Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 74 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 22, 23 i 24 września 2010 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie (cd.)
oraz odpowiedzi na zapytania

część 3

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 74. posiedzenia Sejmu
w dniach 22, 23 i 24 września 2010 r.
część 3
str.
Odpowiedzi na interpelacje (cd.)
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1129
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1132
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . .1133
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1133
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1134
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1135
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1138
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1139
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1140
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1141
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1142
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1143
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1143
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1145
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 1146
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 1147
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1149
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . .1149
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1153
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1154
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . .1155
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1157
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1158
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1160
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1161
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1162
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . .1163
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1165
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1167
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1168
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1169
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 1175
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 1177
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 1178
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 1178
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1180
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1180
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1181
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1182
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1184
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1185
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1187
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1189
str.
str.
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1190
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1191
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . .1192
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1194
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1195
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1195
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1196
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1197
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1198
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1198
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1199
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . 1200
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1201
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . 1202
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . 1203
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1204
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . 1204
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . 1205
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . 1205
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . 1206
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . 1207
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . 1208
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1210
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . .1212
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1213
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1219
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . 1222
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1223
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . 1226
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . 1226
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . 1229
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1231
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1232
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . 1233
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1234
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1235
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1235
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1237
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . 1238
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1240
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . 1241
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1243
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . 1244
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1247
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . 1250
 str.
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1253
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1257
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . .1257
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . 1258
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . 1260
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1261
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . 1264
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . 1266
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . 1267
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1269
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . .1273
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1275
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . .1276
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1277
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1278
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . 1280
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1281
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1282
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1283
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . 1283
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1284
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . .1285
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1291
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . 1294
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1295
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . 1296
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . 1296
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1297
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1298
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1298
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1299
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1301
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1302
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1303
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1305
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1305
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1307
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1308
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1310
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1312
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1313
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1314
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1316
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 1317
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1318
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . 1320
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1321
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1322
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . 1324
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . .1325
Szef Służby Cywilnej
Sławomir Marek Brodziński . . . . . . . . . . . .1327
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . 1329
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1330
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1331
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1332
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1334
str.
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1337
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . 1338
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . 1340
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . 1342
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1343
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1344
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1345
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . .1347
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1348
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . 1349
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1350
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1351
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1352
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1352
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . 1353
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . 1354
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1355
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . 1355
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . 1356
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1357
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . 1359
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . 1360
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . 1360
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1361
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1363
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . 1363
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1365
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1366
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . 1369
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . .1372
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1372
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1373
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1373
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1374
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1375
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . .1376
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . 1376
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . .1377
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1380
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . 1386
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . 1386
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1388
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1388
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . 1390
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1392
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1392
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . 1396
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1397
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . 1397
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . 1399
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. .1399
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1400
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1401
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1401
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1402
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1403
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1406
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1407
 str.
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1409
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1409
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1410
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1411
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1412
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . 1413
Podsekretarz stanu Piotr Kołodziejczyk . . .1414
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1415
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . .1416
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1416
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1418
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . .1420
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1420
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1421
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1422
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1423
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1425
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1426
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1427
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . .1428
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1429
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . .1429
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1431
Odpowiedzi na zapytania
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . .1432
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1432
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1433
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1434
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . .1434
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1435
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1436
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1436
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1437
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1439
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . .1442
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1443
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . 1444
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . 1445
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1447
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . .1449
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1450
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . .1451
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1451
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1452
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . .1454
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1454
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1455
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1456
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1457
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1457
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1458
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1467
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1468
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . .1469
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1470
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1471
str.
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1471
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1473
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 1474
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 1474
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1475
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1477
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . .1478
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . .1479
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1481
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1482
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . .1483
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1485
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1487
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . .1488
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . .1488
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . .1489
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1490
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1491
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1491
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1492
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1494
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1495
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . .1496
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 1498
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1499
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . 1500
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1502
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1502
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1503
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . 1504
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1505
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1505
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1506
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . .1507
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1508
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . 1509
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1510
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1511
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1512
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1513
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1513
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1519
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1520
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1521
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1522
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1522
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1523
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1524
Prezes Rządowego Centrum Legislacji
Maciej Berek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1525
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1526
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1527
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1531
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . .1532
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . 1533
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1537
 str.
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1538
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . 1540
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1542
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . 1543
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . .1543
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1545
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1546
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . 1548
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1551
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1552
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1559
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1561
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1562
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1563
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1564
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1565
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . 1566
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . .1567
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . 1568
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1570
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . .1571
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1571
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . .1572
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1573
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . .1574
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . .1574
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1576
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1577
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1578
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1578
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1579
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . 1583
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . 1583
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . 1586
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . 1586
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . 1588
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1591
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . .1591
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1592
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1593
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . 1594
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . 1596
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . 1598
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1598
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . 1599
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . 1600
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1601
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1602
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1603
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1603
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . 1604
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1605
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . .1608
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . 1609
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1611
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . .1615
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1615
str.
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 1617
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 1617
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1618
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1619
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1620
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1621
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1622
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . .1623
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1627
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1628
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1630
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1631
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1632
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1632
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1633
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1634
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1634
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . .1635
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . .1636
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . .1637
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1637
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . .1638
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . 1640
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1641
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1642
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . 1644
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1644
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . 1646
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1647
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . 1648
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1649
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . .1650
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . .1651
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1652
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . .1653
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1654
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . .1656
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1658
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1659
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . 1660
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . .1662
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1672
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1672
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1673
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1673
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1674
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . .1675
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1676
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 1676
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . . 1678
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . .1679
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . 1680
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1681
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1681
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1682
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . .1683
 str.
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . .1683
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . 1684
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . 1686
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1687
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1687
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . 1688
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1688
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1689
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1689
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1690
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1691
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1692
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1693
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1693
str.
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1694
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1695
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . 1696
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1697
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . 1699
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . .1700
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 1701
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1701
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1702
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1702
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1703
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . .1704
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . .1704
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE (cd.)
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie leczenia nowotworu nerek
terapią niestandardową (17374)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Włodzimierza Karpińskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 5 sierpnia 2010 r. (SPS-023-17374/10),
w sprawie leczenia nowotworu nerek terapią niestan-
dardową uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych in-
formacji.
Uprawnienia świadczeniobiorców do świadczeń
opieki zdrowotnej oraz warunki ich udzielania zosta-
ły uregulowane w przepisach ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.). W art. 15 zawarty jest
katalog świadczeń gwarantowanych, obejmujący
m.in. podstawową opiekę zdrowotną, ambulatoryjną
opiekę specjalistyczną, leczenie szpitalne, programy
zdrowotne, zaopatrzenie w produkty lecznicze. Zgod-
nie z upoważnieniem art. 31b ww. ustawy kwalifika-
cji danego świadczenia opieki zdrowotnej jako świad-
czenia gwarantowanego dokonuje minister zdrowia
po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych, biorąc pod uwagę kryteria
określone w art. 31a ustawy, które muszą być
uwzględnione przy kwalifikowaniu świadczeń opieki
zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, że o leczeniu pacjentów
decydują lekarze, którzy dokonują kwalifikacji pa-
cjentów do leczenia z zastosowaniem wysokospecja-
listycznych leków w ramach programów terapeutycz-
nych lub procedur szpitalnych. Niemniej problem
zbyt częstego stosowania interferonu alfa u chorych
na raka nerki był przedmiotem dyskusji między mi-
nistrem zdrowia i konsultantem krajowym w dzie-
dzinie onkologii klinicznej i należy przypuszczać, że
zostanie rozwiązany wraz z kolejnymi modyfikacjami
programu terapeutycznego leczenia raka nerki.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. W kwestii dostępu pacjentów chorych na raka
nerki do nowych terapii dopuszczonych w Europie
pragnę wskazać, że jednym z ważniejszych leków sto-
sowanych w Europie w terapii raka nerki jest suni-
tynib (Sutent), który otrzymał pozytywną rekomen-
dację Agencji Oceny Technologii Medycznych. Zgod-
nie z opinią konsultanta krajowego w dziedzinie on-
kologii klinicznej lek ten jest najbardziej skuteczny
w terapii raka nerki. Pozytywna rekomendacja pre-
zesa agencji stanowiła podstawę wprowadzenia do
realizacji, w drodze rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 11 stycznia 2010 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu programów zdrowotnych,
terapeutycznego programu zdrowotnego leczenia
raka nerki substancją czynną sunitynib (Sutent), fi-
nansowaną w ramach programu.
2. Odnosząc się do pytania dotyczącego dostępu
pacjentów do skutecznych terapii, uprzejmie infor-
muję, że regulacje dające możliwość finansowania
nowych terapii leczenia nowotworów zostały wpro-
wadzone przez ministra zdrowia wyżej wymienionym
rozporządzeniem w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu programów zdrowotnych. Pojawiają-
ce się nowe technologie leczenia nowotworów są do-
stępne dla chorych w Polsce w ramach chemioterapii
niestandardowej, a także zapewniona jest ciągłość
leczenia. Zgodnie z ww. rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. jest możliwe finan-
sowanie leczenia w ramach chemioterapii niestan-
dardowej w przypadku:
— kontynuacji uprzednio przyznanego leczenia
jako praw nabytych pacjentów; chorzy, którym finan-
sowano już leczenie danym lekiem w ramach umów
finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
w programie chemioterapii niestandardowej, zacho-
wują prawo do kontynuacji terapii mimo negatywnej
rekomendacji prezesa AOTM, pod warunkiem po-
twierdzenia pozytywnej odpowiedzi na leczenie,
— zastosowania produktu leczniczego poza wska-
zaniami rejestracyjnymi,
— braku rekomendacji prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych dla danego świadczenia,
w szczególności nowych terapii wchodzących na ry-
nek, jeszcze nieocenionych przez agencję i nieobję-
tych wykazem świadczeń gwarantowanych.
Zgodnie z wytycznymi finansowania leczenia
w ramach programu chemioterapii niestandardowej
substancja czynna nie może być finansowana we
wskazaniu negatywnie ocenionym przez AOTM, co
oznacza, że nie mogą być wydawane zgody na rozpo-
częcie nowych terapii danym lekiem, jednakże bez-
względnie zapewniona jest kontynuacja leczenia
u osób, u których nie stwierdzono progresji choroby.
W przypadku braku rekomendacji agencji zgodę na
finansowanie świadczeń w ramach świadczenia che-
mioterapii niestandardowej z zastosowaniem nowych
produktów leczniczych wydaje dyrektor oddziału wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia na pod-
stawie wniosku, po spełnieniu warunków zawartych
w rekomendacji Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Warunkowa akceptacja finansowania świad-
1130
czenia w programie chemioterapii niestandardowej
może być udzielana do momentu wydania przez pre-
zesa Agencji Oceny Technologii Medycznych reko-
mendacji w sprawie zakwalifikowania danego świad-
czenia jako świadczenia gwarantowanego.
W 2009 r. Komisja Europejska wydała pozwolenie
na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego Afi-
nitor, zawierającego substancję czynną ewerolimus,
który jest dostępny w Polsce. Lek Afinitor stosowany
jest w leczeniu pacjentów z zaawansowanym rakiem
nerkowokomórkowym. Jest to nowy produkt leczni-
czy, który nie był przedmiotem oceny agencji. W związ-
ku z tym warunkowa zgoda na finansowanie tego
świadczenia w ramach chemioterapii niestandardo-
wej może być udzielana przez dyrektorów oddziałów
wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia. Po-
nadto w ostatnim okresie Europejska Agencja Le-
ków pozytywnie oceniła produkt leczniczy Votrient
(pazopanib), który jest aktywny w rozsianym raku
nerki. Wkrótce lek ten będzie dostępny w Polsce
i zgodnie z obowiązującym stanem prawnym do mo-
mentu wydania rekomendacji przez prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych akceptacja finanso-
wania świadczenia będzie możliwa, w ramach pro-
gramu chemioterapii niestandardowej, przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
3. Nowe technologie medyczne podlegają sukce-
sywnie ocenie Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych i na tej podstawie, a także na podstawie opinii
konsultantów krajowych, opracowywane są progra-
my terapeutyczne. Należy także podkreślić, iż leki
stosowane w chemioterapii niestandardowej to sub-
stancje bardzo kosztowne, często o ciężkich i poważ-
nych działaniach niepożądanych, stosowane w znacz-
nym zakresie niezgodnie ze wskazaniami rejestra-
cyjnymi (niezgodnie z charakterystyką produktu
leczniczego). Ich stosowanie przynosi słabo udoku-
mentowane efekty kliniczne (mała ilość badań kli-
nicznych, badania kliniczne na małej liczbie osób),
które często są mocno ograniczone. W związku z po-
wyższym ich stosowanie wymaga szczególnego nad-
zoru i monitorowania. Elementem procesu oceny
leku jest poddanie go walidacji przez Agencję Oceny
Technologii Medycznych. Rekomendacja prezesa AOTM
stanowi wyraz oceny aktualnych dowodów nauko-
wych potwierdzających skuteczność leku oraz ewen-
tualnych zagrożeń wynikających z jego stosowania,
z uwzględnieniem również kosztów terapii. W ostat-
nim okresie minister zdrowia zlecił Agencji Oceny
Technologii Medycznych przygotowanie rekomenda-
cji dla produktu leczniczego ewerolimus (Afinitor).
Obecnie agencja oczekuje na nadesłanie przez pod-
miot odpowiedzialny uzupełniających materiałów.
Przewiduje się, że rekomendacja zostanie przekazana
ministrowi zdrowia na początku przyszłego roku.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że mi-
nister zdrowia musi podejmować decyzje o objęciu
refundacją nowych terapii ze szczególną rozwagą,
kierując się opinią ekspertów, mając na względzie in-
teres społeczny, jak również stabilność budżetu Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie ograniczenia dostępu chorych na
raka jelita grubego oraz raka nerki
do leków w ramach terapii niestandardowej
(17375)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pani Bożeny Sławiak, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 5 sierp-
nia 2010 r. (SPS-023-17375/10), w sprawie ogranicze-
nia dostępu chorych na raka jelita grubego oraz raka
nerki do leków w ramach terapii niestandardowej
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych oraz warunki ich udzielania zostały
określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do wy-
mienionej ustawy. W art. 15 ww. ustawy zawarty jest
katalog świadczeń gwarantowanych, które przysłu-
gują świadczeniobiorcy, obejmujący m.in. podstawo-
wą opiekę zdrowotną, leczenie szpitalne, rehabilita-
cję leczniczą, świadczenia wysokospecjalistyczne,
programy zdrowotne, produkty lecznicze. Podstawą
zakwalifikowania świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego w zakresie, o którym
mowa w art. 15, jest ocena uwzględniająca kryteria
wymienione w art. 31a ustawy, które muszą być
uwzględnione przy kwalifikowaniu świadczeń opieki
zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych, jak
również tryb podejmowania decyzji w sprawie kwa-
lifikacji świadczeń opieki zdrowotnej do wykazu
świadczeń gwarantowanych.
Kwalifikacji danego świadczenia zdrowotnego
jako świadczenia gwarantowanego, zgodnie z upo-
ważnieniem art. 31b ww. ustawy, dokonuje minister
zdrowia, po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Natomiast postępo-
wanie w sprawie zawarcia i realizacji umowy w oma-

wianym zakresie świadczeń oraz warunki wymaga-
ne od świadczeniodawców, w tym szczegółowe zasady
rozliczania i finansowania tych świadczeń, określa
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia. Realizacja
terapeutycznego programu zdrowotnego następuje
po zakwalifikowaniu danego świadczenia jako świad-
czenia gwarantowanego, w formie rozporządzenia
ministra zdrowia, w wykazie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu terapeutycznych programów zdro-
wotnych oraz warunków ich realizacji.
Odnosząc się do kwestii dostępu chorych na raka
jelita grubego do leków w ramach terapii niestandar-
dowej, informuję, że prezes Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych rekomendował ministrowi zdrowia
zakwalifikowanie świadczenia: leczenie przerzutowe-
go raka jelita grubego z wykorzystaniem produktu
leczniczego bevacizumab (Avastin), w ramach pro-
gramu zdrowotnego Narodowego Funduszu Zdrowia,
jako świadczenia gwarantowanego. Obecnie są pro-
wadzone prace w Ministerstwie Zdrowia z udziałem
specjalistów związane z opracowaniem (przygotowa-
nie pełnych opisów warunków realizacji) nowych pro-
gramów zdrowotnych, m.in. programu „Leczenie
przerzutowego raka jelita grubego z wykorzystaniem
produktu leczniczego bevacizumab (Avastin) w ra-
mach terapeutycznego programu zdrowotnego Naro-
dowego Funduszu Zdrowia”.
W kwestii dostępności leczenia chorych na raka
nerki w ramach terapii niestandardowej pragnę po-
informować, że jednym z leków stosowanych w tera-
pii raka nerki jest sunitynib (Sutent), który otrzymał
pozytywną rekomendację Agencji Oceny Technologii
Medycznych. Zgodnie z opinią konsultanta krajowe-
go w dziedzinie onkologii klinicznej lek ten jest naj-
bardziej skuteczny w terapii raka nerki. Pozytywna
rekomendacja prezesa agencji stanowiła podstawę
wprowadzenia do realizacji, w drodze rozporządzenia
ministra zdrowia, terapeutycznego programu zdro-
wotnego leczenia raka nerki substancją czynną su-
nitynib (Sutent) finansowaną w ramach programu.
W kwestii poruszonej w interpelacji, dotyczącej
zbyt częstego stosowania u pacjentów z rakiem ner-
ki interferonu alfa wyjaśniam, że o leczeniu pacjen-
tów decydują lekarze, którzy na podstawie oceny
stanu zdrowia dokonują kwalifikacji pacjentów do
leczenia z zastosowaniem wysokospecjalistycznych
leków w ramach programów terapeutycznych lub
procedur szpitalnych. Minister zdrowia nie ma moż-
liwości monitorowania i oceniania schematów lecze-
nia stosowanych przez poszczególnych specjalistów.
Niemniej jednak problem ten był przedmiotem dys-
kusji pomiędzy ministrem zdrowia i konsultantem
krajowym w dziedzinie onkologii klinicznej i należy
przypuszczać, że zostanie rozwiązany wraz z kolej-
nymi modyfikacjami programu terapeutycznego le-
czenia raka nerki.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Leczenie chorych z zastosowaniem nowych me-
tod leczenia w ramach terapii niestandardowej jest
dostępne dla chorych na nowotwory. Regulacje doty-
1131
czące możliwości finansowania nowych terapii lecze-
nia nowotworów zostały wprowadzone rozporządze-
niem ministra zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu pro-
gramów zdrowotnych. Zgodnie z ww. rozporządze-
niem jest możliwe finansowanie leczenia w ramach
chemioterapii niestandardowej w przypadku:
— kontynuacji uprzednio przyznanego leczenia
jako praw nabytych pacjentów; chorzy u których fi-
nansowano już leczenie danym lekiem w ramach
umów finansowanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w programie chemioterapii niestandardo-
wej, zachowują prawo do kontynuacji terapii mimo
negatywnej rekomendacji prezesa AOTM, pod wa-
runkiem potwierdzenia pozytywnej odpowiedzi na
leczenie,
— zastosowania produktu leczniczego poza wska-
zaniami rejestracyjnymi,
— braku rekomendacji prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych dla danego świadczenia,
w szczególności nowych terapii wchodzących na ry-
nek, jeszcze nieocenionych przez agencję i nieobję-
tych wykazem świadczeń gwarantowanych.
Zgodnie z wytycznymi finansowania leczenia
w ramach programu chemioterapii niestandardowej
substancja czynna nie może być finansowana we
wskazaniu negatywnie ocenionym przez AOTM, co
oznacza, że nie mogą być wydawane zgody na rozpo-
częcie nowych terapii danym lekiem, jednakże bez-
względnie zapewniona jest kontynuacja leczenia
u osób, u których nie stwierdzono progresji choroby.
W przypadku braku rekomendacji agencji zgodę na
finansowanie świadczeń w ramach świadczenia che-
mioterapii niestandardowej z zastosowaniem nowych
produktów leczniczych wydaje dyrektor oddziału wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia na pod-
stawie wniosku świadczeniodawcy, po spełnieniu wa-
runków zawartych w rekomendacji Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Wniosek musi być pozytyw-
nie zaopiniowany przez zespół kwalifikujący, następ-
nie zaakceptowany przez właściwego konsultanta
wojewódzkiego. Zgoda dyrektora oddziału wojewódz-
kiego NFZ może być udzielana do momentu wydania
przez prezesa rekomendacji w sprawie danego świad-
czenia. W ramach ww. uregulowań może być finan-
sowany lek Afinitor (ewerolimus), stosowany w leczeniu
zaawansowanego raka nerki, dopuszczony w 2009 r.
przez Komisję Europejską, który nie był przedmio-
tem oceny agencji. Ponadto w ostatnim okresie Eu-
ropejska Agencja Leków pozytywnie oceniła produkt
leczniczy Votrient (pazopanib), który jest aktywny
w rozsianym raku nerki. Lek ten będzie dostępny
w Polsce. Do momentu wydania rekomendacji przez
prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych, do-
tyczącej ww. substancji, akceptacja finansowania
tych świadczeń będzie możliwa.
2. W Ministerstwie Zdrowia są prowadzone prace
z udziałem specjalistów, związane z opracowaniem
pełnych opisów warunków realizacji programu tera-
peutycznego dla chorych na raka jelita grubego z wy-
1132
korzystaniem produktu leczniczego bevacizumab.
Jednakże na obecnym etapie nie mogę określić kon-
kretnego terminu zakończenia prac. Przedmiotowy
projekt rozporządzenia oraz program zdrowotny zo-
stanie, zgodnie z obowiązującą procedurą, przekaza-
ny do uzgodnień zewnętrznych i umieszczony na
stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia i w Biu-
letynie Informacji Publicznej.
3. Przy tworzeniu nowych programów terapeu-
tycznych muszą być spełnione warunki zawarte
w rekomendacji Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Opracowane projekty programów muszą być
zaakceptowane przez określone gremia specjalistów.
Brane są pod uwagę, oprócz skuteczności klinicznej
leku i bezpieczeństwa stosowania, koszty terapii,
zwłaszcza w kontekście uzyskiwanych efektów zdro-
wotnych. Prowadzone są często długotrwałe negocja-
cje cenowe. Minister zdrowia musi podejmować de-
cyzje o objęciu refundacją nowych terapii ze szczegól-
ną rozwagą, kierując się opinią ekspertów, mając na
względzie interes społeczny, jak również stabilność
budżetu Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie małoletnich
pracujących przymusowo na rzecz III Rzeszy,
lecz niedeportowanych poza teren
Rzeczypospolitej Polskiej
w jej granicach sprzed 1939 r. (17376)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17376/10, przekazującym interpelację
posłanki Bożeny Sławiak w sprawie osób małoletnich
pracujących przymusowo na rzecz III Rzeszy i ZSRR
przedstawiam, co następuje.
Kwestia przyznania świadczeń dla małoletnich
ofiar wojny była przedmiotem prac parlamentarnych
Sejmu i Senatu RP kilku już kadencji. W latach 1996–
–1997 w Senacie III kadencji prowadzone były prace
nad projektem ustawy o świadczeniu dla małoletnich
ofiar wojny 1939–1945. Drugą próbą był wniesiony
w 1999 r. przez prezydenta RP projekt ustawy
o świadczeniu pieniężnym przysługującym małolet-
nim ofiarom wojny 1939–1945 za wykonywanie pra-
cy przymusowej na rzecz III Rzeszy i Związku Socja-
listycznych Republik Radzieckich. W Sejmie IV ka-
dencji trwały również prace nad senackim projektem
ustawy o świadczeniu pieniężnym dla małoletnich
ofiar wojny 1939–1945 (druk nr 1670), a w Sejmie V
kadencji nad poselskimi projektami ustaw o świad-
czeniu pieniężnym dla małoletnich ofiar wojny (dru-
ki nr 1019 i 1022), które były kolejną próbą przyzna-
nia małoletnim ofiarom wojny rekompensaty finan-
sowej za podleganie represjom w okresie wojny. Wszyst-
kie wspomniane projekty nie zyskały aprobaty ów-
czesnych parlamentarzystów, zwłaszcza z uwagi na
brak precyzyjnej definicji małoletniej ofiary wojny
i wynikającą z tego niemożność oszacowania kosztów
wejścia w życie proponowanych rozwiązań.
Obecnie w sejmowej Komisji Polityki Społecznej
i Rodziny trwają prace nad poselskim projektem
ustawy o świadczeniu pieniężnym dla małoletnich
ofiar wojny 1939–1945 oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (druk nr 634). W stosunku do tego pro-
jektu rząd zajął negatywne stanowisko, głównie ze
względu na koszt dla budżetu państwa oraz trudną
sytuację finansów publicznych. Należy jednak dodać,
iż część potencjalnych beneficjentów tego projektu
(tj. osoby, które zostały deportowane do pracy w ob-
rębie granic II RP) uzyskała po wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. (K 49/07)
możliwość pobierania świadczeń na podstawie usta-
wy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym
przysługującym osobom deportowanym do pracy
przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez
III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Ra-
dzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, z późn. zm.). Po-
nadto osoby, które – nie mając ukończonych 16 lat
i nie będąc deportowane – świadczyły przymusowo
pracę na rzecz III Rzeszy, otrzymały już stosowne
świadczenia ze środków Fundacji Polsko-Niemieckie
Pojednanie. Należy zauważyć, że już obecnie Polska
w porównaniu z innymi krajami o podobnych losach
ma najbardziej rozbudowany katalog ustaw, na mocy
których są wypłacane świadczenia pieniężne z tytu-
łu wydarzeń sprzed ponad półwiecza. Dlatego wąt-
pliwości budzi zasadność rozszerzania tego katalogu
o kolejne ustawy, w których polskie państwo, polskie
społeczeństwo, miałoby brać odpowiedzialność finan-
sową za niegodziwe czyny innych państw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie złego stanu dróg oraz braku
właściwego oznakowania szlaków
komunikacyjnych w woj. podkarpackim (17377)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Burego, przekazaną przy
piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17377/10, w sprawie złego stanu dróg oraz braku
właściwego oznakowania szlaków komunikacyjnych
w woj. podkarpackim, przedstawiam następujące wy-
jaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Resort infrastruktury dokłada wszelkich starań,
aby zadania wchodzące w zakres jego kompetencji
i właściwości wykonywać zgodnie z wymogami pra-
wa, wszelkimi procedurami oraz dobrymi praktyka-
mi, z korzyścią dla wszystkich użytkowników dróg.
W podejmowanych działaniach, m.in. poprzez okre-
ślanie kierunków rozwoju sieci komunikacyjnej oraz
wydawanie przepisów techniczno-budowlanych i eks-
ploatacyjnych dróg, ma na uwadze przede wszystkim
bezpieczeństwo użytkowników dróg.
Na podstawie art. 3 ust. 1–3 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.)
zadania w zakresie budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania i ochrony dróg oraz zarządzania nimi
finansowane są przez:
— ministra właściwego do spraw transportu za
pośrednictwem generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad w odniesieniu do dróg krajowych,
— samorząd województwa w odniesieniu do dróg
wojewódzkich,
— samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg po-
wiatowych.
Zadania w zakresie finansowania budowy, prze-
budowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg gmin-
nych oraz zarządzania nimi finansowane są z budże-
tów gmin. W granicach miast na prawach powiatu
zadania w zakresie finansowania, budowy, przebu-
dowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania
drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg
ekspresowych, finansowane są z budżetów tych miast.
Jak wynika z powyższego, w obecnym stanie praw-
nym resort infrastruktury nie ma możliwości finan-
sowania zadań na drogach innej kategorii niż drogi
krajowe.
Jednocześnie informuję, iż resort infrastruktury,
realizując „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, przyjęty uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r., przyczynia się do popra-
wy zdolności komunikacyjnych m.in. województwa
podkarpackiego. Dzięki realizowanym zadaniom,
wśród których należy wymienić autostradę A4 na
1133
odcinku Tarnów – Korczowa, drogę ekspresową S19
Stobierna – Rzeszów, obwodnicę Jarosławia, oraz
wielu innym inwestycjom drogowym poprawi się
komfort i bezpieczeństwo użytkowników dróg kra-
jowych na terenie interesującego pana posła woje-
wództwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie opłat za przywóz
paliwa spoza UE do Polski (17378)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo wicemarszałka Sejmu RP pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 5 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-17378/10,
dotyczące interpelacji pana posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie opłat za przywóz do Polski paliwa spoza
Unii Europejskiej uprzejmie informuję, że obowiązu-
jący limit 600 l paliwa zwolnionego z VAT i akcyzy
z tytułu jego przywozu z krajów trzecich do Polski
w standardowym zbiorniku (baku) handlowego po-
jazdu samochodowego (innego niż handlowy pojazd
samochodowy do przewozu więcej niż 9 osób włącznie
z kierowcą) został wprowadzony w związku z imple-
mentacją dyrektywy Rady 2007/74/WE z dnia 20 grud-
nia 2007 r. w sprawie zwolnienia towarów przywożo-
nych przez osoby podróżujące z państw trzecich
z podatku od wartości dodanej i akcyzy (Dz. Urz. UE
L 346 z 29.12.2007, str. 6).
Art. 11 ww. dyrektywy stanowi, że państwa człon-
kowskie zwalniają z VAT i akcyzy w przypadku do-
wolnego pojazdu silnikowego paliwo znajdujące się
w standardowym zbiorniku paliwa. Podobne rozwią-
zanie przewiduje również art. 112 rozporządzenia
Rady (EWG) nr 918/83 ustanawiającego wspólnoto-
wy system zwolnień celnych (Dz. U. WE L 105
z 23.04.1983 r., s. 1 i nast., z późn. zm.), zgodnie
z którym paliwa przewożone w zwykłych zbiornikach
pojazdów silnikowych, użytkowych pojazdów silni-
kowych i pojazdów jednośladowych oraz pojemników
specjalnego przeznaczenia są zwolnione z przywozo-
wych należności celnych. W zakresie podatku VAT
oraz podatku akcyzowego postanowiono utrzymać
limit zwolnienia, zwiększając jednocześnie trzy-
krotnie jego wielkość. Ustalając limit zwolnienia
od akcyzy na poziomie 600 l, kierowano się przede
wszystkim założeniami budżetu państwa, uwzględ-
1134
niając również przeciwstawne stanowiska podmio-
tów różnych branż, których dotyczyła przedmiotowa
zmiana.
Za zwiększeniem limitu opowiadali się przedsta-
wiciele polskich przewoźników, żądając całkowitego
zniesienia ograniczeń w przywozie paliw z krajów
nienależących do Unii Europejskiej. W opinii prze-
woźników wspomniane ograniczenia powodują nie-
konkurencyjność polskich firm transportowych w han-
dlu międzynarodowym. Z kolei przedstawiciele pol-
skich właścicieli stacji paliw (dystrybutorów) żądali
maksymalnego zmniejszenia limitu. Powyższe prze-
ciwstawne stanowiska podmiotów kupujących i sprze-
dających paliwo, razem ze wspomnianymi wcześniej
przesłankami budżetowymi, doprowadziły do od-
stąpienia od zupełnego zniesienia limitu w przy-
wozie paliwa w bakach, co umożliwia dyrektywa
2007/74/WE.
Jednocześnie należy zauważyć, iż przepis art. 85
lit. a dyrektywy Rady 2009/132/WE z dnia 19 paź-
dziernika 2009 r. określający zakres stosowania
art. 143 lit. b oraz c dyrektywy 2006/112/WE w od-
niesieniu do zwolnienia z podatku od wartości doda-
nej przy ostatecznym imporcie niektórych towarów
umożliwia państwom członkowskim możliwość ogra-
niczenia stosowania zwolnienia w zakresie paliwa
znajdującego się w standardowych zbiornikach han-
dlowych pojazdów mechanicznych i kontenerów spe-
cjalnych, gdy pojazdy przybywają z państwa lub te-
rytorium trzeciego, do 200 l na każdy pojazd i każdą
podróż.
Odnosząc się do poszczególnych pytań postawio-
nych przez pana posła, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Ad 1. Ministerstwo Finansów nie przewiduje na
dzień dzisiejszy możliwości zniesienia limitów paliwa
przywożonego do Polski w bakach samochodów spo-
za Unii Europejskiej. Wprowadzone limity zostały
bowiem podyktowane ochroną interesów państwa
i mają na celu zapobieżenie nadmiernemu przywozo-
wi paliwa z państw trzecich. Obowiązujący obecnie
limit zwolnienia przedmiotowego paliwa ustalono na
optymalnym poziomie, odpowiednim do założeń bu-
dżetowych. Szacując w roku 2008 zwiększenie limitu
zwolnionego paliwa o 400 l, oparto się na danych
z lat poprzednich dotyczących liczby pojazdów wjeż-
dżających do kraju z państw trzecich (Rosja, Biało-
ruś, Ukraina) oraz z Litwy. Oszacowano wówczas, że
zwiększenie z 200 l do 600 l ilości zwolnionego paliwa
może powodować zmniejszenie dochodów z tytułu
podatków „granicznych” oraz opłaty paliwowej o ok.
0,46 mld zł rocznie, przy założeniu, że natężenie
transportu nie ulegnie istotnym zmianom.
Powyższe szacunki określiły przybliżone zmniej-
szenie wpływów budżetowych. Oceniając trafność tej
prognozy, należy wziąć pod uwagę trudne do zmie-
rzenia czynniki, takie jak zmiany koniunktury go-
spodarczej wpływające na wielkość transportu mię-
dzypaństwowego czy ilość paliwa wywożonego przez
przedmiotowe pojazdy z kraju, która wpływa zdecy-
dowanie na zwiększenie dochodów. Na wielkość do-
chodów z tytułu importu paliwa wwożonego do Pol-
ski w bakach pojazdów przekraczających wschodnią
granicę kraju istotny wpływ ma również fakt, iż kie-
rowcy tych pojazdów wybierają trasy najbardziej dla
nich opłacalne. Z tego względu najczęściej użytkowa-
na jest trasa przez terytorium Litwy, gdzie nie obo-
wiązują limity ilościowe przywozu paliw zwolnionych
od akcyzy w standardowych zbiornikach pojazdów
samochodowych.
Ad 2. Ministerstwo Finansów nie prowadzi obec-
nie prac legislacyjnych we wskazanym zakresie.
Ewentualne zniesienie ograniczeń ilościowych mo-
głoby bowiem spowodować negatywne skutki budże-
towe, a także nadużycia związane z przywozem do
Polski nieopodatkowanego paliwa i późniejszą jego
sprzedażą na terytorium kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przepisów regulujących obowiązki
pracodawców związane z wysokimi
temperaturami powietrza atmosferycznego
(17379)
Szanowna Pani Marszałek! W związku z przesła-
niem przy piśmie z dnia 5 sierpnia br., znak: SPS-
-023-17379/10, interpelacji pana posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie przepisów regulujących obowiązki
pracodawców związane z wysokimi temperaturami
powietrza atmosferycznego uprzejmie informuję.
Przepisy określające obowiązki pracodawców ma-
jące na celu przeciwdziałanie negatywnym skutkom
oddziaływania na pracowników warunków atmosfe-
rycznych, w szczególności wysokich temperatur po-
wietrza, są zawarte w ustawie Kodeks pracy oraz
aktach wykonawczych do tej ustawy. Zgodnie z art. 207
§ 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany chro-
nić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie
bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, w tym
m.in. reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia
bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać
środki podejmowane w celu doskonalenia istniejące-
go poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników,
biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykony-
wania pracy.
W wydanym na podstawie ww. ustawy rozporzą-
dzeniu ministra pracy i polityki społecznej z dnia

26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów
bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r.
Nr 169, poz. 1650, z późn. zm.) zostały określone
w szczególności następujące wymagania:
— w pomieszczeniach pracy należy zapewnić od-
powiednią temperaturę, wymianę powietrza oraz
zabezpieczenie przed niekorzystnymi warunkami
cieplnymi i nasłonecznieniem (§ 15 ust. 1),
— okna i świetliki powinny być wyposażone w od-
powiednie urządzenia eliminujące nadmierne opero-
wanie promieni słonecznych padających na stanowi-
ska pracy (§ 29 ust. 3),
— pomieszczenia i stanowiska pracy powinny być
zabezpieczone przed niekontrolowaną emisją ciepła
w drodze promieniowania, przewodzenia i konwekcji
oraz przed napływem chłodnego powietrza z ze-
wnątrz (§ 31),
— stanowiska pracy znajdujące się na zewnątrz
pomieszczeń powinny być tak usytuowane i zorgani-
zowane, aby pracownicy byli chronieni przed zagro-
żeniami związanymi w szczególności z warunkami
atmosferycznymi, w tym opadami, niską lub wysoką
temperaturą, silnym wiatrem (§ 45 ust. 4),
— pracodawca jest obowiązany zapewnić wszyst-
kim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne na-
poje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okreso-
wo w warunkach szczególnie uciążliwych zapewnić
oprócz wody inne napoje (§ 112).
Zgodnie natomiast z rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilak-
tycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279)
pracodawca jest obowiązany zapewnić odpowiednie
napoje pracownikom zatrudnionym:
— przy pracach na otwartej przestrzeni przy tem-
peraturze otoczenia powyżej 25ºC,
— na stanowiskach pracy, na których temperatu-
ra spowodowana warunkami atmosferycznymi prze-
kracza 28ºC.
Pragnę również zauważyć, że przepisy Kodeksu
pracy dotyczące czasu pracy (w tym art. 129, 142
i 145) umożliwiają pracodawcom skracanie czasu
pracy lub zmianę godzin pracy także w przypadku,
jeśli niekorzystne warunki atmosferyczne (wysoka
temperatura powietrza) wpływają na dużą uciążli-
wość podczas wykonywania pracy.
Powyższe przepisy są, moim zdaniem, wystarcza-
jące do zapewnienia przez pracodawców ochrony pra-
cowników przed działaniem niekorzystnych warun-
ków atmosferycznych, w szczególności wysokiej tem-
peratury powietrza.
Ponadto pragnę nadmienić, że do kontroli prze-
strzegania prawa pracy, w tym przepisów bezpieczeń-
stwa i higieny pracy, powołana jest Państwowa In-
spekcja Pracy podległa Sejmowi RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
1135
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie finansowania przedsięwzięć
środowiskowych z budżetów gmin i powiatów
(17380)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17380/
10, dotyczące interpelacji posłów Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego w sprawie instrumentów fi-
nansowych służących do finansowania ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej przez budżety powiatów
i gmin po likwidacji powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej oraz gminnych fun-
duszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej (sa-
morządowych funduszy celowych – wyodrębnionych
rachunków bankowych), uprzejmie przedkładam na-
stępującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze,
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska, dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
w dotychczasowych proporcjach stanowią dochody
budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należności
i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych i gmin-
nych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej wynika bezpośrednio z założeń reformy finansów
publicznych opracowanej przez Ministerstwo Finan-
sów. Akt normatywny stanowiący fundament tej re-
formy, tj. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), przewi-
duje funkcjonowanie w sektorze finansów publicz-
nych wyłącznie państwowych funduszy celowych
1136
pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też po
wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło 1 stycznia
2010 r.) w sektorze finansów publicznych nie mogą
funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych, w szcze-
gólności powiatowe i gminne fundusze ochrony śro-
dowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182)
przygotowanym przez ministra finansów w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska
podjął działania zmierzające do zmiany przepisów
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także
w tym, że te fundusze celowe, będące wyodrębniony-
mi rachunkami bankowymi, nie mogłyby zostać
przekształcone w inną formę prawno-organizacyjną
jednostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody w dotychczasowych pro-
porcjach miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w za-
kresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9,
15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r., do
zadań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r.
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 „Zasad techniki prawodaw-
czej”), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-

lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221 usta-
wy o finansach publicznych jest uzależnione od speł-
nienia następujących warunków. Po pierwsze, pod-
miot otrzymujący dotację nie może być podmiotem
zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po dru-
gie, podmiot otrzymujący dotację nie może działać
w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja celowa
może być udzielona wyłącznie na cel publiczny zwią-
zany z realizacją zadań jednostki samorządu teryto-
rialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na podsta-
wie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji pod-
miotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie reali-
zowane przez ten podmiot powinno mieć charakter
celu publicznego związanego z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej dotacji
celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie przez jed-
nostkę samorządu terytorialnego osobie fizycznej
określonej kwoty środków publicznych na dofinanso-
wanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć zgodnej
z polityką gminy), ale o powierzenie osobie fizycznej
wykonywania zadania związanego z realizacją zadań
jednostki samorządu terytorialnego na rzecz ogółu
mieszkańców i przekazanie środków publicznych na
ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
1137
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego bezpośrednio osobom fizycz-
nym realizującym prywatne inwestycje tych osób,
niemniej zgodne z celami określonymi w przepisach
ustawy Prawo ochrony środowiska. Zawarcie w usta-
wie Prawo ochrony środowiska tego rodzaju regulacji
stanowiących w swej istocie przepisy szczególne (lex
specialis) w stosunku do przepisów ustawy o finan-
sach publicznych pozwoliłoby na stworzenie nowego
instrumentu finansowego w postaci szczególnego ro-
dzaju dotacji udzielanej przez gminy i powiaty. Pod-
stawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby prze-
pisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa proces le-
gislacyjny w Sejmie, gdzie poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska (druk
nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez Komisję Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Jednocześnie jest uzgadniany projekt stanowiska
rządu wobec przedmiotowego poselskiego projektu
ustawy. W dniu 29 lipca 2010 r. projekt stanowiska
rządu został przyjęty przez Komitet Stały Rady Mi-
nistrów i rekomendowany do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
1138
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie art. 29a ustawy
z dnia 22 maja 2009 r. o zmianie ustawy
o strażach gminnych, ustawy o Policji
oraz ustawy Prawo o ruchu drogowym (17381)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 5 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17381/10)
dotyczącego interpelacji posłów na Sejm RP pana Jac-
ka Tomczaka i pana Jana Filipa Libickiego z dnia
20 lipca 2010 r. w sprawie art. 29a ustawy z dnia
22 maja 2009 r. o zmianie ustawy o strażach gmin-
nych, ustawy o Policji oraz ustawy Prawo o ruchu
drogowym, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, że art. 29a ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) dodany został do usta-
wy na mocy art. 1 pkt 23 ustawy z dnia 22 maja 2009 r.
o zmianie ustawy o strażach gminnych, ustawy o Po-
licji oraz ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
Nr 97, poz. 803) i wszedł w życie z dniem 24 grudnia
2009 r. Przepis ten reguluje zagadnienia związane
z czasem pracy strażników gminnych (miejskich).
Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy o strażach gmin-
nych, obowiązki pracownicze strażnika powinny być
ustalone w sposób pozwalający na ich wykonywanie
w ramach przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięcio-
dniowym tygodniu pracy w 4-miesiecznym okresie
rozliczeniowym. Tygodniowy czas pracy strażnika
gminnego (miejskiego), łącznie z pracą w godzinach
nadliczbowych, nie może przy tym przekraczać prze-
ciętnie 48 godzin w 4-miesięcznym okresie rozlicze-
niowym (art. 29a ust. 2 ww. ustawy). Strażnikom
zagwarantowany został także w każdym tygodniu
nieprzerwany odpoczynek w wymiarze nie krótszym
niż 35 godzin oraz nieprzerwany odpoczynek dobowy
w wymiarze nie krótszym niż 11 godzin (art. 29a
ust. 3 ww. ustawy).
Gwarancje powyższe nie mają jednak bezwzględ-
nego charakteru, albowiem w art. 29a ust. 4 przed-
miotowej ustawy przewidziano, że przepisy art. 29a
ust. 1–3 ustawy nie mają zastosowania w sytu-
acjach, które wymagają podjęcia środków do ochro-
ny życia lub zdrowia obywateli, a także bezpieczeń-
stwa zbiorowości, a w szczególności w związku
z powszechnym zagrożeniem bezpieczeństwa pu-
blicznego, katastrofą, klęską żywiołową lub prze-
stępstwem o charakterze terrorystycznym. W ta-
kich przypadkach możliwe jest zatem wprowadzanie
innych zasad rozliczania czasu pracy niż określone
w wymienionych przepisach.
Bez względu jednak na wskazany powyżej wyją-
tek od przewidzianych w art. 29a ust. 1–3 ustawy
zasad ustalania czasu pracy strażników gminnych
(miejskich), zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy straż-
nikowi w zamian za czas przepracowany w godzi-
nach nadliczbowych przysługuje w tym samym wy-
miarze, w okresie rozliczeniowym, czas wolny od
pracy albo może mu zostać przyznany dodatek do
wynagrodzenia.
Przepis art. 29a ust. 5 ustawy o strażach gmin-
nych zapewnia zatem strażnikowi gminnemu (miej-
skiemu) otrzymywanie czasu wolnego od pracy
w zamian za każdą przepracowaną godzinę nadlicz-
bową albo może mu zostać przyznany dodatek do wy-
nagrodzenia.
Wskazać w związku z tym należy, że przepisy za-
warte w art. 29a ustawy stanowią lex specialis
w stosunku do regulacji zawartych w ustawie z dnia
21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych
(Dz. U. Nr 223, poz. 1458) oraz w Kodeksie pracy.
Przepisy działu szóstego Kodeksu pracy określają
bowiem ogólne zasady kształtowania czasu pracy,
które mogą być modyfikowane poprzez wprowadza-
nie przepisów szczególnych, w szczególności w tzw.
pragmatykach służbowych, czyli w ustawach regulu-
jących odrębnie zasady wykonywania pracy lub peł-
nienia służby przez określone grupy zawodowe. Taką
pragmatyką służbową w odniesieniu do pracowników
samorządowych jest ustawa o pracownikach samo-
rządowych, a w przypadku strażników gminnych
(miejskich), których zaliczyć należy do szczególnej
grupy pracowników samorządowych, ustawa o stra-
żach gminnych. Zgodnie z art. 32 ustawy o strażach
gminnych, w sprawach dotyczących strażników,
a nieuregulowanych w ustawie, mają zastosowanie
przepisy o pracownikach samorządowych. Ustawa
o pracownikach samorządowych zawiera natomiast
w art. 43 ust. 1 odesłanie do odpowiedniego stoso-
wania przepisów Kodeksu pracy w sprawach nieure-
gulowanych w tej ustawie. Oznacza to, że przepisy
ustawy o pracownikach samorządowych, a w dalszej
kolejności – odpowiednio – Kodeksu pracy, mają do
strażników gminnych (miejskich) zastosowanie je-
dynie w sytuacjach, gdy dane zagadnienie nie zosta-
ło uregulowane w przepisach ustawy o strażach
gminnych.
Dodać przy tym należy, że przepis art. 29a ust. 5
ustawy o strażach gminnych dotyczy wszystkich
przypadków wykonywania przez strażnika pracy
w godzinach nadliczbowych, również pracy w godzi-
nach nadliczbowych w niedzielę lub święto. Oznacza
to, że zarówno w przypadku wykonywania przez
strażnika gminnego (miejskiego) pracy w godzinach
nadliczbowych w ramach pięciodniowego tygodnia
pracy, jak i w przypadku wykonywania przez tego
strażnika pracy w godzinach nadliczbowych w nie-
dzielę i w święta, strażnikowi, zgodnie z art. 29a ust. 5
ustawy, przysługuje w tym samym wymiarze, w okre-
sie rozliczeniowym, czas wolny od pracy albo może
mu zostać przyznany dodatek do wynagrodzenia.

Odnosząc się w tym stanie prawnym do pytania
zadanego w interpelacji wskazać należy, że art. 29a
ust. 5 ustawy stanowi kompleksową regulację praw-
ną w normowanym zakresie w odniesieniu do straż-
ników gminnych (miejskich).
Ustawodawca używając w art. 29a ust. 5 ustawy
zwrotu: „czas wolny od pracy albo może mu zostać
przyznany dodatek do wynagrodzenia” wskazuje na
dwie – alternatywne – formy rekompensaty za czas
przepracowany przez strażnika w godzinach nadlicz-
bowych, tj. czas wolny od pracy albo dodatek do wy-
nagrodzenia.
Niemniej jednak konstrukcja przepisu art. 29a
ust. 5 ustawy o strażach gminnych uprawnia do
stwierdzenia, że co do zasady, w pierwszej kolejności
w zamian za czas przepracowany w godzinach nad-
liczbowych strażnikowi przysługuje czas wolny od
pracy. Natomiast alternatywnie może mu zostać
przyznany dodatek do wynagrodzenia, co w następ-
stwie wydaje się przesądzać o tym, że decyzja
w przedmiocie możliwości przyznania strażnikowi
właśnie tej formy rekompensaty pozostaje ostatecz-
nie w gestii jego pracodawcy. Wobec powyższego, nie-
zbędnym pozostaje również wspomnienie, że formu-
łując zakres normatywny analizowanego przepisu
ustawodawca posłużył się terminem „dodatek do wy-
nagrodzenia”, a nie zaś „dodatkowe wynagrodzenie”,
co jest istotne z uwagi na to, że w świetle mechani-
zmów funkcjonujących w systemie prawa pracy wska-
zane pojęcia nie są tożsame.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie płynnego przekształcenia
gospodarstwa pomocniczego Wojskowe Zakłady
Lotnicze nr 3 w instytucję gospodarki
budżetowej (17383)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka w sprawie
płynnego przekształcenia gospodarstwa pomocnicze-
go Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3 w instytucję go-
spodarki budżetowej (SPS-023-17383/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Art. 87 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepi-
sy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.) przewiduje zakoń-
1139
czenie do końca bieżącego roku likwidacji zakładów
budżetowych i gospodarstw pomocniczych. W resor-
cie obrony narodowej kwestię tę reguluje decyzja mi-
nistra obrony narodowej nr 399/MON z dnia 1 grud-
nia 2009 r. w sprawie organizacji procesu likwidacji
w resorcie obrony narodowej zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych oraz utworzenia nowych
form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22,
poz. 243).
Pierwotnie zakładanym rozwiązaniem, zmierza-
jącym do utrzymania funkcjonowania Wojskowych
Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie, było utworze-
nie na ich bazie instytucji gospodarki budżetowej,
zgodnie z art. 116 ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych. Ponieważ jednak
tego rodzaju instytucję można utworzyć wyłącznie
w celu realizacji zadań publicznych, konieczne było
zaproponowanie rozwiązania w postaci wniesienia
składników majątkowych zakładów w formie wkładu
niepieniężnego (aportu) do jednej z jednoosobowych
spółek Skarbu Państwa – wojskowych zakładów lot-
niczych. Rozwiązanie to umożliwiłoby również płyn-
ne przejście pracowników do utworzonego w ten spo-
sób nowego zakładu pracy. Wniosek ten został przeze
mnie zaakceptowany, niemniej jednak podstawą do
podjęcia ostatecznych decyzji odnośnie do przyszłości
Wojskowych Zakładów Lotniczych w Dęblinie będą
wykonane przez zainteresowane spółki stosowne
analizy techniczno-organizacyjne i ekonomiczne, do-
tyczące ich działalności po ewentualnym wniesieniu
majątku zakładów.
W związku z powyższym, ze względu na koniecz-
ność sprawnej reorganizacji przedsiębiorstwa, opra-
cowany został projekt harmonogramu zasadniczych
przedsięwzięć związanych z likwidacją gospodarstwa
pomocniczego Jednostki Wojskowej nr 4219 – Woj-
skowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie oraz
integracji tych zakładów z jednym z wojskowych za-
kładów lotniczych SA. Ponadto resort obrony naro-
dowej oczekuje obecnie na przedstawienie wiążącego
stanowiska ministra finansów i ministra skarbu pań-
stwa odnośnie do powyższej propozycji przekształce-
nia. Celem podejmowanych działań pozostaje nie-
zmiennie utrzymanie zdolności produkcyjnych Woj-
skowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
1140
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie braku wytycznych
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
do art. 36 tzw. ustawy antypowodziowej
dotyczącego ulgi w postaci odroczenia
płatności składek pracowniczych
na rzecz ZUS i NFZ przez przedsiębiorstwa
poszkodowane w powodzi (17384)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17384/10, dotyczące interpelacji posła
Jarosława Żaczka w sprawie braku wytycznych Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej do art. 36 tzw.
ustawy antypowodziowej dotyczącego ulgi w postaci
odroczenia płatności składek pracowniczych na rzecz
ZUS i NFZ przez przedsiębiorstwa poszkodowane
w powodzi, w oparciu o stanowisko członka Zarządu
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uprzejmie wyja-
śniam, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych na bieżą-
co żywo interesował się sytuacją płatników składek
prowadzących pozarolniczą działalność na terenach
zalanych przez powódź. Dlatego też już w maju br.
zostały skierowane do terenowych jednostek organi-
zacyjnych zakładu pierwsze wyjaśnienia dotyczące
obsługi poszkodowanych przedsiębiorców.
Ponadto zarówno Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej, jak też Zakład Ubezpieczeń Społecznych uczest-
niczyli w pracach legislacyjnych nad projektem ustawy
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem
skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r.
Natomiast na tle pojawiających się sygnałów
związanych ze stosowaniem przepisów terenowe jed-
nostki organizacyjne niezwłocznie otrzymały szcze-
gółowe wyjaśnienia dotyczące interpretacji przepisów
i zasad obsługi poszkodowanych. W odniesieniu do
zgłaszanych wątpliwości w zakresie wpływu zapisów
ustawy powodziowej na uprawnienia do świadczeń
z ubezpieczeń społecznych i obowiązków przedsię-
biorców Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyjaśnił,
że terenowe jednostki zostały zobowiązane do dzia-
łania według następujących zasad.
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy powodziowej
składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie
zdrowotne oraz inne składki, do poboru których jest
obowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych, należ-
ne za miesiąc kwiecień, maj, czerwiec 2010 r., opła-
cone przez poszkodowanego będącego płatnikiem
tych składek do dnia 30 września 2010 r., uważa się
za opłacone w terminie.
W kwestii uprawnień do świadczeń krótkotermi-
nowych podkreślenia wymaga, iż zgodnie z art. 1
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie cho-
roby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512,
ze zm.) świadczenia pieniężne na warunkach i w wy-
sokości określonych ustawą przysługują osobom ob-
jętym ubezpieczeniem społecznym w razie choroby
i macierzyństwa określonym w ustawie o systemie
ubezpieczeń społecznych, czyli osobom ubezpieczo-
nym. W przypadku osób podlegających obowiązkowo
ubezpieczeniu chorobowemu wypłata świadczeń pie-
niężnych w razie choroby i macierzyństwa jest nie-
zależna od opłacenia składek na te ubezpieczenia
przez płatnika składek. Niewywiązanie się przez
płatnika składek z obowiązku opłacenia składek za
osoby przez niego zgłoszone do ubezpieczeń, w tym
między innymi z powodu trudnej sytuacji finansowej
spowodowanej skutkami powodzi, nie ma wpływu na
wypłatę zasiłków przez zakład.
W stosunku natomiast do osób podlegających do-
browolnie ubezpieczeniu chorobowemu, których pra-
wo do świadczeń pieniężnych w razie choroby i ma-
cierzyństwa jest uzależnione od opłacenia składek na
ubezpieczenie chorobowe we właściwym terminie
i wysokości, uzyskają te świadczenia, jeżeli dochowa-
ją terminu określonego w art. 36 ustawy powodzio-
wej. Zatem osobom tym świadczenia zostaną wypła-
cone, jeżeli składki na dobrowolne ubezpieczenie
chorobowe za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2010 r.
zostaną zapłacone nie później niż w terminie do
30 września 2010 r., po opłaceniu składek.
Odnosząc się do kwestii „wykluczenia” z ubezpie-
czenia chorobowego, należy zauważyć, że zgodnie
z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych ubezpieczenia te ustają od pierwszego
dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono
w terminie składki należnej na te ubezpieczenie.
Tym samym w przypadku zachowania terminu,
o którym mowa w art. 36 ust. 1 ustawy powodziowej,
skutek w postaci ustania dobrowolnego ubezpiecze-
nia za miesiące kwiecień, maj, czerwiec nie nastąpi.
Analogicznie, jak wyżej, fakt zapłaty z zachowa-
niem tego terminu będzie miał znaczenie dla zacho-
wania podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu zdro-
wotnemu (art. 68 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych). Dla innych ubez-
pieczonych fakt terminowego opłacania składek nie
ma znaczenia przy ustalaniu okresów podlegania
obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu. Mają
tu bowiem zastosowanie zasady ogólne.
W odniesieniu do obowiązku przekazania ubez-
pieczonemu informacji, o której mowa w art. 41 ust. 8
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, to po-
winna ona zawierać dane przekazane do ZUS
w imiennym raporcie miesięcznym. Dotyczy więc ona
składek należnych i rozliczonych w raporcie za dany
miesiąc. Tym samym płatnik, przekazując dokumen-
ty rozliczeniowe do zakładu za miesiące: kwiecień,
maj, czerwiec 2010 r., powinien również przekazać
ubezpieczonym te informacje odpowiednio w termi-
nach określonych w powyższej ustawie.
Z uwagi na określenie nowego terminu płatności
składek za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2010 r.
nie powstają skutki prawne w postaci należnych od-
setek za zwłokę. Przekazaniu na indywidualne kon-
ta w OFE podlegać będą wyłącznie należne i opłaco-

ne kwoty składek. W przypadku gdy dotrzymany
będzie termin przekazania tych składek do OFE,
określony w art. 47 ust. 9 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych, zakład nie będzie zobowiązany do
powiększenia przekazywanej kwoty o odsetki. Dopie-
ro opłacenie składek przez płatników po 30 września
2010 r. skutkować będzie naliczeniem właściwych
odsetek, stosownie do uregulowań zawartych w prze-
pisach ustawy o sus. Z dniem bowiem 1 października
2010 r. składki za okres kwiecień–czerwiec 2010 r.
stają się wymagalne ze wszelkimi konsekwencjami
wynikającymi z przepisów prawa dla należności z ty-
tułu składek, które staną się z tym dniem należno-
ściami zaległymi.
Ponadto Zakład Ubezpieczeń Społecznych poin-
formował, że oprócz powyższych wyjaśnień został
opracowany i przekazany do stosowania szczegółowy
tryb rozpatrywania wniosków złożonych przez po-
szkodowanych, w tym także pod kątem zagadnień
związanych z pomocą publiczną. Na stronach inter-
netowych zakładu zamieszczone zostało także
oświadczenie do pobrania przez poszkodowanych,
stanowiące podstawę do przesunięcia terminu płat-
ności składek.
Do terenowych jednostek organizacyjnych Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych w dniu 20 sierpnia 2010 r.
zostały przekazane dodatkowe wytyczne dotyczące
zasad obsługi poszkodowanych płatników składek na
skutek powodzi w sierpniu 2010 r., w związku ze
zmianami, które zostały wprowadzone na mocy usta-
wy z dnia 12 sierpnia 2010 r. o zmianie ustawy
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. oraz
ustawy o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich
z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolne-
go na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U.
Nr 148, poz. 993), a także rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 13 sierpnia 2010 r. w sprawie okresów
i terminów określonych w niektórych przepisach
ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych
z usuwaniem skutków powodzi z 2010 r. (Dz. U.
Nr 148, poz. 994).
Z uwagi na powyższe zmiany legislacyjne, w szcze-
gólności określenie kolejnych terminów płatności
składek należnych za miesiąc lipiec, sierpień i wrze-
sień 2010 r. dla poszkodowanych przedsiębiorców,
oświadczenia stanowiące podstawę do przesunięcia
terminu płatności zostały przekazane do każdej te-
renowej jednostki oraz zamieszczone na stronie in-
ternetowej ZUS.
Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych
zapewnił, że wszelkie wątpliwości zgłaszane przez
terenowe jednostki organizacyjne ZUS są na bieżąco
wyjaśniane, a realizacja zapisów ustawy jest na bie-
żąco monitorowana.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
1141
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie planów restrukturyzacji
Wschodniego Zakładu Spółki PKP Cargo SA
(17385)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka (SPS-023-
-17385/10 z dnia 5 sierpnia 2010 r.) w sprawie planów
restrukturyzacji CT Wschodni PKP Cargo SA, uprzej-
mie informuję, co następuje.
PKP Cargo SA jest spółką prawa handlowego
działającą jako samodzielny podmiot gospodarczy
i wszelkie decyzje w zakresie bieżącego zarządzania,
w tym również określania docelowej struktury orga-
nizacyjnej, leżą w kompetencjach organów statuto-
wych tej spółki.
Uprzejmie informuję, że na przełomie lat 2008/
2009 Zarząd PKP Cargo SA, mając na uwadze trud-
ną sytuację ekonomiczną spółki oraz potrzebę dosto-
sowania jej potencjału do uwarunkowań konkuren-
cyjnego rynku przewozowego, podjął decyzję o wdro-
żeniu wielokierunkowych działań restrukturyzacyj-
nych w celu obniżenia kosztów i poprawy efektywno-
ści we wszystkich obszarach jej działalności. Priory-
tetowym zamierzeniem zarządu spółki było uzyska-
nie konkretnych oszczędności dzięki właściwemu
wykorzystaniu istniejących rezerw oraz wprowadze-
niu najbardziej trafnych rozwiązań w sferze organi-
zacyjnej. Mimo istotnego ograniczenia liczby zakła-
dów i znacznego zmniejszenia zasobów, PKP CARGO
SA realizuje zadania w zakresie zwiększonej masy
towarowej i sukcesywnie bilansuje koszty operacyjne
przychodami. Bieżące wyniki spółki, zarówno finan-
sowe, jak i eksploatacyjne, jednoznacznie potwierdza-
ją słuszność i celowość wprowadzonych dotychczas
zmian. Za I półrocze 2010 r. spółka osiągnęła zysk
netto w wysokości 7,3 mln zł (przy stracie netto
497,5 mln zł w 2009 r.) i przewiozła 54,8 mln t towa-
rów, tj. o 9,6 mln t więcej aniżeli w I półroczu 2009 r.
Jednocześnie, jak wyjaśnia Zarząd PKP Cargo SA,
w pierwszym roku funkcjonowania zakładów spółki
w nowej strukturze organizacyjnej (w 2009 r.) koszty
ogółem uległy obniżeniu o około 28%, podczas gdy
w roku bieżącym kształtują się na tym samym pozio-
mie co w roku poprzednim.
Powyższe, a także dynamika zmian w otoczeniu
rynkowym PKP Cargo SA determinuje Zarząd PKP
Cargo SA do kontynuowania działań restrukturyza-
cyjnych, które uchronią spółkę przed utratą pozycji
na rynku. Dlatego też, kierując się doświadczeniami
zdobytymi w toku wprowadzanych na przełomie lat
2008/2009 zmian oraz w oparciu o wyniki ciągłego
monitorowania efektów funkcjonowania spółki, Za-
rząd PKP Cargo SA zaproponował nową strukturę
spółki opartą na funkcjonowaniu 10 zakładów.
1142
W ocenie Zarządu PKP Cargo SA tworzenie więk-
szych obszarowo jednostek organizacyjnych pozwala
m.in. na: zoptymalizowanie wielkości posiadanych
zasobów i zwiększenie efektywności ich wykorzysta-
nia, zmniejszenie kosztów oraz wygenerowanie środ-
ków na rozwój (inwestycje), usprawnienie procesów
przewozowych, poprawę jakości usług świadczonych
przez spółkę oraz zoptymalizowanie systemu zarzą-
dzania.
Z informacji przedstawionych przez Zarząd PKP
SA wynika, iż projekt organizacyjny zakłada m.in.
funkcjonowanie dotychczasowego CT Wschodniego
w połączeniu z CT Świętokrzyskim, z wyłączeniem
części Centralnej Magistrali Kolejowej oraz z przyłą-
czeniem stacji manewrowej Stalowa Wola Rozwadów
wraz z rejonem obsługiwanym oraz odcinkiem linii
kolejowej: Zwierzyniec Towarowy – Biłgoraj – Stalo-
wa Wola Rozwadów, które dotychczas wchodziły
w skład CT Podkarpackiego.
Uprzejmie informuję, iż w obszarze zarządzania
zasobami ludzkimi realizacja proponowanych przez
Zarząd PKP Cargo SA zmian będzie wiązała się
z koniecznością realokacji pracowników. W pierwszej
kolejności pracownikom bądź zespołom pracowni-
czym zostaną zaproponowane alternatywne miejsca
zatrudnienia w strukturach PKP Cargo SA, bardziej
obciążonych pracą. Z przedstawionych przez Zarząd
PKP Cargo SA informacji wynika, że obecnie ma
miejsce czasowa alokacja pracowników wybranych
grup zawodowych pomiędzy zakładami spółki, w któ-
rych notuje się nadwyżkę zasobów w stosunku do
potrzeb zatrudnieniowych wynikających z wielkości
realizowanych zadań, a tymi, które odczuwają braki
kadrowe.
Należy podkreślić, że proponowana konsolidacja
zakładów poprzez ich łączenie nie jest tożsama z ich
likwidacją, a ponadto wiążące decyzje w kwestii licz-
by i granic zakładów oraz lokalizacji ich siedzib nie
zostały jeszcze podjęte. Zgodnie z wewnętrznymi za-
sadami prowadzenia dialogu społecznego wstępne
propozycje nowego modelu funkcjonowania spółki
zostały przekazane do szerokiej konsultacji społecz-
nej celem przedstawienia merytorycznych uwag i opi-
nii, tak by po wyczerpaniu procedury konsultacyjnej,
przy aktywnym udziale wszystkich zainteresowa-
nych podmiotów, możliwe było wdrożenie najkorzyst-
niejszego rozwiązania z punktu widzenia interesów
spółki i jej pracowników
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie możliwości naruszania
praw człowieka i mobbingu w pracy
w hipermarketach sieci Carrefour
znajdujących się na terenie Polski (17387)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Żaczka w sprawie
możliwości naruszania praw człowieka i mobbingu
w pracy w hipermarketach sieci Carrefour znajdują-
cych się na terenie Polski, przesłaną przy piśmie
z dnia 5 sierpnia br., znak: SPS-023-17387/10, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Do właściwości ministra pracy i polityki społecz-
nej należy przede wszystkim inicjowanie i kształto-
wanie rozwiązań prawnych z zakresu prawa pracy,
w tym też przygotowywanie inicjatyw ustawodaw-
czych z tego zakresu. W związku ze sprawą będącą
przedmiotem interpelacji pana posła pragnę zauwa-
żyć, że Kodeks pracy zawiera zarówno przepisy na-
kładające na pracodawcę obowiązek szanowania god-
ności i innych dóbr osobistych pracownika (art. 111),
jak i przepisy nakładające na pracodawcę obowiązek
przeciwdziałania mobbingowi oraz regulujące upraw-
nienia pracownika, wobec którego był stosowany
mobbing (art. 943). Natomiast minister pracy i poli-
tyki społecznej nie ma ustawowych kompetencji ani
nie dysponuje instrumentami prawnymi dającymi
możliwość bezpośredniego oddziaływania na sto-
sowanie prawa pracy przez pracodawców oraz egze-
kwowania przestrzegania praw pracowniczych,
w tym również pozwalającymi wpływać na praco-
dawców w zakresie wprowadzania konkretnych roz-
wiązań związanych z organizacją pracy. Z tego też
względu nie posiadam bezpośrednich informacji o wy-
stępowaniu oraz skali stosowania przez pracodaw-
ców niezgodnych z prawem postanowień oraz rozwią-
zań dotyczących organizacji i porządku w regulami-
nach pracy.
Instytucją ustawowo powołaną do nadzoru i kon-
troli przestrzegania prawa pracy, w szczególności
przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, jest
Państwowa Inspekcja Pracy. Państwowa Inspekcja
Pracy podlega Sejmowi, a nadzór nad nią w zakresie
ustalonym ustawą sprawuje Rada Ochrony Pracy
(art. 2 ustawy z 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej
Inspekcji Pracy, Dz. U. Nr 89, poz. 589, z późn. zm.).
Państwowa Inspekcja Pracy została wyposażona
w odpowiednie uprawnienia i środki działania umoż-
liwiające ich realizację, jak: prawo wstępu na teren
oraz do obiektów i pomieszczeń podmiotów kontrolo-
wanych, żądanie informacji niezbędnych w toku pro-
wadzonych kontroli, wydawanie nakazów zobowią-
zujących do usunięcia stwierdzonych naruszeń pra-

wa, a także ścigania wykroczeń przeciwko prawom
pracownika określonych w Kodeksie pracy i innych
wykroczeń związanych z wykonywaniem pracy za-
robkowej oraz prawo udziału w postępowaniu w tych
sprawach w charakterze oskarżyciela publicznego.
Oznacza to, że wszelkie zastrzeżenia i wątpliwości co
do zgodności z przepisami prawa pracy regulacji do-
tyczących organizacji i porządku w procesie pracy
stosowane przez pracodawcę mogą być przedmiotem
oceny dokonanej przez inspektora pracy podczas
przeprowadzonej kontroli w tym zakresie. W przy-
padku gdy w jej następstwie okaże się, że stosowany
system organizacji pracy jest niezgodny z prawem,
będzie istniała możliwość podjęcia przez Inspekcję
Pracy interwencji mającej na celu dostosowanie sto-
sowanej u pracodawcy organizacji pracy do przepisów
Kodeksu pracy.
Zgodnie z ustawowym obowiązkiem główny in-
spektor pracy przedkłada Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej, Radzie Ochrony Pracy przy Sejmie RP oraz
Radzie Ministrów roczne sprawozdanie z działalno-
ści Państwowej Inspekcji Pracy wraz z wnioskami
dotyczącymi stanu przestrzegania prawa pracy. Po-
dawane jest ono także do wiadomości publicznej.
Istotną rolę w dziedzinie nadzoru nad przestrzega-
niem prawa pracy odgrywa również Rada Ochrony
Pracy usytuowana przy Sejmie RP, do zadań której
należy wyrażanie stanowiska w sprawach objętych
przedmiotem działania Państwowej Inspekcji Pracy.
W szczególności rada wypowiada się w sprawie pro-
gramu działalności i zadań inspekcji, okresowych
ocen jej działalności oraz formułuje wnioski wynika-
jące z tych ocen. Natomiast w świetle obowiązujących
przepisów minister pracy i polityki społecznej nie ma
uprawnień nadzorczych i kontrolnych nad Państwo-
wą Inspekcją Pracy i w związku z tym nie dysponuje
danymi dotyczącymi zakresu oraz wyników konkret-
nych kontroli przeprowadzanych przez Państwową
Inspekcję Pracy. Niemniej jednak minister pracy
i polityki społecznej w ramach działań podejmowa-
nych w celu zwalczania zjawiska naruszania przez
pracodawców obowiązujących przepisów prawa współ-
pracuje z Państwową Inspekcją Pracy, przekazując
informacje o zgłaszanych przypadkach takich naru-
szeń oraz wnosi o podjęcie stosownych działań kon-
trolnych. Dotychczas do ministra pracy i polityki
społecznej nie wpłynęły sygnały lub skargi dotyczące
naruszania prawa w zakresie mobbingu przez sieć
Carrefour.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
1143
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie ujednolicenia przepisów dotyczących
udzielania pomocy obywatelom
poszkodowanym w wyniku powodzi
oraz w wyniku osuwisk spowodowanych
długotrwałymi opadami deszczu (17388)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 6 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17388/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Kuchcińskiego w sprawie ujednolicenia
przepisów dotyczących udzielania pomocy obywate-
lom poszkodowanym w wyniku powodzi oraz w wy-
niku osuwisk spowodowanych długotrwałymi opada-
mi deszczu, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
uprzejmie informuję, iż MSWiA podtrzymuje stano-
wisko przedstawione w piśmie z dnia 27 sierpnia
2010 r. (sygn. BMP-0713-40-14/10/MM) – kopię ww.
pisma przesyłam w załączeniu*).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie przywrócenia
w ustawie o systemie oświaty przepisu
przeciwdziałającego konieczności kupowania
przez rodziców nowych podręczników
na każdy rok szkolny (17389)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Marka Kuchcińskiego (SPS-023-
-17389/10) w sprawie przywrócenia przepisu w ustawie
o systemie oświaty przeciwdziałającego konieczności
kupowania przez rodziców na każdy rok szkolny no-
wych podręczników, uprzejmie wyjaśniam.
W 1999 r. przeprowadzona została reforma edu-
kacji, która wprowadziła zasadę pluralizmu na ryn-
ku podręczników szkolnych. Powstała bardzo bogata
i zróżnicowana oferta podręczników szkolnych, z któ-
*) Załącznik to odpowiedź nr 17390, str. 1145.
1144
rej nauczyciele mogą korzystać w zależności od pre-
ferowanych metod nauczania i potrzeb uczniów.
Celem tego działania było zapewnienie nauczycie-
lom dostępu do jak najpełniejszej oferty dydaktycznej
i umożliwienie wyboru najlepszego podręcznika, do-
stosowanego do potrzeb danej grupy uczniów.
Ustawą z dnia 11 kwietnia 2007 r. o zmianie usta-
wy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 542) zmieniono
art. 22a ustawy o systemie oświaty, wprowadzając
zapis, iż szkolny zestaw podręczników składa się
z nie więcej niż trzech podręczników dla danych zajęć
edukacyjnych i obowiązuje przez trzy lata szkolne.
Znowelizowane przepisy weszły w życie 24 maja 2007 r.
Intencją tego przepisu było ograniczenie możliwo-
ści częstych zmian wybieranych w kolejnych latach
przez nauczycieli podręczników oraz stworzenie ro-
dzicom możliwości wyboru pomiędzy zakupem pod-
ręczników używanych lub podręczników nowych
w księgarniach. Intencja ta jednak nie mogła zostać
spełniona ze względu na to, że jednocześnie wydaw-
nictwa mogły składać wnioski o dopuszczenie do
użytku szkolnego podręczników zmienionych do 20%
objętości. Tym samym na rynku funkcjonowały pod-
ręczniki o tych samych tytułach różniące się jednak
zawartością.
Przepis ten stał zresztą w sprzeczności z art. 12
ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela, który określa, że
nauczyciel w realizacji programu nauczania ma pra-
wo do swobody stosowania takich metod nauczania,
jakie uważa za najwłaściwsze spośród uznanych
przez współczesne nauki pedagogiczne, oraz do wy-
boru spośród zatwierdzonych do użytku szkolnego
podręczników.
Swoboda doboru narzędzi edukacyjnych do po-
trzeb i możliwości uczniów jest wyrazem realizowa-
nia przez państwo nowoczesnej pedagogiki, rozwija-
jącej indywidualizm każdego ucznia.
Z tych powodów w 2008 r. kolejna zmiana art. 22a
ustawy o systemie oświaty uchyliła przepisy dotyczą-
ce liczby podręczników wchodzących w skład szkol-
nego zestawu podręczników, okresu obowiązywania
zestawu programów nauczania i szkolnego zestawu
podręczników, a także uprawnienia rady pedagogicz-
nej do dokonania zmian w zestawie programów wy-
chowania przedszkolnego, szkolnym zestawie progra-
mów nauczania lub szkolnym zestawie podręczników
(ustawa z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty, ustawy Karta Nauczyciela oraz
ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, Dz. U.
Nr 145, poz. 917). Znowelizowane przepisy weszły
w życie 23 sierpnia 2008 r.
Jednocześnie należy zauważyć, że zmiana ta, choć
zlikwidowała zapisy, które ograniczały szkołę w swo-
bodnym wyborze podręczników dostępnych na ryn-
ku, to nie zabroniła stosowania w kolejnych klasach
tych samych podręczników.
Uprzejmie informuję Pana Posła, iż ze względu na
wskazaną powyżej potrzebę ograniczenia ciągłych
zmian w podręcznikach trwają prace nad nowelizacją
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
8 czerwca 2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku
w szkole programów wychowania przedszkolnego
i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku
szkolnego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730).
Projekt, który jest już po uzgodnieniach międzyre-
sortowych i konsultacjach z partnerami społecznymi,
przewiduje m.in. wprowadzenie ograniczenia (nie
częściej niż raz na 3 lata) możliwości składania wnio-
sku o dopuszczenie kolejnych wydań podręcznika
zmienionych w części stanowiącej nie więcej niż 20%.
Nie ulega wątpliwości, iż podręcznik powinien zawie-
rać treści adekwatne do aktualnego stanu wiedzy
naukowej, w związku z czym powinna być zachowa-
na możliwość jego aktualizacji, jeżeli zmianie ulega
stan wiedzy. Jednakże ograniczenie (nie częściej niż
raz na 3 lata) częstotliwości zmiany wydań podręcz-
nika wydaje się konieczne z uwagi na czynnik eko-
nomiczny i ułatwi nauczycielom i rodzicom możli-
wość wykorzystania i zakupu podręczników używa-
nych, co obecnie jest utrudnione w sytuacji, gdy
wydawca wprowadza na rynek nową wersję podręcz-
nika, w której wprowadzone zostały często niewiel-
kie, kosmetyczne zmiany.
Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 22a
ust. 1 ustawy o systemie oświaty to nauczyciel ma
prawo wyboru podręcznika spośród podręczników
dopuszczonych do użytku szkolnego, a zatem decyzja,
czy i z jakich podręczników korzystać na zajęciach,
należy do nauczyciela i nie ma formalnych przeszkód,
aby nauczyciele wybierali w kolejnych latach te same
podręczniki. W myśl zaś art. 22b ustawy o systemie
oświaty dyrektor szkoły może podejmować działania
organizacyjne umożliwiające obrót używanymi pod-
ręcznikami na terenie szkoły.
W dniu 1 września 2009 r. weszła w życie nowa
podstawa programowa wychowania przedszkolnego
i kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół.
Począwszy od roku szkolnego 2009/2010 w klasach,
w których obowiązuje nowa podstawa programowa,
mogą być stosowane podręczniki zgodne z nową pod-
stawą programową i wpisane do odrębnego wykazu
podręczników zgodnych z tą podstawą.
Wymiana podręczników w związku z nową pod-
stawą programową odbywa się sukcesywnie. W roku
szkolnym 2009/2010 dotyczyła tylko klas I szkół
podstawowych i klas I gimnazjum, w roku szkolnym
2010/2011 nowe podręczniki będą obowiązywały
w klasach II szkół podstawowych i klasach II gim-
nazjum itd.
Należy zwrócić uwagę, że w roku szkolnym 2010/
2011 uczniowie klas I szkół podstawowych i klas
I gimnazjum mają już możliwość odkupienia używa-
nych podręczników od ubiegłorocznych pierwszokla-
sistów, bowiem nauczyciele mają prawo stosować
w kolejnych latach te same podręczniki. Ponadto je-
żeli nauczyciel oceni, że poprzednia wersja podręcz-
nika nie różni się istotnie od tej wpisanej na listę

podręczników zgodnych z nową podstawą programo-
wą i uczniowie bez przeszkód mogliby z niej korzy-
stać, może poinformować uczniów o możliwości ko-
rzystania również z tej wersji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie podjęcia przez rząd
Rzeczypospolitej Polskiej pilnych decyzji
i działań dotyczących prawnej i finansowej
pomocy dla osób poszkodowanych w wyniku
osuwisk w pow. strzyżowskim na Podkarpaciu
(17390)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 6 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17390/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Kuchcińskiego w sprawie podjęcia przez
rząd Rzeczypospolitej Polskiej pilnych decyzji i dzia-
łań dotyczących prawnej i finansowej pomocy dla
osób poszkodowanych w wyniku osuwisk w pow. strzy-
żowskim na Podkarpaciu, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż zarówno działa-
nia podejmowane przez rząd RP w zakresie pomocy
udzielanej osobom poszkodowanych podczas tego-
rocznej powodzi, jak i akty prawne wydane wskutek
powyższego są analogicznie stosowane względem po-
szkodowanych osunięciami ziemi.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca
2010 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z usuwaniem skutków powodzi z 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835, z późn. zm.) przepisy ustawy stosu-
je się w sprawach związanych z usuwaniem skutków
powodzi z 2010 r., a także odpowiednio w sprawach
związanych z usuwaniem skutków osunięć ziemi wy-
wołanych opadami atmosferycznymi, które miały
miejsce w 2010 r. Również ustawa z dnia 11 sierpnia
2001 r. o szczególnych zasadach odbudowy, remontów
i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub
uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U.
Nr 84, poz. 906, z późn. zm.) ma zastosowanie wobec
poszkodowanych w wyniku osunięć ziemi. Noweliza-
cja przepisów ww. ustawy, dokonana ustawą z dnia
6 sierpnia 2010 r. o zmianie ustawy o szczególnych
1145
zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów
budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wy-
niku działania żywiołu oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 149, poz. 996), określiła szczególne zasady
zarówno odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów
budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych m.in.
w wyniku osunięcia ziemi, jak i zagospodarowania
terenów oraz zasady i tryb nabywania nieruchomo-
ści w celu realizacji miejscowych planów odbudowy,
w związku z osunięciem ziemi. Wskazane powyżej
ustawy mają zastosowanie do skutków osunięć ziemi
zaistniałych na obszarze gmin lub miejscowości po-
szkodowanych żywiołem, określonych w rozporzą-
dzeniu prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada
2009 r. w sprawie gmin i miejscowości, w których
stosuje się szczególne zasady odbudowy, remontów
i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub
uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U.
Nr 193, poz. 1492, z późn. zm.).
Osoby poszkodowane w wyniku osuwisk ziemi
mogą otrzymywać zasiłek celowy w kwocie do
6000 zł, jeżeli wskutek strat w gospodarstwach do-
mowych znalazły się w szczególnie trudnej sytuacji,
w której nie mogą zaspokoić niezbędnych potrzeb
bytowych w oparciu o posiadane środki własne. Po-
moc ta przysługuje bowiem niezależnie od rodzaju
klęski żywiołowej.
Poszkodowani mogą ubiegać się także o zasiłki
celowe na remont albo odbudowę budynków miesz-
kalnych lub lokali mieszkalnych w wysokości:
— do 20 tys. zł – w przypadku mniejszych szkód
i rezygnacji przez poszkodowanego z ich wyceny
przez rzeczoznawcę,
— od 20 tys. zł do 100 tys. zł – w pozostałych przy-
padkach, po wycenie szkód przez rzeczoznawcę.
Pomoc w tej formie przysługuje z tytułu zniszczeń
lub uszkodzeń budynków lub lokali mieszkalnych
spowodowanych powodzią, osuwaniem się ziemi, in-
tensywnymi opadami deszczu, nawałnicą, zalaniem
budynku przez wysoki poziom wód gruntowych oraz
wodę przesiąkającą przez wały, jeżeli zdarzenia te
miały miejsce w związku z powodzią, jaka wystąpiła
w miesiącach maj–sierpień 2010 r.
Ponadto jednostki samorządu terytorialnego co-
rocznie mogą ubiegać się o dotacje celowe na odbudo-
wę lub remont mienia komunalnego zniszczonego lub
uszkodzonego w wyniku działania żywiołu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w ramach
działań rządu w celu zapobieżenia osuwiskom w przy-
szłości od 2004 r. w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji realizowany jest projekt „Osło-
na przeciwosuwiskowa”. Celem przedmiotowego pro-
jektu jest finansowanie i dofinansowanie zadań z za-
kresu przeciwdziałania ruchom osuwiskowym ziemi
i usuwania ich skutków, na które składają się: przy-
gotowanie, projektowanie, wykonanie oraz nadzór
nad pojedynczymi zadaniami stanowiącymi część
programu odbudowy, przeniesienia i ochrony obiek-
tów infrastruktury użyteczności publicznej. W ra-
mach ww. projektu realizowane są zadania w dzie-
1146
dzinie naprawy, odbudowy, przeniesienia i ulepszenia
infrastruktury publicznej zniszczonej bądź zagrożo-
nej wystąpieniem ruchów osuwiskowych ziemi lub
erozji brzegu morskiego oraz wykonania systemów
(budowli, urządzeń) zaprojektowanych w celu ochro-
ny zagrożonych obszarów przed powtórnym wystą-
pieniem podobnych zdarzeń katastroficznych. Na
realizację ww. zadań jednostki samorządu terytorial-
nego mogą ubiegać się o dotacje celowe z budżetu
państwa z rezerwy celowej na przeciwdziałanie i usu-
wanie skutków klęsk żywiołowych. Umowy w spra-
wie dofinansowania ww. zadań zawierane będą po
wystąpieniu poszkodowanych jednostek samorządu
terytorialnego. Zasady uczestnictwa w przedmioto-
wym projekcie zostały zamieszczone na stronie inter-
netowej MSWiA pod adresem www.mswia.gov.pl
w zakładce „Sprawy wewnętrzne – Zasady i procedu-
ry w przypadku klęsk żywiołowych”. Przedmiotowy
projekt był początkowo współfinansowany ze środ-
ków kredytu Europejskiego Banku Inwestycyjnego,
środków budżetu państwa oraz (w nieznacznej wyso-
kości) ze środków jednostek wykonujących, czyli sa-
morządów. W latach 2004–2009 na realizację ww.
projektu na terenie kraju przeznaczono środki finan-
sowe w wysokości ponad 350 000 000 zł. Obecnie
realizacja przedmiotowego projektu jest finansowana
z budżetu państwa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż dotychczas
z rezerwy celowej budżetu państwa przeznaczonej na
przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywioło-
wych minister spraw wewnętrzych i administracji
uruchomił środki finansowe w wysokości ponad
601 mln zł z przeznaczeniem na zasiłki celowe dla
poszkodowanych w wyniku tegorocznej powodzi
(tj. w okresie maj–sierpień) oraz zdarzeniami klęsko-
wymi związanymi z tą powodzią.
Na odbudowę zniszczeń spowodowanych przez
osuwiska w miejscowości Kłodne w gminie Limano-
wa oraz w gminie Lanckorona minister spraw we-
wnętrznych i administracji uruchomił dotychczas
środki finansowe w wysokości 20 mln zł, a na sfinan-
sowanie badań geologicznych w zakresie stabilizacji
osuwisk w kontekście zagrożenia budynków miesz-
kalnych – kwotę 2,065 mln zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie proponowanej
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
zmiany obecnie obowiązujących zasad
działania specjalnych ośrodków
szkolno-wychowawczych (17391)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Marka Kuchcińskiego (nr SPS-023-17391/
10) dotyczącą zmiany obecnie obowiązujących zasad
działania specjalnych ośrodków szkolno-wychowaw-
czych, w związku z projektem rozporządzenia w spra-
wie rodzajów i szczegółowych zasad działania placó-
wek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzie-
ży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłat-
ności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci
w tych placówkach, uprzejmie informuję.
Projektując zmiany w § 23 wspomnianego roz-
porządzenia, Ministerstwo Edukacji Narodowej nie
ograniczało możliwości korzystania przez uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim
z edukacji w specjalnych ośrodkach szkolno-wycho-
wawczych. Zapis „w szczególności” zastosowany
w tej regulacji dla określenia, dla jakich grup dzie-
ci, które nie mogą uczęszczać do szkoły w miejscu
zamieszkania, „w szczególności” są prowadzone te
ośrodki, oznacza, że szczególnie rekomendowane
formy kształcenia w specjalnych ośrodkach szkolno-
-wychowawczych dotyczą – w przypadku dzieci i mło-
dzieży z upośledzeniem umysłowym – tych, których
stopień upośledzenia umysłowego zdiagnozowano
jako umiarkowany i znaczny. Uczniowie z upośle-
dzeniem umysłowym w stopniu lekkim mogą reali-
zować obowiązek szkolny lub obowiązek nauki w szko-
łach specjalnych, w szkołach z oddziałami specjal-
nymi, w szkołach integracyjnych, w szkołach z od-
działami integracyjnym, a także w szkołach ogólno-
dostępnych.
W celu wyjaśnienia kwestii dotyczących powyż-
szych regulacji, z inicjatywy pani minister Katarzy-
ny Hall zostały zorganizowane spotkania ze związ-
kami zawodowymi (Forum Związków Zawodowych,
Sekcja Krajowa Oświaty i Wychowania NSZZ „Soli-
darność”, Związek Nauczycielstwa Polskiego), pod-
czas których omówiono uwagi do pakietu projektów
rozporządzeń dotyczących kształcenia uczniów ze
specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz porad-
nictwa i pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
W dniu 2 czerwca br. odbyło się również spotkanie
ze 120 dyrektorami specjalnych ośrodków szkolno-
-wychowawczych, w których zdecydowaną większość
stanowią wychowankowie z upośledzeniem umysło-
wym w stopniu lekkim.

Podczas spotkania pani minister szczegółowo omó-
wiła intencje projektowanych zmian i odpowiedziała
na pytania dyrektorów placówek.
W wyniku dyskusji minister edukacji narodowej
podjęła decyzję o uszczegółowieniu zapisu dotyczące-
go kształcenia dzieci i młodzieży z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim w specjalnych ośrod-
kach szkolno-wychowawczych tak, by nie budził on
żadnych wątpliwości interpretacyjnych, poprzez uwzględ-
nienie w pkt 6 § 23 dzieci i młodzieży z upośledze-
niem umysłowym w stopniu lekkim.
Projekt rozporządzenia z dnia 23 czerwca 2010 r.
zamieszczony został na stronie MEN: bip.men.gov.pl.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zapisy do-
tyczące funkcjonowania burs, określone w § 43 pro-
jektu ww. rozporządzenia, nie uległy zmianie i są
tożsame z regulacjami zawartymi w § 46 obecnie obo-
wiązującego rozporządzenia z dnia 7 marca 2005 r.
w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania
placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i mło-
dzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad
odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich
dzieci w tych placówkach (Dz. U. Nr 52, poz. 467,
z późn. zm.).
Odnosząc się natomiast do pytania szczegółowe-
go, uprzejmie wyjaśniam, że system oświaty powi-
nien być otwarty dla wszystkich uczniów. Powinien
rozpoznawać indywidualne potrzeby edukacyjne
dzieci i młodzieży i na podstawie tej diagnozy podej-
mować różnorodne działania w celu zapewnienia im
jak najlepszych warunków do pełnego funkcjonowa-
nia w środowisku rówieśniczym.
Projektowane przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej rozwiązania są modyfikacją istniejących roz-
wiązań organizacyjno-prawnych. Podkreślają rolę
specjalistów pracujących w szkołach i placówkach
oraz w poradniach psychologiczno-pedagogicznych.
Mają służyć zespołowej współpracy, lepszemu wyko-
rzystaniu kompetencji kadry pedagogicznej oraz
umożliwić zapewnienie każdemu uczniowi wsparcia
i zindywidualizowanej pomocy podczas obowiązko-
wych zajęć wynikających z nowej podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego, w zależności od dokonanego na poziomie
szkoły lub poradni psychologiczno-pedagogicznej roz-
poznania potrzeb edukacyjnych. Jest to głównym
celem zmian planowanych w systemie kształcenia
uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi
oraz poradnictwie i pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej.
Działania te mają być podejmowane w każdym
środowisku nauczania i wychowania, tj. w przedszko-
lu, szkole i placówce, w której uczeń spełnia obowią-
zek rocznego przygotowania przedszkolnego, obowią-
zek szkolny lub obowiązek nauki.
Należy również wyraźnie podkreślić, że decyzję
w sprawie wyboru szkoły zawsze podejmują rodzice
(opiekunowie prawni) ucznia. Jeżeli dziecko posiada
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwa-
gi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, ro-
1147
dzice mogą wybrać dla niego specjalny ośrodek szkol-
no-wychowawczy, szkołę ogólnodostępną, integracyj-
ną lub specjalną.
W związku z powyższym nie istnieje zagrożenie
dla obejmowania dzieci i młodzieży z niepełnospraw-
nościami, w tym z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim, którzy nie mogą uczęszczać do
szkoły w miejscu zamieszkania, kształceniem, wy-
chowaniem i pedagogiczną opieką przez specjalne
ośrodki szkolno-wychowawcze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie sytuacji finansowej
Podhalańskiego Szpitala Specjalistycznego
im. Jana Pawła II w Nowym Targu (17392)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Edwarda Siarki, posła na Sejm RP,
z dnia 21 lipca 2010 r., w sprawie sytuacji finansowej
Podhalańskiego Szpitala Specjalistycznego im. Jana
Pawła II w Nowym Targu, przekazaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17392/10, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3
i art. 102 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia. Wyżej wymienione zadania w imie-
niu funduszu realizują dyrektorzy oddziałów woje-
wódzkich funduszu (art. 107 ust. 5 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej), gdyż właśnie oni posia-
dają najpełniejszą wiedzę dotyczącą zapotrzebowania
na liczbę i rodzaj świadczeń zdrowotnych w danym
regionie, przy jednoczesnej odpowiedzialności za
efektywne i bezpieczne gospodarowanie środkami
finansowymi kierowanych przez siebie oddziałów.
1148
W związku z poruszaną przez pana posła kwestią
zapłaty przez NFZ za świadczenia zdrowotne wyko-
nane przez Podhalański Szpital Specjalistyczny im.
Jana Pawła II w Nowym Targu ponad wartość za-
wartej umowy, minister zdrowia zwrócił się do Ma-
łopolskiego OW NFZ o przedstawienie stanowiska
w przedmiotowej sprawie. Informację tę przekazuję
w załączeniu*).
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań pragnę poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważane w konkretnej sy-
tuacji wynikającej m.in. z dysponowania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami fi-
nansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
dotyczących gospodarki finansowej Narodowego
Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi plan finanso-
wy Narodowego Funduszu Zdrowia jest zrównowa-
żony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocześnie,
zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, łączna suma zobowiązań Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wynikających z zawartych ze świadcze-
niodawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Odnosząc się do pytania pana posła o możliwość
pomocy ze strony Ministerstwa Zdrowia w oddłuże-
niu ww. świadczeniodawcy, uprzejmie informuję, iż
samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pro-
wadzi gospodarkę finansową na zasadach określo-
nych w ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 35b powyższej ustawy
samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej po-
siada osobowość prawną i pokrywa z posiadanych
środków i uzyskiwanych przychodów koszty działal-
ności i zobowiązania, natomiast w myśl art. 53 ust. 1
ww. ustawy samodzielnie gospodaruje majątkiem.
Ponadto samodzielny publiczny zakład opieki zdro-
wotnej może otrzymywać środki finansowe w ramach
dotacji budżetowych przyznawanych zgodnie z art. 55
powyższej ustawy. Katalog celów, na jakie zakład
może otrzymać dotację, jest katalogiem zamkniętym,
w którym nie mieści się możliwość spłaty zadłużenia.
Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej
może otrzymywać dotacje budżetowe m.in. na reali-
zację zadań w zakresie zapobiegania chorobom i ura-
zom oraz promocję zdrowia, na pokrycie kosztów
kształcenia i podnoszenia kwalifikacji osób wykonu-
jących zawody medyczne, inwestycje oraz na reali-
zację programów wieloletnich. Ponadto w oparciu
o powyższy artykuł może uzyskiwać dotacje na cele
szczególne, które muszą być określone w odrębnych
przepisach.
W oparciu o powyższe brak jest podstaw praw-
nych do przyznania przez ministra zdrowia Podha-
lańskiemu Szpitalowi Specjalistycznemu im. Jana
Pawła II w Nowym Targu środków finansowych na
oddłużenie szpitala.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie negatywnych skutków
wprowadzanych zmian organizacyjnych w PKP
Polskie Linie Kolejowe SA (17393)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jarosława Zielińskiego (SPS-023-
-17393/10) z dnia 6 sierpnia 2010 r. w sprawie nega-
tywnych skutków wprowadzanych zmian organiza-
cyjnych w PKP PLK SA uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA jest pod-
miotem prawa handlowego, w którym część akcji po-
siada Skarb Państwa, a za działania i osiągnięte wy-
niki odpowiada zarząd tej spółki.
Zmiany organizacyjne w spółce PKP PLK SA znaj-
dują się w kompetencjach organów statutowych tej
spółki będącej samodzielnym podmiotem gospodar-
czym. Szczegółową strukturę organizacyjną oraz za-
kres zadań zakładów linii kolejowych określają ich re-
gulaminy organizacyjne ustalone przez kierowników
tych jednostek i akceptowane przez zarząd spółki.
Minister infrastruktury nie posiada kompetencji
pozwalających na ingerowanie w zadania i obowiąz-
ki przypisane organom korporacyjnym spółki, a tym
samym nie może spowodować podjęcia przez Zarząd
PKP PLK SA działań zmierzających do odstąpienia
od planów reorganizacyjnych spółki.
Kwestie związane z modelem funkcjonowania
i zależności organizacyjnych, jaki obowiązuje w spół-
ce PKP PLK SA, wynikają z przyjętego przez Zarząd
PKP PLK SA regulaminu organizacyjnego, którego
wprowadzenie poparte było wcześniej wieloma roz-
mowami z organizacjami związkowymi oraz pracow-
nikami.
Zgodnie z regulaminem organizacyjnym PKP
PLK SA pięć zakładów linii kolejowych funkcjonować
będzie do dnia, który zostanie ustalony odrębną
uchwałą zarządu tej spółki.
Z informacji otrzymanych z PKP PLK SA wyni-
ka, iż kwestia dotycząca terminu połączenia zakła-
dów w Białymstoku i Siedlcach jest obecnie negocjo-
wana z organizacjami związkowymi.
Odpowiadając na pytanie dotyczące istnienia stra-
tegii rządu w sprawach związanych z transportem
kolejowym, uprzejmie informuję, że strategia ta
w zakresie odnoszącym się do Grupy PKP i całego
sektora kolejowego prowadzona jest, przede wszyst-
kim, w oparciu o długofalowe działania zawarte
w „Strategii dla transportu kolejowego do roku 2013”
oraz „Masterplanie dla transportu kolejowego w Pol-
sce do 2030 r.”. Sukcesywne wdrażanie rozwiązań
wynikających z ww. dokumentów pozwoli wyelimi-
nować przyczyny i skutki dotychczasowych zanie-
dbań w dziedzinie kolejnictwa.
1149
Prowadzone obecnie w spółkach Grupy PKP,
w tym w PKP PLK SA, działania restrukturyzacyj-
ne zmierzają do usunięcia problemów, które wystę-
powały i kumulowały się w różnych sferach działal-
ności spółek od momentu ich powstania. Niestety,
realizacja powyższych działań przypadła na okres
nasilającego się ogólnoświatowego kryzysu gospodar-
czego skutkującego, między innymi, znacznym spad-
kiem zapotrzebowania na usługi oferowane przez
kolej. Nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż brak
jest wspólnej strategii ekonomicznej i programu dzia-
łań naprawczych dla spółek Grupy PKP. Stale zmie-
niające się otoczenie gospodarcze wymusza na każ-
dym podmiocie konieczność ciągłego dostosowywa-
nia do reguł, jakie dyktuje rynek. Ze względu na
aktualną sytuację na rynku Zarząd PKP PLK SA
podjął szereg wielokierunkowych działań antykryzy-
sowych. Kluczowym celem tych działań, dzięki wła-
ściwemu wykorzystaniu istniejących rezerw oraz
wprowadzeniu optymalnych rozwiązań związanych
z szeroko pojętą optymalizacją pracy, jest bieżąca po-
prawa wyników finansowych spółek poprzez zdecy-
dowane ograniczenie kosztów i wydatków we wszyst-
kich obszarach ich działalności.
Zgodnie z posiadanymi przez Ministerstwo Infra-
struktury informacjami uchwałą Zarządu PKP PLK
SA został powołany zespół administracyjno-związ-
kowy monitorujący przebieg procesu zmian organi-
zacyjnych w spółce oraz realizacji wcześniej zawar-
tego porozumienia Zarządu PKP PLK SA z part-
nerami społecznymi w sprawie wdrażania zmian
w przedmiotowym zakresie. Tak więc zachodzące
obecnie zmiany w strukturze organizacyjnej spółki,
jak też inne zmiany wpływające na sytuację pracow-
ników są na bieżąco monitorowane i omawiane
z partnerami społecznymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Rakoczego
w sprawie niejasności przepisów regulujących
postępowanie sądowe i administracyjne
dotyczących stosowania klauzul
niedozwolonych w obrocie
z udziałem konsumentów (17394)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Rakoczego, przekazaną
prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów w dniu 16 sierpnia 2010 r., w sprawie nieja-
1150
sności przepisów regulujących postępowanie sądowe
i administracyjne dotyczących stosowania klauzul
niedozwolonych w obrocie z udziałem konsumentów
pragnę przedstawić odpowiedzi na pytania zawarte
w przedmiotowej interpelacji.
Zgodnie z art. 47938 § 1 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), zwanej dalej K.p.c.,
powództwo w sprawach o uznanie postanowień wzor-
ca umowy za niedozwolone może wytoczyć każdy, kto
według oferty pozwanego mógłby zawrzeć z nim
umowę zawierającą postanowienie, którego uznania
za niedozwolone żąda się pozwem. Powództwo może
wytoczyć także organizacja społeczna, do której za-
dań statutowych należy ochrona interesów konsu-
mentów, powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów
oraz prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów.
Na mocy art. 47939 K.p.c. z żądaniem uznania po-
stanowienia wzorca umowy za niedozwolone upraw-
niony podmiot może wystąpić także wtedy, gdy po-
zwany przedsiębiorca zaniechał jego stosowania, je-
żeli od tego zaniechania nie minęło 6 miesięcy. Po-
nadto zaniechanie przez pozwanego, po wytoczeniu
powództwa, stosowania zaskarżonego postanowienia
wzorca umownego nie ma wpływu na bieg postępo-
wania sądowego w tym zakresie (art. 47940 K.p.c.).
Sądem właściwym w ww. sprawach jest Sąd Okrę-
gowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów (art. 47936 K.p.c.). Odpis prawomocnego
wyroku uwzględniającego powództwo sąd przesyła
prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów, który prowadzi, na podstawie tych wyroków,
jawny rejestr postanowień wzorców umowy uzna-
nych za niedozwolone (art. 47945 § 1–3 K.p.c.).
Stosownie do treści art. 47943 K.p.c. wyrok prawo-
mocny ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpi-
sania uznanego za niedozwolone postanowienia
wzorca umowy do rejestru. W uchwale z dnia 7 paź-
dziernika 2008 r., sygn. akt III CZP 80/08, OSNC
2009/9/118, Sąd Najwyższy stwierdził, że rozszerzo-
na prawomocność wyroku uwzględniającego powódz-
two o uznanie postanowień wzorca umowy za niedo-
zwolone (art. 47943 w związku z art. 365 K.p.c.) nie
wyłącza możliwości wytoczenia powództwa przez
tego samego lub innego powoda – w tym także przez
organizację społeczną działającą na rzecz ochrony
interesów konsumentów – przeciwko innemu przed-
siębiorcy niebiorącemu udziału w postępowaniu,
w którym zapadł wyrok, stosującemu takie same lub
podobne postanowienia wzorca, jak wpisane do reje-
stru, o którym mowa w art. 47945 § 2 K.p.c. W uza-
sadnieniu uchwały Sąd Najwyższy podkreślił, że sąd,
dokonując kontroli wzorca, nie czyni tego in abstrac-
to, ale odnosi się do konkretnego postanowienia kon-
kretnego wzorca, uwzględniając przy tym pozostałe
postanowienia tego wzorca (art. 3852 i 3853 K.c.). Za-
tem należy wykluczyć, że moc wiążąca wyroku i po-
waga rzeczy osądzonej może rozciągać się na podob-
ne lub nawet takie same postanowienia stosowane
przez innego przedsiębiorcę w innym wzorcu. Abs-
trakcyjna kontrola wzorca nie może prowadzić do
generalnego wyłączenia danej klauzuli z obrotu, al-
bowiem rzeczą sądu jest rozstrzyganie w konkretnej
sprawie, dotyczącej określonego postanowienia kon-
kretnego wzorca. Wydany w takiej sprawie wyrok
dotyczy zatem postanowienia określonego wzorca,
a nie postanowienia w ogóle. Przepis art. 3852 K.c.
nakazuje ponadto uwzględniać – przy ocenie zgodno-
ści postanowienia umowy z dobrymi obyczajami
– okoliczności zawarcia umowy oraz umowy pozosta-
jące w związku z umową obejmującą postanowienie
będące przedmiotem oceny. Podstawa faktyczna roz-
strzygnięcia nie musi być zatem tożsama nawet
w wypadku oceny tego samego postanowienia tego
samego wzorca umownego, stosowanego przez inne-
go przedsiębiorcę. Z tego względu nie może nastąpić
odrzucenie pozwu z powodu istnienia przesłanki pro-
cesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej. Jak słusz-
nie zauważył Sąd Najwyższy, uznanie, iż rozszerzona
prawomocność materialna wyroku uwzględniającego
powództwo o uznanie postanowienia wzorca umowy
za niedozwolone wyłącza – wobec powagi rzeczy osą-
dzonej – możliwość wytoczenia powództwa przeciw
innemu przedsiębiorcy stosującemu takie samo lub
podobne postanowienie umowne, a niebiorącemu
udziału w postępowaniu, w którym zapadł wyrok,
budzi też poważne wątpliwości ze względu na to, że
stanowi niewątpliwe ograniczenie prawa do obrony
i wysłuchania, a tym samym realizacji prawa do sądu
(art. 45 konstytucji).
Należy wskazać, iż powołana wyżej uchwała Sądu
Najwyższego zawiera prawidłową interpretację
art. 47943 K.p.c. Ewentualna zmiana wskazanego
przepisu zmierzająca do rozszerzenia skutków wyro-
ku w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy
za niedozwolone na przedsiębiorców, którzy nie byli
pozwani w sprawie, nie byłaby zasadna. Ocena, czy
postanowienie wzorca umowy jest niedozwolone,
może być bowiem dokonana wyłącznie na tle indywi-
dualnego wzorca, w którym postanowienie to zosta-
ło zamieszczone. Okoliczność, że inny przedsiębiorca
posługuje się wzorcem zawierającym postanowienie
podobne, a nawet takiej samej treści, jak uznane za
niedozwolone, wcale nie oznacza, że postanowienie
to będzie uznane za niedozwolone na tle innego wzor-
ca stosowanego przez innego przedsiębiorcę. Z tego
względu ewentualna nowelizacja art. 47943 K.p.c.
w kierunku zaproponowanym w treści interpelacji
(dopuszczająca odrzucenie pozwu w sytuacji, gdy po-
zew dotyczy postanowienia wzorca umowy już wpi-
sanego do rejestru) nie wydaje się zasadna.
Przyjęcie koncepcji, że rozszerzona prawomoc-
ność materialna wyroku (a tym samym powaga rze-
czy osądzonej) obejmuje wszystkich przedsiębiorców,
oznaczałoby, że Sąd Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów ustanawiałby w istocie normę abstrakcyjną
i generalną przesądzającą o istnieniu określonego
zakazu, co stanowiłoby niedozwolony ze względu na
zasadę trójpodziału władzy akt prawotwórstwa ze

