: Gospodarka na łączną
kwotę 58 560 tys. zł dotyczą następujących dziedzin
działalności:
— górnictwa i kopalnictwa, w zakresie którego
ograniczone zostały wydatki na górnictwo węgla ka-
miennego, finansowanie zadań realizowanych przez
kopalnie soli oraz Centralną Pompownię „Bolko”
sp. z o.o. w Bytomiu na łączną kwotę 17 562 tys. zł,
— przetwórstwa przemysłowego, w zakresie któ-
rego ograniczenia dotyczą zadań realizowanych przez
Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości na łączną
kwotę 8000 tys. zł,
— handlu, w zakresie którego ograniczeniami ob-
jęte zostały zadania z zakresu utrzymania rezerw
państwowych oraz zapasów państwowych ropy naf-
towej i produktów naftowych przez Agencję Rezerw
Materiałowych oraz zadania dotyczące przedsięwzięć
promocyjnych prowadzonych przez Ministerstwo Go-
spodarki i Polską Agencję Informacji i Inwestycji Za-
granicznych SA na kwotę 17 050 tys. zł,
— administracji publicznej, w zakresie której wy-
datki na funkcjonowanie Ministerstwa Gospodarki
i Ośrodka Studiów Wschodnich ograniczone zostały
o kwotę 7948 tys. zł,
— obrony narodowej, w zakresie której wydatki
na zadania związane z utrzymaniem przez przedsię-
biorców mocy produkcyjnych w przemyśle obronnym
zredukowano o kwotę 8000 tys. zł.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie wpływu dalszych ograniczeń
wydatków po nowelizacji budżetu
na funkcjonowanie Ministerstwa Środowiska
i ich skutków (11366)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 września 2009 r. (znak: SPS-023-
-11366/09) przekazujące interpelację posła na Sejm
RP pana Józefa Rojka, poniżej przedstawiam wyja-
śnienia w sprawie dalszych ograniczeń wydatków po
nowelizacji budżetu na funkcjonowanie Ministerstwa
Środowiska i ich skutków.
Działania oszczędnościowe objęły następujące ob-
szary działania resortu środowiska:
— urealnienie dochodów budżetowych,
— zmniejszenie wydatków na delegacje krajowe
i zagraniczne,
— rezygnacja z części ekspertyz, analiz i opinii
zlecanych podmiotom zewnętrznym,
— ograniczenie wydatków w zakresie usług szko-
leniowych,
— urealnienie składek na ubezpieczenia społecz-
ne i Fundusz Pracy, przy uwzględnieniu faktycznie
wypłaconych wynagrodzeń w I połowie roku,
— ograniczenie wydatków na zakup artykułów
spożywczych, materiałów i wyposażenia,
— ograniczenie wydatków na transport, usługi
remontowe, konserwacje i naprawy,
— zmniejszenie środków na wydatki majątkowe,
w tym ograniczenia w zakupie klimatyzatorów, ko-
piarek, samochodów, sprzętu informatycznego i opro-
gramowania.
W Ministerstwie Środowiska oraz w jednostkach
resortu prowadzona jest racjonalna polityka zatrud-
nienia uwzględniająca realizowane zadania. Ich zło-
żoność i pracochłonność przekładają się na faktyczne
zapotrzebowanie na pracę. Efektem tego jest m.in.
niewykorzystywanie w pełni limitu zatrudnienia
w centrali ministerstwa, wynikającego z ustawy bu-
dżetowej na 2009 r., jak również niepełne wykonanie

planu zatrudnienia w pozostałych jednostkach sfery
budżetowej resortu środowiska, gdzie zatrudnienie
nie jest limitowane (pracownicy nieobjęci mnożniko-
wymi systemami wynagrodzeń).
Ze względu na charakter realizowanych zadań,
m.in. wdrażania funduszy unijnych, transponowania
unijnego prawa do polskiego systemu prawnego, re-
alizacji zadań wynikających z konwencji i umów mię-
dzynarodowych dotyczących ochrony środowiska,
dalsze ograniczanie zatrudnienia jest bardzo trudną
decyzją mogącą prowadzić do problemów z efektyw-
nym i terminowym wykonywaniem statutowych za-
dań ministerstwa.
W celu ograniczenia kosztów funkcjonowania Mi-
nisterstwa Środowiska i resortu środowiska kierow-
nicy jednostek dokonali analizy i weryfikacji zapla-
nowanych zadań. Decyzję o ograniczeniu wydatków
stałych, jak również wydatków dotyczących zadań
merytorycznych podjęto przy założeniu, aby ograni-
czenia te nie wpłynęły negatywnie na funkcjonowa-
nie oraz realizację zadań priorytetowych Minister-
stwa Środowiska.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 24 września 2009 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie wpływu dalszych ograniczeń
wydatków po nowelizacji budżetu
na funkcjonowanie Ministerstwa Gospodarki
i ich skutków (11371)
W odpowiedzi na pismo z dnia 15 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11371/09, przekazujące interpelację
pana posła Józefa Rojka w załączeniu przesyłam in-
formacje na temat wpływu ograniczenia wydatków
z budżetu państwa na funkcjonowanie resortu go-
spodarki.
Załącznik do pisma BDG-I-078-JW/2009 L.dz.
Ograniczenia wydatków z budżetu państwa uwzględ-
nione w ustawie o zmianie ustawy budżetowej na
2009 r. w zakresie części 20: Gospodarka, na łączną
kwotę 58 560 tys. zł, dotyczą następujących dziedzin
działalności:
— górnictwa i kopalnictwa, w zakresie którego
ograniczone zostały wydatki na górnictwo węgla ka-
miennego, finansowanie zadań realizowanych przez
kopalnie soli oraz Centralną Pompownię „Bolko”
sp. z o.o. w Bytomiu na łączną kwotę 17 562 tys. zł,
193
— przetwórstwa przemysłowego, w zakresie któ-
rego ograniczenia dotyczą zadań realizowanych przez
Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości na łączną
kwotę 8000 tys. zł,
— handlu, w zakresie którego ograniczeniami ob-
jęte zostały zadania z zakresu utrzymania rezerw
państwowych oraz zapasów państwowych ropy naf-
towej i produktów naftowych przez Agencję Rezerw
Materiałowych oraz zadania dotyczące przedsięwzięć
promocyjnych prowadzonych przez Ministerstwo Go-
spodarki i Polską Agencję Informacji i Inwestycji Za-
granicznych SA na kwotę 17 050 tys. zł,
— administracji publicznej, w zakresie której wy-
datki na funkcjonowanie Ministerstwa Gospodarki
i Ośrodka Studiów Wschodnich ograniczone zostały
o kwotę 7948 tys. zł,
— obrony narodowej, w zakresie której wydatki
na zadania związane z utrzymaniem przez przedsię-
biorców mocy produkcyjnych w przemyśle obronnym
zredukowano o kwotę 8000 tys. zł.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w organizacji pracy sędziów
(11384)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
7 września 2009 r. w sprawie zmian w organizacji
pracy sędziów, przesłaną do ministra sprawiedliwości
przy piśmie szefa Gabinetu Politycznego Prezesa
Rady Ministrów z dnia 17 września 2009 r., uprzej-
mie wyjaśniam.
W interpelacji nawiązano do propozycji zawartych
w opracowaniu Zespołu ds. Poprawy Funkcjonowa-
nia Sądownictwa Stowarzyszenia Sędziów Polskich
Iustitia z maja 2009 r., stanowiących w znacznej czę-
ści ogólne postulaty przekształceń zarówno w zakre-
sie funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, jak
i poszczególnych procedur sądowych. Ich celem jest
wskazanie pewnych kierunków zmian przepisów pra-
wa, które mają doprowadzić do poprawy organizacji
pracy sądów, wyeliminowania przewlekłości postępo-
wania, uproszczenia procedur sądowych, a także uła-
twienia dostępu do sądu i lepszej komunikacji między
sądem a obywatelem. Należy jednak zauważyć, że
postulaty te są dość ogólnikowe, nie mają charakteru
systemowego, w związku z czym ich całościowa re-
194
alizacja mogłaby stwarzać w przyszłości problemy
w sprawnym funkcjonowaniu sądów.
Odpowiadając na szczegółowe pytania sformuło-
wane w interpelacji, informuję, że propozycja wpro-
wadzenia możliwości doręczenia pism sądowych
drogą elektroniczną została już częściowo zrealizo-
wana. Z dniem 1 stycznia 2010 r. wejdą w życie prze-
pisy ustawy z dnia 9 stycznia 2009 r. o zmianie usta-
wy Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 26,
poz. 156), wprowadzające rozdział o elektronicznym
postępowaniu upominawczym. W myśl nowych prze-
pisów powód wnosi pisma drogą elektroniczną, tą
drogą mogą być również wnoszone pisma przez po-
zwanego. Za pośrednictwem systemu teleinforma-
tycznego sąd dokonuje doręczeń powodowi, a pozwa-
nemu w przypadku, gdy wniesie pismo drogą elek-
troniczną. W elektronicznym postępowaniu upomi-
nawczym czynności sądu, referendarza i przewod-
niczącego utrwalane są wyłącznie w systemie tele-
informatycznym.
Możliwość składania wniosków drogą elektronicz-
ną od 1 stycznia 2007 r. istnieje również w postępo-
waniu rejestrowym, i to zarówno o wpis do Krajowe-
go Rejestru Sądowego, jak i do rejestru zastawów.
Zgodnie z art. 19 ust. 2b ustawy z dnia 20 sierpnia
1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U.
z 2007 r. Nr 168, poz. 1186), wprowadzonym do tej
ustawy w wyniku nowelizacji dokonanej ustawą
z dnia 18 października 2006 r. o zmianie ustawy
o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 208, poz. 1540), wnioski mogą
być składane drogą elektroniczną, przy czym warun-
kiem jest, aby były opatrzone bezpiecznym podpisem
elektronicznym weryfikowanym przy pomocy waż-
nego kwalifikowanego certyfikatu.
Ponadto sądy rejestrowe i Centralna Informacja
KRS doręczają drogą elektroniczną: odpisy, wyciągi,
zaświadczenia i informacje z rejestru oraz orzecze-
nia. Składanie wniosków do rejestrów, jak i doręcze-
nia drogą elektroniczną uregulowane są rozporzą-
dzeniem ministra sprawiedliwości z dnia 20 grudnia
2006 r. w sprawie warunków organizacyjno-technicz-
nych dotyczących formy wniosków i dokumentów
oraz ich składania do sądów rejestrowych i Central-
nej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego drogą
elektroniczną, a także orzeczeń, odpisów, wyciągów,
zaświadczeń, informacji i kopii dokumentów doręcza-
nych wnioskodawcom drogą elektroniczną przez sądy
rejestrowe i Centralną Informację (Dz. U. Nr 247,
poz. 1813). Na podstawie przepisów rozporządzenia
ministra sprawiedliwości z dnia 20 grudnia 2006 r.
w sprawie ustroju i organizacji Centralnej Informacji
Krajowego Rejestru Sądowego oraz szczegółowych
zasad udzielania informacji z rejestru i udostępnia-
nia kopii dokumentów z katalogu (Dz. U. Nr 247,
poz. 1811) centralna informacja udostępnia bezpłat-
nie w ogólnodostępnych sieciach informatycznych,
a w szczególności za pośrednictwem Internetu, na
stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości,
informacje o podmiotach wpisanych do określonych
rejestrów oraz o podmiotach posiadających status
organizacji pożytku publicznego.
Podobne zasady składania wniosków i uzyskiwa-
nia informacji funkcjonują w przypadku rejestru za-
stawów. Na podstawie ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r.
o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (Dz. U.
z 2009 r. Nr 67, poz. 569, ze zm.) można składać wnio-
ski drogą elektroniczną, a centralna informacja o za-
stawach rejestrowych może również drogą elektro-
niczną udzielać informacji, wydawać odpisy i za-
świadczenia z rejestru zastawów. W resorcie sprawie-
dliwości rozpoczęte zostały także prace nad wprowa-
dzeniem elektronicznej drogi doręczeń jako fakulta-
tywnej w każdym postępowaniu cywilnym, co istot-
nie uprościłoby i przyspieszyło postępowanie, w szcze-
gólności skróciło okres oczekiwania na zwrotne po-
świadczenia odbioru. W zasadzie już w momencie
wysłania pisma drogą elektroniczną bądź niedługo
potem można byłoby uzyskać elektroniczne potwier-
dzenie doręczenia pisma.
Odnosząc się do kolejnego zagadnienia wskaza-
nego w interpelacji, należy pozytywnie ustosunko-
wać się do propozycji takiego skonstruowania obo-
wiązków sędziego, które koncentrowałyby się na
sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Należy zgo-
dzić się i z tym, że obecnie sędzia zobowiązany jest
do podejmowania szeregu czynności o charakterze
administracyjnym czy technicznym (sporządzanie
sprawozdań, wyjaśnień, podpisywanie pism wycho-
dzących z sądu, dokonywanie adnotacji odnośnie do
archiwizacji). Wszystkie te czynności, podobnie jak
stwierdzanie prawomocności, jeśli nie orzeczeń koń-
czących postępowanie w sprawie, to przynajmniej
orzeczeń incydentalnych, mogłyby być wykonywane
przez asystentów sędziów lub referendarzy sądo-
wych. Zasadne wydają się zatem postulaty poszerze-
nia ich kompetencji. Jednak w tym zakresie trzeba
zastrzec, że już obecnie wydawanie przez referen-
darzy sądowych orzeczeń (np. postanowień dotyczą-
cych kosztów sądowych, nakazów zapłaty) budzi
wiele kontrowersji i wątpliwości konstytucyjnych,
a zatem dalsze poszerzanie zakresu wykonywanych
przez nich zadań, w szczególności na proponowane
w opracowaniu uprawnienia do orzekania, wymaga
szczególnej ostrożności.
W sprawach karnych, w których rozstrzygana jest
kwestia prawnej odpowiedzialności osoby oskarżonej
o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia, nie spo-
sób przekazać innym podmiotom zbyt wielu czynno-
ści bez naruszenia konstytucyjnej zasady sądowego
sprawowania wymiaru sprawiedliwości.
Odnosząc się do koncepcji zmiany systemu orga-
nizacji pracy przez utworzenie zespołów obejmują-
cych sędziego, referendarza, asystenta i protokolan-
ta, należy stwierdzić, że takie rozwiązania w pew-
nym zakresie już funkcjonują, z wyłączeniem refe-
rendarza sądowego, którego zakres kompetencji jest
inny, mając na uwadze jego samodzielną pozycję
w postępowaniu. Realizację tej koncepcji na obecnym
etapie reformy wymiaru sprawiedliwości należy jed-

nak rozumieć jako możliwość utworzenia zespołu:
sędzia, asystent, protokolant, stosownie do istnieją-
cych potrzeb i obsady kadrowej wynikających z ak-
tualnych realiów ekonomicznych.
Wątpliwości może budzić natomiast postulowany
brak obowiązku zawiadamiania o kolejnym terminie
stron lub uczestników, którzy byli już powiadomieni
o pierwszym terminie rozprawy. Takie rozwiązanie
niewątpliwie byłoby korzystne dla sądów, które nie
musiałyby wykonywać szeregu czynności związa-
nych z zawiadomieniem, jednak mogłoby w pewnych
przypadkach pozbawić stronę prawa do sądu. Ponad-
to korzyść odniesiona z tego rozwiązania byłaby ilu-
zoryczna. Terminy rozpraw wyznaczane są bowiem
z reguły z dużym wyprzedzeniem, co wynika z bar-
dzo wielu innych czynników i nie jest wyłącznie
związane z zawiadomieniem o następnym terminie.
Wydaje się, że lepszym rozwiązaniem jest usprawnia-
nie sposobów doręczeń zawiadomień, tak by były one
skuteczne, szybkie i nie prowadziły do przedłużania
postępowań.
Trzeba jednak zauważyć, że wiele z zapropono-
wanych rozwiązań było już wcześniej poddawanych
dyskusji społecznej, która na łamach prasy i wydaw-
nictw naukowych toczy się od kilku lat (np. kwestie
organizacji pracy sądów i sędziów, kompetencji re-
ferendarzy, kształtu procesu cywilnego i pełnej lub
ograniczonej zasady kontradyktoryjności). Tym sa-
mym nie są to propozycje nowe. Niewprowadzenie
ich do tej pory w życie wynika z licznych wątpliwo-
ści i kontrowersji, jakie się z nimi wiążą. Dlatego
też do zaproponowanych rozwiązań należy podcho-
dzić z ostrożnością, tak by dbałość o szybkość
i sprawność postępowania nie zniweczyła istoty wy-
miaru sprawiedliwości.
Wyrażam nadzieję, że powyższe informacje w spo-
sób wyczerpujący wyjaśniają zagadnienia poruszone
w interpelacji pana posła Jarosława Matwiejuka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie rewaloryzacji opłat za dokumenty
komunikacyjne wydawane
przez starostwa powiatowe (11387)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 września 2009 r., nr SPS-023-11387/
09, przesyłające interpelację pani poseł Janiny Okrą-
195
gły w sprawie rewaloryzacji opłat za wydawane do-
kumenty komunikacyjne przez starostwa powiatowe,
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Infrastruktury
prowadzi obecnie prace legislacyjne nad projektami
rozporządzeń zmieniających wysokość opłat za doku-
menty i oznaczenia komunikacyjne tj.:
– rozporządzenia ministra infrastruktury zmie-
niającego rozporządzenie w sprawie wysokości opłat
za wydanie dowodu rejestracyjnego, pozwolenia cza-
sowego i tablic (tablicy) rejestracyjnych pojazdów
– oraz rozporządzenia ministra infrastruktu-
ry zmieniającyego rozporządzenie w sprawie wyso-
kości opłat i stawek wynagradzania za sprawdza-
nie kwalifikacji oraz za wydanie dokumentów
w tych sprawach.
Oba projekty rozporządzeń są na etapie uzgod-
nień z Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego.
W przygotowywanej nowelizacji ww. przepisów
zaproponowano wzrost opłat za dokumenty i ozna-
czenia wydawane podczas rejestracji pojazdu oraz
dokumenty potwierdzające uprawnienia do kierowa-
nia pojazdami, uwzględniając łączny średnioroczny
wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych
w okresie, w którym opłaty za te dokumenty nie były
zmieniane.
Jednocześnie informuję, że mając na uwadze bie-
żącą współpracę pomiędzy samorządem a rządem
w ramach Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, w przyszłości strony dążyć będą do
wzajemnego uzgadniania podwyżek opłat za ww. do-
kumenty.
Ponadto informuję, iż przepisy regulujące kwestię
uiszczania i wysokości opłaty skarbowej reguluje
ustawa o opłacie skarbowej, a więc należą do właści-
wości ministra finansów, dlatego też w załączeniu
przekazuję wyjaśnienia w tej sprawie, przesłane przy
piśmie nr PLL M/063/9/GKW/09/PGMC/828 z dnia
2 października 2009 r. pana Macieja Grabowskiego,
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów.
Odnosząc się do kwestii opłaty ewidencyjnej, pra-
gnę wskazać, iż regulacje związane z pobieraniem
i przekazywaniem tej opłaty należą do właściwości
ministra spraw wewnętrznych i administracji. W związ-
ku z powyższym w załączeniu przekazuję wyjaśnie-
nia w tej kwestii*), przesłane przy piśmie nr BMP-
-0713-8570/09/AK z dnia 14 października 2009 r.,
pana Witolda Drożdża, podsekretarza stanu w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
196
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zabudowywania terenów
zalewowych i tworzenia planów miejscowych
zagospodarowania przestrzennego (11391)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Siedlaczka, przeka-
zaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 15 wrze-
śnia 2009 r. nr SPS-023-11391/09, w sprawie zabu-
dowywania terenów zalewowych i tworzenia miejsco-
wych planów zagospodarowania przestrzennego
udzielam następujących wyjaśnień.
W odpowiedzi na pytanie pana posła, w jaki spo-
sób rozpoznaje się tereny zalewowe w miejscach, któ-
rych nie obejmuje plan zabudowy miasta, pragnę
uprzejmie poinformować, że zgodnie z art. 79 ust. 2
ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U.
z 2001 r. Nr 115, poz. 1229, z późn. zm.), dla potrzeb
planowania ochrony przed powodzią, dyrektor regio-
nalnego zarządu gospodarki wodnej sporządza stu-
dium ochrony przeciwpowodziowej ustalające grani-
ce zasięgu wód powodziowych o określonym prawdo-
podobieństwie występowania oraz kierunki ochrony
przed powodzią. W studium tym, w zależności od spo-
sobu zagospodarowania terenu oraz ukształtowania
tarasów zalewowych, terenów depresyjnych i bezod-
pływowych, dokonuje się podziału obszarów na: ob-
szary wymagające ochrony przed zalaniem z uwagi
na ich zagospodarowanie, wartość gospodarczą lub
kulturową, obszary służące przepuszczeniu wód po-
wodziowych oraz obszary potencjalnego zagrożenia
powodzią. Obszary te, na podstawie art. 84 ustawy
Prawo wodne, uwzględnia się przy sporządzaniu de-
cyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania
terenu. W związku z powyższym, pomimo że obecnie
obowiązująca procedura wydawania decyzji o warun-
kach zabudowy i zagospodarowania terenu nie za-
wiera obowiązku uzgadniania jej projektu z właści-
wym dyrektorem regionalnego zarządu gospodarki
wodnej w zakresie zagospodarowania obszarów na-
rażonych na niebezpieczeństwo powodzi, ustalenia
decyzji powinny uwzględniać ochronę interesu pu-
blicznego w zakresie ochrony przed powodzią.
Mając jednak świadomość nieprawidłowości funk-
cjonowania wyżej przedstawionych regulacji, w pełni
zgadzam się z panem posłem co do potrzeby wyelimi-
nowania praktyk niekontrolowanego ustalania wa-
runków zabudowy na terenach narażonych na nie-
bezpieczeństwo powodzi. W tym celu procedowany
obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy o planowa-
niu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektó-
rych innych ustaw przewiduje stosowne zmiany
w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym. Projekt nowelizacji zakłada wy-
eliminowanie decyzji o warunkach zabudowy i zago-
spodarowania terenu i zastąpienie ich decyzją w spra-
wie urbanistycznego planu realizacyjnego. Propono-
wana w projekcie procedura zatwierdzania urbani-
stycznego planu realizacyjnego zobowiązuje organ
prowadzący postępowanie do uzgodnienia projektu
tego planu z właściwym dyrektorem regionalnego
zarządu gospodarki wodnej między innymi w zakre-
sie zagospodarowania obszarów narażonych na nie-
bezpieczeństwo powodzi. Projektowane regulacje po-
zwolą na prowadzenie racjonalnej gospodarki prze-
strzennej na terenach zagrożonych powodzią.
Odpowiadając na pytania pana posła, czy i ewen-
tualnie w jaki sposób można ułatwić procedury oraz
koszty tworzenia planów zabudowy miasta i czy już
teraz prowadzone są jakiekolwiek działania mające
na celu ułatwienie tworzenia planów zabudowy, na
wstępie pragnę poinformować, że przygotowany pro-
jekt nowelizacji ustawy o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym przewiduje wprowadzenie no-
wego aktu planistycznego – miejscowych przepisów
urbanistycznych, które mają gminom służyć do usta-
lenia warunków zagospodarowania i zabudowy oraz
przeznaczenia terenów na obszarze urbanizacji nie-
objętych planem miejscowym oraz ustalenia warun-
ków kształtowania ładu przestrzennego w odniesie-
niu do obiektów i urządzeń budowlanych. Przepisy
urbanistyczne stanowić mają podobnie, jak plan miej-
scowy, akt prawa miejscowego, skutkujący stanowie-
niem prawa na części lub całości obszaru gminy, jed-
nakże w ograniczonym zakresie. Doświadczenia w za-
kresie stosowania dotychczasowych rozwiązań praw-
nych pokazały, że nie dla każdego obszaru ustano-
wienie przepisów, w zakresie treściowym i procedu-
ralnym odpowiadającym miejscowemu planowi, jest
niezbędne. Pragnę zauważyć, że plany zabudowy
(miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego)
należy sporządzać wówczas, gdy jest to konieczne.
Oznacza to, że opracowanie planów miejscowych
musi być uzasadnione celami prowadzenia racjonal-
nej gospodarki przestrzennej. Wobec powyższego na-
leży stwierdzić, że nie każdy teren na dzień dzisiejszy
wymaga objęcia miejscowym planem.
W związku z powyższym w projekcie nowelizacji
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym wprowadzono przepisy urbanistyczne, których
treścią będzie przede wszystkim przeniesienie na
grunt przepisów prawa miejscowego ograniczonego
zakresu ustaleń studium, których sporządzanie
i uchwalanie będzie przebiegać w mniej kosztochłon-
nym i czasochłonnym trybie.
Dodatkowo w przypadku, w którym zakres zmie-
nianego planu miejscowego odpowiada zakresowi
ustaleń przepisów urbanistycznych, dopuszczono za-
stosowanie procedury sporządzania przepisów urba-
nistycznych, a tym samym uproszczono procedurę
zmiany planu.
Kolejnym istotnym uproszczeniem procedury spo-
rządzania miejscowego planu są zmiany zapropono-
wane w zakresie formy i trybu współpracy między

gminą a innymi organami upoważnionymi do opinio-
wania lub uzgadniania projektu tego planu. Projekt
nowelizacji przewiduje skrócenie minimalnego ter-
minu przewidzianego na przedstawienie opinii lub
dokonanie uzgodnienia z 21 do 14 dni, eliminuje moż-
liwość zaskarżania postanowienia w sprawie uzgod-
nienia projektu planu przez wszystkich zaintereso-
wanych uczestniczących w postępowaniu głównym
na prawach strony, nadając przymiot strony jedynie
gminie, a także rezygnację z wyrażania stanowiska
w formie uzgodnienia na rzecz niewiążącego i nie-
podlegającego zaskarżeniu opiniowania.
Przedmiotowy projekt ustawy o zmianie ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz
niektórych innych ustaw został przyjęty przez Komitet
Europejski Rady Ministrów, Komitet Rady Ministrów
do spraw Informatyzacji i Łączności, uzyskał akcepta-
cję Komisji Europejskiej, a obecnie jest przedmiotem
rozpatrzenia przez Komisję Prawniczą.
Jednocześnie pragnę zadeklarować otwartość
w zakresie dalszych uproszczeń procedury sporzą-
dzania miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego, jednakże przy ich opracowywaniu należy
pamiętać o przepisach dyrektyw środowiskowych.
W związku z obecnym kształtem całego otoczenia
prawnego, które warunkuje w dużej mierze kształt
przepisów projektu o zmianie ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym, można przy-
puszczać, że wprowadzenie pewnych uproszczeń
w zakresie procedury sporządzania planu miejscowe-
go nie może dotyczyć planowanych przedsięwzięć mo-
gących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko,
mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na śro-
dowisko, albo przedsięwzięć mogących zawsze zna-
cząco oddziaływać na obszar Natura 2000 w rozu-
mieniu przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
z 2008 r. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.). Elementy
procedury związanej z oceną wpływu przedsięwzię-
cia na środowisko są niezbędne i stanowią realizację
wymogu implementacji dyrektyw środowiskowych.
Odnosząc się do pytania pana posła, czy zdaniem
pana ministra istnieją, a jeśli tak, to jakie, przesłan-
ki zachęcające gminy do tworzenia planu zabudowy,
uprzejmie wyjaśniam, że generalną zasadą obowią-
zującą w planowaniu przestrzennym, a wynikającą
z idei samorządności i współdecydowania obywateli
o sposobie zagospodarowania swojego środowiska,
jest samodzielność gmin w podejmowaniu decyzji
w zakresie gospodarki przestrzennej na swoim tere-
nie. Oznacza to, iż organy gminy posiadają prawo
i równocześnie przywilej decydowania w granicach
prawa, w zależności od własnych potrzeb i lokalnych
uwarunkowań, o przeznaczeniu terenu gminy doko-
nującym się w miejscowym planie. Projekt noweliza-
cji ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym utrzymuje zasadę samorządności i suwe-
197
renności gminy w samostanowieniu polityki prze-
strzennej gminy, która zgodnie z tą polityką oraz
ustalonym harmonogramem realizuje poszczególne
zadania, w tym sporządzanie i uchwalanie miejsco-
wych planów lub miejscowych przepisów urbani-
stycznych. Ponadto projektowane przepisy zakładają
wzmocnienie roli planu miejscowego, jako dokumen-
tu pozwalającego na w pełni kontrolowaną realizację
polityki rozwoju gminy. Przyczyni się do tego uzupeł-
nienie dostępnych instrumentów dla zarządzania
przez gminę w zakresie ładu przestrzennego o miej-
scowe przepisy urbanistyczne i wyeliminowanie z po-
rządku prawnego decyzji o warunkach zabudowy i za-
gospodarowania terenu oraz zapewnienie możliwości
opracowywania urbanistycznych planów realizacyj-
nych przez inwestorów. W odróżnieniu od obecnie
obowiązujących zasad to inwestor w urbanistycznym
planie realizacyjnym proponować będzie warunki
i cechy nowej zabudowy zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa i polityką przestrzenną gminy okre-
śloną w studium, a rola organu gminy ograniczać się
będzie jedynie do ich zatwierdzania. A zatem, zakła-
dając odpowiedzialne działanie władz gminy, nie ma
potrzeby przypuszczać, że gminy powszechnie i do-
browolnie rezygnują z prowadzenia polityki prze-
strzennej na swoim terenie. W przypadku gdy jednak
gmina zdecyduje się postępować inaczej, projekt usta-
wy przewiduje stosowanie ogólnokrajowych zasad
gospodarki przestrzennej, tj. krajowych przepisów
urbanistycznych.
Oceniając projekt nowelizacji ustawy o planowa-
niu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie
zachęcenia gmin do zwiększania aktywności plani-
stycznej, znajdującej wyraz w liczbie opracowanych
planów zabudowy, należy wskazać na zmianę prze-
znaczenia terenu w drodze planu miejscowego, co
skutkowałoby pobieraniem podatku od nieruchomo-
ści zamiast podatku rolnego i w efekcie zwiększe-
niem wpływów do budżetu.
Ponadto należy zwrócić uwagę, że sporządzenie
planu zabudowy (plan miejscowy) z mocy prawa
wprowadzi instytucję opłaty adiacenckiej, co będzie
oznaczało dalsze korzystne skutki finansowe po stro-
nie przychodów osiąganych przez gminy.
Równocześnie pragnę zwrócić uwagę, że prowa-
dzone corocznie przez ministra infrastruktury bada-
nie statystyczne na temat stanu zagospodarowania
przestrzennego w gminach wykazuje systematyczny
wzrost ilości terenów objętych planami miejscowymi,
w tym rosnącą dynamikę przeznaczania terenów pod
zabudowę mieszkaniową.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
198
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie funkcjonowania
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (11412)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Rydzonia prze-
słaną przy piśmie Wicemarszałka Sejmu z dnia 15 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie alimentowania rodziców przez
ich dorosłe dzieci w sytuacji, gdy nie uzasadniają tego
zasady współżycia społecznego, uprzejmie informuję,
co następuje.
Aktualnie do Ministerstwa Sprawiedliwości nie
docierają sygnały dotyczące obciążania obowiązkiem
alimentacyjnym osób, których rodzice swym wcze-
śniejszym niegodziwym postępowaniem („alkoholicy,
skazani wyrokami sądowymi za znęcanie się nad ro-
dziną, uchylanie się od alimentów”) naruszyli zasady
współżycia w rodzinie.
Wobec powyższego zagadnienie to nie było przed-
miotem badań w zakresie praktyki sądownictwa ro-
dzinnego, a tym samym Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści nie dysponuje danymi pozwalającymi określić
ewentualną skalę tego zjawiska.
Natomiast poruszone w pkt 3, bez wątpienia waż-
ne kwestie, zostały uwzględnione podczas prowadzo-
nych prac legislacyjnych, w wyniku których ustawą
z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks
rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 220, poz. 1431) z dniem 13 czerwca 2009 r. do
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dodany został
art. 1441. Przepis ten wprowadza możliwość uchyle-
nia się przez osobę zobowiązaną do alimentacji od
wykonania ciążącego na niej obowiązku w sytuacji,
gdy żądanie alimentów zgłoszone przez uprawnione-
go do nich jest sprzeczne z zasadami współżycia spo-
łecznego, przy jednoczesnym wskazaniu, iż upraw-
nienie to nie przysługuje rodzicom zobowiązanym do
alimentacji ich małoletniego dziecka.
Regulacja ta jest usankcjonowaniem zasad, któ-
rymi kierowały się sądy, rozpoznając sprawy o zasą-
dzenie alimentów z powództwa osób, które kiedyś
uchylały się od alimentacji swoich dzieci, były karane
za znęcanie się nad członkami rodziny, zaniedbywa-
ły ją lub prowadziły tryb życia budzący powszechną
dezaprobatę. Sytuacje takie powodowały konieczność
ustalenia, czy osoba domagająca się alimentów swym
postępowaniem nie naruszyła zasad współżycia w ro-
dzinie, a zatem rozważenia zasadności uwzględnie-
nia zawartej w art. 5 Kodeksu cywilnego klauzuli
braku ochrony prawa, z którego czyniony jest użytek
sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, co
z kolei mogłoby prowadzić do oddalenia powództwa.
Należy przy tym wskazać, iż zasady współżycia spo-
łecznego to nieskodyfikowane powszechne normy
postępowania, funkcjonujące aktualnie w społeczeń-
stwie i mające na celu ochronę akceptowanych war-
tości wynikających często z zasad moralnych lub ge-
neralnie przyjętych zwyczajów.
Podobne zapatrywanie prawne zostało utrwalone
w judykaturze Sądu Najwyższego i piśmiennictwie,
iż w razie rażąco niewłaściwego postępowania osoby
uprawnionej do alimentów, budzącego powszechną
dezaprobatę, dopuszczalne jest oddalenie powództwa
w całości lub w części ze względu na zasady współży-
cia społecznego (art. 5 K.c.), co jednak nie może na-
stąpić, gdy uprawnionym jest małoletnie dziecko.
Z tych powodów wyrażam pogląd, że istniejące
uregulowania prawne stwarzają gwarancje ochrony
praw osób, których rodzice swym wcześniejszym nie-
godziwym postępowaniem naruszyli zasady współ-
życia w rodzinie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie kontraktów na kompleksową
ambulatoryjną opiekę specjalistyczną
podpisywanych z poradniami
diabetologicznymi (11444)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Szaramy, posła na Sejm
RP, z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontraktów
na kompleksową ambulatoryjną opiekę specjalistycz-
ną podpisywanych z poradniami diabetologicznymi,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu RP, z dnia 16 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11444/09, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii finansowania komplek-
sowej ambulatoryjnej opieki specjalistycznej nad pa-
cjentem z cukrzycą (KAOS – cukrzyca) przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia w 2010 r., uprzejmie wyja-
śniam, iż zgodnie z projektem zarządzenia w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: ambulatoryjna opieka specjalistyczna na
2010 r., zamieszczonym na stronie internetowej fun-
duszu komunikatem z dnia 15 września br., komplek-
sowa ambulatoryjna opieka specjalistyczna nad
świadczeniobiorcą z cukrzycą, rozliczana przy pomo-
cy kapitacyjnej stawki rocznej odrębnie kontrakto-
wanej, jest przewidziana do finansowania przez fun-
dusz również w przyszłym roku.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż kwestia do-
tycząca dalszego finansowania ww. kompleksowej
opieki została także potwierdzona przez prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Jaworskiego
w sprawie różnych sposobów traktowania
pozwów o zadośćuczynienie za internowanie
w tzw. wojskowych obozach specjalnych
od 5 listopada 1982 r. do 2 lutego 1983 r. (11448)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo pana wicemarszałka Krzysztofa Putry z dnia
16 września 2009 r., przy którym przesłana została
interpelacja, znak: SPS-023-11448/09, pana posła
Andrzeja Jaworskiego w sprawie różnych sposobów
traktowania pozwów o zadośćuczynienie za interno-
wanie w tzw. wojskowych obozach specjalnych od 5 li-
stopada 1982 r. do 2 lutego 1983 r., uprzejmie infor-
muję, co następuje:
Przepisy ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uzna-
niu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób re-
presjonowanych za działalność na rzecz niepodległe-
go bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149,
ze zm.) jednoznacznie wskazują na ograniczony za-
kres podmiotowy i przedmiotowy stosowania tejże
ustawy. Szczegółowo reguluje ona kwestie odszkodo-
wania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za
doznaną krzywdę wynikłe z orzeczeń albo decyzji
o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu
13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego, przy-
sługujących osobom, wobec których stwierdzono nie-
ważność orzeczenia albo wydano decyzję o interno-
waniu (art. 8 ust. 1 ustawy). Na tle stosowania cyto-
wanej ustawy w zasadzie nie budziło wątpliwości to,
że zakres świadczeń majątkowych ograniczony jest
do represji związanych z wydanymi orzeczeniami,
których nieważność stwierdzono w trybie ustawy,
oraz decyzjami o internowaniu w stanie wojennym
(art. 8 ustawy), a także z pozbawieniem życia lub wol-
ności przez wymienione w ustawie organy bez prze-
prowadzenia zakończonego orzeczeniem postępowa-
nia (art. 11 ustawy).
Poruszana w interpelacji kwestia rozbieżności
w interpretacji jednej i tej samej ustawy przez różne
199
sądy pozostaje poza nadzorem ministra sprawiedli-
wości. Stosownie do art. 183 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej nadzór judykacyjny nad dzia-
łalnością sądów powszechnych sprawuje Sąd Najwyż-
szy. Zgodnie z ustawą z dnia 23 listopada 2002 r.
o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052, ze
zm.) jego zadaniem jest sprawowanie wymiaru spra-
wiedliwości m.in. poprzez zapewnienie w ramach
nadzoru zgodności z prawem oraz jednolitości orzecz-
nictwa sądów powszechnych i wojskowych przez roz-
poznawanie kasacji oraz innych środków odwoław-
czych, podejmowanie uchwał rozstrzygających zagad-
nienia prawne oraz opiniowanie projektów ustaw
i innych aktów normatywnych, na podstawie których
orzekają i funkcjonują sądy, a także innych ustaw
w zakresie, w którym uzna to za celowe.
Argumentacja ta jest tym bardziej trafna, że nie-
które z zacytowanych w interpelacji orzeczeń nie
były zaskarżane nawet w trybie zwyczajnych środ-
ków odwoławczych, zarówno te oceniane przez pana
posła pozytywnie (wyroki Sądu Okręgowego w Tar-
nobrzegu w sprawach II Ko 53/08 i II Ko 191/08),
jak i negatywnie (wyrok Sądu Okręgowego w Ko-
szalinie w sprawie II Ko 128/08). Z tego też względu
nie sposób podejmować nawet polemiki z zarzutami
interpelacji o wydawaniu przez sądy orzeczeń bez
wnikliwego zbadania sprawy i opisywania ich jako
próby rozszerzenia zakresu ustawy przy uzasadnia-
niu orzeczeń niekorzystnych dla wnioskodawców
oraz rozpatrywania spraw bez analizy politycznej
tamtego okresu.
Z uwagi na uznanie przez ustawodawcę w przepi-
sie art. 8 ust. 1 ustawy, że roszczenie do Skarbu Pań-
stwa o odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadość-
uczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykona-
nia orzeczenia albo decyzji, przysługuje „osobie, wo-
bec której (…) wydano decyzję o internowaniu w związ-
ku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r.
w Polsce stanu wojennego”, przypadki represjonowa-
nia działaczy „Solidarności” w postaci „poboru”
do wojskowych obozów specjalnych, jak się wydaje,
nie mieszczą się w żadnej kategorii spraw w zakre-
ślonych przez ustawę ramach jej stosowania. Stąd
w aktualnym stanie prawnym brak jest wyraźnych
podstaw do skutecznej realizacji roszczeń o odszko-
dowanie lub zadośćuczynienie wynikłe z tego typu
zdarzeń, jak opisywane w interpelacji, na drodze po-
stępowania sądowego prowadzonego w trybie ustawy
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec
osób represjonowanych za działalność na rzecz nie-
podległego bytu Państwa Polskiego. W literaturze
i orzecznictwie wskazywano wielokrotnie, że ustawa
nie ma na celu doprowadzenia do zadośćuczynienia
moralnego i materialnego za wszelkie formy represji
wobec osób prowadzących działalność niepodległo-
ściową. Całokształt przepisów ustawy jednoznacznie
wskazuje, że jej zakres jest ograniczony do wypad-
ków prawnokarnej represji za działalność na rzecz
niepodległego bytu Państwa Polskiego (uchwała
200
Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1994 r., I KZP
1/94, OSNKW 1994, nr 3–4, poz. 17).
Obecnie w Sejmie trwają prace legislacyjne nad
poselskim projektem ustawy o zmianie ustawy o uzna-
niu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób re-
presjonowanych za działalność na rzecz niepodległe-
go bytu Państwa Polskiego (druk 1677). Pierwsze
czytanie projektu ustawy odbyło się w dniu 1 kwiet-
nia 2009 r. na posiedzeniu Komisji Sprawiedliwości
i Praw Człowieka Sejmu RP. W jego trakcie jednogło-
śnie podjęto decyzję o skierowaniu projektu do dal-
szych prac legislacyjnych i utworzeniu w tym celu
podkomisji nadzwyczajnej, w której 18 czerwca 2009 r.
podjęto dyskusję ogólną.
Opisane w interpelacji przypadki represjonowa-
nia działaczy „Solidarności” poprzez „pobór” do woj-
skowych obozów specjalnych, o ile propozycjom za-
wartym w poselskim projekcie ustawy zostanie nada-
ny kształt obowiązującego prawa, jak się wydaje,
będą mogły wchodzić w zakres przedmiotowy okre-
ślenia „szeroko zakrojonej akcji zastraszania Narodu
Polskiego w związku z jego dążeniem do uzyskania
pełnej suwerenności Państwa Polskiego oraz swobód
demokratycznych”, dając podstawę zasądzania od-
szkodowania i zadośćuczynienia na rzecz tych osób.
Dostrzegając brak jednolitości orzecznictwa są-
dów, podkreślany w interpelacji, Departament Są-
dów Powszechnych przekazał jej kopię Prokuratu-
rze Krajowej, celem wykorzystania wskazanych
w niej danych pod kątem rozważenia ewentualnej
potrzeby zaskarżania przez prokuratorów diame-
tralnie różnych orzeczeń sądów w zbliżonych sta-
nach faktycznych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie możliwości uwzględnienia
propozycji przedstawionych przez terapeutów
i psychologów NZOZ Ośrodka Terapii
Uzależnień i Współuzależnień w Częstochowie
dotyczących karania kierowców prowadzących
pojazdy mechaniczne pod wpływem alkoholu
lub innych środków odurzających (11456)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Izabeli Leszczyny w sprawie
zmian przepisów Kodeksu karnego zmierzających do
wprowadzenia, wobec sprawcy kierującego pojazdem
mechanicznym w stanie nietrzeźwości lub pod wpły-
wem środka odurzającego, orzekanego na podstawie
obligatoryjnej obowiązku poddania się leczeniu, w szcze-
gólności odwykowemu lub rehabilitacyjnemu, albo
oddziaływaniom terapeutycznym lub uczestnictwu
w programach korekcyjno-edukacyjnych (art. 72 § 1
pkt 6 K.k.), jak również poddania tego rodzaju pro-
gramom pasażerów pojazdów, którzy „przyzwolili na
popełnienie przestępstwa drogowego”, przekazaną
przy piśmie z dnia 16 września 2009 r., SPS-023-
-11456/09, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Problematyka zwalczania czynów przeciwko bez-
pieczeństwu w komunikacji, popełnianych przez oso-
by znajdujące się w stanie nietrzeźwości lub pod
wpływem środka odurzającego, należy do najbardziej
istotnych obecnie zagadnień polityki karnej, zarówno
ze względu na skalę tego rodzaju przestępczości, jak
i rozmiar negatywnych skutków społecznych, jakie
z niej wynikają.
Dostrzegając wagę przedmiotowej problematyki,
Ministerstwo Sprawiedliwości wnikliwej analizie
poddaje wszelkie inicjatywy oraz instrumenty, któ-
re mogłyby przyczynić się do wypracowania sku-
tecznej metody zwalczania przestępczości godzącej
w bezpieczeństwo komunikacyjne oraz upowszech-
niania wśród kierowców zachowań prawnie pożąda-
nych, a tym samym do podniesienia bezpieczeństwa
w ruchu komunikacyjnym. Propozycję zgłoszoną
w interpelacji także uznać należy za cenną i godną
rozważenia.
Doceniając aksjologiczną wartość postulatu pani
poseł, jednocześnie nie można pomijać opisanych po-
niżej wątpliwości, jakie nasuwa analiza propozycji
zmian legislacyjnych zawartych w interpelacji, zwłasz-
cza co do zakresu podmiotowego sprawców, wobec
których miałby być orzekany obowiązek poddania się
leczeniu, oddziaływaniom terapeutycznym lub uczest-
nictwu w programach korekcyjno-edukacyjnych.
Wątpliwości może rodzić także bezwzględna obliga-
toryjność orzekania omawianego obowiązku proba-
cyjnego, szczególnie w kontekście jego przydatności
dla realizacji stawianego przed nim celu.
Art. 72 § 1 pkt 6 K.k. stanowi, że zawieszając wy-
konanie kary, sąd może zobowiązać skazanego do
poddania się leczeniu, w szczególności odwykowemu
lub rehabilitacyjnemu, albo oddziaływaniom tera-
peutycznym lub uczestnictwu w programach korek-
cyjno-edukacyjnych. W myśl art. 74 § 1 K.k. nałoże-
nie obowiązku wymienionego w art. 72 § 1 pkt 6 K.k.
wymaga zgody skazanego.
Jak wynika z pierwszego z powołanych przepisów,
wymieniony w nim obowiązek probacyjny dotyczy
tych sprawców, którzy zostali skazani na karę z wa-
runkowym zawieszeniem jej wykonania.
Zgodnie z art. 69 § 1 K.k. sąd może warunkowo
zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia
wolności nieprzekraczającej 2 lat, kary ogranicze-
nia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara sa-

moistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia
wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapo-
bieżenia powrotowi do przestępstwa. Chodzi tu za-
tem o sprawcę, co do którego istnieje pozytywna
prognoza kryminologiczna, iż nie popełni on po-
nownie przestępstwa.
Wydaje się, że obligatoryjne orzekanie obowiąz-
ku poddania się leczeniu, terapii lub uczestnictwu
w programach korekcyjno-edukacyjnych wobec
wszystkich sprawców kierujących pojazdem mecha-
nicznym w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem
środka odurzającego, którzy zostali skazani na karę
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, może
rodzić wątpliwość co do zgodności takiego rozwią-
zania z samą istotą środka probacyjnego, jakim jest
warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary.
Konsekwencją prostej zamiany zasad orzekania obo-
wiązku probacyjnego, o którym mowa w art. 72 § 1
pkt 6 K.k., z podstawy fakultatywnej na obligato-
ryjną, byłoby zobowiązywanie sądów do jego orze-
kania nawet w tych sytuacjach, w których postawa
sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, do-
tychczasowy sposób życia oraz zachowanie po po-
pełnieniu przestępstwa w pełni uzasadniałyby prze-
konanie, że naruszenie przez niego porządku praw-
nego miało charakter incydentalny i nie popełni on
ponownie przestępstwa.
Z tego względu wydaje się, że opisany wyżej śro-
dek oddziaływania probacyjnego nie powinien odno-
sić się do wszystkich sprawców kierujących pojazdem
mechanicznym w stanie nietrzeźwości lub pod wpły-
wem środka odurzającego, w tym takich, wobec któ-
rych istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna,
lecz powinien zostać ukierunkowany na sprawców
powracających do tego rodzaju przestępstw.
Propozycja ukształtowania obowiązku probacyjne-
go, o którym mowa w art. 72 § 1 pkt 6 K.k., jako obo-
wiązku orzekanego na podstawie obligatoryjnej, a za-
tem stosowanego automatycznie w każdej sprawie
i wobec każdego sprawcy, może budzić wątpliwości tak-
że co do jej zgodności z przewidzianymi w art. 53 K.k.
dyrektywami sądowego wymiaru kary, które przewi-
dują m.in., że sąd wymierza karę, biorąc pod uwagę cele
zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ta ma osią-
gnąć w stosunku do konkretnego skazanego.
W tym względzie wskazać należy, że zróżnicowa-
ne okoliczności faktyczne, powoływane już wyżej wa-
runki i właściwości osobiste sprawcy, a w szczegól-
ności sposób jego życia przed i po popełnieniu prze-
stępstwa, powodują, że dopuszczenie się czynu pole-
gającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego
w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odu-
rzającego wcale nie musi się wiązać z uzależnieniem
sprawcy od alkoholu lub środków odurzających, ale
– jak wskazywano poprzednio – może mieć charakter
incydentalny. Stosowanie w tym ostatnim przypadku
jakichkolwiek obowiązków probacyjnych może oka-
zać się całkowicie nieskuteczne lub zbędne.
Wydaje się, że w przypadku regulacji zawartej
w art. 74 § 1 K.k. ustawodawca słusznie założył, że
201
zgoda skazanego na leczenie ma istotne znaczenie
dla skuteczności samego leczenia, i w związku z tym
zrezygnował z wariantu leczenia przymusowego.
Problematyka ta była zresztą przedmiotem orzecz-
nictwa Trybunału Konstytucyjnego, który w jednym
z wyroków wskazał, że „niemożliwe jest leczenie pa-
cjenta bez jego zgody. Jeśli więc nie wyraża on takiej
zgody, to pomoc terapeutyczna nie jest możliwa pod
przymusem. Brak woli wyleczenia się z nałogu powo-
duje, że zastosowany środek traci swój sens, a pobyt
w zakładzie sprowadza się do izolacji” (wyrok z dnia
4 lipca 2006 r., sygn. akt K 43/05, OTK ZU nr 7/A/
2006, poz. 78). W wyroku tym Trybunał Konstytu-
cyjny podkreślił ponadto, że odmowa leczenia nie jest
zachowaniem bezprawnym, gdyż osoba uzależniona
ma prawo do wolności osobistej i ochrony godności.
W tym miejscu podkreślić należy również, że pier-
wotna treść przepisu art. 72 § 1 pkt 6 K.k. nowelizo-
wana była ustawą z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie
ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania
karnego i ustawy Kodeks karny wykonawczy (Dz. U.
Nr 163, poz. 1363), której projekt uzasadniany był
potrzebą ochrony przed kontynuowaniem działalno-
ści przestępczej przez osoby dopuszczające się prze-
stępstw seksualnych, zwłaszcza wobec małoletnich
(por. druk nr 2693 Sejmu IV kadencji). Obecny zaś
kształt nadała mu ustawa z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U.
Nr 180, poz. 1493, z późn. zm.).
Jak z tego wynika, zasadniczym celem omawia-
nego obowiązku probacyjnego nie jest oddziaływanie
na sprawców przestępstw przeciwko bezpieczeństwu
w komunikacji. Z pewnością – jak wskazywano po-
wyżej – jest to uzasadnione w poszczególnych przy-
padkach takich przestępstw, wątpliwe jednak, aby
mogło przynieść zakładane efekty wprowadzenie obo-
wiązku orzekania takiego środka wobec wszystkich
sprawców przestępstw tej kategorii, w tym wobec
sprawców, którzy nie wykazują uzależnienia, a po-
pełnienie przez nich przestępstwa było wynikiem
jednorazowego naruszenia norm prawa karnego.
Jednocześnie podnieść należy, że w aktualnym
stanie prawnym istnieją już środki umożliwiające
poddanie leczeniu sprawców przestępstw popełnio-
nych w związku z uzależnieniem od alkoholu lub
środków odurzających, w tym także sprawców prze-
stępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.)
umożliwia zobowiązanie skazanego do poddania się
leczeniu lub rehabilitacji w zakładzie opieki zdrowot-
nej w przypadku skazania za przestępstwo pozosta-
jące w związku z używaniem środka odurzającego
lub substancji psychotropowej na karę pozbawienia
wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono
(art. 71 ust. 1). Możliwe jest także zarządzenie wy-
konania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia
wolności w razie uchylania się od tego obowiązku
albo rażącego naruszenia regulaminu zakładu, do
którego skazany został skierowany (art. 71 ust. 2).
202
W razie orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia
wolności sąd może orzec umieszczenie sprawcy przed
wykonaniem kary w odpowiednim zakładzie opieki
zdrowotnej (art. 71 ust. 3).
Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wycho-
waniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmo-
wi (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, z późn. zm.)
umożliwia z kolei skierowanie do przymusowego le-
czenia osoby, która w związku z nadużywaniem al-
koholu powoduje rozkład życia rodzinnego, demora-
lizację małoletnich, uchyla się od pracy albo systema-
tycznie zakłóca spokój lub porządek publiczny (art. 24).
Postępowanie sądowe mające na celu skierowanie
takiej osoby do leczenia może być wszczęte na wnio-
sek prokuratora (art. 26).
Szczególny tryb postępowania wobec osób, które
w związku z uzależnieniem od alkoholu lub środków
odurzających dopuszczają się przestępstw, przewidu-
je także art. 96 § 1 K.k., zgodnie z którym skazując
sprawcę na karę pozbawienia wolności bez warunko-
wego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo po-
pełnione w związku z uzależnieniem od alkoholu lub
innego środka odurzającego, sąd może orzec umiesz-
czenie sprawcy w zamkniętym zakładzie leczenia
odwykowego, jeżeli zachodzi wysokie prawdopodo-
bieństwo ponownego popełnienia przestępstwa zwią-
zanego z tym uzależnieniem.
Dopełnieniem powyższych regulacji jest również
treść art. 62 K.k., który przewiduje, że orzekając karę
pozbawienia wolności, sąd może określić rodzaj i typ
zakładu karnego, w którym skazany ma odbyć karę,
a także orzec system terapeutyczny jej wykonania.
Należy również pamiętać, że pomimo fakultatywno-
ści obowiązku probacyjnego, o którym mowa w art. 72
§ 1 pkt 6 K.k., oraz konieczności uzyskania zgody
skazanego na jego nałożenie, jeżeli obowiązek ten
zostanie już orzeczony, to uchylanie się od jego wy-
konania, stosownie do treści art. 75 § 2 K.k., może
stanowić podstawę zarządzenia wykonania kary wa-
runkowo zawieszonej.
Wskazać również należy, że Ministerstwo Infra-
struktury aktualnie opracowuje założenia noweliza-
cji ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.), które przewidują m.in. wprowadzenie badań
psychologicznych przeprowadzanych w celu ustalenia
istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicz-
nych do kierowania pojazdami mechanicznymi. Ba-
daniom tym podlegaliby sprawcy, którzy kierowali
pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości,
w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego
podobnie do alkoholu. Koszty tych badań miałaby
ponosić osoba badana. Założenia te przewidują także
możliwość wydawania przez właściwego starostę de-
cyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnienia do
kierowania pojazdem w przypadku stwierdzenia na
podstawie orzeczenia lekarskiego lub orzeczenia psy-
chologicznego, że istnieją przeciwwskazania zdrowot-
ne lub psychologiczne do prowadzenia pojazdu.
Wydaje się, że projektowane założenia leżące
u podstaw przyszłej nowelizacji, choć nie dotyczy ona
systemu prawa karnego, przynajmniej częściowo
zbieżne są z postulatami zawartymi w interpelacji.
W odniesieniu do postulatu karania pasażerów za
„przyzwolenie na popełnienie przestępstwa drogowe-
go” stwierdzić należy, że ze względu na duży stopień
jego ogólności trudno odnieść się szczegółowo do tej
propozycji. W tym względzie wskazać należy, że
w polskim prawie karnym wyznaczenie granic karal-
ności za przestępne współdziałanie w popełnieniu
czynu zabronionego następuje za pomocą tzw. form
zjawiskowych przestępstwa, które mogą przybrać po-
stać współsprawstwa, sprawstwa kierowniczego lub
sprawstwa polecającego (art. 18 § 1 K.k.) albo podże-
gania lub pomocnictwa do przestępstwa (art. 18 § 2
i 3 K.k.). Wydaje się, że w zależności od stanu fak-
tycznego konkretnej sprawy zachowania określane
w interpelacji mianem „przyzwolenia na popełnienie
przestępstwa drogowego” należałoby rozpatrywać
właśnie w kategoriach podżegania lub pomocnictwa
do przestępstwa.
Warto również dodać, że w systemie prawa wy-
kroczeń, w ramach wykroczeń przeciwko bezpieczeń-
stwu i porządkowi w komunikacji, szczególną postać
wykroczenia skutkowego przewiduje art. 96 § 1 K.w.,
który określa odpowiedzialność właściciela, posiada-
cza, użytkownika lub prowadzącego pojazd m.in. za
dopuszczenie do prowadzenia pojazdu na drodze pu-
blicznej lub w strefie zamieszkania osoby znajdującej
się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działa-
jącego środka.
Mając na względzie argumentację wskazaną po-
wyżej, podnieść należy, że propozycja zmiany zasad
orzekania obowiązku poddania się leczeniu, terapii
lub uczestnictwu w programach korekcyjno-eduka-
cyjnych zasługuje na rozważenie, przy czym, ze
względu na podnoszone wyżej wątpliwości, niezbęd-
ne byłoby jej uprzednie skonsultowanie z możliwie
szerokimi kręgami środowisk medycznych i tera-
peutycznych, zwłaszcza w aspekcie zakresu podmio-
towego sprawców, wobec których proponowane od-
działywania mogłyby okazać się skuteczne. Wydaje
się, że bez przeprowadzenia takiej konsultacji wska-
zanie obecnie kierunku, w jakim miałyby zmierzać
ewentualne zmiany legislacyjne, jest co najmniej
przedwczesne.
Analizując propozycję zawartą w interpelacji, nie
można również tracić z pola wiedzenia jej skutków
społecznych i ekonomicznych. Wskazywany w niej
szacunkowy koszt odbycia zajęć korekcyjno-eduka-
cyjnych bądź terapii uzależnienia od alkoholu lub
środków odurzających (3–5 tys. zł.) ocenić należy
jako znaczny, zwłaszcza przy uwzględnieniu aktual-
nej sytuacji gospodarczej oraz sytuacji na rynku pra-
cy. Konieczność poniesienia tych kosztów, jak można
sądzić, w niektórych przypadkach mogłaby przekra-
czać dolegliwość samej kary za przypisane sprawcy
przestępstwo.

Odnosząc się do pytania o możliwość zaliczenia
takich podmiotów, jak NZOZ Ośrodek Terapii Uza-
leżnień i Współuzależnień w Częstochowie, do part-
nerów społecznych podczas prac nad projektem aktu
prawnego, wskazać należy, że stosownie do uchwały
nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. Regu-
lamin pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221)
rządowe projekty aktów prawnych podlegają konsul-
tacjom społecznym, a ich wynik stanowi element oce-
ny skutków regulacji. Jeżeli obowiązek zasięgnięcia
opinii nie wynika wprost z przepisu prawa, który jed-
nocześnie określa podmiot uprawniony do wyrażenia
opinii, o zakresie konsultacji społecznych, przy
uwzględnieniu sfer życia społecznego, na które pro-
jekt ma oddziaływać, decyduje projektodawca.
Niezależnie od powyższego podnieść należy, że
art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności
lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U.
Nr 169, poz. 1414, z późn. zm.) przewiduje obowiązek
udostępniania projektów ustaw i rozporządzeń
w Biuletynie Informacji Publicznej z chwilą przeka-
zania projektów do uzgodnień z członkami Rady Mi-
nistrów. W myśl art. 7 ust. 1 powołanej ustawy,
z chwilą udostępnienia projektu w biuletynie każdy
może zgłosić zainteresowanie pracami nad projektem
ustawy lub rozporządzenia oraz uczestniczyć w dal-
szym procesie legislacyjnym na zasadach i warun-
kach określonych w tej ustawie.
Pragnę zapewnić, że jeżeli efektem bieżących lub
przyszłych prac Ministerstwa Sprawiedliwości będzie
podjęcie inicjatywy legislacyjnej w kierunku wska-
zywanym w interpelacji, stosowny projekt ustawy
zostanie przedstawiony do konsultacji także NZOZ
Ośrodkowi Terapii Uzależnień i Współuzależnień
w Częstochowie, co z pewnością przyczyni się do
wypracowania optymalnego rozwiązania zarówno
z punktu widzenia prawnego, jak i medycznego oraz
terapeutycznego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie dyskryminacji podatkowej
spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych (11465)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Kozaka w sprawie dys-
203
kryminacji podatkowej spółdzielczych kas oszczęd-
nościowo-kredytowych (dalej: SKOK) przekazuję
wyjaśnienia dotyczące kwestii poruszonych w inter-
pelacji.
Zagadnienia zgłoszone w interpelacji dotyczą
w szczególności występowania w SKOK-ach nieko-
rzystnej sytuacji podatkowej w porównaniu do ban-
ków, skutkującej powstawaniem w kasach trudności
w budowaniu właściwego kapitału oraz hamującej
dalszy rozwój SKOK-ów.
Wskazane przez pana posła różnice pomiędzy
SKOK-ami a bankami dotyczą braku w kasach moż-
liwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów
rezerw na pokrycie wierzytelności (będących odpo-
wiednikiem rezerw celowych w bankach), rezerwy
na ryzyko ogólne, o której mowa w art. 130 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U.
z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.), oraz zaliczania
do kosztów uzyskania przychodów odpisów amorty-
zacyjnych od środków trwałych oraz wartości niema-
terialnych i prawnych.
Odnosząc się do przedstawionych zagadnień po-
datkowych, pragnę zauważyć, że na podstawie ana-
lizy aktualnie obowiązujących przepisów prawa, ma-
jących zastosowanie do SKOK-ów, nie można stwier-
dzić, że istnieje podstawa prawna do tworzenia
w SKOK-ach rezerw celowych albo rezerwy na ryzy-
ko ogólne, gdyż przepisy regulujące te kwestie odno-
szą się wyłącznie do banków.
Gospodarka finansowa spółdzielczych kas oszczęd-
nościowo-kredytowych jest uregulowana przepisami
rozdziału 4 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych
(Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.), natomiast
w zakresie nieuregulowanym, zgodnie z brzmieniem
art. 2 tej ustawy, stosuje się przepisy ustawy z dnia
16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1995 r.
Nr 54, poz. 288, z późn. zm.). W wymienionych prze-
pisach nie przewidziano możliwości tworzenia przez
spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe rezerw
na ryzyko związane z działalnością SKOK-ów w spo-
sób odpowiadający rozwiązaniom przewidzianym dla
banków w rozporządzeniu ministra finansów z dnia
16 grudnia 2008 r. w sprawie tworzenia rezerw na
ryzyko związane z działalnością banków (Dz. U.
Nr 235, poz. 1589, z późn. zm.).
Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowo-
ści (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.) nie
zawiera także szczególnych rozwiązań dotyczących
możliwości tworzenia rezerw związanych z ryzykiem
działalności SKOK-ów. Niemniej zgodnie z art. 7 ust. 1
pkt 5 ustawy o rachunkowości tworzone są rezerwy
na znane jednostce ryzyko, grożące straty oraz skut-
ki innych zdarzeń, bez względu na wysokość wyniku
finansowego. Tworzone na tej podstawie rezerwy nie
stanowią odpowiednika rezerwy na ryzyko ogólne,
tworzonej przez banki na podstawie art. 130 ustawy
Prawo bankowe.
SKOK-i, podobnie jak i inne jednostki niebędące
bankami, zobowiązane są do dokonywania wyceny
204
należności i pożyczek, a także udzielonych kredytów,
nie rzadziej niż na dzień bilansowy, zgodnie z art. 28
ust. 1 pkt 7) i 7a) ustawy o rachunkowości. Jednakże
w tym przypadku także nie przewidziano szczególnej
regulacji umożliwiającej SKOK-om tworzenia rezerw
na wzór tych tworzonych przez banki.
W mojej ocenie objęcie SKOK-ów nadzorem Ko-
misji Nadzoru Finansowego pozwoli na podjęcie ini-
cjatywy w zakresie umożliwienia kasom tworzenia
rezerw celowych oraz dokonywania odpisu na niezi-
dentyfikowane ryzyko podobnie jak w bankach.
Zarówno obowiązująca ustawa o spółdzielczych
kasach oszczędnościowo-kredytowych, jak i będący
przedmiotem prac parlamentarnych poselski projekt
ustawy o zmianie ustawy o spółdzielczych kasach
oszczędnościowo-kredytowych, przyjętej przez Sejm
RP w dniu 24 września 2009 r., określają ogólne za-
sady gospodarki finansowej kas. Projekt przewiduje
ponadto, iż kasy obowiązane będą w terminie 3 mie-
sięcy od dnia wejścia w życie ustawy do przeprowadze-
nia audytu zewnętrznego przez biegłych rewidentów.
Wyniki audytu zostaną przekazane m.in. ministrowi
właściwemu do spraw finansów publicznych oraz Ko-
mitetowi Stabilności Finansowej.
Przeprowadzenie ww. audytu powinno pozwolić
na uzyskanie danych liczbowych o sytuacji finanso-
wej w systemie SKOK oraz pozwoli na uzyskanie bar-
dziej szczegółowych informacji o zasadach gospodar-
ki finansowej spółdzielczych kas oszczędnościowo-
-kredytowych i ryzykach występujących w ich dzia-
łalności. Wyniki audytu powinny służyć stworzeniu
dla SKOK-ów przepisów wykonawczych adekwatnych
do nowych zasad ostrożnego i stabilnego funkcjono-
wania kas wynikających z przepisów ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej podatkowego
rozliczania w kasach odpisów amortyzacyjnych od
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych, należy zauważyć, że kasy, prowadząc
działalność niezarobkową, co wynika z art. 3 ust. 2
ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-
-kredytowych, nie są uprawnione do zaliczania odpi-
sów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przycho-
dów na podstawie art. 16a–m ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych. Projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-
-kredytowych zawiera zmiany w powyższym zakre-
sie, co umożliwi SKOK-om dokonywanie odpisów
amortyzacyjnych zgodnie z przepisami ustawy o po-
datku dochodowym od osób prawnych.
Ponadto odnośnie do braku możliwości uzyskania
dotacji z Unii Europejskiej przez SKOK-i przekazuję
informacje w tym zakresie uzyskane z Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego. Prawodawstwo Unii Euro-
pejskiej szczegółowo określa obszar interwencji, na
które może zostać przeznaczone współfinansowanie
z funduszy strukturalnych. Zapisy załącznika II roz-
porządzenia Komisji (WE) nr 1828/2006 nie przewi-
dują możliwości udzielenia wsparcia na działania
ustawowo realizowane przez spółdzielcze kasy
oszczędnościowo-kredytowe. W istniejących progra-
mach operacyjnych, w odniesieniu do działalności
instytucji finansowych, uwzględniono wyłącznie,
zgodnie z prawem unijnym, instrumenty inżynierii
finansowej, tj. w Programie Operacyjnym „Innowa-
cyjna gospodarka” – Krajowy Fundusz Kapitałowy,
w Programie Operacyjnym „Rozwój Polski Wschod-
niej” – instrumenty pożyczkowe, a w regionalnych
programach operacyjnych – m.in. regionalne fundu-
sze pożyczkowe oraz instrumenty oferowane w ra-
mach inicjatywy wspólnotowej JEREMIE.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nie ma in-
formacji o zainteresowaniu dofinansowaniem fun-
duszami strukturalnymi ze strony SKOK-ów, nie
otrzymywało również sygnałów o dyskryminacji
SKOK-ów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie zagrożeń dla zdrowia dzieci
i młodzieży wywołanych przez sztuczną
murawę boisk („Orlików”) (11476)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo (znak: SPS-023-11476/09) z dnia 18 września
2009 r., przy którym przekazano interpelację posłów
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej panów: Dariusza
Seligi, Krzysztofa Sońty oraz Roberta Telusa z dnia
9 września 2009 r. w sprawie zagrożeń dla zdrowia
wynikających z użytkowania sztucznych muraw bo-
isk realizowanych w ramach programu „Orlik 2012”
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. b w związku z art. 3 pkt 3
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) boisko jest
budowlą sportową i zaliczany jest do obiektów budow-
lanych, które zgodnie z art. 5 ww. ustawy należy pro-
jektować i budować w sposób określony w przepisach,
w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasa-
dami wiedzy technicznej, zapewniając m.in. spełnie-
nie wymagań podstawowych dotyczących bezpie-
czeństwa użytkowania oraz odpowiednich warunków
higienicznych i zdrowotnych. Sztuczna nawierzchnia
boisk jest w myśl ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o wyrobach budowlanych (Dz. U. Nr 92, poz. 881,
z późn. zm.) wyrobem budowlanym definiowanym
jako rzecz ruchoma, bez względu na stopień jej prze-

tworzenia, przeznaczona do obrotu, wytworzona
w celu zastosowania w sposób trwały w obiekcie bu-
dowlanym, wprowadzona do obrotu jako wyrób poje-
dynczy lub jako zestaw wyrobów do stosowania we
wzajemnym połączeniu stanowiącym integralną ca-
łość użytkową i mającą wpływ na spełnienie wyma-
gań podstawowych, o których mowa w art. 5 ust. 1
pkt 1 ustawy Prawo budowlane.
Substancje w ich postaci własnej, jako składniki
preparatu lub w wyrobach, wprowadzane do obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powinny
spełniać wymogi określone w ustawie z dnia 11 stycz-
nia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych
(Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.), rozporządzeniu
ministra gospodarki i pracy z dnia 5 lipca 2004 r.
w sprawie ograniczeń, zakazów lub warunków pro-
dukcji, obrotu lub stosowania substancji niebezpiecz-
nych i preparatów niebezpiecznych oraz zawierają-
cych je produktów (Dz. U. Nr 168, poz. 1762) oraz
załączniku XVII do rozporządzenia Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady (WE) nr 1907/2006 z dnia 18 grud-
nia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania
zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie che-
mikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji
Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE
oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/
93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak
również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy
Komisji 91/155/EWG, 93/67/EW i 2000/21/WE (Dz. U
rz. UE L 136 z 29.05.2007 r., s. 1). Nadzór nad prze-
strzeganiem ww. przepisów sprawują m.in. organy
Państwowej Inspekcji Sanitarnej na podstawie art. 33
ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach
i preparatach chemicznych.
W treści ww. aktów prawnych nie zostały określo-
ne warunki ograniczenia dla substancji, grupy sub-
stancji lub preparatu stosowanych w wyrobie takim,
jak sztuczna murawa boiska. Z uwagi na powyższe
organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie dyspo-
nują wynikami badań dotyczącymi ewentualnych
zagrożeń chemicznych, których źródłem może być
sztuczna murawa boiska.
Jak wynika z informacji uzyskanych od użytkow-
ników sztucznych nawierzchni, jej dostawcy pocho-
dzący głównie z Belgii, Holandii, Włoch i Niemiec.
Zajmujący się budową boisk w ramach programu
„Orlik 2012” posiadają dokumentację wyrobu zwie-
rającą m.in.:
— aprobatę techniczną Instytutu Techniki Bu-
dowlanej w Warszawie (w tym informacje dotyczącą
zawartości metali ciężkich);
— atest higieniczny Państwowego Zakładu Higie-
ny w Warszawie;
— certyfikat laboratorium ISA Sport.
Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o wyrobach budowlanych (Dz. U. Nr 92, poz. 881,
z późn. zm.) organami właściwymi w sprawach wpro-
wadzania do obrotu wyrobów budowlanych i prowa-
dzenia kontroli spełniania przez wyroby zasadni-
czych wymagań oraz prowadzenia postępowań w spra-
205
wie wprowadzonych do obrotu wyrobów niezgodnych
z zasadniczymi wymaganiami są organy inspekcji
nadzoru budowlanego. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 3
ww. ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. główny in-
spektor nadzoru budowlanego może zlecić badanie
próbek wyrobów budowlanych pobranych w toku
kontroli.
Także w myśl art. 81c ww. ustawy Prawo budow-
lane organy architektoniczno-budowlane i nadzoru
budowlanego przy wykonywaniu swoich zadań okre-
ślonych przepisami prawa budowlanego posiadają
uprawnienia w zakresie żądania informacji od wła-
ściciela lub zarządcy obiektu budowlanego, informa-
cji lub udostępnienia dokumentów świadczących
o dopuszczeniu wyrobu budowlanego do obrotu albo
jednostkowego zastosowania w obiekcie budowla-
nym. Ponadto organy nadzoru budowlanego lub oso-
by działające z ich upoważnienia mają prawo wstępu
do obiektu budowlanego oraz na teren budowy i za-
kładu pracy (art. 81a ustawy Prawo budowlane).
Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej po uzy-
skaniu informacji od ww. organów na temat dokład-
nego składu wyrobu budowlanego mogą, w sytuacji,
gdy wyrób ten naruszać będzie przepisy ustawy
z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i prepara-
tach chemicznych, nakazać w drodze decyzji wstrzy-
manie produkcji lub wprowadzania do obrotu tego
wyrobu oraz niezwłocznie powiadomią o tym inspek-
tora do spraw substancji i preparatów chemicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie nowelizacji ustawy o niektórych
umowach kompensacyjnych zawieranych
w związku z umowami dostaw na potrzeby
obronności lub bezpieczeństwa państwa (11477)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Seligi oraz grupy
posłów w sprawie nowelizacji ustawy o niektórych
umowach kompensacyjnych zawieranych w związku
z umowami dostaw na potrzeby obronności lub bez-
pieczeństwa państwa (SPS-023-11477/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę wskazać, że art. 23 ustawy
z dnia 10 września 1999 r. o niektórych umowach
kompensacyjnych zawieranych w związku z umowa-
206
mi dostaw na potrzeby obronności lub bezpieczeń-
stwa państwa (Dz. U. Nr 80, poz. 903, ze zm.) nie
stanowi podstawy do dokonywania zakupów uzbro-
jenia w trybie pilnym i po uzyskaniu zgody Rady Mi-
nistrów. Przepis ten dotyczy zatwierdzenia przez
Radę Ministrów wejścia w życie umowy offsetowej po
przeprowadzeniu pełnego postępowania mającego na
celu jej zawarcie. W dniu 5 października br. prezy-
dent Rzeczypospolitej Polskiej podpisał ustawę z dnia
10 września 2009 r. o zmianie ustawy o niektórych
umowach kompensacyjnych zawieranych w związku
z umowami dostaw na potrzeby obronności lub bez-
pieczeństwa państwa.
W zakresie tzw. szybkiej ścieżki dokonywania za-
kupów istniała potrzeba pilnej nowelizacji przepisów
wspomnianej ustawy, co uzasadnione było przewle-
kłością procedury offsetowej, która z kolei opóźnia
procedurę udzielenia zamówienia o co najmniej 3–6
miesięcy. Jest to związane m.in. z terminem 45 dni
przewidzianym na przedstawienie przez Minister-
stwo Gospodarki założeń do oferty offsetowej, czasem
niezbędnym do udzielenia wykonawcom stosownych
wyjaśnień odnośnie do treści umowy offsetowej
(np. w przypadku procedury zamówienia dostawy
samochodów średniej ładowności wysokiej mobilno-
ści wyniósł 49 dni), a także z czasem koniecznym do
przeprowadzenia negocjacji mających na celu za-
warcie umowy offsetowej, co z kolei stanowi podsta-
wę do zawarcia umowy dostawy. I tak na przy-
kład przy zamówieniu na dostawę radiostacji typu
Harris, gdyby w postępowaniu tym miało dojść do
zawarcia umowy offsetowej, procedura zostałaby
wydłużona łącznie o 102 dni. Z kolei w przypadku
zakupu samochodów średniej ładowności wysokiej
mobilności prowadzenie czynności w przedmiocie
zawarcia umowy offsetowej wstrzymywało działa-
nia zamawiającego przez 93 dni.
W związku z powyższym należy uznać, że wpro-
wadzenie do przepisów ustawy o niektórych umo-
wach kompensacyjnych zawieranych w związku
z umowami dostaw na potrzeby obronności lub bez-
pieczeństwa państwa terminu, w którym Rada Mi-
nistrów zatwierdzałaby wejście w życie umowy off-
setowej, byłoby rozwiązaniem niewystarczającym.
Podstawą dokonania zmian była konieczność możli-
wie najszybszej realizacji dostaw uzbrojenia, sprzętu
wojskowego, części zamiennych i materiałów eksplo-
atacyjnych niezbędnych dla zapewnienia właściwego
funkcjonowania i wyposażenia jednostek Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej kierowanych do dzia-
łań poza granicami państwa.
Na podstawie dotychczas obowiązujących przepi-
sów przeprowadzenie dostawy wyżej wymienionych
elementów w trybie pilnym i z wyłączeniem przepi-
sów dotyczących konieczności zawarcia umowy off-
setowej możliwe było jedynie w przypadku, kiedy
wojska kierowane były do działań poza granicami
państwa w trybie pilnym. W myśl zasad wykładni
literalnego brzmienia przepisu art. 2 ust. 2 pkt 4
ustawy pojęcie pilności odnosiło się w tym przypadku
do czynności kierowania jednostek wojskowych poza
granice kraju, a nie konieczności natychmiastowej
realizacji zamówień. Tym samym utrudnione było
sprawne doposażanie polskich kontyngentów wojsko-
wych, które już wykonują działania za granicą, z uwzględ-
nieniem zmieniających się warunków i potrzeb Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Obrony
Narodowej, dokonując zakupów na potrzeby misji
w Afganistanie i Iraku, nie występowało o zgodę
Rady Ministrów, ponieważ, jak już wcześniej wspo-
mniano, przepis art. 23 ustawy o niektórych umo-
wach kompensacyjnych zawieranych w związku
z umowami dostaw na potrzeby obronności lub bez-
pieczeństwa państwa dotyczy jedynie zatwierdzenia
wejścia w życie umowy offsetowej po jej zawarciu,
a pozostałe przepisy ustawy, w ich dotychczasowym
brzmieniu, nie przewidywały procedury, w której
Rada Ministrów wyrażałaby zgodę na dokonanie
zakupów w tym trybie z pominięciem zawierania
umowy offsetowej.
Odnosząc się do kwestii możliwości dokonywania
przez Ministerstwo Obrony Narodowej wszystkich
zakupów zagranicznych bez zawierania umów offse-
towych, uprzejmie informuję, że wprowadzone w tym
zakresie zmiany przepisów przewidują stosowanie
powyższego wyłączenia jedynie w sytuacji dokony-
wania dostaw uzbrojenia, sprzętu wojskowego, części
zamiennych i materiałów eksploatacyjnych niezbęd-
nych dla zapewnienia właściwego funkcjonowania
oraz wyposażenia jednostek Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej kierowanych do działań poza grani-
cami państwa lub wykonujących takie działania.
W związku z powyższym dokonywanie jakichkol-
wiek zakupów uzbrojenia i sprzętu wojskowego z na-
ruszeniem powyższych postanowień, na przykład
w sytuacji posiadania danego typu sprzętu w zaso-
bach wojska, dokonania zakupu w ilościach przewyż-
szających potrzeby kontyngentu lub pozyskania wy-
posażenia dla jednostek innych niż wykonujące za-
dania poza granicami państwa, musiałoby prowadzić
do odpowiedzialności przewidzianej w art. 231 usta-
wy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U.
Nr 88, poz. 553, ze zm.).
Pragnę także poinformować, że zmiany wprowa-
dzone w postanowieniach ustawy o niektórych umo-
wach kompensacyjnych zawieranych w związku
z umowami dostaw na potrzeby obronności lub bez-
pieczeństwa państwa nie przewidują rekompensowa-
nia utraty możliwości pozyskiwania nowych techno-
logii w drodze offsetu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie podania kwot przekazanych
ze środków budżetu państwa w okresie od 1990 r.
do 2009 r. z tytułu kredytów mieszkaniowych
tzw. starego portfela do banku PKO BP SA
(11506)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 wrze-
śnia 2009 r., znak SPS-023-11506/09, uprzejmie
przekazuję informację dotyczącą wysokości środków
z budżetu państwa, jakie w okresie od 1990 r. do
III kwartału 2009 r. otrzymał bank PKO BP SA
z tytułu kredytów mieszkaniowych tzw. starego
portfela (załącznik nr 1)*).
Przedstawione w tabeli wydatki stanowią kwoty
faktycznie przekazane z budżetu państwa w poszcze-
gólnych latach bankowi PKO BP SA, przy czym wy-
datki na wykup odsetek od kredytów w latach 1990–
–1992 obejmują także środki przekazane na ten cel
dla innych banków, które udzielały kredytów miesz-
kaniowych.
Z uwagi na fakt, iż rozliczenia banków przekazy-
wane są do ministerstwa w okresach kwartalnych,
przy czym rozliczenia za IV kwartał danego roku
przekazywane są w I kwartale roku następnego, mi-
nisterstwo nie jest w stanie przedstawić faktycznie
przekazanych środków w danym roku z przeznacze-
niem na wykup odsetek skapitalizowanych. W poda-
nych kwotach na wykup odsetek od kredytów miesz-
kaniowych znajdują się także środki na wykup odse-
tek skapitalizowanych. Dla potrzeb sprawozdawczo-
ści budżetowej nie było potrzeby prowadzenia odręb-
nej ewidencji środków przekazywanych na wykup
odsetek skapitalizowanych, gdyż wydatki na ten cel
realizowane były w ramach rozdziału klasyfikacji
budżetowej: Wykup odsetek od kredytów mieszka-
niowych.
Uprzejmie informuję, iż wydatki z budżetu pań-
stwa w latach 1990–1995 realizowane były na pod-
stawie corocznie wydawanych rozporządzeń przez
Radę Ministrów na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 1
i 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o uporządko-
waniu stosunków kredytowych (Dz. U. Nr 74, poz. 440,
z późn. zm.) oraz na podstawie stosownych delega-
cji zawartych w ustawach budżetowych na poszcze-
gólne lata.
Natomiast od 1 stycznia 1996 r. obowiązuje w tej
sprawie ustawa z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych, refundacji bankom wypłaconych premii gwa-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
207
rancyjnych oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
z 1996 r. Nr 5, poz. 32).
Umorzenia części kredytu generalnie funkcjono-
wały w powojennej Polsce, a ostatecznie zlikwidowa-
ła je dopiero ww. ustawa o uporządkowaniu stosun-
ków kredytowych. Ustawa ta nie naruszała upraw-
nień do umorzenia w ciężar budżetu państwa części
kredytów zaciągniętych na podstawie umów zawar-
tych przed dniem 1 stycznia 1990 r. W celu realizacji
tych uprawnień ustawa zobowiązała Radę Ministrów
do zapewnienia pokrycia umorzenia kredytów udzie-
lonych do dnia 31 grudnia 1989 r. (art. 5 ust. 1 usta-
wy odnoszący się do art. 121 ust. 3 ustawy z dnia
31 stycznia 1989 r. Prawo bankowe).
Na tej podstawie w ustawach budżetowych w la-
tach 1990–1992 zostały zapewnione środki na umo-
rzenia części kredytów, które wynosiły odpowiednio:
w 1990 r. – 200,6 mln zł, w 1991 r. – 422,3 mln zł,
w 1992 r. – 702,6 mln zł).
Stroną umów kredytowych zawartych na podsta-
wie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
30 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnych zasad udzie-
lania kredytu bankowego na cele mieszkaniowe (Dz. U.
z 1989 r. Nr 1, poz. 1, z późn. zm.) był bank i tylko on
był uprawniony do podejmowania decyzji dotyczą-
cych umorzeń części kredytu. Natomiast budżet pań-
stwa zobowiązany był do pokrycia równowartości
umorzeń kredytów. Zgodnie z § 18 powyższego roz-
porządzenia różnicę między kosztami własnymi ban-
ku z tytułu obsługi kredytów, wraz z zyskiem zapew-
niającym niezbędny rozwój banku, a należnym ban-
kowi oprocentowaniem oraz równowartość umorzeń
były pokrywane z budżetu.
Od 1 stycznia 1990 r., stosownie do art. 121 ust. 3
powyższej ustawy Prawo bankowe w brzmieniu
nadanym przez art. 5 ww. ustawy o uporządkowaniu
stosunków kredytowych, Rada Ministrów zapewnia-
ła pokrycie różnic wynikających z ulgowego oprocen-
towania i umarzania kredytów udzielonych do dnia
31 grudnia 1989 r., co przesądziło o tym, że ze środ-
ków budżetu państwa mogły być finansowane tylko
zasądzone wyrokami sądowymi kwoty umorzeń, z wy-
łączeniem zasądzonych odsetek i kosztów postępo-
wania sądowego. Stosownie do powyższego bank
PKO BP SA ze środków budżetowych uzyskał w la-
tach 1995–2002 refundację zasądzonych kwot umo-
rzeń w wysokości 1,3 mln zł.
Dodatkowo wyjaśniam, że na podstawie art. 11
ustawy budżetowej na rok 1990 budżet centralny po-
krył część należnych bankom odsetek od kredytów
na budownictwo mieszkaniowe w kwocie 237,1 mln
zł. Natomiast w roku 1991, zgodnie z art. 19 ustawy
budżetowej na rok 1991, ze środków budżetu pań-
stwa została wykupiona cześć należności banków
z tytułu skapitalizowania odsetek od kredytów
mieszkaniowych w wysokości 67,2 mln zł.
Z omówienia wykonania budżetu państwa za 1991
rok wynika, iż kwota środków za 1991 rok nie obej-
mowała zobowiązań wobec PKO BP SA z tytułu wy-
kupu skapitalizowanych odsetek od kredytów miesz-
208
kaniowych, gdyż środki zaplanowane w budżecie
okazały się niewystarczające. W tej sytuacji zobowią-
zania wobec PKO BP uregulowane zostały bonami
skarbowymi o wartości nominalnej 707,6 mln zł.
Rozliczenia z tego tytułu nastąpiły w latach na-
stępnych.
Zestawienie wydatków opracowane zostało na
podstawie posiadanych archiwalnych dokumentów
i w porozumieniu z Ministerstwem Finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie szczepień ochronnych
przeciwko grypie (11511)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Macieja Orzechowskiego oraz gru-
py posłów w sprawie szczepień ochronnych przeciwko
grypie, nadesłaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 18 września 2009 r., znak SPS-023-11511/09,
uprzejmie informuję, co następuje.
Należy całkowicie zgodzić się z wyrażoną w inter-
pelacji opinią, że grypa sezonowa – ostra choroba za-
kaźna – jest szczególnie groźna dla ludzi z określo-
nych grup ryzyka, w tym przede wszystkim dla osób
starszych, dzieci, osób z niedoborami immunologicz-
nymi oraz innymi schorzeniami przewlekłymi, a tak-
że kobiet w ciąży. W grupach tych zarówno zachoro-
walność, jak i śmiertelność z powodu grypy sezono-
wej może być szczególnie wysoka.
Jest również sprawą bezsporną, że szczepienia
ochronne przeciw grypie sezonowej są skuteczną
i uznaną na całym świecie metodą zapobiegania za-
chorowaniom. Zgodnie z obowiązującym „Progra-
mem szczepień ochronnych” (PSO) szczepienia prze-
ciwko grypie sezonowej znajdują się w części szcze-
pień zalecanych. Koszt zakupu preparatu szczepion-
kowego ponosi w tym przypadku osoba zaintereso-
wana, natomiast koszty przeprowadzenia zalecanych
szczepień ochronnych i lekarskich badań kwalifika-
cyjnych oraz konsultacji specjalistycznych osób ubez-
pieczonych są finansowane na zasadach określonych
w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanej ze środków publicznych. Osoby nieubez-
pieczone ponoszą całkowite koszty zakupu szczepion-
ki i przeprowadzenia szczepienia.
Chcąc zmienić tę sytuację, w Głównym Inspekto-
racie Sanitarnym przeprowadzono analizę możliwo-
ści wprowadzenia bezpłatnych szczepień przeciw gry-
pie sezonowej dla określonych grup ryzyka, a także
szacunki kosztów takich działań. Prace w tym za-
kresie podjął także Krajowy Komitet ds. Pandemii
Grypy (KKdsPG), który analizuje różne możliwości
zwiększenia w Polsce wyszczepialności przeciwko tej
chorobie, szczególnie w populacji wskazanej przez
Światową Organizację Zdrowia (WHO). W ramach
KKdsPG przeprowadzono konsultacje dotyczące ba-
rier utrudniających podniesienie poziomu wyszcze-
pialności, a także możliwych rozwiązań, które uła-
twiłyby osiągnięcie wyznaczonych przez Światową
Organizację Zdrowia (WHO) celów.
Wyniki analiz wskazują jednak, że w obecnej sy-
tuacji budżetowej wprowadzenie do „Programu szcze-
pień ochronnych” (PSO) szczepień przeciwko grypie
sezonowej jako szczepień obowiązkowych jest prak-
tycznie niemożliwe. Nakłady finansowe na to przed-
sięwzięcie wielokrotnie przewyższyłyby bowiem na-
kłady ponoszone na cały „Program szczepień ochron-
nych” (PSO).
Zdając sobie jednak sprawę z wagi problemu,
wspólnie z powołanym przez ministra zdrowia Pedia-
trycznym Zespołem Ekspertów ds. PSO określono
szereg priorytetowych zmian, jakie należy wprowa-
dzać do „Programu szczepień ochronnych” w kolej-
nych latach. Na liście zadań priorytetowych jest m.in.
wprowadzenie szczepień przeciwko grypie sezonowej
dla osób z określonych przez ekspertów grup ryzyka.
W miarę możliwości budżetowych określone wspólnie
z ekspertami zmiany w PSO będą realizowane. Na-
leży podkreślić jednak, że do czasu poprawy sytuacji
budżetowej „Program szczepień ochronnych” musi
być kompromisem pomiędzy potrzebami a możliwo-
ściami budżetowymi państwa.
Niezwykle cenną inicjatywą skierowaną do osób
szczególnie narażonych na ciężki i powikłany prze-
bieg grypy i mogącą przyczynić się do zwiększenia
wyszczepialności przeciwko grypie sezonowej jest
włączanie się władz samorządowych do finansowania
szczepień. Akcje tego typu prowadzone są od kilku
lat, jednak nie zawsze spotykają się one z pozytyw-
nym nastawieniem przez społeczeństwo. Zdarza się
niestety, że pomimo prowadzenia szeroko zakrojo-
nych akcji promujących szczepienia zbyt mało osób
z nich korzysta, a preparaty szczepionkowe pozosta-
ją niewykorzystane. Godny podkreślenia jest również
fakt, że wielu pracodawców, mając na względzie moż-
liwe straty ekonomiczne związane z absencją choro-
bową w przypadku wystąpienia zwiększonej liczby
zachorowań, finansuje pracownikom szczepienia prze-
ciw grypie. Wydaje się jednak, że obecnie obowiązu-
jące przepisy finansowe nie w pełni sprzyjają tego
typu inicjatywom.
Odnośnie do działań promocyjnych pragnę pod-
kreślić, że przedstawiciele Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej oraz kierowanego przez panią prof. Lidię
Brydak Krajowego Ośrodka ds. Grypy (KOdsG)

w Narodowym Instytucie Zdrowia Publicznego
– Państwowym Zakładzie Higieny przed każdym se-
zonem epidemicznym – mimo skromnych środków
– niezwykle aktywnie włączają się w działania na
rzecz promocji szczepień. Na stronach internetowych
KOdsG, Głównego Inspektoratu Sanitarnego oraz
poszczególnych stacji sanitarno-epidemiologicznych
zamieszczane są m.in. materiały edukacyjne dotyczą-
ce grypy, jej powikłań i sposobów zapobieganie tej
chorobie, określające grupy ryzyka, a przede wszyst-
kim promujące szczepienia. Zarówno powiatowe, jak
i wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne, we
współpracy z lokalnymi mediami, prowadzą akcje
promujące szczepienia, bezpośrednio informując o ich
zasadności zwłaszcza u osób z grup ryzyka. Działa-
nia te prowadzone są w oparciu o stale aktualizowa-
ne rekomendacje Europejskiego Centrum Zapobiega-
nia i Kontroli Chorób (ECDC) oraz Światowej Orga-
nizacji Zdrowia (WHO), dotyczące konieczności
szczepień przeciwko grypie sezonowej u osób z grup
podwyższonego ryzyka i pracowników służby zdro-
wia. Prowadzone są także, na szczeblu zarówno cen-
tralnym, jak również regionalnym, odpowiednie ak-
cje medialne. Państwowi inspektorzy sanitarni udo-
stępniają wszelkie informacje dotyczące szczepień
ochronnych przeciw grypie i korzyści płynące z co-
rocznego poddawania się im.
Należy jednak podkreślić, że podstawowe infor-
macje na temat pozytywnego wpływu omawianych
szczepień na zdrowie pacjent powinien otrzymywać
od lekarzy pierwszego kontaktu. Jednakże ze wzglę-
du na rozbieżności w opiniach ekspertów co do sku-
teczności szczepień, jak i znaczną aktywność ruchów
antyszczepionkowych część lekarzy pierwszego kon-
taktu często nie tylko nie zachęcała do szczepień, ale
wręcz podważała ich zasadność. Biorąc to pod uwagę,
w ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu
oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
(Dz. U. Nr 234, poz. 1570, z późn. zm.) wprowadzono
stosowne regulacje prawne, które powinny zmienić
tę niekorzystną sytuację. Zgodnie bowiem z art. 17
ust. 9 cytowanej wyżej ustawy informowanie pacjen-
tów oraz opiekunów o dostępnych szczepieniach za-
lecanych jest obowiązkiem lekarzy sprawujących
profilaktyczną opiekę zdrowotną. Uchylanie się leka-
rza od tego obowiązku zgodnie z art. 51 pkt 3 ustawy
podlega karze grzywny. Egzekwowanie tych zapisów
pozwolić może na dotarcie do dużych grup społecz-
nych z informacją na temat pozytywnych skutków
zdrowotnych szczepień przeciwgrypowych.
Reasumując, należy zgodzić się z zawartą w in-
terpelacji tezą, że działania profilaktyczne są jedną
z najtańszych i najskuteczniejszych metod zapobie-
gania chorobom zakaźnym, w tym także grypie.
Szczepienia ochronne przeciwko tej chorobie powinny
odgrywać rolę pierwszoplanową. Jak jednak stwier-
dzono powyżej, wprowadzenie bezpłatnych szczepień
jest w obecnej sytuacji budżetowej praktycznie nie-
możliwe. Wraz z poprawą tej sytuacji natychmiast
zostanie rozważona możliwość sfinansowania oma-
209
wianych szczepień z budżetu państwa lub Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. Do tego czasu niezwykle waż-
ne jest przekonanie społeczeństwa do korzyści, jakie
niesie za sobą szczepienie przeciwko grypie. Pragnę
także zapewnić, że każda inicjatywa mająca na celu
poprawę sytuacji epidemiologicznej w kolejnych sezo-
nach epidemicznych grypy spotka się z gorącym po-
parciem ministra zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie próby wyłudzenia od MON znacznej
sumy pieniędzy przez PHZ Cenzin sp. z o.o.
(11517)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Ludwika Dorna w sprawie próby wyłu-
dzenia od MON znacznej sumy pieniędzy przez PHZ
Cenzin sp. z o.o. (SPS-023-11517/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zamówienie Ministerstwa Obrony Narodowej na
dostawy śmigłowców przewidywało zakup konkret-
nych ich typów – wyremontowanych śmigłowców
uderzeniowych Mi-24P oraz nowych śmigłowców trans-
portowo-bojowych Mi-17. Ze względu na potrzebę
maksymalnego skrócenia czasu dokonania wzmoc-
nienia Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afga-
nistanie zdecydowano o zakupie śmigłowców typów
już użytkowanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej ze względu na posiadany potencjał wy-
szkolonego personelu latającego i inżynieryjnego,
dysponującego doświadczeniem w zakresie zastoso-
wania bojowego i eksploatacji tego rodzaju statków
powietrznych w warunkach afgańskich, a także ze
względu na przebazowane do PKW wymagane zaple-
cze techniczne. W celu zagwarantowania późniejszej
dostawy części zamiennych oraz uniknięcia kompli-
kacji prawnych związanych z pozyskaniem śmigłow-
ców z niepewnych źródeł zażądano dostawy sprzętu
posiadającego ważne certyfikaty typu oraz przedsta-
wienia przez ewentualnych dostawców ważnych li-
cencji produkcyjnych bądź remontowych.
Zakup innych typów śmigłowców w trybie pilnej
potrzeby operacyjnej w danym wypadku nie wchodził
w rachubę, ponieważ okres wymagany na stworzenie
odpowiedniego dla nich zaplecza obsługowo-remon-
210
towego, wyszkolenie personelu oraz jego pełne przy-
gotowanie do pracy bojowej oceniono na co najmniej
cztery–pięć lat.
Ofertę pełnego wykonania umowy zgłosiło kon-
sorcjum złożone z trzech polskich firm, powołane
umową z dnia 2 października 2008 r.:
— Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego Cen-
zin sp. z o.o. z Warszawy,
— Wojskowe Zakłady Lotnicze (WZL) Nr 1 SA
z Łodzi,
— Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych (ITWL)
z Warszawy.
W ramach konsorcjum zadanie importu śmigłow-
ców i zapotrzebowanego niezbędnego sprzętu zabez-
pieczającego ich eksploatację oraz uzbrojenia przyjął
na siebie Cenzin sp. z o.o. Wymaganiem Minister-
stwa Obrony Narodowej było jednak, aby śmigłowce
dostarczone zostały nie w konfiguracji zaproponowa-
nej przez ewentualnego dostawcę, ale analogicznej do
konfiguracji aktualnie użytkowanych śmigłowców
obydwu typów, zmodernizowanych według bieżących
wymagań Wojsk Lądowych. Zrealizowanie tych wy-
magań, co potwierdziła analiza rynku, mógł zaofe-
rować jedynie polski przemysł zbrojeniowy.
Okazało się jednak, że ze względu na utrudnienia
w uzyskaniu certyfikatów importowych oferta złożo-
na przez konsorcjum w lutym br. nie była kompletna.
Mimo przedłużania terminów nie uzyskano gwaran-
cji dostawy wszystkich elementów wymaganych
przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, szcze-
gólnie środków bojowych. Z powodu niekompletności
oferty konsorcjum w stosunku do zamówienia Mini-
sterstwo Obrony Narodowej nie mogło kontynuować
procedury i postępowanie zostało zamknięte.
W uzupełnieniu należy dodać, że oferta konsor-
cjum obejmowała:
— dostawę piętnastu śmigłowców, w tym trzech
nowych Mi-17 (transportowo-bojowych) i dwunastu
Mi-24 (uderzeniowych),
— rozbudowany pod kątem misji afgańskiej pa-
kiet logistyczny zawierający zestawy części zamien-
nych i sprzętu do obsługi nie tylko dla śmigłowców
zakupywanych, ale także już użytkowanych,
— pakiet szkoleniowy zawierający m.in. usługę
przeszkolenia określonej liczby personelu latającego
i naziemnego oraz zakup dwóch nowoczesnych kom-
pleksowych symulatorów śmigłowców.
W ofercie nie przedstawiono propozycji dostawy
środków bojowych, co tłumaczono trudnościami
w zakresie uzyskania licencji eksportowych przez
kontrahenta zagranicznego. Zaproponowano przed-
stawienie takiej oferty w terminie późniejszym.
Łączna wartość oferty złożonej przez konsorcjum
wynosiła około 380 mln euro. W ocenie komisji pro-
wadzącej postępowanie, powołanej przez dyrektora
Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych, war-
tość oferty była zawyżona w stosunku do szacowanej
i z tego powodu znacznie przekroczyła wielkość środ-
ków budżetowych, które Ministerstwo Obrony Naro-
dowej przeznaczyło na sfinansowanie przedmiotowej
transakcji. Z tej przyczyny komisja uznała, że za-
warcie umowy o zaproponowanej wartości nie jest
możliwe. Zostało to jednoznacznie przedstawione
w protokole postępowania, zakończonego autono-
micznym wnioskiem komisji o jego zamknięcie ze
względu na niekompletność oferty oraz przewyższe-
nie jej wartości ponad kwotę przeznaczoną na reali-
zację zamówienia.
W związku z zamknięciem postępowania z powo-
du niekompletności oferty ceny jednostkowe przed-
miotów dostawy (usług) zaproponowane przez oferen-
ta nie były i nie mogły być przedmiotem jakichkol-
wiek negocjacji, mimo że jest to standardowa czyn-
ność w procedurze przygotowywania i zawierania
umów w trybie negocjacyjnym.
W ocenie Ministerstwa Obrony Narodowej podej-
mowanie działań dyscyplinujących w stosunku do
oferenta – przyszłego wykonawcy umowy, miałoby
uzasadnienie wtedy, gdyby w ramach negocjacji wy-
konawca nie zgodził się na warunki zamawiającego.
W danym wypadku negocjacji de facto nie było.
W ocenie ministra skarbu państwa brak było
przesłanek dokonania zmian we władzach Agencji
Rozwoju Przemysłu SA oraz spółki PHZ Cenzin
sp. z o.o.
Należy także zaznaczyć, że prokuratura wojsko-
wa nie byłaby właściwa do podjęcia jakichkolwiek
czynności procesowych w sprawie próby wyłudzenia
od Ministerstwa Obrony Narodowej znacznej sumy
pieniędzy przez PHZ Cenzin sp. z o.o, z uwagi na
brak właściwości w stosunku do potencjalnych spraw-
ców czynu zabronionego. W opisanej sprawie żadna
z wojskowych jednostek prokuratury nie prowadzi
postępowania karnego.
Resort obrony narodowej uważa za stosowne pod-
kreślenie także, że w przedmiotowej sprawie uwzględ-
nienia wymagają m.in.:
— stopień skomplikowania uwarunkowań anali-
zowanych w procesie przygotowania i realizacji pro-
cedury, szczególnie związanych z optymalizacją wy-
magań dotyczących stanu technicznego śmigłowców
oraz adekwatnym określeniem potrzeb w zakresie
sprzętu dodatkowego (śmigłowce nowe, używane,
modernizowane, remontowane, transportowe, ude-
rzeniowe, konfiguracja w rejonie misji, zakres pakie-
tów logistycznych i szkoleniowych itp.),
— zmiany warunków podaży i popytu w okresie
od I kwartału br. do chwili obecnej, w dużym stopniu
związanych z globalnym kryzysem gospodarczym
– analiza rynku przeprowadzona w lutym wskazy-
wała na bardzo niską podaż śmigłowców wojskowych
przy dużym zapotrzebowaniu (nie tylko polskiej ar-
mii), natomiast obecnie obserwuje się zjawisko zde-
cydowanego odwrócenia tej relacji na korzyść więk-
szej podaży rynkowej śmigłowców przy znacznym
obniżeniu cen ofertowych),
— wymóg stosowania obiektywnych dla danego
badania metod analityczno-porównawczych w aspek-
cie sytuacji na polskim rynku walutowym w lutym br.
i obecnie – w lutym kurs złotego był niski – 4,9 PLN/

EUR, obecnie kurs ten oscyluje wokół poziomu
4,2 PLN/EUR, co m.in. oznacza średni spadek cen
importowych o ponad 15% i musi być uwzględnione
w obiektywnej ocenie oferty z lutego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie planowanej likwidacji
Muzeum Harcerstwa Polskiego
w Łazienkach Królewskich (11526)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-11526/09) pana Pawła Poncyliu-
sza, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w spra-
wie planowanej likwidacji Muzeum Harcerstwa Pol-
skiego w Łazienkach Królewskich uprzejmie proszę
o zapoznanie się z poniższymi wyjaśnieniami.
Przede wszystkim uprzejmie informuję, że decyzje
dotyczące zagospodarowania obiektów należących do
muzeum znajdują się kompetencji dyrektora danej
instytucji muzealnej. Plany wystawiennicze dyrekcji
Muzeum Łazienki Królewskie – Zespół Pałacowo-
-Ogrodowy w Warszawie przewidują utworzenie
w budynku Świątyni Egipskiej wystawy prezentują-
cej nurt sztuki XIX i XX w. inspirowany wpływami
egipskimi. Wystawa dedykowana będzie zmarłej nie-
dawno wybitnej polskiej uczonej prof. Jadwidze Li-
pińskiej. Obecnie budynek Świątyni Egipskiej nie
spełnia współczesnych standardów wystawienni-
czych, wymagając remontu oraz pilnych zabiegów
konserwacyjnych. Decyzja wypowiedzenia umowy
wynajmu Świątyni Egipskiej wiąże się również z re-
alizacją nowej, jednolitej koncepcji ekspozycyjnej Mu-
zeum Łazienki Królewskie. Zgodnie z informacjami
uzyskanymi od dyrektora Muzeum Łazienki Królew-
skie organizatorzy wystawy poświęconej Harcerstwu
Polskiemu nigdy nie występowali o zgodę na zainsta-
lowanie monitoringu oraz urządzeń osuszających.
Odnosząc się do kwestii związanych z ochroną, uprzej-
mie wyjaśniam, że przy Świątyni Egipskiej nigdy nie
było stałego posterunku Straży Muzealnej. Posteru-
nek działał tam jedynie tymczasowo podczas prac
211
prowadzonych przez pracowników Przedsiębiorstwa
Robót Publicznych.
Należy dodać, że prezentowane od 18 październi-
ka 2005 r. w Świątyni Egipskiej w Łazienkach zbiory
dotyczące historii harcerstwa polskiego nie są mu-
zeum w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 1996 r.
o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z późn.
zm.). Nie można zatem mówić w tym wypadku o li-
kwidacji muzeum, a jedynie o wypowiedzeniu umowy
najmu. Zapewniam, że Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego dołoży wszelkich starań, aby
dalsze kroki związane z rozwiązaniem umowy najmu
przebiegły w partnerskiej atmosferze.
Pragnę podkreślić, że minister kultury i dziedzic-
twa narodowego popiera wszelkie inicjatywy mające
na celu upowszechnianie wiedzy na temat polskiej
kultury i tradycji, do której należy historia harcer-
stwa polskiego. Niewątpliwie powstanie nowej insty-
tucji kulturalnej – Muzeum Harcerstwa Polskiego
– byłoby odpowiedzią na głos środowiska harcerskie-
go, pełniąc równocześnie jakże ważne funkcje eduka-
cyjne. Dlatego chcę wyrazić nadzieję, że ekspozycja
korzystająca dotąd z gościny w Łazienkach Królew-
skich już wkrótce znajdzie nową, odpowiednią lokali-
zację umożliwiającą szerszy dostęp do tych zbiorów.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie tragicznej sytuacji służby zdrowia
w kraju, a w szczególności na Dolnym Śląsku
(11529)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Beaty Kempy, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie
tragicznej sytuacji służby zdrowia w kraju, a w szcze-
gólności na Dolnym Śląsku, która została przesłana
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 18 września 2009 r. (znak: SPS-023-
-11529/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
212
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity:
Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą
do kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru
sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdro-
wia minister zdrowia wystąpił do funduszu z proś-
bą o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Dolnośląskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia
wynika, że oddział, przedstawiając świadczeniodaw-
com pierwszą propozycję aneksów na II półrocze
2009 r., proponował poziom finansowania leczenia
szpitalnego zgodny ze środkami zabezpieczonymi
w planie finansowym NFZ na rok 2009. Po przepro-
wadzeniu licznych spotkań ze świadczeniodawcami,
jak również organami założycielskimi przedstawiono
propozycję modyfikacji zaproponowanych poprzednio
kwot. Kontrakty na II półrocze 2009 r. wyliczone zo-
stały w oparciu o miesięczne wartości kontraktów
w I półroczu, pomniejszone o ewentualne niewyko-
nania w poszczególnych zakresach. Jednakowy algo-
rytm zastosowano do wyliczeń kwot dla wszystkich
świadczeniodawców, z którymi Dolnośląski Oddział
Wojewódzki NFZ ma zawarte umowy.
Ze świadczeniodawcami, którzy mieli podpisane
umowy w rodzaju: leczenie szpitalne – programy te-
rapeutyczne, leczenie szpitalne – chemioterapia, ra-
dioterapia i brachyterapia zostały podpisane aneksy
z warunkami finansowymi określonymi do końca
grudnia 2009 r. 9 świadczeniodawców podpisało anek-
sy dla podstawowej umowy szpitalnej na okres do
końca grudnia 2009 r. Dla 67 świadczeniodawców
warunki finansowania dla podstawowej umowy szpi-
talnej zostały określone na 4 miesiące, tj. lipiec–paź-
dziernik 2009 r. Dyrektor oddziału poinformował
także, że w celu zakontraktowania świadczeń na li-
stopad i grudzień 2009 r. Dolnośląski Oddział Woje-
wódzki NFZ od połowy sierpnia 2009 r. prowadzi
rozmowy ze świadczeniodawcami, organami założy-
cielskimi, konsorcjami szpitali dotyczące finansowa-
nia umów w okresie listopad–grudzień 2009 r. Pro-
pozycje oddziału były wysyłane do świadczeniodaw-
ców, jednak do chwili obecnej nie zawarto porozu-
mień w tej kwestii. Proponowany przez Dolnośląski
Oddział Wojewódzki NFZ poziom finansowania
świadczeń w okresie listopad–grudzień 2009 r. za-
pewnia dostęp do niezbędnych świadczeń, tj. ratują-
cych życie oraz przypadków pilnych.
W tym kontekście należy poinformować, że w dniu
15 października 2009 r. prezes Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wydał zarządzenie nr 48/DEF/2009
w sprawie zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r.,
zwiększając koszty świadczeń zdrowotnych w pla-
nach oddziałów wojewódzkich Narodowego Fundu-
szu Zdrowia o kwotę 247 866 tys. zł, w tym Dolno-
śląskiego Oddziału Wojewódzki NFZ o kwotę
77 072 tys. zł.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010, sporządzonego przez pre-
zesa NFZ, ze względu na dysproporcję w wysoko-
ściach środków przydzielanych poszczególnym od-
działom wojewódzkim funduszu, która w przypadku
niektórych OW NFZ może prowadzić do niemożności
pokrycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji – do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie informuję uprzejmie, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która w dniu 16 paź-
dziernika została podpisana przez prezydenta RP.
Ustawa ta wejdzie w życie po upływie 7 dni od dnia
jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez dany oddział wojewódzki Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie
może być niższa niż wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wo-
jewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r.,
obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2
ww. ustawy).
Jednocześnie informuję uprzejmie, że prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37/
2009/DEF z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany

planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r., która rozdysponowuje dodatni wynik fi-
nansowy za rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł,
w tym dla Dolnośląskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ 58 432 tys. zł. Zgodnie z przepisem art. 124 ust. 9
ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej do tej
zmiany planu finansowego (wynikającej z art. 129
ust. 3 i 4) nie stosuje się przepisów art. 118 ust. 3
ustawy, co oznacza, że przy podziale zysku netto
i przeznaczeniu środków na świadczenia opieki zdro-
wotnej nie ma wymogu stosowania „algorytmu” wy-
nikającego z tego artykułu ustawy, natomiast kwe-
stia sposobu podziału tych środków leży w gestii pre-
zesa NFZ.
Z informacji przedstawionej przez prezesa NFZ
wynika, że mając na uwadze konieczność dotrzyma-
nia bezpieczeństwa planu finansowego NFZ na rok
bieżący przy braku perspektyw na dodatkowe środki
z ponadplanowych przychodów, podziału środków
z dodatniego wyniku finansowego funduszu za rok
2008 pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ, dokona-
no, uwzględniając potrzeby poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ wynikające z niedoboru środ-
ków w obowiązującym planie finansowym na 2009 r.
na podstawową opiekę zdrowotną, refundacji cen le-
ków, pozostałych rodzajów świadczeń zdrowotnych
w niektórych oddziałach wojewódzkich NFZ oraz
nierozliczonych kosztów migracji ubezpieczonych za
2008 r.
Skierowane do oddziałów wojewódzkich NFZ do-
datkowe środki finansowe znajdują obecnie odzwier-
ciedlenie w zawartych ze świadczeniodawcami kon-
traktach, a decyzje w zakresie sposobu ich wykorzy-
stania, w tym rozdysponowania pomiędzy poszcze-
gólne rodzaje kosztów świadczeń opieki zdrowotnej,
podejmują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich fun-
duszu, kierując się w szczególności potrzebą zabez-
pieczenia dostępu do świadczeń zdrowotnych w tych
obszarach, w których występuje na nie największe
zapotrzebowanie. Zgodnie bowiem z treścią art. 107
ust. 5 pkt 1 i 10 ww. ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej do zadań dyrektora oddziału wojewódz-
kiego należy w szczególności efektywne i bezpieczne
gospodarowanie środkami finansowymi oddziału
oraz zawieranie i rozliczanie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
213
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie niedotrzymania postanowień
„Deklaracji w sprawie polityki rodzinnej”
(11545)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11545/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Marka Kuchcińskiego z dnia 14 września
2009 r. dotyczącą niedotrzymania postanowień „De-
klaracji w sprawie polityki rodzinnej” uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Z wyjaśnień uzyskanych od ministra pracy i poli-
tyki społecznej wynika, że działania rządu w progra-
mie „Solidarność pokoleń. Działania na rzecz dzieci
i rodzin” nie mogły zostać określone w terminie usta-
lonym przez Komisję Wspólną Rządu i Episkopatu.
Podkreślenia wymaga bowiem, że trudna sytuacja
finansów publicznych, związana z kryzysem finan-
sowym, utrudniała sformułowanie odpowiednich za-
pisów programu.
W chwili obecnej w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej prowadzone są prace nad przygotowaniem
założeń oraz projektów aktów prawnych, stanowią-
cych element programu. Bieżące informacje o stanie
zaawansowania prac nad programem były przekazy-
wane komisji wspólnej rządu i episkopatu (ostatnio
we wrześniu bieżącego roku).
Program „Solidarność pokoleń. Działania na
rzecz dzieci i rodzin” zostanie przyjęty w czwartym
kwartale 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że od czasu
podpisania „Deklaracji w sprawie polityki rodzinnej”
rząd zrealizował szereg działań służących realizacji
celów ujętych w deklaracji. Działania te dotyczyły:
— zwiększenia nakładów na wsparcie materialne
rodzin, w tym zwłaszcza na świadczenia rodzinne,
— rozszerzenia zakresu pomocy kierowanej do
dzieci w ramach programu „Pomoc państwa w zakre-
sie dożywiania”,
— zwiększenia dostępu rodzin wychowujących
niepełnosprawne dzieci do wsparcia materialnego
w formie świadczenia pielęgnacyjnego dla opiekuna
dziecka niepełnosprawnego oraz opłacanej za niego
z budżetu państwa składki na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne,
— przygotowania reformy systemu pieczy zastęp-
czej nad dzieckiem,
— przygotowania założeń ustawy o formach opie-
ki nad dzieckiem w wieku do lat 3.
W 2009 r. monitorowano przebieg prac dotyczą-
cych wszystkich ww. działań, analizowano oraz we-
ryfikowano szczegółowe rozwiązania i ich skutki fi-
nansowe. Rozwiązania te stanowią szczegółowe ele-
214
menty programu „Solidarność pokoleń. Działania na
rzecz dzieci i rodzin”.
Odnosząc się szczegółowo do wymienionych wy-
żej działań, podkreślić należy, że w 2008 r. na świad-
czenia rodzinne i świadczenia z funduszu alimenta-
cyjnego wydano z budżetu państwa 8 495 072 tys. zł.
W 2009 r. przewidywane wydatki wyniosą około
8 785 000 tys. zł., tj. o 3,4% więcej, natomiast w pro-
jekcie budżetu na 2010 r. zaplanowano na ten cel
9 342 224 tys. zł.
Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 sierp-
nia 2009 r. w sprawie wysokości dochodu rodziny
albo dochodu osoby uczącej się stanowiących podsta-
wę ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz wysokości
świadczeń rodzinnych (Dz. U. Nr 129, poz. 1058) pod-
wyższono o ponad 40% kwotę zasiłku rodzinnego dla
dzieci we wszystkich grupach wiekowych oraz o ok. 24%
kwotę świadczenia pielęgnacyjnego. Wysokość zasił-
ku rodzinnego na dziecko w wieku do ukończenia
5. roku życia wzrośnie do kwoty 68 zł miesięcznie
(obecnie 48 zł), na dziecko w wieku powyżej 5. roku
życia do ukończenia 18. roku życia – do kwoty 91 zł
miesięcznie (obecnie 64 zł), na dziecko w wieku po-
wyżej 18. roku życia do ukończenia 24. roku życia
– do kwoty 98 zł miesięcznie (obecnie 68 zł). Wyso-
kość świadczenia pielęgnacyjnego wzrośnie do kwoty
520 zł (obecnie 420 zł). Wzrost kwot świadczenia pie-
lęgnacyjnego oraz zasiłku rodzinnego spowoduje
wzrost wydatków z budżetu państwa na świadczenia
rodzinne o 189 700 tys. zł w 2009 r. oraz o 1 138 700
tys. zł w 2010 r.
Wsparcie finansowe rodzin ze środków budżetu
państwa dokonywane jest także poprzez środki prze-
kazywane na realizację zadań wymienionych w in-
nych ustawach, np.: w ustawie z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.), ustawie z dnia 29 grudnia
2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267,
poz. 2259, z późn. zm.), ustawie z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (t.j.: Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), ustawie z dnia 25 lip-
ca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).
Wsparcie rodziny odbywa się także pośrednio po-
przez politykę fiskalną państwa sprzyjającą pozosta-
wieniu jak największej ilości środków pieniężnych do
dyspozycji rodziny (np. w efekcie zmniejszania obcią-
żeń podatkowych czy też poprzez system ulg podat-
kowych). Warto zaznaczyć, że od 1 stycznia bieżące-
go roku obowiązują dwie stawki podatku dochodowe-
go od osób fizycznych. Z 1145,08 zł do 1173,70 zł
wzrosła kwota podatkowej ulgi prorodzinnej możli-
wej do odliczenia od podatku na każde dziecko do niej
uprawnione, a także rozszerzony został krąg dzieci,
na które ona przysługuje (m.in. dzieci umieszczone
w rodzinach zastępczych).
Ważnym elementem wsparcia rodzin z dziećmi
jest pomoc w formie dożywiania, realizowana w ra-
mach programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania”. W ramach programu pomocą
w zakresie dożywiania objęte są m.in. dzieci do
7. roku życia, uczniowie do czasu ukończenia szkoły
ponadgimnazjalnej, a także osoby i rodziny znajdu-
jące się w trudnej sytuacji z różnych powodów, w tym
również z powodu wielodzietności. Pomoc może być
przyznawana w formie posiłku, zasiłku celowego lub
w postaci produktów żywnościowych. Źródłem finan-
sowania tej pomocy są zarówno środki własne gmin,
jak również środki budżetu państwa, przy czym te
ostatnie nie mogą być niższe niż 500 000 tys. zł rocz-
nie. W 2008 r. pomocą w ramach programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania” objęto ok. 2006 tys.
osób, w tym 1124 tys. osób stanowiły dzieci do 7. roku
życia oraz uczniowie do czasu ukończenia szkoły po-
nadgimnazjalnej. Najczęściej przyznawaną formą
pomocy był posiłek, z którego skorzystało 851,6 tys.
dzieci. Od dnia 1 stycznia 2009 r. zasięg pomocy dzie-
ciom w postaci posiłku został poszerzony o dodatko-
wą grupę – uczniów i dzieci realizujących roczne
przygotowanie przedszkolne w szkołach i przedszko-
lach. Nowe przepisy mają na celu umożliwienie po-
mocy w formie dożywiania w szkołach faktycznie
głodnym uczniom, którzy z różnych powodów, naj-
częściej od nich niezależnych, nie mają szansy na spo-
życie żadnego posiłku w szkole lub przedszkolu, w któ-
rych przebywają znaczną część dnia. W I kwartale
2009 r. z tej dodatkowej formy dożywiania skorzysta-
ło 7413 dzieci, na co wydatkowano 590 004 zł.
Podkreślenia wymaga, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej, dostrzegając trudną sytuację
materialną rodzin wychowujących dziecko niepełno-
sprawne, przygotowało projekt nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych zakładający zniesienie
od dnia 1 stycznia 2010 r. kryterium dochodowego
przy ubieganiu się o świadczenie pielęgnacyjne. Pro-
jekt ten został przyjęty przez Komitet Stały Rady
Ministrów na posiedzeniu w dniu 28 września 2009 r.
i rekomendowany Radzie Ministrów wraz z zalece-
niem umieszczenia go w pakiecie ustaw okołobudże-
towych.
Dodać należy, że Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej opracowało projekt „Założeń ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem” w celu realizacji deklaracji przeciwdziałania
kryzysom i rozpadowi rodzin oraz rozwijania rodzin-
nych form opieki nad dziećmi pozbawionymi opieki
rodziców biologicznych, przy jednoczesnym ograni-
czaniu instytucjonalnych form opieki. Projekt, który
w dniu 30 czerwca 2009 r. został przyjęty przez Radę
Ministrów, zakłada wdrożenie zmian w systemie
opieki nad dzieckiem i rodziną, które dzięki inten-
sywnie prowadzonej profilaktyce i pracy z rodziną
przyniosą nie tylko pozytywne skutki dla rodzin
i dzieci umieszczanych w formach pieczy zastępczej,
ale również, w dłuższej perspektywie czasowej, za-
owocują obniżeniem kosztów funkcjonowania syste-
mu sprawowania opieki zastępczej nad dzieckiem,
przede wszystkim poprzez zmniejszenie liczby dzieci
przebywających poza rodziną.

Mając na uwadze, że podstawową przyczyną
umieszczania dzieci w różnych formach opieki za-
stępczej jest brak realnej pomocy rodzinie zmargina-
lizowanej lub rodzinie w kryzysie, istotą proponowa-
nych rozwiązań jest stworzenie spójnego systemu
opieki nad dzieckiem i rodziną je wychowującą, jeże-
li ma ona trudności w prawidłowym wypełnianiu
swoich funkcji. W ramach działań profilaktycznych
zakłada się następujące rozwiązania:
— profesjonalne wsparcie rodziców, którzy mają
problemy z wypełnianiem swoich funkcji opiekuń-
czo-wychowawczych; projekt zakłada wzmocnienie
działań profilaktycznych i doskonalenie metod pra-
cy z rodziną, także poprzez wprowadzenie różno-
rodnych form środowiskowej pomocy rodzinom dys-
funkcyjnym,
— dalszy rozwój placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych wsparcia dziennego – świetlic, klubów, w któ-
rych specjaliści (psycholog, pedagog) pomagają dziec-
ku, ale także współpracują z rodzicami,
— wzmocnienie profilaktyki i pracy z rodziną po-
przez działających na poziomie samorządu gminnego
tzw. asystentów rodziny, których zadaniem będzie
prowadzenie systematycznej, bezpośredniej pracy
z rodziną mającą trudności w prawidłowym funkcjo-
nowaniu,
— właściwą współpracę pomiędzy przedstawicie-
lami instytucji, które mają kontakt z dzieckiem
(szkoła, policja, służba zdrowia, pomoc społeczna,
sąd), mającą na celu wspomaganie rodziny w działa-
niach na rzecz poprawy jej sytuacji (zespoły interdy-
scyplinarne).
Nowe rozwiązania zakładają znaczne ogranicze-
nie roli placówek opiekuńczo-wychowawczych w opie-
ce nad dzieckiem oraz zreformowanie systemu ro-
dzinnej pieczy zastępczej, ze szczególnym naciskiem
na zapewnienie rodzinom zastępczym odpowiedniego
wsparcia merytorycznego oraz organizacyjnego.
Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce
opiekuńczo-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce
po wyczerpaniu możliwości zatrzymania go w rodzi-
nie własnej lub umieszczenia w rodzinie zastępczej
lub rodzinnym domu dziecka. Przede wszystkim za-
kłada się, że w 7. roku od dnia wejścia w życie pro-
jektowanej ustawy w placówkach będą mogły prze-
bywać jedynie dzieci starsze, powyżej 10. roku życia,
które z różnych powodów nie mogły zostać umiesz-
czone w rodzinie zastępczej lub rodzinnym domu
dziecka (np. trudności w przystosowaniu się do życia
rodzinnego). Zakłada się również, że docelowo w pla-
cówkach opiekuńczo-wychowawczych nie będzie mo-
gło przebywać więcej niż 14 dzieci. Dopuszcza się
możliwość tworzenia specjalistycznych placówek dla
dzieci chorych i niepełnosprawnych wymagających
wysoko specjalizowanej opieki i rehabilitacji, dla któ-
rych nie będzie możliwe znalezienie zawodowej ro-
dziny zastępczej, mogącej zapewnić odpowiedni po-
ziom tych usług. Wówczas możliwe będzie odejście od
ograniczeń związanych z wiekiem.
215
W sytuacji zagrożenia dobra dziecka i konieczno-
ści oddzielenia od rodziny nowe rozwiązania zdecy-
dowanie sprzyjać mają umieszczaniu dzieci w rodzi-
nach zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domach dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie kierowanej do nich pomocy finansowej, ale
także wsparcie merytoryczne poprzez realną pomoc
w wychowywaniu powierzonych im dzieci (m.in.
szkolenia, poradnictwo, ale także możliwość korzy-
stania z wypoczynku). Przewiduje się działania pro-
mocyjne, a także rządowe i resortowe programy
wspierające samorządy w tym zakresie.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji prowa-
dzone są prace nad projektem ustawy o wspieraniu
rodziny w środowisku i sprawowaniu pieczy zastęp-
czej nad dzieckiem.
Jednocześnie podkreślić należy, że Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej przygotowało projekt za-
łożeń ustawy o formach opieki nad dziećmi w wieku
do lat 3. Projekt, który przewiduje różnorodność form
opieki, takich jak: żłobek, klub dziecięcy, dzienny
opiekun, niania, jest obecnie w fazie uzgodnień mię-
dzyresortowych. Rozwój żłobków i innych form opie-
ki nad dziećmi w wieku do lat 3 jest bowiem realiza-
cją deklaracji umożliwienia rodzicom połączenia ich
ról rodzinnych i zawodowych, aby mieli realną moż-
liwość wyboru między wychowaniem dzieci w domu
a korzystaniem z opieki nad dziećmi poza domem.
Jak wynika z powyższego, postanowienia podpi-
sanej w dniu 19 listopada 2008 r. przez przedstawi-
cieli rządu Rzeczypospolitej Polskiej i Konferencji
Episkopatu Polski „Deklaracji w sprawie polityki ro-
dzinnej” są stopniowo realizowane. Należy podkre-
ślić, że są to działania systemowe, podejmowane
w wielu obszarach i wymagające niejednokrotnie
znacznych nakładów finansowych, stąd ich realizacja
jest procesem długofalowym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie ułatwień w prowadzeniu
działalności gospodarczej w związku
z raportem Banku Światowego
„Doing Business 2010” (11552)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z 23 wrze-
śnia br., znak SPS-023-11552/09, w sprawie interpe-
216

lacji posła Krzysztofa Brejzy przesyłam odpowiedź Charakterystyczne dla rankingu „Doing Busi-
na pytania zawarte w interpelacji. ness 2010” jest to, że większość krajów UE zanoto-
1. Czy raport „Doing Business 2010” był przed- wało spadek w rankingu (np. Słowacja – spadek o 7 miejsc,
miotem analizy ze strony Ministerstwa Gospodarki? Belgia, Irlandia, Finlandia, Estonia, Austria – spa-
Raporty „Doing Business” są dla Ministerstwa dek o 2 miejsca).
Gospodarki źródłem cennych wskazówek odnośnie Ranking główny „Doing Business” nosi nazwę
do możliwości poprawy warunków prowadzenia dzia- wskaźnika łatwości prowadzenia działalności gospo-
łalności biznesowej w Polsce, dlatego są zawsze wni- darczej (Ease of doing business index) i jest pochodną
kliwie analizowane przez ministerstwo. Misją Mini- rankingów cząstkowych dotyczących 10 obszarów
sterstwa Gospodarki jest stworzenie najlepszych typowej, codziennej działalności biznesowej. Do tych
w Europie warunków prowadzenia działalności go- obszarów należą:
spodarczej, dlatego staramy się korzystać z najlep-
szych praktyk międzynarodowych w tym zakresie, Miejsce Miejsce
a opracowania Banku Światowego z pewnością się do Lp.
Obszar działalności Polski Polski
Zmiana
gospodarczej w DB w DB
nich zaliczają. Ministerstwo zdaje sobie również spra- 2009 2010
wę z prestiżowego charakteru raportu „Doing Busi- awans
ness”. Wysoka pozycja w rankingu sprzyja tworzeniu Rozpoczynanie
1. 145 117 o 28
działalności gospodarczej
pozytywnego wizerunku w oczach innych państw miejsc
oraz inwestorów i przekłada się na wzrost atrakcyj- 2.
Zdobywanie pozwoleń na
158 164
spadek
budowę o 6 miejsc
ności inwestycyjnej danego kraju. Z tego też względu
Zatrudnianie awans
Ministerstwo Gospodarki jest w stałym kontakcie 3.
pracowników
82 76
o 6 miejsc
z reprezentantami Banku Światowego, dbając o pra- spadek
widłowy przepływ informacji w zakresie dokonywa- 4. Rejestrowanie własności 84 88 o4
nych przez Polskę reform, tak żeby nasze wysiłki miejsca
były zauważane i doceniane. awans
5. Pozyskiwanie kredytu 28 15 o 13
Ponadto prowadzona jest współpraca z zespołem miejsc
doradczym Banku Światowego mająca na celu ana- spadek
lizę polskich aktów legislacyjnych pod kątem wskaź- 6. Ochrona inwestorów 38 41 o3
miejsca
ników „Doing Business”. Ostatnie działania Mini-
spadek
sterstwa Gospodarki w zakresie ułatwiania prowa- 7. Płacenie podatków 142 151
o 9 miejsc
dzenia działalności gospodarczej przyniosły awans Prowadzenie spadek
Polski w jednym z rankingów cząstkowych o 28 miejsc. 8. transgranicznej wymiany 41 42 o1
Ten przypadek dowodzi, iż działania deregulacyjne handlowej miejsce
mogą przynosić wymierne efekty w krótkim czasie. Egzekwowanie/realizacja spadek
9. 68 75
umów gospodarczych o 7 miejsc
Pozytywny efekt tych zmian Ministerstwo Gospodar- spadek
ki ma zamiar przenieść również na inne badane ob- 10.
Kończenie działalności
82 85 o3
gospodarczej
szary, dlatego oprócz podejmowania własnych dzia- miejsca
łań współpracuje też z Ministerstwami: Finansów,
Sprawiedliwości, Spraw Wewnętrznych i Administra- Na każdy obszar składa się szereg komponentów.
cji, Pracy i Polityki Społecznej oraz Infrastruktury, Zagregowane rankingi we wszystkich badanych ob-
w celu poprawy wyników Polski w obszarach będą- szarach składają się na ostateczną pozycję każdego
cych we właściwościach tych ministerstw. kraju w głównym rankingu łatwości prowadzenia
2. Jakie elementy składają się na taką ocenę Ban- działalności gospodarczej. Wysoka pozycja w rankin-
ku Światowego, jeśli chodzi o warunki prowadzenia gu oznacza, że rząd stworzył otoczenie regulacyjne
działalności gospodarczej w Polsce? sprzyjające podejmowaniu i prowadzeniu działalno-
Opublikowany we wrześniu 2009 r. raport zawie- ści gospodarczej. Z kolei awans w rankingach wynika
ra oceny gospodarek 183 państw w oparciu o corocz- z podejmowania konkretnych działań w badanych
ne badania regulacji pod kątem sprzyjania i ograni- obszarach – im działania są bardziej zdecydowane
czania działalności gospodarczej. Dane w raporcie i dotyczą większej liczby obszarów, tym skok w głów-
dotyczą okresu czerwiec 2008 r. – maj 2009 r., tak nym rankingu może być większy. Ranking ma przy
więc reformy wprowadzone w życie przed 1 czerwca tym charakter relatywny – postęp niższy od przecięt-
2009 r. nie zostały uwzględnione w rankingu. nej powoduje spadek w rankingu.
Polska utrzymała swoją pozycję (72.) w głównym W „Doing Business 2010” Polska jest jednym
rankingu „Doing Business 2010” mimo trudnej sy- z krajów, w których dokonano najwięcej reform
tuacji w światowej gospodarce (myśl przewodnia ra- w ramach ww. obszarów – łącznie w 4 obszarach (za-
portu). Trzeba mieć na uwadze, że Polska byłaby kładanie działalności gospodarczej, uzyskiwanie kre-
o jedną pozycję wyżej, gdyby nie fakt, że w tegorocz- dytu, płatność podatków, procedury związane z za-
nym rankingu po raz pierwszy uwzględniono również mykaniem działalności gospodarczej). Wśród krajów
Cypr, kraj, który od razu został sklasyfikowany na UE obok Polski reform w 4 obszarach dokonała jedy-
40. miejscu i tym samym zajął miejsce przed Polską. nie Portugalia.

Rozwiązania, które zgodnie z raportem zostały
uwzględnione w rankingu „Doing Business 2010”:
Rozpoczynanie działalności gospodarczej:
— obniżenie wymogów kapitałowych dla spółek
z. o.o. i spółek akcyjnych (nowelizacja ustawy Kodeks
spółek handlowych) – z „Pakietu na rzecz przedsię-
biorczości”,
— wprowadzenie w ramach „jednego okienka”
konsolidacji wymogów rejestracyjnych (nowelizacja
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej)
– z „Pakietu na rzecz przedsiębiorczości”.
Pozyskiwanie kredytu:
— zniesienie ograniczeń podmiotowych w zakre-
sie zabezpieczenia wierzytelności (nowelizacja usta-
wy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów).
Płacenie podatków:
— uproszczenie procesu płatności podatków – wpro-
wadzenie kwartalnego sposobu wpłacania zaliczek
w VAT,
— obniżenie składek wpływających na koszty pra-
cy po stronie pracodawcy (obniżenie składki rentowej
– reforma zapoczątkowana jeszcze w 2007 r., jej ko-
lejne etapy wchodziły w życie w kolejnych latach, dla-
tego uwzględniono w bieżącym rankingu).
Kończenie działalności gospodarczej:
— rozszerzono podstawy do występowania przez
przedsiębiorców o restrukturyzację, wprowadzenie
możliwości wcześniejszej restrukturyzacji przedsię-
biorstw przeżywających kłopoty finansowe – mogą
wcześniej wystąpić o ochronę prawną (nowelizacja
ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze).
Rozwiązania, które ze względu na późniejszy ter-
min wejścia w życie nie zostały uwzględnione w ran-
kingu, a które mogłyby poprawić pozycję Polski:
— ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu ekono-
micznego dla pracowników i przedsiębiorców – wpływ
na obszar: zatrudnianie pracowników,
— ustawa o zmianie ustawy Prawo budowlane
oraz niektórych innych ustaw (projekt komisji „Przy-
jazne Państwo”) – projekt dotyczy m.in. zniesienia
obowiązku uzyskiwania pozwolenia na budowę, zgła-
szania budowy oraz zastąpienie ich uproszczoną pro-
cedurą wpisu do rejestru robót budowlanych, znie-
sienia instytucji zatwierdzania projektu w drodze
decyzji administracyjnej oraz zniesienia konieczności
uzyskiwania pozwolenia na użytkowanie – ustawa
uchwalona już przez Sejm została przez prezydenta
RP skierowana do Trybunału Konstytucyjnego – ocze-
kiwanie na wyrok – wpływ na obszar: zdobywanie
pozwoleń na budowę.
3. Jakie programy ma zamiar wprowadzić Mini-
sterstwo Gospodarki w celu zmniejszenia obciążeń
przedsiębiorców?
Ministerstwo Gospodarki, dostrzegając problem
wysokiej skali reglamentacji oraz dużej ilości obcią-
żeń regulacyjnych, podejmuje szereg działań zmie-
rzających do uproszczenia prawa gospodarczego oraz
prawa podatkowego. Najważniejszą inicjatywą w za-
kresie wprowadzania niezbędnych ułatwień jest
przygotowany przez ministerstwo „Pakietu na rzecz
217
przedsiębiorczości”. Głównym celem pakietu, zawie-
rającego ponad 20 nowelizacji ustaw, jest usunięcie
najpoważniejszych barier rozwoju przedsiębiorczości
w Polsce, uproszczenie prawa gospodarczego i zmia-
na klimatu wokół działalności gospodarczej. Konse-
kwencją tych działań będzie ułatwienie podejmowa-
nia i prowadzenia działalności gospodarczej. Więk-
szość propozycji z pakietu weszła już w życie i w opi-
nii przedsiębiorców ułatwiła prowadzenie działalno-
ści gospodarczej. Najważniejsze z nich to:
— nowelizacje ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej – wprowadzenie tzw. jednego okienka
i ograniczenie kontroli przedsiębiorców. Od 31 marca
br. umożliwiono osobom chcącym założyć firmę skła-
danie jednego wniosku rejestrującego działalność
gospodarczą – zamiast składania do tej pory czterech
wniosków. Docelowo przewidziano wprowadzeni kon-
cepcji tzw. zero okienka. Koncepcja „zero okienka”
(wejdzie w życie 1 lipca 2011 r.) to system, który po-
zwoli na założenie firmy przez Internet, bez koniecz-
ności wizyty w jakimkolwiek urzędzie,
— nowelizacja ustawy o rachunkowości – uła-
twia małym i średnim przedsiębiorcom rozliczenia
z fiskusem poprzez podniesienie progu przychodów,
po przekroczeniu którego występuje obowiązek pro-
wadzenia pełnej księgowości z 800 tys. euro do
1,2 mln euro. Dzięki tej zmianie więcej firm może
prowadzić uproszczoną księgowość,
— nowelizacja ustawy o specjalnych strefach
ekonomicznych – wzmacnia działania na rzecz wzro-
stu inwestycji. Podwyższenie dotychczasowego limi-
tu łącznych obszarów stref z 12 tys. ha do 20 tys ha.
Jest to znaczne poszerzenie granic, do jakich można
ustanowić strefę, w której przedsiębiorcy mogą pro-
wadzić działalność gospodarczą na preferencyjnych
warunkach,
— nowelizacja ustawy Ordynacja podatkowa
– wprowadza domniemanie uczciwości podatnika.
Zakłada m.in., że jeśli wystąpi podejrzenie co do na-
ruszenia prawa, obywatel nie będzie ponosił nega-
tywnych konsekwencji tych podejrzeń, dopóki nie
zapadnie ostateczna decyzja organu albo prawomoc-
ne orzeczenie sądu,
— nowelizacja ustawy Prawo dewizowe i Kodeks
cywilny – znosi tzw. zasadę walutowości w Polsce,
wprowadzając możliwość rozliczania się przedsię-
biorców w walutach wymienialnych, innych niż pol-
ski złoty, bez obowiązku uzyskania zezwolenia pre-
zesa NBP,
— nowelizacja ustawy Kodeks spółek handlowych
– eliminuje nakaz przekształcania spółki cywilnej
w spółkę prawa handlowego oraz obniża poziom obo-
wiązkowego kapitału zakładowego w spółce z ogra-
niczoną odpowiedzialnością z 50 000 zł do 5000 zł
i w spółce akcyjnej z 500 000 zł do 100 000 zł,
— nowelizacja ustawy o partnerstwie publiczno-
-prywatnym (PPP) – eliminuje zbędne obciążenia
administracyjne oraz likwiduje nadmierne ograni-
czenia co do przedmiotu i treści samej umowy.
218
Ponadto w Ministerstwie Gospodarki przygoto-
wywana jest obecnie ustawa o ograniczaniu barier
prowadzenia działalności gospodarczej, która pod-
niesie poziom swobody wykonywania działalności
gospodarczej i uprości funkcjonującą regulację w tym
zakresie. Ustawa ta ma na celu usunięcie z systemu
prawa przeszkód pojawiających się w związku z za-
kładaniem i prowadzeniem działalności gospodar-
czej, a także likwidację zbędnych koncesji, zezwoleń
i licencji stanowiących nieuzasadnione bariery dla
przedsiębiorców.
Harmonogram prac nad powyższymi zmianami
przewiduje przyjęcie przez parlament, podpisanie
przez prezydenta i wejście w życie do marca 2010 r.
Żeby przyjęte zmiany mogły być uwzględnione w ra-
porcie „Doing Business”, muszą być przekazywane
do Banku Światowego do końca każdego roku.
Równolegle prowadzone są w Ministerstwie Go-
spodarki działania mające na celu ograniczenie biu-
rokracji, czyli kosztów administracyjnych ponoszo-
nych przez przedsiębiorców. Mając na uwadze do-
świadczenia innych państw członkowskich oraz Ko-
misji Europejskiej, Polska zaadaptowała do rodzi-
mych warunków prawnych metodologię Modelu
Kosztu Standardowego (MKS). Metodologia MKS
pozwala zmierzyć, ile faktycznie kosztuje przedsię-
biorców składanie raportów, wypełnianie formularzy
czy generalnie informowanie administracji o swoich
działaniach, czyli wypełnianie tzw. obowiązków in-
formacyjnych. MKS stanowi wiarygodną podstawę
do podjęcia działań mających na celu doskonalenie
i uproszczenie prawa.
Model Kosztu Standardowego składa się z trzech
etapów:
1) identyfikacji obowiązków informacyjnych w ak-
tach prawnych (tzw. mapowania);
2) pomiaru kosztów ponoszonych przez przedsię-
biorców w związku z wypełnianiem obowiązków in-
formacyjnych (tzw. obciążeń administracyjnych);
3) redukcji obciążeń administracyjnych.
Ministerstwo Gospodarki w grudniu 2008 r. do-
konało identyfikacji obowiązków informacyjnych
w aktach prawa gospodarczego. W 482 aktach
prawnych zidentyfikowano 6187 obowiązków infor-
macyjnych.
Obecnie Ministerstwo Gospodarki podejmuje dzia-
łania związane z wykonaniem etapu drugiego MKS.
Ogłoszono przetarg nieograniczony na dokonanie po-
miaru kosztów wykonywania zidentyfikowanych obo-
wiązków informacyjnych. Działanie będzie współfi-
nansowane przez Unię Europejską w ramach Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego w związku z reali-
zacją przez Ministerstwo Gospodarki projektu pt.
„Reforma procesu stanowienia prawa i uproszczenie
obowiązujących przepisów” w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”.
Po wykonaniu pomiaru obciążeń administracyj-
nych Ministerstwo Gospodarki przystąpi do etapu
trzeciego, polegającego na redukcji zidentyfikowa-
nych i zmierzonych obciążeń administracyjnych. Re-
dukcja polega na usunięciu zbędnych z punktu wi-
dzenia celowości barier prowadzenia działalności
gospodarczej. Do końca 2010 r. obciążenia admini-
stracyjne mają być zmniejszone o 25% w prioryteto-
wych obszarach prawnych: środowisko, planowanie
i zagospodarowanie przestrzenne, zabezpieczenie
społeczne, prawo działalności gospodarczej, prawo
probiercze, prawo turystyki, usługi turystyczne. Mi-
nisterstwo Gospodarki, realizując założenia reformy
regulacji, planuje przygotować plany redukcyjne dla
całej gałęzi prawa gospodarczego.
Powyższe działanie jest zadaniem systemowym
prowadzonej przez Ministerstwo Gospodarki reformy
regulacji. Więcej informacji na temat działań zmie-
rzających do zmiany systemu regulacyjnego w Polsce
można znaleźć na stronie www.reforma-regulacji.
gov.pl.
4. Czy w Ministerstwie Gospodarki trwają obec-
nie prace legislacyjne nad ustawami, których przed-
miotem byłoby ułatwienie prowadzenia działalności
gospodarczej?
Projekty przygotowywane w Ministerstwie Go-
spodarki mające na celu ułatwienie prowadzenia
działalności gospodarczej prowadzone są w ramach
„Pakietu na rzecz rozwoju przedsiębiorczości”.
W chwili obecnej trwają prace legislacyjne nad na-
stępującymi ustawami:
— ustawa Prawo probiercze – zmniejszy obciąże-
nia administracyjne związane z obowiązkiem bada-
nia i cechowania wyrobów z metali szlachetnych,
zwiększy konkurencyjność polskich producentów po-
przez skuteczniejszą kontrolę wyrobów importowa-
nych, uprości strukturę administracji probierczej,
— ustawa o ograniczaniu barier administracyj-
nych dla przedsiębiorców – zwiększy wolność gospo-
darczą i uprości prawo. Usunie z systemu prawa ba-
riery związane z zakładaniem i prowadzeniem dzia-
łalności gospodarczej. Usunie także z polskiego sys-
temu prawa wszelkie zbędne zezwolenia i licencje
dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej.
Pozostawienie danej reglamentacji będzie się wiązać
tylko z kwestiami bezpieczeństwa lub prawa między-
narodowego,
— ustawa o systemie promocji polskiej gospodar-
ki – wzmocni konkurencyjność przedsiębiorców i pol-
skiej gospodarki poprzez poprawę jej wizerunku
wśród partnerów międzynarodowych oraz wsparcie
przedsiębiorców w ich staraniach o wejście na rynki
zagraniczne. Ustawa pomoże stworzyć sprawny sys-
tem organizacyjny wykorzystujący możliwości i do-
świadczenie wielu urzędów, agencji i instytucji dzia-
łających w obszarze współpracy międzynarodowej,
wykorzystując siłę synergii ich działalności. Zapewni
przedsiębiorcom wsparcie doradcze, informacyjne
i szkoleniowe. Projekt ma na celu m.in. wspieranie
polskiego eksportu, wzmacnianie ściągania bezpo-
średnich inwestycji zagranicznych do Polski oraz
wspieranie polskich firm za granicą,
— ustawa o działalności usługowej i zmianie in-
nych ustaw – regulacja ma na celu implementację

dyrektywy 2006/123/WE o usługach na rynku we-
wnętrznym. Ustawa określi jednolite zasady wyko-
nywania działalności usługowej oraz zasady współ-
pracy administracyjnej z właściwymi organami
państw członkowskich UE i państw EOG nienale-
żących do UE. Ponadto regulacja zagwarantuje re-
alizację swobody świadczenia usług transgranicz-
nych. Ustawa wprowadzi także ułatwienia dla pod-
miotów podejmujących i wykonujących działalność
usługową m.in. poprzez realizację zobowiązania
ww. dyrektywy do utworzenia pojedynczych punk-
tów kontaktowych, poprzez które możliwe będzie
załatwienie wszelkich formalności i procedur zwią-
zanych z podejmowaniem i wykonywaniem działal-
ności usługowej.
Szczegółowe i aktualne informacje o stanie prac
nad ustawami ujętymi w pakiecie znajdują się na stro-
nie www.reforma-regulacji.gov.pl w zakładce „Uprosz-
czenie krajowych aktów prawnych” i dalej w zakładce
„Pakiet na rzecz rozwoju przedsiębiorczości”.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie Składu Materiałowego Kraśnik
Jednostki Wojskowej 4824 (11553)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie Składu Materiałowego Kraśnik Jednostki
Wojskowej 4824 (SPS-023-11553/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zmieniające się uwarunkowania i potrzeby obron-
ne państwa skutkują koniecznością podjęcia działań
reorganizacyjnych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej. Ograniczone środki finansowe resortu
obrony narodowej zmuszają do dostosowania wielko-
ści potencjału logistycznego do nowych wyzwań i po-
trzeb operacyjnych. Mając powyższe na uwadze, w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej dokonano
przeglądu potencjału logistycznego i następnie pod-
jęto działania na rzecz optymalizacji struktur logi-
stycznych oraz ich reorganizacji w celu zapewnienia
przechowywania normatywnych zapasów środków
zaopatrzenia. Realizowane przedsięwzięcia pozwolą
ograniczyć wydatki na utrzymywanie zbędnej infra-
struktury wojskowej i umożliwią skupienie wysiłku
na realizacji zadań modernizacyjnych obiektów per-
spektywicznych, niezbędnych dla Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej. W ten sposób zapewniony zo-
219
stanie odpowiedni poziom nowoczesności składów
materiałowych, zachowane zostaną normy w zakre-
sie przechowywania materiałów pędnych i smarów
oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego, a także wymo-
gi dotyczące ochrony środowiska.
Do 2007 r. system zaopatrywania w materiały
pędne i smary funkcjonował autonomicznie w każdym
rodzaju sił zbrojnych. Wojska Lądowe, Siły Powietrzne
i Marynarka Wojenna posiadały własne składy paliw
i osobno planowały ich rozwój oraz wykorzystanie,
uwzględniając potrzeby podległych wojsk. Racjonali-
zacja wydatkowania środków finansowych na utrzy-
manie zapasów paliw wymusiła optymalizację pojem-
ności zbiornikowej do magazynowania zapasów paliw
płynnych i zabezpieczenia funkcjonowania jednostek
wojskowych w czasie pokoju oraz wojny. Za priorytet
w zakresie modernizacji istniejących, jak i nowo bu-
dowanych składów zbiornikowych uznano m.in. in-
tegrację dotychczasowej bazy paliwowej poszczegól-
nych rodzajów sił zbrojnych i stworzenie jednolitego
systemu utrzymywania zapasów paliw, wsparcie so-
juszniczych sił wzmocnienia oraz dostosowanie bazy
paliwowej do wymagań określonych dokumentami
normatywnymi.
Skutkiem przeprowadzonej weryfikacji posiada-
nej bazy paliwowej będzie likwidacja jednostek nie-
perspektywicznych, w tym Składu Materiałowego
Kraśnik. Jednocześnie planuje się, że zadania zwią-
zane z zaopatrywaniem jednostek wojskowych z te-
renów południowo-wschodniej Polski będą przejęte
przez inne składy (Niedźwiedź, Puszcza Mariańska
i Życzyn).
Zgodnie z „Planem zamierzeń organizacyjnych
i dyslokacyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej na 2008 r. oraz głównymi kierunkami zmian
organizacyjnych na 2009 r.” zakładano rozformowa-
nie Składu Materiałowego Kraśnik. Ze względu jed-
nak na planowaną likwidację Agencji Mienia Wojsko-
wego oraz związany z tym obowiązek przejęcia od
niej przez właściwe jednostki organizacyjne resortu
obrony narodowej (w tym przez Skład Materiałowy
Kraśnik) zbędnego mienia ruchomego, na podstawie
decyzji z dnia 16 kwietnia 2008 r. nr Pf-24/Org./P1,
odstąpiono od rozformowania Składu Materiałowego
Kraśnik.
Natomiast w bieżącym roku w aneksie do „Pro-
gramu rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w latach 2007–2012” zaplanowano zakończenie
działalności magazynowo-dystrybucyjnej w wybra-
nych składach materiałowych, w tym i w Składzie
Materiałowym Kraśnik, oraz docelowe przekazanie
tych składów poza resort obrony narodowej. Osta-
tecznie, na podstawie decyzji z dnia 5 października
2009 r. nr Z-44/Org./P1 w sprawie zmian organiza-
cyjno-etatowych w jednostkach podległych szefowi
Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, w terminie do
dnia 30 czerwca 2010 r. nastąpi rozformowanie Skła-
du Materiałowego w Kraśniku, usytuowanego w struk-
turze 7. Rejonowej Bazy Materiałowej.
220
Pragnę nadmienić, że wszystkie zmiany skutku-
jące przebudową struktur Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej poddawane są wszechstronnym ana-
lizom ze szczególnym uwzględnieniem zasady „koszt–
–efekt” w kontekście potrzeb obronnych, efektywne-
go wydatkowania środków finansowych z budżetu
państwa, a także potencjalnych skutków dla społecz-
ności lokalnych. W każdym przypadku podjęcie tak
trudnej, ale jednak niezbędnej decyzji jak w sprawie
Składu Materiałowego w Kraśniku ma na celu wy-
gospodarowanie możliwie największych środków fi-
nansowych na realizację zadań niezbędnych dla
obronności państwa i rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie działań organizacji
zbiorowego zarządzania prawami artystów
wykonawców i kompozytorów w zakresie
określania zasad ponoszenia opłat za publiczne
odtwarzanie utworów muzycznych
w usługowych zakładach rzemieślniczych
(11564)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Krystyny Łybackiej w sprawie
działalności Związku Artystów Wykonawców Stoart,
otrzymaną w dniu 24 września br. (sygn. SPS-023-
-11564/09), uprzejmie przedstawiam moje stanowisko
w sprawie.
Stoart jest organizacją zbiorowego zarządzania
prawami artystów wykonawców utworów muzycz-
nych i słowno-muzycznych m.in. na polu eksploatacji
publiczne odtwarzanie. Jego zadaniem jest zatem
kontrola rynku i udzielanie licencji podmiotom, któ-
re dokonują publicznych odtworzeń artystycznych
wykonań. Zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 r.
o prawie autorskim i prawach pokrewnych publiczne
odtwarzanie artystycznych wykonań wymaga zgody
podmiotu uprawnionego. Art. 24 ust. 2 tej ustawy
pozwala posiadaczom odbiorników radiowych i tele-
wizyjnych na odbiór nadawanych wykonań nawet
wtedy, gdy odbiorniki te umieszczone są w miejscu
ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym osiąga-
nie korzyści majątkowych. W przedstawionej sprawie
istota problemu sprowadza się do oceny, czy odtwa-
rzanie artystycznych wykonań za pomocą odbiornika
radiowego lub telewizyjnego na potrzeby klientów
danego zakładu rzemieślniczego łączy się z osiąga-
niem korzyści majątkowych przez właściciela zakła-
du. W doktrynie prawa autorskiego przyjmuje się, że
odtwarzanie artystycznych wykonań w takich zakła-
dach nie jest co prawda czynnikiem zawsze decydu-
jącym o wyborze konkretnego zakładu przez klien-
ta, podnosi jednak standard świadczonych usług
i tym samym, w pośredni sposób, łączy się z osiąga-
niem korzyści majątkowych. Podkreślić jednak na-
leży, że w każdym przypadku sprawa powinna być
oceniana indywidualnie pod kątem konkretnego za-
kładu, a w przypadkach spornych rozstrzygana
przez sąd cywilny. Dotychczasowe orzecznictwo są-
dowe nie pozwala na przyjęcie ogólnego założenia,
że jakaś jedna konkretna branża powinna być zwol-
niona z opłat licencyjnych na rzecz organizacji zbio-
rowego zarządzania prawami autorskimi i pokrew-
nymi, gdyż akurat w przypadku tej branży odtwa-
rzanie utworów lub artystycznych wykonań na po-
trzeby klientów nie łączy się z osiąganiem korzyści
majątkowych. Osobnym zagadnieniem jest też ocena,
która także powinna być dokonywana indywidualnie
w każdym konkretnym przypadku, czy w danym za-
kładzie rzemieślniczym dochodzi do publicznego od-
tworzenia utworów czy też odtwarzanie dokonywane
jest wyłącznie na własne potrzeby właściciela zakła-
du, a kontakt klienta z odtwarzaną treścią jest przy-
padkowy lub niepełny.
Nieporozumieniem jest także łączenie kwestii
opłat abonamentowych z opłatami licencyjnymi z ty-
tułu publicznego odtwarzania utworów. Jak stwier-
dził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
w wyroku z dnia 30 sierpnia 2007 r., sygn. III SA/Wa
2437/06, opłaty abonamentowe „są świadczeniem
przymusowym i bezzwrotnym o charakterze publicz-
noprawnym, z góry nakierowanym na realizację
określonych przez ustawodawcę celów. Stanowią po-
zabudżetowy dochód celowy o charakterze publicz-
noprawnym. Pogląd, że ww. opłaty nie stanowią wy-
nagrodzenia za świadczone usługi jest dopuszczal-
ny”. Opłaty licencyjne są natomiast świadczeniem
o charakterze cywilnym – wynagrodzeniem dla twór-
ców i artystów wykonawców za korzystanie z ich
utworów poprzez publiczne odtwarzanie i osiąganie
z tego tytułu korzyści majątkowych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie projektu przeniesienia Zakładu Linii
Kolejowych z Bydgoszczy do Torunia (11569)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Andrzeja Walkowiaka (SPS-023-11569/
09 z dnia 23 września 2009r.) w sprawie projektu prze-
niesienia Zakładu Linii Kolejowych z Bydgoszczy do
Torunia uprzejmie informuję, co następuje.
Podnoszona sprawa wynika z projektu Regulami-
nu Organizacyjnego PKP PLK SA, który jest obecnie
w fazie konsultacji z partnerami społecznymi spółki,
wobec czego trudno jest mówić o ostatecznych decy-
zjach Zarządu PKP PLK SA w zakresie likwidacji
siedzib konkretnych zakładów linii kolejowych spół-
ki PKP PLK S.A.
Uprzejmie informuję, że planowane zmiany orga-
nizacyjne w spółce PKP PLK SA znajdują się w kom-
petencjach organów statutowych tej spółki, będącej
samodzielnym podmiotem gospodarczym. Ostatecz-
ną decyzję o docelowych siedzibach poszczególnych
zakładów podejmą, w ramach statutowych kompe-
tencji, Zarząd oraz Rada Nadzorcza PKP PLK SA.
Z przekazanych informacji wynika, iż struktura
organizacyjna spółki nie jest i nigdy nie była zależna
od podziału administracyjnego kraju. Dotyczy to,
w szczególności, scalonej i jednolitej dla całego kraju
sieci linii kolejowych przebiegających bez względu na
granice jednostek samorządu terytorialnego. Tym
samym Zarząd Spółki PKP PLK SA założył, iż na
terenie poszczególnych województw (poza woj. ślą-
skim) będzie funkcjonował jeden zakład, w ramach
którego poszczególne komórki organizacyjne mogą
zostać zlokalizowane również w innych miejscowo-
ściach. Zdaniem Zarządu Spółki PKP PLK SA zakła-
dane zmiany w strukturze organizacyjnej mają na
celu m.in. usprawnienie zarządzania spółką oraz
optymalizację wewnętrznych struktur zdolnych szyb-
ko reagować na uwarunkowania zewnętrzne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
rząd PKP PLK SA nie ulegną zmianom podstawowe
jednostki organizacyjne, sekcje eksploatacji, wyko-
nujące najważniejsze zadania związane z bieżącym
utrzymaniem (remontami, konserwacją i diagnosty-
ką stanu technicznego) linii kolejowych. Zmieni się
jedynie organizacyjne podporządkowanie niektó-
rych sekcji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
221
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie ochrony spadkobierców obciążonych
spłatą długów spadkowych wynikających
z kredytów zaciągniętych przez spadkodawców
(11570)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację, znak: SPS-023-11570/09, pani poseł
Marii Zuby w sprawie ochrony spadkobierców obcią-
żonych spłatą długów spadkowych wynikających
z kredytów zaciągniętych przez spadkodawców,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
I. W drodze sukcesji uniwersalnej na spadkobier-
cę przechodzi ogół praw i obowiązków majątkowych
zmarłego. Oznacza to, że spadkobierca na mocy jed-
nego zdarzenia, jakim jest otwarcie spadku, czyli
śmierć spadkodawcy, wstępuje w prawa i obowiązki
osoby zmarłej (spadkodawcy) – (art. 922 § 1 K.c.).
Podkreślić należy, że nabycie spadku w chwili
jego otwarcia nie ma charakteru ostatecznego. Re-
alizacja skutków prawnych związanych z następ-
stwem prawnym po osobie zmarłej jest uzależniona
od woli spadkobiercy. Osobie powołanej do dziedzi-
czenia ustawa, w art. 1012 K.c., przyznaje trzy moż-
liwości. Osoba taka może złożyć oświadczenie:
1) o prostym przyjęciu spadku, tj. bez ogranicze-
nia odpowiedzialności za długi spadkowe,
2) o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwen-
tarza, tj. z ograniczeniem odpowiedzialności za długi
spadkowe,
3) o odrzuceniu spadku.
Nieograniczona odpowiedzialność spadkobiercy
za długi spadkowe występuje w dwóch sytuacjach:
1) jeżeli spadkobierca złożył wyraźne oświadcze-
nie, że przyjmuje spadek bez ograniczenia odpowie-
dzialności (art. 1012 w zw. art. 1031 K.c.) oraz
2) jeżeli spadkobierca nie złożył oświadczenia co
do spadku w terminie sześciu miesięcy od dowiedze-
nia się o tytule swego powołania i jest traktowany
jak osoba, która złożyła oświadczenie o prostym
przyjęciu spadku (art. 1015 § 2 zd. 1 K.c.).
Odpowiedzialność spadkobiercy, który przyjął
spadek wprost, jest nieograniczona, co oznacza, że
ponosi on odpowiedzialność z majątku spadkowego
oraz z całego majątku osobistego.
Przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza
(art. 1031 § 2 zd. 1 K.c.) powoduje, że odpowiedzial-
ność spadkobiercy zostaje ograniczona do wartości
stanu czynnego spadku ustalonego w spisie inwenta-
rza. Oznacza to, że spadkobierca odpowiada całym
swoim majątkiem, ale tylko do określonej wartości.
Spadkobierca odpowiada bez ograniczenia za dłu-
gi spadkowe, mimo że złożył oświadczenie o przyjęciu
spadku z dobrodziejstwem inwentarza, jeżeli nie po-
222
dał do inwentarza przedmiotów należących do
spadku albo podał nieistniejące długi (art. 1031
§ 2 zd. 2 K.c.).
Oświadczenie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku
może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia,
w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego
powołania. Brak oświadczenia spadkobiercy w po-
wyższym terminie jest jednoznaczny z prostym przy-
jęciem spadku. Jednakże, gdy spadkobiercą jest oso-
ba niemająca pełnej zdolności do czynności prawnych
albo osoba, co do której istnieje podstawa do jej cał-
kowitego ubezwłasnowolnienia, albo też osoba praw-
na, brak oświadczenia spadkobiercy jest jednoznacz-
ny z przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwenta-
rza (art. 1015 § 1 i § 2 K.c.). Wskazana powyżej regu-
lacja zabezpiecza interesy tej kategorii osób przed
niekorzystnymi skutkami nabycia spadku obarczo-
nego znacznymi długami.
II. Odnosząc się do treści pierwszego pytania za-
wartego w interpelacji, wskazać trzeba, że art. 1019
K.c. przewiduje możliwość uchylenia się od skutków
prawnych oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu
spadku, jeżeli oświadczenie takie zostało złożone pod
wpływem błędu lub groźby (art. 1019 § 1 K.c.) oraz
uchylenia się od skutków prawnych niezachowania
terminu do złożenia takiego oświadczenia, w przy-
padku gdy oświadczenie to z powodu błędu lub groź-
by nie zostało złożone (art. 1019 § 2 K.c.).
Uchylenie się od skutków prawnych złożenia lub
niezłożenia oświadczenia powinno nastąpić przed
sądem, a spadkobierca powinien jednocześnie oświad-
czyć, czy i jak spadek przyjmuje, czy też go odrzuca.
Skuteczność uchylenia się od skutków prawnych
oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku uza-
leżniona jest od zatwierdzenia przez sąd.
Podkreślić trzeba, że znaczenie prawne ma tylko
błąd co do treści czynności prawnej (art. 84 § 1 zd. 1
K.c.), który ponadto jest obiektywnie i subiektywnie
istotny (art. 84 § 2 K.c.). W omawianym przypadku
błąd co do treści czynności prawnej może być błędem,
np. co do tytułu powołania do dziedziczenia, osoby
spadkodawcy, przedmiotu spadku. O istotności takie-
go błędu decyduje ustalenie, czy spadkobierca mający
wyobrażenie o rzeczywistym stanie rzeczy, tj. nie-
działający pod wpływem błędu, złożyłby oświadcze-
nie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku.
Innymi słowy, podstawę uchylenia się przez spad-
kobiercę od skutków prawnych niezłożenia w termi-
nie oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku
może stanowić błąd prawnie doniosły (art. 1019 § 2
w zw. z art. 84 § 1 zd. 1 i § 2 K.c.). Błędem takim nie
jest nieznajomość przedmiotu spadku pozostająca
w związku przyczynowym z niedołożeniem przez
spadkobiercę należytej staranności w ustalaniu rze-
czywistego stanu majątku spadkowego (postanowie-
nie SN z dnia 30 czerwca 2005 r., IV CK 799/04,
OSNC 2006, nr 5, poz. 94). W uzasadnieniu wskaza-
nego powyżej postanowienia Sąd Najwyższy pod-
niósł, że niedołożenie należytej staranności przez
spadkobiercę w ustalaniu rzeczywistego stanu ma-
jątku spadkowego polega na niepodjęciu określonych,
uzasadnionych w danej sytuacji działań zmierzają-
cych do uzyskania wiedzy o rzeczywistym stanie ma-
jątku spadkowego.
Spadkobierca ma więc możliwość uchylenia się od
skutków prawnych oświadczenia o przyjęciu lub od-
rzuceniu spadku, jak również uchylenia się od skut-
ków prawnych niezachowania terminów określonych
w art. 1015 § 1 K.c. do złożenia takich oświadczeń,
o ile złożenie takiego oświadczenia lub jego brak (mil-
czenie spadkobiercy) spowodowany był błędem lub
groźbą (art. 1019 § 2 K.c.). W konsekwencji tego
uznaje się, że dany spadkobierca nie złożył oświad-
czenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku. Wówczas
stosownie do treści art. 1015 § 2 K.c. wobec braku
oświadczenia spadkobiercy następuje albo proste
przyjęcie spadku (art. 1015 § 2 zd. 1 K.c.), albo przy-
jęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza, jeżeli
w stosunku do spadkobiercy istnieją podstawy do
jego ubezwłasnowolnienia (art. 1015 § 2 zd. 2 K.c.)
Wydaje się zatem, że istniejące rozwiązania praw-
ne przedstawionego w interpelacji problemu nie wy-
magają zmian legislacyjnych i w stopniu wystarcza-
jącym zabezpieczają interes spadkobierców w sytu-
acji, gdy z sukcesją uniwersalną wiąże się obciążenie
długami w zakresie przekraczającym wartość czynną
przyjętego spadku.
III. Odnośnie do drugiego pytania zawartego
w interpelacji wskazać należy, że w ostatnim czasie
do Ministerstwa Sprawiedliwości nie wpływały skar-
gi obywateli dotyczące ochrony spadkobierców obcią-
żonych spłatą długów spadkowych wynikających
z kredytów zaciągniętych przez spadkodawców. Z tego
też względu nie była rozważana potrzeba inicjowania
akcji informacyjno-edukacyjnej w tym zakresie.
Niemniej jednak wydaje się, że sytuacje zasygna-
lizowane w interpelacji mogą stanowić przesłankę do
rozważenia możliwości przyjęcia zasady, że niezłoże-
nie przez spadkobiercę oświadczenia w wyznaczonym
terminie oznacza przyjęcie spadku z dobrodziejstwem
inwentarza. Problem ten zostanie przeanalizowany
w trakcie prac nad nowym Kodeksem cywilnym pro-
wadzonych przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Cy-
wilnego. Komisja rozważa również sposoby zwiększe-
nia ochrony interesów spadkobierców, którzy przyję-
li spadek z dobrodziejstwem inwentarza. Instytucją,
która usuwałaby niebezpieczeństwo dopłacania przez
spadkobiercę do spadku z własnego majątku i jedno-
cześnie chroniłaby interesy wierzycieli, mogłaby być
tzw. konwokacja, czyli zwołanie wierzycieli spadku.
W jej ramach po upływie wyznaczonego terminu był-
by układany plan zaspokojenia zgłoszonych wierzy-
telności.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie Zakładu Linii Kolejowych
w Bydgoszczy (11572)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Anny Bańkowskiej (SPS-023-11572/
09 z dnia 23 września 2009 r.) w sprawie Zakładu
Linii Kolejowych w Bydgoszczy uprzejmie informuję,
co następuje.
Podnoszona w interpelacji sprawa potencjalnej
likwidacji Bydgoskiego Zakładu Linii Kolejowych
spółki PKP PLK SA wynika z projektu Regulaminu
Organizacyjnego PKP PLK SA, który jest obecnie
w fazie konsultacji z partnerami społecznymi spółki,
wobec czego trudno jest mówić o ostatecznych decy-
zjach Zarządu PKP PLK SA w zakresie likwidacji
siedzib konkretnych zakładów linii kolejowych spół-
ki PKP PLK SA.
Uprzejmie informuję, że planowane zmiany orga-
nizacyjne w spółce PKP PLK SA znajdują się w kom-
petencjach organów statutowych tej spółki, będącej
samodzielnym podmiotem gospodarczym. Ostatecz-
ną decyzję o docelowych siedzibach poszczególnych
zakładów podejmą, w ramach statutowych kompe-
tencji, Zarząd oraz Rada Nadzorcza PKP PLK SA.
Z przekazanych informacji wynika, iż struktura
organizacyjna spółki nie jest i nigdy nie była zależna
od podziału administracyjnego kraju. Dotyczy to,
w szczególności, scalonej i jednolitej dla całego kraju
sieci linii kolejowych przebiegających bez względu na
granice jednostek samorządu terytorialnego. Tym
samym Zarząd Spółki PKP PLK SA założył, iż na
terenie poszczególnych województw (poza woj. ślą-
skim) będzie funkcjonował jeden zakład, w ramach
którego poszczególne komórki organizacyjne mogą
zostać zlokalizowane również w innych miejscowo-
ściach. Zdaniem Zarządu Spółki PKP PLK SA zakła-
dane zmiany w strukturze organizacyjnej mają na
celu m.in. usprawnienie zarządzania spółką oraz
optymalizację wewnętrznych struktur zdolnych szyb-
ko reagować na uwarunkowania zewnętrzne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
rząd PKP PLK SA nie ulegną zmianom podstawowe
jednostki organizacyjne, sekcje eksploatacji, wykonu-
jące najważniejsze zadania związane z bieżącym
utrzymaniem (remontami, konserwacją i diagnosty-
ką stanu technicznego) linii kolejowych. Zmieni się
jedynie organizacyjne podporządkowanie niektórych
sekcji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
223
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie problemu modernizacji dźwigów
osobowych i osobowo-towarowych (wind)
w Polsce (11575)
Na podstawie upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów z dnia 28 września 2009 r. (znak: DSPA-4810-
-4349/09; SPS-023-11575/09) do udzielenia w poro-
zumieniu z ministrem rozwoju regionalnego odpo-
wiedzi na interpelację pana Wiesława Szczepańskie-
go, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
14 września 2009 r. (znak: BP-WS-VI-IN-21/09/2009)
dotyczącą problematyki modernizacji dźwigów oso-
bowych i osobowo-towarowych (wind) w Polsce, pra-
gnę poinformować, że Ministerstwo Gospodarki na
bieżąco śledzi sytuację w zakresie nadzoru nad sta-
nem technicznym i bezpieczeństwem użytkowania
eksploatowanych urządzeń dźwigowych.
Zgadzam się z panem posłem, że ważnym elemen-
tem poprawy bezpieczeństwa użytkowania dźwigów
jest ich sukcesywna modernizacja oraz wymiana na
urządzenia nowoczesne, spełniające wszystkie aktu-
alnie obowiązujące wymagania techniczne. Jednak
są to działania bardzo kosztowne (średnio są to kwo-
ty rzędu kilkuset tysięcy złotych na jedno urządze-
nie), dlatego istotne są wszelkie inicjatywy mające na
celu pozyskanie dodatkowych funduszy na ten cel,
także ze źródeł unijnych. Należy jednak mieć na uwa-
dze, że w ramach szeroko określonych priorytetów
wsparcie środkami pozyskanymi z Unii Europejskiej
ma charakter indywidualny, a każdy projekt winien
spełniać warunki określone w dokumentacji konkur-
sowej. Przykładowo w obszarze dotyczącym infra-
struktury i środowiska środki są przyznawane na
realizację konkretnych projektów. Tak więc w ra-
mach zgłaszanego kompleksowego projektu jednym
z proponowanych działań mogłaby być wymiana sta-
rego dźwigu na nowy – energooszczędny, zbudowany
z materiałów podlegających recyklingowi, zapewnia-
jący wysoki poziom bezpieczeństwa użytkowników.
Wydaje się, że informacja sekretarza generalnego
Polskiego Stowarzyszenia Producentów Dźwigów,
otrzymana na początku br., odnośnie do inicjatywy
pozyskania przez stowarzyszenie środków na wspo-
maganie modernizacji użytkowanych dźwigów,
np. w ramach programów operacyjnych na lata 2000–
–2013, idzie właśnie w tym kierunku.
Przedstawiona w interpelacji propozycja wydzie-
lenia ze środków unijnych kwoty 8 mld zł w celu bez-
pośredniego jej przeznaczenia na prace moderniza-
cyjne dźwigów została skonsultowana z ministrem
rozwoju regionalnego. Z uzyskanej odpowiedzi wyni-
ka, że w ramach perspektywy finansowej 2007–2013
nie zostało przewidziane bezpośrednie wsparcie na
224
działania związane z przeprowadzeniem moderniza-
cji dźwigów osobowych i towarowo-osobowych. Nie
jest więc możliwe stworzenie w oparciu o źródła unij-
ne osobnego funduszu przeznaczonego wyłącznie na
realizację ww. celów.
Nawiązując do kwestii bezpieczeństwa użytkowa-
nia dźwigów, pragnę zwrócić uwagę, że urządzenia
te są objęte dozorem technicznym i zostają dopusz-
czane do użytkowania na podstawie decyzji zezwala-
jącej na ich okresową eksploatację, wydanej przez
organ właściwej jednostki dozoru technicznego. De-
cyzja jest wydawana na podstawie pozytywnych wy-
ników przeprowadzonych badań oraz czynności
sprawdzających, wynikających z przepisów ustawy
z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U.
Nr 122, poz. 1321, z późn. zm.). W przypadku nie-
przestrzegania przez eksploatującego warunków
użytkowania, jak również w wyniku stwierdzenia,
że badane urządzenie techniczne stanowi zagrożenie
dla życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia czy śro-
dowiska, organ właściwej jednostki dozoru technicz-
nego wydaje decyzję o wstrzymaniu eksploatacji tego
urządzenia. Ponowne oddanie do użytkowania jest
możliwe dopiero po usunięciu ww. zagrożeń.
Pragnę zauważyć, że właściciele i użytkownicy
dźwigów, w ramach posiadanych środków finanso-
wych oraz w oparciu o analizę możliwości dalszej
eksploatacji użytkowanych dźwigów, na bieżąco
przeprowadzają modernizacje oraz wymianę tych
urządzeń, dostosowując je do obowiązujących wy-
magań technicznych. Z uzyskanych z Urzędu Dozo-
ru Technicznego informacji wynika, że rocznie mo-
dernizowanych jest ok. 1600 urządzeń dźwigowych.
Prace te są prowadzone w oparciu o aktualnie obo-
wiązujące przepisy prawa, stanowiąc praktyczne
i sukcesywne realizowanie celów zalecenia Komisji
Europejskiej nr 95/216/WE. Zalecenie to, mające na
celu zachęcenie państw członkowskich do działań
na rzecz podwyższenia bezpieczeństwa eksploatacji
dźwigów, nie ma rangi obligatoryjnego aktu praw-
nego, w związku z czym nie wymaga implementacji
do prawa krajowego.
Jak wspomniano powyżej, modernizacja lub wy-
miana dźwigów jest przedsięwzięciem kosztownym.
Analizując obowiązujące w Polsce zasady dozoru
technicznego nad stanem bezpieczeństwa dźwigów,
należy zauważyć, że obligatoryjne narzucenie termi-
nów wykonania prac modernizacyjnych, bez uwzględ-
nienia stanu technicznego każdego z urządzeń, czy
też możliwości sfinansowania tych prac przez właści-
cieli i użytkowników dźwigów (często są to niewielkie
lokalne społeczności o niewysokich dochodach), mo-
głoby zostać uznane za działanie nie do końca racjo-
nalne i uzasadnione zarówno z technicznego, jak
i społecznego punktu widzenia. Dlatego też, mając
na względzie powyższe uwarunkowania, nie przewi-
duje się wprowadzenia w życie aktu prawnego, który
autorytatywnie narzucałby terminy obowiązkowej
modernizacji dźwigów, tym bardziej że zarówno obo-
wiązujące przepisy, jak i zasady racjonalnej gospo-
darki środkami finansowymi posiadanymi przez
użytkowników i właścicieli tych urządzeń, umożli-
wiają sukcesywne prowadzenie prac zmierzających
do unowocześniania i podnoszenia poziomu technicz-
nego oraz bezpieczeństwa dźwigów.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie uwzględnienia dofinansowania
projektu centrum aktywnego wypoczynku
i rehabilitacji ruchowej opracowanego
w gminie Szczytna w „Programie
wyrównywania szans między regionami II”
poprzez rozszerzenie obszarów wsparcia
o możliwość dofinansowania projektów
samorządów gminnych o znaczeniu regionalnym
dotyczących rozwoju infrastruktury
służącej edukacji i rehabilitacji
osób niepełnosprawnych (11578)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
25 września 2009 r., znak SPS-023-11578/09, inter-
pelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
uwzględnienia dofinansowania projektu centrum
aktywnego wypoczynku i rehabilitacji ruchowej
opracowanego w gminie Szczytna w „Programie wy-
równywania różnic między regionami H” poprzez
rozszerzenie obszarów wsparcia o możliwość dofi-
nansowania projektów o znaczeniu regionalnym
samorządów gminnych dotyczących rozwoju infra-
struktury służącej edukacji i rehabilitacji osób nie-
pełnosprawnych, proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Według informacji uzyskanej z Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
w bieżącym roku uruchomiony został „Program wy-
równywania różnic między regionami II”, który za-
wiera obszar E – dofinansowanie wymaganego
wkładu własnego w projektach samorządów powia-
towych dotyczących rozwoju infrastruktury służą-
cej edukacji osób niepełnosprawnych realizowa-
nych w ramach regionalnych programów operacyj-
nych. Skierowany jest on jednak wyłącznie do
samorządów powiatowych.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych od wielu lat prowadzi działalność za-
pewniającą wsparcie osób niepełnosprawnych w roz-

wiązywaniu problemów zawodowych i społecznych.
Środki PFRON w przeważającej części pochodzą od
pracodawców niezatrudniających osób niepełno-
sprawnych i ze względu na źródło ich pochodzenia
muszą być wydatkowane przede wszystkim na cele
związane z rehabilitacją zawodową osób niepełno-
sprawnych, w tym na dofinansowanie rynku pracy
osób niepełnosprawnych. Obecnie jedynie ok. 22%
osób niepełnosprawnych ma pracę, priorytetem po-
zostaje kontynuacja działań zwiększających szansę
znalezienia i utrzymania zatrudnienia przez tę gru-
pę osób. Zwiększając zatrudnienie osób niepełno-
sprawnych, dajemy im szansę na pozyskanie niezbęd-
nych środków na ich potrzeby.
Realizacja różnego rodzaju programów uzupeł-
niających obligatoryjne zadania ustawowe PFRON
jest odpowiedzią na potrzeby zgłaszane przez środo-
wisko osób niepełnosprawnych. Niemniej jednak ze
względu na fakt, że PFRON co roku dysponuje ściśle
określonym budżetem, a potrzeby zgłaszane przez
osoby niepełnosprawne znacznie przekraczają moż-
liwości ich sfinansowania, PFRON zmuszony jest do
limitowania oferowanej pomocy m.in. poprzez zawę-
żanie w poszczególnych programach zakresu pomocy
i grupy jej odbiorców.
W bieżącym roku w wyniku mniejszych wpływów
do budżetu PFRON planowana kwota wydatków
PFRON na wszystkie programy realizowane w 2009 r.
została zmniejszona i stanowi około 43% budżetu
przeznaczonego na realizację tych programów w ze-
szłym roku. W związku z powyższym Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych zmu-
szony został do ograniczenia zakresu swoich działań,
w tym m.in. do zamykania niektórych z dotychczas
realizowanych programów. W pierwszej kolejności
należy zapewnić realizację zadań ustawowych oraz
zaspokoić zobowiązania finansowe PFRON wynika-
jące m.in. z realizacji umów dofinansowania już za-
wartych w ramach poszczególnych programów celo-
wych. Konsekwencje związane ze spodziewanymi
niższymi wpływami do budżetu PFRON w bieżącym
roku dotyczą większości realizowanych przez PFRON
programów.
Należy zwrócić uwagę na to, że PFRON każdego
roku wspiera finansowo różne formy rehabilitacji za-
wodowej i społecznej tysięcy osób niepełnosprawnych
i instytucji działających na ich rzecz, dokładając ze
swej strony starań, aby pomoc ta obejmowała jak naj-
większą liczbę potrzebujących w jak największym
zakresie. Jednakże ze względu na skalę potrzeb zwią-
zanych z ułatwieniem osobom niepełnosprawnym
codziennego funkcjonowania ich pełna realizacja
przekracza często możliwości finansowe PFRON.
Trzeba także podkreślić, że hierarchizowanie po-
trzeb osób niepełnosprawnych jest zadaniem niezwy-
kle trudnym. Zarówno potrzeby osób niepełnospraw-
nych, jak i zgłaszane wątpliwości mają charakter
subiektywny, zaś możliwości pomocy ze środków
PFRON są obiektywnie ograniczone wysokością
225
środków finansowych pozostających w dyspozycji
PFRON.
Z przeprowadzonych analiz wynika, że w 2010 r.,
jak również w kolejnych latach sytuacja finansowa
PFRON ma być jeszcze gorsza, co skutkować będzie
koniecznością ograniczania bądź zaniechania reali-
zacji kolejnych zadań Państwowego Funduszu Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych. Powyższe wiązać
się będzie bezpośrednio z brakiem możliwości sfinan-
sowania tych zadań. Pogorszenie sytuacji finansowej
PFRON w kolejnych latach wiązać się będzie z ma-
lejącymi przychodami funduszu, jak również ze wzro-
stem jego wydatków.
Malejące przychody PFRON wynikać będą przede
wszystkim z malejącej liczby pracodawców zobowią-
zanych do wpłat na PFRON. Oprócz czynników ty-
powych, jak upadłość czy likwidacja przedsiębior-
stwa, w 2009 r. w sposób szczególny zaznaczają się
również dwie inne powiązane z sytuacją kraju przy-
czyny takiego stanu:
a) obniżenie stanu zatrudnienia ogółem w zakła-
dzie pracy do liczby nieprzekraczającej 25 pracowni-
ków w przeliczeniu na etaty (w I półroczu 2009 r. taki
spadek zatrudnienia odnotowano u 3383 pracodaw-
ców, w części dotyczy to ok. 2000 pracodawców zobo-
wiązanych do wpłat na fundusz; dla porównania
w analogicznym okresie 2008 r. spadek zatrudnienia
poniżej 25 etatów dotyczył 853 pracodawców, nato-
miast w 2007 roku 597),
b) osiągnięcie przez pracodawcę wskaźnika za-
trudnienia osób niepełnosprawnych (6%) zwalniające-
go go z obowiązku dokonywania wpłat na PFRON.
Kolejnym czynnikiem mającym wpływ na niższe
przychody funduszu jest m.in. bardziej powszechne niż
w okresach ubiegłych wykorzystywanie przez przedsię-
biorców przewidzianej ustawą z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) możliwości obniżenia
należnej wpłaty na PFRON (aż do 80% jej wysoko-
ści). W I półroczu 2009 r. 9871 pracodawców zobo-
wiązanych do wpłat na PFRON (26,3% ogółu) doko-
nało obniżenia wpłat na kwotę ok. 212 000 tys. zł.
Dla porównania w analogicznym okresie 2008 r.
z obniżenia wpłat na PFRON skorzystało 8330 pra-
codawców (21,4% ogółu) na kwotę 189 000 tys. zł,
a w 2007 r. – 8320 (22,4%) na kwotę 156 500 tys. zł.
Należy podkreślić, iż w I półroczu 2009 r. wykorzy-
stanie ulg we wpłatach na PFRON w porównaniu do
I półrocza 2008 r. jest wyższe o ponad 22 000 tys. zł.
Wzrost wydatków PFRON związany jest m.in.:
a) ze wzrostem wydatków na subsydiowanie za-
trudnienia osób niepełnosprawnych w wyniku wzro-
stu minimalnego wynagrodzenia (z 1276 zł w 2009 r.
do 1317 zł w 2010 r.), od którego naliczana jest wyso-
kość przysługującego dofinansowania,
b) ze znaczącym wzrostem zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych zarejestrowanych w Systemie Ob-
sługi Dofinansowań i Refundacji (SODiR) po wejściu
w życie nowelizacji ustawy o rehabilitacji od l stycz-
226
nia 2009 r. o ok. 22 000 osób – przy założeniu utrzy-
mania obecnego stanu zatrudnienia prowadzi to do
wzrostu kosztów subsydiowania zatrudnienia w roku
2009 o ok. 250 mln zł w stosunku do założeń planu
na 2009 r., nie można także wykluczyć dalszego
wzrostu zatrudnienia osób niepełnosprawnych zare-
jestrowanych w SODiR w kolejnych latach, co dodat-
kowo zwiększy wydatki.
Należy wziąć pod uwagę także fakt, iż przepis
ustalający obniżone subsydiowanie tzw. otwartego
rynku pracy obowiązuje tylko do końca 2009 r. Od
l stycznia 2010 r. wszyscy pracodawcy będą otrzymy-
wać dofinansowanie do wynagrodzeń na tych samych
zasadach, co oznacza, że wydatki PFRON na subsy-
diowanie zatrudnienia na otwartym rynku (przy za-
łożeniu uwzględnienia dwóch czynników podanych
powyżej) prawdopodobnie wzrosną o ok. 240 mln zł
w stosunku do 2009 r. W przypadku utrzymania się
tendencji wzrostu zatrudnienia na otwartym rynku
osób niepełnosprawnych zarejestrowanych w SODiR
wzrost wydatków PFRON może być większy.
Mniejsze wpływy do budżetu funduszu nie pozwa-
lają zagwarantować pełnej realizacji wszystkich pro-
gramów w 2010 r. Szacuje się, że łączna kwota prze-
widziana na programy zatwierdzone przez Radę Nad-
zorczą PFRON i zadania ustawowe realizowane
przez Wydział Programowania i Realizacji Zadań
oraz oddziały PFRON stanowić będzie w przyszłym
roku nieco poniżej 60% środków przeznaczonych na
ten cel w roku bieżącym.
W świetle przytoczonych powyżej argumentów
dotyczących obecnej, jak i spodziewanej sytuacji fi-
nansowej PFRON w 2010 r. nie będzie możliwości
uruchomienia nowych programów celowych ani roz-
szerzania już istniejących o nowych adresatów i nowe
formy wsparcia, m. in. w „Programie wyrównywania
różnic między regionami II”. Bardzo prawdopodobne
jest również, że PFRON zmuszony zostanie do jesz-
cze bardziej radykalnego ograniczenia oferowanej
pomocy.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie trudnej sytuacji na rynku zbożowym
na przykładzie Dolnego Śląska (11579)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 25 września br., znak:
SPS-023-11579/09, przekazującego interpelację po-
słanki Moniki Wielichowskiej przedkładam poniższą
informację.
Zasadnicze znaczenie dla kształtowania sytuacji
na krajowym rynku zbóż mają światowe i unijne sza-
cunki zbiorów zbóż oraz zapotrzebowanie. Prognozy
Międzynarodowej Rady Zbożowej (IGC) z 24 wrze-
śnia 2009 r. pokazują, że na świecie w roku gospo-
darczym 2009/2010 zostanie zebranych 1,753 mld ton
zbóż (1,792 mld ton w 2008 r.). Zużycie zbóż ogółem
sięgnie 1,743 mld ton i będzie niższe od zbiorów o 10 mln
ton. Z uwagi na zrównoważenie popytu i podaży za-
pasy utrzymają się na dość wysokim poziomie 363 mln
ton. Według prognoz IGC z 24 września br. w roku
gospodarczym 2009/2010 w krajach Unii Europej-
skiej zostanie zebranych 290,7 mln ton zbóż, zużycie
zbóż osiągnie poziom 275 mln ton. Wysoki poziom
produkcji przy niewielkim wzroście zużycia zbóż po-
zwoli utrzymać zapasy unijne na wysokim poziomie
tj. około 34,4 mln ton.
Według przedwynikowego szacunku GUS (z 23 wrze-
śnia 2009 r.) w Polsce tegoroczne zbiory zbóż progno-
zowane są na poziomie 29,7 mln ton, tj. o 7,2% wyżej
od zbiorów w 2008 r. Powierzchnia uprawy zbóż ogó-
łem wyniosła 8,6 mln ha i była mniejsza od ubiegło-
rocznej o 0,2%. Plony oszacowano na 34,6 dt/ha,
tj. 7,5% wyżej niż w 2008 r.
Instytut Ekonomiki Rolniczej i Gospodarki Żyw-
nościowej przewiduje, że w roku gospodarczym 2009/
2010 zużycie zbóż może wynieść około 26,3 mln ton.
Wykorzystanie ziarna na pasze zmniejszy się o 1,2%
i osiągnie poziom 16,4 mln t. Zakłada się również
niewielkie zmniejszenie (do 5,2 mln t) zużycia zbóż
na cele konsumpcyjne, a także ograniczenie zapo-
trzebowania na ziarno do siewu. Natomiast spodzie-
wany jest wzrost zużycia przemysłowego (w tym rów-
nież na biopaliwa) do 1,9 mln t. Przy zrównoważo-
nym poziomie importu oraz eksportu krajowe zapasy
zbóż w roku gospodarczym 2009/2010 mogą kształ-
tować się na poziomie około 2,9–3,5 mln ton.
Wyjątkowa koniunktura na krajowym rynku po
zbiorach w roku gospodarczym 2007/2008 wynikała
między innymi z korzystnych zbiorów w Polsce oraz
nieurodzaju w krajach głównych producentów zbóż.
W podejmowanych ocenach sytuacji na rynku krajo-
wym nie można pomijać niekorzystnej sytuacji na
światowym rynku finansowym oraz związanej z tym
recesji gospodarczej w skali światowej, której skutki
wpływają również na gospodarkę polską. W sezonie
2007/08 obserwowaliśmy znaczny spadek świato-
wych zapasów zbóż, w wyniku czego ceny na świato-
wych rynkach osiągnęły rekordowy poziom. W sezo-
nie 2008/09 z uwagi na wysoki poziom zbiorów zbóż,
szczególnie w Europie i krajach WNP, występujące
problemy na rynkach finansowych oraz spowolnienie
gospodarcze ceny zbóż na rynku światowym po wzro-
ście w roku gospodarczym 2007/08 uległy znacznej
redukcji.
Na rynku UE–27 w okresie 28.09–4.10 br. ceny
pszenicy konsumpcyjnej wahały się w granicach od

93 do 147 euro/tona, pszenicy paszowej osiągały po-
ziom od 82 do 134 euro/tona, dla jęczmienia paszo-
wego cena kształtowała się na poziomie od 76 do
126 euro/tona, kukurydza w tym czasie kosztowała
od 81 do 141 euro/tona.
Wg danych ZSRIR MRiRW w dniach 5.10–11.10
br. w wiodących przedsiębiorstwach prowadzących
skup przeciętne ceny kształtowały się następująco:
— pszenica konsumpcyjna – 466 zł/t,
— żyto konsumpcyjne – 260 zł/t,
— jęczmień konsumpcyjny – 364 zł/t,
— kukurydza – 442 zł/t.
Z informacji Zintegrowanego Systemu Rolniczej
Informacji Rynkowej gromadzonych przez MRiRW
wynika, że w lipcu br. skup zbóż ogółem wyniósł
387,6 tys. ton (o około 35,7 tys. ton mniej niż w lipcu
2008 r.). W sierpniu br. skupiono łącznie 783,3 tys. ton
zbóż (tj. o 17,7 tys. ton więcej niż w analogicznym okre-
sie roku ubiegłego). Dane szacunkowe za wrzesień
wskazują, że skup zbóż ogółem wyniósł 101,5 tys. ton
(424,2 tys. ton we wrześniu 2008 r.). Podobnie jak
w poprzednich sezonach decydujący wpływ na wiel-
kość skupu będzie miał poziom cen kształtowany re-
lacją między popytem a podażą.
Jednym z instrumentów stabilizujących rynek
zbóż w ramach wspólnej polityki rolnej jest m.in.
skup interwencyjny. Mechanizm ten obejmuje zakup
zbóż wyprodukowanych we Wspólnocie i prowadzony
jest w celu stabilizacji podaży oraz cen na rynku
Wspólnoty. Zakupy interwencyjne prowadzone są
w okresie od 1 listopada do 31 maja roku następnego
przez agencje interwencyjne funkcjonujące w oparciu
o ujednolicone dla całej Wspólnoty zasady. Zakupami
interwencyjnymi są objęte pszenica zwyczajna, psze-
nica durum, jęczmień, kukurydza i sorgo. W ramach
interwencji skupowane jest ziarno oferowane w ilo-
ściach nie mniejszych niż 80 ton oraz spełniające mi-
nimalne wymagania jakościowe.
W Polsce zadania przewidziane dla agencji inter-
wencyjnej realizuje Agencja Rynku Rolnego. Oferen-
ci sprzedający swoje zboże do interwencji składają
ofertę w oddziale terenowym agencji. W skupie inter-
wencyjnym obowiązuje jednakowa cena dla wszyst-
kich zbóż wynosząca 101,31 euro/t. W celu zachęce-
nia oferentów do przechowywania zboża we własnych
magazynach i oferowania go w jak najpóźniejszym
terminie cena interwencyjna od 1 listopada do końca
maja roku następnego jest zwiększana w kolejnych
miesiącach o 0,46 euro/t.
W dniu 4 października 2009 r. w Polsce w zapa-
sach interwencyjnych znajdowało się 80,5 tys. ton
ziarna zbóż. Od sezonu 2009/10 zakupami interwen-
cyjnymi objęte są pszenica zwyczajna, jęczmień, sor-
go bez ograniczeń ilościowych oraz kukurydza i psze-
nica durum, dla których ustalono limit na poziomie
0 ton.
W odpowiedzi na postulat dotyczący zabezpiecze-
nia polskiego rynku zbożowego przed napływem ta-
niego ziarna z innych krajów należy podkreślić, że
decydujące znaczenie w tej kwestii mają zobowiąza-
227
nia wynikające z naszego członkostwa w UE. Prawo
wspólnotowe zakazuje stosowania barier celnych
czy ograniczeń ilościowych w handlu wewnątrz UE.
Oznacza to, że w sytuacjach innych niż wyjątkowe
(np. potrzeba ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pu-
blicznego) Polska nie może wprowadzić barier w im-
porcie z innych krajów UE. Jeśli chodzi o import spo-
za UE, to w wyniku akcesji do UE Polska przyjęła
Wspólną Taryfę Celną Wspólnoty z dniem 1 maja
2004 r., co oznacza, że w imporcie produktów pocho-
dzących z krajów trzecich wszystkie kraje UE, w tym
Polska, stosują te same stawki celne. Stawki te wy-
nikają z listy koncesyjnej UE do WTO (tzw. stawki
związane), z umów o wolnym handlu zawartych przez
UE z krajami trzecimi bądź są to autonomiczne pre-
ferencje przyznane przez UE krajom rozwijającym
się (generalny system preferencji celnych GSP). Kom-
petencje w zakresie prowadzenia polityki handlowej,
zgodnie z art. 133 traktatu ustanawiającego Wspól-
notę Europejską, leżą w wyłącznej gestii całej Wspól-
noty Europejskiej i jej organów, a nie poszczególnych
krajów członkowskich.
Z danych przekazanych przez Ministerstwo Fi-
nansów wynika, że okresie od stycznia do lipca 2009 r.
wywieziono z Polski ziarno zbóż w ilości 1,65 mln
ton. Największą ilość zbóż wywieziono m.in. do Nie-
miec w ilości 810,7 tys. ton, Egiptu 174,9 tys. ton,
Hiszpanii 141,7 tys. ton i Tanzanii 105,9 tys. ton.
W wyżej wymienionym okresie przywieziono do Pol-
ski łącznie 551,6 tys. ton, z czego najwięcej z Repu-
bliki Czeskiej – około 228,7 tys. ton, Słowacji – ponad
120,4 tys. ton, Węgier – 92,5 tys. ton oraz niewielkie
ilości z Ukrainy – 5,3 tys. ton. Z informacji opraco-
wanych przez Zintegrowany System Rolniczej Infor-
macji Rynkowej MRiRW – w lipcu br. wywieziono
z Polski około 139,3 tys. ton zbóż, tj. o 128,7 tys. ton
zbóż mniej niż w analogicznym okresie 2008 r. Przy-
wóz zbóż ogółem w lipcu 2009 r. wyniósł 77,7 tys. ton,
o 319,8 tys. ton mniej niż w lipcu roku ubiegłego,
w tym najwięcej ziarna zbóż przywieziono z Republi-
ki Czeskiej – 26 tys. ton, ze Słowacji – niecałe 17 tys.
ton, z Niemiec – 11,2 tys. ton, z Ukrainy – 920 ton.
W sezonie 2009/2010 przywóz prawdopodobnie
zostanie ograniczony i może kształtować się na po-
ziomie 1–1,2 mln ton. Poziom wywozu będzie uzależ-
niony od konkurencyjności polskiego ziarna na ryn-
ku światowym i wspólnotowym.
Odnosząc się do kwestii przenikania przez grani-
ce UE porażonego fuzariozą ziarna, informuję, że
graniczna kontrola fitosanitarna realizowana jest na
podstawie przepisów ustawy o ochronie roślin przez
Państwową Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa
w celu wykluczenia zagrożenia przeniknięcia na te-
rytorium Wspólnoty przez granice Unii Europejskiej
organizmów szkodliwych stanowiących zagrożenie
dla zdrowia roślin. Zakres wykonywania granicznej
kontroli fitosanitarnej ustalony został prawem Unii
Europejskiej w załączniku 5 część B dyrektywy Rady
UE 2000/29/EC w sprawie zapobiegania wprowadze-
niu i rozprzestrzenianiu się organizmów kwarantan-
228
nowych. Spośród zbóż kontrolą obejmowane jest każ-
dorazowo ziarno pochodzące z Afganistanu, Indii,
Iraku, Meksyku, Nepalu, Pakistanu, RPA i USA oraz
nasiona kukurydzy przeznaczone do siewu bez wzglę-
du na kierunek ich pochodzenia.
Kontrola graniczna pasz prowadzona jest w po-
sterunkach kontroli granicznej przez urzędowych
lekarzy weterynarii i jest to system unikalny w ska-
li UE, ponieważ większość krajów członkowskich nie
dokonuje urzędowych kontroli pasz pochodzenia ro-
ślinnego na granicy zewnętrznej UE.
Mając na uwadze istotny wzrost kosztów produk-
cji zbóż przy jednoczesnym obniżeniu cen rynkowych,
minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił z wnio-
skiem na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds. Rol-
nictwa i Rybołówstwa, które odbyło się w dniu
28.10.2008 r., o przygotowanie analizy kosztów pro-
dukcji zbóż oraz rozważenie możliwości podniesienia
ceny interwencyjnej co najmniej do wysokości śred-
nich kosztów ich produkcji.
W styczniu 2008 r. ochrona celna na rynku zbóż
została zawieszona z uwagi na występujący niedobór
zbóż na rynku Wspólnoty. Pomimo prognoz o nega-
tywnym wpływie suszy na poziom zbiorów zbóż
w 2008 r. w Polsce, które to informacje w skali kraju
nie potwierdziły się, minister rolnictwa i rozwoju wsi
w dniu 18 sierpnia 2008 r. przesłał do Komisji Euro-
pejskiej wniosek o przywrócenie ochrony celnej na
wspólnotowym rynku zbóż. Rozporządzeniem Komi-
sji (WE) nr 1039/2008 z dnia 23 października 2008 r.
przywrócono cła w imporcie zbóż do UE na zasadach,
jakie obowiązywały przed ich zawieszeniem.
Podczas dyskusji nad zmianami w systemie inter-
wencji Polska brała czynny udział w dyskusji, pre-
zentując poniższe stanowisko:
— Polska sprzeciwiała się propozycjom KE doty-
czącym zaniechania comiesięcznego podnoszenia
ceny interwencyjnej,
— Polska podczas dyskusji podkreślała, iż jest
przeciwna ograniczeniu działań interwencyjnych (li-
mitowaniu),
— popierając zasadę jednolitości rynku wspólno-
towego, Polska wnioskowała o możliwość otwarcia
przetargów regionalnych na zakup lub sprzedaż zbóż
w ramach działań interwencyjnych. Wskazywała jed-
nocześnie duże zróżnicowanie geograficzne i przy-
rodnicze Wspólnoty oraz różnorodność struktur ryn-
kowych – w celu zachowania skuteczności prowadzo-
nych działań niezbędne jest wprowadzenie jedno-
znacznych zapisów umożliwiających zastosowanie
regionalnego podejścia w realizacji działań interwen-
cyjnych.
Podczas posiedzeń Komitetu Zarządzającego
w sierpniu br. sprzeciwiała się importowi w ramach
kontyngentu kukurydzy i sorgo do Hiszpanii oraz
kukurydzy do Portugalii. Strona polska wyraziła
sprzeciw wobec uwalniania zapasów interwencyjnych
kukurydzy z Węgier, co wpłynęłoby niekorzystnie na
poziom cen na rynku krajowym.
W dniu 13 sierpnia br. minister rolnictwa i roz-
woju wsi zwrócił się do Komisji Europejskiej o podję-
cie działań interwencyjnych na rynku zbóż, które
pomogą w stabilizacji tego rynku, a w konsekwencji
ochronie poziomu przychodów rolniczych, tj. między
innymi poprzez:
— uruchomienie regionalnego przetargu na eks-
port 0,5 mln ton zbóż dla krajów o niekorzystnym
położeniu względem głównych rynków zbytu,
— wcześniejsze uruchomienie (od 1 września) dla
Polski, ewentualnie również dla krajów o niekorzyst-
nym położeniu względem głównych rynków zbytu,
skupu interwencyjnego i utrzymanie tego terminu
przez co najmniej dwa kolejne lata,
— wstrzymanie procedury przetargowej na im-
port w ramach kontyngentów taryfowych (abatimen-
to) co najmniej do czasu rozpoczęcia skupu interwen-
cyjnego.
Niezależnie od wystąpienia do pani komisarz
Mariann Fischer-Boel minister rolnictwa i rozwoju
wsi wystąpił do przewodniczącego Rady UE z wnio-
skiem o czasowe przesunięcie terminu realizacji za-
kupów interwencyjnych na rynku zbóż dla Polski
z 1 listopada na 1 września na co najmniej dwa ko-
lejne lata.
W dniach 9–10 września br. minister Marek Sa-
wicki uczestniczył w spotkaniu ministrów rolnic-
twa Grupy Wyszehradzkiej oraz Bułgarii i Rumunii
w Budapeszcie. Podczas spotkania omawiano trudną
sytuację na rynkach rolnych ze szczególnym uwzględ-
nieniem rynku mleka i zbóż. W przyjętym wspólnym
oświadczeniu podjęto decyzję, aby wystąpić do Komi-
sji Europejskiej o podjęcie działań w celu stabilizacji
rynków rolnych.
Niezależnie od wystąpień do Komisji Europejskiej
i Rady minister rolnictwa i rozwoju wsi w bezpośred-
nich rozmowach z ministrami ds. rolnictwa innych
krajów członkowskich zabiega o poparcie polskich
wniosków.
Jako stabilizujące sytuację rynkową należy rów-
nież uznać działania spółki Elewarr, której właści-
cielem jest Agencja Rynku Rolnego. Spółka ta oprócz
tradycyjnie dokonywanych zakupów ziarna oferuje
producentom i grupom producenckim, które z uwagi
na niskie ceny nie decydują się na sprzedaż zbóż
i rzepaku w okresie żniw, możliwość ich usługowego
składowania. Łącznie spółka może przeznaczyć na
ten cel powierzchnię magazynową zdolną pomieścić
0,3 mln ton ziarna. Aby skorzystać z oferty, produ-
cent powinien dostarczyć do elewatora spółki nie
mniej niż 20 ton zboża lub rzepaku dobrej jakości
handlowej pochodzącego z własnego gospodarstwa,
ze zbiorów 2009 r. W zależności od przyjętego wa-
riantu oferty producent może:
— odebrać w dowolnym terminie składowane zbo-
że lub rzepak – producent ponosi wówczas koszty:
przyjęcia do magazynu, doprowadzenia do wymaga-
nych parametrów, przechowywania i wydania z ma-
gazynu z załadunkiem na środki transportowe. Od-
biór zboża lub rzepaku nastąpi wg ustalonego har-

monogramu, nie później niż do 30 czerwca następne-
go roku, po uregulowaniu należności za ww. koszty
wg faktury VAT,
— sprzedać spółce Elewarr 50% dostarczonego
zboża lub rzepaku wg obowiązującego cennika skupu
w elewatorze spółki. Producent ma również możliwo-
ści odkupienia sprzedanego uprzednio spółce zboża
lub rzepaku w późniejszym terminie, w zależności od
kształtowania się cen rynkowych, w cenie obowiązu-
jącej w dniu transakcji. Szczegóły sprzedaży określo-
ne zostaną w umowie zawieranej indywidualnie
w magazynie spółki.
Podczas licznych spotkań ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z przedstawicielami organizacji i związków
rolniczych omawiano aktualną sytuację na rynku
zbóż. Celem spotkań była nie tylko wymiana infor-
macji o istniejących problemach dotyczących rynków
rolnych ze szczególnym uwzględnieniem rynku zbóż,
ale również poszukiwanie nowych rozwiązań mogą-
cych ustabilizować obecną sytuację.
Nową formą wsparcia na rynku zbóż jest utwo-
rzony (w oparciu o nową ustawę o funduszach pro-
mocji produktów rolno-spożywczych z 22 maja 2009 r.
– Dz. U. Nr 97, poz. 799) Fundusz Promocji Ziarna
Zbóż i Przetworów Zbożowych administrowany przez
ARR. Celem funduszu jest promowanie przetworów
zbożowych i wspieranie wzrostu spożycia poprzez
zmianę upodobań żywieniowych konsumentów. Ze
środków funduszu finansowane mogą być kampanie
informacyjne i promocyjne, badania rynkowe i na-
ukowe, jak również udział producentów oraz prze-
twórców w wystawach, targach i szkoleniach. Dzia-
łania finansowane z funduszu promocji powinny
przyczynić się do poprawy jakości oferowanych pro-
duktów, konkurencyjności polskiej branży zbożowej
oraz trwałego zdobycia nowych rynków zbytu. Usta-
wa o funduszach promocji umożliwia również współ-
finansowanie tych działań ze środków UE.
W odniesieniu do postulatu dotyczącego większe-
go wykorzystania ziarna zbóż do produkcji biopaliw
uprzejmie informuję, że minister rolnictwa i rozwoju
wsi na bieżąco monitoruje rozwój sytuacji na rynku
biokomponentów i biopaliw oraz aktywnie uczestni-
czy w pracach nad rozwojem tego rynku.
W powyższym zakresie prezentuje jednoznaczne
stanowisko, iż rozwój rynku biopaliw powinien być
oparty na biokomponentach wytwarzanych w kraju
i Unii Europejskiej z dostępnych surowców rolni-
czych, co daje gwarancję realizacji nie tylko celów
środowiskowych, a przede wszystkim gospodarczych
i społecznych. Konsekwencją stanowiska są podejmo-
wane przez resort działania inicjujące i wspierające
działania koordynatora tego rynku, czyli ministra
gospodarki. Z inicjatywy ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi na forum rządu obecnie omawiana jest sytu-
acja na rynku biopaliw i biokomponentów. W tym
celu została przygotowana i przekazana pod obrady
Komitetu Rady Ministrów, a następnie Rady Mini-
strów kompleksowa informacja dotycząca realizacji
„Wieloletniego programu promocji biopaliw lub in-
229
nych paliw odnawialnych na lata 2008–2014”. W in-
formacji tej przedstawiona została analiza obecnej
sytuacji na krajowym rynku biokomponentów i bio-
paliw oraz ocena wpływu wdrożonych instrumentów
prawnych na ten rynek. Po rozpatrzeniu ww. infor-
macji Rada Ministrów podejmie decyzje co do dal-
szych działań związanych z rozwojem rynku biopaliw
w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie przypadków odmowy podjęcia
proponowanej aktywizacji zawodowej
przez osoby bezrobotne i konsekwencji,
jakie ponoszą (11580)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Moniki
Wielichowskiej dotyczącą przypadków odmowy podję-
cia proponowanego zatrudnienia przez osoby bezro-
botne, proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 33 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
ze zm.) starosta pozbawia statusu bezrobotnego,
w przypadku gdy bezrobotny odmówił bez uzasad-
nionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniej
pracy lub innej formy pomocy określonej w ustawie
lub poddania się badaniom lekarskim lub psycholo-
gicznym mającym na celu ustalenie zdolności do pra-
cy lub udziału w innej formie pomocy określonej
w ustawie. Pozbawienie statusu bezrobotnego nastę-
puje od dnia odmowy na okres:
a) 120 dni – w przypadku pierwszej odmowy,
b) 180 dni – w przypadku drugiej odmowy,
c) 270 dni – w przypadku trzeciej i każdej kolejnej
odmowy.
Należy zwrócić uwagę, iż przepis art. 2 ust. 1 pkt 16
ww. ustawy precyzuje, iż odpowiednią pracą (w tym
zatrudnieniem) jest m.in. taka praca, gdzie łączny
czas dojazdu do miejsca pracy i z powrotem środkami
transportu zbiorowego nie przekracza 3 godzin.
A zatem tylko w takim przypadku, gdy spełniony jest
m.in. powołany warunek czasu dojazdu, zatrudnienie
można uznać za odpowiednie. Jeżeli natomiast wa-
runek powyższy nie jest spełniony, wówczas propo-
zycja pracy nie może być uznana za odpowiednią
w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy i w takim przypadku bezro-
230
botny, odmawiając przyjęcia takiej propozycji, nie
naraża się na utratę statusu bezrobotnego.
Tym bardziej zatem, w przypadku gdy brak jest
możliwości dojazdu do wskazanego zatrudnienia
(np. z powodu braku połączenia komunikacyjnego),
nie można uznawać przedstawionej propozycji za od-
powiednią, a tym samym karać za odmowę jej przy-
jęcia pozbawieniem statusu bezrobotnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie kontraktowania świadczeń
medycznych na listopad i grudzień 2009 r.
w woj. dolnośląskim (11582)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Moniki Wielichowskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 września 2009 r.,
w sprawie kontraktowania świadczeń medycznych
na listopad i grudzień 2009 r. w woj. dolnośląskim,
która została przesłana przy piśmie Marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września
2009 r. (znak: SPS-023-11582/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia. W związ-
ku z powyższym minister zdrowia zwrócił się do Na-
rodowego Funduszu Zdrowia o przedstawienie sta-
nowiska w przedmiotowej sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Dolnośląskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia
wynika, że oddział, przedstawiając świadczeniodaw-
com pierwszą propozycję aneksów na II półrocze
2009 r., proponował poziom finansowania leczenia
szpitalnego zgodny ze środkami zabezpieczonymi
w planie finansowym NFZ na rok 2009. Po przepro-
wadzeniu licznych spotkań ze świadczeniodawcami,
jak również organami założycielskimi, przedstawio-
no propozycję modyfikacji zaproponowanych po-
przednio kwot. Kontrakty na II półrocze 2009 r. wy-
liczone zostały w oparciu o miesięczne wartości kon-
traktów w I półroczu, pomniejszone o ewentualne
niewykonania w poszczególnych zakresach. Jedna-
kowe wyliczenia zastosowano do kwot dla wszystkich
świadczeniodawców, z którymi Dolnośląski Oddział
Wojewódzki NFZ ma zawarte umowy.
Ze świadczeniodawcami, którzy mieli podpisane
umowy w rodzaju: leczenie szpitalne – programy te-
rapeutyczne, leczenie szpitalne – chemioterapia, ra-
dioterapia i brachyterapia, zostały podpisane aneksy
z warunkami finansowymi określonymi do końca
grudnia 2009 r. Dziewięciu świadczeniodawców pod-
pisało aneksy dla podstawowej umowy szpitalnej na
okres do końca grudnia 2009 r. Dla 67 świadczenio-
dawców warunki finansowania dla podstawowej
umowy szpitalnej zostały określone na cztery miesią-
ce, tj. lipiec–październik 2009 r.
Dyrektor oddziału poinformował także, że w celu
zakontraktowania świadczeń na listopad i grudzień
2009 r. Dolnośląski Oddział Wojewódzki NFZ od po-
łowy sierpnia 2009 r. prowadzi rozmowy ze świadcze-
niodawcami, organami założycielskimi, konsorcjami
szpitali, dotyczące finansowania umów w okresie li-
stopad–grudzień 2009 r. Propozycje oddziału były
wysyłane do świadczeniodawców, jednak do chwili
obecnej nie zawarto porozumień w tej kwestii.
Umowy w rodzaju: leczenie szpitalne (umowa pod-
stawowa) oddział dolnośląski zawarł na okresy wie-
loletnie. Proponowany przez Dolnośląski Oddział
Wojewódzki NFZ poziom finansowania świadczeń
w okresie listopad–grudzień 2009 r. zapewnia dostęp
do niezbędnych świadczeń, tj. ratujących życie oraz
przypadków pilnych.
W tym kontekście należy poinformować, że w dniu
15 października 2009 r. prezes Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wydał zarządzenie nr 48/DEF/2009
w sprawie zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r.,
zwiększając koszty świadczeń zdrowotnych w pla-
nach oddziałów wojewódzkich Narodowego Fundu-
szu Zdrowia o kwotę 247 866 tys. zł, w tym Dolno-
śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ o kwotę
77 072 tys. zł.
Odnosząc się do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ, uprzejmie informuję, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która zosta-
ła skierowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu
prezydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010 zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-

szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia) jako jednego
z kryteriów podziału środków wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010. Zgodnie z art. 3
ust. 3 ww. ustawy zmieniającej ustawę o świadcze-
niach opieki zdrowotnej prezes NFZ, w terminie
30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, do-
kona zmiany planu finansowego NFZ na rok 2010
wynikającej z niniejszej ustawy. Do zmiany tej sto-
suje się odpowiednio przepisy art. 121 ust. 1–4 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie stanowiska Polskiej Fundacji
Wspierania Chorych na Fenyloketonurię,
Mukowiscydozę i Inne Choroby Metaboliczne
„Jaś i Małgosia” (11583)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Moniki Wielichowskiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 25 września 2009 r. (SPS-023-11583/09),
w sprawie stanowiska Polskiej Fundacji Wspierania
Chorych na Fenyloketonurię, Mukowiscydozę i Inne
Choroby Metaboliczne, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych informacji.
Minister zdrowia realizuje nałożone zadania na
podstawie regulacji ustawowych. Warunki udziela-
nia i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych, a także zasady i tryb
finansowania tych świadczeń zostały określone prze-
pisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027).
Osoby ze schorzeniami przewlekłymi, w tym rów-
nież chorzy z wadami metabolicznymi, jak fenyloke-
tonuria, mukowiscydoza i inne choroby metabolicz-
ne, podlegają takim samym regułom, jakim podlega
zapewnienie opieki zdrowotnej wszystkim obywate-
231
lom naszego kraju. Wynika to bezpośrednio z art. 68
konstytucji, w którym zobowiązuje się władze pu-
bliczne do zapewnienia wszystkim obywatelom, bez
względu na ich sytuację materialną, równego dostę-
pu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych.
Należy podkreślić, że zgodnie z przepisami ww.
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych systemem refunda-
cji są objęte produkty lecznicze i wyroby medyczne
wpisane do wykazów leków refundowanych, okre-
ślonych w drodze rozporządzeń ministra zdrowia.
Przepisy ww. ustawy nie przewidują dofinansowa-
nia żywności.
Odnosząc się do zawartej w piśmie prośby, aby
minister zdrowia zajął się problemem chorych na fe-
nyloketonurię, mukowiscydozę i inne choroby meta-
boliczne, uprzejmie informuję, że zadanie to jest re-
alizowane. Jednym z takich ważnych zadań jest re-
alizacja świadczeń z zakresu profilaktycznej opieki
zdrowotnej, edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia
przez fachowych pracowników podstawowej opieki
zdrowotnej.
Z budżetu ministra zdrowia był realizowany pro-
gram polityki zdrowotnej ministra zdrowia pn.: „Pro-
gram badań przesiewowych w Polsce 2006–2008”,
obecnie kontynuacją jest program na lata 2009–2014,
zgodnie z którym cała populacja noworodków podle-
ga badaniom w kierunku wykrywania chorób meta-
bolicznych. Wykrycie tych schorzeń tuż po urodzeniu
i wdrożenie natychmiastowego leczenia umożliwia
prawidłowy rozwój dziecka oraz zapobiega występo-
waniu ciężkich powikłań rozwojowych.
W pełni podzielam pogląd o kluczowym znaczeniu
diety w zapewnieniu prawidłowego rozwoju dzieci
z chorobami metabolicznymi oraz zapobieganiu groź-
nym dla zdrowia i życia dziecka powikłaniom. Zgod-
nie z decyzją ministra zdrowia ze środków finanso-
wych pozostających w dyspozycji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia są refundowane produkty lecznicze
dietetyczne do żywienia chorych na fenyloketonurię
oraz inne wrodzone defekty metaboliczne.
W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 23 lu-
tego 2009 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu
leków i wyrobów medycznych, które ze względu na
te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ry-
czałtową lub częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 35,
poz. 276), w wykazie chorób dla osób chorujących na
choroby zakaźne lub psychiczne oraz upośledzonych
umysłowo, a także chorujących na choroby przewle-
kłe, wrodzone lub nabyte zostały utrzymane jednost-
ki chorobowe fenyloketonuria, mukowiscydoza oraz
zespoły wrodzonych defektów metabolicznych, aler-
gie pokarmowe i biegunki przewlekłe.
Wykaz preparatów dietetycznych do żywienia nie-
mowląt z fenyloketonurią został zamieszczony w za-
łączniku nr 2 do rozporządzenia ministra zdrowia.
Wykaz obejmuje 24 preparaty dietetyczne, za które
pacjent wnosi opłatę ryczałtową w wysokości 3,20 zł.
Należy podkreślić, że do wymienionego wykazu w roku
232
bieżącym wpisano 11 nowych preparatów dietetycz-
nych, które z dniem wejścia w życie rozporządzenia
ministra zdrowia, tj. od 16 marca 2009 r., pacjenci
mogą nabywać na podstawie recept we wskazaniu
fenyloketonuria po wniesieniu opłaty ryczałtowej.
Ponadto dopłatami ze środków publicznych są ob-
jęte preparaty dietetyczne zamieszczone w załączniku
nr 4 do rozporządzenia ministra zdrowia. Wykaz obej-
muje 18 produktów dietetycznych wydawanych na
podstawie recept po wniesieniu opłaty w wysokości
50% ceny produktu ze względu na chorobę „zespoły
wrodzonych defektów metabolicznych, alergie pokar-
mowe i biegunki przewlekłe”. Minister zdrowia nie ma
możliwości dofinansowania zakupu żywności.
Pragnę zaznaczyć, że w celu umożliwienia oso-
bom i rodzinom przezwyciężania trudnych sytuacji
życiowych spowodowanych długotrwałą i ciężką cho-
robą istnieje możliwość skorzystania ze świadczeń
pomocy społecznej. Zgodnie z ustawą z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 115, poz. 728)
może być przyznany zasiłek celowy, w szczególności
na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żyw-
ności, leków i leczenia.
W Polsce istnieją także i działają organizacje po-
zarządowe, np. Polskie Towarzystwo Walki z Muko-
wiscydozą, i inne stowarzyszenia, których zadaniem
statutowym jest niesienie pomocy oraz wspieranie
chorych i ich rodzin. Dzięki tym organizacjom i pod-
jętym działaniom wymiernie mogą się zmniejszyć
koszty leczenia chorych.
Przekazując powyższe, dziękuję pani poseł za tro-
skę o losy chorych dzieci z wadami metabolicznymi
i pragnę zapewnić, że minister zdrowia podejmuje
wiele starań, aby sytuacja tych pacjentów ulegała
systematycznej poprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie propozycji Zarządu PKP PLK SA
dotyczących zmian organizacyjnych w spółce,
w której istnieje obecnie 27 zakładów
linii kolejowych, a z dniem 1 stycznia 2010 r.
ma pozostać 17 (11584)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej (SPS-
-023-11584/09) z dnia 25 września 2009 r. w sprawie
propozycji Zarządu PKP PLK SA dotyczących zmian
organizacyjnych w spółce, w której istnieje obecnie
27 zakładów linii kolejowych, a z dniem 1 stycznia
2010 r. ma pozostać 17, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Kwestia zmniejszenia liczby siedzib zakładów linii
kolejowych spółki PKP PLK SA wynika z projektu
regulaminu organizacyjnego tej spółki, który był
konsultowany z partnerami społecznymi spółki.
Uprzejmie informuję, że planowane zmiany orga-
nizacyjne w spółce PKP PLK SA znajdują się w kom-
petencjach organów statutowych tej spółki, będącej
samodzielnym podmiotem gospodarczym. Ostatecz-
ną decyzję o docelowych siedzibach poszczególnych
zakładów podejmą, w ramach statutowych kompe-
tencji, Zarząd oraz Rada Nadzorcza PKP PLK SA.
Z przekazanych informacji wynika, iż struktura
organizacyjna spółki nie jest i nigdy nie była zależna
od podziału administracyjnego kraju. Dotyczy to
w szczególności scalonej i jednolitej dla całego kraju
sieci linii kolejowych przebiegających bez względu na
granice jednostek samorządu terytorialnego. Tym
samym Zarząd PKP PLK SA założył, iż na terenie
poszczególnych województw (poza woj. śląskim) bę-
dzie funkcjonował jeden zakład, w ramach którego
poszczególne komórki organizacyjne mogą zostać zlo-
kalizowane również w innych miejscowościach. Zda-
niem Zarządu PKP PLK SA zakładane zmiany
w strukturze organizacyjnej mają na celu, między
innymi, usprawnienie zarządzania spółką oraz opty-
malizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko
reagować na uwarunkowania zewnętrzne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
rząd PKP PLK SA zmiany nie obejmą podstawo-
wych jednostek organizacyjnych, sekcji eksploatacji,
wykonujących najważniejsze zadania związane z bie-
żącym utrzymaniem (remontami, konserwacją i dia-
gnostyką stanu technicznego) linii kolejowych. Zmie-
ni się jedynie organizacyjne podporządkowanie nie-
których sekcji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania szarej strefy
w imporcie towarów z krajów trzecich (11585)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-11585/09 z dnia 25 września 2009 r., za
którym marszałek Sejmu pan Krzysztof Putra prze-

słał zapytanie poselskie posła na Sejm RP pana Sta-
nisława Steca z dnia 17 września 2009 r. w sprawie
funkcjonowania szarej strefy w imporcie towarów
z krajów trzecich, pragnę niniejszym poinformować
o uwarunkowaniach związanych z importem towa-
rów na obszar celny Wspólnoty i działaniach podej-
mowanych przez polską administrację celną w celu
zapobiegania nieprawidłowościom w tym zakresie.
Dynamiczny wzrost wymiany handlowej z zagra-
nicą jest z jednej strony niezmiernie korzystnym zja-
wiskiem z punktu widzenia rozwoju gospodarki, jed-
nakże z drugiej strony niejednokrotnie prowadzi do
zintensyfikowania działań nieuczciwych importerów,
mających na celu zaniżenie lub ominięcie należności
przywozowych. Niestety, tego rodzaju przypadki do-
tyczą również polskich podmiotów gospodarczych
sprowadzających towary na obszar celny Wspólnoty.
W związku z tym organy celne na bieżąco podejmują
działania mające na celu ochronę polskiego i wspól-
notowego rynku. Oczywiste jest jednak, że działania
te muszą wynikać z obowiązujących przepisów, a te,
po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej, wyni-
kają z prawodawstwa wspólnotowego.
Odnośnie do kwestii zaniżania wartości celnej
należy stwierdzić, że obowiązujący we Wspólnocie na
większość towarów system stawek ad valorem prze-
widuje stosowanie stawek wyrażonych procentowo
w stosunku do wartości celnej towaru. Zawarte we
Wspólnotowym Kodeksie Celnym (Dz. U. WE L 302
z 19.10.1992 r., z późn. zm.) zasady ustalania warto-
ści celnej oparte są na przepisach porozumienia
w sprawie stosowania art. VII układu ogólnego w spra-
wie taryf celnych i handlu 1994 (tzw. kodeks warto-
ści celnej), będącego jednym z załączników do poro-
zumienia ustanawiającego Światową Organizację
Handlu (WTO). Porozumienie ustanawiające Świa-
tową Organizację Handlu zostało opublikowane
w Dzienniku Ustaw Nr 98 z dnia 24.08.1995 r. pod
poz. 483, a kodeks wartości celnej w załączniku
nr 1A do tego porozumienia. Wszystkie państwa
członkowskie WTO, w tym również Polska i pozosta-
łe państwa Unii Europejskiej, zobowiązały się do sto-
sowania regulacji wynikających z kodeksu wartości
celnej w celu ustalania wartości celnej towarów.
Określają one metody oraz zasady ustalania wartości
celnej importowanych towarów, definiując wartość
celną jako wartość transakcyjną, to znaczy cenę fak-
tycznie zapłaconą lub należną za towar, z reguły
określaną na podstawie faktury. Jak wynika z po-
wyższego, generalną zasadą jest ustalanie wartości
celnej na podstawie faktur przedkładanych przez im-
porterów.
Istnieje wprawdzie w przepisach wspólnotowych
art. 181 rozporządzenia wykonawczego do Wspólno-
towego Kodeksu Celnego (Dz. U. WE L 253 z 11.10.1993 r.,
z późn. zm.), zgodnie z którym organ celny może
ustalić wartość celną w inny sposób od wyżej opisa-
nego (tzw. zastępcze metody wyceny), jednakże może
to uczynić tylko w przypadku wystąpienia uzasad-
nionych wątpliwości, że zadeklarowana wartość cel-
233
na stanowi całkowitą faktycznie zapłaconą lub
należną sumę. Warunkiem niezbędnym przy kwe-
stionowaniu faktury przedkładanej przez impor-
tera jest:
— dysponowanie stosownymi dokumentami, z któ-
rych wynikałoby, że zadeklarowana wartość celna
nie stanowi całkowitej faktycznie zapłaconej lub na-
leżnej sumy,
— dysponowanie przez organ celny materiałami
lub danymi niezbędnymi do zastosowania wyżej
wspomnianych zastępczych metod wyceny,
gdyż występowanie niskiej ceny towaru nie sta-
nowi samo w sobie podstawy do zakwestionowania
faktury, szczególnie w warunkach wolnej konkuren-
cji, gdzie ceny transakcyjne kształtowane są dowol-
nie. W przeciwnym przypadku tak podjęta decyzja
administracyjna może narazić Skarb Państwa na
straty wynikające z konieczności pokrycia kosztów
ewentualnego postępowania sądowego. W przypadku
niektórych towarów stosowanie wyżej opisanego me-
chanizmu jest wyjątkowo problematyczne ze względu
na zdecydowanie utrudniony dostęp do pozwalają-
cych zakwestionować wartość celną wiarygodnych
materiałów, które odzwierciedlałyby ceny produktów
identycznych lub podobnych na rynkach krajów eks-
portu.
Istotne jest również, że kodeks wartości celnej,
a w ślad za nim przepisy wspólnotowe wykluczają
stosowanie przez państwa członkowskie tzw. cen mi-
nimalnych w sensie minimalnych wartości, poniżej
których przywóz towarów byłby niemożliwy.
Należy jednak podkreślić, że mając na uwadze re-
alizację ustawowych obowiązków Służby Celnej, or-
gany celne na bieżąco podejmują wynikające z prze-
pisów krajowych i wspólnotowych działania mające
na celu ochronę zarówno rynku wspólnotowego, jak
i polskiego. Dokonując analizy ryzyka i wykorzystu-
jąc systemy informatyczne, organy celne kontrolują
przestrzeganie przepisów prawa celnego oraz podej-
mują inne działania mające na celu zapobieganie
i wykrywanie przestępstw i wykroczeń związanych
z przywozem i wywozem towarów. Działania kontro-
lne podejmowane są przez organy celne już w momen-
cie zgłoszenia towaru do odprawy celnej i po dopusz-
czeniu towaru do obrotu. W okresie od 01.01.2008 r.
do 30.09.2009 r. przeprowadzono liczne kontrole,
w których ujawniono ok. 2600 przypadków nieprawi-
dłowości dotyczących deklarowania wartości celnej.
Ujawnienia dotyczyły między innymi zaniżania war-
tości celnej, stosowania błędnego kursu waluty oraz
niedoliczania kosztów transportu i związane były
z importem między innymi takich towarów, jak: ar-
tykuły przemysłowe, samochody, maszyny, części do
samochodów i maszyn, odzież, obuwie, tkaniny, za-
bawki i inne. Te działania będą kontynuowane.
Odnośnie do przedstawionych propozycji rozwią-
zania problemu zaniżania wartości celnej pragnę po-
informować, że Polska, jak już wspomniałem na
wstępie, jako członek Wspólnoty Europejskiej, zobo-
wiązana jest do bezpośredniego stosowania wspólno-
234
towego prawa celnego, w szczególności Wspólnoto-
wego Kodeksu Celnego i rozporządzenia wykonaw-
czego do Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Przepisy
te nie zobowiązują importera do dokonania zgłosze-
nia celnego w procedurze dopuszczenia do obrotu
w kraju ostatecznego przeznaczenia towaru. Innymi
słowy, towar z ostatecznym przeznaczeniem do Pol-
ski może być dopuszczony do obrotu w innym pań-
stwie członkowskim Wspólnoty w procedurze 4000
(dopuszczenie do obrotu z jednoczesnym wprowa-
dzeniem na rynek krajowy towarów, które nie pod-
legają zwolnieniu z podatku VAT z tytułu dalszej
dostawy wewnątrzwspólnotowej, o której mowa przy
kodzie 42), jak i w procedurze 4200 (dopuszczenie
do obrotu z jednoczesnym wprowadzeniem na rynek
krajowy towarów, które podlegają zwolnieniu z po-
datku VAT w przypadku dostawy do innego pań-
stwa członkowskiego, tj. import z kraju trzeciego
z bezpośrednio następującą po nim dostawą we-
wnątrzwspólnotową).
W świetle powyższego niemożliwe jest narzucenie
innym państwom członkowskim Wspólnoty zakazu
przyjmowania zgłoszeń celnych do procedury dopusz-
czenia do obrotu w tych krajach, jeśli towar jest osta-
tecznie przeznaczony do Polski.
W odniesieniu do załączników przedkładanych
wraz ze zgłoszeniem celnym należy zauważyć, iż za-
gadnienie to także jest przedmiotem wspólnotowych
regulacji celnych. Z art. 218 rozporządzenia wyko-
nawczego do Wspólnotowego Kodeksu Celnego wyni-
ka, iż do zgłoszenia celnego do procedury dopuszcze-
nia do obrotu należy przedłożyć m.in. fakturę czy
dokumenty potwierdzające preferencyjne traktowa-
nie taryfowe. Jeśli chodzi o przedkładanie do przy-
wozowego zgłoszenia celnego oryginału zgłoszenia
wywozowego, należy stwierdzić, iż:
— wymóg taki nie wynika z ww. przepisów wspól-
notowych;
— brak jest tożsamości osób, które dysponują
zgłoszeniem wywozowym i przywozowym – innymi
słowy importer/zgłaszający w przywozie nie dyspo-
nuje zgłoszeniem wywozowym, ponieważ w zgłosze-
niu wywozowym występuje jedynie w roli odbiorcy
towaru;
— propozycja opiera się na błędnym założeniu, iż
zgłoszenie wywozowe nie może zawierać nieprawi-
dłowych danych.
Ponadto wyjaśniam, iż zgodnie z art. 91 ust. 1
Wspólnotowego Kodeksu Celnego procedura tranzy-
tu zewnętrznego pozwala na przemieszczanie się
z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na
obszarze celnym Wspólnoty
— towarów niewspólnotowych;
— towarów wspólnotowych – tylko w sytuacjach
i na warunkach określonych przepisami wykonaw-
czymi do Wspólnotowego Kodeksu Celnego, i dotyczy
to produktów, które są objęte lub korzystają z okre-
ślonych środków w wywozie i mogłyby ich unikać lub
z nich w nieuzasadniony sposób korzystać. Nato-
miast zgodnie z definicjami towarów wspólnotowych
i towarów niewspólnotowych, zawartymi w art. 4
Wspólnotowego Kodeksu Celnego, towary przywie-
zione z państw lub terytoriów niebędących częścią
obszaru celnego Wspólnoty i dopuszczone do obrotu
są towarami wspólnotowymi.
Tym samym, na mocy aktualnie obowiązujących
przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego i rozpo-
rządzenia wykonawczego, nie jest możliwe obejmo-
wanie procedurą tranzytu zewnętrznego, w celu
przemieszczenia z jednego do drugiego państwa
członkowskiego, towarów, które mają status wspól-
notowy w związku z ich dopuszczeniem do obrotu na
terenie Wspólnoty, a od których nie został pobrany
podatek VAT.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż jakiekol-
wiek zmiany przepisów w tym zakresie leżą w kom-
petencji wspólnotowej i muszą być uzgadniane i przyj-
mowane na szczeblu wspólnotowym (Komisja Euro-
pejska i wszystkie państwa członkowskie).
Odnośnie do kwestii związanej z podatkiem VAT
należy stwierdzić, że przepisy ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) oraz wydanych na jej podstawie
aktów wykonawczych zawierają określone regulacje
mające na celu zabezpieczenie interesów Skarbu
Państwa przed nadużyciami, których mogą dopusz-
czać się podatnicy dokonujący importu towarów. Re-
gulacje takie stosowane są, jeżeli podatek z tytułu
importu towarów nie został uiszczony, jak również
w przypadku korzystania przez podatników z prefe-
rencji dotyczących m.in. terminu lub formy rozlicze-
nia podatku od towarów i usług. Przykładowo, zgod-
nie z art. 33 ust. 7 ww. ustawy, organ celny zobowią-
zany jest – w przypadkach i trybie stosowanym przy
zabezpieczeniu należności celnych – do zabezpiecze-
nia kwoty podatku, jeżeli podatek ten nie został uisz-
czony. Celem złożenia takiego zabezpieczenia jest
uzyskanie gwarancji, że należny z tytułu importu
towarów podatek od towarów i usług zostanie rozli-
czony przez podatnika zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa. Należy ponadto wskazać, że moż-
liwość korzystania przez podatnika z preferencyj-
nych zasad rozliczania podatku od towarów i usług
z tytułu importu towarów (np. rozliczenie podatku
z tytułu importu towarów bezpośrednio w deklaracji
zgodnie z art. 33a ww. ustawy, odroczenie terminu
płatności podatku zgodnie z przepisami rozporządze-
nia ministra finansów z dnia 26 października 2005 r.
w sprawie terminu zapłaty podatku od towarów
i usług z tytułu importu towarów) czy też możliwość
korzystania ze zwolnienia od podatku z tytułu im-
portu towarów, w przypadku gdy miejscem przezna-
czenia tych towarów jest terytorium innego państwa
członkowskiego i wywóz towarów z terytorium kraju
nastąpi w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy
towarów (§ 14 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania nie-
których przepisów ustawy o podatku od towarów
i usług), uzależnione są od spełnienia szeregu warun-
ków. Należą do nich, w zależności od regulacji, m.in.

obowiązek rejestracji podmiotu dokonującego impor-
tu towarów jako podatnika VAT czynnego, koniecz-
ność wykazania przez podatnika braku zaległości
określonych należności publicznoprawnych, a także
złożenie zabezpieczenia kwoty podatku. Warunki te
mają właśnie na celu umożliwienie kontroli, wyeli-
minowanie możliwości popełniania oszustw podat-
kowych przy rozliczaniu podatku, a przede wszyst-
kim zabezpieczenie dochodów budżetowych z tytułu
importu towarów.
Podsumowując, administracja celna na bieżąco
podejmuje działania mające na celu przeciwdziałanie
zaniżaniu wartości celnej, jednakże działania te mu-
szą być zgodne tak z obowiązującymi przepisami pra-
wa wspólnotowego, jak i krajowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie podejmowania działań związanych
z ograniczeniem szarej strefy (11586)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 25 września 2009 r., znak
SPS-023-11586/09, interpelacją złożoną przez posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Stanisława
Steca w sprawie podejmowania działań związanych
z ograniczeniem szarej strefy uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Organy kontroli skarbowej i organy podatkowe na
bieżąco prowadzą działania mające na celu ograni-
czenie szarej strefy w gospodarce.
W szarej strefie występują nieopodatkowane przy-
chody w dwóch obszarach:
— legalnie działających podmiotów zaniżają-
cych lub ukrywających dochód podlegający opodat-
kowaniu,
— podmiotów niezarejestrowanych, których przy-
chód jest w całości ukrywany (niezgłaszany do opo-
datkowania).
Należy jednocześnie zwrócić uwagę na częste, lecz
z definicji błędne, klasyfikowanie w szarej strefie do-
chodów pochodzących z różnego rodzaju działalności
przestępczej, tj. przychodów, wydatków lub czynno-
ści, które nie mogą być przedmiotem prawnie sku-
tecznej umowy. W stosunku do tak uzyskanych do-
chodów przepisy prawa podatkowego nie mają zasto-
sowania.
235
Nieuczciwe zachowania podejmowane w ramach
szarej strefy zmierzają przede wszystkim do unika-
nia opodatkowania. Służby podległe ministrowi fi-
nansów prowadzą na bieżąco działania mające na
celu weryfikację rzetelności deklarowanych podstaw
opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpła-
cania podatków poprzez kontrolę skarbową realizo-
waną przez urzędy kontroli skarbowej oraz kontrolę
podatkową i czynności sprawdzające przeprowadzane
przez urzędy skarbowe.
Kontrola skarbowa koncentruje swoje działania
na obszarach stanowiących największe zagrożenie
dla stabilności finansowej państwa. Szczególne zain-
teresowanie dotyczy:
— obrotu paliwami płynnymi, w tym gazem płyn-
nym,
— obrotu pozostałymi towarami i wyrobami opo-
datkowanymi podatkiem akcyzowym (przemyt i nie-
legalne wytwarzanie),
— prób wyłudzania zwrotów podatku VAT, m.in.
w wyniku tzw. karuzeli VAT,
— prowadzenia niezarejestrowanej i niezgłoszo-
nej do opodatkowania działalności gospodarczej,
w tym działalności sezonowej,
— uzyskiwania przychodów z nieujawnionych
źródeł oraz ponoszenia wydatków nieznajdujących
pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów.
W 2008 r. urzędy kontroli skarbowej przeprowa-
dziły łącznie 10 574 kontrole, w wyniku których do-
konano ustaleń podatkowych skutkujących przypi-
sami na łączną kwotę 1701 mln zł.
Planując działania, kontrola skarbowa uwzględ-
nia zmienność obszarów i metod unikania opodatko-
wania przez nieuczciwych podatników. Przygotowu-
jąc kontrole, sięga się po nowoczesne metody anali-
tyczne przy wykorzystaniu technik informatycz-
nych. Opracowuje się m.in. tzw. mapy ryzyka wska-
zujące na obszary, w których występuje największe
ryzyko wystąpienia nieprawidłowości, których kon-
sekwencją są uszczuplenia podatkowe. Reagując na
nowo zidentyfikowane negatywne zjawiska, podjęto
w ostatnim okresie skoordynowane działania zmie-
rzające do skutecznego opodatkowania handlu inter-
netowego. Systematycznie z roku na rok wzrasta
liczba poddanych kontroli podmiotów prowadzących
sprzedaż internetową, tj. w 2007 r. liczba ta wzrosła
o 63% w stosunku do roku poprzedniego, a w 2008 r.
wzrosła o 42% w porównaniu z rokiem 2007. Wzra-
stają również kwoty stwierdzonych uszczupleń po-
datkowych z tego tytułu, tj. w 2007 r. kwota ustalo-
nych nieprawidłowości wzrosła o 92% w porównaniu
z rokiem 2006, a w roku 2008 aż o 394% w stosunku
do roku poprzedniego.
Ponadto prowadzone są od dłuższego czasu dzia-
łania prewencyjne w zakresie przestrzegania obo-
wiązku rejestrowania transakcji za pomocą kas fi-
skalnych i wydawania paragonów, które objęły swym
zasięgiem praktycznie cały kraj – zarówno stałe
punkty sprzedaży detalicznej, jak i stoiska sezonowe,
sprzedaż na bazarach i targowiskach oraz sprzedaż
236
obwoźną. W ich wyniku tylko w 2008 r. inspektorzy
kontroli skarbowej wystawili łącznie 48 335 man-
datów.
Efektem prowadzanych działań zmierzających do
ograniczenia szarej strefy winno być ustalenie fak-
tycznego rozmiaru nielegalnego obrotu występujące-
go poza ewidencją czy też wartości zaniżonego docho-
du w wyniku zaniżenia wykazywanego przychodu
lub zawyżenia kosztów jego uzyskania. W polskiej
administracji podatkowej realizacji tych zadań służą
działania podjęte w ramach „Strategii zarządzania
ryzykiem zewnętrznym”. Począwszy od 2004 r., zgod-
nie z założeniami strategii, organy podatkowe pro-
wadzą działania nakierowane na segmenty podatni-
ków (obszary ryzyka), które postrzegane są jako
szkodliwe dla prawidłowego funkcjonowania systemu
podatkowego.
Na podstawie zidentyfikowanych i zdefiniowanych
obszarów ryzyka corocznie tworzony jest krajowy ka-
talog obszarów ryzyka, priorytetowych z punktu wi-
dzenia zainteresowania administracji podatkowej.
W 2009 r. główne kierunki działań urzędów skar-
bowych w zakresie kontroli podatkowej, czynności
sprawdzających i działań informacyjnych dotyczą je-
denastu obszarów ryzyka:
1) podatnicy dokonujący transakcji wewnątrzw-
spólnotowych oraz niektórych innych transakcji
transgranicznych,
2) podatnicy wykazujący straty z tytułu prowa-
dzenia działalności gospodarczej lub dokonujący od-
liczeń z tytułu strat z lat poprzednich,
3) usługi budowlane,
4) podmioty, które nie dokonały rejestracji w po-
datku VAT pomimo przekroczenia wartości sprzedaży
określonej w art. 113 ustawy o podatku od towarów
i usług uprawniającej do korzystania ze zwolnienia,
5) podmioty nabywające i świadczące usługi nie-
materialne,
6) podatnicy „uśpieni”,
7) dokonywanie obrotu paliwami,
8) podatnicy podatku VAT deklarujący wysoki
obrót i jednocześnie wykazujący w składanych de-
klaracjach podatkowych niewielkie kwoty podatku
do wpłaty (zobowiązania podatkowe) bądź nadwyż-
ki podatku naliczonego nad należnym do przenie-
sienia na następny okres rozliczeniowy, niekontro-
lowani przez organy podatkowe przez dłuższy czas
(min. 1 rok),
9) szara strefa handlu pojazdami samochodo-
wymi,
10) podatnicy podatku dochodowego od osób fi-
zycznych oraz podatnicy podatku dochodowego od
osób prawnych niedokonujący wpłat należnego po-
datku bądź zaliczek na podatek dochodowy za po-
szczególne miesiące lub kwartały,
11) podatnicy dokonujący transakcji gospodar-
czych za pośrednictwem Internetu.
Naczelnicy urzędów skarbowych prowadzą rów-
nież inne kontrole (w innych obszarach niż wyżej
wymienione) w zakresie prawidłowości rozliczania
się z podatkowych należności budżetowych.
W 2008 r. urzędy skarbowe przeprowadziły łącz-
nie 142 725 kontroli podatkowych, zaś kwota uszczu-
pleń wynikająca z ustaleń tych kontroli wyniosła
858 091 205 zł.
Ponadto urzędy skarbowe przeprowadzają czyn-
ności sprawdzające odnoszące się do składanych
przez podatników deklaracji i dokonywanych wpłat.
W sytuacji gdy urząd uzyska informacje o niewłaści-
wym wywiązywaniu się z zobowiązań podatkowych,
wzywa podatnika do złożenia wyjaśnień w tym za-
kresie i w razie uzasadnionych wątpliwości wszczyna
kontrolę podatkową i postępowanie podatkowe.
W 2008 r. w urzędach skarbowych przeprowadzo-
no 2 821 601 czynności sprawdzających, a kwota
ustaleń z tych czynności wyniosła 399 096 998 zł.
Przedstawiając działania podejmowane przez or-
gany kontroli skarbowej oraz organy podatkowe
w celu ograniczenia szarej strefy, nie można pominąć
postępowań w sprawie opodatkowania przychodów
nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach
lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych.
Kluczowe znaczenie w kwestii opodatkowania do-
chodów z nieujawnionych źródeł ma dobór podmio-
tów wytypowanych do kontroli czy wszczęcia postę-
powania podatkowego. Trafność selekcji w tym za-
kresie przekłada się bowiem w konsekwencji, w dal-
szych etapach sprawy, na odpowiednie efekty podat-
kowe. Dlatego też selekcja podatników winna być
szybka, skuteczna i oparta na jak najszerszej bazie
posiadanych informacji. Systemową zmianę modelu
działania urzędów skarbowych w tym zakresie za-
pewnia wdrożenie w 2009 r. we wszystkich urzędach
skarbowych w kraju aplikacji: dochody i wydatki po-
datników (DWP). Program ten – stworzony specjal-
nie z myślą o rozpoznawaniu obszarów ryzyka wy-
stępowania dochodów z nieujawnionych źródeł – ze-
stawia i przetwarza wynikowo, według określonych
założeń, dane dotyczące przychodów i wydatków
wszystkich podatników z obszaru danego urzędu
skarbowego, umożliwiając selekcję i typowanie po-
datników (spraw) do rozpoznania w zakresie nieujaw-
nionych źródeł. W efekcie program ten tworzy wa-
runki umożliwiające wyselekcjonowanie wszystkich
przypadków z podstawowego obszaru ryzyka wystę-
powania przychodów z nieujawnionych źródeł, w któ-
rych występuje nadwyżka wydatków nad przychoda-
mi, w oparciu o informacje posiadane przez dany
urząd skarbowy.
Również w 2009 r. dobiega końca proces wdroże-
nia aplikacji wspomagającej kontrolę podatników,
która zawiera dane o podmiotach szczególnych dla
służb podatkowych z punktu widzenia prawidłowego
funkcjonowania systemu podatkowego, ponieważ za-
wiera m.in. dane o podmiotach nieistniejących, które
wystawiają fikcyjne faktury. Aplikacja po jej wdroże-
niu będzie dostępna on-line dla wszystkich urzędów
skarbowych i urzędów kontroli skarbowej w kraju.

Reasumując, należy stwierdzić, że służby podległe
ministrowi finansów na bieżąco podejmują działania
zmierzające do ograniczenia szarej strefy w gospo-
darce. Działania te nadal będą kontynuowane, a ich
efektywność będzie podnoszona poprzez informa-
tyczne wsparcie zarówno procesów analitycznych,
jak i kontrolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie promowania budowy biogazowni
(11588)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 września 2009 r. (znak: SPS-023-
-11588/09) poniżej przedstawiam stanowisko wobec
zagadnienia poruszonego w interpelacji pana posła
Stanisława Steca w sprawie promowania budowy bio-
gazowni.
W Ministerstwie Gospodarki przygotowywany
jest program „Innowacyjna energetyka – rolnictwo
energetyczne”, który zakłada, że w każdej polskiej
gminie do 2020 r. powstanie średnio jedna biogazow-
nia wykorzystująca biomasę pochodzenia rolniczego.
Zasadniczym elementem programu jest optymaliza-
cja systemu prawno-administracyjnego w zakresie
zakładania biogazowni rolniczych w Polsce oraz
wskazanie możliwości współfinansowania tego typu
instalacji ze środków publicznych zarówno krajo-
wych, jak i Unii Europejskiej, dostępnych w ramach
krajowych i regionalnych programów operacyjnych,
których środki przeznaczone są m.in. na rozwój od-
nawialnych źródeł energii.
Wdrożenie programu „Innowacyjna energetyka
– rolnictwo energetyczne” związane jest przede
wszystkim ze zmianą ustawy Prawo energetyczne,
ustawy o odpadach, ustaw podatkowych i aktów wy-
konawczych. Ponadto rozważa się wprowadzenie
zmian w ustawie o gospodarce nieruchomościami
oraz w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, mających na celu określenie bioga-
zowni rolniczych jako inwestycji celu publicznego.
Przewiduje się ponadto przyjęcie ujednoliconych roz-
wiązań dotyczących bezpieczeństwa pożarowego
i zabezpieczenia przed wybuchem w biogazowniach
rolniczych.
237
Istotnym elementem programu jest również wska-
zanie źródeł finansowych, z których mogą zostać do-
finansowane biogazownie, tj. Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” (działanie 9.4: Wy-
twarzanie energii ze źródeł odnawialnych oraz dzia-
łanie 10.3: Rozwój przemysłu dla odnawialnych źró-
deł energii), „Programu dla przedsięwzięć w zakresie
odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko-
sprawnej kogeneracji” – części 1, wdrażanej przez
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej, „Programu dla przedsięwzięć w zakresie
odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko-
sprawnej kogeneracji” – części 2, wdrażanej przez
wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej, Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich (działanie 121: Modernizacja gospodarstw rol-
nych, działanie 123: Zwiększanie wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej, działanie 312:
Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw, działa-
nie 321: Podstawowe usługi dla gospodarki i lud-
ności wiejskiej), Banku Ochrony Środowiska (kre-
dyty z linii banków zagranicznych na długotermino-
we inwestycje związane między innymi z odnawial-
nymi źródłami energii lub innymi projektami inwe-
stycyjnymi o charakterze proekologicznym), Szwaj-
carsko-Polskiego Programu Współpracy (priorytet 2:
Środowisko i infrastruktura), „Krajowego programu
restrukturyzacji” (działanie: „Zwiększenie wartości
dodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej” – prze-
twarzanie produktów rolnych na cele energetyczne),
regionalnych programów operacyjnych na lata 2007–
–2013 wdrażanych przez poszczególne zarządy woje-
wództw.
W związku z obserwowanym ostatnio dynamicz-
nym rozwojem wykorzystania odnawialnych źródeł
energii Ministerstwo Gospodarki przygotowało ze-
staw rozwiązań mających usprawnić procesy rozwo-
ju wykorzystania odnawialnych źródeł energii i za-
warło go w projekcie ustawy o zmianie ustawy Prawo
energetyczne oraz o zmianie innych ustaw (12 maja
2009 r. Rada Ministrów rozpatrzyła projekt ustawy,
natomiast 29 czerwca 2009 r. został on skierowany
do Sejmu RP – druk nr 2176). Projekt przewiduje
określenie podstaw prawnych oraz warunków przy-
łączenia do sieci dystrybucyjnej gazowej instalacji
wytwarzania biogazu rolniczego przez przedsiębior-
stwa energetyczne zajmujące się przesyłem lub dys-
trybucją paliw gazowych.
W przedmiotowym projekcie ustawy zawarto in-
strument wsparcia w postaci skorelowania systemu
promocji biogazu rolniczego z funkcjonującym syste-
mem świadectw pochodzenia energii elektrycznej
wytworzonej w OZE, który z pewnością stanie się
istotnym bodźcem dla potencjalnych inwestorów do
realizacji przedsięwzięć w zakresie budowy bioga-
zowni. Biogaz rolniczy oczyszczony do parametrów
jakościowych gazu ziemnego wysokometanowego lub
gazu zaazotowanego będzie tłoczony do sieci dystry-
bucyjnych lub lokalnych instalacji wybudowanych
z inicjatywy samorządów. Za dostawą tego nośnika
238
energii, wytworzonego w biogazowniach rolniczych,
do gazowych sieci dystrybucyjnych przemawia z jed-
nej strony rachunek ekonomiczny i ekologiczny
związany z ograniczeniem strat występujących przy
przetwarzaniu gazu na energię elektryczną i ciepl-
ną, a z drugiej strony możliwość dostaw tego nośni-
ka energii dla gospodarstw domowych na wsiach
i w małych miasteczkach dotychczas pozbawionych
takich możliwości.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nie zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Stanisława Steca.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wycofania naszych wojsk
z Afganistanu (11589)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, na inter-
pelację pana posła Stanisława Steca w sprawie wy-
cofania naszych wojsk z Afganistanu (SPS-023-
-11589/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Interwencja sił międzynarodowych w Afganista-
nie, realizowana na podstawie rezolucji Rady Bezpie-
czeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1386
(2001) z dnia 20 grudnia 2001 r. ma na celu m.in.
przeciwdziałanie organizowaniu aktów międzynaro-
dowego terroryzmu z terytorium tego kraju. Obec-
ność tych sił jest corocznie aprobowana przez Radę
Bezpieczeństwa. W dniu 8 października br. Rada,
przedłużając mandat Międzynarodowych Sił Wspie-
rania Bezpieczeństwa (ISAF) na kolejny rok, wezwa-
ła państwa członkowskie do wzmocnienia tej misji,
zwłaszcza przez dostarczenie dodatkowego persone-
lu, sprzętu i innych koniecznych środków.
Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego,
obejmując w sierpniu 2003 r. dowodzenie operacją
w Afganistanie, przyjęła na siebie odpowiedzialność
za stabilizację sytuacji w tym kraju i niedopuszczenie
do odrodzenia się reżimu dającego przyzwolenie na
działalność terrorystyczną. Pozbawienie organizacji
terrorystycznych oparcia w Afganistanie zmniejsza
zagrożenie atakami na terenie Europy.
Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego jest
obecnie głównym gwarantem bezpieczeństwa ze-
wnętrznego Polski i udział w realizacji jej bieżących
zadań jest jednym z podstawowych obowiązków na-
szego kraju jako państwa członkowskiego. Operacja
sił ISAF w Afganistanie jest aktualnie najważniejszą
misją NATO. Angażuje ona znaczne zasoby sojuszu
północnoatlantyckiego oraz jego państw członkow-
skich i wpływa na wiarygodność wojskową NATO
jako narzędzia umacniania bezpieczeństwa między-
narodowego.
Z powyższych przesłanek wynika prowadzona
przez Polskę polityka w sprawie obecności w Afgani-
stanie. Polski wkład w tę misję jest wyrazem zaan-
gażowania naszego państwa w realizację zadań
NATO oraz przejawem solidarności z pozostałymi
krajami uczestniczącymi w operacji. Korzyści z na-
szego udziału w misji nie należy postrzegać wyłącz-
nie w kategoriach gospodarczych. Zgodnie bowiem
z przyjętą przez Radę Ministrów w styczniu br. „Stra-
tegią udziału Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w operacjach międzynarodowych” zaangażowanie
polskich sił zbrojnych w operacje NATO i Unii Euro-
pejskiej przynosi korzyści w postaci większego wpły-
wu Polski na procesy decyzyjne w tych organizacjach
i jest jednym z podstawowych zadań wynikających
z narodowej polityki bezpieczeństwa. Stanowi ono
również istotny wyznacznik miejsca i roli naszego
kraju na arenie międzynarodowej. Nie znaczy to jed-
nak, że kwestie gospodarcze w zakresie polskiej obec-
ności w Afganistanie nie są uwzględniane. Obecnie
zainteresowanie polskich podmiotów gospodarczych
rynkiem afgańskim jest nieznaczne, ocenia się jed-
nak, że powinno ono wzrosnąć wraz z poprawą po-
ziomu bezpieczeństwa w tym kraju.
Zakończenie operacji sił ISAF bez osiągnięcia za-
mierzonych celów, tj. stabilizacji sytuacji w Afgani-
stanie i odbudowy państwa ze zniszczeń wojennych,
mogłoby prowadzić do odbudowy bazy międzynaro-
dowych organizacji terrorystycznych, co zagrażałoby
globalnemu bezpieczeństwu, w tym również bezpie-
czeństwu Polski. Dodatkowo mogłoby dojść do desta-
bilizacji sytuacji w regionie, w tym przede wszystkim
w Pakistanie – państwie posiadającym broń jądrową.
Wskazywanie terminu zakończenia operacji stabili-
zacyjnej również nie jest zasadne, ponieważ umożli-
wiłoby talibom i współpracującym z nimi zbrojnym
ugrupowaniom bardziej precyzyjne planowanie dzia-
łań. Niemniej jednak NATO, współpracując z afgań-
skimi władzami, opracowało plan działań do 2012 r.
zmierzających do przekazania odpowiedzialności za
państwo rządowi Afganistanu. Główny wysiłek skie-
rowany jest obecnie na zapewnienie bezpieczeństwa
ludności cywilnej, poprawę warunków życia oraz od-
budowę i rozwój kraju. Tym samym zaangażowanie
NATO w Afganistanie będzie w najbliższym czasie
zmieniać swój charakter na rzecz większej aktywno-
ści w sferze wsparcia cywilnego, a zaangażowanie
wojskowe – na rzecz działalności szkoleniowej, zmie-
rzającej do zapewnienia afgańskim siłom bezpieczeń-

stwa zdolności do przejęcia zadań wykonywanych
obecnie przez siły stabilizacyjne.
W odniesieniu do kwestii dalszego zaangażowa-
nia Polski w operację afgańską pragnę poinformo-
wać, że będzie ono zależało od sytuacji bezpieczeń-
stwa w Afganistanie oraz w prowincji Ghazni, za
którą przejęliśmy odpowiedzialność w 2008 r., a od
także planów obecności wojsk Sojuszu Północno-
atlantyckiego w tym kraju oraz wzrostu poziomu
wyszkolenia sił afgańskich. Coraz większego zna-
czenia będzie nabierał również cywilny aspekt na-
szego zaangażowania, tj. szkolenie sił policyjnych,
realizacja programów pomocowych czy odbudowa
aparatu administracyjnego państwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania Komisji Majątkowej
(11590)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11590/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Steca z dnia 21 września 2009 r.
w sprawie funkcjonowania Komisji Majątkowej uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
W związku z publikacjami prasowymi negatyw-
nie oceniającymi pracę Komisji Majątkowej, jak rów-
nież ze względu na ocenę władz samorządowych, któ-
re zwracają uwagę na fakt, że przyznawanie mienia
zamiennego na rzecz kościelnych osób prawnych nie
jest z nimi konsultowane w toku postępowania regu-
lacyjnego, Komisja Wspólna Przedstawicieli Rządu
Rzeczypospolitej Polskiej i Konferencji Episkopatu
Polski w dniu 25 czerwca 2009 r. przyjęła „Uzgodnie-
nia dotyczące usprawnienia funkcjonowania Komisji
Majątkowej”. Uzgodnienia powyższe zawierają nastę-
pujące reguły usprawnienia działania komisji:
1. W każdym postępowaniu regulacyjnym będzie
brał udział wojewoda właściwy ze względu na poło-
żenie nieruchomości, który będzie również pełnił rolę
mediatora z pozostałymi uczestnikami postępowania
regulacyjnego. Wojewoda oraz Agencja Nieruchomo-
239
ści Rolnych będą przeciwdziałać przypadkom natych-
miastowej sprzedaży osobom trzecim nieruchomości
zgłoszonych w postępowaniu regulacyjnym jako nie-
ruchomości zamienne.
2. Zasadą bezwzględną będzie możliwość zapo-
znania się przez uczestników postępowania ze wszyst-
kimi operatami szacunkowymi sporządzonymi na
potrzeby toczącego się postępowania, jak również za-
pewnienie uczestnikom postępowania regulacyjnego
możliwości zajęcia stanowiska na każdym etapie po-
stępowania.
3. W przypadku gdy roszczenie jest niesporne po-
między uczestnikami postępowania, Komisja Mająt-
kowa może wydać orzeczenie na posiedzeniu bez
udziału uczestników postępowania, ale po uprzed-
nim powiadomieniu wszystkich uczestników postę-
powania regulacyjnego.
4. Wyceny nieruchomości objętych wnioskiem, jak
i mogących stanowić nieruchomość zamienną budzą-
ce wątpliwości uczestników postępowania będą prze-
kazywane przez Komisję Majątkową stosownym or-
ganizacjom rzeczoznawców majątkowych zgodnie
z art. 157 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.).
5. W przypadku przedłużających się rozbieżności
stanowisk członków zespołu orzekającego dla wyda-
nia orzeczenia wykorzystywana będzie, przewidzia-
na w art. 64 ust. 1 ww. ustawy, możliwość nieuzgod-
nienia orzeczenia.
W załączeniu przesyłam tekst „Uzgodnień doty-
czących usprawnienia funkcjonowania Komisji Ma-
jątkowej” z dnia 25 czerwca 2009 r.*)
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wydatków związanych
z budową tarczy antyrakietowej
w Redzikowie, gmina Słupsk (11591)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca w sprawie
wydatków związanych z budową tarczy antyrakieto-
wej w Redzikowie, gmina Słupsk (SPS-023-11591/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
240
Działania przeprowadzone dotychczas w kom-
pleksie wojskowym w Redzikowie ograniczyły się do
prac badawczych, w tym m.in. badań geologicznych.
Odbyły się one na podstawie decyzji ministra obrony
narodowej oraz za zgodą starosty słupskiego. Prace
te prowadzone były i finansowane przez stronę ame-
rykańską. Polska nie poniosła żadnych wydatków
w tym zakresie. Jedyne koszty resortu obrony naro-
dowej w odniesieniu do kompleksu w Redzikowie do-
tyczyły jego bieżącego utrzymania.
Pozostałe wydatki finansowe poniesione w gminie
Słupsk odnosiły się do przedsięwzięć inwestycyjnych,
które – niezależnie od przyszłości projektu bazy obro-
ny przeciwrakietowej w Redzikowie – pozytywnie
wpłyną na jakość życia w regionie. Pokryte zostały
one z budżetu państwa, jednak z wyłączeniem resor-
tu obrony narodowej. Wśród tych inwestycji należy
wymienić m.in. modernizację infrastruktury drogo-
wej w regionie, rozszerzenie terenu Słupskiej Specjal-
nej Strefy Ekonomicznej na Redzikowo, dofinanso-
wanie budowy Słupskiego Inkubatora Technologicz-
nego wraz z Bałtyckim Centrum Czystej Energii,
wsparcie finansowe budowy Centrum Sportu i Re-
kreacji w Słupsku oraz utworzenie Uniwersytetu
Techniczno-Humanistycznego w Słupsku.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie naruszania interesów konsumentów
(11595)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 25 września 2009 r.,
nr SPS-023-11595/09, w sprawie naruszania interesów
konsumentów uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. W przedmiotowej sprawie Ministerstwo Spra-
wiedliwości zwróciło się o stanowisko do prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który
jest organem właściwym w sprawach ochrony konsu-
mentów. Z wyjaśnień prezesa UOKiK, zwartych
w piśmie z dnia 8 października 2009 r., wynika, że
wyłączenie niedozwolonych postanowień umownych
z obrotu prawnego jest prowadzone w związku z do-
konywaną przez niego analizą wzorców umów wyko-
nywaną w trakcie stałego monitoringu, jak i plano-
wanych kontroli branżowych, których wyniki są na-
stępnie publikowane w formie raportów.
W prowadzonym przez prezesa UOKiK, na pod-
stawie art. 47945 Kodeksu postępowania cywilnego,
rejestrze postanowień wzorców umowy uznanych za
niedozwolone znajdują się obecnie liczne klauzule od-
powiadające treścią postanowieniom kontraktowym
kwestionowanym w interpelacji.
Jedynie przykładowo można wskazać następujące
klauzule wpisane do rejestru niedozwolonych posta-
nowień, wykluczające zwrot klientom opłat za świad-
czenia, z których konsument nie skorzystał:
— organizator nie dokonuje zwrotu wartości
świadczeń, które nie zostały w pełni wykorzystane
z przyczyn leżących po stronie klienta, jak np. spóź-
nienie na miejsce zbiórki, niewykorzystanie wszyst-
kich posiłków, dobrowolne nieskorzystanie z części
lub całości imprezy;
— biuro nie dokonuje zwrotu wartości świadczeń,
które nie zostały w pełni wykorzystane z przyczyn
leżących po stronie uczestnika, np. rezygnacji z czę-
ści lub całości programu, skrócenia pobytu;
— w przypadku skreślenia z listy studentów z po-
wodu: niepodjęcia studiów, rezygnacji ze studiów
oraz wydalenia z uczelni, wniesiona opłata nie pod-
lega zwrotowi. W szczególnie uzasadnionych przy-
padkach, np. z przyczyn losowych, dziekan na wnio-
sek zainteresowanego może zgodnie z uchwałą sena-
tu uczelni podjąć decyzję o zwrocie opłaty;
— kwota opłaty za usługę jest wnoszona za cały
okres i nie podlega zwrotowi, nawet jeżeli abonent
wcześniej z niej zrezygnuje;
— po pierwszym tygodniu trwania kursu opłata
za kurs nie podlega zwrotowi;
— w przypadku rezygnacji z usług operatora abo-
nentowi nie przysługuje zwrot wniesionych na rzecz
operatora opłat, a zaległości płatnicze pozostają do
uregulowania;
— opłaty w postaci wpisowego oraz czesne nie
podlegają zwrotowi.
Jak wynika z pisma prezesa UOKiK, w sytuacji
stwierdzenia istnienia we wzorcu umowy postano-
wienia o treści tożsamej z klauzulą wpisaną do reje-
stru wzorców niedozwolonych prezes UOKiK podej-
muje postępowanie w sprawie stosowania praktyk
naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Dzia-
łanie takie jest prowadzone dwutorowo: po pierwsze,
w drodze postępowania sądowego (prezes UOKiK na
podstawie art. 47938 w związku z art. 384–3853
K.p.c. kieruje do Sądu Okręgowego w Warszawie
– Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów pozew
o uznanie postanowień umownych za niedozwolone);
po drugie, poprzez wszczęcie postępowania admini-
stracyjnego w sprawie praktyk naruszających zbio-
rowe interesy konsumentów na podstawie art. 24 ust. 1
pkt 1 i następnych ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.

o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50,
poz. 331, z późn. zm.).
Według art. 24 tej ustawy przez praktykę naru-
szającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się
godzące w te interesy bezprawne działanie przedsię-
biorcy, w szczególności stosowanie postanowień
wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru
postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwo-
lone, naruszanie obowiązku udzielania konsumen-
tom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, nie-
uczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej
konkurencji. Przy czym przez pojęcie zbiorowego in-
teresu konsumentów należy rozumieć taki interes,
gdy działania przedsiębiorcy dotyczą zbiorowości
i mogą dotknąć każdego potencjalnego klienta tego
przedsiębiorcy, czyli gdy są powszechne.
W sytuacji stwierdzenia, iż działania przedsię-
biorcy stanowią praktykę naruszającą zbiorowe inte-
resy konsumentów, prezes UOKiK – po przeprowa-
dzeniu stosownego postępowania – nakazuje zanie-
chanie jej stosowania. Jednocześnie, działając na
podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie
konkurencji i konsumentów, może nałożyć na przed-
siębiorcę karę pieniężną w wysokości do 10% przy-
chodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprze-
dzającym rok jej nałożenia.
2. Odpowiadając na pytanie o podejmowane dzia-
łania legislacyjne w zakresie ochrony konsumentów,
należy stwierdzić, że działająca przy ministrze spra-
wiedliwości Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilne-
go we współpracy z Urzędem Ochrony Konkurencji
i Konsumentów w 2008 r. rozpoczęła przegląd pol-
skiego prawa konsumenckiego. Zamierzeniem pro-
jektu jest ustalenie zakresu niezbędnej inicjatywy
legislacyjnej dotyczącej przepisów regulujących obrót
konsumencki.
Problematyka nieuczciwych postanowień umow-
nych zajmuje ważne miejsce w projekcie przeglądu
prawa konsumenckiego. Prace w ramach przeglądu
koncentrują się na kontroli prawidłowości transpo-
zycji i implementacji dyrektywy 93/13 o nieuczciwych
postanowieniach w umowach konsumenckich, wery-
fikacji spójności rozwiązań przyjętych obecnie w Ko-
deksie cywilnym oraz na przeglądzie aktualności li-
sty postanowień ujętych w artykule 3853 K.p.c.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że ostatnio z inicjatywy Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści zostały uchwalone dwie nowelizacje ustaw mające
za przedmiot ochronę konsumentów, tj.:
– ustawa z dnia 2 kwietnia 2009 r. o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny, Dz. U. z 2009 r. Nr 79, poz. 662,
wprowadzająca rozwiązanie, zgodnie z którym regu-
ła wykładni wzorca umowy korzystna dla konsumen-
ta (nakazująca tłumaczyć korzystnie dla niego nie-
jednoznaczne postanowienia umowy) nie może mieć
zastosowania w przypadku abstrakcyjnej kontroli
wzorca umowy, dokonywanej w oderwaniu od stosun-
ku prawnego,
— ustawa z dnia 21 maja 2009 r. o zmianie ustawy
o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej
241
oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, Dz. U. z 2009 r.
Nr 115, poz. 960, określająca moment, w którym kon-
sument wiedział lub, oceniając rozsądnie, powinien
był wiedzieć o niezgodności towaru z umową.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie ulgi na Internet (11597)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Sławomira Rybickiego, przesłaną
przy piśmie z dnia 25 września 2009 r., w sprawie
ulgi na Internet uprzejmie informuję.
Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6a ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.) odliczeniu od dochodu podlegają wydatki pono-
szone przez podatnika z tytułu użytkowania sieci
Internet w lokalu (budynku) będącym miejscem za-
mieszkania podatnika w wysokości nieprzekraczają-
cej w roku podatkowym kwoty 760 zł.
W ocenie resortu finansów brzmienie wyżej przy-
toczonego przepisu nie ogranicza prawa do omawia-
nej ulgi wyłącznie do podatników korzystających
z Internetu poprzez stałe łącze. W konsekwencji
z ulgi tej mogą korzystać także osoby użytkujące sieć
Internet bezprzewodowo, w tym za pomocą urządzeń
mobilnych.
Podkreślenia wymaga, iż tego rodzaju stanowisko
resort prezentuje od początku obowiązywania oma-
wianej ulgi i jest ono znane zarówno organom podat-
kowym, jak i podatnikom.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż resort finan-
sów nie otrzymał od organów skarbowych żadnych
sygnałów o istniejących rozbieżnościach interpreta-
cyjnych w zakresie stosowania ulgi internetowej
w przypadku bezprzewodowego Internetu. Gdyby
jednak w przyszłości wystąpiły, minister finansów
skorzysta z przysługującego mu prawa i zmieni z urzę-
du wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwier-
dzi jej nieprawidłowość.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych określa również sposób dokumentowania wy-
datków poniesionych z tytułu użytkowania sieci In-
ternet. Stosownie do postanowień ust. 7 w art. 26
ww. ustawy wysokość wydatków podlegających odli-
242
czeniu należy udokumentować fakturą, w rozumie-
niu przepisów o podatku od towarów i usług.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych nie zawiera regulacji dotyczących wystawiania
oraz formy faktur VAT. Kwestie te normuje ustawa
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) oraz wydane na
jej podstawie rozporządzenia wykonawcze.
Zgodnie z art. 106 ust. 1 i 4 ustawy o podatku od
towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15,
są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szcze-
gólności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprze-
daży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opo-
datkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należ-
ności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy,
z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120
ust. 16. Podatnicy, o których wyżej mowa, nie mają
obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym
nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednak-
że na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do
wystawienia faktury.
W polskim systemie podatku VAT istnieje możli-
wość wystawiania faktur zarówno w formie papiero-
wej, jak i po spełnieniu określonych wymagań w for-
mie elektronicznej.
Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane,
które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich prze-
chowywania zawierają przepisy rozdziału 3 rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r.
w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom,
wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania
oraz listy towarów i usług, do których nie mają za-
stosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 212, poz. 1337).
Zasady wystawiania i przesyłania faktur elektro-
nicznych określają przepisy rozporządzenia ministra
finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawia-
nia oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej,
a także przechowywania oraz udostępniania organo-
wi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej
tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119). Zgodnie z § 4
ww. rozporządzenia faktury mogą być wystawiane,
przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej,
pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia
i integralność ich treści będą zagwarantowane bez-
piecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu
art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o pod-
pisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn.
zm.), weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifi-
kowanego certyfikatu lub poprzez wymianę danych
elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie
europejskiego modelu wymiany danych elektronicz-
nych, jeżeli zawarta umowa dotycząca tej wymiany
przewiduje stosowanie procedur gwarantujących
autentyczność pochodzenia faktury i integralność
danych.
Powyższe zasady wystawiania faktur elektronicz-
nych mają oparcie w postanowieniach dyrektywy
2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej (Dz. U. L 345. ze zm.).
W związku z powyższym podatnik, który chce
skorzystać z ulgi na Internet, ma obowiązek udoku-
mentowania poniesienia wydatku fakturą, w rozu-
mieniu przepisów o podatku od towarów i usług, któ-
ra może mieć formę papierową lub elektroniczną.
Ewentualna weryfikacja przez organ podatkowy
prawidłowości zeznania podatkowego złożonego przez
podatnika oznaczać będzie konieczność okazania
wszelkich dokumentów źródłowych stanowiących pod-
stawę sporządzenia zeznania. Dotyczyć to będzie
również dowodów poniesienia wydatków za użytko-
wanie sieci Internet uprawniających do korzystania
z ulgi. Bez względu na formę faktur VAT, jak i sposób
ich opłacenia, tj. niezależnie od tego, czy faktura ma
formę papierową, czy elektroniczną oraz czy zapłaty
należności dokonano przekazem pocztowym, czy
np. przelewem elektronicznym, na żądanie organu
podatkowego podatnik jest obowiązany przedstawić
dowody poniesienia wydatku. Podstawę prawną ta-
kiego żądania stanowi art. 275 § 1 ustawy Ordynacja
podatkowa, zgodnie z którym jeżeli ze złożonej de-
klaracji wynika, że podatnik skorzystał z przysługu-
jących mu ulg podatkowych, organ podatkowy może
zwrócić się do niego o okazanie dokumentów lub
o złożenie fotokopii dokumentów, których posiadania
przez podatnika w określonym czasie wymaga prze-
pis prawa.
Przy czym przez użyte w powyższym przepisie
pojęcie „okazanie dokumentów” należy rozumieć nie
tylko przedstawienie faktur VAT w formie papiero-
wej, ale również w formie elektronicznej. Dokumen-
tem w rozumieniu art. 275 § 1 ustawy Ordynacja
podatkowa jest także wydruk potwierdzenia przele-
wu elektronicznego z tytułu tych faktur.
Ponadto zauważyć należy, iż konsekwencją otrzy-
mywania elektronicznych faktur VAT w rozumieniu
przepisów od towarów i usług jest konieczność wy-
wiązania się z obowiązku nałożonego przepisem § 6
ust. 1 przywołanego wyżej rozporządzenia ministra
finansów z dnia 14 lipca 2005 r. Regulacja ta stanowi,
iż faktury wystawione lub otrzymane w formie elek-
tronicznej przechowuje się na terytorium kraju
w sposób umożliwiający na żądanie, zgodnie z odręb-
nymi przepisami, organów podatkowych lub organów
kontroli skarbowej natychmiastowy, pełny i ciągły
dostęp drogą elektroniczną tym organom do tych fak-
tur, w szczególności zapewnienie możliwości udoku-
mentowanego poboru i wykorzystania tych faktur
przez te organy, w tym ich wydruku, jak również
zapewnienie czytelności tych faktur (…).
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż umożliwie-
nie podatnikowi wglądu do treści faktury VAT za
użytkowanie sieci Internet w formie ścieżki dostępu
do serwera operatora przy użyciu unikatowego hasła,
skąd może pobrać i wydrukować wygenerowany do-
kument, w świetle § 4 ww. rozporządzenia ministra
finansów z dnia 14 lipca 2005 r. nie zapewnia, że są
wówczas spełnione warunki do uznania tych „fak-

tur” za wystawione, przesłane i przechowywane
w formie elektronicznej. W takiej sytuacji pozostaje
podatnikowi udokumentowanie poniesienia wydat-
ku za użytkowanie sieci Internet fakturami „papie-
rowymi”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie wprowadzenia zmian w systemie
alimentowania rodziców przez dorosłe dzieci
(11599)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 25
września 2009 r., Nr SPS-023-11599/09, w sprawie
wprowadzenia zmian w systemie alimentowania ro-
dziców przez dorosłe dzieci, otrzymaną przez mini-
stra sprawiedliwości do rozpatrzenia w dniu 19 paź-
dziernika 2009 r., uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Alimentowanie dzieci przez rodziców wynika
z art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który
stanowi, że obowiązek dostarczania środków utrzy-
mania, a w miarę potrzeby także środków wychowa-
nia (czego omawiana interpelacja nie dotyczy) obcią-
ża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.
Środki utrzymania mają na celu zaspokojenie
usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego.
Ustawodawca w art. 133 K.r.o. wskazał, że obo-
wiązanymi do alimentacji są rodzice wobec dziecka,
które nie może utrzymać się samodzielnie; poza po-
wyższym przypadkiem uprawnionym do świadczeń
alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w nie-
dostatku (art. 133 § 2 K.r.o.).
Pojęcie „niedostatek”, jakim posługuje się Kodeks
rodzinny i opiekuńczy, nie zostało zdefiniowane. Na-
tomiast w literaturze i orzecznictwie wskazuje się na
właściwą temu pojęciu cechę względności. W orzecze-
niu Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1958 r.,
2 Cr 817/57 (OSPiKA 1959/II/294), przyjęto, że nie-
dostatek występuje nie tylko wtedy, gdy uprawniony
do alimentacji nie posiada żadnych środków utrzy-
mania, lecz oznacza również i taką sytuację mate-
rialną osoby uprawnionej, gdy nie może ona w pełni
243
zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb. Po-
dobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w orzecze-
niu z dnia 23 października 1962 r., III Cr 16/61
(OSPiKA 1964/10/191), oraz w tezie III uchwały
z dnia 16 grudnia 1987 r., III CZP 91/86, (OSNCP
1988/4/42).
Pozostawanie w niedostatku może być następ-
stwem zjawisk patologicznych, np. nałogowego alko-
holizmu, narkomanii, marnotrawstwa. Jednakże wska-
zane wyżej przyczyny same w sobie nie mogą uspra-
wiedliwiać odmowy alimentowania osób nimi do-
tkniętych przez zobowiązanych do alimentowania,
gdyż nie odpowiadałoby to względom humanitarnym
(tak np. E. Budna: „Obowiązek alimentacyjny rodzi-
ców względem dzieci”, NP 1990, nr 7–9, s. 65 i n.).
W piśmiennictwie podnoszono, że jedynie świadomy
opór uprawnionego przed wykorzystaniem własnych
możliwości w zdobywaniu środków utrzymania i po-
padnięcie z tych przyczyn w niedostatek czyniłoby
uzasadnionym powołanie się zobowiązanego na za-
sady współżycia społecznego i w konsekwencji pro-
wadziłoby do odmowy alimentowania.
Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie usta-
wy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 220, poz. 1431) do K.r.o.
został wprowadzony przepis art. 1441, który stano-
wi, że zobowiązany (do alimentacji) może uchylić się
od wykonania obowiązku alimentacyjnego wzglę-
dem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie
dotyczy to obowiązku rodziców względem ich mało-
letnich dzieci.
A zatem w obecnym stanie prawnym obowiązek
alimentacji zachodzi tylko wtedy, gdy:
1) uprawniony znajduje się w niedostatku (art. 133
§ 2 K.r.o.);
2) żądanie alimentów nie jest sprzeczne z zasa-
dami współżycia społecznego (art. 1441 K.r.o.).
W ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości przyjęte
w noweli z dnia 6 listopada 2008 r. rozwiązania do-
tyczące alimentacji (obejmujące również obowiązek
alimentacyjny dzieci wobec rodziców) w sposób wy-
czerpujący regulują zagadnienie poruszone w inter-
pelacji i nie wymagają podejmowania działań legisla-
cyjnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
244
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie trudności z eksmisją sprawców
przemocy domowej (11601)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 25 września 2009 r., nr SPS – 023 – 11601/
09, przy którym przedstawiono interpelację pana
posła Lucjana Karasiewicza z dnia 9 września 2009 r.
w sprawie trudności z eksmisją sprawców przemocy
domowej, uprzejmie przedstawiam następuje stano-
wisko:
W interpelacji powołano się na sprawę opisaną
przez „Gazetę Wyborczą” w dodatku częstochowskim
z dnia 7 września 2009 r. Nie podano jednak sygna-
tury tej sprawy oraz nie sformułowano zarzutów pod
adresem komornika lub sądu, co uniemożliwia indy-
widualne odniesienie się do okoliczności tej sprawy
i zasadności podjętych w niej przez organy wymiaru
sprawiedliwości decyzji merytorycznych.
Odpowiadając na pytania ogólne, jakie zostały
sformułowane w interpelacji na kanwie opisanej
w niej sprawy, zauważyć należy, co następuje:
Ministerstwo Sprawiedliwości nie prowadzi sta-
tystyk dotyczących liczby osób, wobec których orze-
czono eksmisję „z powodu rażąco nagannego zacho-
wania bez prawa do lokalu zamiennego lub socjalne-
go”. Informacje statystyczne, jakimi dysponuje Wy-
dział Statystyki Departamentu Organizacyjnego
Ministerstwa Sprawiedliwości, pozyskiwane są na
podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o staty-
styce publicznej (Dz. U. Nr 89, poz. 439, ze zm.),
a także w oparciu o ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101,
poz. 926, ze zm.). Zakres zbieranych informacji okre-
ślany jest natomiast w wydawanych corocznie na
podstawie ustawy o statystyce publicznej rozporzą-
dzeniach Rady Ministrów w sprawie programu ba-
dań statystycznych statystyki publicznej i w sprawie
określenia wzorów formularzy sprawozdawczych, ob-
jaśnień co do sposobu ich wypełniania oraz wzorów
kwestionariuszy i ankiet statystycznych stosowanych
w badaniach statystycznych ustalonych w programie
badań statystycznych statystyki publicznej. Na pod-
stawie tych aktów prawnych Wydział Statystyki De-
partamentu Organizacyjnego Ministerstwa Sprawie-
dliwości zbiera dane statystyczne o ogólnej liczbie
orzeczeń wydanych przez sądy rejonowe w zakresie
opróżnienia lokalu mieszkalnego i użytkowego, a w za-
kresie informacji statystycznych z zakresu spraw eg-
zekucyjnych, niektóre dane dotyczące czynności ko-
morników sądowych w zakresie eksmisji o opróżnie-
nie lokalu mieszkalnego, w tym opróżnienie lokalu
mieszkalnego bez zapewnienia lokalu socjalnego.
Obecnie Ministerstwo Sprawiedliwości dysponuje da-
nymi liczbowymi co do wpływu i załatwień przez
sądy w poszczególnych latach spraw o opróżnienie
lokalu mieszkalnego bez zapewnienia lokalu socjal-
nego. W oparciu o ustawę z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednoli-
ty: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.) sądy mogą
orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego nie
tylko wobec osób, które znęcają się nad rodziną, ale
i w innych wypadkach, np. jeżeli nakazanie opróż-
nienia lokalu następuje z przyczyn, o których mowa
w art. 13 tej ustawy, lub wówczas, kiedy pozwany ma
dobrą sytuacje majątkową (art. 14 ust. 3 i 5 tej usta-
wy). Statystyki sądowe nie wyróżniają spośród ogółu
spraw o opróżnienie lokalu mieszkalnego bez zapew-
nienia lokalu socjalnego tych spraw, w których powo-
dem nieprzyznania lokalu socjalnego było znęcanie
się nad rodziną. W istocie na tle obecnego stanu
prawnego, kiedy sądy nie mają obowiązku odnotowy-
wania w sentencji wyroku przyczyny odmowy przy-
znania prawa do lokalu socjalnego, nie jest możliwe
zbieranie danych statycznych co do spraw wymienio-
nych w interpelacji.
Od dnia 2 października 2008 r. w działającej przy
ministrze sprawiedliwości Komisji Kodyfikacyjnej
Prawa Cywilnego funkcjonuje zespół problemowy
pod przewodnictwem prof. dr. hab. Feliksa Zedlera,
powołany do opracowania projektu nowelizacji prze-
pisów Kodeksu postępowania cywilnego w części
dotyczącej postępowania egzekucyjnego. Przedmio-
tem prac zespołu są również przepisy regulujące
wykonywanie tytułów wykonawczych nakazujących
opróżnienie lokali mieszkalnych. Nowelizacja przy-
gotowywana przez ten zespół dotyczy również zmia-
ny art. 17 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochro-
nie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego, w myśl której, na-
kazując opróżnienie lokalu z ww. powodów, sąd obo-
wiązany będzie je wskazać w wyroku. Z tego wzglę-
du w formularzach statystycznych na następny rok
w ramach ewidencji spraw o opróżnienie lokali
mieszkalnych obok podgrupy: „o opróżnienie lokali
mieszkalnych bez zapewnienia lokalu socjalnego”
wyodrębnić będzie można podgrupę: „w tym ze
względu na znęcanie się nad rodziną”, o co zwrócił
się ostatnio z wnioskiem Departament Wykonania
Orzeczeń i Probacji.
Ministerstwo Sprawiedliwości nie zasięga i nie
gromadzi opinii specjalistów w kwestii, jaki wpływ
na domowników ma fakt wspólnego zamieszkiwania
w jednym lokalu ze sprawcą przemocy domowej.
Obecnie obowiązujące ustawodawstwo karne,
tj. Kodeks karny i Kodeks postępowania karnego,
zawiera szereg instrumentów prawnych pozwalają-
cych na odizolowanie sprawcy przemocy w rodzinie
od pokrzywdzonych.
Instrumentami tymi w toku postępowania przy-
gotowawczego są:
1) zatrzymanie sprawcy w trybie art. 244 § 1
K.p.k.;

2) zastosowanie środka zapobiegawczego w posta-
ci tymczasowego aresztowania w trybie art. 258 § 1
K.p.k.;
3) zastosowanie środka zapobiegawczego w posta-
ci dozoru policji w trybie art. 275 § 1 K.p.k., gdy ogra-
niczenia swobody oddanego pod dozór polegają na
zakazie kontaktowanie się z pokrzywdzonym bądź
na zobowiązaniu do opuszczenia przez oddanego pod
dozór mieszkania zajmowanego wspólnie z pokrzyw-
dzonym.
Sąd może stosować te same środki w stosunku do
oskarżonego w toku przewodu sądowego w sprawie
dotyczącej przestępstwa z art. 207 K.k.
Kolejnymi instrumentami karnymi pozwalający-
mi na odizolowanie sprawcy przemocy w rodzinie od
pokrzywdzonego w toku wyrokowania są:
1) zobowiązanie skazanego, w stosunku do które-
go warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej
kary, w trybie art. 72 § 1 pkt 7a K.k., do powstrzy-
mywania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym
lub innymi osobami w określony sposób;
2) zobowiązanie skazanego, w stosunku do któ-
rego warunkowo zawieszono wykonanie orzeczo-
nej kary, na podstawie art. 72 § 1 pkt 7b K.k., do
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z po-
krzywdzonym;
3) orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wol-
ności,
Innym instrumentem pozwalającym na odizolo-
wanie sprawcy od ofiary jest przewidziane w art. 67
§ 3 K.k. zobowiązanie oskarżonego przez sąd do po-
wstrzymywania się od kontaktowania się z po-
krzywdzonym lub innymi osobami w określony spo-
sób w razie warunkowego umorzenia postępowania
karnego.
W ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdzia-
łaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493),
w przygotowaniu której uczestniczyło również Mini-
sterstwo Sprawiedliwości, zostały określone zadania
w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie,
zasady postępowania wobec osób dotkniętych prze-
mocą w rodzinie oraz zasady postępowania wobec
osób stosujących przemoc w rodzinie. Na szczególną
uwagę w kontekście problemu izolowania sprawców
od ofiar zasługują uregulowania zawarte w art. 13
i 14 cytowanej wyżej ustawy.
Zgodnie z art. 13 tej ustawy, umarzając warunko-
wo postępowanie karne wobec sprawcy przestępstwa
popełnionego z użyciem przemocy lub groźby bez-
prawnej wobec członka rodziny albo zawieszając wy-
konanie kary za takie przestępstwo, sąd, nakładając
obowiązek określony w art. 72 § 1 pkt 7a i 7b K.k.
(tj. powstrzymywania się od kontaktowania się z po-
krzywdzonym, opuszczenia lokalu zajmowanego
wspólnie z pokrzywdzonym), określa sposób kontak-
tu skazanego z pokrzywdzonym lub może zakazać
zbliżania się skazanego do pokrzywdzonego w okre-
ślonych okolicznościach.
Ponadto istotnym instrumentem mającym odgry-
wać określoną rolę w zakresie przeciwdziałania prze-
mocy w rodzinie jest także środek zapobiegawczy
245
uregulowany w art. 14 ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie, tzw. warunkowy dozór policji.
Zgodnie z treścią ust. 1 wskazanego przepisu, jeżeli
zachodzą przesłanki dla zastosowania tymczasowego
aresztowania wobec oskarżonego o przestępstwo,
o którym mowa w art. 13 (a więc popełnione z uży-
ciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec członka
rodziny), sąd może zamiast tymczasowego areszto-
wania zastosować dozór policji, pod warunkiem że
oskarżony opuści lokal zajmowany wspólnie z po-
krzywdzonym w wyznaczonym przez sąd terminie
i określi miejsce pobytu. Zgodnie zaś z ust. 2 tegoż
przepisu w razie opuszczenia lokalu, o którym mowa
w ust. 1, ograniczenie przewidziane w art. 275 § 2
K.p.k. może także polegać na powstrzymywaniu się
od kontaktu z pokrzywdzonym w określony sposób.
Z treści cytowanego przepisu wynika wprost, że
warunkowy dozór policji jest środkiem fakultatyw-
nym, stosowanym wyłącznie przez sąd w stosunku
do oskarżonego, w sytuacji spełnienia przesłanek do
zastosowania tymczasowego aresztowania.
W obecnym stanie prawnym tylko sąd władny jest
do stosowania tymczasowego aresztowania, zaś po-
zostałe środki o charakterze nieizolacyjnym, w tym
zwykły dozór policji, może stosować zarówno sąd,
jak i prokurator. Można zatem przyjąć stanowisko,
że o dozorze warunkowym połączonym z obowiąz-
kiem opuszczenia wspólnego lokalu decydować może
także prokurator. To właśnie prokurator, jako gospo-
darz pierwszej fazy postępowania karnego, ma wcze-
śniejszy aniżeli sąd kontakt ze sprawcą i ofiarą.
W powiązaniu z uprawnieniami policji, legitymowa-
nej do zatrzymania sprawcy przemocy w rodzinie
na ustawowy czas 48 godzin, prokurator może wcze-
śniej podjąć kroki w celu odseparowania podejrzane-
go od ofiary.
Ze względu na to, że omawiane instytucje uregu-
lowane są w ustawie pozakodeksowej, rzadko są
stosowane przez organy wymiaru sprawiedliwości.
W ostatnim czasie Ministerstwo Sprawiedliwości
opracowało projekt nowelizacji art. 275 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego,
w którym zawarto propozycje przeniesienia omawia-
nych regulacji do tego aktu prawnego. W dniu 25 wrze-
śnia 2009 r. Sejm przyjął ww. projekt ustawy.
Należy podzielić krytyczną ocenę pana posła od-
nośnie do obecnie obowiązujących przepisów regulu-
jących opróżnianie lokali mieszkalnych w sytuacji,
kiedy mamy do czynienia ze znęcaniem się nad
współlokatorami. Regulacje te utrudniają, a w wielu
przypadkach wręcz uniemożliwiają eksmisję osób
znęcających się nad członkami swej rodziny, co potę-
guje poczucie krzywdy tych osób. W myśl art. 1046
§ 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postę-
powania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 298, z późń.
zm.), wykonując obowiązek opróżnienia lokalu słu-
żącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłuż-
nika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego
nie wynika prawo dłużnika do lokalu socjalnego lub
zamiennego, komornik obowiązany jest wstrzymać
się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina
246
wskaże tymczasowe pomieszczenie lub gdy dłużnik
znajdzie takie pomieszczenie. Regulacja ta dotyczy
również osób, które znęcają się nad współlokatorami.
Przepis art. 1046 § 5 K.p.c. nie nakłada wprawdzie
na wierzyciela obowiązku wskazania dla dłużnika
tymczasowego pomieszczenia, ale jedynie daje mu
takie uprawnienie celem przyśpieszenia eksmisji,
zgodzić się należy jednak z poglądem, że skoro
w obecnym czasie gminy dysponują bardzo ograni-
czonym zasobem tymczasowych pomieszczeń, to nie-
wskazanie takiego pomieszczenia przez wierzyciela
uniemożliwia praktycznie w większości wypadków
przeprowadzenie skutecznej egzekucji obowiązku
opróżnienia lokalu mieszkalnego przez osobę, która
znęcała się lub znęca się nadal nad członkami swej
rodziny, zamieszkującymi w tym lokalu.
Obowiązek zapewnienia dłużnikowi tymczasowe-
go pomieszczenia nie stoi w sprzeczności z wyrokiem
orzekającym eksmisję bez prawa do lokalu socjalnego
lub zamiennego. Celem, który przyświecał ustawo-
dawcy przy wprowadzaniu tej regulacji do Kodeksu
postępowania cywilnego, było zapobieżenie tzw. eks-
misjom na bruk. W uzasadnieniu do rządowego pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania
cywilnego oraz niektórych innych ustaw, którą to
ustawą dodano art. 1046 § 4 K.p.c., stwierdzono:
„Projekt zmian wychodzi z założenia, że dokonywa-
nie eksmisji z lokalu mieszkalnego bez dania eksmi-
towanemu jakiegokolwiek pomieszczenia jest nie-
ludzkie i z tej racji nie może być dopuszczone przez
prawo. Dlatego też proponowane zmiany art. 1046
K.p.c. przewidują obowiązek dostarczenia eksmito-
wanemu dłużnikowi jakiegoś pomieszczenia. Może
to być pomieszczenie bardzo skromne, ale powinno
być eksmitowanemu zapewnione. Zakłada się, że
bliższe określenie tego pomieszczenia zawarte zosta-
nie w rozporządzeniu ministra sprawiedliwości. Pro-
ponowane rozwiązanie nie usprawni egzekucji doty-
czącej opróżnienia lokalu. Względy humanitarne
uniemożliwiają jednak przyjęcie innych rozwiązań”
(Sejm IV kadencji, druk nr 965).
Przypomnieć należy, że w przywołanym rządo-
wym projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks
postępowania cywilnego oraz niektórych innych
ustaw proponowano również wprowadzenie w art. 1046
§ 8 K.p.c. zapisu, według którego „za tymczasowe
pomieszczenie uważa się także tymczasowe miejsce
noclegowe w rozumieniu przepisów o pomocy spo-
łecznej”. Wskutek przyjęcia przez Sejm poprawki
Senatu przepis ten nie znalazł się w końcowej wersji
ustawy.
Ze względu na krytyczną ocenę obowiązującego
prawa w zakresie opróżniania lokali mieszkalnych
w sytuacji, kiedy mamy do czynienia z przemocą wo-
bec współlokatorów, wyrażaną m.in. w interpelacjach
poselskich kierowanych do ministra sprawiedliwości,
w tutejszym ministerstwie dostrzeżono potrzebę
zmiany tych przepisów. Wspomniany zespół proble-
mowy pod przewodnictwem prof. dr. hab. Feliksa Ze-
dlera, powołany w strukturze Komisji Kodyfikacyj-
nej Prawa Cywilnego do opracowania projektu nowe-
lizacji przepisów Kodeksu postępowania cywilnego
w części dotyczącej postępowania egzekucyjnego,
gruntownie przeanalizował problem podniesiony
przez pana posła. Efektem jego prac w tym zakresie
jest propozycja zmiany art. 1046 § 7 Kodeksu postę-
powania cywilnego, w myśl której, jeżeli z tytułu wy-
konawczego wynikać będzie, że nakazanie opróżnie-
nia lokalu zostało orzeczone z powodu znęcania się
nad rodziną lub z powodu rażącego lub uporczywego
wykraczania przeciwko porządkowi domowemu, czy-
niącego uciążliwym korzystanie z innych lokali w bu-
dynku, funkcję pomieszczenia tymczasowego będzie
mogła pełnić noclegownia. W dniu 8 października
2009 r. odbyło się ostatnie posiedzenie tego zespołu.
Jeszcze w tym roku projekt nowelizacji ma być prze-
kazany do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Opróżnienie lokalu z rzeczy i osób odbywa się
w ramach egzekucji świadczeń niepieniężnych, sto-
sownie zaś do art. 49a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o komornikach sądowych i egzekucji wszczęcie egze-
kucji świadczeń niepieniężnych uzależnione jest od
uiszczenia przez wierzyciela opłaty stałej, której wy-
sokość przy opróżnieniu lokalu określa art. 51 ust. 1
pkt 3 cyt. ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Opłatę taką
komornik pobiera przed podjęciem czynności egze-
kucyjnych. Wyrok eksmisyjny co do zasady nie może
być więc wykonany przez komornika, jeśli wierzyciel
nie uiści tej opłaty. Obowiązujący system zwrotu
kosztów postępowania egzekucyjnego zapewnia moż-
liwość odzyskania tej opłaty przez wierzyciela od
dłużnika po wykonaniu eksmisji (art. 770 i 7701
K.p.c.). Zwrot tej opłaty należy się wierzycielowi tak-
że wówczas, gdy dłużnik z własnej inicjatywy opróż-
ni lokal po wezwaniu go przez komornika do dobro-
wolnego dokonania tej czynności, w wyniku czego na
wniosek wierzyciela postępowanie egzekucyjne zo-
stanie umorzone (zob. uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 14 grudnia 2001 r., III CZP 74/01, OSNC 2002,
nr 10, poz. 117). Jak w przypadku każdej innej egze-
kucji świadczeń niepieniężnych w razie braku mająt-
ku po stronie dłużnika istnieje niebezpieczeństwo, że
wierzyciel nie odzyska opłaty uiszczonej na rzecz ko-
mornika. Jest to ryzyko wierzyciela. Ministerstwo
Sprawiedliwości nie prowadzi prac w kierunku zmia-
ny obowiązujących w tej mierze przepisów.
Zwolnienie od kosztów sądowych, przyznane stro-
nie przez sąd w postępowaniu rozpoznawczym, roz-
ciąga się także na postępowanie egzekucyjne (art. 771
K.p.c.). Powódka, która w sprawie eksmisyjnej uzy-
ska zwolnienie od kosztów sądowych, jest więc zwol-
niona również od opłaty egzekucyjnej w sprawie
o opróżnienie lokalu. Przyjmuje się, że w razie ubó-
stwa może ona starać się również o zwolnienie od tej
opłaty także wówczas, gdy nie była zwolniona od
kosztów sądowych w sprawie eksmisyjnej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie sprzedaży w Polsce substancji
zwanych dopalaczami (11602)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 25 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11602/09), uprzejmie przedkładam
odpowiedź na interpelację pana posła Łukasza Zbo-
nikowskiego w sprawie sprzedaży w Polsce substan-
cji zwanych dopalaczami.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia znowelizowało ustawę z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485,
z późn. zm.). Projekt nowelizacji został opracowany
w celu wprowadzenia pod kontrolę prawną substan-
cji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzylopiperazy-
na, BZP). W wyniku prac legislacyjnych w dniu
20 marca 2009 r. została uchwalona ustawa o zmia-
nie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
Nr 63, poz. 520), która weszła życie w dniu 8 maja
2009 r. Przedmiotowa nowelizacja pozwoliła objąć
kontrolą zarówno benzylopiperazynę (BZP) wpisaną
do załącznika nr 2 w wykazie substancji psychotro-
powych grupy II-P, jak również po uwzględnieniu
poprawki poselskiej 17 innych substancji i roślin psy-
choaktywnych wpisanych do załącznika nr 1 w wy-
kazie środków odurzających grupy I-N ww. ustawy.
W sumie objęto kontrolą ustawową 18 substancji
i roślin psychoaktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i w ocenie
na dzień dzisiejszy bardzo skuteczna. Wykorzysty-
wane w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie
jak BZP, JWH-018, rośliny salvia divinorum, mitra-
gyna speciosa, argyreia nervosa, o których informo-
wało Europejskie Centrum Monitorowania Narkoty-
ków i Narkomanii (EMCDDA) nie znajdują łatwo
zamienników i obecnie są zastępowane roślinami
i substancjami, o których działaniu psychoaktyw-
nym brak jest poważnych doniesień naukowych (the-
obromina, geranium). Należy podkreślić, że z han-
dlem tzw. dopalaczami zmagają się z lepszym lub
gorszym efektem wszystkie państwa Unii Europej-
skiej. Smart shops – sklepy handlujące dopalaczami,
istnieją w większości krajów Europy. Najwięcej jest
ich w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Holandii. Jak
do tej pory żaden z krajów europejskich nie zdelega-
lizował działalności tych sklepów.
Jednocześnie Ministerstwo Zdrowia, mając na
uwadze potencjalną potrzebę oceny i szybkiego obję-
cia kontrolą niebezpiecznych substancji czy roślin
247
psychoaktywnych, prowadzi wspólne działania z Głów-
nym Inspektoratem Farmaceutycznym w celu wy-
pracowania projektu takiej regulacji ustawowej, któ-
ra umożliwiłaby przeniesienie wykazu środków odu-
rzających i substancji psychotropowych z ustawy do
rozporządzenia. Takie rozwiązanie dałoby możliwość
szybkiej reakcji na pojawienie się nowych, wcześniej
nieznanych substancji o działaniu psychoaktywnym,
co byłoby skutecznym działaniem wobec możliwości
wykorzystania nowych substancji i roślin w ofercie
sklepów oferujących dopalacze.
W opinii Ministerstwa Zdrowia kwestia tzw. do-
palaczy nie może być skutecznie rozwiązana wyłącz-
nie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, regulującej kwestie
związane wyłącznie ze środkami odurzającymi i sub-
stancjami psychotropowymi, znajdującymi się w za-
łącznikach do ustawy. Wyżej wspomniane podejmo-
wane przez Ministerstwo Zdrowia działania koncen-
trowały się na wyeliminowaniu dostępu do substan-
cji, które spełniają kryteria środków odurzających
i substancji psychotropowych (BZP, salvia divinorum,
JWH-0-18). Z opinii przedstawionej przez przedstawi-
ciela Policji podczas spotkania Zespołu ds. Admini-
stracji i Bezpieczeństwa Obywateli Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego w sprawie tzw. do-
palaczy wynika, że cel ten został osiągnięty.
Kolejna wspomniana wyżej inicjatywa podjęta
przez Ministerstwo Zdrowia ukierunkowana jest na
opracowanie i wdrożenie instrumentów prawnych
umożliwiających objęcie czasową kontrolą środków
odurzających lub substancji psychotropowych mogą-
cych prowadzić do uzależnienia od nich oraz określe-
nie procedur i trybu prowadzenia tzw. oceny ryzyka.
Rozwiązanie powyższe będzie stanowić bardzo waż-
ny element działań ukierunkowanych na szybkie
i sprawne podejmowanie decyzji o wycofaniu niektó-
rych substancji i podejmowania ostatecznych decyzji
w oparciu o naukowo zweryfikowaną ocenę tych sub-
stancji. Nadal jednak w ofercie sklepów z dopalacza-
mi mogą pozostawać substancje nawet psychoaktyw-
nie obojętne, które nie będą objęte żadnym z powyż-
szych instrumentów prawnych.
Biorąc powyższe pod uwagę, Ministerstwo Zdro-
wia rozważy wprowadzenie rozwiązań, które unie-
możliwiłyby określanie dopalaczy jako produkt ko-
lekcjonerski, a proces wprowadzania do obrotu byłby
poddany określonym przepisom, w tym nadzorowi.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia prowadzi poprzez
Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii kam-
panię informacyjną m.in. na stronie internetowej
www.dopalaczeinfo.pl pn. „Dopalacze mogą Cię wypa-
lić”, której celem jest ograniczanie możliwych szkód
zdrowotnych powodowanych przez tzw. dopalacze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
248
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie zwrotu opłat za wydanie
karty pojazdu oraz opłat skarbowych
za wydanie zaświadczenia VAT-25 (11606)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, nr SPS-023-11606/09, z dnia 25 września 2009 r.
przesyłające interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego w sprawie zwrotu opłat
za wydanie kart pojazdu oraz opłaty skarbowej za
wydanie zaświadczenia VAT-25, uprzejmie informu-
ję, że minister właściwy do spraw transportu, zgod-
nie z obowiązującymi przepisami, nie ma kompeten-
cji do przyznania starostom środków finansowych
z budżetu państwa w związku z kosztami ponoszo-
nymi w wyniku zwrotu nadpłaty za wydanie kart
pojazdu wraz z kosztami sądowymi i ustawowymi
odsetkami wypłacanymi na skutek zapadających
wyroków sądowych.
Wyjaśniam również, że resort infrastruktury wie-
lokrotnie występował do Ministerstwa Finansów
o stanowisko w tej sprawie. W przekazanych opiniach
Ministerstwo Finansów informowało, że w ustawie
budżetowej nie zostały przewidziane środki finanso-
we, które mogłyby być przekazane starostom w związ-
ku z kosztami ponoszonymi w wyniku zwrotu nad-
płaty za wydanie kart pojazdu wraz z kosztami są-
dowymi i ustawowymi odsetkami wypłacanymi na
skutek zapadających wyroków sądowych. W ocenie
MF w obowiązujących przepisach brak jest podstaw
prawnych do przekazania z budżetu państwa dodat-
kowych środków dla powiatów z tytułu kosztów
związanych z wypłatą nadpłat za wydanie karty po-
jazdu. Strona samorządowa była informowana o ww.
opiniach.
W związku z nadal napływającymi postulatami
strony samorządowej w tej sprawie w bieżącym roku
podjąłem wspólnie z ministrem finansów i mini-
strem spraw wewnętrznych i administracji inicjaty-
wę w celu rozpatrzenia kwestii wprowadzenia roz-
wiązań prawnych gwarantujących powiatom rekom-
pensaty finansowe za utracone wpływy z tytułu
zwrotu nadpłaty za wydanie kart pojazdu. W wyniku
powyższego oraz w porozumieniu ze stroną samorzą-
dową (Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego) powołany został zespół roboczy, którego
zadaniem jest wypracowanie strategicznych zmian
w zakresie dochodów jednostek samorządowych.
W skład zespołu wchodzą przedstawiciele strony sa-
morządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego oraz Związku Powiatów Polskich, ze
strony rządowej przedstawiciele ministra finansów,
ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz
ministra infrastruktury. Po zakończeniu prac ww.
zespołu informacja o wypracowanych rozwiązaniach
zostanie przekazana panom posłom.
Odnosząc się do kwestii zwrotu opłaty skarbowej,
pragnę zaznaczyć, iż przepisy regulujące tę kwestię
określone są w ustawie o opłacie skarbowej, a więc
należą one do właściwości ministra finansów, dlatego
też w załączeniu przekazuję opinię podsekretarza
stanu w Ministerstwie Finansów pana Macieja Gra-
bowskiego w tej sprawie, przekazaną przy piśmie
z dnia 16 października 2009 r., nr PT6/0680/255/
362/TXZ/09/PGMC860*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie różnego traktowania
osób fizycznych i prawnych przy wypłatach
rekompensat lub zwrotach nieruchomości
zagrabionych w latach 1944–1962 (11608)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pana Michała
Stuligrosza (znak: SPS-023-11608/09), skierowaną
do ministra skarbu państwa w sprawie różnego trak-
towania osób fizycznych i kościelnych osób prawnych
przy wypłatach lub zwrotach nieruchomości przeję-
tych przez państwo w latach 1944–1962, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Na wstępie zaznaczyć należy, iż stosownie do prze-
pisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Pań-
stwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Pol-
skiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z późn. zm.) sprawy do-
tyczące przywrócenia kościelnym osobom prawnym
na własność upaństwowionych nieruchomości lub ich
części poddane zostały szczególnemu postępowaniu,
określonemu w ustawie mianem postępowania regu-
lacyjnego (art. 61 ust. l ustawy). Zgodnie z art. 62 ww.
ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego
w Rzeczypospolitej Polskiej postępowanie regulacyjne
prowadzi Komisja Majątkowa, działająca przy Mi-
nisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Komisja jest organem prowadzącym postępowanie
w szczególnym trybie mediacyjno-polubownym i po-
siada w pełni samodzielny charakter.
W zakresie pozostałych związków wyznaniowych
kwestie te zostały uregulowane odpowiednio w na-
stępujących aktach prawnych:
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

— ustawie z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku
Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich (Dz. U.
Nr 41, poz. 251, z późn. zm.),
— ustawie z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku
Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego
w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 73, poz. 323,
z późn. zm.),
— ustawie z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Pań-
stwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawo-
sławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287, z późn. zm.),
— ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach
wolności sumienia i wyznania (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 231, poz. 1965, z późn. zm.).
Zgodnie z powyższym kościelne osoby prawne
oraz inne związki wyznaniowe otrzymały możliwość
ubiegania się o zwrot, uzyskanie nieruchomości za-
miennej lub odszkodowanie z tytułu bezprawnie
przejętego mienia w ramach tzw. procesów nacjona-
lizacyjnych. Należy jednak w tym miejscu podkreślić,
iż odpowiednie komisje nie zajmują się zwrotem na
rzecz kościelnych osób prawnych wszystkich przeję-
tych nieruchomości, ale jedynie rozpoznają wnioski
w zakresie przejęcia mienia niezgodnie z ówcześnie
obowiązującym prawem.
Odnosząc się do wątpliwości pana posła odnośnie
do różnego traktowania osób fizycznych i kościelnych
osób prawnych przy wypłatach lub zwrotach nieru-
chomości przejętych przez państwo w latach 1944–
–1962, pragnę wyjaśnić, iż obecny stan prawny umoż-
liwia również osobom fizycznym dochodzenie rosz-
czeń z tytułu mienia przejętego w trybie procesów
nacjonalizacyjnych przed organem administracji pu-
blicznej lub w postępowaniu cywilnym przed sądem
powszechnym poprzez udowodnienie, że konkretna
decyzja nacjonalizacyjna została wydana z rażącym
naruszeniem ówcześnie obowiązującego prawa.
Dochodzenie i weryfikacja roszczeń reprywatyza-
cyjnych może odbywać się w trybie przepisów Kodek-
su postępowania administracyjnego, zgodnie z regu-
łami określającymi tryb postępowania w sprawie
administracyjnej i tryb stwierdzania nieważności
ostatecznej decyzji administracyjnej (tylko wtedy,
gdy zachodzą wyraźne przesłanki wynikające z art. 156
§ l pkt 2 K.p.a.).
Na podstawie art. 156 § l pkt 2 K.p.a.: „Organ
administracji publicznej stwierdza nieważność decy-
zji, która wydana została z rażącym naruszeniem
prawa”. Zgodnie z powołanym przepisem o unieważ-
nienie decyzji nacjonalizacyjnej można wystąpić je-
dynie wówczas, gdy została ona wydana z narusze-
niem ówcześnie obowiązującego prawa.
Stwierdzenie nieważności decyzji nacjonalizacyj-
nej otwiera drogę byłemu właścicielowi lub jego na-
stępcom prawnym (spadkobiercom) do ubiegania się
o odzyskanie przejętego przez państwo mienia w na-
turze lub uzyskanie stosownego odszkodowania
w trybie postępowania cywilnego, w oparciu o art. 4171
§2 Kodeksu cywilnego. Roszczenie o odszkodowanie
przysługuje właścicielowi zarówno w przypadku
stwierdzenia nieważności decyzji nacjonalizacyjnej
w sytuacji, gdy niemożliwe jest odzyskanie mienia
249
w naturze, jak i w przypadku, gdy właściwy organ
administracji publicznej na podstawie art. 158 K.p.a.
orzeknie, że konkretna decyzja nacjonalizacyjna zo-
stała wydana z naruszeniem prawa, ale nie można
stwierdzić jej nieważności z powodu zaistnienia nie-
odwracalnych skutków prawnych.
W zakresie postępowań związanych z oceną legal-
ności decyzji nacjonalizacyjnych właściwe są organy
będące następcami prawnymi organów nadzorują-
cych przeprowadzenie nacjonalizacji. Ponadto usta-
lenie właściwości organów władzy publicznej do roz-
patrywania prawidłowości danego wniosku zależy od
rodzaju mienia, które było przedmiotem przejęcia
w trybie nacjonalizacji.
Podkreślić należy, iż przesłanką wystąpienia o zwrot
nieruchomości lub odszkodowanie jest w przypadku
osób fizycznych, jak i kościelnych osób prawnych
przejęcie mienia w ramach procesów nacjonalizacyj-
nych niezgodnie z przepisami ówcześnie obowiązują-
cego prawa.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w celu za-
spokojenia również osób, które nie mogą dochodzić
odszkodowania na podstawie obecnie obowiązują-
cych przepisów prawa, ponieważ ich mienie zostało
przejęte zgodnie z aktami nacjonalizacyjnymi, w Mi-
nisterstwie Skarbu Państwa został przygotowany
projekt ustawy o świadczeniach pieniężnych przyzna-
wanych niektórym osobom, których dotyczyły proce-
sy nacjonalizacji.
Przedmiotowy projekt ustawy ma na celu przede
wszystkim złagodzenie poczucia krzywdy związanej
z historyczną nacjonalizacją nieruchomości, wyposa-
żenia aptek, taboru żeglugi śródlądowej poprzez
przyznanie osobom dotkniętym skutkami nacjonali-
zacyjnymi świadczenia pieniężnego (ex gratia), reali-
zowanego w formie publicznoprawnego świadczenia
o charakterze uznaniowym. Powstałe w ten sposób
świadczenie majątkowe ma zatem wymiar wyłącznie
symboliczny, nie posiada zaś charakteru odszkodo-
wawczego. Podkreślić należy, iż projektowana regu-
lacja nie jest ustawą reprywatyzacyjną, nie przewi-
duje zatem zwrotów mienia w naturze ani wypłaty
odszkodowań z tego tytułu.
Podmiotami uprawnionymi do świadczeń przewi-
dzianych ustawą są osoby fizyczne, które były wła-
ścicielami mienia w dniu jego przejęcia przez pań-
stwo i obywatelami polskimi bez względu na ich na-
rodowość, lub ich spadkobiercy bez względu na ich
obywatelstwo i miejsce zamieszkania.
W chwili obecnej projekt ustawy o świadczeniach
pieniężnych przyznawanych niektórym osobom, któ-
rych dotyczyły procesy nacjonalizacji, jest przedmio-
tem obrad stałego komitetu Rady Ministrów w ob-
szarze finansowania przewidzianych ustawą świad-
czeń pieniężnych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
250
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie wadliwego stosowania przez ARiMR
w 2005 r. przepisów rozporządzenia
Komisji Wspólnot Europejskich nr 2419/2001
z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiającego
szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego
systemu zarządzania i kontroli niektórych
wspólnotowych systemów pomocy
ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG)
nr 3508/92 (11609)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana Michała Stuligrosza, posła na Sejm
RP, z dnia 25 września 2009 r. dotyczącą zarzutu wa-
dliwego stosowania przez ARiMR w 2005 r. przepisów
rozporządzenia Komisji (WE) nr 2419/2001 z dnia
11 grudnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe za-
sady stosowania zintegrowanego systemu zarządza-
nia i kontroli niektórych wspólnotowych systemów
pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG)
nr 3508/92, uprzejmie informuję, co następuje.
Na podstawie art. 80 rozporządzenia Komisji
(WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustana-
wiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej
zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu
administracji i kontroli przewidzianych w rozporzą-
dzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym
wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej
w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych
systemów wsparcia dla rolników rozporządzenie
(WE) nr 2419/2001 utraciło moc, a obowiązywało je-
dynie w kwestii wniosków pomocowych dotyczących
lat gospodarczych lub okresów premiowych rozpo-
czynających się przed 1 stycznia 2005 r. W związku
z powyższym dla roku 2005 obowiązywało rozporzą-
dzenie Komisji nr 796/2004.
Odwołując się zatem do interpelacji poselskiej,
pragnę podkreślić, że obsługa spraw wniosków rol-
nośrodowiskowych złożonych w 2005 r. odbywała się
w oparciu o rozporządzenie Komisji nr 796/2004,
a nie o powoływane w interpelacji przepisy rozporzą-
dzenia Komisji nr 2419/2001. Znajdujące się we wspo-
mnianym rozporządzeniu Komisji nr 796/2004 regu-
lacje dotyczące kontroli na miejscu w większości są
podobne do tych, które ujęte były w rozporządzeniu
Komisji nr 2419/2001. Są jednak pewne istotne róż-
nice, i tak z brzmienia pkt 36 preambuły rozporzą-
dzenia Komisji nr 796/2004 (co odpowiada pkt 24
preambuły rozporządzenia Komisji nr 2419/2001)
obecnie jednoznacznie można wysnuć wniosek, że
kontrola na miejscu obszarów nie zawsze musi skła-
dać się z dwóch części. Brzmienie pkt 36 preambuły
rozporządzenia Komisji nr 796/2004 jest bowiem na-
stępujące: „Z zasady kontrole na miejscu obszarów
składają się z dwóch części. Pierwsza część składa
się z weryfikacji oraz pomiaru zadeklarowanych
działek rolnych na podstawie materiału graficznego,
zdjęć lotniczych itp. Druga część składa się z inspek-
cji fizycznej działek w celu zweryfikowania rzeczy-
wistego rozmiaru zadeklarowanych działek rolnych
oraz w zależności od rozpatrywanego programu po-
mocowego, zadeklarowanych upraw i ich jakości.
Jeśli to konieczne, należy dokonać pomiaru. Tere-
nowa inspekcja fizyczna może być przeprowadzona
na podstawie próbki”. W pkt 24 preambuły rozpo-
rządzenia Komisji nr 2419/2001 nie było natomiast
wyrazów „Z zasady”.
Agencja, przeprowadzając kontrolę na miejscu,
wykonywała pomiar powierzchni działek wykorzy-
stywanych rolniczo, opierając się na materiale gra-
ficznym w formie ortofotomap, oraz dokonywała
zdjęć mierzonych powierzchni. W sporadycznych
przypadkach, kiedy nie było ortofotomap dla wszyst-
kich powierzchni działek, agencja korzystała z in-
nych dostępnych materiałów graficznych, np. ewi-
dencji gruntów i budynków. Zarówno w jednym, jak
i w drugim przypadku na podstawie ww. czynności
agencja przygotowywała graficzne protokoły z czyn-
ności kontrolnych.
W świetle powyższego nie można uznać, że
w 2005 r. agencja naruszała zasady przeprowadzania
kontroli na miejscu.
Odnośnie do zapytań zawartych w interpelacji
dotyczących przyspieszenia spraw toczonych od 2005 r.
należy stwierdzić, że w roku gospodarczym 2005
wszczęto 25 280 spraw (100%), z czego 23 458 spraw
(92,79%) zakończyło się wydaniem decyzji admini-
stracyjnej. Pozostałe 1822 sprawy (7,77%) w systemie
informatycznym ARiMR mają status: „umorzona”,
„pozostawiona bez rozpatrzenia”, „zamknięta nie-
standardowo”. Wśród tych 1822 spraw jest 7, w sto-
sunku do których można stwierdzić, że nie zostało
zakończone postępowanie administracyjne. Są to
sprawy:
— 4 posiadające status „zawieszone postępowa-
nie” – z chwilą upływu terminu, o którym mowa
w art. 98 § 2 K.p.a., sprawy zostaną zamknięte, jeże-
li nie zostanie wszczęte postępowanie;
— 3 sprawy posiadają status „prowadzona”, co
oznacza możliwość zaistnienia roszczeń strony.
Jedynie zatem w 7 sprawach możliwe jest, że
będą one mogły trafić do sądu administracyjnego,
i dopiero po wydaniu orzeczeń przez ten sąd można
będzie ocenić, czy w sprawach tych zostały ponie-
sione jakiekolwiek szkody przez Skarb Państwa lub
beneficjentów.
Biorąc pod uwagę wyżej przedstawione dane do-
tyczące spraw rolnośrodowiskowych w 2005 r., nale-
ży stwierdzić, że sprawy niezakończone obejmują
niewielki odsetek wszystkich obsługiwanych w 2005 r.
spraw. Według zapewnień agencji sprawy te wkrótce
zostaną zakończone.