strony sądu. Działanie takie godziłoby również
w konstytucyjne prawo pozostałych (poza pozwanym)
przedsiębiorców do sądu, ponieważ przedsiębiorcy ci,
nieuczestniczący w postępowaniu sądowym, byliby
pozbawieni możliwości obrony swoich praw.
Zauważyć trzeba, że powództwo o uznanie posta-
nowienia wzorca umowy za niedozwolone realizuje
funkcję prewencyjną ochrony prawnej konsumentów.
Wyrok, w którym sąd uwzględnia powództwo (także
wówczas, gdy takie same lub podobne postanowienie
umowne zostało już wcześniej uznane za niedozwo-
lone w postępowaniu przeciwko innemu przedsiębior-
cy), jest konsekwencją posłużenia się przez pozwane-
go niedozwoloną klauzulą umowną. Legitymowanym
biernie jest zatem przedsiębiorca, od którego pocho-
dzi dany wzorzec umowny. Jeżeli kwestionowane po-
stanowienie wzorca umowy nie jest niedozwolone,
sąd oddala powództwo, czego konsekwencją jest to,
że koszty procesu (co do zasady) ponosi podmiot wsz-
czynający postępowanie.
Odnosząc się do zasygnalizowanej przez pana po-
sła Stanisława Rakoczego praktyki polegającej na
wytaczaniu przez „Towarzystwo Lexus” w stosunku
do przedsiębiorców powództw – w oparciu o przepisy
dotyczące niedozwolonych postanowień umownych
– wyłącznie w celu uzyskania od przedsiębiorców
kosztów zastępstwa procesowego, informuję, iż w oce-
nie prezesa urzędu opisane działania mogą stanowić
nadużycie prawa. Niemniej jednak należy wskazać,
iż w świetle obecnie obowiązujących przepisów prawa
prezes urzędu nie ma żadnych instrumentów, aby
powstrzymać wytaczanie powództw w tych sprawach
przez inne podmioty do tego uprawnione i tym sa-
mym zapobiec nadmiernemu rozrastaniu się rejestru
niedozwolonych postanowień umownych. Jeżeli ta-
kich praktyk dopuszcza się stowarzyszenie, należa-
łoby rozważyć, czy nie stanowi to naruszenia prawa.
Do dokonania szczegółowej analizy działalności sto-
warzyszeń pod kątem jej zgodności z prawem upo-
ważnione są organy sprawujące nadzór nad stowa-
rzyszeniami, stosownie do przepisów ustawy z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U.
z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.). Organom tym
przysługują uprawnienia kontrolne oraz odpowiednie
środki nadzoru umożliwiające ustalenie, czy cel prze-
widziany w statucie stowarzyszenia (prowadzenie
działalności chroniącej prawa konsumentów) jest
rzeczywiście realizowany, czy też w istocie działal-
ność stowarzyszenia zmierza wyłącznie do uzyskiwa-
nia dochodów. W razie stwierdzenia, że działalność
stowarzyszenia jest niezgodna z prawem lub narusza
istotne postanowienia statutu, organ nadzorujący,
w zależności od rodzaju i stopnia stwierdzonych nie-
prawidłowości, może wystąpić o ich usunięcie w okre-
ślonym terminie, udzielić ostrzeżenia władzom sto-
warzyszenia, wystąpić do sądu o zastosowanie odpo-
wiedniego środka polegającego na: udzieleniu upo-
mnienia władzom stowarzyszenia, uchyleniu nie-
zgodnej z prawem lub statutem uchwały stowarzy-
szenia, rozwiązaniu stowarzyszenia, jeżeli jego dzia-
1151
łalność wykazuje rażące lub uporczywe naruszanie
prawa albo postanowień statutu i nie ma warun-
ków do przywrócenia działalności zgodnej z pra-
wem lub statutem (art. 28 i 29 ust. 1 Prawa o sto-
warzyszeniach).
Odnosząc się do kwestii zawiązanych z funkcjo-
nowaniem rejestru niedozwolonych postanowień
umownych, pragnę wskazać, iż prezes urzędu do-
strzega potrzebę dokonania rewizji i zmian w orga-
nizacji i funkcjonowaniu rejestru niedozwolonych
postanowień umownych. Wskazać należy, iż uregu-
lowanie kwestii rejestru postanowień wzorców umów
uznanych za niedozwolone znalazło się wśród celów
strategicznych planowanej na lata 2010–2013 polity-
ki konsumenckiej. „Polityka konsumencka na lata
2010–2013” stanowi dokument programowy opisują-
cy działania rządu Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz
wzmocnienia poziomu ochrony praw konsumentów
na polskim rynku. Założenia nowej polityki konsu-
menckiej przewidują m.in. zwiększenie przejrzystości
i funkcjonalności rejestru. W tym celu prowadzony
przez prezesa urzędu rejestr zostanie gruntownie
przebudowany i uproszczony. Przedstawione w ww.
dokumencie propozycje dotyczą zmian w funkcjono-
waniu rejestru postanowień wzorców umów uzna-
nych za niedozwolone celem zwiększenia jego przej-
rzystości. Wobec powyższego zasadne będzie dokona-
nie zmian legislacyjnych w aktach prawnych regulu-
jących kwestie organizacji rejestru niedozwolonych
postanowień wzorców umów. W szczególności ko-
nieczne jest wypracowanie procedury usuwania z re-
jestru tych postanowień, które zdezaktualizowały się
poprzez zmianę stanu prawnego.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż prezes
urzędu współpracuje z ministrem sprawiedliwości,
w szczególności z Komisją Kodyfikacyjną Prawa Cy-
wilnego, jako ciałem doradczym działającym przy
ministrze sprawiedliwości, w celu wypracowania
skutecznych rozwiązań dotyczących kształtu i funk-
cjonowania rejestru niedozwolonych postanowień
umownych. W chwili obecnej nie są rozważane zmia-
ny legislacyjne polegające na wprowadzeniu do prze-
pisów K.p.c. regulacji nakazującej wystąpienie zaintere-
sowanym podmiotom z wezwaniem do zaprzestania
stosowania postanowień wpisanych do rejestru przed
wytoczeniem powództwa, o którym mowa w art. 47938
K.p.c. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż z treści
art. 47937 K.p.c. wynika, iż w sprawach o uznanie
postanowień wzorca umowy za niedozwolone nie sto-
suje się m.in. art. 47912 § 2 K.p.c, który przewiduje
obligatoryjne, przedprocesowe i pozasądowe postępo-
wanie pojednawcze w sprawach gospodarczych. Na-
leży wyjaśnić, iż wprowadzenie tej regulacji do po-
stępowania w sprawach gospodarczych miało na celu
wymuszenie na przedsiębiorcy podjęcia przed wystą-
pieniem na drogę postępowania cywilnego czynności,
których celem jest wyjaśnienie przyczyn, okoliczności
niewykonania lub nienależytego wykonania zobo-
wiązań przez kontrahenta, a więc próby polubowne-
go rozstrzygnięcia sporu. W sprawach o uznanie po-
1152
stanowień wzorca umowy za niedozwolone polubow-
ne zakończenie sprawy nie jest możliwe, co wynika
wprost z treści art. 47941 K.p.c. Zgodnie z art. 47941
K.p.c ugoda w sprawach o uznanie postanowień
wzorca umowy za niedozwolone jest niedopuszczalna.
Jedynie sąd prawomocnym, konstytutywnym wyro-
kiem może nałożyć na przedsiębiorcę prawny obowią-
zek w postaci zakazu wykorzystywania niedozwolo-
nych postanowień wzorca umowy.
Odnosząc się do przedstawionej w interpelacji
propozycji wprowadzenia do K.p.c. przepisu obligu-
jącego podmioty, które chcą wytoczyć powództwo
o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwo-
lone, do uprzedniego zawiadomienia prezesa urzędu
o podejrzeniu stosowania przez danego przedsię-
biorcę niedozwolonych postanowień umownych oraz
propozycji wprowadzenia regulacji prawnej przewi-
dującej możliwość zwrócenia się przez podmiot, któ-
ry zamierza wytoczyć powództwo o uznanie posta-
nowień wzorca umowy za niedozwolone, do prezesa
urzędu z wnioskiem o dokonanie interpretacji za-
wartych w kwestionowanym wzorcu postanowień,
wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie należy zwrócić uwagę, iż przepisy re-
gulujące postępowanie w sprawie o uznanie postano-
wień wzorca umowy za niedozwolone zostały wpro-
wadzone do K.p.c. ustawą z 2 marca 2000 r. o ochro-
nie niektórych praw konsumentów oraz o odpowie-
dzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt nie-
bezpieczny (Dz. U. Nr 22, poz. 271, ze zm.). Ustawa
ta w zakresie niedozwolonych postanowień umow-
nych implementuje dyrektywę Rady EWG nr 93/13
z 05.04.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków
w umowach konsumenckich (Dz. Urz. WE 1993 L
95/29). Państwa członkowskie, dokonując implemen-
tacji, dysponują swobodą w zakresie wyboru formy
i środków co do wprowadzenia dyrektywy do krajo-
wego systemu prawnego. Swoboda ustawodawcy kra-
jowego w zakresie implementacji dyrektywy ograni-
czona jest celem jej wydania. Należy również zwrócić
uwagę, iż obecnie trwają prace nad nową dyrektywą
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie praw
konsumentów (2008/0196 COD), która ma stanowić
połączenie czterech dyrektyw, tj. dyrektywy 85/577/
EWG w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu
do umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa,
dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych wa-
runków w umowach konsumenckich, dyrektywy
97/7/WE w sprawie ochrony konsumentów w przy-
padku umów zawieranych na odległość oraz dyrek-
tywy 1999/44/WE w sprawie niektórych aspektów
sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych
z tym gwarancji, w jeden instrument horyzontalny.
W toku prac nad nową dyrektywą nie zgłaszano pro-
pozycji wprowadzenia obowiązku zawiadomienia
właściwego organu administracji o podejrzeniu sto-
sowania przez przedsiębiorcę niedozwolonych posta-
nowień umownych oraz regulacji przewidującej moż-
liwość zwrócenia się przez podmiot, który zamierza
wytoczyć powództwo o uznanie postanowień wzorca
umowy za niedozwolone, do organu antymonopolo-
wego z wnioskiem o dokonanie interpretacji zawar-
tych w kwestionowanym wzorcu postanowień.
Należy również zwrócić uwagę, iż wprowadzenie
proponowanej w interpelacji możliwości dokonywa-
nia przez prezesa urzędu interpretacji postanowień
wzorców umów mogłoby naruszać konstytucyjną za-
sadę trójpodziału władzy. Jak już zostało wskazane,
dokonywanie wiążącej oceny prawnej działań przed-
siębiorcy należy bowiem do sądu. Jedynie sąd prawo-
mocnym, konstytutywnym wyrokiem może nałożyć
na przedsiębiorcę prawny obowiązek w postaci zaka-
zu wykorzystywania niedozwolonych postanowień
wzorca umowy.
Prezes urzędu działa na podstawie przepisów
ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkuren-
cji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn.
zm.), której art. 31 określa zakres jego ustawowych
kompetencji. Kompetencje te powinny być jednak wy-
korzystywane zgodnie z art.1 ww. ustawy, tj. w inte-
resie publicznym. Ustawodawca wyznaczył organowi,
jakim jest prezes urzędu, ściśle określone podstawy
i tryb postępowania, zmierzające do realizacji jego
ustawowych obowiązków. Prezes urzędu działa więc
m.in. poprzez wszczynanie postępowań wyjaśniają-
cych i antymonopolowych w sprawach praktyk naru-
szających zbiorowe interesy konsumentów. Wyłącz-
nie w ramach tych postępowań prezes urzędu upraw-
niony jest do sprawowania, na podstawie art. 31 ww.
ustawy, kontroli przestrzegania przez przedsiębior-
ców przepisów ustawy. Kontrola decyzji prezesa urzę-
du dokonywana jest przez sąd. Prezes urzędu nie
posiada kompetencji do opiniowania bądź akcepto-
wania stosowanych przez przedsiębiorców w obrocie
prawnym wzorców umów. Powyższe stanowisko znaj-
duje również potwierdzenie w przepisach Kodeksu
postępowania administracyjnego. Z treści art. 9 K.p.a.
wynika, iż organy administracji publicznej, do któ-
rych należy prezes urzędu, udzielają szczegółowych
informacji wyłącznie w toku prowadzonych postępo-
wań administracyjnych. Natomiast nie są uprawnio-
ne ani zobowiązane do wydawania opinii prawnych.
Należy również wskazać, iż ewentualna interpretacja
postanowień wzorca umowy dokonywana przez pre-
zesa urzędu podlegałaby weryfikacji w postępowaniu
odwoławczym bądź sądowym. Z tego względu wpro-
wadzenie proponowanej zmiany legislacyjnej nie wy-
daje się zasadne.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w ciągu
ostatnich 10 lat nie była przeprowadzona analiza,
której przedmiotem byłaby ocena stosowania przepi-
sów K.p.c. dotyczących postępowania w sprawie
o uznanie postanowień wzorca za niedozwolone. Nie-
mniej jednak należy wskazać, iż w związku z opra-
cowywaniem dokumentu „Polityka konsumencka na
lata 2010–2013” dokonano oceny funkcjonowania re-
jestru niedozwolonych postanowień umów. W szcze-
gólności uwzględniono wnioski wynikające z oceny
realizacji dotychczasowej rządowej polityki konsu-
menckiej na lata 2007–2009. Od kilku lat stałym na-

rzędziem eliminowania niezgodnych z prawem prak-
tyk było prowadzenie przez prezesa urzędu sektoro-
wych kontroli postanowień wzorców umów stosowa-
nych w obrocie z konsumentami. Prowadzona w ra-
mach przeglądów branż analiza wzorców umów,
skutkująca dużą ilością pozwów o uznanie za niedo-
zwolone skontrolowanych postanowień, częściowo
straciła rację bytu, biorąc pod uwagę, iż prowadzony
przez prezesa urzędu rejestr postanowień wzorców
umowy uznanych za niedozwolone liczy około 1962
wpisy. Zgodnie z założeniami „Polityki konsumenc-
kiej na lata 2010–2013” przeprowadzane przez pre-
zesa urzędu kontrole wzorców umownych stosowa-
nych przez przedsiębiorców w obrocie z udziałem
konsumentów i będące ich efektem powództwa o uzna-
nie za niedozwolone postanowień wzorców umów
ograniczone zostaną do spraw precedensowych lub
mogących mieć istotny wpływ na funkcjonowanie
rynku. Należy wskazać, iż celem prezesa urzędu bę-
dzie dokonanie rewizji i zmian w organizacji i funk-
cjonowaniu rejestru niedozwolonych postanowień
umownych w taki sposób, aby stworzyć funkcjonalny
instrument służący konsumentom do eliminacji nie-
dozwolonych postanowień umownych. Nowa organi-
zacja rejestru będzie również istotnym źródłem in-
formacji dla przedsiębiorców, którzy będą mogli po-
siłkować się nim przy tworzeniu stosowanych przez
nich wzorców umów. Wybór sektorów, które poddane
zostaną precyzyjnej kontroli branżowej, oparty zo-
stanie o przeprowadzane diagnozy aktualnych pro-
blemów pojawiających się na rynku dóbr i usług kon-
sumenckich. Rozpoznanie potencjalnych obszarów
będzie bazowało na informacjach pozyskiwanych
w ramach badań i analiz, dzięki którym zapewniony
zostanie dopływ aktualnych informacji o stale zmie-
niającym się rynku oraz o oczekiwaniach i proble-
mach identyfikowanych przez konsumentów.
Wydaje się zatem, iż w świetle przedstawionych
regulacji prawnych nie zachodzi potrzeba podejmo-
wania działań legislacyjnych mających na celu dopre-
cyzowanie obowiązujących przepisów K.p.c. dotyczą-
cych uznawania niedozwolonych postanowień wzorca
umowy za niedozwolone.
Z poważaniem
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
1153
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie ustalania minimalnych norm
zatrudnienia pielęgniarek i położnych
w zakładach opieki zdrowotnej (17395)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Napieralskiego prze-
kazaną przy piśmie (znak: SPS-023-17395/10) z dnia
6 sierpnia 2010 r. w sprawie ustalania minimalnych
norm zatrudnienia pielęgniarek i położnych w zakła-
dach opieki zdrowotnej, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
Sposób ustalania minimalnych norm zatrudnie-
nia pielęgniarek i położnych w zakładzie opieki zdro-
wotnej w celu zapewnienia właściwego poziomu
udzielanych świadczeń zdrowotnych stosownie do
stanu pacjentów i potrzeb pielęgnacyjnych został
uregulowany w rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie ustalania mini-
malnych norm zatrudnienia pielęgniarek i położ-
nych w zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 111,
poz. 1314). Zgodnie z powyższym rozporządzeniem
minimalne normy zatrudnienia pielęgniarek i położ-
nych w zakładzie opieki zdrowotnej ustala kierow-
nik po zasięgnięciu opinii kierowników jednostek
organizacyjnych i komórek organizacyjnych okre-
ślonych w statucie zakładu, jak również przedsta-
wicieli organów samorządu pielęgniarek i położnych
oraz związków zawodowych działających na terenie
zakładu. Ponadto projekt tych norm opracowuje na-
czelna pielęgniarka, przełożona pielęgniarek i położ-
nych zakładu. Oznacza to, że w ustalaniu minimal-
nych norm zatrudnienia pielęgniarek i położnych
w zakładzie biorą udział osoby odpowiedzialne za za-
rządzanie danym zakładem (kierownik zakładu),
przedstawiciele organów samorządu zawodowego pie-
lęgniarek i położnych, które sprawują nadzór nad
należytym wykonywaniem zawodu pielęgniarki i po-
łożnej, a także osoby znające specyfikę zawodu pielę-
gniarki i położnej (np. naczelna pielęgniarka zakła-
du) oraz zakładowe organizacje związkowe działają-
ce na terenie zakładu.
Wykładnia przepisów przedmiotowego rozporzą-
dzenia wyraźnie wskazuje, iż kierownik danego za-
kładu opieki zdrowotnej jest zobowiązany do osta-
tecznego ustalenia minimalnych norm zatrudnienia
według wzoru, o którym mowa w § 5 ww. rozporzą-
dzenia.
Przepisy przedmiotowego rozporządzenia ustala-
ją zakres podmiotowy, tzn. określają konkretnie, jaki
podmiot jest uprawniony i zobowiązany do ustalania
w zakładzie opieki zdrowotnej minimalnych norm
zatrudnienia. Dlatego z punktu widzenia formalnego
powoływanie firmy zewnętrznej do obliczania mini-
malnych norm zatrudnienia w zakładzie opieki zdro-
1154
wotnej nie zwalnia zobowiązanych w ww. rozporzą-
dzeniu podmiotów do wypełnienia ciążących na nich
obowiązków i uwzględnienia wszystkich przepisów
ww. rozporządzenia w zakresie sposobu ustalania
minimalnych norm zatrudnienia.
Biorąc pod uwagę brak regulacji zakazujących
i sankcjonujących możliwość zlecania przez zakłady
opieki zdrowotnej wykonania usług przez podmioty
zewnętrzne w zakresie przeprowadzenia obiektyw-
nych badań pomocnych do obliczenia i ustalenia
w zakładzie minimalnych norm zatrudnienia, kie-
rownik danego zakładu może skorzystać z pomocy
firmy zewnętrznej do przygotowania przez nią sto-
sownych badań, które następnie byłyby podstawą do
opracowania przez naczelną pielęgniarkę, przełożoną
pielęgniarek i położnych zakładu, projektu minimal-
nych norm zatrudnienia i pielęgniarek i położnych,
zgodnie z wzorem określonym w § 5 przedmiotowego
rozporządzenia, a które ostatecznie ustala dla dane-
go zakładu jego kierownik.
Szczegółowe zasady wykonania przedmiotowej
usługi przez podmiot zewnętrzny, jej przedmiot i za-
kres oraz inne aspekty, np. czas trwania, winny zo-
stać uregulowane w umowie zawartej pomiędzy pod-
miotem zlecającym usługę (kierownik zakładu opie-
ki zdrowotnej) a firmą zewnętrzną przyjmującą zle-
cenie, przy czym, zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, ze zm.) jednostki sektora finansów pu-
blicznych zawierają umowy, których przedmiotem są
usługi, dostawy lub roboty budowlane, na zasadach
określonych w przepisach o zamówieniach publicz-
nych, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Po-
nadto wydatkowanie środków publicznych przez jed-
nostki sektora finansów publicznych powinno odby-
wać się z zachowaniem zasady gospodarowania środ-
kami publicznymi, określonymi w art. 44 ust. 3 ww.
ustawy o finansach publicznych, ze szczególnym
uwzględnieniem celowości i oszczędności, a także
z zachowaniem zasady uzyskiwania najlepszych efek-
tów z danych nakładów.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej naruszenia
przepisów ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta w związku z zaangażowaniem pod-
miotu zewnętrznego informuję, iż niewątpliwie pa-
cjent, w obecności którego wykonywane są czynności
związane z obliczaniem minimalnych norm zatrud-
nienia pielęgniarek i położnych, np. pomiary czasu
wykonywania świadczeń zdrowotnych, powinien
zgodnie z art. 22 ust. 2 ww. ustawy wyrazić zgodę na
obecność tzw. osób trzecich i zostać poinformowany
o celu i rodzaju wykonywanych czynności. Wykony-
wanie przedmiotowych czynności za zgodą pacjenta
nie narusza przepisów przedmiotowej ustawy w za-
kresie prawa pacjenta do poszanowania intymności
i godności.
W procesie określania minimalnych norm zatrud-
nienia pielęgniarek i położnych, należy wyodrębnić
liczbę i rodzaj świadczeń bezpośrednich, określić licz-
bę lub strukturę świadczeń pośrednich, określić
średnie czasy wykonania poszczególnych świadczeń
jednostkowych oraz efektywny czas pracy pielęgniar-
ki, położnej w danej komórce organizacyjnej. Podczas
wykonywania przedmiotowych czynności przez oso-
by zewnętrzne nie zachodzi potrzeba gromadzenia
lub przetwarzania danych osobowych personelu czy
też pacjentów, wobec których wykonywane są świad-
czenia zdrowotne. W związku z powyższym należy
stwierdzić, iż wykonywanie ww. czynności przez oso-
by zewnętrzne nie stanowi naruszenia przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych
osobowych (t.j. Dz. U. z 2002, Nr 101, poz. 926).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie dofinansowania działań Policji
w związku z wykonywaniem
dodatkowych zadań (17396)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 6 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17396/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Danieli Chrapkiewicz w sprawie dofinansowa-
nia działań Policji w związku z wykonywaniem do-
datkowych zadań, uprzejmie informuję, iż w ramach
posiadanego przez Policję limitu finansowego reali-
zowane są zadania wynikające z ustawy z dnia
6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43,
poz. 277, z późn. zm).
W ramach środków pozostających w dyspozycji
Policji planuje się środki na:
— uposażenia, wynagrodzenia – pochodne od
uposażeń i wynagrodzeń ustalane są zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami prawa,
— wydatki osobowe niezaliczane do wynagro-
dzeń, m.in. na równoważniki pieniężne wypłacane
funkcjonariuszom za remont lokalu mieszkalnego,
brak lokalu mieszkalnego, pomoc mieszkaniową, do-
płaty do wypoczynku, zasiłki na zagospodarowanie,
zasiłki pogrzebowe – wyodrębniana jest kwota na
pełne pokrycie.
Natomiast pozostałe wydatki (w tym środki na:
postępowania przygotowawcze, materiały pędne
i smary oraz opał, materiały biurowe i do konserwa-
cji oraz wyposażenia specjalnego, fundusz operacyj-
ny, wyżywienie, energię, usługi, podatki, opłaty, po-
dróże służbowe zagraniczne) finansowane są w ra-
mach pozostałej kwoty ogólnego planu, tj. ok. 11%.

W projekcie ustawy budżetowej na 2011 r. w dzia-
le 754: Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciw-
pożarowa, według rodzajów wydatków, bez środków
finansowych przydzielonych w ramach realizacji
ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu
„Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej,
Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu
w latach 2007–2011” (Dz. U. Nr 35, poz. 213, z późn.
zm.), przewidziano kwotę w wysokości 7 509 341
tys. zł, tj. na:
— płace i pochodne – 6 347 395 tys. zł,
— pozapłacowe świadczenia pieniężne – 311 000
tys. zł,
— wydatki rzeczowe – 850 946 tys. zł.
W dziale 750 rozdział 75076 uwzględniono także
kwotę 13 043 tys. zł na realizację programu wielo-
letniego „Przygotowanie, obsługa i sprawowanie
Przewodnictwa Polski w Radzie Unii Europejskiej
w II połowie 2011 r.” (prezydencja).
Na 2011 r. przewidziano ponadto następujące
środki finansowe Policji:
— w ramach realizacji ww. „Programu moderni-
zacji (...)” kwotę 69 455 tys. zł; środki te przeznaczo-
ne są na realizację przedsięwzięcia pn. „Zakup i wy-
miana sprzętu oraz systemów teleinformatycznych”,
w ramach którego przede wszystkim założono sfinan-
sowanie dokończenia budowy Systemu Wspomagania
Dowodzenia (SWD),
— przychody Funduszu Wsparcia Policji zapla-
nowane zostały w wysokości 88 762 tys. zł, nato-
miast wydatki w kwocie 88 744 tys. zł (z tego na
wydatki bieżące – 46 913 tys. zł oraz inwestycyjne
– 41 831 tys. zł),
— w zakresie środków unijnych dla Policji
w budżecie państwa przewidziano kwotę 13 827 tys. zł
oraz w budżecie środków europejskich – kwotę
58 709 tys. zł. Ponadto zgłoszono potrzeby do re-
zerwy celowej na łączną kwotę 110 296 tys. zł. Po-
wyższe środki przeznaczone są na realizację przede
wszystkim regionalnych programów operacyjnych
oraz programy operacyjne Europejskiej Współpra-
cy Terytorialnej.
Jednocześnie informuję, iż kierownictwo resortu
SWiA prowadzi intensywne rozmowy z ministrem
finansów w zakresie zwiększenia w roku bieżącym,
jak i przyszłym środków finansowych Policji.
Niezależnie od powyższego pragnę zapewnić, iż
kierownictwo resortu SWiA, jak i Komendy Głównej
Policji podejmuje stosowne działania, aby ogranicze-
nia środków budżetowych, spowodowane trudną sy-
tuacją ekonomiczną i gospodarczą kraju, nie wpły-
wały na realizację ustawowych zadań Policji, a co za
tym idzie – nie przełożyły się na obniżenie poziomu
bezpieczeństwa obywateli.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
1155
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie stanu prac nad projektem ustawy
Prawo nieletnich realizującym założenia
przyjęte na posiedzeniu komitetu
Rady Ministrów w dniu 20 listopada 2008 r.
(17398)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Łukasza Gibały w sprawie
stanu prac nad projektem ustawy Prawo nieletnich
realizującym założenia przyjęte na posiedzeniu ko-
mitetu Rady Ministrów w dniu 20 listopada 2008 r.,
przesłaną przy piśmie z dnia 6 sierpnia 2010 r.,
SPS-023-17398/10, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Wyrażone w interpelacji stanowisko wskazujące
na potrzebę gruntownej nowelizacji przepisów regu-
lujących problematykę odpowiedzialności nieletnich
uznać należy za słuszne. Minister sprawiedliwości
podziela pogląd, że obecne przepisy ustawy z dnia
26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach
nieletnich (Dz. U. z 2010 r. Nr 33, poz. 178), z uwagi
na dokonane i wciąż dokonujące się przemiany spo-
łeczno-gospodarcze, nie gwarantują w należytym
stopniu realizacji stawianych przed nią celów. Rezul-
tat tego poglądu stanowią podjęte w resorcie spra-
wiedliwości działania zmierzające do wypracowania
nowych rozwiązań, zarówno w zakresie prawa mate-
rialnego jak i procesowego oraz wykonawczego, od-
noszących się do problematyki nieletnich.
W ramach tych działań zainicjowano prace nad
przygotowaniem nowej, kompleksowej ustawy doty-
czącej problematyki nieletnich. Zespół ekspercki, któ-
remu przewodniczył prof. dr hab. Andrzej Gaberle,
w ramach tych prac przygotował projekt założeń do
projektu ustawy Prawo nieletnich.
Wskazany projekt założeń na wniosek ministra
sprawiedliwości został poddany uzgodnieniom
międzyresortowym, a następnie – w dniu 20 listo-
pada 2008 r. – przyjęty przez stały komitet Rady
Ministrów.
Przyjęty przez komitet Rady Ministrów projekt
założeń odpowiadał ówczesnym wymaganiom odno-
szącym się do sporządzania takich dokumentów,
w szczególności dotyczącym stopnia ich szczegółowo-
ści. Wymagania te zostały jednak istotnie zaostrzone
zmianą Regulaminu pracy Rady Ministrów (uchwa-
ła nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r.
– M.P. Nr 13, poz. 221) dokonaną uchwałą nr 38 Rady
Ministrów z dnia 31 marca 2009 r. (M.P. Nr 20,
poz. 246) zmieniającą Regulamin pracy Rady Mini-
strów z dniem 1 kwietnia 2009 r., zgodnie z którymi
stopień szczegółowości założeń powinien umożliwić
Rządowemu Centrum Legislacji opracowanie na ich
1156
podstawie projektu ustawy. W tym aspekcie przyjęty
przez komitet Rady Ministrów projekt założeń do
projektu ustawy Prawo nieletnich nie spełniał za-
ostrzonych, nadal obowiązujących wymogów.
Nadmienić należy, że wspomniany zespół eksperc-
ki działający pod przewodnictwem prof. dr hab. An-
drzeja Gaberle oprócz projektu założeń przygotował
projekt ustawy, do której odnosiły się założenia. Pro-
wadzone w Ministerstwie Sprawiedliwości prace nad
tym projektem zostały wstrzymane decyzją ministra
sprawiedliwości Andrzeja Czumy z dnia 10 kwietnia
2009 r. W toku prac wewnątrzresortowych departa-
menty merytoryczne w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści zwróciły bowiem uwagę, że przed dokonaniem tak
istotnych zmian w zakresie problematyki nieletnich,
o charakterze zarówno materialnoprawnym, jak
i proceduralnym, niezbędne jest dokonanie dodatko-
wej analizy niektórych zagadnień i rozwiązań obję-
tych projektowaną ustawą, uwzględniających do-
świadczenia wynikające z dotychczasowej praktyki.
W związku z potrzebą dokonania takiej analizy
minister sprawiedliwości zarządzeniem z dnia 13 paź-
dziernika 2009 r. powołał ekspercki Zespół do prze-
prowadzenia analizy dotychczasowych oraz wypra-
cowania nowych modelowych rozwiązań prawnych
w zakresie problematyki nieletnich. Nie oznaczało to
odstąpienia od rozwiązania zasygnalizowanego w in-
terpelacji problemu, lecz dążenie do zapewnienia jego
rozwiązania w sposób kompleksowy.
W skład zespołu, obejmującego przedstawicieli
nauki oraz doświadczonych praktyków wymiaru
sprawiedliwości, weszły następujące osoby: przewod-
niczący – dr hab. prof. UMK Violetta Konarska-Wrzo-
sek – doktor habilitowany nauk prawnych w zakresie
prawa karnego, zastępca przewodniczącego – prof. dr
hab. Marek Konopczyński – rektor Pedagogium
– Wyższej Szkoły Pedagogiki Resocjalizacyjnej
w Warszawie, członkowie:
— prof. dr hab. Dobrochna Wójcik – kierownik
Sekcji Prawa Karnego i Kryminologii w Instytucie
Wymiaru Sprawiedliwości,
— dr Beata Czarnecka-Dzialuk – adiunkt Insty-
tutu Nauk Prawnych PAN i Instytutu Wymiaru
Sprawiedliwości,
— dr Barbara Stańdo-Kawecka – adiunkt w Ka-
tedrze Polityki i Ochrony Praw Człowieka Uniwer-
sytetu Jagiellońskiego w Krakowie,
— Dorota Trautman – sędzia Sądu Okręgowego
w Warszawie,
— dr Piotr Górecki – sędzia Sądu Apelacyjnego
w Poznaniu,
— Przemysław Jagosz – sędzia Sądu Okręgowego
w Olsztynie,
— Sławomir Pałka – prezes Sądu Rejonowego
w Oławie,
— Robert Zegadło – sędzia Sądu Okręgowego
w Warszawie, sekretarz Komisji Kodyfikacyjnej Pra-
wa Cywilnego,
sekretarz zespołu – dr Grażyna Artymiak – wi-
zytator w Departamencie Sądów Powszechnych.
W związku z wyrokiem Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka z dnia 2 marca 2010 r. w sprawie
Adamkiewicz przeciwko Polsce (skarga nr 54729/00)
prace zespołu zostały zintensyfikowane, zaś jako je-
den z celów zakreślono opracowanie pilnego projektu
nowelizacji obowiązującej ustawy. W wyroku tym
Trybunał stwierdził, że stosowanie przepisów pol-
skiej ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich,
przewidujących, że w postępowaniu w sprawach nie-
letnich ten sam sędzia może prowadzić postępowanie
wyjaśniające i orzekać o zastosowaniu środków po-
prawczych, stanowi naruszenie prawa do sądu.
W ramach zakreślonego programu prac w lipcu
br. zespół przedstawił projekt ustawy o zmianie usta-
wy o postępowaniu w sprawach nieletnich oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw. Objęte jego ramami
propozycje uwzględniają obciążający ustawodawcę
obowiązek zagwarantowania stronom realizacji pra-
wa do rozpoznania sprawy przez sąd nie tylko nieza-
wisły i właściwy, ale także bezstronny. Projekt zmie-
rza do ujednolicenia postępowania przed sądem
w sprawach nieletnich, zrywając z wynikającym
z obecnych unormowań dualizmem procedur.
Przygotowane rozwiązania ponadto nie wyodręb-
niają etapów postępowania w sprawach nieletnich,
odstępując od podziału tego postępowania na postę-
powanie wyjaśniające oraz postępowanie opiekuń-
czo-wychowawcze lub poprawcze. Projekt przewiduje
wydawanie decyzji merytorycznej przez jednego sę-
dziego, który rozpoznaje sprawę nieletniego od mo-
mentu wszczęcia postępowania do momentu wydania
orzeczenia kończącego. Równocześnie zaproponowa-
ne rozwiązania zmierzają do przyspieszenia postępo-
wania, eliminując wynikającą z obecnych przepisów
potrzebę powtarzania wielu czynności dowodowych
dokonanych w toku postępowania wyjaśniającego na
dalszych etapach postępowania.
Projekt przewiduje także inne rozwiązania zmie-
rzające do usprawnienia postępowania (np. możli-
wość wydawania orzeczeń bez przeprowadzania
rozprawy na posiedzeniach niejawnych), upowszech-
nienia instytucji pozasądowego procedowania w spra-
wach nieletnich (mediacje, przekazanie spraw szko-
łom i innym podmiotom zajmującym się wspomaga-
niem procesów wychowania dzieci i wspieraniem ich
rodzin) oraz dostosowania obowiązujących przepi-
sów do standardów międzynarodowych (określenie
dolnej i górnej granicy wiekowej odpowiedzialności
nieletniego oraz podstaw faktycznych i prawnych
wszczynania postępowań w sprawach nieletnich,
zdefiniowanie pojęcia demoralizacji, zwiększenie
gwarancji procesowych małoletnich uczestników
postępowania).
Projekt w znacznej mierze realizuje zatem zamie-
rzenia zawarte w powołanych w interpelacji założe-
niach do projektu ustawy Prawo nieletnich, wykorzy-
stując przy tym w istotnym zakresie dorobek zespołu
kierowanego przez prof. dr hab. Andrzeja Gaberle.
Opracowany przez zespół ekspercki, a powyżej
przedstawiony projekt ustawy o zmianie ustawy

o postępowaniu w sprawach nieletnich oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw aktualnie znajduje się
na etapie poprzedzającym jego skierowanie do kon-
sultacji społecznych oraz uzgodnień międzyresor-
towych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie zmian w ustawie o systemie
ubezpieczeń społecznych zmierzających
do poszerzenia kręgu przedsiębiorców
uprawnionych do opłacania niższej składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (17399)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 6 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17399/10, dotyczące interpelacji posła
Łukasza Gibały w sprawie zmian w ustawie o syste-
mie ubezpieczeń społecznych zmierzających do po-
szerzenia kręgu przedsiębiorców uprawnionych do
opłacania niższej składki na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Mając na względzie to, że największe trudności
związane z wywiązaniem się z obowiązku opłacania
składek mogą wystąpić na początku prowadzenia
działalności gospodarczej, wprowadzono przepisy
w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205,
poz. 1585, z późn. zm.), które umożliwiają wszystkim
osobom rozpoczynającym prowadzenie pozarolniczej
działalności gospodarczej, w okresie pierwszych 24 mie-
sięcy kalendarzowych wykonywania tej działalności,
opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne na pre-
ferencyjnych warunkach, tj. od zadeklarowanej przez
siebie kwoty, nie niższej jednak niż 30% kwoty mini-
malnego wynagrodzenia za pracę.
Powyższe rozwiązanie ma na celu zmniejszenie
ryzyka związanego z podejmowaniem po raz pierw-
szy działalności gospodarczej, pozwala na przezna-
czenie środków zaoszczędzonych w związku z opła-
caniem niższych składek na prowadzenie i rozwój tej
działalności. Regulacja ta stanowi zachętę do podej-
mowania własnej działalności gospodarczej i zakty-
wizowania osób niemających stałych źródeł docho-
dów. Ponadto ww. przepisy w dużej mierze skierowa-
ne są również do osób młodych, które ukończyły
1157
edukację i nie mają szansy na podjęcie zatrudnienia,
natomiast wykorzystując swoją aktywność i umiejęt-
ności same stworzą sobie miejsce pracy.
Jak wynika z powyższego, osoby rozpoczynające
prowadzenie działalności (w tym osoby niepełno-
sprawne) mają możliwość opłacania przez pierwsze
24 miesiące składek na ubezpieczenia społeczne na
bardzo korzystnych warunkach.
W 2010 r. podstawę wymiaru składek na ubezpie-
czenia społeczne ww. osób stanowi kwota 395,10 zł
(30% z 1317 zł), a naliczone od niej składki wynoszą
ok. 110 zł, natomiast minimalny deklarowany dochód
dla pozostałych osób prowadzących działalność go-
spodarczą wynosi 1887,60 zł (60% prognozowanego
przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, przyjęte-
go do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy
wymiaru składek na dany rok kalendarzowy), co daje
składki w wysokości ok. 520 zł. Osoby rozpoczynają-
ce prowadzenie pozarolniczej działalności korzysta-
jące w okresie pierwszych 2 lat z możliwości opłaca-
nia preferencyjnych składek zyskują ponad 9000 tys. zł,
które mogą przeznaczyć na rozwój działalności.
Wyżej wymieniona ustawa nie zobowiązuje osób
rozpoczynających prowadzenie pozarolniczej działal-
ności do zadeklarowania 30% minimalnego wyna-
grodzenia jako podstawy wymiaru składek, jedynie
stwarza im taką możliwość, dlatego też osoby te, de-
cydując się na opłacanie preferencyjnych składek,
powinny wziąć pod uwagę również związane z tym
konsekwencje. Efektem świadomej decyzji ubezpie-
czonego może być m.in. zmniejszenie podstawy wy-
miaru i wysokości świadczeń z FUS w razie choroby
i macierzyństwa, świadczeń rentowych oraz przy-
szłych emerytur, a także zakresu gwarancji otrzy-
mania świadczenia minimalnego, która jest warun-
kowana opłacaniem składek od podstawy nie mniej-
szej niż minimalne wynagrodzenie za pracę pracow-
ników. Zostaną pozbawieni ochrony na wypadek
bezrobocia, ponieważ przepisy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy obejmują składką na
Fundusz Pracy (w konsekwencji prawem do zasiłku)
jedynie osoby, za które opłacana jest składka na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe od kwoty nie
mniejszej niż minimalne wynagrodzenie.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że z możliwo-
ści opłacania składek na ubezpieczenia społeczne na
preferencyjnych warunkach nie mogą skorzystać oso-
by, które prowadziły działalność gospodarczą w okre-
sie ostatnich 60 miesięcy lub wykonują działalność
gospodarczą na rzecz byłego pracodawcy, na rzecz
którego przed dniem rozpoczęcia działalności gospo-
darczej w bieżącym lub poprzednim roku kalenda-
rzowym wykonywały w ramach stosunku pracy lub
spółdzielczego stosunku pracy czynności wchodzące
w zakres wykonywanej działalności gospodarczej.
Powyższe ograniczenia zostały wprowadzone
w celu uniemożliwienia nadużywania korzystania
z preferencyjnych zasad opłacania składek, przede
wszystkim przez osoby już prowadzące działalność
gospodarczą, dla których brak w ustawie okresu
1158
przerwy między wykonywaniem działalności powo-
dowałby, iż rozpoczynałyby one prowadzenie nowej
działalności, by móc opłacać dużo niższe składki, co
w konsekwencji mogłoby doprowadzić do sytuacji, że
większość przedsiębiorców opłacałoby składki od niż-
szej podstawy.
Odnosząc się natomiast do osób, które nie mogą
opłacać bardzo niskich składek, bo wykonują działal-
ność gospodarczą na rzecz byłego pracodawcy, to na-
leży zauważyć, że ograniczenie dotyczy tylko osób,
które w bieżącym lub poprzednim roku kalendarzo-
wym wykonywały w ramach stosunku pracy lub
spółdzielczego stosunku pracy czynności wchodzące
w zakres wykonywanej działalności gospodarczej.
Regulacja ta miała przede wszystkim na celu ochro-
nę pracowników, na których nieuczciwi pracodawcy
próbowaliby wymusić zakładanie działalności gospo-
darczej, jednocześnie zdejmując z siebie wiele obo-
wiązków i kosztów.
Biorąc pod uwagę powyższe, wprowadzenie suge-
rowanych zmian w przepisach ograniczających opła-
canie składek na preferencyjnych warunkach nie
znajduje uzasadnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie rezygnacji z programu
terapeutycznego „Leczenie neowaskularnej
wysiękowej postaci plamki żółtej”
preparatem ranibizumab (17400)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Marka Balickiego
z dnia 2 sierpnia 2010 r., przesłaną przy piśmie mar-
szałka Sejmu z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-023-17400/10, w sprawie rezygnacji z programu te-
rapeutycznego: leczenie neowaskularnej (wysięko-
wej) postaci zwyrodnienia plamki żółtej preparatem
ranibizumab (Lucentis®) uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Leczenie neowaskularnej (wysiękowej) postaci
zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem (AMD)
z użyciem substancji czynnej ranibizumab (Lucenti-
s®), zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 7 kwietnia 2010 r. zmieniającym rozporządze-
nie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
programów zdrowotnych (Dz. U. Nr 75, poz. 487),
zostało zakwalifikowane jako świadczenie gwaranto-
wane finansowane ze środków publicznych. Przedmio-
towe rozporządzenie weszło w życie w terminie 14 dni
od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 20 maja 2010 r.
Finansowanie leczenia w ramach nowego progra-
mu zdrowotnego: leczenie neowaskularnej (wysięko-
wej) postaci zwyrodnienia plamki żółtej preparatem
Lucentis® może nastąpić po określeniu przedmiotu
postępowania oraz warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie lecze-
nia neowaskularnej (wysiękowej) postaci zwyrodnie-
nia plamki związanego z wiekiem (AMD), a także po
zawarciu odpowiednich kontraktów przez dyrekto-
rów wojewódzkich oddziałów Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Zgodnie z art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 w zw. z art. 48
ust. 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
zwanej dalej „ustawą o świadczeniach”, w przypadku
programów zdrowotnych opracowywanych, wdraża-
nych, realizowanych i finansowanych przez fundusz
do obowiązków prezesa funduszu należy określenie
przedmiotu postępowania w sprawie zawarcia umo-
wy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz
warunków wymaganych od świadczeniodawców.
W dniu 30 czerwca 2010 r. prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 30/2010/
DGL zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
leczenie szpitalne w zakresie: terapeutyczne progra-
my zdrowotne, w którym zostały określone warunki
realizacji programu terapeutycznego: leczenie neo-
waskularnej (wysiękowej) postaci zwyrodnienia
plamki związanego z wiekiem (AMD).
Zaproponowane w zarządzeniu warunki realizacji
programu terapeutycznego w zakresie zbyt niskiej
wyceny programu w odniesieniu do rzeczywistych
wydatków ponoszonych na leczenie w ocenie ministra
zdrowia mogły powodować brak zainteresowania ze
strony świadczeniodawców do zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w przedmiotowym
zakresie, a tym samym prowadzić do niezabezpiecze-
nia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach ww. programu.
Zastrzeżenia co do zbyt niskiej wyceny świadcze-
nia w stosunku do ceny leku ranibizumab (Lucenti-
s®) zgłosili także prof. dr hab. Jerzy Szaflik, konsul-
tant krajowy w dziedzinie okulistyki, w opinii wyda-
nej w trybie art. 146 ust. 2 ustawy o świadczeniach
oraz rzecznik praw pacjenta pismem z dnia 30 lipca
2010 r., znak: RzPP-ZIP-052-6007/4/2010.
Mając na uwadze powyższe oraz ochronę intere-
sów świadczeniobiorców, minister zdrowia, działając
w ramach środków nadzoru określonych w ustawie
o świadczeniach, decyzją z dnia 13 sierpnia 2010 r.,
zaopatrzoną w klauzulę natychmiastowej wykonal-
ności, stwierdził nieważność ww. zarządzenia w czę-
ści dotyczącej wyceny programu terapeutycznego
oraz wydał zalecenie niezwłocznego wprowadzenia

zmian do przedmiotowego zarządzenia w ww. zakre-
sie, uwzględniających m.in. ustalenia funduszu z kon-
sultantem krajowym w dziedzinie okulistyki.
Jak wynika z powyższego, nie odstąpiono od wpro-
wadzenia w życie programu terapeutycznego: lecze-
nie neowaskularnej (wysiękowej) postaci zwyrodnie-
nia plamki związanego z wiekiem (AMD) z użyciem
substancji czynnej ranibizumab (Lucentis®). Opóź-
nienia we wprowadzeniu finansowania przedmioto-
wego programu są natomiast wynikiem niewłaści-
wej wyceny świadczenia dokonanej przez prezesa
funduszu.
Odnosząc się do pytania nr 3, pragnę poinformo-
wać, że minister zdrowia podjął w ramach przysłu-
gujących mu środków nadzoru nad NFZ określonych
w ustawie o świadczeniach odpowiednie działania
w celu niezwłocznego wprowadzenia finansowania
ww. programu ze środków publicznych. Jednocześnie
pragnę zapewnić, iż sprawa wydania przedmiotowe-
go zarządzenia będzie nadal szczegółowo monitoro-
wana, tak by finansowanie programu terapeutyczne-
go ze środków publicznych mogło rozpocząć się w jak
najkrótszym terminie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie niewystarczających środków,
jakimi dysponuje Podkarpacki Oddział
Wojewódzki NFZ na refundowanie zakupu
sprzętu ortopedycznego przez osoby
niepełnosprawne (17401)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jana Burego, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 30 lipca 2010 r. w sprawie
niewystarczających środków, jakimi dysponuje Pod-
karpacki Wojewódzki Oddział NFZ na refundowanie
zakupu sprzętu ortopedycznego przez osoby niepeł-
nosprawne, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-023-17401/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
1159
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozlicza-
nie, zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (tekst
jednolity, Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) należą do kompetencji Narodowego Funduszu
Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia wystąpił do dyrektora Podkarpackie-
go OW NFZ z prośbą o przedstawienie stanowiska
w przedmiotowej sprawie. Z informacji przekazanych
przez dyrektora Podkarpackiego OW NFZ wynika,
że w pierwotnym planie finansowym NFZ na 2010 r.
w pozycji: Zaopatrzenie w sprzęt ortopedyczny, środ-
ki pomocnicze i lecznicze środki techniczne, przewi-
dziano środki finansowe w wysokości 29,4 mln zł.
Zmiana planu finansowego NFZ na 2010 r. z dnia
6 lipca 2010 r. spowodowała wzrost środków w ww.
pozycji o 0,5 mln zł i obecnie wynosi 29,9 mln zł.
Powyższa kwota jest niższa o 3,2 mln zł od wartości
środków finansowych przeznaczonych na ten cel
w roku ubiegłym, co spowodowało niewystarczającą
wartość środków finansowych na pełne sfinansowa-
nie bieżących potrzeb w tym zakresie.
Zgodnie z § 12 ust. 10 zarządzenia nr 58/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
29 października 2009 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju zaopa-
trzenie w wyroby medyczne będące przedmiotami
ortopedycznymi oraz środkami pomocniczymi, zmie-
nionego zarządzeniem nr 75/2009/DSOZ prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia z dnia 29 listopada
2009 r. oraz zarządzeniem nr 10/2010/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 29 stycznia
2010 r., w przypadku braku środków finansowych na
realizację świadczeń oddział wojewódzki funduszu
tworzy ewidencję zleceń oczekujących na potwierdze-
nie. O fakcie wprowadzenia ewidencji zleceń oczeku-
jących świadczeniodawcy i świadczeniobiorcy zostali
poinformowani komunikatami dyrektora Podkar-
packiego OW NFZ na stronie internetowej oddziału
w dniu 10 maja 2010 r. oraz 6 sierpnia 2010 r.
Powyższe ograniczenie nie obejmuje zleceń wy-
stawianych dla:
— świadczeniobiorców wymienionych w art. 47c
ww. ustawy o świadczeniach,
— osób represjonowanych, cywilnych niewido-
mych ofiar działań wojennych,
— dzieci do 18. roku życia.
Powyższym ograniczeniom nie podlega również
zaopatrzenie w środki przysługujące comiesięcznie
(pieluchomajtki, pieluchy anatomiczne, cewniki, wor-
ki do zbiórki moczu, zestawy infuzyjne do osobistych
pomp insulinowych).
W przypadku osób dorosłych ww. ograniczenie nie
obejmuje wyrobów medycznych będących przedmio-
tami ortopedycznymi i środków pomocniczych, ta-
kich jak:
1160
— gorsety i kołnierze ortopedyczne przy dysfunk-
cji czasowej – w sytuacjach stanów powypadkowych,
pooperacyjnych, po nagłych urazach,
— ortezy kończyn górnych i dolnych przy dys-
funkcji czasowej – w sytuacjach stanów powypadko-
wych, pooperacyjnych, po nagłych urazach,
— materace przeciwodleżynowe,
— protezy piersi.
Ponadto dyrektor Podkarpackiego OW NFZ po-
informował, że każde zlecenie na zaopatrzenie w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi i środki pomocnicze jest szczegółowo analizowane
i w sytuacjach wymagających natychmiastowego za-
opatrzenia z uwagi na zagrożenie lub pogorszenie
stanu zdrowia potwierdzane jest bez konieczności
oczekiwania na realizację.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w planie
finansowym NFZ na 2011 r. w ww. zakresie dla Pod-
karpackiego OW NFZ przewidziano kwotę 32 mln zł,
co spowoduje polepszenie finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej w omawianym zakresie.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie kosztów wprowadzenia planowanej
przez rząd podwyżki podatku VAT (17402)
Szanowny Panie Marszałku! Opowiadając na
przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-17402/10
z dnia 6 sierpnia 2010 r. interpelację pana posła Zbi-
gniewa Girzyńskiego w sprawie kosztów wprowadze-
nia planowanej przez rząd podwyżki podatku VAT,
uprzejmie informuję.
Odnosząc się do tez zawartych w interpelacji
z dnia 3 sierpnia 2010 r. zgłoszonej przez pana posła
Zbigniewa Girzyńskiego, należy przede wszystkim
stwierdzić, iż przewidzianego w zaakceptowanym
przez Radę Ministrów „Wieloletnim planie finansów
państwa na lata 2010–2013” tymczasowego podwyż-
szenia stawek podatku VAT o 1 punkt procentowy
nie sposób sklasyfikować jako jedynie założenia rzą-
du co do „prostego sposobu ratowania budżetu pań-
stwa”. Założenia planistyczne z tego zakresu były
poprzedzone głęboką analizą stanu finansów oraz
stwierdzonym deficytem strukturalnym. Przyjmując
jako czynnik niezależny wygaśnięcie, na skutek upły-
wu derogacji, regulacji dotyczącej stosowania stawki
3% podatku VAT, ww. wzrost stawek nie obejmie pod-
stawowych produktów żywnościowych. Stanowi to
osłonę dla mniej zamożnej części społeczeństwa, dla
której wydatki na żywność stanowią istotny element
budżetu domowego.
Jest oczywiste, że z posunięciem tym związane są
pewne koszty organizacyjno-techniczne w admini-
stracji i u przedsiębiorców. Nie jest to jednak czynnik
decydujący. Należy przy tym zaznaczyć, iż sytuacja
budżetowa wymuszała również i w innych krajach
korekty stawek VAT. Pomiędzy rokiem 2009 i 2010
w dwunastu krajach członkowskich, mimo pewnych
kosztów organizacyjnych przedsięwzięcia, wzrosła
podstawowa stawka podatku VAT. Korekty stawek
oscylowały od jednego do kilku punktów.
Na podstawie posiadanych na obecnym etapie in-
formacji można założyć, iż podniesienie stawek VAT
nie spowoduje większego obciążenia pracą ani zna-
czącego wzrostu kosztów funkcjonowania urzędów
skarbowych.
Pewne koszty będą bezpośrednio poniesione przez
Ministerstwo Finansów, np. w zakresie aktualizacji
systemu Poltax oraz w związku z drukiem nowych
formularzy deklaracji podatku od towarów i usług.
Koszty te nie będą znaczące.
W zakresie dostosowania systemów informatycz-
nych główny ciężar zmian będzie polegał na zmianie
parametrów eksploatowanych systemów oraz zmia-
nie w opisach formularzy np. e-deklaracji. Prace te
zostaną wykonane w ramach bieżących zadań zwią-
zanych z utrzymaniem systemów.
Odnosząc się do wskazanego przez pana posła
problemu związanego z wprowadzaniem nowych sta-
wek podatkowych w kasach rejestrujących, informu-
ję, iż kasy są technicznie przygotowane do takiej ope-
racji. Rozporządzenie ministra finansów z dnia
28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków
technicznych, którym muszą odpowiadać kasy reje-
strujące, oraz warunków ich stosowania (Dz. U.
Nr 212, poz. 1338) przewiduje, że kasy rejestrujące
umożliwiają ewidencjonowanie obrotów i kwot podat-
ku należnego nawet w warunkach wprowadzenia
7 stawek podatkowych oraz dają możliwość dokona-
nia 30 zmian stawek.
Do operacji zmiany stawek podatkowych użyt-
kownicy kas powinni organizacyjnie przygotować się
wcześniej. Zmiana stawek dla większości z nich, po
zapoznaniu się z instrukcją obsługi lub odbyciu uzu-
pełniającego umiejętności przeszkolenia, nie powin-
na stanowić problemu. Część podatników mająca

podpisane umowy o stałej obsłudze serwisowej będzie
mogła dokonać tych operacji na warunkach przewi-
dzianych w umowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Stanisławy Prządki
oraz grupy posłów
w sprawie pozbawienia Polskiej Akademii
Nauk paryskiej stacji przy ul. Lamande (17403)
Szanowny Panie Marszałku! Działając na podsta-
wie upoważnienia prezesa Rady Ministrów do udzie-
lenia odpowiedzi na interpelację poselską z dnia
3 sierpnia 2010 r. w sprawie pozbawienia Polskiej
Akademii Nauk paryskiej stacji przy ul. Lamande,
niniejszym wyjaśniam, co następuje.
W dniu 2 marca 2010 r. minister edukacji naro-
dowej pani Katarzyna Hall zwróciła się do ministra
skarbu państwa, wykonującego na podstawie przepi-
sów ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wy-
konywania uprawnień przysługujących Skarbowi
Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, z późn. zm.) upraw-
nienia wynikające z praw majątkowych Skarbu Pań-
stwa, o stworzenie możliwości bezpośredniego wyko-
rzystania budynków przy ul. Lamande 11, 13, 15
i 15a do prowadzenia przez Zespół Szkół przy Amba-
sadzie RP w Paryżu działalności oświatowej na rzecz
dzieci polskich i pochodzenia polskiego. Prośba ta
została uzasadniona:
— wieloletnimi tradycjami prowadzenia w tym
miejscu działalności edukacyjnej wśród Polonii,
— wzrastającymi potrzebami lokalowymi wy-
nikającymi ze zwiększającego się zainteresowania
polskich emigrantów nauczaniem dzieci języka oj-
czystego.
Szkoła polska istniała w budynkach przy ul. La-
mande od roku 1874 do roku 1922, tj. do jej likwida-
cji. W 1927 r. rada administracyjna szkoły przekaza-
ła pozostałe po likwidacji szkoły nieruchomości pań-
stwu polskiemu z przeznaczeniem na przedsięwzięcia
edukacyjne (uniwersyteckie) oraz jako schronienie
dla uczących się (studiujących) Polaków we Francji.
Od 1947 r. funkcjonowało tam liceum polskie, a po
jego likwidacji – punkt konsultacyjny dla dzieci oby-
wateli polskich czasowo przebywających za granicą.
Od 1970 r. w obiektach przy ul. Lamande urządzono
bazę hotelową dla pracowników naukowych PAN
1161
i innych gości (główną siedzibą stacji naukowej PAN
jest bowiem budynek usytuowany przy ul. Lauriston
74, w którym mieszczą się m.in. sale naukowe i bi-
blioteka), ale od 1989 r. wykorzystywane były one
również w znacznej części przez Zespół Szkół przy
Ambasadzie RP w Paryżu. W chwili obecnej szkoła
liczy ponad 1000 uczniów, z czego ok. 1/3 kształci się
w pomieszczeniach wynajmowanych przy ul. Claude
Lorrain 18 z powodu braku miejsca w budynku przy
ul. Lamande.
Stosownie do obowiązującego w polskim prawie
podziału kompetencji wg działów administracji rzą-
dowej, organem właściwym w sprawach oświaty i wy-
chowania jest minister edukacji narodowej, nato-
miast w sprawach związanych z nauką i szkolnic-
twem wyższym – minister nauki i szkolnictwa wyż-
szego. Minister skarbu państwa uznał zatem, że spo-
sób wykorzystania mienia Skarbu Państwa winien
być ustalany przez właściwe organy na gruncie przy-
jętych przez Radę Ministrów strategii i programów
rządowych. Mając na uwadze wskazane w „Rządo-
wym programie współpracy z Polonią i Polakami za
granicą” cele strategiczne polityki polonijnej, polega-
jące m.in. na dążeniu do utrzymania polskości za
granicą, zwłaszcza poprzez wspieranie edukacji i kul-
tury, jak również uwzględniając wolę darczyńców,
którzy w 1927 r. ofiarowali państwu polskiemu nie-
ruchomości przy ul. Lamande w Paryżu, minister
skarbu państwa, działając w porozumieniu z mini-
strem edukacji narodowej, postanowił upoważnić
dyrektora generalnego MEN do wykonywania w jego
imieniu praw majątkowych Skarbu Państwa wobec
przedmiotowych nieruchomości. Działania związane
z udzieleniem upoważnienia poprzedziły konsultacje
z Ministerstwem Infrastruktury, Ministerstwem
Spraw Zagranicznych i Rządowym Centrum Legisla-
cji. Podkreślić należy, iż projektowana zmiana pod-
miotu administrującego obiektami przy ul. Lamande
była również konsultowana z ministrem nauki i szkol-
nictwa wyższego. O sprawie był informowany także
prezes PAN, który przyjął to do wiadomości.
Prace nad przygotowaniem projektu pełnomoc-
nictwa znajdują się w fazie końcowej. Po podpisaniu
ww. dokumentu wszelkie decyzje co do dalszego spo-
sobu użytkowania mienia Skarbu Państwa w Paryżu
będzie podejmował w imieniu Skarbu Państwa dy-
rektor generalny MEN. Jedynie decyzje związane
z udostępnieniem powierzchni użytkowej podmiotom
innym niż Skarb Państwa na podstawie umów naj-
mu, dzierżawy lub podobnych, a także działania
zmierzające do zbycia nieruchomości będą wymaga-
ły zgody ministra skarbu państwa. Nie jest zatem
wykluczone, że w przypadku mniejszego niż dotych-
czas zainteresowania Polonii nauczaniem dzieci
w polskiej szkole część powierzchni użytkowej będzie
mogła być nadal udostępniana Polskiej Akademii
Nauk.
Mając powyższe na względzie, pragnę zwrócić
uwagę, iż zawarta w interpelacji opinia, jakoby po-
zbawienie Polskiej Akademii Nauk możliwości admi-
1162
nistrowania budynkami będącymi własnością Skar-
bu Państwa było „zaskakującą zmianą” i „krokiem
drastycznym”, którego skutkiem będzie „pogłębie-
nie materialnej zapaści polskich instytucji nauko-
wych”, nie jest zasadna. Ponieważ tytuł do władania
nieruchomościami, który stanowiła decyzja Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych z dnia 11 sierpnia
1970 r. o przekazaniu Polskiej Akademii Nauk
w Warszawie w zarząd i użytkowanie nieruchomości
położonych w Paryżu przy ul. Lamande 11, 13, 15
i 15a, stanowiących własność państwa polskiego,
wzbudza istotne wątpliwości odnośnie do formy
i podstaw prawnych jej wydania, podjęto działania
służące przede wszystkim uporządkowaniu pod wzglę-
dem prawnym i finansowym kwestii zarządzania
przedmiotowymi nieruchomościami bezpośrednio
przez Skarb Państwa.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie potrzeby zwiększenia środków
finansowych przekazywanych przez PFRON
na zadania realizowane przez powiaty,
na przykładzie pow. krakowskiego (17404)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
6 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17404/10, interpe-
lację poselską pana posła Stanisława Rydzonia
w sprawie potrzeby zwiększenia środków finanso-
wych przekazywanych przez Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realizację
zadań określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.), proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień:
Odnosząc się do pierwszego pytania, informuję, iż
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ze zrozu-
mieniem przyjmuje zaniepokojenie jednostek samo-
rządu terytorialnego zmniejszeniem wysokości środ-
ków PFRON przypadających wg algorytmu na reali-
zację zadań ustawowych w 2010 r. Należy jednak
zaznaczyć, że obecny podział środków przeznaczo-
nych przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych na realizację zadań powiatu
z zakresu rehabilitacji społecznej uwarunkowany jest
tym, iż PFRON zobowiązany jest przede wszystkim
do zapewnienia środków finansowych na realizację
zadań obligatoryjnych. Wiąże się to z koniecznością
przeznaczenia zdecydowanie większych środków na
realizację zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej
osób niepełnosprawnych, jakim jest dofinansowanie
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych, wzrósł prawie o 30%. Do-
datkowo grupa pracowników, których zatrudnienie
uprawnia pracodawcę do otrzymania dofinansowania
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych,
została rozszerzona o osoby posiadające uprawnienia
emerytalne. Ponadto fundusz musi zapewnić środki
na finansowanie dodatkowych kosztów zatrudniania
takich pracowników, o których zwrot mogą się ubie-
gać zakłady pracy chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników nie-
pełnosprawnych zarejestrowanych w systemie
SODiR znacznie wzrosła, co pociągnęło za sobą
wzrost wydatków PFRON na dofinansowanie do
wynagrodzeń (wg danych PFRON – stan na dzień
30 czerwca 2010 r. – liczba zatrudnionych osób nie-
pełnosprawnych u pracodawców objętych dofinan-
sowaniem do wynagrodzeń była w maju 2010 r.
w stosunku do grudnia 2008 r. wyższa o ponad
53 tys. osób, tj. o około 26%).
Należy również pamiętać, iż środki PFRON mu-
szą także zostać zabezpieczone na realizację zadania
ustawowego dotyczącego zlecania realizacji zadań
z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych fundacjom oraz organizacjom po-
zarządowym, mających charakter ogólnopolski oraz
ponadregionalny.
Do obligatoryjnych zadań z zakresu rehabilitacji
zawodowej osób niepełnosprawnych należą również:
przekazywanie na zasadzie algorytmu samorządom
środków na finansowanie uczestnictwa osób niepeł-
nosprawnych w warsztatach terapii zajęciowej czy też
działania zakładów aktywności zawodowej.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazywanych do samo-
rządów. Porównując plan finansowy PFRON określo-
ny ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2010
w pozycji: przelewy redystrybucyjne, należy wskazać,
że w 2010 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniże-
nie wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 208 644.000 zł, tj. o 25% (w stosunku do
2009 r. ta kwota jest niższa o około 6%).
Pragnę również podkreślić, że osoby niepełno-
sprawne wymagające wsparcia są przede wszystkim
pełnoprawnymi mieszkańcami województw i powia-
tów, a środki przekazywane przez PFRON są formą
dofinansowania realizacji przez samorządy zadania

własnego polegającego na wspieraniu ich niepełno-
sprawnych mieszkańców.
Ponadto pragnę zauważyć, że decyzję o przezna-
czeniu środków PFRON na określone zadania podej-
muje na mocy art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) w formie uchwały rada
powiatu, która dokonując określonych rozstrzygnięć,
powinna uwzględniać zapisy powiatowego programu
działań na rzecz osób niepełnosprawnych, jak i ak-
tualne, zidentyfikowane potrzeby niepełnosprawnych
mieszkańców powiatu.
Odpowiadając na drugie pytanie, uprzejmie wy-
jaśniam, że nie ma podstaw prawnych do przyznania
dodatkowych środków na indywidualne wnioski sa-
morządów powiatowych. Środki PFRON podlegają
podziałowi według algorytmu zgodnie z rozporządze-
niem Rady Ministrów z dnia 13 maja 2003 r. w spra-
wie algorytmu przekazywania środków Państwowe-
go Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz. U.
z 2003 r. Nr 88, poz. 808, z późn. zm.)
W odniesieniu do kwestii przekazania powiatom
przez PFRON dodatkowych środków finansowych
uprzejmie informuję, iż z informacji przekazywanych
fundusz wynika, że w chwili obecnej nie ma możli-
wości finansowych, aby rozważyć ewentualność prze-
znaczenia dodatkowych środków finansowych dla
samorządów powiatowych, ze względu na kształtu-
jące się tendencje, tj. wzrostową w zakresie wydat-
ków obligatoryjnych oraz malejącą w zakresie przy-
chodów z tytułu wpłat zakładów pracy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie planowanych zwolnień grupowych
w Poczcie Polskiej SA (17405)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zwolnień grupowych w Poczcie Polskiej SA
oraz funkcjonowania placówek, która została prze-
słana przy piśmie SPS-023-17405/10, pragnę przed-
stawić co poniżej.
1163
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że minister infra-
struktury, który w imieniu Skarbu Państwa sprawu-
je nadzór właścicielski nad Pocztą Polską SA i posia-
da uprawnienia przewidziane dla walnego zgroma-
dzenia, może ingerować w sprawy spółki jedynie
w zakresie określonym w przepisach. Zgodnie z § 26
ust. 2 statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy
związane z prowadzeniem spraw spółki (w tym zwią-
zane z kwestiami zatrudnienia) należą do kompeten-
cji zarządu spółki. W myśl powyższego zwróciłem się
do prezesa Poczty Polskiej z prośbą o przedstawienie
wyjaśnień w sprawie kwestii poruszonych w interpe-
lacji pana posła.
Doniesienia medialne, o których mowa w interpe-
lacji poselskiej, związane są inicjatywami strategicz-
nymi wynikającymi ze strategii Poczty Polskiej SA
na lata 2010–2015. Spośród 82 inicjatyw wynikają-
cych ze strategii na lata 2010–2015 13 z nich wiąże
się ze zmianami w zatrudnieniu. Należą do nich:
— optymalizacja liczby placówek pocztowych
i struktury sieci,
— konsolidacja służby doręczeń,
— optymalizacja procesów doręczeń,
— optymalizacja procesów sortowania listów re-
jestrowanych,
— optymalizacja procesów sortowania listów zwy-
kłych,
— optymalizacja pozostałych procesów i koncen-
tracja procesów w węzłach,
— usprawnienie procesów opracowania listów re-
jestrowanych na etapie nadania i doręczenia,
— usprawnienie opracowania listów z podaną
wartością,
— przejęcie w 2011 r. regionu poznańskiego przez
Centrum Logistyki,
— restrukturyzacja Centrum Usług Koncesjono-
wanych,
— integracja funkcji administracyjnych,
— wprowadzenie nowego modelu zarządzania
sprzedażą produktów bankowo-ubezpieczeniowych
przez PP SA,
— elektronizacja obrotu przekazowego krajo-
wego.
Dwanaście inicjatyw związanych jest z redukcją
zatrudnienia, jedna inicjatywa dotycząca przejęcia
przez Centrum Logistyki regionu poznańskiego po-
ciąga za sobą wzrost zatrudnienia.
Łączne zmniejszenie zatrudnienia w związku
z realizacją inicjatyw do 2015 r. wynosić może 8162
etaty, z czego optymalizacja liczby placówek poczto-
wych i struktury sieci wiąże się z redukcją do 2015 r.
2821 etatów. Restrukturyzacja sieci placówek pocz-
towych polegać będzie głównie na przekształcaniu
nierentownych urzędów pocztowych i filii urzędów
pocztowych w mniej kosztochłonne formy organiza-
cyjne, tj. agencje pocztowe.
Poczta Polska SA jako operator publiczny zobo-
wiązana jest do utrzymania określonych wskaźników
dostępności powszechnych usług pocztowych. Wskaź-
niki te reguluje rozporządzenie ministra infrastruk-
1164

tury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków
wykonywania powszechnych usług pocztowych, gdzie
wskazano, iż na terenie kraju powinno być urucho-
mionych co najmniej 8240 placówek operatora, roz-
mieszczonych z uwzględnieniem występującego na
danym obszarze zapotrzebowania na usługi. Ponad-
to jedna stała placówka operatora, licząc średnio
w skali kraju, powinna przypadać na 7000 mieszkań-
ców na terenie miast, natomiast na obszarach wiej-
skich jedna placówka operatora powinna przypadać
na 85 km² powierzchni.
Na terenie kraju na dzień 17 sierpnia 2010 r. funk-
cjonują 8303 placówki pocztowe. Wskaźnik dostęp-
ności usług pocztowych wynosi: na terenie miasta
6148 mieszkańców na jedną placówkę pocztową oraz
na obszarze wiejskim 64,57 km² na jedną placówkę
pocztową.
Liczba placówek funkcjonujących na terenie wo-
jewództwa wielkopolskiego na przestrzeni pięciu lat
nie uległa znaczącym zmianom.
Odnosząc się natomiast do kwestii zatrudnienia,
pragnę podkreślić, iż zatrudnienie w Poczcie Polskiej
w okresie 2005–2008 r. systematycznie rosło. Dopie-
ro na przestrzeni 2009 r. struktura zatrudnienia
w Poczcie Polskiej ulegała poważnym zmianom zwią-
zanym z procesem standaryzacji i optymalizacji za-
trudnienia. Towarzyszyły temu procesowi dwie tury
zwolnień grupowych. Program naprawczy dla Pocz-
ty Polskiej zakładał m.in. dokonanie wspomnianej
wyżej optymalizacji i standaryzacji zatrudnienia po-
przez:
— zaprojektowanie modelowych struktur organi-
zacyjnych dla każdego z centrów,
— ustalenie listy stanowisk pracy występujących
w strukturach centrów,
— opracowanie opisów stanowisk dla wszystkich
centrów,
— ustalenie zasad planowania zatrudnienia – eta-
tyzacji.
W programie działań optymalizacyjnych ujęto na-
stępujące działania:
1) opracowanie struktury modelowej Dyrekcji
Generalnej Poczty Polskiej (obecnie Centrali PP
SA) i central centrów (uproszczenie struktury,
określenie relacji DGPP/Centrali PP SA z centra-
lami centrów),
7) zmiana w zasadach funkcjonowania służb kon-
troli wewnętrznej,
8) zmiana planistycznych procedur zaopatrzenio-
wych,
9) wprowadzenie różnicowania sprzedaży nieru-
chomości o niskiej wartości i nieruchomości strate-
gicznych,
10) analiza funkcjonowania drukarni we Wrocła-
wiu w powiązaniu z modernizacją parku maszyno-
wego i jej wpływu na zatrudnienie w Wydziale Poli-
grafii Centrum Infrastruktury,
11) zmiana zasad badania obciążenia pracą,
12) outsourcing: obsługi prawnej, nadzoru bu-
dowlanego, obsługi medycznej, flotowej obsługi po-
jazdów, obsługi gastronomicznej i hotelarskiej,
13)rezygnacja ze świadczenia usług nierentow-
nych/pozapocztowych,
14) opracowanie zasad tworzenia stanowisk kie-
rowniczych w placówkach pocztowych,
15)opracowanie zasad tworzenia stanowisk kie-
rowców i ich funkcjonowania,
16) zmiana instrukcji technologicznych dotyczą-
cych usług realizowanych w Centrum Poczty,
17) zmiana struktury oddziałów terenowych Cen-
trum Usług Koncesjonowanych,
18)zmiany w sieci placówek pocztowych,
19)wprowadzenie pocztowego przekazu elektro-
nicznego,
20) wprowadzenie emerytalnego przekazu elek-
tronicznego,
21) ponowne zdefiniowanie odpowiedzialności za
realizację wszystkich składowych danego procesu.
Kształtowanie się zatrudnienia w Poczcie Polskiej
na przestrzeni lat 2001–2009 prezentuje poniższy
wykres:
Zatrudnienie w Poczcie Polskiej w latach 2001-2009
102 500 102 036
101 103
100 764 100 760 100 612 100 623
100 138
100 000
100 033
100 036

2) opracowanie struktury modelowej jednostek

organizacyjnych PP o ogólnopolskim, okręgowym 97 260,43
96 963,38
i rejonowym zasięgu działania w zakresie komórek 97 500 96 408,65
96 110,32 96 214,68
funkcjonalnych, wspólnych dla wszystkich lub części 95 706,62
95 016,73
centrów, 94 888,63
95 000 94 033,40
3) opracowanie struktury modelowej jednostek
organizacyjnych PP o ogólnopolskim, okręgowym
i rejonowym zasięgu działania w zakresie komórek 92 500

specyficznych dla danego centrum,

4) optymalizacja liczby stanowisk kierowniczych
90 000
w komórkach funkcjonalnych, 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009
5) modelowanie struktury pionu handlowego,
osoby redniorocznie etaty redniorocznie
6) uproszczenie zasad rozpatrywania reklamacji
w PP,
 1165

Obecnie realizowane działania są kontynuacją 4) propozycja współpracy z Pocztową Agencją

procesu optymalizacji zatrudnienia w Poczcie Pol-
skiej SA. Redukcja zatrudnienia odbywać się będzie
w sposób naturalny poprzez nieprzedłużanie umów
na czas określony lub w oparciu o przepisy ustawy
z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach roz-
wiązywania z pracownikami stosunków pracy z przy-
czyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90,
poz. 844, z późn. zm.). W dotychczas realizowanych
zwolnieniach grupowych w Poczcie Polskiej z uwagi
na fakt niezawarcia porozumienia z organizacjami
związkowymi zwolnienia odbywały się na podstawie
wprowadzonego przez pracodawcę regulaminu zwol-
nień grupowych. Zwalnianemu w ramach zwolnień
grupowych pracownikowi przysługiwała odprawa
pieniężna, na zasadach określonych ustawą o szcze-
gólnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracow-
ników, tzn.:
1) jednomiesięczne wynagrodzenie, jeżeli pra-
cownik był zatrudniony w Poczcie Polskiej krócej niż
2 lata;
2) dwumiesięczne wynagrodzenie, jeżeli pra-
cownik był zatrudniony w Poczcie Polskiej od 2 do
8 lat;
3) trzymiesięczne wynagrodzenie, jeżeli pracow-
nik był zatrudniony w Poczcie Polskiej ponad 8 lat.
W procesie tym pracodawca w celu ograniczenia
ujemnych skutków zwolnienia grupowego deklaro-
wał podjęcie następujących działań osłonowych:
1) współpraca z powiatowymi urzędami pracy
w kwestiach zakresu i formy pomocy dla zwalnia-
nych pracowników, która może dotyczyć w szcze-
gólności:
a) pośrednictwa pracy,
b) poradnictwa zawodowego,
c) szkoleń,
d) pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy.
e) objęcie zwalnianych pracowników programem
usług rynku pracy; program może być realizowany
przez powiatowy urząd pracy lub instytucję szkole-
niową;
3) możliwość objęcia zwalnianych pracowników
programem aktywizacji zawodowej w poszukiwaniu
pracy.
Celem programu aktywizacji zawodowej jest złago-
dzenie negatywnych skutków zwolnień grupowych po-
przez ułatwienie pracownikom podjęcia dalszej aktyw-
ności zawodowej. Program trwa maksymalnie 4 mie-
siące od dnia doręczenia pracownikowi wypowiedzenia
umowy o pracę, wypowiedzenia warunków umowy
o pracę (w przypadku odmowy przyjęcia zaproponowa-
nych warunków) albo od dnia rozwiązania umowy
o pracę za porozumieniem stron. W ramach programu
jest realizowany program przekwalifikowań oraz pro-
gram wsparcia poprzez następujące formy:
Usług Finansowych (PAUF).
W przypadku kolejnych etapów zwolnień grupo-
wych przyjęte zasady będą podobne jak te już obo-
wiązujące przy dotychczasowych zwolnieniach.
W ramach swoich struktur Poczta Polska SA, jak
zostało wspomniane w początkowej części pisma, do-
konuje przekształceń form organizacyjnych placówek
pocztowych, nie dokonuje zaś likwidacji funkcjonu-
jących placówek z uwagi na konieczność zapewnienia
odpowiedniej dostępności usług.
Przekazując powyższe informacje, mam nadzieję,
że w sposób wyczerpujący wyjaśniają kwestie poru-
szone w interpelacji pana posła.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie braku środków finansowych
na utrzymanie komisariatów Policji w Polsce
(17406)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 6 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17406/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie braku
środków finansowych na utrzymanie komisariatów
Policji w Polsce uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Budżet Policji w latach 2008–2010 oraz projekt
budżetu na 2011 r. w dziale 754: Bezpieczeństwo pu-
bliczne i ochrona przeciwpożarowa według rodzajów
wydatków bez uwzględnienia „Programu moderni-
zacji Policji (…)” przedstawia poniższa tabela.
Tabela: Wydatki budżetowe Policji na lata 2008–
–2010, plan wydatków na 2011 r.
USTAWA
Grupy wydatków 2008 2009 2010 2011
płace i pochodne 5 205 870 5 875 580 6 344 299 6 347 395
pozapłacowe świadczenia pieniężne 317 349 291 352 290 279 311 000

1) szkolenia w zakresie radzenia sobie na rynku wydatki rzeczowe 1 087 475 756 420 832 798 850 686
pracy, wydatki majątkowe 45 399 92 279 38 635
2) konsultacje,
Ogółem 6 656 093 7 015 631 7 506 011 7 509 081
3) pomoc w poszukiwaniu pracy,
1166
WYKONANIE
Grupy wydatków 2008 2009
płace i pochodne 5 019 373 5 748 846
pozapłacowe świadczenia pieniężne 287 217 289 355
wydatki rzeczowe 1 214 433 1 154 052
wydatki majątkowe 20 873 76 015
Ogółem 6 541 896 7 268 268
W ramach struktury wydatków należy zaznaczyć,
że z przyznanego przez dysponenta głównego (mini-
stra SWiA) limitu wydatków budżetowych dla Policji
wyodrębnia się kwoty na pełne pokrycie następują-
cych wydatków:
1) uposażenia, wynagrodzenia, pochodne od upo-
sażeń i wynagrodzeń, które ustalane są zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa,
2) wydatki osobowe niezaliczane do wynagrodzeń,
m.in.: równoważniki pieniężne wypłacane funkcjo-
nariuszom za remont lokalu mieszkalnego, za brak
lokalu mieszkalnego, pomoc mieszkaniowa, dopłaty
do wypoczynku, zasiłek na zagospodarowanie, zasi-
łek pogrzebowy.
Z pozostałej kwoty wydatków (jest to ok. 11%
ogólnego planu wydatków) finansowane są inne nie-
zbędne potrzeby rzeczowe Policji. W ramach tej kwo-
ty zabezpieczono środki m.in. na: postępowania przy-
gotowawcze, materiały pędne i smary oraz opał, ma-
teriały biurowe i do konserwacji oraz wyposażenia
specjalnego, fundusz operacyjny, wyżywienie, ener-
gię, usługi, podatki, opłaty, podróże służbowe zagra-
niczne.
Aktualna sytuacja budżetowa, w tym wielkość
środków przewidzianych w ustawie budżetowej, wa-
runkuje wielkość wydatków jednostek Policji, m.in.
na remonty bazy lokalowej i zakup wyposażenia
technicznego funkcjonariuszy. W latach 2007–2009
na przedsięwzięciu pod nazwą „Budowa nowych
i modernizacja użytkowanych obiektów” realizowa-
nym w ramach „Programu modernizacji Policji (…)”
zabezpieczony został limit finansowy w wysokości
ok. 1,4 mld zł (inwestycje – 782 mln zł, remonty
– 617 mln zł), co pozwoliło na uzyskanie efektu rzeczo-
wego na ponad 770 zadaniach związanych z poprawą
bazy lokalowej, w tym ok. 110 inwestycyjnych i 660
remontowych, oraz na zainwestowanie w ok. 40%
kompleksów, będących w trwałym zarządzie Policji.
W odniesieniu do budownictwa służbowego i re-
montów obiektów – w związku z brakiem zasileń
w środki budżetowe dla Policji, w grudniu 2008 r.
przeznaczone na cele inwestycyjne – powstały trud-
ności ze sfinansowaniem rozpoczętych projektów.
W związku z tym konieczne stało się przeznaczenie
na ten cel limitu z „Programu modernizacji Policji
(…)” na 2009 r., co stanowi 25% planu na 2009 r.
W 2010 r., w ramach znowelizowanej ustawy
o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji (…)”,
na realizację przedsięwzięcia pod nazwą „Budowa
nowych i modernizacja użytkowanych obiektów” za-
bezpieczono środki finansowe w łącznej wysokości
ok. 49,7 mln zł, które stanowiły ograniczenie finan-
sowe zamierzeń realizowanych w 2009 r. W ramach
2010
omawianej kwoty na działalność inwestycyjną
6 095 097
przeznaczono 39,2 mln zł oraz na remonty obiek-
290 279 tów 10,5 mln zł.
1 082 000
Niezależnie od powyższego w bieżącym roku do-
konano zwiększenia przedsięwzięcia pod nazwą „Bu-
38 635
dowa nowych i modernizacja użytkowanych obiek-
7 506 011 tów” poprzez przesunięcie środków finansowych po-
między zadaniami realizowanymi w „Programie
modernizacji Policji (…)” zgodnie z podjętą uchwałą
nr 59/2010 Rady Ministrów z dnia 21 kwietnia 2010 r.
W wyniku powyższego limit środków finansowych
na 2010 r. z „Programu modernizacji Policji (…)” wy-
nosi ok. 71,3 mln zł (inwestycje – 60,8 mln zł, remon-
ty – 10,5 mln zł). W ramach tej kwoty realizowanych
jest 46 zadań, w tym: 24 inwestycyjne (przy plano-
wanym zakończeniu w 2010 r. 12 przedsięwzięć)
i 22 remontowe.
Pomimo zaangażowania znacznych środków fi-
nansowych uzyskanie odpowiedniego standardu
technicznego w 5,5 tys. obiektów służbowych użyt-
kowanych przez Policję wymaga w ciągu najbliższych
lat przeznaczania na działalność modernizacyjną
(w tym inwestycje i remonty) dodatkowych nakładów
finansowych w wysokości ok. 2,4 mld zł, które zapew-
nią stabilność finansowania i umożliwią sprawne re-
alizowanie procesu inwestycyjnego oraz kontynuację
zamierzeń o kluczowym znaczeniu dla Policji.
W odniesieniu do konkretnych zadań uprzejmie
informuję, że zadanie „KPP w Gnieźnie – rozbudo-
wa”, o wartości ok. 5400 tys. zł, uwzględnione zosta-
ło w zestawieniu potrzeb inwestycyjnych Komendy
Wojewódzkiej Policji w Poznaniu na lata 2011–2013.
Obecnie KPP w Gnieźnie zlokalizowana jest w dwóch
kompleksach budynków. Pierwszy z nich, usytuowa-
ny przy ul. Jana Pawła II, oddzielony jest drogą miej-
ską od drugiego kompleksu, przy ul. Sienkiewicza.
W celu poprawy warunków lokalowych jednostki pla-
nowane jest dobudowanie na działce przy ul. Jana
Pawła II nowego skrzydła budynku wraz z niezbędną
infrastrukturą. Przeniesienie do niego służb użytku-
jących obiekt przy ul. Sienkiewicza znacznie popra-
wiłoby funkcjonalność oraz uprościło logistykę dzia-
łań funkcjonariuszy oraz obsługę interesantów. Do
chwili obecnej Komenda Wojewódzka Policji w Po-
znaniu opracowała koncepcję i otrzymała w dniu
18 grudnia 2009 r. decyzję o ustaleniu lokalizacji in-
westycji celu publicznego. Należy zauważyć, że roz-
poczęcie rozbudowy siedziby wyżej wymienionej jed-
nostki wymaga uprzedniego opracowania programu
inwestycji, zgodnie z postanowieniami art. 6 ust. 1
pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 lipca
2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu fi-
nansowania inwestycji z budżetu państwa (Dz. U.
Nr 120, poz. 831). W przedmiotowym programie zo-
stanie określony m.in. zakres rzeczowy i wartość
kosztorysowa inwestycji, a także dokonane zostanie
zbilansowanie środków na realizację. Program inwe-
stycji wymaga uzyskania akceptacji komendanta
głównego Policji.

Należy zaznaczyć, że niezależnie od planów inwe-
stycyjnych w ostatnich latach w obu kompleksach
budynków KPP w Gnieźnie prowadzone były prace
remontowe w ramach przydzielanych środków bu-
dżetowych. W latach 2005–2009 wykonano kapitalny
remont dachu budynku głównego z adaptacją strychu
na szatnie. Przebudowano izbę dyżurną, wydzielając
funkcję recepcyjną i tym samym tworząc nowoczesne
i funkcjonalne miejsce całodobowej służby. Zmoder-
nizowano pomieszczenia dla osób zatrzymanych, po-
kój okazań z lustrem fenickim i „pokojem niebie-
skim”, a także sanitariat na I piętrze i część pokoi
biurowych.
Zadanie remontowe „KP Witkowo – termomoder-
nizacja budynku oraz modernizacja pomieszczeń”,
o wartości ok. 250 tys. zł, uwzględnione zostało
w potrzebach remontowych KWP w Poznaniu na lata
2011–2013, wynoszących łącznie ok. 66 700 tys. zł.
Tym niemniej wykonanie wyżej wymienionego re-
montu uzależnione będzie od uwarunkowań budże-
towych.
Jednocześnie informuję, że w latach 2007–2009
Komenda Wojewódzka Policji w Poznaniu w ramach
„Programu modernizacji Policji (…)” uzyskała środ-
ki finansowe w łącznej wysokości 82 003,7 tys. zł.
Zostały one skierowane, zgodnie z hierarchią po-
trzeb, na najpilniejsze do realizacji zadania inwesty-
cyjno-remontowe na terenie garnizonu wielkopol-
skiego, w tym środki w wysokości ok. 60 700 tys. zł
przeznaczone zostały na realizację zadania „KMP
Poznań – adaptacja i modernizacja obiektu ul. Szy-
linga 2”. W ramach wyżej wymienionych środków
zrealizowano ok. 60 zadań remontowych. W 2010 r.
zabezpieczone zostały środki w ramach „Programu
modernizacji Policji (…)” w wysokości 3750 tys. zł,
przeznaczone na realizację 14 zadań remontowych
związanych z wykonaniem kompleksowych remon-
tów w obiektach KWP Poznań, OPP KWP Poznań,
KPP Koło, KPP Ostrzeszów, KPP Środa Wlkp., KPP
Wągrowiec, KPP Ostrów Wielkopolski, KMP Kalisz,
KPP Krotoszyn, KPP Śrem, KPP Pleszew, KPP Sza-
motuły, KPP Wolsztyn oraz KP Sieraków.
Reasumując, stwierdzić należy, że ewentualne
rozpoczęcie robót związanych z rozbudową siedziby
KPP w Gnieźnie oraz remontu KP w Witkowie zale-
ży od pozyskania przez Policję dodatkowych środków
finansowych. Wpływ na to ma wygospodarowanie
przez lokalne samorządy znaczących nakładów prze-
znaczonych na dofinansowanie działalności inwesty-
cyjno-remontowej związanej z budownictwem służ-
bowym. Należy zaznaczyć, że współpraca z lokalny-
mi władzami może pozwolić na realizację omawia-
nych przedsięwzięć, mających związek z podniesie-
niem stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego
na terenie powiatu gnieźnieńskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
1167
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie firm farmaceutycznych
sponsorujących badania kliniczne w szpitalach
(17407)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 22 lipca
2010 r. w sprawie firm farmaceutycznych sponsoru-
jących badania kliniczne w szpitalach uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Opracowany w Ministerstwie Zdrowia projekt za-
łożeń do ustawy o badaniach klinicznych produktów
leczniczych i produktów leczniczych weterynaryj-
nych zakłada, iż sponsor badania klinicznego będzie
finansować świadczenia opieki zdrowotnej związane
z badaniem klinicznym objęte protokołem badania
klinicznego, które nie mieszczą się w zakresie świad-
czeń gwarantowanych na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
w tym w szczególności będzie dostarczać bezpłatnie
uczestnikom badania klinicznego badane produkty
lecznicze, komparatory oraz urządzenia stosowane
do ich podawania. Sponsor będzie również finanso-
wać świadczenia opieki zdrowotnej w zakresie poja-
wiających się powikłań zdrowotnych oraz świadcze-
nia opieki zdrowotnej, których konieczność zastoso-
wania wyniknie z zastosowania badanego produktu
leczniczego. Sponsor będzie zobowiązany do finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej niezbędnych do
zakwalifikowania pacjenta do udziału w badaniu kli-
nicznym. Koszty świadczeń opieki zdrowotnej, które
będą świadczeniami gwarantowanymi na podstawie
przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych w ramach leczenia danej jednostki
chorobowej, pokrywał będzie Narodowy Fundusz
Zdrowia. Badania kliniczne I fazy będą w całości fi-
nansowane przez sponsora, także w zakresie poja-
wiających się powikłań zdrowotnych.
Ponadto obowiązkiem kierownika ośrodka ba-
dawczego, np. dyrektora szpitala, będzie zadbanie,
aby realizacja umowy o prowadzenie badania klinicz-
nego nie zakłócała statutowej działalności ośrodka.
Ponadto w przypadku ośrodków badawczych, które
posiadają umowę o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej zawartą z Narodowym Funduszem Zdrowia
albo ministrem właściwym do spraw zdrowia – w za-
kresie świadczeń wysokospecjalistycznych, na kie-
rownika ośrodka badawczego będzie nałożony obo-
wiązek złożenia Narodowemu Funduszowi Zdrowia
albo ministrowi właściwemu do spraw zdrowia oświad-
czenia, iż realizacja umowy o prowadzenie badania
klinicznego nie zakłóci działalności ośrodka związa-
1168
nej z realizacją umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej.
Co więcej, sponsor będzie zobowiązany do zawar-
cia w formie pisemnej pod rygorem nieważności jed-
nej umowy o prowadzenie badania klinicznego, któ-
rej stronami będą sponsor, główny badacz i ośrodek
badawczy. Wszystkie aneksy, załączniki oraz zmiany
umowy stanowić mają integralną część umowy o pro-
wadzenie badania klinicznego i jako takie podlegać
będą przedłożeniu do oceny zarówno komisji bio-
etycznej (przy wniosku o opinię komisji bioetycznej),
jak i prezesowi urzędu (przy wniosku o wydanie po-
zwolenia na prowadzenie badania klinicznego oraz
wniosku o dokonanie istotnych zmian w dokumenta-
cji dotyczącej badanego produktu leczniczego). Zobo-
wiązania finansowe stron umowy o prowadzenie ba-
dania klinicznego w zakresie prowadzonego badania
klinicznego nie będą mogły być regulowane żadnym
innym porozumieniem niż wymieniona powyżej umo-
wa. Jakiekolwiek porozumienia w tym zakresie będą
nieważne z mocy prawa.
Omawiany powyżej projekt założeń do ustawy
o badaniach klinicznych produktów leczniczych i pro-
duktów leczniczych weterynaryjnych oczekuje na
ponowne rozpatrzenie przez Komitet do Spraw Eu-
ropejskich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podatku dochodowego
z tytułu sprzedaży mieszkania (17409)
Odpowiadając na wystąpienie wicemarszałka Sej-
mu RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 10 sierpnia
2010 r., nr SPS-023-17409/10, przy którym załączono
interpelację z dnia 22 lipca 2010 r. pani poseł Anny
Sobeckiej w sprawie podatku dochodowego z tytułu
sprzedaży mieszkania, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, źródłem przychodu
jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz
udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościo-
wego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego
oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni
mieszkaniowej, a także prawa wieczystego użytko-
wania gruntów, jeżeli nie następuje w wykonaniu
działalności gospodarczej i zostało dokonane przed
upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzo-
wego, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudo-
wanie. Oznacza to, że obowiązek podatkowy nie po-
wstaje, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub pra-
wa majątkowego zostało dokonane po upływie pięciu
lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym
nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie.
Interpelacja pani poseł dotyczy opodatkowania
podatkiem dochodowym przychodu (dochodu) z od-
płatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych
nabytych w latach 2007–2008. W takim przypadku
stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada
2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od
osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 209, poz. 1316, z późn. zm.) zastosowanie mają
zasady określone w ustawie o podatku dochodowym
od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na
dzień 31 grudnia 2008 r.
Według tych zasad, podatek dochodowy wynosi
19% faktycznie osiągniętego dochodu stanowiącego
różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia
nieruchomości lub praw określonych w art. 10 ust. 1
pkt 8 lit. a)–c) ustawy a kosztami, powiększoną
o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonanych od
zbywanych nieruchomości lub praw. Podatek jest
płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatko-
wy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie (art. 30e
ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycz-
nia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r.).
Podatnicy uzyskujący przychody z odpłatnego
zbycia nieruchomości nabytych w latach 2007–2008
mogą korzystać ze zwolnienia przedmiotowego okre-
ślonego w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy (w brzmieniu
obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia
31 grudnia 2008 r.). Jest to tzw. ulga meldunkowa.
Zwolnieniem tym objęte zostały przychody z odpłat-
nego zbycia:
a) budynku mieszkalnego, jego części lub udziału
w takim budynku,
b) lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną
nieruchomość lub udziału w takim lokalu,
c) spółdzielczego własnościowego prawa do loka-
lu mieszkalnego lub udziału w takim prawie,
d) prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni
mieszkaniowej lub udziału w takim prawie
− jeżeli podatnik był zameldowany w budynku
lub lokalu wymienionym w lit. a)–d) na pobyt stały
przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą
zbycia.
Ulga meldunkowa ma zastosowanie do przycho-
dów podatnika, który w terminie 14 dni od dnia do-
konania odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa
majątkowego złoży oświadczenie, że spełnia warunki
do zwolnienia w urzędzie skarbowym, którym kieru-
je naczelnik urzędu skarbowego właściwy według
miejsca zamieszkania podatnika (art. 21 ust. 21 usta-
wy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia

2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r.). Termin ten został
przedłużony do 30 kwietnia 2008 r., jeżeli przychody
z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątko-
wych uzyskane zostały przez podatnika w 2007 r.,
natomiast do 30 kwietnia 2009 r., jeżeli przychody te
uzyskane zostały w 2008 r. (rozporządzenie ministra
finansów z dnia 2 kwietnia 2008 r. – Dz. U. Nr 59,
poz. 361). Natomiast w przypadku odpłatnego zbycia
nieruchomości i praw majątkowych po dniu 31 grud-
nia 2008 r. oświadczenie należy złożyć w terminie
składania zeznania za rok podatkowy, w którym na-
stąpiło zbycie (art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 listopada
2008 r.).
Jednocześnie uprzejmie zauważam, iż zwolnienie
przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 126 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma
zastosowania do przychodów uzyskanych z odpłatne-
go zbycia gruntu, udziału w gruncie, prawa wieczy-
stego użytkowania gruntu czy udziału w prawie wie-
czystego użytkowania gruntu.
Powyższe zostało potwierdzone w orzecznictwie
sądów administracyjnych, np. wyrok WSA we Wro-
cławiu z dnia 30 października 2009 r. sygn. I SA/Wr
1100/09, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 stycznia
2010 r. sygn. I SA/Gd 833/09, wyrok WSA w Pozna-
niu z dnia 19 maja 2010 r. sygn. I SA/Po 116/10.
W wyroku z dnia 30 października 2009 r., sygn. I
SA/Wr 1100/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny we
Wrocławiu stwierdził, iż: „Nie ulega (...) wątpliwości,
że art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. a) u.p.d.o.f. stanowi lex
specialis w stosunku do regulacji art. 10 ust. 1 pkt 8
lit. a) ustawy, tworząc wyjątek od zasady, że sprzedaż
nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem
dochodowym. Opierając się na definicji”nieruchomo-
ści«, zawartej w art. 46–48 K.c., oczywistym jest, że
pojęcie”budynku«, będącego częścią składową nieru-
chomości, ma węższą od niej konotację (znaczenie
nazwy). W przypadku zwolnienia, o którym mowa
w art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. a) u.p.d.o.f., mamy zatem
do czynienia z sytuacją, w której zwolnieniu podlega
zbycie budynku, a nie całej nieruchomości, na której
on się znajduje. Posłużenie się przez ustawodawcę
w omawianym przepisie sformułowaniem”zbycia bu-
dynku mieszkalnego, jego części lub udziału w ni-
m”nie jest odejściem od cywilistycznego rozumienia
nieruchomości i nie zaprzecza uznaniu budynku za
jej część składową. Stanowi natomiast wyraz auto-
nomii prawa podatkowego. (...) Prawo cywilne i po-
datkowe należą do dwóch różnych od siebie gałęzi
prawa, na gruncie których możliwe jest dokonanie
odrębnego i niezależnego od siebie przypisania skut-
ków prawnych poszczególnym zdarzeniom faktycz-
nym. Na gruncie prawa podatkowego jest zatem moż-
liwe niejako wyodrębnienie z procesu sprzedaży nie-
ruchomości budynku i powiązanie z nim innych skut-
ków prawnych w stosunku do samej nieruchomości.
Mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której w uję-
ciu cywilistycznym skarżąca sprzeda nieruchomość
gruntową wraz z budynkiem jako całość, natomiast
z punktu widzenia prawa podatkowego czynność ta
1169
spowoduje powstanie obowiązku podatkowego jedy-
nie w stosunku do gruntu”.
Uprzejmie zauważam, iż wykładnia przepisów re-
gulujących tzw. ulgę meldunkową prezentowana
w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyj-
nych zgodna jest ze stanowiskiem ministra finansów
w przedmiotowym zakresie.
Odnosząc się do pytania pani poseł: czy minister-
stwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby urzędy
skarbowe objęły ulgą meldunkową sprzedaż całości
nieruchomości, uprzejmie zauważam, iż urzędy skar-
bowe działają zgodnie z przepisami ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, bowiem tzw. ulga
meldunkowa nie ma zastosowania do przychodów
uzyskanych z odpłatnego zbycia gruntu, udziału
w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu czy
udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu.
Niezależnie od powyższego uprzejmie wyjaśniam,
iż powołany przez panią poseł wyrok Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Warszawie z kwietnia
2010 r. został wydany w indywidualnej sprawie i nie
jest wyrokiem prawomocnym.
Prezentując powyższe, mam nadzieję, że przed-
stawione wyjaśnienia zostaną przyjęte przez panią
poseł do aprobującej wiadomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie raportu o stanie zdrowia Polaków
(17410)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 10 sierpnia
2010 r. (znak: SPS-023-17410/10), w sprawie raportu
o stanie zdrowia Polaków oraz realizacji programów
zdrowotnych uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Przeciętny Polak żyje wprawdzie krócej niż Fran-
cuz czy Niemiec, jednakże w okresie transformacji
(po 1989 r.) Polska nadrobiła znaczny dystans w sta-
nie zdrowia i długości życia, który powstał w latach
siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Poprawa ta
była znacznie większa niż w innych krajach, które
przystąpiły razem z Polską do Unii Europejskiej
w 2004 r.
1170
Na poprawę stanu zdrowia i wydłużenia życia
społeczeństwa polskiego wydatnie wpłynęły m.in.
następujące działania: realizacja programu opieki
nad matką i dzieckiem, czego efektem był spadek
umieralności niemowląt, a także program walki
z chorobami układu krążenia, dzięki któremu nastą-
piło zmniejszenie w ostatnich latach 30-dniowej
śmiertelności z powodu zawału serca do poziomu ok.
5,6%, a więc niższego niż przeciętny dla krajów
OECD (i niższego niż w Finlandii, USA, Wielkiej
Brytanii czy Holandii).
Zgodnie z koncepcją zdrowia opracowaną przez
byłego ministra zdrowia Kanady Marca Lalonde’a
zdrowie człowieka zależy od wielu wzajemnie powią-
zanych czynników, wśród których wyróżnia się czte-
ry główne grupy: styl życia – odżywianie, stosowa-
nie używek, aktywność fizyczna (ok. 50% „udzia-
łu”), środowisko fizyczne (naturalne oraz stworzone
przez człowieka) i społeczne życia, pracy, nauki (ok.
20%), czynniki genetyczne (ok. 20%), działania służ-
by zdrowia (ok. 10%). Wobec powyższych w celu po-
prawy i zachowania zdrowia społeczeństwa powinny
być podejmowane działania we wszystkich grupach
czynników.
Jeżeli chodzi o realizację programów zdrowotnych
nadzorowanych przez ministra zdrowia, to wygląda-
ła ona następująco.
I. „Narodowy program zwalczania chorób nowo-
tworowych w latach 2006–2009”, zawierający zbior-
czą informację podsumowującą efekty realizacji pro-
gramów profilaktycznych
Realizacja „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” na podstawie ustawy z dnia
1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletnie-
go „Narodowy program zwalczania chorób nowotwo-
rowych” (Dz. U. Nr 143, poz. 1200 oraz z 2008 Nr 54,
poz. 325) rozpoczęła się od 1 stycznia 2006 r.
Niezwykle ważnymi zadaniami, których celem
jest doprowadzenie do zmiany wskaźników zachoro-
walności i umieralności na nowotwory złośliwe, włą-
czonymi do „Narodowego programu zwalczania cho-
rób nowotworowych” jest realizacja programów pro-
filaktycznych oraz doposażenie w sprzęt specjali-
styczny ośrodków prowadzących leczenie onkologicz-
ne w Polsce.
Realizowane w ramach zadań profilaktycznych
programy to:
1) Prewencja pierwotna nowotworów – programy
skryningowe: „Populacyjny program profilaktyki
i wczesnego wykrywania raka szyjki macicy”, „Popu-
lacyjny program wczesnego wykrywania raka piersi”;
2) „Populacyjny program wczesnego wykrywania
raka piersi”;
3) „Populacyjny program profilaktyki i wczesnego
wykrywania raka szyjki macicy”;
4) „Program badań przesiewowych dla wczesnego
wykrywania raka jelita grubego”;
5) „Program opieki nad rodzinami wysokiego,
dziedzicznie uwarunkowanego ryzyka zachorowania
na nowotwory złośliwe” – moduł 1 i 2.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 250 000 000 zł
II. „Narodowy program wyrównywania dostęp-
ności do profilaktyki i leczenia chorób układu serco-
wo-naczyniowego POLKARD”
Rok 2009: („Narodowy program profilaktyki i le-
czenia chorób układu sercowo-naczyniowego na rok
2009 POLKARD”). W ramach realizacji zadań bie-
żących prowadzone były: Ogólnopolski Rejestr Ostrych
Zespołów Wieńcowych, Ogólnopolski Rejestr Udarów
Mózgu, Rejestr Tętniczego i Zakrzepowo-Zatorowego
Nadciśnienia Płucnego, Rejestr Zatorowości Płucnej
ZATPOL-2. Ponadto zrealizowano następujące zada-
nia inwestycyjne: uruchomiono jedną hybrydową salę
zabiegową w ośrodku łódzkim umożliwiającą prze-
prowadzanie łączonych zabiegów z zakresu kardiolo-
gii interwencyjnej/radiologii interwencyjnej i kardio-
chirurgii/chirurgii naczyniowej; doposażono jednost-
ki w wysokiej klasy echokardiografy dla ośrodków
referencyjnych kardiologii dziecięcej.
Rok 2010: („Narodowy program wyrównywania
dostępności do profilaktyki i leczenia chorób układu
sercowo-naczyniowego na lata 2010–2012 POLKARD”).
Realizacja nowej edycji programu ma na celu zmniej-
szenie różnic w dostępie do świadczeń spowodowa-
nych uwarunkowaniami sprzętowymi oraz kontynu-
owanie dotychczasowych działań ukierunkowanych
na zmniejszenie zachorowalności i umieralności na
choroby układu krążenia, a także ograniczenie skut-
ków ekonomicznych niepełnosprawności i przedwcze-
snej umieralności. Do programu włączono powiatowe
ośrodki. Realizowane jest też nowe zadanie pn.: „Za-
kup wyposażenia stanowisk intensywnej terapii z za-
kresu kardiochirurgii dziecięcej”.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 33 200 000 zł.
III. „Narodowy program ochrony antybiotyków
w Polsce”
Celem programu jest wdrożenie kompleksowego
systemu powstrzymującego utratę skuteczności an-
tybiotyków w leczeniu zakażeń i chorób zakaźnych
na skutek powstawania i rozprzestrzeniania się le-
kooporności drobnoustrojów.
Na 2010 r. planowane jest: rozszerzenie sieci szpi-
tali biorących udział w programie pilotażowym, edu-
kacja lekarzy ze szpitali pilotażowych w zakresie
zasad racjonalnej antybiotykoterapii, edukacja człon-
ków zespołów odpowiedzialnych za politykę antybio-
tykową w polskich szpitalach, edukacja personelu
lekarskiego szpitali poza szpitalami pilotowymi,
opracowanie programu racjonalnej antybiotykotera-
pii i kontroli zakażeń szpitalnych w oddziałach in-
tensywnej terapii, przeprowadzenie szkoleń dla per-
sonelu oddziałów intensywnej terapii w zakresie za-
sad zapobiegania zakażeniom oraz racjonalnej anty-
biotykoterapii, przeprowadzenie monitorowania punk-
towego zakażeń szpitalnych i antybiotykoterapii
w ramach programu pilotowego ECDC, wprowadze-
nie do szpitalnych pracowni mikrobiologicznych no-
wych europejskich zasad określania antybiotyko-

oporności; monitorowanie wybranych patogenów alar-
mowych w ramach sieci ECDC/EARSS, charaktery-
styka fenotypowa izolatów inwazyjnych, charaktery-
styka molekularna izolatów inwazyjnych, diagnosty-
ka niehodowlana zakażeń krwi (sepsa) i ośrodkowe-
go układu nerwowego, tworzenie i podtrzymywanie
narodowej kolekcji inwazyjnych patogenów bakteryj-
nych oraz współpraca krajowa i międzynarodowa.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 1 950 000 zł.
IV. „Narodowy program przeciwdziałania choro-
bom cywilizacyjnym”
W 2010 r. rozpoczęto realizację nowego programu
zdrowotnego pn.: „Narodowy program przeciwdzia-
łania chorobom cywilizacyjnym”. Program składa się
z kilku modułów tematycznych, każdy poświęcony
profilaktyce określonej choroby zaliczanej do grupy
chorób cywilizacyjnych. Katalog chorób posiada cha-
rakter zbioru otwartego, a zawarcie w nim określonej
jednostki chorobowej uzależnione jest jedynie od
kwestii istnienia ważnego zjawiska epidemiologicz-
nego, ważnego problemu zdrowotnego dotyczącego
całej lub danej grupy świadczeniobiorców, czy wdro-
żenia nowych procedur medycznych i przedsięwzięć
profilaktycznych mogących wpłynąć na poprawę
stanu zdrowia populacji. W 2010 r. pierwsze trzy
moduły poświęcone zostały zagadnieniom wchodzą-
cym w skład trzech dotychczas realizowanych pro-
gramów zdrowotnych, tj.: „Narodowego programu
zapobiegania nadwadze i otyłości oraz przewlekłym
chorobom niezakaźnym poprzez poprawę żywienia
i aktywności fizycznej”, „Programu prewencji i le-
czenia cukrzycy w Polsce” i „Programu eliminacji
niedoboru jodu w Polsce”. Na realizację programu
w 2010 r. planowane są środki w wys. 6 635 000 zł
(wydatki bieżące).
„Narodowy program zapobiegania nadwadze i oty-
łości oraz przewlekłym chorobom niezakaźnym po-
przez poprawę żywienia i aktywności fizycznej na
lata 2007–2011”
Program stanowi moduł I programu zdrowotnego
pn.: „Narodowy program przeciwdziałania chorobom
cywilizacyjnym”.
Cel programu: powszechna edukacja żywieniowa
społeczeństwa – zmniejszanie, głównie na drodze
żywieniowej i aktywności fizycznej, częstości wystę-
powania nadwagi i otyłości; zmniejszanie zachoro-
walności i umieralności na przewlekłe choroby nie-
zakaźne w Polsce; zmniejszenie wydatków na ochro-
nę zdrowia związanych z leczeniem przewlekłych
chorób niezakaźnych, a w tym w szczególności oty-
łości i jej powikłań, a także zmniejszenie skutków
ekonomicznych niepełnosprawności i przedwczesnej
umieralności.
Korzyści wynikające z wdrożenia programu to
m.in.: zwiększenie świadomości żywieniowej społe-
czeństwa, prozdrowotna modyfikacja modelu spoży-
cia żywności, zmniejszenie częstości występowania
żywieniowych czynników ryzyka chorób dietozależ-
nych, wypracowanie modelu postępowania zwiększa-
1171
jącego aktywność fizyczną wszystkich grup wieko-
wych i wzrost świadomości społecznej o roli ruchu
w zachowaniu optymalnego stanu zdrowia i spraw-
ności fizycznej, poprawa żywienia i aktywności fi-
zycznej dzieci i młodzieży oraz ludności dorosłej,
zmniejszenie częstości występowania nadwagi,
otyłości, hypercholesterolemii, hyperlipidemii oraz
hyperhomocysteinemii, sukcesywna poprawa ryn-
ku żywności o obniżonej zawartości tłuszczu, cu-
kru i soli.
Zadania na 2010 r. – druk „Praktycznego pod-
ręcznika dietetyki”, druk broszury pn.: „Opracowa-
nie zaleceń dla lekarzy, pielęgniarek dotyczących
diagnozowania zaburzeń odżywiania”, druk ulotki
na temat obniżenia zawartości soli w diecie, poprawa
żywienia i aktywności fizycznej dzieci i młodzieży
w szkołach, monitoring w zakresie spożycia soli, za-
dania na rzecz zmniejszenia spożycia soli w Polsce,
wdrażanie zasad prawidłowego żywienia i poradnic-
twa dietetycznego w szpitalach i zakładach podsta-
wowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, upo-
wszechnianie i wdrażanie wśród ogółu społeczeństwa
zasad prawidłowego żywienia i zaleceń zdrowotnych
w zakresie aktywności ruchowej.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 3 000 000 zł.
„Program prewencji i leczenia cukrzycy w Polsce”
Celem programu jest poprawa stanu wiedzy spo-
łeczeństwa na temat cukrzycy poprzez stałe upo-
wszechnianie w społeczeństwie wiedzy o cukrzycy
i zdrowym stylu życia, stworzenie systemu szkoleń
dla pacjentów, ich rodzin oraz wybranych grup zawo-
dowych.
W roku 2010 przewidziana jest realizacja progra-
mu stanowiącego moduł II „Narodowego programu
przeciwdziałania chorobom cywilizacyjnym” obejmu-
jącego problematykę cukrzycy, mającego na celu
m.in.:
— opracowanie projektu akcji promocyjnej na te-
mat czynników wywołujących cukrzycę oraz dotyczą-
cej pierwszej pomocy, jakiej należy udzielić chorym
na cukrzycę, głównie dzieciom posiadającym pompę
insulinową, adresowanej do chorych, rodziców i opie-
kunów oraz do wybranych grup zawodowych,
— akcje społeczne promocyjno-edukacyjne obej-
mujące profilaktykę diabetologiczną o charakterze
profilaktyczno-edukacyjnym, mające na celu dotarcie
do jak największej populacji.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 3 135 000 zł.
„Program eliminacji niedoboru jodu w Polsce na
lata 2009–2011”
Celem programu jest zmniejszenie ryzyka zacho-
rowalności z powodu niedoboru jodu poprzez zasto-
sowanie w Polsce modelu profilaktyki jodowej oraz
dostosowanie jej parametrów do zmieniających się
warunków środowiska, zabezpieczenie kobiety cię-
żarnej i karmiącej w rekomendowaną dawkę jodu
przy jednoczesnym ograniczeniu spożycia soli i dal-
sza kontrola efektywności profilaktyki jodowej. Głów-
1172
ne działania nowej edycji programu na lata 2009–
–2011:
— szkolenia i populacyjne akcje promocyjne doty-
czące profilaktyki jodowej, opracowanie spotu telewi-
zyjnego na temat ograniczenia spożycia soli i metod
uzupełniania podaży jodu,
— analiza poziomu tyreotropiny (TSH) u nowo-
rodków, ocena profilaktyki jodowej u kobiet w cią-
ży, ocena częstości wola i poziomu jodurii u kobiet
w ciąży,
— kontrola stanu endemii u dzieci szkolnych oraz
w populacji dorosłych,
— ocena jakości jodowania soli kuchennej, ocena
indukowanej jodem nadczynności tarczycy i zapadal-
ności na zróżnicowanego raka tarczycy,
— analiza efektywności polskiego modelu profi-
laktyki jodowej.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 500 000 zł.
V. Leczenie antyretrowirusowe osób żyjących
z wirusem HIV w Polsce
Celem programu realizowanego od roku 2002
w kolejnych edycjach jest zapewnienie leczenia anty-
retrowirusowego, wraz z monitorowaniem jego sku-
teczności, u pacjentów zakażonych HIV i chorych na
AIDS, powodujące zmniejszenie zapadalności i śmier-
telności z powodu AIDS w populacji osób żyjących
z HIV oraz zmniejszenie ich zakaźności dla populacji
osób zdrowych w Polsce. Przedmiotem finansowania
przez Ministerstwo Zdrowia jest zakup leków, testów
antyretrowirusowych (w tym testów do diagnostyki
wertykalnej matka–dziecko), szczepionek dla dzieci
matek zakażonych wirusem HIV, a także szczepio-
nek dla dzieci – według indywidualnego kalendarza
szczepień.
Na dzień 31 grudnia 2009 r. objęto leczeniem ARV
4434 pacjentów, w tym 134 dzieci zakażonych HIV
i chorych na AIDS i 460 pacjentów objętych profilak-
tyką zakażeń poekspozycyjnych pozazawodowych
wypadkowych (narażenie na zakażenie wirusem
HIV niezwiązane z wykonywaniem obowiązków
służbowych).
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 190 000 000 zł.
VI. „Program badań przesiewowych noworodków
w Polsce na lata 2009–2014”
Cele programu – obniżenie umieralności nowo-
rodków, niemowląt i dzieci z powodu wad metaboli-
zmu oraz zapobieganie ciężkiemu i trwałemu kalec-
twu wynikającemu z tych wad, wczesne rozpoznanie
wrodzonych schorzeń (u wszystkich noworodków),
które nieleczone prowadzą do głębokich zaburzeń
rozwoju i upośledzenia umysłowego, wyodrębnienie
noworodków z wrodzoną fenyloketonurią, hipotyre-
ozą i mukowiscydozą i wczesne (w okresie noworod-
kowym) wdrożenie właściwego postępowania profi-
laktyczno-leczniczego. Główne zadania programu
– badania przesiewowe w kierunku hipotyreozy (cała
populacja), badania przesiewowe w kierunku fenylo-
ketonurii (cała populacja), badania przesiewowe
w kierunku mukowiscydozy (cała populacja), bada-
nia przesiewowe w kierunku rzadkich wad metabo-
lizmu (zapoczątkowanie w 2010 r.).
W roku 2010 planuje się wykonanie 420 000 ba-
dań w kierunku hipotyreozy, 430 000 badań w kie-
runku fenyloketonurii oraz 120 000 w kierunku
rzadkich wad metabolizmu.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 20 000 000 zł.
VII. „Program kompleksowej diagnostyki i terapii
wewnątrzmacicznej w profilaktyce następstw i powi-
kłań wad rozwojowych i chorób płodu – jako element
poprawy stanu zdrowia płodów i noworodków na lata
2009–2013”.
Program zakłada wprowadzenie nowych metod
terapii wewnątrzmacicznej płodu z wykorzystaniem
najnowocześniejszej aparatury badawczej oraz utwo-
rzenie modelowego ośrodka chirurgii płodu, przyj-
mującego kobiety ciężarne z całego kraju.
Program umożliwił wykorzystanie możliwości
wewnątrzmacicznej terapii płodu w wybranych pato-
logiach ciąży. Zastosowanie diagnostyki i terapii we-
wnątrzmacicznej pozwoliło ograniczyć liczbę powi-
kłań i następstw wad rozwojowych i chorób płodu.
Wprowadzenie nowych metod terapii wewnątrz-
macicznej płodu z wykorzystaniem najnowocześniej-
szej aparatury badawczej pozwala na prowadzenie
zabiegów terapeutycznych w takich patologiach, jak:
małowodzie, wielowodzie, zespół podkradania w cią-
ży bliźniaczej – TTTS, uropatie zaporowe, wodogło-
wie wewnętrzne, uogólniony obrzęk płodu, zwyrod-
nienie torbielowate płuc płodu – CALM, guzy okolicy
krzyżowej i przepukliny rdzeniowe kręgosłupa. W ra-
mach realizacji programu w roku 2009 wykonano
102 badania USG kwalifikujące do zabiegu i 102 za-
biegi wewnątrzmaciczne na płodzie w 15 rozpozna-
wanych patologiach, 138 badań echo płodu, utwo-
rzono projekt interfejsu dla użytkownika, dokonano
zakupu aparatu do znieczulenia, lampy operacyjnej,
stołu operacyjnego, ultrasonografu zabiegowego
i sprzętu endoskopowego, prowadzono Rejestr Wro-
dzonych Wad Rozwojowych w Polsce na terenie
16 województw. W centralnej bazie danych zgroma-
dzono 8801 nowych zgłoszeń wrodzonych wad roz-
wojowych.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 2 750 000 zł.
VIII. Zapewnienie samowystarczalności Rzeczy-
pospolitej Polskiej w zakresie krwi, jej składników
i produktów krwiopochodnych na lata 2009–2014
Program zakłada: przygotowanie i przeprowadze-
nie ogólnopolskiej oraz zsynchronizowanych regio-
nalnych akcji propagujących honorowe krwiodaw-
stwo, wyposażenie jednostek organizacyjnych pu-
blicznej służby krwi w mobilne punkty poboru krwi
oraz wdrożenie standardu krwiolecznictwa w szpita-
lach – I etap (przekazanie wytycznych do szpitali
i szkolenie personelu medycznego odpowiedzialnego
za gospodarkę krwią i jej składniki). Celem ogólnym
programu jest osiągnięcie przez RP samowystarczal-

ności zaopatrzenia w bezpieczną krew, jej składniki
i produkty krwiopochodne poprzez wykorzystanie
potencjału jednostek organizacyjnych publicznej służ-
by krwi i honorowych dawców krwi. Celami szczegó-
łowymi programu są:
— propagowanie honorowego krwiodawstwa,
— rozwój systemu pobierania krwi i jej składni-
ków w oparciu o mobilne punkty poboru,
— poprawa bezpieczeństwa krwi i składników
krwi stosowanych w lecznictwie,
— optymalizacja wykorzystania krwi i jej skład-
ników w lecznictwie.
Narodowe Centrum Krwi w 2009 r. zrealizowało
zadanie poprzez:
— sfinansowanie akcji regionalnych centrów
krwiodawstwa i krwiolecznictwa propagujących ho-
norowe krwiodawstwo,
— zakup 3 mobilnych punktów poboru krwi,
— opracowanie projektu szczegółowych wytycz-
nych wraz ze wskazaniami medycznymi w zakresie
krwiolecznictwa.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 19 634 000 zł.
IX. „Narodowy program leczenia hemofilii na lata
2005–2011”
Program zakłada kontynuację zakupu czynników
krzepnięcia krwi, a w tym m.in.: VIII (j.) osoczopo-
chodny – 135 000 000, IX (nisko oczyszczony) (j.)
– 2 000 000 j.m., IX (wysoko oczyszczony) (j.)
– 10 000 000 j.m., VIII zawierający czynnik von Wil-
lebranda (j.) – 4 500 000 j.m.
Zgodnie z dokumentem „Narodowego programu
leczenia hemofilii na lata 2005–2011” celem progra-
mu jest zapewnienie dostępności czynników krzep-
nięcia dla osób chorych na hemofilię i pokrewne
skazy krwotoczne, zgodnie z zaleceniami Światowej
Organizacji Zdrowia i Światowej Federacji Hemofi-
lii. Odpowiedzialność za narodowy system opieki
nad chorym na hemofilię spoczywa na ministrze
zdrowia.
Realizacja programu ma na celu poprawę wyni-
ków leczenia hemofilii oraz poprawę jakości życia
chorych na hemofilie i pokrewne skazy krwotoczne
poprzez substytucję czynników krzepnięcia. Pro-
gram obejmuje: finansowanie zakupu czynników
krzepnięcia dla chorych na hemofilie i pokrewne ska-
zy krwotoczne. Główne działania programu to:
— zapewnienie powszechnej dostępności czynni-
ków krzepnięcia krwi,
— objęcie programem wywoływania tolerancji im-
munologicznej wszystkich chorych na hemofilię po-
wikłaną krążącym koagulantem,
— zastępowanie preparatów osoczopochodnych
koncentratami rekombinowanymi w ciągu kolejnych
lat realizacji programu i zwiększenia środków finan-
sowych na jego realizację,
— zastępowanie koncentratów czynników zespo-
łu protrombiny koncentratami aktywowanych czyn-
ników zespołu protrombiny i rVIIa w leczeniu krwa-
1173
wień u chorych na hemofilię powikłaną inhibitorem
cz. VIII/cz. IX w wysokim mianie.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 179 000 000 zł.
X. „Narodowy program rozwoju medycyny trans-
plantacyjnej na lata 2006–2009”
Program miał na celu zwiększenie liczby wyko-
nywanych transplantacji oraz opracowanie i wdroże-
nie nowych sposobów leczenia w tej dziedzinie. Re-
alizacja programu poprzez przeprowadzenie moder-
nizacji banków tkanek i oddziałów transplantacyj-
nych przyniosła znaczne oszczędności pochodzące
m.in. z wymiany komórek i tkanek z innymi krajami.
Pozwoliła w większym stopniu na zastosowanie sze-
regu tańszych metod leczenia. W roku 2010 przewi-
duje się wydatki majątkowe: prace modernizacyjno-
-budowlane przy zapewnieniu funkcjonowania syste-
mów pozyskiwania i utrzymywania wymaganych
warunków, jakości i bezpieczeństwa w zakresie prze-
chowywania i przeszczepiania komórek, tkanek i na-
rządów w ośrodkach transplantacyjnych, bankach
tkanek i komórek; zakup specjalistycznego sprzętu
i aparatury posiadającej certyfikaty wymagane dla
ośrodków przeszczepiających komórki, tkanki i na-
rządy; zakup sprzętu dla laboratoriów wykonujących
badania HLA i ośrodków wykonujących badania nie-
spokrewnionych potencjalnych dawców szpiku; za-
kup sprzętu do wczesnej diagnostyki i monitorowa-
nia zakażeń. Wydatki bieżące przeznaczone będą
w szczególności na: badania potencjalnych dawców
szpiku, co doprowadzi do zwiększenia w ciągu 4 lat
(od roku 2010 do 2013) liczby potencjalnych dawców
szpiku w polskich rejestrach do szacunkowej liczby
200 000 potencjalnych dawców szpiku, ilość ta zabez-
pieczy w 80% potrzeby polskich biorców, realizację
programu w zakresie przeszczepiania narządów una-
czynionych i szpiku (zwiększenie liczby zabiegów
przeszczepiania oraz wdrożenie nowych metod lecz-
niczych w dziedzinie transplantologii – przeszczepia-
nie kończyny górnej, jelita, chondrocytów, mięśni
i naskórka oraz przeszczepianie rogówki u chorych
z podwyższonym ryzykiem utraty przeszczepu z przy-
czyn immunologicznych); redystrybucję surowic pa-
cjentów oczekujących na przeszczepienie nerek.
Środki finansowe na realizację programu w 2010 r.
– 29 200 000 zł.
Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje następują-
ce profilaktyczne programy zdrowotne:
1) „Program profilaktyki raka piersi”,
2) „Program profilaktyki raka szyjki macicy”,
3) „Program profilaktyki chorób układu krą-
żenia”,
4) „Program badań prenatalnych”,
5) „Program profilaktyki chorób odtytoniowych
(w tym przewlekłej obturacyjnej choroby płuc – PO-
ChP)”,
6) „Program profilaktyki gruźlicy”.
Poniżej przedstawiono krótką charakterystykę
ww. programów.
„Program profilaktyki raka piersi”
1174
Do objęcia programem uprawnione są kobiety
w wieku 50–69 lat, które nie miały badania mammo-
graficznego w ciągu ostatnich 24 miesięcy (wyjąt-
kiem są kobiety z grup ryzyka, tj. kobiety, u których
wystąpił rak piersi wśród członków rodziny – u mat-
ki, siostry lub córki, oraz mutacje w obrębie genów
BRCA 1 lub/i BRCA 2, wtedy wykonywane jest bada-
nie przesiewowe co 12 miesięcy). Programem nie
mogą być objęte kobiety, u których już wcześniej zdia-
gnozowano zmiany nowotworowe o charakterze zło-
śliwym w piersi.
W ramach programu wykonuje się badania mam-
mograficzne obu piersi (każdej w dwóch projekcjach)
oraz w przypadku nieprawidłowego wyniku i wska-
zań do dalszej diagnostyki w zależności od decyzji
lekarza udzielającego porady – mammografię uzupeł-
niającą lub USG i biopsję zmiany z badaniem histo-
patologicznym.
„Program profilaktyki raka szyjki macicy”
Do objęcia programem uprawnione są kobiety
w wieku 25–59 lat, które nie miały badania cytolo-
gicznego w ciągu ostatnich 36 miesięcy (wyjątkiem
są kobiety z grup ryzyka, tj. kobiety zakażone HIV,
przyjmujące leki immunosupresyjne, zakażone HPV
– typem wysokiego ryzyka, wtedy wykonujemy bada-
nie przesiewowe co 12 miesięcy).
W przypadku nieprawidłowego wyniku i koniecz-
ności dalszej diagnostyki wykonuje się kolposkopię
lub kolposkopię z biopsją i badaniem histopatologicz-
nym pobranych wycinków.
„Program badań prenatalnych”
Program skierowany jest do kobiet w ciąży speł-
niających co najmniej jedno z następujących kryte-
riów: wiek matki powyżej 35 lat, wystąpienie w po-
przedniej ciąży aberracji chromosomowej płodu lub
dziecka, stwierdzenie wystąpienia strukturalnych
aberracji chromosomowych u ciężarnej lub u ojca
dziecka, stwierdzenie znacznie większego ryzyka
urodzenia dziecka dotkniętego chorobą uwarunko-
waną monogenetycznie lub wieloczynnikową, stwier-
dzenie w czasie ciąży nieprawidłowego wyniku bada-
nia USG i/lub badań biochemicznych wskazujących
na zwiększone ryzyko aberracji chromosomowej lub
wady płodu.
W celu włączenia do programu wymagane jest
skierowanie zawierające informacje o wskazaniach
do objęcia programem wraz z opisem nieprawidłowo-
ści i dołączonymi wynikami badań potwierdzającymi
zasadność skierowania do programu, wystawione
przez lekarza prowadzącego ciążę.
W ramach programu wykonywane są następujące
procedury: badanie USG płodu wykonane zgodnie ze
standardami Sekcji Ultrasonograficznej Polskiego
Towarzystwa Ginekologicznego; badania biochemicz-
ne (oznaczenia w surowicy krwi PAPP-A – osoczowe
białko ciążowe A, -hCG – wolna gonadotropina ko-
smówkowa (podjednostka beta), AFP – alfa fetopro-
teina, estriol – wolny estriol), komputerowa ocena
ryzyka choroby płodu; porada genetyczna, w przy-
padku wskazań medycznych badania inwazyjne – po-
branie materiału do badań genetycznych w drodze
amniopunkcji/ biopsji trofoblastu/ kordocentezy i ba-
danie genetyczne materiału płodowego.
„Program profilaktyki chorób układu krążenia”
Program skierowany jest do osób zadeklarowa-
nych na liście świadczeniobiorców lekarza podstawo-
wej opieki zdrowotnej będących w wieku 35, 40, 45,
50, 55.
W ramach programu przeprowadza się wywiad
oraz wykonuje badania biochemiczne krwi (choleste-
rol całkowity, LDL-cholesterol, HDL-cholesterol, tri-
glicerydy i poziom cukru na czczo), pomiar ciśnienia
tętniczego krwi, określenie BMI. Na podstawie wy-
ników badań ocenia się ryzyko wystąpienia incyden-
tu sercowo-naczyniowego wg algorytmu SCORE
i przeprowadza stosowną edukację oraz w przypadku
rozpoznania choroby układu krążenia podejmuje się
leczenie.
„ Program profilaktyki chorób odtytoniowych”
Etap podstawowy programu adresowany jest do
osób powyżej 18. roku życia palących papierosy,
w tym – w zakresie diagnostyki POChP – do kobiet
i mężczyzn pomiędzy 40. a 65. rokiem życia, którzy
nie mieli wykonanych badań spirometrycznych
w ramach programu profilaktyki POChP w okresie
ostatnich 36 miesięcy, u których nie zdiagnozowano
wcześniej, w sposób potwierdzony badaniem spiro-
metrycznym, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc
(lub przewlekłego zapalenia oskrzeli lub rozedmy).
Program obejmuje zebranie wywiadu dotyczącego
palenia tytoniu, z uwzględnieniem: wieku rozpoczę-
cia palenia, liczby lat palenia, liczby wypalanych
papierosów dziennie, liczby prób zaprzestania pale-
nia i czasu ich trwania, chęci zaprzestania palenia
i wiary w sukces oraz ocenę poziomu uzależnienia
od tytoniu; badanie przedmiotowe i podmiotowe;
badanie spirometryczne u osób w wieku 40–65 lat
oraz edukację dotyczącą skutków zdrowotnych pa-
lenia tytoniu.
Na podstawie zebranych danych planuje się i pro-
wadzi terapię odwykową dla świadczeniobiorców, któ-
rzy wykażą gotowość rzucenia palenia w okresie naj-
bliższych 30 dni, a w przypadku braku motywacji do
zaprzestania palenia – należy zidentyfikować powód
i uświadomić świadczeniobiorcy zagrożenia choroba-
mi odtytoniowymi.
Etap specjalistyczny programu adresowany jest
do osób powyżej 18. roku życia uzależnionych od
tytoniu (ICD-10: F17), skierowanych z etapu pod-
stawowego programu lub z oddziału szpitalnego
oraz zgłaszających się bez skierowania. Świadcze-
niobiorca może być objęty leczeniem w ramach pro-
gramu tylko raz.
Program obejmuje zebranie wywiadu dotyczącego
palenia tytoniu, z uwzględnieniem: wieku rozpoczę-
cia palenia, liczby lat palenia, liczby wypalanych pa-
pierosów dziennie, liczby prób zaprzestania palenia
i czasu ich trwania, chęci zaprzestania palenia i wia-
ry w skuteczne zaprzestanie palenia, a przypadku
osób skierowanych z etapu podstawowego – ocenę
 1175

informacji zebranych o świadczeniobiorcy w etapie Odpowiedź

podstawowym i ich aktualizację, a następnie prze-
prowadzenie testów oceniających poziom uzależnie- sekretarza stanu w Ministerstwie
nia od tytoniu, motywacji do zaprzestania palenia, Spraw Wewnętrznych i Administracji
depresji, objawów abstynencji oraz badanie przed- - z upoważnienia ministra -
miotowe i podmiotowe, jak również badanie poziomu na interpelację poseł Anny Sobeckiej
tlenku węgla w wydychanym powietrzu i badanie
spirometryczne. W oparciu o powyższe planuje się w sprawie ratowników wodnych (17412)
schemat leczenia (farmakoterapię lub psychoterapię)
i prowadzi terapię. Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
„Program profilaktyki gruźlicy” sma z dnia 10 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17412/
Program skierowany jest do populacji osób doro- 10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
słych znajdujących się u świadczeniodawcy na liście pani Anny Sobeckiej w sprawie ratowników wodnych,
świadczeniobiorców pielęgniarki podstawowej opieki uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
zdrowotnej (POZ), nieposiadających w dotychczaso- Na wstępie wskazać należy, iż w związku z doko-
wym wywiadzie rozpoznanej gruźlicy, w tym w szcze- naną w 2009 r. kontrolą funkcjonowania ratownic-
gólności osób, które miały bezpośredni kontakt twa wodnego przez Najwyższą Izbę Kontroli MSWiA
z osobami z już rozpoznaną gruźlicą, lub osób, u któ- podjęło działania mające na celu dokonanie komplek-
rych stwierdza się przynajmniej jedną z następują- sowej analizy ratownictwa wodnego. Ze względu na
cych okoliczności usposabiających: bezrobotny, nie- jej zakres prace nadal trwają.
pełnosprawny, obciążony długotrwałą chorobą, ob- System ratownictwa wodnego, jaki ukształtował
ciążony problemem alkoholowym i/lub narkomanią, się w Polsce od dziesiątek lat, oparty jest na działal-
bezdomny. ności społecznych organizacji (o celach niezarobko-
W ramach programu przeprowadza się wywiad wych), które opierają działalność na pracy społecznej
w kierunku gruźlicy wraz z wypełnieniem „Ankiety swoich członków. Członkowie takich organizacji re-
świadczeniobiorcy w”Programie profilaktyki gruźli- alizują się poprzez wykonywanie nieodpłatnie pracy
cy«”, przeprowadza edukację zdrowotną świadczenio- na rzecz swego stowarzyszenia dla dobra ogółu. Za-
biorcy, a w przypadku świadczeniobiorców z grupy pewnienie stałego poziomu finansowania takich or-
największego ryzyka zachorowania (w ankiecie uzy- ganizacji nie jest ekonomicznie uzasadnione. Podkre-
skali liczbę punktów > 9) pielęgniarka POZ przeka- ślić należy, iż są to organizacje pozarządowe nieza-
zuje pisemną informację lekarzowi POZ, do którego leżne, zatem wpływ administracji rządowej na ich
zadeklarowany jest pacjent, o wynikach przeprowa- działania – zgodnie z obowiązującymi przepisami
dzonej ankiety oraz wskazuje pacjentowi tryb dalsze- prawa – jest ograniczony i ze względu na zapisy Kon-
go postępowania. stytucji RP (swoboda zrzeszania się obywateli) taki
Poziom finansowania profilaktycznych progra- musi pozostać. Naturalnym zjawiskiem jest, że ocze-
mów zdrowotnych w latach 2009–2010 przedstawio- kiwanie takich organizacji co do udziału środków
no w tabeli poniżej. finansowych z budżetu państwa w wydatkach pono-
szonych przez te organizacje jest duże, niemniej jed-
nak dotacje z budżetu państwa nie są jedynym źró-
Rok 2009 Rok 2010
Lp. Nazwa programu Wartość Liczba
dłem ich finansowania. Na swoją działalność organi-
Wartość
wykonanych przebadanych
zawartych umów zacje te pozyskują również środki od sponsorów,
świadczeń osób
„Program profilaktyki
a także z darowizn i datków, mogą również prowadzić
1 75 922 827,24 887 359 65 332 625,81
raka piersi” pod pewnymi warunkami działalność gospodarczą
2
„Program profilaktyki
43 937 003,04 856 128 42 103 174,58 (zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r.
raka szyjki macicy”
„Program profilaktyki
Prawo o stowarzyszeniach, t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
płatność za
3 chorób układu 5 756 304,00 119 923
wykonanie
poz. 855, z późn. zm.). Elastyczność finansowania
krążenia”
tego typu organizacji daje możliwość realizacji zadań
„Program badań
4
prenatalnych”
21 264 402,00 30 625 21 474 224,40 społecznie użytecznych, bez nadmiernego wydatko-
„Program profilaktyki wania środków finansowych z budżetu państwa. Nie-
5 chorób 1 127 280,00 36 541 957 725,70
odtytoniowych” wątpliwie zasadne jest, aby działalność tych organi-
„Program profilaktyki płatność za zacji była wspierana przez państwo, jednak ze wzglę-
6 1 461 392,00 365 348
gruźlicy” wykonanie du na efektywność ekonomiczną i stymulowanie or-
ganizacji do większej aktywności w pozyskiwaniu
Dane wg stanu na dzień 1.06.2010
środków finansowych na swoją działalność nie jest
uzasadnione, by była finansowana w 100%.
Z poważaniem Nie ulega wątpliwości, że obecny system należy
Podsekretarz stanu dostosować do zmieniającej się rzeczywistości. Uwzględ-
Marek Haber niając wzrost liczby osób odpoczywających nad wodą
i uprawiających sporty wodne, a także rozwój technik
Warszawa, dnia 3 września 2010 r. ratowniczych i możliwości sprzętu wykorzystywane-
1176
go do ratownictwa wodnego oraz uwzględniając za-
lecenia pokontrolne NIK, w MSWiA trwają prace
legislacyjne nad projektem ustawy o bezpieczeństwie
i ratownictwie na obszarach wodnych w celu stwo-
rzenia lepszych od obowiązujących ram prawnych
funkcjonowania ratownictwa wodnego. Projektowa-
na ustawa określa:
— podmioty odpowiedzialne za ratownictwo wod-
ne, zakres ich obowiązków i uprawnień oraz zasady
finansowania ich działalności,
— obowiązki osób przebywających na obszarach
wodnych, a w szczególności pływających, kąpiących
się i uprawiających sport i turystykę,
— nadzór i kontrolę nad ratownictwem wodnym,
— zadania organów administracji rządowej, jed-
nostek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków
narodowych i krajobrazowych oraz obowiązki osób
fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyj-
nych nieposiadających osobowości prawnej prowa-
dzących działalność gospodarczą w zakresie sportu
i turystyki na obszarach wodnych oraz podmiotów
będących organizatorami imprez sportowych na ob-
szarach wodnych,
— warunki bezpieczeństwa osób pływających, ką-
piących się i uprawiających sport i turystykę na ob-
szarach wodnych.
Działania na rzecz wypracowania rozwiązań
umożliwiających bezpośrednią łączność pomiędzy
podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze wdro-
żono w następującym zakresie:
— pozyskiwanie danych lokalizacyjnych dotyczą-
cych osób korzystających z numerów alarmowych
odbywa się za pośrednictwem służb odbierających
zgłoszenia na numery alarmowe (w ramach samych
organizacji ratowniczych nie było zdecydowanej woli
ani potrzeby, aby podmioty te uzyskiwały odnośne
dane bezpośrednio, rozwiązanie takie było kwestio-
nowane również przez prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej),
— MSWiA zwróciło się do służb podległych,
tj. Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej,
Komendy Głównej Straży Granicznej, Komendy
Głównej Policji, z prośbą o ścisłą współpracę w za-
kresie przekazywania kierującym działaniami ra-
towniczymi informacji o danych lokalizacyjnych
(kwestia ta została omówiona 4 czerwca 2008 r. na
posiedzeniu Rady ds. Ratownictwa Ochotniczego),
— docelowa współpraca specjalistycznych organi-
zacji ratowniczych z systemem powiadamiania ra-
tunkowego została ujęta w art. 14a ust. 4 ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o ochronie
przeciwpożarowej oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2009 r. Nr 11, poz. 59). Ww. przepis wska-
zuje, że jednostkami współpracującymi z systemem
powiadamiania ratunkowego mogą być społeczne or-
ganizacje ratownicze.
System powiadamiania ratunkowego oparty o zno-
welizowaną ustawę o ochronie przeciwpożarowej jest
obecnie na etapie wdrażania, natomiast lokalizacja
dzwoniącego na numer alarmowy realizowana jest
w ramach tzw. rozwiązania tymczasowego w zakre-
sie lokalizacji dzwoniącego na numer alarmowy 112.
W związku z powyższym zastosowanie mają ustale-
nia dotyczące współpracy służb podległych MSWiA
w zakresie przekazywania kierującym działaniami
ratowniczymi informacji o danych lokalizacyjnych,
o których mowa powyżej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają
prace nad sposobem gromadzenia i przetwarzania
danych statystycznych przez społeczne organizacje
ratownicze oraz służby państwowe ustawowo powo-
łane do niesienia pomocy (Policja, Państwowa Straż
Pożarna). Opracowanie rzetelnych statystyk pozwo-
li w przyszłości zarówno na bardziej precyzyjne okre-
ślenie wskaźników realizowanych zadań z zakresu
ratownictwa wodnego, jak i formułowanie zadań. Na-
leży mieć jednak świadomość, że podobnie jak nie jest
możliwe, z punktu widzenia efektywności i ekonomi-
ki działania, zapewnienie obecności policjantów,
strażaków, czy lekarzy w każdym miejscu i czasie,
tak obecność ratowników wodnych rozproszonych na
różnorodnym terenie nie zagwarantuje braku uto-
nięć czy innych nieszczęśliwych wypadków, niezależ-
nie od funkcjonującego systemu ratownictwa wodne-
go. Jak wynika ze statystyk, większość utonięć spo-
wodowana jest brawurą, brakiem wyobraźni lub
przecenianiem swoich umiejętności pływackich. Do-
tyczy także osób będących pod wpływem alkoholu.
Niezależnie jednak od powyższego uprzejmie in-
formuję, że w związku z doniesieniami medialnymi
dotyczącymi rosnącej liczby utonięć na obszarach
wodnych oraz wzmożonym ruchem turystycznym
nad wodami minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji zwrócił się do podległych służb (tj. Komendy
Głównej Policji, Komendy Głównej Państwowej Stra-
ży Pożarnej) oraz do społecznych organizacji ratow-
niczych (tj. Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratun-
kowego, Mazurskiego Wodnego Ochotniczego Pogo-
towia Ratunkowego, ochotniczej straży pożarnej)
z prośbą o zwiększenie działań prewencyjnych, w tym
zwiększenie liczby patroli w miejscach przebywania
osób kąpiących się i uprawiających rekreację na wo-
dach, oraz wzmożoną czujność w pobliżu tzw. dzikich
kąpielisk.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie opieki nad matkami i noworodkami
w polskich szpitalach (17413)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 10 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17413/10, w sprawie opieki nad matką
i noworodkiem w polskich szpitalach, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Wyniki kontroli przeprowadzonej przez Najwyż-
szą Izbę Kontroli w okresie od 22 maja do 30 paź-
dziernika 2009 r., opublikowane w „Informacji o wy-
nikach kontroli opieki nad matką i noworodkiem
w oddziałach położniczych i neonatologicznych”, są
zbieżne z ocenami funkcjonowania opieki perinatal-
nej, dokonanymi przez Ministerstwo Zdrowia. Oceny
takiej dokonał Departament Matki i Dziecka, włą-
czony do struktury Ministerstwa Zdrowia w ubie-
głym roku. Ocena funkcjonowania opieki perinatal-
nej była przedmiotem obrad kierownictwa Minister-
stwa Zdrowia w dniu 8 kwietnia br., w wyniku czego
ustalono potrzebę reaktywowania „Programu opieki
perinatalnej w Polsce”, zaadaptowanego do aktual-
nych uwarunkowań systemu opieki zdrowotnej.
W najbliższym czasie rozpoczęte zostaną działania
w tym zakresie. Początkiem tych działań będzie
obiektywna ocena uwarunkowań funkcjonowania
wymienionego systemu w skali całego kraju. Ocenę
taką oraz propozycję rozwiązań programowych opra-
cuje zespół specjalistów powołany drogą zarządzenia
ministra zdrowia.
Warto zaznaczyć, że głównym założeniem wdro-
żonego w 1995 r. „Program opieki perinatalnej
w Polsce” było utworzenie trójstopniowego systemu
opieki perinatalnej, spełniającego funkcje związane
z zarządzaniem siecią współpracujących ze sobą
ośrodków, leczeniem pacjentów, konsultacjami, prze-
pływem informacji, utrzymaniem i koordynacją trans-
portu matki i noworodka, a także działalnością edu-
kacyjną. Jednym z najważniejszych elementów trój-
stopniowego systemu opieki perinatalnej w Polsce
było utworzenie we wszystkich ośrodkach II poziomu
opieki stanowisk intensywnej terapii, zaś w ośrod-
kach III poziomu oddziałów intensywnej terapii nad
noworodkiem. Rezygnacja w 2000 r. z kontynuacji
wymienionego programu spowodowała w wielu przy-
padkach regres funkcjonowania trójstopniowego sys-
temu, który pogłębia się w związku ze zwiększoną
liczbą urodzeń. Szczególnie niekorzystna sytuacja
występuje w dużych aglomeracjach, w których od-
działy położnicze i neonatologiczne wymagają dodat-
kowych inwestycji, przeznaczonych na utworzenie
oddziałów patologii ciąży oraz stanowisk intensyw-
1177
nej terapii nad noworodkiem, a także wymianę zde-
kapitalizowanej aparatury. Brak miejsc w wymienio-
nych oddziałach jest główną przyczyną trudności
w przekazywaniu kobiet ciężarnych i noworodków do
ośrodków wyższego poziomu referencyjnego. Należy
jednak zwrócić uwagę, że aktualny pozostaje tryb
przekazywania pacjentów określony w „Programie
opieki perinatalnej w Polsce”.
Informuję ponadto, iż w zakresie regulacji praw-
nej dotyczącej opieki nad matką i dzieckiem Minister-
stwo Zdrowia podjęło prace mające na celu wydanie
w trybie rozporządzenia standardu postępowania
w okresie ciąży, porodu i połogu. Zakończone zostały
prace zespołu powołanego przez ministra zdrowia
w celu opracowania projektu takiego standardu. Pro-
jekt stosownego rozporządzenia ministra zdrowia
znajduje się w końcowej fazie procesu legislacyjnego.
W standardzie tym na osobę sprawującą opiekę nad
kobietą ciężarną nałożony został obowiązek „odpo-
wiedniej organizacji tej opieki, która obejmuje m.in.
uzgodnienie z odpowiednimi zakładami opieki zdro-
wotnej porozumień obejmujących tryb i warunki
przekazania rodzącej lub położnicy, lub noworodka
do oddziału położniczego lub noworodkowego odpo-
wiedniego poziomu referencyjnego zapewniającego
opiekę perinatalną lub neonatologiczną, w przypad-
ku wystąpienia objawów śródporodowych czynników
ryzyka lub czynników ryzyka występujących u płodu
lub noworodka”.
Odnośnie do opłat pobieranych od pacjentek za
świadczenia związane z porodem Ministerstwo Zdro-
wia wyraża jednoznacznie negatywne stanowisko,
stwierdzając, że występujące w tym względzie prak-
tyki są niezgodne z obowiązującym prawem. Stano-
wisko to wiąże się z postanowieniami art. 2 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
zgodnie z którymi wszystkie kobiety w okresie ciąży,
porodu i połogu mają prawo do korzystania ze świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych na zasadach określonych w tej ustawie.
Ponadto zgodnie z postanowieniami art. 31d ww.
ustawy poród zakwalifikowany jest do świadczeń
gwarantowanych, co jednoznaczne stanowi, iż świad-
czenia opieki zdrowotnej związane z porodem są bez-
płatne dla wszystkich kobiet w okresie ciąży, porodu
i połogu. Należy przy tym zaznaczyć, że w obowiązu-
jącym w ochronie zdrowia systemie prawnym nie są
zdefiniowane świadczenia standardowe i ponadstan-
dardowe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
1178
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Bartłomieja Dorywalskiego
w sprawie wątpliwości dotyczących stosowania
przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów
w zakresie zmiany wysokości świadczeń
z funduszu alimentacyjnego w przypadkach,
w których komornik nie prowadzi egzekucji
wobec swojej niewłaściwości (17414)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 10 sierpnia 2010 r.
dotyczące interpelacji posła Bartłomieja Dorywal-
skiego w sprawie wątpliwości na tle stosowania prze-
pisu art. 29 ust. 1 ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w zakresie zamiany wysokości
świadczeń z funduszu alimentacyjnego w przypad-
kach, w których komornik nie prowadzi egzekucji
wobec swojej niewłaściwości, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 7 września
2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów
(Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7, z późn. zm.) zmiana
w wysokości świadczeń z funduszu alimentacyjnego
na skutek zmiany wysokości zasądzonych alimentów
dokonuje się po wpływie tytułu wykonawczego do ko-
mornika sądowego prowadzącego postępowanie eg-
zekucyjne od miesiąca, w którym nastąpiła zmiana
wysokości zasądzonych alimentów.
Jeśli w danej sprawie egzekucja alimentów nie jest
prowadzona przez komornika sądowego, gdyż dłuż-
nik zamieszkuje poza granicami Polski, to zgodnie
z art. 2 pkt 12 i art. 15 ust. 4 pkt 3 lit. g) ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów pod-
stawą ustalania prawa do świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego jest zaświadczenie potwierdzające bez-
skuteczność egzekucji wydane przez właściwy sąd
(najczęściej jest to sąd okręgowy) lub właściwą zagra-
niczną instytucję egzekucyjną, za pośrednictwem
których podejmowane są próby dochodzenia alimen-
tów za granicą.
W związku z powyższym jeżeli zastosowanie wy-
żej wymienionego art. 29 ust. 1, czyli dokonanie
zmiany wysokości świadczeń z funduszu alimenta-
cyjnego na skutek zmiany wysokości zasądzonych
alimentów, w przypadku gdy egzekucje prowadzi ko-
mornik sądowy, następuje po wpływie nowego tytułu
wykonawczego do komornika sądowego, to w przy-
padku gdy działania egzekucyjne są prowadzone za
pośrednictwem właściwego sądu lub zagranicznej
instytucji egzekucyjnej, przyjmuje się w drodze wy-
kładni z analogii, że zmiany wysokości świadczeń
z funduszu alimentacyjnego następują po wpływie
nowego tytułu wykonawczego do właściwego sądu
lub zagranicznej instytucji egzekucyjnej.
Powyższy tryb postępowania jest stosowany przez
organy właściwe realizujące świadczenia z funduszu
alimentacyjnego i fakt, iż postępowanie egzekucyjne
nie jest prowadzone przez komornika sądowego, nie
stanowi przeszkody w dokonaniu zmiany wysokości
świadczeń z funduszu alimentacyjnego na skutek
zmiany wysokości zasądzonych alimentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Bartłomieja Dorywalskiego
w sprawie nieuzasadnionego ograniczenia
możliwości sprzedaży leków w placówkach
obrotu pozaaptecznego
i w punktach aptecznych (17415)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Bartłomieja Dorywalskiego z dnia 10 sierpnia
2010 r., nr SPS-023-17415/10, uprzejmie informuję,
co następuje.
Zgodnie z art. 68 ust. 1 ustawy Prawo farmaceu-
tyczne, obrót detaliczny produktami leczniczymi pro-
wadzony jest w aptekach ogólnodostępnych, z za-
strzeżeniem przepisów art. 70 ust. 1 (tj. obrót
w punktach aptecznych) i art. 71 ust. 1 (tj. obrót
w placówkach obrotu pozaaptecznego). Tym samym
generalną regułą ustanowioną w powyższym przepi-
sie jest obrót detaliczny lekami w aptekach ogólno-
dostępnych, a wszelkie pozostałe formy obrotu są
jedynie wyjątkiem od tej zasady, a w stosunku do
wyjątków, zgodnie z ustalonym poglądem doktryny
i orzecznictwa, wyłączona jest jakakolwiek wykład-
nia rozszerzająca – inaczej mówiąc, to apteki są pod-
stawą obrotu detalicznego lekami, a wszelkie inne
formy obrotu detalicznego są wprowadzone jako pew-
ne uzupełnienie. Asortyment leków z założenia jest
mniejszy w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
w punkcie aptecznym niż w aptece, z uwagi na mniej-
sze wymagania co do warunków i personelu. W ap-
tece gwarantem zachowania bezpieczeństwa jest ma-
gister farmacji z uzyskanym prawem wykonywania
zawodu – tylko on może mieć dostęp do całego asor-
tymentu produktów leczniczych, łącznie z lekami
bardzo silnie działającymi oraz lekami z wykazów
środków psychotropowych i odurzających. W punk-
tach aptecznych nie ma wymogu zatrudniania far-

maceuty, jedynie technika farmaceutycznego posia-
dającego 3-letni staż pracy w aptekach ogólnodostęp-
nych, natomiast w sklepach zielarsko-medycznych
wystarczy absolwent kursu II stopnia z zakresu to-
waroznawstwa medycznego. Wykształcenie farma-
ceuty oraz posiadana przez niego wiedza merytorycz-
na nie są tożsame z wiedzą nabytą w technikum po-
licealnym, gdzie w wymaganiach dotyczących uzy-
skania tytułu technika farmaceutycznego nie jest
konieczna matura. Zakres tematyczny realizowany
w szkołach 2-letnich, często wyłącznie w soboty i nie-
dziele, nie może być porównywany z zakresem kształ-
cenia na poziomie uniwersyteckim. W związku z tym
nie można porównywać kompetencji, wiedzy oraz
procesu kształcenia tych dwóch zawodów, jak rów-
nież poziomu odpowiedzialności. Nawet w reklamach
produktów leczniczych OTC jest uwaga skierowana
do pacjenta, aby swoje pytania i wątpliwości kierował
do lekarza lub farmaceuty – nie ma tu wzmianki
o technikach farmacji.
W punktach aptecznych i w placówkach obrotu
pozaaptecznego może być prowadzony obrót jedynie
ściśle określonymi produktami leczniczymi, które
zostały obecnie określone (zgodnie z upoważnieniem
ustawowym zawartym w art. 71 ust. 3 pkt 2 ustawy
Prawo farmaceutyczne) w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 6 października 2009 r. w sprawie wy-
kazu produktów leczniczych, które mogą być dopusz-
czone do obrotu w placówkach obrotu pozaapteczne-
go oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335)
– zwane dalej rozporządzeniem o wykazach. W przed-
miotowej sprawie należy przede wszystkim mieć na
uwadze to, iż podstawą działań ministra zdrowia jest
dbałość o bezpieczeństwo zarówno pacjentów, jak
i bezpieczeństwo stosowania produktów leczniczych,
wymagania dotyczące przechowywania i dystrybucji
produktów leczniczych oraz zakres dostępności pro-
duktów leczniczych. Obecność lub też nieobecność
na przedmiotowym wykazie określonych produktów
leczniczych wynika z ich zgodności lub też niezgod-
ności z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów klasyfikacji
produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone
do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24, poz. 151 i Dz. U.
Nr 155, poz. 1234) – zwane dalej rozporządzeniem
o kryteriach. Ponadto niniejsze rozporządzenie
o wykazach stanowi integralną całość z rozporzą-
dzeniem o kryteriach, co tym samym oznacza, iż
może ono być analizowane jedynie łącznie z ww. roz-
porządzeniem.
Jednocześnie nadmieniam, iż w wykazie pro-
duktów leczniczych dopuszczonych do obrotu jest
ok. 18 000 pozycji leków w punktach aptecznych i ok.
3500 pozycji leków w placówkach obrotu pozaaptecz-
nego. Jest to bardzo duży asortyment i trudno mówić
o niezabezpieczeniu dostępu do leków dla pacjentów
lub też o bankructwie tych placówek. Ograniczenia
asortymentowe wynikają także z zakończonej w 2008 r.
harmonizacji produktów leczniczych do wymogów
1179
prawa Unii Europejskiej. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w przedmiotowych placówkach mogą być rów-
nież kosmetyki i suplementy diety.
Ze względu na zgłoszone przez podmioty odpowie-
dzialne oraz podmioty monitorujące rynek farmaceu-
tyczny uwagi do wykazu poszczególnych produktów
leczniczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych, zaszła konieczność znowelizowania roz-
porządzenia ministra zdrowia w sprawie wykazu
produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone
do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych. Przyjęta uprzednio koncepcja
pozytywnej listy produktów leczniczych spowodowa-
ła, iż stan rejestru w rozporządzeniu o wykazach od-
biegał od stanu faktycznego w momencie jego wejścia
w życie, ponieważ cały czas dokonują się zmiany
w zakresie dopuszczonych do obrotu produktów lecz-
niczych. Rozwiązaniem tego problemu jest zastoso-
wanie listy produktów leczniczych zawierających
substancje czynne, które mogą być dopuszczone do
obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego i punk-
tach aptecznych (pozytywny wykaz substancji czyn-
nych). Aktualnie projekt rozporządzenia ministra
zdrowia w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych,
jest po uzgodnieniach zewnętrznych, w tym konsul-
tacjach społecznych i w niedługim czasie zostanie
przekazany do Rządowego Centrum Legislacji w celu
zwolnienia go z obowiązku rozpatrzenia przez Komi-
sję Prawniczą.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w celu realizowa-
nej przez resort zdrowia koncepcji polegającej na roz-
szerzeniu asortymentowym produktów leczniczych
dopuszczonych do obrotu w sklepach zielarsko-me-
dycznych zaszła konieczność dokonania weryfikacji
kryteriów klasyfikacji produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w tych palcówkach. W dniu
15 czerwca 2010 r. projekt rozporządzenia ministra
zdrowia zmieniającego rozporządzenie w sprawie
kryteriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych, prze-
kazany został do uzgodnień zewnętrznych, w tym
konsultacji społecznych. Obecnie trwa analiza zgło-
szonych uwag i po jej zakończeniu przedmiotowy pro-
jekt rozporządzenia przekazany zostanie do Rządo-
wego Centrum Legislacji w celu zwolnienia go z obo-
wiązku rozpatrzenia przez Komisję Prawniczą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
1180
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zamierzeń rządu związanych
z obniżeniem świadczeń natury socjalnej,
do których zobowiązane jest państwo,
oraz wzrostu obciążeń podatkowych, jakie
z mocy prawa spoczywają na obywatelach
(17416)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 10 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17416/10, dotyczące interpelacji posła
Jana Burego w sprawie zamierzeń rządu związanych
z obniżeniem świadczeń natury socjalnej, do których
zobowiązane jest państwo, oraz wzrostu obciążeń
podatkowych, jakie z mocy prawa spoczywają na oby-
watelach, otrzymane za pośrednictwem ministra
– członka Rady Ministrów pana Michała Boniego
przy piśmie z dnia 20 sierpnia 2010 r., znak: DAS-
-4810-3(2)/10 oraz 107289/10, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień, w zakresie właści-
wości Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.
W dniu 3 września 2010 r. Rada Ministrów przy-
jęła wstępny projekt ustawy budżetowej na rok 2011,
który jest obecnie przedmiotem konsultacji społecz-
nych. W projekcie tym, w zakresie dotyczącym kwe-
stii świadczeń natury socjalnej, została zawarta pro-
pozycja zmniejszenia wysokości zasiłku pogrzebowe-
go z kwoty 200% przeciętnego wynagrodzenia w go-
spodarce narodowej do kwoty 4000 zł. W 2011 r.
proponowane rozwiązanie przyniesie ok. 585 mln zł
oszczędności poprzez zmniejszenie wydatków o ok.
30% w stosunku do roku 2010.
Jednocześnie pragnę poinformować, że obecnie
trwają prace nad nowelizacją ustawy o zmianie usta-
wy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz niektórych innych ustaw, której
celem jest m.in. wprowadzenie od 2011 r. nowego sys-
temu naliczania rent z tytułu niezdolności do pracy
dla osób urodzonych po 1948 r., zgodnego z zasadami
wyliczania świadczeń w nowym systemie emerytal-
nym. Rozwiązanie to powinno spowodować uzyska-
nie oszczędności budżetowych, które obrazuje poniż-
sza tabela (szacunki).
Zmniejszenie wydatków FUS
lata (w mld zł)
2011 0,07
2012 0,24
2013 0,46
2014 0,70
2015 0,94
2016 1,20
2017 1,49
2018 1,79
2019 2,12
2020 2,47
Pragnę przy tym nadmienić, że rozwiązanie to
zostanie zrównoważone zniesieniem zawieszalności
rent i umożliwieniem nielimitowanego zarobkowania
przez rencistów, co również zostało zapisane w przed-
miotowym projekcie.
Ponadto pragnę dodać, że trudna sytuacja demo-
graficzna oraz nacisk, jaki resort pracy kładzie na
zwiększenie aktywności zawodowej obywateli, powo-
duje, że nie tylko zostało zaproponowane zniesienie
limitów zarobkowych rencistów, lecz również dąży
się do podniesienia faktycznego wieku przejścia na
emeryturę. W związku z powyższym w powołanym
wyżej projekcie ustawy proponuje się także rozwią-
zanie, które przyczyni się do opóźnienia faktycznego
wieku przejścia na emeryturę, poprzez przywrócenie
zasady, że prawo do emerytury jest zawieszone, jeże-
li emeryt kontynuuje zatrudnienie (bez rozwiązania
stosunku pracy) u pracodawcy, na rzecz którego wy-
konywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa
do emerytury. Tym samym nie będzie możliwości łą-
czenia dochodu z pracy z emeryturą bez konieczności
rozwiązania stosunku pracy. Rozwiązanie to pozwo-
li osiągnąć oszczędności w całym systemie finansów
publicznych, które sięgną kwoty ok. 700 mln zł
w skali roku.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że rok 2011
będzie kolejnym trudnym rokiem dla budżetu pań-
stwa w zakresie finansów Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Stąd też w planie finansowym FUS,
zapisanym w projekcie ustawy budżetowej na rok
2011, zaplanowano przekazanie do FUS części środ-
ków zgromadzonych w Funduszu Rezerwy Demogra-
ficznej w wysokości 4 000 000 tys. zł na uzupełnienie
wynikającego z przyczyn demograficznych niedoboru
funduszu emerytalnego. Pozwoli to na uniknięcie
napięć budżetowych oraz zapewni terminowe i zgod-
ne z zasadami gospodarności wypłaty świadczeń
emerytalno-rentowych, zapewniając płynność wy-
płat realizowanych świadczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zamierzeń rządu związanych
z obniżeniem świadczeń natury socjalnej,
do których zobowiązane jest państwo,
oraz wzrostu obciążeń podatkowych, jakie
z mocy prawa spoczywają na obywatelach
(17416)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Jana Burego

s. Antoniego z dnia 28 lipca 2010 r. (przekazaną
w dniu 23 sierpnia 2010 r. przez Kancelarię Prezesa
Rady Ministrów przy piśmie z dnia 20 sierpnia 2010 r.,
nr DAS-4810-3(3)710) w sprawie zamierzeń rządu
związanych z obniżeniem świadczeń natury socjal-
nej, leżących w obowiązku państwa, oraz wzrostu
obciążeń podatkowych, jakie z mocy prawa spoczy-
wają na obywatelach, pragnę uprzejmie przedłożyć,
zgodnie z właściwością ministra finansów, następu-
jące informacje.
Rząd nie planuje podniesienia z początkiem 2011 r.
podstawowej stawki podatku VAT do 25%. Obecnie
trwają prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług, uwzględniającym
zmiany w zakresie podwyższenia stawek podatku
VAT. Z uwagi na obecny stan finansów publicznych
i stwierdzony deficyt strukturalny projekt ten w isto-
cie przewiduje (na 3 lata, tj. do 31 grudnia 2013 r.)
podwyższenie wszystkich stawek VAT o l punkt pro-
centowy, w tym podstawowej stawki podatku VAT do
23%. Przedmiotowy projekt stanowi jednocześnie re-
alizację wytycznych zawartych w przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. Wieloletnim Planie
Finansowym Państwa na lata 2010–2013. W planie
tym określono, że z uwagi na wygaśnięcie derogacji za-
pisanej w traktacie akcesyjnym z 2004 r. i przedłużonej
w grudniu 2007 r. na dalsze trzy lata, tj. do 31 grudnia
2010 r., od stycznia 2011 r. stawki VAT na nieprzetwo-
rzoną żywność oraz książki i czasopisma specjalistycz-
ne muszą wynosić co najmniej 5%.
Jednocześnie obniżona zostanie stawka na pod-
stawowe produkty żywnościowe z 7% do 5%, co spo-
woduje, że przeciętna stawka na żywność nie wzro-
śnie z początkiem 2011 r. Pozwoli to uchronić mniej
zamożną część społeczeństwa, dla której wydatki na
żywność stanowią istotny element budżetu domo-
wego. Podstawową stawką podatku VAT nie będą
opodatkowane książki i czasopisma specjalistyczne.
Pragnę przy tym poinformować, iż powyższy projekt
ustawy został zamieszczony w Biuletynie Informacji
Publicznej, dostępnym na stronie internatowej Mi-
nisterstwa Finansów (www.mf.gov.pl) i skierowany
do uzgodnień międzyresortowych z dniem 9 wrze-
śnia 2010 r.
Poza wskazanym powyżej zakresem Ministerstwo
Finansów nie prowadzi prac mających na celu zwięk-
szenie obciążeń podatkowych. W Sejmie RP trwają
prace nad rządowym projektem ustawy o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym
od niektórych przychodów osiąganych przez osoby
fizyczne mającym na celu dostosowanie tych ustaw
do PKWiU 2008 (druk nr 3324) oraz senackim pro-
jektem ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej przewidującym zwolnienie
od podatku dochodowego od osób fizycznych przycho-
1181
dów uzyskanych ze sprzedaży przetworzonych w spo-
sób inny niż przemysłowy produktów roślinnych
i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy, ho-
dowli lub chowu (druk nr 3173).
Warto zaznaczyć, że obciążenia podatkowe w Pol-
sce należą do jednych z niższych w krajach UE oraz
OECD. Nawet po podwyższeniu podstawowej staw-
ki podatku VAT o l punkt procentowy Polska nie
znajdzie się wśród krajów stosujących najwyższą
stawkę w podatku VAT (Szwecja, Dania oraz Węgry
stosują stawkę w wysokości 25%, natomiast Rumu-
nia 24%). Ponadto należy zauważyć, że Polska sto-
suje znacznie niższe niż część krajów UE opodatko-
wanie dochodów. Najwyższa stawka w polskim po-
datku dochodowym od osób fizycznych wynosi obec-
nie 32%, natomiast w Szwecji 56%, a w Danii 52%
– przy średniej dla 27 krajów członkowskich UE
w wysokości 37,5%. Równie duże rozbieżności po-
między Polską a ww. krajami skandynawskimi wy-
stępują w zakresie opodatkowania podatkiem do-
chodowym od osób prawnych, gdzie w Polsce stawka
ta wynosi 19%, a w Szwecji i Danii odpowiednio 26%
i 25% – przy średniej dla 27 krajów członkowskich
UE w wysokości 23,2%.
Podkreślenia wymaga fakt, że zjawisko pod-
wyższania podstawowej stawki podatku VAT ma
miejsce również w innych krajach UE, np. w Wiel-
kiej Brytanii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie utrudnień stwarzanych
przez Ministerstwo Finansów w kwestii
legalnego i bezproblemowego posługiwania się
przez podmioty gospodarcze fakturami
elektronicznymi (17417)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17417/10,
przy którym została przesłana interpelacja pana po-
sła Jana Burego dotycząca faktur elektronicznych,
uprzejmie wyjaśniam.
Należy zaznaczyć, że obowiązujący w Polsce po-
rządek prawny dotyczący kwestii związanych z fak-
turami elektronicznymi jest zgodny z przepisami
Unii Europejskiej, a w szczególności z przepisami dy-
rektywy 2006/112/WE. Podobnie jak w przypadku
1182
ww. dyrektywy (art. 233 dyrektywy), w Polsce przy
wystawianiu i przesyłaniu faktur elektronicznie sto-
suje się, zgodnie z przepisami rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wy-
stawiania oraz przesyłania faktur w formie elektro-
nicznej, a także przechowywania oraz udostępniania
organowi podatkowemu lub organowi kontroli skar-
bowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119), dwie
metody wykorzystujące:
— bezpieczny podpis elektroniczny weryfikowany
za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub
— wymianę danych elektronicznych (EDI) zgod-
nie z umową w sprawie europejskiego modelu wymia-
ny danych elektronicznych.
Obowiązujące ww. rozporządzenie ministra finan-
sów z dnia 14 lipca 2005 r. zawiera zatem zamknięty
katalog narzędzi (metod) gwarantujących autentycz-
ność pochodzenia faktur i integralności treści faktur
elektronicznych. W konsekwencji przesłanie pocztą
elektroniczną faktury w postaci elektronicznego pli-
ku, np. w formacie PDF, bez zastosowania jednej
z ww. metod nie jest zgodne z obowiązującym w Pol-
sce porządkiem prawnym, który ma uzasadnienie
w ww. dyrektywie 2006/112/WE.
Należy zaznaczyć, że dyrektywa 2006/112/WE
przewiduje możliwość zastosowania innych metod
przesyłu lub udostępniania faktur drogą elektronicz-
ną, lecz jedynie pod warunkiem ich akceptacji przez
państwo członkowskie. Należy również wskazać, że
zgodnie z przytoczonym przez pana posła art. 234
ww. dyrektywy państwa członkowskie nie mogą na-
kładać na podatników dostarczających towary lub
świadczących usługi na ich terytorium żadnych in-
nych obowiązków ani formalności związanych z prze-
syłaniem lub udostępnianiem faktur drogą elektro-
niczną. Natomiast zgodnie z art. 247 ust. 2 ww. dy-
rektywy państwo członkowskie może wymagać prze-
chowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej
zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w for-
mie papierowej, jak i elektronicznej. Zatem państwa
członkowskie mogą wymagać, aby faktury przesyła-
ne lub udostępniane w formie elektronicznej były
również przechowywane w tej formie.
Należy również zaznaczyć, że w polskim systemie
prawnym ocena prawna i wskazania co do dalszego
postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu admini-
stracyjnego wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, któ-
rego działanie było przedmiotem zaskarżenia. Rów-
nież wskazane przez pana posła orzeczenie Naczel-
nego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r.
(I FSK 1444/09) ma moc wiążącą jedynie wobec or-
ganu, którego działanie zostało zaskarżone.
Ponadto informuję, że w dniu 13 lipca Rada Eco-
fin przyjęła zmianę dyrektywy 2006/112/WE, która
ma na celu m.in. liberalizację obecnych standardów
przesyłania i przechowywania faktur elektronicz-
nych tak, aby faktury papierowe i faktury elektro-
niczne były traktowane w ten sam sposób. Nowe
brzmienie dyrektywy nakłada na podatnika obowią-
zek zapewnienia wszystkim fakturom (od momentu
wystawienia faktury aż do końca okresu jej przecho-
wywania) autentyczności pochodzenia, integralno-
ści treści i czytelności m.in. za pomocą dowolnych
kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną
ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów
lub świadczeniem usług. Innymi słowy to podatnik
(a nie państwo członkowskie Unii Europejskiej) bę-
dzie decydował o formie przesyłu i przechowywania
faktur pod warunkiem, że powyższe cechy faktur
będą zapewnione.
Biorąc pod uwagę kierunek zmian ww. dyrektywy
w odniesieniu do fakturowania elektronicznego oraz
wychodząc naprzeciw postulatowi konieczności upo-
wszechnienia tej formy fakturowania, Ministerstwo
Finansów podjęło pilne prace nad zmianą przepisów
dotyczących fakturowania elektronicznego, uwzględ-
niające nowe zapisy dyrektywy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie niezadowalających efektów
realizacji rządowego „Programu 45/50 Plus”
(17418)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie, znak: SPS-023-17418/10, z dnia
10 sierpnia br., interpelacją posła Jana Burego s. An-
toniego w sprawie niezadowalających efektów reali-
zacji rządowego „Programu 45/50 Plus”, uprzejmie
informuję.
Działania resortu pracy na rzecz bezrobotnych
w przedziale wieku 45 lat i starszych ocenić należy
bardzo wysoko, choć efekty tych starań są niewspół-
mierne do wysiłków. Odnośnie do danych statystycz-
nych przytoczonych przez pana posła mówiących
o pogorszeniu sytuacji bezrobotnych, którzy przekro-
czyli 55. rok życia, informuję, że generalnie niski jest
poziom aktywności zawodowej społeczeństwa i choć
wzrasta liczba biernych zawodowo w starszych gru-
pach wiekowych, to podkreślenia wymaga fakt ro-
snącej aktywności zawodowej w tej grupie. Bezrobo-
cie rzadziej dotyka osoby starsze, o czym świadczy
niższa niż w pozostałych grupach wiekowych stopa
bezrobocia. Może to wynikać z faktu dezaktywizacji
zawodowej tej grupy w przypadku braku pracy, czyli
przejścia na wcześniejsze emerytury lub renty. Z dru-

giej strony osoby starsze, jeśli już trafią do ewidencji
bezrobotnych, pozostają w niej zdecydowanie dłużej
niż pozostali bezrobotni. Dłuższy czas pozostawania
bez pracy osób starszych może wiązać się z niskim
poziomem wykształcenia, jakim się oni legitymują.
Równocześnie osoby starsze, posiadające doświadcze-
nie zawodowe, nie znają nowych technologii bądź ze
względu na długie pozostawanie bez pracy tracą
wcześniej nabyte kwalifikacje. Dlatego nowe przepi-
sy wprowadzone nowelizacją ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy, które weszły
w życie od lutego 2009 r., pozwalają koncentrować
służby zatrudnienia na aktywizacji zawodowej osób
w wieku powyżej 45. roku życia poprzez:
— zmniejszenie kosztów pracy wynikających
z zatrudnienia starszych pracowników,
— pomoc urzędów pracy dla pracodawców i pra-
cowników w zakresie informacji zawodowej i porad-
nictwa zawodowego oraz pośrednictwa pracy,
— wsparcie dla pracodawców inwestujących
w rozwój zawodowy starszych pracowników,
— wsparcie dla starszych pracowników pragną-
cych aktualizować lub zmieniać swoje kwalifikacje
zawodowe,
— zwiększenie atrakcyjności uczestnictwa star-
szych osób bezrobotnych w programach aktywizacji
zawodowej oferowanych przez urzędy pracy.
W efekcie powyższych rozwiązań w I półroczu
2010 r. zanotowano odpływ z ewidencji bezrobotnych
219,2 tys. osób powyżej 50. roku życia, tj. o 29,2 tys.
osób więcej niż w I półroczu 2009 r. (wzrost o 15,4).
W porównaniu do II półrocza 2007 r. odnotowano
wzrost odpływu z bezrobocia o 21,7 tys. osób, tj.
o 11%. Najczęstszą przyczyną wyłączania starszych
bezrobotnych ze statystyki urzędów pracy były pod-
jęcie pracy (37,1% odpływu tej subpopulacji) oraz nie-
potwierdzenie gotowości do pracy (24%). W analizo-
wanym okresie pracę podjęło 81,4 tys. osób w oma-
wianej kategorii (tj. o 16,8 tys. osób więcej niż
w I półroczu 2009 r. i 9,9 tys. więcej niż w II półroczu
2007 r.). Prace niesubsydiowane podjęło 55,2 tys.
osób (25,2% odpływu tej subpopulacji), a w ramach
subsydiowanych miejsc pracy zatrudniono 26,2 tys.
osób (12% odpływu). Różnego rodzaju działaniami
aktywizacyjnymi objęto w analizowanym półroczu
62,6 tys. bezrobotnych powyżej 50. roku życia, co sta-
nowiło 15% wszystkich zaktywizowanych bezrobot-
nych (prace interwencyjne, roboty publiczne, dotacje
na podjęcie działalności gospodarczej, refundacje
kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pra-
cy, szkolenia, staże, przygotowanie zawodowe, prace
społecznie użyteczne). Liczba zaktywizowanych bez-
robotnych powyżej 50. roku życia wzrosła o 13 tys.
osób, tj. o 26,3% w porównaniu do I półrocza 2009 r.
i aż o 22,1 tys. osób w porównaniu do II półrocza 2007 r.
Największym zainteresowaniem bezrobotnych w oma-
wianej kategorii wiekowej cieszą się prace społecznie
użyteczne, które w I półroczu 2010 r. rozpoczęło
16,8 tys. osób (7,6% odpływu osób powyżej 50. roku
życia), staż, który rozpoczęło 10 tys. osób (4,6%), oraz
1183
szkolenie, które rozpoczęło 9,6 tys. osób (tj. 4,4%).
W liczbie osób, które rozpoczęły prace społecznie uży-
teczne w I półroczu 2010 r., osoby powyżej 50. roku
życia stanowiły ponad 36%. Wysoki był również od-
setek starszych wśród podejmujących roboty publicz-
ne (38,6%). Poza wskazanymi powyżej przyczynami
wyłączeń z ewidencji w I półroczu 2010 r. 5,2 tys.
bezrobotnych w omawianej grupie wiekowej nabyło
prawa emerytalne lub rentowe (56,6% ogólnego od-
pływu bezrobotnych z tego powodu), a 8,6 tys. osób
nabyło prawo do świadczeń przedemerytalnych (nie-
mal 100% odpływu bezrobotnych z tego powodu).
Należy zauważyć, że jednym z podstawowych priory-
tetów polskiej polityki rynku pracy jest wzrost ak-
tywności zawodowej całego społeczeństwa. W polity-
ce rynku pracy realizowanej przez ministra pracy
i polityki społecznej zwraca się szczególną uwagę na
aktywizację zawodową osób biernych zawodowo
w wieku 45+, jak i na działania nakierowane na za-
chęcanie osób do dłuższego pozostawania aktywnymi
zawodowo.
W sytuacji gdy działania służb zatrudnienia oka-
zują się niewystarczające, minister pracy i polityki
społecznej, będąc dysponentem Funduszu Pracy, po-
siada poważny instrument oddziaływania w postaci
rezerwy środków na realizację programów na rzecz
promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobo-
cia i aktywizacji zawodowej. W roku 2009 w ramach
tej rezerwy ogłoszony został specjalny program ad-
resowany do osób w wieku 45/50 plus. Na jego reali-
zację przyznano 124,2 mln zł, a powiatowe urzędy
pracy wydatkowały 105,4 mln zł, obejmując różnymi
formami aktywizacji 23,8 tys. uczestników, z których
9,7 tys. uzyskało zatrudnienie (efektywność zatrud-
nieniowa wyniosła 42,7%).
W roku 2010 dla poprawy sytuacji bezrobotnych
w sile wieku, w ramach rezerwy dysponenta Fun-
duszu Pracy, przekazano samorządom powiatowym
dodatkowe limity w kwocie 96,3 mln zł na realizację
programów zwiększających aktywność zawodową
osób w wieku 45/50 plus. Dodatkowo (w ramach re-
zerwy) 29 lipca br. minister pracy i polityki społecz-
nej ogłosił kolejny nabór wniosków prowadzony do
31 sierpnia br., oferując 40 mln zł na aktywizację
zawodową osób w wieku powyżej 55. roku życia.
Działania te, wynikające z aktualnie obowiązują-
cych przepisów prawa, będą kontynuowane, bowiem
pomimo trudnej sytuacji na rynku pracy istotnie
wpływają na poprawę sytuacji bezrobotnych po 50.
roku życia na tym rynku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
1184
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie pozycji kobiet
na polskim rynku pracy (17419)
Nawiązując do wystąpienia z dnia 10 sierpnia
2010 r. (sygn. SPS-023-17419/10) przekazującego in-
terpelację posła na Sejm RP pana Michała Stuligro-
sza w sprawie pozycji kobiet na polskim rynku pracy,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Pomimo dokonujących się pozytywnych zmian ry-
nek pracy zarówno w Polsce, jak i w Europie nadal jest
obszarem, w którym niezbędne jest podejmowanie
działań na rzecz wyrównywania szans kobiet i męż-
czyzn. Utrzymujące się stereotypy płciowe wciąż mają
wpływ na niższe zarobki kobiet w porównaniu z za-
robkami mężczyzn. Z tej samej przyczyny kobiety
mają też utrudniony dostęp do awansów. Chociaż męż-
czyźni coraz częściej angażują się w obowiązki rodzin-
ne, to kobiety wciąż ponoszą główny ciężar związany
z wychowywaniem dzieci i prowadzeniem gospodar-
stwa domowego – niezależnie od wykonywanej pracy
zawodowej. Z drugiej strony coraz więcej kobiet zakła-
da z sukcesem własne przedsiębiorstwa.
Ministerstwo podejmuje zatem szereg działań ma-
jących na celu wyrównywanie szans kobiet i męż-
czyzn na rynku pracy.
Od początku 2007 r. uchwalono dwie nowelizacje
Kodeksu pracy uwzględniające wdrażanie polityki na
rzecz równouprawnienia i przeciwdziałania dyskry-
minacji ze względu na płeć, tj.:
1) ustawę z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Kodeks pracy, która wprowadziła zmiany do-
tyczące m.in.:
— równego traktowania w zatrudnieniu,
— sytuacji prawnej pracowników powracających
do pracy po zakończeniu urlopu macierzyńskiego;
2) ustawę z dnia 6 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych
ustaw, która wprowadziła zmiany dotyczące m.in.:
— urlopu macierzyńskiego,
— urlopu na warunkach urlopu macierzyń-
skiego,
— dodatkowych uprawnień związanych z rodzi-
cielstwem (urlop ojcowski),
— ochrony stosunku pracy pracownika uprawnio-
nego do urlopu wychowawczego, korzystającego z ob-
niżonego wymiaru czasu pracy.
Zmiany związane z zasadą równego traktowania
w zatrudnieniu
Wprowadzone do Kodeksu pracy zmiany polegają
z jednej strony na uszczegółowieniu i doprecyzowa-
niu niektórych przepisów, co dotyczy zwłaszcza defi-
nicji dyskryminacji pośredniej i jej przejawów oraz
definicji molestowania seksualnego, a także precy-
zyjniejszego określenia przypadków nienaruszają-
cych zasady równego traktowania w zatrudnieniu,
z drugiej zaś strony na wprowadzeniu nowych regu-
lacji podnoszących standard ochrony pracowników
w obszarze równego traktowania w zatrudnieniu.
Wymiar urlopu macierzyńskiego
Od 1 stycznia 2009 r. wymiar urlopu macierzyń-
skiego jest wyższy oraz uzależniony od liczby dzieci
urodzonych przy jednym porodzie i wynosi:
— 20 tygodni w przypadku urodzenia jednego
dziecka przy jednym porodzie,
— 31 tygodni w przypadku urodzenia dwojga
dzieci przy jednym porodzie,
— 33 tygodnie w przypadku urodzenia trojga
dzieci przy jednym porodzie,
— 35 tygodni w przypadku urodzenia czworga
dzieci przy jednym porodzie,
— 37 tygodni w przypadku urodzenia pięciorga
i więcej dzieci przy jednym porodzie.
Zmiany dotyczące urlopu ojcowskiego
Od 1 stycznia 2010 r. pracownik ojciec wychowu-
jący dziecko będzie mógł skorzystać z urlopu ojcow-
skiego. Urlop ojcowski jest fakultatywny, nie może
być przeniesiony na inną osobę. Prawo do urlopu
ojcowskiego przysługuje ojcu dziecka, nie dłużej jed-
nak niż do ukończenia przez dziecko 12. miesiąca
życia. Pracodawca będzie obowiązany uwzględnić
wniosek pracownika w tej sprawie. Urlop ojcowski
będzie mógł być wykorzystany przez pracownika
także w czasie, gdy pracownica korzysta np. z urlo-
pu macierzyńskiego czy dodatkowego urlopu macie-
rzyńskiego. Za czas urlopu ojcowskiego pracowni-
kowi przysługuje zasiłek macierzyński. W okresie
korzystania z urlopu ojcowskiego pracodawca nie
będzie mógł zwolnić pracownika, obowiązuje bo-
wiem zakaz wypowiadania i rozwiązywania stosun-
ku pracy w tym czasie, podobnie jak w czasie urlopu
macierzyńskiego.
Wymiar urlopu ojcowskiego będzie etapowo pod-
wyższany i wynosi:
— w 2010 i 2011 r. – 1 tydzień,
— od 1 stycznia 2012 r. – 2 tygodnie.
Wprowadzenie urlopu ojcowskiego niewątpliwie
przyczyni się do większego uczestnictwa ojców w pro-
cesie wychowania dziecka oraz do kształtowania się
partnerskiego modelu rodziny, a także będzie miało
wpływ na zmianę postawy pracodawców wobec nie-
obecności kobiety w związku z urodzeniem dziecka.
Godzenie życia zawodowego i rodzinnego sprzyja
lepszej równowadze w podziale obowiązków rodzin-
nych między kobietami i mężczyznami, co znacznie
ułatwia uczestnictwo kobiet w rynku pracy. Praco-
dawcy często postrzegają kobiety jako pracowników
mniej dyspozycyjnych ze względu na obciążenie obo-
wiązkami rodzinnymi. W ministerstwie opracowy-
wane są aktualnie nowe regulacje prawne w tym za-
kresie. Planuje się, że przygotowywana ustawa o opie-
ce nad dziećmi w wieku do lat 3 wejdzie w życie
w 2011 r. Celem projektowanej regulacji jest tworze-
nie warunków dla rozwoju zróżnicowanych form
opieki nad małymi dziećmi i poprawa standardów
funkcjonowania placówek opieki nad dziećmi w wie-

ku do lat 3, wsparcie rodziców zarówno w planach
prokreacyjnych, jak i w procesie wychowywania
dzieci. Proponowane rozwiązania mają również na
celu umożliwienie rodzicom i opiekunom dzieci pod-
jęcie aktywności zawodowej. Zakłada się, że nowe
przepisy:
— spowodują zwiększenie dostępności do wysokiej
jakości placówek opieki nad dziećmi i usług opiekuń-
czych dla dzieci do lat 3, a w konsekwencji objęcie
opieką większej liczby dzieci w tym wieku,
— spowodują zwiększenie możliwości powrotu na
rynek pracy rodziców,
— pozwolą kobietom na wykorzystanie w większym
stopniu posiadanego kapitału wiedzy i jego rozwój,
— będą miały wpływ na poprawę szans kobiet na
rynku pracy i wzrost ich zatrudnienia, co wpłynie
pozytywnie na sytuację materialną rodziny i przeło-
ży się na spadek zagrożenia ubóstwem.
Oprócz gwarancji prawnych niezbędne jest rów-
nież rozpowszechnianie informacji na temat istnie-
jących przepisów oraz podejmowanie działań promu-
jących tematykę równości szans.
Ministerstwo realizuje wiele działań oraz projek-
tów mających na celu przezwyciężanie niekorzyst-
nych dla kobiet zjawisk na rynku pracy. W ramach
projektów współfinansowanych z Europejskiego Fun-
duszu Społecznego zrealizowano działania mające na
celu m.in.: promowanie przedsiębiorczości kobiet, ich
aktywności w życiu społecznym i zawodowym, uświa-
domienie opinii publicznej istnienia zjawiska dyskry-
minacji kobiet po czterdziestym piątym roku życia
na rynku pracy, aktywizację w wymiarze zawodo-
wym, edukacyjnym i społecznym, zmianę klimatu
społecznego wśród pracodawców i kobiet wchodzą-
cych na rynek pracy po urodzeniu dziecka oraz po-
wracających do zatrudnienia po urlopie macierzyń-
skim lub wychowawczym jako potencjalnie dobrych
i efektywnych pracowników, upowszechnianie wie-
dzy na temat elastycznych form zatrudnienia wśród
kobiet i tym samym zwiększenie ich motywacji do
aktywnego uczestnictwa w rynku pracy, podniesienie
świadomości na temat znowelizowanego Kodeksu
pracy pod kątem przeciwdziałania dyskryminacji ze
względu na płeć, podnoszenie świadomości na temat
godzenia ról zawodowych i rodzinnych/prywatnych
kobiet i mężczyzn, rozpowszechnianie badań na te-
mat równouprawnienia kobiet i mężczyzn we wszyst-
kich aspektach życia, podnoszenie świadomości na
temat sytuacji kobiet na rynku pracy, a także zdia-
gnozowanie sytuacji społeczno-zawodowej kobiet
wiejskich w Polsce.
W ramach projektów przeprowadzono wiele kam-
panii świadomościowych, w tym działania medialne,
tj. spoty TV, programy telewizyjne, artykuły praso-
we, strony internetowe.
Obecnie realizowane są dwa projekty, których
działania mają przyczynić się do aktywizacji społecz-
no-ekonomicznej kobiet na poziomie lokalnym i re-
gionalnym oraz wspomagać godzenie ról zawodowych
i rodzinnych kobiet i mężczyzn. Projekty te przewi-
1185
dują również działania medialne mające przybliżyć
świadomości społecznej problematykę w nich poru-
szaną (m.in. spoty TV, programy TV, krótkie formy
dokumentalne). Ministerstwo planuje również prze-
prowadzenie kampanii informacyjno-promocyjnej
skierowanej m.in. do pracodawców na temat aktu-
alnych przepisów Kodeksu pracy stwarzających
możliwość godzenia życia zawodowego i rodzinnego
pracowników oraz promocję aktywnego urlopu oj-
cowskiego.
Ułatwienie obu płciom godzenia ról rodzinnych
i zawodowych na poziomie miejsca pracy oraz promo-
wanie partnerskiego modelu rodziny przyczyni się do
zwiększenia aktywności kobiet na rynku pracy,
a także zmniejszenia dysproporcji wynagrodzeń ze
względu na płeć.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie działań kontrolnych Inspekcji
Transportu Drogowego (17420)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pana pismo z dnia 12 sierpnia br. (znak: TD2mg-023/
53/2010) dotyczące interpelacji posła Michała Stuli-
grosza w sprawie działań kontrolnych Inspekcji Trans-
portu Drogowego, przedstawiam stanowisko Główne-
go Inspektoratu Transportu Drogowego w zakresie
pytań zawartych we wskazanej interpelacji.
Czy istnieje możliwość elastycznego traktowania
czasu pracy kierowców przemieszczających się na
małych odległościach w ruchu miejskim przez in-
spektorów transportu drogowego?
Przepisy określające normy dotyczące okresów
prowadzenia pojazdu i obowiązkowych przerw oraz
czasu odpoczynku kierowcy uregulowane są w nastę-
pujących aktach prawnych;
— rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w spra-
wie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych
odnoszących się do transportu drogowego oraz zmie-
niające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE)
2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady
(EWG) nr 3820/85 (Dz.Urz. UE L 102/1);
— umowie europejskiej dotyczącej pracy załóg po-
jazdów wykonujących międzynarodowe przewozy dro-
gowe, sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r.
(Dz. U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1086 i 1087), dotyczącej
pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodo-
we przewozy drogowe (AETR);
1186
— rozdziale 4a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 879),
w zakresie przewozów regularnych, których trasa nie
przekracza 50 km.
Żaden z ww. aktów prawnych nie zawiera uregu-
lowań pozwalających kierowcy na odstąpienie od
norm czasu pracy z uwagi na wykonywanie przewo-
zów na małych odległościach w ruchu miejskim
o dużym natężeniu ruchu czy w związku z krótkimi
czasami przejazdów, z kilkoma miejscami załadunku
lub rozładunku. Okoliczności ww. wskazane, jeżeli są
wynikiem sytuacji niespodziewanej, niezależnej od
woli kierowcy i ewidentnie nieuniknionej, mogą wy-
jątkowo stanowić podstawę do odstąpienia przez kie-
rowcę od norm czasu pracy, ale tylko w zakresie nie-
zbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, po-
jazdu lub ładunku, na warunkach określonych w art. 12
rozporządzenia nr (WE) nr 561/2006. Natomiast oko-
liczność większej niż w przypadku innych przewozów
trudności w organizowaniu czasu pracy nie jest oko-
licznością mogącą stanowić podstawę do skorzysta-
nia z ww. przepisu.
Należy wskazać, że tolerancyjne podejście w przy-
padku kierowców wykonujących kursy z częstymi
przystankami lub kursy z kilkoma miejscami rozła-
dunku pojazdem wyposażonym w tachograf cyfrowy
wprowadzono wytyczną nr 4 KE do rozporządzenia
nr 561/2006. Maksymalny próg tolerancji określono
na poziomie 15 minut dla 4,5 godzinnego okresu pro-
wadzenia pojazdu w ww. warunkach. Określenie za-
kresu stosowania się do ww. wytycznej przez ITD jest
jednak bezprzedmiotowe, bowiem ustawodawca kra-
jowy, określając sankcję za przekroczenie maksymal-
nego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy oraz
przekroczenie maksymalnego dziennego okresu pro-
wadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu dro-
gowego, zastosował ww. próg tolerancji, sankcjonując
przekroczenie ww. norm prowadzenia pojazdu o czas
powyżej 15 minut (zob. lp. 10.3, 10.4 załącznika do
ustawy o transporcie drogowym Dz. U z 2007 r.
Nr 125, poz. 874).
Reasumując, poza ww. tolerancją ustawową brak
jest podstaw prawnych dla możliwości elastycznego
traktowania czasu pracy kierowców przemieszczają-
cych się w małych odległościach wykonujących kursy
z częstymi przystankami lub kursy z kilkoma miej-
scami rozładunku.
Jak należy określać wysokość kar nakładanych
na kierowców za przekroczenie dopuszczalnego na-
cisku na oś pojazdu i czy kwoty obowiązujące w Unii
Europejskiej są przeliczane z euro na złote, czy też
ich wysokość jest ustalana w każdym kraju unijnym
indywidualnie?
Kary nakładane na kierowcę wykonującego prze-
wóz drogowy ustalane są w każdym państwie człon-
kowskim, na terenie którego popełniono naruszenie
w sposób indywidualny zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa krajowego. Ponadto wysokość kary
(kwota) ustalana jest zgodnie z obowiązującym w da-
nym kraju taryfikatorem oraz w walucie krajowej.
Czy istnieją instrumenty prawne, które są w stanie
kontrolować duże firmy budowlane, by te nie prowadzi-
ły nieuczciwej gry rynkowej ani, co za tym idzie, nie
zmuszały podwykonawców do łamania prawa?
Przepis art. 93 ust. 8 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym stanowi, że wszczę-
cie postępowania administracyjnego wobec przedsię-
biorcy lub innego podmiotu realizującego przewóz
drogowy nie wyklucza wszczęcia postępowania ad-
ministracyjnego także wobec podmiotu wykonujące-
go inne czynności związane z przewozem, w szcze-
gólności wobec: spedytora, nadawcy, załadowcy, or-
ganizatora wycieczki, organizatora transportu. Wa-
runkiem odpowiedzialności podmiotu wykonującego
inne czynności z przewozem jest wykazanie, iż oko-
liczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują,
że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powsta-
nie naruszenia obowiązków lub warunków przewozu
drogowego (art. 93 ust. 9 ustawy o transporcie dro-
gowym).
Z kolei ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115) zawie-
ra zamknięty katalog podmiotów mogących ponieść
sankcję ze przejazd po drodze publicznej pojazdu nie-
normatywnego bez zezwolenia. Stosownie do art. 13g
ww. ustawy za przekroczenie dopuszczalnej wielkości
parametru pojazdu karę pieniężną nakłada się na:
— podmiot wykonujący przejazd;
— nadawcę, załadowcę lub spedytora ładunku,
jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie
wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się
na powstanie naruszenia obowiązków lub warunków
przewozu drogowego.
Powyższe wskazuje, że nie tylko podmioty wykonu-
jące przewóz i poruszające się po drogach publicznych
powinny być zainteresowane, aby ich pojazdy nie prze-
kraczały dopuszczalnych nacisków osi i DMC.
Możliwość ewentualnego pociągnięcia firmy bu-
dowlanej do odpowiedzialności za przekroczenie nor-
matywności pojazdu wymagałoby zatem:
— zakwalifikowania jej jako jednego z podmiotów
wykonującego czynności związane z przewozem po-
jazdu nienormatywnego (nadawcę, załadowcę lub
spedytora ładunku),
— zgromadzenia dowodów, które nie pozostawia-
łyby wątpliwości co do wpływu lub godzenia się firmy
budowlanej na powstanie naruszeń (dowody takie
musiałyby istnieć i być jednoznaczne).
W konsekwencji ustalenia, że firma budowlana
nie wzięła pod uwagę norm dopuszczalnych parame-
trów pojazdu i zleciła załadunek, godząc się na wy-
jazd na drogę publiczną pojazdu nienormatywnego,
byłaby podstawa do nałożenia kary pieniężnej na
taką firmę.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie nieefektywności przepisów
dotyczących zatrudniania osób
niepełnosprawnych w administracji publicznej
(17421)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak
SPS-023-17421/10, interpelację z dnia 2 sierpnia 2010 r.
złożoną przez pana posła na Sejm RP Adama Wykrę-
ta w sprawie nieefektywności przepisów dotyczących
zatrudniania osób niepełnosprawnych w administra-
cji publicznej, pragnę zwrócić uwagę na następujące
kwestie.
Obowiązki i uprawnienia pracodawców związane
z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych, w tym mi-
nimalny poziom zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych w poszczególnych rodzajach zakładów pracy,
którego osiągnięcie zwalnia pracodawcę od obowiąz-
ku dokonywania miesięcznych wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zo-
stały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych.
Ustawodawca nie zobowiązał pracodawców do
osiągania ustawowego wskaźnika zatrudnienia osób
niepełnosprawnych, ale do dokonywania wpłat na
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych, jeżeli jest on niższy niż wskazany w usta-
wie. W związku z tym działania pełnomocnika rządu
do spraw osób niepełnosprawnych w zakresie zwięk-
szenia zatrudnienia osób niepełnosprawnych w ad-
ministracji publicznej mają charakter inicjatywny,
zmierzający do zmiany świadomości osób odpowie-
dzialnych za politykę kadrową w administracji pu-
blicznej w zakresie podejścia do zatrudniania osób
niepełnosprawnych oraz do zwrócenia uwagi na po-
trzebę likwidacji barier funkcjonalnych istniejących
w urzędach administracji publicznej (np. architekto-
nicznych), które nie tylko utrudniają osobom niepeł-
nosprawnym podejmowanie pracy w tych instytu-
cjach, ale i korzystanie z ich usług.
Rada Ministrów przyjęła 2 lipca 2010 r. „Informa-
cję rządu Rzeczypospolitej Polskiej o działaniach po-
dejmowanych w roku 2009 na rzecz realizacji posta-
nowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 1 sierpnia 1997 roku”. Informacja ta zawiera
szczegółowe dane poszczególnych resortów i urzędów
centralnych o realizacji praw osób niepełnospraw-
nych m.in. w zakresie stanu zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych w 2009 r. oraz dostępności lub likwi-
dacji barier funkcjonalnych (głównie architektonicz-
1187
nych) w podległych resortach i urzędach. Wskaźnik
zatrudnienia osób niepełnosprawnych w minister-
stwach i urzędach centralnych osiągnął wartość ogó-
łem wynoszącą łącznie w 2007 r. 0,65% (w przelicze-
niu na etaty), a w 2008 r. – 1,24%, tj. wzrósł dwukrot-
nie. Tak wyraźnie zauważalna poprawa była w dużej
mierze skutkiem podjętych w 2007 r. i kontynuowa-
nych w 2008 r. działań Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej na rzecz promocji zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych w administracji publicznej. Wskaź-
nik zatrudnienia osób niepełnosprawnych za rok
2009 przedstawia tabela na str. 1188.
Warto dodać, iż z inicjatywy pełnomocnika rządu
do spraw osób niepełnosprawnych odbyły się na prze-
łomie 2007 i 2008 r. – w ramach projektu pt. „Wdro-
żenie i realizacja programu szkoleń dla administracji
publicznej w zakresie zatrudniania osób niepełno-
sprawnych” – szkolenia dla przedstawicieli admini-
stracji publicznej promujące zatrudnianie tych osób,
w których uczestniczyli m.in. przedstawiciele wy-
działów kadr urzędów centralnych, wydziałów kadr
administracji rządowej. Działania w prowadzeniu
kampanii na rzecz promowania zatrudnienia osób
niepełnosprawnych administracji publicznej wspie-
rała kancelaria Rady Ministrów, której przedstawi-
ciele uczestniczyli w przygotowaniu i prowadzeniu
wspomnianych wyżej szkoleń.
W wyniku współpracy pomiędzy Ministerstwem
Pracy i Polityki Społecznej oraz Kancelarią Prezesa
Rady Ministrów na stronach internetowych Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów znalazła się informacja
o możliwości zamieszczania stosownego zapisu w ogło-
szeniach o wolnych stanowiskach pracy zachęcające-
go osoby niepełnosprawne do uczestnictwa w naborze
do służby cywilnej. Informacja ta nie narusza rów-
ności dostępu do służby cywilnej, albowiem wskazu-
je jedynie na otwartość instytucji na osoby niepełno-
sprawne i brak barier w zatrudnianiu takich osób
w urzędzie. Jednak decyzja o zamieszczeniu takiej
informacji pozostaje w gestii dyrektora generalnego
danego urzędu. Z tej możliwości resorty i urzędy cen-
tralne częściowo skorzystały.
Dodatkowo informujemy, iż w Sejmie trwają ak-
tualnie prace nad poselskim projektem ustawy o zmia-
nie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektó-
rych innych ustaw (druk nr 3292), w których to pra-
cach Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Nie-
pełnosprawnych bierze udział.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
1188

Zatrudnienie osób niepełnosprawnych w ministerstwach i urzędach centralnych w 2009 r.

Wpłaty na PFRON
Zatrudnienie w etatach z
2009 rok tytułu
Zatrudnienie Zatrudnienie osób nieosiągania
Miejsce zatrudnienia ogółem niepełnosprawnych 6-procentowego
ministerstwo/urząd wskaźnika
zatrudnienia osób
liczba % liczby niepełnospraw-
liczba etatów
etatów etatów nych
(w zł)
1. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów 520, 68 6 1,15 448 077
2. Ministerstwo Edukacji Narodowej 368 3 0,81 315 662
1) jednostki podległe 1.565 11 0,70 532 716
3. Ministerstwo Finansów 2. 380,22 15 0,63 1 994 293
1) jednostki resortowe1) 63. 919,23 1.361,44 2,12 24 023 376
4. Ministerstwo Gospodarki 928 1,50 0,16 781 895
5. Ministerstwo Infrastruktury 985,18 10 1,01 770 984
1) Główny Urząd Nadzoru Budowlanego 197,15 2,80 1.42 133 228
2) Urząd Morski Gdynia 679,85 18,75 2,75 318 182
3) Urząd Morski Słupsk 297 5 1,68 157 465
4) Urząd Morski Szczecin 594,37 7 1,17 435 574
5) Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa 267 3 1,12 191 485
6) Urząd Lotnictwa Cywilnego 336,50 2 0,59 270 082
7) Główny Inspektorat Transportu Drogowego 104,87 0 0 83 524
8) Centrum Unijnych Projektów Transportowych 153,75 0 0 111 438
9) Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad 409.0 30 0,73 2 331 779
10) Poczta Polska SA 94. 620,46 758,89 0,80
6. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego 307 4 1,30 260 871
7. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego 523,40 12,50 2,38 276 192
8. Ministerstwo Obrony Narodowej2) 52 060 333 0,63 34 042 963
9. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej 704,28 24,50 3,47
275 712
1) Centralny Instytut Ochrony Pracy – Państwowy Instytut Badawczy3) 270,45 2 0,73
192 672
2) Ochotnicze Hufce Pracy4) 2. 660,31 150,82 5,66
10. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi 857,55 7,90 0,92 680 435
1) jednostki podległe MRiRW 1.296,93 28 2,15 778 400
2) jednostki nadzorowane przez MRiRW 5.477,77 91,74 1,67 1 998 234
11. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 997,39 3 0,30 849 364
1) Centrum Projektów Europejskich 68,40 1 1,46 32 617
12. Ministerstwo Skarbu Państwa 785,71 10,80 1,37 296 110
13. Ministerstwo Sportu i Turystyki 198,88 1 0,50 161 724

14. Ministerstwo Sprawiedliwości 724 921

1) sądy powszechne 2 720 575
2) powszechne jednostki prokuratury 3 440 670
792,03 4 0,50
3) instytuty resortu sprawiedliwości 119 484
1.776,235) 25,65 1,44
4) Służba Więzienna 322 564
5) zakłady dla nieletnich 303 876
6) Krajowa Szkoła Sądownictwa i Prokuratury 17 137

15. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji6) 2.143,82 19,50 0,90 1 825 247
1) Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej 344 1 0,29 124 594
2) Komenda Główna Policji7) 1531 67,35 4,39 113 865
3) Straż Graniczna 4.103,51 184,50 4,49 1 239 936
4) Urząd do Spraw Cudzoziemców 331. 90 0 0 276 360

1)
Jednostki resortu finansów (izby skarbowe, urzędy skarbowe, izby celne, podległe urzędy i oddziały celne, urzędy kontroli skar-
bowej i ośrodki zamiejscowe).
2)
Ministerstwo i jednostki budżetowe oraz pozabudżetowe. W MON pracuje 700 osób, w tym 6 osób niepełnosprawnych.
3)
Wybrane jednostki nadzorowane merytorycznie przez ministra pracy i polityki społecznej.
4)
Dotyczy jednostek zatrudniających co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.
5)
Pracownicy cywilni jednostek organizacyjnych służby cywilnej zobowiązanych do wpłat na PFRON, bez funkcjonariuszy.
6)
Ministerstwo i podległe jednostki organizacyjne, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Centrum Personalizacji Dokumentów,
Centrum Projektów Informatycznych, Zakład Emerytalno-Rentowy.
7)
Komendy wojewódzkie Policji wpłaciły w 2009 r. na PFRON – 875 577 zł, komendy powiatowe Policji – 688 697 zł i jednostki
terenowe Policji – 222 693 zł.
13 wojewódzkich garnizonów policji osiągnęło ustawowy wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, tj. 6% ogółu zatrudnio-
nych w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy, w tym np.: pomorski – 8,40%, dolnośląski – 8,26%, lubelski – 8,12%.
3 wojewódzkie garnizony policji nie osiągnęły tego wskaźnika, tj.: małopolski – 5,4%, opolski – 4,48 i podkarpacki – 5,11. Woje-
wódzkie garnizony policyjne zatrudniają 1456,88 osób niepełnosprawnych w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.
Komenda Stołeczna Policji w Warszawie osiągnęła wskaźnik 6,85% zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Szkoła policyjna
w Katowicach osiągnęła ustawowy wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych (7,20), pozostałe szkoły nie osiągnęły tego wskaź-
nika: w Szczytnie – 2,22, Legionowie – 4,26, Pile – 0,86, w Słupsku – 2,80.
 1189

16. Ministerstwo Środowiska 461 4 0,86 323 098

1) jednostki podległe ministrowi środowiska 30.864 168 0,54 ok. 18 000 000
17. Ministerstwo Zdrowia 581,63 11,50 1,97 340 398
1) Główny Inspektorat Farmaceutyczny8) 792,03 3 0,50 30 184
2) Główny Inspektor Sanitarny 151,03 2 1,32 107 404
18. Agencja Nieruchomości Rolnych 7.444,04 120,56 1,60 3 012 006
19. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa 12.104,67 110,50 0,91
20. Agencja Rezerw Materiałowych 639,55 9 1.40 441 657
21. Agencja Rynku Rolnego9) 1203,80 7 0,58
22. Główny Geodeta Kraju
93,1 0 0 68 491
1) Centralny Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej Głównego Urzędu
84,03 3,75 4,46 14 245
Geodezji i Kartografii
23. Główny Inspektorat Weterynarii 109,90 1 0,90 77 056
24. Główny Inspektorat Ochrony Środowiska 140,85 1 0,75 116 273
25. Główny Inspektorat Ochrony Roślin i Nasiennictwa 66 1 1,51 43 520
26. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych 119,48 1 0,83 93 207
27. Główny Urząd Statystyczny10) 6417,80 219,79 3,42 2 514 470
28. Główny Urząd Miar11) 1.665,36 27,90 1,67 1 057 008
29. Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego 6.195,29 170,02 2,74 2 553 080
30. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych12) 927,75 110,68 11,93 ----------
31. Polski Komitet Normalizacyjny 4 208 450
32. Narodowy Fundusz Zdrowia 4.882,94 117,35 2,40
33. Urząd Dozoru Technicznego13) 10,40 1 124 565
34. Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych 157,65 4 2,53 80 232
35. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów 438,83 3,25 0,74 340 706
36. Urząd Regulacji Energetyki 3 203 748
37. Urząd Komunikacji Elektronicznej 608,38 2,50 0,41 504 839
38. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej 518,45 11,50 2,21 296 021
39. Urząd Transportu Kolejowego 169,62 0 0 146 322
40. Wyższy Urząd Górniczy14) 2 392 675
41. Urząd Zamówień Publicznych15) 152,73 3 1,96 92 484
42. Zakład Ubezpieczeń Społecznych16) 45.986,56 885,11 1,92 24 864 098
Inne instytucje
1. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej 62,35 0 0
2. Państwowa Inspekcja Pracy17) 2.640,36 136,32 5,16 326 728
3. Krajowe Biuro Wyborcze 379,85 6 1,57
4. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji 129,23 3 2,32 83 696
5. Rzecznik Praw Dziecka 59,49 2 3,36 5667

8)
Wybrane jednostki nadzorowane merytorycznie przez ministra zdrowia.
9)
Centrala i 16 oddziałów terenowych.
10)
Centrala i jednostki nadzorowane.
11)
Główny Urząd Miar i jednostki nadzorowane (okręgowe i obwodowe urzędy miar i probiercze).
12)
Biuro w Warszawie i oddziały wojewódzkie.
13)
Państwowa jednostka prawna (centrala i jednostki terenowe).Wpłaty na PFRON z własnych środków.
14)
Kwota odliczeń wpłat na PFRON z tytułu zakupu towarów i usług – 29 684,48 zł.
15)
Łącznie z Krajową Izbą Odwoławczą.
16)
Centrala i oddziały.
17)
Centrala i jednostki organizacyjne.