Nie można zatem zgodzić się ze stwierdzeniem, że
agencja działała opieszale przy rozpatrywaniu spraw
wszczętych w 2005 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie nadużyć finansowych dokonywanych
przy stosowaniu kas fiskalnych (11610)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Michała Stuligrosza otrzymaną
przy piśmie (znak: SPS-023-11610/09) z dnia 25 wrze-
śnia 2009 r., w której podniesiono niektóre problemy
dotyczące prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu
kas rejestrujących, uprzejmie wyjaśniam.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji kwe-
stii kontroli podatników w zakresie nadużyć przy
ewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego
przy zastosowaniu kas rejestrujących, należy pod-
kreślić, że służby kontroli skarbowej stale podejmują
odpowiednie działania prowadzące do ujawniania
naruszeń związanych z ewidencjonowaniem obrotów
na kasach rejestrujących, co skutkuje postępowa-
niem kontrolnym lub właściwymi działaniami w try-
bie przepisów Kodeksu karnego skarbowego. Kontro-
la skarbowa, działając na podstawie ustawy Kodeks
karny skarbowy, prowadzi dochodzenia również
w zakresie czynów przestępczych związanych ze
stwierdzonymi nieprawidłowościami w ewidencjono-
waniu przy zastosowaniu kas rejestrujących. Najczę-
ściej są to czyny nierzetelnego prowadzenia ewidencji
(art. 61 K.k.s.), dokonania sprzedaży z pominięciem
kasy rejestrującej, niewydania dokumentu z kasy re-
jestrującej stwierdzającego dokonanie sprzedaży (art. 62
§ 4 K.k.s.) oraz braku nadzoru w zakresie przestrze-
gania zasad prawidłowego rejestrowania na kasach
rejestrujących (art. 84 § 1 K.k.s.). Ujawnienie nierze-
telnego ewidencjonowania na kasie rejestrującej sta-
nowi podstawę do podjęcia działań prowadzących
do określenia wysokości zobowiązania podatkowego
w prawidłowej wysokości.
W okresie I półrocza 2009 r. inspektorzy kontro-
li skarbowej wymierzyli 15 414 mandatów kredyto-
wanych na kwotę 3 616 147 zł, w tym za wykrocze-
nia skarbowe związane z kasami rejestrującymi
wymierzono ponad 12 tys. mandatów na kwotę ok.
3 mln zł.
Ponadto warto zauważyć, że urzędy kontroli skar-
bowej w okresie letnim przeprowadziły zintensyfiko-
251
wane działania w miejscowościach turystycznych,
m.in. nadmorskich, prowadzące do sprawdzenia i ewen-
tualnego ujawnienia nieprawidłowości związanych
z prowadzoną ewidencją sprzedaży za pomocą kas
rejestrujących m.in. w sklepach, punktach usługo-
wych, dyskotekach czy klubach nocnych. Należy przy
tym nadmienić, że działania kontrolne dokonywane
są również po godz. 16.00 oraz w dni wolne od pracy.
W przyszłości również planowane jest kontynuowa-
nie działań w tym zakresie.
Nawiązując do zgłoszonych problemów związa-
nych ze stosowaniem odpowiedniego nazewnictwa
wyrobów, należy zauważyć, że zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r.
w sprawie kryteriów i warunków technicznych, któ-
rym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz wa-
runków ich stosowania (Dz. U. Nr 211, poz. 1338), na
paragonie powinna być uwidaczniana obowiązkowo
nazwa wyrobu. Nazwa powinna umożliwiać pełną
identyfikację sprzedawanego towaru lub usługi. Nie-
mniej jednak uwagi pana posła zostaną wzięte pod
uwagę w celu wyeliminowania ewentualnych niepra-
widłowości, które mogłyby zaistnieć.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie odpowiedzialności związanej
z dostosowaniem prawa polskiego do unijnego,
spoczywającej po stronie rządowej w związku
z dokonywaniem zwrotów za kartę pojazdu
z lat 2003–2006 oraz zwrotów opłaty skarbowej
za zaświadczenie potwierdzające brak
obowiązku płacenia podatku z tytułu nabycia
na terytorium UE pojazdu (11611)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, nr SPS-023-11611/09, z dnia 25 września 2009 r.
przesyłające interpelację pana posła Michała Stuli-
grosza w sprawie odpowiedzialności związanej z do-
stosowaniem prawa polskiego do unijnego, spoczywa-
jącej po stronie rządowej w związku z dokonywaniem
zwrotów za karty pojazdów wydane w latach 2003–
–2006 oraz zwrotów opłaty skarbowej za zaświadcze-
nie potwierdzające brak obowiązku płacenia podatku
z tytułu nabycia na terytorium UE pojazdu, uprzej-
mie informuję, iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 17 stycznia 2006 r. uznał wysokość opłaty za
wydanie karty pojazdu za niezgodną z art. 92 i art. 217
252
Konstytucji RP oraz art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy Pra-
wo o ruchu drogowym i w konsekwencji stwierdził,
że przepisy rozporządzenia tracą moc obowiązującą
z dniem 1 maja 2006 r.
Kwestia kosztów ponoszonych przez administra-
cję samorządową szczebla powiatowego związanych
ze zwrotem nadpłaty za wydanie kart pojazdu na
skutek zapadających wyroków sądowych jest znana
Ministerstwu Infrastruktury. Resort infrastruk-
tury wielokrotnie występował do Ministerstwa Fi-
nansów o stanowisko w tej sprawie. W przekaza-
nych opiniach Ministerstwo Finansów informowa-
ło, że w ustawie budżetowej nie zostały przewidziane
środki finansowe, które mogłyby być przekazane sta-
rostom w związku z kosztami ponoszonymi w wyni-
ku zwrotu nadpłaty za wydanie kart pojazdu wraz
z kosztami sądowymi i ustawowymi odsetkami wy-
płacanymi na skutek zapadających wyroków sądo-
wych. W ocenie MF w obowiązujących przepisach
brak jest podstaw prawnych do przekazania z budże-
tu państwa dodatkowych środków dla powiatów
z tytułu kosztów związanych z wypłatą nadpłat za
wydanie karty pojazdu. Strona samorządowa była
informowana o ww. opiniach.
W związku z nadal napływającymi postulatami
strony samorządowej w tej sprawie w bieżącym roku
podjąłem wspólnie z ministrem finansów i ministrem
spraw wewnętrznych i administracji inicjatywę
w celu rozpatrzenia kwestii wprowadzenia rozwią-
zań prawnych gwarantujących powiatom rekompen-
saty finansowe za utracone wpływy z tytułu zwrotu
nadpłaty za wydanie kart pojazdu. W wyniku powyż-
szego oraz w porozumieniu ze stroną samorządową
(Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialne-
go) powołany został zespół roboczy, którego zada-
niem jest wypracowanie strategicznych zmian w za-
kresie dochodów jednostek samorządowych. W skład
zespołu wchodzą przedstawiciele strony samorządo-
wej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego oraz Związku Powiatów Polskich, ze strony rzą-
dowej przedstawiciele ministra finansów, ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra
infrastruktury. Po zakończeniu prac ww. zespołu in-
formacja o wypracowanych rozwiązaniach zostanie
przekazana panu posłowi.
Odnosząc się do kwestii zwrotu opłaty skarbowej,
pragnę zaznaczyć, iż przepisy regulujące tę kwestię
określone są w ustawie o opłacie skarbowej, a więc
należą do właściwości ministra finansów, dlatego też
w załączeniu przekazuję opinię podsekretarza stanu
w Ministerstwie Finansów pana Macieja Grabow-
skiego w tej sprawie, przekazaną przy piśmie z dnia
16 października 2009 r., nr PT6/0680/255/362/TXZ/
09/PGMC860.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie przepisów regulujących sprzedaż
oleju opałowego (11612)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 25 września 2009 r., znak: SPS-023-11612/09,
przy którym przesłana została interpelacja pani po-
seł Haliny Rozpondek z dnia 23 września 2009 r.
w sprawie przepisów regulujących sprzedaż olejów
opałowych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Lekki olej opałowy posiada zbliżone właściwości
fizykochemiczne do oleju napędowego stosowanego
w silnikach wysokoprężnych. W celu przeciwdziała-
nia nieprawidłowościom związanym z nieuprawnio-
nym wykorzystywaniem do celów napędowych niżej
opodatkowanego lekkiego oleju opałowego, służby
podległe ministrowi finansów od wielu lat podejmują
działania eliminujące tego rodzaju patologie z życia
gospodarczego. Przykładowo, wzorem innych krajów,
w Polsce już od kilku lat funkcjonuje znakowanie za
pomocą nieusuwalnego znacznika i barwienie na
czerwono olejów opałowych oraz olejów napędowych
przeznaczonych na cele opałowe. Jednym z elemen-
tów systemu kontroli prawidłowości obrotu olejami
opałowymi jest instytucja oświadczeń o przeznacze-
niu tych wyrobów na cele opałowe.
Oświadczenie o przeznaczeniu oleju opałowego na
cele opałowe ma prawnopodatkowe i społeczne zna-
czenie zarówno dla sprzedawcy, jak i dla nabywcy
oleju opałowego. Podstawowym celem tej regulacji
jest umożliwienie nabywania tego wyrobu bez znacz-
nych obciążeń podatkowych osobom, które faktycz-
nie korzystają z oleju opałowego zgodnie z jego prze-
znaczeniem. Konsekwencją niezgodnego z przezna-
czeniem wykorzystania oleju jest zastosowanie pod-
wyższonej stawki podatku akcyzowego.
Zarówno obecne przepisy akcyzowe, jak i te obo-
wiązujące przed 1 marca 2009 r., zobowiązywały po-
datnika sprzedającego wyroby z przeznaczeniem do
celów opałowych, przy spełnieniu określonych wa-
runków, do uzyskania od nabywcy oświadczenia
o przeznaczeniu nabywanych wyrobów uprawniają-
cym do zastosowania obniżonych stawek akcyzy.
Oświadczenia powinny zawierać dane, których
zakres do dnia 28 lutego 2009 r. wynikał z rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r.
w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), zwanego dalej
rozporządzeniem, wydanego na podstawie ustawy
z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 29, poz. 257, z późn. zm.).
Z dniem 15 września 2005 r., jako dodatkowy ele-
ment kontroli obrotu olejem opałowym, zapropono-
wano również miesięczne zestawienia oświadczeń
(zmiana wprowadzona rozporządzeniem ministra fi-

nansów z dnia 13 września 2005 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku
akcyzowego – Dz. U. Nr 177, poz. 1473), tryb ich uzy-
skiwania od nabywców oraz tryb i terminy przeka-
zywania organom podatkowym.
Należy podkreślić, iż wprowadzenie do porządku
prawnego instytucji oświadczeń z założenia winno
opierać się na zgodności zawartych w nich treści ze
stanem faktycznym. A zatem złożenie przez nabywcę
fałszywych oświadczeń uprawniało podatnika do od-
mowy sprzedaży ww. wyrobów z uwzględnieniem
obniżonej stawki podatkowej, oczywiście o ile taką
wiedzę sprzedający posiadał. Jednakże należy za-
uważyć, iż z regulacji zawartych w przywołanym roz-
porządzeniu nie wynikał obowiązek ustalania praw-
dziwości i wiarygodności treści składanych przez
nabywców ww. wyrobów oświadczeń.
Wobec faktu, iż przed 1 marca 2009 r. ustawo-
dawca nie nałożył na sprzedającego obowiązku
sprawdzania prawdziwości danych zawartych w skła-
danych oświadczeniach, nie można było w stosunku
do niego wyciągać konsekwencji podatkowych. Obo-
wiązujące przepisy nie obligowały podatnika do od-
mowy sprzedaży oleju opałowego z zastosowaniem
obniżonej stawki podatku akcyzowego, w sytuacji
złożenia przez kupującego kompletnego pod wzglę-
dem formalnym i czytelnego oświadczenia. Nato-
miast niezłożenie przez nabywcę oświadczenia lub
podanie w oświadczeniu niepełnych informacji,
tj. niespełnienie wymogów formalnych określonych
ww. przepisami, stanowiło dla sprzedawcy podstawę
do odmowy sprzedaży ww. wyrobów po cenie zawie-
rającej stawkę akcyzy właściwą dla olejów przezna-
czonych na cele opałowe.
Należy zatem uznać, iż sam fakt uzyskania
oświadczenia zawierającego w swojej treści wszystkie
elementy określone w ww. przepisach dawał podat-
nikowi prawo do stosowania obniżonej stawki akcyzy
na przedmiotowe wyroby. W związku z tym obowiąz-
kiem sprzedającego było uzyskanie od nabywcy
oświadczenia określonej treści, załączenie go do do-
kumentów, złożenie miesięcznego zestawienia uzy-
skanych oświadczeń. Przyjmując od nabywców przed-
miotowe oświadczenia, sprzedający winien dokonać
ich weryfikacji formalnej, tj. ocenić, czy zawierają one
wszystkie wymagane przepisami dane.
Niemniej należy podkreślić, iż w stanie prawnym
od 1 maja 2004 r. do 28 lutego 2009 r. sprzedający nie
tylko nie miał obowiązku weryfikowania prawdziwo-
ści wymaganych oświadczeń, ale też nie miał ku
temu stosownych instrumentów. W takim zaś przy-
padku, gdy w świetle zebranego w sprawie materiału
dowodowego stwierdzono, że sprzedawca posiadał
fałszywe oświadczenia o przeznaczeniu ww. wyro-
bów, a nie zdołano udowodnić sprzedawcy, iż wiedział
o nieprawdziwości tych oświadczeń, wówczas nie
może on ponosić ich konsekwencji. Każdy przypadek
wymaga jednak indywidualnego rozpatrzenia przez
organ podatkowy czy skarbowy.
253
Obowiązek merytorycznej weryfikacji treści skła-
danych oświadczeń przez sprzedawców wprowadzony
został od 1 marca 2009 r., czyli z dniem wejścia
w życie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku
akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 i Nr 98,
poz. 819), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z art. 89
ust. 9 ustawy osoba fizyczna nieprowadząca działal-
ności gospodarczej, nabywająca wyroby akcyzowe
nieobjęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich
przeznaczenie, np. oleje opałowe, jest obowiązana do
okazania sprzedawcy dowodu osobistego lub innego
dokumentu stwierdzającego tożsamość nabywcy,
w celu potwierdzenia jej tożsamości. Z kolei sprze-
dawca ww. wyrobów akcyzowych osobom fizycznym
nieprowadzącym działalności gospodarczej jest obo-
wiązany odmówić sprzedaży tych wyrobów w przy-
padku, gdy osoba nabywająca te wyroby odmawia
okazania dowodu osobistego lub innego dokumentu
stwierdzającego tożsamość nabywcy, gdy dane za-
warte w oświadczeniu są niekompletne, nieczytelne
lub nie zgadzają się z danymi wynikającymi z powyż-
szego dokumentu (art. 89 ust. 10 ustawy).
Zatem wbrew twierdzeniu pani poseł Haliny Roz-
pondek w obecnym stanie prawnym sprzedawca ma
nie tylko możliwość weryfikacji składanych przez na-
bywców oświadczeń, ale wręcz powinien to robić
w dobrze pojętym własnym interesie. To podmiot
prowadzący działalność gospodarczą ponosi bowiem
ryzyko doboru kontrahentów i z tego też względu po-
nosi konsekwencje będące wynikiem naruszenia obo-
wiązujących przepisów. Ciężar udowodnienia faktu
spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skut-
ki prawne. Dlatego podmioty dokonujące sprzedaży
oleju opałowego powinny dołożyć wszelkiej staranno-
ści przy identyfikowaniu nabywców.
Organy podatkowe, prowadząc kontrole zasad-
ności korzystania przez dystrybutorów oleju opało-
wego z obniżonej stawki podatku akcyzowego przy
sprzedaży oleju opałowego na cele grzewcze, doko-
nują oceny pobieranych przez nich oświadczeń pod
względem formalnym, tj. spełnienia wymogów okre-
ślonych w przepisach prawa. Ponadto dokonują ich
oceny pod względem materialnym, tzn. przeprowa-
dzają identyfikację osób je składających, a także kon-
frontują (w ramach czynności sprawdzających, prze-
słuchań, oględzin) dane z oświadczeń z rzeczywi-
stym wykorzystaniem oleju opałowego. Jednakże
ostateczna ocena zasadności korzystania z obniżo-
nej stawki podatku akcyzowego przez podmiot kon-
trolowany jest dokonywana na podstawie całego
materiału dowodowego zebranego w trakcie postę-
powania podatkowego.
Przedstawione powyżej działania wynikają z upraw-
nień, jakie posiadają organy podatkowe do oceny ze-
branych w trakcie kontroli dowodów, m.in. oświad-
czeń z punktu widzenia ogólnych zasad postępowa-
nia podatkowego, a przede wszystkim zasady swo-
bodnej oceny dowodów określonej w art. 191 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Ocena dowodów prowa-
254
dzona jest pod kątem ich znaczenia i wartości dla
toczącego się postępowania kontrolnego.
Jednocześnie należy podkreślić, że organy podat-
kowe prowadzą postępowanie kontrolne w sposób
samodzielny i w ramach obowiązującego prawa do-
konują interpretacji przepisów mających zastosowa-
nie w sprawie. Stąd też wszelka ingerencja w kompe-
tencje organów podatkowych mogłaby podważyć ich
obiektywność, a ponadto naruszyć zasadę dwuin-
stancyjności postępowania podatkowego, o której
mowa w art. 127 Ordynacji podatkowej.
W celu dalszego zwiększenia skuteczności działań
eliminujących zjawiska patologiczne z obrotu ww.
wyrobami akcyzowymi w przygotowanym przez Mi-
nisterstwo Finansów projekcie ustawy o zmianie
ustawy o podatku akcyzowym oraz innych ustaw
przewidziano wprowadzenie dodatkowo obowiązku
umieszczania przez podmioty prowadzące działal-
ność gospodarczą i osoby fizyczne nieprowadzące
działalności gospodarczej w składanym sprzedawcy
oświadczeniu o przeznaczeniu wyrobów nabywanych
do celów opałowych bardziej szczegółowych danych
identyfikujących nabywcę, w tym nazwę oraz adres
siedziby lub zamieszkania, a także numery NIP oraz
REGON lub PESEL. Analogicznie sprzedawca bę-
dzie obowiązany do umieszczania w miesięcznym
zestawieniu oświadczeń dodatkowo imienia i nazwi-
ska albo nazwy oraz adresu siedziby lub zamieszka-
nia, a także numerów: NIP, PESEL (jeżeli został
nadany) oraz REGON składającego oświadczenie.
Projekt był już przedmiotem uzgodnień międzyresor-
towych i konsultacji społecznych i po przyjęciu przez
Radę Ministrów zostanie skierowany do Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej.
Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 73a
§ 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny
skarbowy, kto w użyciu wyrobu akcyzowego zmienia
jego przeznaczenie, w szczególności używa oleju opa-
łowego jako oleju napędowego, przez co naraża poda-
tek akcyzowy na uszczuplenie, podlega karze grzyw-
ny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia
wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Zatem
w takiej sytuacji nabywca np. oleju opałowego jest
pociągany do odpowiedzialności karnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie egzekwowania roszczeń zwrotnych
Skarbu Państwa (11615)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie egzekwowania roszczeń zwrotnych Skarbu
Państwa, przekazaną przy piśmie z dnia 25 września
2009 r., nr SPS-023-11615/09, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępo-
wania karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555,
z późn. zm.) wprowadziła w przepisie art. 557 § 1
nieznaną uprzednio instytucję roszczenia regresowe-
go przysługującego Skarbowi Państwa wobec osób,
które swoim bezprawnym działaniem spowodowa-
ły niesłuszne skazanie, zastosowanie środka zabez-
pieczającego, niewątpliwie niesłuszne tymczasowe
aresztowanie lub zatrzymanie. Są to zatem przede
wszystkim roszczenia wobec osób, które jako organ
procesowy (policjant, prokurator, sędzia) dokonały
na przykład niewątpliwie niesłusznego zatrzyma-
nia, bezprawnie przetrzymywały zatrzymanego po-
nad dopuszczalne okresy, wymusiły bezprawne uzy-
skanie dowodów nieodpowiadających prawdzie, któ-
re stały się podstawą do niesłusznego tymczasowego
aresztowania, czy nawet skazania, zastosowały aresz-
towanie mimo braku podstaw ku niemu i, naruszając
rażąco prawo, doprowadziły do wydania wyroku nie-
słusznie skazującego. Przepis art. 557 § 1 K.p.k. nie
zawęża jednak odpowiedzialności regresowej wyłącz-
nie do osób będących organami postępowania karne-
go. Przemawia za tym wykładnia językowa tego prze-
pisu. W treści przepisu nie ogranicza się bowiem krę-
gu osób, których bezprawne działanie spowodowało
określone skutki. Gdyby ustawodawca miał taki za-
miar, dookreśliłby podmiot zobowiązany wobec Skar-
bu Państwa do zwrotu wypłaconego świadczenia.
Roszczenie zwrotne, pomimo że jest zawarte w Ko-
deksie postępowania karnego, ma charakter cywil-
noprawny i w związku z tym może być dochodzone
jedynie w trybie procesu cywilnego, a Skarb Państwa
musi wykazać nie tylko fakt naprawienia szkody
i zadośćuczynienia za krzywdę, ale także bezprawne
działanie danej osoby i jego związek z niesłusznym
skazaniem, zastosowaniem środka zabezpieczające-
go, niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresz-
towaniem lub zatrzymaniem. Zgodnie z art. 557 § 2
K.p.k. powództwo dotyczące tego roszczenia mogą
wytoczyć dwa podmioty: prokurator lub organ, który
jest powołany do reprezentowania Skarbu Państwa.
Natomiast jedynie na prokuratora ustawa nakłada
obowiązek wydania postanowienia w przypadku nie-
dopatrzenia się podstaw do wytoczenia powództwa

i powiadomienia o tym organu uprawnionego do re-
prezentowania Skarbu Państwa. Organ ten, pomimo
takiego stanowiska prokuratora, może wytoczyć po-
wództwo regresowe, może to też uczynić, nie czekając
na decyzję prokuratora w tej materii, jak również na
zasadach wskazanych w Kodeksie postępowania cy-
wilnego przyłączyć się do procesu zainicjowanego
przez prokuratora.
Stosownie do art. 8 i 8a ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) w procesie regresowym,
o jakim jest mowa w art. 557 K.p.k., zastępstwo pro-
cesowe Skarbu Państwa na zasadach wskazanych
w tej ustawie może wykonywać Prokuratoria Gene-
ralna. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić,
że art. 557 K.p.k. reguluje samodzielnie wszystkie
przesłanki odpowiedzialności regresowej (szkoda,
związek przyczynowy, bezprawność działania), a na-
wet określa podmioty upoważnione do wytoczenia
powództwa. Oznacza to, że przepis ten stanowi sa-
modzielną podstawę odpowiedzialności cywilnej. Re-
gulacja ta wskazuje, że odpowiedzialność osobista
osoby, która spowodowała zobowiązania deliktowe
Skarbu Państwa, powstaje w przypadku „bezpraw-
nego spowodowania” niesłusznego skazania, zasto-
sowania środka zabezpieczającego, niewątpliwie nie-
słusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzyma-
nia. Przepis ten nie wskazuje na winę lub rażące
niedbalstwo jako dodatkowe przesłanki odpowie-
dzialności, które ewentualnie pozwalałyby na war-
tościowanie wyroków przesądzających o „niewątpli-
wie niesłusznym zatrzymaniu”, „niewątpliwie nie-
słusznym tymczasowym aresztowaniu”, „niesłusz-
nym zastosowaniu środka zabezpieczającego” lub
„niesłusznym skazaniu”.
Zatem obiektywnie nieprawidłowe zastosowa-
nie lub niezastosowanie przepisów prawa proceso-
wego lub materialnego, które doprowadziło do wy-
żej wymienionych sytuacji, może być uznane za
działanie bezprawne. Odpowiedzialność regresowa
osoby, o której mowa w art. 557 § 1 K.p.k., uniezależ-
niona jest zatem od jej winy, tak samo zresztą jak
i odpowiedzialność odszkodowawcza Skarbu Pań-
stwa z art. 552 K.p.k., która oparta jest na zasadzie
ryzyka. Z drugiej strony odpowiedzialność regresowa
na podstawie art. 557 K.p.k. jest ograniczona tylko
do tych wypadków, w których określony w przepisie
skutek spowodowało działanie osoby. Wyłączona jest
zatem odpowiedzialność osoby, która poprzez zanie-
chanie spowodowała niesłuszne skazanie, zastosowa-
nie środka zapobiegawczego, niewątpliwie niesłuszne
tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie. Dla oce-
ny systemowej pojęcia bezprawności konieczne jest
uwzględnienie dorobku Trybunału Konstytucyjnego
dotyczącego art. 77 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie
z którym podstawą odpowiedzialności odszkodowaw-
czej za działanie władzy publicznej jest wyłącznie
„niezgodność z prawem”.
Zgodnie z treścią wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r. SK 18/2000 (OTK
255
ZU nr 8/2001, wydanego w związku ze skierowaną
skargą konstytucyjną o stwierdzenie niezgodności
art. 417 i art. 418 Kodeksu cywilnego z art. 77 ust. 1
Konstytucji RP), „niezgodność z prawem” musi być
rozumiana ściśle, zgodnie z konstytucyjnym ujęciem
źródeł prawa (art. 87–94 konstytucji), tj. jako sprzecz-
ność wyłącznie z przepisami prawa, nie zaś z norma-
mi moralnymi czy obyczajowymi, określanymi ter-
minem „zasad współżycia społecznego” lub „dobrych
obyczajów”. W cytowanym wyroku Trybunał Kon-
stytucyjny stwierdził też, że pojęcie „niezgodność
z prawem” w kontekście regulacji konstytucyjnej na-
leży rozumieć „jako zaprzeczenie zachowania uwzględ-
niającego nakazy i zakazy wynikające z normy praw-
nej”. Powyższe orzeczenie było przedmiotem krytyki,
m.in. podnoszono, że zasady współżycia społecznego
nie są wprawdzie źródłami prawa, ale na mocy prawa
pozytywnego wypełniają one hipotezy przepisów ma-
jących postać klauzul generalnych i w istocie stają się
wówczas treścią prawa (Iwona Karasek, „Komentarz
do Kodeksu cywilnego” LEX/El 20002). Zgodnie
z głosami krytycznymi zachowanie sprzeczne z zasa-
dami współżycia społecznego w sytuacji, gdy szcze-
gólny przepis nakazuje zgodnie z nimi postępować,
narusza porządek prawny zapisany w aktach prawa
pozytywnego.
Z kolei w wyroku z dnia 23 września 2003 r. sygn.
akt K 20/02 (OTK ZU nr 7/20030) stwierdza się, że
przepis art. 77 ust. 1 konstytucji wyraża myśl ogólną,
że „bezprawne wyrządzenie szkody przez władzę pu-
bliczną daje prawo do odszkodowania”. Bezprawne
zaś działanie władzy może przybierać różne postacie
i nie każda nieprawidłowość może być kwalifikowana
jako bezprawność. Ponadto Trybunał Konstytucyjny
stwierdził, że „nieprawidłowości władzy publicznej
mogą być różnego kalibru: od naruszeń konstytucyj-
nych praw i wolności czy zasad dotyczących funkcjo-
nowania władzy publicznej, wynikających z konsty-
tucji, przez uchybienia wymagań określonych w usta-
wach zwykłych, aktach wykonawczych, instrukcyj-
nych (przy czym chodzi o uchybienia różnej rangi,
zarówno prawa materialnego, jak i procesowego), aż
po uchybienia normom pozaprawnym, w różny spo-
sób powiązanym z normami prawnymi (deontologicz-
ne, etyczne, aksjologiczne, pragmatyczne)”.
W przypadku pojęcia „bezprawności” użytego
w przepisie art. 557 § 1 K.p.k. należy mówić o jego
zawężonym znaczeniu, takim, jaki wynika ze wska-
zanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia
4 grudnia 2001 r. Zatem oczywista obraza przepisów
prawa procesowego lub materialnego, która dopro-
wadziła do niesłusznego skazania lub zastosowania
środka zabezpieczającego, niewątpliwie niesłusznego
tymczasowego aresztowania lub zatrzymania, może
być uznana za działanie bezprawne. Bezprawność
jest bowiem obiektywną cechą zachowania, która
oceniana jest ex post (wyrok TK z 4 grudnia 2001 r.
SK 18/00, TK ZU nr 8/2001, poz. 256; uchwała SN
z 15 września 1999 r. sygn. I KZP 27/99 OSNKW 11-
-12/1999, poz. 72). Zwrócić przy tym należy uwagę,
256
że zachowanie, które pierwotnie ma wszelkie cechy
legalności, może je następnie utracić wskutek wyro-
ku Trybunału Konstytucyjnego, przy stwierdzeniu
z mocą wsteczną ich niezgodności z konstytucją. Ma-
jąc na uwadze powyższe, należy więc stwierdzić, że
jeżeli Skarbowi Państwa zostanie przypisana odpo-
wiedzialność za „niewątpliwie niesłuszne zatrzyma-
nie”, „niewątpliwie niesłuszne tymczasowe areszto-
wanie”, „niesłuszne zastosowanie środka zabezpie-
czającego” lub „niesłuszne skazanie”, co zostanie
stwierdzone prawomocnym wyrokiem, to osoba, któ-
ry swoim bezprawnym zachowaniem spowodowała
takie zobowiązanie Skarbu Państwa, powinna pono-
sić konsekwencje odszkodowawcze.
Jednocześnie z analizy danych statystycznych,
jakimi dysponuje minister sprawiedliwości, wynika,
że w okresie od początku 2008 r. do końca II kwar-
tału 2009 r. jednostki organizacyjne prokuratury nie
skierowały ani jednego powództwa w trybie art. 557
§ 1 i 2 K.p.k. Przy tym we wskazanym okresie we
wszystkich jednostkach organizacyjnych prokura-
tury wydano łącznie 386 postanowień na podstawie
art. 557 § 2 K.p.k. dotyczących braku podstaw do
wniesienia powództwa regresowego. Podstawą wy-
dania postanowienia w większości spraw było usta-
lenie, że nie zachodzi przesłanka w postaci bezpraw-
nego zachowania osoby, o której mowa w art. 557
§ 1 K.p.k. Na marginesie wskazać należy, że w la-
tach 2006–2007 Prokuratura Okręgowa w Płocku
skierowała 2 pozwy regresowe, które okazały się
skuteczne.
Powodem małej aktywności podmiotów upraw-
nionych w zakresie wnoszenia powództw regreso-
wych jest, jak się wydaje, fakt, że przepis art. 557
K.p.k. w swoim literalnym brzmieniu bardzo szeroko
zakreśla przesłanki odpowiedzialności i krąg pod-
miotów odpowiedzialnych wobec Skarbu Państwa.
Tymczasem w judykaturze i w doktrynie porusza się
szereg wątpliwości co do zakresu regulacji przewi-
dzianej w art. 557 K.p.k., opartych na nie zawsze
konsekwentnej interpretacji systemowej. Wątpliwości
interpretacyjne związane są m.in. z określeniem za-
kresu podmiotowego przepisu art. 557 § 1 K.p.k., tj.
kręgu osób mogących ponosić odpowiedzialność od-
szkodowawczą (czy odpowiedzialność mają ponosić
osoby wydające konkretne orzeczenie czy też wszyst-
kie osoby podejmujące czynności procesowe. w tym czy
odpowiedzialność ma dotyczyć tylko funkcjonariusza
publicznego czy również innych osób, np. świadka,
biegłego), rodzaju odpowiedzialności (odpowiedzial-
ność solidarna czy też odpowiedzialność odrębna
każdej z poszczególnych osób), podstawy odpowie-
dzialności (czy sama bezprawność działań uprawnio-
nych podmiotów jest wystarczająca do powstania
odpowiedzialności regresowej czy działania te muszą
być ponadto zawinione, tak jak to wynika z ogólnej
zasady winy uregulowanej w art. 415 Kodeksu cywil-
nego jako podstawy odpowiedzialności z tytułu czy-
nów niedozwolonych), organu powołanego do wyto-
czenia powództwa regresowego i reprezentowania
Skarbu Państwa w przypadku, gdy prokurator nie
dopatrzy się podstaw do tego i w związku z tym wyda
stosowane postanowienie wraz z rozstrzygnięciem,
czy organ powołany do reprezentowania Skarbu Pań-
stwa może wytoczyć powództwo regresowe niezależ-
nie od tego, czy prokurator wydał postanowienie
w trybie art. 557 § 2 K.p.k.
Dostrzegając powyższe trudności w praktycznym
stosowaniu przepisu art. 557 K.p.k. oraz skompliko-
wane zagadnienia natury cywilistycznej, a także ro-
snącą liczbę i zakres zobowiązań odszkodowawczych
Skarbu Państwa, w Ministerstwie Sprawiedliwości
podjęto prace legislacyjne mające na celu nowelizację
przepisów art. 557–558 K.p.k. tak, aby jednoznacznie
rozstrzygnąć wątpliwości, o których była wcześniej
mowa. Jednocześnie złożoność przedmiotowej mate-
rii oraz daleko idąca odmienność poglądów wymaga-
ją pogłębionej analizy powyższego zagadnienia w celu
doprecyzowania i uzupełnienia obowiązujących re-
gulacji o nowe przesłanki umożliwiające egzekwowa-
nie odpowiedzialności regresowej. Należy przy tym
również pamiętać o niezawisłości sędziowskiej, wy-
magającej zagwarantowania sędziom orzekającym
o środkach zapobiegawczych, zabezpieczających lub
o skazaniu niezbędnej autonomii orzeczniczej, jak
również zapewnienia określonych standardów i wa-
runków wykonywania ustawowych obowiązków
przez prokuratora i innych funkcjonariuszy publicz-
nych, którzy w sposób nieskrępowany powinni re-
alizować swoje zadania. Ostateczny kształt tych
regulacji opracowany zostanie przy udziale Komisji
Kodyfikacyjnej Prawa Karnego, która w najbliż-
szym czasie zostanie utworzona przy ministrze
sprawiedliwości.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie działań w ramach kompetencji
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
podjętych na rzecz poszkodowanych
wskutek powodzi (11617)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 25 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11617/09, interpelacją posła Jacka Pilcha w sprawie
działań w ramach kompetencji Ministerstwa Rolnic-

twa i Rozwoju Wsi podjętych na rzecz poszkodowa-
nych wskutek powodzi w 2009 r., uprzejmie Pana
Marszałka informuję, co następuje.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez wo-
jewodów tegoroczna powódź wystąpiła na obszarze
12 województw. Najbardziej poszkodowane zostały
województwa: dolnośląskie, lubelskie, małopolskie,
mazowieckie, opolskie, podkarpackie, podlaskie, po-
morskie, świętokrzyskie i wielkopolskie. Nieznaczne
straty wystąpiły na terenie 2 województw: lubuskie-
go i warmińsko-mazurskiego. Ze złożonych do dnia
21 października br. wniosków przez wojewodów
o uruchomienie preferencyjnej linii kredytowej na
wznowienie produkcji rolnej po powodzi wynika, że
łączne szkody oszacowane przez komisje powołane
przez wojewodów w 37 483 gospodarstwach rolnych
wystąpiły na powierzchni 178 992 ha. Minister rol-
nictwa i rozwoju wsi wyraził zgodę na uruchomienie
preferencyjnych linii kredytowych na wznowienie
produkcji w gospodarstwach rolnych i działach spe-
cjalnych produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku
powodzi w 2009 r. na łączną kwotę 251 247 140 zł.
Szkody spowodowane przez powódź w 2009 r. na te-
renie województwa małopolskiego oszacowano w 4552
gospodarstwach rolnych na powierzchni 16 043 ha
w uprawach m.in. zbóż, okopowych, warzyw, użyt-
ków zielonych, tytoniu i owoców miękkich. Minister
rolnictwa i rozwoju wsi wyraził zgodę na uruchomie-
nie preferencyjnych linii kredytowych na wznowienie
produkcji rolnej w gospodarstwach rolnych na tere-
nie województwa małopolskiego na łączną kwotę
13 645 296 zł. Szkody spowodowane powodzią
w 2009 r. na terenie województwa podkarpackiego
oszacowano w 3412 gospodarstwach rolnych po-
wierzchni 8282 ha w uprawach m.in. zbóż jarych,
zbóż ozimych, ziemniaków, buraków pastewnych,
trwałych użytków zielonych i truskawek. Minister
rolnictwa i rozwoju wsi wyraził zgodę na uruchomie-
nie preferencyjnych linii kredytowych na wznowienie
produkcji rolnej w gospodarstwach rolnych na tere-
nie województwa podkarpackiego na łączną kwotę
7 360 850 zł.
W dniu 11 sierpnia 2009 r. Rada Ministrów pod-
jęła uchwałę nr 137/2009 w sprawie ustanowienia
programu pomocy dla rodzin rolniczych, w których
gospodarstwach rolnych i działach specjalnych pro-
dukcji rolnej powstały szkody spowodowane przez
powódź w 2009 r. Pomoc będzie udzielana zgodnie
z zasadami określonymi w art. 11 rozporządzenia
(WE) nr 1857/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w spra-
wie stosowania art. 87 i 88 traktatu w odniesieniu do
pomocy państwa dla małych i średnich przedsię-
biorstw prowadzących działalność związaną z wy-
twarzaniem produktów rolnych oraz zmieniającego
rozporządzenie (WE) nr 70/2001.
W programie wskazano formy pomocy mające na
celu złagodzenie skutków powodzi, tj.:
1. Dopłaty do oprocentowania kredytów na wzno-
wienie produkcji w gospodarstwach rolnych i dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej znajdujących się na
257
obszarach, gdzie szkody powstały w związku z powo-
dzią, udzielane na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie re-
alizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121,
z późn. zm.) oraz poręczenia i gwarancje spłaty ww.
kredytów bankowych. Warunkiem udzielenia kredy-
tu preferencyjnego jest w szczególności dołączenie
przez kredytobiorcę do wniosku o udzielenie kredy-
tu bankowego opinii wojewody zawierającej określe-
nie zakresu i wysokości szkód oszacowanych przez
komisję powołaną przez wojewodę, właściwego ze
względu na miejsce wystąpienia szkód. Dopłaty do
oprocentowania ww. kredytów będą stosowane przez
ARiMR zgodnie z przepisami tego rozporządzenia.
Środki na dopłaty do oprocentowania kredytów pre-
ferencyjnych na wznowienie produkcji rolnej są prze-
widziane w planie finansowym Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa na 2009 r. określonym
w załączniku nr 17 do ustawy z dnia 17 lipca 2009 r.
o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 128, poz. 1057).
2. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego na podstawie art. 41a
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubez-
pieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r.
Nr 50, poz. 291, z późn. zm.) pomocy w opłacaniu
bieżących składek na ubezpieczenie społeczne oraz
regulowaniu zaległości z tego tytułu w formie odra-
czania terminu płatności składek i rozkładania ich
na dogodne raty, a także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek na indywidualny wnio-
sek rolnika, który poniósł szkody spowodowane
przez powódź.
3. Udzielanie przez prezesa Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych na podstawie przepisów art. 23a ustawy
z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U.
z 2007 r. Nr 231, poz. 1700, z późn. zm.) odroczeń
i rozkładanie na raty płatności z tytułu umów sprze-
daży i dzierżawy nieruchomości Zasobu Własności
Rolnej Skarbu Państwa, bez stosowania opłat i odse-
tek za okres odroczenia oraz ulg w opłatach czynszu,
a także umarzanie rat płatności czynszu z tytułu
umów dzierżawy, na indywidualny wniosek produ-
centa rolnego, który poniósł szkody spowodowane
przez powódź.
4. Stosowanie przez wójtów, burmistrzów lub pre-
zydentów miast ulg w podatku rolnym za 2009 r., na
podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordyna-
cja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.) w związku z powodzią.
W dniu 5 października 2009 r. Rada Ministrów
przyjęła rozporządzenie w sprawie szczegółowych
warunków realizacji programu pomocy dla rodzin
rolniczych, w których gospodarstwach rolnych lub
działach specjalnych produkcji rolnej powstały szko-
dy spowodowane przez powódź w 2009 r., przewidu-
jące udzielanie pomocy społecznej rodzinom rolni-
czym, na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
258
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728)
w formie jednorazowego zasiłku celowego w wy-
sokości:
1) dla rodzin rolniczych prowadzących gospodar-
stwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rolnych
albo dział specjalny produkcji rolnej – 500 zł;
2) dla rodzin rolniczych prowadzących gospodar-
stwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użytków rol-
nych – 1000 zł.
Środki na wypłatę jednorazowych zasiłków celo-
wych rodzinom rolniczym, w których gospodarstwach
rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej po-
wstały szkody spowodowane przez powódź w 2009 r.,
w wysokości 15 mln zł zostały uruchomione w drodze
zmiany przeznaczenia części rezerwy celowej zapla-
nowanej w ustawie budżetowej na 2009 r. w części
83: Rezerwy celowe, w dziale 758: Różne rozliczenia,
w rozdziale 75818: Rezerwy ogólne i celowe, w poz. 8:
Finansowanie Wspólnej Polityki Rolnej i Rybackiej,
programów operacyjnych, w tym programów pomocy
technicznej, innych programów finansowanych z bu-
dżetu Unii Europejskiej, Norweskiego Mechanizmu
Finansowego i EOG, Szwajcarsko-Polskiego Progra-
mu Współpracy, a także na pokrycie potrzeb wynika-
jących z różnic kursowych przy realizacji programów
finansowanych z UE oraz kontraktów wojewódzkich
(w tym do kwoty 100 mln zł na sfinansowanie zobo-
wiązań roku 2008), a także „Program budowy i na-
prawy dróg lokalnych”.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie działań w ramach kompetencji
Ministerstwa Środowiska podjętych na rzecz
poszkodowanych wskutek powodzi (11618)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jacka Pilcha z dnia 25 września
2009 r., znak: SPS-023-11618/09, w sprawie działań
w ramach kompetencji Ministerstwa Środowiska
podjętych na rzecz poszkodowanych wskutek powo-
dzi, przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Oszacowanie strat w środowisku naturalnym po-
wstałych po przejściu wód powodziowych jest wyjąt-
kowo trudne, gdyż zmiany wywołane zjawiskami
naturalnymi, w tym również powodziami, są w części
odwracalne poprzez naturalne procesy, a także w wy-
niku działań podejmowanych przez człowieka. Powo-
dzie i ich skutki rozpatrywane są najczęściej w ujęciu
strat gospodarczych oraz materialnych. Straty po po-
wodziach z czerwca i lipca br. oszacowano na obsza-
rze RZGW w Krakowie na kwotę 78 mln zł, na ob-
szarze RZGW we Wrocławiu na kwotę 84 mln zł,
a na obszarze RZGW w Gliwicach na kwotę 36 mln zł.
W tym miejscu należy zaznaczyć, że są to tylko stra-
ty na ciekach i obiektach hydrotechnicznych będą-
cych w administracji RZGW. Dane te nie pokazują
strat powodziowych z lat poprzednich, usuwanie
skutków których nie zostało wykonane z uwagi na
brak wystarczających środków.
Resort środowiska, a w szczególności podległe
prezesowi Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej
jednostki terenowe (regionalne zarządy gospodarki
wodnej), odpowiedzialne za utrzymanie wód i urzą-
dzeń wodnych, posiadają bieżącą wiedzę zarówno na
temat strat w infrastrukturze odpowiedzialnej za
ochronę przeciwpowodziową, jak i związaną z bieżą-
cym utrzymaniem wód. Efektem tego są rokrocznie
czynione starania o pozyskanie z budżetu państwa
środków związanych z utrzymaniem wód, a także
zwracanie się z wnioskiem o środki rezerwy celowej
na usuwanie skutków klęsk żywiołowych.
Na poziom zabezpieczenia przed skutkami powo-
dzi wpływ ma stan istniejących urządzeń regulacyj-
nych związanych z bieżącym utrzymaniem rzek.
Środki finansowe przeznaczane przez budżet pań-
stwa na utrzymanie majątku Skarbu Państwa zwią-
zanego z gospodarką wodną (w tym utrzymanie wód
i urządzeń wodnych) pokrywają jedynie około 20%
potrzeb.
Przyjmuje się, że dla prawidłowego utrzymania
obiektów hydrotechnicznych należy rocznie przezna-
czać środki stanowiące 2–3% wartości samego obiek-
tu. Wartość obiektów hydrotechnicznych będących
własnością Skarbu Państwa i jednocześnie w admi-
nistracji regionalnych zarządów gospodarki wodnej,
służących bezpośrednio celom wynikającym z prze-
pisów ustawy Prawo wodne, wynosi ponad 23,6 mld zł.
A zatem na prawidłowe utrzymanie w dobrym stanie
technicznym majątku konieczne jest wydatkowanie
środków w wysokości 470–700 mln zł. Budżet pań-
stwa rokrocznie przeznacza na ten cel środki w wy-
sokości jedynie około 70 mln zł.
W kwocie tej mieszczą się również inne prace po-
legające na utrzymaniu wód (uzupełnianie wyrw
w brzegach, odmulanie i koszenie koryta cieków,
umacnianie brzegów), które zwiększają wysokość
środków niezbędnych do utrzymania wód i urządzeń
w stanie technicznym umożliwiającym przepuszcze-
nie wezbrań powodziowych. Podstawą poprawy stanu
technicznego urządzeń ochrony przeciwpowodziowej
jest zapewnienie prawidłowego finansowania zadań
utrzymaniowych. Warty podkreślenia jest fakt, iż
nawet bardzo dobry stan urządzeń wodnych nigdy
nie zagwarantuje 100% ochrony przed zjawiskami
ekstremalnymi, których natężenie jest niemożliwe
do przewidzenia.
Ponadto jedną z najważniejszych przyczyn wzro-
stu strat ekonomicznych i społecznych w przypadku

wystąpienia powodzi jest zabudowa dolin rzecznych.
Niestety, często zdarza się, że obszary zagrożone po-
wodzią z racji swojej atrakcyjności są gęsto zabudo-
wywane.
W celu poprawy ochrony przeciwpowodziowej kra-
ju podejmowane są działania inwestycyjne i progra-
mowe. Ze względu na brak środków finansowych
rząd RP zdecydował, że w pierwszej kolejności finan-
sowane będą inwestycje najbardziej zaawansowane
w procesie przygotowania do realizacji, są to zarazem
inwestycje mające na celu zwiększenie ochrony przed
powodzią terenów, gdzie najczęściej występują naj-
większe straty powodziowe.
W trakcie realizacji jest rozpoczęta w 1997 r. bu-
dowa stopnia wodnego Malczyce na rzece Odrze, któ-
rego podstawowym zadaniem jest zabezpieczenie
stateczności stopnia w Brzegu Dolnym oraz uregu-
lowanie stosunków wodnych na terenach przyległych
w dolinie Odry, a przy okazji wydłużenie szlaku że-
glugowego Odry skanalizowanej o ok. 16 km.
W 2010 r. planowane jest rozpoczęcie robót bu-
dowlano-montażowych na rozpoczętej inwestycji pn.
„Budowa zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz
Dolny na rz. Odrze – polder”. Inwestycja jest podsta-
wowym elementem zwiększenia stopnia zabezpiecze-
nia przed powodzią doliny Odry z Wrocławiem włącz-
nie, limitującym sposób rozwiązań technicznych
wszystkich obiektów hydrotechnicznych na tym te-
renie. Jest to również podstawowa inwestycja zbilan-
sowana w „Programie dla Odry – 2006”.
W najbliższym czasie planowane są również, przy
udziale funduszy europejskich, w perspektywie fi-
nansowej 2007–2013 poniższe przedsięwzięcia:
— modernizacja Wrocławskiego Węzła Wod-
nego,
— poprawa ochrony przeciwpowodziowej Lewina
Brzeskiego na Nysie Kłodzkiej,
— modernizacja zbiornika wodnego Nysa w za-
kresie bezpieczeństwa powodziowego,
— kompleksowe zabezpieczenie przeciwpowodzio-
we Żuław,
— modernizacja śluz Kanału Gliwickiego,
— modernizacja śluz i jazów odrzańskich.
W chwili obecnej zadania te znajdują się w fazie
kończenia przygotowania dokumentacji niezbędnej
do złożenia wniosku o dofinansowanie. Wszystkie
ww. przedsięwzięcia zostały wpisane na listy projek-
tów indywidualnych w Programie Operacyjnym „In-
frastruktura i środowisko”. Należy podkreślić, że
dwie inwestycje z powyższej listy, tj. zbiornik prze-
ciwpowodziowy Racibórz Dolny na rzece Odrze (po-
lder) oraz modernizacja Wrocławskiego Węzła Wod-
nego, są elementami projektu ochrony przeciwpowo-
dziowej w dorzeczu rzeki Odry, współfinansowanego
ze środków umowy pożyczki z Bankiem Światowym
i umowy kredytowej z Bankiem Rozwoju Rady Eu-
ropy. Umowy powyższe zostały podpisane przez rząd
RP w dniu 11 maja 2007 r.
W woj. małopolskim realizowane jest przedsię-
wzięcie pn. „Budowa zbiornika wodnego Świnna Po-
259
ręba na rz. Skawie”, które jest priorytetową inwesty-
cją ministra środowiska, finansowaną z budżetu pań-
stwa, od 2006 r. jako program wieloletni ustanowio-
ny ustawą z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program budowy zbiornika
wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”. Bu-
dowa tego zbiornika ma na celu ochronę przed powo-
dzią doliny Skawy, poniżej przekroju zapory, do ujścia
do Wisły oraz Wisły z Krakowem włącznie. Będzie to
zbiornik o pojemności całkowitej 161 mln m3. Budo-
wa zbiornika zaawansowana jest w ponad 80%.
W woj. podkarpackim trwają prace przygotowaw-
cze dla potrzeb budowy zbiornika wodnego Kąty
– Myscowa na rzece Wisłoce. Realizacja zbiornika
wodnego w zakresie prac inżynieryjno-budowlanych
planowana jest na lata 2011–2018 pod warunkiem
zakończenia prac przygotowawczych. Obecnie głów-
nym działaniem jest uzyskanie decyzji pozwolenia na
budowę. Wymaga to uzyskania w pierwszej kolejności
decyzji środowiskowej. Wojewoda podkarpacki od
marca 2007 r. prowadzi postępowanie administracyj-
ne w sprawie wydania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację zbiornika
wodnego Kąty – Myscowa. Postępowanie prowadzone
jest w dostosowaniu do obowiązującej obecnie polity-
ki środowiskowej UE.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż Krajowy Za-
rząd Gospodarki Wodnej przygotowuje obecnie pro-
jekt Narodowej Strategii Gospodarowania Wodami
(NSGW) do roku 2030, z etapowaniem do roku 2015.
Nakreślone zostaną w nim cele i zadania gospodarki
wodnej, a także podstawowe kierunki reformy obec-
nego systemu gospodarowania wodami. Dla zmiany
dotychczasowego postrzegania gospodarki wodnej
i jej finansowania niezbędne jest bowiem podjęcie
działań, które uporządkują zakres kompetencji ad-
ministracji rządowej i samorządowej. Reforma ta,
zmierzająca m.in. do samofinansowania się gospo-
darki wodnej, zatrzymałaby proces pogarszania się
stanu infrastruktury wodnej oraz przyczyniłaby się
do stopniowej jego poprawy.
Ponadto w Krajowym Zarządzie Gospodarki Wod-
nej trwają prace nad projektem zmian legislacyjnych
w zakresie ochrony przeciwpowodziowej w związku
z koniecznością implementacji postanowień dyrekty-
wy 2007/60/WE ws. oceny ryzyka powodziowego
i zarządzania nim. Projekt nowelizacji ustawy Prawo
wodne oraz innych ustaw przeszedł uzgodnienia mię-
dzyresortowe. Obecnie trwają uzgodnienia poszcze-
gólnych zapisów projektu ustawy z Rządowym Cen-
trum Legislacji. Po zakończeniu tego etapu planuje
się przekazanie projektu pod obrady Rady Ministrów
w IV kwartale 2009 r.
Dyrektywa Powodziowa dąży do zminimalizowa-
nia ryzyka oraz właściwego zarządzania ryzykiem,
jakie może stwarzać powódź dla ludzkiego zdrowia,
środowiska, działalności gospodarczej i dziedzictwa
kulturowego. Zobowiązania nałożone na państwa
członkowskie, wynikające z tej dyrektywy, polegają
na konieczności opracowania wstępnej oceny map
260
zagrożenia i ryzyka powodziowego, koordynacji dzia-
łań we wspólnie zarządzanych dorzeczach międzyna-
rodowych, a także opracowaniu planów zarządzania
ryzykiem występowania powodzi i zapewnieniu sze-
rokiego procesu konsultacji społecznych.
Dyrektywa Powodziowa wymaga długotermino-
wego procesu planowania, który odbywać się będzie
w trzech etapach. Pierwszy etap zakończony zostanie
wykonaniem wstępnej oceny ryzyka powodziowego
dla obszarów dorzeczy oraz związanych z nimi ob-
szarów wybrzeża do grudnia 2011 r. Na tej podstawie
określone zostaną obszary, na których stwierdza się
„istnienie znaczącego ryzyka powodziowego lub jego
wystąpienie jest prawdopodobne”. Następnie do grud-
nia 2013 r. państwa członkowskie sporządzą mapy
zagrożenia powodziowego i mapy ryzyka powodzio-
wego. Natomiast do grudnia 2015 r. sporządzone zo-
staną plany zarządzania ryzykiem powodziowym.
Plany te, skoordynowane na poziomie obszaru dorze-
cza, muszą obejmować wszystkie aspekty zarządza-
nia ryzykiem powodziowym, w szczególności działa-
nia ukierunkowane na zapobieganie, ochronę i wła-
ściwe przygotowanie, w tym prognozowanie powodzi
i systemy wczesnego ostrzegania, z uwzględnieniem
specyfiki poszczególnych obszarów dorzecza. Wdro-
żenie do 2015 r. Dyrektywy Powodziowej pozwoli
uświadomić społeczeństwu niebezpieczeństwo zagro-
żeń powodziowych oraz osiągnąć znacznie wyższy
stopień ochrony przed powodzią.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie działań w ramach kompetencji
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
podjętych wskutek powodzi
na rzecz poszkodowanych (11619)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską posła Jacka Pilcha w sprawie
działań w ramach kompetencji Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej podjętych na rzecz poszkodo-
wanych wskutek powodzi w 2009 r., uprzejmie wy-
jaśniam.
Jak zapewne wiadomo panu posłowi, rząd zare-
agował natychmiast po powodzi, która w czerwcu
2009 r. dotknęła Polskę. Najbardziej poszkodowanym
osobom i rodzinom zaproponowana została pomoc
przyznana z rezerwy celowej budżetu państwa na prze-
ciwdziałanie klęskom żywiołowym i ich usuwanie
w postaci środków na wypłatę zasiłków celowych na
zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Zgod-
nie z informacjami udzielonymi przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji z rezerwy celowej przy-
znano na powyższy cel kwotę w łącznej wysokości
ponad 30 mln zł, w tym: dla woj. małopolskiego
– 12 094 550 zł, woj. podkarpackiego – 8 377 000 zł,
woj. dolnośląskiego – 5 669 900 zł, woj. śląskiego
– 3 139 500 zł, woj. opolskiego – 948 400 zł. Wypła-
canie wzmiankowanych zasiłków celowych stało się
zadaniem gminnych (miejskich) ośrodków pomocy
społecznej po przeprowadzeniu wywiadu środowisko-
wego. Ponadto dla dzieci z rodzin najbardziej poszko-
dowanych przez powodzie zorganizowano wypoczy-
nek letni. Na ten cel uruchomiono środki finansowe
z budżetu państwa w łącznej wysokości 1,464 mln zł
(z woj. dolnośląskiego na kolonie skierowanych zo-
stało 168 dzieci, na co budżet państwa przeznaczył
168 000 zł, z woj. podkarpackiego – 829 dzieci,
829 000 zł, z woj. małopolskiego – 420 dzieci,
420 000 zł, z woj. opolskiego – 47 dzieci, 47 000 zł).
Jednocześnie samorządy, które zanotowały starty
w infrastrukturze komunalnej, mają możliwość ubie-
gania się o dofinansowanie zadań własnych w zakre-
sie remontów, odbudowy i modernizacji zniszczonej
bądź uszkodzonej infrastruktury. Na ten cel z rezer-
wy celowej budżetu państwa przeznaczonej na prze-
ciwdziałanie skutkom klęsk żywiołowych i usuwanie
ich uruchomione zostały środki finansowe w wyso-
kości 310 mln zł. W ramach ww. kwoty na odbudowę
zniszczonej infrastruktury drogowo-mostowej dla
poszczególnych gmin przeznaczono środki finansowe
w następującej wysokości: dla 118 gmin z terenu woj.
małopolskiego – 46 650 000 zł, dla 87 gmin z woj.
podkarpackiego – 41 800 000 zł; dla 36 gmin z woj.
dolnośląskiego – 44 485 000 zł, dla 14 gmin z woj.
śląskiego – 7 110 000 zł, dla 5 gmin z woj. opolskiego
– 3 900 000 zł.
Uwzględniając trudną sytuację, jaka powstała na
terenach, na których miały miejsce klęski żywiołowe,
a szczególnie sytuację osób bezrobotnych dotkniętych
tą klęską, minister pracy i polityki społecznej na pod-
stawie regulaminu z dnia 30 stycznia 2009 r., usta-
nowionego na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie algorytmu
ustalania kwot środków Funduszu Pracy na finan-
sowanie zadań w województwach (Dz. U. Nr 18,
poz. 114), zwiększył w powiatach dotkniętych klęską
żywiołową środki przeznaczone na aktywne formy
przeciwdziałania bezrobociu łącznie o 25 411 600 zł
w skali całego kraju. Jednocześnie minister wyraził
zgodę na zmianę przeznaczenia przydzielonego limi-
tu, uwzględniając zmiany zaistniałe na lokalnym
rynku pracy. Niezależnie od tego powiatowe urzędy
pracy, wykorzystując posiadane dotychczas środki,
starają się aktywizować zawodowo w pierwszej kolej-
ności osoby bezrobotne dotknięte skutkami klęski
żywiołowej.
W dniu 11 sierpnia 2009 r. weszła w życie uchwa-
ła Rady Ministrów nr 137/2009 w sprawie ustanowie-

nia programu pomocy dla rodzin rolniczych, w któ-
rych gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej powstały szkody spowodowane przez
powódź w roku 2009. Uruchomienie środków na za-
siłki z programu przewidziane zostało w drodze
zmiany przeznaczenia części rezerwy celowej prze-
znaczonej na finansowanie Wspólnej Polityki Rolnej
i Rybackiej, programów operacyjnych, w tym progra-
mów pomocy technicznej, innych programów finan-
sowanych z budżetu Unii Europejskiej, Norweskiego
Mechanizmu Finansowego i EOG, Szwajcarsko-Pol-
skiego Programu Współpracy, a także na pokrycie
potrzeb wynikających z różnic kursowych przy reali-
zacji programów finansowanych z UE oraz kontrak-
tów wojewódzkich, a także „Programu budowy i na-
prawy dróg lokalnych”. Założono, że szkody dotyczą
ok. 10 000 gospodarstw rolnych, co oznacza koniecz-
ność zabezpieczenia środków budżetowych w 2009 r.
w kwocie 15 mln zł. Minister pracy i polityki społecz-
nej we współpracy z ministrem rolnictwa i rozwoju
wsi opracował rozporządzenie, na podstawie którego
będzie udzielana przez ośrodki pomocy społecznej
ww. pomoc w postaci jednorazowych zasiłków celo-
wych. Rozporządzenie to, przygotowane na podsta-
wie art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. (t.j.:
Dz. U z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.), weszło
w życie w dniu 8 października 2009 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr 167, poz. 1319).
Na podstawie tego rozporządzenia określone zo-
stały warunki udzielania pomocy społecznej rodzi-
nom rolniczym, w których gospodarstwach rolnych
i działach specjalnych produkcji rolnej powstały szko-
dy spowodowane przez powódź w 2009 r. Pomocy
udziela się rodzinie rolniczej, jeżeli: 1) co najmniej
jedna osoba w tej rodzinie jest rolnikiem w rozumie-
niu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników,
objętym ubezpieczeniem społecznym rolników, 2) szko-
dy spowodowane przez powódź zostały oszacowane
przez komisję, o której mowa w przepisach w sprawie
realizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa, powołaną przez wojewodę
właściwego ze względu na miejsce wystąpienia szkód,
3) szkody spowodowane przez powódź wynoszą śred-
nio powyżej 30% w gospodarstwie rolnym w rozumie-
niu przepisów o podatku rolnym lub dziale specjal-
nym produkcji rolnej w rozumieniu przepisów o ubez-
pieczeniu społecznym rolników. Pomoc jest udzielana
jednorazowo, w formie zasiłku celowego przyznawa-
nego na zasadach określonych w art. 40 ust. 2 i 3
ustawy o pomocy społecznej, przez kierownika ośrod-
ka pomocy społecznej, który działa z upoważnienia
wójta (burmistrza, prezydenta miasta). W sprawach
tych nie przeprowadza się rodzinnego wywiadu śro-
dowiskowego. Pomocy udziela się na wniosek osoby
zainteresowanej, złożony do kierownika ośrodka po-
mocy społecznej gminy właściwej ze względu na miej-
sce zamieszkania. Po wszczęciu postępowania w spra-
wie udzielenia pomocy kierownik ośrodka pomocy
społecznej ustala średnią wysokość szkód w danym
gospodarstwie rolnym lub dziale specjalnym produk-
261
cji rolnej na podstawie protokołu oszacowania szkód
sporządzonego przez powołaną przez wojewodę ko-
misję właściwą ze względu na miejsce wystąpienia
szkód, przekazanego przez wojewodę za pośrednic-
twem wójta (burmistrza, prezydenta miasta).
Pomoc przysługuje w wysokości: 500 zł – w przy-
padku rodziny rolniczej prowadzącej gospodarstwo
rolne o powierzchni do 5 ha użytków rolnych albo
dział specjalny produkcji rolnej, w których powstały
szkody spowodowane przez powódź, oraz 1000 zł
– w przypadku rodziny rolniczej prowadzącej gospo-
darstwo rolne o powierzchni powyżej 5 ha użytków
rolnych, w którym powstały szkody spowodowane
przez powódź. Wnioski o pomoc składa się w terminie
do dnia 30 października 2009 r. Wnioski złożone po
terminie pozostawia się bez rozpoznania. Przepisy
rozporządzenia stosuje się również do rolników bę-
dących osobami samotnie gospodarującymi w rozu-
mieniu ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej, jeżeli spełniają warunki udzielenia pomo-
cy określone dla rodziny rolniczej. Z uwagi na to, że
poszkodowani mogą składać wnioski o pomoc do dnia
30 października br. – po tym terminie zostaną zebra-
ne informacje co do zakresu pomocy udzielonej przez
ośrodki pomocy społecznej w związku z powodzią
w 2009 r. Na podstawie zebranych informacji zostanie
panu posłowi Jackowi Pilchowi przesłana informacja
uzupełniająca do niniejszej wstępnej odpowiedzi.
W konkluzji, wobec tego co przedstawiono powy-
żej, minister pracy i polityki społecznej stoi na sta-
nowisku, że akcja ratownicza, jak również pierwszy
etap wsparcia rządowego zabezpieczyły podstawowe
potrzeby w zakresie przeciwdziałania skutkom po-
wodzi w 2009 r. Odpowiednie działania w dalszym
ciągu będą podejmowane, zgodnie z kompetencjami
i możliwościami, tak aby życie osób poszkodowanych
w powodzi powróciło do względnie normalnego funk-
cjonowania.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie działań w ramach kompetencji
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji podjętych na rzecz
poszkodowanych wskutek powodzi (11620)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 25 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
262
-11620/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jacka Pilcha w sprawie działań podjętych
w ramach kompetencji Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji na rzecz poszkodowa-
nych wskutek powodzi, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Po powodziach, które w czerwcu i lipcu bieżącego
roku nawiedziły Polskę, rząd zareagował natych-
miast i skierował pomoc do najbardziej poszkodowa-
nych osób i rodzin, które w wyniku działania żywio-
łu poniosły straty w gospodarstwach domowych,
przyznając z rezerwy celowej budżetu państwa na
przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywioło-
wych środki na wypłatę zasiłków celowych na zaspo-
kojenie podstawowych potrzeb życiowych. Zgodnie
z decyzją ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji wypłacano zasiłki w maksymalnej wysokości
do 6 tys. zł. W sumie uruchomiono na powyższy cel
środki w wysokości 17,5 mln zł. W pierwszych dniach
po powodzi województwa złożyły wnioski opiewające na
ogólną kwotę 30,2 mln zł. W wyniku weryfikacji przed-
miotowych wniosków, dokonanej na wniosek samych
województw, realne potrzeby wyniosły 17,5 mln zł.
W ramach ww. kwoty poszczególnym województwom
przyznano: dla województwa małopolskiego – 5,3 mln zł,
województwa podkarpackiego – 5,9 mln zł, wojewódz-
twa dolnośląskiego – 4,6 mln zł, województwa śląskie-
go – 0,9 mln zł, województwa opolskiego 0,8 mln zł.
Wypłaty zasiłków celowych dokonywały gminne
(miejskie) ośrodki pomocy społecznej po przeprowa-
dzeniu wywiadu środowiskowego.
Dla dzieci z rodzin najbardziej poszkodowanych
przez powodzie zorganizowano wypoczynek letni.
Z województwa dolnośląskiego na kolonie skierowa-
nych zostało 168 dzieci, na co budżet państwa prze-
znaczył 168 000 zł. Z województwa podkarpackiego na
wypoczynek letni wysłano 829 dzieci (829 000 zł),
z województwa małopolskiego – 420 dzieci (420 000 zł),
z województwa opolskiego – 47 dzieci (47 000 zł).
Jednocześnie wskazać należy, iż samorządy, któ-
re zanotowały straty w infrastrukturze komunal-
nej, mają możliwość ubiegania się o dofinansowanie
zadań własnych w zakresie remontów, odbudowy
i modernizacji zniszczonej bądź uszkodzonej infra-
struktury (drogi, mosty, oczyszczalnie ścieków, linie
przesyłowe, budynki użyteczności publicznej). Pod-
stawą do udzielenia pomocy finansowej są wnioski
samorządów opracowane na podstawie szacunków
strat dokonanych przez starostów powiatowych,
wójtów i burmistrzów i zweryfikowanych następnie
przez służby wojewodów.
Na odbudowę zniszczonej infrastruktury drogo-
wo-mostowej z budżetu państwa jednostki samorzą-
du terytorialnego z terenów poszczególnych woje-
wództw otrzymały środki finansowe w wysokości:
— z województwa małopolskiego – 55,7 mln zł;
— z województwa podkarpackiego – 50,2 mln zł;
— z województwa dolnośląskiego – 55,8 mln zł;
— z województwa śląskiego – 7,1 mln zł;
— z województwa opolskiego – 3,9 mln zł.
Na odbudowę zniszczonej w wyniku powodzi in-
frastruktury w 2009 r., a także w latach poprzednich,
z budżetu państwa przeznaczona została kwota w wy-
sokości ponad 365 mln zł. Kolejne środki finansowe
na powyżej wskazany cel przekazywane będą w 2010 r.,
stosownie do potrzeb zgłaszanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego oraz możliwości finansowych
budżetu państwa.
Ponadto uprzejmie informuję, iż na odbudowę
zniszczeń spowodowanych w infrastrukturze prze-
ciwpowodziowej, tj. wałów przeciwpowodziowych,
regulację rzek, przepompownie w dorzeczu Wisły
i Odry w 2009 r. z rezerwy celowej budżetu państwa
na przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywio-
łowych przekazano środki finansowe w wysokości
42,4 mln zł.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż w 2008 r. rozpoczęto realizację zadań rządowego
„Programu ochrony przed powodzią w dorzeczu gór-
nej Wisły”. Program obejmuje dorzecze górnej Wisły
do ujścia Sanu – obszary, na terenie których wystę-
pują częste i gwałtowne powodzie: województwa pod-
karpackie, śląskie, małopolskie, świętokrzyskie. Ce-
lem programu jest zwiększenie bezpieczeństwa po-
wodziowego w dorzeczu górnej Wisły poprzez efek-
tywne planowanie i realizację środków ochrony oraz
rozwój działań prewencyjnych mających za zadanie
ograniczenie zagrożenia powodziowego. Zakłada się,
że działania prewencyjne powinny być ukierunkowa-
ne na sformułowanie odpowiednich zasad planowa-
nia przestrzennego i na wprowadzenie ograniczeń
w zagospodarowaniu terenów zalewowych.
Koszty realizacji projektów związanych z wdra-
żaniem ww. programu szacuje się na 12,5 mld zł.
Środki finansowe na realizację zadań przedmiotowe-
go programu pochodzić będą zarówno z funduszy
Unii Europejskiej, jak i z budżetu państwa, a także
z budżetów jednostek samorządu terytorialnego.
Od 2008 r. realizowane są zadania ujęte w zało-
żeniach ww. programu. Do chwili obecnej na ww. cel
uruchomione zostały środki finansowe w wysokości
ponad 180 mln zł, z czego w 2009 r. w wysokości
86,8 mln zł.
W chwili obecnej trwają prace nad oddziaływa-
niem „Programu ochrony przed powodzią w dorzeczu
górnej Wisły” na środowisko. Przedmiotowe prace
winny zostać zakończone do końca bieżącego roku.
W tym miejscu podkreślić należy, iż zgodnie z art. 1
ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Pań-
stwowej Straży Pożarnej (t.j.: Dz. U. z 2009 r. Nr 12,
poz. 68, z późn. zm.) do podstawowych zadań Pań-
stwowej Straży Pożarnej należy wykonywanie po-
mocniczych specjalistycznych czynności ratowni-
czych w czasie klęsk żywiołowych lub likwidacji miej-
scowych zagrożeń przez inne służby ratownicze.
W przypadku tegorocznej powodzi anomalie po-
godowe były tak zmienne i intensywne, że służby ra-
townicze nie miały technicznych możliwości na zmi-
nimalizowanie siły uderzenia żywiołu. Charakter
klimatu i powodzi, jakie obecnie występują na tery-

torium Polski, powoduje, że właściwe analizowanie
ryzyka ich wystąpienia jest bardzo utrudnione. Nie-
mniej jednak w porównaniu do historycznych powo-
dzi z lat 1997–2001 funkcjonujący w Polsce System
Monitoringu i Osłony Kraju – nadzorowany przez
państwową służbę hydrologiczno-meteorologiczną,
którą stanowi Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej – pozwala określić i ocenić z dużym prawdo-
podobieństwem nadchodzące zjawiska meteorologicz-
ne, co w znacznym stopniu ułatwia odpowiednią re-
akcję służb ratowniczych na wypadek wystąpienia
zjawisk katastrofalnych.
Podczas tegorocznych powodzi jednostki ochrony
przeciwpożarowej zareagowały natychmiast, a ich
działania znajdowały się na wysokim poziomie orga-
nizacyjnym. Organizacja krajowego systemu ratow-
niczo-gaśniczego po raz kolejny udowodniła, że ww.
system spełnia funkcje, do których został powołany.
Jest to związane również ze wzmocnieniem działania
przedmiotowego systemu poprzez włączanie do niego
kolejnych jednostek ochotniczych straży pożarnych.
Komendant główny Państwowej Straży Pożarnej
na polecenie ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji, w związku ze zwiększoną liczbą interwencji
spowodowanych nagłymi i intensywnymi opadami
deszczu, nakazał sporządzenie szczegółowego rapor-
tu dotyczącego prowadzonych działań ratowniczych.
Na podstawie opracowanego dokumentu stwierdzo-
no, że podczas tegorocznej powodzi jednostki wcielo-
ne do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego oraz
jednostki spoza systemu brały udział w ponad 23 tys.
interwencji.
Łącznie w dniach 23 czerwca – 10 lipca 2009 r.
w działaniach udział brało 124 231 strażaków, w tym
26 868 funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej
i 97 363 strażaków ochotniczych straży pożarnych.
Średnio na dobę w skali kraju odnotowano ok. 1300
interwencji, w których udział brało 6913 strażaków
oraz 1205 pojazdów ratowniczych. Najwięcej inter-
wencji związanych z likwidacją zagrożeń i skutków
intensywnych opadów deszczu i burz miało miejsce
na terenach województw: dolnośląskiego, małopol-
skiego, podkarpackiego i śląskiego. Liczba interwen-
cji jednostek straży pożarnej w ww. województwach
stanowiła 73% wszystkich interwencji odnotowanych
w tym czasie na terenie kraju.
W związku ze znacznym zakresem prowadzonych
działań zaszła potrzeba uruchomienia sił centralne-
go odwodu operacyjnego, w głównej mierze kompanii
szkolnych oraz wybranych jednostek sprzętu specja-
listycznego z wyposażenia kompanii powodziowych
i logistycznych.
Działania jednostek ochrony przeciwpożarowej
skupiały się głównie na realizacji zadań ratowni-
czych polegających w szczególności na:
— powiadamianiu i ostrzeganiu ludności o zbli-
żającym się zagrożeniu poprzez nadawanie komuni-
katów,
— doraźnej ewakuacji mieszkańców oraz mienia,
263
— umacnianiu wałów i obwałowywaniu zagrożo-
nych budynków, domów i pomieszczeń,
— wypompowywaniu wody z zalanych pomiesz-
czeń, piwnic, posesji, studni i ograniczaniu rozlewisk,
— udrażnianiu rowów, przepustów i kanalizacji
burzowej,
— udrażnianiu ciągów komunikacyjnych poprzez
usuwanie zwalonych drzew i innych elementów
utrudniających przejazd.
Minister spraw wewnętrznych i administracji po-
zytywnie ocenił akcję powodziową prowadzoną przez
zastępy Państwowej Straży Pożarnej oraz ochotni-
czej straży pożarnej, co znalazło odzwierciedlenie
w uhonorowaniu 200 strażaków odznaczeniami, wy-
różnieniami oraz nominacjami na wyższe stopnie
służbowe.
W dniu 9 września 2009 r. na wspólnym posie-
dzeniu Komisji: Administracji i Spraw Wewnętrz-
nych oraz Ochrony Środowiska, Zasobów Natural-
nych i Leśnictwa przedstawione zostały informacje
dotyczące ochrony przeciwpowodziowej w Polsce,
a także działań podjętych przez rząd podczas tego-
rocznej powodzi.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, przy
współudziale specjalistów z Polskiej Izby Ubezpie-
czeń, podjęło działania zmierzające do opracowania
powszechnego systemu zapobiegania i przeciwdzia-
łania skutkom klęsk żywiołowych.
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż kwestia kre-
owania polityki w dziedzinie zabezpieczenia przeciw-
powodziowego państwa, w tym budowy, modernizacji
oraz utrzymania urządzeń wodnych zabezpieczają-
cych przed powodzią, oraz koordynacja przedsięwzięć
służących osłonie i ochronie przeciwpowodziowej
państwa, zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.),
należy do właściwości ministra środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie funkcjonowania zakładów
poprawczych i schronisk dla nieletnich (11622)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jacka Pilcha – posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 17 września 2009 r., w spra-
264
wie funkcjonowania zakładów poprawczych i schro-
nisk dla nieletnich, SPS-023-11622/09, uprzejmie
informuję, co następuje:
W swojej interpelacji pan poseł, powołując się na
ustalenia Najwyższej Izby Kontroli, podnosi, że sys-
tem resocjalizacji nieletnich w Polsce jest drogi i nie-
skuteczny, wydatki na każdego wychowanka kilka-
krotnie przewyższają koszty utrzymania dzieci w ro-
dzinach zastępczych czy młodzieżowych ośrodkach
wychowawczych, a prawie 60% wychowanków wraca
na drogę przestępstwa, zaś przebywający w zakła-
dach są coraz bardziej brutalni. W placówkach odno-
towuje się ucieczki, próby samobójcze i pobicia, a nie-
letni traktowani są pobłażliwie.
Uprzejmie informuję, że minister sprawiedliwości
jest organem prowadzącym schroniska dla nieletnich
oraz zakłady poprawcze i sprawuje nad nimi nadzór.
Problemy związane z bieżącą działalnością tych pla-
cówek są w resorcie znane i na bieżąco monitorowa-
ne. Konieczność zmian systemowych jest zatem roz-
ważana w sposób ustawiczny, czego najlepszym przy-
kładem są omówione niżej zmiany w przepisach, po
części stanowiące odpowiedź na pytania pana posła.
Jednostki są kontrolowane na bieżąco zarówno przez
Departament Wykonania Orzeczeń i Probacji Mini-
sterstwa Sprawiedliwości, jak i okręgowe zespoły
nadzoru pedagogicznego, prezesów sądów okręgo-
wych oraz sędziów rodzinnych. Z uwagi na charakter
prowadzonej przez zakłady działalności, przestrze-
ganie praw nieletnich jest przedmiotem zaintereso-
wania rzecznika praw obywatelskich.
Nie jest zatem tak, by informacje przedstawione
w raporcie Najwyższej Izby Kontroli były dla resortu
zaskoczeniem. W dużej części spostrzeżenia resortu
i kontrolerów są zbieżne, część wniosków wymaga
jednak korekty i komentarza.
Trzeba pamiętać, że środek poprawczy jest najsu-
rowszym z oddziaływań stosowanych przez system
prawny wobec nieletnich sprawców czynów karal-
nych i wdraża się go dopiero wówczas, gdy inne środ-
ki zawiodły. Nieletni trafia do zakładu z reguły
w okresie dojrzewania, kiedy jest zbuntowany, pozba-
wiony autorytetów, często nie wie, co chce robić
w życiu, zawiodła go rodzina i szkoła. Co istotne, każ-
dy z nieletnich ma różne doświadczenia, różne defi-
cyty, a często zaburzenia, które wyszły na jaw dopie-
ro w postępowaniu sądowym. Na wychowawcach
i innych pracownikach schronisk dla nieletnich i za-
kładów poprawczych spoczywa więc trudny obowią-
zek pełnego poznania nieletnich, dotarcia do nich,
nawiązania współpracy z ich rodzinami, a następnie
ustawicznego korygowania negatywnych przyzwy-
czajeń i zachowań, z reguły przy mniej lub bardziej
intensywnym oporze ze strony zainteresowanych.
Niezależnie od tego, że wychowankami schronisk
i zakładów są wyłącznie nieletni zdemoralizowani
w stopniu znacznym, zgodnie z ustawą o postępowa-
niu w sprawach nieletnich podstawowym celem sys-
temu jest wychowanie nieletniego. Trudno zgodzić
się z zarzutem pobłażliwego traktowania nieletnich,
tym bardziej że wychowanie nie polega wyłącznie na
stosowaniu kar dyscyplinarnych, zdaniem specjali-
stów częściej lepsze efekty osiąga się umiejętnym sto-
sowaniem nagród regulaminowych. To, że umiesz-
czenie nieletnich w izbach izolacyjnych wymaga
wdrożenia specjalnych procedur, nie powinno ani dzi-
wić, ani budzić kontrowersji. Czasy dowolności postę-
powania z osobami faktycznie pozbawionymi wolno-
ści szczęśliwie są już przeszłością i jest oczywiste, że
władza – jakkolwiek pojęcie to rozumieć – musi być
ograniczona w swobodzie swego działania, a wymóg
rzetelnego dokumentowania czynności z natury rze-
czy nadzwyczajnych jest wręcz oczywisty. Zasadność
stosowania takiego czy innego środka przymusu za-
wsze podlega ocenie osoby uprawnionej do jego sto-
sowania, decyzja podejmowana jest niezwłocznie,
w określonym miejscu i czasie, a stwierdzenie, że zda-
rzenie wymagało określonej interwencji i było ewi-
dentne, zawsze będzie mieć charakter subiektywny.
Zróżnicowanie wiekowe nieletnich, ich różne do-
świadczenia i stan psychiczny skutkują konieczno-
ścią prowadzenia zakładów różnego typu, a liczba
wychowanków w grupach wychowawczych oraz od-
działach szkolnych jest niewielka i wynosi od 4 do 12.
Praca zakładu polega nie tylko na oddziaływaniu wo-
bec nieletniego, ale również na udzieleniu pomocy
psychologiczno-pedagogicznej oraz psychiatrycznej
jego rodzicom. Tego rodzaju indywidualizacja oddzia-
ływań wymaga zwiększonych nakładów; nie bez
przyczyny najdroższe w utrzymaniu są zakłady o cha-
rakterze zamkniętym i o wzmożonym nadzorze wy-
chowawczym, w których liczba wychowanków w gru-
pie oraz oddziale szkolnym jest najmniejsza i wynosi
odpowiednio 8 i 4 nieletnich.
Proste zestawienie wydatków ponoszonych przez
państwo w związku z funkcjonowaniem rodzin za-
stępczych czy placówek oświatowych jest chybione
nie tylko z uwagi na szczególne zadania zakładów dla
nieletnich. Należy mieć na uwadze, że zakład po-
prawczy to nie tylko miejsce izolacji nieletniego, ale
w istocie jednocześnie szkoła, warsztaty szkolne, in-
ternat, punkt żywienia czy obiekt sportowy. By po-
równać zatem koszt utrzymania wychowanka rodzi-
ny zastępczej, młodzieżowego ośrodka wychowawcze-
go i zakładu poprawczego, trzeba brać pod uwagę
wszystkie te wydatki, nie wyłączając kosztów utrzy-
mania szkoły, do której każde dziecko uczęszcza,
w tym jej remontów i wynagrodzeń nauczycieli, a tak-
że nakładów samorządu na rozwój infrastruktury
sportowej i dożywianie młodzieży.
Patrząc na koszty utrzymania zakładów z innej
strony: w zbliżonej demograficznie Hiszpanii analo-
giczny system jest sześciokrotnie droższy.
Z pewnością rezygnacja z odrębnego traktowania
nieletnich sprawców czynów karalnych i osadzanie
ich w zakładach karnych byłoby rozwiązaniem tań-
szym w sensie wydatków ponoszonych przez państwo
na utrzymanie jednego sprawcy, wydaje się jednak,
że pełen bilans społecznych zysków i strat byłby zde-
cydowanie niekorzystny.

Stwierdzenie, że trafiający do zakładów nieletni
są coraz bardziej brutalni, jest zbytnim uproszcze-
niem. Istotnie, można odnotować wiele takich przy-
padków, ale również niepokoi liczba nieletnich z za-
burzeniami psychicznymi, a także takich, wobec
których bezskutecznie już wcześniej podejmowano
różne działania instytucjonalne, np. w postaci umiesz-
czenia w młodzieżowym ośrodku wychowawczym czy
młodzieżowym ośrodku socjoterapii. Minister spra-
wiedliwości jako organ prowadzący zakłady i schro-
niska nie ma wpływu na ten stan rzeczy, a także na
znaczną liczbę orzeczeń o umieszczeniu w schronisku
dla nieletnich i zakładzie poprawczym, które wydają
niezawisłe sądy.
Jak już wspomniano, nieletni trafia do zakładu
poprawczego (a także schroniska dla nieletnich)
wówczas, gdy stopień jego demoralizacji jest znaczny
i gdy wcześniejsze oddziaływania rodziny, szkoły czy
środowiska zawiodły. Oczekiwanie pełnej skuteczno-
ści i definitywnego powstrzymania wychowanków od
pokusy popełnienia w przyszłości dalszych czynów
karalnych byłoby naiwnością. Patrząc z innej strony
na wnioski Najwyższej Izby Kontroli wynikające
z badań przeprowadzonych w 66% placówek, infor-
macja, że aż 42% najtrudniejszych nieletnich nie
wchodzi ponownie w konflikt z prawem jest budują-
ca. Dodać zresztą należy, że z danych ministra spra-
wiedliwości pochodzących ze wszystkich zakładów
wynika, iż odsetek ten jest wyższy i wynosi 50%.
Z kolei z badań naukowców z Uniwersytetu Wrocław-
skiego wynika, że na drogę przestępstwa wraca 46%
wychowanków.
Należy zresztą zauważyć, że podobnie pozytyw-
nie, jak minister sprawiedliwości, odsetek nieletnich,
których pobyt w zakładzie poprawczym skutecznie
powstrzymał przed dalszym naruszaniem norm
prawnych, oceniają specjaliści z różnych ośrodków
naukowych. Ponadto w ponad połowie skazań byłych
wychowanków zakładów sądy skorzystały z warun-
kowego zawieszenia kary, a zatem ze środka przewi-
dzianego dla lżejszych przestępstw i wobec sprawców
charakteryzujących się pozytywną prognozą.
Autorzy kategorycznych sądów o nieskuteczności
systemu zdają się również nie zauważać, że zakłady
poprawcze pełnią nie tylko funkcję resocjalizacyjną,
ale również zajmują się wychowaniem, rewalidacją
i terapią. By miarodajnie mówić o skuteczności bądź
nieskuteczności działań zakładów, należałoby prze-
śledzić sukcesy i porażki byłych wychowanków we
wszystkich kategoriach, w jakich podejmowane są
wobec nich oddziaływania w zakładach poprawczych:
od umiejętności radzenia sobie z własnymi problema-
mi, przygotowania do życia w rodzinie po wykształ-
cenie i zdolności zawodowe.
Wskazane wyżej odmienne od kontrolerów NIK
oceny ministra sprawiedliwości nie oznaczają oczy-
wiście, że resort nie dostrzega problemów. Minister
sprawiedliwości podejmuje działania zmierzające za-
równo w kierunku zwiększenia efektywności zakła-
dów, jak i optymalizacji kosztów ich działalności.
265
Nie są to jedynie plany, ale również działania już
zrealizowane. Rozporządzeniem z dnia 20 lipca
2009 r. minister sprawiedliwości zmienił rozporzą-
dzenie z dnia 17 października 2001 r. w sprawie za-
kładów poprawczych i schronisk dla nieletnich (Dz. U.
Nr 124, poz. 1359). Zasadnicza część przepisów roz-
porządzenia zmieniającego weszła w życie z dniem
14 sierpnia 2009 r., natomiast przepisy dotyczące
środków bezpieczeństwa w zakładach poprawczych
i schroniskach dla nieletnich zaczną obowiązywać od
dnia 1 lipca 2010 r., z przewidzianym dwuletnim
okresem na dostosowanie stanu zabezpieczeń dla za-
kładów dla nieletnich do standardów określonych
w rozporządzeniu.
Do najważniejszych wprowadzonych już do syste-
mu prawnego zmian należy zaliczyć utworzenie no-
wego rodzaju zakładu poprawczego (zakład readap-
tacyjny), przeznaczonego dla nieletnich, którzy w spo-
sób czynny (ucieczka, niepowroty z urlopu lub prze-
pustki, nowe czyny zabronione) lub bierny, przeby-
wając w schronisku dla nieletnich lub zakładzie po-
prawczym innego rodzaju, odmawiali uczestniczenia
w procesie wychowania, edukacji i terapii, nadto wpro-
wadzenie szczegółowych regulacji dotyczących syste-
mów ochrony w zakładach i schroniskach (środków
techniczno-ochronnych i osobowych), z uregulowa-
niem obowiązków pracowników ochrony w zakła-
dach dla nieletnich w zależności od miejsca wykony-
wania obowiązków i zaistnienia sytuacji tzw. nad-
zwyczajnych w placówce, określenie stanów liczbo-
wych wychowanków w grupach wychowawczych
i oddziałach szkolnych z wprowadzeniem precyzyj-
nych warunków, w których możliwe są odstępstwa
od wprowadzonych limitów, określenie szczegóło-
wych wymogów powołania na stanowisko dyrektora
zakładu oraz kierownika okręgowego zespołu nadzo-
ru pedagogicznego z wprowadzeniem kadencyjności
sprawowania tych funkcji, wprowadzenie szczegóło-
wych regulacji dotyczących sprawowania nadzoru
nad zakładami i schroniskami, w tym warunków wy-
konywania nadzoru pedagogicznego.
W ocenie ministra sprawiedliwości zmiany te
z jednej strony wzmacniają nadzór resortu nad pla-
cówkami, co pozwoli na jeszcze sprawniejsze bieżące
eliminowanie wszelkich nieprawidłowości, z drugiej
– przez wzbogacenie oferty zakładów – pozwolą na
lepszą indywidualizację oddziaływań wobec nielet-
nich. Precyzyjne ustalenie limitów miejsc i reguł po-
zwalających na ich przekroczenie w sytuacjach wy-
jątkowych pozwoli na lepsze wykorzystanie istnieją-
cych miejsc, szybsze reagowanie na zmieniające się
potrzeby i zapobieganie przepełnieniu w niektórych
typach zakładów.
Szczególnym problemem jest kwestia monitoro-
wania losów nieletnich po opuszczeniu zakładu i po-
mocy w ich w usamodzielnieniu. Jest oczywiste, że
brak wsparcia w chwili, gdy nieletni wraca do swego
dotychczasowego środowiska, niesie za sobą ryzyko
zaprzepaszczenia trudu włożonego przez wychowaw-
ców i pracowników zakładów w jego resocjalizację
266
i wychowanie. Brak jest obecnie odpowiednich roz-
wiązań prawnych w tej kwestii, brakuje też systemo-
wego, spójnego modelu współpracy zakładów z insty-
tucjami powołanymi do usamodzielnienia. Problemy
te były przedmiotem szerszej dyskusji przedstawicie-
li Ministerstwa Sprawiedliwości, samorządu teryto-
rialnego, zakładów dla nieletnich oraz organizacji
pozarządowych, których wynikiem było opracowanie
rekomendacji prawnych w zakresie usamodzielnia-
nia nieletnich. Wyniki analizy problemu pieczy na-
stępczej dla nieletnich opuszczających zakłady wska-
zują, że rozwiązanie tych kwestii nie może pozosta-
wać w wyłącznej kompetencji resortu sprawiedliwo-
ści, ale powinno być wynikiem wysiłków podejmowa-
nych przez różne resorty, w tym w szczególności
przez resort pracy i polityki społecznej przy wsparciu
resortu oświaty, z niezbędnym zaangażowaniem sa-
morządu i organizacji pozarządowych. Okoliczność,
że dotychczas nie wypracowano spójnych regulacji
i zasad dotyczących wprowadzania elementów tej pie-
czy jest jednak po części wynikiem braku zgody mię-
dzy praktykami i teoretykami co do ustalenia kata-
logu niezbędnych działań. Należy pamiętać, że wpro-
wadzenie rozbudowanej, instytucjonalnej formy opie-
ki następczej może odroczyć moment rzeczywistego
usamodzielnienia nieletnich, utrwalając w nich po-
stawy roszczeniowe, z drugiej zaś strony wymagało-
by zapewnienia w budżecie dodatkowych środków
finansowych na system resocjalizacji nieletnich, któ-
ry stałby się w ten sposób jeszcze bardziej kosztowny.
Nie bez znaczenia jest i to, że zinstytucjonalizowany
monitoring osoby, która w świetle prawa już poniosła
odpowiedzialność i która odzyskała wolność, jest co
najmniej dyskusyjny.
Niezależnie od tych wątpliwości, uprzejmie infor-
muję, że minister sprawiedliwości podejmuje także
działania pozalegislacyjne, np. pozyskując środki po-
zabudżetowe na usamodzielnienie nieletnich i spra-
wowanie nad nimi opieki następczej, których dyspo-
nentem będzie dyrektor zakładu, np. przez rozpropa-
gowanie możliwości pozyskiwania środków finanso-
wych przez zakład z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego (komponenty regionalne), ewentualnie udział
na zasadach partnerstwa publiczno-społecznego (w tym
z jednostkami samorządu terytorialnego) w projek-
tach finansowanych z EFS. W tym zakresie resort
dotychczas bardziej koncentrował się na projektach
dających możliwość wykorzystania środków na dzia-
łania systemowe (priorytet I Programu Operacyjne-
go „Kapitał ludzki”), nie wykluczając jednak inicja-
tyw poszczególnych zakładów z komponentów regio-
nalnych. Resort kontynuuje również działania zmie-
rzające do upowszechnienia i rozszerzenia instytucji
hostelu, w tym hostelu prowadzonego przez orga-
nizacje pozarządowe, których celem jest społeczna
readaptacja osób zagrożonych wykluczeniem spo-
łecznym. Pobyt nieletniego w hostelu wdrażałby
nieletniego do życia w warunkach wolnościowych
i uczył go większej samodzielności. Stosowny pro-
jekt w najbliższym czasie trafi do uzgodnień między-
resortowych.
Niezależnie od zmian legislacyjnych, w ostatnim
czasie wzmocniono zespół zajmujący się kierowaniem
do zakładów, co zdecydowanie usprawniło ten proces,
dopracowano również system zawiadamiania resortu
o zdarzeniach nadzwyczajnych w placówkach. Wizy-
tatorzy zatrudnieni w Ministerstwie Sprawiedliwości
osobiście przeprowadzają wizytacje i lustracje w za-
kładach, pozostają również w częstym, roboczym
kontakcie z okręgowymi zespołami nadzoru pedago-
gicznego, a niedawna nowelizacja uściśliła zakres ich
zadań. Ponadto w dniu 22 lipca 2009 r. weszły w ży-
cie przepisy nowego rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie
szczegółowego sposobu, zakresu i trybu sprawowania
nadzoru nad wykonywaniem orzeczeń w sprawach
nieletnich (Dz.U. Nr 107, poz. 894), które wypełniło
istniejącą od 2004 r. lukę prawną, regulując nadzór
sędziów rodzinnych nad pobytem nieletnich m.in.
w zakładach poprawczych i schroniskach dla nielet-
nich. Rozporządzenie wprowadziło elementy koordy-
nacji indywidualnego nadzoru poszczególnych sę-
dziów, co powinno dodatkowo pomóc w realizacji za-
dań nadzorczych ministra sprawiedliwości za pośred-
nictwem prezesów sądów okręgowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie funkcjonowania
Rządowego Centrum Legislacji (11624)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jarosława Matwiejuka, skie-
rowanej w dniu 21 września br. do prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko:
W dniu l kwietnia br. weszła w życie ustawa z dnia
23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o Radzie Mini-
strów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 42,
poz. 337). Podstawowym unormowaniem przedmio-
towej ustawy jest ustanowienie obowiązku opraco-
wywania rządowych projektów ustaw przez Rządowe
Centrum Legislacji. Normatywne rozwinięcie powo-
łanej nowelizacji stanowi uchwała nr 38 Rady Mini-
strów z dnia 31 marca 2009 r. zmieniająca uchwałę
Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P. Nr 20, poz. 246),
która ustanowiła zasadę, iż RCL opracowuje projekt
ustawy na podstawie założeń projektu ustawy, któ-

rych projekt sporządza właściwy organ wnioskujący
(tj. zasadniczo członek Rady Ministrów albo szef
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów), przy czym pro-
jekt założeń jest uzgadniany (w tym z RCL – pod
względem prawnym i formalnym) i przyjmowany
przez Radę Ministrów jako dokument rządowy. Jed-
nocześnie – uwzględniając konieczność przeciwdzia-
łania spowolnieniu toczących się postępowań w spra-
wie rządowych projektów ustaw – art. 4 ww. ustawy
ustanowił regulację, w myśl której do projektów
ustaw przekazanych do uzgodnień z członkami Rady
Ministrów przed dniem jej wejścia w życie stosuje się
przepisy dotychczasowe. Powołane unormowanie po-
woduje, iż rządowe projekty ustaw będące aktualnie
przedmiotem parlamentarnego postępowania usta-
wodawczego były opracowywane przez właściwych
ministrów na zasadach i w trybie obowiązujących
do dnia 31 marca br., a więc bez obowiązku uprzed-
niego przyjęcia przez Radę Ministrów założeń pro-
jektu ustawy. Okoliczność ta nie zmienia faktu, iż
nowy model stanowienia prawa jest sukcesywnie
wdrażany, czego dowodem są toczące się postępowa-
nia w sprawie dwunastu projektów założeń projek-
tów ustaw, przedłożonych przez członków Rady Mi-
nistrów i inne uprawnione podmioty, oraz uchwalenie
przez Radę Ministrów sześciu założeń projektów
ustaw, na podstawie których RCL opracowało jeden
projekt ustawy (został on przyjęty przez Radę Mini-
strów), pozostałe zaś są w toku opracowywania.
Dokonane zmiany w zakresie rządowego systemu
legislacyjnego mają charakter nowatorski. W polskiej
tradycji prawodawczej brak było bowiem dotąd prak-
tyki opracowywania, uzgadniania i wnoszenia pod
obrady Rady Ministrów projektów założeń projektów
ustaw sporządzonych według schematu określonego
przez obowiązujące przepisy. Mając zatem na uwadze
potrzebę należytego i – w miarę możliwości – szyb-
kiego wdrożenia nowego modelu stanowienia prawa,
stały Komitet Rady Ministrów zalecił członkom Rady
Ministrów stosowanie sporządzonych przez RCL Wy-
tycznych dotyczących opracowywania projektów za-
łożeń projektów ustaw. Opracowanie to stanowi ze-
spół rekomendacji, których przestrzeganie – tak
przez organy wnioskujące, jak i przez RCL – będzie
pomocne w procesie opracowywania i uzgadniania
przedmiotowych projektów dokumentów rządowych.
W tym miejscu pozwalam sobie zauważyć, iż ustano-
wiony z dniem l kwietnia br. nowy system stanowie-
nia prawa dotyczy wyłącznie projektów ustaw, nie
obejmując swym zakresem projektów rozporządzeń.
Niezależnie od wskazanej wyżej roli RCL w za-
kresie dotyczącym rządowych projektów ustaw pod-
miot ten opiniuje pod względem prawnym i formal-
nym każdy inny projekt dokumentu rządowego (w tym
projekty rozporządzeń Rady Ministrów, prezesa Rady
Ministrów i ministrów) opracowuje, uzgadnia i wno-
si pod obrady Rady Ministrów projekty ustaw wyko-
nujące orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, ko-
ordynuje przebieg uzgodnień rządowych projektów
aktów prawnych, a także redaguje i udostępnia
267
Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej oraz
Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Mo-
nitor Polski”. Mając to na uwadze, nie mogę zgodzić
się z zaprezentowanym w interpelacji poglądem,
zgodnie z którym „w praktyce Rządowe Centrum Le-
gislacyjne nie spełniło swoich zadań i tym samym
wydaje się, iż jego dalsze działanie powinno stać pod
dużym znakiem zapytania.” Abstrahując bowiem od
faktu, iż jego funkcjonowanie nie pociąga za sobą
wysokich skutków finansowych dla budżetu pań-
stwa, a co za tym idzie – nie stoi w sprzeczności
z założeniami „taniego państwa” (19 080 tys. zł,
zgodnie z ustawą budżetową na rok 2009), RCL – dys-
ponując wykwalifikowaną kadrą legislatorów – rze-
telnie pełni funkcję ekspercką tak w zakresie opinio-
wania pod względem prawnym i formalnym projek-
tów dokumentów rządowych, jak opracowywania
projektów aktów prawnych. W tym stanie rzeczy nie
przewiduje się dokonania reorganizacji jego struktu-
ry i zmniejszenia liczby zatrudnionych pracowników.
Pozwalam sobie nadto nadmienić, iż – zgodnie z za-
łożeniami nowelizacji ustawy o Radzie Ministrów
i regulaminu pracy Rady Ministrów – podstawową
rolę RCL, bez uszczerbku dla wykonywania pozosta-
łych ustawowych zadań, upatruję przede wszystkim
w sprawnym i zgodnym z regułami poprawnej legi-
slacji opracowywaniu projektów ustaw na podstawie
założeń przyjmowanych przez Radę Ministrów. Na-
leżyte wdrożenie nowego systemu legislacyjnego po-
winno bowiem przyczynić się z jednej strony do
usprawnienia rządowego procesu legislacyjnego do-
tyczącego projektów ustaw, z drugiej zaś – do opra-
cowywania rządowych projektów ustaw w sposób
zapewniający zgodność tak z regułami poprawnej le-
gislacji, jak z przyjętymi przez Radę Ministrów zało-
żeniami merytorycznymi.
Z wyrazami szacunku
Szef Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie uporządkowania kwestii
nazewnictwa wyższych uczelni oraz spełnienia
wymogów z tym związanych (11625)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów przekazanego w pi-
śmie szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mi-
nistrów nr DSPA-4810-4561/09, z dnia 7 październi-
268
ka 2009 r., pozwalam sobie udzielić odpowiedzi
na interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka
(nr SPS-023-11625/09), z dnia 21 września 2009 r.,
w sprawie uporządkowania kwestii nazewnictwa
wyższych uczelni oraz spełnienia wymogów z tym
związanych.
W dniu 25 września 2009 r. na 50. posiedzeniu
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę
o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym,
która w dniu 28 września 2009 r. została skierowana
do rozpatrzenia przez Senat. Marszałek Senatu
w dniu 29 września 2009 r. skierował ustawę do Ko-
misji Nauki, Edukacji i Sportu oraz do Komisji Sa-
morządu Terytorialnego i Administracji Państwowej.
Wspólne posiedzenie obu komisji w tej sprawie odby-
ło się 6 października 2009 r., na którym komisje
wniosły o wprowadzenie poprawek do ustawy.
Pragnę poinformować, iż zaproponowana zmia-
na przepisów art. 255 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym dotyczy przesunięcia terminów, w jakich
mają być dokonane zmiany nazw uczelni, tj. prze-
dłużenie do dnia 30 czerwca 2012 r. terminu na do-
stosowanie nazw uczelni do wymagań określonych
w art. 3 ustawy. W zakładanym czasie możliwe bę-
dzie dokonanie zmian systemowych w obszarze
szkolnictwa wyższego i art. 3 ustawy zostanie sto-
sownie doprecyzowany. Tym samym przedłużenie
powyższego terminu spowoduje zwiększenie szans
niektórych uniwersytetów na spełnienie warunków
określonych w art. 3 ustawy.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie 22% stawki podatku VAT
od funduszy unijnych przeznaczonych
na realizację celu publicznego (11626)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 25 września 2009 r., znak:
SPS-023-11626/09, przy którym przekazana została
interpelacja pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP, w sprawie opodatkowania funduszy unij-
nych przeznaczonych na realizację celu publicznego
stawką 22% podatku od towarów i usług, uprzejmie
informuję.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, ze zm.) opodatkowaniu tym podatkiem pod-
legają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świad-
czenie usług na terytorium kraju, eksport towarów,
import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie to-
warów za wynagrodzeniem na terytorium kraju i we-
wnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Funkcjonowanie podatku VAT jest w Unii Euro-
pejskiej objęte ścisłą harmonizacją. Obecnie obowią-
zujące przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze
zm.) zostały dostosowane do wymagań dyrektyw Rady
Unii Europejskiej, a w szczególności do obowiązującej
dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od war-
tości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, ze zm.).
Przepisy wynikające z ww. dyrektywy, jak rów-
nież przepisy powołanej ustawy co do zasady nie
rozróżniają zasad powstawania obowiązku podatko-
wego i sposobu rozliczania podatku od towarów
i usług w zależności od źródeł finansowania danej
czynności (źródeł pochodzenia środków pieniężnych,
z których opłacana jest dana dostawa towarów lub
świadczenie usług). Na analogicznych zasadach opo-
datkowane są towary i usługi dostarczane na rzecz
szeroko rozumianej sfery budżetowej (np. edukacja,
obrona narodowa) lub też dla działalności pożytku
publicznego. Powyższe wynika z założeń konstruk-
cyjnych systemu podatku VAT opartego na zasadzie
neutralności.
W kwestii ulg podatkowych zarówno ww. dyrek-
tywa, jak i traktat akcesyjny nie przewidują możli-
wości stosowania po dniu akcesji odrębnych prefe-
rencji podatkowych, w tym pozasystemowych roz-
wiązań w zakresie zwrotu podatku lub obniżonych
stawek podatkowych. Wynegocjowane postanowienia
art. 33 ust. 2 traktatu akcesyjnego pozwalały jedynie
na kontynuowanie po dniu przystąpienia do Unii Eu-
ropejskiej preferencji podatkowych stosowanych
przed akcesją dla przedsięwzięć finansowanych ze
środków pomocowych przyznanych w ramach przed-
akcesyjnych programów Phare, ISPA, SAPARD.
Reasumując, należy wskazać, iż brak jest podstaw
prawnych do zastosowania specjalnych preferencji
podatkowych w podatku od towarów i usług dla czyn-
ności realizowanych w ramach na przykład projek-
tów współfinansowanych z funduszy unijnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego finansowania
Białowieskiego Programu Rozwoju (11627)
Odpowiadając na pismo pana posła Jarosława Ma-
twiejuka z dnia 21 września 2009 r., przekazane przy
piśmie znak: SPS-023-1162709 z dnia 25 września
2009 r., w sprawie „niedostatecznego finansowania
Białowieskiego Programu Rozwoju”, poniżej przed-
stawiam stosowne informacje.
Białowieski Program Rozwoju (BPR) to przeło-
mowy i unikalny w skali kraju, zainicjowany przez
Ministerstwo Środowiska, program rozwoju dla gmin
powiatu hajnowskiego. BPR stworzono w celu objęcia
parkiem narodowym dodatkowo minimum 20 tys. ha
terenu Puszczy Białowieskiej oraz wsparcia kwotą
ponad 100 mln zł inwestycji na rzecz rozwoju regio-
nu. Dla porównania, średni roczny budżet gmin na
tym terenie wynosi około 5–8 mln zł. Obecnie propo-
nowane przez Ministerstwo Środowiska dofinanso-
wanie jest ponad 6-krotnie wyższe niż w roku 1998
przy realizacji tzw. „kontraktu dla Puszczy Białowie-
skiej” (wówczas zaoferowano gminom 15 mln zł).
Poszerzenie granic parku przy jednoczesnym wdro-
żeniu BPR będzie ogromnym impulsem rozwojowym
dla całego regionu oraz ważnym czynnikiem aktywi-
zacji gospodarczej, kulturalnej i społecznej powiatu
hajnowskiego. Pieniądze z BPR sfinansują między in-
nymi inwestycje podnoszące atrakcyjność turystyczną
Puszczy Białowieskiej, co zaowocuje większymi przy-
chodami z tej działalności. Dzięki temu powstaną
nowe miejsca pracy w małej gastronomii, agroturysty-
ce oraz towarzyszących im usługach (wypożyczalnie
rowerów i bryczek, promocja produktów lokalnych,
rzemiosła, tradycyjnej kuchni itp.).
Głównym źródłem środków finansowych w ra-
mach BPR jest Narodowy Fundusz Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej. Dotacja w wielkości
100 mln zł zostanie przeznaczona m.in. na:
— wodociągi i uzdatnianie wody,
— przydomowe oczyszczalnie ścieków,
— rozwój infrastruktury turystycznej (ścieżki ro-
werowe oraz piesze wraz z oznakowaniem, wiaty dla
turystów),
— instalację odnawialnych źródeł energii (w bu-
dynkach publicznych),
— kolektory słoneczne w budynkach użyteczności
publicznej,
— termoizolację budynków.
W ramach BPR nie znalazły się projekty związa-
ne z dotowaniem budowy sieci gazowej, gdyż takie
inwestycje nie mogą być finansowane ze środków
NFOŚiGW.
Wsparcie finansowe w ramach BPR przewidziane
jest na lata 2010–2014 dla wszystkich gmin powiatu
269
hajnowskiego. Jednak większość pieniędzy z BPR bę-
dzie skierowana do „gmin puszczańskich”, gmin, na
których terenie nastąpi poszerzenie Białowieskiego
Parku Narodowego. Każda z nich będzie miała do
dyspozycji bezzwrotne dotacje na kwotę około 30 mln,
zakładając zgodę rad gmin na powiększenie parku
w wariancie zaproponowanym przez Ministerstwo
Środowiska.
Dodatkowo, oprócz 100 mln zł z NFOŚiGW, reali-
zowany będzie za kwotę ponad 1,5 mln projekt „Plat-
forma współpracy” finansowany z funduszy europej-
skich. Jednym z jego głównych zadań będzie zapew-
nienie pomocy beneficjentom BPR w weryfikacji skła-
danych wniosków na finansowanie poszczególnych
zadań. „Platforma” będzie również punktem infor-
macyjnym o funduszach, dotacjach z innych progra-
mów krajowych oraz europejskich. Dodatkow, w jej
budżecie planowane jest między innymi przygotowa-
nie lokalnych mieszkańców do świadczenia usług tu-
rystycznych. W tym celu na szkolenia przekwalifiko-
wujące w budżecie „Platformy współpracy” założono
wstępnie 500 000 PLN. Listę planowanych szkoleń
przedstawia poniższa tabela:
Planowane szkolenia przekwalifikowujące
Moja firma
Rozpoczęcie działalności
Etap I
– prawo, procedury, doradztwo, źródła
finansowania
Prowadzenie działalności
– prawo, procedury, kadry, doradztwo,
Etap II
kredytowanie działalności, marketing
i in. zasady biznesu
Prawo w – niezbędne umiejętności, standardy,
turystyce czego oczekuje turysta,
(w tym – jakie podatki i opłaty odprowadza
podatki) przedsiębiorca
– co umieścić w ofercie,
Marketing – w jakiej formie się reklamować
przykładowej (allegro.pl, inne przykładowe portale,
lokalizacji bezpłatny portal turystyczny BPR),
turystycznej – w jaki sposób uatrakcyjnić swoją ofertę,
co oferować turystom
– usług gastronomicznych,
– produkcji żywności ekologicznej
(w tym przetworów runa leśnego),
– wspierania twórczości ludowej i kultywowania
Organizacja
i marketing
tradycji rzemieślniczych,
– imprez turystycznych (obrzędy ludowe,
„ruska bania”, „Noc Kupały”, in.),
– ośrodka jeździeckiego (bryczki, jazda konna,
hotel dla koni, hipoterapia)
– wykorzystanie komputera i Internetu
w prowadzeniu działalności gospodarczej
Praktyczne
umiejętności
(minimalne wymagania, osprzęt, poczta
internetowa, przeglądarki stron internetowych,
zabezpieczenie antywirusowe),
– kursy języków obcych do poziomu niezbędnego
do obsługi ruchu turystycznego
Obawy społeczne w związku z planowanym po-
szerzeniem granic Białowieskiego Parku Narodowe-
go w moim odczuciu są w dużej mierze nieuzasadnio-
ne i wynikają głównie z niedoinformowania społecz-
ności lokalnych co do ich praw w odniesieniu do funk-
cjonowania parku narodowego. Oczywiście w par-
270
kach narodowych obowiązują liczne zakazy, które
określa wprost regulacja prawna, a w szczególności
art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220).
Zakazy wymienione w ustawie wcale nie muszą być
uciążliwe dla społeczności lokalnych. Ustawa, o któ-
rej mowa, określa również zasady, na jakich park na-
rodowy jest udostępniany społeczeństwu. Wprowa-
dzanie pewnych i zarazem koniecznych ograniczeń,
w tym ograniczenia wstępu oraz zabudowy, dotyczy
tylko niektórych stref i służy wyłącznie zachowaniu
najcenniejszych walorów przyrodniczych. Podstawo-
wą cechą funkcjonowania parku narodowego powin-
no być wyznaczenie dużych, zwartych obszarów
o względnie wysokim reżimie ochronnym. Ten pod-
stawowy element funkcjonowania parku budzi wśród
mieszkańców okolic obszarów chronionych i cennych
przyrodniczo zawsze dużo kontrowersji, a nawet
sprzeciw. Dlatego też istotne jest wypracowanie
wspólnych rozwiązań, które sprawią, że podstawowy
cel przyrodniczy funkcjonowania parku narodowego
zostanie zrozumiany i zaakceptowany przez społecz-
ność lokalną, przy czym nie zostanie ograniczona
możliwość rozwoju gmin i gospodarstw. Wyznaczenie
poszczególnych stref ochronnych powinno również
uzyskać aprobatę mieszkańców. Dotyczy to także za-
sad udostępniania parku. Szczegóły dotyczące wiel-
kości i lokalizacji stref ochronnych, jak również za-
biegów ochronnych oraz ich intensywności, określi
plan ochrony Białowieskiego Parku Narodowego two-
rzony we współpracy z mieszkańcami regionu. Obec-
nie można już określić ogólne założenia i zasady, ja-
kie będą obowiązywały na obszarach objętych po-
szczególnymi kategoriami ochrony. Niewątpliwie
najważniejszą strefą ochrony każdego parku narodo-
wego jest jego strefa ścisła, która w przypadku Pusz-
czy Białowieskiej powinna obejmować ekosystemy
leśne stanowiące starodrzewia pochodzenia natural-
nego. Szczególnie ważne dla tej kategorii ochrony jest
zaniechanie pozyskania drewna, które pozostawiane
w ekosystemie ulega naturalnemu rozkładowi i sta-
nowi środowisko życia licznych unikatowych, często
endemicznych, gatunków flory i fauny. Wskazane by
było, aby obszary ochrony ścisłej obejmowały większe
powierzchnie, optymalnie tworząc część centralną
(jądro) parku narodowego. Obszar ten powinien być
wyłączony z masowej penetracji człowieka, co ozna-
cza między innym zakaz poruszania się pojazdami
mechanicznymi, a także w pewnym stopniu ograni-
czenie udostępniania turystycznego. Część centralna
obszaru objętego ochroną bierną (ścisłą) może być
udostępniana dla grup specjalistycznych wyłącznie
z przewodnikiem, w zasadzie pieszo, z dopuszczeniem
ruchu rowerami i pojazdami konnymi. Obszar ten
będzie funkcjonował w taki sam sposób, jak w chwi-
li obecnej.
W założeniach proponowanych przez Minister-
stwo Środowiska, poza obszarem ochrony ścisłej, za-
pewniony zostanie powszechny dostęp do lasów i moż-
liwość swobodnego poruszania się po pozostałym
terenie parku dla mieszkańców gmin, w obszarze
których dokonane zostanie poszerzenie parku. Bę-
dzie to możliwe bez dodatkowych warunków, takich
jak konieczność zgłaszania obecności, posiadania
przepustki itp. Dozwolone będzie przebywanie ludzi
(również poza szlakami turystycznymi), a także zbiór
jagód, grzybów czy ziół. W kontekście funkcjonowa-
nia przyszłego parku narodowego istotne jest także
zapewnienie gwarancji stałego pozyskania drewna
oraz preferencji dla mieszkańców w zakresie zakupu
drewna opałowego i użytkowego (w postaci drewna
tartacznego oraz drewna dla lokalnych rzemieślni-
ków). Drewno pozyskiwane z terenów Puszczy Bia-
łowieskiej powinno być sprzedawane wyłącznie na
rynku lokalnym. Pozyskanie drewna nie powinno
być mniejsze niż 30 000 m3 rocznie. W porozumieniu
z gminami należy wypracować także zasady rozwoju
zabudowy mieszkaniowej oraz przemysłowej na ob-
szarach mających wpływ na ochronę Puszczy Biało-
wieskiej (polany białowieskie oraz otulina parku na-
rodowego). W tym względzie toczą się już negocjacje
wstępne. Można rozważyć wprowadzenie strefowania
w tym zakresie.
W kontekście pytania zadanego przez pana posła
jestem zdania, iż możliwe jest pogodzenie rozwoju
społeczno-gospodarczego z nowoczesnymi zasadami
ochrony przyrody. Uważam ponadto, że jedynym do-
brym rozwiązaniem zmierzającym do zjednania sobie
samorządów i mieszkańców do idei poszerzenia Bia-
łowieskiego Parku Narodowego powinno być w pełni
transparentne działanie, dobra komunikacja i szero-
ko zakrojona akcja edukacyjno-promocyjna. Mini-
sterstwo podejmuje w tym względzie odpowiednie
kroki, jednakże trudno jest przełamywać ugrunto-
wane przez wiele lat poglądy społeczności lokalnych,
w dużej mierze ukształtowane na bazie niepełnej in-
formacji, a nawet informacji nieprawdziwych, rozpo-
wszechnianych przez przeciwników idei poszerzenia
parku narodowego.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie obowiązku wyrażenia
przez dowódcę garnizonu zgody na zwiększenie
liczby miejsc, w których będą sprzedawane
wysokoprocentowe alkohole (11628)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 25 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11628/09, skierowane do pana Donal-
da Tuska, prezesa Rady Ministrów, a następnie prze-

kazane do ministra zdrowia pismem z dnia 7 paź-
dziernika 2009 r., znak: DSPA-4810-4552/09, w celu
udzielenia odpowiedzi w porozumieniu z ministrem
obrony narodowej na interpelację pana posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie obowiązku wyrażania
przez dowódcę garnizonu zgody na zwiększenie licz-
by miejsc, w których będą sprzedawane wysokopro-
centowe alkohole, uprzejmie przedstawiam stanowi-
sko resortu zdrowia i resortu obrony narodowej
w powyższej sprawie.
Zachowanie wymogu trzeźwości przez żołnierzy
jest niezmiernie istotne dla właściwego pełnienia
służby wojskowej. Czynnik ten rzutuje na gotowość
bojową jednostki wojskowej, zdolność wykonywania
zadań przez żołnierzy, ich bezpieczeństwo, a także
wizerunek sił zbrojnych w społeczeństwie. Zgodnie
z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 4 kwietnia 1997 r. o dys-
cyplinie wojskowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 370,
ze zm.), przełożony jest obowiązany tworzyć warun-
ki zapewniające przestrzeganie dyscypliny wojskowej
przez podporządkowanych żołnierzy. Zadanie to obej-
muje m.in. przeciwdziałanie nadużywaniu napojów
alkoholowych przez żołnierzy. Z prowadzonych ana-
liz i ocen dyscypliny wojskowej wynika, że alkohol
stanowi jedną z głównych przesłanek popełniania
przez żołnierzy czynów zabronionych.
W związku z powyższym profilaktyka alkoholowa
jest stałym elementem działalności wychowawczej,
realizowanej przez resort obrony narodowej, której
podstawę stanowi ustawa z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473,
ze zm.). W wojsku realizowany jest „Narodowy pro-
gram profilaktyki i rozwiązywania problemów alko-
holowych na lata 2006–2010”, w którym resortowi
obrony narodowej przypisano m.in. zadania wyelimi-
nowania przenikania i spożywania alkoholu na tere-
nie jednostek wojskowych. Prowadzone interwencje
profilaktyczne mają na celu zapobieganie niepożą-
danym zjawiskom, zahamowanie ich dynamiki,
ograniczenie zasięgu oraz łagodzenie destrukcyj-
nych skutków przez eliminowanie lub redukowanie
czynników sprzyjających niepożądanym zachowa-
niom oraz wzmacnianie tych czynników, które chro-
nią przed zachowaniami destrukcyjnymi. Służą temu
regulacje prawne, rozwiązania organizacyjne i pre-
wencyjne oraz edukacyjne działania z zakresu profi-
laktyki uzależnień.
Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia
26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U z 2007 r.
Nr 70, poz. 473, ze zm.) „w miejscowościach, w któ-
rych rozmieszczone są jednostki wojskowe, liczba
punktów sprzedaży napojów alkoholowych przezna-
czonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak
i w miejscu sprzedaży oraz usytuowanie miejsc sprze-
daży, podawania i spożywania napojów alkoholowych
są ustalane przez radę gminy po zasięgnięciu opinii
właściwych dowódców garnizonów.” Zatem pełne
kompetencje, aby decydować w powyższym zakresie
271
posiada rada gminy, nie dowódca garnizonu. Ten
ostatni wyraża jedynie swoją opinię, która nie ma dla
rady gminy wiążącego charakteru.
Natomiast konieczność wyrażenia przez dowódcę
garnizonu zgody w kontekście napojów alkoholowych
dotyczy wyłącznie ich sprzedaży i podawania w miej-
scach znajdujących się pod zarządem wojskowym.
Obowiązek ten wynika z art. 18 ust. 4 wyżej wymie-
nionej ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciw-
działaniu alkoholizmowi oraz z zarządzenia nr 3/
MON ministra obrony narodowej z dnia 21 lutego
2003 r. w sprawie określenia organów wojskowych
właściwych do wyrażania zgody na sprzedaż i poda-
wanie napojów alkoholowych w miejscach znajdują-
cych się pod zarządem wojskowym (Dz. Urz. MON
Nr 4, poz. 25, ze zm.).
Równocześnie należy zauważyć, że powodem, dla
którego zdecydowano o wprowadzeniu cytowanego
powyżej przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi było
założenie, iż z uwagi na względy bezpieczeństwa pu-
blicznego jak również obronności państwa konieczne
jest zapewnienie wszelkich możliwych środków zmie-
rzających do redukcji spożycia napojów alkoholowych
przez osoby w trakcie pełnienia służby wojskowej.
Fizyczne ograniczenie dostępności alkoholu jest jed-
ną z bardziej skutecznych metod ograniczania pozio-
mu spożycia napojów alkoholowych. Umożliwienie
zatem dowódcy garnizonu wypowiedzenia się co do
ilości punktów sprzedaży napojów alkoholowych jak
również zasad ich usytuowania na terenie gminy
uznać należy za zasadne.
Wobec powyższego minister zdrowia oraz mini-
ster obrony narodowej opowiadają się przeciw zmia-
nie przedmiotowego zapisu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie konsekwencji wynikających
z raportu Biura Kontroli Komendy Głównej
Policji dotyczącego nienależytego
wykorzystania fotoradarów (11629)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 25 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11629/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 21 września
2009 r. w sprawie konsekwencji wynikających z ra-
272
portu Biura Kontroli Komendy Głównej Policji doty-
czącego nienależytego wykorzystania fotoradarów,
z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Z informacji uzyskanych z Komendy Głównej Po-
licji wynika, że zgodnie z planem kontroli na 2008 r.
Biuro Kontroli KGP przeprowadziło dwie kontrole
problemowe w zakresie rzetelności odczytywania
materiału dowodowego zarejestrowanego przez urzą-
dzenie samoczynnie rejestrujące prędkość, przestrze-
gania czasu nałożenia grzywny w drodze mandatu
karnego, terminowości i prawidłowości rejestracji
kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego
(przekroczenie dozwolonej prędkości oraz sprawowa-
nego nadzoru). Powyższe kontrole obejmowały okres
od stycznia do grudnia 2007 r. Pierwszą kontrolę
przeprowadzono w Komendzie Wojewódzkiej Policji
w Kielcach, Komendzie Powiatowej Policji w Jędrze-
jowie i w Komendzie Powiatowej Policji w Skarżysku
Kamiennej, drugą natomiast w Komendzie Stołecz-
nej Policji i Komendzie Powiatowej Policji w Mińsku
Mazowieckim.
W celu poprawy sytuacji w Komendzie Stołecznej
Policji, tzn. uniknięcia dużej liczby wykonanych zdjęć
złej jakości, kierownictwo Wydziału Ruchu Drogowe-
go Komendy Stołecznej Policji zobowiązało się prze-
prowadzić szkolenia dla policjantów właściwych ko-
mórek ds. ruchu drogowego w lutym i marcu 2009 r.
Natomiast w Komendzie Powiatowej Policji w Miń-
sku Mazowieckim przeszkolono 5 policjantów Sekcji
Ruchu Drogowego przez firmę Zurad z Ostrowi Ma-
zowieckiej.
Nie sformułowano zastrzeżeń co do pracy Ko-
mendy Wojewódzkiej Policji w Kielcach i Komendy
Powiatowej Policji w Jędrzejowie w badanym okre-
sie. W Komendzie Powiatowej Policji w Skarżysku-
-Kamiennej stwierdzono natomiast, że z 1305 wyko-
nanych za pomocą fotoradaru zdjęć do dalszego pro-
wadzenia zakwalifikowano 962 zdjęcia, co stanowiło
73,7% wykonanych zdjęć. W celu poprawy zaistniałej
sytuacji polecono naczelnikowi Sekcji Ruchu Drogo-
wego Komendy Powiatowej Policji w Skarżysku-Ka-
miennej zwiększenie nadzoru nad funkcjonowaniem
i wykorzystaniem fotoradaru.
Ponadto uprzejmie informuję, że Biuro Ruchu
Drogowego Komendy Głównej Policji nie gromadzi
danych w zakresie liczby błędnie wykonanych zdjęć.
W Biurze Ruchu Drogowego KGP nie są także wyko-
nywane analizy wysokości kosztów jednego zdjęcia
wykonanego przez fotoradar.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie utworzenia bazy pojazdów
ubezpieczonych (11631)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
25 września 2009 r. (sygn. SPS-023-1163/09), prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Wi-
tolda Pahla w sprawie utworzenia bazy pojazdów
ubezpieczonych, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż dyrektywa Parla-
mentu Europejskiego i Rady 200/26/WE w sprawie
zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich od-
noszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowie-
dzialności cywilnej za szkody powstałe w związku
z ruchem pojazdów mechanicznych, zmieniająca dy-
rektywy Rady 73/239/EWG i 88/357/EWG (czwarta
dyrektywa w sprawie ubezpieczeń komunikacyjnych
– Dz. U.UE.L.00.181.65) nakłada obowiązek utworze-
nia w każdym państwie członkowskim bazy danych,
która gromadzi nie tylko informacje o zawartych
ubezpieczeniach komunikacyjnych OC, ale także o po-
wstałych szkodach z tytułu tych ubezpieczeń.
W Polsce taką funkcję pełni Ubezpieczeniowy
Fundusz Gwarancyjny, którego zadania i zakres
działania określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczenio-
wym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124,
poz. 1152, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisami art. 102 ww. ustawy Ubez-
pieczeniowy Fundusz Gwarancyjny pełni funkcję
ośrodka informacji, w którego bazie danych groma-
dzone są (rejestrowane) informacje o wszystkich za-
wartych ubezpieczeniach komunikacyjnych OC prze-
kazywane drogą elektroniczną przez zakłady ubez-
pieczeń.
Każdemu obywatelowi, który zwróci się do Ubez-
pieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z prośbą
o udostępnienie zgromadzonych danych – Fundusz
zobowiązany jest udzielić informacji o szkodach ko-
munikacyjnych zarejestrowanych na jego koncie
(art. 104 ww. ustawy).
Podobną funkcję pełni w Zjednoczonym Króle-
stwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej – Motor
Insurance Database, w którego bazach danych znaj-
dują się tego typu informacje. Natomiast organizacja
odpowiedzialna za rejestrację pojazdów oraz wyda-
wanie uprawnień do kierowania pojazdami, prowa-
dząca także centralne ewidencje w tym zakresie (The
Driver and Vehicle Licensing Agency – DVLA, odpo-
wiednik centralnej ewidencji pojazdów w Polsce) nie
posiada informacji o zawartych polisach komunika-
cyjnych.

Jednocześnie informuję, iż funkcjonująca w Pol-
sce centralna ewidencja pojazdów (CEP) zgodnie
z art. 80b ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997
Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.) gromadzi informacje o zawar-
tej umowie obowiązkowego ubezpieczenia odpowie-
dzialności cywilnej posiadacza pojazdu. Obecnie
trwają prace techniczne nad udostępnieniem tych
informacji funkcjonariuszom Policji w trybie dostępu
bezpośredniego. Zakończenie prac planowane jest na
pierwszy kwartał 2010 r.
W bazie danych CEPzgromadzono obecnie ok.
7 mln informacji o obowiązujących polisach komuni-
kacyjnych. Opóźnienie w dotarciu polisy ubezpiecze-
niowej do bazy danych CEP, waha się od 2 do 3 tygo-
dni. Na opóźnienia te składają się:
— czas potrzebny na przekazanie informacji od
ubezpieczyciela do Ubezpieczeniowego Funduszu
Gwarancyjnego, nie później jednak niż w terminie
14 dni od dnia zawarcia umowy ubezpieczenia (zgod-
nie z art. 105 ust. 2 ww. ustawy),
— czas potrzebny na przekazanie informacji z Ubez-
pieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego do bazy CEP
zgodnie z § 5 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie współdziałania
Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z or-
ganem prowadzącym centralną ewidencję pojazdów
(Dz. U. Nr 51, poz. 495).
Mając na uwadze konieczność usprawnienia wy-
miany informacji pomiędzy agentami ubezpieczenio-
wymi a bazą danych CEP, prowadzone są obecnie
uzgodnienia z Ubezpieczeniowym Funduszem Gwa-
rancyjnym oraz Polską Izbą Ubezpieczeń w przed-
miotowym zakresie. Niemniej na obecnym etapie
uzgodnień trudno jest przewidzieć, w jakim kierunku
będą zmierzały proponowane zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać budynki
i ich usytuowanie (11633)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go, którą otrzymałem przy piśmie z 25 września
2009 r., znak: SPS-023-11633/09, dotyczącą rozporzą-
273
dzenia ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r.
Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), uprzejmie przekazuję
Panu Marszałkowi stosowne wyjaśnienia.
Odnosząc się do stwierdzenia, że zgodnie ze zno-
welizowanym rozporządzeniem komin „przestaje być
wyrobem budowlanym”, uprzejmie informuję, że nie
tylko obecnie, ale również przed nowelizacją komin
nie był wyrobem budowlanym w rozumieniu ustawy
o wyrobach budowlanych. Żaden przepis warunków
technicznych jw. nie określał i nie określa komina
jako części instalacji gazowej.
Z treści wystąpienia pana posła wynika, że pro-
blemem jest montaż w budynku urządzeń spalają-
cych paliwa gazowe, a więc ich podłączanie do ist-
niejących w budynku przewodów kominowych.
W tym względzie pozwalam sobie przedłożyć Panu
Marszałkowi w załączeniu kopię pisma przesłanego
23 września 2009 r. do Kominiarskiej Fundacji
Ochrony Przeciwpożarowej i Ochrony Środowiska
z siedzibą we Wrocławiu, szeroko wyjaśniającego tę
problematykę.
Podkreślam, że przepisy techniczno-budowlane
zgodne są z prawem europejskim, a więc i z dyrekty-
wą 89/106/EWG dotyczącą wyrobów budowlanych,
o czym świadczy opinia Urzędu Komitetu Integracji
Europejskiej projektu nowelizacji rozporządzenia.
Ministerstwo Infrastruktury nie dysponuje dany-
mi dotyczącymi zatruciami tlenkiem węgla w sezonie
grzewczym. Po uzyskaniu takich danych przekażemy
je niezwłocznie panu posłowi.
Odnośnie do zrozumienia przez Ministerstwo In-
frastruktury powagi sprawy sądzę, że załączone pi-
smo wyjaśnia to w sposób wystarczający*).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie produkcji i importu upraw
oraz nasion GMO (11634)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11634/09, przy którym przekazano interpelację po-
sła Józefa Rojka w sprawie upraw, produkcji i impor-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
274
tu nasion roślin genetycznie zmodyfikowanych, przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących
podejmowanych działań ministerstwa w celu wpro-
wadzenia zakazu upraw oraz importu GMO, infor-
muję, że przy obecnie obowiązujących przepisach
krajowych oraz w kontekście obowiązujących przepi-
sów wspólnotowych regulujących sprawy autoryzacji
i obrotu produktami genetycznie modyfikowanymi
na poziomie UE podjęcie ich jest trudne do przepro-
wadzenia. Resort rolnictwa opowiada się przede
wszystkim za jak najszybszym wprowadzeniem prze-
pisów krajowych regulujących między innymi kwe-
stie uprawy genetycznie modyfikowanych roślin i do-
piero w oparciu o te przepisy będą możliwe dalsze
działania.
Zakaz stosowania roślin genetycznie zmodyfiko-
wanych może być podjęty wyłącznie, jeżeli państwo
członkowskie dysponuje danymi naukowymi świad-
czącymi o szkodliwości danego produktu, które nie
były znane podczas jego autoryzacji. Obecnie obowią-
zujące w Polsce przepisy krajowe regulujące sprawy
związane z GMO (ustawa z dnia 22 czerwca 2001 r.
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, Dz. U.
z 2007 r. Nr 36, poz. 233, ustawa z dnia 26 czerwca
2003 r. o nasiennictwie, t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 41,
poz. 271, z późn. zm., oraz ustawa z dnia 22 lipca
2006 r. o paszach, Dz. U. Nr 144, poz. 1045 oraz
z 2008 r. Dz. U. Nr 144, poz. 788) nie obejmują zasad
prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowa-
nych. Obszar ten jest zatem nieuregulowany w kra-
jowych przepisach. Propozycja krajowych przepisów
regulujących kwestie upraw roślin transgenicznych
znajduje się w projekcie ustawy Prawo o organizmach
genetycznie zmodyfikowanych opracowanym w Mi-
nisterstwie Środowiska, przyjętym przez Radę Mini-
strów i przekazanym pod obrady Sejmu RP. W pro-
jekcie zawarta została między innymi delegacja
umożliwiająca ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi
wprowadzenie zakazu uprawy roślin GMO.
Nawiązując do przedstawionego w tekście inter-
pelacji przypuszczenia, że zanieczyszczenie modyfi-
kowanymi genetycznie sekwencjami polskiej gorczy-
cy białej odmiany Nakielska spowodowane było upra-
wami rzepaku GMO, przedkładam następującą in-
formację.
W wyniku pracy niemieckich służb kontrolnych
w przesyłce ekologicznych nasion gorczycy białej od-
miany Nakielska zostały wykryte transgeny pocho-
dzące z rzepaku Ms8Rf3 oraz rzepaku Gt73. Oba
rzepaki są dopuszczone do obrotu w UE, jednak ża-
den z nich nie jest dopuszczony do uprawy. Poziom
modyfikacji w badanych próbach nie przekraczał po-
ziomu 0,1%, czyli najniższego poziomu oznaczeń ilo-
ściowych. Cała przebadana partia nasion gorczycy
została odesłana do Polski jako niedopuszczona do
obrotu ze względu na „zerową tolerancję” dla nieau-
toryzowanych do uprawy w UE modyfikacji. Taka
sytuacja pokazuje wspólny dla całej Europy problem,
wobec którego Polska zamierza podjąć konkretne
działania. Na posiedzeniu komitetu regulacyjnego
dyrektywy 2001/18 w dniu 23 listopada br. w Bruk-
seli sprawa ta zostanie formalnie podniesiona, a wraz
z nią planuje się złożyć wniosek o podjęcie wspólnych
dla całej Europy działań zabezpieczających interes
rolników ekologicznych i tradycyjnych.
W tekście interpelacji zostały przytoczone przy-
kłady zakazów upraw roślin GMO wprowadzonych
w innych państwach Wspólnoty. Zakazy te wprowa-
dzono w ramach środków ochronnych ustanowio-
nych w prawodawstwie Unii Europejskiej na pod-
stawie art. 23 dyrektywy 2001/18/WE, czyli z zasto-
sowaniem dowodów naukowych świadczących o szko-
dliwości produktu. Każdy z zakazów poparty był
własnymi badaniami naukowymi bądź analizą da-
nych z literatury naukowej. Każde z państw wpro-
wadzających zakaz (w tym przede wszystkim Au-
stria, zdecydowanie przeciwna produktom GMO)
posiadało krajowe przepisy, które dawały im możli-
wość wprowadzania zakazów, których na chwilę
obecną Polska nie posiada, bowiem ustawa o nasien-
nictwie, w której obowiązuje zakaz obrotu materia-
łem siewnym odmian genetycznie zmodyfikowa-
nych, nie może być podstawą zakazu uprawy. W przy-
padku Polski prawną podstawę wprowadzenia za-
kazu umożliwi ustawa Prawo o organizmach gene-
tycznie zmodyfikowanych, nad którą wkrótce roz-
poczną się prace w parlamencie.
Przedkładając niniejszą informację oraz podejmu-
jąc decyzje co do dalszego ograniczania czy zakazu
stosowania produktów GMO w Polsce, należy mieć
na uwadze zgodność tej decyzji z obowiązującym pra-
wem. W dniu 16 lipca 2009 r. Europejski Trybunał
Sprawiedliwości ogłosił wyrok w sprawie C - 165/08,
w którym stwierdził, że Rzeczpospolita Polska, za-
kazując w ustawie o nasiennictwie wpisu odmian
genetycznie zmodyfikowanych do krajowego rejestru
odmian oraz zakazując dopuszczania do obrotu ma-
teriału siewnego odmian genetycznie zmodyfikowa-
nych, uchybiła zobowiązaniom wspólnotowym, które
ciążą na niej na mocy dyrektywy nr 2001/18/WE oraz
dyrektywy Rady nr 2002/53/WE. Zakazy te miały
uchronić Polskę przed ekspansją produktów gene-
tycznie zmodyfikowanych, szczególnie zakaz wpro-
wadzony do ustawy o nasiennictwie miał zapewnić
wyeliminowanie z rynku nasion odmian genetycznie
zmodyfikowanych oraz tym samym uniemożliwić ich
wysiewanie w kraju. Okazało się jednak, że pomimo
zakazów prawo wolnego rynku europejskiego umoż-
liwiło rolnikom sprowadzanie na własny użytek ma-
teriału siewnego z innych państw członkowskich.
Wobec wyroku Polska zobowiązana jest jak najszyb-
ciej dostosować swoje przepisy do prawa wspólnoto-
wego, aby uniknąć konsekwencji karnych. Tym sa-
mym, mając na uwadze bardzo poważną kwestię,
jaką jest wykrycie w polskich nasionach domieszek
transgenów, rząd liczy się z koniecznością podjęcia
działań prewencyjnych, które nie będą stały w sprzecz-

ności z prawem europejskim, oraz przedyskutowania
tej sprawy na forum UE, aby zapobiec kolejnym po-
dobnym przypadkom.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie planowanej nowelizacji ustawy
Ordynacja podatkowa (11635)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Rojka z dnia 16 września
2009 r., znak: BPI/103/225/2009, w sprawie planowa-
nej nowelizacji ustawy Ordynacja podatkowa, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 25 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11635/09, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W projekcie założeń do projektu ustawy o zmianie
ustawy Ordynacja podatkowa (wersja z dnia 11 sierp-
nia 2009 r. zamieszczona na stronie BIP Minister-
stwa Finansów, przekazana do uzgodnień zewnętrz-
nych w dniu 12 sierpnia 2009 r.) zawarta została
propozycja zmiany art. 72 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) polegająca na doprecyzowaniu
definicji nadpłaty w związku z uchwałą NSA z dnia
13 lipca 2009 r., sygn. akt: I FPS 4/09, w której NSA
stwierdził że: „Przepis art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji
podatkowej nie stoi na przeszkodzie zwrotowi nad-
płaty w podatku akcyzowym, także wtedy, gdy ciężar
podatku poniósł nabywca opodatkowanego towaru”.
W projekcie założeń zamierzano w ustawie Ordyna-
cja podatkowa (za sugestią wyrażaną przez NSA)
uzależnić nadpłatę podatku od poniesienia ciężaru
tego podatku przez podmiot wpłacający. Takie rozu-
mienie instytucji nadpłaty zaprezentowano w wyro-
ku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 marca 2002 r.,
sygn. akt: P 7/00. W uzasadnieniu tego wyroku Try-
bunał Konstytucyjny stwierdza: „Z natury rzeczy
zwrot wartości przekazanej musi należeć się temu,
kto wartość tę utracił, a zatem tej osobie, która fak-
tycznie poniosła ekonomiczny ciężar nienależnie za-
płaconego podatku. Trzeba zatem uznać, iż wykaza-
nie zubożenia po stronie osoby żądającej zwrotu za-
płaconego podatku ma podstawowe znaczenie w sy-
tuacji, w której obowiązek zwrotu świadczenia obcią-
ża Skarb Państwa, jako konsekwencja orzeczenia TK
o niekonstytucyjności przepisu, na podstawie które-
go podatek pobrano. Zubożonym nie jest na pewno
osoba przekazująca podatek akcyzowy, ponieważ jego
równowartość otrzymała wraz z zapłatą ceny przez
275
nabywcę. Zubożonym jest konsument, ponieważ za-
płacił cenę wyższą niż by to uczynił, gdyby nie wli-
czono w nią podatku akcyzowego. Zwrot nienależnie
zapłaconego podatku akcyzowego na rzecz podatnika
doprowadziłby do sytuacji nie do zaakceptowania tak
z prawnego, jak i z moralnego punktu widzenia. W isto-
cie oznaczałby bowiem niczym nieusprawiedliwione
przysporzenie ze strony Skarbu Państwa na rzecz
osoby, która nie poniosła ekonomicznego ciężaru po-
datku akcyzowego. Zwrot podatku akcyzowego na
rzecz osoby, która go tylko formalnie, a nie faktycznie
zapłaciła, prowadziłby zatem do bezpodstawnego
wzbogacenia tej osoby. (...) W zgodzie z art. 2 konsty-
tucji, zarówno w aspekcie zasady państwa prawnego,
jak i zasady sprawiedliwości społecznej, pozostaje tyl-
ko taka interpretacja, która uznaje, że zwrot bezpod-
stawnego wzbogacenia należy się tylko temu, kosz-
tem zubożenia którego wzbogacenie to nastąpiło. Ta
fundamentalna zasada dla całego systemu prawa nie
może być ograniczona na poziomie ustawowym przez
instytucję nadpłaty podatkowej”. Również orzeczenia
Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok
w sprawie c-309/06 Marks&Spencer, wyrok w spra-
wie c-343/96 Dilexport, wyrok w sprawie 68/79 Hans
Just) co do zasady akceptują przewidzianą w prawie
krajowym odmowę zwrotu podatków pobranych nie-
należnie w sytuacji, gdyby taki zwrot powodował bez-
podstawne wzbogacenie podmiotów uprawnionych.
Jednocześnie, w celu usunięcia potencjalnych wątpli-
wości interpretacyjnych, w projekcie założeń zapro-
ponowano nadanie mocy wstecznej przepisowi zawie-
rającemu nową definicję nadpłaty.
Po analizie uwag zgłoszonych w trakcie uzgod-
nień zewnętrznych zmiany w ustawie Ordynacja
podatkowa, w omówionym powyżej zakresie, zosta-
ły wyłączone z projektu założeń. Uznano, że zagad-
nienie powstania nadpłaty mieści się w zakresie
prawa materialnego, dlatego też uszczegółowienie
tych zasad w odniesieniu do poszczególnych podat-
ków, w zakresie wynikającym z powołanego wyroku
Trybunału Konstytucyjnego, powinno być wprowa-
dzone w tych ustawach. Na taką możliwość wskazał
również NSA w uzasadnieniu do uchwały z dnia
13 lipca 2009 r., sygn. akt I FPS 4/09. Przepisy
ustaw materialnych w tym zakresie byłyby przepi-
sami lex specialis w stosunku do uregulowań zawar-
tych w ustawie Ordynacja podatkowa. Natomiast
ustawa Ordynacja podatkowa, z uwagi na swój ko-
deksowy charakter, powinna zawierać jedynie ogól-
ne zasady dotyczące nadpłat.
Pragnę uprzejmie poinformować, że aktualnie
trwają prace analityczne dotyczące ewentualnej re-
gulacji tej kwestii w przepisach z zakresu podatku
akcyzowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
276
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie braku spójnych systemów
koordynowania robót drogowych w miastach
(11637)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września 2009 r., znak SPS-023-
-11637/09, przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Kazimierza Moskala w sprawie braku spój-
nych systemów koordynowania robót drogowych
w miastach, poniżej przedstawiam informację w przed-
miotowej kwestii.
Ze względu na szczególny charakter pasa drogo-
wego (stanowi własność Skarbu Państwa lub jednost-
ki samorządu terytorialnego, na jego terenie zloka-
lizowana jest droga przeznaczona do prowadzenia
ruchu drogowego) przepisy ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) przewidują zakaz dokonywania
w pasie drogowym czynności, które mogłyby powo-
dować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń
albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpie-
czeństwu ruchu drogowego (art. 39). Zakaz obejmu-
je m.in. lokalizację obiektów budowlanych, umiesz-
czanie urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwią-
zanych z potrzebami zarządzania drogami lub po-
trzebami ruchu drogowego. Zajęcie pasa drogowego
na cele niezwiązane z budową, przebudową, remon-
tem, utrzymaniem i ochroną dróg (m.in. prowadzenie
robót w pasie drogowym, umieszczanie w pasie dro-
gowym urządzeń i obiektów infrastruktury technicz-
nej niezwiązanych z potrzebami zarządzania droga-
mi lub potrzebami ruchu drogowego) wymaga zezwo-
lenia zarządcy drogi. Wyjątkiem od tej zasady są
przypadki awarii urządzeń niezwiązanych z potrze-
bami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu
drogowego znajdujących się w pasie drogowym. Wów-
czas wejście w pas drogowy w celu usunięcia awarii
następuje bez zezwolenia zarządcy drogi, jednakże
prowadzący roboty niezwłocznie zawiadamia o tym
zarządcę drogi i w porozumieniu z nim określa ter-
min i powierzchnię zajętego pasa drogowego. Należy
również pamiętać, iż do zadań zarządcy drogi należy
m.in. koordynacja robót w pasie drogowym (art. 20
pkt 7 ustawy o drogach publicznych).
A zatem ustawa o drogach publicznych zawiera
odpowiednie przepisy w celu ochrony drogi i wypo-
saża zarządcę drogi w instrumenty, które pozwalają
na koordynację robót w pasie drogowym.
Równocześnie należy zauważyć, iż przytoczony
w interpelacji raport Najwyższej Izby Kontroli doty-
czył kontroli koordynacji robót w zakresie przebudo-
wy, modernizacji, remontów dróg i towarzyszącej
infrastruktury na terenie wybranych aglomeracji
miejskich, tj. miast na prawach powiatu. Wnioski wy-
nikające z przedmiotowej kontroli NIK nie były kie-
rowane do ministra infrastruktury i nie dotyczyły
zmiany obowiązujących przepisów prawnych. Zgod-
nie z art. 19 ust. 5 ustawy o drogach publicznych
w granicach miast na prawach powiatu zarządcą
wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. Na mocy
art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finan-
sowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U.
Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.) zadania w zakresie
finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzy-
mania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi
w granicach miast na prawach powiatu, z wyjątkiem
autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z bu-
dżetów tych miast. A zatem miasta na prawach po-
wiatu mają pełną swobodę w zakresie decydowania
o finansowaniu remontów dróg publicznych, którymi
zarządzają. Minister infrastruktury nie nadzoruje
zarządców dróg w miastach na prawach powiatu, jak
też nie przekazuje środków finansowych na drogi pu-
bliczne w miastach na prawach powiatu. Natomiast
nadzorowana przez ministra infrastruktury Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad odpowia-
da jedynie za sprawy z zakresu planowania, budowy,
przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg
krajowych, z wyjątkiem dróg w miastach na prawach
powiatu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie wysokości kryterium dochodowego
uprawniającego do świadczeń rodzinnych
(11638)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
30 września br., znak: SPS-023-11638/09, dotyczące
interpelacji posła Kazimierza Moskala w sprawie wy-
sokości kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń rodzinnych, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) wysokości świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty kryteriów dochodowych do nich
uprawniających podlegają weryfikacji co 3 lata. Obec-
ny rząd, dokonując przypadającej po trzech latach
kolejnej weryfikacji kwot ujętych w przepisach o świad-
czeniach rodzinnych, podjął decyzję o przeznaczeniu

ponadmiliardowego w skali roku zwiększenia wydat-
ków na wsparcie materialne rodzin, wybierając
w warunkach kryzysu takie ukierunkowanie tych
wydatków, które zagwarantuje większe kwoty pod-
stawowych świadczeń rodzinnych i jednocześnie za-
bezpieczy dostęp do nich rodzinom z dziećmi znajdu-
jącym się w najtrudniejszej sytuacji materialnej.
Zgodnie bowiem z przepisami rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wy-
sokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej
się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek
rodzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U.
Nr 129, poz. 1058) od 1 listopada 2009 r. o ponad 40%
wzrosną kwoty zasiłków rodzinnych (będą wynosić:
68 zł miesięcznie na dziecko do 5 roku życia, 91 zł
miesięcznie na dziecko w wieku powyżej 5 roku życia
do 18 roku życia, 98 zł miesięcznie na dziecko w wie-
ku powyżej 18 roku życia do 24 roku życia) oraz
o blisko 24% kwota świadczenia pielęgnacyjnego (bę-
dzie wynosić 520 zł miesięcznie). Powyższe zmiany
spowodują wzrost wydatków z budżetu państwa na
świadczenia rodzinne o 189 700 tys. zł w 2009 r.
i o 1 138 700 tys. zł w 2010 r.
Trzeba zauważyć również, że wynikający z ww.
rozporządzenia wzrost wysokości zasiłku rodzinnego
spowoduje od 1 listopada 2009 r. wzrost o ponad 40%
kwoty dopuszczalnego przekroczenia kwoty kryte-
riów dochodowych bez utraty prawa do świadczeń
rodzinnych dla rodzin, które już korzystają z tych
świadczeń. Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych świadczenia przysługują także
w sytuacji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto
rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekra-
cza ustawowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwo-
ta najniższego zasiłku rodzinnego, ten zaś wzrośnie
do kwoty 68 zł (np. dla czteroosobowej rodziny do-
puszczalne przekroczenie kryterium wzrośnie o 80 zł
i wyniesie 272 zł). Jednakże w przypadku przekro-
czenia kryterium dochodowego w następnym roku
kalendarzowym świadczenia rodzinne już nie będą
przysługiwać.
Ponadto informuję, że według szacunków prze-
prowadzonych przez Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej w 2010 r. w stosunku do obecnej liczby
świadczeniobiorców nie nastąpią istotne zmiany licz-
by odbiorców świadczeń rodzinnych. Będzie to spo-
wodowane z jednej strony spadkiem liczby świadcze-
niobiorców na skutek utraty prawa do świadczeń
rodzinnych w związku z uzyskaniem przez rodziny
w 2008 r. wyższych niż w 2007 r. dochodów, z drugiej
strony wzrostem liczby rodzin, które nabędą prawo
do świadczeń rodzinnych w związku ze wzrostem sto-
py bezrobocia na skutek kryzysu.
Ponadto trzeba wspomnieć, iż z możliwości pod-
wyższenia kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych nie skorzystał, niestety, po-
przedni rząd przy weryfikacji kryteriów w 2006 r.,
mimo że decyzje w tej sprawie podejmował w warun-
kach koniunktury gospodarczej w Polsce, a nie – tak
277
jak jest obecnie – w warunkach globalnego kryzysu
ekonomicznego.
Informuję również, że przygotowany przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt noweli-
zacji ustawy o świadczeniach rodzinnych, w którym
zawarta jest propozycja zniesienia od 1 stycznia 2010 r.
kryterium dochodowego przy przyznawaniu świad-
czenia pielęgnacyjnego, został przyjęty przez komitet
Rady Ministrów i skierowany do włączenia do pakie-
tu ustaw okołobudżetowych.
Ponadto należy zauważyć, że wsparcie finansowe
rodzin ze środków budżetu państwa dokonywane jest
również poprzez środki przekazywane na realizację
innych ustaw, np.: ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259,
z późn. zm.), ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.).
Ponadto zwracam uwagę, że nie ma ustawowych
związków między wysokością kryteriów dochodo-
wych do świadczeń rodzinnych a danymi statystycz-
nymi na temat wynagrodzeń. Zasady weryfikacji
świadczeń rodzinnych są bowiem odmienne od zasad
indeksacji wynagrodzeń w sferze budżetowej z uwa-
gi na istotne różnice między tymi kategoriami.
Świadczenia rodzinne nie są wynagrodzeniem za
świadczoną pracę, a są pomocą o charakterze socjal-
nym mającą na celu dofinansowanie. a nie pełne po-
krycie, kosztów utrzymania rodzin wychowujących
dzieci. Żadne świadczenia socjalne finansowane z bu-
dżetu państwa nie są zmieniane w tempie zmian wy-
nagrodzeń, o których w pierwszym rzędzie decydują
relacje na rynku pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie sytuacji osób polskiego pochodzenia
zamieszkujących na terenie Niemiec (11639)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Kazimierza Moskala (pismo nr SPS-
-023-11639/09 z dnia 30 września br.) w sprawie sy-
tuacji osób polskiego pochodzenia zamieszkujących
na terenie Niemiec uprzejmie informuję:
278
1. Zdaniem Ministerstwa Spraw Zagranicznych
realizacja polsko-niemieckiego traktatu o dobrym
sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 17 czerwca
1991 r. przez stronę niemiecką nie jest zadowalająca
– przede wszystkim stan nauczania języka polskie-
go jako ojczystego nie spełnia oczekiwań. Polska
przywiązuje zaś wielką wagę do możliwości kulty-
wowania kultury, tradycji i języka polskiego przez
członków tzw. polskiej grupy w RFN. Władze krajów
związkowych RFN z dużą dozą dowolności podcho-
dzą do zobowiązań traktatowych. W Północnej Nad-
renii-Westfalii oraz w Nadrenii-Palatynacie władze
starają się reagować na oczekiwania osób pragną-
cych pielęgnować znajomość języka polskiego, nato-
miast w Hesji bądź Bawarii sytuacja jest diametral-
nie odmienna.
Stronie polskiej zależy zarówno na obecności
języka polskiego w systemie niemieckiej edukacji
publicznej, jak i na wsparciu działań organizacji
polonijnych pielęgnujących polski język, kulturę
i tradycję.
Istotnym problemem jest nieuznawanie przez
władze niemieckie roli organizacji polskich w proce-
sie kształcenia dzieci i młodzieży. Niemieckie władze
oświatowe twierdzą, że szkółki polonijne (działające
najczęściej przy Polskiej Misji Katolickiej) nie mają
nic wspólnego z systemem edukacyjnym landów,
w związku z czym nie mogą otrzymywać wsparcia
z landowych budżetów edukacji. Sytuacja ta oznacza,
że koszt nauczania języka ojczystego został przenie-
siony z państwa niemieckiego (zobowiązanie trakta-
towe) na rodziców i organizacje społeczne. Zasadne
wydaje się więc podjęcie przez stronę niemiecką dzia-
łań, które spowodowałyby znacząco większe zaanga-
żowanie landowych władz oświatowych we wspiera-
nie organizacji społecznych realizujących nauczanie
języka polskiego jako ojczystego.
2. Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokonało
podstawowej analizy prawnych aspektów wniosku
o spowodowanie uchylenia rozporządzenia o organi-
zacjach polskiej grupy narodowościowej w Rzeszy
Niemieckiej z dnia 27 lutego 1940 r. Wynika z niej,
że umowa poczdamska z 2 sierpnia 1945 r. oraz usta-
wodawstwo Sojuszniczej Rady Kontroli, sprawującej
władzę na terenie Niemiec po II wojnie światowej,
wyłączyły możliwość stosowania tego rozporządze-
nia. Umowa poczdamska wprowadziła bowiem ogól-
ną regułę wyższości prawa okupacyjnego nad pra-
wem niemieckim, szczególnie w zakresie krajowych
aktów prawnych o charakterze dyskryminacyjnym,
zaś art. 2 ustawy nr 1 Sojuszniczej Rady Kontroli
stanowi m.in., że „żadne niemieckie prawo, jakkol-
wiek i kiedykolwiek uchwalone, nie będzie stosowane
na drodze sądowej lub administracyjnej, jeżeli takie
stosowanie spowodowałoby niesprawiedliwość lub
nierówność (…) przez dyskryminację jakiejkolwiek
osoby z powodu rasy, narodowości (…)”. Mimo że roz-
porządzenie z 27 lutego 1940 r. nie znalazło się na
liście aktów prawnych uchylonych przez Sojuszniczą
Radę Kontroli w 1945 r., powyższa regulacja SRK
wyłączała możliwość jego stosowania. Ponadto
art. 123 ustawy zasadniczej RFN z 1949 r. stanowi:
„(1) Prawo z okresu przed zebraniem się Parlamentu
Federalnego obowiązuje nadal, o ile nie jest sprzecz-
ne z ustawą zasadniczą.” Rozporządzenie z 27 lutego
1940 r., które spowodowało likwidację polskich orga-
nizacji i nacjonalizację ich majątku, niewątpliwie sta-
ło w sprzeczności z zasadami określonymi w niemiec-
kiej ustawie zasadniczej, takimi jak: równość wobec
prawa (art. 3), prawo do tworzenia związków i sto-
warzyszeń (art. 9) czy poszanowanie prawa własno-
ści (art. 14). Z powyższej analizy wynika, że rozpo-
rządzenie z 27 lutego 1940 r. przestało obowiązywać
najpóźniej wraz z uchwaleniem ustawy zasadniczej
RFN w 1949 r.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych prowadzi
działania zmierzające do ustalenia w drodze eksper-
tyzy prawnej:
— sukcesora organizacji polskiej mniejszości na-
rodowej w RFN z okresu przed wydaniem rozporzą-
dzenia niemieckiej Rady Ministrów na rzecz obrony
III Rzeszy z 27 lutego 1940 r.;
— możliwości odszkodowawczych ewentualnego
sukcesora polskich organizacji mniejszościowych
w RFN z okresu przed ich rozwiązaniem na pod-
stawie ww. rozporządzenia w powiązaniu z wybo-
rem ewentualnej drogi prawnej roszczeń w RFN,
zważając na fakt, że sprawa dotyczy obywateli nie-
mieckich.
Polskie placówki dyplomatyczno-konsularne w Niem-
czech prowadzą ustalenia zmierzające do:
— ustalenia sukcesora/-ów przedwojennej mniej-
szości polskiej (ZPwN istnieje do dzisiaj);
— ustalenia losu przedwojennego majątku orga-
nizacji mniejszości polskiej na dzisiejszych terenach
Niemiec.
3. Podpisany w 1991 r. Traktat między Rzecząpo-
spolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o do-
brym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy zawiera
niesymetryczne zapisy odnośnie do statusu osób po-
chodzenia polskiego w Niemczech i niemieckiego
w Polsce ze względu m.in. na objęcie jego zapisami
„mniejszościowymi” również zamieszkujących w RFN
osób polskiego pochodzenia nieposiadających obywa-
telstwa niemieckiego (w wyniku wymiany listów
między ministrami spraw zagranicznych RP i RFN).
Biorąc pod uwagę to, że strona niemiecka była goto-
wa uznać za mniejszość grupy polskie, które trwale
i od lat zamieszkują na terenie RFN – co oznaczałoby
ograniczenie tego pojęcia w praktyce do Zagłębia
Ruhry i niektórych innych obszarów na terenie Nie-
miec oraz do liczącej ok. 300–400 tys. grupy osób
pochodzenia polskiego zamieszkałych w RFN w la-
tach 70. – polska dyplomacja zdecydowała się wów-
czas na odstąpienie od zabiegów o odzyskanie statu-
su mniejszości narodowej przez nieliczną i trudną do
zdefiniowania autochtoniczną grupę osób polskiego
pochodzenia w Niemczech. Zmiana w tym zakresie
nastąpiła w 2005 r., gdy w przygotowanym przez ów-
czesny Departament Konsularny i Polonii MSZ rzą-

dowym Programie Współpracy z Polonią znalazł się
zapis o wspieraniu starań Polaków w Niemczech
o uzyskanie statusu mniejszości narodowej.
Problem braku statusu mniejszości narodowej,
którego rozwiązania oczekują środowiska polskie
w RFN, rzeczywiście powstał w wyniku zastosowa-
nia rozporządzenia z 27 lutego 1940 r., lecz dotyczył
stanu faktycznego przed wybuchem II wojny świato-
wej, czyli sytuacji, w której mniejszość polska za-
mieszkiwała również ziemie, które po wojnie znala-
zły się w granicach Polski. Zgodnie z niemieckim
prawem obywatele niemieccy polskiego pochodzenia,
którzy zwarcie i tradycyjnie (od pokoleń) zamieszku-
ją na terytorium Niemiec, mogą ubiegać się o status
mniejszości narodowej. Zadaniem dla tych osób i ich
organizacji – przy realizacji którego mogą liczyć na
wsparcie państwa polskiego – powinno być wykaza-
nie, że spełniają kryteria wymagane przy ustalaniu
statusu mniejszości narodowej w Niemczech. Dla
skuteczności tych starań niezbędne jest wykazanie,
że przynajmniej część członków i organizacji niemiec-
kiej Polonii stanowi bezpośrednią kontynuację przed-
wojennej mniejszości polskiej i spełnia dziś wymie-
nione wcześniej kryteria.
Należy mieć przy tym świadomość, że ewentualne
powodzenie zabiegów o uzyskanie statusu mniejszo-
ści dla Polonii w Niemczech nie zmieni sytuacji przy-
tłaczającej większości osób polskiego pochodzenia
w tym kraju, gdyż z jednej strony często są to obywa-
tele polscy, z drugiej – nie zamieszkują tradycyjnie
(od pokoleń) na terytorium Niemiec, a z trzeciej
– duża część osób zachowujących więź z Polską i pol-
ską kulturą, językiem i obyczajami to obywatele nie-
mieccy, którzy przesiedlili się do Niemiec z Polski,
deklarując niemieckie pochodzenie. Wobec powyższe-
go, podstawą starań o możliwość kultywowania przez
nich związków z polskością pozostaną zapisy art. 20–22
Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republi-
ką Federalną Niemiec o dobrym sąsiedztwie i przy-
jaznej współpracy.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest w pełni
świadome wagi problemu, jakim jest zaspokajanie
potrzeb licznej i zróżnicowanej społeczności polskiej
w Niemczech, udzielanie jej pomocy oraz umacnia-
nie pozycji w państwie i społeczeństwie niemieckim.
Ambasada RP w Berlinie została zobowiązana do
podjęcia stosownych działań w tej kwestii. Minister-
stwo Spraw Zagranicznych będzie kontynuować roz-
mowy w tej sprawie i poruszać ten problem zarówno
w rozmowach na szczeblu urzędniczym, jak i poli-
tycznym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
279
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie jakości życia dzieci i młodzieży
w Polsce (11643)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
30 września br., znak: SPS-023-11643/09, dotyczące
interpelacji posła Kazimierza Moskala w sprawie ja-
kości życia dzieci i młodzieży w Polsce, uprzejmie
wyjaśniam.
Prezentowane w raporcie OECD Doing Better for
Children wskaźniki, na które powołuje się pan poseł
Kazimierz Moskal, opierają się na danych o sytuacji
materialnej gospodarstw domowych w latach 2003–
–2005. Tymczasem w ostatnich kilku latach znacznie
poprawiła się sytuacja materialna rodzin wychowu-
jących dzieci, na co wskazują wyniki badań budżetów
gospodarstw domowych, przeprowadzanych przez
Główny Urząd Statystyczny. Odsetek rodzin o docho-
dzie poniżej relatywnej granicy ubóstwa (tj. 50%
średnich miesięcznych wydatków gospodarstw domo-
wych) zmniejszył się w latach 2003–2008 w następu-
jący sposób:
— w przypadku małżeństw z jednym dzieckiem
z 10,0% do 7,1%,
— w przypadku małżeństw z dwojgiem dzieci
z 17,4% do 15,2%,
— w przypadku małżeństw z trojgiem dzieci
z 30,7% do 28,1%,
— w przypadku małżeństw z czworgiem i więcej
dzieci z 56,1% do 45,0%.
Począwszy od 1 maja 2004 r., kiedy weszła w życie
ustawa o świadczeniach rodzinnych zawierająca ob-
szerny katalog różnego rodzaju świadczeń, w następ-
nych latach kolejne rządy podjęły szereg działań ma-
jących na celu ograniczenie skali ubóstwa wśród
dzieci. Do najważniejszych zmian w obszarze wspar-
cia materialnego rodzin poprzez system świadczeń
rodzinnych należały:
1) wprowadzenie od 1 września 2005 r. świadczenia
rodzinnego skierowanego do rodzin wielodzietnych
– dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowy-
wania dziecka w rodzinie wielodzietnej (w kwocie
50 zł miesięcznie na każde trzecie i kolejne dziecko
uprawnione do zasiłku rodzinnego, od 1 września
2006 r. jego kwota wzrosła do 80 zł),
2) podwyższenie, w wyniku ustawowej weryfikacji,
z dniem 1 września 2006 r. kwot niektórych świadczeń
rodzinnych (zasiłku rodzinnego, dodatków związa-
nych z edukacją dziecka i wychowywaniem dziecka
niepełnosprawnego, zasiłku pielęgnacyjnego),
3) zwiększenie wsparcia materialnego kierowane-
go do rodzin w związku z urodzeniem się dziecka. Od
2006 r. rodziny bez względu na dochód mają prawo
do jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia się
dziecka w wysokości 1000 zł. Dodatkowo rodziny,
których dochód netto na osobę w rodzinie nie prze-
280
kracza kwoty 504 zł lub 583 zł, gdy w rodzinie wy-
chowuje się dziecko niepełnosprawne, mogą otrzy-
mać z budżetu państwa 1000 zł dodatku z tytułu
urodzenia się dziecka. Możliwe jest także otrzymanie
dodatkowego świadczenia z tego tytułu finansowa-
nego ze środków własnych gmin,
4) dla rodzin niepełnych od 1 września 2005 r.
wprowadzone zostało świadczenie przysługujące
w sytuacji braku egzekucji zasądzonych alimentów
(zaliczka alimentacyjna). Z dniem 1 października 2008 r.
zaliczka alimentacyjna została zastąpiona świadcze-
niem z funduszu alimentacyjnego, co wiąże się ze
zwiększeniem wsparcia materialnego kierowanego
do rodzin uprawnionych do tego rodzaju świadczenia
ze względu na wzrost kwoty kryterium dochodowego
z 583 zł do 725 zł netto na osobę w rodzinie, wzrost
maksymalnej kwoty świadczenia z 380 zł do 500 zł
oraz uprawnienie do tego świadczenia rodzin peł-
nych, w tym rodzin zrekonstruowanych.
Powyższe działania spowodowały, że przeciętna
kwota wydatków na świadczenia rodzinne w przeli-
czeniu na 1 dziecko korzystające z zasiłku rodzinne-
go systematycznie rośnie. W 2005 r. wyniosła ona 127 zł,
w 2006 r. – 151 zł, w 2007 r. – 157 zł, w 2008 r. – 162 zł.
Kwota ta wzrosła więc od 2005 r. o 27,6%.
Kolejne rządy podjęły również szereg innych dzia-
łań z obszaru polityki prorodzinnej mających na celu
wsparcie rodzin z dziećmi na utrzymaniu, do których
należały przede wszystkim:
1) działania, które przyczyniły się do pozostawie-
nia większej kwoty dochodów do dyspozycji rodziny
– w 2007 r. wprowadzono podatkową ulgę prorodzin-
ną, której wysokość na każde dziecko w 2007 r. wy-
niosła 1145,08 zł, w 2008 r. – 1173,70 zł, w 2009 r.
– 1112,04 zł. Zmniejszono obciążenie podatkowe po-
datników podatku dochodowego od osób fizycznych,
w tym rodzin z dziećmi na utrzymaniu, w związku
ze zmianą od 2009 r. skali podatkowej z 19%, 30%
i 40% do 18% i 32%.
2) stopniowe wydłużenie urlopu macierzyńskiego
(np. w przypadku urodzenia jednego dziecka przy
jednym porodzie: z 16 tygodni w 2005 r., poprzez
18 tygodni w 2006 r., do 20 tygodni w 2009 r.), wpro-
wadzenie dodatkowego urlopu macierzyńskiego o cha-
rakterze fakultatywnym (docelowo – w 2014 r. – 6 ty-
godni w przypadku urodzenia jednego dziecka oraz
8 tygodni w przypadku ciąży mnogiej) oraz wprowa-
dzenie urlopu ojcowskiego (od 2010 r. – 1 tydzień, od
2012 r. – 2 tygodnie).
3) wprowadzenie od 2006 r. programu wieloletnie-
go „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”, skiero-
wanego do dzieci do siódmego roku życia, uczniów do
czasu skończenia szkoły ponadgimnazjalnej (ale tak-
że dla osób i rodzin znajdujących się w trudnej sytu-
acji materialnej, a zwłaszcza osób samotnych, cho-
rych, niepełnosprawnych bądź w podeszłym wieku),
4) podwyższenie, w wyniku ustawowej weryfika-
cji, z dniem 1 września 2006 r. kwot niektórych
świadczeń z pomocy społecznej oraz kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń z pomocy spo-
łecznej.
Osłonie i wsparciu grup najuboższych służy rów-
nież szereg realizowanych od kilku lat przez ministra
pracy i polityki społecznej programów, takich jak:
„Powrót osób bezdomnych do społeczności”, „Wspie-
ranie rozwoju spółdzielczości socjalnej”, „Aktywne
formy przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu”,
„Oparcie społeczne dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi”.
Polityka prorodzinna również obecnie jest jed-
nym z istotnych obszarów działań Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej. Do działań, jakie w ostat-
nim czasie podjęło ministerstwo, należy ustawowa
weryfikacja wysokości kwot niektórych świadczeń
rodzinnych. W jej wyniku od 1 listopada 2009 r.
o ponad 40% wzrosną kwoty zasiłku rodzinnego we
wszystkich grupach wiekowych dzieci, tj.: na dziecko
w wieku do ukończenia 5 roku życia – do kwoty 68 zł
(obecnie: 48 zł), na dziecko w wieku powyżej 5 roku
życia do ukończenia 18 roku życia – do kwoty 91 zł
(obecnie: 64 zł), na dziecko w wieku powyżej 18 roku
życia do ukończenia 24 roku życia – do kwoty 98 zł
(obecnie: 68 zł). Wysokość świadczenia pielęgnacyj-
nego, adresowanego do rodziców wychowujących nie-
pełnosprawne dzieci, wzrośnie o ok. 24%, do kwoty
520 zł (obecnie: 420 zł). Wzrost kwot świadczenia pie-
lęgnacyjnego oraz zasiłku rodzinnego spowoduje
wzrost wydatków z budżetu państwa na świadczenia
rodzinne o 189 700 tys. zł w 2009 r. i o 1 138 700 tys. zł
w 2010 r.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało również projekt nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, w którym zawarta jest propo-
zycja zniesienia od 1 stycznia 2010 r. kryterium
dochodowego przy przyznawaniu świadczenia pielę-
gnacyjnego. Projekt ten został przyjęty przez Radę
Ministrów i włączony do pakietu ustaw okołobudże-
towych.
Istotnym efektem działalności Ministerstwa Pra-
cy i Polityki Społecznej jest przyjęcie przez Radę Mi-
nistrów w dniu 30 czerwca br., przygotowanych przez
resort, założeń projektu ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem. Zakłada-
ją one m.in. upowszechnienie rodzinnych form pieczy
zastępczej, w tym zwłaszcza zawodowej pieczy za-
stępczej i rodzinnych domów dziecka, zmianę stan-
dardów w istniejących placówkach opiekuńczo-wy-
chowawczych, w szczególności zmniejszenie wielkości
placówek, które docelowo powinny przyjmować do
14 dzieci, oraz zakaz umieszczania w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych dzieci poniżej 10 roku
życia. Działaniom tym będzie towarzyszyć profilak-
tyka i intensywna praca z rodziną biologiczną dzieci
zagrożonych umieszczeniem lub już objętych pieczą
zastępczą (powołanie gminnych asystentów rodzin-
nych, powiatowych koordynatorów rodzin zastęp-
czych, gminnych zespołów interdyscyplinarnych,
tzw. rodzin wspierających). Obecnie Rządowe Cen-
trum Legislacji, na podstawie ww. założeń, przygo-

towuje projekt ustawy o wspieraniu rodziny i syste-
mie pieczy zastępczej nad dzieckiem, której wejście
w życie przewiduje się na dzień 1 stycznia 2011 r.
Dobiegają również końca prace nad przygotowa-
niem projektu założeń do ustawy o formach opieki
nad dziećmi w wieku do lat 3. Celem regulacji jest
tworzenie warunków do rozwoju zróżnicowanych
form opieki nad małymi dziećmi (żłobek, klub dzie-
cięcy, dzienny opiekun, niania), poprawa standardów
funkcjonowania placówek opieki nad małymi dziećmi
oraz ułatwienie osobom aktywnym na rynku pracy
godzenia obowiązków rodzinnych z zawodowymi.
W najbliższym czasie ww. projekt założeń zostanie
skierowany pod obrady Komitetu Rady Ministrów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie funkcjonowania systemu
resocjalizacji nieletnich prowadzonej
w zakładach poprawczych i schroniskach
dla nieletnich (11644)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala – posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 września 2009 r.,
w sprawie funkcjonowania systemu resocjalizacji nie-
letnich prowadzonej w zakładach poprawczych i schro-
niskach dla nieletnich, SPS-023-11644/09, uprzejmie
informuję, co następuje:
W swojej interpelacji pan poseł, powołując się na
ustalenia Najwyższej Izby Kontroli, podnosi, że sys-
tem resocjalizacji nieletnich w Polsce jest drogi i nie-
skuteczny – przeciętny koszt utrzymanie jednego
wychowanka w 2008 r. wzrósł w porównaniu z 2007 r.
o 16%, do sumy 8013 zł. Wydatki te kilkakrotnie
przewyższają koszty utrzymania dzieci w rodzinach
zastępczych czy młodzieżowych ośrodkach wycho-
wawczych. Mimo to prawie 60% wychowanków wra-
ca na drogę przestępstwa, a przebywający w zakła-
dach są coraz bardziej brutalni. W zakładach odno-
towuje się ucieczki, próby samobójcze i pobicia.
Uprzejmie informuję, że minister sprawiedliwości
prowadzi schroniska dla nieletnich i zakłady popraw-
cze, a także sprawuje nad nimi nadzór. Środek po-
prawczy jest najsurowszym z oddziaływań stosowa-
nych przez system prawny wobec nieletnich spraw-
ców czynów karalnych i wdraża się go dopiero wów-
czas, gdy inne środki zawiodły. Działania te zbiegają
się w czasie z okresem dojrzewania nieletnich, kry-
zysu autorytetów, poszukiwaniem własnego miejsca
281
w życiu. Każdy nastolatek, który trafia do zakładu
poprawczego, ma swoje własne, inne od pozostałych
wychowanków doświadczenia. Na wychowawcach
i innych pracownikach zakładów poprawczych spo-
czywa więc trudny obowiązek pełnego zdiagnozowa-
nia nieletnich, poznania ich deficytów, ale i zaintere-
sowań, nawiązania współpracy z rodziną, a następ-
nie ustawicznego korygowania negatywnych przy-
zwyczajeń i zachowań. Osobowość wychowanków za-
kładów poprawczych nie jest jeszcze w pełni ukształ-
towana, wywodzą się oni z różnych środowisk i ro-
dzin, często ujawniają się zaburzenia, które wcześniej
nie były zdiagnozowane. Zróżnicowanie to skutkuje
koniecznością prowadzenia zakładów różnego typu,
a liczba wychowanków w grupach wychowawczych
oraz oddziałach szkolnych jest niewielka i wynosi od
4 do 12. Praca zakładu polega nie tylko na oddziały-
waniu wobec nieletniego, ale również na udzieleniu
pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz psychia-
trycznej jego rodzicom.
Stwierdzenie, że trafiający do zakładów nieletni
są coraz bardziej brutalni, jest zbytnim uproszcze-
niem. Istotnie, można odnotować wiele takich przy-
padków, ale również niepokoi liczba nieletnich z za-
burzeniami psychicznymi, a także takich, wobec
których bezskutecznie już wcześniej podejmowano
różne działania instytucjonalne, np. w postaci umiesz-
czenia w młodzieżowym ośrodku wychowawczym czy
młodzieżowym ośrodku socjoterapii. Minister spra-
wiedliwości jako organ prowadzący zakłady i schro-
niska nie ma wpływu na ten stan rzeczy, a także na
znaczną liczbę orzeczeń o umieszczeniu w schronisku
dla nieletnich i zakładzie poprawczym, jakie wydają
niezawisłe sądy.
Jak już wspomniano, nieletni trafia do zakładu
poprawczego (a także schroniska dla nieletnich)
wówczas, gdy jego stopień demoralizacji jest znaczny
i gdy wcześniejsze oddziaływania rodziny, szkoły czy
środowiska zawiodły. Oczekiwanie pełnej skuteczno-
ści i definitywnego powstrzymania wychowanków od
pokusy popełnienia w przyszłości dalszych czynów
karalnych byłoby naiwnością. Patrząc z innej strony
na wnioski Najwyższej Izby Kontroli wynikające
z badań przeprowadzonych w 66% placówek, infor-
macja, że aż 42% najtrudniejszych nieletnich nie
wchodzi ponownie w konflikt z prawem, jest budują-
ca. Dodać zresztą należy, że z danych ministra spra-
wiedliwości pochodzących ze wszystkich zakładów
wynika, iż odsetek ten jest wyższy i wynosi 50%.
Z kolei z badań naukowców z Uniwersytetu Wrocław-
skiego wynika, że na drogę przestępstwa wraca 46%
wychowanków.
Należy zresztą zauważyć, że podobnie pozytyw-
nie, jak minister sprawiedliwości, odsetek nieletnich,
których pobyt w zakładzie poprawczym skutecznie
powstrzymał przed dalszym naruszaniem norm
prawnych, oceniają specjaliści z różnych ośrodków
naukowych. Należy zresztą zauważyć, iż to, że w po-
nad połowie skazań byłych wychowanków zakładów
sądy skorzystały z warunkowego zawieszenia kary,
282
a zatem ze środka przewidzianego dla lżejszych prze-
stępstw i wobec sprawców charakteryzujących się
pozytywną prognozą, wcale nie musi świadczyć o nie-
powodzeniu resocjalizacji, konstruowanie więc chwy-
tliwych zestawień wyłącznie w oparciu o statystyki
z Krajowego Rejestru Sądowego, bez analizy np. struk-
tury przestępczości byłych wychowanków, jest nie-
przydatne do rzetelnej oceny rzeczywistości.
Autorzy tego typu kategorycznych sądów zdają się
również nie zauważać, że zakłady poprawcze łączą
funkcję resocjalizacyjną z funkcją wychowawczą, re-
walidacyjną i terapeutyczną. By miarodajnie mówić
o skuteczności bądź nieskuteczności działań resocja-
lizacyjnych zakładów, należałoby zatem prześledzić
sukcesy i porażki byłych wychowanków we wszyst-
kich kategoriach, w jakich podejmowane są wobec
nich oddziaływania w zakładach poprawczych: od
umiejętności radzenia sobie z własnymi problemami,
przygotowania do życia w rodzinie po wykształcenie
i zdolności zawodowe.
Przytoczone przez pana posła dane liczbowe po-
legają na prawdzie, jednak proste zestawienie tych
danych z wydatkami na rodziny zastępcze czy pla-
cówki oświatowe jest porównywaniem rzeczy niepo-
równywalnych. Należy mieć na uwadze, że zakład
poprawczy to nie tylko miejsce izolacji nieletniego,
ale w istocie jednocześnie szkoła, warsztaty szkolne,
internat, punkt żywienia czy obiekt sportowy. By po-
równać zatem koszt utrzymania wychowanka rodzi-
ny zastępczej, młodzieżowego ośrodka wychowawcze-
go i zakładu poprawczego, trzeba brać pod uwagę
wszystkie te wydatki, nie wyłączając kosztów utrzy-
mania szkoły, do której każde dziecko uczęszcza,
w tym jej remontów i dochodów nauczycieli, a nawet
nakładów samorządu na rozwój infrastruktury spor-
towej i dożywianie młodzieży.
Oczywiście, choć system zakładów dla nieletnich,
mimo wielu podobieństw, kosztuje podatnika sześcio-
krotnie mniej niż podobny system np. w Hiszpanii,
wydatki te bez wątpienia są stosunkowo wysokie.
Najdroższe w utrzymaniu z oczywistych względów
były zakłady poprawcze o charakterze zamkniętym
i o wzmożonym nadzorze wychowawczym, w których
liczba wychowanków w grupie oraz oddziale szkol-
nym była najmniejsza i wynosiła odpowiednio 8 i 4
nieletnich.
Podane wyżej dane liczbowe mogą być oczywiście
lepsze i minister sprawiedliwości podejmuje działa-
nia zmierzające zarówno w kierunku zwiększenia
efektywności zakładów, jak i optymalizacji kosztów
ich działalności. Nie w każdej kategorii jednak,
zwłaszcza w krótkiej perspektywie czasowej, jest to
możliwe: na przykład znaczną część pracowników
zakładów stanowią pracownicy pedagogiczni podle-
gający przepisom ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.), korzystający ze szczególnych uprawnień
pracowniczych. Trudno zakładać zmianę tego stanu
rzeczy, a redukcja zatrudnienia i na przykład zwięk-
szanie liczebności grup wychowawczych i oddziałów
szkolnych de facto sprowadziłyby funkcje zakładu
jedynie do miejsca odosobnienia. Można zlikwidować
zakłady poprawcze i umieszczać nieletnich w zakła-
dach karnych, trzeba by jednak wówczas uczciwie
powiedzieć, że jest to kapitulacja państwa. Rozwią-
zanie to byłoby niewątpliwie tańsze w sensie wydat-
ków na jednego sprawcę, wydaje się jednak, że pełen
bilans społecznych zysków i strat byłby zdecydowa-
nie niekorzystny.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rozporzą-
dzeniem z dnia 20 lipca 2009 r. minister sprawiedli-
wości zmienił rozporządzenie z dnia 17 października
2001 r. w sprawie zakładów poprawczych i schronisk
dla nieletnich (Dz. U. Nr 124, poz. 1359). Zasadnicza
część przepisów rozporządzenia zmieniającego we-
szła w życie z dniem 14 sierpnia 2009 r., natomiast
przepisy dotyczące środków bezpieczeństwa w zakła-
dach poprawczych i schroniskach dla nieletnich za-
czną obowiązywać od dnia 1 lipca 2010 r., z przewi-
dzianym dwuletnim okresem na dostosowanie stanu
zabezpieczeń dla zakładów dla nieletnich do standar-
dów określonych w rozporządzeniu.
Do najważniejszych wprowadzonych już do syste-
mu prawnego zmian należy zaliczyć utworzenie no-
wego rodzaju zakładu poprawczego (zakład readap-
tacyjny), przeznaczonego dla nieletnich, którzy
w sposób czynny (ucieczka, niepowroty z urlopu lub
przepustki, nowe czyny zabronione) lub bierny, prze-
bywając w schronisku dla nieletnich lub zakładzie
poprawczym innego rodzaju, odmawiali uczestnicze-
nia w procesie wychowania, edukacji i terapii, nadto
wprowadzenie szczegółowych regulacji dotyczących
systemów ochrony w zakładach i schroniskach (środ-
ków techniczno-ochronnych i osobowych), z uregu-
lowaniem obowiązków pracowników ochrony w za-
kładach dla nieletnich w zależności od miejsca wyko-
nywania obowiązków i zaistnienia sytuacji tzw. nad-
zwyczajnych w placówce, określenie stanów liczbo-
wych wychowanków w grupach wychowawczych
i oddziałach szkolnych z wprowadzeniem precyzyj-
nych warunków, w których możliwe są odstępstwa
od wprowadzonych limitów, określenie szczegóło-
wych wymogów powołania na stanowisko dyrektora
zakładu oraz kierownika okręgowego zespołu nadzo-
ru pedagogicznego, z wprowadzeniem kadencyjności
sprawowania tych funkcji, wprowadzenie szczegóło-
wych regulacji dotyczących sprawowania nadzoru
nad zakładami i schroniskami, w tym warunków wy-
konywania nadzoru pedagogicznego.
W ocenie ministra sprawiedliwości zmiany te
z jednej strony wzmacniają nadzór resortu nad pla-
cówkami, co pozwoli na jeszcze sprawniejsze bieżące
eliminowanie wszelkich nieprawidłowości, z drugiej
– przez wzbogacenie oferty zakładów – pozwolą na
lepszą indywidualizację oddziaływań wobec nielet-
nich. Precyzyjne ustalenie limitów miejsc i reguł po-
zwalających na ich przekroczenie w sytuacjach wy-
jątkowych pozwoli na lepsze wykorzystanie istnieją-
cych miejsc, szybsze reagowanie na zmieniające się

potrzeby i zapobieganie przepełnieniu w niektórych
typach zakładów.
Minister sprawiedliwości zdaje sobie sprawę
z tego, że zmiany te są niewystarczające. Szczególną
troskę budzi kwestia monitorowania losów nieletnich
po opuszczeniu zakładu. Sytuacja, gdy nieletni wró-
ci z zakładu do zdemoralizowanego środowiska i po-
przednich nawyków, a nikt w środowisku lokalnym
nie udzieli mu pomocy, jest wyjątkowo ryzykowna
i niebezpieczna. Uzasadniona jest w takim wypadku
obawa, iż cały trud włożony przez wychowawców
i pracowników zakładów pójdzie na marne. Brak jest
obecnie odpowiednich rozwiązań prawnych w tej
kwestii, jak również brakuje systemowego, spójnego
modelu współpracy zakładów z instytucjami powoła-
nymi do usamodzielnienia. Problemy te były przed-
miotem szerszej dyskusji przedstawicieli Minister-
stwa Sprawiedliwości, samorządu terytorialnego,
zakładów dla nieletnich oraz organizacji pozarządo-
wych, których wynikiem było opracowanie rekomen-
dacji prawnych w zakresie usamodzielniania nielet-
nich. Wyniki analizy problemu pieczy następczej dla
nieletnich opuszczających zakłady wskazują, że roz-
wiązanie tych kwestii nie może pozostawać w wy-
łącznej kompetencji resortu sprawiedliwości, ale po-
winno być wynikiem wysiłków podejmowanych przez
różne resorty, w tym w szczególności przez resort
pracy i polityki społecznej przy wsparciu resortu
oświaty, z niezbędnym zaangażowaniem samorządu
i organizacji pozarządowych. Okoliczność, że dotych-
czas nie wypracowano spójnych regulacji i zasad do-
tyczących wprowadzania elementów tej pieczy, jest
jednak po części wynikiem braku zgody między prak-
tykami i teoretykami co do ustalenia katalogu nie-
zbędnych działań. Należy pamiętać, że wprowadze-
nie rozbudowanej, instytucjonalnej formy opieki na-
stępczej może odroczyć moment rzeczywistego usa-
modzielnienia nieletnich, utrwalając w nich postawy
roszczeniowe, z drugiej zaś strony wymagałoby za-
pewnienia w budżecie dodatkowych środków finan-
sowych na system resocjalizacji nieletnich, który
stałby się w ten sposób jeszcze bardziej kosztowny.
Nie bez znaczenia jest i to, że zinstytucjonalizowany
monitoring osoby, która w świetle prawa już poniosła
odpowiedzialność i która odzyskała wolność, jest co
najmniej dyskusyjny.
Niezależnie od tych wątpliwości, uprzejmie infor-
muję, że minister sprawiedliwości podejmuje także
działania pozalegislacyjne, np. pozyskując środki po-
zabudżetowe na usamodzielnienie nieletnich i spra-
wowanie nad nimi opieki następczej, których dyspo-
nentem będzie dyrektor zakładu, np. przez rozpropa-
gowanie możliwości pozyskiwania środków finanso-
wych przez zakład z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego (komponenty regionalne), ewentualnie udział
na zasadach partnerstwa publiczno-społecznego (w tym
z jednostkami samorządu terytorialnego) w projek-
tach finansowanych z EFS. W tym zakresie resort
dotychczas bardziej koncentrował się na projektach
dających możliwość wykorzystania środków na dzia-
283
łania systemowe (priorytet I Programu Operacyj-
nego „Kapitał ludzki”), nie wykluczając jednak ini-
cjatyw poszczególnych zakładów z komponentów
regionalnych. Resort kontynuuje również działania
zmierzające do upowszechnienia i rozszerzenia in-
stytucji hostelu, w tym hostelu prowadzonego przez
organizacje pozarządowe, których celem jest spo-
łeczna readaptacja osób zagrożonych wykluczeniem
społecznym. Pobyt nieletniego w hostelu wdrażałby
nieletniego do życia w warunkach wolnościowych
i uczył go większej samodzielności. Stosowny pro-
jekt w najbliższym czasie trafi do uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Pomimo nieprawidłowości, które są na bieżąco
eliminowane, system działa poprawnie, także w za-
kresie nadzoru ministra sprawiedliwości nad zakła-
dami. Niezależnie od sygnalizowanej wyżej, niedaw-
nej zmiany rozporządzenia w sprawie zakładów
i schronisk, w ostatnim czasie wzmocniono zespół
kierowania do zakładów, co zdecydowanie usprawni-
ło ten proces, dopracowano również system zawiada-
miania resortu o zdarzeniach nadzwyczajnych w pla-
cówkach. Wizytatorzy zatrudnieni w Ministerstwie
Sprawiedliwości osobiście przeprowadzają wizytacje
i lustracje w zakładach, pozostają również w czę-
stym, roboczym kontakcie z okręgowymi zespołami
nadzoru pedagogicznego, a niedawna nowelizacja
uściśliła zakres ich zadań. Ponadto w dniu 22 lipca
2009 r. weszły w życie przepisy nowego rozporządze-
nia ministra sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 2009 r.
w sprawie szczegółowego sposobu, zakresu i trybu
sprawowania nadzoru nad wykonywaniem orzeczeń
w sprawach nieletnich (Dz. U. Nr 107, poz. 894), któ-
re wypełniło istniejącą od 2004 r. lukę prawną, regu-
lując nadzór sędziów rodzinnych nad pobytem nielet-
nich m.in. w zakładach poprawczych i schroniskach
dla nieletnich. Wyrażam przekonanie, że ogół tych
działań pozwoli na usunięcie wszystkich nieprawi-
dłowości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie braku kontraktu dającego możliwość
leczenia w ostródzkiej stacji dializ (11646)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Zbigniewa Babalskiego, posła na
284
Sejm RP, z dnia 22 września 2009 r., w sprawie bra-
ku kontraktu dającego możliwość leczenia w ostródz-
kiej stacji dializ, przekazaną przy piśmie Pana
Krzysztofa Putry, Wicemarszałka Sejmu RP, z dnia
30 września 2009 r., znak: SPS-023-11646/09, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) do zakresu działania Na-
rodowego Funduszu Zdrowia należy przeprowadza-
nie konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, a także
monitorowanie ich realizacji i rozliczanie. Podstawo-
wym zadaniem oddziałów wojewódzkich funduszu
jest, w ramach posiadanych środków finansowych,
zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych mieszkańców
danego województwa. Dyrektor oddziału wojewódz-
kiego funduszu realizuje to zadanie poprzez zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
ze świadczeniodawcami.
Postępowanie w sprawie zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej ze świadczenio-
dawcami określa dział VI cytowanej na wstępie usta-
wy. Trzeba również zaznaczyć, iż zgodnie z art. 107
ust. 5 pkt 1 i 8 ww. ustawy do zadań dyrektora od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia należy efektywne i bezpieczne gospodarowanie
środkami finansowymi oddziału wojewódzkiego fun-
duszu oraz przeprowadzanie postępowań o zawarcie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ma-
jąc na uwadze powyższe, uprzejmie wyjaśniam, iż
żaden przepis prawa nie obliguje funduszu do zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
ze wszystkimi świadczeniodawcami ubiegającymi się
o zawarcie takich umów.
Ponadto z informacji uzyskanych z Warmińsko-
-Mazurskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ wynika,
iż dla liczącego około 100 tys. mieszkańców miasta
Ostródy i powiatu ostródzkiego leczenie nerkozastęp-
cze zapewniają usytuowane w pobliżu stacje dializ
– w Iławie i Olsztynie. Obydwie stacje dializ posiada-
ją łącznie 44 stanowiska, które zabezpieczają teren
zamieszkiwany przez około 481 tys. mieszkańców.
Liczba stanowisk dializacyjnych wynosi więc ponad
88 na 1 mln mieszkańców, przy średniej krajowej
71 stanowisk na 1 mln mieszkańców. Natomiast wy-
korzystanie stanowisk dializacyjnych w ww. stacjach
dializ wynosi około 50%. Jak wynika z przedstawio-
nych danych, na dzień dzisiejszy wszyscy pacjenci
mają zabezpieczone świadczenia w przedmiotowym
zakresie. Dlatego też Warmińsko-Mazurski Oddział
Wojewódzki NFZ nigdy nie wskazywał na koniecz-
ność epidemiologiczną utworzenia stacji dializ w Ostró-
dzie. Warmińsko-Mazurski Oddział Wojewódzki NFZ
zamierza jednak zakupić dodatkowe świadczenia sta-
cji dializ usytuowanych we wschodniej części woje-
wództwa, na terenie powiatów: giżyckiego, gołdap-
skiego lub oleckiego
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
minister zdrowia, zgodnie z przepisami przytoczonej
na wstępie ustawy, nie posiada kompetencji w dzie-
dzinie ingerowania w procedury kontraktowania
świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kolejek do poradni specjalistycznych
(11650)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Anny Sobeckiej przekazaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu, znak: SPS-023-11650/09, w sprawie kolejek do
poradni specjalistycznych, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
ze zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarzą-
dzenia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warun-
ków zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach,
wydawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w interpelacji
pani poseł, dotyczącej czasu oczekiwania na świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane przez lekarzy spe-
cjalistów, uprzejmie informuję, że zasady prowadze-
nia list oczekujących na świadczenia opieki zdrowot-
nej zostały uregulowane w obowiązujących przepi-
sach prawa. Zgodnie z przepisem art. 20 ww. ustawy
świadczenia opieki zdrowotnej w szpitalach i świad-
czenia specjalistyczne w ambulatoryjnej opiece zdro-
wotnej są udzielane świadczeniobiorcom według ko-
lejności zgłoszenia w dniach i godzinach ich udziela-
nia przez świadczeniodawcę, który zawarł umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia. Mając na uwadze bezpie-
czeństwo pacjenta oraz konieczność zwiększenia
przejrzystości procedur związanych z prowadzeniem
list oczekujących na świadczenia opieki zdrowotnej,

minister zdrowia wydał rozporządzenie z dnia 26 wrze-
śnia 2005 r. w sprawie kryteriów medycznych, jakimi
powinni kierować się świadczeniodawcy, umieszcza-
jąc świadczeniobiorców na listach oczekujących na
udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 200,
poz. 1661). Na podstawie przepisów ww. rozporządze-
nia świadczeniodawca kwalifikuje i umieszcza świad-
czeniobiorcę, z wyjątkiem świadczeniobiorcy znajdu-
jącego się w stanie nagłym, na liście oczekujących na
realizację świadczenia opieki zdrowotnej, kierując się
kryteriami medycznymi opartymi na aktualnej wie-
dzy medycznej, jako:
— „przypadek pilny” – jeżeli istnieje konieczność
pilnego udzielenia świadczenia ze względu na dyna-
mikę procesu chorobowego i możliwość szybkiego
pogorszenia stanu zdrowia lub znacznego zmniejsze-
nia szans na powrót do zdrowia;
— „przypadek stabilny” – w przypadku innym niż
stan nagły i przypadek pilny.
Świadczeniobiorców, którzy wymagają okresowe-
go, w ściśle ustalonych terminach, wykonywania ko-
lejnych etapów świadczenia, przyjmuje się w celu
udzielenia tego świadczenia zgodnie z planem lecze-
nia, o czym stanowi § 4 przywołanego rozporządze-
nia. W przypadku zmiany stanu zdrowia świadcze-
niobiorcy wskazującej na potrzebę wcześniejszego niż
w ustalonym terminie udzielenia świadczenia świad-
czeniobiorca informuje o tym świadczeniodawcę, któ-
ry, jeżeli to wynika z kryteriów medycznych, korygu-
je odpowiednio termin udzielenia świadczenia i infor-
muje niezwłocznie świadczeniobiorcę o nowym ter-
minie. W stanach nagłych świadczenia opieki zdro-
wotnej są udzielane świadczeniobiorcy niezwłocznie
(art. 19 ww. ustawy).
Jednocześnie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 29
i art. 30 przywołanej ustawy świadczeniobiorca ma
prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającego am-
bulatoryjnych świadczeń specjalistycznych lub szpi-
tala spośród świadczeniodawców posiadających umo-
wy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, co
umożliwia dokonanie wyboru świadczeniodawcy,
u którego czas oczekiwania na określone świadczenie
opieki zdrowotnej jest najkrótszy. Narodowy Fun-
dusz Zdrowia zobowiązany jest do udzielania świad-
czeniobiorcom, na ich żądanie, informacji na temat
list oczekujących i średniego czasu oczekiwania, któ-
re to zadania realizuje w szczególności poprzez bez-
płatną linię telefoniczną (0-800 132 648).
Ponadto, odnosząc się do pytań zawartych w przed-
miotowej interpelacji, uprzejmie informuję, że sytu-
acja w omawianym obszarze w dużej mierze zależy
od poziomu środków finansowych, którymi dysponu-
je Narodowy Fundusz Zdrowia, przeznaczonych na
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych przez fun-
dusz, zgodnie z art. 132 ust. 1 ww. ustawy, jest umo-
wa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawar-
ta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddzia-
łu wojewódzkiego funduszu. Przy czym, z uwagi na
285
fakt, iż środki finansowe przeznaczone na pokrycie
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej są ściśle okre-
ślone, w każdej umowie o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej określa się maksymalną kwotę zobo-
wiązania płatnika wobec świadczeniodawcy (art. 136
ww. ustawy), a suma wszystkich kwot zobowiązań
wobec realizatorów danego rodzaju świadczeń,
zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5 ww. ustawy, nie
może przekroczyć wysokości środków finansowych
przeznaczonych na ten cel w planie finansowym
funduszu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z wyjaśnieniami przedstawionymi przez Kujawsko-
-Pomorski Oddział Wojewódzki NFZ fundusz w ra-
mach posiadanych środków finansowych zabezpiecza
równy dostęp do świadczeń wszystkim ubezpieczo-
nym, zawierając umowy z wieloma świadczeniodaw-
cami. Opracowując plan zakupu świadczeń, fundusz
porównuje wskaźniki, w przeliczeniu na 10 000 miesz-
kańców, ilości punktów i wartości zakontraktowa-
nych świadczeń na terenie poszczególnych powiatów
województwa.
W większości poradni specjalistycznych, w tym
także wymienionych w interpelacji pani poseł, zloka-
lizowanych na terenie miasta Torunia wskaźniki te
w 2009 r. były wyższe niż w roku ubiegłym oraz wyż-
sze niż wynosi średnia dla województwa kujawsko-
-pomorskiego.
Czas oczekiwania do wymienionych w interpela-
cji świadczeń na terenie miasta Torunia jest zróż-
nicowany. Jak wynika ze sprawozdań o czasie ocze-
kiwania, przekazywanych przez świadczeniodaw-
ców do Kujawsko-Pomorskiego Oddziału Wojewódz-
kiego NFZ, na terenie Torunia są jednostki, gdzie
brak jest osób oczekujących dla przypadków stabil-
nych (poradnie: kardiologiczna, endokrynologiczna,
urologiczna), i świadczeniobiorcy przyjmowani są na
bieżąco. Przypadki pilne w każdej poradni, także
w poradni chirurgii naczyniowej, przyjmowane są
bez oczekiwania.
Zgodnie z wyjaśnieniami funduszu przyjęcia do
wskazanego w interpelacji oddziału onkologicznego
odbywają się na bieżąco, pozostałe oddziały mają
zróżnicowany czas oczekiwania, a przypadki pilne
przyjmowane są na bieżąco.
Odnosząc się do czasu oczekiwania na zabiegi
w zakresie operacji zaćmy lub endoprotezoplastyki
stawu biodrowego, uprzejmie informuję, że w celu
urealnienia danych dotyczących rzeczywistego cza-
su oczekiwania na wyżej wymienione świadczenia
NFZ podjął czynności, które mają na celu wyelimi-
nowanie wielokrotnie wpisanych na listę oczekują-
cych pacjentów, a także prawidłowe prowadzenie
list oczekujących przez świadczeniodawców (przepi-
sy zarządzenia prezesa NFZ w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju:
leczenie szpitalne).
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ku-
jawsko-Pomorski OW NFZ rzeczywisty czas oczeki-
wania na wykonanie zabiegu usunięcia zaćmy i en-
286
doprotezoplastyki stawu biodrowego w Wojewódzkim
Szpitalu Zespolonym im. L. Rydygiera w Toruniu jest
krótszy niż zakłada planowany termin.
Omawiając przedmiotowe zagadnienie, należy
mieć na uwadze, że na wymiar czasu oczekiwania na
świadczenia medyczne ma również wpływ potencjał
i organizacja udzielania świadczeń przez poszczegól-
nych świadczeniodawców. Wymieniony w interpelacji
Specjalistyczny Szpital Miejski w Toruniu nie ma
podpisanej umowy z funduszem na wykonywanie za-
biegów usunięcia zaćmy, natomiast kontrakt na wy-
konywanie zabiegu endoprotezoplastyki stawów jest
niewykonywany. Wojewódzki Szpital Zespolony im.
L. Rydygiera wykazuje natomiast niewykonania
w zakresie zabiegu usunięcia zaćmy.
Ponadto należy wskazać, że na terenie wojewódz-
twa kujawsko-pomorskiego funkcjonują świadczenio-
dawcy, u których czas oczekiwania na procedury wy-
sokospecjalistyczne endoprotezoplastyki i zabiegu
usunięcia zaćmy jest zdecydowanie krótszy niż w Wo-
jewódzkim Szpitalu Zespolonym im. L. Rydygiera,
pacjenci mają więc możliwość dokonania wyboru.
Mając na uwadze powyższe, należy zaznaczyć, że
bieżąca możliwość korzystania z zasobów ochrony
zdrowia zależy w dużej mierze od wysokości środków
finansowych, jakie są przeznaczone na realizację
świadczeń opieki zdrowotnej w planie finansowym
funduszu, jak również od sposobu gospodarowania
tymi środkami. W związku z powyższym wyrażam
przekonanie, że poprawa dostępności do świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych wymaga zmian systemowych w ochronie zdro-
wia, takich jak decentralizacja i demonopolizacja
płatnika publicznego, co stworzy warunki do lepsze-
go niż dotychczas wykorzystania zasobów ochrony
zdrowia przeznaczonych na pokrycie kosztów potrzeb
zdrowotnych świadczeniobiorców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kary, jaką Komisja Europejska
chce nałożyć na Polskę (11651)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11651/09, interpelacją poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie kary, jaką Komisja Europejska chce nałożyć na
Polskę, uprzejmie Pana Marszałka informuję, że przy
piśmie z dnia 26 sierpnia 2009 r. Komisja Europejska
przesłała ostateczne stanowisko po zakończeniu po-
stępowania pojednawczego nr 08/PL/375 w sprawie
rozliczenia wydatków zrealizowanych ze środków Sek-
cji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwa-
rancji Rolnej przeznaczonych w 2005 i 2006 r. na do-
płaty bezpośrednie, w którym z tytułu m.in. niedocią-
gnięć w działaniu systemu LPIS-GIS i zatwierdzenia
do płatności gruntów niekwalifikowanych zapropono-
wała korektę finansową w wysokości:
— 188 256 885,54 zł i 39 165,51 euro w odniesie-
niu do wniosków składnych w 2005 r.,
— 91 537 556,61 zł i 25 544 831,30 euro w odnie-
sieniu do wniosków składnych w 2006 r.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi pismem z dnia
5 października 2009 r. przedstawił stanowisko Polski
w ww. sprawie, w którym m.in. wskazał, iż zapropo-
nowana korekta finansowa została przeprowadzona
bez uwzględnienia rekomendacji organu pojednaw-
czego, a także iż nie została oparta na danych rze-
czywistych, w wyniku czego kwoty korekty wyliczo-
ne przez KE są nieporównywalnie duże w stosunku
do faktycznego uszczerbku, na jaki został narażony
EFOiGR.
Jednakże do dnia dzisiejszego nie wpłynął projekt
decyzji Komisji Europejskiej w sprawie korekty fi-
nansowej z ww. tytułu.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie systemu resocjalizacji nieletnich
w Polsce (11652)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 15 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie systemu resocjalizacji nielet-
nich w Polsce (nr SPS-023-11652/09) uprzejmie in-
formuję, co następuje:
W swojej interpelacji pani poseł, powołując się na
ustalenia Najwyższej Izby Kontroli, podnosi, że sys-
tem resocjalizacji nieletnich w Polsce jest drogi i nie-
skuteczny, wydatki na każdego wychowanka kilka-
krotnie przewyższają koszty utrzymania dzieci w ro-
dzinach zastępczych czy młodzieżowych ośrodkach
wychowawczych, a prawie 60% wychowanków wraca
na drogę przestępstwa, zaś przebywający w zakła-
dach są coraz bardziej brutalni. W placówkach odno-
towuje się ucieczki, próby samobójcze i pobicia, a nie-
letni traktowani są pobłażliwie.

Uprzejmie informuję, że minister sprawiedliwości
jest organem prowadzącym schroniska dla nieletnich
oraz zakłady poprawcze i sprawuje nad nimi nadzór.
Problemy związane z bieżącą działalnością tych pla-
cówek są w resorcie znane i na bieżąco monitorowa-
ne. Konieczność zmian systemowych jest zatem roz-
ważana w sposób ustawiczny, czego najlepszym przy-
kładem są omówione niżej zmiany w przepisach, po
części stanowiące odpowiedź na pytania pani poseł.
Jednostki kontrolowane są na bieżąco, zarówno przez
Departament Wykonania Orzeczeń i Probacji Mini-
sterstwa Sprawiedliwości, jak i okręgowe zespoły
nadzoru pedagogicznego, prezesów sądów okręgo-
wych oraz sędziów rodzinnych. Z uwagi na charakter
prowadzonej przez zakłady działalności przestrzega-
nie praw nieletnich jest przedmiotem zainteresowa-
nia rzecznika praw obywatelskich i Helsińskiej Fun-
dacji Praw Człowieka.
Nie jest zatem tak, by informacje przedstawione
w raporcie Najwyższej Izby Kontroli były dla resortu
zaskoczeniem. W dużej części spostrzeżenia ministra
sprawiedliwości i kontrolerów są zbieżne, część jed-
nak wniosków wymaga korekty i komentarza.
Trzeba pamiętać, że środek poprawczy jest najsu-
rowszym z oddziaływań stosowanych przez państwo
wobec nieletnich sprawców czynów karalnych i wdra-
ża się go dopiero wówczas, gdy inne środki zawiodły.
Nieletni trafia do zakładu z reguły w okresie dojrze-
wania, kiedy jest zbuntowany, pozbawiony autoryte-
tów, często nie wie, co chce robić w życiu, zawiodła
go rodzina i szkoła. Co istotne, każdy z nieletnich ma
różne doświadczenia, różne deficyty, a często zabu-
rzenia, które wyszły na jaw dopiero w postępowaniu
sądowym. Na wychowawcach i innych pracownikach
schronisk dla nieletnich i zakładów poprawczych spo-
czywa trudny obowiązek pełnego poznania nielet-
nich, dotarcia do nich, nawiązania współpracy z ich
rodzinami, a następnie ustawicznego korygowania
negatywnych przyzwyczajeń i zachowań, z reguły
przy oporze ze strony zainteresowanych. Niezależnie
od tego, że wychowankami schronisk i zakładów są
wyłącznie nieletni zdemoralizowani w stopniu znacz-
nym, zgodnie z ustawą o postępowaniu w sprawach
nieletnich podstawowym celem systemu jest wycho-
wanie nieletniego. Trudno zgodzić się z zarzutem
pobłażliwego traktowania nieletnich, tym bardziej że
wychowanie nie polega wyłącznie na stosowaniu kar
dyscyplinarnych, zdaniem specjalistów częściej lep-
sze efekty osiąga się umiejętnym stosowaniem na-
gród regulaminowych. To, że umieszczenie nielet-
nich w izbach izolacyjnych wymaga wdrożenia spe-
cjalnych procedur, nie powinno ani dziwić, ani budzić
kontrowersji. Czasy dowolności postępowania z oso-
bami faktycznie pozbawionymi wolności szczęśliwie
są już przeszłością i jest oczywiste, że władza – jak-
kolwiek pojęcie to rozumieć – musi być ograniczona
w swobodzie swego działania, zaś wymóg rzetelnego
dokumentowania czynności z natury rzeczy nadzwy-
czajnych jest wręcz oczywisty. Zasadność stosowania
takiego czy innego środka przymusu zawsze podlega
287
ocenie osoby uprawnionej do jego stosowania, decyzja
podejmowana jest niezwłocznie, w określonym miej-
scu i czasie, a stwierdzenie, że zdarzenie wymagało
określonej interwencji i było ewidentne, zawsze bę-
dzie mieć charakter subiektywny.
Zróżnicowanie wiekowe nieletnich, ich różne do-
świadczenia i stan psychiczny skutkują konieczno-
ścią prowadzenia zakładów różnego typu, a liczba
wychowanków w grupach wychowawczych oraz od-
działach szkolnych jest niewielka i wynosi od 4 do 12.
Praca zakładu polega nie tylko na oddziaływaniu wo-
bec nieletniego, ale również na udzieleniu pomocy
psychologiczno-pedagogicznej oraz psychiatrycznej
jego rodzicom. Tego rodzaju indywidualizacja oddzia-
ływań wymaga zwiększonych nakładów; nie bez
przyczyny najdroższe w utrzymaniu są zakłady o cha-
rakterze zamkniętym i o wzmożonym nadzorze wy-
chowawczym, w których liczba wychowanków w gru-
pie oraz oddziale szkolnym jest najmniejsza i wynosi
odpowiednio 8 i 4 nieletnich.
Proste zestawienie wydatków ponoszonych przez
państwo w związku z funkcjonowaniem rodzin za-
stępczych czy placówek oświatowych jest chybione
nie tylko z uwagi na szczególne zadania zakładów dla
nieletnich. Należy mieć na uwadze, że zakład po-
prawczy to nie tylko miejsce izolacji nieletniego, ale
w istocie jednocześnie szkoła, warsztaty szkolne, in-
ternat, punkt żywienia czy obiekt sportowy. By po-
równać koszt utrzymania wychowanka rodziny za-
stępczej, młodzieżowego ośrodka wychowawczego
i zakładu poprawczego, trzeba brać pod uwagę wszyst-
kie te wydatki, nie wyłączając kosztów utrzymania
szkoły, do której każde dziecko uczęszcza, w tym jej
remontów i wynagrodzeń nauczycieli, a także nakła-
dów samorządu na rozwój infrastruktury sportowej
i dożywianie młodzieży.
Warto na marginesie zauważyć, że w zbliżonej de-
mograficznie Hiszpanii analogiczny system jest sze-
ściokrotnie droższy.
Z pewnością rezygnacja z odrębnego traktowania
nieletnich sprawców czynów karalnych i osadzanie
ich w zakładach karnych byłoby rozwiązaniem tań-
szym w sensie wydatków ponoszonych przez państwo
na utrzymanie jednego sprawcy, wydaje się jednak,
że pełen bilans społecznych zysków i strat byłby zde-
cydowanie niekorzystny.
Stwierdzenie, że trafiający do zakładów nieletni
są coraz bardziej brutalni, jest zbytnim uproszcze-
niem. Istotnie można odnotować wiele takich przy-
padków, ale również niepokoi ilość nieletnich z zabu-
rzeniami psychicznymi, a także takich, wobec któ-
rych bezskutecznie już wcześniej podejmowano różne
działania instytucjonalne, np. w postaci umieszcze-
nia w młodzieżowym ośrodku wychowawczym czy
młodzieżowym ośrodku socjoterapii. Minister spra-
wiedliwości jako organ prowadzący zakłady i schro-
niska nie ma wpływu na ten stan rzeczy, a także na
znaczną liczbę orzeczeń o umieszczeniu w schronisku
dla nieletnich i zakładzie poprawczym, które wydają
niezawisłe sądy.
288
Jak już wspomniano, nieletni trafia do zakładu
poprawczego (a także schroniska dla nieletnich)
wówczas, gdy jego stopień demoralizacji jest znaczny
i gdy wcześniejsze oddziaływania rodziny, szkoły czy
środowiska zawiodły. Oczekiwanie pełnej skuteczno-
ści i definitywnego powstrzymania wychowanków od
pokusy popełnienia w przyszłości dalszych czynów
karalnych byłoby naiwnością. Patrząc z innej strony
na wnioski Najwyższej Izby Kontroli wynikające
z badań przeprowadzonych w 66% placówek, infor-
macja, że aż 42% najtrudniejszych nieletnich nie
wchodzi ponownie w konflikt z prawem, jest budują-
ca. Dodać zresztą należy, że z danych Ministra Spra-
wiedliwości pochodzących ze wszystkich zakładów
wynika, iż odsetek ten jest wyższy i wynosi 50%.
Z kolei z badań naukowców z Uniwersytetu Wrocław-
skiego wynika, że na drogę przestępstwa wraca 46%
wychowanków.
Należy zresztą zauważyć, że podobnie pozytyw-
nie, jak minister sprawiedliwości, odsetek nieletnich,
których pobyt w zakładzie poprawczym skutecznie
powstrzymał przed dalszym naruszaniem norm praw-
nych, oceniają specjaliści z różnych ośrodków nauko-
wych. Ponadto w ponad połowie skazań byłych wy-
chowanków zakładów sądy skorzystały z warunko-
wego zawieszenia kary, a zatem ze środka przewi-
dzianego dla lżejszych przestępstw i wobec sprawców
charakteryzujących się pozytywną prognozą.
Autorzy kategorycznych sądów o nieskuteczności
systemu zdają się również nie zauważać, że zakłady
poprawcze pełnią nie tylko funkcję resocjalizacyjną,
ale również zajmują się wychowaniem, rewalidacją
i terapią. By miarodajnie mówić o skuteczności bądź
nieskuteczności działań zakładów, należałoby prze-
śledzić sukcesy i porażki byłych wychowanków we
wszystkich kategoriach, w jakich podejmowane są
wobec nich oddziaływania w zakładach poprawczych:
od umiejętności radzenia sobie z własnymi problema-
mi, przygotowania do życia w rodzinie po wykształ-
cenie i zdolności zawodowe.
Wskazane wyżej odmienne od kontrolerów NIK
oceny ministra sprawiedliwości nie oznaczają oczy-
wiście, że resort nie dostrzega problemów. Minister
sprawiedliwości podejmuje działania zmierzające za-
równo w kierunku zwiększenia efektywności zakła-
dów, jak i optymalizacji kosztów ich działalności.
Nie są to jedynie plany, ale również działania już
zrealizowane. Rozporządzeniem z dnia 20 lipca 2009 r.
minister sprawiedliwości zmienił rozporządzenie
z dnia 17 października 2001 r. w sprawie zakładów
poprawczych i schronisk dla nieletnich (Dz. U. Nr 124,
poz. 1359). Zasadnicza część przepisów rozporządze-
nia zmieniającego weszła w życie z dniem 14 sierpnia
2009 r., natomiast przepisy dotyczące środków bez-
pieczeństwa w zakładach poprawczych i schroni-
skach dla nieletnich zaczną obowiązywać od dnia
1 lipca 2010 r., z przewidzianym dwuletnim okresem
na dostosowanie stanu zabezpieczeń dla zakładów
dla nieletnich do standardów określonych w rozpo-
rządzeniu.
Do najważniejszych wprowadzonych już do syste-
mu prawnego zmian należy zaliczyć utworzenie no-
wego rodzaju zakładu poprawczego (zakład readap-
tacyjny), przeznaczonego dla nieletnich, którzy
w sposób czynny (ucieczka, niepowroty z urlopu lub
przepustki, nowe czyny zabronione) lub bierny, prze-
bywając w schronisku dla nieletnich lub zakładzie
poprawczym innego rodzaju, odmawiali uczestnicze-
nia w procesie wychowania, edukacji i terapii, nadto
wprowadzenie szczegółowych regulacji dotyczących
systemów ochrony w zakładach i schroniskach (środ-
ków techniczno-ochronnych i osobowych), z uregu-
lowaniem obowiązków pracowników ochrony w za-
kładach dla nieletnich w zależności od miejsca wyko-
nywania obowiązków i zaistnienia sytuacji tzw. nad-
zwyczajnych w placówce, określenie stanów liczbo-
wych wychowanków w grupach wychowawczych
i oddziałach szkolnych, z wprowadzeniem precyzyj-
nych warunków, w których możliwe są odstępstwa
od wprowadzonych limitów, określenie szczegóło-
wych wymogów powołania na stanowisko dyrektora
zakładu oraz kierownika okręgowego zespołu nadzo-
ru pedagogicznego, z wprowadzeniem kadencyjności
sprawowania tych funkcji, wprowadzenie szczegóło-
wych regulacji dotyczących sprawowania nadzoru
nad zakładami i schroniskami, w tym warunków wy-
konywania nadzoru pedagogicznego.
Zmiany te z jednej strony wzmacniają nadzór re-
sortu nad placówkami, co pozwoli na jeszcze spraw-
niejsze bieżące eliminowanie wszelkich nieprawidło-
wości, z drugiej – przez wzbogacenie oferty zakładów
– pozwolą na lepszą indywidualizację oddziaływań
wobec nieletnich. Precyzyjne ustalenie limitów miejsc
i reguł pozwalających na ich przekroczenie w sytu-
acjach wyjątkowych pozwoli na lepsze wykorzystanie
istniejących miejsc, szybsze reagowanie na zmienia-
jące się potrzeby i zapobieganie przepełnieniu w nie-
których typach zakładów.
Szczególnym problemem jest kwestia monitoro-
wania losów nieletnich po opuszczeniu zakładu i po-
mocy w ich w usamodzielnieniu. Jest oczywiste, że
brak wsparcia w chwili, gdy nieletni wraca do swego
dotychczasowego środowiska, niesie ze sobą ryzyko
zaprzepaszczenia trudu włożonego przez wychowaw-
ców i pracowników zakładów w jego resocjalizację
i wychowanie. Brak jest obecnie odpowiednich roz-
wiązań prawnych w tej kwestii, brakuje też systemo-
wego, spójnego modelu współpracy zakładów z insty-
tucjami powołanymi do usamodzielnienia. Problemy
te były przedmiotem szerszej dyskusji przedstawicie-
li Ministerstwa Sprawiedliwości, samorządu teryto-
rialnego, zakładów dla nieletnich oraz organizacji
pozarządowych, których wynikiem było opracowanie
rekomendacji prawnych w zakresie usamodzielnia-
nia nieletnich. Wyniki analizy problemu pieczy na-
stępczej dla nieletnich opuszczających zakłady wska-
zują, że rozwiązanie tych kwestii nie może pozosta-
wać w wyłącznej kompetencji resortu sprawiedliwo-
ści, ale powinno być wynikiem wysiłków podejmowa-
nych przez różne resorty, w tym w szczególności

przez resort pracy i polityki społecznej przy wsparciu
resortu oświaty, z niezbędnym zaangażowaniem sa-
morządu i organizacji pozarządowych. Okoliczność,
że dotychczas nie wypracowano spójnych regulacji
i zasad dotyczących wprowadzania elementów tej pie-
czy, jest jednak po części wynikiem braku zgody mię-
dzy praktykami i teoretykami co do ustalenia kata-
logu niezbędnych działań. Należy pamiętać, że wpro-
wadzenie rozbudowanej, instytucjonalnej formy opie-
ki następczej może odroczyć moment rzeczywistego
usamodzielnienia nieletnich, utrwalając w nich po-
stawy roszczeniowe, z drugiej zaś strony wymagało-
by zapewnienia w budżecie dodatkowych środków
finansowych na system resocjalizacji nieletnich, któ-
ry stałby się w ten sposób jeszcze bardziej kosztowny.
Nie bez znaczenia jest i to, że zinstytucjonalizowany
monitoring osoby, która w świetle prawa już poniosła
odpowiedzialność i która odzyskała wolność, jest co
najmniej dyskusyjny.
Niezależnie od tych wątpliwości uprzejmie infor-
muję, że minister sprawiedliwości podejmuje także
działania pozalegislacyjne, np. pozyskując środki po-
zabudżetowe na usamodzielnienie nieletnich i spra-
wowanie nad nimi opieki następczej, których dyspo-
nentem będzie dyrektor zakładu, np. przez rozpropa-
gowanie możliwości pozyskiwania środków finanso-
wych przez zakład z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego (komponenty regionalne), ewentualnie udział
na zasadach partnerstwa publiczno-społecznego
(w tym z jednostkami samorządu terytorialnego)
w projektach finansowanych z EFS. W tym zakresie
resort dotychczas bardziej koncentrował się na pro-
jektach dających możliwość wykorzystania środków
na działania systemowe (priorytet I Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki”), nie wykluczając jednak
inicjatyw poszczególnych zakładów z komponentów
regionalnych. Resort kontynuuje również działania
zmierzające do upowszechnienia i rozszerzenia in-
stytucji hostelu, w tym hostelu prowadzonego przez
organizacje pozarządowe, których celem jest spo-
łeczna readaptacja osób zagrożonych wykluczeniem
społecznym. Pobyt nieletniego w hostelu wdrażałby
nieletniego do życia w warunkach wolnościowych
i uczył go większej samodzielności. Stosowny pro-
jekt w najbliższym czasie trafi do uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Niezależnie od zmian legislacyjnych w ostatnim
czasie wzmocniono zespół zajmujący się kierowaniem
do zakładów, co zdecydowanie usprawniło ten proces,
dopracowano również system zawiadamiania resortu
o zdarzeniach nadzwyczajnych w placówkach. Wizy-
tatorzy zatrudnieni w Ministerstwie Sprawiedliwości
osobiście przeprowadzają wizytacje i lustracje w za-
kładach, pozostają również w częstym roboczym kon-
takcie z okręgowymi zespołami nadzoru pedagogicz-
nego, a niedawna nowelizacja uściśliła zakres ich
zadań. Ponadto w dniu 22 lipca 2009 r. weszły w ży-
cie przepisy nowego rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie
szczegółowego sposobu, zakresu i trybu sprawowania
289
nadzoru nad wykonywaniem orzeczeń w sprawach
nieletnich (Dz.U. Nr 107, poz. 894), które wypełniło
istniejącą od 2004 r. lukę prawną, regulując nadzór
sędziów rodzinnych nad pobytem nieletnich m.in.
w zakładach poprawczych i schroniskach dla nielet-
nich. Rozporządzenie wprowadziło elementy koordy-
nacji indywidualnego nadzoru poszczególnych sę-
dziów, co powinno dodatkowo pomóc w realizacji za-
dań nadzorczych ministra sprawiedliwości za pośred-
nictwem prezesów sądów okręgowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zobowiązań rządu wynikających
z zawartej z Kościołem katolickim deklaracji
dotyczącej polityki prorodzinnej (11653)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 września 2009 r., skierowane do prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska i przekazane
zgodnie właściwością do ministra pracy i polityki
społecznej, dotyczące interpelacji poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie zobowiązań rządu wynikających z za-
wartej z Kościołem katolickim deklaracji dotyczącej
polityki prorodzinnej, uprzejmie informuję:
Od czasu podpisania w dniu 19 listopada 2008 r.
przez przedstawicieli rządu Rzeczypospolitej Polskiej
i Konferencji Episkopatu Polski doniosłej deklaracji
w sprawie polityki rodzinnej rząd zrealizował szereg
działań służących realizacji celów ujętych w dekla-
racji. Działania te dotyczyły:
1) zwiększenia nakładów na wsparcie materialne
rodzin, w tym zwłaszcza na świadczenia rodzinne,
2) rozwiązań wprowadzonych z dniem 1 stycznia
2009 r. w tzw. ustawie rodzinnej (ustawa o zmianie
ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw
– Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1654),
3) rozszerzenia zakresu pomocy kierowanej do
dzieci w ramach programu „Pomoc państwa w zakre-
sie dożywiania,
4) zwiększenia dostępu rodzin wychowujących
niepełnosprawne dzieci do wsparcia materialnego
w formie świadczenia pielęgnacyjnego dla opiekuna
dziecka niepełnosprawnego oraz opłacanej za niego
z budżetu państwa składki na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne,
290
5) przygotowania reformy systemu pieczy zastęp-
czej nad dzieckiem,
6) przygotowania założeń ustawy o formach opie-
ki nad dzieckiem w wieku do lat 3.
W roku 2009 monitorowano przebieg prac doty-
czących wszystkich ww. działań, analizowano i we-
ryfikowano szczegółowe rozwiązania oraz ich skutki
finansowe, co było szczególnie trudnym zadaniem
w warunkach kryzysu gospodarczego. Rozwiązania
te stanowią szczegółowe elementy programu „Soli-
darność pokoleń. Działania na rzecz dzieci i rodzin”,
który – o czym MPiPS informowało Komisję Wspólną
Rządu i Episkopatu – zostanie przyjęty w IV kwar-
tale br.
Poniżej przedstawiam szczegółowe informacje do-
tyczące wymienionych wyżej działań.
Ad 1. W 2008 r. na świadczenia rodzinne i świad-
czenia z funduszu alimentacyjnego wydano z budże-
tu państwa 8 495 072 tys. zł. W 2009 r. przewidywa-
ne wydatki wyniosą ok. 8 785 000 tys. zł, tj. o 3,4%
więcej.
W ramach tegorocznej weryfikacji kwot świad-
czeń rodzinnych podjęto decyzję (rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie
wysokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczą-
cej się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek
rodzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych – Dz. U.
Nr 129, poz. 1058) o podwyższeniu o ponad 40% kwo-
ty zasiłku rodzinnego we wszystkich grupach wieku
dziecka oraz o ok. 24% kwoty świadczenia pielęgna-
cyjnego. Wysokość zasiłku rodzinnego na dziecko
w wieku do ukończenia 5. roku życia wzrośnie do
kwoty 68 zł (obecnie: 48 zł) miesięcznie, na dziecko
w wieku powyżej 5. roku życia do ukończenia 18.
roku życia – do kwoty 91 zł (obecnie: 64 zł) miesięcz-
nie, na dziecko w wieku powyżej 18. roku życia do
ukończenia 24. roku życia – do kwoty 98 zł (obecnie:
68 zł) miesięcznie. Wysokość świadczenia pielęgna-
cyjnego wzrośnie do kwoty 520 zł (obecnie: 420 zł).
Wzrost kwot świadczenia pielęgnacyjnego oraz zasił-
ku rodzinnego spowoduje wzrost wydatków z budże-
tu państwa na świadczenia rodzinne o 189 700 tys.
zł w 2009 r. i o 1 138 700 tys. zł w 2010 r.
Ponadto wsparcie finansowe rodzin ze środków
budżetu państwa dokonywane jest także poprzez
środki przekazywane na realizację innych ustaw, np.:
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.), usta-
wy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259, z późn. zm.), usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), ustawy
z dnia 25 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym
(Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).
Wsparcie rodziny odbywa się także pośrednio po-
przez politykę fiskalną państwa sprzyjającą pozosta-
wieniu jak największej ilości środków pieniężnych do
dyspozycji rodziny (np. w efekcie zmniejszania obcią-
żeń podatkowych czy też poprzez system ulg podat-
kowych). Warto zaznaczyć, że od 1 stycznia br. obo-
wiązują dwie stawki podatku dochodowego od osób
fizycznych, wzrosła kwota podatkowej ulgi proro-
dzinnej możliwej do odliczenia od podatku na każde
dziecko do niej uprawnione (z 1145,08 zł do 1173,70 zł),
a także rozszerzony został krąg dzieci, na które ona
przysługuje (m.in. dzieci umieszczone w rodzinach
zastępczych).
Ad 2. Na mocy tzw. ustawy rodzinnej (ustawa
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych in-
nych ustaw – Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1654)
z dniem 1 stycznia 2009 r. wprowadzono następujące
rozwiązania prawne:
— Stopniowe wydłużenie urlopu macierzyńskiego
(część obligatoryjna) z 18 do 20 tygodni w przypadku
urodzenia jednego dziecka przy jednym porodzie,
31 tygodni w przypadku urodzenia dwojga dzieci
przy jednym porodzie, 33 tygodni w przypadku uro-
dzenia trojga dzieci przy jednym porodzie, 35 tygodni
w przypadku urodzenia czworga dzieci przy jednym
porodzie, 37 tygodni w przypadku urodzenia pięcior-
ga i więcej dzieci przy jednym porodzie.
— Wprowadzenie dodatkowego urlopu macierzyń-
skiego o charakterze fakultatywnym, który docelowo
wyniesie 6 tygodni oraz 8 tygodni (w przypadku cią-
ży mnogiej) i stanowić będzie wydłużenie obligato-
ryjnego wymiaru urlopu macierzyńskiego (20 tygo-
dni etc.). Urlop ten będzie systematycznie wydłużany
od 2010 r. o 2 tygodnie i odpowiednio 3 tygodnie
w przypadku ciąży mnogiej. Docelowy wymiar dodat-
kowego urlopu macierzyńskiego zostanie osiągnięty
w 2014 r. Ponadto pracownicy korzystający z dodat-
kowego urlopu macierzyńskiego mogą łączyć go
z pracą na minimum ½ etatu, zachowując prawo do
wynagrodzenia oraz zasiłku macierzyńskiego, w wy-
miarze proporcjonalnym.
— Wprowadzenie urlopu ojcowskiego w wymiarze
2 tygodni od 2012 r. (w latach 2010–2011 – 1 tydzień).
— Możliwość wykorzystania części urlopu macie-
rzyńskiego (powyżej 8 tygodni od rozpoczęcia korzy-
stania z urlopu przez matkę dziecka) przez pracow-
nika ojca, gdy matka wymaga opieki szpitalnej.
— Zrównanie praw do urlopu macierzyńskiego,
dodatkowego urlopu macierzyńskiego oraz urlopu
ojcowskiego rodziców adopcyjnych z uprawnieniami
rodziców biologicznych.
— Ochrona przed zwolnieniem z pracy osób po-
dejmujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze
czasu pracy w okresie przysługującego im urlopu wy-
chowawczego (w okresie 12 miesięcy).
— Stopniowe podniesienie podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne osób przebywa-
jących na urlopach wychowawczych, od 1 stycznia
2009 r. do 31 grudnia 2011 r. do kwoty minimalnego
wynagrodzenia, następnie – do wysokości przecięt-
nego miesięcznego wynagrodzenia (za okres 12 mie-
sięcy kalendarzowych poprzedzających urlop wycho-
wawczy), jednak nie więcej niż 60% przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwarta-
le (ogłaszanego przez GUS).

— Możliwość finansowania ze środków Zakłado-
wego Funduszu Socjalnego, w ramach działalności
socjalnej, opieki nad dziećmi w żłobkach i przedszko-
lach oraz tworzenia zakładowych żłobków, przedszko-
li oraz innych form wychowania przedszkolnego.
— Zniesienie ograniczenia możliwości zarobko-
wania dla kobiet otrzymujących dodatek do zasiłku
rodzinnego z tytułu urlopu wychowawczego.
— Skrócenie wymaganego okresu ubezpieczenia
dla otrzymania świadczeń pieniężnych ze 180 dni
do 90 dni w przypadku osób ubezpieczonych dobro-
wolnie.
— Wydłużenie maksymalnego okresu otrzymy-
wania świadczenia chorobowego dla kobiet w ciąży
ze 182 dni do 270 dni.
— Możliwość zawieszenia składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych przysługująca pracodawcom osób po-
wracających z urlopu macierzyńskiego, dodatkowe-
go urlopu macierzyńskiego lub urlopu wychowaw-
czego.
— Zwiększenie wysokości zasiłku macierzyń-
skiego dla osób podlegających ubezpieczeniu spo-
łecznemu rolników do czterokrotności najniższej
emerytury.
Ad 3. Ważnym elementem wsparcia rodzin z dzieć-
mi jest pomoc w formie dożywiania, realizowana
w ramach programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania”. W ramach programu pomo-
cą w zakresie dożywiania objęte są m.in. dzieci do
7. roku życia, uczniowie do czasu ukończenia szkoły
ponadgimnazjalnej, a także osoby i rodziny znajdu-
jące się w trudnej sytuacji z różnych powodów, w tym
również z powodu wielodzietności. Pomoc może być
przyznawana w formie posiłku, zasiłku celowego lub
w postaci produktów żywnościowych. Źródłem finan-
sowania tej pomocy są zarówno środki własne gmin,
jak również środki budżetu państwa, przy czym te
ostatnie nie mogą być niższe niż 500 000 tys. zł rocz-
nie. W 2008 r. pomocą w ramach programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania” objęto ok. 2006 tys.
osób, w tym 1124 tys. osób stanowiły dzieci do 7. roku
życia oraz uczniowie do czasu ukończenia szkoły po-
nadgimnazjalnej. Najczęściej przyznawaną formą
pomocy był posiłek, z którego skorzystało 851,6 tys.
dzieci. Z dniem 1 stycznia 2009 r. zasięg pomocy dzie-
ciom w postaci posiłku został poszerzony o dodatkową
grupę uczniów i dzieci realizujących roczne przygoto-
wanie przedszkolne w szkołach i przedszkolach. Nowe
przepisy mają na celu umożliwienie pomocy w formie
dożywiania w szkołach faktycznie głodnym dzieciom
i uczniom, którzy z różnych powodów, najczęściej od
nich niezależnych, nie mają szansy na spożycie żadne-
go posiłku w szkole lub przedszkolu, w których prze-
bywają znaczną część dnia. W I kwartale 2009 r. z tej
dodatkowej formy dożywiania skorzystało 7413 dzieci,
na co wydatkowano 590 004 zł.
Ad 4. Dostrzegając trudną sytuacje materialną
rodzin wychowujących dziecko niepełnosprawne, Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało
291
projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzin-
nych, zakładający zniesienie od 1 stycznia 2010 r.
kryterium dochodowego przy ubieganiu się o świad-
czenie pielęgnacyjne.
Projekt ten został przyjęty przez Radę Ministrów
w pakiecie ustaw okołobudżetowych i skierowany do
Sejmu RP (druk nr 2413).
Ad 5. Realizując deklarację przeciwdziałania kry-
zysom i rozpadowi rodzin oraz rozwijania rodzinnych
form opieki nad dziećmi pozbawionymi opieki rodzi-
ców biologicznych, przy jednoczesnym ograniczaniu
instytucjonalnych form opieki, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej opracowało projekt „Założeń
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej nad dzieckiem”, które w dniu 30 czerwca
2009 r. zostały przyjęte przez Radę Ministrów. Pod-
stawowym kierunkiem proponowanych zmian jest
wdrożenie zmian w systemie opieki nad dzieckiem
i rodziną, które – przede wszystkim dzięki intensyw-
nie prowadzonej profilaktyce i pracy z rodziną – przy-
niosą nie tylko pozytywne skutki dla rodzin i dzieci
umieszczanych w formach pieczy zastępczej, ale rów-
nież, w dłuższej perspektywie czasowej, zaowocują
obniżeniem kosztów funkcjonowania systemu spra-
wowania opieki zastępczej nad dzieckiem, przede
wszystkim poprzez zmniejszenie liczby dzieci prze-
bywających poza rodziną.
Mając na uwadze, że podstawową przyczyną umiesz-
czania dzieci w różnych formach opieki zastępczej
jest brak realnej pomocy rodzinie zmarginalizowanej
lub rodzinie w kryzysie, istotą proponowanych roz-
wiązań jest stworzenie spójnego systemu opieki nad
dzieckiem i rodziną je wychowującą, jeżeli ma ona
trudności w prawidłowym wypełnianiu swoich funk-
cji. W ramach działań profilaktycznych zakłada się
następujące rozwiązania:
— Profesjonalne wsparcie rodziców, którzy mają
problemy z wypełnianiem swoich funkcji opiekuń-
czo-wychowawczych. Projekt zakłada wzmocnienie
działań profilaktycznych i doskonalenie metod pra-
cy z rodziną, także poprzez wprowadzenie różno-
rodnych form środowiskowej pomocy rodzinom dys-
funkcyjnym.
— Dalszy rozwój placówek opiekuńczo-wycho-
wawczych wsparcia dziennego – świetlic, klubów,
w których specjaliści (psycholog, pedagog) pomagają
dziecku, ale także współpracują z rodzicami.
— Wzmocnienie profilaktyki i pracy z rodziną po-
przez działających na poziomie samorządu gminnego
tzw. asystentów rodziny, których zadaniem będzie
prowadzenie systematycznej, bezpośredniej pracy
z rodziną mającą trudności w prawidłowym funkcjo-
nowaniu.
— Właściwą współpracę pomiędzy przedstawicie-
lami instytucji, które mają kontakt z dzieckiem
(szkoła, policja, służba zdrowia, pomoc społeczna,
sąd), mającą na celu wspomaganie rodziny w działa-
niach na rzecz poprawy jej sytuacji (zespoły interdy-
scyplinarne).
292
Nowe rozwiązania zakładają znaczne ogranicze-
nie roli placówek opiekuńczo-wychowawczych w opie-
ce nad dzieckiem oraz zreformowanie systemu ro-
dzinnej pieczy zastępczej, ze szczególnym naciskiem
na zapewnienie rodzinom zastępczym odpowiedniego
wsparcia merytorycznego oraz organizacyjnego.
Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce
opiekuńczo-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce
po wyczerpaniu możliwości zatrzymania go w rodzi-
nie własnej lub umieszczenia w rodzinie zastępczej
lub rodzinnym domu dziecka. Przede wszystkim za-
kłada się, że w 7 roku od dnia wejścia w życie ustawy
w placówkach będą mogły przebywać jedynie dzieci
starsze, powyżej 10. roku życia, które z różnych po-
wodów nie mogły zostać umieszczone w rodzinie za-
stępczej lub rodzinnym domu dziecka (np. mają trud-
ności w przystosowaniu się do życia rodzinnego).
Zakłada się również, że docelowo w placówkach opie-
kuńczo-wychowawczych nie będzie mogło przebywać
więcej niż 14 dzieci. Dopuszcza się możliwość tworze-
nia specjalistycznych placówek dla dzieci chorych i nie-
pełnosprawnych wymagających wysokospecjalizowa-
nej opieki i rehabilitacji, dla których nie będzie moż-
liwe znalezienie zawodowej rodziny zastępczej mogą-
cej zapewnić odpowiedni poziom tych usług. Wówczas
możliwe będzie odejście od ograniczeń związanych
z wiekiem.
W sytuacji zagrożenia dobra dziecka i konieczno-
ści oddzielenia od rodziny nowe rozwiązania zdecy-
dowanie sprzyjać mają umieszczaniu dzieci w rodzi-
nach zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domach dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie kierowanej do nich pomocy finansowej, ale
także – a może przede wszystkim – wsparcia mery-
torycznego, poprzez realną pomoc w wychowywaniu
powierzonych im dzieci (m.in. szkolenia, poradnic-
two, ale także możliwość korzystania z wypoczynku,
co przeciwdziałać będzie wypaleniu zawodowemu).
Przewiduje się działania promocyjne, a także rządo-
we i resortowe programy wspierające samorządy
w tym zakresie.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji trwają
prace nad projektem ustawy o wspieraniu rodziny
w środowisku i sprawowaniu pieczy zastępczej nad
dzieckiem.
Ad 6. Realizacją deklaracji umożliwienia rodzi-
com połączenia ich ról rodzinnych i zawodowych, aby
mieli realną możliwość wyboru między wychowa-
niem dzieci w domu a korzystaniem z opieki nad
dziećmi poza domem, jest rozwój żłobków i innych
form opieki nad dziećmi w wieku do lat 3.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało projekt założeń ustawy o formach opieki nad
dziećmi w wieku do lat 3. Projekt, który przewiduje
różnorodność form opieki, takich jak: żłobek, klub
dziecięcy, dzienny opiekun, niania, jest obecnie w fa-
zie uzgodnień międzyresortowych.
Ponadto przygotowane są również zasady konty-
nuowania programów rządowych w nadchodzących
latach:
— świetlica, praca, staż – socjoterapia w środowi-
sku wiejskim,
— przeciwdziałanie przemocy w rodzinie.
Należy zatem zdecydowanie zaprzeczyć twierdze-
niu, że nie zostały dotrzymane zobowiązania wyni-
kające z deklaracji w sprawie polityki rodzinnej.
Jak wynika z powyższego, postanowienia podpi-
sanej w dniu 19 listopada 2008 r. przez przedstawi-
cieli rządu Rzeczypospolitej Polskiej i Konferencji
Episkopatu Polski deklaracji w sprawie polityki ro-
dzinnej są stopniowo realizowane. Należy podkreślić,
że są to działania systemowe, podejmowane w wielu
obszarach i wymagające niejednokrotnie znacznych
nakładów finansowych, stąd ich realizacja jest pro-
cesem długofalowym.
Sytuacja zagrożenia stanu finansów publicznych
wynikająca z sytuacji kryzysowej zdecydowanie nie
sprzyja zwiększonej realizacji celów społecznych,
gdyż wzmaga konkurencję różnych celów o środki
finansowe, które ulegają znaczącemu ograniczeniu.
Jest rzeczą absolutnie pewną, że zostanie podjęta
walka o jak najwyższy stopień realizacji zamierzeń
w tym zakresie i wykorzystana każda okazja do
zwiększenia wsparcia na rzecz rodzin.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie finansowania przebudowy
ul. Szosa Lubicka w Toruniu (11654)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej (sygn. SPS-023-
-11654/09) w sprawie finansowania przebudowy ul.
Szosa Lubicka w Toruniu uprzejmie przekazuję po-
niższe informacje.
Projekt pn. „Modernizacja ul. Szosa Lubicka
w Toruniu – zadanie 2. Odcinek od Strugi Lubic-
kiej do węzła Lubicz (A1)”, złożony w ramach kon-
kursu dla działania 8.2: Drogi krajowe poza siecią
TEN-T Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w wyniku oceny merytorycznej I stop-
nia uzyskał 32 punkty na 56 możliwych. W związ-
ku z przekroczeniem przez wniosek tylko w niewiel-
kim stopniu wymaganego progu 50% możliwej do
zdobycia liczby punktów oraz równoczesnym wyczer-
paniem dostępnej w ramach konkursu alokacji na
inwestycje na wyższych pozycjach projekt został

umieszczony na liście rankingowej konkursu na po-
zycji rezerwowej.
Biorąc pod uwagę jakość i kompletność dokumen-
tacji dostarczonej przez miasto Toruń, przyznanie
projektowi większej liczby punktów w ramach po-
szczególnych kryteriów nie było możliwe. Wartości
wskaźników podanych przez miasto, w szczególności
efektywności ekonomicznej inwestycji, przepustowo-
ści drogi i liczby wypadków oraz zestawienie ich
z wartościami podanymi przez pozostałych wniosko-
dawców, ocenione zostały jako poniżej przeciętnej.
Ponadto w świetle zasad określonych w kryteriach
wyboru projektów dla działania 8.2 projekt nie po-
siadał pozwolenia na budowę oraz dokumentacji
przetargowej.
Kontynuując starania o dofinansowanie, miasto
Toruń skorzystało z przysługującej mu procedury
odwoławczej i wniosło protest od wyników oceny
CUPT, dotyczącej kryterium nr 1 i 6. Departament
Kontroli CUPT oddalił protest w zakresie obu kry-
teriów, w związku z czym miasto złożyło wniosek
o ponowne rozpatrzenie sprawy do IZ PO IiŚ. W sto-
sunku do kryterium nr 1 wniosek został rozpatrzony
pozytywnie i projekt skierowany został do ponownej
oceny w tym zakresie, natomiast w stosunku do kry-
terium nr 6 wniosek został oddalony.
Zespół dokonujący ponownej oceny w zakresie
kryterium 1: Przygotowanie projektu do realizacji
– pozwolenie na budowę podtrzymał wcześniejszą
ocenę i nie przyznał punktów za spełnienie tego
kryterium. Stwierdzono, że do dnia zakończenia
terminu naboru wniosków wnioskodawca nie posia-
dał pozwolenia na budowę spełniającego warunek
zgodności z unijnymi przepisami w zakresie ochro-
ny środowiska.
W wyniku wyczerpania toku procedury odwoław-
czej i przeprowadzenia ponownej oceny inwestycji
przyznana punktacja nie uległa zmianie, w związku
z czym projekt pozostał na liście rezerwowej.
Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy odcinek, tj.
ul. Szosa Lubicka (drugi etap modernizacji), wraz
z projektowanym wiaduktem nad linią kolejową To-
ruń – Sierpc, położony jest w całości w granicach
administracyjnych miasta Torunia, finansowanie
oraz modernizacja tego odcinka leży w kompetencji
właściwego zarządcy drogi, czyli prezydenta miasta
Torunia.
Uprzejmie informuję, że samorząd Torunia, jako
miasta na prawach powiatu, poza ubieganiem się
o dofinansowanie realizacji projektu ze środków UE
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, może również wnioskować o środki
z rezerwy subwencji ogólnej budżetu państwa. Wzo-
rem lat poprzednich, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego, w projekcie budżetu pań-
stwa na 2010 r. tworzona jest rezerwa subwencji ogól-
nej w wysokości 330 mln PLN. Środki z rezerwy
przeznacza się na dofinansowanie inwestycji na dro-
gach publicznych powiatowych i wojewódzkich oraz
293
na drogach powiatowych, wojewódzkich i krajowych
w granicach miast na prawach powiatu, a także na
dofinansowanie remontu, utrzymania, ochrony i za-
rządzania drogami krajowymi i wojewódzkimi w gra-
nicach miast na prawach powiatu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie odstąpienia przez zarząd PKP
Polskie Linie Kolejowe SA od likwidacji
Zakładu Linii Kolejowych w Bydgoszczy (11658)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Grażyny Ciemniak (SPS-023-
-11658/09 z dnia 30 września 2009r.) w sprawie od-
stąpienia przez Zarząd PKP Polskie Linie Kolejowe
SA od likwidacji Zakładu Linii Kolejowych w Byd-
goszczy uprzejmie informuję, co następuje.
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
tutowych tej spółki, będącej samodzielnym podmio-
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
Nadzorcza PKP PLK SA.
Kwestia zmniejszenia liczby siedzib zakładów linii
kolejowych spółki PKP PLK SA wynika z projektu
regulaminu organizacyjnego, który był konsultowa-
ny z partnerami społecznymi spółki.
Z przekazanych przez Zarząd Spółki PKP PLK
SA informacji wynika, iż przyjęto założenia, że na
terenie każdego województwa będzie miał siedzibę
jeden zakład. Wyjątek stanowić będzie woj. śląskie.
Jednocześnie teren działania poszczególnych zakła-
dów nie będzie ograniczał się do obszaru wojewódz-
twa, gdyż granice zakładu wynikać będą z rozkładu
linii kolejowych. Siedziby poszczególnych zakładów
będą ustalone tak, aby w optymalny sposób wykorzy-
stać bazę lokalową pozostającą w dyspozycji spółki.
Zdaniem Zarządu Spółki PKP PLK SA zakładane
zmiany w strukturze organizacyjnej mają na celu
m.in. usprawnienie zarządzania spółką oraz optyma-
lizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko re-
agować na uwarunkowania zewnętrzne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
rząd PKP PLK SA zmiany nie obejmą podstawowych
jednostek organizacyjnych, sekcji eksploatacji, wyko-
294
nujących najważniejsze zadania związane z bieżącym
utrzymaniem (remontami, konserwacją i diagnosty-
ką stanu technicznego) linii kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie zgodności z prawem wydawanych
przez ARiMR decyzji o zwrocie kwot z tytułu
nienależnie pobranych płatności
bezpośrednich (11662)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego w spra-
wie wydawania przez Agencję Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa decyzji o zwrocie nienależnie
pobranych kwot z tytułu dopłat bezpośrednich, skie-
rowaną do ministra rolnictwa i rozwoju wsi pismem
znak: SPS-023-11662/09 z dnia 30 września 2009 r.,
uprzejmie przekazuję Panu Marszałkowi następują-
ce wyjaśnienia.
Rozpatrując opisywany przez pana posła problem,
należy stwierdzić, że minister rolnictwa i rozwoju wsi
nie jest organem właściwym w sprawach postępowań
toczących się przed organami agencji. Zgodnie z prze-
pisami ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatno-
ściach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej
płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40,
z późn. zm.) oraz przepisami ustawy z dnia 26 stycz-
nia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wspar-
cia bezpośredniego (Dz. U. Nr 35, poz. 217, z późn.
zm.) organem właściwym w sprawach dotyczących
płatności obszarowych jest kierownik biura powiato-
wego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa, natomiast organem wyższego stopnia w sto-
sunku do kierowników biur powiatowych, a tym sa-
mym właściwym w sprawach m.in. ewentualnego
stwierdzenia nieważności decyzji wydanej przez kie-
rownika biura powiatowego jest dyrektor oddziału
regionalnego agencji. Także w sprawach dotyczących
przyznania płatności ONW organem właściwym jest
kierownik biura powiatowego agencji (§ 6 ust. 1 roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 2004 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu udziela-
nia pomocy finansowej na wspieranie działalności
rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach
gospodarowania objętej planem rozwoju obszarów
wiejskich – Dz. U. Nr 73, poz. 657, z późn. zm.).
Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia
29 grudnia 1993 r. o utworzeniu Agencji Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 1994 r. Nr 1,
poz. 2, z późn. zm.) oraz przepisami ustawy z dnia
9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 98, poz. 634 oraz Nr 227,
poz. 1505) organem właściwym do wydawania decy-
zji w sprawach ustalenia kwoty nienależnie lub nad-
miernie pobranych środków publicznych pochodzą-
cych z funduszy Unii Europejskiej jest prezes Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Pragnę
również zauważyć, że każdą sprawę będącą przed-
miotem postępowania administracyjnego należy roz-
patrywać indywidualnie, biorąc szczególnie pod uwa-
gę charakter sprawy oraz zgromadzony materiał
dowodowy. Podejście takie wymaga dostępu do cało-
ści akt sprawy, a więc do dokumentacji będącej
w wyłącznym posiadaniu organów prowadzących
dane postępowanie.
Z informacji uzyskanych od agencji wynika, że
w części spraw, których dotyczy omawiany problem,
stwierdzono już nieważność decyzji w sprawie przy-
znania płatności, uchylając wadliwe decyzje w trybie
ponownego rozpatrzenia sprawy. Oznacza to, że nie-
które z organów rozpatrujących przedmiotowe spra-
wy dokonały już wykładni istniejących przepisów
zgodnie ze swoimi kompetencjami i uprawnienia-
mi. Chcąc jednak odnieść się merytorycznie do przed-
stawionego w piśmie problemu, należałoby przede
wszystkim dokonać jego szczegółowej analizy. Po
pierwsze, czy płatności zostały przyznane zgodnie
z prawem (postępowanie prowadzone na podstawie
przepisów o płatnościach), po drugie, czy nienależnie
lub nadmiernie pobrane płatności winny zostać zwró-
cone (postępowanie prowadzone na podstawie prze-
pisów o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa).
Podstawę przyznawania płatności bezpośrednich
do gruntów rolnych w 2004 r. stanowiła ustawa
z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośred-
nich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z ty-
tułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40, z późn.
zm.), z przepisów której wynika, iż jednym z warun-
ków, od spełnienia którego zależy uzyskanie płatno-
ści bezpośrednich do gruntów rolnych, jest posiada-
nie działek rolnych. Fakt, że warunek posiadania
gruntów rolnych powinien być spełniony w dniu wy-
dawania decyzji, wynika bezpośrednio z przepisów
art. 4 wyżej cytowanej ustawy. Oznacza to, że rolnik,
który złożył wniosek o dopłaty bezpośrednie, otrzy-
ma to wsparcie pod warunkiem, że przed otrzyma-
niem decyzji z naliczoną kwotą płatności nie przenie-
sie posiadania gospodarstwa na rzecz innego rolnika.
Jednocześnie warunkiem przyznania renty struktu-
ralnej jest m.in. przekazanie posiadanego gospodar-
stwa rolnego i zaprzestanie prowadzenia towarowej
działalności rolniczej zgodnie z art. 4 pkt 5 oraz art. 6
ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia

30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyski-
wanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju
obszarów wiejskich (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40,
z późn. zm.). Z tego względu rolnikowi nie mogą rów-
nocześnie przysługiwać płatności obszarowe oraz
ONW, które są formą pomocy udzielanej w postaci
corocznych zryczałtowanych płatności do hektara
użytków rolnych i płatności z tytułu przejścia na ren-
tę strukturalną.
Powyższa interpretacja przepisów znalazła rów-
nież wielokrotne odzwierciedlenie w wydawanych
orzeczeniach sądów administracyjnych. Między in-
nymi w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lutego 1994 r.
(sygn. akt SA/Wr 1891/93) Naczelny Sąd Admini-
stracyjny wskazał, że „bezdyskusyjny jest obowiązek
uwzględnienia przez organ wydający decyzję stanu
faktycznego ustalonego w dacie wydania decyzji”.
Także w jednym z ustnych uzasadnień wyroku o stwier-
dzenie nieważności decyzji przyznającej płatności
bezpośrednie (sygn. akt IV SA/Wa 2087/06) Woje-
wódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał,
że rażącym naruszeniem prawa jest przyznanie płat-
ności osobie, która w dacie wydania decyzji nie była
posiadaczem gruntów rolnych, bo dokonała ich prze-
niesienia w związku z równoległym ubieganiem się
o rentę strukturalną.
Odrębnym zagadnieniem pozostaje natomiast
kwestia zasadności odzyskiwania płatności bezpo-
średnich uzyskanych przez rolników w opisywanym
przez pana posła przypadku. W opinii ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi próba odzyskania w 2009 r. płat-
ności wypłaconych przez agencję w 2005 r. budzi za-
strzeżenia co do zgodności z prawem takiego postę-
powania organów agencji w świetle przepisów art. 49
ust. 4 i 5 rozporządzenia 2419/2001. Na podstawie
art. 49 ust. 4 rozporządzenia 2419/2001 obowiązek
zwrotu nienależnych płatności nie ma zastosowania,
jeżeli dana płatność została dokonana na skutek po-
myłki właściwej władzy oraz jeśli błąd nie mógł
w zwykłych okolicznościach zostać wykryty przez
rolnika. Jeżeli natomiast błąd dotyczy elementów
stanu faktycznego związanych z obliczeniem danej
płatności, obowiązek zwrotu nienależnych płatności
nie ma zastosowania, jeżeli w decyzji o zwrocie nie
powiadomiono zainteresowanego w terminie 12 mie-
sięcy od płatności. Z kolei na mocy art. 49 ust. 5 obo-
wiązek zwrotu nienależnie pobranych środków usta-
je, jeżeli okres między datą płatności a datą pierw-
szego powiadomienia rolnika o obowiązku zwrotu
jest dłuższy niż 4 lata – o ile rolnik działał w dobrej
wierze.
Analiza spraw o podobnym charakterze jak przed-
stawione w piśmie prowadzi do stwierdzenia, iż
w większości przypadków rolnicy, przekazując gospo-
darstwo w ramach spełnienia warunku niezbędnego
do otrzymania renty strukturalnej, informowali or-
gan o przeniesieniu posiadania gospodarstwa rolnego
w chwili składania wniosku o przyznanie renty
strukturalnej. W związku z tym należałoby uznać,
295
iż skoro do rozpatrzenia i załatwienia obu spraw
(przyznania płatności do gruntów rolnych oraz przy-
znania renty strukturalnej) właściwy był ten sam
organ (właściwy miejscowo kierownik biura powia-
towego ARiMR), to zasadne wydaje się przyjęcie, że
składając wniosek o przyznanie renty strukturalnej,
wraz z załącznikami, w tym odpowiednią umową,
wnioskodawca ubiegający się o płatności bezpośred-
nie poinformował organ o zmianie stanu faktyczne-
go, a tym samym wykonał ciążące na nim zobowią-
zanie dotyczące powiadamiania organu o każdym
fakcie, który może mieć wpływ na przyznanie płat-
ności obszarowych. Jeżeli zatem w ocenie organu
wnioskodawca pozostawał w dobrej wierze, w szcze-
gólności poprzez poinformowanie organu o zmianie
stanu faktycznego polegającego na przeniesieniu po-
siadania gospodarstwa rolnego, organ w każdym ta-
kim przypadku powinien odstąpić od obowiązku
zwrotu środków nienależnie pobranych.
Odnosząc się zatem do kwestii fundamentalnej,
czyli dochodzenia od rolników zwrotu kwot pobra-
nych płatności bezpośrednich do gruntów rolnych
oraz płatności ONW, pragnę poinformować, że doko-
nana przez agencję analiza przedmiotowych spraw
– przede wszystkim w kontekście powołanych powy-
żej przepisów wspólnotowych – pozwala na stwier-
dzenie, iż co do zasady agencja będzie odstępowała
od żądania zwrotu od rolników przedmiotowych płat-
ności. Niemniej jednak, mając na uwadze wyżej opi-
saną właściwość poszczególnych organów w spra-
wach dotyczących płatności obszarowych oraz płat-
ności ONW, należy podkreślić, iż minister rolnictwa
i rozwoju wsi nie ma możliwości ingerencji w postę-
powania administracyjne toczące się przed organami
ARiMR poza tokiem instancji określonym w wyżej
wymienionych przepisach prawa.
Podsumowując, pragnę zapewnić Pana Marszał-
ka, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na
bieżąco analizuje realizację płatności bezpośrednich
dla rolników, w szczególności pod względem speł-
niania celów i kryteriów dostępu, jakie zostały przy-
jęte dla tego wsparcia, oraz zgodności postępowania
organów agencji z przepisami prawa krajowego
i wspólnotowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
296
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
oraz grupy posłów
w sprawie nieprawidłowości
w kwestii funkcjonowania jednostek
doradztwa rolniczego (j.d.r.) (11663)
W odpowiedzi na interpelację posłów Krzysztofa
Jurgiela, Izabeli Kloc, Marii Zuby oraz Tomasza Du-
dzińskiego z dnia 22 września 2009 r. dotyczącą nie-
prawidłowości w funkcjonowaniu jednostek doradz-
twa rolniczego uprzejmie informuję, że zwróciłem się
o opinię w przedmiotowej sprawie do pana Tomasza
Siemoniaka, sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji, oraz do pana Jana
Rostowskiego, ministra finansów.
Ad 1. W związku z pytaniem o sposób wprowadze-
nia w życie przepisów znowelizowanej ustawy o jed-
nostkach doradztwa rolniczego uprzejmie wyjaśniam,
że z dniem 1 sierpnia 2009 r., na podstawie art. 2
ust. 2a, wojewódzkie ośrodki doradztwa rolniczego
stały się samorządowymi osobami prawnymi i, zgod-
nie z art. 3 ust. 2, podlegają właściwemu miejscowo
sejmikowi województwa.
Do zadań sejmiku województwa, zgodnie z prze-
pisami ww. ustawy, należą:
— nadawanie, w drodze uchwały, statutu ODR-
-owi,
— powoływanie, na wniosek dyrektora ODR, za-
stępców dyrektora,
— tworzenie, na wniosek dyrektora ODR, oddzia-
łów,
— zatwierdzanie regulaminu organizacyjnego
ODR,
— wydawanie zgody dyrektorowi ODR na podej-
mowanie decyzji w sprawach przekraczających za-
kres zwykłego zarządu,
— zatwierdzanie regulaminu rady społecznej do-
radztwa rolniczego,
— zatwierdzanie, na wniosek dyrektora, cennika
usług odpłatnie świadczonych przez ODR,
— zatwierdzanie programów działalności i pla-
nów finansowych oraz sprawozdań z ich realizacji,
— kontrola i ocena działalność jednostki, dyrek-
tora i rady.
Do zadań zarządu województwa, w świetle cyto-
wanej wyżej ustawy, należą:
— powoływanie dyrektora ośrodka doradztwa rol-
niczego,
— powoływanie członków rady społecznej doradz-
twa rolniczego.
Równocześnie znowelizowana ustawa nakłada na
ministra rolnictwa i rozwoju wsi obowiązek określe-
nia, w drodze rozporządzenia, kwalifikacji na stano-
wisko dyrektora ośrodka doradztwa rolniczego (art. 6
ust. 7) oraz, po zasięgnięciu opinii Konwentu Mar-
szałków, rozporządzenia w sprawie ramowego statu-
tu ośrodków doradztwa rolniczego (art. 3 ust. 6).
Projekt rozporządzenia w sprawie kwalifikacji na
stanowisko dyrektora ośrodka doradztwa rolniczego
oczekuje na zwolnienie z Komisji Prawniczej.
Projekt rozporządzenia w sprawie ramowego sta-
tutu ODR został przesłany do zaopiniowania przez
Konwent Marszałków, który przedstawił swoje sta-
nowisko przy piśmie z dnia 29 września 2009 r. Obec-
nie do realizacji pozostało uzgodnienie projektu
z resortami, a następnie podpisanie i publikacja.
Nowelizacja ustawy o jednostkach doradztwa rol-
niczego nie nakłada obowiązku zmiany rozporządze-
nia ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie wa-
runków wynagradzania za pracę i przyznawania
innych świadczeń związanych z pracą dla pracowni-
ków jednostek doradztwa rolniczego (Dz. U. z 2005 r.
Nr 6, poz. 49, z późn. zm.). Ponieważ dotychczasowe
przepisy tego rozporządzenia określają, że wysokość
wynagrodzenia dla dyrektora, zastępcy dyrektora
oraz głównego księgowego ustala wojewoda, wystę-
puje potrzeba dostosowania tego przepisu do obecnej
podległości ODR. Ze względu na fakt, że zarówno
plany finansowe, jak i sprawozdania ośrodek doradz-
twa rolniczego przedkłada sejmikowi województwa,
to sejmik województwa powinien uczestniczyć w usta-
laniu wysokości wynagrodzenia dyrektora. Aktual-
nie przedmiotowe rozporządzenie znajduje się na
etapie uzgodnień ze związkami zawodowymi i orga-
nizacjami społecznymi.
Pragnę poinformować, że zgodnie z przesłaną opi-
nią Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji nie posiada informacji w zakresie nieprawi-
dłowości w funkcjonowaniu wojewódzkich ośrodków
doradztwa rolniczego po 1 sierpnia 2009 r., a więc
z chwilą wejścia w życie (większości) przepisów usta-
wy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podzia-
le zadań administracji publicznej w województwie.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji informuje ponadto, iż „od początku I kadencji sa-
morządu województwa Konwent Marszałków Woje-
wództw RP sygnalizował konieczność przekazania
samorządowi województwa wojewódzkich ośrodków
doradztwa rolniczego, z uwagi na realizowane zada-
nia z zakresu rolnictwa, rozwoju wsi czy też rynków
rolnych. W stanowisku Konwentu Marszałków RP
z dnia 9 września 2005 r. wskazano, że statutowe
zadania ośrodków są ściśle związane z programami
rozwoju regionalnego i jako takie powinny być prze-
kazane do samorządu województwa, dając tym sa-
mym instrumenty do pełnej realizacji polityki rozwo-
ju i modernizacji obszarów wiejskich. Należy bowiem
zauważyć, że jednym z najistotniejszych zadań woje-
wódzkich ośrodków doradztwa rolniczego jest do-
radztwo dla rolników w zakresie ubiegania się o do-
finansowanie ze środków unijnych, a to właśnie sa-
morząd województwa w nowej perspektywie finanso-
 297

wej UE zarządza regionalnymi programami opera-
cyjnymi.
Najistotniejszym argumentem przemawiającym
za przekazaniem wojewódzkich ośrodków doradztwa
rolniczego do samorządu województwa była koniecz-
ność dopełnienia pakietu zadań z zakresu rolnictwa,
które realizuje województwo samorządowe, oraz fakt,
iż prowadzenie ośrodków doradztwa rolniczego przez
wojewodów należało do jednych z ostatnich zadań
wojewody w zakresie administracji świadczącej, któ-
re – zgodnie z założeniem projektodawców – na po-
ziomie wojewódzkim powinien w całości realizować
samorząd województwa.
W związku z powyższym resort spraw wewnętrz-
nych zaplanował w projekcie ustawy o zmianie nie-
których ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie, mającej na celu dokończenie procesu re-
formy administracji publicznej i przekazanie przede
wszystkim samorządowi województwa zadań wyko-
nywanych przez wojewodów, wprowadzenie zmian
w ustawie z dnia 22 października 2004 r. o jednost-
kach doradztwa rolniczego, polegających m.in. na:
podporządkowaniu wojewódzkich ośrodków doradz-
twa rolniczego samorządowi województwa, zmianie
kompetencji w zakresie powoływania dyrektorów
ośrodków doradztwa rolniczego, zmianie statusu
na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 27 stycznia
2009 r. jednym z punktów obrad była informacja
o aktualnej sytuacji gospodarczej w Polsce oraz Eu-
ropie. W wyniku dyskusji podjęta została decyzja
o konieczności redukcji wydatków budżetu państwa
na rok 2009, a członkowie Rady Ministrów zobowią-
zani zostali do przygotowania propozycji zmniejsze-
nia wydatków w kierowanych i podległych im urzę-
dach. Jednocześnie podjęto decyzję o dokonaniu prze-
glądu proponowanych ograniczeń wydatków budżetu
państwa w połowie 2009 r. po zapoznaniu się z bie-
żącą sytuacją makroekonomiczną i stanem budżetu
państwa. Efektem tych prac była nowelizacja ustawy
budżetowej na rok 2009, w wyniku której wydatki
budżetu państwa zostały ograniczone o ponad 21 mld
zł. Ograniczeniu uległy również dotacje na zadania
realizowane przez jednostki doradztwa rolniczego”.
Ad 4. Wraz z nowelizacją ustawy budżetowej na
2009 r. dokonanej 17 lipca 2009 r. nastąpiły zmiany
w wysokości dotacji w 16 jednostkach doradztwa rol-
niczego (z wyjątkiem Dolnośląskiego Ośrodka Do-
radztwa Rolniczego). Zmianę wysokości kwot dotacji
w odniesieniu do poszczególnych jednostek doradz-
twa rolniczego obrazuje tabela.
Dotacja wg ustawy
budżetowej
Wysokość

prawnego jednostek doradztwa rolniczego (z pań- na 2009 r.

redukcji
kwoty
Lp. Jednostka doradztwa rolniczego
stwowych osób prawnych stały się samorządowymi na 2009 r. po
dotacji
nowelizacji
wojewódzkimi osobami prawnymi)”. Kwoty w tys. zł.
W opinii MSWiA „nie zachodzą żadne przesłanki Centrum Doradztwa Rolniczego
1 11 196 10 076 1 120
mogące zagrozić w przyszłości funkcjonowaniu wo- w Brwinowie

jewódzkich ośrodków doradztwa rolniczego, tym bar- 2 Dolnośląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 11 115 11 115 0

dziej że wszelkie działania podejmowane przez sej- 3

Kujawsko-Pomorski Ośrodek Doradztwa
Rolniczego
11 000 9500 1 500
mik województwa wobec wojewódzkich ośrodków 4 Lubelski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 14 912 13 422 1 490
doradztwa rolniczego muszą być podjęte w drodze 5 Lubuski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 5 100 4 600 500
uchwały, która – zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 Łódzki Ośrodek Doradztwa Rolniczego 10 998 10 898 100

5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j.: 7 Małopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 9 009 8 009 1 000
8 Mazowiecki Ośrodek Doradztwa Rolniczego 21 364 19 364 2 000
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn. zm.) – pod-
9 Opolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 4 600 4 340 260
lega nadzorowi wojewody”. Podkarpacki Ośrodek Doradztwa
Ad 2. Jeśli chodzi o zasady finansowania zadań 10
Rolniczego
11 518 11 318 200

ustawowych jednostek doradztwa rolniczego w 2009 r., 11 Podlaski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 8 557 6 557 2 000

to na realizację zadań ustawowych Centrum Doradz- 12 Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 10 100 9 100 1 000
13 Śląski Ośrodek Doradztwa Rolniczego 7 233 7 133 100
twa Rolniczego oraz 16 wojewódzkich ośrodków do- Świętokrzyski Ośrodek Doradztwa
radztwa rolniczego otrzymywało do dnia 31 lipca 2009 r. 14
Rolniczego
8 110 7 614 496

dotację podmiotową, a od dnia 1 sierpnia 2009 r. do- 15

Warmińsko-Mazurski Ośrodek Doradztwa
7 310 6 810 500
tację celową. Dotacja celowa przekazywana jest na Rolniczego
Wielkopolski Ośrodek Doradztwa
podstawie umowy – w przypadku Centrum Doradztwa 16
Rolniczego
17 200 15 732 1 468

Rolniczego podpisywanej z ministrem rolnictwa i roz- Zachodniopomorski Ośrodek Doradztwa

17 7 760 6 984 776
woju wsi, a w przypadku ośrodków doradztwa rolni- Rolniczego

czego z właściwym miejscowo wojewodą.

Budżet państwa, zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy
o jednostkach doradztwa rolniczego, zapewnia dota-
cję na finansowanie doradczych zadań ustawowych,
w tym na wynagrodzenia dla pracowników i utrzy-
manie jednostek.
Ad 3. Zgodnie z wyjaśnieniami Ministerstwa Fi-
nansów pragnę poinformować, iż „w wyniku kryzysu
finansowego na świecie, mającego także wpływ na
sytuację makroekonomiczną Polski w roku bieżącym,
Jak wyjaśnia minister finansów: „Obniżenie wy-
sokości kwot dotacji dla wojewódzkich ośrodków do-
radztwa rolniczego w nowelizacji ustawy budżetowej
na rok 2009 z dnia 17 lipca 2009 r. wynikało ze zgło-
szeń przekazanych przez wojewodów, którym do dnia
31 lipca 2009 r. ośrodki te podlegały. To wojewodowie
bowiem, jako zatwierdzający roczne programy dzia-
łalności wojewódzkich ośrodków doradztwa rolnicze-
go, sprawozdania z realizacji tych programów, pro-
298
jekty planów finansowych ośrodków oraz sprawozda-
nia z realizacji tych planów, dysponowali bezpośred-
nimi informacjami dotyczącymi potrzeb finansowych
tych jednostek. Redukcja kwoty dotacji dla Centrum
Doradztwa Rolniczego była konsekwencją wniosku
ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Minister finansów
nie ingerował w decyzje dysponentów części budże-
towych dotyczące kwot ograniczeń wydatków na po-
szczególne zadania”.
Ad 5. Zgodnie z informacją, przesłaną przez mi-
nistra finansów, informuję, że w znowelizowanej
ustawie budżetowej na rok 2009 nie została zapla-
nowana rezerwa celowa, z której środki można by-
łoby przeznaczyć na zwiększenie omawianych wy-
datków.
Ad 6. Pozyskując środki na działalność z innych
źródeł, ODR-y mają możliwość ubiegania się o wspar-
cie w ramach działania „Szkolenia zawodowe dla
osób zatrudnionych w rolnictwie i leśnictwie”. Od
5 października 2009 r. do 13 listopada 2009 r. Fun-
dacja Programów Pomocy dla Rolnictwa FAPA pro-
wadzi nabór wniosków o przyznanie pomocy na to
działanie. Budżet tego działania w całym okresie
PROW 2007–2013 wynosi 40 mln euro.
Równocześnie istnieje możliwość odpłatnego
świadczenia pomocy w ramach w działania PROW
„Korzystanie z usług doradczych przez rolników
i posiadaczy lasów”, którego budżet został zaplano-
wany w wysokości 350 mln euro. Ponadto ODR-y
uzyskują dodatkowe środki na prowadzenie systemu
rachunkowości rolniczej FADN, środki na projekty
zlecane przez np. wojewódzki fundusz ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej, urzędy marszałkow-
skie, program Leonardo da Vinci.
Ad 7. Resort rolnictwa stara się monitorować sy-
tuację w doradztwie rolniczym oraz prowadzi analizy
związane z funkcjonowaniem systemu doradztwa rol-
niczego. W wyniku prowadzonych prac być może zo-
stanie opracowana w roku 2010 strategia funkcjono-
wania doradztwa rolniczego.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie powoływania powiatowych komisji
lekarskich i ich wynagradzania (11664)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji posła Waldemara Andzela z dnia
23 września 2009 r., przekazanej przy piśmie z dnia
30 września 2009 r. (znak: SPS-023-11664/09),
w sprawie powoływania powiatowych komisji lekar-
skich i ich wynagradzania uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Poruszane przez posła Andzela kwestie są zwią-
zane z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 24 stycznia 2006 r. w sprawie komisji lekar-
skich oraz wynagradzania za udział w ich pracach
(Dz. U. Nr 18, poz. 142, ze zm.), którego opracowanie
pozostaje w kompetencji ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji. W związku z powyższym przed-
kładam stanowisko w przedmiotowej sprawie prze-
kazane, w imieniu ministra MSWiA, przez podsekre-
tarza stanu, pana Adama Rapackiego:
Na wstępie podkreślenia wymaga, iż proces pozy-
skiwania kandydatów i powoływania powiatowych
i wojewódzkich komisji lekarskich należy postrzegać
kompleksowo, jako nieodłączny element obowiązują-
cego w naszym państwie systemu kwalifikacji woj-
skowej. Na skutek złożoności tego systemu, spowo-
dowanej zaangażowaniem do jego funkcjonowania
organów administracji publicznej wszystkich szcze-
bli, a także innych podmiotów, wykreowane zostały
narzędzia prawne niezbędne do powoływania woje-
wódzkich i powiatowych komisji lekarskich. Woje-
wódzkie i powiatowe komisje lekarskie działają
przede wszystkim w oparciu o przepisy ustawy z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obro-
ny Rzeczypospolitej Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2004 r.
Nr 241, poz. 2416, z późn. zm.), ustawy z dnia 5 grud-
nia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j.:
Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857, z późn. zm.) oraz
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia
2006 r. w sprawie komisji lekarskich oraz wynagra-
dzania za udział w ich pracy (Dz. U. Nr 18, poz. 142,
z późn zm.).
W opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji wyżej wymienione regulacje dosto-
sowane są do obowiązującego systemu kwalifikacji
wojskowej i tworzenie w jego ramach kolejnych na-
rzędzi prawnych, mających w swoim założeniu uła-
twiać ustalanie składów oraz formalne powoływa-
nie komisji lekarskich, może nie przynieść oczeki-
wanych rezultatów. Zmiana zasad określania zdol-
ności do czynnej służby wojskowej uzależniona bo-
wiem będzie od ewentualnego przeprowadzenia
gruntownej weryfikacji dotychczasowego procesu
kwalifikacji wojskowej.
Możliwość łagodzenia problemów związanych
z pozyskiwaniem i powoływaniem kandydatów do
pracy w komisjach lekarskich, w obowiązującym sys-
temie kwalifikacji wojskowej, można dostrzegać przede
wszystkim w drodze znaczącego zwiększenia pozio-
mu materialnego zainteresowania lekarzy, a także
innych osób wykonywaniem tej pracy. Mając powyż-
sze na względzie, minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji podejmuje określone działania, zmierza-
jąc we wskazanym powyżej kierunku. Wyrazem tego
jest wydane z inicjatywy ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 20 stycznia 2009 r. zmieniające rozporządze-
nie w sprawie komisji lekarskich oraz wynagradza-

nia za udział w ich pracy (Dz. U. Nr 19, poz. 102),
które stworzyło wojewodom podstawy prawne do
podwyższania stawek wynagrodzeń za pracę w ko-
misjach lekarskich, średnio o ok. 41% w stosunku do
lat poprzednich. Pułap dalszego, ewentualnego pod-
noszenia stawek wynagrodzeń członków komisji le-
karskich określa art. 30 ust. 3 ustawy o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polski,
a jego osiąganie może następować stopniowo, w za-
leżności od uwarunkowań finansowych, a także od
wyrażonej w tym względzie woli innych organów
państwa. Realizacja powyższego pociągnęłaby bo-
wiem za sobą dodatkowy wzrost wydatków z kasy
państwowej na przeprowadzanie kwalifikacji wojsko-
wej o ok. 9–10 mln zł rocznie, tj. więcej, niż wynosi
połowa całego budżetu ustalonego na 2009 rok prze-
znaczonego na ten cel. Jednocześnie należy zazna-
czyć, iż niezależnie od działań o charakterze finan-
sowym Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji podejmuje i realizuje również przedsięwzię-
cia o charakterze legislacyjnym, których celem jest
poprawa funkcjonowania komisji lekarskich. W tym
celu w 2009 r. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji został opracowany projekt rozporzą-
dzenia Rady Ministrów w sprawie komisji lekarskich
orzekających o stopniu zdolności do czynnej służby
wojskowej osób stawiających się do kwalifikacji woj-
skowej, który zakłada odstąpienie od obligatoryjnego
wymogu posiadania przez lekarzy powoływanych do
składów powiatowych komisji lekarskich specjalności
z zakresu interny i chirurgii, co winno znacznie zła-
godzić problemy starostów związane z pozyskiwa-
niem lekarzy o tych specjalnościach do składu komi-
sji lekarskich. Obecnie projekt przedmiotowego roz-
porządzenia został przyjęty przez Komitet Stały
Rady Ministrów, który rekomendował go Radzie Mi-
nistrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
oraz grupy posłów
w sprawie realizacji niektórych przepisów
ustawy o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (11666)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Jurgiela oraz grupy
299
posłów w sprawie realizacji niektórych przepisów
znowelizowanej ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju uprzejmie
przedstawiam odpowiedź na poszczególne pytania.
Odpowiedź na pytanie 1. Jaki jest harmonogram
prac dotyczących opracowania długookresowej stra-
tegii rozwoju kraju, o której mowa w art. 9 pkt 1
ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju?
Prace nad długookresową strategią rozwoju kraju
(DSRK) rozpoczęte zostały jesienią 2008 r. Zgodnie
z ww. ustawą, DSRK ma być „dokumentem określa-
jącym główne trendy, wyzwania i scenariusze rozwo-
ju społeczno-gospodarczego kraju oraz kierunki prze-
strzennego zagospodarowania kraju, z uwzględnie-
niem zasady zrównoważonego rozwoju, obejmującym
okres co najmniej 15 lat”. Na potrzeby prac w tym
zakresie w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów opra-
cowano raport diagnostyczny „Polska 2030. Wyzwa-
nia rozwojowe” (wstępna wersja tego raportu była
przedstawiona 17 października 2008 r.).
Na obecnym etapie koordynacja przygotowania
DSRK dokonuje się w ramach Komitetu Koordyna-
cyjnego do spraw Polityki Rozwoju (został on powo-
łany zarządzeniem nr 21 prezesa Rady Ministrów
z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie Komitetu Koor-
dynacyjnego do spraw Polityki Rozwoju na podstawie
art. 35a znowelizowanej w listopadzie 2008 r. ustawy
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju). Komitet
jest organem opiniodawczo-doradczym Prezesa Rady
Ministrów, mającym zapewnić efektywną koordyna-
cję programowania i wdrażania polityki rozwoju,
a także strategicznego monitorowania i oceny instru-
mentów jej realizacji. W związku z pracami nad dłu-
gookresową strategią rozwoju kraju w ramach Komi-
tetu Koordynacyjnego do spraw Polityki Rozwoju
przyjęto podział zadań związanych z pakietami re-
alizacyjnymi dla wyzwań określonych w raporcie
„Polska 2030. Wyzwania rozwojowe”. Prace nad
strukturą poszczególnych pakietów będą prowadzo-
ne zgodnie z poniższym podziałem:
— wyzwanie 1.: wzrost i konkurencyjność – Mi-
nisterstwo Gospodarki i Ministerstwo Finansów,
— wyzwanie 2.: sytuacja demograficzna – zosta-
nie uwzględniona we wszystkich pozostałych pa-
kietach,
— wyzwanie 3.: wysoka aktywność zawodowa
oraz adaptacyjność zasobów pracy – Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej,
— wyzwanie 4.: odpowiedni potencjał infrastruk-
tury – Ministerstwo Infrastruktury i Ministerstwo
Gospodarki
— wyzwanie 5.: bezpieczeństwo energetyczno-kli-
matyczne – Ministerstwo Gospodarki i Ministerstwo
Środowiska,
— wyzwanie 6.: gospodarka oparta na wiedzy
i rozwój kapitału intelektualnego – Ministerstwo Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego, Ministerstwo Edukacji
Narodowej, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
i Ministerstwo Gospodarki,
300

— wyzwanie 7.: solidarność i spójność regionalna Odpowiedź na pytanie 3. Jaki jest harmonogram
– Ministerstwo Rozwoju Regionalnego oraz Minister- prac oraz wyniki konsultacji opracowanej krajowej
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, strategii rozwoju regionalnego, wynikającej z art. 14a
— wyzwanie 8.: poprawa spójności społecznej ust. 2 ustawy o zasadach prowadzenia polityki roz-
– Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, woju? Prace nad przygotowaniem wstępnego projek-
— wyzwanie 9.: sprawne państwo – Ministerstwo tu „Krajowej strategii rozwoju regionalnego 2010–
Spraw Wewnętrznych i Administracji i Ministerstwo –2020: Regiony, miasta, obszary wiejskie” (KSRR)
Sprawiedliwości. zastały zakończone we wrześniu bieżącego roku. Do-
W najbliższych miesiącach prace komitetu zostaną kument jest wynikiem wspólnych prac MRR, samo-
poświęcone dyskusji nad pakietami realizacyjnymi, rządów wojewódzkich, przedstawicieli resortów oraz
w tym szacunkom oczekiwanych kosztów i korzyści ekspertów, poprzedzonych przygotowaniem tez i za-
i dookreśleniu obszarów strategicznych, które znajdą łożeń do KSRR, zaakceptowanych przez Radę Mini-
się w długookresowej strategii rozwoju kraju. strów 16 grudnia 2008 r. Kolejnym etapem prac nad
Odpowiedź na pytanie 2: Kiedy rząd przekaże do KSRR jest aktualnie prowadzony proces szerokiej
Sejmu informację o realizacji średniookresowej stra- debaty i konsultacji społecznych. Uwagi do dokumen-
tegii rozwoju kraju do roku 2015, zgodnie z art. 12a tu są zbierane przy wykorzystaniu drogi elektronicz-
ust. 6 ustawy o zasadach prowadzenia polityki roz- nej (polityka.regionalna@mrr.gov.pl), pisemnej oraz
woju? Informacja o realizacji Strategii Rozwoju Kra- bezpośrednio podczas organizowanych (zgodnie z po-
ju 2007–2015 w roku 2008 stanowi wykonanie prze- niższym harmonogramem) w województwach konfe-
pisów art. 12a ust. 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. rencji regionalnych.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (t.j. ustawy Harmonogram spotkań konsultacyjnych KSRR:
ogłoszony w Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712). Nakła-
da ona na prezesa Rady Ministrów obowiązek prze- Lp. Województwo Data
kazania Sejmowi i Senatowi do dnia 31 lipca każdego 1. warmińsko-mazurskie 25.09.2009
roku informacji o realizacji średniookresowej strate- 2. śląskie 28.09.2009 r.
gii rozwoju kraju w roku poprzednim. Strategia Roz- 3. podkarpackie 01.10.2009 r.
woju Kraju 2007–2015 (zwana dalej „SRK”) została 4. małopolskie 02.10.2009 r.
przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 29 listopada 5. wielkopolskie 07.10.2009 r.
2006 r. Pierwsza informacja o realizacji SRK przeka- 6. lubuskie 08.10.2009 r.
zana została Sejmowi i Senatowi w 2008 r. Zgodnie 7. lubelskie 09.10.2009 r.
z obowiązującym trybem prac rządowych informacja 8. podlaskie 14.10.2009 r.
o realizacji Strategii Rozwoju Kraju 2007–2015” 9. świętokrzyskie 21.10.2009 r.
w roku 2008 została przyjęta przez Radę Ministrów, 10. dolnośląskie 22.10.2009 r.
a następnie dokument ten prezes Rady Ministrów 11. opolskie 23.10.2009 r.
przedłożył marszałkom Sejmu i Senatu (przy piśmie 12. łódzkie 26.10.2009 r.
KPRM z dnia 21 sierpnia 2009 r., znak: DSPA - 4821- 13. mazowieckie 27.10.2009 r.
22/5/09). 14. kujawsko-pomorskie 28.10.2009 r.
Informacja o realizacji SRK 2007–2015 w roku 15. pomorskie 29.10.2009 r.
2008 była rozpatrywana i przyjęta w dniu 15 paź- 16. zachodniopomorskie 30.10.2009 r.
dziernika 2009 r. na posiedzeniu senackich Komisji:
Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwo- Celem tych spotkań jest dyskusja nad wizją nowej
wej oraz Gospodarki Narodowej. Informacja powsta- polityki regionalnej, stawiającej na pierwszym miej-
ła w oparciu o informacje nadesłane z poszczególnych scu zapewnienie efektywności i skuteczności jej re-
resortów, prezentujące podejmowane przez nie dzia- alizacji. Wnioski z dyskusji prowadzonej podczas tych
łania realizujące poszczególne priorytety wskazane konferencji zostaną zebrane w postaci raportu z de-
w SRK oraz analizy Ministerstwa Rozwoju Regio- baty społecznej KSRR oraz posłużą do opracowania
nalnego. Podstawę do opracowania części finanso- przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego ostatecz-
wej stanowiła informacja o realizacji wydatków nej wersji strategii, która zostanie następnie przeka-
w układzie zadaniowym za rok 2008, przygotowana zana do zatwierdzenia przez Radę Ministrów (w IV
przez Ministerstwo Finansów. Informacja składa się kwartale br). Warto podkreślić, że dotychczasowe
z 4 rozdziałów. Rozdział I przedstawia działania sys- spotkania pozwalają na stwierdzenie, że dokument
temowe podejmowane w 2008 r., usprawniające za- i prezentowana w nim koncepcja nowej polityki re-
rządzanie rozwojem kraju. Rozdział II opisuje w spo- gionalnej są pozytywnie przyjmowane zarówno przez
sób syntetyczny najważniejsze działania, jakie zosta- samorządy województw, jak i reprezentantów woje-
ły podjęte w celu realizacji SRK w 2008 r. na podsta- wództw w parlamencie RP, partnerów społecznych
wie obowiązujących dokumentów strategicznych. Wy- i gospodarczych, a także przedstawicieli środowisk
kaz środków finansowych wykorzystanych na dzia- eksperckich, akademickich i naukowych.
łania podejmowane w celu realizacji SRK prezentuje Odpowiedź na pytanie 4. Jakie są główne uwa-
rozdział III. W rozdziale IV zestawiono podstawowe runkowania, cele i kierunki rozwoju regionalnego
wskaźniki obrazujące osiągnięte efekty. w projekcie opracowywanej krajowej strategii rozwo-

ju regionalnego? Zestaw najważniejszych wyzwań
polityki regionalnej do roku 2020 zidentyfikowanych
w krajowej strategii rozwoju regionalnego (KSRR)
łączy wymiary: europejski (na podstawie: „Regiony
2020. Ocena przyszłych wyzwań regionów UE”. Dy-
rekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej, KE, listo-
pad 2008 r., SEC(2008) 2868 final) i krajowy. Został
on przygotowany w oparciu o przeprowadzoną dia-
gnozę sytuacji społeczno-gospodarczej, dokonaną
w różnych skalach przestrzennych oraz w odniesie-
niu do czynników rozwojowych o pierwszorzędnym
znaczeniu dla konkurencyjności polskich regionów.
Przy określeniu listy wyzwań polityki regionalnej
uwzględniono także strategiczne wyzwania dla roz-
woju całego kraju, sformułowane w raporcie „Polska
2030 (…)”. W wyniku tych analiz za obszary strate-
gicznych wyzwań, na które polityka regionalna
wspierająca konkurencyjność regionów i zapewnia-
jąca spójność terytorialną kraju odpowiada za pomo-
cą szczegółowych rozwiązań (wyzwania te należy
widzieć w kontekście przestrzennym) uznano:
— zapewnienie spójności wewnętrznej kraju, nie-
dopuszczenie do nadmiernych zróżnicowań przestrzen-
nych (obejmuje: obszary o najniższym poziomie roz-
woju społeczno-gospodarczego, obszary wiejskie o naj-
gorszych wskaźnikach sytuacji społeczno-gospodar-
czej i najniższym poziomie dostępu mieszkańców do
usług i dóbr warunkujących możliwości rozwojowe,
miasta i inne obszary trącące dotychczasowe funkcje
społeczno-gospodarcze, obszary przygraniczne, szcze-
gólnie na zewnętrznych granicach UE, obszary o naj-
niższej dostępności przestrzennej),
— lepsze wykorzystanie potencjałów obszarów
miejskich do kreowania wzrostu i zatrudnienia oraz
stymulowania rozwoju pozostałych obszarów,
— tworzenie i absorpcja innowacji,
— negatywne trendy demograficzne oraz pełniej-
sze wykorzystanie zasobów pracy,
— poprawę jakości zasobów pracy,
— odpowiedź na zmiany klimatyczne i zapewnie-
nie bezpieczeństwa energetycznego,
— właściwe wykorzystanie zasobów przyrodni-
czych i kulturowych,
— zapewnienie odpowiedniej jakości infrastruk-
tury transportowej i teleinformatycznej,
— podwyższenie zdolności instytucjonalnej do za-
rządzania rozwojem na poziomie krajowym i regio-
nalnym.
W tym kontekście celem strategicznym polityki
regionalnej jest efektywne wykorzystanie przez re-
giony ich potencjałów rozwojowych dla osiągnięcia
celów rozwoju kraju – kreowania wzrostu zatrudnie-
nia i spójności terytorialnej w Polsce w długim hory-
zoncie. Natomiast jako cele KSRR do 2020 r. (układ
celów wynika z jednej strony z potrzeby modernizacji
kraju, co spójne jest z wizją rozwoju kraju określoną
w raporcie „Polska 2030 (…)”, a także realizuje
najważniejsze priorytety Wspólnoty sformułowane
w odnowionej strategii lizbońskiej) przyjęto:
301
1) wspomaganie wzrostu konkurencyjności re-
gionów,
2) budowę spójności terytorialnej i przeciwdzia-
łanie procesom marginalizacji na obszarach proble-
mowych,
3) usprawnianie procesów planowania i realizacji
polityk publicznych mających wpływ terytorialny.
Pierwszy cel polityki regionalnej do 2020 r. doty-
czy całego obszaru Polski. W jego ramach podstawo-
wymi kierunkami działań są jak najlepsze wykorzy-
stanie potencjału terytoriów cechujących się najwięk-
szą zdolnością do kreowania wzrostu gospodarczego
oraz budowanie mechanizmów promocji dyfuzji pro-
cesów rozwojowych z biegunów wzrostu przy jedno-
czesnej budowie potencjału absorpcyjnego w innych
obszarach (model polaryzacyjno-dyfuzyjny).
Cel drugi dotyczy wybranych obszarów charakte-
ryzujących się najsłabszymi w skali kraju wskaźni-
kami gospodarczymi, społecznymi, instytucjonalny-
mi i wyposażenia infrastrukturalnego i tym samym
zagrożonych marginalizacją, czyli procesem stałego
pogarszania się perspektyw rozwojowych bez możli-
wości ich przezwyciężenia bez zewnętrznego wspar-
cia. Kierunki działań w ramach celu drugiego obej-
mują przede wszystkim wsparcie dla przyspieszenia
procesów restrukturyzacyjnych i poprawy sytuacji
mieszkańców tych obszarów w zakresie dostępu do
podstawowych dóbr i usług publicznych mających
pierwszorzędne znaczenie rozwojowe w obecnych wa-
runkach społeczno-gospodarczych.
Cel trzeci ma charakter horyzontalny i obejmuje
wszystkie instytucje odgrywające rolę w prowadze-
niu i realizacji polityk publicznych ukierunkowanych
terytorialnie. Podstawowymi kierunkami działań
w ramach tego celu są: wzmocnienie systemu koor-
dynacji polityk i działań ukierunkowanych teryto-
rialnie, wzmocnienie wymiaru strategicznego polity-
ki regionalnej, zwiększenie efektywności mechani-
zmów wykonawczych, poprawa jakości planowania
i zarządzania strategicznego.
Odpowiedź na pytanie 5. Jaką politykę państwa
wobec regionów, ich grup lub obszarów problemo-
wych przewiduje krajowa strategia rozwoju regional-
nego? Wyznaczone w KSRR cele są celami polityki
regionalnej państwa i zgodnie z zasadą powszechno-
ści i subsydiarności powinny być realizowane przez
wszystkie podmioty publiczne w zgodzie z własnymi
kompetencjami i miejscem w systemie zarządzania
rozwojem w Polsce. Dobór celów cząstkowych oraz
instrumentów osiągania wyznaczonych celów KSRR
w odniesieniu do poszczególnych terytoriów jest do-
meną odpowiednich władz publicznych. Zasady
współdziałania różnych władz publicznych przy re-
alizacji celów polityki regionalnej państwa i celów
wyznaczonych przez różne podmioty publiczne (w tym
przede wszystkim celów wyznaczonych przez samo-
rząd wojewódzki w odniesieniu do województw) okre-
śli kontrakt terytorialny.
302
W ramach celu 1: wspomaganie wzrostu konku-
rencyjności regionów polityki regionalnej do 2020 r.
podstawowym kierunkami realizacji tego celu są:
1) wzmacnianie funkcji metropolitalnych najwięk-
szych ośrodków miejskich kraju (miast wojewódzkich);
wstępnie wyróżnia się 3 podstawowe typy najwięk-
szych ośrodków miejskich, w stosunku do których
będą różnicowane cele szczegółowe i typy krajowej
polityki regionalnej:
a) Warszawa, jako główny ośrodek metropolital-
ny kraju,
b) pozostałe ośrodki metropolitalne (Kraków,
Trójmiasto, Wrocław, Poznań, konurbacja śląska,
Łódź, Lublin, Szczecin, Bydgoszcz-Toruń),
c) ośrodki regionalne pełniące funkcje miast wo-
jewódzkich (podział na metropolie i ośrodki krajowe
według projektu koncepcji przestrzennego rozwoju
kraju do roku 2030),
2) tworzenie warunków do dyfuzji procesów roz-
wojowych z ośrodków wojewódzkich i ich absorpcji
poza miastami wojewódzkimi, tj. na obszary miast
– ośrodków subregionalnych i lokalnych oraz obsza-
rów wiejskich położnych w pobliżu miast,
3) budowa podstaw konkurencyjności województw
– działania tematyczne (horyzontalne):
a) rozwój zasobów ludzkich, kapitału intelektu-
alnego i społecznego,
b) wsparcie dla lokalizacji inwestycji zewnętrz-
nych, w tym w szczególności zagranicznych,
c) zwiększanie możliwości absorpcji rozwiązań
innowacyjnych przez przedsiębiorstwa i instytucje
regionalne,
d) wspieranie rozwoju instytucji otoczenia biz-
nesu,
e) zapewnienie stałych dostaw oraz efektywnego
wykorzystania energii oraz reagowanie na zmiany
klimatyczne,
f) wykorzystanie walorów środowiska natural-
nego oraz potencjału dziedzictwa kulturowego.
W ramach celu 2: budowa spójności terytorialnej
i przeciwdziałanie procesom marginalizacji na obsza-
rach problemowych:
1) w odniesieniu do obszarów o najniższym pozio-
mie rozwoju społeczno-gospodarczego przewiduje się
wspomaganie procesów restrukturyzacyjnych oraz
w dłuższej perspektywie zmniejszenie dystansu tych
obszarów (względem średnich wartości dla kraju)
w czynnikach rozwoju regionalnego mających naj-
większe znacznie rozwojowe (infrastruktura, zasoby
ludzkie); koncentracja działań i środków widoczna
jest w kilku podstawowych kierunkach: rozwoju za-
sobów ludzkich i kapitału społecznego, rozwoju przed-
siębiorczości, wspomaganiu procesów urbanizacyj-
nych oraz tworzeniu infrastrukturalnych i instytu-
cjonalnych warunków do zwiększania poziomu inwe-
stycji i wzrostu wydajności pracy,
2) w odniesieniu do obszarów wiejskich o najgor-
szych wskaźnikach sytuacji społeczno-gospodarczej
i najniższym poziomie dostępu mieszkańców do usług
i dóbr warunkujących możliwości rozwojowe, działa-
nia restrukturyzacyjne będzie realizowane:
a) wspomaganie rozwoju lokalnych ośrodków
miejskich, subregionalnych i lokalnych,
b) zwiększenie mobilności zawodowej i przestrzen-
nej przez polepszenie jakości kapitału ludzkiego,
c) tworzenie instytucjonalnych warunków do zwięk-
szenia inwestycji pozarolniczych,
d) stymulowanie rozwoju lokalnego w wymiarze
społecznym, kulturowym, gospodarczym oraz ekolo-
giczno-przestrzennym
– oraz podejmowane będą działania o charakterze
wyrównawczym na rzecz zwiększenia dostępu do
usług publicznych, służące poprawie jakości życia
i pracy, takie jak:
— usługi edukacyjne,
— usługi zdrowotne,
— usługi komunikacyjne,
— usługi publiczne na rzecz ochrony środowiska,
3) w odniesieniu do miast i innych obszarów tra-
cących dotychczasowe funkcje społeczno-gospodar-
cze przewiduje się działania odbudowujące zdolności
do rozwoju terytoriów (miast, dzielnic miast, obsza-
rów poprzemysłowych i innych terenów zdegrado-
wanych) przez przywracanie lub nadawanie im no-
wych funkcji społeczno-gospodarczych oraz wspo-
maganie realizacji kompleksowych programów re-
witalizacji społeczno-gospodarczej na problemowym
obszarze; w ich uzupełnieniu także wspieranie re-
kultywacji obszarów zdegradowanych środowisko-
wo w połączeniu z nadawaniem im nowych funkcji
gospodarczych,
4) w odniesieniu do obszarów przygranicznych,
szczególnie na zewnętrznych granicach UE, prze-
widuje się zwiększanie wzajemnej dostępności w re-
lacjach krajowych i międzynarodowych oraz pobu-
dzanie endogenicznego rozwoju z wykorzystaniem
możliwości, jakie oferuje współpraca transgranicz-
na; przedsięwzięcia na rzecz rozwoju szerszej, wie-
lopłaszczyznowej współpracy transgranicznej na
poziomie lokalnym po obu stronach granicy; główne
płaszczyzny tej współpracy to zwiększanie współ-
pracy i wymiany gospodarczej, wspólne projekty
dotyczące lokalnej infrastruktury oraz ochrony
i wykorzystania dla turystyki potencjału środowi-
ska naturalnego oraz rozwój transgranicznego sys-
temu usług publicznych,
5) w odniesieniu do obszarów o najniższej dostęp-
ności przestrzennej do ośrodków wojewódzkich wspo-
maganie rozwoju ośrodków subregionalnych i zwięk-
szanie dostępności regionalnych centrów rozwoju,
a tym samym zwiększenie stopnia spójności teryto-
rialnej kraju; działania będą obejmować przede
wszystkim rozbudowę i modernizację infrastruktury
transportowej – drogowej i kolejowej – oraz polepsza-
nie jakości środków przewozu zbiorowego, tak aby
skrócić czas dostępu przestrzennego; w powiązaniu
z innymi działaniami polityki regionalnej, zwiększa-
nie dostępności przestrzennej obszarów peryferyj-
nych powinno doprowadzić do zwiększenia możliwo-

ści generowania wzrostu w oparciu o czynniki endo-
geniczne oraz polepszenia jakości usług publicznych
(dostęp do ośrodków edukacyjnych, szkoleniowych
i ochrony zdrowia) oraz lepszego wykorzystania za-
sobów pracy (znajdowanie pracy w wyniku zwiększe-
nia możliwości dojazdu do ośrodków regionalnych lub
podwyższenia atrakcyjności inwestycyjnej danego
obszaru).
W ramach celu 3 KSRR: usprawnianie procesów
planowania i realizacji polityk publicznych podsta-
wowymi kierunkami działań są: wzmocnienie syste-
mu koordynacji polityk i działań ukierunkowanych
terytorialnie, wzmocnienie wymiaru strategicznego
polityki regionalnej, zwiększenie efektywności me-
chanizmów wykonawczych, poprawa jakości plano-
wania i zarządzania strategicznego. Budowa skutecz-
nego i efektywnego systemu polityki regionalnej
w Polsce obejmuje zmiany w obszarze instytucjonal-
no-prawnym, które wynikają z realizacji zidentyfiko-
wanych na obecnym etapie prac (przedstawiony ka-
talog zmian nie jest katalogiem zamkniętym i może
zostać w przyszłości poszerzony o inne zmiany insty-
tucjonalno-prawne) kierunków działań w 4 obsza-
rach tematycznych:
a) przebudowa i wzmocnienie systemu koordyna-
cji horyzontalnej i wieloszczeblowej,
b) wzmocnienie strategicznego wymiaru polityki
regionalnej,
c) zwiększenie skuteczności i efektywności me-
chanizmów wykonawczych polityki regionalnej,
d) ściślejsze powiązanie polityki regionalnej
z systemem planowania finansów publicznych oraz
innych polityk, w tym przestrzennej.
Odpowiedź na pytanie 6. Jaki jest program prac
rządu nad opracowaniem projektów i aktualizacji ist-
niejących strategii rozwoju wymienionych w art. 9
ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju?
Zgodnie ze znowelizowaną ustawą o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju występują 3 główne kategorie
strategii rozwoju, na podstawie których prowadzona
jest polityka rozwoju:
1) długookresowa strategia rozwoju kraju (DSRK)
o co najmniej 15-letniej perspektywie realizacji – do-
kument horyzontalny, kompleksowy,
2) średniookresowa strategia rozwoju kraju (ŚSRK)
o 4–10-letniej perspektywie realizacji (obecnie ŚSRK
stanowi Strategia Rozwoju Kraju 2007–2015) – doku-
ment horyzontalny, kompleksowy. ŚSRK uwzględnia
ustalenia zawarte w DSRK,
3) inne strategie rozwoju – dokumenty odnoszące
się do obszarów wskazanych w ŚSRK; w przypadku
strategii opracowywanych przez administrację rzą-
dową szczebla centralnego są to dokumenty o 4–10-
-letniej perspektywie realizacji, ale nie dłuższej niż
perspektywa realizacji aktualnie obowiązującej śred-
niookresowej strategii rozwoju kraju (ŚSRK), chyba
że dłuższy horyzont czasowy wynika ze specyfiki roz-
wojowej w danym obszarze. Dokumenty te podlegają
ocenie zgodności z ŚSRK.
1. W 2008 r. Rada Ministrów podjęła decyzję
o aktualizacji SRK. Podjęto jednocześnie decyzję
303
o zmianie horyzontu czasowego strategii. Zaktuali-
zowany dokument będzie obejmował lata 2011–2020.
Zmiana horyzontu czasowego wynika z kilku czyn-
ników:
— Znaczna część okresu objętego SRK będzie
przypadać na lata światowego kryzysu gospodarcze-
go, działania rozwojowe kraju będą zatem realizowa-
ne w trudnych warunkach wychodzenia z kryzysu,
co w znacznym stopniu będzie warunkowało ich po-
wodzenie. W tym kontekście krótki horyzont czaso-
wy stwarza znaczne trudności w sprecyzowaniu
i wdrażaniu nowoczesnej wizji rozwoju kraju.
— Średniookresowe cele rozwojowe powinny wy-
nikać z wizji rozwoju kraju w dłuższej perspektywie.
Taką perspektywę stanowi długookresowa strategia
rozwoju kraju (DSRK), nad którą trwają prace
w KPRM. Równolegle w MRR trwają prace nad kon-
cepcją przestrzennego zagospodarowania kraju
(KPZK), która ma stanowić podstawę dla części dłu-
gookresowej strategii odnoszącej się do uwarunko-
wań przestrzennych rozwoju kraju. Prace nad tymi
dokumentami powinny być finalizowane pod koniec
2009 r. Stanowić one będą istotną przesłankę dla
średniookresowej strategii rozwoju kraju.
— Lata 2011–2020 będą charakteryzowały się
możliwością wykorzystania znacznych środków ze
źródeł zewnętrznych dla finansowania działań roz-
wojowych kraju, głównie wynikających z perspekty-
wy finansowej UE na lata 2007–2013. Wydłużony
horyzont SRK obejmował będzie również nową per-
spektywę finansową UE na lata 2014–2020. Przygo-
towanie dokumentu określającego priorytety rozwo-
jowe kraju w tym okresie stanowić będzie podstawę
do prezentacji potrzeb rozwojowych Polski w trakcie
dyskusji nad budżetem unijnym.
— Ustawa z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju wprowadziła obowią-
zek okresowej aktualizacji SRK (co najmniej raz
na 4 lata). SRK została przyjęta w listopadzie 2006 r.,
tak więc jej okresowa aktualizacja przypada na rok
2010.
2. W związku z podjętym w ramach prac rządo-
wych porządkowaniem dokumentów strategicznych
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego sporządzono
wykaz obowiązujących dokumentów strategicznych,
który wskazuje, że na koniec 2008 r. w kraju obowią-
zywało 210 dokumentów, z czego:
— 40 dokumentów to strategie rozwoju (odnoszą-
ce się do rozwoju regionów, rozwoju przestrzennego,
sektorów lub dziedzin),
— 113 dokumentów to programy rozwoju, w tym
programy wieloletnie,
— 23 dokumenty to programy operacyjne,
— 34 dokumenty to inne dokumenty o charakte-
rze strategicznym (polityki, plany, założenia, koncep-
cje itp.) o perspektywie co najmniej dwuletniej.
W 2008 r. zostało przyjętych przez Radę Mini-
strów 45 dokumentów: 3 strategie rozwoju, 29 pro-
gramów rozwoju, 3 programy operacyjne oraz 10 in-
nych dokumentów o charakterze strategicznym.
304
3. Obecnie trwają prace międzyresortowe zmie-
rzające do uporządkowania i zoptymalizowania licz-
by obowiązujących dokumentów strategicznych oraz
ich wzajemnego powiązania, tak by koordynacja
działań rozwojowych była jak najbardziej skuteczna.
Dokument „Sposób uporządkowania strategii rozwo-
ju” stanowi jeden z elementów tego przedsięwzięcia
podjętego przez rząd (projekt dokumentu 12.10.2009 r.
rozpatrzony został przez Stały Komitet Rady Mini-
strów i w najbliższym czasie będzie przedmiotem ob-
rad Rady Ministrów). Przedstawiona poniżej koncep-
cja uporządkowania strategii rozwoju jest zgodna
z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(ustawa o zppr), mającymi na celu m.in. skonstru-
owanie spójnej hierarchii dokumentów strategicz-
nych oraz określenie ich wzajemnych zależności.
Proponuje się opracowanie 8 strategii rozwoju
(„inne strategie rozwoju” w rozumieniu ustawy o zppr)
realizujących ŚSRK i DSRK. Strategie te będą sta-
nowiły podstawowe instrumenty realizacji ŚSRK.
Strategie te podlegać będą ocenie zgodności z ŚSRK.
Dodatkowo poddawane będą analizie pod względem
spełnienia warunków dotyczących struktury i pod-
stawowych elementów, jakie powinny zawierać te
dokumenty, zgodnie ze znowelizowaną ustawą o za-
sadach prowadzenia polityki rozwoju. W dokumencie
zaproponowano ograniczenie liczby strategii i polityk
z obecnie obowiązujących 41 dokumentów tego typu
do 8 tzw. docelowych strategii rozwoju, realizujących
średnio- i długookresową strategię rozwoju kraju.
W projekcie dokumentu zostali również wskazani
koordynatorzy (liderzy) odpowiedzialni za opracowa-
nie poszczególnych strategii rozwoju. Przewidziano
następujące strategie:
1. Strategia innowacyjności i efektywności go-
spodarki (koordynator – minister gospodarki).
2. Strategia rozwoju zasobów ludzkich (koordy-
nator – minister-członek Rady Ministrów, przewod-
niczący Stałego Komitetu Rady Ministrów).
3. Strategia rozwoju transportu (koordynator
– minister infrastruktury).
4. Bezpieczeństwo energetyczne i środowisko
(koordynator – minister gospodarki).
5. Sprawne państwo (koordynator – minister
spraw wewnętrznych i administracji.
6. Strategia rozwoju kapitału społecznego (koor-
dynator – minister kultury i dziedzictwa narodowe-
go).
7. Krajowa strategia rozwoju regionalnego – re-
giony, miasta, obszary wiejskie (koordynator – mini-
ster rozwoju regionalnego).
8. Strategia bezpieczeństwa narodowego Rzeczy-
pospolitej Polskiej (koordynator – Kancelaria Preze-
sa Rady Ministrów).
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, zgodnie
z zaleceniem Stałego Komitetu Rady Ministrów,
opracuje dokument określający metodologię prac nad
poszczególnymi strategiami, z uwzględnieniem roli
poszczególnych koordynatorów.
4. Przedstawiona koncepcja uporządkowania
strategii rozwoju wpisuje się w szerszą inicjatywę
zmierzającą do stworzenia efektywnego systemu za-
rządzania rozwojem kraju, zgodnie z propozycjami
zawartymi w dokumencie opracowanym przez Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego (MRR) we współ-
pracy z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów (KPRM)
oraz Zespołem Doradców Strategicznych Prezesa
Rady Ministrów pn. „Założenia systemu zarządza-
nia rozwojem Polski”, przyjętym przez Radę Mini-
strów w dniu 27 kwietnia 2009 r. W dokumencie
podjęto próbę wypracowania modelu systemu pro-
gramowania, określając typy podstawowych doku-
mentów strategicznych i zakres zależności między
nimi, główne obszary programowania, odpowie-
dzialne podmioty, sposób koordynacji prac nad do-
kumentami oraz podstawowe zasady tworzenia
i monitorowania realizacji dokumentów strategicz-
nych. Realizacja przewidzianych w dokumencie
działań powinna przyczynić się do lepszej koordy-
nacji zarówno programowania działań rozwojowych
kraju, jak i ich realizacji oraz monitorowania efek-
tów wprowadzanych interwencji.
5. W 2008 r. kontynuowano w MRR prace zwią-
zane z dokonywaniem oceny zgodności przygotowy-
wanych strategii sektorowych z SRK. Ponieważ do-
kument ten pełni nadrzędną rolę w systemie pro-
gramowania strategicznego, stanowi bazę odniesie-
nia zarówno dla innych strategii i programów przy-
gotowywanych przez poszczególnych ministrów, jak
i w pewnym stopniu dla dokumentów opracowywa-
nych przez jednostki samorządu terytorialnego.
W 2008 r. zostały przyjęte przez Radę Ministrów
3 strategie rozwoju, które podlegały ocenie zgodno-
ści z SRK, tj.:
— Strategia zarządzania długiem sektora finan-
sów publicznych w latach 2009–2011,
— Strategia wspierania rozwoju społeczeństwa
obywatelskiego na lata 2009–2015,
— Strategia rozwoju społeczno-gospodarczego
Polski wschodniej do roku 2020.
Ponadto MRR opiniowało w trybie uzgodnień
międzyresortowych również inne dokumenty o cha-
rakterze strategicznym, mając przede wszystkim na
uwadze ich zgodność z priorytetami SRK.
Odpowiedź na pytanie 7. Czy rząd będzie aktuali-
zował, i w jakim zakresie, programy operacyjne,
o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju? W chwili obecnej Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego nie przewiduje
zmian w zapisach Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013, jak również zmian
w zapisach programów operacyjnych. W związku z kry-
zysem MRR przeprowadziło analizę dotyczącą ewen-
tualnej konieczności zmian Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia i programów operacyjnych na
lata 2007–2013 wynikających z pogorszenia się ko-
niunktury gospodarczej. W opinii Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego podjęcie działań mających na celu
usprawnienie mechanizmów wdrażania funduszy eu-
ropejskich oraz optymalizację interwencji będzie pro-

wadziło do realizacji strategicznych celów rozwoju
społeczno-gospodarczego kraju, określonych w NSRO
2007–2013 i innych dokumentach krajowych, pomi-
mo osłabienia koniunktury. Jednocześnie podjęte
działania pozwolą na łagodniejsze przejście przez
okres spowolnienia gospodarczego.
Jednocześnie informuję, iż MRR nie zaleca doko-
nywania przeglądu programów operacyjnych w celu
zmiany zakresu interwencji. Dostosowanie zakresu
realizowanych przedsięwzięć do obecnej sytuacji
może zostać dokonane przez właściwe instytucje po-
przez prowadzenie innych działań, niewymagających
renegocjacji programów operacyjnych. Proponuje się
m.in. zmianę terminów ogłaszania naboru wniosków
(przyśpieszenie wyboru projektów odpowiadających
na aktualne potrzeby, przyśpieszenie terminów dla
działań, w których obserwowana jest duża podaż pro-
jektów), zmianę kryteriów wybory projektów, zwró-
cenie większej uwagi na główne aspekty, tj.: trwałość
projektu, korzyści ekonomiczne, koszty utrzymania.
Stanowisko powyższe jest również zgodne z podej-
ściem Komisji Europejskiej, z którą kwestie te zosta-
ły skonsultowane.
Odpowiedź na pytanie 8. Jaki jest harmonogram
prac nad koncepcją przestrzennego zagospodarowania
kraju? Po zakończeniu debaty publicznej w kwietniu
bieżącego roku nad wizją rozwoju przestrzennego kra-
ju, przeprowadzonej w oparciu o ekspercki projekt
koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju
(KPZK), aktualnie Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego przygotowuje rządowy projekt KPZK, którego
opracowanie przewiduje się do końca bieżącego roku.
Projekt ten zostanie poddany konsultacjom między-
resortowym oraz międzynarodowym. Równolegle będą
prowadzone prace związane z procesem strategicznej
oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ) skutków
realizacji projektu KPZK, obejmujące ewentualnie
ocenę oddziaływania transgranicznego (potrzeba
opracowania oddziaływania transgranicznego będzie
zależeć od wyników OOŚ). Po zakończeniu OOŚ zo-
stanie przygotowana wersja dokumentu, która zosta-
nie skierowana pod obrady Komitetu Stałego Rady
Ministrów. Przedłożenie koncepcji przestrzennego za-
gospodarowania kraju Radzie Ministrów spodziewane
jest w I półroczu 2010 r.
Jednocześnie warto nadmienić, ze ustawa o zasa-
dach prowadzenia polityki rozwoju wprowadza do do-
kumentów strategicznych wymiar przestrzenny. Ak-
tualnie opracowywana KPZK zostanie wykorzystana
w pracach nad długookresową strategią rozwoju kra-
ju oraz średniookresową strategią rozwoju kraju. Po-
nadto opracowywana aktualnie w Ministerstwie Roz-
woju Regionalnego krajowa strategia rozwoju regio-
nalnego zawiera także odniesienia do KPZK.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
305
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie budowy zbiornika wodnego
Kamieniec Ząbkowicki oraz bezpieczeństwa
mieszkańców części woj. dolnośląskiego
i opolskiego (11668)
Odpowiadając na pismo znak: SPS-023-11668/09
z dnia 6 października 2009 r., przekazujące interpe-
lację pana posła Jana Religi w sprawie budowy zbior-
nika wodnego Kamieniec Ząbkowicki oraz bezpie-
czeństwa mieszkańców województwa dolnośląskiego
i opolskiego, przedstawiam poniżej następujące in-
formacje.
Zbiornik Kamieniec Ząbkowicki na rzece Nysie
Kłodzkiej jest jednym z zadań objętych ustawą
o ustanowieniu programu wieloletniego „Program
dla Odry – 2006”. Obecnie przygotowywana jest ak-
tualizacja „Programu dla Odry – 2006”, w której bu-
dowa zbiornika Kamieniec Ząbkowicki przesunięta
została na dalsze lata.
W 2008 r., na zlecenie Krajowego Zarządu Gospo-
darki Wodnej opracowane zostało studium wykonal-
ności „Ochrona od powodzi Kotliny Kłodzkiej”. Z opra-
cowania tego wynika pilna potrzeba wybudowania
4 zbiorników przeciwpowodziowych na najważniej-
szych rzekach Kotliny Kłodzkiej. Są to następujące
suche zbiorniki przeciwpowodziowe:
— Szalejów Górny, rz. Bystrzyca Dusznicka,
— Boboszów, rz. Nysa Kłodzka,
— Roztoki Bystrzyckie, rz. Goworówka,
— Krosnowice, rz. Duna.
Realizacja ww. zbiorników pozwoli na zwiększe-
nie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego licznych
miejscowości położonych w Kotlinie Kłodzkiej, w tym
również samego Kłodzka oraz innych miejscowości
wzdłuż Nysy Kłodzkiej od Kłodzka aż do Kamieńca
Ząbkowickiego włącznie.
Uważam, że o budowie zbiornika Kamieniec Ząb-
kowicki i jego przyszłych parametrach decydować
będzie można dopiero po wykonaniu urządzeń zabez-
pieczających przed powodzią Kotlinę Kłodzką wraz
z m. Kłodzko, która najbardziej ucierpiała w czasie
powodzi w 1997 r.
Zgodnie z dotychczasową „Strategią gospodarki
wodnej” oraz projektem „Narodowej strategii gospo-
darowania wodami” do najważniejszych zadań prze-
widzianych do realizacji na terenie regionu wodnego
górnej i środkowej Odry zaliczyć należy: budowę
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz, moderni-
zację zbiornika Nysa, zwiększenie przepustowości rz.
Nysy Kłodzkiej na odcinku Lewin Brzeski – Skoro-
goszcz do wielkości 600 m3/s (obecnie 150 m3/s), mo-
dernizację wrocławskiego węzła wodnego.
306
Realizacja tych przedsięwzięć pozwoli na powięk-
szenie rezerwy powodziowej kaskady istniejących już
czterech zbiorników (Topola, Kozielno, Otmuchów,
Nysa), zlokalizowanych na Nysie Kłodzkiej. Ponadto
zrealizowanie tych wszystkich zadań przyczyni się
do znacznego złagodzenia parametrów fali powodzio-
wej na Odrze i Nysie Kłodzkiej.
Na zlecenie pełnomocnika rządu ds. „Programu
dla Odry – 2006” opracowane zostało studium wyko-
nalności dla zbiornika Kamieniec Ząbkowicki. Z opra-
cowania tego wynika niska skuteczność redukcji fali
powodziowej przez ten zbiornik.
Rozpatrując problem gospodarowania wodami
w zlewni Nysy Kłodzkiej, Krajowy Zarząd Gospodar-
ki Wodnej widzi potrzebę nie tylko pilnego zabezpie-
czenia przeciwpowodziowego, ale również problem
zmagazynowania wód dla okresów suchych.
Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone powyżej
fakty, realizacja zbiornika Kamieniec Ząbkowicki
może być przesunięta na dalsze lata, a w przypadku
sprawnego działania całego zmodernizowanego sys-
temu ochrony Kotliny Kłodzkiej i doliny rzeki Nysy
Kłodzkiej przed powodzią będzie dopiero można się
zastanowić nad ewentualną celowością realizacji tej
inwestycji jako obiektu wielofunkcyjnego, z uwzględ-
nieniem też energetyki wodnej. Ponadto sprawnie
działający planowany ww. system suchych zbiorni-
ków w Kotlinie Kłodzkiej pozwoli zabezpieczyć przed
powodzią zdecydowanie większy obszar i większą
liczbę mieszkańców.
Wykupienie wsi Pilce oraz niektórych innych te-
renów dla potrzeb budowy zbiornika stwarza obecnie
obszar korzystny dla przepływu wód powodziowych
i pozbawia ryzyka narażenia ludzi i ich dobytku na
straty wynikłe z powodzi.
Wykupiony teren pełni obecnie funkcję polderu
zalewowego i nie powinien zmienić swojego przezna-
czenia, w każdym razie do momentu podjęcia osta-
tecznej decyzji o budowie zbiornika wodnego i usta-
leniu jego parametrów.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie programu pilotażowego budowy
pełnowymiarowych boisk ze sztuczną
nawierzchnią do piłki nożnej (11671)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Tadeusza Toma-
szewskiego przekazaną pismem z dnia 6 październi-
ka 2009 r. (sygn. SPS-023-11671/09) w sprawie pro-
gramu pilotażowego budowy pełnowymiarowych
boisk ze sztuczną nawierzchnią do piłki nożnej
uprzejmie informuję, co następuje:
Ministerstwo Sportu i Turystyki, mając na uwadze
rozwój piłki nożnej, wdraża program pilotażowy obej-
mujący budowę pełnowymiarowych boisk piłkarskich
ze sztuczną nawierzchnią, mający na celu dalszą roz-
budowę nowoczesnej infrastruktury sportowej.
Cele programu:
1) udostępnienie społeczeństwu nowoczesnych
pełnowymiarowych boisk piłkarskich ze sztuczną
nawierzchnią;
2) zwiększenie popularyzacji dyscypliny sportu
jaką jest piłka nożna, w związku z faktem, że Polska
będzie współgospodarzem Finałowego Turnieju Mi-
strzostw Świata w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012;
3) rozwój młodzieżowej piłki nożnej poprzez jako-
ściową zmianę infrastruktury sportowej.
Realizacja programu nastąpi w dwóch etapach:
I etap – zaplanowany do realizacji w 2009 r., prze-
widuje uruchomienie programu pilotażowego, które-
go celem będzie analiza potrzeb oraz przebiegu reali-
zacji nowego rozwiązania w wybranych losowo loka-
lizacjach;
II etap – zostanie wdrożony w zależności od prze-
biegu i akceptacji społecznej I etapu oraz od możli-
wości zabezpieczenia odpowiednich środków finan-
sowych. Konkretna kwota na realizację programu
w roku 2010 będzie znana po analizie wpływów
i wydatków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
za rok 2009.
Zakres rzeczowy przedsięwzięcia obejmuje budo-
wę pełnowymiarowego boiska do piłki nożnej, ogro-
dzenia i oświetlenia:
1) wymiary boiska minimum 105 x 68 m;
2) trawa syntetyczna o wysokości min. 50 mm;
3) piłkochwyty o wysokości min. 8 m po obu stro-
nach krótszych boiska;
4) ogrodzenie o wysokości min 1,8 m;
5) oświetlenie boiska;
6) ławki dla zawodników obu drużyn.
Program finansowany jest ze środków państwo-
wego Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej na pod-
stawie rozporządzenia ministra sportu z dnia 10 lip-
ca 2006 r. w sprawie dofinansowania zadań ze środ-
ków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (Dz. U.
z 2006 r. Nr 134, poz. 944, z późn. zm.). Środki finan-
sowe Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej pochodzą
z dopłat do stawek w grach losowych na podstawie
art. 47d ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach
i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27,
z późn. zm.).
Ze względu na pionierski charakter programu
oraz ograniczone możliwości zabezpieczenia środków
finansowych w roku 2009 na podstawie następują-
cych kryteriów:
1) przebudowa lub rozbudowa istniejących obiek-
tów;

2) położenie geograficzne;
3) zabezpieczenie środków finansowych innych
niż środki Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej.
Do realizacji omawianego programu wytypowano
następujące podmioty:
1) miasto Łódź;
2) miasto Konstantynów Łódzki;
3) miasto Płoty;
4) Akademia Wychowania Fizycznego w Kra-
kowie;
5) miasto Kraśnik;
6) miasto Milanówek;
7) miasto i gmina Cieszanów.
Ponadto warunkami udziału w programie pilota-
żowym były:
1) pozytywna opinia okręgowego związku piłki
nożnej;
2) wykonanie zadania w terminie do 31 grudnia
2009 r.;
3) stan zaawansowania przygotowania inwestycji
do realizacji umożliwiający wykorzystanie przyzna-
nych środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
do 31 grudnia 2009 r.;
4) możliwość realizacji zadania pod względem fi-
nansowym, tj. posiadanie przez podmiot realizujący
zadanie środków własnych lub innych niż środki
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej;
5) oświadczenie wnioskodawcy, że powstały
obiekt będzie ogólnodostępny, a korzystanie z niego
będzie nieodpłatne dla klubów i sekcji młodzieżo-
wych oraz imprez sportowych organizowanych przez
jednostki samorządu terytorialnego.
Kwota środków Funduszu Rozwoju Kultury Fi-
zycznej przeznaczona na realizację zadania wynosić
będzie do 1300 tys. zł (słownie: jeden milion trzysta
tysięcy złotych), nie więcej jednak niż 50% wartości
kosztorysowej. Pozostałe środki zapewnia podmiot.
Środki Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej uru-
chamiane będą po wykorzystaniu środków własnych
lub innych na podstawie niezapłaconych oryginałów
rachunków lub faktur.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wniosek
pana Jacka Kowalskiego, prezydenta miasta Gniezna
zostanie rozpatrzony w ewentualnej II edycji progra-
mu, to jest w roku 2010.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
307
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przyczyn zmniejszenia się
populacji pszczół na terenie całego kraju
(11672)
W związku z interpelacją pana Tadeusza Toma-
szewskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 24 września 2009 r., znak: BP-TT-I-032/926/
09, w sprawie przyczyn zmniejszenia populacji
pszczół, przekazaną wraz z pismem znak: SPS-023-
-11672/09 z dnia 6 października 2009 r., uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Odpowiadając na pytanie nr 1, informuję, że
w grudniu 2008 r. dotarły do mnie sygnały od Pol-
skiego Związku Pszczelarskiego (PZP) oraz od Związ-
ku Pszczelarzy Zawodowych (ZPZ) dotyczące podej-
rzenia występowania w cukrze używanym do pod-
karmiania pszczół pozostałości substancji aktywnej
imidachlopryd i ich negatywnego wpływu na przeży-
walność rodzin podczas zimowli.
Celem wyjaśnienia zaistniałej sytuacji zwróciłem
się z prośbą o dodatkowe informacje do Głównego
Inspektoratu Sanitarnego (GIS), Państwowej In-
spekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa (PIORiN),
Oddziału Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa i Kwia-
ciarstwa w Puławach oraz Instytutu Ochrony Środo-
wiska w Warszawie (IOŚ).
Główny Inspektorat Sanitarny pismem z dnia
29 stycznia 2009 r. przekazał informację, że na pod-
stawie wyników kontroli urzędowych z lat 2006–2007
nie stwierdzono przekroczeń najwyższych dopusz-
czalnych poziomów pozostałości (NDP) substancji
aktywnej imidachlopryd w badanych przez Państwo-
wą Inspekcję Sanitarną środkach spożywczych. Po-
nadto GIS nie otrzymał dotychczas żadnych informa-
cji o przekroczeniu wartości NDP dla substancji ak-
tywnej imidachlopryd oraz jej pozostałości w surow-
cach używanych do produkcji żywności.
Inspektorzy Państwowej Inspekcji Ochrony Ro-
ślin i Nasiennictwa, mając na uwadze doniesienia
pszczelarzy dotyczące możliwości długotrwałego za-
legania niektórych substancji aktywnych w rośli-
nach, w ramach urzędowej kontroli prawidłowości
stosowania środków ochrony roślin pobierają próbki
do analiz laboratoryjnych na obecność pozostałości
substancji aktywnych środków ochrony roślin w ma-
teriale roślinnym pochodzącym z upraw buraków
cukrowych, rzepaku i kukurydzy. Główny Inspekto-
rat Ochrony Roślin i Nasiennictwa pismami z dnia
5 marca 2009 r. oraz z 20 października 2009 r. stwier-
dził na podstawie informacji zebranych z wojewódz-
kich inspektoratów, że w latach 2007–2008 nie
stwierdzono przypadków zatrucia pszczół w wyniku
stosowania środków ochrony roślin zawierających
imidachlopryd oraz nie wykryto pozostałości ww.
308
substancji aktywnej w materiale roślinnym. Jedno-
cześnie w oparciu o informacje uzyskane ze stacji
terenowej Instytutu Ochrony Roślin – Państwowego
Instytutu Badawczego w Białymstoku informuję, że
Laboratorium Badania Pozostałości Środków Ochro-
ny Roślin przeprowadziło 12 analiz zatrutych pszczół.
W badanych próbach nie stwierdzono obecności po-
zostałości substancji aktywnej imidachlopryd.
Instytut Ochrony Środowiska stwierdził na pod-
stawie wyników oceny substancji aktywnej imida-
chlopryd (dokonanej przez właściwy w sprawach re-
jestracji środków ochrony roślin i ich substancji ak-
tywnych urząd Republiki Federalnej Niemiec pełnią-
cy dla tej substancji aktywnej rolę kraju sprawozdaw-
cy zgodnie z dyrektywą Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca
1991 r. dotyczącą wprowadzania do obrotu środków
ochrony roślin – Dz. Urz. WE L 230 z 19.08.1991 r.,
z późn. zm.), że jest mało prawdopodobne, aby zapra-
wy nasienne zawierające ww. substancję aktywną
odpowiednio stosowane stanowiły przyczynę wymie-
rania rodzin pszczelich.
W Zakładzie Badania Bezpieczeństwa Żywności
Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa przebadano
w bieżącym roku 100 spośród 140 pobranych próbek
cukru pobranych z dostępnego w handlu surowca po-
chodzącego z 10 cukrowni (10 próbek/cukrownię).
W badanym materiale nie wykryto obecności pozo-
stałości substancji aktywnej imidachlopryd, jak rów-
nież pozostałości innych substancji z grupy neoniko-
tynoidów, takich jak tiametoksam, tiachlopryd, chlo-
tianidyna czy acetamipryd.
Odpowiadając na pytanie nr 2, informuję, że od-
szkodowanie za rodziny pszczele (pszczoła miodna
– Apis mellifera) przyznawane jest na zasadach okre-
ślonych w art. 49 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342)
oraz rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 30 lipca 2009 r. w sprawie rzeczoznawców wy-
znaczonych przez powiatowego lekarza weterynarii
do przeprowadzenia szacowania (Dz. U. Nr 142, poz. 1161).
Zgodnie z ww. ustawą odszkodowanie przysługuje za
rodziny pszczele, które zostały zabite z nakazu orga-
nów Inspekcji Weterynaryjnej lub padły w wyniku
zastosowania zabiegów nakazanych przez te organy
w przypadku wystąpienia w pasiece zgnilca amery-
kańskiego pszczół, który jest chorobą podlegającą
obowiązkowi zwalczania. Sposób i tryb postępowania
przy podejrzeniu lub stwierdzeniu tej choroby określa
rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 14 września 2005 r. w sprawie zwalczania
zgnilca amerykańskiego pszczół (Dz. U. Nr 187,
poz. 1574). Zgodnie z ww. rozporządzeniem powiato-
wy lekarz weterynarii, podejmując decyzję o zwalcza-
niu choroby, może nakazać różne sposoby postępo-
wania, które nie zawsze wymagają zniszczenia ro-
dzin pszczelich. Równocześnie w przypadku podjęcia
przez powiatowego lekarza weterynarii decyzji o zli-
kwidowaniu chorych rodzin właścicielowi pasieki
przysługuje odszkodowanie na zasadach określonych
w art. 49 ww. ustawy. Wysokość odszkodowania okre-
ślana jest na podstawie szacowania przeprowadzone-
go przez powiatowego lekarza weterynarii oraz dwóch
rzeczoznawców.
Przyznanie odszkodowania za rodziny pszczele
utracone z innych przyczyn niż wystąpienie zgnilca
amerykańskiego pszczół na podstawie ww. przepisów
nie jest możliwe. Możliwe jest jednak uzyskanie wspar-
cia finansowego w ramach Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 oraz krajowego
wsparcia pszczelarstwa w Polsce.
Odpowiadając na pytanie nr 3 i 4, uprzejmie in-
formuję, że dla oceny skali problemu oraz powodu
upadków rodzin pszczelich Państwowy Instytut We-
terynaryjny – Państwowy Instytut Badawczy w Pu-
ławach podjął w 2008 r. temat badawczy pod nazwą
„Określenie przyczyn występowania masowych strat
rodzin pszczelich w krajowych pasiekach”, który bę-
dzie realizowany w Pracowni Chorób Owadów Użyt-
kowych Zakładu Parazytologii i Chorób Inwazyjnych
do roku 2013. Celem tych badań jest określenie ska-
li problemu w kraju oraz próba identyfikacji czynni-
ków chorobotwórczych odpowiedzialnych za zespół
chorobowy określany jako CCD (collony collapse di-
sorder). W przebadanych dotychczas próbach stwier-
dzono wysoki poziom inwazji roztoczy Varroa de-
sturctor, które są wektorem wirusów patogennych
dla pszczół oraz niektórych infekcji wirusowych wy-
wołanych przez wirusa ostrego paraliżu pszczół
– ABPV, wirusa chronicznego paraliżu pszczół – CBPV,
wirusa zdeformowanych skrzydeł – DWV, wirusa
kaszmirskiego oraz izraelskiego wirusa ostrego para-
liżu pszczół – IAPV oraz inwazji Nosema ceranae.
Z tego też względu nie wykazano dotychczas, aby za
wystąpienie CCD był odpowiedzialny jeden określony
patogen. W badaniu większości prób stwierdzono
również obecność pierwotniaków z rodzaju Nosema
spp. Jednakże dopiero wykonanie pełnych badań wi-
rusologicznych umożliwi pełną ocenę stanu zdrowot-
nego rodzin. Należy tu wziąć pod uwagę również
wpływ szeregu innych czynników, takich jak zmiany
klimatyczne czy też zmiany związane z obecnym
schematem hodowli tych owadów i selekcji cech po-
żądanych w kontekście gospodarki pasiecznej, a nie
tylko wpływ samych środków ochrony roślin. Suge-
ruje się jednak, że jednym z głównych powodów obec-
nego stanu jest intensywny rozwój organizmów pa-
togennych dla pszczół, występujących powszechnie.
Dodatkowo od sierpnia br. w Instytucie Sadow-
nictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach realizo-
wany jest projekt badawczy „Określenie roli czyn-
ników środowiskowych, genetycznych i chorobo-
twórczych w występowaniu masowej śmiertelności
rodzin pszczelich”.
Jednocześnie w maju br. z inicjatywy Polskiego
Związku Pszczelarskiego (PZP) powołano zespół ro-
boczy, którego celem jest przeanalizowanie proble-
mów, jakie obecnie zaistniały w pszczelarstwie, oraz
wypracowanie jak najlepszych rozwiązań, które przy-
czynią się do poprawy sytuacji w sektorze pszczelar-

skim. W jego skład wchodzą przedstawiciele organi-
zacji pszczelarskich (Polski Związek Pszczelarski,
Stowarzyszenie Pszczelarzy Polskich „Polanka”, Sto-
warzyszenie Pszczelarzy Zawodowych), jak również
branżowych instytutów naukowych (Instytut Sadow-
nictwa i Kwiaciarstwa Oddział Pszczelnictwa w Pu-
ławach, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsz-
tynie, Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu, Uni-
wersytet Przyrodniczy w Lublinie). Każde ze spotkań
zespołu poświęcane jest innej tematyce. W zależności
od zakresu omawianych na spotkaniach problemów
zapraszani są na nie przedstawiciele innych organów
administracji państwowej czy też instytutów nauko-
wych. W chwili obecnej oczekiwane jest przedłożenie
pierwszych wniosków zespołu.
Ponadto w związku z mającymi miejsce w maju
2008 r. zatruciami rodzin pszczelich w wyniku nie-
właściwego stosowania zapraw nasiennych m.in.
w Niemczech, Włoszech oraz Francji minister rolnic-
twa i rozwoju wsi podsekretarz stanu Marian Zalew-
ski wystąpił z oficjalną prośbą do urzędów właści-
wych ds. rejestracji środków ochrony roślin w ww.
państwach o przekazanie wyników badań, informacji
i danych mających związek z tą sytuacją. Z informa-
cji dotychczas uzyskanych z Ministerstwa Żywności,
Rolnictwa i Ochrony Konsumenta wynika, że środki
ochrony roślin zawierające substancje aktywne
z grupy neonikotynoidów w formie zapraw nasien-
nych są wciąż dopuszczane do obrotu na terenie Re-
publiki Federalnej Niemiec. Aby zmniejszyć możli-
wość odrywania cząsteczek zaprawy z materiału
siewnego, należy jednakże stosować preparaty zwięk-
szające przyczepność środka do ziaren, jak również
używać odpowiednich siewników niepowodujących
wzbijania pyłu. Wysiew nasion powinien być przepro-
wadzony, gdy prędkość wiatru nie przekracza 5 m/s.
Francuska Agencja Bezpieczeństwa Żywności (AF-
FSA) przekazała swoją pozytywną opinię w sprawie
uznania zezwolenia wydanego przez Republikę Fe-
deralną Niemiec na środek Cruiser w procedurze
wzajemnego uznawania zezwoleń. Ze względu na
fakt, że AFFSA zajmuje się wykonaniem oceny ryzy-
ka i wydawaniem opinii w tym zakresie, nie zaś za-
rządzaniem ryzykiem, nie była w stanie udzielić peł-
nej odpowiedzi na zadane pytania. Zostały one prze-
kazane do ministerstwa rolnictwa. W chwili obecnej
oczekiwane są brakujące odpowiedzi z Republiki
Francuskiej oraz Włoskiej.
W zakresie działań podejmowanych przez agencje
oraz instytucje podległe ministrowi rolnictwa i roz-
woju wsi na rzecz ochrony i rozwoju populacji pszczół
w Polsce wyjaśniam, że inspektorzy Państwowej In-
spekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa (PIORiN)
w trakcie przeprowadzanych kontroli w zakresie pra-
widłowości stosowania środków ochrony roślin szcze-
gólną uwagę zwracają na nieprawidłowości, które
mogą mieć wpływ na występowanie zatrucia pszczół
podczas wykonywania zabiegów ochrony roślin, w tym
szczegółowo sprawdzają ewidencję stosowania środ-
ków ochrony roślin pod kątem możliwości wystąpie-
309
nia takich przypadków. W sytuacjach podejrzenia
zatrucia pszczół środkami ochrony roślin pracownicy
PIORiN, oprócz podjęcia stosownych działań, infor-
mują również poszkodowanego pszczelarza o możli-
wości zawiadomienia o szkodzie właściwego tereno-
wo organu gminy, który może powołać do wyjaśnie-
nia sprawy odpowiednią komisję. Pracownicy inspek-
cji biorą aktywny udział w pracach komisji rozpatru-
jących przypadki, w których zachodzi podejrzenie
zatrucia pszczół w wyniku stosowania środków ochro-
ny roślin.
Ponadto informuję, że w ramach Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW
2007–2013) w działaniu: Modernizacja gospodarstw
rolnych przewidziane jest wsparcie finansowe dzia-
łalności rolniczej, w tym pszczelarskiej.
Pomocą w ramach tego działania mogą być objęte
osoby fizyczne, osoby prawne, wspólnicy spółek cy-
wilnych oraz spółki osobowe w rozumieniu Kodeksu
spółek handlowych prowadzące na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej działalność rolniczą, z wyłą-
czeniem chowu i hodowli ryb. Podstawowym warun-
kiem ubiegania się o pomoc w ramach ww. działania
jest posiadanie gospodarstwa rolnego o powierzchni
co najmniej 1 ha użytków rolnych lub nieruchomości
służącej do prowadzenia produkcji w zakresie dzia-
łów specjalnych produkcji rolnej w rozumieniu prze-
pisów o ubezpieczeniu społecznym rolników (działem
specjalnym jest pasieka powyżej 80 rodzin), przy
czym wielkość ekonomiczna prowadzonego gospodar-
stwa powinna wynosić co najmniej 4 ESU. Pomoc
w ramach ww. działania polega na refundacji 40–60%
kosztów kwalifikowalnych inwestycji, która przyczy-
ni się do poprawy ogólnych wyników gospodarstwa,
nie ma charakteru odtworzeniowego i jest ekono-
micznie uzasadniona. Beneficjenci, którzy w dniu
złożenia wniosku o przyznanie pomocy nie ukończy-
li 40. roku życia (młodzi rolnicy) lub realizują opera-
cję na obszarach o niekorzystnych warunkach gospo-
darowania (ONW), obszarach Natura 2000 albo ob-
szarach związanych z wdrażaniem ramowej dyrek-
tywy wodnej, otrzymują refundację 50% poniesionych
kosztów kwalifikowalnych, tj. o 10 punktów procen-
towych więcej niż pozostali beneficjenci. Jeśli bene-
ficjentem działania jest młody rolnik i operacja bę-
dzie realizowana na obszarach ONW, obszarach Na-
tura 2000 albo obszarach związanych z wdrażaniem
ramowej dyrektywy wodnej, może otrzymać refun-
dację w wysokości 60% kosztów kwalifikowalnych.
Do kosztów kwalifikowalnych zalicza się koszty bu-
dowy, przebudowy, remontu połączonego z moderni-
zacją budynków lub budowli wykorzystywanych do
produkcji rolnej, zakupu maszyn, urządzeń, wyposa-
żenia do produkcji rolnej, zakładania, wyposażenie
sadów lub plantacji wieloletnich, budowy albo zakupu
elementów infrastruktury technicznej wpływających
bezpośrednio na warunki prowadzenia działalności
rolniczej.
Pomoc ma formę refundacji części kosztów kwa-
lifikowanych operacji (części poniesionych kosztów
310

realizacji inwestycji). Maksymalna wysokość pomo- Liczba i wartość projektów przyjętych na sezon
cy udzielonej jednemu beneficjentowi i na jedno go- 2008/2009
spodarstwo rolne w ramach działania, w okresie
realizacji PROW na lata 2007–2013, nie może prze- Projekty przyjęte
Projekty złożone
kroczyć 300 000 zł. Nazwa działania do realizacji
Ważnym elementem wspólnej polityki rolnej, ma- liczba
wartość
liczba
wartość
jącym pozytywny wpływ na ochronę i odbudowę ro- (tys. zł) (tys. zł)
dzin pszczelich w naszym kraju, jest mechanizm szkolenia 43 1374 40 905
wsparcia rynku produktów pszczelich. Wsparcie ryn- zakup leków do
ku produktów pszczelich jest realizowane między zwalczania 71 10 454 71 7632
warrozy
innymi na podstawie decyzji Komisji z dnia 14 sierp-
wynajem lawet 1 7 1 7
nia 2007 r. zatwierdzającej program poprawy pro-
dukcji i wprowadzania do obrotu produktów pszcze- analizy jakości
miodu i zakup
lich, przedłożony przez Polskę na mocy rozporządze- sprzętu do
30 1415 20
418
nia Rady (WE) nr 797/2004, oraz zatwierdzonego laboratoriów
przez Komisję Europejską „Krajowego programu zakup pszczół 71 15 294 71 9328
wsparcia pszczelarstwa w Polsce w latach 2007/08– wdrażanie
–2009/10” (KPWP). programów 0 0 0 0
badawczych
KPWP został opracowany zgodnie z rozporządze-
niem Rady (WE) nr 797/2004 z dnia 26 kwietnia Razem 216 28 544 203 18 290
2004 r. w sprawie środków mających na celu poprawę
warunków produkcji i wprowadzenia do obrotu pro- Źródło: Agencja Rynku Rolnego
duktów pszczelarskich oraz rozporządzeniem Komi-
sji (WE) nr 917/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. Na rok 2009/2010 w budżecie KPWP zaplanowa-
w sprawie szczegółowych zasad wykonania rozporzą- no wydatki na kwotę ponad 4,4 mln euro. Podobnie
dzenia Rady (WE) nr 797/2004 dotyczącego działań jak w ubiegłych latach, najwyższe kwoty będą prze-
w dziedzinie pszczelarstwa. Zgodnie z celem progra-
znaczone na odbudowę pogłowia rodzin pszczelich
mu pomoc finansowa jest skierowana do sektora
– wsparcie w formie refundacji kosztów zakupu ma-
pszczelarskiego, gdzie beneficjentami końcowymi są
tek, odkładów i pakietów pszczelich, w kwocie 1,86 mln
gospodarstwa pasieczne i indywidualni pszczelarze,
których pasieki zostały zgłoszone lub zarejestrowane euro, oraz na kontrolę warrozy – wsparcie w formie
w rejestrze prowadzonym przez powiatowego lekarza refundacji kosztów zakupu leków warrobójczych
weterynarii. O refundację środków finansowych w kwocie 1,85 mln euro. W ramach realizacji mecha-
w ramach mechanizmu mogą ubiegać się podmioty nizmu: Wsparcie rynku produktów pszczelich w se-
uprawnione, głównie związki, stowarzyszenia, zrze- zonie 2009/2010 (mechanizm wdrażający KPWP)
szenia, grupy producenckie oraz spółdzielnie pszcze- Agencja Rynku Rolnego opublikowała zaproszenie do
larskie. składania projektów na działania realizowane w se-
W ramach KPWP są realizowane wszystkie środ- zonie 2009/2010. Szczegółowe zasady uczestnictwa
ki wsparcia dopuszczone w art. 2 rozporządzenia w mechanizmie przedstawiono w warunkach ubiega-
Rady (WE) 797/2004, tj: nia się o refundację kosztów poniesionych w ramach
— pomoc techniczna dla pszczelarzy i organizacji, realizacji mechanizmu: Wsparcie rynku produktów
— kontrola warrozy, pszczelich w sezonie 2009/2010. Termin składania
— racjonalizacja przemieszczania rodzin pszcze- projektów upływa z dniem 20 października 2009 r.
lich na pożytki, Powyższy mechanizm wsparcia w Polsce funkcjo-
— działania wspierające laboratoria przeprowadza- nuje od 2004 r. i cieszy się dużym zainteresowaniem
jące analizy właściwości fizykochemicznych miodu, organizacji pszczelarskich.
— działania wspierające odbudowę pogłowia ro-
Minister
dzin pszczelich,
Marek Sawicki
— współpraca z wyspecjalizowanymi jednostkami
w ramach wdrażania programów badawczych w sek-
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
torze pszczelarskim i produktów pszczelich.
Instytucją wdrażającą jest Agencja Rynku Rolne-
go. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami w tym
obszarze w budżecie na rok 2008/2009 na pomoc
(w formie refundacji kosztów) przeznaczono ponad
4,4 mln euro, udział wspólnotowy w finansowaniu
programu wynosi ponad 2,2 mln euro.
Poniżej w zestawieniu tabelarycznym zawarto in-
formację na temat złożonych i przyjętych projektów
do realizacji w ramach budżetu 2008/2009.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Leszka Aleksandrzaka
i Stanisława Steca
w sprawie braku nadzoru ze strony
Agencji Nieruchomości Rolnych
nad działalnością browaru w Czarnkowie
(11673)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
panów posłów Leszka Aleksandrzaka oraz Stani-
sława Steca z dnia 6 października 2009 r., nr SPS-
-023-11673/09, w sprawie braku nadzoru ze strony
Agencji Nieruchomości Rolnych nad działalnością
browaru w Czarnkowie, uprzejmie informuję, co
następuje.
Po powzięciu wiadomości o nieprawidłowościach
występujących w działalności browaru w Czarnko-
wie, jako jednostki gospodarowania zasobem, w za-
kresie dokonywania zakupu dostaw i usług, w tym
nieprzestrzegania przez administratora ustawy
o zamówieniach publicznych, służby kontrolne
Agencji Nieruchomości Rolnych wszczęły postępo-
wanie wyjaśniające. W tym celu zlecono Filii ANR
w Pile przeprowadzenie natychmiastowej kontroli
w omawianym zakresie. Wstępne wyniki kontroli
potwierdziły zarzuty w zakresie niestosowania pro-
cedur przewidzianych przepisami ustawy o zamó-
wieniach publicznych.
Pragnę wyjaśnić, że kierownik Sekcji Gospodaro-
wania Zasobem Ewidencji i Analiz oraz kierujący
Filią ANR w Pile zastępca dyrektora Oddziału Tere-
nowego ANR w Poznaniu, tj. osoby odpowiedzialne
za sprawowanie nadzoru nad działalnością jednostek
gospodarowania zasobem, w tym również Gospodar-
stwa Rolnego Skarbu Państwa w Brzeźnie w Admi-
nistrowaniu Browar Czarnków, nie są już pracowni-
kami Agencji Nieruchomości Rolnych i uzyskanie od
nich wyjaśnień odnośnie do stwierdzonych nieprawi-
dłowości jest niemożliwe. Z tego względu dyrektor
Oddziału Terenowego ANR w Poznaniu, sprawując
nadzór nad działalnością filii, powołał w dniu 19 paź-
dziernika 2009 r. komisję do przeprowadzenia kon-
troli obejmującej zagadnienia odnoszące się do gospo-
darności w zarządzaniu browarem. Obecnie prace
komisji trwają, a wnioski z nich płynące zostaną
przedstawione ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi
niezwłocznie po zakończeniu prac.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że wszystkie trud-
ności związane z zarządzaniem oraz nadzorem nad
browarem mogą być spowodowane istniejącą we-
wnętrzną sprzecznością pomiędzy działalnością bro-
waru jako jednostki gospodarowania zasobem, której
działalność jest obwarowana rygorystycznymi prze-
pisami prawa dotyczącymi sektora finansów publicz-
nych z jednej strony, a funkcjonowaniem browaru
311
jako przedsiębiorstwa zmuszonego do działania
w warunkach ostrej konkurencji na wolnym rynku.
Agencja Nieruchomości Rolnych, mając świado-
mość tego dualizmu, już od 1993 r. podejmuje próby
trwałego rozdysponowania browaru w formach prze-
widzianych ustawą o gospodarowaniu nieruchomo-
ściami rolnymi Skarbu Państwa. Obecnie dobiega
końca kolejna procedura przygotowawcza do jego roz-
dysponowania. W dniu 28 października 2009 r. został
opublikowany wykaz z informacją o zamiarze sprze-
daży Browaru Czarnków.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie uregulowania przepisów
dotyczących hodowli psów rasowych (11674)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską panów Arkadego Radosława Fie-
dlera i Tomasza Piotra Nowaka, posłów na Sejm RP,
w sprawie uregulowania przepisów dotyczących ho-
dowli psów rasowych, przekazaną pismem z dnia
6 października 2009 r. nr SPS-023-11674/09, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że zgodnie z art. 9
ust. 1 ustawy dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn.
zm.) osoba utrzymująca zwierzę domowe (w tym rów-
nież psa) ma obowiązek zapewnić mu pomieszczenie
chroniące je przed zimnem, upałami i opadami at-
mosferycznymi, z dostępem do światła dziennego,
umożliwiające swobodną zmianę pozycji ciała oraz
odpowiednią karmę i stały dostęp do wody. Przepis
ten ma zastosowanie także do hodowli psów prowa-
dzonych w celach komercyjnych. Ponadto zgodnie
z art. 5 tej ustawy każde zwierzę wymaga humani-
tarnego traktowania, przez które, zgodnie z art. 4
pkt 2 ustawy, rozumie się traktowanie uwzględnia-
jące potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu opiekę
i ochronę. Jednocześnie zgodnie z art. 35 ustawy
utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach
bytowania jest traktowane jako przestępstwo i pod-
lega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo po-
zbawienia wolności do roku lub 2 lat w przypadku,
gdy sprawca działa ze szczególnym okrucieństwem.
Ponadto w przypadku skazania za przestępstwo
określone w art. 35 ustawy, w tym za znęcanie się
nad zwierzęciem poprzez utrzymywanie go w niewła-
312
ściwych warunkach bytowania, sąd może orzec m.in.
przepadek zwierzęcia, zakaz prowadzenia określo-
nej działalności (np. hodowli psów), przepadek
przedmiotów służących do popełnienia przestęp-
stwa oraz pochodzących z przestępstwa, a także na-
wiązkę w wysokości do 2500 zł na cel związany
z ochroną zwierząt.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że zgodnie z art. 8 ustawy o ochronie zwierząt
minister właściwy do spraw oświaty i wychowania
został zobowiązany do uwzględnienia problematyki
ochrony zwierząt w podstawie programowej kształ-
cenia ogólnego. Natomiast przygotowanie i wykona-
nie programów upowszechniania znajomości przepi-
sów ustawy o ochronie zwierząt wśród rolników jest
zadaniem powierzonym zarządom województw.
W związku z powyższym nie mogę podzielić za-
wartej w interpelacji opinii panów posłów dotyczącej
braku w naszym kraju jakichkolwiek regulacji doty-
czących hodowli, warunków życia, opieki weteryna-
ryjnej, edukacji a także kar dla tych, którzy nie pod-
porządkowują się przepisom regulującym sprawy
związane z utrzymywaniem psów rasowych.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że regulacje
dotyczące zasad prowadzenia hodowli psów raso-
wych, w tym kwalifikacji hodowców, procedur pod-
czas sprzedaży, prowadzenia dokumentacji hodowla-
nej oraz oszustw popełnianych przez osoby sprzeda-
jące psy rasowe, wykraczają poza materię uregulo-
waną w ustawie o ochronie zwierząt i nie są bezpo-
średnio z nią związane.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
regulacje prawne dotyczące obowiązków właścicieli
zwierząt domowych mogą być wprowadzone zgodnie
z art. 4 ust. 1 i ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 13 września
1996 r. o utrzymaniu porządku w gminach (Dz. U
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.). Rada gminy
uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku
w gminach, w którym określa szczegółowe zasady
dotyczące m.in. obowiązków osób utrzymujących
zwierzęta domowe, mając na celu ochronę przed za-
grożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed za-
nieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspól-
nego użytku. Zgodnie z tą ustawą regulamin jest
aktem prawa miejscowego, którym można nałożyć na
właścicieli zwierząt domowych nie tylko obowiązek
sprzątania po swoich zwierzętach, lecz także ograni-
czyć lub zabronić utrzymywania lub hodowli psów w
budynkach lub miejscach nieprzystosowanych do
tego celu oraz w sposób stanowiący zagrożenie lub
uciążliwość dla osób trzecich.
Powyższe regulacje prawne zawierają przepisy
określające warunki utrzymywania zwierząt domo-
wych, nakładające na właścicieli obowiązek zapew-
nienia tym zwierzętom właściwej opieki i humanitar-
nego traktowania oraz umożliwiające stosowanie
sankcji karnych na osoby nieprzestrzegające tych
przepisów.
W związku z powyższym nie jest zasadne podej-
mowanie prac zmierzających do uregulowania pro-
blematyki związanej z hodowlą psów rasowych
w ustawie o ochronie zwierząt.
Jednocześnie uprzejmie informuje Pana Marszał-
ka, że wprowadzenie regulacji dotyczących hodowli
psów rasowych w odrębnym akcie prawnym w zakre-
sie nieuregulowanym w innych przepisach i wykra-
czającym poza materię ustawy o ochronie zwierząt
wykracza poza właściwość ministra rolnictwa i roz-
woju wsi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie odszkodowań w związku
z obowiązkiem zwrotu niesłusznie pobranych
opłat za karty pojazdów i opłat skarbowych
za pojazdy sprowadzone z krajów UE (11675)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-11675/09 z dnia 6 października
przesyłające interpelację panów posłów Arkadego
Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka w sprawie zwrotu
opłat za wydanie kart pojazdu oraz opłaty skarbowej
za wydanie zaświadczenia VAT-25, uprzejmie infor-
muję, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia
17 stycznia 2006 r. uznał wysokość opłaty za wydanie
karty pojazdu za niezgodną z art. 92 i art. 217 Kon-
stytucji RP oraz art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo
o ruchu drogowym i w konsekwencji stwierdził, że
przepisy rozporządzenia tracą moc obowiązującą
z dniem 1 maja 2006 r.
Kwestia kosztów ponoszonych przez administra-
cję samorządową szczebla powiatowego związanych
ze zwrotem nadpłaty za wydanie kart pojazdu na
skutek zapadających wyroków sądowych jest znana
Ministerstwu Infrastruktury. Resort infrastruktury
wielokrotnie występował do Ministerstwa Finansów
o stanowisko w tej sprawie. W przekazanych opiniach
Ministerstwo Finansów informowało, że w ustawie
budżetowej nie zostały przewidziane środki finanso-
we, które mogłyby być przekazane starostom w związ-
ku z kosztami ponoszonymi w wyniku zwrotu nad-
płaty za wydanie kart pojazdu wraz z kosztami są-
dowymi i ustawowymi odsetkami wypłacanymi na
skutek zapadających wyroków sądowych. W ocenie
MF w obowiązujących przepisach brak jest podstaw

prawnych do przekazania z budżetu państwa dodat-
kowych środków dla powiatów z tytułu kosztów
związanych z wypłatą nadpłat za wydanie karty po-
jazdu. Strona samorządowa była informowana o ww.
opiniach.
W związku z nadal napływającymi postulatami
strony samorządowej w tej sprawie w bieżącym roku
podjąłem wspólnie z ministrem finansów i ministrem
spraw wewnętrznych i administracji inicjatywę w celu
rozpatrzenia kwestii wprowadzenia rozwiązań praw-
nych gwarantujących powiatom rekompensaty finan-
sowe za utracone wpływy z tytułu zwrotu nadpłaty
za wydanie kart pojazdu.
W wyniku powyższego oraz w porozumieniu ze
stroną samorządową (Komisją Wspólną Rządu i Sa-
morządu) powołany został zespół roboczy, którego
zadaniem jest wypracowanie strategicznych zmian
w zakresie dochodów jednostek samorządowych.
W skład zespołu wchodzą przedstawiciele strony sa-
morządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
oraz Związku Powiatów Polskich, ze strony rządowej
przedstawiciele ministra finansów, ministra spraw
wewnętrznych i administracji oraz ministra infra-
struktury. Po zakończeniu prac ww. zespołu infor-
macja o wypracowanych rozwiązaniach zostanie
przekazana panom posłom.
Odnosząc się do kwestii zwrotu opłaty skarbowej,
pragnę zaznaczyć, iż przepisy regulujące tę kwestię
określone są w ustawie o opłacie skarbowej, a więc
należą one do właściwości ministra finansów, dlatego
też w załączeniu przekazuję opinię podsekretarza
stanu w Ministerstwie Finansów pana Macieja Gra-
bowskiego w tej sprawie, przesłaną przy piśmie z dnia
22 października 2009 r. nr PT6/0680/263/371/TXZ/
09/PGMC880.
Z poważaniem
Załącznik do odpowiedzi
Szanowny Panie Ministrze! W związku z pismem
z dnia 14 października 2009 r., znak TD4k-0701-38a/
09, przy którym przesłano interpelacją poselską panów
posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka,
m.in. w sprawie opłaty skarbowej za wydanie zaświad-
czenia na druku VAT-25, uprzejmie informuję.
Zgodnie z przepisem art. 105 ust. l ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, ze zm.) naczelnicy urzędów skarbo-
wych dla celów związanych z rejestracją środków
transportu są obowiązani do wydawania zaświad-
czeń potwierdzających uiszczenie przez podatnika
podatku od towarów i usług w przypadkach, o któ-
rych mowa w art. 103 ust. 3 i 4 cytowanej ustawy, lub
potwierdzających brak obowiązku uiszczenia tego
podatku z tytułu przywozu nabywanych z teryto-
rium państwa członkowskiego innego niż terytorium
kraju pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu
na terytorium kraju (na druku VAT-25). Od wydawa-
nych zaświadczeń potwierdzających brak obowiązku
uiszczenia podatku pobierana jest opłata skarbowa
313
zgodnie z art. 1 ust. l pkt 1 lit. b ustawy z dnia 16 li-
stopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225,
poz. 1635, ze zm.), w związku z załącznikiem do ww.
ustawy „Wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, staw-
ki tej opłaty oraz zwolnienia”, część II „Wydanie za-
świadczenia” pkt 11.
Należy zaznaczyć, że opłata skarbowa za wydanie
ww. zaświadczeń jest opłatą za czynności administra-
cyjne, które stanowią element kontroli prawidłowości
rozliczania podatku VAT od zakupionych pojazdów
na terytorium Unii Europejskiej. Podkreślenia wy-
maga fakt, że do chwili obecnej Komisja Europejska
nie wysuwała żadnych zarzutów formalnych, które
wskazywałyby, że tę opłatę należy uznać za niezgod-
ną z prawem Unii Europejskiej. Nie jest również mi
znany żaden przypadek, w którym uznano by wyda-
wanie ww. zaświadczeń za sprzeczne z prawem Unii
Europejskiej.
Trudno wypowiadać się natomiast co do argu-
mentacji, którą posłużyły się samorządowe kolegia
odwoławcze w swoich rozstrzygnięciach, o których
mowa w ww. interpelacji panów posłów, bez znajomo-
ści tych spraw.
Równocześnie uprzejmie informuję, że sygnalizo-
wane w przekazanej interpelacji problemy zostaną
wszechstronnie przeanalizowane.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie finansowej i formalnej sytuacji filii
Uniwersytetu w Białymstoku w Wilnie (11676)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Górskiego z dnia 24 wrze-
śnia 2009 r. (nr SPS-023-11676/09) w sprawie finanso-
wej i formalnej sytuacji Filii Uniwersytetu w Białym-
stoku w Wilnie uprzejmie informuję, co następuje.
Zamiejscowy Wydział Ekonomiczno-Informatycz-
ny Uniwersytetu w Białymstoku w Wilnie swoją dzia-
łalność dydaktyczną rozpoczął w dniu 1 października
2007 r. Zgodnie z art. 85 ust. 5 ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym, minister edukacji i nauki w dniu
31 marca 2006 r. wyraził zgodę, poprzedzoną wyra-
żeniem zgody przez ministra spraw zagranicznych
w dniu 9 marca 2006 r., na utworzenie przez Uniwer-
sytet w Białymstoku Wydziału Zamiejscowego w Wil-
314
nie. Następnie w dniu 19 czerwca 2007 r. rząd Repu-
bliki Litewskiej na mocy uchwały nr 633 wydał po-
zwolenie na uruchomienie Wydziału Ekonomiczno-
-Informatycznego Uniwersytetu w Białymstoku w Wil-
nie. Formalne rozpoczęcie działalności tej jednostki
mogło nastąpić dopiero po wpisie do rejestru podmio-
tów prawnych Republiki Litewskiej oraz uzyskaniu
licencji na prowadzenia działalności edukacyjnej wy-
dawanej przez ministra oświaty Republiki Litew-
skiej. Procedury te zostały ostatecznie zakończone
w dniu 9 sierpnia 2007 r.
Pragnę uprzejmie poinformować, iż aktualnie Mi-
nisterstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego nie podej-
muje działań odnośnie kwestii formalnoprawnego
funkcjonowania Wydziału Zamiejscowego Uniwersy-
tetu w Białymstoku w Wilnie. Nie są również prowa-
dzone rozmowy ze stroną litewską na temat sytuacji
studentów litewskich odbywających studia wyższe na
Wydziale Ekonomiczno-Informatycznym.
Z informacji posiadanych przez ministerstwo wy-
nika, iż kwestie związane z uruchomieniem w Wilnie
jednostki zamiejscowej Uniwersytetu w Białymstoku
oraz jej funkcjonowaniem były dotychczas prowadzo-
ne głównie przez konsulat/Ambasadę RP w Wilnie.
Pragnę także wyjaśnić, iż Uniwersytet w Białym-
stoku nie zgłaszał potrzeby budowy nowego budynku
i nie przedłożył stosownych dokumentów, natomiast
przesłał do Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego program inwestycji na przebudowę i rozbudowę
budynków przy ul. Aguonu 22 w Wilnie na potrzeby
Wydziału Zamiejscowego Uniwersytetu w Białymsto-
ku w Wilnie. Z załączonych do wymienionego wcze-
śniej programu inwestycji dokumentów wynika, że
uczelnia nie ma prawa do nieruchomości, które umoż-
liwiałoby sfinansowanie lub dofinansowanie z budże-
tu państwa planowanych do realizacji robót remon-
towo-budowlanych.
Pragnę także poinformować, iż strona litewska
nie zgłaszała do nas pytań związanych z działalno-
ścią Wydziału Zamiejscowego w Wilnie Uniwersytetu
w Białymstoku. Jedyne sygnały dotyczące skompli-
kowanej sytuacji Wydziału Ekonomiczno-Informa-
tycznego dotarły do ministerstwa dzięki clarisowi
z Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej na Litwie,
opracowanemu na podstawie publikacji „Kuriera Wi-
leńskiego” z dnia 24 września br. oraz informacji
uzyskanych z Departamentu Europy Zachodniej
i Północnej Ministerstwa Spraw Zagranicznych, któ-
ry potwierdził niekorzystną sytuację wydziału po
wejściu w życie litewskiej ustawy reformującej szkol-
nictwo.
W roku ubiegłym Ministerstwo Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego uruchomiło program stypendialny dla
młodzieży polonijnej studiującej w kraju swojego za-
mieszkania. Pozostające w dyspozycji ministerstwa
środki finansowe pozwoliły na ufundowanie 50 sty-
pendiów dla najlepszych studentów polskiego pocho-
dzenia kształcących się w Wydziale Zamiejscowym
Uniwersytetu w Białymstoku w Wilnie.
Pozwolę sobie dodać, iż z Litwą podpisana została
w Wilnie dnia 9 marca 2005 r. Umowa między Rzą-
dem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki
Litewskiej o wzajemnym uznawaniu dokumentów
uprawniających do podejmowania studiów wyższych
oraz uznawaniu okresów studiów, tytułów zawodo-
wych, stopni naukowych i stopni w zakresie sztuki
(M.P. Nr 71, poz. 979), na podstawie której stopnie
i tytuły uzyskane w polskich uczelniach, w tym tak-
że w Wydziale Zamiejscowym Uniwersytetu w Bia-
łymstoku w Wilnie, są uznawane do celów akademic-
kich (tj. kontynuowania nauki) na terytorium Repu-
bliki Litewskiej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Witold Jurek
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie zmiany rozporządzenia dotyczącego
szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania:
Program rolnośrodowiskowy, objętego PROW
na lata 2007–2013 (11678)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Bronisława Dutki, posła na Sejm RP,
z dnia 6 października 2009 r., nr SPS-023-11678/09,
w sprawie zmiany rozporządzenia dotyczącego szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Program rolnośro-
dowiskowy, objętego PROW na lata 2007–2013,
uprzejmie informuję, co następuje.
Obecnie obowiązuje nowe rozporządzenie mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28 września 2009 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Program rolnośrodowiskowy
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2009 r. Nr 161, poz. 1286).
Podpisanie ww. rozporządzenia przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi jest odpowiedzią na liczne uwa-
gi i pisma, które napłynęły do resortu w sprawie
m.in. konieczności zmiany minimalnej obsady drzew
i krzewów w pakiecie 2.: Rolnictwo ekologiczne.
W obowiązującym rozporządzeniu określone zo-
stały niższe wartości minimalnej obsady drzew i krze-
wów w ramach przedmiotowych wariantów, ade-
 315

kwatne dla upraw sadowniczych prowadzonych zgod- Lonicera caerulea

jagoda kamczacka
nie z zasadami rolnictwa ekologicznego. Proponowa- 9
(suchodrzew jadalny)
var. kamtschatica 1800
Pojark.
ne wartości minimalnej obsady uwzględniają nie
10 jarząb pospolity Sorbus aucuparia L. 300
tylko bieżące nowe nasadzenia, ale także stare sady
11 kalina koralowa Viburnum opulus 1600
i jagodniki, mające nierzadko kilkadziesiąt lat.
12 leszczyna Corylus spp. 200
Poniższa tabela przedstawia minimalną obsadę
13 orzech włoski Juglans regia L. 75
drzew i krzewów obowiązującą rolników, którzy we- Cydonia oblonga
szli do programu rolnośrodowiskowego w 2008 r. 14 pigwa pospolita 500
Mill.
Tabela: „Załącznik nr 8: Minimalna obsada drzew 15 pigwowiec Chaenomeles spp. 2000
i krzewów w przypadku realizacji zobowiązania rol- 16 rokitnik zwyczajny
Hippohae
700
nośrodowiskowego podjętego na podstawie rozporzą- rhamnoides L.
17 róża dzika Rosa canina L. 600
dzenia, o którym mowa w § 44, w zakresie niektórych
18 róża pomarszczona Rosa rugosa L. 1500
wariantów pakietu 2.: Rolnictwo ekologiczne” (Dz. U.
Prunus salicina
z 2009 r. Nr 161, poz. 1286). 19 śliwa japońska
Lindl. 300
20 śliwa tarnina Prunus spinosa L.
Wariant 2.9: Uprawy Amelanchier
sadownicze i jagodowe 21 świdośliwa alnifolia. 1500
(z certyfikatem (Nutt.)Nutt.
Minimalna
zgodności) i Vaccinium
Lp. obsada 22 żurawina 20 000
wariant 2.10: Uprawy macrocarpon Ait.
szt./ha
sadownicze i jagodowe
(w okresie
przestawiania) Rolników realizujących zobowiązanie rolnośrodo-
1
agrest (porzeczka Ribes uva-crispa var.
1600 wiskowe od 2009 r. obowiązuje skrócona lista zgodnie
agrest) reclinatum (L.) Berl.
z rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi
borówka wysoka i Vaccinium
2
średnia corymbrosum L.
1500 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie szczegółowych
Prunus persica (L.) warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
3 brzoskwinia 300
Batsch w ramach działania: Program rolnośrodowiskowy
4 czereśnia Prunus avium (L.) L. 125 objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
5 grusza domowa Pyrus communis L. 150 na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 33, poz. 262).
6 jabłoń domowa
Malus domestica
125 Zmienione rozporządzenie jest dostępne na stro-
Borkh.
nie internetowej Ministerstwa Rolnictwa i Rozwo-
7 jeżyna Rubus fruticosus L. 3000 ju Wsi pod adresem http://dokumenty.rcl.gov.pl/
8 malina Rubus idaeus L. 4600 D2009161128601.pdf.
9 morela Prunus armeniaca L. 200
10 porzeczka Ribes spp. 1600
Z poważaniem
11 poziomka Fragaria vesca L. 40 000
Podsekretarz stanu
12 śliwa domowa Prunus domestica L. 300
Artur Ławniczak
Fragaria x ananassa
13 truskawka 25 000
Duchesne
14 winorośl Vitis vinifera L. 1500
15 wiśnia pospolita Prunus cerasus L. 300 Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Wariant 2.11:
Pozostałe uprawy
sadownicze i jagodowe Odpowiedź
(z certyfikatem
zgodności) i
wariant 2.12: Pozosta- podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
łe uprawy sadownicze
i jagodowe (w okresie
- z upoważnienia ministra -
przestawiania) na interpelację posłów
1
aronia Aronia melanocarpa
1500
Jana Łopaty i Andrzeja Pałysa
czarnoowocowa (Michx.) Elliott
2 berberys zwyczajny Berberis vulgaris L. 1600 w sprawie zmiany ustawy z dnia 21 maja 2009 r.
Vaccinium vitis-idaea o zmianie ustawy o podatku akcyzowym (11679)
3 borówka brusznica 20 000
L.
Vaccinium
4 borówka niska 4000 Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
angustifolium Ait.
5 dereń jadalny Cornus mas L. 300 z dnia 6 października 2009 r., znak: SPS-023-11679/
6 bez czarny Sambucus nigra L. 500 09, przy którym przesłana została interpelacja panów
7 głóg Crategus spp. 300 posłów Jana Łopaty i Andrzeja Pałysa z dnia 21 września
8 grusza azjatycka
Pyrus pyrifolia
150
2009 r. w sprawie zmiany ustawy o podatku akcyzo-
(Burm.) Nak. wym, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
316
Minister finansów jako członek Rady Ministrów
wykonuje zadania szczegółowo określone w rozporzą-
dzeniu prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada
2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
ministra finansów (Dz. U. Nr 216, poz. 1592). Zakres
działania ministra finansów obejmuje m.in. kierowa-
nie działem administracji rządowej, jakim jest budżet
państwa. Podatek akcyzowy służący przede wszyst-
kim celom fiskalnym zapewnia znaczące wpływy do
budżetu państwa. W warunkach krajowych wpływy
z podatku akcyzowego od wyrobów tytoniowych
w strukturze dochodów budżetowych z tytułu akcy-
zy stanowią ok. 30%.
Minister finansów, realizując założenia budżeto-
we m.in. poprzez inicjowanie zmian stawek podatku
akcyzowego, wpływa również na politykę cenową
producentów wyrobów tytoniowych, stymulując pod-
wyżki cen tych wyrobów. Rosnące ceny wyrobów ty-
toniowych wpływają na zachowania konsumentów,
stanowiąc jednocześnie istotny czynnik zachęcający
do ograniczenia ich używania lub całkowitej rezy-
gnacji z palenia i przyczyniając się do zawężenia krę-
gu palaczy.
Wraz z akcesją Polski do Unii Europejskiej porzą-
dek prawny utworzony przez Wspólnotę Europejską
stał się cechą naszej rzeczywistości politycznej i go-
spodarczej. Zgodnie z przepisami prawa wspólnoto-
wego obrót wyrobami akcyzowymi na terytorium
Wspólnoty Europejskiej podlega zasadom ujednolico-
nego podatku akcyzowego. Oznacza to, że przy obro-
cie tymi wyrobami zarówno na terytorium kraju, jak
i w pozostałych państwach członkowskich, stosuje się
takie same zasady opodatkowania akcyzą.
Należy również przypomnieć, iż zgodnie z trakta-
tem ustanawiającym Wspólnotę Europejską wszystkie
działania wspólnotowe muszą zagwarantować wyso-
ki poziom ochrony zdrowia człowieka. Zarówno pa-
pierosy, jak i tytoń do palenia, z którego zwija się
papierosy, są jednakowo szkodliwe dla ludzkiego
zdrowia. Poziom opodatkowania, stanowiący głów-
ny czynnik wpływający na ceny wyrobów tytonio-
wych, znacząco oddziałuje na zachowania konsu-
mentów. Dlatego też na szczeblu UE uznano za ko-
nieczne stopniowe przybliżanie minimalnych sta-
wek na tytoń do palenia do minimalnych stawek za
papierosy. Wyrazem tego kierunku polityki podat-
kowej w UE jest dyskusja, jaka toczy się aktualnie
nad projektem dyrektywy Rady zmieniającej dyrek-
tywy 92/79/EWG, 92/80/EWG i 95/59/WE w zakre-
sie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do
wyrobów tytoniowych.
W obecnym stanie prawnym ustawa z dnia 9 li-
stopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następ-
stwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych
(Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55, z późn. zm.) zobowią-
zała organy administracji rządowej do tworzenia wa-
runków ekonomicznych i prawnych zachęcających do
ograniczenia używania tytoniu m.in. poprzez prowa-
dzenie odpowiedniej polityki podatkowej. Ustalony
przez Radę Ministrów program jest finansowany
z budżetu państwa w wysokości 0,5% wartości po-
datku akcyzowego od wyrobów tytoniowych.
Minister finansów ma oczywiście świadomość za-
grożeń związanych z rosnącymi cenami wyrobów
tytoniowych. Jednym z takich zagrożeń jest zwięk-
szenie aktywności szarej strefy na rynku wyrobów
tytoniowych związanej ze wzrostem atrakcyjności
nielegalnych zysków realizowanych z przemytu i nie-
legalnej produkcji zarówno papierosów, jak i tytoniu
do palenia.
Od wielu lat resort finansów podejmuje zdecydo-
wane działania zmierzające do wyeliminowania
z życia gospodarczego tych niekorzystnych zjawisk.
System banderolowania wyrobów tytoniowych (pa-
pierosów i tytoniu do palenia) oraz wieloletnie do-
świadczenia w zwalczaniu nielegalnego obrotu wy-
robami tytoniowymi, jakie posiadają służby podle-
głe ministrowi finansów, a także Policja, Straż Gra-
niczna, Inspekcja Handlowa i inne służby kontrolne
znacząco ograniczają skalę i rozmiary patologii
w tym zakresie. Podejmowane są także działania
legislacyjne zmierzające do ograniczenia ilości wy-
robów tytoniowych przywożonych przez podróżnych
z krajów nienależących do Unii Europejskiej. Doty-
czy to przede wszystkim przywozu o charakterze
niehandlowym z Ukrainy, Białorusi i Rosji, gdzie
ceny wyrobów tytoniowych są znacznie niższe od
cen w Polsce.
Odnosząc się do kwestii zaostrzenia przepisów
przeciwdziałających przemytowi papierosów, chciał-
bym zauważyć, iż w obecnym stanie prawnym prze-
pis art. 86 Kodeksu karnego skarbowego przewiduje
karalność tego typu czynów karą pozbawienia wol-
ności do 5 lat i grzywną do 720 stawek dziennych.
Surowymi karami (do 3 lat pozbawienia wolości
i karą grzywny) zagrożone jest również paserstwo
umyślne, jak i nieumyślne, zgodnie bowiem z art. 91
K.k.s. penalizowane jest nabywanie, przechowywa-
nie, przewożenie, przenoszenie, pomoc w zbyciu lub
ukryciu przemyconych towarów.
W dniu 6 grudnia 2008 r. Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej uchwalił ustawę o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 3, poz. 11 i Nr 98, poz. 819), która weszła
w życie z dniem 1 marca 2009 r. W art. 99 ust. 2 pkt
2 ustawy określona została stawka akcyzy na tytoń
do palenia w wysokości 95 zł za każdy kilogram
i 31,41% maksymalnej ceny detalicznej. Zatem w wy-
borze struktury opodatkowania tytoniu do palenia,
polegającej na ustaleniu dla całego tytoniu do pale-
nia, obejmującego swym zakresem tytoń do ręcznego
sporządzania papierosów i inny tytoń do palenia
(tj. tytoń fajkowy), jednej stawki kwotowej i procen-
towej zdecydowała konieczność uszczelnienia syste-
mu podatkowego. Zrównanie opodatkowania na obie
ww. kategorie tytoniu do palenia ma na celu likwida-
cję występującej dotychczas nieprawidłowości pole-
gającej na wykorzystywaniu niższej stawki akcyzy
określonej dla innego tytoniu do palenia (tytoniu faj-
kowego) do opodatkowania nią tytoniu do tzw. skrę-
tów, objętego wyższą stawka akcyzy. Na wskazanie

zasługuje również fakt, iż producenci tytoniu fajko-
wego (charakteryzującego się wysoką ceną detalicz-
ną) od początku prac nad projektem ustawy o po-
datku akcyzowym opowiadali się za zmianą struk-
tury opodatkowania dla innego tytoniu do palenia
polegającej na przejściu ze stawki procentowej na
kwotowo-procentowy system opodatkowania, mając
jednocześnie świadomość, iż rozwiązanie to niesie
za sobą znaczący wzrost opodatkowania akcyzą tego
wyrobu.
Projekt ustawy podlegał standardowym procedu-
rom legislacyjnym, których jednym z etapów są kon-
sultacje społeczne. W celu przeprowadzenia konsul-
tacji społecznych tekst projektu ustawy został prze-
słany do zaopiniowania ogólnopolskim związkom
zawodowym i ogólnopolskim związkom pracodaw-
ców. O publikacji projektu ustawy w Biuletynie In-
formacji Publicznej Ministerstwa Finansów poinfor-
mowano producentów wyrobów akcyzowych, organi-
zacje zbiorowego zarządzania, stowarzyszenia pro-
ducentów i handlowców oraz podmioty zrzeszające
przedsiębiorców dokonujących obrotu wyrobami ak-
cyzowymi. W toku przeprowadzonych konsultacji
uwagi do projektu ustawy złożyli m.in.: Business
Centre Club, Altadis Polska SA, NSZZ „Solidarność”
przy British-American Tobacco Polska, British-Ame-
rican Tobacco Polska SA, Forum Związków Zawodo-
wych, Federacja Związków Zawodowych Pracowni-
ków Przemysłu Tytoniowego w Polsce, Gallaher Pol-
ska sp. z o.o., Imperial Tobacco Polska SA, Krajowa
Izba Gospodarcza, Okręgowy Związek Plantatorów
Tytoniu w Grudziądzu, Orion Jerzy Czernek, Philip
Morris Polska SA, PKPP Lewiatan, Polski Związek
Plantatorów Tytoniu, Scandinavian Tobacco SA Ja-
wornik-Myślenice, Zakłady Tytoniowe SA w Lubli-
nie, Okręgowy Związek Plantatorów Tytoniu w Le-
żajsku, Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, Izba
Przemysłowo-Handlowa w Krakowie, Fundacja Ame-
rykańskiej Izby Handlowej w Polsce, Okręgowy
Związek Plantatorów Tytoniu w Kielcach, Okręgowy
Związek Plantatorów Tytoniu w Krakowie, Polskie
Stowarzyszenie Przemysłu Tytoniowego, Zrzeszenie
Producentów Tytoniu „Tabako” w Suchowoli, Pro-
gram Odpowiedzialnej Sprzedaży „STOP 18!”.
W ramach konsultacji odbyły się w Ministerstwie
Finansów także konferencje uzgodnieniowe z przed-
stawicielami poszczególnych branż, w tym m.in.
z branży tytoniowej. Były one w całości poświęcone
dyskusji nad uwagami zgłoszonymi do projektu
ustawy.
W trakcie konsultacji społecznych przedstawicie-
le poszczególnych branż mieli sposobność zgłoszenia
uwag i postulatów. W zakresie wyrobów tytoniowych
uwagi dotyczyły głównie struktury stawek podatku
akcyzowego na te wyroby. Firmy tytoniowe nie wy-
pracowały jednak wspólnego stanowiska wobec pro-
ponowanych ustawowych regulacji w tym zakresie,
bowiem każda z nich prezentuje inne podejście do
sposobu opodatkowania wyrobów tytoniowych, które
uzależnione jest od konkretnej sytuacji firmy w kra-
317
ju, produkowanego asortymentu i jej pozycji rynko-
wej. Większość firm opowiedziała się za zwiększe-
niem opodatkowania tytoniu do palenia, chociaż
zgłaszane były również propozycje zrównania stawek
akcyzy na tytoń do palenia ze stawkami akcyzy na
papierosy.
Wobec braku konsensusu resort finansów przed-
stawił propozycję struktury opodatkowania akcyzą
tytoniu do palenia w taki sposób, aby opodatkowanie
tytoniu do palenia stanowiło 2/3 opodatkowania ak-
cyzą papierosów. Jak można było się przekonać
w trakcie prac parlamentarnych, to właśnie kompro-
misowe rozwiązanie znalazło uznanie zdecydowanej
większości posłów.
Odnosząc się do zamierzeń rządu w zakresie po-
datku akcyzowego od wyrobów tytoniowych, w chwi-
li obecnej nie jest rozważana zmiana wysokości staw-
ki na tytoń do palenia. Zaistniała jednakże koniecz-
ność podwyższenia od 1 stycznia 2010 r. akcyzy na
papierosy w celu wypełnienia kryterium podatkowe-
go minimum unijnego, co powinno spotkać się z po-
zytywnym odbiorem ze strony producentów i konsu-
mentów tytoniu do palenia.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje panów posłów Jana Łopatę i Andrze-
ja Pałysa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 24 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie złagodzenia obciążeń finansowych
związanych z zakupem podręczników
szkolnych (11680)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Milcarza (SPS-023-
-11680/09), dotyczącą złagodzenia obciążeń finanso-
wych związanych z zakupem podręczników, uprzej-
mie informuję.
Na podstawie uchwały nr 57/2009 w sprawie Rzą-
dowego programu pomocy uczniom w 2009 r. – „Wy-
prawka szkolna” i rozporządzenia w sprawie szcze-
gółowych warunków udzielania pomocy finansowej
uczniom na zakup podręczników (Dz. U. z 2009 r.
Nr 76, poz. 642) uczniowie rozpoczynający w roku
szkolnym 2009/2010 naukę w klasach I–III szkoły
podstawowej, w klasach I–III ogólnokształcącej szko-
318
ły muzycznej I stopnia, naukę w klasie I gimnazjum,
w klasie I ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stop-
nia, w klasie I ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych lub w klasie IV ogólnokształcącej szkoły bale-
towej otrzymują pomoc w formie dofinansowania do
zakupu podręczników.
W bieżącym roku, z uwagi na wejście w życie no-
wej podstawy programowej, zmodyfikowano założe-
nia programu, poprawiając dostępność do uzyskania
dofinansowania do podręczników szkolnych, m.in.
wprowadzając nową grupę uczniów z klasy I gimna-
zjum. Ustalono dofinansowanie do zakupu podręcz-
ników dla tej grupy na poziomie 280 zł. Wprowadzo-
no również dodatkowo 10-procentową grupę uczniów,
którzy otrzymali możliwość ubiegania się o pomoc
poza kryterium dochodowym, o którym mowa w art. 8
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej. Sytuacje, które stają się podstawą do
podjęcia przez dyrektora szkoły decyzji o przyznaniu
pomocy, określa art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej. W grupie uzasadniającej szcze-
gólne sytuacje życiowe znajduje się m.in. sieroctwo,
bezdomność, ciężka choroba, przemoc w rodzinie, al-
koholizm, narkomania zdarzenia losowe itp.
Według wstępnych danych z dnia 21 września br.
z programu skorzystało ok. 280 tys. uczniów, w tym
71 tys. uczniów klas I szkół podstawowych i 76,5 tys.
uczniów I klasy gimnazjum.
Jednym z rozwiązań zmniejszających obciążenia
finansowe związane z zakupem nowych podręczni-
ków jest możliwość obrotu używanymi podręcznika-
mi przez szkoły. Zgodnie z art. 22b ustawy o systemie
oświaty dyrektor szkoły podejmuje działania organi-
zacyjne umożliwiające obrót używanymi podręczni-
kami na terenie szkoły.
Pragnę zwrócić uwagę pana posła, że poprzednia
– tak gruntowna – zmiana podstawy programowej,
skutkująca koniecznością wymiany podręczników,
miała miejsce w 1999 r., a zatem 10 lat temu. Prze-
prowadzona wówczas reforma edukacji wprowadziła
zasadę pluralizmu na rynku podręczników szkolnych
i ich swobodnego wyboru przez nauczyciela. Spowo-
dowało to powstanie bardzo bogatej i zróżnicowanej
oferty podręczników szkolnych, z której nauczyciele
mogą korzystać w zależności od preferowanych me-
tod nauczania oraz możliwości i potrzeb uczniów.
Między podręcznikami zaznaczają się wyraźne róż-
nice, więc nauczyciel ma możliwość wyboru. Istnieją
podręczniki przeznaczone zarówno dla nauczycieli
uczących w sposób tradycyjny, jak i nauczycieli pre-
ferujących nowatorskie metody nauczania. Szczegó-
łowe warunki, jakie muszą spełnić podręczniki do-
puszczane do użytku szkolnego, określają przepisy
rozporządzenia ministra właściwego do spraw oświa-
ty i wychowania, wydanego na podstawie art. 22a
ust. 8 ustawy o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Obecnie obowiązuje
rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
8 czerwca 2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku
w szkole programów wychowania przedszkolnego
i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku
szkolnego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730).
Podręcznik może być dopuszczony do użytku
szkolnego, jeżeli uzyskał pozytywne opinie rzeczo-
znawców wskazanych przez ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania. Zgodnie z § 18 przywo-
łanego rozporządzenia na listę rzeczoznawców do
spraw podręczników do kształcenia ogólnego mogą
być wpisane osoby posiadające wykształcenie wyższe
magisterskie, doświadczenie i osiągnięcia w pracy
naukowej lub dydaktycznej oraz rekomendację sto-
warzyszenia naukowego, jednostki badawczo-rozwo-
jowej, placówki naukowej Polskiej Akademii Nauk,
Polskiej Akademii Umiejętności, szkoły wyższej, na-
uczycielskiego kolegium języków obcych lub komite-
tu głównego olimpiady przedmiotowej.
Uprzejmie informuję, że w warunkach gospodar-
ki wolnorynkowej Ministerstwo Edukacji Narodowej
nie dysponuje narzędziami zdolnymi regulować ceny
podręczników szkolnych czy decydować o liczbie wy-
dawnictw funkcjonujących na rynku edukacyjnym.
Minister edukacji narodowej tak jak nie ma wpływu
na funkcjonowanie mechanizmów rynkowych, tak
samo nie może decydować o wysokości rabatu udzie-
lanego przy zakupie podręczników przez wydawców,
księgarnie, hurtownie i inne podmioty prowadzące
sprzedaż podręczników. Są to niezależne podmio-
ty prawne i fizyczne, działające na rynku zgodnie
z przepisami prawa handlowego.
Uprzejmie informuję, że ceny nowych podręczni-
ków dla klas pierwszych szkół podstawowych i klas
pierwszych gimnazjum, zgodnych z nową podstawą
programową, nie odbiegają znacząco od cen ubiegło-
rocznych. Corocznie obserwuje się kilkuprocentowy
(ok. 3–5% w zależności od wydawnictwa) wzrost cen
podręczników szkolnych, a wynika to w głównej mie-
rze z inflacji i wyższych kosztów niektórych usług
związanych z przygotowaniem podręcznika. W bie-
żącym roku wzrost cen podręczników szkolnych
utrzymuje się na podobnym poziomie jak dotychczas.
Bogata oferta podręczników konkurujących na ryn-
ku wydawniczym wydawców książek edukacyjnych
sprawia bowiem, że wzrost cen podręczników jest
nieznaczny. Cena kompletu podręczników dla klas
objętych reformą programową kształtuje się nastę-
pująco:
— dla klasy pierwszej szkoły podstawowej – od
170 do ok. 200 zł,
— dla klasy pierwszej gimnazjum – od 300 do ok.
450 zł,
w zależności od wybranych tytułów podręczni-
ków, ewentualnego wyboru zeszytu ćwiczeń itd.
Pragnę także zapewnić pana posła, że wydawane
przez oficyny edukacyjne, a następnie wybierane
przez szkoły podręczniki (wraz z komponentami),
według wiedzy posiadanej przez resort, spełniają
swoją rolę należycie. W myśl bowiem art. 22a ust. 1
ustawy o systemie oświaty to nauczyciel ma prawo
wyboru podręcznika spośród podręczników do-
puszczonych do użytku szkolnego, zatem decyzja,

czy i z jakich podręczników będą uczniowie korzy-
stać na zajęciach, należy wyłącznie do nauczyciela.
Ponadto rozporządzenie ministra edukacji narodo-
wej z dnia 8 czerwca 2009 r. w sprawie dopuszczania
do użytku w szkole programów wychowania przed-
szkolnego i programów nauczania oraz dopuszcza-
nia do użytku szkolnego podręczników wychodzi
naprzeciw współczesnym potrzebom w zakresie ma-
teriałów dydaktycznych i przewiduje możliwość do-
puszczenia do użytku szkolnego podręcznika w for-
mie elektronicznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie przeniesienia siedziby
Kujawskiego Zakładu Linii Kolejowych
do Torunia (11681)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Teresy Piotrowskiej (SPS-023-
-11681/09 z dnia 6 października 2009 r.) w sprawie
przeniesienia siedziby Kujawskiego Zakładu Linii
Kolejowych do Torunia uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
tutowych tej spółki, będącej samodzielnym podmio-
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
Nadzorcza PKP PLK SA. Kwestia zmniejszenia licz-
by siedzib zakładów linii kolejowych spółki PKP PLK
SA wynika z projektu regulaminu organizacyjnego,
który był konsultowany z partnerami społecznymi
spółki, podczas których to konsultacji organizacje
związkowe były informowane o przesłankach zwią-
zanych ze zmniejszeniem liczby jednostek organiza-
cyjnych.
Z przekazanych przez Zarząd PKP PLK SA infor-
macji wynika, iż przyjęto założenia, że na terenie
każdego województwa będzie miał siedzibę jeden za-
kład, wyjątek stanowić będzie woj. śląskie. Jednocze-
śnie teren działania poszczególnych zakładów nie
będzie ograniczał się do obszaru województwa, gdyż
granice zakładu wynikać będą z rozkładu linii kole-
jowych. Siedziby poszczególnych zakładów będą usta-
319
lone tak, aby w optymalny sposób wykorzystać bazę
lokalową pozostającą w dyspozycji spółki.
Zdaniem Zarządu PKP PLK SA zakładane zmia-
ny w strukturze organizacyjnej mają na celu między
innymi usprawnienie zarządzania spółką oraz opty-
malizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko
reagować na uwarunkowania zewnętrzne. Zgodnie
z informacjami przekazanymi przez Zarząd PKP
PLK SA zmiany nie obejmą podstawowych jednostek
organizacyjnych, sekcji eksploatacji, wykonujących
najważniejsze zadania związane z bieżącym utrzy-
maniem (remontami, konserwacją i diagnostyką sta-
nu technicznego) linii kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie planu zmiany regulaminu
organizacyjnego PKP Polskich Linii
Kolejowych SA, szczególnie zamiaru likwidacji
siedzib zakładów linii kolejowych
w Tarnowskich Górach i Gliwicach (11683)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Głogowskiego (SPS-
-023-11683/09 z dnia 6 października 2009 r.) w spra-
wie planu zmiany regulaminu organizacyjnego PKP
Polskie Linie Kolejowe SA, szczególnie zamiaru li-
kwidacji siedzib zakładów linii kolejowych w Tar-
nowskich Górach i Gliwicach, uprzejmie informuję,
co następuje.
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
tutowych tej spółki, będącej samodzielnym podmio-
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
Nadzorcza PKP PLK SA. Kwestia zmniejszenia licz-
by siedzib zakładów linii kolejowych spółki PKP PLK
SA wynika z projektu regulaminu organizacyjnego,
który był konsultowany z partnerami społecznymi
spółki, podczas których to konsultacji organizacje
związkowe były informowane o przesłankach zwią-
zanych ze zmniejszeniem liczby jednostek organiza-
cyjnych.
Z przekazanych przez Zarząd PKP PLK SA infor-
macji wynika, iż przyjęto założenia, że na terenie
320
każdego województwa będzie miał siedzibę jeden za-
kład, wyjątek stanowić będzie woj. śląskie. Z uwagi
na gęstość sieci kolejowej w województwie tym zosta-
ną zlokalizowane 3 siedziby zakładów linii kolejo-
wych. Jednocześnie teren działania poszczególnych
zakładów nie będzie ograniczał się do obszaru woje-
wództwa, gdyż granice zakładu wynikać będą z roz-
kładu linii kolejowych. Siedziby poszczególnych za-
kładów będą ustalone tak, aby w optymalny sposób
wykorzystać bazę lokalową pozostającą w dyspozycji
spółki.
Zdaniem Zarządu PKP PLK SA zakładane zmia-
ny w strukturze organizacyjnej mają na celu między
innymi usprawnienie zarządzania spółką oraz opty-
malizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko
reagować na uwarunkowania zewnętrzne. Zgodnie
z informacjami przekazanymi przez Zarząd PKP
PLK SA zmiany nie obejmą podstawowych jednostek
organizacyjnych, sekcji eksploatacji, wykonujących
najważniejsze zadania związane z bieżącym utrzy-
maniem (remontami, konserwacją i diagnostyką sta-
nu technicznego) linii kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie dostępu pacjentów
do badań specjalistycznych (11684)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Zielińskiego, posła na Sejm
RP, z dnia 24 września 2009 r. w sprawie dostępu
pacjentów do badań specjalistycznych, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu RP, z dnia 6 października 2009 r., znak: SPS-
-023-11684/09, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.) świadczeniobiorca ma zapewnione
prawo do świadczeń z zakresu badań diagnostycz-
nych, w tym medycznej diagnostyki laboratoryjnej,
wykonywanych na podstawie skierowania lekarza
ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpiecze-
nia zdrowotnego, zakwalifikowanych jako świadcze-
nie gwarantowane.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w przedmio-
towej interpelacji dotyczących kierowania pacjentów
na badania diagnostyczne, uprzejmie wyjaśniam, iż
lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) zobo-
wiązany jest przepisami art. 55 ust. 2 przedmiotowej
ustawy do zapewnienia świadczeniobiorcom w kosz-
tach własnej działalności również dostępu do badań
diagnostycznych. Poza tym według zapisów § 8 ust. 1
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484)
świadczeniobiorca zobowiązany jest do zapewnienia
udzielania świadczeń w sposób kompleksowy, w szcze-
gólności obejmujących wykonanie niezbędnych ba-
dań, w tym badań laboratoryjnych i diagnostyki ob-
razowej, oraz procedur medycznych związanych
z udzielaniem tych świadczeń.
Ponadto odpowiedzialność za udzielanie lub za-
niechanie udzielania świadczeń przez osoby przez
siebie zatrudnione lub udzielające świadczeń w jego
imieniu na innej podstawie niż umowa o pracę, a tak-
że osoby, którym udzielanie świadczeń powierzył,
ponosi świadczeniodawca, zgodnie z § 3 ww. rozpo-
rządzenia.
Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, uprzejmie
wyjaśniam, iż w przypadku gdy w wyniku udzielonej
przez lekarza POZ porady lekarskiej zachodzi ko-
nieczność wykonania badań laboratoryjnych, świad-
czeniodawca organizuje pobranie materiałów do ba-
dań, zgodnie z zasadami określonymi w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 23 marca 2006 r. w spra-
wie standardów jakości dla medycznych laboratoriów
diagnostycznych i mikrobiologicznych (Dz. U. Nr 61,
poz. 435). Natomiast wykaz badań diagnostycznych,
które zobowiązany jest wykonać i finansować lekarz
POZ, a które są mu niezbędne przy realizacji świad-
czeń, stanowi załącznik nr 4 do zarządzenia prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia nr 105/2008/DSOZ
z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna, ze zm. Oprócz tego lekarz POZ
w medycznie uzasadnionych przypadkach wynikają-
cych z prowadzonego przez niego procesu leczenia
i diagnostyki może kierować świadczeniobiorcę na
badania finansowane przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia na podstawie odrębnych umów zawartych w ro-
dzaju: ambulatoryjna opieka specjalistyczna.
Lekarz POZ wybrany przez świadczeniobiorcę
zgodnie z art. 28 ust. 1 cytowanej na wstępie ustawy
w zakresie działań mających na celu rozpoznanie
chorób planuje i koordynuje postępowanie diagno-
styczne stosownie do stanu zdrowia świadczeniobior-
cy. Poza tym lekarz POZ informuje świadczeniobior-
cę o możliwościach postępowania diagnostycznego
i leczniczego w odniesieniu do jego stanu zdrowia
oraz wskazuje podmioty właściwe do jego przeprowa-
dzenia. Natomiast w przypadku gdy lekarz POZ uzna
to za konieczne, kieruje świadczeniobiorcę na konsul-

tacje specjalistyczne lub leczenie szpitalne w celu
dalszej diagnostyki i leczenia.
Jednocześnie odnosząc się do pytań zawartych
w przedmiotowej interpelacji, uprzejmie wyjaśniam,
iż Narodowy Fundusz Zdrowia planuje od początku
przyszłego roku zobowiązać wszystkich lekarzy POZ
sprawujących opiekę nad osobami z rozpoznaną i po-
twierdzoną cukrzycą lub chorobą układu krążenia
między innymi do:
— udzielania świadczeniobiorcy w związku z le-
czeniem ww. jednostek chorobowych porad lekar-
skich w liczbie nie mniejszej niż jedna porada na
kwartał,
— wykonywania u ww. osób określonych badań
diagnostycznych w celu kontroli wdrożonego procesu
leczenia.
Mając na względzie przedstawione powyżej infor-
macje, uprzejmie wyjaśniam, iż ocena procesu tera-
peutycznego i wskazanie niezbędnych działań, które
muszą być podjęte do jego prawidłowej realizacji, po-
zostają w gestii lekarza prowadzącego. Przepisy okre-
ślające zasady wykonywania zawodu lekarza i spra-
wowanego nad jego wykonywaniem nadzoru mery-
torycznego określają ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r.
Nr 136, poz. 857, ze zm.) oraz ustawa z dnia 17 maja
1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U. z 1989 r. Nr 30,
poz. 158, ze zm.). Według zapisów art. 4 ustawy
o zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarz ma obo-
wiązek wykonywać zawód, zgodnie ze wskazaniami
aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu meto-
dami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i le-
czenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej
oraz z należytą starannością.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie zarządzenia prezesa NFZ nr 35/2009/
DSOZ dotyczącego usług pielęgniarskich POZ
(11685)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Zielińskiego z dnia 24 wrze-
śnia 2009 r., przekazaną przy piśmie pana Krzyszto-
fa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 6 październi-
ka 2009 r., znak: SPS-023-11685/09, w sprawie za-
rządzenia prezesa NFZ nr 35/2009/DSOZ dotyczące-
go usług pielęgniarskich POZ uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
321
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do ww.
ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania i rozli-
czania tych świadczeń zostały określone w zarządze-
niach prezesa NFZ dotyczących postępowań w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Postępowania, o których mowa powyżej, dotyczące
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna w bieżącym roku reguluje zarzą-
dzenie prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 105/
2008/DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna, zmienione zarządze-
niami: nr 12/2009/DSOZ z dnia 11 lutego 2009 r.,
nr 27/2009/DSOZ z dnia 26 czerwca 2009 r. i nr 36/
2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r.
Uprzejmie informuję, że możliwość finansowania
świadczeń pielęgniarki POZ w oparciu o metodę za-
daniową została zniesiona zarządzeniem nr 36/2009/
DSOZ prezesa NFZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmienia-
jącym zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna. Należy jednak podkreślić, iż umowy o udzie-
lanie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej
w zakresie świadczenia pielęgniarki POZ w kapita-
cyjnej i w zadaniowej metodzie finansowania mery-
torycznie, tj. pod względem zakresu zadań oraz wa-
runków dostępności świadczeń, nie są zróżnicowane,
zatem likwidacja metody zadaniowej przy rozliczaniu
realizacji świadczeń pielęgniarki POZ nie ma przeło-
żenia na dostępność tych świadczeń. Wszyscy świad-
czeniobiorcy, którzy dokonali wyboru pielęgniarki
POZ na podstawie deklaracji wyboru, niezależnie od
przyjętej w umowie przez świadczeniodawcę metody
finansowania świadczeń powinni być objęci komplek-
sową i odpowiednią do stanu zdrowia opieką pielę-
gniarską zgodnie z zakresem kompetencji pielęgniar-
ki POZ. Obowiązek umożliwienia i zorganizowania
mieszkańcom domów pomocy społecznej pomocy
w korzystaniu ze świadczeń opieki zdrowotnej przy-
sługujących im w ramach powszechnego ubezpiecze-
nia zdrowotnego spoczywa na kierownikach i pra-
cownikach tych domów, do czego zobowiązują prze-
pisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 115, poz. 728, ze zm.).
Odnosząc się do zawartej w treści interpelacji
pana posła propozycji finansowania ze środków pu-
blicznych przez NFZ świadczeń udzielanych przez
pielęgniarki zatrudnione w tych domach, uprzejmie
wyjaśniam, że nie ma prawnej i faktycznej możliwo-
ści zawierania przez DPS kontraktów z NFZ, gdyż
dom pomocy społecznej nie jest tożsamy z zakładem
opieki zdrowotnej. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia
322
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) zakład opieki
zdrowotnej jest wyodrębnionym organizacyjnie ze-
społem osób i środków majątkowych utworzonych
i utrzymanych w celu udzielania świadczeń zdrowot-
nych i promocji zdrowia. Odrębne funkcje pełni dom
pomocy społecznej, który w myśl art. 55 ust. 1 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, ze zm.) świadczy usługi bytowe, opie-
kuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obo-
wiązującego standardu, w zakresie i formach wyni-
kających z indywidualnych potrzeb osób w nim prze-
bywających.
W związku z powyższym pielęgniarki zatrudnio-
ne w domach pomocy społecznej mogą świadczyć je-
dynie usługi wynikające z rozporządzenia ministra
polityki społecznej z dnia 22 września 2005 r. w spra-
wie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U.
Nr 189 poz. 1598). Poza tym decyzje w sprawach ka-
drowych należą do kierownika domu pomocy społecz-
nej, który odpowiada za zatrudnienie na danym sta-
nowisku pracy osoby posiadającej wymagane przepi-
sami kwalifikacje, jak również określa zakres zadań
dla poszczególnych stanowisk pracy. Należy jedno-
cześnie zaznaczyć, iż pielęgniarki zatrudnione w do-
mach pomocy społecznej, będące pracownikami sa-
morządowymi, podlegają zapisom ustawy z dnia 21 li-
stopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 223, poz. 1458) oraz rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagra-
dzania pracowników samorządowych (Dz. U. Nr 50,
poz. 398). Finansowanie wydatków na wynagrodze-
nia pracowników samorządowych, w tym pielęgnia-
rek, następuje w ramach środków przewidzianych na
ten cel w budżetach własnych jednostek samorządu
terytorialnego.
Mając na uwadze powyższe regulacje prawne,
uprzejmie wyjaśniam, iż status prawny pielęgniarek
zatrudnionych w domach pomocy społecznej jest inny
niż pielęgniarek zatrudnionych w palcówkach ochro-
ny zdrowia. Pielęgniarki zatrudnione w placówkach
ochrony zdrowia są pracownikami ochrony zdrowia
i podlegają przepisom ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, ze zm.), a ich wynagrodzenie związa-
ne jest z udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
możliwości wypracowania z Ministerstwem Pracy
i Polityki Społecznej wspólnego stanowiska w spra-
wie opieki pielęgniarskiej w domach pomocy społecz-
nej, uprzejmie informuję, że trwają rozmowy w przed-
miotowej sprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie funkcjonowania
PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o. – interREGIO (11686)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Józefa Rackiego w sprawie funkcjo-
nowania PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. – inter-
REGIO przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Obecny rozkład jazdy pociągów wprowadzony zo-
stał 14 grudnia 2008 r. i obowiązywać będzie do
12 grudnia 2009 r. 1 września 2009 r. wprowadzono
jedynie korektę dotyczącą wybranych połączeń.
W ramach tej korekty PKP InterCity SA zrezygno-
wała z uruchamiania pociągu pośpiesznego „Prosna”
relacji Warszawa – Wrocław, natomiast PKP Prze-
wozy Regionalne spółka z o.o. uruchomiła nowy po-
ciąg interREGIO w porze zbliżonej do dotychczaso-
wych godzin kursowania pociągu pośpiesznego.
Pociąg „Prosna” z uwagi na generowany deficyt
objęty został umową pomiędzy ministrem infrastruk-
tury a PKP InterCity SA na dofinansowanie przewo-
zów międzywojewódzkich realizowanych 329 pocią-
gami pośpiesznymi.
PKP InterCity SA poinformowała zamawiające-
go, że realizacja obowiązującego rozkładu jazdy po-
ciągów pośpiesznych powoduje deficyt znacząco
wyższy niż wysokość przewidzianego na ten cel do-
finansowania. W związku z powyższym spółka pod-
jęła decyzję o wprowadzeniu od 1 września 2009 r.
ograniczeń w ofercie objętej dofinansowaniem na
terenie całego kraju. Skutkiem tych zmian było mię-
dzy innymi odwołanie kursowania pociągu „Pro-
sna” oraz skrócenie relacji pociągu „Ostrowianin”
z Warszawa – Ostrów Wlkp. – Wrocław na Warsza-
wa – Ostrów Wlkp.
Uruchomiony w miejsce odwołanego pociągu po-
śpiesznego nowy pociąg PKP Przewozy Regionalne
spółka z o.o. interREGIO nie jest objęty umową
z ministrem infrastruktury. W związku z powyż-
szym resort nie ma możliwości wpłynięcia na wyco-
fanie z ruchu tego pociągu. Dla zabezpieczenia połą-
czeń kolejowych Warszawy z Kaliszem o odpowied-
nim standardzie umowa z PKP InterCity SA nadal
przywiduje kursowanie 3 par połączeń pociągami po-
śpiesznymi. Pasażerowie nie są więc zmuszeni do
korzystania z oferty interREGIO.
Zgodnie z zapewnieniami PKP Przewozy Regio-
nalne spółka z o.o. zapełnienie pociągu interREGIO
jest na bieżąco monitorowane. W oparciu o pozyska-
ne dane spółka podjęła decyzję o zwiększeniu od 23 paź-
dziernika 2009 r. zestawienia pociągu w wybrane dni
tygodnia, tak aby dostosować liczbę miejsc do wystę-
pujących potoków podróżnych.

Zarządca infrastruktury kolejowej opracowujący
rozkład jazdy pociągów na podstawie wniosków zło-
żonych przez przewoźników potwierdza, że istnieje
możliwość skrócenia czasu przejazdu pociągu inter-
REGIO na odcinku Kalisz – Warszawa o około 20 mi-
nut. Aby było to możliwe, konieczna jest jednak zmia-
na rozkładu jazdy innych pociągów, uruchamianych
przez Koleje Mazowieckie – KM spółka z o.o. Brak
porozumienia pomiędzy przewoźnikami w sprawie
ewentualnych korekt tras uniemożliwia wdrożenie
takiego rozwiązania.
W nowym rozkładzie jazdy pociągów obowiązują-
cym od 13 grudnia 2009 r. PKP InterCity SA prze-
widziała zmiany w układzie połączeń, w wyniku któ-
rych przywrócone ma zostać kursowanie 4 par pocią-
gów pośpiesznych na trasie Warszawa – Łódź – Kalisz
– Wrocław. Jedno z połączeń przewidziano w obecnej
porze kursowania pociągu „Ostrowianin”.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie promocji kultury polskiej za granicą
(11687)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przez pana wicemarszałka Sejmu RP Krzysz-
tofa Putrę przy piśmie nr SPS-023-11687/09 z dnia
6 października 2009 r. interpelacją pana posła Jana
Kulasa w sprawie promocji kultury polskiej za gra-
nicą przedstawiam, co następuje.
Podzielam opinię wyrażoną w interpelacji, iż dla
promocji Polski w Europie i w świecie coraz większe
znaczenie powinna mieć promocja polskiej kultury.
Jak dowodzą ekspertyzy przeprowadzone w innych
krajach, każda złotówka wydana na promocję kultu-
ry za granicą może się zwrócić kilkakrotnie w posta-
ci wpływów do budżetu. Kierowany przeze mnie re-
sort zamierza wkrótce również zlecić podobną eks-
pertyzę, aby w pełni potwierdzić tę tezę.
Odnosząc się do zawartej w interpelacji prośby
o przedstawienie informacji nt. promocji kultury pol-
skiej za granicą, poniżej przedstawiam stosowne in-
formacje dotyczące:
1) roli, jaką spełnia promocja kultury polskiej
w ogólnej promocji w Europie i w świecie;
Bardzo dziękuję panu posłowi za zwrócenie uwa-
gi na kwestię roli promocji kultury polskiej w ogólnej
promocji naszego kraju w Europie i w świecie. Otóż
kultura w erze globalizacji gospodarek pozostaje naj-
ważniejszym wyróżnikiem tożsamości narodowej,
323
a także głównym nośnikiem wizerunku kraju na ze-
wnątrz. Używając narzędzi promocji kulturalnej,
skutecznie można wzmacniać działania polityczne,
jak i wymianę gospodarczą oraz, co najbardziej oczy-
wiste, atrakcyjność turystyczną kraju. Dlatego uwa-
żam, że żaden z obszarów funkcjonowania państwa
nie jest tak dobrym i skutecznym narzędziem promo-
cji jak kultura. Dzięki kulturze Polska może i powin-
na zajmować należne jej miejsce silnego gracza na
arenie międzynarodowej.
Kierowany przeze mnie resort od początku mojej
kadencji podjął skuteczne działania w celu zagwa-
rantowania wymiaru kulturalnego przy najważniej-
szych wydarzeniach o charakterze międzynarodo-
wym w Polsce i poza jej granicami, jak m.in.:
— Szczyt Klimatyczny w Poznaniu 2008 (XIV
Konferencja Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjed-
noczonych w sprawie zmian klimatu – COP 14);
— Wystawa Światowa EXPO 2010 w Szanghaju;
— Program kulturalny przewodnictwa Polski
w Radzie Unii Europejskiej;
— Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej EURO
2012 – projekt „Europejski Stadion Kultury”.
2) dokonań i potknięć odnotowanych w promocji
kultury polskiej w dotychczasowym okresie transfor-
macji ustrojowej;
Przez dwadzieścia lat od demokratycznego prze-
łomu w Polsce ciągłym wyzwaniem było zreformowa-
nie funkcjonowania działalności kulturalnej w Polsce,
co również przełożyło się na nowe wyzwania związa-
ne z działalnością zagraniczną. Dążenia Polski do
zintegrowania się ze strukturami europejskimi i pół-
nocnoatlantyckimi musiały otrzymać wieloaspekto-
we wsparcie – w tym także kulturalne.
Głównym narzędziem powołanym do realizacji
celów zagranicznej polityki kulturalnej został Insty-
tut Adama Mickiewicza. Zebrane przez niemal deka-
dę doświadczenia oraz obserwacja rozwiązań stoso-
wanych w innych krajach wskazały na potrzebę
zmiany podstaw funkcjonowania instytutu. Dotych-
czasowa formuła Instytutu Adama Mickiewicza
sprawdziła się na tyle, aby zdecydować o jego wzmoc-
nieniu i profesjonalizacji w kierunku narodowej in-
stytucji promocji kultury w świecie mogącej konku-
rować z innymi narodowymi instytutami, takimi jak
Instytut Goethego, Instytut Cervantesa, czy British
Council. Funkcjonowanie instytutu w obecnych wa-
runkach prawnych wyznaczonych przez ustawę o pro-
wadzeniu i organizowaniu działalności kulturalnej
takich możliwości nie daje. Polska potrzebuje spraw-
nej, ekonomicznie racjonalnej i ustawowo zasilanej
instytucji zdolnej do skutecznej konkurencji w obsza-
rze wizerunkowym i kreowania wizerunku odpowia-
dającego pozycji Polski na arenie międzynarodowej.
Obecnie MKiDN zakończył konsultacje międzyresor-
towe nad projektem ustawy powołującej do życia In-
stytut „Kultura Polska”, który miałby powstać
w wyniku przekształcenia IAM i być skuteczną bazą
dla wzmocnienia obszaru promocji wizerunku naro-
dowego.
324
Sprawdzonym narzędziem realizacji strategii pro-
mocyjnej są projekty sezonów kultury polskiej o zróż-
nicowanym czasie trwania (np. jako „dni”, „tygodnie”
czy „lata” kultury polskiej). Niedawno zakończył się
z ogromnym sukcesem „Rok Polski w Izraelu”, obec-
nie trwa „Polska!Year” w Wielkiej Brytanii. Oba se-
zony reprezentują nowy typ wydarzeń – nakierowa-
nych na osiąganie efektów długofalowych i wypraco-
wywanie bezpośrednich kontaktów w wielu sekto-
rach kultury.
Obok wspomnianego powyżej Instytutu Adama
Mickiewicza w latach po transformacji ustrojowej
MKiDN utworzyło nowe, sektorowe instytucje, które
wspomagają działania promocyjne podejmowane
przez resort w określonych dziedzinach kultury. Na-
leżą do nich: Instytut Książki, Instytut Teatralny,
Polski Instytut Sztuki Filmowej, Polskie Wydawnic-
two Audiowizualne (od 1 kwietnia 2009 r. jako Na-
rodowy Instytut Audiowizualny).
Promocją dokonań Polski w zakresie ochrony
dziedzictwa kulturowego oraz bardzo istotną współ-
cześnie problematyką dialogu międzykulturowego
zajmuje się Międzynarodowe Centrum Kultury
w Krakowie, powołane przez ówczesnego ministra
kultury i sztuki w 1991 r.
Promocja kultury polskiej za granicą odbywa się
także poprzez działalność innych instytucji narodo-
wych, takich jak muzea, teatry, czy biblioteki. Nie
można również pominąć roli instytucji samorządo-
wych i organizacji pozarządowych w tym zakresie.
Wynikiem transformacji był wzrost zainteresowa-
nia twórców i instytucji kulturalnych uczestnictwem
w wymianie międzynarodowej. Narodziła się potrze-
ba opracowania przejrzystych i skutecznych mecha-
nizmów dofinansowywania społecznych inicjatyw
kulturalnych realizowanych za granicą. Aby sprostać
oczekiwaniom środowisk twórczych, powołano do ży-
cia program ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego „Promocja kultury polskiej za granicą”, zarzą-
dzany obecnie przez Instytut Adama Mickiewicza.
W ślad za przekształceniami instytucjonalnymi
nie nadążyły zmiany w systemie finansowania. Naj-
większym utrudnieniem jest brak stabilnego, wielo-
letniego finansowania uniemożliwiający realizację
długofalowej strategii promocji kultury polskiej za
granicą.
3) dokumentów rządowych wypracowanych w la-
tach 1989–2007 na rzecz promocji kultury polskiej
w Europie i w świecie;
Pierwszym dokumentem, który miał na celu sko-
ordynowanie i określenie kształtu współpracy po-
między głównymi realizatorami polityki kultural-
nej, był „List intencyjny” podpisany w 1999 r. przez
ówczesnych ministrów: kultury i sztuki oraz spraw
zagranicznych. W liście zawarto główne obszary
i zagadnienia wymagające sformalizowania. Obie
strony podkreśliły konieczność działania mającego
na celu utworzenie specjalnej instytucji, która wspie-
rałaby międzynarodową współpracę kulturalną.
Tak narodziła się idea powołania Instytutu Adama
Mickiewicza.
We wnioskach po wrześniowym Kongresie Kul-
tury Polskiej w Krakowie wskazano pilną potrzebę
przygotowania dokumentu, który określi strategię
promocji kultury polskiej za granicą. Rozmach
opracowywanej strategii i zasięg możliwych do
osiągnięcia celów jest uzależniony od wysokości
nakładów przyznanych na promocję kultury pol-
skiej za granicą.
4) nowych elementów i zadań, jakie pojawiły się
w promocji kultury polskiej za rządu koalicyjnego
PO–PSL;
Największym nowym wyzwaniem dla resortu kul-
tury są przygotowania do sprawowania po raz pierw-
szy przez Polskę przewodnictwa w Radzie Unii Eu-
ropejskiej w drugiej połowie 2011 r. Polskie przewod-
nictwo zwróci uwagę całej Europy i wielu państw
świata na nasz kraj i nasz potencjał kulturalny. To
szansa bez precedensu, wymagająca zapewnienia od-
powiednio wysokich nakładów finansowych.
5) instytucji i organizacji zajmujących się promo-
cją kultury polskiej za granicą oraz środków, jakimi
ogólnie dysponują;
Wiodącymi resortami w promowaniu kultury
polskiej są Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Minister spraw zagranicznych, jako przewodniczący
Rady Promocji Polski, koordynuje działania podej-
mowane przez organy rządowe. W promocję kultury
polskiej za granicą angażuje się również wiele in-
nych podmiotów, w tym instytucje samorządowe,
organizacje pozarządowe, ale również sektor gospo-
darczy. W strukturze MSZ wykonawczą rolę pełnią
instytuty kultury oraz wydziały i stanowiska do
spraw promocji kulturalno-naukowej w placówkach
zagranicznych. Natomiast główną instytucją nad-
zorowaną przez resort kultury, wyspecjalizowaną
w zagranicznej promocji kulturalnej jest Instytut
Adama Mickiewicza. W poszczególnych dziedzinach
kultury działania promocyjne podejmowane przez
resort wspomagają takie instytucje, jak: Międzyna-
rodowe Centrum Kultury (ochrona dziedzictwa kul-
turowego), Instytut Książki, Instytut Teatralny,
Polski Instytut Sztuki Filmowej, Narodowy Insty-
tut Audiowizualny.
Promocja kultury polskiej za granicą odbywa się
także poprzez działalność innych instytucji narodo-
wych, takich jak muzea, teatry, biblioteki. Nie można
również pominąć roli instytucji samorządowych i or-
ganizacji pozarządowych.
Doceniając wagę współpracy MKiDN i MSZ w dzie-
dzinie promocji kulturalnej oraz wyciągając wnioski
z wcześniejszych doświadczeń w tym zakresie, we
wspominanym wyżej projekcie ustawy o Instytucie
„Kultura Polska” jasno określono zasady współdzia-
łania wymienionych resortów.
Wysokość dotacji podmiotowej Instytutu Adama
Mickiewicza* i Międzynarodowego Centrum Kultury
w Krakowie w latach 2000–2008

Dotacja podmiotowa – wykonanie w tys. zł
ROK
Instytut Adama Międzynarodowe Centrum
Mickiewicza* Kultury w Krakowie
2000 697 1222
2001 8388 2022
2002 2200 2126
2008 27 558 4186
2009** 36 950 5715
*nazwa i zakres działania instytutu na przestrzeni lat ule-
gały wielokrotnym zmianom;
**planowane wykonanie na rok 2009.
6) planu promocji dziedzictwa Fryderyka Chopina
na rok 2010 i w latach następnych;
Projekt obchodów Roku Fryderyka Chopina jest
pierwszym zakrojonym na tak szeroką skalę przed-
sięwzięciem, w celu realizacji którego powołano peł-
nomocnika ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego do spraw obchodów 200-lecia urodzin kompo-
zytora oraz utworzono Biuro Obchodów CHOPIN
2010.
Na tę okoliczność powstał również specjalny pro-
gram ministra kultury i dziedzictwa narodowego
„Fryderyk Chopin 2010 – Promesa”, mechanizm do-
finansowywania przedsięwzięć związanych z obcho-
dami rocznicy urodzin kompozytora.
Do najważniejszych zadań promocyjnych w ra-
mach obchodów Roku Fryderyka Chopina należeć
będą:
— wydarzenia artystyczne organizowane w kraju
i za granicą związane z wykonawstwem muzyki Cho-
pina, w szczególności festiwale, konkursy, koncerty,
przeglądy, kursy mistrzowskie i warsztaty;
— tworzenie dzieł inspirowanych osobą i twórczo-
ścią Fryderyka Chopina, w tym: utworów muzycz-
nych, scenicznych, literackich, plastycznych, filmo-
wych oraz projektów multimedialnych i teleinforma-
tycznych;
— popularyzacja w kraju i za granicą wiedzy
o Fryderyku Chopinie oraz jego muzyki poprzez dzia-
łania edukacyjne: wystawy, spektakle, wydania nu-
towe i książkowe, nagrania, publikacje internetowe,
konferencje, seminaria o charakterze naukowym
i popularyzatorskim;
— wykonanie oraz konserwacja dzieł rzeźbiar-
skich przedstawiających (symbolizujących) wizeru-
nek kompozytora, tj. pomników, popiersi, tablic pa-
miątkowych; planowane jest postawienie pomnika
m.in. we Wiedniu i w Rzymie.
Rezultatem szeregu imprez rocznicowych organi-
zowanych na całym świecie ma być wzrost nie tylko
popularności muzyki Chopina, ale przede wszystkim
zwiększenie zainteresowania Polską i jej kulturą.
7) inicjatyw i działań, które należałoby podjąć na
rzecz bardziej skutecznej promocji kultury polskiej
za granicą;
Wobec wykazywanego rozdrobnienia instytucji
zajmujących się promocją Polski za granicą należa-
łoby dążyć do ich konsolidacji, a także wypracowania
325
długofalowej strategii. Z jednej strony rozwiązaniem
powinny być spotkania przedstawicieli instytucji
i organizacji podejmujących działania promocyjne,
podczas których koordynowano by przedsięwzięcia
i planowano wspólne inicjatywy. W ten sposób można
pozyskać zasadnicze wzmocnienie efektywności prze-
kazu promocyjnego chociażby w tak pokrewnych
dziedzinach jak kultura i turystyka.
Wszelkie inicjatywy i działania, które należy pod-
jąć na rzecz bardziej skutecznej promocji polskiej kul-
tury za granicą, uzależnione są od wzrostu środków,
które będą na ten cel przeznaczane.
W tym kontekście sprawą najwyższej wagi dla Mi-
nisterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego jest
wejście w życie ustawy o Instytucie „Kultura Polska”,
której założeniami są:
— utworzenie wiodącej instytucji państwowej pro-
mującej kulturę polską za granicą;
— zapewnienie odpowiednich środków finanso-
wych na działalność, w tym udziału w dochodach
budżetu państwa z podatku akcyzowego od wyrobów
tytoniowych;
— zapewnienie stabilności instytutu, co pozwoli
na długoterminowe planowanie działań statutowych
instytutu;
— uzyskanie podobnych do placówek zagranicz-
nych RP udogodnień przy realizowaniu przedsię-
wzięć za granicą (projektowane zmiany w ustawie
Prawo zamówień publicznych);
— umacnianie pozycji Polski na arenie między-
narodowej poprzez promocję kulturalną.
Cieszę się, że również w przekonaniu Pana Posła
promocja polskiej kultury powinna mieć coraz więk-
sze znaczenie. Pragnę przy tej okazji podkreślić, że
wejście w życie ustawy o Instytucie „Kultura Pol-
ska” i związane z tym zwiększenie środków finan-
sowych na realizację zadań instytutu jest warun-
kiem koniecznym dla zwiększenia skuteczności pro-
mocji kultury polskiej za granicą. Tylko w takim
wypadku będziemy w stanie stworzyć instytucję
konkurencyjną wobec zagranicznych odpowiedni-
ków. Pragnę zwrócić się do Pana Posła o wsparcie
tej inicjatywy legislacyjnej na forum parlamentu RP
poprzez wykazanie jej kluczowego znaczenia dla
promocji Polski.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
326
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie wprowadzenia opłat
za drugi kierunek studiów (11688)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Grzegorza Raniewicza w sprawie opłat
za drugi kierunek studiów, przesłaną przy piśmie
nr SPS-023-11688/09 z dnia 6 października br.,
uprzejmie przekazuję poniższe informacje.
W Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
ukończono prace nad kierunkami reformy systemu
szkolnictwa wyższego. Po uzgodnieniach międzyre-
sortowych i szerokich konsultacjach społecznych
przygotowano projekt Założeń do nowelizacji ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustaw o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule w zakresie sztuki. Wśród planowanych
przez MNiSzW zmian jest wprowadzenie odpłatności
za studiowanie na drugim kierunku studiów dzien-
nych, a celem tego elementu reformy jest poszerzenie
dostępu do edukacji.
Założenia dotyczące wprowadzenia odpłatności za
drugi kierunek studiów znajdują się w części projek-
tu reformy dotyczącej studiów i praw studenckich.
Proponuje się tam m.in. racjonalizację bezpłatnego
systemu kształcenia poprzez wprowadzenie zasady,
że studentowi przysługuje określony zakres usług
edukacyjnych świadczony w uczelniach publicznych
na studiach stacjonarnych i odpowiadający cyklowi
wykształcenia potwierdzonego dyplomem magistra.
Student otrzyma określoną liczbę punktów (300 dla
cyklu studiów 3+2 oraz jednolitych magisterskich
studiów pięcioletnich, 360 dla cyklu studiów sześcio-
letnich), w ramach których będzie mógł studiować
bezpłatnie. Najzdolniejsi studenci będą mogli bez-
płatnie kształcić się na drugim kierunku studiów,
tzn. uzyskać dwa dyplomy potwierdzające uzyskanie
tytułu magistra.
W Polsce średnio ok. 10% studentów studiuje rów-
nolegle dwa i więcej kierunków. Proponuje się pozo-
stawienie tego stanu z wyraźnym ukierunkowaniem
możliwości korzystania z tego uprawnienia przez naj-
lepszych studentów. Zwiększenie liczby studentów
studiujących więcej niż jeden kierunek w tym samym
czasie spowodowałoby zablokowanie miejsca innym
studentom, którzy zmuszeni byliby do podejmowania
studiów płatnych. Ograniczyłoby to równy dostęp do
bezpłatnego kształcenia, szczególnie dla osób o niż-
szym kapitale kulturowym, i tym samym stanowiło-
by zagrożenie dla realizacji zapisanej w Konstytucji
RP zasady bezpłatnego dostępu do nauki.
Proponowane rozwiązanie ma zatem na celu da-
nie szansy większej liczbie młodzieży na bezpłatne
studia. Przygotowywana zmiana przepisów zapew-
nia nie tylko sprawiedliwszy dostęp do bezpłatnego
kształcenia, ale również skłania do bardziej prze-
myślanego wyboru kierunku studiów. Proponowa-
ne zmiany nie będą dotyczyły studentów, którzy
rozpoczęli już i kontynuują kształcenie na drugim
kierunku studiów stacjonarnych w uczelniach pu-
blicznych.
Wyrażona w interpelacji troska o zapewnienie
absolwentom szkół wyższych dobrego przygotowa-
nia do funkcjonowania na zmieniającym się rynku
pracy przyświeca też wszystkim działaniom refor-
matorskim MNiSzW. Do ważnych elementów refor-
my należy wprowadzenie kształcenia na zlecenie
pracodawcy oraz możliwość włączenia praktyków
reprezentujących organizacje gospodarcze, publicz-
ne i społeczne do procesu dydaktycznego na kierun-
kach o profilu zawodowym. Osoby takie będą mogły
współtworzyć programy studiów oraz angażować się
w realizację procesu kształcenia, a także oceniania
jego efektów.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie głosowania drogą elektroniczną
w wyborach powszechnych (11689)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
6 października 2009 r. (sygn. SPS-023-11689/09), do-
tyczące interpelacji posła na Sejm RP pana Grzego-
rza Raniewicza w sprawie głosowania drogą elektro-
niczną w wyborach powszechnych, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Wskazać należy, iż sprawy wyborów nie leżą
w sferze działania administracji rządowej. Nie obej-
muje ich żaden z jej działów (vide: ustawa z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej;
t.j.: Dz. U. z 2007 roku Nr 65, poz. 437, z późn. zm.),
jak również nie wymieniają ich akty normujące za-
kres działania członków Rady Ministrów i obsługu-
jących ich urzędów, w tym również ministra spraw
wewnętrznych i administracji w zakresie działu: Ad-
ministracja publiczna. Podkreślenia wymaga, że spra-
wy związane z wyborami do organów jednostek sa-
morządu terytorialnego oraz konstytucyjnych orga-
nów państwa ze względu na charakter tych regulacji
stanowią domenę parlamentu, który wielokrotnie do-

konywał ich oceny oraz występował ze stosownymi
inicjatywami. Nie oznacza to jednak, iż w ramach
struktur administracji brak jest organu dysponują-
cego stosownymi kompetencjami. Ustrojowa pozycja
i ranga Państwowej Komisji Wyborczej, a także za-
kres jej działania oraz realizowanych zadań przesą-
dzają o właściwości tego organu w przedmiocie pre-
zentowania ocen w zakresie prawa wyborczego.
Mając powyższe na względzie, wydaje się, iż ewen-
tualne zmiany przepisów prawnych regulujących
przedmiotową kwestię powinny zostać przeprowadzo-
ne w ramach prac parlamentarnych przede wszystkim
z udziałem Państwowej Komisji Wyborczej, będącej
stałym najwyższym organem wyborczym właściwym
w sprawach przeprowadzania wyborów, a decyzja
w tym zakresie powinna być wynikiem konsensusu.
Podjęcie działań zmierzających do nowelizacji obo-
wiązujących regulacji prawnych normujących zagad-
nienia związane z wyborami powinno poprzedzać
przeprowadzenie niezbędnych analiz w tej materii.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji, jako instytucja odpowiedzialna za koordynację
działań rządu w obszarze informatyzacji, podjęło
działania ukierunkowane na pobudzenie procesu bu-
dowy społeczeństwa informacyjnego. Pierwszym eta-
pem tych działań było opracowanie „Strategii rozwo-
ju społeczeństwa informacyjnego w Polsce do roku
2013”, przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 23 grud-
nia 2008 r. Strategia (…) stanowi dokument progra-
mowy wyznaczający priorytety, cele oraz kierunku
działań rządu RP w ww. zakresie. Umożliwienie gło-
sowania w wyborach lokalnych i krajowych z zasto-
sowaniem technologii teleinformacyjnych jest jed-
nym z zadań mających się przyczynić do realizacji
zawartego w strategii celu 5 w obszarze: Człowiek
– zwiększenia aktywności społecznej, kulturalnej
i politycznej Polaków poprzez wykorzystanie techno-
logii informacyjnych i komunikacyjnych (s. 18).
W tym miejscu wskazać należy, iż zastosowanie
narzędzi teleinformatycznych w wyborach jest jed-
nym z bardziej zaawansowanych aspektów rozwoju
społeczeństwa informacyjnego. Wymaga ono wcze-
śniejszego zapewnienia powszechnego dostępu do In-
ternetu, podniesienia poziomu umiejętności posługi-
wania się nowoczesnymi technologiami w społeczeń-
stwie, jak również podniesienia świadomości społecz-
nej w zakresie korzyści i możliwości, jakie te techno-
logie oferują. Implementacja zdalnego systemu wy-
borczego w sytuacji występowania ogromnych dys-
proporcji w dostępie do sieci pomiędzy poszczególny-
mi grupami społecznymi, zwłaszcza między miasta-
mi i obszarami wiejskimi, mogłaby jeszcze bardziej
pogłębić istniejące nierówności. Przede wszystkim
jednak wprowadzenie takiego systemu nie będzie
możliwe bez realizacji przedsięwzięć informatyzacji
państwa mogących stanowić jego podstawę, takich
jak projekty ePUAP II i pl.ID, prowadzone obecnie
w ramach „Planu informatyzacji państwa”.
327
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji, mając na uwadze liczne zalety ww. rozwiązania,
w tym możliwość pełniejszej realizacji konstytucyj-
nego obowiązku zapewnienia powszechności wybo-
rów, rozpoczęło konsultacje eksperckie w zakresie
umożliwienia zdalnego głosowania przez Internet (i-
-voting) jako uzupełnienia dla tradycyjnej metody
udziału w wyborach. We współpracy z Krajowym
Biurem Wyborczym i przedstawicielami środowisk
naukowych prowadzone są aktualnie prace koncep-
cyjne nad technicznymi aspektami i-votingu, poszu-
kiwaniem optymalnego i bezpiecznego rozwiązania,
spełniającego fundamentalne wymagania stawiane
wyborom demokratycznym, tj.: tajność głosowania,
konieczność identyfikacji wyborcy, weryfikowalność
oddanego głosu, odporność na oszustwa i uniemożli-
wienie handlu głosami.
Podkreślenia jednak wymaga, iż wprowadzenie
w ordynacjach wyborczych możliwości głosowania
przez Internet będzie wymagało rozstrzygnięcia
przez Trybunał Konstytucyjny wielu wątpliwości na-
tury prawnej, gdyż sprawa ta dotyczy podstawowego
prawa obywatelskiego i ma charakter fundamental-
ny dla demokracji.
Zmiany takie nie powinny się dokonywać z po-
minięciem debaty publicznej, dlatego też Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji inicjuje
i wspiera działania w tym zakresie. Sukcesem oka-
zała się „Sesja dyskusyjna e-wybory w Polsce” zor-
ganizowana przez Polskie Towarzystwo Informa-
tyczne przy współudziale i pod patronatem ministra
spraw wewnętrznych i administracji. Sesja odbyła
się w dniu 2 grudnia 2008 r. w ramach XXIV Jesien-
nych Spotkań PTI i zgromadziła przedstawicieli
m.in. Kancelarii Prezydenta RP, Kancelarii Preze-
sa Rady Ministrów RP, Kancelarii Sejmu RP, Pań-
stwowej Komisji Wyborczej, Ministerstwa Sprawie-
dliwości i innych instytucji państwowych, a także
socjologów, liderów organizacji społecznych, przed-
stawicieli partii politycznych i ekspertów ze środo-
wiska informatycznego. Wyniki sesji wskazują, że
temat zdalnego głosowania przez Internet wciąż bu-
dzi wiele kontrowersji, wywołując liczne głosy za-
równo poparcia, jak i sprzeciwu.
Jednocześnie, odnosząc się do kwestii uczestnic-
twa w wyborach osób przebywających poza miejscem
stałego pobytu, pragnę zauważyć, iż za rozwiązanie
alternatywne wobec e-wyborów (łatwiejsze do reali-
zacji) uznać należy udostępnienie obywatelom moż-
liwości uzyskiwania za pośrednictwem Internetu
zaświadczeń uprawniających do głosowania w innych
okręgach wyborczych. Problematyka ułatwień w elek-
tronicznym kontakcie z administracją publiczną zo-
stała potraktowana w sposób priorytetowy w ww.
„Strategii rozwoju społeczeństwa informacyjnego
w Polsce do roku 2013”. Dlatego też jednym z pierw-
szych efektów prac Międzyresortowego Zespołu ds.
Realizacji Programu Polska Cyfrowa, powołanego
przez prezesa Rady Ministrów w dniu 23 grudnia
2008 r. w celu wzmocnienia koordynacji procesu re-
328
alizacji strategii, było przygotowanie projektu usta-
wy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne, ustawy
Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy
Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw.
Przedmiotowa nowelizacja ma umożliwić obywate-
lom składanie podań do urzędów administracji pu-
blicznej drogą internetową, bez potrzeby opatrywa-
nia ich kwalifikowanym podpisem elektronicznym.
Projekt ww. ustawy został przyjęty przez Radę Mi-
nistrów w dniu 26 maja 2009 r., a następnie w czerw-
cu 2009 r. został przedłożony pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie czasu ważności legitymacji
studenckich (11690)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie czasu ważności legitymacji studenckich (nr SPS-
-023-11690/09), pragnę przekazać, co następuje.
Zgodnie z § 5 ust. 2 rozporządzenia ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego z dnia 2 listopada 2006 r.
w sprawie dokumentacji przebiegu studiów (Dz. U.
Nr 224, poz. 1634, z późn. zm.) prawo do posiadania
legitymacji studenckiej mają studenci do dnia ukoń-
czenia studiów, zawieszenia w prawach studenta lub
skreślenia z listy studentów. Student, który utracił
prawo do posiadania legitymacji studenckiej, obowią-
zany jest zwrócić ją uczelni. Datą ukończenia stu-
diów, jak stanowi art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 27 lip-
ca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.), jest data złożenia egzaminu
dyplomowego. W związku z powyższym zapisem
ustawowym osoba, która złożyła egzamin dyplomo-
wy, tj. ukończyła studia, zobowiązana jest do zwró-
cenia uczelni legitymacji studenckiej.
Odpowiadając na pytanie pana posła, należy za-
uważyć, iż nie jest możliwe „zrównanie praw” stu-
dentów i absolwentów studiów wyższych. Jednocze-
śnie pragnę poinformować, iż obecnie nie są podej-
mowane działania mające na celu wprowadzenie
dodatkowych ulg na przejazdy środkami transportu
zbiorowego dla absolwentów szkół wyższych.
Pragnę również zauważyć, iż zwiększenie liczby
osób uprawnionych do ulgowych przejazdów wyma-
gałoby zwiększenia środków z budżetu państwa na
ten cel, co obecnie nie jest możliwe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie odmowy przez NFZ zapłaty
za świadczenia (11692)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Iwony Guzowskiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 8 września 2009 r.
w sprawie odmowy zapłaty za świadczenia przez
NFZ, przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 30 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11692/09, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii zapłaty za świadczenia
tzw. ponadlimitowe, pragnę poinformować, że zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania fun-
duszu wobec świadczeniodawcy. W związku z tym co
do zasady świadczenia są finansowane przez NFZ do
wysokości limitów określonych umową. Natomiast
możliwość sfinansowania dodatkowych świadczeń
zrealizowanych ponad limit określony umową może
być rozważana w konkretnej sytuacji, wynikającej
m.in. z dysponowania przez NFZ dodatkowymi środ-
kami finansowymi. Powyższe wynika również z kon-
strukcji przepisów ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosz-
tów. Jednocześnie łączna suma zobowiązań funduszu
wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami
umów nie może przekroczyć wysokości kosztów prze-
widzianych na ten cel w planie finansowym.
Ponadto przepisy rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warun-
ków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 81, poz. 484) określają, że Narodowy Fun-
 329

dusz Zdrowia jest zobowiązany do sfinansowania Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes Na-
świadczeń udzielonych w okresie rozliczeniowym do rodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 48/
kwoty zobowiązania funduszu wobec świadczenio- DEF/2009 z dnia 15 października 2009 r. w sprawie
dawcy określonej w umowie. Okres rozliczeniowy zo- zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r. zwiększył
stał zdefiniowany jako okres roku kalendarzowego koszty świadczeń zdrowotnych w planach oddziałów
albo inny, zawierający się w roku kalendarzowym, wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia o kwo-
okres oznaczony w umowie. Rozliczenie wykonania tę 247 866 tys. zł w ramach środków z funduszu za-
umowy następuje najpóźniej w terminie 45 dni po pasowego.
upływie okresu rozliczeniowego (§ 14 ust. 1, § 1 pkt 6,
Z poważaniem
§ 27 ust. 1 załącznika do ww. rozporządzenia).
Prezes NFZ poinformował, że, mając na uwadze
Sekretarz stanu
powyższe, świadczeniodawcy, zawierając umowy z fun-
Jakub Szulc
duszem, mają świadomość, że zrealizowane w okresie
rozliczeniowym świadczenia zostaną rozliczone do
kwoty zobowiązania określonej w umowie, a ewentu-
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
alne sfinansowanie świadczeń ponadumownych może
nastąpić dopiero po rozliczeniu zawartych umów, po-
twierdzeniu sald rozliczeń i zbilansowaniu środków,
Odpowiedź
których nie wykorzystali świadczeniodawcy realizu-
jący kontrakty w danym okresie rozliczeniowym po-
zastępcy prokuratora generalnego
niżej planu.
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
Kierowane w trakcie roku do oddziałów woje-
wódzkich funduszu dodatkowe środki finansowe
w sprawie sporu władz miasta Gdańska
znajdują obecnie odzwierciedlenie w zawartych ze
z obywatelami (11693)
świadczeniodawcami umowach o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, a decyzje w zakresie sposobu
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
ich wykorzystania podejmują dyrektorzy oddziałów
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pani
wojewódzkich funduszu, kierując się w szczególności
Iwony Guzowskiej z dnia 8 września 2009 r. w spra-
potrzebą zabezpieczenia dostępu do świadczeń zdro-
wie sporu dotyczącego ustaleń planu zagospodaro-
wotnych w tych obszarach, w których występuje na
wania przestrzennego dla terenu obejmującego
nie największe zapotrzebowanie.
działkę należącą do pp. I. B. i H. B.B. uprzejmie in-
Ponadto uprzejmie informuję, że prezes Narodo-
formuję, iż interpelacja ta została przekazana do
wego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37/2009/
zbadania właściwej miejscowo Prokuraturze Apela-
DEF z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu
cyjnej w Gdańsku.
finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.,
Niezwłocznie po dokonaniu szczegółowych usta-
która rozdysponowuje dodatni wynik finansowy za
leń udzielona zostanie Panu Marszałkowi pisemna
rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł. Zgodnie
odpowiedź.
z przepisem art. 124 ust. 9 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej do tej zmiany planu finanso- Z poważaniem
wego (wynikającej z art. 129 ust. 3 i 4) nie stosuje się
przepisów art. 118 ust. 3 ustawy, co oznacza, że przy Zastępca prokuratora generalnego
podziale zysku netto i przeznaczeniu środków na Andrzej Pogorzelski
świadczenia opieki zdrowotnej nie ma wymogu sto-
sowania algorytmu wynikającego z tego artykułu
ustawy, natomiast kwestia sposobu podziału tych Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
środków leży w gestii prezesa NFZ.
Z informacji przedstawionej przez prezesa NFZ
wynika, że mając na uwadze konieczność dotrzyma- Odpowiedź
nia bezpieczeństwa planu finansowego NFZ na rok
bieżący, przy braku perspektyw na dodatkowe środ- sekretarza stanu w Ministerstwie
ki z ponadplanowych przychodów, podziału środków Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dodatniego wyniku finansowego funduszu za rok - z upoważnienia ministra -
2008 pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ dokonano, na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
uwzględniając potrzeby poszczególnych oddziałów
wojewódzkich NFZ wynikające z niedoboru środków w sprawie sporu władz miasta Gdańska
w obowiązującym planie finansowym na 2009 r. na z obywatelami (11693)
podstawową opiekę zdrowotną, refundację cen leków,
pozostałych rodzajów świadczeń zdrowotnych w nie- Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
których oddziałach wojewódzkich NFZ oraz nieroz- pisma z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
liczonych kosztów migracji ubezpieczonych za 2008 r. -11693/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
330
RP pani Iwony Guzowskiej z dnia 8 września
2009 r. w sprawie sporu władz miasta Gdańska
z obywatelami uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie wyjaśnić należy, że właściwość mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji w zakresie
działu administracja publiczna – wynikająca z art. 6
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) – nie skutkuje uprawnieniem prezento-
wania opinii i stanowisk w każdej z materii odpowia-
dającej zadaniom realizowanym przez jednostki sa-
morządu terytorialnego, których zakres i sposób
wykonania określają przepisy materii szczególnej.
W przedmiotowej sprawie, w kwestiach dotyczących
planowania i zagospodarowania przestrzennego, za-
sadnym wydaje się, aby stanowisko zajął minister
infrastruktury.
Podkreślenia wymaga ponadto, że Konstytucja
RP przyznała jednostkom samorządu terytorialnego
przymiot samodzielności w wykonywaniu ich zadań,
podlegający ochronie sądowej. Samorząd terytorialny
uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej, a przy-
sługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań
publicznych wykonuje w imieniu własnym i na wła-
sną odpowiedzialność. Oznacza to, że w granicach
prawa jednostka samorządu terytorialnego samo-
dzielnie realizuje poszczególne funkcje w oparciu
o zastrzeżone dla jej organów kompetencje. Pod
względem legalności jednostka samorządu terytorial-
nego podlega nadzorowi prezesa Rady Ministrów,
wojewodów i regionalnych izb obrachunkowych.
Niezależnie od powyższego podnieść należy, że
gminy wyposażono w tzw. władztwo planistyczne,
które umożliwia im w ramach i na podstawie przepi-
sów prawa wpływać na wykorzystanie nieruchomości
będących w prywatnym władaniu. Kwestie w zakre-
sie kształtowania i prowadzenia polityki przestrzen-
nej gminy, w tym m.in. uchwalania studium uwarun-
kowań i kierunków zagospodarowania przestrzenne-
go gminy oraz miejscowych planów zagospodarowa-
nia przestrzennego, należą do zadań własnych gmi-
ny, a kompetencje w tym zakresie posiada organ
stanowiący danej jednostki samorządu terytorialne-
go – rada gminy. Zasady, procedura oraz skutki
uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego zostały określone w ustawie z dnia
27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.).
Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego posiadają charakter powszechnie
obowiązujący, wiążą zatem zarówno podmioty wła-
dzy, w tym organy administracji publicznej, jak i pod-
mioty pozostające poza strukturą władzy.
W sytuacji gdy interes prawny lub uprawnienie
mieszkańca gminy zostało naruszone w wyniku pod-
jęcia przez organ gminy uchwały w sprawie z zakre-
su administracji publicznej, podmiotowi temu przy-
sługuje prawo wezwania organu do usunięcia zaist-
niałego naruszenia, a w przypadku jego bezskutecz-
ności – zaskarżenia danej uchwały do sądu admini-
stracyjnego.
Nie ulega wątpliwości, że każde zapadłe w indy-
widualnej sprawie rozstrzygnięcie sądowe winno być
wykonane w sposób zgodny z prawem, jednakże oce-
na indywidualnej sprawy pod kątem jej zgodności
z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa po-
zostaje w gestii organu nadzoru, tj. wojewody.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie nierównego traktowania podmiotów
prowadzących działalność gospodarczą
w zakresie wytwarzania biokomponentów
(11694)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie wicemarszałka Sejmu RP pana Krzysztofa
Putry z dnia 30 września 2009 r., nr SPS-023-11694/
09, przy którym załączono interpelację z dnia 24
września 2009 r. pana posła Stanisława Steca w spra-
wie tzw. ulgi podatkowej dla wytwórców biokompo-
nentów, uprzejmie wyjaśniam.
Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
przyjęły w dniu 8 maja 2003r. dyrektywę 2003/30/
WE w sprawie wspierania użycia w transporcie bio-
paliw lub innych paliw odnawialnych. Przepisy dy-
rektywy zobowiązywały państwa członkowskie do
podejmowania działań prowadzących do osiągnięcia
z końcem 2010 r. minimalnego udziału biokomponen-
tów (zarówno w postaci dodatku do paliw ciekłych,
jak i biopaliw ciekłych) w wysokości co najmniej
5,75% – liczonego według wartości opałowej.
Z uwagi na powyższe Sejm RP ustawą z dnia 25
sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach cie-
kłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199, z późn. zm.) określił
zasady:
— wykonywania działalności gospodarczej w za-
kresie wytwarzania biokomponentów,
— wytwarzania przez rolników biopaliw ciekłych
na użytek własny,
— wykonywania działalności gospodarczej w za-
kresie wprowadzania do obrotu biokomponentów
i biopaliw ciekłych oraz określania i realizacji Naro-
dowego Celu Wskaźnikowego,
— przeprowadzania kontroli,
— sporządzania sprawozdawczości i tryb przed-
kładania sprawozdań.

Rada Ministrów została zobowiązana do przyjęcia
wieloletniego programu promocji biopaliw lub innych
paliw odnawialnych na lata 2008–2014 (art. 37 po-
wołanej ustawy).
Wykonując wyżej wskazane zobowiązanie zawar-
te w ustawie o biokomponentach i biopaliwach cie-
kłych, a także mając na względzie wypełnienie przez
Polskę ustaleń wynikających z dyrektywy 2003/30/
WE, minister gospodarki opracował „Wieloletni pro-
gram promocji biopaliw lub innych paliw odnawial-
nych na lata 2008–2014”, który został przyjęty jako
uchwała nr 134/2007 Rady Ministrów z dnia 24 lipca
2007 r. (M.P. Nr 53, poz. 607). Program ten określa
mechanizm wsparcia służący zwiększeniu produkcji
i wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych
w Polsce, obejmujący m.in. stabilny system ulg i zwol-
nień akcyzowych oraz inne formy pomocy publicznej
i promocji użycia biopaliw. Aby rozwiązania przyjęte
przez Radę Ministrów były zgodne z zasadami doty-
czącymi pomocy publicznej, przygotowano według
metodologii stosowanej przez Komisję Europejską
szacunkowe wyliczenia dotyczące rozmiarów dopusz-
czonego prawem wspólnotowym wsparcia, jakiego
może udzielić państwo.
W powołanym programie w dziale I określono
wsparcie dla producentów biokomponentów w zakre-
sie systemu podatkowego i opłaty paliwowej, w tym
w pkt 2 – rozwiązania w zakresie podatku dochodo-
wego od osób prawnych, proponując wprowadzenie
do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
ulgi podatkowej, która rekompensowałaby część
kosztów produkcji biokomponentów.
W wyniku realizacji ściśle określonej propozycji
zawartej w „Wieloletnim programie promocji biopa-
liw lub innych paliw odnawialnych” ustawą z dnia 23
sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 165, poz. 1169)
wprowadzona została dla producentów biokomponen-
tów ulga podatkowa w podatku dochodowym od osób
prawnych, polegająca na odliczeniu od podatku kwo-
ty stanowiącej 19% nadwyżki kosztów wytworzenia
biokomponentów nad kosztami wytworzenia paliw
ciekłych o takiej samej wartości opałowej, jednak nie
więcej niż 19% nadwyżki wartości wytworzonych
biokomponentów nad wartością wytworzonych paliw
ciekłych, obliczonych według cen biokomponentów
i paliw ciekłych, o takiej samej wartości opałowej.
Ulga podatkowa jest ulgą okresową. W myśl art. 4
ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. jej przepisy stosuje
się od dnia ogłoszenia pozytywnej decyzji Komisji
Europejskiej o zgodności pomocy publicznej przewi-
dzianej w tej ustawie ze wspólnym rynkiem. Decyzja
Komisji Europejskiej została ogłoszona w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej nr C 247 z dnia 15 paź-
dziernika 2009 r. W decyzji tej Komisja Europejska
określiła, iż środek pomocy będzie obowiązywać do
dnia 30 kwietnia 2011 r.
Jednocześnie uprzejmie zauważam, iż ustawo-
dawca posiada swobodę kształtowania systemu po-
datkowego, w tym szeroką swobodę w zakresie wpro-
331
wadzania i znoszenia zwolnień i ulg podatkowych.
Zgodnie z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podat-
ków, innych danin publicznych, określanie podmio-
tów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatko-
wych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń
oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków
następuje w drodze ustawy. Podkreślenia wymaga,
iż stanowione przez parlament normy prawne wpro-
wadzające ulgi podatkowe mają charakter odstęp-
stwa od zasady powszechności opodatkowania we-
dług jednakowych, tych samych kryteriów. Konse-
kwencją tego jest wyjątkowy charakter ulg, odliczeń,
zwolnień itp., pojmowany ściśle i nierozszerzająco.
Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie
Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 12 stycz-
nia 1995r. Trybunał podkreślił, iż „zadanie parla-
mentu polega (...) na kształtowaniu polityki podatko-
wej w taki sposób, aby ustanowiony system podatko-
wy zapewniał państwu systematyczne dochody
umożliwiające realizację założonych wydatków, a jed-
nocześnie wpływał na gospodarcze, socjalne i spo-
łeczne zachowania podatników” (sygn. K 12/94 OTK
1995/1/2). Natomiast w wyroku z dnia 25 listopada
1997 r. trybunał stwierdził: „(...) Swoboda przysłu-
gująca ustawodawcy rysuje się jeszcze wyraźniej
w odniesieniu do kształtowania ulg i zwolnień podat-
kowych (...). O zakresie i przedmiocie opodatkowania
oraz o zakresie i przedmiocie zwolnień i ulg podatko-
wych w zasadzie nie decydują przesłanki o charakte-
rze prawnym, lecz przesłanki ekonomiczne i społecz-
ne” (sygn. K 26/97 OTK 1997/5-6/64).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję
pana posła, że wszelkie zmiany podatkowe, w tym
polegające na wprowadzeniu nowych ulg podatko-
wych, z uwagi na zapewnienie stabilności budżetowej
muszą być poprzedzone szczegółową analizą związa-
nych z nimi kosztów i spodziewanych korzyści w za-
kresie sektora finansów publicznych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie udzielenia bonifikaty od opłat
z tytułu użytkowania wieczystego
nieruchomości, na przykładzie Inowrocławia
(11696)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaniem przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
332
30 września 2009 r., nr SPS-023-11696/09, interpe-
lacji pana posła Grzegorza Roszaka w sprawie udzie-
lenia bonifikaty od opłat z tytułu użytkowania wie-
czystego nieruchomości, na przykładzie Inowrocła-
wia, uprzejmie udzielam odpowiedzi w powyższym
zakresie.
Prawo użytkowania wieczystego zostało uregulo-
wane w Kodeksie cywilnym w księdze II zatytułowa-
nej „Własność i inne prawa rzeczowe”, w tytule II,
natomiast przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) rozwijają i uszczegó-
ławiają podstawowe zasady statuujące to prawo za-
mieszczone w ww. kodeksie. Jedną z zasad charakte-
ryzujących prawo użytkowania wieczystego jest jego
odpłatność. Zgodnie z art. 238 Kodeksu cywilnego
użytkownik wieczysty uiszcza przez czas trwania
tego prawa opłatę roczną. Od zasady tej w Kodeksie
cywilnym nie przewidziano wyjątku. Realizując tę
zasadę, ustawa o gospodarce nieruchomościami rów-
nież nie przewiduje przypadków nieodpłatnego użyt-
kowania wieczystego (bez uiszczania opłaty rocznej).
Co prawda w ustawie tej zamieszczony został przepis,
zgodnie z którym opłat rocznych nie pobiera się od
użytkowników wieczystych, którzy na podstawie
przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodar-
ce terenami w miastach i osiedlach (Dz. U. z 1969 r.
Nr 22, poz. 159, z późn. zm.) wnieśli jednorazowo
opłaty roczne za cały okres użytkowania wieczyste-
go. Użytkownicy wieczyści, którzy wnieśli opłaty
roczne za okres krótszy niż czas trwania prawa użyt-
kowania wieczystego, wnoszą opłaty roczne po upły-
wie tego okresu (art. 76 ust. 2). Jak wynika z treści
przytoczonego przepisu, ww. regulacja nie stanowi
zwolnienia z obowiązku uiszczania opłaty rocznej,
a jedynie wyjaśnia sytuację użytkowników wieczy-
stych, którzy skorzystali z możliwości wniesienia jed-
norazowo opłat rocznych, jaką stworzyła ustawa
z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w mia-
stach i osiedlach.
W ustawie o gospodarce nieruchomościami, ze
względu na różnorodną działalność, jaką mogą pro-
wadzić użytkownicy wieczyści, zostały zróżnicowane
stawki opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczy-
stego. Zgodnie z art. 72 ust. 3 pkt 3 ustawy wysokość
stawek procentowych opłat rocznych jest uzależniona
od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość
gruntowa została oddana, i za nieruchomości grun-
towe oddane na działalność charytatywną oraz na
niezarobkową działalność kulturalną wysokość staw-
ki procentowej wynosi 0,3% ceny. Dodatkowo w art. 73
ust. 3 ustawy przewidziano możliwość udzielenia bo-
nifikaty m.in. od opłat rocznych z tytułu użytkowa-
nia wieczystego, o ile nieruchomość została oddana
w użytkowanie wieczyste, m.in. na cele wskazane
w art. 68 ust. 1 pkt 2 ustawy. Bonifikata ta ma cha-
rakter fakultatywny. O jej przyznaniu i wysokości
decyduje rada gminy w odniesieniu do nieruchomości
stanowiących własność gminy. Zatem może zostać
przyznana bonifikata nawet w wysokości 99%, co
w praktyce oznacza, że opłata roczna w przypadku
instytucji prowadzących niezarobkową działalność
kulturalną wynosić będzie jedynie 0,00003 ceny nie-
ruchomości.
Należy też mieć na uwadze przepis art. 71 ust. 4
ustawy o gospodarce nieruchomościami, który stwa-
rza możliwość rozłożenia opłaty rocznej na raty. Sto-
sownie do jego postanowień właściwy organ na wnio-
sek użytkownika wieczystego, złożony nie później niż
14 dni przed upływem terminu płatności, może usta-
lić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego
roku kalendarzowego.
W świetle powyższego należy zauważyć, że usta-
wodawca, wprowadzając określony system opłat
z tytułu użytkowania wieczystego (zróżnicowana wy-
sokość stawek procentowych) oraz możliwość stoso-
wania bonifikat od tych opłat, miał na uwadze rodzaj
wykonywanej działalności (zarobkowa, charytatyw-
na), jak również kondycję finansową użytkowników
wieczystych zobowiązanych do uiszczania opłaty rocz-
nej. Bonifikaty oraz możliwość rozłożenia na raty
opłaty rocznej mają na celu ułatwienie wywiązania się
z zobowiązań przez użytkowników wieczystych pro-
wadzących działalność niezarobkową bądź znajdują-
cych się przejściowo w złej kondycji finansowej.
Odnosząc się do postulatu zwolnienia instytucji
kultury z obowiązku uiszczania opłaty rocznej z ty-
tułu użytkowania wieczystego, należy zauważyć, że
powyższe zwolnienie byłoby równoznaczne z darowi-
zną pozbawiającą gminy dochodów. W takiej sytuacji
należy mieć na uwadze przepisy Konstytucji RP
(m.in. art. 64, art. 165), zgodnie z którymi również
własność i mienie jednostek samorządu terytorialne-
go podlega ochronie konstytucyjnej, na co wielokrot-
nie wskazywał w orzeczeniach Trybunał Konstytu-
cyjny (np. wyrok z dnia 12 kwietnia 2000 r., sygn. akt
K.8/98).
W omawianej sprawie gm. Inowrocław, ze wzglę-
du na charakter prowadzonej działalności przez in-
stytucje kultury, może rozważyć zmianę praw do
nieruchomości przysługujących tym instytucjom na
prawa, których cechą jest nieodpłatność. Na podsta-
wie Kodeksu cywilnego można oddawać nieruchomo-
ści w użyczenie, którego cechą charakterystyczną
jest nieodpłatność. W takim przypadku zawarcie
umowy użyczenia powinno być poprzedzone rozwią-
zaniem użytkowania wieczystego.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
resort infrastruktury nie dostrzega możliwości zmia-
ny przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami
w kierunku zaproponowanym przez pana posła Grze-
gorza Roszaka.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie wzrostu cen za energię elektryczną
(11697)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Grzegorza Roszaka (wystąpienie
Marszałka Sejmu RP z dnia 30 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11697/09) w sprawie wzrostu cen za
energię elektryczną uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień do podniesionych kwestii.
Czy Ministerstwo Gospodarki podziela argumen-
ty spółek, które zamierzają złożyć wnioski dotyczące
podwyżki cen za sprzedaż energii elektrycznej dla
odbiorców indywidualnych?
Na wstępie pragnę uprzejmie wyjaśnić, że zgodnie
z obowiązującym w naszym kraju porządkiem praw-
nym do realizacji zadań dotyczących m.in. spraw re-
gulacji w obszarze elektroenergetyki został powołany
na mocy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn.
zm.) prezes Urzędu Regulacji Energetyki (prezes
URE) jako centralny organ administracji rządowej
(art. 21 ust. 2), który zarazem zgodnie z art. 23 ust. 1
ww. ustawy reguluje działalność przedsiębiorstw
energetycznych zgodnie z tą ustawą i polityką ener-
getyczną państwa, zmierzając do równoważenia in-
teresów przedsiębiorstw energetycznych oraz odbior-
ców paliw i energii.
Do zakresu działań prezesa URE należy m.in. za-
twierdzanie przedsiębiorstwom energetycznym taryf
energii elektrycznej (art. 23 ust. 2 pkt 2), a do jego
uprawnień należy także możliwość zwolnienia przed-
siębiorstwa energetycznego z obowiązku przedkłada-
nia taryf do zatwierdzania, jeżeli stwierdzi, że działa
ono w warunkach konkurencji (art. 49 ust. 1).
W tym miejscu pragnę uprzejmie poinformować,
że korzystając z przysługującego prawa, prezes URE
dotychczas zwolnił z tego obowiązku wytwórców
energii elektrycznej oraz przedsiębiorstwa obrotu,
z wyjątkiem zatwierdzania tym przedsiębiorstwom
taryf dla grupy G, obejmującej zasadniczo odbiorców
indywidualnych w gospodarstwach domowych. Chcę
też dodatkowo poinformować, że w kolejnych latach
nie przewiduje się odstąpienia od zatwierdzania taryf
przez prezesa URE dla przedsiębiorstw energetycz-
nych, zajmujących się przesyłaniem oraz dystrybucją
energii elektrycznej.
W zakresie wykonywanej działalności, dotyczącej
procesu taryfowania i podejmowanych w tych spra-
wach decyzji wobec przedsiębiorstw energetycznych
w trybie wynikającym z przepisów Kodeksu postępo-
wania administracyjnego, prezes URE stosuje w szcze-
gólności przepisy art. 45 ustawy Prawo energetyczne
mówiące m.in. o tym, że taryfy z jednej strony powin-
333
ny zapewniać pokrycie uzasadnionych kosztów dzia-
łalności gospodarczej tych przedsiębiorstw, wraz z uza-
sadnionym zwrotem z kapitału zaangażowanego
w tę działalność, a z drugiej strony powinny zapew-
niać ochronę interesów odbiorców przed nieuzasad-
nionym poziomem cen i stawek opłat.
Odnosząc się w szczególności do pytania pana
posła, pragnę uprzejmie wyjaśnić, że wszystkie
wnioski taryfowe przedsiębiorstw energetycznych
wpływają wyłącznie do prezesa URE jako jedynego
organu centralnego, upoważnionego do ich analizy,
oceny i wydania decyzji. Z uwagi na zawartość in-
formacji, w tym sensytywnych, minister gospodarki
nie ma prawa wglądu do tych wniosków – tym sa-
mym nie są mu znane konkretne argumenty każde-
go z przedsiębiorstw energetycznych ubiegających
się o nową taryfę.
W kontekście tego pytania pragnę poinformować,
że w ocenie ministra gospodarki postępujący proces
liberalizacji naszej gospodarki, w tym liberalizacji
elektroenergetyki i kształtowania warunków do roz-
woju rynku energii elektrycznej, jest właściwym kie-
runkiem, przy czym istotne jest jego tempo i zarazem
czas trwania. Istotny jest również fakt, że proces ten
ujawnia konieczność wprowadzenia systemowej
ochrony najsłabszych odbiorców energii elektrycznej
w gospodarstwach domowych (tzw. odbiorców wraż-
liwych), mających m.in. problemy z opłacaniem ra-
chunków za zużywaną energię elektryczną w sytu-
acjach, gdy ceny tej energii są rynkowo kształtowane
na znacznie wyższych poziomach aniżeli w latach
poprzednich.
Obowiązujące obecnie w naszym kraju przepisy
nie przewidują systemu ochrony odbiorców wrażli-
wych. W dużej mierze wynika to z faktu, że przez
szereg długich lat ceny energii elektrycznej były
utrzymywane na stosunkowo niskich poziomach, za-
równo w formie cen urzędowych, jak i w ramach sys-
temu taryfowania przez prezesa URE, co w sumie
powodowało, że problematyka tych odbiorców nie
była sprawą tak jaskrawą i wyrazistą jak już chociaż-
by zarysowana od ubiegłego roku.
W moim przekonaniu sprawa systemowej ochrony
najsłabszych odbiorców energii elektrycznej w gospo-
darstwach domowych wymaga szybkiego rozwiąza-
nia. Ponadto chcę zaznaczyć, że w dotychczasowym
orzecznictwie sądowym Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego energia elektryczna nie jest traktowana
jako niezbędna potrzeba bytowa, co w konsekwencji
powoduje, że bez dokonania odpowiednich zmian pra-
wa nie można wobec tego dobra stosować rozwiązań
np. w postaci udzielania zasiłków celowych dla naj-
uboższych grup odbiorców tej energii.
Dlatego, mając m.in. na względzie niezwykle istot-
ny społeczny wymiar postępującego procesu urynko-
wienia w sektorze elektroenergetyki i związanego
z tym odchodzenia od zatwierdzania taryf na energię
elektryczną przez prezesa URE (w tym również dla
gospodarstw domowych), minister gospodarki już
w ubiegłym roku podjął inicjatywę uregulowania tej
334
kwestii, pomimo że resortem właściwym w sprawie
systemowych rozwiązań dotyczących pomocy spo-
łecznej jest minister pracy i polityki społecznej.
Jako przewodniczący Zespołu Sterującego do
Spraw Realizacji,,Programu dla elektroenergetyki”
w dniu 15 lutego 2008 r. minister gospodarki wydał
specjalne zarządzenie w sprawie powołania między-
resortowej grupy roboczej do opracowania projektów
aktów prawnych zapewniających odbiorcom słabym
ekonomicznie właściwy poziom ochrony na konku-
rencyjnym rynku energii elektrycznej oraz nadają-
cych prezesowi URE odpowiednią rolę i narzędzia
regulacyjne na takim rynku.
Jednak biorąc pod uwagę wyniki pracy kierowa-
nej przez prezesa URE międzyresortowej grupy ro-
boczej, powołanej tym zarządzeniem, z dużym zanie-
pokojeniem stwierdzam, że w drodze konsensusu
zdołano jedynie wypracować rozwiązanie polegające
na propozycji wprowadzenia do typowo branżowej
ustawy Prawo energetyczne możliwości świadczenia
pomocy najuboższym grupom odbiorców energii elek-
trycznej przez przedsiębiorstwa energetyczne w ra-
mach opracowywanych przez nie programów pomocy
w warunkach konkurencyjnego rynku energii elek-
trycznej (tzw. zasada odpowiedzialności społecznej
biznesu CSR – Corporate Social Responsibility). Roz-
wiązanie to po zakończeniu prac ww. grupy zostało
również zakwestionowane przez prezesa URE. W mo-
jej ocenie zaproponowane rozwiązanie – jakkolwiek
generalnie słuszne – może mieć jedynie charakter
subsydiarny, a nie zasadniczy systemowy, czyli miesz-
czący się w ramach systemu pomocy społecznej dla
najsłabszych grup odbiorców w gospodarstwach do-
mowych w naszym kraju.
Dlatego, mając na względzie właściwe rozwiąza-
nie kwestii ochrony tych najsłabszych grup odbior-
ców energii elektrycznej, w tym również zgodne
z zapisami o ochronie odbiorców wrażliwych w nowej
dyrektywie unijnej 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r.
dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego
energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/
WE, po raz kolejny minister gospodarki jako prze-
wodniczący Zespołu Sterującego do Spraw Realizacji
,,Programu dla elektroenergetyki” w dniu 20 lipca
2009 r. wydał specjalne zarządzenie w sprawie powo-
łania grupy roboczej do opracowania projektu roz-
wiązania prawnego dotyczącego ochrony wrażliwych
odbiorców energii elektrycznej w gospodarstwach do-
mowych na konkurencyjnym rynku energii elek-
trycznej w ramach krajowego systemu pomocy spo-
łecznej.
W ramach prac tej grupy został już przygotowany
projekt ,,Założenia do aktów prawnych wprowadza-
jących system ochrony odbiorcy wrażliwego energii
elektrycznej”. Projekt ten w drugiej połowie września
br. minister gospodarki rozesłał do konsultacji mię-
dzyresortowych, z planem dyskusji nadesłanych uwag
oraz zakończeniem niezbędnych uzgodnień do końca
października tego roku.
Istota zaproponowanego rozwiązania polega na
przyznaniu z jednej strony 30-procentowej bonifika-
ty należności za energię elektryczną dla odbiorców
zaliczonych do grupy wrażliwych w gospodarstwach
domowych, a z drugiej strony na uzyskaniu prawa do
stosownych rekompensat (w postaci potrącania ze
zobowiązaniem podatkowym w podatku od towarów
i usług VAT) z budżetu państwa przez przedsiębior-
stwa energetyczne, wystawiające rachunki za energię
elektryczną z bonifikatami na podstawie zaświad-
czeń otrzymanych z ośrodków pomocy społecznej.
Zaliczanie odbiorców do tej szczególnej grupy ma się
odbywać według takich samych kryteriów jak obo-
wiązujące do otrzymywania zasiłku stałego lub okre-
sowego na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.), przy czym bonifikata ma dotyczyć określonego
limitu zużycia energii, a mianowicie:
— 1000 kWh/rok w przypadku osoby samotnie
gospodarującej,
— 1250 kWh/rok dla gospodarstw domowych
składających się z dwóch do czterech osób,
— 1500 kWh/rok dla gospodarstw domowych
składających się z więcej niż czterech osób.
W ocenie ministra gospodarki dla wdrożenia tego
rozwiązania nie ma konieczności przygotowania od-
rębnego projektu ustawy, gdyż zostało ono tak pomy-
ślane, aby w maksymalnym stopniu wykorzystać
istniejące systemowe rozwiązania prawne w naszym
kraju. Dlatego proponuje się:
— wprowadzić definicję odbiorcy wrażliwego
w ustawie Prawo energetyczne,
— nałożyć na gminy w ww. ustawie o pomocy spo-
łecznej obowiązek współpracy z przedsiębiorstwami
energetycznymi w zakresie dokumentowania gospo-
darstw domowych pod kątem prawa do bonifikat za
energię elektryczną,
— dopisać w art. 64 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) prawo do potrącania zobowią-
zania podatkowego w podatku od towarów i usług
(VAT) z wierzytelności podatnika z tytułu rekompen-
saty za przyznaną bonifikatę.
Według szacunków Ministerstwa Gospodarki pro-
ponowane rozwiązanie będzie neutralne dla budżetu
państwa w sytuacji ogólnego wzrostu cen energii
elektrycznej o prawie 7%, natomiast przy ewentual-
nych przyszłych większych wzrostach tych cen bu-
dżet zawsze zachowa dodatni bilans – odpowiednio
w proporcji do podwyżek opłat za energię elektryczną
i przyrostu wpływów z podatku VAT oraz kosztów
przyznawanych bonifikat.
Również w kontekście pytania pana posła chcę
uprzejmie zauważyć, że w dzisiejszych warunkach
w moim przekonaniu istnieje szereg obiektywnych
czynników w dużej mierze uzasadniających obserwo-
wane wzrosty cen energii elektrycznej. Tak jak już
wspomniałam wcześniej, przez szereg długich lat
ceny energii elektrycznej były utrzymywane w na-
szym kraju na stosunkowo niskich poziomach, za-

równo w formie cen urzędowych, jak i w ramach sys-
temu taryfowania przez prezesa URE. Natomiast
obecnie, przy coraz bardziej rynkowych warun-
kach funkcjonowania całej naszej gospodarki, w tym
także sektora elektroenergetycznego, ceny te re-
agują i z całą pewnością będą dalej reagować na
zmiany cen pierwotnych nośników energii oraz struk-
tury paliw służących do jej wytwarzania, na koszty
pozyskiwania uprawnień do emisji CO2 oraz na po-
ziomy cen energii elektrycznej w różnych krajach UE
w ramach rozwoju jednolitego konkurencyjnego ryn-
ku. Jest to zjawisko naturalne i normalne w warun-
kach gospodarki rynkowej. Mechanizm tego zjawiska
dotyczy również w całej rozciągłości kształtowania
poziomów cen wszystkich towarów, produktów i usług
– i jako taki nie budzi sprzeciwu ani konsumentów,
ani przedsiębiorców.
Ceny energii elektrycznej oraz usług jej dostar-
czania muszą również uwzględniać realne potrzeby
finansowania modernizacji i rozwoju sieci elektro-
energetycznych oraz mocy wytwórczych, opartych na
nowoczesnych ekologicznych technologiach. Te real-
ne potrzeby modernizacji i rozwoju potencjału ener-
getycznego są i nadal niezmiennie będą pochodną
konieczności zachowania bezpieczeństwa i ciągłości
dostarczania energii elektrycznej na potrzeby całej
gospodarki naszego kraju, przy odpowiednio ela-
stycznym wzroście zapotrzebowania na energię wraz
ze wzrostem PKB.
Chcę w tym miejscu z całą mocą podkreślić, że
w mojej ocenie bez szybkiego podjęcia z jednej strony
przez sektor energetyczny w naszym kraju zdecydo-
wanych działań i przedsięwzięć w zakresie realizacji
poważnych kapitałochłonnych modernizacji odtwo-
rzeniowych oraz nowych inwestycji, zwiększających
potencjał zdolności wytwórczych, przesyłowych i dys-
trybucyjnych oraz poprawiających zdecydowanie efek-
tywność wytwarzania i dostarczania energii elek-
trycznej do odbiorców, a z drugiej strony bez podjęcia
przez wszystkich odbiorców tej energii konsekwent-
nych działań prooszczędnościowych w zakresie zmniej-
szania jej zużycia (w naszym kraju mamy niestety od
wielu lat jedne z najwyższych w skali europejskiej
wskaźniki energochłonności i elektrochłonności PKB)
polska gospodarka będzie przez kolejne lata w stanie
strukturalnego zapóźnienia, z pełnymi tego konse-
kwencjami dla poziomu i jakości życia społeczeństwa
naszego kraju.
W reakcji na zaistniałą sytuację, związaną z dy-
namicznymi podwyżkami cen energii elektrycznej
w ostatnim okresie i sygnalizowanymi powszechnie
skutkami gospodarczymi, oraz mając na uwadze ko-
nieczność zachowania w naszym kraju właściwych
proporcji co do wzrostów cen energii elektrycznej,
z jednoczesnym eliminowaniem niezasadnych ekono-
micznie poziomów cen tej energii z punktu widzenia
potrzeby zachowania odpowiedniej konkurencyjności
polskiej gospodarki oraz opłacalności lokowania w na-
szym kraju inwestycji zagranicznych, w Minister-
335
stwie Gospodarki został przygotowany w trybie pil-
nym projekt istotnego uzupełnienia nowelizacji usta-
wy Prawo energetyczne. Projekt ten zawiera m.in.
obowiązek obligatoryjnej sprzedaży przez wytwór-
ców energii elektrycznej (objętych rozliczaniem po-
mocy publicznej po rozwiązaniu kontraktów długo-
terminowych KDT lub wchodzących w skład przed-
siębiorstw zintegrowanych pionowo) części wytwa-
rzanej przez nich energii w sposób zapewniający
publiczny i równy do niej dostęp poprzez sprzedaż
w drodze otwartego przetargu lub na giełdach towa-
rowych. Projekt zawiera również szereg nowych
uprawnień dla prezesa URE.
Po przeprowadzeniu niezbędnych konsultacji i trud-
nych uzgodnień oraz po przyjęciu przez Radę Mini-
strów w dniu 29 czerwca 2009 r. projekt nowelizacji
ustawy Prawo energetyczne trafił do Marszałka Sej-
mu RP. Obecnie jest on przedmiotem prac podkomi-
sji nadzwyczajnej do rozpatrzenia rządowego projek-
tu ustawy o zmianie ustawy Prawo energetyczne
oraz o zmianie innych ustaw, powołanej w ramach
funkcjonowania Komisji Gospodarki Sejmu RP.
Oczekuje się, że wejście w życie proponowanych
tą nowelą rozwiązań doprowadzi w konsekwencji za-
równo do transparentnej wyceny energii elektrycznej
w naszym kraju i ukształtuje jej poziomy w oparciu
o system kosztów w pełni uzasadnionych ekonomicz-
nie w warunkach gospodarki rynkowej, jak też do-
prowadzi do możliwości uczestniczenia dużych od-
biorców w publicznym obrocie energią po cenach
rynkowych. Wejście w życie tych rozwiązań będzie
niezwykle ważne dla całej gospodarki, gdyż – jak po-
kazują dotychczasowe doświadczenia krajów zachod-
nich, gdzie zadziałały mechanizmy wolnego konku-
rencyjnego rynku energii elektrycznej – tak ukształ-
towane ceny tej energii stały się jednym z podstawo-
wych parametrów mających zdecydowanie korzystne
przełożenie i pozytywny wpływ na innowacyjny roz-
wój działalności gospodarczej, a w konsekwencji na
znacznie wyższy poziom życia mieszkańców tych kra-
jów niż u nas.
Przedstawiając powyższe, niejako w podsumowa-
niu dodatkowo pragnę uprzejmie zakomunikować, że
praktycznie od początku tego roku obserwuje się od-
czuwalny spadek cen energii elektrycznej oferowanej
odbiorcom w transakcjach giełdowych, a w ślad za
tym również przez spółki obrotu sektora energetyki.
Ta tendencja jest wynikiem obniżenia się o kilka pro-
cent poziomu popytu na energię, w tym szczególnie
mocno ze strony przedsiębiorstw przemysłowych.
Ten pozytywny objaw obniżania się cen energii
elektrycznej sygnalizuje, że podstawowy mechanizm
rynkowy w postaci działania prawa popytu i podaży
w obszarze obrotu tą energią powoli zaczyna nabierać
realnych wymiarów w naszej gospodarce. Jest to za-
razem sygnał utwierdzający coraz mocniej w przeko-
naniu o słuszności prowadzenia polityki w kierunku
rozwoju mechanizmów rynkowych w sektorze ener-
getycznym.
336
Wyrażam przekonanie, że powyższe szerokie wy-
jaśnienia zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpo-
wiedź na kwestie zawarte w interpelacji pana posła
Grzegorza Roszaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy
przy gospodarowaniu odpadami komunalnymi
(11698)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11698/09, przekazującego interpelację posła Grzego-
rza Roszaka w sprawie rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie bezpie-
czeństwa i higieny pracy przy gospodarowaniu odpa-
dami komunalnymi (Dz. U. Nr 104, poz. 868), przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Należy zauważyć, że zgodnie z § 2 rozporządzenia
pracodawca organizuje i przeprowadza odkażanie
pojazdów, narzędzi i innych urządzeń, w tym pojem-
ników używanych do odbierania, magazynowania,
transportu oraz załadunku i wyładunku odpadów,
z użyciem produktów biobójczych, w rozumieniu
ustawy z dnia 13 września 2002 r. o produktach bio-
bójczych (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 252, z 2008 r.
Nr 171, poz. 1056 oraz z 2009 r. Nr 20, poz. 106). De-
cyzja o częstotliwości odkażania uwzględnia uzasad-
nione zalecenia producentów produktów biobójczych.
Ponadto rozporządzenie określa, że wszystkie prace
remontowo-naprawcze pojazdów, narzędzi i innych
urządzeń należy poprzedzić czynnością odkażania.
W każdym zakładzie pracy należy prowadzić dzienne
raporty, w których systematycznie rejestruje się uży-
te środki biobójcze, zakres przeprowadzenia czynno-
ści odkażania oraz datę kolejnego odkażania.
Wymienione powyżej przepisy wskazują na obo-
wiązek pracodawcy zorganizowania i przeprowadze-
nie odkażania pojazdów, narzędzi i innych urządzeń,
w tym pojemników używanych do odbierania, maga-
zynowania, transportu oraz załadunku i wyładunku
odpadów komunalnych. Powyższe przepisy nie wska-
zują jednak szczegółowo, w jaki sposób czynności te
mają być przeprowadzane. Wobec powyższego przed-
siębiorca może wykonywać powyższe prace samo-
dzielnie bądź zlecić prowadzenie tych prac przed-
siębiorcom profesjonalnie zajmującym się usługami
w zakresie odkażania i dezynfekcji. Należy również
zaznaczyć, że przepisy prawne dotyczące gospodaro-
wania odpadami nie nakładają obowiązku posiada-
nia certyfikatu lub pozwolenia zezwalających przed-
siębiorcy na odkażanie pojazdów, narzędzi i innych
urządzeń.
Należy zauważyć, że ogólne przepisy odnoszące
się do zasad bezpieczeństwa i higieny pracy są zawar-
te w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjal-
nej z dnia 11 czerwca 2002 r. w sprawie ogólnych
przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy w sprawie
ogłoszenia jednolitego tekstu (Dz. U. z 2003 r. Nr 169,
poz. 1650). W dziale IV w rozdziale 6 w tytule D „Pra-
ce przy użyciu materiałów niebezpiecznych” określo-
ne zostały ogólne warunki bezpieczeństwa, jakie na-
leży zachować przy pracach wymagających użycia
substancji i preparatów chemicznych. Wobec powyż-
szego pracodawca, który we własnym zakresie pro-
wadzi proces odkażania sprzętu, musi wypełniać ww.
przepisy oraz brać pod uwagę zalecenia producenta
używanego preparatu co do prawidłowego sposobu
jego użycia i niezbędnych środków ochronnych, któ-
re muszą być podjęte przy stosowaniu preparatu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie egzekucji opłat abonamentowych
(11703)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Siedlaczka, nr SPS-
-023-11703/09, w sprawie egzekucji opłat abonamen-
towych i postawione w nim pytania przedstawiam,
co poniżej.
Na wstępie chciałbym wyjaśnić, że o braku moż-
liwości zwiększenia skuteczności Poczty Polskiej
w egzekwowaniu zaległych należności abonamento-
wych informowałem już w roku ubiegłym, w odpo-
wiedzi na interpelację pana posła Henryka Siedlacz-
ka nr SPS-023-859/08. Wskazałem w niej, że obecny
stan prawny nie pozwala na egzekwowanie przez
operatora publicznego opłat abonamentowych w try-
bie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji, pomimo iż art. 7 ust. 3 ustawy

o opłatach abonamentowych stanowi, że przepisy tej
ustawy stosuje się do opłat abonamentowych. Pragnę
poinformować, że po wejściu w życie przepisów usta-
wy o opłatach abonamentowych, która została uchwa-
lona z inicjatywy legislacyjnej podjętej przez ministra
właściwego ds. kultury przy współpracy z Krajową
Radą Radiofonii i Telewizji (minister właściwy ds.
łączności jest w tym przypadku jedynie wykonawcą
postanowień tej ustawy, która w art. 7 ust. 2 powie-
rzyła mu nadzór nad wykonywaniem kontroli obo-
wiązku rejestracji odbiorników rtv i obowiązku po-
bierania opłaty abonamentowej) operator publiczny
– Poczta Polska, w celu wywiązania się z postano-
wień art. 7 tej ustawy, dostosowała swój system ob-
sługi wpłat i rozliczeń abonamentu rtv do generowa-
nia danych dla prowadzenia czynności windykacyj-
nych na drodze postępowania administracyjnego.
Uruchomienie jednak trybu egzekucyjnego wobec
abonentów skomplikowało stanowisko ministra fi-
nansów, które zauważa pewne luki prawne w ustawie
o opłatach abonamentowych utrudniające jednost-
kom organizacyjnym Poczty Polskiej sformułowanie
prawidłowego tytułu wykonawczego i ustalenie wy-
magalności świadczenia należności windykacyjnych
z ustawy o opłatach abonamentowych w trybie prze-
pisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w ad-
ministracji. W szczególności ustawa ta nie określa
przedawnienia zarówno co do obowiązku uiszczania
opłat abonamentowych wynikającego wprost z usta-
wy, jak i uiszczania należności z tytułu braku reje-
stracji odbiorników rtv ustalanych w drodze decyzji
administracyjnej, nie ustala też terminu zapłaty wy-
maganej należności w razie stwierdzenia używania
odbiorników bez rejestracji, ani nie upoważnia do
tego organu wydającego decyzję.
Poczta Polska, w celu wyjaśnienia sprawy, wystę-
powała pisemnie do Ministerstwa Finansów o po-
nowne jej przeanalizowanie. Ministerstwo Finansów
nie zmieniło jednak swojego stanowiska. Wskazało,
że w celu umożliwienia dochodzenia przedmiotowych
należności w trybie egzekucji administracyjnej nie-
zbędne jest uregulowanie w ustawie o opłatach abo-
namentowych ww. kwestii.
O zaistniałych problemach i potrzebie dokonania
nowelizacji ustawy o opłatach abonamentowych b.
minister transportu trzykrotnie informował mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego (w pismach
z dnia 4 sierpnia 2006 r., 29 listopada 2006 r. i 27 mar-
ca 2007r.), w którego kompetencjach ustawa ta pozo-
staje. W odpowiedzi na powyższe (pismo z 30 kwiet-
nia 2007r.) minister kultury i dziedzictwa narodowe-
go poinformował, że zdaje sobie sprawę z luk praw-
nych wynikających z obecnie obowiązującej ustawy
o opłatach abonamentowych i że wspólnie z KRRiT
rozważa podjecie prac zmierzających do zmiany prze-
pisów mających na celu usprawnienie ściągalności
opłat abonamentowych. W związku z brakiem per-
spektywy zniesienia w najbliższym czasie opłat abo-
namentowych również obecny minister infrastruk-
tury w piśmie z dnia 31 lipca 2009 r. ponownie zasy-
337
gnalizował o ww. problemie i konieczności jego roz-
wiązania.
Mając zatem na uwadze powszechne stanowisko
judykatury oraz doktryny prawa, które bardzo kry-
tycznie odnoszą się do wykładni przepisów prawa
administracyjnego, ustawa o opłatach abonamento-
wych – w obecnym brzmieniu – nie daje wystarcza-
jących podstaw do wszczynania i prowadzenia egze-
kucji administracyjnej zaległych opłat abonamento-
wych w przypadku zarejestrowanych odbiorników
rtv, jak również opłat karnych za używanie niezare-
jestrowanych odbiorników rtv.
Jeśli chodzi o kwestie poruszone w pytaniu dru-
gim i trzecim, to ewentualne urealnienie stawek abo-
namentu, jak również sprawy związane z działalno-
ścią operatorów TV cyfrowych i kablowych nie leżą
w kompetencjach ministra właściwego ds. łączności.
Do waloryzacji ustalonych w ustawie o opłatach abo-
namentowych stawek upoważniona jest w art. 3 ust. 2
tej ustawy Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poruszone
w pytaniach zawartych w interpelacji pana posła
Henryka Siedlaczka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie pożyczek dla bezrobotnych
spłacających kredyt (11704)
W związku z interpelacją posła Waldy Dzikow-
skiego w sprawie pożyczek dla bezrobotnych spłaca-
jących kredyt, przekazaną pismem z dnia 30 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-023-11704/09, wyjaśniam co
następuje.
Ustawa z dnia 19 czerwca 2009 r. o pomocy pań-
stwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych
udzielonych osobom, które utraciły pracę (Dz. U.
Nr 115, poz. 964) ma na celu stworzenie mechanizmu
finansowego wsparcia przez państwo części kredyto-
biorców, którzy – będąc stroną umowy kredytu miesz-
kaniowego zabezpieczonego hipoteką – utracili pracę.
Pomoc adresowana jest do ściśle określonej grupy
odbiorców spełniających przewidziane przepisami
ustawy warunki, tj. do osób obciążonych zobowiąza-
niem do spłaty kredytu mieszkaniowego, które po
dniu 1 lipca 2008 r. utraciły pracę, zarejestrowały się
jako osoby bezrobotne i uzyskały prawo do zasiłku.
338
Ma ona charakter okresowej, zwrotnej pomocy finan-
sowej i polega na spłacie zobowiązań uprawnionego
z tytułu kredytu mieszkaniowego przez okres nie dłuż-
szy niż 12 miesięcy, w postaci miesięcznych rat kapita-
łowych i odsetkowych nie wyższych niż 1200 zł.
W tym miejscu wskazać należy, iż zadania zwią-
zane z realizacją przepisów omawianej ustawy są za-
daniami własnymi powiatu. Szczegółowe określenie
zadań publicznych należących do powiatu następuje
poprzez ustawy. Do ustaw tych należy również przed-
miotowa ustawa z dnia 19 czerwca 2009 r. o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych udzielonych osobom, które utraciły pracę. Prze-
pis art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1592, z późn. zm.) stanowi, iż powiat wykonuje
określone ustawami zadania publiczne o charakterze
ponadgminnym między innymi w zakresie przeciw-
działania bezrobociu oraz aktywizacji lokalnego ryn-
ku pracy. Zakres przedmiotowy ustawy niewątpliwie
obejmuje przeciwdziałanie bezrobociu oraz aktywi-
zację lokalnego rynku pracy.
Przedmiotowa ustawa przepisem art. 21 pkt 2
określa, że na pokrycie kosztów realizacji zadań sa-
morządu powiatu związanych z realizacją ustawy
minister właściwy do spraw pracy przekazuje na wy-
odrębniony rachunek bankowy powiatowego urzędu
pracy środki Funduszu Pracy w wysokości 1% kwoty
przyznanej pomocy. Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej nie przewiduje przyznania dodatkowych
środków na cele związane z realizacją zadań określo-
nych w tej ustawie.
Powiaty wykonują wiele różnych, określonych
ustawami, zadań publicznych. Realizacja nowych za-
dań nie powinna wpływać negatywnie na realizację
innych, dotychczasowych zadań. Starosta – zgodnie
z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca
1998 r. o samorządzie powiatowym organizującym
pracę zarządu powiatu i starostwa powiatowego – wi-
nien pracę podległych mu organów i jednostek orga-
nizacyjnych powiatu zorganizować w sposób umożli-
wiający prawidłową realizację wszystkich nałożonych
ustawami zadań.
Ponadto informuję, że – zgodnie z zapotrzebowa-
niem dokonanym przez Bank Gospodarstwa Krajo-
wego, za pośrednictwem którego realizowana jest
pomoc, o której mowa w ustawie z dnia 19 czerwca
2009 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kre-
dytów mieszkaniowych udzielonych osobom, które
utraciły pracę – na realizację wypłat związanych
z udzielaną pomocą od dnia wejścia w życie wskaza-
nej ustawy do dnia 30 września 2009 r. przekazano
ze środków Funduszu Pracy w skali kraju kwotę
630 333,7 zł.
Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, iż na re-
alizację zadań przewidzianych wskazaną wyżej
ustawą przeznaczono w roku bieżącym kwotę w wy-
sokości 108 161 300 zł, uznać należy, że skala za-
gadnienia na dzień dzisiejszy nie jest duża i nie wy-
maga angażowania dodatkowych sił i środków na
jego realizację.
Pragnę również poinformować, iż koszty ponoszo-
ne przez Fundusz Pracy na wynagrodzenia i składki
na ubezpieczenia społeczne pracowników powiato-
wych urzędów pracy w skali kraju w roku bieżącym
stanowią kwotę 186,2 mln zł, zaś w założeniu do pla-
nu Funduszu Pracy na rok 2010 przewidziano na ten
cel kwotę 220,1 mln zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie możliwości odwołań od decyzji
o nieprzyznaniu dotacji na założenie
działalności gospodarczej (11707)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia
30 września 2009 r., znak: SPS-023-11707/09, inter-
pelacją pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
możliwości odwołań od decyzji o nieprzyznaniu dota-
cji na założenie działalności gospodarczej, uprzejmie
informuję.
Na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.) starosta z Funduszu Pracy może przy-
znać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie
działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosz-
tów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa zwią-
zanych z podjęciem tej działalności. Szczegółowe wa-
runki i tryb przyznawania ww. środków określają
przepisy rozporządzenia ministra pracy i polityki
społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie do-
konywania refundacji kosztów wyposażenia lub do-
posażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezro-
botnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków
na podjęcie działalności (Dz. U. Nr 62, poz. 512).
W art. 9 ust. 1 pkt 14 powołanej wyżej ustawy
został określony katalog spraw, które starosta roz-
strzyga w formie decyzji administracyjnej. Sugero-
wana przez pana posła zmiana treści tego przepisu
tak, aby odmowa przyznania bezrobotnemu środków
z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodar-
czej była przedmiotem decyzji administracyjnej, wy-
magałaby uznania, że działania zmierzające do ak-
tywizacji zawodowej osób bezrobotnych powinny być
realizowane w odmienny sposób niż dotychczas.
Przyznawanie środków na podjęcie działalności
gospodarczej jest jedynie jednym z wielu instrumen-
tów stosowanych w aktywizacji bezrobotnych. Przy

podejmowaniu decyzji o przyznaniu lub odmowie
przyznania środków na podjęcie działalności gospo-
darczej nie można nie brać pod uwagę możliwości
finansowych Funduszu Pracy, którym dysponuje sta-
rosta. Plan wydatków obejmuje jednak wszystkie for-
my aktywizacji osób bezrobotnych wymienione
w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy oraz wszystkich bezrobotnych na lokal-
nym rynku pracy, co oznacza, że zawsze dokonywany
jest jakiś wybór, który może być zakwestionowany
przez osobę uznającą się za pokrzywdzoną. W przy-
padku wydawania decyzji administracyjnych ozna-
cza to tysiące spraw sądowych wszczynanych rocznie
tylko w przypadku przyznawania środków na podję-
cie działalności gospodarczej.
Jednocześnie nadmieniam, że z roku na rok ro-
śnie liczba osób bezrobotnych zainteresowanych uzy-
skaniem jednorazowo środków na podjęcie działalno-
ści gospodarczej. W 2007 r. wydatkowana została na
ten cel w skali kraju kwota 536,7 mln zł, a środki na
podjęcie działalności gospodarczej otrzymały 44 452
osoby bezrobotne. Natomiast w 2008 r. w ramach
kwoty 690,0 mln zł podjęło działalność gospodarczą
52 155 bezrobotnych.
Ponadto pragnę wskazać, że ustawodawca, zapi-
sując w art. 46 ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy, że „starosta z Funduszu
Pracy może bezrobotnemu przyznać…”, przyjął, że
nie każda działalność gospodarcza i nie przez każde-
go bezrobotnego podejmowana jest właściwa na tere-
nie danego powiatu i powinna być finansowana ze
środków publicznych. Przyznanie środków na podję-
cie działalności gospodarczej wiąże się nie tylko
z powstawaniem nowego podmiotu, ale także prze-
trwaniem na otwartym rynku pracy. Ocena, czy zgło-
szone przedsięwzięcie powiedzie się, czy nie, jest
przedmiotem analiz i nie wydaje się, aby procedura
ta powinna podlegać kontroli sądowej.
Odrębnym zagadnieniem jest, czy starosta, przy-
znając środki na podjęcie działalności gospodarczej,
przestrzega przepisów prawa. W latach 2005–2008
wpłynęło do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
kilka wystąpień w sprawach niezgodności postano-
wień stosowanych regulaminów dotyczących przy-
znawania środków z przepisami stanowiącymi pod-
stawę ich wydania. W wyniku podjętych działań ze
strony ministerstwa regulaminy zostały stosownie
do obowiązujących przepisów zmienione.
Przedstawiając powyższe, nie widzę konieczności
zmiany obowiązujących procedur przyznawania przez
starostów osobom bezrobotnym środków z Funduszu
Pracy na podjęcie działalności gospodarczej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
339
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie podstawy prawnej
do udzielania przedsiębiorcom prowadzącym
działalność gospodarczą w formie baru
mlecznego dotacji przedmiotowych do posiłków
sprzedawanych w tych barach (11710)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Tade-
usza Tomaszewskiego, znak: SPS-023-11710/09,
przesłaną przez szefa Gabinetu Politycznego Prezesa
Rady Ministrów dnia 7 października 2009 r., znak:
DSPA-4810-4550/09, dotyczącą podstawy prawnej do
udzielenia przedsiębiorcom prowadzącym działal-
ność gospodarczą w formie baru mlecznego dotacji
przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w tych
barach uprzejmie informuję, co następuje.
Sprawa udzielania dotacji z budżetu państwa do
posiłków sprzedawanych w barach mlecznych od lat
budzi wiele kontrowersji, jednak problematyka ta nie
pozostaje w bezpośredniej właściwości ministra pra-
cy i polityki społecznej. Nawet w przypadku rezygna-
cji lub ograniczenia dotacji do ww. posiłków nie prze-
kłada się to na konieczność zmiany przepisów w obec-
nie obowiązującej ustawie o pomocy społecznej. Usta-
wa ta daje bowiem możliwość zapewnienia wsparcia
finansowego osobom, które znajdują się w trudniej
sytuacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że od 2006 r.
realizowany jest wieloletni program „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania”, który koordynowany jest
przez ministra pracy i polityki społecznej. W celu za-
pewnienia gorących posiłków beneficjentom gmina,
na podstawie ustawy o zamówieniach publicznych,
zgodnie z ww. programem, może wybrać podmiot,
który przygotowuje posiłki, na przykład w barze
mlecznym.
W zależności od potrzeby osoby kwalifikujące się
do tej formy pomocy będą mogły spożywać gorące
posiłki w barze lub też będą im one dostarczane do
szkół bądź do mieszkań osób starszych, niepełno-
sprawnych lub samotnych.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej współpracuje z Agencją Rynku
Rolnego w zakresie realizacji unijnego Programu
PEAD, dotyczącego przekazywania żywności dla naj-
uboższej ludności Unii Europejskiej, głównie w za-
kresie zasad udzielania tej pomocy.
Ponadto, zgodnie z otrzymaną w dniu 12 paź-
dziernika 2009 r. informacją z Ministerstwa Finan-
sów (pismo znak: RR7/063/DOA/1/09/2888 – w załą-
czeniu*)) jest przygotowany projekt zmian przepisów
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
340
w omawianym zakresie i w najbliższym czasie będą
podjęte kolejne działania mające na celu skuteczne
umożliwienie w 2010 r. wypłaty ww. dotacji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie szczególnego trybu procedowania
i skutków projektu dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie
odzyskiwania oparów benzyny na etapie II
podczas tankowania samochodów osobowych
na stacjach paliw (COM/812/2009) (11711)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie
szczególnego trybu procedowania i skutków projektu
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie odzyskiwania oparów benzyny na II etapie pod-
czas tankowania samochodów osobowych na stacjach
paliw (COM/812/2009), przekazaną przy piśmie z dnia
30 września 2009 r. (znak: SPS-023-11711/09) uprzej-
mie informuję, co następuje.
Zgodnie z przepisem § 101 ust. 1 pkt 2 rozporzą-
dzenia ministra gospodarki z dnia 20 września 2000 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi
dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produk-
tów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 99, poz.
1067 – akt archiwalny), stacje paliw powinny posia-
dać urządzenia zabezpieczające przed emisją par pro-
duktów naftowych I klasy podczas wydawania tych
produktów do zbiorników pojazdów samochodowych.
Natomiast stacje paliw, które istniały już przed wej-
ściem w życie tego rozporządzenia, zgodnie z przepi-
sem § 234 pkt 3, powinny być wyposażone w urzą-
dzenia umożliwiające ograniczenie emisji par benzyn
przy tankowaniu pojazdów samochodowych w termi-
nie do dnia 31 grudnia 2005 r.
W nowym rozporządzeniu ministra gospodarki
z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków tech-
nicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje
paliw płynnych, rurociągi przesyłowe służące do
transportu ropy naftowej i produktów naftowych
i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243, poz. 2063 z późn.
zm.), które weszło w życie 1 stycznia 2006 r., także
znajduje się przepis stanowiący, iż stacje paliw płyn-
nych powinny być wyposażone w urządzenia zabez-
pieczające przed emisją par produktów naftowych
I klasy do powietrza atmosferycznego podczas wyda-
wania tych produktów do zbiorników pojazdów dro-
gowych (§ 97 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).
Jednakże w przypadku obu wymienionych powy-
żej rozporządzeń przepisu tego nie stosuje się do
stacji paliw płynnych o rocznej sprzedaży produk-
tów naftowych nieprzekraczającej 1500 m3 oraz sta-
cji paliw płynnych usytuowanych poza obszarami
z zabudową istniejącą, w odległości nie mniejszej
niż 50 m od budynków mieszkalnych, budynków za-
mieszkania zbiorowego oraz obiektów użyteczności
publicznej.
Art. 3 projektu dyrektywy Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie odzyskiwania oparów ben-
zyny na etapie II podczas tankowania pojazdów sil-
nikowych na stacjach paliwowych stanowi, iż obo-
wiązkiem wyposażenia w stosowne urządzenia do
wychwytu oparów benzyny objęte będą stacje paliw
(nowobudowane i istniejące), na których roczna
sprzedaż paliw płynnych przekracza 500 m3 lub
sprzedaż ta przekracza 100 m3, a stacja ta jest zlo-
kalizowana w obszarach zamieszkania lub strefach
pracy. Istniejące stacje paliw o przepustowości po-
nad 3 tys. m3 powinny zostać przystosowane do wy-
magań wskazanych w projekcie dyrektywy do dnia
31 grudnia 2018 r.
Ministerstwo Gospodarki nie prowadziło badań
w zakresie ustalenia ilości stacji paliwowych, jakie
mogą po zmianie przepisów w zakresie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać stacje pa-
liw, dodatkowo podlegać obowiązkowi zainstalowa-
nia stosownych urządzeń zabezpieczających przed
emisją par benzyn. Jest jednak oczywiste, iż tylko
część istniejących stacji paliw zostanie objęta tym
zobowiązaniem. Natomiast należy zwrócić uwagę, iż
system automatycznego monitorowania tych urzą-
dzeń nie będzie obligatoryjny – wymagana będzie
jedynie kontrola wydajności wychwytu oparów ben-
zyn jedną z powszechnie stosowanych metod.
Koszt jednostkowy adaptacji jednej pompy pali-
wowej do systemu odzyskiwania oparów benzyn, na
podstawie danych Komisji Europejskiej, został osza-
cowany na 1–1,5 tys. euro. Sumaryczny koszt adapta-
cji byłby zależny od ilości pomp paliwowych dla ben-
zyny znajdujących się na stacji paliw. Jednakże
z uwagi na rozłożenie w czasie procesu przebudowy
lub modernizacji istniejących stacji paliwowych i mon-
towania urządzeń do wychwytu oparów benzyny
koszty te nie powinny mieć istotnego wpływu na sy-
tuację ekonomiczną podmiotów, które będą zobligo-
wane do realizacji zobowiązania.
Zapisy projektu dyrektywy Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie odzyskiwania oparów ben-
zyny na etapie II podczas tankowania pojazdów sil-
nikowych na stacjach paliwowych są kolejnym kro-
kiem w działaniach Unii Europejskiej na rzecz
zmniejszenia ilości oparów benzyn emitowanych na
niektórych stacjach paliwowych w trakcie tankowa-
nia pojazdów samochodowych. Wprowadzenie roz-
wiązań zaproponowanych w dyrektywie spowoduje

zmniejszenie emisji lotnych związków organicz-
nych i tym samym przyczyni się do zmniejszenia
poziomu zanieczyszczenia atmosfery, poprawy ja-
kości powietrza oraz wpłynie pozytywnie na zdro-
wotność społeczeństwa. Emisja zawartych w ben-
zynie lotnych związków organicznych przyczynia
się do lokalnych i regionalnych problemów związa-
nych z jakością powietrza, zanieczyszczenia te są
substancjami kancerogennymi, negatywnie wpły-
wającymi na poziom zdrowia ludności. Należy
zwrócić uwagę, iż jakość powietrza jest jednym
z podstawowych czynników decydujących o jakości
oraz stanie środowiska i w znacznym stopniu rzu-
tującym na poziom życia ludzi.
Mając powyższe na względzie, pytanie, czy uzy-
skanie czystego powietrza, którym bez wątpienia od-
dychać chciałby każdy z nas, warte jest poniesienia
kosztów związanych z instalacją urządzeń do wy-
chwytu oparów benzyn, pozwalam sobie pozostawić
bez odpowiedzi.
Zwracam też uwagę, iż Polska, przystępując do
Unii Europejskiej, przyjęła na siebie zobowiązania
do wdrażania do krajowego systemu prawnego i sto-
sowania prawa wspólnotowego. Zobowiązanie do
stosowania uchwalanych w ramach Wspólnoty Eu-
ropejskiej aktów prawnych wynika z postanowień
art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Eu-
ropejską oraz z orzecznictwa Trybunału Sprawie-
dliwości Wspólnot Europejskich.
Ponadto z przykrością informuję, iż Minister-
stwo Gospodarki nie prowadzi bazy danych obejmu-
jącej wykaz producentów odmierzaczy paliw oraz
urządzeń do odzyskiwania oparów i ich monitoro-
wania ani na rynku polskim, ani na rynku europej-
skim. Jednakże z ogólnie dostępnych danych inter-
netowych wynika, iż na polskim rynku działa sze-
reg firm oferujących usługi w zakresie dostaw, mon-
tażu i serwisu odmierzaczy paliw wraz z całym
oprzyrządowaniem lub, w zależności od potrzeby,
samych elementów tego oprzyrządowania, i są to
np. Corrimex sp. j., Wayne Dresser sp. z o.o., MM
Petro sp. z o.o., Petroster sp. j., Petronova sp. z o.o.,
Orlen Centrum Serwisowe oraz Oil Service sp. z o.o.
Jak wynika z informacji uzyskanych od firmy MM
Petro sp. z o.o., cena zestawu do odsysania oparów
benzyny kształtuje się obecnie na poziomie ok. 3,7–
–4,0 tys. zł. Natomiast z dokonanego przeglądu ofert
handlowych (strony internetowe ww. spółek) doty-
czących oferowanych na rynku odmierzaczy paliw
wynika, że ich cena w zależności od marki, realizo-
wanych funkcji i wyposażenia kształtuje się na po-
ziomie od 8 do ok. 56 tys. zł.
Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu pro-
desowania projektu dyrektywy Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie odzyskiwania oparów ben-
zyny na etapie II podczas tankowania pojazdów sil-
nikowych na stacjach paliwowych, uprzejmie infor-
muję, iż dopiero w dniu 8 czerwca 2009 r. prezes Rady
Ministrów wskazał ministra środowiska jako właści-
wego do przygotowania stanowiska rządu i przedło-
341
żenia go pod obrady Komitetu Ekonomicznego Rady
Ministrów. Spór kompetencyjny oraz brak wcześniej-
szych uzgodnień co do instytucji wiodącej w pracach
nad projektem stanowiska rządu wobec projektu dy-
rektywy przyczyniły się do wydłużenia procesu przy-
gotowania informacji dla Sejmu i Senatu.
Przedkładając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
przekonanie, że przedstawione informacje stanowią
wyczerpującą na obecnym etapie odpowiedź na zgło-
szoną przez panią poseł interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie likwidacji połączeń kolejowych
wykonywanych przez PKP InterCity SA (11750)
W odpowiedzi na interpelację posła Kazimierza
Gołojucha w sprawie likwidacji połączeń kolejowych
wykonywanych przez PKP Intercity SA przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Pociągi ekspresowe uruchamiane są przez PKP
Intercity SA na zasadach komercyjnych, dlatego
przewoźnik, dbając o wynik finansowy spółki, powi-
nien dostosowywać ofertę do popytu na realizowane
usługi. Według przekazanych przez PKP Intercity
SA informacji pociąg „Pieniny” relacji Warszawa
– Przemyśl od dnia 7 września kursuje w relacji do
Przemyśla w piątki i niedziele, natomiast w pozosta-
łe dni trasa pociągu została skrócona do Krakowa.
Wprowadzenie ograniczeń w kursowaniu połącze-
nia wynika z ujemnego wyniku finansowego na od-
cinku Kraków – Przemyśl. Na podstawie danych
z systemu rezerwacji miejsc określono terminy,
w których kursowanie pociągu w pełnej relacji jest
uzasadnione. Ministerstwo Infrastruktury nie ma
podstaw do interwencji w przedmiotowej sprawie,
gdyż połączenie to nie jest objęte dofinansowaniem
z budżetu państwa.
Zauważając potrzeby transportowe Podkarpacia,
Ministerstwo Infrastruktury wielokrotnie wnosiło
do PKP Intercity SA o poprawę połączeń Rzeszowa
z Warszawą w zakresie pociągów objętych dofinan-
sowaniem z budżetu państwa. Skutkiem tych inter-
wencji jest przywrócenie od września tego roku noc-
nego połączenia ze stolicą, tak aby ułatwić dojazd
osobom uczącym się i pracującym w Warszawie. Po-
342
ciąg kursuje do Warszawy w nocy z niedzieli na po-
niedziałek i wraca w nocy z piątku na sobotę.
PKP Intercity SA poinformowała, że w nowym roz-
kładzie jazdy pociągów obowiązującym od 13 grudnia
2009 r. zamierza utrzymać wprowadzone ograniczenia
dotyczące pociągów ekspresowych.
Wyrażam głęboką nadzieję, że ta niekorzystna
dla pasażerów sytuacja w zakresie decyzji władz
spółki PKP Intercity SA ulegnie znaczącej poprawie
po przyjęciu przez Sejm ustawy o publicznym trans-
porcie zbiorowym, która nadaje ministrowi infra-
struktury status organizatora przewozów, a nie je-
dynie dofinansowującego te przewozy. Do tego czasu
kontrola działań podejmowanych przez PKP Inter-
city SA sprowadza się do zakresu uzgodnionego
w umowie o dofinansowanie przewozów międzywo-
jewódzkich.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie modernizacji linii kolejowej E30
Rzeszów – Medyka (11751)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Gołojucha skiero-
waną przy piśmie SPS-023-11751/09 z dnia 30 wrze-
śnia 2009 r. do ministra infrastruktury pana Ceza-
rego Grabarczyka w sprawie modernizacji linii kole-
jowej E30 Rzeszów – Medyka, przedstawiam poniższe
informacje.
Realizacja modernizacji linii kolejowej E30 na od-
cinku Kraków – Medyka – granica państwa pierwot-
nie przewidziana była w ramach dwóch projektów
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” 2007–2013:
— PO IiŚ 7.1-12 pn. „Modernizacja linii kolejowej
E30 etap II odcinek Rzeszów – granica państwa”,
— PO IiŚ 7.1-30 pn. „Modernizacja linii kolejowej
E30 etap II odcinek Kraków – Tarnów – Rzeszów”
projekt rezerwowy
i stanowić miała kontynuację kompleksowej mo-
dernizacji międzynarodowego korytarza kolejowego
E30.
W związku ze stwierdzonym znacznym przekro-
czeniem szacowanych kosztów modernizacji w sto-
sunku do przewidywanych na liście projektów indy-
widualnych PO liŚ 2007–2013 wg obwieszczenia mi-
nistra rozwoju regionalnego z 6 marca 2008 r. (M.P.
Nr 30 poz. 269), podjęto działania mające na celu
określenie ewentualnych ograniczeń zakresu w bie-
żącym okresie dofinansowania z UE 2007–2013.
Rozpatrywanych było szereg wariantów polegają-
cych m.in. na redukcji zakresu modernizacji tylko
do wybranych odcinków projektu lub ograniczeniu
modernizacji do części projektowo-dokumentacyjnej
i przygotowania wykonawstwa robót w następnym
okresie dofinansowania z UE 2014–2020.
Efektem powyższych działań planowane jest
przez PKP Polskie Linie Kolejowe SA wykonanie ze
środków budżetowych prac naprawczych mających
na celu przywrócenie parametrów konstrukcyjnych
linii kolejowej na odcinku Rzeszów – granica pań-
stwa do prędkości 120 km/h. W ramach działań re-
witalizacyjnych przewidziana jest naprawa główna
torów i rozjazdów w torach głównych zasadniczych,
naprawa i przebudowa obiektów inżynieryjnych, na-
prawa główna urządzeń sterowania ruchem kolejo-
wym, naprawa główna peronów na stacjach i przy-
stankach. Z uwagi na niemożliwość oszacowania
przyszłych dostępnych środków będących w dyspo-
zycji naszego resortu, w pierwszej kolejności do re-
witalizacji na lata 2010–2015 planowany jest odci-
nek linii kolejowej nr 91 (ciąg E30) Rzeszów – Jaro-
sław (etap I).
Ponadto PKP PLK SA uaktualnienia doku-
mentację projektową dla odcinka Kraków – Rze-
szów (w ramach projektu PO IiŚ 7.1.30), tak aby móc
realizować modernizację tego odcinka w perspektywie
finansowej 2007–2013. Stopień przygotowania doku-
mentacji przedprojektowej (uzyskano decyzje o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia dla woj. małopolskiego i podkarpac-
kiego oraz opracowano mapy do celów projektowych)
pozwala na przygotowanie wniosku o dofinansowanie
do końca 2009 r. i ogłoszenie postępowań przetargo-
wych na początku roku 2010.
Niezależnie od powyższego PKP Polskie Linie Ko-
lejowe SA złożyła wniosek o dofinansowanie rewita-
lizacji odcinków linii nr 106 Rzeszów – Jasło i nr 108
Stróże – Sanok – granica państwa w ramach regio-
nalnych programów operacyjnych.
Ponadto od 2006 r. z budżetu państwa finansowa-
ne są prace naprawcze na linii kolejowej nr 71 Ocice
– Rzeszów. W 2010 r. planowane jest również przed-
sięwzięcie rewitalizacji linii kolejowej nr 25 na od-
cinku Skarżysko Kamienna – Ocice. W roku bie-
żącym przeprowadzono naprawę główną na linii
kolejowej nr 107, pomiędzy stacją Łupków a granicą
państwa.
Przedstawiając powyższe, informuję również, iż
projekt 7.1-12 został przeniesiony na listę rezerwową
POliŚ, natomiast projekt 7.1-30 został przeniesiony
z listy rezerwowej na listę podstawową. Dlatego też
nie można zgodzić się z tezą, iż dokonanie zmiany na
liście projektów podstawowych PO IiŚ, spowodowały
oszczędności środków finansowych.
W chwili obecnej nie przewiduje się dokonanie
zmian na liście podstawowej i rezerwowej projektów

realizowanych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Należy nadmienić, iż Ministerstwo Infrastruk-
tury w sposób czynny wspiera największego benefi-
cjenta środków unijnych, jakim jest PKP PLK SA
w staraniach o zabezpieczenie środków na realizację
planowanych inwestycji, przede wszystkim tych wy-
nikających ze zobowiązań międzynarodowych i przy-
jętych dokumentów strategicznych dla sektora ko-
lejowego.
Wielkość środków budżetowych na finansowanie
inwestycji kolejowych określa uchwalana przez Sejm
RP coroczna ustawa budżetowa. Z uwagi na ograni-
czone możliwości budżetu państwa dotacje te są
w dalszym ciągu niewystarczające w stosunku do
potrzeb i oczekiwań społecznych.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie zakresu i wysokości finansowania
wykonanych przez szpitale w 2009 r. świadczeń
ponad poziom wynikający z kontraktu z NFZ
oraz terminu wypłacenia środków (11752)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Witolda Kochana, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 24 września 2009 r.
w sprawie zakresu i wysokości finansowania wyko-
nanych przez szpitale w 2009 r. świadczeń ponad po-
ziom wynikający z kontraktu z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia oraz terminu wypłacenia środków,
przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 30 września 2009 r., znak:
SPS-023-11752/09, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii zapłaty za świadczenia
tzw. ponadlimitowe, pragnę poinformować, że zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania fun-
duszu wobec świadczeniodawcy. W związku z tym co
do zasady świadczenia są finansowane przez NFZ do
wysokości limitów określonych umową.
343
Natomiast możliwość sfinansowania dodatko-
wych świadczeń zrealizowanych ponad limit określo-
ny umową może być rozważana w konkretnej sytu-
acji, wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ
dodatkowymi środkami finansowymi. Powyższe wy-
nika również z konstrukcji przepisów ustawy doty-
czących gospodarki finansowej NFZ, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy NFZ jest zrównoważony w za-
kresie przychodów i kosztów. Jednocześnie łączna
suma zobowiązań funduszu wynikających z zawar-
tych ze świadczeniodawcami umów nie może prze-
kroczyć wysokości kosztów przewidzianych na ten
cel w planie finansowym.
Ponadto przepisy rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warun-
ków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 81, poz. 484) określają, że Narodowy Fun-
dusz Zdrowia jest zobowiązany do sfinansowania
świadczeń udzielonych w okresie rozliczeniowym do
kwoty zobowiązania funduszu wobec świadczenio-
dawcy określonej w umowie. Okres rozliczeniowy zo-
stał zdefiniowany jako okres roku kalendarzowego
albo inny, zawierający się w roku kalendarzowym,
okres oznaczony w umowie. Rozliczenie wykonania
umowy następuje najpóźniej w terminie 45 dni po
upływie okresu rozliczeniowego (§ 14 ust. 1, § 1 pkt 6,
§ 27 ust. 1 załącznika do ww. rozporządzenia).
Prezes NFZ poinformował, że, mając na uwadze
powyższe, świadczeniodawcy, zawierając umowy
z funduszem, mają świadomość, że zrealizowane
w okresie rozliczeniowym świadczenia zostaną roz-
liczone do kwoty zobowiązania określonej w umo-
wie, a ewentualne sfinansowanie świadczeń ponadu-
mownych może nastąpić dopiero po rozliczeniu za-
wartych umów, potwierdzeniu sald rozliczeń i zbi-
lansowaniu środków, których nie wykorzystali świad-
czeniodawcy realizujący kontrakty w danym okresie
rozliczeniowym poniżej planu.
Kierowane w trakcie roku do oddziałów woje-
wódzkich funduszu dodatkowe środki finansowe
znajdują obecnie odzwierciedlenie w zawartych ze
świadczeniodawcami umowach o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, a decyzje w zakresie sposobu
ich wykorzystania podejmują dyrektorzy oddziałów
wojewódzkich funduszu, kierując się w szczególności
potrzebą zabezpieczenia dostępu do świadczeń zdro-
wotnych w tych obszarach, w których występuje na
nie największe zapotrzebowanie.
Ponadto uprzejmie informuję, że prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37/2009/
DEF z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu
finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2009 r., która rozdysponowuje dodatni wynik finan-
sowy za rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł. Zgod-
nie z przepisem art. 124 ust. 9 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej do tej zmiany planu fi-
nansowego (wynikającej z art. 129 ust. 3 i 4) nie sto-
suje się przepisów art. 118 ust. 3 ustawy, co oznacza,
że przy podziale zysku netto i przeznaczeniu środ-
ków na świadczenia opieki zdrowotnej nie ma wymo-
344
gu stosowania algorytmu wynikającego z tego arty-
kułu ustawy, natomiast kwestia sposobu podziału
tych środków leży w gestii prezesa NFZ.
Z informacji przedstawionej przez prezesa NFZ
wynika, że mając na uwadze konieczność dotrzymania
bezpieczeństwa planu finansowego NFZ na rok bieżą-
cy, przy braku perspektyw na dodatkowe środki z po-
nadplanowych przychodów, podziału środków z dodat-
niego wyniku finansowego funduszu za rok 2008 po-
między oddziały wojewódzkie NFZ dokonano, uwzględ-
niając potrzeby poszczególnych oddziałów wojewódz-
kich NFZ wynikające z niedoboru środków w obowią-
zującym planie finansowym na 2009 r. na podstawową
opiekę zdrowotną, refundację cen leków, pozostałych
rodzajów świadczeń zdrowotnych w niektórych od-
działach wojewódzkich NFZ oraz nierozliczonych
kosztów migracji ubezpieczonych za 2008 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 48/
DEF/2009 z dnia 15 października 2009 r. w sprawie
zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r. zwiększył
koszty świadczeń zdrowotnych w planach oddziałów
wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia o kwo-
tę 247 866 tys. zł w ramach środków z funduszu za-
pasowego.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010, sporządzonego przez pre-
zesa NFZ, ze względu na dysproporcję w wysoko-
ściach środków przydzielanych poszczególnym od-
działom wojewódzkim funduszu, która w przypadku
niektórych OW NFZ może prowadzić do niemożności
pokrycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie informuję uprzejmie, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która w dniu 16 paź-
dziernika została podpisana przez prezydenta RP.
Ustawa ta wejdzie w życie po upływie 7 dni od dnia
jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw. Rozwiązania za-
warte w tej ustawie dotyczą zmiany zasad podziału
środków pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. Zmiany te mają na celu,
aby, zaczynając od roku 2010, zasady podziału środ-
ków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ oparte
były przede wszystkim na kryteriach związanych
z liczbą ubezpieczonych zarejestrowanych w po-
szczególnych oddziałach wojewódzkich funduszu
oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych poszcze-
gólnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu do
wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej. Ozna-
cza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji również
ze stosownego rozporządzenia), jako jednego z kry-
teriów podziału środków, wskaźnika wynikającego
ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świadcze-
nia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010. Zgodnie z art. 3
ust. 3 ww. ustawy zmieniającej ustawę o świadcze-
niach opieki zdrowotnej prezes NFZ, w terminie
30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, do-
kona zmiany planu finansowego NFZ na rok 2010
wynikającej z niniejszej ustawy. Do zmiany tej sto-
suje się odpowiednio przepisy art. 121 ust. 1–4 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
być mniejsza niż wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział woje-
wódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r.
obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2 ww.
ustawy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów Izabeli Leszczyny
i Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie problemów z realizacją programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w gminach
woj. śląskiego (11754)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł na Sejm RP Izabeli Leszczyny
oraz pana posła na Sejm RP Krzysztofa Gadowskie-
go, przekazaną pismem z dnia 30 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11754/09) w sprawie problemów z re-
alizację programu „Moje boisko – Orlik 2012” w gmi-
nach woj. śląskiego, informuję, co następuje.
Do Ministerstwa Sportu i Turystyki nie wpłynę-
ły wnioski z prośbą o przesunięcia terminów realiza-
cji kompleksów sportowych w ramach programu
„Moje Boisko – Orlik 2012”. W związku z tym mini-
sterstwo nie prowadzi w chwili obecnej prac nad uła-
twieniem procedury realizacji i rozliczania inwestycji
dla gmin, które z winy wykonawców mogą mieć pro-
blem z terminowym oddaniem „Orlików”.
Budowa „Orlików” leży w wyłącznej kompetencji
jednostek samorządu terytorialnego. To one są odpo-
wiedzialne za zapisy zawarte w specyfikacjach istot-
nych warunków zamówienia. Umowę z wybranym
w drodze przetargu wykonawcą podpisuje również

jednostka samorządu terytorialnego i to w jej wyłącz-
nej gestii leży takie stworzenie warunków umow-
nych, żeby jak najlepiej zabezpieczały interes samo-
rządu.
W kwietniu i maju br. jednostki samorządu tery-
torialnego będące beneficjentami programu „Moje
Boisko – Orlik 2012” otrzymały z Ministerstwa Spor-
tu i Turystyki promesy gwarantujące otrzymanie
dotacji z budżetu państwa w kwocie 333 tys. zł, nie
więcej jednak niż 33% wartości kosztorysowej zada-
nia. Promesy zostały wydane w celu przyspieszenia
realizacji inwestycji. Na ich podstawie, mając zagwa-
rantowane środki finansowe, samorządy mogły roz-
począć procedury przetargowe. Jednocześnie uprzej-
mie informuję, że w umowach podpisywanych przez
uprawnionych przedstawicieli samorządu z mini-
strem sportu i turystyki jest określona data zakoń-
czenia inwestycji na dzień 31 grudnia 2009 r. oraz
zapis, że środki finansowe nie mogą być zgłoszone
jako wydatki niewygasające z upływem roku budże-
towego.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Suskiego
w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki
długoterminowej (11756)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Marka Suskiego,
otrzymaną przy piśmie z dnia 30 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11756/09, w sprawie rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
W związku z pytaniem nr 1 zawartym w ww. in-
terpelacji uprzejmie informuję, że nie jest prawdą, iż
w myśl przywołanego rozporządzenia ministra zdro-
wia pacjenci zmuszani będą do poddania się zabie-
gom okaleczenia w celu uzyskania świadczeń w ra-
mach opieki długoterminowej. Uprzejmie informuję,
że Narodowy Funduszu Zdrowia finansuje i będzie
finansował realizację świadczeń zespołu długotermi-
nowej opieki domowej dla dorosłych, dzieci i młodzie-
345
ży wentylowanych mechanicznie, realizowanych me-
todą inwazyjną, prowadzoną za pomocą respiratora
(przez rurkę tracheostomijną), bądź nieinwazyjną,
prowadzoną przez różnorodne ustniki, maski czy ka-
ski, ciągłą lub okresową terapię oddechową. Nadmie-
niam, iż zmiana brzmienia § 7 ust. 1 ww. rozporzą-
dzenia w stosunku do treści zarządzenia prezesa
NFZ, w części dotyczącej nieinwazyjnej terapii odde-
chowej, miała charakter wyłącznie formalnoprawny,
mający na celu ujednolicenie treści wspomnianego
rozporządzenia.
Mając jednak na uwadze liczne pisma kierowane
do Ministerstwa Zdrowia, dotyczące umieszczenia
nieinwazyjnej terapii oddechowej w wykazie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielę-
gnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej, uprzejmie informuję, że w celu zapew-
nienia przejrzystości rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyj-
nych i opiekuńczych w ramach opieki długotermi-
nowej Ministerstwo Zdrowia podjęło prace związane
z nowelizacją powyższego rozporządzenia, mające
na celu doprecyzowanie treści § 7 ust. 1 poprzez
przywrócenie pełnego brzmienia tekstu zawartego
w zarządzeniu nr 96/2008/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 23 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzajach: świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze oraz opieka paliatywna i hospicyjna,
obejmującego całościowo problematykę świadczeń
gwarantowanych z zakresu świadczeń zespołu dłu-
goterminowej opieki domowej dla pacjentów wenty-
lowanych mechanicznie; świadczenia zespołu dłu-
goterminowej opieki domowej dla dzieci wentylowa-
nych mechanicznie.
W związku z pytaniem nr 2, dlaczego rozporzą-
dzenie dyskryminuje grupę pacjentów z chorobami
nieuleczalnymi, w szczególności nerwowo-mięśnio-
wymi, którzy obecnie oddychają mechanicznie niein-
wazyjnie, a z istoty schorzenia zasadniczego nie jest
możliwe ukończenie i udokumentowanie leczenia
przyczynowego, uprzejmie informuję, że ww. rozpo-
rządzenie nie wprowadza w omawianym zakresie
nowych rozwiązań. Przepis § 6 ust. 4 pkt 1 ww. roz-
porządzenia, zgodnie z którym warunkiem realizacji
świadczeń zespołu długoterminowej opieki domowej
dla dorosłych, dzieci i młodzieży wentylowanych me-
chanicznie jest ukończenie i udokumentowanie lecze-
nia przyczynowego, jest tożsamy z § 16 ust. 1 pkt 5
ppkt a obowiązującego zarządzenia nr 96/2008/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 23
października 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzajach: świadcze-
nia pielęgnacyjne i opiekuńcze oraz opieka paliatyw-
na i hospicyjna. Jednocześnie należy zaznaczyć, że
zarządzenia prezesa NFZ, dotyczące postępowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
346
kresach, były opiniowane przez konsultantów krajo-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny.
W odniesieniu do pytania nr 3, dotyczącego pro-
wadzonych przez Ministerstwo Zdrowia konsultacji
społecznych, w związku z brzmieniem § 7 ust. 1 roz-
porządzenia w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej, uprzejmie infor-
muję, że projekty rozporządzeń koszykowych zostały
poddane szerokim konsultacjom społecznym, obej-
mującym takie podmioty jak np. Naczelna Rada Le-
karska, Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych czy
Krajowa Rada Transplantacyjna, jak również związ-
ki zawodowe i inne organizacje działające w ochronie
zdrowia. Należy zwrócić uwagę, że proces uzgodnień
zewnętrznych i konsultacji społecznych prowadzony
był w sposób maksymalnie efektywny i skuteczny,
ponieważ rozporządzenia koszykowe, zgodnie z prze-
pisami ustawy, powinny być wydane do dnia 31 sierp-
nia br., natomiast proces legislacyjny mógł rozpocząć
się dopiero po podpisaniu „ustawy koszykowej” przez
prezydenta RP, co nastąpiło w dniu 20 lipca br.
W związku z pytaniem nr 4, dotyczącym chorych
cierpiących na rdzeniowy zanik mięśni lub dystrofię
mięśniową Duchenne’a, uprzejmie informuję, że
wszyscy świadczeniobiorcy, którzy ze względów me-
dycznych wymagają nieinwazyjnej terapii oddecho-
wej, nie zostaną jej pozbawieni.
W związku z pytaniem nr 5, kto poniesie dodat-
kowe koszty, a także w jakiej wysokości, zdublowa-
nia istniejącej procedury zawartej w zarządzeniach
prezesa NFZ, uprzejmie informuję, że obawy pana
posła dotyczące podwójnego płacenia za to samo
świadczenie są bezzasadne, gdyż koszty świadczeń
opieki zdrowotnej – w tym przypadku świadczeń
gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyj-
nych i opiekuńczych – ponosi NFZ. Jednocześnie
uprzejmie wyjaśniam, że rozporządzenia koszykowe
zostały wydane w celu określenia, jakie świadczenia
są gwarantowane świadczeniobiorcom, natomiast
sposób kontraktowania i finansowania świadczeń
gwarantowanych określają odpowiednie zarządze-
nia prezesa NFZ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie problemów z kompatybilnością
urządzeń służących do przesyłu danych
z odczytu EKG do centrów kardiologicznych
za pomocą systemu teleEKG, na przykładzie
Krakowa (11757)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pana posła Jacka Osucha prze-
słaną przy piśmie z dnia 30 września 2009 r., znak:
SPS-023-11757/09, w sprawie braku kompatybilności
urządzeń do teletransmisji danych EKG z ambulan-
su do centrum kardiologicznego, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
W myśl art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.), zwanej dalej
„ustawą o PRM”, planowanie, organizowanie, koor-
dynowanie systemu oraz nadzór nad systemem na
terenie województwa są zadaniem wojewody.
Wobec powyższego Ministerstwo Zdrowia wystą-
piło do wojewody małopolskiego z prośbą o wyjaśnie-
nie zaistniałej sytuacji. Z przedstawionych przez wo-
jewodę informacji wynika, iż ambulanse wykorzysty-
wane w Krakowskim Pogotowiu Ratunkowym do
świadczenia usług z zakresu ratownictwa medyczne-
go spełniają wymogi rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu ratownictwa medycznego
(Dz. U. Nr 139, poz. 1139) i zarządzenia nr 46/2009/
DSM prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju ratownictwo medyczne. Dyrektor Krakow-
skiego Pogotowia Ratunkowego pani Małgorzata Po-
pławska wyjaśniła ponadto, iż w celu ustanowienia
kompatybilności urządzeń do teletransmisji danych
EKG z urządzeniami do ich odbioru niezbędne jest
zastosowanie dodatkowych, dostępnych na rynku
rozwiązań technicznych.
W celu ostatecznego rozwiązania tej kwestii Mi-
nisterstwo Zdrowia wystąpi do wojewody małopol-
skiego z prośbą o zorganizowanie na miejscu spotka-
nia dysponentów zespołów ratownictwa medycznego
(z.r.m.) z przedstawicielami Instytutu Kardiologii
Szpitala im. Jana Pawła II w Krakowie, z intencją
wypracowania rozwiązań, które pozwolą na sprawne
diagnozowanie pacjentów kardiologicznych na etapie
pozaszpitalnym. Jednym ze sposobów rozwiązania
problemu wydaje się podpisanie porozumień między
dysponentami z.r.m. oraz ośrodkami kardiologii in-
terwencyjnej w sprawie realizowania wspólnych pro-
jektów inwestycyjnych, w tym wypadku jednoczaso-
wego zakupu urządzeń do przesyłania i odbioru da-
nych EKG. Możliwość dofinansowania powyższego
zadania może nastąpić zgodnie z art. 50 ust. 1 usta-

wy o PRM, który mówi, iż: „Minister właściwy do
spraw zdrowia, inni właściwi ministrowie, podmiot,
który utworzył zakład opieki zdrowotnej, wojewodo-
wie oraz jednostki samorządu terytorialnego mogą
finansować lub dofinansować nakłady na inwestycje
związane z działalnością zespołów ratownictwa me-
dycznego...”
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż do Minister-
stwa Zdrowia nie wpływały żadne sygnały dotyczące
podobnych problemów w pozostałych wojewódz-
twach.
Natomiast odnosząc się do drugiego pytania pana
posła, w sprawie organizacji transportu osoby w sta-
nie nagłego zagrożenia zdrowotnego, należy wskazać
art. 44 ust. 1 ustawy o PRM w brzmieniu: „Zespół
ratownictwa medycznego transportuje osobę w sta-
nie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego,
pod względem czasu dotarcia, szpitalnego oddziału
ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dys-
pozytora medycznego lub lekarza koordynatora me-
dycznego.” Z kolei w sytuacji, gdy zachodzi koniecz-
ność przewiezienia pacjenta do innego zakładu opie-
ki zdrowotnej ze szpitalnego oddziału ratunkowego,
centrum urazowego lub jednostki organizacyjnej
szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownic-
twa medycznego (art. 33 ust. 2 ustawy o PRM), trans-
port ten jest zabezpieczany przez podmiot zlecający.
Zadaniem zespołu ratownictwa medycznego jako jed-
nostki systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne
jest udzielanie świadczeń zdrowotnych osobom w sta-
nie nagłego zagrożenia zdrowotnego na etapie po-
zaszpitalnym. Transport sanitarny pacjentów mię-
dzy zakładami opieki zdrowotnej w ten zakres nie
wchodzi. Ponadto uprzejmie informuję, iż kwestia ta
będzie podlegała dalszym analizom przy nowelizacji
obowiązującej ustawy o PRM.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie (11758)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-023-11758/09,
347
dotyczącym interpelacji pana posła Waldemara An-
dzela w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
prezentuję następujące stanowisko w przedmiotowej
sprawie.
Ekonomia społeczna jest pojęciem teoretycznym
obejmującym różnych uczestników obrotu gospodar-
czego, w szczególności spółdzielnie, towarzystwa wza-
jemnościowe, stowarzyszenia. Głównym celem pod-
miotów ekonomii społecznej jest prowadzenie dzia-
łalności zarobkowej, której zyski w założeniu są re-
inwestowane na realizację celów społecznych, a nie
w celu maksymalizacji zysku lub zwiększenia docho-
du udziałowców czy też właścicieli. Nie można więc
utożsamiać działalności z zakresu ekonomii społecz-
nej z działalnością pożytku publicznego, która z za-
łożenia ma charakter niezarobkowy.
Już od samego początku rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie oraz niektórych innych ustaw (druk
nr 1727) w celu zapewnienia transparentności i ogra-
niczenia dowolności wydatkowania środków pocho-
dzących z 1% przekazanego przez podatników podat-
ku dochodowego od osób fizycznych przewidywał
zapis, który wprowadzał, w sposób niebudzący wąt-
pliwości, ustawowy wymóg wykorzystywania tych
środków jedynie na działalność pożytku publicznego
oraz zamieszczania informacji o ich wydatkowaniu
w sprawozdaniu merytorycznym składanym mini-
strowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecz-
nego i podawania do publicznej wiadomości. Potrzeba
wyżej wymienionej regulacji wynika z faktu, że w prak-
tyce nierzadko zdarzały się przypadki wykorzysty-
wania środków finansowych pochodzących z 1% po-
datku na działalność gospodarczą, co nie było zgodne
z intencją ustawodawcy.
Projekt rządowy zakłada gruntowną zmianę prze-
pisów obowiązujących do tej pory. Zagadnienia zwią-
zane z przekazywaniem przez podatnika podatku
dochodowego od osób fizycznych 1% podatku obliczo-
nego zgodnie z odrębnymi przepisami na rzecz wy-
branej przez siebie organizacji pożytku publicznego
były przedmiotem szerokich konsultacji rządu z Radą
Działalności Pożytku Publicznego II i III kadencji
oraz z reprezentatywnymi organizacjami pozarządo-
wymi. Problem wydatkowania środków przesyłanych
przez urzędy skarbowe na konta organizacji pożytku
publicznego był również przedmiotem prac stałej Ko-
misji Polityki Społecznej i Rodziny Sejmu RP, jak
i specjalnie powołanej podkomisji, w której posiedze-
niach (odbyło się ich 10) uczestniczyła strona społecz-
na. W wyniku przeprowadzonych konsultacji strony
uzgodniły ostateczne stanowisko przychylające się do
pierwotnej myśli ustawodawcy.
Postulat dający możliwość przeznaczania środ-
ków finansowych pochodzących z 1% podatku na pro-
wadzenie działalności gospodarczej stanowi zaprze-
czenie idei wspierania działalności pożytku publicz-
nego przez podatników. Jednocześnie finansowanie
działalności gospodarczej z przyznanych organiza-
348
cjom pożytku publicznego środków stanowiących da-
ninę publiczną może sprzyjać nadużyciom finanso-
wym. W konsekwencji może przerodzić się to w spa-
dek zaufania publicznego do instytucji prawnej, jaką
jest uprawnienie otrzymywania 1% podatku przez te
organizacje. Warunek, że organizacja złoży w tym
zakresie kompetentne sprawozdanie merytoryczne
i finansowe, może być niewystarczający.
Kolejnym argumentem za odrzuceniem możliwo-
ści przeznaczania środków pochodzących z 1% podat-
ku na działalność gospodarczą jest fakt, że organiza-
cje pozarządowe prowadzące tę działalność muszą
być traktowane jak ogół przedsiębiorców, do których
mają zastosowanie przepisy o ochronie konkurencji
i zasady udzielania pomocy publicznej. W świetle
przepisów prawnych obowiązujących w Unii Europej-
skiej pomoc publiczna jest działaniem szczególnym,
dopuszczalnym na zasadzie wyjątku. Podstawą regu-
lacji w tym zakresie jest art. 87 Traktatu ustanawia-
jącego Wspólnotę Europejską (TWE), który w ust. 1
stanowi: „że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzia-
nych w niniejszym Traktacie jest nie do pogodzenia
ze wspólnym rynkiem – w zakresie, w jakim narusza
wymianę między Członkami Wspólnoty – wszelka
pomoc udzielana przez Państwo lub ze źródeł pań-
stwowych, która przez uprzywilejowanie niektórych
przedsiębiorstw lub niektórych gałęzi produkcji wy-
pacza konkurencję lub grozi jej wypaczeniem”. Aby
więc działanie państwa zostało uznane za niedozwo-
loną pomoc publiczną, musi rodzić niebezpieczeństwo
zakłócenia konkurencji i mieć choćby potencjalnie
szkodliwy wpływ na wymianę pomiędzy krajami
członkowskimi.
Podsumowując, biorąc pod uwagę fakt, że przepi-
sy w zakresie przekazywania i wydatkowania środ-
ków finansowych pochodzących z 1% podatku od
osób fizycznych były szeroko konsultowane (m.in.
wysłuchanie publiczne, prace w podkomisji) i w kon-
sekwencji wypracowano wspólnie uzgodnione stano-
wisko, które ostatecznie uprawnia organizacje pożyt-
ku publicznego do wydatkowania wyżej wymienio-
nych środków wyłącznie na działalność statutową
dotyczącą realizacji zadań publicznych na rzecz ogó-
łu społeczności lub grupy podmiotów wyodrębnio-
nych ze względu na szczególnie trudną sytuację ży-
ciową lub materialną, nie jest uzasadnionym wpro-
wadzenie proponowanych przez pana posła zmian do
projektu. Należałoby jeszcze dodać, że zgłaszane po-
stulaty dotyczące wydatkowania środków z 1% na
działalność gospodarczą, od samego początku były
głosami odosobnionymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie wyceny wartości punktu
rozliczeniowego w ramach umów zawieranych
przez NFZ ze świadczeniobiorcami (11759)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Stanisława Ożoga, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 23 września 2009 r.,
w sprawie wyceny wartości punktu rozliczeniowego
w ramach umów zawieranych przez NFZ ze świad-
czeniobiorcami, która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
30 września 2009 r. (znak: SPS-023-11759/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010, sporządzonego przez pre-
zesa NFZ, ze względu na dysproporcję w wysoko-
ściach środków przydzielanych poszczególnym od-
działom wojewódzkim funduszu, która w przypadku
niektórych OW NFZ może prowadzić do niemożności
pokrycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji – do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie informuję uprzejmie, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która w dniu 16 paź-
dziernika została podpisana przez prezydenta RP.
Ustawa ta wejdzie w życie po upływie siedmiu dni od
dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-

niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez dany oddział wojewódzki Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie
może być niższa niż wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wo-
jewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r.,
obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2
ww. ustawy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie opóźniających się prac
nad projektem ustawy, która unormuje ochronę
polskich przewoźników przed skutkami
światowego kryzysu gospodarczego (11760)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, nr SPS-023-11760/09, przekazujące interpelację
posła na Sejm RP pana Piotra Stanke w sprawie
opóźniających się prac nad projektem ustawy, która
unormuje ochronę polskich przewoźników przed
skutkami światowego kryzysu gospodarczego, przed-
stawiam poniżej informację odnoszącą się do zagad-
nień poruszonych w tej interpelacji.
Opracowany projekt ustawy o zmianie ustawy
o transporcie drogowym oraz zmianie innych ustaw
w dniu 13 lipca br. podczas posiedzenia Forum Trans-
portu Drogowego skupiającego największe organiza-
cje przewoźników został przekazany na ręce posła
Stanisława Żmijana, przewodniczącego Komisji In-
frastruktury Sejmu RP. W dniu 22 września br. do-
kument jako projekt poselski skierowany został do
Marszałka Sejmu RP i otrzymał nr 2401. Projekt
przekazany został do Komisji Infrastruktury w celu
dalszego procesowania nad dokumentem. Pierwsze
czytanie odbyło się na forum tej komisji w dniu
20 października bieżącego roku.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie
drogowym oraz zmianie innych ustaw przewiduje
m.in. możliwość 12-miesięcznego okresu zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie
349
transportu drogowego bez utraty uprawnień (licen-
cji). Wprowadza również zapis dyscyplinujący prze-
woźników zagranicznych w zakresie wykorzystania
zezwoleń na wykonywanie międzynarodowego trans-
portu drogowego rzeczy, który pozwoli na efektyw-
niejszą kontrolę przewozów. Wprowadzone zostają
również nowe regulacje dotyczące zasady wykonywa-
nia przewozów kabotażowych w transporcie drogo-
wym rzeczy przez przewoźników z Unii Europejskiej
na terytorium RP, wyprzedzając regulacje prawne,
które od przyszłego roku obowiązywały będą we
wszystkich państwach członkowskich UE, w związ-
ku ze zmianą przepisów wspólnotowych w tym za-
kresie.
Projekt ustawy wprowadza regulację umożliwia-
jącą odbycie w trybie przyspieszonym kwalifikacji
wstępnej przez kierowców w transporcie drogowym.
Rozwiązanie to przyspieszy procedury związane
z uzyskaniem uprawnień do podejmowania pracy na
stanowisku kierowcy wykonującego przewozy drogo-
we. Zaproponowano również zapisy, które umożliwią
uiszczanie opłaty rocznej w ratach za przejazd pojaz-
du samochodowego po drogach krajowych na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej.
Ponadto projekt przewiduje podwyższenie kary za
wykonywanie międzynarodowego przewozu drogo-
wego rzeczy bez wymaganego zezwolenia z 8000 zł
do 10 000 zł oraz wprowadza kary za wykonywanie
przewozu kabotażowego na terytorium RP niezgodne
z warunkami wykonywania tych przewozów. Projekt
wydłuża dopuszczalny okres czasowego wycofania
pojazdu z ruchu, ponadto wprowadza definicję podró-
ży służbowej i rozstrzyga jednoznacznie o sprawie
diet dla kierowców, która to sprawa stanowi jeden
z kluczowych problemów podnoszonych przez środo-
wisko zawodowe przewoźników drogowych.
Jestem przekonany, że projektowany akt prawny
wychodzi naprzeciw oczekiwaniom przedsiębiorców,
spełniając znaczną część postulatów środowiska za-
wodowego przewoźników drogowych. Ufam, że nie-
bawem przyniesie on pozytywne rezultaty, pozwala-
jąc przedsiębiorcom na zmniejszenie kosztów prowa-
dzenia działalności i zwiększając konkurencyjność
wobec przedsiębiorców zagranicznych.
Komisja Infrastruktury powołała podkomisję do
prac nad tym projektem. Należy zatem oczekiwać, że
projekt trafi niebawem pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
350
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa systemu
świadczeń społecznych poprzez proceder
polegający na rejestracji firmy za granicą
w sytuacji wykonywania pracy w Polsce (11761)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 30 września br., znak: SPS-023-
-11761/09, interpelacją posła Piotra Stanke w spra-
wie zagrożenia bezpieczeństwa systemu świadczeń
społecznych poprzez proceder polegający na reje-
stracji firmy za granicą w sytuacji wykonywania
pracy w Polsce pozwalam sobie przedstawić nastę-
pujące wyjaśnienia.
W interpelacji posła Piotra Stanke chodzi w isto-
cie o sytuację wyłączania się niektórych przedsiębior-
ców z polskich ubezpieczeń społecznych poprzez for-
malne podejmowanie przez te osoby pracy najemnej
na terytorium innych krajów Unii Europejskiej. Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych pełni funkcję krajo-
wej jednostki łącznikowej w zakresie dwustronnych
stosunków ubezpieczeniowych w obszarze koordyna-
cji systemów zabezpieczenia społecznego w odniesie-
niu do Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru
Gospodarczego oraz Szwajcarii. Wszystkie wątpliwe
przypadki ubezpieczeniowe muszą być rozpatrywane
indywidualnie i taki też charakter mają postępowa-
nia wyjaśniające prowadzone przez ZUS w bezpo-
średniej współpracy z jego poszczególnymi odpowied-
nikami w różnych krajach Unii czy też szeroko rozu-
mianego obszaru Wspólnoty.
Problem opisany przez posła Piotra Stanke, a wcze-
śniej przez media (głównie prasę), został jak na razie
zidentyfikowany w szczególności w odniesieniu do
dwóch krajów, to jest Litwy i Anglii. Według infor-
macji uzyskanych przez ZUS od litewskiego ubezpie-
czyciela szacuje on skalę zjawiska na ok. 1,5 tys. przy-
padków. Co do Anglii zakład miał istotne problemy
z podjęciem postępowań wyjaśniających wobec braku
informacji na temat osób zatrudnianych przez an-
gielskich pracodawców jak i samych tych pracodaw-
ców. Jednostki terenowe ZUS wydały jak dotąd
9 formalnych interpretacji oraz 160 pisemnych wy-
jaśnień w indywidualnych sprawach dotyczących An-
glii. Ponieważ udało się jednak ustalić dane jednej
z firm pośredniczących w zatrudnianiu Polaków
w Anglii, na tej podstawie ZUS zwrócił się w dniu
1 października br. z prośbą o pomoc do angielskiego
ubezpieczyciela. Obecnie strona polska w dalszym
ciągu oczekuje na odpowiedź w tej sprawie. Z infor-
macji przekazanej w przedmiotowych kwestiach
przez ZUS wynika, że zakład podjął wszelkie działa-
nia, jakie były możliwe na tym etapie sprawy. Powo-
dzenie w wyjaśnieniu wszystkich sygnalizowanych
wątpliwych przypadków ubezpieczeniowych zależy
jednak przede wszystkim od skuteczności ubezpie-
czyciela litewskiego i angielskiego, bowiem to do
nich właśnie należeć będzie ustalenie i ewentualne
zweryfikowanie faktycznego statusu zatrudnienio-
wego Polaków zatrudnionych formalnie na ich tery-
torium.
Poniżej pozwolę sobie przybliżyć zasady koordy-
nacji systemów zabezpieczenia społecznego obowią-
zujące na terenie Unii Europejskiej, Europejskiego
Obszaru Gospodarczego oraz Szwajcarii.
1. Zasady ustalania ustawodawstwa właściwego
w zakresie zabezpieczenia społecznego dla obywate-
li UE przemieszczających się w obrębie Wspólnoty
regulują postanowienia rozporządzenia Rady (EWG)
nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie sto-
sowania systemów zabezpieczenia społecznego do
pracowników najemnych, osób pracujących na wła-
sny rachunek oraz członków ich rodzin przemieszcza-
jących się w obrębie Wspólnoty. Zgodnie z przepisami
rozporządzenia 1408/71, pracownicy migrujący (ro-
zumiani szeroko jako osoby zatrudnione, jak i pro-
wadzące działalność na własny rachunek) podlegają
w zakresie zabezpieczenia społecznego przepisom
prawnym tylko jednego państwa członkowskiego,
przy czym czynnikiem decydującym dla ustalenia
tzw. ustawodawstwa właściwego jest miejsce wyko-
nywania zatrudnienia/działalności na własny rachu-
nek. Osoba zainteresowana podlega zatem systemowi
zabezpieczenia społecznego tego państwa członkow-
skiego, na terytorium którego pracuje lub prowadzi
działalność, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium
innego państwa lub jeżeli jej pracodawca (w przypad-
ku pracowników) ma swoją siedzibę w innym pań-
stwie członkowskim.
Od zasady tej rozporządzenie przewiduje pewne
wyjątki, gdyż specyfika niektórych zawodów czy ro-
dzajów zatrudnienia uniemożliwia rygorystyczne sto-
sowanie reguły miejsca faktycznego wykonywania
pracy/działalności w każdym przypadku migracji za-
robkowej. Rozwiązania szczególne dotyczą m.in. pra-
cowników delegowanych, pracowników transportu
międzynarodowego, a także osób wykonujących pra-
cę najemną/prowadzących działalność na własny ra-
chunek na terytorium kilku państw członkowskich.
W odniesieniu do powyższych grup rozporządzenie
1408/71 przewiduje odmienne zasady określania
ustawodawstwa właściwego w obszarze ubezpieczeń
społecznych, przy użyciu innych łączników.
2. Zgodnie z art. 14c rozporządzenia 1408/71 oso-
ba będąca równocześnie pracownikiem na teryto-
rium jednego państwa członkowskiego i prowadząca
działalność na własny rachunek na terytorium dru-
giego państwa członkowskiego podlega w obszarze
zabezpieczenia społecznego ustawodawstwu tego kra-
ju, na terytorium którego wykonuje pracę za wyna-
grodzeniem. Wyjątki od tego przepisu (i równocze-
śnie od zasady jedności stosowanego ustawodawstwa)
przewidziane zostały w załączniku VII do rozporzą-
dzenia 1408/71. W sytuacjach wymienionych w ww.
załączniku osoba wykonująca pracę w charakterze
pracownika w jednym państwie i prowadząca dzia-

łalność na własny rachunek w drugim państwie
członkowskim podlega przepisom obu zainteresowa-
nych krajów. W załączniku VII do rozporządzenia
1408/71 nie zostały zawarte zapisy dotyczące Polski,
a zatem w przypadku zbiegu działalności na własny
rachunek z pracą najemną (wykonywanych na tery-
torium Polski i innego państwa członkowskiego) za-
stosowanie będzie miało zawsze ustawodawstwo
miejsca wykonywania pracy najemnej.
3. W ostatnim czasie w polskiej prasie pojawiły się
doniesienia na temat grupy polskich przedsiębiorców,
którzy podjęli pracę najemną na terytorium Litwy/
Wielkiej Brytanii i na podstawie art. 14 c rozporzą-
dzenia 1408/71 dokonali wyrejestrowania z polskiego
systemu ubezpieczeń społecznych. Osoby te w dal-
szym ciągu prowadzą działalność na własny rachu-
nek na terytorium Polski, składki na ubezpieczenia
społeczne opłacają jednak odpowiednio do systemu
litewskiego lub brytyjskiego. Wobec braku ścisłych
informacji na temat stanu faktycznego przedstawio-
nych spraw minister pracy i polityki społecznej nie
jest w stanie przesądzić na obecnym etapie postępo-
wań wyjaśniających, czy w opisywanych przypad-
kach doszło do naruszenia przepisów prawa wspól-
notowego, czy też nie. Pragnę jednak wyraźnie pod-
kreślić, że elementem każdorazowo decydującym
o możliwości zastosowania art. 14 c rozporządzenia
1408/71 jest stwierdzenie, czy faktycznie w konkret-
nym przypadku mamy do czynienia z równoczesnym
wykonywaniem pracy najemnej w jednym państwie
członkowskim i prowadzeniem działalności na wła-
sny rachunek w drugim państwie.
W przypadkach, w których ustalenie takie zosta-
je dokonane ponad wszelką wątpliwość, możemy mó-
wić nie o nadużywaniu przepisów o wspólnotowej
koordynacji, lecz o stosowaniu ich postanowień. Na-
leży bowiem pamiętać, że Wspólnota Europejska
opiera się na 4 podstawowych swobodach: swobodzie
przepływu osób, usług, towarów i kapitału, a obywa-
telom UE przysługuje gwarantowane traktatowo
prawo do przemieszczania się w celu podejmowania
pracy i świadczenia usług. Koordynacja systemów
zabezpieczenia społecznego i przewidziane nią regu-
ły służą skutecznej realizacji ww. praw, w tym m.in.
unikaniu ewentualnych kolizji ustawodawstw państw
członkowskich w zakresie obowiązku ubezpieczenia.
Kolizje te mogłyby bowiem wywoływać szereg niepo-
żądanych skutków dla grupy szeroko rozumianych
pracowników migrujących, polegających albo na zo-
bowiązaniu ich do opłacania składek w dwóch/wielu
państwach (kolizja pozytywna) albo na całkowitym
pozbawieniu ich ochrony ubezpieczeniowej (kolizja
negatywna). Art. 14 c rozporządzenia 1408/71 roz-
strzyga jedną z takich potencjalnych kolizji i w przy-
padkach jednoczesnego wykonywania pracy najem-
nej i prowadzenia działalności na własny rachunek
na terytorium różnych państw nakazuje zaintereso-
wanemu zgłoszenie do ubezpieczenia w państwie wy-
konywania pracy najemnej. Osoba spełniająca dyspo-
zycję art. 14 c opłaca zatem składki do systemu pań-
351
stwa, w którym jest zatrudniona na podstawie sto-
sunku pracy, i nabywa uprawnienia do świadczeń
zarówno pieniężnych, jak i rzeczowych wyłącznie
przewidzianych tym systemem. Jeśli osoba taka
w państwie, w którym prowadzi działalność na wła-
sny rachunek (a zatem w drugim państwie, nie uzna-
nym za właściwe) korzysta z jakichkolwiek świad-
czeń z zabezpieczenia społecznego, to czyni to każ-
dorazowo na koszt systemu państwa właściwego.
Odnosząc powyższe informacje do ostatnich do-
niesień prasowych, stwierdzić należy, że zjawisko
podejmowania przez polskich przedsiębiorców pracy
najemnej na Litwie lub w Wielkiej Brytanii i opłaca-
nia przez nich składek z tego tytułu do systemów ww.
państw, nie rodzi samo z siebie dodatkowych obcią-
żeń dla polskiego systemu ubezpieczeń. Z uwagi na
fakt nieopłacania przez te osoby składek na polskie
ubezpieczenia społeczne i zdrowotne Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych nie jest zobowiązany do przy-
znawania im żadnych świadczeń pieniężnych, nato-
miast świadczenia zdrowotne są im w Polsce udzie-
lane, ale wyłącznie na koszt litewskiej lub brytyjskiej
instytucji właściwej.
4. Zupełnie odmiennie należy oczywiście potrak-
tować sytuację, w której pojawia się przypuszczenie,
że art. 14c zostaje przez zainteresowanego wykorzy-
stany w celu naruszenia przepisów wspólnotowych
lub obejścia obowiązku ubezpieczenia w systemie
państwa, w którym aktywność zawodowa jest wy-
konywana. Z sytuacją taką mamy niewątpliwie do
czynienia, gdy podjęcie pracy najemnej na teryto-
rium innego państwa członkowskiego ma charakter
fikcyjny, a zatem w istocie nie dochodzi do zbiegu
działalności na własny rachunek i pracy najemnej
(wykonywanych na terytorium różnych państw).
W takich sytuacjach zawsze konieczne jest podjęcie
działań kontrolnych. Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych dysponuje narzędziami, które może w tym celu
wykorzystywać.
Wyłączenie z polskiego systemu ubezpieczeń spo-
łecznych osoby prowadzącej działalność na własny
rachunek, która powołuje się na fakt podlegania sys-
temowi ubezpieczeń innego państwa członkowskiego
z tytułu wykonywania tam pracy najemnej, możliwe
jest co do zasady wyłącznie po okazaniu przez zain-
teresowanego formularza unijnego E 101. Formularz
E 101 jest, w największym uproszczeniu, dokumen-
tem, za pomocą którego instytucja ubezpieczeniowa
jednego państwa członkowskiego komunikuje insty-
tucjom innych państw fakt uznania danego pracow-
nika migrującego za własnego ubezpieczonego.
Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości formularz E 101
ma charakter wiążący, a decyzję o jego wycofaniu lub
stwierdzeniu nieważności może podjąć wyłącznie in-
stytucja państwa członkowskiego, która go wydała.
W przypadku zaistnienia wątpliwości jakiejkolwiek
innej zainteresowanej instytucji co do prawidłowości
danych, na jakich oparto decyzję o wystawieniu for-
mularza E 101, instytucja ta ma prawo zwrócić się do
352
instytucji wystawiającej z wnioskiem o dokonanie
weryfikacji treści formularza. W przypadkach, w któ-
rych zainteresowane państwa członkowskie nie mogą
uzgodnić w ramach stosunków dwustronnych wspól-
nego stanowiska w sprawie określenia ustawodaw-
stwa właściwego, każde z państw może przedłożyć
sprawę Komisji Administracyjnej ds. Zabezpieczenia
Społecznego Pracowników Migrujących, a gdy także
ten szczebel współpracy zawiedzie – wnieść ją przed
Europejski Trybunał Sprawiedliwości.
Podsumowując, pragnę stwierdzić, iż z informa-
cji przekazanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych (pismo członka Zarządu ZUS – pani Elżbiety
Łopacińskiej z dnia 19 października br., znak:
992900/500-24/2009/FUm) wynika, że w przypad-
kach opisywanych ostatnio przez prasę ZUS podjął
dostępne mu środki w celu wyjaśnienia powstałych
wątpliwości. Zainteresowanie rozwiązaniem sprawy
okazały także właściwe instytucje brytyjskie i litew-
skie, dla których zaistniała sytuacja rodzi realne
konsekwencje finansowe. Państwa te są bowiem zo-
bowiązane do pokrywania kosztów leczenia oraz
wypłaty świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia spo-
łecznego oraz świadczeń rodzinnych swoim ubezpie-
czonym niezależnie od tego, gdzie mają oni swoje
miejsce zamieszkania, a wydatki związane z reali-
zacją tego obowiązku nie znajdują pokrycia w skład-
ce odprowadzonej przez polskich przedsiębiorców do
systemów tych państw. W chwili obecnej strona pol-
ska oczekuje na wyniki podjętych działań wyjaśnia-
jących i – zgodnie z tym, co zostało już wcześniej
wspomniane – do czasu ich otrzymania jako mini-
ster pracy i polityki społecznej zmuszona jestem
wstrzymać się z oceną, czy w przypadkach opisywa-
nych przez prasę istotnie doszło do naruszenia prze-
pisów prawa wspólnotowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie przeszkód stawianych członkom
spółdzielni mieszkaniowych w procesie
rozliczania kwot wpłaconych z tytułu
przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu
we własnościowe prawo do lokalu (11762)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Stanke z dnia 24 wrze-
śnia 2009 r., nr SPS-023-11762/09, w sprawie prze-
szkód stawianych członkom spółdzielni mieszkanio-
wych w procesie rozliczania kwot wpłaconych z tytu-
łu przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu we
własnościowe prawo do lokalu, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Stosownie do treści art. 6 ust. 2 ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873, z późn. zm.) istnieje
jedynie możliwość zrekompensowania wydatków po-
niesionych na przekształcenie dokonane przed dniem
31 lipca 2007 r. poprzez przyznanie walnemu zgro-
madzeniu uprawnienia do przyznania członkom, któ-
rzy dokonali własnościowych przekształceń praw do
lokali w okresie od dnia 24 kwietnia 2001 r. do dnia
30 lipca 2007 r. prawa do zaliczenia kwot wpłaconych
za przekształcenia na poczet przyszłych wpłat wy-
maganych od nich na fundusz remontowy.
Informuję ponadto Pana Marszałka, że w związ-
ku z napływającymi licznymi skargami, w tym doty-
czącymi zasad rozliczeń, o których mowa w art. 6 ust. 1
i ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873, z późn. zm.), pismem
z dnia 24 stycznia 2008 r. zwrócił się do ministra
infrastruktury rzecznik praw obywatelskich z zapy-
taniem o zasadność ewentualnej zmiany wspomnia-
nego przepisu.
Rzecznik w oparciu o nadsyłane skargi w ww. pi-
śmie stwierdza, iż przyjęty w nowelizacji system roz-
liczeń jest niesprawiedliwy i sprzeczny z podstawo-
wymi zasadami spółdzielczości, w tym z zasadą rów-
nych praw i obowiązków członków spółdzielni oraz
solidaryzmem spółdzielczym.
W odpowiedzi minister infrastruktury wskazał,
że w dacie wejścia w życie ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych (…), tj. w dniu 31 lipca 2007 r., liczba człon-
ków posiadających spółdzielcze lokatorskie prawo do
mieszkania wynosiła ok. 936 tys. Spółdzielcze wła-
snościowe prawa do lokali oraz odrębną własność
lokali posiadało natomiast ok. 2,6 mln osób, z czego
art. 6 ust. 2 odnosi się do ok. 300 tys. osób, którym
ustanowione zostały prawa między dniem 24 kwiet-
nia 2001 r. a 30 lipca 2007 r.
Zakładając teoretycznie uzyskiwanie zgody wal-
nych zgromadzeń na zastosowanie art. 6 ust. 2, sta-
tystycznie zwolnionych z wpłat na fundusz remonto-
wy zostanie średnio ok. 11% posiadaczy spółdziel-
czych własnościowych praw do lokali lub odrębnej
własności lokali. Utrzymanie dotychczasowego po-
ziomu wpłat na fundusz remontowy wymagać będzie
zwiększenia obciążeń grupy użytkowników, obejmu-
jącej prawie 90% ogółu. W praktyce oznacza to pod-
wyższenie wpłat na fundusz remontowy o ok. 10%
w stosunku do wpłat dotychczasowych od 2,6 mln
użytkowników lokali.
Ewentualna zgoda walnego zgromadzenia spowo-
duje bowiem, że zwolniona z wpłat na fundusz re-
montowy będzie znacznie liczniejsza grupa, która

w skali kraju wyniesie ok. 2,6 mln osób. Zwiększone
znacznie kwoty wpłat na fundusz remontowy przez
kilkanaście i więcej lat musiałaby wnosić grupa ok.
0,9 mln członków, którzy do dnia 31 lipca 2007 r.
posiadali spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego.
Utrzymanie dotychczasowego poziomu wpłat na
fundusz remontowy wymagać będzie wtedy prawie
3-krotnego zwiększenia obciążeń.
Taka zmiana art. 6 ust. 2 ustawy o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych (…) byłaby za-
tem rozwiązaniem jeszcze bardziej niesprawiedli-
wym i sprzecznym z podstawowymi zasadami spół-
dzielczości, w tym zasadą równych praw i obowiąz-
ków członków spółdzielni oraz solidaryzmem spół-
dzielczym. Nie wyeliminowałoby to bezzasadnego
zantagonizowania społeczności członków spółdziel-
ni mieszkaniowych, jakie ma miejsce.
Minister infrastruktury poinformował rzecznika
praw obywatelskich, że biorąc pod uwagę kontrower-
syjność przepisu oraz to, że w praktyce walne zgro-
madzenia zdecydowanej większości spółdzielni miesz-
kaniowych odmawiają zgody na zwolnienia, o któ-
rych mowa w ust. 2, celowym wydaje się rozważenie
ewentualnego uchylenia tego przepisu, co mogłoby
nastąpić w przypadku podjęcia decyzji o komplekso-
wej nowelizacji ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych lub o pracach nad ustawą dotyczącą działalno-
ści spółdzielni mieszkaniowych.
Informuję nadto Pana Marszałka, że minister
infrastruktury nie ma uprawnień do nakazania
spółdzielniom mieszkaniowym określonego sposobu
postępowania, w tym podejmowania określonych
uchwał. Członkowie niezadowoleni z działalności
organów spółdzielni mogą natomiast dochodzić swo-
ich praw na drodze postępowania wewnątrzspół-
dzielczego lub sądowego.
Podkreślić należy, że z treści wystąpienia pana
posła nie wynika, na jakiej podstawie zarząd spół-
dzielni odmawiał zwołania walnego zgromadzenia
czy też zamieszczenia w porządku obrad walnego
zgromadzenia projektu uchwały, o którą wnioskowa-
li członkowie spółdzielni. Stosownie bowiem do treści
art. 83 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz.
1116, z późn. zm.), zarząd zwołuje walne zgromadze-
nie przynajmniej raz w roku w ciągu 6 miesięcy po
upływie roku obrachunkowego, a także na żądanie:
1) rady nadzorczej;
2) przynajmniej jednej dziesiątej, nie mniej jednak
niż trzech członków, jeżeli uprawnienia tego nie za-
strzeżono w statucie dla większej liczby członków.
Żądanie zwołania walnego zgromadzenia po-
winno być złożone pisemnie z podaniem celu jego
zwołania.
Członkowie natomiast mają prawo zgłaszać pro-
jekty uchwał i żądania zamieszczenia różnych spraw
w porządku obrad walnego zgromadzenia w terminie
do 15 dni przed dniem posiedzenia walnego zgroma-
dzenia lub jego pierwszej części. Projekt uchwały
353
zgłaszanej przez członków spółdzielni musi być po-
party przez co najmniej 10 członków.
Tak więc należałoby się upewnić, czy zostały
przez członków spółdzielni spełnione wymogi wyni-
kające z ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, by
móc wyjaśnić przyczynę zachowań zarządów spół-
dzielni mieszkaniowych.
Informuję również Pana Marszałka, że Minister-
stwo Infrastruktury nie dysponuje danymi liczbowy-
mi, które wskazywałyby na skalę problemu, o któ-
rym mowa w interpelacji pana posła.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie doniesień medialnych na temat
przyczyn rozpoczęcia II wojny światowej (11764)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca (pismo
nr SPS-023-11764/09 z dnia 30 września br.) w spra-
wie rosyjskich doniesień medialnych na temat przy-
czyn rozpoczęcia II wojny światowej, pragnę uprzej-
mie poinformować, co następuje.
Wyczerpującej odpowiedzi na pytanie sformuło-
wane przez pana posła Zbigniewa Chmielowca, czy
i jakie kroki podejmuje Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych w powyższej sprawie, udzielił pan minister
Radosław Sikorski w trakcie spotkania z Komisją
Spraw Zagranicznych Sejmu RP, które miało miejsce
23 września br. Zakres aktywności MSZ RP w związ-
ku z rosyjskimi insynuacjami historycznymi szcze-
gółowo zrelacjonował również pan Andrzej Kremer,
podsekretarz stanu w MSZ, podczas swojego wystą-
pienia w Sejmie RP w dniu 27 sierpnia br.
Publiczną reakcją strony polskiej na pojawiające
się w rosyjskich mediach próby fałszowania faktów
związanych z wybuchem II wojny światowej były,
transmitowane na żywo również przez telewizję ro-
syjską, wystąpienia na uroczystościach poświęco-
nych 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej pre-
zydenta RP pana Lecha Kaczyńskiego oraz prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska, jak też wy-
powiedzi premiera RP na wspólnej konferencji pra-
sowej z premierem Federacji Rosyjskiej Władimirem
Putinem.
Do koordynowanych przez MSZ działań, których
celem było zaprezentowanie rosyjskiej opinii publicz-
nej polskiej oceny wydarzeń 1939 r. i sytuacji poli-
354
tycznej w Europie, jaka miała miejsce w latach 30.,
należy zaliczyć także wywiad ambasadora RP w Fe-
deracji Rosyjskiej pana Jerzego Bahra dla rosyjskiej
agencji informacyjnej RIA Nowosti opublikowany
31 sierpnia br.
Nawiązując do wcześniejszych odpowiedzi na in-
terpelacje poselskie w przedmiotowej sprawie, MSZ
RP nie widzi przeciwwskazań, aby pan poseł Zbi-
gniew Chmielowiec, wykorzystując płaszczyznę kon-
taktów międzyparlamentarnych, włączył się aktyw-
nie w polsko-rosyjską dyskusję historyczną, co umoż-
liwiłoby panu posłowi zaprezentowanie jego rosyj-
skim partnerom opinii dotyczących wydarzeń zwią-
zanych z II wojną światową.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie stanu przygotowań
infrastruktury komunikacyjnej Podkarpacia
do Euro 2012 (11766)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy po-
słów w sprawie stanu przygotowań infrastruktury
komunikacyjnej Podkarpacia do Euro 2012 przesła-
nej pismem z 30 września br. (sygn. SPS-023-11766/
09) przedstawiam stanowisko Ministerstwa Infra-
struktury w tej sprawie.
Przyznanie Polsce prawa organizacji Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012™ zbiegło
się w czasie z rozpoczęciem wdrażania Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–
–2013. Dostęp do środków unijnych w ramach po-
szczególnych programów operacyjnych umożliwił
rozpoczęcie wielu inwestycji infrastrukturalnych,
których sfinansowanie wyłącznie z budżetu państwa
byłoby bardzo trudne. Na liście projektów indywidu-
alnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 zostały uwzględnione m.in.:
budowa autostrady A4 Tarnów – Korczowa, moder-
nizacja linii E30 Kraków – Rzeszów, budowa Ośrod-
ka Kontroli Ruchu Lotniczego na lotnisku w Jasion-
ce realizowana w ramach projektu pn. „Rozwój in-
frastruktury państwowego organu zarządzania ru-
chem lotniczym” oraz rozbudowa i modernizacja in-
frastruktury lotniskowej i portowej w Porcie Lotni-
czym Rzeszów-Jasionka.
Budowa autostrady A4 na terenie woj. podkarpac-
kiego została ujęta w rządowym „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”. Inwestycję po-
dzielono na następujące zadania:
— Budowa autostrady A4 Tarnów – Rzeszów, wę-
zeł Krzyż – węzeł Rzeszów Wschód,
— Budowa autostrady A4 Rzeszów – Korczowa.
Obecnie znajdują się one na końcowym etapie pro-
cesu przygotowawczego i dla większości pododcinków
trwa procedura przetargowa zmierzająca do wyboru
wykonawcy robót:
— A4 Tarnów – Rzeszów, odc. Tarnów – Dębica
Pustynia (długość 34,4 km, przetarg ogłoszony 25.06.
2009 r.),
— A4 Tarnów – Rzeszów, odc. Dębica Pustynia
– Rzeszów Zachód (długość 33,9 km, przetarg ogło-
szony 25.06.2009 r.),
— A4 Tarnów – Rzeszów, odc. Rzeszów Zachód –
Rzeszów Centralny (długość 8,5 km, przetarg ogło-
szony 30.04.2009 r.),
— A4 Tarnów – Rzeszów, odc. Rzeszów Centralny
– Rzeszów Wschód (długość 6,5 km, przetarg ogło-
szony 9.03.2009 r.),
— A4 Rzeszów – Korczowa, odc. Jarosław – Radym-
no (długość 25 km, przetarg ogłoszony 27.02.2009 r.),
— A4 Rzeszów – Korczowa, odc. Radymno – Korczo-
wa (długość 22 km przetarg ogłoszony 27.02.2009 r.).
Podpisanie umów na wykonanie wskazanych po-
wyżej odcinków autostrady A4 przewidywane jest
na przełom października i listopada br. oraz styczeń
2010 r.
Zgodnie z założeniami przyjętymi w dokumenta-
cji przetargowej czas realizacji tych odcinków wyno-
si od 18 do 24 miesięcy od daty rozpoczęcia robót.
W związku z powyższym należy wskazać, że wszyst-
kie powyższe inwestycje zostaną ukończone przed
rozpoczęciem turnieju Euro 2012.
Do wszczęcia pozostał jedynie przetarg dla od-
cinka A4 Rzeszów – Korczowa pomiędzy Rzeszowem
i Jarosławiem o długości 40,7 km, którego ogłosze-
nie planowane jest na połowę listopada br. Zgodnie
z harmonogramem tego przetargu realizacja inwe-
stycji będzie trwała 21 miesięcy od rozpoczęcia ro-
bót (sierpień 2010 r.), co pozwala przypuszczać, że
odcinek będzie oddany do użytku przed UEFA
EURO 2012™.
Na liście projektów indywidualnych dla Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
2007–213 uwzględnione zostały dwa projekty doty-
czące linii E 30 na odcinku od Krakowa do granicy
państwa z Ukrainą:
— na liście podstawowej znajduje się projekt pn.
„Modernizacja linii kolejowej E 30/CE 30, odcinek
Kraków – Rzeszów, etap III”,
— na liście rezerwowej – projekt pn. „Moderniza-
cja linii kolejowej E 30, etap II, odcinek Rzeszów
– granica państwa”.
Zmiany polegające na przeniesieniu projektu
obejmującego modernizację linii na odcinku Kraków
– Rzeszów na listę podstawową, zaś projektu moder-

nizacji odcinka Rzeszów – granica państwa na listę
rezerwową zostały wprowadzone w lipcu br. z uwa-
gi na ograniczone możliwości finansowe budżetu
państwa i trudną sytuację finansową PKP PLK SA
oraz niewystarczającą do sfinansowania obu projek-
tów alokację na projekty kolejowe w ramach PO IiŚ.
Ponadto, biorąc pod uwagę, że oba projekty są na
bardzo podobnym poziomie zaawansowania prac
przygotowawczych, decydującym czynnikiem wpły-
wającym na ograniczenie inwestycji było natężenie
ruchu, które jest znacznie mniejsze na odcinku
przygranicznym.
Stopień przygotowania dokumentacji dla projektu
„Modernizacja linii kolejowej E 30/CE 30, odcinek
Kraków – Rzeszów, etap III” pozwala na szybkie jego
uruchomienie. Obecnie trwa proces aktualizacji po-
siadanej dokumentacji oraz przygotowanie wniosku
o dofinansowanie, co umożliwi jego złożenie na prze-
łomie 2009/2010 r. Realizacja projektu będzie prowa-
dzona w systemie „projektuj i buduj”.
Z uwagi na stan techniczny linii E 30 na odcinku
Rzeszów – granica państwa spółka PKP PLK SA
uznała za konieczne przeprowadzenie prac napraw-
czych polegających na przywróceniu parametrów
technicznych linii, tj. jazdy z prędkością 120 km/h.
Planowany zakres prac obejmuje:
— kompleksową wymianę nawierzchni kolejowej
wraz z oczyszczeniem podsypki,
— przebudowę lub remont obiektów inżynieryj-
nych,
— wymianę nawierzchni na przejazdach kolejo-
wych,
— przebudowę peronów, budowę wiat i zadaszeń
peronowych,
— wymianę oświetlenia na przejazdach i pero-
nach.
Prace rewitalizacyjne linii w powyższym zakre-
sie na odcinku Rzeszów – Munina będą prowadzone
w latach 2010–2012.
Polska Agencja Żeglugi Powietrznej realizuje pro-
jekt pn. „Rozwój infrastruktury państwowego orga-
nu zarządzania ruchem lotniczym”, obejmujący m.in.
budowę Ośrodka Kontroli Ruchu Lotniczego na lot-
nisku Rzeszów-Jasionka. Projekt przewidziany jest
do wparcia z funduszy unijnych w Programie Opera-
cyjnym „Infrastruktura i środowisko”, a jego reali-
zacja została zaplanowana na lata 2009–2012. Do-
tychczas w ramach prac przygotowawczych uzyska-
no m.in. pozwolenie na budowę, deklarację instytu-
cji odpowiedzialnej za monitoring obszarów Natura
2000 oraz opracowano dokumentację techniczną
i projekt budowlany. Obecnie trwa przygotowywanie
dokumentacji przetargowej.
Ponadto na terenie województwa podkarpackiego
realizowane są inwestycje w zakresie rozbudowy lot-
niska Rzeszów-Jasionka, będącego lotniskiem wspo-
magającym podczas rozgrywek Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012™. Plany inwesty-
cyjne obejmują:
355
— rozbudowę płyty postojowej i budowę płyty do
odladzania (realny termin zakończenia inwestycji
– koniec czerwca 2011 r.),
— budowę nowego terminalu pasażerskiego, któ-
rego przepustowość w godzinie szczytowej wynosić bę-
dzie 720 pax/h (realny termin zakończenia inwestycji
– koniec maja 2012 r.).
Poprawa możliwości technicznych i operacyjnych
lotniska przyczyni się do sprawnej obsługi pasażerów
korzystających z lotniska podczas rozgrywek UEFA
EURO 2012™.
Ministerstwo Infrastruktury, PKP Polskie Linie
Kolejowe SA, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad, Polska Agencja Żeglugi Powietrznej
oraz Port Lotniczy Rzeszów-Jasionka sp. z o. o. po-
dejmują wszystkie możliwe działania, aby wspo-
mniane inwestycje zostały zrealizowane zgodnie
z harmonogramem. Wszystkie projekty objęte są
monitoringiem postępu przygotowania i realizacji
i na chwilę obecną nie zidentyfikowano zagrożeń,
które mogłyby spowodować istotne opóźnienia w re-
alizacji przedsięwzięć.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie jakości wyżywienia
w polskich szpitalach publicznych (11768)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów w sprawie jakości wyżywienia w polskich szpi-
talach publicznych, przesłanej przy piśmie, znak: SPS-
-023-11768/09, z dnia 30 września 2009 r., uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) szpital zapewnia
pacjentowi pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie
do stanu zdrowia. Kierownik zakładu opieki zdro-
wotnej powinien zatem zadbać o zatrudnienie wy-
kwalifikowanej osoby, której zadaniem byłoby opra-
cowywanie norm żywieniowych, z uwzględnieniem
odpowiedniej wartości kalorycznej i odżywczej posił-
ków dla pacjentów.
Najwyższa Izba Kontroli skierowała pod adresem
ministra zdrowia rekomendacje wskazujące, iż celo-
wym byłoby opracowanie i wdrożenie standardów
żywienia i utrzymania czystości w szpitalach oraz
356
określenie jednolitych zasad ich kontroli, a także za-
pewnienie egzekwowania przez Narodowy Fundusz
Zdrowia właściwego standardu usług pozamedycz-
nych od szpitali, z którymi zawiera kontrakty.
W opinii ministra zdrowia poddanie tych kwestii
regulacjom prawnym nie wydaje się uzasadnione
i celowe. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż niemal
każda choroba na kolejnych etapach jej przebiegu wy-
maga innego rodzaju żywienia. W związku z powyż-
szym nie jest możliwe opracowanie standardów dla
tak wielu przypadków. Jednocześnie nauka o żywie-
niu chorych wskazuje na konieczność opracowywa-
nia indywidualnego sposobu żywienia dla poszcze-
gólnych pacjentów. Istotną rolę pełnią w tym zakre-
sie towarzystwa naukowe zrzeszające specjalistów
z różnych dziedzin medycyny, którzy określają normy
żywieniowe dla osób z daną jednostką chorobową.
Podobne rozwiązania obowiązują również w innych
krajach Unii Europejskiej, gdzie standardy żywienio-
we dla placówek ochrony zdrowia opracowują wła-
śnie towarzystwa medyczne.
Kwestia kontroli żywienia i utrzymania czystości
w szpitalach należy do zadań inspekcji sanitarnej,
która również opracowuje i wdraża procedurę oceny
przestrzegania wytycznych w tym zakresie. Jedno-
cześnie należy przypomnieć, iż zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) za-
kwaterowanie i wyżywienie w szpitalu stanowi tzw.
świadczenie towarzyszące, które jest częścią świad-
czenia opieki zdrowotnej. Narodowy Fundusz Zdro-
wia w ramach kontroli wykonania umowy o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej ocenia również re-
alizację jej postanowień w zakresie świadczeń towa-
rzyszących.
W kontekście zasygnalizowanych problemów za-
sadne jest przywołanie przepisów ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o akredytacji w ochronie zdrowia
(Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 418, z późn. zm.). Zgod-
nie z art. 1 ust. 2 ustawy akredytacja ma na celu
potwierdzenie spełniania przez podmiot udzielający
świadczeń zdrowotnych standardów akredytacyj-
nych w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych
oraz funkcjonowania tego podmiotu. Standardy
akredytacyjne obejmą wszystkie aspekty funkcjo-
nowania podmiotu, poszczególne procedury, w tym
utrzymania czystości, organizacji żywienia pacjen-
tów, tak w aspekcie dietetycznym, jak i bezpieczeń-
stwa mikrobiologicznego. Zakładać zatem można, iż
obowiązywanie ustawy spowoduje pozytywne zmia-
ny w funkcjonowaniu zakładów opieki zdrowotnej
także pod względem zachowania czystości i żywie-
nia pacjentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie powołania wspólnej spółki
PKP Cargo SA z przewoźnikiem chińskim
China CNR (11769)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów (SPS-023-11769/09 z dnia 30 września 2009 r.)
w sprawie powołania wspólnej spółki PKP Cargo
z przewoźnikiem chińskim China CNR, uprzejmie
informuję, co następuje.
Spółka PKP Cargo SA, będąc spółką z udziałem
Skarbu Państwa, jest jednocześnie podmiotem prawa
handlowego podlegającym regułom wolnego rynku.
Wszelkie decyzje w zakresie bieżącej działalności
PKP Cargo SA, w tym nawiązywanie relacji bizne-
sowych z kontrahentami czy kwestie lokalizacji okre-
ślonych inwestycji, pozostają w gestii zarządu spółki.
Jak podkreśla Zarząd PKP Cargo SA, podjęcie współ-
pracy z chińskim kontrahentem jest jednym z poszu-
kiwanych przez spółkę rozwiązań zapewniających
dywersyfikację przychodów w obszarach niezwiąza-
nych bezpośrednio z działalnością przewozową. Pla-
nowana współpraca nie obejmie utrzymania i napraw
taboru.
Uprzejmie informuję, że realizowane przez PKP
Cargo SA przedsięwzięcie nie jest sprzeczne z poli-
tyką transportową Unii Europejskiej. Realizacja
przez PKP Cargo SA zadań we własnym zapleczu
naprawczym należy do najważniejszych elementów
restrukturyzacji spółki, która działa na zliberalizo-
wanym rynku i zmuszona jest do realizacji zadań,
które umożliwią jej rozwój konkurencyjny. O sto-
sowności podejmowanych dotychczas przez Zarząd
PKP Cargo SA działań restrukturyzacyjnych świad-
czy fakt, że od czerwca br. spółka wypracowuje zysk
operacyjny oraz odnotowuje wzrost przewozów, co
możliwe jest dzięki m.in. optymalizacji kosztów
funkcjonowania, w tym obniżeniu kosztów eksplo-
atacji i utrzymania taboru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie zabezpieczenia środków
na realizację zadań z zakresu
rehabilitacji zawodowej i społecznej
osób niepełnosprawnych zlecanych fundacjom
oraz organizacjom pozarządowym (11770)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów przekazaną pismem z dnia 30 września
2009 r., znak: SPS-023-11770/09, w sprawie zabez-
pieczenia środków na realizację zadań z zakresu re-
habilitacji zawodowej i społecznej osób niepełno-
sprawnych zlecanych fundacjom oraz organizacjom
pozarządowym, uprzejmie wyjaśniam:
Organizacje pozarządowe działające na rzecz
i w środowisku osób niepełnosprawnych pełnią nie-
zaprzeczalnie bardzo istotną rolę wspierającą zarów-
no osoby niepełnosprawne, jak i ich rodziny i opieku-
nów. Działania podejmowane przez organizacje po-
zarządowe są ważne nie tylko z punktu widzenia
osoby niepełnosprawnej i jej bliskich (choć bez wąt-
pienia jest to ich najważniejszy aspekt), ale również
dla administracji publicznej realizującej zadania
w obszarze niepełnosprawności. Po zmianie ustroju
administracyjnego kraju pojawiały się stopniowo
– dzięki odpowiednim zmianom przepisów – coraz
szersze i konkretniejsze możliwości współpracy na
rzecz osób niepełnosprawnych pomiędzy administra-
cją publiczną a organizacjami pozarządowymi.
W związku z nowelizacją przepisu art. 36 ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.)
została wprowadzona możliwość zlecania zadań
fundacjom i organizacjom pozarządowym przez sa-
morząd powiatu i województwa ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych.
Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie rodzajów zadań
z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych zlecanych fundacjom oraz orga-
nizacjom pozarządowym (Dz. U. Nr 29, poz. 172),
które weszło w życie w lipcu 2008 r., określiło wy-
łącznie zakres zadań, które mogą być zlecane na pod-
stawie art. 36 o rehabilitacji (...) ze środków Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych ww. organizacjom.
Z przepisu 36 ust.2 ww. ustawy wynika możliwość
zlecania zadań ze środków PFRON fundacjom i or-
ganizacjom pozarządowym przez samorząd powiatu
i województwa. Rozpoznanie potrzeb osób niepełno-
357
sprawnych w samorządach jest bez wątpienia lepsze,
a realizacja konkretnych zadań może się wpisać w po-
wiatowe lub wojewódzkie programy działań na rzecz
osób niepełnosprawnych – zgodnie z powiatowymi
strategiami rozwiązywania problemów społecznych
lub wojewódzkimi programami dotyczącymi wyrów-
nywania szans osób niepełnosprawnych i przeciw-
działania ich wykluczeniu społecznemu.
Należy jednak zauważyć, że środki PFRON są
środkami wspierającymi działania samorządu w za-
kresie lokalnej i regionalnej polityki odnośnie do roz-
wiązywania problemów osób niepełnosprawnych.
Środki PFRON przekazywane są do samorządów we-
dług algorytmu zgodnie z rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu
przekazywania środków Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządom
wojewódzkim i powiatowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 88,
poz. 808). Ich sposób wydatkowania – szczególnie
w odniesieniu do środków, które pozostają po zapew-
nieniu zgodnego z przepisami dofinansowania warsz-
tatów terapii zajęciowej oraz zakładów aktywności
zawodowej – zależy wyłącznie od uchwał podjętych
przez uprawnione do tego organy w samorządach.
Biorąc pod uwagę różne wątpliwości (dotyczące
zlecania zadań w samorządach) zgłaszane przez or-
ganizacje, w związku z wprowadzonymi zmianami
przepisów w zakresie dofinansowywania ze środków
PFRON realizowanych przez nie zadań – fundusz
ogłosił dotychczas cztery konkursy (także dla orga-
nizacji, które realizują specjalistyczne zadania ciągłe
o charakterze lokalnym) o zlecenie realizacji zadań
organizacjom w ramach art. 36 ustawy o rehabilita-
cji (...), z czego pierwszy już w październiku 2008 r.
Obecnie weryfikacji formalnej podlegają wnioski zło-
żone w ramach czwartego konkursu.
W trzech rozstrzygniętych konkursach przy-
znano dofinansowanie 430 organizacjom pozarzą-
dowym na ogólną kwotę 146 054 750,56 zł. Z tej
kwoty 85 845 260,46 zł zostało przyznane na reali-
zację projektów i zadań realizowanych w ciągu jed-
nego roku, a 60 209 490,10 zł na realizację zadań
wieloletnich. Do dnia 14 października 2009 r. fun-
dusz podpisał umowy z 386 organizacjami pozarzą-
dowymi oraz dokonał wypłat na łączną kwotę
97 701 656,66 zł.
Projekty i zadania wieloletnie, ze względu na za-
wieranie aneksów do umów, dotyczących kolejnych
okresów realizacji, będą rodzić quasi-zobowiązania.
W oparciu o zawarte w 2009 r. umowy dotyczące pro-
jektów wieloletnich szacuje się, że przewidywane qu-
asi-zobowiązania wyniosą na rok 2010 ok. 74 mln zł.
W Planie finansowym PFRON na 2010 r. na reali-
zację zadania z art. 36 ustawy o rehabilitacji (...) zosta-
ły zaplanowane środki w wysokości 105 000 000 zł.
Ponadto – z uwagi na to, że definicja organizacji
pozarządowej zawarta w art. 2 pkt 3 ustawy o reha-
bilitacji (...) nie obejmuje tzw. kościelnych osób
prawnych – dla tych organizacji utrzymany został
program Partner III w zakresie zadań określonych
358
w rozporządzeniu w sprawie rodzajów zadań.
W 2008 r. w ramach programu Partner III z dofi-
nansowania korzystało 605 organizacji pozarządo-
wych, z którymi zostały zawarte umowy na ogólną
kwotę 148 726 068,33 zł. Z tej kwoty 14 789 899,57 zł
dotyczy działań jednorazowych, tj. projektów, któ-
rych cykl realizacji zamyka się w okresie jednego
roku kalendarzowego, a 133 936 168,76 zł dotyczy
zadań realizowanych w sposób ciągły, tj. powyżej
jednego roku kalendarzowego. Do dnia 14 paździer-
nika 2009 r. na działania jednorazowe wypłacono
14 756 205,14 zł, a na zadania realizowane w sposób
ciągły 133 298 555,38 zł.
W 2009 r. w ramach programu Partner III dofinan-
sowanie otrzymało 35 organizacji, z którymi zostały
zawarte umowy na ogólną kwotę 7 118 912,63 zł. Z tej
kwoty 1 490 701,13 zł dotyczy działań jednorazowych,
a 5 628 211,50 zł zadań realizowanych w sposób ciągły.
Do dnia 14 października 2009 r. na działania jednora-
zowe wypłacono 1 223 529,13 zł, a na zadania realizo-
wane w sposób ciągły 4 160 044,81 zł.
W Planie Finansowym PFRON na 2010 r. na re-
alizację programu Partner III zostały zaplanowane
środki w wysokości 9 000 000 zł. Obecnie nie prze-
widuje powstania zobowiązań finansowych na przy-
szły rok z tytułu zawartych umów.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie wakatów na stanowiskach
funkcjonariuszy w Policji (11773)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11773/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Beaty Mazurek z dnia 23 września
2009 r. w sprawie wakatów na stanowiskach funk-
cjonariuszy w Policji, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, że przyjęcia do służ-
by w Policji nie zostały wstrzymane, lecz jedynie
ograniczone. Sytuacja powyższa wynika ze zmniej-
szenia o 3000 liczby etatów policyjnych, co skutko-
wało zmianą stanu etatowego ze 103 309 do 100 309,
zgodnie z art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r.
o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 128, poz. 1057). Zmiana dokonana w ustawie bu-
dżetowej usankcjonowała stan trwający od 1 stycz-
nia 2009 r., skutkujący zmniejszeniem w budżecie
Policji kwot przeznaczonych na uposażenia funkcjo-
nariuszy.
Konsekwencją powyższego jest konieczność doko-
nania stosownych korekt w liczbie etatów policyjnych
będących w dyspozycji komendantów wojewódzkich
oraz komendanta stołecznego Policji.
Uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeń-
stwa obywatelom oraz brak w chwili obecnej osta-
tecznych danych co do liczby etatów Policji w 2010 r.,
komendant główny Policji polecił, w celu złagodzenia
skutków i przebiegu realizacji procesu zmian etato-
wych w jednostkach Policji, by uszczuplenia etatowe
w możliwie najmniejszym stopniu dotknęły jednostki
wykonawcze Policji, tj.: jednostki szczebla powiato-
wego (rejonowego, miejskiego) i komisariaty. Z tego
powodu w pierwszej kolejności redukcją etatów obję-
to większość biur Komendy Głównej Policji oraz ko-
mendy wojewódzkie, ograniczając w ten sposób skalę
redukcji w pozostałych jednostkach. Zaznaczyć jed-
nak należy, iż największa liczba utrzymywanych wa-
katów występowała w komendach powiatowych i miej-
skich oraz w komisariatach Policji. Z tego powodu
jednostki te statystycznie redukują przejściowo naj-
większą liczbę etatów.
Liczba wakatów na stanowiskach funkcjonariu-
szy w poszczególnych województwach, według da-
nych na dzień 1 października 2009 r., przedstawia
się następująco:
— dolnośląskie (KWP we Wrocławiu) 120,
— kujawsko-pomorskie (KWP w Bydgoszczy) 88,
— lubelskie (KWP w Lublinie) 67,
— lubuskie (KWP w Gorzowie Wielkopolskim) 36,
— łódzkie (KWP w Łodzi) 118,
— małopolskie (KWP w Krakowie) 89,
— mazowieckie (KWP zs. w Radomiu) 79,
— opolskie (KWP w Opolu) 44,
— podkarpackie (KWP w Rzeszowie) 145,
— podlaskie (KWP w Białymstoku) 135,
— pomorskie (KWP w Gdańsku) 133,
— śląskie (KWP w Katowicach) 247,
— świętokrzyskie (KWP w Kielcach) 60,
— warmińsko-mazurskie (KWP w Olsztynie) 144,
— wielkopolskie (KWP w Poznaniu) 131,
— zachodniopomorskie (KWP w Szczecinie) 109,
— Komenda Stołeczna Policji 275.
(rys. na s. 359)
Natomiast w Komendzie Miejskiej Policji w Cheł-
mie występuje 7 wakatów, w KMP w Białej Podla-
skiej – 8 wakatów, a w KMP w Zamościu – 1 wakat.
W bieżącym roku (do dnia 1 października 2009 r.)
do służby w Policji przyjęto 2465 osób (włączając oso-
by przeniesione lub przywrócone do służby). W rozbi-
ciu na poszczególne komendy wojewódzkie Policji do-
bór do służby w Policji przedstawia się następująco:
— KWP w Białymstoku (podlaskie) 30,
— KWP w Bydgoszczy (kujawsko-pomorskie) 106,
— KWP w Gdańsku (pomorskie) 101,