Odpowiedź RP pana Stanisława Ożoga w sprawie tragicznej

sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie tragicznej sytuacji popowodziowej
na terenie woj. podkarpackiego (17422)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17422/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
sytuacji popowodziowej na terenie województwa
podkarpackiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż rząd RP natych-
miast podjął działania mające na celu likwidację
skutków tegorocznej powodzi, która nawiedziła m.in.
województwo podkarpackie. Najbardziej poszkodo-
wanym osobom i rodzinom, które poniosły straty
w gospodarstwach domowych, za pośrednictwem
gminnych ośrodków pomocy społecznej wypłacane
są zasiłki celowe w kwocie do 6 tys. zł. Do wojewódz-
1190
twa podkarpackiego przekazano na ten cel środki
finansowe w wysokości 41,573 mln zł, z czego dotych-
czas wypłacono zasiłki dla 10 582 rodzin. Ponadto
poszkodowanym wypłacano zasiłki celowe na remont
albo odbudowę zniszczonych lub uszkodzonych bu-
dynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych. Na
ten cel tylko dla województwa podkarpackiego z re-
zerwy celowej budżetu państwa na przeciwdziałanie
i usuwanie skutków klęsk żywiołowych uruchomiono
145, 524 mln zł.
Podkreślić należy, iż minister spraw wewnętrz-
nych i administracji nie określił kryteriów, które mo-
głyby powodować nierówne traktowanie powodzian
w różnych województwach. Pisma dotyczące przyzna-
wania zasiłków (o tożsamej treści) przekazane zosta-
ły wszystkim wojewodom. Wobec powyższego zasady
dotyczące przyznawania zasiłków celowych dla po-
szkodowanych w wyniku tegorocznej powodzi są jed-
nakowe we wszystkich województwach.
Zasiłki celowe przyznawane są na podstawie usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.
Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.). Zgod-
nie z art. 106 ust. 1 ww. ustawy przyznanie świad-
czeń z pomocy społecznej następuje w formie decyzji
administracyjnej. Stosownie do powyższego przyzna-
nie poszkodowanym kolejnego zasiłku celowego wy-
maga wszczęcia postępowania administracyjnego,
w toku którego ponownie sprawdzone zostaną prze-
słanki uprawniające do udzielenia pomocy.
Pomoc ze strony państwa otrzymały również jed-
nostki samorządu terytorialnego z województwa pod-
karpackiego. Jednostki, na terenie których wystąpi-
ła powódź, otrzymały środki finansowe (do 100 tys.
zł) na pokrycie kosztów prowadzenia akcji przeciw-
powodziowej, w tym m.in. zakup paliwa do pomp
i pojazdów, środków dezynfekcji, zakup leków, doraź-
ne zabezpieczenie wałów. Na ten cel przeznaczono
kwotę w wysokości 20,583 mln zł.
Na remont lub odbudowę obiektów infrastruktu-
ry komunalnej zniszczonych w wyniku powodzi ma-
jącej miejsce w maju i czerwcu bieżącego roku na
terenie województwa podkarpackiego udzielono pro-
mesy przekazania środków z budżetu państwa na
łączną kwotę 115,740 mln zł. Pierwsze promesy
przekazane zostały w dniu 17 czerwca 2010 r. Kolej-
ne środki finansowe z budżetu państwa będą prze-
kazywane w miarę zgłaszanych przez samorządy
potrzeb.
W związku z tegoroczną powodzią na terenie wo-
jewództwa podkarpackiego powstały duże szkody
w urządzeniach melioracji wodnych podstawowych.
Mając na uwadze potrzebę pilnego wykonania nie-
zbędnych prac związanych m.in. z naprawą zniszczo-
nych wałów przeciwpowodziowych, wojewoda pod-
karpacki zwrócił się do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji o przyznanie środków z rezerwy
celowej budżetu państwa na przeciwdziałanie i usu-
wanie skutków klęsk żywiołowych. W związku z po-
wyższym minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji wystąpił do ministra finansów o uruchomienie
dla województwa podkarpackiego z ww. rezerwy ce-
lowej budżetu państwa środków finansowych w wy-
sokości 53,4 mln zł.
Ponadto przygotowana została nowelizacje rozpo-
rządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopa-
da 2009 r. w sprawie gmin i miejscowości, w których
stosuje się szczególne zasady odbudowy, remontów
i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub
uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U.
Nr 193, poz. 1492, z późn. zm.), zgodnie z którą okre-
ślone zostały gminy poszkodowane zdarzeniami klę-
skowymi z maja, czerwca i sierpnia 2010 r., na terenie
których można skorzystać z uproszczonych procedur
postępowania przed organami administracji archi-
tektoniczno-budowlanej.
Jednocześnie wskazać należy, iż osoby poszkodo-
wane w wyniku powodzi mogą także skorzystać
z rozwiązań przewidzianych ustawą z dnia 24 czerw-
ca 2010 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z usuwaniem skutków powodzi z 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835, z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie dyspozycji ministra
spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego
wydanej polskim placówkom dyplomatycznym
nakazującej wieszanie portretów
prezydenta Bronisława Komorowskiego (17423)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów dla ministra
spraw zagranicznych na interpelację pana posła Sta-
nisława Ożoga (pismo nr SPS-023-17423 z dnia 10 sierp-
nia br.) w sprawie dyspozycji ministra Radosława
Sikorskiego wydanej polskim placówkom dyploma-
tycznym nakazującej wieszanie portretów prezyden-
ta Bronisława Komorowskiego, przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Wbrew rozpowszechnianym przez niektóre środ-
ki masowego przekazu doniesieniom, na które powo-
łuje się w swej interpelacji poseł Ożóg, nie zapadły
żadne ostateczne i wiążące decyzje w sprawie wyeks-
ponowania portretów prezydenta Bronisława Komo-
rowskiego w polskich placówkach dyplomatycznych
i konsularnych ani też nie zostały wydane w tej spra-
wie żadne moje dyspozycje dla placówek. Potwier-
dzam natomiast podjęcie z mojej inicjatywy przez
resort spraw zagranicznych prac zmierzających do
uporządkowania kwestii techniczno-logistycznych

związanych z zamierzonym eksponowaniem w pol-
skich placówkach dyplomatycznych i konsularnych
wizerunku (fotografii) urzędującego prezydenta. Sto-
sownie do przyjętego harmonogramu prac niedługo
powinny rozpocząć się wstępne konsultacje i uzgod-
nienia z Kancelariami Prezydenta i Prezesa Rady
Ministrów w tej sprawie.
Odnosząc się kolejno do zadanych pytań, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ad 1. W świetle tego, co zostało przedstawione
powyżej, nie można w żaden sposób mówić o jakim-
kolwiek „przymusie” eksponowania wizerunku pre-
zydenta, skoro prace w tej sprawie na dobre jeszcze
się nie rozpoczęły. Jeśli chodzi natomiast o powód
podjęcia prac dotyczących zasad eksponowania wize-
runku urzędującego prezydenta, to warto przypo-
mnieć, że praktyka eksponowania wizerunków (por-
tretów) głów państw była i jest dość powszechnie
stosowana przez wiele krajów, w tym też przez więk-
szość tych szczycących się tradycjami wielowiekowej
demokracji. Również w Polsce, od momentu utworze-
nia urzędu prezydenta, praktyka ta była stosowana,
a najświeższym tego przykładem może być prezyden-
tura Lecha Kaczyńskiego, kiedy to jego kancelaria
za pośrednictwem MSZ rozesłała do polskich placó-
wek dyplomatycznych i konsularnych fotografie gło-
wy państwa z prośbą o godne ich wyeksponowanie.
Ad 2. i ad 3. Rozpoczynane obecnie prace dotyczą-
ce warunków formalnych i szczegółów technicznych
eksponowania wizerunku urzędującego prezydenta
RP odnoszą się tylko do placówek zagranicznych nad-
zorowanych przez ministra spraw zagranicznych. Nic
mi nie wiadomo na temat rzekomego „przymusu”
wieszania portretów prezydenta w instytucjach pań-
stwowych i samorządowych ani tym bardziej w pry-
watnych.
Ad 4. Eksponowanie wizerunku głowy państwa
jest w krajach o utrwalonej demokracji zaszczytnym
obowiązkiem ich przedstawicieli i przedstawicielstw
dyplomatycznych i konsularnych oraz elementem ich
zwykłych działań promocyjnych, w związku z czym
nie przewiduje się sytuacji niedopełnienia tego obo-
wiązku.
Ad 5. Potrzeba uszanowania autorytetu prezyden-
ta RP – w moim głębokim przekonaniu – nie wyma-
ga żadnego uzasadnienia.
Ad 6. Prace dotyczące eksponowania wizerunku
prezydenta są dopiero we wstępnym stadium, toteż
ich strona finansowa nie była dotąd rozważana. Zwa-
żywszy jednak na fakt, że eksponowanie wizerunku,
najprawdopodobniej oprawionej fotografii prezyden-
ta, miałoby mieć miejsce jedynie w placówkach dy-
plomatycznych i konsularnych, to związane z tym
koszty byłyby niewielkie i zostałyby pokryte z fun-
duszy przeznaczonych na promocję.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
1191
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie tragicznej sytuacji
Zgromadzenia Sióstr św. Dominika
w Tarnobrzegu spowodowanej powodzią (17424)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17424), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Ożoga w sprawie tragicznej sy-
tuacji zgromadzenia sióstr dominikanek w Tarno-
brzegu spowodowanej powodzią, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez wojewodę pod-
karpackiego wynika, iż w dniu 15 czerwca 2010 r.
w internacie Zespołu Szkół Budowlanych w Tarno-
brzegu odbyło się spotkanie, na którym pracownicy
Podkarpackiego Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie
przedstawili wszystkim zebranym ogólne zasady po-
stępowania obowiązujące w zakresie pomocy poszko-
dowanym. Uczestnicząca w spotkaniu siostra zakon-
na na zadane pytanie dotyczące możliwości uzyska-
nia pomocy otrzymała odpowiedź, iż, jak każdy
z poszkodowanych, może ubiegać się o wsparcie
w ośrodku pomocy społecznej. Kierownik tego ośrod-
ka na podstawie ustaleń dokonanych podczas wywia-
du środowiskowego podejmie odpowiednie rozstrzy-
gnięcia w sprawie.
Ponadto informacje przekazane przez Miejski
Ośrodek Pomocy Rodzinie w Tarnobrzegu, bezpo-
średniego wykonawcę pomocy dla osób i rodzin po-
szkodowanych z terenu miasta, potwierdzają, iż spe-
cjalny zespół, w skład którego wchodził pracownik
socjalny oraz pracownik urzędu miasta, w dniu
26 maja 2010 r. dokonał oględzin budynku zgroma-
dzenia. Podczas rozmowy z siostrą przełożoną prze-
kazane zostały powtórnie informacje o obowiązują-
cych formach pomocy dla poszkodowanych.
W związku z pisemnym wystąpieniem siostry
przełożonej dotyczącym braku udzielenia pomocy
przez służby rządowe i samorządowe pismem z dnia
2 lipca 2010 r. (sygn. S.I.-6826-55/10) zostały wysła-
ne szczegółowe wyjaśnienia w sprawie zasad i trybu
udzielania pomocy poszkodowanym. W dniu 16 lipca
2010 r. siostra przełożona, działając w imieniu zgro-
madzenia sióstr dominikanek, złożyła wniosek o udzie-
lenie pomocy finansowej.
Na podstawie ustaleń z siostrą przełożoną doko-
nanych w czasie przeprowadzenia wywiadu środowi-
skowego w dniu 20 lipca 2010 r. dyrektor Miejskiego
Ośrodka Pomocy Rodzinie w Tarnobrzegu podjął de-
cyzję o przyznaniu pomocy dla poszkodowanych sze-
ściu sióstr i księdza kapelana w wysokości 500 zł na
osobę. Termin wypłaty zasiłków pierwotnie ustalony
został na dzień 28 lipca 2010 r., jednakże na prośbę
1192
sióstr został przesunięty na dzień 4 sierpnia 2010 r.,
w którym to ww. zasiłki zostały wypłacone. Ustalony
plan pomocy uwzględniał wyłącznie utratę rzeczy
osobistego użytku poszkodowanych sióstr, gdyż me-
ble oraz całość wyposażenia zalanych pomieszczeń
są własnością zgromadzenia. Przepisy ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U
z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) mają nato-
miast zastosowanie tylko do osób fizycznych.
Ponadto Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Tar-
nobrzegu zaplanował przekazanie na rzecz Zgroma-
dzenia Zakonnego Sióstr św. Dominika sprzętu AGD
(pralki automatycznej).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie gorszego traktowania powodzian
z woj. podkarpackiego (17425)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-17425/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Ożoga w sprawie gorszego trak-
towania powodzian z województwa podkarpackiego
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z pkt 6
pisma ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 24 czerwca 2010 r. (sygn. BUSKŻ-5941-7-41/
10) skierowanego do wszystkich wojewodów: świad-
czenia pomocy społecznej nie mają charakteru od-
szkodowania, nie stanowią zatem rekompensaty za
straty w mieniu poniesione w wyniku klęski żywio-
łowej. Pomoc ta ma umożliwić poszkodowanym za-
spokojenie ich potrzeb mieszkaniowych, których nie
mogą realizować wskutek szkód wyrządzonych po-
wodzią.
W województwie podkarpackim (dane na dzień
23 sierpnia 2010 r.) 10 582 rodziny otrzymały za-
siłki celowe w wysokości do 6 tys. zł. W sumie na
ten cel wydatkowano środki finansowe w wysoko-
ści 34 644 mln zł. Zasiłki w wysokości do 20 tys. zł
otrzymało 1306 rodzin – łączna kwota przyzna-
nych zasiłków wynosi 12 675 mln zł. Zasiłki w wy-
sokości do 100 tys. zł wypłacono 546 rodzinom – na
ww. cel wydatkowane zostały środki finansowe
w łącznej wysokości 18 600 mln zł.
Natomiast w województwie świętokrzyskim zasiłki
w wysokości do 6 tys. zł otrzymało 4287 rodzin. Łączna
kwota wypłaconych zasiłków wynosi 19 305 mln zł.
Zasiłki w wysokości do 20 tys. zł wypłacono 526 ro-
dzinom na łączną kwotę 3733 mln zł. 904 rodziny
otrzymały zasiłki do 100 tys. zł. W sumie dotychczas
na ww. cel przekazano środki finansowe w wysokości
34 303 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż dotychczas
do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji nie wpłynęły informacje na temat opóźnień lub
wstrzymania wypłat zasiłków dla poszkodowanych
w wyniku powodzi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Ryniak
w sprawie zrzeczenia się miejsca w zarządzie
Europejskiego Banku Inwestycyjnego
na rzecz przedstawiciela Słowenii (17426)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Moniki Ryniak, posła na Sejm RP,
w sprawie zrzeczenia się miejsca w Zarządzie Europej-
skiego Banku Inwestycyjnego na rzecz przedstawicie-
la Słowenii, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W wyniku akcesji do Unii Europejskiej z dniem
l maja 2004 r. grupy dziesięciu nowych państw (Pol-
ska, Czechy, Cypr, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta,
Słowacja, Słowenia, Węgry) państwa te stały się
także członkami Europejskiego Banku Inwestycyj-
nego – instytucji finansowej Unii Europejskiej. Każ-
de państwo członkowskie, obejmując udziały w ban-
ku, uzyskało swojego przedstawiciela w radzie dy-
rektorów banku (organ podejmujący ostateczne
decyzje ws. udzielania kredytów przez bank). Tylko
największym udziałowcom banku (Niemcy, Fran-
cja, Włochy, Wielka Brytania) przysługuje prawo
mianowania własnych kandydatów na wysokie
stanowiska w strukturach banku (stanowiska wi-
ceprezesów, zastępców dyrektorów, przedstawicie-
li w komitecie audytu). Pozostałe państwa człon-
kowskie, które posiadają mniejsze udziały w kapi-
tale banku, pogrupowane są w ramach tzw. konsty-
tuant (zgodnie z art. 9 statutu EBI), tj. grup państw
posiadających porównywalną wielkość udziałów w sto-
sunku do największych udziałowców banku.

Polska znalazła się w konstytuancie wraz z Cze-
chami, Cyprem, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, Sło-
wacją, Słowenią i Węgrami. Państwa w ramach
konstytuant nieformalnie uzgadniają podział
stanowisk oraz zasady ich rotacji. W konsekwen-
cji ww. grupie dziesięciu nowych państw członkow-
skich przypadła obsada następujących wysokich sta-
nowisk w ramach struktur banku:
— stanowiska jednego z ośmiu wiceprezesów,
— trzech zastępców dyrektorów w radzie dyrek-
torów,
— przedstawiciela w komitecie audytu.
W celu zapewnienia odpowiednio częstej rotacji
na stanowisku wiceprezesa przyjęto zasadę skróce-
nia 6-letniej kadencji nominowanego przez konsty-
tuantę wiceprezesa do 3 lat. Pierwsze porozumienie
w tej sprawie w ramach konstytuanty zostało zawar-
te w 2004 r., a następnie zostało zmodyfikowane
w tym samym trybie w 2006 r. w wyniku rozszerze-
nia Unii Europejskiej, które spowodowało zmiany
w składzie konstytuanty (wystąpienie z niej państw
nadbałtyckich i zastąpienie ich członkostwa obec-
nością Bułgarii). Obecnie do konstytuanty obok
Polski należy Bułgaria, Czechy, Cypr, Malta, Sło-
wacja, Słowenia, Węgry.
Na podstawie wyżej wymienionych porozumień
pierwszą 3-letnią kadencję sprawował przedstawi-
ciel Republiki Czeskiej, a następnie od sierpnia
2007 r. przedstawiciel Polski. Obsada stanowiska
wiceprezesa w 3-letnich kadencjach kształtuje się
dalej, tj. od sierpnia 2010 r., następująco: Słowe-
nia, Węgry, Słowacja i Bułgaria. Zgodnie z poro-
zumieniem z 2006 r. w rotacji na stanowisku wi-
ceprezesa nie uczestniczy Cypr oraz Malta.
Tym samym okres pomiędzy kadencjami wi-
ceprezesów pochodzących z tego samego państwa
członkowskiego konstytuanty został skrócony o po-
łowę z 30 do 15 lat. Uzgodniony model rotacji stano-
wisk, tj. wcześniejsza rezygnacja ze sprawowanej
funkcji, nie odbiega znacząco od zasad rządzących
podziałem stanowisk w innych instytucjach mię-
dzynarodowych (np. funkcja przewodniczącego
Parlamentu Europejskiego). Ze względu na delikat-
ną, polityczną materię tego typu porozumień, nie
przyjmują one nigdy formy oficjalnych umów. Przy-
jętym standardem jest nieujawnianie treści tego typu
porozumień na forum publicznym.
W maju 2007 r. przedstawiciel Republiki Czeskiej
piastujący funkcję wiceprezesa EBI od 2004 r., powo-
łany w uzgodnieniu ze wszystkimi państwami kon-
stytuanty, respektując porozumienia z 2004 r. oraz
z 2006 r., złożył dobrowolną rezygnację przed upły-
wem sześcioletniej kadencji przewidzianej przepisa-
mi statutu banku. Tym samym umożliwił on objęcie
stanowiska wiceprezesa EBI przedstawicielowi Pol-
ski, który na mocy powyższego porozumienia spra-
wować miał tę funkcję od czerwca 2007 r. przez
okres kolejnych trzech lat.
Do chwili obecnej żadna ze stron porozumienia
z 2006 nie podważała zawartych wówczas uzgodnień.
1193
Wszelkie nominacje na nowe stanowiska w ramach
konstytuanty EBI (stanowiska zastępcy dyrektora
w Radzie Dyrektorów EBI) odbywały się z posza-
nowaniem wcześniej przyjętych wielostronnych
uzgodnień.
Za nieprawdziwe należy uznać także rozpowszech-
niane informacje, jakoby wyłącznie obecność pani
M. G. w komitecie zarządzającym banku gwaranto-
wała brak współfinansowania przez EBI kontrower-
syjnego z punktu widzenia Polski projektu budowy
Gazociągu Północnego. Wszelkie decyzje komitetu za-
rządzającego zapadają kolegialnie, a wiec nie jest moż-
liwe blokowanie wyłącznie przez jednego z wicepreze-
sów przedłożenia projektów do ostatecznego zatwier-
dzenia przez Radę Dyrektorów EBI.
Konsorcjum Nord Stream AG budujące Gazo-
ciąg Północny w oficjalnych komunikatach kilka-
krotnie dementowało informacje, iż jest zaintereso-
wane udziałem EBI w finansowaniu tego przedsię-
wzięcia. Projekt ten spotkał się z wystarczającym
zainteresowaniem ze strony banków komercyjnych
i tym samym nastąpiło już zamknięcie finansowe
planowanej inwestycji.
Ponadto w rozmowach z przedstawicielami Mini-
sterstwa Finansów i Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów, jak również w wywiadach prasowych obecny
prezes EBI wielokrotnie zapewniał, iż do końca
trwania jego kadencji (kadencja upływa w 2012 r.
i zamierza on ubiegać się o kolejną 6-letnią kaden-
cję) jako prezes banku będzie skutecznie przeciw-
stawiał się procedowaniu nad ewentualnym wnio-
skiem kredytowym złożonym przez konsorcjum
Nord Stream AG.
Zmiana na stanowisku wiceprezesa, tj. uzgodnio-
na rezygnacja po 3 latach pani wiceprezes M. G. na
rzecz przedstawiciela Słowenii, nie oznacza spadku
zaangażowania banku w Polsce w kolejnych latach.
Polska należy do jednych z najbardziej istotnych
państw operacji banku. Rosnące zaangażowanie
EBI w Polsce w ostatnich latach (w 2009 r. bank
udzielił finansowania w Polsce na łączną kwotę 7 mld
euro) jest wynikiem przede wszystkim ogromnych
potrzeb inwestycyjnych naszego kraju zarówno
w sektorze publicznym, jak i prywatnym. O wysokiej
randze Polski w prowadzonej przez bank polityce
kredytowej świadczy chociażby fakt, iż już w 2006 r.,
tj. jeszcze przed objęciem przez polskiego przedsta-
wiciela funkcji wiceprezesa EBI, bank utworzył biu-
ro regionalne w Warszawie w celu usprawnienia
współpracy z podmiotami zainteresowanymi uzy-
skaniem współfinansowania z banku. Polska jest
beneficjentem wszystkich głównych polityk UE,
a sam bank jest traktatowo zobowiązany do ich
współfinansowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
1194
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Moniki Ryniak
w sprawie prac parlamentu litewskiego
nad nową ustawą oświatową, która ogranicza
prawa mniejszości narodowych, w tym Polaków
(17427)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Ryniak w sprawie prac
parlamentu litewskiego nad nową ustawą oświatową,
która ogranicza prawa mniejszości narodowych,
w tym Polaków (pismo SPS-023-17427/10 z dnia 10 sierp-
nia 2010 r.), z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest przeko-
nane, że poszanowanie praw mniejszości narodo-
wych powinno stanowić jedną z istotnych zasad
funkcjonowania Unii Europejskiej i dokłada wszel-
kich starań, aby zasada ta była w pełni respektowa-
na wobec osób należących do mniejszości polskiej
przez władze państw ich zamieszkania. Niestety,
mimo usilnych starań kolejnych rządów polskich po
1989 r., podejmowania tej tematyki przez prezyden-
tów, premierów, marszałków Sejmu i Senatu oraz
innych czołowych polityków polskich, pozostają pro-
blemy w tej sferze, których nie udało się dotąd roz-
wiązać. Dotyczy to także mniejszości polskiej na
Litwie. W tym przypadku kwestia sposobu trakto-
wania mniejszości polskiej podniesiona została na
najwyższy poziom polityczny.
Rząd polski dysponuje szczegółową wiedzą na te-
mat problemów, z jakimi zmagają się Polacy na Li-
twie, i stanowczo domaga się realizacji ich praw wy-
nikających zarówno z Traktatu między RP i RL
o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współ-
pracy z dnia 26 kwietnia 1994 r., jak też innych umów
dwustronnych oraz międzynarodowych aktów praw-
nych, w szczególności Konwencji ramowej Rady Eu-
ropy o ochronie mniejszości narodowych.
Nie rezygnujemy z dalszych prób wpłynięcia na
stanowisko Litwy w kontaktach bilateralnych, ale
wyciągając wnioski z braku właściwej reakcji władz
litewskich na podejmowane dotąd działania strony
polskiej, Ministerstwo Spraw Zagranicznych posta-
wiło problematykę praw mniejszości polskiej na Li-
twie także na forum instytucji europejskich.
Wiedząc doskonale, jakie znaczenie ma oświata
dla teraźniejszości i przyszłości polskiej mniejszości
narodowej na Litwie i przewidując negatywne skutki
planowanych obecnie zmian litewskiej ustawy o oświa-
cie, rząd RP, a zwłaszcza resort spraw zagranicznych,
podjął działania jeszcze zanim znowelizowana usta-
wa wejdzie w życie. W dniu 18 czerwca 2010 r.
w Brukseli pan premier D. Tusk podniósł temat pol-
skiej oświaty w czasie rozmowy z panią D. Grybau-
skaite, prezydent RL.
Choć interpelacja pani poseł M. Ryniak dotyczyła
wyłącznie działań rządu, konieczne wydaje się rów-
nież zwrócenie uwagi na działania pana prezydenta
B. Komorowskiego. Również on o głównych proble-
mach Polaków na Litwie rozmawiał z panią prezy-
dent Litwy w trakcie uroczystości z okazji 600-lecia
bitwy pod Grunwaldem. Temat oświaty polskiej na
Litwie pojawił się także w kolejnej rozmowie pana
prezydenta z prezydent D. Grybauskaite w dniu
19 sierpnia 2010 r.
Minister spraw zagranicznych pan R. Sikorski
poruszył problemy polskiej mniejszości na Litwie
w niedawnych kontaktach ze swym litewskim odpo-
wiednikiem. W liście do pana A. Ažubalisa, ministra
spraw zagranicznych RL, zwrócił uwagę na poważnie
obciążające stosunki polsko-litewskie skutki trakto-
wania przez władze litewskie polskiej mniejszości.
Temat polskiej oświaty na Litwie podjęty został tak-
że podczas bezpośredniej rozmowy z panem mini-
strem A. Ažubalisem w dniu 14 czerwca 2010 r.
w trakcie spotkania w Luksemburgu
W ramach dalszych działań wezwany został do
MSZ ambasador RL w Warszawie, gdzie w dniu
21 czerwca 2010 r. została wręczona mu, utrzymana
w stanowczym tonie, nota protestacyjna zawierająca
naszą krytyczną ocenę sytuacji.
Z uwagi na fakt, że sprawa ta związana jest ze
stanowieniem prawa, jeszcze w czerwcu br. Minister-
stwo Spraw Zagranicznych wystąpiło do ówczesnego
marszałka Sejmu i pani wicemarszałek E. Kierzkow-
skiej, współprzewodniczącej Zgromadzenia Parla-
mentarnego Sejmu i Senatu RP oraz Sejmu RL,
z prośbą o przekazanie ich litewskim odpowiednikom
naszego zaniepokojenia kierunkiem działań parla-
mentu litewskiego. Dodatkowym uzasadnieniem li-
stów kierownictwa polskiego Sejmu jest fakt, iż to
Zgromadzenie Parlamentarne ustaliło istotną dla
stosunków wzajemnych i sytuacji mniejszości naro-
dowych zasadę, że nowe regulacje prawne nie mogą
pogarszać sytuacji mniejszości narodowych.
Z informacji uzyskanej od polskiej placówki dy-
plomatyczno-konsularnej w Wilnie, która nieustan-
nie monitoruje sytuację na Litwie i jest w stałym
kontakcie z liderami polskiej społeczności w tym kra-
ju, w tym z najbardziej zainteresowanym Stowarzy-
szeniem Nauczycieli Szkół Polskich na Litwie Polska
Macierz Szkolna, uzyskaliśmy informację, że trzecie
czytanie projektu ustawy o oświacie odbędzie się
w sesji jesiennej Sejmu Republiki Litewskiej.
Do tego czasu kontynuować będziemy starania
o zmianę zagrażających oświacie polskiej mniejszości
postanowień tworzonego na Litwie aktu prawnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zmniejszenia lub zniesienia opłat
od kierowców motocykli
za przejazd autostradami (17428)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Józefa Rojka (SPS-023-17428/10)
w sprawie postulatu obniżenia lub zniesienia opłat
za przejazd autostradą przez motocyklistów przed-
stawiam poniżej następujące wyjaśnienia.
1. Dlaczego w naszym kraju za przejazd auto-
stradami od motocyklistów pobiera się opłaty tej
samej wysokości co od kierowców samochodów oso-
bowych?
2. Czy w najbliższym czasie ministerstwo podej-
mie działania zmierzające do zmniejszenia lub nawet
zniesienia wyżej wspomnianych opłat pobieranych od
kierowców jednośladów?
Praktyka ustalania opłat dla motocykli nie jest
jednolita. Jednak generalnie w krajach, w których
opłaty pobierane są fizycznie w punktach poboru
opłat, motocykle są w jednej kategorii opłat z samo-
chodami osobowymi.
W Polsce do dnia 24 grudnia 2008 r., tj. do dnia
wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy o drogach
publicznych i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 218,
poz. 1391), motocykle były połączone w jedną kate-
gorię do ustalania i pobierania opłat z pojazdami sa-
mochodowymi o dwóch osiach. Na podstawie tych
przepisów zawarte zostały obecne umowy o budowę
i eksploatację autostrad ze spółkami „koncesyjnymi”.
Kategoryzacja pojazdów zgodna z zapisami ustawo-
wymi jest jednym z postanowień tych umów. W związ-
ku z tym na odcinkach autostrad zarządzanych przez
powyższe spółki nie przewiduje się automatycznej
modyfikacji istniejącej kategoryzacji pojazdów.
Każdorazowa modyfikacja kategoryzacji pojazdów
na autostradach zarządzanych przez spółki „konce-
syjne” z inicjatywy strony publicznej mogłaby prowa-
dzić do roszczeń ze strony partnera prywatnego.
W konsekwencji mogłaby spowodować, że ciężar fi-
nansowy tych zmian poniósłby Skarb Państwa,
a nie wyłącznie użytkownik autostrady. Ponadto
każda taka modyfikacja wymaga uzgodnienia zmian
do umowy o budowę i eksploatację autostrady oraz
uzyskania zgody ministra finansów w przedmiocie
zobowiązań finansowych wynikających z takiej mo-
dyfikacji.
Natomiast w odniesieniu do odcinków autostrad
zarządzanych przez generalnego dyrektora dróg kra-
jowych i autostrad mają już zastosowanie przepisy
ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych
i niektórych innych ustaw, które wyodrębniły moto-
1195
cykle jako oddzielną kategorię pojazdów, dla których
zostanie ustalona odrębna stawka opłat za przejazd.
Wyłączenie motocykli do oddzielnej kategorii nie
oznacza jednak automatycznej konieczności ustale-
nia stawki opłaty za przejazd na poziomie niższym
niż stawka opłaty dla samochodów osobowych. Przy
jej określaniu Ministerstwo Infrastruktury musi brać
pod uwagę czynniki wskazane bezpośrednio w usta-
wie, czyli potrzeby utrzymania i ochrony dróg, oraz
może ponadto uwzględnić m.in. propagowanie bez-
pieczeństwa ruchu drogowego. Uwzględniając te wszyst-
kie czynniki, dopiero będzie można określić poziom
stawki opłaty dla motocykli. Prace nad jej ustaleniem
trwać będą do końca br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie planów
Ministerstwa Sprawiedliwości
w zakresie asesury notarialnej (17429)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-023-17429/10) interpelację posła Józefa
Rojka w sprawie planów Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści w zakresie asesury notarialnej uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Na wstępie należy zauważyć, że w obecnym stanie
prawnym podstawową drogą prowadzącą do wykony-
wania zawodu notariusza jest odbycie aplikacji nota-
rialnej, zdanie egzaminu notarialnego oraz praca
w charakterze asesora notarialnego przez co naj-
mniej 2 lata, jak również spełnienie pozostałych prze-
słanek, o których mowa w art. 11 ustawy z dnia 14 lu-
tego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r.
Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.). Ponadto dostęp do
zawodu notariusza z pominięciem aplikacji, egzami-
nu oraz asesury notarialnej mają, zgodnie z treścią
art. 12 § 1 ustawy Prawo o notariacie, profesorowie
i doktorzy habilitowani nauk prawnych, osoby, które
zajmowały stanowisko sędziego lub prokuratora, oso-
by, które wykonywały zawód adwokata lub radcy
prawnego przez okres co najmniej 3 lat, a także oso-
by, które co najmniej 3 lata zajmowały stanowisko
radcy lub starszego radcy Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa.
1196
Asesura notarialna jest formą stażu zawodowego
odbywanego u notariusza prowadzącego kancelarię
notarialną. W jej trakcie asesor pogłębia swoją wie-
dzę zdobytą w czasie aplikacji, a także sprawdza swo-
je przygotowanie w praktyce, w szczególności w przy-
padku zastępowania notariusza podczas jego nie-
obecności na podstawie art. 21 § 1 albo 3 ustawy
Prawo o notariacie. Asesorem notarialnym może zo-
stać osoba, która zdała egzamin notarialny i przed-
stawiła oświadczenie notariusza o gotowości zawar-
cia z nią umowy o pracę (art. 76 § 2 ustawy Prawo
o notariacie). Asesor jest powoływany przez ministra
sprawiedliwości na wniosek osoby zainteresowanej,
po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby notarialnej
(art. 76 § 1 ustawy Prawo o notariacie).
Mając powyższe na względzie, jedną z koniecz-
nych ustawowych przesłanek umożliwiających mini-
strowi sprawiedliwości powołanie asesora notarial-
nego jest przedstawienie przez osobę zainteresowaną
oświadczenia notariusza o gotowości zawarcia z nią
umowy o pracę. Co istotne aktualnie obowiązujące
przepisy nie zawierają uregulowań, które miałyby
zastosowanie w sytuacji braku zgody notariusza na
zatrudnienie osoby ubiegającej się o powołanie na
stanowisko asesora notarialnego. Sytuacja ta może
powodować trudności w dostępie do zawodu notariu-
sza, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę zwiększone
zainteresowanie aplikacją notarialną, które nastąpi-
ło w wyniku reformy dostępu do prawniczych zawo-
dów zaufania publicznego.
Pragnę poinformować, że w związku z powyż-
szym w chwili obecnej w Ministerstwie Sprawiedli-
wości prowadzone są prace nad projektem założeń
projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo o notaria-
cie, które m.in. obejmują propozycje nowelizacji prze-
pisów dotyczących asesury notarialnej. Zakładane
zmiany mają na względzie konieczność zagwaranto-
wania prawidłowego wykonywania zadań notariatu,
jak również uwzględniają potrzebę zapewnienia do-
stępu do wykonywania zawodu notariusza osobom,
które zdały egzamin notarialny oraz dają rękojmię
prawidłowego wykonywania tego zawodu. Należy
przy tym podkreślić, że trwające prace mają charak-
ter koncepcyjny, a co za tym idzie ostateczny kształt
projektowanych rozwiązań w zakresie organizacji
asesury notarialnej nie został jeszcze przesądzony.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zapewnienia sprawnej naprawy
osuwisk na terenach znajdujących się
pod jurysdykcją więcej niż jednego podmiotu
(17430)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17430/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Józefa Rojka w sprawie zapewnienia spraw-
nej naprawy osuwisk na terenach znajdujących się
pod jurysdykcją więcej niż jednego podmiotu, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu
z ministrem środowiska, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w ramach działań
rządu w celu zapobieżenia osuwiskom w przyszłości
od 2004 r. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji realizowany jest projekt „Osłona
przeciwosuwiskowa”. Celem przedmiotowego projek-
tu jest finansowanie i dofinansowanie zadań z zakre-
su przeciwdziałania ruchom osuwiskowym ziemi
i usuwania ich skutków, na które składają się: przy-
gotowanie, projektowanie, wykonanie oraz nadzór
nad pojedynczymi zadaniami stanowiącymi część
programu odbudowy, przeniesienia i ochrony obiek-
tów infrastruktury użyteczności publicznej. W ra-
mach ww. projektu realizowane są zadania w dzie-
dzinie naprawy, odbudowy, przeniesienia i ulepszenia
infrastruktury publicznej zniszczonej bądź zagrożo-
nej wystąpieniem ruchów osuwiskowych ziemi lub
erozji brzegu morskiego oraz wykonania systemów
(budowli, urządzeń) zaprojektowanych w celu ochro-
ny zagrożonych obszarów przed powtórnym wystą-
pieniem podobnych zdarzeń katastroficznych. W przy-
padku gdy stabilizacja osuwiska nie jest możliwa,
finansowanie może być przeniesione (budowa infra-
struktury). Na realizację ww. zadań jednostki samo-
rządu terytorialnego mogą ubiegać się o dotacje ce-
lowe z budżetu państwa z rezerwy celowej na prze-
ciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych.
Zasady uczestnictwa w przedmiotowym projekcie zo-
stały zamieszczone na stronie internetowej MSWiA
pod adresem www.mswia.gov.pl w zakładce „Sprawy
wewnętrzne – Zasady i procedury w przypadku klęsk
żywiołowych”.
Zauważyć należy, iż obowiązujące przepisy po-
zwalają na sprawne usuwanie skutków osuwisk zie-
mi, obejmujących tereny administrowane przez wię-
cej niż jeden podmiot. Organy administracji publicz-
nej mogą bowiem zawierać porozumienia, których
przedmiotem będzie określenie sposobu korzystania
z nieruchomości w celu usunięcia skutków klęski ży-
wiołowej.

Minister środowiska poinformował, iż naprawa
dróg na terenach osuwisk, niezależnie od właściciela
czy zarządcy drogi, wymaga przede wszystkim okre-
ślenia warunków technicznych osuwiska, na którym
zamierza się podjąć odbudowę drogi, tak aby nie na-
stąpiło kolejne przerwanie ciągu komunikacyjnego.
Lasy Państwowe udostępniają tereny niezbędne do
prowadzenia prac remontowo-budowlanych na zasa-
dzie najmu lub współuczestniczą w odbudowie drogi,
jeśli droga jest współwłasnością. Wskazał również, iż
art. 35 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach
(t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn. zm.)
upoważnia właściwego terytorialnie nadleśniczego
do zawarcia stosownej umowy, ponieważ reprezentu-
je on Skarb Państwa w stosunkach cywilnopraw-
nych, w zakresie swojego działania. Drogi leśne są
naprawiane we własnym zakresie.
Mając na uwadze szkody spowodowane nadmier-
nymi opadami deszczów, w tym m.in. powstanie osu-
wisk, dyrektor generalny Państwowego Gospodar-
stwa Leśnego Lasy Państwowe zwrócił się do Głów-
nego Urzędu Nadzoru Budowlanego odnośnie do
stosowania przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz.
1118, z późn. zm.) w zakresie naprawy dróg leśnych.
Uzyskane wyjaśnienia w tej kwestii przesłał przy pi-
śmie z dnia 15 lipca 2010 r. (sygn. Zn.spr: ZH/gMI-5-
-71812-276/10) do stosowania we wszystkich jednost-
kach Lasów Państwowych.
Minister środowiska podniósł przy tym, iż podję-
cie naprawy drogi na osuwisku nie może mieć miejsca
bez wykonania dokumentacji geologiczno-inżynier-
skiej przez właściwe do tego upoważnione osoby, któ-
ra jest podstawą gwarancji skuteczności naprawy
i przyszłego bezpiecznego użytkowania drogi.
Reasumując, w opinii ministra środowiska nie
wydaje się konieczne wszczęcie działań legislacyj-
nych zapewniających sprawną naprawę osuwisk
przez zmianę dotychczasowych przepisów ww. usta-
wy o lasach, które spełniają swoje zadanie – co zosta-
ło udowodnione w I półroczu 2010 r., kiedy to Lasy
Państwowe włączyły się aktywnie do naprawy skut-
ków śniegołomów i późniejszych powodzi, udostęp-
niając swoje tereny na dotychczasowych zasadach.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
1197
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie rządowego projektu ustawy
o wspieraniu przedsiębiorców dotkniętych
skutkami powodzi z maja i czerwca 2010 r.
(17431)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Józefa Rojka dotyczącą projektu
ustawy o wspieraniu przedsiębiorców dotkniętych
skutkami powodzi z maja i czerwca 2010 r. uprzejmie
informuję, co następuje.
1. W związku z wystąpieniem powodzi w sierpniu
br. możliwość skorzystania z proponowanego w opraco-
wanym projekcie ustawy wsparcia została rozszerzona
także na przedsiębiorców poszkodowanych w wyniku
powodzi w miesiącach innych niż maj i czerwiec 2010 r.
Projektowana ustawa została uchwalona 12 sierpnia
2010 r. i weszła w życie 13 sierpnia 2010 r.
2. Z oferowanego w ramach ustawy z 12 sierpnia
2010 r. o wspieraniu przedsiębiorców dotkniętych
skutkami powodzi z 2010 r. (Dz. U. Nr 148, poz. 992)
wsparcia skorzystać mogą przedsiębiorcy bezpośred-
nio poszkodowani w wyniku powodzi oraz osunięć
ziemi nią spowodowanych. Intencją ustawodawcy
była pomoc przedsiębiorcy w odbudowie utraconego
majątku, którego brak uniemożliwia jego dalsze
funkcjonowanie. Zgodnie z powyższym środki finan-
sowe oferowane w ramach omawianej ustawy mogą
być przeznaczane na „usuwanie szkód w rzeczowych
aktywach trwałych i obrotowych”, a więc w majątku
przedsiębiorcy, nie zaś pokrywać uszczerbek wyni-
kający z potencjalnych zysków, które przedsiębiorca
mógłby uzyskać, gdyby jego działalność nie została
przez powódź lub będące jej wynikiem utrudnienia
związane ze zniszczeniami dokonanymi w otaczającej
przedsiębiorcę infrastrukturze – tj. drogi dojazdowe,
oczyszczalnie ścieków, instalacje elektryczne oraz
wodno-kanalizacyjne – przerwana.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
1198
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wiesława Kiliana
i Waldemara Wiązowskiego
w sprawie nasilenia się nielegalnych działań
na rynku tytoniu (17432)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17432/10, przy którym przesłana została interpela-
cja panów posłów Wiesława Kiliana i Waldemara
Wiązowskiego w sprawie nasilenia się nielegalnych
działań na rynku tytoniu, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Na wstępie zasygnalizowania wymaga fakt, iż
sprawa występowania opisanej w interpelacji formy
patologii na rynku tytoniu do palenia jest Minister-
stwu Finansów znana.
Działania resortu finansów ujawniły bowiem przy-
padki nielegalnego procederu polegającego na prze-
klejaniu na nielegalne opakowania tytoniu do pale-
nia o dużej gramaturze znaków akcyzy odzyskanych
z legalnie sprzedawanych małych opakowań tytoniu
do palenia, prowadzące tym samym do unikania pła-
cenia podatku akcyzowego.
W celu zatem wyeliminowania, a na pewno znacz-
nego ograniczenia tych nieprawidłowości, Minister-
stwo Finansów przygotowuje zmianę rozporządzenia
w sprawie oznaczania wyrobów akcyzowych znakami
akcyzy.
Zakłada się wprowadzenie zmiany polegającej na
zastąpieniu obecnego wzoru znaku akcyzy na cięty
tytoń do palenia wzorem znaku akcyzy uwzględnia-
jącym zróżnicowanie gramatury opakowania jed-
nostkowego, natomiast pozostałe elementy znaku
akcyzy, takie jak jego kolorystyka, oznaczenie serii
i numeru ewidencyjnego, pozostaną bez zmian.
Biorąc pod uwagę fakt, iż znaki akcyzy są prze-
klejane przede wszystkim na opakowania 0,5 kg
i 1 kg, jak i uwzględniając kwestie trudności związa-
nych z planowaniem zużycia, zamawianiem, wytwa-
rzaniem i dystrybucją wielu wzorów znaków akcyzy,
proponuje się wprowadzenie 2 wzorów banderol, tj.
dla opakowań jednostkowych o gramaturze do 200 g
włącznie i dla opakowań jednostkowych o gramatu-
rze powyżej 200 g tytoniu do palenia. Planowany ter-
min wprowadzenia tej regulacji przewidziany jest na
1 stycznia 2011 r.
Odnosząc się zaś do rozmiarów szarej strefy na
rynku tytoniu do ręcznego sporządzania papierosów
i strat budżetowych powstałych na skutek opisanych
powyżej nielegalnych praktyk, uprzejmie wyjaśniam,
iż kontrole rynku wykonywane przez funkcjonariu-
szy celnych ujawniły 3 przypadki takich nieprawidło-
wości w III kwartale 2009 r. i 11 przypadków w IV kwar-
tale 2009 r. oraz 1 przypadek w I kwartale 2010 r.
W sumie ujawniono 188 opakowań tytoniu do palenia
o łącznej gramaturze 63,4 kg.
Powyższe dane wskazują, iż ujawnienia tytoniu
do palenia będącego przedmiotem interpelacji miały
charakter incydentalny i nie można na ich podstawie
wyciągnąć wniosków na temat skali zjawiska i po-
tencjalnych strat dla budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie niecelowych i szkodliwych
dla prawidłowego i przejrzystego
funkcjonowania (już 20-letniego)
samorządowych kolegiów odwoławczych zmian
proponowanych w poselskim projekcie ustawy
o zmianie ustawy o samorządowych kolegiach
odwoławczych, na przykładzie SKO
w Koszalinie, jego deprecjacji i dezorganizacji
po wejściu w życie tej ustawy (17433)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17433/10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP
pana Czesława Hoca w sprawie niecelowych i szko-
dliwych zmian dla prawidłowego i przejrzystego funk-
cjonowania (już 20-letniego) samorządowych kole-
giów odwoławczych, proponowanych w poselskim pro-
jekcie ustawy o zmianie ustawy o samorządowych
kolegiach odwoławczych, na przykładzie SKO w Ko-
szalinie, jego deprecjacji i dezorganizacji po wejściu
w życie tej ustawy, na wstępie pragnę zauważyć, iż
przedmiotowa inicjatywa legislacyjna jest zamierze-
niem poselskim, zatem wydaje się, że podmiotem
uprawnionym do odpowiedzi na zawarte w niniejszej
interpelacji pytania pozostaje wnioskodawca przed-
miotowego projektu aktu prawnego.
Jednocześnie pozwolę sobie zauważyć, iż w zakre-
sie procedowania nad projektami aktów prawnych
obowiązują regulacje prawne, które narzucają odpo-
wiednie normy postępowania w przedmiotowym za-
kresie (vide: postanowienia działu II, rozdziału 1:
Postępowanie z projektami ustaw i uchwał, uchwały
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 1992 r.
Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej – t.j. M.P.
z 2009 r. Nr 5, poz. 47, z późn. zm.). Zgodnie z art. 34
ww. regulaminu na wnioskodawcy danej inicjatywy

legislacyjnej spoczywa obowiązek przedstawienia
danego projektu aktu prawnego wraz z odpowied-
nimi informacji o niniejszej inicjatywie, tj. m.in. wy-
jaśnienia potrzeby i celu wydania danej ustawy, zaś
odnośnie do trybu pracy nad projektem aktu praw-
nego odbywa się on w myśl obowiązujących w tej
materii reguł.
Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej za-
jęcia stanowiska przez rząd w zakresie przedmioto-
wej inicjatywy legislacyjnej, pragnę zauważyć, iż
opracowanie ww. stanowiska następuje po rozpoczę-
ciu procesu legislacyjnego i zgodnie z obowiązujący-
mi zasadami.
Z informacji, którymi dysponuje Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji, wynika, że po-
selski projekt ustawy o zmianie ustawy o samorzą-
dowych kolegiach odwoławczych został przedłożony
Marszałkowi Sejmu RP w dniu 11 czerwca 2010 r.
i oczekuje na skierowanie na ścieżkę legislacyjną,
stąd też trudno przesądzać w chwili obecnej o treści
stanowiska rządu (proces jego uzgodnienia w ramach
Rady Ministrów jeszcze się nie rozpoczął).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Edwarda Czesaka i Józefa Rojka
w sprawie rozważenia możliwości udzielenia
wsparcia finansowego Starostwu Powiatowemu
w Bochni, ukierunkowanego
na zmodernizowanie i remont infrastruktury
drogowej w ww. jednostce
samorządu terytorialnego (17434)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17434/
10, przy którym przekazano interpelację panów po-
słów Edwarda Czesaka i Józefa Rojka w sprawie
udzielenia wsparcia finansowego Starostwu Powia-
towemu w Bochni na modernizację i remont infra-
struktury drogowej, uprzejmie wyjaśniam, że resort
infrastruktury dysponuje środkami jedynie na drogi
krajowe zarządzane przez generalnego dyrektora
dróg krajowych i autostrad.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 mar-
ca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcą dróg powiato-
1199
wych jest zarząd powiatu. Do obowiązków zarządcy
drogi, zgodnie z art. 20 powołanej ustawy, należy
m.in. opracowywanie projektów planów finansowa-
nia budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochro-
ny dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich, peł-
nienie funkcji inwestora, utrzymanie nawierzchni
drogi, chodników, drogowych obiektów inżynier-
skich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych
urządzeń związanych z drogą. Natomiast na podsta-
wie art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r.
o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.) za-
dania w zakresie budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania i ochrony dróg oraz zarządzania nimi
finansowane są przez samorząd powiatu w odniesie-
niu do dróg powiatowych.
Pragnę również podkreślić, iż istniejący w latach
1999–2003 system finansowania drogownictwa sa-
morządowego (w formie części drogowej subwencji
ogólnej) uzależniony był m.in. od natężenia ruchu,
stanu ilościowego sieci drogowej zarządzanej przez
daną jednostkę samorządową, lokalizacji dróg (te-
reny górskie, odcinki miejskie). Sposób ten nie był
akceptowany przez środowiska samorządowe. Stro-
na samorządowa Komisji Wspólnej Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego uznała, że ówczesny sposób
finansowania jednostek samorządowych powinien
zostać zmieniony. W związku z powyższym została
uchwalona ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
Nr 203, poz. 1966) uwzględniająca w możliwie naj-
pełniejszy sposób postulaty zgłoszone przez poszcze-
gólne samorządy.
Od 1 stycznia 2004 r. skala wydatków na drogi
samorządowe zależy głównie od tego, jaki jest poziom
udziału dochodów budżetów samorządów w podat-
kach CIT i PIT oraz od tego, ile środków finansowych
samorządy przeznaczą na remonty dróg czy inwesty-
cje drogowe. Jednym z dodatkowych źródeł dofinan-
sowania dla dróg samorządowych jest rezerwa sub-
wencji ogólnej tworzona w budżecie państwa na mocy
art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526). Środki z tej rezer-
wy w zakresie dróg powiatowych mogą być przezna-
czone jedynie na zadania inwestycyjne.
W latach 2008–2010 preferowane były zadania
inwestycyjne obejmujące budowę lub przebudowę
obiektów inżynierskich, którym nadane zostały jed-
nolite numery inwentarzowe (JNI), posiadające waż-
ną decyzję o pozwoleniu na budowę. Zarząd powiatu
bocheńskiego otrzymał dofinansowanie w roku 2008
na zadanie „Budowa mostu w ciągu drogi Olchawa
– Leszczyna w m. Królówka n/p Polanka” w wysoko-
ści 1495 tys. zł, w 2009 r. na zadanie „Rozbiórka ist-
niejącego mostu i budowa nowego wraz z przebudową
dojazdów w m. Brzeźnica” w wysokości 712 tys. zł.
Natomiast w 2010 r. zarząd powiatu bocheńskiego
nie złożył odpowiedniego wniosku
1200
Resort infrastruktury rozpoczął już prace mające
na celu przygotowanie się do prac nad podziałem re-
zerwy subwencji ogólnej w roku 2011, proponując
skierowanie środków na odbudowę zniszczonych pod-
czas powodzi obiektów mostowych i dróg. Wzorem lat
ubiegłych po uzgodnieniu i przyjęciu przez Komisję
Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego osta-
tecznych kryteriów służących do oceny i weryfikacji
wniosków o dofinansowanie zadań zniszczonych pod-
czas powodzi, zarząd powiatu bocheńskiego będzie
poinformowany o takiej możliwości.
Równocześnie pragnę podkreślić, iż wymienione
w wystąpieniu panów posłów oraz załączonym piśmie
starosty bocheńskiego zadania na drogach powiato-
wych planowane są przez powiat do wnioskowania
o objęcie dofinansowaniem z dotacji celowej na reali-
zację zadań związanych z usuwaniem bezpośrednich
zagrożeń dla bezpieczeństwa i porządku publicznego
oraz usuwaniem skutków powodzi i osuwisk ziem-
nych oraz usuwaniem skutków innych klęsk żywio-
łowych oraz „Narodowego programu przebudowy
dróg lokalnych 2008–2011”. Oba wymienione źródła
finansowania pozostają we właściwości Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Biorąc powyższe pod uwagę, z przykrością infor-
muję panów posłów, że w obowiązującym stanie praw-
nym resort infrastruktury nie dysponuje innymi
możliwościami formalnymi finansowania dróg zarzą-
dzanych przez samorządy. Równocześnie należy pod-
kreślić, że kwestie dotyczące finansów publicznych,
w tym również kształtowania dochodów jednostek
samorządu terytorialnego, pozostają we właściwości
resortu finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie Instytutu Barwników
i Produktów Organicznych w Zgierzu (17435)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Dunina przesłaną przy
piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-17435/10), w sprawie Instytutu Barwników i Pro-
duktów Organicznych w Zgierzu (dalej: IBiPO), uprzej-
mie informuję, co następuje.
1. Rozporządzeniem ministra gospodarki z dnia
3 października 2007 r. w sprawie połączenia Insty-
tutu Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych „Metal-
chem”, Instytutu Barwników i Produktów Organicz-
nych, Instytutu Przemysłu Gumowego „Stomil” oraz
Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Kauczuków i Two-
rzyw Winylowych (Dz. U. Nr 196, poz. 1418) IBiPO
w Zgierzu został włączony w struktury Instytutu
Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych „Metalchem”
w Toruniu (dalej IPTS Metalchem), który jednocze-
śnie otrzymał nową nazwę: Instytut Inżynierii Ma-
teriałów Polimerowych i Barwników (dalej IIMPiB).
Wspomniane rozporządzenie weszło w życie z dniem
1 stycznia 2008 r. i z tym dniem IBiPO w Zgierzu
stracił osobowość prawną. Utrata osobowości praw-
nej przez IBiPO nie oznacza zaniechania prowadzo-
nej dotychczas działalności statutowej, którą dalej
będzie realizował IIMPiB w Toruniu, także w opar-
ciu o swój oddział zamiejscowy w Zgierzu utworzony
na bazie byłego IBiPO. Wymaga podkreślenia, że
z wnioskiem o konsolidację IBiPO w Zgierzu z IPTS
Metalchem wystąpił w 2006 r. ówczesny dyrektor
IBiPO w Zgierzu.
Dalsze istnienie oddziału zamiejscowego w Zgie-
rzu uwarunkowane jest potwierdzonym przez zamó-
wienia zapotrzebowaniem na prowadzone przez tę
placówkę prace badawczo-rozwojowe, zdolnością do
szybkiego reagowania na zmieniające się potrzeby
odbiorców oraz aktywnością w obszarze nauki (udział
w grantach badawczych, patenty, cytowania).
2. Działalność statutowa IBiPO w Zgierzu zosta-
ła w sensie formalnym przejęta przez IIMPiB w To-
runiu, ale faktycznie nadal jest prowadzona w Zgie-
rzu przez Oddział Zamiejscowy IIMBPiB. Ten stan
rzeczy może jednak ulec zmianie z uwagi na nieza-
dowalające wyniki Oddziału Zamiejscowego IIMPiB
w Zgierzu. W tej sytuacji dyrektor IIMPiB w Toruniu
– który stosownie do postanowienia art. 21 ustawy
z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-roz-
wojowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 159, poz. 993, z późn.
zm.) m.in. zarządza mieniem i odpowiada za wyniki
działalności, a także podejmuje decyzje dotyczące
wszystkich spraw dotyczących tej jednostki – podjął
działania zmierzające do reorganizacji oddziału za-
miejscowego w Zgierzu. Decyzje w tym zakresie mogą
być podjęte po uprzedniej aprobacie Rady Naukowej
IIMPiB w Toruniu, w składzie której zasiada m.in.
dwóch przedstawicieli Oddziału Zamiejscowego IIM-
PiB w Zgierzu.
3. Ponieważ IIMPiB w Toruniu przejął zakres do-
tychczasowej działalności statutowej instytutu ze
Zgierza, potrzeby związane z modernizacją Sił Zbroj-
nych RP (SZ RP) pozostaną w pełni zabezpieczone.
Zakres prac na rzecz SZ RP realizowanych przez Od-
dział Zamiejscowy IIMPiB w Zgierzu jest obecnie
ograniczony. Odbiorowi wojskowemu podlega bowiem
tylko jeden z komponentów stosowanych do wytwa-
rzania farb maskujących dla wojska przez firmę Pro-
chem z Kłomnic k. Częstochowy. Odbiór ten jest do-
konywany na podstawie badań wspomnianego kom-

ponentu w Oddziale Zamiejscowym IIMPiB w Zgie-
rzu, dysponującym laboratorium akredytowanym
przez Polskie Centrum Akredytacji (PCA). Tego ro-
dzaju badania mogą być z powodzeniem prowadzone
także w innych laboratoriach po uzyskaniu przez nie
akredytacji w PCA.
Z powyższego wynika, że nie występuje obawa, że
dotychczasowi klienci – w tym przede wszystkim MON
– będą zmuszeni do zamawiania za granicą ekspertyz,
które uprzednio wykonywał IBiPO w Zgierzu. Tego
rodzaju prace może z powodzeniem realizować IIM-
PiB w Toruniu na bazie laboratorium, które dotych-
czas funkcjonuje w Zgierzu.
4. Plan konsolidacji ww. instytutów był przedmio-
tem analizy komisji powołanej przez ministra gospo-
darki, składającej się z dyrektorów łączonych jedno-
stek, przedstawicieli rad naukowych oraz przedsta-
wicieli organizacji pracowniczych. Projekt konsolida-
cji IBiPO w Zgierzu z IPTS Metalchem w Toruniu
pozytywnie zaopiniowały rady naukowe obydwóch
instytutów.
Tworzenie większych struktur badawczo-rozwo-
jowych poprzez łączenie najbardziej twórczych i pro-
duktywnych elementów potencjału małych jedno-
stek – co jest tendencją obserwowaną w nauce świa-
towej, także w UE – poszerza możliwości działania
zarówno pod względem unowocześnienia aparatury
badawczo-rozwojowej, jak i pozyskania zamówień
na prace badawczo-rozwojowe. Dzięki konsolidacji
IIMPiB w Toruniu wraz z jego oddziałem zamiej-
scowym w Zgierzu stać się może bardziej atrakcyj-
nym partnerem nie tylko dla instytucji oraz przed-
siębiorców krajowych, ale także w skali międzyna-
rodowej, co m.in. powinno zaowocować udziałem
w międzynarodowych projektach badawczo-rozwo-
jowych, niedostępnych praktycznie rzecz biorąc dla
jednostki o relatywnie małym potencjale badawczo-
-rozwojowym i wąskiej specjalności, jaką był IBiPO
w Zgierzu. Korzyści z tego może odnieść również
oddział w Zgierzu, a w konsekwencji także lokalny
rynek pracy oraz miasto Zgierz. Warunkiem tego
jest jednak osiąganie wyników ekonomiczno-finan-
sowych, które uzasadniałyby utrzymywanie takiej
jednostki badawczo-rozwojowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
1201
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie problemów polskich przedsiębiorców
świadczących usługi na rzecz niemieckich
kontrahentów, którzy nie posiadają numeru
VAT UE (17436)
Szanowny Panie Marszalku! W związku z pi-
smem z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17436/10, przy którym została przekazana interpe-
lacja pana posła Adama Wykręta z dnia 2 sierpnia
2010 r. w sprawie problemów polskich przedsiębior-
ców świadczących usługi na rzecz niemieckich kon-
trahentów, którzy nie posiadają numeru VAT UE,
uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 214 ust. 1 lit. d dyrektywy Rady
2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.
Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.) w brzmieniu obo-
wiązującym od 1 stycznia 2010 r. państwa członkow-
skie podejmują niezbędne środki, aby zapewnić, że
każdy podatnik, który jest na terytorium danego
państwa odbiorcą usług, za które jest zgodnie z art. 196
ww. dyrektywy zobowiązany do zapłaty VAT, zosta-
nie zidentyfikowany za pomocą indywidualnego nu-
meru identyfikacyjnego VAT. Jednocześnie zmienio-
ny art. 262 dyrektywy 2006/112/WE nakłada na
każdego podatnika zidentyfikowanego do celów VAT
obowiązek składania informacji podsumowujących,
dotyczących m.in. podatników i osób prawnych nie-
będących podatnikami, które są zidentyfikowane do
celów VAT, na rzecz których podatnik-usługodawca
świadczy usługi inne niż usługi zwolnione z VAT
w państwie członkowskim, w którym dana transak-
cja podlega opodatkowaniu. Obowiązek składania
informacji podsumowujących dotyczy tych usług, od-
nośnie do których zobowiązanym do zapłaty podat-
ku, zgodnie z art. 196 dyrektywy jest usługobiorca.
Informacja taka – na mocy art. 264 ust. 1 lit. b dy-
rektywy 2006/112/WE – winna zawierać numer iden-
tyfikacyjny VAT każdego usługobiorcy.
Należy podkreślić, że podatek VAT jest podatkiem
zharmonizowanym na poziomie wspólnotowym, co
w praktyce oznacza konieczność implementacji ww.
dyrektywy 2006/112/WE przez wszystkie państwa
członkowskie.
Powyższe regulacje zostały zaimplementowane do
polskiego systemu podatku VAT i powinny zostać
również implementowane w innych państwach człon-
kowskich, stanowiąc obowiązujące przepisy prawa
podlegające powszechnemu stosowaniu.
We wskazanej w interpelacji przez pana posła sy-
tuacji przede wszystkim wyjaśnienia wymaga, czy
problem braku identyfikacji niemieckich podatni-
ków-usługobiorców w systemie VIES wynika z bra-
ków implementacyjnych, czy też dotyczy poszczegól-
1202
nych indywidualnych przypadków braku identyfika-
cji tych podatników. W związku z tym podległe mi
służby podjęły w trybie pilnym kroki w celu wyjaśnie-
nia opisanego problemu poprzez wystosowanie do
strony niemieckiej zapytania w sprawie sposobu im-
plementacji oraz stosowania na gruncie prawa kra-
jowego przepisu art. 214 dyrektywy Rady 2006/112/
WE. Dalsze ewentualne działania będą mogły zostać
podjęte po otrzymaniu stanowiska niemieckiej admi-
nistracji finansowej.
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie rozważenia możliwości włączenia
do budżetów samorządów powiatowych
środków Funduszu Pracy przekazywanych
staroście na realizację zadań wynikających
z ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, na przykładzie pow. kłodzkiego
(17437)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie, znak: SPS-023-17437/10, z dnia
10 sierpnia br. interpelacją poseł Moniki Wielichow-
skiej w sprawie rozważenia możliwości włączenia do
budżetów samorządów powiatowych środków Fun-
duszu Pracy przekazywanych staroście na realizację
zadań wynikających z ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy, na przykładzie pow.
kłodzkiego, uprzejmie informuję.
W dniu 4 sierpnia br. udzielona została odpowiedź
na złożoną 21 lipca br. na ręce Marszałka Sejmu RP,
a kierowaną do ministra pracy i polityki społecznej
interpelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
wzrostu z 7 do 12% naliczania środków Funduszu
Pracy na wspieranie budżetów samorządów powia-
towych z przeznaczeniem na wynagrodzenia i skład-
ki na ubezpieczenia społeczne pracowników powia-
towych urzędów pracy, na przykładzie pow. kłodzkie-
go. W odpowiedzi wskazano powody niemożności
uwzględnienia propozycji dalszego poważnego zwięk-
szania środków Funduszu Pracy wspierających bu-
dżety samorządów powiatowych w realizacji wyko-
nywanych w swoim imieniu i na własny rachunek
przysługującej im w ramach ustaw istotnej część za-
dań publicznych. Argumentacja pani poseł Wieli-
chowskiej, że zwiększenie takie pozwoliłoby na wy-
cofanie części udziału środków własnych jednostki
organizacyjnej PUP i przesunięcie tych środków na
realizację innych zadań własnych, nie może być
uwzględniona. Środki Funduszu Pracy trafiają do
budżetów samorządów powiatowych wyjątkowo i tyl-
ko w okresie przejściowym oraz przeznaczone są dla
wszystkich pracowników powiatowego urzędu pracy.
Ich wysokość (7% kwoty środków – limitu – Fundu-
szu Pracy ustalonej na rok poprzedni na realizację
programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodze-
nia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej) po-
czątkowo, w latach 2006 i 2007, była rekompensatą
za niemożność zatrudniania od 2006 r. w powiato-
wych urzędach pracy bezrobotnych w ramach prac
interwencyjnych i robót publicznych. Wydłużając
wsparcie do roku 2013 przy zwiększeniu podstawy
naliczania, pozostawiono niezmienny cel przeznacze-
nia środków, a dodatkowo wyartykułowano, że środ-
ki te przeznaczone są w szczególności dla zatrudnio-
nych na stanowiskach pośredników pracy, doradców
zawodowych, specjalistów ds. rozwoju zawodowego,
liderów klubu pracy, doradców i asystentów EURES.
Miało to spowodować m.in. możliwość realizacji
w odpowiednich warunkach standardów rynku pra-
cy. To przejściowe wsparcie środkami Funduszu Pra-
cy nie zwalnia samorządów z realizacji zadania wła-
snego i ustawowego obowiązku finansowania (w ra-
mach dochodów własnych) kosztów funkcjonowania
urzędu pracy, w tym płac jego pracowników.
Niniejsza interpelacja ponawia wcześniejsze pro-
pozycje, wyrażając obawy o kondycję przyszłych bu-
dżetów samorządów w kontekście przepisów nowej
ustawy o finansach publicznych, ustawy o pomocy
społecznej i ustawy o dochodach j.s.t. (PIT, CIT). Roz-
wiązania ustrojowe wprowadzone w 2003 r. pozba-
wiają ministra pracy i polityki społecznej możliwości
ingerowania polegającej na proponowanym włącze-
niu do budżetów samorządów powiatowych środków
Funduszu Pracy.
Odnosząc się do zagadnień związanych z funkcjo-
nowaniem ustawy o pomocy społecznej, należy wska-
zać, że zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.) prowadzenie i rozwój infrastruktury domów po-
mocy społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz
umieszczanie w nich skierowanych osób jest zada-
niem własnym powiatu (w tym gmin na prawach po-
wiatu) dofinansowywanym z budżetu państwa. Od
1 stycznia 2004 r. zgodnie z ustawą o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego powiat otrzymuje
dotację na mieszkańców domów pomocy społecznej
prowadzonych w ramach zadania własnego lub pro-
wadzonych na jego zlecenie, umieszczonych na pod-
stawie skierowania wydanego przed dniem 1 stycznia
2004 r. Ponieważ dotacja ma charakter wygasający,
uwalniane środki z dotacji celowej przypisane zosta-
ły do samorządu gminnego, aby gmina dysponowała
środkami na współfinansowanie kierowanej do domu
osoby. Na realizację powyższego zadania, zgodnie
z art. 87 ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego z dnia 13 listopada 2003 r. (t.j. Dz. U.
z 2010 r. Nr 80, poz. 526), powiat, który prowadzi lub
zleca prowadzenie ponadgminnych domów pomocy

społecznej, otrzymuje dotacje celowe z budżetu pań-
stwa. Środki te przekazywane są przez wojewodę na
podstawie informacji o aktualnej liczbie mieszkań-
ców domów i miesięcznych kosztach utrzymania tej
liczby mieszkańców. Miesięczna kwota dotacji dla po-
wiatu ustalana jest w wysokości odpowiadającej ilo-
czynowi liczby mieszkańców DPS na terenie powiatu
i średniego miesięcznego kosztu utrzymania w DPS,
pomniejszonemu o dochody uzyskiwane z odpłatności
za pobyt mieszkańców DPS, przy czym średni mie-
sięczny koszt utrzymania nie może być wyższy niż
średnia miesięczna kwota dotacji wyliczonej dla wo-
jewództwa. Natomiast średnią miesięczną kwotę do-
tacji dla województwa stanowi ustalana w budżecie
wojewody miesięczna kwota dotacji przeznaczona na
działalność DPS, ustalona według zasady określonej
powyżej dla miesięcznej kwoty dotacji, z wyłączeniem
wydatków inwestycyjnych, podzielona przez liczbę
mieszkańców w DPS. Powyższa kwota tej dotacji
może być w uzasadnionych przypadkach zmniejszona
lub zwiększona na podstawie art. 155 ust. 2 ustawy
o pomocy społecznej, nie więcej niż o 20%, w zależ-
ności od znajdujących się w powiecie typów domów
oraz dochodów uzyskanych z tytułu odpłatności za
pobyt w domu. Należy pamiętać, iż osoba przebywa-
jąca w domu pomocy społecznej według tzw. starych
zasad płaci za swój pobyt 70% dochodu, natomiast
wojewoda dofinansowuje tę osobę na poziomie różni-
cy pomiędzy wniesioną odpłatnością a uśrednioną na
poziomie wojewódzkim kwotą dotacji, co w praktyce
sprowadza się do porównywalnych wielkości jak oso-
by przebywające na nowych zasadach. Ponadto wo-
jewodowie corocznie rozdysponowują kwoty tzw.
uwolnionych środków dotacji celowej, która przeka-
zywana jest domom pomocy społecznej w III dekadzie
roku kalendarzowego.
Zagadnienia związane z funkcjonowaniem usta-
wy o dochodach (PIT, CIT) nie leżą w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie regulacji potoku Dzik
w Nowej Rudzie, pow. kłodzki,
woj. dolnośląskie (17438)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17438/
10, przekazujące interpelację poseł Moniki Wieli-
1203
chowskiej w sprawie regulacji potoku Dzik w Nowej
Rudzie, pow. kłodzki, woj. dolnośląskie, poniżej
przedstawiam stosowne informacje.
Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej i podległe
mu regionalne zarządy gospodarki wodnej na reali-
zację swoich obowiązków statutowych otrzymują
środki z budżetu państwa w limitach określonych
ustawą budżetową. Podejmowanie i realizowanie
przez jednostki terenowe zadań związanych z utrzy-
maniem wód i urządzeń wodnych możliwe jest w za-
leżności od przyznawanych przez ministra finansów
limitów finansowych przeznaczonych na gospodarkę
wodną. Poziom przyznawanych środków uniemożli-
wia wyżej wymienionym jednostkom realizację
wszystkich niezbędnych prac w tym zakresie. Pragnę
jednak zapewnić, że niezależnie od wysokości przy-
znawanych przez budżet państwa limitów finanso-
wych KZGW oraz podległe mu jednostki terenowe
czynią starania o pozyskanie dodatkowych środków
z rezerw celowych budżetu państwa, jak i pozosta-
łych funduszy, na finansowanie zadań związanych
z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych.
Jednocześnie informuję, że stan koryta potoku
Dzik jest znany i na bieżąco monitorowany przez
służby terenowe Regionalnego Zarządu Gospodarki
Wodnej we Wrocławiu. Jednostka ta potwierdza, że
konieczność podjęcia prac udrożnieniowych i odbu-
dowy murów oporowych na przedmiotowym cieku
jest w pełni uzasadniona i ma duże znaczenie dla
bezpieczeństwa mieszkańców terenów przyległych do
potoku. W trybie awaryjnym zlecono wykonanie
prac udrożnieniowych, których koszt wyniesie około
63 tys. zł brutto, przewidywany termin ich zakończe-
nia to wrzesień br. Szacunkowo na odbudowę wszyst-
kich zniszczeń oraz udrożnienie koryta potoku Dzik
RZGW we Wrocławiu potrzebuje (poza powyższymi
kosztami) około 1,7 mln zł brutto. Obecnie trwają
starania o pozyskanie środków finansowych z Naro-
dowego lub Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej. Z uwagi na realne
zagrożenie życia i mienia o dużej wartości RZGW we
Wrocławiu zleci w trybie pilnym wykonanie ww. prac,
po zabezpieczeniu środków finansowych na ten cel.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
1204
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie regulacji potoku Dzik
w Nowej Rudzie, pow. kłodzki,
woj. dolnośląskie (17438)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17438/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Moniki Wielichowskiej w sprawie regulacji
potoku Dzik w Nowej Rudzie, pow. kłodzki, woj. dol-
nośląskie, uprzejmie informuję, iż problematyka po-
ruszona przez panią poseł zgodnie z ustawą z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) na-
leży do właściwości ministra środowiska. Zgodnie
z art. 11 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy budowa, moderni-
zacja oraz utrzymanie urządzeń wodnych zabezpie-
czających przed powodzią należą bowiem do działu
gospodarka wodna.
Niezależnie od powyższego pragnę dodać, że ma-
jąc na uwadze skalę zniszczeń powstałych po powo-
dziach w bieżącym roku, rząd RP przygotował me-
chanizmy umożliwiające ich usuwanie. Jednym
z nich jest możliwość przyznawania pomocy finan-
sowej na odbudowę lub naprawę infrastruktury
przeciwpowodziowej.
W przypadku uznania dofinansowania regulacji
potoku Dzik w Nowej Rudzie za zasadne, minister
środowiska może wystąpić do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z wnioskiem o przyznanie
środków na realizację tego przedsięwzięcia z rezerwy
celowej budżetu państwa na przeciwdziałanie i usu-
wanie skutków klęsk żywiołowych. Niemniej jednak
inicjatywa w tym zakresie należy do ministra środo-
wiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Buły
oraz grupy posłów
w sprawie zmian legislacyjnych zwiększających
kompetencje i uprawnienia rad oddziałów
wojewódzkich NFZ (17439)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Janiny Okrągły oraz panów
posłów Andrzeja Buły, Adama Krupy, Leszka Korze-
niowskiego oraz Łukasza Tuska, przesłaną przy pi-
śmie pani Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-023-17439/10), w sprawie zwiększenia
kompetencji i uprawnień rad oddziałów wojewódz-
kich Narodowego Funduszu Zdrowia uprzejmie in-
formuję, iż kwestie związane z powoływaniem oraz
odwoływaniem dyrektorów oddziałów wojewódzkich
Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje ustawa
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Sto-
sownie do przepisu art. 107 ust. 2 ww. ustawy, dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego funduszu powołuje i od-
wołuje prezes funduszu, po zasięgnięciu opinii rady
oddziału wojewódzkiego funduszu. Niewydanie opi-
nii przez radę oddziału wojewódzkiego funduszu
w terminie 14 dni jest równoznaczne z akceptacją
kandydata na dyrektora oddziału wojewódzkiego
albo zgodą na jego odwołanie. Z powyższej regulacji
wynika, iż rada oddziału wojewódzkiego funduszu
może wydać opinię w sprawie odwołania dyrektora
oddziału. Opinia ta nie jest wiążąca dla organu od-
wołującego. Należy również podkreślić, iż przepisy
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych również nie przewi-
dują obowiązku podawania przez organ odwołujący
(prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia) uzasadnie-
nia dla odwołania dyrektora oddziału. W istocie rów-
nież, jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia
10 stycznia 2007 r. (sygn. akt III PZP 6/06), w oświad-
czeniu woli pracodawcy o odwołaniu pracownika,
które jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy
o pracę, zbędne jest wskazanie przyczyny uzasadnia-
jącej rozwiązanie stosunku pracy. W istocie jednakże
opinia rady oddziału wojewódzkiego, mimo iż nie ma
charakteru wiążącego, może np. stanowić podstawę
do cofnięcia przez prezesa funduszu oświadczenia
woli o odwołaniu dyrektora oddziału wojewódzkiego
funduszu. Rada oddziału wojewódzkiego funduszu
bowiem dysponuje autorytetem, w szczególności ze
względu na skład tego organu (art. 106 ust. 2 ww.
ustawy), przez co może stanowić istotne forum dla
dialogu z prezesem funduszu.
Należy podkreślić, iż na gruncie przepisów usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, rady oddziałów wojewódz-
kich funduszu posiadają kompetencje opiniodawczo-
-doradcze (art. 106 ust. 1 ww. ustawy). Taki charak-
ter rady pozwala jej kontrolować działalność dyrek-
tora oddziału, lecz również monitorować funkcjono-
wanie oddziału, przy czym – jak wynika z art. 106
ust. 13 ustawy – rada oddziału nie ma prawa wyda-
wania dyrektorowi oddziału wojewódzkiego fundu-
szu wiążących poleceń dotyczących bieżącej działal-
ności oddziału. Przyjęta w ustawie konstrukcja za-
rządzania oddziałem zakłada powierzenie zarządza-
nia dyrektorowi (organowi jednoosobowemu), co
pozwala sprawnie zarządzać oddziałem, lecz również

jednoznacznie przypisać odpowiedzialność za podej-
mowane decyzje. Rozszerzenie kompetencji i wpły-
wów przedstawicieli organów jednostek samorządu
terytorialnego polegające na powierzeniu im udziału
w podejmowaniu decyzji dotyczących oddziału fun-
duszu oraz w zarządzaniu funduszem mogłoby pro-
wadzić do kolizji interesów i trudności z podejmowa-
niem decyzji.
W związku z powyższym na obecnym etapie nie
są planowane w Ministerstwie Zdrowia prace legisla-
cyjne zakładające zmiany w ww. ustawie w zakresie
zwiększenia kompetencji rad oddziałów wojewódz-
kich funduszu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wydatków gmin na pokrycie kosztów
oświetlenia dróg krajowych i wojewódzkich
(17440)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 10 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-
-17440/10, przy którym przekazana została inter-
pelacja pana posła Marka Zielińskiego oraz grupy
posłów w sprawie wydatków gmin na pokrycie kosz-
tów oświetlenia dróg krajowych i wojewódzkich,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. 2010 r.
Nr 80, poz. 526) wprowadziła nowe zasady finanso-
wania oświetlenia dróg publicznych. Od l stycznia
2004 r. finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg
publicznych na terenie gminy jest zadaniem wła-
snym gminy. Zgodnie z art. 18 ust. l pkt 3 oraz ust. 3
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetycz-
ne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) do
zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia
w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe nale-
ży m.in. finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg
publicznych znajdujących się na terenie gminy z wy-
jątkiem autostrad i dróg ekspresowych.
Nowe rozwiązania dotyczące systemu finansów
samorządowych doprowadziły do decentralizacji za-
dań i środków publicznych, a tym samym do zwięk-
szenia udziału samorządów w dysponowaniu środka-
mi publicznymi. Należy w tym miejscu zauważyć, iż
1205
zwiększając zakres zadań własnych gmin o dotych-
czasowe zadania z zakresu administracji rządowej
określone w przepisach ustawy Prawo energetyczne,
gminom zapewniono odpowiednie źródło finansowa-
nia tych zadań w postaci zwiększenia dochodów wła-
snych gminy poprzez wzrost udziałów we wpływach
z podatku dochodowego od osób fizycznych oraz sub-
wencji ogólnej.
Postulowana przez posłów zmiana w organizacji
zadania publicznego, jakim jest finansowanie oświe-
tlenia dróg publicznych, dla których gmina nie jest
zarządcą, nie leży w kompetencji ministra finansów.
Ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego nie normuje zadań publicznych jednostek samo-
rządu terytorialnego, lecz jedynie źródła ich finanso-
wania. Ewentualna zmiana katalogu dróg, w stosun-
ku do których istnieje obowiązek gmin w zakresie
finansowania oświetlenia, powinna odbyć się w dro-
dze zmiany ustawy Prawo energetyczne, która to
ustawa leży w kompetencji ministra gospodarki.
Należy więc zaznaczyć, iż w przypadku podję-
cia decyzji o zmianie ustawy Prawo energetyczne
w kierunku zwolnienia gmin z obowiązku finanso-
wania oświetlenia dróg znajdujących się na terenie
gminy, dla których gmina nic jest zarządcą, niezbęd-
na byłaby nowelizacja ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego, gdyż na realizację tego
zadania gminy od l stycznia 2004 r. otrzymały odpo-
wiednio zwiększone dochody własne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie funkcjonowania rad pracowników
(17441)
W odpowiedzi na interpelację posłów pani Ewy
Drozd, pana Marka Zielińskiego oraz pana Macieja
Orzechowskiego w sprawie funkcjonowania rad pra-
cowników uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 2006 r. o infor-
mowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi
konsultacji (Dz. U. Nr 79, poz. 550, z późn. zm.) usta-
nowiły zasadę kadencyjności rady pracowników. Sto-
sownie do treści w art. 11 ww. ustawy kadencja rady
pracowników trwa 4 lata od dnia jej wyboru, a pra-
codawca jest obowiązany do powiadomienia pracow-
ników o prawie do wyboru członków kolejnej rady
pracowników co najmniej na 60 dni przed upływem
kadencji rady pracowników.
1206
Odnosząc się do przedstawionego w interpelacji
pytania, pragnę podkreślić, że kwestia ustalenia bie-
gu 4-letniego terminu była już przedmiotem zainte-
resowania ustawodawcy. Nadmieniam bowiem, iż na
mocy art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 2008 r.
(Dz. U. z 2008 r. Nr 93, poz. 584) uchylone zostały
przepisy art. 11 ust. 4 i 5, zgodnie z którymi rada
pracowników działała do dnia pierwszego posiedze-
nia nowo wybranej rady pracowników, a pracodawca
był zobligowany do zorganizowania wyborów kolejnej
rady pracowników co najmniej na 14 dni przed upły-
wem kadencji rady pracowników. Podkreślenia wy-
maga, że rezygnacja z tych regulacji, a także propo-
zycja dotycząca wprowadzenia obowiązujących obec-
nie terminów była wynikiem szerokich konsultacji
z partnerami społecznymi.
Przekazując powyższe, uprzejmie informuję, że przed-
stawiona kwestia zostanie skierowana pod obrady Ze-
społu Prawa Pracy i Układów Zbiorowych Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie przeciwdziałania sprzedaży
tzw. dopalaczy (17442)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 10 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS- 023-17442/10), uprzejmie przedkładam
odpowiedź na interpelację pana posła Marka Zieliń-
skiego w sprawie przeciwdziałania sprzedaży tzw.
dopalaczy.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia znowelizowało ustawę z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został
opracowany w celu wprowadzenia pod kontrolę praw-
ną substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzy-
lopiperazyna, BZP). W wyniku prac legislacyjnych
w dniu 20 marca 2009 r. została uchwalona ustawa
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
(Dz. U. Nr 63, poz. 520), która weszła życie w dniu
8 maja 2009 r. Przedmiotowa nowelizacja pozwoliła
objąć kontrolą zarówno benzylopiperazynę (BZP)
wpisaną do załącznika nr 2 w wykazie substancji
psychotropowych grupy II-P, jak również, po uwzględ-
nieniu poprawki poselskiej, 17 innych substancji
i roślin psychoaktywnych wpisanych do załącznika
nr 1 w wykazie Środków odurzających grupy I-N ww.
ustawy. W sumie objęto kontrolą ustawową 18 sub-
stancji i roślin psychoaktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i wyelimi-
nowała na kilka miesięcy ze sprzedaży większość
produktów zawierających substancje psychoaktyw-
ne. Wykorzystywane w poprzedniej ofercie sklepów
substancje, takie jak: BZP, JWH-018, rośliny Salvia
Divinorum, Mitragyna Speciosa, Argyreia Nervosa,
o których informowało Europejskie Centrum Moni-
torowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA),
nie znajdują łatwo zamienników i były zastępowane
roślinami i substancjami, o których działaniu psy-
choaktywnym brak jest poważnych doniesień nauko-
wych (Theobromina, Geranium). Tak więc sklepy
z dopalaczami wycofały substancje i rośliny objęte
kontrolą ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Należy podkreślić, że z handlem tzw. dopalacza-
mi zmagają się z lepszym lub gorszym efektem
wszystkie państwa Unii Europejskiej. Smart shops
– sklepy handlujące dopalaczami istnieją w większo-
ści krajów Europy. Najwięcej jest ich w Wielkiej Bry-
tanii, Niemczech i Holandii. Jak do tej pory żaden
z krajów europejskich nie zdelegalizował działalno-
ści tych sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu
Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt
fur Sicherheit im Gesundheitswesen) z dnia 26 sierp-
nia 2009 r. o działaniach poszczególnych państw UE
w zakresie kontrolowania substancji i roślin, które
mogą być obecne w dopalaczach, Polska wprowa-
dziła pod kontrolę największą liczbę substancji
i roślin.
Ministerstwo Zdrowia, mając na uwadze poten-
cjalną potrzebę oceny i szybkiego objęcia kontrolą
niebezpiecznych substancji czy roślin psychoaktyw-
nych, prowadzi z Głównym Inspektoratem Farma-
ceutycznym i Krajowym Biurem Przeciwdziałania
Narkomanii wspólne prace nad nowelizacją ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii. Jednym z głównych
celów projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii i ustawy o Inspekcji Handlo-
wej jest wprowadzenie procedury oceny ryzyka zwią-
zanego z nowymi substancjami psychoaktywnymi
umożliwiającej prowadzenie racjonalnej, opartej na
naukowej ocenie polityki względem tych substancji.
Szybkie i elastyczne reagowanie na pojawiające się
zagrożenia umożliwić ma instytucja tzw. czasowej
kontroli dająca możliwość wycofania danego środka
z obrotu lub wprowadzenie ograniczeń, warunków
lub zakazów związanych z jego sprzedażą lub pro-
dukcją w drodze rozporządzenia ministra właściwe-
go do spraw zdrowia. Projekt przedmiotowej noweli-
zacji został uzgodniony z Rządowym Centrum Legi-
slacji, Ministerstwem Sprawiedliwości, Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz

Ministerstwem Spraw Zagranicznych i obecnie jest
przedmiotem procedury legislacyjnej (etap uzgod-
nień wewnętrznych w Ministerstwie Zdrowia).
Jednocześnie Ministerstwo Sprawiedliwości pro-
wadzi prace legislacyjne nowelizujące ustawę o prze-
ciwdziałaniu narkomanii, który to projekt w dniu
10 sierpnia 2010 r. został skierowany pod obrady
Rady Ministrów. W projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych
innych ustaw wprowadzono zmianę w art. 20 polega-
jącą na dodaniu ust. 3, w którym zawarty jest zakaz
reklamy i promocji środków spożywczych lub innych
produktów poprzez sugerowanie, iż posiadają one
działanie takie, jak środki odurzające lub substancje
psychotropowe. Wprowadzona zmiana wynika z po-
trzeby zapobieżenia występowaniu negatywnego zja-
wiska, jakim jest prowadzenie reklamy środków spo-
żywczych i innych artykułów (dopalacze) jako pro-
duktów oddziaływujących na ośrodkowy układ ner-
wowy. Przepis ma na celu ochronę konsumentów
i tym samym ich zdrowia oraz życia, szczególnie
w odniesieniu do osób nieletnich, poprzez ogranicze-
nie prawdopodobieństwa użycia środków spożyw-
czych czy innych produktów w przekonaniu o ich
własnościach psychoaktywnych.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia w wyniku infor-
macji otrzymanych od Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
wskazało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania do
załącznika ustawy o przeciwdziałania narkomanii
poprzez szybką nowelizację) substancji psychoaktyw-
nej o nazwie mefedron oraz 6 innych substancji psy-
choaktywnych. W związku z tym w najbliższym cza-
sie 7 substancji psychoaktywnych zostanie objętych
kontrolą ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co
pozwoli, w opinii Ministerstwa Zdrowia, wyelimino-
wać z oferty sklepów z dopalaczami ok. 90% oferowa-
nych produktów zawierających substancje psychoak-
tywne. Objęcie kontrolą ww. substancji nastąpi
w wyniku nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii autorstwa grupy posłów. Nowelizacja
była przedmiotem obrad Komisji Zdrowia Sejmu RP
w dniu 18 maja br., gdzie spotkała się z poparciem
strony rządowej, a w dniu 10 czerwca 2010 r. Sejm
RP poparł projekt i uchwalił ustawę o zmianie usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii, która została
opublikowana w dniu 10 sierpnia br. i wejdzie w życie
w dniu 25 sierpnia 2010 r. Tak więc w najbliższych
dniach ustawa wejdzie w życie i powinna w znacznym
stopniu utrudnić sprzedaż dopalaczy w Polsce.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
1207
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wpływu udziałów z tytułu podatku
dochodowego od osób fizycznych do gmin
(17443)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 10 sierp-
nia 2010 r., nr SPS-023-17443/10, interpelacją pana
posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów w spra-
wie wpływu udziałów z tytułu podatku dochodowego
od osób fizycznych do gmin, uprzejmie wyjaśniam.
Ministerstwo Finansów nie planuje zwiększenia
kompetencji gmin, z którymi mogłoby się wiązać
zwiększenie udziału w podatku dochodowym od osób
fizycznych.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami
określającymi zasady finansowania jednostek samo-
rządu terytorialnego oraz przepisami prawa podat-
kowego nie jest możliwe przekazywanie dochodów
z tytułu udziałów we wpływach z podatku dochodo-
wego od osób fizycznych bezpośrednio z urzędów
skarbowych bądź izb skarbowych.
Stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), płatni-
cy przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek
w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po
miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek
urzędu skarbowego, który następnie na podstawie
§ 4 ust. 1 rozporządzenia ministra finansów z dnia
29 czerwca 2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu
wykonania budżetu państwa (Dz. U. Nr 116, poz. 784,
z późn. zm.) przekazuje je na rachunek dochodów
centralnego rachunku bieżącego państwa.
Należy również zauważyć, że na rachunki urzę-
dów skarbowych właściwych dla danej gminy wpły-
wają nie tylko zaliczki na podatek dochodowy od osób
fizycznych zamieszkałych na terenie tej gminy, ale
również zaliczki od osób, dla których dany urząd jest
właściwy z uwagi na siedzibę płatnika zaliczek (np.
zakład pracy).
Wielkość udziału jednostki samorządu terytorial-
nego we wpływach z podatku dochodowego od osób
fizycznych ustala się mnożąc ogólną kwotę wpływów
z tego podatku przez określony ustawowo wskaźnik
i wskaźnik równy udziałowi należnego, w roku po-
przedzającym rok bazowy, podatku dochodowego od
osób fizycznych, zamieszkałych na obszarze jednost-
ki samorządu terytorialnego, w ogólnej kwocie na-
leżnego podatku w tym samym roku, ustalonego na
podstawie złożonych, do dnia 30 czerwca roku bazo-
wego, zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego
dochodu oraz rocznego obliczenia podatku dokona-
nego przez płatników.
1208
W 2009 r. udział gmin we wpływach z podatku
dochodowego od osób fizycznych (PIT) wynosił
36,72%. W 2010 r. udział ten dla gmin wynosi 36,94%,
natomiast dla powiatów 10,25%.
Podstawą do wyliczenia wskaźnika udziału w po-
datku należnym stanowią dane zawarte w złożonych
zeznaniach podatkowych o wysokości osiągniętego
dochodu oraz rocznym obliczeniu podatku, dokona-
nym przez płatników, według stanu na dzień 15 wrze-
śnia roku bazowego.
Zgodnie z art. 11 ust. 2 i 3 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego środki stano-
wiące dochody jednostek samorządu terytorialnego
z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowe-
go od osób fizycznych podlegają przekazaniu z cen-
tralnego rachunku bieżącego budżetu państwa na
rachunki budżetów właściwych jednostek samorządu
terytorialnego w terminie do 10 dnia miesiąca nastę-
pującego po miesiącu, w którym podatek wpłynął na
rachunek urzędu skarbowego. Natomiast za miesiąc
grudzień środki podlegają przekazaniu w terminie
do dnia 20 grudnia roku budżetowego w wysokości
80% kwoty przekazanej za miesiąc listopad roku bu-
dżetowego i do dnia 10 stycznia następnego roku
– pozostałej kwoty wynikającej z rozliczenia środków
z grudnia.
Wysokość kolejnych rat udziału w podatku docho-
dowym od osób fizycznych uzależniona jest od wiel-
kości wpływów podatku za dany miesiąc w skali ca-
łego kraju. Dochody budżetów jednostek samorządu
terytorialnego z tytułu udziału we wpływach z ww.
podatku za poszczególne miesiące są bowiem reali-
zowane w analogicznym stopniu jak dochody budże-
tu państwa z tego tytułu.
Realizacja dochodów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych nie przebiega w ciągu roku
równomiernie, w jednakowych wielkościach mie-
sięcznych. Dlatego też przekazywane co miesiąc na
rachunki jednostek samorządu terytorialnego udzia-
ły w tym podatku mogą być w poszczególnych mie-
siącach zróżnicowane. Specyfiką podatku dochodo-
wego od osób fizycznych jest to, iż wpływy z tego
podatku w okresie pierwszego półrocza są mniejsze,
bowiem w tym czasie dokonywane są zwroty nadpłat
powstałych w roku poprzednim. W drugim półroczu
danego roku wpływy z podatku dochodowego od osób
fizycznych wzrastają, w związku z czym również do-
chody jednostek samorządu terytorialnego z tytułu
udziału we wpływach z tego podatku są większe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie wdrożenia w Polsce
dyrektywy 2007/60/WE PE i Rady
z dnia 23 października 2007 r. w sprawie
oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim,
tj. tzw. dyrektywy powodziowej (17639)
Odpowiadając na pismo z dnia 16 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17639/10, dotyczące interpelacji posła
Jerzego Polaczka w sprawie wdrożenia w Polsce dy-
rektywy 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oce-
ny ryzyka powodziowego i zarządzania nim, przed-
stawiam poniższe wyjaśnienia.
Dyrektywa 2007/60/WE weszła w życie 26 listo-
pada 2007 r. i nałożyła na państwa członkowskie ko-
nieczność implementacji jej zapisów do prawodaw-
stwa polskiego. W tym celu jeszcze w 2007 r. Krajowy
Zarząd Gospodarki Wodnej rozpoczął prace nad wdro-
żeniem przedmiotowego aktu wspólnotowego i przy-
gotował harmonogram wdrożenia dyrektywy powo-
dziowej. Harmonogram ten został zaakceptowany
przez kierownictwo resortu w lutym 2008 r. Następ-
nie KZGW podjął pracę nad przygotowaniem zapisów
implementujących dyrektywę do m.in. ustawy Prawo
wodne. Przygotowany projekt ustawy o zmianie usta-
wy Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw zo-
stał wielokrotnie skonsultowany na roboczo z regio-
nalnymi zarządami gospodarki wodnej, a następnie
w lipcu 2008 r. poddany uzgodnieniom wewnętrznym
i zatwierdzony przez kierownictwo resortu.
Na początku sierpnia 2008 r. przedmiotowy pro-
jekt został skierowany do konsultacji społecznych.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo wodne oraz
niektórych innych ustaw spotkał się z szerokim za-
interesowaniem społecznym. W ramach konsultacji
społecznych przedstawiono około 400 uwag i opinii
ze strony zainteresowanych partnerów społecznych,
organów administracji publicznej, jednostek badaw-
czo-rozwojowych, a nawet osób fizycznych. Zostały
też zorganizowane spotkania robocze poświęcone
kwestiom spornym. Wszystkie uwagi i opinie zgłoszo-
ne na etapie konsultacji społecznych, niejednokrotnie
ze sobą sprzeczne, zostały przeanalizowane i w części
uwzględnione w projekcie ustawy. W dniu 24 wrze-
śnia 2008 r. projekt ustawy został uzgodniony przez
Komisję Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialne-
go. Projekt ustawy z uwzględnionymi uwagami po
konsultacjach społecznych został w grudniu 2008 r.
skierowany do konsultacji międzyresortowych.
Niemniej jednak w wyniku dodatkowych konsul-
tacji oraz uwag zgłoszonych m.in. przez organizację
pozarządową WWF, a dotyczących konieczności uzu-
pełnienia ustawy Prawo wodne o zapisy odnoszące
się do realizacji celów środowiskowych wynikających

z Ramowej Dyrektywy Wodnej, które to zapisy wa-
runkują jednocześnie prawidłową transpozycję dy-
rektywy powodziowej, zaistniała konieczność rozsze-
rzenia projektu ustawy tak, aby obejmował on swoim
zakresem wnioskowane kwestie. W związku z powyż-
szym projekt uzupełniony o uszczegółowienie trans-
pozycji Ramowej Dyrektywy Wodnej został powtór-
nie przekazany, na początku lutego 2009 r., do kon-
sultacji międzyresortowych. Następnie w kwietniu
2009 r. odbyło się robocze spotkanie mające na celu
omówienie uwag zgłoszonych przez Ministerstwo In-
frastruktury oraz urzędy morskie. Po uzgodnieniu
kwestii spornych w dniu 30 kwietnia 2009 r. obyła
się konferencja uzgadniająca projekt nowelizacji z re-
sortami, które zgłosiły uwagi. Zweryfikowany pro-
jekt został przekazany na początku czerwca 2009 r.
do dalszego procesu legislacyjnego.
W dniu 26 sierpnia 2009 r. projekt nowelizacji
ustawy Prawo wodne został ponownie przyjęty
przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego.
W dniu 9 października 2009 r. projekt został
uzgodniony przez KERM, a następnie w dniu 21 grud-
nia 2009 r. przez stały komitet Rady Ministrów. Od
dnia 4 stycznia 2010 r. projekt nowelizacji był przed-
miotem prac Komisji Prawniczej Rządowego Cen-
trum Legislacji. Projekt ustawy o zmianie ustawy
Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw, po
uzgodnieniu i na wniosek Komisji Prawniczej RCL,
został przekazany do ponownego rozpatrzenia przez
Komitet do Spraw Europejskich Rady Ministrów
oraz stały komitet Rady Ministrów. W wyniku uwag
zgłoszonych przy ponownym procedowaniu zweryfi-
kowanego przez RCL projektu, w kwietniu i czerwcu
2010 r. odbyły się kolejne spotkania uzgadniające
przedmiotową nowelizację. Projekt został ponownie
zaakceptowany przez Komitet do Spraw Europej-
skich RM w dniu 8 czerwca br.
Następnie stały komitet Rady Ministrów na po-
siedzeniu w dniu 24 czerwca 2010 r. przyjął i warun-
kowo rekomendował Radzie Ministrów projekt usta-
wy o zmianie ustawy Prawo wodne oraz niektórych
innych ustaw. Natomiast Rada Ministrów zaakcep-
towała przedmiotową nowelizację na posiedzeniu
w dniu 31 sierpnia br. W najbliższym czasie ustawa
wraz z projektami aktów wykonawczych zostanie
skierowana do parlamentu.
Zakłada się, że nowe zadania nakładane przez
projekt ustawy na organy administracji publicznej,
polegające na wykonaniu wstępnej oceny ryzyka po-
wodziowego, opracowaniu map zagrożenia powodzio-
wego i map ryzyka powodziowego oraz planów zarzą-
dzania ryzykiem powodziowym, będą skutkowały
zwiększeniem wydatków z budżetu państwa. Wydat-
ki oszacowane na poziomie 62 mln zł będą rozłożone
na lata 2011–2016.
Jednocześnie, ze względu na brak wystarczają-
cych środków finansowych z budżetu państwa na
zadania związane m.in. z transpozycją dyrektywy
powodziowej oraz zgodnie z zaleceniami ministra fi-
nansów, podjęto działania mające na celu pozyskanie
1209
środków pozabudżetowych na realizację implemen-
tacji dyrektywy 2007/60/WE. W roku 2009 zgłoszono
trzy projekty do finansowania ze środków UE, które
kompleksowo rozwiązywały zagadnienia ochrony
kraju przed nadzwyczajnymi zagrożeniami oraz za-
pewniały wywiązanie się z wymogów dyrektywy
2007/60/WE. Celem tych projektów było m.in. spo-
rządzenie wstępnej oceny ryzyka powodziowego oraz
map zagrożenia i map ryzyka powodziowego, a także
uzyskanie systemu informatycznego gospodarki
wodnej i systemu osłony kraju przed nadzwyczajnymi
zagrożeniami. Jeden z powyższych projektów („In-
formatyczny system osłony kraju przed nadzwyczaj-
nymi zagrożeniami” – ISOK) został zakwalifikowany
na liście projektów podstawowych PO IG, pozostałe
dwa projekty znalazły się jako pierwsze na liście re-
zerwowej (nr 1 i 2). Niestety decyzją władzy wdraża-
jącej tylko jeden projekt może uzyskać gwarancję fi-
nansowania, ze względu na wyczerpanie się limitu
środków w tym priorytecie.
W maju i czerwcu br. miała miejsce kolejna kata-
strofalna powódź, która pokazała, jak ważne jest
właściwe planowanie przestrzenne obszarów narażo-
nych na niebezpieczeństwo powodzi, oraz jak nie-
zbędne są w tym wypadku dokumenty planistyczne,
które muszą zostać przygotowane w procesie wdra-
żania postanowień dyrektywy 2007/60/WE w spra-
wie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim.
W związku z powyższym projekt, który uzyskał
gwarancje finansowania ze środków PO IG, ma zo-
stać tak przebudowany, aby w maksymalnym stopniu
zrealizować założenia wszystkich trzech i osiągnąć
główny cel, czyli przygotowanie wstępnej oceny ryzy-
ka powodziowego, map zagrożenia powodziowego
i map ryzyka powodziowego wraz z odpowiednim sys-
temem informatycznym funkcjonalnie zapewniają-
cym zarządzanie informacjami i danymi.
W lipcu 2010 r. opracowano nowy zakres projektu
pt. „Informatyczny system osłony kraju (ISOK) przed
nadzwyczajnymi zagrożeniami”, w którym znalazły
się tylko te elementy, które zapewniają implementa-
cję dyrektywy powodziowej. Całkowity koszt tego
projektu wyniesie ok. 300 mln zł.
Szacunkowe koszty poszczególnych działań zwią-
zanych z wdrożeniem dyrektywy powodziowej w la-
tach 2011–2016, wskazane w ocenie skutków regula-
cji omawianej powyżej nowelizacji ustawy Prawo
wodne, wynoszą:
1) prace związane z wzmocnieniem instytucjo-
nalnym – 3 mln zł rocznie, co przez okres 6 lat daje
kwotę 18 mln zł,
2) realizacja projektu pt. „Informatyczny system
osłony kraju (ISOK) przed nadzwyczajnymi zagroże-
niami” – 300 mln zł, w tym:
3) zebranie informacji przestrzennych dla geode-
zyjnych rejestrów referencyjnych Bazy Danych
Obiektów Topograficznych (BDOT) oraz Numerycz-
nego Modelu Terenu (NMT) – 110 mln zł,
4) b)cena wstępna ryzyka powodziowego, wyko-
nanie map zagrożenia powodziowego, map ryzyka
powodziowego, budowa systemów informatycznych
1210
do gromadzenia, zarządzania i udostępniania infor-
macji – 190 mln zł,
5) opracowanie planów zarządzania ryzykiem po-
wodziowym ok. 20 mln zł,
6) powołanie państwowej służby do spraw bezpie-
czeństwa budowli piętrzących – 24 mln zł.
Powyższe koszty rozkładają się na kilka lat reali-
zacji, zdecydowana większość na lata 2011–2014 oraz
niewielka część na rok 2010 i 2015–2016.
Zakładając, iż pozyskane zostaną środki w ra-
mach Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospo-
darka” w wysokości 240 mln zł oraz z NFOŚiGW
w wysokości 60 mln zł, ze środków budżetu państwa
planuje się finansowanie działań związanych ze
wzmocnieniem instytucjonalnym, przygotowaniem
planu zarządzania ryzykiem powodziowym oraz po-
wołaniem państwowej służby do spraw bezpieczeń-
stwa budowli piętrzących o łącznym koszcie 62 mln
zł (lata 2011–2016).
Ujęte w powyższym zestawieniu kwoty na pozy-
skanie informacji przestrzennych dla geodezyjnych
rejestrów referencyjnych Bazy Danych Obiektów To-
pograficznych (BDOT) oraz Numerycznego Modelu
Terenu (NMT) o koszcie 110 mln zł nie są bezpośred-
nim kosztem wynikającym z przedmiotowej noweli-
zacji ustawy Prawo wodne, lecz wynikają z realizacji
zadań związanych z budową infrastruktury informa-
cji przestrzennej określonej m.in. ustawą z dnia 4 mar-
ca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej.
Zadanie to jest przypisane do wykonania Głównemu
Urzędowi Geodezji i Kartografii, który jest jednym
z beneficjentów wykazywanego projektu „Informa-
tyczny system osłony kraju przed nadzwyczajnymi
zagrożeniami” finansowanego z Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie skrócenia procedur
administracyjnych dotyczących udostępniania
złóż kopalin piasku i kamienia na obszarach
objętych powierzchniowymi formami ochrony
przyrody (parki krajobrazowe,
obszary chronionego krajobrazu,
Natura 2000) (17640)
Odpowiadając na pismo z dnia 16 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17640, dotyczące interpelacji posła
Tomasza Kuleszy w sprawie skrócenia procedur ad-
ministracyjnych w przedmiocie udostępniania złóż
kopalin piasku i kamienia na obszarach objętych po-
wierzchniowymi formami ochrony przyrody, przeka-
zuję następujące stanowisko.
Zgodnie z ustawą o ochronie przyrody zmniejsze-
nie obszaru parku krajobrazowego jest możliwe
w przypadku bezpowrotnej utraty wartości przyrod-
niczych, historycznych i kulturowych oraz walorów
krajobrazowych na obszarach projektowanych do wy-
łączenia spod ochrony. Podobnie, zmiana granic ob-
szaru chronionego krajobrazu jest możliwa z powodu
bezpowrotnej utraty wyróżniającego się krajobrazu
o zróżnicowanych ekosystemach i możliwości zaspo-
kajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczyn-
kiem. Spełnienie powyższych przesłanek przez ob-
szary zlokalizowane w granicach ww. form ochrony
przyrody przesądza o możliwości ich wyłączenia
z obszaru parku krajobrazowego bądź obszaru chro-
nionego krajobrazu.
Nawiązując do kwestii weryfikacji zakazów obo-
wiązujących w parkach krajobrazowych i obszarach
chronionego krajobrazu pod kątem możliwości ich
zniesienia, należy podkreślić, iż w odróżnieniu do
regulacji dotyczących parku narodowego czy rezer-
watu przyrody w parku krajobrazowym oraz obsza-
rze chronionego krajobrazu nie obowiązują zakazy
wynikające bezpośrednio z przepisów ustawy o ochro-
nie przyrody. Sejmik województwa decyduje w akcie
prawa miejscowego, które z zakazów, wskazanych
w art. 17 ust. 1 oraz art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie
przyrody, oraz w jakim zakresie będą obowiązywały
na ww. obszarach. Ograniczenia, wprowadzone w związ-
ku z funkcjonowaniem omawianych obszarów chro-
nionych, wynikać muszą z potrzeb ich ochrony oraz
powinny być niezbędne dla zapewnienia właściwego
stanu ochrony poszczególnych składników środowi-
ska przyrodniczego. Jednocześnie należy zauważyć,
że przepisy art. 17 ust. 1 oraz art. 24 ust. 1 nie sta-
nowią literalnie niezmiennego katalogu zakazów,
które na obszarze parku krajobrazowego czy obszaru
chronionego krajobrazu mogą być wprowadzane, wy-
znaczają zaś „górną granicę” ograniczeń. Powyższe
należy interpretować jako brak możliwości ustana-
wiania dodatkowych zakazów, niż te wskazane
w ustawie o ochronie przyrody, przy jednoczesnej
możliwości uszczegóławiania oraz łagodzenia zaka-
zów ujętych w cytowanej ustawie. Modyfikacje ogra-
niczeń dokonywane mogą być jednak wyłącznie
w granicach danego zakazu (jeżeli istnienie takiej re-
gulacji jest wystarczające dla ochrony danego parku
krajobrazowego/obszaru chronionego krajobrazu).
Reasumując, sejmiki wojewódzkie, wydając uchwa-
ły w sprawie parków krajobrazowych i obszarów
chronionego krajobrazu, biorąc pod uwagę uwarun-
kowania społeczno-gospodarcze w danym regionie,
godząc potrzebę zapewnienia realnej ochrony cen-
nych pod względem przyrodniczym obszarów z ko-
niecznością umożliwienia zrównoważonego rozwoju
regionu, decydują o tym, jakie oraz na jakiej części
zakazy wprowadzić, a także jak je zmodyfikować