— KWP w Gorzowie Wielkopolskim (lubuskie) 78,
— KWP w Katowicach (śląskie) 271,
— KWP w Kielcach (świętokrzyskie) 38,
— KWP w Krakowie (małopolskie) 112,
— KWP w Lublinie (lubelskie) 78,
— KWP w Łodzi (łódzkie) 227,
— KWP w Olsztynie (warmińsko-mazurskie) 6,
— KWP w Opolu (opolskie) 47,
— KWP w Poznaniu (wielkopolskie) 170,
— KWP zs. w Radomiu (mazowieckie) 83,
— KWP w Rzeszowie (podkarpackie) 95,
— KWP w Szczecinie (zachodniopomorskie) 189,
— KWP we Wrocławiu (dolnośląskie) 270,
— Komenda Stołeczna Policji 564.
Analiza stanu kadr Policji, wykorzystywana przy
podejmowaniu decyzji związanych z realizacją poli-
tyki kadrowej, sporządzana jest w postaci „Meldun-
ku o stanie kadr Policji” i zawiera dane aktualne na
każdy pierwszy dzień miesiąca. W dokumencie pod-
daje się analizie następujące obszary:
1) stan zatrudnienia w ujęciu kadrowym,
2) stan zatrudnienia według służb,
3) przyjęcia i zwolnienia funkcjonariuszy Policji,
4) stan etatowy i stan zatrudnienia policjantów,
5) jednostki organizacyjne Policji – w aspekcie
organizacyjnym,
6) oddziały prewencji Policji i samodzielne pod-
oddziały prewencji Policji – w aspekcie kadrowym
i organizacyjnym,
7) samodzielne pododdziały antyterrorystyczne
Policji – w aspekcie kadrowym i organizacyjnym,
8) globalny stan zatrudnienia policjantów według
stażu służby, wieku i wykształcenia,
9) stanowiska policyjne finansowane przez samo-
rządy lokalne,
10) etat i zatrudnienie pracowników Policji,
11) zatrudnienie pracowników Policji według służb.
359
Należy zaznaczyć, że wyżej opisany tryb naboru
nie będzie wpływał na powiększanie liczby wakatów.
Uzupełnienie stanu osobowego Policji będzie dokony-
wane na bieżąco. Wobec powyższego występująca
w Komendach Miejskich Policji: w Chełmie, Białej
Podlaskiej i Zamościu nieznaczna liczba wakatów
zostanie sukcesywnie zniwelowana.
Komendant główny Policji, uwzględniając wyniki
analizy kadrowo-etatowej jednostek organizacyjnych
Policji, wyznaczył na dzień 26 października 2009 r.
kolejny termin przyjęcia do służby w Policji, w ra-
mach procedury konkursowej, w następujących jed-
nostkach organizacyjnych Policji:
— KSP w Warszawie – 104,
— KWP w Katowicach – 37,
— KWP w Szczecinie – 24,
— KWP w Bydgoszczy – 1 (personel medyczny).
Ponadto komendant główny Policji wyznaczył na
dzień 26 października 2009 r. kolejny termin przyję-
cia do służby w Policji dla osób, które odbyły służbę
kandydacką w oddziałach prewencji Policji, w nastę-
pujących jednostkach organizacyjnych Policji:
— KWP w Gdańsku – 26,
— KWP w Bydgoszczy – 11,
— KWP w Poznaniu – 9,
— KWP w Łodzi – 6,
— KWP w Kielcach – 3,
— KWP w Opolu – 2.
Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z § 28
ust. 1 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 30 sierpnia 2007 r. w sprawie
postępowania kwalifikacyjnego w stosunku do osób
ubiegających się o przyjęcie do służby w Policji (Dz. U.
Nr 170, poz. 1202) kandydat do służby, który został
umieszczony na liście kandydatów, lecz nie został
przyjęty do służby w Policji z powodu limitu przyjęć
albo innej usprawiedliwionej przyczyny leżącej po jego
360
stronie, może zostać przyjęty do służby w Policji
w jednym z kolejnych terminów przyjęć bez potrzeby
przeprowadzania kolejnego postępowania kwalifika-
cyjnego, nie później jednak niż w terminie 12 miesię-
cy od dnia rozpoczęcia w stosunku do niego postępo-
wania kwalifikacyjnego. W związku z powyższym
osoby, w stosunku do których zakończono procedurę
kwalifikacyjną i nie nawiązano z nimi stosunku służ-
bowego z powodu ograniczenia liczby przyjęć, mogą
zostać przyjęte do służby w późniejszym okresie.
Podkreślenia wymaga, że zasady naliczeń etato-
wych w Policji (podział etatów na województwa)
określone są w zarządzeniu nr 21 komendanta głów-
nego Policji z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie
zasad naliczeń etatowych w Policji (Dz. Urz. KGP
Nr 13, poz. 146, z późn. zm.), wskazującym kryteria,
które powinny być uwzględnione przy podziale eta-
tów Policji, określanych ustawą budżetową. W od-
różnieniu od innych formacji, np. Straży Granicznej
czy Służby Więziennej, kryteria i zasady naliczeń
etatów w Policji zostały sparametryzowane, co
umożliwia zobiektywizowanie sposobu określenia
potencjalnej liczby stanowisk policyjnych w poszcze-
gólnych województwach.
Powyższe zarządzenie nie reguluje natomiast
procedury doboru do służby w Policji (obsady kon-
kretnych stanowisk), która określona jest przez roz-
porządzenie ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji z dnia 30 sierpnia 2007 r. w sprawie postę-
powania kwalifikacyjnego w stosunku do osób ubie-
gających się o przyjęcie do służby w Policji (Dz. U.
Nr 170, poz. 1202).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie wypłat wszystkich zaległych
świadczeń socjalnych funkcjonariuszom Policji
(11774)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11774/09), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Beaty Mazurek z dnia 23 września 2009 r.
w sprawie wypłat wszystkich zaległych świadczeń
socjalnych funkcjonariuszom Policji, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Według stanu na dzień 31 sierpnia 2009 r. ogólna
kwota zobowiązań w stosunku do funkcjonariuszy
przekroczyła 145 mln zł, z czego ponad 50% tej kwo-
ty stanowią zobowiązania wymagalne z przekroczo-
nym terminem płatności. W związku z aktualną sy-
tuacją finansową podjęto w Policji szereg działań
reformujących wydatki. Wprowadzono m.in. progra-
my racjonalizujące poszczególne obszary działania,
w tym powołano w Komendzie Głównej Policji nie-
etatowy Zespół ds. Analiz Finansowych, którego za-
daniem jest przede wszystkim analiza sytuacji finan-
sowej jednostek Policji, miesięczny monitoring za-
twierdzonych programów oszczędnościowych, posze-
rzony o prowadzoną dla każdego wydatku analizę
odchyleń od wartości oczekiwanej oraz wartości śred-
niej. Szczególnej analizie poddano wydatki na zakup
towarów i usług, wydatki przeznaczone na podróże
krajowe i zagraniczne, postępowania przygotowaw-
cze oraz wydatki okolicznościowe i reprezentacyjne.
Zakłada się, że wprowadzone programy racjonalizu-
jące wydatki i obszary działania Policji umożliwią
wygospodarowanie kwoty ok. 160 mln zł.
Wymaga podkreślenia, iż w 2009 r. Policja będzie
dążyć do spełnienia wszystkich zobowiązań finanso-
wych wobec policjantów. W resorcie spraw wewnętrz-
nych i administracji podejmowane są starania w celu
zabezpieczenia i uruchamiania środków na wypłatę
świadczeń. Efektem tych starań jest uzyskanie z Mi-
nisterstwa Finansów dodatkowych zasileń w środki
finansowe oraz przeznaczenie na ten cel części fun-
duszy pozostających w dyspozycji Komendanta Głów-
nego Policji: dwukrotnie w kwotach po 15 mln zł (za-
silenia dla jednostek dokonano 17 lipca i 28 sierpnia
2009 r.) oraz w sierpniu i wrześniu w łącznej kwocie
70 mln zł.
Na dzień 31 sierpnia 2009 r. z planowanej kwo-
ty 530 mln zł Policja wypłaciła świadczenia pie-
niężne w wysokości 308 mln zł, co stanowi 58%
należności.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w dniu
7 października 2009 r. Komisja Finansów Publicz-
nych pozytywnie zaopiniowała wniosek ministra
spraw wewnętrznych i administracji o zmianę prze-
znaczenia rezerw, w którym m.in. budżet Policji zo-
stał zwiększony o kwotę 30 mln zł, z przeznaczeniem
na wypłacenie zaległych świadczeń.
Odnosząc się w sposób szczegółowy do kwestii po-
ruszonych w wystąpieniu, pragnę poinformować, że
z uzyskanych dla Policji dodatkowych zasileń w środ-
ki finansowe w wysokości 30 mln zł (w dniach 17 lipca
i 28 sierpnia 2009 r.) dla garnizonu lubelskiego przy-
padło odpowiednio 0,7 mln zł i 0,9 mln zł, w tym dla
poszczególnych komend:
— KMP w Białej Podlaskiej – 65,6 tys. zł i 100,7
tys. zł,
— KMP w Chełmie – 45,2 tys. zł i 61,8 tys. zł,
— KMP w Zamościu – 13,2 tys. zł i 49,4 tys. zł.
W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 17 lip-
ca 2009 r. o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009
(Dz. U. Nr 128, poz. 1057) uległy zmniejszeniu bu-

dżety dysponentów III stopnia, w tym w garnizonie
lubelskim zmniejszono budżet o kwotę 12,4 mln zł.
Według stanu na dzień 30 września 2009 r. kwota
zobowiązań w stosunku do funkcjonariuszy w woj.
lubelskim wynosiła 8,7 mln zł, w tym:
— KMP w Białej Podlaskiej – 475,8 tys. zł,
— KMP w Chełmie – 333,3 tys. zł,
— KMP w Zamościu – 481,2 tys. zł.
Do dnia 30 września 2009 r., zgodnie z ewiden-
cją księgową, funkcjonariuszom garnizonu lubel-
skiego wypłacono 81% funduszu na nagrody i za-
pomogi, w tym w:
— KMP w Białej Podlaskiej – 79%,
— KMP w Chełmie – 100%,
— KMP w Zamościu – 40%.
W przypadku funduszu na pozapłacowe świadcze-
nia pieniężne całość limitu pozostaje w dyspozycji
komendanta wojewódzkiego Policji w Lublinie, bo-
wiem poszczególne komendy powiatowe i miejskie nie
posiadają samodzielności finansowej i nie są dyspo-
nentami środków w rozumieniu ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.). W związku z powyższym
możliwe jest podanie procentowego wykorzystania
funduszu tylko na poziomie Komendy Wojewódzkiej
Policji w Lublinie – wynosi ono 98%, co odpowiada
realizacji 51% wypłat świadczeń koniecznych do po-
niesienia w omawianym okresie. Jednocześnie wska-
zać należy, że fundusz na nagrody motywacyjne i za-
pomogi w całości został przekazany do dyspozycji
komendanta wojewódzkiego Policji w Lublinie. Zgod-
nie z decyzją komendanta fundusz został rozdzielony
do dyspozycji poszczególnych naczelników wydziałów
oraz komendantów powiatowych i miejskich Policji,
do decyzji których pozostaje sposób podziału ww.
środków oraz termin ich wydatkowania.
Uprzejmie informuję, że komenda wojewódzka Po-
licji w Lublinie zgłosiła zapotrzebowanie na zasilenie
w środki budżetowe na wrzesień 2009 r. w wysokości
27,8 mln zł, otrzymując faktycznie 29,6 mln zł. Po-
wyższe wynika z faktu, że we wrześniu Komenda
Główna Policji otrzymała zasilenie w środki finanso-
we dwa razy, tj. 8 września i 29 września, dlatego
podjęte zostały decyzje, aby zasilić jednostki woje-
wódzkie w dodatkowe środki – powyżej zgłoszonych
zapotrzebowań (Ministerstwo Finansów nieregular-
nie przesyła transze, co powoduje, że sporządzony
z początkiem roku harmonogram zapotrzebowań na
poszczególne miesiące ulega korektom; większe za-
silenie we wrześniu zmniejszy wysokość zapotrzebo-
wania w kolejnych miesiącach). Wskazać przy tym
należy, iż nie jest możliwe wyodrębnienie z kwoty
przekazanej komendantowi wojewódzkiemu Policji
w Lublinie kwot, które zasiliły poszczególne komen-
dy miejskie Policji. Powodem takiej sytuacji jest re-
alizowanie świadczeń nie na rzecz konkretnych ko-
mend miejskich Policji, lecz dla policjantów w formie
gotówkowej (w poszczególnych komendach miejskich
Policji) oraz w formie bezgotówkowej (płatność doko-
361
nywana jest bezpośrednio przez Komendę Wojewódz-
ką Policji w Lublinie na ROR-y funkcjonariuszy
z całego garnizonu lubelskiego).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie realizacji przedsięwzięcia
zastępowania funkcjonariuszy Policji
pracownikami cywilnymi (11775)
W nawiązaniu do pisma z dnia 30 września 2009
roku (sygn. SPS-023-11775/09) – przekazującego in-
terpelację Posła na Sejm RP Pani Beaty Mazurek
w sprawie realizacji przedsięwzięcia zastępowania
funkcjonariuszy Policji pracownikami cywilnymi,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Według stanu na 30 września 2009 roku, spośród
500 etatów przyznanych jednostkom Policji w ra-
mach „Programu modernizacji Policji, Straży Gra-
nicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochro-
ny Rządu w latach 2007-2009…” w bieżącym roku
nieobsadzonych było 45 etatów korpusu służby cy-
wilnej i 50 etatów nieobjętych mnożnikowym syste-
mem wynagradzania. Na koniec 2008 roku, spośród
1000 etatów korpusu służby cywilnej nieobsadzonych
było 36 etatów korpusu służby cywilnej.
W ramach planowanych działań oszczędnościo-
wych w administracji rządowej nie przewiduje się
zwolnień pracowników w jednostkach Policji, w tym
również w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Lubli-
nie, Komendzie Miejskiej Policji w Chełmie, Białej
Podlaskiej i Zamościu.
Odnosząc się do problemu bieżącego monitorowa-
nia zmniejszenia udziału etatów policyjnych w służ-
bie wspomagającej informuję, że skalę zmniejszenia
udziału etatów policyjnych w służbie wspomagającej,
wśród ogólnej liczby etatów policyjnych w układzie
wojewódzkim ilustruje tabela stanowiąca załącznik
nr 1 do niniejszego pisma. Kolumna tabeli „stan na
dzień 01.02.2006r.” zawiera dane poprzedzające wy-
danie przez Komendanta Głównego Policji Decyzji
nr 107 z dnia 26 lutego 2006 roku w sprawie wzmoc-
nienia komórek patrolowych i patrolowo – interwen-
cyjnych w jednostkach Policji, zakładającej m.in.
zmniejszenie udziału stanowisk policyjnych w służ-
bie wspomagającej do 4% ogólnej liczby etatów poli-
362
cyjnych w województwie. Kolumna „stan na dzień
01.08.2009r.” zawiera dane poprzedzające wejście
w życie przepisów ustawy z dnia 17 lipca 2009 roku
o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 128, poz. 1057), redukującej o 3000 liczbę etatów
policyjnych, ze 103.309 do 100.309.
Odnosząc się do problematyki zróżnicowania wy-
nagrodzenia pracowników cywilnych Policji, uprzej-
mie informuję, że Policja ustala wynagrodzenia pra-
cowników w granicach przyznanych na ten cel środ-
ków z budżetu państwa oraz w ramach prowadzonej
przez poszczególnych komendantów Policji polityki
kadrowej. Przyznane w ramach „Programu moder-
nizacji Policji…” etaty i środki finansowe na trwałe
zwiększyły budżet Policji, umożliwiając w przyszłości
regulowanie poziomu płac pracowniczych, bez roz-
graniczania na stanowiska „modernizacyjne” i „nie-
modernizacyjne”. W ramach zwiększonego funduszu
płac, właściwy komendant Policji będzie posiadać
możliwość niwelowania powstałych ewentualnie w tym
zakresie różnic w wynagrodzeniu, jeżeli będzie to
uzasadnione okolicznościami, a w szczególności za-
kresem i poziomem wykonywanych przez pracowni-
ka zadań oraz posiadanym przez niego wykształce-
niem, kwalifikacjami i doświadczeniem.
Z informacji posiadanych przez Komendę Główną
Policji wynika, iż poszczególni dysponenci przy usta-
laniu wynagrodzeń dla pracowników zatrudnianych
na etatach modernizacyjnych kierowali się opraco-
wanymi tabelami płac, jak również średnimi płacami
na porównywalnych stanowiskach. Nieznaczne róż-
nice mogą wynikać z faktu, iż w ramach „Programu
modernizacji Policji…” pozyskiwano osoby posiada-
jące wysokie kwalifikacje zawodowe, w tym również
znajomość języków obcych.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Leonarda Krasulskiego
oraz grupy posłów
w sprawie projektu przekopu Mierzei Wiślanej
(11776)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo (znak: SPS-023-11776/09) z dnia 30 września
2009 r. dotyczące interpelacji posła Leonarda Kra-
sulskiego oraz grupy posłów w sprawie projektu re-
alizowanego w ramach programu wieloletniego „Bu-
dowa drogi wodnej łączącej Zalew Wiślany z Zatoką
Gdańską” oraz kwestii żeglugi po Zalewie Wiślanym,
uzgodniwszy z ministrem spraw zagranicznych, uprzej-
mie informuję, co następuje.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że umo-
wa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rzą-
dem Federacji Rosyjskiej o żegludze po Zalewie Wi-
ślanym (Kaliningradzkij Zaliw) została podpisana
w Sopocie dnia 1 września 2009 r. Zgodnie z art. 12
ust. 3 umowy, jest ona stosowana tymczasowo od
dnia jej podpisania.
W odniesieniu do żeglugi po Zalewie Wiślanym
(umowa reguluje bowiem żeglugę tylko po tym akwe-
nie) należy w szczególności przytoczyć postanowienia
art. 2 ust. 1 – 2 umowy:
1. Statki każdej ze stron mają prawo do przekra-
czania polsko-rosyjskiej granicy państwowej na za-
lewie i wykonywania żeglugi na części zalewu na
terytorium państwa drugiej strony zgodnie z przepi-
sami prawa i zasadami państwa tej drugiej strony.
2. Przekraczanie polsko-rosyjskiej granicy pań-
stwowej na zalewie oraz wykonywanie po nim żeglu-
gi przez statki inne niż te, o których mowa w art. 1
niniejszej umowy, określają przepisy prawa i zasady
państw stron.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy wchodzi ona
w życie po upływie 30 dni od daty ostatniego powia-
domienia potwierdzającego spełnienie przez strony
procedur przewidzianych przez ich prawo wewnętrz-
ne, niezbędnych do jej wejścia w życie. Strona rosyj-
ska wystosowała notę dyplomatyczną w tym przed-
miocie dnia 17 września 2009 r.
W Polsce trwa procedura zmierzająca do przyjęcia
przez Radę Ministrów uchwały zatwierdzającej umo-
wę. Po jej wydaniu zostanie wystosowana odpowied-
nia nota dyplomatyczna strony polskiej.
Z kolei warunki żeglugi statków państw trzecich
po Zalewie Wiślanym zostały uregulowane w rozpo-
rządzeniu rządu Federacji Rosyjskiej nr 533 z dnia
15 lipca 2009 r. o dopuszczeniu do rosyjskiej części
Zalewu Kaliningradzkiego (Wiślanego) statków pod
banderą państwa obcego zmierzających do portów
Rzeczypospolitej Polskiej lub z nich. Rozporządzenie
powyższe weszło w życie w dniu 1 września 2009 r.
Warto także wskazać, że po stronie rosyjskiej od-
były się ostatnio prace hydrograficzne związane
z pomiarem głębokości i szerokości toru żeglugowego
oraz jego oznaczeniem. Ich wyniki wskazują, że stat-
ki o zanurzeniu do 3,1 m mogą swobodnie przepłynąć
farwaterem toru. Należy dodać, że wymogiem Kapi-
tanatu Portu w Kaliningradzie jest wyposażenie
statków żeglujących po Zalewie Kaliningradzkim
w radar i GPS.
Przepływ statków polskich przez Cieśninę Pilaw-
ską na polskie wody Zalewu reguluje natomiast umo-
wa między Rzecząpospolitą Polską i Związkiem So-
cjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-ra-
dzieckiej granicy państwowej z dnia 16 sierpnia 1945 r.
(Dz. U. z 1947 Nr 35, poz. 167) i dołączony do niej
protokół, w myśl którego z przejścia przez Cieśninę
Pilawską mogą korzystać jedynie statki handlowe

pod polską banderą, które zdążają do portu Elbląg
i z powrotem. Prawo to zostało potwierdzone w art. 14.
Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Repu-
blik Radzieckich o stosunkach prawnych na polsko-
-radzieckiej granicy państwowej oraz współpracy i wza-
jemnej pomocy w sprawach granicznych, podpisanej
w Moskwie 15 lutego 1961 r.
Odnosząc się do zapytania w sprawie projektu do-
tyczącego przekopu Mierzei Wiślanej w ramach usta-
nowionego przez Radę Ministrów w dniu 13 listopada
2007 r. programu wieloletniego „Budowa drogi wod-
nej łączącej Zalew Wiślany z Zatoką Gdańską”,
uprzejmie informuję, iż obecnie prowadzony jest pro-
ces dokumentacyjny zmierzający do wyboru optymal-
nego z punktu widzenia ekonomicznego, techniczne-
go oraz czynników środowiskowych wariantu lokali-
zacji kanału.
Dotychczas zostało wykonane studium wykonal-
ności przedsięwzięcia oraz został wykonany raport
o oddziaływaniu na środowisko. Ponadto zostało zle-
cone opracowanie koncepcji przebiegu i budowy torów
podejściowych i toru głównego na Zalewie Wiślanym
dla czterech lokalizacji kanału żeglugowego przez Mie-
rzeję Wiślaną (termin wykonania 5 grudnia 2009 r.)
oraz wykonanie oceny rozmieszczenia i liczebności
ptaków wodnych na terenie polskiej części Zalewu Wi-
ślanego (termin realizacji 21 grudnia 2009 r.).
Należy podkreślić, że dotychczasowe opracowania
wskazują na złożoność całego przedsięwzięcia, szcze-
gólnie natury środowiskowej, czego potwierdzeniem
są wnioski i zalecenia zawarte w raporcie o oddzia-
ływaniu na środowisko informujące o konieczności
uzupełnienia m.in. badań osadów dennych i monito-
ringu ornitologicznego, ichtiofauny, botaniczno-sie-
dliskowego, innych chronionych gatunków i roślin,
które mogą potrwać ok. 2–3 lat.
Wskazuje się także na potencjalne transgraniczne
oddziaływanie na środowisko, co wiąże się z urucho-
mieniem procedury transgranicznej przy udziale
strony rosyjskiej oraz Sekretariatu Konwencji Hel-
sińskiej.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż obecnie trwa-
ją prace nad nowelizacją uchwały ww. programu wie-
loletniego w celu urealnienia terminu realizacji pro-
gramu do roku 2017. Ponadto proces przygotowania
dokumentacyjnego trwa nieprzerwanie stosownie do
uwarunkowań i nie ma podstaw stwierdzenia o za-
niechaniu.
Dodatkowo uprzejmie nadmieniam, iż jesteśmy
w stałym kontakcie z jednostkami samorządu tery-
torialnego woj. warmińsko-mazurskiego w celu in-
formowania o przebiegu podejmowanych działań
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
363
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie braku środków
dla Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
na sfinansowanie nadwykonań za zrealizowane
świadczenia zdrowotne w roku 2009 (11777)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Beaty Szydło, posła na Sejm RP oraz
grupy posłów, z dnia 25 września 2009 r., w sprawie
braku środków dla Małopolskiego Oddziału Narodo-
wego Funduszu Zdrowia na sfinansowanie nadwyko-
nań za wykonane świadczenia zdrowotne w roku
2009, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
30 września 2009 r., znak: SPS-023-11777/09, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii zapłaty za świadczenia
tzw. ponadlimitowe, pragnę poinformować, że zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania fun-
duszu wobec świadczeniodawcy. W związku z tym,
co do zasady, świadczenia są finansowane przez NFZ
do wysokości limitów określonych umową. Natomiast
możliwość sfinansowania dodatkowych świadczeń
zrealizowanych ponad limit określony umową może
być rozważana w konkretnej sytuacji, wynikającej
m.in. z dysponowania przez NFZ dodatkowymi środ-
kami finansowymi. Powyższe wynika również z kon-
strukcji przepisów ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosz-
tów. Jednocześnie łączna suma zobowiązań funduszu
wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami
umów nie może przekroczyć wysokości kosztów prze-
widzianych na ten cel w planie finansowym.
Ponadto przepisy rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warun-
ków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 81, poz. 484) określają, że Narodowy Fun-
dusz Zdrowia jest obowiązany do sfinansowania
świadczeń udzielonych w okresie rozliczeniowym, do
określonej w umowie kwoty zobowiązania funduszu
wobec świadczeniodawcy. Okres rozliczeniowy został
zdefiniowany jako okres roku kalendarzowego albo
inny, zawierający się w roku kalendarzowym, okres
oznaczony w umowie. Rozliczenie wykonania umowy
następuje najpóźniej w terminie 45 dni po upływie
okresu rozliczeniowego (§ 14 ust. 1, § 1 pkt 6, § 27
ust. 1 załącznika do ww. rozporządzenia).
364
Prezes NFZ poinformował, że mając na uwadze
powyższe, świadczeniodawcy, zawierając umowy
z funduszem, mają świadomość, że zrealizowane
w okresie rozliczeniowym świadczenia zostaną roz-
liczone do kwoty zobowiązania określonej w umowie,
a ewentualne sfinansowanie świadczeń ponadumow-
nych może nastąpić dopiero po rozliczeniu zawartych
umów, potwierdzeniu sald rozliczeń i zbilansowaniu
środków, których nie wykorzystali świadczeniodawcy
realizujący kontrakty w danym okresie rozliczenio-
wym poniżej planu.
Ze stanowiska dyrektora oddziału wynika, że ak-
tualny plan finansowy oddziału pozwala wyłącznie
na sfinansowanie świadczeń opieki zdrowotnej zgod-
nie z planem zawartych już umów oraz w wysokości
rzeczywistego wykonania jedynie świadczeń mają-
cych prawnie lub umownie charakter „nielimitowa-
ny” (m.in. podstawowa opieka zdrowotna, refundacja
leków, tzw. nielimity szpitalne – porody, ostre zespo-
ły wieńcowe leczone inwazyjnie i przeszczepy, profi-
laktyczne badania przesiewowe). Dodatkowo za okres
I półrocza oddział sfinansował w 100% nadwykona-
nia w zakresie oddziałów anestezjologii i intensywnej
terapii (w kwocie 8 380 881 zł) oraz radioterapii
(w kwocie 2 330 955 zł). Kwoty wynikające z tzw. nie-
wykonań w innych umowach stanowią niewielką
wartość w stosunku do nadwykonań, szczególnie
szpitalnych. Należy uwzględnić również szeroko wy-
korzystywaną możliwość zwracania się z wnioskiem
przez świadczeniodawcę o dokonanie tzw. przebudo-
wy (przesunięcia środków) między różnymi zakresa-
mi tej samej umowy i/lub między umowami w róż-
nych rodzajach świadczeń. Natomiast odzyskanie
wolnych środków z planu umowy, niewykorzysta-
nych przez świadczeniodawcę, wymaga jego zgody na
aneks zmniejszający, a przy jej braku – przeprowa-
dzenia długotrwałej procedury rozwiązania umowy
lub wypowiedzenia zmieniającego, co oddala w czasie
perspektywę bieżącego pokrycia niedoborów z tego
źródła. Dyrektor oddziału zaznaczył, że decyzje takie
są i będą w przyszłości podejmowane.
Ponadto uprzejmie informuję, że prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 48 z dnia
15 października 2009 r. dokonał zmiany planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.,
która rozdysponowuje kwotę 247,8 mln zł funduszu
zapasowego, zwiększając koszty świadczeń opieki
zdrowotnej funduszu, w tym w Małopolskim Oddzia-
le Wojewódzkim o 35,4 mln zł. Zgodnie z wyjaśnie-
niami dyrektora oddziału kwota ta pozwoli na sfi-
nansowanie w pierwszej kolejności leczenia onkolo-
gicznego (chemioterapia), terapeutycznych progra-
mów lekowych i tzw. nielimitów oraz być może części
świadczeń „ratujących życie”. Dyrektor zwrócił w tym
miejscu uwagę, iż z dotychczasowych analiz wynika
jednak, że atrybut „ratujące życie”, przydzielany
przez świadczeniodawcę, często nie odpowiada sta-
nowi faktycznemu, w związku z czym decyzja, we-
dług jakich kryteriów i jaką część „nadwykonanych”
świadczeń oznaczonych jako ratujących życie sfinan-
suje oddział, zostanie podjęta po przeprowadzeniu
szczegółowej analizy uwzględniającej rozpoznania
chorobowe i procedury sprawozdawane z hospitali-
zacjami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie drastycznego obniżenia środków
dla Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
w projekcie budżetu na rok 2010 (11778)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Beaty Szydło, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej oraz grupy posłów, z dnia 25 wrze-
śnia 2009 r., w sprawie drastycznego obniżenia środ-
ków dla Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ w projekcie budżetu na rok 2010, która została
przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 30 września 2009 r. (znak:
SPS-023-11778/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010 sporządzonego przez pre-
zesa NFZ ze względu na dysproporcję w wysokościach
środków przydzielanych poszczególnym oddziałom
wojewódzkim funduszu, która w przypadku niektó-
rych OW NFZ może prowadzić do niemożności po-
krycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie informuję uprzejmie, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która została skie-
rowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu pre-
zydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu

do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia) jako jednego
z kryteriów podziału środków wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010. Zgodnie z art. 3
ust. 3 ww. ustawy zmieniającej ustawę o świadcze-
niach opieki zdrowotnej prezes NFZ w terminie
30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do-
kona zmiany planu finansowego NFZ na rok 2010,
wynikającej z niniejszej ustawy. Do zmiany tej sto-
suje się odpowiednio przepisy art. 121 ust. 1–4 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez dany oddział wojewódzki Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie
może być niższa niż wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wo-
jewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r.
obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2
ww. ustawy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek Mirosławy Nykiel
i Danuty Pietraszewskiej
w sprawie przywrócenia dożywotnich rent
wdowom po górnikach, którzy stracili życie
w katastrofach górniczych (11779)
W odpowiedzi na przekazaną przez Pana Mar-
szałka przy piśmie z dnia 30 września 2009 r., znak:
SPS-023-11779/09, interpelację posłanek pani Miro-
sławy Nykiel i pani Danuty Pietraszewskiej w spra-
wie przywrócenia dożywotnich rent wdowom po gór-
nikach, którzy stracili życie w katastrofach górni-
czych, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z art. 17 ust. l ustawy z dnia 30 paździer-
nika 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu
wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 167, poz. 1322) w przypadku ustalania
prawa do renty rodzinnej przyznawanej na skutek
wypadku przy pracy, a także jej wysokości, zastoso-
wanie mają przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227).
365
Przyjmując w 1998 r. ustawę o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sejm RP
wprowadził zasadę równego traktowania wszystkich
ubezpieczonych, płacących jednakową składkę na
ubezpieczenie emerytalne. Respektowanie tej zasady
wymagało ujednolicenia warunków przyznawania
i obliczania świadczeń. Dlatego nowe systemy: eme-
rytalny i rentowy nie przewidują utrzymania przy-
wileju korzystniejszych warunków przejścia na rentę
rodzinną dla żadnej grupy społecznej.
W zreformowanym systemie emerytalno-rento-
wym ustalono jednolite zasady przechodzenia na ren-
tę rodzinną dla wszystkich osób uprawnionych do
tego świadczenia. Wdowa ma prawo do renty rodzin-
nej, jeżeli:
1) w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub
była niezdolna do pracy albo
2) wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków
lub rodzeństwa, uprawnione do renty rodzinnej po
zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli
kształci się w szkole – 18 lat życia, lub jeżeli sprawuje
pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym do pracy
oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdol-
nym do pracy, uprawnionym do renty rodzinnej.
Prawo do renty rodzinnej nabywa również wdo-
wa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdol-
na do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż
w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wy-
chowywania osób wymienionych w pkt 2.
Całokształt przepisów prawnych regulujących
prawo do renty rodzinnej wskazuje, że zasadniczym
celem tego świadczenia jest dostarczanie środków
utrzymania tym członkom rodziny zmarłego ubez-
pieczonego, którzy w związku z kształceniem się
w szkole lub z racji wieku albo niezdolności do pracy
nie wykonują pracy zarobkowej i nie mają niezbęd-
nych źródeł utrzymania.
Problem utraty jedynego żywiciela dotyczy nie
tylko rodzin górniczych, ale także rodzin pracowni-
ków innych branż, w których ryzyko wypadku jest
również duże, jak np. w budownictwie czy rybactwie.
Dlatego przepisy emerytalno-rentowe nie różnicują
dostępu do renty rodzinnej w zależności od przyczy-
ny zgonu żywiciela i zawodu, który wykonywał.
Wyróżnianie rodzin górniczych dyskryminowało-
by rodziny pracowników z innych grup zawodowych
i tym samym byłoby sprzeczne z konstytucyjnymi
zasadami równości wobec prawa.
Rozwiązanie, zgodnie z którym renta rodzinna
z ubezpieczenia wypadkowego po ubezpieczonym,
który zmarł wskutek wypadku przy pracy w górnic-
twie, miałaby przysługiwać wdowie bez względu na
jej wiek, jest również sprzeczne z polityką rządu
zmierzającą do aktywizacji zawodowej wszystkich
osób zdolnych do pracy. W sytuacji, gdy tworzone są
programy aktywizujące zawodowo osoby powyżej 50.
roku życia, nie ma uzasadnienia do wprowadzania
rozwiązań pozwalających na uzyskiwanie dostępu do
świadczeń przez osoby młode, zdolne do pracy.
366
W świetle obowiązującego prawa wdowie przysłu-
guje renta rodzinna po mężu, jeżeli po śmierci męża
nie może z usprawiedliwionych społecznie względów
sama się utrzymać.
Przywrócenie, bez względu na wiek, dożywot-
nich rent wdowom po górnikach, którzy stracili ży-
cie w katastrofach górniczych, doprowadziłoby do
trwałego zdezaktywizowania wdowy i przyczyniłoby
się do jej wykluczenia z kręgu osób wykonujących
prace zawodowe.
Ponadto proponowana zmiana przepisów stawia-
łaby w sytuacji uprzywilejowanej osoby, które pobie-
rałyby dożywotnio przedmiotowe świadczenie, nie
odprowadzając wcześniej składek na ubezpieczenia
społeczne, w stosunku do kobiet, które nie tylko zaj-
mują się domem i rodziną, ale także są aktywne za-
wodowo.
Obowiązujące regulacje spełniają swoją rolę, po-
nieważ zabezpieczają środki do życia wdowie, która
wychowuje małoletnie dzieci, jak również wdowie,
która w dniu śmierci męża lub stosunkowo niedługo
po jego śmierci stała się niezdolna do pracy lub ukoń-
czyła 50 lat życia.
Wdowa niespełniająca warunków do renty rodzin-
nej i niemająca niezbędnych źródeł utrzymania ma
prawo do okresowej renty rodzinnej, która jest wy-
płacana przez rok od chwili śmierci męża albo przez
dwa lata, jeżeli uczestniczy w szkoleniu w celu uzy-
skania kwalifikacji do pracy. Zakłada się, iż okres ten
jest konieczny do przygotowania zawodowego, znale-
zienia i podjęcia pracy zarobkowej.
Ponadto w przypadku niespełnienia warunków
do renty rodzinnej na zasadach ogólnych przepisy
o emeryturach i rentach z FUS przewidują możliwość
przyznania w szczególnie uzasadnionych przypad-
kach renty (w tym renty rodzinnej) przez prezesa
Rady Ministrów na warunkach i w wysokości innej
niż określone w tej ustawie.
Jak wynika z doniesień prasowych, powstała ini-
cjatywa utworzenia specjalnych funduszy dla ofiar
katastrof górniczych oraz wdów po górnikach, któ-
rzy zginęli w wyniku wypadku w górnictwie. Skład-
ki na ten fundusz pochodziłyby nie ze środków bu-
dżetowych, ale ze środków wypracowanych przez
górnictwo oraz ze składek pracowników kopalń.
Uważam tę inicjatywę za niezwykle cenną i w pełni
uzasadnioną.
Moim zdaniem stworzenie przez spółki węglowe
dodatkowego systemu w formie pracowniczego pro-
gramu emerytalnego (PPE) stanowiłoby dobre roz-
wiązanie, gdyż nie obciążając budżetu państwa, bę-
dzie stanowiło dodatkowe zabezpieczenie dla osób,
które uległy w kopalniach wypadkom przy pracy
i wymagają długotrwałej rehabilitacji, a także zabez-
pieczenie dla sierot i wdów po górnikach.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie pełnienia służby w Policji przez psy,
na przykładzie Komendy Powiatowej
w Kłodzku (11780)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11780/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Moniki Wielichowskiej w sprawie peł-
nienia służby w Policji przez psy, na przykładzie Ko-
mendy Powiatowej Policji w Kłodzku, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Przewodnicy psów służbowych umiejscowieni są
w strukturach organizacyjnych komend wojewódz-
kich i komend powiatowych Policji. Zapewnienie
w budżecie środków finansowych przeznaczonych
m.in. na: zakup psów do tresury oraz niezbędnego
sprzętu, leczenie i żywienie psów, budowę i remonty
pomieszczeń dla psów należy do kompetencji komen-
dantów wojewódzkich Policji.
Odnosząc się do pytań pani poseł, należy wska-
zać, że obecnie w Policji są 983 etaty przewodników
psów. Należy wyjaśnić, że ogólna liczba faktycznych
przewodników psów jest inna, m.in. z uwagi na fakt,
że etat „przewodnik psa służbowego” został ustano-
wiony stosunkowo niedawno rozporządzeniem mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
17 lutego 2009 r., zmieniającym rozporządzenie
w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wy-
sokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodat-
ków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od
której uzależniony jest wzrost uposażenia zasadni-
czego (Dz. U. Nr 30, poz. 201). Wymieniony akt praw-
ny wprowadza stanowisko „przewodnik psa służbo-
wego”, zaszeregowane w grupie 4, ze stopniem etato-
wym „aspirant sztabowy”.
Według stanu na 30 czerwca br. ogólna liczba
psów służbowych w Policji wynosiła 1331, na dzień
31 grudnia 2008 r. odpowiednio 1471. W woj. dolno-
śląskim obecnie „służy” 80 psów służbowych.
Warto zaznaczyć, że pozyskiwanie psów do służby
uzależnione jest głównie od środków finansowych
poszczególnych komend wojewódzkich Policji (należy
mieć na uwadze tegoroczne zmniejszenie budżetu Po-
licji o około 800 mln zł). Jednostki Policji pozyskują
psy do służby także ze środków pozabudżetowych,
m.in. dzięki pomocy finansowej samorządów teryto-
rialnych oraz przekazywaniu psów do służby na pod-
stawie darowizny dokonanej na rzecz Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Musiała
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zmiany przepisów ustawy
o ochronie przyrody, polegających
na uwzględnieniu w projekcie budżetu państwa
kwot pochodzących z opłat pobranych za wstęp
do rezerwatów przyrody z przeznaczeniem
na utrzymanie infrastruktury turystycznej
w tychże rezerwatach (11781)
Odpowiadając na pismo o znaku: SPS-023-11781/
09 z dnia 30 września 2009 r. przekazujące interpe-
lację posła Jana Musiała w sprawie podjęcia działań
zmierzających do zmiany przepisów ustawy o ochro-
nie przyrody polegających na uwzględnieniu w planie
budżetu państwa kwot pochodzących z opłat pobra-
nych za wstęp do rezerwatów przyrody z przeznacze-
niem na utrzymanie infrastruktury turystycznej
w tychże rezerwatach, wyjaśniam, co następuje.
W art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) zostało określone, co stanowi dochód
budżetu państwa. Ta sama ustawa w art. 96 szcze-
gółowo wymienia rodzaje dochodów budżetu pań-
stwa, w tym również dochody pobierane przez pań-
stwowe jednostki budżetowe, o ile odrębne przepisy
nie stanowią inaczej (art. 96 ust. 7).
W związku z tym dochody uzyskane przez Regio-
nalną Dyrekcję Ochrony Środowiska w Krakowie
z tytułu opłat pobieranych za wstęp do rezerwatów
przyrody stanowią dochód budżetu państwa i zgodnie
z rozporządzeniem ministra finansów z dnia 29 czerw-
ca 2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu wykony-
wania budżetu państwa (Dz. U. Nr 116, poz. 784,
z późn. zm.) § 4 ust. 1 dochody budżetu państwa po-
bierane przez jednostki budżetowe muszą być prze-
kazywane na odpowiedni rachunek dochodów cen-
tralnego rachunku bieżącego budżetu państwa.
W myśl art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy o finansach
publicznych państwowe jednostki budżetowe mogą
gromadzić na rachunku dochodów własnych dochody
uzyskiwane z działalności wykraczającej poza zakres
działalności podstawowej, określonej w statucie, po-
legającej m.in. na świadczeniu usług, w tym szkole-
niowych i informacyjnych.
Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy
o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220,
z późn. zm.), regionalny dyrektor ochrony środowi-
ska ma w swoim zakresie nadzór nad działalnością
rezerwatów, w związku z czym pobierania opłat za
wstęp na teren rezerwatów nie można zakwalifiko-
wać jako działalności wykraczającej poza zakres
działalności podstawowej.
367
W związku z powyższym należy uznać, że opłaty
te, zgodnie z art. 22 ust 2 ustawy o finansach publicz-
nych, nie mogą być gromadzone przez państwowe
jednostki budżetowe na rachunku dochodów wła-
snych, bowiem nie stanowią dochodów uzyskiwanych
z działalności wykraczających poza zakres działal-
ności podstawowej. Również ustawa o ochronie przy-
rody nie wprowadza w powyższym zakresie przepi-
sów szczególnych, tak jak zostało to uczynione
w przypadku opłat za wstęp do parku narodowego
(art. 12 ust. 9 ustawy o ochronie przyrody).
Konieczne jest wypracowanie właściwego rozwią-
zania kwestii dotyczącej uwzględnienia w planie bu-
dżetu państwa kwot pochodzących z opłat pobranych
za wstęp do rezerwatów przyrody, z przeznaczeniem
na utrzymanie infrastruktury turystycznej w tychże
rezerwatach, jednakże należy zaznaczyć, iż wg nowej
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych następuje likwidacja gospodarstw pomocni-
czych i rachunków dochodów własnych.
Nowa ustawa o finansach publicznych wprowa-
dza w zamian nowe formy organizacyjno-prawne,
m.in. instytucje gospodarki budżetowej. Utworzona
instytucja gospodarki budżetowej będzie pokrywała
koszty swojej działalności oraz zobowiązania z uzy-
skiwanych przychodów. Jednakże obecnie nie prze-
widuje się tworzenia instytucji gospodarki budżeto-
wej w strukturach Generalnej Dyrekcji Ochrony
Środowiska. W związku z tym należałoby rozważyć,
czy jest zasadne podjęcie działań zmierzających do
zmiany przepisów ustawy o ochronie przyrody
w tym zakresie.
Zaproponowane rozwiązanie w interpelacji posel-
skiej polegające na nowelizacji ustawy o ochronie
przyrody w art. 13, gdzie opłaty za wstęp na teren
rezerwatów przyrody przekazywane byłyby na od-
dzielne konto regionalnych dyrekcji ochrony środo-
wiska pod nazwą „Dochody własne”, jako ich przy-
chód, a środki finansowe tam zgromadzone mogłyby
być przeznaczone na ochronę przyrody, jest niezgod-
ne z postanowieniami ustawy o finansach publicz-
nych. Takie rozwiązanie wymaga nowelizacji ustawy
o finansach publicznych w art. 22.
Ponadto należy podkreślić, iż istnieją alternatyw-
ne możliwości pozyskiwania środków przez jednostki
budżetowe na utrzymanie infrastruktury turystycz-
nej w rezerwatach przyrody. Regionalne dyrekcje
ochrony środowiska korzystają ze środków pozyska-
nych z wojewódzkich funduszów ochrony środowiska
na cele związane z ochroną przyrody. Dodatkowo
mogą ubiegać się o pozyskanie środków z Narodowe-
go Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej, regionalnych programów operacyjnych oraz
Programu Operacyjnego „Infrastruktury i środowi-
ska”, priorytet V.
Podsumowując, opłaty za wstęp do rezerwatów,
zgodnie z postanowieniami ustawy o finansach pu-
blicznych, aktualnie stanowią dochód budżetu pań-
stwa i powinny być do niego odprowadzane i dopiero
368
na zasadzie redystrybucji za pośrednictwem budżetu
mogą być przeznaczane na realizację zadań w zakre-
sie ochrony przyrody.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Drozd
oraz grupy posłów
w sprawie istniejących kolizji prawnych
powstałych przy zastosowaniu przepisów
ustawy o pomocy społecznej i przepisów ustawy
o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (11784)
W odpowiedzi na otrzymaną za pośrednictwem
Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 30 września br.,
znak: SPS-023-11784/09, interpelację pani poseł Ewy
Drozd i grupy posłów w sprawie różnic występują-
cych pomiędzy ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej a ustawą o emeryturach i rentach
z FUS (Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118, z późn. zm.)
w części dotyczącej pobierania opłat za pobyt w domu
pomocy społecznej uprzejmie informuję.
Osoba kierowana jest do domu pomocy społecz-
nej na podstawie przepisów ustawy o pomocy spo-
łecznej, a nie przepisów ustawy o emeryturach
i rentach z FUS. W związku z tym decyzję admini-
stracyjną o ponoszeniu odpłatności wydaje się w opar-
ciu o ustawę o pomocy społecznej, co w konsekwen-
cji oznacza, że odpłatność od osoby kierowanej wy-
nosi 70% jej dochodu łącznego netto, nie więcej jed-
nak niż pełny koszt utrzymania (art. 60 i 61). Z mocy
art. 62, jeśli osoba wyrazi zgodę, opłata ta może być
potrącana bezpośrednio ze świadczenia wypłacane-
go przez właściwy organ emerytalno-rentowy. Po-
nieważ większość mieszkańców domów pomocy spo-
łecznej to osoby niesprawne, w praktyce w większo-
ści przypadków odpłatność potrącana jest przez
właściwy oddział ZUS.
Należność, o której mowa w art. 60 ust. 1 ustawy
o pomocy społecznej, wyrażona jest w kwotach netto,
natomiast potrącenie, o którym mowa w art. 140
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, odbywa się z dochodu brutto,
a więc niemożliwe jest przeniesienie wielkości pro-
centowych z ustawy o pomocy społecznej do ustawy
emerytalnej, a modyfikacja zawarta w znowelizowa-
nych w 2004 r. artykułach ustawy emerytalnej wiel-
kości potrącenia do 65% dochodu odpowiada w przy-
bliżeniu wielkości należnej kwoty z tytułu odpłatno-
ści za pobyt w domu pomocy społecznej. Niewielkie
różnice kwotowe nakładają na dom obowiązek zwro-
tu różnicy nadpłaconej kwoty lub konieczność dopła-
ty przez osobę niedopłaconej kwoty. Niedogodność ta
wynika z niemożliwości indywidualnych blokad na
świadczeniach w oddziałach ZUS, ponieważ blokada
taka znacznie przewyższałaby kosztami wysokość
dokonywanych potrąceń. Koszty te obciążałyby i tak
skromne budżety domów pomocy społecznej.
Dodatkowo pragnę uprzejmie poinformować, że
zgodnie z art. 139 ust. 1 pkt 10 ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS ze świadczeń pieniężnych okre-
ślonych w ustawie – po odliczeniu składki na ubez-
pieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności
z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych
– podlegają potrąceniu, z uwzględnieniem art. 141,
odpłatności za pobyt osób uprawnionych do świad-
czeń w domach pomocy społecznej, zakładach opie-
kuńczo-leczniczych lub zakładach pielęgnacyjno-
-opiekuńczych. Nadmienić należy, że zgodnie z powo-
łanym przepisem organ rentowy dokonuje tych po-
trąceń na wniosek dyrektora tej placówki. Jeśli więc
dla domu pomocy społecznej korygowanie opłaty po-
branej z emerytury lub renty stanowi dodatkowe
utrudnienie, dom pomocy społecznej może odstąpić
od pobierania opłaty przez organ emerytalno-rento-
wy i pobierać całą opłatę na poziomie domu pomocy
społecznej.
Reasumując, obecnie obowiązujące zasady potrą-
cania ze świadczeń emerytalno-rentowych należno-
ści związanych z odpłatnością za pobyt w domu po-
mocy społecznej są adekwatne do zasad ustalania
wysokości. Przepisy ustawy o rentach i emeryturach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określają tylko
kolejność i maksymalną wysokość potrąceń dokony-
wanych ze świadczeń wypłacanych z funduszu i po-
sługują się wartościami brutto, natomiast podstawę
ustalenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej
stanowią wyłącznie przepisy ustawy o pomocy spo-
łecznej, które ustalają wysokość odpłatności za pobyt
w domach z dochodu łącznego w ujęciu netto.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn
w sprawie przyspieszenia prac
nad tzw. ustawą odorową (11786)
W odpowiedzi na interpelację posłów Renaty Bu-
tryn i Piotra Tomańskiego w sprawie projektu usta-

wy o przeciwdziałaniu uciążliwości zapachowej (znak:
SPS-023-11786/09) poniżej przedstawiam stosowne
informacje.
Nieprzyjemny zapach, który występuje w otocze-
niu szeregu źródeł wprowadzających substancje do
powietrza, jest przyczyną największej ilości skarg
ludności na jakość powietrza. Kojarzony jest zarówno
z zagrożeniem zdrowia, jak i dyskomfortem. Jednak
konieczność ujęcia subiektywnych odczuć, jakimi są
negatywne wrażenia zapachowe, w formie obiektyw-
nych i właściwych w każdych warunkach standar-
dów i procedur jest zadaniem bardzo złożonym. Do
ten pory w resorcie środowiska powstało już kilka
propozycji prawnych dotyczących tego zagadnienia.
Przeprowadzono szereg dyskusji i konsultacji mery-
torycznych z ministrem zdrowia i wiodącymi w tej
dziedzinie ośrodkami naukowymi. W ich trakcie po-
wstało jednak wiele wątpliwości dotyczących prak-
tycznego zastosowania proponowanych rozwiązań,
w tym także natury ekonomicznej, jednakże, jak do
tej pory, żadne z nich nie otrzymało pełnej akceptacji
zainteresowanych jednostek.
Ze względu na wagę problemu resort środowiska
podjął kolejną próbę uregulowania problematyki
przeciwdziałania uciążliwości zapachowej w akcie
normatywnym o randze ustawy, uwzględniając w ra-
mach prac wyniki dyskusji nad poprzednimi propo-
zycjami prawnymi.
Zarówno założenia do ustawy o przeciwdziałaniu
uciążliwości zapachowej, jak i sam projekt ustawy
były przygotowane przez powołany przez dyrektora
generalnego Ministerstwa Środowiska zespół, w skład
którego wchodzili przedstawiciele Ministerstwa Śro-
dowiska (Departament Prawny, Departament Zmian
Klimatu i Ochrony Atmosfery, Departament Instru-
mentów Środowiskowych), Głównego Inspektoratu
Ochrony Środowiska (Departament Inspekcji i Orzecz-
nictwa Administracyjnego) oraz Politechniki Wro-
cławskiej.
W celu przyspieszenia prac nad ustawą, przeła-
mania impasu oraz osiągnięcia kompromisowego roz-
wiązania prawnego omawianej kwestii w ostatnim
kwartale 2008 r. resort przeprowadził wstępne kon-
sultacje projektu ustawy o przeciwdziałaniu uciążli-
wości zapachowej z organami samorządowymi, admi-
nistracją państwową, przedsiębiorstwami i ich związ-
kami. Bezpośrednio wystąpiono do 36 związków
gmin, 16 wybranych starostw powiatowych, wszyst-
kich urzędów marszałkowskich i wojewódzkich,
ośrodków naukowych – łącznie do ok. 90 jednostek.
Ponadto projekt ustawy umieszczono na stronach in-
ternetowych Ministerstwa Środowiska.
Zdecydowanie przeciwko regulacji tego zagadnie-
nia w prawie lub regulacji w proponowanej formie
było 18 respondentów, za regulacją – ale zgłaszając
szereg istotnych uwag – opowiedziało się 27 respon-
dentów.
Przeciwko regulacji tego zagadnienia w prawie
lub regulacji w proponowanej formie były przedsię-
369
biorstwa i ich związki, a nawet samorządy i ich
związki.
Główne argumenty podnoszone przez przeciwni-
ków projektu ustawy dotyczyły:
— celowości wprowadzania dodatkowej regulacji
mającej znikome szanse na rozwiązanie problemu
uciążliwości zapachowej w sytuacji ogromnego obcią-
żenia zarówno podmiotów, jak i administracji nowy-
mi wymogami wynikającymi wprost z prawodawstwa
UE (REACH, pakietu klimatycznego, dyrektywy
o emisjach przemysłowych),
— ograniczenia konkurencyjności polskiego prze-
mysłu,
— zakazu lub ograniczenia prowadzenia działal-
ności produkcyjnej w wyniku subiektywnych odczuć
sensorycznych grupy pomiarowej i związanych z tym
praktyk korupcjogennych.
Podsumowaniem tego etapu prac było zorganizo-
wanie przez resort środowiska spotkania w dniu
10 marca 2009 r., na którym omówione zostały różne
aspekty ograniczania uciążliwości zapachowej w świe-
tle prac nad projektem ustawy o przeciwdziałaniu
uciążliwości zapachowej. W trakcie spotkania usta-
lono, że:
— prace nad ustawą będą dalej prowadzone,
uwzględnione zostaną uwagi zgłoszone podczas spo-
tkania, w tym przede wszystkim zwiększenie przej-
rzystości projektu ustawy poprzez eliminację załącz-
ników na rzecz rozporządzeń wykonawczych,
— analizie zostanie poddana kwestia grupy po-
miarowej,
— niezbędne jest zwiększenie znaczenia planowa-
nia przestrzennego przy lokalizowaniu nowych
przedsięwzięć,
— projekt ustawy zostanie uzupełniony o bardziej
szczegółowe szacunki kosztów jej wdrożenia.
Dalsze prace nad projektem ustawy o przeciw-
działaniu uciążliwości zapachowej zostały jednak
wstrzymane w związku z zaleceniem, by z uwagi na
ogrom zadań związanych z transpozycją prawa Unii
Europejskiej do krajowego porządku prawnego
skoncentrować się na priorytetach dotyczących pro-
cesu dostosowania prawa polskiego do prawa Unii
Europejskiej.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zagadnienia
dotyczące substancji zapachowo czynnych są regulo-
wane przez prawo polskie poprzez następujące akty
prawne umożliwiające odpowiednią reakcję właści-
wych służb na fakt występowania uciążliwości zapa-
chowej:
— ustawę z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach
i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033) – reguluje
zasady postępowania z nawozami naturalnymi,
— rozporządzenie ministra środowiska z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie szczególnych wyma-
gań, jakim powinny odpowiadać programy działań
mających na celu ograniczanie odpływu azotu ze źró-
deł rolniczych (Dz. U. z 2003 r. Nr 4, poz. 44) wydane
na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo
wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.).
370
Ponadto na podstawie art. 7 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.) istnieje możliwość wydania
rozporządzenia określającego warunki techniczne,
jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich
usytuowanie, uwzględniając w szczególności kwestie
ochrony środowiska (w tym substancji zapachowo
czynnych). Przykładowo, korzystając z tej delegacji:
— minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej
wydał rozporządzenie z dnia 7 października 1997 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 132, poz. 877), w szczególności formy drobiu, trzo-
dy chlewnej, bydła, które to rozporządzenie reguluje
także sprawy związane z konstrukcją i usytuowa-
niem obiektów budowlanych (zbiorniki i płyty na od-
chody zwierzęce), w których prowadzona jest produk-
cja zwierzęca,
— minister gospodarki wydał rozporządzenie
z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy
i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe da-
lekosiężne służące do transportu ropy naftowej
i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 243, poz. 2063).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 24 marca 2009 r.
w sprawie wzoru wniosku o wpis do ewidencji
działalności gospodarczej (11788)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z 30 września br., znak SPS-023-11788/09, przy
którym przesłano interpelację posłów Ryszarda Za-
wadzkiego, Marka Krząkały oraz Jarosława Pięty
w sprawie wzoru wniosku o wpis do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej, uprzejmie przekazuję następu-
jące wyjaśnienia.
W związku z wejściem w życie przepisów ustana-
wiających tzw. jedno okienko Ministerstwo Gospo-
darki zorganizowało szeroką pomoc dla organów ewi-
dencyjnych. Opracowano szczegółową instrukcję wy-
pełniania wniosku o wpis do ewidencji, „poradnik”
dla gmin, specjalną stronę internetową zawierającą
m.in. odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.
Uruchomiono wreszcie całodobową infolinię elektro-
niczną, na którą do tej pory wpłynęło kilkaset zapy-
tań zarówno urzędników, jak również samych przed-
siębiorców. Na podstawie zadawanych pytań sukce-
sywnie uzupełniane są materiały informacyjne za-
mieszczane na naszej stronie internetowej.
„Jedno okienko” integruje jedynie procedury czy-
sto ewidencyjne, nie dotyczy zaś innych obowiązków
przedsiębiorców, mających charakter decyzji mery-
torycznych, biznesowych. Takie też było założenie
przyjęte przy wprowadzaniu tej instytucji. Mamy jed-
nak pełną świadomość, iż oczekiwania społeczne są
dużo większe. Dlatego Ministerstwo Gospodarki nie
zamierza poprzestać na obecnej formule „jednego
okienka” i już pracujemy nad rozszerzeniem „jedne-
go okienka” na inne procedury. Postulowane przez
panów posłów zmiany wzoru wniosku o wpis de ewi-
dencji działalności gospodarczej polegające na rozsze-
rzeniu jego funkcjonalności zasługują na pełne po-
parcie i są zbieżne z zamierzeniami resortu gospo-
darki. Niemniej jednak ich wprowadzenie nie jest
możliwe bez zmian przepisów rangi ustawowej.
W Ministerstwie Gospodarki opracowano przyjęte
przez kierownictwo resortu, dostępne na stronie in-
ternetowej, rekomendacje dotyczące „jednego okien-
ka”. Propozycje te zarówno zmierzają w kierunku po-
prawy obecnie funkcjonujących przepisów, jak również
obejmują kompleksowe zmiany w zakresie zasad reje-
stracji przedsiębiorców.
Proponuje się m.in. rozszerzenie zakresu „jedne-
go okienka” na wybór formy opodatkowania, zgłosze-
nie rejestracyjne podatników podatku VAT oraz zgło-
szenie do ubezpieczeń społecznych przedsiębiorcy,
członków jego rodziny, osób współpracujących oraz
pracowników. Propozycje zmian odpowiednich prze-
pisów prawdopodobnie zostaną włączone do projektu
ustawy o ograniczaniu barier administracyjnych dla
obywateli i przedsiębiorców.
Celem wskazanego projektu ustawy jest elimina-
cja licznych obowiązków reglamentacyjnych nałożo-
nych przez państwo na obywateli i przedsiębiorców,
jak również uproszczenie zasad podejmowania i wy-
konywania wielu dziedzin działalności gospodarczej.
Prace nad projektem mają jeszcze charakter we-
wnątrzresortowy, w związku z czym jego ostateczny
zakres nie jest jeszcze przesądzony.
Należy także dodać, iż w ramach wdrożenia dy-
rektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku
wewnętrznym zostanie uruchomiony punkt kontak-
towy dla usługodawców, natomiast od 1 lipca 2011 r.
– Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności
Gospodarczej. Docelowo wszystkie te instytucje po-
winny zostać funkcjonalnie połączone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 10 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
oraz grupy posłów
w sprawie możliwości otrzymania
przez zastępcę wójta oraz skarbnika gminy
dodatku specjalnego, nagrody za szczególne
osiągnięcia czy premii uznaniowej (11789)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 września 2009 r., (sygn. SPS-023-
-11789/09), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Ryszarda Zawadzkiego oraz grupy posłów
w sprawie możliwości otrzymania przez zastępcę wój-
ta oraz skarbnika gminy dodatku specjalnego, nagro-
dy za szczególne osiągnięcia czy premii uznaniowej
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Ustosunkowanie się do poruszonej w wystąpieniu
problematyki wymaga odniesienia się do pewnych
ogólnych zasad prawa pracy dotyczących wynagro-
dzenia za pracę – świadczenia koniecznego, ściśle
związanego z istnieniem stosunku pracy.
Wynagrodzenie zasadnicze (podstawowe) jest naj-
ważniejszym, samodzielnym składnikiem wynagro-
dzenia za pracę i składa się bądź ze stałego uposaże-
nia miesięcznego, bądź uposażenia wynikającego ze
stałej stawki zaszeregowania. W skład wynagrodze-
nia, obok wynagrodzenia zasadniczego, wchodzą
m.in. premie (np. regulaminowe lub uznaniowe) oraz
dodatki (np. dodatek specjalny, dodatek funkcyjny),
przy czym premie i dodatki do płac są – co do zasady
– jedynie dodatkowymi składnikami wynagrodzenia
uzupełniającymi wynagrodzenie zasadnicze (podsta-
wowe) w przypadku, gdy nie może ono w pełni od-
zwierciedlać zaangażowania czy też szczególnej od-
powiedzialności danego pracownika. Warto przy tym
wspomnieć, że premia regulaminowa (jej warunki
i wysokość są ustalane w regulaminie wynagradza-
nia lub premiowania) stanowi część składową płacy
pracownika, zaś premia uznaniowa (będąca w swej
istocie nagrodą) nie jest częścią wynagrodzenia za
pracę pracownika, a jej przyznanie zależy od swobod-
nego uznania pracodawcy.
Powyższe znalazło odzwierciedlenie w rozwiąza-
niach zawartych w ustawie z dnia 21 listopada 2008 r.
o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223,
poz. 1458). Zgodnie z art. 36 ust. 3 ww. ustawy do-
datek specjalny przysługuje wójtowi (burmistrzowi,
prezydentowi miasta), staroście oraz marszałkowi
województwa. Pozostałym pracownikom samorządo-
wym (m.in.: zatrudnionym na podstawie powołania)
wspomniany dodatek może zostać przyznany w ściśle
określonych sytuacjach, tj. z tytułu okresowego zwięk-
szenia obowiązków służbowych lub powierzenia do-
datkowych zadań (art. 36 ust. 5 ww. ustawy). Przy-
znany na podstawie art. 36 ust. 5 ustawy o pracow-
371
nikach samorządowych dodatek specjalny nie posia-
da więc charakteru obligatoryjnego – jego przyznanie
uzależnione jest od wypełnienia przesłanek ustawo-
wych oraz swobodnego uznania pracodawcy samo-
rządowego.
Podobny charakter ma wskazana w art. 36 ust. 6
ustawy o pracownikach samorządowych nagroda
uznaniowa, która może zostać przyznana pracowni-
kowi samorządowemu, dla którego podstawę zatrud-
nienia stanowi powołanie lub umowa o pracę, za
szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej.
W kontekście przytoczonych powyżej rozwiązań
przyjąć należy, że ustawodawca na gruncie analizo-
wanej ustawy o pracownikach samorządowych od-
miennie niż we wcześniejszych aktach normatyw-
nych dotyczących tej grupy pracowników uregulował
zasady ich wynagradzania, przyznając jednocześnie
pracodawcy samorządowemu znaczny zakres swobo-
dy w ustalaniu (w ramach posiadanych środków fi-
nansowych) polityki wynagrodzeń w kierowanej jed-
nostce. Obligatoryjny charakter dodatku specjalnego
osób wyszczególnionych w art. 36 ust. 3 ww. ustawy
przesądził o określeniu jego wysokości w akcie wyko-
nawczym – rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
18 marca 2009 r. w sprawie wynagradzania pracow-
ników samorządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398). Zgod-
nie z § 6 przedmiotowego rozporządzenia dodatek
specjalny dla osób, o których mowa w art. 36 ust. 3
ustawy o pracownikach samorządowych, przysługu-
je w kwocie wynoszącej co najmniej 20% i nieprze-
kraczającej 40% łącznie wynagrodzenia zasadnicze-
go i dodatku funkcyjnego, a w urzędach miasta sto-
łecznego Warszawy, miast (miast na prawach powia-
tu) powyżej 300 tys. mieszkańców – w kwocie nie-
przekraczającej 50% łącznie wynagrodzenia zasad-
niczego i dodatku funkcyjnego.
W tym miejscu wskazać należy, że kształtowanie
wynagrodzenia za pracę pracownika samorządowego
i innych świadczeń związanych z pracą może być do-
konywane na podstawie regulaminu wynagradzania
– w rozumieniu art. 772 Kodeksu pracy. Pamiętać
przy tym należy, że regulamin wynagradzania nie
jest jedynym aktem w systemie prawa pracy, na pod-
stawie którego mogą być ustalane warunki wynagra-
dzania za pracę i przyznawania innych świadczeń
związanych z pracą, a zawarte w nim postanowienia
mogą odnosić się wyłącznie do pracowników samo-
rządowych, dla których podstawę zatrudnienia w urzę-
dzie gminy (miasta) stanowi umowa o pracę (art. 772
§ 5 w zw. z art. 239 § 3 pkt 3 lit. c Kodeksu pracy oraz
art. 39 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o pra-
cownikach samorządowych).
Mając powyższe na uwadze, podkreślenia wyma-
ga, iż obowiązujące regulacje ustawowe przyznają
pracodawcy samorządowemu dużą swobodę w kre-
owaniu – w ramach posiadanych środków finanso-
wych – polityki płacowej w kierowanej jednostce. Re-
zygnacja z określenia wysokości dodatku specjalnego
w przypadku jego przyznania innym aniżeli wójt
(burmistrz, prezydent miasta), starosta, marszałek
372
województwa pracownikom samorządowym w akcie
wykonawczym nie oznacza, że wspomniany dodatek
im nie przysługuje. Podstawę przyznania dodatku
specjalnego oraz nagrody dla ww. pracowników sta-
nowią odpowiednie regulacje ustawowe, tj. art. 36
ust. 5–6 ustawy o pracownikach samorządowych.
Samo zaś przyznanie dodatku specjalnego lub nagro-
dy za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej oraz
określenie ich wysokości pozostaje obecnie domeną
pracodawcy samorządowego.
W związku z powyższym w ocenie Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji przepisy prawa
regulujące przyznawanie dodatku specjalnego oraz
nagród dla pracowników samorządowych innych niż
wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, mar-
szałek województwa – a więc także tych, dla których
podstawę zatrudnienia w urzędzie jednostki samo-
rządu terytorialnego stanowi powołanie – nie budzą
wątpliwości interpretacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie zmiany procedury przyznawania
licencji instruktora prawa jazdy (11791)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie, znak: SPS-023-11791/09,
z dnia 30 września 2009 r. interpelację posła Krzysz-
tofa Gadowskiego w sprawie zmiany procedury przy-
znawania licencji instruktora prawa jazdy, przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Uznając, że obecnie obowiązujące przepisy doty-
czące zasad uzyskiwania uprawnień do kierowania
pojazdami wymagają zmiany oraz w celu poprawy
bezpieczeństwa w ruchu drogowym, resort infra-
struktury przygotował projekt ustawy o kierujących
pojazdami, który kompleksowo reorganizuje system
uzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami
m.in. poprzez podniesienie wymagań dla instrukto-
rów nauki jazdy. Projekt w najbliższym czasie będzie
przekazany pod obrady Sejmu.
W omawianym powyżej projekcie proponowane są
następujące regulacje prawne odnoszące się do in-
struktorów nauki jazdy:
— opracowanie nowych standardów edukacyj-
nych, w tym wprowadzenie szczegółowych progra-
mów szkolenia dla instruktorów nauki jazdy, okre-
ślanych, w drodze rozporządzenia, przez ministra
właściwego do spraw transportu;
— wprowadzenie nowych zasad przeprowadzania
egzaminu dla kandydatów na instruktorów nauki
jazdy;
— wprowadzenie obowiązku uczestniczenia in-
struktorów nauki jazdy w obowiązkowych, corocz-
nych, 3-dniowych warsztatach szkoleniowych uzu-
pełniających ich wiedzę i umiejętności;
— wprowadzenie zasady, że szkolenia dla kandy-
datów na instruktorów nauki jazdy będą mogły prze-
prowadzać wyłącznie wyspecjalizowane i doświad-
czone ośrodki szkolenia kierowców, które będą posia-
dały wydane przez właściwego starostę „poświadcze-
nie spełniania dodatkowych warunków”;
— wprowadzenie nowych zasad nadzoru nad
ośrodkami szkolenia kierowców i instruktorami na-
uki jazdy, związanych m.in. z poziomem zdawalności
osób przez nich wyszkolonych.
Podsumowując, pragnę podkreślić że podejmuję
wszelkie możliwe działania zmierzające do poprawy
jakości szkolenia kandydatów na kierowców, a pro-
ponowane rozwiązania wpłyną pozytywnie na wie-
dzę i umiejętności instruktorów nauki jazdy oraz
przyszłych kierowców, a poprzez to na poprawę bez-
pieczeństwa ruchu drogowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie skandalicznej decyzji Komisji
Ligi Ekstraklasy SA (11792)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Dariusza Lipiń-
skiego przekazaną pismem z dnia 30 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11792/09) w sprawie skandalicznej
decyzji Komisji Ligi Ekstraklasy SA uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298,
z późn. zm.) organem nadzoru nad działalnością
polskich związków sportowych jest minister właści-
wy do spraw kultury fizycznej i sportu, w obecnym
stanie prawnym – minister sportu i turystyki. Zgod-
nie z powoływanym przepisem organ nadzoru ma
prawo:

1) żądać dostarczenia przez władze polskiego
związku sportowego w wyznaczonym terminie odpi-
sów uchwał zebrania członków lub delegatów;
2) żądać od władz polskiego związku sportowego
w wyznaczonym terminie niezbędnych wyjaśnień;
3) dokonywać kontroli polskiego związku sporto-
wego.
Minister sportu i turystyki nie posiada natomiast
uprawnień nadzorczych nad działalnością spółek po-
woływanych przez polskie związki sportowe w celu
zarządzania ligą zawodową, zgodnie z art. 15 powo-
ływanej ustawy o sporcie kwalifikowanym. Taki wła-
śnie charakter prawny ma spółka Ekstraklasa SA,
której Komisja Ligi wydała decyzję będącą przedmio-
tem interpelacji.
Jednocześnie informuję, iż, zgodnie z otrzymany-
mi przez Ministerstwo Sportu i Turystyki wyjaśnie-
niami w podobnej sprawie dotyczącej KP Legia War-
szawa, Polski Związek Piłki Nożnej stoi na stanowi-
sku, iż jako organizacja sportowa, w świetle art. 7
§ 1 swojego statutu, jest organizacją neutralną pod
względem politycznym, religijnym, etnicznym i raso-
wym. W ocenie PZPN termin: neutralny, w płasz-
czyźnie sportowej winien być interpretowany w zna-
czeniu powstrzymywania się od zachowań propagu-
jących określone treści lub hasła, jak i wyrażających
wobec nich określoną dezaprobatę.
Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia
1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 79, poz. 885, z późn. zm.) w związku z art. 7 ust. 2
i 4 powoływanej ustawy o sporcie kwalifikowanym,
stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, pro-
gramy działania i struktury organizacyjne oraz
uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalno-
ści. Z uwagi na fakt, iż stowarzyszenia i polskie
związki sportowe mają charakter dobrowolny i sa-
morządny, organ nadzoru nie może ingerować w ich
działalność. Jedyną podstawą ingerencji organu nad-
zoru są sytuacje stwierdzenia naruszenia prawa,
statutu lub regulaminów wewnętrznych. Jednakże
z uwagi na wagę problemu do PZPN zostanie skiero-
wane wystąpienie w sprawie udzielenia wyczerpują-
cych wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
373
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie rozwiązań systemowych
w zakresie pobierania opłat za przejazd
autostradą płatną w czasie jej remontu (11795)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego w spra-
wie rozwiązań systemowych w zakresie pobierania
opłat za przejazd autostradą płatną w czasie jej re-
montu (pismo z dnia 24 września br., znak: SPS-023-
-11795/09), uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.)
w art. 4 pkt 11 definiuje autostradę jako drogę prze-
znaczoną wyłącznie do ruchu pojazdów samochodo-
wych wyposażoną przynajmniej w dwie trwale roz-
dzielone jednokierunkowe jezdnie, posiadającą wie-
lopoziomowe skrzyżowania ze wszystkimi przecina-
jącymi ją drogami transportu lądowego i wodnego
oraz wyposażoną w urządzenia obsługi podróżnych,
pojazdów i przesyłek, przeznaczone wyłącznie dla
użytkowników autostrady. Ponadto autostrada musi
spełniać określone wymagania techniczne określone
w rozporządzeniu ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi pu-
blicznych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430).
Należy zatem stwierdzić, iż pomimo remontu czy też
przebudowy autostrada nadal pozostaje autostradą.
Trudno bowiem przyjąć, że odpowiednio droga re-
montowana nie jest drogą.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. l ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto obecnie opłaty nie są pobierane od pojazdów
samochodowych, za które została uiszczona opłata
za przejazd po drogach krajowych, pobierana na pod-
stawie art. 42 ust. l ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej opłaty.
Natomiast w przypadku istniejących obecnie au-
tostrad płatnych pobieranie opłat uregulowane jest
w umowach zawartych przez ministra właściwego do
spraw transportu z koncesjonariuszami (spółkami).
Koncesjonariusze (spółki) zobowiązali się do budowy,
eksploatacji i utrzymania autostrady płatnej oraz do
zapewnienia nieprzerwanego dostępu do autostrady
płatnej i zachowania jej przejezdności 24 godziny na
dobę 7 dni w tygodniu, również podczas trwania re-
374
montów. Przy zawieraniu pierwszych umów konce-
syjnych zakładano również, iż koncesjonariusz za-
pewni pełne finansowanie autostrad m.in. poprzez
zaciągane kredyty. Dlatego też koncesjonariusz po-
biera opłaty za przejazd autostradą w ustalonej
umownie wysokości i zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami prawa i przeznacza je na realizację inwestycji.
Obniżenie lub zaniechanie pobierania opłat może
spowodować znaczne opóźnienie w terminowym za-
kończeniu podjętych przez koncesjonariusza prac re-
montowych, jak też zagrożenie spłaty kredytów za-
ciągniętych przez koncesjonariusza. Co prawda wy-
rok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 29 kwiet-
nia 2009 r. dotyczący nieuiszczenia opłaty za przejazd
autostradą A4 w trakcie jej remontu dopuścił prawo
kierowcy do odmowy zapłaty za przejazd autostradą
w trakcie remontu, jednakże opierał się on na wyka-
zaniu, iż zarządca autostrady nie ma prawa pobierać
pełnej opłaty za przejazd drogą, która na całej swej
długości nie spełnia warunków tego rodzaju drogi.
Jeżeli zaś chodzi o remont na odcinku autostrady A2
Nowy Tomyśl – Konin, to należy zauważyć, iż Urząd
Ochrony Konkurencji i Konsumentów w decyzji
z dnia 20 czerwca 2008 r. RPZ 18/2008 r. kończącej
postępowanie antymonopolowe w związku z podej-
rzeniem stosowania przez spółkę Autostrada Wielko-
polska SA praktyki ograniczającej konkurencję stwier-
dził, że nie została naruszona zasada ekwiwalentości
świadczeń, a konsument (użytkownik autostrady)
w ramach uiszczonej opłaty miał możliwość przejaz-
du trasą, która pomimo prowadzonych prac spełnia-
ła warunki autostrady.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż wprowa-
dzenie w ustawie o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym regulacji unie-
możliwiających pobór opłat za przejazd autostradą
przez koncesjonariuszy (spółek) w trakcie ich remon-
tów w pełnej wysokości skutkowałoby wobec nowo
zawieranych umów o budowę i eksploatację lub wy-
łącznie eksploatację autostrady. Natomiast w przy-
padku już zawartych umów koncesyjnych konieczne
byłyby ich renegocjacje i potrzeba zaspokojenia rosz-
czeń odszkodowawczych koncesjonariuszy, wynika-
jące ze zmiany warunków umowy. A zatem jakiekol-
wiek propozycje zwolnień z opłat za przejazd remon-
towaną autostradą płatną poprzez zmiany umów
koncesyjnych oznaczałyby negatywne konsekwencje
finansowe dla budżetu państwa.
Jednocześnie informuję, iż w ostatnio podpisanej
przez ministra infrastruktury umowie o budowę
i eksploatację autostrady Al na odcinku Stryków
– Pyrzowice przewidziano ograniczenie w poborze
opłat za przejazd autostradą na odcinku, na którym
odbywa się przebudowa lub remont, w przypadku
długotrwałych i prowadzonych na większą skalę ro-
bót. Natomiast w przypadku zawartych umów kon-
cesyjnych Ministerstwo Infrastruktury dokona ich
przeglądu pod kątem remontów autostrad płatnych
(czasu ich trwania, długości remontowanych odcin-
ków), zaś generalny dyrektor dróg krajowych i auto-
strad będzie monitorował na bieżąco przestrzeganie
zasad dotyczących braku uciążliwości remontów au-
tostrad płatnych dla kierowców, przewidzianych
w umowach koncesyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie przeglądu zaleceń europejskich
dotyczących limitów oddziaływania
pola elektromagnetycznego na ludzi (11796)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Dariusza Lipińskiego, przesłaną
przy piśmie z dnia 1 października 2009 r., znak SPS-
-023-11796/09, w sprawie przeglądu zaleceń europej-
skich dotyczących limitów oddziaływania pola elek-
tromagnetycznego na ludzi, przekazuję następujące
wyjaśnienie.
W lutym 2009 r. w Brukseli odbyła się współorga-
nizowana przez Komisję Europejską konferencja
„Workshop on EMF and Health: Science and Policy
to address public concerns”. Zgodnie z jej tytułem
podczas konferencji zaprezentowane zostały materia-
ły przeglądowe dotyczące oddziaływania pól elektro-
magnetycznych na zdrowie ludzi i środowisko. Przed-
stawione zostało m.in. stanowisko europejskiego ko-
mitetu SCENIHR (Naukowy Komitet Pojawiających
się i Nowo Identyfikowanych Narażeń Zdrowia),
zgodnie z którym nieliczne nowe wyniki badań na-
ukowych nie pozwalają na zmianę oceny, zgodnie
z którą pola magnetyczne bardzo niskich częstotli-
wości zostały sklasyfikowane jako czynnik przypusz-
czalnie kancerogenny, mogący być wiązanym ze
wzrostem zachorowań na białaczkę dziecięcą.
Pola magnetyczne bardzo niskich częstotliwości
zostały sklasyfikowane jako czynnik przypuszczalnie
kancerogenny przez IARC (Międzynarodowa Agen-
cja Badań nad Rakiem) jako czynnik przypuszczalnie
kancerogenny. Czynniki kancerogenne zostały przez
IARC podzielone na pięć grup:
1) czynniki rakotwórcze dla ludzi,
2a) czynniki prawdopodobnie rakotwórcze dla
ludzi,
2b) czynniki przypuszczalnie rakotwórcze dla
ludzi,
3) czynniki, których rakotwórczości dla ludzi nie
da się sklasyfikować,

4) czynniki prawdopodobnie nierakotwórcze dla
ludzi.
Pola magnetyczne bardzo niskiej częstotliwości
znajdują się w grupie 2b.
Pola elektromagnetyczne o częstotliwościach ra-
diowych nie są klasyfikowane jako czynniki rako-
twórcze.
W swoim raporcie ze stycznia 2009 r. SCENIHR
stwierdza, że nie ukazały się nowe wyniki prac na-
ukowych, które mogłyby stanowić podstawę do
zmiany stanowiska tego komitetu, opublikowanego
w 2007 r. Zgodnie z tym stanowiskiem wyniki prac
epidemiologicznych dotyczących skutków oddziały-
wania pól o częstotliwościach przemysłowych nie
znajdują potwierdzenia w wynikach badań prowa-
dzonych w warunkach laboratoryjnych. Rozbieżno-
ści między tymi wynikami są znaczne i wyniki ba-
dań in vitro oraz in vivo wykazują występowanie
wpływów pola magnetycznego dla poziomu indukcji
powyżej 0,1 mT (militesli). Jednocześnie wyniki ba-
dań naukowych nie wykazują spójności pomiędzy
poziomami pól a indywidualnie zgłaszanymi przez
ludzi efektami działania tych pól. Ponadto w dal-
szym ciągu istnieje brak zgodności co do wyjaśnie-
nia mechanizmu obserwowanego przez epidemiolo-
gów efektu oddziaływania pola magnetycznego
o częstotliwości przemysłowej.
W kwietniu bieżącego roku Parlament Europejski
przyjął kolejną rezolucję dotyczącą ochrony ludności
przed polami elektromagnetycznymi. Jest to rezolu-
cja nielegislacyjna. W materiałach poprzedzających
przyjęcie tej rezolucji Polska wymieniana jest jako
jeden z dziewięciu krajów Unii, które już przyjęły
ostrzejsze regulacje prawne niż zalecane w rekomen-
dacji Rady Europy z 1999 r. Tak więc stosowane
w Polsce rozwiązania dotyczące ochrony przed pola-
mi elektromagnetycznymi mają swoje odbicie w pra-
cach instytucji europejskich.
Dotychczas brak konkluzji odnoszących się do za-
leceń europejskich z 1999 r., które dotyczą ochrony
ludności przed polami elektromagnetycznymi z 1999 r.:
Council Recommendation 1999/519/EC of 12 July
1999 on the limitation of exposure of the general pu-
blic to electromagnetic fields (0 Hz to 300 GHz, OJ
L 199/59, 30.7.1999). Zalecenie to zostało oparte na
zaleceniach ICNIRP (International Commission on
Non Ionising Radiation Protection) z 1998 r.
We wrześniu bieżącego roku ICNIRP opublikowa-
ła m.in. stanowisko dotyczące swoich zaleceń z 1998 r.
W stanowisku tym ICNIRP stwierdza, że od 1998 r.
nie zostały opublikowane żadne dane wskazujące na
istnienie jakichkolwiek efektów zdrowotnych oddzia-
ływania pól elektromagnetycznych o poziomach niż-
szych od zawartych w tamtych zaleceniach.
Także w tym roku, w lipcu, został opublikowany,
z zaproszeniem do udziału w konsultacjach, projekt
nowych zaleceń ICNIRP dotyczących ograniczania
ekspozycji ludzi w zmiennych w czasie polach elek-
trycznych i magnetycznych o częstotliwościach od
1 Hz do 100 kHz, a więc także częstotliwości prze-
375
mysłowej 50 Hz. Poziomy ochronne, zaprojektowane
dla ochrony ludności przed polami elektrycznymi
i magnetycznymi o częstotliwości 50 Hz, wytwarza-
nymi przez instalacje wchodzące w skład systemu
przesyłu, rozdziału i dystrybucji energii elektrycz-
nej, nie odbiegają od przyjętych przez ICNIRP
w 1998 r. W projekcie dokumentu znajduje się rów-
nież obszerne uzasadnienie przyjętych w nim war-
tości ochronnych.
Pola elektromagnetyczne o częstotliwościach ra-
diowych występują powszechnie w naszym środowi-
sku, w otoczeniu wszelkich instalacji i urządzeń za-
równo infrastrukturalnych, jak i tych codziennego
użytku. Stosowane i użytkowane w Polsce instalacje,
urządzenia i sprzęt powszechnego użytku niczym nie
odbiegają od stosowanych na całym świecie. W związ-
ku z tym pola elekromagnetyczne przez nie emitowa-
ne i poziomy tych pól są takie same. Polska stosuje
od 1961 r. przepisy służące ochronie przed oddziały-
waniem pól elektromagnetycznych o częstotliwo-
ściach radiowych. Poziomy ochronny zawarte w tych
przepisach są znacząco ostrzejsze od zawartych
w zaleceniach międzynarodowych, w tym zaleceń
przyjętych przez Unię Europejską.
Pola elektryczne i magnetyczne o częstotliwościach
przemysłowych występują powszechnie w otoczeniu
wszystkich instalacji elektrycznych i są jednym z ele-
mentów składowych naszej cywilizacji. Wprowadzanie
jakichkolwiek zmian, które mogłyby mieć wpływ na
poziom cywilizacji, wymaga wielkiej rozwagi i ostroż-
ności. Stosowane w Polsce rozwiązania techniczne
służące do przesyłania energii elektrycznej nie odbie-
gają od stosowanych w innych krajach.
Dlatego też, ponieważ stosowane w Polsce stan-
dardy ochronne dotyczące ochrony przed polami
magnetycznymi o częstotliwości 50 Hz nie odbiega-
ją od stosowanych w wielu państwach europejskich,
a w zakresie częstotliwości radiowych są od tych
zaleceń ostrzejsze, za celowe należy uznać oczeki-
wanie na stanowisko, jakie w odpowiedzi na kolejną
rezolucję Parlamentu Europejskiego zajmie Komisja
Europejska.
Jednocześnie z uwagą śledzimy wszelkie najnow-
sze doniesienia naukowe oraz dokumenty międzyna-
rodowe, które dotyczą poruszanych w niniejszym
stanowisku zagadnień.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
376
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie ustanowienia funduszu socjalnego
dla kombatantów i uczestników
poznańskiego Czerwca 1956 r. (11798)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
1 października 2009 r., znak: SPS-023-11798/09, do-
tyczące interpelacji posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie ustanowienia funduszu socjalnego dla
kombatantów i uczestników poznańskiego Czerwca
1956 r., uprzejmie informuję:
Zgodnie z ustawą z dnia 24 stycznia 1991 r. o kom-
batantach oraz niektórych osobach będących ofiara-
mi represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn. zm.) kombatantom
i innym osobom uprawnionym znajdującym się
w trudnych warunkach materialnych oraz w związ-
ku z zaistnieniem zdarzeń losowych może być przy-
znana doraźna lub okresowa pomoc pieniężna. Po-
mocą taką zatem mogą zostać objęci również uczest-
nicy poznańskiego Czerwca 1956 r. W celu uzyskania
pomocy należy się zwrócić do Urzędu do Spraw Kom-
batantów i Osób Represjonowanych. Wskazać nale-
ży, że w tym roku zwiększone zostały, z ogólnej re-
zerwy budżetowej, wydatki budżetowe w części,
w której dysponentem jest kierownik Urzędu do
Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych,
o kwotę 2,029 mln zł, z przeznaczeniem na pomoc
pieniężną dla kombatantów i innych osób uprawnio-
nych (uchwała nr 156/2009 Rady Ministrów z dnia
11 września 2009 r. w sprawie przyznania Urzędowi
do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych,
z ogólnej rezerwy budżetowej, środków finansowych,
z przeznaczeniem na pomoc pieniężną dla kombatan-
tów i innych osób uprawnionych).
Odnosząc się do kwestii ustanowienia odrębnego
specjalnego funduszu socjalnego dla kombatantów
i uczestników poznańskiego Czerwca 1956 r., uprzej-
mie informuję, że z uwagi na trudną sytuację gospo-
darczą i wynikającą z tego konieczność dokonania
ograniczeń w wydatkach z budżetu państwa w 2009 r.
Rada Ministrów podjęła decyzję o przyznaniu upraw-
nień wyłącznie rodzinom osób, które poniosły śmierć
w trakcie wystąpień wolnościowych, mających miej-
sce w latach 1956–1983 w obronie wolności i godno-
ści człowieka oraz praw obywatela. Ustawa o za-
dośćuczynieniu rodzinom ofiar wystąpień wolno-
ściowych w latach 1956–1983 weszła w życie w dniu
16 lipca 2009 r. Również w 2010 r., ze względu na
trudną sytuację finansów państwa, nie przewiduje
się ustanowienia specjalnego funduszu socjalnego
dla kombatantów i uczestników poznańskiego Czerw-
ca 1956 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie „Narodowego programu
ochrony zdrowia psychicznego” (11799)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
(SPS-023-11799/09), przy którym przesłana została
interpelacja poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej do-
tycząca sytuacji lecznictwa psychiatrycznego, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Zdrowie psychiczne jest w Polsce uznawane za
fundamentalne dobro osobiste człowieka, a ochrona
praw osób z zaburzeniami psychicznymi należy do
podstawowych obowiązków państwa. Promocja zdro-
wia psychicznego, prewencja zaburzeń psychicznych,
leczenie, opieka i rehabilitacja są także priorytetami
Światowej Organizacji Zdrowia i jej krajów członkow-
skich, Unii Europejskiej oraz Rady Europy.
Mając na uwadze fakt systematycznego wzrostu
w Polsce liczby osób leczonych z powodu zaburzeń
psychicznych oraz przewidywanego jeszcze wyraź-
niejszego kształtowania się tej tendencji w przyszło-
ści (ze względu na zwiększenie poziomu społecznych
zagrożeń dla zdrowia psychicznego, takich jak bez-
robocie, ubóstwo, przemoc czy rozluźnienie więzi spo-
łecznych), niezbędnym było dokonanie zmian w usta-
wie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z późn. zm.)
w celu stworzenia podstawy do wydania przez Radę
Ministrów rozporządzenia określającego „Narodowy
program ochrony zdrowia psychicznego”.
„Narodowy program ochrony zdrowia psychicz-
nego” stanowić będzie również odpowiedź na posta-
nowienia wyrażone w deklaracji przyjętej przez
uczestników Europejskiej Konferencji Ochrony Zdro-
wia Psychicznego zwołanej przez Europejskie Biuro
Regionalne Światowej Organizacji Zdrowia w stycz-
niu 2005 r. w Helsinkach. W konferencji udział wzię-
li przedstawiciele ministrów właściwych do spraw
zdrowia 53 krajów europejskiego regionu WHO,
a także reprezentanci Komisji Europejskiej oraz
Rady Europy. Warto podkreślić, że deklaracja o ochro-
nie zdrowia psychicznego dla Europy oraz przyjęty
w tym samym czasie plan działania stanowiący pro-
pozycję wdrożenia zawartych w deklaracji zobowią-
zań wytyczają priorytety europejskiej polityki w kwe-
stii ochrony zdrowia psychicznego na okres najbliż-
szych 5–10 lat i należą w tej materii do najważniej-
szych dokumentów międzynarodowych o charakterze
programowym.
Do głównych celów „Narodowego programu ochro-
ny zdrowia psychicznego” należeć będą działania
zmierzające do:

1) Promowania zdrowia psychicznego i zapobie-
gania zaburzeniom psychicznym, poprzez: upowszech-
nianie wiedzy na temat zdrowia psychicznego, kształ-
towanie zachowań i stylów życia korzystnych dla
zdrowia psychicznego oraz rozwijanie umiejętności
radzenia sobie w sytuacjach zagrażających zdrowiu
psychicznemu, zapobieganie zaburzeniom psychicz-
nym oraz przeciwdziałanie nietolerancji, wyklucze-
niu i dyskryminacji osób z problemami zdrowia psy-
chicznego oraz tworzenie instytucji poradnictwa
i pomocy w kryzysach;
2) Zapewnienia osobom z zaburzeniami psychicz-
nymi wielostronnej, zintegrowanej i dostępnej opieki
zdrowotnej oraz innych form pomocy niezbędnych do
życia w środowisku społecznym (w tym rodzinnym,
zawodowym), poprzez systemowe upowszechnienie
środowiskowego modelu psychiatrycznej opieki zdro-
wotnej, zróżnicowanych form pomocy i oparcia spo-
łecznego, udziału w życiu zawodowym i koordynacji
różnych form opieki i pomocy;
3) Rozwoju badań naukowych i systemów infor-
macji z zakresu ochrony zdrowia psychicznego, ze
szczególnym uwzględnieniem prowadzenia badań
epidemiologicznych i przekrojowych oraz długoter-
minowych studiów wybranych zbiorowości oraz po-
trzeby zapewnienia stałego monitoringu i oceny
realizacji „Narodowego programu ochrony zdrowia
psychicznego”.
Pragnę poinformować, iż projekt programu uwzględ-
nia również poruszony przez panią problem dostoso-
wania liczby i struktury łóżek w psychiatrycznej
opiece zdrowotnej do potrzeb stale wzrastającej licz-
by osób leczonych z powodu zaburzeń psychicznych.
Trzon psychiatrycznego lecznictwa szpitalnego,
liczącego 235 placówek, tworzą 54 szpitale psychia-
tryczne (ok. 20 tys. łóżek), oddziały psychiatryczne
i odwykowe (ok. 6 tys. łóżek) funkcjonujące w struk-
turze ponad 100 głównie ogólnych szpitali, a także
ok. 70 ośrodków (3,4 tys. łóżek) dla uzależnionych od
alkoholu i innych substancji psychoaktywnych. W wy-
niku przekształceń organizacyjnych zarówno w ob-
rębie szpitali psychiatrycznych, jak i poza nimi, część
bazy łóżkowej przeznaczono na cele opiekuńczo-lecz-
nicze. Obecnie w 28 placówkach dostępnych jest po-
nad 3 tys. łóżek o tym profilu.
Z ogólnej liczby 31 tys. łóżek w systemie psychia-
trycznej opieki zdrowotnej 70% przypada na łóżka
dla osób z zaburzeniami psychicznymi, 20% – dla
uzależnionych oraz 10% – dla osób wymagających
oddziaływań opiekuńczych. Niewiele ponad 1000 łó-
żek (ok. 3,3%) funkcjonuje w oddziałach dla dzieci
i młodzieży z zaburzeniami psychicznymi.
W latach 1997–2007 liczba pacjentów z zaburze-
niami psychicznymi leczonych w całodobowych pla-
cówkach opieki psychiatrycznej kształtowała się na-
stępująco: rok 1997 – 142 129; rok 1998 – 156 681;
rok 1999 – 178 168; rok 2001 – 178 168; rok 2004
– 200 904; rok 2006 – 209 255; rok 2007 – 206 697.
Z przedstawionych powyżej danych wynika, że w la-
tach 1997–2006 liczba osób leczonych w ww. placów-
377
kach systematycznie rosła, osiągając w roku 2006
najwyższą wartość. W roku następnym uległa nato-
miast nieznacznemu obniżeniu.
Nie mogę przedstawić planowanej struktury roz-
mieszczenia zakładów opieki psychiatrycznej, gdyż
decyzję o utworzeniu tych jednostek, zgodnie z po-
trzebami wynikającymi w szczególności z liczby
i struktury społecznej ludności, podejmują jednostki
samorządu terytorialnego.
Jestem przekonany, iż zaangażowanie w prace
nad przedmiotowym programem, jak również w póź-
niejszą jego realizację wielu bezpośrednio lub pośred-
nio związanych z problematyką zdrowia psychiczne-
go organów i instytucji, umożliwi dokonanie kom-
pleksowej przebudowy istniejącego systemu ochrony
zdrowia psychicznego, a w tym zoptymalizowanie
sieci zakładów opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie objęcia terapeutycznym programem
zdrowotnym finansowanym ze środków
publicznych osób z łuszczycowym zapaleniem
stawów (11800)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Elżbiety Streker-Dembińskiej, po-
sła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy
piśmie z dnia 1 października 2009 r. (SPS-023-
-11800/09), w sprawie objęcia terapeutycznym pro-
gramem zdrowotnym finansowanym ze środków pu-
blicznych osób z łuszczycowym zapaleniem stawów
oraz w nawiązaniu do pisma z dnia 8 października
2008 r., przesyłam uprzejmie informacje w powyższej
sprawie.
W celu objęcia produktów leczniczych innowacyj-
nych finansowaniem ze środków publicznych zasad-
na jest znajomość skuteczności klinicznej produktu
leczniczego, jego profilu bezpieczeństwa, efektywno-
ści kosztowej. W związku z tym przedstawione przez
podmiot odpowiedzialny dowody naukowe oraz wnio-
ski o objęcie dopłatami ze środków publicznych pro-
duktów leczniczych innowacyjnych są kierowane do
oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych, która
działa na mocy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
378
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.).
Minister zdrowia na podstawie przepisów wymie-
nionej ustawy (art. 31c) zleca prezesowi Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych przygotowanie rekomen-
dacji dla danego świadczenia opieki zdrowotnej
w sprawie jego zakwalifikowania jako świadczenia
gwarantowanego wraz z określeniem poziomu finan-
sowania w sposób kwotowy albo procentowy lub spo-
sobu jego finansowania lub warunków jego realizacji.
Prezes agencji po uzyskaniu określonych prawem
opinii ekspertów przekazuje rekomendację ministro-
wi zdrowia.
Unormowania prawne w tym zakresie zwiększają
przejrzystość polityki refundacyjnej państwa i dosto-
sowują polskie prawo do pełnej zgodności z wymoga-
mi określonymi w dyrektywie przejrzystości (dyrek-
tywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.).
Powyższa procedura obejmuje leki, które zostały do-
puszczone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. W ramach obowiązującej procedury minister
zdrowia zlecił prezesowi Agencji Oceny Technologii
Medycznych przygotowanie rekomendacji dla świad-
czenia łuszczycowe zapalenie stawów z zastosowa-
niem leków biologicznych etanerceptu (Enbrel), in-
fliksimabu (Remicade), adalimumabu (Humira). Jed-
nakże wydana przez agencję 14 września 2009 r.
rekomendacja w sprawie finansowania ze środków
publicznych wymienionego schorzenia nie spełnia-
ła ustawowych wymogów znowelizowanej ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych oraz ustawy o cenach i została
przekazana do ponownej oceny. Jak wynika z uzy-
skanych informacji, prace agencji są na ukończeniu
i rekomendacja w kwestii dostępności leczenia biolo-
gicznego dla pacjentów chorych na łuszczycowe za-
palenie stawów zostanie przedstawiona ministrowi
zdrowia najpóźniej do końca 2009 r.
2. Decyzja o utworzeniu programu terapeutycz-
nego zostanie podjęta niezwłocznie po zapoznaniu się
ministra zdrowia z rekomendacją prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych w sprawie zakwali-
fikowania danego świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego.
3. Terapia łuszczycowego zapalenia stawów leka-
mi biologicznymi z zastosowaniem zarejestrowanych
w tym schorzeniu etanerceptu, infliksimabu, adali-
mumabu jako nowymi technologiami medycznymi
nie może być dołączona do istniejącego terapeutycz-
nego programu zdrowotnego dla chorych na schorze-
nia reumatoidalne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie ubezpieczenia zdrowotnego
studentów w okresie po ukończeniu
szkoły ponadgimnazjalnej,
a przed rozpoczęciem przez nich edukacji
na wyższej uczelni (11801)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
z dnia 25 września br., przesłaną przy piśmie o zna-
ku SPS-023-11801/09, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień:
Problem poruszony w interpelacji pojawił się na
skutek zastosowania niewłaściwej wykładni art. 67
ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027),
zgodnie z którym prawo do świadczeń opieki zdro-
wotnej dla osób kończących szkołę średnią wygasa
po upływie 4 miesięcy od zakończenia nauki, w związ-
ku z § 2 ust. 4 rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie organi-
zacji roku szkolnego, stanowiącym, iż zajęcia dydak-
tyczno-wychowawcze dla uczniów ostatnich klas
szkół ponadgimnazjalnych kończą się w ostatni pią-
tek kwietnia danego roku. Niektóre oddziały woje-
wódzkie NFZ błędnie przyjęły, że powyższy termin
zakończenia zajęć dydaktycznych (wprowadzony na
mocy nowelizacji ww. rozporządzenia z dnia 20 lipca
2005 r.) należy traktować jako tożsamy z terminem
zakończenia nauki, o którym mowa w art. 67 ust. 5
powołanej ustawy. Interpretacja taka nie znajduje
jednak uzasadnienia w odniesieniu do uczniów przy-
stępujących do egzaminu maturalnego, dla których
ostatni piątek kwietnia jest jedynie dniem zakoń-
czenia regularnych zajęć dydaktycznych, nie jest
natomiast z całą pewnością dniem zakończenia edu-
kacji w szkole średniej, bowiem za jej kontynuację
należy uznać okres przygotowania do kolejnych eg-
zaminów maturalnych oraz przystępowania do tych
egzaminów.
Dlatego też w przypadku uczniów zamierzających
kontynuować naukę w uczelniach wyższych, a zatem
zdających maturę, czteromiesięczny okres zachowa-
nia uprawnień do świadczeń opieki zdrowotnej nale-
ży liczyć dopiero od dnia otrzymania świadectwa doj-
rzałości. Taka wykładnia jest bowiem zgodna z celem
przedmiotowej regulacji i niewątpliwą intencją usta-
wodawcy, aby osoby mające kontynuować naukę
w szkole wyższej lub pomaturalnej były objęte ubez-
pieczeniem zdrowotnym przez cały okres pomiędzy
zakończeniem edukacji na poziomie średnim i rozpo-
częciem dalszego kształcenia z początkiem następ-
nego roku akademickiego. Biorąc pod uwagę, że świa-

dectwa dojrzałości wydawane są absolwentom szkół
średnich w czerwcu, przy zastosowaniu powyższej
interpretacji prawo do świadczeń opieki zdrowotnej
zostaje zachowane przez cały okres wakacji, aż do
rozpoczęcia nauki w szkole wyższej.
Opinia tej treści została przekazana Narodowe-
mu Funduszowi Zdrowia (na ręce zastępcy prezesa
funduszu ds. medycznych) w piśmie Departamentu
Ubezpieczenia Zdrowotnego z dnia 9 czerwca 2009 r.
oraz powtórzona w piśmie z dnia 3 września br. skie-
rowanym do Departamentu Współpracy Międzyna-
rodowej NFZ. Niezwłocznie po otrzymaniu drugiego
z ww. pism centrala funduszu przekazała przedmio-
towe stanowisko oddziałom wojewódzkim w celu
zapewnienia jednolitej praktyki stosowania prawa
w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w toku prac
nad kolejną nowelizacją ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Ministerstwo Zdrowia rozważy potrzebę doprecyzo-
wania art. 67 ust. 5 tej ustawy, tak aby wyeliminować
możliwość niewłaściwej interpretacji tego przepisu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie refundowania przez NFZ zestawów
insulinowych stosowanych w leczeniu cukrzycy
za pomocą pomp insulinowych (11802)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Elżbiety Streker-Dembińskiej, posła
na Sejm RP, w sprawie refundowania przez NFZ ze-
stawów infuzyjnych stosowanych w leczeniu cukrzy-
cy za pomocą pomp insulinowych, przekazaną przy
piśmie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa Putry,
znak: SPS-023-11802/09, uprzejmie proszę o przyję-
cie stanowiska w sprawie.
Ustawą z dnia 25 czerwca 2009 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych oraz ustawy o cenach (Dz. U.
Nr 118, poz. 989) zostały wprowadzone zmiany do
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), które
uchyliły dotychczasowe rozporządzenia w przedmio-
towym zakresie i wprowadziły nowe delegacje usta-
379
wowe, na podstawie których zostało wydane rozpo-
rządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu za-
opatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami
ortopedycznymi oraz środki pomocnicze (Dz. U. Nr 139,
poz. 1141).
Nieuwzględnienie zgłoszonych wcześniej uwag
wiązało się bezpośrednio ze stanowiskiem Rady Kon-
sultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych
w sprawie wykazów świadczeń opieki zdrowotnej
gwarantowanych do finansowania ze środków pu-
blicznych, która rekomendowała finansowanie ze
środków publicznych świadczeń zawartych w wyka-
zach załączonych do projektu rozporządzeń w po-
szczególnych zakresach, pod warunkiem, że obejmu-
ją one wszystkie świadczenia dotychczas finansowa-
ne w ochronie zdrowia.
W związku ze zmianą delegacji ustawowej oraz
rekomendacją Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych przygotowany wcześniej projekt rozporządzenia
w sprawie szczegółowego wykazu wyrobów medycz-
nych będących przedmiotami ortopedycznymi i środ-
ków pomocniczych, wysokości udziału własnego świad-
czeniobiorcy w cenie ich nabycia, kryteriów ich przy-
znawania, okresów użytkowania, a także wyrobów
medycznych będących przedmiotami ortopedyczny-
mi podlegającymi naprawie w zależności od wskazań
medycznych oraz wzoru zlecenia na zaopatrzenie
w te wyroby i środki (w którym znajdowały się zapi-
sy dotyczące zestawu infuzyjnego do osobistej pompy
insulinowej, które dostępne byłyby bezpłatnie dla
dzieci lub młodzieży do 26. roku życia) nie mógł być
dalej procedowany.
W związku z powyższym zakres świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby me-
dyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz
środki pomocnicze nie mógł ulec zmian. Jednocze-
śnie informuję, iż zgodnie z ustawą o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych minister zdrowia może usunąć dane
świadczenie opieki zdrowotnej z wykazu świadczeń
gwarantowanych albo dokonać zmiany poziomu lub
sposobu finansowania lub warunków realizacji świad-
czenia gwarantowanego, działając z urzędu lub na
wniosek po uzyskaniu rekomendacji prezesa agen-
cji, uwzględniając takie kryteria, jak wpływ na po-
prawę zdrowia obywateli, skutki następstw choroby
lub stanu zdrowia, znaczenie dla zdrowia obywate-
li, skuteczność kliniczną i bezpieczeństwo, stosunek
uzyskiwanych korzyści zdrowotnych do ryzyka
zdrowotnego, stosunek kosztów do uzyskiwanych
efektów zdrowotnych, skutki finansowe dla systemu
ochrony zdrowia, w tym dla podmiotów zobowiąza-
nych do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
ze środków publicznych.
Wnioski, jakie będą wpływały do Ministerstwa
Zdrowia w zakresie wprowadzenia zmian w przed-
miotowym rozporządzeniu, zgodnie z procedurą
określoną w ustawie, będą przekazywane do analizy
i oceny przez Agencję Oceny Technologii Medycz-
380
nych, na podstawie której zostanie podjęta decyzja
o nowelizacji przedmiotowego rozporządzenia.
Przedmiotowe wnioski mogą zawierać zarówno
propozycję wykreślenia lub dodania świadczenia
gwarantowanego oraz także zmiany sposobu finan-
sowania oraz warunków ich realizacji. Wzór takiego
wniosku określa rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 18 sierpnia 2009 r. w sprawie wzorów wnio-
sków w sprawie usunięcia danego świadczenia opieki
zdrowotnej z wykazu świadczeń gwarantowanych
lub zmiany poziomu lub sposobu finansowania świad-
czenia gwarantowanego lub warunków jego realiza-
cji (Dz. U. Nr 133, poz. 1101).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wacława Martyniuka
w sprawie planowanej reorganizacji PKP
Polskie Linie Kolejowe SA (11803)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wacława Martyniuka (SPS-
-023-11803/09 z dnia 1 października 2009 r.) w spra-
wie planowanej reorganizacji PKP Polskie Linie Ko-
lejowe SA uprzejmie informuję, co następuje.
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
tutowych tej spółki, będącej samodzielnym podmio-
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
Nadzorcza PKP PLK SA.
Kwestia zmniejszenia liczby siedzib zakładów linii
kolejowych spółki PKP PLK SA wynika z projektu
regulaminu organizacyjnego tej spółki, który był
konsultowany z partnerami społecznymi spółki.
Z przekazanych przez Zarząd spółki PKP PLK SA
informacji wynika, iż przyjęto założenia, że na tere-
nie każdego województwa będzie miał siedzibę jeden
zakład, wyjątek stanowić będzie woj. śląskie. Z uwa-
gi na gęstość sieci kolejowej, w województwie tym
zostaną zlokalizowane trzy siedziby zakładów linii
kolejowych. Jednocześnie teren działania poszczegól-
nych zakładów nie będzie ograniczał się do obszaru
województwa, gdyż granice zakładu wynikać będą
z rozkładu linii kolejowych. Siedziby poszczególnych
zakładów będą ustalone tak, aby w optymalny sposób
wykorzystać bazę lokalową pozostającą w dyspozycji
spółki.
Zdaniem Zarządu spółki PKP PLK SA zakładane
zmiany w strukturze organizacyjnej mają na celu
m.in. usprawnienie zarządzania spółką oraz optyma-
lizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko re-
agować na uwarunkowania zewnętrzne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
rząd PKP PLK SA, zmiany nie obejmą podstawo-
wych jednostek organizacyjnych, sekcji eksploatacji,
wykonujących najważniejsze zadania związane z bie-
żącym utrzymaniem (remontami, konserwacją i dia-
gnostyką stanu technicznego) linii kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie przekazywania samorządom
województw nowych zadań z zakresu
ochrony środowiska bez zapewnienia
odpowiednich środków finansowych
na ich realizację (11804)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 1 października 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11804/09) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pani Anny Paluch w sprawie przekazywania samo-
rządom nowych zadań z zakresu ochrony środowiska
bez zapewnienia odpowiednich środków finansowych
na ich realizację uprzejmie informuję, że poruszona
w wystąpieniu problematyka pozostaje w przeważa-
jącym zakresie poza właściwością ministra spraw
wewnętrznych i administracji.
Niemniej jednak wskazać należy, iż zgodnie z art. 38
ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753, z późn. zm.; zwanej
dalej „ustawą kompetencyjną”) jednostki samorządu
terytorialnego otrzymują z budżetu państwa dotacje
na realizację przejmowanych ustawą kompetencyjną
zadań oraz że dotacje te są ustalane zgodnie z zasa-
dami przyjętymi w budżecie państwa do określania
wydatków podobnego rodzaju.
Przekazanie samorządowi województwa prowa-
dzenia parków krajobrazowych stanowi logiczną kon-
sekwencję działań decentralizacyjnych podejmowa-

nych od 1999 r., tj. od utworzenia samorządu woje-
wództw, i jest dopełnieniem wykonywanych przez
niego zadań. Od 1999 r. samorząd województwa okre-
śla strategię rozwoju województwa, która ma na celu
m.in. zachowanie wartości środowiska kulturowego
i przyrodniczego, z uwzględnieniem potrzeb przy-
szłych pokoleń. Samorząd województwa prowadzi
także politykę rozwoju województwa, na którą składa
się racjonalne korzystanie z zasobów przyrody oraz
kształtowanie środowiska naturalnego zgodnie z za-
sadą zrównoważonego rozwoju.
W powyższe wpisują się również zadania wykony-
wane na rzecz ochrony przyrody, w tym utrzymywa-
nie form ochrony przyrody takich jak parki krajobra-
zowe i obszary chronionego krajobrazu. Prowadzenie
parków krajobrazowych to także działalność eduka-
cyjna w zakresie ochrony przyrody i propagowanie
turystyki w zgodzie z zachowaniem walorów przy-
rodniczych środowiska, a zadania te w sposób oczy-
wisty wpisują się w realizowane już ustawowe zada-
nia samorządu województwa. Wskazać należy, że
w trakcie prac legislacyjnych projekt ustawy kompe-
tencyjnej został pozytywnie zaopiniowany przez Ko-
misję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego.
W odniesieniu do poruszonej w wystąpieniu pro-
blematyki kadrowej pragnę zauważyć, że w związku
z wejściem w życie ustawy z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.) nastą-
piło przeniesienie pracowników urzędów wojewódz-
kich oraz części pracowników służb parków krajobra-
zowych na poziom regionalnych dyrekcji ochrony
środowiska. Przeniesienie to jest jednak konsekwen-
cją przekazania regionalnym dyrektorom ochrony
środowiska zadań i kompetencji wojewodów z zakre-
su ochrony środowiska, których obsługę zapewniali
pracownicy urzędu wojewódzkiego oraz służb parków
krajobrazowych.
Odnosząc się natomiast do regulacji zawartych
w ustawie z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach
i akumulatorach (Dz. U. Nr 79, poz. 666), wskazać
należy, że z oceny skutków regulacji dołączonej do
rządowego projektu ww. ustawy wynika, iż w związ-
ku z wprowadzonymi w ustawie opłatami może wy-
stąpić wzrost dochodów sektora publicznego. Przy-
chody z tytułu opłat oszacowano na około 9 mln zł,
przy czym 5% z wpływów pochodzących z opłaty za
wprowadzenie do obrotu baterii lub akumulatorów
będzie stanowić dochód budżetu samorządu woje-
wództwa. Pozostała część opłaty za wprowadzenie do
obrotu baterii lub akumulatorów będzie przekazy-
wana na rachunek budżetu państwa, a następnie
rozdzielana i przekazywana zgodnie z rozporządze-
niem wydanym na podstawie zawartego w ww. usta-
wie upoważnienia jako dotacja celowa na prowadze-
nie publicznych kampanii edukacyjnych na terenie
województw w ramach zadania zleconego z zakresu
administracji rządowej.
381
Dodatkowe źródło dochodów sektora publicznego
będą stanowić kary grzywny i kary pieniężne, jed-
nakże wielkość wpływów z tych kar będzie uzależ-
niona od stopnia przestrzegania przepisów ustawy
przez przedsiębiorców. Przewiduje się także, że 20%
środków pochodzących z opłaty produktowej, dodat-
kowej opłaty produktowej oraz nieodebranej opłaty
depozytowej będzie stanowić dochód budżetu samo-
rządu województwa. W ocenie skutków regulacji
wskazano również, że źródłami finansowania zadań
określonych niniejszą ustawą będą wpływy z opłaty
produktowej, dodatkowej opłaty produktowej, nie-
odebranej opłaty depozytowej oraz opłaty za wpro-
wadzenie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż organami właściwymi do udzielania szczegółowych
odpowiedzi na zawarte w wystąpieniu pytania są mi-
nister środowiska oraz minister finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie przekazywania
samorządom województw nowych zadań
z zakresu ochrony środowiska bez zapewnienia
odpowiednich środków finansowych
na ich realizację (11804)
Odpowiadając na interpelację poseł Anny Paluch
z dnia 1 października 2009 r., znak: SPS-023-11804/
09, w sprawie przekazywania samorządom woje-
wództw nowych zadań z zakresu ochrony środowiska
bez zapewnienia odpowiednich środków finansowych
na ich realizację, przedstawiam poniżej stosowne in-
formacje.
W przedmiotowej interpelacji zostały poruszone
kwestie dotyczące przepisów ustawy z dnia 24 kwiet-
nia 2009 r. o bateriach i akumulatorach (Dz. U.
Nr 79, poz. 666) w kontekście obowiązków, jakie na-
łożyła ona na organy administracji publicznej. Odno-
sząc się do tego punktu, należy stwierdzić, że nieza-
sadnym jest stwierdzenie, że obowiązkiem marszałka
województwa jest prowadzenie baz danych. Zgodnie
z art. 69 ust. 2 ww. ustawy marszałek województwa
jedynie wprowadza dane ze sprawozdań i wykazów
przekazanych od przedsiębiorców do bazy danych
o bateriach i akumulatorach, zapisanej na informa-
382
tycznych nośnikach danych w rozumieniu ustawy
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U.
Nr 64, poz. 565, z późn. zm.), która może stanowić
część innych baz danych z zakresu ochrony środowi-
ska. Zatem rolą marszałka województwa nie jest pro-
wadzenie bazy danych, a jedynie wprowadzanie do
niej odpowiednich danych otrzymanych od przedsię-
biorców. Obecnie baza taka nie została utworzona,
a do czasu jej utworzenia, zgodnie z art. 121 ust. 1
ustawy o bateriach i akumulatorach, marszałek wo-
jewództwa jest obowiązany do przedłożenia zbiorcze-
go sprawozdania ze sprawozdań głównemu inspekto-
rowi ochrony środowiska.
Odnosząc się natomiast do kwestii pobierania
opłat i sprawowania funkcji kontrolnych, należy
stwierdzić, że jest to kontynuacja obecnie obowiązu-
jących przepisów prawa. Należy bowiem zauważyć,
że marszałkowie województw prowadzą już w tym
zakresie działania, zgodnie z ustawą z dnia 11 maja
2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie
gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie
produktowej i opłacie depozytowej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 90, poz. 607 oraz z 2009 r. Nr 79, poz. 666). Art. 27
ww. ustawy stanowi, że urzędy marszałkowskie pro-
wadzą odrębne rachunki bankowe w celu gromadze-
nia i odpowiedniego przekazywania wpływów z opła-
ty produktowej, przy czym jako opłatę produktową
rozumie się opłatę obliczaną i wpłacaną m.in. w przy-
padku nieosiągnięcia wymaganego poziomu recy-
klingu i odzysku dla wprowadzonych na rynek kra-
jowy produktów wymienionych w załącznikach nr 2
i 3, w tym baterii i akumulatorów. Przepisy ww. usta-
wy w tym zakresie zostaną uchylone z dniem 1 stycz-
nia 2010 r., jednakże obowiązek prowadzenia odręb-
nego rachunku bankowego w celu gromadzenia
i przekazywania odpowiednich wpływów nadal po-
zostanie, z tym że będzie on już wynikać bezpośred-
nio z ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach
i akumulatorach (art. 65 ust. 1). Jednocześnie należy
podkreślić, że ww. wpływy w wysokości 5% stanowią
dochody budżetu samorządu województwa.
Natomiast nowym obowiązkiem nałożonym na
marszałków województw przepisami ustawy o bate-
riach i akumulatorach jest obowiązek prowadzenia
publicznych kampanii edukacyjnych. Należy przy
tym podkreślić, że na realizację tego obowiązku usta-
wodawca zapewnił odpowiednie fundusze, tj. wpływy
z opłaty produktowej, dodatkowej opłaty produkto-
wej, nieodebranej opłaty depozytowej oraz środki
przekazywane przez wprowadzających baterie lub
akumulatory na publiczne kampanie edukacyjne.
System gospodarowania ww. środkami odbywa się
następująco:
1) marszałek województwa prowadzi odrębny
rachunek bankowy w celu gromadzenia i odpowied-
niego przekazywania wpływów z ww. opłat (art. 65
ust. 1);
2) wpływy z opłat, powiększone o przychody
z oprocentowania rachunków bankowych i pomniej-
szone o dochody budżetu samorządu województwa
w wysokości 5%, marszałek województwa przekazu-
je w terminie do 30 kwietnia roku następującego po
roku, którego opłaty dotyczą, na rachunek dochodów
budżetu państwa (art. 65 ust. 2 i 3);
3) środki, które zostały przekazane na rachunek
dochodów budżetu państwa, pomniejszone o środki
przekazane Inspekcji Handlowej na badania labo-
ratoryjne w zakresie zawartości metali ciężkich
w bateriach lub akumulatorach, są następnie roz-
dzielane i przekazywane marszałkom województw
jako dotacja celowa na prowadzenie publicznych
kampanii edukacyjnych na terenie województw jako
zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej
(art. 66 ust. 2).
Publiczne kampanie edukacyjne będą więc pro-
wadzone jako zadanie zlecone z zakresu administra-
cji rządowej, na których prowadzenie zostanie zapew-
niona dotacja celowa z budżetu państwa.
Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r.
o zmianie niektórych ustaw, w związku ze zmiana-
mi w organizacji i podziale zadań administracji pu-
blicznej w województwie (Dz. U. 2009 r. Nr 92, poz. 753),
mienie Skarbu Państwa niezbędne do wykonywania
zadań przekazanych niniejszą ustawą staje się
z mocy prawa mieniem właściwej jednostki samo-
rządu terytorialnego. W związku z powyższym wo-
jewodowie byli zobowiązani do sporządzenia wyka-
zów mienia. Koszty uregulowania stanu prawnego
mienia przekazywanego jednostkom samorządu te-
rytorialnego ponosi Skarb Państwa. Ponadto od
dnia wejścia w życie powołanej ustawy pracownicy
urzędów wojewódzkich wykonujący zadania i kom-
petencje podlegające przekazaniu samorządowi wo-
jewództwa stali się pracownikami urzędu marszał-
kowskiego, z wyjątkiem pracowników, którzy nie
wyrazili zgody na zmiany w zakresie ich stosunku
pracy (art. 29).
Podsumowując, należy stwierdzić, że część obo-
wiązków nałożonych na organy administracji pu-
blicznej przepisami ustawy o bateriach i akumulato-
rach stanowi kontynuację obecnie obowiązujących
przepisów, natomiast na nowe zadania, takie jak pro-
wadzenie publicznych kampanii edukacyjnych, zo-
stały przewidziane odpowiednie środki z budżetu
państwa. Ponadto Polska jako państwo członkowskie
Unii Europejskiej jest obowiązana do stosowania
i implementacji prawa unijnego, w związku z czym
nieuniknione jest rozszerzanie odpowiedzialności nie
tylko na przedsiębiorców, ale również na odpowiednie
służby ochrony środowiska oraz organy administra-
cji publicznej.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie konieczności pilnej nowelizacji
ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego
„Program budowy Zbiornika Wodnego
Świnna Poręba w latach 2006–2010” (11805)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-023-11805/09) z dnia 1 października
2009 r. przekazujące interpelację pani poseł Anny
Paluch oraz grupy posłów w sprawie konieczności
pilnej nowelizacji ustawy o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba w latach 2006–2010”, przedstawiam
poniżej następujące informacje.
Uchwalona przez Sejm RP ustawa budżetowa na
rok 2009 przewidywała na realizację budowy zbior-
nika wodnego Świnna Poręba kwotę 115 mln zł. Sy-
tuacja kryzysowa spowodowała konieczność ograni-
czenia wydatków m.in. również na przedmiotowy cel.
W uchwalonej w dniu 17 lipca 2009 r. ustawie o zmia-
nie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U. z 14 sierp-
nia 2009 r. Nr 128, poz. 1057) przewidziane zostały
nakłady w wysokości 75,918 mln zł, które zostaną
w pełni wykorzystane.
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 na
realizację budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
przewidywana jest kwota 254 mln zł. Jest to opty-
malna kwota, która pozwoli na prawidłowe pod
względem technicznym awansowanie robót pozosta-
łych do wykonania.
W dalszych latach harmonogram finansowania
robót przedstawia się to następująco:
— rok 2011 – 325,3 mln zł,
— rok 2012 – 343,4 mln zł,
— rok 2013 – 254,0 mln zł.
Prace związane z aktualizacją zbiorczego zesta-
wienia kosztów przedsięwzięcia inwestycyjnego prak-
tycznie zostały zakończone. Konieczność ich aktuali-
zacji wynikła z problemów finansowych, problemów
związanych z pozyskiwaniem decyzji administracyj-
nych, a także z konieczności opracowania aktualiza-
cji wielu projektów technicznych. Obecnie trwa etap
opiniowania, niezbędny ze względu na wynikający
z aktualizacji wzrost kosztów.
Zaktualizowane zbiorcze zestawienie kosztów bę-
dzie podstawą do opracowania harmonogramu umoż-
liwiającego sporządzenie projektu ustawy o zmianie
ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego „Pro-
gram budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
w latach 2006–2010”. Przewiduję, że przygotowanie
ww. projektu powinno być możliwe w listopadzie br.
Wyrażam nadzieję, że parlamentarzyści dołożą
wszelkich starań, by nowelizacja ustawy została
szybko uchwalona, co niewątpliwie przyczyni się do
383
sprawnej realizacji robót pozostałych do wykonania
w ramach tego niesłychanie istotnego dla woj. mało-
polskiego przedsięwzięcia inwestycyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie realizacji przez Agencję
Rynku Rolnego zadań związanych
z wdrożeniem na terytorium RP programu
„Owoce w szkole” w roku 2009/2010 (11806)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Bronisława Dutki, załączo-
ną przy piśmie, znak: SPS-023-11806/09, z dnia
1 października br., w sprawie realizacji przez Agen-
cję Rynku Rolnego zadań związanych z wdrożeniem
na terytorium RP programu „Owoce w szkole”
w roku 2009/2010 niniejszym przekazuję Panu Mar-
szałkowi odpowiedź na przedstawione w ww. inter-
pelacji kwestie.
Należy podkreślić, że najistotniejszym elementem
programu „Owoce w szkole” jest jego walor eduka-
cyjny. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi współ-
pracuje z Ministerstwem Edukacji Narodowej w za-
kresie upowszechniania i promocji założeń programu
wśród nauczycieli, uczniów i rodziców. Utrwalenie
nawyku spożywania owoców i warzyw oraz przeka-
zanie uczniom wiedzy na temat wartości zdrowotnej
tych produktów ma docelowo skutkować kształtowa-
niem postaw prozdrowotnych. Upowszechnienie ta-
kich postaw w długiej perspektywie będzie skutko-
wało m.in. wzrostem konsumpcji owoców i warzyw,
a ten z kolei – wzrostem popytu na te produkty na
rynku krajowym.
Wzrost popytu będzie korzystnie wpływał na
zrównoważoną relację popytu i podaży, a tym samym
– stabilizację cen. To właśnie zrównoważenie podaży
i popytu na rynku krajowym ma stanowić główną,
wynikającą z programu, korzyść dla producentów
owoców i warzyw. Zapotrzebowanie na owoce i wa-
rzywa związane bezpośrednio z realizacją programu
może wskazywać interesujący z punktu widzenia
producentów sposób zbytu ich produktów, jednak
określone warunki dotyczące sposobu udostępniania
owoców i warzyw dzieciom wymagają odpowiedniego
wyposażenia w zakresie przygotowania udostępnia-
384
nych produktów do bezpośredniego spożycia oraz ich
dystrybucji, co nie zawsze odpowiada oczekiwaniom
środowisk reprezentujących sadowników lub wa-
rzywników.
W myśl przepisu art. 103ga ust. 2 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października
2007 r. ustanawiającego wspólną organizację ryn-
ków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące
niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jed-
nolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz. U. UE L 299
z 16.11.2007 r., str. 1, z późn. zm.), państwa człon-
kowskie, które zamierzają wziąć udział w progra-
mie, przygotowują strategie krajowe dotyczące jego
wdrażania obejmujące w szczególności budżet ich
programu wraz z wkładem Wspólnoty i wkładem
krajowym, czas trwania, grupę docelową, kwalifi-
kujące się produkty oraz udział zainteresowanych
jednostek. Zgodnie z przepisem art. 103ga ust. 3
ww. rozporządzenia Rady (WE) państwa członkow-
skie dokonują wyboru produktów (docelowo obję-
tych katalogiem) na podstawie obiektywnych kry-
teriów, które mogą obejmować sezonowość, dostęp-
ność produktów lub kwestie dotyczące środowiska,
przy czym można przyznawać pierwszeństwo pro-
duktom pochodzącym ze Wspólnoty.
Ponadto na podstawie art. 3 ust. 2 akapit 2 rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 288/2009 z dnia 7 kwietnia
2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowa-
nia rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odnie-
sieniu do pomocy wspólnotowej przeznaczanej na do-
starczanie dzieciom w placówkach oświatowych owo-
ców i warzyw świeżych i przetworzonych oraz produk-
tów z bananów w ramach programu „Owoce w szkole”
państwo członkowskie jest zobowiązane zadbać, aby
jego właściwe organy krajowe do spraw ochrony zdro-
wia zatwierdziły wykaz produktów kwalifikujących
się do objęcia pomocą w ramach realizowanego przez
nie programu „Owoce w szkole”.
W związku z powyższym Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi we współpracy z Ministerstwem Edu-
kacji Narodowej, Ministerstwem Zdrowia oraz Mini-
sterstwem Pracy i Polityki Społecznej opracowało
„Strategię krajową wdrożenia w Rzeczypospolitej
Polskiej programu «Owoce w szkole» w roku szkol-
nym 2009/2010, która została przekazana do Komisji
Europejskiej zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia
Komisji (WE). Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
zwróciło się z wnioskiem do Ministerstwa Zdrowia
o przygotowanie listy produktów, które mogłyby zostać
objęte programem „Owoce w szkole” (w załączeniu*)).
Lista ta posłużyła do wyselekcjonowania produktów
które ostatecznie objęte zostały katalogiem produktów
kwalifikujących się do udostępniania w ramach progra-
mu, tj.: jabłka, gruszki, truskawki, marchew, papryka,
ogórki, rzodkiewki oraz soki owocowe, warzywne lub
owocowo-warzywne. Przy doborze produktów, które
mogłyby być dystrybuowane w ramach programu, kie-
rowano się potrzebą zapewnienia:
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
— jak największego udziału owoców i warzyw
świeżych,
— jak najwyższej jakości tych produktów,
— jak największej różnorodności tych produk-
tów,
— jak najwyższej zdrowotności tych produktów,
— jak największego udziału produktów charak-
terystycznych dla regionu.
Zgodnie ze strategią krajową w załączniku do roz-
porządzenia Rady Ministrów w sprawie realizacji
przez Agencję Rynku Rolnego zadań związanych
z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej programu „Owoce w szkole” w roku szkolnym
2009/2010 przewidziano odpowiedni sposób udostęp-
niania owoców i warzyw, obejmujący wszystkie ww.
owoce i warzywa. Należy podkreślić, że beneficjenta-
mi programu „Owoce w szkole” zgodnie z założenia-
mi przepisów wspólnotowych są dzieci (art. 2 ww.
rozporządzenia Komisji (WE)). Celem programu,
w myśl ww. strategii krajowej, jest skuteczne prze-
ciwdziałanie następującym problemom:
— wzrastającemu udziałowi osób z nadwagą i oty-
łych wśród dzieci i młodzieży w wieku szkolnym,
— wzrostowi zachorowań na choroby cywilizacyj-
ne spowodowanemu nieodpowiednią dietą, wynika-
jącą m.in. z braku ukształtowania w młodym wieku
zdrowych nawyków żywieniowych,
— spadkowi konsumpcji owoców i warzyw w Pol-
sce, pozostającej i tak na bardzo niskim poziomie
w porównaniu do średniej wspólnotowej.
Powyższy cel powinien zostać osiągnięty poprzez
trwałe ukształtowanie wśród dzieci nawyków żywie-
niowych, polegających na regularnym spożywaniu
owoców i warzyw, poprzez zwiększenie udziału tych
produktów w ich codziennej diecie oraz zwiększenie
świadomości społecznej, w tym w szczególności dzie-
ci, w zakresie zdrowego odżywiania. Wobec powyż-
szego, zdaniem Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, istnieje konieczność uwzględniania w katalogu
produktów kwalifikujących się do udostępniania
dzieciom w ramach programu oprócz owoców także
warzyw. Jest to uzasadnione w szczególności faktem,
iż dzieci w wieku szkolnym spożywają bardzo ogra-
niczoną ilość warzyw, a w konsekwencji także ich
dieta w późniejszym wieku nie obejmuje tego rodzaju
produktów.
Odnosząc się do kwestii grupy docelowej określo-
nej w ww. strategii krajowej obejmującej uczniów klas
nauczania początkowego, tj. klasy I–III, należy pod-
kreślić, że wybór ten podyktowany był zasadnością
zastosowania rozwiązania, które w możliwie naj-
większym stopniu przysłuży się realizacji celu pro-
gramu. Oznacza to, że, określając grupę docelową,
wybrano dzieci w wieku, w którym najskuteczniej
kształtują się nawyki żywieniowe. Wyniki badań na-
ukowych potwierdzają fakt, iż nawyki żywieniowe
najłatwiej kształtują się u dzieci w wieku przedszkol-
nym oraz w wieku, w którym dzieci zwykle uczęsz-
czają do klas nauczania początkowego w szkołach
podstawowych. Ze względu na fakt, iż w Polsce nie

ma obowiązku kierowania dzieci do przedszkoli,
w celu zapewnienia powszechnego dostępu dzieci do
programu zawężono grupę docelową do dzieci uczęsz-
czających do szkół podstawowych w wieku, w którym
nadal kształtują się takie nawyki żywieniowe (tj. 6–9
lat). Ponadto należało mieć na uwadze ograniczony
budżet programu.
Jednocześnie należy podkreślić, że program „Owo-
ce w szkole” kierowany jest do bardzo wymagających
odbiorców, tzn. dzieci. Priorytety polegające na za-
pewnieniu jak najwyższej jakości udostępnianych
produktów oraz jak największej ich różnorodności
zostały uwzględnione w rozwiązaniach przewidzia-
nych ww. rozporządzeniem Rady Ministrów. Różno-
rodne porcje składające się z atrakcyjnie podanych
owoców i warzyw oraz soków owocowych i warzyw-
nych będą stanowiły podstawowy element postrzega-
nia programu przez dzieci. Mało atrakcyjne, jednoli-
te smakowo i wizualnie porcje nie zapewniają odpo-
wiedniej jakości programu i w długiej perspektywie
mogą przyczynić się do uzyskania skutku odwrotne-
go do zamierzonego.
Na bieżącym etapie nie ma możliwości wprowa-
dzenia zmian do ww. rozporządzenia Rady Mini-
strów, polegających na ograniczeniu lub uzupełnie-
niu katalogu produktów o owoce i warzywa udostęp-
niane dzieciom w ramach programu w I semestrze
bieżącego roku szkolnego. Należy uwzględnić fakt, iż
bieżący rok szkolny jest pierwszym rokiem realizacji
programu „Owoce w szkole” w Polsce. Doświadczenia
zebrane przez Agencję Rynku Rolnego w pierwszym
semestrze roku szkolnego 2009/2010 będą stanowiły
podstawę do ewentualnego opracowania modyfikacji
ww. strategii krajowej oraz rozporządzenia Rady Mi-
nistrów, mających na celu udoskonalenie rozwiązań
stosowanych w ramach programu w kolejnych okre-
sach jego realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie płatności obszarowych (11807)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-11807/09 uprzejmie przekazuję
odpowiedź na interpelację pana posła Eugeniusza
Kłopotka w sprawie płatności obszarowych.
Art. 124 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009
z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne
385
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla
rolników w ramach WPR (…) stanowi, że powierzch-
nia użytków rolnych nowego państwa członkowskie-
go innego niż Bułgaria i Rumunia objętego systemem
jednolitej płatności obszarowej stanowi część jego wy-
korzystywanej powierzchni użytków rolnych, które
w dniu 30 czerwca 2003 r. utrzymywane były w do-
brej kulturze rolnej bez względu na to, czy były
w tym dniu wykorzystywane do produkcji. Powyższy
przepis oznacza, że stwierdzenie podczas kontroli
faktu, że określone grunty nie były utrzymywane
w dobrej kulturze rolnej na ten dzień, powoduje trwa-
łe wykluczenie danej powierzchni z przyznawania
płatności bezpośrednich. Państwa członkowskie sto-
sujące uproszczony system płatności bezpośrednich
są zobligowane do stosowania historycznej zasady
kwalifikowalności gruntów, a odstąpienie od niej sta-
nowiłoby naruszenie prawa wspólnotowego.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zdając so-
bie sprawę z niedogodności, jakie wynikają dla rolni-
ków z przedmiotowego przepisu, podjęło działania
zmierzające do zniesienia omawianej zasady kwalifi-
kowalności gruntów. W tym celu, w ramach trwającej
na forum wspólnotowym dyskusji nad uproszczeniem
wspólnej polityki rolnej, Polska wraz z innymi pań-
stwami członkowskimi przedstawiła m.in. propozycję
wprowadzenia zmian do rozporządzenia Rady (WE)
nr 73/2009 zmierzającą do odstąpienia od stosowania
warunku utrzymywania działek rolnych w dobrej
kulturze rolnej w dniu 30 czerwca 2003 r. W konklu-
zjach Rady UE przyjętych przez Specjalny Komitet
ds. Rolnych (SCA) w dniu 18 maja 2009 r. Rada we-
zwała Komisję do przeanalizowania m.in. tej propo-
zycji i przedstawienia ewentualnych uwag Radzie,
która rozpatrzy je ostatecznie w listopadzie 2009 r.
Ponadto minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu
24 lipca 2009 r. skierował pismo do komisarz ds. rol-
nictwa i rozwoju wsi, w którym jeszcze raz wystąpił
o zniesienie historycznej zasady kwalifikowalności
gruntów do płatności. Działanie to miało na celu
zwrócenie szczególnej uwagi na znaczenie, jakie
zmiana przedmiotowego przepisu ma dla Polski oraz
uwypuklenie argumentów przemawiających za taką
zmianą. Dyskusja nad zniesieniem historycznej za-
sady kwalifikowalności gruntów, w której Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi bierze aktywny udział,
będzie kontynuowana w Radzie Unii Europejskiej
w listopadzie 2009 r. po przedstawieniu przez Komi-
sję Europejską stanowiska odnośnie do postulowa-
nych rozwiązań. Pragnę zapewnić Pana Marszałka,
że Polska będzie konsekwentnie podtrzymywać swo-
je stanowisko dążące do zniesienia omawianej zasady
i zmiany uregulowań w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
386
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zachowku uregulowanego
w Kodeksie cywilnym (11810)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Kamińskiego przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 1 października
2009 r., nr SPS-023-11810/09, w sprawie przepisów
dotyczących zachowku, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
1. Do podstawowych założeń prawa spadkowego
należy ochrona praw majątkowych najbliższej rodzi-
ny zmarłego, która znajduje wyraz m.in. w instytucji
zachowku zapewniającej osobom wskazanym w usta-
wie określoną korzyść ze spadku nawet wbrew woli
zmarłego. Zachowek zapewnia ochronę interesów
osób najbliższych spadkodawcy przed skutkami do-
konanych przez niego rozrządzeń w ramach przysłu-
gującej mu swobody testowania oraz poczynionych
za życia darowizn.
Na podstawie art. 991 § 1 Kodeksu cywilnego
uprawnionymi do zachowku są zstępni, małżonek
oraz rodzice spadkodawcy, którzy byliby powołani do
spadku z ustawy. W sytuacji, gdy uprawniony do za-
chowku w chwili otwarcia spadku jest osobą małolet-
nią albo trwale niezdolną do pracy, wysokość zachow-
ku wynosi dwie trzecie wartości udziału spadkowego,
który by mu przypadł przy dziedziczeniu ustawo-
wym. Dla pozostałych uprawnionych do zachowku
jego wysokość wynosi połowę udziału spadkowego,
który by im przypadł przy dziedziczeniu ustawowym.
Jeśli osoby uprawnione nie otrzymają należnego im
zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadko-
dawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spad-
ku, bądź w postaci zapisu, przysługuje im przeciwko
spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej
potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzu-
pełnienia (art. 991 § 2 K.c.).
2. Orzecznictwo i praktyka sądowa wykształciły
mechanizmy, dzięki którym można korygować regu-
ły wynikające z przepisów o zachowku i zapobiegać
powstawaniu sytuacji, które mogłyby u spadkobier-
ców rodzić poczucie niesprawiedliwości w związku
z koniecznością uiszczenia zachowku. W orzeczeniu
z dnia 19 maja 1981 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że
w sprawie o zachowek nie jest wyłączone obniżenie
wysokości należnej z tego tytułu sumy ze względu na
nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 Kodeksu cy-
wilnego) – III CZP 18/81, OSN 1981, Nr 12, poz. 228.
Również w wyroku z dnia 7 kwietnia 2004 r. Sąd
Najwyższy uznał, że do spadkowych praw podmioto-
wych można zastosować art. 5 K.c. (IV CK 215/03,
Biuletyn Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2004, nr 11,
s. 40). Stanowisko Sądu Najwyższego zostało zaak-
ceptowane przez doktrynę (zob. M. Pazdan, Kodeks
cywilny. Komentarz, t. II, red. K. Pietrzykowski,
Warszawa 2003, s. 864, uwaga 24. do art. 991; T. Ju-
styński, Glosa do wyroku SN z 7 kwietnia 2004 r.,
„Państwo i Prawo” 2005, z. 6, s. 111 i nn.).
W Kodeksie cywilnym znajdują się regulacje
umożliwiające obniżenie zachowku, jeżeli w skład
spadku wchodzi gospodarstwo rolne (art. 216 w zw.
z art. 1082 K.c.). Jedną z okoliczności uzasadniają-
cych obniżenie zachowku jest sytuacja osobista i ma-
jątkowa zainteresowanych podmiotów (uprawnione-
go do zachowku i zobowiązanego do jego zapłaty).
Odpowiadając na pytanie dotyczące przyznania
zachowku małżonkowi i zstępnym w przypadku prze-
kazania majątku rodzicom, którzy wcześniej przeka-
zali ten majątek na podstawie umowy dożywocia,
należy stwierdzić, że obowiązujące przepisy przewi-
dują taką możliwość. Na podstawie 991 K.c. zacho-
wek przysługuje m.in. małżonkowi oraz zstępnym.
Pozbawienie małżonka oraz zstępnych prawa do za-
chowku jest możliwe poprzez ich wydziedziczenie.
Stosownie do art. 1008 K.c. spadkodawca może w te-
stamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców
zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do
zachowku wbrew woli spadkodawcy postępuje upo-
rczywie w sposób sprzeczny z zasadami współżycia
społecznego, dopuścił się względem spadkodawcy
albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego prze-
stępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo
rażącej obrazy czci lub uporczywie nie dopełnia
względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych.
3. Propozycja przyznania zobowiązanemu z tytu-
łu zachowku pełnej swobody w wyborze sposobu re-
alizacji roszczenia o zachowek (pieniądze lub część
aktywów spadku) nie wydaje się zasadna. Takie roz-
wiązanie naruszałoby jedno z podstawowych założeń
polskiego prawa spadkowego, tj. utrzymanie jedności
spadku (w tym także wchodzących w jego skład
przedsiębiorstw i gospodarstw rolnych). W ustawo-
dawstwie polskim zrezygnowano z konkurencyjnego
względem zachowku systemu rezerwy, który z zało-
żenia narusza jedność spadku. Ponadto dopuszczenie
do tego, aby spadkobierca decydował o sposobie re-
alizacji roszczenia o zachowek prowadziłoby do na-
ruszenia swobody testowania. Podział aktywów
spadku odbywałby się bowiem wbrew woli spadko-
dawcy wyrażonej w testamencie, w którym najczę-
ściej świadomie pomija on osoby uprawnione do za-
chowku.
Natomiast do rozważenia pozostaje przyjęcie roz-
wiązania polegającego na tym, iż w procesie o zacho-
wek sąd, na wniosek pozwanego spadkobiercy, po
rozważeniu interesów stron, mógłby zamiast świad-
czenia pieniężnego zasądzić świadczenie in natura
na rzecz uprawnionego do zachowku. Kwestia możli-
wości wprowadzenia powyższego rozwiązania do pol-
skiego prawa spadkowego zostanie rozważona przez
działającą przy ministrze sprawiedliwości Komisję
Kodyfikacyjną Prawa Cywilnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie utrzymania na Dolnym Śląsku
dotychczasowego systemu kontraktowania
świadczeń medycznych w listopadzie
i grudniu 2009 r. oraz dotychczasowych zasad
podziału algorytmu na poszczególne oddziały
NFZ (11812)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Janusza Krasonia, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 25 września 2009 r.,
w sprawie utrzymania na Dolnym Śląsku dotychcza-
sowego systemu kontraktowania świadczeń medycz-
nych w listopadzie i grudniu 2009 r. oraz dotychcza-
sowych zasad podziału algorytmu na poszczególne
oddziały Narodowego Funduszu Zdrowia, która zo-
stała przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 1 października 2009 r.
(znak: SPS-023-11812/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowot-
nej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawie-
rania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowe-
go Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru
sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdro-
wia minister zdrowia wystąpił do funduszu z proś-
bą o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Dolnośląskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia
wynika, że oddział, przedstawiając świadczeniodaw-
com pierwszą propozycję aneksów na II półrocze
2009 r., proponował poziom finansowania leczenia
szpitalnego zgodny ze środkami zabezpieczonymi
w planie finansowym NFZ na rok 2009. Po przepro-
wadzeniu licznych spotkań ze świadczeniodawcami,
jak również organami założycielskimi przedstawiono
propozycję modyfikacji zaproponowanych poprzednio
kwot. Kontrakty na II półrocze 2009 r. wyliczone zo-
stały w oparciu o miesięczne wartości kontraktów
w I półroczu, pomniejszone o ewentualne niewyko-
nania w poszczególnych zakresach. Jednakowy algo-
rytm zastosowano do wyliczeń kwot dla wszystkich
387
świadczeniodawców, z którymi Dolnośląski Oddział
Wojewódzki NFZ ma zawarte umowy.
Ze świadczeniodawcami, którzy mieli podpisane
umowy w rodzaju: leczenie szpitalne – programy te-
rapeutyczne, leczenie szpitalne – chemioterapia, ra-
dioterapia i brachyterapia zostały podpisane aneksy
z warunkami finansowymi określonymi do końca
grudnia 2009 r. Dziewięciu świadczeniodawców pod-
pisało aneksy dla podstawowej umowy szpitalnej na
okres do końca grudnia 2009 r. Dla 67 świadczenio-
dawców warunki finansowania dla podstawowej
umowy szpitalnej zostały określone na 4 miesiące,
tj. lipiec–październik 2009 r. Dyrektor oddziału po-
informował także, że w celu zakontraktowania
świadczeń na listopad i grudzień 2009 r. Dolnośląski
Oddział Wojewódzki NFZ od połowy sierpnia 2009 r.
prowadzi rozmowy ze świadczeniodawcami, organa-
mi założycielskimi, konsorcjami szpitali, dotyczące
finansowania umów w okresie listopad–grudzień
2009 r. Propozycje oddziału były wysyłane do świad-
czeniodawców, jednak do chwili obecnej nie zawarto
porozumień w tej kwestii. Proponowany przez Dol-
nośląski Oddział Wojewódzki NFZ poziom finanso-
wania świadczeń w okresie listopad–grudzień 2009 r.
zapewnia dostęp do niezbędnych świadczeń, tj. ratu-
jących życie oraz przypadków pilnych.
W tym kontekście należy poinformować, że w dniu
15 października 2009 r. prezes Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wydał zarządzenie nr 48/DEF/2009
w sprawie zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r.,
zwiększając koszty świadczeń zdrowotnych w pla-
nach oddziałów wojewódzkich Narodowego Fundu-
szu Zdrowia o kwotę 247 866 tys. zł, w tym Dolno-
śląskiego Oddziału Wojewódzki NFZ o kwotę 77 072
tys. zł.
Odnosząc się do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ, uprzejmie informuję, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która w dniu
16 października została podpisana przez prezydenta
RP. Ustawa ta wejdzie w życie po upływie 7 dni od
dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
388
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie stworzenia warunków
do rozwoju polskiej lekkoatletyki (11814)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm RP Stanisława Ste-
ca, przekazaną pismem z dnia 1 października 2009 r.
(sygn. SPS-023-11814/09), w sprawie stworzenia wa-
runków do rozwoju polskiej lekkiej atletyki, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki prowadzi polity-
kę inwestycyjną między innymi poprzez dofinanso-
wanie modernizacji, remontów i realizacji nowych
obiektów sportowych. Wybór inwestycji do dofinan-
sowania następuje w oparciu o zgłoszenie realizacji
obiektu sportowego przez inwestora i rekomendacje
właściwego polskiego związku sportowego.
W przypadku zgłoszenia przez inwestorów przed-
sięwzięć polegających na budowie stadionów lekko-
atletycznych i potwierdzenia ich zasadności przez
Polski Związek Lekkiej Atletyki Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki weźmie je pod uwagę przy wytyczaniu
priorytetów podczas kształtowania planu finansowa-
nia inwestycji sportowych w najbliższych latach.
Warto podkreślić, że Polski Związek Lekkiej Atle-
tyki czyni starania celem utworzenia narodowego
stadionu lekkoatletycznego. Sugerowana lokalizacja
to teren SGGW w Warszawie. Uznając zasadność tej
inwestycji, Ministerstwo Sportu i Turystyki przyjęło
przedmiotowe przedsięwzięcie do wieloletniego pro-
gramu rozwoju inwestycji o szczególnym znaczeniu
dla sportu.
Ministerstwo Sportu i Turystyki jest otwarte na
wszelkie propozycje oraz inicjatywy wskazujące na
płaszczyznę działania i wsparcia rozwoju lekkiej atle-
tyki i dlatego rozważy zasadność dofinansowania
infrastruktury służącej rozwojowi tej dyscypliny jako
jeden z priorytetów przy wdrażaniu programów in-
westycyjnych w najbliższym czasie. Aktualnie pro-
wadzone są konsultacje z Polskim Związkiem Lekkiej
Atletyki mające na celu wskazanie istniejących obiek-
tów, które niskimi nakładami finansowymi mogą
zostać dostosowane do potrzeb rozwoju sportów lek-
koatletycznych.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie waloryzacji emerytur (11815)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 1 października 2009 r., znak: SPS-023-11815/
09, dotyczące interpelacji posła Stanisława Steca
w sprawie waloryzacji emerytur uprzejmie informuję.
Sposób ustalania wysokości emerytur i rent okre-
śla ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.). Co do zasady
wysokość świadczenia emerytalno-rentowego jest
miarą udziału ubezpieczonego w dochodach Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych. Im bardziej dany ubez-
pieczony partycypował w ich tworzeniu, w tym więk-
szym stopniu ma on prawo z nich korzystać w posta-
ci emerytury lub renty.
Obowiązujące przed wejściem w życie ustawy
o emeryturach i rentach z FUS przepisy emerytalno-
-rentowe w ewidentny sposób preferowały osoby, któ-
re przed przejściem na emeryturę lub rentę osiągały
relatywnie niższe zarobki. Miała na to wpływ zasada
wymiaru świadczeń, w myśl której emerytura lub
renta składała się z dwóch części (tzw. części socjal-
nej – jednakowej dla wszystkich świadczeń, oraz dru-
giej – uzależnionej od wysokości indywidualnych za-
robków i długości okresu podlegania ubezpieczeniu)
oraz zasada gwarancji minimalnej wysokości świad-
czenia emerytalno-rentowego. W konsekwencji wiele
osób z tej grupy pobiera świadczenie wyższe, niżby
to wynikało z bezpośredniego wyliczenia.
Równocześnie osoby o wysokiej podstawie wymia-
ru składek i świadczeń mają emerytury relatywnie
niższe. Wynika to z ograniczenia wskaźnika wyso-
kości podstawy wymiaru emerytury i renty do 250%
przeciętnej płacy w kraju oraz od 1 stycznia 1998 r.
– w myśl art. 19 ustawy z dnia 13 października 1998 r.

o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) – z ograniczenia rocznej
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe w danym roku kalendarzowym do
kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności progno-
zowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
w gospodarce narodowej, określonego w ustawie bu-
dżetowej.
W efekcie osoba z 30-letnim stażem ubezpiecze-
niowym, której podstawa wymiaru wynosi pięcio-
krotność przeciętnej płacy w kraju, otrzymałaby
emeryturę na poziomie 23% jej zarobków, podczas
gdy osoba z podstawą wymiaru równą 50% przecięt-
nej płacy w kraju otrzymałaby emeryturę równą 88%
podstawy jej wymiaru.
W związku z powyższym dalsze pogłębianie ska-
li spłaszczenia wysokości świadczeń poprzez wpro-
wadzenie waloryzacji kwotowej zamiast waloryzacji
procentowej, z korzyścią dla osób, które w przeszłości
opłacały najniższe składki, kosztem tych, których
udział w dochodach ubezpieczeń społecznych jest wy-
soki, zdaniem resortu pracy i polityki społecznej nie
powinno być brane pod uwagę.
Podsumowując, chciałabym zauważyć, że w zakre-
sie obowiązujących zasad waloryzacji emerytur i rent
określonych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS,
a wprowadzonych ustawą z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368)
nastąpiły pozytywne zmiany uwzględniające interesy
osób pobierających świadczenia emerytalno-rentowe.
Przede wszystkim przywrócono coroczną podwyżkę
świadczeń, a metoda ustalania wskaźnika waloryzacji
emerytur i rent powoduje, że waloryzacja służy nie
tylko zachowaniu siły nabywczej świadczeń w relacji
do kosztów utrzymania, ale również zapewnia ich re-
alny wzrost powyżej inflacji i tym samym umożliwia
emerytom i rencistom udział we wzroście gospodar-
czym – na miarę możliwości budżetu państwa i Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych.
Należy też dodać, że obowiązujący system walo-
ryzacji na równi traktuje wszystkich emerytów i ren-
cistów, gdyż niezależnie od wysokości wypracowa-
nych świadczeń są one podwyższane takim samym
wskaźnikiem waloryzacji. Zasadność takiego rozwią-
zania potwierdza mechanizm opłacania składek na
ubezpieczenie społeczne. Niezależnie od wysokości
uzyskiwanych wynagrodzeń obowiązuje jednakowa
stopa składek. Oznacza to, że np. składka na fundusz
emerytalny od osoby zarabiającej na poziomie mini-
malnego wynagrodzenia (w 2009 r. – 1276 zł) oraz
maksymalnego wynagrodzenia objętego obowiąz-
kiem składki emerytalnej (w 2009 r. – 7982,5 zł) wy-
nosi 19,52%. Kwotowo wielkość składek wynosi od-
powiednio od minimalnego wynagrodzenia 249,07 zł
oraz od maksymalnego wynagrodzenia 1558,18 zł.
Chciałabym jeszcze raz podkreślić, że ustawowe
regulacje stoją na gruncie zasad ubezpieczeniowych,
zgodnie z którymi każdy powinien otrzymywać eme-
ryturę stosownie do kwoty składek odprowadzonych
389
na fundusz emerytalny. Pozwala to na zachowanie
adekwatności świadczeń w stosunku do odprowadza-
nych składek.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zaległości wobec wielkopolskich
policjantów w zakresie terminowej wypłaty
świadczeń i innych należności (11816)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 października 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11816/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Steca z dnia 23 września 2009 r.
w sprawie zaległości wobec wielkopolskich policjan-
tów w zakresie terminowej wypłaty świadczeń i in-
nych należności uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Według stanu na dzień 31 sierpnia 2009 r. ogólna
kwota zobowiązań w stosunku do funkcjonariuszy
przekroczyła 145 mln zł, z czego ponad 50% tej kwo-
ty stanowią zobowiązania wymagalne z przekroczo-
nym terminem płatności. W woj. wielkopolskim kwo-
ta ta wynosi 12 mln zł, w tym około 50% z przekro-
czonym terminem płatności.
W związku z aktualną sytuacją finansową podję-
to w Policji szereg działań reformujących wydatki.
Wprowadzono m.in. programy racjonalizujące po-
szczególne obszary działania, w tym powołano w Ko-
mendzie Głównej Policji nieetatowy Zespół ds. Analiz
Finansowych, którego zadaniem jest przede wszyst-
kim analiza sytuacji finansowej jednostek Policji,
miesięczny monitoring zatwierdzonych programów
oszczędnościowych poszerzony o prowadzoną dla
każdego wydatku analizę odchyleń od wartości ocze-
kiwanej oraz wartości średniej. Szczególnej analizie
poddano wydatki na zakup towarów i usług, wydatki
przeznaczone na podróże krajowe i zagraniczne, po-
stępowania przygotowawcze oraz wydatki okoliczno-
ściowe i reprezentacyjne.
Komendanci wojewódzcy Policji utworzyli dla pod-
ległych jednostek wewnętrznych plany finansowe,
odrębnie dla każdej komendy powiatowej i miejskiej,
uwzględniające programy racjonalizujące koszty. Pla-
ny są na bieżąco monitorowane, a komendanci powia-
towi i miejscy są zobligowani do realizacji wydatków
w granicach kwot określonych w tych planach. Po-
wyższe ma zapewnić delegowanie uprawnień i odpo-
390
wiedzialności za realizację budżetów komend powia-
towych i miejskich Policji na komendantów powiato-
wych i miejskich Policji, ze szczególnym uwzględnie-
niem zaplecza logistycznego komend wojewódzkich
Policji, jako bazy i sposobu realizacji założeń budże-
towych komend. Zgodnie z przyjętym założeniem,
komendy wojewódzkie Policji prowadzą obsługę fi-
nansową komend powiatowych i miejskich.
Zakłada się, że wprowadzone programy racjona-
lizujące wydatki i obszary działania Policji umożli-
wią wygospodarowanie kwoty ok. 160 mln zł.
Podkreślić należy, że w resorcie spraw wewnętrz-
nych i administracji podejmowane są starania w celu
zabezpieczenia i uruchamiania środków na wypłatę
świadczeń. Efektem tych starań jest uzyskanie z Mi-
nisterstwa Finansów dodatkowych zasileń w środki
finansowe oraz przeznaczenie na ten cel części fun-
duszy pozostających w dyspozycji komendanta głów-
nego Policji: dwukrotnie w kwotach po 15 mln zł (za-
silenia dla jednostek dokonano 17 lipca i 28 sierpnia
2009 r.) oraz w sierpniu i wrześniu w łącznej kwocie
70 mln zł.
Na dzień 31 sierpnia 2009 r. z planowanej kwoty
530 mln zł Policja wypłaciła świadczenia pieniężne
w wysokości 308 mln zł, co stanowi 58% należności.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w dniu 7 paź-
dziernika 2009 r. Komisja Finansów Publicznych
pozytywnie zaopiniowała wniosek ministra spraw
wewnętrznych i administracji o zmianę przeznacze-
nia rezerw, w którym m.in. budżet Policji został
zwiększony o kwotę 30 mln zł, z przeznaczeniem na
wypłacenie zaległych świadczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie konieczności zwrotu do budżetu
państwa środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym
w przypadku przejścia na wcześniejszą
emeryturę (11817)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Steca, przekazaną
przy piśmie z dnia 1 października 2009 r., znak: SPS-
-023-11817/09, w sprawie konieczności zwrotu do bu-
dżetu państwa środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym w przypadku
przejścia na wcześniejsza emeryturę uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Pracownicy, którzy przystąpili do otwartego fun-
duszu emerytalnego, nabywają prawo do emerytury
zarówno z I, jak i II filaru, po osiągnięciu pełnego
wieku emerytalnego, wynoszącego 60 lat w przypad-
ku kobiet i 65 lat w przypadku mężczyzn. Jest to
fundamentalna zasada obowiązującego w naszym
kraju systemu emerytalnego. Dlatego też obowiązu-
jące przepisy o prawie do wcześniejszej emerytury
zawierały warunek, że prawo to dotyczy wyłącznie
osób, które nie przystąpiły do OFE. Po wprowadze-
niu reformy systemu emerytalnego w życie okazało
się, że wielu zainteresowanych nie było świadomych
konsekwencji przystąpienia do OFE. Przystąpienie
to pozbawiało ich prawa do wcześniejszej emerytury.
Dlatego też, wychodząc naprzeciw licznym postula-
tom, zgłaszanym m.in. w dezyderatach i wystąpie-
niach poselskich, przepis o nieprzystąpieniu do OFE
został złagodzony poprzez dodanie fragmentu „lub
złożył wniosek o przekazanie środków zgromadza-
nych na rachunku w otwartym funduszu emerytal-
nym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, na dochody budżetu państwa”.
Obecnie uzyskanie emerytury przez osoby uro-
dzone po dniu 31 grudnia 1948 r. przed osiągnięciem
pełnego wieku emerytalnego jest możliwe na podsta-
wie następujących przepisów:
— art. 46, 50, 50a, 50e lub art. 184 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227),
— art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Kar-
ta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.),
— art. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz ustawy Karta Nauczyciela
(Dz. U. Nr 167, poz. 1397, z późn. zm.).
We wszystkich ww. regulacjach uzyskanie prawa
do emerytury – w przypadkach osób będących człon-
kami otwartych funduszy emerytalnych – zostało
uzależnione m.in. od złożenia przez ubezpieczonego
wniosku o przekazanie środków zgromadzanych na
rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za
pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
na dochody budżetu państwa.
Jeżeli więc ubezpieczony nie złoży takiego wnio-
sku (np. poprzez zaznaczenie rubryki „tak” w pkt 3
cz. II formularza wniosku o emeryturę lub w innej
formie) organ rentowy jest zobowiązany do wydania
ubezpieczonemu decyzji o odmowie prawa do emery-
tury z powodu braku spełnienia jednego z warunków
ustawowych uzyskania świadczenia emerytalnego.
Pragnę raz jeszcze podkreślić, że warunek złoże-
nia przez ubezpieczonego wniosku o przekazanie
środków zgromadzanych na rachunku w otwartym
funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w ww. regulacjach został

wprowadzony po to, aby umożliwić takim osobom
uzyskanie emerytury przed ukończeniem pełnego
wieku emerytalnego, pomimo tego, że zdecydowa-
ły się, jako osoby urodzone w latach 1949–1968,
na przystąpienie do otwartych funduszy emery-
talnych.
Wprowadzone zmiany w przepisach emerytalnych
były więc korzystne dla osób ubiegających się o wcze-
śniejszą emeryturę, bowiem w stanie prawnym obo-
wiązującym przed tymi zmianami możliwość uzyska-
nia wcześniejszej emerytury posiadały jedynie osoby,
które nie były członkami otwartych funduszy eme-
rytalnych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie roszczeń odszkodowawczych
dla żołnierzy, którzy ulegli wypadkom
pozostającym w związku ze służbą wojskową
(11818)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca w sprawie
roszczeń odszkodowawczych dla żołnierzy, którzy
ulegli wypadkom pozostającym w związku ze służbą
wojskową (SPS-023-11818/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Ograniczenia w kwestii możliwości dochodzenia
na zasadach prawa cywilnego przez poszkodowanych
lub członków ich rodzin, wykraczającego poza uregu-
lowania ustawowe odszkodowania uzupełniającego
(do pełnej wysokości szkody), z tytułu uszczerbku na
zdrowiu lub śmierci na skutek wypadku lub choroby
pozostających w związku ze służbą wojskową, zosta-
ły zniesione wraz z wejściem w życie obecnie obowią-
zującej ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadcze-
niach odszkodowawczych przysługujących w razie
wypadków i chorób pozostających w związku ze służ-
bą wojskową (Dz. U. Nr 83, poz. 760, ze zm.). Nieza-
leżnie od powyższego, w celu uregulowania statusu
spraw objętych przepisem art. 20 uchylonej z dniem
28 maja 2003 r. ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o świad-
czeniach przysługujących w razie wypadków i chorób
pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U.
Nr 53, poz. 342, ze zm.), Trybunał Konstytucyjny
wyrokiem z dnia 7 października 2003 r. (sygn. akt K
4/02) uznał powyższy przepis za niezgodny z art. 77
w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospo-
391
litej Polskiej. W związku z tym prawo dochodzenia
od dowódcy jednostki wojskowej wspomnianych rosz-
czeń, w myśl zasady wyrażonej w uchwale Sądu Naj-
wyższego z dnia 14 grudnia 1990 r. (sygn. akt III PZP
20/90), przysługuje również żołnierzom poszkodo-
wanym w wypadkach zaistniałych przed dniem
uchylenia ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o świad-
czeniach przysługujących w razie wypadków i chorób
pozostających w związku ze służbą wojskową, tj. dniem
28 maja 2003 r., ale tylko w odniesieniu do następstw,
które wystąpiły po tej dacie. Konieczne jest w związ-
ku z tym zaistnienie po dniu 28 maja 2003 r. zdarze-
nia prawnego polegającego na powstaniu szkody
w wyniku pogorszenia się stanu zdrowia (powiększe-
nia się uszczerbku na zdrowiu) poszkodowanego.
Roszczenia te, jako dotyczące naprawienia szkody
wyrządzonej czynem niedozwolonym, przedawniają
się na zasadach określonych w art. 442 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 16,
poz. 93, ze zm.).
Jednocześnie pragnę poinformować, że prawo do
otrzymania świadczenia odszkodowawczego i jego
wysokość ustala szef właściwego wojewódzkiego szta-
bu wojskowego. Zainteresowany, na którego przypa-
dek wskazują okoliczności wymienione w interpelacji
pana posła Stanisława Steca, otrzymał w tym trybie,
na podstawie decyzji szefa Wojewódzkiego Sztabu
Wojskowego w Szczecinie z dnia 20 marca 2001 r.,
24 marca 2003 r. oraz 5 czerwca 2006 r. nr Od-649/
00, odszkodowanie w łącznej wysokości 25 546 zł.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie wprowadzenia nowej ustawy
o spółdzielczych kasach
oszczędnościowo-kredytowych (11820)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Szyszki przekazaną przy
piśmie z dnia 7 października 2009 r., sygn. DSPA-
-4810-4574/09, w sprawie wprowadzenia nowej usta-
wy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredy-
towych, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
392
W ostatnich kilku latach nastąpił w Polsce dyna-
miczny rozwój spółdzielczych kas oszczędnościowo-
-kredytowych. Rozwój ten charakteryzuje się nie tyle
zwiększeniem liczby funkcjonujących kas (liczba kas
maleje na skutek procesów konsolidacyjnych), co zwięk-
szeniem skali i obszaru ich działalności. W efekcie
niektóre spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredyto-
we pod względem posiadanych aktywów i depozytów
stają się znacznie większe niż niektóre banki spół-
dzielcze, a nawet komercyjne.
Dynamiczny rozwój skali działalności (wzrost
sumy bilansowej) spółdzielczych kas oszczędnościo-
wo-kredytowych bez odpowiedniego przyrostu fun-
duszy własnych powoduje, że środki pieniężne zgro-
madzone na prowadzonych przez nie rachunkach
mogą być obciążone coraz większym ryzykiem kre-
dytowym, rynkowym i operacyjnym. Z tego też wzglę-
du dotychczasowy układ funkcjonowania tych spół-
dzielczych instytucji finansowych, objęty jedynie
nadzorem i lustracją zrzeszającej je kasy krajowej,
może nie w pełni gwarantować bezpieczeństwo finan-
sowe, a tym samym ochronę interesów ekonomicz-
nych należących do kas członków.
W związku z powyższą sytuacją w systemie spół-
dzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych Mini-
sterstwo Finansów z zadowoleniem przyjęło inicjaty-
wę poselską dotyczącą zmiany regulacji prawnych
dotyczących ich działalności. Przygotowany przez
klub Platformy Obywatelskiej projekt ustawy o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych za-
wiera szereg zmian merytorycznych w odniesieniu
do działalności tych instytucji finansowych. Głów-
nym celem zaproponowanych zmian było przyjęcie
koncepcji wprowadzenia nadzoru Komisji Nadzoru
Finansowego nad spółdzielczymi kasami oszczędno-
ściowo-kredytowymi – w ramach jednolitego nadzoru
nad instytucjami finansowymi. Jednocześnie należy
zauważyć, że w przygotowanym projekcie ustawy
o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredyto-
wych został określony wymóg spełnienia przez kasy
współczynnika wypłacalności na poziomie 5%.
Ponadto w przepisach ustawy, będącej obecnie
przedmiotem prac Senatu RP, wprowadzono szereg
regulacji mających na celu zapewnienie stabilnej sy-
tuacji finansowej spółdzielczych kas oszczędnościo-
wo-kredytowych oraz bezpieczeństwa zgromadzo-
nych w nich depozytów. W tym celu zostały zapropo-
nowane przepisy umożliwiające zachowanie płynno-
ści przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredyto-
we (kredyt udzielony przez Narodowy Bank Polski)
oraz mechanizm wsparcia dobrowolnego gwaranto-
wania systemu spółdzielczych kas oszczędnościowo-
-kredytowych (wykorzystanie środków funduszu sta-
bilizacyjnego oraz kredytu z Narodowego Banku
Polskiego). Biorąc powyższe pod uwagę, należy wska-
zać, że regulacje dotyczące wykorzystania środków
funduszu stabilizacyjnego oraz kredytu z Narodowe-
go Banku Polskiego w zakresie możliwości pokrywa-
nia z jego środków roszczeń członków kas w przypad-
ku upadłości kasy lub wykreślenia jej z rejestru bez
prowadzenia postępowania upadłościowego mają
charakter przejściowy i będą obowiązywać w okre-
ślonym w ustawie okresie.
A zatem w interesie członków kas w możliwie
krótkim okresie należy uregulować problematykę
związaną z gwarantowaniem depozytów zgromadzo-
nych w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kre-
dytowych na zasadach zbliżonych do obowiązujących
banki, tj. w ramach systemu gwarantowania depo-
zytów prowadzonego przez Bankowy Fundusz Gwa-
rancyjny. Jednakże objęcie spółdzielczych kas oszczęd-
nościowo-kredytowych systemem gwarantowania
zgromadzonych w nich środków musi być poparte
informacjami na temat ich sytuacji finansowej oraz
ryzyka generowanego w związku z ich działalnością.
W celu pozyskania tego typu informacji w odniesie-
niu do systemu SKOK Ministerstwo Finansów uwa-
ża za niezbędne pilne dokonanie audytu zewnętrzne-
go kas, zgodnie z propozycjami ww. ustawy (bilans
otwarcia).
Zwiększeniu bezpieczeństwa działalności spół-
dzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych sprzy-
jać będą również zmiany w zakresie rachunkowości,
na podstawie których sprawozdania finansowe spół-
dzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych nie
będą mogły być sporządzane w formie uproszczonej
(jak to jest obecnie) oraz sprawozdania finansowe
wszystkich kas (a nie tylko największych, spełniają-
cych określone w ustawie o rachunkowości wymogi)
będą podlegały obowiązkowemu badaniu przez bie-
głych rewidentów.
Ponadto na podstawie ustawy z dnia 7 maja 2009 r.
o biegłych rewidentach i ich samorządzie, firmach
audytorskich oraz o nadzorze publicznym spółdziel-
cze kasy oszczędnościowo-kredytowe zostały włączo-
ne do katalogu instytucji zainteresowania publiczne-
go. Oznacza to objęcie nadzorem publicznym firm
audytorskich wykonujących czynności rewizji finan-
sowej w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kre-
dytowych. Spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredy-
towe, spełniając definicję instytucji kredytowej, pod-
legają definicji instytucji zaufania publicznego okre-
ślonej w dyrektywie 2006/43/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie
ustawowych badań rocznych sprawozdań finanso-
wych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych,
implementowanej w ww. ustawie. Takie usytuowanie
spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych
jest istotne również z uwagi na zwiększający się za-
kres działalności spółdzielczych kas oszczędnościo-
wo-kredytowych oraz ryzyk, które podobnie jak
w bankach towarzyszą ich działalności. Wymienione
wyżej przyjęte rozwiązania powinny sprzyjać prowa-
dzeniu przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kre-
dytowe rachunkowości w sposób zapewniający utrzy-
manie stabilnej sytuacji finansowej kas, co powinno
sprzyjać bezpieczeństwu ich działalności.
Istotne jest również wskazanie, że w ustawie
z dnia 12 lutego 2009 r. o udzielaniu przez Skarb
Państwa wsparcia instytucjom finansowym również

spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe obję-
te zostały możliwością skorzystania z określonych
w tej ustawie instrumentów przeznaczonych na
przedsięwzięcia mające na celu utrzymanie płynno-
ści płatniczej w sytuacji wystąpienia zagrożenia
utraty płynności.
W nawiązaniu do przekształcania spółdzielczych
kas oszczędnościowo-kredytowych w banki spółdziel-
cze należy wskazać, że w trakcie prac legislacyjnych
nad ustawą o spółdzielczych kasach oszczędnościo-
wo-kredytowych zrezygnowano z zapisu dotyczącego
ww. kwestii.
W nawiązaniu do pytania o uregulowania sprawy
spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych
w traktacie akcesyjnym należy zauważyć, że Polska
uzyskała stałe wyłączenie kas z zakresu dyrektywy
2001/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 marca 2000 r. w sprawie podejmowania i prowa-
dzenia działalności przez instytucje kredytowe, za-
stąpionej obecnie przez dyrektywę 2006/48/WE Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca
2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia dzia-
łalności przez instytucje kredytowe.
Wyłączenie było uzasadnione specyficzną działal-
nością spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredyto-
wych, rozumianą jako forma inicjatywy społeczności
lokalnych polegająca na wzajemnej pomocy finanso-
wej członków danej społeczności. Wiązało się to rów-
nież z uznaniem, że przez takie wyłączenie nie zo-
staną naruszone zasady konkurencji w sektorze ban-
kowym w obrębie jednolitego rynku.
Natomiast w odniesieniu do pytania, czy Rada
Krajowa SKOK-ów skierowała do Komisji Europej-
skiej skargę na rząd RP dotyczącą dyskryminacji
SKOK-ów, Ministerstwo Finansów nie otrzymało ofi-
cjalnych informacji z Komisji Europejskiej dotyczą-
cych przedmiotowej kwestii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie decyzji NFZ o braku środków
i wstrzymaniu do końca 2009 r.
badań genetycznych w jedynej
na Warmii i Mazurach poradni genetycznej,
w której można zdiagnozować raka
we wczesnym stadium (11821)
W związku z interpelacją pani poseł Iwony Arent,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
393
cemarszałka Sejmu, znak: SPS-023-11821/09, w spra-
wie decyzji NFZ o braku środków finansowych
i wstrzymaniu do końca 2009 r. badań genetycznych
w jedynej na Warmii i Mazurach poradni genetycz-
nej, w której można zdiagnozować raka we wczesnym
stadium, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządze-
nia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wy-
dawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w interpelacji
pani poseł, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 97
ust. 3 ww. ustawy, do zakresu działania funduszu
należy m.in. określanie jakości i dostępności oraz
analiza kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w za-
kresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, jak
również przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie. Wysokość środków finansowych prze-
znaczonych na realizację poszczególnych rodzajów
świadczeń opieki zdrowotnej określa plan finansowy
funduszu, w rozbiciu na poszczególne oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia, uwzględ-
niając potrzeby zdrowotne mieszkańców oraz dane
epidemiologiczne i historyczne. Zgodnie z art. 136
ww. ustawy oraz w związku z ściśle określonymi
środkami finansowymi przeznaczonymi na pokrycie
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej Narodowy
Fundusz Zdrowia w każdej umowie o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej określa maksymalną
kwotę zobowiązania wobec świadczeniodawcy. Pod-
czas przeprowadzania procedury konkursowej w spra-
wie zawarcia umów świadczeniodawcy ubiegający się
o zawarcie umowy na realizację świadczeń opieki
zdrowotnej mogą prowadzić negocjacje z funduszem
w celu ustalenia liczby punktów rozliczeniowych na
poszczególne rodzaje i zakresy świadczeń, natomiast
w trakcie obowiązywania umowy, zgodnie z brzmie-
niem przepisu § 43 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 81, poz. 484), każda ze stron umowy może w uza-
sadnionych przypadkach wnioskować na piśmie
o zmianę warunków umowy. Jednak suma wszyst-
kich kwot zobowiązań płatnika świadczeń wobec re-
alizatorów danego rodzaju świadczeń, zgodnie z prze-
pisem art. 132 ust. 5 ww. ustawy, nie może przekro-
394
czyć wysokości środków finansowych przeznaczonych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
zdrowia, w ramach nadzoru sprawowanego nad dzia-
łalnością Narodowego Funduszu Zdrowia, wystąpił
do Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Wojewódzkie-
go NFZ celem uzyskania wyjaśnień w tej sprawie.
Zgodnie z przedstawionym stanowiskiem oddzia-
łu wojewódzkiego funduszu wobec ograniczonych
środków finansowych wartość umowy zawartej na
2009 r. przez oddział wojewódzki funduszu z ww.
świadczeniodawcą na wykonywanie badań genetycz-
nych umożliwiających ocenę zagrożenia chorobą no-
wotworową jest mniejsza niż w 2008 r.
Wynika to ze skali kryzysu gospodarczego, któ-
rego skutki odczuwa w roku bieżącym również Na-
rodowy Fundusz Zdrowia.
Środki, które w ciągu roku napłynęły do oddzia-
łów wojewódzkich funduszu, zostały w pierwszej ko-
lejności przekazane na zaspokojenie potrzeb w rodza-
ju podstawowa opieka zdrowotna, związanych z re-
fundacją leków, jak również świadczeń pilnych w ra-
mach leczenia szpitalnego.
Niemniej jednak należy podkreślić, że od począt-
ku 2009 r. Warmińsko- Mazurski Oddział Wojewódz-
ki NFZ mimo trudnej sytuacji finansowej przezna-
czył kwotę 5302 tys. zł w celu sfinansowania usług
onkologicznych u omawianego świadczeniodawcy.
Omawiając przedmiotowe zagadnienie, należy
mieć na uwadze, iż zgodnie z ogólnymi warunkami
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, sta-
nowiącymi załącznik do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484), świadczeniodawca
udziela świadczeń przez cały okres obowiązywania
umowy. Wykonane nadlimity nie uprawniają do za-
przestania jej wykonywania, szczególnie w sytuacji
gdy usługi te określamy jako pilne.
Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z zapew-
nieniami Warmińsko- Mazurskiego Oddziału Woje-
wódzkiego NFZ w przypadku pozyskania przez od-
dział dodatkowych środków finansowych, umożliwia-
jących zabezpieczenie zrealizowanych przez szpitale
pilnych świadczeń nadlimitowych, świadczeń podsta-
wowej opieki zdrowotnej i refundacji leków, oddział
podejmie rozmowy z Zakładem Opieki Zdrowotnej
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii w Olsz-
tynie w celu rozwiązania omawianej sytuacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że uruchomio-
ne zostały rezerwy Narodowego Funduszu Zdrowia
i do wojewódzkich oddziałów NFZ trafi dodatkowe
516 mln zł na nadwykonania. Do dyrektorów oddzia-
łów wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia
trafi łącznie ponad 516 mln zł na zapłatę za dodatko-
we świadczenia medyczne wykonane w 2009 r. Pie-
niądze mają być przeznaczone na leczenie onkologicz-
ne, przeszczepy oraz zabiegi ratujące życie.
W ramach ww. kwoty prezes Narodowego Fundu-
szu Zdrowia dokonał zmiany planu finansowego Na-
rodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r., zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu (w ra-
mach środków z funduszu zapasowego NFZ) zarzą-
dzeniem nr 48 z dnia 15 października 2009 r., które
rozdysponowuje kwotę 247,8 mln zł, oraz zarządze-
niem nr 49 z dnia 19 października 2009 r., które roz-
dysponowuje kwotę 176, 4 mln zł.
Prezes NFZ poinformował, że zgodnie z art. 107
ust. 5 pkt 5 i 10 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych decy-
zje w zakresie przeznaczenia dodatkowych środków
finansowych podejmują dyrektorzy oddziałów woje-
wódzkich funduszu, kierując się w szczególności po-
trzebą zabezpieczenia dostępu do świadczeń zdrowot-
nych w tych obszarach, w których występuje na nie
największe zapotrzebowanie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 30 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie zmiany ustawy
o czasie pracy kierowców (11822)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 1 października 2009 r.,
nr SPS-023-11822/09, interpelacją posła na Sejm RP
pana Tomasza Głogowskiego przekazuję następujące
informacje.
Nowelizacja ustawy o czasie pracy kierowców
dokonana została w związku z zarzutami formal-
nymi Komisji Wspólnot Europejskich, wystosowa-
nymi w trybie art. 226 traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską w związku z niedopełnie-
niem przez Polskę obowiązków wynikających z dy-
rektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organi-
zacji czasu pracy osób wykonujących czynności
w trasie w zakresie transportu drogowego (Dz. Urz.
UE L 80/35 z dnia 23 marca 2002 r.), w szczegól-
ności jej art. 3 lit. i oraz art. 7.
Dyrektywa 2002/15/WE została wdrożona do pol-
skiego porządku prawnego ustawą z dnia 16 kwietnia
2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92,
poz. 879, z późn. zm.). Odstępstwo w polskich prze-
pisach od postanowień art. 3 lit. i oraz art. 7 dyrek-
tywy było wyjaśniane w wystąpieniach do Dyrekcji
Generalnej ds. Energii i Transportu, jednakże nie

zostało przyjęte przez KE. Art. 3 dyrektywy 2002/15/
WE stanowi, że pora nocna obejmuje okres co naj-
mniej 4 godzin między godz. 0 a godz. 7. Pracownik,
który wykonuje pracę w porze nocnej, podlega, zgod-
nie z art. 7 dyrektywy, ograniczeniu pracy do 10 go-
dzin w danej dobie oraz ma prawo do wyrównania za
tę pracę według zasad określonych w przepisach pra-
wa krajowego. Ponadto każda praca wykonywana
w porze nocnej, niezależnie od tego, jak długo trwa,
jest pracą w porze nocnej.
Art. 21 ustawy o czasie pracy kierowców stanowił,
że kierowca musi pracować przez co najmniej 4 go-
dziny w porze nocnej, aby jego czas pracy był ograni-
czony do 10 godzin w danej dobie. Pora nocna obej-
muje 8 godzin między godz. 21 a godz. 7, stosownie
do art. 1517 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Ko-
deks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn.
zm.). Znowelizowanie art. 21 spowodowało usunięcie
rozbieżności między ustawą a dyrektywą 2002/15/
WE, która to rozbieżność była powodem zarzutów
Komisji Wspólnot Europejskich wobec Polski.
Ponadto wyjaśniam, że skrócenie czasu pracy kie-
rowców z 12 do 10 godzin dotyczy tylko kierowców
zatrudnionych w ramach równoważnego systemu
czasu pracy, wykonujących niezarobkowe przewozy
drogowe, tj. przewozy na potrzeby własne w rozumie-
niu art. 4 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym. Sto-
sownie do art. 22 ustawy o czasie pracy kierowców
przepis art. 21 nie dotyczy kierowców prowadzących
pojazdy wymienione w art. 3 i art. 13 rozporządzenia
(WE) nr 561/2006 oraz pojazdy wymienione w art. 2
ust. 2 lit. b umowy AETR.
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, uprzej-
mie informuję, że nie jest możliwe podjęcie inicjaty-
wy ustawodawczej przywracającej poprzedni zapis
art. 21 ustawy o czasie pracy kierowców. Ewentual-
na zmiana przepisów dotyczących pracy w porze
nocnej będzie możliwa po nowelizacji unijnych ak-
tów prawnych w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie braku środków finansowych
niezbędnych do kontynuacji budowy
zbiornika wodnego Świnna Poręba
na rzece Skawie (11823)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-11823/09, z dnia 1 października
395
2009 r., przekazujące interpelację pani poseł Barba-
ry Marianowskiej w sprawie braku środków finanso-
wych do kontynuacji budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba na rzece Skawie, przedstawiam po-
niżej następujące informacje.
Uchwalona przez Sejm RP ustawa budżetowa na
rok 2009 przewidywała na realizację budowy zbior-
nika wodnego Świnna Poręba kwotę 115 mln zł. Sy-
tuacja kryzysowa spowodowała konieczność ograni-
czenia wydatków m.in. również na przedmiotowy cel.
W uchwalonej w dniu 17 lipca 2009 r. ustawie o zmia-
nie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U. z 14 sierp-
nia 2009 r. Nr 128, poz. 1057) przewidziane zostały
nakłady w wysokości 75,918 mln zł, które zostaną
w pełni wykorzystane.
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 na
realizację budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
przewidywana jest kwota 254 mln zł. Jest to opty-
malna kwota, która pozwoli na prawidłowe pod
względem technicznym awansowanie robót pozosta-
łych do wykonania.
W dalszych latach harmonogram finansowania
robót przedstawia się następująco:
— rok 2011 – 325,3 mln zł,
— rok 2012 – 343,4 mln zł,
— rok 2013 – 254,0 mln zł.
Prace związane z aktualizacją zbiorczego zesta-
wienia kosztów przedsięwzięcia inwestycyjnego prak-
tycznie zostały zakończone. Konieczność ich aktuali-
zacji wynikła z problemów finansowych, problemów
związanych z pozyskiwaniem decyzji administracyj-
nych, a także z konieczności opracowania aktualiza-
cji wielu projektów technicznych. Obecnie trwa etap
opiniowania, niezbędny ze względu na wynikający
z aktualizacji wzrost kosztów.
Zaktualizowane zbiorcze zestawienie kosztów bę-
dzie podstawą do opracowania harmonogramu umoż-
liwiającego sporządzenie projektu ustawy o zmianie
ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego „Pro-
gram budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
w latach 2006–2010”. Przewiduję, że przygotowanie
ww. projektu powinno być możliwe w listopadzie br.
Wyrażam nadzieję, że parlamentarzyści dołożą
wszelkich starań, by nowelizacja ustawy została
szybko uchwalona, co niewątpliwie przyczyni się do
sprawnej realizacji robót pozostałych do wykonania
w ramach tego niesłychanie istotnego dla woj. mało-
polskiego przedsięwzięcia inwestycyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
396
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie sytuacji związanej z ograniczeniami
we wprowadzaniu żywności
genetycznie modyfikowanej
oraz transgenicznej produkcji płodów rolnych
w związku z wymogami UE oraz zagrożeniami
związanymi z wprowadzaniem na rynek
naszego kraju żywności wyprodukowanej
z użyciem surowców transgenicznych (11824)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Kani z dnia 1 paź-
dziernika 2009 r., znak: SPS-023-11824/09, w spra-
wie produkcji żywności genetycznie zmodyfikowanej
oraz związanych z tym zagrożeń przedkładam na-
stępujące wyjaśnienia.
1. Wprowadzenie całkowitego zakazu stosowania
organizmów genetycznie zmodyfikowanych w Polsce
nie jest możliwe ze względu na prawo Unii Europej-
skiej w tym zakresie. Dyrektywa 2001/18/WE w spra-
wie zamierzonego uwolnienia organizmów genetycz-
nie zmodyfikowanych do środowiska umożliwia wpro-
wadzenie czasowego ograniczenia lub zakazu stoso-
wania poszczególnych organizmów genetycznie zmo-
dyfikowanych w przypadku uzyskania wyników ba-
dań naukowych wskazujących na niekorzystne od-
działywanie danego organizmu genetycznie zmody-
fikowanego i jego zagrożenie dla zdrowia ludzi lub
środowiska (wyników świadczących o szkodliwości
danego produktu GM, które nie były znane podczas
jego autoryzacji). Żaden kraj Wspólnoty nie uzyskał
dotąd zgody Komisji Europejskiej na wyodrębnienie
całego lub części swojego terytorium jako „strefy wol-
nej od GMO” (casus Austrii). Polska próbowała
w przeszłości (dział VI projektu ustawy Prawo o or-
ganizmach genetycznie zmodyfikowanych z roku
2007) wprowadzić przepisy sankcjonujące całkowity
zakaz uprawy roślin transgenicznych. Przepisy te
zostały jednak odrzucone przez Komisję Europejską
decyzją wydaną w ramach notyfikacji na podstawie
art. 95 ust. 5 traktatu WE (decyzja Komisji Europej-
skiej 2008/62/WE z dnia 12 października 2007 r.)
Państwa członkowskie UE, które wprowadzały
zakazy uprawy określonych roślin transgenicznych,
przedstawiały wyniki badań naukowych dotyczących
bezpieczeństwa tych produktów (np. kukurydzy MON
810). Wszystkie argumenty naukowe przedstawione
dotychczas przez państwa członkowskie UE zostały
jednak zakwestionowane przez Europejski Urząd ds.
Bezpieczeństwa Żywności (EFSA). Niektóre państwa
utrzymały na swoich terytoriach zakaz sprzedaży
i stosowania kukurydzy MON 810 dzięki poparciu
części krajów Wspólnoty. Uzyskały one większość
kwalifikowaną głosów w Radzie UE dla poparcia
swoich starań o utrzymanie zakazu. Głosowanie
w Radzie UE poprzedzone jest zawsze decyzją Komi-
tetu Regulacyjnego do spraw dyrektywy 2001/18/WE
w sprawie zamierzonego uwolnienia organizmów ge-
netycznie zmodyfikowanych do środowiska, gdzie
rozpatrywane są wyłącznie przesłanki naukowe,
a nie polityczne. Aby doprowadzić do głosowania na
forum Rady UE, konieczne jest wcześniejsze przeko-
nanie państw członkowskich UE do swoich racji na
forum Komitetu Regulacyjnego ds. dyrektywy 2001/
18WE. Odrzucenie wniosku państwa członkowskiego
UE na tym etapie kończy bowiem procedurę i unie-
możliwia jakiekolwiek dalsze działania w tym zakre-
sie. Nie można poza tym zapominać, że ostateczną
decyzję w powyższej sprawie podejmuje Komisja Eu-
ropejska.
Większość państw nie zamknęła jednak jeszcze
swoich postępowań wyjaśniających z Komisją Euro-
pejską i trudno jest mówić o ich sukcesie w kwestii
zakazu stosowania i/lub uprawy określonych produk-
tów GM.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym
i działając zgodnie z deklaracją ramowego stanowi-
ska rządu RP dotyczącego organizmów genetycznie
zmodyfikowanych (GMO), każdorazowo podczas gło-
sowania na forum Unii Europejskiej w sprawie wpro-
wadzenia do obrotu produktów GMO Polska opowia-
da się przeciwko autoryzacji nowych produktów GM.
Należy jednak mieć na uwadze fakt, że nie tylko zda-
nie Polski brane jest pod uwagę podczas głosowania
nad określoną decyzją w sprawie wprowadzenia do
obrotu GMO. Polska ma do dyspozycji 27 głosów,
a do większości kwalifikowanej głosów, która jest wy-
magana, by dana decyzja została przyjęta lub odrzu-
cona, potrzeba 255 głosów (spośród 345 głosów
wszystkich państw członkowskich). Polska, mając na
uwadze obowiązki wynikające z członkostwa w Unii
Europejskiej, zobowiązuje się do przestrzegania pra-
wa wspólnotowego regulującego sprawy GMO, co
w konsekwencji oznacza, że pozytywne decyzje ze-
zwalające na wprowadzenie do obrotu GMO obowią-
zują również w Polsce.
2. W najbliższym czasie system prawnej regla-
mentacji w obszarze organizmów genetycznie zmo-
dyfikowanych ulegnie gruntownej przebudowie. Pro-
jekt ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmo-
dyfikowanych stanowi kompleksową regulację praw-
ną w obszarze organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych. Nowa ustawa uchyli obowiązującą obecnie
ustawę z dnia 22 czerwca 2001 r. o organizmach ge-
netycznie zmodyfikowanych (Dz. U. z 2007 r. Nr 36,
poz. 233). Projekt ustawy Prawo o organizmach ge-
netycznie zmodyfikowanych zawiera, w odróżnieniu
od obowiązującej ustawy o GMO, przepisy dotyczące
prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowa-
nych. Zasady prowadzenia takich upraw zostały
oparte na zaleceniach Komisji 2003/556/WE z dnia
23 lipca 2003 r. dotyczących wskazówek dla opraco-
wania krajowych strategii i najlepszych praktyk
w celu zapewnienia współistnienia upraw zmodyfi-

kowanych genetycznie z uprawami konwencjonalny-
mi i ekologicznymi (Dz. Urz. UE L 189 z dnia
29.7.2003, str. 36). Projekt ustawy nakłada obowią-
zek zgłaszania uprawy roślin genetycznie zmodyfi-
kowanych wojewódzkiemu inspektorowi ochrony ro-
ślin i nasiennictwa, właściwemu ze względu na miej-
sce prowadzenia uprawy. Wszyscy obywatele będą
mieli wgląd do Rejestru Upraw Roślin Genetycznie
Zmodyfikowanych, w którym będą umieszczane na-
stępujące informacje:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwa i siedziba
prowadzącego uprawę roślin genetycznie zmodyfiko-
wanych;
2) nazwa gatunku i odmiany roślin genetycznie
zmodyfikowanych;
3) informacja o właściwości uzyskanej w wyniku
modyfikacji genetycznej;
4) oznaczenie unikalnego identyfikatora;
5) wielkość powierzchni działki rolnej oraz nazwa
gminy, na obszarze której położona jest działka.
Dodatkowo w celu umożliwienia wprowadzenia
w przyszłości ewentualnego zakazu uprawy jakiej-
kolwiek odmiany transgenicznej w projekcie ustawy
określono przypadki, w których minister właściwy
do spraw rolnictwa ma możliwość wprowadzenia cza-
sowego ograniczenia lub zakazu uprawy określonych
odmian roślin genetycznie zmodyfikowanych będą-
cych organizmami genetycznie zmodyfikowanymi,
wprowadzonymi do obrotu z możliwością uprawy.
Przepisy regulujące tę kwestię zostały wprowa-
dzone ze względu na toczącą się w kraju debatę pu-
bliczną na temat bezpieczeństwa stosowania organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych w rolnictwie
oraz postulaty niektórych środowisk dotyczące ogra-
niczenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych
w Polsce. Zaproponowane rozwiązanie zostało przy-
gotowane w oparciu o art. 23 dyrektywy 2001/18/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca
2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do śro-
dowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie
i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz. Urz.
WE L 106 z 17.04.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15. t. 6, str. 77,
z późn. zm.).
Projekt nowej ustawy o GMO przewiduje ponadto
tworzenie stref wolnych od upraw roślin genetycznie
zmodyfikowanych. Strefa wolna od upraw roślin ge-
netycznie zmodyfikowanych obejmuje obszar sąsia-
dujących ze sobą działek ewidencyjnych. Strefę taką
będzie mogła utworzyć z własnej inicjatywy grupa
posiadaczy gospodarstw rolnych. W takim przypad-
ku grupa posiadaczy gospodarstw rolnych będzie za-
wierać umowę o utworzeniu strefy na oznaczony
czas. Umowa taka może zostać rozwiązana w drodze
zgodnego oświadczenia stron. Umowa o utworzeniu
strefy wolnej od upraw roślin genetycznie zmodyfi-
kowanych wygaśnie, jeżeli: w wyniku kontroli ujaw-
niono, że w tej strefie uprawiane są rośliny genetycz-
nie zmodyfikowane, zakończy się okres jej obowiązy-
397
wania i nie zostanie ona przedłużona oraz gdy strony
umowy złożą oświadczenie o jej rozwiązaniu.
W ten sposób tworzy się przejrzysty system gwa-
rantujący rolnikom swobodę prowadzenia działalno-
ści gospodarczej, który jednocześnie umożliwia wy-
łączanie pewnych obszarów spod upraw roślin gene-
tycznie zmodyfikowanych. Rozwiązanie to zostało
przyjęte po konsultacjach z Komisją Wspólnot Euro-
pejskich.
3. Rząd RP opowiada się przeciwko wprowadza-
niu żywności genetycznie zmodyfikowanej do obrotu.
Argumentem jest nie tylko negatywne nastawienie
dużej części polskiego społeczeństwa, ale też wciąż
niedoskonały system autoryzacji produktów GM na
poziomie wspólnotowym. Wielu naukowców podważa
np. opinie Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa
Żywności (EFSA), który m.in. weryfikuje wnioski
dotyczące wprowadzania produktów genetycznie
zmodyfikowanych do obrotu. Niektóre państwa człon-
kowskie UE wskazują, że badania prowadzone
w stosunkowo krótkim czasie nie dają żadnych gwa-
rancji, że długotrwałe spożywanie żywności gene-
tycznie zmodyfikowanej jest bezpieczne dla ludzkie-
go zdrowia. Wszystkie kraje opowiadają się za uspraw-
nieniem komunikacji pomiędzy EFSA a państwami
członkowskimi UE. Ocena zagrożenia dokonywana
przez ekspertów panelu GMO EFSA powinna w więk-
szym stopniu uwzględniać uwagi ekspertów krajo-
wych. Innym aspektem jest aspekt ekonomiczny.
Trwa ożywiona dyskusja na temat tego, czy istnieje
realna możliwość produkcji żywności tradycyjnej,
ekologicznej i genetycznie zmodyfikowanej w krajach
charakteryzujących się tak rozdrobnionym rolnic-
twem jak Polska. W Europie nie ma wielu doświad-
czeń na tym polu, ponieważ jedynym produktem do-
puszczonym do uprawy jest kukurydza MON 810,
charakteryzująca się odpornością na omacnicę pro-
sowiankę. Te wszystkie argumenty stanowią prze-
słankę wstrzemięźliwości w kwestii dopuszczania do
obrotu produktów żywnościowych zawierających
GMO lub składających się z GMO.
W Unii Europejskiej kwestie żywności i pasz ge-
netycznie zmodyfikowanych są regulowane rozporzą-
dzeniami wspólnotowymi: rozporządzeniem (WE)
nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie
zmodyfikowanej żywności i paszy oraz rozporządze-
niem nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 22 września 2003 r. w sprawie możliwości śle-
dzenia i znakowania organizmów genetycznie zmo-
dyfikowanych oraz możliwości śledzenia żywności
i produktów paszowych wyprodukowanych z organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych i zmieniającym
dyrektywę 2001/18/WE. Zarówno żywność genetycz-
nie zmodyfikowana, jak i pasza genetycznie zmody-
fikowana nie mogą: wywierać niekorzystnego wpły-
wu na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko,
wprowadzać w błąd użytkownika, różnić się pod
względem wartości odżywczych od swojego konwen-
cjonalnego odpowiednika, tzn. niezmodyfikowanego
398
genetycznie produktu spożywczego bądź paszy. Pod-
stawowym założeniem rozporządzenia 1829/2003
jest określenie scentralizowanej, ujednoliconej i przej-
rzystej procedury regulującej wprowadzenie do obro-
tu żywności i paszy GM w Unii Europejskiej. Jedno-
cześnie rozporządzenie to stanowi podstawę prawną
do prowadzenia „Wspólnotowego rejestru genetycz-
nie zmodyfikowanej żywności i pasz”. Rejestr ten ma
formę elektroniczną, administrowany jest przez Ko-
misję Europejską i jest dostępny opinii publicznej pod
adresem: http://europa.eu.int/comm/food/dyna/gm_
register/index_en.cfm. W dziedzinie znakowania pro-
duktów wyznaczono 0,9-procentowy próg zawartości
materiału genetycznie zmodyfikowanego dla tych or-
ganizmów genetycznie zmodyfikowanych, które po-
zytywnie przeszły proces autoryzacji na podstawie
przepisów prawa Unii Europejskiej. Zakres obowią-
zywania rozporządzenia 1830/2003 odnosi się do każ-
dego GMO, które uzyskało pozytywną decyzję insty-
tucji Unii Europejskiej na wprowadzenie do obrotu.
Ten akt prawny reguluje kwestie znakowania pro-
duktu GMO, w tym także żywności i paszy GM, oraz
nakreśla system „traceability”. System ten dotyczy
możliwości śledzenia drogi, jaką przebywa produkt
GMO od momentu jego wyprodukowania do końco-
wego odbiorcy. System „traceability” jest ułatwie-
niem kontroli i weryfikacji wymaganego przepisami
prawnymi znakowania. W praktyce system powinien
działać w następujący sposób. Rolnik uprawiający
rośliny GM musi poinformować każdego odbiorcę
swoich plonów, że są one genetycznie zmodyfikowane.
Poza tym musi posiadać rejestr zawierający informa-
cję, komu i kiedy udostępnił plony GM. Rejestr musi
być prowadzony bez względu na fakt, czy rolnik udo-
stępnił te plony odpłatnie, czy też bezpłatnie. Każdy
kolejny użytkownik danego GMO (będącego np. su-
rowcem w łańcuchu produkcyjnym) ma obowiązek
przekazywania informacji o nim kolejnemu nabywcy,
tak aby końcowy odbiorca/konsument miał pełną in-
formację o produkcie i był świadomy, że jest to pro-
dukt genetycznie zmodyfikowany.
Wszystkie produkty w opakowaniach jednostko-
wych, zawierające GMO lub składające się z GMO,
muszą zawierać na etykiecie informację: „ten pro-
dukt zawiera organizm genetycznie zmodyfikowany”
lub „ten produkt zawiera genetycznie zmodyfikowa-
ny (nazwa organizmu)”. Dla nieopakowanych jed-
nostkowo produktów oferowanych konsumentowi
końcowemu taka informacja musi pojawić się przy
produkcie w widocznym dla konsumenta miejscu.
Biorąc pod uwagę powyższe, przepisy rozporządzenia
1830/2003 muszą być przestrzegane w przypadku
zarówno obrotu nasionami przeznaczonymi do upra-
wy, jak również produktu końcowego – przetworzo-
nego (np. keczupu wyprodukowanego z genetycznie
zmodyfikowanych pomidorów).
W Polsce oraz w Unii Europejskiej istnieje spójny
system prawny dotyczący znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych. Przestrzeganie obo-
wiązku znakowania produktów GM w Polsce jest
nadzorowane przez wyznaczone jednostki kontrolne,
w szczególności przez Inspekcję Handlową oraz In-
spekcję Handlową Artykułów Rolno-Spożywczych.
Łamanie przepisów w tym zakresie jest penalizowa-
ne, zgodnie z odpowiednimi przepisami karnymi za-
wartymi w:
— ustawie z dnia 22 czerwca 2001 r. o organi-
zmach genetycznie zmodyfikowanych (Dz. U. Nr 36,
poz. 233, z późn. zm.),
— ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeń-
stwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225,
z późn. zm.),
— ustawie z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045, z późn. zm.).
Z uwagi na charakter aktów prawnych regulują-
cych kwestie żywności genetycznie zmodyfikowanej
(rozporządzenia wspólnotowe obowiązujące bezpo-
średnio we wszystkich państwach członkowskich
UE) każda zmiana dotycząca znakowania takiej żyw-
ności wiąże się z koniecznością nowelizacji prawa
wspólnotowego w tym zakresie.
4. Kluczowym zagadnieniem w przypadku orga-
nizmów genetycznie zmodyfikowanych jest prowa-
dzenie badań naukowych. Badania te powinny obej-
mować kwestie związane ze zdrowiem ludzi oraz
zwierząt, a także kwestie środowiskowe. Takie bada-
nia prowadzone są już obecnie w wielu krajach euro-
pejskich, ale ze względu na ich wysoki koszt żaden
kraj nie może sobie pozwolić na prowadzenie kom-
pleksowych projektów, które obejmowałyby wszyst-
kie produkty GM i wszystkie aspekty związane z oce-
ną zagrożenia danego organizmu genetycznie zmo-
dyfikowanego.
Biorąc pod uwagę zasady, na jakich można ogra-
niczyć stosowanie GMO, oraz liczne pytania o wpływ
organizmów genetycznie zmodyfikowanych na śro-
dowisko i zdrowie ludzi i zwierząt, rozpoczęto w Pol-
sce realizację programów badawczych, które pozwo-
lą na udzielenie odpowiedzi na pytania, czy stosowa-
nie GMO jest w pełni bezpieczne, również w polskim
systemie rolnym. Obecnie realizowane są dwa pro-
gramy wieloletnie, w których uwzględnione zostały
zagadnienia dotyczące GMO. W Instytucie Zootech-
niki – PIB w Krakowie prowadzone jest zadanie
„Wpływ pasz GMO na produkcyjność i zdrowotność
zwierząt, transfer transgenicznego DNA w przewo-
dzie pokarmowym oraz jego retencję w tkankach
i produktach żywnościowych pochodzenia zwierzę-
cego”. Zakończenie badań planowane jest na rok
2010. W Instytucie Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
w Radzikowie w programie pod nazwą „Ulepszanie
roślin dla zrównoważonych agroekosystemów, wyso-
kiej jakości żywności i produkcji roślinnej na cele
nieżywnościowe” realizowane są tematy w następu-
jących dziedzinach:
1) wpływ upraw transgenicznych na produkcję
roślinną oraz rolnictwo ekologiczne i konwencjo-
nalne;
2) ekologiczne aspekty wprowadzania roślinnych
GMO do agroekosystemów;

3) modernizacja i aktualizacja metodyk laborato-
ryjnej analizy GMO.
Resort rolnictwa i podległe instytuty podjęły wła-
sne badania naukowe, dzięki którym uzyskane zo-
staną wyniki potwierdzające lub odrzucające tezę
o szkodliwości produktów GMO.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie sytuacji w polskim przemyśle
mleczarskim i podejmowanych przez MRiRW
działań mających na celu zapewnienie
opłacalności produkcji mleka oraz zwiększenie
konsumpcji artykułów mleczarskich
w naszym kraju (11825)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana Andrzeja Kani, posła na Sejm RP, przekazaną
przy piśmie nr SPS-023-11825/09 z dnia 1 paździer-
nika br., w sprawie sytuacji w polskim przemyśle
mleczarskim i podejmowanych przez Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi działań mających na celu
zapewnienie opłacalności produkcji mleka i zwięk-
szenie konsumpcji artykułów mleczarskich, przed-
stawiam poniżej informacje w przedmiotowym za-
kresie.
W związku z faktem, iż rynek mleka i przetworów
mlecznych objęty jest wspólną organizacją rynku
mleka w ramach wspólnej polityki rolnej Unii Euro-
pejskiej, wszelkie działania, jakie mogą zostać podję-
te na tym rynku, nie mogą wykraczać poza zakres
interwencji rynkowej czy innych form wsparcia pro-
dukcji lub przetwórstwa mleka określonych w prze-
pisach UE. Państwa członkowskie UE nie mają moż-
liwości wprowadzania własnych mechanizmów
wsparcia, których nie przewiduje wspólna organiza-
cja rynku mleka i przetworów mlecznych, w tym
ustalania minimalnych cen skupu mleka. Minister
rolnictwa i rozwoju wsi podejmował i podejmuje jed-
nak intensywne działania, aby w ramach wspólnej
polityki rolnej zachowane i udoskonalone zostały me-
chanizmy interwencji rynkowej pozwalające na szyb-
kie reagowanie na sytuację na rynku mleka i sku-
teczne przeciwdziałanie spadkom cen mleka. Dzięki
staraniom resortu podejmowanym już w drugiej po-
łowie 2008 r., które uzyskały poparcie innych państw
członkowskich UE, Komisja Europejska przywróciła
z dniem 23 stycznia br. refundacje eksportowe do wy-
399
wozu przetworów mlecznych. W celu zwiększenia
skuteczności reagowania na sytuację na rynku prze-
tworów mlecznych podjęto także decyzję o organizo-
waniu przetargów do określenia poziomu refundacji
wywozowych dwa razy w miesiącu, a nie, jak dotych-
czas, raz w miesiącu. Reagując na trudną sytuację
na rynku mleka i przetworów mlecznych, przy wspar-
ciu Polski, Komisja od dnia 1 stycznia 2009 r. uru-
chomiła również mechanizm dopłat do prywatnego
przechowywania masła oraz zapowiedziała przedłu-
żenie rozpoczętej w dniu 1 marca 2009 r. interwencji
publicznej do masła i odtłuszczonego mleka w prosz-
ku do końca lutego 2010 r. oraz umożliwienie Komisji
podjęcia decyzji o kontynuowaniu interwencji pu-
blicznej w ramach procedury przetargowej do końca
lutego 2011 r.
Realizowane obecnie mechanizmy interwencji
rynkowej w postaci zakupów interwencyjnych masła
i odtłuszczonego mleka w proszku, refundacji wywo-
zowych do przetworów mlecznych oraz dopłaty do
prywatnego przechowywania masła, pomimo iż przy-
czyniły się do ustabilizowania się cen przetworów
mlecznych na poziomie minimalnie przekraczającym
poziom cen interwencyjnych, w ocenie resortu rolnic-
twa są niewystarczające w świetle stale utrzymują-
cego się niskiego poziomu cen skupu mleka.
W związku z powyższym resort podejmuje dodat-
kowe działania w celu wprowadzenia przez Komisję
Europejską dalszych środków zaradczych dla sytu-
acji na rynku mleka. Minister rolnictwa i rozwoju
wsi wystąpił do pani komisarz ds. rolnictwa i rozwo-
ju obszarów wiejskich pani Mariann Fischer Boel
z propozycją podjęcia przez KE dalszych działań ma-
jących kluczowe znaczenie dla uporządkowania i usta-
bilizowania sytuacji na rynku mleka i przetworów
mlecznych, w tym m.in. przywrócenia mechanizmów
dopłat do mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego
mleka w proszku przeznaczonego na pasze oraz do
mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę
i kazeiniany. Ponadto Polska zaproponowała stwo-
rzenie prawnej możliwości dokonywania na szczeblu
krajowym konwersji krajowej kwoty sprzedaży bez-
pośredniej na krajową kwotę dostaw i odwrotnie, co
stworzyłoby zainteresowanym państwom członkow-
skim możliwość bardziej elastycznego i efektywnego
wykorzystywania otrzymanej krajowej kwoty mlecz-
nej. W dniu 21 września 2009 r. minister rolnictwa
i rozwoju wsi podpisał wraz z ministrem żywności,
rolnictwa i rybołówstwa Francji wspólne oświadcze-
nie wzywające Komisję Europejską do podjęcia dzia-
łań mających na celu poprawę sytuacji na rynku mle-
ka i przetworów mlecznych. W oświadczeniu wezwa-
no Komisję Europejską m.in. do podniesienia cen
interwencyjnych dla masła i odtłuszczonego mleka
w proszku oraz stawek refundacji wywozowych na
przetwory mleczne, a także przywrócenia dopłat do
mleka odłuszczonego i odtłuszczonego mleka w prosz-
ku przeznaczanego na paszę. Oświadczenie zawiera
również wnioski do Komisji Europejskiej o podjęcie
działań zapewniających sprzedaż masła i OMP
400
z magazynów interwencyjnych w okresie, gdy ceny
tych przetworów znacznie wzrosną, tak aby uchro-
nić rynek przed kolejnymi zakłóceniami, oraz roz-
ważenie dostosowania istniejących mechanizmów
rynkowych, tak aby zapewnić ich większą elastycz-
ność i skuteczność.
Ponadto na wniosek ministra rolnictwa i rozwoju
wsi na spotkaniu ministrów rolnictwa Grupy Wy-
szehradzkiej oraz Bułgarii i Rumunii w dniach 9–10
września 2009 r. przyjęte zostało wspólne stanowisko
kierowane do Komisji Europejskiej, w którym zwró-
cono uwagę na konieczność podjęcia nadzwyczajnych
działań Komisji, oceniono jako spóźnione i w konse-
kwencji mało skuteczne dotychczasowe działania na
rynku mleka, podkreślono brak akceptacji dla dzia-
łań i propozycji, które mogą pogłębić różnice w wa-
runkach produkcji pomiędzy UE–15 a nowymi człon-
kami. Ponadto wezwano Komisję do rozwiązania na
poziomie Wspólnoty problemów występujących w łań-
cuchu żywnościowym dotyczących zrównoważenia
negocjacji pomiędzy uczestnikami rynku.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi na nieformal-
nym spotkaniu ministrów rolnictwa 21 państw człon-
kowskich UE w Wiedniu w dniu 12 września był jed-
nym z sygnatariuszy wspólnego oświadczenia skie-
rowanego do Rady Unii Europejskiej ds. Rolnictwa
i Rybołówstwa na posiedzenie w dniu 19 październi-
ka br. W oświadczeniu tym wniesiono o przyjęcie sze-
regu natychmiastowych środków mających zapewnić
ustabilizowanie sytuacji w sektorze mleczarskim.
Przede wszystkim podkreślona została potrzeba przy-
wrócenia równowagi na rynku i w związku z tym
zaproponowano przywrócenie dopłat do mleka od-
tłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku prze-
znaczonego na pasze, wsparcie eksportu produktów
mleczarskich, wsparcie dystrybucji produktów mle-
czarskich w szkołach, umożliwienie przechowywania
publicznego i prywatnego przetworów mlecznych
w okresie całego roku oraz wsparcie organizacji pro-
ducentów mleka.
Odnosząc się do propozycji dotyczącej wystąpienia
z wnioskiem o wyrównanie wysokości dopłat bezpo-
średnich do poziomu stosowanego w krajach UE–15,
uprzejmie informuję, iż Polska, tak jak większość
„nowych” krajów członkowskich Unii Europejskiej
(z wyjątkiem Słowenii i Malty), stosuje uproszczony
system płatności bezpośrednich, w którym płatność
przyznawana jest użytkownikowi na hektar użytków
rolnych, które są utrzymywane zgodnie z wymogami
dobrej kultury rolnej oraz były utrzymane zgodnie
z tymi wymogami na dzień 30 czerwca 2003 r. Staw-
ka płatności SAPS obliczana jest natomiast przez
podzielenie krajowej koperty finansowej przez upraw-
nioną powierzchnię gruntów rolnych (14 337 tys. ha
w przypadku Polski). Płatności te podlegają stopnio-
wemu dochodzeniu do poziomu stosowanego w kra-
jach UE–15 (zasada phasing-in). W związku z tym
ich poziom wzrasta corocznie (do momentu osiągnię-
cia wartości 100%, tj. do roku 2013) i począwszy od
2004 r. kształtował się w sposób następujący: 25%,
30%, 35%, 40%, 50%, a w 2009 r. wyniesie 60% po-
ziomu płatności stosowanych w Unii Europejskiej na
dzień 30 kwietnia 2004 r. Należy jednocześnie pod-
kreślić, iż zasada ta obowiązuje wszystkie nowe pań-
stwa członkowskie.
Ponadto, korzystając z możliwości przewidzianej
prawem wspólnotowym, Polska stosuje krajowe uzu-
pełniające płatności bezpośrednie (z ang. Comple-
mentary National Direct Payments – CNDP), które
mogą być stosowane w wysokości do 30% płatności
stosowanych w krajach UE–15 na dzień 30 kwietnia
2004 r. Oznacza to, że w 2009 r. całkowite płatności
dla polskich producentów mogą wynieść 90% (60%
z budżetu UE + 30% z budżetu krajowego) płatności
stosowanych w UE–15, natomiast już w 2010 r. cał-
kowite wsparcie skierowane do polskich producentów
(przy maksymalnym uzupełnieniu krajowym) może
wynieść 100% płatności stosowanych w Unii Euro-
pejskiej w dniu 30 kwietnia 2004 r.
Należy jednocześnie podkreślić, że pomimo iż sto-
sowanie wsparcia krajowego w maksymalnej wyso-
kości nie jest obowiązkowe dla państw członkow-
skich, w Polsce stosowano tę formę pomocy na naj-
wyższym poziomie dopuszczonym traktatem akce-
syjnym.
Ponadto należy zauważyć, iż postulat dotyczący
zrównania poziomu dopłat we wszystkich krajach
członkowskich UE zgłaszany był przez Polskę już
podczas zakończonej w listopadzie 2008 r. dyskusji
na forum Rady Unii Europejskiej nt. funkcjonowania
wspólnej polityki rolnej, w ramach której przedsta-
wiono propozycje zmian do obecnie obowiązującego
systemu płatności bezpośrednich. W ramach porozu-
mienia politycznego osiągniętego w trakcie posiedze-
nia Rady Ministrów UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa
w dniach 18–20 listopada 2008 r., w efekcie starań
Polski uzyskano zobowiązanie Rady UE i Komisji
Europejskiej do przeprowadzenia jak najszybszej
analizy problemu nierównego poziomu płatności bez-
pośrednich w UE oraz do zaproponowania odpowied-
nich rozwiązań tego problemu w ramach dyskusji
nad przyszłością polityki rolnej po roku 2013.
Jednocześnie, zgodnie z przyjętym stanowiskiem
rządu RP, postulat zrównania poziomu płatności we
wszystkich państwach Wspólnoty jest jednym z prio-
rytetów Polski, które będą podnoszone w trakcie pol-
skiej prezydencji w II połowie 2011 r.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej wzrastających
cen stosowanych w handlu artykułami rolno-spożyw-
czymi w sieciach handlowych, należy podkreślić, iż
problem ten był i jest przedmiotem dyskusji na po-
siedzeniach organów Unii Europejskiej. W rezolucji
Parlamentu Europejskiego z dnia 26 marca 2009 r.
postuluje się podjęcie ze strony instytucji publicznych
zdecydowanych działań w sprawie powstawania co-
raz większych różnic pomiędzy cenami żywności uzy-
skiwanymi przez producenta a cenami płaconymi
przez konsumenta. Działania postulowane przez par-
lament to m.in. wspieranie koncentracji podaży pro-
duktów rolnych, wprowadzenie unijnego systemu

monitorowania rynku, w tym cen i kosztów, oraz
ustanowienie wspólnotowych ram prawnych unie-
możliwiających stosowanie nieuczciwych praktyk
i wspierających sprawiedliwy podział marż handlo-
wych. Również Rada Ministrów Rolnictwa i Rybo-
łówstwa Unii Europejskiej zajmowała się przedmio-
towym problemem na posiedzeniach w maju i czerw-
cu br. Wskazywano wówczas na potrzebę stworzenia
systemu monitorowania cen w łańcuchu żywnościo-
wym. Komisja Europejska zadeklarowała podjęcie
stosownych działań w celu większego monitorowania
rynku, śledzenia transmisji cen rolnych i wzmacnia-
nia pozycji producentów wobec sieci handlowych. Ko-
misja podkreśliła również, że obecnie, w okresie kry-
zysu gospodarczego, istotne jest zapewnienie konsu-
mentom dostępu do żywności po umiarkowanych
cenach i zobowiązała się do przedstawienia raportu
w tej sprawie do końca 2009 r.
Problem podjęła również tzw. grupa wysokiego
szczebla, która dla uporządkowania łańcucha żyw-
nościowego wskazała dwa zalecenia, tj.: wsparcie
efektywnej integracji małych i średnich przedsię-
biorstw z łańcuchem żywnościowym oraz zapewnie-
nie właściwego i optymalnego funkcjonowania po-
między wszystkimi ogniwami tego łańcucha.
Dostrzegając konieczność monitoringu całego
łańcucha żywnościowego, jak również w celu reali-
zacji ww. zaleceń, minister rolnictwa i rozwoju wsi
wystąpił do prezesa Rady Ministrów z wnioskiem
o powołanie międzyresortowego zespołu do spraw
zwiększenia przejrzystości rynku artykułów rolno-
-spożywczych i poprawy funkcjonowania łańcucha
żywnościowego. Wniosek ten jest przedmiotem uzgod-
nień międzyresortowych. Według propozycji mini-
sterstwa działania zespołu obejmą:
1) przegląd i ocenę stosowanych praktyk handlo-
wych w łańcuchu żywnościowym, które umożliwią
lepsze zrozumienie funkcjonowania łańcucha żyw-
nościowego,
2) przegląd i ocenę regulacji prawnych oraz przy-
gotowanie rekomendacji odnośnie ewentualnych zmian
prawnych w celu zwiększenia przejrzystości rynku
i poprawy efektywności funkcjonowania łańcucha
żywnościowego oraz wyeliminowania nieuczciwych
praktyk handlowych,
3) opracowanie koncepcji ciągłego monitorowania
wysokości cen i marż i przekazywania konsumentom
informacji w tym zakresie,
4) opracowanie koncepcji utworzenia platformy
porozumienia pomiędzy producentami rolnymi, prze-
twórstwem i handlem celem zapobiegania nieuczci-
wym praktykom rynkowym i przygotowania kodek-
su dobrych praktyk.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w celu zi-
dentyfikowania przyczyn wzrostu cen żywności, któ-
rych przesłankami w coraz większym stopniu są
czynniki pozasurowcowe, w dniu 8 czerwca br. resort
rolnictwa przesłał m.in. do organizacji reprezentują-
cych sektor rolno-spożywczy ankietę dotyczącą trud-
ności, jakie przedsiębiorcy napotykają przy sprzeda-
401
ży produktów w ramach sieci handlowych. Również
wyniki tej ankiety posłużyły do sformułowania części
zadań dla ww. zespołu.
Ponadto minister rolnictwa i rozwoju wsi w grud-
niu 2008 r. powołał specjalny roboczy zespół, którego
zadaniem było opracowanie koncepcji przyspiesze-
nia działań konsolidacyjnych i restrukturyzacyjnych
w sektorze mleczarskim. Zespół zaproponował m.in.
wprowadzenie zmian w Programie Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich w kierunku większego dofinansowa-
nia projektów nastawionych na konsolidację branży
mleczarskiej, w tym również tworzenie centrów dys-
trybucji produktów mleczarskich. Wprowadzenie
tych zmian wymaga jednakże uzyskania zgody Ko-
misji Europejskiej.
Wsparcie promocji i zwiększenia spożycia mleka
i przetworów mlecznych dofinansowywane jest z bu-
dżetu krajowego poprzez przyznawanie dopłaty kra-
jowej do spożycia mleka i przetworów mlecznych
w ramach programu „Dopłat do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w placówkach oświatowych”,
określanego jako „Szklanka mleka”. Program jest
skierowany do dzieci i młodzieży w przedszkolach,
szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach śred-
nich. Program finansowany jest z trzech niezależ-
nych źródeł, tj. środków pochodzących z budżetu UE
(lata 2004–2009) przeznaczonych dla wszystkich do-
puszczonych przepisami UE placówek oświatowych,
środków Funduszu Promocji Mleczarstwa (począw-
szy od 2006 r.) przeznaczonych dla przedszkoli i gim-
nazjów oraz dopłaty krajowej pochodzącej z budżetu
państwa dla szkół podstawowych. Dzięki wprowadze-
niu dopłaty krajowej od września 2007 r. mleko białe
(bez dodatków smakowych) udostępniane jest dzie-
ciom w szkołach podstawowych bezpłatnie. Dopłata
krajowa w szybki i skuteczny sposób zwiększyła za-
interesowanie dzieci i młodzieży konsumpcją mleka
i przetworów mlecznych. W roku szkolnym 2008/
2009 w porównaniu z rokiem 2004/2005 liczba
placówek oświatowych uczestniczących w progra-
mie „Szklanka mleka” wzrosła ponadtrzykrotnie,
z 4,4 tys. do ok. 14,2 tys., zaś liczba uczniów blisko
czterokrotnie, z 638 tys. do ok. 2,38 mln. W ramach
programu w roku szkolnym 2008/2009 rozdyspono-
wano wśród uczniów ok. 76 tys. ton mleka i przetwo-
rów mlecznych. Należy podkreślić, iż Polska uzyska-
ła pozycję lidera wśród państw członkowskich UE
w zakresie absorpcji unijnych środków budżetowych
na przedmiotowy mechanizm. Przyznawanie dopłaty
krajowej uzależnione jest od możliwości budżetowych
państwa, jednakże resort rolnictwa będzie podejmo-
wał wszelkie możliwe starania, aby w kolejnych la-
tach szkolnych dopłata była kontynuowana.
Odnosząc się do kwestii związanej z działaniami
w kierunku zwiększenia eksportu przetworów mlecz-
nych, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że dzia-
łania mające na celu ułatwienie eksportu polskich
produktów pochodzenia zwierzęcego, w tym produk-
tów mlecznych, na rynki państw trzecich polegają
przede wszystkim na: pozyskiwaniu wymagań sani-
402
tarno-weterynaryjnych (przepisów, norm, procedur)
krajów trzecich, uzgadnianiu z właściwymi władza-
mi państwa trzeciego warunków eksportu oraz
uzgadnianiu świadectw zdrowia towarzyszących
przesyłkom do tego kraju. Działania te prowadzone
są przez głównego lekarza weterynarii. Pozyskane
przepisy są tłumaczone na język polski, a następnie
zamieszczane do użytku publicznego na stronie in-
ternetowej Głównego Inspektoratu Weterynarii.
W 2009 r. przetłumaczono m.in. wymagania dla mle-
ka i produktów mlecznych Federacji Rosyjskiej, Ja-
ponii oraz USA. Ponadto główny lekarz weterynarii
uzgadnia ewentualne zmiany w dotychczas obowią-
zujących świadectwach zdrowia, o ile zachodzi taka
potrzeba. Dla przykładu obecnie prowadzone są
uzgodnienia z Chorwacją i Mołdawią.
W odniesieniu do wspomagania eksportu do Fe-
deracji Rosyjskiej, prowadzone były niżej wymienio-
ne działania.
W oparciu o przekazaną przez Komisję Europej-
ską nową ustawę federalną Federacji Rosyjskiej
z dnia 12 czerwca 2008 r. o regulaminie technicznym
na mleko i produkty mleczne główny lekarz wetery-
narii, w porozumieniu ze związkami branży mleczar-
skiej, opracował i zamieścił na stronie internetowej
inspekcji „Wytyczne dla zakładów dotyczące zapew-
nienia zgodności z wymaganiami ustawy federalnej
z dnia 12 czerwca 2008 r. o regulaminie technicznym
na mleko i produkty mleczne nr 88-FZ przy eksporcie
do Federacji Rosyjskiej tych produktów”. Ponadto
celem ułatwienia przez właściwe organy Inspekcji
Weterynaryjnej weryfikacji wdrożenia przez zakłady
wymagań Federacji Rosyjskiej przygotowano listę
kontrolną SPIWET „Lista do dokumentowania zgod-
ności zakładów i gospodarstw mleczarskich ze szcze-
gólnymi wymaganiami sanitarno-weterynaryjnymi
Federacji Rosyjskiej”. Pracownicy Głównego Inspek-
toratu Weterynarii uczestniczyli również w negocja-
cjach pomiędzy Komisją Europejską a Rosselkhozna-
dzorem (Federalne Biuro Rosji ds. Bezpieczeństwa
Żywnościowego oraz Przepisów Fitosanitarnych)
w sprawie przyznania państwom członkowskim cza-
sowych odstępstw od niektórych wymagań ustawy
federalnej, które wykraczają poza wymagania wspól-
notowe. Informacje dotyczące nowych ustaleń pomię-
dzy Komisją Europejską i właściwymi władzami
Federacji Rosyjskiej są na bieżąco przekazywane za-
interesowanym związkom branżowym.
Ponadto podczas spotkania z przedstawicielami
Rosselkhoznadzoru główny lekarz weterynarii za-
proponował przeprowadzenie zatwierdzania polskich
zakładów mleczarskich do eksportu na rynek Fede-
racji Rosyjskiej na zasadach prelistingu, czyli z po-
minięciem kontroli każdego z zakładów ubiegających
się o zatwierdzenie do eksportu na rynek Federacji
Rosyjskiej przez inspektorów strony rosyjskiej. Przy-
jęcie przez stronę rosyjską ww. propozycji, o ile pozy-
tywnie zostaną ocenione zakłady mleczarskie podda-
ne kontroli podczas ostatniej misji, uprościłoby
znacznie procedurę nabywania uprawnień eksporto-
wych przez zainteresowane zakłady, ponieważ limi-
towane możliwości przeprowadzania kontroli przez
inspektorów Rosselkhoznadzoru stanowią poważny
problem w tym zakresie. Obecnie trwa oczekiwanie
na decyzje władz rosyjskich w tej sprawie.
Należy również podkreślić, że na liście zakładów
posiadających prawo eksportu mleka i produktów
mleczarskich do Federacji Rosyjskiej znajdują się
obecnie 24 podmioty. Podczas kontroli rosyjskiej
przeprowadzonej w dniach 21 września – 2 paździer-
nika 2009 r. inspektorzy rosyjscy skontrolowali 7 za-
kładów mleczarskich, w tym 3, które prowadzą już
eksport do Federacji Rosyjskiej, oraz 4 nowe, ubiega-
jące się o przyznanie uprawnień eksportowych.
W eksporcie do państw takich, jak Azerbejdżan,
Gruzja, Mołdawia, Macedonia, Chorwacja, Albania,
Angola, Chiny, Hongkong, Korea Południowa, Liban,
Nigeria, Tajlandia, Wietnam, Chile, Ekwador, Kuba,
Meksyk i USA, Polska wykorzystuje uzgodnione wzo-
ry świadectw dla mleka i produktów mlecznych.
W Głównym Inspektoracie Weterynarii trwają
również prace nad przygotowaniem wzorów świa-
dectw dla eksportu do Uzbekistanu, Belize, Peru,
Salwadoru, Wenezueli, Iranu, Malezji, Brazylii oraz
na Białoruś i Kostarykę.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie wprowadzenia ułatwień
oraz złagodzenia wymagań dotyczących
zbyt drastycznych zasad dla obywateli
naszego kraju wynikających z obowiązujących
przepisów o upadłości konsumenckiej (11826)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Andrzeja Kani, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 1 października 2009 r., nr SPS-023-
-11826/09, w sprawie wprowadzenia ułatwień oraz
złagodzenia wymagań dotyczących zbyt drastycz-
nych zasad wynikających z obowiązujących przepi-
sów o upadłości konsumenckiej uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
1. Instytucja upadłości osoby fizycznej nieprowa-
dzącej działalności gospodarczej, zwana dalej „upa-
dłością konsumencką”, została wprowadzona do pol-
skiego systemu prawa ustawą z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze
oraz ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywil-
nych (Dz. U. Nr 234, poz. 1572), która weszła w życie
z dniem 31 marca 2009 r. Ze względu na społeczne

oczekiwania związane z wprowadzeniem możliwości
ogłoszenia upadłości konsumenckiej praktyczne
funkcjonowanie tych przepisów jest przedmiotem
stałego monitoringu przez resort sprawiedliwości.
Z danych otrzymywanych z sądów upadłościowych
wynika, że wzrasta zainteresowanie możliwością zło-
żenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Od dnia wej-
ścia w życie ustawy do dnia 30 czerwca 2009 r. do
sądów wpłynęło ogółem 456 wniosków o ogłoszenie
upadłości konsumenckiej, natomiast przez kolejne
2 miesiące, tj. do 31 sierpnia 2009 r., liczba zgłoszo-
nych wniosków wzrosła do 694, z czego 230 wnio-
sków zostało prawomocnie zwróconych.
Uprzejmie wyjaśniam, że resort sprawiedliwości
nie gromadzi informacji na temat przyczyn zwrotów
wniosków o ogłoszenie upadłości ani ich odrzucenia,
bowiem tego rodzaju okoliczności możliwe są do usta-
lenia wyłącznie na podstawie akt każdej sprawy, po
analizie uzasadnień zarządzeń o zwrocie wniosku
albo postanowień o jego odrzuceniu. W ramach pro-
wadzonego monitoringu spraw dotyczących upadło-
ści konsumenckiej Ministerstwo Sprawiedliwości
zwróciło się do prezesów 3 sądów upadłościowych
(w Łodzi, we Wrocławiu i w Bydgoszczy) o wskazanie,
jakie braki formalne były najczęściej przyczyną za-
rządzenia zwrotu wniosków o ogłoszenie upadłości
oraz w ilu sprawach zwrócono wniosek z powodu nie-
uiszczenia opłaty od wniosku, która wynosi 200 zł
zgodnie z art. 75 pkt 5 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U.
Nr 167, poz. 1398, z późn. zm.).
Z otrzymanych danych wynika, że do wymienio-
nych sądów do dnia 30 września 2009 r. wpłynęły
103 wnioski, z czego zwrócono 57 wniosków. Powo-
dem zwrotu było niezłożenie dokumentów wskaza-
nych w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r.
Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535,
z późn. zm.), zwanej dalej „p.u.i.n.”, oraz brak oświad-
czenia na piśmie co do prawdziwości danych zawar-
tych we wniosku. Stwierdzono, że w większości przy-
padków wnioskodawcy składają wnioski o zwolnienie
od kosztów sądowych i zapewne z tego powodu nie
odnotowano zwrotu wniosku tylko z powodu braku
opłaty. Do dnia 31 sierpnia 2009 r. w 4 sprawach zo-
stała ogłoszona upadłość konsumencka. Ze względu
na to, że pierwsza upadłość konsumencka została
ogłoszona w czerwcu bieżącego roku, a na dzień
30 września 2009 r. w toku rozpatrywania przez sądy
było 225 spraw, nie jest jeszcze możliwe określenie
skutków finansowych tych postępowań dla dłużni-
ków i wierzycieli.
Podczas prac nad przygotowaniem rozwiązań
normatywnych regulujących upadłość konsumencką,
prowadzonych przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa
Cywilnego, odrzucono możliwość zgłoszenia wniosku
o ogłoszenie upadłości przez wierzyciela jako sprzecz-
ną z przyjętym założeniem, że ogłoszenie upadłości
i w konsekwencji skorzystanie z dobrodziejstwa od-
dłużenia stanowi przywilej dla dłużnika, który może
z niego skorzystać tylko w wyjątkowych okoliczno-
403
ściach. Ponadto regulacja art. 4912 ust. 2 p.u.i.n. wy-
klucza możliwość składania przez wierzycieli wnio-
sków o ogłoszenie upadłości w złej wierze, co dodat-
kowo chroni dłużnika, który popadł w niewypłacal-
ność bez swojej winy.
2. Odnosząc się do kwestii edukacji obywateli
w zakresie przepisów regulujących upadłość konsu-
mencką, uważam, że jest to pożądane. Niemniej jed-
nak nie wydaje się celowe angażowanie w ten proces
struktur państwowych, lecz raczej widziałbym tu or-
ganizacje konsumenckie. Działania takie podjęła,
zrzeszająca przedsiębiorców, Konferencja Przedsię-
biorstw Finansowych w Polsce, która zamierza przy-
gotować ulotkę edukacyjną dla potencjalnych bene-
ficjentów upadłości konsumenckiej, doradzającą, jak
dobrze przygotować wniosek o ogłoszenie upadłości.
3. Uprzejmie wyjaśniam, że regulacje upadłości
konsumenckiej w większości krajów europejskich przy-
jęły możliwość kilkakrotnej upadłości, dopuszczając
możliwość złożenia ponownego wniosku po upływie
od 10 do 20 lat. Wyjątkiem jest Francja, która nie
przewiduje żadnych ograniczeń, oraz państwa skan-
dynawskie, w których upadłość konsumencka może
zostać ogłoszona tylko raz w życiu. W tej kwestii po-
dzielam opinię Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywil-
nego, która proponowała omawiane rozwiązanie, że
sytuacje wyjątkowe (takie jak pożar, śmierć małżon-
ka, niezawiniona utrata pracy) mogą wystąpić więcej
niż raz w życiu osoby fizycznej.
4. Koncepcja wprowadzenia restrykcji w postaci
orzekania przez sąd upadłościowy zakazu zajmowa-
nia stanowisk w administracji publicznej i samorzą-
dowej oraz niektórych stanowisk związanych z dzia-
łalnością gospodarczą mogłaby być przedmiotem
rozważań w przypadku prowadzenia prac nad zmia-
ną przepisów idącą w kierunku liberalnej zmiany
przesłanek ogłoszenia upadłości. Aktualnie, na pod-
stawie art. 4913 ust. 1 p.u.i.n., upadłość może zostać
ogłoszona jedynie wobec osoby, która popadła w dłu-
gi bez swojej winy, na skutek wyjątkowych i nieza-
leżnych od niej okoliczności, a zatem wprowadzenie
tak dotkliwych sankcji nie wydaje się uzasadnione.
5. Ze względu na to, że celem postępowania upa-
dłościowego w sprawach konsumenckich jest oddłu-
żenie upadłego i w pewnym stopniu zaspokojenie
wierzycieli, w ustawie przyjęto, że postępowanie to
prowadzone będzie według przepisów o postępowa-
niu upadłościowym obejmującym likwidację majątku
upadłego, by tą drogą spieniężyć majątek upadłego
i zaspokoić z niego wierzycieli (art. 4912 p.u.i.n.). Pro-
wadzenie postępowania układowego wywoływałoby
negatywne konsekwencje w postaci nadmiernej kom-
plikacji postępowania, co prowadziłoby do przewle-
kłości i wzrostu jego kosztów. Ustawa nie wyklucza
jednak wpływu wierzycieli na zakres zaspokojenia
ich przez dłużnika. Możliwość taką stwarza art. 4917
ust. 3 p.u.i.n. przez przyznanie prawa wierzycielom
do żądania zaspokojenia ich w większym zakresie,
niż o to wnosi upadły.
404
Niezależnie jednak od powyższego nie wykluczam
konieczności wprowadzenia zmian do przepisów do-
tyczących omawianej upadłości w zakresie możliwo-
ści zawierania układu. Taka decyzja może być po-
wzięta po dokonaniu kompleksowej oceny skutków
obecnie obowiązującej regulacji. W odniesieniu do
propozycji pozasądowej ugody w zakresie spłaty za-
dłużenia uprzejmie wyjaśniam, że w aktualnym sta-
nie prawnym nie ma przeszkód, aby dłużnik bez an-
gażowania sądu porozumiał się z wierzycielami i za-
warł odpowiednią ugodę, tym bardziej że w przypad-
ku konsumenta z reguły istnieje jeden wierzyciel,
którym jest bank. Niemniej jednak wprowadzenie
takiej instytucji do przepisów regulujących upadłość
konsumencką jest godne rozważenia.
6. Obowiązująca ustawa dopuszcza możliwość zło-
żenia wniosku o ogłoszenie upadłości tylko przez dłuż-
nika, a zatem przed podjęciem decyzji o złożeniu wnio-
sku dłużnik ma możliwość rozważenia wszystkich
negatywnych (utrata mieszkania lub domu) i pozytyw-
nych (oddłużenie) konsekwencji ogłoszenia upadłości.
Zatem dłużnik, inicjując postępowanie upadłościowe,
godzi się z utratą tych dóbr w myśl zasady „chcącemu
nie dzieje się krzywda”. Nie można zatem zgodzić się
z twierdzeniem, że takie rozwiązanie jest antyspołecz-
ne. Z tego względu nie wydaje się konieczna zmiana
przepisów w kierunku wyłączenia mieszkania albo
domu mieszkalnego z masy upadłości. Byłoby to zna-
czącym pokrzywdzeniem wierzycieli.
7. Jednym z głównych założeń przyświecających
twórcom przepisów regulujących upadłość konsu-
mencką było zredukowanie kosztów tego postępowa-
nia do niezbędnego minimum. W sytuacji gdy posta-
nowienie o ogłoszeniu upadłości jest publikowane
w dzienniku o zasięgu krajowym i ogłaszane w bu-
dynku sądowym, przekazywanie danych o ogłoszeniu
upadłości do biur informacji gospodarczych nie wy-
daje się konieczne i spowodowałoby wzrost kosztów
postępowania, tym bardziej że banki wykazują się
doskonałą organizacją w zakresie sprawdzania wy-
płacalności i wiarygodności potencjalnych kredyto-
biorców. Z tego względu tworzenie rejestru upadłości
konsumenckich wydaje się zbędne. Nie można rów-
nież pominąć kosztów utworzenia i działalności ta-
kiego rejestru, w szczególności w obliczu trudnej sy-
tuacji budżetowej państwa.
Reasumując, pragnę podkreślić, że rozważanie
zmiany ustawy powinno zostać poprzedzone zebra-
niem opinii różnych środowisk konsumentów, przed-
siębiorców (jako wierzycieli upadłego), ekspertyz
oraz orzecznictwa i dopiero na podstawie analizy ze-
branych danych będzie możliwe wyprowadzanie
wniosków natury legislacyjnej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie redukcji kosztów funkcjonowania
Policji (11827)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 października 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11827/09), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Cezarego Atamańczuka z dnia 21 września
2009 r. w sprawie redukcji kosztów funkcjonowania
Policji, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie podkreślenia wymaga, że ogranicze-
nia budżetowe mają głównie charakter inwestycyjny
i nie obejmują wydatków, które bezpośrednio prze-
kładają się na zdolności operacyjne służb. W budżecie
resortu spraw wewnętrznych i administracji nie za-
brakło środków finansowych na uposażenia funkcjo-
nariuszy, w tym na podwyżki uposażeń wynikające
z realizacji ustawy o ustanowieniu „Programu mo-
dernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach
2007–2009”, płace pracowników cywilnych oraz na
zakup paliwa do samochodów służbowych i ich obsłu-
gi technicznej.
Zmniejszony budżet zmusza do podejmowania
bardzo trudnych decyzji związanych z alokacją do-
stępnych środków. Szefowie służb resortu spraw we-
wnętrznych i administracji podejmują działania, aby
kryzys finansowy nie przełożył się negatywnie na
stan bezpieczeństwa. Planowane oszczędności nie
będą skutkowały zmniejszeniem liczby patroli na uli-
cach. Jednocześnie podejmowane są starania o utrzy-
manie na niezmienionym poziomie dziennej liczby
patroli pieszych i zmotoryzowanych. Z tego też wzglę-
du nie należy spodziewać się obniżenia bezpieczeń-
stwa obywateli.
Podnieść należy, że kierownictwo Komendy Głów-
nej Policji jak również resortu spraw wewnętrznych
i administracji stoi na stanowisku, że wprowadzenie
oszczędności budżetowych nie powinno spowodować
pogorszenia warunków materialnych policjantów ani
ich rodzin. Jako naczelną dyrektywę działania przy-
jęto zasadę nienaruszalności uprawnień do uposaże-
nia i jego terminowej realizacji, dokonanie wypłaty
nagrody rocznej oraz równoważnika za umunduro-
wanie, przy jednoczesnym zabezpieczeniu środków
na zakup paliwa na poziomie roku 2008, utrzymanie
kluczowych policyjnych systemów informatycznych
oraz pokrywanie niezbędnych kosztów prowadzo-
nych postępowań karnych i w sprawach o wykrocze-
nia. Takie sformułowanie priorytetów, pozwalających
na realizację podstawowych zadań Policji, wiązało
się z koniecznością przesunięcia w czasie pozostałych

rodzajów wydatków, w tym m.in. wypłat świadczeń
pozapłacowych funkcjonariuszy.
Mając jednak świadomość, że dla wielu policjan-
tów nawet stosunkowo niewielkie wypłaty świadczeń
wynikających ze stosunku służbowego (dopłaty do
wypoczynku, równoważniki za niewykorzystany
przejazd raz w roku itp.) mogą stanowić istotny
składnik budżetu domowego, komendant główny Po-
licji wydał polecenie komendantom wojewódzkim,
aby w pierwszej kolejności regulowano świadczenia
funkcjonariuszy znajdujących się w trudnej sytuacji
materialnej. Sytuacja ta jest na bieżąco monitorowa-
na zarówno przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, jak i Komendę Główną Policji.
W resorcie spraw wewnętrznych i administracji
podejmowane są starania w celu zabezpieczenia i uru-
chamiania środków na wypłatę świadczeń. Efektem
tych starań jest uzyskanie z Ministerstwa Finansów
dodatkowych zasileń w środki finansowe oraz prze-
znaczenie na ten cel części funduszy pozostających
w dyspozycji komendanta głównego Policji: dwukrot-
nie w kwotach po 15 mln zł (zasilenia dla jednostek
dokonano 17 lipca i 28 sierpnia 2009 r.) oraz w sierp-
niu i wrześniu w łącznej kwocie 70 mln zł.
Na dzień 31 sierpnia 2009 r. z planowanej kwo-
ty 530 mln zł Policja wypłaciła świadczenia pie-
niężne w wysokości 308 mln zł, co stanowi 58%
należności.
Ponadto, z inicjatywy ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji, w dniu 2 lipca 2009 r. Sejm
uchwalił ustawę o zmianie ustawy z dnia 12 stycznia
2007 r. o ustanowieniu „Programu modernizacji Po-
licji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej
i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009”, prze-
dłużającą realizację programu na lata 2010 i 2011.
Nowelizacja powyższa ma na celu zapewnienie pełnej
realizacji zadań związanych z wymianą oraz moder-
nizacją wyposażenia i sprzętu służb podległych mi-
nistrowi spraw wewnętrznych i administracji. Zasad-
niczym czynnikiem powodującym konieczność doko-
nania zmian i przeniesienia części wydatków z 2009 r.
na lata 2010 i 2011 jest ograniczenie tegorocznych
wydatków budżetowych, w tym wydatków przezna-
czonych na realizację programu.
Konieczność przeniesienia wydatków jest również
spowodowana zmniejszeniem zasileń budżetu pozo-
stającego w dyspozycji ministra właściwego do spraw
wewnętrznych w grudniu 2008 r., w wyniku czego
powstały zobowiązania, które nie mogły zostać ure-
gulowane z budżetu ubiegłorocznego i muszą być sfi-
nansowane z budżetu bieżącego roku.
Poinformować ponadto pragnę, iż w dniu 7 paź-
dziernika 2009 r. Komisja Finansów Publicznych
pozytywnie zaopiniowała wniosek ministra spraw
wewnętrznych i administracji o zmianę przeznacze-
nia rezerw, w którym m.in. budżet Policji został
zwiększony o kwotę 30 mln zł, z przeznaczeniem na
wypłacenie zaległych świadczeń.
Podkreślenia wymaga, że kierownictwo resortu
spraw wewnętrznych i administracji monitoruje na
405
bieżąco rozwój sytuacji i podejmuje stosowne dzia-
łania, aby ograniczenie środków finansowych nie
wpływało w sposób istotny na realizację ustawo-
wych zadań formacji bezpieczeństwa i porządku pu-
blicznego, przede wszystkim zaś na zapewnienie
obywatelom bezpieczeństwa. Sytuacja powyższa nie
powinna także spowodować zmniejszenia zaintere-
sowania pracą w Policji przez osoby najlepiej do niej
predysponowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie miejsc parkingowych dla rodziców
z małymi dziećmi (11828)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Cezarego Atamańczuka,
przysłaną przy piśmie nr SPS-023-11828/09 z dnia
1 października 2009 r., w sprawie miejsc parkingo-
wych dla rodziców z małymi dziećmi, przedstawiam
następującą informację.
Na podstawie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.), która reguluje zasady ruchu
na drogach publicznych oraz w strefach zamieszka-
nia, minister właściwy do spraw transportu określił,
w drodze rozporządzenia, znaki i sygnały drogowe,
jak również szczegółowe warunki techniczne dla zna-
ków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpie-
czeństwa ruchu drogowego i warunki ich umieszcza-
nia na drogach.
Wyznaczone miejsca parkingowe powinny być
oznakowane zgodnie z przepisami rozporządzenia
ministrów infrastruktury oraz spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie zna-
ków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393,
z późn. zm.).
Przy wyznaczaniu miejsc przeznaczonych do po-
stoju pojazdów należy spełnić wymagania określone
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków
technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r.
Nr 220, poz. 2181, z późn. zm.).
406
Z treści zawartej w pkt 5.2.18. załącznika nr 1 do
rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków
technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach wynika, iż zasto-
sowany znak pionowy D-18a „parking – miejsce za-
strzeżone” oznacza miejsce przeznaczone na postój
pojazdu uprawnionej osoby. Pod znakiem tym mogą
być umieszczone tabliczki określające użytkowników
lub rodzaj pojazdów, dla których stanowisko jest
przeznaczone. Natomiast pkt 5.2.6. załącznika nr 2
do tego rozporządzenia, w którym mowa o zastrze-
żonym stanowisku postojowym, stanowi, że znak po-
ziomy P-20 „koperta” stosuje się w celu oznakowania
stanowiska postojowego przeznaczonego do wyłącz-
nego użytkowania przez niektórych uczestników ru-
chu. Zastrzeżone stanowisko postojowe wyznacza się
w rejonach, w których występuje stały niedobór
miejsc postojowych, a zachodzi uzasadniona koniecz-
ność zapewnienia dogodnego miejsca postoju dla
określonego użytkownika.
Wyznaczone oraz oznakowane stanowiska posto-
jowe są elementami organizacji ruchu i powinny być
zawarte w zatwierdzonym – przez właściwy organ
zarządzający ruchem – projekcie organizacji ruchu.
Organy zarządzające ruchem na drogach określa
art. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie
z którym zarządza ruchem na drogach:
— krajowych – generalny dyrektor dróg krajo-
wych i autostrad,
— wojewódzkich – marszałek województwa,
— powiatowych i gminnych – starosta,
— położonych w miastach na prawach powiatu,
z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych – prezy-
dent miasta.
Zarządzanie ruchem na drogach w strefie za-
mieszkania, z wyjątkiem dróg publicznych, należy do
podmiotów zarządzających tymi drogami.
Projekt organizacji ruchu – na podstawie którego
zatwierdza się organizację ruchu – powinien być
zgodny z wymaganiami zawartymi w rozporządzeniu
ministra infrastruktury z dnia 23 września 2003 r.
w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ru-
chem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad
tym zarządzaniem (Dz. U. z 2003 r. Nr 177, poz. 1729).
Zatwierdzenie projektu organizacji ruchu przez or-
gan zarządzający ruchem następuje na podstawie
§ 6 ust. 1 tego rozporządzenia.
Istniejący stan prawny daje możliwość wprowa-
dzenia zmian do organizacji ruchu w przypadku uza-
sadnionej potrzeby. Wymienione powyżej organy za-
rządzające ruchem na drogach zgodnie z § 3 ust. 1
pkt 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowych wa-
runków zarządzania ruchem na drogach oraz wyko-
nywania nadzoru nad tym zarządzaniem rozpatrują
wnioski dotyczące zmian organizacji ruchu.
Odpowiadając na postawione przez pana posła
Cezarego Atamańczuka pytanie, stwierdzam, że obo-
wiązujące przepisy dają organom zarządzającym ru-
chem na drogach niezbędne kompetencje w zakresie
wyznaczania stanowisk parkingowych przeznaczo-
nych dla określonej grupy użytkowników. Organ za-
rządzający ruchem na podstawie przeprowadzonych
własnych analiz organizacji ruchu lub złożonych
wniosków może wprowadzić zmiany do funkcjonują-
cych rozwiązań w tej organizacji, również stosownie
do potrzeb lokalnej społeczności.
Odnosząc się do drugiego pytanie pana posła Ce-
zarego Atamańczuka, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, iż przywołany wyżej aktualny stan praw-
ny nie wymaga zmian prawa w zakresie podnoszo-
nym w interpelacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie stypendiów
dla uzdolnionych uczniów (11830)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marii Nowak z 1 październi-
ka 2009 r., nr SPS-023-11830/09, w sprawie stypen-
diów dla uzdolnionych uczniów, uprzejmie wyja-
śniam, iż pomoc materialna dla uczniów jest udzie-
lana w różnych formach i przez różne podmioty.
Zaprezentowana w ww. interpelacji sytuacja
niejednoznacznie określa, która z form pomocy
udzielanej uczniom budzi wątpliwości pani poseł.
W związku z powyższym przedstawiam poniżej
obowiązujące formy i zasady udzielania uczniom
pomocy materialnej.
Pomoc materialna może być przyznawana uczniom
na podstawie:
1) ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.), zwanej dalej ustawą o systemie oświaty, która
przyznaje uczniom prawo do pomocy materialnej ze
środków przeznaczonych na ten cel w budżecie pań-
stwa lub budżecie właściwej jednostki samorządu
terytorialnego;
2) rządowego programu pomocy uczniom w 2009 r.
– „Wyprawka szkolna”;
3) ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o świadczeniach
rodzinnych.

Ad 1. Zgodnie z ustawą o systemie oświaty pomoc
stypendialna udzielana uczniom ma charakter so-
cjalny albo motywacyjny. W związku z tym, że pomoc
stypendialna o charakterze motywacyjnym jest nie-
zależna od sytuacji materialnej ucznia, pomoc mate-
rialna może być przyznana uczniowi jednocześnie
w ramach stypendium o charakterze socjalnym i mo-
tywacyjnym.
Świadczeniami pomocy materialnej o charakterze
motywacyjnym są:
1) stypendium prezesa Rady Ministrów;
2) stypendium ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania;
3) stypendium ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego;
4) stypendium za wyniki w nauce lub za osią-
gnięcia sportowe.
Świadczeniami pomocy materialnej o charakterze
socjalnym są:
1) stypendium szkolne;
2) zasiłek szkolny.
Świadczenia pomocy materialnej o charakterze
motywacyjnym
Stypendium prezesa Rady Ministrów
Procedury przyznawania stypendium prezesa
Rady Ministrów prowadzone są na podstawie art. 90h
ustawy o systemie oświaty i rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 14 czerwca 2005 r. w sprawie sty-
pendiów prezesa Rady Ministrów, ministra właści-
wego do spraw oświaty i wychowania oraz ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego (Dz. U. Nr 106, poz. 890).
Stypendium prezesa Rady Ministrów przyznawa-
ne jest na okres od września do czerwca w danym
roku szkolnym jednemu uczniowi z danej szkoły, któ-
ry otrzymał promocję z wyróżnieniem, uzyskując
przy tym najwyższą w danej szkole średnią ocen, lub
wykazuje szczególne uzdolnienia w co najmniej jed-
nej dziedzinie wiedzy, uzyskując w niej najwyższe
wyniki, a w pozostałych dziedzinach wiedzy wyniki
co najmniej dobre. Wytypowanie tych kandydatów
należy do samorządów uczniowskich lub zespołów,
o których mowa w § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia,
które wnioski o przyznanie stypendium prezesa Rady
Ministrów przedstawiają radzie szkoły, a jeżeli rada
szkoły nie została powołana – radzie pedagogicznej.
Na podstawie § 2 ust. 6 ww. rozporządzenia ku-
rator oświaty zobowiązany jest do przedstawienia
– za pośrednictwem ministra edukacji narodowej
– prezesowi Rady Ministrów w terminie do 31 lipca
roku poprzedzającego rok szkolny, w którym ma być
przyznane stypendium, listę zatwierdzonych kandy-
datów do stypendium.
Stypendium prezesa Rady Ministrów wynosi 258 zł
miesięcznie.
Stypendium ministra edukacji narodowej
Procedury przyznawania stypendium ministra
właściwego do spraw oświaty i wychowania prowa-
dzone są na podstawie art. 90i ustawy o systemie
oświaty i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
407
14 czerwca 2005 r. w sprawie stypendiów prezesa
Rady Ministrów, ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania oraz ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
(Dz. U. Nr 106, poz. 890).
Stypendium ministra edukacji narodowej może
otrzymać:
— laureat międzynarodowej olimpiady lub laure-
at i finalista olimpiady przedmiotowej o zasięgu ogól-
nopolskim lub turnieju,
— laureat konkursu na pracę naukową, organi-
zowanego przez instytucję naukową lub stowarzysze-
nie naukowe,
— uczeń szkoły ponadgimnazjalnej uzyskujący
najwyższe wyniki w nauce według indywidualnego
programu lub toku nauki,
— uczeń uczestniczący w zajęciach w uczelni prze-
widzianych tokiem studiów na podstawie postano-
wień regulaminu studiów dotyczących warunków
uczestnictwa wybitnie uzdolnionych uczniów w zaję-
ciach przewidzianych tokiem studiów,
— uczeń, który uzyskał wysokie wyniki we współ-
zawodnictwie sportowym na szczeblu krajowym lub
międzynarodowym.
Stypendium ministra edukacji narodowej ma for-
mę jednorazowej nagrody pieniężnej. W roku 2008
i 2009 stypendium to wynosi 3200 zł.
Kandydatów typuje szkoła tuż po zakończeniu
zajęć edukacyjnych, przysyłając indywidualne wnio-
ski do kuratorium oświaty. Zauważyć należy, iż szko-
ła może złożyć dowolną liczbę wniosków.
Kuratorzy oświaty przekazują do ministra edu-
kacji narodowej w terminie do 31 lipca zaopiniowa-
ne wnioski wszystkich kandydatów wraz ze zbiorczą
listą. Powołana przez ministra edukacji narodowej
Komisja do spraw przyznawania stypendium mini-
stra właściwego do spraw oświaty i wychowania
analizuje wnioski wszystkich nadesłanych kandy-
datów i kwalifikuje uczniów z najwyższymi osią-
gnięciami. W roku szkolnym 2008/2009 nadesłano
łącznie 1457 wniosków, z czego przyznano stypen-
dium 300 osobom.
Stypendium ministra właściwego do spraw kul-
tury i ochrony dziedzictwa narodowego
Procedury przyznawania stypendium ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego prowadzone są na podstawie art. 90j
ustawy o systemie i rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 14 czerwca 2005 r. w sprawie stypendiów pre-
zesa Rady Ministrów, ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania oraz ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 106, poz. 890).
Stypendium ministra właściwego do spraw kul-
tury i ochrony dziedzictwa narodowego może być
przyznane uczniowi, który uzyskał w okresie (seme-
strze) bardzo dobrą średnią ocen z przedmiotów ar-
tystyczno-zawodowych, lub laureatowi międzynaro-
dowego lub krajowego konkursu artystycznego.
408
Stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia
sportowe
Zgodnie z art. 90g ustawy o systemie oświaty
szkoła może udzielać stypendium za wyniki w nauce
lub za osiągnięcia sportowe.
Stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia
sportowe może być przyznane uczniowi, który uzy-
skał wysoką średnią ocen w okresie (semestrze) po-
przedzającym okres (semestr), w którym przyznaje
się to stypendium, a stypendium za osiągnięcia spor-
towe może być przyznawane uczniowi, który uzyskał
wysokie wyniki we współzawodnictwie sportowym
na szczeblu co najmniej międzyszkolnym.
Stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia
sportowe przyznaje dyrektor szkoły, po zasięgnięciu
opinii rady pedagogicznej, w ramach środków przy-
znawanych przez organ prowadzący na ten cel w bu-
dżecie szkoły.
W tym celu dyrektor szkoły powołuje w szkole ko-
misję stypendialną, która ustala, po zasięgnięciu opi-
nii rady pedagogicznej i samorządu uczniowskiego,
wymaganą średnią ocen.
Wniosek o przyznanie stypendium za wyniki
w nauce lub za osiągnięcia sportowe wychowawca
klasy przedkłada do komisji stypendialnej, która
przekazuje wniosek wraz ze swoją opinią dyrektoro-
wi szkoły.
Świadczenia pomocy materialnej o charakterze
socjalnym
Stypendium szkolne udzielane jest na podstawie
art. 90m ustawy o systemie oświaty przez wójta, bur-
mistrza lub prezydenta miasta w wysokości od 72,80 zł
do 182 zł miesięcznie (kwoty obowiązujące od 1 listo-
pada 2009 r.) uczniowi, w którego rodzinie miesięcz-
na wysokość dochodu na osobę nie przekracza kwoty
351 zł netto, w szczególności gdy w rodzinie wystę-
puje: bezrobocie, niepełnosprawność, ciężka lub dłu-
gotrwała choroba, wielodzietność, brak umiejętności
wypełniania funkcji opiekuńczo-wychowawczych, al-
koholizm lub narkomania, a także gdy rodzina jest
niepełna lub wystąpiło zdarzenie losowe.
Stypendium szkolne może być udzielone uczniom
w formie: całkowitego lub częściowego pokrycia kosz-
tów udziału w zajęciach edukacyjnych, w tym wy-
równawczych, pomocy rzeczowej o charakterze edu-
kacyjnym, w tym w szczególności zakupu podręczni-
ków, a w uzasadnionych przypadkach także w formie
świadczenia pieniężnego. Stypendium szkolne jest
przyznawane na okres nie dłuższy niż od września
do czerwca w danym roku szkolnym.
Stypendium szkolne wypłaca gmina właściwa dla
miejsca zamieszkania ucznia.
Zasiłek szkolny przyznawany jest na podstawie
art. 90e ustawy o systemie oświaty przez wójta, bur-
mistrza lub prezydenta miasta w wysokości od 91 zł
do 455 zł (kwoty obowiązujące od 1 listopada 2009 r.),
w formie świadczenia pieniężnego na pokrycie wy-
datków związanych z procesem edukacyjnym lub
w formie pomocy rzeczowej o charakterze edukacyj-
nym uczniowi znajdującemu się przejściowo w trud-
nej sytuacji materialnej z powodu zdarzenia losowe-
go. O zasiłek szkolny można ubiegać się w terminie
nie dłuższym niż dwa miesiące od wystąpienia zda-
rzenia uzasadniającego przyznanie tego zasiłku. Za-
siłek szkolny wypłaca gmina właściwa dla miejsca
zamieszkania ucznia.
Świadczenia pomocy materialnej o charakterze
socjalnym są przyznawane na wniosek rodziców, dy-
rektora szkoły lub z urzędu.
Ad 2. Rządowy program pomocy uczniom w 2009 r.
– „Wyprawka szkolna”
Na podstawie uchwały nr 57/2009 Rady Mini-
strów w sprawie rządowego programu pomocy uczniom
w 2009 r. – „Wyprawka szkolna” oraz rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2009 r. w sprawie
szczegółowych warunków udzielania pomocy finan-
sowej uczniom na zakup podręczników (Dz. U. Nr 76,
poz. 642) udzielana jest uczniom pomoc materialna
o charakterze socjalnym. Rodzic ucznia rozpoczyna-
jącego w roku szkolnym 2009/2010 naukę w klasie
I–III szkoły podstawowej lub I gimnazjum może
otrzymać dofinansowanie zakupu podręczników. Do-
finansowanie do podręczników dla uczniów klasy I
i II szkoły podstawowej może wynosić do 150 zł, dla
uczniów klasy III – do 170 zł, a dla uczniów klasy I
gimnazjum – do 280 zł.
Pomocy udziela się uczniom pochodzącym z ro-
dzin:
— w których dochód na osobę nie przekracza kry-
terium dochodowego na osobę w rodzinie, o którym
mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.),
— w których dochód na osobę w rodzinie przekra-
cza kryterium dochodowe, w przypadkach określo-
nych w art. 7 ustawy o pomocy społecznej (np. ubó-
stwa, sieroctwa, bezdomności, bezrobocia, przemocy
w rodzinie, bezradności w sprawach opiekuńczo-wy-
chowawczych, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub
wielodzietnych, alkoholizmu lub narkomanii, zdarze-
nia losowego i sytuacji kryzysowej) na podstawie de-
cyzji dyrektora szkoły, do której uczęszcza uczeń.
Pomoc udzielana jest na wniosek rodziców ucznia
(prawnych opiekunów, rodziców zastępczych), a tak-
że nauczyciela, pracownika socjalnego lub innej oso-
by, za zgodą przedstawiciela ustawowego lub rodzi-
ców zastępczych.
Wniosek składa się do dyrektora szkoły, do której
uczeń będzie uczęszczał w roku szkolnym 2009/2010,
w terminie ustalonym odpowiednio przez wójta gmi-
ny, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego
dla siedziby szkoły. Do wniosku należy dołączyć za-
świadczenie o wysokości dochodów (w uzasadnionych
przypadkach do wniosku można dołączyć – zamiast
zaświadczenia o wysokości dochodów – oświadczenie
o wysokości dochodów).
W przypadku ubiegania się o pomoc dla ucznia,
którego rodzina korzysta ze świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego lub
okresowego, można przedłożyć – zamiast zaświad-

czenia o wysokości dochodów – zaświadczenie o ko-
rzystaniu ze świadczeń pieniężnych w formie zasiłku
stałego lub okresowego.
W przypadku ubiegania się o pomoc dla ucznia
niespełniającego kryterium dochodowego do wniosku
należy dołączyć uzasadnienie.
Pieniądze wypłaca się po przedstawieniu dowodu
zakupu podręczników, którym w przypadku zaku-
pów indywidualnych jest faktura VAT wystawiona
imiennie na ucznia, rodzica, prawnego opiekuna albo
rodzica zastępczego, rachunek lub paragon.
Ad 3. Na podstawie ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
11 sierpnia 2009 r. w sprawie wysokości dochodu
rodziny albo dochodu osoby uczącej się stanowią-
cych podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz
wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U. Nr 129,
poz. 1058) może być przyznany dodatek do zasiłku
rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego
w wysokości 100 zł.
Dodatek wypłaca gmina właściwa dla miejsca za-
mieszkania ucznia.
Ponadto uprzejmie informuję, iż ramach Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, współfinansowa-
nego z Europejskiego Funduszu Społecznego, przy-
gotowywany jest projekt pt. „Podniesienie efektyw-
ności pracy z uczniem zdolnym”. Jego realizację za-
planowano od stycznia 2010 r. do stycznia 2013 r.
Działania w projekcie zmierzają do zbadania i prze-
analizowania obecnej sytuacji w obszarze pracy
z uczniem zdolnym i posłużyć mają rozpoczęciu prac
nad wdrożeniem nowego, bardziej efektywnego sys-
temu pracy z dziećmi szczególnie uzdolnionymi, nie-
zależnie od sytuacji materialnej ich rodziców czy
opiekunów.
Mam nadzieję, że w ramach udzielonych wyżej
wyjaśnień pani poseł otrzymała oczekiwane informa-
cje. W razie konieczności uszczegółowienia przedsta-
wionych wyżej informacji uprzejmie proszę o dopre-
cyzowanie wątpliwości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
409
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie zmian przepisów ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych,
które uniemożliwiają ograniczenie wpływów
samorządów z tytułu pobieranych opłat
za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów
alkoholowych (11832)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marii Nowak z Klubu Parla-
mentarnego Prawo i Sprawiedliwość z dnia 18 wrze-
śnia 2009 r., uprzejmie wyjaśniam, że:
Do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
– Biura Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepeł-
nosprawnych nie dochodziły dotychczas sygnały ze
strony jednostek samorządu terytorialnego i przed-
siębiorców o problemach wynikających ze zwolnienia
zakładów pracy chronionej działających na rynku
obrotu wyrobami alkoholowymi z opłaty za zezwole-
nie na handel alkoholem. W związku z powyższym
resort pracy nie posiada danych o skali tych proble-
mów, zaś przedłożony Radzie Ministrów projekt za-
łożeń do ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych nie obejmuje tego zagadnienia. Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej nie planuje tak-
że inicjatywy ustawodawczej mającej na celu zmianę
definicji „zakładu pracy chronionej” oraz zasad zwol-
nień z opłat i ulg dla tych zakładów.
Należy zauważyć, że przed podjęciem inicjatywy
ustawodawczej w przedmiotowej materii konieczne
będzie przeprowadzenie szczegółowych analiz proble-
mu. Wszelkie bowiem zbyt pochopne decyzje na tak
wrażliwym rynku, jakim jest rynek pracy osób nie-
pełnosprawnych, zarówno chronionym, jak i otwar-
tym, zwłaszcza w dobie światowego kryzysu, może
skutkować zwolnieniami z pracy i rezygnacjami ze
statusu zakładu pracy chronionej. Straty samorzą-
dów dające się wyrazić w kwocie pieniężnej nie mogą
usprawiedliwiać dramatu wielu osób niepełnospraw-
nych i ich rodzin, jeżeli nowelizacja ustawy o rehabi-
litacji (...) pociągnęłaby ze sobą redukcję etatów
w zakładach pracy chronionej lub likwidację samych
zakładów.
Podkreślenia wymaga również, iż zakłady pracy
chronionej są przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospo-
darczej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, ze zm.)
statuującej w art. 6 ust. 1 zasadę wolności podejmo-
wania, prowadzenia i zakończenia działalności go-
spodarczej. Mając powyższe na uwadze, wyłączenie
tylko jednego rodzaju działalności z możliwości ko-
rzystania ze zwolnień, o których mowa w art. 31
410
ust. 1 lit. a ustawy o rehabilitacji (...), powinno mieć
przekonywające, poparte wynikami analiz, uzasad-
nienie, aby nie zostało uznane za dyskryminację.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie niewykorzystywania
środków unijnych na budowę lokalnych sieci
internetowych (11833)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
1 października 2009 r. (sygn. SPS-023-11833/09),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Piotra Stanke w sprawie niewykorzystania środków
unijnych na budowę lokalnych sieci internetowych,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Podstawowym ograniczeniem mechanizmu wspar-
cia w ramach działania 8.4 Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” jest konieczność ścisłego
stosowania przepisów prawa europejskiego w zakre-
sie pomocy publicznej, w tym zasady, że udzielana
pomoc publiczna nie może naruszać konkurencyjno-
ści w danym obszarze.
System wsparcia budowy infrastruktury szeroko-
pasmowego Internetu w Polsce ma charakter prekur-
sorski na skalę europejską. Większość państw człon-
kowskich wspiera jedynie budowę tzw. infrastruktu-
ry szkieletowej. Tymczasem analiza dostępności In-
ternetu oraz sytuacji na rynku usług telekomunika-
cyjnych w Polsce wykazała, że wsparcie takie (reali-
zowane w ramach regionalnych programów opera-
cyjnych oraz PO „Rozwój Polski Wschodniej”) powin-
no zostać uzupełnione wsparciem operatorów zapew-
niających dostęp do Internetu bezpośrednio do użyt-
kownika (na odcinku tzw. ostatniej mili). Temu celo-
wi służy działanie 8.4 PO IG
Pionierski charakter działania 8.4 spowodował,
że zastosowane rozwiązania prawne i organizacyjne
były początkowo zbyt restrykcyjne. Instytucja po-
średnicząca stopniowo wprowadza znaczące ułatwie-
nia i uproszczenia, cały czas mając jednak na uwadze
ryzyko zakwestionowania przez Komisję Europejską
nadmiernie liberalnych rozwiązań.
Istotnym czynnikiem utrudniającym prowadze-
nie wsparcia w ramach działania 8.4 jest również
konieczność zachowania spójności z inwestycjami
w budowę sieci szkieletowych prowadzonymi nieza-
leżnie w 16 regionach kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenia z kolejnych kon-
kursów, instytucja pośrednicząca wprowadza rozwią-
zania ułatwiające realizację działania 8.4. Wyniki
dostępności Internetu szerokopasmowego w regio-
nach zostały zweryfikowane, dzięki czemu obecnie
ewentualne rozbieżności między publikowaną infor-
macją a stanem faktycznym mają charakter incyden-
talny. Dane te, wraz z mapami dostępności tzw. wę-
złów dostępowych, są obecnie publikowane na stro-
nach internetowych samorządów wojewódzkich.
Trwają również prace nad włączeniem w system na-
boru wniosków Urzędu Komunikacji Elektronicznej,
tak aby w razie wątpliwości jego regionalne delega-
tury mogły na miejscu weryfikować kwalifikowal-
ność obszaru.
Ponadto w trakcie obecnie trwającego konkursu
przedstawienie większości niezbędnych zezwoleń,
wymagane zazwyczaj już na etapie składania wnio-
sku, zostało przesunięte na etap rozpoczęcia reali-
zacji inwestycji. Dzięki temu przedsiębiorca nie jest
narażony na ponoszenie kosztów jeszcze przed
otrzymaniem pozytywnej decyzji o dofinansowaniu
projektu.
Ze względu na inwestycyjny charakter projektów
działania 8.4 wymagane jest dostarczenie przez
wnioskodawcę studium wykonalności projektu. Po-
zwala ono nie tylko na ocenę efektywności ekono-
micznej przedsięwzięcia, lecz także pozwala odnieść
się do uzasadnienia zastosowania danej technologii,
zasadności planowanych kosztów oraz spójności pro-
jektu z inwestycjami regionalnymi. Obecnie rozwa-
żana jest możliwość zastąpienia studium wykonalno-
ści innymi dokumentami, tak aby, zmniejszając ob-
ciążenia przedsiębiorcy, nie obniżyć efektywności
procesu oceny.
Podczas pierwszego konkursu (jesienią 2008 r.)
niewielka liczba złożonych wniosków wynikała przede
wszystkim z niskiej jakości wyników inwentaryzacji
zasobów sieci szerokopasmowego dostępu do Inter-
netu w poszczególnych województwach. Zaintereso-
wanie przedsiębiorców otrzymaniem dotacji było
duże, jednak obszary, na których chcieli realizować
projekt, nie spełniały kryterium kwalifikowalności
obszaru projektu. Dzięki przeprowadzonej weryfika-
cji danych inwentaryzacyjnych możliwe jest realizo-
wanie projektów na obszarach, które wcześniej zo-
stały uznane za niekwalifikowalne.
Znaczącą barierę dla inwestycji na odcinku „ostat-
niej mili” stanowi również wolne tempo budowy sie-
ci szkieletowej w ramach regionalnych programów
operacyjnych oraz PO „Rozwój Polski Wschodniej”.
Obecnie przedsiębiorcy mogą dołączać swoją infra-
strukturę jedynie do sieci szkieletowych dużych ope-
ratorów, co wiąże się zazwyczaj ze znacznymi opła-
tami. Wielu z nich czeka więc na możliwość wykorzy-
stania infrastruktury, która jest dopiero budowana
w regionach.

Należy przy tym pamiętać, że obecny konkurs
w ramach działania 8.4 prowadzony jest jedynie
w czterech województwach (małopolskie, pomorskie,
świętokrzyskie, wielkopolskie), które opublikowały
dane niezbędne dla przedsiębiorców przy planowaniu
projektów (informacja o obszarach kwalifikujących
się do objęcia wsparciem w danym regionie oraz
o funkcjonujących i planowanych węzłach dostępo-
wych). Konkurs jest otwierany w pozostałych regio-
nach w miarę kompletowania i udostępniania tych
danych.
Obecny konkurs w ramach działania 8.4 będzie
trwać do końca 2009 r. Kolejny planowany jest na
I kwartał 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie kar wymierzanych
klubom piłkarskim w kontekście
kary finansowej nałożonej na Lechię Gdańsk
(11834)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Piotra Stanke,
przekazaną pismem z dnia 1 października 2009 r.
(sygn. SPS-023-11834/09), w sprawie kar wymierzo-
nych klubom piłkarskim w kontekście kary finanso-
wej nałożonej na Lechię Gdańsk uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Na podstawie z art. 18 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298,
z późn. zm.) organem nadzoru nad działalnością pol-
skich związków sportowych jest minister właściwy do
spraw kultury fizycznej i sportu, w obecnym stanie
prawnym minister sportu i turystyki. Zgodnie z po-
woływanym przepisem organ nadzoru ma prawo:
1) żądać dostarczenia przez władze polskiego
związku sportowego, w wyznaczonym terminie, od-
pisów uchwał zebrania członków lub delegatów;
2) żądać od władz polskiego związku sportowego,
w wyznaczonym terminie, niezbędnych wyjaśnień;
3) dokonywać kontroli polskiego związku sporto-
wego.
Minister sportu i turystyki nie posiada natomiast
uprawnień nadzorczych nad działalnością spółek po-
woływanych przez polskie związki sportowe w celu
zarządzania ligą zawodową zgodnie z art. 15 powo-
ływanej ustawy o sporcie kwalifikowanym. Taki wła-
śnie charakter prawny ma spółka Ekstraklasa SA,
411
której Komisja Ligi wydała decyzję będącą przedmio-
tem interpelacji.
Jednocześnie informuję, iż zgodnie z otrzymany-
mi przez Ministerstwo Sportu i Turystyki wyjaśnie-
niami w podobnej sprawie, dotyczącej KP Legia War-
szawa, jak wynika z treści przedłożonej interpelacji,
znanej również panu posłowi, Polski Związek Piłki
Nożnej stoi na stanowisku, iż jako organizacja spor-
towa w świetle art. 7 § 1 swojego statutu jest organi-
zacją neutralną pod względem politycznym, religij-
nym, etnicznym i rasowym. W ocenie PZPN termin
„neutralny” w płaszczyźnie sportowej winien być in-
terpretowany w znaczeniu powstrzymywania się od
zachowań propagujących określone treści lub hasła,
jak i wyrażających wobec nich określoną dezaproba-
tę. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia
1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 79, poz. 885, z późn. zm.) w związku z art. 7 ust. 2
i 4 powoływanej ustawy o sporcie kwalifikowanym
stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, pro-
gramy działania i struktury organizacyjne oraz
uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalno-
ści. Z uwagi na fakt, iż stowarzyszenia i polskie
związki sportowe mają charakter dobrowolny i sa-
morządny, organ nadzoru nie może ingerować w ich
działalność, jedyną podstawą ingerencji organu nad-
zoru są sytuacje stwierdzenia naruszenia prawa, sta-
tutu lub regulaminów wewnętrznych. Jednakże
z uwagi na wagę problemu do PZPN zostanie skiero-
wane wystąpienie w sprawie udzielenia wyczerpują-
cych wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.
Odnosząc się do ostatniej części pańskiej interpe-
lacji, zapewniam pana, iż wszelka działalność podle-
głego mi ministerstwa w ramach posiadanych upraw-
nień podejmowana jest w celu poprawy dobra, wize-
runku i wyników nie tylko piłki nożnej, ale całego
polskiego sportu.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie znaczących opóźnień
w wypłatach rekompensat dla hodowców owiec
za szkody wyrządzone przez wilki (11835)
Odpowiadając na pismo (znak: SPS-023-11835/
09) z dnia 1 października 2009 r. przekazujące inter-
pelację pana posła Andrzeja Guta-Mostowego w spra-
412
wie znaczących opóźnień w wypłatach rekompensat
dla hodowców owiec za szkody wyrządzone przez wil-
ka (Canis lupus), przedstawiam poniżej stosowne in-
formacje.
Wilk jest objęty ochroną gatunkową ścisłą na te-
renie całego kraju od 1998 r. mocą rozporządzenia
ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych
i leśnictwa z dnia 2 kwietnia 1998 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie ochrony gatunkowej zwie-
rząt (Dz. U. Nr 47, poz. 298). Mocą ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra
środowiska w sprawie gatunków dziko występują-
cych zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220, poz. 2237)
jest on nadal gatunkiem ściśle chronionym. Wilk
jest również gatunkiem chronionym w większości
krajów europejskich na podstawie trzech aktów
prawnych: konwencji waszyngtońskiej, Konwencji
z dnia 19 września 1979 r. o ochronie gatunków dzi-
kiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk – kon-
wencji berneńskiej (Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263)
oraz dyrektywy siedliskowej 92/43/EWG z dnia 21 maja
1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz
dzikiej fauny i flory (Dz. U. WE L z 22.7.1992 r., str. 7).
Zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.) Skarb Państwa odpowiada za szkody
wyrządzone przez:
1) żubry – w uprawach, płodach rolnych lub go-
spodarstwach leśnych,
2) wilki – w pogłowiu zwierząt gospodarskich,
3) rysie – w pogłowiu zwierząt gospodarskich,
4) niedźwiedzie – w pasiekach, w pogłowiu zwie-
rząt gospodarskich oraz w uprawach rolnych,
5) bobry – w gospodarstwie rolnym, leśnym lub
rybackim.
Odpowiedzialność ta nie obejmuje utraconych ko-
rzyści. Oględzin i szacowania szkód, a także ustale-
nia wysokości odszkodowania i jego wypłaty dokonu-
je – zgodnie z art. 126 ust. 3 tej ustawy – regionalny
dyrektor ochrony środowiska na obszarze swojego
działania, a na obszarze parku narodowego – dyrek-
tor tego parku.
Uprzejmie informuję, że każdego roku wojewódz-
cy konserwatorzy przyrody, a od 15 listopada 2008 r.
regionalni dyrektorzy ochrony środowiska, dostar-
czają do Ministerstwa Środowiska dane na temat ilo-
ści oraz kwoty wypłaconych odszkodowań za szkody
wyrządzone przez gatunki dziko występujących zwie-
rząt objętych ochroną. W 2008 r. regionalny dyrektor
ochrony środowiska w Krakowie wypłacił w sumie
87 232 zł odszkodowania za szkody wyrządzone przez
wilki w pogłowiu zwierząt gospodarskich. Zgłoszono
107 ataków wilków na zwierzęta gospodarskie. Ofia-
rą wilków padło 334 owce, 7 sztuk bydła oraz 9 kóz.
Pieniądze przeznaczone na wypłaty odszkodowa-
nia za szkody wyrządzone przez gatunki objęte
ochroną wypłacane są poszkodowanym na bieżąco.
Do chwili obecnej za rok 2009 regionalny dyrektor
ochrony środowiska w Krakowie wypłacił 28 880 zł
odszkodowania za szkody wyrządzone przez wilki.
Podpisano także ugody z poszkodowanymi na kwo-
tę 20 070 zł. Pieniądze te zostaną wypłacone naj-
szybciej jak to możliwe, po dopełnieniu wszelkich
formalności.
Ponadto pragnę poinformować, że zgodnie z prze-
pisem art. 126 ust. 4 ustawy o ochronie przyrody
właściciele lub użytkownicy gospodarstw rolnych
i leśnych mogą współdziałać z regionalnym dyrekto-
rem ochrony środowiska, a na obszarze parku naro-
dowego – z dyrektorem parku, w zakresie sposobów
zabezpieczania upraw i płodów rolnych, lasów oraz
zwierząt gospodarskich przed szkodami powodowa-
nymi przez zwierzęta gatunków chronionych, za któ-
re Skarb Państwa wypłaca odszkodowania. Według
art. 126 ust. 5 ww. ustawy współdziałanie może obej-
mować budowę urządzeń lub wykonanie zabiegów
zapobiegających szkodom, finansowane z budżetu
właściwego miejscowo dyrektora parku narodowego
lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska w ra-
mach zawartych umów cywilnoprawnych.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie planów powołania wspólnej spółki
PKP Cargo SA i chińskiego przewoźnika
China CNR (11836)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go (SPS-023-11836/09 z dnia 1 października 2009 r.)
w sprawie planów powołania wspólnej spółki PKP
Cargo SA i chińskiego przewoźnika China CNR,
uprzejmie informuję, co następuje.
Działalność zakładów napraw taboru kolejowego
związana jest z kondycją przedsiębiorstw wykonują-
cych przewozy kolejowe, przede wszystkim, przewozy
towarowe. Ze względu na pogorszenie sytuacji gospo-
darczej pod koniec 2008 r. nastąpił spadek przewozu
towarów, w szczególności transportem kolejowym.
Spadek ten, a także zapoczątkowany w PKP Cargo
SA program naprawczy, przyczyniły się do podjęcia
przez zarząd spółki działań ograniczających koszty
funkcjonowania, w tym koszty związane z remonta-
mi wagonów w systemie zleconym, poprzez wykorzy-
stanie własnego zaplecza warsztatowego do naprawy
posiadanego taboru kolejowego. Niewątpliwie brak

zleceń od PKP Cargo SA ma wpływ na sytuację eko-
nomiczną zakładów naprawczych taboru kolejowego.
Niemniej jednak sytuacja tych podmiotów gospodar-
czych jest różna, funkcjonują też takie, które potrafią
sprostać trudnościom związanym ze spowolnieniem
gospodarczym.
Spółka PKP Cargo SA, będąc spółką z udziałem
Skarbu Państwa, jest jednocześnie podmiotem prawa
handlowego podlegającym regułom wolnego rynku.
Wszelkie decyzje w zakresie bieżącej działalności
PKP Cargo SA, w tym nawiązywanie relacji bizne-
sowych z kontrahentami czy kwestie lokalizacji okre-
ślonych inwestycji, pozostają w gestii zarządu spółki.
Jak podkreśla zarząd PKP Cargo SA, podjęcie współ-
pracy z chińskim kontrahentem jest jednym z poszu-
kiwanych przez spółkę rozwiązań zapewniających
dywersyfikację przychodów w obszarach niezwiąza-
nych bezpośrednio z działalnością przewozową. Pla-
nowana współpraca nie obejmie utrzymania i napraw
taboru.
Realizacja przez PKP Cargo SA zadań we wła-
snym zapleczu naprawczym należy do najważniej-
szych elementów restrukturyzacji spółki, która dzia-
ła na zliberalizowanym rynku i zmuszona jest do
realizacji zadań, które umożliwią jej rozwój konku-
rencyjny. O stosowności podejmowanych dotychczas
przez zarząd PKP Cargo SA działań restrukturyza-
cyjnych świadczy fakt, że od czerwca br. spółka wy-
pracowuje zysk operacyjny oraz odnotowuje wzrost
przewozów, co możliwe jest dzięki między innymi
optymalizacji kosztów funkcjonowania, w tym obni-
żeniu kosztów eksploatacji i utrzymania taboru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie wpisania odcinka linii kolejowej
nr 25 Dębica – Stalowa Wola-Rozwadów
do wykazu linii o znaczeniu państwowym (11838)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie
wpisania odcinka linii kolejowej nr 25 Dębica – Stalo-
wa Wola-Rozwadów do wykazu linii o znaczeniu pań-
stwowym przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Ciąg kolejowy Dębica – Mielec – Stalowa Wola-
-Rozwadów składa się z dwóch linii kolejowych:
413
— linii nr 74 Sobów – Stalowa Wola-Rozwadów,
— linii nr 25 Łódź Kaliska – Dębica na odcinku
Sobów – Dębica.
W obrębie trasy Dębica – Stalowa Wola-Rozwadów
linia nr 74 posiada znaczenie państwowe na całej dłu-
gości, natomiast linia nr 25 jest państwowa na od-
cinku Sobów – Ocice. Nieposiadającym znaczenia
państwowego pozostaje odcinek linii nr 25 Ocice
– Dębica. W odniesieniu do tego odcinka Minister-
stwo Infrastruktury podtrzymuje swoje dotychczaso-
we stanowisko, iż nie ma merytorycznego uzasadnie-
nia dla zakwalifikowania tego docinka linii nr 25 do
linii państwowego znaczenia. Linia kolejowa nr 25
na odcinku Ocice – Dębica nie spełniała żadnego
z kryteriów przyjętych przy kwalifikowaniu linii do
linii o państwowym znaczeniu i w związku z tym nie
została ujęta w wykazie tych linii, ustalonym rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r.
w sprawie wykazu linii kolejowych o znaczeniu pań-
stwowym (Dz. U. Nr 61, poz. 412). Linia ta nie była
ujęta także we wcześniej obowiązujących wykazach
ustalonych rozporządzeniami Rady Ministrów z dnia
7 grudnia 2004 r. w sprawie wykazu linii kolejowych
o znaczeniu państwowym (Dz. U. Nr 273, poz. 2704)
i z dnia 8 lutego 2000 r. w sprawie wykazu linii kole-
jowych, które ze względów gospodarczych, społecz-
nych, obronnych lub ekologicznych mają znaczenie
państwowe (Dz. U. Nr 13, poz. 156). A zatem nieuza-
sadnione jest twierdzenie mówiące o jej wykreśleniu
z wykazu w 2007 r.
Kryterium gospodarcze spełniały linie kolejowe:
— ujęte w umowach międzynarodowych AGC
(umowa europejska o głównych międzynarodowych
liniach kolejowych), AGTC (umowa europejska o waż-
niejszych liniach transportu kombinowanego i obiek-
tach towarzyszących), w stosunku do których rząd
polski zobowiązał się dostosować ich standardy tech-
niczne do norm międzynarodowych, a także linie ko-
lejowe o istotnym znaczeniu ze względu na podpisane
porozumienia międzynarodowe w układach dwu-
stronnych i wynikających z tworzonej europejskiej
sieci transportowej (TEN), łącznice, które są częścią
składową AGC i AGTC,
— o charakterze międzyregionalnym, na których
występują znaczne potoki ładunków (przy czym mi-
nimalny łączny potok towarów w obydwu kierun-
kach w głównej części linii oraz na obszarze przy-
najmniej dwóch regionów wynosi 10 mln t/rok), któ-
re zapewniają sprawne funkcjonowanie strategicz-
nych sektorów gospodarki, niezbędne dla osiągnięcia
korzyści makroekonomicznych oraz zapewniają nie-
zawodność systemu transportowego kraju,
— łączące miasta wojewódzkie,
— prowadzące do czynnych przejść granicznych
o znacznym obciążeniu przewozami,
— umożliwiające organizację przewozów ładun-
ków niebezpiecznych z pominięciem dużych aglome-
racji; dotyczy to głównie ładunków przewożonych
tranzytem przez Polskę,
414
— łącznice, tj. linie lub odcinki linii kolejowych,
bez których układ sieci kolejowej byłby niespójny.
Przyjęto, że linie kolejowe objęte umowami AGC
i AGTC i innymi umowami międzynarodowymi oraz
linie, po których odbywa się transport ładunków nie-
bezpiecznych z ominięciem dużych aglomeracji, mogą
nie spełniać przyjętego kryterium minimalnego po-
toku ładunków.
Na rozkład jazdy 2009/2010 wg stanu na dzień
14 października 2009 r. zostały zgłoszone następu-
jące zamówienia na pociągi:
— na odcinku Ocice – Chmielów k. Tarnobrzega:
5 pociągów towarowych,
— na odcinku Chmielów k. Tarnobrzega – Padew:
4 pociągi towarowe,
— na odcinku Mielec – Dębica Towarowa: 2 po-
ciągi towarowe.
Natomiast średniodobowa liczba pociągów na
omawianym odcinku linii nr 25 w okresie styczeń–
–wrzesień 2009 r. kształtuje się następująco:
Nr Nazwa
linii linii
Nazwa odcinka Od km Do km
pasażerskich towarowych
Ocice – Chmielów
257,532 260,209
k. Tarnobrzega
Łódź Kaliska – Dębica
Chmielów
k. Tarnobrzega
– Mielec
260,209 270,000
25
Chmielów k.
Tarnobrzega 270,000 291,933
– Mielec
Mielec – Dębica 291,933 323,263
Przedstawione wyżej obciążenie przewozami linii
kolejowej, o której mowa, nadal nie uzasadnia zakwa-
lifikowania jej do linii państwowego znaczenia. Nie-
mniej jednak ze względu na utworzoną specjalną
strefę ekonomiczną na terenie Mielca i Dębicy oraz
możliwy w związku z tym wzrost przewozów kolejo-
wych sprawa państwowego statusu tej linii zostanie
rozważona w przyszłości, jeśli zajdzie uzasadniona,
np. nowym stanem prawnym, potrzeba dokonania
w szerokim zakresie zmiany przedmiotowego wyka-
zu. W toku prac nad nową jego wersją, w oparciu
o kryteria kwalifikowania linii, jakie zostaną wów-
czas przyjęte, analizowana będzie cała sieć kolejowa.
Jeśli linia kolejowa, o której mowa, będzie spełniała
ustalone kryteria zostanie zapewne zakwalifikowana
do linii o państwowym znaczeniu.
Niezależnie od powyższego wyjaśniam, iż fakt
nadania linii kolejowej znaczenia państwowego
w żadnym wypadku nie oznacza automatycznego
przydziału środków publicznych na roboty moderni-
zacyjno-utrzymaniowe na takiej linii. Wobec ograni-
czonych środków publicznych (budżet państwa, fun-
dusze UE) przeznaczanych na infrastrukturę kolejo-
wą i niewystarczających środków własnych zarządcy
tej infrastruktury w stosunku do istniejących po-
trzeb nadanie linii znaczenia państwowego nie jest
podstawowym kryterium decydującym o przeznacze-
niu środków na remont czy modernizację danej linii
kolejowej.
Dotacje budżetowe przeznaczane są przede wszyst-
kim na wkład krajowy dla inwestycji realizowanych
z funduszy UE oraz na kontynuację rozpoczętych już
inwestycji wieloletnich.
Łącznie długość linii kolejowych państwowego
znaczenia ujętych w obowiązującym wykazie wynosi
ok. 11,5 tys. km. W związku z tym nie ma takich
możliwości finansowych, aby w pełnym zakresie
i krótkim czasie przeprowadzać niezbędne naprawy
i modernizację nawet linii kolejowych państwowego
znaczenia ze środków publicznych.
Aktualnie eksploatowana jest sieć kolejowa o łącz-
nej długości ok. 19,5 tys. km linii. Ze względu na
wieloletnie niedoinwestowanie tylko ok. 35% tych li-
nii jest w dobrym stanie technicznym. Lokalnych
linii kolejowych w stanie technicznym podobnym do
stanu linii nr 25 na odcinku Dębica – Ocice jest wie-
le w całym kraju, jednakże to nie stan techniczny
Ruch Ruch linii kolejowej jest kryterium decydującym o nadaniu
pociągów pociągów jej państwowego znaczenia.
W tej w sytuacji, biorąc pod uwagę znaczącą we-
1,950 7,310 dług pani poseł rolę linii kolejowej nr 25 dla woj. pod-
karpackiego, propozycja zaangażowania się w popra-
wę jej stanu technicznego przez samorząd wojewódz-
1,950 1,540
twa, który zna najpilniejsze potrzeby regionu, jest
w pełni uzasadniona. Jeśli samorząd województwa,
1,950 1,380 który jest najbardziej kompetentny w ustaleniu prio-
rytetowych zadań inwestycyjnych na swoim terenie,
1,950 3,310
uzna to za niezbędne i konieczne, może zgodnie z art.
38 ust. 5 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transpor-
cie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, póz. 94) podej-
mować przy współpracy z PKP PLK SA działania
inwestycyjne w infrastrukturze kolejowej, przezna-
czając na ten cel własne środki, niezależnie od tego,
czy linia kolejowa jest, czy nie jest linią państwowego
znaczenia. Może to uczynić w ramach np. Regional-
nego Programu Operacyjnego dla Województwa Pod-
karpackiego. Inwestycja ta w przypadku ujęcia w tym
programie może także uzyskać wsparcie ze środków
Funduszu Kolejowego. Niemniej jednak wymaga to
podjęcia przez samorząd województwa współpracy
z PKP PLK SA. Ponadto biorąc pod uwagę procedu-
ry związane z ujęciem takiej inwestycji w regional-
nym programie operacyjnym oraz fakt, iż powstał już
projekt programu rzeczowo-finansowego wykorzy-
stania środków Funduszu Kolejowego na rok 2010
i środki Funduszu zostały rozdysponowane, wydaje
się, iż wsparcie modernizacji linii kolejowej nr 25 na
odcinku Dębica – Ocice z Funduszu Kolejowego by-
łoby prawdopodobnie możliwe od roku 2011.
W ramach tego programu dla woj. podkarpackie-
go zaplanowano modernizację linii kolejowej nr 106
Rzeszów – Jasło oraz linii nr 108 na odcinku Jasło
Niegłowice – Jedlicze i Zarszyn – Nowy Zagórz. In-
westycja ta o łącznie oszacowanej wartości 246,5 mln
zł będzie realizowana do roku 2013 i uzyska wsparcie
z funduszy UE oraz z Funduszu Kolejowego.

Ponadto należy przypomnieć, iż ze środków bu-
dżetu państwa od roku 2006 realizowane jest zada-
nie inwestycyjne „Modernizacja linii kolejowej nr 71
Rzeszów – Warszawa przez Kolbuszową”. Jest to
przedsięwzięcie realizowane w dwóch etapach, przy
czym w pierwszej kolejności modernizowana jest li-
nia kolejowa nr 71 Ocice – Rzeszów przez Kolbuszo-
wą. Oszacowana wartość zadania wynosi 270 mln
zł, w tym planowana dotacja budżetowa to kwota
202,92 mln zł. W latach 2007–2009 przeznaczono
na tę inwestycję z budżetu państwa dotacje w wy-
sokości 102,8 mln zł, a planowane środki z budżetu
na 2010 r. to kwota 40 mln zł, zaś na 2011 r. to kwo-
ta 60,2 mln zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie prywatyzacji należących
do Skarbu Państwa zakładów sprzętu
ortopedycznego (11839)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Krystyny
Łybackiej, nr SPS-023-11839/09, w sprawie procesu
prywatyzacyjnego Warszawskich Zakładów Sprzętu
Ortopedycznego SA z siedzibą w Warszawie, Kra-
kowskich Zakładów Sprzętu Ortopedycznego sp.
z o.o. z siedzibą w Krakowie oraz Poznańskich Za-
kładów Sprzętu Ortopedycznego sp. z o.o. z siedzibą
w Poznaniu uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Aktualnie Ministerstwo Skarbu Państwa prowa-
dzi procesy prywatyzacyjne dla dwóch spółek z bran-
ży ortopedycznej:
— Krakowskich Zakładów Sprzętu Ortopedycz-
nego sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie,
— Poznańskich Zakładów Sprzętu Ortopedyczne-
go sp. z o.o. z siedzibą w Poznaniu.
Spółka WZSO SA posiada nieuporządkowaną sy-
tuację prawną w zakresie nieruchomości i w chwili
obecnej stanowi to przeszkodę w jej prywatyzacji.
Odnosząc się do pytań pani poseł w kwestii zmia-
ny ścieżki prywatyzacji spółek ortopedycznych, pra-
gnę poinformować, że zmiana trybu prywatyzacji
z negocjacji podjętych na podstawie publicznego za-
proszenia na przetarg publiczny jest próbą skrócenia
czasu potrzebnego na wyłonienie inwestora.
Zastosowanie procedury prywatyzacji w trybie
negocjacji na podstawie publicznego zaproszenia jest
415
ścieżką długotrwałą, gdyż wyłonienie inwestora trwa
ok. 6 miesięcy od momentu publikacji ogłoszenia.
Przeprowadzenie procedury w trybie przetargu pu-
blicznego trwa 5–6 tygodni, zatem przeniesienie wła-
sności udziałów przy zastosowaniu przetargu może
nastąpić w najszybszym czasie, w jakim jest to moż-
liwe w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.
Mimo że procedura procesu prywatyzacji w trybie
przetargu nieograniczonego nie gwarantuje konty-
nuacji prowadzenia działalności przez spółkę, a tym
samym nie gwarantuje zatrudnienia i utrzymania
miejsc pracy w przyszłości, to należy jednak zazna-
czyć, iż do przetargu może również przystąpić inwe-
stor branżowy, który będzie zainteresowany konty-
nuowaniem działalności spółki i dokonaniem nie-
zbędnych inwestycji.
Zastosowanie preferowanego przez panią poseł
trybu negocjacji podjętych na podstawie publicznego
zaproszenia nie oznacza konieczności przyjęcia przez
potencjalnego inwestora dodatkowych warunków do-
tyczących zobowiązań inwestycyjnych, utrzymania
profilu działalności spółki czy podjęcia zobowiązań
związanych z ochroną interesów pracowników. Uzgod-
nienie zobowiązań uzależnione jest ostatecznie od
stanowiska potencjalnego inwestora i nie jest ogra-
niczone żadnymi przepisami prawa.
Pragnę jednocześnie poinformować, że obowią-
zującym i decydującym niezależnie od przyjętej
ścieżki prywatyzacyjnej kryterium wyboru poten-
cjalnego inwestora w procesie prywatyzacji zgodnie
z obowiązującym prawem jest cena, jaka zostanie
zaproponowana za udziały. W przypadku zastoso-
wania innego kryterium w procesie prywatyzacji
może dojść do uznania, że została udzielona niedo-
zwolona pomoc publiczna, co z zasady oznaczałoby
naruszenie obowiązujących przepisów Unii Euro-
pejskiej w tym zakresie
Mam nadzieję, że udzielona odpowiedź na inter-
pelację pani poseł będzie satysfakcjonująca.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie likwidacji Zakładu Linii Kolejowych
w Wałbrzychu (11840)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
(SPS-023-11840/09 z dnia 1 października 2009 r.)
416
w sprawie likwidacji Zakładu Linii Kolejowych
w Wałbrzychu uprzejmie informuję, co następuje.
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
tutowych tej spółki, będącej samodzielnym podmio-
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
Nadzorcza PKP PLK SA. Kwestia zmniejszenia licz-
by siedzib zakładów linii kolejowych spółki PKP PLK
SA wynika z projektu regulaminu organizacyjnego,
który był konsultowany z partnerami społecznymi
spółki, podczas których to konsultacji organizacje
związkowe były informowane o przesłankach zwią-
zanych ze zmniejszeniem liczby jednostek organiza-
cyjnych.
Z przekazanych przez Zarząd PKP PLK SA infor-
macji wynika, iż przyjęto założenia, że na terenie
każdego województwa będzie miał siedzibę jeden za-
kład, wyjątek stanowić będzie woj. śląskie. Jednocze-
śnie teren działania poszczególnych zakładów nie
będzie ograniczał się do obszaru województwa, gdyż
granice zakładu wynikać będą z rozkładu linii kole-
jowych. Siedziby poszczególnych zakładów będą
ustalone tak, aby w optymalny sposób wykorzystać
bazę lokalową pozostającą w dyspozycji spółki.
Zdaniem Zarządu PKP PLK SA zakładane zmia-
ny w strukturze organizacyjnej mają na celu między
innymi usprawnienie zarządzania spółką oraz opty-
malizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko
reagować na uwarunkowania zewnętrzne. Zgodnie z
informacjami przekazanymi przez Zarząd PKP PLK
SA zmiany nie obejmą podstawowych jednostek or-
ganizacyjnych, sekcji eksploatacji, wykonujących naj-
ważniejsze zadania związane z bieżącym utrzyma-
niem (remontami, konserwacją i diagnostyką stanu
technicznego) linii kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie składowania materiałów
zawierających azbest w Wałbrzychu (11841)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 1 października 2009 r.,
znak: SPS-023-11841/09, dotyczące interpelacji poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej z dnia 21 września
2009 r. w sprawie składowania materiałów zawiera-
jących azbest w Wałbrzychu, przekazuję poniższe
informacje.
Ad 1. Jakie kroki podjęło Ministerstwo Środowi-
ska, aby sprawę wyjaśnić?
Składowisko Odpadów Przemysłowych w Wałbrzy-
chu (z wydzieloną kwaterą przyjmowania odpadów
materiałów budowlanych zawierających azbest) oraz
Zakład Recyklingu Odpadów należące do Mo-BRUK
Spółka Komandytowa J. Mokrzycki w Korzennej pod-
legają nadzorowi kontrolnemu dolnośląskiego woje-
wódzkiego inspektora ochrony środowiska.
Eksploatacja instalacji: Składowiska Recyklingu
Odpadów oraz Zakładu Recyklingu Odpadów została
uregulowana w pozwoleniu zintegrowanym wydanym
przez wojewodę dolnośląskiego decyzją nr 114/2007
z dnia 27 lipca 2007 r. przeniesionym na Mo-BRUK
Spółka Komandytowa decyzją marszałka wojewódz-
twa dolnośląskiego z dnia 31 marca 2008 r.
Kontrola ww. instalacji prowadzona przez Woje-
wódzki Inspektorat Ochrony Środowiska we Wrocła-
wiu – Delegatura w Wałbrzychu wykazała nieprawi-
dłowości w zakresie gospodarowania odpadami. W związ-
ku z powyższym dolnośląski wojewódzki inspektor
ochrony środowiska podjął działania w zakresie swo-
ich kompetencji oraz poinformował marszałka woj.
dolnośląskiego o stwierdzonych nieprawidłowościach
i wnioskował o podjęcie działań pozostających w kom-
petencjach tego organu.
W wyniku działań ww. organów Mo-BRUK Spół-
ka Komandytowa J. Mokrzycki w Korzennej złożyła
w dniu 19 października 2009 r. do marszałka woje-
wództwa dolnośląskiego wniosek o zmianę ww. po-
zwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji
w Wałbrzychu oraz zmianę decyzji zatwierdzającej
instrukcję eksploatacji składowiska odpadów.
Organem właściwym do prowadzenia postępowania
w tym zakresie jest marszałek województwa dolnoślą-
skiego, natomiast dolnośląski wojewódzki inspektor
ochrony środowiska będzie współdziałał z ww. organem
w zakresie pomocy merytorycznej dla doprecyzowania
warunków pozwolenia zintegrowanego w sposób umoż-
liwiający organom kontrolnym egzekwowanie prze-
strzegania nałożonych warunków.
Z informacji dolnośląskiego wojewódzkiego in-
spektora ochrony środowiska wynika, że pożarami
objęte były odpady inne niż niebezpieczne, magazy-
nowane na potrzeby Zakładu Recyklingu Odpadów.
Pożar nie mógł więc spowodować wystąpienia emisji
włókien azbestowych, gdyż palące się odpady nie
miały kontaktu z odpadami azbestowymi składowy-
mi na wydzielonej kwaterze. Tym bardziej, iż działa-
nia gaśnicze nie były prowadzone na kwaterze z od-
padami azbestowymi, wobec czego nie była naruszo-
na struktura złożonych tam odpadów.
Ad 2. Kiedy dostępne będą wyniki kontroli zwią-
zanych z zaleconym monitorowaniem zagrożeń śro-
dowiska wynikających ze składowania materiałów

zawierających azbest w Wałbrzychu? Proszę o ich
przesłanie na adres mojego biura poselskiego w Wał-
brzychu.
Dolnośląski wojewódzki inspektor ochrony środo-
wiska nie prowadził monitoringu składowiska odpa-
dów azbestowych. W obowiązującym pozwoleniu zin-
tegrowanym nie są określone obowiązki monitoro-
wania środowiska wynikające ze składowania odpa-
dów niebezpiecznych zawierających azbest.
Obowiązki takie nie wynikają również z rozporzą-
dzenia ministra środowiska z dnia 9 grudnia 2002 r.
w sprawie zakresu, czasu, sposobu oraz warunków
prowadzenia monitoringu składowiska odpadów
(Dz. U. Nr 220, poz. 1858), którego nie stosuje się do
składowisk odpadów niebezpiecznych zawierających
azbest, pochodzących z budowy, remontu i demonta-
żu obiektów budowlanych oraz infrastruktury dro-
gowej, a takie odpady składowane są na Składowisku
Odpadów Przemysłowych w Wałbrzychu.
Monitoring powietrza prowadzony na terenie
miasta Wałbrzycha nie obejmuje badania włókien
azbestu w powietrzu, gdyż nie należy to do zakresu
Państwowego Monitoringu Środowiska, wykonywa-
nego na podstawie ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.).
Można wskazać, że wyniki badań jakości powie-
trza wykonywane w ramach Państwowego Monito-
ringu Środowiska w 2008 r. za pomocą stacji pomia-
rów automatycznych zlokalizowanej przy ul. Wysoc-
kiego w śródmieściu Wałbrzycha wykazały:
— jakość powietrza w punkcie pomiarowym na
ul. Wysockiego w odniesieniu do norm obowiązują-
cych dla dwutlenków siarki (stężenia 1-godzinowe
oraz 24-godzinowe) i azotu (stężenia 1-godzinowe
oraz średnioroczne) oraz pyłu zawieszonego PM10
(stężenia 24-godzinowe oraz średnioroczne) jest do-
bra – dopuszczalne normy nie zostały przekroczone.
Występują duże różnice między sezonami grzewczym
i pozagrzewczym – większe dla SO2 i pyłu PM10, ale
widoczne też w przypadku NO2,
— dobrą i bardzo dobrą jakość powietrza stwier-
dzono w Wałbrzychu w odniesieniu do norm średnio-
rocznych obowiązujących ołowiu i benzenu oraz do
norm obowiązujących dla tlenku węgla,
— bardzo niski jest poziom zanieczyszczenia po-
wietrza metalami ciężkimi (kadm, nikiel) w odnie-
sieniu do wartości docelowych,
— przekroczona została dopuszczalna norma stę-
żeń 8-godzinowych kroczących dla ozonu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
417
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie niewywiązywania się MON
ze zobowiązań finansowych
wobec Zakładów Mechanicznych
Bumar-Łabędy SA w Gliwicach (11842)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie niewywiązywania się MON ze zobowiązań finan-
sowych wobec Zakładów Mechanicznych Bumar-Ła-
będy SA w Gliwicach (SPS-023-11842/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zawarta w dniu 26 września 2008 r. umowa mię-
dzy Zakładami Mechanicznymi Bumar-Łabędy SA
i 9. Rejonowymi Warsztatami Technicznymi w Kro-
śnie Odrzańskim przewidywała wykonanie remontu
konserwacyjnego (połączonego z naprawą bieżącą)
czołgów PT-91 w terminie do dnia 30 grudnia 2008 r.
Ponieważ we wskazanym terminie spółka zgłosiła do
odbioru jedynie dwa z siedmiu remontowanych czoł-
gów, zapłaty dokonano jedynie za wyremontowane
pojazdy. Strony umowy ustaliły także, że pozostałe
pięć czołgów, których remont nie zakończył się, zo-
stanie wyremontowanych za środki zaplanowane na
2009 r. Z uwagi jednak na tegoroczne ograniczenia
w budżecie Ministerstwa Obrony Narodowej, spowo-
dowane światowym kryzysem gospodarczym, zada-
nie to nie zostało ujęte w „Planie modernizacji tech-
nicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na
lata 2009–2010”.
W dniu 3 marca br. strony umowy zawarły poro-
zumienie, zgodnie z którym wspomnianych pięć czoł-
gów miało pozostać w zakładach Bumar-Łabędy do
dnia podpisania nowej umowy na ich remont lub też
podjęcia innej decyzji przez 9. Rejonowe Warsztaty
Techniczne. Ewentualne postępowanie negocjacyjne
w przedmiocie wykonania remontu czołgów miało
być przeprowadzone niezwłocznie po uzyskaniu moż-
liwości jego sfinansowania.
Szansa taka powstała po przyjęciu przez Radę Mi-
nistrów programu „Wspieranie przez Agencję Rozwo-
ju Przemysłu SA inicjatyw pobudzających polską go-
spodarkę”. Przyjęty w dniu 12 października br. aneks
do „Planu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej w latach 2009–2012” przewidu-
je sfinansowanie pozostających w zakładach Bumar-
-Łabędy pięciu pojazdów ze środków pozyskanych
w ramach wspomnianego programu rządowego.
Odnosząc się do kwestii udzielenia Zakładom Me-
chanicznym Bumar-Łabędy SA kredytu przez Agen-
cję Rozwoju Przemysłu SA, uprzejmie informuję, że
z posiadanych przez resort obrony narodowej danych
wynika, iż w dniu 15 września br. między agencją
i zakładami Bumar-Łabędy zawarta została umowa
pożyczki w kwocie 40 mln zł z przeznaczeniem na
finansowanie realizacji programu „Strategia rozwo-
418
ju Grupy Kapitałowej Bumar-Łabędy na lata 2009–
–2014”. Kwota pożyczki, terminy jej uruchomienia
oraz przeznaczenie były zgodne z wnioskiem złożo-
nym przez zakłady Bumar-Łabędy. Umowa przewidu-
je wypłatę pierwszej transzy pożyczki w kwocie 10 mln zł
w terminie do dnia 30 września br. (wykonano zgodnie
z planem) i kolejnych trzech transz, również w kwo-
tach po 10 mln zł, odpowiednio w terminach do dnia
31 października, 30 listopada i 29 grudnia br.
Pragnę jednocześnie nadmienić, że kwestie doty-
czące bieżącej działalności zarówno Zakładów Me-
chanicznych Bumar-Łabędy SA, jak i Agencji Roz-
woju Przemysłu SA oraz wzajemnych relacji między
tymi podmiotami pozostają w kompetencjach mini-
stra skarbu państwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Zakrzewskiej
w sprawie realizacji programu wieloletniego
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
(11843)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
poselską pani poseł Jadwigi Zakrzewskiej w spra-
wie realizacji programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania” z dnia 1 października
2009 r., przesłanej przy piśmie (znak: SPS-023-
-11843/09), pragnę uprzejmie poinformować Pana
Marszałka, że:
Program „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia” na mocy ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. (Dz. U.
Nr 267, poz. 2259, z późn. zm.) jest programem wie-
loletnim, ustanowionym na lata 2006–2009. Przez
cały okres funkcjonowania programu gminy dzięki
pomocy finansowej przyznawanej w ramach progra-
mu wspierane są w wypełnianiu zadań własnych
o charakterze obowiązkowym w zakresie dożywiania
dzieci oraz zapewnienia posiłku osobom jego pozba-
wionym. Na kolejny rok trwania programu w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej przygotowywane
są uchwały przyjmowane następnie przez Radę Mini-
strów, w których zawarte są zadania wykonywane
w ramach programu i kierunki jego realizacji.
W celu zapewnienia odpowiedniej realizacji pro-
gramu na poziomie województwa i gminy program
koordynują odpowiednio wojewoda i wójt (burmistrz,
prezydent miasta). Realizacja programu jest moni-
torowana za pośrednictwem wojewodów. Zgodnie
z art. 8 ust. 2 i art. 9 ust. 2 ww. ustawy przekazy-
wana jest kwartalna informacja o realizacji progra-
mu na terenie województwa, na którą składają się
kwartalne informacje przekazywane przez wójtów
(burmistrzów, prezydentów miast) o realizacji pro-
gramu w gminach.
Również zgodnie z informacją ministra edukacji
narodowej do realizacji programu włączeni zostali
kuratorzy oświaty. Przekazywane ze strony Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej dane dotyczące wdra-
żania programu w szkołach i placówkach oświato-
wych wraz z danymi przekazywanymi przez woje-
wodów obrazują przebieg realizacji programu w da-
nym roku. Roczne sprawozdania z realizacji progra-
mu przedstawiane są Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej.
Monitorowanie programu odbywa się każdego
roku. W okresie lat 2006–2009 wprowadzano nowe-
lizację przepisów prawnych uwzględniającą zgłasza-
ne przez poszczególnych koordynatorów programu
potrzebne zmiany. Dotyczyła ona zwiększenia pro-
centowego udziału środków finansowych przyznawa-
nych dla województwa na tworzenie nowych lub do-
posażenie istniejących punktów przygotowywania
i wydawania posiłków oraz na dowóz posiłków. Po-
nadto zwiększono procentowy udział dzieci i uczniów
w nowelizacji ustawy o ustanowieniu programu wie-
loletniego, mogących otrzymać posiłek bez koniecz-
ności przeprowadzania rodzinnego wywiadu środo-
wiskowego i wydawania decyzji administracyjnych.
W ciągu trwania programu przeznaczane środki fi-
nansowe w pełni zaspokajały zgłaszane przez woje-
wództwa potrzeby. Znaczącym efektem oddziaływa-
nia działań podejmowanych w programie, jak wynika
z danych ze sprawozdania rocznego za rok 2008, jest
brak osób, które spełniały określone ustawą podwyż-
szone kryterium dochodowe uprawniające do bez-
płatnych posiłków, a nie były objęte programem
z powodu braku środków finansowych. Pragnę wy-
jaśnić, że o pełnych rezultatach działań podjętych
w ramach programu wieloletniego na przestrzeni lat
2006–2009 będzie można wnioskować po upływie
ostatniego roku jego funkcjonowania.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie rządowych propozycji zmian
w ustawie o ochronie zdrowia
przed następstwami używania tytoniu
i wyrobów tytoniowych (11845)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytania zawarte w interpelacji posła Jana Filipa Li-
bickiego w sprawie rządowych propozycji zmian w usta-
wie o ochronie zdrowia przed następstwami używa-
nia tytoniu i wyrobów tytoniowych, skierowanej do
ministra zdrowia pismem Pana Marszałka nr SPS-
-023-11845/09 z dnia 1 października br., przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
1. Celem polityki zdrowotnej państwa jest opano-
wanie i ograniczenie w maksymalnym stopniu epi-
demii tytoniowej, a w tym pomoc osobom uzależnio-
nym w uwolnieniu z uzależnienia od tytoniu. Czyn-
nikiem uzależniającym jest nikotyna – alkaloid silnie
działający zawarty w tytoniu i dymie tytoniowym.
Wsparciem dla osób zaprzestających palenia jest po-
moc fachowa, w tym medyczna, a w przypadkach ko-
nieczności również leki i środki nikotynowej terapii
zastępczej. Do takich środków nie można zaliczyć
oferowanych na rynku inhalatorów nazywanych e-
-papierosami. W produktach tych nieznany jest skład
substancji czynnej, jej działanie i możliwe skutki dla
organizmu, a zatem istnieje poważne ryzyko, że takie
urządzenie może być niebezpieczne. Wykorzystywa-
ne w marketingu informacje wywołują nieuzasadnio-
ne przekonanie konsumentów o rzekomym bezpie-
czeństwie używania lub szczególnej przydatności dla
zaprzestania palenia tytoniu.
Proponowany w stanowisku Rady Ministrów ust. 3
w art. 7 nowelizowanej ustawy z 9 listopada 1995 r.
o ochronie zdrowia przed następstwami używania
tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r.
Nr 10, poz. 55, z późn. zm.) ma na celu ochronę zdro-
wia ludności m.in. przed ryzykiem związanym z uży-
waniem takich inhalatorów. Proponowany w ust. 3
zakaz nie dotyczy produktów leczniczych i wyrobów
medycznych.
2. Nieznane są badania rzeczywistego składu
i działania oferowanych inhalatorów potwierdzające
bezpieczeństwo ich używania. Wykonanie takich ba-
dań ciąży na producencie lub importerze. Fakt poda-
wania w takim urządzeniu nikotyny – alkaloidu sil-
nie działającego i uzależniającego oraz opinie Świa-
towej Organizacji Zdrowia wyrażane przez dyrekto-
ra departamentu antynikotynowego WHO Douglasa
Bettchera i zastępcy dyrektora generalnego ds. cho-
rób niezakaźnych i zdrowia psychicznego Ala Alwana
uzasadniają podjęcie zapobiegawczych działań legi-
slacyjnych.
419
3. Przepisy wspólnotowe nie uregulowały dotąd
obecności na rynku tych wyrobów. Nie stanowi to
przeszkody we wprowadzeniu w kraju członkow-
skim odpowiednich regulacji uzasadnionych potrze-
bą ochrony zdrowia, zwłaszcza że Polska podobnie
jak Unia Europejska jest stroną Ramowej Konwen-
cji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu, która w art. 16
ust. 1 zaleca wprowadzenie zakazu produkcji i sprze-
daży słodyczy, przekąsek, zabawek lub wszelkich
innych przedmiotów przypominających formą wy-
roby tytoniowe, które przyciągają uwagę osób nie-
pełnoletnich.
4. Nie ma przeszkód do zarejestrowania tego ro-
dzaju wyrobów w trybie przewidzianym dla produk-
tów leczniczych lub wyrobów medycznych. Procedu-
ra rejestracyjna obejmuje m.in. przeprowadzenie od-
powiednich badań dających podstawę do ustalenia
warunków oferowania i stosowania wyrobu.
Biorąc pod uwagę powyższe, uważam propozycję
przedstawioną w stanowisku rządu do komisyjnego
projektu nowelizacji cytowanej wyżej ustawy (druk
nr 1030) za uzasadnioną i pożądaną dla ochrony
zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie planu finansowego NFZ na rok 2010
dla Podkarpacia i Małopolski (11846)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Marka Kuchcińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 września 2009 r.
w sprawie planu finansowego NFZ na rok 2010 dla
Podkarpacia i Małopolski, która została przesłana
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 1 października 2009 r. (znak: SPS-023-
-11846/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010, sporządzonego przez pre-
zesa NFZ, ze względu na dysproporcję w wysoko-
ściach środków przydzielanych poszczególnym od-
działom wojewódzkim funduszu, która w przypadku
niektórych OW NFZ może prowadzić do niemożności
420
pokrycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji – do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która została skie-
rowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu pre-
zydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez dany oddział wojewódzki Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w planie finansowym na 2010 rok nie
może być niższa niż wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wo-
jewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009
rok, obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2
ww. ustawy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kwitka oraz grupy
posłów
w sprawie zamiaru zamknięcia przez PKP
Polskie Linie Kolejowe SA niektórych linii
kolejowych, w tym linii kolejowej nr 25
na odcinku Skarżysko-Kamienna – Rzeszów
(11847)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Marka Kwitka oraz grupy posłów
w sprawie zamiaru zamknięcia przez PKP Polskie
Linie Kolejowe SA niektórych linii kolejowych, w tym
linii kolejowej nr 25 na odcinku Skarżysko-Kamien-
na – Rzeszów, uprzejmie informuję.
Połączenie Skarżysko-Kamienna – Rzeszów skła-
da się z odcinka linii nr 25 Skarżysko-Kamienna
– Ocice i linii nr 71 Ocice – Rzeszów. Oba powyższe
odcinki linii kolejowych posiadają znaczenie pań-
stwowe, dlatego nie były poddane analizie pod kątem
możliwości wyłączenia z eksploatacji. Spółka PKP
Polskie Linie Kolejowe SA analizowała przydatność
linii o małym obciążeniu ruchem pociągów, szczegól-
nie linie deficytowe, na które przewoźnicy nie skła-
dają wniosków o przydzielenie tras. Linie, którym
nadano znaczenie państwowe, zostały wyłączone
z analizy. Interwencje obywatelskie w sprawie zamia-
ru zamknięcia linii kolejowych nr 25 i nr 71 opierają
się na niewiarygodnych i niesprawdzonych źródłach
informacji. PKP Polskie Linie Kolejowe SA nie mia-
ły i nie mają zamiaru likwidować połączenia Skarży-
sko-Kamienna – Rzeszów.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie po-
wyższej odpowiedzi, a posłowi Markowi Kwitkowi
bardzo dziękuję za zainteresowanie się powyższą
sprawą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie kroków, jakie rząd zamierza podjąć
w celu utrzymania poziomu ściągalności
alimentów po uznaniu przez TK za sprzeczne
z normami Konstytucji RP przepisu art. 5
ustawy o postępowaniu wobec dłużników
alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej
(11848)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 25 września 2009 r. dotyczące interpelacji po-
seł Bożeny Kotkowskiej w sprawie kroków, jakie rząd
zamierza podjąć dla utrzymania poziomu ściągalno-
ści alimentów, po uznaniu przez TK za sprzeczny
z normami Konstytucji RP przepisu art. 5 ustawy
o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych
oraz zaliczce alimentacyjnej, uprzejmie informuję:
Minister pracy i polityki społecznej nie posiada
kompetencji do wpływania na stanowisko prokura-
tora generalnego przedstawiane na rozprawach przed
Trybunałem Konstytucyjnym.
W wyroku z dnia 22 września 2009 r. sygn. akt P
46/07 (Dz. U. z 2009 r. Nr 159, poz. 1261) Trybunał
Konstytucyjny orzekł, że art. 5 ustawy z dnia 22 kwiet-
nia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimen-
tacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86,
poz. 732, z późn. zm.), na podstawie którego do 30 wrze-
śnia 2008 r. zatrzymywano dłużnikom prawa jazdy,
jest niezgodny Konstytucją RP.
Należy jednak podkreślić, że powyższy wyrok do-
tyczył ustawy, która została z dniem 1 października
2008 r. uchylona, a zatrzymywanie prawa jazdy od-
bywa się obecnie na podstawie przepisów obowiązu-
jącej od 1 października 2008 r. ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów, której przepisy, mimo że analogiczne do
uznanych przez TK za niezgodne z Konstytucją RP,
nie były przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału
Konstytucyjnego.
Mając powyższe na uwadze, brak jest podstawy
prawnej, w oparciu o którą gmina prowadząca od
1 października 2008 r. postępowanie wobec dłużnika
alimentacyjnego na podstawie ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów zwolniona jest
z obowiązku składania wniosku o zatrzymanie pra-
wa jazdy dłużnika alimentacyjnego w przypadku za-
istnienia określonych w przepisach przesłanek, a sta-
rosta zwolniony jest z obowiązku zatrzymania prawa
jazdy na podstawie takiego wniosku.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
pracy i polityki społecznej, po zapoznaniu się z uza-
sadnieniem do powyższego wyroku TK, podejmie de-
cyzję dotyczącą ewentualnej nowelizacji przepisów
obowiązującej ustawy o pomocy osobom uprawnio-
421
nym do alimentów, na podstawie których istnieje
obecnie możliwość zatrzymywania praw jazdy dłuż-
nikom alimentacyjnym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie możliwości wsparcia przez państwo
procesu odbudowy górniczego szkolnictwa
zawodowego (11849)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 1 października 2009 r.
(znak: SPS-023-11849/09), w sprawie możliwego
wsparcia przez państwo procesu odbudowy górni-
czego szkolnictwa zawodowego, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Zawód górnika jest zawodem specyficznym, który
do należytego wykonywania obowiązków służbowych
wymaga, oprócz kierunkowego wykształcenia, także
zdobycia doświadczenia i dodatkowych kwalifikacji
zawodowych, a w przypadku niektórych stanowisk
jest także wymagane potwierdzenie tych kwalifikacji
przez urząd górniczy.
Minister gospodarki w ramach swoich kompeten-
cji wyznaczonych działem: Gospodarka inicjuje dzia-
łania w zakresie nabywania kwalifikacji zawodowych
i tworzenia możliwości dla absolwentów szkół śred-
nich podejmowania zatrudnienia w zawodach górni-
czych. Przykładem takiej inicjatywy jest m.in. wy-
stąpienie ministra gospodarki do ministra edukacji
narodowej o rozszerzenie projektu rozporządzenia
MEN w sprawie podstaw programowych kształcenia
o zawód górnika eksploatacji podziemnej.
Na koniec 1996 r., z powodu nadmiernego pozio-
mu zatrudnienia w kopalniach w stosunku do pozio-
mu produkcji węgla, spółki górnicze w wyniku wyso-
kich kosztów wydobycia węgla zaczęły ponosić straty
finansowe, a wydobywanie węgla stało się deficytowe.
W celu przeciwdziałania powyższej sytuacji rozpo-
częto restrukturyzację górnictwa węgla kamiennego
zgodnie z programem rządowym pn. „Górnictwo wę-
gla kamiennego, polityka państwa i sektora na lata
1996–2000” przyjętym w dniu 30 kwietnia 1996 r.
przez Radę Ministrów.
W latach 1997–2007 w wyniku prowadzonej re-
strukturyzacji zatrudnienie w górnictwie węgla ka-
miennego zmniejszyło się o ok. 127 tys. osób. Duże
422
tempo zmniejszania stanu zatrudnienia (w tym m.in.
spowodowane odejściami na urlopy i świadczenia gór-
nicze pracowników z minimum 20-letnim stażem
pracy pod ziemią, często w wieku poniżej 40 lat) wy-
wołało niepożądany efekt reformy górnictwa węglo-
wego w postaci luki pokoleniowej, tj. brak pracowni-
ków o odpowiednim stażu pracy pod ziemią i do-
świadczeniu zawodowym. W całym okresie restruk-
turyzacji monitorowany był stan i ruch zatrudnienia
oraz wiek i staż załóg górniczych. Obok niepożąda-
nych skutków reformy osiągnięto zamierzone cele,
tj. pożądany wzrost wydajności pracy oraz poziom
zatrudnienia, umożliwiające dziś rentowne funkcjo-
nowanie górnictwa.
Ze względu na sytuację finansową górnictwo nie
było w stanie utrzymywać dodatkowo zawodowych
szkół górniczych. Zawodowe szkolnictwo górnicze
w ramach reformy samorządowej przeprowadzonej
w latach 90. przeszło pod nadzór samorządów tery-
torialnych i do dziś to one, jako najlepiej znające po-
trzeby lokalnych rynków pracy, decydują w zakresie
zamykania lub uruchomiania poszczególnych kie-
runków kształcenia. Drastyczne ograniczenie szkol-
nictwa górniczego na poziomie zasadniczym i śred-
nim nie miało miejsca w przypadku szkolnictwa wyż-
szego, które nie przestało kształcić przyszłych inży-
nierów górnictwa.
Od kilku lat podejmowane są przez spółki węglo-
we działania zmierzające do likwidacji luki pokole-
niowej. Nawiązano współpracę z gminami, na terenie
których zlokalizowane są kopalnie, w celu powołania
w prowadzonych przez nie szkołach klas o profilu
górniczym przy wsparciu spółek węglowych. Efektem
tych działań jest wzrastająca corocznie liczba absol-
wentów szkół podejmujących pracę w kopalniach.
Zwrócić należy jednak uwagę, że począwszy od poło-
wy lat 90. obserwuje się gwałtowny spadek zaintere-
sowania wśród młodzieży zawodami górniczymi na
rzecz innych, mniej niebezpiecznych, lżejszych i lepiej
płatnych prac na powierzchni. Pomimo tego z inicja-
tywy spółek węglowych już kilka lat temu powstały
klasy górnicze. Klasy zostały uruchomione przez sa-
morządy terytorialne na podstawie sygnałów spółek
węglowych o zapotrzebowaniu na pracowników. Ich
uczniowie posiadają gwarancje zatrudnienia zaraz
po ukończeniu nauki. Już w roku 2007 pierwsi absol-
wenci znaleźli pracę w Katowickiej Grupie Kapitało-
wej oraz Jastrzębskiej Spółce Węglowej. Spółki wę-
glowe w celu pozyskania absolwentów szkół wyższych
podpisały także porozumienia z Politechniką Śląską
oraz Akademią Górniczo-Hutniczą. W ten sposób
prowadzone i finansowane przez spółki działania
mają na celu kompleksowe rozwiązanie problemu
uzupełniania kadr specjalistycznych oraz zapewnie-
nie stałego jej dopływu.
Obecnie strategia gospodarowania zasobami ludz-
kimi spółek węglowych przewiduje politykę zatrud-
nienia gwarantującą bezpieczną realizację zadań
produkcyjnych. Na koniec 2008 r. stan zatrudnienia
w zakładach górniczych wyniósł 119,7 tys. osób i wzrósł
w porównaniu do 2007 r. o 3,3 tys. osób. Zwiększenie
zatrudnienia wynikało z konieczności uzupełnienia
kadr wobec pogarszającej się struktury stażowej
i wiekowej. W strukturach zatrudnienia zaplanowa-
no zwiększenie zatrudnienia na dole kopalń i zmniej-
szenie na powierzchni. Dodatkowo coroczna analiza
nabywania przez pracowników uprawnień emerytal-
nych pozwala na przewidywanie z kilkuletnim wy-
przedzeniem liczby osób niezbędnej do uzupełnienia
załóg. We wszystkich kopalniach węgla kamiennego
obowiązują procedury adaptacji zawodowej nowo
przyjmowanych pracowników, których celem jest za-
poznanie nowego pracownika z warunkami panują-
cymi pod ziemią. Ten okres służy również do zdoby-
cia podstawowego doświadczenia w pracy.
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie profilaktyki zdrowotnej związanej
z prawidłowym funkcjonowaniem tarczycy
(11850)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Bożeny Kotkowskiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przekazaną przy piśmie z dnia
1 października 2009 r., znak: SPS-023-11850/09,
w sprawie profilaktyki zdrowotnej związanej z pra-
widłowym funkcjonowaniem tarczycy przedstawiam
następujące informacje dotyczące kwestii podniesio-
nych przez panią poseł.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń,
zostały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) oraz aktach wykonawczych
do ww. ustawy.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami Narodowy
Fundusz Zdrowia finansuje w ramach podstawowej
opieki zdrowotnej świadczenia obejmujące m.in. ba-
dania lekarskie i porady, jak również diagnostykę
i leczenie oraz świadczenia związane z edukacją zdro-
wotną i profilaktyką chorób.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że do postępowań
w sprawie zawarcia lub zmiany umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej na 2010 r. będą mieć
zastosowanie przepisy wydane na podstawie art. 31d
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-

wanych ze środków publicznych. Określają one wy-
kazy świadczeń gwarantowanych wraz z poziomem/
sposobem finansowania danego świadczenia gwaran-
towanego oraz warunkami realizacji danego świad-
czenia.
Podzielając pogląd pani poseł, iż nieleczone scho-
rzenia tarczycy mogą być przyczyną m.in. zawału
serca, udaru mózgu, a zaburzenia czynności tarczycy
podczas ciąży mogą być przyczyną wielu nieprawi-
dłowości zarówno u ciężarnej, jak i u płodu, a później
u noworodka, uprzejmie informuję, iż w ramach pro-
gramów zdrowotnych finansowanych ze środków bę-
dących w dyspozycji ministra właściwego ds. zdrowia
realizowany jest program zdrowotny pn. „Program
eliminacji niedoboru jodu w Polsce na lata 2009–
–2011”. Przedmiotem ww. programu jest realizacja
zadań w zakresie profilaktyki jodowej. Zadania doty-
czą przede wszystkim głównych grup ryzyka: kobiet
w ciąży i dzieci szkolnych. Program wprowadza rów-
nież plan szkolenia wybranych grup lekarzy i promo-
cje nowego modelu profilaktyki jodowej. Szkolenie
adresowane jest do lekarzy pierwszego kontaktu, en-
dokrynologów i położników, którzy na co dzień zaj-
mują się profilaktyką jodową kobiet w ciąży. Poza
działalnością szkoleniową przewidziana jest również
akcja promocyjna w mediach (telewizyjne spoty, au-
dycje z ekspertami, audycje radiowe, wywiady w pra-
sie – podnoszące świadomość społeczną) kierowana
głównie do kobiet planujących ciążę i w ciąży.
Według informacji przekazanych przez pana prof.
dr. hab. Zbigniewa Szybińskiego, koordynatora „Pro-
gramu eliminacji niedoboru jodu na lata 2006–2008”,
dotychczasowa jego realizacja przyniosła następujące
rezultaty:
— zlikwidowanie wola endemicznego w najmłod-
szej grupie dzieci, zmniejszenie częstości wola w star-
szych grupach wieku dzieci szkolnych i w populacji
dorosłych, zwłaszcza kobiet w ciąży,
— istotny spadek częstości przejściowej hipotyre-
ozy noworodków,
— zahamowanie dynamiki wzrostu zapadalności
na raka tarczycy.
Ponadto z informacji przekazanych przez koordy-
natora programu wynika, iż Polska w ocenie Świa-
towej Organizacji Zdrowia (WHO) i Międzynarodo-
wej Komisji ds. Kontroli Zaburzeń z Niedoboru Jodu
(ICCID) została przesunięta do grupy krajów z opty-
malną podażą jodu na poziomie populacyjnym. Nie-
mniej jednak nadal poważnym problemem jest popra-
wa profilaktyki jodowej w ciąży.
Należy podkreślić, iż w konsekwencji rekomenda-
cji Światowej Organizacji Zdrowia odnośnie redukcji
spożycia soli (głównego nośnika jodu) realizowany
„Program eliminacji niedoboru jodu w Polsce na lata
2009–2011” stanowi również istotne narzędzie koor-
dynujące akcje ograniczenia spożycia soli z profilak-
tyką jodową.
Odnosząc się do poruszonej przez panią poseł
kwestii dotyczącej niezbędnej diagnostyki schorzeń
tarczycy, uprzejmie informuję, iż w przyjętej przez
423
ministra zdrowia obecnej nowej edycji programu
zdrowotnego pn. „Program badań przesiewowych
noworodków w Polsce na lata 2009–2014”, którego
głównym celem jest obniżenie umieralności noworod-
ków, niemowląt i dzieci oraz zapobieganie ciężkiemu
i trwałemu kalectwu, prowadzone są obok badań
skreeningowych w kierunku fenyloketonurii i muko-
wiscydozy także badania (obejmujące całą populację
noworodków w Polsce) w kierunku niedoczynności
tarczycy (hipotyreozy). Wyniki uzyskane z tych ba-
dań pozwalają na wdrożenie skutecznej terapii, dzię-
ki której możliwe jest zmniejszenie populacji osób
z trwałymi schorzeniami tarczycy.
W świetle powyższych realizowanych działań oraz
w obecnej sytuacji finansowej budżetu państwa nie
wydaje się możliwe wdrożenie odrębnego kolejnego
programu mającego na celu zwiększenie świadomości
objawów i zagrożeń, jakie niosą schorzenia tarczycy.
Jednakże sprawy związane z wczesnym wykrywa-
niem zaburzeń tarczycy, ich leczeniem oraz odpo-
wiednią profilaktyką w tym zakresie są przedmiotem
działań wspieranych przez ministra zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie dopłat jakościowych
do surowca tytoniowego w 2010 r. (11851)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma SPS-023-11851/09 uprzejmie przekazuję odpo-
wiedź na interpelację Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie regulacji rynku tytoniu oraz dopłat jako-
ściowych do produkowanego w Polsce surowca tyto-
niowego w 2010 r.
W 2003 r., przed przystąpieniem Polski do Unii
Europejskiej, ministrowie rolnictwa z krajów UE-15
uzgodnili reformę wspólnej polityki rolnej w zakresie
niektórych rynków oraz płatności bezpośrednich.
Uzgodnienia te zostały wprowadzone do prawa unij-
nego, obowiązującego wszystkie państwa członkow-
skie, tj. do: rozporządzenia Rady nr 1782/2003 z dnia
29 września 2003 r., rozporządzenia Komisji (WE)
nr 1973/2004 z dnia 29 października 2004 r. oraz
rozporządzenia Komisji nr 796/2004 z dnia 21 kwiet-
nia 2004 r.
424
Dla rynku tytoniu oznacza to, że do końca 2009 r.
maksymalny poziom płatności związanych z produk-
cją wynosi 60% poziomu płatności bezpośrednich
w „starych” krajach członkowskich Unii Europej-
skiej (UE-15), stosowanych we Wspólnocie w dniu
30 kwietnia 2004 r. Pozostała część płatności uzupeł-
niających wynikająca z traktatu akcesyjnego (zgod-
nie z zasadą phasing-in) jest wypłacana w formie
płatności niezwiązanych z produkcją (decoupled). Po
zakończeniu ww. okresu przejściowego, tj. od 2010 r.,
dotychczasowe płatności dla producentów surowca
tytoniowego zostaną w całości odłączone od produk-
cji. W związku z tym również nowe państwa człon-
kowskie stosujące SAPS nie mogą od 2010 r. stosować
krajowych płatności uzupełniających dla producen-
tów surowca tytoniowego w formie związanej z pro-
dukcją.
Ustalenia reformy w zakresie wprowadzenia płat-
ności niezwiązanych z produkcją od 2010 r. nie zy-
skały akceptacji polskich producentów tego surowca
oraz producentów w krajach UE. W ramach prowa-
dzonego w 2008 r. przeglądu WPR (tzw. Health-
-Check) nie udało się, mimo podejmowanych przez
Polskę i inne kraje produkujące tytoń wspólnych ini-
cjatyw w zakresie utrzymania dotychczasowego sys-
temu wsparcia na rynku tego surowca do 2013 r.,
doprowadzić na forum Wspólnoty do ukierunkowania
rozmów na ważne elementy funkcjonowania tego
rynku. Komisja Europejska w ramach tego przeglądu
nie podjęła dyskusji na temat sektora tytoniowego.
W wyniku przeglądu dotychczasowe rozporządze-
nie Rady (WE) nr 1782/2003 zostało zastąpione pod-
trzymującym ustalenia reformy 2003 r. rozporządze-
niem Rady (WE) nr 73/2009. Należy zaznaczyć, że
tracą również moc szczegółowe przepisy wykonawcze
dotyczące wsparcia do tytoniu, określone w rozdzia-
le 17c rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004
z dnia 29 października 2004 r. ustanawiającego
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do systemów
wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego
rozporządzenia oraz wykorzystania odłogowanych
gruntów do produkcji surowców. Stosowne w tym
zakresie rozporządzenie Komisji znajduje się w koń-
cowej fazie procedowania.
Należy wspomnieć, że przepisy określające funk-
cjonowanie rynku tytoniu w Unii Europejskiej, za-
warte w rozdziale 17c rozporządzenia Komisji (WE)
nr 1973/2004, odnoszą się do takich zagadnień, jak:
warunki działalności i zatwierdzania pierwszego prze-
twórcy, zatwierdzanie ośrodków skupu surowca ty-
toniowego, szczegółowe wymagania dotyczące umo-
wy kontraktacji, rejony produkcji tytoniu, obrót su-
rowcem tytoniowym. Mając na uwadze konsekwencje
zniesienia tych przepisów dla polskiego sektora tyto-
niowego, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi pi-
smami z dnia 11 lutego, a następnie z dnia 10 czerw-
ca 2009 r. zwróciło się do Komisji Europejskiej z py-
taniem na temat możliwości dalszego utrzymania
krajowych przepisów regulujących organizację sek-
tora surowca tytoniowego, przedstawiając jednocze-
śnie problemy, które mogą wystąpić na tym rynku
w związku ze zniesieniem ww. przepisów UE.
W odpowiedziach z dnia 28 maja i z dnia 30 lipca
2009 r. Komisja Europejska, potwierdzając zniesienie
przepisów wykonawczych regulujących ten rynek,
wskazała jedynie na możliwość skorzystania z regu-
lacji przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 709/2008 ustanawiającym szczegółowe przepisy
wykonawcze rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/
2007 w odniesieniu do organizacji międzybranżo-
wych i porozumień w sektorze tytoniu.
Zgodnie z tym rozporządzeniem organizacje mię-
dzybranżowe podlegają procesowi uznania przez
państwo członkowskie. Uznawane są też organizacje
międzybranżowe, które prowadzą działalność na szcze-
blu regionalnym lub międzyregionalnym oraz dążą
do koncentracji i koordynacji podaży i wprowadzania
do obrotu produktów ich członków celem:
— przyczynienia się do wzmocnionej koordynacji
wprowadzania do obrotu liści tytoniu lub tytoniu
w belach,
— przygotowywania wzorów umów zgodnych
z przepisami wspólnotowymi,
— poprawy przejrzystości rynku i dostępności in-
formacji rynkowych,
— zwiększenia wartości dodanej, w szczególności
za pomocą marketingu i badań nad nowego rodzaju
zastosowaniami, które nie stanowią zagrożenia dla
zdrowia publicznego,
— ukierunkowania sektora na produkty, które
lepiej spełniają wymogi rynku i zdrowia publicz-
nego,
— powadzenia badań nad metodami pozwalają-
cymi na ograniczenie zastosowania środków ochrony
roślin i zagwarantowanie jakości produktów oraz
ochrony gleby,
— wypracowania metod i instrumentów ulep-
szania jakości produktu na etapie produkcji i prze-
twórstwa,
— stosowania kwalifikowanego materiału siew-
nego oraz monitorowania jakości produktów.
Ponadto zgodnie z ww. rozporządzeniem organi-
zacje międzybranżowe nie zajmują się bezpośrednio
produkcją, przetwórstwem lub marketingiem pro-
duktów oraz muszą obejmować znaczną część pro-
dukcji lub handlu w sektorze tytoniu.
Należy jednak zauważyć, że proponowana przez
Komisję Europejską, zgodna z przepisami Komisji
(WE) nr 709/2008 forma organizacji tego sektora
w postaci organizacji międzybranżowych, tworzo-
nych przez osoby fizyczne lub grupy reprezentujące
znaczący odsetek różnych kategorii uczestników pro-
cesów produkcji, przetwórstwa i marketingu w tym
sektorze, nie funkcjonuje w Polsce.
Odnosząc się do kwestii nielegalnej produkcji wy-
robów tytoniowych oraz niekontrolowanego przepły-
wu surowca tytoniowego, należy podkreślić, że Służ-
ba Celna realizuje działania wynikające z przyjętej
„Strategii działania Służby Celnej w zakresie zwal-

czania przemytu i nielegalnego obrotu wyrobami ty-
toniowymi” celem ograniczenia szarej strefy w przed-
miotowym sektorze i niedopuszczenia do strat dla
budżetu związanych ze zmniejszeniem wpływów
z podatku akcyzowego i VAT-u. Wyroby tytoniowe
stanowią jeden z dwóch priorytetowych obszarów ry-
zyka wpisanych w Centralny Rejestr Ryzyka. Prze-
kłada się to bezpośrednio na intensywność działań
kontrolnych, przewidzianych w strategicznym planie
kontroli. Systematycznie zwiększa się skuteczność
wykrywanie przypadków przemytu i nielegalnego
obrotu wyrobami tytoniowymi: np. do sierpnia 2009 r.
organy celne zajęły ponad 422 mln szt. papierosów
pochodzących z nielegalnych źródeł, zaś w analogicz-
nym okresie roku ubiegłego zajęto ok. 302 mln szt.
papierosów.
Zwiększana jest również kontrola nad dystrybucją
papierosów. Prowadzone są kontrole w magazynach,
hurtowniach, punktach sprzedaży detalicznej, a tak-
że na bazarach i targowiskach miejskich. Działania
te realizowane są często wspólnie z Policją, Strażą
Graniczną lub organami skarbowymi. Służba Celna
zainicjowała program, którego celem jest objęcie ści-
słą kontrolą handlu dokonywanego z wykorzysta-
niem Internetu.
We współpracy z koncernami tytoniowymi pro-
wadzone są szkolenia dla funkcjonariuszy celnych
w zakresie rozpoznawanie maszyn i urządzeń do pro-
dukcji papierosów. Szkolenia te ułatwiają wykrywa-
nie nielegalnego obrotu tymi urządzeniami, a w kon-
sekwencji prowadza do ograniczenia nielegalnej pro-
dukcji.
Ministerstwo Finansów uczestniczy ponadto w pra-
cach uzgodnieniowych nad Protokołem do Ramowej
konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu.
Przedmiotowy protokół ma na celu stworzenie moż-
liwości prawnych dla ograniczenia nielegalnego ob-
rotu wyrobami tytoniowymi.
Odnosząc się do kwestii możliwości zastosowania
dopłat do jakości produkowanego surowca tytonio-
wego w 2010 r., należy przypomnieć, że ze względu
na fakt, że rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 nie
przewiduje możliwości dalszego stosowania płatności
związanych z produkcją w sektorze tytoniu, począw-
szy od 2010 r. plantatorzy w Polsce nie będą mogli
otrzymywać żadnych płatności w formie związanej
z produkcją.
Mając to na uwadze oraz uwzględniając sygnały
płynące od producentów tytoniu, minister rolnictwa
i rozwoju wsi przygotował program wsparcia dla tego
sektora, wykorzystując w tym celu możliwość prze-
widzianą w art. 68 rozporzadzenia Rady (WE) nr 73/
2009, dotyczącą tzw. wsparcia specjalnego. Propono-
wany program będzie polegać na wsparciu rejonów
uprawy tytoniu objętych programem restrukturyza-
cji i rozwoju w celu przeciwdziałania porzucaniu zie-
mi i ograniczeniu szczególnych niedogodności, któ-
rych doświadczają rolnicy na tych obszarach. Mini-
sterstwo, mając alternatywnie możliwość przygoto-
wania programu wsparcia przewidującego dopłaty do
425
jakości surowca tytoniowego, zaproponowało taką
formę pomocy ze względu na fakt, że dopłaty do ja-
kości produkowanego surowca, jako płatności zwią-
zane z produkcją, nie byłyby zgodne z kierunkiem
reform WPR, a dodatkowo stałyby w sprzeczności
z prezentowanym na forum wspólnotowym przez Pol-
skę stanowiskiem dążącym do ujednolicenia systemu
płatności bezpośrednich w całej UE. Płatności dla
producentów tytoniu w postaci wsparcia dla rejonów
uprawy tytoniu mają tę dodatkową zaletę, że pozwo-
lą rolnikom przestawić się na inne kierunki produk-
cji, umożliwiając efektywne wykorzystanie posiada-
nych przez nich zasobów ziemi i siły roboczej.
Przygotowany program przewiduje stosowanie
wsparcia w latach 2010– 2013. Obejmie on rolników,
którzy w roku referencyjnym, nie późniejszym niż
rok 2009, byli producentami surowca tytoniowego
zarejestrowanymi w Agencji Rynku Rolnego. Jego
celem jest złagodzenie efektu całkowitego odłączenia
od produkcji płatności do tytoniu poprzez udzielenie
wsparcia tym producentom, którzy utrzymają praco-
chłonne kierunki produkcji na powierzchni odpowia-
dającej dotychczasowej powierzchni uprawy tytoniu.
Wsparcie ma charakter rocznej płatności do hektara
(płatność obszarowa), przyznawanej w ramach indy-
widualnych limitów powierzchni określonych na pod-
stawie danych referencyjnych z okresu nie później-
szego niż 2009 r. Rolnik ubiegający się o płatność
musi w danym roku prowadzić przynajmniej jedną
z upraw zaklasyfikowanych jako uprawy pracochłon-
ne oraz spełniać warunki do przyznania jednolitej
płatności obszarowej.
Podmiotem odpowiedzialnym za realizację wspar-
cia będzie Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Program został przekazany do Komisji Europej-
skiej i zostanie uruchomiony po uzyskaniu akceptacji
z jej strony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie umieralności noworodków
na Dolnym Śląsku (11852)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Lipińskiego przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 1 października
426
2009 r., znak: SPS-023-11852/09, w sprawie umieral-
ności noworodków na Dolnym Śląsku, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia postrzega opiekę okołopo-
rodową jako bardzo ważny element działań na rzecz
zdrowia całej populacji, bowiem jakość tej opieki jest
czułym miernikiem polityki zdrowotnej państwa.
Wszelkie niedociągnięcia w tym zakresie w sposób
jaskrawy ujawniają się w wysokości wskaźnika umie-
ralności niemowląt. Wskaźnik ten jest uznawany za
syntetyczny miernik stanu zdrowia społeczeństwa
oraz poziomu świadczeń zdrowotnych.
Dotychczasowe działania podejmowane w sferze
ochrony zdrowia przyczyniły się do znacznego obni-
żenia umieralności niemowląt. W skali kraju współ-
czynnik umieralności niemowląt obniżył się z 19,3‰
w roku 1990 do 5,6‰ w roku 2008. Współczynnik
umieralności niemowląt przedstawia liczbę zgonów
dzieci od momentu urodzenia do ukończenia 1. roku
w stosunku do 1000 żywych urodzeń. Współczynnik
umieralności okołoporodowej przedstawia liczbę zgo-
nów noworodków, czyli od momentu urodzenia do
28. dnia życia, wyrażaną również w stosunku do
1000 żywych urodzeń.
Ponad połowa wszystkich zgonów niemowląt na-
stępuje w pierwszym tygodniu życia, tak więc współ-
czynnik umieralności okołoporodowej jest znacznie
wyższy niż współczynnik umieralności niemowląt.
W roku 2008 współczynnik umieralności okołoporo-
dowej wyniósł w Polsce 7,6‰. W skali kraju wystę-
pują regionalne różnice w poziomie umieralności
niemowląt i umieralności okołoporodowej.
Faktem jest, że od wielu lat woj. dolnośląskie
znajduje się wśród województw o najwyżej umieral-
ności okołoporodowej. Analiza wskaźników dla tego
województwa wskazuje, że najgorsze wyniki wystę-
pują w odniesieniu do noworodków urodzonych
z małą i skrajnie małą masą urodzeniową, nieco lep-
sza sytuacja występuje w tym województwie w przy-
padku noworodków urodzonych z prawidłową masą
urodzeniową.
Należy też zaznaczyć, że województwo dolnoślą-
skie charakteryzuje się w ostatnich latach lepszą niż
w wielu innych województwach dynamiką poprawy
wskaźników umieralności okołoporodowej i umieral-
ności niemowląt. Tym niemniej sytuacja jest zła
i wymaga skutecznych działań.
Odpowiadając na pytanie pana posła: Czy Mini-
sterstwo Zdrowia podjęło działania, które mają po-
prawić sytuację w dolnośląskim położnictwie i opiece
okołoporodowej?, uprzejmie informuję, że działania
na rzecz zapewnienia równego dostępu do świadczeń
opieki zdrowotnej, w tym ocena zabezpieczenia opie-
ki zdrowotnej na terenie województwa, są obowiąz-
kiem wojewodów. Obowiązek ten określony jest
w art. 10 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Natomiast
minister zdrowia może podejmować działania zgodne
z zasadami określonymi w przepisach ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1548). Zgodnie
z postanowieniami art. 4 ust. 2 tej ustawy minister
kierujący działem administracji rządowej jest właści-
wy w sprawach z zakresu administracji rządowej
określonych w ustawie, z wyjątkiem spraw zastrze-
żonych w odrębnych przepisach.
Obowiązujący stan prawny uniemożliwia podjęcie
przez ministra zdrowia doraźnych działań o charak-
terze organizacyjnym. Natomiast inicjowane i reali-
zowane przez ministra zdrowia rozwiązania o cha-
rakterze długofalowym mają charakter regulacji
prawnych lub programów polityki zdrowotnej. Infor-
muję, że w zakresie regulacji prawnej Ministerstwo
Zdrowia podjęło prace mające na celu wydanie w try-
bie rozporządzenia standardu postępowania w okre-
sie ciąży, porodu i połogu. Na ukończeniu są prace
zespołu powołanego przez ministra zdrowia w celu
opracowania projektu takiego standardu. Natomiast
dla zapewnienia bezpieczeństwa i odpowiedniej opie-
ki zdrowotnej kobietom z ciążą patologiczną lub za-
grożoną w 1995 r. wdrożony został do realizacji „Pro-
gram poprawy opieki perinatalnej w Polsce”. Koncep-
cja tego programu oparta była na dążeniu do popra-
wy opieki perinatalnej poprzez utworzenie regional-
nych, skoordynowanych systemów opieki nad kobietą
ciężarną i noworodkiem, spełniających funkcje zwią-
zane z zarządzaniem siecią współpracujących ze sobą
ośrodków, leczeniem pacjentów, konsultacjami, prze-
pływem informacji, utrzymaniem i koordynacją trans-
portu matki i noworodka, a także działalnością edu-
kacyjną. Podstawowym założeniem tego systemu
była jego trójstopniowa organizacja. Uznano bowiem,
że organizacja taka gwarantuje wysoką jakość i sku-
teczność opieki oraz racjonalne wydatkowanie środ-
ków publicznych przeznaczonych na ochronę zdrowia
w tym zakresie.
W związku z analizą przestrzegania praw kobie-
ty rodzącej oraz funkcjonowania systemu trójstop-
niowej opieki perinatalnej na początku br. Minister-
stwo Zdrowia zbierało ze wszystkich województw
informacje w przedmiotowym zakresie. Treść infor-
macji przesłanej przez dyrektora Dolnośląskiego
Centrum Zdrowia Publicznego wskazywała na wy-
stępowanie istotnych nieprawidłowości w organiza-
cji opieki okołoporodowej w tym województwie.
W związku z tym minister zdrowia wystąpił do wo-
jewody dolnośląskiego z prośbą o przedstawienie
szczegółowych wyjaśnień odnośnie do aktualnej sy-
tuacji oraz planów poprawy jakości i dostępności
opieki okołoporodowej.
W piśmie z dnia 4 maja br., znak: DCZP I/8020/
85/09, wojewoda dolnośląski poinformował, iż:
„W celu poprawy opieki okołoporodowej w woj.
dolnośląskim podejmowane są liczne działania za-
równo przez wojewodę, jak i przez Dolnośląskie Cen-
trum Zdrowia Publicznego, urząd marszałkowski,
Urząd Miasta Wrocławia, konsultanta wojewódzkie-
go w dziedzinie ginekologii i położnictwa, konsultan-
ta wojewódzkiego w dziedzinie neonatologii.

Pracownicy Dolnośląskiego Centrum Zdrowia Pu-
blicznego oraz konsultanci wojewódzcy analizują
wszystkie przypadki martwych urodzeń, zgonów no-
worodków i zgonów kobiet. Uczestniczą w sekcji
zwłok kobiet zmarłych w czasie ciąży, porodu lub po-
łogu, a wnikliwie przeprowadzone analizy tych przy-
padków przesyłane są do Instytutu Matki i Dziecka.
W przypadkach, w których stwierdzono nieprawidło-
we postępowanie, przeprowadza się pogłębione ana-
lizy oraz kontrole oddziałów położniczo-ginekologicz-
nych, po których przekazywane są zalecenia pokon-
trolne lub przekazywane są sprawy do rzecznika
odpowiedzialności zawodowej.
Oddziały położniczo-ginekologiczne oraz neona-
tologiczne są systematycznie kontrolowane przez
pracowników Dolnośląskiego Centrum Zdrowia
Publicznego, jak i przez konsultantów wojewódz-
kich. (…)
Dolnośląskie Centrum Zdrowia Publicznego, spra-
wując nadzór merytoryczny w opiece nad matką
i dzieckiem, organizuje coroczne narady ordynatorów
i oddziałowych oddziałów położniczo-ginekologicz-
nych i neonatologicznych, na których omawiana jest
aktualna sytuacja w opiece okołoporodowej na pod-
stawie zebranych danych statystycznych dotyczących
liczby porodów, cięć cesarskich oraz umieralności
okołoporodowej oraz dokonanych analiz umieralno-
ści okołoporodowej i przeprowadzonych kontroli
w oddziałach położniczo-ginekologicznych i neonato-
logicznych. Na spotkaniach tych zarówno pracowni-
cy Dolnośląskiego Centrum Zdrowia Publicznego,
jak i konsultanci wojewódzcy przedstawiają aktualną
sytuację okołoporodową w województwie oraz prze-
kazują zalecenia do wdrożenia w pracy oddziałów
w celu poprawy opieki okołoporodowej. Dolnośląskie
Centrum Zdrowia Publicznego w ramach nadzoru me-
rytorycznego w ochronie zdrowia matki i dziecka prze-
prowadza również szkolenia dla lekarzy rodzinnych,
pielęgniarek i położnych środowiskowych. (…)
Z inicjatywy Dolnośląskiego Centrum Zdrowia
Publicznego 26 czerwca 2007 r. wojewoda dolnośląski
Krzysztof Grzelczyk podpisał z rektorem Akademii
Medycznej, marszałkiem województwa i wiceprezy-
dentem Wrocławia umowę powołującą konsorcjum
Wrocławski Instytut Zdrowia Publicznego. Celem
utworzonego konsorcjum jest budowanie partner-
stwa i stworzenie płaszczyzny współpracy dla pod-
miotów realizujących na terenie Dolnego Śląska za-
dania z zakresu zdrowia publicznego. Na tej płasz-
czyźnie w 2008 r. powstał program „Zdrowa matka
i dziecko” realizowany przez miasto Wrocław. Celem
programu jest zapewnienie opieki medycznej i psy-
chologicznej kobietom w okresie ciąży oraz przygoto-
wanie ich do naturalnego porodu i macierzyństwa.
W ramach programu prowadzone są trzy ośrodki
edukacyjno-informacyjne, które oferują bezpłatne
konsultacje z lekarzem pediatrą, ginekologiem, po-
łożną, pielęgniarką i dietetykiem.
Na bazie platformy konsorcjum urząd marszał-
kowski, opierając się na raporcie „Opieka perinatalna
427
w woj. dolnośląskim – analiza stanu na rok 2008.
Kierunki zmian” rozpoczął wdrażanie wskazanych
w raporcie propozycji zmian”.
Informuję ponadto, że Sejmik Województwa Dol-
nośląskiego, uchwałą nr XXVIII/406/08 z dnia 26 czerw-
ca 2008 r., przyjął do realizacji „Program poprawy
opieki perinatologicznej na Dolnym Śląsku”. Spra-
wozdanie z realizacji tego programu za okres 2008/
2009 dostępne jest na stronie internetowej Dolnoślą-
skiego Urzędu Wojewódzkiego, pod adresem: http://
bip.umwd.dolnyslask.pl /dokument.php?iddo -
k=4157&idmp=21&r=r
Odnosząc się do prośby pana posła o przedstawie-
nie danych o liczbie wykonanych operacji laparosko-
powych w Akademickim Szpitalu Klinicznym im.
J. Mikulicza przy ul. Dyrekcyjnej we Wrocławiu,
zgodnie z treścią pisma dyrektora wymienionego
szpitala, z dnia 15 października br., informuję, że
operacji takich wykonano odpowiednio: w roku 2004
– 151, w roku 2005 – 86, w roku 2006 – 107, w roku
2007 – 62 i w roku 2008 – 31.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie możliwości rozwiązania
stosunku pracy w administracji państwowej
z kobietami w ciąży lub przebywającymi
na urlopie macierzyńskim po dniu
1 stycznia 2010 r. (11854)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Mieczysława Łuczaka w spra-
wie możliwości rozwiązania stosunku pracy w admi-
nistracji państwowej z kobietami w ciąży lub przeby-
wającymi na urlopie macierzyńskim po dniu 1 stycz-
nia 2010 r., przesłaną przy piśmie z dnia 1 paździer-
nika 2009 r., znak: SPS-023-11854/09, uprzejmie
informuję, co następuje:
Rządowy projekt ustawy o racjonalizacji zatrud-
nienia w państwowych jednostkach budżetowych
i niektórych innych jednostkach sektora finansów
publicznych został opracowany w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów. W związku z dużą liczbą uwag zgło-
szonych w toku uzgodnień międzyresortowych trwa-
ją prace legislacyjne nad nowym tekstem tego pro-
jektu, a zatem rozwiązań przewidzianych w pier-
wotnej wersji tego projektu z dnia 13 sierpnia br.
428
nie można traktować jako ostatecznych. O nowym
kształcie projektu zdecyduje projektodawca, po roz-
ważeniu wszystkich zgłoszonych uwag, a następnie
projekt ten zostanie rozpatrzony przez Radę Mini-
strów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w toku uzgod-
nień międzyresortowych zgłosiłam szereg zasadni-
czych uwag do tego projektu, m.in. kwestionujących,
czy projektowane rozwiązania pozwolą na osiągnię-
cie zakładanego przez projektodawców celu, jakim
jest przede wszystkim zwiększenie efektywności wy-
konywania zadań oraz zmniejszenie zaangażowania
środków publicznych przeznaczonych na wynagro-
dzenia w państwowych jednostkach budżetowych
i niektórych innych jednostkach sektora finansów
publicznych. Zwróciłam także uwagę na brak kore-
lacji projektowanych rozwiązań z przepisami innych
ustaw, m.in. ustawą o służbie cywilnej, ustawą o pra-
cownikach urzędów państwowych, Kodeksem pracy
oraz programami rządowymi.
Podzielam pogląd pana posła, iż ze względu na niż
demograficzny oraz w ramach prowadzonej przez
rząd polityki prorodzinnej pracownice w ciąży, a tak-
że pracownice i pracownicy korzystający z urlopów
macierzyńskich i wychowawczych, powinni być obję-
ci szczególną ochroną trwałości stosunku pracy.
Kwestia ta będzie przeze mnie podnoszona w trakcie
dalszych prac nad tym projektem, aczkolwiek wyma-
ga podkreślenia, że decyzję o ostatecznym kształcie
projektu, który skierowany zostanie do Marszałka
Sejmu, podejmie Rada Ministrów.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż ocena,
czy projektowane przepisy aktów prawnych są zgod-
ne z prawem Unii Europejskiej, należy do kompe-
tencji sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej,
który przedstawił negatywną opinię dotyczącą pro-
jektowanych rozwiązań prawnych, z dyrektywami
dotyczącymi wzmożonej ochrony pracy kobiet
w związku z ciążą, macierzyństwem oraz wycho-
wywaniem dzieci.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna
w sprawie finansowania świadczeń
zdrowotnych dla Małopolski i Podkarpacia
przewidzianego w planie finansowym NFZ
na rok 2010 (11855)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Zbigniewa Wassermanna, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 września 2009 r.,
w sprawie finansowania świadczeń zdrowotnych dla
Małopolski i Podkarpacia przewidzianego w planie
finansowym na rok 2010, która została przesłana
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 1 października 2009 r. (znak: SPS-023-
-11855/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010, sporządzonego przez pre-
zesa NFZ, ze względu na dysproporcję w wysoko-
ściach środków przydzielanych poszczególnym od-
działom wojewódzkim funduszu, która w przypadku
niektórych OW NFZ może prowadzić do niemożności
pokrycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji – do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie informuję uprzejmie, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która w dniu 16 paź-
dziernika została podpisana przez prezydenta RP.
Ustawa ta wejdzie w życie po upływie 7 dni od dnia
jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może być
niższa niż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowiązującym
w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2 ww. ustawy).

Odnosząc się do kryteriów decydujących o podzia-
le środków pomiędzy poszczególne województwa,
uprzejmie informuję, że w art. 118 ust. 3 ww. znowe-
lizowanej ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych wymieniono
czynniki, które są uwzględniane przy podziale środ-
ków finansowych pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ, a mianowicie:
1) liczba ubezpieczonych zarejestrowanych w od-
dziale wojewódzkim funduszu;
2) wydzielone, według wieku i płci, grupy ubezpie-
czonych oraz wydzielone grupy świadczeń opieki zdro-
wotnej, w tym świadczenia wysokospecjalistyczne;
3) ryzyko zdrowotne odpowiadające danej grupie
ubezpieczonych, w zakresie danej grupy świadczeń
opieki zdrowotnej, w porównaniu z grupą odniesienia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna
w sprawie procesu prywatyzacyjnego
Krakowskich Zakładów Sprzętu
Ortopedycznego sp. z o.o. w Krakowie (11856)
Odpowiadając na interpelację pana posła Zbignie-
wa Wassermanna nr SPS-023-11856/09 w sprawie
procesu prywatyzacyjnego Krakowskich Zakładów
Sprzętu Ortopedycznego sp. z o.o. z siedzibą w Kra-
kowie, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Procedura prywatyzacji spółki Krakowskie Za-
kłady Sprzętu Ortopedycznego sp. z o.o. z siedzibą
w Krakowie prowadzona jest zgodnie z ustawą
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji (t.j.: Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn.
zm.) oraz rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
17 lutego 2009 r. w sprawie szczegółowego trybu
zbywania akcji Skarbu Państwa (Dz. U. z 2009 r.
Nr 34, poz. 264).
Udziały przedmiotowej spółki zostały wycenione
zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
17 lutego 2009 r. w sprawie analizy spółki, przepro-
wadzonej przed zaoferowaniem do zbycia akcji nale-
żących do Skarbu Państwa (Dz. U. z 2009 r. Nr 37,
poz. 288).
Mając powyższe na uwadze, pragnę odnieść się do
pytań zawartych w interpelacji pana posła:
1. Jakie są przesłanki podjęcia decyzji o prywa-
tyzacji Spółki, a także jakie są założenia i cele, które
ma ona osiągnąć?
429
Proces prywatyzacji KZSO sp. z o.o. jest prowa-
dzony w oparciu o dokument pt. „Plan prywatyzacji
na lata 2008–2011”, przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 22 kwietnia 2008 r., który w dniu 10 lutego
2009 r. został zaktualizowany. Czteroletni plan ma
na celu odblokowanie i przyspieszenie procesu pry-
watyzacji.
Celem prywatyzacji jest stworzenie, poprzez wpro-
wadzenie inwestora branżowego, warunków do spro-
stania przez spółkę wyzwaniom konkurencyjnym.
MSP liczy, że inwestor branżowy zrestrukturyzuje
spółkę m.in. poprzez obniżenie kosztów funkcjono-
wania związanych m.in. z prowadzeniem działalno-
ści w oparciu o nieruchomości w centrum Krakowa,
a dla uwolnionych aktywów (nieruchomości) znajdzie
bardziej efektywne zastosowanie.
2. Jakie powody zdecydowały o zmianie stano-
wiska MSP co do trybu przeprowadzenia prywaty-
zacji?
Zmiana trybu prywatyzacji spółki z negocjacji
podjętych na podstawie publicznego zaproszenia na
przetarg publiczny jest próbą skrócenia czasu po-
trzebnego na wyłonienie inwestora.
Zastosowanie procedury prywatyzacji w trybie
negocjacji na podstawie publicznego zaproszenia jest
ścieżką długotrwałą, gdyż wyłonienie inwestora trwa
ok. 6 miesięcy od momentu publikacji ogłoszenia.
Przeprowadzenie procedury w trybie przetargu pu-
blicznego trwa 5–6 tygodni, zatem przeniesienie wła-
sności udziałów przy zastosowaniu przetargu może
nastąpić w najszybszym czasie, w jakim jest to moż-
liwe w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.
3. W jaki sposób ministerstwo zamierza zadbać
o to, aby proces prywatyzacyjny nie stał się pierw-
szym krokiem do upadku spółki, aby zagwaranto-
wać ludziom pracę, a chorym i niepełnosprawnym
możliwość korzystania ze sprzętu produkowanego
w KZSO?
Procedura procesu prywatyzacji w trybie przetar-
gu nieograniczonego nie może gwarantować zatrud-
nienia i utrzymania miejsc pracy w przyszłości.
Należy jednak zaznaczyć, iż do przetargu może
również przystąpić inwestor branżowy, który będzie
zainteresowany kontynuowaniem działalności spółki
i dokonaniem niezbędnych inwestycji, zatem nie na-
leży jedynie oczekiwać, iż w wyniku prowadzonej
procedury wpłyną oferty złożone tylko przez poten-
cjalnych oferentów zainteresowanych nieruchomo-
ściami spółki.
MSP oczekuje otrzymania oferty od wiarygodne-
go inwestora, który zapewni dalszy rozwój KZSO
sp. z o.o.
4. Czy w opinii Pana Ministra tryb negocjacyjny,
w którym można uzyskać bardzo korzystne rozwią-
zania w bezpośrednich rozmowach z potencjalnymi
inwestorami, nie jest w tym przypadku bardziej uza-
sadniony?
Zastosowanie trybu negocjacji podjętych na pod-
stawie publicznego zaproszenia nie oznacza koniecz-
ności przyjęcia przez potencjalnego inwestora dodat-
kowych warunków dotyczących zobowiązań inwesty-
430
cyjnych, utrzymania profilu działalności spółki czy
podjęcia zobowiązań związanych z ochroną intere-
sów pracowników. Uzgodnienie zobowiązań uzależ-
nione jest ostatecznie od stanowiska potencjalnego
inwestora i nie jest ograniczone żadnymi przepisami
prawa.
A zatem obowiązującym i decydującym niezależ-
nie od przyjętej ścieżki prywatyzacyjnej kryterium
wyboru potencjalnego inwestora w procesie prywa-
tyzacji zgodnie z obowiązującym prawem jest cena,
jaka zostanie zaproponowana za udziały. W przypad-
ku zastosowania innego kryterium w procesie pry-
watyzacji może dojść do uznania, że została udzielo-
na niedozwolona pomoc publiczna, co z zasady ozna-
czałoby naruszenie obowiązujących przepisów Unii
Europejskiej w tym zakresie.
Dziękując za zainteresowanie procesem prywaty-
zacji spółki Krakowskie Zakłady Sprzętu Ortope-
dycznego sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie, mam na-
dzieję, że udzielona odpowiedź na pytania zawarte
w interpelacji pana posła będzie satysfakcjonująca.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłanek Bożenny Bukiewicz
i Mirosławy Nykiel
w sprawie dalszej sprzedaży mieszkań
przez Nadwiślańską Spółkę Mieszkaniową
sp. z o.o. na rzecz najemców (11859)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pań posłanek Bożenny Bukiewicz i Miro-
sławy Nykiel z dnia 8 października 2009 r. (znak:
SPS-023-11859/09) dotyczącą dalszej sprzedaży
mieszkań przez Nadwiślańską Spółkę Mieszkaniową
sp. z o.o. w Brzeszczach na rzecz najemców, odnosząc
się do zadanych pytań, uprzejmie informuję, co na-
stępuje:
Pytanie 1: Czy Skarb Państwa podejmie decyzję
o dalszej sprzedaży mieszkań przez Nadwiślańską
Spółkę Mieszkaniową sp. z o.o.?
W latach 1994–2002 Nadwiślańska Spółka Miesz-
kaniowa trzykrotnie kierowała oferty sprzedaży lo-
kali do uprawnionych najemców. W dniu 8 grudnia
2001 r. nadzwyczajne zgromadzenie wspólników
spółki podjęło uchwałę umożliwiającą przeprowadze-
nie tego procesu. Ostatnia propozycja została skiero-
wana w 2002 r. w oparciu o art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań
będących własnością przedsiębiorstw państwowych,
niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu
Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektó-
rych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa
(Dz. U. Nr 4, poz. 24, ze zm.).
Stan zasobów mieszkaniowych stanowiących wła-
sność Nadwiślańskiej Spółki Mieszkaniowej sp. z o.o.
przed rozpoczęciem sprzedaży mieszkań wynosił
6935 lokali mieszkalnych. Propozycje zakupu miesz-
kań zostały skierowane do wszystkich uprawnionych
najemców. Ofertę zakupu złożyło 4517 najemców,
w tym 403 osoby w późniejszym okresie zrezygnowa-
ły z zakupu zajmowanego mieszkania. Obecnie pozo-
stało do zbycia 13 lokali mieszkalnych, których na-
jemcy otrzymali już propozycję wykupu. Ponadto
pragnę poinformować, że na 132 najemców w miej-
scowości Brzeszcze dopiero w 2009 r. 60 otrzymało
propozycję wykupu lokali mieszkalnych, pozostali
jeszcze jej nie otrzymali z uwagi na brak zaświadczeń
o samodzielności lokali mieszkalnych wydawanych
przez starostę powiatu oświęcimskiego (budynki z lat
1905–1917). Zgodnie z planami zarządu w roku bie-
żącym sprawy te powinny zostać zakończone.
Zgodnie z przepisami prawa wskazany w art. 5
ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. tryb ofertowy
został wyczerpany, tj. najemcy, którzy posiadali pra-
wo pierwszeństwa, mogli skorzystać z preferencyjne-
go prawa wykupu.
W kwietniu 2009 r. Nadwiślańska Spółka Miesz-
kaniowa sp. z o.o. przeprowadziła ankietę w sprawie
ewentualnego wznowienia wykupu mieszkań zgodnie
z art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. An-
kietę przeprowadzono wśród 1799 najemców posia-
dających tytuł prawny do zajmowanego lokalu miesz-
kalnego na czas nieoznaczony. Nie zostało nią obję-
tych 1167 najemców zajmujących mieszkania na pod-
stawie umów najmu zawartych na czas oznaczony
oraz osoby zajmujące mieszkania bez tytułu prawne-
go, ponieważ zgodnie z powołaną wyżej ustawą osoby
te nie należą do grupy osób uprawnionych do wyku-
pu mieszkania. Na przeprowadzoną ankietę odpowie-
działo 1435 najemców, z czego zainteresowanie wy-
kupem mieszkania wykazało 1320 najemców, co sta-
nowi 73% uprawnionych do wykupu.
Zakładając, że osoby zainteresowane wykupem
złożą odpowiednie wnioski, należy przyjąć, że po
przeprowadzeniu sprzedaży mieszkań w Nadwiślań-
skiej Spółce Mieszkaniowej sp. z o.o. pozostanie nadal
około 1640 lokali mieszkalnych; w skrajnym przy-
padku, gdy wszyscy uprawnieni złożą odpowiednie
wnioski, pozostanie w spółce 1167 lokali. Ponadto
należy przyjąć, że mieszkania wykupią osoby nieza-
legające z opłatami czynszowymi lub te, które posia-
dane zaległości uregulują. Na koniec I półrocza 2009 r.
na 2967 mieszkań 1852 lokatorów było zadłużonych
wobec spółki, co stanowi 62,4%, w tym 659 lokato-
rów nie posiada już tytułu prawnego do zajmowane-
go lokalu.
Podsumowując, wznowienie wykupu mieszkań
zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy nie znajduje uzasadnie-
nia z następujących powodów:

— brak możliwości sprzedaży przez spółkę wszyst-
kich lokali, co z kolei uniemożliwia prywatyzację
Nadwiślańskiej Spółki Mieszkaniowej sp. z o.o.;
— nastąpi pogorszenie sytuacji ekonomiczno-fi-
nansowej spółki, ponieważ osoby, które dotychczas
płacą regularnie czynsz, w przeważającej większości
wykupią zajmowane lokale, co zwiększy stosunek
osób zadłużonych wobec spółki do wszystkich loka-
torów (obecnie wynosi on 62,4%);
— długi trudny do określenia okres wykupu
mieszkań.
W celu umożliwienia rozpoczęcia procesu prywa-
tyzacji, zgodnie przyjętym w dniu 22 kwietnia 2008 r.
przez Radę Ministrów „Planem prywatyzacji na lata
2008–2011”, prowadzona jest procedura przekazania
przez spółkę gminom pozostałych mieszkań zakłado-
wych. W dniu 15 lipca 2009 r. odbyło się spotkanie
zorganizowane przez Ministerstwo Skarbu Państwa
z Zarządem Nadwiślańskiej Spółki Mieszkaniowej
sp. z o.o. i przedstawicielami zainteresowanych urzę-
dów gmin w powyższej sprawie. Według wstępnych
ustaleń przedmiotowe wniesienie może nastąpić
w trybie ustawy z dnia 12 października 1994 r. o za-
sadach przekazywania zakładowych budynków miesz-
kalnych przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz. U.
Nr 119, poz. 567, ze zm.). Warunkiem przystąpienia
przez spółkę do przekazania gminom posiadanych
mieszkań zakładowych będzie nieodwołalna deklara-
cja wszystkich zainteresowanych o ich przejęciu. Pra-
gnę poinformować, że w dniu 4 września 2009 r. MSP
przekazało gminom informację na temat lokali miesz-
kalnych wraz z przynależną do nich infrastrukturą.
Do dnia udzielenia niniejszej odpowiedzi trzy gminy
odpowiedziały negatywnie, siedem wyraziło zaintere-
sowanie, dwie nie udzieliły jeszcze odpowiedzi.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Skarbu
Państwa skierowało zapytanie do Ministerstwa In-
frastruktury z prośbą o potwierdzenie prawnych
możliwości przekazania lokali mieszkalnych znajdu-
jących się w zasobie Nadwiślańskiej Spółki Mieszka-
niowej sp. z o.o. na rzecz gmin w trybie ww. ustawy
z dnia 12 października 1994 r.
Pytanie 2: W jakim terminie zostanie podjęta de-
cyzja w przedmiotowej sprawie?
Podjęcie decyzji o przekazaniu lokali mieszkal-
nych znajdujących się w zasobie Nadwiślańskiej Spół-
ki Mieszkaniowej sp. z o.o. na rzecz gmin jest uzależ-
nione od stanowiska Ministerstwa Infrastruktury
oraz gmin, na których znajdują się przedmiotowe lo-
kale. Termin podjęcia powyższej decyzji planowany
jest na przełomie IV kwartału 2009 r. oraz I kwarta-
łu 2010 r. i do tego momentu Ministerstwo Skarbu
Państwa nie przewiduje podejmowania innych kro-
ków w stosunku do spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
431
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie doniesień prasowych o rejestracji
przewodniczącego Komitetu Prawnego
przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych
oraz eksperta Rady Ministrów
jako kontakt operacyjny „Jaksa” (11860)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pani poseł Gabrieli Masłowskiej (pismo nr SPS-023-
-11860/09 z dnia 8 października br.) w sprawie donie-
sień prasowych o rejestracji przewodniczącego Komi-
tetu Prawnego przy Ministerstwie Spraw Zagranicz-
nych oraz eksperta Rady Ministrów jako kontakt
operacyjny „Jaksa” uprzejmie informuję:
Do momentu publikacji wspomnianego przez pa-
nią poseł artykułu na łamach Gazety Polskiej
w dniu 16 września 2009 r. żadne informacje doty-
czące współpracy prof. J. B. z wywiadem PRL nie
były mi znane. Nie jestem w stanie odnieść się do
tego rodzaju doniesień, bowiem nie dysponuję jaki-
mikolwiek prawnymi możliwościami ich weryfika-
cji. Ponieważ w kontekście wspomnianego artykułu
Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest adresatem
pytań związanych z osobą prof. B. – poniżej przed-
stawiam ocenę jego postawy i zaangażowania w cią-
gu ostatnich 20 lat.
Pełniąc w latach 1995–1999 funkcję ambasadora
nadzwyczajnego i pełnomocnego RP w Republice Au-
strii, a w latach 2000–2001 – dyrektora gabinetu po-
litycznego ministra spraw zagranicznych, prof. B. nie
składał oświadczeń lustracyjnych, gdyż nie były one
wówczas od niego wymagane. Uzyskiwał natomiast
wszelkie niezbędne certyfikaty.
Po opublikowaniu ww. artykułu w Gazecie Pol-
skiej prof. B. poinformował mnie o fakcie współpracy
z organami wywiadu PRL w charakterze ekspercko-
-analitycznym. Oświadczył, że dotyczyła ona stosun-
ków polsko-niemieckich, a zwłaszcza ich skompliko-
wanych materii prawnych.
Profesor J. B. złożył na moje ręce także rezygna-
cję z funkcji przewodniczącego Doradczego Komitetu
Prawnego przy ministrze spraw zagranicznych, ma-
jąc na uwadze nieobciążanie powstałą sytuacją rangi
i znaczenia komitetu jako forum dyskusji nad istot-
nymi dla polskiej polityki zagranicznej zagadnienia-
mi prawnymi.
Pozwolę sobie jednakże zauważyć, iż w odniesie-
niu do jego kwalifikacji moralno-etycznych nie moż-
na jednocześnie pomijać wieloletniej służby publicz-
nej prof. B. dla III Rzeczypospolitej. Chcę w tym miej-
scu przypomnieć, iż uzyskał on bardzo wysokie oce-
ny jako ambasador RP w Republice Austrii, a równo-
cześnie stał się wybitnym przedstawicielem nauki
432
polskiej w dziedzinie prawa europejskiego oraz praw-
nych aspektów stosunków polsko-niemieckich.
Pragnę przypomnieć, iż władze polskie przez wie-
le lat konsekwentnie prezentowały swoją doktrynę
polityczną i prawną w odniesieniu do stosunków pol-
sko-niemieckich, co pozwoliło ostatecznie uregulo-
wać m.in. kwestie zachodniej granicy polskiej w opar-
ciu o traktat z dnia 14 listopada 1990 r., a także uzy-
skać potwierdzenie tejże doktryny w decyzji Europej-
skiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 8 paździer-
nika 2008 r., oddalającej skargę Powiernictwa Pru-
skiego dotyczącą żądań odszkodowawczych za utra-
cone mienie po II wojnie światowej. Profesor J. B.
przez szereg lat należał do grona uczonych, którzy
rozwijali i podtrzymywali polskie pozycje prawne
w tym zakresie.
Powyżej przedstawione argumenty jednoznacznie
przemawiają, w mojej ocenie, za dalszym wykorzy-
stywaniem wiedzy, doświadczenia i zaangażowania
prof. B. i stanowią jednocześnie wystarczającą legi-
tymację moralną dla jego dalszej pracy na rzecz in-
teresu publicznego Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie czasu trwania kontroli określonego
w art. 83 ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej (11861)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tomasza Lenza
w sprawie czasu trwania kontroli, określonego
w art. 83 ustawy o swobodzie działalności gospodar-
czej, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), dalej: ustawa SDG,
przepisy tej ustawy zawarte w rozdziale V zatytuło-
wanym „Kontrola działalności gospodarczej przed-
siębiorcy” mają zastosowanie do wszystkich kontroli
prowadzonych przez organy państwa, z wyłączeniem
kontroli prowadzonych na podstawie prawa wspólno-
towego oraz umów międzynarodowych. W zakresie
nieuregulowanym powołaną ustawą zastosowanie
mają przepisy ustaw szczególnych. W postępowa-
niach kontrolnych prowadzonych przez organy kon-
troli skarbowej zastosowanie mają przeto wyłącznie
przepisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontro-
li skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn.
zm.) oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordyna-
cja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.), dalej: O.p., w zakresie nieuregulowanym w usta-
wie o kontroli skarbowej.
W postępowaniu kontrolnym prowadzonym przez
organ kontroli skarbowej przepisy ustawy SDG nie
mają zatem zastosowania, o ile w toku postępowania
nie jest prowadzona kontrola podatkowa. Przepisy
ustawy SDG będą miały zastosowanie wyłącznie do
kontroli podatkowych prowadzonych w toku postę-
powania kontrolnego. Interpretacja taka znajduje
potwierdzenie w zapisie art. 31 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy
o kontroli skarbowej. Zgodnie z powołanymi przepi-
sami użyte w ustawie o kontroli skarbowej określe-
nia: postępowanie kontrolne i kontrola podatkowa,
oznaczają odpowiednio postępowanie podatkowe
i kontrolę, o których mowa kolejno w dziale IV i dzia-
le VI O.p.
Postępowanie kontrolne nie jest więc kontrolą
w rozumieniu przepisów ustawy SDG. Celem tego
postępowania jest bowiem dokonanie wymiaru zo-
bowiązania podatkowego w prawidłowej wysokości
i postępowanie to utożsamiać należy z postępowa-
niem podatkowym prowadzonym przez organy po-
datkowe.
Czynności podejmowane przez inspektorów i pra-
cowników kontroli skarbowej w trakcie prowadzone-
go postępowania kontrolnego (o ile w ramach postę-
powania nie wszczęto kontroli podatkowej) są czyn-
nościami postępowania dowodowego prowadzonego
w oparciu o regulacje rozdziału 11 „Dowody” działu
IV O.p. Nie mogą być natomiast traktowane jako
czynności sprawdzające w rozumieniu działu V O.p.,
do przeprowadzania których organy kontroli skarbo-
wej nie mają uprawnień.
Do kontroli podatkowej prowadzonej w toku po-
stępowania kontrolnego zastosowanie mają właściwe
przepisy działu VI O.p. oraz ustawy SDG, z wyłącze-
niem zawiadomienia o wszczęciu kontroli podatkowej
wszczętej w zakresie, o którym mowa w art. 2 ust. 1
pkt 1 ustawy o kontroli skarbowej. Obowiązek stoso-
wania ustawy SDG w kontroli podatkowej wynika
z art. 291c O.p., zgodnie z którym do kontroli dzia-
łalności gospodarczej podatnika będącego przedsię-
biorcą stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy SDG.
Reasumując, sposób prowadzenia przez organy
kontroli skarbowej postępowań kontrolnych w sto-
sunku do przedsiębiorców znajduje podstawę w od-
powiednich przepisach ustaw: o swobodzie działal-
ności gospodarczej, Ordynacja podatkowa i o kon-
troli skarbowej. Wobec tego nie ma potrzeby podej-
mowania w tym względzie przedsięwzięć legislacyj-
nych w celu wyeliminowania rozbieżności interpre-
tacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie odraczania terminu płatności
podatku, rozkładania zapłaty podatku na raty,
odraczania lub rozkładania na raty zapłaty
zaległości podatkowej przez organy podatkowe
(11862)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia 8 paź-
dziernika 2009 r. (nr SPS-023-11862/09) interpelacją
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Tomasza
Lenza w sprawie wszczynania egzekucji administra-
cyjnej w sytuacji złożenia przez podatnika wniosku
o udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Postępowanie egzekucyjne uregulowane przepi-
sami ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowa-
niu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r.
Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) wszczynane jest na
wniosek wierzyciela uprawnionego do żądania wyko-
nania obowiązków podlegających egzekucji admini-
stracyjnej. Wszyscy wierzyciele należności pienięż-
nych, zarówno będący jednocześnie organami egze-
kucyjnymi, jak i wierzyciele nieuprawnieni do wsz-
częcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego,
obowiązani są do systematycznej kontroli termino-
wości zapłaty zobowiązań pieniężnych. Jeżeli należ-
ność pieniężna nie jest zapłacona w terminie okre-
ślonym w decyzji lub w terminie wynikającym z prze-
pisu prawa, wierzyciel obowiązany jest podjąć dzia-
łania zmierzające do wszczęcia egzekucji administra-
cyjnej. Wierzyciel ma obowiązek wystawienia tytułu
wykonawczego oraz niezwłocznego skierowania go
wraz z wnioskiem o wszczęcie egzekucji administra-
cyjnej do właściwego miejscowo naczelnika urzędu
skarbowego. Jeżeli wierzyciel jest jednocześnie orga-
nem egzekucyjnym, obowiązany jest do bezzwłoczne-
go zastosowania środka egzekucyjnego, co wynika
z § 2–6 rozporządzenia ministra finansów z dnia
22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych
przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (Dz. U. z 2001 r. Nr 137, poz. 1541,
z późn. zm.).
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
że w obowiązującym stanie prawnym złożenie przez
podatnika wniosku o ulgę, o której mowa w art. 67a
§ 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.), w sytuacji upływu terminu płatności podatku
nie zwalnia wierzyciela od obowiązku podjęcia ww.
czynności określonych przepisami ustawy o postępo-
waniu egzekucyjnym w administracji i przepisami
wykonawczymi do tej ustawy.
Jednocześnie uprzejmie zauważam, że pozytywne
załatwienie wniosku podatnika o zastosowanie ulgi
w spłacie zobowiązań podatkowych skutkuje zawie-
szeniem postępowania egzekucyjnego, stosownie do
433
art. 56 § 1 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji, co oznacza, że organ egzeku-
cyjny nie jest uprawniony do podejmowania dalszych
czynności egzekucyjnych zmierzających do zastoso-
wania lub realizacji środków egzekucyjnych przewi-
dzianych w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji. W przypadku zawieszenia postępo-
wania egzekucyjnego pozostają w mocy dokonane
czynności egzekucyjne, jednakże w okresie zawiesze-
nia mogą być dokonywane, za zgodą organu egzeku-
cyjnego, wypłaty z rachunków bankowych zobowią-
zanego po przedstawieniu przez niego dokumentów
świadczących o konieczności poniesienia danych wy-
datków. Organ egzekucyjny uprawniony jest również
uchylić dokonane czynności egzekucyjne, jeżeli to jest
uzasadnione ważnym interesem zobowiązanego, in-
teres wierzyciela nie stoi temu na przeszkodzie, a oso-
by trzecie na skutek tych czynności nie nabyły praw.
Postanowienie organu egzekucyjnego w sprawie
uchylenia czynności egzekucyjnych podlega kontroli
instancyjnej i kontroli sądowoadministracyjnej. Po-
nadto osobie, w stosunku do której wszczęto postę-
powanie egzekucyjne, przysługuje prawo wystąpie-
nia do organu egzekucyjnego z wnioskiem o zwolnie-
nie z egzekucji określonych składników majątkowych
ze względu na jej ważny interes.
Dodatkowo uprzejmie wyjaśniam, że w toku prac
legislacyjnych nad zmianą ustawy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji rozważona zostanie
propozycja wprowadzenia przepisu uniemożliwiają-
cego wszczęcie egzekucji administracyjnej w przy-
padku złożenia przez podatnika wniosku o przyzna-
nie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie celowości ponoszenia
bardzo wysokich kosztów remontów
i modernizacji budynków należących do ZUS
(11863)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 8 października 2009 r., znak:
SPS-023-11863/09, interpelacją pana posła Piotra
Krzywickiego w sprawie celowości ponoszenia bardzo
wysokich kosztów remontów i modernizacji budyn-
ków należących do ZUS uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Zgodnie z art. 77 ust. 2 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
434
z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) wydatki na in-
westycje pochodzą z przychodów określonych w art. 76
tej ustawy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych gospo-
daruje swoim mieniem oraz prowadzi samodzielną
gospodarkę finansową w ramach posiadanych środ-
ków (art. 77 ust. 1 ustawy).
Gospodarka finansowa Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych prowadzona jest na podstawie planu fi-
nansowego przyjętego przez zarząd zakładu i za-
twierdzonego przez radę nadzorczą. Plan ten określa
m.in. wysokość środków przeznaczonych na inwesty-
cje i remonty.
Wydatkowanie środków na działalność inwesty-
cyjną i remontową odbywa się na podstawie rocznego
„Planu rzeczowo-finansowego działalności Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w zakresie budowy i zaku-
pów środków trwałych” oraz „Planu finansowego
działalności remontowej Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych”, przyjętych przez zarząd zakładu. Tryb
tworzenia projektów planów określają wewnętrznie
obowiązujące w zakładzie akty:
— regulamin działalności w zakresie budowy
i zakupów środków trwałych w Zakładzie Ubezpie-
czeń Społecznych,
— regulamin remontów obiektów użytkowanych
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych,
— procedura planowania nowych zadań zmierza-
jących do zwiększenia powierzchni użytkowej w od-
działach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Jak mnie poinformował prezes Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, ze względu na kryzys, o którym
w interpelacji pisze pan poseł, Zakład Ubezpieczeń
Społecznych zmniejszył w bieżącym roku nakłady
finansowe na działalność budowlaną do niezbędnego
minimum. Ograniczono zakres rzeczowy robót zwią-
zanych z utrzymaniem budynków w należytym sta-
nie technicznym oraz zmniejszono ilość modernizacji
w obiektach zakładu, kontynuując przede wszystkim
te z nich, które prowadzą do zapewnienia bezpieczeń-
stwa klientów i pracowników oraz poprawy dostępu
dla osób niepełnosprawnych. Pozostawiono również
zadania związane z obniżeniem kosztów eksploatacji.
Są to termomodernizacje, przy realizacji których Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych ubiega się o dofinan-
sowanie ze środków Unii Europejskiej.
Będąc zarządcą ponad 400 obiektów budowlanych
na terenie całego kraju, Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.) zobowiązany jest utrzymywać je i użyt-
kować zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5
ust. 2 ustawy. Zakład również jest obowiązany do
realizowania wszelkich decyzji, nakazów czy zaleceń
Państwowej Straży Pożarnej i Państwowej Inspekcji
Pracy odnoszących się do zabezpieczenia właściwej
ochrony przeciwpożarowej budynków oraz do zapew-
nienia klientom i pracownikom zakładu warunków
odpowiadających przepisom związanym z bezpie-
czeństwem i higieną pracy.
Koszty planowanych do realizacji zadań budow-
lanych określane są zgodnie z zasadami sporządza-
nia kosztorysów inwestorskich zawartych w rozpo-
rządzeniu ministra infrastruktury z dnia 18 maja
2004 r. w sprawie określania metod i podstaw spo-
rządzania kosztorysu inwestorskiego, obliczania kosz-
tów prac projektowych oraz planowanych kosztów
robót budowlanych określonych w programie funk-
cjonalno-użytkowym (Dz. U. Nr 130, poz. 1389), na-
tomiast wykonawcy robót wybierani są w oparciu
o przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223,
poz. 1655, z późn. zm.).
Realizacja zadań szczegółowych określonych
w trybie przewidzianym wyżej wymienionymi akta-
mi wewnętrznymi zakładu odbywa się do wysokości
zaplanowanych środków i nie dopuszcza się jakiego-
kolwiek zaciągania kredytów, gdyż stanowiłoby to
naruszenie wspomnianego na wstępie art. 77 ust. 1
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pod-
kreśla, że przywołane w interpelacji doniesienia pra-
sowe „(...) o przekroczeniu limitu przeznaczonego na
remonty i jednocześnie o przymiarkach ZUS do pod-
jęcia milionowych pożyczek na dokończenie niektó-
rych swoich inwestycji” są bezzasadne i nie znajdują
żadnego potwierdzenia w rzeczywistości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie polityki rozwoju
„Polska dwóch prędkości” prowadzącej
do zepchnięcia Białegostoku do roli
trzeciorzędnego ośrodka miejskiego
oraz podziału kraju na obszary
szybciej rozwijające się i opóźnione,
jak woj. podlaskie, w Krajowej Strategii
Rozwoju Regionalnego oraz niekorzystnych
zasad finansowania polityki rozwoju
woj. podlaskiego (11864)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem sekretarza stanu szefa Gabinetu Polityczne-
go Prezesa Rady Ministrów Sławomira Nowaka
z dnia 13 października 2009 r., nr DSPA-4810-
-4583(1)/09, dotyczącym interpelacji, nr SPS-023-
-11864/09, posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie poli-
tyki rozwoju „Polska dwóch prędkości” prowadzącej
do zepchnięcia Białegostoku do roli trzeciorzędnego

ośrodka miejskiego oraz podziału kraju na obszary
nadające się do szybszego rozwoju i opóźnionego, jak
woj. podlaskie, w Krajowej Strategii Rozwoju Regio-
nalnego oraz niekorzystnych zasad finansowania po-
lityki rozwoju woj. podlaskiego pragnę przekazać
informacje o działaniach polityki rozwoju, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem rozwoju regionalnego.
I. W odpowiedzi na pytanie 1: „Dlaczego rząd
zmienia zasady polityki rozwoju przyjętej przez rząd
PiS, wprowadzając rozwiązania prowadzące do poli-
tyki rozwoju kraju jako”Polski dwóch prędkości«?”
Rezultaty prowadzenia tradycyjnie rozumianej
polityki rozwoju skierowanej do regionów są ostatnio
szeroko i otwarcie kwestionowane. Tradycyjna poli-
tyka regionalna nie jest w stanie zapewnić osiągania
rezultatów, których politycy i planiści się po niej spo-
dziewali – wyrównywania między regionami pozio-
mu zamożności, konkurencyjności czy jakości życia.
Potrzeba zmian dotychczasowego podejścia do poli-
tyki regionalnej znajduje potwierdzenie w prowadzo-
nych analizach, dokonywanych w ramach UE, podej-
mowanych przez OECD, Bank Światowy, a także na
poziomie kraju.
Dotychczas prowadzona selektywna interwencja
publiczna skierowana była często na przedsięwzię-
cia niewzmacniające endogenicznego potencjału
rozwojowego, które nie miały szans na „zakorzenie-
nie się” w regionalnym systemie społeczno-gospo-
darczym. Przedsięwzięcia te generowały koszty,
które nie mogąc być pokrywane ze źródeł wewnętrz-
nych, zwiększały zależność biednych regionów od
transferów finansowych z obszarów zamożniejszych,
a także wskutek interwencji w kapitał społeczny
i jakość infrastruktury transportowej zwiększyły
mobilność osób, wpływając na migracje w poszuki-
waniu lepszych miejsc pracy, których region nie jest
w stanie zapewnić.
Wyznacznikiem kierunków polityki wobec wy-
branych regionów był poziom rozwoju regionu. Po-
dejście takie operowało na zróżnicowaniach między
regionami, koncentrując się na niwelowaniu różnic
strukturalnych między regionami biednymi i boga-
tymi bądź pomocy regionom przeżywającym trud-
ności w adaptacji do zmieniających się warunków
gospodarczych lub będących w niedobrej sytuacji
geograficznej (obszary poprzemysłowe, wiejskie,
przygraniczne, wyspy i terytoria najbardziej odda-
lone). Doświadczenia europejskie i krajowe pokazu-
ją, że dotychczasowe działania związane z regulo-
waniem zróżnicowań rozwojowych nie są dostatecz-
nie skuteczne w zapewnianiu realizacji założonych
celów polityki regionalnej.
Mając na uwadze powyższe, Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego, w ramach prac nad uporządkowa-
niem systemu zarządzania rozwojem kraju, które
objęły również wspomnianą przez pana posła nowe-
lizację ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju, podjęło prace mające
na celu opracowanie strategicznego dokumentu od-
noszącego się do prowadzenia polityki rozwoju spo-
435
łeczno-gospodarczego kraju w ujęciu regionalnym
w latach 2010–2020 – Krajowej Strategii Rozwoju
Regionalnego.
Nowy model polityki regionalnej opiera się na
założeniu, że szanse rozwojowe tkwią we wszyst-
kich typach regionów, gdzie zlokalizowane są de-
terminanty rozwojowe w różnych układach teryto-
rialnych. Zatem celem interwencji regionalnej jest
maksymalizacja wzrostu na poziomie krajowym,
dzięki wspieraniu i zachęcaniu każdego regionu do
wydobycia, wzmacniania i wykorzystania endogen-
nego potencjału wzrostu przy pomocy wewnętrz-
nych lub zewnętrznych zasobów. W nowym para-
dygmacie polityki regionalnej dużą uwagę poświę-
ca się pojęciu „terytorium”, na którym ogniskują
się różnego rodzaju działania stymulujące rozwój.
W żadnym wypadku nie oznacza to jednak, iż
w stosunku do polskich regionów planuje się wpro-
wadzenie podziału na „lepszych” i „gorszych”. Ma-
jąc na uwadze powyższe, pragnę zaznaczyć, iż po-
lityka rozwoju prowadzona przez rząd RP premie-
ra Donalda Tuska nie jest polityką rozwoju kraju
jako „Polski dwóch prędkości”.
Dla zapewnienia długofalowego rozwoju regionów
KSRR kładzie nacisk na wspieranie działań proro-
zwojowych, wzmacniających konkurencyjność. Jed-
nak, biorąc pod uwagę brak występowania procesów
rozwojowych w niektórych obszarach kraju, doku-
ment zakłada interwencję „wyrównawczą”, ukierun-
kowaną na stworzenie warunków na tych obszarach
do odkrywania i rozwijania lokalnych potencjałów
oraz większego powiązania z ośrodkami wzrostu.
Stanowią one uzupełnienie działań na rzecz konku-
rencyjności i przyczyniają się do znoszenia barier
o znaczeniu krajowym, dzięki czemu zwiększają spój-
ność między wszystkimi regionami kraju.
Działania ukierunkowane na wspomaganie wzro-
stu konkurencyjności regionów odnoszą się do całe-
go obszaru Polski i dotyczą jak najlepszego wyko-
rzystania potencjału terytoriów charakteryzujacych
się największą zdolnością do kreowania wzrostu go-
spodarczego, tj. ośrodków miejskich, ale z uwzględ-
nieniem wszystkich miast wojewódzkich stanowią-
cych centra administracyjne życia społeczno-gospo-
darczego. Do grona biegunów wzrostu, do których
skierowana jest interwencja celu 1, zalicza się także
Białystok.
II. W odpowiedzi na pytanie 2: „Dlaczego ob-
szar woj. podlaskiego ma się rozwijać w drugiej
kolejności?”
Rząd RP prowadzi politykę mającą na celu wspo-
maganie procesów rozwojowych i podnoszenie spój-
ności społecznej, ekonomicznej i przestrzennej wszyst-
kich polskich województw.
Na pewnych obszarach kraju następuje koncen-
tracja negatywnych zjawisk społeczno-gospodar-
czych, takich jak: bezrobocie, niska produktywność,
nieefektywny system edukacji, niska dostępność te-
rytorialna itp. Dotyczy to przede wszystkim najsłab-
436
szych terenów Polski wschodniej, w tym woj. podla-
skiego.
W KSRR zauważony został dystans rozwojowy
regionów Polski wschodniej w stosunku do pozosta-
łych regionów kraju. Oznacza to, iż woj. podlaskie
oprócz wsparcia, które będzie skierowane w ramach
interwencji celu 1 KSRR, będzie dodatkowo w dal-
szym ciągu beneficjantem wsparcia ze strony rządu
w ramach celu 2 KSRR. Obszar woj. podlaskiego zo-
stanie objęty wsparciem jako jeden z obszarów pro-
blemowych charakteryzujących się najniższym po-
ziomem rozwoju społeczno-gospodarczego, który po-
siada w swoich granicach administracyjnych obszary
wiejskie o najgorszych wskaźnikach sytuacji społecz-
no-gospodarczej i najniższym poziomie dostępu miesz-
kańców do usług i dóbr warunkujących możliwości
rozwojowe, obszary przygraniczne oraz obszary o naj-
niższej dostępności przestrzennej do ośrodków woje-
wódzkich. Wiąże się to z kontynuacją programu dla
Polski wschodniej po roku 2013 oraz z przeznacze-
niem dodatkowych środków na realizację celu 2 na
ww. obszarach problemowych.
W związku z powyższym rząd RP realizuje spe-
cjalne działania skierowane na ww. obszary, które
mają na celu ograniczenie ich marginalizacji rozwo-
jowej oraz zwiększenie wzrostu gospodarczego.
III. W odpowiedzi na pytanie 3: „Dlaczego przy-
jęto kryteria pozbawiające Białystok dotychczasowej
funkcji ośrodka metropolitalnego?”
Projekt Krajowej Strategii Rozwoju Regionalnego
2010–2020: regiony, miasta, obszary wiejskie w ra-
mach proponowanego celu 1: Wzmacnianie funkcji
metropolitalnych największych ośrodków miejskich
kraju (miast wojewódzkich) wskazuje wszystkie mia-
sta wojewódzkie jako najważniejsze ogniwa rozwoju
regionów (bieguny wzrostu).
Różnica miedzy ośrodkami metropolitalnymi
a pozostałymi ośrodkami wojewódzkimi wynika
z funkcji i zasięgu krajowego i międzynarodowego
poszczególnych miast, ich zespołów bądź otoczenia.
W związku z tym, że każdy z ośrodków charaktery-
zuje się różnym potencjałem i znaczeniem oraz po-
wiązaniami w układach krajowych i międzynarodo-
wych, projekt KSRR wyróżnia:
1) Warszawę jako główny ośrodek metropolitalny
kraju,
2) największe ośrodki metropolitalne (Kraków,
Trójmiasto, Wrocław, Poznań, konurbacja śląska,
Łódź, Szczecin, Lublin, Bydgoszcz i Toruń),
3) ośrodki regionalne pełniące funkcje miast wo-
jewódzkich.
Wśród grupy ośrodków regionalnych w projekcie
KSRR szczególnie podkreślona jest specjalna sytu-
acja miast Polski wschodniej (w tym Białegostoku)
wynikająca z faktu, że mogą one odegrać, po osią-
gnięciu odpowiedniej masy krytycznej i dzięki wła-
ściwie ukierunkowanej terytorialnie polityce regio-
nalnej, decydującą rolę w procesach restrukturyzacji
całego obszaru o najniższym stopniu rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego, a tym samym przyczynić się
do wyrównywania szans rozwojowych mieszkańców.
Należy zwrócić uwagę, że zaproponowany podział
w żaden sposób nie wpływa na dotychczas pełnione
przez Białystok funkcje. Zgodnie z moją deklaracją
wygłoszoną w trakcie debaty publicznej nad projek-
tem KSRR 2010–2020, w tym w woj. podlaskim,
chciałabym podkreślić, że w celu uniknięcia sporów
związanych z podziałem na ośrodki metropolitalne
w KSRR jej poprawiona wersja uwzględniająca wy-
niki debaty społecznej będzie wyróżniać wyłącznie
Warszawę jako główny ośrodek metropolitalny w kra-
ju oraz pozostałe miasta wojewódzkie jako ośrodki
regionalne.
IV. W odpowiedzi na pytanie 4: „Czy rząd dokona
zmian w obowiązujących dokumentach perspektywy
finansowej 2007–2013 poprzez wprowadzenie ustaleń
proponowanej Krajowej Strategii Rozwoju Regional-
nego prowadzących do zmniejszania ilości realizowa-
nych projektów dotyczących woj. podlaskiego?”
Opracowany przez rząd RP premiera Donalda Tu-
ska projekt Krajowej Strategii Rozwoju Regionalne-
go 2010–2020 nie zakłada modyfikacji zapisów doku-
mentów perspektywy finansowej 2007–2013, które
zostały wynegocjowane z Komisją Europejską. Do
końca roku 2013 głównymi instrumentami polityki
regionalnej pozostaną programy operacyjne przewi-
dziane w zapisach Narodowej Strategii Spójności
2007–2013, tj.:
— 16 regionalnych programów operacyjnych, dla
których rolę instytucji zarządzających pełnią urzędy
marszałkowskie (łączna alokacja: 16 555,14 mln
euro, w tym dla RPO Województwa Podlaskiego
– 750,24 mln euro);
— Program Operacyjny „Rozwój Polski Wschod-
niej” 2007–2013 – jedyny program makroregionalny
w ramach NSRO 2007–2013, dla którego rolę insty-
tucji zarządzającej pełni minister rozwoju regional-
nego (łączna alokacja: 2675,05 mln euro);
— krajowe programy operacyjne („Infrastruktura
i środowisko”, „Innowacyjna gospodarka”, „Kapitał
ludzki”) oraz programy współpracy transgranicznej
(Europejska Współpraca Terytorialna i Europejski
Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa).
Rozwiązania zakładane w projekcie strategii mają
na celu zapewnienie lepszej koordynacji ww. instru-
mentów, bez ingerowania w ich zapisy, w szczególno-
ści zaś w dostępne w ich ramach środki oraz sposób
ich rozdysponowania pomiędzy województwa.
Dodatkowo projekt KSRR zakłada zwiększenie
do roku 2013 środków na realizację polityki regio-
nalnej, w wyniku przeprowadzenia procesu „tery-
torializacji” polityk publicznych, nie przewiduje jed-
nak ingerencji w projekty, które zostały już przyję-
te do realizacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie utworzenia rezerwatu biosfery
Roztocze (11867)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wojciecha Żukowskiego, otrzyma-
ną przy piśmie z dnia 8 października 2009 r., znak:
SPS-023-11867/09, w sprawie utworzenia rezerwatu
biosfery Roztocze, informuję, że dokumentacja uza-
sadniająca projekt utworzenia rezerwatu biosfery
„Roztocze – Puszcza Solska” została opracowana na
zamówienie wojewody lubelskiego.
W 2006 r. wojewoda lubelski, wojewoda podkar-
packi i Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w Lublinie zorganizowali kon-
ferencję pt. „Projekt rezerwatu biosfery Roztocze
– Puszcza Solska – przykład harmonii przyrody i kul-
tury oraz wieloaspektowej współpracy transgranicz-
nej”. Do udziału w konferencji zaproszono także
przedstawicieli strony ukraińskiej.
W listopadzie 2007 r. w umowie podpisanej pomię-
dzy Roztoczańskim Parkiem Narodowym w Zwie-
rzyńcu a Jaworiwskym Narodowym Przyrodniczym
Parkiem (Ukraina) zapisano, że umawiające się stro-
ny, realizując cele umowy, będą prowadzić działania
sprzyjające planowanemu utworzeniu międzynaro-
dowego rezerwatu biosfery Roztocze.
Dokumentacja projektu rezerwatu biosfery Roz-
tocze opiera się na systemie obszarów chronionych
wg koncepcji z 2004 r., natomiast od tego czasu na-
stąpiły istotne zmiany związane m.in. z:
1) procesem wyznaczania Europejskiej Sieci Eko-
logicznej Natura 2000 (na omawianym obszarze woj.
lubelskiego trwają jeszcze prace w tym zakresie);
2) reformą w 2008 r. służb ochrony przyrody,
w wyniku której powstały nowe organy oraz zmianie
uległy kompetencje, a nadzór nad niektórymi forma-
mi ochrony przyrody powierzono sejmikowi woje-
wództwa oraz gminom.
Rezerwaty biosfery, w rozumieniu ustawodaw-
stwa krajowego, nie są prawnymi formami ochrony
przyrody. Obiekty te uznawane są na wniosek zain-
teresowanych państw członkowskich przez Między-
narodową Radę Koordynacyjną Programu „Czło-
wiek i Środowisko”, funkcjonującą w strukturze
UNESCO.
Na Światowej Liście Rezerwatów Biosfery są obec-
nie 553 obiekty usytuowane w 107 krajach, z tego
w Polsce 9. Instytucją odpowiedzialną za współpracę
Polski z Międzynarodowym Programem MAB jest
Polski Komitet Narodowy UNESCO – MAB, działa-
jący przy Polskiej Akademii Nauk, który przedkłada
krajowe wnioski w sprawie utworzenia rezerwatu
biosfery.
437
Nawiązując do szczegółowych pytań posła Wojcie-
cha Żukowskiego, informuję, że w ostatnim okresie
w trakcie wdrażania nowych regulacji prawnych
z zakresu ochrony przyrody prace nad rezerwatem
biosfery chwilowo nie były prowadzone.
W związku z wprowadzonymi i wdrażanymi jesz-
cze w systemie obszarów chronionych zmianami,
szczególnie w odniesieniu do granic obszarów Natu-
ra 2000, dostosowania do nowych warunków wyma-
ga dokumentacja, a także koncepcja zarządzania pro-
jektowanym rezerwatem biosfery.
Istotnym elementem dla projektowanego rezer-
watu biosfery w okresie ostatnich dwóch lat było pod-
pisanie przez Roztoczański Park Narodowy umowy
z partnerem po stronie ukraińskiej, która jest dodat-
kowym instrumentem wspierającym utworzenie mię-
dzynarodowego rezerwatu biosfery. Po stronie pol-
skiej Roztoczański Park Narodowy jest planowany
jako tzw. strefa centralna rezerwatu biosfery.
Uznane w Polsce rezerwaty biosfery, jak również
projektowany rezerwat biosfery Roztocze zawierają
ekosystemy reprezentatywne dla głównych biomów
świata. Ponadto równoczesne realizowanie ochrony
i zrównoważonego gospodarowania na ich terenie
możliwe jest dzięki specyficznej organizacji prze-
strzennej i dlatego są one nie tylko wzorem sposobu
życia dla ludzi, którzy w nich zamieszkują, pracują
i starają się osiągnąć zrównoważone relacje z przy-
rodą, ale mogą być także wykorzystywane jako przy-
kłady na potrzeby społeczeństw w przyszłości. Popie-
ram więc działania związane z utworzeniem rezer-
watu biosfery Roztocze.
W związku z tym zwrócę się do nadzorowanych
przez ministra środowiska jednostek organizacyj-
nych, a mianowicie do Generalnej Dyrekcji Ochrony
Środowiska i Roztoczańskiego Parku Narodowego,
o wzmożenie prac związanych z przygotowaniem do-
kumentacji dającej podstawę do utworzenia rezerwa-
tu biosfery Roztocze.
Jednocześnie skieruję pismo do przewodniczącego
Komitetu Narodowego UNESCO – MAB przy Pol-
skiej Akademii Nauk w sprawie uwzględnienia
w swoim harmonogramie działań związanych z nada-
niem temu obszarowi międzynarodowego statusu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
438
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie działalności firm windykacyjnych
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej,
na przykładzie SPZOZ w Biłgoraju (11868)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Wojciecha Żukowskiego przekazaną
przy piśmie z dnia 8 października 2009 r., znak: SPS-
-023-11868/09, w sprawie działalności firm windyka-
cyjnych w publicznych zakładach opieki zdrowotnej
oraz realizacji Programu „Wsparcie jednostek samo-
rządu terytorialnego w działaniach stabilizujących
system ochrony zdrowia”, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
W celu ograniczenia „handlu wierzytelnościami”
publicznych zakładów opieki zdrowotnej został przy-
gotowany rządowy projekt nowelizacji ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.). Propo-
nowana regulacja przewiduje konieczność wyrażenia
zgody przez podmiot, który utworzył dany zakład, na
dokonanie czynności prawnej, mającej na celu zmia-
nę wierzyciela, w przedmiocie zobowiązań samodziel-
nego publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Pod-
miot, który utworzył zakład, wydając zgodę albo od-
mawiając jej wydania, powinien wziąć pod uwagę
konieczność zapewnienia ciągłości udzielania świad-
czeń zdrowotnych oraz sytuację finansową i wynik
finansowy samodzielnego publicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej.
Przedmiotowa nowelizacja, po rozpatrzeniu przez
Komitet Rady Ministrów, została przekazana do
Sejmu.
Na podstawie Programu „Wsparcie jednostek sa-
morządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia” każda jednostka sa-
morządu terytorialnego, będąca podmiotem założy-
cielskim samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej, która spełni określone w programie wa-
runki (m.in. zmieni formę organizacyjno-prawną
funkcjonowania samodzielnego publicznego zakładu
opieki zdrowotnej na niepubliczny zakład opieki
zdrowotnej) oraz złoży wniosek o objęcie programem,
będzie mogła skorzystać z pomocy finansowej na
wskazane w programie cele.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie ustalenia strefy ochronnej
Pomnika Męczeństwa na Majdanku (11869)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Joanny Muchy, przesłaną w piśmie
SPS-023-11869/09, uprzejmie informuję, że wydanie
rozporządzenia ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego w sprawie określenia granic Pomnika Zagła-
dy, na obszarze którego jest położony Pomnik Mę-
czeństwa na Majdanku, oraz obszaru i granic strefy
ochronnej wokół niego zostało wstrzymane z uwagi
na podnoszone oficjalnie wątpliwości, czy upoważnie-
nie zawarte w art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 maja
1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obo-
zów zagłady nie jest sprzeczne z upoważnieniem za-
wartym w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1947 r. o upa-
miętnieniu męczeństwa Narodu Polskiego na Maj-
danku.
W dniu 30 czerwca 2009 r. prezes Rządowego Cen-
trum Legislacji, odpowiadając na kolejne pismo Mi-
nisterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w tej
sprawie, zgodził się z przedstawioną w nim argumen-
tacją uznając, że przedmiot ww. upoważnień się nie
pokrywa, w związku z czym wydanie odnośnego roz-
porządzenia nie wymaga uchylania art. 2 ustawy
z dnia 2 lipca 1947 r. Wątpliwości natury prawnej
zostały tym samym ostatecznie rozwiane.
Biorąc pod uwagę ponawiane prośby mieszkań-
ców dzielnicy Kośminka, minister podjął decyzję
o wydaniu rozporządzenia w sprawie określenia gra-
nic Pomnika Zagłady, na obszarze którego jest poło-
żony Pomnik Męczeństwa na Majdanku, oraz obsza-
ru i granic strefy ochronnej wokół niego najpóźniej
na początku 2010 r. Sygnalizuję wszakże, że wejście
w życie znajdującego się obecnie na ostatnim etapie
konsultacji międzyresortowych projektu ustawy
o miejscach pamięci narodowej może, wobec plano-
wanych zmian w nazewnictwie pomników zagłady,
oznaczać konieczność wydania drugiego rozporzą-
dzenia w tej samej sprawie, identycznego co do treści,
ale o dostosowanym do nowego stanu faktycznego
tytule. Będzie to wymagało powtórzenia całej proce-
dury legislacyjnej.
Na zakończenie chciałbym podkreślić, że projek-
towany przebieg granic Pomnika Zagłady na Maj-
danku i strefy ochronnej wokół niego nie uległ żad-
nym zmianom od czasu dokonanych na przełomie
2006 i 2007 r. uzgodnień z wojewodą lubelskim i pre-
zydentem miasta Lublina.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie dłużników alimentacyjnych (11870)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 8 października 2009 r. dotyczące interpelacji
posła Krzysztofa Brejzy w sprawie dłużników ali-
mentacyjnych, uprzejmie informuję:
Zobowiązanie rodzica do przekazywania na po-
krycie kosztów utrzymania dziecka określonej kwoty
następuje na podstawie wyroku sądu wydawanego
w oparciu o przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuń-
czego. To sąd określa kwotę alimentów m.in. w opar-
ciu o sytuację materialną i możliwości zarobkowe
rodzica, ale też w oparciu o potrzeby dziecka. Prawo-
mocny wyrok alimentacyjny, tak jak każdy inny wy-
rok, podlega wykonaniu. Jeśli osoba zobowiązana
przez sąd do alimentacji nie wywiązuje się z tego obo-
wiązku, na wniosek wierzyciela, wyrok jest egzekwo-
wany przez komornika sądowego.
Alimentacja na rzecz dziecka jest podstawowym
obowiązkiem każdego rodzica i trudno za argument
uzasadniający niepłacenie alimentów uznać dyskom-
fort dłużnika alimentacyjnego, spowodowany zaję-
ciem komorniczym, np. wynagrodzenia za pracę czy
też niezadowolenie jego pracodawcy związane z fak-
tem podjęcia przez komornika egzekucji z wynagro-
dzenia za pracę dłużnika.
Jeśli w opinii osoby zobowiązanej do alimentacji
nie jest ona w stanie płacić zasądzonych przez sąd
alimentów, np. z uwagi na trudną sytuacje osobistą,
materialną, zdarzenia losowe itp., to argumenty te
powinna podnieść przed sądem w trakcie postępowa-
nia w sprawie alimentów lub poprzez złożenie pozwu
o obniżenie lub zniesienie obowiązku alimentacyjne-
go, jeżeli powyższe okoliczności zaistnieją po wyda-
niu przez sąd wyroku alimentacyjnego.
Decyzja o zniesieniu obowiązku alimentacyjnego
lub zmniejszeniu wysokości alimentów należy tylko
i wyłącznie do niezawisłego sądu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przepisy
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego regulujące kwe-
stie obowiązku alimentacyjnego oraz przepisy Ko-
deksu postępowania cywilnego regulujące kwestie
postępowań egzekucyjnych prowadzonych przez ko-
morników sądowych (zwiększenie skuteczności egze-
kucji alimentów zależy przede wszystkim od działań
organów egzekucyjnych) nie należą do kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, lecz ministra
sprawiedliwości.
Zważywszy na dużą skalę zjawiska niewywiązy-
wania się rodziców z ustalonego przez sąd obowiązku
alimentacyjnego, działania MPiPS skierowane są
przede wszystkim na wsparcie dzieci, które nie otrzy-
mują zasądzonych alimentów, i ich rodzin. Niemniej
funkcjonują również rozwiązania mające na celu
umożliwienie dłużnikom alimentacyjnym wywiąza-
439
nie się z obowiązku alimentacyjnego poprzez akty-
wizację zawodową dłużników alimentacyjnych.
Zgodnie z przepisami art. 2–8 należącej do kom-
petencji ministra pracy i polityki społecznej ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U.
z 2009 r. Nr 1, poz. 7, z późn. zm.) w przypadku przy-
znania osobie uprawnionej do alimentów świadczeń
z funduszu alimentacyjnego gmina właściwa ze
względu na miejsce zamieszkania dłużnika alimen-
tacyjnego zobowiązana jest, na wniosek gminy wie-
rzyciela, podjąć działania mające na celu wsparcie
skuteczności egzekucji alimentów prowadzonej przez
komornika sądowego.
W przypadku bezskutecznej egzekucji alimentów
z wnioskiem o podjęcie takich działań może zwrócić
się do gminy także sam wierzyciel.
W ramach działań wobec dłużnika alimentacyj-
nego gmina właściwa ze względu na jego miejsce za-
mieszkania przeprowadza u dłużnika wywiad ali-
mentacyjny w celu ustalenia jego sytuacji majątkowej
i osobistej oraz odbiera od dłużnika oświadczenie ma-
jątkowe (informacje uzyskane w ten sposób przeka-
zywane są komornikowi do wykorzystania w postę-
powaniu egzekucyjnym). Jeśli dłużnik jest aktywny
zawodowo, to jego wynagrodzenie podlega zajęciu
komorniczemu na poczet długów, zgodnie z przepisa-
mi art. 87 Kodeksu pracy.
W przypadku gdy w wyniku wywiadu alimenta-
cyjnego ustalone zostanie, że dłużnik alimentacyjny
nie może wywiązać się ze swoich zobowiązań z powo-
du braku zatrudnienia, gmina dłużnika:
1) zobowiązuje dłużnika alimentacyjnego do za-
rejestrowania się jako bezrobotny albo jako poszuku-
jący pracy w przypadku braku możliwości zarejestro-
wania się jako bezrobotny,
2) informuje właściwy powiatowy urząd pracy
o potrzebie aktywizacji zawodowej dłużnika alimen-
tacyjnego.
W przypadku gdy dłużnik alimentacyjny unie-
możliwia przeprowadzenie wywiadu alimentacyjnego
lub odmówił:
1) złożenia oświadczenia majątkowego,
2) zarejestrowania się w powiatowym urzędzie
pracy jako bezrobotny albo poszukujący pracy,
3) bez uzasadnionej przyczyny, w rozumieniu
przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach ryn-
ku pracy, przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrud-
nienia lub innej pracy zarobkowej, wykonywania
prac społecznie użytecznych, prac interwencyjnych,
robót publicznych, prac na zasadach robót publicz-
nych albo udziału w szkoleniu, stażu lub przygoto-
waniu zawodowym dorosłych
– gmina dłużnika składa wniosek o ściganie dłuż-
nika za przestępstwo niealimentacji określone w art. 209
§ 1 Kodeksu karnego oraz kieruje wniosek do sta-
rosty o zatrzymanie prawa jazdy dłużnika alimen-
tacyjnego.
Należy zauważyć, że Trybunał Konstytucyjny
orzekł, co prawda, że art. 5 ustawy z dnia 22 kwietnia
2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
440
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86,
poz. 732, z późn. zm.), na podstawie którego do 30
września 2008 r. zatrzymywano dłużnikom prawa
jazdy, jest niezgodny z Konstytucją RP, jednak wyrok
ten dotyczył ustawy, która została z dniem 1 paź-
dziernika 2008 r. uchylona, a zatrzymywanie prawa
jazdy odbywa się obecnie na podstawie przepisów
ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów, której przepisy nie były przedmiotem rozstrzy-
gnięcia Trybunału Konstytucyjnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
pracy i polityki społecznej, po zapoznaniu się z uza-
sadnieniem do powyższego wyroku TK, podejmie de-
cyzję dotyczącą ewentualnej nowelizacji przepisów
obowiązującej ustawy o pomocy osobom uprawnio-
nym do alimentów, na podstawie których istnieje
obecnie możliwość zatrzymywania praw jazdy dłuż-
nikom alimentacyjnym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie sum gwarancyjnych w przypadku
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
(11873)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na prze-
kazaną przy piśmie z dnia 8 października 2009 r., sygn.
SPS-023-11873/09, interpelację pana posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie „sum gwarancyjnych w przypadku
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej” uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ustalona w umowie ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej (OC) wysokość sumy gwarancyjnej
stanowi wyrażone kwotowo, górne ograniczenie od-
powiedzialności gwarancyjnej zakładu ubezpieczeń
z konkretnej umowy ubezpieczenia OC. W odniesie-
niu do powszechnych obowiązkowych ubezpieczeń
OC, którymi są ubezpieczenie OC posiadaczy pojaz-
dów mechanicznych oraz ubezpieczenie OC rolników,
wysokość minimalnej sumy gwarancyjnej jest okre-
ślona przepisami ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczenio-
wym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124,
poz. 1152, z późn. zm.).
W przypadku obowiązkowego ubezpieczenia OC
posiadaczy pojazdów mechanicznych wysokość mini-
malnej sumy gwarancyjnej jest wskazana przepisem
art. 36 ust. 1 tej ustawy i wynosi odpowiednio:
w przypadku szkód osobowych – równowartość
w złotych kwoty 1,5 mln euro na jedno zdarzenie nie-
zależnie od liczby poszkodowanych, a w przypadku
szkód w mieniu – równowartość w złotych kwoty
300 tys. euro na jedno zdarzenie niezależnie od licz-
by poszkodowanych.
Podkreślić należy, że powyższe kwoty będą ulegać
stopniowemu i systematycznemu podwyższaniu. Wy-
nika to z przepisów ustawy z dnia 24 maja 2007 r.
o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Pol-
skim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz
ustawy o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 102,
poz. 691). W odniesieniu do umów ubezpieczenia OC
komunikacyjnego zawartych pomiędzy 11 grudnia
2009 r. a 10 czerwca 2012 r. wynosić będą równowar-
tość w złotych odpowiednio 2,5 mln euro (szkody oso-
bowe) i 500 tys. euro (szkody w mieniu), zaś w odnie-
sieniu do umów zawartych od dnia 11 czerwca 2012 r.
– 5 mln euro (szkody osobowe) i 1 mln euro (szkody
w mieniu) na jedno zdarzenie niezależnie od liczby
poszkodowanych. Kwoty powyższe, jak również za-
warta w ww. ustawie z dnia 24 maja 2007 r. ścieżka
dojścia do docelowych wysokości, są zgodne z przepi-
sami piątej dyrektywy komunikacyjnej Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. (2005/14/
WE), która przewidziała możliwość zastosowania od-
powiedniego okresu przejściowego. Przedstawione
wysokości minimalnej sumy gwarancyjnej w ubez-
pieczeniu OC komunikacyjnym, a zwłaszcza jej doce-
lowe wysokości, są więc określone na dosyć wysokim
poziomie, który powinien w pełni zagwarantować
wszystkim poszkodowanym w wyniku wypadków
drogowych realizację ich roszczeń odszkodowaw-
czych, bez utraty środków pieniężnych na leczenie
oraz rehabilitację niezbędne do przywrócenia stanu
poprzedzającego wypadek.
W stosunku do umów ubezpieczenia OC posiada-
czy pojazdów mechanicznych, które były zawierane
w latach 90., należy wskazać, iż w okresie od dnia
1 stycznia 1990 r. do dnia 31 grudnia 2003 r. wyso-
kość minimalnej sumy gwarancyjnej w ubezpiecze-
niu OC komunikacyjnym była określona w wysokości
równowartości w złotych kwoty 600 tys. euro, przy
czym suma ta była ustanowiona na jedno zdarzenie
niezależnie od liczby poszkodowanych i obejmowała
łącznie szkody na osobie i szkody w mieniu. Kwota
ta, pomimo że znacznie niższa od obecnie obowiązu-
jącej, również była zgodna z postanowieniami prawa
europejskiego zawartymi w art. 1 ust. 2 drugiej dy-
rektywy komunikacyjnej UE z dnia 30 grudnia 1983 r.
w sprawie ujednolicenia przepisów państw członkow-
skich dotyczących ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów samochodo-
wych (84/5/EWG). W okresie obowiązywania powyż-
szej minimalnej sumy gwarancyjnej znany jest tylko
jeden przypadek jej wyczerpania się – był to wypadek
autobusu PKS koło Gdańska, po którym jednak od-
powiedzialny cywilnie podmiot, po wyczerpaniu się
sumy gwarancyjnej, sam dokonywał zaspokojenia

roszczeń osób poszkodowanych. Należy bowiem pod-
kreślić, iż w przypadku wyczerpania się sum gwa-
rancyjnych określonych postanowieniami umowy
ubezpieczenia istnieje w dalszym ciągu możliwość
dochodzenia przez poszkodowanego pozostałych do
zaspokojenia roszczeń bezpośrednio od podmiotu od-
powiedzialnego cywilnie za szkodę.
Odnosząc się do możliwości wprowadzenia odpo-
wiedzialności Ubezpieczeniowego Funduszu Gwa-
rancyjnego w przypadku wyczerpania się sumy gwa-
rancyjnej, pragnę wskazać na wątpliwości wynikają-
ce z takiego rozwiązania. UFG, zgodnie z przepisami
ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...), jest
instytucją wykonującą zadania określone w ustawie,
przy czym do jego podstawowych zadań – wynikają-
cych z postanowień dyrektyw komunikacyjnych UE
– należy zaspokajanie roszczeń osób poszkodowanych
przez nieubezpieczonych sprawców wypadków dro-
gowych oraz sprawców takich wypadków, którzy nie
zostali zidentyfikowani. W obu tych przypadkach za-
sadna jest odpowiedzialność funduszu, jednakże wy-
nika ona z braku ochrony ubezpieczeniowej bądź
niezidentyfikowania sprawcy. Wprowadzenie dodat-
kowej odpowiedzialności UFG za szkody, w przypad-
ku których ochrona ubezpieczeniowa – na podstawie
zawartej umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojaz-
dów mechanicznych – istniała, byłoby znacznym roz-
szerzeniem zadań instytucji gwarantującej wynika-
jących z prawa unijnego. Należy przy tym zauważyć,
że przypadki wyczerpywania się sumy gwarancyjnej,
również z powodu wskazanego powyżej mechanizmu
jej podwyższania, mogą być sporadyczne, o ile w ogó-
le będą miały miejsce. Wprowadzenie partykular-
nych rozwiązań w zakresie jednego tylko ubezpiecze-
nia obowiązkowego mogłoby dodatkowo narazić ich
autorów na zarzut nierównego traktowania wobec
prawa w stosunku do osób poszkodowanych docho-
dzących swych roszczeń np. z obowiązkowego ubez-
pieczenia OC rolników lub dobrowolnych umów ubez-
pieczenia OC, w których również może dojść do sytu-
acji wyczerpania się sumy gwarancyjnej.
Konieczne przy tym jest podkreślenie, że w przed-
miotowej sprawie wypowiadał się również Sąd Naj-
wyższy. W postanowieniu z dnia 30 stycznia 2008 r.
(III CZP 140/07) Sąd Najwyższy wyraźnie stwierdził,
że „nie można z góry wyłączyć dopuszczalności sądo-
wej modyfikacji stosunku prawnego wynikającego
z umowy ubezpieczenia na podstawie art. 3571 K.c.
z uwzględnieniem wymienionych w tym przepisie
przesłanek. Trzeba też uznać, że dopuszczalność mo-
dyfikacji sumy gwarancyjnej stanowi jeden z elemen-
tów mechanizmu normatywnego, którego zadaniem
jest zapewnienie realnej ochrony poszkodowanego”.
Sąd Najwyższy uznał również, że „żądanie na pod-
stawie art. 3571 K.c. modyfikacji sumy gwarancyjnej
z punktu widzenia poszkodowanego stanowi niejako
subsydiarne uprawnienie służące temu celowi. Skoro
zgodnie z art. 822 §4 K.c. (oraz art. 19 ust. 1 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych) może on docho-
dzić roszczenia odszkodowawczego bezpośrednio od
441
ubezpieczyciela, to tym bardziej powinien być upraw-
niony wnosić żądania mające służyć jego ochronie”.
Jak wynika z powyższych tez, Sąd Najwyższy nie
wykluczył dopuszczalności stosowania klauzuli re-
bus sic stantibus w odniesieniu do zapewnienia real-
nej ochrony poszkodowanego w przypadku wyczer-
pania się sumy gwarancyjnej, po rozważeniu intere-
sów obu stron.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę do-
dać, iż w możliwych sporadycznych przypadkach wy-
czerpania się sum gwarancyjnych w obowiązkowych
ubezpieczeniach OC istnieje możliwość dobrowolnej
kontynuacji wypłat świadczeń przez odpowiedzialne
gwarancyjnie zakłady ubezpieczeń lub dochodzenie
pozostałych do zaspokojenia roszczeń bezpośrednio
od podmiotu odpowiedzialnego za szkodę. Pozostaje
także możliwość dochodzenia swoich roszczeń w po-
stępowaniu cywilnym, z uwzględnieniem art. 3571
Kodeksu cywilnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie uczniów szkół wiejskich (11876)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy (SPS-023-
-11876/09) w sprawie działań podejmowanych przez
Ministerstwo Edukacji Narodowej w celu podniesie-
nia szans i możliwości edukacyjnych dzieci zamiesz-
kujących obszary wiejskie uprzejmie wyjaśniam:
Minister edukacji narodowej jest koordynatorem
przyjętego 29 lipca 2008 r. przez Radę Ministrów
„Programu rozwoju edukacji na obszarach wiejskich
na lata 2008–2013”. W najbliższym czasie zostanie
przyjęte przez Radę Ministrów sprawozdanie z reali-
zacji w 2008 r. „Programu rozwoju edukacji na ob-
szarach wiejskich na lata 2008–2013”.
Tematyka programu obejmuje różne dziedziny
życia mieszkańców obszarów wiejskich. W jego re-
alizację jest zaangażowanych wiele resortów, jedno-
stek samorządu terytorialnego i organizacji poza-
rządowych.
Głównym celem „Programu rozwoju edukacji na
obszarach wiejskich na lata 2008–2013” jest elimino-
wanie barier w dostępie ludności wiejskiej do pełnej
oferty edukacyjnej, kulturalnej, informacyjnej i spor-
442
towej, co w przyszłości powinno zmniejszyć różnice
między miastem a wsią, oraz ukształtowanie społe-
czeństwa otwartego na nieustanny rozwój i podno-
szenie kwalifikacji.
Zgodnie z polityką rządu zadaniem administracji
rządowej jest tworzenie, w ramach „Programu roz-
woju edukacji na obszarach wiejskich na lata 2008–
–2013”, odpowiednich programów szczegółowych
oraz warunków do realizacji zaplanowanych dzia-
łań. Natomiast kompetencje i środki finansowe są
w większym stopniu przekazywane do samorządów,
aby obywatele mieli możliwość decydowania o roz-
woju społeczności lokalnej, w której żyją na co dzień.
Taka decentralizacja przyczynia się do sprawniej-
szego funkcjonowania samorządu terytorialnego,
zwiększenia konkurencyjności regionów na pozio-
mie ogólnokrajowym i europejskim oraz wzrostu
gospodarczego.
Podkreślenia wymaga fakt, iż przewidziane
w omawianym programie kierunki działania są spój-
ne z kierunkami wsparcia istotnymi dla rozwoju ob-
szarów wiejskich przewidzianymi w „Krajowym pla-
nie strategicznym rozwoju obszarów wiejskich na
lata 2007–2013” i są ich uzupełnieniem.
Celem strategicznym „Programu rozwoju eduka-
cji na obszarach wiejskich na lata 2008–2013” jest
rozwój edukacji na wsi i obszarach wiejskich – pod-
niesienie jakości i poziomu wykształcenia mieszkań-
ców wsi i obszarów wiejskich.
Celami operacyjnymi są: wspieranie rozwoju naj-
młodszych dzieci; upowszechnianie wychowania przed-
szkolnego; poprawa jakości procesu kształcenia
– podniesienie poziomu wiedzy i umiejętności absol-
wentów szkół; podniesienie kompetencji nauczycieli;
zwiększenie dostępu do edukacji dla niepełnospraw-
nych mieszkańców wsi; aktywizowanie środowisk
wiejskich do podejmowania działań o charakterze
edukacyjnym, społecznym i kulturalnym; przygoto-
wanie do funkcjonowania w gospodarce rynkowej;
dążenie do efektywniejszego wykorzystania bazy
szkolnej na obszarach wiejskich; rozwój umiejętności
wykorzystania komputera oraz Internetu w życiu co-
dziennym obywatela i przedsiębiorcy.
Szczegółowy opis działań zaplanowanych w „Pro-
gramie rozwoju edukacji na obszarach wiejskich na
lata 2008–2013 dostępny jest na stronie internetowej
Ministerstwa Edukacji Narodowej (pod adresem:
http://www.men.gov.pl/images/docs/program-wiejski-
-przyj%EAty.pdf).
W ramach programu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej zostały przeprowadzone następujące m.in.
działania:
1) wprowadzono zmiany legislacyjne ułatwiające
dostęp do wychowania przedszkolnego dzieci do lat
5 – rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form
wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu ich działania
(Dz. U. Nr 7, poz. 38) wraz z jego nowelizacją z dnia
13 czerwca 2008 r. (Dz. U. Nr 104, poz. 667),
2) w związku z wejściem w życie ustawy z dnia
19 marca 2009 r. o zmianie ustawy i o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458) wyda-
nie rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 27 maja 2009 r. w sprawie rodzajów innych
form wychowania przedszkolnego, warunków two-
rzenia i organizowania tych form oraz sposobu ich
działania z dnia (Dz. U. Nr 83, poz. 693)
– powyższe zmiany pozwoliły na upowszechnienie
dostępu do edukacji przedszkolnej dzieciom w wieku
od 3 do 5 lat pochodzącym z małych ośrodków, w tym
zwłaszcza wiejskich,
3) dokonano zakupu narzędzia do diagnozy roz-
woju małego dziecka w wieku 0–3 roku życia, co
przyczynia się do wcześniejszego diagnozowania
ewentualnych deficytów rozwojowych dziecka,
4) poradnie psychologiczno-pedagogiczne utwo-
rzyły 987 rotacyjnych punktów konsultacyjnych
w przedszkolach i szkołach podstawowych obejmują-
cych pomocą głównie dzieci z małych ośrodków i ob-
szarów wiejskich,
5) realizowano program „Aktywizacja jednostek
samorządu terytorialnego i organizacji pozarządo-
wych” – działania realizowane w ramach programu
umożliwiały rozwój zainteresowań wykraczających
poza podstawowy program realizowany w szkołach
i placówkach oświatowych, rozwijały kompetencje
kulturowe, przygotowywały młodzież do świadome-
go planowania kariery i podjęcia roli zawodowej,
wspierały rozwój ucznia przez świadczenie różnych
form pomocy psychologiczno-pedagogicznej, zaspo-
kajały potrzeby aktywnego spędzania wolnego cza-
su oraz kształtowały pozytywne postawy obywatel-
skie dzieci i młodzieży, stanowiły one element wy-
równywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży,
zwłaszcza ze środowisk defaworyzowanych, w tym
także wiejskich,
6) realizowano programy kształtujące umiejętno-
ści społeczne i życiowe dzieci i młodzieży z terenów
wiejskich – głównym celem programów było niesienie
pomocy w nabywaniu umiejętności psychospołecz-
nych potrzebnych do osiągnięcia satysfakcjonującego
poziomu życia – w 2008 r. zrealizowano 309 progra-
mów, którymi objęto 43 911 uczniów,
7) realizowany jest program „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” – do zadań ministra edukacji
narodowej związanych z realizacją programu należy:
upowszechnianie informacji o programie w szkołach
i placówkach oświatowych, monitorowanie przebiegu
programu w tych placówkach, w 2008 r. doposażono
7804 punktów żywienia (w tym 2991 na wsi), w pro-
gramie uczestniczyło 36 341 placówek (w tym 14 299
na wsi),
8) monitorowano wdrażanie systemu akredytacji
dla placówek prowadzących kształcenie ustawiczne
w formach pozaszkolnych i dokonano uaktualnienia
wykazów placówek posiadających akredytację; dzia-
łania te prowadzone były w celu potwierdzenia wy-
sokiej jakości kształcenia w placówkach, w których
spełniany jest obowiązek nauki po ukończeniu gim-

nazjum oraz kursów zawodowych; utrzymanie wyso-
kiego poziomu kształcenia w tego typu placówkach
jest szczególnie istotne dla dorosłych i młodzieży z te-
renów wiejskich, którzy często korzystają z tego typu
placówce,
9) dokonano, na wniosek resortu rolnictwa, zmian
w podstawie programowej kształcenia w zawodzie
technik żywienia i gospodarstwa domowego, celem
tych zmian było dostosowanie sylwetki absolwenta
do wymogów współczesnego rynku pracy,
10) realizowano projekt systemowy Ministerstwa
Edukacji Narodowej „Doskonalenie podstawy pro-
gramowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół pod
kątem jej zgodności z wymogami gospodarki opartej
na wiedzy”,
11) realizowano projekt „Przygotowanie innowa-
cyjnych programów do kształcenia zawodowego”,
jego celem (w latach 2004–2008) było opracowanie
131 modułowych programów nauczania dla zawodów
oraz 3438 pakietów edukacyjnych dla ucznia i na-
uczyciela, stanowiących obudowę dydaktyczną do
programów modułowych stosowanych w kształceniu
zawodowym; zintegrowanie w poszczególnych jed-
nostkach wiedzy teoretycznej, umiejętności prak-
tycznych i dominacji uczenia się nad nauczaniem
wpływa na wzrost efektywność procesu uczenia się;
uczniowie objęci tego typu edukacją zyskują większe
szanse na rynku pracy,
12) zrealizowano dostawy sprzętu do przeprowa-
dzania zewnętrznych egzaminów zawodowych do
szkół i placówek kształcących w 25 zawodach, wypo-
sażono ponad 400 szkół i placówek; doposażenie
szkół/placówek w specjalistyczny sprzęt wzmocniło
ich bazę technodydaktyczną oraz zapewniło jednoli-
te warunki do przygotowania i przeprowadzania eg-
zaminów zawodowych, a tym samym zwiększyło po-
równywalność efektów kształcenia i egzaminowania
w skali kraju,
13) realizowano projekt „Opracowanie metodolo-
gii, programów i materiałów dydaktycznych do kształ-
cenia na odległość (poziom ponadgimnazjalny)”
– opracowano 23 programy dydaktyczne na potrzeby
kształcenia na odległość, które przekazano do 16 re-
gionalnych publicznych placówek kształcenia na od-
ległość, przyczyniło się to do poszerzenia oferty
kształcenia, jej unowocześnienia i ułatwienia dostę-
pu do kształcenia szerszemu gronu odbiorców, w tym
zwłaszcza pochodzących w obszarów wiejskich,
14) realizowano program „Pracownie komputero-
we dla szkół” – w 2008 r. utworzono 11 545 pracowni
komputerowych w szkołach na wsi,
15) realizowano program „Internetowe centra in-
formacji multimedialnej w bibliotekach szkolnych
i pedagogicznych” – w 2008 r. utworzono 2032 centra
dla bibliotek na wsi,
16) w 2008 r. w ramach rezerwy celowej nr 41
„Sfinansowanie wypoczynku letniego dzieci z tere-
nów wiejskich, pochodzących z rodzin o niskich do-
chodach, w tym dzieci byłych pracowników Państwo-
443
wych Przedsiębiorstw Gospodarki Rolnej” sfinanso-
wano wypoczynek 20 382 dzieci.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmuje licz-
ne działania, które mają na celu zapewnienie lepsze-
go startu i zwiększenie szans edukacyjnych dzieci
i młodzieży z obszarów wiejskich. Związane są one
zarówno z eliminowaniem barier związanych z funk-
cjonowaniem systemu oświatowego na wsi, jak rów-
nież koniecznością zaspokajania specyficznych po-
trzeb występujących w tym środowisku, m.in. poko-
nywania barier związanych z sytuacją materialną
rodzin wiejskich oraz ich niskimi aspiracjami eduka-
cyjnymi. Działania te mają na celu zapewnienie od-
powiedniej infrastruktury edukacyjnej, informacyj-
no-komunikacyjnej i kulturalnej na obszarach wiej-
skich oraz dostosowanie jej do lokalnych potrzeb.
Jak wynika z danych Ministerstw Rolnictwa i Roz-
woju Wsi w ostatnim czasie nastąpiła poprawa wy-
kształcenia rolników: wzrosła liczba osób z wyższym
wykształceniem, a zmniejszyła się liczba osób bez
wykształcenia1). Utrzymanie podobnej tendencji jest
jednym z najważniejszych zamierzeń Ministerstwa
Edukacji Narodowej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie udzielania przez pielęgniarki
świadczeń zdrowotnych w szkołach (11877)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 8 października
2009 r., znak: SPS-023-11877/09, w sprawie udzie-
lania świadczeń zdrowotnych przez pielęgniarki
w szkołach uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Prawo dzieci i młodzieży do świadczeń opieki
zdrowotnej gwarantowane jest przepisami ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Na
1)
Informacje pochodzą z publikacji „Informacja o sytuacji pol-
skich rolników ze szczególnym uwzględnieniem warunków życia,
opłacalności produkcji rolnej oraz pomocy ze strony instytucji pod-
ległych Ministerstwu Rolnictwa i Rozwoju Wsi dla mieszkańców
wsi”, Warszawa 2009 (projekt).
444
podstawie art. 27 ust. 3 ustawy minister zdrowia wy-
dał rozporządzenie z dnia 28 sierpnia 2009 r. w spra-
wie organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad
dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 139, poz. 1133). Prze-
pisami rozporządzenia określono m.in. miejsce udzie-
lania świadczeń profilaktycznej opieki zdrowotnej
nad uczniami. W myśl przepisów:
— lekarz podstawowej opieki zdrowotnej oraz le-
karz dentysta sprawują profilaktyczną opiekę zdro-
wotną nad uczniami w miejscu określonym w umo-
wie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
— pielęgniarka, higienistka szkolna albo położna
sprawują profilaktyczną opiekę zdrowotną nad ucznia-
mi w znajdującym się na terenie szkoły gabinecie pro-
filaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej.
Odnosząc się do propozycji pana posła, aby umoż-
liwić w szczególnych przypadkach udzielanie świad-
czeń zdrowotnych w innych udostępnianych przez
szkołę pomieszczeniach niebędących gabinetami, uprzej-
mie informuję, że warunkiem koniecznym realizacji
świadczeń zdrowotnych w szkole jest zagwarantowa-
nie dostępu do gabinetu, który spełnia określone
przepisami normy bezpieczeństwa i higieny. W przy-
padku braku na terenie szkoły gabinetu profilaktyki
zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej – zgodnie z § 12
ust. 1 rozporządzenia – profilaktyczna opieka zdro-
wotna sprawowana jest przez lekarza i pielęgniarkę
w miejscu określonym w umowie o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie opodatkowania sprzedaży gruntów
(11881)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesła-
ną przy piśmie z dnia 8 października 2009 r., nr SPS-
-023-11881/09, interpelacją pana posła Romualda Aj-
chlera w sprawie opodatkowania gruntów rolnych po-
datkiem od towarów i usług uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) zwalnia się od podatku dostawę
terenów niezabudowanych innych niż tereny budow-
lane oraz przeznaczone pod zabudowę.
O przeznaczeniu danego terenu pod zabudowę
bądź każdy inny cel decydują obiektywne kryteria,
nie zaś subiektywne przekonanie i zamiar sprzedawcy
lub nabywcy takiego terenu. Oznacza to, że zamiar
podatnika przeznaczenia terenu rolniczego na inne
cele niż rolnicze nie stanowi okoliczności wskazującej
na takie właśnie przeznaczenie terenu, zwłaszcza że
wykorzystanie terenu rolniczego na inne cele wiąże
się z reguły z konieczną zmiany jego przeznaczenia.
Należy zaznaczyć, że o zmianie przeznaczenia gruntu
decyduje przeznaczenie gruntu wynikające z decyzji
właściwych władz dokonujących przekwalifikowania
gruntów na cele np. budowlane, z założeń określonych
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego, a w przypadku jego braku – kwalifikacja wyni-
kająca ze studium uwarunkowań i kierunków zago-
spodarowania przestrzennego.
Pragnę jednak podkreślić, iż dla opodatkowania
sprzedaży gruntów rolnych podatkiem od towarów
i usług czy też zwolnienia od tego podatku istotne
znaczenie ma konkretny stan faktyczny istniejący
w momencie dokonywania sprzedaży.
W przypadku wątpliwości podatników co do za-
kresu stosowania przepisów prawa podatkowego
w ich indywidualnych sprawach, w których nie to-
czy się postępowanie podatkowe lub kontrola podat-
kowa, mogą oni uzyskać interpretację indywidualną
w trybie przewidzianym przepisami ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Na podstawie
art. 14b § 6 ww. ustawy minister finansów rozpo-
rządzeniem z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie
upoważnienia do wydawania interpretacji przepi-
sów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770)
upoważnił dyrektorów określonych izb skarbowych
do wydawania w jego imieniu indywidualnych in-
terpretacji. W związku z tym w celu uzyskania in-
terpretacji przepisów prawa podatkowego również
dotyczących opodatkowania podatkiem od towarów
i usług sprzedaży gruntów rolnych przeznaczonych
na cele pozarolnicze należy wnieść wniosek z do-
kładnym opisem stanu faktycznego do właściwego
miejscowo dyrektora izby skarbowej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie naliczania podatku
od nieruchomości w związku ze zmianą
ewidencji gruntów (11882)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Romualda Ajchlera, posła na Sejm
RP, z dnia 28 września 2009 r. w sprawie naliczania

podatku od nieruchomości w związku ze zmianą
w ewidencji gruntów, nadesłaną przy piśmie mar-
szałka Sejmu z dnia 8 października 2009 r., znak:
SPS-023-11882/09, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r.
Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 240, poz. 2027, ze zm.) podstawę wymiaru podat-
ków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów
i budynków. Podatek od nieruchomości ustalany jest
w oparciu o dane wynikające z ewidencji gruntów
i budynków co do kwalifikacji tych nieruchomości
oraz ich powierzchni, które to dane są wiążące dla
organu podatkowego.
Organem prowadzącym ewidencję gruntów i do-
konującym w niej zmian, zgodnie z art. 22 ww. usta-
wy, jest starosta właściwy ze względu na miejsce po-
łożenie nieruchomości. Uprawnień takich nie posia-
dają natomiast gminy, które jedynie korzystają z da-
nych ewidencyjnych przekazywanych przez staro-
stów w celu wymiaru podatków lokalnych.
Zmiany w opodatkowaniu spowodowane zmianą
oznaczenia gruntów w ewidencji gruntów i budyn-
ków z użytków rolnych na inny rodzaj użytków grun-
towych następują – zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy
z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lo-
kalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.)
– od pierwszego dnia miesiąca następującego po mie-
siącu, w którym wprowadzono nowe oznaczenie
w bazie danych ewidencyjnych. Datę wprowadzenia
nowego oznaczenia określa zawiadomienie o zmianie
danych ewidencyjnych wydawane na podstawie § 49
ust. 2 pkt 1 rozporządzenia ministra rozwoju regio-
nalnego i budownictwa z dnia 29 marca 2001 r.
w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U.
Nr 38, poz. 454). Data zawarta w zawiadomieniu jest
datą, z jaką faktycznie wprowadzono zmianę w bazie
danych ewidencyjnych.
O dokonanych zmianach ewidencyjnych starosta
ma obowiązek zawiadomić organy podatkowe właści-
we w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości
i podatku rolnego, co wynika z § 49 ust. 1 pkt 1 roz-
porządzenia.
Zmiany w ewidencji skutkujące zmianami w opo-
datkowaniu (w postaci zastąpienia podatku rolnego
podatkiem od nieruchomości) następują z początkiem
miesiąca, który nastąpił po faktycznym wprowadze-
niu zmiany w bazie danych ewidencyjnych, a więc
dotyczą okresu po wprowadzeniu zmiany. Nie jest
natomiast możliwe naliczanie podatku od nierucho-
mości przed datą wprowadzenia zmian w ewidencji
(wstecz).
Odrębną kwestią jest właściwa stawka podatku
od nieruchomości od przekwalifikowanych gruntów.
Jeśli grunt jest związany z prowadzeniem działalno-
ści gospodarczej, tzn. jest w posiadaniu przedsiębior-
cy lub podmiotu prowadzącego działalność gospodar-
czą, to stawka podatku jest wielokrotnie wyższa niż
stawka podatku rolnego.
Jednocześnie należy zauważyć, że użytki rolne
zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej pod-
445
legają, zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych, opodatkowaniu podatkiem od
nieruchomości ze stawką właściwą dla przedmiotów
opodatkowania związanych z działalnością gospo-
darczą.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie żeglugi przez Cieśninę Pilawską
i po Zalewie Wiślanym (11883)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana dr. Karola Karskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, nr SPS-
-023-11883/09, z dnia 8 października 2009 r., w spra-
wie żeglugi przez Cieśninę Pilawską i po Zalewie
Wiślanym uprzejmie informuję, co następuje.
1. Umowa między rządem Polskiej Rzeczypospo-
litej Ludowej a rządem Związku Socjalistycznych Re-
publik Radzieckich o stosunkach prawnych na pol-
sko-radzieckiej granicy państwowej oraz współpracy
i wzajemnej pomocy w sprawach granicznych, podpi-
sana w Moskwie 15 lutego 1961 r., w istocie przewi-
duje odpowiedzialność odszkodowawczą, lecz odnosi
się ona tylko do ściśle określonych przypadków
(art. 16 ust. 1 i 2 – utrzymywania wód granicznych
w należytym stanie; art. 21 – obowiązek informacji
o poziomie wody i stanie lodów). Ponadto należy
zwrócić uwagę, że w umowie z 1961 r. jej art. 14
jedynie potwierdza prawo polskich statków do prze-
pływu przez radziecką część Zalewu Wiślanego
i Cieśninę Pilawską w obydwu kierunkach zgodnie
z wcześniej zawartymi porozumieniami (tj. protoko-
łem z 16 sierpnia 1945 r.). Regulacje odnoszące się
do żeglugi na Zalewie Wiślanym zostały określone
dopiero w umowie między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej i rządem Federacji Rosyjskiej o żegludze po
Zalewie Wiślanym, podpisanej w Sopocie w dniu
1 września 2009 r.
2. Zastosowanie art. 3 ust. 3 umowy z dnia
1 września 2009 r., na który powołuje się pan poseł,
poddane jest istotnym ograniczeniom wyrażonym
w ust. 4 art. 3. Regułą jest, iż wstrzymanie żeglugi
ze względów obrony, zapewnienia bezpieczeństwa
państwa, bezpieczeństwa żeglugi bądź zachowania
446
równowagi ekologicznej na zalewie może nastąpić
dopiero po powiadomieniu drugiej strony o takim za-
miarze oraz przeprowadzeniu stosownych konsulta-
cji. W konsekwencji takiego zapisu nie ma niebezpie-
czeństwa, na które wskazuje pan poseł, uzależnienia
żeglugi od „woli kapryśnej administracji rosyjskiej
kierującej się niejasnymi przesłankami” – zarówno
procedury, jak i przesłanki dla wprowadzenia ewen-
tualnych ograniczeń są jasne, precyzyjnie określone
oraz możliwe do kontrolowania przez stronę polską.
3. Z informacji uzyskanych z Ministerstwa Infra-
struktury wynika, że głębokość torów wodnych
w polskiej części Zalewu Wiślanego wynosi ok. 2,5 m,
a toru podejściowego do portu w Elblągu – 2,4 m.
Ograniczenie przepływu do statków o zanurzeniu do
1,8 m wynika więc z przyczyn obiektywnych (para-
metrów torów wodnych).
4. W dniu 11 września 2009 r. polsko-rosyjską
granicę na Zalewie Wiślanym przekroczyły cztery
polskie jachty udające się w rejs z Fromborka do Ka-
liningradu. Natomiast jak do tej pory, według infor-
macji Ministerstwa Infrastruktury, żaden większy
statek pływający pod banderą polską nie skorzystał
z rozwiązań zawartych w umowie z dnia 1 września
2009 r. Wynika to z faktu, iż uruchomienie żeglugi
towarowej i w szczególności pasażerskiej na Zalewie
Wiślanym po czteroletniej przerwie wymaga czasu
na odnowienie kontaktów z partnerami żeglugowymi
po obu stronach (podpisanie kontraktów, uzgodnie-
nie formalności itp.).
5. W zakresie incydentu związanego z jachtem
„Aquarella” polskie służby konsularne podjęły ak-
tywne działania na rzecz wyjaśnienia tej kwestii.
Przyczyn zaistniałej sytuacji należy upatrywać
w „zamieszaniu informacyjnym” powstałym po stro-
nie rosyjskiej po podpisaniu umowy z 1 września
2009 r. oraz rozpoczęciu jej tymczasowego stosowa-
nia z dniem podpisania. Wynika to z faktu, iż od dnia
1 września 2009 r. istnieją trzy regulacje odnoszące
się do żeglugi po Zalewie Wiślanym, co może powo-
dować, przynajmniej na początku, kłopoty ze wska-
zaniem właściwych przepisów dla konkretnego przy-
padku. Dla przypomnienia pozwolę sobie wskazać, że
żegluga po Zalewie Wiślanym statków polskich i ro-
syjskich regulowana jest przez umowę między rzą-
dem Rzeczypospolitej Polskiej i rządem Federacji
Rosyjskiej o żegludze po Zalewie Wiślanym, podpisa-
ną w Sopocie w dniu 1 września 2009 r., przepływ
statków polskich przez Cieśninę Pilawską na polskie
wody zalewu reguluje umowa o polsko-radzieckiej
granicy państwowej z 16 sierpnia 1945 r. (Dz. U.
z 1947 r. Nr 35, poz. 167) i dołączony do niej protokół,
natomiast warunki żeglugi statków państw trzecich
zostały uregulowane w rozporządzeniu rządu Fede-
racji Rosyjskiej nr 533 z dnia 15 lipca 2009 r. o do-
puszczeniu do rosyjskiej części Zalewu Kaliningradz-
kiego (Wiślanego) statków pod banderą państwa ob-
cego zmierzających do portów Rzeczypospolitej Pol-
skiej lub z nich.
W tym kontekście pragnę dodatkowo wskazać, że
jakiekolwiek powoływanie się na umowę z dnia
1 września 2009 r. w przypadku incydentu jachtu
„Aquarella” nie jest zasadne, gdyż umowa powyższa
nie reguluje kwestii związanych z przepływem przez
Cieśninę Pilawską.
6. Rozporządzenie rządu Federacji Rosyjskiej
nr 533 z dnia 15 lipca 2009 r. o dopuszczeniu do ro-
syjskiej części Zalewu Kaliningradzkiego (Wiślane-
go) statków pod banderą państwa obcego zmierzają-
cych do portów Rzeczypospolitej Polskiej lub z nich
nie „eliminuje” żeglugi statków państw trzecich, ale
ją dopuszcza na określonych w nim zasadach. W ten
sposób bezsprzecznie osiągnięto postęp w stosunku
do sytuacji przed wejściem w życie przedmiotowego
rozporządzenia, gdy żegluga statków państw trzecich
w tym akwenie nie była w ogóle uregulowana przez
prawo rosyjskie.
7. Z informacji uzyskanych z Ministerstwa In-
frastruktury wynika, iż żaden statek bandery obcej
nie skorzystał do tej pory z rozwiązań zawartych
w rozporządzeniu rządu Federacji Rosyjskiej z dnia
15 lipca 2009 r.
8. Żeglugę statków państw trzecich, w tym stat-
ków państw członkowskich UE, przewiduje rozporzą-
dzenie rządu Federacji Rosyjskiej. Kwestia powyższa
została omówiona w pkt 6.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie bezpieczeństwa turystów
na tatrzańskim szlaku Orla Perć (11885)
Odpowiadając na interpelację posła Marka Zieliń-
skiego, przesłaną przy piśmie: SPS-023-11885/09
z dnia 8 października 2009 r., w sprawie bezpieczeń-
stwa turystów na tatrzańskim szlaku Orla Perć,
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Środowiska nie
widzi aktualnie potrzeby podejmowania działań
zmierzających do przekształcenia Orlej Perci w via
ferratę, ponieważ:
— wprowadzenie systemu typu via ferrata ogra-
niczy dostęp do części Tatr dla większości turystów.
Zastosowanie tego rozwiązania wymaga konieczno-
ści zakupu specjalnego, dodatkowego sprzętu (lonża
z absorberem) i z pewnością nie zyska akceptacji
znacznej liczby turystów, których nie stać na taki
wydatek;

— Orla Perć jest aktualnie szlakiem uniwersal-
nym, który można pokonać tradycyjnie, używając
łańcuchów, a także sprzętu przeznaczonego na via
ferraty. Dodatkowo istnieje także możliwość stoso-
wania nowoczesnej asekuracji i używania lonży z ab-
sorberem poprzez dopięcie tego sprzętu do istnieją-
cego łańcucha. Via ferrata w minimalnym stopniu
zabezpieczy turystów bez tego nowoczesnego sprzętu
(szczególne trudności stwarza utrzymanie stalowej
linki w dłoni);
— brak informacji o wypadkach oraz istniejących
zagrożeniach pozwala stwierdzić, że istniejąca obec-
nie na tatrzańskich szlakach asekuracja łańcuchowa
tworzy system sztucznych i bezpiecznych ułatwień
dla turystów. Większość wypadków to głównie kon-
sekwencja poślizgu lub potknięć w miejscach nieza-
bezpieczonych łańcuchem lub uderzeń przez spada-
jące kamienie;
— podobny system sztucznych ułatwień stosowa-
ny jest także przez stronę słowacką, razem tworząc
jednolite i spójne ubezpieczenia szlaków turystycz-
nych w Tatrach.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie praktyki urzędów skarbowych
polegającej na automatycznym wszczynaniu
egzekucji skarbowej wobec podatników
starających się o ulgi w zapłacie zobowiązań
podatkowych (11886)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 8 października 2009 r.,
nr SPS-023-11886/09, interpelacją posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej Adama Wykręta w spra-
wie wszczynania egzekucji administracyjnej w sy-
tuacji złożenia przez podatnika wniosku o udziele-
nie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.)
postępowanie egzekucyjne uregulowane przepisami
wszczyna się na wniosek wierzyciela uprawnionego
do żądania wykonania obowiązków podlegających
egzekucji administracyjnej. Wierzyciel obowiązany
jest do systematycznej kontroli terminowości zapłaty
zobowiązań pieniężnych, należności pieniężnych, nie-
zależnie od tego, czy jest jednocześnie organem egze-
kucyjnym, czy też kompetencje do wszczęcia i prowa-
447
dzenia postępowania egzekucyjnego przyznane zo-
stały innemu organowi administracji publicznej.
W przypadku stwierdzenia, że należność pienięż-
na nie jest zapłacona w terminie określonym w decy-
zji lub w terminie wynikającym z przepisu prawa,
wierzyciel obowiązany jest podjąć działania zmierza-
jące do wszczęcia egzekucji administracyjnej, tj. wy-
stawić tytuł wykonawczy, który winien być nie-
zwłocznie skierowany wraz z wnioskiem o wszczęcie
egzekucji administracyjnej do właściwego miejscowo
naczelnika urzędu skarbowego. Jeżeli wierzyciel jest
jednocześnie organem egzekucyjnym, obowiązany
jest do bezzwłocznego zastosowania środka egzeku-
cyjnego, zgodnie z § 2–6 rozporządzenia ministra
finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wy-
konania niektórych przepisów ustawy o postępowa-
niu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2001 r.
Nr 137, poz. 1541, z późn. zm.).
Z uwagi na powyższe uprzejmie zauważam, że
w sytuacji upływu terminu płatności podatku złoże-
nie przez podatnika wniosku o ulgę, o której mowa
w art. 67a § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), nie zwalnia wierzyciela od obowiązku
podjęcia ww. czynności określonych przepisami usta-
wy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
i przepisami wykonawczymi do tej ustawy.
Dodatkowo uprzejmie wyjaśniam, że w przypad-
ku uwzględnienia wniosku podatnika o zastosowanie
ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych postępowa-
nie egzekucyjne podlega zawieszeniu stosownie do
art. 56 § 1 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji. Dokonane czynności egzeku-
cyjne pozostają w mocy, jednakże w okresie zawie-
szenia postępowania egzekucyjnego mogą być doko-
nywane, za zgodą organu egzekucyjnego, wypłaty
z rachunków bankowych zobowiązanego po przed-
stawieniu przez niego dokumentów świadczących
o konieczności poniesienia danych wydatków.
Organ egzekucyjny uprawniony jest również do
uchylenia dokonanych czynności egzekucyjnych, je-
żeli to jest uzasadnione ważnym interesem zobowią-
zanego, interes wierzyciela nie stoi temu na przeszko-
dzie, a osoby trzecie na skutek tych czynności nie
nabyły praw. W przypadku zawieszenia postępowa-
nia egzekucyjnego organ egzekucyjny nie jest nato-
miast uprawniony do podejmowania dalszych czyn-
ności egzekucyjnych zmierzających do zastosowania
lub realizacji środków egzekucyjnych przewidzianych
w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji. Ponadto osobie, w stosunku do której wszczę-
to postępowanie egzekucyjne, przysługuje prawo wy-
stąpienia do organu egzekucyjnego z wnioskiem
o zwolnienie z egzekucji określonych składników ma-
jątkowych ze względu na jej ważny interes.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prowadzone
są prace legislacyjne nad zmianą ustawy o postępo-
waniu egzekucyjnym w administracji, podczas któ-
rych rozważona zostanie propozycja wprowadzenia
przepisu uniemożliwiającego wszczęcie egzekucji ad-
448

ministracyjnej w przypadku złożenia przez podatni- Odpowiedź

ka wniosku o przyznanie ulgi w spłacie zobowiązań
podatkowych. podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
Z poważaniem
na interpelację posła Józefa Rackiego
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz w sprawie oświadczeń o przeznaczeniu
oleju opałowego na cele grzewcze, pobieranych
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
od jego nabywców (11888)

Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem

Odpowiedź
z dnia 8 października 2009 r., znak: SPS-023-11888/
09, przy którym przesłana została interpelacja pana
podsekretarza stanu
posła Józefa Rackiego z dnia 5 października 2009 r.
w Ministerstwie Infrastruktury
w sprawie oświadczeń o przeznaczeniu nabywanych
- z upoważnienia ministra -
olejów opałowych i olejów napędowych przeznaczo-
na interpelację posła Józefa Rackiego
nych do celów opałowych, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
w sprawie reorganizacji PKP
Lekki olej opałowy posiada zbliżone właściwości
Polskie Linie Kolejowe SA (11887)
fizykochemiczne do oleju napędowego stosowanego
w silnikach wysokoprężnych. W celu przeciwdziała-
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
nia nieprawidłowościom związanym z nieuprawnio-
terpelację pana posła Józefa Rackiego (SPS-023-
nym wykorzystywaniem do celów napędowych niżej
-11887/09 z dnia 8 października 2009 r.) w sprawie
opodatkowanego lekkiego oleju opałowego służby
reorganizacji PKP Polskie Linie Kolejowe SA uprzej-
podległe ministrowi finansów od wielu lat podejmują
mie informuję, co następuje.
działania eliminujące tego rodzaju patologie z życia
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
gospodarczego. Przykładowo, wzorem innych krajów,
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
w Polsce już od kilku lat funkcjonuje znakowanie za
tutowych tej spółki, będącej samodzielnym podmio-
pomocą nieusuwalnego znacznika i barwienie na
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
czerwono olejów opałowych oraz olejów napędowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
przeznaczonych na cele opałowe. Jednym z elemen-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
tów systemu kontroli prawidłowości obrotu olejami
Nadzorcza PKP PLK SA.
opałowymi jest instytucja oświadczeń o przeznacze-
Z przekazanych przez Zarząd spółki PKP PLK SA
niu tych wyrobów na cele opałowe.
informacji wynika, iż przygotowując zmiany organi-
Oświadczenie o przeznaczeniu oleju opałowego na
zacyjne w spółce, przyjęto założenia, że na terenie
cele opałowe ma prawno-podatkowe i społeczne zna-
każdego województwa będzie miał siedzibę jeden za-
czenie zarówno dla sprzedawcy, jak i dla nabywcy
kład, wyjątek stanowić będzie województwo śląskie.
oleju opałowego. Podstawowym celem tej regulacji
Jednocześnie teren działania poszczególnych zakła-
jest umożliwienie nabywania tego wyrobu bez znacz-
dów nie będzie ograniczał się do obszaru wojewódz-
nych obciążeń podatkowych osobom, które faktycz-
twa, gdyż granice zakładu wynikać będą z rozkładu
nie korzystają z oleju opałowego zgodnie z jego prze-
linii kolejowych. Siedziby poszczególnych zakładów
znaczeniem. Konsekwencją niezgodnego z przezna-
będą ustalone tak, aby w optymalny sposób wykorzy-
czeniem wykorzystania oleju jest zastosowanie pod-
stać bazę lokalową pozostającą w dyspozycji spółki.
wyższonej stawki podatku akcyzowego.
Zdaniem Zarządu spółki PKP PLK SA zakładane
Zarówno obecne przepisy akcyzowe, jak i te obo-
zmiany w strukturze organizacyjnej mają na celu
wiązujące przed 1 marca 2009 r. zobowiązywały po-
m.in. usprawnienie zarządzania spółką oraz optyma-
datnika sprzedającego wyroby z przeznaczeniem do
lizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko re-
celów opałowych, przy spełnieniu określonych wa-
agować na uwarunkowania zewnętrzne.
runków, do uzyskania od nabywcy oświadczenia
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
o przeznaczeniu nabywanych wyrobów uprawniają-
rząd PKP PLK SA zmiany nie obejmą podstawowych
cym do zastosowania obniżonych stawek akcyzy.
jednostek organizacyjnych sekcji eksploatacji, wyko-
Oświadczenia powinny zawierać dane, których
nujących najważniejsze zadania związane z bieżącym
zakres do dnia 28 lutego 2009 r. wynikał z rozporzą-
utrzymaniem (remontami, konserwacją i diagnosty-
dzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r.
ką stanu technicznego) linii kolejowych.
w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego
Z poważaniem (Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), zwanego dalej
Podsekretarz stanu rozporządzeniem, wydanego na podstawie ustawy
Juliusz Engelhardt z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 29, poz. 257, z późn. zm.). Z dniem 15 września
Warszawa, dnia 28 października 2009 r. 2005 r. jako dodatkowy element kontroli obrotu ole-

jem opałowym zaproponowano również miesięczne
zestawienia oświadczeń (zmiana wprowadzona roz-
porządzeniem ministra finansów z dnia 13 wrze-
śnia 2005 r. zmieniającym rozporządzenie w spra-
wie obniżenia stawek podatku akcyzowego – Dz. U.
Nr 177, poz. 1473), tryb ich uzyskiwania od nabyw-
ców oraz tryb i terminy przekazywania organom
podatkowym.
Należy podkreślić, iż wprowadzenie do porządku
prawnego instytucji oświadczeń z założenia winno
opierać się na zgodności zawartych w nich treści ze
stanem faktycznym. A zatem złożenie przez nabywcę
fałszywych oświadczeń uprawniało podatnika do od-
mowy sprzedaży ww. wyrobów, z uwzględnieniem
obniżonej stawki podatkowej, oczywiście o ile taką
wiedzę sprzedający posiadał. Jednakże należy za-
uważyć, iż z regulacji zawartych w przywołanym roz-
porządzeniu nie wynikał obowiązek ustalania praw-
dziwości i wiarygodności treści składanych przez
nabywców ww. wyrobów oświadczeń.
Wobec faktu, iż przed 1 marca 2009 r. ustawodaw-
ca nie nałożył na sprzedającego obowiązku spraw-
dzania prawdziwości danych zawartych w składa-
nych oświadczeniach, nie można było w stosunku do
niego wyciągać konsekwencji podatkowych. Obo-
wiązujące przepisy nie obligowały podatnika do od-
mowy sprzedaży oleju opałowego z zastosowaniem
obniżonej stawki podatku akcyzowego w sytuacji
złożenia przez kupującego kompletnego pod wzglę-
dem formalnym i czytelnego oświadczenia. Nato-
miast niezłożenie przez nabywcę oświadczenia lub
podanie w oświadczeniu niepełnych informacji,
tj. niespełnienie wymogów formalnych określonych
ww. przepisami, stanowiło dla sprzedawcy podstawę
do odmowy sprzedaży ww. wyrobów po cenie zawie-
rającej stawkę akcyzy właściwą dla olejów przezna-
czonych na cele opałowe.
Należy zatem uznać, iż sam fakt uzyskania oświad-
czenia zawierającego w swojej treści wszystkie ele-
menty określone w ww. przepisach dawał podatniko-
wi prawo do stosowania obniżonej stawki akcyzy na
przedmiotowe wyroby. W związku z czym obowiąz-
kiem sprzedającego było uzyskanie od nabywcy
oświadczenia określonej treści, załączenie go do do-
kumentów, złożenie miesięcznego zestawienia uzy-
skanych oświadczeń. Przyjmując od nabywców przed-
miotowe oświadczenia, sprzedający winien dokonać
ich weryfikacji formalnej, tj. ocenić, czy zawierają one
wszystkie wymagane przepisami dane.
Tym niemniej należy podkreślić, iż w stanie praw-
nym od 1 maja 2004 r. do 28 lutego 2009 r. sprzeda-
jący nie tylko nie miał obowiązku weryfikowania
prawdziwości wymaganych oświadczeń, ale też nie
miał ku temu stosownych instrumentów. W takim
zaś przypadku, gdy w świetle zebranego w sprawie
materiału dowodowego stwierdzono, że sprzedawca
posiadał fałszywe oświadczenia o przeznaczeniu ww.
wyrobów, a nie zdołano udowodnić sprzedawcy, iż
wiedział o nieprawdziwości tych oświadczeń, wów-
czas nie może on ponosić ich konsekwencji. Każdy
449
przypadek wymaga jednak indywidualnego rozpa-
trzenia przez organ podatkowy czy skarbowy.
Obowiązek merytorycznej weryfikacji treści skła-
danych oświadczeń przez sprzedawców wprowadzony
został od 1 marca 2009 r., czyli z dniem wejścia
w życie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku
akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 i Nr 98,
poz. 819), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z art. 89
ust. 9 ustawy osoba fizyczna nieprowadząca działal-
ności gospodarczej nabywająca wyroby akcyzowe
nieobjęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich
przeznaczenie, np. oleje opałowe, jest obowiązana do
okazania sprzedawcy dowodu osobistego lub innego
dokumentu stwierdzającego tożsamość nabywcy w celu
potwierdzenia jej tożsamości. Z kolei sprzedawca ww.
wyrobów akcyzowych osobom fizycznym nieprowa-
dzącym działalności gospodarczej jest obowiązany
odmówić sprzedaży tych wyrobów, w przypadku gdy
osoba nabywająca te wyroby odmawia okazania do-
wodu osobistego lub innego dokumentu stwierdzają-
cego tożsamość nabywcy, gdy dane zawarte w oświad-
czeniu są niekompletne, nieczytelne lub nie zgadzają
się z danymi wynikającymi z powyższego dokumen-
tu (art. 89 ust. 10 ustawy).
Zatem w obecnym stanie prawnym sprzedawca
ma nie tylko możliwość weryfikacji składanych przez
nabywców oświadczeń, ale wręcz powinien to robić
w dobrze pojętym własnym interesie. Bowiem to pod-
miot prowadzący działalność gospodarczą ponosi ry-
zyko doboru kontrahentów i z tego też względu po-
nosi konsekwencje będące wynikiem naruszenia obo-
wiązujących przepisów. Ciężar udowodnienia faktu
spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skut-
ki prawne. Dlatego podmioty dokonujące sprzedaży
oleju opałowego powinny dołożyć wszelkiej staranno-
ści przy identyfikowaniu nabywców.
Nie oznacza to jednak, że nabywca oleju opałowe-
go nie podlega odpowiedzialności karnej, bowiem
zgodnie z art. 73a § 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r.
Kodeks karny skarbowy, kto w użyciu wyrobu akcy-
zowego zmienia jego przeznaczenie, w szczególności
używa oleju opałowego jako oleju napędowego, przez
co naraża podatek akcyzowy na uszczuplenie, pod-
lega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo
karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym
karom łącznie. Należy jednak podkreślić, że nabyw-
ca oleju nie jest podatnikiem podatku akcyzowego,
co wyklucza nakładanie na niego odpowiedzialności
i obowiązków związanych z rozliczaniem tego po-
datku.
W celu dalszego zwiększenia skuteczności działań
eliminujących zjawiska patologiczne z obrotu ww.
wyrobami akcyzowymi w przygotowanym przez Mi-
nisterstwo Finansów projekcie ustawy o zmianie
ustawy o podatku akcyzowym oraz innych ustaw
przewidziano wprowadzenie dodatkowo obowiązku
umieszczania przez podmioty prowadzące działal-
ność gospodarczą i osoby fizyczne nieprowadzące
działalności gospodarczej w składanym sprzedawcy
oświadczeniu o przeznaczeniu wyrobów nabywanych
450
do celów opałowych bardziej szczegółowych danych
identyfikujących nabywcę, w tym nazwę oraz adres
siedziby lub zamieszkania, a także numery NIP oraz
REGON lub PESEL. Analogicznie sprzedawca bę-
dzie obowiązany do umieszczania w miesięcznym
zestawieniu oświadczeń, dodatkowo imienia i nazwi-
ska albo nazwy oraz adresu siedziby lub zamieszka-
nia, a także numerów: NIP, PESEL (jeżeli został
nadany) oraz REGON składającego oświadczenie.
Projekt był już przedmiotem uzgodnień międzyresor-
towych i konsultacji społecznych, i po przyjęciu przez
Radę Ministrów zostanie skierowany do Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej.
Organy podatkowe, prowadząc kontrole zasadno-
ści korzystania przez dystrybutorów oleju opałowego
z obniżonej stawki podatku akcyzowego przy sprze-
daży oleju opałowego na cele grzewcze, dokonują
oceny pobieranych przez nich oświadczeń pod wzglę-
dem formalnym, tj. spełnienia wymogów określonych
w przepisach prawa. Ponadto dokonują ich oceny pod
względem materialnym, tzn. przeprowadzają identy-
fikację osób je składających, a także konfrontują
(w ramach czynności sprawdzających, przesłuchań,
oględzin) dane z oświadczeń z rzeczywistym wyko-
rzystaniem oleju opałowego. Jednakże ostateczna
ocena zasadności korzystania z obniżonej stawki po-
datku akcyzowego przez podmiot kontrolowany jest
dokonywana na podstawie całego materiału dowodo-
wego zebranego w trakcie postępowania podatkowe-
go. Zatem nieprawdziwa jest teza przedstawiona
w interpelacji pana posła Józefa Rackiego, jakoby or-
gany podatkowe kontrolowały tylko oświadczenia
pod względem formalnym.
Przedstawione powyżej działania wynikają z upraw-
nień, jakie posiadają organy podatkowe do oceny ze-
branych w trakcie kontroli dowodów, m.in. oświad-
czeń z punktu widzenia ogólnych zasad postępowa-
nia podatkowego, a przede wszystkim zasady swo-
bodnej oceny dowodów określonej w art. 191 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Ocena dowodów prowa-
dzona jest pod kątem ich znaczenia i wartości dla
toczącego się postępowania kontrolnego.
Jednocześnie należy podkreślić, że organy podat-
kowe prowadzą postępowanie kontrolne w sposób
samodzielny i w ramach obowiązującego prawa do-
konują interpretacji przepisów mających zastosowa-
nie w sprawie. Stąd też wszelka ingerencja w kompe-
tencje organów podatkowych mogłaby podważyć ich
obiektywność, a ponadto naruszyć zasadę dwuin-
stancyjności postępowania podatkowego, o której
mowa w art. 127 Ordynacji podatkowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie zmian w ustawie
Prawo energetyczne (11889)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Romualda Ajchlera w sprawie
zmian w ustawie Prawo energetyczne, załączoną
przy piśmie z dnia 8 października 2009 r., znak: SPS-
-023-11889/09, uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z obserwowanym ostatnio dynamicz-
nym rozwojem wykorzystania odnawialnych źródeł
energii Ministerstwo Gospodarki przygotowało ze-
staw rozwiązań (nowelizacja art. 7 ustawy z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne) mających
usprawnić proces przyłączania nowych inwestycji
OZE do sieci i zawarło go w projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (który został skierowany do
Sejmu RP w dniu 29 czerwca br.). Jednym z takich
rozwiązań jest oprócz obowiązku wniesienia zaliczki
na poczet opłaty za przyłączenie do sieci obowiązek
dołączenia wypisu i wyrysu z miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego albo, w przypadku
braku takiego planu, decyzji o warunkach zabudowy
i zagospodarowania terenu dla nieruchomości okre-
ślonej we wniosku, jeżeli jest ona wymagana na pod-
stawie przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym.
Konieczność wprowadzenia takiego rozwiązania
wynika głównie z faktu „rezerwowania miejsc i mocy
przyłączeniowych w systemie elektroenergetycz-
nym” przez podmioty ubiegające się o przyłączenie
do sieci elektroenergetycznej głównie nowych farm
wiatrowych1) . W obecnym stanie prawnym operato-
rzy systemu elektroenergetycznego nie mają podsta-
wy do odmowy wydania warunków przyłączenia,
jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki
przyłączenia do sieci i odbioru, w przypadku speł-
nienia przez wnioskodawcę wymogów formalnych
(niezbędnych do wszczęcia procedury określania
warunków przyłączenia), wśród których nie prze-
widziano obowiązku dołączenia dokumentów po-
twierdzających możliwość posadowienia źródła ener-
gii na danym terenie.
1)
Według aktualnych danych otrzymanych od Operatora
Systemu Przesyłowego inwestorzy złożyli wnioski o wydanie
warunków przyłączenia odnawialnych źródeł energii (w tym
elektrowni wiatrowych) na około 50 000 MW. Moc przyłączenio-
wa pracujących elektrowni wiatrowych z obszaru KSE przyłą-
czonych do sieci na średnim napięciu (SN) wynosi 160,314 MW,
a na wysokim napięciu (WN) wynosi 407,1 MW, co daje razem
567,414 MW. Obecnie operatorzy uzgodnili warunki przyłącze-
nia dla około 11 500 MW mocy pochodzącej z OZE (w tym elek-
trownie wiatrowe). Przyłączenie takiej mocy do KSE będzie
możliwe po rozbudowie sieci zgodnej z zakresem określonym
w przyznanych warunkach przyłączenia (§ 8 ust. 1 pkt 5 rozpo-
rządzenia ministra gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroener-
getycznego – Dz. U. Nr 93, poz. 623, z późn. zm.).

Ponieważ operatorzy systemów elektroenerge-
tycznych nie mogą przy wydawaniu warunków przy-
łączenia zakładać braku realizacji zamierzonej inwe-
stycji, a warunki przyłączenia w świetle obowiązują-
cych odrębnych przepisów są ważne dwa lata od daty
ich określenia, w powyższym okresie operatorzy sys-
temu elektroenergetycznego w każdych kolejnych
wydawanych warunkach przyłączenia muszą uwzględ-
niać założenia wynikające z wcześniej określonych
warunków. Skutkiem powyższego jest z jednej strony
ponoszenie przez każdego następnego wnioskodawcę
dodatkowych kosztów wynikających z wcześniej wy-
danych warunków przyłączenia, np. konieczność
uwzględniania infrastruktury technicznej przysto-
sowanej do wyższych mocy zwarciowych, z drugiej
zaś posiadanie przewymiarowanej infrastruktury
sieciowej w przypadku, gdy w danym obszarze zosta-
nie zrealizowana np. część planowanych przyłączy.
Powoduje to ograniczenia w rozwoju i przyłącza-
niu nowych podmiotów (zwłaszcza odnawialnych
źródeł energii, jednostek kogeneracji i innych mniej-
szych odbiorców) w sytuacji braku zdolności dystry-
bucyjnych i przesyłowych w sieci elektroenergetycz-
nej. Dlatego niezbędne jest wprowadzenie mechani-
zmów prawnych eliminujących wyżej opisane nega-
tywne zjawiska. Mechanizmami tymi są: pobieranie
zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie do sieci
oraz dołączanie do wniosku o przyłączenie wypisu
i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego (decyzji o warunkach zabudowy
i zagospodarowania terenu) w przypadku podmio-
tów ubiegających się o przyłączenie źródeł do sieci
elektroenergetycznej o napięciu znamionowym wyż-
szym niż 1 kV.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami
(art. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu) ustalenie przeznaczenia terenu,
rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz okre-
ślenie sposobów zagospodarowania i warunków za-
budowy terenu następuje w miejscowym planie za-
gospodarowania przestrzennego. W przypadku bra-
ku miejscowego planu zagospodarowania przestrzen-
nego określenie sposobów zagospodarowania i wa-
runków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W związku z powyższym zrealizowanie inwestycji na
danym terenie jest możliwe tylko wtedy, gdy przewi-
duje to miejscowy plan zagospodarowania prze-
strzennego lub, w przypadku jego braku, decyzja
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Wprowadzony w projekcie ustawy o zmianie usta-
wy Prawo energetyczne oraz o zmianie innych ustaw
zapis, zgodnie z którym do wniosku o określenie wa-
runków przyłączenia podmiot ubiegający się o przy-
łączenie źródła do sieci elektroenergetycznej dołącza
w szczególności wypis i wyrys z miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego albo, w przypad-
ku braku takiego planu, decyzję o warunkach zabu-
dowy i zagospodarowania terenu dla nieruchomości
określonej we wniosku, jeżeli jest ona wymagana na
podstawie przepisów o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym (art. 7 ust. 8d projektu), nie na-
kłada w tym zakresie żadnego nowego obowiązku.
Taki plan lub decyzja muszą przewidywać możliwość
zrealizowania inwestycji w postaci posadowienia źró-
451
dła energii. Jeżeli tego nie czynią, wówczas inwesty-
cja z powodów formalnych nie będzie mogła dojść do
skutku.
Warunki przyłączenia nie są wiążące dla gminy,
czyli jeżeli przewidują one możliwość podłączenia
danego źródła do sieci, a ww. plan lub decyzja nie
przewidują możliwości posadowienia źródła, wów-
czas gmina nie ma obowiązku zmiany tego planu
lub decyzji.
Przy tym zgodnie z art. 17 pkt 1 ustawy o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym wójt, bur-
mistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę
gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania pla-
nu miejscowego ogłasza w prasie miejscowej oraz
przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo
przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały
o przystąpieniu do sporządzania planu, określając
formę, miejsce i termin składania wniosków do pla-
nu, nie krótszy niż 21 dni od dnia ogłoszenia. W świe-
tle art. 18 ust. 1 tej ustawy uwagi do projektu planu
miejscowego może wnieść każdy, kto kwestionuje
ustalenia przyjęte w projekcie planu wyłożonym do
publicznego wglądu. Odnośnie decyzji o warunkach
zabudowy i zagospodarowania terenu zastosowanie
znajdzie tryb odwoławczy przewidziany w przepisach
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowa-
nia administracyjnego.
Racjonalny inwestor najpierw dokonuje oceny
możliwości zrealizowania inwestycji, a następnie do-
piero składa wniosek o wydanie warunków przyłą-
czenia. Wprowadzony do projektu art. 7 ust. 8d nie
nakłada więc na inwestora dodatkowych obowiąz-
ków, lecz pozwala przedsiębiorstwu sieciowemu oce-
nić wiarygodność tego wniosku.
Na koniec warto podkreślić, że w związku z to-
czącymi się w podkomisji nadzwyczajnej do rozpa-
trzenia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo energetyczne oraz o zmianie innych ustaw
pracami nad ww. projektem wydłużono terminy za-
warte w art. 4 przepisów przejściowych. Zgodnie
z nowym brzmieniem art. 4 ust. 2 projektu, jeżeli
podmiot ubiegający się o przyłączenie źródła do sieci
elektroenergetycznej o napięciu znamionowym wyż-
szym niż 1 kV przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy złożył kompletny wniosek o określenie wa-
runków przyłączenia i nie zostały mu wydane wa-
runki przyłączenia do sieci, wnosi zaliczkę oraz do-
starcza, w terminie 180 dni od dnia wejścia w życie
tej ustawy, właściwemu przedsiębiorstwu energetycz-
nemu dokument, o którym mowa w art. 7 ust. 8d
projektu ustawy, wskazujący na możliwość lokaliza-
cji inwestycji, której dotyczy wniosek o określenie
warunków przyłączenia. A więc termin dostarczenia
ww. dokumentu został wydłużony o 120 dni. Przy
czym warto podkreślić, że praktycznie termin ten
będzie jeszcze dłuższy, bowiem ustawa wchodzi w ży-
cie po upływie 30 dni od dnia jej ogłoszenia.
Mam nadzieję, że przytoczone powyżej wyjaśnie-
nia będą dla pana posła wyczerpujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
452
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie kwalifikacji zapłaconych zaliczek
do kosztów kwalifikowanych objętych
działaniem: Modernizacja gospodarstw rolnych
w ramach PROW na lata 2007–2013 (11890)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej pismem znak: SPS-023-11890/09 z dnia
8 października 2009 r. interpelacji posła Romualda
Ajchlera w sprawie działania PROW 2007–2013: Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 7 marca
2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich
z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolne-
go na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64,
poz. 427, z późn. zm.) pomoc nie może być przyznana,
jeśli nie są spełnione warunki przyznania pomocy.
Zgodnie z § 36a ust. 1 rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania pomocy finansowej w ramach działania: Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 193, poz. 1397, z późn. zm.) w przypadku przed-
miotowego działania jednym z warunków przyzna-
nia pomocy w przypadku wniosków złożonych w roku
2007 było nierozpoczynanie realizacji operacji przed
dniem 20 marca 2008 r. Jeżeli operacja została roz-
poczęta przed ww. dniem, przyznanie pomocy nie
powinno mieć miejsca.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa (ARiMR) sygnalizowała trudności w weryfika-
cji powyższego warunku, gdyż wnioskodawcy nie
informowali ARiMR na etapie weryfikacji wniosku
o przyznanie pomocy, że poczynili już kroki mogące
stanowić przesłanki do uznania, iż realizacja danej
operacji została przez nich rozpoczęta przed dniem
20 marca 2008 r. Pełna ocena tego, kiedy zostały po-
niesione pierwsze koszty związane z realizacją ope-
racji, możliwa jest dopiero podczas weryfikacji wnio-
sku o płatność, gdzie na podstawie załączonych fak-
tur oraz innych dokumentów można jednoznacznie
określić dzień, od którego koszty związane z operacją
były ponoszone.
Jeżeli umowa została zawarta z podmiotem, któ-
ry rozpoczął realizację operacji przed dniem 20 mar-
ca 2008 r., umowa taka mogłaby być zrealizowana
przez ARiMR i środki mogłyby być wypłacone, jeże-
li zachowane zostałyby warunki ich wypłaty określo-
ne w ww. rozporządzeniu i w umowie zawartej po-
między ARiMR a beneficjentem.
Zgodnie z § 23 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi środki te mogą być
wypłacone, jeżeli beneficjent zrealizował operację lub
jej etap, w tym poniósł koszty, zgodnie z warunkami
określonymi w rozporządzeniu i umowie oraz okre-
ślonymi w innych przepisach dotyczących inwestycji
objętych operacją. Rozpoczęcie realizacji operacji
przed dniem 20 marca 2008 r. jest niezgodne z § 36a
ust. 1 tego rozporządzenia. W takiej sytuacji ARiMR
nie powinna wypłacić środków finansowych z tytułu
pomocy, z tym że na podstawie § 23 ust. 2 ww. roz-
porządzenia środki te mogą zostać wypłacone, lecz
jedynie w części dotyczącej operacji lub jej etapu, któ-
re zostały zrealizowane zgodnie z warunkami wypła-
ty pomocy. W omawianej sytuacji środki te mogą być
zatem wypłacone jedynie w odniesieniu do części ope-
racji lub jej etapu, które zostały rozpoczęte po dniu
20 marca 2008 r.
Należy podkreślić, że każdy przypadek zawarcia
umowy w sytuacji, gdy realizacja operacji została roz-
poczęta przed dniem 20 marca 2008 r., wymaga wy-
jaśnienia wszelkich okoliczności zaistnienia takiej
sytuacji, w tym zweryfikowania, czy beneficjent
przed podpisaniem umowy nie złożył fałszywego
oświadczenia odnośnie do nierozpoczęcia operacji,
która miałaby być współfinansowana.
Pragnę jednocześnie poinformować pana posła, iż
koszty, o których mowa w ww. rozporządzeniu, w tym
również w § 36a ust. 1 pkt 2, nie powinny być trak-
towane jako tożsame z kosztami uzyskania przycho-
du, o których mowa przykładowo w ustawie z dnia
14 czerwca 2000 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (t.j. Dz. U. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.).
Koszty, o których mowa w ww. rozporządzeniu, to
koszty w powszechnym rozumieniu tego słowa, tak
jak określono to przykładowo w definicji zapropono-
wanej w „Nowym słowniku języka polskiego” PWN
(„suma pieniędzy wydatkowana na kupno lub opła-
cenie czegoś, nakład pieniężny na określony cel, war-
tość, cena”). Zgodnie z powyższym dzień poniesienia
kosztu to np. dzień wskazany w fakturze, a nie dzień
uznania wydatku za koszt lub przychód w myśl usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Ponadto należy zwrócić uwagę, że w przypadku
umowy kupna-sprzedaży każda wpłata zaliczki na
poczet przyszłych należności wynika z umowy, jaką
zawarły strony. Tak więc przekazanie zaliczki sprze-
dającemu jest związane z wcześniejszym zawarciem
umowy. Jeżeli dany zakup dotyczy operacji objętej
wsparciem w ramach działania: Modernizacja go-
spodarstw rolnych, to zawarcie umowy kupna-sprze-
daży i wpłata zaliczki przed dniem 20 marca 2008 r.
będą równoznaczne z rozpoczęciem realizacji ope-
racji przed tym dniem, a wydatek związany z zapła-
tą zaliczki będzie niewątpliwie kosztem niekwalifi-
kowalnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie gejowskiego filmu porno
emitowanego w Galerii Zachęta (11891)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Górskiego w sprawie
wystawy w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, otrzy-
maną w dniu 9 października br. (sygn. SPS-023-
-11891/09), uprzejmie przedstawiam moje stanowisko
w sprawie.
Kontrowersyjny film został użyty w formie „goto-
wej rzeczy”, która nie będąc wytworem artystycz-
nym, istnieje w kontekście wystawy tylko dzięki wy-
borowi twórcy. Pełne uczestnictwo w tym formalnym
zabiegu jest pozostawione do decyzji widza, który
w sposób czytelny jest informowany o treści przeka-
zu za pomocą wydzielenia projekcyjnej sali, umiesz-
czenia tablicy informacyjnej, obecności strażnika
sprawdzającego wiek ewentualnych widzów oraz
ograniczeń w emisji filmu (jedna projekcja w tygo-
dniu, na godzinę przed zamknięciem galerii). Przy-
padkowy udział w pokazie jest zatem niemożliwy,
tym samym nie było celem wystawy propagowanie
homoseksualizmu, demoralizacja widzów ani też wy-
woływanie skandalu.
Pytanie o udział środków finansowych MKiDN
w produkcji tego filmu i czerpanie korzyści z jego
upowszechniania jest bezprzedmiotowe – film został
udostępniony bezpłatnie przez producenta, a od
dnia 5 września do dnia 19 października br. obej-
rzało go 27 osób.
Narodowa Galeria Sztuki Zachęta otrzymuje
środki budżetowe, przedstawiając do akceptacji mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego plan mery-
toryczny i finansowy instytucji. Środki te są przezna-
czane na bieżące utrzymanie instytucji i działalność
merytoryczną. Ministerstwo, wypełniając zadania
organizatora, nie spełnia przy okazji roli cenzorskich.
Galeria równocześnie realizuje każdorazowo kilka
projektów, istnieje więc możliwość dokonania spo-
śród nich odpowiedniego wyboru.
Odnośnie do pytania o ewentualne przekroczenie
granic prawa w przypadku emitowanego filmu wska-
zać należy, że minister kultury i dziedzictwa naro-
dowego nie jest organem właściwym do takiej oceny.
Właściwa w tym zakresie jest prokuratura.
Odnośnie do pytania o ewentualne odwołanie
pani Agnieszki Morawińskiej z funkcji dyrektora ga-
lerii to uważam, że w świetle dotychczasowego prze-
biegu pracy ww. nie widzę żadnych istotnych podstaw
do jej odwołania.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
453
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie problemu dochodów rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci (11892)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 8 października 2009 r. dotyczące interpelacji
posła Jacka Boguckiego w sprawie problemu docho-
dów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzie-
ci, uprzejmie informuję:
Trudna sytuacja materialna wielu rodzin, w tym
w szczególności wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, i postulaty tego środowiska są ministrowi
pracy i polityki społecznej znane. Od wielu miesięcy
resort prowadzi prace nad projektami zmian, w szcze-
gólności w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.), które doprowadziłyby do zwiększenia wysoko-
ści wsparcia dla osób niepełnosprawnych i ich ro-
dzin i zwiększenia jego dostępności przy jednocze-
snym uwzględnieniu ograniczonych możliwości bu-
dżetowych.
Wynikiem powyższych prac jest przygotowany
przez MPiPS projekt nowelizacji ustawy o świadcze-
niach rodzinnych zakładający zniesienie od 1 stycz-
nia 2010 r. kryterium dochodowego przy ubieganiu
się o świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji
lub niepodejmowania zatrudnienia w związku z ko-
niecznością sprawowania opieki nad niepełnospraw-
nym członkiem rodziny. Oznacza to również nabycie
przez osoby otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne,
bez kryterium dochodowego, prawa do opłacanych
z budżetu państwa składek na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne. Projekt ten został przy-
jęty i umieszczony przez Radę Ministrów w pakiecie
ustaw okołobudżetowych i skierowany do Sejmu RP
(druk nr 2413). Jego wejście w życie spowoduje wzrost
o około 3 tys. liczby osób uprawnionych do świadcze-
nia pielęgnacyjnego i wzrost wydatków na ten cel
o 24, 8 mln zł.
Zgodnie z art. 18 ustawy o świadczeniach rodzin-
nych kwoty kryteriów dochodowych uprawniające do
świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszczególnych
świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata. Datą naj-
bliższej weryfikacji jest 1 listopada 2009 r.
Zakres zmian objętych tegoroczną weryfikacją
określiła Rada Ministrów w rozporządzeniu z dnia
11 sierpnia 2009 r. w sprawie wysokości dochodu ro-
dziny albo dochodu osoby uczącej się stanowiących
podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz wy-
sokości świadczeń rodzinnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 129,
poz. 1058), na podstawie którego od 1 listopada 2009 r.
podwyższona będzie do 520 zł kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego (obecnie 420 zł) oraz podwyższone zo-
staną kwoty zasiłku rodzinnego i będą wynosić: 68 zł
na dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia
(obecnie: 48 zł), 91 zł na dziecko w wieku powyżej 5.
454
roku życia do ukończenia 18. roku życia (obecnie:
64 zł), 98 zł na dziecko w wieku powyżej 18. roku
życia do ukończenia 24. roku życia (obecnie: 68 zł).
Podwyższenie od 1 listopada 2009 r. wysokości
świadczenia pielęgnacyjnego do kwoty 520 zł oznacza
zwiększenie podstawy opłacania z budżetu państwa
składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i zdro-
wotne za osoby otrzymujące świadczenie pielęgnacyj-
ne. Zgodnie z art. 6 ust. 2a ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 1998 r. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.) za osobę otrzy-
mującą świadczenie pielęgnacyjne z budżetu państwa
opłacane są składki na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe od podstawy odpowiadającej wysokości
świadczenia pielęgnacyjnego przysługującego na pod-
stawie przepisów o świadczeniach rodzinnych (a więc
od 1 listopada 2009 r. od kwoty 520 zł), przez okres
niezbędny do uzyskania okresu ubezpieczenia (skład-
kowego i nieskładkowego) odpowiednio 20-letniego
przez kobietę i 25-letniego przez mężczyznę, jednak
nie dłużej niż przez 20 lat. Powyższy zakres czasowy
opłacania składek wynika z faktu, że uzyskanie ww.
okresu ubezpieczenia jest wystarczające do nabycia
przez daną osobę prawa do emerytury po osiągnięciu
wymaganego wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet
i 65 dla mężczyzn).
Z uwagi na trudną sytuację budżetową wysokości
pozostałych świadczeń rodzinnych, w tym także za-
siłku pielęgnacyjnego (jego aktualna wysokość to
153 zł), pozostają niezmienione. Należy wskazać, że
zasiłek pielęgnacyjny przyznaje się w celu częściowe-
go pokrycia wydatków wynikających z konieczności
zapewnienia osobie niepełnosprawnej lub osobie
w podeszłym wieku opieki i pomocy innej osoby
w związku z niezdolnością do samodzielnej egzysten-
cji. Istotą tego świadczenia nie jest dostarczenie oso-
bie niezdolnej do samodzielnej egzystencji środków
na pełne pokrycie wydatków związanych z opieką
i pomocą innych osób, lecz jedynie częściowa rekom-
pensata tych wydatków. Stąd nie przewiduje się pod-
wyższenia wysokości zasiłku pielęgnacyjnego do
kwoty 420 zł ani tym bardziej do kwoty minimalnego
wynagrodzenia za pracę. Nie wydaje się również
możliwe racjonalne zróżnicowanie kwoty zasiłku pie-
lęgnacyjnego w zależności od stopnia niepełnospraw-
ności czy też rodzaju schorzenia ograniczającego sa-
modzielną egzystencję. Nie jest to możliwe z uwagi
na zbyt duże zróżnicowanie sytuacji zdrowotnej osób
legitymujących się odpowiednimi orzeczeniami po-
twierdzającymi niepełnosprawność oraz osób w po-
deszłym wieku.
Jednocześnie pragnę przypomnieć, że z możliwo-
ści podwyższenia wysokości świadczenia pielęgnacyj-
nego oraz kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych, w tym skierowanych do
osób niepełnosprawnych i ich rodzin, nie skorzystał
poprzedni rząd przy weryfikacji tych wielkości
w 2006 r., mimo że decyzje w tej sprawie podejmował
w warunkach koniunktury gospodarczej w Polsce,
a nie – tak, jak jest obecnie – w warunkach globalne-
go kryzysu ekonomicznego.
Nie jest planowane zrównanie wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego z wysokością minimalnego
wynagrodzenia za pracę. Świadczenie pielęgnacyjne
nie jest wynagrodzeniem za pracę, ale świadczeniem
socjalnym. Świadczenie pielęgnacyjne nie jest, tak
jak najniższe wynagrodzenie, uzależnione od sytuacji
na rynku pracy, nie jest opodatkowane podatkiem od
dochodów osobistych ani nie są od niego odprowadza-
ne składki ubezpieczeniowe. Stąd przepisy o świad-
czeniach rodzinnych określają, że wysokość świad-
czenia pielęgnacyjnego, jak i zmiany tej wysokości
dokonywane są z uwzględnieniem wyników badań
empiryczno-statystycznych Instytutu Pracy i Spraw
Socjalnych dotyczących progu wsparcia dochodowego
rodzin, nawiązujących do kosztów utrzymania ro-
dzin, a nie do tempa wzrostu wynagrodzeń.
Nie wydaje się zasadne wprowadzenie możliwo-
ści przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego oboj-
gu rodzicom w sytuacji, gdy w rodzinie jest więcej
niż jedno dziecko niepełnosprawne. Bardziej właści-
we wydają się obecne rozwiązania, w których jeden
rodzic otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne w związ-
ku z koniecznością rezygnacji z aktywności zawo-
dowej, natomiast drugi z rodziców wciąż jest aktyw-
ny zawodowo, a rodzina korzysta z innych form
wsparcia, np. z pomocy w formie usług na podstawie
przepisów o pomocy społecznej. Sprzyjać temu bę-
dzie również wspomniane wyżej uniezależnienie
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od kryterium
dochodowego, gdyż pracujący rodzic nie będzie mu-
siał obawiać się, że jego aktywność zawodowa spo-
woduje utratę przez opiekuna niepełnosprawnego
dziecka prawa do tego świadczenia i odpowiedniej
ochrony ubezpieczeniowej.
Zmiany w zakresie uprawnień do świadczeń pie-
niężnych dla opiekunów dzieci wymagających spe-
cjalnej troski wprowadzone ustawą z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227) są rezultatem przemyśleń zmierzających
do uporządkowania przepisów regulujących upraw-
nienia do świadczeń pieniężnych należnych z fundu-
szu tworzonego ze składek osób ubezpieczonych oraz
przepisów określających zasady dostępu do bezskład-
kowych świadczeń socjalnych. System ubezpieczeń
społecznych nie powinien być obarczany funkcjami
socjalnymi realizowanymi przez inny system. Dlate-
go nowy system emerytalny nie zawiera przepisów
dotyczących wcześniejszej emerytury dla osób spra-
wujących opiekę nad dziećmi specjalnej troski.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad dziec-
kiem specjalnej troski, wymaga wsparcia ze strony
państwa. Nie powinno się to jednak odbywać ze środ-
ków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrudnienie
w kontynuowaniu pracy zarobkowej spowodowane
stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiem emerytal-

nym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym pomocą
społeczną. Dlatego w tym systemie, jak również
w systemie świadczeń rodzinnych – a nie w systemie
ubezpieczeń społecznych – są obecnie zawarte roz-
wiązania zapewniające osobom i rodzinom będącym
w trudnej sytuacji życiowej nie tylko niezbędne środ-
ki finansowe, ale też inne formy pomocy. Osoby, któ-
re ze względu na konieczność opieki nad dzieckiem
specjalnej troski są zmuszone do rezygnacji z pracy,
mają możliwość uzyskania świadczenia pielęgnacyj-
nego na zasadach określonych w art. 17 ustawy
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.).
Należy również wskazać, że reguły przyznawania
emerytury na zasadach określonych rozporządze-
niem Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. w spra-
wie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracow-
ników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej
opieki (Dz. U. Nr 28, poz. 149) były krytycznie oce-
niane przez osoby, które nie mogły osiągnąć stażu
pracy wymaganego do nabycia praw emerytalnych
właśnie dlatego, że stan zdrowia dziecka zmusił je do
wcześniejszej rezygnacji z pracy zarobkowej lub
wręcz uniemożliwił podjęcie zatrudnienia. W opinii
takich osób z emerytury bez względu na wiek mogły
skorzystać wyłącznie osoby, którym stan zdrowia
dziecka nie uniemożliwił wypracowania stażu eme-
rytalnego, ponieważ np. miały zapewnioną opiekę
nad dzieckiem ze strony innych osób.
Taka forma pomocy nie zdała egzaminu także
dlatego, że możliwość uzyskania emerytury bez
względu na wiek zaczęto traktować jako uprawnienie
z tytułu posiadania dziecka specjalnej troski, a nie
jako uprawnienie ze względu na konieczność prze-
rwania pracy w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem. Niewątpliwie przyczyniły się do tego także
przepisy zezwalające na łączenie pracy zarobkowej
z prawem do emerytury na ogólnych zasadach. Zgod-
nie z obecnym stanem prawnym osoby uprawnione
do takiej emerytury mogą podejmować pracę zarob-
kową i nie tracą do niej prawa, jeśli ich zarobki nie
przekroczą określonych limitów, choćby nawet wy-
miar czasu wykonywanej pracy wykluczał możliwość
sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem.
Z pomocy materialnej w formie emerytury bez
względu na wiek korzystały zatem osoby, które ze
względu na stan zdrowia dziecka wcale nie były zmu-
szone do rezygnacji z pracy. Z pewnością nie jest to
właściwe ze względów społecznych, ponieważ pań-
stwo powinno udzielać pomocy w wypełnianiu funk-
cji opiekuńczych tym rodzinom, które znalazły się
w trudnej sytuacji materialnej ze względu na ko-
nieczność rezygnacji z pracy jednego z rodziców nie-
pełnosprawnego dziecka.
Wobec powyższego nie planuje się reaktywowa-
nia przepisów dotyczących wcześniejszej emerytury
dla osób sprawujących opiekę nad dziećmi specjalnej
troski.
System ubezpieczenia społecznego przewiduje na-
tomiast prawo do renty rodzinnej, która jest świad-
455
czeniem przyznawanym w celu złagodzenia członkom
rodziny pozostałym po zmarłym ubezpieczonym
(emerycie lub renciście) skutków utraty żywiciela.
Renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom
rodziny po osobie, która w chwili śmierci miała usta-
lone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdol-
ności do pracy lub spełniała warunki wymagane do
uzyskania jednego z tych świadczeń. Jeżeli jednak
śmierć nastąpiła wskutek wypadku przy pracy lub
choroby zawodowej, to prawo do renty rodzinnej przy-
sługuje niezależnie od tego, jak długo zmarły podle-
gał obowiązkowi ubezpieczenia społecznego i czy
spełniał warunki do renty lub emerytury.
Zgodnie z przepisami art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dzieci (własne,
dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione)
mają prawo do renty rodzinnej:
1) do ukończenia 16 lat,
2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekro-
czyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnię-
cia 25 lat życia, albo
3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie
niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji
lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o któ-
rym mowa w pkt 1 lub 2.
Obowiązujący stan prawny zapewnia zatem bez-
terminowe prawo do renty rodzinnej dziecku, które
stało się całkowicie niezdolne do pracy przed 17. ro-
kiem życia albo w okresie nauki w szkole w wieku
powyżej 16, a przed osiągnięciem 25 lat życia.
Obecnie nie przewiduje się zmiany uwarunkowań
prawnych pozwalających na stworzenie nowego za-
wodu dla rodziców rezygnujących z pracy zawodowej
ze względu na stan zdrowia swoich dzieci.
Pomoc oferowana osobom niesamodzielnym lub
rodzinom osób niesamodzielnych, które chciałyby
same opiekować się członkami swoich rodzin, nie
zawsze jest wystarczająca. Najbardziej drastyczne
przykłady nagłaśniane są w mediach i wówczas bul-
wersują opinię publiczną. Pomoc świadczona oso-
bom niesamodzielnym, aby była skuteczna, musi
być wzmocniona wsparciem specjalistów (pielęgnia-
rek, opiekunów, rehabilitantów, psychologów itp.).
To jednak pociąga za sobą określone skutki finan-
sowe, których żadna rodzina ani samorządy lokalne,
ani także budżet państwa nie są w stanie udźwi-
gnąć. Pewne środki na ten cel są już jednak wydat-
kowane w tym systemie. Dlatego też niezbędna jest
głębsza analiza obecnych rozwiązań prawnych
w odniesieniu do prognozowanych zmian demogra-
ficznych i ewentualne podjęcie decyzji co do osta-
tecznego modelu rozwiązań.
Ponadto należy wskazać, że już istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej (również dziecka).
Zawód ten jest stosunkowo młody, został wprowadzo-
ny do klasyfikacji zawodów rozporządzeniem mini-
stra edukacji narodowej z dnia 29 marca 2001 r.
zmieniającym rozporządzenie w sprawie klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 34,
456
poz. 405). Podstawy programowe kształcenia w za-
wodzie asystent osoby niepełnosprawnej zostały
opracowane przez ministra edukacji narodowej, przy
akceptacji ministra pracy i polityki społecznej. Pierw-
sze kadry wykształconych asystentów weszły na ry-
nek pracy w 2003 r. Na koniec roku 2006 było w całej
Polsce 446 osób o zawodzie asystenta osoby niepeł-
nosprawnej.
Zgodnie z powyżej przywołanym dokumentem do-
tyczącym podstaw programowych asystent osoby
niepełnosprawnej w wyniku kształcenia (w jedno-
rocznym studium policealnym) powinien umieć
m.in.: rozpoznawać i analizować sytuację społeczną
oraz warunki życia osoby niepełnosprawnej, dbać
o bezpieczeństwo osoby niepełnosprawnej, wykorzy-
stywać możliwości rodziny i środowiska sprzyjające
usamodzielnieniu i integracji z otoczeniem osoby nie-
pełnosprawnej, wykonywać podstawowe czynności
pielęgnacyjne, pomagać osobie niepełnosprawnej
w korzystaniu z ofert edukacyjnych, kulturalnych,
sportowych i turystycznych, pomagać osobie niepeł-
nosprawnej w organizowaniu czasu wolnego oraz
wspierać w rozwijaniu zdolności twórczych, wspierać
zaspokajanie potrzeb socjalnych osoby niepełno-
sprawnej, udzielać pierwszej pomocy w stanach za-
grożenia życia i zdrowia.
Jak wynika z powyższego (zawężonego – odnoszą-
cego się do dzieci) katalogu rola asystenta osoby nie-
pełnosprawnej jest bardzo duża i odnosi się do wszyst-
kich sfer życia osoby niepełnosprawnej.
Jednocześnie informuję, że w ramach prac nad
projektem założeń do nowej ustawy o pomocy spo-
łecznej rozważa się zmianę w systemie świadczeń,
które mają polegać między innymi na wprowadzeniu
nowego modelu gminnego wsparcia z wyraźnym od-
dzieleniem funkcji administracyjnych od pracy so-
cjalnej. Zmiany te powinny doprowadzić do poprawy
sytuacji osób sprawujących opiekę nad osobami nie-
pełnosprawnymi, objętych wsparciem pomocy spo-
łecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie nieterminowej wypłaty świadczeń
i innych należności przysługujących z mocy
ustawy wielkopolskim policjantom (11895)
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 8 października 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11895/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Wiesława Szczepańskiego z dnia
30 września 2009 r. w sprawie nieterminowej wypła-
ty świadczeń i innych należności przysługujących
z mocy ustawy wielkopolskim policjantom, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W resorcie spraw wewnętrznych i administracji
podejmowane są starania w celu zabezpieczenia i uru-
chamiania środków na wypłatę świadczeń. Efektem
tych starań jest uzyskanie z Ministerstwa Finansów
dodatkowych zasileń w środki finansowe oraz prze-
znaczenie na ten cel części funduszy pozostających
w dyspozycji komendanta głównego Policji: dwukrot-
nie w kwotach po 15 mln zł (zasilenia dla jednostek
dokonano 17 lipca i 28 sierpnia 2009 r.) oraz w sierpniu
i wrześniu w łącznej kwocie 70 mln zł.
Ponadto w dniu 7 października 2009 r. Komisja
Finansów Publicznych pozytywnie zaopiniowała
wniosek ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji o zmianę przeznaczenia rezerw, w którym
m.in. budżet Policji został zwiększony o kwotę
30 mln zł, z przeznaczeniem na wypłacenie zale-
głych świadczeń.
W związku z aktualną sytuacją finansową podję-
to w Policji szereg działań reformujących wydatki.
Wprowadzono m.in. programy racjonalizujące po-
szczególne obszary działania, w tym powołano w Ko-
mendzie Głównej Policji nieetatowy Zespół ds. Analiz
Finansowych, którego zadaniem jest przede wszyst-
kim analiza sytuacji finansowej jednostek Policji,
miesięczny monitoring zatwierdzonych programów
oszczędnościowych, poszerzony o prowadzoną dla każ-
dego wydatku analizę odchyleń od wartości oczeki-
wanej oraz wartości średniej. Szczególnej analizie
poddano wydatki na zakup towarów i usług, wydatki
przeznaczone na podróże krajowe i zagraniczne, po-
stępowania przygotowawcze oraz wydatki okoliczno-
ściowe i reprezentacyjne. Szacuje się, że wprowadzo-
ne programy racjonalizujące wydatki i obszary dzia-
łania Policji umożliwią wygospodarowanie kwoty ok.
160 mln zł. Podjęte działania mają prowadzić przede
wszystkim do jak najszybszego uregulowania zobo-
wiązań, zminimalizowania ewentualnych skutków
przesunięć terminów wypłat i utrzymania status quo
w zakresie zatrudnienia, uposażeń i wynagrodzeń.
Należy podkreślić, że obecna sytuacja budżetowa
wynikająca z kryzysu finansowego nie ma wpływu
na poziom bezpieczeństwa obywateli, a służby poli-
cyjne będą właściwie realizować swoje zadania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie braku refundacji
długodziałających insulin analogowych (11898)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Marii Zuby, posła na Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 8 paździer-
nika 2009 r. (SPS-023-11898/09), w sprawie braku
refundacji długodziałających insulin analogowych,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych oraz warunki ich udzie-
lania zostały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j.: Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do wy-
mienionej ustawy. W myśl przepisów tej ustawy re-
fundacją są objęte produkty lecznicze określone
w drodze stosownych rozporządzeń ministra zdrowia.
Zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych jest realizowany przede
wszystkim poprzez ubezpieczenia zdrowotne i finan-
sowanie przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Finan-
sowaniem ze środków publicznych są objęte produk-
ty lecznicze i wyroby medyczne określone w drodze
rozporządzeń ministra zdrowia.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia prowa-
dzi przejrzystą i racjonalną politykę lekową w oparciu
o możliwości finansowe Narodowego Funduszu Zdro-
wia oraz rekomendacje Rady Konsultacyjnej Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Dla zapewnienia
stabilności finansowej systemu prowadzone są in-
tensywne negocjacje z przedstawicielami przemysłu
farmaceutycznego, co pozwala na uzyskiwanie cen
leków znacznie niższych niż na pozostałych ryn-
kach europejskich. Dzięki rekomendacjom Rady
Konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmowane
są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence Based
Medicine) zgodnie z najlepszymi europejskimi stan-
dardami.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
— Podejmując decyzję o niewpisaniu do wykazu
leków refundowanych analogów insulin długodziała-
jących, minister zdrowia brał pod uwagę brak udo-
kumentowanej różnicy w efektywności klinicznej
między analogami insuliny a dotychczas refundowa-
nymi (rekomendacja Rady Konsultacyjnej AOTM
nr 69/19/2008), o wiele wyższą cenę dla pacjenta oraz
doniesienia dotyczące bezpieczeństwa leków. Powyż-
sze wiąże się z faktem, iż minister zdrowia musi po-
dejmować decyzje o objęciu refundacją nowych leków
ze szczególną rozwagą dla zapewnienia stabilności
budżetu Narodowego Funduszu Zdrowia – płatnika
publicznego, szczególnie w sytuacji, gdy wpływ środ-
ków z tzw. składki zdrowotnej maleje.
457
— Sprawa dotycząca objęcia refundacją analogów
insulin długodziałających może być ponownie prze-
analizowana po przedstawieniu przez wnioskodawcę
udokumentowanej różnicy w efektywności klinicznej
między analogami insulin długodziałających a do-
tychczas refundowanymi.
Przedstawiając powyższe informacje, pragnę do-
dać, że wzrost kosztów refundacji (spowodowany wie-
loma różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega od
poziomu wzrostu w latach poprzednich, pomimo
trudnej sytuacji gospodarczej w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie złagodzenia w 2009 r.
przez Komisję Europejską norm
dla producentów owoców i warzyw (11903)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo SPS-023-11903/09, przy którym załączono in-
terpelację pana posła Jana Szyszko w sprawie złago-
dzenia w 2009 r. przez Komisję Europejską norm dla
producentów owoców i warzyw Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi, uprzejmie przekazuje odpowiedź
na postawione przez pana posła pytania:
Ad 1 i 5. Od dnia 1 lipca 2009 r. obowiązują we
wszystkich państwach członkowskich Unii Europej-
skiej znowelizowane przepisy rozporządzenia Komi-
sji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. usta-
nawiającego przepisy wykonawcze do rozporządzeń
Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE)
nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw, zawiera-
jące normy jakości handlowej dla świeżych owoców
i warzyw. Do tego czasu obowiązywało 36 oddziel-
nych rozporządzeń regulujących szczegółowo wyma-
gania jakości handlowej stawiane produktom sekto-
ra owoców i warzyw wprowadzanych do obrotu. Na
podstawie doświadczenia i w celu uproszczenia prze-
pisów Komisja Europejska podjęła decyzję o ograni-
czeniu liczby szczegółowych norm jakości handlowej
do 10, dla najważniejszych rynkowo, tzn. pod wzglę-
dem wartości produktów, w oparciu o dane pocho-
dzące z bazy danych Comext dotyczące zarówno ryn-
ku wewnątrzwspólnotowego, jak i handlu z krajami
trzecimi. Szczegółowymi normami objęte są: jabłka,
owoce cytrusowe, kiwi, sałata i endywia, brzoskwinie
458
i nektaryny, gruszki, truskawki, papryka słodka, wi-
nogrona stołowe i pomidory. Powyższe normy za-
mieszczone są w części B załącznika I do ww. rozpo-
rządzenia. Wszystkie pozostałe gatunki świeżych
owoców i warzyw objęte zakresem regulacji Wspólnej
Organizacji Rynków Rolnych, tj. zawarte w części IX
załącznika I do rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/
2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego
wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy
szczegółowe dotyczące niektórych produktów rol-
nych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organi-
zacji rynku”) podlegają od dnia 1 lipca 2009 r. ogól-
nej normie handlowej. Wymagania ogólnej normy,
które są zamieszczone w części A załącznika I do
rozporządzenia nr 1580/2007, określają m.in., że
produkt musi być cały, zdrowy, czysty, bez objawów
zepsucia i obecności szkodników, o odpowiednim
stopniu dojrzałości, i takim stanie, który umożliwia
wytrzymanie transportu i przeładunku. Ogólna
norma handlowa nie przewiduje wymagań, co do
klas jakości, wielkości i kształtu produktu, jak rów-
nież dopuszczalnych wad oraz szczegółowych wymo-
gów dotyczących pakowania, jednorodności w opa-
kowaniu i znakowania. Jedynym wymogiem doty-
czącym znakowania jest obowiązek podania pełnej
nazwy kraju pochodzenia.
Ad 2. Przepisy rozporządzenia nr 1580/2007 za-
wierające m.in. normy handlowe dla świeżych owo-
ców i warzyw obowiązują w Polsce bezpośrednio
i nie ma w tym zakresie odrębnych, krajowych prze-
pisów.
Ad 3. Na jakość handlową produktu wprowadza-
nego na rynek i otrzymanego w wyniku uprawy ro-
ślin warzywnych i sadowniczych w gospodarstwach
z pewnością mają wpływ poprawnie wykonywane za-
biegi agrotechniczne. W samych normach jakości
handlowej nie przewidziano dodatkowych wymagań
dotyczących stosowania szczególnych sposobów upra-
wy roślin, jedynie w niektórych normach, m.in. dla
jabłek, truskawek, winogron czy gruszek zamiesz-
czono wymóg ostrożnego zbierania owoców. Wszyst-
kie znane powszechnie i stosowane w praktyce ogrod-
niczej sposoby uprawy służą uzyskaniu plonów o ta-
kiej jakości, która zapewni producentom opłacalność
produkcji. W zależności od wymagań poszczególnych
gatunków roślin sadowniczych i warzywnych stosu-
je się odpowiednie sposoby sadzenia, nawożenia, na-
wadniania, ochrony przed chorobami i szkodnikami
i zbioru. Zabiegi agrotechniczne zalecane dla po-
szczególnych gatunków są opracowywane m.in. przez
naukowe instytuty branżowe i upowszechniane wśród
producentów owoców i warzyw poprzez różne progra-
my, szkolenia, podręczniki i czasopisma.
Ad 4. Odmiany uprawne ogórka przed nowelizacją
przepisów dotyczących norm jakości handlowej,
tj. przed dniem 1 lipca 2009 r. były objęte normą
handlową, zawartą w rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 1677/1988, która przewidywała oprócz minimal-
nych wymagań jakości również bardzo szczegółowe
wymagania dotyczące wielkości i wagi, dopuszczal-
nych wad skórki i kształtu, zgodnie z którymi ogórki
wprowadzane na rynek musiały być „praktycznie
proste”, to znaczy na każde 10 cm długości ogórka
wysokość łuku miała wynosić 10 mm, musiały być
także wolne od zniekształceń spowodowanych formo-
waniem się nasion.
Obecnie te przepisy zostały uchylone i do obrotu
handlowego we wszystkich państwach członkowskich
Unii można wprowadzać świeże ogórki różnych od-
mian, o dowolnym kształcie i wielkości, spełniające
wymagania ogólnej normy handlowej (opisanej w od-
powiedzi na pytanie 1), niezależnie od sposobu i miej-
sca produkcji.
Ad 6. Nadzór nad wprowadzaniem do obrotu han-
dlowego produktów sektora owoców i warzyw oraz
kontrole zgodności tych produktów z normami jako-
ści handlowej zgodnie z przepisami ustawy z dnia
21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów
rolno-spożywczych oraz ustawy z dnia 19 grudnia
2003 r. o organizacji rynków owoców i warzyw, ryn-
ku chmielu, rynku tytoniu oraz suszu paszowego
sprawuje w Polsce Inspekcja Jakości Handlowej Ar-
tykułów Rolno-Spożywczych.
Ad 7. Zgodnie z obowiązującymi wspólnotowymi
przepisami rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 w od-
niesieniu do produktów przeznaczonych na potrzeby
przetwórstwa przemysłowego i wyraźnie oznakowa-
nych określeniem „przeznaczone do przetworzenia”
albo równoznacznym sformułowaniem nie jest wy-
magane przestrzeganie norm handlowych. Jednocze-
śnie przepisy ww. rozporządzenia pozwalają pań-
stwom członkowskim na uchylenie stosowania norm
handlowych w odniesieniu do produktów sprzedawa-
nych w sprzedaży detalicznej konsumentowi końco-
wemu i oznakowanych określeniem „przeznaczone
do przetworzenia” albo innym równoznacznym sfor-
mułowaniem, umownie określanych jako produkty
do domowego przetwarzania. Polska, mając na uwa-
dze zapewnienie wysokiej jakości produktów wpro-
wadzanych na rynek krajowy, jest jednym z wielu
państw członkowskich, które nie zdecydowały się na
uchylenie stosowania norm handlowych w odniesie-
niu do produktów przewidzianych do domowego prze-
twarzania, co nie oznacza, że konsument, który do-
konał zakupu w punkcie sprzedaży detalicznej nie
może przeznaczyć na przetwory produktów spełnia-
jących wymagania norm jakości handlowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zasad uczestniczenia w kosztach
związanych z eksploatacją i utrzymaniem
nieruchomości przez członków spółdzielni
mieszkaniowych (11904)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca, nr SPS-
-023-11904/09, w sprawie zasad uczestniczenia
w kosztach związanych z eksploatacją i utrzyma-
niem nieruchomości przez członków spółdzielni
mieszkaniowych, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Na mocy art. 4 ust 1 ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, ze zm.) członkowie spół-
dzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do
lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu
kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem
nieruchomości w częściach przypadających na ich lo-
kale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości sta-
nowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat
zgodnie z postanowieniami statutu.
Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 4 ust. 63 ww.
ustawy opłaty, o których mowa w art. 4 ust. 1, spół-
dzielnia obowiązana jest przeznaczyć wyłącznie na
określone w nim cele.
Na żądanie członka spółdzielnia obowiązana jest
przedstawić mu kalkulację wysokości opłat. Członek
może kwestionować zasadność zmiany wysokości
opłat nie tylko na drodze postępowania wewnątrz-
spółdzielczego, ale również bezpośrednio na drodze
sądowej, przy czym ciężar udowodnienia zasadności
tej zmiany spoczywa na spółdzielni (art. 4 ust. 64 i 8
ww. ustawy).
Odrębną od kwestii pokrywania kosztów eksplo-
atacji i utrzymania istniejących budynków i lokali,
o której mowa wyżej, jest natomiast sprawa rozlicza-
nia kosztów inwestycji budowlanych i ustalania na
tej podstawie wysokości wkładów budowlanych.
Ogólnie obowiązujące przepisy regulujące działal-
ność spółdzielni mieszkaniowych, tj. ustawy z dnia
16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r.
Nr 188, poz. 1848, ze zm.) oraz ww. ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, nigdy nie zawierały
szczegółowego i wyczerpującego katalogu elementów
składających się na ponoszone przez spółdzielnię
koszty inwestycji budowlanych. Zasady rozliczania
kosztów inwestycji budowlanych i ustalania na tej
podstawie wysokości wkładów budowlanych, zawie-
rające m.in. określenie zakresu rzeczowego inwesty-
cji oraz określenie rodzajowe kosztów zaliczanych
jako koszty danej inwestycji, zarówno pod rządami
Prawa spółdzielczego, jak i ustawy o spółdzielniach
459
mieszkaniowych zawarte były stosownie do delegacji
wynikających z tych ustaw w statutach spółdzielni.
Przepisy ww. ustaw przewidywały jedynie, że czło-
nek ubiegający się o uzyskanie spółdzielczego wła-
snościowego prawa do lokalu (w okresach, kiedy prze-
pisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych nie
zawierały zakazu jego ustanawiania) wnosił wkład
budowlany w wysokości odpowiadającej całości kosz-
tów budowy przypadających na jego lokal, a zatem
obejmujących również koszt nabycia gruntu przez
spółdzielnię. Jeżeli zaś w wyniku ostatecznego rozli-
czenia kosztów budowy powstała różnica pomiędzy
wysokością wstępnie ustalonego wkładu budowlane-
go a kosztami budowy lokalu, uprawniony albo zobo-
wiązany z tego tytułu jest członek albo osoba niebę-
dąca członkiem spółdzielni, którym w chwili dokona-
nia tego rozliczenia przysługuje spółdzielcze własno-
ściowe prawo do lokalu – stosownie do art. 177 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych.
Jak wynika z powyższego, nie jest możliwe fi-
nansowanie kosztów nabycia prawa do gruntu
z wnoszonych przez członków opłat na pokrycie
kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem
nieruchomości.
Nie jest natomiast, moim zdaniem, wykluczone
pokrycie kosztów nabycia prawa do gruntu ze środ-
ków utworzonego w tym celu funduszu, o ile statut
danej spółdzielni przewiduje taką możliwość.
Przyjęcie określonego sposobu rozwiązania tej
kwestii zależy wyłącznie od woli członków danej spół-
dzielni wyrażonej w stosownych uchwałach jej orga-
nów statutowych.
Należy przy tym mieć na uwadze, że uregulowa-
nie stanu prawnego gruntu, na którym znajdują się
budynki spółdzielni, co wiąże się z obowiązkiem po-
krycia związanych z tym kosztów, jest niezbędnym
warunkiem wykonania przez spółdzielnię obowiązku
nałożonego przepisami art. 42 ust. 1 ww. ustawy, po-
legającego na podjęciu przez zarząd uchwał określa-
jących przedmiot odrębnej własności lokali w nieru-
chomościach spółdzielni.
Uchwały, o których mowa wyżej, od dnia wejścia
w życie stanowią podstawę oznaczania lokali i przy-
padających na każdy lokal udziałów w nieruchomości
wspólnej przy zawieraniu notarialnych umów o usta-
nowieniu odrębnej własności lokali na rzecz człon-
ków oraz o przeniesieniu na ich rzecz przez spółdziel-
nię własności tych lokali.
Z uwagi na to, że, jak wskazałem wyżej, szczegó-
łowe obowiązki członków spółdzielni w zakresie
pokrywania wydatków związanych z eksploatacją
i utrzymaniem nieruchomości spółdzielczych, jak też
szczegółowe zasady rozliczeń spółdzielni z członkami
z różnych innych tytułów zawarte są w statucie lub
w stosownych regulaminach wydanych na jego pod-
stawie, uważam za celowe zapoznanie się członków
z treścią tych dokumentów, co powinno pozwolić na
wyjaśnienie powstałych wątpliwości.
Pragnę podkreślić, że statut spółdzielni stanowi
ogół norm, które określają najważniejsze kwestie
460
funkcjonowania samodzielnej osoby prawnej, jaką
jest spółdzielnia mieszkaniowa. Statut jest prawem
umownym; wiąże spółdzielnię i jej członków tak, jak
wiążące są umowy między stronami stosunku cywil-
noprawnego. Jeżeli, zdaniem członków, obowiązujące
ich regulacje statutowe nie odpowiadają ich potrze-
bom, to mogą oni dokonać ich zmiany w pożądanym
przez siebie kierunku w trybie określonym przepisa-
mi Prawa spółdzielczego i ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie możliwości zaliczenia
amortyzacji środków trwałych
w koszty działalności spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych (11906)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca, w której
zwrócono się z prośbą o stanowisko ministra finan-
sów w sprawie kwestionowania przez urzędy kontro-
li skarbowej możliwości zaliczenia w koszty uzyska-
nia przychodów amortyzacji od środków trwałych
używanych w działalności spółdzielczych kas oszczęd-
nościowo-kredytowych, przekazaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 8 października 2009 r., znak:
SPS-023-11906/09, uprzejmie informuję.
Organy kontroli skarbowej, zgodnie z planem
kontroli koordynowanych na I półrocze 2009 r., pro-
wadzą postępowania kontrolne m.in. w spółdziel-
czych kasach oszczędnościowo-kredytowych oraz
Krajowej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej. Zakre-
sem kontroli objęto rozliczenie z budżetem państwa
z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za
2008 r., tj. po wygaśnięciu zwolnienia podatkowego.
Organy skarbowe samodzielnie prowadzą postę-
powania i samodzielnie dokonują rozstrzygnięć po-
datkowych w indywidualnych sprawach w oparciu
o obowiązujące przepisy prawa oraz stwierdzony stan
faktyczny. Zajęcie stanowiska przez ministra finan-
sów w sprawie interpretacji przepisów byłoby wkra-
czaniem w kompetencje podległego mu organu i pod-
ważyłoby jego obiektywność przy wydawaniu decyzji.
W konsekwencji naruszona zostałaby ustawowa za-
sada instancyjności postępowania administracyjne-
go. Stanowisko takie znajduje wyraz w orzecznictwie
Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym pre-
zentowany jest pogląd, że organ wyższego stopnia nie
powinien w danej indywidualnej sprawie wiązać or-
ganu kompetentnego do wydania decyzji.
Podsumowując, z uwagi na fakt, iż postępowania
kontrolne w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-
-kredytowych są w toku, minister finansów nie może
zająć stanowiska w sprawie, która jest objęta zakre-
sem kontroli i co do której organ kontroli skarbowej
jest zobligowany do podjęcia suwerennych decyzji.
W przypadku gdy kontrolowany nie zgadza się
z ustaleniami organu kontroli, zgodnie z art. 26 ust. 1
ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbo-
wej stronie przysługuje odwołanie do właściwego dy-
rektora izby skarbowej. Dyrektor izby, jako organ II
instancji, ponownie przeanalizuje cały materiał do-
wodowy i dokona rozstrzygnięcia w sprawie.
Odnosząc się do sprawy kwestionowania przez
urzędy kontroli skarbowej prawa zaliczenia do kosz-
tów uzyskania przychodu wydatków na nabycie
składników majątkowych ponoszonych przez spół-
dzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, uprzejmie
informuję, iż odnotowano przypadki, że sami kontro-
lowani skorygowali uprzednio złożone deklaracje po-
datkowe w powyższym zakresie. W złożonych dekla-
racjach korygujących kontrolowani nie zaliczali do
kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesio-
nych na nabycie składników majątkowych, które
uprzednio uznali za koszt podatkowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie opóźnień w przekazywaniu
przez Ministerstwo Infrastruktury akt spraw
dotyczących odszkodowań za nieruchomości
przejęte na cele przebudowy drogi (11907)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 8 października 2009 r., znak: SPS-023-11907/
09, doręczonym w dniu 9 października 2009 r., prze-
kazującym interpelację pana posła Stanisława Steca
z dnia 5 października 2009 r. w sprawie opóźnień
w przekazywaniu przez Ministerstwo Infrastruktu-
ry akt sprawy dotyczących odszkodowań za nierucho-
mości przejęte na cele budowy dróg, uprzejmie przed-
stawiam poniższe informacje.

Poruszony przez pana posła problem dotyczy
ustalania i wypłaty odszkodowań za nieruchomości
pozyskane pod realizację dróg publicznych w oparciu
o przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwesty-
cji w zakresie dróg publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r.
Nr 193, poz. 1194, ze zm.).
W dniu 16 grudnia 2006 r. weszła w życie ustawa
z dnia 18 października 2006 r. o zmianie ustawy o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwesty-
cji w zakresie dróg krajowych oraz zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 220, poz. 1601), która
wprowadziła zmiany w ustawie z dnia 10 kwietnia
2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i re-
alizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych. Zgod-
nie z zapisami tej ustawy nieruchomości objęte linia-
mi rozgraniczającymi teren inwestycji stają się wła-
snością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu
terytorialnego w odniesieniu odpowiednio do dróg
krajowych oraz wojewódzkich, powiatowych i gmin-
nych, za odszkodowaniem ustalonym w drodze od-
rębnej decyzji administracyjnej. Przy czym w odnie-
sieniu do nieruchomości objętych decyzjami lokaliza-
cyjnymi wydanymi na podstawie uprzednio obowią-
zujących przepisów pozostawiono możliwość nabywa-
nia ich w drodze umowy cywilnoprawnej, ewentual-
nie wywłaszczenia. Ustawa ta została znowelizowana
ustawą z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 154,
poz. 958), jednakże przepisy dotyczące nabywania
z mocy prawa gruntów pod wszystkie drogi publiczne
pozostawiono w zasadzie w niezmienionym kształcie.
Zmiana ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
wania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajo-
wych spowodowała istotny wzrost spraw administra-
cyjnych związany z koniecznością ustalania odszko-
dowań za każdą z nieruchomości objętych decyzjami
o lokalizacji dróg publicznych, bowiem ustawodawca
zrezygnował z możliwości dobrowolnego zawarcia
umowy o nabycie gruntu (ewentualnie umowy o od-
szkodowanie).
Intensyfikacja spraw związanych z lokalizowa-
niem dróg publicznych sprawiła, że do połowy bie-
żącego roku odnotowano znaczący wzrost wpływu
spraw z zakresu ustalenia odszkodowań za nieru-
chomości pozyskane pod drogi publiczne w stosun-
ku do lat ubiegłych. Do połowy bieżącego roku do
wojewodów, jako organów pierwszej instancji, wpły-
nęło około 5 tys. wniosków o ustalenie odszkodo-
wań. Natomiast do ministra infrastruktury odwo-
łania od decyzji pierwszoinstancyjnych wniosło oko-
ło 1 tys. osób.
Z przesłanych przez wojewodów danych wynika,
że szacowany wpływ nowych spraw z zakresu usta-
lenia odszkodowań za grunty przeznaczone pod dro-
gi do końca 2009 r. będzie wynosił około 20 tys.
spraw.
461
Znaczący wzrost liczby spraw administracyjnych
w organach wojewódzkich, a zwłaszcza dostrzegalne
w tym zakresie braki w ilościach dobrze wyszkolonej
kadry pracowniczej, przekładają się na jakość prowa-
dzonych postępowań administracyjnych.
Organy wojewódzkie niejednokrotnie nie prze-
strzegają rygorów przepisów Kodeksu postępowania
administracyjnego, z którymi związana jest koniecz-
ność kompletowania pełnego materiału dowodowego
w każdej indywidualnej sprawie. W sprawach trafia-
jących do tutejszego organu często brak jest istotnych
wyjaśnień w zakresie stanu faktycznego i prawnego
sprawy, a akta pozbawione są dokumentów, na pod-
stawie których można by takich ustaleń dokonać (od-
pisów z ksiąg wieczystych, wypisów z planów zago-
spodarowania przestrzennego).
Niewątpliwie jednak najistotniejszym problemem
jest wadliwość operatów szacunkowych o wartości
nieruchomości sporządzanych na potrzeby postępo-
wań odszkodowawczych. Operaty te muszą podlegać
ocenie organów administracji, bowiem aktualne
orzecznictwo sądowoadministracyjne prezentuje po-
gląd, iż operat szacunkowy sporządzony dla potrzeb
postępowania odszkodowawczego jest jednym z do-
wodów w sprawie i, tak jak każdy dowód, podlega
ocenie przez organ administracji, stosownie do
art. 77 K.p.a. W szczególności, na podstawie art. 80
K.p.a., rozpoznając sprawę, organ administracji ma
prawo i obowiązek ocenić dowodową wartość operatu
szacunkowego, zbadać, czy przedłożona mu opinia
jest zupełna, logiczna i wiarygodna (por. wyrok Wo-
jewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 12 grudnia 2007 r., sygn. akt: I SA/Wa 1484/
07, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Admini-
stracyjnych, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administra-
cyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2008 r., sygn. akt:
I SA/Wa 1174/08, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów
Administracyjnych, wyrok Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego z dnia 26 stycznia 2006 r., sygn. akt:
II OSK 459/05, publ. LEX nr 206473). Ocena opera-
tów szacunkowych dokonywana jest pod kątem ich
zgodności z przepisami prawa, a w szczególności
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami i rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieru-
chomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz. U.
z 2004 r. Nr 207, poz. 2109).
Wadliwość prowadzonych postępowań powoduje
konieczność uchylania decyzji organów wojewódzkich
i przekazywania spraw do ponownego rozpatrzenia
przez organy pierwszej instancji albo uchylenia decy-
zji w całości lub w części i orzeczenia co do istoty po
przeprowadzeniu dodatkowego postępowania dowo-
dowego, co znacznie wydłuża proces ostatecznego
ustalenia wysokości odszkodowania. Szacuje się, że
stosunek wadliwie wydanych decyzji pierwszoinstan-
cyjnych do decyzji prawidłowych gwałtownie narasta.
W 2006 r. wynosił on 40%, natomiast już w 2009 r. pro-
porcja ta kształtuje się na poziomie 65%. Zatem obec-
462
nie za prawidłowe uznaje się jedynie 35% orzeczeń
organów wojewódzkich.
Mając na uwadze powtarzające się uchybienia or-
ganów pierwszej instancji, minister infrastruktury
skierował do wszystkich wojewodów pisma z dnia
17 lipca 2008 r. i 18 lutego 2009 r., w których zwró-
cono uwagę na konieczność przestrzegania w prowa-
dzonych postępowaniach procedur określonych prze-
pisami Kodeksu postępowania administracyjnego.
Ponadto wskazano na konieczność weryfikacji ope-
ratów szacunkowych sporządzanych na potrzeby po-
stępowania odszkodowawczego przez rzeczoznawców
majątkowych. W szczególności wyjaśniono zasady
kontroli operatów pod względem ich zgodności z obo-
wiązującymi przepisami, a przede wszystkim z § 36
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września
2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządza-
nia operatu szacunkowego, regulującego zasady wy-
ceny nieruchomości przeznaczonych pod drogi pu-
bliczne, bowiem w ostatnim czasie dostrzeżono, że
powołani biegli odmawiają stosowania ust. 1 tego
przepisu obligującego do szacowania wycenianego
gruntu poprzez porównanie go do innych nierucho-
mości nabywanych na cele drogowe. Rzeczoznawcy
majątkowi, posiłkując się opinią Zespołu Ekspertów
Zawodowych Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rze-
czoznawców Majątkowych na temat: „Określenie
wartości gruntów zajętych pod drogi publiczne
w świetle obowiązujących regulacji prawnych oraz
potrzeby zmian w tym zakresie”, oceniali ten przepis
jako niezgodny z przepisami ustawy o gospodarce
nieruchomościami. Zdaniem biegłych ceny uzyskiwa-
ne w transakcjach gruntami przeznaczonymi pod
budowę dróg publicznych nie mogą stanowić podsta-
wy do określenia wartości gruntów w podejściu po-
równawczym, gdyż nie spełniają one warunków za-
wartych w art. 151 ust. 1 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami, wynikających z definicji wartości
rynkowej nieruchomości.
Ponadto z sygnałów dochodzących do ministra
infrastruktury wynikało, iż odmowa stosowania § 36
ust. 1 rozporządzenia z dnia 21 września 2004 r.
może nie mieć charakteru incydentalnego. Z uwagi
na fakt, że sprawa ta ma istotne znaczenie ze wzglę-
du na rolę ministra infrastruktury w sprawach funk-
cjonowania tego zawodu, wszczęte zostały, na pod-
stawie art. 194 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami, postępowania z ty-
tułu odpowiedzialności zawodowej wobec tych rze-
czoznawców, którzy odmawiali stosowania ww. prze-
pisu, wskazując, że wykonywane przez nich operaty
szacunkowe w sposób rażący naruszają zasady, jaki-
mi powinien się kierować rzeczoznawca majątkowy,
a określone w art. 175 ust. 1 ustawy. Rzeczoznawca
majątkowy jest bowiem zobowiązany do wykonywa-
nia czynności zgodnie z zasadami wynikającymi
z przepisów prawa i standardami zawodowymi, ze
szczególną starannością właściwą dla zawodowego
charakteru tych czynności oraz z zasadami etyki za-
wodowej, kierując się zasadą bezstronności w wyce-
nie nieruchomości. Trudno zaakceptować fakt, aby
rzeczoznawca majątkowy posiadający uprawnienia
zawodowe nadane przez ministra infrastruktury,
mający obowiązek stosować m.in. odpowiednie prze-
pisy prawa, nie stosował przepisów wydanych przez
tegoż ministra.
Z kolei w celu poprawy jakości orzecznictwa ad-
ministracyjnego przed organami pierwszoinstancyj-
nymi w dniach 19–20 listopada br. planowane jest
seminarium z udziałem zaproszonych sędziów sądów
administracyjnych, przedstawicieli wojewodów, pra-
cowników Ministerstwa Infrastruktury oraz Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, którego
celem będzie identyfikacja i wyjaśnienie pojawiają-
cych się utrudnień i wątpliwości oraz ustalenie jed-
nolitej linii postępowania i interpretacji przepisów.
Przedstawione powyżej utrudnienia w prowadze-
niu postępowań administracyjnych wpływają w spo-
sób znaczący na czas oczekiwania przez strony na
przyznanie im odszkodowania. Tym niemniej podej-
mowane są wszelkie kroki, nie wyłączając możliwości
odpowiedniej nowelizacji przepisów, celem wydawa-
nia decyzji odszkodowawczych w rozsądnych i akcep-
towalnych przez strony terminach.
Natomiast w odniesieniu do kwestii zwrotu przez
Ministerstwo Infrastruktury akt administracyjnych
organów pierwszej instancji należy wyjaśnić, że akta
te zwracane mogą być wojewodom dopiero po bezsku-
tecznym upływie terminu do wniesienia skargi do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warsza-
wie na ostateczne rozstrzygnięcie ministra infra-
struktury. Zgodnie bowiem z art. 54 § 1 w zw. z art. 53
§ 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postę-
powaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
Nr 153, poz. 1270, ze zm.) skargę do sądu administra-
cyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego
działania są przedmiotem skargi, w terminie trzy-
dziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzy-
gnięcia w sprawie. W myśl art. 54 § 2 ww. ustawy
organ przekazujący skargę zobowiązany jest do prze-
słania sądowi całości akt sprawy.
Niemniej jednak, mając na uwadze konieczność
niezwłocznego rozstrzygania spraw dotyczących
ustalenia odszkodowania za nieruchomości nabywa-
ne na cele budowy dróg, podjęto decyzję, iż obecnie
w sprawach, gdzie uchylana jest decyzja organu
pierwszej instancji, bowiem zachodzi konieczność
przeprowadzenia przez ten organ postępowania wy-
jaśniającego w całości lub w znacznej części (art. 138
§ 2 K.p.a.), akta administracyjne będą odsyłane or-
ganom wojewódzkim natychmiast po wydaniu roz-
strzygnięcia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie budowy zbiornika wodnego
Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce
w gm. Krempna i Nowy Żmigród (11908)
Odpowiadając na pismo znak: SPS-023-11908/09
z dnia 8 października 2009 r., przekazujące interpe-
lację pana posła Mieczysława Kasprzaka w sprawie
budowy zbiornika wodnego Kąty – Myscowa na rzece
Wisłoce w gm. Krempna i Nowy Żmigród, przedsta-
wiam poniżej następujące informacje.
Prace przygotowawcze dla potrzeb budowy zbior-
nika Kąty – Myscowa, poprzednia nazwa Krempna,
prowadzone są od lat 70. Wykonane zostały m.in.
niżej wymienione prace projektowe, studialne i ba-
dawcze:
1) studia koncepcyjne dla zapory i zbiornika
Krempna, operaty hydrologiczne, analizy wpływu na
ochronę przeciwpowodziową i jakość wody rzeki Wi-
słoki,
2) prace i dokumentacje geologiczne dla zapory
i zbiornika Krempna,
3) prace i dokumentacje złóż kruszywa natural-
nego i glin w rejonie zbiornika Krempna,
4) ocena oddziaływania na środowisko zbiornika
Krempna,
5) koncepcja programowo-przestrzenna zbiorni-
ka wodnego Krempna na rzece Wisłoce,
6) ocena rozwiązań technologicznych w rejonie
zapory zbiornika Krempna,
7) koncepcja techniczna zapory zbiornika wodne-
go Krempna na rzece Wisłoce w przekroju i ze spu-
stem dennym,
8) studium wykonalności zbiornika wodnego
Krempna na rzece Wisłoce, gmina Nowy Żmigród
i Krempna, powiat Jasło, województwo podkarpackie,
9) badania modelowe urządzeń przelewowo-spu-
stowych zapory zbiornika Krempna,
10) w ramach prac geologicznych wykonano odci-
nek próbny przesłony cementacyjnej oraz odcinek
próbny sztolni,
11) ocena ekofizjograficzna rejonu inwestycji zbior-
nik wodny Kąty – Myscowa,
12) aktualizacja podkładów geodezyjnych oraz
stabilizacja sieci punktów odniesienia do celów budo-
wy zbiornika wodnego Kąty – Myscowa,
13)raport o oddziaływaniu na środowisko zbior-
nika wodnego Kąty – Myscowa,
14) operat wodnoprawny na wykonanie urządzeń
wodnych dla zbiornika Kąty – Myscowa,
15)program funkcjonalno-użytkowy dla inwesty-
cji budowa zbiornika Kąty – Myscowa,
16) określenie deficytu wody pitnej rejonu Kremp-
na – Jasło.
463
Obecnie głównym celem jest uzyskanie pozwole-
nia na budowę. Wymaga to uzyskania w pierwszej
kolejności decyzji środowiskowej.
Wojewoda podkarpacki od marca 2007 r. prowadzi
postępowanie administracyjne w sprawie wydania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację zbiornika wodnego Kąty – Myscowa,
uwzględniające obowiązującą politykę UE. Ponieważ
Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie
złożył dokumenty wykonane wg wcześniejszego usta-
wodawstwa, wojewoda wezwał go do uzupełnienia
dokumentów, aby były zgodne z obowiązującymi
przepisami europejskimi. W marcu 2009 r. zostało
wykonane opracowanie pn.: „Wielowariantowe roz-
szerzenie studium wykonalności – kompleksowa re-
habilitacja systemu gospodarowania zasobami wod-
nymi w rejonie Jasła i ochrony przeciwpowodziowej
w zlewni Wisłoki, jako instrument stymulacji rozwo-
ju regionu”. Opracowanie zawierające 5 wariantów
zostało przekazane do Regionalnej Dyrekcji Ochrony
Środowiska w Rzeszowie, która w dniu 29 czerwca
2009 r. z powyższego opracowania wybrała trzy wa-
rianty. Obecnie dla tych wariantów należy wykonać
inwentaryzację przyrodniczą, która będzie podstawą
do uzupełnienia „Raportu oddziaływania na środo-
wisko…”. Uzupełnienie raportu pozwoli na kontynu-
owanie procedur uzyskania decyzji środowiskowej.
Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Rze-
szowie nakazała uzupełnienie miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego o „część środowi-
skową”, dlatego prace trwające nad opracowaniem od
2007 r. zostały wstrzymane. Będą wznowione po uzy-
skaniu decyzji środowiskowej. Prawdopodobny ter-
min uzyskania decyzji środowiskowej to rok 2011.
Realizacja zbiornika wodnego w zakresie prac in-
żynieryjno-budowlanych planowana jest na lata
2013–2019 pod warunkiem wcześniejszego:
1) uzyskania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację inwestycji,
2) uzyskania pozytywnej decyzji o finansowaniu,
3) uzyskania pozwolenia wodnoprawnego,
4) sporządzenia dokumentacji projektowej,
5) uzyskania pozwolenia na budowę.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie oznaczania leków
alfabetem Braille’a (11909)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na inter-
pelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Grzego-
464
rza Roszaka z dnia 8 października 2009 r., nr SPS-023-
-11909/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Według obowiązujących regulacji określonych
w art. 26 ww. ustawy co do zasady nazwę produktu
leczniczego umieszcza się w systemie Braille’a na
opakowaniach zewnętrznych wszystkich produktów
leczniczych, za wyjątkiem produktów leczniczych we-
terynaryjnych oraz produktów leczniczych o katego-
rii dostępności Lz (produkty lecznicze stosowane
wyłącznie w lecznictwie zamkniętym). Jednakże
zgodnie z upoważnieniem z art. 26 ust. 1e ww. usta-
wy minister właściwy do spraw zdrowia może okre-
ślić pewne kategorie produktów leczniczych, na któ-
rych opakowaniach zewnętrznych nie umieszcza się
nazwy produktu leczniczego w systemie Braille’a.
Określając kategorie zwolnione z obowiązku umiesz-
czania nazwy w systemie Braille’a, minister właści-
wy do spraw zdrowia obowiązany jest wziąć pod uwa-
gę bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego,
sposób jego podania lub wielkość jego opakowania.
W przedmiotowym projekcie podstawowe znacze-
nie dla zwolnienia danych produktów leczniczych
z obowiązku podania nazwy produktu leczniczego
w systemie Braille’a mają przesłanki sposobu poda-
nia, i tym samym, pośrednio, bezpieczeństwa stoso-
wania produktu leczniczego poprzez wskazanie tych
kategorii produktów leczniczych, które po szczegóło-
wym przeanalizowaniu danej charakterystyki pro-
duktu leczniczego są przeznaczone do podawania
wyłącznie przez lekarza, lekarza dentystę, felczera,
pielęgniarkę, położną lub ratownika medycznego,
czego przykładem mogą być szczepionki, produkty
lecznicze radiofarmaceutyczne czy też immunologicz-
ne produkty lecznicze.
Z uwagi na charakter ww. produktów leczniczych
umieszczanie na ich opakowaniu zewnętrznym na-
zwy produktu leczniczego w systemie Braille’a nie
jest celowe, gdyż nawet w przypadku podania ww.
informacji w systemie Braille’a nie umożliwiłoby to
ich bezpiecznego stosowania przez osoby niewidome
i słabowidzące.
Jako źródło o charakterze pomocniczym przy
przygotowywania niniejszego projektu rozporządze-
nia zostały użyte wytyczne wspólnotowe w przedmio-
towym zakresie, tj. „Guideline on the readability of
the labelling and package leaflet of medicinal pro-
ducts for human use” Revision 1 z dnia 12 stycznia
2009 r., w których jest napisane, iż nie jest wymaga-
ne umieszczanie nazwy produktu leczniczego w sys-
temie Braille’a na opakowaniach produktu lecznicze-
go przeznaczonego do podawania wyłącznie przez
personel medyczny, co dotyczy w szczególności szcze-
pionek.
Pragnę także poinformować, iż obecnie trwa ana-
liza uwag zgłoszonych do projektu rozporządzenia
ministra zdrowia w sprawie kategorii produktów
leczniczych, na których opakowaniach zewnętrznych
nie umieszcza się nazwy produktu leczniczego w sys-
temie Braille’a, która przesądzi o ostatecznym kształ-
cie niniejszego projektu. Projekt ten był konsultowa-
ny m.in. z Polskim Związkiem Niewidomych, który
zgłosił, iż nie ma do niego żadnych uwag.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie prognozowanego przez NBP
poziomu długu publicznego (11913)
Szanowny Panie Marszałku! W załączeniu prze-
syłam odpowiedź na interpelację posła Kazimierza
Moskala oraz grupy posłów w sprawie prognozowa-
nego przez NBP poziomu długu publicznego, przed-
łożoną w piśmie z 8 października 2009 r. (znak: SPS-
-023-11913/09).
Ad 1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w opi-
sanej powyżej kwestii? Jakie prognozy posiada mini-
sterstwo?
Zgodnie ze „Strategią zarządzania długiem sek-
tora finansów publicznych w latach 2010–2012” opra-
cowaną przez ministra finansów, przyjętą w dniu
29 września 2009 r. przez Radę Ministrów i przeka-
zaną do Sejmu wraz z uzasadnieniem projektu usta-
wy budżetowej, przy przyjętych założeniach makro-
ekonomicznych relacja długu publicznego do PKB
(która na koniec 2008 r. wyniosła 47,0%) będzie ro-
sła, przekraczając próg 50% w 2010 r. Zgodnie z usta-
wą o finansach publicznych przekroczenie progu 50%
w 2010 r. oznaczać będzie konieczność przyjęcia
w ustawie budżetowej na 2012 r. relacji deficytu bu-
dżetowego do dochodów nie wyższej niż założona
w budżecie na 2011 r.
W latach 2010–2012 relacja długu do PKB będzie
utrzymywać się blisko progu 55% (odpowiednio:
54,7%, 54,5% i 54,8%). Oznacza to występowanie
znacznego ryzyka przekroczenia tego progu i urucho-
mienia sankcji wynikających z ustawy o finansach
publicznych. Celem rządu jest niedopuszczenie do
przekroczenia przez dług publiczny progu 55%, a za-
tem również niedopuszczenie do przekroczenia kon-
stytucyjnego limitu 60%. Wymagać to będzie znaczą-
cej konsolidacji finansów publicznych od 2011 r.
Jednocześnie należy podkreślić, że ok. 95% długu
publicznego stanowi dług Skarbu Państwa, który po-
wstaje w wyniku finansowania potrzeb pożyczko-
wych budżetu państwa, przede wszystkim wydatków
budżetowych wynikających w znacznym stopniu

z ustaw uchwalanych przez Sejm, a nieznajdujących
pokrycia w dochodach.
Ad 2. Wyżej wymieniony raport oprócz diagnozy
sytuacji podaje także kilka propozycji kierunków po-
lityki gospodarczej w następnych latach. Jak mini-
sterstwo odnosi się do postulatów NBP? Jakie scena-
riusze ograniczenia długu publicznego posiada mini-
sterstwo?
W dniu 7 lipca 2009 r. Rada Ecofin zgodnie z try-
bem sformułowanym w art. 104 traktatu ustanawia-
jącego Wspólnotę Europejską – TWE ogłosiła, że
w Polsce istnieje nadmierny deficyt, i zaleciła zredu-
kowanie jego wysokości do poniżej wartości referen-
cyjnej do 2012 r. Działania zmierzające do wypełnie-
nia tej rekomendacji wraz z prognozą ścieżki fiskal-
nej obejmujące działania wynikające z objęcia Polski
procedurą nadmiernego deficytu zostaną przedsta-
wione w najbliższej aktualizacji programu konwer-
gencji, nad którą obecnie trwają prace. Dodatkowo
pragnę zwrócić uwagę, że obecnie w ramach rządu
jest przygotowywany dwuletni program rozwoju
i konsolidacji finansów publicznych, obejmujący dzia-
łania związane z ograniczaniem deficytu sektora fi-
nansów publicznych i przeciwdziałający wzrostowi
relacji długu publicznego do PKB.
Ponadto w ustawie o finansach publicznych za-
warte są procedury ostrożnościowe i sanacyjne chro-
niące przed niekontrolowanym i nadmiernym wzro-
stem deficytu i długu publicznego. W wyżej wymie-
nionej ustawie, w zakresie jednostek samorządu te-
rytorialnego, oprócz limitów na poziom zadłużenia,
wprowadzono ograniczenia dotyczące możliwych
kosztów obsługi długu jednostek samorządu teryto-
rialnego w danym roku. Zasady te pośrednio ograni-
czają wysokość deficytu, jaki może uchwalić i wyko-
nać jednostka samorządu terytorialnego. Znowelizo-
wana ustawa o finansach publicznych (ustawa z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych) wprowa-
dza m.in. wzmocnienie kontroli nad wydatkami pu-
blicznymi dzięki wprowadzeniu kontroli zarządczej
oraz nowych regulacji dotyczących audytu wewnętrz-
nego oraz nowe, zindywidualizowane podejście do
kwestii zadłużenia jednostek samorządu terytorial-
nego. Należy również zwrócić uwagę, że na 2010 r.
zakładane jest przyspieszenie procesów prywatyza-
cyjnych, a plan prywatyzacji przyjęty przez rząd
wpływa na zmniejszenie tempa przyrostu długu,
a pośrednio również ograniczenie kosztów obsługi
długu publicznego w kolejnych latach, a więc i zmniej-
szenie poziomu deficytu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
465
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego na 2010 r. (11915)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 8 paź-
dziernika br., znak: SPS-023-11915/09, interpelacją
posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów w spra-
wie działań oszczędnościowych planowanych przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego w 2010 r. przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2010 przedło-
żony do Sejmu RP przez Radę Ministrów przewiduje
plan wydatków dla części 34: Rozwój regionalny na
poziomie 9 429 462 tys. zł, z czego w ramach budżetu
państwa 1 572 163 tys. zł oraz budżetu środków eu-
ropejskich 7 857 299 tys. zł. Oznacza to wzrost łącz-
nych wydatków części 34 w stosunku do znowelizo-
wanej ustawy budżetowej na rok 2009 o 109,8%, co
jest związane z wydatkami dotyczącymi finansowa-
nia programów realizowanych z udziałem środków
pochodzących z funduszy strukturalnych oraz pomo-
cy państw członkowskich EFTA. W projekcie budże-
tu na 2010 r. stanowią one kwotę 9 395 228 tys. zł,
tj. 99,6% wydatków części.
Wydatki dotyczące kosztów funkcjonowania mi-
nisterstwa zaplanowano w projekcie ustawy budże-
towej na rok 2010 w wysokości 34 234 tys. zł, w tym
wydatki ujęte w rozdział 75001: Urzędy naczelnych
i centralnych organów administracji publicznej
w kwocie 32 736 tys. zł. Wydatki na koszty funkcjo-
nowania ministerstwa wzrastają w stosunku do kwot
ujętych w znowelizowanej ustawie budżetowej na rok
2009 o 3425 tys. zł, tj. o 11,1%, jednakże wzrost
wynika głównie z realizacji zadań związanych z przy-
gotowaniem MRR do przejęcia przez rząd polski
przewodnictwa w Radzie UE, w tym m.in. z adapta-
cją sali kinowej na potrzeby organizacji spotkań
związanych z prezydencją, finansowaniem wzrasta-
jącej ilości zadań w Stałym Przedstawicielstwie
Rzeczypospolitej Polskiej przy UE oraz przygotowa-
niem korpusu prezydencji w ramach programu wie-
loletniego. Odpowiednie przygotowanie MRR do
realizacji zadań w trakcie sprawowania polskiej pre-
zydencji w roku 2011 jest niezwykle istotne, bowiem
w tym okresie będą trwały prace związane z usta-
laniem ram finansowych UE na kolejną perspekty-
wę, w tym z podziałem środków funduszy unijnych
na poszczególne kraje.
Plan wydatków na 2010 r. w dla części 34: Rozwój
regionalny w zakresie wspomnianego rozdziału
75001 został opracowany przy założeniu niezmienio-
466
nego w stosunku do bieżącego roku poziomu zatrud-
nienia i wynagrodzeń oraz bieżących wydatków po-
zapłacowych na poziomie 90% w stosunku do znowe-
lizowanej ustawy budżetowej na rok 2009. Dalsze
ograniczanie tych wydatków nie jest możliwe, bo-
wiem są to wydatki sztywne dotyczące m.in. pochod-
nych od wynagrodzeń, odpisu na zakładowy fundusz
świadczeń socjalnych, wynajmu i eksploatacji po-
mieszczeń biurowych, podatku od nieruchomości.
Podobnie jak miało to miejsce w bieżącym roku,
ograniczenia wydatków na działalność ministerstwa
nie dotyczą finansowania programów realizowanych
z udziałem środków z funduszy strukturalnych. Na-
leży więc zakładać, że jeśli na etapie prac parlamen-
tarnych wydatki ujęte w części 34: Rozwój regional-
ny przeznaczone na finansowanie programów nie
zostaną zmniejszone, to wydatki przewidziane na
rzecz samorządu województwa podkarpackiego nie
zostaną ograniczone.
Z uwagi na znaczne obciążenie Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego zadaniami związanymi z wdra-
żaniem funduszy strukturalnych i Funduszu Spój-
ności w Polsce, zwłaszcza w sytuacji, gdy w okresie
spowolnienia gospodarczego sprawne wydatkowanie
środków unijnych jest elementem działań antykry-
zysowych, nie jest planowane ograniczenie liczby za-
trudnionych pracowników ministerstwa. Redukcja
zatrudnienia mogłaby bowiem zahamować odnoto-
wany od początku br. wzrost wydatkowania środków
unijnych, a w konsekwencji grozić utratą części tych
środków w przypadku ich niewykorzystania w okre-
ślonych terminach.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformo-
wać, iż Ministerstwo Rozwoju Regionalnego dokła-
da wszelkich starań w celu racjonalnego i oszczęd-
nego gospodarowania środkami publicznymi, a wy-
datki zaplanowane na 2010 r. stanowią niezbędne
minimum dla zapewnienia sprawnej realizacji za-
dań MRR.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo
Skarbu Państwa na 2010 r. (11916)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala, pana Zbignie-
wa Chmielowca i pana Zbigniewa Dolaty, posłów na
Sejm RP, w sprawie działań oszczędnościowych pla-
nowanych przez Ministerstwo Skarbu Państwa na
rok 2010 uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Przy opracowaniu projektu budżetu na rok 2010
w części 36: Skarb Państwa planowane wydatki na
wynagrodzenia i pochodne zostały określone na po-
ziomie ustawy budżetowej na rok 2009. Natomiast
pozostałe planowane na 2010 rok wydatki ustalone
zostały w oparciu o znaczne ograniczenia wydatków
przyjęte w nowelizacji ustawy budżetowej na 2009
rok. Ograniczenia te wyniosły 10 283 tys. zł ogółem.
Oznaczało to znaczną redukcję wydatków bieżących
niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania urzę-
du oraz wydatków majątkowych, które ograniczono
o kwotę 4100 tys. zł, tj. 64%, w stosunku do ustawy
budżetowej na 2009 r. Powyższe ograniczenia wyma-
gały wprowadzenia oszczędności w zakresie bieżącej
obsługi urzędu oraz zaniechania części planowanych
inwestycji na 2009 r. Ograniczenie wydatków bieżą-
cych jest dokonywane poprzez zmniejszenie kosztów
eksploatacyjnych w budynku MSP.
W obszarze działań oszczędnościowych Minister-
stwo Skarbu Państwa w roku 2010 będzie kontynu-
ować podjęte w latach 2008 i 2009 prace, zmierzające
do racjonalizacji wydatków związanych z utrzyma-
niem infrastruktury biurowej ministerstwa, zapew-
niając jednocześnie funkcjonowanie MSP na oczeki-
wanym poziomie w zakresie realizacji zadań.
Dzięki inwestycjom modernizującym budynek
(doszczelnienie budynku, wymiana centralnego ogrze-
wania, modernizacja dachu, unowocześnienie centra-
li telefonicznej) uzyskane zostanie odpowiednie (10–
–20%) zmniejszenie kosztów eksploatacyjnych w ko-
lejnych latach eksploatacji.
Ponadto w wyniku wnikliwej analizy określono
obszary, w których ograniczenie ponoszonych kosz-
tów będzie najbardziej skuteczne, a zarazem najmniej
uciążliwe. Ministerstwo Skarbu Państwa podjęło
prace zmierzające do zwiększenie przekazu informa-
cji drogą elektroniczną o co najmniej 20–30%, co po-
zwoli na uzyskanie efektu zmniejszenia zużycia pa-
pieru podczas drukowania o 25–30% oraz zmniejsze-
nia kosztów ponoszonych na materiały biurowe
o około 20%. Jednocześnie podjęto w MSP prace nad
wdrożeniem „centralnego systemu drukowania”, co
również pozwoli na dalszy postęp racjonalizacji
w zakresie ilości zużywanych materiałów biurowych.
Działania podjęte w zakresie racjonalizacji wspo-
mnianych wydatków zmierzają z jednej strony do po-
prawy bezpieczeństwa i komfortu pracy osób zatrud-
nionych w MSP, a z drugiej – do uzyskania jeszcze
lepszych efektów przy wydatkowaniu środków budże-
towych.
Podkreślić należy, że skala redukcji zatrudnienia
w urzędzie będzie związana z realizacją zadań wy-
konywanych przez MSP, jak też z wejściem w życie
ustawy o racjonalizacji zatrudnienia w państwowych
jednostkach budżetowych i niektórych innych jed-
nostkach sektora finansów publicznych, skierowanej

w chwili obecnej do uzgodnień międzyresortowych.
Przewidywana redukcja zatrudnienia w MSP nastą-
pi w roku 2010 stosownie do rozwiązań przyjętych
w ww. projekcie ustawy.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że działania po-
dejmowane w ww. obszarach nie powinny zakłócić
prawidłowego funkcjonowania struktur minister-
stwa na terenie Podkarpacia.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego na 2010 r. (11918)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów z dnia 6 października 2009 r., przesłaną przy
piśmie nr SPS-023-11918/09 z dnia 8 października
2009 r., uprzejmie proszę Pana Marszałka o przeka-
zanie następujących szczegółowych informacji.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2010 dla części
24: Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego za-
kłada wydatki ogółem w wysokości 2 371 599 tys. zł,
czyli ich wzrost o 185 130 tys. zł (tj. o 8,5% w stosun-
ku do znowelizowanej ustawy budżetowej na 2009 r.),
w tym kwotę w wysokości 116 270 tys. zł ze środków
na finansowanie projektów z udziałem środków eu-
ropejskich jako „budżet środków europejskich”. Pro-
jekt budżetu uwzględnia w całości – zgodnie z przy-
znanym limitem wydatków – środki na realizację
projektów z udziałem środków europejskich w wyso-
kości 213 747 tys. zł.
Limit wydatków dla części 24: KiODN na rok
2010 był początkowo niższy, jednakże w trakcie rzą-
dowych prac nad projektem ustawy budżetowej zo-
stał zwiększony o dodatkowe 68 000 tys. zł (w tym
60 000 tys. zł dla działu 921: KiODN). Dodatkowo
przyznane wydatki MKiDN planuje przeznaczyć
m.in. na działania związane z obchodami Roku Cho-
pinowskiego, jak również jako dodatkowe wsparcie
dla nowo powstałej instytucji kultury: Muzeum II
Wojny Światowej i uczelni artystycznej: Akademii
Sztuki w Szczecinie, a także na pokrycie kosztów
związanych z oddaniem do użytku obiektów kończo-
nych inwestycji, m.in. Arkad Kubickiego oraz Su-
kiennic w Krakowie. Ponadto w części 83: Rezerwy
467
celowe zostały zaplanowane dodatkowe środki, z któ-
rych budżet MKiDN zostanie zwiększony w trakcie
roku, jak następuje:
1) poz. 53: rezerwa pn. „Przygotowanie, obsługa
i sprawowanie przewodnictwa Polski w Radzie Unii
Europejskiej w II połowie 2011 r.” na kwotę 114 000
tys. zł. W ramach powyższej rezerwy dla MKiDN,
zgodnie z wieloletnim programem rządowym na rok
2010 powinna zostać zaplanowana kwota 3450 tys. zł,
2) poz. 58: rezerwa pn. „Europejskie Centrum So-
lidarności” na kwotę 20 000 tys. zł,
3) poz. 62: rezerwa pn. „Audycje radiowe i telewi-
zyjne” na kwotę 5000 tys. zł.
W ramach wydatków w części 24: KiODN na rok
2010 największy wzrost dotyczyć będzie wydatków na
edukację i szkolnictwo artystyczne, jak następuje:
— dział 801: Oświata i wychowanie w wysokości
622 659 tys. zł, tj. wzrost o 14,2% w stosunku do
ustawy budżetowej na 2009 r. Środki określone dla
tego działu zostaną przeznaczone na sfinansowanie
działalności 251 jednostek szkolnictwa artystyczne-
go. Ponadto ze środków tych pokrywane są koszty
działalności Centrum Edukacji Artystycznej w War-
szawie, które sprawuje nadzór dydaktyczny i finan-
sowy nad szkołami artystycznymi I i II stopnia, oraz
zadań z zakresu działalności artystycznej w celu pro-
mowania najbardziej uzdolnionej młodzieży, a także
koszty działalności Centrum Edukacji Nauczycieli
Szkół Artystycznych w Warszawie. Limit wydatków
dla tego działu uwzględnia skutki awansów i podwy-
żek dla nauczycieli w 2009 r.,
— dział 803: Szkolnictwo wyższe w wysokości
432 966 tys. zł, tj. wzrost o 11,7% w stosunku do
ustawy budżetowej na 2009 r. W ramach tego działu
finansowanych będzie 18 uczelni, w tym 8 akademii
muzycznych, 7 akademii sztuk pięknych, 2 wyższe
szkoły teatralne i 1 Państwowa Wyższa Szkoła Fil-
mowa Telewizyjna i Teatralna,
— dział 854: Edukacyjna opieka wychowawcza
w wysokości 25 119 tys. zł, tj. wzrost o 5,4% w sto-
sunku do ustawy budżetowej na 2009 r. Środki okre-
ślone dla tego działu zostaną przeznaczone na sfinan-
sowanie działalności 28 państwowych internatów
i burs szkolnictwa artystycznego.
Warto podkreślić, że dzięki dodatkowemu zwięk-
szeniu limitu wydatków na 2010 r. dla działu 921:
Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego o kwotę
60 000 tys. zł wydatki tego działu również wykazują
tendencję wzrostową. Dotychczas wydatki te kształ-
towały się na poziomie ustawy budżetowej na 2009 r.,
a w wyniku omawianego zwiększenia wzrosły do po-
ziomu 104,9%.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego jest
ponadto dysponentem 2 funduszy celowych: Fundu-
szu Promocji Twórczości i Funduszu Promocji Kul-
tury. Fundusz Promocji Kultury ze względu na wy-
sokość uzyskiwanych wpływów jest szczególnym,
dodatkowym źródłem zasilającym resort kultury
w środki na finansowanie zadań z różnych dziedzin
kultury.
468

Środki będące w dyspozycji ministra kultury Chmielowca, Zbigniewa Dolatę, posłów na Sejm Rze-
i dziedzictwa narodowego w latach 2009–2010 przed- czypospolitej Polskiej, w sprawie działań oszczędno-
stawiają się następująco: ściowych planowanych przez Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego na 2010 r. uprzejmie dzięku-
w tys. zł ję za dostrzeżenie problemów, jakie mogą dotyczyć
nauki i szkolnictwa wyższego, i proszę jednocześnie
2009
Wskaźniki o przyjęcie stosownych wyjaśnień w przedmiotowej
Ustawa sprawie.
Rok 2010 projekt 2010/2009
budżetowa
(po nowelizacji)
(%) Jakie cięcia w budżecie na 2010 r. (w porównaniu
z rokiem obecnym) przyjęło pani ministerstwo i cze-
Wydatki Funduszu go one dotyczą? Uprzejmie informuję, że w resorcie
160 015 188 045 117,5 nauki i szkolnictwa wyższego przy planowaniu bu-
Promocji Kultury
dżetu na rok 2010 nie występują ograniczenia budże-
Wydatki Funduszu
Promocji Twórczości
790 780 98,7 towe, w związku z tym budżet resortu nauki i szkol-
nictwa wyższego na rok 2010 przedstawia się nastę-
Wydatki budżetu pująco:
państwa w części 24: 2 186 469*) 2 255 329 103,1
KiODN 1. W części 28: Nauka wydatki zostały zaplanowa-
ne w wysokości 5 143 849 tys. zł, z tego wydatki ze
Wydatki budżetu –*)
środków europejskich
116 270 środków budżetu państwa – 4 435 503 tys. zł i wydat-
ki z budżetu środków europejskich – 708 346 tys. zł.
Powyższe środki powiększone dodatkowo o kwotę
Ogółem środki
MKiDN
2 347 274 2 560 424 109,1 500 mln zł (pochodzącą z Funduszu Nauki i Techno-
logii Polskiej) dają łącznie w części 28: Nauka kwotę
w wysokości 5 643 849 tys. zł. Kwota ta w ujęciu no-
*) Podział na wydatki budżetu państwa i wydatki budżetu minalnym stanowi wzrost w stosunku do kwoty ujętej
środków europejskich wprowadza od l stycznia 2010 r. nowa usta- w ustawie budżetowej na rok 2009 (4 585 845 tys. zł
wa o finansach publicznych. W 2009 r. wydatki budżetu środków – kwota po nowelizacji ustawy budżetowej na rok 2009
europejskich zawierały się w wydatkach budżetu państwa.
wraz z Funduszem Nauki i Technologii Polskiej)
o 23,08%, a w ujęciu realnym o 21,86%. W relacji do
Z przedstawionych informacji wynika, że w pro-
produktu krajowego brutto (1 350,2 mld zł) wskaźnik
jekcie ustawy budżetowej na 2010 r. nie przewiduje
udziału finansowania badań wynosi 0,42%, a nominal-
się cięć. Przeciwnie, wydatki ze środków zaplanowa-
na kwota przyrostu nakładów wynosi 1 058 004 tys. zł.
nych na 2010 r. w części 24: Kultura i ochrona dzie-
Wydatki roku 2010 dla części 28: Nauka bez Funduszu
dzictwa narodowego wzrosną o ok. 8,5% w stosunku
Nauki i Technologii Polskiej (5 143 849 tys. zł) w re-
do roku 2009. Z tego względu nie powinny ulec po-
lacji do kwoty ujętej w znowelizowanej ustawie budże-
gorszeniu możliwości finansowego wspierania przez towej na rok 2009 (4 345 845 tys. zł) w ujęciu nomi-
ministra kultury i dziedzictwa narodowego różnych nalnym stanowią wzrost o 18,36%.
inicjatyw i przedsięwzięć kulturalnych w poszczegól- 2. W części 38: Szkolnictwo wyższe wydatki zo-
nych rejonach kraju. stały zaplanowane w wysokości 9 738 697 tys. zł,
Z poważaniem z tego w ramach wydatków ze środków z budżetu
Minister państwa – 9 433 207 tys. zł i wydatków budżetu środ-
Bogdan Zdrojewski ków europejskich – 305 490 tys. zł. Planowane na
2010 r. wydatki w części 38: Szkolnictwo wyższe
Warszawa, dnia 28 października 2009 r. wzrastają o 207 824 tys. zł, tj. w ujęciu nominalnym
o 2,2%, a w ujęciu realnym o 1,2% w relacji do prze-
widywanego wykonania 2009 r.
Odpowiedź 3. Wydatki na rzecz szkolnictwa wyższego ujęte
w projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 zaplanowa-
ministra nauki i szkolnictwa wyższego no w dziale 803: Szkolnictwo wyższe w ramach wydat-
na interpelację posła Kazimierza Moskala ków ze środków z budżetu państwa w 8 określonych
oraz grupy posłów częściach budżetowych oraz wydatków z budżetu środ-
ków europejskich w 3 częściach budżetowych. Wydatki
w sprawie działań oszczędnościowych te zawarto głównie w budżetach 6 właściwych mini-
planowanych przez Ministerstwo Nauki strów nadzorujących szkoły wyższe. Zaplanowane wy-
i Szkolnictwa Wyższego na 2010 r. (11919) datki budżetowe w szkolnictwie wyższym kształtują się
na poziomie 11 859 776 tys. zł, z tego w ramach środ-
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem ków z budżetu państwa – 11 513 481 tys. zł i w ramach
Pana Marszałka z dnia 8 października 2009 r., budżetu środków europejskich – 346 295 tys. zł. Te
nr SPS-023-11919/09, dotyczącym pytań postawio- łączne wydatki w relacji do przewidywanego wykona-
nych przez panów Kazimierza Moskala, Zbigniewa nia 2009 r. w układzie porównywalnym w kwocie

11 580 882 tys. zł wzrastają o 278 894 tys. zł, tj. nomi-
nalnie o 2,4%, a w ujęciu realnym o 1,4%. Udział wy-
datków na szkolnictwo wyższe w projekcie ustawy bu-
dżetowej na rok 2010, obejmujących łącznie środki
z budżetu państwa i z budżetu środków europejskich
w kwocie 11 859 776 tys. zł w relacji do wartości PKB
(1 350,2 mld zł), kształtuje się na poziomie 0,88%, ana-
logicznie jak w przewidywanym wykonaniu 2009 r.
Przedstawiając powyższe, należy również nadmienić,
że istnieje możliwość uzupełnienia wydatków w obu czę-
ściach budżetowych na rzecz dofinansowania projektów
z udziałem środków UE ze stosownych rezerw w części
83: Rezerwy celowe, ujętych zarówno w wydatkach
z budżetu państwa (poz. 8 i 19), jak i w wydatkach bu-
dżetu środków europejskich (poz. 98 i 99).
Jakie działania oszczędnościowe zostaną podjęte
w celu zmniejszenia kosztów funkcjonowania kiero-
wanego przez panią resortu? W przypadku gdy wy-
stąpi konieczność podjęcia działań oszczędnościo-
wych, MNiSW podejmie stosowne działania w tej
sprawie, biorąc pod uwagę pełną analizę zamierzo-
nych zadań do realizacji w roku 2010 w obu częściach
budżetowych w taki sposób, aby skutki takich dzia-
łań były jak najmniej uciążliwe dla środowiska nauki
i szkolnictwa wyższego.
Czy planowane jest zmniejszenie zatrudnienia
w pani resorcie? Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego będzie realizowało politykę zatrudnienia
w ministerstwie na podstawie decyzji rządu i premie-
ra oraz w ramach posiadanych limitów środków
i ustaw uchwalanych przez parlament.
W jakim stopniu cięcia i oszczędności w minister-
stwie mogą dotyczyć Podkarpacia? Na obecnym eta-
pie prac budżetowych ministerstwo nie przewiduje
żadnych cięć i oszczędności budżetowych w ramach
wydatków części 28: Nauka i 38: Szkolnictwo wyż-
sze, w tym również i dla Podkarpacia.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej na 2010 r. (11921)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala (znak: SPS-023-
-11921/09) w sprawie działań oszczędnościowych pla-
469
nowanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej na
2010 r., przedstawiam następujące informacje.
Planowanie budżetu na rok 2010 odbywało się
zgodnie z postanowieniami nowej ustawy o finansach
publicznych z dnia 27 sierpnia 2009 r. W zakresie
środków Unii Europejskiej część kwot, przeznaczo-
nych na realizację projektów pomocy technicznej
(100%) oraz środków na współfinansowanie krajowe
(15%), zostało zaprezentowanych w budżecie w cz.
30: Oświata i wychowanie. Pozostała kwota środków
unijnych została zaprezentowana w budżecie środ-
ków europejskich. Łączna wysokość wydatków dla
cz. 30: Oświata i wychowanie została zaplanowana
na rok 2010 w wysokości 618 753 tys. zł (z tego
221 198 tys. zł w budżecie środków europejskich).
Porównując zatem wydatki w cz. 30: Oświata i wy-
chowanie zaplanowane na rok 2009 (po nowelizacji)
oraz plan na rok 2010, można stwierdzić, że w sto-
sunku do roku bieżącego na rok przyszły zaplanowa-
no kwotę wydatków o 40,2% większą.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie należy do
instytucji o zawyżonym poziomie zatrudnienia. Kon-
trolerzy NIK, analizując wykonanie budżetu w ostat-
nich latach, zwracali uwagę na zbyt niski poziom
zatrudnienia dotyczący obsługi zadań ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania. Sytuacja ta
wiązała się z ogromną fluktuacją kadr, której główną
przyczyną był niski – w porównaniu z innymi urzę-
dami – poziom wynagrodzeń. W 2007 r. średnia pen-
sja członka korpusu służby cywilnej w MEN wynosi-
ła zaledwie 83% średniej dla ministerstw. W tym
czasie rotacja pracowników w MEN wynosiła 32%
i była 1,6 razy większa od przeciętnej rotacji dla tego
typu urzędów. W roku 2008 średnia pensja członka
korpusu służby cywilnej w MEN wzrosła do 92%
średniej dla ministerstw, ale rotacja, choć nieco spa-
dła do 30,2%, to jednak w odniesieniu do średniej
rotacji ministerstw, która istotnie zmniejszyła się
w porównaniu do 2007 r., była ponad 2 razy większa.
Fluktuacja kadr na przedstawionym poziomie za-
grażała prawidłowej realizacji zadań, powodowała
destabilizację pracy komórek organizacyjnych MEN,
zakłócała proces planowania pracy urzędu i unie-
możliwiała prowadzenie konsekwentnej, długofalo-
wej polityki kadrowej. Przedstawiona sytuacja wy-
woływała także skutki w postaci poważnych trudno-
ści w naborze już nie tylko na stanowiska wymaga-
jące wysoko specjalistycznych kwalifikacji. Pozyski-
wanie nowych pracowników posiadających odpowied-
nie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe było i jest
nadal bardzo trudne i czasochłonne. W 2009 r. sytu-
acja powoli stabilizuje się.
Mając na uwadze słuszny postulat minimalizowa-
nia kosztów administracji publicznej, nie należy za-
pominać o konieczności zapewnienia sprawnej reali-
zacji nałożonych na nią zadań. Zakres działania mi-
nistra właściwego do spraw oświaty i wychowania
dotyka niemal całego społeczeństwa. Aby usprawnić
realizację zadań statutowych i przy minimalnych na-
kładach osiągnąć maksymalne efekty, w Minister-
470
stwie Edukacji Narodowej stale czynione są starania
zmierzające do pozyskania i zatrzymania pracowni-
ków o wysokich kwalifikacjach oraz do polepszenia
organizacji pracy. Przykładem tych działań jest m.in.
budowanie systemu motywacji pracowników, wpro-
wadzanie narzędzi zwiększających efektywność pra-
cy, np. opracowanie i wdrożenie elektronicznych sys-
temów obiegu i opiniowania dokumentów.
Wobec faktu, iż łączna kwota wydatków zapla-
nowanych na 2010 r. w cz. 30: Oświata i wychowanie
jest większa niż kwota zaplanowana w roku 2009,
pragnę rozwiać obawy pana posła co do negatyw-
nych skutków przyszłorocznego budżetu dla Pod-
karpacia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo
Infrastruktury na 2010 r. (11923)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 8 października 2009 r.
nr SPS-023-11923/09 interpelację panów posłów Ka-
zimierza Moskala, Zbigniewa Chmielowca i Zbignie-
wa Dolaty z dnia 6 października 2009 r. w sprawie
działań oszczędnościowych planowanych przez Mi-
nisterstwo Infrastruktury na 2010 r., przedstawiam
poniższą informację.
Ad pytania 1, 2 i 4. Budżet resortu infrastruktu-
ry – obejmujący cztery części budżetowe – na 2010 r.
opracowany został na podstawie przyznanych przez
ministra finansów limitów wydatków dla poszczegól-
nych części budżetowych. Łącznie zaplanowane na
2010 r. wydatki w porównaniu do planu określonego
w znowelizowanej ustawie budżetowej na 2009 r. sta-
nowią 71,7%.
Zasadnicze zmiany poziomu zaplanowanych wy-
datków na 2010 r. w zakresie resortu infrastruktury
odnoszą się do:
— części 39: Transport, dla której w porównaniu
do kwot ujętych w znowelizowanej ustawie budżeto-
wej na 2009 r. zaplanowano niższy poziom wydatków,
tj. 66,7%. Związane jest to z nowym mechanizmem
finansowania dróg krajowych wprowadzonym usta-
wą z dnia 22 maja 2009 r. o zmianie ustawy o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Za-
dania inwestycyjne budowlane w zakresie dróg kra-
jowych realizowane będą w ramach „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”. Finanso-
wanie tych inwestycji od roku 2010 odbywać się bę-
dzie w oparciu o środki Krajowego Funduszu Drogo-
wego w Banku Gospodarstwa Krajowego. BGK bę-
dzie pozyskiwał środki na rzecz funduszu na rynku
finansowym przy wsparciu kredytów Europejskiego
Banku Inwestycyjnego oraz środków pomocowych
Unii Europejskiej.
Jednocześnie nadmieniam, że na terenie woje-
wództwa podkarpackiego w 2010 r. planuje się reali-
zację następujących zadań w ramach Krajowego
Funduszu Drogowego:
– budowę autostrady A4 Tarnów – Rzeszów,
– budowę autostrady A4 Rzeszów – Korczowa,
– budowę obwodnicy Jarosławia na drodze nr 4.
W 2010 r. zostaną zakończone:
– budowa obwodnicy Ropczyc na drodze nr 4,
– przebudowa drogi nr 4 Machowa – Łańcut.
— części 21: Gospodarka morska, w której zapla-
nowane na 2010 r. wydatki są wyższe, tj. o 53,3%,
w porównaniu do wydatków 2009 r. (po nowelizacji
ustawy). Wzrost wydatków w tej części jest przede
wszystkim wynikiem zapewnienia środków na reali-
zację w 2010 r. zadania inwestycyjnego pn. „Budowa
falochronu osłonowego dla portu zewnętrznego
w Świnoujściu” w kwocie 247 142 tys. zł. Ww. inwe-
stycja jest zadaniem o strategicznym znaczeniu i jest
nierozerwalnie powiązana z budową terminala LNG
w Świnoujściu (gazoport), który jest elementem dy-
wersyfikacji dostaw gazu dla potrzeb gospodarki na-
rodowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na obec-
nym etapie nie przewiduje się działań oszczędno-
ściowych.
Ad pytania 3. Zgodnie z protokołem ustaleń po-
siedzenia Rady Ministrów w dniu 7 lipca 2009 r.
Rada Ministrów zobowiązała prezesa Rządowego
Centrum Legislacji do opracowania i wniesienia pod
obrady Rady Ministrów, w trybie pilnym, propozycji
regulacji prawnych mających na celu ograniczenie,
o ok. 10% do końca 2010 r., zatrudnienia w admini-
stracji państwowej. Projekt ustawy regulujący te
zagadnienia znajduje się w trakcie prac legislacyj-
nych. W związku z powyższym działania związane
z planowanymi zwolnieniami pracowników będą
podjęte zgodnie z ww. regulacjami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo Zdrowia
na 2010 r. (11924)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-11924/09 z dnia 8 października
2009 r. dotyczącego interpelacji pana posła Kazimie-
rza Moskala oraz grupy posłów w sprawie działań
oszczędnościowych planowanych na 2010 r. w budże-
cie ministra zdrowia, uprzejmie przedkładam nastę-
pujące wyjaśnienia.
W projekcie ustawy budżetowej na 2010 r. przeka-
zanym do Sejmu wydatki w budżecie części 46: Zdro-
wie, wynoszą 3 452 421 tys. zł, w tym w dziale:
Ochrona zdrowia – 2 029 130 tys. zł. Stanowią one
98,2% planu po zmianach 2009 r.
Wynagrodzenia w jednostkach budżetowych skal-
kulowano na poziomie 2009 r., natomiast wydatki
pozapłacowe w większości zadań pozostały poniżej
poziomu 2009 r. Ograniczenia dotyczą przede wszyst-
kim wydatków majątkowych, w tym inwestycji wie-
loletnich (o ok. 25%).
Nie przewiduje się wprowadzania w 2010 r. dalszych
działań oszczędnościowych, gdyż już w 2009 r. w wyni-
ku nowelizacji ustawy budżetowej wydatki w części 46:
Zdrowie, zostały zmniejszone o 302 491 tys. zł, tj.
o 6,4%, w tym wydatki bieżące zmniejszono o 118 873
tys. zł (wyłącznie w zakresie wydatków pozapłaco-
wych), a wydatki majątkowe – o 183 618 tys. zł.
Cięcia te dotknęły również kosztów funkcjonowa-
nia urzędu ministra zdrowia i w dziale: Administra-
cja publiczna, wydatki zmniejszono o 730 tys. zł,
w tym wydatki bieżące na utrzymanie ministerstwa
– o 450 tys. zł, a wydatki majątkowe (zakupy inwe-
stycyjne dla ministerstwa) – o 280 tys. zł. Wydatki na
funkcjonowanie urzędu ministra zdrowia na 2010 r.
zaplanowano na poziomie planu po zmianach 2009 r.
Nie przewiduje się również zmniejszenia zatrud-
nienia w ministerstwie w 2010 r. Należy nadmienić,
że rok 2010 jest pierwszym rokiem, w którym nie
planuje się limitów zatrudnienia dla osób objętych
mnożnikowymi systemami wynagrodzeń. Zniesienie
limitów zatrudnienia przyczyni się do elastycznego
kształtowania zatrudnienia oraz poziomu wynagro-
dzeń, odpowiedniego do realizowanych zadań, posia-
danych kwalifikacji itp.
Trudno ocenić, w jakim stopniu zmniejszenie wy-
datków w 2010 r. w stosunku do roku bieżącego może
dotyczyć Podkarpacia, gdyż w regionie tym z budże-
tu części 46: Zdrowie, finansowane byłyby w 2010 r.
ewentualnie tylko świadczenia wysokospecjalistycz-
471
ne lub programy zdrowotne realizowane przez szpi-
tale tego województwa oraz funkcjonowanie granicz-
nej stacji sanitarno-epidemiologicznej.
W związku ze zmianami ustrojowymi wchodzą-
cymi w życie z dniem 1 stycznia 2010 r. wprowadzo-
nymi ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie
niektórych ustaw w związku ze zmianami w organi-
zacji i podziale zadań administracji publicznej, zmie-
niającą także ustawę z dnia 14 marca 1985 r. o Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej, następuje zmiana dys-
ponentów środków budżetu Państwowej Inspekcji
Sanitarnej na 2010 r. i przesunięcie zadań. Organem
założycielskim w stosunku do wojewódzkich stacji
sanitarno-epidemiologicznych oraz powiatowych sta-
cji sanitarno-epidemiologicznych staje się właściwy
terytorialnie wojewoda. Główny inspektor sanitarny
przejmuje nadzór finansowy i założycielski w stosun-
ku do granicznych stacji sanitarno-epidemiologicz-
nych oraz będzie prowadził działania związane z ob-
sługą organizacyjną, kontrolną i administracyjną
tych stacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo Środowiska
na 2010 r. (11927)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8.10.2010 r., znak: SPS-023-11927/09,
przesyłające interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów, poniżej przedstawiam wyjaśnie-
nia w sprawie działań oszczędnościowych planowa-
nych w 2010 r. w Ministerstwie Środowiska.
1. Jakie cięcia w budżecie na 2010 r. (w porówna-
niu z rokiem obecnym) przyjęło pana ministerstwo
i czego one dotyczą? Przy opracowywaniu projektu
budżetu na 2010 r. podjęto decyzję o ograniczeniu
wydatków stałych, jak i wydatków dotyczących za-
dań merytorycznych, przy uwzględnieniu, aby ogra-
niczenia nie wpłynęły negatywnie na funkcjonowa-
nie oraz realizację zadań priorytetowych MŚ. Dzia-
łania oszczędnościowe objęły następujące obszary
działania resortu środowiska:
472
— urealnienie dochodów budżetowych,
— zmniejszenie wydatków na delegacje krajowe
i zagraniczne,
— rezygnację z ekspertyz, analiz i opinii zleca-
nych podmiotom zewnętrznym,
— zmniejszenie wydatków na szkolenia dla pra-
cowników,
— ograniczenie wydatków na zakup artykułów
spożywczych, materiałów i wyposażenia,
— ograniczenie wydatków na transport, usługi
remontowe, konserwacje i naprawy,
— urealnienie składek na ubezpieczenia społecz-
ne i Fundusz Pracy, przy uwzględnieniu faktycznie
wypłacanych wynagrodzeń w I połowie 2009 r.,
— zmniejszenie środków na wydatki majątkowe,
w tym ograniczenie zakupu klimatyzatorów, kopia-
rek, samochodów, sprzętu i oprogramowania.
2. Jakie działania oszczędnościowe zostaną pod-
jęte w celu zmniejszenia kosztów funkcjonowania
kierowanego przez pana resortu? W celu ogranicze-
nia kosztów funkcjonowania Ministerstwa Środowi-
ska kierownicy jednostek na bieżąco dokonywać będą
analizy i weryfikacji zaplanowanych zadań. Pracow-
nicy zostali zobowiązani do ograniczenia rozmów
telefonicznych, oszczędzania energii elektrycznej
i cieplnej. Zmniejszeniu ulegną zakupy materiałów
i wyposażenia oraz środków trwałych. Zmniejszenie
wydatków nastąpi również poprzez działania Gene-
ralnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, która organi-
zuje wspólne przetargi wraz z 16 jednostkami podle-
głymi (RDOŚ) na zakupy materiałów i wyposażenia,
uzyskując przez to niższe ceny.
3. Czy planowane jest zmniejszenie zatrudnienia
w pana resorcie? W ramach prowadzonej racjonalnej
polityki zatrudnienia w Ministerstwie Środowiska
nie wykorzystano w pełni limitu zatrudnienia wyni-
kającego z ustawy budżetowej na 2009 r. (502 etaty,
wykorzystanie 468 według stanu na l października
br.). Ze względu na charakter realizowanych zadań,
m.in. wdrażanie funduszy unijnych, transponowanie
unijnego prawa do polskiego systemu prawnego, re-
alizację zadań wynikających z konwencji i umów mię-
dzynarodowych dotyczących ochrony środowiska,
dalsze ograniczenie zatrudnienia może prowadzić do
problemów z efektywnym i terminowym wykonywa-
niem statutowych zadań ministerstwa.
Podobne uwarunkowania występują w pozosta-
łych jednostkach sfery budżetowej resortu środowi-
ska, gdzie zatrudnienie nie jest limitowane (pracow-
nicy nieobjęci mnożnikowymi systemami wynagro-
dzeń). Resort środowiska realizuje zadania, których
zakres ciągle ulega rozszerzeniu. W związku z tym
corocznie kierowane są przez ministra środowiska
wnioski o przyznanie dodatkowych etatów i środków
na wynagrodzenia z rezerwy celowej budżetu pań-
stwa na nowe zadania i zmiany organizacyjne.
W ciągu ostatnich lat wnioski te były pozytywnie
rozpatrzone tylko w zakresie zadań wynikających
z pełnienia przez ministra środowiska funkcji insty-
tucji pośredniczącej dla Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” oraz w związku z utwo-
rzeniem 2 nowych jednostek organizacyjnych (Kra-
jowy Zarząd Gospodarki Wodnej i Generalna Dyrek-
cja Ochrony Środowiska wraz z regionalnymi dyrek-
cjami ochrony środowiska). W tej sytuacji, gdy więk-
szość nowych zadań jest wykonywana w ramach
niezmienionego od lat zatrudnienia w podległych jed-
nostkach (głównie w parkach narodowych i regional-
nych zarządach gospodarki wodnej), dalsza racjona-
lizacja zatrudnienia i ograniczenia wynagrodzeń
w resorcie środowiska są niemożliwe.
W roku bieżącym, ze względu na podjętą decyzję
o nieuruchamianiu (w ramach ograniczenia wydat-
ków z budżetu państwa) rezerwy celowej na nowe
zadania i zmiany organizacyjne, został również wstrzy-
many wniosek o zwiększenie zatrudnienia w parkach
narodowych w związku z powierzeniem im nadzoru
nad terenami objętymi programem Natura 2000,
które wielokrotnie przewyższają obszar dotychczas
administrowany przez te jednostki. W związku z pro-
jektowanym wejściem w życie ustawy o racjonalizacji
zatrudnienia w państwowych jednostkach budżeto-
wych i niektórych innych jednostkach sektora finan-
sów publicznych (planowany termin obowiązywania:
od l stycznia 2010 r.) ministerstwo będzie zmuszone
wprowadzić działania zmierzające do zmniejszenia
zatrudnienia o co najmniej 10% w terminie do dnia
30 czerwca 2010 r.
4. W jakim stopniu cięcia i oszczędności w mini-
sterstwie mogą dotyczyć Podkarpacia? Cięcia i oszczęd-
ności dotyczą wszystkich jednostek podległych mini-
strowi środowiska, w tym także Regionalnej Dyrek-
cji Ochrony Środowiska w Rzeszowie. Wstępny limit
wydatków RDOŚ w Rzeszowie na rok 2010 wynosi
4472 tys. zł, co stanowi 201,99% ustawy budżetowej
na 2009 r. oraz 90,80% przewidywanego wykonania
w 2009 r. W 2009 r. RDOŚ w Rzeszowie na podstawie
decyzji ministra finansów otrzymała od 01.05.2009 r.
zwiększenie limitu zatrudnienia. Zmiany te mają
bezpośredni wpływ na budżet w roku 2010, tj. zwięk-
szenie środków na wynagrodzenie wraz z pochodny-
mi o 26,96% w stosunku do wydatków bieżących,
które ulegają zmniejszeniu o 37,31%. Mogą wystąpić
ewentualnie dodatkowe oszczędności na terenie woj.
podkarpackiego, podejmowane przez władze samo-
rządowe oraz inne instytucje, na które Ministerstwo
Środowiska nie ma wpływu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo Gospodarki
na 2010 r. (11928)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Kazimierza Moskala z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. uprzejmie informuję, iż limit wy-
datków na 2010 r. dla resortu gospodarki został okre-
ślony w oparciu o dane makroekonomiczne, zdeter-
minowane obecną sytuacją ekonomiczną, które przy-
jęła Rada Ministrów w dokumencie „Założenia pro-
jektu budżetu państwa na 2010 r.”.
Podstawą do określenia wydatków na 2010 r. była
ustawa budżetowa po nowelizacji na 2009 r., która
uwzględniała już oszczędności w wydatkach budże-
towych w roku bieżącym.
Planowana kwota wydatków na 2010 r. została
rozdysponowana na zadania dotyczące poprawy in-
nowacyjności i wzrostu konkurencyjności gospodar-
ki, bezpieczeństwa energetycznego kraju oraz popra-
wy wzrostu eksportu.
W większości zadania na 2010 r. stanowią już kon-
tynuację podjętych działań w latach poprzednich
i wynikają bezpośrednio z dokumentów i strategii
rządowych. Wydatki na poszczególne zadania zosta-
ły określone w takiej wysokości, aby nie zakłócić cią-
głości ich realizacji.
W przypadku programów wieloletnich wsparcia
finansowego inwestycji wysokość wydatków wynika
z uchwał podjętych przez Radę Ministrów.
Natomiast wydatki w zakresie funkcjonowania
urzędu ministra gospodarki zostały przeznaczone
na koszty związane z utrzymaniem i eksploatacją
obiektów ministerstwa oraz z utrzymaniem stano-
wisk pracy w urzędzie. Zostały one określone w wy-
sokości umożliwiającej realizację wypłaty obowiąz-
kowych płatności, jak również pokrycia kosztów
wynagrodzeń.
Wynagrodzenia zostały utrzymane na poziomie
roku 2009, natomiast obowiązkowe płatności zosta-
ły zaplanowane w wysokości wynikającej z przepi-
sów prawa.
Informuję także, że pomimo zwiększenia zadań
m.in. z zakresu energetyki jądrowej, restrukturyza-
cji sektora elektroenergetycznego, bezpieczeństwa
sieci energetycznych, realizacji projektów współfi-
nansowanych z budżetu Unii Europejskiej, jak rów-
nież dodatkowych zadań administracyjnych, np. przy-
gotowywania przewodnictwa Polski w Radzie UE
w II połowie 2011 r., opracowywania budżetu w ukła-
dzie tradycyjnym i zadaniowym oraz opracowywania
473
planu wieloletniego, nie nastąpił wzrost zatrudnie-
nia, który uzasadnia zakres tych zadań.
Przedstawiając powyższe, równocześnie informu-
ję, że w ramach projektu ustawy budżetowej na 2010 r.
nie zostały dokonane korekty, które miałyby wpływ
na region Podkarpacia w zakresie zadań realizowa-
nych przez ministra gospodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie usunięcia nieinwazyjnej terapii
oddechowej w warunkach domowych
z koszyka świadczeń gwarantowanych (11930)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów: Kazimierza Moskala,
Zbigniewa Chmielowca i Zbigniewa Dolaty z dnia
6 października 2009 r., przekazaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
8 października 2009 r., znak: SPS-023-11930/09,
w sprawie usunięcia nieinwazyjnej terapii oddecho-
wej w warunkach domowych z koszyka świadczeń
gwarantowanych uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
Rozporządzenia „koszykowe”, w tym stanowiące
przedmiot interpelacji panów posłów rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147), powstały
w wyniku realizacji upoważnienia ustawowego, za-
wartego w art. 31d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.), zgodnie z którym minister zdrowia określa,
w drodze rozporządzeń, wykazy świadczeń gwaran-
towanych w poszczególnych, wymienionych w art. 15
ust. 2 pkt 1–13 ww. ustawy, zakresach świadczeń.
Uprzejmie informuję, że warunkiem do określenia
przez ministra zdrowia ww. wykazów świadczeń
gwarantowanych było uzyskanie rekomendacji Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych w sprawie wyka-
zów świadczeń opieki zdrowotnej gwarantowanych
do finansowania ze środków publicznych. Z uwagi na
fakt, że Agencja Oceny Technologii Medycznych re-
komendowała uwzględnienie na wykazach świadczeń
gwarantowanych tych świadczeń, które obecnie są
finansowane ze środków publicznych – uznając, iż ich
474
skuteczność została potwierdzona wieloletnią prak-
tyką kliniczną oraz wielokrotnym opiniowaniem
przez konsultantów krajowych – uprzejmie informu-
ję, że rozporządzenia w sprawie świadczeń gwaran-
towanych zawierają wszystkie świadczenia, które
zostały ujęte w zarządzeniach prezesa NFZ regulu-
jących postępowania w sprawie zawarcia i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w bieżącym roku.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
świadczenia zespołu długoterminowej opieki domo-
wej dla dorosłych, dzieci i młodzieży wentylowanych
mechanicznie, określone we wskazanym wyżej roz-
porządzeniu ministra zdrowia w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyj-
nych i opiekuńczych w ramach opieki długotermino-
wej, obejmują również świadczenia realizowane okre-
sowo metodą nieinwazyjną przez respirator (masecz-
ki, kaski, ustniki), a tym samym nie doszło do zmia-
ny zakresu świadczeń gwarantowanych realizowa-
nych dla świadczeniobiorców. Narodowy Funduszu
Zdrowia finansuje i będzie finansował realizację
świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych metodą
nieinwazyjną przez respirator.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zmiana
brzmienia § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia w stosunku
do treści obowiązującego zarządzenia prezesa NFZ,
pomijająca zwrot „nieinwazyjna terapia oddechowa”,
miała charakter wyłącznie formalnoprawny, mający
na celu ujednolicenie jego treści. Jednak w związku
z licznymi pismami kierowanymi do Ministerstwa
Zdrowia, wyrażającymi zaniepokojenie odnośnie do
brzmienia ww. rozporządzenia w części dotyczącej
terapii oddechowej w warunkach domowych, uprzej-
mie informuję, że w celu zapewnienia przejrzystości
ww. aktu wykonawczego zwrot „nieinwazyjna tera-
pia oddechowa” zostanie wprowadzony do omawia-
nego rozporządzenia przy najbliższej nowelizacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie jakości i dostępności polskiej służby
zdrowia według konsumenckiego rankingu
służby zdrowia 2009 (11931)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Kazimierza Moskala, Zbi-
gniewa Chmielowca oraz Zbigniewa Dolaty przeka-
zaną przy piśmie z dnia 8 października br., znak:
SPS-023-11931/09, w sprawie jakości i dostępności
polskiej służby zdrowia według konsumenckiego ran-
kingu służby zdrowia 2009 uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższego.
Wyniki powyższego raportu stawiające nasz kraj
na 26 miejscu wśród 33 państw Europy mogą budzić
pewne negatywne spostrzeżenia, jednakże w naszej
opinii twierdzenie, jakoby polski system ochrony
zdrowia znacznie odbiegał od europejskich standar-
dów, jest zbyt daleko idące. Problemy ochrony zdro-
wia w Polsce w ostatnich latach koncentrowały się
przede wszystkim wokół braku odpowiedniej ilości
środków finansowych w systemie, co przekładało się
na niezadowalający poziom wynagrodzeń pracowni-
ków ochrony zdrowia, problemy finansowe części
szpitali oraz ograniczony dostęp do świadczeń opieki
zdrowotnej. Mimo działań podejmowanych przez ko-
lejne rządy, które często miały charakter doraźny,
niektóre problemy nie zostały rozwiązane, zaś część
społeczeństwa nadal ocenia funkcjonowanie systemu
negatywnie. Należy jednakże zauważyć, iż pomimo
występujących trudności podejmowane były różnego
rodzaju działania. Zrealizowanych zostało wiele in-
westycji oraz zakup sprzętu medycznego, co istotnie
poprawiło stan infrastruktury ochrony zdrowia. Roz-
poczęła się realizacja kolejnych tego typu projektów,
również w obszarze ratownictwa medycznego, które
są współfinansowane z funduszy europejskich. Pol-
ska posiada także liczną wysoko wykwalifikowaną
kadrę medyczną, cenioną również zagranicą. Zmie-
niająca się sytuacja epidemiologiczna i demograficz-
na stale wymaga wprowadzania odpowiednich zmian.
Ministerstwo Zdrowia opracowało w ostatnich dwóch
latach wiele rozwiązań prawnych mających na celu
poprawę funkcjonowania systemu ochrony zdrowia.
Przygotowany został pakiet projektów ustaw, tj. pro-
jekt ustawy – przepisy wprowadzające ustawy z za-
kresu ochrony zdrowia, projekt ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, projekt ustawy o pracownikach
zakładów opieki zdrowotnej, projekt ustawy o akre-
dytacji w ochronie zdrowia, projekt ustawy o konsul-
tantach w ochronie zdrowia, projekt ustawy o pra-
wach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta, jednakże
pierwsze trzy zostały zawetowane przez prezydenta
RP. Mimo to program przekształceń w ochronie zdro-
wia jest kontynuowany przy wykorzystaniu dostęp-
nych instrumentów prawnych. W naszej opinii zasto-
sowanie w sektorze opieki zdrowotnej mechanizmów
wolnorynkowych wpłynie na wzrost konkurencji
wśród świadczeniodawców, poprawi zarządzanie
w szpitalach, jak również podniesie dostępność i ja-
kość usług medycznych.
Obok zmian w obszarze organizacji warto także
wspomnieć, iż 12 sierpnia br. weszła w życie tzw.
ustawa koszykowa, która wprowadza przejrzyste me-
chanizmy podejmowania decyzji dotyczących finan-
sowania świadczeń gwarantowanych ze środków pu-
blicznych oraz określa zasady i tryb kwalifikowania
świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwaran-

towanych, tryb ich usuwania z wykazu świadczeń
gwarantowanych, zmiany poziomu i sposobu finan-
sowania lub warunków ich realizacji.
Trwają także prace nad przygotowaniem planu
informatyzacji „e-Zdrowie Polska” na lata 2009–
–2015, który określi główne kierunki rozwoju infor-
matyzacji w ochronie zdrowia w Polsce. Przygotowa-
ny projekt dokumentu obejmuje działania dotyczące
m.in. ułatwienia obywatelom dostępu do informacji
z zakresu ochrony zdrowia, wdrożenia ogólnopolskie-
go systemu informacji medycznej dającej możliwość
uzyskania pełnego zbioru obiektywnych i porówny-
walnych w skali całego kraju danych o świadczonych
usługach medycznych, budowy rozwiązań IT zgod-
nych z wytycznymi Komisji Europejskiej umożliwia-
jących włączenie Polski w obszar „interoperacyjne-
go” elektronicznego zapisu dokumentacji medycznej
(EHR – Electronic Health Record), stworzenia wa-
runków rozwoju e-usług ochrony zdrowia – w szcze-
gólności systemów telemedycznych (telekonsultacje,
telemonitoring, rejestracja „on-line” pacjentów przez
Internet), recepty elektronicznej (e-recepty) oraz
elektronicznej karty zdrowia. Trwają jednocześnie
prace nad przygotowaniem projektu ustawy o syste-
mie informacji w ochronie zdrowia. W najbliższych
latach należy się spodziewać dynamicznego rozwoju
informatyzacji ochrony zdrowia w Polsce.
Odnosząc się do wyników raportu, warto zwrócić
uwagę także na fakt, że inne kraje regionu, o porów-
nywalnych nakładach na opiekę zdrowotną, znacznie
bardziej niż Polska obniżyły swoje notowanie w ran-
kingu w porównaniu z rokiem ubiegłym. Dotyczy to
nie tylko Węgier (–6 pkt), Bułgarii, Rumunii i Litwy
(–5 pkt), ale, co trzeba zwłaszcza odnotować, również
Słowacji (–6 pkt), a więc kraju, który w ostatnim
okresie przeprowadził szeroko zakrojone reformy sy-
temu ochrony zdrowia (i w którym składki na ubez-
pieczenie zdrowotne są wyższe niż w Polsce). Może
to stanowić ostrzeżenie przed zbyt pochopnym doko-
nywaniem fundamentalnych zmian w systemie opie-
ki zdrowotnej, niepoprzedzonych gruntownymi ana-
lizami.
Niski poziom udziału wydatków na zdrowie
w ogólnej puli wydatków publicznych wiąże się z jed-
nej strony ze stosunkowo niskim poziomem składki
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne (9% przy-
chodu wobec np. 13,5% w Czechach i 13,7% na Sło-
wacji), przy równoczesnym faktycznym zwolnieniu
pokaźnej części polskiego społeczeństwa z realnego
partycypowania w kosztach utrzymania systemu
opieki zdrowotnej (rolnicy, szeroka kategoria „człon-
ków rodziny” uzyskujących prawo do świadczeń bez
opłacania jakiejkolwiek składki).
Należy mieć świadomość faktu, iż konsekwencją
lawinowego postępu nauk i technologii medycznych
jest znacznie szybsze tempo wzrostu kosztów teore-
tycznie dostępnych terapii oraz metod diagnostycz-
nych, aniżeli tempo wzrostu PKB większości państw,
w tym Polski. Nie można zatem oczekiwać poprawy
dostępności najbardziej innowacyjnych terapii i tech-
475
nik diagnostycznych bez wzrostu wydatków na opie-
kę zdrowotną. Zwiększenie tych nakładów, czy to
poprzez podniesienie wydatków publicznych (co
w warunkach kryzysu finansowego i napiętego bu-
dżetu państwa może być stosunkowo trudne), czy też
w drodze działań legislacyjnych zmierzających do
większego zaangażowania środków prywatnych w fi-
nansowanie ochrony zdrowia, wymagałoby funda-
mentalnych decyzji politycznych co do kierunku
zmian w polskim systemie opieki zdrowotnej.
Mimo występujących problemów i trudności zwią-
zanych m.in. z kryzysem na światowych rynkach fi-
nansowych, skutkującym niższymi przychodami NFZ
z tytułu składki ubezpieczenia zdrowotnego i mniej-
szą pulą środków finansowych przeznaczanych na
leczenie, jesteśmy przekonani, iż zadania realizowa-
ne obecnie w Ministerstwie Zdrowia, jak również te
planowane istotnie wpłyną na poprawę funkcjonowa-
nia systemu ochrony zdrowia w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo
Spraw Zagranicznych na 2010 r. (11932)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów (pismo nr SPS-023-11932/09 z dnia 8 paź-
dziernika 2009 r.) w sprawie działań oszczędnościo-
wych planowanych przez Ministerstwo Spraw Za-
granicznych na 2010 r. przedstawiam poniżej wyja-
śnienia:
Odpowiadając na pytanie odnośnie do przyjętych
przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych ograniczeń
w budżecie na 2010 r., pragnę zwrócić uwagę na spe-
cyfikę resortu, którego ok. 60% wydatków realizowa-
na jest w walutach obcych, a których większość sta-
nowią wydatki sztywne i dotyczą przede wszystkim
utrzymania infrastruktury placówek zagranicznych.
Nadmieniam, że nie ma mechanizmów chroniących
resort spraw zagranicznych przed negatywnymi
skutkami różnic kursowych.
Zwracam uwagę, że choć na realizację zadań
w 2010 r. MSZ otrzymało limit wydatków, który no-
476
minalnie jest większy o 16,7% od limitu według usta-
wy budżetowej po nowelizacji, to wzrost ten wynika
z włączenia specyficznych dodatkowych zadań obsłu-
giwanych przez MSZ w 2010 r., w tym przede wszyst-
kim zwiększonych wydatków z tytułu płatności skła-
dek do organizacji międzynarodowych i uwzględ-
nienia kosztów prac przystosowawczo-adaptacyj-
nych nowej siedziby Stałego Przedstawicielstwa RP
w Brukseli w perspektywie zbliżającej się prezydencji
Polski w UE.
Rzeczywiste wydatki na podstawową działalność
MSZ zostały utrzymane na poziomie ustawy 2009 r.
po nowelizacji. Należy przy tym zauważyć, że środki
złotowe przyznane w projekcie ustawy budżetowej na
2010 r. na potrzeby placówek zagranicznych nie zo-
stały określone na poziomie adekwatnym do założo-
nego kursu głównych walut obcych i resort spraw
zagranicznych przewiduje znaczny niedobór w tym
zakresie (ok. 50 mln zł), który MSZ będzie próbowa-
ło sfinansować drogą kolejnych racjonalizacji wydat-
ków w placówkach.
Dodatkowo brak jest środków na realizację wy-
pracowanej w 2009 r. koncepcji reformy systemu
ochrony fizycznej istotnej części placówek.
W zakresie pytania dotyczącego działań oszczęd-
nościowych, które zostaną podjęte w celu zmniejsze-
nia kosztów funkcjonowania resortu, informuję, iż
z uwagi na utrzymującą się w I połowie 2009 r. głę-
boką deprecjację złotego sytuacja finansowa resortu
znacznie się pogorszyła, gdyż za tę samą kwotę zło-
tówek można było kupić mniej walut. W celu racjo-
nalizacji kosztów funkcjonowania całego resortu
i poszukiwania wewnętrznych źródeł finansowania
nowych zadań w służbie zagranicznej decyzje za-
rządcze dotyczące zmian o charakterze struktural-
nym, organizacyjnym i kadrowym stały się elemen-
tem prowadzonej w resorcie od wielu miesięcy refor-
my funkcjonowania służby zagranicznej. Jej zamia-
rem jest usprawnienie pracy ministerstwa oraz
placówek zagranicznych, zwiększenie efektywności
gospodarowania posiadanym majątkiem oraz racjo-
nalizacja kosztów utrzymywania rozbudowanej sie-
ci polskich przedstawicielstw dyplomatycznych i urzę-
dów konsularnych poza granicami kraju. Realokacja
wydatków sprzyjać ma poprawie bilansu działalno-
ści służby zagranicznej.
Wśród działań nakierowanych na osiągnięcie za-
łożonych celów gros stanowią decyzje dotyczące struk-
tur organizacyjnych i kadrowych placówek zagra-
nicznych. Są one prostą konsekwencją zmiany roli
polskich placówek za granicą, które w coraz szer-
szym zakresie włączane są w realizację zadań o zna-
czeniu europejskim. Ministerstwo podejmuje działa-
nia oszczędnościowe w tym zakresie od 2008 r., czyli
jeszcze przed zaistnieniem potrzeby redukcji wydat-
ków budżetu państwa. Polegają one przede wszyst-
kim na przeglądzie „mapy polskich placówek za gra-
nicą” i analizie kosztów ich funkcjonowania w odnie-
sieniu do potrzeb polskiej polityki zagranicznej. Efek-
tem tej ewaluacji był szereg decyzji dotyczących li-
kwidacji albo restrukturyzacji placówek zagranicz-
nych lub liczebności ich personelu.
Odnośnie do pytania co do planowanego zmniej-
szenia zatrudnienia w resorcie uprzejmie informuję,
że w projekcie budżetu na 2010 r. ministerstwo
zmniejszyło zatrudnienie o 110 etatów w placówkach
zagranicznych, pomimo szeregu ograniczeń oraz po-
jawiających się nowych zadań.
Część z redukowanych obecnie etatów w roku
2010 będzie musiała zostać wykorzystana na wspar-
cie kadrowe placówek. Takiego wsparcia będą wyma-
gały konsulaty na Wschodzie, ale nie tylko, przede
wszystkim w związku z wejściem w życie biometrii
paszportowej oraz zapowiadanej zmiany ustawy o oby-
watelstwie, które pozwalają przypuszczać, że ilość
czynności konsularnych wzrośnie, co spowoduje ko-
nieczność uzupełnienia kadrowego placówek. Do
końca 2009 r. redukcji ulegnie około 150 etatów
w placówkach zagranicznych, w tym ponad 100 eta-
tów kierowanych z kraju, co oznacza wejście w 2010
rok budżetowy z ograniczonym stanem zatrudnienia
w służbie zagranicznej. Pierwotnie redukcja miała
objąć około 250 etatów w placówkach, jednakże część
z likwidowanych stanowisk pracy w jednych placów-
kach zostanie przekształcona i wykorzystana w in-
nych. Obecne wyliczenie skutków finansowych pod-
jętych działań oszczędnościowych z różnych wzglę-
dów nie jest możliwe i nie byłoby wiarygodne, bowiem
proces redukcji jest w pewnych punktach powiązany
z procesem przenoszenia obciążeń finansowych na
pokrycie kosztów realizacji innych zadań, w tym na
wydatki osobowe. Nawet przy zmniejszonej obsadzie
kadrowej poszczególnych placówek nie redukujemy
zadań przed nimi stojących, które wraz ze zbliżającą
się polską prezydencją w Radzie Unii Europejskiej
ulegają systematycznemu zwiększeniu.
Nadmieniam, że ograniczenia w wydatkach re-
sortu spraw zagranicznych nie mają wpływu na fi-
nansowanie poszczególnych regionów Polski, w tym
Podkarpacia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań oszczędnościowych
planowanych przez Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej na 2010 r. (11933)
W nawiązaniu do pisma z dnia 8 października
2009 r., znak: SPS-023-11933/09, przy którym prze-

kazano interpelację poselską pana Kazimierza Mo-
skala oraz grupy posłów w sprawie działań oszczęd-
nościowych planowanych przez Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w 2010 r., uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia:
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 dla czę-
ści budżetowych, których dysponentem jest minister
pracy i polityki społecznej ujęta została kwota wydat-
ków ogółem (bez wydatków na projekty finansowane
z budżetu europejskiego) w wysokości 1 060 405 tys. zł.
W ustawie budżetowej na 2009 r. wydatki te wynoszą
1 054 161 tys. zł. Zaplanowane kwoty wydatków na rok
2010 stanowią 100,6% kwot ujętych w ustawie budże-
towej na rok 2009. Wyższy poziom wydatków wynika
przede wszystkim z przyjęcia do realizacji w przyszłym
roku nowych zadań, tj.:
1) działania związane z ustanowieniem przez par-
lament i Radę Unii Europejskiej roku 2010 Europej-
skim Rokiem Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem
Społecznym (kwota 2596 tys. zł),
2) przygotowanie i sprawowanie przewodnictwa
w Radzie Unii Europejskiej (1001 tys. zł).
Na wzrost wydatków w roku następnym wpływ
ma ponadto realizacja programu wieloletniego pn.
„Poprawa warunków bezpieczeństwa pracy – I eta-
p”. Na ten cel plan wydatków w 2010 r. jest wyższy
o kwotę 10 300 tys. zł w stosunku do roku 2009.
Natomiast niższe kwoty planu na 2010 r. wystą-
piły w zakresie wydatków dotyczących:
1) funkcjonowania Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej – plan wydatków jest niższy w zakresie
wydatków bieżących o kwotę 4661 tys. zł i majątko-
wych o kwotę 161 tys. zł,
2) funkcjonowania jednostek podległych ministro-
wi pracy i polityki społecznej – plan wydatków jest
niższy w zakresie wydatków bieżących o kwotę 1727
tys. zł i majątkowych o kwotę 1104 tys. zł, z tego:
— Zakład Wydawniczo-Poligraficzny – plan wy-
datków jest niższy w zakresie wydatków majątko-
wych o kwotę 16 tys. zł,
— Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich – plan wy-
datków jest niższy w zakresie wydatków bieżących
o kwotę 1400 tys. zł i majątkowych o kwotę 417 tys. zł,
— Ochotniczych Hufców Pracy – plan wydatków
jest niższy w zakresie wydatków bieżących o kwotę
77 tys. zł i majątkowych o kwotę 639 tys. zł,
— Głównej Biblioteki Pracy i Zabezpieczenia Spo-
łecznego – plan wydatków jest niższy w zakresie wy-
datków bieżących o kwotę 250 tys. zł i majątkowych
o kwotę 32 tys. zł.
Wydatki na rok 2010 zostały opracowane na pod-
stawie poniższych założeń:
— wydatki na wynagrodzenia osobowe i uposaże-
nia zostały naliczone z uwzględnieniem kwot bazo-
wych dla osób objętych mnożnikowymi systemami
wynagrodzeń oraz wynagrodzeń osób nieobjętych
mnożnikowymi systemami wynagrodzeń na pozio-
mie ustawy budżetowej na rok 2009,
— pozostałe wydatki bieżące zaplanowane zosta-
ły na poziomie nieprzekraczającym wydatków 2009 r.;
477
jednak z uwagi na przyznane limity na rok następny
ograniczeniu uległy wydatki dotyczące w szczegól-
ności: zakupu usług telekomunikacyjnych, podróży
służbowych, zakupu materiałów i wyposażenia, za-
kupu usług remontowych, szkoleń pracowników,
wydatków majątkowych i pozostałych usług zwią-
zanych z funkcjonowaniem ministerstwa i jednostek
podległych.
Na rok 2010 plan wydatków (dotacji celowych)
związanych z realizacją zadań wynikających z pro-
gramów pomocy społecznej, opieki nad dzieckiem
i rodziną oraz przeciwdziałania dyskryminacjom
przez podmioty wyłaniane w konkursach ofert zo-
stały zaplanowane na poziomie roku 2009 – nie ule-
gły zmniejszeniu.
Informuję ponadto, iż dalsza polityka kadrowa
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej uzależ-
niona będzie od przyjętych rozwiązań prawnych do-
tyczących racjonalizacji zatrudnienia, a także sytu-
acji finansowej ministerstwa oraz zadań, jakie będą
realizowane w przyszłości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie zagrożenia wstrzymaniem dostaw
gazu ziemnego do dużych odbiorców
przemysłowych (11934)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 października 2009 r. (znak: SPS-023-
-11934/09), przy którym przesłana została interpela-
cja panów posłów Kazimierza Moskala, Zbigniewa
Chmielowca i Zbigniewa Dolaty, przedstawiam po-
niższe informacje w sprawie poruszonej przez panów
posłów.
Zapotrzebowanie na gaz ziemny w Polsce w ostat-
nich latach kształtowało się na poziomie około 14 mld
m3/rok. W około 30% krajowe zapotrzebowanie na
gaz ziemny jest pokrywane przez wydobycie z rodzi-
mych złóż, pozostała wielkość, tj. około 70% rocznego
zużycia, pochodzi z importu, głównie z kierunku
wschodniego. W listopadzie 2006 r. PGNiG SA za-
warł umowę kupna gazu ziemnego (pochodzenia
środkowoazjatyckiego) od RosUkrEnergo. Umowa ta
obowiązuje formalnie do 1 stycznia 2010 r. Roczna
wielkość dostaw gazu zgodnie z tą umową wynosi
2,5 mld m3/rok. W styczniu 2009 r. wskutek kryzysu
478
gazowego rosyjsko-ukraińskiego RosUkrEnergo wstrzy-
mało dostawy gazu ziemnego do Polski. W związku
z tym dla zbilansowania dostaw gazu ziemnego do
kraju niezbędne jest zapewnienie dodatkowych do-
staw surowca. Z uwagi na obecny stan infrastruktu-
ry polskiego systemu przesyłowego gazu ziemnego
możliwy jest odbiór surowca przez punkty zdawczo-
-odbiorcze na granicy wschodniej.
Zaprzestanie przez RosUkrEnergo dostaw gazu
w ramach obowiązującego kontraktu spowodowało
niezbilansowanie dostaw gazu od kraju. Mając na
względzie zapewnienie bezpieczeństwa energetyczne-
go kraju, organy administracji rządowej oraz przed-
siębiorstwa energetyczne działające na rynku gazu
ziemnego podjęły działania określone w obowiązują-
cych przepisach prawa. Zasady postępowania orga-
nów administracji publicznej i przedsiębiorstw ener-
getycznych w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa
paliwowego państwa w zakresie dostaw gazu ziem-
nego określają przepisy ustawy z dnia 16 lutego
2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów nafto-
wych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania
w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego
państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U. Nr 52,
poz. 343 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11), zwanej dalej
„ustawą o zapasach”.
Zgodnie z przepisami tej ustawy w celu przeciw-
działania zagrożeniom związanym z dostawami gazu
ziemnego najpierw podejmowane są działania w ra-
mach możliwości przedsiębiorstw energetycznych,
tj. przedsiębiorstw energetycznych wykonujących
działalność gospodarczą w zakresie obrotu gazem
ziemnym z zagranicą lub podmiotów dokonujących
przywozu gazu ziemnego oraz podmiotów zlecających
świadczenie usług przesyłania gazu ziemnego. Do
działań takich należą przede wszystkim zwiększenie
dostaw ze źródeł krajowych oraz z importu, urucho-
mienie znajdujących się w dyspozycji przedsiębior-
stwa zapasów handlowych oraz zmniejszenie poboru
gazu ziemnego przez odbiorców, zgodnie z zawartymi
przez podmiot dostarczający gaz ziemny umowami.
W sytuacji gdy opisane wyżej działania okażą się
niewystarczające, istnieje możliwość podjęcia działań
na szczeblu administracji państwowej, tj. wprowa-
dzenia przez Radę Ministrów (na wniosek ministra
gospodarki) ograniczeń w poborze gazu, a następnie
decyzją ministra gospodarki uruchomienie zapasów
obowiązkowych. Jednocześnie informuję, że następ-
nym możliwym krokiem, tj. po działaniach na pozio-
mie przedsiębiorców oraz polskiej administracji, jest
uruchomienie mechanizmu wspólnotowego UE, tj.
minister gospodarki może wystąpić z wnioskiem do
Rady Ministrów o podjęcie działań polegających na
zawiadomieniu przewodniczącego Grupy Koordyna-
cyjnej do spraw Gazu lub na wystąpieniu do Komisji
Europejskiej z żądaniem zwołania Grupy Koordyna-
cyjnej do spraw Gazu.
W związku z zakłóceniami dostaw gazu ziemnego
do Polski rząd RP skorzystał z jednego z ww. instru-
mentów. Rozporządzeniem z dnia 6 stycznia 2009 r.
(rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 stycznia br.
w sprawie wprowadzenia na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej ograniczeń w poborze gazu ziemnego
dla niektórych odbiorców – Dz. U. Nr 1, poz. 6) Rada
Ministrów wprowadziła na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej ograniczenia w poborze gazu ziemnego
dla niektórych odbiorców. Zgodnie z przepisami roz-
porządzenia od godz. 22 dnia 7 stycznia 2009 r. na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wprowadzono
ograniczenia w poborze gazu ziemnego wysokometa-
nowego (GZ-50) oraz gazu ziemnego zaazotowanego
(GZ-41,5 i GZ-35). Początkowo ograniczenia miały
obowiązywać do godz. 22 dnia 15 lutego 2009 r., jed-
nakże w związku z tym, że do tego czasu dostawy
gazu ziemnego do Polski nie zostały wznowione, po-
mimo to że zakończono kryzys rosyjsko-ukraiński,
Rada Ministrów trzykrotnie (rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 10 lutego 2009 r. w sprawie zmiany
rozporządzenia w sprawie wprowadzenia na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej ograniczeń w poborze
gazu ziemnego dla niektórych odbiorców – Dz. U.
Nr 23, poz. 129 – przedłużono okres obowiązywania
ograniczeń do dnia 30 kwietnia 2009 r.) podjęła de-
cyzję o przedłużeniu okresu obowiązywania ograni-
czeń w poborze gazu ziemnego. Zgodnie z rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 29 września okres
obowiązywania ograniczeń w poborze gazu ziemnego
dla niektórych odbiorców wydłużono do dnia 31 mar-
ca 2010 r.
Przedmiotowymi ograniczeniami mogą być ob-
jęte podmioty pobierające gaz ziemny w punkcie
wyjścia z systemu gazowego, jeżeli suma mocy umow-
nych określonych w umowach, o których mowa w art. 5
ust. 2 pkt 2 oraz ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.), zwanej dalej „Prawem ener-
getycznym”, dla tego punktu wyjścia wynosi co naj-
mniej 417 m3/h i którzy są ujęci w planach wprowa-
dzania ograniczeń, o których mowa w art. 58 ust. 1
ustawy o zapasach. Tak określone zasady powodu-
ją, że przedmiotowe ograniczenia mogą być wpro-
wadzone w stosunku do dużych odbiorców przemy-
słowych.
Ze względu na korzystanie ze zgromadzonych za-
pasów handlowych i stosunkowo wysokie tempera-
tury zewnętrzne, pomimo wprowadzenia przez
Radę Ministrów ograniczeń w poborze gazu ziem-
nego dla niektórych odbiorców, zgodnie z komuni-
katami publikowanymi przez Operatora Gazocią-
gów Przesyłowych Gaz-System SA w okresie od 6 stycz-
nia do 15 października 2009 r. obowiązywał tylko
pierwszy stopień zasilania. Zgodnie z zapisami roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 19 września
2007 r. w sprawie sposobu i trybu wprowadzania
ograniczeń w poborze gazu ziemnego pierwszy sto-
pień zasilania odpowiada wielkości maksymalnej
mocy umownej, jaką może pobierać odbiorca w da-
nym punkcie wyjścia z systemu gazowego na podsta-
wie umowy, czyli de facto odbiorcy nie byli zmuszeni
do zmniejszenia poboru gazu ziemnego.

Należy też zaznaczyć, iż wprowadzone do tej pory
ograniczenia na przykład w odniesieniu do ZA Puła-
wy oraz PKN Orlen SA były jedynie ograniczeniami
handlowymi wprowadzonymi przez PGNiG SA w po-
rozumieniu z tymi zakładami. Pragnę podkreślić, że
zgodnie z ustawą o zapasach odbiorcy gazu ziemnego
kwalifikujący się do grupy gospodarstw domowych
nie podlegają wprowadzonym ograniczeniom w po-
borze gazu ziemnego. Bezpośrednio po kryzysie ga-
zowym z początku 2009 r. PGNiG SA niezwłocznie
podjęło rozmowy z możliwymi dostawcami gazu ziem-
nego, których efektem miało być podpisanie kontrak-
tu na dostawy gazu ziemnego w ilościach pozwalają-
cych na zbilansowanie krajowego zużycia. Biorąc pod
uwagę istniejącą infrastrukturę przesyłową oraz
fakt, iż oczekiwano zawarcia kontraktu na dostawy
gazu z firmą o ugruntowanej pozycji na europejskim
rynku gazowym, PGNiG SA podjęło rozmowy z ro-
syjską firmą Gazprom Export.
Strona rosyjska dostarczenie dodatkowych ilości
gazu (ponad te wynikające z obowiązujących kon-
traktów) uwarunkowała zawarciem aneksu do poro-
zumienia między rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a rządem Federacji Rosyjskiej o budowie systemu ga-
zociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej i dostawach gazu
rosyjskiego do Rzeczypospolitej Polskiej, zawartego
w dniu 25 sierpnia 1993 r. – z późniejszymi aneksami.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z postanowieniami
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) do działań ministra właściwego do spraw
gospodarki należą w szczególności sprawy związane
z funkcjonowaniem krajowych systemów energetycz-
nych, z uwzględnieniem zasad racjonalnej gospodar-
ki i potrzeb bezpieczeństwa energetycznego kraju.
Ponadto konieczność prowadzenia rozmów na pozio-
mie rządowym wynika również z Protokołu z III po-
siedzenia Grupy Roboczej ds. paliwowo-energetycz-
nych Polsko-Rosyjskiej Międzyrządowej Komisji ds.
Współpracy Gospodarczej, odbytego w dniach 15 stycz-
nia i 10 marca 2009 r.
Ministerstwo Gospodarki przygotowało niezbęd-
ne dokumenty dla negocjacji i przekazało je do pre-
zesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska wraz
z wnioskiem o zgodę na rozpoczęcie negocjacji ze
stroną rosyjską. Po udzieleniu zgody na rozpoczęcie
procesu negocjacyjnego przez pana Donalda Tuska,
prezesa Rady Ministrów, minister gospodarki poin-
formował stronę rosyjską o gotowości rozpoczęcia
negocjacji w sprawie podpisania ww. protokołu do-
datkowego. Negocjacje ze stroną rosyjską prowadzo-
ne są na zasadach określonych w ustawie z dnia
14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych
(Dz. U. Nr 39, poz. 443), rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 28 sierpnia 2000 r. w sprawie wykonania
niektórych przepisów ustawy o umowach międzyna-
rodowych (Dz. U. Nr 79, poz. 981) oraz regulacji we-
wnętrznych Ministerstwa Gospodarki. Negocjacje
w sprawie dostaw gazu ziemnego rozpoczęły się
479
w dniu 7 maja 2009 r. w Moskwie. Kolejne rundy
rozmów odbyły się:
1) w dniu 26 czerwca 2009 r. w Warszawie,
2) w dniu 17 lipca 2009 r. w Moskwie,
3) w dniach 30–31 lipca 2009 r. w Warszawie.
W dniu 2 czerwca 2009 r. podpisano w Moskwie
krótkoterminowy kontrakt na dostawy dodatkowego
gazu ziemnego pomiędzy Gazprom Export a PGNiG
SA (tzw. kontrakt letni). W ramach tego kontraktu
do Polski przewidywano dostarczyć do końca wrze-
śnia 2009 r. 1,025 mld m3 gazu (wg Polskiej Normy).
Te dodatkowe ilości gazu częściowo zastępują suro-
wiec, który miał być dostarczony w ramach kontrak-
tu z RosUkrEnergo. Dostawy gazu w ramach tego
kontraktu przeznaczono do zatłaczania do podziem-
nych magazynów gazu. Dzięki temu stan napełnienia
podziemnych magazynów gazu na dzień 1 paździer-
nika 2009 r. wynosił 100%. W czasie ostatniej rundy
negocjacji w Warszawie strony ustaliły listę spraw
rozbieżnych. Do głównych kwestii spornych należy
zaliczyć zagadnienia związane z funkcjonowaniem
spółki odpowiedzialnej za przesył gazu gazociągiem
jamalskim – EuRoPol Gaz SA. Kolejna runda nego-
cjacji odbędzie się bezpośrednio po ustaleniach ko-
mercyjnych pomiędzy PGNiG SA a Gazpromem.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione powyżej in-
formacje uznają panowie posłowie za wyczerpujące
i satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie planów rozwoju transportu
publicznego w Polsce (11937)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
planów rozwoju transportu kolejowego w Polsce przed-
stawiam następujące stanowisko.
Nadrzędnym dokumentem państwowym określa-
jącym kierunek rozwoju Polski jako całego kraju jest
„Strategia rozwoju kraju 2007–2015”. Zgodnie z jej
założeniami jednym z głównych zadań państwa jest
zapewnienie dostępności komunikacyjnej Polski, jej
regionów, a szczególnie głównych ośrodków gospo-
darczych.
480
Wyrazem narodowej polityki kolejowej jest „Ma-
sterplan dla transportu kolejowego w Polsce do 2030 r.”,
przyjęty uchwałą Rady Ministrów z 19 grudnia 2008 r.
i przygotowany w bliskiej współpracy z Komisją Eu-
ropejską. Zasadniczym zamierzeniem zawartym
w masterplanie pozostaje, by transport kolejowy stał
się konkurencyjnym elementem rynku transporto-
wego, opartym na współpracy władz centralnych,
samorządów lokalnych, przewoźników i zarządców
infrastruktury, dostarczającym pasażerom i klien-
tom najwyższej jakości usług. Resort infrastruktury
zaproponował w omawianym dokumencie spójny, sta-
bilny i realistyczny program głębokiej przebudowy
transportu kolejowego po to, by spełnić oczekiwania
pasażerów. Wszelkie działania inwestycyjne będą
musiały również sprostać wymogom w zakresie
ochrony środowiska: mimo że kolej tradycyjnie po-
strzegana jest jako najbardziej ekologiczny rodzaj
transportu, to w Polsce, w wyniku wieloletnich za-
niedbań coraz wyraźniej traci ona swój proekologicz-
ny charakter.
Jako kompleksowa i długofalowa strategia pań-
stwa masterplan przede wszystkim porusza proble-
matykę:
— budowy nowych linii kolejowych;
— modernizacji istniejących linii;
— inwestycji odtworzeniowych, rozumianych jako
przywrócenie konkretnym odcinkom linii ich para-
metrów pierwotnych, projektowych;
— remontów i utrzymania;
— inwestycji w systemy sterowania ruchem na
liniach najmniej obciążonych ruchem dla wykształ-
cenia wydajniejszej struktury zatrudnienia u zarząd-
cy infrastruktury;
— inwestycji w infrastrukturę „niekonwencjonal-
ną”, czyli przede wszystkim kompleksowe systemy
informacji dla pasażerów dostępne w pociągach, na
dworcach, przez Internet i z wykorzystaniem telefo-
nii komórkowej;
— inwestycji w infrastrukturę transportu towa-
rowego, multimodalnego i kombinowanego;
— modernizacji dworców i przystanków kolejo-
wych;
— modernizacji i zakupu taboru kolejowego (pa-
sażerskiego i towarowego).
Za szczególnie perspektywiczne segmenty rynku
kolejowych przewozów pasażerskich masterplan
uznaje przewozy międzyaglomeracyjne oraz przewo-
zy aglomeracyjne. Będą one obszarem szczególnego
zainteresowania przewoźników kolejowych, przede
wszystkim z uwagi na wzrastające potoki podróż-
nych, które będzie można obsłużyć i poprzez to sku-
tecznie konkurować z innymi gałęziami transportu.
Oczywiście wciąż będą istniały przewozy pasażerskie
charakteryzujące się mniejszą zyskownością niż dwa
poprzednie: przewozy regionalne, międzywojewódz-
kie i międzynarodowe. Muszą być one wykonywane
w ramach usług publicznych i wypełnienia przyję-
tych zobowiązań międzynarodowych.
Natomiast za najbardziej obiecujące segmenty
rynku w odniesieniu do przewozów towarowych
uznawane są przewozy intermodalne, oparte na no-
woczesnych systemach informatycznych wspierają-
cych zarządzanie całym łańcuchem transportowym,
a także przewozy międzykontynentalne na dużych
odległościach: Europa – Azja.
Masterplan określa następujące strategiczne prio-
rytety w perspektywie do 2030 r.:
— poprawa pozycji kolei w relacji do innych gałę-
zi transportu w najbardziej rozwojowych segmentach
rynku;
— zrównoważenie gałęziowej struktury transpor-
tu i ograniczenia szkód w środowisku wynikających
ze wzrostu zapotrzebowania na transport;
— zapewnienie warunków do podnoszenia jakości
obsługi klientów;
— zapewnienie stabilnego finansowania infra-
struktury kolejowej;
— efektywność operacyjna i alokacyjna zasobów
transportu kolejowego;
— efektywne wykorzystanie zasobów ludzkich
i optymalizacja zatrudnienia.
Rozumiana w ten sposób narodowa polityka re-
witalizacji transportu kolejowego skupia się na
udrożnieniu podstawowych ciągów kolejowych w re-
lacjach północ – południe oraz wschód – zachód, obej-
mując modernizację infrastruktury kolejowej umoż-
liwiającą uruchomienie przewozów pasażerskich i to-
warowych w połączeniach między najważniejszymi
ośrodkami gospodarczymi. Polega też na poprawie
kolejowych połączeń towarowych z kluczowymi por-
tami morskimi kraju, co zarazem korzystnie wpływa
na ich pozycję konkurencyjną, przyczynia się do
zwiększenia wewnętrznej spójności kraju, ogranicza-
jąc zjawisko marginalizacji mieszkańców niektórych
regionów Polski. Bezpośrednim wyrazem tych zało-
żeń jest Program Operacyjny „Infrastruktura i śro-
dowisko” przewidujący modernizację wybranych cią-
gów kolejowych: E20, E30, E59, E65, E75, linii War-
szawa – Łódź, czy też linii Warszawa – Radom – Kiel-
ce, a także zapewnienie dojazdów do lotnisk w War-
szawie, Krakowie i Katowicach. Na realizację działań
modernizacyjnych w odniesieniu do transportu kole-
jowego ze środków Funduszu Spójności przeznaczono
4863 mln EUR, co stanowi ponad 25% środków Unii
Europejskiej na inwestycje transportowe w Polsce
w latach 2007–2013. Razem z wkładem krajowym
środki finansowe przeznaczone na transport kolejo-
wy w Programie Operacyjnym „Infrastruktura i śro-
dowisko” wynoszą 7,1 mld EUR.
Modernizacja infrastruktury kolejowej obejmuje
również takie projekty, jak udrożnienie podstawo-
wych ciągów wywozowych w ruchu towarowym na
terenie Śląska, czy też modernizacja linii kolejowej
nr 71 Rzeszów – Warszawa przez Kolbuszową.
Dla obsługi kolejowej regionów Polski Wschodniej,
utożsamianej z województwami: warmińsko-mazur-
skim, podlaskim, lubelskim, świętokrzyskim oraz
podkarpackim, kluczowe znaczenie ma modernizacja

następujących linii: E75 Warszawa – Białystok, E20
Warszawa – Terespol – granica państwa, linii nr 7 War-
szawa – Lublin – granica państwa oraz linii nr 8 War-
szawa – Radom – Kielce – Kraków, na których koncen-
trują się największe potoki pasażerów w połączeniach
ze stolicami omawianych województw. Z wyjątkiem li-
nii kolejowej nr 7 odcinki pozostałych linii zakwalifiko-
wane zostały do wsparcia ze środków Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Dla modernizacji linii kolejowej nr 7 Warszawa –
Lublin – Dorohusk – granica państwa spółka PKP
Polskie Linie Kolejowe SA podpisała umowę na opra-
cowanie dokumentacji przedprojektowej. Umowa
przewiduje sporządzenie dokumentacji przedprojek-
towej dla modernizacji linii zawierającej analizę i wy-
bór opcji modernizacyjnej wraz z uzasadnieniem wy-
boru oraz analizę środowiskową określającą wpływ
poszczególnych opcji modernizacyjnych na środowi-
sko; sporządzenie raportu oddziaływania przedsię-
wzięcia na środowisko; przygotowanie wniosków
o uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach realizacji przedsięwzięcia i uzyskanie omawia-
nych decyzji; opracowanie dokumentów przetargo-
wych niezbędnych dla dokonania wyboru wykonaw-
ców dokumentacji projektowej.
Niezależnie od inwestycji zaplanowanych w Pro-
gramie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
poszczególne województwa dysponują narzędziami
w postaci regionalnych programów operacyjnych,
które w odniesieniu do linii kolejowych skupiają się
na rewitalizacji linii ważnych dla regionalnych sys-
temów transportowych. Z informacji posiadanych
przez Ministerstwo Infrastruktury wynika, że spo-
śród regionów Polski Wschodniej działania takie
uwzględniło między innymi województwo lubelskie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie problemów w ustalaniu
harmonogramów pracy animatorów kultury
z zachowaniem przepisu Kodeksu pracy
dotyczącego doby pracowniczej (11938)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez pana posła Tomasza Smolarza interpela-
cji nr SPS-023-11938/09 z 14 października 2009 r.
dotyczącej problemów w ustalaniu harmonogramów
481
pracy animatorów kultury, uprzejmie proszę o przy-
jęcie niżej przedstawionego stanowiska.
Zgodnie z ustawą o organizowaniu i prowadzeniu
działalności kulturalnej dla pracowników instytucji
kultury stosuje się, co do zasady, przepisy Kodeksu
pracy. Kodeks pracy przewiduje wiele możliwości
wprowadzania elastycznego czasu pracy. Dodatko-
wo art. 26 b–d ustawy o organizowaniu i prowadze-
niu działalności kulturalnej wprowadza w stosunku
do pracowników zatrudnionych w sektorze kultury,
w szczególnych i uzasadnionych przypadkach, moż-
liwość wydłużenia okresu rozliczeniowego czasu
pracy do 12 miesięcy. Uregulowania te mają zarów-
no służyć specyficznym potrzebom organizacji pra-
cy w instytucjach kultury, jak i chronić prawa pra-
cownicze.
Informuję jednocześnie, że w chwili obecnej w Mi-
nisterstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie
są prowadzone prace mające na celu wprowadzanie
dodatkowych regulacji dotyczących elastycznego cza-
su pracy oraz doby pracowniczej.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie zwiększonego tygodniowego
obowiązkowego wymiaru godzin zajęć
dydaktycznych, wychowawczych
i opiekuńczych prowadzonych bezpośrednio
z uczniami albo wychowankami
lub na ich rzecz (11942)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Jerzego Ziętka z dnia 14 październi-
ka 2009 r., nr SPS-023-11942/09, w sprawie zwięk-
szonego tygodniowego obowiązkowego wymiaru go-
dzin zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuń-
czych prowadzonych bezpośrednio z uczniami albo
wychowankami lub na ich rzecz, uprzejmie przeka-
zuję następujące wyjaśnienia.
Od dnia 1 września 2009 r., zgodnie z art. 42
ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 674, z późn.
zm.), w ramach tygodniowego 40-godzinnego czasu
pracy oraz ustalonego wynagrodzenia nauczyciel
obowiązany jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami albo na ich rzecz, w wymiarze określonym
482
w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a albo
ust. 7 ustawy,
2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wy-
chowawcze uwzględniające potrzeby i zainteresowa-
nia uczniów, z tym że w ramach tych zajęć:
a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum,
w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zaję-
cia opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin
przeznaczonych w ramowych planach nauczania do
dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększenie liczby godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze dwóch
godzin w tygodniu,
b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym
specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ra-
mach godzin przeznaczonych w ramowych planach
nauczania do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjąt-
kiem godzin przeznaczonych na zwiększanie liczby
godzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych, w wy-
miarze 1 godziny w tygodniu,
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
Zgodnie z powyższym zajęcia, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ww. ustawy, nie są toż-
same z zajęciami, o których mowa w art. 42 ust. 2
pkt 1 w związku z art. 42 ust. 3, ust. 4a albo ust. 7
ustawy. Zatem nie można uznać za prawdziwe stwier-
dzenia, że godziny, o których mowa w art. 42 ust. 2
lit. a i b ustawy Karta Nauczyciela, zwiększają tygo-
dniowy obowiązkowy wymiar godzin zajęć dydak-
tycznych, wychowawczych i opiekuńczych prowadzo-
nych bezpośrednio z uczniami albo wychowankami
lub na ich rzecz. Inne zajęcia i czynności wynikające
z zadań statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuń-
cze i wychowawcze uwzględniające potrzeby i zainte-
resowania uczniów, to praca nauczyciela wykonywa-
na w ramach 40-godzinnego tygodnia pracy oraz
ustalonego wynagrodzenia.
W roku szkolnym 2009/2010 na podstawie art. 5
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1)
w szkole podstawowej i gimnazjum zajęcia, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Na-
uczyciela, będą realizowane przez nauczycieli tylko
w wymiarze 1 godziny.
W myśl § 2 ust. 5a pkt 1–2 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15,
poz. 142, z późn. zm.) godziny do dyspozycji dyrek-
tora, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b
Karty Nauczyciela, to zajęcia zwiększające szanse
edukacyjne uczniów przeznaczone na pracę z uczniem
zdolnym lub z uczniem mającym trudności w nauce
oraz zajęcia rozwijające zainteresowania uczniów.
Zajęcia te powinny zatem wychodzić naprzeciw indy-
widualnym potrzebom uczniów poprzez udzielanie
im pomocy w przezwyciężaniu trudności, rozwijaniu
zdolności lub pogłębianiu zainteresowań, a także po-
przez sprawowanie nad nimi opieki, zależnie od po-
trzeb. Wspomagając się tymi godzinami, szkoła pod-
stawowa i gimnazjum mogą również wzbogacić ofer-
tę świetlicy. Podjęcie decyzji w kwestii, jakie zajęcia
będą realizowane w szkole w ramach godzin, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Na-
uczyciela, należy do kompetencji dyrektora szkoły.
Godzin tych nie można jednakże przeznaczyć na za-
jęcia obowiązkowe, opiekę nad uczniami podczas ich
dowozu do szkoły, doraźne zastępstwa oraz naucza-
nie indywidualne.
Na podstawie ramowych statutów szkół publicz-
nych będących załącznikami rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów przedszkola oraz pu-
blicznych szkół (Dz. U. z 2002 r. Nr 61, poz. 624,
z późn. zm.) godzina lekcyjna trwa 45 minut. Czas
trwania poszczególnych zajęć edukacyjnych w kla-
sach I–III szkoły podstawowej ustala nauczyciel pro-
wadzący te zajęcia, zachowując ogólny tygodniowy
czas zajęć. W uzasadnionych przypadkach dopuszcza
się prowadzenie zajęć edukacyjnych w innym wymia-
rze, nie dłuższym jednak niż 60 minut, zachowując
ogólny tygodniowy czas zajęć ustalony w tygodnio-
wym rozkładzie zajęć. Pod pojęciem godziny lekcyjnej
opisanej w ramowych statutach rozumie się również
inne zajęcia o charakterze dydaktycznym. Natomiast
pozostałe zajęcia o charakterze opiekuńczo-wycho-
wawczym trwają 60 minut.
Na podstawie § 2 ust. 7 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r.
w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.) ty-
godniowy wymiar godzin obowiązkowych zajęć edu-
kacyjnych, dodatkowych zajęć edukacyjnych, o któ-
rych mowa w ust. 5 pkt 2, oraz zajęć religii/etyki nie
może przekroczyć łącznie:
1) w klasach I–III szkoły podstawowej – 23 go-
dzin,
1a) w klasach I–III szkoły podstawowej, w któ-
rych realizowana jest podstawa programowa kształ-
cenia ogólnego dla szkół podstawowych określona
w załączniku nr 2 do rozporządzenia, o którym mowa
w § 1 pkt 1a – 24 godzin,
2) w klasach IV–VI szkoły podstawowej – 28 go-
dzin,
3) w każdej klasie gimnazjum, z wyjątkiem od-
działów dwujęzycznych – 31 godzin,
3a) w każdej klasie gimnazjum, z wyjątkiem od-
działów dwujęzycznych, w którym realizowana jest
podstawa programowa kształcenia ogólnego dla gim-
nazjum określona w załączniku nr 4 do rozporządze-
nia, o którym mowa w § 1 pkt 1a – 33 godzin,
4) w oddziałach dwujęzycznych gimnazjum – 33
godzin,
4a) w oddziałach dwujęzycznych gimnazjum, w któ-
rym realizowana jest podstawa programowa kształce-
nia ogólnego dla gimnazjum określona w załączniku

nr 4 do rozporządzenia, o którym mowa w § 1 pkt 1a
– 35 godzin,
5) w każdej klasie zasadniczej szkoły zawodowej,
trzyletniego liceum ogólnokształcącego, trzyletniego
liceum profilowanego, dwuletniego uzupełniającego
liceum ogólnokształcącego dla absolwentów zasadni-
czej szkoły zawodowej i trzyletniej szkoły specjalnej
przysposabiającej do pracy dla uczniów z upośledze-
niem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub
znacznym oraz dla uczniów ze sprzężonymi niepeł-
nosprawnościami – 35 godzin,
6) w każdej klasie czteroletniego technikum,
trzyletniego technikum uzupełniającego dla absol-
wentów zasadniczej szkoły zawodowej i szkoły poli-
cealnej o okresie nauczania nie dłuższym niż 2,5
roku – 36 godzin.
W myśl § 4 rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie
bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicz-
nych szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 6,
poz. 69, z późn. zm.) plan zajęć dydaktyczno-wycho-
wawczych powinien uwzględniać potrzebę równo-
miernego obciążenia zajęciami w poszczególnych
dniach tygodnia.
Zgodnie z powyższym przepisy prawa oświatowe-
go nie dopuszczają sytuacji, w żadnym typie szkoły,
na żadnym etapie kształcenia, aby uczeń przez 5 dni
w tygodniu uczył się po 8 godzin dziennie.
Ponadto uprzejmie informuję, że od dnia 12 paź-
dziernika 2009 r. na stronie internetowej Minister-
stwa Edukacji Narodowej znajduje się stanowisko
w sprawie sposobu rozumienia przepisu art. 42
ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy Karta Nauczyciela, któ-
re całościowo opisuje przedmiotowe zagadnienie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie statusu oraz zmiany
lub doprecyzowania zapisu związanego
z wymiarem urlopu wypoczynkowego
dla nauczycieli zespołów pozalekcyjnych
zajęć wychowawczych zatrudnionych
w zespołach szkół specjalnych funkcjonujących
przy zakładach opieki zdrowotnej (11943)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jerzego Ziętka (SPS-023-
-11943/09) z dnia 5 października 2009 r. dotyczącą
483
wymiaru urlopu wypoczynkowego dla nauczycieli
zespołów pozalekcyjnych zajęć wychowawczych za-
trudnionych w zespołach szkół specjalnych funkcjo-
nujących przy zakładach opieki zdrowotnej, pozwolę
sobie wyrazić następującą opinię.
Zgodnie z art. 64 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 stycz-
nia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1982 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) nauczycielowi zatrudnionemu
w szkole, w której organizacji pracy przewidziano fe-
rie letnie i zimowe, przysługuje urlop wypoczynkowy
w wymiarze odpowiadającym okresowi ferii i w cza-
sie ich trwania. Natomiast nauczycielom zatrudnio-
nym w szkołach, w których nie są przewidziane ferie
szkolne, przysługuje prawo do urlopu wypoczynko-
wego w wymiarze 35 dni roboczych w czasie ustalo-
nym w planie urlopów.
Przepisy ustawy Karta Nauczyciela uzależniają
zatem wymiar urlopu wypoczynkowego nauczyciela
od organizacji pracy szkoły lub placówki, w której jest
on zatrudniony, tj. od tego, czy w szkole lub placówce
przewidziane są ferie letnie i zimowe. O tym, czy
w szkole lub placówce przewidziane są ferie szkolne,
decydują natomiast odrębne przepisy określające or-
ganizację pracy szkoły lub placówki.
Organizację pracy większości szkół publicznych
regulują przepisy rozporządzenia ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r. w spra-
wie organizacji roku szkolnego (Dz. U. Nr 46, poz. 432).
Przepisy te regulują w szczególności kwestię czasu
trwania oraz terminów rozpoczęcia i zakończenia fe-
rii letnich i zimowych w szkołach publicznych. Sto-
sownie do przepisów powołanego rozporządzenia
szkoły specjalne zorganizowane w zakładach opieki
zdrowotnej są szkołami feryjnymi, a nauczyciele pro-
wadzący zajęcia w tych szkołach mają prawo do urlo-
pu wypoczynkowego w wymiarze odpowiadającym
okresowi ferii i w czasie ich trwania.
Natomiast organizację pracy zespołów pozalek-
cyjnych oraz grup wychowawczych w szkołach spe-
cjalnych zorganizowanych w zakładach opieki zdro-
wotnej w odrębny sposób reguluje przepis § 3 ust. 1
rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształ-
cenia oraz warunków i form realizowania specjal-
nych działań opiekuńczo-wychowawczych w szkołach
specjalnych zorganizowanych w zakładach opieki
zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 51, poz. 446). W myśl powołanego przepisu pracę
zespołu pozalekcyjnego i grupy wychowawczej orga-
nizuje się w ciągu całego roku, również w okresie
ferii szkolnych i w dniach wolnych od nauki. Przepis
ten przesądza o tym, iż zespoły pozalekcyjne i grupy
wychowawcze w szkołach specjalnych zorganizowa-
nych w zakładach opieki zdrowotnej pracują w ciągu
całego roku, a więc w systemie nieferyjnym. Do na-
uczycieli wychowawców pracujących w zespołach po-
zalekcyjnych i grupach wychowawczych należy za-
tem stosować przepis art. 64 ust. 3 ustawy Karta
Nauczyciela określający wymiar urlopu wypoczyn-
kowego nauczycieli w placówkach nieferyjnych. Na-
484
uczycielom wychowawcom zespołów pozalekcyjnych
oraz grup wychowawczych w szkołach specjalnych
zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej
przysługuje więc prawo do urlopu wypoczynkowego
w wymiarze 35 dni roboczych w czasie ustalonym
w planie urlopów.
Prawa do urlopu wypoczynkowego w okresie ferii
zimowych i letnich dla nauczycieli wychowawców
pracujących w zespołach pozalekcyjnych i grupach
wychowawczych nie można natomiast wywodzić
z przepisu § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, zgodnie
z którym zespół pozalekcyjny lub grupa wychowaw-
cza stanowią integralną część szkoły (przedszkola),
w której zostały zorganizowane. Przepis ten nie okre-
śla bowiem organizacji pracy zespołów pozalekcyj-
nych i grup wychowawczych, lecz wskazuje struktu-
rę, w której one funkcjonują. Szkoła, w której zosta-
ły zorganizowane zespoły pozalekcyjne i grupy wy-
chowawcze, stanowi specyficzną jednostkę noszącą
w pewnym stopniu cechy zespołu. Zespoły pozalek-
cyjne i grupy wychowawcze realizują inne cele niż
szkoła, w której zostały zorganizowane, m.in. nie
prowadzi się w nich kształcenia. Zgodnie z § 2 ust. 6
ww. rozporządzenia w ramach zespołu pozalekcyjne-
go lub grupy wychowawczej realizuje się specjalne
działania opiekuńczo-wychowawcze, w szczególności
w następujących formach:
1) odrabianie lekcji;
2) zajęcia wychowawcze oddziałujące terapeu-
tycznie na psychikę dziecka (np. czytelnicze, pla-
styczne, teatralne, wokalno-muzyczne oraz gry i za-
bawy stolikowe, a także gry i zabawy ruchowe);
3) spacery, gry i zabawy na wolnym powietrzu
usprawniające fizycznie.
Organizację zespołów pozalekcyjnych i grup wy-
chowawczych w całości regulują przepisy rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia
oraz warunków i form realizowania specjalnych dzia-
łań opiekuńczo-wychowawczych w szkołach specjal-
nych zorganizowanych w zakładach opieki zdrowot-
nej i jednostkach pomocy społecznej. Do zespołów
pozalekcyjnych i grup wychowawczych nie mają na-
tomiast zastosowania przepisy określające organiza-
cję pracy szkół.
W ślad za zróżnicowaniem organizacyjnym idzie
również zróżnicowanie pozycji nauczyciela prowa-
dzącego zajęcia w szkole specjalnej zorganizowanej
w zakładzie opieki zdrowotnej oraz nauczyciela wy-
chowawcy prowadzącego zajęcia w ramach zespołów
pozalekcyjnych i grup wychowawczych. W ustawie
Karta Nauczyciela odrębnie uregulowano tygodnio-
wy obowiązkowy wymiar godzin zajęć dydaktycz-
nych wychowawczych i opiekuńczych wymienionych
powyżej nauczycieli. W myśl art. 42 ust. 3 pkt 3 ww.
ustawy pensum nauczycieli przedszkoli specjalnych
i szkół specjalnych wynosi 18 godzin tygodniowo. Na-
uczycieli wychowawców w zespołach pozalekcyjnych
zajęć wychowawczych zorganizowanych w zakładach
opieki zdrowotnej obowiązuje natomiast pensum
w wymiarze 24 godzin tygodniowo (art. 42 ust. 3
pkt 8 Karty Nauczyciela).
Z uwagi na to, że praca zespołów pozalekcyjnych
i grup wychowawczych zorganizowana jest w inny
sposób jak praca szkół specjalnych w zakładach opie-
ki zdrowotnej, do nauczycieli zespołów pozalekcyj-
nych i grup wychowawczych nie można stosować tych
samych przepisów w zakresie wymiaru urlopów, co
do nauczycieli prowadzących zajęcia w szkołach.
Należy ponadto zauważyć, iż nie jest zasadne do-
konanie zmiany przepisów ustawy Karta Nauczycie-
la określających wymiar urlopu wypoczynkowego
nauczycieli polegającej na dodaniu w art. 64 ust. 3
zdania drugiego w brzmieniu: „Przepis stosuje się
także do nauczycieli wychowawców specjalnego ze-
społu pozalekcyjnych zajęć wychowawczych lub spe-
cjalnej grupy wychowawczej zatrudnionych w szko-
łach specjalnych zorganizowanych w zakładach opie-
ki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej”. Jak
bowiem wyjaśniono powyżej, o tym, czy w przypadku
danego nauczyciela mają zastosowanie przepisy usta-
wy Karta Nauczyciela określające wymiar urlopu
wypoczynkowego w szkołach feryjnych czy też w szko-
łach nieferyjnych, rozstrzygają odrębne przepisy re-
gulujące organizację pracy w szkole lub placówce.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przekształceń
Centralnego Ośrodka Sportu (11954)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Tomasza Toma-
szewskiego przekazaną pismem z dnia 14 paździer-
nika 2009 r. (sygn. SPS-023-11954/09) w sprawie
przekształceń Centralnego Ośrodka Sportu uprzej-
mie informuję, co następuje.
1. Z uwagi na postęp prac legislacyjnych nad rzą-
dowym projektem ustawy o finansach publicznych,
który był głównym czynnikiem determinującym
szybkość prac powołanego przy ministrze sportu
i turystyki Zespołu do spraw określenia nowej formy
organizacyjno-prawnej Centralnego Ośrodka Sportu,
do chwili przyjęcia przez Sejm RP ostatecznego
brzmienia ustawy niecelowym było przyjmowanie

przez zespół sztywnego harmonogramu zadań. Nie-
mniej jednak posiedzenia zespołu zwoływano cyklicz-
nie w miesięcznych odstępach czasu, podczas których
każdorazowo określano zakres merytoryczny kolej-
nych posiedzeń. Sporządzenie szczegółowego harmo-
nogramu czynności związanych z przekształceniem
COS stało się możliwe po dniu 27 sierpnia 2009 r.,
tj. po dniu uchwalenia przez Sejm RP ustawy o finan-
sach publicznych oraz przepisów wprowadzających
ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240–1241). Od tego momentu można było
określić ostateczną strukturę prawno-organizacyj-
ną nowych jednostek sektora finansów publicznych
powołanych przepisami przedmiotowej ustawy.
Ostateczny kształt wspomnianych przepisów, po-
wołujących nieznane dotąd jednostki, był niezbęd-
ny utworzonemu w Ministerstwie Sportu i Tury-
styki zespołowi do przedstawienia rzetelnej reko-
mendacji w zakresie najkorzystniejszej formy funk-
cjonowania COS w przyszłości.
W związku z powyższym po przedstawieniu przez
zespół ostatecznej rekomendacji i wyborze kierunku
zmian zostanie sporządzony szczegółowy harmono-
gram czynności niezbędnych do zmiany podstawy
prawnej funkcjonowania Centralnego Ośrodka Spor-
tu. Warto także nadmienić, iż po dokonaniu ostatecz-
nych ustaleń związanych z kierunkiem prowadzo-
nych przekształceń będzie możliwe przeprowadzenie
przez dyrekcję Centralnego Ośrodka Sportu konsul-
tacji ze związkami zawodowymi w tym zakresie.
Przeprowadzenie wspomnianych konsultacji należy
bowiem do pracodawcy, którym w przypadku Cen-
tralnego Ośrodka Sportu jest dyrektor naczelny
COS.
2. W związku z informacjami przedstawionymi
powyżej na obecnym etapie prac nie jest możliwe do-
kładne określenie kosztów finansowych, jakie niesie
ze sobą zmiana podstawy prawnej funkcjonowania
Centralnego Ośrodka Sportu. Na potrzeby wewnętrz-
ne resortu sporządzono wstępną kalkulację kosztów
z podziałem na koszty Ministerstwa Sportu i Tury-
styki oraz ewentualne koszty Centralnego Ośrodka
Sportu. W najbliższym czasie ministerstwo podejmie
czynności zmierzające do wyboru podmiotu, którego
zadaniem będzie opracowanie szczegółowej opinii
w tym zakresie. Wspomniana opinia w szczególności
pozwoli odpowiedzieć na pytania związane z koszta-
mi wyceny majątku, kosztami ewentualnego przeję-
cia na własność pozostających dotychczas w trwałym
zarządzie gruntów i związanych z tym opłat, podat-
kami oraz kosztami późniejszej eksploatacji tych
obiektów.
3. Kwestie pracownicze związane z likwidacją
Centralnego Ośrodka Sportu, w tym kwestie zwią-
zane z tzw. zwolnieniami grupowymi, uregulowane
zostały w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1241). Zgodnie z art. 100 przed-
miotowej ustawy stosunki pracy z pracownikami li-
kwidowanych podmiotów wygasają z dniem zakoń-
485
czenia likwidacji, najpóźniej z dniem 31 grudnia 2010 r.,
jeżeli na 30 dni przed terminem zakończenia likwi-
dacji albo nie później niż z dniem 30 listopada 2010 r.
nie zostaną im zaproponowane przez organ likwidu-
jący nowe warunki pracy lub płacy na dalszy okres
albo w razie ich nieprzyjęcia w terminie 15 dni od
dnia złożenia propozycji. Propozycja nowych warun-
ków pracy lub płacy może w tym wypadku obejmo-
wać nawiązanie stosunku pracy na stanowisku
urzędniczym, w rozumieniu ustawy z dnia 21 listo-
pada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227,
poz. 1505), w urzędzie obsługującym organ likwidu-
jący, jeżeli charakter pracy wykonywanej w likwido-
wanej jednostce jest podobny do charakteru pracy
wykonywanej na stanowisku urzędniczym. W świetle
art. 100 ust. 6 ustawy Przepisy wprowadzające usta-
wy o finansach publicznych w przypadku wygaśnię-
cia stosunku pracy lub jego wypowiedzenia pracow-
nikom likwidowanych zakładów budżetowych przy-
sługują świadczenia przewidziane dla pracowników,
z którymi stosunki pracy rozwiązuje pracodawca
z przyczyn niedotyczących pracowników. Zgodnie
z powyższym zastosowanie znajdzie więc ustawa
z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach roz-
wiązywania z pracownikami stosunków pracy z przy-
czyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90,
poz. 844, z późn. zm.), jednakże jedynie w zakresie
konieczności wypłaty przez pracodawcę odpraw pie-
niężnych tym pracownikom.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie podjęcia pilnej inicjatywy
legislacyjnej w zakresie zmiany ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
(11955)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 14 października 2009 r., nr SPS-023-11955,
przy którym przekazano interpelację pana posła An-
drzeja Bętkowskiego zawierającą wniosek o podjęcie
inicjatywy legislacyjnej w zakresie zmiany ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega-
jącej na objęciu zwolnieniem określonym w art. 21
ust. 1 pkt 67 ww. ustawy bonów towarowych i innych
znaków uprawniających do ich wymiany na towary
i usługi, uprzejmie informuję.
486
W dniu 17 lipca 2009 r. Sejm RP uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych obejmującą rządowe propozycje działań
antykryzysowych. Ustawa ta została opublikowana
w Dzienniku Ustaw Nr 125, poz. 1037.
Nowelizacja dotyczyła między innymi kwot wy-
płaconych z funduszu socjalnego lub funduszu związ-
ków zawodowych na działalność socjalną. Na podsta-
wie obecnego brzmienia pkt 67 w art. 21 ust. 1 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne
od podatku dochodowego są świadczenia (rzeczowe
i pieniężne) w wysokości nieprzekraczającej 380 zł
w danym roku podatkowym. Zwolnienie nadal nie
obejmuje bonów, talonów i innych znaków uprawnia-
jących do ich wymiany na towary lub usługi.
Nowe rozwiązania mają zastosowanie także w odnie-
sieniu do dochodów uzyskanych od początku 2009 r.
Przepisy podatkowe w latach ubiegłych przewidy-
wały możliwość zwolnienia z opodatkowania bonu
(jako rzeczowego świadczenia). Ustawa z dnia 12 li-
stopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, ze zm.) zmieniła
zakres zwolnienia przedmiotowego dotyczącego rze-
czowych świadczeń otrzymywanych przez pracowni-
ka. Zmiana ta weszła w życie od dnia 1 stycznia 2004 r.
i w zakresie wyłączenia ze zwolnienia świadczeń
w postaci bonów wychodziła naprzeciw postulatom
zgłaszanym przez drobnych kupców.
Propozycja rządowa (zawarta w druku nr 2045)
zakładała poszerzenie dotychczasowych zwolnień po-
datkowych o kwoty otrzymane przez pracownika ze
środków ww. funduszy i wydatkowane na cele socjal-
ne. Należy zauważyć, iż wprowadzenie zmiany, sto-
sownie do której zwolnieniem objęte zostałyby także
bony towarowe, stawiałoby w uprzywilejowanej po-
zycji firmy je akceptujące. Pozostali przedsiębiorcy
nie skorzystaliby na nowelizacji w proponowanym
zakresie.
Należy zauważyć, iż pozostawienie opisanego po-
wyżej wyłączenia w obecnym kształcie jest także
zgodne ze stanowiskiem Związku Rzemiosła Pol-
skiego.
Związek ten opowiedział się za rozwiązaniami
proponowanymi w przedłożeniu rządowym zakłada-
jącym poszerzenie zwolnień od podatku o kwoty
z funduszy socjalnych i związkowych wydatkowane
na cele socjalne, bez wprowadzania zwolnień dla bo-
nów i talonów towarowych. W pracach nad ww. no-
welizacją podniesiono, iż przyjęcie zwolnienia dla
pieniędzy wydatkowanych na cele socjalne jest roz-
wiązaniem uniwersalnym, nieukierunkowującym
wydatkowania otrzymanych kwot na duże sieci han-
dlowe, w przeciwieństwie do sytuacji, kiedy przepi-
sem byłyby objęte także bony i talony towarowe. Pra-
cownik, otrzymując pieniądze, ma możliwość wyboru
dostawcy, u którego dokona zakupu.
Takie rozwiązanie nie preferuje żadnej grupy do-
stawców, w tym sieci wielkopowierzchniowych, i stwa-
rza większe szanse, że jakaś część zakupów za otrzy-
mane środki pieniężne zostanie dokonana w drob-
nym handlu, firmach branży spożywczej, a także
turystyki i rekreacji. Objęcie zwolnieniem świad-
czeń o charakterze pieniężnym oznacza także do-
datkowy popyt.
Nie bez znaczenia dla stanowiska wobec propo-
zycji jest także fakt, iż podatnicy otrzymujący bon
musieliby udać się do wyznaczonej sieci sklepów
i nie mogliby dokonać swobodnego wyboru. Zmiany
nie dotyczyłyby zatem tych przedsiębiorców, którzy
nie zdecydowali się na wejście do systemu rozliczeń
dokonywanych także za pomocą bonów. W związku
z tym mogłyby nastąpić pewne przesunięcia mię-
dzy dochodami różnych podmiotów w kierunku
tych, które akceptują wymianę bonów na towary.
Objęcie zwolnieniem świadczeń o charakterze pie-
niężnym daje natomiast podatnikowi prawo swo-
bodnego wyboru.
Należy dodać, iż w prawie podatkowym zasada
sprawiedliwości, wyrażająca się między innymi po-
wszechnością i równością opodatkowania, łączy się
ze swobodą ustawodawcy w kształtowaniu ulg i zwol-
nień podatkowych, a także ich znoszeniu lub ograni-
czaniu. Zwolnienia podatkowe nie stanowią standar-
du prawnego, lecz są wyjątkiem od powszechności
i równości obowiązków podatkowych. Trybunał Kon-
stytucyjny uznaje, iż ustawodawcy przysługuje swo-
boda w kształtowaniu ulg i zwolnień podatkowych
oraz ich znoszenia lub ograniczania.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Finansów nie przewiduje inicjatywy
legislacyjnej w zakresie, o którym mowa w wystą-
pieniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie systemu bibliotecznego MAK+
(11956)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez pana Józefa Rojka interpelacji nr SPS-
-023-11956/09 z 14 października 2009 r. dotyczącej
systemu informatycznego MAK+, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji. System biblio-
teczny MAK+, którego uruchomienie planowane jest
na 2 stycznia 2010 r., zawierał będzie moduł katalo-
gowania, wypożyczeń, inwentarza oraz druku, czyli
wszystkie moduły, które są niezbędne do funkcjono-

wania biblioteki. Planowane na najbliższe trzy lata
prace będą polegały w większości na rozszerzeniu
funkcjonalności istniejących już modułów oraz na
dodawaniu specyficznych modułów, które wymagane
są przez średnie lub największe biblioteki. Nie ma
zatem niebezpieczeństwa, że przerwanie prac nad
systemem uniemożliwi kontynuowanie automatyza-
cji procesów bibliotecznych, gdyż w najważniejszych
punktach zostaną one ukończone 31 grudnia 2009 r.
Nie jest prawdą, że import opisów bibliograficznych
do systemu MAK+ jest możliwy jedynie z „Przewod-
nika bibliograficznego”. Istnieje również możliwość
tworzenia i wprowadzania do bazy systemu własnych
opisów katalogowych.
Odnosząc się do zawartych w interpelacji pytań,
informuję, że wdrożenie systemu MAK+ jest częścią
wieloletniego programu Biblioteka+ realizowanego
przez Instytut Książki. Program obowiązywać ma
w latach 2009–2014 i finansowany będzie, w części
dotyczącej MAK+, przez MKiDN. W latach następ-
nych do administrowania MAK+ zobowiązany został
Instytut Książki.
Na obecnym etapie tworzenia MAK+ (do 2 stycz-
nia 2010 r.) nie planuje się przystosowywania syste-
mu do importu opisów bibliograficznych innych niż
„Przewodnik bibliograficzny” Biblioteki Narodowej.
Instytut Książki ściśle współpracuje z Biblioteką Na-
rodową nad uruchomieniem codobowej aktualizacji
„Przewodnika bibliograficznego”. Cykl taki umożliwi
bibliotekarzom pobieranie opisów w najkrótszym
możliwym czasie po ich opublikowaniu przez Biblio-
tekę Narodową. W razie problemów z aktualnością
danych przesyłanych z Biblioteki Narodowej zespół
opracowujący system MAK+ jest gotowy do urucho-
mienia automatycznego pobierania danych z innych
źródeł. Ponownie podkreślam, że od chwili urucho-
mienia systemu MAK+ każdy bibliotekarz będzie
miał możliwość tworzenia własnych opisów biblio-
graficznych, które staną się natychmiast dostępne
dla innych użytkowników.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie sposobu waloryzacji świadczeń
rentowych i emerytalnych (11958)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 14 października 2009 r., znak: SPS-023-11958/
09, dotyczące interpelacji posła Roberta Telusa oraz
487
grupy posłów w sprawie sposobu waloryzacji świad-
czeń rentowych i emerytalnych uprzejmie informuję.
Sposób ustalania wysokości emerytur i rent okre-
śla ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.
Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227). Co do zasady wy-
sokość świadczenia emerytalno-rentowego jest miarą
udziału ubezpieczonego w dochodach Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. Im bardziej dany ubezpie-
czony partycypował w ich tworzeniu, w tym więk-
szym stopniu ma on prawo z nich korzystać w posta-
ci emerytury lub renty.
Waloryzacja świadczeń emerytalno-rentowych
w konstrukcji systemu ubezpieczeń społecznych sta-
nowi bardzo ważny element, a przyjęcie właściwych
rozwiązań w tym zakresie jest przedmiotem mojej
szczególnej troski. Zasady indeksacji określają bo-
wiem zakres ochrony realnej wartości emerytur
i rent oraz decydują o udziale populacji osób już nie-
aktywnych zawodowo we wzroście gospodarczym
i wzroście poziomu życia całego społeczeństwa.
Uprzejmie informuję, że sprawa waloryzacji świad-
czeń emerytalno-rentowych jest jedną z bardziej
drażliwych i publicznie szeroko komentowanych kwe-
stii, co wynika przede wszystkim z niemożności za-
spokojenia oczekiwań wszystkich świadczeniobior-
ców w tym zakresie. O wadze tego zagadnienia naj-
lepiej świadczy fakt, że na przestrzeni ostatnich lat
wielokrotnie zmieniano zarówno zasady waloryzacji
świadczeń, jak i mechanizm jej przeprowadzania,
starając się znaleźć jak najlepsze rozwiązanie.
Obecnie obowiązujące zasady waloryzacji emery-
tur i rent są wynikiem zmian wprowadzonych
w ustawie o emeryturach i rentach z FUS ustawą
z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368). Chciałabym przy
tym zaznaczyć, że są to zmiany, które uwzględniają
interesy osób pobierających świadczenia emerytalno-
-rentowe. Przede wszystkim przywrócono coroczną
podwyżkę świadczeń, a metoda ustalania wskaźnika
waloryzacji emerytur i rent powoduje, że waloryzacja
służy nie tylko zachowaniu siły nabywczej świadczeń
w relacji do kosztów utrzymania, ale również zapew-
nia ich realny wzrost powyżej inflacji, i tym samym
umożliwia emerytom i rencistom udział we wzroście
gospodarczym – na miarę możliwości budżetu pań-
stwa i Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Obowiązujący system waloryzacji na równi też
traktuje wszystkich emerytów i rencistów, gdyż nie-
zależnie od wysokości wypracowanych świadczeń są
one podwyższane takim samym wskaźnikiem walo-
ryzacji. Zasadność takiego rozwiązania potwierdza
mechanizm opłacania składek na ubezpieczenie spo-
łeczne. Niezależnie od wysokości uzyskiwanych wy-
nagrodzeń obowiązuje jednakowa stopa składek.
Oznacza to, że np. składka na fundusz emerytalny
od osoby zarabiającej na poziomie minimalnego wy-
nagrodzenia (w 2009 r. – 1276 zł) oraz maksymalne-
go wynagrodzenia objętego obowiązkiem składki
488
emerytalnej (w 2009 r. – 7982,5 zł) wynosi 19,52%.
Kwotowo wielkość składek wynosi odpowiednio od
minimalnego wynagrodzenia 249,07 zł oraz od mak-
symalnego wynagrodzenia 1558,18 zł.
Chciałabym przy tym jeszcze raz podkreślić, że
ustawowe regulacje stoją na gruncie zasad ubezpie-
czeniowych, zgodnie z którymi każdy powinien otrzy-
mywać emeryturę stosownie do kwoty składek od-
prowadzonych na fundusz emerytalny. Pozwala to na
zachowanie adekwatności świadczeń w stosunku do
odprowadzanych składek.
Obecnie w resorcie pracy nie są prowadzone pra-
ce w zakresie zmiany obowiązujących zasad walory-
zacji, niemniej jednak, mając na względzie sytuację
osób pobierających najniższe świadczenia, pragnę po-
informować, że w dniu 12 marca br. podczas prac
zespołu trójstronnej komisji ds. ubezpieczeń społecz-
nych podniesiony został problem wysokości najniż-
szych emerytur i rent. Zgodnie z przyjętym stanowi-
skiem w tym zakresie strona rządowa wspólnie
z partnerami społecznymi kontynuowała będzie roz-
mowy nad wypracowaniem mechanizmu ustalania
wysokości najniższych świadczeń emerytalno-rento-
wych skorelowanego z systemem waloryzacji emery-
tur i rent.
Odnosząc się do zapytania dotyczącego projektu
ustawy o corocznym dodatku dla niektórych emery-
tów, rencistów i innych świadczeniobiorców, uprzej-
mie informuję, że w przeszłości funkcjonował doda-
tek do świadczeń emerytalno-rentowych, określony
w przepisach ustawy z dnia 20 maja 2005 r. o zapo-
modze pieniężnej dla niektórych emerytów, rencistów
i osób pobierających świadczenie przedemerytalne
albo zasiłek przedemerytalny w 2007 r. (Dz. U.
z 2005 r. Nr 102, poz. 852, z późn. zm.). Dodatek ten
był wypłacany w roku 2005 i 2007. Celem tego świad-
czenia była rekompensata braku waloryzacji emery-
tur i rent w tych latach. W związku z przywróceniem
corocznej waloryzacji świadczeń emerytalno-rento-
wych wprowadzenie takiego dodatku nie znajduje
uzasadnienia.
Niemniej jednak pragnę zapewnić, że przedmio-
tem mojej stałej troski jest eliminacja zagrożenia
ubóstwem wszystkich polskich rodzin, w tym rów-
nież emerytów i rencistów. Zagrożeń tych nie da się
jednak wyeliminować z dnia na dzień, zwłaszcza
w warunkach spowolnienia gospodarczego związa-
nego ze światowym kryzysem gospodarczym i ogra-
niczania wydatków budżetu państwa. Poprawa bytu
wszystkich polskich rodzin w głównej mierze uzależ-
niona jest od rozwoju gospodarki, a co za tym idzie,
wzrostu siły nabywczej zarówno wynagrodzeń, jak
i świadczeń emerytalno-rentowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie niewprowadzenia
do wykazu leków refundowanych
insulin analogowych długodziałających (11960)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Janiny Okrągły, posłanki na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 14 października 2009 r. (SPS-023-11960/09),
w sprawie niewpisania na listę leków refundowanych
analogów insuliny długodziałających, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Wzrost kosztów refundacji (spowodowany wie-
loma różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega
od poziomu wzrostu w latach poprzednich, pomimo
trudnej sytuacji gospodarczej w Polsce. Wiąże się
to jednak z faktem, iż Ministerstwo Zdrowia, po-
dobnie jak organ odpowiedzialny jakiegokolwiek
innego państwa, musi podejmować decyzje o wpro-
wadzaniu refundacji nowych leków ze szczególną
rozwagą dla zapewnienia stabilności budżetu płat-
nika publicznego.
Pragnę podkreślić, iż Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje insuliny w ramach swoich możliwości
finansowych. W chwili obecnej, bez wprowadzania
nowych insulin na listę leków refundowanych, pro-
gnozowany jest wzrost wydatków na insuliny w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 31 mln zł.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości finansowe Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady Konsulta-
cyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Dla
zapewnienia stabilności finansowej systemu prowa-
dzone są intensywne negocjacje z przedstawicielami
przemysłu farmaceutycznego, co pozwala na uzyski-
wanie cen leków znacznie niższych niż na pozosta-
łych rynkach europejskich. Dzięki rekomendacjom
rady konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence
Based Medicine) zgodnie z najlepszymi europejskimi
standardami, a nie psychologiczne chwyty marketin-
gowe stosowane przez inne podmioty.
Podejmując decyzję o niewprowadzaniu na listy
leków refundowanych analogów insulin długodziała-
jących, Ministerstwo Zdrowia brało pod uwagę rów-
nież inne przesłanki: brak udokumentowanej różni-
cy w efektywności klinicznej między analogami in-
suliny a dotychczas refundowanymi (rekomendacja
Rady Konsultacyjnej AOTM nr 69/19/2008), o wiele
wyższą cenę dla pacjenta oraz doniesienia dotyczące
bezpieczeństwa leków, dostępne na stronie interne-
towej Europejskiej Agencji do Spraw Leków.