w granicach dopuszczonych prawem – uwzględniw-
szy uwarunkowania lokalne. Zgodnie z art. 16 ust. 4
i art. 23 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody projekty
uchwał sejmików województw w sprawie parków kra-
jobrazowych i obszarów chronionego krajobrazu są
uzgadniane z regionalnym dyrektorem ochrony śro-
dowiska. Dodatkowo, projekty uchwał w sprawie par-
ków krajobrazowych wymagają uzgodnienia z wła-
ściwymi miejscowo radami gmin, zaś w sprawie ob-
szarów chronionego krajobrazu – zaopiniowania
przez rady gmin.
W związku z powyższym, w obecnym stanie praw-
nym nie istnieje możliwość uproszczenia procedur
związanych z wyłączeniem niektórych terenów z ob-
szarów położonych w granicach parków krajobrazo-
wych i obszarów chronionego krajobrazu.
Biorąc pod uwagę obszary wchodzące w skład eu-
ropejskiej sieci ekologicznej Natura 2000, pragnę
podkreślić, że obszary mające znaczenie dla Wspól-
noty, przekazane do Komisji Europejskiej w latach
poprzednich, spełniają kryteria z załącznika III dy-
rektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzi-
kiej fauny i flory (tzw. dyrektywa siedliskowa), nato-
miast jedynym branym przez KE kryterium wyzna-
czania obszarów Natura 2000 lub zmiany ich granic
jest kryterium naukowe, a przyczyny społeczno-eko-
nomiczne nie mogą być podstawą do takich działań.
Stanowisko KE w tej kwestii jest poparte orzecznic-
twem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(orzeczenie TSWE z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie
C-3/96/Komisja WE p. Holandii, Zb. Orz. Z 1998 r.
str. I-03031, pkt 70, sprawy c-157/89 Komisja p. Wło-
chom oraz C-60/05 WWF Italia i inni Zb. Orz. 2006 r.
str. I-5083, pkt 27).
Proces skorygowania in minus obszaru zatwier-
dzonego decyzją Komisji jest długotrwały (około
2 lat), a jego rozpoczęcie nie daje gwarancji faktycznej
korekty. Pomniejszenie takiego obszaru może być
spowodowane w zasadzie jedynie tzw. pierwotnym
błędem naukowym bądź zmianami w środowisku,
które nie są w żaden sposób spowodowane działalno-
ścią człowieka i nie dało ich się uniknąć. W obu przy-
padkach należy przedstawić wszelką możliwą doku-
mentację naukową, fotograficzną itp. Należy przy
tym pamiętać, że granice obszarów Natura 2000
obejmują tereny zapewniające zarówno właściwą
ochronę występującym na nich siedliskom przyrod-
niczym i gatunkom roślin i zwierząt, jak też integral-
ność obszaru. Oznacza to, że w większości przypad-
ków granice obszarów nie są jednocześnie granicami
siedlisk przyrodniczych czy stanowisk gatunków, ale
obejmują tereny przyległe, pozwalające na stworzenie
strefy buforowej, tak aby należycie zabezpieczyć wa-
lory przyrodnicze. Ponadto granice obszarów Natura
2000 muszą być łatwe do rozpoznania w terenie, czy-
li powinny biec po elementach identyfikowalnych,
takich jak np. drogi czy granica lasu. W praktyce
oznacza to, że w obszarze Natura 2000 mogą znaleźć
1211
się grunty, na których nie są zlokalizowane siedliska
przyrodnicze bądź gatunki roślin i zwierząt.
Ponadto, uprzejmie informuję, iż w przeciwień-
stwie do innych obszarowych form ochrony przyrody
w przypadku obszarów Natura 2000 nie wskazano
ustawowo jednolitego katalogu zakazów. Zgodnie
z art. 33 ustawy o ochronie przyrody zabrania się
jednak, z zastrzeżeniem art. 34 ww. ustawy, podej-
mowania działań mogących, osobno lub w połączeniu
z innymi działaniami, znacząco negatywnie oddzia-
ływać na cele ochrony obszaru Natura 2000, w tym
w szczególności:
1) pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub sie-
dlisk gatunków roślin i zwierząt, dla których ochro-
ny wyznaczono obszar Natura 2000 lub
2) wpłynąć negatywnie na gatunki, dla któ-
rych ochrony został wyznaczony obszar Natura
2000, lub
3) pogorszyć integralność obszaru Natura 2000
lub jego powiązania z innymi obszarami.
Projekty polityk, strategii, planów i programów
oraz zmian do takich dokumentów, a także planowa-
ne przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziały-
wać na obszar Natura 2000 (a więc nie tylko te zlo-
kalizowane w granicach obszarów Natura 2000),
a które nie są bezpośrednio związane z ochroną ob-
szaru Natura 2000 lub nie wynikają z tej ochrony,
wymagają przeprowadzenia odpowiedniej oceny od-
działywania na zasadach określonych w ustawie
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-
ływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze
zm.). W zależności od kwalifikacji przedsięwzięcia
ocena ta odbywać się może w ramach oceny oddzia-
ływania przedsięwzięcia na środowisko, kończącej się
wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach (dotyczy to przedsięwzięć mogących zawsze
znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na
środowisko – tzw. I i II grupa), albo w ramach oceny
oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura
2000 (dotyczy pozostałych przedsięwzięć wymagają-
cych uzyskania jakiejkolwiek decyzji inwestycyjnej,
np. decyzji o warunkach zabudowy) – wówczas ocena
ta odbywa się w ramach postępowania przed wyda-
niem decyzji inwestycyjnej. Przy czym obowiązek
przeprowadzenia takiej oceny musi być nałożony
w drodze postanowienia przez właściwego regional-
nego dyrektora ochrony środowiska.
Należy podkreślić, że przepisy dotyczące ocen od-
działywana na środowisko oraz przepisy dotyczące
ochrony obszarów Natura 2000 stanowią implemen-
tację prawa wspólnotowego. Dlatego w odniesieniu
do przepisów prawa polskiego o postępowaniu w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko (tak przed-
sięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środo-
wisko, jak i na obszary Natura 2000) niezbędne jest
zapewnienie nie tylko ich formalnej zgodności z dy-
rektywą Rady z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie
oceny wpływu wywieranego przez niektóre przedsię-
1212
wzięcia publiczne i prywatne na środowisko 85/337/
EWG i dyrektywą siedliskową, ale także takie ich
stosowanie i interpretacja, które zapewnią prak-
tyczną i skuteczną realizację celów obu dyrektyw
(art. 249 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Eu-
ropejską).
W związku z powyższym w aktualnym stanie
prawnym nie istnieje możliwość skrócenia lub uprosz-
czenia procedur związanych z wyłączeniem niektó-
rych obszarów z obszarów wchodzących w skład sie-
ci Natura 2000, jak również skrócenia lub uproszcze-
nia innych procedur związanych z realizacją i eks-
ploatacją przedsięwzięć w kontekście określania ich
wpływu na obszary Natura 2000.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Wiesława Suchowiejko
w sprawie tańców narodowych (17641)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do in-
terpelacji pana posła Wiesława Suchowiejki (nr pi-
sma: SPS-023-17641/10) w sprawie tańców narodo-
wych, uprzejmie proszę o przyjęcie następującej in-
formacji.
Taniec narodowy będący wytworem kultury lu-
dowej stanowi ważny element polskiego dziedzic-
twa narodowego. Świadczy bowiem o przynależno-
ści kulturowej oraz decyduje o naszej odrębności
etnicznej.
Kultura ludowa jest już kategorią historyczną, nie
oznacza to jednak, iż nie ma jej reliktów i pozostało-
ści w postaci kultur regionalnych. Sztuka ludowa
i folklor należą bowiem do najbardziej charaktery-
stycznych emblematów kojarzonych z polskim dzie-
dzictwem kulturowym, odgrywając nadal unikalną
rolę jako żywe zjawiska kultury ludowej. Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, doceniając
wartość, znaczenie i bogactwo polskiego dziedzictwa
kulturowego, w tym tańca narodowego, wspiera, pro-
muje i przyczynia się do ochrony najcenniejszych
wartości kultury tradycyjnej. Podstawowym instru-
mentem ministra w sprawowaniu mecenatu nad
dziedzictwem kultury ludowej i tradycjami regional-
nymi jest program pn. „Dziedzictwo kulturowe”,
priorytet 3.: Kultura ludowa. Ze względu na swoją
specyfikę i zakres tematyczny obejmuje on różne ro-
dzaje zadań umożliwiających przekaz, zachowanie
i kultywowanie tradycji, a mianowicie: dokumento-
wanie, badanie wartościowych zjawisk kultury ludo-
wej, konkursy, festiwale sztuki, zakup obiektów oraz
kolekcji dzieł sztuki, warsztaty, kursy, szkolenia oraz
programy edukacyjne skierowane do dzieci i młodzie-
ży oraz osób dorosłych. Program dotyczy zadań
z różnych dziedzin sztuki, w tym również z zakresu
tańca ludowego i ściśle z nim związanego tańca na-
rodowego.
W latach 2005–2009 MKiDN dofinansowało naj-
ciekawsze projekty zgłoszone do powyższego progra-
mu, związane z kultywowaniem i popularyzacją tań-
ców narodowych. Należą do nich m.in.: IX Ogólno-
polski Festiwal Zespołów Folklorystycznych im.
M. Kosińskiego – Puławy, Ogólnopolski Konkurs
Tradycyjnego Tańca Ludowego w Rzeszowie, Mi-
strzostwa Polski w Tańcach Polskich – Mazur w Wie-
liszewie, Ogólnopolskie Spotkania Folklorystyczne
„O łowicki pasiak”, Ogólnopolskie Dni Kultury Kur-
piowskiej w Nowogrodzie, Tabor Domu Tańca, Ko-
rzenie – Roztańczone mazowieckie dechy, Akademia
Obrotów, Tydzień Kultury Beskidzkiej, Dokumenta-
cja Tańców Regionu Podkarpacia, „Roztańczona
szkoła – dziedzictwo kulturowe w regionie” – warsz-
taty szkoleniowe dla nauczycieli, Wesele Kurpiowskie
– festiwal folklorystyczny, „Wesele mogilańskie – kra-
kowiacy zachodni – tworzenie źródeł tekstowych
i fonicznych”, Opracowanie i upowszechnianie za-
wartości archiwum Oskara Kolberga – kontynuacja.
MKiDN dofinansowało także wydanie unikatowego
leksykonu pt. „Taniec w polskiej tradycji” autorstwa
Grażyny Władysławy Dąbrowskiej, najważniejszej
publikacji w tym zakresie, jaka ukazała się w okresie
ostatnich kilkudziesięciu lat. Wydawnictwo to było
poprzedzone wieloletnimi badaniami i opracowywa-
niem materiałów źródłowych, których przygotowanie
również wsparło finansowo ministerstwo kultury.
Jednocześnie informuję, że w roku 2010 w progra-
mach ministra zostały wprowadzone zmiany w pro-
cedurze selekcji wniosków wynikające z postulatów
zgłoszonych na kongresie kultury. Zwiększona zosta-
ła rola ekspertów zewnętrznych na etapie oceny me-
rytorycznych i społecznych walorów zgłoszonych pro-
jektów. Z uwagi na konkursowy charakter procedury
rozpatrywania wniosków część przedsięwzięć nie
uzyskała wymaganej do dofinansowania ilości punk-
tów. Wśród nich znalazły się nielicznie zgłoszone
wnioski o tematyce tanecznej. Dla przykładu, w roku
bieżącym w ramach programu „Wydarzenia arty-
styczne”, priorytet: Teatr i taniec, zgłoszony został
tylko jeden wniosek dotyczący tańców narodowych,
który nie uzyskał uznania niezależnych ekspertów.
Znaczące wsparcie ze strony MKiDN w 2010 r.
otrzymał m.in. projekt, którego wnioskodawcą jest
Stowarzyszenie „Dom Tańca” w Warszawie, pn. „Ma-
zurek – Reaktywacja” realizowany w ramach obcho-
dów Roku Fryderyka Chopina 2010. Składają się na
niego zarówno cykl kilkudziesięciu koncertów, jak
i warsztaty taneczne, muzyczne, spektakle, filmy,
prelekcje oraz zabawy taneczne, których celem jest
szeroka popularyzacja polskiej muzyki i tańca.
Na uwagę zasługuje również tegoroczna inicjaty-
wa podjęta przez Wojewódzki Dom Kultury w Kiel-

cach, dotycząca współpracy ekspertów w dziedzinie
promocji dziedzictwa kulturowego, zwłaszcza tańców
i muzyki ludowej oraz ich współczesnego wykorzysta-
nia w edukacji artystycznej dzieci i młodzieży, pn.
„Tańce ludowe dawniej i dziś. Wymiana kulturalna
i współpraca ekspertów w dziedzinie tańca i muzyki
ludowej Polski i Norwegii”. Projekt ten jest finanso-
wany za pośrednictwem MKiDN z Funduszu Wymia-
ny Kulturalnej Mechanizmu Finansowego EOG oraz
Norweskiego Mechanizmu Finansowego.
Ponadto informuję, że w naszym kraju działają
amatorskie zespoły prezentujące i popularyzujące
różne formy scenicznej stylizacji folkloru, posiadają-
ce w swoim podstawowym repertuarze tańce naro-
dowe. Funkcjonują one przede wszystkim przy do-
mach i ośrodkach kultury bądź organizacjach poza-
rządowych. Niezwykle istotne w ich prowadzeniu jest
profesjonalne wykształcenie kadry instruktorskiej.
Przygotowanie instruktorów do pracy z zespołami
m.in. w zakresie tańców narodowych najczęściej od-
bywa się w ramach instruktorskich kursów kwalifi-
kacyjnych. Nadzór merytoryczno-organizacyjny nad
ich realizacją sprawuje Narodowe Centrum Kultury,
instytucja podległa Ministerstwu Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego. Inspirującą rolę dla powyższych
zespołów pełnią przeglądy i festiwale folklorystyczne.
Najważniejsze z nich są wspierane finansowo i mery-
torycznie przez MKiDN. Działalność artystyczna ze-
społów jest wyróżniana przez resort kultury poprzez
przyznawanie im nagród okolicznościowych, odzna-
czeń resortowych, a także najbardziej prestiżowych
w dziedzinie kultury ludowej nagród im. Oskara Kol-
berga.
Pragnę również zaznaczyć, że ministerstwo kul-
tury z uwagą przygląda się funkcjonowaniu wszyst-
kich instytucji kultury działających w obszarach mu-
zyki, tańca, baletu i teatru, dla których jest organi-
zatorem lub współorganizatorem. Troska o rozwój,
w tym rozwój tańca, należy do ważnych zadań resor-
tu. Ostatnimi działaniami, które to potwierdzają, są:
wyodrębnienie w strukturze Teatru Wielkiego – Ope-
ry Narodowej Polskiego Baletu Narodowego oraz pra-
ce nad powołaniem Instytutu Muzyki i Tańca, który
w swoich założeniach będzie zajmował się tańcem
artystycznym. W takim rozumieniu tańce narodowe,
będące częścią dziedzictwa kulturowego kraju, także
stanowią przedmiot przyszłych działań instytutu.
Niemniej jednak układanie planów artystycznych
wspomnianych instytucji i ich działalność meryto-
ryczna pozostaje wyłącznie w gestii dyrektorów in-
stytucji. Resort kultury nie narzuca kierunków pe-
netracji artystycznych danych dziedzin.
Nie sposób nie zgodzić się z tezą, że tańce naro-
dowe, o których mowa, to pewna jakość historyczna,
która eksplorowana powinna być bardziej w wymia-
rze edukacyjnym i reedukacyjnym niż artystycznym.
Dlatego też tak ważne miejsce taniec narodowy zaj-
muje w programach szkół artystycznych – podstawo-
wych, średnich oraz wyższych muzycznych, a także
1213
baletowych, nad którymi minister kultury i dziedzic-
twa narodowego sprawuje nadzór.
Wyrażam nadzieję, że pan poseł Wiesław Sucho-
wiejko przyjmie powyższe wyjaśnienia.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Warzechy
w sprawie problemów polskiego pszczelarstwa
(17642)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana Jana Warzechy, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, w sprawie problemów polskiego pszczelar-
stwa, przekazaną przy piśmie z dnia 16 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17642/10, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Ad 1. Czy rząd planuje podjąć działania w celu
wycofania niektórych środków chemicznych działa-
jących systemicznie i powodujących tak duże straty
dla pszczelarzy?
W ostatnim roku do Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi w powyższej sprawie wpłynął szereg zapy-
tań i interpelacji poselskich. Zastrzeżenia dotyczyły
środków ochrony roślin zawierających substancje ak-
tywne z grupy neonikotynoidów, takie jak imidachlo-
pryd, chlotianidyna, tiametoksam. Celem wyjaśnie-
nia zaistniałych podejrzeń ministerstwo prowadziło
szereg konsultacji z instytutami naukowymi i uczel-
niami wyższymi (m.in. z Oddziałem Pszczelnictwa
w Puławach Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa,
Szkołą Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warsza-
wie, Instytutem Ochrony Roślin w Poznaniu, Insty-
tutem Ochrony Środowiska w Warszawie), służbami
kontrolnymi ministra rolnictwa i rozwoju wsi (Pań-
stwową Inspekcją Ochrony Roślin i Nasiennictwa,
Inspekcją Weterynaryjną), jak również innymi urzę-
dami właściwymi ds. rejestracji środków ochrony
roślin w Niemczech, Francji oraz we Włoszech (Fe-
deralnym Urzędem ds. Bezpieczeństwa Konsumen-
tów i Bezpieczeństwa Żywności BVL – Bundesamt
fur Verbraucherschutz und Lebensmittelsicherheit;
Francuską Agencją Bezpieczeństwa Żywności AF-
FSA, Ministerstwem Pracy, Zdrowia i Polityki Spo-
łecznej Republiki Włoskiej). Uzyskane informacje
oraz opinie naukowe w świetle obecnej wiedzy nauko-
wej i technicznej nie potwierdzają jednoznacznie ne-
1214
gatywnego wpływu substancji aktywnych o działa-
niu systemicznym z grupy neonikotynoidów na zdro-
wotność rodzin pszczelich. Niemniej jednak sprawa
potencjalnego negatywnego ich wpływu jest w dal-
szym ciągu monitorowana i w przypadku potwier-
dzenia ww. podejrzeń zostaną podjęte odpowiednie
działania w odniesieniu do środków dopuszczonych
do obrotu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
Ad 2. Czy dla ochrony polskiego pszczelarstwa
planowane są zwiększone kontrole celne na granicy
państwa?
W ramach sprawowanej kontroli celnej Służba
Celna nie odnotowała nieprawidłowości związanych
z przywozem miodu na terytorium RP, w tym nie
zostały stwierdzone fakty jego przemytu. Również
kontrole prowadzone wewnątrz kraju (na bazarach,
drogach itp.) nie wykazały nieprawidłowości w tej
kwestii. W związku z tym nie występują w chwili
obecnej przesłanki do wzmożenia kontroli w tym za-
kresie.
Propozycja zwiększenia kontroli służb celnych
w imporcie miodu byłaby uzasadniona tylko w obli-
czu występowania nieprawidłowości czy wręcz dzia-
łań niezgodnych z prawem w imporcie tego produktu.
Gdyby miały one miejsce – zwłaszcza przestępstwa
celne – należałoby przede wszystkim zgłosić je wła-
ściwym organom ścigania oraz ewentualnie Mini-
sterstwu Finansów, które jest odpowiedzialne za
Służbę Celną.
Jeśli chodzi o poziom ochrony celnej rynku
w imporcie miodu z Ukrainy i Chin, należy zwrócić
uwagę, że w wyniku akcesji do Unii Europejskiej
Polska przyjęła Wspólną Taryfą Celną UE z dniem
1 maja 2004 r., co oznacza, że w imporcie produktów
pochodzących z krajów trzecich wszystkie kraje
członkowskie UE, w tym Polska, stosują te same
stawki celne. Unijna stawka celna KNU w imporcie
miodu, m.in. z Ukrainy i Chin, wynosi obecnie
17,30% ad valorem.
Według danych Służby Celnej Skala przywozu miodu
z Chin i Ukrainy wyniosła w roku 2009 4 334 680 kg,
a do 15 sierpnia 2010 r. – 1 185 510 kg.
Odnośnie do perspektyw ewentualnego obniżenia
stawki celnej UE w imporcie miodu z ww. krajów, np.
na skutek zakończenia porozumieniem toczących się
negocjacji Rundy Doha w Światowej Organizacji
Handlu (WTO) lub – w przypadku Ukrainy – nego-
cjacji dwustronnych UE – Ukraina w sprawie zawar-
cia umowy ustanawiającej strefę wolnego handlu,
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi stale zwraca
uwagę na konieczność uwzględnienia wrażliwości
sektora miodu w negocjacjach handlowych. Jako
przykład tych starań można podać fakt, że to właśnie
w wyniku interwencji Polski, na wniosek Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisja Europejska
uwzględniła miód w zakresie towarów zgłoszonych
przez UE podczas negocjacji WTO DDA w 2008 r.
w ramach dyskusji nad listą produktów, z których
członkowie WTO będą mogli w przyszłości wybierać
tzw. produkty wrażliwe. Oznacza to, że dzięki stara-
niom ministerstwa istnieje możliwość, aby w przy-
szłości UE zakwalifikowała w WTO DDA miód do
swojej listy towarów wrażliwych, dla których reduk-
cja ochrony celnej ma być mniejsza niż dla pozosta-
łych towarów rolnych. Dyskusja na temat unijnej li-
sty towarów wrażliwych jeszcze się nie rozpoczęła,
m.in. ze względu na obecny impas w negocjacjach
Rundy Doha.
Ad 3. Jakie są perspektywy dofinansowania na-
szego pszczelarstwa z Unii?
W ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013) przewi-
dziane jest wsparcie finansowe działalności rolniczej,
w tym pszczelarskiej.
W działaniu: Modernizacja gospodarstw rolnych
o pomoc mogą ubiegać się osoby fizyczne, osoby praw-
ne, wspólnicy spółek cywilnych oraz spółki osobowe
w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, prowa-
dzące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dzia-
łalność rolniczą, z wyłączeniem chowu i hodowli ryb.
Podstawowym warunkiem ubiegania się o pomoc
w ramach ww. działania jest posiadanie gospodar-
stwa rolnego o powierzchni co najmniej 1 ha użytków
rolnych lub nieruchomości służącej do prowadzenia
produkcji w zakresie działów specjalnych produkcji
rolnej w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników (działem specjalnym jest pasieka
powyżej 80 rodzin), przy czym wielkość ekonomiczna
prowadzonego gospodarstwa powinna wynosić co
najmniej 4 ESU (europejska jednostka wielkości eko-
nomicznej). Pomoc w ramach ww. działania polega
na refundacji 40–60% kosztów kwalifikowalnych in-
westycji, która przyczyni się do poprawy ogólnych
wyników gospodarstwa, nie ma charakteru odtwo-
rzeniowego i jest ekonomicznie uzasadniona. Benefi-
cjenci, którzy w dniu złożenia wniosku o przyznanie
pomocy nie ukończyli 40. roku życia (młodzi rolnicy)
lub realizują operację na obszarach o niekorzyst-
nych warunkach gospodarowania (ONW), obsza-
rach Natura 2000 albo obszarach związanych z wdra-
żaniem Ramowej Dyrektywy Wodnej, otrzymują
refundację 50% poniesionych kosztów kwalifikowal-
nych, tj. o 10 punktów procentowych więcej niż po-
zostali beneficjenci. Jeśli beneficjentem działania jest
młody rolnik i operacja będzie realizowana na obsza-
rach ONW, obszarach Natura 2000 albo obszarach
związanych z wdrażaniem Ramowej Dyrektywy Wod-
nej, może on otrzymać refundację w wysokości 60%
kosztów kwalifikowalnych. Do kosztów kwalifikowal-
nych zalicza się koszty budowy, przebudowy, remon-
tu połączonego z modernizacją budynków lub budow-
li wykorzystywanych do produkcji rolnej, zakupu
maszyn, urządzeń, wyposażenia do produkcji rolnej,
zakładania, wyposażenia sadów lub plantacji wielo-
letnich, budowy albo zakupu elementów infrastruk-
tury technicznej wpływających bezpośrednio na wa-
runki prowadzenia działalności rolniczej.
Pomoc ma formę refundacji części kosztów kwa-
lifikowalnych operacji (części poniesionych kosztów
realizacji inwestycji). Maksymalna wysokość pomocy

udzielonej jednemu beneficjentowi i na jedno gospo-
darstwo rolne w ramach działania, w okresie reali-
zacji PROW na lata 2007–2013, nie może przekroczyć
300 000 zł.
Przedmiotowe działanie zostało uregulowane roz-
porządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Modernizacja gospodarstw rol-
nych, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 193, poz. 1397,
z późn. zm.).
Natomiast założeniem działania: Różnicowanie
w kierunku działalności nierolniczej jest tworzenie
warunków dla zrównoważonego rozwoju społeczno-
-gospodarczego obszarów wiejskich przez udzielanie
pomocy na podejmowanie lub rozwijanie przez rolni-
ków, domowników i małżonków rolników działalno-
ści nierolniczej w zakresie produkcji lub usług. Róż-
nicowanie działalności rolniczej w kierunku działal-
ności nierolniczej ma przyczyniać się do tworzenia
pozarolniczych źródeł dochodów w gospodarstwach,
a także do powstawania miejsc pracy poza rolnic-
twem na obszarach wiejskich.
Beneficjentami działania są osoby fizyczne, któ-
rych podstawową aktywnością zawodową oraz źró-
dłem utrzymania jest działalność rolnicza i które
w związku z tym podlegają w pełnym zakresie ubez-
pieczeniu na podstawie przepisów ustawy o ubezpie-
czeniu społecznym rolników oraz uzyskują płatności
bezpośrednie.
Maksymalna wysokość pomocy udzielonej jedne-
mu beneficjentowi, w okresie realizacji PROW 2007–
–2013, nie może przekroczyć 100 000 zł, przy czym
poziom pomocy wynosi maksymalnie 50% kosztów
kwalifikowalnych operacji. Operacje, w ramach któ-
rych udzielana jest pomoc, muszą mieć charakter
inwestycyjny.
Do kosztów kwalifikowalnych zalicza się koszty:
— budowy lub modernizacji obiektów budowla-
nych,
— zakupu maszyn, urządzeń, narzędzi, wyposa-
żenia i sprzętu,
— zakupu środków transportu, z wyłączeniem
zakupu samochodów osobowych przeznaczonych do
przewozu mniej niż 8 osób łącznie z kierowcą (wyso-
kość tego kosztu kwalifikowalnego uzależniona jest
od wysokości pozostałych inwestycyjnych kosztów
kwalifikowalnych),
— ogólne, bezpośrednio związane z przygotowa-
niem i realizacją operacji.
Szczegółowe warunki dotyczące przyznawania
wsparcia w ramach tego działania zawarte zostały
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Różnicowanie w kierunku
działalności nierolniczej, objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 200, poz. 1442, z późn. zm.).
1215
Celem działania: Tworzenie i rozwój mikroprzed-
siębiorstw jest wzrost konkurencyjności gospodarczej
obszarów wiejskich, rozwój przedsiębiorczości i ryn-
ku pracy, a w konsekwencji wzrost zatrudnienia na
obszarach wiejskich.
Beneficjentami przedmiotowego działania są oso-
by fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne
nieposiadające osobowości prawnej, podejmujący lub
prowadzący działalność gospodarczą we własnym
imieniu jako mikroprzedsiębiorcy. Zgodnie ze wspól-
notową definicją małych i średnich przedsiębiorstw
(MŚP) za mikroprzedsiębiorstwo uznaje się przedsię-
biorstwo prowadzące działalność gospodarczą bez
względu na jego formę prawną, zatrudniające poniżej
10 osób i mające roczny obrót nieprzekraczający rów-
nowartości w złotych 2 mln euro. Ze względu na cel
działania (tworzenie miejsc pracy) zróżnicowano wy-
sokość dofinansowania, uzależniając ją od liczby utwo-
rzonych miejsc pracy. Pomoc ma formę zwrotu części
kosztów kwalifikowalnych operacji. Wysokość pomo-
cy przyznanej na realizację operacji nie może prze-
kroczyć:
1) 100 000 zł – jeżeli ekonomiczny plan operacji
przewiduje utworzenie co najmniej 1 miejsce i mniej
niż 2 miejsca pracy w przeliczeniu na pełne etaty
średnioroczne i jest to uzasadnione zakresem rzeczo-
wym operacji;
2) 200 000 zł – jeżeli ekonomiczny plan operacji
przewiduje utworzenie co najmniej 2 miejsc i mniej
niż 3 miejsca pracy w przeliczeniu na pełne etaty
średnioroczne i jest to uzasadnione zakresem rzeczo-
wym operacji;
3) 300 000 zł – jeżeli ekonomiczny plan operacji
przewiduje utworzenie co najmniej 3 miejsc pracy
w przeliczeniu na pełne etaty średnioroczne i jest to
uzasadnione zakresem rzeczowym operacji.
Maksymalna wysokość pomocy udzielonej jedne-
mu beneficjentowi, w okresie realizacji programu, nie
może przekroczyć 300 000 zł.
Do kosztów kwalifikowalnych zalicza się koszty:
— budowy lub modernizacji obiektów budowla-
nych,
— zakupu maszyn, urządzeń, narzędzi, wyposa-
żenia i sprzętu,
— zakupu środków transportu, z wyłączeniem
zakupu samochodów osobowych przeznaczonych do
przewozu mniej niż 8 osób łącznie z kierowcą (wyso-
kość tego kosztu kwalifikowalnego uzależniona jest
od wysokości pozostałych inwestycyjnych kosztów
kwalifikowalnych),
— ogólne, bezpośrednio związane z przygotowa-
niem i realizacją operacji.
Szczegółowe warunki dotyczące przyznawania
wsparcia w ramach tego działania zawarte zostały
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania oraz wypłaty pomocy
finansowej w ramach działania: Tworzenie i rozwój
mikroprzedsiębiorstw, objętego Programem Rozwoju
1216
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 139, poz. 883, z późn. zm.).
Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia
22 października 2007 r. ustanawiające wspólną or-
ganizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe
dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporzą-
dzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku;
Dz. Urz. UE L 299 z 16.11.2007, str. 1, z późn. zm.)
stwarza możliwość państwom członkowskim opraco-
wywania 3-letnich programów pszczelarskich współ-
finansowanych w 50% z budżetu Unii Europejskiej.
Od 2004 r. Polska korzysta z tej możliwości. W dniu
13 kwietnia 2010 r. przekazany został do Komisji Eu-
ropejskiej „Krajowy program wsparcia pszczelarstwa
w Polsce na lata 2010/11; 2011/12; 2012/13” (KPW).
Celem programu jest poprawa warunków produkcji
i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich
w Polsce, a będzie on realizowany w ramach nastę-
pujących środków wsparcia:
— pomoc techniczna skierowana do pszczelarzy
i grup pszczelarzy (I),
— zwalczanie warrozy (II),
— racjonalizacja sezonowego przenoszenia uli (III),
— środki wspierające laboratoria przeprowadza-
jące analizy dotyczące fizyko-chemicznych właściwo-
ści miodu (IV),
— środki mające na celu wsparcie zasiedlania uli
w Unii Europejskiej (V),
— współpraca z wyspecjalizowanymi organami
w zakresie wdrażania stosowanych programów na-
ukowo-badawczych w dziedzinie pszczelarstwa i pro-
duktów pszczelich (VI).
Pomoc finansowa w ramach programu kierowana
będzie do branży pszczelarskiej, gdzie końcowymi
odbiorcami wsparcia będą głównie gospodarstwa pa-
sieczne, posiadające weterynaryjny numer identyfi-
kacyjny lub wpisane do rejestru prowadzonego przez
powiatowego lekarza weterynarii. O refundację środ-
ków finansowych będą się mogły ubiegać związki
pszczelarskie, stowarzyszenia pszczelarzy, zrzesze-
nia pszczelarzy, grupy producentów rolnych – w za-
kresie działalności pszczelarskiej – oraz spółdzielnie
pszczelarskie. Ponadto o refundację środków finan-
sowych w ramach VI środka wsparcia będą się mogły
ubiegać również jednostki badawczo-rozwojowe zaj-
mujące się tematyką pszczelarską. W poszczególnych
środkach wsparcia będą refundowane poniesione
koszty netto (bez podatku VAT).
Pomoc techniczna skierowana do pszczelarzy
i grup pszczelarzy
W obszarze tego środka wsparcia zaplanowano
100% refundacji kosztów szkoleń, kursów i konferen-
cji. Przewiduje się wspieranie szkoleń zarówno przy-
gotowujących uczestników do egzaminu na tytuł za-
wodowy lub mistrza w zawodzie pszczelarz, jak rów-
nież o tematyce ogólnej z zakresu pszczelarstwa.
W celu poprawy wydajności produkcji pasiecznej oraz
poprawy jakości pozyskiwanych produktów pszcze-
lich przewiduje się częściową refundację kosztów za-
kupu nowego sprzętu pszczelarskiego, nie więcej niż
60% ceny jednostkowej netto. Zakłada się, że plano-
wane działanie wzmocni procesy modernizacyjne go-
spodarstw pasiecznych. Pszczelarz, który jest samo-
istnym lub zależnym posiadaczem gospodarstwa,
którego wielkość ekonomiczna stanowi równowar-
tość lub więcej niż 4 ESU (mając na uwadze art. 106
rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia
22 października 2007 r., pomoc może być dostępna
dla pszczelarzy, którzy nie kwalifikują się do wspar-
cia finansowego na modernizację gospodarstw rol-
nych w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 opracowanego m.in. na pod-
stawie przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/
2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fun-
dusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich
– EFRROW), nie może korzystać ze wsparcia na za-
kup sprzętu pszczelarskiego.
Zwalczanie warrozy
Działaniem ograniczającym występowanie war-
rozy w Polsce będzie wsparcie jej zwalczania. Prze-
widuje się 100% refundacji kosztów jednostkowych
netto zakupu produktów leczniczych warrobójczych.
Refundacja kosztów zakupu tych produktów będzie
wypłacana, jeżeli ich zakup odbędzie się zgodnie
z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa.
Racjonalizacja sezonowego przenoszenia uli
Celem tego działania jest zwiększenie produkcji
miodu oraz zapewnienie zapylenia roślin na jak naj-
większym obszarze kraju. Przewiduje się częściową
refundację kosztów zakupu nowych przyczep (lawet)
samochodowych, nie więcej niż 60% ceny jednostko-
wej netto. Pszczelarz, który jest samoistnym lub za-
leżnym posiadaczem gospodarstwa, którego wielkość
ekonomiczna stanowi równowartość lub więcej niż
4 ESU, nie może korzystać ze wsparcia na zakup
przyczepy (lawety) samochodowej.
Środki wspierające laboratoria przeprowadzające
analizy dotyczące fizyko-chemicznych właściwości
miodu
W ramach tego działania będzie wspierany zakup
wyposażenia laboratoriów w nowoczesną aparaturę
do badań jakości handlowej miodu. O wsparcie mogą
się ubiegać podmioty uprawnione, w których posia-
daniu są istniejące i funkcjonujące laboratoria za-
trudniające odpowiednio wykwalifikowany personel.
Przewiduje się częściową refundację kosztów zakupu
sprzętu laboratoryjnego, nie więcej niż 60% ceny jed-
nostkowej netto. Ponadto, w celu upowszechnienia
praktyki polegającej na monitorowaniu jakości mio-
du, w ramach tego środka wsparcia zakłada się
wspieranie wykonywanych analiz tego produktu.
Przewiduje się refundację 100% ceny jednostkowej
netto analiz właściwości fizyko-chemicznych miodu
oraz analizy pyłkowej.
Środki mające na celu wsparcie zasiedlania uli
w Unii Europejskiej
W obszarze tego środka wsparcia przewiduje się
refundację nie więcej niż 70% kosztów zakupu matek
pszczelich o znanej wartości użytkowej, pakietów
 1217

oraz odkładów pszczelich z takimi matkami. Pszcze- 2. Zwalczanie

4 527 000 2 263 500 2 263 500
larz (końcowy odbiorca pomocy) w danym sezonie nie warrozy

może otrzymać więcej matek, pakietów lub odkładów 3. Racjonalizacja

pszczelich łącznie niż 50% liczby posiadanych przez sezonowego 1 509 000 754 500 754 500
przenoszenia uli
niego rodzin pszczelich.
Działania będą polegały na refundacji: 4. Środki
wspierające
— zakupu matek pszczelich nieunasienionych, laboratoria
unasienionych naturalnie bądź sztucznie ze spraw- przeprowadzające 452 700 226 350 226 350
analizy dotyczące
dzonym czerwieniem, pochodzących z linii hodowla- fizyko-chemicznych
nych pszczół, dla których prowadzone są księgi lub właściwości miodu
rejestry, z pasiek hodowlanych będących pod oceną 5. Środki mające
prowadzoną przez podmiot upoważniony przez mini- na celu wsparcie
3 319 800 1 659 900 1 659 900
stra właściwego ds. rolnictwa, zasiedlania uli
w Unii Europejskiej
— zakupu odkładów lub pakietów pszczelich z pa-
siek hodowlanych, a także z pasiek produkcyjnych, 6. Współpraca z
wyspecjalizowanymi
których posiadacze uzyskali rekomendacje związków organami w zakresie
lub zrzeszeń pszczelarzy, gwarantujące m.in., że mat- wdrażania
stosowanych
ki pszczele w pakietach i odkładach pszczelich pocho- programów 301 800 150 900 150 900
dzą z linii hodowlanych pszczół. naukowo-badawczych
w dziedzinie
Współpraca z wyspecjalizowanymi organami pszczelarstwa
w zakresie wdrażania stosowanych programów na- i produktów
pszczelich
ukowo-badawczych w dziedzinie pszczelarstwa i pro-
duktów pszczelich SUMA 15 090 000 7 545 000 7 545 000

Przewiduje się 100% refundacji kosztów wdraża-

nia rozwiązań technicznych, technologicznych bądź
innych, mających uzasadnienie w wynikach prowa-
dzonych badań, dotyczących podnoszenia efektywno-
ści działalności pszczelarskiej bądź jakości produk-
tów pszczelich. W związku z bardzo szerokim spek-
trum możliwych wdrożeń wnioski powinny zawierać
szczegółowy ich opis, który pozwoli oszacować:
— osiągalność zakładanego celu,
— potencjalne korzyści dla pszczelarstwa,
— wielkość nakładów w stosunku do potencjal-
nych korzyści.
W KPW założono, że całkowita kwota wsparcia
w okresie 2010/2011 – 2012/2013 wyniesie 15,1 mln
euro (uwzględniając 50-procentowe finansowanie
z polskiego budżetu). Wielkość budżetu programów
pszczelarskich wynika z udziału liczby rodzin pszcze-
lich w kraju członkowskim w ogólnej liczbie rodzin
pszczelich Unii Europejskiej. Uwzględniając wzrost
liczby rodzin pszczelich w Polsce i możliwość przy-
znania Polsce przez Komisję Europejską wyższej
kwoty wsparcia na skutek prawdopodobnego zmniej-
szenia się liczby rodzin pszczelich w Unii Europej-
skiej, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zapla-
nowało budżet programu większy o ponad 1,8 mln
euro.
Tabela 1. Budżet KPW z podziałem na poszcze-
gólne środki wsparcia.
Wyszczególnienie 2010/2011 – 2012/2013
Ogółem Współfinansowanie Współfinansowanie
w euro UE w euro krajowe w euro
1. Pomoc techniczna
skierowana
4 979 700 2 489 850 2 489 850
do pszczelarzy
i grup pszczelarzy
Programy pszczelarskie w Polsce cieszą się du-
żym zainteresowaniem branży pszczelarskiej i są
istotnym źródłem pomocy państwa dla pszczelarzy.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 73/
2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającym
wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośred-
niego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla
rolników, zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 1290/
2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz
uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz. Urz.
UE L 30 z 31.1.2009, str. 16), płatności bezpośrednie
przyznawane są w ramach systemów wsparcia wy-
mienionych w załączniku nr I do tego rozporządze-
nia, czyli m.in. do upraw polowych, chmielu, tyto-
niu, ziemniaków skrobiowych, buraków cukrowych,
owoców miękkich i pomidorów kierowanych do prze-
twórstwa.
W ramach wspólnej polityki rolnej Unii Europej-
skiej nie stosuje się płatności bezpośrednich w sekto-
rze pszczelarskim. Z tego względu Polska również nie
może wspierać produkcji pszczelarskiej przy pomocy
płatności bezpośrednich.
Niemniej jednak, przystępując do Unii Europej-
skiej, Polska podjęła decyzję o zastosowaniu uprosz-
czonego systemu dopłat bezpośrednich (SAPS),
o którym mowa w art. 122 rozporządzenia Rady
(WE) nr 73/2009. Pozwala on na przyznawanie po-
mocy zryczałtowanej do hektara upraw (płatność
obszarowa), a jej stawkę oblicza się poprzez podzie-
lenie dostępnego wsparcia (koperty finansowej)
przez powierzchnię użytków rolnych spełniających
normy dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną śro-
dowiska.
Jednocześnie do upraw niektórych roślin miodo-
dajnych (np. koniczyna, lucerna) przysługują dopłaty
1218
w ramach tzw. wsparcia specjalnego, o którym mowa
w art. 68 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009,
dzięki realizowanemu od 2010 r. programowi wspar-
cia specjalnego do powierzchni upraw roślin strącz-
kowych i motylkowatych drobnonasiennych.
Ponadto należy dodać, że uprawy niektórych ro-
ślin miododajnych, np. gryki zwyczajnej (jako zboża),
nostrzyka białego i żółtego (jako rośliny motylkowa-
tej drobnonasiennej), są objęte krajową płatnością
uzupełniającą.
Podsumowując, należy stwierdzić, że system płat-
ności również wspiera sektor pszczelarski w sposób
pośredni, tj. za pomocą płatności obszarowych, które
realizowane są także do upraw niektórych roślin
miododajnych.
Ad 4. Czy są rozważane jakieś inne formy pomocy
dla polskiego pszczelarstwa?
Oprócz różnych form wsparcia finansowego pol-
skiego pszczelarstwa z Unii Europejskiej, o których
mowa w pkt 3, producenci rolni, w tym zajmujący się
chowem i hodowlą pszczół, produkcją miodu (również
z dodatkiem innych produktów pszczelich), wosku
pszczelego, pyłku kwiatowego, kitu pszczelego (pro-
polisu), mleczka pszczelego i jadu pszczelego, mogą
obecnie ubiegać się o preferencyjne kredyty na inwe-
stycje w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej, które udzielane są zgodnie
z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji niektórych
zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.).
A zatem podmioty zajmujące się pszczelarstwem
mogą ubiegać się o preferencyjne kredyty w ramach
następujących linii kredytowych:
1) realizacja inwestycji w gospodarstwach rol-
nych, działach specjalnych produkcji rolnej i prze-
twórstwie produktów rolnych – symbol nIP;
2) utworzenie lub urządzenie gospodarstw rol-
nych przez osoby, które nie ukończyły 40. roku życia
– symbol nMR;
3) realizacja inwestycji w rolnictwie i przetwór-
stwie produktów rolnych przez grupy producentów
rolnych utworzone na podstawie ustawy z dnia 15 wrze-
śnia 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich
związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
Nr 88, poz. 983, ze zm.) – symbol nGP;
4) realizacja inwestycji w zakresie nowych tech-
nologii produkcji w rolnictwie zapewniających wyso-
ką jakość produktu – symbol nNT;
5) kredyt na realizację inwestycji w ramach „Bran-
żowego programu rozwoju wspólnego użytkowania
maszyn i urządzeń rolniczych” – symbol nBR10.
Ww. kredyty mogą zostać udzielone na realizację
inwestycji, które pozwalają na osiągnięcie m.in. na-
stępujących celów:
— zwiększenie oferty towarowej i usługowej oraz
jej lepsze dostosowanie do wymagań rynku,
— poprawa wymagań w zakresie dobrostanu
zwierząt,
— poprawa efektywności produkcji polegająca
w szczególności na zmniejszeniu kosztów wytwa-
rzania,
— utrzymanie lub poprawa wymagań w zakresie
wymagań dotyczących ochrony środowiska,
— poprawa jakości i promocja produktów rol-
nych,
— poprawa warunków pracy oraz lepsze wykorzy-
stanie zasobów pracy.
Kwota kredytów nie może przekraczać:
— 80% wartości nakładów inwestycyjnych w go-
spodarstwie rolnym i nie więcej niż 4 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych w dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej i nie więcej niż
8 mln zł,
— 0% wartości nakładów inwestycyjnych w przetwór-
stwie produktów rolnych i nie więcej niż 16 mln zł.
Kredyty mogą zostać udzielone maksymalnie na
15 lat, z wyjątkiem kredytów z linii: nIP, nBR10,
które mogą zostać udzielone na 8 lat. Istnieje możli-
wość zastosowania dwuletniej karencji w spłacie kre-
dytu inwestycyjnego (wyjątek: nGP, nBR10 – 3 lata).
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę zależy
od linii kredytowej i nie może być niższe niż 2%.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
stosuje wyłącznie dopłaty do oprocentowania ww.
kredytów preferencyjnych, które udzielane są ze
środków własnych banku.
W okresie objętym umową kredytu bank może:
1) stosować prolongatę spłaty rat kapitału i odse-
tek, o ile określony w umowie kredytu termin ich
spłaty jeszcze nie minął;
2) wydłużyć okres kredytowania poza przewidzia-
ny w umowie kredytu, o ile określony w umowie kre-
dytu okres kredytowania jeszcze nie minął i pod wa-
runkiem poinformowania o tym Agencji Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa.
W przypadku wystąpienia nieprzewidzianych, lo-
sowych i niezawinionych przez kredytobiorcę okolicz-
ności uniemożliwiających terminową spłatę kredy-
tów (np. długotrwałej niezdolności do pracy, udoku-
mentowanego braku zapłaty za dostarczone produk-
ty rolne, poniesienia szkód w wyniku choroby zwie-
rząt lub złych warunków atmosferycznych) okres
stosowania dopłat do oprocentowania kredytu prefe-
rencyjnego może zostać wydłużony do 3 lat, na wnio-
sek kredytobiorcy złożony w banku.
Dodatkowo osoby fizyczne lub osoby prawne oraz
inne jednostki organizacyjne nieposiadające osobo-
wości prawnej, które:
a) spełniają warunki do uzyskania kredytu,
b) nie posiadają pełnego i wymaganego procedu-
rami banku zabezpieczenia kredytu,
c) posiadają według oceny banku zdolność do spłaty
zabezpieczonego przez agencję kredytu wraz z odset-
kami, w terminach określonych w umowie kredytu,
d) nie zalegają z płatnościami z tytułu podatków
i składek na ubezpieczenia społeczne,
e) nie posiadają wymagalnych zobowiązań wobec
agencji z tytułu udzielonej pomocy

— mogą ubiegać się o gwarancje i poręczenia spła-
ty kredytów bankowych, udzielane przez Agencję
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na sfinan-
sowanie części kosztów inwestycji w gospodarstwach
rolnych, działach specjalnych produkcji rolnej lub
przetwórstwie produktów rolnych.
Gwarancje i poręczenia są terminowe i mogą być
udzielane do wysokości:
a) 80% wykorzystanej kwoty przyznanego kredy-
tu bankowego, nie więcej niż do 1 mln zł – w przy-
padku gwarancji,
b) 60% wykorzystanej kwoty przyznanego kredy-
tu bankowego, nie więcej niż do 1 mln zł – w przy-
padku poręczenia.
Gwarancją lub poręczeniem nie mogą być objęte
kredyty, w przypadku których jednocześnie ustano-
wiono zabezpieczenie Banku Gospodarstwa Krajo-
wego lub zabezpieczenie przy udziale środków pu-
blicznych.
Ponadto w odniesieniu do kwestii wymagań doty-
czących pracowni i sprzętu, jakie muszą spełnić
pszczelarze, aby móc wprowadzać miód do obrotu
handlowego, poruszonej w treści interpelacji, uprzej-
mie informuję, że wymagania dotyczące higieny
w odniesieniu do produkcji produktów pszczelich
wprowadzanych na rynek Unii Europejskiej zostały
określone w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia
2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz.U.
WE L 139 z 30.4.2005, str. 1, z późn. zm., Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319). Przepi-
sy tego rozporządzenia skierowane są do podmiotów
zajmujących się produkcją podstawową, m.in. pro-
duktów pszczelich, wprowadzanych na rynek Unii
Europejskiej, działaniami powiązanymi z tą produk-
cją, takimi jak składowanie i transport w miejscu
produkcji, a także zajmujących się przetwarzaniem
i dystrybucją produktów, w tym produktów pszcze-
lich. Wyższe wymagania, dotyczące m.in. powierzch-
ni podłóg i ścian oraz sprzętu, o których mowa w ww.
rozporządzeniu, odnoszą się do podmiotów zajmują-
cych się przetwarzaniem środków spożywczych,
w tym produktów pszczelich.
Natomiast w odniesieniu do producentów produ-
kujących niewielkie ilości produktów pszczelich na
lokalny rynek krajowy mają zastosowanie przede
wszystkim przepisy krajowe. Minimalne wymagania
weterynaryjne przy produkcji i wprowadzaniu na ry-
nek krajowy niewielkich ilości produktów pszczelich
sprzedawanych bezpośrednio konsumentom końco-
wym, np. w gospodarstwach rolnych, na targowi-
skach, ze środków transportu, do zakładów prowa-
dzących handel detaliczny z przeznaczeniem dla kon-
sumenta końcowego, zostały określone w rozporzą-
dzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 29 grud-
nia 2006 r. w sprawie wymagań weterynaryjnych
przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego
przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 5, poz. 38).
1219
Należy podkreślić, że wymagania określone w ww.
rozporządzeniu są minimalne i znacznie mniej re-
strykcyjne niż te, które zostały wskazane dla produk-
cji podstawowej w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004.
Celem ich wprowadzenia było umożliwienie produk-
cji i sprzedaży bezpośredniej, m.in. produktów pszcze-
lich w warunkach zapewniających bezpieczeństwo
żywności i dających gwarancję konsumentom zakupu
świeżych, wysokiej jakości oraz bezpiecznych pro-
duktów. Przepisy tego rozporządzenia są zgodne
z zasadą minimalnych wymagań dla małych przed-
siębiorstw.
Przedstawiając powyższe informacje, pragnę
zapewnić Pana Marszałka, że w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi prowadzone są stałe działa-
nia mające na celu poprawę sytuacji, w jakiej znaj-
duje się polskie pszczelarstwo. Wyrazem tych dzia-
łań jest zaprezentowana powyżej tak szeroka i bo-
gata oferta pomocy, dofinansowania oraz środków
wsparcia przeznaczonych dla sektora pszczelar-
skiego w Polsce.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że sprawa doty-
cząca potencjalnego negatywnego wpływu niektó-
rych środków ochrony roślin na zdrowotność rodzin
pszczelich podlega ciągłemu monitorowaniu. Nie-
mniej jednak podjęcie odpowiednich działań w odnie-
sieniu do środków dopuszczonych do obrotu na tere-
nie Polski będzie uzasadnione jedynie w przypadku
jednoznacznego potwierdzenia podejrzeń co do nega-
tywnego wpływu określonych substancji aktywnych
na zdrowotność rodzin pszczelich.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie niesprawiedliwego sposobu
naliczania emerytur w nowym systemie
emerytalnym (17643)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17643/10, przy którym przesłana została
interpelacja posłanki Barbary Bartuś oraz grupy po-
słów w sprawie niesprawiedliwego sposobu nalicza-
nia emerytur w nowym systemie emerytalnym, prze-
kazuję następujące wyjaśnienie w kwestiach poru-
szanej w interpelacji.
1220
Naliczanie emerytur w nowym systemie emery-
talnym polega na podzieleniu zgromadzonego na
koncie ubezpieczonego kapitału przez dalsze przewi-
dywane trwanie życia dla osób w danym wieku bez
podziału na płeć. W tym celu wykorzystywane są ta-
blice przygotowywane corocznie przez Główny Urząd
Statystyczny. Obrazują one przewidywane dalsze
trwanie życia w miesiącach dla określonej grupy osób
w określonym wieku oraz danym okresie. Należy
podkreślić, że wartości te zmieniają się corocznie na
podstawie rzeczywistej umieralności z roku poprzed-
niego i oznaczają, że jeżeli proces wymieralności
przebiegałby tak jak w danym roku oraz osoba osią-
gnęła określony wiek, to ma szansę przeżyć tyle mie-
sięcy, ile podano w tablicy. Dla przykładu średnie
dalsze trwanie życia mężczyzn i kobiet (stosowane
dla celów emerytalnych) w wieku 60 lat wynosiło
247,5 miesiąca (GUS, „Trwanie życia w 2009 r.”,
tabl. F, str. 76) w 2009 r.
Parametr średniego dalszego trwania życia sto-
sowany w formule emerytalnej jest najlepszym z do-
stępnych parametrów opisujących czas, przez jaki
ubezpieczony przechodzący na emeryturę przeciętnie
będzie pobierał świadczenie.
Jak zauważył prezes Głównego Urzędu Staty-
stycznego w piśmie z dnia 6 września 2010 r., znak:
BDG-05-0611-8/2010, „oszacowanie wypłat z fundu-
szu emerytalnego wymaga użycia wskaźnika, który
dobrze opisywałby procesy umieralności ludności za-
mieszkującej w określonym czasie na danym teryto-
rium w konkretnych warunkach środowiskowych
i społecznych.
Bogata literatura przedmiotu wskazuje, że takie
walory posiada parametr nazywany”przeciętnym
dalszym trwaniem życia«, obliczany dla wieku od
0 do 100 i więcej lat. Przekrojowe tablice trwania
życia są powszechnie stosowną konstrukcją do oceny
długości dalszego życia.
Główny Urząd Statystyczny co roku publikuje
wartości przeciętnego dalszego trwania życia wyli-
czone na podstawie rzeczywistej umieralności z roku
poprzedniego. Do celów analitycznych trwanie życia
podawane jest w latach (publikacja”Trwanie życia
w Polsce w... roku«), natomiast w celu ustalenia wy-
sokości emerytury – w miesiącach w corocznym ko-
munikacie prezesa GUS, ogłaszanym do dnia 31 mar-
ca na podstawie art. 26 ust. 4 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227, z późn. zm.).
Komunikat prezesa GUS zawiera przeciętne trwa-
nie życia dla osób w wieku 30–85 lat 11 miesięcy.
W każdej komórce tabeli podana liczba przedstawia
przeciętne dalsze trwanie życia osoby w wieku okre-
ślonym poprzez nagłówki wiersza i kolumny.
Interpretacja podanych wielkości jest następują-
ca: jeśli proces wymieralności przebiegałby tak jak
w danym roku oraz jeśli osoba osiągnęła wiek x lat
i y miesięcy, to ma szansę przeżyć tyle miesięcy, ile
podano – w odpowiedniej dla tego wieku – komórce
tabeli.
Przykładowo – według obecnie obowiązujących
tablic trwania życia (rok 2009) – dla osoby, która do-
żyła dokładnie 65 lat 0 miesięcy, szacuje się przecięt-
ne dalsze trwanie życia na 205 miesięcy, osoba
w wieku 70 lat ma przeciętnie do przeżycia 164,4 mie-
siąca, zaś 85 letnia – 68,9.
Błędem jest dodawanie podanych wielkości prze-
ciętnego dalszego trwania życia do odpowiedniego
wieku i traktowanie uzyskanej wielkości jako poten-
cjalnej średniej. Żadnej z tych liczb nie można trak-
tować jako wskaźnika mającego sens potocznie rozu-
mianej”średniej, przeciętnej”wielkości, którą można
było by odnieść do całej czy części populacji.
Czytając tablicę przeciętnego dalszego trwania
życia, należy pamiętać, że każda podana w niej wiel-
kość jest obwarowana dwoma warunkami – utrzy-
mania schematu umieralności na poziomie z danego
roku oraz dożyciem do wskazanego wieku.
Intuicyjnie jest zrozumiałe, że do celów emerytal-
nych potrzebne jest oszacowanie lat pozostałych do
przeżycia, a nie warunki wymierania.
Wykorzystanie modeli umieralności do celów
emerytalnych jest powszechną praktyką. W krajach
o ustabilizowanych warunkach polityczno-społecz-
nych metodologia tego typu pozwala na dobre osza-
cowanie umieralności populacji.
Istnienie długoletnich tradycji w zakresie staty-
styki zgonów daje możliwość wykorzystania złożo-
nych modeli, pozwalających na sporządzanie per-
spektywicznych – a nie krótkookresowych – wskaź-
ników długości dalszego życia populacji”.
Wspomniany w interpelacji parametr średniego
wieku emerytów w momencie wyjścia z systemu
z powodu zgonu w 2005 r. ma zupełnie inny charak-
ter i nie może być porównywany ze średnim dalszym
trwaniem życia publikowanym przez GUS dla celów
emerytalnych. Odnosi się on bowiem do osób (eme-
rytów), które zmarły w danym roku w różnym wieku.
Jest to więc zasadniczo różna populacja, obejmująca
osoby urodzone w różnych latach, dla których para-
metr średniego dalszego trwania życia kształtował
się różnie w zależności od roku urodzenia. I tak przyj-
mując np. osobę w wieku 75 lat zmarłą w 2005 r., pa-
rametr dalszego trwania życia dla osób 60-letnich
należałoby przyjąć z 1990 r., a więc jest on niepo-
równywalny ze średnim dalszym trwaniem życia
obecnie.
Kwestie te wyjaśnia prezes Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych w piśmie z dnia 8 września 2010 r., znak:
992600/073/108/2010/NS:
„Publikacja”Analiza wyników badania okresów
pobierania emerytur i rent”sporządzona została na
podstawie badania dotyczącego osób, które w 2005 r.
zaprzestały pobierania emerytury bądź renty. We-
dług tego badania średni wiek emerytów, którzy
w 2005 r. zaprzestali pobierania emerytury z powodu
zgonu, wynosił 75,6 roku, zaś przeciętny okres pobie-
rania emerytury przez te osoby wyniósł 18 lat

i 1 miesiąc. Badanie to dotyczyło więc osób, którym
emerytury zostały przyznane kilka, kilkanaście lat
wcześniej. Osoby te stanowiły też inną populację niż
populacja osób zmarłych stanowiąca podstawę do
skonstruowania tablic trwania życia przez GUS
– emeryci to nie cała populacja osób w danym wieku.
Należy także pamiętać, że w Polsce faktyczny wiek
przejścia na emeryturę jest niższy od wieku ustawo-
wego wynoszącego 60 lat dla kobiet i 65 lat dla męż-
czyzn. W ciągu ostatnich kilkunastu lat wiek przejścia
na emeryturę kształtował się następująco:
Ogółem Mężczyźni Kobiety
średni wiek w latach
1995 57,0 59,0 55,0
2000 57,0 58,9 55,9
2005 56,8 58,4 56,0
2009 59,3 61,0 57,8
Dodawanie więc średniego trwania życia dla wie-
ku np. 65 lat do 65 lat i porównywanie tego wieku
z wiekiem zaprzestania pobierania emerytury z po-
wodu zgonu jest nieprawidłowe. Średni wiek przej-
ścia na emeryturę tych osób był zapewne niższy niż
65 lat, a ponadto porównywane są w ten sposób dwie
różne populacje”.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie proponowanych zmian
w systemie zatrudniania osób
niepełnosprawnych (17644)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm RP Barbary Bartuś, Ro-
berta Telusa i Krzysztofa Sońty z Klubu Parlamen-
tarnego Prawo i Sprawiedliwość z dnia 3 sierpnia
2010 r. (znak: SPS-023-17644/10) w sprawie zmian
w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92,
ze zm.) zaproponowanych w poselskim projekcie
ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
1221
nych oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy
nr 3292) uprzejmie wyjaśniam, że strona rządowa nie
ma możliwości wprowadzenia zmian do tekstu tego
projektu. Obecnie zgodnie z § 50 regulaminu pracy
Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. (M.P. Nr 13,
poz. 221, ze zm.), przygotowywane jest stanowisko
rządu do tego projektu. Po przyjęciu go przez Radę
Ministrów stanowisko zostanie przedłożone na ręce
Pana Marszałka.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, że
pomoc publiczna w formie dofinansowania do wyna-
grodzeń pracowników niepełnosprawnych nie jest
jedynym wsparciem, jakie przysługuje zakładom pra-
cy chronionej. Pracodawcy prowadzący zakłady pra-
cy chronionej mogą korzystać z kilkunastu szczegól-
nych form wsparcia określonych w art. 22, 26,
art. 26a, 26d, 26e, 32, 41 ustawy o rehabilitacji czy
art. 38 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, spośród których część jest skierowana
wyłącznie do zakładów pracy chronionej.
Pracodawcy prowadzący zakłady pracy chronio-
nej mogą ponadto korzystać ze środków zgromadzo-
nych na kontach zakładowych funduszy rehabilitacji
osób niepełnosprawnych na utworzenie stanowisk
pracy oraz dostosowanie pomieszczeń zakładów pra-
cy chronionej do potrzeb osób niepełnosprawnych.
W art. 1 pkt 15 poselskiego projektu ustawy za-
warto propozycję zmiany art. 28 ustawy o rehabili-
tacji w zakresie podwyższenia wskaźnika zatrudnie-
nia osób niepełnosprawnych w zakładach pracy chro-
nionej z wymaganych obecnie co najmniej 40%
(w tym przynajmniej 10% ogółu zatrudnionych sta-
nowić mają osoby zaliczone do umiarkowanego lub
znacznego stopnia niepełnosprawności) albo co naj-
mniej 30% niewidomych lub psychicznie chorych,
albo upośledzonych umysłowo zaliczonych do umiar-
kowanego lub znacznego stopnia niepełnosprawno-
ści, do co najmniej 50% w tym co najmniej 10% ogółu
zatrudnionych stanowić powinny osoby zaliczone do
umiarkowanego lub znacznego stopnia niepełno-
sprawności.
Z danych posiadanych przez Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej wynika, że w II półroczu 2009 r.
średni stan zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w zakładach pracy chronionej wynosił 67% (źródło:
dane wojewodów dotyczące liczby zakładów pracy
chronionej i stanu zatrudnienia w nich, http://www.
niepelnosprawni.gov.pl/tablice/dane-od-wojewodow-
-o-zpch/).
To oznacza, że zakłady pracy chronionej nie będą
miały problemu z osiągnięciem nawet podwyższonego
wskaźnika zatrudniania osób niepełnosprawnych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
1222
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji prawnej klientów firm
deweloperskich (17645)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Witolda Kochana i grupy po-
słów w sprawie sytuacji prawnej klientów firm dewe-
loperskich, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z sierpnia br. (na piśmie
brak daty dziennej; znak pisma: SPS-023-13915/10),
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W zakresie właściwości ministra infrastruktury
ochrona interesów nabywców w relacjach z dewelo-
perami realizowana jest na poziomie ochrony przed-
miotu umowy, czyli lokalu mieszkalnego lub domu
jednorodzinnego oraz procesu jego budowy. Ochrona
ta wynika przede wszystkim z przepisów ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) i zmierza do zapew-
nienia prawidłowego przebiegu procesu budowlane-
go, w efekcie którego powstanie przedmiot umowy
deweloperskiej spełniający określone w przepisach
wymogi, m.in. techniczne, zapewniające odpowiednią
jego jakość i bezpieczeństwo użytkowania.
Ustawa Prawo budowlane określa prawa i obo-
wiązki uczestników procesu budowlanego, czyli m.in.
inwestora (np. dewelopera), inspektora nadzoru in-
westorskiego czy kierownika budowy. Określa też
zasady wydawania pozwoleń na budowę, zasady pro-
wadzenia budowy i oddawania obiektów budowla-
nych do użytkowania oraz warunki, jakie powinien
spełniać projekt budowlany. Przepisy wykonawcze,
wydane na podstawie delegacji ustawowych znajdu-
jących się w Prawie budowlanym, takie jak zawarte
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usy-
tuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), za-
pewniają zgodną z normatywnie określonymi stan-
dardami realizację inwestycji, jeśli chodzi m.in. o roz-
wiązania techniczne, konstrukcyjne i wyposażenie,
a także bezpieczeństwo użytkowania budynku.
Przepisy znajdujące się w zakresie właściwości
ministra infrastruktury określają zatem warunki
zapewniające prawidłowe zaprojektowanie, budowę
i utrzymanie obiektów budowlanych oraz podstawo-
we wymagania, jakie projektowanie i budowanie po-
winno spełniać, dotyczące:
— bezpieczeństwa konstrukcji,
— bezpieczeństwa pożarowego,
— bezpieczeństwa użytkowania,
— odpowiednich warunków higienicznych i zdro-
wotnych,
— ochrony środowiska,
— ochrony przed hałasem i drganiami,
— oszczędności energii i odpowiedniej izolacyjno-
ści cieplnej przegród.
Wskazane wyżej przepisy stanowić mogą podsta-
wę skutecznego dochodzenia roszczeń przysługują-
cych nabywcy z tytułu rękojmi za wady i gwarancji
jakości, tj. na podstawie art. 556–581 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.), jeżeli przedmiot zawartej po-
między nabywcą a deweloperem umowy odbiega od
normatywnie określonych standardów.
Formułując postulaty dotyczące prawnego uregu-
lowania relacji nabywca – deweloper, należy zauwa-
żyć, że innym niż opisany powyżej rodzajem ochrony
jest zabezpieczenie interesów nabywców w kontek-
ście stosunków cywilnoprawnych łączących ich z de-
weloperami, powstałych m.in. na skutek zawarcia
tzw. umowy deweloperskiej, związanych z tymi sto-
sunkami przepływów finansowych oraz ewentual-
nych wynikających z nich roszczeń. Zmiany legisla-
cyjne, koncentrujące się na wzmocnieniu pozycji na-
bywców w relacjach z deweloperami w ramach łączą-
cego strony stosunku cywilnoprawnego, opierającego
się na umowie deweloperskiej oraz na ułatwieniu na-
bywcy dochodzenia roszczeń wynikających z zawar-
tej umowy cywilnoprawnej, odnoszą się przede wszyst-
kim do przepisów z zakresu prawa cywilnego i ochro-
ny konsumentów. Jeśli chodzi o ochronę środków fi-
nansowych nabywcy oraz poprawę jego sytuacji
w przypadku upadłości firmy deweloperskiej, to
w tym zakresie postulowane zmiany dotyczą głównie
praw bankowego i upadłościowego. Żadna ze wska-
zanych wyżej dziedzin prawa, które wymagają zmia-
ny w celu zwiększenia bezpieczeństwa interesów na-
bywców w relacjach z deweloperami, nie należy do
zakresu właściwości ministra infrastruktury.
Poruszając kwestię prac legislacyjnych nad przy-
gotowaniem rozwiązań prawnych dotyczących sytu-
acji klientów firm deweloperskich, nie można pomijać
faktu, że jeśli miałyby one zostać podjęte, to powinny
być prowadzone przez organ właściwy, jeśli chodzi
o zakres merytoryczny i cel projektowanych przepi-
sów, czyli ochronę klientów deweloperów w kontekście
łączących strony transakcji umów cywilnoprawnych.
Odnosząc się do problematyki sytuacji prawnej
klientów firm deweloperskich, pragnę również poin-
formować o postanowieniu Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 2 sierpnia br. (sygn. akt S 3/10), w którym
trybunał zasygnalizował Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej i Radzie Ministrów potrzebę podjęcia inicja-
tywy ustawodawczej w kwestii regulacji stosunków
między stronami umowy deweloperskiej w celu za-
pewnienia ochrony praw nabywców mieszkań. W związ-
ku z tym należy oczekiwać, iż w najbliższym czasie
podjęte zostaną stosowne działania zmierzające do
wprowadzenia rozwiązań legislacyjnych w tym za-
kresie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie bezrobocia (17646)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Cebuli w sprawie bez-
robocia uprzejmie informuję, że światowy kryzys go-
spodarczy wpłynął na pogorszenie sytuacji na rynku
pracy również w Polsce, co szczególnie było widoczne
w 2009 r. Jednak podkreślenia wymaga fakt, że Pol-
ska z kraju o najwyższym w UE wskaźniku bezrobo-
cia (w latach 2004–2006) stała się krajem, w którym
stopa bezrobocia była w 2009 r. niższa od średniej dla
27 krajów UE. Według danych Eurostat (na podsta-
wie Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności)
w 2009 r. stopa bezrobocia w Polsce wyniosła 8,3%,
podczas gdy w UE (27) wynosiła 9,0%.
Spowolnienie tempa spadku bezrobocia rejestro-
wanego było zauważalne w końcu 2008 r., kiedy to
w urzędach pracy zarejestrowanych było 1473,8 tys.
osób. Poziom bezrobocia był wprawdzie o 272,8 tys.
osób niższy niż rok wcześniej, ale dynamika spadku
bezrobocia była znacznie niższa niż w 2007 r. i wy-
niosła 15,6% wobec 24,4% w 2007 r. W końcu 2009 r.
po raz pierwszy od kilku lat zanotowano wzrost bez-
robocia – w ewidencji urzędów pracy zarejestrowa-
nych było 1892,7 tys. osób bezrobotnych, czyli o 418,9
tys. osób więcej niż przed rokiem, tj. wzrost wyniósł
28,4%. Stopa bezrobocia rejestrowanego w końcu
2009 r. wyniosła 11,9%, a więc była o 2,4 punktu
procentowego wyższa niż przed rokiem. Wysoki
wzrost bezrobocia w 2009 r. w porównaniu do 2008 r.
wynikał z kilku podstawowych przyczyn, a mia-
nowicie: bardzo wysokiego napływu bezrobotnych
(w urzędach pracy zarejestrowało się 3083,8 tys.
osób), zmniejszonego odpływu bezrobotnych (odpływ
wyniósł 2664,8 tys., czyli był o 3,1% mniejszy niż rok
wcześniej), zmniejszonej liczby podjęć pracy (spadek
o 3,8%) oraz spadku liczby ofert pracy (o 21%).
W 2010 r. sytuacja na rynku pracy w Polsce za-
częła się stabilizować. Wprawdzie liczba bezrobot-
nych jest wyższa niż przed rokiem, ale tempo wzrostu
bezrobocia w skali roku zmniejsza się. W końcu lipca
2010 r. liczba bezrobotnych wyniosła 1812,8 tys. osób,
czyli w skali roku wzrost wyniósł 136,7 tys. osób
(8,2%). Stopa bezrobocia w końcu lipca 2010 r. wy-
niosła 11,4% i była 0,7 punktu procentowego wyższa
niż w końcu lipca 2009 r.
Zauważyć należy, że od marca br. poziom bezro-
bocia zmniejsza się z miesiąca na miesiąc, a notowa-
ne spadki są zdecydowanie wyższe niż przed rokiem.
W lipcu 2010 r. w porównaniu do czerwca 2010 r.
liczba bezrobotnych zmniejszyła się o 31,1 tys. osób,
tj. o 1,7% (z poziomu 1843,9 tys. osób do 1812,8 tys.).
Zanotowany w lipcu br. spadek bezrobocia był wpraw-
1223
dzie niższy niż w analogicznym okresie 2008 r., ale
w lipcu 2009 r. zanotowano wzrost bezrobocia.
Z kolei wskaźnik bezrobocia w lipcu br. był o 0,2
punktu procentowego niższy niż w końcu czerwca
2010 r., tj. wyniósł 11,4%. W końcu lipca 2009 r. sto-
pa bezrobocia wyniosła 10,7% i była o 0,1 punktu
procentowego wyższa niż miesiąc wcześniej. A zatem
zmiany na rynku pracy w 2010 r. są zdecydowanie
korzystniejsze.
Terytorialne zróżnicowanie, mierzone różnicą po-
między najniższą i najwyższą wartością wskaźnika
bezrobocia, w ostatnim czasie wzrastało. Jednak od
maja br. zróżnicowanie to zmniejsza się. W końcu
lipca 2010 r. różnica pomiędzy najniższą i najwyższą
stopą bezrobocia w województwach wynosiła 9,5 punk-
tu procentowego (wielkopolskie – 8,6%, warmińsko-
-mazurskie – 18,1%) wobec 10,1 punktu procentowe-
go przed rokiem.
Ponadto w 2010 r. notujemy wzrost ofert pracy,
jakie pracodawcy zgłaszają do urzędów pracy. W okre-
sie 7 miesięcy br. zgłoszono 639,4 tys. ofert, tj.
o 13,4% więcej niż przed rokiem, choć należy zauwa-
żyć, że niemal 60% stanowią oferty pracy subsydio-
wanej. Równocześnie od 2010 r. ponownie zwiększa
się liczba podejmujących pracę bezrobotnych. W okre-
sie styczeń–lipiec br. pracę podjęło 686,7 tys. osób,
tj. o 124,7 tys. osób więcej w porównaniu do analo-
gicznego okresu 2009 r. (wzrost o 22,2%).
Dzięki położeniu nacisku na aktywizację bezro-
botnych w 2009 r. zaktywizowano ponad 697 tys.
osób (wobec 668 tys. w 2008 r.), a w okresie styczeń–
–lipiec 2010 r. aktywnymi programami rynku pracy
objęto 491,9 tys. osób, czyli o 80,4 tys. osób więcej niż
w analogicznym okresie 2009 r. (wzrost o 19,5%).
Ciągle jeszcze widoczne skutki kryzysu gospodar-
czego oraz sytuacja związana z powodzią i usuwa-
niem jej skutków powodują, że przewidywanie zmian
na rynku pracy stanowi duże wyzwanie. Zmniejsza-
jąca się z miesiąca na miesiąc dynamika spadku bez-
robocia przy uwzględnieniu sezonowych zmian w po-
staci wzrostu bezrobocia na przełomie roku pozwala
przypuszczać, że w końcu 2010 r. liczba bezrobotnych
będzie na poziomie zbliżonym do notowanego w koń-
cu 2009 r., czyli wyniesie ok. 1,9 mln osób, a stopa
bezrobocia ukształtuje się na poziomie ok. 12%.
W związku z powyższym informuję, że projekt
planu finansowego Funduszu Pracy na lata 2011–
–2013 opracowany przez ministra pracy i polityki
społecznej na podstawie Wieloletniego Planu Finan-
sowego Państwa na lata 2011–2013 przewiduje sys-
tematyczny wzrost wydatków na aktywne formy
przeciwdziałania bezrobociu w przeciwieństwie do
pasywnych wydatków, zwłaszcza zasiłków dla bezro-
botnych. Wśród zadań tworzących fundusz celo-
wy wydatki na aktywne formy projektowane są
w tych latach odpowiednio w kwotach 5517,5 mln zł,
5553,8 mln zł i 5705,9 mln zł, a na zasiłki dla bezro-
botnych odpowiednio w kwotach 3138,1 mln zł,
3118,6 mln zł i 2886,3 mln zł.
1224
Pragnę nadmienić, że udzielanie w ramach Fun-
duszu Pracy wsparcia osobom trwale pozostającym
bez pracy jest priorytetowe w realizowaniu zadań
wypełnianych przez służby zatrudnienia w oparciu
o wprowadzone od lutego 2009 r. znowelizowane
przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy. Dla podkreślenia starań i troski
o tę szczególną grupę bezrobotnych jako dysponent
Funduszu Pracy w ramach posiadanej rezerwy środ-
ków uruchamiałem w roku 2009 i podejmuję w 2010 r.
dodatkowe inicjatywy aktywizujące, kierowane do
określonych kategorii uczestników. W większości
tych grup aktywizowanymi były osoby długotrwale
bezrobotne. Efektywność wykorzystania środków
z rezerwy ministra w roku 2009 wg kategorii uczest-
ników prezentuje tabela stanowiąca załącznik*).
Jednocześnie informuję, że w 2010 r. rezerwa mi-
nistra pracy i polityki społecznej, w zbliżonej do ubie-
głorocznej wysokości, adresowana jest do wyszcze-
gólnionych w tabeli grup, a dodatkowo 29 lipca ogło-
szony został nabór wniosków na programy przezna-
czone dla osób w wieku powyżej 55. roku życia. Fi-
nalizowane są intensywne działania związane z re-
alizacją ogłoszonych naborów na programy aktywi-
zacji zawodowej dla różnych grup beneficjentów,
w tym związanych z ustawą o szczególnych rozwią-
zaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi
z maja i czerwca 2010 r. (a także jej nowelizacją).
W roku bieżącym podjąłem także inicjatywę, któ-
rej celem jest aktywizacja osób do 30. roku życia. Na
realizację tego programu przyznano 323,4 mln zł.
Podobnie jak w przypadku pozostałych programów
inicjowanych przez ministra pracy i polityki społecz-
nej źródłem finansowania działań jest rezerwa Fun-
duszu Pracy. Działania adresowane do młodych są
wdrażane w 216 powiatowych urzędach pracy. Ze
wstępnych informacji wynika, że wsparcie trafi do
blisko 45 tys. osób.
Jednocześnie dla wypracowania optymalnego
i możliwego do upowszechnienia w kraju modelu sku-
tecznego pośrednictwa pracy dla długotrwale bezro-
botnych powierzyłem w 2010 r. Powiatowemu Urzę-
dowi Pracy w Gdańsku realizację programu pilota-
żowego „Nowe horyzonty”. Program ten polega na
przetestowaniu zlecania usługi pośrednictwa pracy
prywatnym agencjom zatrudnienia, które w określo-
nym czasie, z określoną efektywnością i za określo-
nym wynagrodzeniem doprowadzą do zatrudnienia
osoby długotrwale bezrobotne.
Ponadto pragnę poinformować, że osoby długo-
trwale bezrobotne zgodnie z ustawą z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, ze
zm.) należą do grupy osób „będących w szczególnej
sytuacji na rynku pracy”. W związku z powyższym
bezrobotnym tym w okresie do 6 miesięcy od dnia
rejestracji powiatowy urząd pracy powinien przed-
stawić propozycję zatrudnienia lub propozycję udzia-
łu w aktywnym programie rynku pracy w celu zwięk-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
szenia szans na zatrudnienie. Osoby długotrwale
bezrobotne mają prawo skorzystać z udzielanej przez
urzędy pracy podstawowej pomocy, tzw. usług rynku
pracy i programów aktywizacji zawodowej. Są to: po-
średnictwo pracy, poradnictwo zawodowe i informa-
cja zawodowa, pomoc w aktywnym poszukiwaniu
pracy, usługi szkoleniowe i programy przygotowania
zawodowego dorosłych oraz staże u pracodawców.
Dodatkowo osoby te z tytułu posiadania statusu
„osób będących w szczególnej sytuacji na rynku pra-
cy” mogą skorzystać z szeregu innych form pomocy,
jak: prace interwencyjne, roboty publiczne, prace
społecznie użyteczne, przyznanie dotacji na rozpo-
częcie własnej działalności gospodarczej itd.
W przypadku osób długotrwale bezrobotnych
szczególnie ważne są te działania aktywizacyjne,
które umożliwią im reintegrację zawodową oraz uak-
tualnienie posiadanych lub zdobycie nowych kwali-
fikacji zawodowych, tj. staże i przygotowanie zawo-
dowe u pracodawców oraz usługi szkoleniowe.
Wprowadzona w 2009 r. nowelizacja ustawy o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku umożliwiła
realizację nowej polityki rynku pracy ukierunkowa-
nej na stymulowanie rozwoju zasobów ludzkich,
w tym szybszej aktywizacji zawodowej osób długo-
trwale bezrobotnych. Rozszerzono dostępność usług
szkoleniowych dla nowych grup klientów urzędów
pracy, a także znacząco zwiększono pomoc finansową
na podnoszenie kwalifikacji.
Staż jest instrumentem pomagającym uzyskać
bezrobotnemu tzw. nieformalne kwalifikacje i umie-
jętności praktyczne w toku wykonywania zadań za-
wodowych na stanowisku pracy. Realizowany jest
w oparciu o program, który ustala pracodawca i zgła-
sza do urzędu pracy. Pracodawca może też wskazać
osobę (bezrobotną), którą chciałby przyjąć na staż.
W programie stażu pracodawca wskazuje opiekuna
stażysty oraz podaje nazwę zawodu, zakres zadań
wykonywanych przez stażystę i uzyskiwane umiejęt-
ności lub kwalifikacje, a także sposób ich potwierdza-
nia. Na zakończenie programu pracodawca wydaje
opinię, a na jej podstawie urząd pracy wystawia bez-
robotnemu zaświadczenie o ukończeniu stażu. Wa-
runki realizacji stażu określa umowa między praco-
dawcą a starostą.
Osobom bezrobotnym do 25. roku życia można
zaoferować staż do 12 miesięcy, pozostałym upraw-
nionym – do 6 miesięcy. Uczestnicy stażu otrzymują
stypendium wypłacane z Funduszu Pracy w wyso-
kości 120% zasiłku dla bezrobotnych. W 2009 r. ze
staży skorzystało 208 863 osób, z tego 42% znalazło
zatrudnienie w okresie do 3 miesięcy po zakończeniu
programu.
Przygotowanie zawodowe dorosłych jest instru-
mentem umożliwiającym zdobycie formalnych kwa-
lifikacji, tj. tytułu zawodowego lub tytułu czeladnika
potwierdzonych świadectwem, lub umiejętności za-
wodowych potwierdzonych zaświadczeniem. Ta for-
ma aktywizacji realizowana jest na podstawie umo-
wy zawieranej między starostą a pracodawcą i ewen-
tualnie instytucją szkoleniową, w oparciu o program

opracowany przez pracodawcę lub z udziałem instytu-
cji szkoleniowej. Istnieją dwa warianty tej formy akty-
wizacji: „praktyczna nauka zawodu dorosłych”, trwa-
jąca od 12 do 18 miesięcy, oraz „przyuczenie do pracy
dorosłych”, trwające od 3 do 6 miesięcy. „Praktyczna
nauka zawodu dorosłych” kończy się egzaminem po-
twierdzającym uzyskane kwalifikacje. Egzaminy na
tytuł zawodowy lub na tytuł czeladnika i mistrza
w zawodzie są organizowane przez kuratoria lub izby
rzemieślnicze, w oparciu o istniejące przepisy oświa-
towe. „Przyuczenie do pracy dorosłych” kończy się
egzaminem organizowanym przez kuratorium, izbę
rzemieślnicza lub instytucję szkoleniową.
Program przygotowania zawodowego dorosłych
jest realizowany przede wszystkim u pracodawców
i przewiduje co najmniej 80% czasu na nabywanie
umiejętności praktycznych. Pozostałe 20% czasu to
nauka teorii, która może być prowadzona u praco-
dawcy lub w instytucji szkoleniowej. Pracodawca ma
obowiązek wyznaczenia opiekuna osoby uczącej się
o odpowiednich kwalifikacjach.
Uczestnicy tej formy aktywizacji otrzymują sty-
pendium ze środków Funduszu Pracy w wysokości
120% kwoty zasiłku.
Aby zachęcić pracodawców do organizowania pro-
gramów przygotowania zawodowego dorosłych, prze-
widziano refundację niezbędnych bieżących wydat-
ków ponoszonych na każdego uczestnika w wysokości
2% przeciętnego wynagrodzenia za każdy miesiąc
aktywizacji. Przewidziana jest także jednorazowa
wypłata premii, gdy uczestnik przygotowania zawo-
dowego dorosłych pomyślnie złoży egzamin końcowy;
jest to kwota 400 zł za każdy miesiąc realizacji pro-
gramu. Przewiduje się również wypłatę należności
przysługującej instytucji szkoleniowej za realizację
ustalonej części programu nauki teoretycznej. Ponad-
to ze środków Funduszu Pracy są opłacane koszty
egzaminów.
Ta forma aktywizacji jest wdrażana od kwietnia
2009 r. W 2009 r. z przygotowania zawodowego do-
rosłych skorzystało 336 bezrobotnych, przy czym
liczba uczestników tej formy aktywizacji systema-
tycznie rosła w kolejnych miesiącach.
Odnośnie do szkoleń informuję, że obecnie oferta
urzędu pracy w zakresie usług szkoleniowych obej-
muje:
1) skierowanie na szkolenie do instytucji szkole-
niowej, opłacenie kosztów szkolenia i wypłacanie sty-
pendiów uczestnikom szkoleń; w przypadku skiero-
wania na szkolenie wybrane przez klienta urzędu
pracy z oferty rynkowej kursów możliwe jest sfinan-
sowanie kosztów szkolenia – do wysokości 300%
przeciętnego wynagrodzenia;
2) udzielenie pożyczki na sfinansowanie kosztów
szkolenia – do wysokości 400% przeciętnego wyna-
grodzenia;
3) sfinansowanie kosztów egzaminów oraz kosz-
tów uzyskania licencji – do wysokości 300% przecięt-
nego wynagrodzenia;
1225
4) sfinansowanie kosztów studiów podyplomo-
wych – do wysokości 300% przeciętnego wynagro-
dzenia.
Bezrobotnemu uczestnikowi szkolenia skierowa-
nemu przez urząd pracy przysługuje stypendium
szkoleniowe, które wynosi 120% kwoty zasiłku dla
bezrobotnych miesięcznie, pod warunkiem że liczba
godzin szkolenia wynosi nie mniej niż 150 godzin
miesięcznie; w przypadku niższego wymiaru godzin
szkolenia wysokość stypendium ustalana jest propor-
cjonalnie. W przypadku podjęcia zatrudnienia przez
uczestnika szkolenia do zakończenia programu szko-
lenia przysługuje mu stypendium w wysokości 20%
zasiłku.
Bezrobotnemu, którego urząd pracy sfinansuje
studia podyplomowe, przysługuje stypendium w wy-
sokości 20% zasiłku, które wypłacane jest do końca
realizacji programu studiów, nawet gdy uczestnik
podejmie zatrudnienie w trakcie ich trwania.
Przed zakwalifikowaniem do odbycia szkolenia
kandydat może zostać skierowany na badania psy-
chologiczne i lekarskie, w celu stwierdzenia braku
przeciwwskazań do wykonywania pracy w zawodzie,
które osoby uzyskają w wyniku szkolenia. Koszt tych
badań oraz koszt dojazdu na badania jest finansowa-
ny przez urząd pracy.
Przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy umożliwiają też refundowanie
całości lub części kosztów przejazdu na szkolenie,
również w sytuacji, gdy odbywa się ono w tej samej
miejscowości co miejsce zamieszkania uczestnika
szkolenia, tj. kosztów przejazdu środkami komuni-
kacji miejskiej. Uczestnicy szkoleń mogą również
uzyskać zwrot kosztów zakwaterowania i wyżywie-
nia, jeżeli szkolenie odbywa się poza ich miejscem
zamieszkania i stosowny zapis został sformułowany
w umowie zawartej z instytucją szkoleniową.
Wszystkim skierowanym przez urząd pracy uczest-
nikom szkoleń przysługuje odszkodowanie z tytułu
ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypad-
ków powstałych w związku z odbywaniem szkole-
nia. Osoby pobierające stypendium mają prawo do
ubezpieczenia wypadkowego na zasadach ogólnych,
przewidzianych w przepisach o ubezpieczeniach
społecznych.
Osoby długotrwale bezrobotne biorą udział w szko-
leniach wyraźnie rzadziej niż ogół bezrobotnych.
W 2009 r. uczestniczyło w szkoleniach 6,6% osób spo-
śród tej grupy bezrobotnych. W stosunku do 2008 r.
odnotowano nieznaczny spadek (o 0,3 punktu pro-
centowego) udziału osób długotrwale bezrobotnych
w szkoleniach. Nastąpiła zatem nieznaczna regresja,
gdyż w latach 2005–2008 wskaźnik przeszkolonych
osób długotrwale bezrobotnych stale rósł.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
1226
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Musiała
oraz grupy posłów
w sprawie rozważenia propozycji
nowelizacji ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
w zakresie usunięcia art. 72 ust. 1a (17647)
Odpowiadając na interpelację posłów Jana Musia-
ła, Andrzeja Ryszki i Tadeusza Arkita, przekazaną
pismem z dnia 20 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17647/10, w sprawie rozważenia propozycji noweli-
zacji ustawy o udostępnianiu informacji o środowi-
sku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko w zakresie usunięcia art. 72 ust.1a, poniżej
przedstawiam stosowne informacje.
Zgodnie z art. 72 ust. 1a ustawy z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.), dalej ustawa
o udostępnianiu, „wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach następuje także przed dokona-
niem zgłoszenia budowy lub wykonania robót budow-
lanych oraz zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania
obiektu budowlanego lub jego części na podstawie
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane”.
Do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 21 maja
2010 r. o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 119, poz. 804, ze zm.), która wprowadziła ww.
przepis, art. 29 ust. 3 ustawy Prawo budowlane prze-
widywał, że pozwolenia na budowę wymagają przed-
sięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowi-
sko, a więc wszystkie przedsięwzięcia realizowane
w oparciu o zgłoszenie budowy lub wykonania robót
budowlanych oraz zgłoszenie zmiany sposobu użyt-
kowania obiektu budowlanego lub jego części okre-
ślone w rozporządzaniu Rady Ministrów z dnia 9 li-
stopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przed-
sięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środo-
wisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych
z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia
raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U.
Nr 257, poz. 2573, ze zm.).
Podkreślenia wymaga, że obowiązek uzyskania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przed
dokonaniem zgłoszenia budowy lub wykonania robót
budowlanych oraz zgłoszenia zmiany sposobu użyt-
kowania obiektu budowlanego lub jego części na pod-
stawie ustawy Prawo budowlane, o którym mowa
w art. 72 ust. 1a ustawy o udostępnianiu informacji,
nie dotyczy każdej inwestycji, a jedynie tych, które
są planowanymi przedsięwzięciami mogącymi zna-
cząco oddziaływać na środowisko, o których mowa
w art. 59 ust. 1 ww. ustawy – tj. przedsięwzięciami
mogącymi znacząco oddziaływać na środowisko
(a więc określonymi w ww. rozporządzaniu Rady Mi-
nistrów), dla których wymagane jest przeprowadze-
nie oceny oddziaływania na środowisko – czyli tych
określonych jako mogące zawsze znacząco oddziały-
wać na środowisko (§ 2 ww. rozporządzenia) albo
tych mogących potencjalnie oddziaływać na środowi-
sko (§ 3 ww. rozporządzenia), w stosunku do których
na podstawie tzw. postępowania kwalifikacyjnego
(screeningowego) obowiązek oceny został stwierdzo-
ny. W praktyce oznacza to, że z obowiązku uzyskania
pozwolenia na budowę zwolnione zostały przedsię-
wzięcia realizowane w oparciu o zgłoszenie budowy
lub wykonania robót budowlanych oraz zgłoszenie
zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego
lub jego części, dla których nie przeprowadzono oce-
ny oddziaływania na środowisko.
Reasumując, uznać należy, iż art. 72 ust. 1a usta-
wy o udostępnianiu w żadnym wypadku nie unie-
możliwi w praktyce realizacji bieżących zadań samo-
rządów w zakresie poprawy infrastruktury i nie wy-
kluczy możliwości szybkiej naprawy szkód popowo-
dziowych, lecz przyczyni się do przyspieszenia proce-
su inwestycyjnego nie tylko na terenach dotkniętych
powodzią, ale również w innych regionach kraju, co
oznacza, że nie planuje się podjęcia prac legislacyj-
nych mających na celu uchylenie tego przepisu.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie uwag do planu
zagospodarowania przestrzennego,
na przykładzie terenu górniczego
złoża Dębówka, pow. kłodzki, woj. dolnośląskie
(17648)
W odpowiedzi na interpelację poseł Moniki Wie-
lichowskiej z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-023-17648/10, w sprawie uwag do projektu miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego
dla terenu górniczego złoża Dębówka w granicach
gminy Nowa Ruda oraz do prognozy oddziaływania

ww. projektu planu na środowisko, przekazuję po-
niższe informacje.
Zgodnie z art. 17 pkt 7c ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.) wójt, burmistrz albo prezydent
miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przy-
stąpieniu do sporządzania miejscowego planu zago-
spodarowania przestrzennego uzgadnia projekt pla-
nu z właściwymi organami na podstawie przepisów
odrębnych. Przepisem odrębnym w tym przypadku
jest m.in. art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151,
poz. 1220, z późn. zm.), zgodnie z którym projekty
miejscowych planów zagospodarowania przestrzen-
nego w części dotyczącej istniejącego lub projektowa-
nego obszaru Natura 2000 wymagają uzgodnienia
z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w za-
kresie ustaleń tych planów, mogących znacząco ne-
gatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000. Nale-
ży przy tym podkreślić, iż konstrukcja art. 30 ust. 3
ustawy o ochronie przyrody jest analogiczna z kon-
strukcją art. 10 ust. 6, art. 13 ust. 3a, art. 16 ust. 7
czy też art. 23 ust. 5 ww. ustawy, odnoszących się do
uzgodnień w częściach dotyczących innych form
ochrony przyrody. Nie ma podstaw, aby przedmioto-
we uzgodnienie w części dotyczącej istniejącego lub
projektowanego obszaru Natura 2000 traktować od-
miennie niż uzgodnienia w części dotyczącej odpo-
wiednio: parku narodowego, rezerwatu przyrody,
parku krajobrazowego czy też obszaru chronionego
krajobrazu. Reasumując, ww. uzgodnienie w odnie-
sieniu do obszarów Natura 2000 należy traktować,
zgodnie z intencją ustawodawcy, jako uzgodnienie
w części, w której obszar objęty projektem planu po-
krywa się w swych granicach z istniejącym lub pro-
jektowanym obszarem Natura 2000. Przedmiotowy
projekt miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego dotyczy terenu zlokalizowanego poza gra-
nicami obszarowych form ochrony przyrody, w tym
poza obszarami Natura 2000, zatem przedmiotowy
projekt planu nie podlega uzgodnieniu z regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska w trybie art. 17
pkt 7c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym.
Biorąc natomiast pod uwagę specyfikę zasad funk-
cjonowania obszarów Natura 2000, zapewnienie ich
właściwej ochrony stanowi procedura strategicznej
oceny oddziaływania na środowisko na zasadach
określonych w dziale IV ustawy z dnia 3 październi-
ka 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.) – dalej
ustawa OOŚ. Częścią tej procedury jest sporządzenie
prognozy oddziaływania na środowisko oraz uzyska-
nie wymaganych ustawą opinii. Nie ma tu przedsta-
wionego wyżej podejścia terytorialnego, a kryterium
decydującym o możliwości przyjęcia projektu planu
jest wykazany w ramach wspomnianej oceny strate-
gicznej brak negatywnego oddziaływania planu na
1227
przedmioty ochrony, dla których zostały wyznaczone
obszary Natura 2000. Podsumowując, w przypadku
gdy regionalny dyrektor ochrony środowiska, na pod-
stawie art. 57 pkt 2 ustawy OOŚ – tj. w trybie oceny
strategicznej, po merytorycznym zbadaniu sprawy,
wyrazi negatywną opinię w kwestii przedłożonego
wraz z prognozą oddziaływania projektu miejscowe-
go planu zagospodarowania przestrzennego, z uwagi
na jego znaczące negatywne oddziaływanie na obszar
Natura 2000 bądź wysokie prawdopodobieństwo wy-
stąpienia takiego oddziaływania, nie może on zostać
przyjęty, jeśli nie zachodzą przesłanki określone
w art. 34 ustawy o ochronie przyrody. Wskazuje na
to jasno art. 55 ust. 2 ustawy OOŚ. Na opinię, o któ-
rej mowa, stronie nie przysługuje wniesienie środka
odwoławczego. Należy zaznaczyć, że przedłożona
prognoza oddziaływania na środowisko nie jest trak-
towana jako jedyny, wystarczający i pełnowartościo-
wy dowód w kwestii identyfikacji i oceny oddziały-
wań na obszar Natura 2000, gdyż nie umożliwia pew-
nego przekonania się organu o istnieniu lub nieist-
nieniu danych faktów. Organ samodzielnie określa,
czy realizacja planu może znacząco negatywnie od-
działywać na obszar Natura 2000.
Odnosząc się do sposobu uwzględniania uwag
i zastrzeżeń mieszkańców gminy, zgłoszonych w trak-
cie sporządzania miejscowego planu zagospodarowa-
nia przestrzennego, należy zauważyć, że zgodnie
z art. 54 ust. 3 ustawy OOŚ zasady wnoszenia uwag
i wniosków oraz opiniowania projektów miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego, a także
studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowa-
nia przestrzennego gmin określają przepisy ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W myśl art. 55 ust. 1 ustawy OOŚ i art. 20 pkt 1
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym organ opracowujący plan miejscowy bierze pod
uwagę ustalenia zawarte w prognozie oddziaływania
na środowisko, opiniach właściwych organów, uwagi
i wnioski zgłoszone w związku z udziałem społeczeń-
stwa, sprawdza jego zgodność z ustaleniami studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego oraz rozstrzyga o sposobie rozpatrzenia
wniesionych uwag i wniosków do projektu planu.
Zgodnie z art. 55 ust. 3 ustawy OOŚ organ opraco-
wujący dokument załącza do niego pisemne podsu-
mowanie zawierające uzasadnienie wyboru przyjęte-
go dokumentu w odniesieniu do rozpatrywanych
rozwiązań alternatywnych, a także m.in. informację,
w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę i w jakim
zakresie zostały uwzględnione opinie właściwych or-
ganów oraz zgłoszone uwagi i wnioski.
Niezależnie należy zwrócić uwagę na fakt, że
ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym wskazuje, że jednostki samorządu terytorialne-
go winny prowadzić politykę przestrzenną, przyjmu-
jąc ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za pod-
stawę tych działań.
W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym uwzględnia się m.in. wymagania ochrony śro-
1228
dowiska. Szczegółowe uwarunkowania konieczne do
uwzględnienia w miejscowych planach przewiduje
chociażby art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.). Przy czym właściwe
organy, kierując się tymi wymogami, powinny do-
konywać szczegółowych rozstrzygnięć, biorąc pod
uwagę m.in. obiektywne uwarunkowania wskazu-
jące na brak możliwości realizacji określonej dzia-
łalności lub przedsięwzięcia w danej lokalizacji – np.
przewidując możliwość nieuzyskania stosownych
zezwoleń wydawanych na podstawie art. 56 ustawy
o ochronie przyrody.
W powyższym kontekście podkreślenia wymaga
również fakt, że uchwalenie miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego nie jest równoznacz-
ne z „pozwoleniem” na realizację przedsięwzięcia
w nim ujętego. Wydobywanie kopalin zostało zaliczo-
ne do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać
na środowisko, przed realizacją których – zgodnie
z art. 71 ust. 2 ustawy OOŚ – wymagane jest uzyska-
nie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Przy czym w odniesieniu do przedsięwzięć mogących
zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, przed
wydaniem wspomnianej decyzji, obligatoryjnie prze-
prowadzana jest ocena oddziaływania na środowisko.
Natomiast w stosunku do przedsięwzięć mogących
potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko
może zostać nałożony obowiązek przeprowadzenia
oceny oddziaływania na środowisko na podstawie
art. 63 ust. 1 ustawy OOŚ. W ramach oceny oddzia-
ływania na środowisko sporządzany jest raport o od-
działywaniu planowanego przedsięwzięcia na środo-
wisko, w którym winny się znaleźć szczegółowe in-
formacje dotyczące zagrożeń poszczególnych elemen-
tów środowiska, jakie pociągnąć może za sobą reali-
zacja i eksploatacja przedsięwzięcia, a także jego li-
kwidacja. Właściwy organ w trakcie postępowania,
w ramach którego przeprowadzana jest ocena oddzia-
ływania na środowisko, zapewnia udział społeczeń-
stwa. Ponadto w toku procedury, zgodnie z art. 10
§ 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postę-
powania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98,
poz. 1071, z późn. zm.), właściwy organ obowiązany
jest zapewnić stronom czynny udział w każdym sta-
dium postępowania, a przed wydaniem decyzji umoż-
liwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów
i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Należy też za-
uważyć, że zgodnie z art. 44 ustawy OOŚ organizacje
ekologiczne, które powołując się na swoje cele statu-
towe, zgłoszą chęć uczestniczenia w określonym po-
stępowaniu wymagającym udziału społeczeństwa,
uczestniczą w nim na prawach strony.
Odnosząc się do kwestii nieprzedstawienia przez
inwestora stosownych ekspertyz, pragnę zauważyć,
że w myśl art. 46 pkt 1 ustawy OOŚ plany zagospo-
darowania przestrzennego – przed ich uchwaleniem
– wymagają przeprowadzenia strategicznej oceny od-
działywania na środowisko, w ramach której organ
opracowujący projekt dokumentu sporządza progno-
zę oddziaływania na środowisko. Wspomniana pro-
gnoza winna określać, analizować i oceniać skutki
dla środowiska w przypadku realizacji postanowień
zawartych w analizowanym dokumencie planistycz-
nym. Natomiast organ opracowujący dokument musi
rozważyć ustalenia zawarte w prognozie oddziaływa-
nia na środowisko, m.in. czy i w jakim zakresie usta-
lenia w niej zawarte mogą zostać wprowadzone do
projektu dokumentu.
Prognoza oddziaływania na środowisko, zgodnie
z art. 51 ust. 2 ustawy OOŚ, musi być wykonana we
właściwym stopniu szczegółowości, tj.:
1) zawierać:
a) informacje o zawartości, głównych celach pro-
jektowanego dokumentu oraz jego powiązaniach
z innymi dokumentami,
b) informacje o metodach zastosowanych przy
sporządzaniu prognozy,
c) propozycje dotyczące przewidywanych metod
analizy skutków realizacji postanowień projektowa-
nego dokumentu oraz częstotliwości jej przeprowa-
dzania,
d) informacje o możliwym transgranicznym od-
działywaniu na środowisko,
e) streszczenie sporządzone w języku niespecjali-
stycznym;
2) określać, analizować i oceniać:
a) istniejący stan środowiska oraz potencjalne
zmiany tego stanu w przypadku braku realizacji pro-
jektowanego dokumentu,
b) stan środowiska na obszarach objętych przewi-
dywanym znaczącym oddziaływaniem,
c) istniejące problemy ochrony środowiska istotne
z punktu widzenia realizacji projektowanego doku-
mentu, w szczególności dotyczące obszarów podlega-
jących ochronie na podstawie ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody,
d) cele ochrony środowiska ustanowione na szcze-
blu międzynarodowym, wspólnotowym i krajowym,
istotne z punktu widzenia projektowanego dokumen-
tu, oraz sposoby, w jakich te cele i inne problemy
środowiska zostały uwzględnione podczas opracowy-
wania dokumentu,
e) przewidywane znaczące oddziaływania, w tym
oddziaływania bezpośrednie, pośrednie, wtórne, sku-
mulowane, krótkoterminowe, średnioterminowe i dłu-
goterminowe, stałe i chwilowe oraz pozytywne i ne-
gatywne, na cele i przedmiot ochrony obszaru Natu-
ra 2000 oraz integralność tego obszaru, a także na
środowisko, a w szczególności na:
— różnorodność biologiczną,
— ludzi,
— zwierzęta,
— rośliny,
— wodę,
— powietrze,
— powierzchnię ziemi,
— krajobraz,
— klimat,
— zasoby naturalne,

— zabytki,
— dobra materialne,
— z uwzględnieniem zależności między tymi ele-
mentami środowiska i między oddziaływaniami na
te elementy;
3) przedstawiać:
a) rozwiązania mające na celu zapobieganie, ogra-
niczanie lub kompensację przyrodniczą negatywnych
oddziaływań na środowisko, mogących być rezulta-
tem realizacji projektowanego dokumentu, w szcze-
gólności na cele i przedmiot ochrony obszaru Natura
2000 oraz integralność tego obszaru,
b) biorąc pod uwagę cele i geograficzny zasięg do-
kumentu oraz cele i przedmiot ochrony obszaru Na-
tura 2000 oraz integralność tego obszaru – rozwią-
zania alternatywne do rozwiązań zawartych w pro-
jektowanym dokumencie wraz z uzasadnieniem ich
wyboru oraz opis metod dokonania oceny prowadzą-
cej do tego wyboru albo wyjaśnienie braku rozwiązań
alternatywnych, w tym wskazania napotkanych
trudności wynikających z niedostatków techniki lub
luk we współczesnej wiedzy.
W odniesieniu do faktu występowania na terenie
planowanej inwestycji chronionych gatunków roślin
i zwierząt, o których mowa w interpelacji poseł Mo-
niki Wielichowskiej, tj.: puchacza Bubo bubo, nocka
dużego Myotis myotis, mopka Barbastella barbastel-
lus, nocka Bechsteina Myotos bechsteini i kukułki
szerokolistnej Dactylorhiza majalis, tylko na podsta-
wie aktualnej inwentaryzacji przyrodniczej nie moż-
na jednoznacznie stwierdzić, czy gatunki te faktycz-
nie na danym terenie występują. W bliskim sąsiedz-
twie, na obszarze Natura 2000 Ostoja Nietoperzy Gór
Sowich, zlokalizowane są zimowiska 3 gatunków nie-
toperzy: nocka dużego, mopka i nocka Bechsteina
oraz kolonia rozrodcza nocka dużego. Istnieje duże
prawdopodobieństwo wykorzystywania terenu, na
którym jest planowana inwestycja, jako obszaru że-
rowiskowego przez nietoperze z kolonii rozrodczej.
Faktyczny wpływ planowanej inwestycji na ww. ga-
tunki nietoperzy może być stwierdzony dopiero po
sporządzeniu rzetelnej inwentaryzacji przyrodniczej
oraz analizie oddziaływania zapisów planu na obszar
Natura 2000.
Należy jednak zauważyć, iż zgodnie z art. 52
ust. 1 pkt 1, 4, 5 i 11 ustawy o ochronie przyrody oraz
§ 6 pkt 1, 4, 5 i 11 rozporządzenia ministra środowi-
ska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków
dziko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
Nr 220, poz. 2237) zabronione jest zabijanie, niszcze-
nie siedlisk i ostoi, niszczenie gniazd, zimowisk i in-
nych schronień oraz umyślne płoszenie i niepokojenie
dziko występujących gatunków zwierząt objętych
ochroną gatunkową. W stosunku do roślin objętych
ochroną gatunkową, zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 1, 2
i 3 ustawy o ochronie przyrody oraz § 6 pkt 1, 2 i 3
rozporządzenia ministra środowiska z dnia 9 lipca
2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących ro-
ślin objętych ochroną (Dz. U. Nr 168, poz. 1764), za-
bronione jest zrywanie, niszczenie i uszkadzanie,
1229
niszczenie siedlisk i ostoi, dokonywanie zmian sto-
sunków wodnych, stosowanie środków chemicznych,
niszczenie ściółki leśnej i gleby w ostojach.
Zgodnie z art. 127 pkt 2e ustawy o ochronie przy-
rody osoby umyślnie naruszające ww. zakazy podle-
gają karze aresztu albo grzywny.
Odnosząc się do zgłoszonych uwag dotyczących
prognozy oddziaływania planu na środowisko, na-
leży wskazać, że w związku z pismem z dnia 30 lip-
ca 2010 r. Stowarzyszenia Odnowa Chudzowa z proś-
bą o interwencję w przedmiotowej sprawie zostały
podjęte kroki w celu wyjaśnienia zastrzeżeń doty-
czących zapisów w prognozie, w szczególności w kwe-
stii analizy oddziaływania zapisów planu na obszar
Natura 2000, jednakże na dzień dzisiejszy brak jest
pełnej informacji w ww. sprawie. Ze względu na po-
wyższe oraz z uwagi na konieczność odpowiedzi na
interpelację poselską w ustawowym terminie pełne
odniesienie się do uwag i zastrzeżeń w zakresie pro-
gnozy oddziaływania planu na środowisko, w tym
przede wszystkim na obszar Natura 2000, nie jest
możliwe.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Andrzeja Ryszki
w sprawie rozwiązań legislacyjnych
pozwalających na optymalizację zasobów
ludzkich przez spółki skupione
w ramach jednej grupy kapitałowej (17649)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji panów posłów Tadeusza Arkita i Andrze-
ja Ryszki w sprawie rozwiązań legislacyjnych po-
zwalających na optymalizację zasobów ludzkich
przez spółki skupione w ramach jednej grupy kapi-
tałowej, przekazanej przy piśmie z dnia 18 sierpniu
br., znak: SPS-023-17649/10, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
W powyższej interpelacji Panowie Posłowie wnio-
skują, aby umożliwić zawieranie umowy o pracę
przez spółkę dominującą w danej grupie kapitałowej,
która miałaby ogólne prawo pieczy pracowniczej nad
pracownikiem, przy jednoczesnym zwolnieniu z ta-
kich obowiązków spółek zależnych z tej samej grupy,
dla których również pracownik świadczy pracę.
Pragnę wyjaśnić, że zgodnie z przepisami Kodek-
su pracy stosunek pracy łączy pracownika z praco-
1230
dawcą, tj. jednostką organizacyjną, choćby nie posia-
dała osobowości prawnej, albo osobą fizyczną, jeżeli
zatrudniają one pracowników. Pracodawcą może być
zatem także każda spółka kapitałowa, bez względu
na to, czy zgodnie z przepisami Kodeksu spółek han-
dlowych ma pozycję spółki dominującej, czy też spół-
ki zależnej. Warunkiem koniecznym, a jednocześnie
wystarczającym do uzyskania przez jednostkę orga-
nizacyjną statusu pracodawcy, jest zatrudnienie
przez nią pracownika lub pracowników, przy czym
pojecie zatrudnienia na gruncie przepisów Kodeksu
pracy oznacza nawiązanie stosunku pracy na przy-
kład na podstawie umowy o pracę.
Zgodnie z przepisem art. 31 § 1 Kodeksu pracy za
pracodawcę będącego jednostką organizacyjną czyn-
ności w sprawach z zakresu prawa pracy dokonuje
osoba lub organ zarządzający tą jednostką albo inna
wyznaczona do tego osoba. W orzecznictwie sądo-
wym utrwalił się pogląd, zgodnie z którym za praco-
dawcę będącym spółką z ograniczoną odpowiedzial-
nością czynności z zakresu prawa pracy może doko-
nywać osoba wyznaczona na podstawie art. 31 Kodek-
su pracy, a więc osoba, która może być wyznaczona
w sposób odmienny, niż przewidują to przepisy Ko-
deksu spółek handlowych (np. wyrok SN z dnia
20 maja 1998 r., sygn. akt I PKN 131/98 – OSNP
1999/12/385; wyrok SN z dnia 10 września 1998 r.,
sygn. akt I PKN 286/98 – OSNP 1999/18/585). Taki
pogląd umożliwia stosowanie elastycznych rozwią-
zań w zakresie reprezentacji pracodawcy będącego
spółką w sprawach z zakresu prawa pracy uwzględ-
niających status prawny danej spółki oraz specyfikę
jej funkcjonowania.
Pragnę także wyjaśnić, że istotą stosunku pracy
jest osobiste, odpłatne wykonywanie przez pracow-
nika pracy określonego rodzaju na rzecz i pod kie-
rownictwem pracodawcy będącego stroną stosunku
pracy, w miejscu i czasie wyznaczonym przez tego
pracodawcę. Pracodawca, zatrudniając danego pra-
cownika, ponosi ryzyko gospodarcze z tym związane,
co m.in. uzasadnia prawo pracodawcy do samodziel-
nego podejmowania wobec pracownika czynności
kierowniczych i kontrolnych w czasie wykonywania
przez niego obowiązków pracowniczych.
Co do zasady przepisy prawa pracy nie stoją na
przeszkodzie jednoczesnemu pozostawaniu przez pra-
cownika w więcej niż jednym stosunku pracy u kilku
pracodawców. Jest to jednak możliwe, jeżeli wykony-
wanie obowiązków pracowniczych wynikających
z jednego stosunku pracy nie uniemożliwia lub nie
ogranicza prawidłowego realizowania takich obo-
wiązków wynikających ze stosunku pracy nawiąza-
nego z innym pracodawcą. W praktyce zatem czas
pracy, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji
jednego pracodawcy, nie powinien pokrywać się
z czasem pracy, w którym inny pracodawca ma prawo
oczekiwać od pracownika pełnej gotowości do wyko-
nywania obowiązków pracowniczych, zgodnie z na-
wiązanym z nim stosunkiem pracy.
W mojej ocenie propozycja przedstawiona w inter-
pelacji zmierza natomiast do zasadniczej zmiany isto-
ty stosunku pracy, tj. przyjęcia rozwiązania umożli-
wiającego wykonywanie przez pracownika w tym
samym czasie pracy na rzecz kilku pracodawców, pod
kierownictwem jednego z nich, na podstawie stosun-
ku pracy nawiązanego wyłącznie z jednym pracodaw-
cą. Jestem zdania, że taka konstrukcja byłaby nie
tylko wadliwa prawnie, ale także mogłaby wywoły-
wać daleko idące negatywne skutki związane z prak-
tycznym jej stosowaniem, i to zarówno po stronie
pracownika, jak i pracodawców.
Pragnę dodać, że obecnie obowiązujące przepisy
prawa pracy nie ograniczają pracodawcy w kwestii
określenia miejsca wykonywania pracy przez zatrud-
nionego pracownika. Pracodawca, wskazując w umo-
wie o pracę miejsce świadczenia pracy przez pracow-
nika, na prawo określić je zgodnie z rodzajem i cha-
rakterem umówionej pracy, a także uwzględniając
zadania planowane do wykonywania przez zatrud-
nianego pracownika. Takim miejscem może być za-
tem także teren zakładu pracy innego pracodawcy,
jeżeli jest to uzasadnione i celowe ze względu na po-
wiązania gospodarcze między przedsiębiorcami oraz
rodzaj pracy świadczonej przez pracownika. Warto
dodać, że wystąpienie takiej sytuacji nie jest obce
przepisom Kodeksu pracy. Przykładowo przepisy
działu dziesiątego Kodeksu pracy dotyczące bezpie-
czeństwa i higieny pracy wyraźnie odnoszą się do
sytuacji wykonywania pracy na terenie jednego pra-
codawcy przez pracowników zatrudnionych przez
różnych pracodawców (art. 208 § 3 Kodeksu pracy).
Należy jednak wyraźnie podkreślić, że wskazanie
terenu innego pracodawcy jako miejsca świadczenia
pracy, nie zmienia istoty nawiązanego stosunku pra-
cy, nie modyfikuje jego stron oraz, co do zasady, pod-
stawowych praw i obowiązków pracodawcy i pracow-
nika; dotyczy to m.in. zasad ponoszenia przez praco-
dawcę szeroko rozumianego ryzyka gospodarczego
związanego z zatrudnianiem pracownika, co z punk-
tu widzenia pracownika jest istotną kwestią, zwłasz-
cza w razie nieprzestrzegania przez pracodawcę prze-
pisów prawa pracy.
Przedstawiając powyższe, nie widzę uzasadnienia
do zmiany przepisów prawa pracy w kierunku postu-
lowanym w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Barbary Bartuś
i Roberta Telusa
w sprawie deficytu
sektora finansów publicznych (17650)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo otrzymane 20 sierpnia br. (znak: SPS-023-
-17650/10) zawierające interpelację pani poseł Bar-
bary Bartuś i pana posła Roberta Telusa w sprawie
deficytu sektora finansów publicznych, pragnę prze-
kazać na ręce Pana Marszałka informacje dotyczące
długu publicznego oraz planowanych refom mających
na celu jego obniżenie.
Dług publiczny. Mechanizmy zapobiegające nad-
miernemu narastaniu długu i przekroczeniu konsty-
tucyjnego limitu 60% zawarte są w obowiązującym
prawie. W ustawie o finansach publicznych znajdują
się procedury ostrożnościowe i sanacyjne chroniące
przed niekontrolowanym i nadmiernym wzrostem
długu publicznego (liczonego wg metodologii krajo-
wej) w sytuacji, gdy jego relacja do PKB przekracza
progi 50%, 55% i 60%. Ponadto znowelizowana usta-
wa o finansach publicznych (z dnia 27 sierpnia 2009 r.)
wprowadza m.in. wzmocnienie kontroli nad wydat-
kami publicznymi dzięki wprowadzeniu kontroli
zarządczej, nowych regulacji dotyczących audytu
wewnętrznego oraz zindywidualizowane podejście
do kwestii zadłużenia jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Każdego roku minister finansów przygotowuje,
a następnie Rada Ministrów przyjmuje, 3-letnią (od
2010 r. 4-letnią) strategię zarządzania długiem Skar-
bu Państwa oraz oddziaływania na państwowy dług
publiczny. Strategia zawiera cele i zadania zarządza-
nia długiem oraz prognozy wielkości i struktury dłu-
gu publicznego oraz kosztów jego obsługi, przy przy-
jętych ograniczeniach odnośnie do poziomu ryzyka:
refinansowania, stopy procentowej, płynności budże-
tu państwa, kredytowego i operacyjnego, oraz roz-
kładów kosztów obsługi długu w czasie. Obecnie
trwają prace nad strategią zarządzania długiem sek-
tora finansów publicznych w latach 2011–2014, która
powinna zostać przekazana Sejmowi wraz z uzasad-
nieniem projektu ustawy budżetowej na 2011 r.,
a więc do końca września br.
Główną przyczyną wzrostu długu Skarbu Pań-
stwa w ujęciu nominalnym jest finansowanie bieżą-
cych potrzeb pożyczkowych netto budżetu państwa
poprzez zaciąganie zobowiązań na rynku krajowym
i rynkach zagranicznych. Przyjęty w sierpniu br.
przez Radę Ministrów Wieloletni Plan Finansowy
Państwa (WPFP) na lata 2010–2013 zakłada istotne
zmniejszanie poziomu potrzeb pożyczkowych netto
w latach 2010–2013. Realizacji tego scenariusza słu-
1231
żyć będą działania wymienione w tym dokumencie,
obejmujące m.in.:
1. Poprawę zarządzania płynnością sektora finan-
sów publicznych poprzez wprowadzenie obowiązku
lokowania wolnych środków przez wybrane jednost-
ki sektora finansów publicznych (państwowe fundu-
sze celowe, państwowe osoby prawne, agencje wyko-
nawcze oraz Narodowy Fundusz Zdrowia) w formie
depozytu prowadzonego przez ministra finansów, co
spowoduje uwolnienie zamrożonych rezerw gotówko-
wych. Obecnie znaczna część środków jednostek sek-
tora finansów publicznych jest lokowana w sektorze
bankowym. Wykorzystanie wolnych środków wybra-
nych jednostek sektora finansów publicznych w za-
rządzaniu płynnością budżetu państwa ograniczy
potrzeby pożyczkowe Skarbu Państwa, dzięki czemu
obniżony zostanie poziom długu publicznego i jego
relacja do PKB oraz ograniczeniu ulegną koszty ob-
sługi długu Skarbu Państwa. W WPFP przyjęto, że
ograniczenie potrzeb pożyczkowych budżetu pań-
stwa z tego tytułu wyniesie 19,8 mld zł.
2. Prywatyzację majątku Skarbu Państwa. Zakła-
da się, że przychody z tego tytułu w latach 2010–2013
wyniosą łącznie ok. 55 mld zł, z czego 25 mld zł
w 2010 r. W latach 2011–2013 dominująca część wpły-
wów pochodzić będzie ze sprzedaży akcji PZU SA
i PKO BP SA.
3. Zapewnienie stabilności finansów publicznych
w średnim i długim okresie poprzez ograniczenie,
a następnie utrzymanie strukturalnego deficytu sek-
tora finansów publicznych na poziomie średniookre-
sowego celu budżetowego oraz wprowadzenie w for-
mie zmian ustawowych, m.in. wiążącej reguły wy-
datkowej i innych mechanizmów, oraz zasad związa-
nych ze stroną wydatkową sektora finansów publicz-
nych, służących poprawie wyniku, odpowiedzialności
i dyscyplinie fiskalnej.
Działania w kierunku ograniczenia wzrostu wy-
datków. Zgodnie z przedstawionym w dniu 29 stycz-
nia 2010 r. planem działań i zobowiązań rządu za-
wartym w „Planie rozwoju i konsolidacji finansów
2010–2011” w Ministerstwie Finansów prowadzone
są obecnie prace mające na celu doprowadzenie do
ograniczenia nierównowagi fiskalnej oraz stworzenie
przestrzeni dla zwiększenia efektywności i poprawy
struktury wydatków publicznych.
Ich efektem będą m.in. opisane w Wieloletnim
Planie Finansowym Państwa 2010–2013 reguły wy-
datkowe. Wydatkowa reguła dyscyplinująca będzie
ograniczała wzrost wydatków budżetu państwa o cha-
rakterze uznaniowym (tzw. elastycznych) oraz no-
wych wydatków prawnie zdeterminowanych (tzw.
nowych sztywnych) do tempa inflacja+1%. Reguła ta
będzie obowiązywać do momentu wydania przez radę
Ecofin decyzji o uchyleniu procedury nadmiernego
deficytu wobec Polski. Wprowadzenie tej reguły bę-
dzie wspierać proces ograniczania wydatków publicz-
nych w relacji do PKB oraz obniżenia deficytu struk-
turalnego, a tym samym sprzyjać stworzeniu warun-
ków dla efektywnego wprowadzenia reguły docelo-
1232
wej, zapewniającej trwałą stabilizację finansów pu-
blicznych.
Realizacji ww. działań służą zapisy o wydatkowej
regule dyscyplinującej zawarte w projektowanej przez
resort finansów i skierowanej do uzgodnień między-
resortowych nowelizacji ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (projekt proponowa-
nych zmian został zamieszczony w Biuletynie Infor-
macji Publicznej). Proponowane rozwiązania pozwo-
lą na bardziej efektywne kształtowanie budżetu
i w rezultacie osiągnięcie oszczędności w wydatkach
publicznych. Dzięki tym zmianom nastąpi także zna-
cząca poprawa jakości finansów publicznych, wielo-
letniego planowania budżetowego, a także zwiększy
się przewidywalność polityki budżetowej.
Wobec trudnej sytuacji sektora finansów publicz-
nych w celu ograniczenia tempa wzrostu wydatków
budżetu państwa w projekcie ustawy budżetowej na
rok 2011 wprowadzona została tymczasowa reguła
wydatkowa. Polega ona na redukcji wydatków o cha-
rakterze uznaniowym, a więc niewynikających z ist-
niejących ustaw regulujących wydatki publiczne,
oraz nowych wydatków prawnie zdeterminowanych.
Wzrost wydatków elastycznych nie powinien prze-
kraczać 1% w ujęciu realnym. Dzięki zastosowaniu
tej reguły rząd mógł zapobiec znacznemu zwiększe-
niu ww. wydatków elastycznych w 2010 r. W ramach
podjętych działań w roku 2010 zamrożony został
m.in. fundusz wynagrodzeń w państwowej sferze bu-
dżetowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Barbary Bartuś
i Roberta Telusa
w sprawie pozostawienia
Karpackiego Oddziału Straży Granicznej
z komendą w Nowym Sączu (17651)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 16 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17651/
10), przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pani Barbary Bartuś oraz pana Roberta Telusa
w sprawie pozostawienia Karpackiego Oddziału Stra-
ży Granicznej z komendą w Nowym Sączu, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zespół powołany
decyzją nr 135 z dnia 1 czerwca 2010 r. komendanta
głównego Straży Granicznej do opracowania propo-
zycji zmiany struktury organizacyjnej Straży Gra-
nicznej na południowej granicy Rzeczypospolitej Pol-
skiej (granica państwowa z Republiką Słowacką
i Republiką Czeską) oraz skutków jej wdrożenia, re-
alizując powierzone zadanie, uwzględnił m.in. moż-
liwość zapewnienia, poprzez planowane do pozosta-
wienia struktury organizacyjne, realizacji ustawo-
wych zadań Straży Granicznej oraz zobowiązań wy-
nikających z umów bilateralnych, przy jednoczesnym
utrzymaniu europejskich standardów ochrony gra-
nicy i terytorium Unii Europejskiej – według właści-
wości terytorialnej.
Realizacja polsko-słowackich umów (w zakresie
właściwości Straży Granicznej) była zatem jednym
z czynników poddanych analizie.
Przedstawione przez zespół propozycje zmian
struktury organizacyjnej na południowej granicy
Polski mają na celu zapewnienie pełnej realizacji
ustawowych zadań Straży Granicznej przez podmio-
ty wykonawcze (placówki Straży Granicznej), przy
jednoczesnym ograniczeniu administracji (komend
oddziałów). Wynika z tego, że zniesienie oddziału nie
wiąże się z zaprzestaniem funkcjonowania Straży
Granicznej na kierunku z Republiką Słowacką. Nie
powinno być wobec tego utrudnień w realizacji pol-
sko-słowackich umów międzynarodowych.
W pracach ww. zespołu uczestniczyli m.in. funk-
cjonariusze Zarządu Operacyjno-Śledczego, Zarządu
do Spraw Cudzoziemców oraz Zarządu Granicznego
Komendy Głównej Straży Granicznej. W oparciu
również o opinie tych pionów zespół zaproponował
m.in. utworzenie placówki Straży Granicznej w No-
wym Sączu na bazie znoszonej komendy Karpackie-
go Oddziału Straży Granicznej. Oznacza to, że Straż
Graniczna będzie nadal obecna w tym regionie wraz
ze swoimi pionami odpowiedzialnymi za realizację
zadań, w tym rozpoznawczych i operacyjno-śled-
czych. Natomiast ewentualna likwidacja Karpackie-
go Oddziału Straży Granicznej oznaczałaby ograni-
czenie pionów administracyjnych, a tym samym mi-
nimalizowanie kosztów funkcjonowania formacji.
Wskutek wdrożenia zmian reorganizacyjnych za-
proponowanych przez zespół siły i środki w regionie
zostałyby skoncentrowane na podmiotach wykonaw-
czych, tj. placówkach Straży Granicznej. Nie ma więc
związku pomiędzy ewentualnym zniesieniem Kar-
packiego Oddziału Straży Granicznej, a wzrostem
przestępczości zorganizowanej.
Podkreślenia wymaga fakt, iż zarówno „Założe-
nia wieloletniej koncepcji funkcjonowania Straży
Granicznej w latach 2009–2015”, jak i „Koncepcja
funkcjonowania Straży Granicznej w latach 2009–
–2015” – z uwagi na wieloletni charakter oraz trudne
do przewidzenia czynniki – zakładają m.in. bieżącą
ewaluację i uzasadnione modyfikacje na etapie pro-
cesu implementacji (aktualizacja procesu przekształ-
cania Straży Granicznej).

Doświadczenia zdobyte przy reorganizacji struk-
tur Straży Granicznej na kierunku zachodnim oraz
nowe obszary działań Straży Granicznej wewnątrz
kraju, dotyczące głównie cudzoziemców, wskazywały
na potrzebę ponownego przeanalizowania planowa-
nych zmian struktur organizacyjnych Straży Gra-
nicznej na południowej granicy Polski ujętych w ww.
założeniach i koncepcji. W tym celu powołany został
wspomniany powyżej Zespół do opracowania propo-
zycji zmiany struktury organizacyjnej Straży Gra-
nicznej na południowej granicy Rzeczypospolitej Pol-
skiej (granica państwowa z Republiką Słowacką
i Republiką Czeską) oraz skutków jej wdrożenia.
Nie należy dopatrywać się jakichkolwiek innych
powodów zmiany propozycji reorganizacyjnej na po-
łudniowej granicy Polski niż wynikających z racjo-
nalizacji kierowania sił i środków do realizacji usta-
wowych zadań Straży Granicznej na tym odcinku.
Akceptacja ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji propozycji docelowej struktury organizacyj-
nej Straży Granicznej na południowej granicy Polski
oznaczałaby, że obiekty, na które poniesiono nakłady
finansowe, pozostaną nadal w zarządzie Straży Gra-
nicznej i będą użytkowane zarówno przez ewentual-
ną Placówkę Straży Granicznej w Nowym Sączu, jak
i inne proponowane do pozostawienia w Nowym Są-
czu struktury organizacyjne formacji, a także przez
inne służby MSWiA oraz podmioty zewnętrzne
(w ramach wspólnego użytkowania lub użyczenia).
Odnosząc się do kwestii dotyczącej powiązań ro-
dzinnych, uprzejmie wyjaśniam, iż jeden z zastępców
komendanta głównego Straży Granicznej ma rodzinę
wśród funkcjonariuszy Straży Granicznej w Racibo-
rzu, jednakże nie uczestniczył on w pracach nad
przygotowaniem propozycji zmian reorganizacyjnych
na południowej granicy Polski. Propozycję zmian
przedłożył ww. zespół, natomiast stanowisko opraco-
wał Wydział Projektów Strategicznych Sztabu Ko-
mendanta Głównego Straży Granicznej, który doko-
nuje okresowej i doraźnej oceny wdrażania „Koncep-
cji funkcjonowania Straży Granicznej w latach 2009–
–2015” i przedkłada komendantowi głównemu Stra-
ży Granicznej propozycje jej aktualizacji.
Powiązania rodzinne nie miały wpływu na wy-
pracowanie propozycji przez zespół oraz stanowiska
w tej sprawie. Do prac zespołu, jak i przygotowania
stanowiska do propozycji przedłożonej przez zespół
wyznaczone były wyłącznie osoby bezstronne, z dużą
wiedzą i doświadczeniem. W skład zespołu wchodzi-
ło 16 członków, w tym przedstawiciele Komendy
Głównej Straży Granicznej, zastępcy komendantów
oddziałów Straży Granicznej objętych reorganizacją
oraz przedstawiciele związków zawodowych. Na prze-
wodniczącego zespołu powołano zastępcę komendan-
ta Centralnego Ośrodka Szkolenia Straży Granicznej
w Koszalinie.
Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, iż
skład zespołu gwarantował udział nie tylko wszyst-
kim zainteresowanym stronom, ale, co najważniej-
sze, tworzyli go fachowcy o wysokich kompetencjach,
1233
doskonale znający specyfikę południowej granicy.
Wypracowane propozycje były wynikiem niezależ-
nych prac zespołu. Nie ma zatem podstaw do podwa-
żania rzetelności i uczciwości pracy zespołu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie zakazu fotografowania
w obiektach kultury (17652)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację (SPS-023- 17642/10) pana Jana Rzy-
mełki, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie zakazu fotografowania w obiektach kul-
tury, uprzejmie proszę o zapoznanie się z poniższy-
mi wyjaśnieniami.
Pragnę przede wszystkim podkreślić, że zgodnie
z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r.
o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z późn.
zm.): Muzeum pobiera opłaty za przygotowanie i udo-
stępnianie zbiorów do celów innych niż zwiedzanie,
w szczególności za kopiowanie, sporządzanie repro-
dukcji lub fotografii; ust. 2: Wysokość opłat, o któ-
rych mowa w ust. 1, ustala dyrektor muzeum. W uza-
sadnionych przypadkach dyrektor muzeum może
ustalić opłatę ulgową lub zwolnić z opłaty. Jak wyni-
ka z powyższych zapisów ustawowych, decyzje doty-
czące fotografowania muzealiów leżą w kompeten-
cjach dyrektora danego muzeum.
Należy zaznaczyć, że według informacji przeka-
zywanych do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego powszechną praktyką w muzeach jest
możliwość fotografowania, pod warunkiem nieuży-
wania lampy błyskowej oraz statywu. Ograniczenia
te wynikają przede wszystkim z zaleceń konserwa-
torskich, na przykład odpowiednie, stałe warunki
oświetlenia oraz ze względów bezpieczeństwa (rozło-
żony statyw m.in. utrudnia przemieszczanie się ko-
lejnych zwiedzających, a także może spowodować
uszkodzenie eksponatów podczas jego rozkładania).
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
1234
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Czerwińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie propozycji zmian struktury
organizacyjnej Straży Granicznej
na południowej granicy
Rzeczypospolitej Polskiej (17653)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17653/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Andrzeja Czerwińskiego oraz grupy posłów
w sprawie propozycji zmian struktury organizacyjnej
Straży Granicznej na południowej granicy Rzeczypo-
spolitej Polskiej, uprzejmie informuję, że podjęcie
prac koncepcyjnych nad strukturą organizacyjną
Straży Granicznej na południowej granicy wynika
z potrzeby dostosowania struktur formacji do zadań
w sytuacji członkostwa Polski w strefie Schengen
oraz racjonalizacji wykorzystania zasobów ludzkich
oraz infrastruktury będących w dyspozycji Straży
Granicznej. Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż
przyszłość komendy Karpackiego Oddziału Straży
Granicznej nie jest w chwili obecnej przedmiotem
ostatecznych wniosków. Wypracowanie ich wymagać
będzie dalszych analiz i konsultacji, w wyniku któ-
rych mogą wystąpić istotne zmiany mające wpływ na
treść podejmowanych decyzji.
Niezależnie od powyższego pragnę jednocześnie
wskazać, iż zakończony proces przekształceń Straży
Granicznej na zachodniej granicy Rzeczypospolitej
Polskiej daje podstawy do kontynuowania prze-
kształceń tej formacji zgodnie z kierunkami okre-
ślonymi w „Założeniach wieloletniej koncepcji funk-
cjonowania Straży Granicznej w latach 2009–2015”
zatwierdzonymi w dniu 16 lutego 2009 r. przez mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji oraz kie-
runkami określonymi w „Koncepcji funkcjonowania
Straży Granicznej w latach 2009–2015”, które zo-
stały zaakceptowane przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji oraz zatwierdzone w dniu
24 września 2009 r. przez komendanta głównego
Straży Granicznej.
Wspomniane powyżej dokumenty przewidują kon-
tynuację procesu przekształceń Straży Granicznej
rozpoczętego w związku z przygotowaniem formacji
do członkostwa w Unii Europejskiej i przystąpieniem
do pełnej realizacji układu z Schengen. „Założenia
wieloletniej koncepcji (…)”, a także „Koncepcji funk-
cjonowania (…)” zakładają dalszą potrzebę wypraco-
wania jak najbardziej spójnych rozwiązań i w toku
przeprowadzanych konsultacji rozważenie różnych
aspektów reorganizacji, w tym propozycje utworze-
nia, zniesienia, przekształcenia czy przesunięcia od-
działów i placówek Straży Granicznej w oparciu
o dobre praktyki i doświadczenia nabyte w związku
ze zmianami struktury Straży Granicznej na zachod-
niej granicy.
Komendant główny Straży Granicznej, działając
na podstawie ww. „Założeń wieloletniej koncepcji
(…)” oraz „Koncepcji funkcjonowania (…)”, decyzją
nr 135 z dnia 1 czerwca 2010 r. powołał zespół do
opracowania propozycji zmiany struktury organiza-
cyjnej Straży Granicznej na południowej granicy
Rzeczypospolitej Polskiej (granica państwowa z Re-
publiką Słowacką i Republiką Czeską) oraz skutków
jej wdrożenia.
Zespół został zobowiązany do przygotowania
koncepcji nowej struktury organizacyjnej Straży
Granicznej z uwzględnieniem następujących czyn-
ników:
— możliwość zapewnienia, poprzez planowane do
pozostawienia struktury organizacyjne, realizacji
ustawowych zadań Straży Granicznej oraz zobowią-
zań wynikających z umów bilateralnych, przy jedno-
czesnym utrzymaniu europejskich standardów ochro-
ny granicy i terytorium Unii Europejskiej – według
właściwości terytorialnej;
— sprawowanie nadzoru służbowego i meryto-
rycznego nad placówkami;
— zabezpieczenie logistyczne;
— racjonalizację zatrudnienia i procesów zarzą-
dzania;
— minimalizację kosztów utrzymania Straży
Granicznej;
— racjonalne wykorzystanie infrastruktury;
— minimalizację skutków społecznych potencjal-
nych zmian, w tym szczególnie osobowych.
W dniu 2 lipca 2010 r. komendant główny Straży
Granicznej otrzymał sprawozdanie z prac ww. zespo-
łu, w którym rekomenduje się m.in.:
— pozostawienie na granicy południowej Rzeczy-
pospolitej Polskiej dwóch oddziałów Straży Granicz-
nej z siedzibami komend w Raciborzu i Kłodzku;
— zniesienie Karpackiego Oddziału Straży
Granicznej w Nowym Sączu i na bazie obiektów
znoszonej komendy utworzenie placówki Straży
Granicznej.
Po analizie przedmiotowe sprawozdanie w dniu
23 lipca 2010 r. przedłożone zostało ministrowi spraw
wewnętrznych i administracji wraz ze stanowiskiem
komendanta głównego Straży Granicznej do zapro-
ponowanych rozwiązań.
Propozycje te są obecnie przedmiotem analizy
w MSWiA.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż wszelkie opinie
w przedmiocie przekształceń w strukturze organiza-
cyjnej Straży Granicznej są wnikliwie analizowane
i brane pod uwagę w procesie podejmowania decyzji
dotyczących rozwiązań systemowych. Strategiczne
kierunki przekształceń Straży Granicznej mają na
celu przede wszystkim utrzymanie wysokiej skutecz-
ności tej formacji przy jednoczesnej racjonalizacji

struktur organizacyjnych, właściwego wykorzysta-
nia posiadanych zasobów kadrowych oraz infra-
struktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o pracownikach samorządowych (17654)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17654/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Eugeniusza Grzeszczaka z dnia 28 lipca
2010 r. w sprawie propozycji zmian w ustawie o pra-
cownikach samorządowych, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że problematyka cza-
su pracy pracowników samorządowych (w tym pracy
w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej oraz
w niedziele i święta) została uregulowana w dwóch,
istotnych dla danej grupy pracowników, aktach nor-
matywnych − ustawie z dnia 21 listopada 2008 r.
o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223,
poz. 1458, z późn. zm.) oraz w Kodeksie pracy.
Niemniej jednak należy pamiętać, że istotne po-
chodne źródło prawa pracy (czyli alternatywną formę
regulacji prawnej wobec przepisów ustawy o pracow-
nikach samorządowych – por. art. 9 Kodeksu pracy)
w zakresie ustalania czasu pracy czy też wynagra-
dzania pracowników samorządowych stanowią po-
stanowienia odpowiednio: regulaminu pracy oraz
regulaminu wynagradzania, których kształtowanie
pozostaje w gestii pracodawcy samorządowego. Nie
ulega bowiem wątpliwości, że to pracodawca samo-
rządowy posiada najpełniejszą wiedzę o zasadach
i trybie funkcjonowania (specyfice realizowanych za-
dań) kierowanej przez niego jednostki organizacyjnej
samorządu terytorialnego, co w konsekwencji znaj-
duje przełożenie w stosownych uregulowaniach ww.
aktów o charakterze stricte wewnętrznym.
Tym samym obowiązujące rozwiązania zawarte
w ustawie o pracownikach samorządowych, dotyczą-
ce czasu pracy pracowników samorządowych oraz
form rekompensaty za pracę w godzinach nadliczbo-
wych (w tym w wyjątkowych przypadkach w porze
nocnej oraz w niedziele i święta) są niewątpliwie kom-
1235
patybilne z ogólnymi zasadami ustalonymi w tym
przedmiocie w przepisach systemowych prawa pracy.
W konsekwencji zasadne wydaje się spostrzeżenie, że
przedłożona propozycja zmiany ustawy o pracowni-
kach samorządowych spowoduje zróżnicowanie pra-
cowników samorządowych w przedmiocie stosowa-
nia uregulowań prawnych dotyczących czasu pracy,
a w następstwie również zasad wynagradzania (form
rekompensaty) – co budzi (w świetle powyższego)
istotne wątpliwości. Tym bardziej że ustawodawca
nie rozgranicza czasu pracy (w szerokim zakresie da-
nego terminu) oraz stanowisk pracowników samo-
rządowych w wykazanych w przedmiotowej interpe-
lacji aspektach, tj.: „aspekcie organizacyjnym” ora-
z,,aspekcie rozliczeniowym”. W myśl generalnej za-
sady wyrażonej w art. 43 ust. 1 ustawy o pracowni-
kach samorządowych, w sprawach nieuregulowanych
w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu
pracy. Z uwagi na powyższe wydaje się, iż analiza
przedmiotowych propozycji winna uwzględniać tak-
że kontekst systemowy rozwiązań kodeksowych
w tym zakresie, których interpretacja wykracza poza
właściwość resortu spraw wewnętrznych i admini-
stracji.
Należy przy tym zauważyć, iż przedłożone pro-
pozycje rozwiązań prawnych nie zawierają uzasad-
nienia. Trudno zatem domniemywać, jakie ratio
legis przemawia za proponowanymi przepisami
oraz jaki jest cel wprowadzenia wskazanych zmian.
Dlatego też szczegółowa analiza propozycji zawar-
tych w przedmiotowej interpelacji wydaje się moż-
liwa jedynie w sytuacji przedłożenia ich w formie
projektu aktu prawnego i procedowania w stosow-
nym trybie.
Z uwagi na powyższe trudno znaleźć uzasadnie-
nie dla przedstawionej w przedmiotowej interpelacji
propozycji nowelizacji ustawy o pracownikach samo-
rządowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie rekompensowania strażnikom pracy
w godzinach nadliczbowych (17655)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
1236
-17655/10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP
pana Eugeniusza Grzeszczaka z dnia 26 lipca 2010 r.
w sprawie rekompensowania strażnikom pracy w go-
dzinach nadliczbowych, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że art. 29a ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) dodany został do usta-
wy na mocy art. 1 pkt 23 ustawy z dnia 22 maja 2009 r.
o zmianie ustawy o strażach gminnych, ustawy o Po-
licji oraz ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
Nr 97, poz. 803) i wszedł w życie z dniem 24 grudnia
2009 r. Przepis ten reguluje zagadnienia związane
z czasem pracy strażników gminnych (miejskich).
Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy o strażach gmin-
nych obowiązki pracownicze strażnika powinny być
ustalone w sposób pozwalający na ich wykonywanie
w ramach przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięcio-
dniowym tygodniu pracy w 4-miesiecznym okresie
rozliczeniowym. Tygodniowy czas pracy strażnika
gminnego (miejskiego), łącznie z pracą w godzinach
nadliczbowych, nie może przy tym przekraczać prze-
ciętnie 48 godzin w 4-miesięcznym okresie rozlicze-
niowym (art. 29a ust. 2 ww. ustawy). Strażnikom
zagwarantowany został także w każdym tygodniu
nieprzerwany odpoczynek w wymiarze nie krótszym
niż 35 godzin oraz nieprzerwany odpoczynek dobowy
w wymiarze nie krótszym niż 11 godzin (art. 29a
ust. 3 ww. ustawy).
Gwarancje powyższe nie mają jednak bezwzględ-
nego charakteru, albowiem w art. 29a ust. 4 przed-
miotowej ustawy przewidziano, że przepisy art. 29a
ust. 1–3 ustawy nie mają zastosowania w sytu-
acjach, które wymagają podjęcia środków do ochro-
ny życia lub zdrowia obywateli, a także bezpieczeń-
stwa zbiorowości, a w szczególności w związku z po-
wszechnym zagrożeniem bezpieczeństwa publiczne-
go, katastrofą, klęską żywiołową lub przestępstwem
o charakterze terrorystycznym. W takich przypad-
kach możliwe jest zatem wprowadzanie innych za-
sad rozliczania czasu pracy niż określone w wymie-
nionych przepisach.
Bez względu jednak na wskazany powyżej wyją-
tek od przewidzianych w art. 29a ust. 1–3 ustawy
zasad ustalania czasu pracy strażników gminnych
(miejskich), zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy, straż-
nikowi w zamian za czas przepracowany w godzi-
nach nadliczbowych przysługuje w tym samym wy-
miarze, w okresie rozliczeniowym, czas wolny od
pracy albo może mu zostać przyznany dodatek do
wynagrodzenia.
Przepis art. 29a ust. 5 ustawy o strażach gmin-
nych zapewnia zatem strażnikowi gminnemu (miej-
skiemu) otrzymywanie czasu wolnego od pracy w za-
mian za każdą przepracowaną godzinę nadliczbową
albo może mu zostać przyznany dodatek do wynagro-
dzenia.
Wskazać w związku z tym należy, że przepisy za-
warte w art. 29a ustawy stanowią lex specialis
w stosunku do regulacji zawartych w ustawie z dnia
21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych
(Dz. U. Nr 223, poz. 1458) oraz w Kodeksie pracy.
Przepisy działu szóstego Kodeksu pracy określają
bowiem ogólne zasady kształtowania czasu pracy,
które mogą być modyfikowane poprzez wprowadza-
nie przepisów szczególnych, w szczególności w tzw.
pragmatykach służbowych, czyli w ustawach regulu-
jących odrębnie zasady wykonywania pracy lub peł-
nienia służby przez określone grupy zawodowe. Taką
pragmatyką służbową w odniesieniu do pracowników
samorządowych jest ustawa o pracownikach samo-
rządowych, a w przypadku strażników gminnych
(miejskich), których zaliczyć należy do szczególnej
grupy pracowników samorządowych, ustawa o stra-
żach gminnych.
Zgodnie z art. 32 ustawy o strażach gminnych,
w sprawach dotyczących strażników, a nieuregulo-
wanych w ustawie, mają zastosowanie przepisy o pra-
cownikach samorządowych. Ustawa o pracownikach
samorządowych zawiera natomiast w art. 43 ust. 1
odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów
Kodeksu pracy w sprawach nieuregulowanych w tej
ustawie. Oznacza to, że przepisy ustawy o pracowni-
kach samorządowych, a w dalszej kolejności – odpo-
wiednio – Kodeksu pracy, mają do strażników gmin-
nych (miejskich) zastosowanie jedynie w sytuacjach,
gdy dane zagadnienie nie zostało uregulowane
w przepisach ustawy o strażach gminnych.
Dodać przy tym należy, że przepis art. 29a ust. 5
ustawy o strażach gminnych dotyczy wszystkich
przypadków wykonywania przez strażnika pracy
w godzinach nadliczbowych, również pracy w go-
dzinach nadliczbowych w niedzielę lub święto.
Oznacza to, że zarówno w przypadku wykonywania
przez strażnika gminnego (miejskiego) pracy w go-
dzinach nadliczbowych w ramach pięciodniowego
tygodnia pracy, jak i w przypadku wykonywania
przez tego strażnika pracy w godzinach nadliczbo-
wych w niedzielę i w święta, strażnikowi, zgodnie
z art. 29a ust. 5 ustawy, przysługuje w tym samym
wymiarze, w okresie rozliczeniowym, czas wolny
od pracy albo może mu zostać przyznany dodatek
do wynagrodzenia.
Ustawodawca, używając w art. 29a ust. 5 ustawy
zwrotu: „czas wolny od pracy albo może mu zostać
przyznany dodatek do wynagrodzenia”, wskazuje na
dwie – alternatywne – formy rekompensaty za czas
przepracowany przez strażnika w godzinach nadlicz-
bowych, tj. czas wolny od pracy albo dodatek do wy-
nagrodzenia.
Niemniej jednak konstrukcja przepisu art. 29a
ust. 5 ustawy o strażach gminnych uprawnia do
stwierdzenia, że co do zasady w pierwszej kolejności
w zamian za czas przepracowany w godzinach nad-
liczbowych strażnikowi przysługuje czas wolny od
pracy. Natomiast alternatywnie może mu zostać
przyznany dodatek do wynagrodzenia, co w następ-
stwie wydaje się przesądzać o tym, że decyzja
w przedmiocie możliwości przyznania strażnikowi
właśnie tej formy rekompensaty pozostaje ostatecz-

nie w gestii jego pracodawcy. Wobec powyższego nie-
zbędnym pozostaje również wspomnienie, że formu-
łując zakres normatywny analizowanego przepisu,
ustawodawca posłużył się terminem „dodatek do wy-
nagrodzenia”, a nie zaś „dodatkowe wynagrodzenie”,
co jest istotne z uwagi na to, że w świetle mechani-
zmów funkcjonujących w systemie prawa pracy wska-
zane pojęcia nie są tożsame.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie zwrotu części opłaty
za wydanie karty pojazdu (17656)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 16 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-17656/10,
przesyłające interpelację pana posła Eugeniusza
Grzeszczaka w sprawie zwrotu części opłaty za wy-
danie karty pojazdu, uprzejmie informuję, iż Trybu-
nał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2006 r.,
w sprawie U6/04, uznał opłatę za kratę pojazdu
w wysokości 500 zł za niezgodną z art. 92 i art. 217
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwiet-
nia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) oraz
art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.). Stosownie do art. 190 ust. 3
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 71
ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z późn.
zm.) trybunał ma prawo postanowić, że utrata mocy
obowiązującej aktu normatywnego ma nastąpić po
dniu ogłoszenia orzeczenia stwierdzającego niezgod-
ność z konstytucją, ratyfikowaną umową międzyna-
rodową lub ustawą, w takim wypadku w orzeczeniu
określa się termin utraty mocy obowiązującej tego
aktu. W wyroku z dnia 17 stycznia 2006 r. TK orzekł,
że przepisy omawianego rozporządzenia tracą moc
obowiązującą z dniem 1 maja 2006 r., tym samym
wyrok ma charakter prospektywny. Oznacza to, że
jego skutki mają charakter ex nunc, czyli działają od
dnia 1 maja 2006 r. w przyszłość.
Pragnę zwrócić uwagę, że w związku z wnioskiem
w 2004 r. rzecznika praw obywatelskich do Trybu-
nału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lip-
1237
ca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojaz-
du z wytycznymi wynikającymi z ustawy Prawo
o ruchu drogowego oraz Konstytucją Rzeczypospoli-
tej Polskiej – ministerstwo podjęło prace legislacyjne
w celu wydania nowego rozporządzenia w tej spra-
wie, proponując obniżenie tej opłaty do 75 zł. Słusz-
nym rozwiązaniem byłoby wydanie tego rozporzą-
dzenia przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego,
co mogłoby przyczynić się do umorzenia postępowa-
nia przez Trybunał Konstytucyjny. Strona samorzą-
dowa w wyniku licznych konsultacji projektu tego
rozporządzenia spowodowała jednak wstrzymanie
wydania rozporządzenia do czasu wydania orzecze-
nia przez Trybunał Konstytucyjny.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycz-
nia 2006 r., który uznał argumenty rzecznika praw
obywatelskich, spowodował skutki, które w szczegól-
ności dotykają stronę samorządową. Pragnę jednak
zauważyć, że TK utrzymał w mocy przepisy rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. – do dnia 30 kwietnia 2006 r. Do tego czasu,
według takiego stwierdzenia trybunału, można są-
dzić, że opłata ta pobierana była na podstawie
i w granicach powszechnie obowiązującego prawa.
Minister infrastruktury niezwłocznie wydał nowe
rozporządzenie, które od dnia 15 kwietnia 2006 r.
wprowadziło obniżoną wysokość opłaty za wydanie
karty pojazdu – 75 zł.
Mając na uwadze liczne postępowania cywilne
prowadzone po wyroku Trybunału Konstytucyjne-
go, na wniosek obywateli przeciwko powiatom
w celu uzyskania zwrotu nadpłaty (425 zł) za wyda-
ną kartę pojazdu, samorząd powiatowy postuluje
o rozstrzygnięcie sprawy finansowania samorządu
i rekompensaty utraty dochodów z tytułu zwrotu
nadpłaty za wydanie kart pojazdu wraz z kosztami
sądowymi wynikającymi z niekorzystnych wyroków
sądowych.
Należy podkreślić, że minister właściwy do spraw
transportu nie posiada kompetencji do spełnienia po-
stulatów strony samorządowej i przyznania powia-
tom wnioskowanych środków z budżetu państwa.
Wyjaśniam, iż wystąpiłem do ministra finansów
o stanowisko w tej sprawie. W przekazanej opinii
pani Hanna Majszczyk, podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Finansów, z dnia 7 września 2010 r., nr ST4/
0602/772/10/3309, poinformowała, że „(…) zwiększe-
nie opłaty za kartę pojazdu do kwoty 500 zł nie wią-
zało się z dodatkowymi zadaniami dla powiatów,
a wynikające z tego tytułu znacznie zwiększone środ-
ki stanowiły dodatkowe dochody powiatów.
W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odnosząc się
do nadmiernej wysokości opłaty za kartę pojazdu,
stwierdził, iż”należy raczej uznać, że kwestionowane
podwyższenie opłaty miało na celu zapewnienie po-
wiatom dodatkowych źródeł dochodów na wykony-
wanie innych zadań«.
Należy także zauważyć, iż w dniu 10 maja 2010 r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warsza-
wie wydał wyrok, w którym oddalił powództwo po-
1238
wiatu ostrowskiego przeciwko Skarbowi Państwa
o zapłatę z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie karty
pojazdu.
Powyższy wyrok sądu potwierdza słuszność do-
tychczasowego stanowiska ministra finansów w tej
sprawie”.
We wskazanym powyżej wyroku Sąd Rejonowy
dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wyjaśnił,
iż żądanie powiatu ostrowskiego domagającego się
zapłaty z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie karty
pojazdu od Skarbu Państwa dotyczy kwot, które de
facto nigdy nie powinny były wejść do budżetu po-
wiatu.
Ponadto MF we wcześniejszych stanowiskach in-
formował, „iż sprawa ewentualnej rekompensaty po-
wiatom utraconych dochodów z tytułu zwrotu opłaty
za kartę pojazdu była w dniu 26 marca br. przedmio-
tem obrad Zespołu ds. Systemu Finansów Publicz-
nych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego, który negatywnie odniósł się do propozycji
zgłaszanej przez powiaty, dotyczącej przeznaczenia
środków rezerwy subwencji, o której mowa w art. 36
ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.), dla powiatów
dokonujących zwrotu opłaty za kartę pojazdu”.
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, że na pod-
stawie obowiązujących przepisów minister właściwy
do spraw transportu nie posiada kompetencji w za-
kresie finansowania samorządów i ewentualnego
przyznawania powiatom środków z budżetu pań-
stwa. Z przekazanego przez panią Hannę Majsz-
czyk, podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów, stanowiska wynika, iż zgodnie z aktualnym
stanem prawnym brak jest podstaw do przekazania
z budżetu państwa dodatkowych środków dla po-
wiatów z tytułu zmniejszenia opłaty za wydanie
karty pojazdu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie finansowania przedsięwzięć
środowiskowych z budżetów gmin i powiatów
(17657)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17657/
10, zawierające interpelację posła Eugeniusza Grzesz-
czaka w sprawie instrumentów finansowych służą-
cych do finansowania ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej przez budżety powiatów i gmin po li-
kwidacji powiatowych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej oraz gminnych funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej (samorządowych
funduszy celowych – wyodrębnionych rachunków
bankowych), uprzejmie przedkładam następującą in-
formację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.), przychodami
gminnych i powiatowych funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej były środki z tytułu opłat
i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze;
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
w dotychczasowych proporcjach stanowią dochody
budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należności
i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, tj. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240),
przewiduje funkcjonowanie w sektorze finansów pu-
blicznych wyłącznie państwowych funduszy celo-
wych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też,
po wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło 1 stycznia
2010 r.) w sektorze finansów publicznych nie mogą
funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych, w szcze-
gólności powiatowe i gminne fundusze ochrony śro-
dowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-

rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska podjął
działania zmierzające do zmiany przepisów projektu
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych w taki sposób, aby zapewnić działanie
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych do obo-
wiązujących, z uwzględnieniem założeń reformy fi-
nansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie a filarem
tej reformy będzie przekształcenie i Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776) a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy a ich
dotychczasowe przychody w dotychczasowych pro-
porcjach miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakre-
sie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15,
16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1
pkt 13 omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r.,
do zadań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r.
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31,32 i 38–42
w wysokości nie mniejszej niż kwota wpływów z ty-
tułu opłat i kar środowiskowych stanowiących do-
chody budżetów powiatów i gmin.
1239
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję iż, zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 „Zasad techniki prawodaw-
czej”), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne sta-
ło się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finan-
sów czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
1240
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221
ustawy o finansach publicznych jest uzależnione od
spełnienia następujących warunków. Po pierwsze,
podmiot otrzymujący dotację nie może być podmio-
tem zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po
drugie, podmiot otrzymujący dotację nie może dzia-
łać w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja ce-
lowa może być udzielona wyłącznie na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na pod-
stawie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji
podmiotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie
realizowane przez ten podmiot powinno mieć cha-
rakter celu publicznego związanego z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie
przez jednostkę samorządu terytorialnego osobie fi-
zycznej określonej kwoty środków publicznych na
dofinansowanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć
zgodnej z polityką gminy), ale o powierzenie osobie
fizycznej wykonywania zadania związanego z reali-
zacją zadań jednostki samorządu terytorialnego na
rzecz ogółu mieszkańców i przekazanie środków pu-
blicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom nie będącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego bezpośrednio osobom fizycz-
nym realizującym prywatne inwestycje tych osób,
niemniej zgodne z celami określonymi w przepisach
ustawy - Prawo ochrony środowiska. Zawarcie w usta-
wie Prawo ochrony środowiska tego rodzaju regulacji
stanowiących w swej istocie przepisy szczególne (lex
specialis) w stosunku do przepisów ustawy o finan-
sach publicznych, pozwoliłoby na stworzenie nowego
instrumentu finansowego w postaci szczególnego ro-
dzaju dotacji udzielanej przez gminy i powiaty. Pod-
stawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby prze-
pisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa proces le-
gislacyjny w Sejmie, gdzie poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska (druk
nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez Komisję Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 29 sierp-
nia 2010 r. projekt stanowiska rządu do przedmioto-
wego projektu ustawy został przyjęty przez Radę
Ministrów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie propozycji wprowadzenia
zerowej stawki podatku VAT na wszystkie
darowizny przekazywane osobom
poszkodowanym przez powódź (17658)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17658/10,
przy którym przesłano interpelację pani poseł Anny

Zalewskiej w sprawie wprowadzenia zerowej stawki
podatku VAT na wszystkie darowizny przekazywane
osobom poszkodowanym przez powódź, uprzejmie
informuję.
Uregulowania zawarte w ustawie z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) nie zakładają – co do zasady
– opodatkowania podatkiem od towarów i usług da-
rowizn towarów (w tym m.in. na cele charytatywne).
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy opodatkowa-
niu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna
dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Na
podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy opodatko-
waniu podatkiem od towarów i usług podlega prze-
kazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególno-
ści darowizny, ale tylko wtedy, jeżeli podatnikowi
przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku
należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czyn-
ności, w całości lub w części.
Uprzejmie informuję, że nie jest możliwe wprowa-
dzenie zerowej stawki podatku dla wszystkich daro-
wizn przekazywanych osobom poszkodowanym przez
powódź. Funkcjonowanie systemu podatku od war-
tości dodanej w krajach członkowskich Unii Europej-
skiej podlega ścisłej harmonizacji. Oznacza to, że
wszystkie państwa członkowskie zobowiązane są do
zapewnienia zgodności krajowych przepisów w za-
kresie tego podatku z regulacjami wynikającymi
z prawa wspólnotowego. Z tych względów również
polskie przepisy dotyczące podatku od towarów i usług
muszą być zgodne z przepisami wspólnotowymi,
w szczególności z przepisami dyrektywy 2006/112/
WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspól-
nego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.
UE L 347 z 11.12.2006, ze zm.). Powyższa dyrektywa
przewiduje stosowanie zwolnienia z prawem do odlicze-
nia VAT (odpowiednik stawki 0%) dla dostaw zwią-
zanych z wymianą międzynarodową i transportem
międzynarodowym. Powyższe nie daje podstaw praw-
nych do podjęcia prac legislacyjnych w zakresie wpro-
wadzenia stawki podatku od towarów i usług w wy-
sokości 0% dla ww. darowizn przekazywanych oso-
bom poszkodowanym przez powódź.
Mając na uwadze ww. ograniczenia wynikające
z prawa wspólnotowego w związku z powodzią, która
miała miejsce w maju i czerwcu br., w rozporządzeniu
ministra finansów z dnia 8 czerwca 2010 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie wykonania niektó-
rych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 100, poz. 638) wprowadzone zostało szcze-
gólne, jedynie czasowe, rozwiązanie w postaci zwol-
nienia od VAT dla nieodpłatnych dostaw materiałów
budowlanych na rzecz poszkodowanych w wyniku
powodzi. Powyższe zwolnienie ma zastosowanie w przy-
padku darowizn tych materiałów na rzecz osób fi-
zycznych, które zostaną wykorzystane dla usuwania
skutków powodzi związanych z nieruchomościami
(które nie są wykorzystywane dla celów działalności
gospodarczej, z wyjątkiem działalności rolniczej),
oraz podmiotów, które poniosły szkodę w obiektach,
w których prowadzą działalność edukacyjną, ochro-
1241
ny zdrowia, kulturalną, w zakresie opieki społecznej,
opieki nad dziećmi, młodzieżą czy zbiorowego zakwa-
terowania uczniów lub studentów.
Wprowadzenie przedmiotowego zwolnienia uzu-
pełnia katalog możliwych do zastosowania procedur
przy darowiznach, co pozwala podatnikom (darczyń-
com) na wybór najbardziej korzystnego lub dogodne-
go z ich punktu widzenia sposobu rozliczenia w po-
datku od towarów i usług od dokonanych darowizn
materiałów budowlanych.
Dodatkowo informuję, że z dniem 4 sierpnia br.
weszło w życie rozporządzenie ministra finansów
z dnia 2 czerwca 2010 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 96, poz. 623),
w którym wprowadzono zwolnienie od podatku od
towarów i usług dla usług o podwyższonej opłacie,
o których mowa w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r.
Prawo telekomunikacyjne, świadczonych w celu ze-
brania środków pieniężnych w trakcie zbiórki pu-
blicznej organizowanej przez organizację pożytku
publicznego. Rozwiązanie wprowadzone tym rozpo-
rządzeniem umożliwi bezpośredni transfer od opera-
tora telekomunikacyjnego do organizacji pożytku
publicznego tej części środków pieniężnych, która
wynika z zastosowania zwolnienia z VAT do ww.
usług o podwyższonej opłacie, a która przed wejściem
w życie tej zmiany była rozliczana z budżetem pań-
stwa. Powyższe zwolnienie, o ile zostaną spełnione
określone w rozporządzeniu warunki, ma zastosowa-
nie również do usług świadczonych w związku ze
zbiórkami publicznymi, których celem jest pozyska-
nie środków na pomoc powodzianom.
Reasumując, mimo zrozumienia dla inicjatyw,
które zmierzają do złagodzenia sytuacji poszkodowa-
nych na skutek powodzi – z uwagi na istniejący po-
rządek prawny, a w tym uwarunkowania wynikające
z wiążących Rzeczpospolitą Polską umów traktato-
wych – nie wszystkie postulowane rozwiązania mogą
być podjęte i skierowane na ścieżkę legislacyjną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie „Wytycznych ministra
obrony narodowej do działalności kadrowej
w Siłach Zbrojnych RP w 2010 r.” (17659)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka w spra-
wie „Wytycznych ministra obrony narodowej do dzia-
łalności kadrowej w Siłach Zbrojnych RP w 2010 r.”
1242
(SPS-023-17659/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Podstawą do prowadzenia działalności kadrowej
w stosunku do kadry zawodowej Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej jest ustawa z dnia 11 września
2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
(Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593, ze zm.), która okre-
śla m.in. ogólne zasady postępowania w tym zakre-
sie. Natomiast „Wytyczne ministra obrony narodowej
do działalności kadrowej w Siłach Zbrojnych RP
w 2010 r.” stanowią metodologiczne wykładniki po-
lityki kadrowej i wskazówki realizacyjne, a także
określają kierunki i sposób działania zapewniający
sprawną realizację zasadniczych celów racjonalizu-
jących politykę kadrową oraz dostosowujących sys-
tem zarządzania zasobami kadrowymi do nowych
(obowiązujących od dnia 1 stycznia br.) zasad prze-
biegu zawodowej służby wojskowej. Dotyczy to rów-
nież wyznaczania na stanowiska żołnierzy zawodo-
wych, którzy ukończyli pięćdziesiąty piąty rok życia
lub osiągnęli pełne prawa emerytalne, tylko po doko-
naniu szczegółowej analizy i konkretnego uzasadnie-
nia w kontekście potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej (pkt 3 ppkt 2 lit. f wytycznych) oraz
zwalniania z zawodowej służby wojskowej żołnierzy
kończących kadencję na zajmowanych stanowiskach
służbowych, którym do osiągnięcia sześćdziesiątego
roku życia pozostało mniej niż trzy lata (pkt 3 kt 2
lit. i wytycznych).
Zatem stwierdzenie, że wytyczne nie traktują żoł-
nierzy równo i nie stwarzają możliwości pełnego wy-
korzystania potencjału Wojska Polskiego jest nieuza-
sadnione.
Przedmiotowe wytyczne odnoszą się nie do zwol-
nień obligatoryjnych, a fakultatywnych, stanowią-
cych inną podstawę zwolnienia z zawodowej służby
wojskowej niż wskazana w interpelacji pana posła
Stanisława Wziątka. Zgodnie bowiem z art. 111 pkt 5
ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
żołnierza zawodowego zwalnia się z zawodowej służ-
by wojskowej wskutek osiągnięcia wieku sześćdzie-
sięciu lat. Natomiast w myśl art. 112 ust. 1 pkt 3
przywołanej ustawy żołnierza zawodowego można
zwolnić z zawodowej służby wojskowej wskutek nie-
wyznaczenia na stanowisko służbowe na kolejną ka-
dencję. Zależy to od potrzeb Sił Zbrojnych oraz per-
spektyw i możliwości wykorzystania danego żołnie-
rza zawodowego w dalszej służbie. Problematykę
kadencji określa art. 37 ustawy stanowiący, że żoł-
nierz zawodowy w służbie stałej pełni zawodową służ-
bę wojskową przez czas określony kadencjami na
stanowisku służbowym. Kadencja na stanowisku
służbowym trwa od osiemnastu miesięcy do trzech
lat. Jak wynika z powyższego, wytyczne, rozstrzyga-
jąc, że można zwolnić z zawodowej służby wojskowej
żołnierzy kończących kadencje na zajmowanych sta-
nowiskach służbowych, którym do osiągnięcia sześć-
dziesiątego roku życia pozostało mniej niż trzy lata,
nie naruszają zasady bezwzględnego zwolnienia
w związku z ukończeniem sześćdziesiątego roku życia.
Na merytoryczny kształt przedmiotowych wy-
tycznych miała przede wszystkim wpływ potrzeba
przygotowania takiej racjonalnej polityki kadrowej,
która zapewniłaby kontynuację procesu budowy ar-
mii zawodowej na drodze ewolucyjnych przekształceń
korpusów kadry. Obecna bowiem struktura kadry
naszych Sił Zbrojnych, gdzie korpus oficerów zawo-
dowych liczy ok. 22 tys. żołnierzy, natomiast podofi-
cerów zawodowych – ok. 42 tys., a szeregowych za-
wodowych – tylko ok. 31 tys., odbiega od standardów
nowoczesnej armii zawodowej. Oznacza to potrzebę
zmniejszenia stanu liczbowego korpusu oficerów i pod-
oficerów i znacznego zwiększenia korpusu szerego-
wych zawodowych.
Jednocześnie tylko w latach 2010 i 2011 Siły
Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej będą poddane głę-
bokiej reorganizacji, dostosowującej je zarówno do
zobowiązań sojuszniczych, jak i wymogów armii za-
wodowej. W efekcie wiąże się to z potrzebą racjonal-
nego zagospodarowania skutków kadrowych tego
procesu.
Zatem zaproponowane mechanizmy ujęte w wy-
tycznych są w ocenie resortu obrony narodowej
w pełni komplementarne z przyjętymi celami polity-
ki kadrowej na najbliższe lata.
Należy wyraźnie podkreślić, iż tylko w 2010 r.
zmiany organizacyjne Sił Zbrojnych będą skutkować
koniecznością podejmowania decyzji kadrowych w sto-
sunku do oficerów i podoficerów, którzy będą wyzna-
czani na nowe stanowiska służbowe. I tak np. tylko
zmniejszenie liczby wojskowych komend uzupełnień
ze stu dwudziestu trzech do osiemdziesięciu sześciu
powoduje, że około trzystu żołnierzy zawodowych,
w tym duża liczba oficerów starszych, utraci stano-
wiska służbowe. W stosunku do tych żołnierzy nale-
ży podjąć działania kadrowe w celu ich racjonalnego
wykorzystania w dalszej służbie wojskowej. Podobnie
sytuacja przedstawia się w jednostkach operacyjnych
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie np.
w jednej z brygad zmechanizowanych po jej rozfor-
mowaniu około jednego tysiąca żołnierzy zawodo-
wych utraci dotychczasowe stanowiska służbowe.
Zaproponowane zapisy w wytycznych są tylko wska-
zówką metodologiczną, pomocną w procesie optymal-
nego zagospodarowania żołnierzy zawodowych przez
dowódców posiadających kompetencje do obsadza-
nia stanowisk służbowych, a nie wiążącą normą
prawną. Oznacza to także, o ile w ogóle taka sytu-
acja wystąpi, że podczas podejmowania decyzji do-
wódca posiadający odpowiednie kompetencje kadro-
we będzie musiał dokonać wyboru sprowadzającego
się do podjęcia optymalnej decyzji w przedmiocie
zwolnienia ze służby wojskowej poszczególnych żoł-
nierzy zawodowych.
Pragnę podkreślić, że przedstawione działania
nie mają charakteru szablonowego, a przypadek każ-
dego żołnierza zawodowego jest rozpatrywany indy-
widualnie, szczególnie w aspekcie potrzeb Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej rozumianych jako
najbardziej racjonalne wykorzystanie kadry zawodo-

wej. Umożliwi to wyznaczanie na stanowiska służbo-
we żołnierzy zawodowych, którzy:
— utracili bądź utracą, w wyniku zmian orga-
nizacyjno-etatowych, zajmowane stanowisko służ-
bowe;
— zakończą służbę na stanowiskach poza grani-
cami państwa;
— pozostają w rezerwie kadrowej, a nie nabyli
prawa do zaopatrzenia emerytalnego w pełnym za-
kresie i powinni mieć możliwość pełnienia zawodo-
wej służby wojskowej jeszcze przez kilka lub kilka-
naście lat.
W tym kontekście należy podkreślić, że przepro-
wadzone zostały stosowne szkolenia z udziałem sze-
fów komórek kadrowych Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej, obejmujące szczegółową wykładnię sto-
sowania wytycznych i wskazujące jednocześnie, że
należy z tych zapisów korzystać w ostateczności, przy
jednoczesnym wykorzystaniu innych dostępnych in-
stytucji prawnych, jak np. rezerwy kadrowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie możliwości rozszerzenia projektu
pn. „Bezpieczne miasto
– monitoring wizyjny Sławna” (17660)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17660/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Wziątka w sprawie możliwości
rozszerzenia projektu pn. „Bezpieczne miasto – mo-
nitoring wizyjny Sławna”, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Koncepcja wdrożenia w mieście Sławno monito-
ringu wizyjnego powstała w 2008 r. Zakładała ona,
że monitoringiem wizyjnym zostaną objęte miejsca
uznane za mało bezpieczne, ze szczególnym uwzględ-
nieniem ciągów komunikacji pieszej, skrzyżowań
o dużym natężeniu ruchu i przystanków komunika-
cji pieszej.
Z doświadczeń tej jednostki Policji wynika, że
w miejscach objętych zasięgiem kamer następuje
1243
zmniejszenie liczby popełnianych przestępstw i wy-
kroczeń, np. napadów, wybryków chuligańskich, kra-
dzieży i niszczenia mienia, a także wzrasta przestrze-
ganie zasad ruchu drogowego. Monitoring miejski
jest również pomocny w zabezpieczaniu wszelkiego
rodzaju imprez masowych oraz w szybkiej ocenie sy-
tuacji na ulicach i skrzyżowaniach, co ułatwia kiero-
wanie ruchem. Wprawdzie system monitoringu nie
jest w stanie zastąpić policjanta pełniącego służbę,
ale jest narzędziem umożliwiającym przeciwdziała-
nie przestępstwom i wykroczeniom, niezależnie od
liczby kierowanych sił i środków.
Należy jednak podkreślić, że istnienie monitorin-
gu nie wpływa w sposób jednoznaczny na obniżenie
przestępczości w skali całego miasta, gdyż następuje
efekt tzw. spychania zjawisk patologicznych w strefy
niepodlegające monitorowaniu.
Odnosząc się natomiast do poruszonej w wystą-
pieniu kwestii zbyt małej liczby patroli na ulicach
Sławna, uprzejmie informuję, że z dokonanej szcze-
gółowej analizy wykorzystania i efektywności dzia-
łania służb policyjnych wynika, iż Komenda Powia-
towa Policji w Sławnie dysponuje siłami i środkami
adekwatnymi do zagrożenia i utrzymania właściwe-
go stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego
w mieście. Do lipca 2010 r. KPP w Sławnie skierowa-
ła (w sumie) 4398 policjantów do służby patrolowej,
tj. o 608 policjantów więcej niż w analogicznym okre-
sie roku ubiegłego.
Według ocen Komendy Wojewódzkiej Policji w Szcze-
cinie, konsekwencją zwiększenia liczby służb patrolo-
wych w 2010 r. jest wzrost wykrywalności przestępstw
spowodowany m.in. większą liczbą osób zatrzymanych
na gorącym uczynku oraz większą liczbą uzyskanych
przez Policję informacji. Wykrywalność przestępstw
ogółem wynosi obecnie 80,5% i jest wyższa o 11,4%
w porównaniu do roku ubiegłego.
W odniesieniu do rządowego programu ogranicza-
nia przestępczości i aspołecznych zachowań „Razem
bezpieczniej” należy wskazać, że projekty progra-
mów lokalnych przedkładane są przez wojewodę do
zespołu koordynującego działającego przy ministrze
spraw wewnętrznych i administracji. Zespół dokonu-
je analizy i oceny przedłożonych przez wojewodów
projektów poprzez powoływane w tym celu grupy
ekspertów, adekwatnie do obszaru działania progra-
mu. Przy ocenie każdego projektu eksperci biorą
w szczególności pod uwagę:
— uzasadnienie potrzeby realizacji projektu na
danym terenie,
— znaczenie zadania dla realizowanych kie-
runków i celów programu „Razem bezpieczniej”
(szczegółowe kryteria w zależności od obszaru te-
matycznego),
— spodziewane rezultaty realizacji projektu,
— wysokość środków na realizację projektu (ade-
kwatność wnioskowanej kwoty),
— zasięg projektu oraz jego odbiorców.
Należy podkreślić, że zespół koordynujący reko-
menduje ministrowi spraw wewnętrznych i admini-
1244
stracji projekty do dofinansowania na podstawie oce-
ny ekspertów, nie wskazuje natomiast, który podmiot
ma to zadanie realizować. Zadaniem wojewody jest
bowiem wybranie podmiotu realizującego projekt
(jednostka samorządu terytorialnego lub organizacja
pozarządowa), zgodnie z obowiązującymi w tym za-
kresie przepisami. Taka procedura obowiązuje od
2007 r., tj. od początku realizacji programu.
Wobec powyższego warunkiem koniecznym przy
realizacji dofinansowanego projektu w ramach pro-
gramu „Razem bezpieczniej” jest m.in. osiągnięcie
zakładanych rezultatów. W opisywanym przez pana
posła przypadku proponowane rozszerzenie projektu
wpłynie, jak się wydaje, korzystnie na zakładany
wcześniej efekt końcowy (spotęguje ten wynik).
Po uwzględnieniu powyższych procedur wydaje
się, że nie ma przeciwwskazań do dokonania przed-
stawionej w wystąpieniu korekty polegającej na in-
stalacji dodatkowych kamer, których zakup pokryty
byłby z oszczędności finansowych powstałych pod-
czas realizacji projektu.
Pragnę jednakże zauważyć, że porozumienia ad-
ministracyjne podpisuje właściwy wojewoda, do nie-
go więc należy ocena oraz kontrola realizacji projek-
tu zarówno pod względem merytorycznym, jak i fi-
nansowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie rewitalizacji Księżego Młyna
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2013–2020 (17661)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Hanny Zdanowskiej, która zo-
stała przekazana przy piśmie pana Marka Kuchciń-
skiego, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 16 sierpnia
br. (znak: SPS-023-1766/10) w sprawie rewitalizacji
Księżnego Młyna w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” poniżej odnoszę się do
pytań ujętych ww. interpelacji.
Czy Komisja Europejska dopuszcza możliwość
współfinansowania projektów, w których beneficjen-
tami mogłyby być wspólnoty mieszkaniowe?
Ad 1. Uprzejmie informuję, że kwestie finansowa-
nia rewitalizacji nieruchomości mieszkaniowych nie-
będących własnością komunalną zostały uregulowa-
ne w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r.
w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego.
W przypadku Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” zapisy odnośnie możliwości reali-
zacji projektów w ramach działania zostały ujęte
w szczegółowym opisie priorytetów PO IiŚ 11.1: Ochro-
na i zachowanie dziedzictwa kulturowego o znaczeniu
ponadregionalnym polegających m.in. na rewitalizacji
obiektów wpisanych do rejestru zabytków i zespołów
tych obiektów wraz z ich otoczeniem, dla których mi-
nimalna wartość wynosi 20 mln PLN.
Zgodnie z aktualnymi zapisami szczegółowego
opisu priorytetów Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” beneficjentami w ramach
tego działania nie mogą być wspólnoty mieszkanio-
we. Dodatkowo udzielenie dofinansowania nowym
projektom w ramach priorytetu XI PO liŚ: Kultura
i dziedzictwo kulturowe uniemożliwia brak wolnej
alokacji finansowej ze środków unijnych, które zosta-
ły już całkowicie rozdysponowane na inwestycje wy-
łonione w trybie konkursowym oraz umieszczone na
„Liście projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko«”.
Również w ramach regionalnych programów ope-
racyjnych (RPO) zostały zaprojektowane wydatki na
ten cel. Ogólne zasady dotyczące wdrażania inter-
wencji z zakresu mieszkalnictwa w ramach RPO
określone zostały w „Wytycznych ministra rozwoju
regionalnego w zakresie programowania działań do-
tyczących mieszkalnictwa” zatwierdzonych przez
ministra rozwoju regionalnego w dniu 13 sierpnia
2008 r. (dalej: wytyczne MRR). Z uwagi na zmiany
w rozporządzeniu (WE) nr 1080/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. (dalej:
rozporządzenie 1080/2006) dotyczące umożliwienia
finansowania inwestycji z zakresu mieszkalnictwa
dla zmarginalizowanych mniejszości wytyczne MRR
zostaną zmienione w przedmiotowym zakresie. Na
przedsięwzięcia związane z infrastrukturą mieszka-
niową można przeznaczyć nie więcej niż 3% środków
alokowanych na poszczególne RPO. Podstawę dla
współfinansowania inwestycji w obszarze mieszkal-
nictwa stanowią odpowiednie zapisy RPO. Przedsię-
wzięcia związane z rozwojem infrastruktury miesz-
kaniowej zostały dokładniej opisane w „Szczegóło-
wych opisach osi priorytetowych poszczególnych
RPO” (dalej: uszczegółowienia).
W sumie na mieszkalnictwo we wszystkich RPO
przewidziano ponad 243 mln euro. Obrazuje to po-
niższa tabela, z której również wynika, że tylko jed-
no województwo – podlaskie nie przewiduje wydat-
ków w zakresie mieszkalnictwa.
Infrastruktura mieszkaniowa
(kod
kategorii 78)
Kwota na Odsetek
Województwo mieszkalnictwo
Suma RPO
w RPO
(w EUR)
(w EUR) (%)
dolnośląskie 34 731 794 1 213 144 879 2,86
 1245

kuj.-pom. 19 115 177 951 003 820 2,01 w uszczegółowieniach. Rodzaje potencjalnych benefi-
lubelskie 23 117 091 1 155 854 549 2,00 cjentów powinny mieścić się w poniższym katalogu:
lubuskie 5 174 194 439 173 096 1,18 1) jednostki samorządu terytorialnego, ich związ-
łódzkie 18 114 856 1 006 380 910 1,80
ki i stowarzyszenia,
małopolskie 5 800 000 1 290 274 402 0,45
2) jednostki organizacyjne j.s.t. posiadające oso-
mazowieckie 45 900 000 1 831 496 698 2,51
opolskie 4 100 590 427 144 813 0,96
bowość prawną,
podkarpackie 16 192 386 1 136 307 823 1,42 3) spółdzielnie mieszkaniowe,
podlaskie 636 207 883 0,00 4) wspólnoty mieszkaniowe,
pomorskie 5 370 599 885 065 762 0,61 5) towarzystwa budownictwa społecznego,
śląskie 23 000 000 1 712 980 303 1,34 6) inne jednostki organizacyjne ujęte w lokalnym
świętokrzyskie 2 165 482 725 807 266 0,30 programie rewitalizacji, które posiadają prawo do
warm.-maz. 22 285 654 1 036 542 041 2,15
dysponowania daną nieruchomością,
wielkopolskie 6 131 250 1 272 792 644 0,48
zachodniopom. 12 000 000 835 437 299 1,44
7) instytucje i organizacje (w tym organizacje po-
zarządowe) zajmujące się walką z bezdomnością,
Kwalifikowalność wydatków na infrastrukturę mieszkaniami chronionymi (np. dla wychodzących
mieszkaniową jest możliwa w dwóch aspektach: z więzień),
— renowacja budynków mieszkalnych wieloro- 8) kościoły i związki wyznaniowe (jeśli będą two-
dzinnych, rzyć placówki dla bezdomnych i mieszkania chro-
nione),
— adaptacja i renowacja budynków na cele miesz-
9) podmioty niedziałające dla zysku, zajmujące się
kaniowe dla osób o szczególnych potrzebach.
integracją różnych grup społecznych.
Podstawowe typy projektów dotyczących renowa-
Poniżej są przedstawione działania, w ramach
cji części wspólnych wielorodzinnych budynków miesz-
których przewidziane są do realizacji m.in. interwen-
kalnych obejmują odnowienie głównych elementów
cje z zakresu mieszkalnictwa w ramach rewitalizacji
konstrukcji budynku, takich jak:
i mieszkalnictwa w poszczególnych RPO:
— dach, elewacja zewnętrzna, stolarka okienna
RPO woj. dolnośląskie – 9: Odnowa zdegradowa-
i drzwiowa, klatki schodowe, korytarze wewnętrzne/
nych obszarów miejskich na terenie Dolnego Śląska
zewnętrzne, wejścia i elementy konstrukcji zewnętrz-
(„Miasta”), 9.1: Odnowa zdegradowanych obszarów
nej budynku, windy,
miejskich w miastach powyżej 10 tys. mieszkańców,
— instalacje techniczne budynków, 9.2: Wsparcie dla przedsięwzięć w zakresie mieszkal-
— działania w zakresie oszczędności energe- nictwa w miastach poniżej 10 tys. mieszkańców;
tycznej. RPO woj. kujawsko-pomorskie – 7: Wspieranie
Natomiast typy projektów odnoszących się do ada- przemian w miastach i w obszarach wymagających
ptacji i renowacji budynków na cele mieszkaniowe odnowy, 7.1: Rewitalizacja zdegradowanych dzielnic
obejmują projekty dotyczące przygotowania do użyt- miast, 7.2: Adaptacja do nowych funkcji społeczno-
kowania nowoczesnych, socjalnych budynków miesz- -gospodarczych terenów poprzemysłowych i powoj-
kalnych dobrego standardu poprzez renowację i ada- skowych;
ptację budynków istniejących, stanowiących własność RPO woj. lubelskie – 3: Atrakcyjność obszarów
władz publicznych lub własność podmiotów działają- miejskich i tereny inwestycyjne, 3.2:. Rewitalizacja
cych w celach niezarobkowych. Zgodnie z wymogami zdegradowanych obszarów miejskich;
rozporządzenia 1080/2006 działania związane z miesz- RPO woj. lubuskie – 4: Rozwój i modernizacja in-
kalnictwem mogą być zaprogramowane jako element frastruktury społecznej, 4.3: Rewitalizacja zdegra-
operacji dotyczącej zintegrowanego rozwoju obszarów dowanych obszarów miejskich i wiejskich;
miejskich albo w ramach osi priorytetowej dedykowa- RPO woj. łódzkie – 6: Odnowa obszarów miej-
nej obszarom dotkniętym lub zagrożonym degradacją skich, 6.1: Rewitalizacja obszarów problemowych,
fizyczną i wykluczeniem społecznym. Ponadto inwe- 6.2: Renowacja substancji mieszkaniowej;
stycje dotyczące mieszkalnictwa powinny być ujęte RPO woj. małopolskie – 6: Spójność wewnątrzre-
w lokalnych programach rewitalizacyjnych i mogą być gionalna, 6.1: Rozwój miast;
realizowane wyłącznie na wyznaczonych obszarach RPO woj. mazowieckie – 5: Wzmacnianie roli
spełniających łącznie co najmniej trzy z pięciu kryte- miast w rozwoju regionu, 5.2: Rewitalizacja miast;
riów (wskaźników i wartości referencyjnych) wskaza- RPO woj. opolskie – 6: Aktywizacja obszarów
nych w wytycznych MRR. miejskich i zdegradowanych, 6.1: Rewitalizacja ob-
Wytyczne MRR wskazują także potencjalnych be- szarów miejskich;
neficjentów w zakresie renowacji części wspólnych RPO woj. podkarpackie – 7: Spójność wewnątrz-
wielorodzinnych budynków mieszkalnych oraz ada- regionalna, 7.1: Rewitalizacja miast, 7.2: Rewitaliza-
ptacji budynków na cele mieszkalne. Lista beneficjen- cja obszarów zdegradowanych;
tów mogących ubiegać się o wsparcie w zakresie fi- RPO woj. pomorskie – 3: Funkcje miejskie i me-
nansowania inwestycji mieszkaniowych jest szczegó- tropolitarne, 3.2: Wzrost atrakcyjności przestrzeni
łowo określana przez instytucje zarządzające RPO miejskiej, 3.2.1: Kompleksowe przedsięwzięcia rewi-
1246
talizacyjne, 3.2.2: Inwestycje zwiększające potencjał
rozwojowy miast;
RPO woj. śląskie – 6: Zrównoważony rozwój
miast, 6.1: Wzmacnianie regionalnych ośrodków
wzrostu, 6.2: Rewitalizacja obszarów zdegradowa-
nych, 6.2.1: Rewitalizacja – duże miasta, 6.2.2: Re-
witalizacja – małe miasta;
RPO woj. świętokrzyskie – 6: Wzmocnienie ośrod-
ków miejskich i rewitalizacja małych miast, 6.2: Re-
witalizacja małych miast;
RPO woj. warmińsko-mazurskie – 4: Rozwój, re-
strukturyzacja i rewitalizacja miast, 4.1: Humaniza-
cja blokowisk, 4.1.1: Poprawa warunków technicz-
nych budynków zrealizowanych w technologii wiel-
kiej płyty, 4.1.2: Wzmocnienie funkcji społecznych,
4.2: Rewitalizacja miast, 4.3: Restrukturyzacja tere-
nów powojskowych i poprzemysłowych;
RPO woj. wielkopolskie – 4: Rewitalizacja obsza-
rów problemowych, 4.1: Rewitalizacja obszarów miej-
skich, 4.2: Rewitalizacja zdegradowanych obszarów
poprzemysłowych i powojskowych;
RPO woj. zachodniopomorskie – 5: Turystyka,
kultura, rewitalizacja, 5.5: Rewitalizacja, 5.5.1: Re-
witalizacja obszarów zdegradowanych, 5.5.2: Inicja-
tywa JESSICA, 6: Rozwój funkcji metropolitarnych,
6.6.1: Rewitalizacja na obszarze metropolitalnym,
6.6.1: Rewitalizacja obszarów zdegradowanych na
obszarze metropolitalnym, 6.6.2: Inicjatywa JESSICA
na obszarze metropolitalnym.
Należy również podkreślić, że dofinansowanie
udzielane na realizację projektów w zakresie miesz-
kalnictwa oraz rewitalizacji może stanowić pomoc
publiczną. Mając na uwadze powyższe, instytucja ko-
ordynująca RPO przygotowała rozporządzenie mini-
stra rozwoju regionalnego z dnia 9 czerwca 2010 r.
w sprawie udzielania pomocy na rewitalizację w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych (Dz. U.
Nr 117, poz. 787). Rozporządzenie weszło w życie
16 lipca 2010 r.
Jeśli tak, to czy Pani resort, przygotowując pro-
gram na perspektywy na lata 2013–2020, bierze pod
rozwagę stworzenie programu, który umożliwiałby
skuteczną ochronę dziedzictwa narodowego w zakre-
sie dotyczącym nieruchomości o przeznaczeniu
mieszkaniowym?
Ad 2. Uznanie wydatków na mieszkalnictwo za
kwalifikowane do dofinansowania z EFRR w obec-
nej perspektywie finansowej było jednym z ważnych
postulatów negocjacyjnych Polski oraz nowych państw
członkowskich w trakcie procesu negocjacji całości
pakietu legislacyjnego na lata 2007–2013. Począt-
kowe wersje projektu rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego zakładały niekwalifi-
kowalność jakichkolwiek działań dotyczących miesz-
kalnictwa. Polska wraz z innymi nowymi państwa-
mi członkowskimi, w tym szczególnie z krajami
z Grupy Wyszehradzkiej, od początku negocjacji po-
stulowała uznanie kwalifikowalności mieszkalnic-
twa z funduszy UE.
Ostatecznie korzystne kompromisowe rozwiąza-
nia w tym zakresie zapadły na posiedzeniu Rady Eu-
ropejskiej w grudniu 2005 r. Możliwość taka – nie-
przewidziana nigdy wcześniej – wynikała bezpośred-
nio z uwzględnienia przez KE szczególnych potrzeb
nowych państw członkowskich stojących przed wy-
zwaniami związanymi z zapobieganiem degradacji
fizycznej, w tym w szczególności na obszarach miej-
skich, i grożącym na tych obszarach zjawiskiem wy-
kluczenia społecznego. Możliwość stworzenia specjal-
nego programu, w ramach którego takie podmioty
jak wspólnoty mieszkaniowe mogłyby pozyskiwać
środki unijne na renowację mieszkań w perspektywie
finansowej po roku 2013, będzie zależeć z jednej stro-
ny od zapisów na poziomie UE (rozporządzenia, kwa-
lifikowalność, zasady wdrażania funduszy), z drugiej
natomiast od przyjętych rozwiązań na poziomie kra-
jowym.
Na dzień dzisiejszy trudno jest określić, czy w no-
wej perspektywie finansowej (po 2013 r.) będzie moż-
liwość stworzenia specjalnych programów wsparcia
budownictwa mieszkaniowego. Można jednak wyjść
z założenia, że kraje UE będą zainteresowane utrzy-
maniem takiego stanu również w przyszłym okresie
finansowania. Obecnie na forum wspólnotowym
trwa dyskusja nad kształtem przyszłej polityki spój-
ności. Należy jednak podkreślić, że znajdujemy się na
wczesnym etapie dyskusji, który ma charakter stra-
tegiczny i dotyczy celów, zasad i ogólnych kierunków
ewolucji polityki. W związku z powyższym debatę na
temat kształtu przyszłych programów operacyjnych
(PO), czy też możliwości stworzenia specjalnych pro-
gramów związanych z mieszkalnictwem na poziomie
krajowym należy uznać za przedwczesną. Wraz
z wejściem dyskusji, najprawdopodobniej w 2011 r.,
na większy poziom szczegółowości na poziomie KE
(rozpoczęcie negocjacji zapisów zawartych w nowym
pakiecie projektów rozporządzeń unijnych na lata
2014–2020) możliwe będzie opracowanie architektu-
ry programów operacyjnych na poziomie krajowym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie podejmowanych działań
prowadzących do stabilizacji
wzrostu gospodarczego w naszym kraju,
wspomagania przedsiębiorców w zakresie
rozwoju produkcji oraz zwiększania
innowacyjności polskich przedsiębiorstw
(17662)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17662/
10, zawierające interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie podejmowanych działań prowadzących do
stabilizacji wzrostu gospodarczego w Polsce, wspo-
magania przedsiębiorców w zakresie rozwoju pro-
dukcji oraz zwiększania innowacyjności polskich
przedsiębiorców, w załączeniu przedstawiam odpo-
wiedzi na pytania zawarte w interpelacji.
Załącznik do odpowiedzi
1. Przemysł motoryzacyjny
W nawiązaniu do problemu zwiększenia popytu
na rynku motoryzacyjnym oraz propozycji wprowa-
dzenia systemu dopłat do zakupu nowych pojazdów
o niskiej emisji CO2 oraz złomowania starych pojaz-
dów, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Gospo-
darki, mając na uwadze spodziewane korzyści gospo-
darcze, a także wychodząc naprzeciw oczekiwaniom
wynikającym z potrzeby ochrony środowiska oraz
poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego, prowadzi
aktualnie prace analityczne nad wybranymi rozwią-
zaniami wspierającymi popyt na nowe, eko- i energo-
efektywne samochody. Przedstawiciele Ministerstwa
Gospodarki uczestniczą w inicjatywach instytucji
Unii Europejskiej zmierzających do wypracowania
europejskiej strategii dotyczącej rozwoju „zielonych”
samochodów, ukierunkowanej na doskonalenie silni-
ków spalinowych oraz promującej samochody z na-
pędami alternatywnymi (np. elektrycznymi, hybry-
dowymi, wykorzystującymi wodorowe ogniwa pali-
wowe). Od kwietnia 2010 r. pod patronatem Minister-
stwa Gospodarki pracują trzy eksperckie grupy ro-
bocze zajmujące się:
— wypracowaniem systemu zachęt zwiększających
popyt na nowe pojazdy eko- i energoefektywne,
— zacieśnieniem współpracy jednostek badawczo-
-rozwojowych z przemysłem motoryzacyjnym,
— rozwojem niezbędnej infrastruktury, w tym dla
samochodów elektrycznych.
W ramach prowadzonych prac rozważana jest
propozycja zastąpienia aktualnie obowiązującego po-
datku akcyzowego jednorazowym podatkiem uzależ-
nionym od parametrów ekologicznych pojazdu i po-
jemności silnika. Szczególne preferencje w zakresie
1247
tego podatku dotyczyć będą samochodów z napędem
alternatywnym, np. hybrydowym i elektrycznym.
Proponowane rozwiązanie nie nakłada żadnych no-
wych obciążeń na użytkowników samochodów, a je-
dynie poprzez preferencje finansowe zachęca nabyw-
ców, zarówno nowych jak i używanych samochodów,
do zakupu pojazdów bardziej przyjaznych dla środo-
wiska. Obecnie trwają prace nad wypracowaniem
szczegółowego zakresu ww. propozycji. W opinii Mi-
nisterstwa Gospodarki, wprowadzenie w Polsce sys-
temu mającego na celu promowanie pojazdów eko-
i energoefektywnych przyczyni się w dużym stopniu
do odnowienia parku samochodowego, ograniczenia
napływu z zagranicy pojazdów niespełniających wy-
magań ekologicznych oraz przyspieszy rozbudowę
infrastruktury dla pojazdów z alternatywnymi na-
pędami.
W odniesieniu do pytania o działania podejmowa-
ne przez Ministerstwo Gospodarki mające na celu
zapobieżenie zlikwidowaniu produkcji Fiata Panda
w Polsce, informuję, co następuje. W kwietniu br. kie-
rownictwo koncernu Fiat Group & Chrysler zatwier-
dziło i ogłosiło 5-letni plan rozwoju grupy, w którym
założono m.in. uruchomienie od połowy 2011 r. w za-
kładzie w Pomigliano d’Arco k. Neapolu produkcji
nowego modelu samochodu Panda. Ostateczną decy-
zję w sprawie produkcji tego samochodu we Wło-
szech ogłoszono w dniu 9 lipca 2010 r. W planach
rozwoju grupy założono, że docelowa produkcja
w fabryce Fiat Auto Poland (FAP) w roku 2014 wy-
nosić będzie 470 tys. samochodów osobowych. W Pol-
sce ma być nadal produkowany obecny model samo-
chodu Panda, a jego produkcja będzie kontynuowana
w zależności od kształtowania się popytu na ten mo-
del. Ponadto w Tychach planowane jest w roku 2011
uruchomienie produkcji nowego modelu samochodu
Lancia Ypsilon (należącego do segmentu B) o wielko-
ści ok. 100–120 tys. szt. rocznie. Kierownictwo Fiata
podjęło już decyzję o zamknięciu zakładów na Sycylii,
w których produkowany jest obecny, „stary” model
Lancia Ypsilon. Ministerstwo Gospodarki pozostaje
w roboczym kontakcie z przedstawicielem Fiata
w Polsce. Podczas organizowanych z inicjatywy mi-
nisterstwa spotkań przedstawiciele Fiata zaprezen-
towali założenia do planu restrukturyzacji działal-
ności globalnego koncernu Fiat Group & Chrysler,
a także plany koncernu wobec fabryki w Tychach.
Z przekazanych informacji wynika, że w fabryce
w Tychach nadal będą produkowane, cieszące się
wciąż dużym zainteresowaniem, modele Panda 500
oraz Ford Ka. W roku 2010 FAP planuje produkcję
na poziomie ok. 550 tys. samochodów, a zgodnie
z przedstawionymi przez Fiata planami, nie przewi-
duje się zmian wielkości zatrudnienia.
Spółka Fiat Auto Poland korzysta w trybie cią-
głym ze zwolnień podatkowych, począwszy od roku
1996, zgodnie z decyzją ministra finansów z dnia
22 marca 1996 r. na podstawie ustawy z dnia 14 czerw-
ca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym. Po-
nadto spółka Fiat-GM Powertrain Polska – aktualnie
1248
w 100% należąca do Fiata – korzysta z funkcjonują-
cego obecnie systemu zachęt z tytułu działalności
w specjalnej strefie ekonomicznej oraz z tytułu wspar-
cia w ramach rządowego programu wieloletniego.
W roku 2003 uruchomiono w zakładzie w Bielsku-
-Białej produkcję nowoczesnego silnika wysokopręż-
nego Multijet o pojemności 1,3 litra. W czerwcu br.
w zakładzie tym uruchomiono produkcję nowego
typu silnika TwinAir o pojemności 0,9 litra, korzy-
stając ze wsparcia w ramach programu wieloletniego
w formie dotacji w wysokości 14,7 mln zł.
W bieżącym roku Fiat Auto Poland wystąpił do
Ministerstwa Gospodarki z wnioskiem o rządowe
wsparcie uruchomienia w Tychach produkcji nowego
ww. modelu samochodu Lancia Ypsilon. W dniu 13 lip-
ca br. Międzyresortowy Zespół ds. Inwestycji Zagra-
nicznych pozytywnie zaopiniował ten wniosek w ra-
mach programu wieloletniego w formie dotacji w wy-
sokości 38,9 mln zł. Wniosek został przedstawiony
do decyzji Rady Ministrów. Warto również zwrócić
uwagę, że także poprzez ustanowienie programu
wieloletniego dla inwestycji Ford-Werke GmbH, fa-
bryka Fiata w Tychach podjęła w 2008 r. dla kon-
cernu Ford produkcję samochodu Ford Ka, utrzy-
mując ok. 800 miejsc pracy. Rząd Polski jest zainte-
resowany tworzeniem i utrzymaniem nowych miejsc
pracy w przemyśle motoryzacyjnym, dlatego też
stwarza warunki zachęcające inwestorów do lokowa-
nia lub rozszerzania swoich inwestycji w Polsce.
2. Pomoc publiczna dla inwestorów
W odpowiedzi na pytanie, czy inwestorzy zagra-
niczni będą mogli nadal równocześnie korzystać
z funduszy strukturalnych i grantów rządowych,
uprzejmie informuję, że zasady udzielania pomocy
publicznej regulują przepisy wspólnotowe, z których
wynika możliwość kumulacji wsparcia pochodzącego
z różnych źródeł, w tym ze środków budżetu pań-
stwa. Nie ma zatem znaczenia, z jakiego źródła udzie-
lana jest pomoc, ale czy nie zostanie przekroczony
maksymalny pułap wsparcia określony w mapie po-
mocy regionalnej odpowiedniej dla danego projektu
inwestycyjnego. Możliwość oferowania przedsiębior-
com zróżnicowanych źródeł finansowania inwestycji
stanowi znaczący czynnik zachęty dla inwestorów
zagranicznych.
W nawiązaniu do propozycji wprowadzenia dodat-
kowych ulg podatkowych w specjalnych strefach eko-
nomicznych (SSE), uprzejmie informuję, że przedsię-
biorcy w SSE mogą korzystać z ulg podatkowych do
wysokości maksymalnego pułapu określonego w prze-
pisach o pomocy publicznej. Wiele firm działających
w SSE wyczerpuje należną pomoc w formie zwolnie-
nia z podatku dochodowego od osób prawnych lub
fizycznych. Dodatkowe ulgi mogłyby dotyczyć podat-
ku VAT, co aktualnie nie wydaje się zasadne ze wzglę-
du na obecną sytuację budżetową oraz fakt, że do-
tychczas obowiązująca ulga w podatku dochodowym
jest wystarczająco silnym bodźcem do inwestowania
w SSE. Przytoczone w interpelacji dane o wzroście
nowych inwestycji w SSE w I kwartale 2010 r. świad-
czą o utrzymującej się dużej atrakcyjności SSE.
W odniesieniu do pytania o działania mające na
celu wspieranie jednostek samorządu terytorialnego
w przyciąganiu inwestycji, uprzejmie informuję, że
działania tego rodzaju prowadzone są przez nadzo-
rowaną przez Ministerstwo Gospodarki Polską Agen-
cję Informacji i Inwestycji Zagranicznych (PAIiIZ)
oraz wspierane przez sieć regionalnych centrów ob-
sługi inwestora (COI), które powstały we współpracy
z marszałkami województw i funkcjonują w struktu-
rach urzędów marszałkowskich i agencji rozwoju re-
gionalnego. Celem COI jest zapewnienie komplekso-
wej obsługi inwestorów na poziomie województwa.
COI współpracują z PAIiIZ przy obsłudze projektów
inwestycyjnych. Ponadto posiadają i rozwijają bazy
danych o gospodarce województwa, kontakty z samo-
rządami lokalnymi oraz instytucjami otoczenia biz-
nesu działającymi w województwie.
3. Ulgi podatkowe na działalność badawczo-roz-
wojową
W nawiązaniu do przytoczonych w interpelacji
danych OECD na temat niskiego poziomu innowa-
cyjności w Polsce oraz pytania na temat planowa-
nych ulg podatkowych ukierunkowanych na wspie-
ranie działalności innowacyjnej, uprzejmie informu-
ję, że Ministerstwo Gospodarki uważa za zasadne
wprowadzenie ulg podatkowych na prowadzenie ba-
dań i rozwoju dla jak największej ilości przedsię-
biorstw i prowadzi analizy możliwości wspierania
innowacyjności za pomocą ulg podatkowych. Należy
jednak podkreślić, że ulgi podatkowe są najbardziej
kosztownym, z punktu wiedzenia budżetu państwa,
instrumentem wsparcia, ponieważ często dotyczą
szerokich grup podmiotów i są nieograniczone cza-
sowo. Aktualna sytuacja budżetowa nie pozwala na
wprowadzanie nowych ulg podatkowych dla wszyst-
kich przedsiębiorców. W chwili obecnej Ministerstwo
Gospodarki podejmuje działania ukierunkowane na
wprowadzenie dodatkowych ulg podatkowych dla
przedsiębiorców prowadzących laboratoria badawcze
i sprzedających swoje usługi badawczo-rozwojowe in-
nym przedsiębiorcom. Wspieranie tej grupy ma na
celu zwiększenie współpracy prywatnego sektora ba-
dawczo-rozwojowego z przedsiębiorstwami produk-
cyjnymi i usługowymi oraz wzrost podaży know-how,
licencji i patentów. Przedsiębiorcy, którzy uzyskują
co najmniej 20% swojego przychodu ze sprzedaży
usług badawczo-rozwojowych, a ich roczny przychód
wynosi co najmniej 1,2 mln EUR, w wyniku noweli-
zacji ustawy o niektórych formach wspierania dzia-
łalności innowacyjnej oraz ustaw podatkowych mają
zyskać możliwość odpisywania od podstawy opodat-
kowania wydatków na prowadzenie badań i prac roz-
wojowych do wysokości 20% przychodu.
W odniesieniu do pytania dotyczącego działań
wspierających powstawanie centrów badawczo-roz-
wojowych, informuję, że wsparcie na rozpoczęcie lub
rozwój działalności badawczo-rozwojowej jest udzie-

lane w ramach działania 4.5.2 Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka” przez Polską Agen-
cję Rozwoju Przedsiębiorczości. W ramach działania
możliwe jest uzyskanie dofinansowania na zakup
aparatury i urządzeń badawczych, usług badawczo-
-rozwojowych, wiedzy technologicznej, usług dorad-
czych i szkoleniowych o wartości co najmniej 2 mln zł,
pod warunkiem zatrudnienia co najmniej 10 pracow-
ników naukowych.
Ministerstwo Gospodarki promuje już funkcjonu-
jącą ulgę podatkową na zakup nowych technologii
w formie patentów licencji lub know-how poprzez
działania informacyjne, w tym w ramach konferencji
poświęconych przedsiębiorczości i innowacyjności.
Ministerstwo Gospodarki przeprowadziło analizy do-
tyczące powodów niskiego stopnia wykorzystania
ww. ulgi. Z wypowiedzi ankietowanych przedsiębior-
ców i organizacji pracodawców wynika, że ponad po-
łowa przedsiębiorców nie ma świadomości istnienia
ww. instrumentu. W opinii Ministerstwa Gospodar-
ki, niskie wykorzystanie ulgi wynika również z fak-
tu, że ograniczona liczba przedsiębiorstw jest zainte-
resowana zakupem patentów, licencji, know-how.
Większość przedsiębiorców unowocześnia produkcję
poprzez zakup innowacyjnych maszyn lub urządzeń.
Ministerstwo Gospodarki zamierza w dalszym ciągu
prowadzić akcje informacyjne dotyczące funkcjonu-
jącej ulgi podatkowej, z położeniem większego naci-
sku na opis dotychczasowych przykładów wykorzy-
stania ulgi w różnych sektorach i wskazanie na spo-
soby pozyskiwania opinii o nowości technologii od
jednostek naukowych.
Ministerstwo Gospodarki nie planuje likwidacji
konieczności uzyskiwania opinii jednostki naukowej
w celu skorzystania z ulgi na zakup nowych tech-
nologii, gdyż opinia ta jest jedynym sposobem we-
ryfikacji nowości technologii oraz jej przydatności
w działalności podatnika. Z przeprowadzonych wy-
wiadów z przedsiębiorcami wynika, że uzyskanie
opinii nie jest utrudnione ani kosztowne. Jednocze-
śnie informuję, że nie jest zasadne objęcie ulgą po-
datkową technologii starszych niż 5 lat, ponieważ
skutki budżetowe takiej ulgi byłyby większe niż ko-
rzyści dla budżetu i gospodarki.
W odniesieniu do propozycji umożliwienia łącznie
ulgi na zakup nowych technologii z przywilejami
podatkowymi obowiązującymi w specjalnych stre-
fach ekonomicznych (SSE), należy wskazać, że nie
istnieje taka konieczność, ponieważ działalność
w SSE umożliwia niepłacenie podatku dochodowego
do określonego pułapu (odsetek kosztów kwalifiko-
wanych inwestycji wynikający z mapy pomocy regio-
nalnej), do którego można również wliczyć koszty
zakupu patentu, licencji, know-how. Przepisy z za-
kresu pomocy publicznej nakazują kumulację wszyst-
kich kosztów poniesionych na dany projekt inwesty-
cyjny. Wyłączenie korzystania z ulgi na zakup no-
wych technologii w SSE nie jest zatem ogranicze-
1249
niem, ale uporządkowaniem ponoszenia kosztów
kwalifikowanych w ramach SSE.
4. Obniżenie stawki podatku akcyzowego na ener-
gię elektryczną naliczaną dla przedsiębiorstw ener-
gochłonnych
W nawiązaniu do pytania, czy Ministerstwo Go-
spodarki planuje wystąpienie z inicjatywą mającą na
celu obniżenie stawki podatku akcyzowego na ener-
gię elektryczną zużywaną przez przedsiębiorstwa
energochłonne, uprzejmie informuję, co następuje.
Kwestie zharmonizowanego podatku akcyzowego
reguluje dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady
2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w spra-
wie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ra-
mowych dotyczących opodatkowania produktów
energetycznych i energii elektrycznej. Implementację
tej dyrektywy do krajowego porządku prawnego stano-
wi obowiązująca od 1 marca 2009 r. ustawa z dnia
6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) oraz wykonujące
ją rozporządzenie ministra finansów z dnia 24 lutego
2009 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 32, poz. 228). Wyżej wymieniona ustawa
reguluje przypadki obligatoryjnych zwolnień od po-
datku akcyzowego, wynikających z prawa wspólno-
towego, tj. zwolnień, które państwa członkowskie
mają obowiązek wprowadzić do swojego ustawodaw-
stwa, natomiast we wspomnianym rozporządzeniu
określono niektóre zwolnienia fakultatywne. Taki
fakultatywny charakter ma m.in. zwolnienie dla
tzw. zakładów energochłonnych, wynikające z art. 17
ust. 1 lit. a ww. dyrektywy, które ma zastosowanie
pod warunkiem przestrzegania przez wszystkie
przedsiębiorstwa minimalnych poziomów opodatko-
wania przewidzianych w tej dyrektywie. Ponadto
państwa członkowskie mogą stosować obniżki po-
datku od energii elektrycznej na rzecz zakładów
energochłonnych.
Ministerstwo Gospodarki opowiada się za ko-
niecznością obniżenia stawki akcyzy na energię elek-
tryczną dla przedsiębiorstw energochłonnych, mając
świadomość, że utrzymanie stawki akcyzy na dotych-
czasowym poziomie wpływa niekorzystnie na funk-
cjonowanie przedsiębiorstw energochłonnych na kon-
kurencyjnym rynku europejskim oraz na decyzje
inwestorów co do lokalizacji tego typu zakładów na
terenie Polski. W związku z powyższym Minister-
stwo Gospodarki złożyło odpowiednie poprawki do
projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku akcy-
zowym. Obecnie rząd pracuje nad wspólną koncepcją
umożliwiającą zastosowanie ulg dla przemysłu ener-
gochłonnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
1250
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie wprowadzenia w naszym kraju
całkowitego zakazu upraw oraz wprowadzania
do obrotu gospodarczego na etapie produkcji
pasz dla zwierząt w gospodarstwach rolnych
oraz jako komponentów przy produkcji
żywności produktów genetycznie
modyfikowanych (17663)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Andrzeja Kani z dnia 20 sierp-
nia 2010 r., znak: SP-023-17663/10, w sprawie wpro-
wadzenia w Polsce całkowitego zakazu upraw i wpro-
wadzania do obrotu gospodarczego na etapie produk-
cji pasz dla zwierząt w gospodarstwach rolnych oraz
jako komponentów przy produkcji żywności gene-
tycznie zmodyfikowanej, przedkładam następujące
wyjaśnienia.
1. Celem zaproponowanego przez Komisję Euro-
pejską projektu aktu prawnego jest zapewnienie pań-
stwom członkowskim UE większej elastyczności
w zakresie prowadzenia upraw GMO. Cel ten Komi-
sja pragnie osiągnąć poprzez zmianę dyrektywy
2001/18/WE (za pomocą rozporządzenia, poprzez
wprowadzenie do dyrektywy 2001/18/WE nowego
art. 26b). Do tej pory państwa członkowskie UE
wprowadzały na swoich terytoriach zakazy uprawy
poszczególnych produktów GMO w oparciu o klau-
zulę bezpieczeństwa (art. 23 dyrektywy 2001/18/
WE), jako podstawę zakazu wskazując szkodliwość
danej modyfikacji genetycznej dla zdrowia ludzi bądź
dla środowiska. We wszystkich przypadkach, w prze-
prowadzonej przez EFSA (Europejski Urząd ds. Bez-
pieczeństwa Żywności) ocenie naukowej wykazywa-
no, iż środki te nie były oparte na nowych lub dodat-
kowych informacjach, jakie pojawiły się od czasu
zatwierdzenia przedmiotowych produktów i w związ-
ku z tym wprowadzenie takich środków nie było
prawnie uzasadnione.
W trakcie międzynarodowych dyskusji odbywają-
cych się w różnych gremiach i na różnych szczeblach
państwa członkowskie UE domagały się prawa do
podejmowania decyzji o uprawach GMO na swoich
terytoriach. W roku 2008 podczas prezydencji fran-
cuskiej zostały przyjęte konkluzje Rady, w których
Rada podkreśliła potrzebę lepszego wdrożenia obo-
wiązujących przepisów, przede wszystkim w zakresie
upraw. W konkluzjach Rady wskazano konkretne ob-
szary, w których wdrażanie przepisów dotyczących
GMO powinno ulec poprawie. Podkreślono, że ze
względu na czynniki społeczno-ekonomiczne, od-
mienne w poszczególnych państwach, ważne jest, aby
możliwe było wprowadzanie ograniczeń w uprawach
GMO, nie tylko na podstawie danych naukowych po-
twierdzających szkodliwy wpływ danego GMO na
zdrowie ludzi bądź na środowisko, ale również ze
względu na inne, pozaśrodowiskowe czynniki.
W dniu 13 lipca 2010 r. Komisja Europejska za-
prezentowała dokumenty, które w założeniu są wyj-
ściem naprzeciw oczekiwaniom państw członkow-
skich UE. Wśród nich jest projekt rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego dy-
rektywę 2001/18/WE w zakresie umożliwienia pań-
stwom członkowskim ograniczania lub zakazywania
uprawy roślin GMO na ich terytoriach. Rząd, zgod-
nie z „Ramowym stanowiskiem rządu RP dotyczą-
cym organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(GMO)”, przyjętym przez Radę Ministrów w listopa-
dzie 2008 r., opowiada się przeciwko uprawom GMO.
Propozycja rozporządzenia zmieniającego dyrektywę
2001/18/WE ma na celu przekazanie uprawnień pań-
stwom członkowskim w podejmowaniu decyzji o za-
kazywaniu bądź częściowym ograniczaniu upraw
roślin GMO, jednocześnie jednak ceduje kwestie od-
powiedzialności finansowej i prawnej za podejmowa-
ne decyzje na państwa członkowskie. Tym samym
może nastąpić odstępstwo od zasad, które obowiązu-
ją dla wspólnej polityki rolnej i dotyczą wspólnego
rynku.
W tej sytuacji rząd widzi potrzebę przeprowadze-
nia szeregu analiz, które określą skutki prawne
i ekonomiczne dla rolnictwa oraz dla wspólnej poli-
tyki rolnej, tak na poziomie kraju, jak i na poziomie
UE. Mając na uwadze, że jest to początek prac legi-
slacyjnych na poziomie UE, rząd wyraża potrzebę
aktywnego uczestnictwa w dalszych pracach nad pro-
jektem rozporządzenia i jego ewaluacją z uwzględnie-
niem stanowiska, aby przekazując państwom człon-
kowskim UE uprawnienia co do możliwości podejmo-
wania przez nie decyzji w sprawach upraw GMO, nie
doprowadzić do wyłomu w realizacji wspólnej polity-
ki rolnej i zaburzenia konkurencyjności na wspólnym
rynku.
Proponowane przez Komisję zmiany w istocie
sprowadzają się do utrzymania dotychczasowych za-
sad dopuszczania do uprawy i obrotu w UE odmian
GMO i produktów z nich otrzymanych (w tym pasz
i żywności genetycznie zmodyfikowanej), przy prze-
kazaniu państwom członkowskim możliwości całko-
witego bądź częściowego zakazu uprawy zatwierdzo-
nych przez Komisję odmian roślin GMO. Oznacza to
zachowanie status quo w całym obszarze GMO, za
wyjątkiem decyzji o prowadzeniu lub zakazie upraw
autoryzowanych odmian GM na terytorium danego
kraju. KE zapowiedziała, że nie widzi możliwości
zmiany obowiązującego systemu autoryzacji GMO.
Wśród państw członkowskich UE nie ma jednomyśl-
ności w tej sprawie (część krajów, w tym m.in. Polska,
Austria, Grecja, Cypr, Węgry opowiada się za mak-
symalnym ograniczeniem stosowania GMO, podczas
gdy np. Wielka Brytania, Holandia, Szwecja, Repu-
blika Czeska dążą do pełnego otwarcia UE na GMO).
Parlament Europejski nie ma natomiast kompetencji
do przedstawiania propozycji zmian legislacyjnych