W przypadku zmiany powyższych okoliczności
będzie szansa powrotu do kwestii refundacji insulin
analogowych o przedłużonym działaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów opodatkowania osób
pomagających sobie w sprawach codziennych
(11966)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka, przesłaną
przy piśmie z dnia 14 października 2009 r. nr SPS-
-023-11966/09 w sprawie planów opodatkowania osób
pomagających sobie w sprawach codziennych, uprzej-
mie informuję.
Podstawową zasadą podatku dochodowego jest
zasada powszechności opodatkowania. Jest ona wy-
rażona w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.). Przepis ten stanowi,
iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają
wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów
zwolnionych od opodatkowania na podstawie ustawy
oraz dochodów, od których na podstawie przepisów
Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W nawiązaniu do tej zasady ustawodawca stanowi
dalej, iż przychodami są otrzymane lub postawione
do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pie-
niądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzyma-
nych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych
świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Kolejne prze-
pisy normują zasady przeliczania, dla celów ustalenia
przychodu podlegającego opodatkowaniu, wartości
otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń
częściowo odpłatnych.
Jednakże trudno uznać, iż osoba korzystająca
w danym momencie z usług innej osoby otrzymuje
z tego tytułu dochód w rozumieniu ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych. Mimo zasady po-
wszechności opodatkowania nie można bowiem
twierdzić, iż pomoc sąsiedzka czy też inna działal-
ność danej osoby fizycznej polegająca na udzielaniu
wsparcia czy wzajemnych nieodpłatnych usług pod-
lega przepisom ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
489
Tak szeroka interpretacja zasady powszechności
opodatkowania mogłaby doprowadzić do wręcz ab-
surdalnej sytuacji, w której otrzymana pomoc, czy to
niewielka w postaci przypilnowania dziecka sąsia-
dów, czy też daleko szersza, polegająca na przykład
na usuwaniu skutków klęski żywiołowej, powoduje
powstanie obowiązku podatkowego u osoby taką po-
moc otrzymującej.
Należy jednakże podkreślić, iż w sytuacji gdy za
daną usługę osoba fizyczna otrzymałaby jakiekol-
wiek wynagrodzenie, w tym o charakterze rzeczo-
wym, to jego wartość stanowiłaby dla tej osoby przy-
chód z tzw. innych źródeł i podlegałaby opodatkowa-
niu na zasadach ogólnych, tj. według skali podatko-
wej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych.
Podsumowując, do omawianej kwestii należy po-
dejść ze szczególną ostrożnością, tak aby z jednej
strony nie popaść w skrajność, uznając, że jakakol-
wiek pomoc sąsiedzka rodzi skutki podatkowe. Z dru-
giej jednak strony nie można wykluczyć, iż pomoc
taka będzie powodowała powstanie obowiązku po-
datkowego (np. sąsiad świadczący usługi remontowe,
prowadzący działalność gospodarczą nieodpłatnie
wyremontuje sąsiadowi dom). Dlatego też do każdego
stanu faktycznego należy podchodzić indywidualne.
Uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Finansów
zajmowało w latach ubiegłych stanowisko dotyczące
pomocy sąsiedzkiej. Opinia dotyczyła świadczeń
uzyskiwanych w ramach pomocy zorganizowanej
w formie tzw. banków czasu i została wydana na
skutek zapytania poselskiego (treść odpowiedzi znaj-
duje się na stronie internetowej Sejmu RP ścieżka
dojścia: http://orka2.sejm.gov.pl/IZ4.nsf/main/1EF-
C191D - kopia w załączeniu)*).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie ustalenia górnej granicy
liczby uczniów w klasach (11969)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem nr SPS–023-11969/09 z dnia
14 października 2009 r. interpelację pana posła Ja-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
490
rosława Matwiejuka w sprawie podjęcia prac legisla-
cyjnych mających na celu określenie maksymalnej
liczebności uczniów w oddziałach szkolnych, uprzej-
mie informuję, że zgodnie z art. 5 ust. 7 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) za działalność szkoły
lub placówki, w szczególności za zapewnienie warun-
ków działania szkoły lub placówki, w tym bezpiecz-
nych i higienicznych warunków nauki, wychowania
i opieki, odpowiada organ prowadzący tę szkołę lub
placówkę. To w jego kompetencjach pozostaje kwestia
ustalenia maksymalnej liczby uczniów w ogólnodo-
stępnych oddziałach szkolnych.
Przepisy oświatowe, w tym w szczególności ramo-
we statuty poszczególnych typów szkół, nie określają
ani minimalnej, ani maksymalnej liczby uczniów
w ogólnodostępnych oddziałach klasowych. W prze-
pisach § 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramo-
wych statutów publicznych placówek oraz publicz-
nych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) okre-
ślona została tylko liczebność uczniów w oddziale
szkoły integracyjnej oraz w oddziale integracyjnym
w szkole ogólnodostępnej (od 15 do 20, w tym od 3 do
5 uczniów niepełnosprawnych) oraz liczebność
uczniów w szkole specjalnej oraz w oddziałach spe-
cjalnych w szkole ogólnodostępnej.
Natomiast w rozporządzeniu ministra edukacji
narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) w rozdziale „Zalecane
warunki i sposób realizacji” dotyczącym edukacji
wczesnoszkolnej jest sformułowane wskazanie, aby
edukacja w klasach I–III szkoły podstawowej odby-
wała się w zespołach rówieśniczych liczących nie wię-
cej niż 26 osób.
Kolejne poruszane w wystąpieniu pana posła kwe-
stie dotyczące podziału na grupy na zajęciach eduka-
cyjnych reguluje rozporządzenie ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie
ramowych planów nauczania w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.). Przepisy § 6
zobowiązują do podziału na grupy (poczynając od
klasy IV szkoły podstawowej) w następujących sytu-
acjach:
1) na obowiązkowych zajęciach edukacyjnych
z informatyki i technologii informacyjnej – w oddzia-
łach liczących więcej niż 24 uczniów, z tym że liczba
uczniów w grupie nie może przekraczać liczby stano-
wisk komputerowych w pracowni komputerowej;
2) na obowiązkowych zajęciach edukacyjnych
z języków obcych, z tym że przy podziale na grupy
należy uwzględnić stopień zaawansowania znajomo-
ści języka obcego; zajęcia są prowadzone w grupach
oddziałowych, międzyoddziałowych lub międzykla-
sowych liczących od 10 do 24 uczniów;
3) na nie więcej niż połowie obowiązkowych zajęć
edukacyjnych z zakresu kształcenia ogólnego, dla
których z treści programu nauczania wynika ko-
nieczność prowadzenia ćwiczeń, w tym laborato-
ryjnych – w oddziałach liczących więcej niż
30 uczniów;
4) na obowiązkowych zajęciach edukacyjnych
z zakresu kształcenia w zawodzie lub w profilu
kształcenia ogólnozawodowego, dla których z treści
programu nauczania wynika konieczność prowadze-
nia ćwiczeń, w tym laboratoryjnych – w oddziałach
liczących więcej niż 30 uczniów;
5) w przypadku realizacji w kształceniu zawodo-
wym modułów, zgodnie z wymogami określonymi
w modułowym programie nauczania dla zawodu;
6) na zajęciach praktycznej nauki zawodu,
zgodnie z przepisami w sprawie praktycznej nauki
zawodu;
7) na zajęciach wychowania do życia w rodzinie,
zgodnie z przepisami w sprawie sposobu nauczania
szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy
o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadome-
go i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości ro-
dziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środ-
kach świadomej prokreacji zawartych w podstawie
programowej kształcenia ogólnego.
Dodatkowo przepisy § 6 stanowią, że w gimna-
zjum, w trzyletnim liceum ogólnokształcącym i dwu-
letnim uzupełniającym liceum ogólnokształcącym
dla absolwentów zasadniczej szkoły zawodowej, liczą-
cym nie więcej niż 2 oddziały każdej klasy, zajęcia
z języków obcych oraz z przedmiotów ujętych w pod-
stawie programowej w zakresie rozszerzonym mogą
być prowadzone w grupach, w tym w grupach mię-
dzyoddziałowych, liczących nie mniej niż 7 uczniów.
Jednocześnie przepisy rozporządzenia dają moż-
liwość, w przypadku oddziałów liczących odpowied-
nio nie więcej niż 30 uczniów lub nie więcej niż
24 uczniów na zajęciach, o których mowa w ww. pkt
1–7, podziału na grupy za zgodą organu prowadzące-
go szkołę.
Jak wynika z powyższego, obowiązujące regulacje
prawne stwarzają, w ocenie resortu, możliwości do-
stosowania istniejących w danej szkole warunków
organizacyjnych do nałożonego na organ prowadzący
obowiązku zapewnienia uczniom bezpiecznych i hi-
gienicznych warunków nauki i opieki.
Dodatkowo informuję, że kwestia centralnego i jed-
nolitego ustalenia maksymalnej liczebności uczniów
w oddziale jest trudna ze względu na różnorodność
i złożoność warunków, w tym warunków demograficz-
nych i finansowych, w jakich działają poszczególne
organy prowadzące. Jednakże decentralizacja zadań
oznacza przede wszystkim większą odpowiedzialność
wójta, burmistrza, prezydenta, starosty i marszałka
za prowadzoną przez samorząd politykę edukacyjną
i uzyskiwane efekty kształcenia.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że w „Raporcie
o kapitale intelektualnym Polski” z 10 lipca 2008 r.
wskazano na wyniki polskich i międzynarodowych
badań w zakresie wpływu liczebności klas na popra-
wę wyników nauczania. Wyniki tych badań nie wy-
kazują, aby wyniki uczniów były tym lepsze, im kla-

sa jest mniejsza. Ze 112 projektów badawczych prze-
prowadzonych na całym świecie 103 nie wykazały
istotnej pozytywnej korelacji pomiędzy ogranicze-
niem wielkości klasy a wynikami uczniów lub też
wykazały korelację ujemną. Z analizy badań przepro-
wadzonych w krajach OECD wynika, że „to różnice
w umiejętnościach nauczyciela całkowicie dominują
nad efektem zmniejszonych klas”.
Zauważyć należy także, że przepisy ustawy z dnia
19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświa-
ty oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56,
poz. 458) wprowadziły zmianę w art. 5a poprzez do-
danie ust. 4 w brzmieniu: „Organ wykonawczy jed-
nostki samorządu terytorialnego, w terminie do dnia
31 października, przedstawia organowi stanowiące-
mu jednostki samorządu terytorialnego informację
o stanie realizacji zadań oświatowych tej jednostki
za poprzedni rok szkolny, w tym o wynikach spraw-
dzianu i egzaminów, o których mowa w art. 9 ust. 1
pkt 1–3 lit. b–f, w szkołach tych typów, których pro-
wadzenie należy do zadań własnych jednostki samo-
rządu terytorialnego”.
Nałożenie takiego obowiązku na samorząd nie
tylko spowoduje upublicznienie efektów kształcenia
i konieczność przedstawienia ich środowisku lokal-
nemu i rodzicom, ale także będzie służyć refleksji
samorządu nad jakością edukacji w prowadzonych
szkołach w odniesieniu do warunków organizacyj-
nych, jakie dla tych szkół zostały stworzone.
Uprzejmie informuję, że obecnie nie są prowadzo-
ne prace legislacyjne mające na celu zmianę ww. ure-
gulowań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie możliwości wsparcia
byłych sportowców medalistów
i laureatów szczebla mistrzowskiego (11975)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów, przekazaną pismem z dnia 14 paź-
dziernika 2009 r. (sygn. SPS-023-11975/09), w spra-
wie możliwości wsparcia byłych sportowców medali-
stów i laureatów szczebla mistrzowskiego uprzejmie
informuję, co następuje:
491
Wsparcie finansowe byłym sportowcom, reprezen-
tantom Polski przysługuje z budżetu państwa, jeśli
spełniają warunki zawarte w ustawie z dnia 29 lipca
2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 155, poz. 1298). Żadna inna forma wsparcia finan-
sowego ze środków budżetu państwa poza określony-
mi w powyższej ustawie nie jest możliwa.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie wprowadzenia corocznej waloryzacji
świadczeń pielęgnacyjnych (11977)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
14 października br., znak: SPS-023-11977/09, doty-
czące interpelacji posła Waldemara Andzela w spra-
wie wprowadzenia corocznej waloryzacji kwoty świad-
czenia pielęgnacyjnego, uprzejmie wyjaśniam.
Trudna sytuacja materialna wielu rodzin wycho-
wujących niepełnosprawne dzieci i postulaty tego
środowiska są znane ministrowi pracy i polityki spo-
łecznej. Od wielu miesięcy resort pracy i polityki spo-
łecznej prowadzi prace nad projektami zmian,
w szczególności w zakresie ustawy z dnia 28 listopa-
da 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.), mających na celu zwiększenie
wysokości wsparcia dla osób niepełnosprawnych i ich
rodzin, a także zwiększenie jego dostępności. Ich wy-
nikiem jest podwyższenie od 1 listopada 2009 r.
– w ramach tegorocznej, ustawowej weryfikacji kwot
świadczeń rodzinnych – wysokości świadczenia pie-
lęgnacyjnego z tytułu rezygnacji lub niepodejmowa-
nia zatrudnienia w związku z koniecznością sprawo-
wania opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem. Wy-
sokość świadczenia pielęgnacyjnego wzrośnie o blisko
24%, tj. do kwoty 520 zł (obecnie: 420 zł). W związku
z tym, że kwota świadczenia pielęgnacyjnego stanowi
podstawę do ustalenia wysokości składek na ubez-
pieczenie emerytalno-rentowe i zdrowotne za osoby
otrzymujące to świadczenie, zwiększy się również
wysokość tych składek opłacanych ze środków bu-
dżetu państwa.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało również projekt nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, zakładający uniezależnienie od
1 stycznia 2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyj-
nego od wysokości kryterium dochodowego. Oznacza
to, że osoby, które niezależnie od wysokości osiąga-
nego dochodu otrzymają świadczenie pielęgnacyjne,
nabędą także prawo do opłacanych z budżetu pań-
492
stwa składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe
i zdrowotne, a w konsekwencji będą miały możliwość
korzystania z opieki zdrowotnej, zaś w przyszłości ze
świadczeń emerytalno-rentowych. Powyższe rozwią-
zanie zostało przyjęte i włączone przez Radę Mini-
strów do projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw
związanych z realizacją wydatków budżetowych,
przekazanego w dniu 16 października 2009 r. do prac
parlamentarnych (druk sejmowy nr 2413). Szacuje
się, że po wejściu w życie tego rozwiązania liczba osób
uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego zwięk-
szy się o ok. 3,2 tys. osób.
W wyniku przypadającej na bieżący rok weryfi-
kacji kwot świadczeń rodzinnych nastąpi również
wzrost kwot zasiłku rodzinnego we wszystkich gru-
pach wieku dzieci, także dzieci niepełnosprawnych,
o ponad 40%, w stosunku do obecnie obowiązujących
wysokości. Wysokość zasiłku rodzinnego na dziecko
w wieku do ukończenia 5. roku życia wzrośnie do
kwoty 68 zł (obecnie: 48 zł), na dziecko w wieku po-
wyżej 5. roku życia do ukończenia 18. roku życia – do
kwoty 91 zł (obecnie: 64 zł), na dziecko w wieku po-
wyżej 18. roku życia do ukończenia 24. roku życia
– do kwoty 98 zł (obecnie: 68 zł).
Szacuje się, że wzrost kwoty świadczenia pielę-
gnacyjnego (łącznie z wynikającym z tego wzrostem
wysokości składki emerytalno-rentowej i zdrowotnej
opłacanych za osoby pobierające świadczenie), a tak-
że wzrost kwot zasiłku rodzinnego spowoduje wzrost
wydatków z budżetu państwa na świadczenia rodzin-
ne o 189 700 tys. zł w 2009 r. i o 1 138 700 tys. zł
w 2010 r.
Natomiast uniezależnienie prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego od kryterium dochodowego (wraz
z opłacaniem składek na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe i zdrowotne za osoby, które nabędą prawo
do świadczenia) zwiększy dodatkowo nakłady budże-
tu państwa na świadczenia rodzinne w 2010 r.
o 24 800 tys. zł.
Należy zaznaczyć, że wspomniany wyżej wzrost
wysokości zasiłku rodzinnego spowoduje wzrost od
1 listopada 2009 r. kwoty dopuszczalnego przekro-
czenia kwoty kryteriów dochodowych bez utraty pra-
wa do świadczeń rodzinnych dla rodzin korzystają-
cych z tych świadczeń. Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy
o świadczeniach rodzinnych świadczenia przysługu-
ją także w sytuacji, gdy przeciętny miesięczny dochód
netto rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie
przekracza ustawowe kryterium o kwotę nie wyższą
niż kwota najniższego zasiłku rodzinnego, ten zaś
wzrośnie do kwoty 68 zł (np. dla czteroosobowej ro-
dziny z niepełnosprawnym dzieckiem dopuszczalne
przekroczenie kryterium dochodowego wzrośnie
o 80 zł i wyniesie 272 zł). Trzeba jednak pamiętać,
że w przypadku przekroczenia kryterium dochodo-
wego w następnym roku kalendarzowym świadcze-
nia rodzinne już nie będą przysługiwać.
Należy również wspomnieć, że do rodzin wycho-
wujących niepełnosprawne dzieci adresowane są
również inne świadczenia rodzinne związane z nie-
pełnosprawnością, tj. dodatek z tytułu kształcenia
i rehabilitacji niepełnosprawnego dziecka oraz – nie-
zależny od kryterium dochodowego – zasiłek pielę-
gnacyjny. Ponadto rodziny te mogą się ubiegać także
o pozostałe rodzaje świadczeń rodzinnych.
Informuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej nie planuje podjęcia działań mających na celu
zrównanie wysokości świadczenia pielęgnacyjnego
z wysokością minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Świadczenie to nie jest wynagrodzeniem za pracę, ale
świadczeniem o charakterze socjalnym, dlatego też
nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem dochodo-
wym od osób fizycznych, ani nie są od jego kwoty
odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne
i zdrowotne. Nie jest również, tak jak najniższe wy-
nagrodzenie, uzależnione od sytuacji na rynku pracy.
Stąd przepisy o świadczeniach rodzinnych określają,
że wysokość świadczenia pielęgnacyjnego, jak i zmia-
ny tej wysokości, dokonywane są z uwzględnieniem
wyników badań empiryczno-statystycznych Instytu-
tu Pracy i Spraw Socjalnych dotyczących progu
wsparcia dochodowego rodzin, nawiązujących do
kosztów utrzymania rodzin, a nie do tempa wzrostu
wynagrodzeń.
Przytoczona przez posła Waldemara Andzela
w interpelacji kwestia wprowadzenia w ustawie
o świadczeniach rodzinnych takich rozwiązań, które
dawałyby osobom uprawnionym do otrzymywania
świadczenia pielęgnacyjnego możliwość podjęcia do-
datkowej pracy zarobkowej bez utraty prawa do tego
świadczenia, jest niezwykle złożona i wymaga głębo-
kiego rozważenia, w szczególności w kontekście celu,
jakie ono spełnia. Świadczenie pielęgnacyjne jest bo-
wiem przyznawane w związku z koniecznością spra-
wowania osobistej i bezpośredniej opieki nad niepeł-
nosprawnym dzieckiem. Tym samym należy mieć na
uwadze, że ewentualne dopuszczenie możliwości pod-
jęcia przez uprawnionego do świadczenia pielęgna-
cyjnego opiekuna niepełnosprawnego dziecka dodat-
kowej pracy powinno dotyczyć takich form aktywno-
ści zawodowej, które nie kolidowałyby z ww. celem
świadczenia (np. telepraca).
Należy również zauważyć, że wspomniana wyżej
propozycja uniezależnienia prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego od kryterium dochodowego może się
przyczynić do wzrostu środków będących bezpośred-
nio w dyspozycji rodziny. Pracujący rodzic nie będzie
musiał obawiać się, że jego aktywność zawodowa
i osiągane z tego tytułu wynagrodzenie może spowo-
dować utratę przez opiekuna niepełnosprawnego
dziecka prawa do tego świadczenia i odpowiedniej
ochrony ubezpieczeniowej.
Należy także wspomnieć, iż z możliwości podwyż-
szenia wysokości świadczenia pielęgnacyjnego oraz
kwot kryteriów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych, w tym skierowanych do osób
niepełnosprawnych i ich rodzin, nie skorzystał, nie-
stety, poprzedni rząd przy dokonywaniu w 2006 r.
weryfikacji kwot świadczeń rodzinnych i kryteriów
dochodowych do nich uprawniających, mimo że de-

cyzje w tej sprawie podejmował w warunkach ko-
niunktury gospodarczej w Polsce, a nie tak, jak jest
obecnie, w warunkach globalnego kryzysu ekono-
micznego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Andrzeja Adamczyka
i Ryszarda Terleckiego
w sprawie prywatyzacji Krakowskich Zakładów
Sprzętu Ortopedycznego sp. z o.o. (11979)
Odpowiadając na interpelację panów posłów An-
drzeja Adamczyka i Ryszarda Terleckiego, nr SPS-
-023-11979/09, w sprawie procesu prywatyzacyjnego
Krakowskich Zakładów Sprzętu Ortopedycznego
sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
W dniu 19 października 2009 r. upłynął termin
składania ofert na nabycie udziałów spółki KZSO
sp. z o.o. W tym samym dniu o godz. 15.00 komisja
ds. przetargu dokonała otwarcia ofert.
W zakreślonym terminie nie wpłynęła żadna oferta
na nabycie udziałów ww. spółki. Mając powyższe na
uwadze, przedmiotowe postępowanie prowadzone w try-
bie przetargu publicznego zostało unieważnione.
Mając powyższe na uwadze, pragnę odnieść się do
pytań zawartych w interpelacji panów posłów:
1. Czy ministerstwo skarbu przewiduje możli-
wość powrotu do trybu zaproszenia do negocjacji
w sprawie prywatyzacji Krakowskich Zakładów
Sprzętu Ortopedycznego sp. z o.o.?
Z uwagi na to, że na zaproszenie do przetargu
publicznego na nabycie udziałów KZSO sp. z o.o. nie
wpłynęła żadna oferta, MSP w najbliższym czasie
podejmie decyzję odnośnie dalszego sposobu postę-
powania w związku z prywatyzacją spółki.
Nie jest wykluczona możliwość prywatyzacji
spółki w trybie negocjacji podjętych na podstawie
publicznego zaproszenia zgodnie z zapisami ustawy
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji (t.j.: Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn.
zm.) oraz rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
17 lutego 2009 r. w sprawie szczegółowego trybu
zbywania akcji Skarbu Państwa (Dz. U. z 2009 r.
Nr 34, poz. 264).
2. Czy w procesie prywatyzacji ww. firmy prze-
widuje się uzyskanie gwarancji zatrudnienia i podpi-
sanie pakietu socjalnego z załogą?
Przy zastosowaniu trybu negocjacji podjętych na
podstawie publicznego zaproszenia przedmiotem ne-
493
gocjacji jest w szczególności: cena za nabywany pa-
kiet akcji, proponowany przez potencjalnego inwesto-
ra program rozwoju spółki, obejmujący m.in. zobo-
wiązania inwestycyjne, zobowiązania w zakresie
ochrony środowiska, zobowiązania w zakresie ochro-
ny interesów pracowników spółki i innych osób zwią-
zanych ze spółką oraz sposób zabezpieczenia wyko-
nania tych zobowiązań.
Tym niemniej zastosowanie trybu negocjacji nie
oznacza konieczności przyjęcia przez potencjalnego
inwestora dodatkowych warunków dotyczących
np. gwarancji zatrudnienia i podpisania pakietu so-
cjalnego. Uzgodnienie wymienionych zobowiązań
uzależnione jest ostatecznie od stanowiska potencjal-
nego inwestora i nie jest ograniczone żadnymi prze-
pisami prawa.
Zatem obowiązującym i decydującym niezależnie
od przyjętej ścieżki prywatyzacyjnej kryterium wy-
boru potencjalnego inwestora w procesie prywatyza-
cji zgodnie z obowiązującym prawem jest cena, jaka
zostanie zaproponowana za udziały. W przypadku
zastosowania innego kryterium w procesie prywaty-
zacji może dojść do uznania, że została udzielona nie-
dozwolona pomoc publiczna, co z zasady oznaczałoby
naruszenie obowiązujących przepisów Unii Europej-
skiej w tym zakresie.
Dziękując za zainteresowanie procesem prywaty-
zacji spółki Krakowskie Zakłady Sprzętu Ortope-
dycznego sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie, mam na-
dzieję, że udzielona odpowiedź na pytania zawarte
w interpelacji panów posłów będzie satysfakcjonująca.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie stanu polskich dróg (11980)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 14 października 2009 r. nr SPS-023-
-11980/09 w sprawie interpelacji poseł Barbary Bar-
tuś, dotyczącej stanu polskich dróg, uprzejmie prze-
kazuję wyjaśnienie w tej sprawie.
W zakresie dróg krajowych w Polsce najważniej-
szym strategicznym dokumentem jest „Program bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, przyjęty
przez Radę Ministrów uchwałą z dnia 25 września
2007 r. Proces budowy oraz modernizacji sieci dróg
krajowych w Polsce (autostrady, drogi ekspresowe)
przyczynia się do usprawnienia połączeń transporto-
wych pomiędzy najważniejszymi ośrodkami miejski-
494
mi. Cele realizowanego Programu są uszczegółowie-
niem celu nadrzędnego, zawartego w polityce trans-
portowej państwa, którym jest wspieranie rozwoju
gospodarczego kraju i poprawa jakości życia obywa-
teli poprzez stworzenie sprawnego, bezpiecznego
i zrównoważonego systemu transportowego.
Poruszony przez panią poseł problem dotyczy dro-
gi samorządowej, w związku z czym resort infra-
struktury nie ma podstaw formalnych do podejmo-
wania działań w przedmiotowej sprawie. Zgodnie
z treścią art. 19 ust. l ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.) organem jednostki samorządu teryto-
rialnego, do którego właściwości należą sprawy z za-
kresu planowania, budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania i ochrony dróg, jest właściwy zarządca
drogi. Na mocy art. 19 ust. 2 i 5 powołanej ustawy
zarządcami dróg są:
— dla dróg krajowych – generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad,
— dla dróg wojewódzkich – zarząd wojewódz-
twa,
— dla dróg powiatowych – zarząd powiatu,
— dla dróg gminnych – wójt (burmistrz, prezy-
dent miasta).
W granicach miast na prawach powiatu zarządcą
wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta.
Podkreślić również należy, że na podstawie art. 20
ww. ustawy do zarządcy drogi należy m.in. opraco-
wywanie projektów planów finansowania budowy,
przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg
oraz drogowych obiektów inżynierskich, pełnienie
funkcji inwestora, utrzymanie nawierzchni drogi,
chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urzą-
dzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń zwią-
zanych z drogą, realizacja zadań w zakresie inżynie-
rii ruchu, przeprowadzanie okresowych kontroli sta-
nu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz
przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnie-
niem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu dro-
gowego, wykonywanie robót interwencyjnych, robót
utrzymaniowych i zabezpieczających.
Jednocześnie informuję, iż aktualnie w zarządzie
gmin znajduje się 54,61% dróg publicznych, w za-
rządzie powiatu – 33,11% natomiast województwa
– 7,44%. Pozostałą część stanowią drogi krajowe.
Obecnie w Polsce mamy 1292 km dróg szybkiego
ruchu, w tym 817 km autostrad oraz 475 km dróg
ekspresowych.
Od listopada 2007 r. oddano do ruchu 474 km dróg
krajowych, w tym 146 km autostrad oraz 328 km
dróg ekspresowych, obwodnic i dróg po przebudowie.
Podpisano umowy na budowę 1133 km dróg krajo-
wych, w tym 554 km autostrad oraz 579 km dróg
ekspresowych, obwodnic i dużych przebudów dróg.
Podpisano umowy na budowę 206 km autostrad
w systemie tradycyjnym oraz 348 km w systemie
Partnerstwa Publiczno-Prywatnego. Obecnie w bu-
dowie i przebudowie są 784 km dróg krajowych.
Trwają prace przy budowie nowych tras, w tym
337 km autostrad, 247 km dróg ekspresowych i 115 km
obwodnic. W ramach „Programu budowy dróg kra-
jowych na lata 2008–2012” obecnie realizowana jest
także przebudowa 85 km istniejącej sieci. Budowa-
nych jest 14 odcinków autostrad, 22 odcinki dróg eks-
presowych oraz 15 obwodnic.
Wydatki na drogi krajowe w poprzednich latach
wynosiły odpowiednio: 2007 r. – 10,1 mld zł, 2008 r.
– 13,6 mld zł, w tym z Krajowego Funduszu Drogo-
wego 2007 r. – kwota 4,9 mld zł i rok 2008 – kwota
3 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie zmian w ustawie o systemie oświaty
dotyczących przekazywania dotacji
dla przedszkoli (11983)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Krząkały (SPS-023-
-11983/09) w sprawie zmian w ustawie o systemie
oświaty dotyczących przekazywania dotacji dla
przedszkoli, uprzejmie informuję, co następuje:
Podstawę prawną udzielania dotacji przedszko-
lom, szkołom i placówkom oświatowym prowadzo-
nym przez osoby prawne niebędące jednostkami sa-
morządu terytorialnego oraz przez osoby fizyczne
stanowią przepisy art. 80 i 90 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
W zakresie zagadnień sformułowanych przez
pana posła Marka Krząkałę w pytaniach pierwszym
i drugim, a dotyczących:
— określenia wydatków bieżących ponoszonych
w przedszkolach publicznych prowadzonych przez
jednostki samorządu terytorialnego, będących pod-
stawą do naliczania dotacji dla przedszkoli publicz-
nych i niepublicznych prowadzonych przez osoby
prawne inne niż jednostki samorządu terytorialnego
oraz przez osoby fizyczne, z wyłączeniem wydatków
realizowanych z opłat wnoszonych przez rodziców,
— odniesienia kwot dotacji dla szkół niepublicz-
nych dla dorosłych o uprawnieniach szkół publicz-
nych (art.90 ust. 3c ustawy o systemie oświaty) do
środków ujętych w części oświatowej subwencji ogól-
nej otrzymywanej przez jednostki samorządu teryto-
rialnego

Ministerstwo Edukacji Narodowej w pracach przy-
gotowawczych do kolejnej nowelizacji ustawy o syste-
mie oświaty wprowadzi do dyskusji możliwość zmiany
w obowiązujących przepisach w tym zakresie.
Odnosząc się natomiast do trzeciego pytania pana
posła Marka Krząkały, dotyczącego uzupełniania
subwencji oświatowej każdorazowo w przypadku
zwiększenia się liczby uczniów w szkołach prowadzo-
nych przez osoby prawne i fizyczne, informuję, że
wśród tytułów kryteriów podziału 0,6% rezerwy sub-
wencji oświatowej w każdym roku uwzględniana jest
możliwość zwiększenia części oświatowej subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego z ty-
tułu wzrostu zadań szkolnych i pozaszkolnych, pole-
gającego na zwiększeniu łącznej liczby uczniów (wy-
chowanków) w szkołach i placówkach prowadzonych
i dotowanych przez jednostki samorządu terytorial-
nego w stosunku do danych przyjętych do naliczenia
algorytmem części oświatowej subwencji ogólnej na
dany rok – zarówno w pierwszym półroczu roku bu-
dżetowego, jak i od 1 września danego roku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zasad ustalania zestawów
podręczników w szkołach (11985)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy (SPS-023-
-11985/09) dotyczącą zasad ustalania zestawów pod-
ręczników w szkołach, uprzejmie informuję:
Przeprowadzona w 1999 r. reforma edukacji wpro-
wadziła zasadę pluralizmu na rynku podręczników
szkolnych i ich swobodnego wyboru przez nauczycie-
la. Spowodowało to powstanie bardzo bogatej i zróż-
nicowanej oferty podręczników szkolnych, z której
nauczyciele mogą korzystać w zależności od prefero-
wanych metod nauczania oraz możliwości i potrzeb
uczniów. Między podręcznikami zaznaczają się wy-
raźne różnice, więc nauczyciel ma możliwość wyboru.
Istnieją podręczniki przeznaczone zarówno dla na-
uczycieli uczących w sposób tradycyjny, jak i nauczy-
cieli preferujących nowatorskie metody nauczania.
W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o systemie oświaty
nauczyciel ma prawo wyboru podręcznika spośród
podręczników dopuszczonych do użytku szkolnego,
zatem decyzja, czy i z jakich podręczników będą
495
uczniowie korzystać na zajęciach, należy wyłącznie
do nauczyciela. Wyboru podręczników nauczyciele
dokonują z początkiem czerwca każdego roku, bo-
wiem do 15 czerwca dyrektor szkoły ma obowiązek
podać do publicznej wiadomości zestaw podręczni-
ków, który będzie obowiązywał w kolejnym roku
szkolnym. Nie ma zatem formalnych przeszkód, aby
nauczyciele na kolejny rok wybierali ten sam pod-
ręcznik.
Jednym z rozwiązań zmniejszających obciążenia
finansowe związane z zakupem nowych podręczni-
ków jest możliwość obrotu używanymi podręcznika-
mi przez szkoły. Zgodnie z art. 22b ustawy o systemie
oświaty dyrektor szkoły podejmuje działania organi-
zacyjne umożliwiające obrót używanymi podręczni-
kami na terenie szkoły.
W roku szkolnym 2009/2010 uczniowie klas
pierwszych szkoły podstawowej i klas pierwszych
gimnazjum objęci zostali reformą programową. Nowa
podstawa programowa kształcenia ogólnego, wpro-
wadzana rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17), oprócz regulacji treści
kształcenia w języku efektów kształcenia, zmienia
również zakres i treści kształcenia na poszczegól-
nych etapach edukacyjnych. Zakres tych zmian jest
różny w zależności od specyfiki przedmiotu bądź ro-
dzaju zajęć. Spowodowało to konieczność przygoto-
wania nowych programów nauczania i podręczników
dla klas objętych reformą programową, tak aby
uwzględniały zakres treści nauczania i wymagania
określone w nowej podstawie programowej. Podręcz-
niki zgodne z nową podstawą programową są wpisa-
ne do odrębnego wykazu podręczników dopuszczo-
nych do użytku szkolnego.
Pragnę zwrócić uwagę pana posła, że poprzednia
– tak gruntowna – zmiana podstawy programowej,
skutkująca koniecznością wymiany podręczników,
miała miejsce w 1999 r., a zatem 10 lat temu. Nie ma
zatem miejsca „coroczna weryfikacja podręczników
tego samego wydawcy”. Jeżeli wnioskodawca złoży
wniosek o dopuszczenie podręcznika do użytku szkol-
nego do nowej podstawy programowej, który wcze-
śniej był dopuszczony do dotychczasowej podstawy
programowej, podręcznik ten podlega ponownemu
postępowaniu w sprawie dopuszczenia go do użytku
szkolnego i jeżeli uzyska pozytywne opinie rzeczo-
znawców, to zostanie wpisany do wykazu podręczni-
ków zgodnych z nową podstawą programową.
Ceny nowych podręczników dla klas pierwszych
szkół podstawowych i klas pierwszych gimnazjów,
zgodnych z nową podstawą programową, nie odbie-
gają znacząco od cen ubiegłorocznych. Corocznie
obserwuje się kilkuprocentowy (ok. 3–5-procento-
wy w zależności od wydawnictwa) wzrost cen pod-
ręczników szkolnych, a wynika to w głównej mie-
rze z inflacji i wyższych kosztów niektórych usług
496
związanych z przygotowaniem podręcznika. W bie-
żącym roku wzrost cen podręczników szkolnych
utrzymuje się na podobnym poziomie jak dotych-
czas. Bogata oferta podręczników, konkurujących
na rynku wydawniczym wydawców książek eduka-
cyjnych, sprawia bowiem, że wzrost cen podręcz-
ników jest nieznaczny. Cena kompletu podręczni-
ków dla klas objętych reformą programową kształ-
tuje się następująco:
— dla klasy pierwszej szkoły podstawowej – od
170 do ok. 200 zł;
— dla klasy pierwszej gimnazjum – od 300 do ok.
450 zł;
w zależności od wybranych tytułów podręczni-
ków, ewentualnego wyboru zeszytu ćwiczeń itd.
Na podstawie uchwały nr 57/2009 w sprawie rzą-
dowego programu pomocy uczniom w 2009 r. „Wy-
prawka szkolna” i rozporządzenia w sprawie szcze-
gółowych warunków udzielania pomocy finansowej
uczniom na zakup podręczników (Dz. U. z 2009 r.
Nr 76, poz. 642) uczniowie rozpoczynający w roku
szkolnym 2009/2010 naukę w klasach I–III szkoły
podstawowej, w klasach I–III ogólnokształcącej szko-
ły muzycznej I stopnia, naukę w klasie I gimnazjum,
w klasie I ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stop-
nia, w klasie I ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych lub w klasie IV ogólnokształcącej szkoły bale-
towej otrzymują pomoc w formie dofinansowania do
zakupu podręczników.
W br., z uwagi na wejście w życie nowej podstawy
programowej, zmodyfikowano założenia programu,
poprawiając dostęp do uzyskania dofinansowania do
podręczników szkolnych, m.in. wprowadzając nową
grupę uczniów z klasy I gimnazjum. Ustalono dofi-
nansowanie do zakupu podręczników dla tej grupy
na poziomie 280 zł. Wprowadzono również dodatko-
wo 10-procentową grupę uczniów, którzy otrzymali
możliwość ubiegania się o pomoc poza kryterium do-
chodowym, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Sy-
tuacje, które stają się podstawą do podjęcia przez
dyrektora szkoły decyzji o przyznaniu pomocy, okre-
śla art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej. W grupie uzasadniającej szczególne sytu-
acje życiowe znajduje się m.in. sieroctwo, bezdom-
ność, ciężka choroba, przemoc w rodzinie, alkoho-
lizm, narkomania, zdarzenia losowe itp.
Według wstępnych danych z dnia 21 września br.
z programu skorzystało ok. 280 tys. uczniów, w tym
71 tys. uczniów klas pierwszych szkół podstawowych
i 76,5 tys. uczniów klas pierwszych gimnazjów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie nieprzestrzegania ustawy
o ochronie przyrody (11986)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 14 października 2009 r., znak: SPS-023-
-11986/09, przekazujące interpelację posła Michała
Stuligrosza z dnia 6 października 2009 r. w sprawie
nieprzestrzegania przepisów ustawy o ochronie przy-
rody przy termomodernizacji budynków, przekazuję
poniższe informacje.
Zgodnie z art. 56 ust. l pkt 1 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r.
Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) zarządca budynku
przed rozpoczęciem prac remontowych, termomoder-
nizacyjnych, w przypadku stwierdzenia schronień
osobników jerzyka powinien uzyskać zezwolenie ge-
neralnego dyrektora ochrony środowiska na odstęp-
stwo od zakazu umyślnego płoszenia i niepokojenia
osobników tego gatunku. Ponadto w sytuacji, gdy
zniszczenie schronienia jerzyka podczas prac budow-
lanych jest konieczne, należy zwrócić się do właści-
wego regionalnego dyrektora ochrony środowiska
o wydanie zezwolenia na zniszczenie siedlisk, na pod-
stawie art. 56 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy.
Wyżej wspomniane zezwolenia mogą być wydane
w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, je-
żeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko występu-
jących populacji chronionych gatunków zwierząt
oraz jeżeli leżą m.in. w interesie zdrowia i bezpie-
czeństwa powszechnego (art. 56 ust. 4 ustawy o ochro-
nie przyrody).
Uprzejmie informuję, że zalecenia dotyczące tego
gatunku zostały przesłane w piśmie Departamentu
Ochrony Przyrody Generalnej Dyrekcji Ochrony
Środowiska z dnia 14 kwietnia 2009 r. do wszyst-
kich regionalnych dyrekcji ochrony środowiska,
wraz z prośbą o ich przekazanie do organów samo-
rządu terytorialnego, przedstawicieli mieszkalnic-
twa spółdzielczego, komunalnego oraz organów ści-
gania w celu uniknięcia nieumyślnego płoszenia
i niepokojenia oraz zniszczenia schronień podczas
prac budowlanych (pismo w załączeniu)*). Informa-
cję w tej sprawie opublikowano również na stronie
internetowej Generalnej Dyrekcji Ochrony Środo-
wiska. Co więcej, temat ten był przedmiotem szero-
kiej dyskusji na łamach radia i prasy, w której to
dyrekcja brała czynny udział.
Odpowiadając na drugie pytanie, informujemy, że
nie są przewidziane zmiany w ustawie o ochronie
przyrody nakazujące instalowanie w miejsce zasła-
nianych otworów wentylacyjnych drewnianych bu-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

dek lęgowych. Jednakże zezwolenie właściwego re-
gionalnego dyrektora ochrony środowiska na znisz-
czenie schronienia jerzyka może zostać wydane pod
warunkiem zapewnienia temu gatunkowi zastępcze-
go miejsca lęgowego poprzez zawieszanie budek lęgo-
wych dla tych ptaków w miejscach, gdzie dotychczas
miały one swoje lęgi, bądź pod warunkiem pozosta-
wienia otworów wentylacyjnych o odpowiednich roz-
miarach umożliwiających dostęp tym ptakom do ich
schronień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie nieprawidłowości w sklepach
internetowych z elektroniką (11988)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z 14 października br., znak SPS-023-11988/09,
przy którym przesłano interpelację pana posła Wi-
tolda Pahla w sprawie nieprawidłowości w sklepach
internetowych z elektroniką, uprzejmie przekazuję
następujące wyjaśnienia.
Opisywane przez pana posła nieprawidłowości są
mi znane. Rada Ministrów podjęła szereg inicjatyw
mających na celu poprawę sytuacji handlu interne-
towego w Polsce. Wśród klauzul niedozwolonych
w rejestrze prowadzonym przez Urząd Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów znajduje się również wiele
dotyczących transakcji elektronicznych, co dowodzi
skuteczności tego mechanizmu. Konsumenci inter-
netowi mogą korzystać z pomocy konsumenckiej na
tych samych zasadach co pozostali klienci.
Dynamiczny rozwój handlu elektronicznego wska-
zuje na konieczność dokonania szczegółowej oceny tego
sektora. W związku z interpelacjami poselskimi wysto-
sowałem pismo w tej sprawie do prezes UOKiK.
W ramach działań na rzecz zwiększenia bezpie-
czeństwa transakcji handlowych dokonywanych przez
Internet realizowany jest rządowy „Program działań
na rzecz wspierania elektronicznego handlu i usług
na lata „2009–2010”. Stanowi on realizację „Planu
informatyzacji państwa na lata 2007–2010” (rozpo-
rządzenie Rady Ministrów z dnia 28 marca 2007 r.,
Dz. U. Nr 61, poz. 415), który określa priorytety i cele
informatyzacji państwa, zestawienie kluczowych pro-
jektów, program działań w zakresie rozwoju społe-
497
czeństwa informacyjnego oraz zadania publiczne re-
alizowane z wykorzystaniem drogi elektronicznej.
Program wpisuje się w działania dotyczące rozwoju
społeczeństwa informacyjnego w zakresie rozwoju
przedsiębiorczości i konkurencyjności. Program re-
alizuje strategiczne cele państwa polegające na uła-
twianiu prowadzenia działalności gospodarczej przy
wykorzystaniu Internetu i innych środków komuni-
kacji elektronicznej, tworzeniu warunków prawnych
wykorzystania narzędzi teleinformatycznych w dzia-
łalności gospodarczej, ułatwianiu zdalnego podno-
szenia kwalifikacji zawodowych. Cele programu wy-
nikają z analizy potencjału i wykorzystania tego
sektora. Jest to również kontynuacja dotychczaso-
wych działań rządu w tym zakresie tj. program na
lata 2003–2006: Tworzenie mechanizmów i struktur
rozwoju handlu elektronicznego w Polsce (Elektro-
niczna Platforma Wspomagania Handlu – e-Handel).
W listopadzie br. udostępnione zostaną przez Główny
Urząd Statystyczny wartości dla mierników przyję-
tych w programie, co pozwoli na ewentualne skory-
gowanie przyjętych w nim działań.
Należy jednak podkreślić, iż handel internetowy
nie różni się szczególnie od handlu tradycyjnego poza
formą zawierania umowy na odległość. Podstawowe
regulacje aspektów cywilnoprawnych umów interne-
towych’ dominujących w e-handlu, zwanych w pol-
skim systemie prawnym umowami zawieranymi na
odległość, zawarte są w przepisach Kodeksu cywil-
nego, w ustawie o ochronie niektórych praw konsu-
mentów z 2000 r.1) oraz w ustawie o szczególnych
warunkach sprzedaży konsumenckiej z 2002 r.2) We-
dług ustawy o ochronie niektórych praw konsumen-
tów, do umów zawieranych na odległość (bez jedno-
czesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu wy-
szczególnionych w ustawie środków porozumiewania
się na odległość) należy również umowa zawierana
drogą elektroniczną (art. 6 ust. 1).
Regulacje dotyczące obowiązków informacyjnych
i przetwarzania danych usługobiorców zawarte są
głównie w ustawie o świadczeniu usług drogą elek-
troniczną z 2002 r.3) Ustawa o świadczeniu usług dro-
gą elektroniczną zobowiązuje usługodawcę do zapew-
nia usługobiorcy dostępu do aktualnej informacji
o szczególnych zagrożeniach związanych z korzysta-
niem z usługi świadczonej drogą elektroniczną oraz
o „funkcji i celu oprogramowania lub danych niebę-
dących składnikiem treści usługi, wprowadzanych
przez usługodawcę do systemu teleinformatycznego,
którym posługuje się usługobiorca. Zawiera też obo-
wiązek wyraźnego wyodrębnienia i jednoznacznego
oznaczenia informacji handlowej i określa, co musi
1
Ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw
konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną
przez produkt niebezpieczny (Dz. U. Nr 22, poz. 271).
2
Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach
sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego
(Dz. U. Nr 141, poz. 1176, ze zm.).
3
Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą
elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204).
498
ona zawierać (oznaczenie podmiotu, na którego zle-
cenie jest ona rozpowszechniana, jego adresy elektro-
niczne, opis form działalności promocyjnej, w szcze-
gólności obniżek cen, nieodpłatnych świadczeń pie-
niężnych lub rzeczowych i innych korzyści związa-
nych z promowanym towarem, usługą lub wizerun-
kiem, określenie warunków niezbędnych do skorzy-
stania z takich korzyści oraz wszelkie informacje,
które mogą mieć wpływ na określenie zakresu odpo-
wiedzialności stron, w szczególności ostrzeżenia
i zastrzeżenia). Ustawa określa też, jakie dane oso-
bowe klienta i w jakim celu może przetwarzać usłu-
godawca (niezbędne do nawiązania, ukształtowania
treści, zmiany lub rozwiązania stosunku prawnego
między stronami). Ustawa o świadczeniu usług drogą
elektroniczną zawiera też przepisy karne określające
kary za przesyłanie elektronicznie niezamówionej
informacji handlowej (spamu) i za nieprawidłowe in-
formowanie usługobiorców. Zakaz dostarczania in-
formacji i ofert za pośrednictwem nośników elektro-
nicznych bez zgody konsumenta sformułowany był
także we wcześniejszej regulacji – w ustawie o ochro-
nie niektórych praw konsumentów.
Elementem odniesienia polskich regulacji doty-
czących handlu elektronicznego jest unijna dyrekty-
wa o handlu elektronicznym z 2000 r.4)
W ustawie o ochronie niektórych praw konsumen-
tów znajdują się m.in. przepisy nakładające obowią-
zek poinformowania konsumenta, najpóźniej w chwi-
li złożenia mu propozycji zawarcia umowy, o:
— imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamiesz-
kania (siedzibie) przedsiębiorcy oraz organie, który
zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębior-
cy, a także numerze, pod którym przedsiębiorca zo-
stał zarejestrowany,
— istotnych właściwościach świadczenia i jego
przedmiotu,
— cenie lub wynagrodzeniu obejmujących wszyst-
kie ich składniki, a w szczególności cła i podatki,
— zasadach zapłaty ceny lub wynagrodzenia,
— kosztach oraz terminie i sposobie dostawy,
— prawie odstąpienia od umowy w terminie 10 dni,
— miejscu i sposobie składania reklamacji.
Informacje te powinny być sformułowane jedno-
znacznie, w sposób zrozumiały i łatwy do odczytania.
Konsument powinien być także poinformowany o ist-
nieniu ogólnych warunków umownych, regulaminów
i innych postanowień, które będą uważane za zaak-
ceptowane i wiążące konsumenta z chwilą zawarcia
umowy. W świetle powyższego najważniejsze wydają
się działania w zakresie uświadamiania obywatelom
ich praw konsumenckich.
Jednym z wdrażanych instrumentów zwiększają-
cych wzajemne zaufanie sprzedawców i konsumen-
tów jest znak Euro-Label. Jest to europejski znak
4
Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych
usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu
elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego.
zaufania w handlu elektronicznym dla konsumentów
i sprzedawców. Został stworzony dla zapewnienia
konsumentowi pewności, której potrzebuje przy ko-
rzystaniu z elektronicznych systemów sprzedaży
zdalnej. Znak służy także jako poświadczenie zaufa-
nia konsumenckiego w transakcjach ponadgranicz-
nych na terenie Unii Europejskiej. Euro-Label pro-
wadzi listę witryn internetowych, które zasługują na
zaufanie klienta. Widząc ten znak na witrynie inter-
netowej, klient może być pewien, że otrzyma solidne
i godne zaufania usługi oraz że:
— sprzedawca przedstawiający ofertę w sieci In-
ternet istnieje w rzeczywistości,
— warunki sprzedaży są zrozumiałe i opisane na
witrynie,
— sprzedawca respektuje przepisy o ochronie da-
nych osobowych,
— produkt będzie dostarczony zgodnie z zamó-
wieniem.
— w przypadku nieprawidłowości transakcji bę-
dzie zastosowana procedura rozpatrywania skargi.
Pozytywną oznaką zwiększenia wzajemnego za-
ufania sprzedawców i klientów jest zrezygnowanie
przez większość sklepów internetowych z wymogu
potwierdzenia zamówienia. Tworzą się również na-
turalne mechanizmy zaufanej strony trzeciej gwa-
rantującej bezpieczeństwo transakcji w ramach płat-
ności elektronicznych. Nisza informacyjna została
naturalnie zapełniona przez mechanizmy konkuren-
cji rynkowej, są to tzw. porównywarki cen i rankingi
sprzedawców. Według badań Gemius Megapanel/PBI
z lipca 2007 r. w dziesiątce porównywarek najczęściej
wykorzystywanych przez polskich internautów było
7 serwisów polskich i 3 zagraniczne. Pierwsza trójka
(Ceneo, Nokaut, Skąpiec) przyciągała wtedy łącznie
ok. 75% użytkowników, natomiast Ceneo i Skąpiec
miały łącznie ok. 80% odsłon takich serwisów. Rynek
internetowy daje również klientom przewagę w po-
staci dostępu bezpośredniego do pełnej i bieżącej
oferty producentów, niezależnie od sklepów interne-
towych oraz opinii i ocen innych użytkowników lub
grup ekspertów.
Zgodnie z wynikami badań przeprowadzonych
przez GUS w kwietniu 2008 r., w okresie 3 miesięcy
poprzedzających badanie zakupów w Internecie do-
konało 3,5 min (11,9%) wszystkich Polaków w wieku
16–74 lat. Wielkość obrotów polskiego e-handlu sta-
nowi ok. 1,91% raportowanej przez GUS wartości
sprzedaży detalicznej towarów w Polsce (w 2007 r.
ok. 1,56%). Stosunkowo niski udział wynika przede
wszystkim z niewielkiego udziału w e-handlu arty-
kułów żywnościowych, stanowiących znaczący udział
w detalicznym obrocie handlowym w kraju. Np. we-
dług raportu Stowarzyszenia Mediów Bezpośrednich
w Wielkiej Brytanii udział e-commerce w całym han-
dlu w 2007 r. wynosił 5,2%. Dynamika wzrostu
e-handlu w Polsce jest wyższa niż całości sprzedaży
detalicznej – wg GUS sprzedaż detaliczna w 2008 r.
wrosła o 13%, natomiast handel elektroniczny wyka-
zał wzrost o ponad 36%.

Wśród polskich konsumentów zakupy przez In-
ternet cieszą się od kilku lat coraz większą popular-
nością, trend wzrostowy internautów deklarujących,
iż kiedykolwiek zrobili zakupy przez Internet, utrzy-
muje się od 2005 r. Wówczas niewiele ponad 40% in-
ternautów choć raz skorzystało z tej formy zakupów,
natomiast obecnie już dwóch na trzech użytkowni-
ków Internetu deklaruje kupno produktu lub usługi
w sieci. Ponad 90% polskich internautów deklaruje
wykorzystanie Internetu jako wsparcia decyzji zaku-
powych, choć tylko 66% internautów deklaruje, że
kiedykolwiek dokonało zakupów w sieci.
Według badania NetTrack Millward Brown SMG/
KRC 2004–2008, odsetek Polaków kupujących w In-
ternecie w 2008 r. stanowił 46% w porównaniu do
42,5% w 2007 r., odpowiednio odsetek osób uczestni-
czących w akcjach internetowych stanowił niezmien-
nie 21,3%. Również według badania NetTrack Mill-
ward Brown SMG/KRC w 2008 r. 21,1% responden-
tów dokonała przez Internet zakupu odzieży/bielizny/
butów; 18,8% książek; 12,2% kosmetyków; 11,2%
sprzętu RTV; 10,4% telefonów komórkowych; 9,5%
muzyki; pozostałe kategorie mieszczą się w przedzia-
le poniżej 9% respondentów.
Według badania polskich sklepów internetowych
Internet Standard/PBI z marca 2009 r. ok. 81% pol-
skich sklepów internetowych to przedsiębiorstwa
prowadzone w formie indywidualnej działalności go-
spodarczej. Dlatego też rządowy „Program działań
na rzecz wspierania elektronicznego handlu i usług
na lata 2009–2010” ukierunkowany jest na edukację
przedsiębiorców sektora MSP. W ramach programu
realizowane są dwa projekty:
Przedmiotem projektu „Budowa wirtualnego śro-
dowiska inkubacji przedsiębiorstw dla współpracy
z e-administracją” jest budowa publicznej elektro-
nicznej platformy typu biznes – administracja zapew-
niającej mikro, małym i średnim przedsiębiorstwom
dostęp do wszystkich publicznych informacji i usług
niezbędnych do prowadzenia działalności gospodar-
czej. Z punktu widzenia użytkownika końcowego
głównym rezultatem projektu będzie portal Elektro-
niczna Platforma Gospodarcza (dalej zwana Platfor-
ma e-Gospodarka), na którym zostaną udostępnione
usługi wspomagające działania przedsiębiorców
w zakresie:
1) współpracy między sobą, podmiotami instytu-
cjonalnymi i naukowymi oraz konsumentami,
2) współpracy biznesu z administracją poprzez
wykorzystanie usług z platformy e-PUAP.
Zastosowane na platformie mechanizmy logowa-
nia i uwierzytelniania użytkowników wykorzystają
profil zaufania e-PUAP, tym samym nie będzie bu-
dowana nowa funkcjonalność związana z uwierzytel-
nianiem, przez co zachowana zostanie koncepcja sin-
gle point of entry. W wyniku działania systemu in-
formatycznego Platformy e-Gospodarka instytucjom
publicznym zostaną udostępnione dane powstające
w wyniku działań biznesowych przedsiębiorstw
(np. faktury elektroniczne, dane statystyczne, dane
499
do obsługi celnej). Dzięki systemowi nastąpi również
promocja dostępnych usług e-Administracji oraz ak-
tywizacja do budowy nowych usług przy zapewnionej
automatyzacji obiegu dokumentów po stronie przed-
siębiorstwa.
Projekt informatyczny „System ekspercki – wir-
tualny konsultant dla MSP” będzie ułatwiał i ukie-
runkowywał dostęp do informacji o potencjalnych
źródłach finansowania przedsięwzięć z funduszy po-
mocowych. Z punktu widzenia użytkownika końco-
wego rezultatem projektu będzie portal internetowy,
w którym prezentowana będzie wiedza o potencjal-
nych źródłach finansowania z funduszy pomoco-
wych. Wnioskowanie oraz prezentowanie propozycji
finansowania przedsięwzięć będzie się odbywało na
podstawie informacji zgromadzonych w bazie wie-
dzy systemu oraz profilu odbiorcy wsparcia i jego
przedsięwzięcia. W bazie wiedzy przechowywane
będą zestawy informacji o dostępnych źródłach fi-
nansowania, procedurach występowania o środki,
warunkach ich uzyskania, sposobie prowadzenia
i rozliczania projektów wykorzystujących wskazane
fundusze itd.
Ostatni raport z wyniku monitoringu sklepów in-
ternetowych Federacji Konsumentów z 2006 r. poda-
je, iż Federacja Konsumentów sprawdziła zgodność
działania e-sklepów z prawem oraz dostępność i zro-
zumiałość informacji o warunkach transakcji i bez-
pieczeństwie przesyłanych danych. Wyniki nie są
zadowalające:
— prawie co 7. sklep internetowy w Polsce nie
podaje swojego adresu;
— co 7. sklep w ogóle nie informuje o koszcie do-
stawy;
— sklepy internetowe często wprowadzają konsu-
mentów w błąd odnośnie do trybu dochodzenia rosz-
czeń: nie dokonują rozróżnienia między reklamowa-
niem na podstawie niezgodności towaru konsump-
cyjnego z umową a na podstawie gwarancji;
— zdarza się, że e-sklepy ograniczają własną od-
powiedzialność, np. dają konsumentowi 14 dni na
złożenie reklamacji, podczas gdy są na to 2 miesiące
od wykrycia niezgodności towaru konsumpcyjnego
z umową:
— 29% sklepów nie przestrzega zasady, że umowa
nie może nakładać na konsumenta obowiązku zapła-
ty ceny przed otrzymaniem towaru;
— ponad połowa stron e-sklepów nie wspomina
ani słowem o bezpieczeństwie dostarczanych przez
konsumenta danych w ramach przekazywania da-
nych i płacenia za towary/usługi;
— rzadkością jest, aby przesyłanie danych pod-
czas rejestracji nowego klienta było szyfrowane;
— 43% stron sklepów internetowych nie informu-
je, mimo ustawowego wymogu, o tym, że konsument
ma dostęp do swoich danych: możliwość wglądu, po-
prawiania, aktualizacji i usunięcia.
Są też jednak pozytywne elementy działania skle-
pów:
500
— 70% sklepów podaje informację o możliwości
odstąpienia od umowy zawartej na odległość bez po-
dania przyczyn w terminie dziesięciu dni;
— ponad 2/3 sklepów podaje zasady ochrony da-
nych osobowych (ale przeważnie nie są one wyczer-
pujące);
— sklepy internetowe szybko reagują na kontakt
e-mailowy: średni czas oczekiwania na e-mail z od-
powiedzią ze sklepu to 1,3 dnia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie kontraktowania
świadczeń medycznych przez NFZ
– oddział we Wrocławiu, w listopadzie
i grudniu 2009 r., a także projektu
planu finansowego NFZ na 2010 r.
i planowanej zmiany algorytmu podziału
środków na poszczególne oddziały NFZ (11992)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Dawida Jackiewicza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 września 2009 r.,
w sprawie kontraktowania świadczeń medycznych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia – oddział we
Wrocławiu, w listopadzie i grudniu 2009 r., a także
projektu planu finansowego NFZ na 2010 r. i plano-
wanej zmiany algorytmu podziału środków na po-
szczególne oddziały NFZ, która została przesłana
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 14 października 2009 r. (znak: SPS-023-
-11992/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowot-
nej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawie-
rania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.), należą do kompetencji Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru
sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdro-
wia minister zdrowia wystąpił do funduszu z proś-
bą o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Dolnośląskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia
wynika, że oddział, przedstawiając świadczeniodaw-
com pierwszą propozycję aneksów na II półrocze
2009 r., proponował poziom finansowania leczenia
szpitalnego zgodny ze środkami zabezpieczonymi
w planie finansowym NFZ na rok 2009. Po przepro-
wadzeniu licznych spotkań ze świadczeniodawcami,
jak również organami założycielskimi przedstawiono
propozycję modyfikacji zaproponowanych poprzednio
kwot. Kontrakty na II półrocze 2009 r. wyliczone zo-
stały w oparciu o miesięczne wartości kontraktów
w I półroczu, pomniejszone o ewentualne niewyko-
nania w poszczególnych zakresach. Jednakowy algo-
rytm zastosowano do wyliczeń kwot dla wszystkich
świadczeniodawców, z którymi Dolnośląski Oddział
Wojewódzki NFZ ma zawarte umowy.
Ze świadczeniodawcami, którzy mieli podpisane
umowy w rodzaju: leczenie szpitalne – programy te-
rapeutyczne, leczenie szpitalne – chemioterapia, ra-
dioterapia i brachyterapia zostały podpisane aneksy
z warunkami finansowymi określonymi do końca
grudnia 2009 r. Dziewięciu świadczeniodawców pod-
pisało aneksy dla podstawowej umowy szpitalnej na
okres do końca grudnia 2009 r. Dla 67 świadczenio-
dawców warunki finansowania dla podstawowej
umowy szpitalnej zostały określone na 4 miesiące, tj.
lipiec–październik 2009 r. Dyrektor oddziału poin-
formował także, że w celu zakontraktowania świad-
czeń na listopad i grudzień 2009 r. Dolnośląski Od-
dział Wojewódzki NFZ od połowy sierpnia 2009 r.
prowadzi rozmowy ze świadczeniodawcami, organa-
mi założycielskimi, konsorcjami szpitali, dotyczące
finansowania umów w okresie listopad–grudzień
2009 r. Propozycje oddziału były wysyłane do świad-
czeniodawców, jednak do chwili obecnej nie zawarto
porozumień w tej kwestii. Proponowany przez Dol-
nośląski Oddział Wojewódzki NFZ poziom finanso-
wania świadczeń w okresie listopad–grudzień 2009 r.
zapewnia dostęp do niezbędnych świadczeń, tj. ratu-
jących życie oraz przypadków pilnych.
W tym kontekście należy poinformować, że
w dniu 15 października 2009 r. prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 48/2009/
DEF w sprawie zmiany planu finansowego NFZ na
2009 r., zwiększając koszty świadczeń zdrowotnych
w planach oddziałów wojewódzkich Narodowego
Funduszu Zdrowia o kwotę 247 866 tys. zł w ramach
środków z funduszu zapasowego, w tym Dolnoślą-
skiego Oddziału Wojewódzki NFZ o kwotę 77 072 tys. zł,
oraz w dniu 4 sierpnia 2009 r. wydał zarządzenie nr
37/2009/DEF, którym dokonał zmiany planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.,
rozdysponowując dodatni wynik finansowy za rok
2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł, w tym dla Dolno-
śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ 58 432 tys. zł.

Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010, sporządzonego przez pre-
zesa NFZ, ze względu na dysproporcję w wysoko-
ściach środków przydzielanych poszczególnym od-
działom wojewódzkim funduszu, która w przypadku
niektórych OW NFZ może prowadzić do niemożności
pokrycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji – do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie informuję uprzejmie, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która w dniu 16 paź-
dziernika została podpisana przez prezydenta RP.
Ustawa ta wejdzie w życie po upływie 7 dni od dnia
jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej. Ozna-
cza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji również
ze stosownego rozporządzenia), jako jednego z kry-
teriów podziału środków, wskaźnika wynikającego
ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdro-
wia w planie finansowym na 2010 r. nie może być niż-
sza niż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowiązującym
w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2 ww. ustawy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
501
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie braku podręczników
do nauki przedmiotu etyka
w szkołach podstawowych i gimnazjach (11994)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej (SPS-
-023-11994/09) dotyczącą braku podręczników do
nauki przedmiotu etyka w szkołach podstawowych
i gimnazjach, uprzejmie informuję.
Z uwagi na obowiązywanie nowej podstawy pro-
gramowej kształcenia ogólnego wprowadzonej roz-
porządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia
23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programo-
wej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U.
z 2009 r. Nr 4, poz. 17) w klasach I szkoły podsta-
wowej i klasach I gimnazjum począwszy od roku
szkolnego 2009/2010 mogą być stosowane podręcz-
niki zgodne z nową podstawą programową i wpisa-
ne do odrębnego wykazu podręczników zgodnych
z tą podstawą. Dotychczas nie wpłynął do MEN ża-
den wniosek o dopuszczenie do użytku szkolnego
podręcznika do etyki.
Aby zapewnić uczniom dostęp do wakujących na
rynku wydawniczym podręczników Ministerstwo
Edukacji Narodowej planuje podjęcie działań mają-
cych na celu uzupełnienie oferty wydawnictw eduka-
cyjnych o podręcznik do etyki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie propozycji Ministerstwa Zdrowia
zmniejszenia ilości zabiegów do 120 dni w roku
dla osób z niepełnosprawnością intelektualną
i ze sprzężonym kalectwem (11998)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej z dnia
2 października 2009 r., przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 14 paź-
502
dziernika 2009 r., znak: SPS-023-11998/09, w spra-
wie czasu trwania rehabilitacji dzieci z zaburzenia-
mi wieku rozwojowego w ośrodku i w oddziale
dziennym, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) wraz
z aktami wykonawczymi, w tym rozporządzenie mi-
nistra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji
leczniczej (Dz. U. Nr 140, poz. 1145). Zgodnie z za-
łącznikiem nr 1 pkt 3b do ww. rozporządzenia mini-
stra zdrowia rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wie-
ku rozwojowego w ośrodku lub oddziale dziennym
wynosi dla jednego świadczeniobiorcy 120 dni w roku
kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego w interpelacji pro-
blemu niezapewnienia świadczeniobiorcom możliwo-
ści wydłużenia czasu trwania rehabilitacji ponad
wskazane 120 dni w roku kalendarzowym, co było
dostępne w oparciu o zarządzenie prezesa NFZ, po-
twierdzam, iż zgodnie z zarządzeniem nr 85/2008/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
15 października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju rehabi-
litacja lecznicza, ze zm., czas trwania rehabilitacji
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku
i w oddziale dziennym wynosił do 120 osobodni
w roku kalendarzowym, z możliwością przedłużenia
na podstawie decyzji dyrektora właściwego oddziału
funduszu. Uprzejmie informuję, że możliwość wydłu-
żenia okresu rehabilitacji powyżej 120 dni, na pod-
stawie zgody indywidualnej dyrektora oddziału NFZ,
nie została zagwarantowana w ww. rozporządzeniu
ministra zdrowia ze względów formalnoprawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Zdrowia dostrzega potrzebę uelastycznienia
czasu trwania rehabilitacji leczniczej, w indywidual-
nych przypadkach, ze względów medycznych. Na ko-
nieczność wprowadzenia zmian w przedmiotowym
rozporządzeniu zwrócili uwagę również świadczenio-
dawcy oraz organizacje zrzeszające świadczeniobior-
ców, wskazując w korespondencji kierowanej do Mi-
nisterstwa Zdrowia na specyfikę poszczególnych
świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasad-
ność wdrożenia rozwiązań, które pozwoliłyby na sfi-
nansowanie ze środków publicznych przez NFZ świad-
czeń rehabilitacji leczniczej udzielonych w czasie od-
powiadającym potrzebom zdrowotnym osoby rehabi-
litowanej oraz celowi leczniczemu, któremu służy
rehabilitacja.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie pani poseł, czy możliwe będzie przeanalizowanie
zaistniałej sytuacji w kontekście praw i dobra pacjen-
tów skutkujące wprowadzeniem zmian polegających
na możliwości wydłużenia okresu rehabilitacji powy-
żej 120 dni w roku kalendarzowym, uprzejmie infor-
muję, że postulowana przez panią poseł zmiana
ww. rozporządzenia stanowi przedmiot bieżących
analiz Ministerstwa Zdrowia. Decyzja odnośnie
zapewnienia możliwości przedłużenia czasu trwa-
nia rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku roz-
wojowego w ośrodku/oddziale dziennym powyżej
120 dni w roku kalendarzowym, w drodze noweli-
zacji przedmiotowego aktu wykonawczego, zosta-
nie podjęta po wypracowaniu właściwego rozwią-
zania w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie niskich cen na rynku skupu zbóż
(11999)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka pismem z dnia 14 paździer-
nika br., znak: SPS-023-11999/09, przekazującym
interpelację poselską Mariusza Grada, posła na Sejm
RP, przesyłam poniższe wyjaśnienia.
Na obecną sytuację na rynku zbóż zarówno w UE,
jak i w Polsce mają wpływ między innymi wielkość
popytu i podaży oraz działania kapitału finansowe-
go, który w sezonie 2007/2008 sztucznie zawyżył
ceny zbóż na światowych rynkach. Oceniając sytu-
ację cenową, nie sposób pominąć sprzeczności inte-
resów pomiędzy producentami drobiu i wieprzowiny
a producentami zbóż. Dodatkowo sytuację pogarsza
ograniczony (na skutek recesji gospodarczej) dostęp
do kredytów dla podmiotów skupujących, które
w wyniku powyższego prowadzą skup wyłącznie na
bieżące potrzeby.
Zasadnicze znaczenie dla kształtowania sytuacji
na krajowym rynku zbóż mają światowe i unijne sza-
cunki zbiorów zbóż oraz zapotrzebowanie. Prognozy
Międzynarodowej Rady Zbożowej (IGC) z 24 września
2009 r. pokazują, że na świecie w roku gospodarczym
2009/2010 zostanie zebranych 1,753 mld ton zbóż
(1,792 mld ton w 2008 r.). Zużycie zbóż ogółem się-
gnie 1,743 mld ton i będzie niższe od zbiorów o 10 mln
ton. Z uwagi na zrównoważenie popytu i podaży za-
pasy utrzymają się na dość wysokim poziomie 363 mln
ton. Według prognoz IGC z 24 września br. w roku
gospodarczym 2009/2010 w krajach Unii Europejskiej
zostanie zebranych 290,7 mln ton zbóż, zużycie zbóż

osiągnie poziom 275,0 mln ton. Wysoki poziom produk-
cji przy niewielkim wzroście zużycia zbóż pozwoli
utrzymać zapasy unijne na wysokim poziomie, tj. ok.
34,4 mln ton.
Według przedwynikowego szacunku GUS (z 23 wrze-
śnia 2009 r.) w Polsce tegoroczne zbiory zbóż ogółem
szacuje się na 29,7 mln ton, tj. o 7,2% wyżej od zbio-
rów w 2008 r. Powierzchnia uprawy zbóż ogółem
wyniosła 8,6 mln ha i była mniejsza od ubiegłorocz-
nej o 0,2%. Plony oszacowano na 34,6 dt/ha, tj. 7,5%
wyżej niż w 2008 r.
Instytut Ekonomiki Rolniczej i Gospodarki Żyw-
nościowej przewiduje, że w roku gospodarczym 2009/
2010 zużycie zbóż może wynieść ok. 26,3 mln ton.
Wykorzystanie ziarna na pasze zmniejszy się o 1,2%
i osiągnie poziom 16,4 mln ton. Zakłada się również
niewielkie zmniejszenie (do 5,2 mln ton) zużycia zbóż
na cele konsumpcyjne, a także ograniczenie zapotrze-
bowania na ziarno do siewu. Natomiast spodziewany
jest wzrost zużycia przemysłowego (w tym również na
biopaliwa) do 1,9 mln ton. Przy zrównoważonym po-
ziomie importu oraz eksportu krajowe zapasy zbóż
w roku gospodarczym 2009/2010 mogą kształtować
się na poziomie ok. 2,9–3,5 mln ton.
Wyjątkowa koniunktura na krajowym rynku po
zbiorach w roku gospodarczym 2007/2008 wynikała
między innymi z korzystnych zbiorów w Polsce oraz
nieurodzaju w krajach głównych producentów zbóż.
W podejmowanych ocenach sytuacji na rynku krajo-
wym nie można pomijać niekorzystnej sytuacji na
światowym rynku finansowym oraz związanej
z tym recesji gospodarczej w skali światowej, której
skutki wpływają również na gospodarkę polską.
W sezonie 2007/2008 obserwowaliśmy znaczny spa-
dek światowych zapasów zbóż, w wyniku czego ceny
na światowych rynkach osiągnęły rekordowy po-
ziom. W sezonie 2008/2009, z uwagi na wysoki po-
ziom zbiorów zbóż, szczególnie w Europie i krajach
WNP, występujące problemy na rynkach finanso-
wych oraz spowolnienie gospodarcze, ceny zbóż na
rynku światowym po wzroście w roku gospodarczym
2007/2008 uległy znacznej redukcji.
Według GUS w ostatnim miesiącu sezonu 2008/
2009 (czerwiec) średnia cena jęczmienia wyniosła
455 zł/t i była niższa w porównaniu do grudnia oraz
czerwca 2008 r. odpowiednio o 8,2% i o 40%. Za żyto
w czerwcu 2009 r. uzyskiwano 386 zł/t, tj. o 8,5%
więcej niż w grudniu 2008 r., ale o 44% mniej niż
w tym samym okresie przed rokiem. W tym czasie
średnia cena pszenicy osiągnęła poziom 538 zł/t,
a kukurydzy 613 zł/t, tj. odpowiednio o 14% i o 67%
wyższy niż w grudniu 2008 r., ale o 33% i 18% niższy
niż w czerwcu ub.r. W lipcu br. rozpoczęły się żniwa,
co przyczyniło się do dalszego spadku cen zbóż.
Wg danych ZSRIR MRiRW w dniach 12.10. – 18.10.
br. w wiodących przedsiębiorstwach prowadzących
skup przeciętne ceny kształtowały się następująco:
pszenica konsumpcyjna kosztowała średnio 464 zł/t,
żyto konsumpcyjne ok. 245 zł/t, jęczmień konsumpcyj-
ny – 354 zł/t, kukurydza – 434 zł/t.
503
Jednym z instrumentów stabilizujących rynek
zbóż w ramach Wspólnej Polityki Rolnej jest m.in.
skup interwencyjny. Mechanizm ten obejmuje zakup
zbóż wyprodukowanych we Wspólnocie i prowadzony
jest w celu stabilizacji podaży oraz cen na rynku
Wspólnoty. Zakupy interwencyjne prowadzone są
w okresie od l listopada do 31 maja roku następnego,
przez agencje interwencyjne funkcjonujące w oparciu
o ujednolicone dla całej Wspólnoty zasady. Zakupami
interwencyjnymi są objęte pszenica zwyczajna, psze-
nica durum, jęczmień, kukurydza i sorgo. W ramach
interwencji skupowane jest ziarno oferowane w ilo-
ściach nie mniejszych niż 80 ton oraz spełniających
minimalne wymagania jakościowe.
W Polsce zadania przewidziane dla agencji inter-
wencyjnej realizuje Agencja Rynku Rolnego. Oferen-
ci sprzedający swoje zboże do interwencji składają
ofertę w oddziale terenowym agencji. W skupie inter-
wencyjnym obowiązuje jednakowa cena dla wszystkich
zbóż wynosząca 101,31 euro/t. W celu zachęcenia ofe-
rentów do przechowywania zboża we własnych maga-
zynach i oferowania go w jak najpóźniejszym termi-
nie cena interwencyjna od l listopada do końca maja
roku następnego jest zwiększana w kolejnych miesią-
cach o 0,46 euro/t.
W dniu 18 października 2009 r. w Polsce w zapa-
sach interwencyjnych znajdowało się 80,5 tys. ton
ziarna zbóż. Od sezonu 2009/2010 zakupami inter-
wencyjnymi objęte są pszenica zwyczajna, jęczmień,
sorgo bez ograniczeń ilościowych oraz kukurydza
i pszenica durum, dla których ustalono limit na pozio-
mie 0 ton.
Mając na uwadze istotny wzrost kosztów produkcji
zbóż przy jednoczesnym obniżeniu cen rynkowych,
minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił z wnio-
skiem na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds. Rol-
nictwa i Rybołówstwa, które odbyło się w dniu
28 października 2008 r., o przygotowanie analizy
kosztów produkcji zbóż oraz rozważenie możliwości
podniesienia ceny interwencyjnej co najmniej do wy-
sokości średnich kosztów ich produkcji.
W styczniu 2008 r. ochrona celna na rynku zbóż
została zawieszona z uwagi na występujący niedobór
zbóż na rynku Wspólnoty. Pomimo prognoz o nega-
tywnym wpływie suszy na poziom zbiorów zbóż
w 2008 r. w Polsce, które to informacje w skali kraju
nie potwierdziły się, minister rolnictwa i rozwoju wsi
w dniu 18 sierpnia 2008 r. przesłał do Komisji Eu-
ropejskiej wniosek o przywrócenie ochrony celnej na
wspólnotowym rynku zbóż. Rozporządzeniem Komi-
sji (WE) nr 1039/2008 z dnia 23 października 2008 r.
przywrócono cła w imporcie zbóż do UE na zasadach,
jakie obowiązywały przed ich zawieszeniem.
Podczas dyskusji nad zmianami w systemie inter-
wencji Polska brała czynny udział w dyskusji, prezen-
tując poniższe stanowisko:
— Polska sprzeciwiała się propozycjom KE doty-
czącym zaniechania comiesięcznego podnoszenia
ceny interwencyjnej.
504
— Polska podczas dyskusji podkreślała, iż jest
przeciwna ograniczeniu działań interwencyjnych (li-
mitowaniu).
— Popierając zasadę jednolitości rynku wspólno-
towego, Polska wnioskowała o możliwość otwarcia
przetargów regionalnych na zakup lub sprzedaż zbóż
w ramach działań interwencyjnych. Wskazywała jed-
nocześnie duże zróżnicowanie geograficzne i przy-
rodnicze Wspólnoty oraz różnorodność struktur ryn-
kowych, w celu zachowania skuteczności prowadzo-
nych działań niezbędne jest wprowadzenie jedno-
znacznych zapisów umożliwiających zastosowanie
regionalnego podejścia w realizacji działań interwen-
cyjnych.
Podczas posiedzeń komitetu zarządzającego w sierp-
niu br. sprzeciwiała się importowi w ramach kon-
tyngentu kukurydzy i sorgo do Hiszpanii oraz ku-
kurydzy do Portugalii. Strona Polska wyraziła
sprzeciw wobec uwalniania zapasów interwencyj-
nych kukurydzy z Węgier, co wpłynęłoby niekorzyst-
nie na poziom cen na rynku krajowym.
W dniu 13 sierpnia br. minister rolnictwa i roz-
woju wsi zwrócił się do Komisji Europejskiej o podję-
cie działań interwencyjnych na rynku zbóż, które
pomogą w stabilizacji tego rynku, a w konsekwencji
poziomu przychodów rolniczych, tj. między innymi po-
przez:
— uruchomienie regionalnego przetargu na eks-
port 0,5 mln ton zbóż dla krajów o niekorzystnym
położeniu względem głównych rynków zbytu,
— wcześniejsze uruchomienie (od l września) dla
Polski, ewentualnie również dla krajów o niekorzyst-
nym położeniu względem głównych rynków zbytu
skupu interwencyjnego i utrzymanie tego terminu
przez co najmniej dwa kolejne lata,
— wstrzymanie procedury przetargowej na im-
port w ramach kontyngentów taryfowych (abatimen-
to) co najmniej do czasu rozpoczęcia skupu interwen-
cyjnego.
Niezależnie od wystąpienia do pani komisarz
Mariann Fischer Boel minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi wystąpił do przewodniczącego Rady UE
z wnioskiem o czasowe przesunięcie terminu reali-
zacji zakupów interwencyjnych na rynku zbóż dla
Polski z l listopada na l września na co najmniej
dwa kolejne lata.
W dniach 9–10 września br. minister Marek Sa-
wicki uczestniczył w spotkaniu ministrów rolnictwa
Grupy Wyszehradzkiej oraz Bułgarii i Rumunii
w Budapeszcie. Podczas spotkania omawiano trudną
sytuację na rynkach rolnych ze szczególnym uwzględ-
nieniem rynku mleka i zbóż. W przyjętym wspólnym
oświadczeniu podjęto decyzję, aby wystąpić do Ko-
misji Europejskiej o podjęcie działań w celu stabili-
zacji rynków rolnych.
Niezależnie od wystąpień do Komisji Europejskiej
i Rady minister rolnictwa i rozwoju wsi w bezpośred-
nich rozmowach z ministrami do spraw rolnictwa
innych krajów członkowskich zabiega o poparcie pol-
skich wniosków.
Jako stabilizujące sytuację rynkową należy rów-
nież uznać działania spółki Elewarr, której właści-
cielem jest Agencja Rynku Rolnego. Spółka ta oprócz
tradycyjnie dokonywanych zakupów ziarna oferuje
producentom i grupom producenckim, które z uwagi
na niskie ceny nie decydują się na sprzedaż zbóż i rze-
paku w okresie żniw, możliwość ich usługowego skła-
dowania. Łącznie spółka może przeznaczyć na ten cel
powierzchnię magazynową zdolną pomieścić 0,3 mln
ton ziarna. Aby skorzystać z oferty, producent powi-
nien dostarczyć do elewatora spółki nie mniej niż
20 ton zboża lub rzepaku, dobrej jakości handlowej,
pochodzącego z własnego gospodarstwa, ze zbiorów
2009 r. W zależności od przyjętego wariantu oferty
producenta może:
— odebrać w dowolnym terminie składowane
zboże lub rzepak – producent ponosi wówczas kosz-
ty: przyjęcia do magazynu, doprowadzenia do wyma-
ganych parametrów, przechowywania i wydania z ma-
gazynu z załadunkiem na środki transportowe; odbiór
zboża lub rzepaku nastąpi wg ustalonego harmono-
gramu, nie później niż do 30 czerwca następnego
roku, po uregulowaniu należności za ww. koszty wg
faktury VAT,
— sprzedać spółce Elewarr 50% dostarczonego
zboża lub rzepaku wg obowiązującego cennika skupu
w elewatorze spółki; producent ma również możli-
wości odkupienia sprzedanego uprzednio spółce zboża
lub rzepaku w późniejszym terminie, w zależności od
kształtowania się cen rynkowych, w cenie obowią-
zującej w dniu transakcji; szczegóły sprzedaży okre-
ślone zostaną w umowie zawieranej indywidualnie
w magazynie spółki.
Podczas licznych spotkań ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z przedstawicielami organizacji i związ-
ków rolniczych omawiano aktualną sytuację na ryn-
ku zbóż. Celem spotkań była nie tylko wymiana infor-
macji o istniejących problemach dotyczących rynków
rolnych ze szczególnym uwzględnieniem rynku zbóż,
ale również poszukiwanie nowych rozwiązań mogą-
cych ustabilizować obecną sytuację.
Nową formą wsparcia na rynku zbóż jest utwo-
rzony (w oparciu o nową ustawę o funduszach pro-
mocji produktów rolno-spożywczych z 22 maja 2009 r.
– Dz. U. Nr 97, poz. 799) Fundusz Promocji Ziarna
Zbóż i Przetworów Zbożowych administrowany przez
ARR. Celem funduszu jest promowanie przetworów
zbożowych i wspieranie wzrostu spożycia poprzez
zmianę upodobań żywieniowych konsumentów. Ze
środków funduszu finansowane mogą być kampanie
informacyjne i promocyjne, badania rynkowe i na-
ukowe, jak również udział producentów oraz prze-
twórców w wystawach, targach i szkoleniach. Dzia-
łania finansowane z funduszu promocji powinny
przyczynić się do poprawy jakości oferowanych pro-
duktów, konkurencyjności polskiej branży zbożowej
oraz trwałego zdobycia nowych rynków zbytu.
Ustawa o funduszach promocji umożliwia również
współfinansowanie tych działań ze środków UE.

Przedkładając powyższe informacje, zapewniam,
że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco
monitoruje i dostrzega problemy występujące na ryn-
kach rolnych oraz będzie kontynuowało działania
zmierzające do utrzymywania możliwie najkorzystniej-
szych warunków produkcji mających istotny wpływ na
sytuację dochodową w rolnictwie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie budowy placówki Straży Granicznej
w Ulhówku w woj. lubelskim (12000)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 14 października 2009 r. (sygn. SPS-023-12000/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Mariusza Grada w sprawie budowy placówki
Straży Granicznej w Ulhówku w woj. lubelskim,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż w 2004 r. Nad-
bużański Oddział Straży Granicznej podjął działa-
nia zmierzające do realizacji zadania inwestycyjne-
go pn. „Budowa placówki Straży Granicznej w m.
Ulhówek”.
W latach 2004–2007 w ramach środków budżeto-
wych Straży Granicznej pozyskany został teren pod
budowę placówki, opracowana została dokumentacja
techniczna oraz uzyskano pozwolenie na budowę. Za-
kres rzeczowy ww. inwestycji obejmuje m.in. budowę
budynku administracyjnego, garażowo-magazyno-
wego oraz budynku mieszkalnego (16-rodzinnego)
przeznaczonego na zabezpieczenie potrzeb lokalo-
wych funkcjonariuszy Straży Granicznej. Zakłada
się, iż szacunkowy koszt ww. przedsięwzięcia wynie-
sie 20 710,45 tys. zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż realizację
przedmiotowego zadania inwestycyjnego planuje się
sfinansować ze środków Funduszu Granic Zewnętrz-
nych w latach 2011–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
505
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie problemu z dostępnością
prac maturalnych dla zainteresowanych osób
(12012)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-12012/09) pana posła Wojcie-
cha Żukowskiego w sprawie problemu dostępności
prac maturalnych dla zainteresowanych osób, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje:
Przepis § 107 rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie wa-
runków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) stanowi, że
sprawdzony i oceniony arkusz egzaminacyjny, w tym
karta odpowiedzi, są udostępniane absolwentowi do
wglądu – na jego wniosek – w czasie i miejscu wska-
zanym przez dyrektora okręgowej komisji egzamina-
cyjnej. Prawo wglądu nie obejmuje prawa do żądania
sporządzania i wydawania kserokopii tych prac przez
okręgowe komisje egzaminacyjne. Gdyby zamiarem
prawodawcy było umożliwienie także utrwalania ar-
kusza egzaminacyjnego i zwielokrotnianie go, mógł-
by ten zamiar wyrazić za pomocą jednoznacznych
zwrotów językowych. Przykładowo w Kodeksie po-
stępowania cywilnego (art. 9) odróżniono prawo do
wglądu do akt od prawa do otrzymywania odpisów
i wyciągów z akt. Również art. 73 § 1 Kodeksu po-
stępowania administracyjnego precyzyjnie wskazuje,
że strona ma możliwość przeglądania akt sprawy
oraz sporządzania z nich notatek i odpisów.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, któ-
ry zajął stanowisko w tej sprawie w postanowieniu
z dnia 27 lutego 2001 r. (sygn. akt I SA 1946/00/),
pisemne prace egzaminacyjne należy traktować ina-
czej niż dokumenty, z którymi postępowanie regulu-
ją przepisy K.p.a. Prace egzaminacyjne związane są
z ocenianiem wiedzy i umiejętności, podlegają więc
nadzorowi pedagogicznemu, którego zasady ustala
minister właściwy do spraw oświaty i wychowania.
Z powyższego wynika, że sposób udostępniania ar-
kuszy nie jest dowolny. Dyrektor okręgowej komisji
egzaminacyjnej ma obowiązek umożliwić absolwen-
towi jedynie zapoznanie się z ocenioną pracą. Wzmian-
kowany przepis nie pozwala na utrwalenie treści ar-
kusza i zwielokrotnianie go w jakikolwiek sposób.
Tak więc wykluczone jest kserowanie materiałów eg-
zaminacyjnych bądź fotografowanie ich, a także udo-
stępnianie arkuszy egzaminacyjnych w formie elek-
tronicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
w ww. postanowieniu oraz w postanowieniu z dnia
506
24 lutego 2000 r. (sygn. akt I SA 1428/99) w uzasad-
nieniu wskazuje, że postępowanie egzaminacyjne
(egzaminowanie i ocenianie) nie ma cech postępowa-
nia administracyjnego. Oceny otrzymywane z po-
szczególnych przedmiotów na egzaminie matural-
nym (tak ustnym, jak i pisemnym) nie są decyzjami
administracyjnymi, absolwentów natomiast przystę-
pujących do tego egzaminu nie można uważać za
strony w rozumieniu art. 28 K.p.a. W związku z tym
nie ma uzasadnienia ustanawianie pełnomocnika
zdającego pełnoletniego czy też nie, dokonującego
wglądu do sprawdzonych i ocenionych arkuszy egza-
minacyjnych. W myśl art. 9c ust. 2a ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), wyniki sprawdzianów
i egzaminu są ostateczne i nie służy na nie skarga do
sądu administracyjnego.
W związku z powyższym Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie planuje wprowadzenia zmian w wyżej
przywołanym rozporządzeniu, dotyczących kopiowa-
nia sprawdzonych arkuszy egzaminacyjnych oraz
umożliwienia wglądu do tych arkuszy pełnomocni-
kom zdających.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie przeprowadzania egzaminów
zawodowych (12067)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Jana Kamińskiego (SPS-023-12067/09)
w sprawie przeprowadzania egzaminów zawodowych,
uprzejmie wyjaśniam.
Przepisy rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warun-
ków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowa-
nia uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) określają progi zdawal-
ności poszczególnych etapów egzaminu zawodowego.
Osoba zdająca zdaje ten egzamin, jeżeli uzyska:
1) z etapu pisemnego:
— z części pierwszej – co najmniej 50% punktów
możliwych do uzyskania,
— z części drugiej – co najmniej 30% punktów
możliwych do uzyskania oraz
2) z etapu praktycznego – co najmniej 75% punk-
tów możliwych do uzyskania.
Nie jest zasadne porównywanie określonych w pro-
centach progów zdawalności poszczególnych etapów
egzaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe
z normami w tym zakresie ustalonymi dla przedmio-
tów ogólnokształcących na egzaminie maturalnym.
Wyniki odnotowane na świadectwach maturalnych
mają istotny wpływ wyłącznie na zakwalifikowanie
się posiadaczy tych świadectw do szkół wyższych.
Natomiast egzamin potwierdzający kwalifikacje za-
wodowe sprawdza wiadomości i umiejętności właści-
we dla danego zawodu i ma na celu potwierdzenie
przygotowania absolwenta do samodzielnego wyko-
nywania tych zadań zawodowych, które pracodawca
może mu powierzyć bezpośrednio po ukończeniu
szkoły.
Określenie wymagań dotyczących zdania etapu
praktycznego egzaminu zawodowego na poziomie co
najmniej 75% uzasadnia wagę tego egzaminu z punk-
tu widzenia pracodawców (czy bez obaw można zlecić
np. wykonanie instalacji urządzeń sanitarnych w domu
osobie, która zdała egzamin zawodowy na poziomie
30%, czyli szacunkowo opanowała co trzecią umie-
jętność) oraz rangę dyplomu potwierdzającego kwa-
lifikacje zawodowe, którego posiadacz zaprezentował,
co potrafi, niezależnemu gremium egzaminatorów.
Na ogólnie niską zdawalność egzaminu zawodowego
w skali kraju w zawodach na poziomie kwalifikacji
technika wpływ mają przede wszystkim słabe wyni-
ki uzyskiwane przez osoby potwierdzające kwalifika-
cje w zawodach silnie powiązanych z techniką (me-
chanicznych, elektronicznych, elektrycznych), które
są skutkiem:
— niezbyt dobrego przygotowania w gimnazjum
do dalszego kształcenia się (słabe wyniki z egzaminu
gimnazjalnego). Absolwenci techników kształcących
w tych zawodach wybierają na egzaminie matural-
nym geografię lub w.o.s., a nie matematykę czy fizy-
kę. Absolwenci na egzaminie często nie potrafią prze-
kształcić wzoru i podstawić podanych w zadaniu da-
nych, podać właściwych jednostek itp.,
— sprawdzania na egzaminie umiejętności ponad-
przedmiotowych, podczas gdy absolwenci mają trud-
ności w zintegrowaniu wiedzy nabytej na poszczegól-
nych przedmiotach. W procesie kształcenia uczniowie
nie rozwiązują zadań przekrojowych, obejmujących
cały zakres prac na typowym stanowisku pracy,
— niewystarczającego wyposażania przez organy
prowadzące szkoły: laboratoriów, pracowni i warsz-
tatów szkolnych w pomoce dydaktyczne i sprzęt nie-
zbędny do pełnej realizacji programów nauczania
oraz przeprowadzania egzaminów zawodowych,
— niedostatku kadry nauczycielskiej o kwalifika-
cjach właściwych do nauczania danego zawodu.
W etapie praktycznym egzaminu potwierdzające-
go kwalifikacje zawodowe absolwenci techników i szkół
policealnych, w zależności od zawodu, rozwiązują za-
danie egzaminacyjne, które polega na opracowaniu
projektu realizacji określonych prac (technik mecha-

nik) albo na opracowaniu projektu realizacji okre-
ślonych prac i wykonaniu określonych prac na sta-
nowisku wyposażonym zgodnie ze standardem wy-
magań dla danego zawodu (technik elektryk). W tym
etapie egzaminu sprawdzane są praktyczne umie-
jętności absolwenta właściwe dla danego zawodu.
Nadmienić należy, że umiejętności praktyczne osób
przystępujących do egzaminu w zawodzie na pozio-
mie kwalifikacji technika to nie tylko umiejętności
manualnego wykonania prac na stanowisku, lecz
również umiejętności o charakterze intelektualnym,
bazujące na integracji opanowanej wiedzy i nabytej
praktyki, umożliwiające rozwiązywanie problemów
zawodowych.
Niewłaściwie przyjęta koncepcja działań czy też
nieuwzględnienie kolejności postępowania przesądza
o negatywnym wyniku etapu praktycznego egzami-
nu. Trudna do wyobrażenia jest bowiem sytuacja,
gdy osoba zdająca nie potrafi zaprojektować swoich
działań, a potem, bez podpowiedzi, byłaby w stanie
poprawnie wykonać ciąg czynności niezbędnych do
rozwiązania przedstawionego w zadaniu problemu.
Decyzja o skoncentrowaniu się w pierwszych latach
przeprowadzania egzaminu zewnętrznego w więk-
szości zawodów na poziomie kwalifikacji technika na
przygotowaniu na etapie praktycznym wyłącznie
projektu prac została podjęta po uzyskaniu opinii
Centralnej Komisji Egzaminacyjnej, okręgowych ko-
misji egzaminacyjnych oraz resortów właściwych dla
poszczególnych zawodów o niewystarczającym lub
niejednolitym wyposażeniu szkół w pomoce dydak-
tyczne i sprzęt do nauczania i egzaminowania.
Sześcioletnie doświadczenie resortu oświaty zwią-
zane z przeprowadzaniem egzaminu potwierdzające-
go kwalifikacje zawodowe pozwala stwierdzić niską
przystępowalność absolwentów szkół prowadzących
kształcenie zawodowe do tego egzaminu, gdyż zgod-
nie z obowiązującymi przepisami jest on fakultatyw-
ny. Jednak znaczenie egzaminów potwierdzających
kwalifikacje zawodowe, choć powoli, systematycznie
wzrasta. Coraz szersze kręgi pracodawców nabywają
świadomość różnic między absolwentami legitymu-
jącymi się wyłącznie świadectwem ukończenia szko-
ły prowadzącej kształcenie zawodowe a osobami po-
siadającymi dyplom lub świadectwo czeladnicze. Za-
uważyć także należy, że szefowie innych resortów,
jak na przykład ministrowie właściwi do spraw zdro-
wia, transportu czy gospodarki, w wydawanych przez
siebie przepisach dotyczących wykonywania niektó-
rych zawodów lub pełnienia określonych funkcji za-
wodowych jednoznacznie stawiają wymóg posiadania
tytułu zawodowego lub dyplomu potwierdzającego
kwalifikacje zawodowe.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, dostrzegając
potrzebę zmodernizowania szeroko rozumianej edu-
kacji zawodowej, przygotowuje kompleksowe zmiany
organizacyjno-programowe. Założeniem tych zmian
jest zwiększenie zaangażowania pracodawców w kształ-
cenie przyszłych pracowników, a jednocześnie przy-
gotowanie absolwentów do funkcjonowania w społe-
507
czeństwie opartym na wiedzy. Resort oświaty propo-
nuje m.in. nowe podejście do klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego, polegające na wyodrębnie-
niu kwalifikacji w poszczególnych zawodach, jak też
modernizację systemu egzaminów potwierdzających
kwalifikacje zawodowe. Obecnie do tego egzaminu
przystępować mogą wyłącznie absolwenci szkół pro-
wadzących kształcenie zawodowe w celu dokonania
sprawdzenia i oceny pełnego zestawu kwalifikacji za-
wodowych w wyuczonym zawodzie.
Modernizacja systemu egzaminów zawodowych
sprawi, że w nieodległej przyszłości można będzie
potwierdzać, odrębnie lub łącznie, kwalifikacje spe-
cyficzne dla danego zawodu niezależnie od trybu,
szkolnego lub pozaszkolnego, w jakim zostały one
nabyte. Uczniowie (słuchacze) szkół prowadzących
kształcenie zawodowe będą potwierdzali kwalifika-
cje składające się na zawód w trakcie trwania zajęć
dydaktyczno-wychowawczych. Okręgowe komisje
egzaminacyjne będą wydawały certyfikaty zaświad-
czające o pozytywnym wyniku sprawdzenia poszcze-
gólnych kwalifikacji. Zostanie wprowadzona zasada,
zgodnie z którą absolwent szkoły będzie mógł „wy-
mienić” komplet certyfikatów na dyplom potwier-
dzający kwalifikacje w wyuczonym zawodzie. Do
końca 2009 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej wy-
pracuje spójną koncepcję zmian w kształceniu za-
wodowym, które zostaną poddane szerokim konsul-
tacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbysława Owczarskiego
w sprawie zmian rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu rehabilitacji leczniczej (12111)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Zbysła-
wa Owczarskiego, z dnia 5 października 2009 r.,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu, z dnia 20 października 2009 r.,
znak: SPS-023-12111/09, w sprawie zmiany rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
508
Wykaz oraz warunki realizacji świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej okre-
śla rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1145). Zgodnie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww.
rozporządzenia rehabilitacja dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku lub oddziale dziennym
wynosi dla jednego świadczeniobiorcy 120 dni w roku
kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego w interpelacji pro-
blemu niezapewnienia świadczeniobiorcom możliwo-
ści wydłużenia czasu trwania rehabilitacji ponad
wskazane 120 dni w roku kalendarzowym, uprzejmie
informuję, iż zgodnie z zarządzeniem nr 85/2008/
DSOZ prezesa NFZ z dnia 15 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza, ze
zmianami, czas trwania rehabilitacji dzieci z zabu-
rzeniami wieku rozwojowego w ośrodku i w oddziale
dziennym wynosił do 120 osobodni w roku kalenda-
rzowym, z możliwością przedłużenia na podstawie
decyzji dyrektora właściwego oddziału funduszu.
Możliwość wydłużenia okresu rehabilitacji powyżej
120 dni, na podstawie zgody indywidualnej dyrekto-
ra oddziału NFZ, nie została zagwarantowana w ww.
rozporządzeniu ze względów formalnoprawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Zdrowia dostrzega potrzebę uelastycznienia
czasu trwania rehabilitacji leczniczej – w indywidu-
alnych przypadkach, ze względów medycznych. Ko-
nieczność wprowadzenia zmian w ww. rozporządze-
niu sygnalizują świadczeniodawcy oraz organizacje
zrzeszające świadczeniobiorców, wskazując na specy-
fikę poszczególnych świadczeń z zakresu rehabilitacji
leczniczej i zasadność wdrożenia rozwiązań, które
pozwoliłyby na sfinansowanie ze środków publicz-
nych przez NFZ świadczeń rehabilitacji leczniczej
udzielonych w czasie odpowiadającym potrzebom
zdrowotnym osoby rehabilitowanej oraz celowi lecz-
niczemu, któremu służy rehabilitacja.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie pana posła dotyczące przywrócenia możliwości
wydłużenia okresu rehabilitacji powyżej 120 dni
w roku kalendarzowym, uprzejmie informuję, że po-
stulowana zmiana ww. rozporządzenia stanowi
przedmiot bieżących analiz Ministerstwa Zdrowia.
Decyzja odnośnie do zapewnienia możliwości prze-
dłużenia czasu trwania rehabilitacji dzieci z zaburze-
niami wieku rozwojowego w ośrodku i w oddziale
dziennym powyżej 120 dni w roku kalendarzowym,
w drodze nowelizacji przedmiotowego aktu wyko-
nawczego, zostanie podjęta po wypracowaniu właści-
wego rozwiązania w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie zmian zasad podziału środków
na finansowanie świadczeń zdrowotnych
(12120)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Pomajdy przekazaną
przy piśmie z dnia 20 października 2009 r., znak:
SPS-023-12120/09, dotyczącą działań podejmowa-
nych w celu zmiany zasad podziału środków Narodo-
wego Funduszu Zdrowia na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) minister właściwy do spraw zdrowia
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia, określa, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy tryb i kryteria podziału
środków pomiędzy centrale i oddziały wojewódzkie
funduszu z przeznaczeniem na finansowanie świad-
czeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (tzw. al-
gorytm podziału środków), uwzględniając przepisy
art. 118 tej ustawy. Kluczowe znaczenie dla określe-
nia algorytmu ma zatem brzmienie art. 118 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej i zasady w nim
określone.
Przyjęty na podstawie obowiązującej ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej algorytm wzbudzał wiele
kontrowersji i powodował zarzuty nieodpowiedniego
kształtowania podziału środków pomiędzy oddziały
wojewódzkie funduszu. W związku z tym w dniu
20 sierpnia br. przedstawiony został poselski projekt
ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(druk nr 2239). Zawierał on propozycje zmian
przepisów dotyczących gospodarki finansowej NFZ,
w tym art. 118. Tym samym określał on nowe pod-
stawy do ustalenia w rozporządzeniu ministra zdro-
wia algorytmu podziału środków NFZ na finansowa-
nie świadczeń opieki zdrowotnej. Podkreślenia przy
tym wymaga, że zgodnie z zaproponowanymi rozwią-
zaniami z art. 118 ustawy usunięto tzw. kryterium
dochodowe wywołujące najwięcej zarzutów dotyczą-
cych niesprawiedliwego podziału środków.
W dniu 25 września br. w wyniku prac legislacyj-
nych w Sejmie i Senacie RP ustawa została uchwalo-
na, a następnie w dniu 16 października 2009 r. pod-
pisana przez prezydenta RP.
W dniu 14 października br. minister zdrowia
w celu realizacji przepisów znowelizowanej ustawy
przedstawił do uzgodnień międzyresortowych pro-
jekt rozporządzenia w sprawie szczegółowego trybu

i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych z terminem
opiniowania do 21 października br. Projekt rozporzą-
dzenia ustala nowy algorytm podziału środków po-
między wszystkie oddziały NFZ. Po zakończeniu
uzgodnień międzyresortowych wymaga ono podpisu
ministra zdrowia i w porozumieniu ministra finan-
sów. Podpisane rozporządzenie będzie podstawą do
ustalenia podziału środków na finansowanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w planie finansowym fundu-
509
szu na 2010 r., który ustalany będzie na zasadach
i w trybie określonych ww. ustawą z dnia 25 września
2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 5039)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy Marek
na drodze S8 oraz drogi S17
na odcinku od projektowanej drogi S8
do miejscowości Wiązowna
W piśmie z dnia 23 września 2009 r. Rada Powia-
tu Wyszkowskiego stwierdziła, że po zakończeniu
budowy południowej obwodnicy Wyszkowa i drogi
ekspresowej na odcinku od Wyszkowa do Radzymina
wąskim gardłem trasy łączącej Warszawę z Białym-
stokiem pozostaje jej odcinek przebiegający przez
Marki. Budowa obwodnicy Marek na drodze S8 i ob-
wodnicy Warszawy na drodze S17 będzie rozwiąza-
niem problemów komunikacyjnych nie tylko miesz-
kańców Wyszkowa, ale również powiatów ościen-
nych, a także mieszkańców Warszawy i regionu pół-
nocno-wschodniej Polski.
Ponadto opisywana trasa jest często uczęszcza-
nym przez turystów szlakiem komunikacyjnym,
a proponowana obwodnica zwiększyłaby ich bezpie-
czeństwo oraz zminimalizowała ryzyko dla miesz-
kańców.
W związku z powyższym pragnę zapytać:
Czy istnieje możliwość wpisania obwodnicy Ma-
rek na drodze S8 oraz drogi S17 na odcinku od pro-
jektowanej drogi S8 do miejscowości Wiązowna do
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”?
W jakim terminie mogłyby ruszyć prace na ww.
obszarach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5040)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie osobistej odpowiedzialności
urzędników za wydawanie personalnych
decyzji administracyjnych
Działając na podstawie art. 195 Regulaminu Sej-
mu RP składam na ręce Pana Premiera zapytanie
w sprawie osobistej odpowiedzialności urzędników
za wydawanie personalnych decyzji administracyj-
nych, która, jak się wydaje, w chwili obecnej nie jest
w sposób właściwy uregulowana.
W dniu 19 października br. odbyłem w moim biu-
rze poselskim rozmowę z ppłk mgr inż. F. C., który
9 listopada 1970 r. został zwolniony z zawodowej służ-
by wojskowej na podstawie, jak twierdzi, bezprawnej
decyzji administracyjnej podjętej przez wysokiego
urzędnika Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony
Narodowej. Wadliwość tej decyzji została potwierdzo-
na, lecz nie spowodowało to jej zmiany. Do dnia dzi-
siejszego nie otrzymał zadośćuczynienia za owe bez-
prawne zwolnienie, wydający decyzję urzędnik nie
poniósł natomiast odpowiedzialności karnej.
Jak zauważa pan C., podobne przypadki dotyczą
wielu osób, które w czasach PRL-u zostały bezpraw-
nie zwolnione, najczęściej ze względu na poglądy po-
lityczne lub działalność opozycyjną. Urzędnicy wy-
dający decyzje o zwolnieniach w zdecydowanej więk-
szości przypadków nie ponieśli do dnia dzisiejszego
odpowiedzialności karnej. Jest to spowodowane prze-
pisami, które stanowią, iż każdą decyzję podpisują
dyrektorzy poszczególnych urzędów lub departamen-
tów. Nierzadko nie zapoznają się oni w ogóle ze spra-
wą, w której wydają decyzję. Sytuację mogłoby zmie-
nić wprowadzenie zasady osobistej odpowiedzialności
urzędników za wydawanie decyzji administracyj-
nych, szczególnie w kwestiach dotyczących konkret-
nych osób, które to decyzje mogą mieć dla nich istot-
ne znaczenie. Postulowana zmiana wymuszałaby na
urzędnikach kierowanie się większą starannością,
a przede wszystkim przestrzeganie prawa przy wy-
dawaniu decyzji administracyjnych.
Zainteresowany proponuje następujący zapis
ustawowy: Urzędnik prowadzący daną sprawę per-
sonalną konkretnej osoby, której po dokładnym za-
poznaniu się ze sprawą opracował decyzję personalną
mającą znaczenie prawne, sam bierze na siebie odpo-
wiedzialność karną przewidzianą w art. 233 K.k.
Urzędnik po otrzymaniu od przełożonego polecenia
załatwienia sprawy i po ustaleniu treści decyzji (pi-
sma) w porozumieniu z przełożonym nie przedkłada
przełożonemu do podpisu tejże decyzji, lecz sam pod-
pisuje decyzję z upoważnienia przełożonego. Jeśli
uzgodnił tę decyzję z prawnikiem, to i ten prawnik
podpisuje decyzję (pismo) o znaczeniu prawnym.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o odpowiedź na następujące pytania:
Czy znane są Panu Premierowi podobne przypad-
ki zwalniania osób z pracy w sposób bezprawny w cza-
sach PRL-u?
Czy przewidziane jest dokonanie zmian w istnie-
jących przepisach w kierunku wprowadzenia zasady
osobistej odpowiedzialności urzędników za podejmo-
wane decyzje?
Jaka jest opinia Pana Premiera na temat propo-
zycji przedstawionej przez zainteresowanego?

Czy w rządzie prowadzone są prace zmierzające
do otrzymania zadośćuczynienia przez osoby bez-
prawnie zwolnione z pracy w czasach PRL-u?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5041)
do ministra skarbu państwa
w sprawie odrzucenia przez Skarb Państwa
propozycji ugody z rodzinami ofiar
i poszkodowanymi w katastrofie budowlanej
na terenie Międzynarodowych Targów
Katowickich w styczniu 2006 r.
Kilka dni temu przed sądem w Katowicach Skarb
Państwa odrzucił propozycję ugody z rodzinami ofiar
i poszkodowanymi w katastrofie budowlanej na tere-
nie Międzynarodowych Targów Katowickich w stycz-
niu 2006 r.
Według pełnomocnika Skarbu Państwa nie pono-
si on odpowiedzialności za zawalenie się hali. Kwe-
stionuje on zasadę i wysokość składanych roszczeń.
Na zadane przed sądem pytanie, dlaczego kwestio-
nuje, nie udzielił odpowiedzi.
Poszkodowani wykazują dobrą wolę, aby się w tej
sprawie porozumieć, nie narażając żadnej ze stron na
dodatkowe koszty i długie procesy sądowe. Podstawą
zawezwań do próby ugodowej stanowi prawomocny
wyrok sądów w Chorzowie i Katowicach z 2008 r.
potwierdzający odpowiedzialność Skarbu Państwa.
Sądy uznały umowę dzierżawy, jaka łączyła właści-
ciela terenu MTK – Skarb Państwa, ze spółką MTK.
Zgodnie z zasadą prawa cywilnego: czyj grunt, tego
stojąca na nim budowla, Skarb Państwa musiał wy-
razić zgodę na budowę hali. W opinii sądów Skarb
Państwa zobowiązany był także do dbania o stan
techniczny budynku i właściwe jego użytkowanie.
Nie bez znaczenia jest również postępowanie inspek-
tora nadzoru budowlanego, który, będąc urzędnikiem
państwowym, nie dopilnował, aby dach hali naprawić
zgodnie z przepisami budowlanymi. Odpowiedzial-
ność za błędy urzędników państwowych spoczywa na
Skarbie Państwa.
W wyniku tego, jak już zapowiadają, pełnomocni-
cy poszkodowanych zasypią sądy lawiną pozwów,
których wysokość będzie kilkakrotnie wyższa od pro-
ponowanej w ugodzie. W opinii wielu prawników,
w świetle powyższych faktów, możliwy będzie tylko jeden
wyrok – zasądzający pieniądze od Skarbu Państwa.
W związku z powyższym proszę o odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Dlaczego Skarb Państwa odrzucił propozycję
ugody, kwestionując jej zasadność?
511
2. Jak w najbliższej przyszłości resort widzi roz-
strzygnięcie problemu przyznania i wypłacenia po-
szkodowanym odszkodowań?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5042)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie bieżącego finansowania zadań
z zakresu rehabilitacji zawodowej
i społecznej osób niepełnosprawnych,
zlecanych organizacjom pozarządowym
na Podkarpaciu
Zarząd Podkarpackiej Rady do Spraw Osób Nie-
pełnosprawnych zwrócił mi uwagę na problem wła-
ściwego zabezpieczenia środków na realizację zadań
wynikających z rozporządzenia ministra pracy i po-
lityki społecznej z dnia 7 lutego 2008 r.
Zadania te zostały zlecone samorządom w 2008 r.,
ale jednostki terytorialne nie otrzymały środków na
ich realizację. W związku z tym większość organiza-
cji skupionych w radzie nie otrzymała w tym roku
wsparcia finansowego na wdrożenie projektów. Ne-
gatywne konsekwencje dla zdrowia i rozwoju społecz-
nego osób niepełnosprawnych są w tym przypadku
oczywiste.
Dlatego zwracam się do Pani Minister z następu-
jącym pytaniami:
— W jakim terminie zostaną samorządom tery-
torialnym przekazane środki na realizację powyż-
szych zadań?
— Jaka jest przyczyna niewywiązania się przez
administrację rządową z dotychczasowego przekaza-
nia tych środków?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5043)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zabezpieczeń
przeciwpowodziowych i budowy zbiornika
wodnego Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce
w gminach Krempna i Nowy Żmigród
W związku z coraz częściej powtarzającymi się
zagrożeniami powodziowymi priorytetowa staje się
512
budowa skutecznych zabezpieczeń. Jednym z nich ma
być zbiornik wodny Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce.
Inwestycja ta umieszczona została na liście prioryte-
towych projektów ochrony przed powodzią woj. pod-
karpackiego w ramach rządowego „Programu ochro-
ny przed powodzią w dorzeczu górnej Wisły”.
Zbiornik poza podstawową funkcją przeciwpowo-
dziową umożliwi retencjonowanie wody I klasy czy-
stości oraz spowoduje wyrównanie zmieniających się
jej przepływów, stanowić będzie rezerwuar wysokiej
jakości wody pitnej dla zaopatrzenia dużych aglome-
racji miejskich, tj. Jasła, Dębicy i Mielca.
Mając na uwadze tak ważną sprawę, jaką jest
ochrona przeciwpowodziowa, zwracam się do Pana
Prezesa, prosząc o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Jakie jest stanowisko rządu w sprawie budowy
zbiornika wodnego Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce
w gminach Krempna i Nowy Żmigród?
2. Jakie rząd podejmuje działania, aby zapobiegać
powodziom na Podkarpaciu?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5044)
do ministra środowiska
w sprawie przejęcia administrowania
potokiem Ostra przez Podkarpacki Zarząd
Melioracji i Urządzeń Wodnych w Rzeszowie
Wójt gminy Dębica zwrócił mi uwagę na problem
z administrowaniem potokiem Ostra.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
17 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 149 z 4 lutego
2003 r.) w sprawie śródlądowych wód powierzchnio-
wych lub ich części stanowiących własność publiczną
potok Ostra został przypisany w roku 2003 Regional-
nemu Zarządowi Gospodarki Wodnej w Krakowie,
a poprzednio podlegał Podkarpackiemu Zarządowi
Melioracji i Urządzeń Wodnych w Rzeszowie.
Przejmując potok, przyjęto kryteria wskaźniko-
we, nie uwzględniono natomiast najprawdopodobniej,
że potok obsługuje kilka tysięcy hektarów użytków
rolnych, gdzie występuje gęsta sieć rzeczna, strugi,
potoki, rowy, które spełniają rolę odwadniającą i na-
wadniającą te użytki rolne (ok. 2800 ha). Kilkuna-
stokilometrowy potoczek Ostra, jako jedyny z sześciu
innych na terenie gminy, zakwalifikowany został
jako górski, razem m.in. z rzeką San.
W związku z powyższą sprawą zwracam się do
Pana Ministra z pytaniem: Czy jest możliwe, a jeśli
tak, to w jakim terminie, przywrócenie poprzednio
obowiązującego zakresu gospodarowania rzekami
i potokami górskimi, tak aby potok Ostra był admi-
nistrowany przez Podkarpacki Zarząd Melioracji
i Urządzeń w Rzeszowie?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5045)
do ministra zdrowia
w sprawie nieuregulowanych przez NFZ
należności za nadwykonania dla Szpitala
Powiatowego im. E. Biernackiego w Mielcu
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister w sprawie nieuregulowanych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia należności za nadwykonania
dla Szpitala Powiatowego im. E. Biernackiego w Miel-
cu. Kwoty te obejmują należności z 2008 r. w wyso-
kości 3 754 753,50 oraz należności za nadwyko-
nania w miesiacach I–IX 2009 r. w wysokości
4 340 885,11 czyli łączna kwota tych należności
wynosi 8 095 638,61. Dalsze zwlekanie z uregulowa-
niem tych należności może doprowadzić Szpital Po-
wiatowy w Mielcu do bardzo trudnej sytuacji finan-
sowej. Już dzisiaj są problemy z płynnością i z każ-
dym dniem sytuacja szpitala staje się coraz bardziej
skomplikowana. Pragnę przypomnieć Pani Minister,
że jest to szpital, w którym hospitalizowano pacjent-
kę z Tarnobrzega zarażoną wirusem A1H1N1 (pierw-
szy tego rodzaju przypadek w Polsce) i Pani Minister
była w tym szpitalu w dniu 10 maja br. Wypowiedzia-
ła Pani wtedy dwie ważne kwestie, w jednej stwier-
dziła Pani: zobaczyłam szpital kliniczny z moich ma-
rzeń w miasteczku powiatowym (zdanie powyższe
znalazło się również na stronie internetowej Pani
Minister) oraz wtedy też publicznie padła deklaracja,
że Pani Minister dopilnuje, aby zapłacono za nadwy-
konania nie według algorytmu, a zgodnie z wykona-
ną pracą, słowa te wypowiedziane przez konstytucyj-
nego ministra znalazły się, co oczywiste, w lokalnych
środkach masowego przekazu. Niestety, powyższa
deklaracja nie zmaterializowała się w postaci kon-
kretnych działań mających na celu wpłacenie tych
zaległości. Również z ust Pani Minister usłyszeliśmy
bardzo ważną deklarację o wsparciu finansowym od-
działu zakaźnego mieleckiego szpitala kwotą 1 mln
zł. Z moich informacji wynika, że kwota, którą otrzy-
mał szpital dla powyższego oddziału, stopniała do
430 tys. zł, co stwierdzam z ubolewaniem.
Kolejne deklaracje padły w trakcie spotkania dy-
rekcji Szpitala Powiatowego w Mielcu z Panią Mini-
ster w dnu 25 czerwca br. Według zapewnień miało
dojść do ugody Narodowego Funduszu Zdrowia i wszyst-

kich szpitali na Podkarpaciu, w tym również mielec-
kiego. Szpitale miały otrzymać 100% pieniędzy wy-
pracowanych w ramach nadwykonań w 2008 r. Także
w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej niejednokrotnie
padały zapewnienia, że Szpital Powiatowy w Mielcu
otrzyma należne za nadwykonania pieniądze.
Pomimo szeregu zapewnień, deklaracji i obietnic
sytuacja tego szpitala staje się bardzo trudna i każdy
dzień zwłoki ten problem pogłębia. Jestem przekona-
ny, że nikt tego nie chce, aby nowoczesny dobrze za-
rządzany szpital w Mielcu przestał prawidłowo funk-
cjonować. Pragnę również nadmienić, że dużym wy-
siłkiem dyrekcji i całej załogi mielecki szpital posiada
akredytację Centrum Monitorowania Jakości, a 11 jego
oddziałów posiada akredytację do kształcenia leka-
rzy specjalistów i poniósł z tego tytułu stosowne
koszty. Na dzisiaj nikt nie rekompensuje takim szpi-
talom poniesionych wydatków z tym związanych,
a chyba wszystkim powinno nam zależeć na wysokiej
organizacji jednostek służby zdrowia.
W związku z powyższym pytam Panią Minister,
czy w resorcie prowadzone są prace w tej kwestii, aby
szpitale z akredytacją mogły otrzymać dodatkowe
środki. Jest to naprawdę doskonały szpital i jestem
zaniepokojony faktem, że do dnia dzisiejszego nie
wpłynęły pieniądze za nadwykonania w roku 2008
ani też za nadwykonania za 9 miesięcy br.
Wobec powyższego zwracam się do Pani Minister
z następującymi pytaniami:
1. Kiedy Szpital Powiatowy im. E. Biernackiego
w Mielcu otrzyma należne mu kwoty za nadwykona-
nia z roku 2008 i 2009?
2. Dlaczego pomimo tylu deklaracji ze strony Pani
Minister do dnia dzisiejszego nie uregulowano tych
zaległości?
3. W jakiej perspektywie czasowej można spodzie-
wać się rozwiązań systemowych dodatkowego wspar-
cia szpitali posiadających akredytację?
4. Co z obiecanymi środkami na wsparcie oddzia-
łu zakaźnego mieleckiego szpitala?
Z poważaniem
Poseł Leszek Deptuła
Mielec, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5046)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości uzyskania przez gminy
ewentualnej pomocy z funduszy krajowych
lub unijnych na rozbudowę publicznych
ośrodków zdrowia oraz formalności
z tym związanych
W ostatnim czasie do mojego biura poselskiego
coraz częściej zwracają się przedstawiciele lokalnych
samorządów zainteresowani informacjami na temat
513
możliwości uzyskania wsparcia finansowego na roz-
budowę lokalnych publicznych ośrodków zdrowia
w kierunku dostosowania placówek do standardów
unijnych, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdro-
wia w tej materii.
W związku z powyższym bardzo proszę o infor-
macje:
1. Jakie są możliwości uzyskania przez gminy
ewentualnej pomocy z funduszy krajowych lub unij-
nych na realizację tych niezwykle użytecznych dla
lokalnych społeczności inwestycji?
2. Jakich formalności z tym związanych muszą
dopełnić władze gminy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5047)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zaległości urzędów pracy wobec
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu
składek na ubezpieczenie zdrowotne
za bezrobotnych
Szanowna Pani Minister! Jak podał dziennik
„Rzeczpospolita”, kolejne urzędy pracy zawiadamia-
ją ZUS, że nie są w stanie płacić składek na ubezpie-
czenie zdrowotne za bezrobotnych. Obecnie, jak po-
daje gazeta, pieniądze na składki skończyły się
w kilkudziesięciu powiatach Lubelszczyzny, Podlasia
i w Małopolsce. To samo źródło informuje, że kwota
zaległości sięgnęła 27 mln zł, a do końca roku może
osiągnąć nawet 500 mln zł.
W związku z opublikowaną informacją prasową
proszę o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Jaka jest skala zadłużenia urzędów pracy wobec
ZUS na koniec września 2009 r. i jakie są tego powody?
2. Czy do końca roku problem zaległości będzie
się powiększał i jaką może przyjąć skalę?
3. Czy zaległości w opłacaniu składek zdrowot-
nych za bezrobotnych mogą ograniczyć im dostęp do
świadczeń?
4. Jak zaległości wobec ZUS mogą wpłynąć na kon-
dycję zakładu i całej sfery zabezpieczenia społecznego?
5. Czy ministerstwo ma plan przeciwdziałania ta-
kiej sytuacji?
6. Czy powiatowe urzędy pracy w Wielkopolsce
zalegają lub mogą w przyszłości zalegać ze składka-
mi? Proszę o wymienienie ich.
Łączę pozdrowienia
Poseł Jan Dziedziczak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
514
Zapytanie
(nr 5048)
do ministra infrastruktury
w sprawie zabezpieczenia finansowania
planowanej budowy obwodnicy Kościerzyny
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji dociera-
jących do mojego biura poselskiego oraz próśb o inter-
wencję płynących od władz samorządów kościerskich
wynika, iż istnieje poważny problem polegający na
braku zabezpieczenia odpowiednich środków w budże-
cie państwa na budowę obwodnicy Kościerzyny.
Przedmiotowa inwestycja ma znaczenie strate-
giczne nie tylko w skali miasta czy powiatu, ale bę-
dzie oddziaływać na płynność i przepustowość komu-
nikacji w ramach całego Pomorza. Jak informuje
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad Od-
dział w Gdańsku, do podstawowych korzyści społecz-
no- gospodarczych realizacji obwodnicy Kościerzyny
należy:
— zmniejszenie uciążliwości ruchu drogowego
prowadzonego w oddaleniu od zwartych terenów za-
budowy miasta Kościerzyna,
— zmniejszenie zużycia paliw dzięki większemu
poziomowi swobody ruchu oraz związane z tym
zmniejszenie wydatków związanych z podróżą oraz
ograniczenie emisji spalin do środowiska,
— poprawa komfortu podróży i czasu jej trwania,
— wzrost zainteresowania podmiotów gospodar-
czych inwestowaniem w obiekty koncentrujące się
wzdłuż dróg bezpośrednio połączonych z węzłami
drogowymi.
Z dostępnych informacji wynika również, że GDD-
KiA jest gotowa do opracowania koncepcji programo-
wej budowy obwodnicy, a następnie do przystąpienia
do realizacji inwestycji w systemie „zaprojektuj i wy-
buduj”. Wydana została także decyzja o środowisko-
wych uwarunkowaniach dla opisywanego przedsię-
wzięcia.
Ogrom pracy i środków włożonych w przygotowa-
nie tej inwestycji nie może pójść na marne. Władze
samorządowe i mieszkańcy zdeterminowani stale po-
garszającymi się warunkami infrastruktury śród-
miejskiej Kościerzyny żywią nadzieję, że już wkrótce
będą mogli cieszyć się nową obwodnicą. Takie roz-
wiązanie przyniesie nieocenione korzyści w wymia-
rze ekonomicznym, infrastrukturalnym, ekologicz-
nym i społecznym.
W kontekście przytoczonych powyżej argumen-
tów i bezsprzecznej potrzeby budowy obwodnicy ko-
ścierskiej ogromny niepokój budzą informacje doty-
czące braku zabezpieczenia środków na realizację tej
strategicznej inwestycji.
Dlatego, mając na uwadze powyższe, proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy obwodnica Kościerzyny zostanie ujęta
w „Programie budowy dróg krajowych”?
2. Czy zostały zabezpieczone odpowiednie środki
na realizację opisywanej inwestycji z budżetu cen-
tralnego?
3. Kiedy rozpocznie się budowa obwodnicy ko-
ścierskiej?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5049)
do ministra zdrowia
w sprawie narastającego problemu
uzależnienia od hazardu
Szanowna Pan Minister! W Polsce do tej pory uza-
leżnienie od hazardu nie stanowiło dużego problemu
społecznego i według różnych badań mieściło się
w granicach poniżej 0,3%. Ostatnio jednak odsetek
ten zaczyna niepokojąco wzrastać. Jest to związane
z powstawaniem i większą dostępnością różnych
form gier hazardowych. Specjaliści od terapii uzależ-
nień wymieniają tu najczęściej automaty do gier o ni-
skich wygranych dostępne już w każdym mieście
i o każdej porze dnia i nocy, coraz popularniejszy e-
-hazard, bingo, ruletkę, gry w karty, wyścigi konne,
wyścigi psów.
W uzależnienie wpadają ludzie w różnym wieku,
kobiety, mężczyźni, o różnym statusie ekonomicz-
nym. W grupie uzależnionych zaczyna coraz częściej
znajdować się młodzież, a nawet dzieci. Uzależnienie
powoduje skutki nie tylko zdrowotne (zespoły depre-
syjne, próby samobójcze), ale przede wszystkim skut-
ki społeczne (upadki ekonomiczne rodzin, utratę pra-
cy, dysfunkcję rodzin, kradzieże itp.).
W związku z narastającym problemem uzależnień
od hazardu proszę o ustosunkowanie się do moich
uwag i odpowiedź na postawione pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia podjęło działania
rozpoznające skalę uzależnień od hazardu i koszty
społeczne tego zjawiska? Jeżeli tak, to jakie są wyni-
ki tych działań? Jeżeli nie, to czy nie należałoby pod-
jąć się takich badań wspólnie z ministerstwem wła-
ściwym dla spraw oświaty i szkolnictwa oraz Mini-
sterstwem Finansów?
2. Czy określone jest zapotrzebowanie na leczenie
i koszty leczenia z powodu uzależnienia od hazardu?
3. Czy poradnie zdrowia psychicznego są przygo-
towane do leczenia także uzależnienia od hazardu?
4. Jakie działania profilaktyczne planuje podjąć
Ministerstwo Zdrowia w tej dziedzinie?
Z poważaniem
Poseł Janina Okrągły
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.

Zapytanie
(nr 5050)
do ministra infrastruktury
w sprawie zbadania zgodności z prawem
działalności Spółdzielni Mieszkaniowej
w Mogilnie
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich dniach
dotarły do mnie sygnały o problemach grupy miesz-
kańców Mogilna i Strzelna związanych z trudnościa-
mi, jakie napotykają w nabyciu własności zajmowa-
nych mieszkań. Lokatorzy podnoszą, że pomimo zło-
żenia pisemnych wniosków o ustanowienie i przenie-
sienie na nich odrębnej własności lokali mieszkalnych
Spółdzielnia Mieszkaniowa w Mogilnie nie podejmuje
żadnych działań zmierzających do zawarcia z nimi
stosownych umów. Spółdzielcy podkreślają, że nie ma
żadnych przeszkód w tej materii, albowiem radni
gmin Mogilno i Strzelno już dawno wyrazili zgodę na
przekazanie gruntów, na których posadowione są bu-
dynki, na rzecz mogileńskiej spółdzielni. Tymczasem
spółdzielnia dotychczas nie dokonała żadnych czynno-
ści mających na celu przeniesienie własności przed-
miotowych gruntów. W szczególności nie został złożo-
ny wniosek o wpis do księgi wieczystej.
Ustawą z 14 czerwca 2007 r. Sejm wprowadził
zmiany do ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
likwidując zebrania grup członkowskich i zebrania
przedstawicieli członków. Wprowadzony został za-
miast tego nowy organ – walne zgromadzenie człon-
ków. Jednocześnie nowelizacja nałożyła na spółdziel-
nie mieszkaniowe obowiązek zmiany statutów do
30 listopada 2007 r. oraz zgłoszenia ich zmiany do
KRS w terminie do 31 grudnia 2007 r. Jak zostałem
poinformowany, spółdzielnia mieszkaniowa nie do-
konała koniecznych zmian ani nie podjęła żadnych
działań mających na celu aktualizację statutu.
Przedstawiona powyżej sytuacja stanowi poważny
problem dla kilkuset rodzin z Mogilna i Strzelna. Dla-
tego też zwracam się do Ministra Infrastruktury jako
organu nadzorczego wobec spółdzielni mieszkanio-
wych z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Minister Infrastruktury dokona oceny
zgodności z prawem i gospodarności działalności
Spółdzielni Mieszkaniowej w Mogilnie, stosownie
do uprawnień nadzorczych, jakie przysługują na
mocy art. 93a § 1 ustawy z dnia 16 września 2009 r.
Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848,
ze zm.)?
2. Jakie są skutki niedokonania zmian w statucie
spółdzielni?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 16 października 2009 r.
515
Zapytanie
(nr 5051)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie wniosku o dofinansowanie
prawosławnej diecezji lubelsko-chełmskiej
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Prawosławna diecezja lubelsko-chełmska obejmu-
je województwa środkowo-wschodniej Polski. Obecnie
diecezja ubiega się o dofinansowanie do projektu „Re-
nowacja zabytkowych cerkwi na ogólnopolskim szlaku
śladami wschodniosłowiańskiej tradycji” w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, priorytet XI: Kultura i dziedzictwo kulturowe,
działanie 11.1: Ochrona i zachowanie dziedzictwa kul-
turowego o znaczeniu ponadregionalnym.
Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniami: Na
jakim etapie jest rozpatrywanie projektów? Czy
wskazany program otrzyma dofinansowanie? Jeżeli
tak, to w jakim terminie beneficjent otrzyma osta-
teczną informację?
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 15 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5052)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie programu „Owoce w szkole”
Ponad 300 tys. dzieci z pierwszych trzech klas
szkół podstawowych w tym semestrze miało za dar-
mo dostawać owoce i warzywa w szkole. Wszystko to
w ramach programu „Owoce w szkole”, który ma na
celu zmienić żywieniowe nawyki młodego pokolenia.
W sumie do unijnego programu zgłosiło się 9557
szkół podstawowych. Jednak firmy odpowiedzialne
za dostarczenie owoców i warzyw wycofują się maso-
wo, ponieważ nie są w stanie spełnić wyśrubowanych
norm i przepisów. Twierdzą, że Agencja Rynku Rol-
nego – odpowiedzialna za przygotowanie programu,
zbyt późno poinformowała o jego zasadach. Na Lu-
belszczyźnie żadna z firm nie zdecydowała się na
udział w akcji.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z zapytaniem: Czy i jakie kroki zostaną pod-
jęte w celu sprawnego wprowadzenia programu
w życie we wszystkich województwach?
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 15 października 2009 r.
516
Zapytanie
(nr 5053)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zapewnienia Kopalni Soli
Wieliczka SA środków na przeprowadzenie
niezbędnych prac zabezpieczających
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonego
zapytania. Wielowiekowa eksploatacja złóż soli w Ko-
palni Soli Wieliczka spowodowała istotną ingerencję
w środowisko naturalne, która m.in. stanowi zagro-
żenie dla substancji zabytkowych wyrobisk. Podsta-
wowym źródłem finansowania prac zabezpieczają-
cych jest dotacja budżetowa, której wysokość warun-
kuje możliwości ratowania kopalni przed zniszcze-
niem. Dzięki wspomnianej dotacji prowadzone są
prace, które likwidują zbędne pustki poeksploatacyj-
ne, dopływy wód i oczywiście chronią najcenniejsze,
zabytkowe wyrobiska. Jakiekolwiek ograniczanie
prac zabezpieczających skutkuje wzrostem ryzyka
wystąpienia zjawisk katastrofalnych, a tym samym
utraty wyrobisk zabytkowych i powstania zapadlisk
na terenie miasta Wieliczka.
Zakres prac niezbędnych do wykonania został
określony w „Programie zabezpieczenia kopalni na
lata 2006–2013” zatwierdzonym przez ministra go-
spodarki. Jego realizacja miała na celu uratowanie
jedynego i niepowtarzalnego zabytku, jakim jest ko-
palnia w Wieliczce. Niestety, z wnioskowanej, zgod-
nej z zapisami programu, dotacji na rok 2009 w wy-
sokości 87,34 mln zł kopalni przyznano kwotę dra-
stycznie obniżoną, bo zaledwie niewiele ponad 40 mln
zł. Poza tym, jak jednoznacznie wynika ze sprawoz-
dania powołanej przez prezesa Wyższego Urzędu
Górniczego „Komisji ds. opiniowania stanu zagroże-
nia wodnego i zawałowego (...) Kopalni Soli S.A.
w Wieliczce”, kopalnia musi podjąć natychmiast nie-
zbędne prace zabezpieczające. Jak się okazuje, do
wykonania ich potrzebne są środki przeszło dwukrot-
nie wyższe niż dotychczas wydawane na nakłady in-
westycyjne. Reasumując, Kopalnia Soli Wieliczka na
rok 2010 potrzebuje dotacji w wysokości co najmniej
123,6 mln zł.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
Czy kierowany przez Pana resort podejmie działania,
które zapewnią kopalni w Wieliczce na rok 2010 do-
tację wspomnianej wysokości?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 15 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5054)
do ministra skarbu państwa
w sprawie komunalizacji Przedsiębiorstwa
Komunikacji Samochodowej SA w Brodnicy
Szanowny Panie Ministrze! Pismem z 18 grudnia
2008 r. starosta brodnicki zwrócił się do Pana Mini-
stra z wnioskiem o nieodpłatne zbycie pakietu akcji
jednoosobowej spółki Skarbu Państwa – Przedsię-
biorstwa Komunikacji Samochodowej w Brodnicy SA
– na rzecz powiatu brodnickiego.
Wyrażając zainteresowanie sprawami powiatu
brodnickiego, zwracam się do Pana Ministra z uprzej-
mą prośbą o przedstawienie stanu zaawansowania
prac nad rozpatrywaniem przedmiotowego wniosku.
Biorąc pod uwagę blisko dziewięciomiesięczny
okres czasu, jaki upłynął od złożenia na ręce Pana
Ministra przedmiotowego wniosku, wnoszę, że prace
nad komunalizacją wspomnianego mienia znajdują
się już w fazie końcowej. Niemniej jednak proszę
Pana Ministra o potwierdzenie takiego stanu rzeczy
i wyjaśnienie przyczyn powstałej zwłoki.
Czy Pan Minister podejmie stosowne kroki w tej
sprawie?
Pilnie oczekując na stosowną odpowiedź, łączę
wyrazy szacunku.
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Grudziądz, dnia 2 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5055)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie postępu w regulowaniu
wzajemnych relacji między Polską a Ukrainą
w dziedzinie ubezpieczeń społecznych
Szanowna Pani Minister! Docierają do mnie licz-
ne sygnały o trudnej sytuacji grupy obywateli pol-
skich, którzy nie mogą korzystać z uprawnień wypra-
cowanych przed laty w innych państwach, w tym na
Ukrainie. Czują się pokrzywdzeni i rozżaleni, że brak
uregulowania kwestii ubezpieczeń społecznych po-
między rządami RP a Ukrainy w taki sposób odbił
się na ich sytuacji. Emerytura, jaką otrzymują, nie
wystarcza na zaspokojenie podstawowych potrzeb
bytowych. Gdyby sytuacja prawna pomiędzy rządami
obu krajów była do końca uregulowana, to emerytu-
ra za lata, jakie przepracowali, powinna zapewnić im
normalne funkcjonowanie.

W odpowiedzi na złożoną przeze mnie interpelację
SPS-023-10025/08 z dnia 23 czerwca 2009 r. w tej
sprawie kierowaną do ministra spraw zagranicznych
czytam m.in.: Do międzynarodowych standardów
należy zawieranie przez państwa umów z zakresu
zabezpieczenia społecznego, które tworzą podstawy
koordynacji różnych wewnętrznych systemów ubez-
pieczeń, zapewniając tym samym skuteczną ochronę
socjalną swym obywatelom.
Tymczasem dotychczasowe polsko-ukraińskie re-
gulacje tej koordynacji nie zapewniają.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w ww. spra-
wie? Czy ministerstwo dostrzega konieczność uregu-
lowania ww. kwestii?
2. Jakie działania podjęło ministerstwo w celu
uregulowania niejasności w dziedzinie ubezpieczeń
społecznych pomiędzy Polską a Ukrainą?
3. Czy negocjacje nad umową o zabezpieczeniu
społecznym ze stroną ukraińską już się rozpoczęły?
Jak one przebiegają? Jeśli nie, kiedy takie negocjacje
się rozpoczną?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5056)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie sytuacji
w Komendzie Powiatowej Policji w Gnieźnie
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 1 październi-
ka w Komendzie Powiatowej Policji w Gnieźnie do-
szło do wystąpienia gnieźnieńskich funkcjonariuszy.
Protestowali przeciwko polityce strachu i zastrasza-
nia, którą wprowadził, zdaniem pracowników, insp.
P. N. – ówczesny komendant powiatowy. Iskrą zapal-
ną były dwa przypadki prób samobójczych funkcjo-
nariuszy tejże jednostki. Jak wskazują gnieźnieńscy
policjanci, przyczyną wystąpienia były złe relacje po-
między komendantem a pracownikami jednostki.
Przeprowadzona została kontrola doraźna, która
miała na celu wyjaśnienie okoliczności targnięcia się
na życie funkcjonariuszy oraz warunków pracy pa-
nujących w komendzie.
Szanowny Panie Ministrze! Wobec powyższego
proszę o odpowiedź na pytania:
1. Czy z przeprowadzonej kontroli w KPP Gniezno
wynika, jakie były przyczyny napięć pomiędzy ko-
mendantem a funkcjonariuszami?
2. Jak wyglądają warunki pracy gnieźnieńskich
policjantów?
517
3. Czy występują zaległości w zakresie termino-
wej wypłaty świadczeń i innych należności przysłu-
gujących z mocy ustawy policjantom?
4. Kiedy będzie realizowana planowana wcześniej
modernizacja i rozbudowa pomieszczeń Komendy Po-
wiatowej Policji w Gnieźnie?
5. Jakie działania w powyższej sprawie podjął ko-
mendant wojewódzki Policji w Poznaniu?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5057)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wyników postępowania
dotyczącego przekazywania przez
katechetów danych osobowych uczniów
nieuczęszczających na religię do parafii
Kościoła katolickiego
Szanowna Pani Minister! Kilka miesięcy temu
wystosowałem do ministra edukacji narodowej zapy-
tanie poselskie w bulwersującej opinię publiczną
sprawie przekazania przez księdza katechetę uczą-
cego w VI Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku
danych osobowych uczniów nieuczęszczających na
lekcje religii do właściwych parafii Kościoła katolic-
kiego.
W odpowiedzi na zapytanie udzielonej mi w dniu
30 kwietnia 2009 r. minister edukacji narodowej po-
informował mnie, że w tej sprawie została poinfor-
mowana Prokuratura Rejonowa Gdańsk-Śródmieście
w związku z podejrzeniem naruszania prawa w za-
kresie ochrony danych osobowych.
Ponadto sprawą zainteresowali się: rzecznik praw
pbywatelskich, rzecznik praw dziecka oraz generalny
inspektor ochrony danych osobowych.
Jak wskazano w odpowiedzi na moje zapytanie
poselskie, Ministerstwo Edukacji Narodowej będzie
mogło zająć stanowisko dopiero po zakończeniu po-
stępowania prowadzonego przez Prokuraturę Rejo-
nową Gdańsk-Śródmieście.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy postępowanie prowadzone przez Prokura-
turę Rejonową Gdańsk-Śródmieście w sprawie zawia-
domienia o podejrzeniu naruszenia przepisów o ochro-
nie danych osobowych zgłoszonego przez dyrektora
VI Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku zostało
już zakończone, a jeżeli tak, to jaka była decyzja pro-
kuratury i jakie było jej uzasadnienie?
518
2. Jakie są wyniki postępowania wyjaśniającego
prowadzonego przez głównego inspektora ochrony
danych osobowych w niniejszej sprawie?
3. Jakie jest stanowisko ministra edukacji naro-
dowej w niniejszej sprawie, czy i jakie środki zostaną
podjęte w celu zabezpieczenia danych osobowych
uczniów szkół nieuczęszczających na zajęcia z religii
przed bezprawnym ich przekazywaniem parafiom
Kościoła katolickiego?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 19 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5058)
do ministra skarbu państwa
w sprawie sytuacji w kieleckich
Zakładach Urządzeń Chemicznych
i Armatury Przemysłowej „Chemar” SA
oraz w spółkach od niej zależnych zrzeszonych
w Grupie Kapitałowej „Chemar” SA
Szanowny Panie Ministrze! Moje ogromne zanie-
pokojenie wzbudziły informacje na temat stałego po-
garszania się w okresie od objęcia w 2008 r. funkcji
prezesa zarządu przez Z. Z. sytuacji finansowej
w Zakładach Urządzeń Chemicznych i Armatury Prze-
mysłowej „Chemar” SA oraz w spółkach od nich zależ-
nych, w tym: Zakładzie Armatury „Chemar” sp. z o.o.,
Odlewni „Chemar” sp. z o.o., Chemarbel sp. z o.o.
oraz w Zakładzie Tłocznia „Chemar” sp. z o.o.
Właścicielem całości udziałów w Zakładach Urzą-
dzeń Chemicznych i Armatury Przemysłowej „,Che-
mar” SA jest Skarb Państwa, dlatego też przedmio-
tem troski Ministra Skarbu powinno być utrzymanie
spółki w jak najlepszej kondycji finansowej i uzyski-
wanie z tego tytułu zysków dla właściciela.
Tymczasem zarówno w spółce macierzystej, jak
i w spółkach zależnych plenią się, wedle informacji
udzielonych mi przez pracowników spółki, nieprawi-
dłowości świadczące o wykorzystywaniu stanowisk
w spółce na szkodę spółki, za to z korzyścią dla pod-
miotów powiązanych z osobami zasiadającymi we
władzach spółki. Straty zaś Chemaru i spółek zależ-
nych rosną w tempie zastraszającym. Nie podjęto
żadnych działań związanych z planowaną prywaty-
zacją spółek zależnych, pomimo że przychody z tego
tytułu zostały wykazane w planie działalności Che-
maru na I półrocze 2009 r. Środki ze sprzedaży
udziałów w spółkach zależnych miały zostać przezna-
czone na spłatę zaległości Chemaru wobec Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych. Pomimo to przez 24 mie-
siące sprawa prywatyzacji została zaniedbana. Do-
puszczono również do dezaktualizacji wyceny, goto-
wej do prywatyzacji, spółki Zakład Tłocznia. Z kolei
przygotowania do prywatyzacji zakładu Odlewnia
ograniczyły się do wydania pieniędzy na analizy
przedprywatyzacyjne. Zamiast tego zwrócono się do
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o po-
zytywną opinię w sprawie wniosku o rozłożenie za-
ległości z tytułu składek wobec ZUS na raty i umo-
rzenie odsetek, pomimo że ze względu na prowadze-
nie przez Chemar działalności w zakresie hutnictwa
żelaza i stali taka opinia mogła być tylko negatywna.
W efekcie co miesiąc naliczane są kolejne dziesiątki
tysięcy złotych odsetek z tytułu zaległości na rzecz
ZUS.
W roku 2008 z pogwałceniem przepisów ustawy
o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi pod-
miotami prawnymi i aktów wykonawczych do niej
przyznano członkom zarządów spółek zależnych na-
grody roczne, pomimo że część z nich nie spełniała
wymogu pełnienia funkcji przez cały rok obrotowy,
a wszyscy nie spełniali przesłanek poprawy wyników
i rentowności w zarządzanych przez nich spółkach.
Podpisano również umowę o prowadzeniu księgo-
wości spółek zależnych przez Zakłady Urządzeń Che-
micznych i Armatury Przemysłowej „Chemar” SA,
pomimo że nie jest to podmiot uprawniony do usłu-
gowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, a spółki
zależne są w świetle prawa odrębnymi podmiotami
prawnymi. Nadmienić należy, że pomimo że Zakłady
Urządzeń Chemicznych i Armatury Przemysłowej
„Chemar” SA prowadzą księgi rachunkowe spółek
zależnych, nie zawarły obowiązkowej w takich wy-
padkach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej.
Tylko w ciągu pierwszych 3 miesięcy 2009 r. Za-
kład Tłocznia „Chemar” sp. z o.o., zarządzany przez
prezesa zarządu C. S., wypracował około 200 tys. zł
strat. Notabene pomimo że podjęta została uchwała
o przeprowadzaniu konkursów na stanowiska preze-
sów w spółkach zależnych, został on w dniu 1 marca
2008 r. powołany poza konkursem. W innych spół-
kach zależnych konkursy przeprowadzano, ale powo-
ływano na stanowiska prezesów zarządów osoby inne
niż te, które startowały w konkursie. W tym samym
Zakładzie Tłocznia przez rok, od kwietnia 2007 r. do
kwietnia 2008 r., wbrew postanowieniom ustawy Ko-
deks spółek handlowych nie powołano komisji rewi-
zyjnej jako organu nadzorczego. Nic dziwnego, że nie
kwapiono się do powołania organu nadzorczego, sko-
ro w roku 2008 spółka wypracowała 250 393,62 zł
strat (273 831,58 zł – jeśli podsumować wyniki mie-
sięczne za 12 miesięcy 2008 r.). Dla porównania,
przed objęciem funkcji przez C. S., w roku 2007 zysk
wynosił 300 502 zł. Pomimo tak tragicznego pogor-
szenia wyników spółki zarządowi spółki nie udało się
przez pierwszych kilka miesięcy 2009 r. przygotować
jakiegokolwiek sensownego planu działalności spółki
w tym roku ani planu poprawy jej sytuacji. Sprawoz-
danie za 2008 r. było sporządzane przez osoby niepo-
siadające do tego stosownych uprawnień. W jego two-
rzeniu uczestniczyła przewodnicząca komisji rewi-

zyjnej, która następnie uczestniczyła w opiniowaniu
sprawozdania, którego była współautorem.
W spółce Chemarbel sp. z o.o. w składzie rady
nadzorczej sprzecznie z przepisami zasiada osoba
nieposiadająca wyższego wykształcenia, inny zaś
członek rady nadzorczej jest członkiem zarządu kon-
kurencyjnej spółki NSK Bearings Iskra, co rodzi
pytanie o zaistnienie w jej przypadku konfliktu in-
teresów.
W spółce Odlewnia „Chemar” przykładem mar-
notrawstwa środków jest zakupywanie dla pracow-
ników posiłków w cenie wyższej o 20% od ceny ryn-
kowej.
W spółce Armatury „Chemar” sp. z o.o. zarządza-
nej przez prezesa M. S. dokonuje się cudów kreatyw-
nej księgowości w celu wykazania zysku. Dwukrotnie
zwiększona została wartość półproduktów i produk-
tów w toku. Jednocześnie zmniejszyły się o około
2 mln zł należności krótkoterminowe, wzrosły zobo-
wiązania, a z rachunków spółki znikło 700 tys. zł
środków pieniężnych. Jak informują mnie pracowni-
cy spółki, prezes spółki nie zapomina również o sobie.
Zakupując samochód dla spółki, otrzymał upust od
firmy, od której kupował samochód, na zakup wła-
snego auta. Wyniki spółki się pogarszają, natomiast
jej prezes wydaje pieniądze na remonty pomieszczeń
biurowych, meble i budowę parkingu. Rozbudowuje
się również stanowiska urzędnicze dla licznych krew-
nych i znajomych, a farby zakupuje się… a jakżeby
inaczej, w firmie „Langwizer” należącej do żony pre-
zesa M. S.
O wszystkich tych nieprawidłowościach regular-
nie informowane były Rada Nadzorcza Zakładów
Urządzeń Chemicznych i Armatury Przemysłowej
„Chemar” SA i ministerstwo skarbu. I nic… Nikogo
nie obchodzi los wartego wiele milionów złotych ma-
jątku Skarbu Państwa i nikogo nie interesuje los po-
nad 600 osób zatrudnionych w Chemarze i spółkach
zależnych.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo skarbu dokonało sprawdze-
nia informacji na temat nieprawidłowości w Grupie
Kapitałowej „Chemar” przekazywanych przez pra-
cowników?
2. Czy w związku z pogarszaniem się sytuacji fi-
nansowej spółki Chemar i spółek zależnych podjęte
zostaną decyzje personalne wobec Zarządu Zakładów
Urządzeń Chemicznych i Armatury Przemysłowej
„Chemar” SA oraz jakie działania zamierza podjąć
ministerstwo skarbu w celu poprawy sytuacji finan-
sowej w tej spółce i spółkach od niej zależnych?
3. Jakie są przyczyny zaniechania przez zarząd
Chemaru prywatyzacji spółek od niego zależnych?
4. Czy dopuszczalne jest powoływanie w skład
organów przedmiotowych spółek osób niespełniają-
cych wymogów ustawowych oraz osób zaangażowa-
nych w działalność podmiotów konkurencyjnych?
5. Czy dopuszczalne jest prowadzenie przez Za-
kłady Urządzeń Chemicznych i Armatury Przemy-
519
słowej „Chemar” SA księgowości spółek zależnych
pomimo braku uprawnień do usługowego prowadze-
nia ksiąg rachunkowych i stosownego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej?
6. Czy dopuszczalne jest wypłacanie członkom
zarządów spółek zależnych od Zakładów Urządzeń
Chemicznych i Armatury Przemysłowej „Chemar”
SA nagród z pogwałceniem odnośnych przepisów
ustawy o wynagradzaniu osób kierujących niektóry-
mi podmiotami prawnymi?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 19 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5059)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dodatkowego urlopu
pracowniczego dla osób wychowujących
dziecko niepełnosprawne
Niepełnosprawność to wielki problem nie tylko
dla samych osób dotkniętych nieszczęściem, ale rów-
nież (a niejednokrotnie nawet bardziej) dla tych, któ-
rzy są zobowiązani do opieki nad nimi.
Niepełnosprawność dziecka niesie ze sobą duże
zmiany w sferze bytowej rodziny, w jej warunkach
ekonomicznych. Zazwyczaj prowadzi to do obniżenia
materialnego poziomu życia rodziny. Wzrastają przy
tym wydatki na leczenie i rehabilitację dziecka.
Trudna sytuacja materialna, zmuszająca do licznych
wyrzeczeń i ograniczeń, prowadzi do zmian w ekono-
mice prowadzenia domu.
Opieka nad dzieckiem niepełnosprawnym to bar-
dzo ciężka i odpowiedzialna praca. Zajmuje niemal
całą dobę, wymaga nieustannych wyrzeczeń, a co naj-
gorsze, najczęściej nie rokuje perspektyw na pomyśl-
ne zakończenie takiego stanu rzeczy.
Wobec takiej sytuacji wiele matek staje przed dy-
lematem, czy przerwać pracę zawodową, aby zająć się
opieką nad własnym, niepełnosprawnym dzieckiem,
czy też próbować z wielkim trudem pogodzić pracę
zawodową z zapewnieniem swemu dziecku czułej
i troskliwej opieki.
Jednakże szczególnie trudna jest sytuacja matek,
które dziecko niepełnosprawne wychowują samotnie.
Im nie jest dany wyżej opisywany dylemat. One mu-
szą pogodzić jedno i drugie – opiekę nad niepełno-
sprawnym dzieckiem z zapewnieniem sobie i potom-
stwu podstaw materialnego bytu.
Te kobiety mogłyby przecież faktycznie scedować
swoje trudne obowiązki na państwo poprzez umiesz-
czenie niepełnosprawnego dziecka we właściwej in-
stytucji państwowej. Jednak ich miłość, poczucie
520
obowiązku, odpowiedzialności za drugiego człowieka
nie pozwalają im wybrać rozwiązania, wydawałoby
się, najprostszego, to znaczy przekazania swego po-
tomstwa do domu pomocy społecznej, gdzie przecież
miałoby właściwe zabezpieczenie materialne. Nie de-
cydują się na to, gdyż chcą swym pokrzywdzonym
przez los dzieciom dać to, co najważniejsze – miłość,
ciepło, właściwą atmosferę, bliskość, cierpliwość, zro-
zumienie.
Te matki nie mogą więc zaprzestać pracy zawodo-
wej. Niestety, obowiązujące przepisy prawa pracy
w żaden sposób nie uwzględniają ich niezwykle skom-
plikowanej i trudnej sytuacji. Pogodzenie właściwego
wykonywania obowiązków wobec swojego pracodaw-
cy jest w ich wypadku bardzo utrudnione, gdyż mu-
szą swoim chorym dzieciom poświęcić znacznie wię-
cej czasu niż rodzice, których to nieszczęście nie do-
tknęło, jednak wymiar urlopu jest dla nich taki sam.
Częste konsultacje lekarskie, badania, zajęcia reha-
bilitacyjne, to wszystko powoduje, że nie wystarcza
im urlopu wypoczynkowego, który w ich przypadku
nie jest żadnym wypoczynkiem, ale ciężką i trudną
pracą.
Państwo solidarne to takie, które pamięta o słab-
szych i najbardziej potrzebujących pomocy. Do takich
należą zarówno osoby niepełnosprawne, jak i ich
opiekunowie. Szczególnie ważna jest taka pomoc
państwa w regionach najbardziej dotkniętych niedo-
statkiem i bezrobociem, a do takich nadal niestety
należy województwo świętokrzyskie.
Stąd też potrzebę rozwiązania problemów, z któ-
rymi borykają się osoby samotnie wychowujące nie-
pełnosprawne potomstwo, należy uznać za pilną i uza-
sadnioną.
Dlatego też zwracam się do Pani Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1) Czy Pani resort analizuje sytuację osób, które
samotnie wychowują dziecko niepełnosprawne?
2) Czy w kierowanym przez Panią Minister re-
sorcie dostrzegana jest pilna potrzeba wprowadzenia
takich uregulowań prawnych, które poprawiłyby sy-
tuację tych osób?
3) Czy i jakie propozycje ma resort pracy i polity-
ki społecznej w celu umożliwienia takim osobom wła-
ściwego sprawowania opieki nad swoim potomstwem
bez konieczności rezygnowania z pracy zawodowej?
4) Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
rozważa możliwość znowelizowania ustawy z dnia 27
sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w taki
sposób, aby wskazaną wyżej kategorię osób objąć
uregulowaniami art. 19 tejże ustawy dotyczącymi
dodatkowego urlopu wypoczynkowego?
Z poważaniem
Poseł Przemysław Gosiewski
Kielce, dnia 12 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5060)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podniesienia
wysokości zasiłku pielęgnacyjnego
Szanowna Pani Minister! W związku z zapowie-
dziami zmian w ustawie o świadczeniach rodzinnych
zapytuję: W jakiej wysokości przewidziana jest pod-
wyżka zasiłku pielęgnacyjnego w roku bieżącym?
Dotychczasowe podwyżki były daleko niewystarcza-
jące, natomiast sposób ich waloryzacji jest krzywdzą-
cy dla osób pobierających tego typu świadczenie. Ko-
nieczne jest więc nie tylko podniesienie w przyszłości
wysokości przedmiotowego zasiłku w sposób odczu-
walny dla osób uprawnionych, jak i ustalenie przej-
rzystych zasad jego waloryzacji.
Zapytuję również Panią Minister: Czy w przyszło-
rocznym budżecie przewidziano środki na podwyżkę
zasiłku i w jakiej wysokości, jak również czy resort
planuje zmiany mechanizmów waloryzacji?
Z poważaniem
Poseł Janusz Dzięcioł
Grudziądz, dnia 15 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5061)
do ministra skarbu państwa
w sprawie środków na wypłatę odpraw
dla pracowników HCP H. Cegielski –
Poznań SA
Szanowny Panie Ministrze! Z pewnością znane są
Panu bardzo dobrze aktualne problemy finansowe
HCP H. Cegielski – Poznań SA. Firma, która żyła
głównie z produkcji silników do statków, mocno od-
czuła upadek przemysłu stoczniowego. Nie ma zamó-
wień, a zadłużenie liczone jest już w dziesiątkach
milionów złotych. Trwają zwolnienia grupowe, pracę
straciło 400 osób, a do końca miesiąca liczba ta wzro-
śnie do blisko 500. Jednak jak na razie żadna z tych
osób nie otrzymała odpraw. HCP ma także kłopoty
z terminowym wypłacaniem pensji dla wciąż pracu-
jących osób. Już w październiku nastąpiło to w dwóch
ratach. Podobnie będzie w listopadzie.
Prezes HCP tłumaczy, że firma nie wypłaciła żad-
nych odpraw, ponieważ nie ma na to środków. W cią-
gu kilku tygodni może utracić płynność finansową.
Natychmiast potrzebuje ok. 40 mln zł. Szansą na
szybsze uzyskanie wpływów miała być sprzedaż
dwóch działek w Poznaniu i Wągrowcu, jednak na
przetarg nie zgłosił się żaden inwestor, stąd też szyb-

kie uzyskanie środków finansowych z tego źródła
wydaje się wątpliwe.
Na szczęście istnieją jednak alternatywne sposo-
by na przetrwanie przez HCP trudnego okresu.
W przygotowanym planie restrukturyzacji HCP
pierwszym ruchem ma być szybka prywatyzacja jed-
nej ze spółek zależnych – Fabryki Pojazdów Szyno-
wych. W najbliższym czasie, najlepiej jeszcze w listo-
padzie, Agencja Rozwoju Przemysłu miałaby przejąć
udziały w FPS i wypłacić Cegielskiemu kilkadziesiąt
milionów złotych, a następnie sprzedać fabrykę bran-
żowemu inwestorowi.
Pieniądze ze sprzedaży Fabryki Pojazdów Szyno-
wych pozwoliłyby Cegielskiemu przetrwać kolejne
miesiące i uregulować zaległości wobec zwolnionych
i wciąż zatrudnionych pracowników. Dzięki nim po-
prawi się płynność finansowa firmy, bo ma ona teraz
problemy z regulowaniem bieżących wydatków. Przy
utracie płynności wierzyciele mogą wystąpić o upa-
dłość Cegielskiego.
Przy tak dramatycznej sytuacji kluczowe wydaje
się szybkie działanie w celu wdrożenia planu ratun-
kowego w życie. Ambitny harmonogram prac nad
przekazaniem FPS do przetargu może jednak stanąć
pod znakiem zapytania w związku z pewnym zamie-
szaniem, jakie wytworzyło się ostatnio wokół Agencji
Rozwoju Przemysłu. W tej sytuacji bardzo ważne sta-
je się bezpośrednie wsparcie Pana Ministra dla planu
uratowania Cegielskiego i zapewnienia środków na
wypłatę odpraw i pensji dla jego pracowników. Dla-
tego też pragnę skierować do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy Pan Minister popiera plan ratowania
płynności finansowej HCP H. Cegielski – Poznań SA
poprzez sprzedaż Fabryki Pojazdów Szynowych
Agencji Rozwoju Przemysłu?
2. Czy Pan Minister widzi możliwość szybkiej re-
alizacji przywołanego wyżej planu i zaangażuje się
na rzecz jego wdrożenia? Jeżeli tak, to kiedy można
oczekiwać uzyskania przez HCP H. Cegielski – Po-
znań SA środków ze sprzedaży FPS na wypłatę od-
praw i pensji dla pracowników?
3. Czy Pan Minister widzi inne możliwości szyb-
kiej poprawy płynności finansowej HCP H. Cegielski
– Poznań SA i zapewnienia firmie środków na wy-
płatę odpraw i pensji dla pracowników?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
521
Zapytanie
(nr 5062)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przyszłości Fabryki Silników
Agregatowych i Trakcyjnych w Poznaniu
Fabryka Silników Agregatowych i Trakcyjnych
sp. z o.o. jest spółką córką H. Cegielski Poznań SA.
Firma od kilku lat przynosi wielomilionowe zyski.
Zysk netto za 2006 r. wyniósł 18 mln zł, za rok 2007
– 23 mln, za 2008 r. – ok. 10 mln. Prawdopodobnie za
2009 r. spółka wypracuje zysk także na poziomie
10 mln zł. Prezesi i dział marketingu nieustannie
zabiegają o nowe, atrakcyjne kontrakty dla firmy. Ich
starania zaowocowały bardzo dobrymi wynikami
spółki. Dodatkowym atutem Fabryki Silników Agre-
gatowych i Trakcyjnych jest dokonana w przeciągu
dwóch lat wielomilionowa inwestycja, która w przy-
szłości ma szansę się zwrócić.
Mimo bardzo dobrej sytuacji spółki, szczególnie
na tle pozostałych części konsorcjum Cegielskiego,
przyszłość Fabryki Silników Agregatowych i Trak-
cyjnych budzi poważne obawy wśród jej pracowni-
ków. Źródłem niepokoju są plany włączenia jej do
głównej spółki HCP w ramach restrukturyzacji za-
kładów Cegielskiego. Według Zarządu HCP takie
połączenie ma przynieść oszczędności, jednak zda-
niem załogi głównym skutkiem takiego posunięcia
będą liczne zwolnienia w FSAiT, sprzedaż atrakcyj-
nych terenów przez nią zajmowanych i w końcowym
efekcie likwidacja dobrze działającej firmy. Fabryka
ma obiecane kolejne kontrakty na wiele silników, jed-
nak warunkiem ich realizacji jest samodzielność
spółki, a docelowo najlepiej całkowite oddzielenie od
zakładów H. Cegielski Poznań SA.
W związku z przedstawioną sytuacją pragnę skie-
rować do Pana Ministra następujące pytania:
1. Czy prawdą jest, iż Fabryka Silników Agrega-
towych i Trakcyjnych jest tą spółką konsorcjum Ce-
gielskiego, która znajduje się w najlepszej sytuacji
i ma największe szanse, żeby uratować się przed
upadkiem?
2. Czy podejmowane były do tej pory próby zna-
lezienia inwestora branżowego dla Fabryki Silników
Agregatowych i Trakcyjnych, który zagwarantował-
by odpowiednie zaangażowanie finansowe w spółkę
i zobowiązał się do utrzymania jej samodzielności
oraz kontynuowania przynoszącej zyski produkcji?
Jakie były rezultaty tych poszukiwań?
3. Czy włączenie Fabryki Silników Agregato-
wych i Trakcyjnych do głównej spółki HCP nie spo-
woduje, iż dobrze funkcjonująca firma zostanie wy-
korzystana do ratowania znajdujących się w bardzo
trudnej sytuacji innych gałęzi działalności HCP, co
w konsekwencji doprowadzi do upadku także przy-
noszącą zyski część konsorcjum?
4. Czy Pan Minister zamierza skorzystać ze swo-
ich kompetencji i, pozostając w zgodzie z Kodeksem
522
spółek handlowych, podjąć działania na rzecz utrzy-
mania samodzielności prawnej Fabryki Silników
Agregatowych i Trakcyjnych sp. z o.o.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5063)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanej reorganizacji
struktur PKP PLK SA
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące reorganiza-
cji struktur PKP Polskie Linie Kolejowe SA.
Proponowana reorganizacja zakłada zmniejszenie
liczby zakładów linii kolejowych z 27 do 17, a co za
tym idzie, likwidację placówki w Ostrowie Wielkopol-
skim. Zdaniem związkowców z zakładów linii kole-
jowych w Ostrowie Wielkopolskim potencjał kolejowy
województwa wielkopolskiego przemawia za tym, aby
na jego terenie istniały dwa zakłady (w Poznaniu
i Ostrowie Wielkopolskim), których wielkość nie bę-
dzie odbiegać od pozostałych jednostek.
Zagęszczenie linii kolejowych, liczba jednostek
technicznych, wykwalifikowana kadra pracownicza
oraz fakt, iż budynek, w którym znajduje się siedziba
zakładu, jest własnością PKP PLK, to podstawowe
argumenty przemawiające za pozostawieniem zakła-
dów w Ostrowie Wielkopolskim. Obecnie zasięg dzia-
łalności ostrowskiej placówki to ponad połowa terenu
województwa wielkopolskiego.
W związku z taką sytuacją wnoszę do Pana Mini-
stra następujące zapytania:
1. Czy w ramach reorganizacji struktur PKP PLK
istnieje możliwość utrzymania Zakładu Linii Kolejo-
wych w Ostrowie Wielkopolskim?
2. Czy restrukturyzacja zakłada likwidację po-
szczególnych sekcji eksploatacji na terenie Wielko-
polski?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5064)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie likwidacji Wydziału
Gospodarczego Sądu Okręgowego w Kaliszu
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące pojawiają-
cych się informacji medialnych o zamiarze likwidacji
VI Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego
w Kaliszu.
Wydział ten funkcjonuje od 2004 r. O jego utwo-
rzenie skutecznie zabiegało wiele środowisk, począw-
szy od środowiska sędziowskiego, adwokatów i rad-
ców prawnych, poprzez polityków, samorządowców
czy wreszcie przedsiębiorców. Zwiększenie dostępno-
ści do wymiaru sprawiedliwości, szybkość rozstrzy-
gania sporów, podniesienie rangi zarówno kaliskiego
sądu, samego miasta Kalisza, jak i całej Wielkopolski
południowej to niektóre tylko przesłanki leżące
u podstaw utworzenia tegoż sądu gospodarczego.
Lata jego funkcjonowania potwierdziły, iż była to de-
cyzja trafna. Dzięki temu w Kaliszu można rozstrzy-
gnąć sporne sprawy, których wartość nie przekracza
100 tys. zł. W przypadku likwidacji wydziału miesz-
kańcy będą zmuszeni jeździć do sądu w Łodzi lub
Poznaniu.
W związku z zaistniałą sytuacją składam na Pana
ręce zapytania:
1. Czy planowana jest likwidacja VI Wydziału Go-
spodarczego Sądu Okręgowego w Kaliszu?
2. Czym ministerstwo argumentuje ewentualną
likwidację wydziału?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5065)
do ministra obrony narodowej
w sprawie połączenia 69. Leszczyńskiego
Pułku Przeciwlotniczego z jednostką
w Czerwieńsku k. Zielonej Góry
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące połączenia
69. Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego z jed-
nostką w Czerwieńsku k. Zielonej Góry.
Zgodnie z planem rozwoju Sił Zbrojnych RP na
lata 2007–2012 planowana jest zmiana organizacyj-
na w 11. Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej.
W wyniku zmiany do końca 2012 r. powstać ma jeden
pułk przeciwlotniczy zlokalizowany w Lesznie i Czer-
wieńsku.

Zielonogórski pułk przeciwlotniczy składa się
z dwóch dywizjonów, a leszczyński z trzech. Oba puł-
ki zdaniem dowództwa są dobrze wyposażone, z pro-
fesjonalną i doświadczoną kadrą. Ponadto pułki
w Lesznie i w Czerwieńsku mają podobne uzbrojenie
oraz porównywalne dobre wyniki szkoleniowe.
W związku z doniesieniami prasowymi zwracam
się do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy resort obrony narodowej planuje połączenie
69. Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego z jed-
nostką w Czerwieńsku k. Zielonej Góry?
2. Czym spowodowana jest ewentualna decyzja
o zmianach organizacyjnych i jakie skutki dla jed-
nostki leszczyńskiej może ona przynieść?
3. Czy możliwe jest pozostawienie leszczyńskiej jed-
nostki w niezmienionej strukturze organizacyjnej?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5066)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości wprowadzenia zmian
w obowiązujących przepisach dotyczących
obowiązkowych badań lekarskich osób
wykonujących pracę na suwnicach
elektrycznych, z uwzględnieniem różnych
warunków pracy
Zgodnie z § 1 ust. 4 rozporządzenia ministrów:
pracy i opieki społecznej, przemysłu ciężkiego, prze-
mysłu lekkiego, górnictwa i energetyki, przemysłu
rolnego i spożywczego, żeglugi, komunikacji, budow-
nictwa oraz zdrowia z dnia 4 kwietnia 1950 r. w spra-
wie obsługi suwnic elektrycznych w zakładach pracy
(Dz. U. z 1950 r. Nr 25, poz. 223, z późn. zm.) suwni-
cowy powinien być badany przez lekarza co 6 miesię-
cy celem kontroli wzroku i słuchu.
Niewątpliwie takie rozwiązanie legislacyjne mia-
ło na celu zapewnienie maksymalnej kontroli bezpie-
czeństwa i zdrowia pracowników. Częste badania
lekarskie miały skutkować wczesną diagnozą zagro-
żeń, a w konsekwencji jak najszybszym ich zwalcza-
niem. Niemniej jednak, z uwagi na znaczny upływ
czasu od momentu wejścia w życie wskazanego roz-
porządzenia, diametralnie zmieniła się struktura
przemysłu, technologie i urządzenia oraz możliwości
dbania o bezpieczeństwo pracowników.
Należy podkreślić, iż obecnie suwnice elektryczne
są wykorzystywane w wielu zakładach pracy o bar-
dzo różnym stopniu zagrożenia dla zdrowia pracow-
ników. Zatem należy rozważyć, czy nałożenie takiego
samego obowiązku w zakresie częstotliwości badań
lekarskich na pracowników wykonujących pracę
523
w różnych warunkach jest celowe. Fakt wykonywa-
nia czynności w zakresie obsługi takiego samego ro-
dzajowo sprzętu nie powinien być jedynym kryterium
wyznaczającym stopień niebezpieczeństwa dla zdro-
wia pracownika, a tym samym determinującym za-
kres i częstotliwości kontroli medycznych.
Osoby objęte obowiązkiem badań lekarskich wy-
nikającym ze wskazanego rozporządzenia podnoszą,
iż ich częstotliwość stanowi znaczne utrudnienie
w wykonywaniu pracy, a także jest kosztowne.
Z uwagi na powyższe proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytanie: Czy rozważana jest moż-
liwość wprowadzenia zmian w obowiązujących prze-
pisach dotyczących obowiązkowych badań lekarskich
osób wykonujących pracę na suwnicach elektrycznych,
z uwzględnieniem różnych warunków pracy panują-
cych w zakładach, w których są zatrudnione?
Z wyrazami szacunku
Poseł Sebastian Karpiniuk
Kołobrzeg, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5067)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości nowelizacji niektórych
przepisów ustawy Kodeks pracy
Szanowna Pani Minister! Z dniem 1 stycznia 2009 r.
weszły w życie nowe regulacje w zakresie uprawnień
pracowniczych związanych z rodzicielstwem, w szcze-
gólności dotyczące ochrony osób uprawnionych do
korzystania z urlopu wychowawczego. W związku
z powyższym zarówno pracownicy, jak i pracodawcy
zgłaszają swe wątpliwości i zastrzeżenia w tej materii.
Po pierwsze, pracownicy objęci ochroną na pod-
stawie powołanej regulacji wskazują na nierówne
potraktowanie przez ustawodawcę osób uprawnio-
nych do urlopu wychowawczego. Zgodnie z art. 1868
§ 1 Kodeksu pracy: „Pracodawca nie może wypowie-
dzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie od dnia
złożenia przez pracownika uprawnionego do urlopu
wychowawczego wniosku o obniżenie wymiaru czasu
pracy do dnia powrotu do nieobniżonego wymiaru
czasu pracy, nie dłużej jednak niż przez łączny okres
12 miesięcy. Rozwiązanie przez pracodawcę umowy
w tym czasie jest dopuszczalne tylko w razie ogłosze-
nia upadłości lub likwidacji pracodawcy, a także gdy
zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umo-
wy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika”.
Jak z powyższego wynika, ochronie przed rozwiąza-
niem stosunku pracy podlega jedynie pracownik, któ-
ry powracając do pracy, decyduje się na obniżenie
wymiaru czasu pracy. Natomiast osoba, która będąc
uprawnioną do korzystania z urlopu wychowawcze-
go, powraca do pracy w pełnym wymiarze czasu pra-
524
cy, powyższą ochroną nie jest objęta. Jest to niewąt-
pliwie krzywdzące dla osób, które wypełnianie swych
obowiązków rodzicielskich pragną połączyć z pełną
samorealizacją zawodową.
Z kolei pracodawcy podnoszą, iż wprowadzona re-
gulacja jest o tyle nieprecyzyjna, iż może prowadzić
do różnego rodzaju nadużyć. W szczególności chodzi
o brak jednoznacznego wskazania wymiaru etatu,
jaki daje ochronę przed zwolnieniem. Z treści
art. 1867 Kodeksu Pracy wynika, iż: „Pracownik
uprawniony do urlopu wychowawczego może złożyć
pracodawcy wniosek o obniżenie jego wymiaru czasu
pracy do wymiaru nie niższego niż połowa pełnego
wymiaru czasu pracy w okresie, w którym mógłby
korzystać z takiego urlopu. Pracodawca jest obowią-
zany uwzględnić wniosek pracownika”.
Ustawowo określono zatem jedynie, iż ogranicze-
nie wymiaru czasu pracy nie może być niższe niż
połowa pełnego wymiaru czasu pracy. Nadal jednak
nie wiadomo, o ile minimalnie pracownik może wy-
miar czasu pracy zmniejszyć, co prowadzić może do
symbolicznego ograniczania wymiaru czasu pracy,
np. o jedną godzinę, co już w chwili obecnie występu-
je. Takie rozwiązanie odbiega od celów i założeń no-
welizacji kodeksu, która zmierzała do urealnienia
możliwości sprawowania osobistej pieczy nad dziec-
kiem z pracą zawodową.
Nadto nie określono także, ile razy w czasie trwa-
nia okresu ochronnego pracownik może składać
wnioski o zmianę wymiaru czasu pracy, co może pro-
wadzić do licznych problemów organizacyjnych w za-
kładach pracy.
Z uwagi na powyższe proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytania:
1. Czy rozważana jest możliwość wprowadzenia
zmian w obowiązujących przepisach Kodeksu pracy
zmierzająca do zrównania uprawnień osób uprawnio-
nych do korzystania z urlopu wychowawczego i po-
wracających do pracy w pełnym wymiarze czasu z oso-
bami, które swój powrót do pracy połączyły z ogra-
niczeniem wymiaru czasu pracy?
2. Czy rozważana jest możliwość wprowadzenia
zmian w obowiązujących przepisach Kodeksu pracy
polegająca na określeniu granic wymiaru etatu, jaki
daje pracownikowi ochronę przed rozwiązaniem
umowy o pracę, oraz określeniu, ile razy w okresie
ochronnym pracownik może zmieniać obowiązujący
go wymiar czasu pracy?
Potrzeba ochrony osób pracujących i jednocześnie
wychowujących dzieci jest niewątpliwa i społecznie
uzasadniona. Niemniej jednak regulacja tej materii
winna być precyzyjna i uwzględniać interesy obu stron
stosunku pracy, co jest szczególnie ważne w okresie
trwającego globalnego kryzysu gospodarczego.
Z wyrazami szacunku
Poseł Sebastian Karpiniuk
Kołobrzeg, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5068)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zaliczenia do stażu pracy lat pracy
w gospodarstwie rolnym rodziców
Szanowna Pani Minister! Pani U. B. zwróciła się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie swojej sytuacji,
tj. czy lata pracy w gospodarstwie rolnym rodziców
powinny być uznane i zaliczone do stażu pracy.
Jak podkreśliła zainteresowana, w okresach od
21 czerwca 1975 r. do 2 grudnia 1975 r. oraz od
17 lipca 1976 r. do 26 czerwca 1977 r. pracowała wraz
z mamą I. Z. w gospodarstwie rolnym rodziców (po-
wierzchnia 1,31 ha). Ziemia rolna znajduje się we wsi
Kolonia Piaski, gmina Kunów oraz we wsi Staw Ku-
nowski, gmina Brody. Wsie te graniczą ze sobą. W prze-
rwie pomiędzy ww. okresami zainteresowana musiała
się przemeldować, aby podjąć pracę w sąsiednim mie-
ście Starachowicach, które podlegały pod inny urząd
zatrudnienia, i stąd wynikła konieczność przemeldo-
wania, chociaż faktycznie pani U. B. mieszkała we wsi
Kolonia Piaski 51 (do 12 stycznia 1982 r.).
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniem
do Pani Minister: Czy lata pracy w gospodarstwie
rolnym rodziców powinny być uznane i zaliczone do
stażu pracy zainteresowanej?*)
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 19 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5069)
do ministra infrastruktury
w sprawie udzielenia zgody na odstępstwa
od warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki i ich usytuowanie,
w związku z planowaną budową
hali sportowej w Malborku
Szanowny Panie Ministrze! Podczas prowadzo-
nych debat dotyczących rozwoju obszarów wiejskich
zwróciła się do mnie pani Jadwiga Łochowicz, wójt
gminy Malbork, z prośbą o wyjaśnienie, czy możliwe
jest wydanie zgody na odstępstwo od warunków tech-
nicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie (rozporządzenie ministra infrastruktu-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

ry z dnia 12 kwietnia 2002 r.; Dz. U. Nr 75, poz. 690),
w zakresie spełnienia warunku maksymalnej warto-
ści EP dla szkolnej sali gimnastycznej zlokalizowanej
przy gimnazjum w Malborku.
Wykonana w 2008 r. dokumentacja techniczna dla
szkolnej sali gimnastycznej została zaprojektowana
w systemie hal stalowych Summit. System ten został
przyjęty z uwagi na relatywnie niskie koszty inwe-
stycyjne oraz krótki okres realizacji obiektu.
Urząd Gminy w Malborku za pośrednictwem sta-
rosty powiatu malborskiego wystąpił o wspomniane
odstępstwo do Ministerstwa Infrastruktury i od
dłuższego czasu oczekuje na odpowiedź.
Szanowny Panie Ministrze! W związku z powyż-
szą sytuacją proszę o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytanie: Czy i w jakim czasie możliwe jest
wydanie wnioskowanego odstępstwa?
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5070)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów komunikacyjnych
w Gliwicach
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego napływają od mieszkańców Gliwic liczne
prośby o interwencję w związku z obecną sytuację
komunikacyjną miasta.
W Gliwicach prowadzona jest budowa dwóch od-
cinków autostrady Al przez dwie różne firmy. Opóź-
nienie budowy odcinka realizowanego przez firmę
J&P AVAX i równoczesna budowa wiaduktów przez
firmę Polimex-Mostostal/Doprastav/Eurovia Polska
spowodowały praktyczny paraliż komunikacyjny
miasta. Na autostradzie A4 budowany jest węzeł „So-
śnica” z Al i ruch odbywa się wahadłowo z wykorzy-
staniem tylko jednego pasa ruchu. Zamknięta jest ul.
Pszczyńska. Przewężenia i utrudnienia występują
także na drodze krajowej DK 88 w okolicach Macie-
jowa oraz na wiadukcie nad torami przy ul. Portowej,
podobnie jest na ul. Kujawskiej i Odrowążów, gdzie
budowane są wiadukty Al.
Liczne remonty, przebudowy i konserwacje znacz-
nie utrudniają życie mieszkańcom. Również przed-
siębiorcy zwracają uwagę, że paraliż komunikacyjny
Gliwic przynosi im wymierne straty.
Zdaję sobie sprawę, że wszystkie wymienione po-
wyżej przedsięwzięcia drogowe są absolutnie nie-
zbędne i niewątpliwie w przyszłości poprawią infra-
strukturę drogową.
525
Spełniając wolę mieszkańców Gliwic, proszę Pana
Ministra o zainteresowanie się opisaną sprawą.
Ufam, iż dzięki interwencji Pana Ministra inwesto-
rzy i wykonawcy przywołanych powyżej przedsię-
wzięć mogą tak je zaplanować i realizować, aby były
one jak najmniej uciążliwe dla mieszkańców Gliwic.
Proszę również o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Kiedy zakończone zostaną prace żelbetowe wę-
zła „Sośnica” Al?
2. Kiedy zostanie otwarta ul. Pszczyńska?
3. Czy przewiduje się i kiedy modernizację wiaduk-
tów na ul. Pszczyńskiej, a także na drodze DK 88?
4. Dlaczego brak jest koordynacji pomiędzy po-
szczególnymi wykonawcami Al?
5. Jaki jest harmonogram prac budowy wiaduk-
tów Al na terenie miasta Gliwice?
Z poważaniem
Poseł Wacław Martyniuk
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5071)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przebiegu trasy Via Baltica
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z wcześniej-
szymi założeniami trasa Via Baltica miała pokrywać
się z obecną drogą ekspresową S8. Niestety w ostat-
nich dniach podjęto decyzję o zmianie przebiegu tra-
sy i ustalono wariant 42, tj. Budzisko – Suwałki –
Raczki – Ełk – Szczuczyn – Stawiski – Łomża –
Ostrów Mazowiecka – Wyszków – Radzymin – War-
szawa. Tym samym w praktyce oznacza to, że przed-
miotowa trasa ominie znaczącą i największą w pół-
nocno-wschodniej Polsce aglomerację miejską, jaką
jest Białystok. Dlatego, mając powyższe na uwadze,
zwracam się do Pana Premiera z następującymi py-
taniami:
1. Jakie były powody uznania, że wariant 42 tra-
sy jest najkorzystniejszy?
2. Jakie skutki społeczne takie rozwiązanie spo-
woduje?
3. Czy przedmiotowa decyzja nie będzie miała ne-
gatywnego skutku w postaci zahamowania rozwoju
ściany wschodniej naszego kraju?
4. Jakie skutki będzie miała przedmiotowa decy-
zja na budowę obwodnicy Augustowa, czy w prakty-
ce ta decyzja nie opóźni jej budowy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
526
Zapytanie
(nr 5072)
do ministra zdrowia
w sprawie nierefundowania przez Podlaski
Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia niestandardowej chemioterapii
Szanowna Pani Minister! Zastosowanie niestan-
dardowej chemioterapii w niektórych przypadkach
jest jedyną szansą na skuteczne leczenie chorych na
nowotwór, a także na przedłużenie życia. Do tej pory
fundusz dokonywał refundacji niestandardowej che-
mioterapii, jednak od jakiegoś czasu wszystkie wnio-
ski o zastosowanie tej metody są opiniowane nega-
tywnie. Decyzje odmowne w tym zakresie są niezro-
zumiałe, zważywszy na fakt, iż takie leczenie to nie-
raz jedyna szansa na uratowanie życia pacjenta.
Dodatkowo dziwi to, że zgodę na leczenie otrzymują
tylko ci pacjenci, którzy kontynuują tego typu che-
mioterapię. Inni natomiast, u których ta metoda nie
była do tej pory stosowana, nie mogą liczyć na pozy-
tywną opinię w tym zakresie. W związku z powyż-
szym można odnieść wrażenie, iż dokonuje się swo-
jego rodzaju selekcji pacjentów. Dlatego, mając po-
wyższe na uwadze, zwracam się do Pani Minister
z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego zmieniono zasady opiniowania wnio-
sków tak, że osoby ubiegające się o zastosowanie nie-
standardowej chemioterapii nie otrzymują decyzji
pozytywnej w tym zakresie?
2. Czy wydawanie negatywnych decyzji co do ta-
kich wniosków jest zasadne, zważywszy na fakt, iż
w wielu przypadkach jest to jedyna metoda leczenia
i może uratować życie?
3. Czy jedynym powodem negatywnego zaopinio-
wania wniosku o zastosowaniu niestandardowej che-
mioterapii jest to, iż przedmiotowa terapia jest za
droga?
4. Dlaczego wprowadzono podział, na podstawie
którego zgodę na leczenie otrzymują tylko ci pacjen-
ci, którzy kontynuują tego typu chemioterapię, inni
natomiast, u których ta metoda nie była do tej pory
stosowana, nie mogą liczyć na pozytywną opinię
w tym zakresie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5073)
do ministra zdrowia
w sprawie spotkania dyrektorów
podlaskich szpitali w Ministerstwie Zdrowia
Szanowna Pani Minister! W dniu 19 października
2009 r. w Ministerstwie Zdrowia odbyło się spotka-
nie, w którym uczestniczyli podlascy dyrektorzy szpi-
tali. Podczas przedmiotowej wizyty w resorcie przed-
stawili oni trudną sytuację placówek z tej części na-
szego kraju. Niestety nie usłyszeli zapewnień o po-
mocy w zmniejszeniu zadłużenia szpitali. Oświadczo-
no im, iż w przyszłym roku zamiast większych pie-
niędzy szpitale mają dostać umowy z funduszem,
opatrzone aneksem, że NFZ za żadne zabiegi ponad
limit nie będzie płacił. Przedmiotowa informacja jest
wysoce niepokojąca, zważywszy na fakt, że do końca
2009 r. z tego powodu fundusz będzie im winny
119 mln zł. W praktyce oznacza to dalsze wydłużanie
się i tak wieloletnich kolejek na planowane zabiegi.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się do
Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Czemu miało służyć przedmiotowe spotkanie?
3. Kiedy obiecana kwota 18 mln zł zostanie prze-
kazana podlaskim szpitalom?
4. Czy przedmiotowa kwota zostanie przekazana
jednorazowo, czy w transzach?
5. Jeśli w transzach, to w ilu i w jakich odstępach
czasu będą przekazywane środki finansowe?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5074)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie stosowania przepisów
regulujących przekazanie nieruchomości
Szanowny Panie Ministrze! W związku z pytania-
mi zgłaszanymi przez pracowników urzędów gmin
z terenu woj. podlaskiego prosiłbym o wyjaśnienie
dotyczące stosowania przepisów ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.). Chodzi mi o przepisy dotyczące
formy przeniesienia własności nieruchomości, jaką
jest przekazanie nieruchomości. Zgodnie z art. 9021
§1 Kodeksu cywilnego przez umowę przekazania nie-
ruchomości jej właściciel zobowiązuje się nieodpłat-

nie przenieść na gminę albo na Skarb Państwa wła-
sność nieruchomości. Przepis ten nie mówi jednak
wprost o możliwości jego zastosowania do przeniesie-
nia własności udziału w nieruchomości oraz do prze-
niesienia prawa użytkowania wieczystego.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy w trybie uregulowanym w art. 9021 Ko-
deksu cywilnego może być przeniesiona na gminę lub
Skarb Państwa własność udziału w nieruchomości?
2. Czy w trybie uregulowanym w art. 9021 Ko-
deksu cywilnego użytkownik wieczysty może prze-
nieść na gminę lub Skarb Państwa przysługujące mu
prawo użytkowania wieczystego nieruchomości?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5075)
do ministra środowiska
w sprawie zasad lokalizacji zakładów
unieszkodliwiających odpady medyczne
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura do-
tarło pismo licznej grupy mieszkańców jednego z osie-
dli w Dębicy w sprawie zlokalizowanego tam zakładu
unieszkodliwiana odpadów medycznych. Mieszkańcy
podnoszą, że obserwują bardzo negatywny wpływ
działalności przedmiotowego przedsiębiorstwa na ich
zdrowie oraz środowisko naturalne. Odnotowywane
są przypadki zachorowań, które mogą być spowodo-
wane utylizacją odpadów. Ponadto mieszkańcy podej-
rzewają, że zakład nie przestrzega norm związanych
z utylizacją.
W związku z powyższym prosiłbym o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Jakie działania mogą podjąć mieszkańcy w celu
ograniczenia negatywnego oddziaływania zakładu
utylizacji odpadów?
2. Jakie są szczegółowe zasady lokalizacji zakła-
dów utylizacji odpadów medycznych?
3. Jak unormowana jest kwestia utylizacji odpa-
dów medycznych w innych krajach UE?
4. Czy zasady lokalizacji zakładów utylizacji od-
padów medycznych są objęte prawem UE?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 13 października 2009 r.
527
Zapytanie
(nr 5076)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości dofinansowania
kosztów pobytu w domu pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Domy opieki społecznej
są instytucjami, które zapewniają całodobową opiekę
osobom w podeszłym wieku, chorym oraz niepełno-
sprawnym. Świadczą one usługi bytowe, opiekuńcze,
zdrowotne, edukacyjne.
Z informacji, jakie posiadam, wynika, że instytu-
cje te w zamian za świadczone usługi pobierają część
emerytury lub renty pensjonariusza placówki. Dotar-
ły do mnie informacje, że w związku z takim stanem
rzeczy osoby otrzymujące niskie świadczenia z ZUS
nie są przyjmowane do domów pomocy społecznej,
albowiem otrzymywane kwoty świadczeń nie wystar-
czają na pokrycie należności za pobyt w tych insty-
tucjach.
W związku z powyższym prosiłbym o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy osoby, które otrzymują świadczenia niewy-
starczające na pokrycie należności za pobyt w DPS,
mogą ubiegać się o dofinansowanie kosztów opieki
takiej placówki?
2. Do jakich instytucji mogą zgłosić się ewentual-
nie osoby potrzebujące, aby otrzymać finansowe
wsparcie na ten cel?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 12 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5077)
do ministra zdrowia
w sprawie odpowiedzialności
za szkody wyrządzone pacjentom
badaniami klinicznymi
Szanowny Panie Ministrze! Podczas jednego z ostat-
nich dyżurów, jakie prowadziłem w moim biurze po-
selskim, zgłosiła się do mnie kobieta, która brała
udział w programie polegającym na stosowaniu no-
watorskich metod terapii oraz leków w leczeniu cho-
rób oczu. Osoba ta podpisała stosowne oświadczenie,
w którym wyraziła zgodę na stosowanie niespraw-
dzonych dotąd metod leczenia, oraz została objęta
ubezpieczeniem.
Na skutek przeprowadzenia badań klinicznych
stan zdrowia pacjentki uległ znacznemu pogorszeniu.
528
Obecnie osoba ta ma o wiele większe problemy ze
wzrokiem niż przed rozpoczęciem terapii.
W związku z powyższym prosiłbym o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy osoba ta może dochodzić swoich roszczeń
wynikających z pogorszenia stanu zdrowia przeciw-
ko podmiotowi, który przeprowadzał badania kli-
niczne?
2. Czy przeprowadzanie takich i podobnych ,,eks-
perymentów” medycznych unormowane jest obecnie
przepisami prawa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 5 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5078)
do ministra infrastruktury
w sprawie interpretacji projektu
aktu notarialnego
Szanowny Panie Ministrze! Pani J. K. zwróciła
się do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpie-
nie z zapytaniem poselskim w sprawie sytuacji swojej
córki B. B., tj. czy przedłożony projekt aktu notarial-
nego jest dla niej korzystny i czy rodzi dla niej jakieś
niekorzystne skutki w przyszłości.
Panią J. K. i jej córkę nurtują niektóre zapisy
w projekcie aktu notarialnego, tj. umowy ustanowie-
nia odrębnej własności lokalu, przeniesienia jego
własności i udziału we współużytkowaniu wieczy-
stym gruntu. Obecnie jest to przydział lokalu miesz-
kaniowego typu własnościowego nr rej. 24381,
nr ewidencyjny 665/98 Gdyńskiej Spółdzielni Miesz-
kaniowej – rok założenia 1928, 81–056 Gdynia,
ul. Helska. Córka zainteresowanej otrzymała miesz-
kanie w drodze darowizny od swojej cioci, tj. siostry
pani J. K. w 1998 r.
Należy uwzględnić fakt, iż zainteresowane próbo-
wały uzyskać informację u wielu osób, jednak uzy-
skiwały sprzeczne odpowiedzi.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytaniem
do Pana Ministra: Czy przedłożony projekt aktu no-
tarialnego jest dla korzystny dla zainteresowanej
oraz czy rodzi dla niej jakieś niekorzystne skutki
w przyszłości?*)
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 13 października 2009 r.
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Zapytanie
(nr 5079)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie skutków prawnych nieformalnej
zamiany nieruchomości gruntowych
Szanowny Panie Ministrze! Pani A. P. oraz pan
J. W. zwrócili się do mojego biura poselskiego z proś-
bą o wystąpienie z zapytaniem poselskim w sprawie
swojej sytuacji, tj. jakie kroki powinni podjąć, aby
wyjaśnić, sprostować nieścisłości dotyczące zamiany
działek. O fakcie tym zainteresowani dowiedzieli się
dopiero teraz, tj. po około 40 latach.
Zainteresowani proszą o pomoc w sprostowaniu
zamienionych działek z nr 1015 na 1061. Nadmie-
niają, iż na działce nr 1061 pana J. W. i jego mał-
żonki pani B. W. postawiony jest dom mieszkalny
i budynki gospodarcze wybudowane przez rodziców
pani A. P. w 1960 r. Rodzice przekazali córce A. P.
gospodarstwo rolne wraz z domem i pobudynkami
w 1997 r. Zamiany powyższych działek dokonali ust-
nie rodzice pana J. W. wraz z córką panią K. J. –
matką pani A. P.
Zainteresowani o tej zamianie dowiedzieli się do-
piero teraz, tj. po wejściu Polski do Unii Europejskiej,
gdy należało składać w urzędzie gminy dokładne wy-
rysy i plany swoich działek, aby otrzymać dopłaty
w rolnictwie. Wówczas okazało się, że dom pani A. P.
stoi na działce pana J. W.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniem
do Pana Ministra: Jakie kroki należy podjąć, aby
wyjaśnić, sprostować nieścisłości dotyczące zamiany
działek, o których zainteresowani dowiedzieli się do-
piero teraz (tj. po około 40 latach)?*)
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 12 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5080)
do ministra środowiska
w sprawie obowiązku podpisania umowy
na wywóz śmieci z prywatnej posesji
Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja
1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350, ze zm.) oraz art. 191
ust. 1 i art. 196 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Polskiej (M.P. z 1998 r. Nr 44, poz. 618, ze zm.) wno-
szę zapytanie poselskie w sprawie wyjaśnienia sytu-
acji pana J. S., tj. czy koniecznie musi podpisać umo-
wę z firmą wywożącą śmieci.
Szanowny Panie Ministrze! Pan J. S. zwrócił się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w swojej sprawie, tj. czy ko-
niecznie musi podpisać umowę z firmą wywożącą
śmieci*).
Jak zaznaczył zainteresowany, słyszał o przygo-
towaniu nowej ustawy ustalającej wysokość kary za
brak umowy z firma wywożącą śmieci. W związku
z tym pan J. S. zastanawia się, jak powinien postąpić
w tej sytuacji. Zainteresowany pracuje daleko od
domu, nie jest w stanie wystawiać śmieci w dniu
określonym przez firmę wywożącą śmieci. Ponadto
śmieci tych jest bardzo mało. Pan J. S. rozwiązał ten
problem w ten sposób, że sam wywozi śmieci na wy-
sypisko, posiada kwity z dziesięciu lat wstecz.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W związku z po-
wyższym zwracam się z pytaniami do Pana Ministra:
1. Czy pan J. S. powinien podpisać w tej sytuacji
umowę z firmą wywożącą śmieci?
2. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 12 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5081)
do ministra infrastruktury
w sprawie siedziby Muzeum Kolejnictwa
w Warszawie
Szanowny Panie Ministrze! Muzeum Kolejnictwa
to jedyna tego typu placówka w Polsce posiadająca
własną pracownię modeli w Zielonej Górze, filię
w Gryficach i oddział w Sochaczewie. Myśl o jego
utworzeniu zrodziła się wśród kolejarzy wraz z odzy-
skaniem niepodległości w 1918 r. Jednak ogrom pra-
cy i trudności, na jakie napotykano przy uruchamia-
niu bardzo zniszczonego transportu kolejowego, od-
daliły realizację tego zamiaru na dalsze lata. Dopie-
ro energiczne i zdecydowane działania pracowników
resortu, pod bezpośrednim nadzorem ówczesnego
ministra komunikacji, doprowadziły do powołania
Muzeum Kolejowego jako resortowej instytucji kul-
tury i przydzielenia na ten cel budynku przy ul. Nowy
Zjazd 1 – naprzeciwko Zamku Królewskiego w War-
szawie. Uroczystego otwarcia muzeum w obecności
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
529
znaczących osobistości rządu, ministerstw, placówek
kultury dokonano 13 grudnia 1931 r. Na powierzch-
ni ok. 900 m2 w 19 działach zaprezentowano doku-
menty, fotografie, książki, wiele modeli i makiet.
Po wojnie decyzję o kolejnym powołaniu Muzeum
Kolejnictwa podjął minister komunikacji, jednocze-
śnie wyznaczając na jego siedzibę dworzec Warszawa
Główna Osobowa. Od 1 stycznia 1995 r. muzeum zo-
stało wyłączone organizacyjnie ze struktury PKP
i włączone bezpośrednio do ministerstwa transportu.
Działalność oparto na umowie o współprowadzeniu
tej placówki, zawartej pomiędzy ministrem transpor-
tu i dyrektorem generalnym PKP. Od 1 stycznia 1999 r.
na mocy ustawy Muzeum Kolejnictwa przekazano
samorządowi woj. mazowieckiego. Teraz, po tylu la-
tach, instytucja z bogatymi tradycjami i ogromnymi
zbiorami jest bezpardonowo wyrzucana przez firmę,
której historię upamiętniała w ramach swojej dotych-
czasowej działalności.
Ponieważ PKP jest spółką, której jedynym akcjo-
nariuszem jest Skarb Państwa, zwracam się z prośbą
o wyjaśnienie następujących kwestii:
1. Czy Minister Infrastruktury został poinformo-
wany o tym, co PKP zamierza zrobić z bardzo cenną
działką przy ul. Towarowej w Warszawie, na której
obecnie znajduje się Muzeum Kolejnictwa?
2. Czy PKP ma zamiar nadal współpracować
z Muzeum Kolejnictwa, czy zamierza zerwać dotych-
czasową współpracę?
3. Co miałoby powstać na działce po likwidacji Mu-
zeum Kolejnictwa? Czy PKP planuje zrealizować tam
nową inwestycję, czy po prostu działkę sprzedać?
4. Czy PKP proponowało muzeum inne działki?
Jeśli tak, to w jakiej lokalizacji?
Z poważaniem
Poseł Alicja Dąbrowska
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5082)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie groźby likwidacji szkół
z litewskim językiem nauczania
w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! Mniejszość litewska
jest obecnie jedną z najmniej licznych w Polsce. We-
dług szacunków organizacji litewskich w naszym
kraju mieszka kilkanaście tysięcy osób narodowości
litewskiej. Natomiast według wyników ostatniego
spisu powszechnego mniejszość litewska w Polsce li-
czy ok. 5,8 tys. osób, przy czym znacząca ich część
mieszka obecnie w gm. Puńsk i Sejny.
530
Dotychczas, głównie w pow. sejneńskim, mniej-
szość litewska miała kilkanaście szkół, w których
nauczano ich narodowego języka. Niestety, od kilku
lat liczba placówek stale się zmniejsza. W ostatnich
dniach pojawiła się informacja o zamknięciu w nie-
dalekiej przyszłości kolejnych szkół. Pierwsza na li-
ście do zamknięcia jest mała podstawówka w Widu-
gierach, gdzie uczy się 13 uczniów.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Czy nauczyciele z likwidowanych placówek
będą mieli zapewnioną pracę w innych placówkach
z litewskim językiem nauczania?
3. Ile placówek docelowo będzie zlikwidowanych?
4. Dlaczego głównym kryterium decydującym o wy-
sokości dotacji dla takich szkół jest liczba uczniów, co
w przypadku tej mniejszości może być krzywdzące?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5083)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obniżenia o 10% dotacji celowej na
zadania własne pow. sieradzkiego, dotyczącej
funkcjonowania domów pomocy społecznej
Na podstawie art. 19 i 20 ustawy o wykonywaniu
mandatu posła i senatora informuję w imieniu swoim
oraz radnych pow. sieradzkiego: Roberta Grendy oraz
Michała Terki o dramatycznej sytuacji domów pomo-
cy społecznej na terenie powiatu.
W związku z obniżeniem o 10% dotacji celowej na
zadania własne pow. sieradzkiego, dotyczącej funk-
cjonowania domów pomocy społecznej, budżet został
uszczuplony o kwotę 650,821 tys. zł.
Zwracamy uwagę na specyficzną sytuację, z którą
mamy styczność w powiecie. Funkcjonowanie czte-
rech domów pomocy społecznej jest niespotykane
w innych powiatach województwa. Mechaniczne ob-
niżenie dotacji celowej o tak znaczną kwotę bez wcze-
śniejszych konsultacji z Powiatowym Centrum Po-
mocy Rodzinie w Sieradzu znacznie utrudni funkcjo-
nowanie placówkom, w dużej mierze uniemożliwi
zaspokajanie bieżących potrzeb ich pensjonariuszy,
tj. wyżywienia, ogrzewania i energii elektrycznej. Po-
wiat sieradzki nie ma możliwości pokrycia luki ze
środków budżetowych.
W przypadku domu pomocy społecznej prowadzo-
nego przez siostry urszulanki obcięcie dotacji o 50 tys.
stawia ośrodek w katastrofalnej sytuacji. Prowadzą-
ce DPS nie mają szans na zorganizowanie kwoty po-
trzebnej do utrzymania pensjonariuszy. Dodatkowo
okres jesienno-zimowy wiąże się ze zwiększonymi
wydatkami na ogrzewanie pomieszczeń i energię
elektryczną.
Zwracamy się do Pani Minister o ponowne skie-
rowanie do przeanalizowania wysokości obniżonej
dotacji celowej.
Do pisma załączamy korespondencję dyrektorów
sieradzkich domów pomocy społecznej z informacją
o stanie placówek*). Czy Pani Minister podejmie sto-
sowne kroki w powyższej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Cezary Tomczyk
oraz grupa posłów
Sieradz, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5084)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie możliwości utworzenia
specjalnego oddziału gimnazjalnego
w Katolickim Ośrodku Wychowania
i Terapii Uzależnień w Wierzenicy
Szanowna Pani Minister! Dziękując za ogólne wy-
jaśnienia w sprawie organizacji kształcenia na pozio-
mie gimnazjalnym w ośrodkach leczenia uzależnień
udzielone przez podsekretarza stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej pana Zbigniewa Włodkowskiego
w odpowiedzi na moją interpelację nr 11241, pragnę
skierować do Pani Minister zapytanie dotyczące za-
stosowania przedstawionych możliwości działania na
konkretnym przykładzie Katolickiego Ośrodka Wy-
chowania i Terapii Uzależnień dla młodzieży uzależ-
nionej od środków psychoaktywnych w Wierzenicy,
gm. Swarzędz.
W odpowiedzi na moją interpelację pojawiło się
stwierdzenie, iż: W przedstawionej sytuacji można
również rozważyć rozwiązanie, że wychowankowie
Katolickiego Ośrodka Wychowania i Terapii Uzależ-
nień dla młodzieży uzależnionej od środków psycho-
aktywnych będą uczniami gimnazjum w Swarzędzu
– oddział specjalny, ale podjęcie decyzji w powyższej
sprawie przez uprawnione podmioty wymaga głębo-
kiej analizy warunków funkcjonowania gimnazjum
w Swarzędzu i akceptacji społecznej środowiska lo-
kalnego. Pragnę poinformować, iż tego rodzaju ana-
lizy były już prowadzone przez kierownictwo ośrod-
ka, burmistrza miasta i gminy Swarzędz oraz dyrek-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

tora jednego ze swarzędzkich gimnazjów, przy któ-
rym miałby zostać otwarty oddział specjalny.
Natomiast pragnę uzyskać precyzyjną odpowiedź
dotyczącą postępowania w przedstawionym konkret-
nym przypadku i skierować do Pani Minister nastę-
pujące pytanie: Czy jest możliwe, aby oddział specjal-
ny gimnazjum w Swarzędzu funkcjonował w ośrod-
ku leczenia uzależnień w miejscowości Wierzenica
oddalonej od miasta Swarzędza o kilka kilometrów,
lecz położonej w tej samej gminie miejsko-wiejskiej?
W pełni podzielam pogląd wyrażony w odpowiedzi
na moją poprzednią interpelację, iż rozwiązanie takie
wymaga głębokiej analizy warunków funkcjonowa-
nia gimnazjum w Swarzędzu i akceptacji społecznej
środowiska lokalnego. Pragnę natomiast wyraźnie
podkreślić, iż sytuacja, w której oddział specjalny dla
młodzieży uzależnionej funkcjonowałby nie w tym
samym budynku co reszta gimnazjum, lecz bezpo-
średnio przy ośrodku leczniczym, sprawiłaby, że uzy-
skanie akceptacji społecznej środowiska lokalnego
nie stanowiłoby żadnego problemu.
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5085)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wyroku sądowego
uniewinniającego hodowcę psów
przerabianych na smalec
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim czasie
opinię publiczną w Polsce zszokował wyrok Sądu
Okręgowego w Krakowie w sprawie mężczyzny po-
dejrzanego o ubój psów w celu przerobienia ich na
smalec. Nie zostanie ukarany, gdyż sąd uznał, że psy
były zabijane humanitarnie, a uśmiercanie zwierząt
może być przecież dyktowane potrzebą gospodarczą.
Sąd podkreślił, że ustawodawca nie wskazał, które
gatunki zwierząt można przeznaczać na ubój.
Wspomniana wyżej sprawa wydaje się bulwersu-
jąca. Wskazuje bowiem wyraźnie, że psy można za-
bijać w celach kulinarnych. Organizacje pozarządowe
zakładały do tej pory rocznie po kilkadziesiąt spraw
w sprawie przerabiania psów na smalec i dotąd za-
wsze kończyły się one wyrokami skazującymi. W ko-
mentarzach dotyczących poruszanej przeze mnie
sprawy pojawiły się jednak stwierdzenia, iż prawo
o ochronie zwierząt jest wadliwe, niejednoznaczne
i pozwala na różne interpretację – także takie, które
mogą pozwolić na zabijanie psów w celach gospodar-
czych, co niestety w tym przypadku uczynił sąd.
Ponieważ w sprawie krzyżują się kompetencje
różnych ministrów, pozwalam sobie skierować bez-
pośrednio do Pana Premiera następujące pytania:
531
1. Czy przepisy ustawy o ochronie zwierząt są na
tyle precyzyjne, żeby w sposób jednoznaczny zakazy-
wać hodowli psów w celu przerobienia ich na smalec?
Jeżeli nie, to czy Pan Premier podejmie inicjatywę,
aby taki jednoznaczny zapis znalazł się w ustawie?
2. Czy Pan Premier lub minister sprawiedliwości
obejmie swoim nadzorem wspomnianą przeze mnie
sprawę z uwagi na fakt, iż ewentualne utrzymanie
wyroku uniewinniającego w drugiej instancji będzie
stanowić fatalny sygnał dla opinii publicznej w Polsce
i może doprowadzić do rozpowszechnienia bestial-
skich praktyk hodowli psów na smalec?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5086)
do ministra gospodarki
w sprawie perspektyw rozwoju Specjalnej
Strefy Ekonomicznej w Zamościu
Szanowny Panie Ministrze! Zamojska podstrefa
ekonomiczna wchodząca w skład Mieleckiej Specjal-
nej Strefy Ekonomicznej Euro-Park Mielec została
utworzona 30 czerwca 2009 r. na mocy rozporządze-
nia Rady Ministrów. W skład podstrefy wchodzą
kompleksy o łącznej powierzchni 35 ha.
Zgodnie z ideą tworzenia stref ekonomicznych
prowadzona w nich działalność gospodarcza odbywa
się na preferencyjnych warunkach, tj. przedsiębior-
stwom, które uzyskały zezwolenie na działalność
w strefie, przysługuje pomoc publiczna w formie
zwolnienia podatkowego.
Mając świadomość, że bez wsparcia zewnętrznego
będzie trudno władzom samorządowym miasta Za-
mościa wykorzystać atut specjalnej strefy ekonomicz-
nej, zwracam się z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania zostały i zamierzają być pod-
jęte przez Agencję Rozwoju Przemysłu w celu pozy-
skania inwestorów w SSE w Zamościu?
2. Czy zgłosili się inwestorzy zainteresowani lo-
kalizacją w SSE w Zamościu? Jeśli tak, to kiedy moż-
na spodziewać się uruchomienia produkcji?
3. Czy podjęto czynności zmierzające do uzbroje-
nia terenu w niezbędną infrastrukturę podnoszącą
atrakcyjność terenów SSE w Zamościu?
4. Jakie podjęto działania w zakresie promocji
SSE w Zamościu?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
532
Zapytanie
(nr 5087)
do ministra gospodarki
w sprawie perspektyw rozwoju
Specjalnej Strefy Ekonomicznej
w Tomaszowie Lubelskim
Szanowny Panie Ministrze! Podstrefa Tomaszów
Lubelski wchodząca w skład Tarnobrzeskiej Specjal-
nej Strefy Ekonomicznej Euro-Park Wisłosan zosta-
ła utworzona 17 czerwca 2008 r. na mocy rozporzą-
dzenia Rady Ministrów (Dz. U Nr 118, poz. 748).
W skład podstrefy wchodzą dwa kompleksy o łącznej
powierzchni 10,6 ha.
Zgodnie z ideą tworzenia stref ekonomicznych
prowadzona w nich działalność gospodarcza odbywa
się na preferencyjnych warunkach, tj. przedsiębior-
stwom, które uzyskały zezwolenie na działalność
w strefie, przysługuje pomoc publiczna w formie
zwolnienia podatkowego.
Utworzenie podstrefy było przedstawiane i zosta-
ło przyjęte jako czynnik mogący w istotny sposób
wpłynąć na rozwój ekonomiczny tej części woj. lubel-
skiego.
Mając świadomość, że bez wsparcia zewnętrznego
będzie trudno władzom samorządowym pow. toma-
szowskiego wykorzystać atut specjalnej strefy ekono-
micznej, zwracam się z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania zostały już podjęte i jakie za-
mierza podjąć Agencja Rozwoju Przemysłu w celu
pozyskania inwestorów w SSE w Tomaszowie Lubel-
skim?
2. Czy zgłosili się inwestorzy zainteresowani lo-
kalizacją w SSE w Tomaszowie Lubelskim? Jeśli
tak, to kiedy można spodziewać się uruchomienia
produkcji?
3. Czy podjęto czynności zmierzające do uzbroje-
nia terenu w niezbędną infrastrukturę podnoszącą
atrakcyjność terenów SSE w Tomaszowie Lubel-
skim?
4. Jakie podjęto działania w zakresie promocji
SSE w Tomaszowie Lubelskim?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Tomaszów Lubelski, dnia 23 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5088)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie orzeczenia
w postępowaniu dyscyplinarnym
z dnia 6 października 2009 r. i uzasadnienia
do niego komisji dyscyplinarnej powołanej
przez mazowieckiego kuratora oświaty
Szanowna Pani Minister! W związku z konflik-
tem zwalczających się grup nauczycieli w Zespole
Szkół Nr 2 w Radomiu, którego jednym z negatyw-
nych skutków jest postępowanie dyscyplinarne i, w mo-
jej opinii, stronnicze orzeczenie zawarte w piśmie,
znak: KO.KN.DJ.JK. 0261-19/09, z dnia 6 paździer-
nika 2009 r., a krzywdzące osobę dyrektora tej pla-
cówki, zwracam się do Pani Minister o objęcie w try-
bie odwoławczym tego postępowania specjalnym
nadzorem.
Ponieważ organ administracji publicznej, jakim
jest Mazowieckie Kuratorium Oświaty, nie wykazał
się obiektywizmem w mojej opinii, co widać po wni-
kliwym przeanalizowaniu akt tego postępowania,
niezbędnym jest dogłębne zbadanie tej sprawy w or-
ganie odwoławczym. Niedopuszczalnym jest wyko-
rzystywanie administracji publicznej do walki perso-
nalnej na bazie konfliktu wewnątrz środowiska
szkolnego, którego strony różnią się diametralnie.
Stawanie po jednej ze stron konfliktu bez materiału
dowodowego naraża na szwank autorytet admini-
stracji państwowej.
Liczę i głęboko wierzę, że Pani Minister osobiście
pochyli się nad tą sprawą, gdyż dotyczy ona szkoły
o szczególnych zadaniach wobec dzieci niepełnospraw-
nych. Pytanie: Czy Pani Minister dokona analizy do-
kumentacji tego postępowania dyscyplinarnego i po-
informuje mnie o wnioskach z tego płynących?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Sońta
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5089)
do ministra finansów
w sprawie planów likwidacji
Urzędu Skarbowego Poznań-Wilda
Szanowny Panie Ministrze! W związku z infor-
macjami o projektach reorganizacji urzędów skarbo-
wych w Wielkopolsce, a w szczególności o zamiarze
połączenia Urzędu Skarbowego Poznań-Wilda i Urzę-
du Skarbowego Poznań-Śródmieście i utworzenia

nowego Urzędu Skarbowego Poznań-Centrum, pra-
cownicy Urzędu Skarbowego Poznań-Wilda zwrócili
się do nas z prośbą o zweryfikowanie niniejszego pro-
jektu i wzięcie pod uwagę argumentów pracowni-
ków.
Urząd Skarbowy Poznań-Wilda działa od 1 stycz-
nia 1983 r. z siedzibą przy ul. Wierzbięcice 45. Urząd
historycznie obejmował swoim zasięgiem działania
tereny dzielnicy Poznań-Wilda, miasta Luboń, mia-
sta Puszczykowo oraz teren miasta i gminy Mosina.
Obecnie teren działania to dzielnica Poznań-Wilda
rozumiana w szerokim znaczeniu, obejmująca rów-
nież Dębiec i Świerczewo. Przekłada się to na 55 474
aktywnych podatników zarejestrowanych w urzędzie
i liczba ta wykazuje tendencje wzrostowe.
Siedziba urzędu znajduje się w tym samym miej-
scu od początków jego działania, w samym sercu
dzielnicy Wilda. Usytuowanie urzędu w takim miej-
scu jest niezwykle wygodne dla podatników, którzy
z łatwością mogą dotrzeć do urzędu. Bezpośrednio
przy siedzibie urzędu znajdują się przystanki tram-
wajowe, dodatkowo dzielnica Wilda nie jest objęta
strefą płatnego parkowania pojazdów samochodo-
wych. Jest to infrastruktura niezwykle przyjazna
podatnikom.
Budynek zajmowany przez urząd jest własnością
parafii ewangelicko-augsburskiej, która nie jest in-
stytucją nastawioną na maksymalizację zysków i czer-
panie korzyści z najmu. Czynsz najmu utrzymuje się
od ponad 3 lat na tym samym poziomie, powiększając
się jedynie o wskaźnik inflacji. W bieżącym roku pa-
rafia zamierza rozpocząć wymianę okien na pierw-
szym piętrze, a w najbliższej perspektywie w całym
budynku, oraz wymianę pokrycia dachu na swój
koszt.
Należy podkreślić, iż w ciągu ostatnich trzech lat
udało się przezwyciężyć trudności lokalowe i prze-
nieść wszystkie działy urzędu do jednego budynku
przy ul. Wierzbięcice 45, i tym samym zminimalizo-
wać koszty najmu i eksploatacji wynikające z rozpro-
szenia urzędu w różnych budynkach na terenie dziel-
nicy Wilda. Wiązało się to oczywiście z wydatkami
niezbędnymi do przystosowania budynku do potrzeb
działania urzędu. W 2007 i 2008 r. urząd otrzymał
środki finansowe w wysokości 174 tys. zł, które w ca-
łości zostały wykorzystane na odświeżenie pomiesz-
czeń biurowych, infrastrukturę informatyczną
i modernizację systemu sygnalizacji włamania i na-
padu.
W urzędzie sala operacyjna usytuowana jest na
parterze, z oddzielnym wejściem dostosowanym do
potrzeb osób niepełnosprawnych. Urząd posiada rów-
nież piwnice, które pełnią rolę archiwów, co pozwala
na zminimalizowanie kosztów związanych z przecho-
wywaniem dokumentów.
Budynek przy ul. Wierzbięcice 45 jest w całości
zajmowany wyłącznie przez urząd. Jest to duża ka-
mienica, o powierzchni zezwalającej na stworzenie
miejsc pracy dla 150 osób przy zachowaniu wszelkich
wymogów BHP. Takie usytuowanie urzędu sprawia,
533
iż jest on dostępny dla mieszkańców okolicznych
gmin (Luboń, Mosina, Puszczykowo) historycznie
związanych z urzędem. Dzielnica Wilda należąca do
uboższych części Poznania, postrzegana jako dziel-
nica robotnicza, w ostatnich latach przeżywa okres
rozwoju, co znajduje wymierne odzwierciedlenie
w rosnącej liczbie aktywnych podatników.
Jako jedyny urząd w Poznaniu Urząd Skarbowy
Poznań-Wilda posiada stanowisko komputerowe
z bezpośrednim dostępem do systemu CEPiK. Wią-
zało się to z koniecznością dostosowania pomieszcze-
nia do obsługi systemu do niezwykle surowych wy-
magań MSWiA. Również jako jedyny urząd uzyskał
bezpłatny dostęp do programu E-Orus, który to pro-
gram umożliwia zebranie danych ze wszystkich sys-
temów funkcjonujących w urzędzie.
Kadrę urzędu stanowią wykwalifikowani pracow-
nicy. W ciągu ostatnich 5 lat nastąpił wzrost wy-
kształcenia o 14%. Obecnie 64% pracowników posia-
da wykształcenie wyższe. Przekłada się to na wyniki
pracy. W rankingu urzędów skarbowych Gazety
Prawnej w 2008 r. Urząd Skarbowy Poznań-Wilda
znajdował się na 5 miejscu pod względem skuteczno-
ści działania wśród urzędów skarbowych w Polsce.
Ponadto pracownicy urzędu zostali przeszkoleni
w zakresie e-handlu. Prowadzone są obecnie kontro-
le z wykorzystaniem dostępu do publicznego archi-
wum allegro. Kontrole te przynoszą wymierne rezul-
taty (korekty deklaracji po zakończonych postępowa-
niach kontrolnych). Referat kontroli podatkowej
w I i II kwartale 2009 r. wykazywał wskaźnik efek-
tywności finansowej na poziomie +5 pkt, w skali od
-5 do +5. Wśród średnich urzędów skarbowych urząd
wykazywał w I półroczu 2009 r. najwyższe uszczu-
plenia w Wielkopolsce.
Należy zauważyć, iż dwóch pracowników tutejsze-
go urzędu przeszło w br. pomyślnie państwowy egza-
min Ministerstwa Finansów na naczelników urzę-
dów skarbowych.
Praca urzędu została doceniona również przez
podatników, którzy w anonimowej ankiecie przepro-
wadzonej na terenie urzędu w br. w 86,97% wskaza-
li na satysfakcjonujący poziom obsługi.
Urząd Skarbowy Poznań-Wilda prowadzi racjo-
nalną gospodarkę finansową opartą na zasadach ce-
lowości i oszczędności. Zobowiązania mieszczące się
w planie finansowym urzędu realizowane są termi-
nowo.
Przedstawione powyżej argumenty wskazują na
konieczność zachowania lokalizacji Urzędu Skarbo-
wego Poznań-Wilda w niezmienionym miejscu i od-
stąpienie od projektu jego likwidacji. Chodzi tu nie
tylko o ochronę miejsca pracy, ale również o dobro
podatników. Do tej pory zostały poniesione nakłady
na wyposażenie i przystosowanie budynku przy
ul. Wierzbięcice 45 do potrzeb funkcjonowania urzę-
du skarbowego. Położenie urzędu i dostępność dla
podatników z sąsiadujących gmin może zostać wyko-
rzystane do poszerzenia zakresu działania urzędu
o tereny przyległych gmin.
534
Należy wziąć także pod rozwagę alternatywne
drogi przeprowadzenia reorganizacji w administracji
skarbowej woj. wielkopolskiego. Jeżeli nowy urząd
miałby rozpocząć funkcjonowanie z dniem 1.01.2010 r.,
to jest to zbyt krótki okres czasu na przeprowadzenie
racjonalnych zmian. Pierwsza połowa roku stanowi
okres największego obciążenia pracą, ze względu na
rozpoczęcie nowego roku podatkowego i zamknięcie
poprzedniego. Przeprowadzenie zmian w tym czasie
spowoduje niewątpliwie pewną dezorganizację pracy
i wpłynie negatywnie na płynność finansową w prze-
kazywaniu środków tak do budżetu lokalnego samo-
rządów, jak i budżetu centralnego. Konieczne będą
również wielorakie zmiany proceduralne i techniczne
związane z prowadzonymi sprawami. Z drugiej stro-
ny brak jest wiążących ustaleń w zasadniczych kwe-
stiach, jak chociażby dobór kadry pracowniczej czy
siedziba nowego urzędu. Także podatnicy, jak do tej
pory, nie zostali oficjalnie poinformowani o propono-
wanych zmianach. Biorąc pod uwagę te aspekty oraz
zakres prac i problemów związanych z tak poważny-
mi zmianami, termin powyższy należy uznać za zbyt
wczesny.
Według dostępnych nam informacji w projekcie
uwzględniono tylko jeden wskaźnik, tzw. obciążenie
pracą, wyrażający się liczbą czynnych podatników
przypadających na jednego pracownika. Wskaźnik
ten nie jest oczywiście w pełni miarodajny, bowiem
nie uwzględnia chociażby złożoności zadań, jakie ge-
neruje zarówno czynny, jak i bierny podatnik. Aby
racjonalnie i rzetelnie określić sposób obciążenia pra-
cą w administracji państwowej, niezbędne jest prze-
prowadzenie bezstronnego audytu. Dopiero takie
działanie byłoby w stanie dać faktyczny obraz obcią-
żenia pracą w poszczególnych urzędach, a tym sa-
mym wskazać kierunek i zasadność ewentualnych
zmian w administracji podatkowej. Należy zauważyć,
że priorytetowym celem istnienia administracji skar-
bowej jest skuteczny pobór podatków, co nie zawsze
może wiązać się z minimalizacją kosztów.
Wprowadzane w ostatnich latach projekty, takie
jak: e-PIT, OPP, jedno okienko, ułatwiają podatni-
kom w istotny sposób rozliczenie z budżetem. Nie
powodują one jednak zmniejszenia ilości pracy i za-
dań spoczywających na pracownikach urzędów skar-
bowych (obsługa i weryfikacja deklaracji, obsługa
księgowa, egzekucja – jest taka sama, jak w przypad-
ku dokumentów papierowych). Dotyczy to również
projektowanego przez Ministerstwo Finansów rozli-
czania podatników za pośrednictwem pracodawców.
Oznacza to, że zmiany te nie mogą być traktowane
jako przesłanki do redukcji zatrudnienia w admini-
stracji podatkowej.
W ramach reorganizacji, ze względu na zbyt duże
obciążenie pracą, planuje się również odłączenie czę-
ści gmin od Pierwszego Urzędu Skarbowego w Po-
znaniu i przyłączenie ich do innych wybranych urzę-
dów. W związku z powyższym należałoby pozostawić
Urząd Skarbowy Poznań-Wilda w obecnym kształcie,
jednakże rozszerzyć jego zasięg terytorialny o gminy
Mosina, Luboń i Puszczykowo. Przemawia za tym
wiele przesłanek:
— gminy te przylegają do terenu objętego właści-
wością Urzędu Skarbowego Poznań-Wilda,
— obecna lokalizacja urzędu zapewnia doskonały
dojazd dla mieszkańców tych gmin,
— pierwotnie wspomniane gminy obsługiwał wła-
śnie US Poznań-Wilda,
— proponowane przyłączenie gmin pozostaje w zgo-
dzie z obserwowanymi procesami migracji mieszkań-
ców z centrum Poznania do gmin sąsiednich, co sta-
nowi dodatkowe istotne uzasadnienie takiego roz-
wiązania, ze względu na uwzględnienie długofalo-
wych zjawisk demograficznych,
— budynek przy ul. Wierzbięcice 45 ma powierzch-
nię zezwalającą na stworzenie miejsc pracy dla 150
osób, przy zachowaniu wszelkich wymogów bhp, co
pozwalałoby na przejęcie gmin wraz z pracownikami,
którzy dotychczas je obsługiwali – to rozwiązanie wy-
daje się najmniej kosztowne, co przy obecnym stanie
budżetu jest niezwykle istotne,
— w trakcie ostatnich lat poczyniono szereg na-
kładów finansowych, m.in. na dostosowanie urzędu
do obsługi osób niepełnosprawnych, przygotowanie
dużej sali operacyjnej dla podatników czy modereni-
zację i rozbudowę struktury informatycznej; ponie-
sione koszty będą praktycznie nie do odzyskania
w przypadku zmiany siedziby.
W praktyce formuła dużych urzędów nie spraw-
dziła się. Właśnie takie są przesłanki odłączenia
gmin od Pierwszego Urzędu Skarbowego w Pozna-
niu, obsługującego cały ponad 300-tysięczny pow.
poznański ziemski. W chwili obecnej planuje się przy-
łączenie gmin podpoznańskich do innych urzędów,
dużych już w chwili obecnej. W tym kontekście pro-
ponowane rozwiązania wydają się jedynie doraźne.
Należy wziąć pod uwagę również aspekt czysto
ludzki. Projekt nie został poprzedzony konsultacjami
ze związkami zawodowymi. W wyniku utworzenia
US Poznań-Centrum będzie musiało zostać przesu-
niętych do pracy w innych urzędach lub zwolnionych
ok. 80 osób. W ramach całej reorganizacji do przesu-
nięcia będzie ok. 300 osób (ośrodki zamiejscowe IS,
PUS, US Śródmieście oraz US Wilda), co stanowi
ponad 25% wszystkich zatrudnionych w poznańskich
urzędach skarbowych. W tym kontekście fakt nie-
wstrzymania naborów na wolne stanowiska w wiel-
kopolskich urzędach skarbowych jest niepokojący.
Wszystko to podważa tak istotną w pracy urzędniczej
świadomość stabilizacji zatrudnienia.
Reasumując, rozumiemy potrzebę reorganizacji
i optymalizacji funkcjonowania administracji skar-
bowej, jednakże zwracamy się z prośbą o rozważenie
innych rozwiązań niż proponowane. Naszym zda-
niem wszelkie proponowane zmiany powinny być po-
przedzone analizą, która oparta byłaby na aspekcie
celowościowym, ekonomicznym i społecznym. Stąd
też pragniemy skierować do Pana Ministra następu-
jące pytania:

1. Czy wprowadzenie zmian w tak krótkim czasie,
tj. z dniem 1.01.2010 r. nie wprowadzi chaosu w dzia-
łaniach obu urzędów i nie spowoduje zamieszania
i destabilizacji w życiu zawodowym i prywatnym pra-
cowników?
2. Czy reorganizacja wiążąca się z likwidacją
dwóch US i na ich bazie powstaniem nowego US daje
pracownikom gwarancje dalszego zatrudnienia?
Z kadry dwóch urzędów, wynoszącej obecnie ok. 200
osób, w nowo powstałym urzędzie zatrudnienie ma
znaleźć tylko ok. 120–130 osób, tj. 60% załogi z obu
urzędów. Powyższe budzi uzasadnione obawy pra-
cowników co do stabilności zatrudnienia. Pracowni-
cy nie wiedzą, czy nastąpi likwidacja ich miejsc pra-
cy, czy też przeniesienie do innych urzędów i ewen-
tualnie których? W Poznaniu, czy też w odległych od
miejsca zamieszkania, gdzieś na terenie woj. wielko-
polskiego?
3. Czy w przypadku przenoszenia pracowników
do innych urzędów planuje się gwarancje warunków
płacy i pracy, m.in. zgodnej z dotychczasowymi kwa-
lifikacjami i zajmowanymi stanowiskami?
4. Czy rozbicie wykwalifikowanej i zaangażowanej
kadry pracowniczej w poznańskich urzędach nie osła-
bi działania aparatu skarbowego w Wielkopolsce?
5. Czy w przypadku nieprzyjęcia nowych warun-
ków pracy (np. odległe miejsce pracy, pogorszenie
warunków płacowych itp.) pracownikom będą przy-
sługiwały szeroko rozumiane świadczenia związane
ze zwolnieniami grupowymi?
6. Czy planowana reorganizacja nie powinna być
poprzedzona bezstronnym audytem mającym na celu
ocenę proponowanych zmian w aspekcie celowościo-
wym, ekonomicznym i społecznym?
7. Dlaczego projektowane zmiany dotykające
spraw pracowniczych nie zostały poprzedzone kon-
sultacjami ze związkami zawodowymi, które działa-
ją w reorganizowanych urzędach?
8. Czy w związku z powyższymi wątpliwościami
nie należy rozważyć innych, bardziej optymalnych
rozwiązań wskazanych w niniejszym zapytaniu?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Dariusz Lipiński
i Marek Zieliński
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5090)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie planowanej likwidacji
Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego
w Czarnkowie Sądu Rejonowego w Trzciance
Szanowny Panie Ministrze! W związku ze zgło-
szonym do biura poselskiego stanowiskiem Rady
535
Miasta Czarnków oraz burmistrza Czarnkowa, skła-
dam zapytanie poselskie:
Czy zasadne jest likwidowanie Zamiejscowego
Wydziału Grodzkiego w Czarnkowie i pozostawienie
wyłącznie Zamiejscowego Wydziału Ksiąg Wieczy-
stych Sądu Rejonowego w Trzciance oraz zaprzesta-
nie rozpoznawania w Czarnkowie na stałych posie-
dzeniach spraw cywilnych, rodzinnych i nieletnich?
Dzięki wysiłkowi lokalnego samorządu, w roku
1992 utworzono w Czarnkowie Roki Sądowe. Samo-
rząd miasta Czarnkowa na ten cel przekazał w dro-
dze darowizny na rzecz Skarbu Państwa majątek
komunalny – nieruchomość zabudowaną budynkiem,
w którym urządzono sąd. Roki Sądowe obsługiwały
duży obszar siedmiu gmin, co wynikało z historycz-
nych uwarunkowań – postrzegania Czarnkowa jako
lokalnego centrum administracyjnego, a co odzwier-
ciedla do dziś funkcjonujący układ komunikacyjny.
Po latach w wyniku reformy systemu zniesiono Roki
Sądowe w Czarnkowie i powstał tam Zamiejscowy Wy-
dział Cywilny i Rodzinny Sądu Rejonowego w Trzcian-
ce. Zmniejszono zasięg terytorialny obsługiwany
przez wydział grodzki, mimo że liczba spraw rozpo-
znawanych zarówno w Trzciance, jak i w Czarnkowie
była porównywalna.
Decyzja o całkowitej likwidacji Zamiejscowego Wy-
działu Grodzkiego w Czarnkowie niweczy wysiłek sa-
morządu miasta, a jednocześnie budzi poważną obawę
o znaczne utrudnienie dostępności do sądu mieszkań-
ców części powiatu. Teren Czarnkowa i przyległych
gmin zamieszkuje ponad 41 000 mieszkańców, którzy
przy planowanych zmianach będą mieli utrudniony
dostęp do sądu. Powiat czarnkowsko-trzcianecki jest
specyficzny, gdyż wskazuje dwa naturalne centra –
Czarnków, Trzcianka. Jest to jeden z największych
powiatów w Polsce, dlatego ze względu na liczbę spraw
oraz zapewnienie mieszkańcom dostępności do władzy
sądowniczej utrzymanie Zamiejscowego Wydziału
w Czarnkowie jest potrzebne.
Stąd kieruję zapytanie: Czy zasadne jest likwido-
wanie Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Czarn-
kowie i pozostawienie wyłącznie Zamiejscowego Wy-
działu Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Trzcian-
ce oraz zaprzestanie rozpoznawania w Czarnkowie
na stałych posiedzeniach spraw cywilnych, rodzin-
nych i nieletnich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Piotr Waśko
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
536
Zapytanie
(nr 5091)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie podjęcia działań związanych
z budową zbiornika wodnego Kąty – Myscowa
na rzece Wisłoce w gminach Krempna
i Nowy Żmigród
W związku z coraz częściej powtarzającymi się
zagrożeniami powodziowymi budowa zbiornika
wodnego Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce w gmi-
nach Krempna i Nowy Żmigród jest jednym z naj-
ważniejszych na Podkarpaciu, a najważniejszym dla
pow. jasielskiego, planowanym zamierzeniem inwe-
stycyjnym.
Od kilkudziesięciu lat inwestycja ta jest przedmio-
tem starań parlamentarzystów, władz samorządo-
wych i wojewódzkich.
Ogromne spustoszenia, jakie przyniosła ostatnia
powódź w czerwcu br. na terenach powiatów dębic-
kiego, ropczycko-sędziszowskiego i mieleckiego leżą-
cych na obszarze zlewni rzeki Wisłoki, potwierdzają
konieczność szybkiej realizacji budowy zbiornika re-
tencyjnego.
Planowany zbiornik poza podstawową funkcją
przeciwpowodziową umożliwi retencjonowanie wody
I klasy czystości oraz spowoduje wyrównanie zmienia-
jących się jej przepływów, stanowić będzie rezerwuar
wysokiej jakości wody pitnej dla zaopatrzenia dużych
aglomeracji miejskich: Jasła, Dębicy i Mielca.
O ważności tej inwestycji świadczy również fakt,
że zadanie pn. „Budowa zbiornika wodnego Kąty –
Myscowa na rzece Wisłoce” umieszczone zostało na
liście priorytetowych projektów ochrony przed powo-
dzią woj. podkarpackiego w ramach rządowego pro-
gramu ochrony przed powodzią w dorzeczu górnej
Wisły.
Zwracamy się z pytaniem do Pani Minister, czy,
mając na uwadze uwarunkowania gospodarcze, spo-
łeczne i regionalne, ministerstwo planuje podjąć
działania związane z budową zbiornika wodnego
Kąty – Myscowa?
Z poważaniem
Posłowie Piotr Tomański
i Renata Butryn
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5091)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie podjęcia działań związanych
z budową zbiornika wodnego Kąty – Myscowa
na rzece Wisłoce w gminach Krempna
i Nowy Żmigród
W związku z coraz częściej powtarzającymi się
zagrożeniami powodziowymi budowa zbiornika
wodnego Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce w gmi-
nach Krempna i Nowy Żmigród jest jednym z naj-
ważniejszych na Podkarpaciu, a najważniejszym dla
pow. jasielskiego, planowanym zamierzeniem inwe-
stycyjnym.
Od kilkudziesięciu lat inwestycja ta jest przedmio-
tem starań parlamentarzystów, władz samorządo-
wych i wojewódzkich.
Ogromne spustoszenia, jakie przyniosła ostatnia
powódź w czerwcu br. na terenach powiatów dębic-
kiego, ropczycko-sędziszowskiego i mieleckiego leżą-
cych na obszarze zlewni rzeki Wisłoki, potwierdzają
konieczność szybkiej realizacji budowy zbiornika re-
tencyjnego.
Planowany zbiornik poza podstawową funkcją
przeciwpowodziową umożliwi retencjonowanie
wody I klasy czystości oraz spowoduje wyrównanie
zmieniających się jej przepływów, stanowić będzie
rezerwuar wysokiej jakości wody pitnej dla zaopa-
trzenia dużych aglomeracji miejskich: Jasła, Dębi-
cy i Mielca.
O ważności tej inwestycji świadczy również fakt,
że zadanie pn. „Budowa zbiornika wodnego Kąty –
Myscowa na rzece Wisłoce” umieszczone zostało na
liście priorytetowych projektów ochrony przed powo-
dzią woj. podkarpackiego w ramach rządowego pro-
gramu ochrony przed powodzią w dorzeczu górnej
Wisły.
Zwracamy się z pytaniem do Pana Ministra, czy,
mając na uwadze aspekty związane z ochroną prze-
ciwpowodziową, ministerstwo planuje podjąć działa-
nia zmierzające do budowy zbiornika wodnego Kąty
– Myscowa?
Z poważaniem
Posłowie Piotr Tomański
i Renata Butryn
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.

Zapytanie
(nr 5091)
do ministra środowiska
w sprawie podjęcia działań związanych
z budową zbiornika wodnego Kąty – Myscowa
na rzece Wisłoce w gminach Krempna
i Nowy Żmigród
W związku z coraz częściej powtarzającymi się
zagrożeniami powodziowymi budowa zbiornika
wodnego Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce w gmi-
nach Krempna i Nowy Żmigród jest jednym z naj-
ważniejszych na Podkarpaciu, a najważniejszym dla
pow. jasielskiego, planowanym zamierzeniem inwe-
stycyjnym.
Od kilkudziesięciu lat inwestycja ta jest przedmio-
tem starań parlamentarzystów, władz samorządo-
wych i wojewódzkich.
Ogromne spustoszenia, jakie przyniosła ostatnia
powódź w czerwcu br. na terenach powiatów dębic-
kiego, ropczycko-sędziszowskiego i mieleckiego leżą-
cych na obszarze zlewni rzeki Wisłoki, potwierdzają
konieczność szybkiej realizacji budowy zbiornika re-
tencyjnego.
Planowany zbiornik poza podstawową funkcją
przeciwpowodziową umożliwi retencjonowanie wody
I klasy czystości oraz spowoduje wyrównanie zmienia-
jących się jej przepływów, stanowić będzie rezerwuar
wysokiej jakości wody pitnej dla zaopatrzenia dużych
aglomeracji miejskich: Jasła, Dębicy i Mielca.
O ważności tej inwestycji świadczy również fakt,
że zadanie pn. „Budowa zbiornika wodnego Kąty –
Myscowa na rzece Wisłoce” umieszczone zostało na
liście priorytetowych projektów ochrony przed powo-
dzią woj. podkarpackiego w ramach rządowego pro-
gramu ochrony przed powodzią w dorzeczu górnej
Wisły.
Zwracamy się z pytaniem do Pana Ministra, czy,
mając na uwadze aspekty ekologiczne związane
z ochroną przeciwpowodziową, a także uwarunko-
wania gospodarcze, społeczne i regionalne, minister-
stwo planuje podjąć działania zmierzające do budowy
zbiornika wodnego Kąty – Myscowa?
Z poważaniem
Posłowie Piotr Tomański
i Renata Butryn
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
537
Zapytanie
(nr 5092)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zabezpieczenia powodziowego
wsi Przysieki w pow. jasielskim
przed skutkami wydobycia żwiru i piasku
Znaczna część wsi Przysieki położona jest w stre-
fie bezpośredniego zagrożenia powodzią, co zostało
określone przez dyrektora Regionalnego Zarządu Go-
spodarki Wodnej w Krakowie w studium określają-
cym granice obszarów bezpośredniego zagrożenia
powodzią dla terenów nieobwałowanych w zalewie
Wisłoki.
W takich okolicznościach Rada Gminy w Skoły-
szynie podjęła uchwałę, na podstawie której możliwe
stanie się wydobycie żwiru i piasków na terenach za-
grożonych powodzią we wsi Przysieki. W związku
z tym mieszkańcy tej wsi obawiają się zniszczenia
mienia i dobytku.
Za podstawę do podjęcia tej uchwały rada przyję-
ła art. 53 ust 6 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo
geologiczne i górnicze, który określa, że można od-
stąpić od sporządzenia planu zagospodarowania
przestrzennego, jeśli podejmowane przedsięwzięcie
nie będzie powodować znacznego zagrożenia dla śro-
dowiska.
W tym przypadku wydaje się, że istnieje jednak
sprzeczność w stosowaniu prawa przez samorząd
gminny, dlatego zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującymi pytaniami:
1. Czy podjęta przez Radę Gminy Skołyszyn
uchwała jest zgodna z obowiązującym prawem?
2. Jakie działania administracji rządowej powin-
ny zostać wdrożone, aby usunąć zagrożenie powo-
dziowe na terenie wsi Przysieki?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5093)
do ministra infrastruktury
w sprawie pominięcia drogi S16
w projekcie nowelizacji rozporządzenia
Rady Ministrów dotyczącego ustalenia
sieci autostrad i dróg ekspresowych
Zgodnie z zapisami „Strategii rozwoju społeczno-
-gospodarczego Polski Wschodniej do roku 2020”
poziom spójności terytorialnej tego regionu należy do
najniższych w kontynentalnej części Unii Europej-
538
skiej. Analizy przeprowadzone na potrzeby opraco-
wania „Strategii rozwoju społeczno-gospodarczego
woj. warmińsko-mazurskiego” wykazały, że jest ono
najbardziej peryferyjnym województwem w Polsce,
z niską dostępnością komunikacyjną, która ograni-
cza konkurencyjność regionu i jego możliwości roz-
woju.
Celem głównym strategii rozwoju województwa
jest spójność ekonomiczna, społeczna i przestrzen-
na Warmii i Mazur z regionami Europy, gdzie spój-
ność przestrzenną można osiągnąć tylko i wyłącznie
poprzez włączenie województwa do ogólnej sieci in-
frastruktury transportowej w Polsce oraz w trans-
europejską sieć korytarzy transportowych.
Fundamentalną rolę w osiągnięciu założonego
celu spełni droga ekspresowa S16, która usprawni
ruch tranzytowy w powiązaniu autostrady A1 i dro-
gi ekspresowej Via Baltica. W ten sposób przeła-
mana zostanie luka transportowa Polski Północnej
i usprawnione kluczowe powiązania transportowe
pomiędzy województwami nadmorskimi (woj.: po-
morskie, zachodniopomorskie i warmińsko-mazur-
skie).
Droga ekspresowa S16 połączy równoleżnikowo
wiązkę dróg obecnej sieci TEN-T, utworzy dogodne
połączenie pomiędzy Niemcami i krajami bałtycki-
mi. W globalnej gospodarce obecność regionów
w różnego rodzaju sieciach jest bardzo ważnym
czynnikiem ich rozwoju, kreując przyspieszony roz-
wój społeczno-gospodarczy, szczególnie wzdłuż ko-
rytarzy transportowych.
Warmia i Mazury uznawane są za region o wyjąt-
kowej atrakcyjności turystycznej. Wysoka atrakcyj-
ność środowiska przyrodniczego jest jednym
z najważniejszych elementów rozstrzygających
o konkurencyjności woj. warmińsko-mazurskiego.
Jednakże utrzymanie tej pozycji wymaga ciągłych
starań. Integralną częścią dążeń do wzrostu poten-
cjału turystycznego są również działania zwią-
zane ze wzrostem dostępności komunikacyjnej,
a w szczególności poprawa połączeń drogowych i lot-
niczych.
Droga ekspresowa S 16, na całym odcinku w woj.
warmińsko-mazurskim, przebiegać będzie wzdłuż
terenów charakteryzujących się dużą atrakcyjnością
turystyczną. Połączy najważniejsze centra turystycz-
ne na Warmii i Mazurach i włączy je w krajowy i mię-
dzynarodowy system komunikacyjny. Budowa tej dro-
gi w standardzie drogi ekspresowej, ze względów na
bezpieczeństwo podróżowania i dostępność regionu dla
turystów, jest koniecznością. Stanie się ona impulsem
nie tylko do dalszego rozwoju turystyki. Spowoduje
również pozytywny wpływ na rynek pracy poprzez
aktywizację terenów objętych bezpośrednim i pośred-
nim jej oddziaływaniem. Przebieg drogi, która rów-
noleżnikowo przetnie centralną część woj. warmińsko-
-mazurskiego, doprowadzi do optymalnego rozkładu
dróg szybkiego ruchu w regionie, co wpłynie pozy-
tywnie na jego rozwój.
Podkreślić należy, że woj. warmińsko-mazurskie
od początku swojego istnienia traktowało drogę nr
16 jako kręgosłup komunikacyjny Warmii i Mazur.
Perspektywa osiągnięcia parametrów drogi ekspre-
sowej była podstawą projektowania współpracy trans-
granicznej oraz kreowania ośrodków napędowych
wzrostu gospodarczego poprzez wdrażanie szeregu
projektów współfinansowanych ze środków Unii Eu-
ropejskiej. Realizacja tych programów w połączeniu
z rozbudową drogi krajowej nr 16 pozwoliłaby w znacz-
nym stopniu przełamać peryferyjność województwa
i zniwelować dysproporcje rozwojowe między woj. war-
mińsko-mazurskim a pozostałymi regionami Polski.
W związku powyższym pytam:
1. Czy Pan Minister zamierza uwzględnić drogę
S16 w aktualizowanej wersji rozporządzenia Rady
Ministrów?
2. Czy jest Pan świadomy, iż realizacja drogi eks-
presowej S16 dla woj. warmińsko-mazurskiego jest
niepowtarzalną szansą rozwoju cywilizacyjnego, któ-
ra nie może być zaprzepaszczona?
Poseł Wojciech Kossakowski
Ełk, dnia 13 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5094)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie planowanej
z dniem 1 stycznia 2010 r.
likwidacji Sądu Rejonowego w Olecku
Dnia 13 października 2009 r. wpłynęło do moje-
go biura pismo od starosty oleckiego dr. inż. Stani-
sława Lucjana Ramotowskiego, który wraz z samo-
rządem powiatu oleckiego i gołdapskiego oraz samo-
rządami gmin powiatu oleckiego, tj. gminami Olec-
ko, Kowale Oleckie, Świętajno i Wieliczki, oraz po-
wiatu gołdapskiego, tj. gminami Gołdap, Banie
Mazurskie i Dubeninki, złożył protest w sprawie
planowanej z dniem 1 stycznia 2010 r. likwidacji
Sądu Rejonowego w Olecku.
Sąd Rejonowy w Olecku został utworzony w kwiet-
niu 2004 r. dzięki staraniom władz samorządowych
powiatu oleckiego i gołdapskiego oraz przychylnemu
zrozumieniu potrzeby przez ministra sprawiedliwo-
ści. Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, póz. 1592, z późn.
zm.) przewidywała istnienie sądu rejonowego w każ-
dym powiecie. Sąd Rejonowy w Olecku obsługuje
również powiat gołdapski, gdzie istnieje przejście
graniczne z obwodem kaliningradzkim (Rosja). Wią-
że się to również ze zwiększeniem spraw sądowych.
Sąd rejonowy stał się jednym z elementów funk-
cjonowania powiatu. Znacznie usprawnił pracę pro-

kuratury rejonowej, Policji, urzędu skarbowego. Umoż-
liwia o wiele szybsze załatwienie spraw mieszkańców,
bez potrzeby dojeżdżania do Ełku. Likwidacja Sądu
Rejonowego w Olecku, powstałego przed
5 laty, przyczyni się do degradacji miast i powiatów,
obniżając rangę samorządów lokalnych.
W związku z powyższym pytam:
1. Czy istnieje możliwość odstąpienia od likwida-
cji Sądu Rejonowego w Olecku?
2. Jakie są motywy likwidacji Sądu Rejonowego
w Olecku?
Poseł Wojciech Kossakowski
Ełk, dnia 12 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5095)
do ministra finansów
w sprawie zmniejszenia dotacji celowej
dla Warmińsko-Mazurskiego Ośrodka
Doradztwa Rolniczego w Olsztynie
Na mocy ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmia-
nie niektórych ustaw w związku ze zmianami w or-
ganizacji i podziale zadań administracji publicznej
w województwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753) samorząd
woj. warmińsko-mazurskiego został organem prowa-
dzącym dla Warmińsko-Mazurskiego Ośrodka Do-
radztwa Rolniczego w Olsztynie.
W-M ODR prowadzi działalność polegającą na
świadczeniu szeroko rozumianych usług doradczych
dla rolników oraz związanych z rozwojem obszarów
wiejskich. Jest to szczególnie ważne dla woj. warmiń-
sko-mazurskiego ze względu na jego rolniczy charak-
ter oraz realizację strategii rozwoju regionu, gdzie
dużą wagę przypisuje się działaniom na rzecz zrówno-
ważonego rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich.
Aktualnie prowadzone są prace nad ustawą bu-
dżetową państwa oraz planem finansowym ww. jed-
nostki na 2010 r. Głównym źródłem finansowania
działalności statutowej ośrodka jest dotacja celowa
z budżetu państwa. Wysokość dotacji budżetowej
była z roku na rok coraz niższa. Dla porównania
w 2006 r. wynosiła ponad 8 mln zł, w 2007 r. i 2008 r.
– po około 7,5 mln zł, a w 2009 r. (po korekcie) – 6,8 mln
zł. Aktualnie dotacja w całości przeznaczana jest je-
dynie na płace i pochodne od płac. Wszystkie pozo-
stałe koszty rzeczowe pokrywane są z wpływów z dzia-
łalności gospodarczej.
Dalsze zmniejszenie dotacji celowej dla W-M ODR
w Olsztynie spowoduje redukcję zatrudnienia pra-
cowników o ok. 20 osób, a zatem niemożliwe będzie
pełne i właściwe wykonywanie zadań doradczych
i związanych z realizacją strategii.
W związku z powyższym pytam:
539
1. Czy wysokość dotacji celowej dla W-M ODR
w Olsztynie w roku 2010 r. ponownie będzie obniżona?
2. Czy istnieje możliwość zwiększenie dotacji dla
ośrodka podczas prowadzenia dalszych prac nad
ustawą budżetową na 2010 r.?
Poseł Wojciech Kossakowski
Ełk, dnia 15 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5096)
do ministra infrastruktury
w sprawie potrzeby pilnych remontów
torów kolejowych na trasie
Jelenia Góra – Wałbrzych – Wrocław
Panie Ministrze! W strategii Dolnego Śląska prze-
wozy i transport kolejowy są priorytetem. Niestety
stan torów kolejowych pozostawia wiele do życzenia.
Zdajemy sobie sprawę, że doprowadzenie ich do
właściwego stanu to kwestia wielu lat i ogromnych
nakładów finansowych. Są jednak takie odcinki, bez
których trudno wyobrazić sobie normalne funkcjo-
nowanie taboru kolejowego. Do takich należy trasa
Jelenia Góra – Wałbrzych – Wrocław, gdzie pociągi
nie tylko zwalniają do prędkości ok. 20 km na godzi-
nę (wydłuża to znacząco czas jazdy), ale również
stwarzają niebezpieczeństwo wykolejenia pociągu.
Zdarzało się to już w okolicach Wałbrzycha, na szczę-
ście dotyczyło składów towarowych, a nie pasażer-
skich.
Mając na uwadze zarówno czas jazdy, jak i bezpie-
czeństwo pasażerów, prosimy o odpowiedź na pytania:
1. Czy zdaniem Pana Ministra w trosce o bezpie-
czeństwo pasażerów nie należy w trybie pilnym zająć
się rozwiązaniem tego problemu?
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury w swoich pla-
nach zakłada przeznaczenie środków finansowych na
remont torów kolejowych na trasie Jelenia Góra –
Wałbrzych – Wrocław? Jeżeli tak, to w jakiej wyso-
kości?
Z poważaniem
Posłanki Elżbieta Witek
i Anna Zalewska
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
540
Zapytanie
(nr 5097)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania szpitali
na Dolnym Śląsku w listopadzie
i grudniu 2009 r.
Pani Minister! Od dłuższego czasu głośno jest na
temat trudnej sytuacji szpitali na Dolnym Śląsku.
W wielu placówkach wstrzymano przyjęcia pacjen-
tów, zamykane są niektóre oddziały szpitalne. Ta
dramatyczna sytuacja spowodowana jest przez nie-
odpowiedzialne decyzje poprzedniego dyrektora DO
NFZ, które doprowadziły do takiej sytuacji, że na
dwa ostatnie miesiące tego roku placówki szpitalne
na Dolnym Śląsku miałyby otrzymać środki finanso-
we mniejsze o 20–30% od dotychczasowych.
W tej sprawie posłowie PiS zadawali pytanie
w sprawach bieżących i uzyskali odpowiedź, że Mi-
nisterstwo Zdrowia uczyni wszystko, by szpitale na
Dolnym Śląsku otrzymały na listopad i grudzień
2009 r. środki finansowe umożliwiające im właściwe
funkcjonowanie.
Z informacji, jakie uzyskałyśmy, wynika, że DO
NFZ otrzymał ponad 70 mln zł, ale tylko część tych
środków ma być przeznaczona na finansowanie szpi-
tali w listopadzie i grudniu.
Dyrektorzy dolnośląskich szpitali oraz organy za-
łożycielskie protestują wobec takiego podziału i za-
powiadają wystąpienie na drogę sądową.
Wobec powyższego prosimy o odpowiedź na pyta-
nia:
1. Jaka jest wysokość środków finansowych
przekazanych w ostatnich dniach do DO NFZ we
Wrocławiu?
2. Czy prawdą jest, że tylko część tych środków
przeznaczono na działalność szpitali? Jeśli tak, to
jaka to jest kwota i na co przeznaczono pozostałą
część środków?
3. Według jakich zasad dzielone będą środki fi-
nansowe dla poszczególnych placówek szpitalnych
w listopadzie i grudniu tego roku?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5098)
do ministra obrony narodowej
w sprawie wyjaśnienia sytuacji
Klubu Garnizonowego w Jarosławiu
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
po raz kolejny w sprawie wyjaśnienia sytuacji Klubu
Garnizonowego w Jarosławiu. Dnia 15 listopada
2007 r. przesłałem zapytanie w tej sprawie (nr 208).
Otrzymałem od Pana odpowiedź w tej sprawie (SPS-
-024-208/07) z następującymi stwierdzeniami:
„Klub Garnizonowy w Jarosławiu mieści się w kom-
pleksie wojskowym przy ul. Grunwaldzkiej, będącym
w trwałym zarządzie Rejonowego Zarządu Infra-
struktury w Lublinie. Klub jest ważnym ośrodkiem
działalności kulturalno-oświatowej zarówno dla żoł-
nierzy stacjonujących w Garnizonie Jarosław, jak
i społeczności lokalnej. Obiekt klubu garnizonowego
zbudowany został w 1903 r. i był darem obywateli
czterech powiatów ziemi podkarpackiej dla wojska
(…). W Garnizonie Jarosław od lat dostosowuje się
infrastrukturę wojskową do faktycznych potrzeb jed-
nostek i instytucji wojskowych (…). W związku z pro-
cesem redukcji jednostek wojskowych w tym mieście
stopniowo przekazywano do Agencji Mienia Wojsko-
wego nieruchomości zbędne z punktu widzenia po-
trzeb resortu obrony narodowej. Pozostałe obiekty
infrastruktury wojskowej remontowane są w miarę
posiadanych, aczkolwiek ograniczonych środków fi-
nansowych. Nieruchomość stanowiąca kompleks woj-
skowy nr 3239 (klub garnizonowy) została uznana
za niezbędną dla potrzeb wojska i nie jest planowana
do przekazania Agencji Mienia Wojskowego”.
Jednak z najnowszych decyzji dostarczanych
przedstawicielom Klubu Garnizonowego w Jarosła-
wiu wynika, że Ministerstwo Obrony Narodowej
zmieniło decyzję i prowadzi działania zmierzające do
przekazania obiektu Agencji Mienia Wojskowego.
W związku ze stanowiskiem przedstawionym
niespełna dwa lata temu proszę o odpowiedź na py-
tania:
— Jakie są przyczyny zmiany decyzji o przekaza-
niu Agencji Mienia Wojskowego wyżej wymienionego
obiektu i nieruchomości?
— Z jakich powodów wojsko chce pozbyć się nie-
ruchomości położonej w centrum miasta, do niedaw-
na uznawanej za niezbędną dla potrzeb wojska?
— Jaki będzie dalszy los obiektu Klubu Garnizo-
nowego w Jarosławiu?
Pragnę podkreślić, że z obiektu korzysta wiele
instytucji i stowarzyszeń powiatu jarosławskiego.
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Kasprzak
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.

Zapytanie
(nr 5099)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie sposobu prowadzenia
śledztwa dotyczącego fałszowania uchwał
Rady Gminy Sochocin
Szanowny Panie Ministrze! Piszę do ministra
sprawiedliwości po raz czwarty w sprawie, z którą
polski wymiar sprawiedliwości od blisko trzech lat
nie potrafi sobie poradzić na etapie prawidłowego
przeprowadzenia śledztwa. Przedmiotem śledztwa
jest fałszowanie uchwał Rady Gminy Sochocin w la-
tach 2002–2006 przez ówczesnego wójta gminy pana
T. W. Sytuacja, którą opisuję poniżej, zakrawa na kpi-
nę z wymiaru sprawiedliwości i, w moim przekona-
niu, domaga się bardziej radykalnych decyzji z Pana
strony. Tak mocne sformułowania wydają się zasad-
ne wobec przedstawionych poniżej faktów.
Śledztwo w omawianej sprawie po raz pierwszy
zostało wszczęte w roku 2006 na wniosek ówczesne-
go przewodniczącego Rady Gminy Sochocin. Umo-
rzone przez prokuraturę w Płońsku, zostało ono wsz-
częte ponownie w roku 2007. Ponownie umorzone,
zostało podjęte po raz trzeci po złożeniu zawiadomie-
nia przez panią A. Z. o podejrzeniu popełnienia prze-
stępstwa przez wójta gminy Sochocin w roku 2008.
Po raz kolejny umorzone śledztwo zostało wszczęte
od nowa wskutek mojej interwencji na drodze zapy-
tań poselskich, jakie wysyłałem do ministra sprawie-
dliwości. Z racji powierzenia prowadzenia czynności
procesowych Prokuraturze Rejonowej w Płońsku
trzeci raz z rzędu, wniosłem do Pana Ministra proś-
bę o przeniesienie śledztwa do innej prokuratury.
Prokuratura Apelacyjna w Warszawie po zbadaniu
sprawy podzieliła moją „negatywną ocenę odnośnie
do poziomu prowadzonego w tej sprawie postępowa-
nia” oraz stwierdziła, że: Przedmiotowe śledztwo
istotnie prowadzono dotychczas w sposób przewlekły,
zaś czynności procesowe wykonywane były na ni-
skim poziomie merytorycznym. Stwierdzono rów-
nież, że szereg świadków zostało przesłuchanych
w sposób lakoniczny, zaś przesłuchujący funkcjona-
riusz Policji nie dążył do wyjaśnienia istotnych oko-
liczności sprawy. Nie przeprowadzono również do
chwili obecnej szeregu czynności procesowych waż-
nych dla końcowego wyniku śledztwa.
Wobec tak licznych nieprawidłowości prokurator
apelacyjny w Warszawie polecił prokuratorowi okrę-
gowemu w Płocku niezwłoczne przekazanie prowa-
dzenia tego śledztwa innej jednostce organizacyjnej
prokuratury. Prokurator Apelacyjny wskazał też
szczegółowo zakresy, w jakich postępowanie winno
być uzupełnione. Śledztwo to decyzją prokuratora
okręgowego w Płocku zostało przeniesione do Proku-
ratury Rejonowej w Mławie.
Prokuratura Rejonowa w Mławie zleciła przesłu-
chania radnych gminy Sochocin IV kadencji Policji
541
w Płońsku. Prokurator miał oczywiście prawo, aby
zlecić przesłuchania płońskiej Policji. Dziwi jednak
fakt, że podjął taką decyzję, skoro w toku kontroli
przeprowadzonej przez Prokuraturę Apelacyjną
w Warszawie stwierdzono, że policjant przesłuchują-
cy świadków „nie dążył do wyjaśnienia istotnych oko-
liczności sprawy”. Ponadto przeprowadzenie czynno-
ści ponownie zlecono temu samemu policjantowi,
który już wcześniej przesłuchiwał świadków w tej
sprawie.
Istotnym kontekstem tej sprawy jest fakt, iż w tym
samym czasie, kiedy przesłuchania zaczął prowadzić
wspomniany policjant (kilka miesięcy temu), jego
żona została zatrudniona w Urzędzie Gminy w So-
chocinie i pracuje tam do chwili obecnej.
W ostatnich dniach miały miejsce przesłuchania
radnych prowadzone przez wspomnianego policjanta.
Z relacji radnych wynika, że nie odbiegały one od
poprzednich. Ponadto przesłuchiwani radni są już
zniesmaczeni i zdenerwowani powtarzającymi się
wezwaniami na przesłuchania w tej sprawie, która
toczy się na etapie śledztwa od 2006 r. Policjant pod-
czas przesłuchania wyrażał też swoje opinie co do
tego, kto w tej sprawie jest winny, co jest niedopusz-
czalne i uderza w podstawowe standardy prowadze-
nia czynności śledczych.
Należy też wskazać, że szef mławskiej prokuratu-
ry przez wiele lat pełnił funkcję prokuratora rejono-
wego w Ciechanowie, w tym czasie, kiedy ówczesny
wójt T. W. był znaną i bardzo wpływową osobą w cie-
chanowskich kręgach i zapewne obaj panowie dobrze
się znają.
Cała ta sytuacja pokazuje, że organy, które mają
gwarantować praworządność, poprzez swoje działa-
nia burzą społeczne zaufanie do nich. Decyzje Pro-
kuratury Rejonowej w Mławie pokazują, że nie są
respektowane postanowienia prokuratora apelacyj-
nego w tej sprawie. Całej sprawie smaku dodaje fakt,
że dowody popełnienia przestępstwa w opisywanej
sprawie są oczywiste, co pozwoliłem sobie przedsta-
wić Ministrowi Sprawiedliwości w dodatkowym pi-
śmie zawierającym analizę uchwał podjętych przez
Radę Gminy w Sochocinie w latach 2002–2006.
Z kolei logika prowadzonych od 2006 r. czynności do-
wodowych wzbudza moje obawy, że śledztwo po raz
kolejny zostanie umorzone.
W związku z tym pytam Pana Ministra: Jakie
decyzje zamierza Pan podjąć, by zagwarantować
przeprowadzenie profesjonalnego śledztwa w przed-
łożonej sprawie, by po tylu latach zwłoki wymiar
sprawiedliwości dotarł do prawdy i orzekł o winie
i karze? Lokalna społeczność czeka na rozwiązanie
tych spraw o wiele za długo, a przecież Rzeczpospo-
lita wedle konstytucji jest państwem prawa, za któ-
rego łamanie państwo winno wymierzyć karę.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 22 października 2009 r.
542
Zapytanie
(nr 5100)
do ministra finansów
oraz
ministra gospodarki
w sprawie sytuacji finansowej i obciążeń
publicznoprawnych spółek węglowych
Szanowny Panie Premierze! Panie Ministrze! Sy-
tuacja w kopalniach węgla kamiennego jest bardzo
poważna. Niepokojące informacje z Ministerstwa Go-
spodarki, tragiczne wypadki w ostatnim okresie,
brak realizacji konkretnej polityki wobec tego waż-
nego sektora, nie tylko z punktu widzenia samego
regionu Górnego Śląska, ale przede wszystkim ze
względu na bezpieczeństwo energetyczne, a tym sa-
mym stabilność polskiej gospodarki, skłaniają do
podjęcia pilnych i koniecznych działań.
Z danych opublikowanych na oficjalnej stronie in-
ternetowej Ministerstwa Gospodarki wynika, że w I
kwartale 2009 r. wydobyto 19,9 mln ton węgla ka-
miennego, tj. ok. 313 tys. ton/dobę, i było ono niższe
o 1,16 mln ton (5,5%) od wydobycia w analogicznym
okresie 2008 r. Ogółem sprzedaż węgla kamiennego
w I kwartale 2009 r. wyniosła 17,729 mln ton i była
niższa od sprzedaży w I kwartale 2008 r. o ponad
3,5 mln ton (16,7%).
Sprzedaż węgla w okresie styczeń–marzec 2009 r.
również znacząco spadła w stosunku do analogiczne-
go okresu roku 2008. Wielkość dostaw węgla kamien-
nego do energetyki zawodowej w I kwartale 2009 r.
została zaplanowana, w skali sektora, na 10,9 mln
ton. Ze względu na odmowy odbiorów lub ich przesu-
wanie w czasie przez energetykę w I kwartale zreali-
zowano 9,4 mln ton dostaw, co stanowi 86,6% planu.
Planowana na I kwartał 2009 r. wielkość dostaw wę-
gla koksowego wynosiła 1,28 mln ton, z czego zreali-
zowano 1,18 mln ton. Import węgla do Polski syste-
matycznie wzrasta. O ile jednak w latach 2006 r. –
5,21 mln ton i w 2007 r. – 5,77 mln ton, to w roku
2008 wzrósł niemal dwukrotnie – do 10,1 mln ton.
W styczniu br. wielkość importu węgla wyniosła
1,43 mln ton i była niemal trzykrotnie wyższa niż
w styczniu 2008 r., tj. o 0,53 mln ton. Głównymi kierun-
kami importu w roku 2008 były Rosja, USA i Czechy.
W roku 2008 spółki węglowe nie były w stanie
zaspokoić popytu na węgiel ze strony energetyki.
W związku z powyższym spółki energetyczne impor-
towały większą niż dotychczas ilość węgla w celu
zgromadzenia jego zapasów w odpowiedniej wielko-
ści, wypełniając w ten sposób lukę zaopatrzeniową
spowodowaną zbyt małą krajową podażą tego surow-
ca. W konsekwencji także na początku 2009 r., kiedy
zapotrzebowanie na węgiel spadło, import pozosta-
wał znaczny. Bilans działalności górnictwa węgla
kamiennego po III kwartale tego roku jest jeszcze
bardziej niekorzystny. Tę trudną sytuację pogarsza-
ją duże zapasy na zwałach niesprzedanego surowca.
Ostatecznie strata branży, szacowana niedawno
wstępnie na 106 mln zł, może być dużo wyższa. Po
miesiącu kwietniu górnictwo jako całość miało jesz-
cze zysk. Obecny wynik jest najgorszy od lat, a stra-
ty to przede wszystkim efekt sytuacji w produkującej
głównie węgiel koksowy Jastrzębskiej Spółce Węglo-
wej (JSW). Pozostałe górnicze spółki wypracowały
niewielkie zyski.
Mniejsze wydobycie i sprzedaż przy wysokim po-
ziomie tzw. kosztów stałych oznaczają wzrost kosz-
tów produkcji węgla. Koszty podstawowej działalno-
ści górnictwa wzrosły o 9%, przy spadku produkcji
o ponad 7%. Średnio koszt wyprodukowania każdej
tony węgla wzrósł o ponad 18%. Średnia cena węgla
wobec sytuacji sprzed roku wzrosła o 17,4%, ale z po-
wodu spadku sprzedaży przychody były mniejsze.
Podkreślić należy, że tzw. koszty stałe spółek węglo-
wych wynikają z zajmowanego dużego obszaru,
ogromnych kubaturowo powierzchni, a tym samym
są dużym obciążeniem podatkowym.
Spadek przychodów o prawie 515 mln zł i wzrost
kosztów odbiły się na wynikach finansowych. Choć
na podstawowej działalności, jaką jest sprzedaż wę-
gla, kopalnie zarobiły w sumie blisko 501,5 mln zł
(ponad 255 mln zł mniej niż rok wcześniej), zostało
to zniwelowane przez prawie 415 mln zł strat na po-
zostałej działalności operacyjnej oraz 161,5 mln zł
strat na działalności finansowej. Ostatecznie strata
sektora netto wyniosła po maju 121 290 tys. zł, wobec
prawie 280,8 mln zł zysku przed rokiem.
To tylko szacunkowe dane, dlatego że MG nie
opublikowało danych po III kwartale br. Nie wiemy
też, jakie są na stan obecny faktyczne straty z tzw.
umów na opcjach walutowych. Spółki węglowe, cho-
ciaż nie rezygnują z koniecznych inwestycji, znacznie
je ograniczają, co w konsekwencji skutkować może
zmniejszeniem potencjału wydobywczego, brakiem
pozyskania nowych pól eksploatacyjnych oraz dal-
szym pogorszeniem bezpieczeństwa w kopalniach.
Podkreślić należy, że zobowiązania górnictwa wzro-
sły po miesiącu wrześniu do ponad 6 mld zł oraz po-
gorszyła się płynność finansowa. Takie sytuacje za-
wsze mają miejsce w czasie kryzysu lub dekoniunk-
tury, gdyż przy zmniejszeniu wydobycia, a w jej kon-
sekwencji także sprzedaży, a nadto spadku cen,
przedsiębiorstwa górnicze, ponosząc stałe, bardzo
wysokie obciążenia w postaci opłat publicznopraw-
nych, generują straty, zmniejszające w ogólnym bi-
lansie zyski.
Od szeregu lat zarządy spółek węglowych, orga-
nizacje przedsiębiorców, izby górnicze wnioskują
o jednoznaczne uregulowanie podatku od wyrobisk
górniczych i zniesienie tego dodatkowego obciążenia.
Takie inicjatywy były już wielokrotnie podejmowane,
ale do ostatecznych rozstrzygnięć nigdy nie doszło.
Wydobycie węgla z uwagi na konieczność pono-
szenia dużych nakładów inwestycyjnych, wahań cen
węgla na rynkach ARA oraz wysokich i stale rosną-
cych obciążeń zawsze wymagało pomocy państwa.

Jeżeli zatem weźmiemy pod uwagę pierwszy, naj-
ważniejszy argument, tj. ponad 90-procentowy udział
tego surowca w ogólnym bilansie polskiej energetyki,
oraz kolejne, uwzględniające wahania cenowe węgla
na rynkach światowych, kurczące się zapasy paliw
płynnych i gazowych oraz możliwość wprowadzania
coraz lepszych, nowocześniejszych technologii węglo-
wych, to wniosek jest jeden – należy podjąć bardziej
zdecydowane działania wspierające ten bardzo waż-
ny sektor gospodarki narodowej.
W tym miejscu należy przypomnieć istotne fakty
z okresu 2006–2007, kiedy przygotowany rządowy
projekt ustawy o funkcjonowaniu górnictwa węgla
kamiennego w latach 2008–2015 został przyjęty
przez Sejm 7 września 2007 r. Rada Ministrów przy-
jęła wówczas dokument: Strategia działalności gór-
nictwa węgla kamiennego w Polsce na lata 2007–
–2015. W ramach tej strategii zaplanowano pomoc
publiczną – udzielenie wsparcia na inwestycje począt-
kowe w górnictwie – na poziomie 800 mln zł, co sta-
nowiłoby ok. 30% wartości tych inwestycji. Jeżeli na
to nałożymy środki własne spółek węglowych oraz
ewentualne środki pochodzące z kredytów i z wejścia
na giełdę, to zgromadzony kapitał umożliwia reali-
zację dużych koniecznych i potrzebnych inwestycji
w górnictwie, łącznie z rozbudową kopalń i pozyska-
niem do eksploatacji nowych obszarów górniczych.
Obecny rząd nie wykorzystał tych szans, wykre-
ślając z projektu budżetu zaplanowane środki na ten
cel na rok 2008 i nie uwzględniając też tych środków
na rok 2009. Dopiero liczne nasze interwencje oraz
prawdopodobnie tragiczne zdarzenia na kopalniach
skłoniły rząd do zaproponowania kwoty 400 mln zł
na takie inwestycje w roku 2010. To zgodnie z decy-
zją Unii Europejskiej ostatni rok możliwej pomocy
państwa spółkom węglowym, dlatego uważamy, że
należy podjąć zdecydowane kroki w negocjacji z Ko-
misją Europejską, aby wydłużyć ten okres możli-
wego wsparcia tzw. inwestycji początkowych w gór-
nictwie.
Zwracamy się do Panów, ponieważ uważamy, że
tylko podjęte z przekonaniem wspólne działania mi-
nistra gospodarki i ministra finansów mogą poprawić
sytuację polskiego górnictwa węgla kamiennego, ma-
jąc świadomość, że bez pomocy publicznej zatrzyma-
nie spadku jego wydobycia jest niemożliwe.
W związku z powyższym kierujemy do Pana Pre-
miera i do Pana Ministra następujące pytania:
1. Jakie są obecnie przyjęte kryteria oceny funk-
cjonowania sektora górnictwa węgla kamiennego
w odniesieniu do jego obecnej i przyszłej strategicznej
roli dla rozwoju gospodarczego Polski? Bez względu
na kryzys w ciągu najbliższych 10 lat zapotrzebowa-
nie na energię elektryczną wzrośnie w Polsce o ok. 50%,
co wywoła podobny wzrost zapotrzebowania na wę-
giel – jakie będą źródła jego pokrycia?
2. Jakie są wyniki spółek węglowych po III
kwartale, tj. wydobycie, sprzedaż, dostawy do ener-
getyki zawodowej, zapasy, wynik finansowy, eksport
543
oraz import oraz wynikająca z tego prognoza na bie-
żący rok?
3. Ile wynoszą roczne obciążenia przedsiębiorstw
górniczych opłatami i podatkami publicznoprawny-
mi? Jakie są ponoszone przez poszczególne spółki
węglowe koszty związane z podatkiem od nierucho-
mości, opłatą eksploatacyjną i innymi podatkami?
4. Jakim prognozowanym ewentualnym obciąże-
niem dla spółek węglowych będzie tzw. podatek od
wyrobisk górniczych?
5. Jakie rozwiązania i możliwości zrekompenso-
wania tego podatku widzi ministerstwo finansów?
Jakie są plany i stanowisko w tej sprawie Minister-
stwa Finansów i Ministerstwa Gospodarki?
6. Czy w sprawie podatku od wyrobisk górni-
czych były kierowane pytania o opinie do samorzą-
dów lokalnych? Jakie są stanowiska w tej sprawie nie
tylko gmin, na terenie których jest prowadzona eks-
ploatacja górnicza, ale także gmin przyległych i po-
wiatów ziemskich? Czy rozważacie Panowie podjęcie
inicjatywy likwidacji tego dodatkowego w stosunku
do innych przedsiębiorstw obciążenia spółek górni-
czych?
7. Jakie są prognozy funkcjonowania sektora
górnictwa węgla kamiennego na przyszłe lata? Jaki
będzie miało wpływ na wynik finansowy spółek
ewentualne wprowadzenie obciążenia tego sektora
podatkiem od wyrobisk górniczych?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Krzysztof Tchórzewski
i Adam Gawęda
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5101)
do ministra zdrowia
w sprawie środków finansowych
przewidzianych na kontrakty
dla szpitali Dolnego Śląska
Zarząd regionu dolnośląskiego Ogólnopolskiego
Związku Zawodowego Lekarzy wyraża głębokie za-
niepokojenie złą sytuacją w dolnośląskiej ochronie
zdrowia. Dolnośląskie szpitale od wielu lat znajdują
się w trudnej sytuacji finansowej, a stan obecny jesz-
cze ją znacznie pogorszył. Limitowanie świadczeń
zdrowotnych oraz brak umów zapewniających prawi-
dłowe funkcjonowanie szpitali w ostatnich dwóch
miesiącach tego roku grozi realnym paraliżem opie-
ki zdrowotnej na Dolnym Śląsku. Większość szpitali
nie tylko wypracowała już kontrakty na leczenie pa-
cjentów w bieżącym roku, ale w celu zapewnienia
ciągłości udzielanych świadczeń zmuszona była prze-
544
kroczyć narzucone przez NFZ limity świadczeń zdro-
wotnych. Planowane ograniczenie wydatków na fi-
nansowanie usług zdrowotnych w ostatnich dwóch
miesiącach br. oraz zapowiedź odmowy zapłaty za
nadwykonania spowoduje zapaść finansową szpitali
i znacznie ograniczy dostępność do świadczeń me-
dycznych mieszkańców Dolnego Śląska.
W związku z zaistniałą sytuacją proszę o udziele-
nie odpowiedzi na pytanie: Jakie środki finansowe
Oddział Dolnośląski NFZ przewiduje na kontrakty
dla szpitali na ostatnie dwa miesiące br.? W jakim
stopniu zapewniają one bezpieczeństwo zdrowotne
mieszkańców tego regionu?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5102)
do ministra zdrowia
w sprawie planowanego zmniejszenia
liczby zabiegów dla osób
niepełnosprawnych intelektualnie
oraz ze sprzężonym kalectwem
Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośle-
dzeniem Umysłowym po zapoznaniu się z treścią
i założeniami rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu rehabilitacji leczniczej wnosi o do-
konanie zmian w załączniku nr 1 pkt 3b powyższego
rozporządzenia, w dziale rehabilitacji dzieci z zabu-
rzeniami rozwojowymi w oddziale dziennym (pkt 4)
polegającej na możliwości wydłużenia okresu reha-
bilitacji powyżej 120 dni w roku kalendarzowym.
Dotychczas obowiązujące przepisy gwarantowały za
zgodą dyrektora oddziału NFZ prowadzenie specja-
listycznej i kompleksowej rehabilitacji dzieci oraz
młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną i wie-
lorakimi dysfunkcjami w wymiarze powyżej 120 dni
w roku.
Brak możliwości przedłużenia rehabilitacji powy-
żej wymienionego okresu dla świadczeniobiorców po-
zostających pod opieką naszych placówek (ośrodki
wczesnej interwencji, ośrodki rehabilitacyjno-eduka-
cyjno-wychowawcze) stanowi zagrożenie dla ich sta-
nu psychofizycznego, powoduje zaniechanie profilak-
tyki niepełnosprawności, doprowadza do regresu
zdobytych umiejętności i sprawności. Powyższe roz-
wiązanie jest łamaniem zasady pełnej dostępności do
świadczeń medycznych dla osób dotkniętych wielo-
raką niepełnosprawnością w wieku 0–25 roku życia.
Ograniczenie dostępności do świadczeń podopiecz-
nym stowarzyszenia skutkować będzie także zwielo-
krotnieniem niezbędnych nakładów finansowych
ponoszonych przez budżet państwa, koniecznych do
utrzymania stanu zdrowia tych pacjentów w kolej-
nych latach.
Rewalidacja osób z niepełnosprawnością intelek-
tualną w głównej mierze opiera się na rehabilitacji
ruchowej i usprawnianiu psychofizycznym. Ograni-
czenie właśnie tego zakresu oddziaływań, w ocenie
specjalistów, jest uderzeniem w główny fundament
pracy rehabilitacyjno-terapeutycznej przynoszącym
nieodwracalne negatywne skutki.
Wobec powyższego Polskie Stowarzyszenie na
Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym prosi Pa-
nią Minister o kolejne przeanalizowanie zaistniałej
sytuacji w kontekście praw i dobra pacjentów ze
sprzężonymi dysfunkcjami oraz wprowadzenie zmian
polegających na możliwości wydłużenia okresu reha-
bilitacji powyżej 120 dni w roku kalendarzowym.
W związku z ministerialną propozycją zmniejsze-
nia ilości zabiegów do 120 dni w roku dla osób z nie-
pełnosprawnością intelektualną i ze sprzężonym ka-
lectwem, a tym samym doprowadzenia do regresu
zdobytych umiejętności i sprawności tych osób, zwra-
cam się do Pani z zapytaniem:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia rzeczywiście planu-
je zmniejszyć liczbę zabiegów do 120 dni w roku dla
osób niepełnosprawnych intelektualnie oraz ze sprzę-
żonym kalectwem?
2. Od kiedy będzie obowiązywało to rozporzą-
dzenie?
3. Czy dyrektor oddziału NFZ zachowa prawo do
wyrażania zgody, w szczególnych wypadkach, na pro-
wadzenie specjalistycznej i kompleksowej rehabilita-
cji dzieci oraz młodzieży w wymiarze powyżej 120
dni w roku?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5103)
do ministra skarbu państwa
w sprawie możliwości komunalizacji
PKS Gostynin sp. z o.o.
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się przedstawiciele związków zawo-
dowych: Pracowników Transportu Samochodowego
PPKS, NSZZ „Solidarność”, „Jedność” i „OPZZ” re-
prezentujących pracowników zatrudnionych w spółce
PKS Gostynin sp. z o.o.
Związkowcy wyrazili głębokie zaniepokojenie
wstrzymaniem procesu komunalizacji PKS Gosty-
nin, co według nich wiąże się z powołaniem nowych

władz spółki. Dotychczasowa prezes, pani B. B., rów-
nież jako długoletni pracownik PKS Gostynin, do-
brze znała problemy i specyfikę spółki, pracownicy
jej ufali i wierzyli, że monitorowany przez nią proces
komunalizacji dojdzie do skutku. Jej działania oce-
niają bardzo pozytywnie i nie zgadzają się z jej odwo-
łaniem.
Według związkowców nowy prezes nie wznowił
rozmów w tym zakresie, pomimo iż radni pow. gosty-
nińskiego w dniu 28 września 2009 r. podjęli uchwa-
łę w sprawie upoważnienia zarządu powiatu do wy-
stąpienia do ministra skarbu państwa z wnioskiem
o komunalizację przedsiębiorstwa, co jest pierwszym
krokiem ku temu, aby PKS Gostynin stał się jednost-
ką podległą powiatowi. Związki zawodowe PKS-u
wystąpiły również do starostwa z propozycją, aby
rozważono ewentualne przejęcie firmy wraz z mająt-
kiem. Zarząd powiatu przychylnie ustosunkował się
do tej propozycji. Związkowcy wskazali, iż komuna-
lizacja poprawiłaby kondycję finansową spółki.
Ponadto moi rozmówcy podnieśli, iż wynagrodze-
nia zarządu i rady nadzorczej są nieracjonalnie wy-
sokie w stosunku do wyników finansowych spółki,
pozostają również w dużej dysproporcji do przecięt-
nego wynagrodzenia pracowniczego.
Moje zaniepokojenie wzbudziła również polityka
kadrowa spółki, bowiem przedstawiciele związków
zawodowych wskazali, iż oddelegowany do zarządu
członek rady nadzorczej nie tylko sprawował tę funk-
cję ponad rok i na umowę zlecenia (czyli niezgodnie
z przepisem art. 214 Kodeksu spółek handlowych),
ale pobierał wynagrodzenie z obu tytułów, to jest za-
siadania w radzie nadzorczej (umowa o pracę) i za-
rządzie spółki (umowa zlecenia).
Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy,
proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy proces komunalizacji przedsiębiorstwa bę-
dzie kontynuowany? Jaki jest prawdopodobny termin
zakończenia komunalizacji?
2. Jakie są koszty uposażenia członków rady nad-
zorczej i zarządu w ub.r.? Czy któraś z osób pobierała
wynagrodzenie z tytułu zasiadania w obu ciałach?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz
Płock, dnia 23 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5104)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości wyboru między
emeryturą mundurową a emeryturą cywilną
Szanowna Pani Minister! W trakcie moich dyżu-
rów poselskich zgłaszają się do mnie liczni emeryto-
545
wani policjanci i wojskowi poruszeni faktem, iż mimo
opłacania obowiązkowych składek ubezpieczenio-
wych, nie przysługuje im możliwość skorzystania
z emerytury cywilnej po wypracowaniu wymaganego
okresu. Wynika to z art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który mówi,
że świadczenie emerytalne nie przysługuje ubezpie-
czonemu, który ma ustalone prawo do emerytury
określonej przepisami o zaopatrzeniu emerytalnym
żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, obliczonej
z uwzględnieniem okresów składkowych, o których
mowa w art. 6 ust 1 pkt 1–3, 7–10 oraz ust. 2 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
Posiadanie uprawnień do wojskowej lub policyjnej
emerytury przez byłego żołnierza lub funkcjonariu-
sza, który wstąpił do służby przed dniem 2 stycznia
1999 r., uniemożliwia nabycie prawa do emerytury
z ww. ustawy.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o odpowiedź na następu-
jące pytania:
1. Jakimi względami było podyktowane zniesienie
możliwości wyboru między emeryturą mundurową
a emeryturą cywilną?
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
rozważa nowelizację ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych umożliwiającą
ubezpieczonemu, który ma ustalone prawo do eme-
rytury określonej w przepisach o zaopatrzeniu eme-
rytalnym żołnierzy zawodowych, przechodzenie na
emeryturę zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz
Płock, dnia 23 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5105)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany ustawy
o pomocy społecznej
Nowelizacja ustawy o pomocy społecznej z dnia
16 lutego 2007 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 48, poz. 320)
poprzez dodanie do wcześniejszej regulacji art. 56a
uniemożliwiła łączenie w ramach jednej placówki
dwóch typów domów: dla osób w podeszłym wieku
oraz dla osób przewlekle psychicznie chorych. Wpro-
wadzone zmiany spowodowały, że wiele domów po-
mocy społecznej w kraju nie może funkcjonować
w dotychczasowym kształcie, a dostosowanie struk-
546
tury organizacyjnej tych placówek do obowiązują-
cych przepisów naraża je na dodatkowe koszty. Z in-
formacji, które otrzymałem, wynika, że problem ten
jest Pani Minister znany, gdyż sprawa ta była przed-
miotem wystąpienia skierowanego do Pani przez sta-
rostę bocheńskiego. Starosta bocheński w swoim pi-
śmie do Pani odnosił się do problemów, przed który-
mi stanął Dom Pomocy Społecznej w Bochni w związ-
ku ze wspomnianą nowelizacją ustawy o pomocy
społecznej (konieczność zmiany zasad, na jakich do-
tychczas funkcjonowała ta placówka).
W związku z tym zwracam się do Pani z zapyta-
niem: Czy i ewentualnie kiedy Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej planuje podjęcie inicjatywy le-
gislacyjnej mającej na celu zmianę przedmiotowych
przepisów, która umożliwiłaby łączenie w jednym
domu pomocy społecznej placówek o różnych profi-
lach?
Poseł Ireneusz Raś
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5106)
do ministra zdrowia
w sprawie zapewnienia okresu rehabilitacji
dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością
intelektualną i wielorakimi dysfunkcjami
w wymiarze powyżej 120 dni w roku
Szanowna Pani Minister! Jak wynika z informa-
cji organizacji pozarządowych zajmujących się reha-
bilitacją dzieci i młodzieży, dotychczas obowiązujące
przepisy gwarantowały – za zgodą dyrektora oddzia-
łu NFZ – prowadzenie specjalistycznej i komplekso-
wej rehabilitacji dzieci i młodzieży z niepełnospraw-
nością intelektualną i wielorakimi dysfunkcjami
w wymiarze powyżej 120 dni w roku.
Zgodnie z treścią rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej
brak jest możliwości przedłużania rehabilitacji po-
wyżej wymienionego okresu dla świadczeniobiorców
pozostających pod opieką specjalistycznych placówek
(ośrodków wczesnej interwencji, ośrodków rehabili-
tacyjno-edukacyjno-wychowawczych).
W ocenie prowadzących ww. placówki rozwiąza-
nie takie jest łamaniem zasady pełnej dostępności do
świadczeń medycznych dla osób dotkniętych wielo-
raką niepełnosprawnością w wieku od 0 do 25 roku
życia, stanowi zagrożenie dla ich stanu psychofizycz-
nego, powoduje zaniechanie profilaktyki niepełno-
sprawności oraz doprowadza do regresu zdobytych
umiejętności i sprawności. Ograniczenie dostępności
do świadczeń skutkować może również zwielokrot-
nieniem niezbędnych nakładów finansowych pono-
szonych przez budżet państwa, koniecznych do utrzy-
mania stanu zdrowia tych pacjentów w kolejnych
latach.
Dlatego też zwracamy się o wyjaśnienie: Czy Mi-
nisterstwo Zdrowia planuje wprowadzenie zmian
w celu zapewnienia okresu rehabilitacji dzieci i mło-
dzieży z niepełnosprawnością intelektualną i wielo-
rakimi dysfunkcjami w wymiarze powyżej 120 dni
w roku?
Łączymy wyrazy szacunku
Posłowie Sławomir Piechota
i Stanisław Huskowski
Wrocław, dnia 14 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5107)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wsparcia programu
modernizacji dźwigów osobowych
i osobowo-towarowych w Polsce
Szanowna Pani Minister! W 1995 r. zostało opu-
blikowane zalecenie Komisji Europejskiej (nr 95/216/
EC) dotyczące poprawy bezpieczeństwa istniejących
dźwigów. Zgodnie z tym zaleceniem państwa człon-
kowskie powinny podjąć określone w 10 punktach
działania zmierzające do podniesienia bezpieczeń-
stwa eksploatowanych dźwigów. O zakresie podjęcia
takich działań na własnym terenie mają decydować
poszczególne państwa UE.
W Polsce nie wprowadzono dotychczas obowiąz-
ku modernizacji eksploatowanych dźwigów (wind).
W 2005 r. ukazała się norma nawiązująca do zalece-
nia KE (opublikowana także w Polsce w 2005 r. jako
PN-EN 81-80), która określa warunki dobrej prakty-
ki inżynierskiej w dziedzinie poprawy bezpieczeń-
stwa istniejących dźwigów. Zawiera ona konkretne
i szczegółowe wymagania, jakie należy uwzględnić
przy modernizacji, których stosowanie norm jest
w całej UE dobrowolne. Normy wskazują jedynie go-
towe rozwiązania techniczne.
W lutym 2008 r. zakończyły się prace nad społecz-
ną propozycją projektu odpowiedniego rozporządze-
nia, prowadzone przez Grupę Roboczą Krajowego
Forum Konsultacyjnego w zakresie urządzeń dźwi-
gowych, utworzonego w ramach Centrum Bezpie-
czeństwa Technicznego. Grupa robocza zrzesza
przedstawicieli wszystkich zainteresowanych środo-
wisk. Propozycję projektu rozporządzenia przekaza-
no do Ministerstwa Gospodarki w maju 2008 r.
Jak wynika z informacji Polskiego Stowarzysze-
nia Producentów Dźwigów, rozwiązanie problemu
modernizacji dźwigów wymaga środków finansowych

na poziomie ok. 7,8 mld zł. Sprawne funkcjonowanie
dźwigów ma niekwestionowane znaczenie dla możli-
wości poruszania się osób niepełnosprawnych, a tak-
że osób starszych i rodziców z małymi dziećmi.
Dlatego też w oparciu o wystąpienie Polskiego
Stowarzyszenia Producentów Dźwigów zwracamy się
o wyjaśnienie:
1. Kiedy planowane jest wprowadzenie prawnego
obowiązku modernizacji dźwigów?
2. Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego pla-
nuje środki finansowe na wsparcie realizacji progra-
mu modernizacji dźwigów osobowych i osobowo-to-
warowych w Polsce?
Łączymy wyrazy szacunku
Posłowie Sławomir Piechota
i Stanisław Huskowski
Wrocław, dnia 14 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5108)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wynagradzania nauczycieli
za pracę przy ustnych maturach
Problem formułowany jest przez wielu nauczycie-
li języków obcych w pow. gnieźnieńskim, którzy pra-
cowali w komisjach przeprowadzających ustne matu-
ry. Sąd Najwyższy uznał, że ten rodzaj zajęcia jest
pracą dydaktyczną, w związku z czym egzaminato-
rom należy się za nią takie wynagrodzenie, jak za
godziny ponadwymiarowe.
Oburzenie pedagogów ma swe źródło w sposobie
wyliczania zapłaty, bowiem w praktyce do czasu pra-
cy wlicza się jedynie czas rozmowy zdającego z komi-
sją, a pomija jego przygotowania do egzaminu, w trak-
cie którego pozostaje on w sali. Skutkiem tego na-
uczyciele przeprowadzający egzaminy za wielodniową
i wielogodzinną pracę otrzymali wynagrodzenia
w kwotach od kilkunastu do kilkudziesięciu złotych.
Zapowiadają więc, że w przyszłorocznej sesji matu-
ralnej będą unikali zaangażowania ich w pracy ze-
społów egzaminacyjnych.
1. Czy Pani Minister uznaje słuszność roszczeń
wspomnianej grupy nauczycieli?
2. Czy planowane są w tym zakresie jakieś nowe
uregulowania?
Z poważaniem
Poseł Paweł Arndt
Gniezno, dnia 19 października 2009 r.
547
Zapytanie
(nr 5109)
do ministra zdrowia
w sprawie odbierania pacjentom
ustawowo gwarantowanego prawa
do otrzymania leków refundowanych
i obciążania ich odpowiedzialnością
finansową za niedbale wystawiane recepty
Szanowna Pani Minister! Zgłaszają się do mnie
chorzy posiadający od lekarzy recepty na leki czę-
ściowo refundowane, którym apteki odmawiają wy-
dania lekarstw lub proponują ich sprzedaż za 100%
wartości. Okazuje się, że odmowa spowodowana jest
nawet niewielkimi błędami, jakie występują na wy-
pisywanych przez lekarzy receptach, co powoduje,
że aptekarze w przypadku zrealizowania niewłaści-
wie wypisanej recepty, nie otrzymują z NFZ należ-
nej refundacji.
Z informacji, jakie do mnie docierają, wiem, że
ministerstwo próbuje całą odpowiedzialność za brak
należytej staranności lekarzy przerzucić na pacjen-
tów poprzez projekt rozporządzenia sankcjonujący
praktykę odsyłania pacjentów ze źle wypisanymi re-
ceptami do lekarzy.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Panią
Minister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza zaniechać
wprowadzania rozporządzeń skutkujących odsyła-
niem z aptek pacjentów ze źle wypisanymi receptami
ponownie do lekarzy?
2. Dlaczego to chorzy czy aptekarze mają ponosić
konsekwencje za nie swoje błędy?
3. Czy i jeśli tak, to w jaki sposób resort zdrowia
zamierza zobligować lekarzy do starannego wypisy-
wania recept?
Z wyrazami szacunku
Poseł Romuald Ajchler
Wronki, dnia 12 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5110)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania
świadczeń medycznych
przez Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ
Na terenie Małopolski w roku 2010 zmniejszy się
o 700 tys. liczba osób korzystających z porad lekarza
specjalisty, a o 30 tys. liczba pacjentów przyjętych do
szpitali. Finansowane na podstawie przepisów zosta-
ną tylko: podstawowa opieka zdrowotna, refundacja
548
leków, ratownictwo medyczne i opieka psychiatrycz-
na. Wiąże się to z mniejszym niż w tym roku budże-
tem Małopolskiego Oddziału Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Sytuacja w szpitalach jest trudna, lekarze przyj-
mują chorych i finansują leczenie ze środków otrzy-
mywanych od kontrahentów, co prowadzi do wzrostu
zobowiązań wobec nich. Już teraz chorzy czekają
w kolejkach do planowanych zabiegów i diagnostyk
specjalistycznych. Poprzez cięcia w budżecie NFZ
wiele osób potrzebujących pomocy medycznej może
jej nie otrzymać.
Jeszcze większe kontrowersje i zaniepokojenie bu-
dzą statystyki, z których wynika, że nakłady na opie-
kę zdrowotną oraz liczba zakontraktowanych świad-
czeń maleje. Na przykład liczba hospitalizacji (613 tys.)
jest o 4 tys. mniejsza niż ubiegłoroczna, a świadczenia
w zakresie ambulatoryjnej opieki specjalistycznej wy-
noszą w tym roku 6,8 mln, w poprzednim – 7,19 mln.
W związku z wątpliwościami co do finansowania
świadczeń medycznych przez Małopolski Oddział Na-
rodowego Funduszu Zdrowia kieruję do Pani Mini-
ster następujące pytania:
1. Czy istnieje możliwość pozyskania większej ilo-
ści pieniędzy na aneksy dla szpitali?
2. Jaki los spotka 700 tys. pacjentów, którzy
w przyszłym roku nie otrzymają pomocy medycznej
od małopolskich szpitali z powodu cięcia wydatków
i wstrzymania zabiegów?
3. NFZ finansuje na podstawie zawartych anek-
sów ze szpitalami tylko świadczenia ratujące życie
w oddziałach intensywnej opieki medycznej oraz
w zakresie onkologii, radioterapii, chemioterapii i gruź-
licy. Dlaczego inne świadczenia (np. leczenie udarów,
zatorów, niedrożności itp.) nie są finansowane?
4. Co czeka małopolskie szpitale za kilka lat,
jeżeli statystyki nie ulegną zmianie i będą się po-
garszać?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 30 września 2009 r.
Zapytanie
(nr 5111)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości nowelizacji art. 2
ustawy o przekształceniu prawa
użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości
W ostatnim czasie grupa mieszkańców Żywiecczy-
zny będących właścicielami mieszkań należących do
TBS zwróciła się do mnie z problemem dotyczącym
braku możliwości wykupu gruntu, na którym stoi
blok, ze względu na obecny zapis ustawy.
W związku z powyższym proszę Pana Cezarego
Grabarczyka, Ministra Infrastruktury, o odpowiedź
na następujące pytanie: Czy istnieje możliwość pole-
gająca na daniu możliwości przekształcenia prawa
wieczystego w prawo własności każdoczesnej osobie
fizycznej posiadającej udział wieczystego użytkowa-
nia gruntu bez zastrzeżenia zgody wszystkich użyt-
kowników wieczystych oraz art. 199 K.c.?
W obecnym stanie prawnym przekształcenie pra-
wa użytkowania wieczystego w prawo własności jest
możliwe jedynie przy wyrażeniu zgody wszystkich
użytkowników wieczystych, a także po orzeczeniu
takiej zgody przez sąd.
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Matuszny
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5112)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy ekranów akustycznych
wzdłuż obwodnicy miasta Ostrów Mazowiecka
Szanowny Panie Ministrze! Pismem nr ITS-7040/
111/2008, z dnia 19.11.2008 r., pan Jerzy Pawlaczuk,
zastępca burmistrza miasta Ostrów Mazowiecka,
zwrócił się z prośbą o wywiązanie się przez General-
ną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad z ciążącego
na niej obowiązku wybudowania ekranów autystycz-
nych wzdłuż obwodnicy miasta Ostrów Mazowiecka.
W odpowiedzi otrzymał pismo nr GDDKiA-DRI-IV-
-mm-4442-XX-O/Wa/11/2008 wraz z załącznikami
GDDKiA Oddział w Warszawie, w których to zarząd-
ca drogi potwierdził konieczność budowy ekranów,
wynikającą już z analiz przeprowadzonych w 2004 r.
W trakcie prac projektowych zdecydowano się zwięk-
szyć łączną długość ekranów, a w 2008 r. stwierdzo-
no, że wykonany projekt trzeba zaktualizować, po-
nieważ w obecnych warunkach zaprojektowane ekra-
ny nie gwarantują już wystarczającej ochrony przed
hałasem.
W piśmie nr TA4AN-0701/717/09 Pan Minister
obiecał uzyskanie pozwoleń na budowę dla poszcze-
gólnych inwestycji w II kwartale 2009 r., a w III
kwartale 2009 r. na – rozpoczęcie budowy zabezpie-
czeń.
W związku z powyższym pozwolę sobie przedsta-
wić Panu Ministrowi pytania:
1. Czy ministerstwo posiada informacje na temat
tego, kiedy planowane jest rozpoczęcie budowy ele-
mentów akustycznych na obwodnicy miasta Ostrów
Mazowiecka?