w prawie unijnym (może jedynie wspólnie z Radą zmie-
niać i uchwalać projekty przygotowane przez KE).
Obecnie zakaz stosowania roślin genetycznie
zmodyfikowanych w uprawach może być podjęty wy-
łącznie, jeżeli państwu członkowskiemu UE dostępne
są nowe dane naukowe świadczące o szkodliwości da-
nego produktu GM, które nie były znane podczas jego
autoryzacji. W 6 państwach Unii Europejskiej (Fran-
cja, Austria, Węgry, Niemcy, Luksemburg, Grecja)
obowiązuje zakaz uprawy genetycznie zmodyfikowa-
nej kukurydzy MON810, Austria wprowadziła dodat-
kowo zakaz uprawy ziemniaka Amflora. W każdym
przypadku zakazy wprowadzano w ramach środków
ochronnych określonych w art. 23 dyrektywy 2001/
18/WE, natomiast podstawą prawną wprowadzenia
zakazu w każdym z tych państw były ich krajowe
przepisy umożliwiające podjęcie takich działań (ana-
logiczne polskie przepisy znajdują się w projekcie no-
wej ustawy o GMO, która jest aktualnie procedowa-
na w Sejmie RP).
W tych przypadkach mamy zatem do czynienia
z zakazem uprawy konkretnego produktu GM, co jest
zgodne z prawem Unii Europejskiej. Uzasadnieniem
zakazów były wyniki badań naukowych (m.in. wyni-
ki badań dotyczących toksycznego działania białka
Cry 1AB wytwarzanego przez kukurydzę MON810
oraz jego niekorzystny wpływ na wybrane organizmy
i elementy środowiska naturalnego). Tym samym
spełniono warunki zawarte w art. 23 dyrektywy
2001/18/WE w sprawie zamierzonego uwalniania do
środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycz-
nie. Wyłącznie badania naukowe, które uzyskają po-
zytywną opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpie-
czeństwa Żywności (EFSA), są w stanie skłonić Ko-
misję Europejską do wydania decyzji sankcjonującej
zakaz wprowadzany przez państwo członkowskie
UE. Sprawą kluczową jest ponadto przekonanie po-
zostałych państw członkowskich UE o zasadności
takiego zakazu, ponieważ to inne państwa w głoso-
waniach (na poziomie komitetu naukowego oraz
Rady UE) decydują o jego utrzymaniu lub zniesieniu.
Brak podstaw naukowych właściwie uniemożliwia
utrzymanie takiego zakazu (jedynie Austria i Węgry
zakończyły dotychczas swoje postępowania przed
KE). Pozostałe państwa poza Austrią i Węgrami nie
zamknęły jeszcze swoich postępowań wyjaśniających
z Komisją Europejską i trudno jest mówić o ich suk-
cesie w kwestii wprowadzania zakazu stosowania
i/lub uprawy określonych produktów GM.
2. Ziemniak linii EH92-527-1 (nazwa handlowa
Amflora) jest specyficznym produktem GM, który
będzie mieć zastosowanie w przemyśle przetwórczym
(chemicznym do wyrobu m.in. klejów oraz papierni-
czym). Z tego powodu jego uprawy będą występować
w pobliżu zakładów przetwórczych (nieopłacalny
koszt transportu na dużych odległościach). Dodatko-
wo firma BASF (właściciel patentu ziemniaka linii
EH92-527-1) będzie podpisywać z rolnikami umowy
kontraktacyjne. Materiał nasadzeniowy nie będzie
zatem oferowany w obrocie na terytorium UE w taki
1251
sam sposób jak materiał siewny kukurydzy MON810
(brak kontraktacji). Przetwórstwem tego ziemniaka
są zainteresowane firmy ze Szwecji i Niemiec. KE
poinformowała, że za rok ziemniak ten będzie praw-
dopodobnie uprawiany w Niemczech, Szwecji, Repu-
blice Czeskiej oraz Holandii (informacje uzyskane od
firmy BASF). W Polsce nie odnotowano sygnałów o za-
interesowaniu tym produktem. Prawdopodobnym
powodem tego jest fakt, że obecne roczne zapotrze-
bowanie polskiego przemysłu papierniczego na skro-
bię jest pokrywane przez ok. połowę rocznej produk-
cji średniej wielkości zakładu przetwórczego. Dodat-
kową przeszkodą dla przemysłu jest konieczność za-
pewnienia osobnych linii technologicznych do prze-
twarzania skrobi pochodzącej z ziemniaków GM, tak
by nie doszło do wymieszania produktu GM z pro-
duktem konwencjonalnym. Wydaje się zatem, że kosz-
ty poniesione na takie inwestycje w Polsce mogą prze-
wyższyć potencjalne zyski z wykorzystywania skrobi
o obniżonym poziomie amylozy i innych cennych wła-
ściwościach fizykochemicznych. Wobec braku zainte-
resowania rodzimych producentów tym produktem
nie wydaje się prawdopodobne, aby ktokolwiek zde-
cydował się na jego uprawę.
3. Kwestie organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych w Unii Europejskiej są uregulowane w dużej
mierze aktami prawa wspólnotowego. Wprowadza-
nie do obrotu oraz znakowanie żywności i pasz ge-
netycznie zmodyfikowanych jest uregulowane prze-
pisami znajdującymi się w rozporządzeniach wspól-
notowych:
— rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— rozporządzeniu (WE) nr 1830/2003 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania orga-
nizmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwo-
ści śledzenia żywności i produktów paszowych wy-
produkowanych z organizmów genetycznie zmodyfi-
kowanych i zmieniającym dyrektywę 2001/18/WE.
Jeżeli określony organizm genetycznie zmodyfi-
kowany zostaje dopuszczony do obrotu jako żywność
lub pasza, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1829/
2003, może znajdować się na rynku Unii Europej-
skiej, a więc również na polskim rynku, pod warun-
kiem jego odpowiedniego oznakowania. Powyższe
rozporządzenia obowiązują wprost we wszystkich
państwach członkowskich UE i w związku z tym Pol-
ska, będąc członkiem UE, jest zobligowana do prze-
strzegania przepisów tych rozporządzeń. W Polsce
przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia akcesji,
tj. od 1 maja 2004 r. Postępowanie wbrew zasadom
określonym w ww. rozporządzeniach skutkuje skie-
rowaniem przez Komisję Europejską skargi do Eu-
ropejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
Przypomnieć należy, że Polska ma już doświad-
czenie we wprowadzaniu całkowitego zakazu obrotu
GMO (przepisy ustawy o nasiennictwie). W roku
1252
2006 parlament wprowadził w tej ustawie zakaz ob-
rotu materiałem siewnym odmian genetycznie zmo-
dyfikowanych oraz zakaz wpisu odmian genetycznie
zmodyfikowanych do krajowego rejestru odmian.
W tej sprawie 16 lipca 2009 r. zapadł wyrok Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości (sprawa C-165/08
– Komisja przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej).
Wprowadzenie zakazów w ustawie o nasiennictwie
odbyło się z pominięciem zasad, jakie obowiązują
w UE. Zakaz w ustawie o nasiennictwie obejmował
wszystkie produkty GMO i w uzasadnieniu jego
wprowadzenia nie zawierał argumentów naukowych,
odnoszących się do poszczególnych modyfikacji, któ-
rych miałby dotyczyć. Każde wprowadzenie zakazu
w przepisach krajowych musi być notyfikowane Ko-
misji Europejskiej wraz z podaniem uzasadnienia
naukowego stanowiącego podstawę jego wprowadze-
nia. W tej chwili Polska ma obowiązek dostosowania
przepisów ustawy o nasiennictwie do przepisów dy-
rektyw UE. Niewykonanie wyroku będzie skutkowa-
ło kolejnym postępowaniem przed ETS i w konse-
kwencji bardzo wysokimi karami pieniężnymi. Mini-
malny ryczałt w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej
wynosi 3 mln 610 tys. euro. Zamiast niego może zo-
stać nałożona kara obliczana według stawek dzien-
nych. Stawka dzienna dla Rzeczypospolitej Polskiej
to od ok. 1,5 tys. do 29 tys. euro, natomiast wyso-
kość okresowej kary pieniężnej to w przybliżeniu od
4,5 tys. do 260 tys. euro dziennie.
W 2008 r. Europejski Trybunał Sprawiedliwości
ogłosił wyrok przeciwko Francji za brak implemen-
tacji do prawa krajowego przepisów dyrektywy 2001/
18/WE o zamierzonym uwalnianiu do środowiska
organizmów zmodyfikowanych genetycznie. Za łama-
nie prawa wspólnotowego Komisja Europejska obar-
czyła Francję karą w postaci opłaty ryczałtowej
w wysokości 10 mln euro. Pomimo tego, że rząd
Francji w 2007 r. ustanowił odpowiednie przepisy
regulujące kwestie upraw roślin genetycznie zmody-
fikowanych, Komisja uznała, że mimo pełnej trans-
pozycji przepisów prawa Unii Europejskiej, należy
podtrzymać obowiązek zapłaty ryczałtu za każdy
dzień obowiązywania stanu niezgodnego z prawem
unijnym.
Możliwe jest natomiast aktywne działanie ze
strony państw członkowskich UE w trakcie proce-
dury autoryzacji określonego GMO jako żywność
i pasza (głosowania w Stałym Komitecie ds. Łańcu-
cha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt – SCFCAH
oraz Rady).
Sprawa wprowadzenia całkowitego zakazu stoso-
wania organizmów genetycznie zmodyfikowanych
jest zatem praktycznie niemożliwa do przeprowadze-
nia w kontekście przepisów prawnych, regulujących
sprawy autoryzacji i obrotu produktami genetycznie
zmodyfikowanymi na poziomie wspólnotowym. Po
wprowadzeniu do obrotu produktu GM na teryto-
rium Wspólnoty państwa członkowskie UE mają bar-
dzo ściśle określone możliwości prawne wprowadza-
nia ograniczeń w ich stosowaniu. Ograniczenia
w stosowaniu GMO mogą być wprowadzone wyłącz-
nie, jeżeli państwo członkowskie UE uzyska nowe
dane naukowe świadczące o szkodliwości danego pro-
duktu GM, które nie były znane podczas jego auto-
ryzacji. Żadne państwo członkowskie UE nie wpro-
wadziło generalnego zakazu obrotu żywności lub
pasz genetycznie zmodyfikowanych na swoim tery-
torium. Austria próbowała ograniczyć import oraz
wytwarzanie żywności składającej się lub wyprodu-
kowanej z kukurydzy MON810 i/lub kukurydzy T25.
Ostatecznie zniosła jednak przedmiotowe zakazy
w maju 2008 r. Wszystkie obowiązujące zakazy wpro-
wadzone przez kilka krajów, o których wspomina się
w kontekście GMO, dotyczą wyłącznie ograniczenia
komercyjnej uprawy danej odmiany GM.
Wydając decyzje zezwalające na wprowadzenie
GMO do obrotu, z przeznaczeniem na żywność lub
pasze, i upubliczniając je we Wspólnotowym Reje-
strze Genetycznie Zmodyfikowanej Żywności i Paszy,
Komisja Europejska nie nakazuje wprowadzania na
rynek UE autoryzowanego GMO, a jedynie umożli-
wia przedsiębiorcom legalne jego stosowanie we Wspól-
nocie, w tym również na terytorium Polski. Warun-
kiem niezbędnym do stosowania autoryzowanego
GMO jako żywność lub pasza jest jego oznakowanie
zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1829/
2003. W Polsce wymóg ten jest nadzorowany przez
odpowiednie organy sprawujące urzędowe kontrole
(m.in. Państwową Inspekcję Sanitarną, Inspekcję
Handlową, Inspekcję Jakości Handlowej Artykułów
Rolno-Spożywczych).
Należy również podkreślić, że Państwowa Inspek-
cja Sanitarna, podlegająca właściwemu ministrowi
do spraw zdrowia, w ramach urzędowej kontroli żyw-
ności i monitoringu przeprowadza kontrolę żywności
pod kątem zawartości GMO na poziomie ok. 700 pró-
bek rocznie i liczba ta stale wzrasta. Kontrole wska-
zują, że jedynie w ok. 1–2% badanych produktów
znajduje się GMO (głównie soja Roundup Ready), któ-
re przedsiębiorca wprowadził bez stosownego ozna-
kowania. Wśród wspomnianych 700 próbek, 100 sta-
nowi rezerwę na kontrole koordynowane przez Ko-
misję Europejską lub kontrole związane ze znalezie-
niem w obrocie w danym państwie członkowskim UE
nieautoryzowanego GMO zastosowanego jako skład-
nik żywności. Badania analityczne przeprowadzane
są przez 3 akredytowane laboratoria GMO działające
w strukturach Państwowej Inspekcji Sanitarnej:
w Tarnobrzegu, Białymstoku i Poznaniu. Należy po-
nadto podkreślić, że laboratorium w Tarnobrzegu
jest krajowym laboratorium referencyjnym należą-
cym do Europejskiej Sieci Laboratoriów GMO, wspie-
rających działalność Wspólnotowego Laboratorium
Referencyjnego.
Podstawowym źródłem białka paszowego w Pol-
sce jest importowana genetycznie zmodyfikowana
śruta sojowa. Na terenie Unii Europejskiej nie ma
państwa, które byłoby samowystarczalne w zakresie
pokrycia zapotrzebowania na białko paszowe. Polska
dla zaspokojenia potrzeb paszowych importuje rocz-

nie około 2 mln ton śruty sojowej, głównie z takich
krajów jak Argentyna, Brazylia, USA i RPA. Szacuje
się, że około 80–90% śruty sojowej na rynku świato-
wym to śruta otrzymywana z soi zmodyfikowanej
genetycznie (GMO), odpornej na preparat chemiczny
glifosat, zawarty w preparacie Roundup Ready, sto-
sowanym w uprawie soi do zwalczania chwastów. Su-
rowce mogące częściowo zastąpić w dawkach pokar-
mowych śrutę sojową, to produkty powstałe w pro-
cesie odolejania rzepaku (śruta poekstrakcyjna rze-
pakowa, makuch rzepakowy) oraz rośliny strączko-
we. Nasiona rzepaku, w zależności od procesu, jakie-
mu zostaną poddane podczas pozyskiwania oleju,
mogą zawierać pewne ilości substancji antyżywienio-
wych m.in.: kwas erukowy, glukozynolany, kwas sy-
napinowy, związki fenolowe. W żywieniu kur niosek
znoszących jaja o ciemnym zabarwieniu skorupy śru-
ta rzepakowa powoduje rybi zapach jaj.
Od wielu lat dyskutowane są i badane możliwości
zwiększonego wykorzystania rodzimych surowców
białkowych w zastępstwie, a przynajmniej w uzupeł-
nieniu importowanej śruty sojowej.
W sierpniu 2009 r. minister rolnictwa i rozwoju
wsi skierował do kancelarii premiera projekt progra-
mu wieloletniego pt. „Ulepszanie krajowych źródeł
białka roślinnego, ich produkcji, systemu obrotu i wy-
korzystania w paszach”. Planowany program wielo-
letni ma stanowić wsparcie realizacji celów i Strate-
gii Rozwoju Kraju na lata 2007–2015. Głównym ce-
lem jest zwiększenie wartości biologicznej i użytko-
wej krajowych źródeł białka roślinnego. Podstawo-
wym efektem programu będzie wskazanie możliwo-
ści zwiększonego wykorzystania rodzimych roślin
wysokobiałkowych w produkcji roślinnej i żywieniu
zwierząt. Osiągnięcie tego celu zwiększy bezpieczeń-
stwo paszowe kraju, które obecnie jest oparte na im-
porcie zmodyfikowanej genetycznie śruty sojowej.
Ponadto zwiększona różnorodność płodozmianu po-
prawi żyzność gleby oraz zapewni wyższe plony ro-
ślin następczych. Zwiększenie powierzchni uprawy
roślin strączkowych spowoduje ograniczenie zużycia
nawozów azotowych.
W lipcu 2009 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi
przekazał Komisji Europejskiej dokument pt. „Pro-
gramy działań realizowanych w Polsce w ramach
wsparcia specjalnego przewidzianego w art. 68 roz-
porządzenia Rady (WE) nr 73/2009”. Dokument ten
uwzględnia między innymi wniosek w sprawie wspar-
cia specjalnego, które ma obejmować rolników upra-
wiających rośliny strączkowe i motylkowate drobno-
nasienne na terenie całego kraju. Przewidziana po-
moc finansowa to płatność roczna do hektara uprawy
(60 euro/ha). Szczegółowe dane na temat tego pro-
jektu posiada minister rolnictwa i rozwoju wsi.
Działania rządu w zakresie pasz idą zatem w kie-
runku częściowego zastąpienia importowanych su-
rowców genetycznie zmodyfikowanych rodzimą pro-
dukcją roślin strączkowych. Wejście w życie zakazu
obrotu pasz genetycznie zmodyfikowanych spowodo-
wałoby ograniczenie produkcji zwierzęcej w Polsce
1253
przy jednoczesnym imporcie produktów pochodzenia
zwierzęcego z innych krajów UE, pochodzących ze
zwierząt karmionych paszami GM (swobodny prze-
pływ towarów w UE). Tym samym konsument otrzy-
małby produkt żywnościowy wytworzony przy udzia-
le GMO, jednak niewytworzony w Polsce, tylko
w innym państwie członkowskim UE.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie zwolnienia klubów sportowych
prowadzących działalność gospodarczą
z płacenia podatku od nieruchomości i opłat
z tytułu użytkowania wieczystego gruntów,
jeżeli dochody z tej działalności przeznaczone są
na działalność statutową tych klubów (17666)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Eugeniusza Kłopotka, posła na
Sejm RP, z dnia 4 sierpnia 2010 r., nadesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 16 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17666/10, w sprawie zwolnienia klu-
bów sportowych prowadzących działalność gospo-
darczą z podatku od nieruchomości oraz z opłat
z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości,
po uzyskaniu opinii ministra infrastruktury, uprzej-
mie informuję.
W obowiązującym stanie prawnym zwalnia się od
podatku od nieruchomości nieruchomości lub ich czę-
ści zajęte na potrzeby prowadzenia przez stowarzy-
szenia statutowej działalności wśród dzieci i młodzie-
ży w zakresie oświaty, wychowania, nauki i techniki,
kultury fizycznej i sportu, z wyjątkiem wykorzysty-
wanych do prowadzenia działalności gospodarczej,
oraz grunty zajęte trwale na obozowiska i bazy wy-
poczynkowe dzieci i młodzieży – art. 7 ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opła-
tach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613).
Istotnym warunkiem powyższego zwolnienia jest
zajęcie przez stowarzyszenia nieruchomości wyłącz-
nie na prowadzenie działalności wśród dzieci i mło-
dzieży, m.in. w zakresie kultury fizycznej i sportu.
W sytuacji, gdy nieruchomość służy prowadzeniu ww.
działalności wśród dzieci i młodzieży i jednocześnie
prowadzeniu działalności gospodarczej, wówczas nie
można uznać jej za zwolnioną od podatku.
Unormowanie zawarte w art. 7 ust. 1 pkt 5 usta-
wy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi reali-
zację polityki państwa w sferze kultury fizycznej
1254
i sportu. W konsekwencji powyższego państwo wspie-
ra organizacje, które prowadząc swoją działalność
skupiają się na szerzeniu rozwoju kultury fizycznej
i sportu wśród dzieci i młodzieży, nie kierując się
osiągnięciem zysku, który jest głównym celem pod-
miotów prowadzących działalność gospodarczą.
Przedstawiona propozycja zmian w ustawie o po-
datkach i opłatach lokalnych przewiduje wprowadze-
nie zwolnienia od podatku od nieruchomości dla
gruntów, budynków i budowli zajętych przez kluby
sportowe, także w przypadku, gdy nieruchomości lub
ich części są wykorzystywane na prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej, z zastrzeżeniem, iż dochody
z tej działalności byłyby przeznaczone wyłącznie na
cele statutowe.
W związku z zaproponowanym zwolnieniem z opo-
datkowania nieruchomości zajętych przez kluby spor-
towe prowadzące działalność gospodarczą należy
zauważyć, iż powyższe rozwiązanie stałoby w sprzecz-
ności z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa,
która nakazuje identyczne traktowanie w prawie po-
datkowym tych samych stanów faktycznych. W sy-
tuacji, gdy ze zwolnień podatkowych korzystałyby
kluby sportowe działające w formie m.in. spółek pra-
wa handlowego, które są podmiotami prowadzącymi
działalność gospodarczą, oznaczałoby to nierówno-
prawne pod względem podatkowym traktowanie
podmiotów gospodarczych.
Ustawowe wprowadzenie zwolnienia od podatku
od nieruchomości dla nieruchomości zajętych przez
podmioty gospodarcze działające w dziedzinie kultu-
ry fizycznej i sportu, podczas gdy inni przedsiębiorcy
zobowiązani są do zapłaty podatku, prowadziłoby
również do naruszenia zasady równości i powszech-
ności opodatkowania, która zakłada, że każdy jest
obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń pu-
blicznych, w tym podatków, określonych w ustawie
– art. 84 Konstytucji RP.
Wobec powyższego przedstawiony postulat całko-
witego zwolnienia z opodatkowania nieruchomości
zajętych przez kluby sportowe, w przypadku gdy do-
chody z prowadzonej przez nie działalności byłyby
przeznaczone wyłącznie na cele statutowe, nie znaj-
duje uzasadnienia. Dla celów podatkowych sposób
gospodarowania zyskiem wypracowanym w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej postaje zaś
bez znaczenia.
Niemniej jednak należy zauważyć, iż stosownie
do przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokal-
nych obowiązujące regulacje prawne, oprócz ustawo-
wego uprawnienia dla rad gmin do wprowadzania
zwolnień przedmiotowych od podatku od nierucho-
mości innych niż określone w ustawie (art. 7 ust. 3
ww. ustawy), pozwalają im, w ramach autonomii po-
datkowej, na różnicowanie wysokości stawek podat-
kowych dla poszczególnych rodzajów nieruchomości.
Powyższe rozwiązanie pozwala radom gmin na do-
stosowanie powszechnie obowiązujących regulacji
prawnych do panujących na terenie konkretnej gmi-
ny warunków ekonomiczno-społecznych.
Odnosząc się do kwestii preferencyjnego trakto-
wania klubów sportowych w zakresie przysługujące-
go im prawa użytkowania wieczystego należy stwier-
dzić, że prawo to jest obecnie sprawnym narzędziem
gospodarki rynkowej, dostępnym dla wszystkich pod-
miotów na równych zasadach, konkurującym w ob-
rocie z prawem własności. Ma ono dla inwestora tę
zasadniczą zaletę, że pozwala mu wejść we władanie
nieruchomością bez konieczności ponoszenia pełnych
kosztów jej nabycia. Jednocześnie ze względu na czas
trwania, gwarantuje inwestorowi opłacalność czynie-
nia nawet bardzo znacznych nakładów.
Z drugiej strony użytkownik wieczysty jest obo-
wiązany uiszczać opłaty z tytułu użytkowania wie-
czystego, które stanowią swoisty ekwiwalent pienięż-
ny za możliwość korzystania przez użytkownika wie-
czystego z gruntu Skarbu Państwa lub samorządo-
wego. Należy podkreślić, że opłaty z tytułu użytko-
wania wieczystego są elementem stosunku cywilno-
prawnego. Zatem postulat całkowitego zwolnienia
użytkowników wieczystych (np. podmiotów prowa-
dzących działalność sportową o charakterze zarob-
kowym) z obowiązku wnoszenia opłat rocznych wy-
daje się nieuzasadniony.
Zgodnie bowiem z przepisami ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.) opłaty
z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według
stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej
(art. 72 ust. 1). Wysokość stawek procentowych opłat
rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uza-
leżniona od określonego w umowie celu, na jaki nie-
ruchomość gruntowa została oddana. Ustawodawca
w art. 72 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi przyjął cztery wartości stawek procentowych.
Najniższa stawka procentowa w wysokości 0,3% zo-
stała przewidziana dla nieruchomości gruntowych
oddanych na cele obronności i bezpieczeństwa pań-
stwa, pod budowę obiektów sakralnych, a także na
działalność charytatywną oraz na niezarobkową
działalność: opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, oświa-
tową, wychowawczą, naukową lub badawczo-rozwo-
jową. Dla nieruchomości oddanych na cele rolne,
mieszkaniowe, realizację celów publicznych oraz
działalność sportową stawka opłaty rocznej wynosi
1% ceny nieruchomości. Stawką 2% objęte są nieru-
chomości gruntowe przekazane na działalność tury-
styczną. Natomiast dla nieruchomości oddanych
w użytkowanie wieczyste na inne niż wyżej wymie-
nione cele stawka wynosi 3%. Dodatkowo wysokość
tej ostatniej stawki może być podwyższona zarządze-
niem wojewody w stosunku do nieruchomości stano-
wiących własność Skarbu Państwa lub uchwałą od-
powiedniej rady lub sejmiku w stosunku do nierucho-
mości stanowiących własność jednostek samorządu
terytorialnego.
Mając powyższe na uwadze, należy zauważyć, że
użytkownik wieczysty nieruchomości gruntowych
oddanych na cele związane z działalnością sportową
korzysta już z preferencyjnej stawki opłaty rocznej

w wysokości 1%, która przysługuje nieruchomościom
gruntowym, na których realizowane są cele rolne,
mieszkaniowe oraz cele publiczne.
Ponadto zgodnie z art. 73 ust. 3 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami właściwy organ może udzie-
lić bonifikaty zarówno od pierwszej opłaty, jak i opłat
rocznych z tytułu użytkowania wieczystego na pod-
stawie zarządzenia wojewody albo uchwał rady lub
sejmiku. Mając na uwadze treść art. 68 ust. 1 pkt 1–6
i 8–10 ustawy, należy zauważyć, że bonifikata może
zostać udzielona między innymi osobom prowadzą-
cym działalność sportową na cele niezwiązane z dzia-
łalnością zarobkową. Bonifikatę można również
stosować do nieruchomości gruntowych oddanych
w użytkowanie wieczyste przed dniem 1 stycznia
1998 r. Zatem w obecnym stanie prawnym postulat
zmniejszania obciążeń finansowych klubów sporto-
wych może być zrealizowany poprzez zastosowanie
odpowiednich bonifikat zmniejszających wysokości
opłaty rocznej z tytułu użytkowania nieruchomości
gruntowych.
Abstrahując od powyższych uwag, podkreślić jed-
nocześnie należy, iż przedstawione postulaty zmian
w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych oraz
w ustawie o gospodarce nieruchomościami skutko-
wałyby znacznym obniżeniem wpływów do budżetów
jednostek samorządu terytorialnego, a także budże-
tu państwa. W związku z wywodzącą się z art. 167
Konstytucji RP zasadą autonomii podatkowej i sa-
modzielności finansowej gmin, spadek dochodów wy-
maga bądź rekompensaty z innego źródła, bądź ewen-
tualnego zmniejszenia zakresu zadań publicznych,
do realizacji którego jest zobowiązana gmina. Wspól-
ne dobro wymaga zaś odpowiedniego rozłożenia cię-
żarów niezbędnych, by państwo mogło istnieć i dzia-
łać w interesie społeczeństwa.
Ponadto informuję, iż propozycje zwolnienia z po-
datku od nieruchomości dla nieruchomości zajętych
przez kluby sportowe były analizowane przez Mini-
sterstwo Finansów. Stanowisko rządu RP wobec pro-
jektu ustawy o sporcie, który zawierał ww. zwolnie-
nie, było jednak negatywne. Zgłoszone w tym zakre-
sie propozycje nie spotkały się także z aprobatą par-
lamentu.
Przedkładane dotychczas postulaty zwolnienia
klubów sportowych z opłaty z tytułu użytkowania
wieczystego nieruchomości również były opiniowa-
ne negatywnie. W ocenie Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego wskazywano brak pod-
staw do uszczuplenia dochodów gmin bez ich rekom-
pensaty.
W konsekwencji powyższego uznać należy, iż ewen-
tualne przyjęcie propozycji zwolnienia klubów spor-
towych prowadzących działalność gospodarczą z po-
datku od nieruchomości oraz opłaty z tytułu użytko-
wania wieczystego gruntów niewątpliwie wymaga-
łoby dokładnego oszacowania skutków finansowych
oraz zasięgnięcia opinii Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego. Ich akceptacja jednak mo-
głoby wywołać falę analogicznych roszczeń ze strony
1255
innych podmiotów realizujących nie mniej istotnie
dla społeczeństwa zadania.
Wobec powyższego przychylenie się do ww. postu-
latów obecnie nie jest możliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie opodatkowania usług pocztowych
podatkiem od towarów i usług (17667)
Nawiązując do przesłanej przy piśmie z dnia
16 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17667/10, interpe-
lacji pana Karola Karskiego, posła na Sejm RP,
w sprawie opodatkowania usług pocztowych podat-
kiem od towarów i usług, uprzejmie informuję.
Konstrukcja systemu podatku od wartości doda-
nej w krajach członkowskich Unii Europejskiej pod-
lega ścisłej harmonizacji. Oznacza to, że wszystkie
państwa członkowskie zobowiązane są do zapewnie-
nia zgodności krajowych przepisów w zakresie tego
podatku z regulacjami wynikającymi z prawa wspól-
notowego.
Z tych względów również polskie przepisy doty-
czące podatku od towarów i usług muszą być zgodne
z przepisami wspólnotowymi, w szczególności z prze-
pisami dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 li-
stopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podat-
ku od wartości dodanej. Powyższa dyrektywa unie-
możliwia państwom członkowskim UE dowolne
kształtowanie wysokości stawek podatkowych i zwol-
nień od tego podatku.
Zgodnie z przepisami dyrektywy Rady 2006/112/
WE zwolnione od tego podatku są „świadczenie usług
przez pocztę państwową i dostawa towarów z tymi
usługami związana, z wyjątkiem przewozu osób i usług
telekomunikacyjnych” oraz „dostawy, za cenę równą
wartości nominalnej, znaczków pocztowych ważnych
w obrocie pocztowym na terytorium danego pań-
stwa” (art. 132 ust. 1 lit. a oraz art. 135 ust. 1 lit. h
ww. dyrektywy).
Zakres zwolnienia od podatku od towarów i usług
wynikający z art. 43 ust. 1 pkt 1 oraz poz. 2 załącz-
nika nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn.
zm.) obejmuje usługi pocztowe wymienione w grupo-
waniu PKWiU 64.11. W grupowaniu tym mieszczą
się usługi pocztowe świadczone przez pocztę pań-
1256
stwową, tj. Pocztę Polską SA, której zgodnie z art. 46
ust. 2 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocz-
towe (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159, z późn. zm.)
powierzono obowiązek wykonywania zadań operato-
ra publicznego.
W związku z brzmieniem art. 2 ust. 2 ustawy
z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwo-
wego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej Pocz-
ta Polska, zgodnie z którym Poczta Polska Spółka
Akcyjna wstąpiła we wszystkie stosunki prawne,
których podmiotem była Poczta Polska, bez względu
na charakter prawny tych stosunków, nie istniała
potrzeba zmiany treści poz. 2 zał. nr 4 do ww. ustawy
o podatku od towarów i usług w wyniku przekształ-
cenia tego przedsiębiorstwa.
W myśl art. 2 pkt 1 dyrektywy 97/67/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r.
w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku we-
wnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz po-
prawy jakości usług przez usługi pocztowe rozumie
się usługi obejmujące przyjmowanie, sortowanie,
przemieszczanie i doręczanie przesyłek pocztowych.
W art. 3 ust. 3 tej dyrektywy określono, że państwa
członkowskie podejmą działania w celu zapewnie-
nia, że świadczenie usługi powszechnej jest gwaran-
towane nie mniej niż pięć dni roboczych w tygodniu,
poza okolicznościami lub warunkami geograficzny-
mi uważanymi za wyjątkowe, i że jako minimum
obejmuje:
— jedno przyjmowanie,
— jedno doręczenie do domu lub siedziby każdej
osoby fizycznej lub prawnej lub – w wyniku odstęp-
stwa – na podstawie warunków ustalonych przez kra-
jowy organ regulacyjny – jedno doręczenie do odpo-
wiednich instalacji.
Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 4 ww. dyrektywy
każde państwo członkowskie podejmie działania ko-
nieczne do zapewnienia, by usługi powszechne obej-
mowały przynajmniej następujące świadczenia:
— przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie
i doręczanie przesyłek pocztowych do 2 kg,
— przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie
i doręczanie paczek pocztowych do 10 kg (na podsta-
wie ust. 5 limit ten może zostać podwyższony),
— usługi obejmujące przesyłki polecone i przesył-
ki wartościowe.
Należy zatem przyjąć, iż przez usługi powszech-
ne, które podlegają zwolnieniu od VAT, należy rozu-
mieć usługi pocztowe świadczone w określonym re-
żimie przez wyznaczonego operatora.
Obowiązek wykonywania zadań operatora pu-
blicznego, zgodnie z ww. art. 46 ust. 2 Prawa poczto-
wego, został powierzony Poczcie Polskiej SA. Inni
operatorzy nie spełniają wymogów określonych
art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo
pocztowe, a zatem nie mogą korzystać przy świadcze-
niu powszechnych usług pocztowych ze zwolnienia
od podatku.
W wyroku C-357/07 Europejski Trybunał Spra-
wiedliwości stwierdził, iż pojęcie publicznych służb
pocztowych zawarte w art. 13 część A ust. 1 lit. a
szóstej dyrektywy (obecnie obowiązujący art. 132
ust. 1 lit a dyrektywy Rady 2006/112/WE) należy
interpretować w ten sposób, że obejmuje ono opera-
torów publicznych lub prywatnych, którzy zobowiążą
się do zapewnienia w danym państwie członkowskim
całości lub części powszechnych usług pocztowych.
Jak wcześniej zaznaczono zadanie polegające na za-
gwarantowaniu dostępu do całej infrastruktury
pocztowej niezbędnej do prawidłowego wykonywania
nałożonych zadań leżących w interesie publicznym
w Polsce w całości wypełnia jedynie operator publicz-
ny, którym jest Poczta Polska SA.
Oznacza to, że ponieważ Poczta Polska SA jako
operator wyznaczony do świadczenia usług powszech-
nych musi zachować warunki przewidziane dla tych
usług, zwolnienie wynikające z poz. 2 zał. nr 4 do
ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada
zwolnieniu określonemu w art. 132 ust. 1 lit. a dyrek-
tywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej (Dz.U. L 345, ze zm.). Usługi pocztowe świad-
czone przez pozostałych operatorów, jako niewymie-
nione w przepisach określających zakres stosowania
obniżonych stawek i zwolnień od podatku w ww.
ustawie i aktach wykonawczych do niej, podlegają
opodatkowaniu według stawki 22%.
W kontekście powoływanego w przekazanej inter-
pelacji orzeczenia ETS w sprawie 357/07 TNT Post
UK Ltd należy podzielić opinię Komisji, że pojęcie in-
dywidualnie negocjowanych warunków należy inter-
pretować w świetle pkt 46 i 48 uzasadnienia do wyro-
ku w sprawie C-357/07. ETS rozstrzygnął, iż zwolnie-
nie nie ma zastosowania do świadczenia usług ani
dostaw towarów z nimi związanych, których warunki
zostały wynegocjowane indywidualnie.
Zwolnienie z podatku co do zasady nie powinno
mieć zatem zastosowania do usług odpowiadających
potrzebom indywidualnych podmiotów gospodar-
czych, które można oddzielić od usług świadczonych
w interesie publicznym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w projekcie
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług (druk nr 3205), będącym obecnie przedmio-
tem prac Sejmu, przewidziano zmiany powołanej
ustawy o podatku od towarów i usług m.in. w zakre-
sie dotyczącym odstąpienia od identyfikowania przy
pomocy klasyfikacji statystycznych czynności zwol-
nionych od podatku.
Zgodnie z projektem ustawy zwolnieniem od po-
datku objęte byłyby usługi pocztowe oraz dostawa
towarów ściśle z tymi usługami związana – realizo-
wane przez operatora obowiązanego do świadczenia
powszechnych usług pocztowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie niewzięcia przez ambasadora RP
na Węgrzech oraz przez innych przedstawicieli
Ambasady RP na Węgrzech udziału
w uroczystości odsłonięcia w Tatabanyi
pod Budapesztem pomnika ofiar tragedii
katyńskiej 1940 r. i tragedii smoleńskiej 2010 r.
(17668)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Karola Karskiego w sprawie
niewzięcia przez ambasadora RP na Węgrzech oraz
innych przedstawicieli Ambasady RP na Węgrzech
udziału w uroczystości odsłonięcia w Tatabányi pod
Budapesztem pomnika ofiar tragedii katyńskiej 1940 r.
i tragedii smoleńskiej 2010 r. (pismo SPS-023-17668/
10 z dnia 16 sierpnia 2010 r.), chciałbym zapewnić
o szacunku, z jakim polska służba dyplomatyczna od-
nosi się do wszystkich uroczystości upamiętniających
wydarzenia z naszej historii, również tej najnowszej.
Ambasada RP w Budapeszcie aktywnie uczestniczy
w szeregu uroczystości organizowanych na Węgrzech
ku czci zmarłych w katastrofie pod Smoleńskiem.
Mamy świadomość, że nasi węgierscy przyjaciele
w sposób wyjątkowy uczcili pamięć ofiar zbrodni ka-
tyńskiej. Przedstawiciele ambasady uczestniczyli już
m.in. w uroczystym odsłonięciu tablicy pamiątkowej
w XI dzielnicy Budapesztu i innych spotkaniach po-
święconych pamięci ofiar Katynia.
Zapewniam pana posła K. Karskiego, iż polska
służba dyplomatyczna docenia niezwykły gest, jaki
wykonali nasi węgierscy przyjaciele w celu upamięt-
nienia tragicznej katastrofy pod Smoleńskiem. Je-
steśmy i pozostaniemy wdzięczni za tak wysokie
uhonorowanie polskiej elity utraconej przez nas
10 kwietnia br.
Chciałbym odnieść się bezpośrednio do zadanych
przez pana posła K. Karskiego pytań:
1. Organizatorom i fundatorowi drzewca kopijne-
go placówka dziękowała już wielokrotnie – telefonicz-
nie i pisemnie. Podziękowaliśmy za wspaniałą inicja-
tywę, która na trwale wpisze się złotymi zgłoskami
do annałów polsko-węgierskiej przyjaźni. Przedmio-
tem prac placówki w Budapeszcie będzie rozpatrzenie
możliwości zintensyfikowania współpracy na szcze-
blu lokalnym pomiędzy Tatabánya a polskimi gmi-
nami oraz włączenie tej miejscowości do obchodów
Dnia Polonii lub Dnia Przyjaźni Polsko-Węgierskiej.
Jednakże konkretne propozycje będą wymagały
głębszego przemyślenia.
2. Ambasador RP złożył listy uwierzytelniające
przed zaledwie dwoma miesiącami. W czasie wzmian-
kowanych przez pana posła K. Karskiego uroczysto-
ści nie było go na Węgrzech, przebywał na urlopie.
1257
3. Organizatorzy uroczystości w Tatabánya wy-
stosowali do Ambasady RP w Budapeszcie jedynie
ogólne zaproszenie, nieimienne, które wpłynęło póź-
no. Tym niemniej, mimo szczytu sezonu wakacyjne-
go i wcześniej już udzielonych urlopów, do reprezen-
towania ambasady wyznaczona została pani konsul.
Niestety na krótko przed terminem uroczystości do-
tarła do pani konsul informacja zapowiadająca przy-
jazd 70 tys. Polaków na wyścig F1. Tego samego dnia,
tradycyjnie w dniu 1 sierpnia w Solymár koło Buda-
pesztu, dokładnie o godzinie 17.00, z inicjatywy naj-
starszej organizacji polonijnej na Węgrzech, Polskie-
go Stowarzyszenia Kulturalnego im. J. Bema, na
wojskowym cmentarzu alianckim oddano hołd żoł-
nierzom, w tym 37 polskim pilotom, którzy polegli,
spiesząc na pomoc walczącym powstańcom w War-
szawie. Na uroczystości tej ambasadę reprezentowa-
ła pani konsul.
Pani konsul, oprócz wyjaśnień złożonych telefo-
nicznie, przesłała organizatorom odpowiedź pisemną
zawierającą podziękowanie za ich inicjatywę oraz za
zaproszenie, a także informację dotyczącą nieobec-
ności w tym czasie ambasadora RP na Węgrzech.
Poinformowała również o obowiązkach, które unie-
możliwią jej udział w uroczystości. Organizatorzy ze
zrozumieniem przyjęli te wyjaśnienia. Na uroczysto-
ści w Tatabánya nie było oficjalnych przedstawicieli
węgierskiego MSZ, jak również węgierskiego MON.
Zaproszenia do tych instytucji w ogóle nie zostały
wystosowane. Na uroczystości pojawił się jedynie
przebywający prywatnie na Węgrzech pan Imre Mol-
nár, radca węgierskiej ambasady w Warszawie, który
jako historyk, w zakresie własnych zainteresowań,
zajmuje się tematyką Katynia.
4. Uzyskaliśmy wyjaśnienie ambasadora RP na
Węgrzech, iż obowiązkiem pani konsul było zapew-
nienie na uroczystości w Tatabánya zastępstwa, na-
wet w tak nagłej sytuacji.
5. Chciałbym zapewnić pana posła K. Karskiego,
iż dołożymy wszelkich starań, aby nie dochodziło do
podobnych sytuacji w przyszłości.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zamiaru uchylenia obowiązującej
od 28 lat ustawy Karta Nauczyciela (17669)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Rusieckiego (znak:
1258
SPS-023-17669/10) w sprawie zamiaru uchylenia
obowiązującej od 28 lat ustawy Karta Nauczyciela,
pozwolę sobie wyrazić następującą opinię.
Status zawodowy nauczycieli w Polsce określają
odrębne regulacje prawne. Regulacje te są zdetermi-
nowane zarówno uwarunkowaniami historycznymi,
jak i szczególną rangą społeczną zawodu nauczyciela.
Od blisko trzydziestu lat status zawodowy nauczy-
cieli reguluje ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Kar-
ta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.). Ustawa ta reguluje bardzo ważny spo-
łecznie obszar funkcjonowania dużej grupy zawodo-
wej, w związku z czym w ciągu ostatnich trzech de-
kad była przedmiotem wielokrotnych cząstkowych
nowelizacji. W toku kolejnych zmian przepisy Karty
Nauczyciela traciły wewnętrzną spójność, a tym sa-
mym jako całość nie są dostosowane do wyzwań sto-
jących przed nowoczesną edukacją.
W związku z powyższym minister edukacji naro-
dowej na mocy zarządzenia nr 7 z dnia 23 marca 2010 r.
powołał zespół opiniodawczo-doradczy, którego zada-
niem jest przygotowanie propozycji założeń dokumen-
tu dotyczącego statusu zawodowego nauczycieli. W skład
zespołu powołani zostali przedstawiciele: środowisk
samorządowych, strony rządowej, w tym poszczegól-
nych ministrów prowadzących szkoły i placówki oświa-
towe, partnerów społecznych, środowisk oświatowych
i naukowych, organizacji branżowych oraz parlamen-
tarzystów – byłych ministrów edukacji.
Zadaniem zespołu jest m.in. określenie kierunko-
wych zmian w zakresie mechanizmów, które mają
ułatwić i odbiurokratyzować obecny, dosyć skompli-
kowany system zatrudniania nauczycieli oraz wypeł-
niania przez nich obowiązków zawodowych. Udosko-
nalenia wymaga również system awansu zawodowe-
go nauczycieli, który powinien mieć charakter moty-
wujący oraz zmierzać w kierunku umocnienia pre-
stiżu zawodu nauczyciela. Przemodelowania (uprosz-
czenia) wymaga także system wynagradzania na-
uczycieli w sposób umożliwiający wyróżnianie na-
uczycieli o najwyższych kwalifikacjach i doświadcze-
niu, szczególnie zaangażowanych w wykonywanie
powierzonych obowiązków zawodowych oraz zachę-
cający młodych ludzi do pracy w szkole.
Konstatując, pragnę zauważyć, iż Ministerstwo
Edukacji Narodowej nie zamierza likwidować Karty
Nauczyciela, co więcej, takich planów nigdy nie było.
Moim zdaniem nauczyciele potrzebują ustawy, która
w sposób szczególny reguluje ich status zawodowy
i gwarantuje należne im prawa oraz wzmacnia osoby
najbardziej zaangażowane w swoją pracę. Uważam
też, że nauczyciele jako grupa zawodowa, która wy-
konuje pracę o szczególnej roli, zasługuje na opisanie
jej statusu zawodowego w sposób jasny i adekwatny
do stawianych wyzwań. W miejsce obecnych, skom-
plikowanych i interpretowanych na wiele sposobów
przepisów nauczyciele powinni otrzymać zrozumiały,
nowoczesny dokument dający poczucie bezpieczeń-
stwa, w tym także zapewniający uprawnienia odpo-
wiednie do charakteru wykonywanej pracy – akt
prawny, który sprosta rosnącym oczekiwaniom. Za-
sadność tych oczekiwań potwierdzają nieustannie
napływające sygnały z różnych środowisk: branżo-
wych, związkowych i samorządowych, a także od po-
jedynczych nauczycieli. Wyrażam zatem głębokie prze-
konanie, iż wypracowane w trakcie trwania prac
zespołu rozwiązania formalnoprawne będą wycho-
dziły naprzeciw oczekiwaniom wszystkich podmio-
tów zaangażowanych w kształtowanie statusu zawo-
dowego nauczycieli.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie projektu ustawy o ograniczaniu
barier administracyjnych dla obywateli
i przedsiębiorców zmieniającego ustawę
o gospodarce nieruchomościami w zakresie
likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
(17670)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17670/10, przekazującego interpelację posła Jarosła-
wa Rusieckiego w sprawie likwidacji uprawnień za-
wodowych dla pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury, właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami,
pierwotna propozycja zawarta w projekcie ustawy
o ograniczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do

zawodu pośrednika nieruchomości jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami pod
warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z wy-
konywaniem czynności pośrednictwa w obrocie nieru-
chomościami przy jednoczesnym pozostawieniu (dla
chętnych) przepisów w zakresie działalności zawodo-
wej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami, wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy
„pośrednik w obrocie nieruchomościami” podlega
ochronie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca dzia-
łalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa podle-
ga odpowiedzialności karnej. Nowa propozycja nie
likwiduje uprawnień zawodowych pośredników, lecz
otwiera jedynie dostęp do wykonywania pośrednic-
twa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośred-
nika w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość
dużymi kosztami, co stanowi ograniczenie w dostę-
pie do tego zawodu. Zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami wysokość opłaty za postępowanie kwalifika-
cyjne dla kandydata na pośrednika w obrocie nieru-
chomościami wynosi 400 zł. W przypadku złożenia
przez kandydata wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy w trybie art. 127 § 3 Kodeksu postępowania
administracyjnego wysokość opłaty za postępowa-
nie kwalifikacyjne wynosi 450 zł. Koszt wydania
dziennika praktyki zawodowej to ok. 100 zł (jednak
w praktyce może to być nawet ok. 300 zł). Uzyskanie
licencji wiąże się z ukończeniem studiów podyplo-
mowych, których koszt to średnio ok. 4 tys. zł,
a także obowiązkiem odbycia praktyki w biurze po-
średnictwa (średni koszt 6-miesięcznych praktyk
wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
1259
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE, wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku
wewnętrznym (Self-assessment report), raportów
przygotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010 r., oraz bazy danych zawodów re-
gulowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
1. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1) Bułgaria – brak regulacji;
2) Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych);
3) Estonia – brak regulacji;
4) Hiszpania – brak regulacji;
5) Litwa – brak regulacji;
6) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg reje-
stracji. Wprowadzono dobrowolny system certyfikacji;
7) Malta – brak regulacji;
8) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym;
9) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność jak wszyscy inni przedsiębiorcy;
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. Uczciwego Handlu) może
zabronić prowadzenia działalności pośrednika oso-
bom, które zostaną uznane przez urząd za nieodpo-
wiednie do prowadzenia tego typu działalności.
2. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
1) Austria – wymagany jest dyplom szkoły poli-
cealnej. Utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników. Prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować;
2) Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia);
3) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej.
Do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie;
4) Finlandia – wymagana jest rejestracja po-
średników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubez-
pieczeni;
5) Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej. Karta jest wydawana w przypadku ukończe-
nia przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, eko-
nomicznych lub handlowych oraz wymaga się 3 lat
doświadczenia zawodowego w zakresie zarządzania
i handlu nieruchomościami. Bez studiów istnieje ko-
nieczność potwierdzenia 10 lat doświadczenia (lub
4 lata na stanowisku kierowniczym);
6) Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w Izbie Handlowej. Rejestracja wymaga wielu doku-
1260
mentów, ale są akceptowane dokumenty 7 innych
państw członkowskich;
7) Portugalia – zawód jest regulowany. Dodatko-
wo wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra
kondycja finansowa pośrednika. Pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. W przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
i szkolenia w zakresie pośrednictwa. Cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości;
8) Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, a nie do zawodu). Licencja najbardziej
ogólna, niewymagająca specjalnego wykształcenia
czy umiejętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność,
zdolność do czynności prawych). Zawód nie jest regu-
lowany;
9) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej;
10) Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni. Wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej;
11) Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfikacja
prowadzonej działalności. W przypadku osób praw-
nych członek zarządu albo pracownik musi mieć
uprawnienia do działania jak pośrednik nierucho-
mości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez Ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż Komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami Komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie proponowanych ulg
dla honorowych krwiodawców (17671)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła pana Zbigniewa Chmielowca,
przesłaną przy piśmie, znak: SPS-023-17671/10,
z dnia 16 sierpnia 2010, w sprawie proponowanych
ulg dla honorowych krwiodawców uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zgodnie z art. 47c ww. ustawy zasłużonemu ho-
norowemu dawcy krwi przysługują uprawnienia do
korzystania poza kolejnością ze świadczeń opieki
zdrowotnej oraz usług farmaceutycznych udziela-
nych w aptekach (art. 47c ustawy z dnia 25 sierpnia
2008 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.). Narodowe Centrum Krwi – jed-
nostka podległa ministrowi zdrowia, odpowiedzialna
za realizację zadań ministra zdrowia dotyczących
koordynowania działalności w zakresie organizacji
pobierania krwi, oddzielania jej składników oraz za-
opatrzenia w krew, a także opiniująca plany działa-
nia w dziedzinie krwiodawstwa i krwiolecznictwa
przygotowywane przez Instytut Hematologii i Trans-
fuzjologii – wnioskowało do Narodowego Funduszu
Zdrowia o wsparcie działań na rzecz honorowych
dawców krwi. Efektem tego wystąpienia było uwzględ-
nienie w załączniku do zarządzenia nr 14/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
5 marca 2009 r. informacji, iż „na listach oczekują-
cych nie mogą być umieszczani następujący świad-
czeniobiorcy: inwalidzi wojenni i wojskowi, komba-
tanci, a także świadczeniobiorcy posiadający tytuł
Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi lub Zasłużo-
nego Dawcy Przeszczepu”. Wszyscy świadczeniodaw-
cy związani z NFZ umową o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej mają obowiązek stosowania prze-
pisów ww. ustawy. W przypadku nieprzestrzegania
przez niektórych świadczeniodawców szczególnych
uprawnień omawianej grupy osób należy interwenio-
wać u kierowników placówek ochrony zdrowia reali-
zujących świadczenia.
Ponadto zgodnie z ustaleniami z Narodowym
Funduszem Zdrowia propozycje odpowiednich regu-
lacji prawnych, m.in. dotyczących informowania pa-
cjentów o zasadach udzielenia świadczeń świadcze-
niobiorcom posiadającym szczególne uprawnienia
oraz kwestii egzekwowania wykonywania świadczeń
poza kolejnością dla ww. grupy społecznej, zostaną
umieszczone w kolejnym projekcie ogólnych warun-
ków umów, stanowiącym załącznik do rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484).

Niezależnie od podjętych działań legislacyjnych
w marcu 2010 r. minister zdrowia skierował pismo
do wszystkich świadczeniodawców z informacją o szcze-
gólnych uprawnieniach przysługujących krwiodaw-
com oraz z apelem o ich respektowanie w zakładach
opieki zdrowotnej. Żywię głęboką nadzieję, iż podjęte
przez resort zdrowia działania informacyjne powin-
ny się przyczynić w znacznym stopniu do zwiększenia
świadomości personelu medycznego w przedmioto-
wym zakresie, a tym samym umożliwić zasłużonym
honorowym dawcom krwi korzystanie w pełni z przy-
sługujących im praw.
Odnosząc się do propozycji zapewnienia krwio-
dawcom bezpłatnego leczenia sanatoryjnego, uprzej-
mie informuję, iż zgodnie z dyrektywą 2002/98/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia
2003 r. ustanawiającą normy jakości i bezpiecznego
pobierania, testowania, przetwarzania, przechowy-
wania i dystrybucji krwi ludzkiej i składników krwi
oraz zmieniającą dyrektywę 2001/83/WE, w celu
podnoszenia norm bezpieczeństwa odnoszących się
do krwi i składników krwi, krwiodawstwo powinno
być dobrowolne i nieodpłatne. Podejmowane są
wszelkie niezbędne środki w celu propagowania ho-
norowego krwiodawstwa oraz zapewnienia krwio-
dawcom większego uznania opinii publicznej. Zasłu-
żeni honorowi dawcy krwi mają prawo ubiegać się
o dostęp do leczenia sanatoryjnego poza kolejnością.
Jednakże mając na uwadze fakt, iż w Polsce, podob-
nie jak w całej Europie, krwiodawstwo jest honoro-
we, nie może ono pociągać za sobą gratyfikacji fi-
nansowej, również w formie w pełni bezpłatnego
leczenia sanatoryjnego.
W resorcie zdrowia dostrzeżono problem związa-
ny z brakiem respektowania praw krwiodawców
(w odniesieniu do dnia wolnego) przez niektórych
pracodawców. Mając na uwadze powyższe, podjęto
decyzję, iż w ramach realizacji programu polityki zdro-
wotnej pn. „Zapewnienie samowystarczalności Rzecz-
pospolitej Polskiej w zakresie krwi, jej składników
i produktów krwiopochodnych”, począwszy od roku
2010, organizowane będą akcje poboru krwi dedyko-
wane pracownikom dużych firm. Dotychczas nie roz-
ważano możliwości wprowadzenia zmian w prawie
pracy. Jeżeli ww. działania okażą się nieskuteczne,
zostaną podjęte próby zmian obecnie obowiązujących
regulacji prawnych.
Postęp medycyny i możliwość przeprowadzenia
skomplikowanych operacji, szczególnie przeszczepów,
do których wykorzystuje się duże ilości krwi, a także
aktualna sytuacja demograficzna (społeczeństwo sta-
rzeje się, a więc następuje wzrost liczby hospitaliza-
cji), powoduje wzrost zapotrzebowania na krew nie-
współmierny ze wzrostem liczby dawców krwi i od-
dawanej przez nich krwi. Minister zdrowia dostrzega
i rozumie poważny problem. Stąd niezbędna okazała
się intensyfikacja działań w przedmiotowym zakre-
sie, a tym samym zmiana sposobu propagowania idei
honorowego krwiodawstwa i dotarcia również do
osób niezrzeszonych w strukturach Polskiego Czer-
1261
wonego Krzyża. W resorcie zdrowia rozpoczęto reali-
zację programu zdrowotnego pn. „Zapewnienie sa-
mowystarczalności Rzeczpospolitej Polskiej w krew,
jej składniki i produkty krwiopochodne na lata 2009–
–2014”. Zgodnie z założeniami ww. projektu plano-
wane jest coroczne przygotowywanie i przeprowadze-
nie zsynchronizowanych akcji promujących honoro-
we krwiodawstwo na szczeblu centralnym oraz lokal-
nie na terenach działania centrów krwiodawstwa
i krwiolecznictwa.
Mając na uwadze fakt, iż do Ministerstwa Zdro-
wia napływały liczne postulaty dotyczące doprecy-
zowania uprawnień przysługujących honorowym
dawcom krwi, minister zdrowia podjął inicjatywę
mającą na celu usystematyzowanie i rozszerzenie
przywilejów honorowych dawców krwi m.in. poprzez
zawarcie ww. postulatów w projekcie założeń do no-
welizowanej ustawy o publicznej służbie krwi. Kwe-
stia sposobu nadawania odznaczeń honorowym
dawcom krwi zostanie także gruntownie przeana-
lizowana celem wyeliminowania nieścisłości i wpro-
wadzenia bardziej klarownych zasad. Żywię głęboką
nadzieję, iż takie działanie powinno przyczynić się
do zwiększenia motywacji w społeczeństwie do od-
dawania krwi, a tym samym do pozyskania nowych
dawców i systematycznego zwiększania ilości pobie-
ranej krwi i jej składników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie obywatelskiego projektu
„Przedszkole dla każdego dziecka” (17672)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Zbigniewa Chmielowca (SPS-023-17672/
10) w sprawie obywatelskiego projektu „Przedszkole
dla każdego dziecka”, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z dostępnymi informacjami prasowymi
i telewizyjnymi, Związek Nauczycielstwa Polskiego
złożył w dniu 11 sierpnia br. w Sejmie RP obywa-
telski projekt nowelizacji ustaw: o systemie oświa-
ty oraz o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Z ogólnie dostępnych relacji wynika, iż projekt
zakłada zmianę sposobu finansowania przedszkoli
poprzez włączenie ich do subwencji oświatowej. Daje
też możliwość posyłania do przedszkoli dzieci dwu-
letnich.
1262
Odnosząc się w sposób ogólny do powyższych kwe-
stii, informuję, iż propozycja posyłania do przedszko-
li dzieci dwuletnich jest przedmiotem analizy Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej i nie można jej uznać
za innowacyjny pomysł ZNP.
Równocześnie propozycja zmiany sposobu finan-
sowania wychowania przedszkolnego poprzez objęcie
tego obszaru subwencją oświatową wymaga przepro-
wadzenia bardzo wnikliwych i szczegółowych badań
oraz analiz, ponieważ podjęcie decyzji w powyższej
sprawie wiąże się ze znaczącymi zmianami systemo-
wymi w sposobie finansowania jednostek samorządu
terytorialnego.
Jednym z istotnych elementów samodzielności jed-
nostek samorządu terytorialnego jest samodzielność
finansowa, tzn. prawo samodzielnego prowadzenia
gospodarki finansowej – pobierania dochodów okre-
ślonych w ustawach (władztwo dochodowe) oraz dys-
ponowania nimi – w granicach określonych przez
ustawy, dla realizacji prawnie określonych zadań
(władztwo wydatkowe). Samodzielność jednostek sa-
morządu terytorialnego wymaga zapewnienia im
dochodów umożliwiających realizację zadań publicz-
nych przypisanych tym jednostkom. Odpowiednie
gwarancje w tym zakresie zostały ustanowione
w art. 167 Konstytucji RP.
O zakresie, sposobie i źródle finansowania zadań
oświatowych przesądzają obecnie przepisy art. 5a
ust. 3 ustawy o systemie oświaty, w myśl których
środki niezbędne na realizację zadań oświatowych
zagwarantowane są w dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego. Dochodami jednostek samorządu
terytorialnego – zgodnie z art. 167 ust. 2 Konstytucji
RP – są: dochody własne, subwencje ogólne (w tym
część oświatowa tej subwencji) oraz dotacje celowe
z budżetu państwa. Stosownie do art. 27 i art. 28
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) sposób ustalania sub-
wencji oświatowej jest wprost przesądzony ustawą
i nie ma związku z ponoszonymi wydatkami w jed-
nostkach samorządu terytorialnego, a kwota sub-
wencji określana jest corocznie w ustawie budżeto-
wej. Podziału subwencji oświatowej – po odliczeniu
rezerwy ustawowej – między gminy, powiaty i woje-
wództwa samorządowe dokonuje się według kryte-
riów ustalonych przez ministra właściwego ds. oświa-
ty i wychowania, zgodnie z zasadami przyjmowany-
mi w rozporządzeniu w sprawie sposobu podziału
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek sa-
morządu terytorialnego w danym roku. Głęboko zin-
dywidualizowane decyzje podejmowane przez organy
samorządowe, determinujące łączny skutek finanso-
wy zadań oświatowych, w fundamentalny sposób
różnicują te skutki w poszczególnych samorządach,
sprawiając, iż w części jednostek samorządu teryto-
rialnego subwencja oświatowa jest równa wydatkom,
w innych jest mniejsza, a w jeszcze innych subwencja
oświatowa wystarcza na szereg innych wydatków niż
wydatki bieżące w oświacie.
Art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) stanowi, że
zadania związane m.in. z prowadzeniem przedszkoli
ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych w przed-
szkolach integracyjnych finansowane są z dochodów
gmin, głównie z dochodów własnych oraz udziałów
we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycz-
nych (PIT) i podatku dochodowego od osób prawnych
(CIT). Należy podkreślić, że wraz z przekazaniem
gminom do prowadzenia przedszkoli zostały zwięk-
szone dochody gmin. Zasadą jest wykonywanie zadań
własnych w oparciu o dochody jednostki samorządu
terytorialnego. Subwencja oświatowa, stanowiąca
pomoc państwa, nie jest dotacją, lecz formą uzupeł-
niania dochodów jednostek samorządu terytorialne-
go. Ponadto należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 7 ust. 3
ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego, o przeznaczeniu środków otrzymanych z tytu-
łu subwencji ogólnej (w tym części oświatowej sub-
wencji) decyduje organ stanowiący jednostki samo-
rządu terytorialnego.
Dodatkowo informuję, iż zadania dotyczące edu-
kacji przedszkolnej są obecnie i nadal będą współfi-
nansowane z Europejskiego Funduszu Społecznego
w ramach priorytetu IX Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” 2007–2013. Szczegółowy opis tego
priorytetu w ramach działania 9.1: Wyrównywanie
szans edukacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości
usług edukacyjnych świadczonych w systemie oświa-
ty, przewiduje różne obszary wsparcia w zakresie
edukacji przedszkolnej. W poddziałaniu 9.1.1: Zmniej-
szanie nierówności w stopniu upowszechnienia edu-
kacji przedszkolnej, projekty konkursowe dotyczą:
tworzenia przedszkoli (w tym również uruchamiania
innych form wychowania przedszkolnego) na obsza-
rach i w środowiskach o niskim stopniu upowszech-
nienia edukacji przedszkolnej (w szczególności na
obszarach wiejskich), wsparcia istniejących przed-
szkoli (w tym również funkcjonujących innych form
wychowania przedszkolnego) w celu umożliwienia
większej liczbie dzieci korzystania z wychowania
przedszkolnego np. poprzez wsparcie dla placówek
zagrożonych likwidacją, wydłużenie godzin pracy
placówek, uruchomienie dodatkowych oddziałów, za-
trudnienie dodatkowego personelu itp.
Efektem negocjacji między polskim rządem a Ko-
misją Europejską było ustalenie, że za realizację
działań w ramach priorytetu IX PO KL odpowie-
dzialne są samorządy województw jako instytucje
pośredniczące. We wszystkich województwach reali-
zacja działań rozpoczęła się w 2008 r. Na powyższy
cel zaplanowano w latach 2007–2013 łącznie ponad
243 mln euro. Do połowy lipca 2010 r. podpisano
umowy na ok. 56% tych środków (wartość umów
– 564 298 566 zł1)). Na 2010 r. planowane są wydatki
1)
Przeliczone na euro po kursie z dnia 29.06.2010 r. stoso-
wanym do sprawozdawczości – 4,1603 zł.

w wysokości blisko 235 mln zł. Planowana wartość
nowych umów to ponad 267 mln zł.
Należy podkreślić, iż znaczący wpływ na możli-
wość realizacji zadania dotyczącego upowszechnienia
wychowania przedszkolnego, w tym zapewnienia
wszystkim dzieciom 5-letnim możliwości skorzysta-
nia z prawa do bezpłatnej edukacji przedszkolnej,
miało uchwalenie 19 marca 2009 r. ustawy o zmianie
ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458 i Nr 219, poz. 1705).
Przepisy tej ustawy obniżyły wiek rozpoczynania
edukacji w klasie pierwszej szkoły podstawowej do
lat 6, wprowadzając jednocześnie roczne obowiązko-
we przygotowanie przedszkolne dla dzieci 5-letnich.
Zgodnie z art. 9 ustawy, w okresie przejściowym,
tj. w latach szkolnych 2009/2010 i 2010/2011, dziecko
w wieku 5 lat ma prawo do odbycia rocznego przygo-
towania przedszkolnego w przedszkolu, oddziale
przedszkolnym zorganizowanym w szkole podstawo-
wej lub innej formie wychowania przedszkolnego.
Jednocześnie od roku szkolnego 2011/2012 powyższe
prawo zostanie przekształcone w obowiązek, co nie-
wątpliwie spowoduje znaczny wzrost liczby dzieci ob-
jętych wychowaniem przedszkolnym.
W celu zwiększenia upowszechnienia edukacji
przedszkolnej wprowadzono zmiany legislacyjne uła-
twiające dostęp do wychowania przedszkolnego dzie-
ci w wieku do 5. roku życia – wydane zostało rozpo-
rządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 10 stycz-
nia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form wycho-
wania przedszkolnego, warunków tworzenia i orga-
nizowania tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U.
Nr 7, poz. 38) wraz z jego zmianą z dnia 13 czerwca
2008 r. (Dz. U. Nr 104, poz. 667).
W związku z wejściem w życie cyt. ustawy o zmia-
nie ustawy o systemie oświaty oraz zmianie niektó-
rych innych ustaw wydane zostało nowe rozporzą-
dzenie ministra edukacji narodowej z dnia 27 maja
2009 r. w sprawie rodzajów innych form wychowania
przedszkolnego, warunków tworzenia i organizowa-
nia tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U.
Nr 83, poz. 693), dostosowane do nowych postano-
Tabela nr 1. Upowszechnienie wychowania przedszkolnego
Wskaźnik netto liczby dzieci
Liczba dzieci w placówkach
uczęszczających do placówek wych.
Kraj ogółem wychowania przedszkolnego
przedszkolnego do ogólnej liczby dzieci przedszkolnego do ogólnej liczby dzieci
(ogółem w tys.)
w wieku 3–6 lat w%
ogółem miasto wieś ogółem
2005/2006 840,0 590,4 249,6 55,6
2006/2007 862,7 610,7 252,0 58,4
2007/2008 871,9 622,6 249,3 59,4
2008/2009 919,1 652,3 266,8 63,1
2009/2010 994,1 693,1 301,1 67,3
Dane o liczbie dzieci w placówkach wychowania przedszkolnego dla lat 2005–2007 na podstawie danych GUS („Oświata i wycho-
wanie w roku szkolnym…”).
Dane o liczbie dzieci w placówkach wychowania przedszkolnego dla lat 2008–2009 na podstawie Systemu Informacji Oświatowej
wg stanu w dniu 30 września 2009 r.
1263
wień ustawy. Powyższe akty wykonawcze pozwoliły
na tworzenie, obok istniejących w systemie przed-
szkoli, punktów przedszkolnych i zespołów wychowa-
nia przedszkolnego, a tym samym na upowszechnia-
nie dostępu do edukacji przedszkolnej.
Uprzejmie dodaję, iż z danych Systemu Informacji
Oświatowej (według stanu na 30 września 2009 r.)
wynika, że w porównaniu z 2008 r. wzrosła liczba
publicznych i niepublicznych punktów przedszkol-
nych oraz zespołów wychowania przedszkolnego.
Największy przyrost można odnotować w przypadku
punktów przedszkolnych – ich liczba wzrosła do 707
(112 zespołów wychowania przedszkolnego). W latach
kolejnych oczekiwany jest podobny wzrost liczby in-
nych form wychowania przedszkolnego, w tym także
finansowanych ze środków Unii Europejskiej.
Od 2008 r. powstały 403 nowe przedszkola (pu-
bliczne i niepubliczne). Ich liczba w 2009 r. wynosi-
ła 8441 (w tym na wsi 2832)2). Zwiększyła się
– o 772 – liczba oddziałów przedszkolnych w szko-
łach podstawowych. W 2009 r. było ich 11 933
(w tym na wsi 8214).
Jednocześnie systematycznie wzrasta wskaźnik upo-
wszechnienia wychowania przedszkolnego. W 2009 r.
w Polsce wychowaniem przedszkolnym objętych było
ogółem już 59,7% dzieci w wieku 3–5 lat. Na wsi od-
setek ten wynosił 37,5%. W 2007 r. wskaźnik upo-
wszechnienia wychowania przedszkolnego ogółem
wynosił 47,3%, a na wsi 23,1% (poniższa tabela).
Podobnie sytuacja przedstawia się w odniesieniu
do poszczególnych roczników. Obecnie 45,7% trzylat-
ków, 59,4% czterolatków i 74,8% pięciolatków obję-
tych jest wychowaniem przedszkolnym. Tymczasem
w 2007 r. to tylko 36,1% trzylatków, 48,1% czterolat-
ków i 57,7% pięciolatków.
Uprzejmie informuję, iż na obecnym etapie proce-
dowania nie jest możliwe szczegółowe odniesienie się
do treści obywatelskiego projektu „Przedszkole dla
każdego dziecka”, gdyż dokument ten nie wpłynął do
2)
Według danych Systemu Informacji Oświatowej na dzień
30 września 2009 r.
Wskaźnik liczby dzieci w wieku 3–5 lat
uczęszczających do placówek wych.
w wieku 3–5 lat w%
miasto wieś ogółem miasto wieś
70,4 37,2 41,0 58,4 19,1
73,8 39,0 44,6 62,7 21,4
75,2 40,0 47,3 65,6 23,1
78,4 42,7 52,7 70,5 28,5
81,5 48,2 59,7 75,9 37,5
1264
dnia dzisiejszego do Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej. Nie jest on także dostępny na stronie interneto-
wej Sejmu RP, gdyż dotychczas nie nadano mu nu-
meru druku sejmowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie zlikwidowania
chaosu kompetencyjnego w zakresie zarządu
wodami śródlądowymi (17673)
Odpowiadając na pismo z dnia 16 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17673/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej pani Barbary Bartuś w sprawie zlikwidowa-
nia chaosu kompetencyjnego w zakresie zarządu wo-
dami śródlądowymi, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Centralnym organem administracji rządowej wła-
ściwym w sprawach gospodarowania wodami, a w tym
ochrony przed powodzią, jest prezes Krajowego Za-
rządu Gospodarki Wodnej nadzorowany przez mini-
stra właściwego do spraw gospodarki wodnej (jego
funkcję pełni minister środowiska).
Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej
sprawuje nadzór nad siedmioma podległymi pań-
stwowymi jednostkami budżetowymi – regionalnymi
zarządami gospodarki wodnej w: Gdańsku, Gliwi-
cach, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie
i we Wrocławiu – oraz nadzoruje funkcjonowanie
państwowych służb: hydrologiczno-meteorologicznej
oraz hydrogeologicznej.
Różnymi aspektami ochrony przeciwpowodzio-
wej, poza prezesem Krajowego Zarządu Gospodarki
Wodnej, na szczeblu administracji centralnej, zajmu-
ją się następujące organy:
— minister rolnictwa i rozwoju wsi w zakresie
ochrony przed powodzią obszarów wiejskich; spra-
wuje on pośrednio nadzór nad marszałkami woje-
wództw wykonującymi zadania zlecone z zakresu
administracji rządowej (zadania te bezpośrednio re-
alizują wojewódzkie zarządy melioracji i urządzeń
wodnych);
— minister infrastruktury w zakresie planowa-
nia przestrzennego i ochrony przed powodzią obsza-
rów morskich RP,
— minister spraw wewnętrznych i administracji
w zakresie reagowania i prowadzenia akcji w momen-
cie wystąpienia zagrożenia; minister spraw we-
wnętrznych i administracji, działający w porozumie-
niu z ministrem finansów, jest dysponentem rezerwy
celowej budżetu państwa na przeciwdziałanie i usu-
wanie skutków klęsk żywiołowych;
— Rządowe Centrum Bezpieczeństwa w zakresie
dokonywania pełnej analizy zagrożeń, w oparciu
o dane uzyskiwane ze wszystkich możliwych „ośrod-
ków kryzysowych” funkcjonujących w ramach admi-
nistracji publicznej; do zadań RCB należy również
opracowywanie optymalnych rozwiązań pojawiają-
cych się sytuacjach kryzysowych, a także koordyno-
wanie przepływu informacji o zagrożeniach.
Resort środowiska, dostrzegając problemy zwią-
zane z rozproszeniem kompetencyjno-organizacyj-
nym w gospodarce wodnej, co wpływa negatywnie
m.in. na prowadzenie właściwej ochrony przeciwpo-
wodziowej, przygotował projekt „Polityki wodnej pań-
stwa do roku 2030” (z uwzględnieniem etapu 2016),
w którym wskazuje na konieczność przeprowadzenia
reformy obecnie funkcjonującego systemu gospodar-
ki wodnej. Podstawowym założeniem reformy jest
pełna realizacja zlewniowej polityki gospodarowania
wodami, zgodnie z wymogami i standardami Unii
Europejskiej.
Jednym z głównych założeń reformy jest oddziele-
nie kompetencji dotyczących zarządzania zasobami
wodnymi od utrzymania wód i zarządzania majątkiem
Skarbu Państwa związanym z gospodarką wodną.
Zarządzanie zasobami wodnymi powinno być re-
alizowane w układzie zlewniowym, przez rządową
administrację wodną, odpowiedzialną za prowadze-
nie kompleksowej polityki wodnej (ministra właści-
wego do spraw gospodarki wodnej, prezesa Krajowe-
go Zarządu Gospodarki Wodnej i dyrektorów regio-
nalnych zarządów gospodarki wodnej). Projekt ten
dotyczy konsolidacji w jednym resorcie zarządzania
gospodarką wodną zarówno w aspekcie jej ilości, jak
i jakości.
Utrzymanie wód i zarządzanie majątkiem Skarbu
Państwa związanym z gospodarką wodną także po-
winno być zintegrowane i realizowane przez jednoli-
tą strukturę organizacyjną.
W projekcie „Polityki wodnej państwa” zapropo-
nowano trzy warianty dotyczące kwestii organizacji
gospodarki wodnej:
— wariant I, nazywany „samorządowym” – do-
tychczasowe zadania dyrektorów RZGW zostają prze-
kazane samorządom wojewódzkim i następuje ich
połączenie z zadaniami realizowanymi dotychczas
w granicach administracyjnego podziału kraju przez
WZMiUW;
— wariant II, nazywany „rządowym” – cały ma-
jątek Skarbu Państwa związany z gospodarką wodną
oraz zadania z zakresu utrzymania wód, będące
obecnie w gestii RZGW i WZMiUW, zostają powie-
rzone nowym jednostkom organizacyjnym podległym
prezesowi KZGW, działającym w zakresie zarządza-

nia zasobami wodnymi i administrowania wodami
w układzie podziału terytorium kraju na regiony
wodne oraz zlewnie;
— wariant III, nazywany „wariantem miesza-
nym” – na bazie dotychczasowych regionalnych za-
rządów gospodarki wodnej utworzone zostaną dwa
zarządy dorzecza: Odry i Wisły. Jednostkami tereno-
wymi zarządów dorzecza będą regiony wodne zgodne
z ustawą Prawo wodne. Zarządy dorzeczy będą od-
powiedzialne za zarządzanie zasobami wodnymi
w układzie zlewniowym. Instytucjami zarządzający-
mi majątkiem Skarbu Państwa na szczeblu rządo-
wym byłyby nowo utworzone instytucje gospodarki
budżetowej, odpowiednio dla dorzecza Wisły i dorze-
cza Odry, podległe bezpośrednio prezesowi KZGW.
W ich gestii pozostałyby główne rzeki, drogi wodne,
rzeki graniczne oraz zbiorniki wodne służące ochro-
nie przeciwpowodziowej, stanowiące własność Skar-
bu Państwa. Pozostałe mniejsze rzeki oraz budowle
hydrotechniczne przekazane byłyby w administrację
samorządom wojewódzkim.
We wszystkich trzech wariantach zakłada się, że
majątek Skarbu Państwa związany z gospodarką
wodną położony w obszarze wód przybrzeżnych oraz
morskich wód wewnętrznych i pasa technicznego bę-
dzie, jak dotychczas, administrowany przez admini-
strację rządową – urzędy morskie.
Projekt „Polityki wodnej państwa”, wraz z pro-
gnozą oddziaływania na środowisko, znajduje się
obecnie na etapie konsultacji społecznych. Po ich za-
kończeniu dokument, zweryfikowany pod kątem
zgłoszonych uwag, zostanie przekazany do uzgodnień
międzyresortowych.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wiesława Kiliana
i Waldemara Wiązowskiego
w sprawie zbiornika wodnego Kamieniec na
rzece Nysa Kłodzka (17674)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-023-17674/10,
z dnia 25 sierpnia 2010 r., przekazujące interpelację
posłów Wiesława Kiliana i Waldemara Wiązowskiego
w sprawie zbiornika wodnego Kamieniec Ząbkowicki,
przedstawiam następujące informacje.
Zbiornik Kamieniec Ząbkowicki na rzece Nysie
Kłodzkiej jest jednym z zadań objętych ustawą o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Program dla Odry
1265
– 2006”. Obecnie przygotowywana jest aktualizacja
„Programu dla Odry – 2006”, w której budowa zbior-
nika Kamieniec Ząbkowicki przesunięta została na
dalsze lata.
W 2008 r. na zlecenie Krajowego Zarządu Gospo-
darki Wodnej opracowane zostało studium wykonal-
ności „Ochrona od powodzi Kotliny Kłodzkiej”. Z opra-
cowania tego wynika pilna potrzeba wybudowania
4 zbiorników przeciwpowodziowych na najważniej-
szych rzekach Kotliny Kłodzkiej.
Są to następujące suche zbiorniki przeciwpowo-
dziowe:
— Szalejów Górny, rz. Bystrzyca Dusznicka,
— Boboszów, rz. Nysa Kłodzka,
— Roztoki Bystrzyckie, rz. Goworówka,
— Krosnowice, rz. Duna.
Realizacja ww. zbiorników pozwoli na zwiększe-
nie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego licznych
miejscowości położonych w Kotlinie Kłodzkiej, w tym
również samego Kłodzka oraz innych miejscowości
wzdłuż Nysy Kłodzkiej, od Kłodzka aż do Kamieńca
Ząbkowickiego włącznie.
Uważam, że o budowie zbiornika Kamieniec Ząb-
kowicki i jego przyszłych parametrach decydować
będzie można dopiero po wykonaniu urządzeń zabez-
pieczających przed powodzią Kotlinę Kłodzką wraz
z m. Kłodzko, która najbardziej ucierpiała w czasie
powodzi w 1997 r.
Zgodnie z dotychczasową Strategią Gospodarki
Wodnej oraz projektem „Polityki wodnej państwa do
roku 2030” do najważniejszych zadań przewidzia-
nych do realizacji na terenie regionu wodnego górnej
i środkowej Odry zaliczyć należy: budowę zbiornika
przeciwpowodziowego Racibórz, modernizację zbior-
nika Nysa, zwiększenie przepustowości rz. Nysy
Kłodzkiej na odcinku Lewin Brzeski – Skorogoszcz
do wielkości 600 m3/s (obecnie 150 m3/s), moderniza-
cję wrocławskiego węzła wodnego.
Realizacja tych przedsięwzięć pozwoli na powięk-
szenie rezerwy powodziowej kaskady istniejących już
czterech zbiorników (Topola, Kozielno, Otmuchów,
Nysa) zlokalizowanych na Nysie Kłodzkiej. Ponadto
zrealizowanie tych wszystkich zadań przyczyni się
do znacznego złagodzenia parametrów fali powodzio-
wej na Odrze i Nysie Kłodzkiej.
Na zlecenie pełnomocnika rządu ds. „Programu
dla Odry – 2006” opracowane zostało studium wyko-
nalności dla zbiornika Kamieniec Ząbkowicki. Z opra-
cowania tego wynika niska skuteczność redukcji fali
powodziowej przez ten zbiornik.
Rozpatrując problem gospodarowania wodami
w zlewni Nysy Kłodzkiej, Krajowy Zarząd Gospodar-
ki Wodnej widzi potrzebę nie tylko pilnego zabezpie-
czenia przeciwpowodziowego, ale również problem
zmagazynowania wód dla okresów suchych.
Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone powyżej
fakty, realizacja zbiornika Kamieniec Ząbkowicki
może być przesunięta na dalsze lata, a w przypadku
sprawnego działania całego zmodernizowanego sys-
temu ochrony Kotliny Kłodzkiej i doliny rzeki Nysy
1266
Kłodzkiej przed powodzią będzie dopiero można się
zastanowić nad ewentualną celowością realizacji tej
inwestycji jako obiektu wielofunkcyjnego, z uwzględ-
nieniem też energetyki wodnej. Ponadto sprawnie
działający planowany ww. system suchych zbiorników
w Kotlinie Kłodzkiej pozwoli zabezpieczyć przed po-
wodzią zdecydowanie większy obszar i większą liczbę
mieszkańców niż zbiornik Kamieniec Ząbkowicki.
Po powodzi 1997 r. wykupione zostały nierucho-
mości zniszczonej wsi Pilce oraz niektóre inne tereny
dla potrzeb budowy zbiornika. Stwarza to obecnie
obszar korzystny dla przepływu wód powodziowych
i pozbawia ryzyka narażenia ludzi i ich dobytku na
straty wynikłe z powodzi. Wykupiony teren pełni
obecnie funkcję polderu zalewowego i nie powinien
zmienić swojego przeznaczenia, w każdym razie do
momentu podjęcia ostatecznej decyzji o budowie
zbiornika wodnego i ustaleniu jego parametrów.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie konieczności zmiany niekorzystnych
dla rozwoju Częstochowy zapisów
w „Krajowej strategii rozwoju regionalnego
2010–2020: regiony, miasta, obszary wiejskie”
z 13 lipca 2010 r. (17675)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17675/10, przekazującym interpelację pani poseł
Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie konieczności zmia-
ny niekorzystnych dla rozwoju Częstochowy zapi-
sów w „Krajowej strategii rozwoju regionalnego
2010–2020: regiony, miasta, obszary wiejskie” (KSRR),
przedstawiam ustosunkowanie się do opinii i pyta-
nia pani poseł.
KSRR silnie akcentuje, że motorami rozwoju kra-
ju i poszczególnych regionów są największe ośrodki
miejskie wraz z ich obszarami funkcjonalnymi, a wśród
nich te, które stanowią węzły współczesnych proce-
sów społeczno-gospodarczych – potrafiące tworzyć
i przyciągać najlepsze zasoby ludzkie, inwestycje
w sektorach zapewniających największą produktyw-
ność, kreować innowacje i włączać się w sieci współ-
pracy z innymi podobnymi sobie ośrodkami w ukła-
dach międzynarodowych i krajowych dla zwiększenia
komplementarności i specjalizacji, a tym samym peł-
niejszego wykorzystania korzyści aglomeracyjnych.
W związku z tym regiony tworzą swoją pozycję kon-
kurencyjną w układach międzynarodowych i krajo-
wych głównie przez pozycję, jaką osiągają ich ośrod-
ki miejskie. Z tego powodu skoordynowane i skoncen-
trowane wzmacnianie sieci miast (wraz z ich otocze-
niem) – zarówno wojewódzkich, subregionalnych, jak
i małych miast na obszarach wiejskich – stanowi je-
den z priorytetowych kierunków tej strategii.
Odnośnie do wyróżnienia najważniejszych ośrod-
ków życia społeczno-gospodarczego kraju informuję,
że w wyniku konsultacji projektu KSRR w regionach
jesienią 2009 r. (w tym w Katowicach dnia 28 wrze-
śnia 2009 r.), podczas których często podnoszono
kwestie znaczenia metropolii, miast wojewódzkich
i pozostałych miast, KSRR wskazuje znaczenie miast
na podstawie kryterium administracyjnego. W związ-
ku z tym jako najważniejsze ośrodki miejskie kraju
traktowane są miasta wojewódzkie, z wyróżnieniem
Warszawy ze względu na funkcję stołeczną.
Powyższe nie zmienia faktu, że miasta, takie jak
Częstochowa (a także Bielsko-Biała, Koszalin czy
Rybnik), będą ważnym adresatem wielu działań wspo-
magających procesy rozwojowe i wzmacniających ich
rolę jako miast subregionalnych. KSRR w ramach
celu 1: Wspomaganie wzrostu konkurencyjności re-
gionów („konkurencyjność”), przewiduje wsparcie
dla tych miast, których dotyczy specjalny kierunek
działań: Wspieranie rozwoju i znaczenia miast sub-
regionalnych (1.2.2). Stanowi to zaprzeczenie tezy
pani poseł mówiącej, że Częstochowa „straci szansę
na pozyskanie pomocy m.in. na rozwój przyszłego
uniwersytetu, lecznictwa wysokospecjalistycznego,
subregionalnego transportu zbiorowego, tworzenie
instytucji lub przedsięwzięć kulturalnych o znacze-
niu krajowym, tworzenie instytucji otoczenia bizne-
su, jak np. centrum transferu technologii”. Zapisy
kierunku działań 1.2.2 bezpośrednio odnoszą się do
wskazanych przez panią poseł istotnych czynników
rozwoju Częstochowy, bowiem podkreślone jest, iż
miasta subregionalne mają duże znaczenie w sferze
gospodarczej, jak również w sferze zaspokojenia do-
stępu do usług publicznych średniego i wyższego rzę-
du. Polityka regionalna oddziaływać będzie na zwięk-
szenie znaczenia gospodarczego i społecznego tych
miast dla zapewnienia bardziej efektywnego wyko-
rzystania potencjału całego regionu. Dla zwiększenia
ich roli jako dostawcy lepszych miejsc pracy oraz
usług decydujących o możliwościach rozwojowych
społeczeństw regionalnych, w tym zamieszkujących
tereny wiejskie, ośrodki te wspierane będą w zakresie
rozwijania i uzupełniania funkcji społecznych, gospo-
darczych i publicznych.
KSRR wśród kierunków interwencji na rzecz
wzmacniania miast subregionalnych wskazuje:
— projekty wspomagające integrację przestrzen-
ną, społeczną i gospodarczą tych ośrodków miejskich
i ich otoczenia poprzez rozbudowę i modernizację in-
frastruktury transportowej i systemów transportu
zbiorowego,
— rozwijanie i uzupełnianie palety wysokiej jako-
ści usług publicznych, dotyczących głównie: edukacji

na poziomie średnim i wyższym zawodowym, ochro-
ny zdrowia (zwłaszcza w zakresie specjalistycznych
usług medycznych) oraz kultury,
— wspomaganie kompleksowych planów lokali-
zacji, rozwoju i efektywności działania instytucji:
wspomagających rynek pracy, instytucji otoczenia
biznesu oraz instytucji wspierających rozwój funkcji
gospodarczych o ponadlokalnym obszarze oddziały-
wania, w tym m.in. administracyjnych, turystycz-
nych, ekologicznych,
— możliwość wspierania przenoszenia do miast
subregionalnych pewnych usług (np. kulturalnych)
z ośrodków wojewódzkich oraz spoza regionu. Wspar-
cie może dotyczyć zarówno infrastruktury, jak i przed-
sięwzięć o innym charakterze (jak np. organizacja
imprez), pod warunkiem że zostanie udowodniony
ich wpływ na stałe zwiększenie atrakcyjności i pod-
niesienie rangi miasta.
Wszystkie wskazane powyżej kierunki działań
zaprojektowane w KSRR dowodzą, że istotne kwestie
wskazane przez panią poseł są podzielane przez Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego i Radę Ministrów,
która przyjęła KSRR w dniu 13 lipca 2010 r.
Działania na rzecz rozwoju miast subregional-
nych i ich otoczenia realizowane będą poprzez skon-
centrowane i zintegrowane przedsięwzięcia przez
rząd, samorząd województwa i władze lokalne w ra-
mach programów operacyjnych na poziomie krajo-
wym i regionalnym, zgodnie z zasadą subsydiarno-
ści, która zakłada, że planowanie i realizacja inter-
wencji publicznej są prowadzone przez różne podmio-
ty publiczne na poziomie gwarantującym jej najwyż-
szą efektywność. Np. połączenia komunikacyjne
o znaczeniu krajowym realizowane będą w ramach
programu krajowego, natomiast działania dotyczące
integracji przestrzennej miasta i jego otoczenia re-
alizowane będą w ramach programu regionalnego.
W związku z tym powodzenie działań polityki regio-
nalnej na rzecz rozwoju Częstochowy i otaczającego
ją obszaru zależy zarówno od skoordynowanych, te-
rytorialne dopasowanych działań władz krajowych,
jak również od partnerskiego, strategicznego współ-
działania władz regionalnych i lokalnych. KSRR
wprowadza nowy układ programów operacyjnych
oraz szereg rozwiązań zwiększających efektywność
i skuteczność działań polityki regionalnej, takich jak:
kontrakt terytorialny, krajowe i regionalne fora te-
rytorialne, obserwatoria regionalne i inne.
Odnosząc się do pytania pani poseł: „Czy rząd
rozważy zmiany w”Krajowej strategii rozwoju regio-
nalnego 2010–2020: regiony, miasta, obszary wiej-
skie”z dnia 13 lipca 2010 r., uwzględniające podnie-
sione w interpelacji argumenty i tym samym zadba
o rozwój m.in. takich ośrodków miejskich, jak Czę-
stochowa?”, informuję, że w świetle powyższych wy-
jaśnień zmiany takie nie są potrzebne, ponieważ za-
równo rola miast subregionalnych, jak i narzędzia
wspierania ich rozwoju zostały obszernie uwzględ-
nione w KSRR.
1267
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego opracowuje projekt „Koncepcji prze-
strzennego zagospodarowania kraju 2030” (KPZK),
w której Częstochowa wymieniona jest, obok Bielska-
-Białej, Koszalina, Radomia, Rybnika oraz Słupska,
jako ważne miasto posiadające znaczenie dla rozwo-
ju kraju i regionu. Dodatkowo, zgodnie z zawartą
w dokumencie wizją przestrzennego zagospodarowa-
nia Polski w roku 2030, Częstochowa, jako jeden
z ośrodków regionalnych, wraz z ośrodkami metro-
politalnymi, będzie współtworzyła metropolię siecio-
wą, czyli układ dobrze powiązanych, współpracują-
cych ze sobą miast tworzących warunki dla dynami-
zowania rozwoju kraju. Działania polityki prze-
strzennej będą zmierzały do wzmocnienia Częstocho-
wy, m.in. poprzez stymulowanie tworzenia powiązań
funkcjonalnych w ramach metropolii sieciowej oraz
poprzez intensyfikowanie współpracy i zapewnienie
synergii w ramach rozwoju obszaru Górny Śląsk
– Kraków wraz z włączeniem do tej współpracy Biel-
ska-Białej, Częstochowy i Rybnika. Konsultacje pro-
jektu KPZK rozpoczną się na przełomie września
i października br. Zgodnie z przyjętym planem prac
rządu projekt KPZK ma być przezeń zaakceptowany
w IV kwartale 2010 r.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie priorytetów w obszarze rolnictwa
i obszarów wiejskich
w czasie polskiej prezydencji (17676)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Tadeusza Tomaszewskiego, posła na
Sejm RP z Klubu Parlamentarnego Lewica, przeka-
zaną pismem z dnia 16 sierpnia 2010 r. (SPS-023-
-17676/10), przesyłam odpowiedź na pytania w spra-
wie przygotowań do objęcia przez Polskę przewodnic-
twa w Radzie Unii Europejskiej w zakresie spraw
związanych z rolnictwem i obszarami wiejskimi.
Przygotowania do polskiej prezydencji w Radzie
Unii Europejskiej w II połowie 2011 r.
1. Jakie priorytety resort rolnictwa zamierza zgło-
sić w obszarze rolnictwa i obszarów wiejskich w ra-
mach naszej prezydencji?
W ramach przygotowań programowych do spra-
wowania przez Polskę prezydencji w Radzie UE
1268
w resorcie rolnictwa zostały zidentyfikowane propo-
zycje priorytetów sektorowych polskiej prezydencji
w Radzie UE w zakresie prac Rady Ministrów UE ds.
Rolnictwa i Rybołówstwa w II połowie 2011 r., które
obejmują:
1) priorytety w obszarze wspólnej polityki rolnej
po 2013 r.:
— priorytet 1: Reforma systemu płatności bezpo-
średnich w ramach wspólnej polityki rolnej po 2013 r.,
— priorytet 2: Kompleksowa i komplementarna
polityka rozwoju obszarów wiejskich po 2013 r.,
— priorytet 3: Biomasa, zasoby odnawialne – ele-
mentem poprawy bezpieczeństwa energetycznego
i rozwoju gospodarczego UE,
2) priorytet w obszarze wspólnej polityki ry-
backiej:
— priorytet 4: Reforma wspólnej polityki rybac-
kiej po 2012 r.
Ww. priorytety sektorowe zostały szczegóło-
wo opracowane w resorcie rolnictwa i były przed-
miotem dyskusji kierownictwa MRiRW podczas
posiedzenia w dniu 9 marca 2010 r., jak również
zostały zaprezentowane podczas posiedzenia Ko-
mitetu do Spraw Europejskich w dniu 12 marca
2010 r. i podczas posiedzenia sejmowej Komisji
do Spraw Unii Europejskiej w dniu 7 kwietnia
2010 r. W ramach Zespołu opiniodawczo-doradcze-
go ds. programowych przy Pełnomocniku Rządu
ds. Prezydencji, powołanego w dniu 9 kwietnia
2010 r., w pracach którego uczestniczyli przedsta-
wiciele MRiRW, została opracowana „Wstępna lista
priorytetów polskiego przewodnictwa w Radzie UE
w II połowie 2011r.”, przyjęta przez Radę Ministrów
w dniu 21 lipca 2010 r.
Ww. dokument obejmuje zarówno wstępnie zi-
dentyfikowane priorytety strategiczne polskiej pre-
zydencji wraz z ich syntetycznym opisem, jak i prio-
rytety poszczególnych rad sektorowych, w tym Rady
Ministrów UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa. „Wstęp-
na lista priorytetów…”, będąc możliwie pełną „foto-
grafią” stanu prac nad programem merytorycznym
polskiej prezydencji oraz dokumentem kierunko-
wym, nie ma charakteru ostatecznego i może pod-
legać zmianom do dnia objęcia przez Polskę prezy-
dencji w Radzie w zależności od dynamiki agendy
UE czy weryfikacji szans na realizację wybranych
priorytetów.
W części dotyczącej prac Rady Ministrów UE ds.
Rolnictwa i Rybołówstwa wskazane zostały obszary
priorytetowe w zakresie reformy systemu płatności
bezpośrednich, przyszłości polityki rozwoju obszarów
wiejskich, wspierania inwestycji związanych z roz-
wojem odnawialnych źródeł energii na terenach wiej-
skich oraz prac nad zmianami wspólnej polityki ry-
backiej. W chwili obecnej, biorąc pod uwagę szczegól-
ne znaczenie wspólnej polityki rolnej, w sierpniu 2010 r.
minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do prezesa
Rady Ministrów o rozważenie możliwości nadania
priorytetowi dotyczącemu wspólnej polityki rolnej
i polityki rozwoju obszarów wiejskich po 2013 r. ran-
gi priorytetu centralnego. W ramach resortowych
przygotowań programowych do objęcia prezydencji
zakres i kształt wskazanych przez resort rolnictwa
priorytetów podlega bieżącemu uściślaniu i doprecy-
zowywaniu, z uwzględnieniem postępów prac w po-
szczególnych obszarach priorytetowych, uzgodnień
z państwami trio oraz znaczenia poszczególnych po-
lityk dla rozwoju europejskiego rolnictwa, rybołów-
stwa i obszarów wiejskich.
2. Jakie akty prawne dotyczące rolnictwa i obsza-
rów wiejskich będą procedowane w czasie naszej pre-
zydencji?
Zgodnie z dokumentem „Programowanie polskiej
prezydencji w Radzie UE – aspekty operacyjne”,
przyjętym na posiedzeniu Komitetu Europejskiego
Rady Ministrów w dniu 21 lipca 2009 r., MRiRW do-
konało, w listopadzie 2009 r., wstępnej inwentaryza-
cji spraw, które mogą pojawić się na agendzie UE
w trakcie polskiej prezydencji. Zadanie to polegało na
dokonaniu przeglądu i analizy spraw, które mogą po-
jawić się na agendzie w II połowie 2011 r., i obejmo-
wało analizę takich dokumentów jak wieloletnie do-
kumenty strategiczne (strategie, programy, białe
księgi i zielone księgi), klauzule rewizyjne we wspól-
notowych aktach prawnych, komunikaty KE, kon-
kluzje Rady UE i Rady Europejskiej, sprawozdania
z posiedzeń poszczególnych formacji Rady, grup eks-
pertów Rady, komitetów wspierających prace KE
oraz dokumentów Parlamentu Europejskiego. W efek-
cie procesu inwentaryzacji został utworzony katalog
spraw, które mogą pojawić się na agendzie w trakcie
polskiej prezydencji, tj. dokument podlegający bieżą-
cej aktualizacji w związku z pojawieniem się nowych
wydarzeń i inicjatyw (takich jak 5-letni plan prac
KE, plan prac KE na 2010 r. i 2011 r.). Kolejna aktu-
alizacja katalogu spraw jest przewidywana na gru-
dzień 2010 r., po prezentacji przez Komisję Europej-
ską programu prac na 2011 r.
W chwili obecnej katalog spraw, które mogą poja-
wić się na agendzie w trakcie polskiej prezydencji
(w wersji przyjętej przez Komitet do Spraw Europej-
skich w dniu 30 lipca 2010 r.) w odniesieniu do prac
Rady Ministrów UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa,
liczy 73 sprawy, w tym 70 wynikających z kompeten-
cji resortu rolnictwa dotyczących m.in. reformy
wspólnej polityki rolnej, w tym jej finansowania, roz-
woju obszarów wiejskich, kwestii rynków rolnych,
kwestii weterynaryjnych i fitosanitarnych, wspólno-
towej polityki jakości, reformy wspólnej polityki ry-
backiej i innych kwestii dotyczących rybołówstwa
(pozostałe 3 sprawy wynikają z kompetencji Mini-
sterstwa Środowiska). To oznacza, iż na dzień dzi-
siejszy w ramach polskiej prezydencji w Radzie UE
przewiduje się procedowanie nad aktami prawnymi
w zakresie wskazanym w katalogu spraw, z których
niektóre odnoszą się do pojedynczych aktów praw-
nych, a inne obejmują bardzo obszerne pakiety legi-
slacyjne, np. w sprawie wspólnej polityki rolnej po
2013 r.