2. Czy ministerstwo może przedstawić przyczyny
opóźnienia realizacji ww. inwestycji?
3. Jakie środki publiczne zostały przeznaczone na
wykonanie zdezaktualizowanych projektów ekranów
akustycznych wzdłuż obwodnicy miasta Ostrów Ma-
zowiecka?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Jakubiak
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5113)
do ministra infrastruktury
w sprawie wpisania w 2009 r. budowy
obwodnicy Marek na drodze S8 oraz drogi
S17 na odcinku od projektowanej drogi S8
do miejscowości Wiązowna do „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
Szanowny Panie Ministrze! Rada pow. wyszkow-
skiego w dniu 1.10.2009 r. uchwaliła wniosek o wpi-
sanie w 2009 r. budowy obwodnicy Marek na drodze
S8 oraz drogi S17 na odcinku od projektowanej drogi
S8 do miejscowości Wiązowna (węzeł zakręt) do „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2008 – 2012”
Ministerstwa Infrastruktury.
Budowa obwodnicy Marek na drodze S8 i obwod-
nicy Warszawy na drodze S17 będzie rozwiązaniem
problemów komunikacyjnych mieszkańców powiatu
i powiatów ościennych oraz czynnikiem znacznie po-
prawiającym dalszy rozwój gospodarczy regionu. In-
westycja znacząco poprawi bezpieczeństwo podróżu-
jących. Ponadto wymienione inwestycje znacznie
przyśpieszą ruch na trasie Warszawa – Białystok –
Lublin, a także zmniejszą natężenie ruchu, hałasu
i zanieczyszczenia powietrza na istniejącej drodze
E67 w Markach oraz drodze 634 przebiegającej przez
Ząbki, Zielonkę, Kobyłkę i Wołomin. Jest to zgodne
z wymogami „Programu ochrony powietrza dla stre-
fy powiatu wołomińskiego” opracowanego przez
Urząd Marszałkowski na podstawie dyrektywy PE
nr 2008/50/WE.
W związku z powyższym pozwolę sobie przedsta-
wić Panu Ministrowi pytania:
1. Czy ministerstwo planuje dokonać wpisa-
nia budowy obwodnicy Marek na drodze S8 oraz
drogi S17 na odcinku od projektowanej drogi S8 do
miejscowości Wiązowna (węzeł zakręt) do „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
Ministerstwa Infrastruktury? Jeśli tak, to kiedy
nastąpi wpisanie wymienionych inwestycji do pro-
gramu?
2. Jakie działania ministerstwo zamierza
podjąć w najbliższym czasie w celu rozwiązania ro-
549
snących problemów komunikacyjnych pow. woło-
mińskiego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Elżbieta Jakubiak
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5114)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia dodatkowych
wymogów dla placówek prowadzących
zabiegi przeszczepu szpiku
Szanowna Pani Minister! Pragnę złożyć na Pani
ręce zapytanie poselskie w sprawie wprowadzenia od
2010 r. dodatkowych wymogów dla placówek prowa-
dzących zabiegi przeszczepu szpiku.
Zgodnie z załącznikami nr 3 i 4 do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpi-
talnego (Dz. U. Nr 140, poz. 1143) od stycznia 2010 r.
w budynku szpitalnym, gdzie przeszczepiany jest
szpik, działać ma też oddział anestezjologii i inten-
sywnej terapii. Zarówno w poznańskiej, jak i krakow-
skiej klinice hematologii, OAiIT oraz klinika znajdu-
ją się w oddzielnych budynkach.
Jeśli chodzi o Poznań, klinika należy do szpitala
Uniwersytetu Medycznego, który działa w kilku
miejscach Poznania. Obecnie OAiIT znajduje się przy
ul. Długiej. Poznańska placówka wymogi minister-
stwa spełni do 2011 r., gdy w budynku przy ul. Sza-
marzewskiego do użytku przekazane zostanie nowe
skrzydło. Natomiast w Krakowie oba oddziały znaj-
dują się na ul. Kopernika, ale mieszczą się w innych
budynkach.
Szpik przeszczepiany jest dziś w Polsce w ośmiu
miastach: Katowicach, Krakowie, Lublinie, Bydgosz-
czy, Gdańsku, Warszawie, Wrocławiu i Poznaniu.
Rocznie wykonuje się ok. 800 przeszczepów, z czego
w Poznaniu i Krakowie łącznie 150.
W związku z taką sytuacją składam na ręce Pani
Minister zapytanie: Czy resort zdrowia planuje wpro-
wadzenie okresu przejściowego dla placówek niespeł-
niających wymogów załączników nr 3 i 4 wymienio-
nego rozporządzenia?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
550
Zapytanie
(nr 5115)
do ministra skarbu państwa
w sprawie dokończenia budowy statku
typu B-178 stojącego od grudnia 2008 r.
przy nabrzeżu wyposażeniowym dawnej
Stoczni Szczecińskiej Nowa
Szanowny Panie Ministrze! Wiosną br. zarząd
ARP podjął decyzję o dokończeniu budowy statku
typu B-178, stojącego od grudnia 2008 r. przy nabrze-
żu wyposażeniowym dawnej Stoczni Szczecińskiej
Nowa.
ARP stała się właścicielem statku w ramach pro-
cesu kompensacji dawnego majątku tej stoczni. W ra-
mach tego samego procesu spółka Pol-Euro z Gdyni
należąca do ARP kupiła majątek ruchomy związany
z budową tego statku, w tym elementy przygotowane
do jego dokończenia wraz kompletną dokumentacją
wykonawczą. Podjęto również decyzję, iż po zakoń-
czonej budowie tej jednostki firma Pol-Euro jako ar-
mator przejmie statek do eksploatacji. Procedurę
wyboru miejsca i firmy, która dokończy budowę stat-
ku, prowadzi inna spółka zależna od ARP o nazwie
Aranda.
Moje wątpliwości dotyczą następujących kwestii:
1. Dlaczego w odpowiednim czasie nie podjęto
starań, aby dokończyć budowę tego statku na bazie
czynnej jeszcze do niedawna infrastruktury i pracu-
jącej załogi SSN w Szczecinie? Byłby to z pewnością
najtańszy i najszybszy wariant realizacji tego przed-
sięwzięcia.
2. Dlaczego dotychczasowe działania ARP i jej
spółek zależnych wskazują na to, iż poważnie rozwa-
żane jest dokończenie budowy tego statku poza Szcze-
cinem? Realizowany wówczas wariant będzie praw-
dopodobnie droższy z uwagi na chociażby koniecz-
ność przeholowania kadłuba statku.
3. Dlaczego przy realizacji tego przedsięwzięcia
polityka ARP nie zmierza w kierunku wykorzystania
istniejącego jeszcze w Szczecinie państwowego poten-
cjału stoczniowego, w tym również byłych pracowni-
ków SSN?
Pomimo zawirowań związanych ze sprzedażą
majątku po byłej Stoczni Szczecińskiej Nowa, je-
stem przekonany, iż w Szczecinie w dalszym ciągu
istnieją warunki techniczne i organizacyjne do re-
alizacji tego przedsięwzięcia. Jest kadra inżynier-
ska i wykwalifikowani pracownicy uczestniczący
wcześniej w budowie tego statku, jak również po-
przednich jednostek z tej serii. Istnieje także zaple-
cze stoczniowe gwarantujące szybką i fachową re-
alizację tego zadania.
Jestem przekonany, że wybranie takiego warian-
tu dokończenia budowy tej jednostki dawałoby z pew-
nością gwarancję racjonalności wydawanych środ-
ków budżetowych na ten cel.
Licząc na wyczerpującą odpowiedź, pozostaję
z szacunkiem.
Poseł Grzegorz Napieralski
Szczecin, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5116)
do ministra środowiska
w sprawie prowadzenia działalności
przez firmę budowlaną w uzdrowiskowej
strefie ochronnej „B”
Szanowny Panie Ministrze! Strefa „B” ochrony
uzdrowiskowej to obszar, który stanowi bezpośrednie
otoczenie strefy „A” i według ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gruntach
uzdrowiskowych przeznaczony jest dla obiektów, któ-
re nie oddziałują negatywnie na właściwości leczni-
cze uzdrowiska.
Tymczasem w Ciechocinku w uzdrowiskowej stre-
fie ochronnej „B”, zaledwie 300 m od ciechocińskich
tężni, działa firma budowlano-drogowa. Przedsię-
biorstwo to posiada kilka 40-tonowych ciężarówek
oraz maszyny budowlano-drogowe, które dotkliwie
utrudniają codzienne życie mieszkańców osiedla, po-
wodując hałas i zanieczyszczenia terenów przylega-
jących do siedziby firmy. Pobliska łąka jest systema-
tycznie zasypywana starym asfaltem, gruzem i śmie-
ciami, a wszystko to przykrywane jest warstwą zie-
mi. Właściciel firmy był już kilkakrotnie skazany
przez Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim za
śmiecenie i bałagan, jednak nie zaprzestał swojej
działalności i proceder zaśmiecania terenów przy tęż-
niach trwa.
Istnieją realne obawy, że dalsza działalność wła-
ściciela firmy może negatywnie wpłynąć na środowi-
sko naturalne. Zasypywanie tak dużego podmokłego
terenu może wiązać się ze zmianą stanu wody na
sąsiednich działkach, ponadto zniszczenie kilkuhek-
tarowej łąki i umieszczenie na niej bazy z ciężkim
sprzętem drogowym w tak bliskiej odległości od tęż-
ni spowoduje zmniejszenie ich leczniczego działania
i negatywnie wpłynie na mikroklimat w tym miej-
scu. Do tego dochodzi zanieczyszczanie i możliwe
zmniejszenie wilgotności powietrza oraz ciągły hałas
samochodów ciężarowych i sprzętu drogowego.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy omówiona powyżej działalność jest zgodna
z prawem?
2. Jakie skutki dla środowiska może mieć zanie-
czyszczanie terenów odpadami i śmieciami?
3. Czy prawo dopuszcza do zaistnienia tego typu
nieprawidłowości i czy nie powinno się przeprowadzić

gruntownej kontroli, by potwierdzić lub wyelimino-
wać stawiane zarzuty?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5116)
do ministra zdrowia
w sprawie prowadzenia działalności
przez firmę budowlaną w uzdrowiskowej
strefie ochronnej „B”
Szanowna Pani Minister! Strefa „B” ochrony
uzdrowiskowej to obszar, który stanowi bezpośrednie
otoczenie strefy „A” i według ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gruntach
uzdrowiskowych przeznaczony jest dla obiektów, któ-
re nie oddziałują negatywnie na właściwości leczni-
cze uzdrowiska.
Tymczasem w Ciechocinku w uzdrowiskowej stre-
fie ochronnej „B”, zaledwie 300 m od ciechocińskich
tężni, działa firma budowlano-drogowa. Przedsię-
biorstwo to posiada kilka 40-tonowych ciężarówek
oraz maszyny budowlano-drogowe, które dotkliwie
utrudniają codzienne życie mieszkańców osiedla, po-
wodując hałas i zanieczyszczenia terenów przylega-
jących do siedziby firmy. Pobliska łąka jest systema-
tycznie zasypywana starym asfaltem, gruzem i śmie-
ciami, a wszystko to przykrywane jest warstwą zie-
mi. Właściciel firmy był już kilkakrotnie skazany
przez Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim za
śmiecenie i bałagan, jednak nie zaprzestał swojej
działalności i proceder zaśmiecania terenów przy tęż-
niach trwa.
Istnieją realne obawy, że dalsza działalność wła-
ściciela firmy może negatywnie wpłynąć na środowi-
sko naturalne. Zasypywanie tak dużego podmokłego
terenu może wiązać się ze zmianą stanu wody na
sąsiednich działkach, ponadto zniszczenie kilkuhek-
tarowej łąki i umieszczenie na niej bazy z ciężkim
sprzętem drogowym w tak bliskiej odległości od tęż-
ni spowoduje zmniejszenie ich leczniczego działania
i negatywnie wpłynie na mikroklimat w tym miej-
scu. Do tego dochodzi zanieczyszczanie i możliwe
zmniejszenie wilgotności powietrza oraz ciągły hałas
samochodów ciężarowych i sprzętu drogowego.
Szanowna Pani Minister! Proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy działalność firmy budowlanej opisana po-
wyżej narusza przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obsza-
rach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych?
551
2. Jaki wpływ może mieć działalność firmy bu-
dowlanej w uzdrowiskowej strefie ochronnej „B” na
właściwości lecznicze uzdrowiska Ciechocinek?
3. Czy prawo dopuszcza do zaistnienia tego typu
nieprawidłowości i czy nie powinno się przeprowadzić
gruntownej kontroli, by potwierdzić lub wyelimino-
wać stawiane zarzuty?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 22 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5117)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie złagodzenia wymogów
dla posiadaczy broni gazowej
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o broni i amu-
nicji z 21 maja 1999 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz.
525) zmieniła status broni gazowej. Od tej zmiany
stała się ona bronią palną równą broni bojowej,
z wszelkimi konsekwencjami prawnymi związanymi
z uzyskaniem pozwolenia, jej używania, jak i odpo-
wiedzialności karnej.
Zgłaszający się do mnie w czasie dyżurów posel-
skich posiadacze takiej broni, bardzo często emery-
towani policjanci lub wojskowi, którzy w latach dzie-
więćdziesiątych uzyskali pozwolenie na posiadanie
takiej broni, a następnie dokonali jej zakupu i zgod-
nie z ówcześnie obowiązującymi przepisami nie prze-
chodzili żadnych szczegółowych badań w zakresie
pozwolenia na posiadanie tej broni, po upływie okre-
su, na który udzielono pozwolenia, dalej pozostają
w jej posiadaniu.
To oni podnoszą, iż taki kształt obowiązującej re-
gulacji jest nieracjonalny. Wprowadzenie zmian, o któ-
rych mowa wyżej, spowodowało spadek zainteresowa-
nia utrzymywania tej broni albo utrzymywanie jej
wbrew prawu. Moi rozmówcy wskazują, że ze względu
na charakter broni bojowej, a przede wszystkim kon-
sekwencje związane z jej użyciem, diametralnie różne
niż pozostałych rodzajów, powinno się złagodzić wy-
mogi obowiązujące posiadaczy broni gazowej.
Mając na uwadze powyższe, proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo widzi potrzebę rozwiązania
problemu posiadaczy broni gazowej i czy planuje no-
welizację ustawy o broni i amunicji?
2. Czy możliwe jest złagodzenie wymogów dla po-
siadaczy broni gazowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz
Płock, dnia 26 października 2009 r.
552
Zapytanie
(nr 5118)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie likwidacji stanowiska konsula
ds. opieki konsularnej przy Wydziale
Konsularnym Ambasady RP w Brukseli
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z przeka-
zanych przez organizacje polonijne w Belgii informa-
cji, Ministerstwo Spraw Zagranicznych podjęło decy-
zję o zlikwidowaniu stanowiska konsula ds. opieki
konsularnej przy polskiej placówce w Brukseli. Sy-
tuacja ta nie znajduje wytłumaczenia w obliczu stale
wzrastającej liczby polskich emigrantów w tym kra-
ju, których liczba obecnie szacuje się na ok. 100 tys.
Po otwarciu w maju br. przez Belgię rynku pracy dla
Polaków liczby te mogą okazać się jeszcze wyższe
i będą stale wzrastać. Wymaga to zatem zintensyfi-
kowania działań zmierzających do zapewnienia od-
powiedniej jakości obsługi przebywających tam ro-
daków. Podjęcie decyzji o redukcji zatrudnienia w pol-
skich placówkach dyplomatycznych jednak zamiast
usprawnić, pozbawi wielu polskich obywateli rzetel-
nej i często jedynej niezbędnej pomocy.
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie przesłanki wpłynęły na podjęcie takiej
decyzji?
2. Czy decyzja ta ma charakter ostateczny czy
tymczasowy?
3. Jakie działania zamierza podjąć MSZ w celu
usprawnienia obsługi i zapewnienia odpowiedniej
pomocy rodakom mieszkającym w Belgii?
Z poważaniem
Poseł Adam Lipiński
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5119)
do ministra infrastruktury
w sprawie przestrzegania przez organy
nadzoru budowlanego art. 28 Kodeksu
postępowania administracyjnego
Szanowny Panie Ministrze! Na jakiej podstawie
prawnej organy nadzoru budowlanego zawężają pra-
wo strony wynikające z art. 28 Kodeksu postępowa-
nia administracyjnego do inwestorów, właścicieli lub
zarządców obiektów budowlanych, odmawiając tego
prawa najemcom?
Odmówienie najemcom prawa strony w postępo-
waniu przed organami nadzoru budowlanego powo-
duje, że słuszne i uzasadnione żądania najemców
wobec właścicieli i zarządców dotyczące stanu tech-
nicznego budynków mieszkalnych są pomijane przez
organy nadzoru budowlanego.
Odmówienie najemcom prawa strony powoduje
wyłączenie ich z postępowania przed organami nad-
zoru budowlanego, a więc pozbawia ich możliwości
dochodzenia swoich praw do bezpiecznego zamiesz-
kiwania.
Poseł Henryk Gołębiewski
Wałbrzych, dnia 15 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5120)
do ministra zdrowia
w sprawie złej sytuacji finansowej szpitali
i braku umów na finansowanie działalności
na listopad i grudzień 2009 r.
Szanowna Pani Minister! Już od dłuższego czasu,
bo od miesiąca sierpnia br., otrzymuję od dyrektorów
różnych placówek ochrony zdrowia, ogniw związko-
wych i samorządu terytorialnego alarmistyczne pi-
sma dotyczące złej sytuacji finansowej szpitali i bra-
ku umów na finansowanie działalności na miesiące
listopad i grudzień 2009 r. Stan ten przedstawiłem
w piśmie z dnia 17 września 2009 r., które skierowa-
łem do Narodowego Funduszu Zdrowia Dolnośląskie-
go Oddziału Wojewódzkiego we Wrocławiu.
Otrzymana odpowiedź nie jest również optymi-
styczna. Poziom finansowania świadczeń, propono-
wany na miesiące listopad i grudzień br., zapewnia
jedynie świadczenia ratujące życie i przypadki pilne.
Propozycje dla świadczeniodawców do chwili obecnej
z uwagi na niską ich wysokość nie zostały zaakcep-
towane i porozumień nie podpisano.
Uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na py-
tanie: Jakie działania podejmie minister zdrowia,
aby zapewnić bezpieczeństwo zdrowotne mieszkań-
com tych regionów, w których oddziały NFZ są w naj-
trudniejszej sytuacji finansowej oraz jakie środki fi-
nansowe otrzyma Dolny Śląsk jeszcze w 2009 r.
i z jakiego tytułu?
Poseł Henryk Gołębiewski
Wałbrzych, dnia 19 października 2009 r.

Zapytanie
(nr 5121)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie możliwości udzielenia
przez służby dyplomatyczne
Rzeczypospolitej Polskiej pomocy
w uzyskaniu przez obywateli RP pisemnych
uzasadnień decyzji Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu,
na przykładzie sprawy obywatela
z Bielska-Białej
Szanowny Panie Ministrze! W 1999 r., po niemal
18 latach rozpatrywania jego sprawy cywilnej przez
polskie sądy, pan A. M. z Bielska-Białej wystąpił do
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka ze skargą
przeciwko Polsce na przewlekłość postępowania są-
dowego.
W dniu 22 listopada 2001 r. skarga p. M. została
przez Trybunał uznana za niedopuszczalną. Od tego
czasu powód bezskutecznie zabiega o przekazanie mu
pisemnego uzasadnienia tej decyzji, jako że w jej sen-
tencji takowego zabrakło. Jedynym efektem jego sta-
rań, jak dotąd, jest bowiem uzyskanie od jednego
z sekretarzy prawnych Trybunału lakonicznej infor-
macji pisemnej iż: uzasadnienie decyzji zawiera się
w jej treści.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy w świetle wiedzy, jaką dysponuje resort
spraw zagranicznych, w podobny sposób jak p. M.
traktowani są inni obywatele RP, których skargi zo-
stały uznane przez ETPCz za niedopuszczalne? Czy
w podobny sposób traktowani są także obywatele in-
nych państw stron Europejskiej Konwencji Praw
Człowieka?
2. Czy służby dyplomatyczne lub konsularne Rzecz-
pospolitej Polskiej mogą udzielić pomocy obywatelom
RP znajdującym się w takiej sytuacji jak p. A. M.?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5122)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dyskryminacji w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej kobiet w ciąży
oraz kobiet opiekujących się małymi dziećmi
Szanowna Pani Minister! Z wielkim niepokojem
obserwuję doniesienia o polityce kadrowej w podle-
553
głym Pani resorcie. Nawet jeśli media mają skłon-
ność do pewnego wyolbrzymiania, nie można oprzeć
się wrażeniu, że nadzorując resort pracy, ze szczegól-
nym uwzględnieniem ochrony prawa do pracy pol-
skich kobiet, nie stosuje Pani na własnym podwórku
ogólnie przyjętych w europejskich normach zasad
postępowania w tym względzie. To niezbyt dobry sy-
gnał dla polskich pracodawców oraz, rzecz jasna, dla
polskich kobiet.
O ile bowiem rezygnację wybitnej specjalistki, jaką
była pani Agnieszka Chłoń-Domińczak, z pracy w Pani
resorcie można byłoby (choć z trudem) pod pewnymi
warunkami uznać za spór o kompetencje oraz o am-
bicje zawodowe, kolejne zwolnienia z zajmowanego
stanowiska kobiet w ciąży, w tym ostatnie – p. M. K.
kierującej departamentem ds. rodziny i spraw kobiet,
to poważny sygnał, że źle się dzieje w podległym Pani
ministerstwie.
Dlatego też zwracam się do Pani z pytaniami:
1. Jakie są przyczyny zwolnienia z zajmowanego
stanowiska p. M. K.?
2. Dlaczego w Pani resorcie, który powinien być
wzorcem postępowania właśnie wobec kobiet w ciąży
i kobiet z małymi dziećmi, łamane są podstawowe
standardy pracy?
Z poważaniem
Poseł Marek Borowski
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5123)
do ministra skarbu państwa
w sprawie aktualnego stanu prac
nad prywatyzacją Fabryki Osłonek
Białkowych Fabios SA w woj. małopolskim
Fabios SA jest od 1 kwietnia 2007 r. jednoosobową
spółką Skarbu Państwa i jest przewidziana do pry-
watyzacji. Fabryka zatrudnia aktualnie 519 osób.
Zakład osiąga co roku zysk, od 35 lat jest jednym z naj-
większych i najbardziej stabilnych pracodawców
w regionie. Warto podkreślić, że Fabios SA jest jedy-
nym w Polsce, a czwartym w Europie producentem
osłonek białkowych z surowca naturalnego.
Przekształcenie w jednoosobową spółkę Skarbu
Państwa miało miejsce w maju 2007 r. W chwili obec-
nej Fabios SA znajduje się w wykresie spółek prze-
znaczonych do prywatyzacji.
Pytanie:
W związku z tym pragnę zapytać o to, na jakim
etapie znajduje się proces prywatyzacji Fabios SA?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
554
Zapytanie
(nr 5124)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie upadłości Warimex sp. z o.o.
z siedzibą w Gutkowie oraz wszczętego
przez wymienioną spółkę postępowania
przeciwko Bankowi Amerykańskiemu SA
w Polsce z siedzibą w Warszawie i jego następcy
prawnemu DZ Bank Polska SA w Warszawie
Działając w trybie art. 20 ustawy z dnia 9 maja
1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 21 ze zm.), zwracam się
dom Pana z uprzejmą prośbą o zapoznanie się z oko-
licznościami, w jakich doszło do ogłoszenia upadłości
Warimex sp. z o.o. z siedzibą w Gutkowie i przebiegiem
wieloletniego sporu tej spółki z Bankiem Amerykań-
skim w Polsce SA z siedzibą w Warszawie i jego na-
stępcą prawnym DZ Bank Polska SA w Warszawie.
Ponadto proszę o podjęcie działań mających na
celu przystąpienie prokuratora, na podstawie art. 60
§ 1 K.p.c., do postępowania wszczętego przez wspól-
nika spółki Warimex i zarazem prezesa jej zarządu
M. Ż. na rzecz tej spółki, na podstawie art. 295 § 1
K.s.h, pozwem skierowanym przeciwko DZ Bank Pol-
ska SA w Warszawie i PKO BP SA w Warszawie
o zapłatę odszkodowania w kwocie 163 971 852 zł
o sygn. akt II C 637/09 i do postępowania wszczętego
przeciwko DZ Bank Polska SA przez M. Ż. w imieniu
własnym o pozbawianie tytułu wykonawczego zaopa-
trzonego w klauzulę wykonalności wyroku Sądu
Okręgowego w Olsztynie o sygn. akt I C 210/09.
Uzasadnienie. Przedmiot naszego wystąpienia po-
zostaje w związku z następującymi wydarzeniami:
Spółka z o.o. Warimex była w latach 1997–2000
inwestorem i właścicielem olsztyńskiego hotelu Żej-
mo. Budowa obiektu trwała 1,5 roku i kosztowała ok.
40 mln zł, z czego 20 mln pochodziło z kredytów
udzielonych przez Amerbank SA i konsorcjum, któ-
rego następcą prawnym jest Deutsche Zentral Bank
Polska SA. W 1999 r., na krótko przed planowanym
otwarciem obiektu, Amer Bank nagle wycofał się
z kredytowania inwestycji.
Warimex zbankrutował. Wielu podwykonawców,
dostawców sprzętu i wyposażenia nie otrzymało za-
płaty. Budynek przez wiele lat stał pusty i niszczał.
W 2005 roku kupił go olsztyński biznesmen Wiesław
Pokrzywnik, właściciel firmy POK Tourist, za kwotę
jedynie 2,8 mln złotych i urządził w nim dobrze pro-
sperujący czterogwiazdkowy hotel.
Majątkiem Warimexu był hotel i ponad 7-hekta-
rowa działka rolna. Dług sięgający 11 mln zł miał
spłacić wierzycielom syndyk. Prokuratura oskarżyła
go, że w 2003 r. sprzedał część ziemi za zbyt niską
cenę. Jednak w marcu w sprawie zapadł wyrok…
uniewinniający. Ówczesny szef Warimexu i przedsta-
wiciele wierzycieli domagali się od syndyka wniesie-
nia do sądu pozwu przeciwko Deutsche Zentral Bank
SA, żądającego odszkodowania za straty spółki wy-
nikające z cofnięcia inwestycji. Zgodnie z polskim
prawem wierzyciele nie mogą sami wnieść takiego
powództwa – w ich imieniu może zrobić to tylko syn-
dyk masy upadłościowej, a ten od kilku lat nie chce
podjąć sprawy (gazeta.pl).
W celu szczegółowego oraz chronologicznego
przedstawienia wyżej wymienionej sytuacji, ustalono
następujący stan faktyczny:
I. Warimex spółka z ograniczoną odpowiedzialno-
ścią w Gutkowie, zwana dalej spółką, została założo-
na przez M. Ż., na początku jako spółka jednoosobo-
wa, w celu budowy i prowadzenia hotelu Żejmo nad
jeziorem Żbik w Gutkowie k. Olsztyna. Budowa ho-
telu miała zostać sfinansowana ze środków własnych
i z kredytu, który miał zostać spłacony z zysku, któ-
ry przyniesie hotel. W dniu 1 sierpnia 1997 r. spółka
Warimex zawarła umowę kredytową nr 167/97 z kon-
sorcjum bankowym Banku Amerykańskiego w Pol-
sce SA w Warszawie (bank wiodący) i PKO BP w War-
szawie na kwotę 9 300 000 marek niemieckich. Środ-
ki uzyskane z kredytu zostały wyczerpane w lipcu
1998 r., po czym spółka złożyła wniosek o przyznanie
jej kolejnego kredytu na zakończenie inwestycji.
W dniu 10 grudnia 1998 r. komitet kredytowy
Banku Amerykańskiego w Polsce SA podjął decyzję
o przyznaniu spółce kredytu na zakończenie budowy
hotelu w kwocie 4 500 000 marek niemieckich.
Oświadczenie o przyznaniu tego kredytu zostało zło-
żone spółce w dniu 6 stycznia 1999 r. Ostatecznie do
wypłaty kredytu nie doszło.
W dniu 17 maja 1999 r. prokurent Banku Amery-
kańskiego w Polsce S. L. wypowiedział w imieniu
konsorcjum bankowego umowę kredytową nr 167/97.
Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytowej
S. L. złożył samodzielnie, bez koniecznego współdzia-
łania innego reprezentanta banku, mimo że udzielo-
na mu prokura była prokurą łączną.
Do chwili wypowiedzenia przedmiotowej umowy
kredytowej spółka prowadziła budowę hotelu, a wy-
konawca i podwykonawcy inwestycji hotelowej pro-
wadzili roboty budowlane w oparciu o zapewnienie
ze strony Banku Amerykańskiego w Polsce SA o dal-
szym finansowaniu inwestycji. W chwili wypowiedze-
nia umowy budowa była zawansowana w ok. 95%.
Po wypowiedzeniu umowy kredytowej spółka Wa-
rimex otrzymała szereg pisemnych ofert sfinansowa-
nia zakończenia inwestycji pod warunkiem, że kon-
sorcjum bankowe wyrazi zgodę na restrukturyzację
zadłużenia kredytowego. Konsorcjum bankowe osta-
tecznie odmówiło restrukturyzacji kredytu.
W dniu 20 kwietnia 2001 r. Sąd Rejonowy w Olsz-
tynie ogłosił upadłość spółki Warimex, wyznaczając
jako syndyka Eugeniusza Kalitę.
Powyżej przedstawione okoliczności zostały szcze-
gółowo opisane wraz ze wskazaniem dowodów na ich
poparcie w pozwie wytoczonym przez M. Ż. jako
wspólnika w spółce, na podstawie art. 295 K.s.h., o od-

szkodowanie przeciwko DZ Bank Polska SA i PKO
BP SA, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszego
pisma*).
II. Naszym zdaniem, a także w ocenie renomowa-
nych kancelarii prawnych w Warszawie (adw. R. Ku-
cińskiego, adw. M. Małeckiego, Instytutu Studiów
Podatkowych Modzelewski i wspólnicy sp. z o.o.)
i Poznaniu (r.pr. Izydorka) Spółce „Warimex” przy-
sługuje roszczenie odszkodowawcze przeciwko DZ
Bank Polska SA i PKO BP SA, wynikające z nastę-
pujących przesłanek:
1. Bank Amerykański w Polsce SA złożył spółce
Warimex w dniu 17 maja 1999 r. wadliwe oświadcze-
nie o wypowiedzeniu umowy kredytowej nr 167/97,
zawartej przez tę spółkę w dniu 1 sierpnia 1997 r.
z konsorcjum bankowym Banku Amerykańskiego
w Polsce SA w Warszawie (bank wiodący) i PKO BP
w Warszawie na kwotę 9 300 000 DM, czego skut-
kiem było wystawienie w dniu 30 czerwca 1999 r.
przez Bank Amerykański w Polsce SA bankowego
tytułu egzekucyjnego nr 4, niewypłacalność, a w dal-
szej kolejności upadłość spółki Warimex.
2. Wypowiedzenie wyżej opisanej umowy kredy-
towej stanowiło w świetle całokształtu towarzyszą-
cych mu okoliczności nadużycie prawa będąc mery-
torycznie bezzasadne, zaś w jego konsekwencji spół-
ka Warimex popadła w stan niewypłacalności, wobec
czego ogłoszono jej upadłość w dniu 20 kwietnia 2001 r.
Wskutek przedmiotowego wypowiedzenia, wystawie-
nia bankowego tytułu egzekucyjnego i będącej ich
następstwem upadłości spółka Warimex poniosła
szkodę, której naprawienia żąda w procesie toczącym
się przed Sądem Okręgowym w Warszawie XX Wy-
dział Gospodarczy pod sygn. akt XX GC 304/09.
3. Mimo pozytywnej decyzji kredytowej podjętej
w dniu 10 grudnia 1998 r. i mimo oświadczenia zło-
żonego spółce Warimex, że kredyt został przyznany,
oraz wielokrotnego zapewniania wykonawców inwe-
stycji hotelu Żejmo o dalszym finansowaniu inwesty-
cji Bank Amerykański w Polsce SA odmówił spółce
Warimex wypłaty kredytu w kwocie 4 500 000 marek
niemieckich, a nadto uniemożliwił tej spółce pozy-
skanie innych źródeł finansowania w celu zakończe-
nia inwestycji.
Szczegółową podstawę faktyczną i prawną po-
wództwa o odszkodowanie zawiera pozew wytoczony
przez M. Ż. jako wspólnika spółki Warimex przeciw-
ko DZ Bank Polska SA i PKO BP SA (zał. nr 2)*).
III. Przyczyną decyzji proszącego o interwencję,
dotyczącej wytoczenia powództwa odszkodowawcze-
go przeciwko bankom, była odmowa wytoczenia tego
powództwa przez syndyka spółki Warimex, którą to
funkcję pełni Eugeniusz Kalita.
Na początku tego roku wierzyciele spółki wystą-
pili z inicjatywą pozwania banków i zaoferowali po-
krycie kosztów postępowania sądowego. Problem ten
był przedmiotem obrad rady wierzycieli (protokół
z wymienionych posiedzeń rady wierzycieli stanowi
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
555
zał. nr 3 do niniejszego pisma)*). Ostatecznie syndyk
Eugeniusz Kalita odmówił złożenia pozwu przeciwko
bankom, w żaden sposób nie uzasadniając tej decyzji
(pismo E. Kality, zał. nr 4)*).
Z uwagi na tę odmowę M. Ż. zdecydował się, ko-
rzystając z kompetencji przyznanej mu jako wspólni-
kowi spółki, na podstawie art. 295 § 1 K.s.h., pozwać
banki o odszkodowanie. Zachodzi jednak wątpliwość
prawna, czy art. 295 § 1 K.s.h. ma zastosowanie rów-
nież w stosunku do spółek z ograniczoną odpowie-
dzialnością w upadłości, albowiem według mającego
w niniejszej sprawie zastosowanie art. 60 prawa upa-
dłościowego z 1934 r., postępowanie dotyczące mienia
wchodzącego w skład masy upadłości może być wsz-
częte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub
przeciwko niemu.
W naszej ocenie powództwo odszkodowawcze ma
duże szanse z uwagi na wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 3 sierpnia 2006 r., IV CSK 102/06, i wyrok
Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 listopa-
da 2006 r., I A Ca 538/06, w którym sądy te uznały
wadliwość wypowiedzenia umowy kredytowej doko-
nanego w dniu 17 maja 1999 r., zał. nr 5, 6*).
Dodajemy, że podobnie okoliczności sprawy oce-
nił, wskazując winę banków konsorcyjnych, Sąd
Okręgowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy w swo-
im postanowieniu z 15.01.2001 r. w sprawie V Gz
108/00, które stanowi zał. nr 7 niniejszego pisma*).
Do niniejszego pisma załączamy jako zał. nr 8 opi-
nię prawną Instytutu Spraw Podatkowych Modzelew-
ski i wspólnicy sp. z o.o., zawierająca ocenę faktyczną
i prawną szans powództwa odszkodowawczego*).
Ze względu na to, że okoliczności upadłości spółki
Warimex są w regionie i w kraju powszechnie znane,
w interesie nie tylko samego upadłego i jego ponad
stu wierzycieli, ale także w interesie publicznym po-
zostaje, aby sąd ostatecznie wyjaśnił, czy banki po-
noszą odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu
wypowiedzenia umowy kredytowej, doprowadzenia
do niewypłacalności i upadłości spółki.
IV. Oprócz wyżej wspomnianego procesu odszko-
dowawczego w chwili obecnej przed Sądem Okręgo-
wym w Olsztynie pod sygn. akt I C 210/09 toczy się
proces wytoczony przez M. Ż. w imieniu własnym o po-
zbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w po-
staci zaopatrzonego w klauzulę wykonalności wyro-
ku Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 7 listopada
2007 r. w sprawie sygn. akt I C 221/07, zasądzającego
od M. Ż. na rzecz DZ Bank Polska SA w Warszawie
kwotę 973 499,74 zł. Kwota ta została zasądzona
z tytułu odpowiedzialności M. Ż. jako dłużnika rze-
czowego, który ustanowił hipotekę dla zabezpiecze-
nia wyżej opisanej wierzytelności kredytowej.
Zasadniczą podstawą powództwa przeciwegzeku-
cyjnego jest złożone przez interweniującego jako
dłużnika solidarnego oświadczenia o potrąceniu wie-
rzytelności zasądzonej na rzecz DZ Banku SA w wy-
roku z 7 listopada 2007 r. z wyżej opisaną wierzytel-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
556
nością odszkodowawczą przysługującą spółce Wari-
mex. Tym samym w procesie z powództwa przeciw-
egzekucyjnego przedmiotem oceny sądu będą dokład-
nie te same okoliczności, co w procesie odszkodowaw-
czym. Co więcej, wyrok w procesie przeciwegzekucyj-
nym posłuży jednej ze stron jako argument na jej
rzecz w procesie odszkodowawczym, trudno bowiem,
aby te same okoliczności i te same aspekty prawne
sprawy zostały ocenione przez oba sądy diametralnie
inaczej.
Panie Ministrze, w tym stanie rzeczy proszę o od-
powiedź na pytanie:
Czy Pan podejmie działania mające na celu przy-
stąpienie prokuratora, na podstawie art. 60 § 1 K.p.c.,
do obu opisanych wyżej procesów? Przystąpienie ta-
kie znajduje pełne uzasadnienie w przesłankach opi-
sanych w art. 7 K.p.c., albowiem przemawia za tym
interes licznych wierzycieli masy upadłości, w tym
Skarbu Państwa. Wytoczenie tego powództwa stano-
wi też jedyną szansę zaspokojenia roszczeń wierzy-
cieli. Poza tym ochrona praworządności wymaga, aby
sprawa przyczyny niewypłacalności spółki Warimex
i zachowanie banków kredytodawców w końcu docze-
kały się rzetelnej oceny.
Z poważaniem
Poseł Lidia Staroń
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5125)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dostępności innych
form wychowania przedszkolnego
dla dzieci w wieku 3–5 lat
Z doniesień prasowych oraz rozmów przeprowa-
dzonych w moim biurze poselskim dowiedziałem się
o problemach, z którymi borykają się zarówno przed-
szkola, jak i rodzice przedszkolaków.
Edukacja przedszkolna jest niezwykle ważna dla
prawidłowego rozwoju dziecka. Zdaniem psycholo-
gów ma ona istotny wpływ na właściwy i harmonijny
rozwój dzieci, a także przygotowuje je do nawiązywa-
nia właściwych relacji społecznych w przyszłości.
Tymczasem w Polsce zamieszanie wokół wychowania
przedszkolnego zdaje się być wręcz paraliżujące,
a w dodatku nie robi się nic, aby ten stan zmienić.
Ustawa o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r.
(Dz. U. Nr 95, poz. 425) w art. 14a pkt 5 przewiduje
możliwość organizacji innych form wychowania
przedszkolnego dla dzieci w wieku 3–5 lat w miejscu
możliwie najbliższym ich miejsca zamieszkania. Jed-
nak na edukację tychże dzieci szczególny wpływ ma
data dzienna ich urodzin. Praktyka pokazuje, że ry-
gorystyczne rozumienie ww. przepisu prowadzi do
sytuacji, w której dzieci urodzone np. w marcu nie
mogą rozpocząć nauki we wrześniu, ponieważ nie
mają wówczas ukończonego 3. roku życia i zmuszone
są ją zakończyć w dniu 5. urodzin, przerywając swo-
ją edukację przedszkolną po upływie jedynie 18 mie-
sięcy (podczas gdy ich rówieśnicy z września mają
szanse na zajęcia trwające 2 lata).
W trosce o dobro dzieci należałoby przyjąć, iż ure-
gulowanie zawarte w art. 14a pkt 5 ustawy o syste-
mie oświaty ma charakter wyłącznie orientacyjny.
Inne formy wychowania przedszkolnego są adreso-
wane dla tego samego przedziału wiekowego, co
przedszkola, za wyjątkiem dzieci objętych obowiąz-
kiem rocznego przygotowania przedszkolnego. Wła-
dze pedagogiczne powinny zatem umożliwić edukację
przedszkolną dzieciom, które nie ukończyły 3. roku
życia oraz tym, które ukończyły 5. rok życia, a nie
rozpoczęły jeszcze nauki w zerówce. Rozwiązanie ta-
kie zapewniłoby dziecku ciągłość edukacji, zaś jego
rodzicom pozostawiłoby dowolność wyboru odpo-
wiedniego momentu do rozpoczęcia nauki dziecka.
Podkreślam jednocześnie, że ustawodawca miał
możliwość sformułowania treści punktu 5 art. 14a
ustawy o systemie oświaty w sposób jednoznacznie
wykluczający możliwość przyjmowania do innych
form wychowania przedszkolnego dzieci przed 3. uro-
dzinami oraz zmuszający do skreślenia z listy uczniów
każdego, najpóźniej w dniu 5. urodzin, czego jednak
nie uczynił.
Przedstawiając ten problem, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania podejmuje ministerstwo eduka-
cji i kuratoria oświaty, sprawując nadzór pedagogicz-
ny nad innymi formami wychowania przedszkolnego,
w odniesieniu do kwestii uczęszczania dzieci przed
skończeniem 3. i po ukończeniu 5. roku życia?
2. Czy osoby prowadzące tego typu placówki są
nakłaniane do odmawiania przyjęcia ww. dzieci,
skreślania z listy uczniów dzieci najpóźniej w dniu
ich 5. urodzin, skreślania z listy uczniów dzieci star-
szych niż 6 lat, które jednak z racji wieku nie podle-
gają obowiązkowi rocznego przygotowania przed-
szkolnego?
Z poważaniem
Poseł Paweł Poncyljusz
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5126)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie redukcji etatów w Komendzie
Powiatowej Policji w Sochaczewie
Szanowny Panie Ministrze! Komenda Powiatowa
Policji w Sochaczewie od dłuższego czasu posiadała
kilka wakatów na stanowiskach funkcjonariuszy po-

licji. W ostatnim czasie podjęta została decyzja o za-
braniu komendzie nieobsadzonych etatów, co tłuma-
czono koniecznością wprowadzania oszczędności
w dobie panującego kryzysu. Jednak właśnie w dobie
kryzysu i wzrostu bezrobocia wydaje się, że chętnych
do pracy w komendzie na pewno by nie zabrakło. Wy-
daje się również, że w czasie spowolnienia gospodar-
czego wzrasta również zagrożenie przestępczością,
choćby drobną, która potrafi dotkliwie uprzykrzyć
życie mieszkańcom miasta. Aby temu zagrożeniu za-
pobiec, potrzebna jest odpowiednia ilość funkcjona-
riuszy pracująca w terenie.
1. W związku z tym pragnę zapytać się pana mi-
nistra, czy nie uważa Pan za zasadne przywrócenie
wcześniejszej ilości etatów w Komendzie Powiatowej
Policji w Sochaczewie?
2. Czy uważa Pan za dopuszczalne oszczędzanie
publicznych pieniędzy w drodze redukcji etatów
w tak istotnej dla porządku publicznego służbie, jaką
jest Policja?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 23 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5127)
do ministra infrastruktury
w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego
na drogach pow. płońskiego wobec
alternatywnej drogi z Warszawy do Gdańska
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z prośbą o ocenę zagrożeń i stanu przygotowania
dróg wykorzystywanych w skali masowej przez kie-
rowców aut osobowych i ciężarowych kierujących się
z Warszawy do Gdańska. Od czasu otwarcia auto-
strady A1 znaczna część kierowców zamiast jechać
drogą E7 relacji Warszawa – Gdańsk obiera alterna-
tywną drogę, która biegnie w następujący sposób:
w Płońsku kierowcy zjeżdżają na drogę krajową nr 10
w kierunku Bydgoszczy, następnie w Sierpcu zjeż-
dżają na drogę powiatową nr 560 w kierunku Rypina,
by potem skręcić na drogę powiatową nr 534 na Go-
lub-Dobrzyń, a następnie za Grudziądzem dojechać
do autostrady A1.
W związku z przedstawioną alternatywną drogą
do Gdańska, powszechnie wykorzystywaną przez
kierowców, proszę Pana Ministra o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Czy wymienione drogi, szczególnie powiatowe,
przystosowane są do zaobserwowanego nasilenia ru-
chu? Czy przy tak znacznym nasileniu ruchu obecnie
występujące regulacje ruchu drogowego zapewniają
bezpieczeństwo kierowcom?
557
2. Czy zauważono zwiększoną ilość wypadków na
opisanej trasie od czasu otwarcia autostrady A1?
3. Czy na wymienionych drogach występują
ograniczenia tonażu samochodów ciężarowych? Je-
żeli nie, to czy wobec zaistniałej sytuacji nie jest za-
sadne wprowadzenie takich ograniczeń? Czy wzmo-
żony ruch powoduje niszczenie nawierzchni wymie-
nionych dróg?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 20 października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5128)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przyczyny różnicy
pomiędzy danymi statystyki kryminalnej
publikowanymi w Polsce a wysyłanymi
do UE i przez nią publikowanymi
Panie Ministrze! Wedle oficjalnej statystyki poli-
cyjnej dostępnej m.in. w Internecie na stronach KG
Policji, ale także w materiale dostarczonym przez
MSWiA posłom – członkom Komisji Administracji i
Spraw Wewnętrznych – w Polsce odnotowywano
m.in. następujące liczby stwierdzonych przestępstw
zabójstwa:
2007 – 848,
2006 – 816,
2005 – 837,
2004 – 990.
Równocześnie w oficjalnej statystyce publikowa-
nej przez UE dane dotyczące zabójstw w Polsce są
odmienne:
2007 – 416,
2006 – 438,
2004 – 453,
2004 – 516.
Dane publikowane przez UE są zestawieniem da-
nych przesłanych przez kraje członkowskie.
Wykazane różnice wielkości nie są wynikiem
przyjęcia odmiennych w Polsce i UE jednostek staty-
stycznych w statystyce policyjnej, bowiem dane doty-
czące ogólnie przestępczości w Polsce publikowane
w Polsce i publikowane przez UE są identyczne.
Bardzo proszę o wyjaśnienie, co jest przyczyną
tego, że inne dane statystyczne są publikowane
w Polsce, inne wysyłane do UE.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 26 października 2009 r.
558
Zapytanie
(nr 5129)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zmian regulacji prawnych
dotyczących posiadania psów
W sierpniu tego roku w jednej z krakowskich re-
stauracji doszło do pogryzienia przez psa rasy am-
staff 5-letniej dziewczynki. Efektem tego incydentu
była debata na temat warunków posiadania, rozmna-
żania i hodowli psów, szczególnie tych wpisanych na
listę ras agresywnych, którą zorganizowała „Gazeta
Krakowska”. W wyniku przeprowadzonej dyskusji
wypracowano kilka propozycji działań w tym zakre-
sie, które pozwolę sobie przedstawić Panu Ministrowi
w formie poniższych punktów:
1. W ramach prowadzenia statystyk i kontroli na-
leżałoby wprowadzić obowiązkową rejestrację wszyst-
kich psów. Jednocześnie powinno się poszerzyć listę
ras uznawanych za agresywne. Dobrym rozwiąza-
niem byłoby zakładanie psom chipów ułatwiających
identyfikację zwierzęcia, co w razie potrzeby ułatwi-
łoby odnalezienie ich właściciela.
2. Należałoby zintensyfikować działania zmierza-
jące do wykrycia i likwidacji nielegalnych hodowli
psów ras uznawanych za agresywne oraz prawnie
ograniczyć możliwość ich posiadania (w tym mie-
szańców, których przodkowie należą do rasy wpisa-
nej na listę). W związku z tym byłoby wskazane po-
szerzenie uprawnień Policji w tej materii, chodziłoby
m.in. o umożliwienie jej podjęcia natychmiastowych
interwencji prowadzących m.in. do bezzwłocznej li-
kwidacji takich hodowli, gdyż obecnie Policja nie po-
siada nawet prawa odebrania psa bez wyroku sądu.
Ponadto należałoby rozważyć utworzenie w Policji
sekcji ds. zwierząt, której zadaniem byłaby troska
o ich prawa;
3. Zachowanie psa jest w znacznej mierze uwa-
runkowane traktowaniem przez właściciela oraz wa-
runkami, w jakich się znajduje. Z uwagi na to nale-
żałoby zmienić przepisy prawne tak, by nieodpowie-
dzialny właściciel podlegał karze pozbawienia wol-
ności, a nie, jak dotąd, ulgowej karze grzywny.
W ramach działań prewencyjnych oprócz ewidencji
wszystkich psów powinien zostać wprowadzony ka-
talog zachowań psa danej rasy oraz katalog obowiąz-
ków właściciela;
4. Ważnym środkiem jest edukacja nie tylko wła-
ścicieli, ale dzieci i dorosłych w kwestii postępowania
z psem i zachowania w razie sytuacji zagrożenia ze
strony zwierzęcia lub ataku. W tym celu należałoby
zintensyfikować działania mające na celu organizację
odpowiednich szkoleń oraz rozpowszechnianie nie-
zbędnych informacji.
W związku z powyższymi postulatami zwracam
się do Pana Ministra z pytaniem: Czy istnieje możli-
wość, by resort podjął niezbędne działania zmierza-
jące do zrealizowania powyższych propozycji? Chcę
dodać, że wprowadzenie ww. postulatów w życie po-
zwoliłoby niewątpliwie zmniejszyć prawdopodobień-
stwo wystąpienia w przyszłości przykrych sytuacji,
podobnych do tej, jaka miała miejsce w Krakowie.
Poseł Ireneusz Raś
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie uchwały Rady Miasta Wrocławia
o biletach ulgowych studenckich (4300)
Szanowny Panie Marszałku! Uzupełniając odpo-
wiedź z dnia 27 lipca 2009 r. udzieloną w związku
z zapytaniem poselskim pana posła Michała Jarosa
z dnia 2 lipca 2009 r. dotyczącym zgodności z prawem
uchwały Rady Miejskiej Wrocławia o numerze
XXXIV/1142/09 z dnia 21 maja 2009 r., w przedmio-
cie zmiany uchwały tej Rady nr VIII/275/99, w spra-
wie zasad odpłatności za usługi przewozowe świad-
czone środkami lokalnego transportu zbiorowego,
uprzejmie informuję, co następuje.
Rada Miejska Wrocławia uchwałą nr XXXVIII/
1241/09 podjętą w dniu 24 września 2009 r. postano-
wiła uwzględnić skargę wojewody dolnośląskiego
z dnia 7 lipca 2009 r. do Wojewódzkiego Sądu Admi-
nistracyjnego we Wrocławiu na wskazaną powyżej
uchwałę o numerze XXXIV/1142/09.
Z tego względu brak jest podstaw do podjęcia
w niniejszej sprawie działań przez prokuratora gene-
ralnego.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie nieprawidłowego powołania
prezesa Zarządu Bio-Energia ESP sp. z o.o.
(4643)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-024-4643/09/09, z dnia 2 września 2009 r., przy
którym zostało przekazane zapytanie pana posła Ar-
tura Górskiego dotyczące powołania prezesa Zarządu
Bio-Energia ESP sp. z o.o., przedstawiam stanowisko
w sprawie.
Uprzejmie informuję, iż minister skarbu państwa
nie sprawuje nadzoru właścicielskiego nad spółką
Bio-Energia ESP sp. z o.o. Jest to podmiot, w którym
udziały posiada spółka PGE Energia Odnawialna
SA, która z kolei jest spółką zależną spółki PGE Pol-
ska Grupa Energetyczna SA. Wobec powyższego bez-
pośredni nadzór nad podmiotem, który jest przed-
miotem zapytania, wykonuje m.in. spółka PGE Ener-
gia Odnawialna SA.
Ministerstwo Skarbu Państwa przesłało wątpli-
wości pana posła do spółki PGE Polska Grupa Ener-
getyczna SA, która w ramach sprawowanego nad-
zoru korporacyjnego nad PGE Energia Odnawialna
SA jest właściwa do rozpatrzenia przedmiotowej
sprawy.
Zgodnie z wyjaśnieniami przesłanymi przez PGE
Polska Grupa Energetyczna SA prezes Zarządu Bio-
-Energia ESP sp. z o.o. został powołany uchwalą
zgromadzenia wspólników spółki w dniu 29.04.2009 r.,
zgodnie z umową spółki obowiązującą w dacie podję-
cia tej uchwały.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Musiała
w sprawie możliwości odstąpienia
od projektu likwidacji wydziałów gospodarczych
w sądach okręgowych (4689)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Musiała w sprawie moż-
liwości odstąpienia od projektu likwidacji wydziałów
gospodarczych w sądach okręgowych przesłaną przy
piśmie z dnia 14 września 2009 r. uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Sądownictwo gospodarcze funkcjonuje w 33 z 45
sądów okręgowych. W ostatnich latach nastąpił po-
ważny spadek wpływu spraw gospodarczych.
W najważniejszej kategorii spraw, tj. „GC – pod-
legających rozpoznaniu w procesie, wszczętych na
skutek pozwu lub skargi o uchylenie wyroku sądu
polubownego”, wpływ w I półroczu 2003 r. wynosił
12 945 spraw, natomiast w I półroczu 2008 r. jedynie
3795 spraw. W I półroczu 2009 r. nastąpił nieznaczny
wzrost wpływu spraw „GC” do 4656. Wpływ takich
spraw do 9 sądów okręgowych, w odniesieniu do któ-
rych rozważana jest likwidacja wydziałów gospodar-
560
czych, wzrósł w porównaniu z I półroczem 2008 r.
jedynie o 44 sprawy, podczas gdy do Sądu Okręgowe-
go w Warszawie o 175 spraw.
Należy zaznaczyć, iż w niektórych sądach okrę-
gowych wpływ spraw „GC” czy „GCa” jest symbolicz-
ny – kilka spraw miesięcznie (np. do Sądu Okręgo-
wego w Elblągu wpływają mniej niż 3 sprawy „GC”
i 3,5 sprawy „GCa” miesięcznie).
Wpływ spraw „GC” do Sądu Okręgowego w War-
szawie jest większy niż łącznie wpływ takich spraw
do 18 sądów okręgowych, tj. w: Białymstoku, Elblą-
gu, Słupsku, Toruniu, Bielsku-Białej, Częstochowie,
Kielcach, Tarnowie, Radomiu, Kaliszu, Zielonej Gó-
rze, Krośnie, Rzeszowie, Tarnobrzegu, Gorzowie
Wielkopolskim, Koszalinie, Jeleniej Górze, Świdnicy
(czyli z ponad połowy sądów okręgowych, w których
funkcjonują wydziały gospodarcze). Należy nadmie-
nić, iż w Sądzie Okręgowym w Warszawie limit eta-
tów sędziowskich w pionie gospodarczym wynosi 32,
a we wszystkich wyżej wskazanych 18 sądach okrę-
gowych – 59,01 etatu. Świadczy to o tym, iż spraw-
ność pracy tych sądów wynika z ich przeetatyzowa-
nia w porównaniu z takimi sądami jak Sąd Okręgo-
wy w Warszawie. We wszystkich sądach, w odniesie-
niu do których rozważana jest likwidacja wydziałów,
z wyjątkiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, li-
mit etatów w pionie gospodarczym nie przekracza
trzech etatów, a w niektórych nieznacznie przekracza
jeden etat.
Zgodnie z treścią art. 16 § 4 ustawy z dnia 27 lip-
ca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych do
orzekania w wydziałach gospodarczych wyznacza się
sędziów wykazujących się szczególną znajomością
problematyki gospodarczej. W tym stanie rzeczy ist-
nienie wydziałów gospodarczych o limicie etatów
mniejszym niż trzy, z uwagi na konieczność tworze-
nia składów zawodowych w postępowaniu odwoław-
czym w sprawach gospodarczych, jest niezgodne
z ustawą i uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie
ww. wydziałów. Okoliczność ta, pomijając inne wzglę-
dy, powinna skutkować likwidacją wydziałów gospo-
darczych o tak małej etatyzacji.
Odnośnie do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
należy zauważyć, iż pomimo limitu trzech etatów ob-
ciążenie sędziów tego pionu jest dwukrotnie niższe
niż średnie w kraju. W Sądzie Okręgowym w Tarno-
wie obciążenie sędziego wpływem spraw „GC” sta-
nowi jedynie 60% średniego krajowego obciążenia
sędziego tymi sprawami i 45% obciążenia sędziego
w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Przy czym należy
podnieść, że średnia jest zaniżona wobec wskazanego
na wstępie spadku wpływu spraw gospodarczych.
Wskazane wyżej względy nakazywały podjęcie
działań mających na celu racjonalizację struktury
organizacyjnej i etatyzacji w pionie gospodarczym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie działalności nieuczciwych
portali internetowych (4721)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
15 września 2009 r. (SPS-024-4721/09) przekazujące
zapytanie posła na Sejm RP pana Krzysztofa Brejzy
z dnia 8 września 2009 r. w sprawie nieuczciwych
i wprowadzających w błąd regulaminów portali in-
ternetowych uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji dostrzega zasygnalizowany przez pana posła pro-
blem. Od kwietnia 2009 r. trwają prace koncepcyjne
i analityczne dotyczące zagadnień związanych z no-
welizacją ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu
usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204,
z późn. zm.), nieobjętych tzw. małą nowelizacją (zwa-
ną również europejską) z dnia 7 listopada 2008 r.
W obecnie przygotowywanych w MSWiA założe-
niach zmian do ustawy o świadczeniu usług drogą
elektroniczną skupiono się na kwestiach związanych
z ułatwieniem przedsiębiorcom działania na rynku
informatycznym, a w szczególności na określeniu za-
sad wyłączenia odpowiedzialności usługodawcy,
ochrony danych osobowych oraz na określeniu obo-
wiązku informacyjnego wynikającego z art. 5 przed-
miotowej ustawy, mającego na celu uniknięcie ano-
nimowości i zapewnienie ochrony konsumenta. Pod-
kreślenia wymaga, że za kluczowe uznaje się dostrze-
żenie potrzeby ochrony usługobiorcy (które to pojęcie
jest odpowiednikiem pojęcia „konsument”, umożli-
wiającym jednak rozciągnięcie ochrony również na
podmioty nieobjęte definicją konsumenta zawartą w Ko-
deksie cywilnym). Podjęto ponadto działania w celu
zmiany przepisów dotyczących regulaminów, zmie-
rzające do zwiększenia ochrony usługobiorcy.
W obecnym stanie prawnym usługodawca obo-
wiązany jest na podstawie art. 8 ustawy o świadcze-
niu usług drogą elektroniczną do osobistego określe-
nia warunków procedury reklamacyjnej, która sta-
nowi procedurę alternatywnego rozpatrywania spo-
rów i może zastąpić konieczność rozstrzygania sporu
na drodze sądowej. Postępowanie reklamacyjne nie
wyłącza jednak możliwości dochodzenia roszczeń
w postępowaniu sądowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Wity
w sprawie niewywiązania się ze zobowiązań
dotyczących polityki rodzinnej (4726)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 15 września 2009 r. (SPS-024-4726/09),
przekazujące zapytanie posła na Sejm RP pana Ta-
deusza Wity z dnia 6 września 2009 r. dotyczące nie-
wywiązania się z zobowiązań dotyczących polityki
rodzinnej, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Z wyjaśnień uzyskanych od ministra pracy i poli-
tyki społecznej wynika, że działania rządu w progra-
mie „Solidarność pokoleń. Działania na rzecz dzieci
i rodzin” nie mogły zostać określone w terminie usta-
lonym przez Komisję Wspólną Rządu i Episkopatu.
Podkreślenia wymaga bowiem, że trudna sytuacja
finansów publicznych, związana z kryzysem finan-
sowym, utrudniała sformułowanie odpowiednich za-
pisów programu.
W chwili obecnej w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej prowadzone są prace nad przygotowaniem
założeń oraz projektów aktów prawnych, stanowią-
cych element programu. Bieżące informacje o stanie
zaawansowania prac nad programem były przekazy-
wane Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu (ostatnio
we wrześniu bieżącego roku).
Program „Solidarność pokoleń. Działania na
rzecz dzieci i rodzin” zostanie przyjęty w czwartym
kwartale 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że od czasu
podpisania deklaracji w sprawie polityki rodzinnej
rząd zrealizował szereg działań służących realizacji
celów ujętych w deklaracji. Działania te dotyczyły:
— zwiększenia nakładów na wsparcie materialne
rodzin, w tym zwłaszcza na świadczenia rodzinne;
— rozszerzenia zakresu pomocy kierowanej do
dzieci w ramach programu „Pomoc państwa w zakre-
sie dożywiania”;
— zwiększenia dostępu rodzin wychowujących
niepełnosprawne dzieci do wsparcia materialnego
w formie świadczenia pielęgnacyjnego dla opiekuna
dziecka niepełnosprawnego oraz opłacanej za niego
z budżetu państwa składki na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne;
— przygotowania reformy systemu pieczy zastęp-
czej nad dzieckiem;
— przygotowania założeń ustawy o formach opie-
ki nad dzieckiem w wieku do lat 3.
W 2009 r. monitorowano przebieg prac dotyczą-
cych wszystkich ww. działań, analizowano oraz we-
ryfikowano szczegółowe rozwiązania i ich skutki fi-
nansowe. Rozwiązania te stanowią szczegółowe ele-
561
menty programu „Solidarność pokoleń. Działania na
rzecz dzieci i rodzin”.
Odnosząc się szczegółowo do wymienionych wyżej
działań, podkreślić należy, że w 2008 r. na świadcze-
nia rodzinne i świadczenia z funduszu alimentacyj-
nego wydano z budżetu państwa 8 495 072 tys. zł.
W 2009 r. przewidywane wydatki wyniosą około
8 785 000 tys. zł, tj. o 3,4% więcej, natomiast w pro-
jekcie budżetu na 2010 rok zaplanowano na ten cel
9 342 224 tys. zł.
Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 sierp-
nia 2009 r. w sprawie wysokości dochodu rodziny
albo dochodu osoby uczącej się stanowiących podsta-
wę ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz wysokości
świadczeń rodzinnych (Dz. U. Nr 129, poz. 1058) pod-
wyższono o ponad 40% kwotę zasiłku rodzinnego dla
dzieci we wszystkich grupach wiekowych oraz o oko-
ło 24% kwotę świadczenia pielęgnacyjnego. Wysokość
zasiłku rodzinnego na dziecko w wieku do ukończe-
nia 5 roku życia wzrośnie do kwoty 68 zł miesięcznie
(obecnie 48 zł), na dziecko w wieku powyżej 5 roku
życia do ukończenia 18 roku życia – do kwoty 91 zł
miesięcznie (obecnie 64 zł), na dziecko w wieku po-
wyżej 18 roku życia do ukończenia 24 roku życia – do
kwoty 98 zł miesięcznie (obecnie 68 zł). Wysokość
świadczenia pielęgnacyjnego wzrośnie do kwoty 520 zł
(obecnie 420 zł). Wzrost kwot świadczenia pielęgna-
cyjnego oraz zasiłku rodzinnego spowoduje wzrost
wydatków z budżetu państwa na świadczenia rodzin-
ne o 189 700 tys. zł w 2009 r. oraz o 1 138 700 tys. zł
w 2010 r.
Wsparcie finansowe rodzin ze środków budżetu
państwa dokonywane jest także poprzez środki prze-
kazywane na realizację zadań wymienionych w in-
nych ustawach, np.: w ustawie z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.), ustawie z dnia 29 grudnia
2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267,
poz. 2259, z późn. zm.), ustawie z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (t.j.: Dz. U. z 2004 r., Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.), ustawie z dnia 25 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.).
Wsparcie rodziny odbywa się także pośrednio po-
przez politykę fiskalną państwa sprzyjającą pozosta-
wieniu jak największej ilości środków pieniężnych do
dyspozycji rodziny (np. w efekcie zmniejszania obcią-
żeń podatkowych czy też poprzez system ulg podat-
kowych). Warto zaznaczyć, że od 1 stycznia br. obo-
wiązują dwie stawki podatku dochodowego od osób
fizycznych. Z 1145,08 zł do 1173,70 zł wzrosła kwota
podatkowej ulgi prorodzinnej możliwej do odliczenia
od podatku na każde dziecko do niej uprawnione,
a także rozszerzony został krąg dzieci, na które ona
przysługuje (m.in. dzieci umieszczone w rodzinach
zastępczych).
Ważnym elementem wsparcia rodzin z dziećmi
jest pomoc w formie dożywiania, realizowana w ra-
mach programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
562
kresie dożywiania”. W ramach programu pomocą
w zakresie dożywiania objęte są m.in. dzieci do 7 roku
życia, uczniowie do czasu ukończenia szkoły ponad-
gimnazjalnej, a także osoby i rodziny znajdujące się
w trudnej sytuacji z różnych powodów, w tym rów-
nież z powodu wielodzietności. Pomoc może być przy-
znawana w formie posiłku, zasiłku celowego lub
w postaci produktów żywnościowych. Źródłem finan-
sowania tej pomocy są zarówno środki własne gmin,
jak również środki budżetu państwa, przy czym te
ostatnie nie mogą być niższe niż 500 000 tys. zł rocz-
nie. W 2008 r. pomocą w ramach programu „Pomoc
Państwa w zakresie dożywiania” objęto ok. 2006 tys.
osób, w tym 1124 tys. osób stanowiły dzieci do 7 roku
życia oraz uczniowie do czasu ukończenia szkoły po-
nadgimnazjalnej. Najczęściej przyznawaną formą
pomocy był posiłek, z którego skorzystało 851,6 tys.
dzieci. Od dnia 1 stycznia 2009 r. zasięg pomocy dzie-
ciom w postaci posiłku został poszerzony o dodatko-
wą grupę – uczniów i dzieci realizujących roczne
przygotowanie przedszkolne w szkołach i przedszko-
lach. Nowe przepisy mają na celu umożliwienie po-
mocy w formie dożywiania w szkołach faktycznie
głodnym uczniom, którzy z różnych powodów, naj-
częściej od nich niezależnych, nie mają szansy na
spożycie żadnego posiłku w szkole lub przedszkolu,
w których przebywają znaczną część dnia. W I kwar-
tale 2009 r. z tej dodatkowej formy dożywiania sko-
rzystało 7413 dzieci, na co wydatkowano 590 004 zł.
Podkreślenia wymaga, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej, dostrzegając trudną sytuację
materialną rodzin wychowujących dziecko niepełno-
sprawne, przygotowało projekt nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych zakładający zniesienie
od dnia 1 stycznia 2010 r. kryterium dochodowego
przy ubieganiu się o świadczenie pielęgnacyjne. Pro-
jekt ten został przyjęty przez komitet stały Rady Mi-
nistrów na posiedzeniu w dniu 28 września 2009 r.
i rekomendowany Radzie Ministrów wraz z zalece-
niem umieszczenia go w pakiecie ustaw okołobudże-
towych.
Dodać należy, że Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej opracowało projekt „Założeń ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad
dzieckiem” w celu realizacji deklaracji przeciwdzia-
łania kryzysom i rozpadowi rodzin oraz rozwijania
rodzinnych form opieki nad dziećmi pozbawionymi
opieki rodziców biologicznych, przy jednoczesnym
ograniczaniu instytucjonalnych form opieki. Projekt,
który w dniu 30 czerwca 2009 r. został przyjęty przez
Radę Ministrów, zakłada wdrożenie zmian w syste-
mie opieki nad dzieckiem i rodziną, które – dzięki
intensywnie prowadzonej profilaktyce i pracy z ro-
dziną – przyniosą nie tylko pozytywne skutki dla ro-
dzin i dzieci umieszczanych w formach pieczy zastęp-
czej, ale również, w dłuższej perspektywie czasowej,
zaowocują obniżeniem kosztów funkcjonowania sys-
temu sprawowania opieki zastępczej nad dzieckiem,
przede wszystkim poprzez zmniejszenie liczby dzieci
przebywających poza rodziną.
Mając na uwadze, że podstawową przyczyną
umieszczania dzieci w różnych formach opieki za-
stępczej jest brak realnej pomocy rodzinie zmargina-
lizowanej lub rodzinie w kryzysie, istotą proponowa-
nych rozwiązań jest stworzenie spójnego systemu
opieki nad dzieckiem i rodziną je wychowującą, jeże-
li ma ona trudności w prawidłowym wypełnianiu
swoich funkcji. W ramach działań profilaktycznych
zakłada się następujące rozwiązania:
— profesjonalne wsparcie rodziców, którzy mają
problemy z wypełnianiem swoich funkcji opiekuńczo-
-wychowawczych. Projekt zakłada wzmocnienie dzia-
łań profilaktycznych i doskonalenie metod pracy
z rodziną, także poprzez wprowadzenie różnorod-
nych form środowiskowej pomocy rodzinom dysfunk-
cyjnym;
— dalszy rozwój placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych wsparcia dziennego – świetlic, klubów, w któ-
rych specjaliści (psycholog, pedagog) pomagają dziec-
ku, ale także współpracują z rodzicami;
— wzmocnienie profilaktyki i pracy z rodziną po-
przez działających na poziomie samorządu gminnego
tzw. asystentów rodziny, których zadaniem będzie
prowadzenie systematycznej, bezpośredniej pracy
z rodziną mającą trudności w prawidłowym funkcjo-
nowaniu;
— właściwą współpracę pomiędzy przedstawicie-
lami instytucji, które mają kontakt z dzieckiem
(szkoła, policja, służba zdrowia, pomoc społeczna,
sąd), mającą na celu wspomaganie rodziny w działa-
niach na rzecz poprawy jej sytuacji (zespoły interdy-
scyplinarne).
Nowe rozwiązania zakładają znaczne ogranicze-
nie roli placówek opiekuńczo-wychowawczych w opie-
ce nad dzieckiem oraz zreformowanie systemu ro-
dzinnej pieczy zastępczej, ze szczególnym naciskiem
na zapewnienie rodzinom zastępczym odpowiedniego
wsparcia merytorycznego oraz organizacyjnego.
Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce
opiekuńczo-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce
po wyczerpaniu możliwości zatrzymania go w rodzi-
nie własnej lub umieszczenia w rodzinie zastępczej
lub rodzinnym domu dziecka. Przede wszystkim za-
kłada się, że w 7 roku od dnia wejścia w życie projek-
towanej ustawy w placówkach będą mogły przebywać
jedynie dzieci starsze, powyżej 10 roku życia, które
z różnych powodów nie mogły zostać umieszczone
w rodzinie zastępczej lub rodzinnym domu dziecka
(np. trudności w przystosowaniu się do życia rodzin-
nego). Zakłada się również, że docelowo w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych nie będzie mogło
przebywać więcej niż 14 dzieci. Dopuszcza się możli-
wość tworzenia specjalistycznych placówek dla dzie-
ci chorych i niepełnosprawnych wymagających wy-
sokospecjalizowanej opieki i rehabilitacji, dla których
nie będzie możliwe znalezienie zawodowej rodziny
zastępczej, mogącej zapewnić odpowiedni poziom
tych usług. Wówczas możliwe będzie odejście od ogra-
niczeń związanych z wiekiem.

W sytuacji zagrożenia dobra dziecka i konieczno-
ści oddzielenia od rodziny nowe rozwiązania zdecy-
dowanie sprzyjać mają umieszczaniu dzieci w rodzi-
nach zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domach dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie kierowanej do nich pomocy finansowej, ale
także wsparcie merytoryczne poprzez realną pomoc
w wychowywaniu powierzonych im dzieci (m.in.
szkolenia, poradnictwo, ale także możliwość korzy-
stania z wypoczynku). Przewiduje się działania pro-
mocyjne, a także rządowe i resortowe programy
wspierające samorządy w tym zakresie.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji prowa-
dzone są prace nad projektem ustawy o wspieraniu
rodziny w środowisku i sprawowaniu pieczy zastęp-
czej nad dzieckiem.
Jednocześnie podkreślić należy, że Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej przygotowało projekt za-
łożeń ustawy o formach opieki nad dziećmi w wieku
do lat 3. Projekt, który przewiduje różnorodność form
opieki, takich jak: żłobek, klub dziecięcy, dzienny
opiekun, niania, jest obecnie w fazie uzgodnień mię-
dzyresortowych. Rozwój żłobków i innych form opie-
ki nad dziećmi w wieku do lat 3 jest bowiem realiza-
cją deklaracji umożliwienia rodzicom połączenia ich
ról rodzinnych i zawodowych, aby mieli realną moż-
liwość wyboru między wychowaniem dzieci w domu
a korzystaniem z opieki nad dziećmi poza domem.
Jak wynika z powyższego, postanowienia podpi-
sanej w dniu 19 listopada 2008 r. przez przedstawi-
cieli rządu Rzeczypospolitej Polskiej i Konferencji
Episkopatu Polski deklaracji w sprawie polityki ro-
dzinnej są stopniowo realizowane. Należy podkreślić,
że są to działania systemowe, podejmowane w wielu
obszarach i wymagające niejednokrotnie znacznych
nakładów finansowych, stąd ich realizacja jest pro-
cesem długofalowym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie długiego okresu oczekiwania
na wpis w księgach wieczystych we Wrocławiu
(4743)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Janusza Krasonia, posła na Sejm Rze-
563
czypospolitej Polskiej, z dnia 10 września 2009 r.
w sprawie długiego oczekiwania na wpis w księgach
wieczystych w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-
-Krzyków we Wrocławiu uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko:
Problemem poruszonym w zapytaniu jest czaso-
kres rozpoznania wniosków o dokonanie wpisu do
księgi wieczystej w Sądzie Rejonowym dla Wrocła-
wia-Krzyków we Wrocławiu.
Uprzejmie zauważam zatem, że sprawność postę-
powania wieczystoksięgowego jest wypadkową wielu
czynników, częściowo zależnych od działalności są-
dów, ale w części od nich niezależnych, m.in. od ilości
wpływu wniosków o wpis do księgi wieczystej. Pra-
gnę podnieść, że w latach 2007–2008 odnotowano
lawinowy wzrost liczby spraw wieczystoksięgowych
i mimo znacznego wzrostu załatwialności liczba za-
łatwień nie kompensowała wielkości wpływu. Kon-
sekwencją wzrostu wpływu spraw do sądu jest zwięk-
szenie liczby spraw zalegających, przekładające się
na wydłużenie czasu trwania postępowania wieczy-
stoksięgowego.
Z analizy danych statystycznych za 2008 r. wyni-
ka, iż średni czas oczekiwania na rozpoznanie wnio-
sku o wpis do księgi wieczystej w skali kraju wynosił
1,9 miesiąca (w 2007 r. wynosił 2,1).
W 2008 r. wpłynęło 3 559 659 spraw o wpis w księ-
dze wieczystej, przy czym szczególnie wpływ tych
spraw zwiększył się w 2007 r., gdyż wynosił 3 270 225
wniosków, tj. o 24% więcej niż w 2006 r., w którym
wpłynęło 2 637 036 wniosków.
W I półroczu 2009 r. wpłynęły 1 611 483 sprawy,
załatwiono 1 762 423 sprawy, a zatem zaległość ule-
gła zmniejszeniu o ok. 150 000 wniosków. Średni czas
oczekiwania na rozpoznanie wniosku wieczystoksię-
gowego uległ poprawie i wynosi w skali kraju 1,5 mie-
siąca. Warto przy tym zauważyć, iż znacznemu skró-
ceniu uległ czas oczekiwania na wydanie odpisu księ-
gi wieczystej, który w 2008 r. i w I półroczu 2009 r.
wynosi 0,1 miesiąca.
Przedstawiony wskaźnik czasu trwania postępo-
wania sądowego w sprawach wieczystoksięgowych
(1,5) odnosi się do średniej krajowej. Stąd też nie
można wykluczyć przypadków dłuższego czasu trwa-
nia postępowania w konkretnych sądach i sprawach
w nich zawisłych. Kwestia terminu dokonania wpisu
w księdze wieczystej uzależniona jest od wielu czyn-
ników, takich jak: wielkość wpływu spraw, stan za-
ległości, obsada kadrowa w danej jednostce, trudno-
ści i skomplikowany charakter prawny wniosku, pra-
cochłonność wniosków, np. dotyczących wpisów pra-
wa odrębnej własności lokalu, a nadto od okresowo
prowadzonej migracji ksiąg wieczystych wymagają-
cej przeprowadzenia szeregu czynności organizacyj-
no-technicznych związanych z fizycznym przemiesz-
czaniem ksiąg wieczystych do ośrodków migracyj-
nych ksiąg wieczystych, w których dokonywane są
czynności służące przeniesieniu treści dotychczaso-
wej księgi wieczystej do struktury księgi prowadzo-
nej w systemie informatycznym.
564
Wzrost wpływu spraw wieczystoksięgowych,
zwłaszcza w sądach dużych aglomeracji miejskich,
tj. w Warszawie, Łodzi, Wrocławiu, Krakowie, spo-
wodowany został m.in. unormowaniami wynikający-
mi z ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), utrzymującą
się na wysokim poziomie akcją kredytową banków,
a także realizacją ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o ujawnianiu w księgach wieczystych prawa własno-
ści nieruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego. Warto podkreślić, że
również obywatele, doceniając rolę ksiąg wieczy-
stych, dążą do uregulowania zaniedbanych stanów
prawnych.
Odnosząc się w szczególności do sprawności po-
stępowania w Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Re-
jonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu,
należy stwierdzić, iż wdrożenie programu NKW
w tym wydziale nastąpiło od dnia 1 października
2003 r. Zauważyć należy, że stan ksiąg wieczystych
ze względu na powódź, jaka miała miejsce w 1997 r.,
był w dużej mierze katastrofalny. Stąd też przed
wdrożeniem systemu informatycznego zakładania
i prowadzenia ksiąg wieczystych szereg działań skie-
rowany był głównie na usunięcie skutków powodzi
w zasobie ksiąg wieczystych.
Od kilku lat Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Re-
jonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu
znajduje się w nadzorze podległych mi służb w zakre-
sie sprawności postępowania. Z danych statystycz-
nych wynika, iż w 2008 r. do wydziału wpłynęły
60 032 sprawy, zaległość wynosiła 25 319 spraw, w tym
spraw ponad 6-miesięcznych było 2432, zaś wskaźnik
sprawności postępowania wynosił 5,1. W I półroczu
2009 r. wpłynęło 30 150 spraw (przeciętnie ponad
5000 spraw miesięcznie), załatwiono 37 908 spraw,
zaległość zmalała o 7758 spraw, natomiast wskaźnik
sprawności postępowania uległ poprawie z 5,1 do 3,5
miesiąca. Zmniejszyła się również liczba spraw zale-
gających ponad 6 miesięcy, do 203, tj. o 2229 spraw.
Dla porównania w roku 2006 wpłynęło 46 639 spraw,
w 2007 r. 55 357 spraw. Oznacza to, że w stosunku
do 2006 r. do wydziału wpłynęło w latach 2007–2008
ok. 20–25% spraw więcej w każdym roku, co niewąt-
pliwie przełożyło się na wydłużenie czasu trwania
postępowania, zwłaszcza że proces migracji ksiąg
wieczystych został zakończony w tym wydziale w sierp-
niu 2009 r. Niewątpliwie te dane świadczą o tym, że
podejmowane działania nadzorczo-organizacyjne
przynoszą stopniowe efekty. Jednakże nadal czas
trwania postępowania wieczystoksięgowego nie jest
zadowalający, gdyż odbiega w sposób istotny od
średniej krajowej. Zatem w dalszym ciągu podejmo-
wane są działania organizacyjne i nadzorcze, które
pozwalają pozytywnie prognozować dalszą poprawę
sytuacji.
Należy zauważyć, że średni wskaźnik sprawności
postępowania dla okręgu wrocławskiego wynosi 2,3,
przy czym poza Wydziałem Ksiąg Wieczystych Sądu
Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu
w pozostałych wydziałach wskaźnik ten kształtuje
się od 0,3 do 1,2 miesiąca, czyli poniżej średniej kra-
jowej.
Pragnę podkreślić, że problem sprawności postę-
powań wieczystoksięgowych jest przedmiotem stałej
troski ministra sprawiedliwości i celem podejmowa-
nych działań nadzorczych, legislacyjnych i organiza-
cyjnych jest dążenie do wyeliminowania przypadków,
które ze względu na zwłokę w rozpoznaniu wniosku
wieczystoksięgowego mogą powodować straty mająt-
kowe lub złożenie skargi na naruszenie prawa do
rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki
w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. (Dz. U.
Nr 179, poz. 1843, ze zm.).
Z danych statystycznych wynika, iż w 2008 r. na
3 572 875 spraw o wpis wpłynęło takich skarg 33,
z czego sądy za zasadne uznały 8 skarg. W I półroczu
2009 r. wpłynęło 27 skarg, za zasadne sądy uznały
2 skargi, przy wpływie spraw wynoszącym 1 762 423
sprawy. Zważywszy zatem na liczbę spraw wieczy-
stoksięgowych, jest to niewątpliwie nieznaczna
ilość.
Zauważam, że usprawnienie postępowania wie-
czystoksięgowego było również jednym z celów prze-
budowy systemu ksiąg wieczystych, istotnym z punk-
tu widzenia bezpieczeństwa obrotu nieruchomościa-
mi. Modernizacja sposobu prowadzenia i dostępu do
ksiąg wieczystych w systemie informatycznym Nowa
Księga Wieczysta (NKW), wprowadzana sukcesyw-
nie od 1 października 2003 r., umożliwia w pełniej-
szym zakresie realizację zasady jawności formalnej
ksiąg wieczystych, dając możliwość przeglądania
konkretnej księgi wieczystej zapisanej w Centralnej
Bazie Ksiąg Wieczystych w każdej ekspozyturze Cen-
tralnej Informacji działającej przy wszystkich wy-
działach ksiąg wieczystych sądów rejonowych prowa-
dzących księgi wieczyste, w których wdrożono sys-
tem, jak również otrzymywania ich odpisów. Aktual-
nie system NKW został wprowadzony w 243 wydzia-
łach ksiąg wieczystych, a zakończenie procesu wdro-
żenia w pozostałych 104 wydziałach przewidywane
jest do połowy 2010 r. w ramach Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”.
Wskazać należy, iż w celu poprawy sprawności
postępowania wieczystoksięgowego w ramach kom-
petencji nadzorczych w resorcie podejmowane są na
bieżąco działania, jednakże ich efekty nie zawsze
mogą być natychmiastowe. W szczególności każdego
roku opracowywane są kierunki nadzoru nad dzia-
łalnością administracyjną sądów powszechnych, w któ-
rych uwzględniane są działania zmierzające do po-
prawy wskaźnika sprawności postępowania. Przygo-
towywane są również analizy rocznych informacji
o działalności sądów i oceny materiałów dotyczących
nadzoru wykonywanego przez prezesów sądów. Sta-
nowią one podstawę do podejmowania przez Mini-
sterstwo Sprawiedliwości odpowiednich działań nad-
zorczych celem usuwania stwierdzonych nieprawidło-
wości i zapobiegania ich powstawaniu w przyszłości.

Nadto prowadzony jest bieżący monitoring ruchu
spraw w odniesieniu do wydziałów, w których wdro-
żono system NKW, przekazywane są sugestie doty-
czące podziału wydziałów na mniejsze, w których
możliwość sprawnego zarządzania i nadzorowania
jest zdecydowanie większa, kierowane są pisma nad-
zorcze do prezesów sądów okręgowych, którym pod-
legają sądy rejonowe prowadzące księgi wieczyste,
wskazujące na potrzebę podejmowania działań nad-
zorczych w tych wydziałach ksiąg wieczystych, które
mają słabe wskaźniki sprawności postępowania, po-
dejmowane są działania wspomagające kadrowo wy-
działy ksiąg wieczystych. I tak w 2009 r. zostało skie-
rowanych 80 etatów referendarzy sądowych na po-
trzeby wydziałów ksiąg wieczystych oraz 75 etatów
urzędniczych, zaś w 2008 r. 140 etatów referendar-
skich i 77 etatów urzędniczych. Aktualnie prowadzo-
ne są również prace analityczne i logistyczne mające
na celu udostępnienie elektronicznej księgi wieczy-
stej w trybie on-line oraz przyjmowanie drogą elek-
troniczną wniosków wieczystoksięgowych.
Te wszystkie działania niewątpliwie w sposób
istotny przyczyniają się do poprawy sprawności po-
stępowania w sprawach wieczystoksięgowych. Więk-
szość tych działań była podejmowana w odniesieniu
do Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego
dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu.
Odnosząc się do propozycji pana posła zawartej
w pkt 3 zapytania, należy stwierdzić, iż przepisy
art. 37 § 1 i 38 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Pra-
wo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1075, ze zm.) stanowią, iż zadania z zakresu
nadzoru nad działalnością administracyjną sądów
wykonują prezesi sądów osobiście lub przez wyzna-
czone do tego osoby. Czynnościami z zakresu nadzo-
ru nad działalnością administracyjną sądów są
w szczególności wizytacja i lustracja sądu, badanie
toku sprawności postępowania w poszczególnych
sprawach, kontrola działalności sekretariatu.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
25 października 2002 r. w sprawie trybu sprawowa-
nia nadzoru nad działalnością administracyjną są-
dów (Dz. U. Nr 187, poz. 1564, ze zm.) określa upraw-
nienia ministra sprawiedliwości w tym zakresie.
Nadzór ten wykonywany jest przez ustalenie i koor-
dynowanie kierunków nadzoru wykonywanego przez
prezesów sądów, ocenę zadań planów nadzorczych,
przygotowanie informacji o działalności sądów, prze-
prowadzenie doraźnych wizytacji i lustracji itp. (§ 2
ust. 1).
Natomiast zapewnienie właściwej organizacji pra-
cy w sądzie lub wydziale należy bezpośrednio do pre-
zesa sądu lub przewodniczącego wydziału i zadania
w tym zakresie określa rozporządzenie ministra
sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin
urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. Nr 38,
poz. 249).
Uprzejmie zauważam, iż postępowanie wieczy-
stoksięgowe jest nieprocesowym postępowaniem są-
dowym regulowanym przepisami Kodeksu postępo-
565
wania cywilnego. Przepisy prawa z zasady nie okre-
ślają wprost terminu, w którym ma nastąpić rozpo-
znanie sprawy, aczkolwiek stosownie do treści art. 451
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej rozpatrzenie
sprawy powinno nastąpić bez nieuzasadnionej zwło-
ki, tj. w rozsądnym terminie nie dłuższym niż to ko-
nieczne jest do wyjaśnienia okoliczności faktycznych
i prawnych w warunkach obiektywnych.
Ponadto pragnę podnieść, iż zgodnie z § 48 ust. 1
rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 23 lu-
tego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249) sprawy rozpo-
znawane są według kolejności ich wpływu do sądu,
chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Przy-
kładem takiej regulacji jest przepis art. 5 ustawy
z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu w księgach
wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365, ze zm.), zgodnie z którym
wniosek o ujawnienie prawa własności Skarbu Pań-
stwa albo jednostki samorządu terytorialnego sąd
rozpoznaje w ciągu miesiąca od dnia jego złożenia.
Ponadto stosownie do przepisu § 48 ust. 3 cytowane-
go rozporządzenia w szczególnie uzasadnionych wy-
padkach przewodniczący wydziału może zarządzić
rozpoznanie sprawy lub spraw poszczególnych kate-
gorii poza kolejnością ich wpływu do sądu. Wprowa-
dzenie tzw. dyżurów hipotecznych jest jednym ze
sposobów organizacji pracy w wydziale ksiąg wieczy-
stych, polegającym na dokonywaniu wpisu hipoteki
poza kolejnością wpływu spraw do sądu, którą to
możliwość przewiduje wyżej cytowany przepis.
Sytuacja taka ma miejsce w przywołanym przez
pana posła Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejo-
nowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie.
„Dyżur hipoteczny” wprowadzony w powyższym
wydziale polega na możliwości wpisu hipoteki w krót-
szym czasie tylko w przypadku, gdy jest prowadzona
dla nieruchomości księga wieczysta, w której brak
jest innych wniosków do załatwienia, zaś wniosek
o wpis hipoteki nie zawiera braków formalnych. Me-
toda ta ma ograniczony zakres, gdyż nie dotyczy
umów sprzedaży odrębnej własności lokalu z równo-
czesnym ustanowieniem hipoteki, gdyż te wnioski
załatwia się według kolejności wpływu.
Pragnę wyjaśnić, że „dyżur hipoteczny” w Sądzie
Rejonowym dla Krakowa-Podgórza w Krakowie nie
został wprowadzony zarządzeniem ministra sprawie-
dliwości, lecz wewnętrznym ustaleniem dotyczącym
organizacji pracy w tym wydziale.
Podkreślenia wymaga, iż każda zmiana systemu
załatwiania wniosków poza kolejnością w rzeczywi-
stości nie zmniejsza zaległości, a nawet może spowo-
dować wydłużenie czasu trwania postępowania w in-
nych sprawach, a w konsekwencji doprowadzić do
„starzenia” się innych spraw, ponadto utrudnia kon-
trolę kolejności załatwiania wniosków. Jest to jednak
niewątpliwie pewien sposób na przyspieszenie czasu
rozpoznania wniosku o wpis hipoteki.
566
Zauważam, iż wprowadzenie organizacji pracy
polegającej na rozpoznaniu wniosków poza kolejno-
ścią ich wpływu w każdym wydziale musi być ocenio-
ne indywidualnie w zależności od wielkości wpływu
ogólnego, wielkości wpływu wniosków określonego
rodzaju, np. hipotek, sytuacji kadrowej w danym wy-
dziale, proporcjonalnego rozdziału pracy, a także ilo-
ści wniosków, które objęte są ustawowym terminem
ich rozpoznania w kontekście przepisów cytowanej
ustawy z dnia 7 września 2007 r.
Nadmieniam, że w Wydziale Ksiąg Wieczystych
Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wro-
cławiu w wyniku podjętych czynności nadzorczych
od dnia 1 stycznia 2009 r. zostały wprowadzone
zmiany w zakresie organizacji pracy, w szczególności
w odniesieniu do zakładania ksiąg wieczystych na
podstawie umów ustanowienia odrębnej własności
lokalu i jego sprzedaży, przez utworzenie odrębnej
grupy do projektowania tego rodzaju wpisów, jak
również do dwóch miesięcy określono czas dla rozpo-
znania wniosków o wpis hipoteki do ksiąg już zało-
żonych. Ponadto podejmowane i planowane są dzia-
łania w celu podziału wydziału na mniejsze jednost-
ki, które zapewnią sprawniejsze zarządzanie.
Zmiany w organizacji pracy wydziału przynoszą
już wymierne efekty, gdyż czas trwania postępowa-
nia wieczystoksięgowego uległ skróceniu z 5,1 mie-
siąca do 3,5 miesiąca w ciągu 6 miesięcy br., zaś licz-
ba spraw zalegających ponad 6 miesięcy wynosi 203
na koniec I półrocza 2009 r.
Niewątpliwie sugestia pana posła dotycząca moż-
liwości wprowadzenia „dyżuru hipotecznego” w Są-
dzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków we Wrocła-
wiu zostanie przedstawiona kierownictwu sądu ce-
lem rozważenia jej zastosowania dla ewentualnego
dalszego skrócenia terminu rozpoznania wniosków
o wpis hipoteki do ksiąg już założonych, przy równo-
czesnym zachowaniu zasad organizacji pracy i stan-
dardów obowiązujących w tym wydziale, zwłaszcza
że wpływa do niego znaczna ilość wniosków Skarbu
Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego
(w I półroczu 2009 r. ok. 1600) objętych ustawowym
obowiązkiem ich rozpoznania w terminie 1 miesiąca.
Dziękując Panu Posłowi za wykazaną w zapyta-
niu troskę o sprawność postępowania wieczystoksię-
gowego w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzy-
ków we Wrocławiu, wyrażam nadzieję, że udzielona
odpowiedź jest wyczerpująca.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie przygotowania rządowych inicjatyw
zmian przepisów, które ułatwiłyby uzyskanie
zgody na kontynuację dzierżawy
terenów leśnych, na których istnieją
ośrodki wypoczynkowe (4760)
Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia
16 września 2009 r., znak: SPS-024-4760/09, zapy-
tanie posła Jana Kochanowskiego w sprawie przy-
gotowania rządowych inicjatyw zmian przepisów,
które ułatwiałyby uzyskanie zgody na kontynuację
dzierżawy terenów leśnych, na których istnieją
ośrodki wypoczynkowe, przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 września
1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45 poz. 435, ze
zm.) Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwo-
we jako państwowa jednostka organizacyjna niepo-
siadająca osobowości prawnej reprezentuje Skarb
Państwa w zakresie zarządzanego mienia, którym
gospodaruje w sposób samodzielny. Zasady gospoda-
rowania tym mieniem określają przepisy rozdziału
6a ww. ustawy o lasach.
Przepis art. 39 ustawy o lasach przewiduje, że
grunty leśne znajdujące się w zarządzie Lasów Pań-
stwowych mogą być wydzierżawione przez nadle-
śniczego za zgodą dyrektora regionalnej dyrekcji
Lasów Państwowych.
Poruszony w ww. zapytaniu problem dzierżawy
terenów leśnych, na których istnieją ośrodki wypo-
czynkowe, jest bardzo złożony i związany z różnorod-
ną sytuacją prawną gruntów. Większość ośrodków
wypoczynkowych powstałych w latach 60.–80. ubie-
głego wieku lokalizowana była z reguły nad jeziorami
i wewnątrz kompleksów leśnych, często bez przepro-
wadzenia należytej procedury związanej z ochroną
gruntów leśnych oraz przepisami dotyczącymi po-
wszechnej ewidencji gruntów.
Otóż skomplikowany stan prawny tych gruntów
wynika m.in. z:
— niezgodności stanu faktycznego ze stanem ewi-
dencyjnym (brak ujawnienia na gruntach leśnych
Skarbu Państwa naniesień ośrodków wypoczynko-
wych),
— różnego stanu prawnego własności naniesień
ośrodków wypoczynkowych,
— braku zmiany przeznaczenia gruntów na cele
nierolnicze i nieleśne w miejscowych planach zago-
spodarowania przestrzennego (pomimo zmiany użyt-
kowania gruntów leśnych teren nadal przeznaczony
jest na cele leśne),
— braku zalegalizowania faktycznego wyłączenia
gruntów leśnych z produkcji.

Opisana powyżej sytuacja powoduje, że każdy
przypadek dotyczący ośrodków wypoczynkowych
wymaga indywidualnego rozpatrywania. Wymienio-
ne wyżej uregulowania ustawowe dotyczące gospo-
darowania mieniem Skarbu Państwa będącym w za-
rządzie Lasów Państwowych umożliwiają jednostko-
we rozpatrywanie spraw dotyczących ośrodków wy-
poczynkowych.
Przy indywidualnym rozpatrywaniu takich spraw
uwzględnia się zarówno społeczne aspekty problemu,
jak i okoliczności oraz termin powstania ośrodków.
W szczególności ważny jest termin zmiany użytko-
wania gruntów leśnych, a co za tym idzie faktyczne
wyłączenie gruntu z produkcji. Taki tryb postępowa-
nia umożliwia rozwiązywanie problemów dotyczą-
cych poszczególnych przypadków z uwzględnieniem
obowiązujących przepisów oraz z pełnym zabezpie-
czeniem interesu Skarbu Państwa.
Należy w tym miejscu podkreślić, iż przepisy
ustawy o lasach nakładają na Lasy Państwowe obo-
wiązek przede wszystkim prowadzenia racjonalnej
gospodarki leśnej mającej na celu m.in. zachowanie
lasów i ich ochronę oraz powiększanie zasobów le-
śnych. Natomiast przepisy ustawy o lasach dotyczące
gospodarowania zarządzanym mieniem powinny słu-
żyć osiągnięciu tym celom.
Jednocześnie informuję, że przepisy ustawy z dnia
3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266, ze zm.) regulują-
ce zasady przeznaczania gruntów leśnych na cele
nieleśne w miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego, a także wyłączania ich z produkcji,
mają m.in. na celu ograniczanie przeznaczenia grun-
tów leśnych na cele nierolnicze i nieleśne.
W związku z tym uważam, że dalsze funkcjonowa-
nie ośrodków wypoczynkowych może odbywać się na
podstawie wieloletnich umów najmu lub dzierżawy,
natomiast w przypadku kiedy faktyczne wyłączenie
gruntów leśnych z produkcji nastąpiło w minionych
latach lub rozbudowa istniejącego ośrodka powoduje
konieczność takiego wyłączenia z produkcji, należy
podjąć stosowne działania zmierzające do przeznacze-
nia takiego gruntu na cele nieleśne w miejscowym
planie zagospodarowania przestrzennego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że aktualne przepisy
ustawy o lasach oraz przepisy ustawy o ochronie
gruntów rolnych i leśnych w sposób kompleksowy
regulują kwestie związane z udostępnianiem terenów
leśnych, na których funkcjonują ośrodki wypoczyn-
kowe. W związku z tym nie uważam za celowe podej-
mowanie inicjatywy ustawodawczej w kierunku
zmian przepisów prawnych ułatwiających uzyskanie
zgody na kontynuację dzierżawy terenów leśnych, na
których istnieją ośrodki wypoczynkowe.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 17 października 2009 r.
567
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie ewentualnych zmian
w sposobie prowadzenia dokumentacji
i warunków organizacji tajnej kancelarii
dla spółek prawa handlowego (4763)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 września 2009 r. (SPS-024-4763/09),
przekazujące zapytanie posła na Sejm RP pana Jana
Kochanowskiego z dnia 9 września 2009 r. w sprawie
ewentualnych zmian w sposobie prowadzenia doku-
mentacji i warunków organizacji tajnej kancelarii dla
spółek prawa handlowego, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Zasady ochrony informacji niejawnych, w tym or-
ganizowanie ochrony tych informacji, klasyfikowanie
i udostępnianie, kontrola obiegu dokumentów oraz
tworzenie kancelarii tajnych, określa ustawa z dnia
22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych
(t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631, z późn. zm.).
Przepis art. 1 ust. 2 ww. ustawy wymienia podmioty,
do których mają zastosowanie przepisy niniejszej usta-
wy, w tym państwowe osoby prawne i inne państwowe
jednostki organizacyjne niż wymienione w pkt 1–3
(art. 1 ust. 2 pkt 4 ustawy). Rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 18 października 2005 r. w sprawie
organizacji i funkcjonowania kancelarii tajnych (Dz.
U. Nr 208, poz.1741) wydane na podstawie art. 53 ust.
1 ustawy o ochronie informacji niejawnych określa
m.in. strukturę organizacji kancelarii tajnych, pod-
stawowe zadania kierowników kancelarii tajnej, tryb
obiegu informacji niejawnych oraz zakres stosowania
środków ochrony fizycznej.
Podkreślenia wymaga, że kwestie związane ze
zmianami w sposobie prowadzenia dokumentacji
i warunków organizacji tajnej kancelarii pozostają
poza zakresem właściwości ministra spraw we-
wnętrznych i administracji. Niemniej jednak poin-
formować pragnę, że w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów w ramach prac Kolegium do Spraw
Służb Specjalnych przygotowany został projekt
ustawy o ochronie informacji niejawnych, który
w chwili obecnej znajduje się na etapie uzgodnień
międzyresortowych.
Zakres podmiotowy projektu ustawy nie różni się
od zakresu obowiązującej ustawy o ochronie infor-
macji niejawnych. Projekt przewiduje m.in. że jed-
nostki organizacyjne, w których są przetwarzane
informacje niejawne oznaczone klauzulą „tajne” lub
„ściśle tajne”, organizują kancelarie tajne.
W ramach uzgodnień międzyresortowych do Mi-
nisterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
wpłynął projekt rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie organizacji i funkcjonowania kancelarii
568
tajnych. Projekt, przedłożony przez szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, zakłada m.in. libe-
ralizację wymagań dla ochrony tajemnicy służbowej.
Projektodawca uznał, że stosowanie podobnych roz-
wiązań w przypadku tajemnicy służbowej, której dys-
ponentem są małe jednostki organizacyjne, jest w wie-
lu przypadkach nie tylko nieuzasadnione, ale rów-
nież niemożliwe do spełnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 14 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy do doradztwa w za-
kresie ochrony informacji niejawnych właściwe są
służby ochrony państwa (Agencja Bezpieczeństwa
Wewnętrznego w sferze cywilnej, Służba Kontrwy-
wiadu Wojskowego w sferze wojskowej).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie zaostrzenia kar za znęcanie się
nad zwierzętami (4775)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Ireneusza Rasia w sprawie zaostrze-
nia kar za znęcanie się nad zwierzętami, przekazane
przy piśmie z dnia 23 września 2009 r., SPS-024-4775/
09, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Poruszona w zapytaniu problematyka uregulowa-
na została przede wszystkim w ustawie z dnia 21
sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz.1002, z poźn. zm.), która obejmuje ochro-
ną zwierzęta domowe, zwierzęta gospodarskie, zwie-
rzęta wykorzystywane do celów rozrywkowych, wi-
dowiskowych, filmowych, sportowych i specjalnych,
zwierzęta utrzymywane w ogrodach zoologicznych,
zwierzęta dzikie (wolno żyjące), a także zwierzęta
obce faunie rodzinnej.
Ustawa określa zasady postępowania ze zwierzę-
tami, a w tym kontekście definiuje m.in. takie poję-
cia, jak „humanitarne traktowanie zwierząt”, „okrut-
ne traktowanie zwierząt”, „okrutne metody w chowie
lub hodowli zwierząt”, „przeciążanie zwierząt”, czy
też „szczególne okrucieństwo zabijającego zwierzę”
(art. 4).
W przepisach karnych (rozdział XI ustawy) pena-
lizowane jest zabijanie, uśmiercanie oraz dokonywa-
nie uboju zwierzęcia z przyczyn nieuzasadnionych
lub niehumanitarnych bądź bez przyczyny wymie-
nionej w art. 33 ust.1, a także znęcanie się nad zwie-
rzęciem, w tym znęcanie ze szczególnym okrucień-
stwem. Przepisy karne przewidują za stypizowane
w nich czyny możliwość wymierzenia kary grzywny,
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku (art. 35 ust. 1), a jeśli sprawca działa ze szcze-
gólnym okrucieństwem – kary pozbawienia wolności
w wymiarze do 2 lat.
Skazując za przestępstwo zabicia, uśmiercenia
albo dokonania uboju zwierzęcia z naruszeniem prze-
pisów ustawy albo za przestępstwo znęcania się nad
zwierzęciem, sąd może orzec przepadek zwierzęcia,
a w razie skazania za kwalifikowaną postać takich
czynów popełnioną przez sprawcę działającego ze
szczególnym okrucieństwem sąd obligatoryjnie orze-
ka przepadek zwierzęcia, jeżeli sprawca jest jego wła-
ścicielem (art. 35 ust. 3).
W razie skazania sąd może ponadto orzec wobec
sprawcy zakaz wykonywania określonego zawodu,
prowadzenia określonej działalności lub wykonywa-
nia czynności wymagających zezwolenia, które są
związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddzia-
ływaniem na nie, a także przepadek narzędzi lub
przedmiotów pochodzących z przestępstwa albo słu-
żących do jego popełnienia (art. 35 ust. 4). Ustawa
daje także możliwość orzeczenia nawiązki w wysoko-
ści od 25 zł do 2500 zł na cel związany z ochroną
zwierząt, wskazany przez sąd (art. 35 ust. 5).
Istotne regulacje prawne dotyczące omawianej
problematyki przewidziane są również w ustawie
z dnia 21 stycznia 2005 r. o doświadczeniach na zwie-
rzętach (Dz. U. Nr 33, poz. 289, z późn. zm.), która
w przepisach art. od 38 do 41 przewiduje odpowie-
dzialność karną za przeprowadzanie doświadczeń
z narażeniem zwierząt doświadczalnych na zbędny
ból, cierpienie, strach lub trwałe uszkodzenie orga-
nizmu; za przeprowadzanie doświadczeń bez odpo-
wiedniego znieczulenia bądź w celu testowania ko-
smetyków lub środków higienicznych oraz za powtór-
ne wykorzystywanie zwierząt doświadczalnych do
doświadczeń powodujących silny strach, ból lub cier-
pienie.
W zakresie ochrony świata zwierzęcego ważne są
również regulacje prawne zawarte w ustawie z dnia
18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz. U.
z 1999 r. Nr 66, poz. 750, z późn. zm.), typizującej m.in.
przestępstwo kłusownictwa rybackiego (art. 27a);
w ustawie z dnia 13 października 1995 r. Prawo ło-
wieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn.
zm.), zawierającej w art. 52 i 53 przepisy karne pena-
lizujące kłusownictwo myśliwskie i inne powiązane
z nim zachowania; w ustawie z 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.), typizującej w art. 128 naruszenie prawa
międzynarodowego i wspólnotowego przy przewoże-
niu przez granicę zwierząt objętych ochroną.
Odnośnie poruszonego w zapytaniu problemu
orzekania w tego rodzaju sprawach przez sądy ni-
skich – w ocenie autora zapytania – kar oraz rzad-
kiego orzekania kary pozbawienia wolności bez wa-

runkowego zawieszenia jej wykonania wskazać na-
leży, że sądowy wymiar kary opiera się na konstytu-
cyjnej zasadzie niezawisłości sędziowskiej. Zgodnie
z tą zasadą sędziowie są niezawiśli i podlegają tylko
konstytucji oraz ustawom. Zasada ta jednak nie ozna-
cza dowolności czy arbitralności podejmowanych
przez sądy rozstrzygnięć – sędziowie bowiem mają
obowiązek przestrzegania obowiązujących ustaw,
a więc również określonych ustawowo dyrektyw wy-
miaru kary zawartych m.in. w art. 53 § 1 i 2 Kodek-
su karnego. Wyeksponowany w art. 53 § 1 K.k. wy-
móg współmierności kary do stopnia społecznej szko-
dliwości czynu oraz nieprzekraczania przy określa-
niu rodzaju i rozmiaru konkretnej kary stopnia winy
wiąże się z fundamentalnymi zasadami prawa kar-
nego – odpowiedzialnością sprawcy za czyn na zasa-
dzie winy i w granicach zawinienia. Wina pełni funk-
cję legitymizującą odpowiedzialność karną sprawcy,
ale równocześnie limituje surowość kary, która nie
może przekraczać jej stopnia. Tym samym nie jest
możliwe wymierzenie surowszej kary niż dyktowana
winą sprawcy, choćby za jej wymierzeniem przema-
wiały ważne względy społeczne, a zwłaszcza potrzeby
w zakresie prewencji generalnej.
Jednocześnie należy podkreślić, że ustawodawca
w art. 58 § 1 K.k. ustanowił prymat kar nieizolacyj-
nych we wszystkich tych przypadkach, w których sąd
ma możliwość wyboru rodzaju kary. Dotyczy to
przede wszystkim sankcji alternatywnych, przewi-
dujących za przestępstwo karę pozbawienia wolności
obok kary ograniczenia wolności i kary grzywny albo
obok jednej z tych kar (tak jak w przypadkach usta-
wowego zagrożenia przewidzianego za czyny z art. 35
ust. 1 i 2 ustawy o ochronie zwierząt).
Przesłanki dopuszczalności zastosowania insty-
tucji probacyjnej, jaką stanowi warunkowe zawiesze-
nie wykonania kary, w tym kary pozbawienia wolno-
ści, zostały określone w art. 69 Kodeksu karnego.
Prawo dopuszcza generalną możliwość (z wyjątkiem
odnoszącym się do sprawcy występku o charakterze
chuligańskim – art. 69 § 4 K.k.) zastosowania tej
instytucji wobec sprawcy każdego przestępstwa, za
które została wymierzona kara pozbawienia wolności
w wymiarze nieprzekraczającym 2 lat.
Podstawową przesłanką stosowania tej instytucji
jest przekonanie, że zastosowanie warunkowego za-
wieszenia wykonania kary jest wystarczające dla
osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczegól-
ności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa.
Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest zatem
minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla
oceny, czy można zastosować warunkowe zawiesze-
nie wykonania kary. Przekonanie sądu o tym, że
kara z zastosowaniem warunkowego zawieszenia jej
wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wo-
bec sprawcy celów kary, powinno być oparte przede
wszystkim na postawie sprawcy, jego właściwościach
i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie
życia oraz zachowaniu się po popełnieniu przestęp-
stwa (art. 69 § 2 K.k.).
569
Należy podkreślić, że niemożliwe do pogodzenia z
konstytucyjną zasadą równości wobec prawa (art. 32
ust. 1 konstytucji) oraz założeniami systemowymi
prawa karnego byłoby rozwiązanie, zgodnie z którym
wobec sprawców niektórych rodzajów przestępstw,
np. przestępstw określonych w ustawie o ochronie
zwierząt, w sposób generalny wyłączona byłaby moż-
liwość zastosowania instytucji warunkowego zawie-
szenia wykonania orzeczonej kary.
Pamiętać natomiast należy, iż wyroki sądowe
podlegają kontroli instancyjnej, sprawowanej przez
sąd wyższego rzędu, w wypadku wniesienia przez
uprawniony podmiot środka zaskarżenia. Art. 39
ustawy o ochronie zwierząt stanowi, że w sprawach
o przestępstwa określone w art. 35 ust. 1 i 2, jeżeli
nie działa pokrzywdzony, jego prawa może wykony-
wać organizacja społeczna, której statutowym celem
działania jest ochrona zwierząt.
Organizacje takie mogą więc wstąpić do procesu
w charakterze oskarżyciela posiłkowego poprzez zło-
żenie stosownego oświadczenia do czasu rozpoczęcia
przewodu sądowego na rozprawie głównej i jako stro-
na postępowania w przypadku wydania przez sąd roz-
strzygnięcia ocenianego jako zbyt łagodne mogą w ape-
lacji podnosić zarzut rażącej niewspółmierności kary
oparty na art. 438 pkt 4 Kodeksu postępowania kar-
nego. Mogą również kwestionować zawarte w wyroku
rozstrzygnięcie w przedmiocie zastosowania instytucji
warunkowego zawieszenia wykonania kary. W wy-
padku zasadności takich zarzutów zadaniem sądu od-
woławczego będzie dokonanie stosownej modyfikacji
rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji lub przekaza-
nie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego
rozpoznania (art. 437 i art. 438 K.p.k.).
Należy podkreślić, że prawomocne orzeczenie
kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania
umożliwia efektywne reagowanie na zachowania
skazanego podejmowane w okresie próby. W szcze-
gólności jeżeli okaże się, że przyjęta przez sąd pro-
gnoza kryminologiczna dotycząca skazanego nie była
trafna i ponawia on w okresie próby zachowania sta-
nowiące naruszenie porządku prawnego lub uchyla
się od nałożonych na niego obowiązków, możliwe jest
(art. 75 § 2 K.k.), a w niektórych wypadkach – obo-
wiązkowe (art. 75 § 1 K.k.) zarządzenie wykonania
orzeczonej kary. Możliwość taka, lub obowiązek, do-
tyczyć będzie również kar orzeczonych wobec spraw-
ców przestępstw z ustawy o ochronie zwierząt, w wy-
padkach gdy uprzedni wyrok skazujący nie odwiedzie
ich od podejmowania kolejnych krzywdzących zwie-
rzęta zachowań.
Odnosząc się do poruszonego w zapytaniu proble-
mu stopnia surowości kar przewidzianych za prze-
stępstwa z ustawy o ochronie zwierząt, należy pod-
kreślić, że kwestia ustawowego zagrożenia jest zależ-
na od przyjętej przez ustawodawcę hierarchii warto-
ści dóbr prawnie chronionych. Ostateczna ocena
w tym zakresie należy do organów władzy ustawo-
dawczej, co oczywiście nie wyklucza możliwości wnio-
skowania przez organy władzy wykonawczej o doko-
570
nanie określonych zmian stanu normatywnego.
Ewentualna nowelizacja prawa w tym zakresie musi
jednak opierać się na rzeczywistych potrzebach kry-
minalno-politycznych wskazujących na deficyt do-
tychczasowych unormowań, jak również nie może
kolidować z zasadą proporcjonalności wynikającą
z art. 31 ust. 3 konstytucji ani z aksjologicznymi za-
łożeniami systemu prawa karnego przejawiającymi
się również w określonej hierarchizacji podlegających
karnoprawnej ochronie dóbr.
Biorąc pod uwagę powyżej wskazane okoliczności,
nie można uznać, aby wysokość zagrożeń ustawo-
wych objętych przepisami karnymi ustawy o ochro-
nie zwierząt, sięgająca 2 lat pozbawienia wolności
w wypadku przestępstwa z art. 35 ust. 2 ustawy, była
w stosunku do ciężaru tych czynów niewspółmiernie
niska. Chronione tymi przepisami dobra są istotne,
jednak nie mogą być zestawiane z wieloma innymi
dobrami chronionymi przepisami Kodeksu karnego
oraz ustaw szczególnych, takimi np. jak życie i zdro-
wie ludzkie czy bezpieczeństwo powszechne.
Odnosząc się do praktyki orzeczniczej w sprawach
o przestępstwa z ustawy o ochronie zwierząt, wyra-
żam pogląd, że kary orzekane wobec sprawców prze-
stępstw z ustawy o ochronie zwierząt generalnie po-
zostają w adekwatnej relacji do ciężaru i charakteru
popełnionych czynów, zaś sprawcy krzywdzenia zwie-
rząt coraz częściej trafiają przed oblicze wymiaru
sprawiedliwości. Z danych statystycznych gromadzo-
nych w Ministerstwie Sprawiedliwości, a dotyczących
osób prawomocnie skazanych za przestępstwa okre-
ślone w ustawie o ochronie zwierząt wynika, że wobec
sprawców takich przestępstw stosunkowo często za-
padają kary pozbawienia wolności, przy czym w wy-
padkach drastycznych czynów niejednokrotnie są to
kary pozbawienia wolności bez zastosowania instytu-
cji warunkowego zawieszenia wykonania kary.
Dla przykładu: o ile w 2000 r. za takie czyny zo-
stało skazanych 214 osób, w tym 85 osób na karę
pozbawienia wolności, to w 2007 r. zostało skazanych
już 486 osób, w tym 217 osób na karę pozbawienia
wolności, zaś w 2008 r. – 581 osób, w tym 243 osoby
na karę pozbawienia wolności.
Wszystkie powyżej przedstawione okoliczności
uzasadniają więc ocenę, że w chwili obecnej nie za-
chodzą okoliczności przemawiające za podjęciem prac
legislacyjnych w zakresie należącym do właściwości
ministra sprawiedliwości prowadzących do zmiany
stanu prawnego zgodnie z kierunkiem postulowa-
nym w zapytaniu poselskim. Obowiązujące unormo-
wania, przy założeniu ich właściwego stosowania,
stanowią gwarancję efektywnego kształtowania
i utwierdzania w świadomości społecznej poglądu
o cywilizacyjnym wymogu humanitarnego traktowa-
nia zwierząt, umożliwiając również zgodne z zasadami
sprawiedliwej represji karnej aktualizowanie odpowie-
dzialności karnej sprawców wymóg ten sabotujących.
Tym samym podjęcie w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści takich prac aktualnie nie jest planowane.
Końcowo podkreślenia wymaga okoliczność, że
problematyka ochrony zwierząt, a więc również no-
welizacji ustawy o ochronie zwierząt, należy do wła-
ściwości ministra rolnictwa i rozwoju wsi, zgodnie
z art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie możliwości uzyskania
dofinansowania do planowanej rozbudowy sieci
kanalizacyjnej w aglomeracji Skoczów (4812)
Szanowny Panie Ministrze! Odpowiadając na za-
pytanie posła Stanisława Pięty z dnia 25 września
2009 r., znak: SPS-024-4812/09, w sprawie możliwo-
ści uzyskania dofinansowania do planowanej rozbu-
dowy sieci kanalizacyjnej w aglomeracji Skoczów,
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Pytanie 1.: „W przypadku realizacji rozbudowy
sieci kanalizacyjnej przy koncentracji RLM 55, na
jaką kwotę eksperci Pana Ministra szacują koszt
1 m3 ścieków po rozbudowie sieci (dziś koszt ten wy-
nosi ok. 4,10 zł)”?
Z dniem 1 stycznia 2005 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie w sprawie sposobu wyznaczania obszaru
i granic aglomeracji zawierające szereg założeń i wskaź-
ników, które muszą być spełnione, aby aglomeracja
została ustanowiona aktem prawa miejscowego.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem realizacja inwestycji
dotycząca budowy sieci kanalizacyjnej powinna być
uzasadniona finansowo i technicznie, przy czym
wskaźnik długości sieci nie może być mniejszy od 120
mieszkańców na kilometr nowo budowanej sieci.
Wskaźnik ten uśredniony dla całego kraju jest wy-
znacznikiem opłacalności ekonomicznej inwestycji
oraz określa możliwości finansowego pokrywania
pełnych kosztów usług kanalizacyjnych obejmują-
cych odprowadzanie i oczyszczanie ścieków, które
ponoszą mieszkańcy danej aglomeracji. W § 3 ust. 5
rozporządzenia wymienione zostały odstępstwa od
obliczania wskaźnika długości sieci, których zasto-
sowanie jest możliwe w przypadku, gdy tereny danej
aglomeracji spełniają przesłanki określone tym prze-
pisem.

Przedsięwzięcia inwestycyjne związane z budową
i rozbudową sieci kanalizacyjnej finansowane są ze
środków własnych gmin, środków pomocowych UE,
funduszów ekologicznych i innych źródeł. Natomiast
koszty funkcjonowania tych systemów muszą być po-
krywane z opłat taryfowych ponoszonych przez lud-
ność korzystającą z sieci. Zgodnie z rozporządzeniem
ministra budownictwa w sprawie określenia taryf,
wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków
rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe
odprowadzanie ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 127, poz.
886) koszty te obejmują:
— eksploatację i utrzymanie, w tym: amortyzację
lub odpisy umorzeniowe, podatki i opłaty niezależne
od przedsiębiorstwa, opłaty za korzystanie ze środo-
wiska,
— zakup wody lub wprowadzania ścieków do
urządzeń kanalizacyjnych niebędących w posiadaniu
użytkownika,
— spłaty rat kapitałowych ponad wartość amor-
tyzacji lub umorzenia,
— spłaty odsetek od zaciągniętych kredytów i po-
życzek,
— należności nieregularne,
— marżę zysku.
Na wysokość taryfy najbardziej wpływają: amor-
tyzacja, opłaty środowiskowe i koszty oczyszczania
ścieków. Dlatego też analiza przyszłych taryf za usłu-
gi i możliwość pokrywania tych opłat przez ludność
powinna być prowadzona niezależnie dla całej aglo-
meracji i poszczególnych miejscowości wchodzących
w jej skład. Bardzo dobrym działaniem poprzedzają-
cym wyznaczenie aglomeracji i zasięgu systemu ka-
nalizacyjnego jest wstępna analiza efektywności in-
westycji.
Zgodnie z danymi zawartymi w projekcie aktuali-
zacji „Krajowego programu oczyszczania ścieków
komunalnych” (AKPOŚK 2009) aglomerację Sko-
czów zamieszkuje 39 869 mieszkańców, z czego
23 000 jest obecnie podłączonych do istniejącej sieci
kanalizacyjnej. Planuje się natomiast wybudowanie
297 km sieci, do której przyłączonych zostanie
16 234 mieszkańców. Wskaźnik długości sieci wyno-
si w tym przypadku 54,6 Mk/km sieci. Na podstawie
informacji ujętych w AKPOŚK 2009 można wstępnie
oszacować, że przy obecnym programie inwestycyj-
nym koszt 1 m3 ścieków w aglomeracji Skoczów wzro-
śnie o ok. 1,5 zł głównie z powodu podwyższonej
amortyzacji.
Pytanie 2.: „Czy zdaniem podległych Panu Mini-
strowi ekspertów właściwe jest w aglomeracji Sko-
czów inwestowanie w rozbudowę sieci kanalizacyjnej
czy też korzystniejszym rozwiązaniem jest budowa
indywidualnych bądź siedliskowych systemów
oczyszczania ścieków?”
W przypadku gdy na terenie aglomeracji wystę-
puje zbyt duże rozproszenie zabudowy (nie jest speł-
niony wskaźnik długości sieci – 120 Mk/1km sieci),
a budowa systemu kanalizacji zbiorczej nie przynio-
słaby korzyści dla środowiska lub powodowałaby
571
nadmierne koszty, spełnienie obowiązujących stan-
dardów w zakresie odprowadzania ścieków komunal-
nych powinno być możliwe do osiągnięcia poprzez
stosowanie systemów indywidualnych lub inne odpo-
wiednie rozwiązania zapewniające ten sam poziom
ochrony środowiska.
Zwracam jednak uwagę na fakt, że informacje,
którymi dysponuje KZGW, uniemożliwiają precyzyj-
ne określenie zasadności ekonomicznych i ekologicz-
nych realizacji wszystkich zgłoszonych przedsięwzięć.
Przekazywane dane opierają się głównie na doku-
mentach planistycznych, tj. wieloletnich planach
i prognozach dotyczących przyszłych działań inwe-
stycyjnych gmin. Dlatego też dalsza ocena zasadności
finansowania powinna odbywać się w procesie indy-
widualnej oceny wniosków składanych do jednostek
finansujących. Szczegółowa dokumentacja, w tym
studium wykonalności, analizy finansowe i ekono-
miczne, umożliwiają bowiem zbadanie, czy zapropo-
nowany projekt może być zrealizowany zgodnie z za-
łożeniami jednostek terytorialnych odpowiedzial-
nych za daną aglomerację. W związku z powyższym
dokumentacja ta wykaże, czy najlepszym rozwiąza-
niem na terenie aglomeracji Skoczów jest realizacja
sieci kanalizacyjnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zwolnień dyrektorów
p.p.u.p. Poczta Polska w Poznaniu (4814)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytania posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zwolnień dyrektorów p.p.u.p. Poczta Pol-
ska w Poznaniu (SPS-024-4814/09) poniżej przedsta-
wiam odpowiedzi na zadane pytania.
Od dnia 1 września 2009 r. Poczta Polska funk-
cjonuje jako spółka akcyjna, tym samym prowadzi
działalność na podstawie Kodeksu spółek handlo-
wych oraz w oparciu o postanowienia statutu spółki
akcyjnej Poczta Polska.
Stosownie do § 25 ust. 1 statutu Poczty Polskiej
SA pracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy jest
spółka, a w myśl ust. 2 czynności z zakresu prawa
pracy dokonuje osoba upoważniona przez zarząd.
572
Oznacza to, że minister infrastruktury nie jest orga-
nem właściwym do prowadzenia spraw pracowni-
czych spółki Poczta Polska i pozostają one w wyłącz-
nej gestii zarządu.
W myśl powyższego zwróciłem się do zarządu
Poczty Polskiej z prośbą o przedstawienie wyjaśnień
w zakresie kwestii poruszonych w zapytaniach pana
posła. W oparciu o informacje uzyskane od spółki
przedstawiam, co następuje.
Ad 1. Czym kieruje się obecnie kierownictwo
Poczty Polskiej, prowadząc taką politykę kadrową?
Komercjalizacja Poczty Polskiej niesie za sobą
nowe, bardzo trudne wyzwania. Są one związane ze
wzrastającą stale konkurencją na rynku usług, postę-
pem technicznym, zmianami prawa, liberalizacją ryn-
ku pocztowego oraz wieloma innymi czynnikami.
Niekwestionowaną prawdą jest, iż firmy, aby po-
dążać za zmianami na rynku, muszą przede wszyst-
kim zmieniać się same. Stąd też podjęte przez zarząd
decyzje co do zmian struktury – dążące do jej spłasz-
czenia, to również decyzje dotyczące alokacji części
kadry managerskiej. Kierownictwo Poczty Polskiej
przy zmianie struktury organizacyjnej Centrum
Poczty przyjęło następujące założenia procesu aloka-
cji pracowników:
— zatrzymanie w przedsiębiorstwie na danych
stanowiskach pracy pracowników o najwyższej przy-
datności zawodowej,
— jak najlepsze wykorzystanie ich potencjału za-
wodowego zgodnie z potrzebami firmy, niezależnie
od jednostki organizacyjnej, w której pracownik jest
zatrudniony na dany dzień,
— przeprowadzenie redukcji zatrudnienia z grupy
pracowników, których przydatność zawodowa na sta-
nowiskach objętych reorganizacją jest najniższa.
Ad 2. Czy zmiany nie są sterowane przez mini-
sterstwo, o czym coraz częściej mówi się dziś wśród
pracowników poczty?
Jak już na wstępie wspomniałem, kwestie pra-
cownicze są w wyłącznej gestii Zarządu Poczty Pol-
skiej SA.
Minister infrastruktury, jednocześnie będący
walnym zgromadzeniem spółki, uchwałą nr 1 z dnia
22 września 2009 r. ustanowił pełnomocnika do za-
warcia umów stanowiących podstawę zatrudnienia
jedynie z członkami zarządu.
Ad 3 i Ad 4. Czy według Pana Ministra słuszne
jest, że odwołuje się ze stanowisk dyrektorskich – nie-
likwidowanych – osoby z długoletnim stażem, a w to
miejsce na zastępców powołuje się osoby niedoświad-
czone? Jakie są powody odwołań tych dyrektorów?
Czas zmian – jaki nastał w spółce, i czas wyzwań
– jaki ją czeka, wymusza na kierownictwie podejmo-
wanie trudnych decyzji personalnych. Zarząd Poczty
Polskiej SA ma prawo, ale także obowiązek doboru
i zmiany kadry kierowniczej w sposób zapewniający
w jego opinii najlepszą w przyszłości realizację zadań
firmy.
Osoby, które z dniem 1 września br. oraz 1 paź-
dziernika br. zostały powołane na stanowiska dyrek-
torskie, legitymują się długoletnim stażem pracy
w firmie, a każdy z powołanych dyrektorów piasto-
wał przez ostatnie lata stanowiska kierownicze i dy-
rektorskie, osiągając bardzo dobre wyniki pracy.
Ad 5. Czy właściwe jest odwoływanie tych dyrek-
torów i proponowanie im stanowisk o kilka szczebli
niższych?
Każdy z odwołanych dyrektorów otrzymał propo-
zycję objęcia stanowisk kierowniczych, i tak:
— pani dyrektor B. P. – stanowisko kierownika
Działu Zarządzania Siecią i Komunikacji w CP Od-
dział Rejonowy Poznań- Miasto,
— pan dyrektor P. K. – stanowisko kierownika
Działu Sprzedaży Usług Detalicznych i Poczto-
wych,
— pan dyrektor W. S. – stanowisko kierownika
Wydziału Operacji w Centrum Poczty Węzeł Ekspe-
dycyjno-Rozdzielczy w Komornikach k. Poznania.
Panu W. S. złożono również propozycję objęcia sta-
nowiska dyrektora WER w Warszawie, jednak nie
została przyjęta.
Ad 6. Czy nagrodą za te działania jest nominacja
pełnomocnika regionalnego na stanowisko zastępcy
ds. handlowych w regionie?
Decyzją nr 22 dyrektora generalnego Poczty Pol-
skiej z dnia 20 lipca 2009 r. w związku ze zmianą
struktury organizacyjnej Centrum Poczty i Centrum
Usług Koncesjonowanych zostali powołani pełnomoc-
nicy do spraw alokacji pracowników dla regionów:
poznańskiego i szczecińskiego, katowickiego, bydgo-
skiego, kieleckiego i łódzkiego, krakowskiego i rze-
szowskiego. Zadaniem pełnomocników było prawi-
dłowe przeprowadzenie procesu alokacji pracowni-
ków na danym obszarze działania zgodnie z harmo-
nogramem alokacji zatwierdzonym przez dyrektora
generalnego Poczty Polskiej.
Mam nadzieję, że zaprezentowane informacje
w sposób wyczerpujący wyjaśniają kwestie poruszone
w zapytaniach pana posła.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie działalności biur informacji
gospodarczej (4815)
W nawiązaniu do pisma z dnia 25 września br.,
znak: SPS-024-4815/09, przekazuję odpowiedź na
zapytanie pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
działalności biur informacji gospodarczej.

Aktualnie na polskim rynku funkcjonują trzy biu-
ra informacji gospodarczej: Krajowy Rejestr Długów,
Europejski Rejestr Informacji Finansowej (wcześniej
KSV BIG SA) i InfoMonitor. W latach 2006–2009
każde z tych biur podlegało planowanej kontroli mi-
nistra gospodarki. Nieprawidłowości stwierdzone
podczas powyższych kontroli zostały wyszczególnio-
ne w wystąpieniach pokontrolnych. Nieprawidłowo-
ści usunięto.
Należy podkreślić, że ważnym elementem nad-
zoru ministra właściwego do spraw gospodarki nad
biurami informacji gospodarczej jest rozpatrywanie
skarg konsumentów i przedsiębiorców na działal-
ność tych biur. Rozpatrując skargi konkretnych
podmiotów, minister gospodarki ma możliwość
sprawdzania prawidłowości funkcjonowania biur
w praktyce i korygowania nieprawidłowości w ich
działaniu, np. przez przedstawianie interpretacji
przepisów ustawy o udostępnianiu informacji gospo-
darczych czy też wzywanie biur do usunięcia uchy-
bień, pod sankcją kary do 120 tys. zł bądź zakazu
prowadzenia działalności gospodarczej jako biuro
informacji gospodarczej.
W 2008 r. do ministra gospodarki wpłynęło
8 skarg na działalność biur informacji gospodarczej,
a w tym roku (do końca września) wpłynęło 6 skarg.
W wyniku analizy skarg ustalono m.in., że biura
stosują interpretację art. 13 ust. 2 pkt 5 ustawy
z dnia 14 lutego 2003 r. o udostępnianiu informacji
gospodarczych (Dz. U. Nr 50, poz. 424, z późn. zm.),
zgodnie z którą uzasadnioną informacją o nieistnie-
niu zobowiązania (zobowiązującą biuro do usunięcia
z własnej inicjatywy informacji gospodarczej) jest
wyłącznie orzeczenie sądu stwierdzające nieistnienie
zobowiązania. Biura odmawiały usuwania informa-
cji, pomimo że na podstawie dokumentów sprawy
(umowa, faktury) można było jednoznacznie ocenić,
że zobowiązanie nie istnieje. Minister gospodarki wy-
kazał niepoprawność takiej interpretacji i zobowiązał
biura do samodzielnego dokonywania oceny wiary-
godności informacji na podstawie dokumentów
przedstawianych przez obie strony, a nie jedynie na
podstawie orzeczeń sądowych o nieistnieniu zobowią-
zania. Ocena wiarygodności informacji powinna być
szczegółowo badana przez biuro dla każdego przy-
padku z osobna.
Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o udostępnia-
niu informacji gospodarczych przedsiębiorca może
przekazywać do biura informacje gospodarcze w celu
ich ujawnienia, jeżeli zawarł z biurem odpowiednią
umowę.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy informacje o kon-
sumentach mogą przekazywać do biura informacji
gospodarczej wyłącznie przedsiębiorcy enumeratyw-
nie wyliczeni w tym przepisie i pod warunkiem speł-
nienia wymogów określonych w ust. 2, tj.:
1) zobowiązanie powstało z tytułu umowy o kre-
dyt konsumencki lub umowy o przewóz osoby w re-
gularnej komunikacji publicznej;
573
2) łączna kwota zobowiązań konsumenta wobec
przedsiębiorcy wynosi co najmniej 200 zł;
3) świadczenie albo świadczenia są wymagalne co
najmniej od 60 dni;
4) upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez
przedsiębiorcę listem poleconym, na adres do kore-
spondencji wskazany przez konsumenta, a jeżeli kon-
sument nie wskazał takiego adresu – na adres miej-
sca zameldowania konsumenta na pobyt stały lub
czasowy, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrze-
żenie o zamiarze przekazania danych do biura, z po-
daniem firmy i adresu siedziby tego biura.
W przypadku przekazywania informacji gospo-
darczej o zobowiązaniu przedsiębiorcy (art. 8 ust. 1)
łączna kwota zobowiązań wobec przedsiębiorcy zgła-
szającego musi wynosić co najmniej 500 zł i dotyczyć
zobowiązań powstałych z tytułu umowy związanej
z wykonywaniem działalności gospodarczej przez
obydwu przedsiębiorców.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przestępstw pomówienia
i znieważenia dokonywanych w Internecie
(4816)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 września 2009 r. (SPS-024-4816/09)
przekazujące zapytanie posła na Sejm RP pana
Krzysztofa Brejzy z dnia 10 września 2009 r. w spra-
wie przestępstw pomówienia i znieważenia dokony-
wanych w Internecie uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Przestępstwa pomówienia (art. 212 Kodeksu kar-
nego) oraz zniewagi (art. 216 K.k.) należą do grupy
przestępstw prywatnoskargowych. Ustawodawca
przewidział dla nich szczególny tryb postępowania,
w którym pokrzywdzony może sam wnosić i popierać
akt oskarżenia, aż do upływu okresu przedawnienia
ścigania danego przestępstwa.
Podkreślić należy, że przestępstwa ścigane z oskar-
żenia prywatnego godzą bezpośrednio w interes pry-
watny, a tylko pośrednio w interes publiczny. W związ-
ku z powyższym to na oskarżycielu prywatnym (po-
krzywdzonym) z reguły spoczywa ciężar ustalenia
tożsamości sprawcy czy też zgromadzenia podstawo-
wych dowodów w sprawie.
574
Oskarżyciel prywatny może wnieść do sądu akt
oskarżenia, określony w art. 487 Kodeksu postępo-
wania karnego, bądź, jeśli nie skorzysta z takiego
rozwiązania, może poprzestać na złożeniu skargi na
Policji (w tym wypadku zastępuje ona uproszczony
akt oskarżenia – art. 488 § 1 K.p.k.). Kodeks postę-
powania karnego daje więc pokrzywdzonemu możli-
wość wyboru postępowania związanego z ochroną
swoich dóbr osobistych na drodze karnoprawnej:
1. Pokrzywdzony może skierować bezpośrednio
do właściwego sądu uproszczony akt oskarżenia.
Taki akt oskarżenia może ograniczyć się do oznacze-
nia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz
wskazania dowodów, na których opiera się oskarże-
nie (art. 487 K.p.k.). Uprawnienia oskarżyciela wy-
konuje więc pokrzywdzony poprzez wniesienie i po-
pieranie aktu oskarżenia.
2. Pokrzywdzony może skierować ustną lub pi-
semną skargę do Policji, która zobowiązana jest do
jej przyjęcia i w razie potrzeby zabezpieczenia dowo-
dów, a następnie przesłania skargi do właściwego
sądu (art. 488 § 1 K.p.k.). Na polecenie sądu Policja
dokonuje określonych przez sąd czynności dowodo-
wych, a ich wyniki przekazuje sądowi (art. 488 § 2
K.p.k.). Szczegółowy tryb postępowania Policji okre-
śla § 16 zarządzenia nr 1426 komendanta głównego
Policji z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie metodyki
wykonywania czynności dochodzeniowo-śledczych
przez służby policyjne wyznaczone do wykrywania
przestępstw i ścigania ich sprawców (Dz. Urz. KGP
z 2005 r. Nr 1, poz. 1).
3. Dodatkowo prokurator w sprawach ściganych
z oskarżenia prywatnego może na podstawie art. 60
K.p.k. wszcząć postępowanie lub wstąpić do postępo-
wania już wszczętego, jeżeli uzna, że wymaga tego
interes społeczny. Postępowanie toczy się wówczas
z urzędu, a pokrzywdzony, który przedtem wniósł
oskarżenie prywatne, korzysta z praw oskarżyciela
posiłkowego.
Należy jednocześnie wskazać, że proces wykryw-
czy przestępstw zniesławienia i znieważenia popeł-
nianych za pomocą internetu jest znacznie utrudnio-
ny. Sprawca, działając w sieci, podpisuje się „pseudo-
nimem” (tzw. nickiem), w związku z czym jest całko-
wicie anonimowy, a jego dane, niezbędne do założenia
np. konta pocztowego, nie podlegają weryfikacji pod
kątem ich prawdziwości. Pokrzywdzony może poznać
jedynie internetowy pseudonim sprawcy, adres pocz-
ty elektronicznej lub numer komunikatora interne-
towego. Posiadane informacje są jednak niewystar-
czające do wniesienia uproszczonego aktu oskarże-
nia, bowiem nie można ich traktować jako „oznacze-
nie oskarżonego” określone w art. 487 K.p.k.
Pokrzywdzonemu pozostaje więc wspomniana
wyżej możliwość złożenia skargi na Policji (art. 488
§ 1 K.p.k.). Ustawodawca w ww. przepisie nie określił
jednak, czy również w skardze powinno znaleźć się
wskazanie osoby sprawcy. W związku z powyższym
zarówno w praktyce, jak i w doktrynie istnieją roz-
bieżności dotyczące przedmiotowej problematyki.
Uznanie, iż skarga składana na Policji musi zawierać
określenie tożsamości sprawcy, powoduje całkowite
pozbawienie pokrzywdzonego możliwości dochodze-
nia swoich praw na drodze procesu karnego („nie-
oznaczenie oskarżonego” w uproszczonym akcie
oskarżenia bądź skardze stanowi braki formalne
i czyni jego żądanie bezskutecznym).
Właściwsze i korzystniejsze dla pokrzywdzonego
jest więc przyjęcie założenia, że składana skarga
może być skierowana także przeciwko anonimowemu
sprawcy. Skarga, jak podniósł Sąd Najwyższy, „jest
pojęciem szerszym i mniej sformalizowanym, mają-
cym podobne znaczenie procesowe jak zawiadomienie
o przestępstwie, które – co oczywiste – może odnosić
się także do anonimowego sprawcy, którego ustalenie
może nastąpić przez Policję” (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1997 r., sygn. I KZP
4/97). Zatem to na Policji spoczywać będzie ciężar
ustalenia sprawcy i zabezpieczenia dowodów.
Policja, po otrzymaniu skargi prywatnej (bez
wskazania danych osobowych sprawcy czynu zabro-
nionego), powinna podjąć w niezbędnym zakresie
czynności mające za zadanie zabezpieczenie dowo-
dów. W praktyce czynności te polegają na uzyskaniu
adresu IP komputera oraz danych osobowych użyt-
kownika konkretnego adresu IP. Z uwagi na fakt, że
dane te są objęte tajemnicą telekomunikacyjną (usta-
wa z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne,
Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.), ich ustalenie
może nastąpić dopiero po wydaniu przez sąd lub pro-
kuratora postanowienia o zwolnieniu z zachowania
tajemnicy zawodowej (odpowiednio art. 180 § 1 K.p.k.,
art. 218 K.p.k.). Postępowanie prywatnoskargowe co
do zasady wyłącza udział prokuratora w sprawie. Po-
licja może jednak, na podstawie art. 60 § 1 K.p.k.,
wystąpić do prokuratora o objęcie ściganiem z urzę-
du czynu ściganego z oskarżenia prywatnego (jeżeli
przemawia za tym interes społeczny). Interes społecz-
ny przestępstw prywatnoskargowych może w szcze-
gólności dotyczyć sytuacji, w których:
— czyn został nagłośniony medialnie i bulwersu-
je opinię społeczną,
— czyn spowodował poważne szkody moralne wy-
wołane zniesławieniem,
— czyn określony w art. 212 K.k. został popełnio-
ny za pośrednictwem sieci teleinformatycznej,
— pokrzywdzony jest osobą nieporadną ze wzglę-
du na wiek, chorobę lub kalectwo.
Prokurator uznawszy, że przemawia za tym inte-
res społeczny, może wydać postanowienie o zwolnie-
niu z zachowania tajemnicy zawodowej, co związane
jest ze zmianą trybu ścigania, który odtąd będzie
trybem postępowania z urzędu.
W przypadku nieprzychylenia się prokuratora do
wniosku o objęcie sprawy ściganiem z urzędu Policja
zgodnie z art. 488 § 1 K.p.k. przesyła skargę do wła-
ściwego sądu (może również wnioskować o wydanie
postanowienia o zwolnieniu z zachowania tajemnicy
zawodowej). Następnie, zgodnie z art. 488 § 2 K.p.k.,
Policja na polecenie sądu dokonuje określonych czyn-

ności dowodowych (również w sytuacji, gdy pokrzyw-
dzony wniósł uproszczony akt oskarżenia bezpośred-
nio do sądu). W ramach czynności dowodowych ma-
jących na celu zabezpieczenie dowodów Policja po-
winna zmierzać także do wykrycia sprawcy czynu
zabronionego poprzez m.in. ustalenie adresu IP kom-
putera, z którego została wysłana znieważająca wia-
domość, a także danych osobowych użytkownika
konkretnego adresu IP. Wyniki podjętych czynności
powinny zostać przekazane sądowi.
Policja dokonuje ustalenia sprawcy (adres IP kom-
putera, billingi, dane osobowe użytkownika adresu
IP) na podstawie czynności operacyjno-rozpoznaw-
czych. Powyższe nie powinno budzić wątpliwości
w świetle określonych w ustawie z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) podstawowych zadań Policji, do których
należy m.in. wykrywanie przestępstw oraz ściganie
ich sprawców (art. 1 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Ponad-
to art. 14 ust. 1 ww. ustawy określa wprost, iż w gra-
nicach swych zadań Policja w celu rozpoznawania,
zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń
wykonuje czynności: operacyjno-rozpoznawcze, do-
chodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe.
Do rozważenia jest kwestia sposobu, w jaki uzyskaną
wiedzę operacyjną należałoby wykorzystać w proce-
sie prywatnoskargowym. Właściwym wydaje się spo-
rządzenie notatki urzędowej, dołączonej do skargi.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dane staty-
styczne dotyczące przestępstw pomówienia i zniewa-
gi, jeżeli postępowanie takie zostało objęte przez pro-
kuratora z urzędu (art. 60 K.p.k.), Policja gromadzi
w Policyjnym Systemie Statystyki Przestępczości
„Temida”. Policja nie gromadzi i nie przetwarza na-
tomiast danych spraw, które odbywały się w trybie
prywatnoskargowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Steca
w sprawie zasad ustalania
przez Narodowy Fundusz Zdrowia
kar umownych nakładanych na szpitale (4819)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Stanisława Steca (nr SPS-024-
-4819/09) z dnia 20 maja 2009 r., w sprawie nałożenia
przez Narodowy Fundusz Zdrowia kary umownej na
575
Centralny Szpital Kliniczny MSWiA w Warszawie,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów uprzejmie
informuję, co następuje:
Umowy, jakie NFZ zawiera ze świadczeniodawca-
mi, mają charakter umów cywilnoprawnych i mini-
ster zdrowia nie ingeruje w ich wykonanie.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz rozporządzeniem mi-
nistra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogól-
nych warunków umów o udzielenie świadczeń opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484) świadczeniodaw-
ca zobowiązany jest wykonywać umowę zgodnie z wa-
runkami udzielania świadczeń określonymi w usta-
wie, ogólnych warunkach, odrębnych przepisach oraz
zgodnie z warunkami wymaganymi od świadczenio-
dawców określonymi przez prezesa funduszu na pod-
stawie art. 146 ust. 1 pkt 3 i art. 159 ust. 2 ustawy.
Świadczeniodawca jest zobowiązany do przestrzega-
nia praw pacjenta wynikających z obowiązujących
przepisów oraz wymogów zawartych w ustawie z dnia
5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2008 r. Nr 234,
poz. 1570, ze zm.) oraz zaleceń wydanych przez głów-
nego inspektora sanitarnego. Należy również nad-
mienić, że zakład opieki zdrowotnej, który nie udziela
choremu pomocy w sytuacji zagrożenia życia lub zdro-
wia, może ponieść odpowiedzialność cywilną, jeśli
szkoda, której dozna pacjent, ma związek z zaniecha-
niem udzielenia mu świadczenia zdrowotnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że w chwili obecnej
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia przeprowa-
dza postępowanie wyjaśniające w związku ze złożo-
nym przez świadczeniodawcę zażaleniem na czynno-
ści dyrektora Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkie-
go NFZ.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 30 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie wdrożenia działań
w celu zapobieżenia zagładzie
rezerwatu ptaków w Świdwie (4820)
Odpowiadając na zapytanie poselskie pani poseł
Mirosławy Masłowskiej z dnia 14 września 2009 r.
dotyczące ochrony rezerwatu przyrody Świdwie, skie-
576
rowane do ministra środowiska Macieja Nowickiego
przy piśmie z dnia 25 września 2009 r., znak: SPS-
-024-4820/09, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż w stanowi-
sku członków Rady Sołeckiej Wsi Łęgi, stanowiącym
załącznik do przekazanego do tutejszego urzędu za-
pytania poselskiego, równorzędnie potraktowano
rezerwat przyrody Świdwie oraz obszar specjalnej
ochrony ptaków Natura 2000 Jezioro Świdwie (PLB
320006). Należy zaznaczyć, że są to dwie odrębne
formy ochrony przyrody, pokrywające się powierzch-
niowo. Rezerwat przyrody zawiera się w granicach
obszaru Natura 2000. Ostoję Jezioro Świdwie (PLB
320006) utworzono na mocy rozporządzenia ministra
środowiska z 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów
specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 (Dz. U.
Nr 229, poz. 2313, ze zm.). Obejmuje ona powierzch-
nię 7196,2 ha, a przedmiot ochrony stanowią tu po-
pulacje dziko występujących ptaków oraz utrzyma-
nie ich siedlisk w niepogorszonym stanie. Rezerwat
przyrody Świdwie utworzono natomiast zarządze-
niem ministra leśnictwa i przemysłu drzewnego
z dnia 14 stycznia 1963 r. w sprawie uznania za re-
zerwaty przyrody (M.P. Nr 32, poz. 292). Przedmio-
tem ochrony rezerwatu jest zachowanie zarastające-
go jeziora Świdwie oraz przyległych lasów i innych
gruntów, stanowiących ostoję licznych gatunków
ptaków, jak również będących miejscem odpoczynku
i żerowania ptaków przelotnych.
Przygotowanie i zatwierdzenie planów ochrony
dla obu form ochrony przyrody wymaga osobnych
procedur, przeprowadzanych zgodnie z zapisami
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyro-
dy (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220), tj.: z art. 19
ust. 1 pkt 2, ust. 1a–3, ust. 6, art. 20 ust. 1–3 i ust. 6
dla rezerwatu przyrody oraz art. 29 ust. 1–9 dla ob-
szaru Natura 2000. Wszczęcie procedury ustanawia-
nia ww. planów ochrony poprzedzone jest zawsze
wykonaniem badań naukowych obejmujących okres
minimum 1 roku, podczas których inwentaryzowane
są chronione, rzadkie i zagrożone gatunki roślin,
zwierząt i grzybów oraz siedliska przyrodnicze. Ba-
dania obejmują także identyfikację istniejących oraz
potencjalnych zagrożeń zewnętrznych i wewnętrz-
nych dla przedmiotów ochrony obu obiektów.
Wszelkie zapisy dotyczące zaplanowanych działań
ochronnych oraz ustaleń do dokumentów i aktów
prawa miejscowego muszą wynikać bezpośrednio
z wyników ww. inwentaryzacji oraz zidentyfikowa-
nych zagrożeń. Ewentualne wprowadzenie w planie
ochrony dla rezerwatu przyrody Świdwie czy też w pla-
nie ochrony dla obszaru specjalnej ochrony ptaków
Natura 2000 Jezioro Świdwie zapisu o wyłączeniu
z zabudowy terenu bezpośrednio przylegającego do
jeziora, leżącego między północnym krańcem wsi
Łęgi, rezerwatem i wsią Rzędziny, nie miałoby cha-
rakteru wiążącego. Plany ochrony rezerwatów przy-
rody oraz obszarów Natura 2000 nie mogą być bo-
wiem wyłączną podstawą do ograniczenia prawa
własności. Plany ochrony mają charakter postula-
tywny, tj. powinny być uwzględniane na etapie usta-
lania warunków zabudowy, ale nie mogą zawierać
zakazów skutkujących odmową uzgodnienia tych
warunków przez organ ochrony przyrody. Zakazy,
obowiązujące w rezerwatach przyrody oraz obsza-
rach Natura 2000 zawarte są bowiem odpowiednio
w art. 15 ust. 1 oraz art. 33 ust. 1 ustawy o ochronie
przyrody.
Za przyjęciem takiego stanowiska przemawiają
przepisy Konstytucji RP, ustawy o ochronie przyrody,
a także nakaz prokonstytucyjnej wykładni prawa
oraz orzecznictwo sądów administracyjnych. Ogra-
niczenie prawa własności, które nie wynika z ustawy,
a wynika jedynie z aktu prawa miejscowego ustana-
wiającego plan ochrony, narusza zapis art. 64 ust. 3
Konstytucji RP. Takie stanowisko wyraził Wojewódz-
ki Sąd Administracyjny w Warszawie m.in. w wyro-
ku z dnia 30 czerwca 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa
593/06 (sprawa dotyczyła zapisów planu ochrony par-
ku krajobrazowego). Należy podkreślić, że plany
ochrony nie są dokumentami, które same w sobie sta-
nowią przyzwolenie zabudowy obszarów objętych pla-
nem. Lokalizowanie zabudowy dokonuje się bowiem
na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.
Nr 80, poz. 717, z późn. zm.).
Otulina rezerwatu, czyli zgodnie z definicją usta-
wową „strefa ochronna granicząca z formą ochrony
przyrody i wyznaczona indywidualnie dla formy
ochrony przyrody w celu zabezpieczenia przed zagro-
żeniami zewnętrznymi wynikającymi z działalności
człowieka”, wyznaczana jest zgodnie z art. 13 ust. 2
i 3 ustawy o ochronie przyrody, w formie zarządzenia
regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Rezer-
wat przyrody Świdwie nie posiada otuliny, co więcej,
nie istnieją żadne plany jej ewentualnego wyznacze-
nia, ponieważ w opinii regionalnego dyrektora ochro-
ny środowiska w Szczecinie, który sprawuje nadzór
nad rezerwatem, położenie rezerwatu przyrody w gra-
nicach obszaru Natura 2000 zapewnia jego dodatko-
wą i właściwą ochronę. Obszar Natura 2000 pełni tu
analogiczną funkcję jak otulina rezerwatu. Zgodnie
z art. 33 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody w grani-
cach obszaru Natura 2000 nie mogą być podejmowa-
ne działania mogące, osobno lub w połączeniu z in-
nymi działaniami, znacząco negatywnie oddziaływać
na cele ochrony obszaru Natura 2000, w tym w szcze-
gólności: pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub
siedlisk gatunków roślin i zwierząt, dla których
ochrony wyznaczono obszar Natura 2000, lub wpły-
nąć negatywnie na gatunki, dla których ochrony zo-
stał wyznaczony obszar Natura 2000, lub pogorszyć
integralność obszaru Natura 2000 lub jego powiąza-
nia z innymi obszarami.
Działania takie zidentyfikowane zostały w opra-
cowaniu pt. „Operaty szczegółowe i projekt planu
ochrony dla obszaru specjalnej ochrony ptaków Na-
tura 2000 Jezioro Świdwie (PLB 320006)” (Konsor-
cjum TAXUS UL, 2008). Zweryfikowano w nim tak-
że wszystkie istniejące zapisy studiów uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania gmin Police i Dobra,

miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego
oraz ich projekty, w tym zapisy dotyczące przezna-
czenia pod zabudowę gruntów w granicach obszaru
Natura 2000. Powyższe opracowanie było także
przedmiotem uwag zawartych w załączonym piśmie
członków Rady Sołeckiej Wsi Łęgi. Podkreślenia wy-
maga fakt, iż przedmiotowe opracowanie zawiera
podstawowe informacje o stanie ochrony obszaru Na-
tura 2000.
Każda działalność inwestycyjna w granicach ob-
szaru podlegać będzie procedurom prawnym obowią-
zującym w Polsce, zgodnie z przepisami ustawy
o ochronie przyrody oraz ustawy z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska i ocenach oddziaływania na środowisko
(Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.). Przygotowa-
ne materiały są udokumentowanym stanem ostoi,
który musi być uwzględniany przy uzgodnieniach ja-
kichkolwiek działań inwestycyjnych na terenie ob-
szaru Natura 2000 i gwarantuje niepogorszenie sta-
nu środowiska przyrodniczego, a w szczególności
przedmiotów ochrony obszaru specjalnej ochrony
ptaków jezioro Świdwie. Postępowanie to dotyczyć
będzie także wszelkiej zabudowy gruntów zlokalizo-
wanych w granicach ostoi. Mając na uwadze zbliżone
cele ochrony obszaru Natura 2000 oraz położonego
w jego granicach rezerwatu przyrody, stwierdzić na-
leży, że procedura uzgodnień działań inwestycyjnych
na obszarze Natura 2000 zabezpieczy w sposób wy-
starczający również przedmiot ochrony rezerwatu
przyrody.
Uwzględniając powyższe, nie znajduję uzasadnienia
dla stwierdzenia, że rezerwatowi przyrody Świdwie
grozi zagłada, gdyż wszelkie działania ochronne podej-
mowane na jego gruncie są zgodne z zapisami ustawy
o ochronie przyrody oraz wykonywane są w oparciu
o zidentyfikowany stan przyrodniczy obiektu.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie planów likwidacji siedziby
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Świdnicy
(4822)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Izabeli Mrzygłockiej w sprawie
planów likwidacji siedziby Wojskowej Komendy Uzu-
pełnień w Świdnicy (SPS-024-4822/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
577
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej znajdują się
obecnie na etapie wdrażania rozwiązań prawnych
przyjętych w ramach prowadzonego procesu profe-
sjonalizacji. Odstąpienie od obowiązkowych form od-
bywania służby wojskowej spowodowało zmniejsze-
nie zadań wojskowych komend uzupełnień w zakre-
sie pokojowego uzupełniania stanów osobowych jed-
nostek wojskowych.
W związku z powyższym pojawiła się potrzeba
weryfikacji liczebności wojskowych komend uzupeł-
nień, w tym określenia ich terytorialnej właściwości,
stosownie do nowego zakresu wykonywanych zadań.
Plany te wpisują się również w dążenia rządu do
ograniczenia wydatków ponoszonych na funkcjono-
wanie administracji publicznej.
Wszystkie podjęte w resorcie obrony narodowej
decyzje dotyczące wskazania wojskowych komend
uzupełnień przeznaczonych do likwidacji poprzedzo-
ne były szczegółowymi analizami opartymi o prze-
prowadzone prace koncepcyjno-planistyczne. Oprócz
aspektów ekonomicznych uwzględniono również
inne, mające wpływ na prawidłowe funkcjonowanie
terenowych organów administracji wojskowej na te-
renie województwa. Wśród nich wymienić można
np. wielkość administrowanego obszaru, jego poten-
cjał ludnościowy, liczbę posiadanych zasobów rezerw
osobowych, zadania komendy w zakresie zabezpiecze-
nia mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek wojskowych
czy też dostępność urzędu dla obywateli, z uwzględnie-
niem kosztów dojazdu.
Ponadto w przypadku wojskowych komend uzu-
pełnień położonych na terenach narażonych na nie-
bezpieczeństwo wystąpienia powodzi, tak jak komen-
da w Świdnicy, wzięto pod uwagę również uwarun-
kowania dotyczące przeciwdziałania sytuacjom kry-
zysowym. Uwzględniając doświadczenia powodzi z lipca
br., jak i lat ubiegłych, uznano, że rozformowanie
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Świdnicy nie wpły-
nie negatywnie na ewentualny udział Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w zapobieganiu i usuwaniu
skutków klęsk żywiołowych, a przekazanie powiatów
dzierżoniowskiego, świdnickiego i wałbrzyskiego do
właściwości komendy w Kłodzku stanowić będzie
optymalne rozwiązanie w przedmiocie określenia
właściwości miejscowej terenowych organów admi-
nistracji wojskowej w regionie.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, że
najważniejszym z czynników decydujących o kształ-
cie administracji wojskowej na Dolnym Śląsku są
potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie mobilizacyjnego, jak i wojennego uzupeł-
niania stanów osobowych jednostek wojskowych.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam na-
dzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
578
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie zmian w przepisach umożliwiających
wprowadzenie serwisu pozwalającego
na sprawdzanie poprzez platformę SMS
liczby punktów karnych za wykroczenia drogowe
(4823)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 września 2009 r. (sygn. SPS-024-
-4823/09), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pani Beaty Małeckiej-Libery z dnia 16 września
2009 r. w sprawie zmian w przepisach umożliwiają-
cych wprowadzenie serwisu pozwalającego na spraw-
dzanie poprzez platformę SMS liczby punktów kar-
nych za wykroczenia drogowe, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Przepis § 9 rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 20 grudnia 2002 r.
w sprawie postępowania z kierowcami naruszający-
mi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236, poz.
1998, z późn. zm.) został skonstruowany w sposób
umożliwiający przekazanie informacji o liczbie przy-
pisanych punktów karnych osobie zainteresowanej
w sposób nienaruszający przepisów o ochronie da-
nych osobowych. Informacji takiej udziela się jedynie
w jednostce Policji, co wymusza osobiste stawiennic-
two zainteresowanego i potwierdzenie danych po-
przez okazanie dokumentu, na podstawie którego
można ustalić tożsamość osoby.
Ewentualna nowelizacja ww. przepisu i umożli-
wienie przekazywania przedmiotowych informacji
w innej formie, niż zostało to określone w obowiązu-
jących przepisach prawa, wymagałaby uprzedniego
wypracowania – w konsultacji z głównym inspekto-
rem ochrony danych osobowych – sposobu, w jaki
miałoby się to odbywać. Metoda przekazywania in-
formacji o liczbie przypisanych w ewidencji punktów
karnych za pośrednictwem platformy SMS może bo-
wiem wzbudzać wątpliwości odnośnie możliwości
spełnienia warunków wskazanych w przepisach
o ochronie danych osobowych.
Jednocześnie wymaga podkreślenia, iż kwestię
udzielania osobom zainteresowanym informacji w spo-
sób nienaruszający przepisów o ochronie danych oso-
bowych należałoby rozważać w odniesieniu do kon-
kretnego rozwiązania, natomiast § 9 ust. 2 przeka-
zanego projektu rozporządzenia w istocie nie określa,
w jaki sposób organ administracji publicznej miałby
wypełniać ciążący na nim obowiązek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie możliwości uzyskania akredytacji
laboratorium PSSE w Tomaszowie Lubelskim
zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 21 stycznia 2009 r. (4826)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-
-024-4826/09, z dnia 25 września 2009 r. zapyta-
niem pana posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie
możliwości uzyskania akredytacji przez laborato-
rium PSSE w Tomaszowie Lubelskim zgodnie z roz-
porządzeniem ministra zdrowia z dnia 21.01.2009 r.
(Dz. U. Nr 22, poz. 128) uprzejmie informuję, co
następuje.
Zapytanie stawiane przez pana posła, dotyczą-
ce możliwości uzyskania akredytacji przez labo-
ratorium PSSE w Tomaszowie Lubelskim, a więc
w istocie utrzymania jego dalszej działalności, po-
rusza problem realnie istniejący i ważny dla nad-
zoru sanitarnego i zdrowia publicznego w połu-
dniowo-wschodniej, przygranicznej części woj. lu-
belskiego. Znaczenie problemu potęguje, co słusz-
nie zauważa pan poseł, przygraniczne położenie
Tomaszowa Lubelskiego, ważne dodatkowo w aspek-
cie zbliżających się Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012. Po wszechstronnym przeana-
lizowaniu problemu, także w porozumieniu z pań-
stwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym
w Lublinie, przedstawiamy poniżej następujące
stanowisko.
Nie ulega wątpliwości, że pełnoprofilową powia-
tową stacją sanitarno-epidemiologiczną (PSSE) jest
jedynie stacja typu nadzorowo-laboratoryjnego.
W strukturach nie wszystkich PSSE znajdują się
i będą się znajdowały w przyszłości laboratoria. Jest
to kwestia wypośrodkowania wszystkich argumen-
tów za i przeciw istnieniu mniej lub bardziej rozbu-
dowanego działu laboratoriów. Właśnie tego zagad-
nienia, w odniesieniu do konkretnej PSSE w Toma-
szowie Lubelskim, dotyczy interpelacja pana posła.
Tomaszów Lubelski, liczące ponad 20 tys. mieszkań-
ców miasto powiatowe, leży w południowo-wschod-
niej części woj. lubelskiego, w odległości 36 km od
Zamościa (siedziba dużej, pełnoprofilowej PSSE) oraz
w odległości 25 km od dużego przejścia drogowego
i kolejowego z Ukrainą – Hrebenne-Rawa Ruska,
mieszczącego zarazem Graniczną Stację Sanitarno-
-Epidemiologiczną z Punktem Kontroli Sanitarnej.
Opisane położenie PSSE w Tomaszowie Lubelskim
jest kluczowe dla zrozumienia celów i założeń przed-
miotowej interpelacji, która trafnie przedstawia ar-
gumenty na rzecz uzyskania akredytacji PCA przez
laboratorium mikrobiologii lekarskiej tejże stacji.

W pełni należy zgodzić się ponadto z panem po-
słem, że możliwość uzyskania akredytacji PCA przez
laboratorium mikrobiologiczne PSSE w Tomaszowie
Lubelskim, jaką stwarza rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 21.01.2009 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 22,
poz. 128), powinna być wykorzystana. Minister zdro-
wia oraz główny inspektor sanitarny wręcz skłania-
ją do podejmowania przez PSSE takiego wysiłku,
podobnie jak utorowano działania akredytacyjne ww.
rozporządzeniem, wsparciem merytorycznym i dzia-
łaniami organizacyjnymi. Z danych uzyskanych od
państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego
w Lublinie wynika jednak, iż to kierownictwo i pra-
cownicy PSSE w Tomaszowie Lubelskim nie podjęli
się trudu przeprowadzenia niełatwego procesu akre-
dytacji laboratorium w Polskim Centrum Akredyta-
cji. Laboratoria zaś, które nie otrzymają akredytacji
PCA, nie będą mogły sprostać precyzyjnie określo-
nym, międzynarodowym wymogom Dobrej Praktyki
Laboratoryjnej (Good Laboratory Practice).
Sprawa przedstawiona w interpelacji przez pana
posła Żukowskiego nie leży więc obecnie w gestii
resortu zdrowia (choć Ministerstwo Zdrowia i Głów-
ny Inspektorat Sanitarny od lat wspierają procesy
akredytowania, czego skutkiem jest kilkaset akre-
dytacji PCA w stacjach sanitarno-epidemiologicz-
nych w całym kraju). Zależy natomiast wyłącznie
od suwerennej decyzji kierownictwa PSSE w Toma-
szowie Lubelskim oraz władz terenowych z uwagi
na fakt, iż zgodnie ze znowelizowanym zapisem
ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej od dnia
1 stycznia 2010 r. państwowi powiatowi inspektorzy
sanitarni będą kierować działalnością poszczegól-
nych PSSE jako organ rządowej administracji ze-
spolonej w powiecie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie kwoty bazowej, od której ZUS
ustali wymiar emerytury (4827)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 25 września
2009 r., znak: SPS-024-4827/09, dotyczące zapytania
posła pana Jarosława Rusieckiego w sprawie wyso-
kości kwoty bazowej, od której zostanie obliczone
579
świadczenie przyznane wyrokiem sądu, przedsta-
wiam, co następuje.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr.153, poz.
1227) podstawa wymiaru świadczenia obliczana jest
w oparciu o kwotę bazową obowiązującą na dzień
złożenia wniosku przez zainteresowanego.
W przypadku wydania decyzji odmawiającej przy-
znania świadczenia uprawnionemu przysługuje pra-
wo odwołania się do sądu okręgowego sądu pracy
i ubezpieczeń społecznych.
Jeżeli wyrok okaże się korzystny dla strony skar-
żącej i sąd przyzna jej emeryturę, wysokość tego
świadczenia organ rentowy ustala na podstawie kwo-
ty bazowej obowiązującej w dniu złożenia wniosku,
tj. rozpoczęcia postępowania zakończonego tym wy-
rokiem.
Zatem ustalenie przez sąd prawa do emerytury
spowoduje, iż uprawniony otrzyma świadczenie od
dnia rozpoczęcia postępowania, wraz z przysługują-
cymi mu odsetkami.
Zmiana lub uchylenie zaskarżonej decyzji nie
wpływa na wysokość kwoty bazowej, w oparciu o któ-
rą ustalono podstawę wymiaru, chyba że w sentencji
wyroku sąd jednoznacznie wskaże, że do obliczenia
świadczenia należy przyjąć inną kwotę bazową, a tak-
że określi jej wysokość. W takim przypadku organ
rentowy, wykonując wyrok, ustali podstawę wymia-
ru w oparciu o kwotę bazową w nim wskazaną.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie niewyrażenia zgody przez dyrektora
Gabinetu Politycznego Ministra Zdrowia
na pobłogosławienie i poświęcenie nowego
śmigłowca ratownictwa medycznego
podczas uroczystości przekazania
pierwszego śmigłowca EC-135 do lotniczej
służby ratowniczej (4830)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Czesława Hoca z dnia 22 wrze-
śnia 2009 r., przesłane przy piśmie pana marszałka
Krzysztofa Putry (znak: SPS-024-4830/09) z dnia 25
września 2009 r., w sprawie niewyrażenia zgody przez
dyrektora Gabinetu Politycznego Ministra Zdrowia
580
na pobłogosławienie i poświęcenie nowego śmigłowca
ratownictwa medycznego podczas uroczystości prze-
kazania pierwszego śmigłowca EC 135 do lotniczej
służby ratowniczej, uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
Uroczysta prezentacja nowego śmigłowca Lotni-
czego Pogotowia Ratunkowego EC 135 odbyła się 10
września 2009 r. na lotnisku Bemowo w Warszawie.
Podczas imprezy zaprezentowano pierwszy z 23 naj-
nowocześniejszych w Europie śmigłowców ratowni-
czych, które zostały zakupione dla Lotniczego Pogo-
towia Ratunkowego na mocy ustawy o ustanowieniu
programu wieloletniego „Wymiana śmigłowców dla
Lotniczego Pogotowia Ratunkowego w latach 2005–
–2010”. W uroczystości wzięli udział m.in. przedsta-
wiciele naczelnych organów administracji państwo-
wej, urzędów administracji publicznej, przedstawi-
ciele władz samorządowych, członkowie parlamentu,
przedstawiciele konsorcjum Eurocopter oraz wszyst-
kich służb ratowniczych. Symbolicznego odsłonięcia
śmigłowca dokonała minister zdrowia Ewa Kopacz.
Organizatorem imprezy było nie Ministerstwo
Zdrowia, ale Lotnicze Pogotowie Ratunkowe i to ono
opracowało jej program. Ceremonia poświecenia ma-
szyny nie była przewidziana podczas uroczystości.
Poświęcenie 4 pierwszych śmigłowców Lotnicze Po-
gotowie Ratunkowe zaplanowało na styczeń 2010 r.
– przed samym wprowadzeniem ich do służby ratow-
niczej. Dyrektor Gabinetu Politycznego Ministra
Zdrowia w żaden sposób nie ingerował w organizację
uroczystości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie dopłat do rolnictwa w Polsce
i w pozostałych krajach UE (4832)
Panie Marszałku! W związku z przesłanym przy
piśmie z dnia 25 września 2009 r., znak SPS-024-
-4832/09, zapytaniem posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie dopłat do rolnictwa w Polsce i w pozosta-
łych krajach UE uprzejmie Pana Marszałka informu-
ję, że w zależności od stosowanego systemu płatności
bezpośrednich, tj. systemu płatności jednolitej (Sin-
gle Payment Scheme – SPS) lub systemu jednolitej
płatności obszarowej (Single Area Payment Scheme
– SAPS), zarówno wysokość wsparcia, jak też jego
rodzaj w poszczególnych państwach członkowskich
są zróżnicowane.
Obecnie spośród 27 państw członkowskich 17 sto-
suje system SPS i 10 system SAPS.
W systemie SPS funkcjonują trzy modele płatno-
ści: historyczny, regionalny i mieszany (hybrydowy).
W modelu historycznym kwota płatności bezpośred-
nich odpowiada średniej kwocie płatności z lat 2000–
–2002 otrzymywanej przez dane gospodarstwo. Mo-
del regionalny polega na tym, że regionalną kopertę
finansową dzieli się pomiędzy powierzchnię upraw-
nioną w regionie (jednolita stawka na hektar w da-
nym regionie/kraju). Państwa członkowskie stosują-
ce system SPS mogą również zdecydować się na wy-
bór modelu stanowiącego połączenie dwóch wyżej
wymienionych modeli (model hybrydowy). W modelu
hybrydowym część płatności wypłacana jest w posta-
ci jednolitej stawki regionalnej, a część w postaci
płatności na gospodarstwo, przy czym model ten
może być statyczny bądź dynamiczny. Ponadto w nie-
których sektorach nadal możliwe jest stosowanie
płatności związanych (np. nasiona, sektor wołowiny).
Istnieje również możliwość stosowania płatności od-
dzielnych niewchodzących w skład systemu SPS (wa-
rzywa i owoce oraz cukier). Dodatkowo do końca
2009 r. państwa stosujące SPS mogą wspierać produ-
centów rolnych w ramach art. 69 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1782/2003, który stanowi, że państwa
członkowskie mogą zatrzymać do 10% składowej kra-
jowych pułapów odpowiadających każdemu z sekto-
rów wymienionych w załączniku VI tego rozporzą-
dzenia.
Poniżej wymienione zostały państwa stosujące
system SPS oraz sektory, w których stosowane są
inne płatności realizowane poza systemem SPS*).
Wartości przedstawione w nawiasach oznaczają:
i) w przypadku płatności związanych – procentowy
poziom związania z produkcją w porównaniu do po-
ziomu obowiązującego przed wprowadzeniem syste-
mu SPS, a więc przed 2003 r., lub ii) w przypadku
płatności oddzielnych, tj. warzywa i owoce oraz cu-
kier – stosowany poziom wsparcia w ramach przewi-
dzianej koperty finansowej, lub iii) w przypadku
wsparcia specjalnego w ramach ww. art. 69 – procent
całkowitej koperty sektorowej odpowiadającej dane-
mu sektorowi.
Austria (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: premia z tytułu krów ma-
mek (100%), premia ubojowa dla cieląt (100%), pre-
mia ubojowa z tytułu byków (40%), chmiel (25%),
Belgia (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: premia z tytułu krów ma-
mek (100%), premia ubojowa dla cieląt (100%), nasio-
na – niektóre gatunki (100%) – w regionie stołecznym
*) Informacje na temat stosowanych w poszczególnych pań-
stwach członkowskich płatności bezpośrednich zostały opraco-
wane na podstawie danych z systemu informacji Komisji Euro-
pejskiej – Circa i odzwierciedlają stan na lipiec 2008 r.

oraz flamandzkim oraz premia z tytułu krów mamek
(100%) i nasiona – niektóre gatunki (100%) – w re-
gionie walońskim,
Dania (model płatności: SPS hybrydowy dyna-
miczny – 1 region)
— płatności związane: specjalna premia z tytułu
byków (75%), premia z tytułu owiec i kóz (50%),
Finlandia (model płatności: SPS hybrydowy dy-
namiczny – 3 regiony)
— płatności związane: premia z tytułu owiec i kóz
(50%), specjalna premia z tytułu byków (75%), nasio-
na – tymotka łąkowa (100%),
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: rośliny
uprawne (2,1%), sektor bydła (10%),
Francja (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: rośliny uprawne (25%),
premia z tytułu owiec i kóz (50%), premia z tytułu
krów mamek (100%), premia ubojowa dla cieląt
(100%), premia ubojowa dla bydła innego niż cielęta
(40%), nasiona – niektóre gatunki (100%), premie
w najbardziej oddalonych regionach (100%), oliwa
z oliwek (10% potrącenia na rzecz finansowania pro-
gramów ustanowionych przez organizacje producenc-
kie), chmiel (25%), tytoń (60%),
— płatności oddzielne: pomidory przeznaczone do
przetwórstwa (50% – do końca 2011 r.), sady produ-
kujące śliwki, brzoskwinie oraz gruszki przeznaczo-
ne do przetwórstwa (98% krajowej koperty finanso-
wej do końca roku 2010, a następnie od roku 2011 do
2012 r. – 75%),
Grecja (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: nasiona (100%), oliwa z oli-
wek (2% potrącenia na rzecz finansowania programów
ustanowionych przez organizacje producenckie),
— płatności oddzielne: pomidory przeznaczone do
przetwórstwa (30% do końca 2010 r.), owoce cytruso-
we przeznaczone do przetwórstwa (60% do końca
2012 r.),
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: tytoń
(2%), oliwa z oliwek (4%), cukier (10%), rośliny upraw-
ne (10%), sektor bydła (10%), owce i kozy (5%),
Hiszpania (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: nasiona (100%), rośliny
uprawne (25%), premia z tytułu owiec i kóz (50%),
premia z tytułu krów mamek (100%), premia ubojowa
dla cieląt (100%), premia ubojowa dla bydła innego niż
cielęta (40%), premie w najbardziej oddalonych regio-
nach (100%), tytoń (60%), oliwa z oliwek (6,4%),
— płatności oddzielne: pomidory przeznaczone do
przetwórstwa (50% do końca 2010 r.), owoce cytruso-
we przeznaczone do przetwórstwa (100% do końca
2009 r.),
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: tytoń
(5%), sektor bawełny (10%), cukier (10%), sektor by-
dła (7%), płatności w sektorze mleka (10%),
Holandia (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: premia ubojowa dla cieląt
(100%), premia ubojowa dla bydła innego niż cielęta
(100%), nasiona na siemię lniane (100%),
Irlandia (model płatności: SPS historyczny),
581
Luksemburg (model płatności: SPS hybrydowy
statyczny – 1 region),
Malta (model płatności: SPS regionalny – 1 re-
gion),
Niemcy (model płatności: SPS hybrydowy dyna-
miczny – kraje związkowe)
— płatności związane: chmiel (25%), tytoń (60%),
Portugalia (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: premia z tytułu krów ma-
mek (100%), premia ubojowa z tytułu cieląt (100%),
premia ubojowa z tytułu bydła (40%), premia z tytu-
łu owiec i kóz (50%), nasiona (100%), premie w naj-
bardziej oddalonych regionach (100%), tytoń (50%),
— płatności oddzielne: pomidory przeznaczone do
przetwórstwa (50% do końca 2011 r.),
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: rośliny
uprawne, ryż, sektor bydła i owiec (1%), oliwa z oli-
wek (10%),
Słowenia (model płatności: SPS regionalny – 1 re-
gion)
— płatności związane: premia specjalna z tytułu
samców z gatunku bydła (75%), premia z tytułu
owiec i kóz (50%), chmiel (25%),
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: sektor
bydła (10%),
Szwecja (model płatności: SPS hybrydowy sta-
tyczny – 5 regionów)
— płatności związane: premia specjalna do sam-
ców z gatunku bydła (74,55%),
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: 0,45%
całkowitego pułapu,
Wielka Brytania (model płatności: SPS hybrydo-
wy dynamiczny – Anglia, system SPS historyczny –
Szkocja i Walia, system SPS hybrydowy statyczny –
Północna Irlandia)
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: sektor
bydła w Szkocji (10%),
Włochy (model płatności: SPS historyczny)
— płatności związane: nasiona (100%), oliwa
z oliwek (5% potrącenia na rzecz finansowania pro-
gramów ustanowionych przez organizacje producenc-
kie), tytoń (60% – z wyłączeniem regionu Puglia),
— płatności oddzielne: pomidory przeznaczone do
przetwórstwa (50% do końca 2010 r.), śliwki, brzo-
skwinie oraz gruszki przeznaczone do przetwórstwa
(100% do końca roku 2010), śliwki (75% – od roku
2011 do końca roku 2012),
— wsparcie specjalne w ramach art. 69: cukier
(8%), sektor roślin uprawnych (8%), sektor bydła
(7%), owce i kozy (5%).
W systemie SAPS, który może być stosowany wy-
łącznie przez nowe państwa członkowskie, płatność
przyznawana jest użytkownikowi na hektar użytków
rolnych, które są utrzymywane zgodnie z wymogami
dobrej kultury rolnej oraz były utrzymane zgodnie
z tymi wymogami na dzień 30 czerwca 2003 r. Staw-
ka płatności SAPS obliczana jest przez podzielenie
krajowej koperty finansowej przez uprawnioną po-
wierzchnię gruntów rolnych (14 337 tys. ha w przy-
padku Polski). Płatności te podlegają stopniowemu
582
dochodzeniu do poziomu stosowanego w krajach UE–
–15 (zasada phasing-in), w związku z czym ich po-
ziom wzrasta corocznie do momentu osiągnięcia war-
tości 100% w 2013, a w przypadku Bułgarii i Rumu-
nii – w 2016 r.
Poniżej wymienione zostały państwa stosujące
SAPS, natomiast przedstawione w nawiasach war-
tości oznaczają stosowany poziom wsparcia w ramach
przewidzianej na ten cel maksymalnej koperty finan-
sowej.
Bułgaria – przejściowa płatność z tytułu owoców
miękkich (100%),
Czechy – oddzielna płatność z tytułu cukru (85%),
oddzielna płatność do pomidorów przeznaczonych do
przetwórstwa (100%),
Cypr – owoce cytrusowe (100% krajowej koperty do
końca 2010 r., a następnie do końca 2012 r. – 75%),
Estonia – brak płatności innych niż SAPS,
Litwa – oddzielna płatność z tytułu cukru (100%),
oddzielne płatności z tytułu owoców i warzyw
(100%), przejściowa płatność z tytułu owoców mięk-
kich (100%),
Łotwa – oddzielna płatność z tytułu cukru
(100%), przejściowa płatność z tytułu owoców
miękkich (100%),
Polska – oddzielna płatność z tytułu cukru (100%),
oddzielne płatności z tytułu owoców i warzyw – po-
midory (100%), przejściowa płatność z tytułu owoców
miękkich (100%),
Rumunia – oddzielna płatność z tytułu cukru
(100%), pomidory przeznaczone do przetwórstwa
(50% do końca 2011 r.),
Słowacja – oddzielna płatność z tytułu cukru
(100%), oddzielna płatność z tytułu owoców i warzyw
– pomidory przeznaczone do przetwórstwa (50%)
oraz owoce inne niż coroczne uprawy (100%), przej-
ściowe płatności z tytułu owoców i warzyw – pomi-
dory przeznaczone do przetwórstwa (50%),
Węgry – oddzielna płatność z tytułu cukru
(100%), przejściowa płatność z tytułu owoców mięk-
kich (100%).
Ponadto należy wyjaśnić, iż państwa stosujące
SAPS z uwagi na niepełny poziom wsparcia z budże-
tu wspólnotowego mają możliwość stosowania krajo-
wych uzupełniających płatności bezpośrednich z bu-
dżetów narodowych (z ang. Complementary National
Direct Payments – CNDP) w wysokości do 30% płat-
ności stosowanych w krajach UE–15 na dzień 30
kwietnia 2004 r. (od 2010 r. maksymalny poziom
płatności uzupełniających w Bułgarii i Rumunii wy-
niesie 50%).
Ponadto, zgodnie z art. 133 rozporządzenia Rady
(WE) nr 73/2009, do końca 2012 r. Cypr poza krajo-
wymi płatnościami uzupełniającymi może stosować
dodatkową malejącą pomoc państwa. Dotyczy to
w szczególności takich sektorów, jak: zboża, mleko,
wino, oliwa z oliwek, owoce. Całkowita pomoc Cypru
z tego tytułu może wynieść ok. 18 mln euro w 2009 r.,
9 mln euro w 2010 r., 4,5 mln euro w 2011 i 2,3 mln
euro w 2012 r.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 73/
2009 nowe państwa członkowskie począwszy od roku
2010 będą miały możliwość skorzystania ze wsparcia
specjalnego przewidzianego w art. 68 wspomnianego
rozporządzenia m.in. w celu wspierania wrażliwych
sektorów produkcji rolnej. Kierunki wykorzystania
przedmiotowego instrumentu zostały znacznie roz-
szerzone w stosunku do dotychczas obowiązującego
art. 69 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003.
Podkreślenia wymaga, iż Polska już przygotowała
stosowny program działań, który został przedstawio-
ny Komisji Europejskiej.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że w państwach
tzw. starej UE, ze względu na pełny poziom płatności
bezpośrednich w porównaniu do poziomu stosowane-
go w „nowych państwach członkowskich”, nie ma
możliwości uzupełniania płatności bezpośrednich ze
środków krajowych.
Natomiast wykaz programów pomocy realizowa-
nych ze środków własnych poszczególnych państw
członkowskich zgłoszonych do Komisji Europejskiej
jest dostępny na stronie internetowej Komisji http://
ec.europa.eu/competition/state_aid/register/ii/.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi zgłosił do Komi-
sji Europejskiej w bieżącym roku programy pomocy
realizowane ze środków publicznych w zakresie:
— dopłat do oprocentowania kredytów na inwe-
stycje w przetwórstwie produktów rolnych,
— dopłat do oprocentowania kredytów na inwesty-
cje w przetwórstwie ryb, skorupiaków i mięczaków,
w rybołówstwie śródlądowym, w zakresie chowu i ho-
dowli ryb oraz wprowadzania do obrotu produktów
rybnych, a także poręczeń i gwarancji spłaty kredytów
zaciągniętych na realizację ww. inwestycji,
— pomocy dla rodzin rolniczych, w których go-
spodarstwach rolnych i działach specjalnych produk-
cji rolnej powstały szkody spowodowane przez po-
wódź w 2009 r.,
— dopłat do składek z tytułu ubezpieczenia upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich oraz częściowego
finansowania odszkodowań z tytułu szkód spowodo-
wanych przez suszę,
— dopłat do kredytów na zakup ziemi i rozkłada-
nia na raty sprzedaży ziemi z Zasobu Własności Rol-
nej Skarbu Państwa do końca 2013 r.
Pragnę również poinformować, że poprawa sytu-
acji polskich rolników jest podstawowym założeniem
polityki rolnej prowadzonej przez ministra rolnictwa
i rozwoju wsi. Polityka ta jest także wyrażona
w „Stanowisku rządu Rzeczypospolitej Polskiej w spra-
wie przyszłości wspólnej polityki rolnej Unii Europej-
skiej po 2013 r.” zatwierdzonym w dniu 12 czerwca
2009 r. Zdaniem rządu RP, aby zapewnić skuteczność
i efektywność WPR w realizacji zadań na rzecz po-
prawy sytuacji polskiego rolnictwa w przyszłości, ko-
lejne zmiany tej polityki powinny:
1) zachować w pełni jej wspólnotowy charakter,
w szczególności w wymiarze finansowym, zapew-
niając równe warunki konkurencji na jednolitym
rynku UE,

2) powiązać poziom i dystrybucję wsparcia finan-
sowego poszczególnych działań, w tym w zakresie
wsparcia bezpośredniego, z aktualnymi i przyszłymi
celami, co m.in. wymaga odejścia od historycznych
pułapów (kopert) płatności bezpośrednich odzwier-
ciedlających intensywność i poziom produkcji rolnej
w poszczególnych państwach członkowskich sprzed
kilkunastu lat,
3) ograniczyć koszty wdrożeniowe zarówno po
stronie instytucji UE, państw członkowskich, jak i sa-
mych beneficjentów, co wymaga dalszego uproszenia
tej polityki. Przyszła WPR musi być zrozumiała dla
rolników, a także dla podatników, i bez jej radykal-
nego uproszczenia nie będzie to możliwe.
W powyższym stanowisku wskazano na koniecz-
ność zapewnienia odpowiedniego poziomu finanso-
wania wspólnotowego tej polityki po 2013 r. – co naj-
mniej na obecnym poziomie, a także iż istotnym za-
grożeniem dla dostarczania europejskiej wartości
dodanej przez WPR w przyszłości byłoby zwiększenie
współfinansowania tej polityki z budżetów krajo-
wych, a w szczególności wprowadzenie współfinan-
sowania krajowego płatności bezpośrednich. Zmia-
na taka zahamowałaby proces spójności gospodar-
czej we Wspólnocie, zmuszając biedniejsze państwa
członkowskie do zwiększenia wydatków publicz-
nych na zapewnienie równych warunków konku-
rencji dla swojego sektora rolnego na jednolitym
rynku lub też do rezygnacji z korzyści ekonomicz-
nych związanych z konkurowaniem na równych
zasadach w tym sektorze.
A zatem, biorąc pod uwagę powyższe uwarunko-
wania, wskazano, iż zasadne jest zachowanie dotych-
czasowej struktury WPR, tj. wszystkich trzech ele-
mentów obecnej polityki: wspólnej organizacji ryn-
ków, systemu płatności bezpośrednich oraz polityki
rozwoju obszarów wiejskich w celu poprawy sytuacji
gospodarczej i społecznej na polskich obszarach wiej-
skich.
Członkostwo Polski w Unii Europejskiej, poprzez
możliwość swobodnego przepływu towarów między
krajami członkowskimi, w dużej mierze łagodzi skut-
ki spowodowane brakiem lub nadmiarem towarów
na rynku krajowym. Unia Europejska dysponuje
również mechanizmami regulacyjnymi, takimi jak
skup interwencyjny oraz dopłaty do eksportu, które
mają zapewnić większą stabilność cen produktów rol-
nych na rynku wewnętrznym.
Obecnie w Polsce zarówno wielkość produkcji rol-
nej, jak i ceny są uzależnione również od sytuacji ce-
nowej w całej Unii Europejskiej. Natomiast w ostat-
nich dwóch latach, po raz pierwszy tak wyraźnie,
obserwowaliśmy wpływ na nasze rolnictwo sytuacji
na świecie.
W bieżących działaniach Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi kwestie dotyczące opłacalności pro-
dukcji rolnej oraz poprawy sytuacji dochodowej
w polskim rolnictwie mają priorytetowy charakter.
Poniżej pragnę przedstawić niektóre inicjatywy
ministra rolnictwa i rozwoju wsi ukierunkowane na
583
poprawę niekorzystnej sytuacji na poszczególnych
rynkach rolnych.
1. W dniu 21 września 2009 r. minister rolnictwa
i rozwoju wsi podpisał wraz z ministrem żywności,
rolnictwa i rybołówstwa Francji wspólne oświadcze-
nie wzywające Komisję Europejską do podjęcia bez-
zwłocznych działań mających na celu poprawę sytu-
acji na rynku mleka i przetworów mlecznych doty-
czących:
a) przedstawienia propozycji tymczasowego wzro-
stu cen interwencyjnych,
b) wzrostu refundacji wywozowych na przetwory
mleczne,
c) przywrócenia dopłat do mleka odłuszczonego
i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczanego
na paszę,
d) upewnienia się, że sprzedaż masła i OMP z ma-
gazynów interwencyjnych będzie miała miejsce tylko
wtedy, gdy ceny tych przetworów znacznie wzrosną,
aby uchronić rynek przed kolejnymi zakłóceniami,
e) zbadania możliwości modernizacji i przysto-
sowania sektora mleczarskiego w ramach progra-
mu UE.
2. Reagując na trudną sytuację na rynku mleka
i przetworów mlecznych, przy wsparciu Polski, Ko-
misja od dnia 1 stycznia 2009 r. uruchomiła mecha-
nizm dopłat do prywatnego przechowywania masła
oraz zapowiedziała przedłużenie rozpoczętej w dniu
1 marca 2009 r. interwencji publicznej do masła i od-
tłuszczonego mleka w proszku do końca lutego 2010 r.
3. Minister rolnictwa i rozwoju wsi, realizując
deklarację złożoną w trakcie spotkania z izbami i or-
ganizacjami rolniczymi, w dniu 3 września br. wy-
stąpił do wicepremiera ministra gospodarki oraz pre-
zesa Urzędu Regulacji Energetyki o interpretację
istniejących przepisów dotyczących możliwości wy-
korzystania zbóż na cele energetyczne lub ewentual-
nie podjęcie niezbędnych prac legislacyjnych w tym
zakresie.
4. Minister rolnictwa i rozwoju wsi zwrócił uwa-
gę Komisji Europejskiej na szczególnie trudną sytu-
ację polskich rolników spowodowaną dużą podażą
zbóż na rynku w roku 2008 r. Zgodnie z opublikowa-
nym w dniu 23 października 2008 r. rozporządze-
niem Komisji (WE) nr 1039/2008 przywrócono cła
w imporcie zbóż do UE na zasadach, jakie obowiązy-
wały przed ich zawieszeniem.
5. W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przygotowano rozwiązania, które docelowo mają po-
móc m.in. sektorowi owoców i warzyw w realizacji
działań o charakterze promującym spożycie tych pro-
duktów, a w rezultacie zwiększenie na nie popytu.
Jednym z nich jest rozwiązanie mające na celu pod-
niesienie świadomości konsumentów o polskich pro-
duktach rolno-spożywczych, które uregulowano
ustawą z dnia 22 maja 2009 r. o funduszach promocji
produktów rolno-spożywczych, która weszła w życie
w dniu 1 lipca 2009 r. Na podstawie tej ustawy został
utworzony m.in. Fundusz Promocji Owoców i Wa-
rzyw. Ze środków tego funduszu możliwe jest finan-
584
sowanie określonych działań mających na celu m.in.
promocję spożycia poszczególnych produktów.
6. Kolejnym rozwiązaniem wdrożonym przez re-
sort rolnictwa jest realizacja programu „Owoce w szko-
le” w roku szkolnym 2009/2010. Program ustanowio-
ny na podstawie przepisów wspólnotowych ma na
celu wykreowanie wśród dzieci zdrowych nawyków
żywieniowych polegających na wzbogaceniu ich diety
o owoce i warzywa. Aktualnie w Polsce średni poziom
spożycia owoców i warzyw świeżych w przeliczeniu
na jednego mieszkańca należy do najniższych w Unii
Europejskiej, co oznacza, że jest duży potencjał do
zwiększenia popytu na te produkty. Program jest
adresowany do dzieci w klasach 1–3 szkół podsta-
wowych. Dzieciom udostępniane będą bezpłatnie:
jabłka, gruszki, truskawki, marchew, ogórki, papry-
ka oraz soki owocowe i warzywne. Program został
przygotowany na rok szkolny 2009/2010, ale zakła-
da się, że będzie on kontynuowany także w kolejnych
latach.
Zapewnienie odpowiednich dochodów rolnikom
jest jednym z celów wspólnej polityki rolnej (WPR),
którą polskie rolnictwo objęte jest od 2004 r. Stąd
polscy rolnicy mogą obecnie korzystać z mechani-
zmów wsparcia przewidzianych w ramach WPR, a tak-
że wsparcia kierowanego w ramach polityk krajo-
wych. Do podstawowych mechanizmów wdrażanych
między innymi w celu podniesienia dochodów rodzin
rolniczych można zaliczyć:
1) płatności bezpośrednie,
2) wsparcie udzielane w ramach Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW
2007–2013),
3) interwencję w ramach Wspólnotowej Organi-
zacji Rynków Rolnych,
4) programy wsparcia krajowego:
a) dopłaty do oprocentowania kredytów dla rol-
nictwa,
b) dopłaty do składek producentów rolnych z ty-
tułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt gospo-
darskich oraz częściowe dofinansowanie odszkodo-
wań wypłacanych producentom rolnym w związku
ze szkodami w uprawach rolnych spowodowanymi
przez suszę,
c) częściowy zwrot podatku akcyzowego od oleju
napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej,
d) dotacje przedmiotowe dla różnych podmiotów
wykonujących zadania na rzecz rolnictwa w zakresie:
postępu biologicznego w produkcji zwierzęcej, ochro-
ny roślin, rolnictwa ekologicznego, postępu biologicz-
nego w produkcji roślinnej.
Pragnę poinformować, że w ramach działań ma-
jących na celu poprawę sytuacji dochodowej polskich
rolników agencja rozpoczęła już od 16 października
br. wypłatę płatności ONW. O płatności z tytułu
ONW, jak co roku, ubiega się ok. 700 tys. rolników.
W pierwszej kolejności płatności zarówno ONW, jak
i bezpośrednie, podobnie jak w roku ubiegłym, będą
otrzymywali rolnicy, których gospodarstwa zostały
dotknięte klęskami żywiołowymi.
Działania podejmowane w zakresie poprawy do-
chodów ludności zamieszkującej obszary wiejskie
w ramach WPR są wspierane działaniami realizowa-
nymi z funduszy strukturalnych w zakresie wsparcia
rozwoju działalności pozarolniczej, w tym wsparcia
inicjatyw podejmowanych przez producentów rolnych
oraz osoby zamieszkujące obszary wiejskie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie przeznaczenia obiektów
zaadaptowanych pierwotnie
na Dom Dziecka w Jaszczurowej (4833)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-024-4833/09, z dnia 25 września
2009 r. przekazujące zapytanie pana posła Marka
Polaka w sprawie przeznaczenia obiektów zaadapto-
wanych pierwotnie na Dom Dziecka w Jaszczurowej,
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Budowa przedmiotowego domu została umiesz-
czona w 1986 r. w programie inwestycji hydrotech-
nicznej pn.: „Budowa zbiornika wodnego Świnna
Poręba na rzece Skawie”. W kosztach ww. inwesty-
cji budowa domu dziecka mogła być uwzględniona
wyłącznie w ramach pozyskiwania terenu pod in-
westycję w zamian za przeznaczony do likwidacji
dworek w Jaszczurowej, w którym mieścił się dom
dziecka.
Roszczenia właścicieli nieruchomości w Jaszczu-
rowej oraz postanowienie Sądu Okręgowego w Kra-
kowie zakazujące wykonywania jakichkolwiek dzia-
łań w granicach tej nieruchomości wymusiły na in-
westorze zaprzestanie rozpoczętej budowy domu
dziecka. Tym samym resort środowiska utracił jakie-
kolwiek podstawy do przeznaczenia środków inwe-
stycyjnych na ten cel. W listopadzie 2007 r. wojewoda
małopolski wydał decyzję o zwrocie majątku spadko-
biercom byłych właścicieli dworku w Jaszczurowej.
Biorąc pod uwagę fakt, że częściowo już wybudo-
wane obiekty domu dziecka, nawet po przeprowadze-
niu prac adaptacyjnych, nie byłyby przydatne na cele
związane z funkcjonowaniem zbiornika, prezes Kra-
jowego Zarządu Gospodarki Wodnej podjął decyzję
o rozpoczęciu procedury wygaszenia prawa trwałego
zarządu dla całej nieruchomości i przekazaniu jej do
zasobu, którym zgodnie z ustawą z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami dysponuje
starosta. Przekazanie przedmiotowej nieruchomości

i częściowo już wykonanych obiektów budowlanych
powinno znacznie ułatwić pozyskanie innych środ-
ków i dokończenie budowy domu dziecka.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że odstąpienie
od budowy domu dziecka wynika z konieczności prze-
strzegania obowiązujących przepisów rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r. w sprawie
szczegółowego sposobu i trybu finansowania inwe-
stycji z budżetu państwa. Przepisy tego rozporządze-
nia szczegółowo bowiem określają rodzaj kosztów
inwestycyjnych w inwestycjach finansowanych ze środ-
ków budżetu państwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie udzielenia odstępstwa od warunków
technicznych dla samochodu ciężarowego
marki Terberg typ FM 2000-T (4834)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 25 września 2009 r., nr SPS-024-4834/09,
dotyczące zapytania pana posła Leszka Aleksandrza-
ka w sprawie udzielenia odstępstwa od warunków
technicznych dla samochodu ciężarowego marki Ter-
berg typ FM 2000-T, przedstawiam poniżej następu-
jące stanowisko.
Warunkiem dopuszczenia pojazdu do ruchu i re-
jestracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest
spełnienie wymagań określonych w ustawie z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz aktów
wykonawczych, m.in. rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie wa-
runków technicznych pojazdów oraz zakresu ich nie-
zbędnego wyposażenia Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz.
262, z późn. zm). Diagnosta przeprowadzający bada-
nie techniczne w stacji kontroli pojazdów w kraju
w toku badania technicznego określa spełnienie
przez pojazd wymaganych warunków technicznych.
W przypadku gdy pojazd jest pojazdem nienormatyw-
nym, który nie spełnia obowiązujących na teryto-
rium RP warunków technicznych, może być dopusz-
czony do ruchu, jeżeli uzyska indywidualne odstęp-
stwo od warunków technicznych, zgodnie z art. 67
ust. 1 ww. ustawy. Należy wskazać, że odstępstwo od
warunków technicznych wydawane jest w odniesie-
niu do konkretnego pojazdu i ma na celu umożliwie-
nie jego rejestracji.
585
Oddzielną kwestią jest zaś dopuszczenie pojazdu
nienormatywnego do poruszania się po drogach pu-
blicznych. Zgodnie z art. 64 ww. ustawy Prawo o ru-
chu drogowym ruch pojazdu lub zespołu pojazdów,
którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładun-
ku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla
danej drogi w przepisach o drogach publicznych, albo
którego wymiary lub masa wraz z ładunkiem lub bez
niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych
w przepisach ww. ustawy, jest dozwolony tylko pod
warunkiem uzyskania zezwolenia na przejazdy po-
jazdów nienormatywnych. Szczegółowe informacje
odnośnie do przedmiotowych zezwoleń określa roz-
porządzenie ministra infrastruktury z dnia 16 grud-
nia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu wydawania zezwoleń na przejazdy pojazdów nie-
normatywnych (Dz. U. Nr 267, poz. 2660).
W toku prowadzonego w Ministerstwie Infra-
struktury postępowania administracyjnego ustalo-
no, że przedmiotowy pojazd marki Terberg jest po-
jazdem nienormatywnym. Został on zarejestrowany
m.in. na podstawie wydanego przez ministra właści-
wego do spraw transportu odstępstwa od warunków
technicznych. Jednak należy zauważyć, że pojazd ten
winien dodatkowo uzyskać zezwolenie na przejazd po
drodze publicznej, wymagane dla pojazdów nienor-
matywynych. Zezwolenie takie jest wydawane przez
upoważnione organy (wymienione w art. 64 ww. usta-
wy), tj. m.in.: właściwego miejscowo starostę, gene-
ralnego dyrektor dróg krajowych i autostrad, naczel-
nika Urzędu Celnego.
Zgodnie z art. 13g ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) za przejazd po drogach publicz-
nych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia
określonego przepisami o ruchu drogowym lub nie-
zgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu wy-
mierza się karę pieniężną, w drodze decyzji admini-
stracyjnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie likwidacji kasy kolejowej
w Hajnówce (4835)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie (znak: SPS-024-4835/09) z dnia 25 września
2009 r. posła Jarosława Matwiejuka w sprawie likwi-
586
dacji kasy kolejowej w Hajnówce przedstawiam po-
niższe wyjaśnienia.
Kasa na stacji Hajnówka obsługiwana jest przez
PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. Z uwagi na trud-
ną sytuację finansową spółka zmuszona jest do racjo-
nalizowania koszów, w tym m.in. związanych z od-
prawą podróżnych. W przypadku likwidacji kasy
nadal pozostanie możliwość zakupu biletu w pociągu
u konduktora bez ponoszenia dodatkowych opłat.
W związku z powyższym planowane zmiany w od-
prawie podróżnych nie powinny wpłynąć negatywnie
na dostępność świadczonych usług, również dla osób
starszych.
Obecnie nie planuje się uruchamiania automatu
do sprzedaży biletów na stacji Hajnówka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie finansowania Ewangelickiego
Duszpasterstwa Wojskowego (4836)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie finansowania Ewangelickiego Duszpasterstwa
Wojskowego (SPS-024-4836/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na podstawie zapisów ustawy budżetowej na 2009 r.,
budżet Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego
ustalony został na poziomie 1719 tys. zł. W wyniku
dokonanych zmian, według stanu na dzień 31 sierp-
nia br. kwota ta wyniosła 1574,6 tys. zł. Suma
oszczędności, związanych z blokadą środków budże-
towych Ministerstwa Obrony Narodowej, wyniosła
w duszpasterstwie 23 tys. zł. Według założeń projek-
tu budżetu resortu obrony narodowej na 2010 r.
Ewangelickie Duszpasterstwo Wojskowe dysponować
będzie środkami w wysokości 1664 tys. zł.
Obecnie struktura etatowa duszpasterstwa liczy
dwadzieścia etatów, po dziesięć przeznaczonych dla
żołnierzy zawodowych i pracowników wojska. Mając
na uwadze założenia „Programu rozwoju Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–2012”
oraz „Planu zamierzeń organizacyjnych i dyslokacyj-
nych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na 2010 r.
oraz głównych kierunków zmian na 2011 r.”, pragnę
poinformować, że nie przewiduje się reorganizacji ani
też zwiększenia liczby stanowisk etatowych w tej jed-
nostce organizacyjnej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie finansowania Prawosławnego
Ordynariatu Wojska Polskiego (4837)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie finansowania Prawosławnego Ordynariatu Woj-
ska Polskiego (SPS-024-4837/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W 2008 r. na funkcjonowanie Prawosławnego Or-
dynariatu Wojska Polskiego przeznaczono środki
w wysokości 2374,2 tys. zł. W 2009 r., według założeń
ustawy budżetowej, była to kwota 2605 tys. zł, która
po wprowadzeniu zmian wyniosła, według stanu na
dzień 31 sierpnia 2009 r., 2471,6 tys. zł. Oszczędności
spowodowane blokadą środków finansowych w bu-
dżecie Ministerstwa Obrony Narodowej wyniosły
w Prawosławnym Ordynariacie Wojska Polskiego 4 tys.
zł. Planuje się, że w 2010 r. przedmiotowa jednostka
organizacyjna będzie dysponowała budżetem w wy-
sokości 2576 tys. zł.
Obecnie stan etatowy Prawosławnego Ordynaria-
tu Wojskowego przewiduje trzynaście stanowisk,
w tym siedem dla żołnierzy zawodowych oraz sześć
dla pracowników wojska. Ponadto w strukturach
Prawosławnego Dekanatu Wojskowego funkcjonuje
sześć stanowisk służbowych przeznaczonych dla żoł-
nierzy zawodowych, a w strukturach prawosławnych
parafii wojskowych –siedem stanowisk dla żołnierzy
zawodowych i siedem stanowisk pracowników woj-
ska. Pragnę poinformować, że w „Programie rozwo-
ju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach
20072012”, a także w „Planie zamierzeń organiza-
cyjnych i dyslokacyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej na 2010 r. oraz głównych kierunków
zmian na 2011 r.” nie przewidziano reorganizacji ani
zwiększenia liczby etatów Prawosławnego Ordyna-
riatu Wojskowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie problemów z finansowaniem
budowy siedziby Prawosławnego
Ordynariatu Wojska Polskiego (4838)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie problemów z finansowaniem budowy siedziby
Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego (SPS-
-024-4838/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Budowa siedziby Prawosławnego Ordynariatu
Wojska Polskiego ujęta została w zakresie rzeczowym
zadania nr 01146: Budowa Prawosławnej Katedry
Wojskowej oraz wykonanie ogrodzenia, którego re-
alizacja rozpoczęła się w 2007 r. Powyższa inwesty-
cja, o kosztorysowej wartości 34,3 mln zł, uwzględ-
niona została w aneksie do „Planu inwestycji budow-
lanych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz
zamierzeń inwestycyjnych realizowanych w ramach
programu NSIP w latach 2007–2012”, zatwierdzo-
nym w dniu 24 września br., z terminem zakończenia
w 2015 r.
Z uwagi jednak na znaczące zmniejszenie wydat-
ków inwestycyjnych na 2010 r. (co spowodowało ko-
nieczność czasowego wstrzymania 225 inwestycji
i wydłużenie czasu realizacji znacznej części obecnie
wykonywanych zadań) we wspomnianym aneksie
oraz projekcie „Centralnego planu inwestycji budow-
lanych resortu obrony narodowej na 2010 r.” przewi-
dziano wydzielenie limitu środków finansowych
w wysokości 448,2 tys. zł z przeznaczeniem na opła-
cenie dokumentacji projektowo-kosztorysowej. Jed-
nocześnie pragnę poinformować, że ostateczna wy-
sokość kwot przeznaczanych na realizację przedmio-
towej inwestycji w poszczególnych latach po 2010 r.
uzależniona będzie od zweryfikowanych prognoz
wielkości budżetu resortu obrony narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyra-
żam nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
587
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nieprzekazania do Podlaskiego
Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia w Białymstoku większej
puli środków przeznaczonych na opiekę
nad nieuleczalnie chorymi dziećmi będącymi
pod opieką białostockiego hospicjum (4839)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 19 września 2009 r.,
w sprawie „nieprzekazania do Podlaskiego Oddziału
Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Bia-
łymstoku większej puli środków przeznaczonych na
opiekę nad nieuleczalnie chorymi dziećmi będącymi
pod opieką białostockiego hospicjum”, przesłane przy
piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 25 września 2009 r.,
znak: SPS-024-4839/09, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących informacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowot-
nej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego za-
wierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji i roz-
liczanie zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym minister zdrowia zwró-
cił się do Narodowego Funduszu Zdrowia o przedsta-
wienie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Ze sta-
nowiska dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódz-
kiego Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, że
wartość środków finansowych w rodzaju opieka pa-
liatywna i hospicyjna w zakresie hospicjum domowe
dla dzieci odpowiada możliwościom finansowym wy-
nikającym z planu finansowego i założeń dotyczą-
cych zabezpieczenia świadczeń w rodzaju opieka
paliatywna i hospicyjna na 2009 r. i 2010 r. Podlaski
Oddział Wojewódzki NFZ w tym zakresie zawarł
dwie umowy na lata 2009–2011: z Samodzielnym Pu-
blicznym Zespołem Opieki Paliatywnej w Suwałkach
(który opiekuje się pięciorgiem dzieci) oraz z Niepu-
blicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej Białostockie
Hospicjum dla Dzieci w Białymstoku (który opiekuje
się od maja 2009 r. dwanaściorgiem dzieci). Ponadto,
poza świadczeniami w zakresie hospicjum domowe
dla dzieci, fundusz w ramach ww. rodzaju zawarł
umowy na świadczenia w innych zakresach: hospi-
cjum stacjonarne/oddział medycyny paliatywnej, ho-
spicjum domowe, poradnia medycyny paliatywnej.
588
Dyrektor oddziału poinformował również, że staw-
ka za osobodzień w rodzaju opieka paliatywna i ho-
spicyjna w zakresie hospicjum domowe dla dzieci
w Podlaskim Oddziale Wojewódzkim NFZ wynosi 71 zł
(dla porównania w OW NFZ: Łódzkim 69 zł, War-
mińsko-Mazurskim 56 zł, Pomorskim 55 zł, Mazo-
wieckim 74,12 zł, Wielkopolskim 82,50 zł). Podlaski
Oddział Wojewódzki NFZ zapewnił, że przeprowadzi
renegocjacje umów ze świadczeniodawcami w zakre-
sie warunków finansowych do 30 listopada 2009 r.
w celu zabezpieczenia dostępności do świadczeń na
rok 2010.
Zawieranie przez fundusz umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej odbywa się w drodze
konkursu ofert albo rokowań (art. 139 ust. l ww.
ustawy o świadczeniach). Zgodnie z art. 148 przed-
miotowej ustawy porównanie ofert w toku postępo-
wania konkursowego obejmuje między innymi: ja-
kość udzielanych świadczeń, kwalifikacje personelu,
wyposażenie, liczbę oferowanych świadczeń oraz ich
cenę, która zgodnie z art. 142 ust. 6 ww. ustawy może
być przedmiotem negocjacji. W związku z powyższym
mogą wystąpić różnice w cenie w kontraktach zawie-
ranych ze świadczeniodawcami.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że fundusz
planuje uruchomienie środków z funduszu zapaso-
wego w wysokości 516 mln zł, co stworzy możliwość
zwiększenia kosztów świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów poszerzenia obszaru
Natura 2000 o obszar zalewu Siemianówka
w gminie Narewka (4842)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Jarosława Matwiejuka, pismo z dnia
25 września 2009 r., znak: SPS-024-4842/09, w spra-
wie planów poszerzenia obszaru Natura 2000 o ob-
szar zlewu Siemianówka położonego w gminie Na-
rewka, przedstawiam poniżej stosowne wyjaśnienia
w tej sprawie.
Uprzejmie informuję, że w kwietniu 2004 r., tuż
przed akcesją Polski do UE, Ministerstwo Środo-
wiska przesłało do Komisji Europejskiej obszar
PLH200002 Dolina Górnej Narwi o powierzchni
15910 ha. Jednocześnie w lipcu 2004 r. zostało wyda-
ne rozporządzenie w sprawie obszarów specjalnej
ochrony ptaków Natura 2000, ustanawiające obszar
PLC200002 Dolina Górnej Narwi, tym samym ob-
szar PLH200002 został zastąpiony obszarem typu C,
czyli posiadał jednakowe granice z obszarem specjal-
nej ochrony ptaków o powierzchni 15 910 ha. Taka
zmiana granicy obszaru została przedstawiona KE
podczas przesłania bazy danych dla obszarów pta-
sich, po ukazaniu się rozporządzenia. Baza przesyła-
na do Komisji Europejskiej zawsze zawiera informa-
cje dotyczące obszarów ptasich i siedliskowych. Od
tej pory obszar funkcjonował jako PLC.
W 2007 r. wprowadzona została zmiana do rozpo-
rządzenia w sprawie obszarów specjalnej ochrony
ptaków, w którym wyznaczono obszar PLB200007
Dolina Górnej Narwi, w granicach 18 384 ha dosto-
sowany do granic Important Bird Area (IBA), zgod-
nie ze stanowiskiem KE w tej kwestii. Ponownie więc
obszar siedliskowy Ostoja w Dolinie Górnej Narwi
oraz obszar ptasi Dolina Górnej Narwi zostały roz-
dzielone. Niemniej jednak Komisja Europejska (de-
cyzją z dnia 13 listopada 2007 r.) zatwierdziła obszar
PLC200002 Dolina Górnej Narwi. Zatwierdzenie
tego obszaru w poprzednich granicach pomimo in-
formacji przekazywanych przez Ministerstwo Środo-
wiska o likwidacji obszaru typu C wiąże się z trybem
zatwierdzania obszarów zgłoszonych do Komisji Eu-
ropejskiej dla wszystkich krajów członkowskich – tyl-
ko bazy danych przesłane do KE do 1 września 2006 r.
brane były pod uwagę przy wydawaniu ww. decyzji
i nie zgodzono się na zmianę tego stanu. Minister-
stwo Środowiska otrzymało informację, że wszystkie
zmiany dokonane po 1 września 2006 r. będą brane
pod uwagę dopiero w następnej turze akceptacji ob-
szarów.
Dodatkowo w styczniu 2007 r. rozpoczęto proces
opiniowania 80 proponowanych SOO, w tym Ostoja
w Dolinie Górnej Narwi w powiększonych granicach
– obejmujących tereny wokół zbiornika Siemianówka.
Jednak na dalszym etapie uzgodnień zmieniono listę,
pozostawiając na niej jedynie ok. 1/4 pierwotnie opi-
niowanych obszarów i dodając obszary opiniowane
w 2005 r. Tym samym z listy zniknął obszar Ostoja
w Dolinie Górnej Narwi. Jednakże w wyniku pomył-
ki nie został on usunięty z bazy danych przesłanej do
KE i został przez nią zatwierdzony decyzją z 12 grud-
nia 2008 r. wraz z terenem zbiornika Siemianówka.
W obecnej turze wyznaczania obszarów Natura
2000 zdecydowano się na powiększenie PLH200010
Ostoja w Dolinie Górnej Narwi w okolicach miejsco-
wości Suraż. Niemniej jednak pismo z prośbą o opi-
niowanie zostało wysłane do wszystkich gmin na
danym obszarze niezależnie od tego czy powiększe-
nia dotyczyły ich terenów, czy nie. Gmina Narewka
po otrzymaniu prośby o opinię zaopiniowała nega-
tywnie obszar, uznając, że powiększenie dotyczy te-
renu wokół zbiornika Siemianówka. Gmina nadesła-
ła również inwentaryzację przyrodniczą tych tere-
nów, wskazującą na brak istotnych walorów przyrod-
niczych. Przesłane materiały zostały poddane anali-

zie, w wyniku której ustalono, że obszar ten został
już zatwierdzony przez Komisję Europejską i jego
granice w tym zakresie nie mogły ulec zmianie na
obecnym etapie prac. W związku z czym KERM za-
twierdził obszar Ostoja w Dolinie Górnej Narwi
w granicach obejmujących tereny wokół zbiornika
Siemianówka i został on przekazany do akceptacji
przez Radę Ministrów, po której zostanie przesłany
do Komisji Europejskiej.
Biorąc pod uwagę opinię gminy Narewka oraz
fakt, iż teren wokół zbiornika Siemianówka nie speł-
nia kryteriów dyrektywy siedliskowej, Generalna
Dyrekcja Ochrony Środowiska po przesłaniu obszaru
do Komisji Europejskiej podejmie działania zmierza-
jące do wyłączenia tych terenów z obszaru Ostoja
w Dolinie Górnej Narwi.
Z uwagi na fakt, iż obszar ten wraz z terenem
zbiornika Siemianówka jest zatwierdzony decyzją
Komisji Europejskiej, jego wyłączenie może nastąpić
jedynie po przedstawieniu przez Polskę danych na-
ukowych stwierdzających brak występowania w tym
miejscu siedlisk przyrodniczych oraz gatunków ro-
ślin i zwierząt z zał. I i II dyrektywy siedliskowej, dla
ochrony których został utworzony obszar Natura
2000 Ostoja w Dolinie Górnej Narwi. W tym celu
GDOŚ zleci przeprowadzenie badań naukowych po-
twierdzających brak występowania w tym miejscu
walorów przyrodniczych kwalifikujących ten teren
do wyznaczenia jako obszar Natura 2000. Po skom-
pletowaniu materiałów zostaną one przesłane do KE
wraz z propozycją zmienionej granicy obszaru Dolina
Górnej Narwi w celu jej ostatecznej akceptacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie likwidacji kasy kolejowej
w Czeremsze (4843)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie li-
kwidacji kasy kolejowej w Czeremsze przedstawiam
poniższe wyjaśnienia.
Kasa na stacji Czeremcha obsługiwana jest przez
PKP „Przewozy Regionalne” sp. z o.o. Z uwagi na
trudną sytuację finansową spółka zmuszona jest do
racjonalizowania koszów, w tym m.in. związanych
589
z odprawą podróżnych. W przypadku likwidacji kasy
nadal pozostanie możliwość zakupu biletu w pociągu
u konduktora bez ponoszenia dodatkowych opłat.
W związku z powyższym planowane zmiany w od-
prawie podróżnych nie powinny wpłynąć negatywnie
na dostępność świadczonych usług, również dla osób
starszych.
Obecnie nie planuje się uruchamiania automatu
do sprzedaży biletów na stacji Czeremcha.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Dzięcioła
w sprawie projektu ustawy o zawodzie
pracownika socjalnego (4845)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 25 września 2009 r.,
znak SPS-024-4845/09, przekazujące zapytanie po-
sła Janusza Dzięcioła w sprawie projektu ustawy
o zawodzie pracownika socjalnego, informuję, iż w pla-
nowanych działaniach Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej nie przewiduje się kontynuowania podję-
tych w latach ubiegłych prac związanych z przygoto-
waniem projektu ustawy o zawodzie pracownik so-
cjalny.
W dokumentach programowych, w tym na przy-
kład w przyjętym 18 listopada 2008 r. przez Radę
Ministrów „Krajowym programie reform na lata
2008–2011 na rzecz realizacji strategii lizbońskiej”,
a także w przyjętym 16 grudnia 2008 r. Krajowym
Programie „Zabezpieczenie społeczne i integracja
społeczna na lata 2008–2010” nie przewiduje się pod-
jęcia prac związanych z przygotowaniem projektu
ustawy o zawodzie pracownik socjalny.
W raporcie „Polska 2030” będącym efektem prac
zespołu doradców strategicznych prezesa Rady Mini-
strów, którego redaktorem naukowym jest minister
Michał Boni, mówi się m.in. o potrzebie zmian w sys-
temie zabezpieczenia społecznego, bowiem obecnie
pieniądze transferowane w jego ramach nie trafiają
do osób najbardziej potrzebujących. Raport zwraca
także uwagę na konieczność profesjonalizacji syste-
mu służb społecznych. Zatem należy oczekiwać, iż
system ten będzie ulegał zmianom.
W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” realizowane są projekty, które powinny za-
owocować m.in. rekomendacjami odnośnie standar-
dów pracy socjalnej, czyli wymaganych prawem cech
tej działalności. Pragnę podkreślić, że uznajemy, iż
590
zawód pracownika socjalnego jest zawodem strate-
gicznym przy właściwej realizacji zadań nie tylko
z obszaru pomocy społecznej, ale szerzej – polityki
społecznej.
Informuję również, że sprawą projektu ustawy
o zawodzie pracownika socjalnego zainteresowali się
posłowie. Zamierzają oni podjąć inicjatywę ustawo-
dawczą. Aktualnie trwają prace nad przygotowaniem
projektu komisyjnego. Jeśli taki projekt powstanie,
to Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej z całą
pewnością aktywnie włączy się w te prace i będzie
wspierać działania zmierzające do przyjęcia ustawy
o zawodzie pracownika socjalnego.
Należy także zauważyć, iż inicjatywa ustawodaw-
cza przysługuje nie tylko Radzie Ministrów, posłom,
Senatowi i prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej,
ale także grupie 100 000 obywateli mających prawo
wybierania do Sejmu. Jeśli zatem środowisko pra-
cowników socjalnych uważa za nieodzowne opraco-
wanie projektu ustawy o zawodzie pracownika socjal-
nego, może zainteresować wyżej wymienione pod-
mioty potrzebą uchwalenia takiej ustawy, przedkła-
dając im własne propozycje w tym zakresie zapisów
takiej ustawy. Nie należy jednak oczekiwać, by usta-
wa o zawodzie pracownika socjalnego zagwaranto-
wała pracownikom socjalnym docenienie ich pracy.
Status, prestiż zawodu pracownika socjalnego jest
pochodną wielu czynników, w tym akceptacji i popar-
cia władz lokalnych, ale także poparcia społecznego
dla podejmowanych przez osoby wykonujące tę pro-
fesję działań mających na celu rozwiązywanie takich
kwestii społecznych, jak ubóstwo i wykluczenie spo-
łeczne osób, grup społecznych, a bywa, że całych śro-
dowisk lokalnych.
Dodatkowo informuję, że w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej trwają obecnie prace nad zało-
żeniami do nowej ustawy o pomocy społecznej. Pla-
nowane są w niej także przepisy dotyczące zawodu
pracownika socjalnego, w tym kwalifikacji do wyko-
nywania tego zawodu, możliwości awansu zawodo-
wego, uprawnień i obowiązków tej grupy zawodowej,
które uwzględnia niektóre kwestie zawarte we wcze-
śniejszym projekcie ustawy o zawodzie pracownika
socjalnego.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej podejmować będzie wysiłki zmierzające do
zapewniania pracownikom socjalnym lepszych wa-
runków dla efektywniejszego wspierania osób i rodzin
w ich wysiłkach zmierzających do przezwyciężenia ich
trudnych sytuacji życiowych w formie pracy socjalnej
jako ważnego świadczenia pomocy społecznej.
Ponadto informuję, że oddzielne pismo zawierają-
ce powyższe wyjaśnienia zostało przekazane NSZZ
„Solidarność” przy Miejskim Ośrodku Pomocy Ro-
dzinie w Grudziądzu.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bogdana Bojki
w sprawie sprzeciwu prokuratora rejonowego
w Nowej Soli dotyczącego decyzji starosty
nowosolskiego przyznających prawo jazdy
(4851)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
słane przy piśmie SPS-024-4851/09 z dnia 25 września
2009 r. zapytanie posła Bogdana Bojki w sprawie sprze-
ciwu prokuratora rejonowego w Nowej Soli dotyczącego
decyzji starosty nowosolskiego przyznających prawo
jazdy, przedstawiam następujące stanowisko.
Warunki uzyskania prawa jazdy reguluje ustawa
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.). Zgod-
nie z tymi przepisami jedną z przesłanek stanowią-
cych warunek konieczny do uzyskania prawa jazdy
jest ukończenie szkolenia dla kandydatów na kierow-
ców, które potwierdzane jest wydaniem zaświadcze-
nia o ukończeniu szkolenia.
W sprawie, która jest przedmiotem zapytania,
szkolenie prowadzone było przez przedsiębiorcę nie-
posiadającego wymaganego do prowadzenia tej dzia-
łalności wpisu do ewidencji działalności gospodarczej
i wpisu do rejestru działalności regulowanej, a wy-
stawiane przez niego zaświadczenia o ukończeniu
szkolenia były wydane przez jednostkę nieuprawnio-
ną, a więc sfałszowane poprzez wpisanie nieistnieją-
cego numeru ośrodka szkolenia kierowców.
Należy wskazać, że zgodnie z przepisami Kodek-
su Postępowania Administracyjnego w przedstawio-
nej sprawie decyzja o cofnięciu lub pozostawieniu
uprawnień należy wyłącznie do organu wydającego
prawo jazdy, czyli do starosty. Przepisy te przewidu-
ją także właściwy tryb odwoławczy. Pomimo to jako
przedstawiciel organu prawodawczego w tym zakre-
sie uprzejmie informuję, że w mojej ocenie pozosta-
wienie w obiegu prawnym wadliwych decyzji przy-
znających uprawnienia, po których wydaniu ujaw-
nione zostały okoliczności wskazujące na naruszenie
przepisów ustawowych, stanowić może niebezpieczny
precedens na przyszłość.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zaległości w wypłacie świadczeń
dla wielkopolskich policjantów (4852)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 września 2009 r. (sygn. SPS-024-
-4852/09) przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Tadeusza Tomaszewskiego z dnia 23 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie zaległości w wypłacie świad-
czeń dla wielkopolskich policjantów uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Według stanu na dzień 31 sierpnia 2009 r. ogólna
kwota zobowiązań w stosunku do funkcjonariuszy
przekroczyła 145 mln zł, z czego ponad 50% tej kwo-
ty stanowią zobowiązania wymagalne z przekroczo-
nym terminem płatności. W województwie wielkopol-
skim kwota ta wynosi 12 mln zł, w tym około 50%
z przekroczonym terminem płatności.
W związku z aktualną sytuacją finansową podję-
to w Policji szereg działań reformujących wydatki.
Wprowadzono między innymi programy racjonalizu-
jące poszczególne obszary działania, w tym powołano
w Komendzie Głównej Policji nieetatowy Zespół do
Spraw Analiz Finansowych, którego zadaniem jest
przede wszystkim analiza sytuacji finansowej jedno-
stek Policji, miesięczny monitoring zatwierdzonych
programów oszczędnościowych, poszerzony o prowa-
dzoną dla każdego wydatku analizę odchyleń od war-
tości oczekiwanej oraz wartości średniej. Szczególnej
analizie poddano wydatki na zakup towarów i usług,
wydatki przeznaczone na podróże krajowe i zagra-
niczne, postępowania przygotowawcze oraz wydatki
okolicznościowe i reprezentacyjne.
Komendanci wojewódzcy Policji utworzyli dla
podległych jednostek wewnętrznych plany finanso-
we, odrębnie dla każdej komendy powiatowej i miej-
skiej, uwzględniające programy racjonalizujące
koszty. Plany są na bieżąco monitorowane, a komen-
danci powiatowi i miejscy są zobligowani do reali-
zacji wydatków w granicach kwot określonych
w tych planach. Powyższe ma zapewnić delegowanie
uprawnień i odpowiedzialności za realizację budże-
tów komend powiatowych i miejskich Policji na ko-
mendantów powiatowych i miejskich Policji, ze
szczególnym uwzględnieniem zaplecza logistyczne-
go komend wojewódzkich Policji, jako bazy i sposobu
realizacji założeń budżetowych komend. Zgodnie
z przyjętym założeniem komendy wojewódzkie Po-
licji prowadzą obsługę finansową komend powiato-
wych i miejskich.
Zakłada się, że wprowadzone programy racjona-
lizujące wydatki i obszary działania Policji umożli-
wią wygospodarowanie kwoty ok. 160 mln zł.
591
Podkreślić należy, że w resorcie spraw wewnętrz-
nych i administracji podejmowane są starania w celu
zabezpieczenia i uruchamiania środków na wypłatę
świadczeń. Efektem tych starań jest uzyskanie z Mi-
nisterstwa Finansów dodatkowych zasileń w środki
finansowe oraz przeznaczenie na ten cel części fun-
duszy pozostających w dyspozycji komendanta głów-
nego Policji: dwukrotnie w kwotach po 15 mln zł (za-
silenia dla jednostek dokonano 17 lipca i 28 sierpnia
2009 r.) oraz w sierpniu i wrześniu w łącznej kwocie
70 mln zł.
Na dzień 31 sierpnia 2009 r. z planowanej kwoty
530 mln zł Policja wypłaciła świadczenia pieniężne
w wysokości 308 mln zł, co stanowi 58% należności.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w dniu
7 października 2009 r. Komisja Finansów Publicz-
nych pozytywnie zaopiniowała wniosek ministra
spraw wewnętrznych i administracji o zmianę prze-
znaczenia rezerw, w którym m.in. budżet Policji zo-
stał zwiększony o kwotę 30 mln zł, z przeznaczeniem
na wypłacenie zaległych świadczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Widackiego
w sprawie statusu prawnego kolekcji
Fundacji XX Czartoryskich (4853)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie (SPS-024-4853/09) pana Jana Widackiego,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
statusu prawnego kolekcji Fundacji XX Czartory-
skich, uprzejmie proszę o zapoznanie się z poniższy-
mi wyjaśnieniami.
Odnosząc się do postulatu wpisania zbiorów będą-
cych własnością Fundacji XX Czartoryskich do reje-
stru zabytków, pragnę wyjaśnić, że zgodnie z art. 3
pkt 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabyt-
kami „zabytkiem jest nieruchomość lub rzecz rucho-
ma, ich części lub zespoły, będące dziełem człowieka
lub związane z jego działalnością i stanowiące świa-
dectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zacho-
wanie leży w interesie społecznym ze względu na po-
siadaną wartość historyczną, artystyczną lub nauko-
wą”. O tym, czy dany przedmiot jest zabytkiem, decy-
dują zatem posiadane przez niego ww. wartości, a nie
fakt wpisania go do rejestru zabytków.
592
Wykreślenie zabytku ruchomego z inwentarza
muzeum nie rodzi, w świetle przepisów ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami oraz ustawy z dnia 21 listopada 1996 r.
o muzeach, obowiązku jego wpisania do rejestru za-
bytków. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami wojewódzki kon-
serwator zabytków wpisuje do rejestru zabytek ru-
chomy na wniosek właściciela tego zabytku. Woje-
wódzki konserwator zabytków może wydać z urzędu
decyzję o wpisie zabytku ruchomego do rejestru je-
dynie w przypadku uzasadnionej obawy zniszczenia,
uszkodzenia lub nielegalnego wywiezienia zabytku
za granicę albo wywiezienia za granicę zabytku o wy-
jątkowej wartości historycznej, artystycznej lub na-
ukowej (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).
Chcę zapewnić pana posła, że Ministerstwo Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego jest na bieżąco infor-
mowane o wszelkich kwestiach związanych z kolek-
cją XX Czartoryskich. Znajdujące się w depozycie
Muzeum Narodowego w Krakowie zbiory fundacji
mają zapewnioną stałą fachową opiekę. Należy także
zaznaczyć, że podlegający wojewodzie wojewódzki
małopolski konserwator zabytków sprawuje stały
nadzór konserwatorski, monitorując równocześnie
ewentualne wypożyczenia eksponatów ze zbiorów
Czartoryskich.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Jerzego Rębka
w sprawie możliwości dofinansowania przez
Ministerstwo Sportu i Turystyki części kosztów
wyjazdu polskich sportowców na warcabowe
mistrzostwa świata w Brazylii (4854)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Jerzego Rębka prze-
kazane pismem z dnia 30 września 2009 r. (sygn.
SPS-024-4854/09) w sprawie możliwości dofinanso-
wania przez Ministerstwo Sportu i Turystyki części
kosztów wyjazdu polskich sportowców na mistrzo-
stwa świata w warcabach organizowane w Brazylii
informuję, co następuje.
Polski Związek Warcabowy w ramach podpisanej
umowy z ministrem sportu i turystyki na rok 2009
otrzymał środki finansowe na określone zadania
w wysokości 50 000,00 zł. W przyjętym kalendarzu
startów i zadań w ramach zawartej umowy Polski
Związek Warcabowy nie wykazał zadania dotyczące-
go udziału reprezentantów Polski w warcabach stu-
polowych na mistrzostwach świata w Brazylii.
Informuję, że zgodnie z przyjętymi procedurami
dotyczącymi zasad przyznawania dotacji polskim
związkom sportowym na zadania związane z przy-
gotowaniami do mistrzostw świata i Europy postę-
powanie w tym zakresie ma charakter otwartego
konkursu ofert. Warunkiem ewentualnego rozpa-
trzenia takiej oferty jest jej zgłoszenie do Minister-
stwa Sportu i Turystyki przez Polski Związek War-
cabowy. Jednocześnie informuję, że w przedmiotowej
sprawie przedstawiliśmy stanowisko ministerstwa
prezesowi Polskiego Związku Warcabowego.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie linii kolejowej do Łomży (4855)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słanym przy piśmie z dnia 30 września br., znak:
SPS-024-4855/09, zapytaniem pana posła Kazimierza
Gwiazdowskiego z dnia 21 września br. dotyczącym
możliwości przejęcia przez powiat łomżyński torów
kolejowych wraz z przyległą infrastrukturą, poniżej
przedstawiam informacje w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z przekazanymi przez Zarząd PKP SA
wyjaśnieniami uprzejmie informuję, iż linia kolejowa
nr 49 znajdująca się w powiecie łomżyńskim jest linią
czynną i na podstawie umowy D50-KN-1L/01 zawar-
tej w dniu 27 września 2001 r. została oddana do
odpłatnego korzystania PKP Polskim Liniom Kole-
jowym SA.
Biorąc powyższe pod uwagę, w celu określenia
możliwości oraz ewentualnego terminu przekazania
przedmiotowej linii kolejowej na rzecz powiatu łom-
żyńskiego, niezbędne jest uzyskanie stanowiska PKP
PLK SA jako zarządcy infrastruktury kolejowej.
W przypadku uznania przez PKP PLK SA, że li-
nia kolejowa nr 49 jest zbędna dla realizacji zadań
statutowych spółki, możliwe jest zwarcie umowy o nie-
odpłatne przejęcie linii kolejowej lub odcinka linii
kolejowej przez powiat łomżyński w zarządzanie,
w celu dalszej eksploatacji na podstawie art. 9 ust. 3

pkt 2 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie
kolejowym (Dz. U. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.). Na-
stępnie, po uregulowaniu stanu prawnego nierucho-
mości, należałoby wyłączyć ją z umowy D50-KN-
-1L/01 i przekazać na rzecz samorządu terytorialne-
go na podstawie art. 18 a ust. 1 ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i pry-
watyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie
Koleje Państwowe” (Dz. U z 2000 r. Nr 84, poz. 948,
z późn. zm.).
Jak wynika z wyjaśnień przedstawionych przez
Zarząd PKP SA, do tej pory nie było wystąpień jedno-
stek samorządu terytorialnego do PKP SA, w których
wyrażałyby one chęć przejęcia omawianej linii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie przejęcia linii kolejowej
przez gminę Sokoły (4856)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słanym przy piśmie z dnia 30 września br. (znak:
SPS-024-4856/09) zapytaniem pana posła Kazimie-
rza Gwiazdowskiego z dnia 22 września br. dotyczą-
cym odmowy przekazania na rzecz gminy Sokoły
odcinka linii kolejowej nr 36 Łapy – Ostrołęka poniżej
przedstawiam informacje w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z przekazanymi przez zarząd PKP SA
wyjaśnieniami uprzejmie informuję, iż linia kolejowa
nr 36 Łapy – Ostrołęka w całości objęta jest umową
D50-KN-1L/01 (umowa oddania do odpłatnego korzy-
stania linii kolejowych oraz innych nieruchomości
niezbędnych do zarządzania liniami kolejowymi).
Ruch osobowy na rzeczonej linii został zawieszony
przez PKP PLK SA, natomiast przewozy towarowe
odbywają się nadal.
Wobec wniosku wójta gminy Sokoły dotyczącego
przekazania linii na rzecz samorządu terytorialnego
w listopadzie 2006 r. została powołana przez PKP
PLK SA komisja inwentaryzacyjna, która wykonała
spis mienia wchodzącego w skład linii nr 36.
W trakcie przeprowadzonej inwentaryzacji okaza-
ło się, że nie wszystkie nieruchomości na odcinku
Śniadowo – Ostrołęka posiadały uregulowany stan
prawny, jak również że konieczne jest wydzielenie
593
gruntów zajętych wyłącznie pod linię kolejową po-
przez dokonanie podziałów geodezyjnych.
Z informacji przekazanych przez zarząd PKP SA
wynika, że postępowanie związane z regulacją stanu
prawnego jest obecnie w fazie końcowej. Wszystkie
nieruchomości na odcinku Łapy – Śniadowo posiada-
ją uregulowany stan prawny oraz zakończone zosta-
ły poddziały geodezyjne.
Ponadto pragnę poinformować, iż zarząd PKP SA
nie odmawiał przekazania na rzecz gminy Sokoły
odcinka linii kolejowej nr 36 Łapy – Ostrołęka, jed-
nak odrębnym problemem jest ocena niezbędności
rzeczonej linii z punktu widzenia realizacji zadań
statutowych PKP PLK SA jako zarządcy infrastruk-
tury kolejowej oraz możliwość jej wyłączenia z umo-
wy D50-KN-1L/01.
Jak wynika z wyjaśnień przedstawionych przez
zarząd PKP SA w sierpniu br., zarządca infrastruk-
tury kolejowej PKP PLK SA negatywnie zaopiniował
wniosek wójta Sokoły o przekazanie przedmiotowej
linii na rzecz samorządu. PKP PLK SA planuje wy-
posażenie linii w niezbędne urządzenia łączności
i sterowania ruchem kolejowym, co zapewni możli-
wość utrzymania obecnie kursujących pociągów,
a także uruchamiania nowych, planowanych do ob-
sługi elektrowni oraz innych pociągów wynikających
z potrzeb przewozowych regionu. Ma to ścisły zwią-
zek ze wzrostem znaczenia linii kolejowej nr 36 spo-
wodowanym rozbudową elektrowni Ostrołęka, która
spowoduje większe zapotrzebowanie na paliwo stałe
oraz materiały eksploatacyjne dostarczane koleją.
Reasumując, pragnę wyjaśnić, że przekazanie li-
nii kolejowej, zgodnie z art. 9 ust. 3 pkt.2 ustawy
z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U.
Nr 16, poz. 94, z późn. zm.), może nastąpić jedynie
w przypadku, gdy wobec przedmiotowej linii zostanie
wszczęta procedura jej likwidacji. Ze względu na
przewidywany w niedalekiej przyszłości wzrost zna-
czenia linii nr 36 dla ruchu kolejowego nie została
ona ani objęta, ani przewidziana do objęcia postępo-
waniem likwidacyjnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie drogi ekspresowej S19 (4857)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-024-4857/
594
09, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie drogi ekspre-
sowej S19, przekazuję następujące informacje.
W projekcie nowelizacji rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci auto-
strad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 128 poz. 1334,
z późn. zm.) zaproponowano wprowadzenie zmiany
kierunkowego przebiegu m.in. drogi ekspresowej S19
polegającej na zmianie jej przebiegu na terenie woje-
wództwa podlaskiego, co pozwoli ominąć obszary
cenne przyrodniczo. Proponowany przebieg to: (Grod-
no) granica państwa – Kuźnica – Sokółka – Korycin
– Knyszyn – Dobrzyniewo Duże – Choroszcz – Sie-
miatycze – Lublin – Nisko – Rzeszów – Barwinek –
granica państwa (Preszów).
Projekt rozporządzenia został poddany konsulta-
cjom międzyresortowym i społecznym. W dniu 12
października 2009 r. został przyjęty przez Komitet
Stały Rady Ministrów, natomiast 20 października br.
Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające
rozporządzenie w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
presowych.
W związku z przyjęciem przez Radę Ministrów
propozycji zmian sieci dróg krajowych Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad rozpocznie prace
przygotowawcze zmierzające do realizacji inwestycji.
Realizacja odcinka Białystok – granica państwa roz-
pocznie się niezwłocznie po zakończeniu procesu
przygotowawczego i zabezpieczeniu odpowiednich
środków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie projektu uchwały
Rady Miasta Lublin dotyczącej
stypendiów sportowych (4860)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek, prze-
słane pismem z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-
-024-4860/09), w sprawie projektu uchwały Rady
Miasta Lublin dotyczącej stypendiów sportowych in-
formuję, co następuje:
Jak wynika z analizy akt sprawy, Rada Miasta
Lublin przygotowała projekt uchwały w sprawie za-
sad i trybu przyznawania, wstrzymywania i cofania
stypendiów dla zawodników osiągających wysokie
wyniki sportowe we współzawodnictwie międzyna-
rodowym lub krajowym oraz dla zawodników w ka-
tegorii seniorów uczestniczących w rozgrywkach
ligowych w grach zespołowych oraz dla zawodników
konkurencji zespołowych w dyscyplinach indywidu-
alnych rozgrywanych w systemie mistrzostw Polski.
Zgodnie z art. 35 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298,
ze zm.) „stypendia sportowe dla zawodników osią-
gających wysokie wyniki sportowe w międzynaro-
dowym współzawodnictwie sportowym lub w krajo-
wym współzawodnictwie sportowym mogą być przy-
znawane przez jednostki samorządu terytorialnego
i finansowane z budżetów tych jednostek. Organ
stanowiący jednostki samorządu terytorialnego,
w drodze uchwały, określa warunki i tryb przyzna-
wania, wstrzymywania i pozbawiania stypendiów
sportowych, o których mowa powyżej”.
Ponadto z art. 22 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r.
o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675,
ze zm.) wynika, że „zawodnicy nieposiadający licen-
cji zawodnika mogą otrzymywać stypendium sporto-
we za wysokie wyniki sportowe we współzawodnic-
twie międzynarodowym lub krajowym finansowane
ze środków budżetu jednostki samorządu terytorial-
nego. Organ jednostki samorządu terytorialnego,
w drodze uchwały, określa szczegółowe zasady i tryb
przyznawania, wstrzymywania i cofania oraz wyso-
kość stypendiów sportowych, o których mowa w ust.
1, uwzględniając obowiązki zawodnika pobierającego
stypendium, skutki ich niewykonywania oraz pod-
stawę i sposób ustalania wysokości stypendium”. Tak
sformułowane przepisy dają całkowitą wyłączność
organom samorządu terytorialnego do stanowienia
w tym zakresie prawa. Wskazane przepisy określają
jedynie możliwość udziału jednostek samorządu te-
rytorialnego w przyznawaniu stypendiów dla osób,
które uczestniczą w rywalizacji sportowej, a nie ich
obowiązek.
Minister sportu i turystyki jako organ admini-
stracji rządowej nie może w jakikolwiek sposób wpły-
wać na działalność organów samorządu terytorial-
nego, a co za tym idzie opiniować pod względem for-
malnoprawnym projektów aktów prawa miejscowego
(w przedmiotowym przypadku projektu uchwały do-
tyczącej stypendiów sportowych). Zauważyć należy,
że gmina zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591) wykonuje zadania publiczne w imieniu
własnym i na własną odpowiedzialność, a samodziel-
ność gminy podlega ochronie sądowej. Ponadto nale-
ży nadmienić, że organami nadzoru dla gminy są
prezes Rady Ministrów i wojewoda, a w zakresie
spraw finansowych – regionalna izba obrachunkowa
(art. 86 wskazanej ustawy), które w ramach swoich
kompetencji mogą orzec o nieważności uchwały w ca-
łości lub części.
Wobec powyższego minister sportu i turystyki nie
jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na pytanie

zawarte w zapytaniu dotyczące składania wniosków
o stypendia sportowe przez kluby i stowarzyszenia
sportowe.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie terminowej wypłaty świadczeń
i innych należności przysługujących z mocy
ustawy wielkopolskim policjantom (4861)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-024-4861/
09), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Jana Dziedziczaka z dnia 24 września 2009 r.
w sprawie terminowej wypłaty świadczeń i innych
należności przysługujących z mocy ustawy wielko-
polskim policjantom, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Według stanu na dzień 31 sierpnia 2009 r. ogólna
kwota zobowiązań w stosunku do funkcjonariuszy
przekroczyła 145 mln zł, z czego ponad 50% tej kwo-
ty stanowią zobowiązania wymagalne z przekroczo-
nym terminem płatności. W woj. wielkopolskim kwo-
ta ta wynosi 12 mln zł.
W związku z aktualną sytuacją finansową podję-
to w Policji szereg działań reformujących wydatki.
Wprowadzono m.in. programy racjonalizujące po-
szczególne obszary działania, w tym powołano w Ko-
mendzie Głównej Policji nieetatowy Zespół do spraw
analiz finansowych, którego zadaniem jest przede
wszystkim analiza sytuacji finansowej jednostek Po-
licji, miesięczny monitoring zatwierdzonych progra-
mów oszczędnościowych poszerzony o prowadzoną
dla każdego wydatku analizę odchyleń od wartości
oczekiwanej oraz wartości średniej. Szczególnej ana-
lizie poddano wydatki na zakup towarów i usług, wy-
datki przeznaczone na podróże krajowe i zagranicz-
ne, postępowania przygotowawcze oraz wydatki oko-
licznościowe i reprezentacyjne. Zakłada się, że wpro-
wadzone programy racjonalizujące wydatki i obszary
działania Policji umożliwią wygospodarowanie kwo-
ty ok. 160 mln zł.
Podkreślić należy, że w resorcie spraw wewnętrz-
nych i administracji podejmowane są starania w celu
zabezpieczenia i uruchamiania środków na wypłatę
świadczeń. Efektem tych starań jest uzyskanie z Mi-
595
nisterstwa Finansów dodatkowych zasileń w środki
finansowe oraz przeznaczenie na ten cel części fun-
duszy pozostających w dyspozycji komendanta głów-
nego Policji: dwukrotnie w kwotach po 15 mln zł (za-
silenia dla jednostek dokonano 17 lipca i 28 sierpnia
2009 r.) oraz w sierpniu i wrześniu w łącznej kwocie
70 mln zł.
Na dzień 31 sierpnia 2009 r. z planowanej kwoty
530 mln zł Policja wypłaciła świadczenia pieniężne
w wysokości 308 mln zł, co stanowi 58% należności.
Dodać przy tym należy, iż mając świadomość, że
dla wielu policjantów nawet stosunkowo niewielkie
wypłaty świadczeń wynikających ze stosunku służ-
bowego (dopłaty do wypoczynku, równoważniki za
niewykorzystany przejazd raz w roku, itp.) mogą sta-
nowić istotny składnik budżetu domowego, komen-
dant główny Policji wydał polecenie komendantom
wojewódzkim, aby w pierwszej kolejności regulowano
świadczenia funkcjonariuszy znajdujących się w trud-
nej sytuacji materialnej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w dniu
7 października 2009 r. Komisja Finansów Publicz-
nych pozytywnie zaopiniowała wniosek ministra
spraw wewnętrznych i administracji o zmianę prze-
znaczenia rezerw, w którym m.in. budżet Policji zo-
stał zwiększony o kwotę 30 mln zł, z przeznaczeniem
na wypłacenie zaległych świadczeń.
Na mocy ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie
ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U. Nr 128, poz.
1057) zmniejszono budżet Policji, w tym: o kwotę
141 941 tys. zł ze środków na fundusz uposażeń oraz
pozostałych należności funkcjonariuszy, co odpowia-
da zmianie stanu etatowego ze 103 309 do 100 309,
o kwotę 27 829 tys. zł na zatrudnienie pracowników
(933 etaty) oraz 210 306 tys. zł z tzw. wydatków rze-
czowych. Uwzględniając potrzebę zapewnienia bez-
pieczeństwa obywatelom oraz mając na celu złago-
dzenie skutków nowelizacji ustawy budżetowej w jed-
nostkach Policji, komendant główny Policji polecił,
aby uszczuplenia etatowe w możliwie jak najmniej-
szym stopniu dotknęły jednostki wykonawcze Policji,
tj. jednostki szczebla powiatowego (rejonowego, miej-
skiego) i komisariaty. Z tego powodu w pierwszej ko-
lejności redukcją etatów objęto większość biur Ko-
mendy Głównej Policji oraz komendy wojewódzkie,
ograniczając w ten sposób skalę redukcji w pozosta-
łych jednostkach. Zaznaczyć jednak należy, iż naj-
większa liczba utrzymywanych wakatów występowa-
ła w komendach powiatowych i miejskich oraz w ko-
misariatach Policji.
Wymaga podkreślenia, że wprowadzane w roku
bieżącym oszczędności nie powodują zmniejszenia
bezpieczeństwa obywateli. Poziom bezpieczeństwa
jest porównywalny z poprzednimi okresami, a w przy-
padku kategorii przestępstw szczególnie uciążliwych
dla społeczeństwa odnotowywany jest spadek w po-
równaniu do 2008 r. Nie bez znaczenia pozostaje rów-
nież fakt, że, jak wynika z ostatnich badań przepro-
wadzonych przez Centrum Badania Opinii Społecz-
nej, prawie 3/4 Polaków dobrze ocenia pracę Policji.
596
W maju 2009 r. pracę Policji pozytywnie oceniło 73%
respondentów, co oznacza, iż Policja jest jedną z naj-
lepiej odbieranych instytucji w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie wadliwych decyzji podatkowych
wydanych przez urzędy skarbowe w 2008 r.
i ich skutków dla budżetu państwa (4862)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
manym przy piśmie z dnia 30 września br., nr SPS-
-024-4862/09, zapytaniem posła na Sejm RP pana
Piotra Polaka w sprawie wadliwych decyzji podatko-
wych wydanych przez urzędy skarbowe w 2008 r.
i ich skutków dla budżetu uprzejmie wyjaśniam:
Podstawowym zadaniem całego aparatu skarbo-
wego jest skuteczny i efektywny pobór podatków
i należności niepodatkowych zapewniający realizację
dochodów założonych w budżecie państwa. Ponadto
działania organów skarbowych powinny wpływać na
stały wzrost poziomu dobrowolnego wypełniania
przez podatników obowiązków podatkowych, w tym
zapewnienie wysokiej jakości obsługi podatników.
Główne cele związane z poprawą efektywności
zadań realizowanych przez urzędy skarbowe zawar-
te są w corocznych,,Zadaniach dla dyrektorów izb
skarbowych i naczelników urzędów skarbowych
w zakresie realizacji polityki finansowej państwa
oraz wytycznych do ich realizacji”. Należą do nich
m.in.:
— racjonalizacja procedur dotyczących działania
urzędów i izb skarbowych.
— efektywne wykorzystanie dostępnych narzędzi
informatycznych,
— poprawa trafności typowania podmiotów do
kontroli,
— wzrost efektywności kontroli,
— dbałość o wysoką jakość dokonywanych roz-
strzygnięć,
— zapewnienie efektywnego systemu szkoleń pra-
cowników,
— bieżące monitorowanie przez izby skarbowe
wykonywania zadań w podległych urzędach skarbo-
wych.
Należy jednak mieć na uwadze, że pewna część
podatników ukrywa i nadal będzie ukrywać swoje
dochody, zaś niektórzy podatnicy – niekoniecznie ze
złej woli — deklarują należne podatki w niewłaściwej
wysokości. Ujawnienie nieuregulowanych z powyż-
szych powodów podatków następuje w wyniku prze-
prowadzanych kontroli podatkowych, ich wysokość
zaś określana jest w decyzjach. Poprawa efektywno-
ści kontroli podatkowej jest realizowana dzięki wy-
korzystaniu informatycznych narzędzi wspomagania
kontroli ACL/IDEA, jak również poprzez wykorzy-
stanie informatycznych narzędzi wspomagających
proces typowania podmiotów do kontroli. Istotnym
czynnikiem wpływającym na efektywność kontroli
podatkowych oraz na jakość orzecznictwa są także
kwalifikacje zawodowe pracowników tych komórek,
których doskonalenie następuje poprzez udział w szko-
leniach.
Ustosunkowując się merytorycznie do zagadnień
podniesionych przez pana posła Polaka, pragnę za-
uważyć, że:
1. Istotnie, w porównaniu do roku 2007, w 2008 r.
nastąpił znaczny wzrost kwoty zwróconych nadpłat
z 191,3 mln zł do ponad 600 mln zł, jednak wzrost
ten wynikał z uchylenia w 2008 r. wadliwych decyzji
wydanych w latach poprzednich. Należy dodać, że do
rankingu urzędów skarbowych zamieszczonego
w „Rzeczpospolitej” z dnia 22 września 2009 r. za-
kradł się błąd dotyczący kwoty nadpłat zwróconych
w 2008 r. Błąd ten został poprawiony już po publika-
cji rankingu. Ponadto w odniesieniu do wielu przepi-
sów podatkowych nie ukształtowała się linia orzecz-
nictwa sądów administracyjnych i nadal występują
przypadki rozbieżnych wyroków sądów administra-
cyjnych w takich samych sprawach, czego organy po-
datkowe nie są w stanie przewidzieć, wydając decy-
zję. Niemniej jednak w 2008 r. nastąpiła znaczna
poprawa oceny przez sądy administracyjne rozpatry-
wanych decyzji podatkowych, na co wskazują dane
przedstawione w poniższych diagramach.
2. Oczywiste jest też, że zwrócone kwoty nadpłat
nie oznaczają poniesienia przez budżet państwa strat
finansowych w tej wysokości, gdyż zwroty te dotyczą
kwot wpłaconych uprzednio przez podatników. Fak-
tyczne koszty dla budżetu stanowi kwota oprocento-
wania nadpłat, czyli odsetek wypłacanych podatni-
kom w wyniku uchylenia wadliwych decyzji. Dane
w tym zakresie za lata 2006–2008, jak również liczbę
zwrotów związanych z wadliwymi decyzjami przed-
stawiają załączniki 1–3. Wynika z nich, że obie wiel-
kości systematycznie maleją i tak wypłacona kwota
odsetek wyniosła:
— w 2006 r. – 156 969 tys. zł,
— w 2007 r. – 135 570 tys. zł,
— w 2008 r. – 82 594 tys. zł.
Tendencję malejącą wykazuje również liczba do-
konanych zwrotów związanych z wadliwymi decyzja-
mi, a mianowicie:
— w 2006 r. – 3027 spraw,
— w 2007 r. – 2547 spraw,
— w 2008 r. – 2177 spraw.
3. Na czas trwania postępowań podatkowych ma
 597

Orzecznictwo Wojewódzkich S�dów

Administracyjnych

12 000 11 110
Liczba w ydanych
10 000 8 683 orzecze� przez WSA

8 000
6966 6572
6 000
3 122
(28%) 2 545 2042 Liczba orzecze�
4 000
(29%) 1397 uchylaj�cych decyzje
(29%)
(21%) izb skarbow ych i ich
2 000
udzia� procentow y w
stosunku do liczby
0
w ydanych orzecze�
2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r.

Skargi kasacyjne – orzecznictwo NSA w latach 2005-2008

3 000
2537
2 454 2391
2 500
2 115
1967
2 000 1 762 1754 1492
1 601
1 262 1 342 1303 (76%)
1 500 (79%) (76%) (74%)

1 000

500

0
2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r.
Liczba skarg kasacyjnych NSA w sprawach podatkowych

Liczba rozstrzygni�tych spraw kasacyjnych i ich udzia� procentowy w stosunku do

liczby skarg kasacyjnych
Liczba rozstrzygni�� korzystnych dla organów skarbowych i ich udzia� procentowy w
stosunku do liczby skarg kasacyjnych
598
wpływ szereg czynników niezależnych od organu po-
datkowego, np.:
— okresy, w których to podatnik powinien podjąć
stosowne działania (m.in. art. 169 i art. 200 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa,
t.j. Dz. U. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
— przerwy związane z zawieszeniem postępo-
wania na podstawie art. 201– 206 Ordynacji podat-
kowej,
— długotrwałe postępowania przed sądami admi-
nistracyjnymi.
Również i w tym zakresie w rankingu „Rzeczpo-
spolitej” zostały przedstawione dane nieodzwiercie-
dlające faktycznego czasu postępowań podatkowych
przed organami I instancji. Dane te obejmowały bo-
wiem wybrane najdłuższe postępowania przed
wszystkimi organami łącznie, tj. urzędami skarbo-
wymi, izbami skarbowymi, wojewódzkimi sądami
administracyjnymi oraz Naczelnym Sądem Admini-
stracyjnym, który w tych skrajnych przypadkach
uchylił decyzje organów podatkowych I oraz II in-
stancji i przekazał sprawy do ponownego rozpatrze-
nia. W praktyce postępowania podatkowe prowadzo-
ne przez urzędy skarbowe – do czasu wydania decyzji
I instancji – kształtują się na znacznie niższym, zbli-
żonym w ciągu ostatnich lat poziomie, i tak np.
w 2007 r. czas trwania aż 81,2% postępowań podat-
kowych nie przekraczał 2 miesięcy. W świetle posia-
danych bardziej dokładnych danych za I półrocze
bieżącego roku przeciętny czas trwania postępowań
podatkowych prowadzonych przez urzędy skarbowe
wynosi 99 dni.
4. Podatnicy uzyskali od 1 stycznia 2009 r. sku-
teczną ochronę przed skutkami wadliwych decyzji
podatkowych. Znowelizowane przepisy ustawy Ordy-
nacja podatkowa (art. 239a) wprowadziły korzystną
dla podatników generalną zasadę, iż nieostateczna
decyzja podatkowa nie podlega wykonaniu. Wyjąt-
kiem są przypadki, gdy decyzji nadano rygor natych-
miastowej wykonalności. Do czasu wydania decyzji
przez organ odwoławczy podatnik nie musi zatem
regulować zobowiązania podatkowego wynikającego
z decyzji organu I instancji*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie wyników kontroli w Łódzkim
Oddziale Wojewódzkim NFZ w zakresie
postępowań dotyczących udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: ratownictwo
medyczne dla rejonu operacyjnego R09
stanowiącego obszar pow. poddębickiego (4864)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-024-4864/
09, przy którym przesłano zapytanie pana posła Pio-
tra Polaka w sprawie wyników kontroli w Łódzkim
Oddziale Wojewódzkim NFZ w zakresie postępowań
dotyczących udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: ratownictwo medyczne dla rejonu operacyj-
nego R09 stanowiącego obszar pow. poddębickiego,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
W dniach 6 lipca 2009 r. – 7 sierpnia 2009 r. z upo-
ważnienia ministra zdrowia przeprowadzona została
kontrola Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego Naro-
dowego Funduszu Zdrowia z siedzibą w Łodzi, której
ustalenia zawarto w „Protokole kontroli Łódzkiego
Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia” z dnia 11 sierpnia 2009 r. (MZ-UZ-K-745-
-16106-8/CO/09), podpisanym przez dyrektora Łódz-
kiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w dniu 14 września 2009 r.
Kontrola działalności Łódzkiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Łodzi
(ŁOW NFZ) dotyczyła działalności ŁOW NFZ w za-
kresie przeprowadzenia na podstawie ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) postępowań
w sprawie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: ratownictwo medyczne dla rejonu opera-
cyjnego 09 w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 5 lipca
2009 r. W wyniku przeprowadzonej kontroli, której
ustalenia zawarto w „Protokole kontroli Łódzkiego
Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia” z dnia 11 sierpnia 2009 r., na podstawie
analizy zebranych dowodów kontroli ustalono m.in.
1. Na ogłoszone postępowania w trybie konkursu
ofert o zawarcie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: ratownictwo medyczne dla re-
jonu operacyjnego 09 udzielanych przez podstawowy
i specjalistyczny zespół ratownictwa medycznego
(05-09-002189/RTM/16/1/16.2113.032.08/1 i 05-09-
-002209/RTM/16/1/16.3114.032.08/1) wpłynęły po
2 oferty złożone przez oferentów NZOZ Falck Medy-
cyna Region Łódzki oraz SP ZOZ w Poddębicach,
przy czym:
1) w postępowaniu dotyczącym udzielania świad-
czeń przez podstawowy zespół ratownictwa medycz-
nego oferta złożona przez NZOZ Falck Medycyna

Region Łódzki została odrzucona z powodu podania
nieprawdziwych informacji (wykazanie tego samego
ambulansu do udzielania świadczeń w Mazowiec-
kim OW NFZ i Łódzkim OW NFZ). Do zawarcia
umowy wybrano ofertę złożoną przez SP ZOZ w Pod-
dębicach,
2) w postępowaniu dotyczącym udzielania świad-
czeń przez specjalistyczny zespół ratownictwa me-
dycznego oferta złożona przez SP ZOZ w Poddębicach
pod względem kryterium oceny „jakość” oceniona
została na 0 punktów. Zgodnie z zarządzeniem pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 86/2009/
DSM z dnia 16 października 2008 r. w sprawie okre-
ślenia kryteriów oceny ofert w postępowaniu w spra-
wie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej pod względem ww. kryterium oceny ofer-
cie powinno zostać przyznane 5 punktów. Jednocze-
śnie oferta złożona przez NZOZ Falck pod względem
kryterium oceny „kompleksowość” oceniona została
na 10 punktów. Punktacja pod ww. kryterium oceny
powinna wynieść 0 punktów ze względu na odrzuce-
nie oferty tego oferenta złożonej w postępowaniu do-
tyczącym udzielania świadczeń przez zespół podsta-
wowy,
3) oba postępowania zakończone zostały ogłosze-
niem o niedokonaniu wyboru żadnej oferty na pod-
stawie art. 142 ust. 5 pkt 2 ustawy o świadczeniach.
2. Na ogłoszone postępowania w trybie konkursu
ofert o zawarcie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: ratownictwo medyczne dla re-
jonu operacyjnego 09 udzielanych przez podstawowy
i specjalistyczny zespół ratownictwa medycznego
(05-09-002478/RTM/16/1/16.3112.032.08/1 i 05-09-
-002477/RTM/16/1/16.3114.032.08/1) wpłynęły po
2 oferty złożone przez oferentów NZOZ Falck Medy-
cyna Region Łódzki oraz SP ZOZ w Poddębicach,
przy czym:
1) w postępowaniu na udzielanie świadczeń przez
podstawowy zespół ratownictwa medycznego oferta
złożona przez SP ZOZ w Poddębicach pod względem
kryterium oceny „ciągłość” została oceniona na 68
punktów, oferta złożona przez NZOZ Falck Medycy-
na Region Łódzki otrzymała pod względem ww. kry-
terium oceny 70 punktów. Różnica 2 punktów w oce-
nie wynikła z udzielonych przez oferentów odpowie-
dzi na zadane w formularzu ankietowym pytanie
dotyczące obecności pielęgniarki w podstawowym
zespole ratownictwa medycznego. Jednocześnie za-
rządzenie nr 84/2008/DSM prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 15 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: ratownictwo medyczne nie
stawia obowiązku udziału pielęgniarki w podstawo-
wym zespole ratownictwa medycznego,
2) w postępowaniu dotyczącym udzielania świad-
czeń przez specjalistyczny zespół ratownictwa me-
dycznego obie oferty oceniono na tę samą liczbę
punktów. Z uwagi na zapewnienie kompleksowości
udzielanych świadczeń do zawarcia umowy wybrano
599
oferty złożone przez NZOZ Falck Medycyna Region
Łódzki,
3) w zakresie objętym kontrolą stwierdzono na-
stępujące nieprawidłowości w funkcjonowaniu ŁOW
NFZ: dokonanie oceny złożonych ofert częściowo nie-
zgodnie z postanowieniami zarządzenia prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia nr 86/2009/DSM z dnia
16 października 2008 r. w sprawie określenia kryte-
riów oceny ofert w postępowaniu w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, po-
zostające jednak bez wpływu na rozstrzygnięcie po-
stępowań.
2. W nawiązaniu do stwierdzonych nieprawidło-
wości przedstawiono następujące zalecenia pokon-
trolne mające na celu usunięcie stwierdzonych nie-
prawidłowości oraz dostosowanie działalności ŁOW
NFZ do przepisów prawa:
1) dokonywanie oceny złożonych ofert w pełnej
zgodności z postanowieniami odpowiednich zarzą-
dzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w spra-
wie kryteriów oceny ofert,
2) wzmożenie nadzoru nad procesem kontrakto-
wania oraz nad działalnością komórek organizacyj-
nych ŁOW NFZ w zakresie przeprowadzania postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie możliwości wsparcia sekcji
pływackich dzieci ze szkół podstawowych,
na przykładzie sekcji pływackiej dzieci
z pow. chrzanowskiego w woj. małopolskim
(4865)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pana posła na Sejm RP Tadeusza Arkita, prze-
kazane pismem z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-
-024-4865/09), w sprawie możliwości wsparcia sekcji
pływackich dzieci ze szkół podstawowych, na przykła-
dzie sekcji pływackiej dzieci z powiatu chrzanowskie-
go w woj. małopolskim, informuję, co następuje:
Ministerstwo Sportu i Turystyki przewiduje
wsparcie stowarzyszeń, które prowadzą szkolenie
dzieci i młodzieży na różnych szczeblach, w ramach
realizowanych programów.
Zadania w zakresie sportu dzieci i młodzieży fi-
nansowane są ze środków pochodzących z dopłat do
600
stawek w grach liczbowych (Fundusz Rozwoju Kul-
tury Fizycznej), zgodnie z zapisami ustawy z dnia 29
lipca 1992 r. o grach losowych i zakładach wzajem-
nych (Dz. U. z 1998 r. Nr 102, poz. 650, z późn. zm.)
oraz zgodnie z rozporządzeniem ministra sportu z dnia
10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania zadań ze
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (Dz.
U. Nr 134 poz. 943 i 944).
Dzięki środkom finansowym Funduszu Rozwoju
Kultury Fizycznej od 1995 r. realizowany jest pro-
gram „Sport wszystkich dzieci”, skierowany do
uczniowskich klubów sportowych oraz stowarzyszeń,
prowadzących działalność w zakresie rozwijania
sportu wśród dzieci i młodzieży. W ramach programu
realizowane są niżej wymienione zadania, koordyno-
wane m.in. przez Polski Związek Pływacki:
— zakup i dystrybucja sprzętu sportowego,
— organizacja masowych imprez sportowych i re-
kreacyjnych dla dzieci i młodzieży,
— organizacja obozów sportowo-rekreacyjnych
dla dzieci i młodzieży w ramach akcji „Sportowe wa-
kacje”.
Uczniowski Klub Sportowy UKS SP8 z Chrzano-
wa uczestniczył w ww. programie, korzystając z po-
mocy sprzętowej. Od 1994 r. ministerstwo przekaza-
ło sprzęt dla klubu do koszykówki, piłki nożnej (1998 r.),
gry w szachy (1998 r.), biegu na orientację (2003 r.),
tenisa (2005 r.) i pływania (2007 r.).
Ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
dofinansowane jest również szkolenie sportowe mło-
dzieży uzdolnionej, przy udziale środków lokalnych:
samorządowych i innych (kluby, sponsorzy, rodzice).
Program nadzorowany jest przez Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki, a nad jego realizacją czuwają: polskie
związki sportowe, Polska Federacja Sportu Młodzie-
żowego, wojewódzkie interdyscyplinarne stowarzy-
szenia sportowe, Zarząd Główny AZS oraz Krajowe
Zrzeszenie LZS.
Podstawowymi zadaniami programu jest szkolenie:
— kadr wojewódzkich młodzików w ramach pro-
gramu „Preselekcja młodzieży do sportu”;
— kadr wojewódzkich juniorów;
— zawodników zgrupowanych w publicznych
szkołach mistrzostwa sportowego, w tym w szkołach
interdyscyplinarnych;
— zawodników zgrupowanych w niepublicznych
szkołach mistrzostwa sportowego;
— zawodników powołanych przez polskie związ-
ki sportowe do ośrodków szkolenia sportowego mło-
dzieży;
— zawodników wskazanych przez Krajowe Zrze-
szenie LZS do szkolenia w ośrodkach szkolenia spor-
towego młodzieży LZS;
— młodzieży uzdolnionej sportowo w akademic-
kich centrach szkolenia sportowego.
Na podstawie art. 133 ustawy z dnia 26 paździer-
nika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciw-
działaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz.
473, z późn. zm.) utworzono w 2004 r. Fundusz Zajęć
Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów, którego dys-
ponentem jest minister właściwy do spraw sportu.
Zgodnie z ustawą środki funduszu przeznacza się na
dofinansowanie zajęć sportowo-rekreacyjnych dla
uczniów, prowadzonych przez kluby sportowe dzia-
łające w formie stowarzyszenia, inne organizacje po-
zarządowe, a także jednostki samorządu terytorial-
nego. Priorytetem programowym w 2009 r. i 2010 r.
jest dofinansowanie organizacji zajęć sportowo-re-
kreacyjnych ukierunkowanych na realizację i promo-
cję programów powszechnej nauki pływania.
Szczegółowe informacja na temat zadań realizo-
wanych przez Ministerstwo Sportu i Turystyki znaj-
dują się na stronie internetowej (www.msport.gov.pl).
Ministerstwo Sportu i Turystyki oferuje szeroki za-
kres pomocy skierowanej do podmiotów realizują-
cych zadania zmierzające do wszechstronnego roz-
woju i usportowienia młodzieży, istnieją także inne
możliwości pozyskania funduszy na powyższe cele.
Głównym partnerem przy realizacji szkolenia dzieci
i młodzieży jest samorząd, którego zadaniem wła-
snym jest wspieranie sportu na swoim terenie. Moż-
na także skorzystać z innych źródeł. Na stronie eu-
ronasport.pl oferowana jest pomoc w pozyskiwaniu
funduszy unijnych. Projekty związane ze sportem
realizowane są m.in. przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej oraz Fundusz Inicjatyw Obywatelskich.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Gierady
w sprawie działań legislacyjnych w zakresie
pomocy finansowej na realizację przepisów
rozporządzeń MSWiA z dnia 21 kwietnia 2006 r.
dotyczącego ochrony przeciwpożarowej
budynków, innych obiektów budowlanych
i terenów oraz z dnia 16 czerwca 2003 r.
dotyczącego przeciwpożarowego zaopatrzenia
w wodę oraz dróg pożarowych, a także podjęcia
działań mających na celu racjonalizację
przepisów w nowelizacjach ww. rozporządzeń
(4867)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-024-4867/
09) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Artura Gierady w sprawie działań legislacyjnych
w zakresie pomocy finansowej na realizację przepi-

sów rozporządzenia MSWiA z dnia 21 kwietnia
2006 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budyn-
ków, innych obiektów budowlanych i terenów oraz
rozporządzenia MSWiA z dnia 16 czerwca 2003 r.
w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę
oraz dróg pożarowych, a także podjęcia działań ma-
jących na celu racjonalizację ww. rozporządzeń,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
W trosce o utrzymanie właściwego poziomu bez-
pieczeństwa pożarowego w Polsce, jednocześnie ma-
jąc na względzie interes społeczny, dokonano w ostat-
nich latach nowelizacji lub zmiany m.in.:
— rozporządzenia MSWiA z dnia 16 czerwca
2003 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia
w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. Nr 121, poz.
1139) – zastąpionego rozporządzeniem ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 24 lipca 2009 r.
w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę
oraz dróg pożarowych (Dz. U. Nr 124, poz. 1030), któ-
re weszło w życie w dniu 21 sierpnia 2009 r.,
— rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie
uzgadniania projektu budowlanego pod względem
ochrony przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 121, poz. 1137,
z późn. zm.) – znowelizowanego rozporządzeniem
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
16 lipca 2009 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod
względem ochrony przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 119,
poz. 998), które weszło w życie w dniu 14 sierpnia
2009 r.,
— po uzgodnieniach międzyresortowych znajduje
się projekt rozporządzenia mającego zastąpić rozpo-
rządzenie ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 21 kwietnia 2006 r. w sprawie ochrony
przeciwpożarowej budynków, innych obiektów bu-
dowlanych i terenów (Dz. U. Nr 80, poz. 563).
Jednym z celów nowelizacji lub zmiany ww. aktów
prawnych było, tam gdzie to możliwe, uelastycznienie
wymagań tak, aby ułatwić zarządcom nieruchomości
zapewnienie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa
pożarowego w budynkach przy mniejszych nakła-
dach sił i środków.
Mając na względzie powyższe założenia, w projek-
cie nowego (aktualnie procedowanego) rozporządze-
nia propozycją złagodzenia objęto m.in. zgłaszany
przez zarządców budynków, jako najbardziej uciążli-
wy, wymóg określony w rozporządzeniu w sprawie
ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiek-
tów budowlanych i terenów, dotyczący wyposażenia
wszystkich budynków wysokich i wysokościowych,
w tym budynków mieszkalnych o wysokości ponad
9 kondygnacji, w zawory hydrantowe o wydajności
wody nie mniejszej niż 2,5 dm3/s, przy ciśnieniu nie
mniejszym niż 0,2 MPa oraz zapewnienia zasilania
ze zbiorników przeciwpożarowych o pojemności co
najmniej 50 m3. Wymóg ten, obowiązujący od 2003 r.
dla tej grupy budynków wysokich, dotyczy także bu-
dynków mieszkalnych wybudowanych w okresie, kie-
dy obowiązywał wymóg wyposażenia tych budynków
601
w tzw. suche piony (PN-B-02861 „Ochrona przeciw-
pożarowa w budownictwie. Suche piony. Wymagania
i badania.”). Od 2003 r., tj. z chwilą wejścia w życie
rozporządzenia MSWiA z dnia 16 czerwca 2003 r.
w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, in-
nych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 121,
poz. 1138), wprowadzono obowiązek stosowania pio-
nów nawodnionych z zaworami obejmujący także wy-
sokie budynki mieszkalne. Rezygnacja z „suchych
pionów” podyktowana była znikomą ich przydatno-
ścią do działań ratowniczo-gaśniczych, wykazaną
w świetle zebranych przez Państwową Straż Pożarną
doświadczeń i przeprowadzonych w tym zakresie ba-
dań, które potwierdziły, że piony te na ogół były nie-
sprawne (nieszczelne, zdekompletowane itp.). Zmia-
na przepisów oznaczała, że w istniejących budynkach
mieszkalnych o wysokości ponad 9 kondygnacji wpro-
wadzono obowiązek zapewnienia nawodnienia pio-
nów zasilających instalację wodociągową przeciwpo-
żarową.
Projekt nowego rozporządzenia przygotowywane-
go w miejsce obowiązującego rozporządzenia w spra-
wie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych
obiektów budowlanych i terenów, uwzględnia opinie
zarządzających budynkami mieszkalnymi, w tym
również spółdzielni i wspólnot mieszkaniowych. Pod-
noszone przez to środowisko argumenty stały się
główną przesłanką do złagodzenia niektórych obo-
wiązujących wymagań. W projekcie rozporządzenia
m.in. dopuszcza się możliwość rezygnacji z zapasu
wody zgromadzonej w zbiornikach przeciwpożaro-
wych dla budynków wysokich zakwalifikowanych do
kategorii zagrożenia ludzi ZL IV (budynki mieszkal-
ne), pod warunkiem zapewnienia zasilania instalacji
wodociągowej przeciwpożarowej występującej w tych
budynkach bezpośrednio z zewnętrznej sieci wodo-
ciągowej zapewniającej wydajność nie mniejszą niż
10 dm3/s oraz wyposażenia budynków w nasady wy-
prowadzone w elewacjach budynków, umożliwiające
zasilanie instalacji wodociągowej przeciwpożarowej
z samochodów gaśniczych. W warunkach miejskich
zapewnienie takiej wydajności sieci wodociągowej nie
powinno stanowić żadnych trudności, a możliwość
bezpośredniego podłączenia sprzętu jednostek ra-
towniczych do omawianej instalacji zagwarantuje
dostępność dostatecznej ilości wody do gaszenia po-
żaru, w przypadku zaistnienia takiej potrzeby.
Przedmiotowy projekt rozporządzenia dopuszcza
również możliwość znacznego (nawet do 6 m3) zmniej-
szenia pojemności zbiorników przeciwpożarowych
wymaganych dla innych niż mieszkalne budynków
wysokich i wysokościowych. W przypadku trudności
w dostosowaniu budynku istniejącego do aktualnych
wymagań przepisów przeciwpożarowych zapewnia-
jących minimalny poziom bezpieczeństwa pożarowe-
go przewidziano możliwość stosowania rozwiązań
zamiennych zapewniających niepogorszenie warun-
ków ochrony przeciwpożarowej, uzgodnionych z wła-
ściwym miejscowo komendantem wojewódzkim Pań-
stwowej Straży Pożarnej.
602
Zakłada się, że proponowane zmiany w omawia-
nym zakresie spowodują znaczny spadek liczby eks-
pertyz technicznych, sporządzanych przez rzeczo-
znawców do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych
i uzgadnianych z właściwymi miejscowo komendan-
tami wojewódzkimi PSP. Powyższe, w połączeniu
z omawianym złagodzeniem wymagań odnośnie za-
pasu wody, powinno powodować znaczne obniżenie
kosztów realizacji rozpatrywanego obowiązku.
Należy podkreślić, że rezygnacja z obowiązku wy-
posażenia budynków wysokich i wysokościowych
w przeciwpożarową instalację wodociągową jest zda-
niem Komendy Głównej PSP niemożliwa do zaakcep-
towania ze względu na fakt, że instalacje wodociągo-
we przeciwpożarowe z zaworami stanowią często
jedyny skuteczny sposób zabezpieczenia przeciwpo-
żarowego wysokich budynków mieszkalnych. Insta-
lacje te, utrzymywane w odpowiednim stanie tech-
nicznym, umożliwiają bardzo efektywne zwalczanie
pożaru dzięki natychmiastowemu dostępowi do cią-
głego zaopatrzenia w wodę. Doświadczenia PSP po-
twierdzają niewątpliwy fakt, że nawodnione instala-
cje są zdecydowanie mniej narażone na dewastacje i
demontaż, a to oznacza ich większą niezawodność
aniżeli „suchych pionów”. Zatem zapewnienie pełnej
realizacji wymagań w ww. zakresie ma bezpośredni
wpływ na przebieg i organizację skutecznych działań
ratowniczo-gaśniczych prowadzonych w omawianej
grupie budynków, w tym także w kontekście korzy-
stania z instalacji przez dowódców akcji ratowniczo-
-gaśniczych. Należy domniemywać, że świadomość
istnienia w budynkach sprawnych instalacji wodo-
ciągowych spowoduje powszechne ich wykorzystywa-
nie do działań ratowniczo-gaśniczych.
Podobne stanowisko zajęła sejmowa Komisja Nad-
zwyczajna „Przyjazne Państwo”. Komisja w trakcie
posiedzenia w dniu 22 kwietnia br. uznała, iż w celu
zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa
pożarowego w budynkach mieszkalnych wysokich
i wysokościowych konieczne jest wyposażenie ich
w instalację wodociągową przeciwpożarową (nawod-
nione piony z zaworami hydrantowymi 52).
Odnosząc się do kwestii potrzeby dokonania po-
działu dla wymagań przeciwpożarowych dla nowych
budynków i tych już istniejących należy zauważyć,
że taki podział w rzeczywistości istnieje jedynie w za-
kresie przepisów techniczno-budowlanych – istnieją-
cy budynek należy dostosować do aktualnych wyma-
gań rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usy-
tuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), w przy-
padkach nadbudowy, rozbudowy, przebudowy i zmia-
ny sposobu użytkowania budynków (§ 2 ust. 2 i 3a)
oraz gdy stwierdzone są w nich warunki zagrażające
życiu ludzi (§ 207 ust. 2).
Natomiast w przepisach przeciwpożarowych, do
których zalicza się rozporządzenia MSWiA: w spra-
wie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych
obiektów budowlanych i terenów oraz w sprawie
przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg
pożarowych nie przewiduje się takiego rozróżnienia,
w związku z czym odnoszą się one zarówno do bu-
dynków istniejących, jak i nowo wznoszonych, co wy-
nika z obowiązku zapewnienia społeczeństwu jedna-
kowych warunków bezpieczeństwa pożarowego. W za-
mian w przypadku budynków istniejących przewi-
dziano możliwość stosowania rozwiązań zamiennych
zapewniających niepogorszenie warunków ochrony
przeciwpożarowej. Należy także zwrócić uwagę, że
w ramach prowadzonych ostatnio prac legislacyjnych
dotyczących wspomnianych na wstępie rozporządzeń
MSWiA starano się, wszędzie tam, gdzie jest to moż-
liwe, zawrzeć postanowienia o nieobejmowaniu no-
wymi wymaganiami obiektów istniejących. Niestety,
takiej zasady nie można zastosować w relacji „suchy
pion” – „pion nawodniony”.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
dofinansowania dla zarządców nieruchomości w związ-
ku z realizacją zaleceń wynikających z ww. rozporzą-
dzeń, wydaje się, że rozpatrzenie tego postulatu do-
tyczy zmian legislacyjnych mających na celu przede
wszystkim ułatwienie pozyskiwania środków na re-
alizację swoich obowiązków przez właścicieli i za-
rządców budynków. Kwestia ta pozostaje poza zakre-
sem właściwości ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji.
Odnosząc się natomiast do możliwości włączenia
przedstawicieli spółdzielni mieszkaniowych do kon-
sultacji społecznych przeprowadzanych w ramach
prac nad projektem nowego rozporządzenia zmienia-
jącego rozporządzenie MSWiA z dnia 21 kwietnia
2006 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budyn-
ków, innych obiektów budowlanych i terenów, należy
stwierdzić, że środowiska te miały możliwość uczest-
niczenia w tym procesie poprzez wnoszenie uwag
i propozycji do ww. projektu umieszczonego na stro-
nach internetowych MSWiA, na etapie konsultacji
społecznych.
O aktywnym udziale zarządzających budynkami
mieszkalnymi w pracach nad powyższym projektem
rozporządzenia świadczy fakt, że podnoszone przez
te podmioty argumenty stały się podstawą propono-
wanych zmian dotyczących złagodzenia dotychcza-
sowych wymagań, m.in. w zakresie zapewnienia od-
powiedniego zapasu wody w zbiornikach przeciwpo-
żarowych.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż Zarząd Robotniczej Spółdzielni Mieszkaniowej
„Armatury” w Kielcach wystąpił z wnioskiem do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji o wpro-
wadzenie zmian w treści rozporządzeń ministra
spraw wewnętrznych i administracji: w sprawie
ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiek-
tów budowlanych i terenów oraz w sprawie przeciw-
pożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożaro-
wych w związku z obowiązkiem wyposażania budyn-
ków mieszkalnych wysokich i wysokościowych w in-
stalacje wodociągowe przeciwpożarowe. W odpowie-
dzi na to wystąpienie pismem z dnia 31 sierpnia br.

(znak: DAiN-III-0752-37-3340/09) udzielono szcze-
gółowych wyjaśnień i informacji dotyczących m.in.
intencji wprowadzenia ww. obowiązku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie prywatyzacji Giełdy
Papierów Wartościowych SA w Warszawie
(4869)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Gabrieli Masłowskiej z dnia 21
września 2009 r., znak: SPS-024-4869/09, w sprawie
prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych w War-
szawie SA, uprzejmie informuję, że zbycie należących
do Skarbu Państwa akcji giełdy odbędzie się w trybie
wskazanym w art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, ze zm.), na podstawie zgody Rady
Ministrów.
W dniu 21 kwietnia 2004 r. Rada Ministrów za-
akceptowała wniosek ministra skarbu państwa w spra-
wie przyjęcia informacji o zamiarze rozpoczęcia pro-
cedury prywatyzacyjnej dla Giełdy Papierów Warto-
ściowych w Warszawie SA (dalej: giełdy). Obecnie
realizowana strategia przewiduje zbycie do 73,82%
akcji giełdy, w tym:
— zbycie od 51% do 73,82% akcji giełdy na rzecz
inwestora strategicznego lub konsorcjum z udziałem
inwestora strategicznego oraz inwestora finansowe-
go, przy założeniu, że inwestor strategiczny obejmie
przynajmniej 51% akcji giełdy,
— zbycie do 22,82% akcji na rzecz członków gieł-
dy (lokalnych i zdalnych), którzy zostaną zaproszeni
do złożenia oferty na co najmniej 0,5%, a maksymal-
nie 10% akcji przez jeden podmiot, oraz zachowanie
przez Skarb Państwa udziału w akcjonariacie giełdy
na poziomie 25% + l akcja.
Strategia ta została zaakceptowana w dniu 8 stycz-
nia 2009 r. przez Kolegium Ministerstwa Skarbu
Państwa. Zgodnie z przyjętym harmonogramem pry-
watyzacji giełdy minister skarbu państwa po doko-
naniu weryfikacji ofert wiążących na nabycie akcji
giełdy wystąpi do Rady Ministrów o wyrażenie zgody
na zbycie akcji giełdy w trybie innym niż publiczny,
tj. na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o komercjaliza-
cji i prywatyzacji.
Podstawę prawną procesu prywatyzacji zarówno
giełdy, jak i innych spółek z udziałem Skarbu Pań-
603
stwa stanowi ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji,
a nie o obrocie instrumentami finansowymi.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie uchwał walnych zgromadzeń
akcjonariuszy Giełdy Papierów
Wartościowych SA oraz Krajowego Depozytu
Papierów Wartościowych SA dotyczących
wypłaty dywidendy (4870)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pani poseł Gabrieli Masłowskiej z dnia 21
września 2009 r., znak: SPS-024-4870/09, dotyczące
podjęcia przez zwyczajne walne zgromadzenie spółek
Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie SA oraz
Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych SA
uchwał w sprawie wypłaty dywidendy oraz niepodzie-
lonego zysku z lat ubiegłych, poniżej przedstawiam
odpowiedzi na zawarte w tym zapytaniu pytania.
Skarb Państwa, będąc akcjonariuszem posiadają-
cym 98,80% udziału w kapitale zakładowym Giełdy
Papierów Wartościowych w Warszawie SA oraz ak-
cjonariuszem posiadającym 33,33% udziału w kapi-
tale zakładowym Krajowego Depozytu Papierów
Wartościowych, był uprawniony do wniesienia na
podstawie art. 401 § l w związku z art. 395 § 5 Ko-
deksu spółek handlowych do porządku obrad zwy-
czajnego walnego zgromadzenia punktu dotyczącego
podjęcia uchwały o przeznaczeniu do podziału mię-
dzy akcjonariuszy niepodzielonego zysku z lat ubie-
głych oraz kwot przeniesionych z utworzonych z zy-
sku kapitałów, które mogą być przeznaczone na wy-
płatę dywidendy akcjonariuszom.
Powyższy wniosek uzasadniony był faktem prze-
widywanego w najbliższym czasie wejścia w życie
zmiany ustawy o obrocie instrumentami finansowy-
mi oraz ogólną zasadą wynikającą z Kodeksu spółek
handlowych, iż prawo do dywidendy jest podstawo-
wym prawem przysługującym każdemu akcjonariu-
szowi.
Uchwalona przez Sejm w dniu 4 września 2008 r.
ustawa o zmianie ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi przewidywała uchylenie art. 23 oraz
art. 46 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finan-
sowymi, umożliwiając wypłatę dywidendy akcjona-
riuszom obu spółek. Tym samym już w roku 2008
założono możliwość wypłaty na rzecz akcjonariuszy
dywidendy za rok obrotowy 2008. Realizację uchwa-
ły dotyczącej wypłaty dywidendy opóźniła okolicz-
604
ność skierowania przez prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej nowelizacji ustawy o obrocie instrumenta-
mi finansowymi do Trybunału Konstytucyjnego
w zakresie niedotyczącym możliwości wypłaty dy-
widendy.
W dniu 16 lipca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny
rozpoznał wniosek o zbadanie zgodności z konstytu-
cją ustawy z dnia 4 września 2008 r. o zmianie usta-
wy o obrocie instrumentami finansowymi i niektó-
rych innych ustaw, orzekając o niezgodności art. 19
w związku z art. l pkt 37 lit. a zakwestionowanej
rozpatrywanym wnioskiem ustawy z art. 227 ust. l
w związku z art. 2 oraz art. 21 ust. l konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny równocześnie stwierdził, że
niekonstytucyjne przepisy nie są nierozerwalnie
związane z całą ustawą.
Fakt skierowania przez prezydenta wniosku do
Trybunału Konstytucyjnego nie mógł mieć wpływu
na zamierzony przez akcjonariuszy sposób podziału
zysku, gdyż wniosek prezydenta nie dotyczył spraw
związanych z dywidendą.
Opóźnienie wejścia w życie przewidywanych od
przeszło roku zmian ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi stanowiło przesłankę podjęcia przez
walne zgromadzenia obu spółek uchwał warunko-
wych zawierających zastrzeżenie, iż uchwały te mają
moc obowiązującą od dnia wejścia w życie zmiany
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumen-
tami finansowymi, umożliwiającej wypłatę dywiden-
dy przez powyższe spółki. Prawidłowość działania
Skarbu Państwa co do możliwości podjęcia uchwał
warunkowych została potwierdzona w opinii prawnej
opracowanej przez niezależną kancelarię prawną.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie zgodności z prawem uchwał
dotyczących wypłaty dywidendy
przez Giełdę Papierów Wartościowych SA
w Warszawie i Krajowy Depozyt
Papierów Wartościowych SA (4871)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pana pismo z dnia 30 września 2009 r., nr SPS-024-
-4871/09, przesyłające do ministra sprawiedliwości
zapytanie pani poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie
zgodności z prawem uchwał walnych zgromadzeń ak-
cjonariuszy Krajowego Depozytu Papierów Warto-
ściowych SA w Warszawie i Giełdy Papierów Warto-
ściowych SA w Warszawie dotyczących wypłaty dy-
widendy, uprzejmie informuję, iż zgodnie z przekaza-
ną przez prezesa Narodowego Banku Polskiego Sła-
womira Skrzypka na posiedzeniu Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej w dniu 28 sierpnia 2009 r. informacją
wystąpił on w tym dniu do Sądu Okręgowego w War-
szawie z powództwem o stwierdzenie nieważności
dwóch uchwał Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia
Akcjonariuszy Krajowego Depozytu Papierów War-
tościowych SA podjętych w dniu 30 lipca 2009 r.
nr 32/2009 w sprawie podziału zysku netto za rok
obrotowy 2008 i nr 34/2009 w sprawie przeznaczenia
do podziału między akcjonariuszy kwot z kapitałów
utworzonych z zysku.
Wniesione przez prezesa NBP powództwo zostało
oparte przede wszystkim na przepisie art. 425 § 1 Ko-
deksu spółek handlowych w związku z art. 46 ust. 4
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538, ze zm.), bowiem
w ocenie wnoszącego je doszło do podjęcia kwestiono-
wanych uchwał w sposób sprzeczny z ustawą.
Powyższe powództwo zostało też oparte na zarzu-
cie naruszenia w następstwie podjętych uchwał prze-
pisu art. 422 § 1 Kodeksu spółek handlowych ze
względu na sprzeczność tych uchwał z § 2 ust. 2 i § 4
ust. 3 Statutu Krajowego Depozytu Papierów Warto-
ściowych SA i godzenie przyjętych uchwał w interes
tej spółki.
Minister sprawiedliwości – prokurator generalny
na etapie toczącego się postępowania sądowego nie
może w formach pozaprocesowych wypowiadać się co
do zasadności względnie niezasadności wytoczonego
powództwa i o tej kwestii rozstrzygnie w sposób pra-
womocny orzekający w sprawie Sąd Okręgowy w War-
szawie lub też sąd odwoławczy.
Natomiast z całą pewnością można stwierdzić, że
w świetle obowiązującego stanu prawnego było do-
puszczalne zaskarżenie przez prezesa NBP ww.
uchwał Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjo-
nariuszy Krajowego Depozytu Papierów Wartościo-
wych SA, pomimo iż art. 1 pkt 37 ustawy z dnia
4 września 2008 r. o zmianie ustawy o obrocie instru-
mentami finansowymi oraz niektórych innych ustaw
został uchylony dotychczas obowiązujący ust. 4 art. 46
cytowanej ustawy o obrocie instrumentami finanso-
wymi stanowiący, iż akcje Krajowego Depozytu Pa-
pierów Wartościowych SA nie dają prawa do dywi-
dendy.
Powyższa zmiana i uchylenie zakazu wypłaty dy-
widendy akcjonariuszom krajowego depozytu nie we-
szły dotychczas w życie, gdyż ustawa z dnia 4 wrze-
śnia 2008 r. została zaskarżona przez prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej do Trybunału Konstytucyj-
nego w celu stwierdzenia niezgodności tejże ustawy
z Konstytucją RP. Sprawa została zarejestrowana
i nadano jej sygnaturę Kp 9/09, ale dotychczas wnio-
sek prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej nie został
rozpoznany.
W związku z postawionym przez panią poseł Ga-
brielę Masłowską pytaniem dotyczącym możliwości
 605

stosowania tych samych podstaw prawnych do ewen-
tualnego kwestionowania uchwały akcjonariuszy
Giełdy Papierów Wartościowych SA w Warszawie
z dnia 30 lipca 2009 r. w przedmiocie wypłacenia im
dywidendy uprzejmie informuję, że również do ewen-
tualnego zaskarżenia powyższej uchwały mają zasto-
sowanie przepisy Kodeksu spółek handlowych, które
miały zastosowanie do zaskarżenia wyżej wskaza-
nych uchwał Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy
Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych SA
w Warszawie.
W przypadku Giełdy Papierów Wartościowych SA
w Warszawie również doszło do uchylenia w stosunku
do tego podmiotu ustawowego zakazu uniemożliwia-
jącego wypłatę akcjonariuszom dywidendy od posia-
danych przez nich akcji – art. 1 pkt 1 i 2 ustawy
z dnia 18 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o obrocie
instrumentami finansowymi, poprzez uchylenie ust.
4 w art. 23 i ust. 4 w art. 46 ustawy o obrocie instru-
mentami finansowymi.
Również i ta zmiana dopuszczająca realizację pra-
wa do dywidendy od akcji Giełdy Papierów Wartościo-
wych SA w Warszawie nie weszła dotychczas w życie
z uwagi na zakwestionowanie powyższej ustawy i skie-
rowanie przez prezydenta RP do Trybunału Konsty-
tucyjnego wniosku o stwierdzenie jej niezgodności
z Konstytucją RP.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
ków i trybu udzielania pomocy finansowej na wspie-
ranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy
dobrostanu zwierząt objętej planem rozwoju obsza-
rów wiejskich (Dz. U. z 2009 r. Nr 33, poz. 255) na-
łożyło na mocy przepisu § 1 pkt 1 lit. a tego rozporzą-
dzenia w zakresie dotyczącym pkt 4 dodanego w ust.
2 w części II załącznika nr 1 do rozporządzenia zmie-
nionego na producentów rolnych realizujących pakiet
S02: Rolnictwo ekologiczne, obowiązek posiadania
minimalnej obsady drzew i krzewów na jednostce po-
wierzchni.
Biorąc pod uwagę liczne głosy sprzeciwu co do
wielkości minimalnych obsad, które niejednokrotnie
burzyłyby istniejącą architekturę szczególnie w sta-
rych sadach, MRiRW podjęło się dokonania ponownie
dogłębnej analizy istniejącego przepisu, a mianowicie
zwróciło się do Instytutu Sadownictwa i Kwiaciar-
stwa w Skierniewicach jako do wiodącego instytutu
w zakresie sadownictwa w kraju z prośbą o weryfi-
kację danych dotyczących minimalnych obsad w od-
niesieniu do upraw ekologicznych, następnie dokona-
ło konsultacji otrzymanych danych z innymi eksper-
tami, doradcami rolnośrodowiskowymi, znającymi
praktyczne aspekty uprawy drzew i krzewów.
Otrzymane tym sposobem dane okazały się wie-
lokrotnie znacznie niższe w stosunku do wielkości
przyjętych w rozporządzeniu. W związku z powyż-
szym MRiRW niezwłocznie rozpoczęło prace nad no-
welizacją ww. rozporządzenia rolnośrodowiskowego.
Obecnie projekt zmiany ww. rozporządzenia jest
w końcowej fazie uzgodnień i w dniu 16 października
2009 r. był przedmiotem obrad na posiedzeniu
KERM. Obecnie posiada on rekomendację KERM na
obrady Rady Ministrów.
Nowe proponowane minimalne obsady drzew
i krzewów uwzględniają specyfikę rolnictwa ekolo-
gicznego i przedstawiają się następująco:

podsekretarza stanu Obsada obowiązująca Proponowana

w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Gatunek/rodzaj zgodnie obsada
- z upoważnienia ministra - drzewa lub krzewu z rozporządzeniem minimalna
(w szt./ha) (w szt./ha)
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
brzoskwinia 400 300
w sprawie wątpliwości dotyczących
czereśnia 150 125
postanowień rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 24 lutego 2009 r. odnośnie do dereń 300 300
konieczności utrzymania minimalnej obsady
drzew i krzewów owocowych głóg 400 300
w gospodarstwach rolnych (4873)
grusza 150 150

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za- jabłoń 125/400 125

pytanie pana posła Wiesława Janczyka przekazane
pismem z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-024- jarząb pospolity 500 300
-4873/09, dotyczące postanowień rozporządzenia kalina koralowa - 1600
Rady Ministrów z dnia 24 lutego 2009 r. odnośnie do
konieczności utrzymania minimalnej obsady drzew leszczyna 200 200
i krzewów w gospodarstwach rolnych, pragnę prze-
kazać następujące informacje. morela 400 200
Rozporządzenie z dnia 24 lutego 2009 r. zmienia- orzech włoski 75 75
jące rozporządzenie w sprawie szczegółowych warun-
606

śliwa domowa, Odpowiedź

300 300
śliwa tarnina
wiśnia 400 300 podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
aronia 1800 1500 - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
berberys - 1600

bez czarny 700 500 w sprawie stanu prac nad

założeniami polityki morskiej państwa (4875)
borówka wysoka 1800 1500
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
borówka brusznica 40 000 20 000
smo Pana Marszałka, znak: SPS-024-4875/09, z dnia
borówka niska 40 000 4000 30 września 2009 r., do którego dołączono interpela-
cję pana Jana Kulasa, posła na Sejm RP, w sprawie
jagoda kamczacka 1800 1800 stanu prac nad założeniami polityki morskiej pań-
stwa, uprzejmie przedkładam, co następuje.
jeżyna 3500 3000
1. W odniesieniu do pytania, jak doszło do podjęcia
maliny 6700 4600 prac nad „Założeniami polityki morskiej Rzeczypospo-
litej Polskiej do roku 2020” chciałabym poinformować,
pigwa pospolita - 500 że rok 2009 to drugi rok realizacji przez Rzeczpospo-
litą Polską i inne kraje Unii Europejskiej zintegrowa-
pigwowiec - 2000
nej polityki morskiej, której cele, kierunki i instru-
porzeczki, agrest 5000 1600 menty zostały wyznaczone w 2007 r. w komunikacie
Komisji „Zintegrowana Polityka Morska Unii Euro-
poziomka - 40 000 pejskiej” (COM (2007)575). Komisja Europejska zobli-
gowała państwa członkowskie, w tym Polskę, do prac
rokitnik zwyczajny - 700
nad stworzeniem mechanizmów kształtowania i wdro-
róża pomarszczona 1800 1500 żenia krajowych zintegrowanych polityk morskich.
Polska od początku była jednym z najaktywniejszych
róża dzika 600 600 państw członkowskich biorących udział w pracach nad
formułowaniem celów, kierunków i instrumentów zin-
truskawka 25 000 25 000
tegrowanej polityki morskiej UE.
winorośl 1800 1500 Konieczność opracowania dokumentu „Założenia
polityki morskiej Rzeczypospolitej Polskiej” została
żurawina 40 000 20 000 przewidziana w materiale „Koordynacja polityki
morskiej Rzeczypospolitej Polskiej. Propozycje dzia-
Biorąc pod uwagę, że projekt zmiany rozporządze- łań” przyjętym przez kierownictwo Ministerstwa In-
nia jest w końcowej fazie uzgodnień, jest możliwość frastruktury w dniu 12 marca 2008 r. Również we
podpisania go przez prezesa Rady Ministrów i wejścia wnioskach do stanowiska rządu RP do komunikatu
w życie rozporządzenia z dniem publikacji w Dzien- Komisji „Wytyczne dotyczące zintegrowanego podej-
niku Urzędowym w terminie, który umożliwi produ- ścia do polityki morskiej. W kierunku najlepszych
centom rolnym złożenie oświadczeń w zgodzie z no- praktyk w zintegrowanym zarządzaniu morskim i kon-
wymi wielkościami minimalnych obsad. sultacji z zainteresowanymi stronami” – COM (2008)
395, przyjętym dnia 12 sierpnia 2008 r. przez Komi-
Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia pro-
tet Europejski Rady Ministrów została zawarta in-
ducenci rolni znajdujący się w trakcie realizacji pro-
formacja o konieczności opracowania założeń polity-
gramu rolnośrodowiskowego w terminie do 15 listo-
ki morskiej Rzeczypospolitej Polskiej w oparciu o wy-
pada 2009 r., mają obowiązek złożenia oświadczeń
tyczne dotyczące zintegrowanego podejścia do poli-
o posiadanej obsadzie. Do tego terminu ARiMR nie
tyki morskiej. Dokument „Założenia polityki mor-
sankcjonuje producentów rolnych z tytułu braku po- skiej Rzeczypospolitej Polskiej do roku 2020” stano-
siadania przedmiotowej obsady. W przypadku niezło- wi podstawę do wypracowania przez rząd zasadni-
żenia do wskazanego terminu oświadczenia agencja czego dokumentu określającego podstawowe cele
będzie wzywała takiego producenta rolnego do wyja- i kierunki polskiej zintegrowanej polityki morskiej
śnień i analizowała każdy przypadek indywidualnie. pt.: „Polityka morska Rzeczypospolitej Polskiej” i jest
Z poważaniem pierwszym etapem prac w tym zakresie.
Przygotowanie dokumentu „Polityka morska
Podsekretarz stanu Rzeczypospolitej Polskiej” wynika bezpośrednio z § 2
Artur Ławniczak ust. l pkt l zarządzenia nr 103 prezesa Rady Mini-
strów z dnia 17 września 2008 r. w sprawie powołania
Międzyresortowego Zespołu do Spraw Polityki Mor-
Warszawa, dnia 22 października 2009 r. skiej RP.

2. W odniesieniu do pytania, na jakim etapie prac
rządowych znajduje się ten dokument, pragnę poin-
formować, że projekt dokumentu „Założenia polityki
morskiej Rzeczypospolitej Polskiej” został przyjęty
przez Międzyresortowy Zespół do Spraw Polityki
Morskiej Rzeczypospolitej Polskiej na posiedzeniu
w dniu 18 marca 2009 r., a następnie w kwietniu br.
poddany konsultacjom społecznym, w których wzięli
udział przedstawiciele władz samorządowych, part-
nerzy społeczni, środowisko naukowe oraz organiza-
cje branżowe gospodarki morskiej. W lipcu 2009 r.
zostały przeprowadzone uzgodnienia międzyresor-
towe.
W dniu 28 sierpnia 2009 r. dokument „Założenia
polityki morskiej Rzeczypospolitej Polskiej” został przy-
jęty przez KERM z uwzględnieniem uwag zgłoszonych
przez Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego, Ministerstwo Skarbu Państwa oraz Mi-
nisterstwo Środowiska oraz zarekomendowany do roz-
patrzenia Komitetowi Rady Ministrów.
Komitet Rady Ministrów na posiedzeniu w dniu
14 września 2009 r. przyjął „Założenia polityki mor-
skiej RP” oraz zobowiązał ministra infrastruktury
do dalszej pracy nad „Polityką morską Rzeczypospo-
litej Polskiej”.
Tekst ostateczny, dokument pt. „Założenia poli-
tyki morskiej Rzeczypospolitej Polskiej do roku
2020”, uwzględniający uwagi resortów (MPiPS,
MRR, MF, RCL) zgłoszone przed KRM zostanie prze-
kazany do wiadomości członkom Rady Ministrów
jako materiał informacyjny.
3. W odniesieniu do pytania, kiedy należy oczeki-
wać skierowania tego dokumentu do Sejmu, uprzej-
mie informuję, iż dokument „Założenia polityki mor-
skiej Rzeczypospolitej Polskiej do roku 2020” został
przesłany do sejmowej Komisji Infrastruktury we
wrześniu 2009 r. w celu omówienia jego zapisów, co
miało miejsce na posiedzeniu Komisji Infrastruktury
z udziałem Parlamentarnego Zespołu do Spraw Go-
spodarki Morskiej dnia 24 września br. Dokument
na ww. posiedzeniu zaprezentowała pani Anna Wy-
pych-Namiotko, podsekretarz stanu w Ministerstwie
Infrastruktury.
4. Odpowiadając na pytanie, w jakim stopniu „Za-
łożenia polityki morskiej Rzeczypospolitej Polskiej do
roku 2020” mogą spełnić oczekiwania społeczne i go-
spodarcze z nimi związane, pragnę poinformować, iż
długofalowe cele zintegrowanej polityki morskiej
Rzeczypospolitej Polskiej obejmują wszystkie dziedzi-
ny życia społeczno-gospodarczego kraju. Zintegrowa-
na polityka morska będzie realizowana we współpra-
cy międzyresortowej pozwalającej na wypracowanie
najlepszych i najbardziej efektywnych rozwiązań
podnoszących konkurencyjność i innowacyjność całej
gospodarki narodowej.
Polityka morska Rzeczypospolitej Polskiej będzie
prowadzona zgodnie z postanowieniami ustawy o za-
sadach prowadzenia polityki rozwoju, będąc zarazem
elementem realizacji przez rząd „Strategii rozwoju
kraju (SRK) 2007–2015” oraz „Krajowego programu
reform” (KPR) na rzecz strategii lizbońskiej.
607
Polityka morska Rzeczypospolitej Polskiej powin-
na wnieść swój wkład w osiągnięcie przyjętych prio-
rytetów tych strategii przez:
— wzrost konkurencyjności i innowacyjności sek-
tora morskiego opartego na wiedzy i nauce,
— poprawę stanu morskiej infrastruktury tech-
nicznej i społecznej,
— wzrost zatrudnienia i podniesienie jego jakości,
— budowę zintegrowanej wspólnoty społecznej
i bezpieczeństwa,
— rozwój regionalny i podniesienie spójności te-
rytorialnej.
Misją polityki morskiej Rzeczypospolitej Polskiej
jest „maksymalizacja wszechstronnych korzyści dla
obywateli i gospodarki narodowej płynących ze
zrównoważonego wykorzystania nadmorskiego po-
łożenia kraju oraz zasobów naturalnych mórz i oce-
anów”. Dokument „Założenia polityki morskiej Rze-
czypospolitej Polskiej do roku 2020” uznaje nadmor-
skie położenie Rzeczypospolitej Polskiej za szczegól-
ne dobro narodowe o strategicznym znaczeniu dla
rozwoju społeczno-gospodarczego i bezpieczeństwa
narodowego oraz dla pozycji kraju w regionie bał-
tyckim, Europie i na świecie. Nadmorskie położenie
Polski determinuje działania, jakie Polska podejmu-
je w celu kształtowania polityki rozwoju oraz poli-
tyki zagospodarowania przestrzennego kraju, z uwzględ-
nieniem wymogów ochrony środowiska naturalne-
go, stąd polityka morska Rzeczypospolitej Polskiej
jest działaniem ogólnonarodowym o wymiarze mię-
dzynarodowym.
W dokumencie „Założenia polityki morskiej Rze-
czypospolitej Polskiej do roku 2020” proponuje się
następujące kierunki priorytetowe polityki morskiej
Rzeczypospolitej Polskiej:
1) rozwój szkolnictwa, nauki i badań morskich,
2) rozwój portów morskich i ich ochrony,
3) ułatwienia dla transportu morskiego,
4) poprawa bezpieczeństwa energetycznego kraju,
5) zrównoważony rozwój rybołówstwa morskiego,
6) zrównoważone wykorzystanie zasobów natu-
ralnych mórz i oceanów,
7) poprawa stanu środowiska morskiego i ochrona
brzegu morskiego,
8) poprawa bezpieczeństwa morskiego,
9) Usprawnienie zarządzania morskiego.
Reasumując, dokument „Założenia polityki mor-
skiej Rzeczypospolitej Polskiej do roku 2020” stano-
wiący podstawę do wypracowania zasadniczego do-
kumentu „Polityka morska Rzeczypospolitej Pol-
skiej”, uwzględniający w swych zapisach wszystkie
sektory gospodarki narodowej będzie miał ogromne
znaczenie nie tylko dla sektora gospodarki morskiej,
ale także dla pozostałych gałęzi gospodarki Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
608
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ustanowienia granic
Pomnika Zagłady, na obszarze którego
położony jest Pomnik Męczeństwa
na Majdanku, oraz obszaru i granic
strefy ochronnej tego Pomnika Zagłady (4879)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek, przesłane
w piśmie SPS-024-4879/09, uprzejmie informuję, że
wydanie rozporządzenia ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego w sprawie określenia granic Pomni-
ka Zagłady, na obszarze którego jest położony Po-
mnik Męczeństwa na Majdanku, oraz obszaru i gra-
nic strefy ochronnej wokół niego zostało wstrzymane
z uwagi na podnoszone oficjalnie wątpliwości, czy
upoważnienie zawarte w art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy
z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hi-
tlerowskich obozów zagłady nie jest sprzeczne z upo-
ważnieniem zawartym w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca
1947 r. o upamiętnieniu męczeństwa narodu polskie-
go na Majdanku.
W dniu 30 czerwca 2009 r. prezes Rządowego Cen-
trum Legislacji, odpowiadając na kolejne pismo Mi-
nisterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w tej
sprawie, zgodził się z przedstawioną w nim argumen-
tacją, uznając, że przedmiot ww. upoważnień się nie
pokrywa, w związku z czym wydanie odnośnego roz-
porządzenia nie wymaga uchylania art. 2 ustawy z dnia
2 lipca 1947 r. Wątpliwości natury prawnej zostały
tym samym ostatecznie rozwiane.
Biorąc pod uwagę ponawiane prośby mieszkań-
ców dzielnicy Kośminka, minister podjął decyzję
o wydaniu rozporządzenia w sprawie określenia gra-
nic Pomnika Zagłady, na obszarze którego jest poło-
żony Pomnik Męczeństwa na Majdanku, oraz obsza-
ru i granic strefy ochronnej wokół niego najpóźniej
na początku 2010 r. Sygnalizuję wszakże, że wejście
w życie znajdującego się obecnie na ostatnim etapie
konsultacji międzyresortowych projektu ustawy o miej-
scach pamięci narodowej może, wobec planowanych
zmian w nazewnictwie pomników zagłady, oznaczać
konieczność wydania drugiego rozporządzenia w tej
samej sprawie, identycznego co do treści, ale o dosto-
sowanym do nowego stanu faktycznego tytule. Bę-
dzie to wymagało powtórzenia całej procedury legi-
slacyjnej.
Na zakończenie chciałbym podkreślić, że projek-
towany przebieg granic Pomnika Zagłady na Maj-
danku i strefy ochronnej wokół niego nie uległ żad-
nym zmianom od czasu dokonanych na przełomie
2006 i 2007 r. uzgodnień z wojewodą lubelskim i pre-
zydentem miasta Lublina.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 82
Lublin – Łęczna – Włodawa (4880)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
przekazaną przy piśmie z dnia 30 września 2009 r.
(sygn. SPS-024-4880/09) w sprawie rozbudowy dro-
gi krajowej nr 82 Lublin – Łęczna – Włodawa, uprzej-
mie informuję, że przedmiotowa inwestycja nie zo-
stała ujęta w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” przyjętym uchwałą Rady Ministrów
z dnia 25 września 2007 r., wobec czego brak jest
podstaw formalnych do rozpoczęcia jej realizacji.
Równocześnie należy podkreślić, że Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podejmuje
działania zmierzające do przygotowania kolejnych
inwestycji, w tym także postulowanej przez panią
poseł. Celem przygotowania inwestycji opracowana
została dokumentacja techniczna w studium projek-
tu budowlanego, projektu wykonawczego i dokumen-
ty przetargowe. Ponadto uzyskano również decyzję
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację przedsięwzięcia, decyzję o ustaleniu lokalizacji
drogi oraz pozwolenie na budowę. W związku z po-
wyższym w momencie zabezpieczenia odpowiednich
środków finansowych inwestor (GDDKiA) będzie
mógł niezwłocznie przystąpić do jej realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie przekazania przyznanej dotacji
na budowę i wyposażenie hali sportowej
i pływalni w Akademii Rolniczej w Lublinie
(4881)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek,
znak: SPS-024-4881/09, z dnia 30 września 2009 r.
oraz w świetle udzielonej odpowiedzi z dnia 13 sierp-
nia 2009 r. w sprawie przekazania przyznanej dotacji
na budowę i wyposażenie hali sportowej i pływalni
w Akademii Rolniczej w Lublinie uprzejmie informu-
ję, że czas wykonania poszczególnych robót budow-
lano-montażowych oraz terminy płatności faktur za
wykonanie tych robót określa inwestor, w zależności
od posiadanych środków na realizację inwestycji.
W pisemnej informacji o realizacji inwestycji
w ramach planu inwestycyjnego MNiSW – według
stanu na dzień 31 grudnia 2007 r. – Uniwersytet
Przyrodniczy w Lublinie poinformował Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego o zamiarze zrefundo-
wania poniesionych nakładów na tę inwestycję.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
z dnia 3 lipca 2006 r. w sprawie szczegółowego spo-
sobu i trybu finansowania inwestycji z budżetu pań-
stwa (Dz. U. Nr 120, poz. 831) Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, określając dotację na każdy
rok budżetowy, uwzględnia nakłady ze wszystkich
źródeł finansowania, poniesione na inwestycję w la-
tach poprzedzających rok budżetowy, na który okre-
śla wysokość dotacji.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego nie
udziela dotacji na refundację środków własnych
uczelni.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Witold Jurek
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
609
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Steca
w sprawie opłat wnoszonych przez sanatoria
i szpitale uzdrowiskowe dla Stowarzyszenia
Autorów ZAiKS i STOART Związku Artystów
Wykonawców (4884)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Stanisława Steca z Klubu Poselskie-
go Lewica, nr SPS-024-4884/09, otrzymane w dniu
2 października 2009 r., dotyczące ponoszenia opłat za
publiczne odtwarzanie muzyki na rzecz organizacji
chroniących prawa twórców, wykonawców i producen-
tów przez sanatoria i szpitale uzdrowiskowe uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Tytułem wstępu pragnę poinformować, iż ustawa
z dnia 4 lutego1994 r. o prawie autorskim i prawach
pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, ze zm.)
przewiduje ochronę podmiotów praw autorskich i praw
pokrewnych. Stanowi ona, w szczególności w art. 17,
że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorowi przysłu-
guje wyłączne prawo do korzystania z utworu, rozpo-
rządzania tym prawem oraz wynagrodzenia za korzy-
stanie z utworu. Artystom wykonawcom oraz produ-
centom, zgodnie z odpowiednio art. 86 i 94 ustawy,
przysługuje wyłączne prawo do korzystania i rozpo-
rządzania oraz wynagrodzenia za wykorzystanie ich
praw na wskazanych polach eksploatacji.
Zgodnie z powyższym, jeżeli ustawa nie stanowi
inaczej, warunkiem legalnego korzystania z przed-
miotów praw autorskich i praw pokrewnych jest uzy-
skanie zgody od uprawnionego (autora, artysty wy-
konawcy) na korzystanie w określonym zakresie
z jego praw oraz przekazanie uprawnionemu żądane-
go przez niego wynagrodzenia. Dopiero po uzyskaniu
zgody użytkownik może korzystać z przedmiotu pra-
wa autorskiego lub prawa pokrewnego zgodnie
z ustaleniami podjętymi z uprawnionym, które po-
winny dotyczyć m.in. określenia charakteru umowy,
zakresu wykorzystania – określenia pól eksploatacji
utworu, czasu trwania umowy oraz wynagrodzenia
za wykorzystanie określonych przedmiotów praw.
W praktyce, przy masowym korzystaniu z praw au-
torskich i praw pokrewnych, w szczególności na polu
eksploatacji – publiczne odtwarzanie, użytkownik nie
jest w stanie ustalić oraz dotrzeć do wszystkich
uprawnionych w celu zdobycia upoważnień na korzy-
stanie z praw uprawnionych. Dlatego też ustawa
o prawie autorskim przewiduje instytucję zbiorowego
zarządzania. Ogólnie rzecz biorąc, zbiorowe zarzą-
dzanie prawami polega na przekazywaniu przez
uprawnionych organizacjom zbiorowego zarządza-
nia, którym minister właściwy do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego udzielił zezwole-
nia, swoich praw, natomiast organizacje reprezentu-
610
ją tych uprawnionych, działając na ich rachunek.
W związku z tym istnienie organizacji zbiorowego
zarządzania jest niebywałym ułatwieniem dla legal-
nego korzystania przez użytkowników z przedmio-
tów prawa autorskiego i praw pokrewnych.
Aktualna lista organizacji, posiadających zezwo-
lenie ministra właściwego do spraw kultury i ochro-
ny dziedzictwa narodowego (udzielone zgodnie z art.
104 ust. 3 ustawy o prawie autorskim), wraz z infor-
macją na temat zakresu tego zezwolenia znajduje się
w obwieszczeniu ministra kultury z dnia 26 marca
2009 r. (M.P. z 2009 r. Nr 21, poz. 270).
Odpowiadając na zadane przez pana posła pyta-
nia, pragnę uprzejmie poinformować, że art. 24 ust. 2
ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim
i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90,
poz. 631) ustanawia wyjątek od zasady uzyskania
zgody i ponoszenia opłat na rzecz uprawnionego
z tytuły korzystania z przedmiotów prawa autorskie-
go i praw pokrewnych emitowanych w radiu i telewi-
zji. Zgodnie z tym przepisem posiadacze urządzeń
służących do odbioru programu radiowego lub tele-
wizyjnego mogą za ich pomocą odbierać nadawane
utwory, choćby urządzenia te były umieszczone w miej-
scu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym osią-
ganie nawet pośrednich korzyści majątkowych.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
nie ma kompetencji do rozstrzygnięcia, czy zakłady
opieki zdrowotnej, korzystając z utworów emitowa-
nych w stacjach radiowych i telewizyjnych, osiągają
z tego tytułu, choćby w sposób pośredni, korzyści
majątkowe. W przypadku sporu o zawarcie umowy
z organizacją zbiorowego zarządzania organem kom-
petentnym do jego rozstrzygnięcia jest niezawisły
sąd, który może rozstrzygnąć o konieczności zawar-
cia umowy lub o ewentualnym nadużyciu prawa pod-
miotowego przez organizację zbiorowego zarządza-
nia. Niezależnie jednak od rozstrzygnięcia sądu wy-
raźnie należy wskazać, że powyższymi opłatami nie
można obciążyć pacjenta.
Prowadzenie przez zakład opieki zdrowotnej mu-
zykoterapii, która stanowi zabieg leczniczy, nie może
zostać zwolnione z uzyskania odpowiednich licencji
i uiszczenia opłat, ponieważ takiego wyjątku nie
przewiduje ustawa o prawie autorskim i prawach po-
krewnych. Należy jednak podkreślić, że w tym wy-
padku – jeśli w muzykoterapii wykorzystywane są
utwory o specyficznym charakterze, niewielkiej gru-
py artystów – istnieje możliwość zawarcia umów bez
pośrednictwa organizacji zbiorowego zarządzania
bezpośrednio z uprawnionymi. Poza przypadkami
wyraźnie wskazanymi w ustawie pośrednictwo orga-
nizacji zbiorowego zarządzania jest zawsze fakulta-
tywne i ma stanowić ułatwienie dla uprawnionych
i użytkowników.
Odnosząc się do kwestii wysokości wynagrodze-
nia dla poszczególnych organizacji, uprzejmie wyja-
śniam, że niektóre ze wskazanych w obwieszczeniu
ministra kultury i dziedzictwa narodowego organi-
zacji, w tym Stowarzyszenie Autorów ZAiKS oraz
Związek Artystów Wykonawców STOART, posiadają
zatwierdzone przez działającą przy ministrze kultu-
ry i dziedzictwa narodowego Komisję Prawa Autor-
skiego tzw. tabele wynagrodzeń dla poszczególnych
pól eksploatacji. Stawki wynikające z tak zatwierdzo-
nej tabeli mają moc bezwzględnie obowiązującą i za-
wierają, zgodnie z art. 109 ustawy o prawie autor-
skim i prawach pokrewnych, wskazanie minimalnej
wysokości wynagrodzeń dla twórców. W związku
z tym organizacje zbiorowego zarządzania w umo-
wach z użytkownikami nie mogą przyjąć stawki niż-
szej. W pozostałych przypadkach, gdy organizacja nie
posiada zatwierdzonej tabeli, ustalenie wysokości
wynagrodzenia powinno być przedmiotem negocjacji
pomiędzy użytkownikami a organizacją. W przypad-
ku sporu kwestię tę rozstrzyga sąd cywilny.
Jednocześnie pragnę poinformować, że mając na
uwadze charakter tabel stawek wynagrodzeń autor-
skich (zakres podmiotowy ich obowiązywania) oraz
ogólne zarzuty Trybunału Konstytucyjnego wyrażone
w wyroku z dnia 24 stycznia 2006 r. w kwestii dotych-
czasowego systemu zatwierdzania tabel (sygn. akt SK
40/04), został przygotowany rządowy projekt zmiany
ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
który jest już przedmiotem prac sejmowych (druk nr
1628). Przedmiotem tegoż projektu jest m.in. system
zatwierdzania tabel wynagrodzeń.
Proponowany system tabel pozwoli stworzyć przej-
rzyste warunki korzystania z utworów i przedmiotów
praw pokrewnych. Tabele, uwzględniając oczywiście
interesy uprawnionych do wynagrodzenia, określą po-
ziom obciążenia użytkowników z tytułu tego wyna-
grodzenia. Użytkownicy uzyskają także znaczący,
równorzędny do organizacji zbiorowego zarządzania,
wpływ na wysokość stawek zatwierdzanych w cywil-
nym postępowaniu nieprocesowym.
Wyrażam nadzieję, iż Pan Marszałek przyjmie
powyższe wyjaśnienia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie budowy przejścia granicznego
Dołhobyczów – Uhrynów (4886)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pism
z dnia 30 września 2009 r., sygn.: SPS-024-(4886,
4887, 4889/09), przekazujących zapytania posła na

Sejm RP pani Beaty Mazurek w sprawie budowy
przejścia granicznego Dołhobyczów – Uhrynów, bu-
dowy parkingu buforowego na przejściu granicznym
w Dorohusku oraz modernizacji przejścia graniczne-
go Zosin – Ustiług, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż wszystkie dzia-
łania inwestycyjne na granicy polsko-ukraińskiej
ujęte zostały w projekcie programu wieloletniego pn.
„Program rozwoju polsko-ukraińskiej granicy pań-
stwowej w latach 2009–2013”. Przedmiotowy pro-
gram przewiduje, zarówno budowę nowych przejść
granicznych, jak i modernizację oraz rozbudowę
przejść istniejących. Całościowe potraktowanie bu-
dowy przejść granicznych ma na celu efektywny i zor-
ganizowany rozwój infrastruktury granicznej. Prze-
widywany zakres działań obejmuje m.in.: budowę
nowego przejścia granicznego Dołhobyczów – Uhry-
nów, modernizację drogowych przejść granicznych
(w tym w Zosinie), budowę parkingów buforowych.
Odnosząc się do poszczególnych kwestii poruszo-
nych w wystąpieniach pani poseł, uprzejmie informu-
ję, iż obecnie prace nad wybudowaniem infrastruk-
tury drogowego przejścia granicznego Dołhobyczów
– Uhrynów są zaawansowane. W dniu 25 czerwca
2009 r. wojewoda lubelski zawarł umowę na wykona-
nie zadania pn. „Budowa drogowego przejścia gra-
nicznego w Dołhobyczowie część osobowa, etap 1”.
W dniu 3 lipca 2009 r. wykonawca rozpoczął prace
budowlane. Koszt 1 etapu budowy ww. przejścia gra-
nicznego, polegającego na oddaniu do użytku części
przeznaczonej dla ruchu osobowego, w 2009 r. wynie-
sie ok. 22,5 mln zł. Zgodnie z opracowanym przez
wojewodę lubelskiego harmonogramem inwestycji,
w 2009 r. przewiduje się wybudowanie budynku
głównego w stanie surowym zamkniętym, wiaty nad
budynkiem głównym oraz 10 stanowisk kontroler-
skich w stanie surowym zamkniętym. W 2010 r. w bu-
dżecie państwa zaplanowano wydatki majątkowe na
poziomie ok. 24 mln zł. Natomiast największą kwotę,
tj. ok. 50,5 mln zł planuje się wykorzystać w 2011 r.
Zakończenie budowy ww. przejścia granicznego pla-
nowane jest do 2012 r. Powyższe związane jest ze
zmianami dokonanymi w programie, podyktowany-
mi ogólnymi możliwościami budżetu państwa.
Prace modernizacyjne infrastruktury drogowego
przejścia granicznego Zosin – Ustiług wykonane zo-
staną w latach 2011–2013. W ww. przejściu granicz-
nym planuje się rozszerzenie rodzaju ruchu graniczne-
go o międzynarodowy ruch samochodów ciężarowych
o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Na
przygotowanie projektu technicznego tej inwesty-
cji w 2010 r. zaplanowano wydatki w kwocie ok.
1,1 mln zł.
Pragnę jednocześnie podkreślić, iż budowa par-
kingu buforowego dla samochodów ciężarowych
oczekujących na wyjazd z Polski przed drogowym
przejściem granicznym Dorohusk – Jagodzin, trak-
towana jest przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji w sposób priorytetowy. Budowa ww.
parkingu buforowego jest jednym z istotnych elemen-
611
tów programu rozwoju polsko-ukraińskiej granicy
państwowej w latach 2009–2013. Niemniej jednak
przedmiotowa inwestycja pozostaje w gestii wojewo-
dy lubelskiego, który jej realizację zaplanował na lata
2010–2012. Planuje się, iż do dnia 15 grudnia 2009 r.
wykonany zostanie projekt techniczny. W 2010 r. na
powyższy cel w budżecie państwa zaplanowano wy-
datki w kwocie ok. 1,1 mln zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie budowy parkingu buforowego
na przejściu granicznym w Dorohusku (4887)
Patrz: odpowiedź na zapytanie nr 4886.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie modernizacji przejścia granicznego
Zosin – Ustiług (4889)
Patrz: odpowiedź na zapytanie nr 4886.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie planowanego podziału
Ruch SA Zespół w Ełku należącego
do Oddziału Mazowsze (4890)
Szanowny Panie marszałku! W związku z zapy-
taniem poselskim pana Wojciecha Kossakowskiego,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
planowanego podziału Zespołu Ruch SA w Ełku na-
leżącego do Oddziału Mazowsze uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Minister skarbu państwa reprezentujący Skarb
Państwa w spółce Ruch SA wykonuje prawa z akcji
612
na walnym zgromadzeniu jako jeden z wielu akcjo-
nariuszy, zgodnie z postanowieniami Kodeksu spółek
handlowych, i nie jest kompetentny do rozpatrywa-
nia zażaleń dotyczących spraw spółki, które są za-
strzeżone dla kompetencji zarządu. Ponadto pragnę
wskazać, iż Ruch SA jest spółką publiczną prawa
handlowego i winna traktować wszystkich akcjona-
riuszy w sposób jednakowy niezależnie od liczby ak-
cji, jakie posiadają w spółce. Pomimo powyższych
uwarunkowań, regulujących status ministra skarbu
państwa w spółce, ministerstwo zwróciło się do za-
rządu spółki o wyjaśnienie kwestii poruszonych przez
pana Wojciecha Kossakowskiego.
Z informacji uzyskanych od Zarządu spółki Ruch
SA wynika, że w spółce prowadzony jest proces re-
strukturyzacji, mający na celu dostosowanie kosztów
funkcjonowania firmy do osiąganych przychodów.
Kryzys gospodarczy uwypuklił wszystkie zaniecha-
nia, niedostosowanie infrastruktury i poziomu za-
trudnienia w spółce do zmieniającej się sytuacji ryn-
kowej. Wymusza to konieczność stałego prowadzenia
prac analitycznych w tym zakresie, a w konsekwencji
wprowadzania zmian i korekt w strukturze funkcjo-
nowania spółki służących sprawnej realizacji zadań
statutowych. Głównym celem tego procesu jest uprosz-
czenie struktury organizacyjnej przy zachowaniu
zdolności do obsługi aktualnej wielkości sieci sprzeda-
ży na co najmniej tak samo wysokim poziomie.
Dotychczasowa struktura organizacyjna spółki
nie pozwalała w dostatecznie szybkim stopniu reago-
wać na zmieniające się warunki rynkowe, jak rów-
nież uniemożliwiała podejmowanie szybkich decyzji
strategicznych. Istotne jest, iż spółka od wielu lat nie
przeprowadziła skutecznej, szeroko rozumianej re-
strukturyzacji. Zarząd spółki, podejmując decyzję
o przeprowadzeniu restrukturyzacji, w tym o wpro-
wadzeniu dwuszczeblowej struktury organizacyjnej
spółki, kierował się obniżeniem kosztów funkcjonowa-
nia spółki i usprawnieniem systemu zarządzania.
Nowy model struktury organizacyjnej pozwoli na:
— zapewnienie efektywności wynikowej poprzez
nastawienie na udział w rynku, przychody i wynik
finansowy,
— podniesienie sprawności organizacyjnej,
— umożliwienie reakcji kosztowej na wahania
przychodów,
— zwiększenie rynkowej konkurencyjności.
Zaproponowane przez zarząd zmiany organizacyj-
ne, tj. powstanie dwuszczeblowej struktury organi-
zacyjnej centrala – region sprzedaży, mają przede
wszystkim charakter restrukturyzacji kosztowo-na-
prawczej. Pod kątem funkcjonalnym zakłada się li-
kwidację jednego szczebla zarządzania (zespołów)
i radykalne zmniejszenie liczby stanowisk kierowni-
czych, spłaszczenie i uproszczenie struktury organi-
zacyjnej spółki. Zmianami organizacyjnymi objęta
jest cała spółka, a nie tylko jednostka w Ełku.
Zarząd zapewnia, że wszystkie zmiany organiza-
cyjne przeprowadzane w jednostkach są szczegółowo
analizowane i monitorowane, a decyzje podejmowane
są z uwzględnieniem interesu firmy i jej pracowni-
ków. Zarząd spółki jednocześnie podkreślił, iż
na chwilę obecną priorytetem jest ograniczenie kosz-
tów prowadzenia przez spółkę działalności i dążenie
do zrównoważenia kosztów przychodami z marży.
Ograniczenie kosztów handlowych, restrukturyzacja
zatrudnienia jak również konsolidacja poszczegól-
nych jednostek terenowych jest warunkiem koniecz-
nym przetrwania Ruch SA.
Dlatego też, biorąc pod uwagę aktualną sytuację
finansowo-ekonomiczną spółki, odstąpienie od re-
strukturyzacji zarówno organizacyjnej, jak i zatrud-
nienia jest niemożliwe, gdyż byłoby to działaniem na
szkodę spółki i stawiałoby pod znakiem zapytania ist-
nienie miejsc pracy dla 4000 pracowników Ruch SA.
W procesie reorganizacji struktur kolportażo-
wych jest przewidywana zmiana polegająca na prze-
niesieniu funkcji logistycznych z Ełku do Białegosto-
ku oraz Olsztyna. Przedstawiona zmiana jest wpisa-
na w szereg działań pozwalających na realizację
„Strategii Ruch SA na lata 2008–2011” i zawiera się
w programie dotyczącym reorganizacji struktury lo-
gistycznej kolportażu.
Zarząd spółki poinformował, że zaplanowane
zmiany dążą do optymalnego wykorzystania i zago-
spodarowania nieruchomości, którymi spółka dyspo-
nuje w tym regionie. Ponadto, w opinii zarządu, pla-
nowane zmiany przyniosą następujące efekty:
— polepszenie warunków pracy pracowników
i współpracowników,
— wykorzystanie infrastruktury IT, przy wyko-
rzystaniu narzędzi kolportażowych w postaci insta-
lacji RSP,
— utrzymanie na dotychczasowym poziomie ob-
sługi odbiorców i świadczonych usług,
— efektywniejsze dysponowanie nakładami po-
szczególnych tytułów prasowych.
Zarząd zapewnił, że spółka Ruch SA nadal będzie
prowadziła swoją aktywną działalność na terenie
Ełku poprzez funkcjonujące punkty sprzedaży deta-
licznej.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie stosowania przepisów regulujących
wydzierżawianie nieruchomości (4891)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego,

przekazane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 30
września 2009 r., znak: SPS-024-4891/09, w sprawie
przepisów dotyczących przeprowadzania przetargów
na wydzierżawienie lub wynajęcie nieruchomości sta-
nowiących własność jednostek samorządu terytorial-
nego uprzejmie przedstawiam informacje w tym za-
kresie.
Przepisy art. 37–42 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) mają zasto-
sowanie do nieruchomości stanowiących własność
Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorial-
nego będących przedmiotem zbycia w rozumieniu
ustawy. Zgodnie z art. 4 pkt 3b ustawy o gospodarce
nieruchomościami przez zbywanie nieruchomości
należy rozumieć dokonywanie czynności prawnych,
na podstawie których następuje przeniesienie wła-
sności nieruchomości lub przeniesienie prawa użyt-
kowania wieczystego nieruchomości albo oddanie jej
w użytkowanie wieczyste.
Natomiast przepis art. 37 ust. 4 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami rozciąga obowiązek stoso-
wania drogi przetargowej w przypadku zawierania
przez jednostki samorządu terytorialnego umów
użytkowania, najmu lub dzierżawy na czas oznaczo-
ny dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony. Po-
wyższy przepis dotyczy zatem zasad zawierania
umów zobowiązaniowych i ustanawiania ograniczo-
nych praw rzeczowych, na podstawie których nie są
przenoszone najsilniejsze prawa rzeczowe. W przy-
padku oddania nieruchomości w użytkowanie, najem
lub dzierżawę, na okres wskazany w tym przepisie,
istnieje zatem obowiązek organizowania przetargu.
Odstąpienie od obowiązku zawarcia tych umów
w drodze przetargu wymaga, w przypadku nierucho-
mości stanowiącej własność gminy, indywidualnej
zgody rady gminy.
Odnosząc się do wątpliwości pana posła Kazimie-
rza Gwiazdowskiego, uprzejmie informuję, iż przepi-
sy ustawy o gospodarce nieruchomościami i rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r.
w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania przetar-
gów oraz rokowań na zbycie nieruchomości (Dz. U.
Nr 207, poz. 2108, z późn. zm.) znajdują zastosowa-
nie w odniesieniu do zbycia nieruchomości, czyli
sprzedaży nieruchomości lub przeniesienia prawa
użytkowania wieczystego lub ustanowienia tego
prawa. Wprawdzie ww. regulacje nie odnoszą się do
przetargów na zawarcie umów najmu lub dzierża-
wy na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas
nieoznaczony, jednakże mogą być posiłkowo stoso-
wane przy ustalaniu zasad organizowania ww.
przetargów.
Chciałbym również zwrócić uwagę na przepis art. 18
ust. 2 pkt 9 lit.a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz.
1591, z późn. zm.). Zgodnie z treścią ww. przepisu do
wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmo-
wanie uchwał w sprawach majątkowych gminy, prze-
kraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczą-
613
cych zasad nabywania, zbywania i obciążania nieru-
chomości oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowa-
nia na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas
nieoznaczony, o ile ustawy szczególne nie stanowią
inaczej. Uchwała rady gminy jest wymagana również
w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas ozna-
czony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, któ-
rych przedmiotem jest ta sama nieruchomość; do
czasu określenia zasad wójt może dokonywać tych
czynności wyłącznie za zgodą rady gminy.
Oznacza to, że określenie zasad oddawania nieru-
chomości w najem i dzierżawę zostało powierzone
radzie gminy, jako organu stanowiącego gminy, któ-
ra ma prawo prowadzić własną politykę w zakresie
gospodarowania nieruchomościami. Podjęte uchwały
nie mogą jednak naruszać obowiązującego prawa.
Jak już wspomniałem powyżej, przy określaniu tych
zasad rada gminy posiłkowo może korzystać z roz-
wiązań przyjętych w ustawie o gospodarce nierucho-
mościami i rozporządzeniu Rady Ministrów w spra-
wie sposobu i trybu przeprowadzania przetargów
oraz rokowań na zbycie nieruchomości.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe sta-
nowisko, wyrażam nadzieję, że powyższe informacje
pozwolą wyeliminować wątpliwości zasygnalizowa-
ne w zapytaniu pana posła Kazimierza Gwiazdow-
skiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
Wojewódzkiego Szpitala Okulistycznego
w Witkowicach (4892)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani Beaty Szydło, posła na Sejm RP, oraz
grupy posłów, z dnia 25 września 2009 r., w sprawie
dramatycznej sytuacji finansowej Wojewódzkiego
Szpitala Okulistycznego w Krakowie (Witkowice),
przesłane przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 30 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-024-4892/09, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym do prawidłowego
614
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, a także monitorowanie ich realizacji i rozlicza-
nie, zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j.: Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym minister zdrowia zwró-
cił się do dyrektora Małopolskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z prośbą
o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej spra-
wie. Ze stanowiska dyrektora oddziału wynika, że
oddział w żadnym szpitalu woj. małopolskiego nie
wstrzymał zabiegów związanych z leczeniem zwyrod-
nienia siatkówki oka. Jednocześnie dyrektor poinfor-
mował, iż wartość umowy zawartej w 2009 r. z Wo-
jewódzkim Szpitalem Okulistycznym w Krakowie
wynosi 11 727 450 zł, a wysokość świadczeń ponad-
limitowych za okres: od 01.01.2009 r. do 31.08.2009 r.
wynosi 571 096,06 zł.
Oddział poinformował ponadto, iż pomimo pew-
nych niewykonań w ww. zakresie świadczeń szpital
nie wystąpił z wnioskiem o przesunięcia między wy-
różnikami w zakresie okulistyki. Ponadto dyrektor
oddziału poinformował, iż aktualnie brak jest dodat-
kowych środków finansowych na zwiększenie kon-
traktu w rodzaju leczenie szpitalne, a każdorazowe
przekazanie dodatkowych środków finansowych
świadczeniodawcom może nastąpić tylko w chwili
zmiany planu finansowego NFZ oraz na jednako-
wych zasadach dla wszystkich świadczeniodawców.
Odnosząc się do kwestii zapłaty za świadczenia
tzw. ponadlimitowe, pragnę poinformować, że zgod-
nie z przepisami ww. ustawy o świadczeniach pod-
stawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest
umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udziela-
nych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy funduszem a świadczeniodawcami oraz
kwotę zobowiązania funduszu wobec świadczenio-
dawcy. W związku z tym co do zasady świadczenia są
finansowane przez NFZ do wysokości limitów okre-
ślonych umową. Natomiast możliwość sfinansowania
dodatkowych świadczeń zrealizowanych ponad limit
określony umową może być rozważana w konkretnej
sytuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez
NFZ dodatkowymi środkami finansowymi. Powyż-
sze wynika również z konstrukcji przepisów ustawy
dotyczących gospodarki finansowej NFZ, zgodnie
z którymi plan finansowy NFZ jest zrównoważony
w zakresie przychodów i kosztów. Jednocześnie łącz-
na suma zobowiązań funduszu wynikających z za-
wartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na
ten cel w planie finansowym.
Ponadto przepisy rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warun-
ków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 81, poz. 484) określają, że Narodowy Fun-
dusz Zdrowia jest zobowiązany do sfinansowania
świadczeń udzielonych w okresie rozliczeniowym do
kwoty zobowiązania funduszu wobec świadczenio-
dawcy określonej w umowie. Okres rozliczeniowy zo-
stał zdefiniowany jako okres roku kalendarzowego
albo inny, zawierający się w roku kalendarzowym,
okres oznaczony w umowie. Rozliczenie wykonania
umowy następuje najpóźniej w terminie 45 dni po
upływie okresu rozliczeniowego (§ 14 ust. 1, § 1
pkt 6, § 27 ust. 1 załącznika do ww. rozporządzenia).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Tadeusza Arkita
i Witolda Kochana
w sprawie możliwości pomocy państwa
dla inwestorów poszukujących partnerów
biznesowych w celu dokapitalizowania spółki
dla jej dalszego rozwoju, na przykładzie
przedsiębiorców z woj. małopolskiego (4893)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie panów posłów Tadeusza Arkita i Witolda Ko-
chana w sprawie możliwości pomocy państwa dla
inwestorów poszukujących partnerów biznesowych
w celu dokapitalizowania spółki dla jej dalszego roz-
woju, przekazane przy piśmie SPS-024-4893/09 z 30
września br., poniżej przedstawiam stosowne wyja-
śnienia.
Informacje na temat przedsiębiorstw poszukują-
cych inwestora lub chcących zostać inwestorami
można uzyskać w następujących instytucjach:
1) Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości
(PARP) – instytucji wspierającej przedsiębiorców in-
formacyjnie, organizacyjnie i kapitałowo. Stworzone
przez nią struktury przedsiębiorstw doradczych,
zgrupowanych w sieci punktów konsultacyjnych Kra-
jowego Systemu Usług dla Małych i Średnich Przed-
siębiorstw, posiadają bazy danych o szerokim zasto-
sowaniu, a ich tematyczny zakres usług jest stale
analizowany i dostosowywany do aktualnych potrzeb
przedsiębiorców i osób zamierzających rozpocząć
działalność gospodarczą. Można w nich uzyskać in-
formacje na temat m.in. danych teleadresowych in-
stytucji zrzeszających przedsiębiorstwa określonej
branży (o zasięgu regionalnym i ponadregionalnym,
z ich charakterystyką i opisem zakresu kompetencji),

instytucji dysponujących bazami danych z informacja-
mi o dłużnikach i potwierdzających wiarygodność
partnerów gospodarczych. W ostatnim okresie zakres
usług informacyjnych PK KSU został rozszerzony
o ocenę i pozyskanie informacji o kontrahentach han-
dlowych (www.parp.gov.pl, www.ksu.parp.gov.pl);
2) Polskiej Agencji Informacji i Inwestycji Zagra-
nicznych (PAIiIZ) – instytucji, która m.in. pomaga
inwestorom wejść na polski rynek oraz w najlepszy
sposób wykorzystać istniejące na nim możliwości.
Oferuje szybki dostęp do informacji dotyczącej oto-
czenia gospodarczo-prawnego inwestycji, pomoc w zna-
lezieniu odpowiednich partnerów oraz dostawców.
Działania prowadzone przez PAIiIZ wspiera ogólno-
polska sieć regionalnych centrów obsługi inwestora,
których głównym zadaniem jest zapewnienie kom-
pleksowej obsługi inwestorów na poziomie wojewódz-
twa. Przykładowo w woj. małopolskim powyższą
funkcję pełni Małopolska Agencja Rozwoju Regional-
nego (www.paiz.gov.pl, www.marr.pl);
3) Krajowej Izbie Gospodarczej, która będąc or-
ganizacją działającą w interesie tworzących ją przed-
siębiorców, prowadzi rejestr przedsiębiorstw zagra-
nicznych poszukujących partnerów handlowych
(www.kig.pl);
4) sieci ośrodków Enterprise Europe Network,
działającej od 1 stycznia 2008 r. w ramach Programu
Ramowego na rzecz Konkurencyjności i Innowacji
(Competitiveness and Innovation Framework Pro-
gramme 2007–2013). Ośrodki te są afiliowane przy
rozmaitych organizacjach wspierających rozwój go-
spodarczy, takich jak izby przemysłowo-handlowe,
agencje rozwoju regionalnego, centra wspierania
przedsiębiorczości. Działają na zasadzie non profit
i udzielają m.in. pomocy w znalezieniu partnerów do
współpracy gospodarczej (www.een.org.pl);
5) źródłem informacji w omawianym zakresie
może być też Centrum Innowacji NOT (www.centru-
minnowacji.org).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Tadeusza Arkita
i Andrzeja Ryszki
w sprawie realizacji zapisów
Ramowej Dyrektywy Wodnej Unii Europejskiej
oraz stanu wód w woj. małopolskim (4895)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki,
615
pismo z dnia 30.09.2009 r., znak: SPS-024-4895/09,
w sprawie realizacji zapisów Ramowej Dyrektywy
Wodnej 2000/60/WE oraz stanu wód w woj. małopol-
skim, poniżej przedstawiam stosowne informacje.
Głównym celem RDW jest osiągnięcie do 2015 r.
dobrego stanu ekologicznego i chemicznego w wo-
dach powierzchniowych, jak również dobrego stanu
chemicznego i ilościowego w wodach podziemnych.
Na potrzeby wypełnienia wymogów dyrektywy
w 2006 r. został opracowany harmonogram i pro-
gram prac związanych ze sporządzeniem planów go-
spodarowania wodami, w tym zestawienie działań,
które należy wprowadzić w drodze konsultacji spo-
łecznych, który to dokument – po uprzednim przyję-
ciu przez kierownictwo resortu środowiska – został
udostępniony do konsultacji społecznych w terminie
od 22 grudnia 2006 r. do 22 czerwca 2007 r.
Równocześnie z przedmiotowym harmonogra-
mem opracowano wykaz zadań i działań dla procesu
planowania gospodarowania wodami zgodnie z wy-
maganiami RDW w Polsce w latach 2006–2010, obej-
mujący działania metodyczne, uzupełniające i plani-
styczne, konieczne do sporządzenia planów gospoda-
rowania wodami na obszarach dorzeczy i programu
wodno-środowiskowego kraju, wraz z określeniem
terminów i wskazaniem odpowiedzialnych i zaanga-
żowanych instytucji w proces ich realizacji. Zarzą-
dzanie zasobami wodnymi w Polsce odbywa się w gra-
nicach hydrograficznych, zgodnie z zasadami wspól-
notowego działania w dziedzinie polityki wodnej.
Woj. małopolskie położone jest w regionie Małej Wi-
sły i górnej Wisły, gdzie funkcjonuje obecnie 6 kopal-
ni węgla kamiennego w ramach 2 kompanii. Do Kom-
panii Węglowej SA należą:
— KWK Piast w Bieruniu, woj. śląskie (obszar
RZGW w Gliwicach),
— KWK Ziemowit w Lędzinach, woj. śląskie (ob-
szar RZGW w Gliwicach),
— KWK Brzeszcze-Silesia (obszar RZGW w Gli-
wicach):
a) Silesia w Czechowicach-Dziedzicach, woj. ślą-
skie,
b) Brzeszcze w Brzeszczach, woj. małopolskie.
Natomiast do Południowego Koncernu Węglowe-
go SA należą:
— ZG Sobieski w Jaworznie, woj. śląskie (obszar
RZGW w Gliwicach),
— ZG Janina w Libiążu, woj. małopolskie (obszar
RZGW w Krakowie).
Zgodnie z projektem programu wodno-środowi-
skowego kraju w obszarze działania RZGW w Kra-
kowie Wisła na całym odcinku została zaproponowa-
na do derogacji między innymi ze względu na prze-
kroczone stężenia sumy chlorków i siarczanów spo-
wodowane odprowadzaniem wód pokopalnianych.
W celu usunięcia tego zagrożenia do 2015 r. niezbęd-
ne byłoby wprowadzenie drastycznych działań ha-
mujących rozwój gospodarki, a nawet całkowite za-
mknięcie kopalń oraz wdrożenie pełnego systemu
oczyszczania wód pokopalnianych, także dla zakła-
616
dów, które zakończyły już eksploatację. Podejmowa-
nie takich działań w obecnym okresie „wychodzenia
z kryzysu gospodarczego” jest ze względu na bardzo
wysokie koszty społeczno-ekonomiczne, nieuzasad-
nione i nieproporcjonalnie kosztowne.
Ramowa Dyrektywa Wodna, zgodnie z art. 4 ust. 4,
dopuszcza możliwość przedłużenia terminu osiągnię-
cia dobrego stanu wód aż do 2027 r. ze względu na
przynajmniej jedną z następujących przyczyn:
— poprawa może być osiągnięta w wymaganym
zakresie tylko na etapach przekraczających określo-
ny czas (2015 r.) z uwagi na możliwości techniczne,
— zakończenie działań prowadzących do poprawy
w danym czasie (2015 r.) byłoby nieproporcjonalnie
kosztowne,
— warunki naturalne nie pozwalają na poprawę
stanu części wód w ustalonym czasie (2015 r.).
W tym wypadku Polska będzie więc korzystała
z derogacji zgodnie z zasadami ustalonymi w Ramo-
wej Dyrektywie Wodnej.
Jednocześnie informuję, że kopalnie węgla ka-
miennego podejmują również, z własnej inicjatywy,
działania proekologiczne mające na celu m.in. ogra-
niczenie zrzutów wód zasolonych poprzez wprowa-
dzanie technologii selektywnego odwodnienia, dzięki
czemu uzyskuje się osobno wody słodkie, słabo zaso-
lone i słone. Ponadto na przykład KWK Piast i Zie-
mowit zakończyły w czerwcu ubiegłego roku realiza-
cję projektu „System hydrotechnicznej ochrony gór-
nej Wisły przed zasalaniem wodami dołowymi KWK
Piast”, finansowanego w ramach Sektorowego Pro-
gramu Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności
przedsiębiorstw, lata 2004–2006”. Projekt miał na
celu stworzenie warunków do osiągnięcia standar-
dów ochrony środowiska w rzece Wiśle w przekroju
poniżej ujścia rzeki Przemszy, tj. uzyskanie wartości
stężeń sumy chlorków i siarczanów poniżej 1 g/l
w ciągu 328 dni w roku oraz wyeliminowanie dobo-
wych wahań zasolenia w wodach powierzchniowych,
czyli zgodnych z wymogami wynikającymi z przepi-
sów obowiązującego w tym okresie § 17 ust. 1 pkt 2
rozporządzenia ministra środowiska z dnia 24 lipca
2004 r. w sprawie warunków, jakie należy spełnić
przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi,
oraz w sprawie substancji szczególnie szkodliwych
dla środowiska wodnego (Dz. U. z 2004 r. Nr 168,
poz. 1763).
Pragnę jednocześnie podkreślić, że obowiązujący
obecnie system wymagań jakościowych dla wód za-
solonych odprowadzanych z odwodnienia zakładów
górniczych, wynikający z rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warun-
ków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków
do wód lub do ziemi, oraz w sprawie substancji szcze-
gólnie szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U.
z 2006 r. Nr 137, poz. 984, z późn. zm.), został tak
skonstruowany, że pozwala uwzględniać w pozwole-
niach wodnoprawnych lokalne uwarunkowania wy-
stępujące na danym odcinku odbiornika, takie jak
chłonność czy potrzeby innych użytkowników poni-
żej miejsca zrzutu przedmiotowych wód. Dozwolony
poziom sumy chlorków i siarczanów w wodach śród-
lądowych, do których będą wprowadzane te zanie-
czyszczenia, przy założeniu pełnego wymieszania,
nie może przekroczyć 1 g/l.
Natomiast opisywana w wystąpieniu posłów re-
gulacja wynikająca z § 17 ust. 3 cytowanego rozpo-
rządzenia ministra środowiska faktycznie w uzasad-
nionych przypadkach zezwala na odstępstwa w za-
kresie dopuszczalnej zawartości zasolenia wód od-
biornika. Wprowadzenie takiej możliwości podykto-
wane było analizą ekonomicznej opłacalności budowy
i użytkowania systemów stosowanych w strategii
ograniczania wpływu na środowisko wód zasolonych,
jak też koniecznością stałego odpompowywania tych
wód w celu bezpiecznego funkcjonowania zakładów
górniczych. Jednakże odstępstwa takie są zawsze
uzależnione od spełnienia wymogów środowisko-
wych, a zawartość sumaryczna zasolenia nie powin-
na powodować szkód w środowisku wodnym i nie
powinna utrudniać korzystania z wód przez innych
użytkowników.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie kampanii propagującej szczepienie
przeciwko meningokokom (4898)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz z dnia
25 września 2009 r., przekazane przy piśmie z dnia
30 września 2009 r., znak: SPS-024-4898/09, w spra-
wie kampanii propagującej szczepienie przeciwko
meningokokom uprzejmie proszę Pana Marszałka
o przyjęcie poniższych informacji.
Na wstępie uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że wszelkie działania prowadzone przez samorządy
w ramach akcji propagujących szeroko rozumianą
profilaktykę chorób zakaźnych w Polsce są doceniane
i popierane przez ministra zdrowia.
Ponadto uprzejmie nadmieniam, że minister zdro-
wia na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób za-
kaźnych u ludzi (Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz.1570)
zakupuje szczepionki służące do przeprowadzania
obowiązkowych szczepień ochronnych według obo-
wiązującego „Programu szczepień ochronnych w Pol-

sce”. Wypełnianie programu szczepień ochronnych
zakłada, w oparciu o rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie trybu
i sposobu przekazywania preparatów służących
przeprowadzaniu obowiązkowych szczepień ochron-
nych (Dz. U. z 2005 r. Nr 213, poz. 1780), realizację
zapotrzebowania złożonego przez Główny Inspekto-
rat Sanitarny dla kraju z uwzględnieniem wielkości
planowanej rezerwy przeciwepidemicznej. W zakres
ww. rezerwy przeciwepidemicznej wchodzi również
szczepionka przeciwko Neisseria meningitidis po-
wszechnie znana jako szczepionka przeciwko me-
ningokokom.
Uruchomienie rezerw magazynowych powyższej
szczepionki następuje zgodnie z procedurą określoną
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 kwietnia
2009 r. w sprawie metod zapobiegania zakażeniom
meningokokowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 56, poz. 465)
i jest ściśle związane z sytuacją epidemiologiczną
w kraju.
Postępując zgodnie z przytoczonymi regulacja-
mi prawnymi, uprzejmie nadmieniam, że w dniu
7 kwietnia 2009 r. została przeprowadzona proce-
dura obligatoryjnych szczepień szczepionką prze-
ciw meningokokom obejmująca teren miasta i gmi-
ny Goleniów. W powyższym przypadku podjęte
działania były związane z ogłoszeniem stanu za-
grożenia epidemicznego inwazyjną chorobą menin-
gokokową przez wojewodę zachodniopomorskiego
i procedowane przez Stację Sanitarno-Epidemiolo-
giczną w Szczecinie.
Ponadto należy podkreślić, że szczepienie profi-
laktyczne przeciwko zakażeniom Neisseria meningi-
tidis zostało ujęte w 2008 r. jako szczepienie zalecane
przez ministra zdrowia w „Kalendarzu szczepień
ochronnych” na podstawie zaleceń WHO oraz reko-
mendacji działającej przy ministrze zdrowia Komisji
Chorób Zakaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologicz-
nej i Pediatrycznego Zespołu Ekspertów do Spraw
Programu Szczepień Ochronnych. Należy przy tym
zaznaczyć, że podjęcie decyzji o szczepieniu, tak jak
w przypadku pozostałych szczepień zalecanych oraz
szczepień nieujętych w „Programie szczepień ochron-
nych”, zależy przede wszystkim od woli pacjenta oraz
wskazań medycznych lekarza sprawującego opiekę
nad pacjentem.
Biorąc powyższe pod uwagę oraz mając na wzglę-
dzie sytuację epidemiologiczną w Polsce, nad którą
nadzór sprawuje Główny Inspektorat Sanitarny, mi-
nister zdrowia obecnie nie przewiduje rozpoczęcia
kampanii propagującej konieczność szczepienia dzie-
ci przeciwko meningokokom.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
617
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Borkowskiego
w sprawie wysokości uzyskiwanych wpływów
podatkowych od konkretnych podmiotów (4900)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 30 września 2009 r.,
nr SPS-024-4900/09, interpelacją pana posła Krzysz-
tofa Borkowskiego w sprawie wysokości uzyskiwa-
nych wpływów z podatku dochodowego od osób praw-
nych od wymienionych w interpelacji podmiotów
z branży handlowej, uprzejmie informuję.
Obowiązujące przepisy ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych zawierają jednolite rozwią-
zania w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorców
prowadzących działalność w Polsce, zarówno z wy-
łącznym kapitałem polskim, jak i mieszanym lub
z wyłącznym kapitałem zagranicznym. Właściciele
wielkopowierzchniowych obiektów handlowych rozli-
czają się z podatku dochodowego według zasad i staw-
ki (19% od dochodu), obowiązujących wszystkich po-
datników.
W obecnym stanie prawnym nie funkcjonują żad-
ne preferencje w podatku dochodowym przysługujące
jedynie podmiotom zagranicznym czy też podmiotom
z udziałem kapitału zagranicznego, w tym zagranicz-
nym sieciom handlowym.
Obowiązujące unormowania w zakresie podatku
dochodowego od osób prawnych nie różnicują zakresu
korzystania z ulg, odliczeń, zwolnień oraz zasad do-
konywania odpisów amortyzacyjnych przez podmio-
ty z wyłącznym kapitałem polskim i z kapitałem
zagranicznym. Natomiast ewentualne preferencje, ja-
kie były stosowane na mocy wcześniej obowiązujących
przepisów, dotyczyły wszystkich podmiotów z kapita-
łem zagranicznym, bez różnicowania ze względu na
charakter prowadzonej działalności (handlowa, usłu-
gowa czy produkcyjna).
Podkreślić należy, że ewentualny fakt niepłacenia
podatku dochodowego przez podatnika wynika z re-
guły z nieosiągania przez niego dochodu, co jest zu-
pełnie odmienną sytuacją od korzystania ze zwolnie-
nia podatkowego.
Według danych z rozliczeń podatku dochodowego
od osób prawnych za lata 2005–2008 wskazani w wy-
stąpieniu pana posła podatnicy wykazali podatek
należny w łącznej kwocie za okres rozliczeniowy, któ-
rego koniec przypada w:
— 2005 r. – 120,5 mln zł,
— 2006 r. – 147,5 mln zł,
— 2007 r. – 156,0 mln zł,
— 2008 r. – 265,7 mln zł.
Pragnę poinformować, że zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
indywidualne dane zawarte w deklaracjach składa-
618
nych przez podatników, płatników lub inkasentów
objęte są tajemnicą skarbową i mogą być udostępnia-
ne wyłącznie organom określonym w tej ustawie.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
kontroli skarbowej sprawdzającej zasadność zastoso-
wania cen transferowych, uprzejmie informuję.
W latach 2005–2008 organy kontroli skarbowej
zrealizowały we wskazanych podmiotach, z wyjąt-
kiem jednego, postępowania kontrolne. Zakresem
kontroli objęto m.in. rzetelność deklarowanych pod-
staw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania
i wpłacania podatku dochodowego od osób prawnych.
Podczas kontroli, które przeprowadzono w ramach
kontroli koordynowanej, badano problematykę cen
transferowych stosowanych w transakcjach między
podmiotami powiązanymi.
Przepisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kon-
troli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65,
z późn. zm.) nakładają na organy kontroli skarbowej
obowiązek przestrzegania tajemnicy skarbowej.
Zgodnie z art. 34 ust. l ww. ustawy informacje gro-
madzone i przetwarzane w ramach kontroli skarbo-
wej stanowią tajemnicę skarbową. Dostęp do infor-
macji objętych ww. klauzulą mają jedynie podmioty
wymienione w przepisach art. 34b ust. 1–3 ustawy
z o kontroli skarbowej. Zatem nie jest możliwe
przekazanie informacji dotyczących wyników kon-
troli przeprowadzonych wobec indywidualnych po-
datników.
Jednocześnie informuję, iż w ramach ww. kontro-
li koordynowanej, zakończonej w 2007 r., skontrolo-
wano 80 podmiotów prowadzących super- i hiper-
markety. W toku prowadzonych kontroli wystąpiły
w czterech przypadkach nieprawidłowości związane
z wykorzystaniem związków kapitałowych i kształ-
towania transakcji w sposób odbiegający od tych, ja-
kie ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, co
skutkowało w ocenie kontrolujących zaniżeniem
przychodów. Stwierdzono, że podmioty te transfero-
wały dochody do podmiotów powiązanych, co wiąza-
ło się z zawyżeniem straty lub zaniżeniem dochodów
poprzez:
— stosowanie niższych marż sprzedaży towarów,
wyższych upustów cenowych, dłuższych terminów
płatności, czyli korzystniejszych warunków transak-
cji niż dla podmiotów niezależnych,
— sprzedaż usług logistycznych świadczonych dla
podmiotów powiązanych po cenach wyższych niż fak-
tycznie poniesione wydatki,
— udzielanie nieoprocentowanej pożyczki dla po-
wiązanej kapitałowo spółki; spółka uzgadniając z po-
życzkobiorcą, iż rezygnuje z przysługujących jej od-
setek, utraciła należne przychody,
— nieodpłatne korzystanie z gwarancji zabezpie-
czającej udzielonej przez podmiot powiązany przy
zaciąganiu kredytu dewizowego.
Jednakże największe nieprawidłowości ujawnione
w toku kontroli super- i hipermarketów w ramach
przedmiotowej kontroli koordynowanej dotyczyły wy-
ceny prowadzonych inwestycji (50 przypadków). Do
kosztów uzyskania przychodów podmioty zaliczały
wydatki dotyczące modernizacji i adaptacji zakupio-
nych budynków, opłat za wieczyste użytkowanie
gruntów, podatku od nieruchomości od gruntów, na
których rozpoczęto lub kontynuowano budowę hiper-
marketów. Wydatki te do czasu zakończenia budowy
i modernizacji winny zwiększać koszty inwestycji.
Stwierdzono także zaliczenie do kosztów uzyskania
przychodów wydatków poniesionych na rzecz pod-
miotów powiązanych, niemających związku z uzy-
skanym przychodem.
Ponadto dotychczasowe doświadczenia organów
kontroli skarbowej ujawniły przypadki wykorzysty-
wania powiązań kapitałowych personalnych z udzia-
łowcami zagranicznymi do transferowania dochodów
poprzez opłacanie wysokiego czynszu za najem po-
wierzchni handlowej od spółek powiązanych, wza-
jemne kredytowanie, zawieranie fikcyjnych umów na
świadczenie szerokiej gamy usług niematerialnych
w zakresie zarządzania oraz marketingu oraz finan-
sowanie zbędnych szkoleń.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zjawisko
przerzucania dochodów za granicę jest stale monito-
rowane przez organy kontroli skarbowej. Zjawisko to
nabiera na znaczeniu z uwagi na powszechność roz-
liczeń finansowych dokonywanych w obrocie między-
narodowym. Ponadnarodowe koncerny, do których
często zaliczają się wielkopowierzchniowe obiekty
handlowe, dokładają starań, aby stworzona struktu-
ra działalności, zawierane transakcje, przejęcia, fi-
nansowanie czy dystrybucja nadwyżek gotówkowych
przynosiły oszczędności podatkowe. Prowadzona
przez nie strategia optymalizacji podatkowej nie za-
wsze jest zgodna z obowiązującym prawem podatko-
wym. Jest jednak na tyle złożona, że wymaga prze-
myślanych i jednolitych działań organów kontroli
skarbowej, przy wykorzystaniu swoich uprawnień
i doświadczeń.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie planowanej eksploatacji
węgla brunatnego w odkrywkowej kopalni
na terenie Dolnego Śląska (4901)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Janusza Krasonia, skierowane

pismem z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-024-
-4901/09, do ministra gospodarki w sprawie plano-
wanej eksploatacji węgla brunatnego w odkrywkowej
kopalni na terenie Dolnego Śląska uprzejmie proszę
o przyjęcie następującego stanowiska.
Wykorzystanie węgla brunatnego przyczynia się
w znacznym stopniu do zapewnienia bezpieczeństwa
energetycznego Polski. Wydobycie tego paliwa i pro-
dukcja energii elektrycznej na jego bazie skoncentro-
wane są w czterech zagłębiach górniczo-energetycz-
nych: adamowskim, bełchatowskim, konińskim i tu-
roszowskim. Szacuje się, że zasoby węgla brunatnego
w istniejących zagłębiach mogą zapewnić pokrycie
prognozowanego rocznego zapotrzebowania na to pa-
liwo na poziomie ok. 60 mln t do ok. 2025 r. W dal-
szych latach bez uruchomienia dodatkowych złóż
podaż energii elektrycznej z węgla brunatnego może
spaść o ponad 50%.
Mając na uwadze fakt, iż węgiel brunatny jest
obok węgla kamiennego podstawowym, a zarazem
najtańszym nośnikiem energii w bilansie paliwowym
Polski, inwestycje w udostępnienie złóż węgla bru-
natnego muszą być dokładnie rozważone, pod wzglę-
dem ekonomicznym jak i społecznym. Przy tak wie-
lowymiarowych przedsięwzięciach jak budowa kopal-
ni i/lub elektrowni wymagane jest uzyskanie wielu
pozwoleń, m.in. pozwolenia zintegrowanego na wpro-
wadzanie do środowiska substancji lub energii do
wszystkich komponentów środowiska, przy zachowa-
niu wymogów ochrony środowiska według zasad tzw.
najlepszych dostępnych technik (BAT). Pozwolenie
zintegrowane wydawane jest m.in. w oparciu o wie-
loetapowe konsultacje społeczne sporządzonego
uprzednio raportu oceny oddziaływania na środowi-
sko (raport OOŚ), w skład którego wchodzą badania
nad wpływem przedmiotowej instalacji na wszystkie
komponenty środowiska. Udział społeczeństwa od-
grywa istotną rolę przede wszystkim w identyfikacji
potencjalnych konfliktów (oddziaływań), rozwiązań
alternatywnych oraz środków minimalizujących po-
tencjalne negatywne oddziaływania. Przygotowanie
raportu OOŚ z udziałem społeczeństwa sprawia, iż
podjęte decyzje zyskują na wiarygodności, akcepto-
walności i są lepiej uzasadnione. Pozwalają również
potencjalnemu inwestorowi zrozumieć problemy i oba-
wy lokalnych społeczności, na które dana inwestycja
bezpośrednio lub pośrednio będzie miała wpływ. Mi-
nimalne standardy udziału społeczeństwa w procesie
decyzyjnym polegają na zapewnieniu wszystkim bez-
pośrednio zainteresowanym (dotkniętym potencjal-
nymi skutkami realizacji przedsięwzięcia) możliwo-
ści wyrażenia opinii dotyczących planowanego przed-
sięwzięcia oraz jego konsekwencji przyrodniczych
i społecznych.
Niezależnie od tego należy jednak mieć na wzglę-
dzie, że aby udostępnienie złóż węgla brunatnego
nawet w perspektywie po roku 2030 było możliwe, to
obecnie należy przygotować i podejmować działanie
dla zapewnienia ochrony prawnej tego złoża kopalin
strategicznych, uwzględnienia ich w planach zago-
spodarowania przestrzennego oraz niedopuszczenia
619
do zabudowania infrastrukturą niezwiązaną z prze-
mysłem wydobywczym. Działania takie są również
zawarte w programie działań wykonawczych na lata
2009–2012 stanowiącym załącznik 3 do przygotowa-
nego w Ministerstwie Gospodarki projektu „Polityki
energetycznej Polski do 2030 roku”.
Na chwilę obecną rozważane są dopiero prace stu-
dialne nad możliwością udostępnienia złóż w woje-
wództwie dolnośląskim (analizy ekonomiczne, tech-
niczne, społeczne i ekologiczne). Po ich zakończeniu
możliwe będzie sformułowanie wniosków co do efek-
tywności ekonomicznej, akceptowalności społecznej
oraz kosztów dla potencjalnych inwestorów, środowi-
ska i lokalnych społeczności ww. przedsięwzięcia.
Wymaga podkreślenia, że prowadzenie prac stu-
dialnych jest niezbędne do podjęcia właściwie uza-
sadnionej decyzji strategicznej, nie może być jednak
oceniane jako polityczne przesądzenie lub jako decy-
zja o uruchomieniu złoża w ogóle.
Aby uruchomić kopalnię odkrywkową węgla bru-
natnego, zgodnie z zapisami ustawy z dnia 4 lutego
1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 1947, poz. 228), inwestor występuje do
ministra środowiska najpierw o koncesję na rozpo-
znanie złoża, a następnie o koncesję na wydobywanie
węgla brunatnego ze złoża. Koncesję na wydobywa-
nie minister środowiska wydaje w uzgodnieniu z mi-
nistrem gospodarki.
Na chwilę obecną żaden z potencjalnych inwesto-
rów nie zgłosił się z wnioskiem o wydanie koncesji
na rozpoznanie złoża Legnica. Przy uzgodnieniu kon-
cesji przez ministra gospodarki pod uwagę brane są
wszystkie aspekty, na które potencjalna kopalnia bę-
dzie miała wpływ, w tym opinia społeczna – wpływ
na środowisko naturalne oraz wpływ na bezpieczeń-
stwo energetyczne kraju.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca od-
powiedź na postawione pytanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 19 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Wody
w sprawie możliwości wznowienia i szybkiego
zakończenia remontu dworca kolejowego
w Tarnowie (4903)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słanym przy piśmie z dnia 30 września br., znak:
620
SPS-024-4903/09, zapytaniem pana posła Wiesława
Wody z dnia 21 września br. dotyczącym remontu
dworca kolejowego w Tarnowie poniżej przedstawiam
informacje w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z wyjaśnieniami przekazanymi przez Za-
rząd PKP SA uprzejmie informuję, iż w 2010 r. przy-
pada setna rocznica oddania do eksploatacji dworca
kolejowego w Tarnowie, w związku z czym w 2007 r.
Zarząd PKP SA zdecydował o rozpoczęciu prac mo-
dernizacyjno-remontowych obiektu finansowanych
ze środków własnych.
Przyjęto, że roboty realizowane będą w dwóch
etapach, z czego pierwszy etap obejmował:
— wymianę stropów drewnianych na żelbetowe
w segmencie A i B,
— odtworzenie pomieszczeń biurowych w seg-
mencie A i B po wymianie stropów,
— wykonanie nowych instalacji: elektrycznej, te-
letechnicznej, centralnego ogrzewania, wodno-kana-
lizacyjnej, w segmencie A i B,
— wykonanie izolacji ścian piwnic całego dworca
(segment A, B, C i D),
— adaptację pomieszczeń piwnicznych na działal-
ność komercyjną w segmencie A i B,
— wymianę stolarki okienno-drzwiowej w całym
budynku (całość w segmencie A i B),
— wykonanie skucia tynków zewnętrznych ele-
wacji dworca,
— przebudowę sieci wodno-kanalizacyjnej dla
dworca,
— wykonanie nowych przyłączy energetycznych
i rozdzielni prądowych,
— wykonanie nowych sieci teletechnicznych w bu-
dynku dworca wraz z przebudową kablowni w seg-
mencie A i B,
— wykonanie instalacji SAP, DSO TVU, monito-
ringu w segmencie A i B,
— budowę nowego węzła cieplnego i około 250 m
tranzytu cieplnego,
— odbudowę części nawierzchni dróg i chodników
w kostce Bauma,
— remontu holu wschodniego.
Prace te zostaną praktycznie w całości zakończo-
ne w roku bieżącym, a wielkość poniesionych na nie
nakładów zamknie się w kwocie 22,7 mln zł.
Wykonane roboty nie wyczerpują jednak potrzeb
remontowych tego dworca, gdyż wysokość środków
finansowych PKP SA przeznaczonych na cele remon-
towe jest niewystarczająca. Ponadto obiekt ten ma
charakter zabytkowy, co powoduje podniesienie kosz-
tów remontowych, modernizacji i inwestycji.
Zarząd PKP SA podjął już prace zmierzające do
utrzymania i funkcjonowania dworców kolejowych, ich
zagospodarowania i rozwoju, oraz pozyskania inwesto-
rów zewnętrznych, z którymi współpraca zapewni efek-
tywne, rynkowe i zgodne z oczekiwaniem społecznym
zagospodarowanie obiektów dworcowych.
PKP SA pozostaje w przekonaniu, że nieodpłatne
przekazanie obiektów dworcowych wraz z terenami
sąsiadującymi samorządom lokalnym nie rozwiąże
problemów remontowych. Samorządy te z własnego
budżetu będą musiały wyłożyć środki finansowe na
utrzymanie tych obiektów.
Należy również zaznaczyć, że konsekwentna reali-
zacja działań przy wsparciu procesu modernizacji pol-
skich dworców ze środków budżetu państwa stworzy
realną szansę na zmianę stanu technicznego i funk-
cjonalnego obiektów dworcowych oraz systematyczną
poprawę odbioru kolei jako całości w oczach społeczeń-
stwa w perspektywie najbliższych kilku lat.
W ramach drugiego etapu robót modernizacyjno-
-remontowych dworca kolejowego w Tarnowie prze-
widuje się wykonanie prac w holu głównym, zachod-
nim oraz na parterze w segmentach C i D, obejmu-
jących:
— wymianę stropów – po 2 sztuki w segmencie
C i D,
— remont holu głównego i holu zachodniego z wy-
konaniem antresoli,
— budowę nowych pomieszczeń WC dla podróż-
nych z przystosowaniem do obsługi niepełnospraw-
nych na parterze w segmencie D,
— wykonanie nowych wewnętrznych instalacji:
wodno-kanalizacyjnych, centralnego ogrzewania,
elektrycznych na parterze w segmencie C i D, holu
głównym i zachodnim,
— wykonanie iluminacji dworca,
— wykonanie instalacji monitoringu wizyjnego,
SAP, DSO, na parterze w segmencie C i D, holu głów-
nym i zachodnim,
— wykonanie elewacji dworca,
— wykonanie instalacji odgromowej,
— przebudowę placu przydworcowego.
Aktualnie finalizowane są procedury związane
z wyborem, w trybie przetargowym, wykonawców
wyżej wymienionych robót, a zakończenie tego etapu
prac przewiduje się na rok 2010.
W związku z wyrażoną przez pana posła obiekcją
co do zasadności „masowego pozbywania się przez
PKP SA budynków stacyjno-dworcowych” nadmie-
niam, że działania w tym zakresie pozostają w bez-
pośrednim związku z trwającymi pracami legislacyj-
nymi dotyczącymi ustawy o publicznym transporcie
zbiorowym, a zatem nie wynikają one z próby uciecz-
ki spółki od odpowiedzialności za stan obiektów
dworcowych i związaną z tym bezpośrednio odpowie-
dzialnością za standard obsługi pasażerów.
Reasumując, pragnę podkreślić, że przeprowadzo-
ne prace modernizacyjno-remontowe, także na dwor-
cu w Tarnowie, jak również te, które przewidziane
są do wykonania w przyszłym roku, mają na celu po-
prawę wizerunku obiektów, ale także podwyższenie
standardu obsługi pasażerów, w tym osób niepełno-
sprawnych, oraz usprawnienie informacji dynamicz-
nej i statycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie projektu utworzenia Muzeum
Jana Pawła II w Wadowicach (4904)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapyta-
niem pani poseł Barbary Marianowskiej (SPS-024-
-4904) pragnę serdecznie podziękować pani poseł za
poparcie cennej inicjatywy, jaką jest utworzenie mu-
zeum Jana Pawła II w Wadowicach. Jednocześnie pro-
szę o zapoznanie się z poniższymi wyjaśnieniami.
W lipcu br. odbyło się spotkanie przedstawicieli
rządu z Jego Eminencją metropolitą krakowskim
księdzem kardynałem Stanisławem Dziwiszem, na
którym przedstawiono projekt uczczenia pamięci
wielkiego Polaka Jana Pawła II w miejscu jego naro-
dzin w Wadowicach. Konsekwencją tego spotkania
i podjętych działań z władzami samorządowymi było
podpisanie 16 października br. przez ministra kultu-
ry i dziedzictwa narodowego w Krakowie – z Archi-
diecezją Krakowską reprezentowaną przez Jego Emi-
nencję metropolitę krakowskiego księdza kardynała
Stanisława Dziwisza, województwem małopolskim
reprezentowanym przez wicemarszałków pana Ro-
mana Ciepielę i pana Leszka Zegzdę oraz gminę Wa-
dowice reprezentowaną przez burmistrza Wadowic
panią Ewę Filipiak – listu intencyjnego w sprawie
utworzenia i prowadzenia instytucji kultury pod na-
zwą Muzeum – Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana
Pawła II w Wadowicach.
W myśl postanowień zawartych w liście strony
zadeklarowały wolę współpracy, która jest warun-
kiem koniecznym do powołania tej niezwykle ważnej
instytucji. Głównym bowiem celem muzeum będzie:
upamiętnianie, zachowanie i upowszechnianie dzie-
dzictwa i przesłania życia oraz pontyfikatu Ojca
Świętego Jana Pawła II, inspirowanie nowych inicja-
tyw kulturalnych, obywatelskich, związkowych, sa-
morządowych, narodowych, europejskich o wymiarze
uniwersalnym, czynne uczestniczenie w budowie toż-
samości narodowej oraz społeczeństwa opartego na
wartościach chrześcijańskich.
Do opracowania koncepcji działalności muzeum,
umowy o jej utworzeniu oraz statutu muzeum mini-
ster kultury i dziedzictwa narodowego powoła i będzie
przewodniczył grupie roboczej składającej się z przed-
stawicieli każdej ze stron. Zawarte w wypracowanej
umowie i statucie postanowienia określą dokładnie
kompetencje wszystkich zainteresowanych stron.
Mam nadzieję, że pani poseł uzna powyższe wy-
jaśnienia za wystarczające.
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
621
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie likwidacji etatów w wojewódzkiej
komendzie oraz komendach miejskich Policji
(4906)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 września 2009 r. (SPS-024-4906/09),
przekazujące zapytanie posła na Sejm RP pana Woj-
ciecha Szaramy z dnia 17 września 2009 r. w sprawie
likwidacji etatów w Komendzie Wojewódzkiej Policji
w Katowicach oraz komendach miejskich, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, że przyjęcia do służ-
by w Policji nie zostały wstrzymane, lecz jedynie
ograniczone. Sytuacja powyższa wynika ze zmniej-
szenia o 3000 liczby etatów policyjnych, co skutko-
wało zmianą stanu etatowego ze 103 309 do 100 309,
zgodnie z art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r.
o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 128, poz. 1057). Zmiana dokonana w ustawie bu-
dżetowej usankcjonowała stan trwający od 1 stycz-
nia 2009 r., skutkujący zmniejszeniem w budżecie
Policji kwot przeznaczonych na uposażenia funkcjo-
nariuszy.
Konsekwencją powyższego jest konieczność doko-
nania stosownych korekt w liczbie etatów policyjnych
będących w dyspozycji komendantów wojewódzkich
oraz komendanta stołecznego Policji.
Uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeń-
stwa obywatelom oraz brak w chwili obecnej osta-
tecznych danych co do liczby etatów Policji w 2010 r.,
komendant główny Policji polecił, w celu złagodzenia
skutków i przebiegu realizacji procesu zmian etato-
wych w jednostkach Policji, by uszczuplenia etatowe
w możliwie najmniejszym stopniu dotknęły jednostki
wykonawcze Policji, tj.: jednostki szczebla powiato-
wego (rejonowego, miejskiego) i komisariaty. Z tego
powodu w pierwszej kolejności redukcją etatów obję-
to większość biur Komendy Głównej Policji oraz ko-
mendy wojewódzkie, ograniczając w ten sposób skalę
redukcji w pozostałych jednostkach. Zaznaczyć jed-
nak należy, iż największa liczba utrzymywanych wa-
katów występowała w komendach powiatowych i miej-
skich oraz w komisariatach Policji. Z tego powodu
jednostki te statystycznie redukują przejściowo naj-
większą liczbę etatów.
Z danych zawartych w opracowywanym na po-
czątku każdego miesiąca „Meldunku o stanie kadr
w Policji” wynika, że w chwili obecnej przyjęcia do
służby w Policji odbywają się na bieżąco.
W bieżącym roku (do dnia 1 października 2009 r.)
do służby w Policji przyjęto 2465 osób (włączając oso-
by przeniesione lub przywrócone do służby). W rozbi-
622
ciu na poszczególne komendy wojewódzkie Policji do-
bór do służby w Policji przedstawia się następująco:
— KWP w Białymstoku (podlaskie) 30,
— KWP w Bydgoszczy (kujawsko-pomorskie) 106,
— KWP w Gdańsku (pomorskie) 101,
— KWP w Gorzowie Wielkopolskim (lubuskie) 78,
— KWP w Katowicach (śląskie) 271,
— KWP w Kielcach (świętokrzyskie) 38,
— KWP w Krakowie (małopolskie) 112,
— KWP w Lublinie (lubelskie) 78,
— KWP w Łodzi (łódzkie) 227,
— KWP w Olsztynie (warmińsko-mazurskie) 6,
— KWP w Opolu (opolskie) 47,
— KWP w Poznaniu (wielkopolskie) 170,
— KWP zs. w Radomiu (mazowieckie) 83,
— KWP w Rzeszowie (podkarpackie) 95,
— KWP w Szczecinie (zachodniopomorskie) 189,
— KWP we Wrocławiu (dolnośląskie) 270,
— Komenda Stołeczna Policji 564.
Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z § 28
ust. 1 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 30 sierpnia 2007 r. w sprawie
postępowania kwalifikacyjnego w stosunku do osób
ubiegających się o przyjęcie do służby w Policji (Dz.
U. Nr 170, poz. 1202) kandydat do służby, który zo-
stał umieszczony na liście kandydatów, lecz nie zo-
stał przyjęty do służby w Policji z powodu limitu
przyjęć albo innej usprawiedliwionej przyczyny leżą-
cej po jego stronie, może zostać przyjęty do służby
w Policji w jednym z kolejnych terminów przyjęć bez
potrzeby przeprowadzania kolejnego postępowania
kwalifikacyjnego, nie później jednak niż w terminie 12
miesięcy od dnia rozpoczęcia w stosunku do niego po-
stępowania kwalifikacyjnego. W związku z powyższym
osoby, w stosunku do których zakończono procedurę
kwalifikacyjną i nie nawiązano z nimi stosunku służ-
bowego z powodu ograniczenia liczby przyjęć, mogą
zostać przyjęte do służby w późniejszym okresie.
Zapewnić ponadto pragnę, że planowane oszczęd-
ności w resorcie spraw wewnętrznych i administracji
nie będą skutkowały zmniejszeniem liczby patroli na
ulicach. W chwili obecnej brak jest sygnałów o pla-
nowanych masowych odejściach funkcjonariuszy.
Przewiduje się, że w bieżącym i przyszłym roku licz-
ba funkcjonariuszy odchodzących ze służby utrzyma
się na stałym poziomie. Przestawiona poniżej tabela
obrazuje liczbę funkcjonariuszy odchodzących ze
służby w latach 2005–2009.
Liczba zwolnionych
Liczba zwolnionych
rok funkcjonariuszy
funkcjonariuszy w ciągu roku
do 1 września
2005 4476 3635
2006 6653 5686
2007 5998 5058
2008 4953 4255
2009 4458
Podkreślenia wymaga, że kierownictwo resortu
spraw wewnętrznych i administracji monitoruje na
bieżąco rozwój sytuacji i podejmuje stosowne działa-
nia, aby ograniczenie przyjęć do służby w Policji
w 2009 r. nie wpływało w sposób istotny na realizację
ustawowych zadań formacji bezpieczeństwa i porząd-
ku publicznego, przede wszystkim zaś na zapewnie-
nie obywatelom bezpieczeństwa. Sytuacja powyższa
nie powinna także spowodować zmniejszenia zainte-
resowania pracą w Policji przez osoby najlepiej do niej
predysponowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Andrzeja Kani
w sprawie realizacji rządowego programu
„Solidarność pokoleń 50+”, mającego na celu
wydłużenie aktywności zawodowej
pracowników po 50. roku życia
oraz w sprawie przeciwdziałania bezrobociu
wśród absolwentów (4907)
W odpowiedzi na zapytanie posła Andrzeja Kani
(znak: SPS-024-49070/09) dotyczące realizacji rzą-
dowego programu Solidarność pokoleń 50+ mającego
na celu wydłużenie aktywności zawodowej pracow-
ników po 50. roku życia oraz w sprawie przeciwdzia-
łania bezrobociu wśród absolwentów przedstawiam
stanowisko Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
w tej sprawie.
Po pierwsze, należy wyraźnie zauważyć, iż pro-
blem bezrobocia młodzieży czy absolwentów nie jest
zjawiskiem nowym lub nieznanym. Poniżej przedsta-
wiono podstawowe dane w tym zakresie. Na prze-
strzeni ostatnich kilkunastu lat stopa bezrobocia
wśród osób w wieku 15–24 lata zawsze charaktery-
zowała się ponadprzeciętnie wysokim poziomem,
przy czym największe różnice między wskaźnikiem
dla osób w wieku 15–24 lata, a wskaźnikiem obliczo-
nym dla całej populacji w wieku 15 lat i więcej wy-
stępowały w latach 2002–2003 i wynosiły około 23–
–24 punkty procentowe. W tym okresie stopa bezro-
bocia przekraczała poziom 43%. Od tego okresu róż-
nica między obydwoma wskaźnikami malała jednak
wyraźnie i w 2008 r. zanotowała najmniejszą spośród
analizowanych wielkość bliską 10 punktom procen-
towym. Co więcej, ostatnie trudne miesiące charak-
teryzujące się pogarszającą się koniunkturą gospo-
darczą nie przełożyły się na razie na wyraźny wzrost
stopy bezrobocia, czy to ogółem dla ludności w wieku
15 lat i więcej, czy też dla osób młodych.
 623

Należy także podkreślić, iż rozwiązania ukierun- W nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i in-
kowane na pomoc osobom młodym i absolwentom stytucjach rynku pracy, która weszła w życie w dniu
w wejściu i funkcjonowaniu na rynku pracy oraz 1 lutego br., wprowadzono m.in. nowe rozwiązania
ograniczanie bezrobocia tych osób uwzględnia obo- ukierunkowane na zachęcenie młodzieży do podej-
wiązujące prawo. Szczegółowe działania w tym za- mowania dalszego kształcenia i szkolenia zawodowe-
kresie realizowane są przez urzędy pracy funkcjonu- go zwiększającego szanse na rynku pracy. Celowi
jące w ramach administracji samorządowej (tj. po- temu służyć mają generalnie wyższe zachęty finan-
wiatowe i wojewódzkie urzędy pracy) na podstawie sowe w formie wypłacanych stypendiów za uczestnic-
ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach two w szkoleniach, stażach, przygotowaniu zawodo-
rynku pracy. wym dorosłych (nowym instrumencie umożliwiają-

Wykres 1: Stopa bezrobocia osób w wieku 15 lat i więcej oraz stopa bezrobocia
wśród osób młodych (w wieku 15–24 lata) w latach 1992–2008
oraz w okresie między I kwartałem 2007 r. a I kwartałem 2009 r. (w%)

50 stopa bezrobocia osób w wieku 15 lat i wi�cej (lewa o�) 30

stopa bezrobocia osób w wieku 15-24 lata (prawa o�) stopa bezrobocia osób w wieku 15 lat i wi�cej (lewa o�)
45 stopa bezrobocia osób w wieku 15-24 lata (prawa o�)
25
40

35
20
30

25 15

20
10
15

10 5
5
0
0
I 2007 II 2007 III IV I 2008 II 2008 III IV I 2009
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008

2007 2007 2008 2008

Źródło: Opracowanie własne DAE MPiPS na podstawie danych BAEL.

W świetle ustawy osoby bezrobotne do 25. roku cym zdobycie kwalifikacji zawodowych), kontynu-
życia mają status osób będących w szczególnej sytu- owanej nauce w ramach nauki szkolnej i studiów
acji na rynku pracy, co uprawnia je do korzystania podyplomowych. Wysokość każdej z tych gratyfikacji
z działań adresowanych do wszystkich osób zareje- jest równa lub przekracza wysokość zasiłku z tytułu
strowanych w powiatowych urzędach pracy oraz ze pozostawania bez pracy.
specyficznych rozwiązań skierowanych wyłącznie dla W okresie styczeń – sierpień 2009 r. w ramach
tej grupy. Ustawa zobowiązuje także powiatowy działań urzędów pracy różnymi działaniami aktywi-
urząd pracy do przedstawienia takiej osobie propo- zacyjnymi objęto niemal 180 tys. młodych bezrobot-
zycji zatrudnienia lub innej formy aktywizacji zawo- nych, co stanowiło 38,5% wszystkich zaktywizowa-
dowej w ciągu 6 miesięcy od dnia rejestracji. Osoby nych bezrobotnych. Liczba zaktywizowanych mło-
młode mogą korzystać na zasadach ogólnych z pod- dych bezrobotnych była o ok. 5 tys. osób wyższa niż
stawowych usług rynku pracy, tj.: pośrednictwa pra- w analogicznym okresie 2008 r. W tym miejscu nale-
cy, poradnictwa zawodowego i informacji zawodowej, ży wyraźnie podkreślić, że osoby młode w ogólnej
organizacji szkoleń, pomocy w aktywnym poszuki- liczbie bezrobotnych stanowią ok. 22%, a wśród zak-
waniu pracy oraz innych działań wspierających ak- tywizowanych ponad 38%, zatem 16 punktów pro-
tywizację (np. finansowanie kosztów dojazdu do pra- centowych więcej. Największym zainteresowaniem
codawcy czy kosztów zakwaterowania). bezrobotnych do 25. roku życia cieszą się staże u pra-
Ponadto osobom młodym oferuje się specyficzne codawcy, z których skorzystało 123,8 tys. osób, oraz
działania ułatwiające aktywizację zawodową, tj.: sta- szkolenia, w których uczestniczyło 27,8 tys. osób.
że, zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych lub W omawianym okresie wydatki z Funduszu Pracy
robót publicznych, przygotowanie zawodowe doro- przeznaczone na aktywizację osób do 25. roku życia
słych, wsparcie finansowe w podejmowaniu własnej wyniosły 846 mln zł i stanowiły 30,4% poniesionych
działalności gospodarczej. wydatków na aktywne formy.
624

Doceniając znaczenie problemu bezrobocia wśród założenia programu. W dokumencie implementacyj-

młodzieży, minister właściwy do spraw pracy prze-
widział w 10-procentowej rezerwie Funduszu Pracy
środki na dodatkowe wsparcie działań aktywizacyj-
nych skierowanych do osób młodych. Z rezerwy tej
na program zwiększający aktywność zawodową osób
w wieku do 30 lat wydano prawie 233 mln zł. Łącznie
z wcześniej wymienionymi wydatkami z Funduszu
Pracy daje to kwotę ponad 1 mld zł, przeznaczoną na
aktywizację osób młodych.
Działania wspierające aktywizację osób młodych
wchodzących po raz pierwszy na rynek pracy prze-
widziane są także w Programie Operacyjnym „Ka-
pitał ludzki” na lata 2007–2013. Działania takie są
w szczególności przewidziane w obszarach: zatrud-
nienia, edukacji oraz szkolnictwa wyższego i realizo-
wane są przez resorty wdrażające ten program.
Dodatkowo pragnę poinformować, że z uwagi na
trudną sytuację na rynku pracy ludzi młodych zosta-
ły podjęte prace analityczne ukierunkowane na przy-
gotowanie dodatkowych rozwiązań wzmacniających
aktywizację i rozwój zawodowy osób młodych, noszą-
cych roboczy tytuł „Lepszy start”. Działania te zo-
stały zainicjowane w ramach prac Zespołu roboczego
do spraw monitorowania zadań wynikających z „Pla-
nu stabilności i rozwoju”, pod przewodnictwem pana
ministra Michała Boniego z Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów.
Ponadto pragnę poinformować, iż w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej został przygotowa-
ny dokument implementacyjny rządowego programu
„Solidarność pokoleń. Działania dla zwiększenia ak-
tywności zawodowej osób w wieku 50+”, który sta-
nowi uszczegółowiony zestaw działań realizujących
nym programu znalazły się zadania z zakresu wła-
ściwości następujących ministerstw i instytucji: Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej, Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Mi-
nisterstwo Zdrowia oraz Polska Agencja Rozwoju
Przedsiębiorczości.
Dodatkowo dokument określa także założenia ko-
ordynacji i monitorowania realizacji programu „So-
lidarność pokoleń...”, w ramach której planowane jest
powołanie krajowego koordynatora gromadzącego
informacje dotyczące osiągania założonych celów
i wskaźników. Corocznie będzie on przygotowywał
sprawozdania z realizacji programu dla Rady Mini-
strów, komisji trójstronnej i parlamentu.
W tej chwili trwają konsultacje dokumentu imple-
mentacyjnego programu. Jego przyjęcie przez Radę
Ministrów jest planowane jeszcze w tym roku.
Na obecnym etapie prac oraz ze względu na krót-
ki okres implementacji przedstawienie szczegółowych
danych dotyczących wydatków poniesionych na re-
alizację programu „Solidarność pokoleń...” przez po-
szczególne instytucje oraz jego efektów na zatrudnie-
nie osób powyżej 50. roku życia jest niemożliwe. Nie-
mniej jednak analiza ogólnych danych makroekono-
micznych wskazuje, że w ostatnim okresie aktywność
zawodowa i wskaźnik zatrudnienia w tej grupie
wzrosły.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.

Wykres 2: Stopa aktywności ekonomicznej i wskaźnik zatrudnienia

dla osób w wieku 50–59/64 lata w latach 1992–2008 (w%)

65,00
stopa aktywno�ci dla osób w wieku 50-59/64 lata
stopa aktywno�ci dla osób w wieku 15+
wska�nik zatrudnienia dla osób w wieku 50-59/64 lata
wska�nik zatrudnienia dla osób w wieku 15+
60,00

55,00

50,00

45,00

40,00
92

93

94

95

96

97

98

99

00

01

02

03

04

05

06

07

08
19

19

19

19

19

19

19

19

20

20

20

20

20

20

20

20

20

Źródło: Obliczenia własne DAE MPiPS na podstawie BAEL.


Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marii Nowak
w sprawie otwarcia węzła drogowego
na drodze ekspresowej S1 w Mysłowicach
w dzielnicy Kosztowy (4908)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 września 2009 r., znak: SPS-024-4908/
09, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Marii Nowak w sprawie budowy drogi ekspresowej
S1 (węzła drogowego w Mysłowicach), uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Budowa drogi ekspresowej S1, ujęta w „Progra-
mie budowy dróg krajowych”, realizowana jest w trzech
zadaniach, tj.:
1. Budowa drogi S1 Pyrzowice – Podwarpie (III
etap),
2. Budowa drogi S1 Bielsko-Biała – Cieszyn,
3. Budowa drogi S1 Kosztowy – Bielsko-Biała.
Ad 3. Planowana w latach 2012–2016 realizacja
odcinka Kosztowy – Bielsko Biała przewiduje budowę
drogi o długości 40 km od Mysłowic (droga krajowa
nr 1, węzeł „Kosztowy”) do Bielska-Białej (droga eks-
presowa S69, węzeł „Suchy Potok”).
Opracowano studium-techniczno-ekonomiczno-
-środowiskowe (etap I i II) oraz koncepcję programo-
wą. Inwestor w lutym 2008 r. złożył wnioski o wyda-
nie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach do
wojewody śląskiego (8 lutego 2008 r.) i wojewody ma-
łopolskiego (18 lutego 2008 r.). W sierpniu 2008 r.
wojewoda śląski oraz wojewoda małopolski zawiesili
postępowanie z uwagi na wniosek ekspertów UNE-
SCO dotyczący korekty przebiegu trasy. Mając na
uwadze wysoce zurbanizowany teren, szkody górni-
cze oraz znaczne oddziaływanie na obszary dziedzic-
twa kulturowego (obóz w Oświęcimiu), opracowano
wariant VI przebiegu trasy.
W związku ze stwierdzonym brakiem możliwości
wykluczenia znaczącego negatywnego oddziaływa-
nia na obszar Natura 2000 „Stawy w Brzeszczach”
w wariancie VI, w sytuacji gdy istnieje wariant alter-
natywny niepowodujący znaczącego negatywnego
oddziaływania na ww. obszar, zaszła konieczność
wznowienia prac projektowych oraz złożenia nowego
wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach, wskazującego wariant V jako wariant
preferowany przez inwestora (najbardziej wysunięty
na wschód).
Zgodnie z obowiązującym prawem wniosek ten
zostanie złożony do Regionalnej Dyrekcji Ochrony
Środowiska w Katowicach na początku 2010 r. Wybór
wariantu V jako preferowanego związany jest z ko-
niecznością pozyskania przez biuro projektowe no-
wych materiałów (w tym nowych wypisów, wyrysów
gruntów i aktualnych map) oraz przeredagowania
625
raportu środowiskowego (nowych obliczeń dla wa-
riantu V).
Ponadto złożenie wniosku związane jest z prze-
prowadzeniem konsultacji społecznych w gminach
(termin orientacyjny – koniec bieżącego roku). Nale-
ży podkreślić, że ostateczny wariant przebiegu trasy
zostanie wybrany po uzgodnieniu stanowiska przez
RDOŚ w Katowicach.
W maju br. został złożony wniosek o dofinanso-
wanie z budżetu TEN-T, w ramach rocznego progra-
mu prac, projektu polegającego na opracowaniu ca-
łości dokumentacji (od koncepcji programowej – KP
do specyfikacji istotnych warunków zamówienia –
SIWZ) dla przedmiotowego odcinka drogi S1. We
wniosku wskazano termin realizacji prac projekto-
wych od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2011 r.,
tj. 24 miesiące, czyli do końca okresu kwalifikowal-
ności dla programu rocznego. Przewidywane koszty
budowy tego odcinka zostaną określone po opraco-
waniu koncepcji programowej (KP), natomiast dalsze
uszczegółowienie rozwiązań projektowych wraz
z określeniem wartości kosztorysowej – w projekcie
budowlanym oraz projekcie wykonawczym.
Opracowanie specyfikacji istotnych warunków
zamówienia (SIWZ) na ogłoszenie i przeprowadzenie
I etapu przetargu będzie możliwe dopiero po wydaniu
decyzji środowiskowej, a wszelkie opóźnienia w uzy-
skaniu tej decyzji mogą mieć wpływ na koszty pro-
jektu objętego wnioskiem.
Reasumując, należy stwierdzić, iż resort infra-
struktury podejmuje niezbędne działania w celu przy-
spieszenia realizacji najważniejszych inwestycji dro-
gowych i dokłada wszelkich starań, aby proces przy-
gotowania i budowy dróg przebiegał szybko, sprawnie
oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jadwigi Zakrzewskiej
w sprawie wstrzymania wykupu gruntów
położonych na terenie gmin obszaru
Kampinoskiego Parku Narodowego (4912)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-024-4912/09, z dnia 30 września
2009 r. przekazujące zapytanie poseł Jadwigi Za-
krzewskiej w sprawie wstrzymania wykupu gruntów
prywatnych położonych na obszarze wykupów Kam-
pinoskiego Parku Narodowego, uprzejmie informuję.
626
Program wykupu gruntów rozpoczęto w 1975 r.
Początkowo intensywny i sprawny jego przebieg zo-
stał spowolniony na skutek zmian społeczno-gospo-
darczych na przełomie lat osiemdziesiątych i dzie-
więćdziesiątych. Do końca roku 1993 wykupiono
9548 ha, co stanowiło 69% powierzchni przeznaczo-
nej do wykupu. W latach 1985–1995 wykupy gruntów
zostały praktycznie wstrzymane ze względu na brak
jednoznacznego określenia źródeł finansowania, gdyż
budżet państwa nie był w stanie finansować zadania.
W roku 1996 Rada Ministrów podjęła uchwałę o kon-
tynuacji programu na powierzchni 4186 ha. Przyjęto
założenie, iż powinien on zostać zakończony do roku
2006. Niestety, brak wystarczającej ilości środków
finansowych oraz zmiany na rynku nieruchomości
spowodowały, iż zamierzenia te nie zostały w pełni
zrealizowane. Wymieniona uchwała określała sposób
finansowania programu wykupu w następujący spo-
sób: budżet państwa – 40%, NFOŚiGW – 50%, WFO-
ŚiGW – 10% (protokół ustaleń nr 1/96 z posiedzenia
Rady Ministrów w dniu 3 stycznia 1996 r.).
W latach 1996–2008 Kampinoski Park Narodowy
wykupił i przejął w drodze wymian i zamian 1575 ha,
natomiast do wykupienia pozostało około 2771 ha.
Komitet Rady Ministrów na posiedzeniu w dniu
21 marca 2007 r. rozpatrzył i rekomendował Radzie
Ministrów „Informację na temat wykupu gruntów
w Kampinoskim Parku Narodowym”, w której prze-
widywano kontynuację wykupów. W 2008 r. KPN
wykupił ponad 50 ha gruntów, chociaż do wykupu
zgłoszono ok. 100 ha.
Aktualnie do parku zgłoszono ofertę sprzedaży
nieruchomości na ogólną powierzchnię ok. 140 ha.
Planowany przez KPN rozmiar wykupów to ok. 100 ha
o przewidywanej wartości ok. 10 mln zł. Na realizację
wykupów w 2009 r. park otrzymał następujące środ-
ki finansowe: z budżetu państwa 100 tys. zł, rezerwa
w WFOŚiGW – 1 mln zł (z możliwością zwiększenia
kwoty).
Kampinoski Park Narodowy w 2009 r. złożył do
NFOŚiGW wniosek o dotację na wykupy w wysokości
7 mln zł. Jednak, zgodnie z obecnymi priorytetami
NFOŚiGW, park na wykup gruntów może otrzymać
tylko 400 tys. zł plus środki finansowe na realizację
ewentualnych pierwokupów, jeśli takie nastąpią. Jest
to kwota stanowiąca ułamek niezbędnych środków.
Podzielam opinię, że niemożność realizowania
wykupów powoduje, iż część mieszkańców obszaru
KPN znalazło się w sytuacji, w której nie mogła w peł-
ni korzystać z prawa własności, co stanowi poważny
problem i jest źródłem konfliktów społecznych na
tym obszarze. Chciałbym natomiast podkreślić, że
sprawy te są przedmiotem działań zarówno minister-
stwa, jak i Kampinoskiego Parku Narodowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie rozważenia wprowadzenia zmian
do ustawy o lekarzu sądowym (4915)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie z dnia 30 września 2009 r.,
znak: SPS-024-4915/09, zapytaniem posła Sebastia-
na Karpiniuka w sprawie rozważenia wprowadzenia
zmian do ustawy o lekarzu sądowym uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 15 czerwca 2007 r. o lekarzu sądo-
wym (Dz. U. Nr 123, poz. 849), która weszła w życie
z dniem 1 lutego 2008 r. (z wyjątkiem niektórych
przepisów), nałożyła na prezesów sądów okręgowych
konieczność zawierania umów o wykonywanie czyn-
ności lekarza sądowego. Wobec obaw o pełne zaspo-
kojenie potrzeb wymiaru sprawiedliwości w zakresie
pozyskania do współpracy dostatecznej liczby lekarzy
sądowych ustawą z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie
ustawy o lekarzu sądowym (Dz. U. Nr 51, poz. 293)
wprowadzono rozwiązanie czasowe w postaci przepi-
su przejściowego, na którego podstawie możliwe było
dopuszczenie lekarzy do pełnienia funkcji lekarza
sądowego na mniej sformalizowanych zasadach. Roz-
wiązanie to pozwoliło na zawarcie dodatkowej liczby
umów z lekarzami w tych okręgach sądowych, w któ-
rych było to niezbędne dla prawidłowego funkcjono-
wania sądów.
Jednocześnie w Ministerstwie Sprawiedliwości
prowadzono monitoring funkcjonowania ustawy w celu
oceny ewentualnej potrzeby zainicjowania zmian le-
gislacyjnych. Analiza zebranych przez Ministerstwo
Sprawiedliwości danych w okresie obowiązywania
ustawy prowadzi do wniosku, że ustawa w aktual-
nym kształcie nie spełniła wszystkich założeń. Do
lipca 2009 r. łącznie w kraju zawarto 544 umowy
z lekarzami sądowymi, co nie zaspokaja w pełni po-
trzeb sądów. W czerwcu 2009 r. łącznie 84 osoby nie
uzyskały zaświadczeń od lekarza sądowego, co powo-
dowało konieczność odraczania rozpraw i posiedzeń
sądowych. Informacje nadesłane z poszczególnych
sądów wskazują na braki w zakresie liczby lekarzy
w niektórych okręgach sądowych. Przyczyną takiego
stanu rzeczy jest w świetle tych informacji m.in. nad-
mierny formalizm ustawy, który zniechęca potencjal-
nych kandydatów, bardzo wysokie wymagania w za-
kresie kwalifikacji oraz długotrwałe procedury na-
boru lekarzy przy udziale okręgowych rad lekarskich,
w tym odmowy wydania rekomendacji przez okręgo-
we rady lekarskie bez podania przyczyn.
Z uwagi na te okoliczności na terenie kraju zain-
teresowanie pracą w charakterze lekarzy sądowych
nie jest duże. Z nadsyłanych przez prezesów sądów
informacji wynika, że w okręgach niektórych sądów

nadal występują utrudnienia w dostępie do lekarzy
sądowych z uwagi na niemożność zawarcia umów.
Nadmienić przy tym należy, że problem ten nie
kształtuje się jednolicie we wszystkich okręgach są-
dowych. Ministerstwo Sprawiedliwości zauważyło
potrzebę podjęcia działań zmierzających do uspraw-
nienia pracy sądów, a jednocześnie mających na celu
zapobieżenie przewlekłości prowadzonych spraw
z powodu niemożności uzyskania przez strony doku-
mentacji od lekarza sądowego i wprowadzenie sto-
sownego rozwiązania ustawowego o charakterze sys-
temowym. Obecnie w Ministerstwie Sprawiedliwości
trwają prace nad nowelizacją ustawy o lekarzu sądo-
wym. Podstawowym celem projektowanej ustawy jest
pozyskanie większej liczby lekarzy sądowych, co
wpłynie na usprawnienie pracy sądów.
Projekt zakłada odstąpienie od wymogu posiada-
nia przez lekarza sądowego specjalizacji I lub II stop-
nia, co spowoduje zwiększenie liczby potencjalnych
kandydatów na lekarza sądowego. W myśl projektu,
prezesi sądów będą zwracali się do kierowników za-
kładów opieki zdrowotnej o przekazanie list kandy-
datów na lekarzy sądowych. Kierownicy będą mieli
obowiązek, w terminie 14 dni, przekazać listy leka-
rzy chętnych do wykonywania czynności lekarza są-
dowego. Przy tym w projekcie ustawy odstępuje się
od wymogu uzyskania przez lekarza rekomendacji
okręgowej rady lekarskiej. Prezes sądu okręgowego
będzie miał obowiązek zwrócenia się do okręgowej
rady lekarskiej lub rady lekarskiej Wojskowej Izby
Lekarskiej w ściśle określonym zakresie w celu we-
ryfikacji kandydata.
Wprowadzenie powyższych zmian spowoduje
skrócenie i uproszczenie procedury naboru kandyda-
tów na lekarzy sądowych oraz wprowadzenie innego
rozwiązania niż rekomendacje izb lekarskich. Z uwa-
gi na zgłaszane wątpliwości co do funkcjonowania
ustawy proponuje się również wprowadzenie regula-
cji pozwalającej ubiegać się o funkcję lekarza sądo-
wego także lekarzom wojskowym. Poza tym okręgo-
we rady lekarskie oraz Wojskowa Izba Lekarska będą
mogły rekomendować kandydatów na lekarzy sądo-
wych z własnej inicjatywy, niezależnie od wniosku
prezesa sądu okręgowego. Pozwoli to ubiegać się
o funkcję lekarza sądowego tym osobom, które z róż-
nych względów zwrócą się w tej sprawie bezpośrednio
do samorządu lekarskiego.
Wobec zgłaszanych wątpliwości w projekcie usta-
wy proponuje się wyraźne wskazanie, iż przepisy
ustawy stosuje się także w przypadkach usprawiedli-
wiania niestawiennictwa z powodu choroby w postę-
powaniach egzekucyjnych prowadzonych przez ko-
morników. Ponadto uprzejmie informuję, że nie były
przedmiotem rozważań regulacje ustawowe polega-
jące na wprowadzaniu dodatkowych szkoleń czy wy-
dawaniu certyfikatów dla lekarzy sądowych. W przy-
padku organizowania tego typu szkoleń wątpliwości
budzą kwestie ich finansowania, sposobu przeprowa-
dzenia oraz zakresu, jakiego miałyby dotyczyć. Jed-
nocześnie zauważyć należy, że wynagrodzenie, jakie
jest przewidywane dla lekarza za wystawienie za-
627
świadczenia, nie jest wystarczająco konkurencyjne.
Wydaje się zatem, że oczekiwanie od lekarzy podno-
szenia kwalifikacji bez możliwości zapewnienia od-
powiedniego w stosunku do tych kwalifikacji wyna-
grodzenia nie jest trafne. Ponadto kwestie dotyczące
ewentualnych szkoleń czy też certyfikatów nie wy-
magają regulacji w akcie o randze ustawy. Uprzejmie
informuję też, iż do Ministerstwa Sprawiedliwości
nie wpłynęły informacje dotyczące przypadków, któ-
re wskazywałyby, iż czas oczekiwania na wydanie
zaświadczenia uczestnikowi postępowania jest nad-
miernie wydłużony, wobec czego brak jest unormo-
wań w tym zakresie w projektowanym akcie.
Odnośnie do pytania dotyczącego zakresu i trybu
współpracy lekarza sądowego z innymi podmiotami
uprzejmie wyjaśniam, że w świetle ustawy czynności
lekarza wydającego zaświadczenie uczestnikowi po-
stępowania winny ograniczać się do jednorazowego
badania oraz wglądu w dokumentację lekarską po-
siadaną przez daną osobę. W przypadku konieczności
konsultacji stanu zdrowia uczestnika postępowania
ze specjalistami sąd dysponuje możliwością zasię-
gnięcia opinii biegłych lekarzy sądowych. Nie jest
zatem dopuszczalne, aby lekarz sądowy, którego
czynności powinny ograniczać się do jednorazowej
czynności, prowadził proces diagnostyczno-konsul-
tacyjny skutkujący w zasadzie wydaniem opinii są-
dowo-lekarskiej właściwej biegłemu lekarzowi sądo-
wemu. Z tych względów brak jest w projektowanym
akcie rozwiązania tego rodzaju. Proponowane zmia-
ny nie spowodują zwiększenia wydatków z budżetu
państwa, co również zaznaczono w treści uzasadnie-
nia projektu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie proponowanych zmian
w rozporządzeniu zmieniającym
rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu udzielania pomocy
finansowej na wspieranie przedsięwzięć
rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu
zwierząt objętej planem rozwoju
obszarów wiejskich (4916)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Sebastiana Karpiniuka, prze-
628

kazane pismem z dnia 7 października 2009 r., znak:

jagoda kamczacka 1800 1800
DSPA-4811-1750/09, dotyczące proponowanych
zmian w projekcie rozporządzenia Rady Ministrów jeżyna 3500 3000
zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegóło-
malina 6700 4600
wych warunków i trybu udzielania pomocy finanso-
wej na wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowisko- pigwa pospolita — 500
wych i poprawy dobrostanu zwierząt objętej planem
pigwowiec — 2000
rozwoju obszarów wiejskich, pragnę przekazać na-
stępujące informacje. porzeczki, agrest 5000 1600
Ww. projekt rozporządzenia zmieniającego gene-
ralnie zawiera takie propozycje jak: zmniejszenie mi- poziomka — 40 000

nimalnych obsad drzew i krzewów, jak również rokitnik zwyczajny — 700

w ramach upraw sadowniczych, w tym jagodowych
(zarówno z certyfikatem zgodności, jak i bez certyfi- róża pomarszczona 1800 1500
katu zgodności), wyodrębnia zmiany stawek płatno- róża dzika 600 600
ści rolnośrodowiskowej, odnoszących się do upraw
orzecha włoskiego, różnicując ich wysokość w zależ- truskawka 25 000 25 000
ności od tego, czy drzewa osiągnęły wiek owocowania
winorośl 1800 1500
czy nie osiągnęły tego wieku.
Nowe proponowane minimalne obsady drzew żurawina 40 000 20 000
i krzewów uwzględniają specyfikę rolnictwa ekolo-
gicznego i przedstawiają się następująco: Proponowane wysokości stawek płatności rolno-
środowiskowej w pakiecie S02: Rolnictwo ekologiczne
Obsada
Proponowana są następujące:
obowiązująca 1) w wariancie S02d01 Uprawy sadownicze, w tym
Gatunek/rodzaj obsada
zgodnie
drzewa lub krzewu minimalna jagodowe (bez certyfikatu zgodności), wynoszą za
z rozporządzeniem
(w szt./ha)
(w szt./ha) uprawę orzecha włoskiego:
brzoskwinia 400 300 a) nieowocującą – 160 zł,
b) owocującą – 800 zł;
czereśnia 150 125 2) w wariancie S02d02: Uprawy sadownicze, w tym
dereń 300 300
jagodowe (z certyfikatem zgodności), wynoszą za
uprawę orzecha włoskiego:
głóg 400 300 a) nieowocującą – 160 zł,
b) owocującą – 650 zł.
grusza 150 150
Odnosząc się do pytania o zgodność zmian zawar-
jabłoń 125/400 125 tych w projekcie rozporządzenia z umowami zawar-
tymi z Polskim Centrum Badań i Certyfikacji SA,
jarząb pospolity 500 300 uprzejmie informuję co następuje.
Zmiany do projektu rozporządzenia, o których
kalina koralowa — 1600
mowa powyżej, są wynikiem ustaleń dotyczących za-
leszczyna 200 200 sad programu rolnośrodowiskowego objętego Planem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006,
morela 400 200 zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym w tym za-
orzech włoski 75 75
kresie. Przywołana w piśmie pana posła instytucja
Polskie Centrum Badań i Certyfikacji SA jako jed-
śliwa domowa,
śliwa tarnina
300 300 nostka certyfikująca działa na podstawie upoważnie-
nia ministra rolnictwa i rozwoju wsi do przeprowa-
wiśnia 400 300 dzania kontroli oraz wydawania i cofania certyfika-
aronia 1800 1500 tów zgodności w zakresie rolnictwa ekologicznego.
Zasady programu rolnośrodowiskowego określone
berberys — 1600 w rozporządzeniach wykonawczych nie naruszają
zasad określonych w przepisach o rolnictwie ekolo-
bez czarny 700 500
gicznym, lecz należałoby stwierdzić, że przepisy o rol-
borówka wysoka 1800 1500 nictwie ekologicznym są podstawą realizacji przez
rolników pakietu S02: Rolnictwo ekologiczne w ra-
borówka brusznica 40 000 20 000 mach programu rolnośrodowiskowego. W związku
borówka niska 40 000 4000
z powyższym nie powinny one oddziaływać na zakres
kompetencji jednostki certyfikującej.

Kolejne pytanie dotyczące ujemnego wpływu
zmian legislacyjnych na sytuację rolników, „którzy
wcześniej zawarli umowy dotyczące produkcji objętej
wskazanym rozporządzeniem”, można rozpatrywać
następująco. Zmiana wywołująca ewentualny wpływ
na wzrost kosztów produkcji, o której mowa w pro-
jekcie rozporządzenia, dotyczy kwestii zmiany pozio-
mu minimalnych obsad drzew i krzewów. Jednakże
w kontekście ww. zmiany mamy do czynienia z pro-
pozycją obniżenia do realnego poziomu minimalnych
obsad drzew i krzewów, poniżej których nie sposób
ujmować danego rodzaju upraw jako powierzchni pod
uprawę danych roślin sadowniczych, biorąc pod uwa-
gę zarówno wykorzystanie powierzchni, jak i ekono-
miczne warunki produkcji rolnej.
Odpowiadając na pytanie dotyczące konieczności
zwiększonych nakładów finansowych rolników na
prowadzoną przez nich produkcję rolną, uprzejmie
wyjaśniam, że na prawidłowo prowadzonych planta-
cjach sadowniczych, tzn. z zachowaniem właściwych
zasad prowadzenia upraw, o których mowa w litera-
turze specjalistycznej, rolnicy nie będą ponosili do-
datkowych nakładów finansowych w związku z pro-
ponowaną zmianą.
Obecnie projekt zmiany ww. rozporządzenia jest
w końcowej fazie uzgodnień i w dniu 16 października
2009 r. był przedmiotem obrad na posiedzeniu Komi-
tetu Europejskiego Rady Ministrów. Dokument zo-
stał przyjęty i otrzymał rekomendację do przedłoże-
nia na Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie szczepień przeciwko grypie (4917)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie Pana Marszałka, znak SPS-
-024-4917/09, z dnia 30 września 2009 r. zapytaniem
pana posła Stanisława Witaszczyka w sprawie szcze-
pień przeciwko grypie uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
Przygotowania do pandemii grypy w Polsce pro-
wadzone są od roku 2005, kiedy to zarządzeniem mi-
nistra zdrowia powołano Krajowy Komitet do Spraw
Pandemii Grypy. Obecnie pracom komitetu przewod-
niczy podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia
pan Adam Fronczak. W skład komitetu, poza przed-
629
stawicielami sektora zdrowia, wchodzą przedstawi-
ciele kluczowych resortów w państwie, w tym m.in.
MSWiA, MON, MRiRW, MG, MT oraz MSZ.
Do głównych zadań komitetu należy m.in.:
— opracowywanie i aktualizacja zgodnie z wymo-
gami WHO interdyscyplinarnego „Polskiego planu
pandemicznego”,
— przekazywanie, przez członków komitetu, kie-
rownictwu resortów, organizacji, instytucji, których
są przedstawicielami, ustaleń i wniosków wypraco-
wanych przez komitet w celu ich wdrożenia, zgodnie
z ustawowymi kompetencjami,
— monitorowanie światowej i krajowej sytuacji
epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy
ptaków,
— opracowywanie strategii dla podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz:
a) dokonywanie oceny zagrożenia,
b) określanie zadań dla poszczególnych jednostek
i służb oraz zakresu ich odpowiedzialności, przy
maksymalnym wykorzystaniu istniejących struktur
działających w sytuacjach kryzysowych.
Działania prowadzone przez krajowy komitet
mają na celu ukierunkowanie przygotowań wielu re-
sortów w państwie i uwzględniają konieczność utrzy-
mania ciągłości funkcjonowania kluczowych służb
i instytucji w państwie na każdym poziomie reago-
wania (od centralnego, poprzez wojewódzki, do po-
wiatowego).
Ponadto Krajowy Komitet do Spraw Pandemii
Grypy, na podstawie wytycznych Światowej Organi-
zacji Zdrowia (WHO) i Europejskiego Centrum do
Spraw Kontroli i Prewencji Chorób (ECDC), opraco-
wał „Polski plan pandemiczny”, który jest stale ak-
tualizowany wraz z nowymi doniesieniami i reko-
mendacjami w zakresie sytuacji epidemiologicznej
i charakterystyki pandemii. W planie określono
główne kierunki działań oraz kompetencje poszcze-
gólnych resortów w zakresie przygotowań. Doku-
ment ten stanowi podstawę do opracowywania bar-
dziej szczegółowych planów przez poszczególne re-
sorty i instytucje.
W związku z rozprzestrzenieniem się wirusa grypy
typu A/H1N1v, monitorowana jest sytuacja epidemio-
logiczna zarówno w kraju, jak i na całym świecie. Na
podstawie doniesień z różnych regionów formułowane
są analizy i możliwe scenariusze rozwoju sytuacji.
W związku z koniecznością usprawnienia syste-
mu nadzoru nad grypą podjęto szereg działań mają-
cych na celu zwiększenie możliwości działania w za-
kresie diagnostyki laboratoryjnej. Obecnie prowadzo-
ne są intensywne wysiłki w celu pozyskania dodat-
kowych środków na usprawnienie nadzoru sentinel
nad grypą. Ponadto prowadzone są działania mające
na celu zwiększenie możliwości diagnostycznych
w kierunku grypy typu A/H1N1.
Poza powyżej opisanymi czynnościami podjęto
również szereg działań informacyjnych mających na
630
celu zwiększenie świadomości polskich obywateli
w zakresie możliwości uniknięcia zakażenia wiru-
sem grypy. Działania te, prowadzone wielokierunko-
wo, z całą pewnością pozytywnie wpłynęły i wpływać
będą na podniesienie poziomu wiedzy w zakresie za-
pobiegania wielu chorobom zakaźnym. Wszelkie
działania profilaktyczne są na bieżąco modyfikowane
w zależności od zaistniałych potrzeb.
Jak opisano powyżej, prowadzone w Polsce przy-
gotowania do pandemii grypy obejmują wiele obsza-
rów, w tym również planowanie w zakresie możliwo-
ści zastosowania środków zarówno farmakologicz-
nych, jak i niefarmakologicznych podczas pandemii.
W ciągu ostatnich lat podjęto szereg działań mają-
cych na celu zapewnienie odpowiedniej ilości koniecz-
nego sprzętu na wypadek epidemii. W związku z ogło-
szeniem przez WHO pandemii grypy Ministerstwo
Zdrowia wspólnie z Ministerstwem Gospodarki oraz
podległą MG Agencją Rezerw Materiałowych doko-
nało uaktualnienia zgromadzonych rezerw wyrobów
medycznych, produktów leczniczych oraz pozostałe-
go asortymentu na wypadek rozwoju epidemii/pan-
demii wysoce niebezpiecznej choroby zakaźnej.
W odniesieniu do działań związanych z zastoso-
waniem środków farmakologicznych od wielu lat czy-
nione są starania mające na celu zabezpieczenie za-
równo odpowiedniej ilości leków antywirusowych,
jak i innych leków (w tym m.in. antybiotyków) na
wypadek konieczności leczenia dużej liczby osób z po-
wikłaniami pogrypowymi. W 2006 r. zakupiono okre-
śloną ilość leku antywirusowego, który zgromadzony
jest w rezerwach i może być wykorzystany w przy-
padku wystąpienia zwiększonej liczby zachorowań.
Obecnie trwają również prace mające na celu za-
bezpieczenie wybranych grup osób w szczepionkę
chroniącą przed zakażeniem wirusem grypy typu
A/H1N1v.
Do tej pory (tj. do dnia 16 października br.) Komi-
sja Europejska zatwierdziła trzy szczepionki przeciw-
ko grypie pandemicznej. Uwzględniając dane zgro-
madzone do tej pory od momentu wyizolowania wi-
rusa grypy typu A/H1N1v, określono grupy osób, u któ-
rych grypa pandemiczna przebiega najciężej. Wśród
nich znalazły się kobiety w ciąży, osoby cierpiące na
choroby przewlekłe, a także dzieci do lat 2. Na tej
podstawie, uwzględniając również niewystarczające
możliwości produkcyjne firm farmaceutycznych
w zakresie szczepień przeciwko grypie pandemicznej,
każdy z krajów określił grupy osób, które otrzymają
szczepionki w pierwszej kolejności.
W dniu 8 września 2009 r. Krajowy Komitet do
Spraw Pandemii Grypy wypracował rekomendacje
dla Polski w tym zakresie i rekomendował szcze-
pienia określonych grup osób, które powinny zo-
stać zaszczepione szczepionką przeciwko grypie
typu A/H1N1v w pierwszej kolejności. Są to:
— pracownicy ochrony zdrowia,
— kobiety w ciąży z grup o podwyższonym ryzy-
ku, ze wskazania lekarza,
— dzieci w wieku powyżej 6 miesiąca życia z cho-
robami przewlekłymi,
— przedstawiciele kluczowych służb w państwie
(w tym m.in. policja, wojsko, transport).
Przy określaniu grup ryzyka w Polsce KKPG brał
pod uwagę rekomendacje WHO, ECDC i EC, uwzględ-
nił przede wszystkim charakterystykę obecnej pan-
demii i możliwe scenariusze rozwoju sytuacji epide-
miologicznej. Należy mieć jednak na uwadze, że obec-
na sytuacja może ulec zmianie. Dlatego też wraz
z pojawieniem się nowych doniesień, które świadczyć
będą np. o zwiększonym ryzyku zakażenia u np. in-
nych grup zawodowych, podjęte zostaną działania
w celu weryfikacji grup ryzyka.
Obecnie prowadzone są rozmowy z firmami far-
maceutycznymi mające na celu zabezpieczenie kraju
w szczepionki przeciwko grypie pandemicznej. Z uwa-
gi na fakt, iż rozmowy te nie zostały jeszcze zakoń-
czone, oraz mając na względzie, iż określenie zasad
i warunków dystrybucji preparatów szczepionkowych
po ewentualnym ich dostarczeniu są nadal wypraco-
wywane, nie jest w chwili obecnej możliwe przedsta-
wienie szczegółowych danych na ten temat.
Uprzejmie informuję pana posła, iż powyżej przed-
stawione zostały tylko wybrane aspekty działań
przygotowawczych. Z całą pewnością nie jest możliwe
uwzględnienie wszystkich działań zrealizowanych
w ciągu ostatnich kilku lat, a przytoczone przykłady
obrazują jedynie główne kierunki przygotowań pro-
wadzonych w ostatnim czasie, które są nadal i będą
w przyszłości kontynuowane oraz modyfikowane
w zależności od rozwoju sytuacji epidemiologicznej.
Stwierdzić należy, że działania podejmowane do tej
pory doprowadziły do znacznego zwiększenia pozio-
mu przygotowań nie tylko na wypadek pandemii gry-
py, ale również innych sytuacji kryzysowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie budowy stadionu narodowego
w Warszawie, Narodowego Centrum Sportu
oraz pozostałych polskich stadionów,
na których rozgrywane będą spotkania
turnieju finałowego Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (4919)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Tomasza Garbowskiego oraz gru-

py posłów, przesłane pismem z dnia 30 września 2009 r.
(sygn. SPS-024-4919/09), w sprawie budowy stadio-
nu narodowego w Warszawie, Narodowego Centrum
Sportu oraz pozostałych polskich stadionów, na któ-
rych rozgrywane będą spotkania turnieju finałowego
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012,
informuję, co następuje:
Ad 1. Koszt budowy stadionu narodowego oszaco-
wany w uchwałach Rady Ministrów nr 196/2006
z dnia 21 listopada 2006 r. i nr 143/2008 z dnia
24 czerwca 2008 r. wynosił 1220 mln zł. Brak założeń
i wymagań technicznych oraz ostatecznego projektu
wykonawczego (w okresie 2006–2008), a w związku
z tym szczegółowych analiz kosztorysowych, spowo-
dował, iż ustalenie rzeczywistych kosztów budowy
Narodowego Centrum Sportu – stadionu narodowego
w przedstawianym powyżej okresie było niemożliwe.
Należy również podkreślić, że w chwili podjęcia de-
cyzji o rozpoczęciu inwestycji brak było jakiegokol-
wiek punktu odniesienia w postaci porównywalnego
obiektu, a przede wszystkim jego wartości kosztory-
sowej. Ponadto założona w ww. uchwałach kwota
1220 mln zł nie podlegała weryfikacji, chociaż przez
okres 1,5 roku w gospodarce zaszły znaczące zmiany
w cenach materiałów, urządzeń, robocizny, a w szcze-
gólności w kursie euro i dolara, a także nie uwzględ-
niała danych z coraz bardziej uszczegółowionych pro-
jektów, opracowywanych na podstawie wymagań
inwestora jak i UEFA.
Wartość inwestycji budowy Narodowego Centrum
Sportu – stadionu narodowego oszacowana została
na podstawie kosztorysu inwestorskiego wykonanego
w oparciu o projekt wykonawczy opracowany przez
firmę projektancką jesienią 2008 r., który wynosił
2310 mln zł. Wykonane prace projektowe przed przy-
stąpieniem do procedury przetargowej I etapu opie-
wały na kwotę 60 mln zł (rozbiórka Stadionu Dzie-
sięciolecia i przygotowanie terenu do budowy). Zgod-
nie z kosztorysem inwestorskim wartość robót I eta-
pu wynosiła 190 mln zł, natomiast cena transakcyj-
na wyniosła 132 416 tys. zł. Wartość II etapu budowy
stadionu narodowego według kosztorysu wynosiła
1910 mln zł. Konsorcjum, które złożyło najkorzyst-
niejszą ofertę, podało kwotę 1 528 361 tys. zł jako
koszt II etapu budowy Narodowego Centrum Sportu
– stadionu narodowego. W dniu 4 maja 2009 r. zo-
stała podpisana umowa z generalnym wykonawcą
stadionu narodowego, co umożliwiło dokonanie do-
kładnej kalkulacji i podsumowania wszystkich ele-
mentów składowych kosztu inwestycji, które wyno-
szą 1 914 631 tys. zł.
W kwocie 1 914 631 tys. zł, poza już poniesionymi
kosztami i zawartą ww. umową, mieszczą się także
koszty dostawy urządzeń bezpieczeństwa stadionu
narodowego oraz innych instalacji i urządzeń słabo-
prądowych teleinformatycznych, a także koszty prze-
budowy ul. Wybrzeże Szczecińskie.
Ad 2.
— Gdańsk – Baltic Arena, budżet: PLN 866 mln
(dofinansowanie z budżetu państwa 144 mln zł);
631
— Poznań, budżet: PLN 537 mln (dofinansowanie
z budżetu państwa 110 mln zł minus otrzymane do-
finansowanie 29,6 mln zł);
— Wrocław, budżet: PLN 855 mln (dofinansowa-
nie z budżetu państwa 110 mln zł);
— Chorzów – Stadion Śląski, budżet: PLN 360 mln
(dofinansowanie z budżetu państwa 110 mln zł);
— Kraków – Stadion Wisły Kraków, budżet: PLN
348 mln (dofinansowanie z budżetu państwa 110 mln
zł minus otrzymane dofinansowane 29,6 mln zł).
Ad 3. W pierwotnym projekcie autorstwa pracow-
ni architektonicznej JEMS/Dawos został przedsta-
wiony plan zagospodarowania przestrzennego rejonu
Dworca Wschodniego, obejmującego teren Stadion
City. Po przeprowadzeniu analizy przekazanej przez
biuro architektury i planowania przestrzennego wy-
kazano, iż w związku z obecną sytuacją ekonomiczną
oraz drastycznie zmieniającymi się warunkami ryn-
ku nieruchomości istnieje pilna potrzeba zweryfiko-
wania założeń komercyjnych, na podstawie których
w czerwcu 2008 r. rozstrzygnięto projekt konkurso-
wy koncepcji zagospodarowania przestrzennego te-
renu otoczenia stadionu narodowego w Warszawie.
Ponadto po przeprowadzeniu badania rynkowego
wykazano, iż podjęte działania ujawniły, że materia-
ły dla uczestników konkursu nie spełniały ogólnie
przyjętych kryteriów przygotowania inwestycji. Ist-
nieje konieczność wykonania studium i analizy
przedprojektowej, umożliwiającej optymalizację pro-
gramu funkcjonalno-użytkowego, a także analizę
sposobu realizacji oraz ocenę możliwości i warunków
sfinansowania planowanego przedsięwzięcia.
W ramach konkursu nie wykonano:
— analizy finansowej projektu określającej jego
koszt jako całości;
— analizy pozwalającej na określenie pozycji ryn-
kowej Stadion City;
— analizy warszawskiego rynku nieruchomości,
która obejmowałaby opis istniejących i planowanych
obiektów o zbliżonym przeznaczeniu, analizy dostęp-
nych danych statystycznych, jak również całościowej
charakterystyki rynku inwestycyjnego;
— badania miejscowego rynku w celu oszacowa-
nia podaży i popytu na powierzchnie handlowe,
a także identyfikujące planowane obiekty o charak-
terze konkurencyjnym.
Wyniki konkursu są traktowane jako wstępny
program funkcjonalno-użytkowy, ponieważ założe-
nia ww. konkursu nie zostały przeprowadzone w ca-
łości. Na obecnym etapie prac pojawiła się koniecz-
ność przeprowadzenia badania komercyjnego rynku
inwestycyjnego w celu określenia perspektywy cza-
sowej zagospodarowania terenu Stadion City.
Przedstawiciele Ministerstwa Sportu i Turystyki,
Narodowego Centrum Sportu sp. z o.o. oraz Central-
nego Ośrodka Sportu na bieżąco prowadzą rozmowy
z przedstawicielami pracowni JEMS/Dawos w celu
skoordynowania działań i wypracowania wspólnego
stanowiska w przedmiotowej kwestii.
632
Ad 4. Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła
kontrolę działalności Ministerstwa Sportu i Turysty-
ki w zakresie przygotowania Polski do organizacji
finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA Euro 2012 za lata 2007–2008 w okresie
wrzesień–grudzień 2008 r.
W protokole kontroli podpisanym w dniu 13 stycz-
nia 2009 r. został podany przewidywany całkowity
koszt inwestycji o wartości 1220 mln zł. Wysokość
ww. kwoty została podana, ponieważ w momencie
przeprowadzenia kontroli obowiązywała uchwała
Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 2009 r., która za-
wierała podaną kwotę. Ponadto nieznane były osta-
teczne założenia kosztorysu inwestycji. W sierpniu
2008 r. został opracowany kosztorys inwestorski
I etapu budowy stadionu narodowego, natomiast kosz-
torys inwestorski II etapu budowy stadionu narodo-
wego został opracowany na przełomie 2008 i 2009 r.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji w krajowym
przemyśle kolejowym (4920)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów (SPS-024-4920/09) z dnia 30 września 2009 r.
w sprawie sytuacji w krajowym przemyśle kolejo-
wym, uprzejmie informuję, co następuje.
Działalność zakładów napraw taboru kolejowego
związana jest z kondycją przedsiębiorstw wykonują-
cych przewozy kolejowe, przede wszystkim przewozy
towarowe. Ze względu na pogorszenie sytuacji gospo-
darczej pod koniec 2008 r. nastąpił spadek przewozu
towarów, w szczególności transportem kolejowym.
Spadek ten, a także zapoczątkowany w PKP Cargo
SA program naprawczy, przyczyniły się do podjęcia
przez zarząd spółki działań ograniczających koszty
funkcjonowania, w tym koszty związane z remonta-
mi wagonów w systemie zleconym, poprzez wykorzy-
stanie własnego zaplecza warsztatowego do naprawy
posiadanego taboru kolejowego. Niewątpliwie brak
zleceń od PKP Cargo SA ma wpływ na sytuację eko-
nomiczną zakładów naprawczych taboru kolejowego.
Niemniej jednak sytuacja tych podmiotów gospodar-
czych jest różna, funkcjonują też takie, które potrafią
sprostać trudnościom związanym ze spowolnieniem
gospodarczym.
Spółka PKP Cargo SA, będąc spółką z udziałem
Skarbu Państwa, jest jednocześnie podmiotem prawa
handlowego podlegającym regułom wolnego rynku.
Wszelkie decyzje w zakresie bieżącej działalności
PKP Cargo SA, w tym nawiązywanie relacji bizne-
sowych z kontrahentami czy kwestie lokalizacji okre-
ślonych inwestycji, pozostają w gestii zarządu spółki.
Jak podkreśla Zarząd PKP Cargo SA, podjęcie współ-
pracy z chińskim kontrahentem jest jednym z poszu-
kiwanych przez spółkę rozwiązań zapewniających
dywersyfikację przychodów w obszarach niezwiąza-
nych bezpośrednio z działalnością przewozową. Pla-
nowana współpraca nie obejmie utrzymania i napraw
taboru.
Realizacja przez PKP Cargo SA zadań we wła-
snym zapleczu naprawczym należy do najważniej-
szych elementów restrukturyzacji spółki, która dzia-
ła na zliberalizowanym rynku i zmuszona jest do
realizacji zadań, które umożliwią jej rozwój konku-
rencyjny. O stosowności podejmowanych dotychczas
przez Zarząd PKP Cargo SA działań restrukturyza-
cyjnych świadczy fakt, że od czerwca br. spółka wy-
pracowuje zysk operacyjny oraz odnotowuje wzrost
przewozów, co możliwe jest dzięki m.in. optymaliza-
cji kosztów funkcjonowania, w tym obniżeniu kosz-
tów eksploatacji i utrzymania taboru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie wstrzymania finansowania przez
Narodowy Fundusz Zdrowia zabiegów leczenia
zwyrodnienia siatkówki oka w Wojewódzkim
Szpitalu Okulistycznym w Witkowicach (4921)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wiesława Janczyka z dnia 23 wrze-
śnia 2009 r. przesłane przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 30 września
2009 r. (znak: SPS-024-4921/09), w sprawie wstrzy-
mania finansowania przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia zabiegów leczenia zwyrodnienia siatkówki oka
w Wojewódzkim Szpitalu Okulistycznym w Krako-
wie, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.

Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania w spra-
wie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki wy-
magane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do zawartej w treści zapytania kwe-
stii dotyczącej wstrzymania finansowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia zabiegów leczenia zwyrod-
nienia siatkówki oka w Wojewódzkim Szpitalu Oku-
listycznym w Krakowie, uprzejmie informuję, iż Mi-
nisterstwo Zdrowia zwróciło się do Małopolskiego
Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia o przedstawienie stanowiska w przedmioto-
wej sprawie. Zgodnie z wyjaśnieniami płatnika
świadczeń Małopolski OW NFZ w żadnym szpitalu
woj. małopolskiego nie wstrzymał zabiegów związa-
nych z leczeniem zwyrodnienia siatkówki oka.
Z informacji uzyskanych w Małopolskim OW NFZ
wynika, iż w 2009 r. fundusz zawarł umowę na re-
alizację świadczeń opieki zdrowotnej z Wojewódzkim
Szpitalem Okulistycznym w Krakowie na kwotę
11 727 450 zł, natomiast poziom wykonania umowy
za okres 8 miesięcy wynosi 8 389 294,06 zł (poziom
wykonania na poziomie 71,23% wartości umowy)
i jest wyższy o 571 096,06 zł od zaplanowanego na
ten przedział czasu wykonania.
Odnosząc się do informacji zawartej w treści za-
pytania, z której wynika, iż omawiany świadczenio-
dawca ostatni zabieg leczenia zwyrodnienia siatków-
ki oka przeprowadził kilka miesięcy temu, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, iż zgodnie z § 9 rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w spra-
wie ogólnych warunków umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484),
świadczeniodawca udziela świadczeń przez cały okres
obowiązywania umowy zgodnie z określonym w umo-
wie harmonogramem pracy oraz planem rzeczowo-
-finansowym, stanowiącymi załączniki do umowy.
W związku z powyższym uprzejmie informuję
Pana Marszałka, iż Wojewódzki Szpital Okulistyczny
w Krakowie w związku z niewykonaniem całej war-
tości umowy zawartej na 2009 r. powinien w dalszym
633
ciągu udzielać świadczeń opieki zdrowotnej w zakre-
sie okulistyki, w tym przeprowadzać zabiegi leczenia
zwyrodnienia siatkówki oka.
Ponadto, jak wyjaśnia oddział funduszu, aktual-
nie brak jest dodatkowych środków finansowych na
zwiększenie kontraktu w rodzaju: leczenie szpitalne,
a każdorazowe przekazanie dodatkowych środków
finansowych świadczeniodawcom może nastąpić tyl-
ko w chwili zmiany planu finansowego Centrali NFZ
oraz na jednakowych zasadach dla wszystkich świad-
czeniodawców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie instrumentów ochrony
lasów państwowych przed nagminnym
ich zaśmiecaniem przez turystów (4923)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka z dnia
29 września 2009 r., przekazane pismem wicemar-
szałka Sejmu z dnia l października 2009 r., znak
SPS-024-4923/09, w sprawie instrumentów ochro-
ny lasów państwowych przed nagminnym ich za-
śmiecaniem przez turystów, uprzejmie informuję,
co następuje:
1. Czy ministerstwo, dbając o zielone płuca Polski,
zamierza wdrażać programy zapobiegające zaśmie-
caniu lasów?
Ministerstwo Środowiska prowadzi szereg dzia-
łań i akcji edukacyjnych skierowanych do różnych
grup docelowych, które mają na celu podniesienie
świadomości ekologicznej społeczeństwa i propa-
gowanie dobrych nawyków.
Obecnie jednym z głównych działań realizowa-
nych przez Ministerstwo Środowiska jest „Ogólno-
polska kampania edukacyjno-informacyjna mająca
na celu zapobieganie powstawaniu odpadów i właści-
we postępowanie z odpadami”, finansowana z Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
w ramach działania 5.4 priorytetu V Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013.
Umowę na dofinansowanie ww. projektu podpisano
w dniu 18 września 2009 r. w Centrum Koordynacji
Programów Środowiskowych.
634
Jednym z głównych bloków tematycznych ww.
kampanii jest komponent pt. „Stop dzikim wysypi-
skom śmieci w lasach”.
Krótka charakterystyka ww. projektu:
Celem strategicznym kampanii jest podniesienie
świadomości społeczeństwa poprzez dostarczanie
szerokiemu odbiorcy informacji i wiedzy na temat
właściwego postępowania z odpadami oraz zmianę
zachowań na rzecz właściwej gospodarki odpadami
z uwzględnieniem następujących bloków tematycz-
nych:
1. Nie pal śmieci w domu.
2. Stop dzikim wysypiskom w lasach.
3. Segreguj odpady.
4. Zapobiegaj powstawaniu odpadów.
Cele szczegółowe kampanii to:
a) cel społeczny – rozbudzenie indywidualnej
współodpowiedzialności za stan środowiska,
b) cel wizerunkowy – pokazanie ludziom, że bycie
ekologicznym jest modne, oraz tego, że ekologia to
nowoczesny styl życia.
Grupę docelową mają stanowić mieszkańcy wsi
i małych miasteczek (do 50 tys. mieszkańców) z wy-
kształceniem podstawowym i średnim, głównie kobiet
w wieku 20–54 lat oraz dzieci w wieku 7–16 lat.
Wybór grupy docelowej wynika z przeprowadzone-
go na zlecenie Ministerstwa Środowiska badania sta-
tystycznego pt. „Opracowanie założeń ogólnopolskiej
kampanii edukacyjno-informacyjnej dotyczącej prawi-
dłowej gospodarki odpadami, ze szczególnym uwzględ-
nieniem gospodarki odpadami komunalnymi” – świa-
domość ekologiczna społeczeństwa polskiego.
Planowane działania to:
a) produkcja i emisja spotów telewizyjnych i ra-
diowych,
b) kampania prasowa,
c) kampania internetowa,
d) przygotowanie i realizacja interaktywnych
działań edukacyjno-informacyjnych i promocyj-
nych,
e) konkurs dla dziennikarzy,
f) konkurs dla dzieci na produkcję filmu eduka-
cyjnego lub wykonanie komiksu nt. właściwej gospo-
darki odpadami.
Blok tematyczny pod hasłem „Stop dzikim wysy-
piskom w lasach” ma na celu uświadomienie społe-
czeństwu, że dzikie wysypiska mają ogromny wpływ
na środowisko naturalne, a mianowicie:
a) szpecą krajobraz,
b) powodują przedostawanie się substancji tok-
sycznych do gleby czy wód gruntowych; farby, oleje,
zużyte baterie czy podobne substancje powodują
przedostawanie się do gleby metali ciężkich,
c) są siedliskiem bakterii chorobotwórczych i groź-
nych grzybów,
d) stwarzają warunki do życia i rozmnażania się
komarów, much i szczurów, które mogą być nosicie-
lami wielu chorób zakaźnych,
e) mają negatywny wpływ na zwierzęta; torebki
foliowe połykane są przez zwierzęta, co prowadzi do
ich śmierci; odłamki szkła czy metalu powodują oka-
leczenia zwierząt,
f) stanowią zagrożenie dla mieszkańców, ponie-
waż powstający gaz na wysypisku powoduje niekiedy
samozapłon śmieci, co z kolei może doprowadzić do
pożaru lasu czy pobliskich domostw,
g) poprzez usuwanie odpadów na dzikie wysypi-
ska tracone są materiały, które mogą zostać poddane
odzyskowi, w tym recyklingowi, co z kolei ma wpływ
na mniejsze zużycie surowców naturalnych.
2. Czy przewiduje się zwiększenie kar pieniężnych
za nielegalne wysypiska śmieci?
W obowiązujących przepisach prawnych znajdują
się regulacje stanowiące sankcje za nieprzestrzega-
nie wymagań z zakresu gospodarowania odpadami.
W ust. 3 i 4 art. 293 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.) określono obowiązek ponosze-
nia opłaty podwyższonej w przypadku: składowania
odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym oraz
pozbycia się odpadów nad brzegami zbiorników wod-
nych, w szczególności w strefach ochronnych ujęć
wód i na terenach wypływu wód z warstw wodono-
śnych, a także na terenach parków narodowych i re-
zerwatów przyrody oraz na terenach leśnych albo
uzdrowiskowych lub też na terenach rekreacyjno-
-wypoczynkowych.
Zgodnie z zadaniami nałożonymi na ministra śro-
dowiska w „Krajowym planie gospodarki odpadami
2010” (M.P. z 2006 r. Nr 90, poz. 946) w procentowym
projekcie ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz
niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 2002) za-
proponowano zaostrzenie sankcji za nielegalne skła-
dowanie odpadów, a w związku z tym również zmia-
nę art. 293 ustawy Prawo ochrony środowiska, w wy-
niku której wzrośnie wysokość opłaty podwyższonej
naliczanej w przedstawionym powyżej zakresie.
3. Dlaczego brak jest nagłaśniania problemu la-
winowego zaśmiecania lasów (szczególnie państwo-
wych) oraz możliwości przeciwdziałaniu tego rodza-
ju procederowi?
Problem zaśmiecania lasów jest nagłaśniany.
Przykładem takiego działania może być m.in. zorga-
nizowane w dniu 6 maja br. w siedzibie Regionalnej
Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie spotka-
nie przedstawicieli władz samorządowych, służb po-
licji, instytucji zajmujących się kwestią odpadów
z leśnikami. Celem jego było opracowanie wspólnego
planu walki z plagą śmieci w lasach, szczególnie wo-
kół aglomeracji miejskich. Spotkaniu towarzyszyła
terenowa konferencja prasowa. Liczny udział przed-
stawicieli mediów zaowocował wieloma reportażami
telewizyjnymi, radiowymi oraz artykułami w prasie.
Ogromne znaczenie dla rozwiązania problemu ma
kształtowanie prawidłowych postaw społeczeństwa,
a także podnoszenie jego świadomości w zakresie od-
powiedzialnego i racjonalnego korzystania z różnych
funkcji lasu. Prowadzone przez Lasy Państwowe
w ramach edukacji leśnej społeczeństwa (elementu
edukacji ekologicznej) różnorodne formy edukacji od-

noszą skutek właściwymi postawami, szczególnie
wśród najmłodszego pokolenia. Wielka różnorodność
form edukacji leśnej, oferowana przez leśników, czy-
ni ją szczególnie atrakcyjną i skuteczną. We wszyst-
kich spośród form edukacji, z których korzysta około
dwóch milionów osób rocznie, tematyce tej poświę-
cane jest bardzo wiele uwagi. Problematyka ta jest
podkreślana podczas szkoleń dla liderów edukacji le-
śnej społeczeństwa. W działaniach edukacyjnych le-
śnicy współpracują z wieloma podmiotami mającymi
edukację w swych celach statutowych (szkoły, muzea,
uczelnie itp.).
Przykładem inicjatyw edukacyjnych zasługują-
cych na podkreślenie jest organizowany przez Towa-
rzystwo Przyjaciół Lasu pod patronatem dyrektora
generalnego Lasów Państwowych coroczny konkurs
„Czysty las” skierowany do młodzieży szkolnej. Kon-
kurs ten ma za zadanie:
a) poprawę czystości polskich lasów,
b) promocję zasobów przyrody i właściwych za-
chowań w lesie,
c) edukację ekologiczną dzieci i młodzieży.
4. Czy Straż Leśna posiada stosowne instrumen-
ty karania turystów zaśmiecających państwowe lasy?
Jeżeli tak, to czy są efektywne?
Straż Leśna posiada stosowne instrumenty kara-
nia turystów zaśmiecających polskie lasy. Taką moż-
liwość daje art. 162 Kodeksu wykroczeń:
§ l. Kto w lasach zanieczyszcza glebę lub wodę
albo wyrzuca do lasu kamienie, śmieci, złom, padlinę
lub inne nieczystości, albo w inny sposób zaśmieca
las, podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn sprawcy polega na zakopywaniu,
zatapianiu, odprowadzaniu do gruntu w lasach lub
w inny sposób składowaniu w lesie odpadów, sprawca
podlega karze aresztu albo grzywny.
Za powyższe wykroczenie funkcjonariusze straży
leśnej mogą nałożyć grzywnę w postaci mandatu kar-
nego w wysokości do 500 zł oraz kierować sprawy do
właściwego sądu. W pierwszym półroczu 2009 r.
Straż Leśna na podstawie art. 162 K.w.:
a) udzieliła 649 pouczeń,
b) nałożyła 708 grzywien w drodze mandatu kar-
nego na łączną kwotę 149 645 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
635
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie znęcania się nad zwierzętami (4924)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie znęcania się nad zwierzętami, przekazane
przy piśmie z dnia 1 października 2009 r., nr SPS-024-
-4924/09, uprzejmie przedstawiam co następuje.
Zapytanie pana posła dotyczy w istocie praktyki
stosowania przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt, a w szczególności art. 35 tej usta-
wy przewidującego sankcje karne wobec osób znęca-
jących się nad zwierzętami. Zagadnienie to jest
przedmiotem zainteresowania Biura Postępowania
Przygotowawczego Prokuratury Krajowej, które po-
dejmuje stosowne działania w każdym przypadku
uzyskania sygnału mogącego świadczyć o nieprawi-
dłowościach w stosowaniu wymienionego przepisu.
Działania te polegają z reguły na badaniu –
w ramach zwierzchniego nadzoru służbowego – akt
postępowań dotyczących między innymi przestępstw
określonych w art. 35 powołanej wyżej ustawy.
W przypadku ponawiania zastrzeżeń co do przebiegu
postępowań przygotowawczych w tych sprawach na
obszarze działania określonej prokuratury apelacyjnej
Biuro Postępowania Przygotowawczego egzekwuje
badanie wszystkich spraw dotyczących tej kategorii
przestępstw, prowadzonych w określonym czasie.
Badanie takie zarządzono w 2007 r. odnośnie do
spraw prowadzonych w okręgu Prokuratury Apela-
cyjnej w Łodzi i objęto nimi 252 postępowania pro-
wadzone w latach 2005–2006. W wyniku tych badań
nie ujawniono przypadków istotnych uchybień i nie
zakwestionowano ani jednej końcowej decyzji mery-
torycznej. Stwierdzono również, że tylko w jednym
przypadku podjęto decyzję o umorzeniu postępowa-
nia na podstawie art. 17 pkt 3 K.p.k., to jest wobec
znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu.
A zatem należy zasadnie przyjąć, że poruszona w za-
pytaniu poselskim kwestia stosowania w praktyce
art. 17 pkt 3 K.p.k. należy do marginalnych. Świad-
czy o tym choćby fakt, że w roku 2008 na 2629 za-
kończonych postępowań przygotowawczych w tej ka-
tegorii spraw jedynie w 11 przypadkach podjęto de-
cyzje o umorzeniu postępowania z powołaniem się na
znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu.
Mając powyższe na uwadze i odnosząc się bezpo-
średnio do pierwszego pytania pana posła, stwierdzić
należy, że informacje o wynikach badań aktowych
zleconych przez Prokuraturę Krajową w żadnym ra-
zie nie upoważniają do przyjęcia tezy o bezkarności
osób znęcających się nad zwierzętami. Odrębną kwe-
stią jest wysokość kar orzekanych przez sądy. Jednak
zauważyć należy, że sądowy wymiar kary opiera się
636
na konstytucyjnej zasadzie niezawisłości sędziow-
skiej. Zasada ta nie oznacza dowolności podejmowa-
nych przez sądy rozstrzygnięć, sędziwie bowiem mają
obowiązek przestrzegania obowiązujących ustaw,
w tym zasad i dyrektyw dotyczących wymiaru kary
zawartych między innymi w art. 53 § 1 i 2 Kodeksu
karnego.
Powołany wyżej przepis Kodeksu karnego zobo-
wiązuje sądy do uwzględniania przy wymiarze kary
stopnia społecznej szkodliwości czynu. Oczywiście
należy zgodzić się z tezą postawioną przez pana posła
w pytaniu drugim, że źródłem zachowań polegają-
cych na niehumanitarnym traktowaniu zwierząt jest
między innymi brak popularyzacji odpowiednich po-
staw i zachowań społecznych. Jednak kompetencje
organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości co do
zasady ograniczone są do reakcji na już zaistniałe
zachowanie patologiczne o cechach przestępstwa
bądź wykroczenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że aktualnie w Ministerstwie Sprawiedliwości nie
są prowadzone prace związane z nowelizacją przepi-
sów karnych ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochro-
nie zwierząt.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie braku dostępu osób
niepełnosprawnych do budynków
administracji publicznej (4925)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
1 października 2009 r., znak: SPS-024-4925/09, za-
pytanie poselskie pana posła Mieczysława Marcina
Łuczaka w sprawie braku dostępu osób niepełno-
sprawnych do budynków administracji publicznej,
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
W polskim ustawodawstwie istnieją rozwiązania
prawne dotyczące obowiązku uwzględniania potrzeb
osób niepełnosprawnych jako warunku koniecznego
przy projektowaniu i budowie nowych obiektów.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.) obiekt budowlany wraz ze
związanymi z nim urządzeniami budowlanymi nale-
ży, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowa-
nia, projektować i budować w sposób określony
w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz
zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając
niezbędne warunki do korzystania z obiektów uży-
teczności publicznej i mieszkaniowego budownictwa
wielorodzinnego przez osoby niepełnosprawne, w szcze-
gólności poruszające się na wózkach inwalidzkich. Jak
wynika z obecnego stanu faktycznego, problemem po-
zostaje kwestia przestrzegania ww. przepisów przez
wykonawców inwestycji, ich egzekwowanie oraz tem-
po dokonujących się w tym obszarze zmian.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wielo-
krotnie zgłaszało uwagi, dotyczące zmian w obowią-
zujących przepisach prawa budowlanego, mających
na celu ochronę praw osób niepełnosprawnych.
W ocenie resortu pracy i polityki społecznej przepisy
prawa budowlanego, odnoszące się do zapewnienia
w obiektach budowlanych odpowiednich warunków
do korzystania przez osoby niepełnosprawne, powin-
ny dotyczyć również uwzględnienia tych potrzeb pod-
czas przeprowadzania remontów. Takie zmiany za-
pewniłyby ochronę praw osób niepełnosprawnych,
a ich wprowadzenie umożliwiłoby stopniowe zwięk-
szanie dostępności obiektów budowlanych poprzez
dostosowanie obiektów przebudowywanych i remon-
towanych do potrzeb osób niepełnosprawnych (likwi-
dację barier architektonicznych).
Uprzejmie informuję, że w styczniu 2008 r. Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej wystąpiło do mi-
nistrów i kierowników urzędów centralnych z prośbą
o przekazanie informacji (wypełnienie ankiety) na
temat rzeczywistego stanu dostosowania do potrzeb
osób niepełnosprawnych ogólnodostępnych części bu-
dynków zajmowanych przez podległy im aparat ad-
ministracyjny.
Celem przedmiotowego badania było nie tylko
dokonanie oceny stanu dostosowania budynków, ale
również późniejsze udostępnienie osobom niepełno-
sprawnym informacji na temat dostosowania po-
szczególnych urzędów zajmowanych przez admini-
strację rządową i urzędy centralne, mających siedzi-
bę w Warszawie (zarówno budynków, jak i ich oto-
czenia).
Ankieta podzielona została na 4 moduły. Każdy
z nich odnosił się do odrębnego typu niepełnospraw-
ności, reprezentującego podstawowe dysfunkcje,
utrudniające swobodne i bezpieczne przemieszczanie
się i załatwienie sprawy w urzędzie należącym do
administracji publicznej. Pierwsza część dotyczyła
osób niepełnosprawnych ruchowo (fizycznie), druga
i trzecia do osób posiadających dysfunkcje o podłożu
sensorycznym (niewidomi, niesłyszący), a czwarta do
osób niepełnosprawnych intelektualnie (upośledzo-
nych umysłowo).
Na podstawie nadesłanych danych został opraco-
wany „Raport z badania na temat dostępności bu-
dynków administracji rządowej i urzędów central-
nych dla osób niepełnosprawnych”.
Wynika z niego, że ministerstwa i urzędy central-
ne nie były w 2007 r. dostosowane w pełni do potrzeb
osób niepełnosprawnych o zróżnicowanych rodzajach

schorzeń (narządy: ruchu, wzroku i słuchu oraz upo-
śledzenie umysłowe).
Niemniej jednak już samo opracowanie raportu
zmobilizowało w 2008 r. resorty i urzędy centralne
do intensywniejszych działań w zakresie dostępności
tych instytucji dla osób niepełnosprawnych np. Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
przeprowadziło remont budynku, minimalizując po-
tencjalne trudności osób niepełnosprawnych wyni-
kające z barier architektonicznych, a Ministerstwo
Infrastruktury dostosowało dźwig osobowy w swojej
siedzibie do potrzeb osób niepełnosprawnych oraz
przebudowało schody i zainstalowało pochylnię przed
głównym wejściem do urzędu.
Nie bez znaczenia dla prawa budowlanego pozo-
staje fakt przygotowywania się Polski do ratyfikacji
Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, która
została podpisana przez Polskę w dniu 30 marca
2007 r. Kwestii dostępności do środowiska fizyczne-
go, w tym dostępności budynków, poświęcony został
cały art. 9 konwencji.
Proponowane zmiany przepisów znajdują również
swoje uzasadnienie w projektowanych przepisach ho-
ryzontalnej dyrektywy antydyskryminacyjnej, nad
którą toczą się obecnie prace w Radzie Unii Europej-
skiej oraz w trwających pracach nad projektem ustawy
o wyrównywaniu szans osób niepełnosprawnych.
Obecnie opracowywany jest projekt założeń do
projektu ustawy o wyrównywaniu szans osób niepeł-
nosprawnych. Proponowane zapisy regulują kwestię
dostępności każdej osoby niepełnosprawnej do admi-
nistracji publicznej i instytucji świadczących usługi
publiczne. Przez taki dostęp osoby niepełnosprawnej
należy rozumieć likwidację barier architektonicz-
nych, w komunikowaniu się, ale również właściwe
kompetencje pracowników (osób wykonujących w ich
imieniu zadania) w zakresie umiejętności obsługi
osób niepełnosprawnych. Celem projektu założeń
projektu ustawy o wyrównywaniu (…) jest stworze-
nie instrumentów prawnych i organizacyjnych mają-
cych na celu umożliwienie wszystkim osobom bez
względu na ich niepełnosprawność równego dostępu
do wszystkich obszarów życia publicznego, wprowa-
dzenie rozwiązań regulujących kwestie zakazu dys-
kryminacji osób niepełnosprawnych oraz ich funk-
cjonowania w obszarach życia publicznego. Projekto-
wane przepisy mają na celu przede wszystkim okre-
ślenie zasad dotyczących sankcji w przypadku ewen-
tualnego uchylania się przez podmioty zobowiązane
od obowiązku ustawowego dostosowania m.in. bu-
dynków do potrzeb osób niepełnosprawnych oraz
określenie zasad dotyczących odpowiedzialności od-
szkodowawczej z tytułu braku możliwości pełnego
realizowania czynności społecznych przez osoby nie-
pełnosprawne.
Z szacunkiem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
637
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie kar za posiadanie narkotyków
w Polsce (4926)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie kar za posiadanie środków odurzających
lub substancji psychotropowych, nr SPS-024-4926/
09, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, ze zm.) wyty-
cza ogólne ramy działalności państwa w zakresie
przeciwdziałania zjawisku narkomanii, które nie-
wątpliwie stanowi poważny problem społeczny. Po-
woduje ono wiele negatywnych następstw dotykają-
cych zarówno jednostkę, jak i jej otoczenie. W związ-
ku z tym polityka antynarkotykowa większości
państw zmierza do wyeliminowania zjawiska używa-
nia narkotyków przez obywateli. Przejawia się to na
różne sposoby, wśród których możemy wymienić po-
dejście prawnokarne i podejście profilaktyczno-me-
dyczne.
Cytowana wyżej ustawa w rozdziale 7 zawiera
przepisy karne, które regulują odpowiedzialność za
przestępstwa narkotykowe. Przepisy te penalizują
różnorodne zachowania podjęte wbrew przepisom
ustawy, a polegające m.in. na: szeroko pojętym wy-
twarzaniu i przerabianiu środków odurzających lub
substancji psychotropowych albo przetwarzaniu sło-
my makowej (art. 53), posiadaniu, wyrabianiu, prze-
chowywaniu, zbywaniu lub nabywaniu przyrządów
przeznaczonych do niedozwolonego wytwarzania ta-
kich środków lub substancji (art. 54), ich transporcie
lub wewnątrzwspólnotowym nabyciu albo dostawie
(art. 55), wprowadzaniu takich środków, substancji
lub słomy makowej do obrotu lub uczestniczeniu
w takim obrocie (art. 56), udzielaniu środka odurza-
jącego lub substancji psychotropowej innej osobie
(art. 58–59), posiadaniu środka odurzającego lub
substancji psychotropowej (art. 62), zaborze w celu
przywłaszczenia środka odurzającego, substancji
psychotropowej, mleczka makowego lub słomy ma-
kowej (art. 64), uprawie maku, konopi lub krzewu
koki (art. 63).
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii ponadto
nakłada na organy administracji rządowej i samorzą-
dowej obowiązek podejmowania czynności zmierza-
jących do przeciwdziałania narkomanii oraz wspie-
rania w tym zakresie działalności pozarządowych
organizacji społecznych i innych podmiotów, wymie-
nionych w art. 5 ust. 3. Ponadto przewiduje leczenie,
rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych (roz-
dział 4) oraz nadzór z jednej strony nad substancja-
638
mi, których używanie może prowadzić do narkoma-
nii (rozdział 5), z drugiej zaś nad uprawami roślin
zawierających takie substancje.
W zakresie przestępstwa posiadania środków
odurzających lub substancji psychotropowych, o któ-
rym mowa w zapytaniu, należy dodatkowo stwier-
dzić, że czyn ten jest występkiem zagrożonym karą
pozbawienia wolności do lat 3. Wyróżniony znamie-
niem „znacznej ilości” środków odurzających lub sub-
stancji psychotropowych posiadanych przez sprawcę
kwalifikowany typ przestępstwa określa art. 62 ust. 2,
przewidując sankcję karną w postaci kary pozbawie-
nia wolności w wymiarze od 6 miesięcy do lat 8.
Uprzywilejowany typ przestępstwa określony w art. 62
ust. 3 dotyczy wypadku mniejszej wagi i zagrożony
jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozba-
wienia wolności do roku. Czynność sprawcza okre-
ślona w art. 62 jest realizowana wbrew przepisom
ustawy, jeżeli pozostaje w sprzeczności z dopuszczal-
nymi ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii zacho-
waniami związanymi z dozwolonym posiadaniem
środków odurzających lub substancji psychotropo-
wych.
Minister sprawiedliwości, dostrzegając potrzebę
zmiany niektórych unormowań obowiązującej usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii, zarządzeniem
z dnia 17 kwietnia 2008 r. powołał zespół do opraco-
wania projektu nowelizacji tej ustawy, działający pod
kierownictwem prof. Krzysztofa Krajewskiego, w skład
którego weszli zarówno przedstawiciele nauki, jak
i praktycy organów ścigania i wymiaru sprawiedli-
wości. Efektem prac zespołu jest projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz nie-
których innych ustaw. W projekcie tym zapropono-
wano rozwiązania, które mają na celu m.in. wzmoc-
nienie przepisów wpływających na ograniczenie po-
daży środków odurzających i substancji psychotropo-
wych oraz ograniczenie zjawiska przestępczości i po-
wrotu do przestępstwa osób używających takich
środków i substancji. Założenia wspomnianego pro-
jektu nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narko-
manii zostały przyjęte przez Radę Ministrów w dniu
8 września 2009 r.
Odnosząc się zaś do pytania dotyczącego zakresu
prowadzonych prac legislacyjnych, uprzejmie infor-
muję, że projekt nie przewiduje instytucji niekaral-
ności osoby posiadającej nieznaczną ilość narkoty-
ków. Proponuje się natomiast wprowadzenie, w pro-
jektowanym art. 62a, możliwości umorzenia postę-
powania karnego wobec sprawców czynów z art. 62
ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
a więc sprawców podstawowego i uprzywilejowanego
typu przestępstwa posiadania środków odurzających
lub substancji psychotropowych. Zgodnie z propono-
waną regulacją do zastosowania dobrodziejstwa umo-
rzenia postępowania karnego konieczne jest łączne
wystąpienie następujących okoliczności podmiotowo-
-przedmiotowych:
— nieznacznej ilości posiadanych przez sprawcę
na własny użytek środków odurzających lub substan-
cji psychotropowych,
— niecelowości stosowania wobec sprawcy środ-
ków represji karnej, na którą mają wskazywać pozo-
stałe wymienione w przepisie przesłanki, tj. właściwo-
ści i warunki osobiste sprawcy, okoliczności popełnie-
nia czynu oraz stopień jego społecznej szkodliwości.
Intencją powyższej regulacji jest przede wszyst-
kim umożliwienie odstępowania w pewnych sytu-
acjach od ścigania pewnych kategorii drobnych prze-
stępstw związanych z konsumpcją narkotyków, w sto-
sunku do których, jak należy przypuszczać, represja
karna nie przyniesie pozytywnych efektów, a wręcz
poprzez stygmatyzację może negatywnie wpłynąć na
dalsze życie sprawców, a nawet pogłębiać ich demo-
ralizację.
Wyniki badań empirycznych wskazują na to, że
olbrzymia większość spraw o przestępstwa z art. 62
ust. 1 lub 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
dotyczy posiadania 2 środków, a mianowicie marihu-
any oraz amfetaminy, przy czym znaczna ich część
to sprawy drobne, dotyczące posiadania niewielkich
ilości przeznaczonych ewidentnie na cele własnej
konsumpcji. Sprawy te angażują sporą ilość czasu,
sił i środków Policji, prokuratury oraz sądów, a przy
tym w wielu przypadkach mogą one nie przynosić
spodziewanych korzyści z punktu widzenia zasadni-
czego celu stosowania represji karnej w obszarze
przeciwdziałania narkomanii, tj. redukcji rozmiarów
nielegalnej podaży środków odurzających i substancji
psychotropowych. Należy przy tym zaznaczyć, że re-
dukcja rozmiarów popytu to przede wszystkim, acz-
kolwiek nie wyłącznie, zadanie profilaktyki, leczenia,
rehabilitacji i readaptacji.
Celem proponowanych przepisów byłoby również
odciążenie organów ścigania od prowadzenia licz-
nych dochodzeń w sprawach o posiadanie nieznacz-
nych ilości środków odurzających lub substancji psy-
chotropowych i angażujących znaczne siły i środki
tych organów, które po wprowadzeniu projektowa-
nych rozwiązań będą mogły być wykorzystane do
zwalczania czynów o wyższym stopniu społecznej
szkodliwości. Według projektowanej regulacji umo-
rzenie postępowania karnego byłoby fakultatywne
i zależało od każdorazowej oceny prokuratora lub
sądu dokonywanej w konkretnej sprawie.
Podsumowując, podkreślić należy, że wprowadze-
nie do porządku prawnego możliwości umorzenia
postępowania karnego prowadzonego wobec niektó-
rych sprawców przestępstw z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomani, nie spowoduje lega-
lizacji posiadania takich środków odurzających lub
substancji psychotropowych. Umożliwi natomiast
wyjątkowe zaniechanie prawnokarnej reakcji na po-
pełniony czyn zabroniony, oparte na racjonalnej oce-
nie interesu publicznego w ściganiu konkretnego
czynu, dokonanej przez sąd lub prokuratora w tych
wypadkach, w których zasadnie można oczekiwać,
że represja karna nie jest konieczna, zaś jej zastoso-

wanie może pociągnąć za sobą istotne negatywne
skutki dla dalszego życia sprawcy.
W zakresie innych regulacji proponowanych w przed-
miotowym projekcie należy m.in. wymienić:
— wprowadzenie karnoprawnie chronionego za-
kazu reklamy i promocji nie tylko środków odurza-
jących i substancji psychotropowych, jak stanowi
obecne prawo, lecz także środków spożywczych lub
innych produktów poprzez sugerowanie, że mają one
działanie zbliżone do działania substancji psychotro-
powych lub środków odurzających,
— podwyższenie – do jednego roku pozbawienia
wolności – dolnego progu zagrożenia tym rodzajem
kary przewidzianego za określone w art. 56 ust. 1
ustawy przestępstwo, polegające na wprowadzaniu
do obrotu znacznej ilości środków odurzających, sub-
stancji psychotropowych lub słomy makowej (obecnie
ustawa przewiduje za taki czyn zagrożenie od 1 mie-
siąca do 10 lat pozbawienia wolności) co w istotnym
stopniu wzmocni generalnoprewencyjne oddziaływa-
nie płynące z tego przepisu oraz uniemożliwi orzeka-
nie za takie czyny kar w wymiarze nieodzwierciedla-
jącym w sposób należyty wysokiego stopnia ich spo-
łecznej szkodliwości,
— wprowadzenie nowego typu kwalifikowanego,
przy wykorzystaniu jako znamienia kwalifikującego
pojęcia „znacznej ilości”, przestępstwa kradzieży
środków odurzających, substancji psychotropowych,
mleczka makowego lub słomy makowej, zagrożonego
karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności, jak rów-
nież wprowadzenie zagrożonego taką samą karą
kwalifikowanego typu przestępstwa kradzieży – kra-
dzieży z włamaniem, której przedmiot stanowią
środki odurzające, substancje psychotropowe, mlecz-
ko makowe lub słoma makowa.
Obecnie ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii
nie zawiera przepisów określających takie typy kwa-
lifikowane, przez co tak istotne elementy wpływające
na stopień społecznej szkodliwości czynu jak wartość
(ilość) skradzionego mienia oraz sposób działania
sprawcy (włamanie, a więc przełamanie zabezpiecze-
nia mienia) nie skutkują zaostrzeniem odpowiedzial-
ności sprawców takich kradzieży, w odniesieniu do
których nie stosuje się przepisów zawartych w roz-
dziale XXV Kodeksu karnego, grupującym przestęp-
stwa przeciwko mieniu, lecz – zgodnie z zasadą lex
specialis derogat legi generali – jedynie przepis
art. 64 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, prze-
widujący za kradzież tego rodzaju środków, substancji,
mleczka makowego lub słomy makowej karę pozba-
wienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do 5 lat,
— wprowadzenie do słowniczka definicji legal-
nych zawartych w art. 4 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii definicji pojęcia „przywóz”. Konsekwen-
cję wprowadzenia do porządku prawnego definicji
tego pojęcia stanowić będzie poszerzenie w stosunku
do obecnej wykładni tego przepisu penalizacji wyni-
kającej z art. 55 ust. 1 ustawy, kryminalizującego
dokonywanie – wbrew przepisom ustawy – wywozu,
wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspól-
639
notowej dostawy lub przewożenia przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego pań-
stwa środków odurzających, substancji psychotropo-
wych lub słomy makowej.
Oceniając założenia projektowanych rozwiązań,
zasadnie można przypuszczać, że przyczynią się one
do podwyższenia skuteczności walki ze zjawiskiem
narkomanii w szczególności w zakresie dotyczącym
jej najgroźniejszych przejawów, jak na przykład prze-
stępstwa określonego w art. 56 ust. 3 (wprowadzanie
do obrotu w znacznej ilości środków odurzających lub
substancji psychotropowych).
Poza pracami legislacyjnymi związanymi z nowe-
lizacją przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii w polu zainteresowania
ministra sprawiedliwości znajdują się ponadto dzia-
łania zmierzające m.in. do zwalczania przestępstw
związanych z produkcją i obrotem środkami odurza-
jącymi i substancjami psychotropowymi, stanowią-
cymi obecnie jedno z podstawowych źródeł zysków
grup przestępczych. Do problemu zwalczania tego
rodzaju przestępczości minister sprawiedliwości –
prokurator generalny, podlegli mu prokuratorzy, or-
gany ścigania, a także inne organy administracji pu-
blicznej przywiązują należytą wagę, na co wskazują
poniżej przedstawione informacje.
Od początku funkcjonowania w polskiej prokura-
turze pionu do spraw przestępczości zorganizowanej,
utworzonego z dniem 1 października 2007 r. na mocy
rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
27 sierpnia 2007 r. w sprawie regulaminu wewnętrz-
nego urzędowania powszechnych jednostek organi-
zacyjnych prokuratury (Dz. U. z 2007 r. Nr 169, poz.
1189, ze zm.), prowadzono w nim wiele postępowań
karnych dotyczących produkcji, przemytu, obrotu,
udzielania oraz posiadania środków odurzających
i substancji psychotropowych. Także w chwili obec-
nej dotyczące przestępczości narkotykowej sprawy
o poważnym charakterze, związane z działalnością
zorganizowanych grup, stanowią jedną z podstawo-
wych kategorii postępowań prowadzonych przez wy-
działy do spraw przestępczości zorganizowanej po-
szczególnych prokuratur apelacyjnych. Prokuratorzy
prowadzący tego typu sprawy ściśle współpracują
z miejscowymi zarządami Centralnego Biura Śled-
czego Komendy Głównej Policji.
Zwalczanie przestępczości narkotykowej jest jed-
nym z podstawowych zadań Centralnego Biura Śled-
czego. W każdym z zarządów terenowych znajduje się
wydział zwalczania przestępczości narkotykowej.
Dodatkowo, w każdej komendzie Policji utworzono
odpowiednio wyspecjalizowaną komórkę, zajmującą
się ściganiem przestępczości tej kategorii.
Prokuratorzy z Biura do Spraw Przestępczości
Zorganizowanej Prokuratury Krajowej uczestniczą
również w pracach Krajowego Biura do Spraw Prze-
ciwdziałania Narkomanii, przygotowującego „Krajo-
wy program przeciwdziałania narkomanii na lata
2011–2015”. Opracowane założenia przewidują pod-
jęcie wielu różnorodnych działań zmierzających do
640
ograniczenia produkcji, obrotu i dostępności środków
odurzających i substancji psychotropowych, m. in.
poprzez zwiększenie skuteczności ścigania, koordy-
nację działań organów ścigania i innych instytucji
państwowych oraz społecznych, a także dokonanie
niezbędnych zmian legislacyjnych.
W zakresie innych rozwiązań związanych z pro-
blemem narkomanii w Polsce należy stwierdzić, że
są to działania niemieszczące się w kompetencji mi-
nistra sprawiedliwości. Warto w tym miejscu jedynie
wspomnieć o działalności Krajowego Biura do Spraw
Przeciwdziałania Narkomanii, powstałego w wyniku
realizacji zobowiązań międzynarodowych zawartych
w Jednolitej konwencji o środkach odurzających
z 1961 r., sporządzonej w Nowym Jorku dnia 30 mar-
ca 1961 r. (Dz. U. z 1966 r. Nr 45, poz. 277, ze zm.).
Jest to jednostka budżetowa podległa bezpośrednio
ministrowi zdrowia i składa się z wyspecjalizowa-
nych i wydzielonych merytorycznie komórek, do któ-
rych zadań należą m.in. profilaktyka, rehabilitacja,
szkolenia publiczne i certyfikujące, badania i analizy
oraz wydawnictwa. Szczegółowe działania Krajowe-
go Biura Przeciwdziałania Narkomanii zostały wy-
mienione w art. 6 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii, jednak przepis ten stanowi jedynie eg-
zemplifikację zadań mieszczących się w sferze zain-
teresowań biura, które wykonuje także inne zadania
w zakresie przeciwdziałania narkomanii, zlecone
przez ministra zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie podniesienia wieku emerytalnego
(4927)
W związku z przekazanym przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 1 października 2009 r., znak: SPS-
-024-4927/09, zapytaniem posła Mieczysława Marci-
na Łuczaka w sprawie podwyższenia wieku emery-
talnego uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Obecnie w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecz-
nej nie są prowadzone żadne prace nad wydłużeniem
wieku emerytalnego obowiązującego w powszech-
nym systemie emerytalnym. Wiek ten wynosi 60 lat
w przypadku kobiet i 65 lat w przypadku mężczyzn.
Problem zróżnicowanego wieku emerytalnego ze wzglę-
du na płeć porusza rzecznik praw obywatelskich.
Jego zdaniem zróżnicowany wiek emerytalny kobiet
i mężczyzn w nowym systemie emerytalnym jest dys-
kryminujący. Z tego też względu wystąpił on do Try-
bunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie
zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 24 ust. 1
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.), zgodnie z którym to przepisem ubezpie-
czonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r. przysługu-
je emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego
wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet oraz co
najmniej 65 lat dla mężczyzn.
Kwestia podwyższenia wieku emerytalnego poru-
szana jest w naszym kraju w publicznych dyskusjach
już od wielu lat. Związane jest to z występowaniem
niekorzystnych tendencji demograficznych, których
nasilenie nastąpi w ciągu następnych kilkunastu–
–kilkudziesięciu lat. Nasze społeczeństwo starzeje
się, czego przejawem jest między innymi pogorszenie
się relacji pomiędzy liczbą osób w wieku poproduk-
cyjnym i liczbą osób w wieku produkcyjnym (tzw.
wskaźnik obciążenia demograficznego). Rosnąca licz-
ba ludzi starszych i spadek liczby osób zdolnych do
pracy oznacza przede wszystkim rosnące obciążenie
pracujących kosztami utrzymania istniejących sys-
temów socjalnych, w tym zwłaszcza systemów eme-
rytalnych. Jest to zjawisko niepokojące, które, jeśli
nie zostaną podjęte działania w kierunku przeciw-
działania jemu, w przyszłości może doprowadzić do
realnego zagrożenia utraty płynności finansów ubez-
pieczeń społecznych, skutkującej brakiem możliwości
wypłacalności świadczeń. Problem ten obserwowany
jest nie tylko w Polsce, ale również w innych krajach
europejskich. Część z tych krajów, w celu jego roz-
wiązania, zdecydowała się na stopniowe podnoszenie
wieku emerytalnego.
Jednakże w Polsce – moim zdaniem – przede
wszystkim należy dążyć do zwiększenia liczby osób
aktywnych zawodowo (w tym po 50. roku życia)
i stworzenia systemu zachęt do dłuższego pozostawa-
nia tych osób na rynku pracy, jak również dążyć do
skutecznego rozwoju polityki prorodzinnej. Realizacji
tych celów służy, wdrażany obecnie, program „Soli-
darność pokoleń – działania dla zwiększenia aktyw-
ności zawodowej osób po 50. roku życia”. Jest to pa-
kiet działań rządowych zmierzających do poprawy
stopnia zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia,
która jest niezbędna dla utrzymania wysokiego po-
tencjału wzrostu gospodarczego w Polsce w perspek-
tywie najbliższych kilkunastu lat. Równocześnie mi-
nisterstwo bardzo intensywnie pracuje nad realizacją
polityki prorodzinnej, nad rozwojem usług opiekuń-
czych, w tym nad zapewnieniem opieki przedszkolnej
i żłobkowej. Niezwykle ważne jest bowiem wzmac-
nianie warunków do łączenia aktywności zawodowej
z wychowywaniem dzieci.
Pragnę poinformować, że obecnie, w celu zapew-
nienia opieki nad dziećmi młodych pracujących mał-
żeństw, trwają intensywne prace nad ustawą o opie-
ce nad dziećmi do 3 lat. Aktualnie funkcjonowanie

żłobków reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z poźn. zm.), co jest główną barierą
przy powstawaniu nowych miejsc w żłobkach istnie-
jących i tworzeniu nowych żłobków. Z tych też wzglę-
dów w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej po-
wstaje projekt założeń dotyczących form opieki nad
dziećmi, który przede wszystkim zakłada, że żłobki
nie będą już zakładem opieki zdrowotnej. Ponadto
projekt założeń przewiduje obok żłobków inne formy
opieki, takie jak: klub dziecięcy, dzienny opiekun,
niania. Celem projektu jest ułatwienie młodym ro-
dzicom, szczególnie matkom, powrotu na rynek pra-
cy bądź podjęcia pracy. Projektowane przepisy nie
będą proceduralnie skomplikowane, a niektóre wy-
magania, np. lokalowe, zostaną znacznie obniżone
w stosunku do obecnie obowiązujących. Wszystkie
projektowane ułatwienia mają prowadzić do rozwoju
różnorodnych form opieki nad dzieckiem.
Projekt założeń do ustawy o formach opieki nad
dziećmi w wieku do lat 3 znajduje się obecnie na eta-
pie uzgodnień międzyresortowych. Na podstawie
przyjętych przez Radę Ministrów założeń przygoto-
wany zostanie projekt ustawy. Planowany termin
wejścia ustawy w życie to połowa przyszłego roku.
Pragnę przy tym podkreślić, że utrzymywanie i pro-
wadzenie żłobków jest i będzie zadaniem gminy i to
gmina będzie decydowała o tym, czy na jej terenie
powstanie któraś z form opieki nad dzieckiem. Zada-
nie to gmina będzie mogła także realizować poprzez
zawieranie umów z organizacjami pozarządowymi
oraz z innymi podmiotami.
Odnosząc się do kolejnego pytania dotyczącego
problemu pogarszającego się wraz z wiekiem stanu
zdrowia pracowników, co pociąga za sobą zwiększoną
ilość zwolnień lekarskich, pragnę podkreślić, że spra-
wy ochrony zdrowia, jak również zasady organizacji
opieki zdrowotnej należą do kompetencji ministra
właściwego do spraw zdrowia. Zgodnie z art. 33 ust. l
i 34 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach ad-
ministracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) to właśnie minister właściwy do spraw
zdrowia w zakresie działu, którym kieruje, wykonu-
je politykę Rady Ministrów i koordynuje jej wykony-
wanie przez organy, urzędy i jednostki organizacyj-
ne, które jemu podlegają lub są przez niego nadzoro-
wane. W tej sytuacji we właściwości ministra zdrowia
pozostaje odpowiedź na pytanie dotyczące rozwiąza-
nia problemu pogarszającego się wraz z wiekiem sta-
nu zdrowia obywateli, w tym m.in. pracowników.
Niemniej jednak pragnę dodać, że do zakresu
działania nadzorowanego przeze mnie Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) należy m.in. prowadzenie prewencji ren-
towej. W ramach prewencji rentowej ZUS realizuje
program rehabilitacji leczniczej, który jest skierowa-
ny do osób zagrożonych całkowitą lub częściową nie-
zdolnością do pracy, rokujących odzyskanie zdolności
641
do pracy po przeprowadzeniu tej rehabilitacji. Jej ce-
lem jest przywrócenie ubezpieczonemu zdolności do
pracy zarobkowej. Wcześnie rozpoczęta rehabilitacja
lecznicza skraca czas leczenia, może mieć również
wpływ na zapobieżenie niezdolności do pracy lub jej
powstanie. Pragnę nadmienić, że poza aspektem me-
dycznym i społecznym przeciwdziałanie powstawa-
niu niezdolności do pracy osób ubezpieczonych ma
również bardzo ważny wymiar ekonomiczny. Reha-
bilitacja w procesie leczenia powoduje bowiem spadek
liczby osób pobierających świadczenia rentowe, co
automatycznie pociąga za sobą obniżenie nakładów
finansowych na te świadczenia.
Odpowiadając na ostatnie postawione pytanie,
tj. czy przez wydłużenie czasu pracy zwiększy się w Pol-
sce bezrobocie, ponieważ młodzi ludzie nie znajdą
zatrudnienia, pragnę poinformować, że istotnie, czę-
sto uważa się, że wcześniejsza dezaktywizacja pra-
cowników tworzy miejsca pracy dla ludzi młodych.
Jest to jednak błędny pogląd. Zjawisko to prowadzi
przede wszystkim do zwiększania kosztów pracy
związanych z rosnącymi składkami i podatkami (wy-
datkowanymi na wcześniejsze emerytury i świadcze-
nia dla osób w wieku produkcyjnym), co powoduje ogra-
niczenie liczby oferowanych miejsc pracy, a w konse-
kwencji spadek zatrudnienia w grupie osób młodych.
W efekcie młodsze pokolenie jest obciążone w istotny
sposób finansowaniem transferów ukierunkowanych
na osoby, które zakończyły swoją aktywność zawodo-
wą. Wyższe wydatki na transfery skierowane do star-
szych osób ograniczają także możliwości zwiększania
wsparcia ze strony budżetu państwa na pomoc innym
grupom ludności.
Niestety, Polska należy do krajów, które w bardzo
niskim stopniu wykorzystują na rynku pracy poten-
cjał osób po 50. roku życia, co niewątpliwie jest wy-
nikiem polityki ubezpieczeniowej z ubiegłego stule-
cia. W 2008 r. średni wiek osób, którym przyznano
emerytury, wyniósł w Polsce 59,0 lat (dla kobiet –
56,2 lat, a dla mężczyzn 61,1), kształtując się na po-
ziomie jednym z najniższych wśród państw człon-
kowskich UE. Fakt tak wczesnego opuszczania ryn-
ku przez osoby starsze może być niebezpieczny tak
dla finansów państwa, jak i dla nadmiernego obcią-
żenia osób pracujących. Tym samym nie można sobie
pozwolić na bierność w tym zakresie i należy dążyć
do aktywnego udziału tej grupy ludzi w życiu gospo-
darczym i społecznym, należy wykorzystywać ich
potencjał – wiedzę i doświadczenie zgromadzone
przez dziesiątki lat życia. Aktywizacja osób starszych
pozwoli również na uzyskanie równowagi międzypo-
koleniowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
642
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie algorytmu podziału przez NFZ
środków finansowych na finansowanie
świadczeń opieki zdrowotnej
dla ubezpieczonych w II półroczu 2009 r.
i w latach następnych (4928)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Mieczysława Marcina Łuczaka, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 29 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie algorytmu podziału przez
NFZ środków finansowych na finansowanie świad-
czeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych w II pół-
roczu 2009 r. i w latach następnych, która została
przesłana przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 1 października 2009 r. (znak:
SPS-024-4928/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
W odniesieniu do kwestii podziału zysku NFZ za
2008 r. uprzejmie informuję, że w trybie art. 129
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem
nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu
finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2009 r. (zwiększając koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej), która rozdysponowuje dodatni wynik finan-
sowy funduszu za rok 2008 w wysokości 1 152 117
tys. zł. Zgodnie z przepisem art. 124 ust. 9 ww. usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej do tej zmiany
planu finansowego (wynikającej z art. 129 ust. 3 i 4)
nie stosuje się przepisów art. 118 ust. 3 ustawy, co
oznacza, że przy podziale zysku netto i przeznacze-
niu środków na świadczenia opieki zdrowotnej nie
ma wymogu stosowania „algorytmu” wynikającego
z tego artykułu ustawy, natomiast kwestia sposobu
podziału tych środków leży w gestii prezesa NFZ.
Z informacji przedstawionej przez prezesa NFZ
wynika, że mając na uwadze konieczność dotrzymania
bezpieczeństwa planu finansowego NFZ na rok bieżą-
cy, przy braku perspektyw na dodatkowe środki z po-
nadplanowych przychodów, podziału środków z dodat-
niego wyniku finansowego funduszu za rok 2008 po-
między oddziały wojewódzkie NFZ, dokonano uwzględ-
niając potrzeby poszczególnych oddziałów wojewódz-
kich NFZ wynikające z niedoboru środków w obowią-
zującym planie finansowym na 2009 r. na podstawową
opiekę zdrowotną, refundację cen leków, pozostałych
rodzajów świadczeń zdrowotnych w niektórych od-
działach wojewódzkich NFZ oraz nierozliczonych
kosztów migracji ubezpieczonych za 2008 r.
Skierowane do oddziałów wojewódzkich NFZ do-
datkowe środki finansowe znajdują się obecnie w dys-
pozycji poszczególnych OW NFZ, a decyzje w zakre-
sie sposobu ich wykorzystania, w tym rozdysponowa-
nia pomiędzy poszczególne rodzaje kosztów świad-
czeń opieki zdrowotnej, podejmują dyrektorzy od-
działów wojewódzkich funduszu, kierując się w szcze-
gólności potrzebą zabezpieczenia dostępu do świad-
czeń zdrowotnych w tych obszarach, w których wy-
stępuje na nie największe zapotrzebowanie. Zgodnie
bowiem z treścią art. 107 ust. 5 pkt 1 i 10 ww. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej do zadań dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego należy w szczególności
efektywne i bezpieczne gospodarowanie środkami
finansowymi oddziału oraz zawieranie i rozliczanie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 15 paź-
dziernika 2009 r. prezes Narodowego Funduszu Zdro-
wia wydał zarządzenie nr 48/DEF/2009 w sprawie
zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r., zwiększa-
jąc koszty świadczeń zdrowotnych w planach oddzia-
łów wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia
o kwotę 247 866 tys. zł, w tym Łódzkiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ o kwotę 29 003 tys. zł.
Odnosząc się do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ, uprzejmie informuję, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która w dniu
16 października została podpisana przez prezydenta
RP. Ustawa ta wejdzie w życie po upływie siedmiu
dni od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie funkcjonowania Akademii
Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi (4929)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Mieczysława Marcina Łuczaka, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazane pi-
smem z dnia 1 października 2009 r., nr SPS-024-
-4929/09, pragnę podziękować za zainteresowanie
kwestiami dotyczącymi szkolnictwa wyższego. W kwe-
stii funkcjonowania Akademii Humanistyczno-
-Ekonomicznej w Łodzi uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego zgodnie
z art. 4 ust. 5 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
(Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) może podejmo-
wać decyzje dotyczące uczelni tylko w przypadkach
przewidzianych w ustawach, mając na uwadze, iż na
podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy uczelnia jest auto-
nomiczna we wszystkich obszarach swojego działania
na zasadach określonych w ustawie. Podkreślam, iż
ustawodawca, nie naruszając istoty autonomii szkół
wyższych zagwarantowanej art. 70 ust. 5 Konstytucji
RP, ma swobodę ustalania jej granic. Zasadę tę rozwi-
ja art. 4 ust. 1, 2 i 5 ww. ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym, nadający uczelniom wolność podejmowania
działań w sferze nauki i dydaktyki oraz ograniczający
możność ingerencji władzy w te działania do przypad-
ków przewidzianych w ustawach.
W związku z powyższym, zgodnie z art. 33 ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, minister właściwy do spraw szkolnictwa wyż-
szego sprawuje nadzór nad zgodnością działań uczel-
ni z przepisami prawa i statutem oraz z treścią udzie-
lonego pozwolenia na utworzenie uczelni niepublicz-
nej, a także nad prawidłowością wydatkowania środ-
ków publicznych. Minister właściwy do spraw szkol-
nictwa wyższego może również żądać informacji
i wyjaśnień od organów uczelni oraz założyciela
uczelni niepublicznej, a także dokonywać kontroli
działalności uczelni w wyżej wskazanym zakresie,
na podstawie art. 34 ww. ustawy. Natomiast zgodnie
z art. 37 ust. 1 tejże ustawy, jeżeli uczelnia lub zało-
życiel uczelni niepublicznej prowadzą działalność
niezgodną z przepisami prawa, statutem lub pozwo-
leniem na utworzenie uczelni niepublicznej i uzyska-
nie uprawnień do prowadzenia studiów, minister
właściwy do spraw szkolnictwa wyższego wzywa or-
gany uczelni lub założyciela uczelni niepublicznej do
zaprzestania tej działalności i usunięcia jej skutków,
wyznaczając w tym celu odpowiedni termin. Ponadto
na podstawie art. 37 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli uczelnia
lub założyciel uczelni niepublicznej w rażący sposób
643
naruszają przepisy ustawy, statut lub pozwolenie na
utworzenie uczelni, minister właściwy do spraw
szkolnictwa wyższego wszczyna postępowanie w spra-
wie likwidacji uczelni publicznej albo cofa pozwolenie
na utworzenie uczelni niepublicznej oraz nakazuje jej
likwidację przez założyciela. Natomiast jakość kształ-
cenia oceniana jest przez Państwową Komisję Akre-
dytacyjną. W przypadku negatywnej oceny kształce-
nia dokonanej przez komisję, na podstawie art. 11
ust. 6 ww. ustawy, minister właściwy do spraw szkol-
nictwa wyższego, uwzględniając w szczególności ro-
dzaj i zakres stwierdzonych naruszeń, w drodze de-
cyzji cofa albo zawiesza uprawnienia do prowadzenia
studiów na danym kierunku i określonym poziomie
kształcenia.
Uprzejmie informuję, iż przy sprawowaniu nad-
zoru nad uczelniami niepublicznymi wykorzystywa-
ne są środki nadzoru wskazane przez ww. ustawę
Prawo o szkolnictwie wyższym, w tym również
w stosunku do działalności Akademii Humanistycz-
no-Ekonomicznej w Łodzi.
W związku z powyższym, z uwagi na podejrzenie
rażącego naruszenia prawa przez Akademię Huma-
nistyczno-Ekonomiczną w Łodzi polegającego na pro-
wadzeniu kształcenia poza siedzibą uczelni z prze-
kroczeniem przepisów ww. ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, w dniu 3 lip-
ca 2009 r. zostało z urzędu wszczęte postępowanie
administracyjne w sprawie cofnięcia pozwolenia na
utworzenie ww. uczelni oraz nakazu jej likwidacji.
Uprzejmie informuję, iż na podstawie art. 85 ust. 5
ww. ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnic-
twie wyższym utworzenie za granicą zamiejscowej
jednostki organizacyjnej uczelni, w formach określo-
nych w art. 85 ust. 1 ww. ustawy, wymaga zgody
ministra właściwego do spraw zagranicznych i mini-
stra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego.
Uczelnia do momentu wszczęcia postępowania nie
występowała o uzyskanie takiej zgody. Natomiast
z uwagi na napływające od kilku lat i nasilające się
sygnały o kształceniu poza granicami kraju zachodzi
uzasadnione podejrzenie, iż takie nielegalne prakty-
ki mają miejsce. Odnosząc się do kształcenia poza
siedzibą na terenie kraju, wyjaśniam, że art. 85 ust. 1
pkt 3 ww. ustawy daje ww. uczelni możliwość, z uwa-
gi na posiadanie uprawnień do nadawania stopnia
naukowego doktora, utworzenia na mocy uchwały
senatu uczelni zamiejscowego ośrodka dydaktyczne-
go w kraju bez uzyskania zgody ministra. Jednakże
zgodnie z art. 35 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy rektor uczel-
ni jest zobowiązany do przekazania ministrowi wła-
ściwemu do spraw szkolnictwa wyższego, w terminie
miesiąca od podjęcia uchwały, właściwych organów
uczelni w sprawie utworzenia zamiejscowej jednostki
organizacyjnej wraz z informacją o bazie materialnej
i obsadzie kadrowej tej jednostki. Podkreślam, iż
tworząc każdą zamiejscową jednostkę organizacyjną
niezbędne jest spełnienie odpowiednich warunków,
które bezpośrednio rzutują na jakość kształcenia.
Natomiast zawiadomienie o utworzeniu uchwałą se-
644
natu kilkudziesięciu nowych zamiejscowych ośrod-
ków dydaktycznych w Polsce i 4 za granicą dostar-
czone zostało do ministerstwa dopiero po wszczęciu
postępowania w ww. sprawie. Ww. sytuacja wskazu-
je, iż działania podjęte przez ministra w ramach nad-
zoru w stosunku do uczelni skutecznie skłoniły uczel-
nię do rozpoczęcia dostosowywania swojej działalno-
ści do przepisów prawa.
Wyjaśniam również, iż ww. przedmiotowe postę-
powanie ma na celu wyjaśnienie sprawy, zebranie
odpowiedniego materiału dowodowego i ostateczne
ustalenie, czy w kwestii prowadzenia kształcenia
poza siedzibą uczelni faktycznie doszło do rażącego
naruszenia prawa. Ww. postępowanie jest w toku.
Decyzja w ww. sprawie uwzględniająca przede wszyst-
kim dobro studentów uczelni zostanie podjęta po
przeanalizowaniu wszystkich zgromadzonych dowo-
dów w sprawie.
W przypadku stwierdzenia, iż uczelnia utworzyła
jednostki zamiejscowe niezgodnie z przepisami usta-
wy, minister będzie zobowiązany do nakazania likwi-
dacji konkretnych jednostek, zgodnie z art. 37 ust. 5
ww. ustawy, po stwierdzeniu na podstawie informacji
o bazie materialnej i obsadzie kadrowej tej jednostki,
iż wymagania określone w § 2 ust. 1 rozporządzenia
ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 28 mar-
ca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków two-
rzenia i funkcjonowania filii, zamiejscowej podstawo-
wej jednostki organizacyjnej oraz zamiejscowego
ośrodka dydaktycznego (Dz. U. Nr 69, poz. 459) nie
zostały spełnione. Zgodnie bowiem z § 2 ust. 1 ww.
rozporządzenia wymagania te są warunkiem utwo-
rzenia zamiejscowego ośrodka dydaktycznego.
Natomiast w przypadku stwierdzenia, iż utworze-
nie przez uczelnię za granicą Rzeczypospolitej Pol-
skiej wnioskowanych zamiejscowych jednostek orga-
nizacyjnych w Londynie, Dublinie, Havirovie i Pary-
żu nie daje gwarancji prawidłowego poziomu kształ-
cenia, pod względem jego jakości, możliwe jest nie-
wyrażenie przez ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego i ministra spraw zagranicznych zgody na ich
utworzenie.
Informuję również, iż planowana jest kontrola mi-
nisterstwa w zakresie wykonania przez uczelnię za-
leceń pokontrolnych wynikających z protokołu kon-
troli przeprowadzonej w uczelni w dniach 6–7, 22
kwietnia 2009 r. oraz 14, 20, 21 czerwca 2009 r. (do-
datkowe czynności kontrolne w punktach informa-
cyjno-rekrutacyjnych).
Podjęte przez ministra ww. działania mają na
uwadze dobro studentów Akademii Humanistyczno-
-Ekonomicznej w Łodzi oraz zapewnienie właściwej
jakości kształcenia, dlatego też powinny być uznane
za adekwatne w aktualnej sytuacji formalnoprawnej.
Przedstawione instrumenty prawne, którymi posłu-
guje się minister nauki i szkolnictwa wyższego, po-
zwalają na wyeliminowanie zjawisk mających ujem-
ny wpływ na jakość kształcenia. Podkreślam, iż wy-
konywanie przez ministra funkcji nadzorczych i kon-
trolnych musi odbywać się z poszanowaniem prawa
autonomii uczelni. Wymuszenie poszanowania prawa
przez uczelnie, przy ograniczonych instrumentach
prawnych oraz kreatywności działań uczelni jest za-
daniem trudnym. Podjęte przez ministra działania
w stosunku do Akademii Humanistyczno-Ekono-
micznej w Łodzi miały, jak wynika z wyżej przedsta-
wionych informacji, charakter dyscyplinujący zarów-
no dla ww. uczelni, jak również dla innych uczelni
niepublicznych.
Odnosząc się do prowadzonych postępowań w za-
kresie posiadanych uprawnień, informujemy, iż po-
stępowanie w sprawie cofnięcia albo zawieszenia Wy-
działowi Informatyki, Zarządzania i Transportu
Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi
uprawnienia do prowadzenia studiów pierwszego
i drugiego stopnia na kierunku informatyka jest na
etapie rozpatrywania wniosku o ponowne rozpatrze-
nie sprawy od decyzji cofającej ww. uprawnienie
z rygorem natychmiastowej wykonalności, natomiast
postępowania w sprawie cofnięcia albo zawieszenia
Wydziałowi Informatyki, Zarządzania i Transportu
Uczelni uprawnień do prowadzenia studiów pierw-
szego i drugiego stopnia oraz jednolitych magister-
skich na kierunku zarządzanie oraz Wydziałowi Za-
miejscowemu w Koninie tejże uczelni uprawnienia do
prowadzenia studiów pierwszego stopnia na kierun-
ku zarządzanie, zostały zakończone decyzją cofającą
ww. uprawnienia ze skutkiem na dzień zakończenia
semestru zimowego roku akademickiego 2009/2010,
jednak nie później niż z dniem 28 lutego 2010 r. Ww.
decyzje nie są prawomocne. Informujemy, iż sposób
wdrażania przez uczelnię decyzji będących wynikiem
ww. postępowań będzie brany pod uwagę przy podej-
mowaniu decyzji w podstawowym postępowaniu do-
tyczącym dalszego funkcjonowania uczelni. Wyja-
śniam również, iż poruszone w zapytaniu poselskim
problemy dotyczące odmowy wydania studentom do-
kumentów oraz zmuszania studentów do rezygnacji
ze studiów, mimo oczywistego nieprzestrzegania
przez uczelnię standardów kształcenia, stwierdzone-
go przez Państwową Komisję Akredytacyjną i oce-
nionego pod kątem rodzaju i zakresu naruszeń przez
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w wy-
danych decyzjach, zostaną zgłoszone do Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz przedsta-
wione rektorowi uczelni z wezwaniem do złożenia
stosownych wyjaśnień.
Nawiązując do informacji o planowanym powsta-
niu nowej uczelni, która miałaby przejąć dotychcza-
sowych studentów Akademii Humanistyczno-Ekono-
micznej w Łodzi, wyjaśniam, iż procedura tworzenia
uczelni niepublicznej jest czasochłonna i wymaga po-
zytywnej opinii Państwowej Komisji Akredytacyjnej
co do kierunków studiów, które byłyby w niej prowa-
dzone. Uzyskanie przez założyciela pozwolenia na
utworzenie uczelni oznacza zatem, że wszystkie wa-
runki do prowadzenia studiów na danym kierunku
i określonym poziomie zostały spełnione i jest gwa-
rancja kształcenia studentów zgodnie ze standarda-
mi zawartymi w rozporządzeniu ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w spra-
wie standardów kształcenia dla poszczególnych kie-

runków oraz poziomów kształcenia, a także trybu
tworzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia,
by prowadzić studia międzykierunkowe oraz makro-
kierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166). Ocena jakości
kształcenia po rozpoczęciu funkcjonowania uczelni
również sprawdzana jest przez Państwową Komisję
Akredytacyjną. Biorąc pod uwagę fakt, iż organy ad-
ministracji publicznej działają na podstawie i w gra-
nicach prawa, każdy wniosek o utworzenie uczelni
niepublicznej jest rozpatrywany pod kątem spełnia-
nia warunków wynikających z przepisów prawa
w jednakowy sposób.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie refundacji leków przeciwalergicznych
(4931)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Mieczysława Marcina Łuczaka, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłanym przy
piśmie z dnia 1 października 2009 r. (SPS-024-4931/
09), w sprawie refundacji leków przeciwalergicznych
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym świadczeń zdrowotnych rzeczo-
wych, finansowanych ze środków publicznych, a tak-
że zasady i tryb finansowania tych świadczeń zosta-
ły określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027) oraz w aktach wykonawczych do ustawy.
Osoby ze schorzeniami alergicznymi podlegają
takim samym regułom, jakim podlega zapewnienie
opieki zdrowotnej wszystkim obywatelom naszego
kraju. Wynika to bezpośrednio z art. 68 konstytucji,
w którym zobowiązuje się władze publiczne do za-
pewnienia wszystkim obywatelom, bez względu na
ich sytuację materialną, równego dostępu do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. W art. 15 ust. 2 wymienionej ustawy
zawarty jest katalog świadczeń, które przysługują
świadczeniobiorcy, m.in. podstawowa opieka zdro-
wotna, ambulatoryjna opieka specjalistyczna, lecze-
nie szpitalne, leki.
Zgodnie z przepisami ustawy systemem refunda-
cji są objęte leki znajdujące się w wykazach leków
645
refundowanych, określanych w drodze rozporządzeń
ministra zdrowia. Wypełniając delegacje ustawowe
art. 36 ust. 5, minister zdrowia po zasięgnięciu opinii
prezesa funduszu, Naczelnej Rady Lekarskiej i Na-
czelnej Rady Aptekarskiej określa, w drodze rozpo-
rządzeń, wykazy leków refundowanych, tj. wykaz
leków podstawowych i uzupełniających, wysokość
odpłatności za leki uzupełniające oraz, na podstawie
art. 37 ust. 2, wykaz chorób, a także dla każdej
z chorób wykaz leków i wyrobów medycznych, które
ze względu na choroby określone w wykazie są prze-
pisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub czę-
ściową odpłatnością.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję. Leki
przeciwalergiczne są refundowane. W wykazie leków
uzupełniających wydawanych za odpłatnością 50%
ceny leku znajduje się szeroka gama leków (szczepio-
nek) stosowanych do odczulania swoistego w choro-
bach alergicznych, w postaci zawiesin do wstrzyknięć.
Zawiesiny do wstrzyknięć zawierają wyciągi alergeno-
we pochodzenia roślinnego, grzybów pleśniowych,
drożdży, dermatofitów, wyciągi alergenowe pochodze-
nia zwierzęcego (sierść, mieszanki piór), roztocza ku-
rzu domowego i inne, łącznie 32 pozycje. Skład prepa-
ratu dobierany jest indywidualnie, zależnie od zakre-
su uczulenia pacjenta. Lekarze mają także do dyspo-
zycji szeroką gamę leków doustnych (tabletki, krople,
syropy) hamujących reakcje alergiczne oraz leków do
stosowania zewnętrznego (kremy, maści).
Należy również zaznaczyć, że dopłatami ze środ-
ków publicznych jest objętych 18 preparatów diete-
tycznych wydawanych na podstawie recept po wnie-
sieniu opłaty w wysokości 50% ceny produktu, ze
względu na chorobę wymienioną w wykazie chorób
„Zespoły wrodzonych defektów metabolicznych, aler-
gie pokarmowe i biegunki przewlekłe”. Testy alergo-
logiczne są finansowane w ramach świadczeń gwa-
rantowanych.
Na podstawie art. 31d ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych minister zdrowia rozporządzeniem z dnia 29 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U.
Nr 139, poz. 1142) określił wykaz oraz warunki re-
alizacji świadczeń gwarantowanych. W załączniku
nr 1 do wymienionego rozporządzenia wymienione
są świadczenia gwarantowane oraz warunki ich re-
alizacji. Do świadczeń gwarantowanych zostały zali-
czone m.in. porady specjalistyczne – alergologia oraz
alergologia dziecięca. W części dotyczącej realizacji
zadań wymienione są zestawy testów do wykonywa-
nia badań.
Przekazując powyższe, wyrażam nadzieję, że
przedstawione informacje wyjaśniają problem przed-
stawiony w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
646
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wzrostu poziomu bezpieczeństwa
kibiców piłki nożnej poprzez ograniczenie
skali ekscesów chuligańskich
ze strony pseudokibiców (4933)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia l października 2009 r. (sygn. SPS-024-
-4933/09) przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
wzrostu bezpieczeństwa kibiców piłki nożnej po-
przez ograniczenie skali ekscesów chuligańskich ze
strony pseudokibiców, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
W trosce o zapewnienie większego bezpieczeń-
stwa imprez masowych w br. dokonano zmiany sze-
regu aktów prawnych, m.in. uchwalono nową ustawę
z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez ma-
sowych (Dz. U. Nr 62, poz. 504), która weszła w życie
z dniem l sierpnia 2009 r. Należy nadmienić, że Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji było
jednym z podmiotów przygotowujących projekt tej
ustawy.
W związku z zawartymi w powyższym akcie
prawnym upoważnieniami, opracowano i wdrożono:
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 31 lipca 2009 r. w sprawie
szczegółowego trybu ustalania szkód powstałych
w związku z działaniami w miejscu i czasie trwania
imprezy masowej oraz trybu występowania o wypłatę
odszkodowań (Dz. U. Nr 121, poz. 1006);
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 3 sierpnia 2009 r. w sprawie
sposobu wykonywania obowiązku osobistego stawien-
nictwa w jednostce organizacyjnej Policji lub w miej-
scu określonym przez właściwego komendanta Po-
licji w czasie trwania imprezy masowej (Dz. U. Nr 125,
poz. 1039);
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 13 sierpnia 2009 r. w sprawie
zakresu instrukcji postępowania w przypadku po-
wstania pożaru lub innego miejscowego zagrożenia
w miejscu i w czasie imprezy masowej (Dz. U. Nr 135,
poz. 1113).
Rozporządzenia powyższe obejmują m.in. proble-
matykę warunków bezpieczeństwa stadionowego,
przekazywania informacji dotyczących bezpieczeń-
stwa imprez masowych, sposobu wykonywania obo-
wiązku osobistego stawiennictwa w jednostce organi-
zacyjnej Policji osób ukaranych zakazem wstępu na
imprezę masową, a także sposobów postępowania
w przypadku zagrożeń w miejscu i czasie imprez ma-
sowych. Podstawowym celem wskazanych przedsię-
wzięć legislacyjnych jest poprawa poziomu bezpieczeń-
stwa imprez masowych, a w szczególności masowych
imprez sportowych, w tym meczów piłki nożnej.
Pozostałe przepisy wykonawcze znajdują się w ostat-
niej fazie uzgodnień. Do czasu ich uchwalenia zachowu-
ją moc dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na
podstawie dotychczas obowiązującej ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych
(t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 909, z późn. zm.), nie
dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia
w życie aktualnie obowiązującej ustawy.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji jest aktywnym uczestnikiem prac Rady Bezpie-
czeństwa Imprez Sportowych powołanej na podsta-
wie zarządzenia nr 104 Prezesa Rady Ministrów
z dnia 23 września 2008 r. W ramach zadań rady
prowadzony jest szereg przedsięwzięć ukierunkowa-
nych na podnoszenie poziomu bezpieczeństwa pod-
czas imprez sportowych. Należą do nich m.in. dzia-
łania związane z opracowaniem programów profilak-
tycznych skierowanych do dzieci i młodzieży oraz
kibiców mające na celu wypracowanie nawyków wła-
ściwego sposobu kibicowania, przyswojenia zasady
szanowania tych, którzy są sympatykami innego klu-
bu, kibicują innemu zawodnikowi. Przykładem ww.
działań jest program „Jestem fair”, realizowany
wspólnie z Uniwersytetem Łódzkim przy współpracy
z władzami miasta w łódzkich szkołach podstawo-
wych oraz program „Kibice razem”, przygotowywany
we współpracy ze spółką PL.2012, zakładający stwo-
rzenie w 2010 r. ośrodków pracy pedagogicznej z ki-
bicami klubów Ekstraklasy na terenie miast gospo-
darzy Euro 2012.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji włączyło się również w program „Przeciwdziała-
nie przez sport agresji i patologii wśród dzieci i mło-
dzieży”, w którym partnerami są Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki, a także Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej oraz Ministerstwo Zdrowia. Działania w ra-
mach tego programu są spójne z rządowym progra-
mem „Razem bezpieczniej”, którego realizację koor-
dynuje MSWiA.
W ramach programu „Razem bezpieczniej” mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji rozpisał
konkurs dla jednostek samorządu terytorialnego na
projekt dotyczący bezpieczeństwa imprez sporto-
wych. Celem konkursu było wyłonienie i nagrodzenie
projektów zakładających poprawę bezpieczeństwa
w czasie imprez sportowych poprzez edukację dzieci
i młodzieży w zakresie popularyzowania sportu jako
metody spędzania czasu wolnego, tworzenia bezpiecz-
nych warunków uczestnictwa w masowych imprezach
sportowych oraz kształtowania nawyków prawidłowe-
go zachowania i kulturalnego kibicowania.
Podkreślenia wymaga, że wszystkie podejmowane
przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji działania mają na względzie właściwe przygo-
towanie się do organizacji Euro 2012. Wprowadzone
oraz przygotowywane regulacje prawne odwołują się
w swojej treści do kanonów zawartych w najlepszych

rozwiązaniach europejskich dotyczących bezpieczeń-
stwa imprez masowych. Dodatkowo należy wskazać,
że przyjęte założenia systemowe zostały obwarowane
szeregiem przepisów karnych, których naruszenie
skutkować będzie zwiększoną sankcją karną (głów-
nie finansową), w odniesieniu do poprzednio obowią-
zujących regulacji.
Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że
wprowadzenie nowego porządku prawnego powinno
przynieść wymierne efekty w postaci wzrostu pozio-
mu bezpieczeństwa imprez masowych oraz usunięcia
poza nawias wydarzeń sportowych środowisk pseu-
dokibiców, z czym jest bezpośrednio związane wyeli-
minowanie zjawiska chuligaństwa stadionowego. Oce-
na efektów wprowadzonych zmian może nastąpić jed-
nak najwcześniej po dokonaniu analizy danych doty-
czących bezpieczeństwa imprez masowych w 2009 r.
Biorąc pod uwagę krótki okres obowiązywania no-
wych regulacji prawnych dotyczących nakładania
i egzekwowania nałożonych kar za czyny mające
związek z imprezami masowymi, obecnie nie planu-
je się podejmowania inicjatyw w zakresie zaostrzania
systemu kar.
Warto zauważyć, że według stanu na dzień 12 paź-
dziernika br. w bazie danych prowadzonej zgodnie
z przepisami ustawy o bezpieczeństwie imprez maso-
wych przez komendanta głównego Policji umieszczone
są dane 1570 osób, wobec których sądy orzekły środek
karny zakazu wstępu na imprezy masowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości dotyczących
planowanych przez Zarząd PKP
Polskie Linie Kolejowe SA
zmian organizacyjnych w Zakładzie
Linii Kolejowych w Nowym Sączu (4936)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wiesława Janczyka (SPS-024-
-4936/09 z dnia 1 października 2009r.) w sprawie
wątpliwości dotyczących planowanych przez Zarząd
PKP PLK SA zmian organizacyjnych w Zakładzie
Linii Kolejowych w Nowym Sączu uprzejmie infor-
muję, co następuje.
647
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
tutowych tej spółki, będącej samodzielnym podmio-
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
Nadzorcza PKP PLK SA.
Kwestia zmniejszenia liczby siedzib zakładów linii
kolejowych spółki PKP PLK SA wynika z projektu
regulaminu organizacyjnego, który był konsultowa-
ny z partnerami społecznymi spółki, podczas których
to konsultacji organizacje związkowe były informo-
wane o przesłankach związanych ze zmniejszeniem
liczby jednostek organizacyjnych.
Z przekazanych przez Zarząd Spółki PKP PLK
SA informacji wynika, iż przyjęto założenia, że na
terenie każdego województwa będzie miał siedzibę
jeden zakład, wyjątek stanowić będzie województwo
śląskie. Jednocześnie teren działania poszczególnych
zakładów nie będzie ograniczał się do obszaru woje-
wództwa, gdyż granice zakładu wynikać będą z roz-
kładu linii kolejowych. Siedziby poszczególnych za-
kładów będą ustalone tak, aby w optymalny sposób
wykorzystać bazę lokalową pozostającą w dyspozycji
spółki.
Zdaniem Zarządu Spółki PKP PLK SA zakładane
zmiany w strukturze organizacyjnej mają na celu
m.in. usprawnienie zarządzania spółką oraz optyma-
lizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko re-
agować na uwarunkowania zewnętrzne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
rząd PKP PLK SA zmiany nie obejmą podstawowych
jednostek organizacyjnych, sekcji eksploatacji, wyko-
nujących najważniejsze zadania związane z bieżącym
utrzymaniem (remontami, konserwacją i diagnosty-
ką stanu technicznego) linii kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Opioły
w sprawie wznowienia postępowania
w związku z podejrzeniem popełnienia
przestępstwa na szkodę dzierżawcy
nieruchomości przez wójta gminy Raciąż (4937)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przy piśmie z dnia 6 października 2009 r.,
nr SPS-024-4937/09, zapytanie pana Marka Opioły,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 23 wrze-
648
śnia 2009 r. dotyczące podjęcia na nowo i przekazania
innej niż właściwa miejscowo jednostce organizacyj-
nej prokuratury postępowania sprawdzającego w spra-
wie dotyczącej niedopełnienia w okresie od 3 czerwca
2008 r. do dnia 7 czerwca 2009 r. obowiązków służ-
bowych przez wójta gminy Raciąż R. G., w związku
z odmową zbycia panu Z. R. w trybie bezprzetargo-
wym dzierżawionej przez niego nieruchomości poło-
żonej we wsi Krajkowo, oznaczonej w ewidencji grun-
tów nrem 404/1 – sygn. akt Ds. 885/09, uprzejmie
informuję, że Prokuratura Apelacyjna w Warszawie,
działając w trybie zwierzchniego nadzoru służbowe-
go, zbadała zasadność wspomnianego orzeczenia.
Postępowanie sprawdzające w przedmiotowej
sprawie wdrożone zostało w oparciu o pisemne za-
wiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa,
złożone w dniu 21 maja 2009 r. przez Z. R. Wymie-
niony został następnie przesłuchany w charakterze
świadka, nadto do akt dołączono niezbędną doku-
mentację źródłową, przedstawioną w toku postępo-
wania przez Urząd Gminy Raciąż.
Na tej podstawie ustalono, że Rada Gminy Raciąż
uchwałą nr XIV/105/2008 r. z dnia 29 lutego 2009 r.
podjęła decyzję o przeznaczeniu przedmiotowej dział-
ki do sprzedaży w drodze przetargu. Podstawą takie-
go rozstrzygnięcia była uprzednia decyzja wojewody
mazowieckiego nr 20/C/08 z dnia 14 stycznia 2008 r.,
na mocy której stwierdzono nabycie z dniem 27 maja
1990 r. przez gminę i miasto Raciąż wspomnianej
nieruchomości. Jednocześnie, podejmując uchwałę,
rada gminy posiłkowała się opinią prawną, z której
wynikało, że nie zostały spełnione przesłanki zasto-
sowania bezprzetargowego trybu sprzedaży, wymie-
nione w art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 251,
poz. 2603, z późn. zm.).
W oparciu o powyższe ustalenia prokurator rejo-
nowy w Płońsku postanowieniem z dnia 19 czerwca
2009 r. odmówił wszczęcia w tej sprawie śledztwa
wobec braku znamion czynu zabronionego. Na po-
wyższe postanowienie złożył zażalenie pokrzywdzo-
ny Z. R. Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2009 r.
(nr II Kp 28/09) Sąd Rejonowy w Płońsku utrzymał
w mocy zaskarżone postanowienie.
W wyniku badania akt, jakie przeprowadzone zo-
stało w trybie zwierzchniego nadzoru służbowego
w związku z zapytaniem poselskim, postanowienie
prokuratora rejonowego w Płońsku uznano za słusz-
ne. Nie stwierdzono przy tym nowych okoliczności,
które uzasadniałyby obecnie podjęcie na nowo i kon-
tynuowanie postępowania w tej sprawie. W tej sytu-
acji podniesiona w zapytaniu kwestia przekazania
prowadzenia postępowania innej jednostce organiza-
cyjnej prokuratury jest bezprzedmiotowa.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie siedziby zakładu linii kolejowych
w woj. lubuskim (4938)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Jana Kochanowskiego (SPS-024-
-4938/09) z dnia 6 października 2009 r. w sprawie
siedziby zakładu linii kolejowych w województwie
lubuskim uprzejmie informuję, co następuje.
Planowane zmiany organizacyjne w spółce PKP
PLK SA znajdują się w kompetencjach organów sta-
tutowych tej spółki będącej samodzielnym podmio-
tem gospodarczym. Ostateczną decyzję o docelowych
siedzibach poszczególnych zakładów podejmą, w ra-
mach statutowych kompetencji, Zarząd oraz Rada
Nadzorcza PKP PLK SA.
Z przekazanych przez zarząd spółki PKP PLK SA
informacji wynika, iż przygotowując zmiany organi-
zacyjne w spółce, przyjęto założenia, że na terenie
każdego województwa będzie miał siedzibę jeden za-
kład, wyjątek stanowić będzie województwo śląskie.
Jednocześnie teren działania poszczególnych zakła-
dów nie będzie ograniczał się do obszaru wojewódz-
twa, gdyż granice zakładu wynikać będą z rozkładu
linii kolejowych. Siedziby poszczególnych zakładów
będą ustalone tak, aby w optymalny sposób wykorzy-
stać bazę lokalową pozostającą w dyspozycji spółki.
Zdaniem zarządu spółki PKP PLK SA zakładane
zmiany w strukturze organizacyjnej mają na celu
m.in. usprawnienie zarządzania spółką oraz optyma-
lizację wewnętrznych struktur zdolnych szybko re-
agować na uwarunkowania zewnętrzne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Za-
rząd PKP PLK SA zmiany nie obejmą podstawowych
jednostek organizacyjnych, sekcji eksploatacji, wyko-
nujących najważniejsze zadania związane z bieżącym
utrzymaniem (remontami, konserwacją i diagnosty-
ką stanu technicznego) linii kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie planowanych likwidacji
regionalnych punktów krwiodawstwa
w Świdnicy i Dzierżoniowie (4939)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Zalewskiej w sprawie pla-
nowanej likwidacji oddziałów terenowych w Świdni-
cy i Dzierżoniowie, przesłaną przy piśmie o znaku
SPS-024-4939/09 z dnia 6 października 2009 r.,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Program dostosowania zakładów opieki zdrowot-
nej RCKiK do wymogów zawartych w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. (Dz. U.
Nr 213, poz. 1568, ze zm.) nakłada obowiązek na re-
gionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa do-
stosowania pomieszczeń do wymagań, jakim powin-
ny odpowiadać pod względem fachowym i sanitar-
nym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdro-
wotnej. W związku z powyższym regionalne centra
krwiodawstwa i krwiolecznictwa po przeprowadze-
niu analiz ekonomiczno-finansowych oraz ocenie
usytuowania oddziałów terenowych podejmują decy-
zję o likwidacji kolejnych oddziałów terenowych i przej-
ściu na mobilny system poboru krwi.
Zgodnie ze statutem Regionalnego Centrum
Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Wałbrzychu, sta-
nowiącym załącznik do zarządzenia ministra zdro-
wia w sprawie nadania statutu Regionalnemu Cen-
trum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Wałbrzy-
chu z dnia 31 marca 2004 r. (Dz. Urz. Min. Zdrow.
Nr 4, poz. 33), jednostkami organizacyjnymi regio-
nalnego centrum w Wałbrzychu są: Terenowy Od-
dział w Bolesławcu, Terenowy Oddział w Dzierżonio-
wie, Terenowy Oddział w Jeleniej Górze, Terenowy
Oddział w Kamiennej Górze, Terenowy Oddział
w Kłodzku, Terenowy Oddział w Lubaniu, Terenowy
Oddział w Lwówku Śląskim, Terenowy Oddział w Świd-
nicy, Terenowy Oddział w Zgorzelcu. Dla porównania
Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznic-
twa we Wrocławiu posiada tylko trzy terenowe oddzia-
ły, przy czym obszar działania jest znacznie większy.
Dzięki usytuowaniu Oddziałów Terenowych w Dzier-
żoniowie (40 km) i Świdnicy (24 km) względem sie-
dziby Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i Krwio-
lecznictwa w Wałbrzychu oraz bardzo dobrej komu-
nikacji ewentualna likwidacja ww. jednostek nie
powinna wpłynąć negatywnie na możliwość oddawa-
nia krwi przez dawców. Ponadto w RCKiK w Wał-
brzychu dawcy będą mieli również możliwość odda-
wania nie tylko krwi pełnej, ale także specjalistycz-
nych preparatów krwiopochodnych (płytki krwi,
osocze). Ponadto dyrekcja RCKiK w Wałbrzychu zo-
bowiązuje się do organizowania raz w tygodniu po-
boru krwi w ramach tzw. ekip wyjazdowych.
649
Lokalizacja oddziałów terenowych w szpitalu,
poza centrum miasta, utrudnia krwiodawcom dostęp
i skutkuje małą liczba donacji. Zastąpienie oddziałów
terenowych ekipami zapewni większą dostępność dla
krwiodawców poprzez zapewnienie dłuższego czasu
poboru krwi i efektywniejsze wykorzystanie czasu
pracy personelu. Ponadto coraz wyższe wymagania
dotyczące jakości, szkoleń personelu są czynnikiem
przemawiającym za centralizacją, która ułatwia sta-
ły nadzór i gwarantuje wysoki poziom wykonywanej
pracy.
Pragnę również zauważyć, iż Regionalne Cen-
trum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Wałbrzy-
chu zostanie doposażone w mobilny punkt poboru
krwi (na bazie wysokopodłogowego autobusu tury-
stycznego), w ramach realizacji programu polityki
zdrowotnej pn. „Zapewnienie samowystarczalności
RP w zakresie krwi, jej składników i produktów
krwiopochodnych”. Mobilny punkt poboru krwi po-
zwala na zrealizowanie pełnego procesu pobierania
krwi, tj.: rejestracji dawców, badania lekarskiego, po-
bierania próbek krwi, kwalifikacji dawców i pobiera-
nia krwi. Wyposażenie przedmiotowego autobusu
zapewni odpowiednie warunki pracy personelu oraz
pełne zabezpieczenie dawcy. Ponadto ruchoma stacja
poboru krwi pozwoli dotrzeć również do miejscowo-
ści, które są znacznie oddalone od siedziby Regional-
nego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa
w Wałbrzychu, gdzie dotychczas pobór krwi nie był
prowadzony.
Mam nadzieję, iż zmiany nie wpłyną negatywnie
na funkcjonowanie publicznej służby krwi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Karola Karskiego
w sprawie daty złożenia depozytariuszowi
przez Republikę Federalną Niemiec
dokumentów ratyfikacyjnych traktatu
z Lizbony (4941)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów dla ministra
spraw zagranicznych na zapytanie pana posła Karo-
la Karskiego (pismo nr SPS-024-4941/09) z dnia
8 października br. w sprawie daty złożenia depozy-
tariuszowi przez Republikę Federalną Niemiec doku-
650
mentów ratyfikacyjnych traktatu z Lizbony, uprzej-
mie informuję.
Przedmiotowy dokument ratyfikacyjny Traktatu
z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej
i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, spo-
rządzonego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r., zo-
stał złożony przez Republikę Federalną Niemiec
w dniu 25 września bieżącego roku.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Łatasa
w sprawie prawnych uwarunkowań pełnienia
przez nauczycieli funkcji w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych (4942)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 października 2009 r.,
znak: SPS-024-4942/09, dotyczące zapytania posła
Marka Łatasa w sprawie prawnych uwarunkowań
pełnienia przez nauczycieli funkcji w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.) oraz z wydanym na jej podsta-
wie rozporządzeniem ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 19 października 2007 r. w sprawie pla-
cówek opiekuńczo-wychowawczych (Dz. U. Nr 201,
poz. 1455) określone zostały kwalifikacje zatrudnia-
nych pracowników pedagogicznych placówek opie-
kuńczo-wychowawczych: dyrektora, kierownika pla-
cówki wsparcia dziennego, pracowników pedagogicz-
nych oraz innych pracowników o specjalistycznych
kwalifikacjach zawodowych, zapewniających zaspo-
kojenie potrzeb dziecka w placówkach opiekuńczo-
-wychowawczych. Zgodnie z § 29 ust. 3 rozporządze-
nia placówką wsparcia dziennego kieruje kierownik.
Kierownik placówki wsparcia dziennego jest jedno-
cześnie wychowawcą.
Wychowawca w placówce opiekuńczo-wychowaw-
czej, a także kierownik placówki wsparcia dziennego
powinni posiadać następujące kwalifikacje:
1) ukończone studia wyższe:
a) na kierunku: pedagogika, pedagogika specjalna,
psychologia, praca socjalna, nauki o rodzinie, lub
b) na innym kierunku w zakresie resocjalizacji,
pracy socjalnej, pedagogiki opiekuńczo-wychowaw-
czej, albo
c) na innym kierunku uzupełnione studiami po-
dyplomowymi w zakresie psychologii, pedagogiki,
nauki o rodzinie lub resocjalizacji;
Wychowawca placówki opiekuńczo-wychowawczej
powinien posiadać szerokie umiejętności zarówno
organizacyjne, jak i w zakresie rozwiązywania indy-
widualnych problemów dzieci i ich rodzin Wymaga-
nia kwalifikacyjne dla dyrektorów i wychowawców
zatrudnionych w placówkach opiekuńczo-wychowaw-
czych, w tym w placówkach wsparcia dziennego, zo-
stały określone pod kątem potrzeb wychowawczych
dzieci. Kwalifikacje nauczyciela przedmiotowego,
które posiada pani B. K., nie przygotowują meryto-
rycznie do pozaszkolnej pracy wychowawczej z dzieć-
mi, które znajdują się w trudnej sytuacji rodzinnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, pani B. K. nie posia-
da odpowiednich kwalifikacji do pełnienia funkcji
kierownika ani wychowawcy w placówce opiekuńczo-
-wychowawczej wsparcia dziennego. Należy przy tym
zaznaczyć, że posiadanie stopnia awansu zawodowe-
go nauczyciela dyplomowanego nie ma wpływu na
merytoryczne przygotowanie do pracy z dziećmi
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych. Wycho-
wawcy, zatrudnieni w tych placówkach na podstawie
Karty Nauczyciela, również zdobywają kolejne stop-
nie awansu zawodowego, doskonaląc swoją wiedzę
z zakresu psychologii rozwojowej i wychowawczej,
pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej, pracy tera-
peutycznej. Jest to zupełnie inna wiedza niż wyma-
gana w przypadku nauczyciela przedmiotowego.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie antypolskich akcentów
na wystawie w Szwecji poświęconej
obozowi koncentracyjnemu w Ravensbrück
(4944)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Artura Górskiego (pismo nr SPS-
-024-4944/09 z dnia 8 października br.) w sprawie
antypolskich akcentów na wystawie w Szwecji po-
święconej obozowi koncentracyjnemu w Ravens-
brück, przedstawiam następujące wyjaśnienia:

Informacje dotyczące kontrowersji związanych
z wystawą w Ravensbrück w Muzeum Kultury w mie-
ście Lund w Szwecji dotarły do Konsulatu General-
nego RP w Malmö już w 2007 r. Uważna analiza stro-
ny internetowej i osobista wizyta w muzeum oraz
zwiedzenie wystawy przez konsula generalnego nie
potwierdziły jednak zarzutów. Informacje, które
wówczas dotarły do polskiej placówki, były według
konsula zbyt daleko idące, nieoddające ani ducha
ekspozycji, ani jej rzeczywistego przesłania. Zarzuty,
jakoby polskie więźniarki były określane przez auto-
rów wystawy mianem prostytutek lub kryminali-
stek, nie odpowiadają prawdzie. Faktem jednak jest,
iż jedna z tablic wystawy przedstawia system ozna-
kowań ubrań obozowych przyjętych przez hitlerow-
skie władze obozowe. Stosunek autorów wystawy do
tego systemu oznaczeń (zawierającego w sobie okre-
ślenia: przestępca, element aspołeczny, homoseksu-
alista) jest jednoznaczny, bowiem fragment tablicy
poświęcony temu zjawisku zatytułowany jest „Od-
człowieczanie i sortowanie”. Co do zarzutu, że nie
podaje się zwiedzającym dokładnej liczby więźniów,
należy zauważyć, iż celem wystawy nie jest pełna
dokumentacja obozu, a jedynie wskazanie indywidu-
alnych losów byłych więźniarek, które trafiły do
Szwecji w ramach akcji tzw. białych autobusów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie nieprawidłowości
przy prywatyzacji nieruchomości położonej
przy ul. Nowogrodzkiej 78 w Warszawie (4945)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 8 października 2009 r.,
nr SPS-024-4945/09, zapytanie posła Artura Gór-
skiego w sprawie nieprawidłowości przy prywatyzacji
nieruchomości położonej przy ul. Nowogrodzkiej 78
w Warszawie, uprzejmie informuję, że treść tego za-
pytania przekazana została zgodnie z właściwością
prokuratorowi apelacyjnemu w Warszawie z polece-
niem zbadania opisanego w nim postępowania przy-
gotowawczego prokuratora rejonowego Warszawa
Śródmieście-Północ w sprawie 5Ds. 91/09/I i dokona-
nia oceny zasadności kończącej je decyzji z dnia
31 marca 2009 r. o umorzeniu śledztwa.
651
O wyniku tego badania i płynących z niego wnio-
skach powiadomię Pana Marszałka odrębnym pi-
smem.
Przekazując powyższe, ponadto informuję uprzej-
mie, że kopia zapytania pana posła przekazana zo-
stała do Biura Postępowania Sądowego Prokuratury
Krajowej celem dokonania oceny zasadności i możli-
wości podjęcia w tej sprawie przez prokuratora dzia-
łań cywilnoprawnych.
O stanowisku w tej kwestii również powiadomię
Pana Marszałka w stosownym czasie.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie możliwości dofinansowania wind
dla osób chorych na stwardnienie rozsiane
(4946)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
8 października 2009 r., znak SPS-023-4946/09, in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
możliwości dofinansowania wind dla osób niepełno-
sprawnych chorych na stwardnienie rozsiane, proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Osoby niepełnosprawne (w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92, z późn.
zm.) w świetle obowiązujących przepisów mają moż-
liwość uzyskania wsparcia finansowego na zakup
windy ze środków Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych, w ramach zadania
dotyczącego likwidacji barier funkcjonalnych.
Zgodnie z art. 35a ww. ustawy do zadań powiatu
należy m.in. podejmowanie działań dotyczących roz-
wiązywania problemów osób niepełnosprawnych. Za-
kres tych zadań oraz sposób ich realizacji definiuje
samorząd powiatowy (art. 35a ust. 1 pkt 1 ww. usta-
wy). Zadania te realizowane są przy udziale środków
własnych będących w dyspozycji powiatów, a środki
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych przyznawane w ramach dofinansowa-
nia zadań powiatu mają jedynie charakter wspiera-
jący te zadania.
652
Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r.
w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które
mogą być finansowane ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
(Dz. U. Nr 96, poz. 861, ze zm.), o dofinansowanie
likwidacji barier architektonicznych mogą ubiegać
się osoby niepełnosprawne, które mają trudności
w poruszaniu się, jeżeli są właścicielami nieruchomo-
ści lub użytkownikami wieczystymi nieruchomości
albo posiadają zgodę właściciela lokalu lub budynku
mieszkalnego, w którym stale zamieszkują.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem maksymalny pu-
łap dofinansowania likwidacji barier funkcjonalnych
wynosi do 80% wartości przedsięwzięcia, jednak nie
więcej niż do wysokości piętnastokrotnego przecięt-
nego wynagrodzenia. Tak skonstruowany zapis po-
zwala realizatorowi zadania na swobodne kształto-
wanie jego wysokości w ramach indywidualnie roz-
patrywanego wniosku. Mając świadomość trudnej
sytuacji, w jakiej znajdują się niejednokrotnie osoby
niepełnosprawne, minister pracy i polityki społecz-
nej, rozporządzeniem z dnia 2 stycznia 2008 r. zmie-
niającym rozporządzenie w sprawie określenia rodza-
jów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 3, poz. 15, z późn. zm.),
wprowadził zmianę polegającą na rezygnacji z trzy-
letniego ograniczenia udzielenia dofinansowania
w przypadku likwidacji barier architektonicznych.
Nowelizacja ta została wprowadzona w związku
z dużymi kosztami likwidacji tych barier i stanowiła
odpowiedź na sygnalizowany brak wystarczających
środków finansowych wnioskodawców, uniemożliwia-
jących jednorazową likwidację tego rodzaju barier.
Jednocześnie wyjaśniam, że dla realizatora zada-
nia dotyczącego likwidacji barier funkcjonalnych nie
ma znaczenia źródło pochodzenia środków stanowią-
cych wkład własny wnioskodawcy w realizowane
przedsięwzięcie. Zgodnie z § 11 rozporządzenia w spra-
wie określenia rodzajów zadań (...) osoba niepełno-
sprawna składająca wniosek o dofinansowanie w ww.
zakresie powinna, w określonych przepisami przy-
padkach, udokumentować informację o posiadanych
środkach przeznaczanych na ten cel. Istotne jest od-
powiednie zabezpieczenie wniesienia wkładu własne-
go w innej formie niż finansowa oraz dotrzymanie
warunku dotyczącego przedłożenia przez wniosko-
dawcę dowodu pokrycia udziału własnego w kosztach
zadania. Przez udział własny można rozumieć udział
będący przedmiotem czyjegoś posiadania, należący
do kogoś. Przepisy ww. rozporządzenia nie określają
katalogu źródeł finansowania udziału własnego, wo-
bec czego wnioskodawca może swój udział w kosztach
realizacji zadania sfinansować z jakichkolwiek środ-
ków pozostających w jego dyspozycji (w tym przeka-
zanych na realizację zadania przez inne podmioty)
o ile przepisy stanowiące podstawę ich przyznania
nie zawierają w tym zakresie żadnych ograniczeń
z wyjątkiem środków PFRON przyznanych mu na
podstawie tego samego tytułu.
Zgodnie z ustawą z dnia 5 czerwca 1998 r. o sa-
morządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz.
1592, z późn. zm.) powiat wykonuje określone innymi
ustawami zadania publiczne o charakterze ponad-
gminnym w zakresie m.in. wspierania osób niepeł-
nosprawnych. W związku z powyższym osoba niepeł-
nosprawna, w tym chora na stwardnienie rozsiane,
może zwrócić się do organu jednostki samorządu te-
rytorialnego o pomoc i wsparcie w zakresie otrzyma-
nia dofinansowania do zakupu windy.
Zakup windy jest przedsięwzięciem kosztownym,
wymagającym zaangażowania środków własnych
wnioskodawcy w wysokości niejednokrotnie przekra-
czającej jego możliwości finansowe. Mając powyższe
na uwadze, organ realizujący zadanie z zakresu li-
kwidacji barier funkcjonalnych powinien rozważyć
wszystkie alternatywne rozwiązania mające na celu
udzielenie wsparcia dostosowanego do potrzeb osób
niepełnosprawnych. Organ administracji publicznej,
rozpatrując każdą indywidualną sprawę, powinien
kierować się zasadą racjonalnego gospodarowania
środkami publicznymi.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z ww.
rozporządzeniem osoby niepełnosprawne mogą ubie-
gać się o dofinansowanie ze środków PFRON do za-
opatrzenia w sprzęt rehabilitacyjny, jeżeli:
1) przeciętny miesięczny dochód, w rozumieniu
przepisów o świadczeniach rodzinnych, podzielony
przez liczbę osób we wspólnym gospodarstwie domo-
wym obliczony za kwartał poprzedzający miesiąc zło-
żenia wniosku, nie przekracza kwoty:
– 50% przeciętnego wynagrodzenia na osobę we
wspólnym gospodarstwie domowym,
— 65% przeciętnego wynagrodzenia w przypadku
osoby samotnej,
2) zachodzi potrzeba prowadzenia rehabilitacji
w warunkach domowych przy użyciu tego sprzętu.
Wysokość dofinansowania zaopatrzenia w sprzęt
rehabilitacyjny wynosi do 60% kosztów tego sprzę-
tu, nie więcej jednak niż do wysokości pięciokrotne-
go przeciętnego wynagrodzenia. Stosowny wniosek
należy składać w powiatowym centrum pomocy ro-
dzinie.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie przeprowadzenia kontroli
w Spółdzielni Mieszkaniowej Luiza w Zabrzu
(4947)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
kazanego przy piśmie z dnia 8 października 2009 r.,
znak: SPS-024-4947/09, zapytania posła Grzegorza
Tobiszowskiego w sprawie udzielenia pomocy w prze-
prowadzeniu kontroli w Spółdzielni Mieszkaniowej
„Luiza” w Zabrzu, pragnę uprzejmie podziękować za
zasygnalizowanie problemu możliwych nieprawidło-
wości w tej spółdzielni.
Jednocześnie zwracam się z uprzejmą prośbą
o przekazanie kopii wszystkich pism członków, które
zgodnie z informacją posła są w jego posiadaniu. Ich
analiza pozwoli szczegółowo poznać zarzuty człon-
ków wobec spółdzielni i określić obszary ewentual-
nego przekroczenia prawa.
Informuję, że niezwłocznie po otrzymaniu kopii
ww. pism podejmę niezbędne działania, stosownie do
przepisów art. 93a ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848,
ze zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie zmiany zasad podziału środków
finansowania świadczeń zdrowotnych
na przykładzie Szpitala Specjalistycznego
w Brzozowie Podkarpackiego Ośrodka
Onkologicznego im. ks. Bronisława Markiewicza
(4948)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Marka Kuchcińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 28 września 2009 r.
w sprawie zmiany zasad podziału środków finanso-
wania świadczeń zdrowotnych na przykładzie Szpi-
tala Specjalistycznego w Brzozowie Podkarpackiego
Ośrodka Onkologicznego im. ks. B. Markiewicza,
które zostało przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu
653
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 października
2009 r. (znak: SPS-024-4948/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ, uprzejmie informuję, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która w dniu
16 października została podpisana przez prezydenta
RP. Ustawa ta wejdzie w życie po upływie siedmiu
dni od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia) jako jednego
z kryteriów podziału środków wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Ponadto dyrektor Podkarpackiego Oddziału Wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia poin-
formował, że od sierpnia 2009 r. zwiększono wartość
umowy ze szpitalem w Brzozowie o 3 953 813 zł
w związku z zarządzeniem prezesa NFZ nr 37/2009/
DEF z dnia 4 sierpnia 2009 r. w sprawie zmiany pla-
nu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2009 r., które rozdysponowało zysk za rok 2008
w wysokości 1 152 117 tys. zł, w tym dla Podkarpac-
kiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ – 94 621 tys. zł.
Odnośnie kwestii dotyczącej „nadwykonań”
uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisami ww.
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
funduszem a świadczeniodawcami oraz kwotę zobo-
wiązania funduszu wobec świadczeniodawcy. W związ-
ku z tym co do zasady świadczenia są finansowane
przez NFZ do wysokości limitów określonych umową.
Natomiast możliwość sfinansowania dodatkowych
654
świadczeń zrealizowanych ponad limit określony
umową może być rozważana w konkretnej sytuacji,
wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ dodat-
kowymi środkami finansowymi. Powyższe wynika
również z konstrukcji przepisów ustawy dotyczących
gospodarki finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan
finansowy NFZ jest zrównoważony w zakresie przy-
chodów i kosztów. Jednocześnie łączna suma zobo-
wiązań funduszu wynikających z zawartych ze świad-
czeniodawcami umów nie może przekroczyć wysoko-
ści kosztów przewidzianych na ten cel w planie finan-
sowym funduszu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie możliwości podjęcia prac
nad zmianą rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie
śródlądowych wód powierzchniowych lub ich
części stanowiących własność publiczną (4949)
Odpowiadając na zapytanie posła Marka Rząsy
z dnia 8 października 2009 r., znak: SPS-024-4949/
09, w sprawie dokonania zmiany w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie
śródlądowych wód powierzchniowych lub ich części
stanowiących własność publiczną, przedstawiam po-
niżej stosowne informacje.
Ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne jest
jedynym i jednocześnie najwyższym rangą aktem
prawa materialnego, określającym rodzaje wód i wska-
zującym jednocześnie ich właścicieli. Art. 11 ust. 1
pkt 1–4 Prawa wodnego powierza wykonywanie
uprawnień właścicielskich do wód publicznych odpo-
wiednio prezesowi Krajowego Zarządu Gospodarki
Wodnej, marszałkom województw, dyrektorom par-
ków narodowych i ministrowi właściwemu do spraw
gospodarki morskiej w zależności od roli, jaką wody
pełnią w gospodarce kraju. Doprecyzowaniem posta-
nowień powyższej ustawy jest rozporządzenie RM
z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie śródlądowych
wód powierzchniowych lub ich części stanowiących
własność publiczną. Prawa właścicielskie w stosunku
do wód wymienionych w załączniku nr 1, jako istot-
nych dla kształtowania zasobów wodnych, wykonuje
prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Pra-
wa właścicielskie do wód wymienionych w załączni-
kach nr 2 i 3 wykonują marszałkowie województw.
Podkreślenia wymaga to, iż powierzenie praw wła-
ścicielskich do wód wynika z przepisów ustawy Pra-
wo wodne, a nie z rozporządzenia w sprawie śródlą-
dowych wód powierzchniowych.
Wyjątkiem są wody, których przepływy kwalifi-
kują je jako istotne dla kształtowania zasobów wod-
nych oraz ochrony przeciwpowodziowej, ale z uwagi
na wykorzystanie rolnicze uprawnienia właściciel-
skie powierzone zostały marszałkom województw.
Wyjątkiem tym nie są natomiast potoki górskie.
Uprawnienia właścicielskie w stosunku do wód poto-
ków górskich wykonuje prezes KZGW i nie może
przekazać tych uprawnień na rzecz marszałka.
Z posiadanych w sprawie informacji wynika, że
potok Ostra jest wymieniony w załączniku nr 1 do
powyższego rozporządzenia i traktowany jako potok
górski. Tym samym w stosunku do potoku górskiego
nie mogą być przekazane prawa właścicielskie Skar-
bu Państwa marszałkowi województwa.
Odnosząc się do kwestii dofinansowania zabezpie-
czenia potoku Ostra, uprzejmie informuję, że RZGW
w Krakowie jest jednostką finansowaną ze środków
budżetu państwa. Przyznane przez ministra finan-
sów limity środków, w części 22 budżetu państwa:
Gospodarka wodna, są nieadekwatne do rzeczywi-
stych potrzeb związanych z utrzymaniem wód.
RZGW w Krakowie podejmuje i realizuje zadania
w zakresie poprawy stanu cieków w miarę posiada-
nych możliwości finansowych wynikających z przy-
znanych ustawą budżetową kwot. Środki budżetowe,
które RZGW w Krakowie jak i pozostałe regionalne
zarządy gospodarki wodnej otrzymały w ostatnich
latach i w roku bieżącym na realizację zadań statu-
towych, nie pozwalają na podjęcie większości uzasad-
nionych prac.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie możliwości leczenia lapatynibem
pacjentek z chorobą nowotworową piersi
w zaawansowanym stadium (4950)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana Bolesława Grzegorza Piechy, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłane przy pi-
śmie z dnia 8 października 2009 r. (SPS-024-4950/
09), w sprawie możliwości leczenia lapatynibem pa-
cjentek z chorobą nowotworową piersi w zaawanso-

wanym stadium, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
W celu zdiagnozowania konieczności objęcia leku
dopłatą ze środków publicznych zasadna jest znajo-
mość skuteczności klinicznej produktu leczniczego,
jego profilu bezpieczeństwa, efektywności kosztowej.
W związku z tym przedstawione przez podmiot od-
powiedzialny dowody naukowe oraz wnioski o objęcie
dopłatami ze środków publicznych produktów lecz-
niczych innowacyjnych są kierowane do oceny Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych, która działa na
mocy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 18 sierpnia
2009 r. w sprawie nadania statutu Agencji Oceny
Technologii Medycznych.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej został uregulowany w przepi-
sach wskazanej ustawy, w szczególności w art. 15.
Zgodnie z przepisem art. 31a przedmiotowej usta-
wy podstawą zakwalifikowania świadczenia opieki
zdrowotnej jako świadczenia gwarantowanego jest
jego ocena. Kwalifikacji świadczenia opieki zdrowot-
nej jako świadczenia gwarantowanego w zakresie,
o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 1–13 ww. ustawy,
dokonuje minister właściwy do spraw zdrowia, po
uzyskaniu rekomendacji prezesa agencji, biorąc pod
uwagę kryteria określone w art. 31a ust. 8.
Unormowania prawne w tym zakresie zwiększają
przejrzystość polityki refundacyjnej państwa i dosto-
sowują polskie prawo do pełnej zgodności z wymoga-
mi określonymi w dyrektywie przejrzystości (dyrek-
tywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.).
Powyższa procedura obejmuje leki, które zostały do-
puszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Zgodnie z przepisem art. 31c minister zlecił Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych przygotowanie
rekomendacji dla świadczenia zaawansowanego lub
uogólnionego raka piersi z zastosowaniem lapatynibu
(tyverb).
Rada Konsultacyjna AOTM podczas posiedzenia
w dniu 27 kwietnia 2009 r. w sprawie finansowania
lapatynibu (tyverb) w terapii miejscowo zaawanso-
wanego lub uogólnionego raka piersi po niepowodze-
niu leczenia trastuzumabem wydała następującą
rekomendację: „Rada Konsultacyjna rekomenduje
tymczasowe finansowanie ze środków publicznych
przez okres 2 lat lapatynibu (tyverb) w terapii miej-
scowo zaawansowanego lub uogólnionego raka piersi
po niepowodzeniu leczenia trastuzumabem, w ra-
mach terapeutycznego programu zdrowotnego, pod
warunkiem zapewnienia kosztowo efektywnego spo-
sobu finansowania.”
W świetle przedstawionej rekomendacji, mając na
względzie dobro pacjentek oraz zwiększenie dostępu
do nowoczesnej terapii finansowanej ze środków pu-
blicznych, podjęte zostały kroki do rozszerzenia pro-
gramu leczenia raka piersi lapatynibem.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
655
— Zapewnienie kosztowo efektywnego sposobu
finansowania przedmiotowej terapii wiąże się z ko-
niecznością przedstawienia szczegółowej analizy
skutków finansowych dla systemu ochrony zdrowia
oraz ustaleniem ceny na optymalnym, możliwym do
przyjęcia przez płatnika publicznego poziomie. Obec-
nie prowadzone są negocjacje z producentem, który
złożył wstępną propozycję cenową, która jest szcze-
gółowo analizowana.
— Decyzja ministra zdrowia w sprawie zakwali-
fikowania danego świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego zostanie podjęta po
zakończeniu negocjacji z podmiotem odpowiedzial-
nym w sprawie ustalenia optymalnej ceny na terapię
lapatynibem.
Zgodnie z art. 31a ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podstawą zakwalifikowania świadczenia opieki zdro-
wotnej jako świadczenia gwarantowanego w zakresie
określonym w art. 15 ust. 2 pkt 1–13 jest jego ocena
uwzględniająca m.in. kryterium – stosunek kosztów
do uzyskiwanych efektów zdrowotnych oraz skutki
finansowe dla systemu ochrony zdrowia, w tym dla
podmiotów zobowiązanych do finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych.
Intencją ministra zdrowia oraz Narodowego Fun-
duszu Zdrowia jest zwiększenie dostępu do świad-
czeń chemioterapeutycznych dla wszystkich pacjen-
tów kwalifikujących się do tego typu terapii, zapew-
nienie właściwej jakości ich udzielania, niemniej
wymaga to szczegółowej analizy, zwłaszcza w sytu-
acji gdy wpływ środków z tzw. składki zdrowotnej
maleje.
— Sprawa dostępu pacjentek chorych na nowo-
twory piersi do nowoczesnych terapii jest traktowana
priorytetowo i objęcie finansowaniem ze środków pu-
blicznych leczenia lapatynibem powinno znaleźć
w najbliższym czasie właściwe rozwiązanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Bublewicz
w sprawie inwestycji w infrastrukturę kolejową
(4955)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poseł Beaty Bublewicz w sprawie remon-
tów (modernizacji) wysłużonych i zabytkowych dwor-
ców kolejowych na terenie Warmii i Mazur, uprzejmie
informuję, co następuje.
656
W latach 2007–2008 w odniesieniu do dworców zlo-
kalizowanych na terenie województwa warmińsko-
-mazurskiego wykonane zostały następujące prace:
— Olsztyn – remont istniejącego przyłącza kana-
lizacji sanitarnej do budynku dworca – o wartości
80 tys. zł,
— Iława Główna – wymiana pokrycia dachowego
wraz z remontem kominów i murów ogniowych –
o wartości 375 tys. zł,
— Braniewo, Suchacz Zamek, Barczewo, Tołkiny
i Biesal – drobne roboty remontowe i konserwator-
skie mające na celu utrzymanie obiektów w należy-
tym stanie – o ogólnej wartości 300 tys. zł.
Wykonane roboty nie wyczerpują rzeczywistych
potrzeb remontowych tych dworców, ale moderniza-
cja polskich dworców, przy zapewnieniu pomocy ze
środków budżetu państwa, stwarza realną szansę na
zasadniczą zmianę stanu technicznego i funkcjono-
wania obiektów dworcowych.
Polskie Koleje Państwowe SA otrzymają środki
na modernizację konkretnych dworców z budżetu
państwa od 2010 r. Zgodnie z rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r. w sprawie szczegó-
łowego sposobu i trybu finansowania inwestycji z bu-
dżetu państwa opracowano już niezbędne programy
inwestycyjne i dokumentację. Dotyczy to 33 obiektów
dworcowych usytuowanych na głównych ciągach ko-
munikacyjnych, w tym również pomiędzy miastami
organizatorami Euro 2012.
Już od 2010 r. z budżetu państwa będzie finanso-
wana przebudowa dworców w Iławie, Elblągu i Dział-
dowie.
Zakres planowanych prac do wykonania obejmuje:
— opracowanie kosztorysów inwestorskich, po-
miarów, specyfikacji technicznych wykonania i od-
bioru robót oraz zestawienia kosztów realizacji inwe-
stycji,
— roboty budowlano-konstrukcyjne, w tym na-
prawę konstrukcji stropów oraz częściowo elementów
konstrukcji dachów, osuszenie budynków, wykonanie
nowej izolacji pionowej i poziomej ścian, piwnic oraz
fundamentów,
— roboty budowlane i wykończeniowe, w tym wy-
mianę tynków wewnętrznych ścian i sufitów, wyko-
nanie nowych okładzin wewnętrznych, wykonanie
nowych podłóg, przebudowę wnętrz i pomieszczeń,
przy czym przebudowa ta będzie uwzględniać dostęp
do wszystkich pomieszczeń dla osób niepełnospraw-
nych (wejście główne, poczekalnie, sanitariaty, re-
stauracja, dojścia do peronów, ewentualne windy do
tuneli i peronów itp.) oraz zapewniać odpowiednie
warunki dla podróżujących matek lub opiekunów
małych dzieci,
— renowację elewacji ceglanej budynku wraz z insta-
lacją i montażem neonu z nazwą dworca zgodnie z wy-
tycznymi systemu identyfikacji wizualnej PKP SA,
— wymianę instalacji wewnętrznych, a w tym:
wodociągowej, sanitarnej, centralnego ogrzewania
i ciepłej wody oraz elektrycznej,
— wykonanie nowych instalacji przeciwpożarowych
wraz z instalacją dźwiękowego systemu ostrzegania
oraz systemu automatycznego powiadamiania oraz in-
stalacji antywłamaniowej, TV przemysłowej, monito-
ringu i urządzeń systemu informacji wizualnej,
— wykonanie niezbędnych robót na terenach
stycznych do budynków dworcowych.
Przebudowa dworca kolejowego w Iławie będzie
miała charakter szczególny z uwagi na jego walory
zabytkowe (funkcjonuje od 1913 r.) i będzie wymaga-
ła wykonania szczegółowego projektu budowlanego
na podstawie programu inwestorskiego z uwzględ-
nieniem wytycznych studium konserwatorskiego.
Jeśli spółka Polskie Koleje Państwowe w latach
2011–2013 będzie miała możliwość dalszych dotacji
budżetowych, to wykona:
— modernizację dworca Olsztyn Zachodni wraz
z placem przydworcowym – szacunkowa wysokość
nakładów 2,2 mln zł,
— modernizację dworca Ełk wraz z parkingiem
– szacunkowa wysokość nakładów 2,8 mln zł,
— przebudowę i modernizację dworca Szczytno
wraz z otoczeniem – szacunkowa wysokość nakładów
2,0 mln zł,
— przebudowę i modernizację dworca Nidzica
wraz z otoczeniem – szacunkowa wysokość nakładów
2,8 mln zł,
— przebudowę i modernizację dworca Kętrzyn
wraz z otoczeniem – szacunkowa wysokość nakładów
3,0 mln zł.
Według wstępnych planów przewiduje się, że w ra-
mach środków własnych w roku 2010 podjęte zostaną
przez PKP SA niewielkie prace remontowe na dwor-
cach w Olecku, Ełku i Tołkinach.
Obecnie trwają prace zmierzające do zawarcia po-
między PKP SA i gminą miasta Olsztyn porozumie-
nia, na mocy którego strony wdrożą działania ukie-
runkowane na przygotowanie do rewitalizacji tere-
nów dworca kolejowego Olsztyn Główny oraz terenów
do niego przyległych, a także działania umożliwiają-
ce w przyszłości realizację większych inwestycji o cha-
rakterze użyteczności publicznej z ewentualnym
udziałem inwestorów zewnętrznych. Przewiduje się,
że wymienione wyżej inwestycje mogłyby być sfina-
lizowane w latach 2011–2013.
Dokonane już prace modernizacyjno-remontowe,
a także zamierzone w roku przyszłym i latach na-
stępnych, dworców zlokalizowanych na terenie woje-
wództwa warmińsko-mazurskiego mają na celu, obok
radykalnej poprawy ogólnego wyglądu estetycznego
obiektów, urzeczywistnienie warunków dla podwyż-
szonego standardu obsługi wszystkich pasażerów.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie po-
wyższej odpowiedzi, a poseł Beacie Bublewicz dzię-
kuję za zainteresowanie się tą problematyką.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie przyznania małoletniemu dziecku
renty rodzinnej po zmarłym ojcu (4956)
W odpowiedzi na pismo z dnia 8 października br.
(znak: SPS-024-4956/09) przesyłające zapytanie po-
sła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie przyznania
małoletniemu dziecku renty rodzinnej po zmarłym
ojcu uprzejmie wyjaśniam.
Od dnia uzyskania przez Polskę członkostwa
w Unii Europejskiej w obszarze zabezpieczenia spo-
łecznego, poza polskim ustawodawstwem wewnętrz-
nym, zastosowanie mają także regulacje wspólnoto-
we z zakresu koordynacji systemów zabezpieczenia
społecznego, tj.:
— rozporządzenie Rady nr 1408/71 z dnia 14 czerw-
ca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpiecze-
nia społecznego do pracowników najemnych, osób pro-
wadzących działalność na własny rachunek i do człon-
ków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie,
— rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z dnia
21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporzą-
dzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania sys-
temów zabezpieczenia społecznego do pracowników
najemnych, osób prowadzących działalność na wła-
sny rachunek i do członków ich rodzin przemieszcza-
jących się we Wspólnocie.
Powyższe przepisy stosowane są również w odnie-
sieniu do Szwajcarii na mocy umowy między Wspól-
notą Europejską i jej państwami członkowskimi z jed-
nej strony a Konfederacją Szwajcarską z drugiej stro-
ny w sprawie swobodnego przepływu osób. Od 1 kwiet-
nia 2006 r. na mocy protokołu do wspomnianej umo-
wy przepisy wyżej wymienione zostały rozciągnięte
na nowych członków UE, a tym samym na stosunki
polsko-szwajcarskie.
Postanowienia powyższych rozporządzeń gwaran-
tują m.in. prawo do transferu świadczeń rentowych
dla pozostałych członków rodziny zamieszkałych
w państwie członkowskim UE – o ile zostaną spełnio-
ne warunki określone w ustawodawstwie szwajcar-
skim do nabycia prawa do takich świadczeń.
Przepisy wyżej wymienione dają również prawo
do sumowania okresów ubezpieczenia przebytych
w państwach członkowskich UE, w przypadku gdyby
okresy ubezpieczenia przebyte w Szwajcarii nie były
wystarczające do nabycia prawa do świadczenia ren-
towego.
Postępowanie o przyznanie renty rodzinnej wsz-
czyna się na wniosek osoby zainteresowanej. Insty-
tucją właściwą w sprawach rentowych w relacjach
między Polską a Szwajcarią jest Oddział ZUS w No-
wym Sączu, adres: ul. Sienkiewicza 77, 33-300 Nowy
Sącz, tel.: (0-18) 443-78-48, fax: (0-18) 443-53-58.
Instytucja wyżej wymieniona przekaże wniosek
do właściwej instytucji w Szwajcarii. Możliwe jest
657
również zgłoszenie wniosku bezpośrednio do insty-
tucji właściwej w Szwajcarii (instytucja, której osoba
ubezpieczona ostatnio podlegała).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie krakowskiego oddziału SPZOZ
Lotniczego Pogotowia Ratunkowego (4957)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Józefa Rojka, posła na Sejm RP,
z dnia 8 października 2009 r. w sprawie krakowskie-
go oddziału SPZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunkowe
informuję, co następuje.
Działalność Lotniczego Pogotowia Ratunkowego
podlega regulacji ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.). Zgodnie z art. 48 ust. 1
tej ustawy działalność lotniczych zespołów ratownic-
twa medycznego jest finansowana z budżetu państwa
z części, której dysponentem jest minister właściwy
do spraw zdrowia. Warunkiem finansowania jest za-
pewnienie ciągłej gotowości lotniczego zespołu ra-
townictwa medycznego do wykonywania medycznych
czynności ratunkowych w zakresie określonym w umo-
wie zawieranej między ministrem właściwym do
spraw zdrowia a dysponentem lotniczych zespołów
ratownictwa medycznego, o czym stanowi ust. 3 tego
artykułu.
Pragnę w tym miejscu wskazać, iż baza HEMS
w Krakowie jest dla Lotniczego Pogotowia Ratunko-
wego jedną z kluczowych baz w Polsce. Jak informu-
je dyrektor SPZOZ LPR obecnie na terenie oddziału
SPZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w Krakowie
znajduje się hangar dla śmigłowca oraz w pełni funk-
cjonalna baza dla załogi HEMS zorganizowana w po-
mieszczeniach kontenerowych. Pomimo tymczasowe-
go charakteru zarówno samej lokalizacji, jak i stan-
dardu pomieszczeń bazy HEMS w Krakowie zapew-
nia ona pełne bezpieczeństwo realizowania operacji
ratowniczych, a załodze bazy gwarantuje wystarcza-
jące warunki pracy i wypoczynku. Jednakże dyrekcja
SPZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunkowe podejmuje
działania, by w ramach priorytetu XII Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” wybu-
dować stałą bazę HEMS na obszarze lotniska w Ba-
licach. Inwestycja ta zgodnie z przyjętym harmono-
gramem realizacji projektu „Budowa i remont oraz
doposażenie baz Lotniczego Pogotowia Ratunkowe-
658
go” w ramach powyżej wskazanego Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” zostanie
zakończona do końca 2012 r.
Dodatkowo także uprzejmie informuję, iż na mocy
ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Wymiana śmigłowców Samo-
dzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
– Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005–
–2010” (Dz. U. Nr 122, poz. 1022) został ustanowiony
wieloletni program „Wymiana śmigłowców Samo-
dzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
– Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005–
–2010”, którego celem jest wyposażenie Samodziel-
nego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Lotni-
cze Pogotowie Ratunkowe z siedzibą w Warszawie
w 23 śmigłowce spełniające wymogi określone w usta-
wie z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U.
z 2006 r. Nr 100, poz. 696, z późn. zm.) oraz symula-
tor lotów do szkolenia pilotów. Zgodnie z treścią
wskazanej ustawy rozpoczęcie realizacji powyższego
programu nastąpiło w 2005 r., natomiast zakończy
się do dnia 31 grudnia 2010 r.
Pragnę w tym miejscu poinformować, że baza
HEMS w Krakowie będzie jedną z pierwszych baz,
w której zostanie uruchomiony dyżur nowego śmi-
głowca ratowniczego EC 135. Planowane wdrożenie
do służby nowego śmigłowca nastąpi na początku
2010 r.
Uprzejmie także informuję, iż podobnej treści pi-
smo zostało przekazane panu Andrzejowi Adamczy-
kowi, panu Ireneuszowi Raś oraz panu Jackowi Pil-
chowi, posłom na Sejm RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości przekształcenia
spółdzielczego prawa własnościowego
do lokalu w prawo odrębnej własności
na obecnie obowiązujących zasadach (4960)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
kazane przy piśmie z dnia 8 października 2009 r.
(znak: SPS-024-4960/09) zapytanie pana posła Ja-
rosława Rusieckiego w sprawie możliwości prze-
kształcenia spółdzielczego prawa własnościowego do
lokalu w prawo odrębnej własności, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerw-
ca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 125, poz. 873, ze zm.), jeżeli członek spół-
dzielni mieszkaniowej, któremu przysługiwało spół-
dzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego,
w związku z przekształceniem po dniu 23 kwietnia
2001 r. tego prawa na spółdzielcze własnościowe pra-
wo do lokalu, nie dokonał całkowitej spłaty należnej
spółdzielni z tego tytułu, to z dniem wejścia w życie
tej ustawy, tj. z dniem 31 lipca 2007 r., niespłacona
kwota podlegała z mocy tego przepisu umorzeniu
jako nienależna, jeżeli dokonana spłata pokrywała
całkowite koszty budowy lokalu.
W wyroku z dnia 15 lipca 2009 r. sygn. akt K
64/07 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że powyższy
przepis jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP. W uza-
sadnieniu wyroku trybunał stwierdził, że przepis ten
„…oznacza ingerencję ustawodawcy w umowne sto-
sunki prawne ukształtowane pod rządami przepisów
u.s.m. w brzmieniu obowiązującym przed wejściem
w życie ustawy zmieniającej. Ustawowo modyfikuje
wcześniej ustalony obowiązek członka spółdzielni
mieszkaniowej stanowiący ekwiwalent z tytułu uzy-
skania spółdzielczego własnościowego prawa do lo-
kalu (…). Tym samym ingeruje w prawo nabyte przez
spółdzielnię mieszkaniową, a polegające na roszcze-
niu spłaty należności określonej w umowie zawartej
z członkiem spółdzielni”.
Informuję Pana Marszałka, że na mocy art. 190
ust. 4 konstytucji, orzeczenie trybunału o niezgod-
ności z konstytucją aktu normatywnego, na podsta-
wie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie
sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub roz-
strzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę
do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub
innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie okre-
ślonych w przepisach właściwych dla danego postę-
powania.
Wykładni art. 190 ust. 4 dokonał m.in. Wojewódz-
ki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia
17 września 2008 r. sygn. akt I SA/Ol 340/2008,
w którym stwierdził, że: „Kwestią sporną zarówno
w doktrynie, jak i w orzecznictwie jest to, czy i jakie
skutki wywołuje utrata mocy obowiązującej określo-
nego aktu normatywnego w zakresie praw i obowiąz-
ków pod rządem przepisów uznanych za niezgodne
z konstytucją. Skala poglądów jest szeroka: od sta-
nowiska, że orzeczenia działają wstecz, od daty wej-
ścia w życie kwestionowanego przepisu, do tezy, że
orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego rodzą skutki
na przyszłość, od daty ogłoszenia wyroku stwierdza-
jącego niekonstytucyjność. Zdaniem sądu podstawę
prawną dla przyjęcia poglądu o wstecznej mocy obo-
wiązującej orzeczeń TK można wywieść z art. 190
ust. 4 konstytucji, który dopuszcza wznowienie po-
stępowania, uchylenie decyzji i innych rozstrzygnięć,
na zasadach i w trybie określonym w przepisach wła-

ściwych dla danego postępowania. Z treści powyższej
normy wynika, że zakładany w niej cel powinien być
realizowany przez wszelkie środki prawne pozosta-
wione do dyspozycji stronom i sądom dla osiągnięcia
efektu ponownego rozstrzygnięcia sprawy na podsta-
wie stanu prawnego, po wyeliminowaniu niekonsty-
tucyjnego przypisu”.
Odpowiadając zatem na pytanie pana posła, pre-
zentuję stanowisko, że kwestie ewentualnego zwrotu
przedmiotowej należności czy skrócenia 5-letniego
terminu mogą być skutecznie rozstrzygnięte wyłącz-
nie w postępowaniu właściwym dla stosunków pomię-
dzy członkiem a spółdzielnią, tj. w postępowaniu we-
wnątrzspółdzielczym lub postępowaniu sądowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie skontrolowania działań
Zarządu PKS w Żyrardowie SA i możliwości
przekształcenia własnościowego
tego przedsiębiorstwa (4961)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pani poseł Jolanty Szymanek-Deresz,
przekazane przy piśmie z dnia 8 października 2009 r.,
znak: SPS-024-4961/09, dotyczące skontrolowania go-
spodarności działania Zarządu Przedsiębiorstwa Ko-
munikacji Samochodowej w Żyrardowie SA oraz odpo-
wiedzi na pytania, czym spowodowana jest zła kondycja
finansowa spółki, czy planowane jest przekształcenie
własnościowe tej spółki i na jakim etapie jest ten proces,
uprzejmie informuję, co następuje.
Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej
w Żyrardowie SA powstało w wyniku komercjalizacji
przedsiębiorstwa państwowego w roku 1999 i od tej
pory funkcjonuje w formie spółki akcyjnej, której je-
dynym akcjonariuszem jest Skarb Państwa.
Zgodnie z postanowieniami Kodeksu spółek han-
dlowych oraz statutu spółki reprezentowanie i pro-
wadzenie spraw spółki powierzone jest zarządowi,
natomiast stały nadzór nad wszystkimi dziedzinami
działalności spółki sprawuje rada nadzorcza, w skład
której wchodzą obecnie trzej reprezentanci Skarbu
Państwa.
Akcjonariusz Skarb Państwa dokonuje oceny
funkcjonowania spółki w oparciu o dokumenty finan-
sowe przedstawiane corocznie na zwyczajne walne
zgromadzenie spółki, a także monitoruje jej działal-
659
ność w ciągu roku na podstawie kwartalnych infor-
macji o spółce przygotowywanych przez zarząd i radę
nadzorczą oraz na podstawie informacji pozyskiwa-
nych na bieżąco od rady nadzorczej spółki.
Sytuacja ekonomiczno-fmansowa spółki jest obec-
nie zła. Na koniec roku 2008 kapitały własne spółki
były ujemne, co spowodowało konieczność podjęcia
przez zwyczajne walne zgromadzenie uchwały w spra-
wie dalszego istnienia PKS w Żyrardowie SA. Na
wniosek zarządu spółki uchwała taka została powzię-
ta w dniu 30 czerwca 2009 r.
Niestabilna sytuacja spółki utrzymuje się od kilku
lat. Na obecną kondycję spółki i wysokie zadłużenie
wpływają takie czynniki, jak:
— ogólna sytuacja gospodarcza kraju skutkująca
zmniejszeniem popytu na usługi oferowane przez
spółkę,
— podejmowanie działalności przez konkurencyj-
nych przewoźników w okolicy Żyrardowa,
— brak kierowców konduktorów,
— stary i w złym stanie technicznym tabor, co
utrudnia udział w najbardziej dynamicznie rozwija-
jącym się segmencie rynku, jakim są przewozy tury-
styczne.
W roku bieżącym spółka dokonała sprzedaży nie-
ruchomości, co pozwoliło na spłatę części zaległych
zobowiązań. Jednakże nadal przychody ze sprzedaży
nie pozwalają na pokrycie kosztów działalności ope-
racyjnej, co wymusza konieczność podejmowania
przez zarząd działań zmierzających do dostosowania
kosztów do wielkości przychodów. Podkreślić należy,
że dominującą pozycją w strukturze kosztów są wy-
nagrodzenia.
Planowaniu i realizacji przedsięwzięć restruktu-
ryzacyjnych nie sprzyjały zmiany na stanowisku pre-
zesa zarządu. W ciągu ostatnich dwóch lat pięć osób
złożyło rezygnację z pełnienia tej funkcji w spółce.
Obecny prezes zarządu został powołany w dniu 10 sierp-
nia 2009 r.
Dla prowadzonych działań restrukturyzacyjnych
prezes zarządu stara się uzyskać aprobatę organiza-
cji związkowych. W zawartym w dniu 1 września
2009 r. porozumieniu strony ustaliły między innymi,
że baza spółki w Sochaczewie nie zostanie zlikwido-
wana, a do końca października bieżącego roku zosta-
nie opracowany nowy zakładowy układ zbiorowy
pracy. W wyniku podjętych negocjacji z Zakładem
Komunikacji Miejskiej w Sochaczewie dotyczących
spłaty zobowiązania z tytułu dzierżawy nieruchomo-
ści zarząd uzyskał możliwość kontynuacji umowy
dzierżawy do końca marca 2010 r.
W kwestii prywatyzacji spółki pragnę poinformo-
wać, że z uwagi na pogarszającą się sytuację ekono-
miczno-fmansową spółki oraz niewyłonienie inwesto-
ra zainteresowanego zakupem akcji w trybie nego-
cjacji podjętych na podstawie publicznego zaprosze-
nia zamiarem ministra skarbu państwa jest zbycie
akcji należących do Skarbu Państwa, z wyjątkiem
15% przeznaczonych dla uprawnionych pracowni-
ków, w trybie art. 33 ust. l pkt 5 ustawy o komercja-
660
lizacji i prywatyzacji, w trybie aukcji ogłoszonej pu-
blicznie. Planowany wstępnie termin odbycia aukcji
ustalony został na dzień 20 listopada 2009 r.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie usług publicznych
w zakresie kolejowego i drogowego
transportu pasażerskiego (4962)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 października 2009 r. (nr: SPS-024-
-4962/09), przekazujące zapytanie posła Tadeusza
Tomaszewskiego w sprawie usług publicznych w za-
kresie kolejowego i drogowego transportu pasażer-
skiego, poniżej wyjaśniam, co następuje.
Od czerwca 2007 r. w Ministerstwie Infrastruk-
tury trwają prace legislacyjne nad projektem ustawy
o publicznym transporcie zbiorowym, którego prze-
pisy regulują regularny przewóz osób w publicznym
transporcie zbiorowym realizowanym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. w transporcie drogo-
wym i kolejowym.
Powyższy projekt ustawy stanowi wykonanie roz-
porządzenia (WE) nr 1370/2007 oraz reguluje zagad-
nienia pozostawione przez ten akt w gestii państw
członkowskich. Projekt ww. ustawy ma na celu za-
pewnienie prawidłowego funkcjonowania regulacji
aktu unijnego i wraz z nim będzie stanowić spójny
zbiór regulacji dla wykonywania usług w transporcie
publicznym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Termin wejścia w życie ustawy o publicznym trans-
porcie zbiorowym został skorelowany z dniem wejścia
w życie rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, tj. na
dzień 3 grudnia 2009 r.
Obecnie projekt ustawy o publicznym transporcie
zbiorowym znajduje się na etapie rozpatrywania
przez stały komitet Rady Ministrów. Aktualna wer-
sja projektu znajduje się w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej na stronach internetowych Ministerstwa
Infrastruktury.
Pozostając z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Tadeusza Arkita
i Witolda Kochana
w sprawie wsparcia przedsiębiorców chcących
przeprowadzać działania zmierzające
do rozwoju firmy oraz tworzenia nowych
miejsc pracy w woj. małopolskim (4969)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 października 2009 r., znak SPS-024-
-4969/09, przekazujące zapytanie posłów Tadeusza
Arkita i Witolda Kochana poniżej przedstawiam in-
formację nt. możliwości wsparcia przedsiębiorców
w województwie małopolskim z funduszy unijnych
na lata 2007–2013.
W okresie programowania 2007–2013 przedsię-
biorcy z województwa małopolskiego mogą ubiegać
się o dofinansowanie realizacji projektów ze środków
funduszy unijnych w ramach następujących progra-
mów operacyjnych:
1. Małopolski Regionalny Program Operacyjny,
współfinansowany z Europejskiego Funduszu Roz-
woju Regionalnego
Rodzaje udzielanego wsparcia:
Dofinansowanie projektów przedsiębiorców w Ma-
łopolskim Regionalnym Programie Operacyjnym na
lata 2007–2013 (MRPO) przewidziano w osi priory-
tetowej II: Gospodarka regionalnej szansy. W jej ra-
mach udzielane jest bezzwrotne dofinansowanie
przedsięwzięć w dwóch głównych obszarach, tj. w za-
kresie bezpośredniego wsparcia inwestycyjnego mi-
kro-, małych i średnich przedsiębiorstw oraz wzmoc-
nienia ich otoczenia instytucjonalnego (działanie 2.1:
Rozwój i podniesienie konkurencyjności przedsię-
biorstw), a także w obszarze komercjalizacji badań
naukowych (działanie 2.2: Wsparcie komercjalizacji
badań naukowych).
W odniesieniu do bezpośredniego wsparcia sekto-
ra małych i średnich przedsiębiorstw przewiduje się
m.in. udzielanie dotacji na inwestycje rozwojowe
w MŚP, wsparcie przedsiębiorstw służące promowa-
niu produktów i procesów przyjaznych dla środowi-
ska, wsparcie powstawania i rozwoju wspólnych
przedsięwzięć, kooperacji i sieci powiązań pomiędzy
przedsiębiorstwami, w tym klastrów, wsparcie inwe-
stycyjne dla instytucji otoczenia biznesu, w szczegól-
ności świadczących specjalistyczne usługi na rzecz
rozwoju przedsiębiorczości, a także wsparcie finan-
sowe rozbudowy systemu zewnętrznych, pozabanko-
wych źródeł finansowania działalności przedsię-
biorstw, w tym wsparcie tworzenia nowych i wzmac-
niania istniejących funduszy pożyczkowych i porę-
czeniowych.
W odniesieniu do komercjalizacji badań nauko-
wych wspierana będzie przede wszystkim realizacja

badań przemysłowych przez jednostki naukowo-ba-
dawcze na rzecz przedsiębiorców, a także realizacja
inwestycji w środki trwałe służące do prowadzenia
prac typu B+R w przedsiębiorstwach. Ponadto prze-
widuje się wsparcie tworzenia innowacyjnych rozwią-
zań poprzez dofinansowanie prowadzenia badań
w przedsiębiorstwach.
Instytucje do kontaktu – szczegółowe informacje
w powyższym zakresie można uzyskać w:
— Instytucji Zarządzającej MRPO, której rolę peł-
ni Zarząd Województwa Małopolskiego (www.wrota-
malopolski.pl, w zakładce Fundusze Europejskie dla
Małopolski 2007–2013, tel. 012 299 07 40),
— Instytucji Pośredniczącej II stopnia, odpowie-
dzialnej za wdrażanie osi priorytetowej II w ramach
MRPO – Małopolskie Centrum Przedsiębiorczości
(www.mcp.malopolska.pl, tel. 012 376 91 91-93).
Małopolskie Centrum Przedsiębiorczości zapew-
nia ponadto wsparcie dla przedsiębiorców, potencjal-
nych beneficjentów osi priorytetowej II, w postaci
bezpłatnych szkoleń i warsztatów.
2. Program Operacyjny „Innowacyjna gospodar-
ka”, współfinansowany z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego
Rodzaje udzielanego wsparcia:
W ramach Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” dofinansowanie uzyskują projekty
innowacyjne w skali krajowej lub międzynarodowej,
przy czym projekty innowacyjne na poziomie regio-
nalnym i lokalnym, zgodnie z założeniami przyjęty-
mi na etapie programowania interwencji z funduszy
strukturalnych na lata 2007–2013, są wspierane w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych (w przy-
padku przedsiębiorców z województwa małopolskiego
– w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu
Operacyjnego).
W związku z powyższym przedsiębiorcy chcący
rozwijać swoją firmę mogą skorzystać z następują-
cych działań przewidzianych w ramach Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”:
1) priorytet I: Badania i rozwój nowoczesnych
technologii:
— działanie 1.4: Wsparcie projektów celowych;
2) priorytet III: Kapitał dla innowacji:
— działanie 3.1: Inicjowanie działalności innowa-
cyjnej,
— działanie 3.3: Tworzenie systemu ułatwiające-
go inwestowanie w MSP;
3) priorytet IV: Inwestycje w innowacyjne przed-
sięwzięcia:
— działanie 4.1: Wsparcie wdrożeń wyników prac
B+R,
— działanie 4.2: Stymulowanie działalności B+R
przedsiębiorstw oraz wsparcie w zakresie wzornictwa
przemysłowego,
— działanie 4.3: Kredyt technologiczny,
— działanie 4.4: Nowe inwestycje o wysokim po-
tencjale innowacyjnym,
— działanie 4.5: Wsparcie inwestycji o dużym
znaczeniu dla gospodarki;
661
4) priorytet V: Dyfuzja innowacji:
— działanie 5.1: Wspieranie rozwoju powiązań
kooperacyjnych o znaczeniu ponadregionalnym,
— działanie 5.4: Zarządzanie własnością intelek-
tualną;
5) priorytet VI: Polska gospodarka na rynku
międzynarodowym:
— działanie 6.1: Paszport do eksportu;
6) Priorytet VIII: Społeczeństwo informacyjne
– zwiększanie innowacyjności gospodarki:
— działanie 8.1: Wspieranie działalności gospo-
darczej w dziedzinie gospodarki elektronicznej,
— działanie 8.2: Wsparcie wdrażania elektronicz-
nego biznesu typu B2B,
— działanie 8.4: Zapewnienie dostępu do Inter-
netu na etapie „ostatniej mili”.
Instytucje do kontaktu – właściwymi instytucja-
mi, w których można uzyskać szczegółowe informa-
cje nt. możliwości dofinansowania w ramach ww.
działań, są następujące instytucje wdrażające Pro-
gram Operacyjny „Innowacyjna gospodarka”:
— Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości –
działanie 1.4, działanie 3.1, działanie 3.3, działanie
4.1, działanie 4.2, działanie 4.4, działanie 5.1, dzia-
łanie 5.4, działanie 6.1, działanie 8.1, działanie 8.2
(www.parp.gov.pl, tel. 022 432 80 80, 432 71 25),
— Bank Gospodarstwa Krajowego – działanie 4.3
(www.bgk.com.pl, e-mail: fkt@bgk.com.pl),
— Ministerstwo Gospodarki, Departament Wdra-
żania Programów Operacyjnych – działanie 4.5
(www.mg.gov.pl, tel. 022 693 58 44),
— Władza Wdrażająca Programy Europejskie –
działanie 8.4 (www.wwpwp.gov.pl, tel. 022 461 87 39,
461 86 58).
W systemie zarządzania instytucje wdrażające
Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka” są
odpowiedzialne za przyjmowanie wniosków o dofi-
nansowanie realizacji projektów. Również w tych in-
stytucjach można uzyskać instrukcje do wypełnienia
wniosku o dofinansowanie projektu.
3. Program Operacyjny „Infrastruktura i środo-
wisko”, współfinansowany z Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego
Rodzaje udzielanego wsparcia:
Wsparcie ze środków Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” dla przedsiębiorców
przewidziane jest w następujących priorytetach:
1) priorytet IV: Przedsięwzięcia dostosowujące
przedsiębiorstwa do wymogów ochrony środowiska:
— działanie 4.1: Wsparcie systemów zarządzania
środowiskowego,
— działanie 4.2: Racjonalizacja gospodarki zaso-
bami i odpadami w przedsiębiorstwach,
— działanie 4.3: Wsparcie dla przedsiębiorstw
w zakresie wdrażania najlepszych dostępnych tech-
nik BAT,
— działanie 4.4: Wsparcie dla przedsiębiorstw
w zakresie gospodarki wodno-ściekowej,
— działanie 4.5: Wsparcie dla przedsiębiorstw
w zakresie ochrony powietrza,
662
— działanie 4.6: Wsparcie dla przedsiębiorstw
prowadzących działalność w zakresie odzysku i uniesz-
kodliwiania odpadów innych niż komunalne.
Wskazanymi beneficjentami w zapisach progra-
mu są małe, średnie i duże przedsiębiorstwa z wyłą-
czeniem przedsiębiorstw wymienionych w art. 35 ust. 3
pkt b w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1198/2006
z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Fun-
duszu Rybackiego (EFR) oraz przedsiębiorstw obję-
tych rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW);
2) priorytet IX: Infrastruktura energetyczna
przyjazna środowisku i efektywność energetyczna:
— działanie 9.1: Wysokosprawne wytwarzanie
energii,
— działanie 9.2: Efektywna dystrybucja energii,
— działanie 9.4: Wytwarzanie energii ze źródeł
odnawialnych,
— działanie 9.5: Wytwarzanie biopaliw ze źródeł
odnawialnych,
— działanie 9.6: Sieci ułatwiające odbiór energii
ze źródeł odnawialnych.
Wsparcie ukierunkowane jest na przedsiębiorców,
którzy chcą realizować projekt:
— w działaniu 9.1 – o minimalnej wartości 10 mln
PLN,
— w działaniach 9.2, 9.5 i 9.6 – o minimalnej war-
tości 20 mln PLN,
— w działaniu 9.4 – o minimalnej wartości 20 mln
PLN, z zastrzeżeniem inwestycji w zakresie wytwa-
rzania energii elektrycznej z biomasy lub biogazu
oraz w zakresie budowy lub rozbudowy małych elek-
trowni wodnych, dla których minimalna wartość re-
alizowanego projektu wynosi 10 mln PLN;
3) priorytet X: Bezpieczeństwo energetyczne,
w tym dywersyfikacja źródeł energii:
— działanie 10.1: Rozwój systemów przesyło-
wych energii elektrycznej, gazu ziemnego i ropy naf-
towej oraz budowa i przebudowa magazynów gazu
ziemnego,
— działanie 10.2: Budowa systemów dystrybucji
gazu ziemnego na terenach niezgazyfikowanych i mo-
dernizacja istniejących sieci dystrybucji,
— działanie 10.3: Rozwój przemysłu dla odna-
wialnych źródeł energii.
Wsparcie ukierunkowane jest na przedsiębiorców,
tj. na operatorów systemów przesyłowych i dystrybu-
cyjnych energii elektrycznej, gazu ziemnego i ropy
naftowej, którzy chcą realizować projekt:
— w działaniach 10.1 i 10.3 – o minimalnej war-
tości 20 mln PLN,
— w działaniu 10.2 – o minimalnej wartości 8 mln
PLN.
Ponadto w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” przewiduje się również
wsparcie dla tych typów przedsiębiorstw, które są
podmiotami świadczącymi usługi publiczne w ra-
mach realizacji obowiązków własnych j.s.t. lub zarzą-
dzają portami lotniczymi znajdującymi się w sieci
TEN-T, oraz wyodrębnionych ustawowo podmiotów,
które służą w realizacji projektów infrastruktury
sektora transportu.
Instytucje do kontaktu – instytucjami odpowiedzial-
nymi za wdrażanie wymienionych działań Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” są:
— Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej – działanie 4.1, działanie 4.2, dzia-
łanie 4.3, działanie 4.4., działanie 4.5, działanie 4.6,
działanie 9.1 i działanie 9.2 (www.nfosigw.gov.pl,
tel. 022 45 90 100),
— Instytut Paliw i Energii Odnawialnej – działa-
nie 9.4, działanie 9.5, działanie 10.3 (www.ipieo.pl,
tel. 022 510 02 00),
— Instytut Nafty i Gazu – działanie 10.1, działa-
nie 10.2 (www.inig.pl, tel. 012 421 06 86).
4. Program Operacyjny „Kapitał ludzki”, współ-
finansowany z Europejskiego Funduszu Społecznego
Rodzaje udzielanego wsparcia:
Zgodnie z zakresem wsparcia możliwego do reali-
zacji w ramach Programu Opreracyjnego „Kapitał
ludzki” przedsiębiorcy mogą otrzymać wsparcie
przede wszystkim na szkolenia i doradztwo, subsy-
diowanie zatrudnienia, jak również inne działania
nakierowane na podnoszenie kwalifikacji pracowni-
ków. W ramach Programu Opreracyjnego „Kapitał
Ludzki”, zgodnie ze specyfiką Europejskiego Fundu-
szu Społecznego, nie przewiduje się udzielania dofi-
nansowania na inwestycje w przedsiębiorstwach.
Instytucje do kontaktu – obowiązujący w Polsce
w latach 2007–2013 zdecentralizowany system
wdrażania Europejskiego Funduszu Społecznego
znacząco wzmacnia rolę instytucji regionalnych w pro-
cesie oceny wniosków i udzielania dofinansowania.
Tym samym wnioski aplikacyjne w ramach kompo-
nentu regionalnego Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” (priorytety VI–IX) składane są do instytucji
regionalnych (urzędów marszałkowskich lub wojew-
ódzkich urzędów pracy), gdzie następuje ich ocena
i podejmowana jest decyzja o dofinansowaniu. W przy-
padku województwa małopolskiego nabory projektów
są prowadzone przez:
— Wojewódzki Urząd Pracy w Krakowie (www.
wup-krakow.pl, tel. 012 442 71 10),
— Urząd Marszałkowski Województwa Małopol-
skiego (Departament Polityki Regionalnej, www.ma-
lopolskie.pl/Urzad/Informacje, tel. 012 299 07 00).
Jednocześnie bezpłatną pomoc przy przygotowa-
niu wniosku o dofinansowanie projektu w ramach
Programu Opreracyjnego „Kapitał ludzki” świadczą
regionalne ośrodki Europejskiego Funduszu Społecz-
nego. Małopolskie ośrodki EFS mieszczą się:
— w Krakowie, ul. Szlak 73a (tel. 012 633 13 06,
e-mail: szkolenia_krakow@roefs.pl),
— w Nowym Sączu, ul. Węgierska 146a (tel. 018
442 01 99, e-mail: info_nowysacz@roefs.pl),
— w Oświęcimiu, ul. Unii Europejskiej 10 (tel. 033
87 62 812, e-mail: info_oswiecim@roefs.pl),

— w Tarnowie, ul. Wałowa 2 (tel. 014 65 56 985,
e-mail: info_tarnow@roefs.pl).
Ponadto uprzejmie informuję, że na portalu Fun-
dusze Europejskie 2007–2013 pod adresem: http://
www.funduszeeuropejskie.gov.pl dostępna jest tzw.
wyszukiwarka dotacji, która pozwala potencjalnym
beneficjentom na przeanalizowanie możliwości uzy-
skania dofinansowania z funduszy unijnych na reali-
zację swoich projektów. Ponadto na ww. portalu
w zakładce Nabór wniosków zamieszczane są harmo-
nogramy naborów wniosków o dofinansowanie reali-
zacji projektów wraz odnośnikami do stron interne-
towych właściwych instytucji odpowiedzialnych za
nabory i weryfikację wniosków o dofinansowanie, na
których zamieszczane są ogłoszenia o bieżących kon-
kursach oraz dokumentacja konkursowa (regulamin
konkursu, wzór wniosku o dofinansowanie wraz
z załącznikami, instrukcja wypełniania wniosku).
Polecam także lekturę publikacji zamieszczonych
na portalu Fundusze Europejskie 2007–2013 w za-
kładce Działania promocyjne – najnowsze wydawnic-
twa, a w szczególności: „Mapa przedsiębiorcy 2007–
–2013. Przewodnik po funduszach europejskich dla
przedsiębiorców”, „Fundusze Europejskie dla przed-
siębiorców. Przewodnik po programach operacyjnych
2007–2013” (dostępne są pod adresem: http://www.
funduszeeuropejskie.gov.pl/dzialaniapromocyjne/
strony/najnowszewydawnictwa.aspx).
Pozostaję w przekonaniu, iż powyższe informacje
w sposób wyczerpujący odpowiadają na pytania pa-
nów posłów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie gwałtownego wzrostu
poziomu bezrobocia (4980)
W związku ze złożonym przez posła Sławomira
Kopycińskiego zapytaniem w sprawie gwałtownego
wzrostu poziomu bezrobocia, przekazanym przy pi-
śmie znak: SPS-024-4980/09 z dnia 14 października
2009 r., uprzejmie informuję:
Według założeń Rady Ministrów do projektu bu-
dżetu państwa na rok 2010 poziom bezrobocia na
koniec roku uwzględniony w projekcie planu finan-
sowego Funduszu Pracy wyniesie 13,8%. Przeciętne
zatrudnienie w gospodarce narodowej zmniejszy się
o 2,2%, a w sektorze przedsiębiorstw o 2,8%.
663
Projekt planu finansowego Funduszu Pracy na rok
2010 przewiduje znaczący wzrost środków w poszcze-
gólnych formach aktywnego przeciwdziałania bezro-
bociu zarówno w odniesieniu do wielkości ujętych
w planie oraz do przewidywanego wykonania roku
2009. Wydatki za trzy kwartały br. wykazują łączną
realizację aktywnych programów rynku pracy na po-
ziomie planu odpowiadającym upływowi czasu, przy
zwiększonym zainteresowaniu podejmowaniem przez
bezrobotnych działalności gospodarczej (189,4% w sto-
sunku do planu) oraz szkoleniami (129,8%).
W okresie trzech kwartałów 2009 r. wydatki na
aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu wynio-
sły 3254,8 mln zł, tj. 73,2% planu rocznego ustalone-
go w kwocie 4339,7 mln zł. Projekt planu na 2010 r.
przewiduje 50-procentowy wzrost wydatków, do kwo-
ty 6536,7 mln zł. Należy jednak zaznaczyć, że w po-
danych wielkościach mieszczą się także zwiększone
wydatki dotyczące nowych zadań finansowanych
z Funduszu Pracy:
— pomocy państwa w spłacie niektórych kredy-
tów mieszkaniowych udzielonych osobom, które utra-
ciły pracę;
— przeznaczania środków dla pracodawców na
subsydiowane zatrudnienie wynikające z ustawy o ła-
godzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pra-
cowników i przedsiębiorców.
W zakresie działań przedsięwziętych w celu akty-
wizacji zawodowej długotrwale bezrobotnych pragnę
poinformować pana posła Sławomira Kopycińskiego,
że wprowadzona od 1 lutego 2009 r. nowelizacja usta-
wy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) wnosi wiele nowych
rozwiązań, których celem jest znaczące zwiększenie
zakresu i możliwości indywidualnego dopasowania
aktywizacji zawodowej bezrobotnych będących w szcze-
gólnej sytuacji na rynku pracy, do których zalicza się
długotrwale bezrobotnych. Jednym z takich rozwią-
zań są programy specjalne dające starostom większą
swobodę kreowania działań i doboru grupy docelowej
rekrutującej się z bezrobotnych oraz niektórych ka-
tegorii poszukujących pracy. Wdrożenie programów
specjalnych poszerzy i uelastyczni zakres i formy po-
mocy oferowanej przez urząd pracy. Specyfiką wpro-
wadzonego rozwiązania jest możliwość łączenia usta-
wowych usług i instrumentów rynku pracy ze specy-
ficznymi rozwiązaniami dostosowanymi do indywi-
dualnych potrzeb uczestników programu oraz moż-
liwości obejmowania każdego uczestnika programu
kilkoma formami aktywizacji zawodowej przy rów-
noczesnym wspieraniu całokształtu działań „specy-
ficznymi elementami wspierającymi zatrudnienie”
w sytuacji, kiedy proces aktywizacji wymaga nie-
standardowych rozwiązań.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
664
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie dofinansowania wydawnictwa
„Polski słownik biograficzny” (4984)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez pana posła Sławomira Kopycińskiego
zapytania (SPS-024-4984/09) z 14 października br.
dotyczącego dofinansowania Polskiego Słownika Bio-
graficznego, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Polski Słownik Biograficzny jest bez najmniej-
szych wątpliwości projektem niezwykle istotnym dla
dokumentacji historii i kultury polskiej. Wyrazem
wysokiej oceny tego wydawnictwa było także przy-
znanie mu dotacji w wysokości 686 220 zł w ramach
programu ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go „Literatura i czytelnictwo”. Pomimo przyznania
dofinansowania na skutek sporu między Instytutem
Historii a wydawnictwem Universitas przyznana
kwota nie mogła do tej pory zostać wykorzystana na
przygotowanie kolejnych zeszytów słownika.
Odnosząc się do postawionych pytań, informuję,
że nie ma możliwości udzielenia finansowego wspar-
cia dla wydawania Polskiego Słownika Biograficzne-
go bez zgody Instytutu Historii Polskiej Akademii
Nauk. W przypadku gdy Instytut Historii PAN oraz
Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych
Universitas nie osiągną porozumienia, dotacja przy-
znana na wydawanie Polskiego Słownika Biograficz-
nego zostanie anulowana.
Jednocześnie informuję, że powołana została gru-
pa robocza, której celem jest wyjaśnienie wątpliwości
związanych z trybem realizacji dotacji MKiDN prze-
znaczonej na wydawanie PBS. W skład grupy robo-
czej wchodzą przedstawiciele wszystkich zaintereso-
wanych stron, w tym także przedstawiciel ministra
kultury i dziedzictwa narodowego. Wyrażam przeko-
nanie, że w najbliższym czasie uda się wyjaśnić
wszystkie wątpliwości i osiągnąć porozumienie.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie wprowadzenia nowych wzorów
druków recept lekarskich zawierających
zabezpieczenia przed sfałszowaniem (4986)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Sławomira Kopycińskiego z dnia 14 paź-
dziernika 2009 r. nr SPS-024-4986/09 o skali fał-
szerstw druków recept oraz wyłudzeń leków infor-
muję, co następuje.
Obecnie trwa analiza uwag zgłoszonych w trakcie
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych do
projektu rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
recept lekarskich. Jednocześnie pragnę poinformo-
wać, iż po przeprowadzeniu kompleksowej analizy
kwestia wprowadzenia nowego, zabezpieczonego
wzoru recepty i systemu dystrybucji druków recept
przez właściwe miejscowo oddziały Narodowego Fun-
duszu Zdrowia nie znalazła uzasadnienia ekonomicz-
nego, gdyż jej wprowadzenie rodziłoby zarzut niego-
spodarności, co tym samym doprowadziło do odejścia
od powyższej koncepcji w przedmiotowym projekcie.
Szacuje się, że potencjalne roczne koszty samych za-
bezpieczonych druków recept przewyższałyby co naj-
mniej czterokrotnie skalę ich fałszerstw, nie wliczając
w to pokrycia niezwykle wysokich kosztów stworze-
nia i funkcjonowania sieci dystrybucyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie budowy na terenie
woj. świętokrzyskiego nowych
zbiorników wodnych (4988)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-024-4988/09, z dnia 14 października
2009 r., przekazujące zapytanie pana posła Sławomi-
ra Kopycińskiego w sprawie budowy na terenie woje-
wództwa świętokrzyskiego nowych zbiorników wod-
nych, przedstawiam poniżej stosowne informacje.

Pierwsza koncepcja budowy zbiornika wodnego
w rejonie Chęcin koło Kielc z zaporą na Nidzie, poni-
żej połączenia Białej Nidy i Czarnej Nidy, powstała
w okresie dwudziestolecia międzywojennego XX w.
Po wielokrotnych weryfikacjach jego wielkości w roku
1995 przyjęto zbiornik o rzędnej piętrzenia maksy-
malnego 220,30 m n.p.m. (pojemność całkowita – 75
mln m³) z zaporą główną usytuowaną na Białej Ni-
dzie w rejonie miejscowości Żerniki (km 102,7 Nidy).
Koncepcja wykorzystania zasobów wodnych i ochro-
ny przeciwpowodziowej zlewni Nidy poprzez budowę
wielofunkcyjnego zbiornika wodnego Chęciny po-
wstała w innych niż obecne warunkach społeczno-
-gospodarczych, dla zaspokojenia potrzeb gospodarki
komunalnej i innych sektorów gospodarki narodowej
wynikających z ówczesnych perspektywicznych pla-
nów rozwoju kraju i regionu.
Zmiany społeczno-gospodarcze zachodzące w Pol-
sce od szeregu lat, ramowa dyrektywa wodna (dyrek-
tywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy
wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wod-
nej), dyrektywa powodziowa (dyrektywa 2007/60/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 paździer-
nika 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego
i zarządzania nim), a także szereg innych uregulo-
wań z zakresu ochrony środowiska i planowania
przestrzennego spowodowały zweryfikowanie do-
tychczasowych koncepcji gospodarki wodnej i zapro-
ponowanie nowych rozwiązań w tej dziedzinie. Re-
gionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie
przeprowadził ocenę celowości wybudowania zbior-
nika wodnego Chęciny. Na podstawie sporządzonych
opracowań należy stwierdzić, że zarówno istniejący
stan zasobów wodnych zlewni rzeki Nidy w zakresie
wód powierzchniowych i podziemnych, jak i wstępne
ustalenia dotyczące aktualnego stanu zagrożenia po-
wodziowego tego regionu nie przemawiają za pod-
trzymaniem stanowiska dotyczącego zasadności bu-
dowy zbiornika.
Również większość samorządów terytorialnych
w tej sprawie wyraża podobną opinię. Uwzględniając
powyższe, RZGW w Krakowie wystąpił do marszałka
województwa świętokrzyskiego oraz innych organów
i instytucji odpowiedzialnych za gospodarkę plani-
styczną o podjęcie działań zmierzających do wykre-
ślenia tej budowy z istniejących dokumentów plani-
stycznych, tj. „Koncepcji przestrzennego zagospoda-
rowania kraju”, „Planu zagospodarowania prze-
strzennego województwa świętokrzyskiego” i właści-
wych planów miejscowych.
Odnosząc się do pytania dotyczącego realizacji
inwestycji objętych uchwalonym przez Sejmik Wo-
jewództwa Świętokrzyskiego uchwałą nr XI/192/
07 „Programem małej retencji dla województwa
świętokrzyskiego”, uprzejmie informuję, że spra-
wy te nie należą do kompetencji ministra środo-
wiska. Dotyczy to również problemu budowy zbior-
nika Bzin.
665
Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
„Narodowej strategii gospodarki wodnej 2030”
(z uwzględnieniem etapu 2015), uprzejmie wyja-
śniam, że nie rozpoczęto jeszcze procesu konsultacji
społecznych. Przesunięcie terminu spowodowane
było koniecznością zweryfikowania zapisów doku-
mentu pod kątem ochrony przeciwpowodziowej, umo-
tywowane zagrożeniem powodziowym na południu
Polski, które miało miejsce na przełomie czerwca
i lipca br. W związku z powyższym wymagało to prze-
analizowania i przedyskutowania problemu oraz za-
proponowania zmiany wariantów rozwojowych go-
spodarki wodnej w Polsce. Ponadto zaktualizowano
zapisy dotyczące „Programu dla Wisły 2030” oraz
zadań inwestycyjnych planowanych do realizacji. Na
podstawie eksperckiego dokumentu przygotowano
oficjalną wersję projektu strategii, która wymaga po-
nownego opracowania prognozy oddziaływania na
środowisko. Następnie oba dokumenty przekazane
zostaną do konsultacji społecznych. Prognozowanym
terminem rozpoczęcia konsultacji społecznych jest
luty 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie wykorzystania środków
na program wieloletni „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” (4989)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Sławomira Kopycińskiego w spra-
wie wykorzystania środków na program wieloletni
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania”, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 14 października 2009 r. (znak:
SPS-024-4989/09), pragnę uprzejmie poinformować
Pana Marszałka, że:
Począwszy od pierwszego roku funkcjonowania
programu „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
przewidzianego na mocy ustawy z dnia 29 grudnia
2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267,
poz. 2259, z późn. zm.), program finansowany jest
z budżetu państwa oraz ze środków budżetów gmin.
Środki z budżetu państwa zaplanowane na zabezpie-
czenie zadań programu w okresie jego trwania zosta-
666
ły ustalone na poziomie nie mniejszym niż 500 000
tys. zł każdego roku.
Od początku funkcjonowania programu wydatki
budżetu państwa oraz wydatki środków własnych
gmin były wyższe niż przewidziane w ustawie o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania”. Wnioski wojewodów w okre-
sie trwania programu na środki finansowe przewi-
dziane w budżecie państwa były realizowane zgodnie
ze zgłoszonymi potrzebami i wnioskowane kwoty nie
były zmniejszane w żadnym województwie. Pragnę
także wyjaśnić, że w toku realizacji programu potrze-
by gmin w zakresie środków z dotacji celowej budże-
tu państwa, jak i wielkość środków własnych gmin
przewidzianych na realizację programu mogą ulegać
zmianie.
W roku 2008 wojewodowie jako koordynatorzy
programu w województwach prowadzący monitoring
programu i dokonujący podziału środków budżetu
państwa na poszczególne gminy wydatkowali kwotę
527 657 538 zł. Poza środkami przewidzianymi na
realizację programu wojewodowie przenieśli w ra-
mach budżetów wojewodów kwotę 19 314 003 zł.
W poszczególnych województwach wykorzystanie
środków finansowych przedstawiało się następująco
(w zł):
— dolnośląskie – 28 153 109,
— kujawsko-pomorskie – 39 558 923,
— lubelskie – 29 160 292,
— lubuskie – 22 251 633,
— łódzkie – 36 467 094,
— małopolskie – 39 666 149,
— mazowieckie – 41 876 341,
— opolskie – 13 109 707,
— podkarpackie – 41 542 397,
— podlaskie – 22 303 195,
— pomorskie – 28 872 813,
— śląskie – 39 131 290,
— świętokrzyskie – 37 373 249,
— warmińsko-Mazurskie – 37 916 328,
— wielkopolskie – 35 318 906,
— zachodniopomorskie – 34 956 112.
W 2008 r. 6 województw zwróciło środki finanso-
we. Zwroty te były spowodowane zmianami w szaco-
waniach jednostek samorządu terytorialnego na po-
czątku programu dotyczących potrzeb, m.in: liczba
osób biorących udział w programie była mniejsza niż
planowano, mniejszy niż zakładano okazał się wzrost
kosztów jednostkowych posiłków. Pomimo zwrotu
środków finansowych w 2008 r. przez niektóre woje-
wództwa pragnę zaznaczyć, że po raz pierwszy od
roku 1996, tj. od czasu wspierania, w tym finansowe-
go, przez administrację rządową realizacji zadania
własnego gminy w zakresie dożywiania, nie wystą-
piła sytuacja nieobjęcia pomocą z powodu braku
środków.
W 2008 r. liczba udzielonych posiłków dzieciom
i uczniom przekroczyła liczbę 113 mln. Dzieci i ucznio-
wie mogli korzystać z form posiłku takich, jak: cało-
dzienne wyżywienie, pełen obiad, jedno danie gorące
lub z dożywiania w formie kanapek. Ogółem liczba
dzieci i uczniów korzystających z posiłku w 2008
wyniosła: 651 787.
W układzie wojewódzkim liczba dzieci i uczniów,
które korzystały z powyższej formy pomocy, przed-
stawiała się następująco:
— dolnośląskie – 42 933,
— kujawsko-pomorskie – 58 910,
— lubelskie – 67 128,
— lubuskie – 25 894,
— łódzkie – 49 898,
— małopolskie – 64 655,
— mazowieckie –104 062,
— opolskie – 15 350,
— podkarpackie –73 828,
— podlaskie – 36 157,
— pomorskie – 54 609,
— śląskie – 68 844,
— świętokrzyskie – 38 923,
— warmińsko-Mazurskie – 55 371,
— wielkopolskie – 64 481,
— zachodniopomorskie – 44 328.
Na podstawie podziału środków finansowych na
realizację programu w 2009 r. do wojewody święto-
krzyskiego zostały przekazane III transze w wyso-
kościach:
— I transza w wysokości wypływającej z podziału
dokonywanego w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej, tj. 2 924 453 zł;
Wysokość pozostałych transz na wniosek wojewo-
dy świętokrzyskiego była wyższa niż wynikająca
z propozycji podziału dokonanej w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej i wynosiła:
— II transza – 3 924 453 zł,
— III transza – 4 472 392 zł.
Z danych przekazywanych z realizacji programu
przez każdego wojewodę wynika, że w drugim kwar-
tale 2009 r. w województwie świętokrzyskim korzy-
stało z posiłku 29 979 dzieci.
Pragnę poinformować, że program wieloletni bę-
dzie kontynuowany w latach 2010–2013. Funkcjono-
wanie przedłużonej na wyżej wymienione lata pomo-
cy w zakresie dożywiania umożliwiła nowelizacja
przepisów ustawy o ustanowieniu programu wielo-
letniego. Projekt ustawy o zmianie ustawy o ustano-
wieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” został włączony do projektu
ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z re-
alizacją wydatków budżetowych, który obecnie znaj-
duje się w trakcie prac legislacyjnych w Sejmie RP.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie pogorszenia się sytuacji
Samodzielnego Szpitala Klinicznego nr 5
Śląskiego Uniwersytetu Medycznego (4992)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Sławomira Kopycińskiego prze-
kazane przy piśmie z dnia 14 października 2009 r.,
znak: SPS-024-4992/09, w sprawie pogorszenia się
sytuacji Samodzielnego Publicznego Szpitala Kli-
nicznego nr 5 Śląskiego Uniwersytetu Medycznego,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zgodnie z przepisami ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 19 lip-
ca 2001 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej i ustawy o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 111, poz. 1193) oraz rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 15 października 2001 r. w sprawie
wykazu szpitali klinicznych oraz państwowych uczel-
ni medycznych i państwowych uczelni prowadzących
działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie
nauk medycznych właściwych do przejęcia upraw-
nień organu założycielskiego (Dz. U. Nr 135, poz. 1525)
organem tworzącym dla szpitali klinicznych są uczel-
nie medyczne, które podejmują decyzje w zakresie
funkcjonowania tych placówek.
Z informacji uzyskanej z Samodzielnego Publicz-
nego Szpitala Klinicznego nr 5 Śląskiego Uniwersy-
tetu Medycznego w Katowicach wynika, iż:
— zredukowana na Oddziale Okulistyki Dziecię-
cej liczba łóżek jest wynikiem analiz w zakresie opty-
malizacji ich ilości w kontekście: ilości leczonych pa-
cjentów, ilości procedur zakontraktowanych, ilości
chętnych i ewaluacji w tym zakresie. Na Oddziale
Okulistyki Dorosłych nastąpiła korekta o 4 łóżka, co
w stosunku do 150 funkcjonujących łóżek należy
uznać za ilość marginalną. Należy także nadmienić,
że medycyna (w szczególności okulistyka) idzie w kie-
runku skracania czasu pobytu pacjenta na oddziale
szpitalnym. Stosowane są nowoczesne, mniej inwa-
zyjne metody lecznicze, nowoczesne leki i najnowo-
cześniejszy sprzęt. Tak więc ilość łóżek szpitalnych
nie jest wyznacznikiem potencjału szpitala;
— przychody w 2009 r. planowane są na kwotę
powyżej 54 mln zł. Zakupy inwestycyjne wyniosą
w skali roku 2009 ponad 7 mln zł i są to zakupy re-
alizujące wszystkie potrzeby okulistyki w zakresie
zapotrzebowania na sprzęt i urządzenia. Należy do-
dać, że została rozpoczęta procedura zakupu lasera,
najnowocześniejszego w kraju, oraz zestawów do
przeszczepów rogówki;
— wynik finansowy zamknie się zyskiem netto
na poziomie siedmiocyfrowym;
667
— kontrakt na okulistyce jest na poziomie mak-
symalnym, jaki można było wynegocjować z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia;
— w związku z ograniczeniem liczby łóżek nie
przewiduje się zwolnień lekarzy specjalistów. Ponad-
to w szpitalu trwają zmiany organizacyjne (w tym
poszukiwania poprzez ogłoszenia dodatkowych spe-
cjalistów), które pozwolą na bardziej efektywne
udzielanie świadczeń medycznych.
Odnosząc się do pytań zawartych w zapytaniu,
uprzejmie informuję:
Ad pytania l: Jakie są efekty działania mediatora
wysłanego przez Ministerstwo Zdrowia do Szpitala
Klinicznego nr 5?
Jak już informowaliśmy na wstępie, organem za-
łożycielskim dla Szpitala Klinicznego nr 5 jest Śląski
Uniwersytet Medyczny, który nadzoruje działalność
szpitala i w związku z powyższym może pełnić rolę
mediatora w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z informacją uzyskaną ze szpitala oddzia-
ły okulistyczne, jak i Oddział Alergologii i Immuno-
logii Klinicznej, Oddział Endokrynologiczny Doro-
słych pracują bez zakłóceń.
Ad pytania 2: Czy prawdą jest, że za udział w pro-
testach przeciwko degradowaniu roli szpitala zwol-
nione ma być 35 osób z powołaniem się na ciężkie
naruszenie przez nie podstawowych obowiązków pra-
cowniczych?
Z informacji uzyskanej ze szpitala wynika, że sy-
tuacja taka nie miała miejsca.
Ad pytania 3: Jakie były przyczyny zwolnienia
dyscyplinarnego specjalistów: dr H. W. i dr. Ł. B.?
Z uzyskanych informacji wynika, iż pani H. W.
z dniem 31.03.2009 r. rozwiązała stosunek pracy za
porozumieniem stron, natomiast z panem dr. Ł. B.
trwa spór sądowy i do czasu jego rozstrzygnięcia
(oraz w związku z brakiem zgody zainteresowanego)
nie będą przedstawiane szczegóły podnoszone w ak-
tach sprawy.
Ad pytania 4: Czemu Szpital Kliniczny nr 5 opła-
cił 200 tys. zł tytułem podatku od nieruchomości,
skoro istniały opinie prawne wskazujące na fakt, że
to Śląski Uniwersytet Medyczny, a nie szpital, jest
podatnikiem podatku od nieruchomości?
Jak z informacji wynika, szpital dysponuje opinią
prawną, w której jako płatnika zobowiązanego do
uiszczenia przedmiotowego podatku wskazuje się
szpital.
Ad pytania 5: Jakie są przewidywane wyniki fi-
nansowe szpitala w 2009 r.?
Wynik finansowy za 2009 r. przewidywany jest na
poziomie siedmiocyfrowego zysku netto.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
668
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie przekazania
Towarzystwu Gimnastycznemu Sokół
w Zakopanem nieruchomości będącej
własnością Skarbu Państwa (4997)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 14 października 2009 r., znak: SPS-
-024-4997/09, pana posła Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie przekazania w formie darowizny Towarzy-
stwu Gimnastycznemu Sokół Gniazdo w Zakopanem
nieruchomości będącej własnością Skarbu Państwa,
uprzejmie informuję.
Do ministra skarbu państwa wpłynął wniosek
Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Gniazdo w Za-
kopanem o dokonanie na rzecz stowarzyszenia w try-
bie art. 59 ust. l ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004r.
Nr 261, poz. 2603, t. j. ze zm.) darowizny nierucho-
mości z zasobu nieruchomości Skarbu Państwa.
Przedmiotem darowizny miałoby być prawo własno-
ści nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyj-
na 397/1 o pow. 1160 m2 wraz z prawem własności
budynku położonego na działce 397/1 i 397/2 przy ul.
Orkana w Zakopanem.
Po analizie wniosku oraz załączonej dokumenta-
cji, pismem z dnia 14 września 2009 r. minister skar-
bu państwa poinformował towarzystwo o odmowie
dokonania darowizny na jego rzecz. Z analizy finan-
sowej dokumentacji wynikało, że towarzystwo nie
dysponuje środkami finansowymi niezbędnymi na
sfinansowanie planowanej inwestycji oszacowanej na
kwotę kilkunastu milionów złotych. Stowarzyszenie
nie przedstawiło biznesplanu obrazującego sposób
zagospodarowania nieruchomości ani też harmono-
gramu kolejnych etapów podejmowanych działań
oraz źródeł finansowania planowanej inwestycji.
Nieruchomość, o przekazanie której wnioskowało
stowarzyszenie, położona jest w centrum Zakopane-
go, posiada atrakcyjną lokalizację i potencjał inwe-
stycyjny. Zgodnie z ustawą o gospodarce nierucho-
mościami organem właściwym w zakresie gospoda-
rowania nieruchomościami z zasobu nieruchomości
Skarbu Państwa jest starosta wykonujący zadania
z zakresu administracji rządowej. Minister skarbu
państwa uznał, że w ramach swoich kompetencji sta-
rosta tatrzański ma możliwość zagospodarowania
przedmiotowej nieruchomości zgodnie z przepisami
ww. ustawy.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Machałek
w sprawie zmiany systemu kontraktowania
świadczeń medycznych na listopad
i grudzień 2009 r. zapowiedzianej
przez Dolnośląski Oddział Wojewódzki
Narodowego Funduszu Zdrowia (5003)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Marzeny Machałek, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 8 października 2009 r.,
w sprawie zmian systemu kontraktowania świadczeń
medycznych na listopad i grudzień 2009 r. zapowie-
dzianych przez Dolnośląski Oddział Wojewódzki Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, które zostało przesła-
ne przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 14 października 2009 r. (znak: SPS-
-024-5003/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia wystąpił do funduszu z prośbą o przed-
stawienie stanowiska w przedmiotowej sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Dolnośląskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia
wynika, że oddział, przedstawiając świadczeniodaw-
com pierwszą propozycję aneksów na II półrocze
2009 r., proponował poziom finansowania leczenia
szpitalnego zgodny ze środkami zabezpieczonymi
w planie finansowym NFZ na rok 2009. Po przepro-
wadzeniu licznych spotkań ze świadczeniodawcami,
jak również organami założycielskimi przedstawiono
propozycję modyfikacji zaproponowanych poprzednio
kwot. Kontrakty na II półrocze 2009 r. wyliczone zo-
stały w oparciu o miesięczne wartości kontraktów
w I półroczu, pomniejszone o ewentualne niewyko-
nania w poszczególnych zakresach. Jednakowy algo-
rytm zastosowano do wyliczeń kwot dla wszystkich
świadczeniodawców, z którymi Dolnośląski Oddział
Wojewódzki NFZ ma zawarte umowy.
Ze świadczeniodawcami, którzy mieli podpisane
umowy w rodzaju: leczenie szpitalne – programy te-
rapeutyczne, leczenie szpitalne – chemioterapia, ra-
dioterapia i brachyterapia, zostały podpisane aneksy

z warunkami finansowymi określonymi do końca
grudnia 2009 r. Dziewięciu świadczeniodawców pod-
pisało aneksy dla podstawowej umowy szpitalnej na
okres do końca grudnia 2009 r. Dla 67 świadczenio-
dawców warunki finansowania dla podstawowej
umowy szpitalnej zostały określone na cztery miesią-
ce, tj. lipiec–październik 2009 r. Dyrektor oddziału
poinformował także, że w celu zakontraktowania
świadczeń na listopad i grudzień 2009 r. Dolnośląski
Oddział Wojewódzki NFZ od połowy sierpnia 2009 r.
prowadzi rozmowy ze świadczeniodawcami, organa-
mi założycielskimi, konsorcjami szpitali dotyczące
finansowania umów w okresie listopad–grudzień
2009 r. Propozycje oddziału były wysyłane do świad-
czeniodawców, jednak do chwili obecnej nie zawarto
porozumień w tej kwestii. Proponowany przez Dol-
nośląski Oddział Wojewódzki NFZ poziom finanso-
wania świadczeń w okresie listopad–grudzień 2009 r.
zapewnia dostęp do niezbędnych świadczeń, tj. ratu-
jących życie oraz przypadków pilnych.
W tym kontekście należy poinformować, że w dniu
15 października 2009 r. prezes Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wydał zarządzenie nr 48/2009/ DEF
w sprawie zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r.,
zwiększając koszty świadczeń zdrowotnych w pla-
nach oddziałów wojewódzkich Narodowego Fundu-
szu Zdrowia o kwotę 247 866 tys. zł w ramach środ-
ków z funduszu zapasowego, w tym Dolnośląskiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ o kwotę 77 072 tys. zł,
oraz w dniu 4 sierpnia 2009 r. wydał zarządzenie
nr 37/2009/DEF, którym dokonał zmiany planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r., roz-
dysponowując dodatni wynik finansowy za rok 2008
w wysokości 1 152 117 tys. zł, w tym dla Dolnośląskie-
go Oddziału Wojewódzkiego NFZ 58 432 tys. zł.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010 sporządzonego przez pre-
zesa NFZ ze względu na dysproporcję w wysokościach
środków przydzielanych poszczególnym oddziałom
wojewódzkim funduszu, która w przypadku niektó-
rych OW NFZ może prowadzić do niemożności po-
krycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji – do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie informuję uprzejmie, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która w dniu 16 paź-
dziernika została podpisana przez prezydenta RP.
Ustawa ta wejdzie w życie po upływie siedmiu dni od
dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
669
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia) jako jednego
z kryteriów podziału środków wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może być
niższa niż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r. obowiązującym
w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2 ww. ustawy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 października 2009 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie możliwości rozwiązania problemu
wybudowanego wbrew zapisom miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego
budynku w Gdyni przy ul. Inżynierskiej (5005)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Zbi-
gniewa Kozaka z dnia 9 października 2009 r. doty-
czącym budynku położonego w Gdyni przy ul. Inży-
nierskiej wybudowanego wbrew zapisom miejscowe-
go planu zagospodarowania przestrzennego, uprzej-
mie informuję, iż zleciłem właściwej miejscowo Pro-
kuraturze Apelacyjnej w Gdańsku dokonanie ustaleń
niezbędnych do udzielenia przez ministra sprawiedli-
670
wości prokuratora generalnego odpowiedzi w przed-
miotowej sprawie.
Po ich analizie niezwłocznie powiadomię Pana
Marszałka o zajętym stanowisku.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 29 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sylwestra Pawłowskiego
w sprawie wstrzymania przez Łódzki Oddział
Wojewódzki NFZ rozpatrywania wniosków
o zawarcie umów w rodzaju podstawowa
opieka zdrowotna w zakresie świadczeń
pielęgniarskich podstawowej opieki zdrowotnej
finansowanych metodą zadaniową (5009)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Sylwestra Pawłowskiego, posła na
Sejm RP, z dnia 9 października 2009 r. w sprawie
wstrzymania przez Łódzki Oddział Wojewódzki Na-
rodowego Funduszu Zdrowia rozpatrywania wnio-
sków o zawarcie umów w rodzaju podstawowa opieka
zdrowotna w zakresie świadczeń pielęgniarskich
podstawowej opieki zdrowotnej, przekazaną przy pi-
śmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
RP, z dnia 14 października 2009 r., znak: SPS-024-
-5009/09, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
W odniesieniu do pytań zawartych w przedmioto-
wej interpelacji uprzejmie informuję, iż jak wynika
z wyjaśnień Narodowego Funduszu Zdrowia oraz
Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ powyższa
sytuacja spowodowana jest przyczynami ekonomicz-
nymi leżącymi po stronie funduszu, polegającymi na
braku ponadplanowych przychodów, jakie umożliwi-
łyby dokonanie zmian w planie finansowym Narodo-
wego Funduszu Zdrowia na 2009 i w efekcie tego
podejmowanie nowych zobowiązań finansowych
w przedmiotowym zakresie świadczeń. Należy bo-
wiem zauważyć, iż przy zawieraniu umów w rodzaju
podstawowa opieka zdrowotna w zakresie świadczeń
pielęgniarskich POZ trzeba, oprócz przepisów wska-
zanych w dziale IV ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.), dotyczących postępowania w spra-
wie zawarcia umów ze świadczeniodawcami, brać pod
uwagę również przepisy przedmiotowej ustawy ogra-
niczające Narodowy Fundusz Zdrowia w zakresie
wydatkowania środków na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej w danym roku.
Zgodnie bowiem z art. 132 ust. 5 ww. ustawy wy-
sokość łącznych zobowiązań funduszu wynikających
z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości wydatków przewidzianych na
ten cel w planie finansowym funduszu. Ponadto we-
dług art. 118 ust. 1 ww. ustawy plan finansowy fun-
duszu musi być zrównoważony w zakresie przycho-
dów i kosztów.
Dlatego też w sytuacji gdy oddział wojewódzki
funduszu nie był w stanie, ze względów finansowych,
zrealizować umowy na warunkach wskazanych przez
świadczeniodawcę, dyrektor oddziału wojewódzkiego
funduszu mógł wstrzymać się od zawarcia przedmio-
towych umów. Należy także zauważyć, iż sam fakt
wystąpienia przez świadczeniodawcę z gotowością
zawarcia umowy nie przesądza o obowiązku jej za-
warcia po stronie oddziału wojewódzkiego funduszu,
jeżeli już na etapie zawierania umowy fundusz nie
może się wywiązać z jej postanowień.
Jednocześnie według informacji z Łódzkiego Od-
działu Wojewódzkiego NFZ świadczenia pielęgniar-
skie POZ w obecnym stanie zawartych umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w zupełności za-
bezpieczają potrzeby świadczeniobiorców na terenie
województwa łódzkiego w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 28 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wyłączenia przez WSSE Inwest-Park
sp. z o.o. nieruchomości położonych w Nowej
Rudzie w rejonie ul. Kłodzkiej, oznaczonych
geodezyjnie obr. 7, AM 16, dz. nr 1/89, 1/86, 1/71,
1/128 i 1/129, o łącznej powierzchni 3,0690 ha,
z granic specjalnej strefy ekonomicznej (5027)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłanki Moniki Wielichowskiej, otrzyma-
ne przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 20 paź-
dziernika br., znak: SPS-024-5027/09, uprzejmie in-
formuję, że procedowana obecnie zmiana granic stre-
fy wałbrzyskiej nie przewiduje wyłączenia terenów
w Nowej Rudzie.

Zarządzający strefą wałbrzyską skorygował
w tym zakresie wniosek o zmianę granic WSSE
INVEST–PARK i poinformował burmistrza Nowej
Rudy o tej decyzji pismem z dnia 30 września br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 26 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
kwestionującego art. 48 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych dotyczący
przekształcania mieszkań zakładowych (5028)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Grzegorza Tobiszowskiego,
nr SPS-024-5028/09, w sprawie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego kwestionującego art. 48 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych dotyczący przekształca-
nia mieszkań zakładowych, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
W wyroku z dnia 15 lipca 2009 r., sygn. akt K
64/07, Trybunał Konstytucyjny rozpatrzył wniosek
grupy posłów o zbadanie zgodności z Konstytucją RP
niektórych przepisów trzech ustaw: ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, jej nowelizacji z dnia 14
czerwca 2007 r. i ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze.
W orzeczeniu tym trybunał stwierdził między in-
nymi, że niezgodny z konstytucją jest art. 48 ust. 3
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Przepis
ten utracił moc obowiązującą w dniu ogłoszenia wy-
roku, tj. 27 lipca 2009 r.
Uznany za niekonstytucyjny ust. 3 art. 48 stano-
wił, że w przypadku gdy spółdzielnia mieszkaniowa
nabyła nieodpłatnie mieszkanie od przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub pań-
stwowej jednostki organizacyjnej, najemca żądający
przeniesienia własności lokalu powinien pokryć kosz-
ty dokonanych przez spółdzielnię nakładów koniecz-
nych przeznaczonych na utrzymanie budynku, w któ-
rym znajduje się ten lokal.
W konsekwencji uznania za niezgodnego z kon-
stytucją tylko ust. 3 w art. 48 istnieje stan prawny,
z którego wynika, że zgodnie z ust. 1 tego artykułu
na pisemne żądanie najemcy spółdzielczego lokalu
mieszkalnego, przejętego w powyższy sposób przez
spółdzielnię mieszkaniową, spółdzielnia jest obowią-
671
zana zawrzeć z nim umowę przeniesienia własności
lokalu, po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynika-
jących z umowy najmu lokalu,
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania wy-
nikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku,
jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Po orzeczeniu trybunału z literalnej analizy
art. 48 ust. 1 ww. ustawy, w szczególności pkt 2, moż-
na wnioskować, że w przypadku nieodpłatnego na-
bycia przez spółdzielnię budynku spółdzielnia obo-
wiązana jest zawrzeć z najemcą umowę przeniesienia
własności lokalu po dokonaniu przez niego wyłącznie
spłaty ewentualnego zadłużenia z tytułu świadczeń
wynikających z umowy najmu lokalu, czyli np. zadłu-
żenia z tytułu czynszu.
Jednak taka interpretacja przepisów różni się od
uzasadnienia przez trybunał omawianego wyroku,
w którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in.,
że „kwestionowany przepis stanowi ingerencję w przy-
sługujące spółdzielni mieszkaniowej prawo własno-
ści, polegającą na takim jego ograniczeniu, które nie
znajduje dostatecznego uzasadnienia i nie spełnia
konstytucyjnych warunków dopuszczalności ograni-
czeń o tak daleko idącym zakresie. Założenie, w myśl
którego najemca spółdzielczego lokalu mieszkalnego,
będącego – przed nieodpłatnym przejęciem przez spół-
dzielnię – mieszkaniem przedsiębiorstwa państwo-
wego, państwowej osoby prawnej lub państwowej
jednostki organizacyjnej, jest uprawniony do nabycia
własności tego lokalu, mimo że łączna kwota wpła-
cona przez niego na rzecz spółdzielni nie będzie sta-
nowiła odzwierciedlenia wartości rynkowej lokalu,
oznacza nie tylko formalne pozbawienie spółdzielni
własności części jej mienia, ale także umniejszenie
wartości ekonomicznej majątku spółdzielni należą-
cego do ogółu jej członków (por. sygn. K 5/01). Wyni-
ka to stąd, że kwestionowany przepis stanowi nieuza-
sadnioną ingerencję w przysługujące właścicielowi
prawo rozporządzania rzeczą”.
Trybunał stwierdził także, iż „art. 48 ust. 3 u.s.m.
w trojaki sposób ogranicza swobodę rozporządzania
przez właściciela lokalem mieszkalnym. Po pierwsze,
zobowiązuje go w sposób bezwzględny do przeniesie-
nia przysługującego mu prawa, jeżeli najemca złoży
odpowiedni”wniosek«. Po drugie, w kwestionowanym
przepisie określona została osoba, na której rzecz
spółdzielnia mieszkaniowa ma dokonać przeniesienia
własności. Po trzecie, ustawodawca wyznaczył war-
tość świadczenia przypadającego właścicielowi w za-
mian za utracony lokal, która rażąco odbiega od jego
wartości rynkowej (por. sygn. K 33/00). Powyższe
oznacza, że spółdzielnia mieszkaniowa pozbawiona
została nie tylko swobody podjęcia decyzji o zbyciu
własności lub zachowaniu jej w swoim ręku, ale tak-
że odebrano jej wpływ na to, komu przypadnie wła-
sność lokalu, a ponadto – co jeszcze istotniejsze –
ograniczono możliwość oddziaływania na ustalenie
672
wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego
w zamian za utraconą własność (por. sygn. K 33/00).
Tym samym zdaniem Trybunału Konstytucyjnego
doszło do naruszenia istoty prawa własności poprzez
wprowadzenie ograniczeń dotyczących podstawowe-
go uprawnienia składającego się na treść prawa wła-
sności.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego wynikają-
ca z art. 48 ust. 3 u.s.m. ingerencja we własność pry-
watną idzie tak daleko, że nie znajduje należytego
konstytucyjnego uzasadnienia. Nieodpłatne nabycie
mieszkań należących do państwowych jednostek or-
ganizacyjnych nie daje dostatecznej podstawy do
osłabienia obecnej ochrony własności przysługującej
spółdzielniom mieszkaniowym”.
Podnieść przy tym należy, że po wejściu w życie
omawianego orzeczenia pojawił się problem z grupą
najemców, którzy przed opublikowaniem wyroku
z dnia 15 lipca 2009 r., tj. przed dniem 27 lipca 2009 r.,
złożyli wnioski o przekształcenie przysługującej im
umowy najmu w prawo odrębnej własności i z róż-
nych przyczyn, w tym niezależnych od nich samych,
nie stali się właścicielami zajmowanych mieszkań.
Ponieważ w swoim orzeczeniu trybunał nie odniósł
się do sposobu realizowania wcześniej złożonych i nie-
zrealizowanych wniosków, to w obecnym stanie
prawnym wnioski tych najemców nie mogą być moim
zdaniem rozpatrywane w oparciu o zakwestionowany
przez Trybunał Konstytucyjny art. 48 ust. 3.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że ostatecz-
ne rozstrzygnięcie kwestii wpłat przy przenoszeniu
prawa własności na żądanie najemcy lokalu usytu-
owanego w budynku nabytym przez spółdzielnie nie-
odpłatnie będzie możliwe po uzupełnieniu art. 48
w wyniku ewentualnej nowelizacji ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych bądź w oparciu o orzecz-
nictwo sądów powszechnych.
Z uwagi na znaczne zaawansowanie prac legisla-
cyjnych nad przygotowaną przez rząd nowelizacją
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych obejmującą
zmiany po wcześniejszym wyroku Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. akt P
16/08, nie było możliwe uwzględnienie w niej zmian
będących konsekwencją nowszego, omawianego wy-
roku z dnia 15 lipca br.
Uprzejmie informuję, że rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druk sej-
mowy nr 2348) oczekuje właśnie na pierwsze czyta-
nie w Komisji Infrastruktury. Od woli parlamentu
zależy zatem decyzja o potrzebie ewentualnego uzu-
pełnienia tego projektu. Deklaruję gotowość Mini-
sterstwa Infrastruktury do współdziałania w tym
zakresie.
W razie braku lub nieskuteczności takiej inicja-
tywy działania w zakresie przygotowania stosow-
nego projektu ustawy uwzględniającego wyrok try-
bunału z dnia 15 lipca 2009 r. podejmie minister
infrastruktury.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 27 października 2009 r.