Obecnie w MRiRW trwają prace nad sporządze-
niem szczegółowych fiszek programowych, tj. ramo-
wych dokumentów informacyjno-negocjacyjnych okre-
ślających cele do realizacji oraz mandat negocjacyjny
dla danej sprawy. Docelowo fiszki programowe zosta-
ną opracowane dla wszystkich spraw zidentyfikowa-
nych w ww. katalogu spraw, które mogą pojawić się
na agendzie w trakcie polskiej prezydencji.
3. Jakie środki finansowe zabezpieczono w bu-
dżecie resortu w 2010 r. na działania związane
z przygotowaniem do prezydencji, a jakie planuje się
na rok 2011?
Środki finansowe na realizację zadań resortu rol-
nictwa związanych z przygotowaniami do polskiej
prezydencji w Unii Europejskiej zostały zapisane
w uchwale Rady Ministrów nr 113/2009 z dnia 23 czerw-
ca 2009 r. w formie programu wieloletniego na lata
2010–2012 pt. „Przygotowanie, obsługa i sprawowa-
nie przewodnictwa Polski w Radzie UE w II połowie
2011 r.”*), w części resortowej tego programu. Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uzyskało na lata
2010–2012 łączną kwotę 7 640 000 zł, w tym na 2010 r.
kwotę 2 464 000 zł, na 2011 r. kwotę 4 782 000 zł oraz
na 2012 r. kwotę 394 000 zł.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stanu rezerw walutowych Polski
(17677)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 16 sierpnia br. (znak: SPS-023-17677/10)
zawierające interpelację pana posła Tadeusza Toma-
szewskiego w sprawie stanu rezerw walutowych Pol-
ski, pragnę przekazać na ręce Pana Marszałka odpo-
wiedź na postawione przez pana posła pytania, przy-
gotowaną z wykorzystaniem informacji przekaza-
nych przez Narodowy Bank Polski. Ze względu na
zbliżony zakres tematyczny poruszony w pytaniach
nr 1, 3 i 9 oraz 5 i 10 odpowiedź na nie została udzie-
lona łącznie.
*) Uchwała Rady Ministrów nr 113/2009 została zmieniona
uchwałą nr 209/2009 z dnia 2 grudnia 2009 r. oraz uchwałą nr
65/2010 z dnia 28 kwietnia 2010 r., a następnie uchwałą nr 114/
2010 z dnia 27 lipca 2010 r.
1269
1. Jaka jest obecnie podstawa prawna funkcjono-
wania rezerw walutowych Polski?
3. Kto, zgodnie z prawem, jest upoważniony do
dysponowania rezerwami walutowymi?
9. Czy międzynarodowe instytucje finansowe
mają wpływ na dysponowanie i gromadzenie rezerw
walutowych NBP?
Narodowy Bank Polski jest właścicielem rezerw
dewizowych będących w posiadaniu i zarządzanych
przez NBP. Ma to swoje uzasadnienie prawne zarów-
no w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (art. 227
ust. 1, zdanie drugie), jak i w ustawie o Narodowym
Banku Polskim (art. 52). Zgodnie z przywoływanym
artykułem ustawy o Narodowym Banku Polskim
z dnia 29 sierpnia 1997 r. NBP realizuje funkcje cen-
tralnej bankowej instytucji dewizowej poprzez gro-
madzenie rezerw dewizowych, zarządzanie rezerwa-
mi dewizowymi oraz podejmowanie czynności ban-
kowych i innych, mających na celu zapewnienie bez-
pieczeństwa obrotu dewizowego i płynności płatniczej
kraju. Jednocześnie NBP posiada osobowość prawną
i jest odrębną od Skarbu Państwa osobą prawną, czy-
li stosownie do art. 34 Kodeksu cywilnego NBP jako
państwowej osobie prawnej przysługuje prawo wła-
sności należących do niego składników mienia. Zgod-
nie z powyższymi regulacjami NBP upoważniony jest
zatem do posiadania i obrotu wartościami dewizowy-
mi we własnym imieniu i na własny rachunek,
a środki te zaliczane są do majątku NBP, natomiast
przychody uzyskiwane z tych środków stanowią do-
chód NBP.
Narodowy Bank Polski zarządza rezerwami de-
wizowymi w sposób niezależny. Za pokrywanie zobo-
wiązań Polski wobec takich instytucji jak Bank
Światowy, Bank Rozwoju Rady Europy, Europejski
Bank Inwestycyjny oraz Europejski Bank Odbudowy
i Rozwoju odpowiedzialne jest Ministerstwo Finan-
sów. NBP prowadzi jedynie obsługę zobowiązań i na-
leżności zagranicznych Skarbu Państwa jako agent
finansowy rządu. Zakresem obsługi objęte są zawar-
te lub gwarantowane przez rząd RP umowy kredy-
towe z międzynarodowymi instytucjami i organiza-
cjami finansowymi oraz umowy z tytułu członkostwa
Polski w tych organizacjach. Natomiast zgodnie
z art. 5 ustawy o Narodowym Banku Polskim NBP
pokrywa ze środków własnych wydatki związane
z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Między-
narodowym Funduszu Walutowym, w tym m.in. wy-
datki związane z opłaceniem podwyższenia udziałów
Polski w funduszu. Ponadto w ramach rozliczeń
z MFW, NBP wnosi coroczną opłatę wynikająca
z faktu, że Polska jest państwem członkowskim ko-
rzystającym z alokacji SDR.
2. Ile obecnie wynoszą rezerwy walutowe Polski?
Zgodnie z definicją Międzynarodowego Funduszu
Walutowego do oficjalnych aktywów rezerwowych
zalicza się łatwo rozporządzalne, płynne aktywa za-
graniczne będące w posiadaniu banku centralnego.
Kategoria ta obejmuje złoto monetarne, specjalne
prawa ciągnienia (SDR), pozycję rezerwową w MFW
1270
oraz aktywa w walutach obcych, głównie w formie
papierów wartościowych, lokat i gotówki oraz inne
aktywa rezerwowe. W ostatniej z wymienionych po-
zycji ujmowane są m.in. transakcje reverse repo,
zawierane łącznie z transakcjami repo w celu pod-
wyższenia dochodowości portfeli papierów warto-
ściowych.
Na koniec sierpnia 2010 r. oficjalne aktywa rezer-
wowe Polski stanowiły równowartość 73,4 mld euro,
co odpowiada 93,1 mld dolarów, a w przeliczeniu na
złote daje kwotę 294 mld.
Do głównych czynników oddziałujących na po-
ziom rezerw dewizowych NBP można zaliczyć saldo
przepływów zewnętrznych, w tym wynikających
z obsługi zadłużenia zagranicznego Skarbu Państwa
oraz napływu środków na rachunek Komisji Euro-
pejskiej, a także przychody z inwestowania rezerw.
Ponadto na poziom rezerw wpływają zmieniające się
uwarunkowania rynkowe – przede wszystkim relacje
kursów walut wchodzących w skład rezerw oraz
zmiany cen papierów wartościowych, w jakie zostały
zainwestowane środki. Dodatkowy czynnik stanowi
skala zaangażowania w zawierane jednocześnie
transakcje repo i reverse repo mające na celu pod-
wyższenie dochodowości rezerw. W 2009 r. do wzro-
stu oficjalnych aktywów rezerwowych (o ok. 2 mld
dolarów) przyczyniła się również dodatkowa alokacja
SDR przeprowadzona przez MFW.
4. Jak ocenia Pan efektywność inwestowania re-
zerw walutowych przez NBP w latach 2005–2009?
Realizując zadania związane z zarządzaniem
rezerwami dewizowymi, NBP dąży do maksymali-
zacji dochodowości rezerw w długim okresie przy
jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu
bezpieczeństwa inwestowanych środków i utrzy-
maniu niezbędnego stopnia ich płynności. Zdaniem
Ministerstwa Finansów ocena efektywności inwe-
stowania rezerw dewizowych powinna zatem bazo-
wać na skumulowanych stopach zwrotu oraz uwzględ-
niać ograniczenia wynikające z funkcji pełnionych
przez rezerwy dewizowe. Ograniczenia te, zmniej-
szające ryzyko związane z inwestowaniem rezerw,
przyczyniają się jednocześnie do ograniczenia ich
dochodowości.
Inwestowanie rezerw dewizowych jest podstawo-
wym źródłem przychodów Narodowego Banku Pol-
skiego. Wysokość tych przychodów determinowana
jest poprzez uwarunkowania rynkowe: wysokość
oprocentowania lokat i papierów wartościowych, a tak-
że zmiany kursów walut rezerwowych oraz cen pa-
pierów wartościowych na rynkach finansowych.
W 2009 r. NBP uzyskał wysoki, porównywalny z po-
przednimi latami, dochód z działalności inwestycyj-
nej związanej z zarządzaniem rezerwami dewizowy-
mi. Bez uwzględnienia różnic kursowych wyniósł on
6,1 mld zł, co stanowi równowartość 1,4 mld euro lub
1,9 mld dolarów (tabela 1). Wynik zrealizowanych
różnic kursowych wykazany w księgach rachunko-
wych NBP w 2009 r. wyniósł 15,1 mld zł.
Tabela 1. Dochody z tytułu inwestowania rezerw
walutowych w latach 2005–2009.
Dochody z rezerw
walutowych
2005 2006 2007 2008 2009
w mln zł 3364,90 4297,60 6141,80 6910,00 6071,10
W latach 2005–2009 osiągnięta przez Narodowy
Bank Polski skumulowana stopa zwrotu z rezerw wa-
lutowych wyliczona w walutach instrumentów1) wy-
niosła 21,7%, zaś w złotych (z uwzględnieniem wpływu
zmian kursów walut rezerwowych w relacji do złotego)
ukształtowała się na poziomie 17,9%. Niższa stopa
zwrotu w złotych wynikała z silnej aprecjacji polskiej
waluty względem walut rezerwowych. Należy podkre-
ślić, że w analizowanym okresie, a w szczególności
w latach 2008–2009, decyzje inwestycyjne były podej-
mowane w warunkach silnego wzrostu zmienności
oraz znacznej niepewności na rynkach finansowych.
Najwyższą stopę zwrotu, liczoną zarówno w wa-
lucie instrumentów (8,5%), jak i w złotych (21,4%),
osiągnięto w 2008 r. (tabela 2). Znacznie przewyższy-
ła ona średnie oficjalne oprocentowanie dla walut
rezerwowych. Wysoka stopa zwrotu z rezerw w tym
okresie wynikała przede wszystkim ze znacznego
wzrostu cen (spadku rentowności) dominujących
w rezerwach walutowych obligacji rządowych. Było
to konsekwencją wzrostu popytu na najbardziej płyn-
ne i bezpieczne instrumenty w okresie kryzysu na
rynkach finansowych. Na dochodowość rezerw w zło-
tych oddziaływała dodatkowo silna deprecjacja pol-
skiej waluty w relacji do głównych walut rezerwo-
wych (dolara amerykańskiego i euro).
Tabela 2. Dochodowość rezerw walutowych NBP
w latach 2005–2009.
Dochodowość rezerw
2005 2006 2007 2008 2009
walutowych (w%)
w walucie instrumentu 2,5 3,2 5,4 8,5 0,5
z uwzględnieniem wpływu
4,3 –2,0 –6,8 21,4 1,9
zmian kursów walutowych
W 2009 r. stopa zwrotu rezerw walutowych liczo-
na w walucie instrumentów wyniosła 0,5%. Jej niższy
niż w poprzednich latach poziom wynikał z uwarun-
kowań rynkowych: odwrócenia obserwowanego
w II połowie 2008 r. silnego trendu spadku rentow-
ności na rynkach obligacji rządowych w konsekwen-
cji wzrostu apetytu inwestorów na ryzyko i poprawy
1)
Stopa zwrotu rezerw walutowych wyliczana jest w oparciu
o dzienne zmiany wartości rynkowej instrumentów finansowych
wchodzących w skład portfeli inwestycyjnych. Stopa zwrotu wy-
liczana w złotych uwzględnia również, oprócz wymienionych
czynników, zwrot wynikający ze zmiany poziomu kursów walu-
towych w relacji do złotego.

globalnej sytuacji gospodarczej, przybliżającej per-
spektywę zacieśniania polityki pieniężnej przez ban-
ki centralne. Na wysokość uzyskanej stopy zwrotu
oddziaływało również rekordowo niskie oprocento-
wanie lokat. Stopa zwrotu rezerw wyliczona w zło-
tych w 2009 r. wyniosła 1,9%. Oprócz dochodowości
w walucie instrumentów oddziaływała na nią depre-
cjacja złotego względem części walut rezerwowych:
dolara australijskiego, korony norweskiej i funta bry-
tyjskiego.
Biorąc pod uwagę powyższe dane, trendy na świa-
towych rynkach finansowych oraz działania podej-
mowane przez bank centralny w celu zwiększenia
dochodowości rezerw dewizowych, efektywność ich
inwestowania przez NBP w latach 2005–2009 nie
budzi zastrzeżeń.
5. Jakie korzyści ma Polska z posiadania znaczą-
cych rezerw walutowych?
10. Jakie inne ważne cele ze względu na bezpie-
czeństwo finansowe Polski spełniają rezerwy walu-
towe NBP?
Oficjalne aktywa rezerwowe pełnią w gospodarce
rynkowej posiadającej walutę wymienialną istotne
funkcje. Celem ich utrzymywania jest zapewnienie
wiarygodności i stabilności finansowej kraju, w tym
jego płynności płatniczej i bezpieczeństwa obrotu de-
wizowego. Wysoki poziom rezerw umacnia wiarygod-
ność finansową kraju, co zmniejsza ryzyko niekon-
trolowanego odpływu kapitału zagranicznego.
Dzięki odpowiedniemu poziomowi rezerw walu-
towych może zostać zachowane bezpieczeństwo de-
wizowe kraju, rozumiane jako zagwarantowanie
dostępu każdego podmiotu krajowego do zagranicz-
nych środków pieniężnych potrzebnych do rozlicze-
nia wszelkich dopuszczalnych przepisami dewizo-
wymi transakcji z zagranicą. W tym kontekście re-
zerwy dewizowe utrzymywane przez bank centralny
stanowią zabezpieczenie operacji bilansu płatnicze-
go i mogą być traktowane jako rodzaj ubezpieczenia
od kosztownego dla gospodarki dostosowania w sfe-
rze realnej wywołanego nagłym wstrzymaniem na-
pływu kapitału zagranicznego do gospodarki lub
jego odpływem.
Rezerwy dewizowe banku centralnego pełnią rów-
nież istotną funkcję w dokonywanej przez rynki finan-
sowe wycenie ryzyka danego kraju, która przekłada
się bezpośrednio na cenę krajowych instrumentów fi-
nansowych i koszty obsługi zadłużenia zagranicznego.
Utrzymywanie wysokiego poziomu rezerw dewizo-
wych przyczynia się do obniżenia postrzeganego przez
rynki finansowe ryzyka inwestowania w walucie da-
nego kraju i do redukcji tzw. premii za ryzyko stano-
wiącej dodatkowe oprocentowanie, jakiego żądają in-
westorzy za udzielanie pożyczek rządowi lub firmom
danego kraju. Bezpieczny poziom rezerw dewizowych
jest również czynnikiem zmniejszającym ryzyko wy-
stąpienia kryzysu walutowego, w tym kryzysu wywo-
łanego tzw. efektem zarażenia.
Rezerwy dewizowe stanowią także bufor bezpie-
czeństwa dla sektora bankowego, zapewniając ewen-
1271
tualne zabezpieczenie otwartych bilansowych pozycji
walutowych banków oraz pokrycie wartości ich zo-
bowiązań walutowych wobec nierezydentów w przy-
padku wystąpienia ewentualnych problemów z odno-
wieniem tego finansowania poprzez pozyskanie środ-
ków od banków matek lub ze źródeł rynkowych.
Wielkość i struktura rezerw dewizowych powinny
również umożliwiać skuteczną realizację przez bank
centralny polityki pieniężnej i kursowej. Znaczenie
tego czynnika wzrośnie przejściowo podczas uczest-
nictwa Polski w systemie ERM II, poprzedzającym
przystąpienie naszego kraju do strefy euro.
6. Dlaczego NBP inwestuje rezerwy walutowe
w skarbowe papiery wartościowe innych państw,
a nie czyni tego wobec rządowych obligacji?
Rezerwy dewizowe lokowane są przez NBP w ty-
powe instrumenty stosowane przez banki centralne.
Przeważającą część rezerw (ponad 80%) stanowią
zagraniczne rządowe papiery wartościowe charakte-
ryzujące się najwyższym stopniem bezpieczeństwa
i płynności. Pewna część rezerw inwestowana jest
w pozarządowe papiery wartościowe emitowane m.in.
przez międzynarodowe instytucje finansowe (Bank
Światowy, Europejski Bank Inwestycyjny), amery-
kańskie i europejskie agencje rządowe oraz austra-
lijskie agencje stanowe. Wszyscy emitenci posiadają
najwyższe oceny głównych międzynarodowych agen-
cji ratingowych. Rezerwy utrzymywane są także
w formie lokat zawieranych z renomowanymi banka-
mi. Wybór kontrahentów dokonywany jest przy
uwzględnieniu ścisłych kryteriów, a dopuszczalna
wysokość zaangażowania z poszczególnymi kontra-
hentami określana jest poprzez przyjęty system limi-
tów. Warto w tym miejscu zauważyć, że w 2008 r.
w związku z podwyższonym, na skutek kryzysu na
rynku subprime, ryzykiem kredytowym udział lokat
międzybankowych w rezerwach dewizowych NBP
został znacząco zredukowany.
W ramach zarządzania rezerwami dewizowymi
i wyboru instrumentów inwestycyjnych NBP musi
brać pod uwagę różnorodne ograniczenia. W przy-
padku polskich euroobligacji uwarunkowania te
mają dwojaki charakter. Ze względu na tzw. zakaz
finansowania deficytu budżetowego przez bank cen-
tralny, zawarty w art. 123 Traktatu o Unii Europej-
skiej (dawny art. 101 TWE), NBP nie może nabywać
polskich euroobligacji na rynku pierwotnym. Jedno-
cześnie rynek wtórny tych obligacji charakteryzuje
się ograniczoną płynnością, nie spełniając jednego
z podstawowych kryteriów inwestycyjnych. Na dzień
30 sierpnia 2010 r. całkowita wielkość emisji papie-
rów wartościowych w dolarach wynosiła 8,6 mld,
w euro – 24 mld, a w funtach brytyjskich – 0,4 mld.
Dla porównania wielkość emisji amerykańskich rzą-
dowych papierów wartościowych stanowi ok. 7900 mld
dolarów, rynek niemieckich obligacji rządowych ma
wartość ok. 1000 mld euro, a brytyjskich – 830 mld
funtów brytyjskich. Dodatkowo na rynku polskich
euroobligacji spready pomiędzy kwotowaniami bid
i offer są bardzo wysokie, znacząco przewyższając
1272
poziom obserwowany na rynku amerykańskim czy
też niemieckim. Niska płynność odzwierciedlona
w wysokim spreadzie powoduje, że NBP mógłby po-
nieść znaczne straty finansowe w sytuacji koniecz-
ności pozyskania środków poprzez sprzedaż papie-
rów wartościowych na rynku finansowym. Ryzyko
wystąpienia takiej sytuacji podnosi fakt, że w okre-
sach kryzysów finansowych wzrostowi awersji inwe-
storów do ryzyka towarzyszy zazwyczaj pogorszenie
sentymentu w stosunku do walut oraz instrumentów
emitowanych przez tzw. rynki wschodzące, w tym
kraje naszego regionu.
7. Czy poziom naszych rezerw walutowych jest
bezpieczny w odniesieniu do długu zagranicznego
Polski?
Określeniu bezpiecznego poziomu rezerw dewizo-
wych służą liczne metody ilościowe i jakościowe.
Wśród nich najczęściej stosowane są metody wskaź-
nikowe, odnoszące wielkość rezerw do wybranych
kategorii ekonomicznych i finansowych. Wykorzysty-
wane są takie mierniki jak stosunek rezerw do wiel-
kości średniomiesięcznego importu, iloraz rezerw
i PKB czy też relacja krótkoterminowego zadłużenia
zagranicznego do rezerw.
Popularność ostatniego z wymienionych wskaź-
ników wzrosła w ostatnim okresie ze względu na
znaczną zmienność przepływów kapitału portfelowe-
go oraz wzrost skali zewnętrznego finansowania sek-
tora bankowego w wielu krajach. Wskaźnik relacji
zadłużenia krótkoterminowego do oficjalnych akty-
wów rezerwowych służy do oceny międzynarodowej
płynności kraju i informuje, ile procent oficjalnych
aktywów rezerwowych zostałoby zużytych na pokry-
cie bieżących, tj. krótkoterminowych (z terminem
pierwotnym do 1 roku), zobowiązań kraju wobec nie-
rezydentów. Zakłada się, że wielkość oficjalnych ak-
tywów rezerwowych powinna umożliwić spłatę krót-
koterminowego zadłużenia zagranicznego. Oznacza
to, że analizowany wskaźnik powinien kształtować
się poniżej 100%.
Na koniec marca 2010 r. relacja krótkotermino-
wego zadłużenia Polski do aktywów rezerwowych
NBP kształtowała się na poziomie 88%, który to po-
ziom należy uznać za w pełni bezpieczny. W ostatnich
latach wskaźnik ten przekroczył poziom 100% tylko
w 2008 r. i na koniec roku wyniósł 104,7%. Natomiast
w 2009 r. relacja ta wahała się w granicach od 97%
w I kwartale do 87,8% na koniec IV kwartału. Na
powyższą zmienność relacji krótkoterminowego za-
dłużenia do oficjalnych aktywów rezerwowych wpły-
wały w szczególności zmiany krótkoterminowego
zadłużenia zagranicznego przedsiębiorstw i sektora
bankowego. Dzięki wzrostowi rezerw walutowych
w 2009 r. i w I kwartale 2010 r. relacja zadłużenia
krótkoterminowego do oficjalnych aktywów rezerwo-
wych obniżyła się znacząco, powracając do poziomu
powszechnie uznawanego za bezpieczny.
8. W jaki sposób poziom rezerw walutowych NBP
wpływa na kurs złotego, zwłaszcza w stosunku do
euro i dolara?
Poziom rezerw walutowych wpływa na kurs złote-
go pośrednio, poprzez oddziaływanie na stopień zaufa-
nia inwestorów do stabilności finansowej kraju.
Tak długo, jak sytuacja makroekonomiczna w kra-
ju jest uznawana przez inwestorów zagranicznych za
stabilną i poziom premii za ryzyko jest dla kapitału
zagranicznego zadawalający, kraj jest atrakcyjnym
miejscem do inwestowania. Jednak w obliczu ewen-
tualnego pogorszenia fundamentów gospodarki,
a w konsekwencji wskaźników finansowych, takich
jak krótkoterminowe zadłużenie zagraniczne do ofi-
cjalnych aktywów rezerwowych, deficyt obrotów bie-
żących w relacji do PKB, zadłużenie zagraniczne do
PKB, inwestorzy mogą uznać polski rynek za zbyt
ryzykowny. W efekcie może dojść do presji na wzrost
premii za ryzyko związane z zakupem polskich pa-
pierów wartościowych i do odpływu kapitału portfe-
lowego z kraju. Odpływ kapitału miałby negatywne
konsekwencje dla stabilności bilansu płatniczego Pol-
ski i kursu waluty krajowej (możliwość deprecjacji).
Znaczenie rezerw dewizowych jako czynnika oce-
ny ryzyka kraju wzrasta w warunkach obecnego kry-
zysu finansowego. Odpływ kapitału zagranicznego
z Polski w IV kwartale 2008 r., który przyczynił się
do deprecjacji kursu złotego, spowodowany był przede
wszystkim reakcją rynków międzynarodowych na
informacje o problemach spółek sektora finansowego
w USA i Europie. Wzrost awersji do ryzyka spowodo-
wał przepływ kapitału na rynki obligacji amerykań-
skich i krajów strefy euro postrzegane jako najbar-
dziej płynne i bezpieczne inwestycje. Natomiast zmniej-
szenie napięć na międzynarodowych rynkach finan-
sowych sprzyjało napływowi kapitału zagranicznego
do gospodarek wschodzących i aprecjacji walut tych
krajów, w tym złotego.
Z uwagi na utrzymującą się niepewność na ryn-
kach finansowych inwestorzy z większą uwagą śledzą
obecnie zmiany wszelkich wskaźników zadłużenia
zagranicznego poszczególnych krajów. Jak pokazują
dotychczasowe doświadczenia, także z obecnego kry-
zysu, kraje z dużym deficytem obrotów bieżących
lub/i wysokim zadłużeniem zagranicznym są bar-
dziej wrażliwe na zmiany zaufania inwestorów za-
granicznych. Jednym z czynników stabilizujących
nastroje inwestorów jest w tych warunkach wysoki
poziom rezerw dewizowych kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stanowiska rządu dotyczącego
wspólnej polityki rolnej UE po 2013 r. (17678)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, SPS-
-023-17678/10, z dnia 16 sierpnia 2010 r., przekazu-
jące interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stanowiska rządu dotyczącego wspólnej
polityki rolnej UE po 2013 r., przekazuję poniżej od-
powiedzi na pytania zawarte w interpelacji, wraz
z załącznikiem do odpowiedzi na pytanie 3.
1. Jak wygląda obecny stan negocjacji nad kształ-
tem wspólnej polityki rolnej UE po 2013 r.?
Dyskusja o przyszłości wspólnej polityki rolnej
(WPR) po 2013 r. została zainicjowana podczas za-
kończonego w 2008 r. przeglądu WPR (health check),
natomiast jej zakończenie, rozumiane jako przyjęcie
wynikających z niej aktów legislacyjnych, przewidu-
je się na 2012 r. Przegląd WPR nie zakładał przepro-
wadzenia głębokich reform tej polityki, ale wytyczył
kierunki przyszłych jej zmian. Przede wszystkim
zdefiniowano i dołączono do listy celów WPR tzw.
nowe wyzwania obejmujące: zmiany klimatyczne,
energię odnawialną, gospodarkę wodną, różnorod-
ność biologiczną. Kwestie te odgrywają istotną rolę
w debacie na temat przyszłości WPR. Dla Polski
istotnym wynikiem przeglądu była wspólna deklara-
cja Komisji Europejskiej (KE) i Rady ws. przeanali-
zowania problemu dużego zróżnicowania płatności
bezpośrednich w UE.
Na forum Rady UE trwająca od II połowy 2008 r.
dyskusja odnośnie do przyszłości WPR odbywa się
głównie w ramach tzw. nieformalnych spotkań mini-
strów ds. rolnictwa. Kolejne prezydencje skupiały
dyskusję na poszczególnych obszarach WPR – płat-
nościach bezpośrednich, wsparciu rozwoju obszarów
wiejskich, mechanizmach rynkowych. W I połowie
2010 r. prezydencja hiszpańska podjęła próbę podsu-
mowania dotychczasowej dyskusji, zwłaszcza w kon-
tekście wkładu, jaki rolnictwo, obszary wiejskie
i WPR mogą wnieść w realizację nowej strategii go-
spodarczej UE (Europa 2020).
Do chwili obecnej nie ukazał się żaden oficjalny
dokument Komisji Europejskiej w sprawie przyszło-
ści WPR, który byłby podstawą do formalnej dysku-
sji ministrów ds. rolnictwa państw członkowskich na
forum Rady UE. Zarys zmian, jakie KE może zapro-
ponować w przyszłej WPR, można określić jedynie
na podstawie wystąpień jej przedstawicieli poświęco-
nych tej problematyce.
W dniu 12 kwietnia 2010 r. KE uruchomiła otwar-
tą debatę na temat przyszłości WPR. Wszystkie za-
interesowane osoby i organizacje w UE mogły wyra-
zić swoją opinię, odpowiadając na cztery pytania do-
tyczące oczekiwań wobec rolnictwa, zadań WPR,
1273
potrzeby zmian tej polityki i niezbędnych jej elemen-
tów, na specjalnej stronie internetowej. Debata zo-
stała zamknięta 11 czerwca 2010 r. Wpłynęło ok.
5700 opinii od rolników, interesariuszy, środowisk
naukowych i organizacji pozarządowych z całej UE-
-27, w tym ok. 1000 z Polski. W lipcu br. KE zorgani-
zowała konferencję podsumowującą wyniki tej deba-
ty z udziałem komisarza Daciana Ciolosa.
Zgodnie z postanowieniami traktatu lizbońskiego
proces legislacyjny w zakresie WPR toczy się w ra-
mach tzw. zwykłej procedury, w której część kompe-
tencji decyzyjnych spoczywa na Parlamencie Euro-
pejskim (PE). PE już obecnie jest aktywny w dysku-
sji nad WPR po 2013 r. W I połowie 2010 r. Komisja
Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich PE prowa-
dziła prace nad przygotowaniem rezolucji prezentu-
jącej wizję PE dotyczącą przyszłej WPR. MRiRW
wspierało polskich posłów w PE w pracach nad tym
dokumentem, przekazując im za pośrednictwem Sta-
łego Przedstawicielstwa RP przy UE szereg uwag
i sugestii odzwierciedlających „Stanowisko rządu
Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przyszłości wspól-
nej polityki rolnej Unii Europejskiej po 2013 roku”,
przyjęte przez Radę Ministrów 12 czerwca 2009 r.
Efektem prac parlamentarnych stała się przyjęta
8 lipca 2010 r. rezolucja PE w sprawie przyszłości
wspólnej polityki rolnej po 2013 r.
KE zapowiedziała, że w listopadzie 2010 r. przed-
stawi tzw. komunikat nt. WPR po 2013 r. Otwarta
zostanie w ten sposób formalna dyskusja nad przy-
szłym kształtem tej polityki. W komunikacie wyko-
rzystane zostaną m.in. wyniki wcześniej wspomnia-
nej debaty. Oczekuje się, że dokument ten będzie
zawierał scenariusze możliwych zmian, które zosta-
ną następnie przedyskutowane na forum UE. Na po-
łowę 2011 r. KE zapowiedziała prezentację oficjal-
nych projektów legislacyjnych dotyczących przyszło-
ści WPR. Publikacja tych dokumentów zbiegnie się
w czasie z objęciem przez Polskę przewodnictwa
w Radzie UE.
2. Czy istnieją zagrożenia dla funkcjonowania
płatności bezpośrednich?
Na podstawie dotychczasowej dyskusji nad przy-
szłym kształtem WPR można stwierdzić, że raczej
nie występuje zagrożenie dla istnienia płatności bez-
pośrednich. Zarówno KE, PE, jak i państwa człon-
kowskie UE widzą potrzebę utrzymania i stosowania
tego instrumentu w przyszłości, choć uważają, że na-
leży m.in. zmienić na bardziej sprawiedliwe kryteria
alokacji środków na płatności bezpośrednie.
PE w swojej rezolucji z 8 lipca 2010 r. w sprawie
przyszłości WPR po 2013 r. zauważa m.in., że płat-
ności bezpośrednie stabilizują dochody producentów
rolnych, zabezpieczają przed ryzykiem rynkowym,
przyczyniają się do dostarczania społeczeństwu przez
producentów rolnych dóbr publicznych, za które ry-
nek ich nie wynagradza, częściowo rekompensują
oczekiwane przez społeczeństwo wysokie normy i stan-
dardy związane z bezpieczeństwem żywności i dobro-
stanem zwierząt. Zauważa również, że redukcja płat-
1274
ności bezpośrednich miałaby negatywne skutki nie
tylko dla producentów rolnych, ale również dla ob-
szarów wiejskich, dla konsumentów i całego społe-
czeństwa. Dlatego uważa, że płatności bezpośrednie
muszą zostać utrzymane.
Z kolei Komisarz Dacian Ciolos, w wygłoszonym
także w lipcu br. wystąpieniu na zakończenie kon-
ferencji podsumowującej wyniki debaty nt. przyszło-
ści WPR, stwierdził, że ochrona przed ryzykiem
rynkowym i zarządzanie kryzysowe wymagają ist-
nienia płatności bezpośrednich wraz z efektywną
siatką bezpieczeństwa, podkreślając, że jest to istot-
ne dla zdolności inwestycyjnych i innowacyjnych
sektora rolnego oraz dla przyciągnięcia do niego
młodych ludzi.
3. Jakie jest stanowisko Polski w sprawie WPR po
2013 r.?
Podstawą aktywnego udziału przedstawicieli rzą-
du RP w dyskusji o przyszłości WPR jest „Stanowi-
sko rządu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przy-
szłości wspólnej polityki rolnej Unii Europejskiej po
2013 roku”, przyjęte przez Radę Ministrów 12 czerw-
ca 2009 r. Dokument ten przekazuję w załączeniu do
niniejszego pisma*).
4. Czy po 2013 r. będą funkcjonować, i na jakich
zasadach, w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich po 2013 r., takie działania, jak:
— ułatwienia startu młodym rolnikom,
— renty strukturalne,
— odnowa i rozwój wsi?
Na obecnym etapie dyskusji nt. przyszłości WPR
trudno przesądzać o istnieniu i kształcie konkret-
nych działań realizowanych w ramach polityki roz-
woju obszarów wiejskich po 2013 r. Wśród wyzwań,
jakim będzie musiała sprostać w przyszłości WPR,
wymieniane są kwestie związane ze zmianami de-
mograficznymi, wsparciem spójności terytorialnej
czy utrzymaniem żywotnych i konkurencyjnych ob-
szarów wiejskich i rolnictwa, tak aby mogły one
wnosić wkład w realizację nowej strategii gospodar-
czej UE. Wobec tak określonych wyzwań niezbędne
będzie utrzymanie lub stworzenie odpowiednich in-
strumentów.
W stanowisku dotyczącym przyszłości WPR rząd
RP podkreśla potrzebę kontynuacji kompleksowego
wsparcia, jakie oferuje polityka rozwoju obszarów
wiejskich. Wsparcie to jest istotne dla osiągnięcia
trwałego rozwoju obszarów wiejskich w każdym
aspekcie – gospodarczym, społecznym i środowisko-
wym. Kompleksowa polityka na rzecz rozwoju obsza-
rów wiejskich powinna sprzyjać wzmacnianiu kon-
kurencyjności, wykorzystaniu potencjału danego re-
gionu i przyczyniać się do wzrostu atrakcyjności ob-
szarów wiejskich dla zamieszkującej je ludności.
Warto odnotować jasne stanowisko komisarza
Daciana Ciolosa w kwestii utrzymania II filaru WPR.
W swoim wystąpieniu w lipcu br., na zakończenie
konferencji podsumowującej wyniki debaty publicz-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
nej nt. WPR po 2013 r., wyraził on opinię, że muszą
funkcjonować dwa filary WPR, które się nawzajem
uzupełniają. Polityka rozwoju obszarów wiejskich
musi wspierać modernizację gospodarstw rolnych,
innowacyjność, dywersyfikację obszarów wiejskich
i odpowiadać na wyzwania związane ze zmianami
klimatu.
Z kolei w swojej rezolucji z dnia 8 lipca 2010 r.
w sprawie przyszłości WPR po 2013 r. PE zaznacza,
że rozwój obszarów wiejskich stanowi obecnie inte-
gralną część WPR i także w przyszłości powinien
pozostać jej istotnym elementem, koncentrując się na
społecznościach wiejskich, poprawie stanu środowi-
ska naturalnego, modernizacji i restrukturyzacji rol-
nictwa, wzmacnianiu spójności na obszarach wiej-
skich, ożywieniu obszarów o niekorzystnych warun-
kach i zagrożonych opuszczeniem, usprawnianiu
wprowadzania produktów na rynek i konkurencyj-
ności oraz utrzymaniu zatrudnienia i tworzeniu no-
wych miejsc pracy na obszarach wiejskich, a także
na tzw. nowych wyzwaniach (zmiany klimatyczne,
energia odnawialna, gospodarka wodna i różnorod-
ność biologiczna).
PE dodaje, że poprzez ustanowienie odpowiednie-
go finansowania WPR musi nadal odpowiadać na
takie wyzwania, jak wyludnianie obszarów wiejskich
i starzenie się ludności wiejskiej w UE. Zaznacza, że
istnieje pilna potrzeba zatrzymania, jak również
przyciągnięcia młodszych pokoleń na obszary wiej-
skie poprzez długofalową politykę oraz zapewnienie
m.in. alternatywnych źródeł dochodów i dostępności
atrakcyjnych kredytów inwestycyjnych. Dostrzega
przeszkody, przed jakimi stają młode osoby chcące
rozpocząć działalność w sektorze rolnym.
5. Czy istnieje szansa zrównania płatności bezpo-
średnich w Polsce i starych krajach UE?
Zgodnie ze „Stanowiskiem Rządu Rzeczypospoli-
tej Polskiej w sprawie przyszłości wspólnej polityki
rolnej Unii Europejskiej po 2013 roku”, przyjętym
przez Radę Ministrów 12 czerwca 2009 r. „...system
płatności bezpośrednich wymaga pilnej zmiany, po-
legającej na jego dalszym uproszeniu i ujednoliceniu
formy stosowania w całej UE. W opinii rządu RP ko-
nieczne jest odejście od obecnych rozwiązań, w któ-
rych wysokość płatności (stawka SAPS lub średnia
wartość uprawnień w SPS) i pułapy (koperty) krajo-
we odzwierciedlają historyczne poziomy i intensyw-
ność produkcji w poszczególnych państwach człon-
kowskich sprzed kilkunastu lat. Nowy system płat-
ności powinien być związany z powierzchnią użytków
rolnych (uproszczony obecny system SAPS), uwzględ-
niać realizację wymogów w zakresie ochrony środo-
wiska i dodatkowe wsparcie finansowe dla obszarów
o niekorzystnych warunkach gospodarowania. Zda-
niem rządu RP system polegający na jednolitej staw-
ce powierzchniowej w całej UE (flat-rate) lepiej słu-
żyłby realizacji obecnych i przyszłych celów WPR niż
system dzisiejszy.”
KE i PE prezentują podobne do stanowiska Polski
stanowisko w kwestii odejścia od historycznych kry-

teriów ustalania krajowych kopert płatności bezpo-
średnich i widzą konieczność bardziej sprawiedliwe-
go podziału środków na te płatności.
W wystąpieniu na zakończenie konferencji pod-
sumowującej wyniki debaty publicznej nt. WPR po
2013 r. komisarz Ciolos wyraził opinię, że nowe płat-
ności powinny zostać ustalone na podstawie „obiek-
tywnych i realistycznych kryteriów”, uwzględniają-
cych przede wszystkim typ gospodarstwa oraz kon-
tekst społeczno-ekonomiczny, klimatyczny i środowi-
skowy, w jakim funkcjonują gospodarstwa rolne.
PE w swojej rezolucji z 8 lipca br. w sprawie przy-
szłości WPR po 2013 r. zauważa z kolei, że ustalanie
wysokości wsparcia w oparciu powierzchnię użytków
rolnych nie będzie wystarczające, aby zmniejszyć
dysproporcje w podziale środków wsparcia bezpo-
średniego pomiędzy państwa członkowskie i oddać
szeroką różnorodność, jaka charakteryzuje rolnictwo
europejskie. Dlatego wzywa KE, aby zaproponowała
dodatkowe, obiektywne kryteria i oceniła ich poten-
cjalny wpływ, biorąc pod uwagę złożoność sektora
rolnego i różnice pomiędzy państwami członkowski-
mi. Ożywiona dyskusja prowadzona w PE nad tym
fragmentem tekstu rezolucji pokazuje skalę wyzwa-
nia, jakim będzie ustalenie sposobu określania kra-
jowych kopert finansowych na płatności bezpośred-
nie w momencie, gdy dojdzie do rozstrzygnięć poli-
tycznych tej kwestii na forum Rady UE.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie kontrolowania przez pracodawców
prywatnej aktywności pracowników
w Internecie (17679)
Odpowiadając na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Brejzy, przekazaną przy piśmie z dnia 16 sierp-
nia 2010 r., znak: SPS-023-17679/10, w sprawie kon-
trolowania przez pracodawców prywatnej aktywno-
ści pracowników w Internecie, pragnę uprzejmie
wyjaśnić, co następuje.
Zgodnie z brzmieniem art. 47 Konstytucji RP każ-
dy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego,
rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowa-
nia o swoim życiu osobistym. Powyższy przepis im-
plikuje także zasadę ustanowioną w art. 51 Konsty-
tucji RP, zgodnie z którą nikt nie może być obowią-
zany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania
informacji dotyczących jego osoby. Generalnie zatem
ochrona danych osobowych pozostaje w ścisłym związ-
1275
ku z ochroną prywatności człowieka, która stanowi
jego dobro osobiste podlegające ochronie prawnej. Na
gruncie prawa pracy ochrona prywatności pracowni-
ka została ukonstytuowana jako jedna z podstawo-
wych zasad prawa pracy. Artykuł 111 Kodeksu pracy
stanowi, iż pracodawca jest obowiązany szanować
godność i inne dobra osobiste pracownika. Z powyż-
szej zasady wynika więc obowiązek pracodawcy po-
wstrzymywania się od ingerencji w prawnie chronio-
ne dobra osobiste pracownika, a zatem także prawo
do prywatności. Naruszenie ww. obowiązku może zaś
pociągnąć za sobą skutek w postaci rozwiązania
przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedze-
nia, na podstawie art. 55 § 11 Kodeksu pracy, oraz
konieczność wypłaty przez pracodawcę odszkodowa-
nia. Poza tym w przypadku bezprawnego i zawinio-
nego naruszenia dobra osobistego pracownika może
on żądać, aby pracodawca dopełnił czynności po-
trzebnych do usunięcia skutków tego naruszenia,
w szczególności aby złożył oświadczenie odpowiedniej
treści i w odpowiedniej formie (art. 24 § 1 K.c.
w związku z art. 300 K.p.). Na zasadach przewidzia-
nych w Kodeksie cywilnym pracownik może także
żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty od-
powiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społecz-
ny (art. 448 K.c. w związku z art. 300 K.p.).
Mając na względzie powyższe, należy więc uznać,
iż aktywność pracownika w Internecie (poza godzi-
nami pracy) stanowi jego prywatność i co do zasady
nie powinna być wykorzystywana przez pracodaw-
cę. Tym bardziej nie może stanowić bezpośredniej
przyczyny uzasadniającej rozwiązanie stosunku
pracy bądź pominięcie przy udzielaniu awansów czy
dostępie do szkolenia. W razie naruszenia ww. pra-
wa pracownik ma bowiem przewidziane w prawie
pracy instrumenty prawne umożliwiające mu obro-
nę swoich praw.
W związku z powyższym na pytanie pana posła
– czy prywatność pracowników w obecnym stanie
prawnym jest należycie chroniona – należałoby,
w mojej ocenie, udzielić odpowiedzi twierdzącej.
Niemniej jednak rozwój społeczeństwa informa-
cyjnego oraz upowszechnianie się nowoczesnych
technik komunikacji rodzi nowe problemy w stosun-
kach pracy, a mianowicie konieczność rozgraniczenia
pomiędzy sferą prywatności pracownika a zagroże-
niem interesów pracodawcy. W tym kontekście bo-
wiem należy przypomnieć art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu
pracy, zgodnie z którym pracownik jest obowiązany
dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz
zachować w tajemnicy informacje, których ujawnie-
nie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Zastoso-
wanie przez ustawodawcę pojęcia niedookreślonego
„dobro zakładu pracy” powoduje, iż niektórzy praco-
dawcy rozumieją je także jako wizerunek firmy, jej
pozycję na rynku czy też renomę. W dużej mierze
bowiem to właśnie one decydują o sukcesie rynko-
wym firmy, zaś ich utrata może wywołać negatywne
skutki finansowe dla pracodawcy. Jeżeli zatem pra-
cownik, w ramach swojej działalności na portalach
1276
społecznościowych, narusza dobre imię pracodawcy
(np. wyraża się niepochlebnie o działalności prowa-
dzonej przez pracodawcę, zamieszcza zdjęcia z miej-
sca pracy podważające autorytet pracodawcy itp.)
bądź ujawnia informacje, które mogą bezpośrednio
narazić pracodawcę na szkodę, to powinien liczyć się
z utratą zaufania pracodawcy. W konsekwencji, z uwa-
gi na naruszenie obowiązku dbałości o dobro zakładu
pracy, pracownik może spodziewać się także utraty
pracy. Pewną wskazówkę do powyższej konkluzji
można odnaleźć w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
4 listopada 2008 r. (I PK 81/08), w którym sąd stwier-
dził, iż „obiektywna naganność zachowania pracow-
nika jako podstawa utraty zaufania do niego ze stro-
ny pracodawcy musi być oceniana w kontekście wszel-
kich okoliczności faktycznych. Pracodawca może
utracić – niezbędne z punktu widzenia prawidłowego
wykonywania umowy o pracę – zaufanie do pracow-
nika nie tylko wówczas, gdy zasadnie przypisuje mu
winę w niedopełnieniu obowiązków, ale także wtedy,
gdy nie dochodzi do zawinionego naruszenia obo-
wiązków pracowniczych”.
Odnosząc się natomiast do wątpliwości pana posła
dotyczących zgodności z prawem zachowania praco-
dawcy polegającego na celowym i bez wiedzy pracow-
ników poszukiwaniu i gromadzeniu danych dotyczą-
cych ich osoby z portali internetowych (bądź zlecaniu
tego pracownikom działu personalnego), uważam, iż
nie mają one uzasadnienia prawnego. Należy bowiem
podkreślić, iż powszechność Internetu powoduje, że
z jego zasobów może korzystać każdy, bez konieczno-
ści uzyskiwania czyjejkolwiek zgody, a więc także
pracodawca bez zgody pracowników. W art. 54 Kon-
stytucji RP ustanowiono bowiem zasadę, która za-
pewnia każdemu wolność pozyskiwania informacji,
a więc także jej poszukiwania. Odnośnie zaś do prze-
twarzania takich danych przez działy personalne
pracodawcy można przywołać art. 27 ust. 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobo-
wych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.),
który stanowi, jakie dane należą do tzw. sensytyw-
nych danych osobowych (np. pochodzenie rasowe lub
etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne
itp.) podlegających wzmożonej ochronie, których
przetwarzanie co do zasady jest zabronione. Jedno-
cześnie jednak w ust. 2 tego artykułu sprecyzowane
są wyjątki od powyższej zasady; zgodnie z pkt 8 prze-
twarzanie tego rodzaju danych jest dopuszczalne,
jeżeli obejmuje to dane, które zostały podane do wia-
domości publicznej przez osobę, której dotyczą. Uznać
zatem należy, iż skoro nawet tzw. dane wrażliwe, po-
dane do wiadomości publicznej, nie korzystają z ochro-
ny prawnej, to tym bardziej nie korzystają z niej upo-
wszechnione przez pracownika inne dane.
Podsumowując powyższe, pragnę podkreślić, iż
nie dostrzegam konieczności podjęcia działań legisla-
cyjnych zmierzających do uregulowania poruszonej
przez pana posła kwestii w przepisach prawnych.
W mojej opinii prywatność pracownika jest dosta-
tecznie chroniona przez obowiązujące regulacje
prawne. Natomiast ocena czy w konkretnym stanie
faktycznym rzeczywiście doszło do naruszenia pry-
watności pracownika i nieuzasadnionego wykorzy-
stania jej np. do rozwiązania stosunku pracy (przy-
kładowo w sytuacji kiedy aktywność pracownika
w sieci wprawdzie nie podoba się pracodawcy, ale
obiektywnie nie ma żadnego wpływu na jego działal-
ność), czy też prywatna działalność pracownika
w sieci ma bezpośrednie (lub pośrednie) przełożenie na
szkodę pracodawcy, należeć będzie do sądu pracy. Zgod-
nie bowiem z art. 262 § 1 Kodeksu pracy spory o rosz-
czenia ze stosunku pracy rozstrzygają sądy pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie organizacji i podziału obowiązków
w sądach powszechnych (17680)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 16 sierpnia 2010 r., przy którym została
przesłana interpelacja pana posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie organizacji i podziału obowiązków w są-
dach powszechnych, na tle sprawy prowadzonej przez
Sąd Rejonowy w Żninie pod sygn. akt III Npw 35/10,
uprzejmie informuję, co następuje.
Analiza akt tej sprawy została dokonana w związ-
ku z interwencją pana posła z dnia 4 sierpnia 2010 r.
W jej wyniku ustalono, że w dniu 22 czerwca 2010 r.
sędzia rodzinny, po zapoznaniu się z aktami postę-
powania prowadzonego przez Ośrodek Zamiejscowy
Prokuratury Rejonowej w Szubinie z siedzibą w Żni-
nie pod sygn. 2 Ds. 433/10, wydał postanowienie
o wszczęciu i prowadzeniu postępowania wyjaśnia-
jącego wobec nieletnich M. J., M. P. i B. N. celem
ustalenia, czy dopuścili się oni czynu karalnego
z art. 198 K.k.
W tym samym dniu, po wysłuchaniu nieletnich,
sędzia wydał postanowienie o tymczasowym zasto-
sowaniu wobec nich nadzoru kuratora sądowego,
którego zobowiązał do składania sprawozdań w ter-
minie co 14 dni.
Orzeczenie to zostało zaskarżone w dniu 29 czerw-
ca 2010 r. przez prokuratora, który wniósł o zmianę
postanowienia i zastosowanie wobec nieletnich środ-
ka w postaci umieszczenia ich w schronisku dla nie-
letnich.
Akta postępowania wraz z zażaleniem wpłynęły
do Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w dniu 16 lipca

2010 r., a w dniu 19 lipca 2010 r. wyznaczony został
w tej sprawie sędzia sprawozdawca, który w tym cza-
sie korzystał z uprzednio zaplanowanego urlopu wy-
poczynkowego.
Dostrzegając podniesiony przez pana posła pro-
blem konieczności niezwłocznego rozpoznania
sprawy, Departament Sądów Powszechnych w dniu
6 sierpnia 2010 r. skierował do prezesa Sądu Okrę-
gowego w Bydgoszczy stosowne pismo. W jego wy-
niku prezes tego sądu wydał zarządzenie o rozpo-
znaniu zażalenia w dniu 9 sierpnia 2010 r. przez
inny skład sądu.
Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2010 r. Sąd
Okręgowy w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt X Cz
99/10 oddalił zażalenie. W uzasadnieniu stwierdzono
między innymi, że zarzut błędnej kwalifikacji czynu
nieletnich nie jest trafny przede wszystkim z uwagi
na wyjaśnienia małoletniej pokrzywdzonej. Ustalone
w oparciu o ich treść okoliczności zajścia zdaniem
sądu drugiej instancji wskazują, że nieletni swoim
działaniem wypełnili dyspozycję przepisu art. 198
K.k, nie zaś art. 197 § 3 K.k.
Pragnę zauważyć, że podjęcie decyzji w zakresie
rodzaju środka tymczasowego należy do kompetencji
sądu prowadzącego postępowanie, a prawidłowość
jego zastosowania podlega weryfikacji wyłącznie
przez sąd drugiej instancji w ramach rozpoznania
wniesionego zażalenia.
Odnosząc się natomiast do podniesionej przez
pana posła kwestii zmiany przepisów dotyczących
podziału obowiązków w sądach, informuję, że do za-
dań przewodniczącego wydziału należy kontrola wy-
konywania obowiązków przez sędziów poprzez ocenę
sprawności postępowania zwłaszcza w sprawach,
w których postępowanie toczy się przewlekle, oraz
ustalanie terminów sesji i posiedzeń (§ 8 ust. 1 pkt 1
i 2 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
25 października 2002 r. w sprawie trybu sprawowa-
nia nadzoru nad działalnością administracyjną są-
dów, Dz. U. Nr 187, poz. 1564, ze zm.). Poza tym prze-
wodniczący wydziału w sądzie drugiej instancji po-
winien zapewniać sprawne kierowanie do rozpatrze-
nia zaskarżonych orzeczeń (§ 59 rozporządzenia
ministra sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Re-
gulamin urzędowania sądów powszechnych, Dz. U.
Nr 38, poz. 249).
Natomiast kontrola wykonywania przez przewod-
niczącego wydziału ww. obowiązków należy do pre-
zesa sądu (§ 7 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia w sprawie
trybu sprawowania nadzoru nad działalnością admi-
nistracyjną sądów).
Wydaje się, że istniejące obecnie uregulowania
należy uznać za wystarczające, wobec czego nie za-
chodzi potrzeba dokonania zmian legislacyjnych ani
w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070), ani
w wydanym na mocy art. 41 § 1 powołanej ustawy
Regulaminie urzędowania sądów powszechnych.
Ponadto uprzejmie informuję, że szczegółowych
wyjaśnień co do przebiegu postępowania w sprawie
1277
prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Żninie pod sygn.
akt III Npw 35/10 udzielono panu posłowi w piśmie
z dnia 13 sierpnia 2010 r., nr DSP-VI-0701-6/10 sta-
nowiącym odpowiedź na interwencję z dnia 4 sierp-
nia 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wykorzystania środków
z funduszu pomocy materialnej
przeznaczonych dla uczestników
studiów doktoranckich (17681)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pana posła Krzysztofa Brejzy
z dnia 3 sierpnia 2010 r. (nr SPS-023-17681/10)
w sprawie wykorzystania środków funduszu pomocy
materialnej przeznaczonych dla uczestników studiów
doktoranckich uprzejmie informuję, co następuje.
Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) doktoranci nabyli prawo do
pomocy materialnej finansowanej z budżetu pań-
stwa. Celem tej pomocy jest zwiększenie dostępności
wykształcenia wyższego dla osób w trudnej sytuacji
materialnej i osób niepełnosprawnych, a zatem prio-
rytetem jest finansowanie świadczeń o charakterze
socjalnym oraz związanych z niepełnosprawnością.
Konsekwencją powyższego jest regulacja art. 174
ust. 4 ww. ustawy, w myśl której środki z dotacji na
pomoc materialną dla studentów i doktorantów prze-
znaczone w uczelni na stypendium socjalne, miesz-
kaniowe i na wyżywienie oraz zapomogę nie mogą
być niższe niż środki przeznaczone na stypendia za
wyniki w nauce lub sporcie. Jednakże należy podkre-
ślić, iż uczelnia nie ma obowiązku zachowania tej
proporcji w części środków dotacji wydzielonej na
świadczenia dla doktorantów, ponieważ przepis ten
dotyczy ogólnej kwoty dotacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w ramach
dokonywanej obecnie reformy szkolnictwa wyższego
przygotowany został projekt nowelizacji ustawy Pra-
wo o szkolnictwie wyższym zakładający m.in. zwięk-
szenie dostępu doktorantów do pomocy materialnej.
Projekt ten został przyjęty przez Komitet Stały Rady
Ministrów w dniu 1 września 2010 r. W celu zapew-
nienia przejrzystości regulacji wprost wyłączono sto-
sowanie do pomocy materialnej dla doktorantów
1278
omawianego wyżej art. 174 ust. 4 ustawy. W nowym
stanie prawnym określona proporcja wykorzystania
środków na pomoc o charakterze socjalnym oraz mo-
tywacyjnym nie będzie miała zastosowania do środ-
ków dotacji wydzielonych na świadczenia dla dokto-
rantów.
Ponadto projektowana regulacja przewiduje
szereg zmian doskonalących i rozszerzających sys-
tem pomocy materialnej dla doktorantów, w szcze-
gólności:
1) wprowadza prawo do ubiegania się o świadcze-
nia pomocy materialnej dla doktorantów kształcą-
cych się na studiach doktoranckich w placówkach
naukowych;
2) rozszerza katalog świadczeń dla doktorantów
o stypendia ministra dla najlepszych doktorantów;
3) podnosi o 25% minimalną wysokość dochodu
na osobę w rodzinie gwarantującą studentom i dok-
torantom stypendium socjalne (w odniesieniu do ak-
tualnych wartości oznacza to wzrost z 351 zł do
438,75 zł netto na osobę), jak również o tę samą war-
tość procentową maksymalną wysokość dochodu
(analogicznie z 602 zł do 752,5 zł netto na osobę);
4) wyłącza z definicji dochodu stosowanej przy
przyznawaniu stypendium socjalnego m.in. stypen-
dia przyznawane uczniom, studentom i doktorantom
w ramach:
a) funduszy strukturalnych Unii Europejskiej,
b) niepodlegających zwrotowi środków pochodzą-
cych z pomocy udzielanej przez państwa członkow-
skie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA),
c) umów międzynarodowych lub programów wy-
konawczych sporządzanych do tych umów albo mię-
dzynarodowych programów stypendialnych;
5) zmniejsza wysokość dochodu wymaganą do
uzyskania przez studenta i doktoranta statusu samo-
dzielności finansowej przy ustalaniu prawa do sty-
pendium socjalnego poprzez odniesienie tej wysoko-
ści do kwoty, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (tj. 504 zł), w miejsce dotychczasowego mini-
malnego wynagrodzenia pracowników za pracę
(tj. w 2010 r. 1317 zł).
Projektowane zmiany kryteriów przyznawania
stypendium socjalnego oraz sposobu ustalania sytu-
acji materialnej studenta i doktoranta przy zwiększo-
nym finansowaniu świadczeń socjalnych będą skut-
kowały uzyskaniem wsparcia finansowego przez
większą grupę doktorantów o niskim dochodzie na
osobę w rodzinie, a tym samym pełniejszym wyko-
rzystaniem środków budżetowych przeznaczonych
dla tej grupy beneficjentów.
Pragnę również nadmienić, iż w obecnym stanie
prawnym otrzymywanie stypendium doktoranckiego
nie uniemożliwia doktorantowi otrzymania świad-
czenia socjalnego. Podstawą przyznania stypendium
socjalnego jest zobiektywizowane kryterium dochodu
na osobę w rodzinie. Zasady ustalania tego dochodu
są jednolite dla studentów i doktorantów i prowadzą
do ustalenia rzeczywistej kwoty dochodu pozostającej
w dyspozycji rodziny (dochód netto), z wyłączeniem
okresowych źródeł dochodu o charakterze stricte po-
mocowym (np. świadczeń pomocy materialnej, pomo-
cy społecznej, świadczeń rodzinnych), bez różnicowa-
nia poszczególnych grup osób objętych pomocą ma-
terialną. Stypendium doktoranckie ze względu na
charakter i wysokość nie należy do tej kategorii do-
chodów. Biorąc pod uwagę projektowane zmiany
w przepisach o pomocy materialnej, a przede wszyst-
kim podniesienie wysokości kryterium dochodowego,
należy wskazać, iż pomoc materialna będzie dostęp-
na dla większej liczby studentów i doktorantów uzy-
skujących własne dochody. Dodatkowo znaczące
zmniejszenie poziomu dochodowego pozwalającego
na stwierdzenie samodzielności finansowej stworzy
większej grupie studentów i doktorantów posiadają-
cych własne rodziny i prowadzących samodzielne
gospodarstwo domowe możliwość skutecznego ubie-
gania się o pomoc materialną.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie przyspieszenia przez rząd
prac legislacyjnych mających na celu
wprowadzenie całkowitego zakazu handlu
i dystrybucji substancji zwanych potocznie
dopalaczami (17682)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 16 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS-023-17682/10), uprzejmie przedkładam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Jacka Osucha
w sprawie przyspieszenia przez rząd prac legislacyj-
nych mających na celu wprowadzenie całkowitego
zakazu handlu i dystrybucji substancji zwanych po-
tocznie dopalaczami.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes Rady
Ministrów upoważnił ministra zdrowia do udzielenia
poniższej odpowiedzi.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia znowelizowało ustawę z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został
opracowany w celu wprowadzenia pod kontrolę praw-
ną substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzy-
lopiperazyna, BZP). W wyniku prac legislacyjnych,
w dniu 20 marca 2009 r. została uchwalona ustawa

o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
(Dz. U. Nr 63, poz. 520), która weszła życie w dniu
8 maja 2009 r. Przedmiotowa nowelizacja pozwoliła
objąć kontrolą zarówno benzylopiperazynę (BZP)
wpisaną do załącznika nr 2 w wykazie substancji
psychotropowych grupy II-P, jak również po uwzględ-
nieniu poprawki poselskiej 17 innych substancji i ro-
ślin psychoaktywnych wpisanych do załącznika nr 1
w wykazie środków odurzających grupy I-N ww.
ustawy. W sumie objęto kontrolą ustawową 18 sub-
stancji i roślin psychoaktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i wyelimi-
nowała na kilka miesięcy ze sprzedaży większość
produktów zawierających substancje psychoaktyw-
ne. Wykorzystywane w poprzedniej ofercie sklepów
substancje, takie jak: BZP, JWH-018, rośliny Salvia
divinorum, Mitragyna speciosa, Argyreia nervosa,
o których informowało Europejskie Centrum Moni-
torowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA),
nie znajdują łatwo zamienników i były zastępowane
roślinami i substancjami, o których działaniu psy-
choaktywnym brak jest poważnych doniesień nauko-
wych (Theobromina, Geranium). Tak więc sklepy
z dopalaczami wycofały substancje i rośliny objęte
kontrolą ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Należy podkreślić, że z handlem tzw. dopalacza-
mi zmagają się z lepszym lub gorszym efektem
wszystkie państwa Unii Europejskiej. Smart shops
– sklepy handlujące dopalaczami istnieją w większo-
ści krajów Europy. Najwięcej jest ich w Wielkiej Bry-
tanii, Niemczech i Holandii. Jak do tej pory żaden
z krajów europejskich nie zdelegalizował działalno-
ści tych sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu
Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt
für Sicherheit im Gesundheitswesen) z dnia 26 sierp-
nia 2009 r. o działaniach poszczególnych państw UE
w zakresie kontrolowania substancji i roślin, które
mogą być obecne w dopalaczach, Polska wprowadzi-
ła pod kontrolę największą ilość substancji i roślin.
Ministerstwo Zdrowia, mając na uwadze poten-
cjalną potrzebę oceny i szybkiego objęcia kontrolą
niebezpiecznych substancji czy roślin psychoaktyw-
nych, prowadzi z Głównym Inspektoratem Farma-
ceutycznym i Krajowym Biurem Przeciwdziałania
Narkomanii wspólne prace nad nowelizacją ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii. Jednym z głównych
celów projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii i ustawy o Inspekcji Handlo-
wej jest wprowadzenie procedury oceny ryzyka zwią-
zanego z nowymi substancjami psychoaktywnymi
umożliwiającej prowadzenie racjonalnej, opartej na
naukowej ocenie polityki względem tych substancji.
Szybkie i elastyczne reagowanie na pojawiające się
zagrożenia umożliwić ma instytucja tzw. czasowej
kontroli dająca możliwość wycofania danego środka
1279
z obrotu lub wprowadzenie ograniczeń, warunków
lub zakazów związanych z jego sprzedażą lub pro-
dukcją w drodze rozporządzenia ministra właściwe-
go do spraw zdrowia. Projekt przedmiotowej noweli-
zacji został uzgodniony z Rządowym Centrum Legi-
slacji, Ministerstwem Sprawiedliwości, Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz
Ministerstwem Spraw Zagranicznych i obecnie jest
przedmiotem procedury legislacyjnej (projekt ustawy
jest kierowany do uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych).
Jednocześnie Ministerstwo Sprawiedliwości pro-
wadzi prace legislacyjne nowelizujące ustawę o prze-
ciwdziałaniu narkomanii, który to projekt w dniu
10 sierpnia 2010 r. został skierowany pod obrady
Rady Ministrów. W projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych
innych ustaw wprowadzono zmianę w art. 20 polega-
jącą na dodaniu ust. 3, w którym zawarty jest zakaz
reklamy i promocji środków spożywczych lub innych
produktów poprzez sugerowanie, iż posiadają one
działanie takie jak środki odurzające lub substancje
psychotropowe. Wprowadzona zmiana wynika z po-
trzeby zapobieżenia występowaniu negatywnego zja-
wiska, jakim jest prowadzenie reklamy środków spo-
żywczych i innych artykułów (dopalacze), jako pro-
duktów oddziaływujących na ośrodkowy układ ner-
wowy. Przepis ma na celu ochronę konsumentów
i tym samym ich zdrowia oraz życia, szczególnie
w odniesieniu do osób nieletnich, poprzez ogranicze-
nie prawdopodobieństwa użycia środków spożyw-
czych czy innych produktów w przekonaniu o ich
własnościach psychoaktywnych.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia w wyniku infor-
macji otrzymanych od Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
wskazało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania do
załącznika ustawy o przeciwdziałania narkomanii
poprzez szybką nowelizację) substancji psychoaktyw-
nej o nazwie mefedron oraz 6 innych substancji psy-
choaktywnych. W związku z tym najbliższym czasie
7 substancji psychoaktywnych zostanie objętych kon-
trolą ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co po-
zwoli w opinii Ministerstwa Zdrowia wyeliminować
z oferty sklepów z dopalaczami ok. 90% oferowanych
produktów zawierających substancje psychoaktyw-
ne. Objęcie kontrolą ww. substancji nastąpi w wyni-
ku nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkoma-
nii autorstwa grupy posłów. Nowelizacja była przed-
miotem obrad Komisji Zdrowia Sejmu RP w dniu
18 maja br., gdzie spotkała się z poparciem strony
rządowej, a w dniu 10 czerwca 2010 r. Sejm RP poparł
projekt i uchwalił ustawę o zmianie ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii, która została opublikowa-
na w dniu 10 sierpnia br. i weszła w życie w dniu
25 sierpnia 2010 r. Tak więc duża część substancji
psychoaktywnych zostanie wyeliminowana z oferty
sklepów z dopalaczami.
Jednocześnie od początku 2009 r. prowadzona jest
przez podległe Ministerstwu Zdrowia Krajowe Biuro
1280
ds. Przeciwdziałania Narkomanii kampania infor-
macyjna, m.in. na stronie internetowej www.dopala-
czeinfo.pl, pn. „Dopalacze mogą Cię wypalić”. Infor-
macyjną stronę internetową na temat dopalaczy od-
wiedziło dotychczas ok. 90 tys. internautów. W opinii
Ministerstwa Zdrowia edukacja i informacja jest
również istotnym kierunkiem działania w celu ogra-
niczania możliwych szkód zdrowotnych powodowa-
nych przez tzw. dopalacze.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jerzego Rębka i Piotra Stanke
w sprawie utworzenia w ramach
ujednoliconych struktur organizacyjnych
urzędów skarbowych stanowisk udzielających
informacji podatkowych (17683)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 16 sierpnia 2010 r. nr SPS-
-023-17683/10 interpelacją posłów na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej: Jerzego Rębka i Piotra Stanke
w sprawie utworzenia w ramach ujednoliconych
struktur organizacyjnych urzędów skarbowych sta-
nowisk udzielających informacji podatkowych uprzej-
mie informuję, co następuje.
Zgodnie z obowiązującym obecnie zarządzeniem
nr 13 ministra finansów z dnia 20 czerwca 2006 r.
w sprawie organizacji urzędów i izb skarbowych
(Dz. Urz. Ministra Finansów Nr 7, poz. 55) w urzę-
dach skarbowych działają stanowiska informacyjne.
Do ich zadań należy: udzielanie informacji interesan-
tom o sposobie załatwiania spraw w urzędzie skar-
bowym, wydawanie druków i formularzy deklaracji
podatkowych, przyjmowanie podań i dokumentów
(odwołań, zażaleń), wydawanie zaświadczeń dla po-
datników. W miastach powiatowych, w których urząd
skarbowy nie ma siedziby, mogą funkcjonować punk-
ty obsługi podatnika.
Jak wynika z regulaminów organizacyjnych urzę-
dów skarbowych, zakres zadań komórek zajmujących
się obsługą podatników nie ogranicza się jedynie do
samych funkcji informacyjnych, ponieważ powodo-
wałoby to nieefektywne wykorzystanie pracowników
urzędu skarbowego zatrudnionych na tym stanowi-
sku. Zapotrzebowanie na informację podatkową
kształtuje się w sposób nierównomierny, a kontakt
bezpośredni podatnika z urzędem skarbowym nie
jest jedynym sposobem jej uzyskania. Dlatego też po-
wierzanie jako jedynego zadania informowania po-
datników pracownikom dysponującym odpowiednio
wysokim zasobem wiedzy z zakresu prawa podatko-
wego w odniesieniu do zakresu innych zadań i obo-
wiązków organu podatkowego nie zawsze jest rozwią-
zaniem właściwym lub możliwym do zrealizowania.
Sytuacja taka może być podyktowana w dużej mierze
brakiem dostatecznej liczby wysoko wykwalifikowa-
nych pracowników.
Naczelnicy urzędów skarbowych doceniają zna-
czenie prawidłowej i dostatecznej informacji udzielo-
nej podatnikom i w miarę posiadanych środków oraz
możliwości podejmują starania, aby tę funkcję orga-
nu podatkowego realizować w sposób jak najbardziej
efektywny. Nie można jednak pomijać innych okolicz-
ności, które w sposób istotny wywierają wpływ na
funkcjonowanie urzędu skarbowego. Na urzędy skar-
bowe corocznie nakładane są nowe obowiązki usta-
wowe, niekoniecznie związane z ich zadaniami pod-
stawowymi, a w ślad za tym nie są przekazywane
środki na ich realizację, gdyż ustawodawca zakłada
na ogół, że zostaną one wykonane w ramach dotych-
czasowego budżetu. Płace w administracji podatko-
wej w ostatnich latach nie były podwyższane. Średnie
wynagrodzenie pozostaje na relatywnie niskim po-
ziomie, co powoduje, że praca w urzędzie skarbowym
dla osób z wysokimi kwalifikacjami nie jest atrakcyj-
na. Zatrudnienia poszukują natomiast osoby młode,
spełniające wymóg wykształcenia, ale bez doświad-
czenia zawodowego i kwalifikacji. Przygotowanie ta-
kich pracowników do wykonywania odpowiedzial-
nych zadań wymaga poniesienia znacznych nakła-
dów na szkolenie specjalistyczne oraz czasu na zdo-
bycie doświadczenia zawodowego.
Zadania związane z informowaniem podatników
są realizowane przez urzędy skarbowe w kontaktach
bezpośrednich podatnika z urzędem, akcjach infor-
macyjnych za pośrednictwem broszur, ulotek, dni
otwartych. Należy jednak podkreślić, że główną rolę
w informowaniu podatników o ich obowiązkach i upraw-
nieniach odgrywają biura Krajowej Informacji Podat-
kowej, których obecnie jest cztery i znajdują się w:
Toruniu, Bielsku-Białej, Lesznie i Płocku. Najczęściej
wykorzystywaną możliwością uzyskania informacji
jest kontakt podatnika ze specjalistami w zakresie
podatków za pośrednictwem infolinii telefonicznej.
Obecnie z usług KIP wielu podatników korzysta
w sposób regularny. Znacząco wzrosła również ogól-
na liczba połączeń przychodzących do KIP w ostat-
nich latach. Ponadto w tegorocznej akcji zeznań pra-
cownicy infolinii udzielali odpowiedzi na zapytania
podatników korzystających z forum dyskusyjnego
strony internetowej www.szybkipit.onet.pl. Kolejnym
instrumentem pozwalającym uzyskać zainteresowa-
nemu rzetelną informację podatkową jest możliwość
otrzymania z KIP indywidualnej interpretacji prze-

pisów prawa podatkowego. Dzięki wprowadzeniu sys-
temu scentralizowania wydawania interpretacji znacz-
nie podniosła się ich jakość.
Wychodząc m.in. naprzeciw oczekiwaniu podat-
ników w zakresie zwiększonego zapotrzebowania na
rzetelną informację podatkową, Ministerstwo Finan-
sów przygotowało projekt nowego zarządzenia mini-
stra finansów w sprawie organizacji urzędów i izb
skarbowych oraz nadania im statutów. Projekt sta-
tutu urzędu skarbowego wprowadza podział urzędu
skarbowego na dwie sfery działalności – bezpośred-
nio związaną z klientem i niezwiązaną bezpośrednio
z klientem oraz przypisuje im odpowiedni zakres za-
dań w celu efektywnego i racjonalnego zagospodaro-
wania posiadanych zasobów. W strukturze urzędu
skarbowego wyodrębnia się komórkę ds. bezpośred-
niej obsługi podatnika, która będzie realizować za-
dania związane z bieżącą obsługą podatnika w sali
obsługi bądź też wyodrębnionym sektorze urzędu
skarbowego przeznaczonym do tej obsługi oraz zada-
nia z zakresu czynności sprawdzających, identyfika-
cji i rejestracji podatników oraz przetwarzania da-
nych. Utworzenie komórki ds. bezpośredniej obsługi
podatnika w urzędzie skarbowym pozwoli na wyspe-
cjalizowanie określonej grupy pracowników do wy-
konywania zadań w zakresie bezpośredniego kontak-
tu z klientem. Wyeliminuje to zdarzające się przypad-
ki nieżyczliwej i nieprofesjonalnej obsługi, będące
przedmiotem skarg ze strony podatników. Wyspecja-
lizowanie zespołu pracowników, a w szczególności ich
szkolenie w zakresie aktualnie obowiązujących prze-
pisów prawa podatkowego przyczyni się do zapewnie-
nia zadowalającej i kompetentnej obsługi zdecydowa-
nej większości podatników odwiedzających urząd
skarbowy.
Ponadto trwają przygotowania do uruchomienia
kolejnego biura Krajowej Informacji Podatkowej z sie-
dzibą w Piotrkowie Trybunalskim.
W ocenie Ministerstwa Finansów podjęte działa-
nia pozwalają przyjąć, że w najbliższym czasie po-
ziom obsługi podatników m.in. w zakresie informacji
podatkowych przekazywanych podatnikom ulegnie
dalszej poprawie. Niezależnie jednak od funkcji in-
formowania podatników mającej wpływ na dobrowol-
ność płacenia podatków należy podkreślić, że jest to
jedno z bardzo wielu zadań urzędów skarbowych.
Każde z tych zadań jest ważne dla podatników i po-
winno być realizowane przez bardzo kompetentnych
i doświadczonych pracowników. Naczelnicy urzędów
skarbowych nie zawsze mają do dyspozycji wystar-
czającą liczbę pracowników o wymaganych kwalifi-
kacjach, stąd też posiadane przez nich zasoby ludzkie
muszą być racjonalnie wykorzystywane w realizacji
wszystkich zadań urzędu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
1281
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie niemożliwości kierowania
przez organ gminny osób do domu
pomocy społecznej prowadzonego na podstawie
zezwolenia warunkowego (17684)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17684/10, interpelację pana posła Piotra Polaka
w sprawie niemożliwości kierowania przez organ
gminny osób do domu pomocy społecznej prowadzo-
nego na podstawie zezwolenia warunkowego, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Prowadzenie i rozwój infrastruktury domów po-
mocy społecznej jest zadaniem własnym powiatu,
zgodnie z art. 19 pkt 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.). Powiaty prowadzące domy
pomocy społecznej mają świadomość, że takie jed-
nostki są zobowiązane do zachowania odpowiednich
standardów wymaganych przez prawo.
Dom pomocy społecznej musi spełniać określone
standardy w zakresie świadczenia usług bytowych,
opiekuńczych, wspomagających i edukacyjnych. Or-
ganizacja placówki, zakres i poziom usług muszą być
dostosowane do potrzeb mieszkańców, uwzględniać
ich wolność, intymność, godność, poczucie bezpie-
czeństwa oraz stopień ich fizycznej i psychicznej
sprawności. Ustawodawca przewidział okres przej-
ściowy, w którym istniejące placówki powinny dosto-
sować się do nowych wymagań. Wdrażanie standar-
dów następuje na podstawie programu naprawczego.
Do tego czasu funkcjonowanie placówek ma niejako
charakter warunkowy, a ich dalszy byt zależy od
spełnienia standardów najpóźniej z końcem okresu
przejściowego.
W pierwotnym tekście ustawa o pomocy społecz-
nej przewidywała, że realizacja programu napraw-
czego powinna zostać zakończona do 31 grudnia
2006 r. Do tego też czasu zachowywały moc obowią-
zującą zezwolenia (w tym warunkowe) na prowadze-
nie domu wydane przed wejściem w życie ustawy.
Okres przejściowy został wydłużony ustawą z dnia
8 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 249, poz. 1831), która weszła
w życie 31 grudnia 2006 r. Aktualnie okres zakoń-
czenia programu naprawczego oraz obowiązywania
zezwolenia warunkowego na prowadzenie placówki
upływa z końcem 2010 r.
Formą zdyscyplinowania placówek do wdrożenia
programów jest zakaz kierowania do nich nowych
mieszkańców począwszy od początku 2009 r., jeśli
dom nadal nie spełnia wymaganych standardów. Po-
1282
dobnie zakaz podwyższania opłat pobytowych w ta-
kich placówkach od 1 stycznia 2008 r.
Wobec powyższego obowiązek osiągnięcia stan-
dardów w domach pomocy społecznej nie jest nowo-
ścią i samorządy prowadzące domy pomocy społecz-
nej miały świadomość, że sytuacja związana z zaka-
zem kierowania osób od dnia 1 stycznia 2009 r. do
domów prowadzonych na podstawie zezwoleń warun-
kowych będzie miała miejsce.
Zakaz kierowania osób od dnia 1 stycznia 2009 r.
do domów prowadzonych na podstawie zezwoleń wa-
runkowych wprowadza trudną i napiętą sytuację,
niemniej jednak celem nadrzędnym wprowadzenia
tej sankcji z całą pewnością jest dobro osoby zamiesz-
kującej w domu pomocy społecznej. Wydanie przez
wojewodę zezwolenia na prowadzenie domu pomocy
społecznej na czas nieokreślony potwierdza, że dana
jednostka osiągnęła standard i świadczy przebywa-
jącym w niej mieszkańcom usługi na określonym
w przepisach poziomie.
Domy pomocy społecznej miały dużo czasu na
przygotowanie placówek do obowiązującego standar-
du. Większość domów spełnia już wymagania i posia-
da zezwolenie. Z informacji będących w posiadaniu
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej wynika, że
do końca 2010 r. na ogólną liczbę 817 domów pomocy
społecznej jedynie 14 z nich nie osiągnie wymaganego
standardu i nie uzyska zezwolenia na prowadzenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie planowanych zmian w projekcie
rozporządzenia z 28 kwietnia 2010 r. w sprawie
rodzajów i szczegółowych zasad działania
placówek publicznych w zakresie
specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych
(17685)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacje
pana posła Piotra Babinetza (nr SPS-023-17685/10)
dotyczącą planowanych zmian w projekcie rozporzą-
dzenia z dnia 28 kwietnia 2010 r. w sprawie rodzajów
i szczegółowych zasad działania placówek publicz-
nych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych
placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wno-
szonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych pla-
cówkach, uprzejmie informuję.
Projektując zmiany w § 23 wspomnianego rozpo-
rządzenia, Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ogra-
niczało możliwości korzystania przez uczniów z upo-
śledzeniem umysłowym w stopniu lekkim z edukacji
w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych. Za-
pis „w szczególności” zastosowany w tej regulacji dla
określenia, dla jakich grup dzieci, które nie mogą
uczęszczać do szkoły w miejscu zamieszkania, „w szcze-
gólności” są prowadzone te ośrodki, oznacza, że szcze-
gólnie rekomendowane formy kształcenia w specjal-
nych ośrodkach szkolno-wychowawczych dotyczą
– w przypadku dzieci i młodzieży z upośledzeniem umy-
słowym – tych, których stopień upośledzenia umysło-
wego zdiagnozowano jako umiarkowany i znaczny.
Uczniowie z upośledzeniem umysłowym w stopniu lek-
kim mogą realizować obowiązek szkolny lub obowią-
zek nauki w szkołach specjalnych, w szkołach z od-
działami specjalnymi, w szkołach integracyjnych,
w szkołach z oddziałami integracyjnym, a także
w szkołach ogólnodostępnych.
W celu wyjaśnienia kwestii dotyczących powyż-
szych regulacji, z inicjatywy pani minister Katarzy-
ny Hall zostały zorganizowane spotkania ze związ-
kami zawodowymi (Forum Związków Zawodowych,
Sekcja Krajowa Oświaty i Wychowania NSZZ „Soli-
darność”, Związek Nauczycielstwa Polskiego), pod-
czas których omówiono uwagi do pakietu projektów
rozporządzeń dotyczących kształcenia uczniów ze
specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz porad-
nictwa i pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
W dniu 2 czerwca br. odbyło się również spotkanie
ze 120 dyrektorami specjalnych ośrodków szkolno-
-wychowawczych, w których zdecydowaną większość
stanowią wychowankowie z upośledzeniem umysło-
wym w stopniu lekkim.
Podczas spotkania pani minister szczegółowo omó-
wiła intencje projektowanych zmian i odpowiedziała
na pytania dyrektorów placówek.
W wyniku dyskusji minister edukacji narodowej
podjęła decyzję o uszczegółowieniu zapisu dotyczące-
go kształcenia dzieci i młodzieży z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim w specjalnych ośrod-
kach szkolno-wychowawczych tak, by nie budził on
żadnych wątpliwości interpretacyjnych, poprzez
uwzględnienie w pkt 6 § 23 dzieci i młodzieży z upo-
śledzeniem umysłowym w stopniu lekkim. Projekt
rozporządzenia z dnia 23 czerwca 2010 r. zamiesz-
czony został na stronie MEN: bip.men.gov.pl.
Odnosząc się natomiast do pytań szczegółowych,
uprzejmie wyjaśniam, że system oświaty powinien
być otwarty dla wszystkich uczniów. Powinien roz-
poznawać indywidualne potrzeby edukacyjne dzieci
i młodzieży i na podstawie tej diagnozy podejmować
różnorodne działania w celu zapewnienia im jak naj-
lepszych warunków do pełnego funkcjonowania
w środowisku rówieśniczym.
Projektowane przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej rozwiązania są modyfikacją istniejących roz-

wiązań organizacyjno-prawnych. Podkreślają rolę
specjalistów pracujących w szkołach i placówkach
oraz w poradniach psychologiczno-pedagogicznych.
Mają służyć zespołowej współpracy, lepszemu wyko-
rzystaniu kompetencji kadry pedagogicznej oraz
umożliwić zapewnienie każdemu uczniowi wsparcia
i zindywidualizowanej pomocy podczas obowiązko-
wych zajęć wynikających z nowej podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego, w zależności od dokonanego na poziomie
szkoły lub poradni psychologiczno-pedagogicznej roz-
poznania potrzeb edukacyjnych. Jest to głównym
celem zmian planowanych w systemie kształcenia
uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi
oraz poradnictwie i pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej.
Działania te mają być podejmowane w każdym
środowisku nauczania i wychowania, tj. w przedszko-
lu, szkole i placówce, w której uczeń spełnia obowią-
zek rocznego przygotowania przedszkolnego, obowią-
zek szkolny lub obowiązek nauki.
Należy również wyraźnie podkreślić, że decyzję
w sprawie wyboru szkoły zawsze podejmują rodzice
(opiekunowie prawni) ucznia. Jeżeli dziecko posiada
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwa-
gi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, ro-
dzice mogą wybrać dla niego specjalny ośrodek szkol-
no-wychowawczy, szkołę ogólnodostępną, integracyj-
ną lub specjalną.
W związku z powyższym również dzieci i mło-
dzież z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim,
które nie mogą uczęszczać do szkoły w miejscu za-
mieszkania, mogą być objęte kształceniem, wycho-
waniem i pedagogiczną opieką przez specjalne ośrod-
ki szkolno-wychowawcze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie osób przymusowo wcielonych
do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”,
tzw. junaków (17686)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 16 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17686/10, przekazującym interpelację
pana posła Piotra Babinetza w sprawie osób przymu-
sowo wcielonych do Powszechnej Organizacji „Służba
Polsce”, tzw. junaków, przedstawiam, co następuje.
1283
Kwestię uprawnień przysługujących junakom
„Służby Polsce” reguluje ustawa z dnia 2 września
1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach
przysługujących żołnierzom zastępczej służby woj-
skowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach wę-
gla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i batalio-
nach budowlanych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz. 622,
z późn. zm.). Osobom tym z uwagi na doznane repre-
sje przysługuje świadczenie, którego wysokość uza-
leżniona jest od liczby miesięcy pracy przymusowej,
maksymalnie 181,10 zł za 20 miesięcy pracy, oraz
ryczałt energetyczny w wysokości 139,16 zł, wypła-
cane co miesiąc, obok renty lub emerytury. Całkowi-
ta wysokość wypłacanych świadczeń stanowi obecnie
kwotę ponad 320 zł miesięcznie.
Obok świadczeń pieniężnych osobom uprawnio-
nym przysługuje:
— obniżony, o okres przymusowego zatrudnienia,
wiek emerytalny;
— prawo do świadczeń przewidzianych w ustawie
o inwalidach wojennych i wojskowych dla osób zali-
czonych do jednej z grup inwalidów wskutek inwa-
lidztwa pozostającego w związku z przymusowym
zatrudnieniem.
Podkreślić należy, że obecnie katalog osób, któ-
rym przysługują świadczenia wypłacane jako rekom-
pensata za wydarzenia sprzed pół wieku, jest w pol-
skim ustawodawstwie bardzo rozbudowany. Roszcze-
nia każdej z tych grup mają pewne uzasadnienie,
bowiem osoby do nich należące istotnie doznały wie-
lu krzywd i cierpień w czasie trwania wojny i w okre-
sie powojennym.
Niemniej jednak, ze względu na napiętą sytuację
budżetu państwa, obecnie nie są prowadzone w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej prace legislacyj-
ne, których celem byłoby przyznanie świadczeń i za-
dośćuczynienia dla kolejnych grup osób, w tym rów-
nież dla byłych junaków i junaczek „Służby Polsce”.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie likwidacji Wojskowego Zakładu
Remontowo-Budowlanego w Jarosławiu
Gospodarstwa Pomocniczego Rejonowego
Zarządu Infrastruktury w Lublinie (17687)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 16 sierpnia 2010 r., nr SPS-
-023-17687/10, interpelacją pana Piotra Babinetza,
1284
posła na Sejm RP, w sprawie likwidacji Wojskowego
Zakładu Remontowo-Budowlanego w Jarosławiu
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240,
z późn. zm.) instytucja gospodarki budżetowej jest
jednostką sektora finansów publicznych tworzoną
w celu realizacji zadań publicznych.
Zadania realizowane przez wojskowe zakłady re-
montowo-budowlane, stanowiące przedmiot działal-
ności podstawowej, polegające na świadczeniu usług
remontowych, obsłudze i eksploatacji systemów ener-
getycznych oraz utrzymywaniu czystości obiektów,
w kontekście przywołanego przepisu ustawy o finan-
sach publicznych nie spełniają kryterium zadań pu-
blicznych, dla realizacji których mogłaby być utwo-
rzona instytucja gospodarki budżetowej.
W świetle powyższego, mając na względzie zakres
działalności wojskowych zakładów remontowo-bu-
dowlanych, wniosek ministra obrony narodowej o utwo-
rzeniu instytucji gospodarki budżetowej nie uzyskał
pozytywnej opinii Ministerstwa Finansów.
Ponadto informuję, że organem właściwym do pod-
jęcia działań zmierzających do przekształcenia Woj-
skowego Zakładu Remontowo-Budowlanego w Jaro-
sławiu w instytucję gospodarki budżetowej jest mi-
nister obrony narodowej, a nie minister finansów.
W powyższej sprawie minister finansów jest organem
opiniodawczym, a decyzja w sprawie utworzenia in-
stytucji gospodarki budżetowej leży w gestii Rady
Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Bartłomieja Dorywalskiego
i Andrzeja Adamczyka
w sprawie wpływu wzrostu podatku
od towarów i usług na koszty inwestycji
w zakresie infrastruktury (17688)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Bartłomieja Dorywalskie-
go i Andrzeja Adamczyka, przekazaną przy piśmie
z dnia 16 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17688/10),
w sprawie wpływu wzrostu podatku od towarów
i usług na koszty inwestycji w zakresie infrastruktu-
ry, przedstawiam następujące informacje.
W zakresie infrastruktury drogowej:
Aktualny system finansowania dróg krajowych,
z wyłączeniem dróg krajowych w miastach na pra-
wach powiatu, przeniósł ciężar finansowania inwe-
stycji zawartych w Programie Budowy Dróg Krajo-
wych na lata 2008–2012 z budżetu państwa na Kra-
jowy Fundusz Drogowy.
Wzrost podatku VAT o jeden punkt procentowy
może wiązać się ze wzrostem cen materiałów budow-
lanych, robocizny etc., a to spowodować może wzrost
wartości kosztorysowej poszczególnych inwestycji.
Z uwagi na ograniczone środki finansowe może wią-
zać się to z koniecznością ograniczenia planu rzeczo-
wego aktualnie realizowanego Programu Budowy
Dróg Krajowych lub pozyskania przez fundusz do-
datkowych środków finansowych na pokrycie różni-
cy podatkowej.
Krajowy Fundusz Drogowy zgodnie z ustawą
z dnia 22 maja 2009 r. o zmianie ustawy o autostra-
dach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogo-
wym oraz o zmianie niektórych innych ustaw w ela-
styczny sposób może gromadzić środki finansowe na
budowę i przebudowę dróg krajowych. W sytuacji nie-
doboru środków na koncie funduszu Bank Gospodar-
stwa Krajowego może m.in. emitować obligacje na
rzecz funduszu lub zaciągać kredyty w międzynaro-
dowych instytucjach finansowych.
Jednakże z uwagi na dużą konkurencję na rynku
wykonawców resort infrastruktury nie przewiduje
problemów związanych z podwyżką podatku VAT.
W zakresie transportu kolejowego:
Odnośnie do transportu kolejowego uprzejmie in-
formuję, iż minister infrastruktury przekazuje środ-
ki z budżetu państwa na inwestycje w zakresie linii
kolejowych dla PKP PLK SA oraz dla PKP SA w za-
kresie przebudowy dworców kolejowych. Obie spółki
otrzymują dotacje w kwocie netto, pokrywając poda-
tek VAT ze środków własnych. Wzrost podatku VAT
będzie miał przejściowy negatywny wpływ na prze-
pływy pieniężne, ponieważ zwrot podatku naliczone-
go przez urząd skarbowy następuję dopiero po upły-
wie 60 dni od złożenia deklaracji, zatem moment
odliczenia podatku VAT z danej faktury będzie póź-
niejszy niż moment zapłaty wykonawcy za usługi
związane z realizacją inwestycji. Mając na uwadze
fakt, iż spółki mogą odliczyć podatek VAT, nie można
w dniu dzisiejszym założyć, iż przykładowo wpływy
dla PKP PLK SA ze sprzedaży od przewoźników ko-
lejowych nie będą mniejsze od planowanych, co w po-
łączeniu z terminem zwrotu podatku może grozić
utratą płynności finansowej spółki.
W zakresie transportu lotniczego:
Inwestycje infrastrukturalne w portach lotni-
czych są realizowane przez samodzielne podmioty
gospodarcze zarządzające portami, będące płatnika-
mi podatku od towarów i usług. Płatnikom VAT przy-
sługuje prawo odliczenia tego podatku także przy
zakupie środków trwałych w związku z prowadzony-

mi inwestycjami. Tym samym podatek od towarów
i usług zapłacony przy zakupie środka trwałego nie
powiększa jego wartości.
Wobec powyższego, chociaż inwestycje infrastruk-
turalne w portach lotniczych są w części finansowa-
ne ze środków publicznych (Program Operacyjny
„Infrastruktura i środowisko”, regionalne programy
operacyjne), wzrost VAT nie spowoduje zwiększenia
kosztów inwestycji.
W zakresie transportu morskiego i żeglugi śród-
lądowej:
Zarządy polskich portów morskich są również
płatnikami podatku VAT, co oznacza, iż środki wy-
datkowane na ten podatek są później odzyskiwane
z urzędu skarbowego. Jednakże z uwagi na plany
inwestycyjne portów podwyżka podatku VAT nie jest
dla nich obojętna, ponieważ najpierw należy zapłacić
wykonawcom wynagrodzenie w kwocie brutto, a póź-
niej można odzyskać podatek VAT. W związku z po-
wyższym z powodu podwyższenia stawki VAT o jeden
punkt procentowy zarządy portów są zobowiązane
do zabezpieczenia dodatkowych środków, co może
wpłynąć na ich płynność finansową.
W przypadku inwestycji infrastrukturalnych współ-
finansowanych ze środków unijnych z udziałem środ-
ków budżetu państwa lub budżetu gminy beneficjen-
ci odczują wpływ wzrostu stawek podatku VAT. Sy-
tuacja ta wpłynie niekorzystnie na pozyskiwanie
źródeł finansowania inwestycji, tj. kredytów, i do-
tyczyć będzie w szczególności przypadków, gdy be-
neficjentom środków nie będzie przysługiwało pra-
wo odliczenia podatku naliczonego, co w rezultacie
spowoduje wzrost całościowych kosztów projektów.
Zarząd Morskiego Portu Gdańsk SA szacuje, że
środki dla działań PO IiŚ wartość 1% VAT wynosi
ok. 28,5 mln zł.
W zakresie bezpieczeństwa żeglugi:
Do usług ratownictwa morskiego, nadzoru nad
bezpieczeństwem żeglugi morskiej i śródlądowej
oraz usług związanych z ochroną środowiska mor-
skiego i utrzymaniem akwenów portowych i torów
podejściowych stosuje się stawkę podatku w wyso-
kości 0%, zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 11 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54. poz. 535, z późn. zm.). W przy-
padku innych inwestycji infrastrukturalnych nie-
wchodzących w ww. zakres stosuje się stawkę po-
datku w wysokości 22%.
W przypadku inwestycji, do których obecnie sto-
sowany jest podatek VAT w wysokości 22%, ewentu-
alne podwyższenie tego podatku o 1% do wysokości
23% może spowodować wzrost kosztów inwestycji
w urzędach morskich o około 0,8%, w zależności od
daty wejścia w życie nowej ustawy.
W zakresie projektów realizowanych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko”:
W ramach PO IiŚ realizowane są projekty zarów-
no przez beneficjentów będących płatnikami VAT, jak
i podmioty, które płatnikami VAT nie są. W zakresie
1285
projektów realizowanych przez beneficjentów, którzy
mają prawo do odliczenia podatku VAT, jego wzrost
spowoduje wzrost kosztu całkowitego projektu oraz
wydatków niekwalifikowanych, natomiast nie wpły-
nie na wysokość dofinansowania UE. W przypadku
projektów realizowanych przez podmioty, które nie
mają prawa do odliczenia podatku VAT (p.j.b., w okre-
ślonych przypadkach j.s.t.), konieczne będzie również
ponowne oszacowanie wysokości wydatków kwalifi-
kowanych.
W przypadku inwestycji finansowanych z budżetu
państwa ta zmiana wydaje się neutralna – z jednej
strony wystąpi zwiększenie wpływów budżetu pań-
stwa po stronie dochodów, z drugiej zwiększenie wy-
datków budżetu państwa na pokrycie zobowiązań.
Podobnie w przypadku podmiotów rozliczających
cały VAT: z jednej strony nastąpi wzrost wydatków
na rzecz wykonawców z tytułu płatności za realizację
inwestycji, z drugiej strony – zmniejszenie kwot od-
prowadzanych do budżetu państwa. Ponieważ zasad-
nicze inwestycje to inwestycje drogowe i kolejowe,
skutek dla całego programu inwestycyjnego nie po-
winien być istotny.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stanu i możliwości
wzrostu gospodarczego w Polsce (17689)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-17689/
10) w załączeniu przekazuję odpowiedź na interpela-
cję pana posła Jana Kulasa w sprawie stanu i możli-
wości wzrostu gospodarczego w Polsce.
Załącznik do odpowiedzi
1. Jak kształtował się PKB w latach 1989–1999?
2. Jakie zmiany w wielkości i charakterze produk-
tu krajowego brutto zaszły w latach 2000–2009?
W latach 1990–1991 PKB obniżał się o ok. 7%
rocznie, głównie w wyniku dramatycznego spadku
produkcji przemysłu spowodowanego załamaniem
popytu. Było to konsekwencją administracyjnego
ograniczenia wzrostu płac, wysokiego kursu waluto-
wego, zmniejszenia dotacji i podniesienia stóp pro-
centowych. Ograniczenia wystąpiły również w zakre-
1286

sie inwestycji i zatrudnienia. Stopniowo pogarszała

Produkt krajowy brutto
się sytuacja przedsiębiorstw, a utrata rynków zbytu
wpłynęły na pogorszenie stanu budżetu państwa. ceny bieżące (w mld zł) ceny stałe roku ubiegłego (%)
Przełom nastąpił w roku 1992, kiedy to po raz 1991 80,9 93,0
pierwszy od 1989 r. odnotowano wzrost PKB, a tak- 1992 114,9 102,6
że inwestycji w stosunku do roku poprzedniego.
1993 155,8 103,8
Znacznie obniżyło się również tempo wzrostu cen.
Wzrosła produkcja w przemyśle, budownictwie i trans- 1994 210,4 105,2
porcie, a sektor prywatny stał się stymulantą wzro- 1995 337,2 107,0
stu gospodarczego kraju. Nie można jednak pominąć 1996 422,4 106,2
nadal występowania negatywnych tendencji, do któ-
1997 515,3 107,1
rych zaliczyć można wzrost cen żywności i ograni-
czenie eksportu, na skutek spadku produkcji rolnej. 1998 600,9 105,0
Ponadto obserwowaliśmy zwiększenie deficytu bu- 1999 666,3 104,5
dżetowego, pogorszenie sytuacji przedsiębiorstw pań-
2000 744,4 104,3
stwowych i spadek zatrudnienia.
W latach 1994–1997 nastąpiła wyraźna poprawa 2001 779,6 101,2

sytuacji gospodarczej kraju. Przeciętny roczny PKB 2002 808,6 101,4

wyniósł 6,4%. Było to efektem dobrych wyników 2003 843,2 103,9
w przemyśle i budownictwie, a także handlu. Napływ
2004 924,5 105,3
obcego kapitału w znacznym stopniu przyczynił się
do wzrostu zatrudnienia i nakładów inwestycyjnych. 2005 983,3 103,6
Popyt konsumpcyjny był stymulowany poprzez wzrost 2006 1060,0 106,2
siły nabywczej i spożycia, a także kredytów. 2007 1176,7 106,8
W kolejnych latach obniżona dynamika produkcji
2008 1275,4 105,1
przemysłowej i budowlanej oraz spadek zatrudnienia
w gospodarce narodowej wpłynęły na spowolnienie 2009* 1344,0 101,8
gospodarcze. Negatywnie oddziaływał również kry-
zys rosyjski, który wywołał gwałtowne załamanie
eksportu na Wschód, co doprowadziło w latach 1998– 3. Jakie działania rządu PO–PSL zadecydowały
–1999 do największego w całym okresie transforma- o tym, że w roku 2009, gdy prawie wszystkie kraje
cji ujemnego salda handlu zagranicznego. Pozytyw- europejskie miały recesję, to w Polsce odnotowano
nymi zjawiskami były lepsze wyniki w rolnictwie wzrost PKB o 1,8%?
oraz jednocyfrowy wzrost cen. W 2009 r. nastąpiło znaczne wyhamowanie tempa
Odwrócenie negatywnych tendencji nastąpiło wzrostu gospodarczego. Trzeba jednak wyraźnie
w 2003 r., wtedy PKB wzrósł o 3,9%. W kolejnym podkreślić, że polska gospodarka na tle innych kra-
roku PKB powiększył się o 5,3%. Ożywienie miało jów Unii Europejskiej radzi sobie relatywnie dobrze.
Jako jedyna odnotowała wzrost gospodarczy (wzrost
szeroki zasięg oddziaływania, a jego źródeł upatry-
PKB wyniósł 1,8%). Wyniki gospodarcze sugerują,
wano w akcesji Polski do Unii Europejskiej, skutku-
że recesja w gospodarce światowej zaczyna ustępo-
jącej przyspieszeniem eksportu.
wać, choć nadal istnieje ryzyko ze strony znacznego
Okres silnego wzrostu gospodarczego obejmują-
zadłużenia krajów.
cego wszystkie główne sektory (tj. usługi, przemysł
Odmienne zachowanie polskiej gospodarki w 2009 r.
i budownictwo), zapoczątkowany w 2004 r. kontynu- zapewniły korzystne zjawiska związane z czynnika-
owany był do połowy 2008 r. Wzmożona aktywność mi strukturalnymi, tj.:
gospodarcza była kontynuowana w kolejnych latach, — silnym i zdrowym, o odpowiednich regulacjach,
osiągając apogeum w roku 2007, kiedy to wzrost PKB sektorze bankowym,
w skali roku wyniósł 6,8%. Utrzymująca się w po- — mniejszej otwartości na wymianę międzynaro-
przednich latach tendencja wzrostowa w roku 2008 dową,
nieco spowolniła, realny wzrost PKB wyniósł 5,0%. — odpowiednim dostosowaniom na rynku pracy,
Rok 2009 to dla Polski okres spowolnienia gospo- — znaczącemu osłabieniu złotego oraz
darczego. PKB w 2009 r. wzrósł o 1,8%. Był on zde- — prawidłowej i szybkiej reakcji polityki gospo-
terminowany głównie wzrostem spożycia ogółem darczej.
o 2,0%, w tym spożycia indywidualnego o 2,3%. Jak wynika z analizy rachunków narodowych,
Ograniczenie występowało po stronie inwestycji, na- o ostatecznym, znaczącym wzroście PKB w ubiegłym
kłady brutto na środki trwałe zmniejszyły się o 0,3%. roku zadecydował, przy ogólnym spadku obrotów
Popyt krajowy przestał mieć pozytywny wpływ na – na skutek kryzysu finansowego i załamania popy-
kształtowanie się PKB, natomiast zwiększyła się rola tu zewnętrznego – relatywnie głębszy spadek impor-
popytu zewnętrznego. tu niż eksportu, co przełożyło się na radykalną po-

prawę bilansu wymiany, czyli wzrost eksportu netto,
a w rezultacie jego pozytywna kontrybucja we wzrost
PKB. U podstaw tej korzystnej zmiany leżały w de-
cydującej mierze obiektywne uwarunkowania ze-
wnętrzne, a mianowicie:
— głęboki spadek kursu złotego – skutkujący ra-
dykalną poprawą opłacalności eksportu i ogranicze-
niem importu, który w tych warunkach zdecydowa-
nie podrożał oraz
— poważny spadek światowych cen surowców,
zwłaszcza surowców energetycznych (ropy i gazu).
Radykalne ograniczenie wydatków importowych
przełożyło się z jednej strony na wzrost eksportu net-
to, z drugiej natomiast wygenerowało pewien dodat-
kowy popyt krajowy.
Bezpośrednią odpowiedzią rządu na zaburzenia
w światowej gospodarce i nasilający się kryzys finan-
sowy, którego pierwsze symptomy odczuliśmy w na-
szej gospodarce w połowie 2008 r., był przyjęty przez
Radę Ministrów 30 listopada 2008 r. „Pakiet stabil-
ności i rozwoju – wzmocnienie gospodarki Polski wo-
bec światowego kryzysu finansowego”, przewidujący
szereg inicjatyw i instrumentów mających na celu
zwiększenie zaufania na rynku międzybankowym
i obniżenie kosztu pozyskania pieniądza, jak również
wprowadzenie mechanizmów służących zwiększeniu
inwestycji finansowanych zarówno ze środków pu-
blicznych, jak i prywatnych. Plan wprowadzał także
instrumenty służące pobudzaniu popytu konsump-
cyjnego (poprzez ograniczenie podatków oraz obcią-
żeń parapodatkowych) oraz popytu inwestycyjnego
(poprzez ograniczenie barier administracyjnych, uła-
twienia w wykorzystaniu środków unijnych, a także
rozwój inicjatyw oraz wprowadzenie ułatwień w ra-
mach partnerstwa publiczno-prywatnego).
Opierając się na zapisach pakietu oraz prowadząc
dialog z partnerami społecznymi, na przestrzeni
2009 r. przygotowano i wdrożono konkretne rozwią-
zania legislacyjne ukierunkowane na walkę z kryzy-
sem. Między innymi, w wyniku dialogu autonomicz-
nego prowadzonego w ramach Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych, strona społecz-
na zaproponowała pakiet trzynastu propozycji, któ-
rych celem miało być zniwelowanie skutków kryzysu.
Zasadniczą odpowiedzią na tę inicjatywę była ustawa
o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pra-
cowników i przedsiębiorców, uchwalona przez Sejm
RP 1 lipca 2009 r.1). Regulacja obejmuje swoim zakre-
sem dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy, racjo-
nalizację przepisów dotyczących doby pracowniczej,
ruchomy czas pracy, stabilizację zatrudnienia po-
przez ograniczenie stosowania umów na czas okre-
ślony, uruchomienie zakładowego funduszu szkole-
niowego oraz subsydiowane zatrudnienie jako alter-
natywę wobec zwolnień grupowych.
4. Jakie obecnie są realizowane najważniejsze
programy i działania na rzecz utrwalenia i przyspie-
szenia wzrostu gospodarczego?
1)
Dz. U. Nr 125, poz. 1035. Ustawa weszła w życie 22.08.2019 r.
1287
Otoczenie regulacyjne wciąż pozostaje w katalogu
czynników hamujących wzrost przedsiębiorczości
w Polsce. Zbyt skomplikowane i niezrozumiałe prawo
jest wymieniane w sondażach publicznych jako ba-
riera do rozpoczynania działalności gospodarczej.
Jeżeli już uda się przebrnąć przez labirynt formalno-
ści, okazuje się, że często prawo nakłada na przedsię-
biorców nadmierne obowiązki, powodując po ich stro-
nie nieuzasadnione koszty – takie z reguły są do-
świadczenia przedsiębiorców. Przedsiębiorstwa ze swej
natury nie są przygotowane na ryzyko regulacyjne,
dlatego też częste zmiany prawa postrzegają jako
działania wymierzone przeciwko nim.
Ministerstwo Gospodarki dostrzega problem wy-
sokiej skali reglamentacji oraz dużej liczby obciążeń
regulacyjnych, niewspółmiernej do potrzeb wynika-
jących z bezpieczeństwa konsumenta, obrotu gospo-
darczego, bezpieczeństwa państwa i innych uwarun-
kowań społeczno-gospodarczych. Analizy przeprowa-
dzone w Ministerstwie Gospodarki potwierdziły, że
pole do redukcji reglamentacji jest bardzo duże,
w związku z tym w ciągu ubiegłego roku kontynu-
owano działania, które w głównej mierze mają upro-
ścić prawo. Realizacja powyższych celów prowadzana
jest przede wszystkim w ramach „Pakietu na rzecz
przedsiębiorczości”.
Głównym celem pakietu zawierającego ponad
20 nowelizacji ustaw dotyczących przede wszystkim
szeroko pojętego prawa gospodarczego oraz podatko-
wego jest ułatwienie podejmowania i prowadzenia
działalności gospodarczej. Tworząc nowe rozwiąza-
nia legislacyjne, Ministerstwo Gospodarki ma na
uwadze konieczność kształtowania przyjaznego oto-
czenia regulacyjnego dla mikro, małych i średnich
przedsiębiorstw (MSP). Działania uproszczeniowe
w stosunku do MSP obejmują takie obszary jak: do-
stęp do kapitału, komercjalizacja technologii, prowa-
dzenie działalności badawczo-rozwojowej oraz two-
rzenie firm technologicznych. Likwidowanie zbęd-
nych bądź dublujących się, nierzadko sprzecznych
przepisów, zmniejszanie reglamentacji, zwiększanie
swobody działalności gospodarczej oraz poprawa
przejrzystości i jednoznaczności obowiązujących prze-
pisów mają przyczynić się do stworzenia otoczenia
regulacyjnego przyjaznego obywatelom i przedsię-
biorcom. Do połowy 2009 r. wprowadzono w życie
szesnaście przedstawionych w tabeli ustaw pakietu.
Wydaje się, że ww. działania legislacyjne wpłynę-
ły na relatywnie dobrą, pomimo znacznie gorszych
warunków makroekonomicznych, kondycję polskich
firm w 2009 r. Działania te znalazły również swój
wyraz w poprawie pozycji naszego kraju w między-
narodowych rankingach konkurencyjności, choć z dru-
giej strony pozostały one w cieniu ogólnoświatowego
kryzysu gospodarczego.
Dalsze działania uproszczeniowe będą się koncen-
trowały na dalszym przeglądzie i zmianach przepi-
sów prawa gospodarczego poprzez:
— eliminację przepisów przestarzałych lub zbęd-
nych;
1288
— stosowanie „horyzontalnych” regulacji w miej-
sce sektorowych, poprawę ich spójności, wydłużenia
okresu vacatio legis;
— weryfikację możliwości i sposobu uporządko-
wania aktów prawnych z dziedziny prawa gospodar-
czego;
— obniżenie poziomu reglamentacji działalno-
ści gospodarczej (liczby licencji, koncesji i zezwo-
leń, ich uproszczenia na poziomie krajowym, względ-
nie propozycji uproszczeniowych na poziomie wspól-
notowym);
— wprowadzenie rozwiązań typu fast-track w celu
zniesienia tzw. bubli prawnych.
Zmiany uproszczeniowe i dereglamentacyjne w pra-
wie gospodarczym będą sukcesywnie wprowadzane
w ramach „Pakietu na rzecz przedsiębiorczości”.
W szczególności wprowadzona zostanie w życie usta-
wa o ograniczaniu barier administracyjnych dla oby-
wateli i przedsiębiorców, tzw. ustawa dereglamenta-
cyjna. Zmiany będą dokonywane ze szczególnym
uwzględnieniem ich wpływu na sektor małych i śred-
nich przedsiębiorstw (MSP).
5. W jakim stopniu 6-letnia obecność Polski w UE
wpływa na poziom PKB?
Członkostwo w UE wzmocniło instytucjonalnie
procesy zmian, pokazało nowe możliwości wynikają-
ce ze swobody przepływu towarów, kapitału i zaso-
bów ludzkich. Korzyścią jest również stworzenie wa-
runków do prowadzenia polityki rozwoju opartej na
funduszach europejskich, co po raz pierwszy od 1989 r.
pozwoliło na większą skalę inwestycji publicznych.
Sprzężenie efektu transformacji i wejścia do UE daje
podstawy stabilności. Jej źródłem jest także moder-
nizacja, co widać wyraźnie w strukturze tworzenia
polskiego PKB, gdzie coraz większe znaczenie mają
usługi rynkowe i unowocześniający się przemysł,
a coraz większym wyzwaniem staje się przeobrażanie
potencjału rozwojowego obszarów wiejskich – bo zmie-
nia się rola rolnictwa.
Poczynając od 2003 r., w gospodarce globalnej no-
towano poprawę koniunktury. Sytuacja ta w połącze-
niu z zapowiedzianą wcześniej akcesją do Unii Euro-
pejskiej skutkowała w naszym kraju przyspieszeniem
tempa wzrostu gospodarczego. Ze szczególną siłą
efekt akcesyjny oddziaływał w roku 2004, a więc
w roku przystąpienia do UE. W latach 2006–2007
gospodarka rozwijała się w szybkim tempie, przekra-
czającym 6% rocznie.
Sytuacja taka miała miejsce także w I półroczu
2008 r. W II półroczu 2008 r. występujący na global-
nym rynku kryzys finansowy zaczął negatywnie od-
działywać na gospodarkę naszego kraju. W wyniku
tego roczne tempo wzrostu wyniosło 5,1%. Kontynu-
acją negatywnych tendencji rozpoczął się rok 2009.
Wówczas również Polska odczuła wpływ niekorzyst-
nych warunków, jakie panowały na świecie. W wyni-
ku złej sytuacji ekonomicznej najważniejszych dla
Polski partnerów handlowych (przede wszystkim
Niemiec, które są największym odbiorcą polskiego
eksportu) PKB wzrósł o 1,8%, co było najlepszym
wynikiem w UE.
Wśród kluczowych efektów członkostwa Polski
w UE należy wskazać na przyśpieszenie tempa
wzrostu PKB. Generalnie można stwierdzić, że
w dotychczasowym okresie naszego członkostwa
Polska rozwijała się dwukrotnie szybciej niż kraje
UE 15. Szczególnie szybko rozwijały swą działal-
ność przedsiębiorstwa przemysłu przetwórczego
oraz handlu detalicznego.
Dynamicznie rosły obroty polskiego handlu za-
granicznego, przy czym na szczególne odnotowanie
zasługuje dynamiczny wzrost eksportu oraz syste-
matyczna poprawa bilansu wymiany towarami rol-
no-spożywczymi, których eksporterzy stali się głów-
nymi beneficjentami przyjęcia wspólnotowej taryfy
celnej i innych instrumentów polityki handlowej oraz
mechanizmów wspólnej polityki rolnej. W rezultacie
eksport towarów rolno-spożywczych do UE zwięk-
szył się z 2,7 mld euro w roku 2003 do 9,3 mld euro
w roku ubiegłym, a saldo wymiany tymi towarami
sięgnęło tu blisko 2,9 mld euro, wobec ok. 0,5 mld
euro w roku przed akcesją. Udział rynków unijnych
w polskim eksporcie artykułów rolno-spożywczych
zwiększył się z ok. 65% w roku 2000 do ponad 80%
w roku ubiegłym.
Członkostwo Polski w UE zaowocowało wyraź-
nym ożywieniem tempa wzrostu ogólnego polskiego
eksportu na wspólny rynek. Średnie tempo jego
wzrostu do UE w latach przedakcesyjnych (2001–
–2003) sięgało 11,7% i wzrosło do 18% w latach 2003–
–2008, co miało także swoje pozytywne przełożenie
na równoległe ożywienie tempa wzrostu całego pol-
skiego eksportu.
Równocześnie w obrotach z UE od momentu ak-
cesji obserwuje się wyraźnie szybszą niż w handlu
z pozostałymi rynkami poprawę stanu zrównoważe-
nia bilansu wymiany, co przekłada się korzystnie na
tempo wzrostu PKB.
Wkład eksportu netto do UE stanowił w latach
2000–2007 główny składnik wkładu eksportu netto
we wzrost PKB i wynosił od 1 do 4 punktów procen-
towych, przy czym okazał się on największy w okre-
sie poakcesyjnym. W całym okresie akcesyjnym po-
zytywne oddziaływanie eksportu netto do UE na
wzrost PKB był zdecydowanie większe niż w przy-
padku pozostałych rynków.
6. W jakim stopniu problemy wzrostu gospodar-
czego omawiane są w pracach Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych?
Podstawowym celem polskiej gospodarki jest utrzy-
manie wysokiego tempa wzrostu i potencjału gospo-
darczego, zależnego od wielu czynników makroekono-
micznych. Ponieważ realizacja celu możliwa jest
w warunkach zachowania pokoju społecznego, jednym
z narzędzi przewidzianym już w konstytucji RP jest
dialog społeczny, który prowadzony jest w wielu powo-
łanych w tym celu ciałach, w tym m.in. Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.

Ustawa o Trójstronnej Komisji do Spraw Społecz-
no-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu
społecznego stanowi, że trójstronna komisja jest fo-
rum dialogu społecznego prowadzonego dla godzenia
interesów pracowników, interesów pracodawców oraz
dobra publicznego, a jej podstawowym celem działa-
nia jest osiągnięcie i zachowanie pokoju społecznego.
Tym samym do kompetencji komisji należy prowa-
dzenie dialogu w sprawach wynagrodzeń i świadczeń
społecznych oraz w innych sprawach społecznych lub
gospodarczych, a także realizacja zadań określonych
w odrębnych ustawach.
Jednym z podstawowych zadań komisji jest opi-
niowanie i przedkładanie propozycji do założeń do
budżetu państwa – w tym do wskaźników wzrostu
wynagrodzeń w gospodarce narodowej (odrębnie
w sferze budżetowej i u pracodawców), a także pozio-
mu minimalnego wynagrodzenia za pracę, a następ-
nie opiniowanie projektu ustawy budżetowej. Komi-
sja zadanie to realizuje rokrocznie, a ma ono podsta-
wowy wpływ na rozwój gospodarczy Polski.
Komisja jednocześnie opiniuje wiele projektów ak-
tów normatywnych, których zakres dotyczy spraw
społecznych i gospodarczych, biorąc pod uwagę fakt,
aby rozwiązania implikowały rozwój gospodarczy,
pozytywnie oddziaływały na rynek pracy, ale rów-
nież służyły prospołecznie.
W tym celu trójstronna komisja działa poprzez
wyspecjalizowane zespoły problemowe, których pra-
ce wielokrotnie przynosiły konkretne rozwiązania,
również w kontekście uwarunkować makroekono-
micznych.
Egzemplifikacją powyższego mogą być następują-
ce działania komisji:
— Prace nad emeryturami pomostowymi, czy ca-
łościowo nad systemem emerytalnym w Polsce, rów-
nież w aspekcie sytuacji demograficznej kraju i wyżu
demograficznego, jakie prowadzone były na forum
Zespołu ds. ubezpieczeń społecznych.
— Kwestie dotyczące zmian przepisów prawa pra-
cy, m.in. ich liberalizacja przy jednoczesnym zacho-
waniu standardów dotyczących bezpieczeństwa za-
trudnionych, jakie prowadzone były na forum Zespo-
łu prawa pracy.
— Problematyka aktywizacji osób po pięćdziesią-
tym roku życia, szereg propozycji z zakresu problemu
bezrobocia, wzrostu nakładów inwestycyjnych, popy-
tu zewnętrznego i wewnętrznego – omawiane na fo-
rum Zespołu polityki gospodarczej i rynku pracy.
— Zagadnienia dotyczące szeroko pojętych finan-
sów publicznych – omawiane na Zespole budżetu,
wynagrodzeń i świadczeń społecznych.
— Wykorzystanie i alokacja środków unijnych
w celu pobudzenia i rozwoju polskiej gospodarki, bę-
dące przedmiotem prac Zespołu ds. funduszy euro-
pejskich.
— Na szczególną uwagę zasługuje również opra-
cowany przez trójstronną komisję pakiet działań an-
tykryzysowych, mający na celu stymulować polską
gospodarkę w czasie kryzysu.
1289
Są to tylko nieliczne przykłady świadczące o za-
angażowaniu trójstronnej komisji w prace ukierun-
kowane na zmiany w polskiej gospodarce tak, aby
były one dostosowane do wymogów konkurencyjno-
ści na rynku krajowym, jak i zagranicznym, zapew-
niając stały rozwój. Komisja dostrzega przy tym, że
problem wzrostu gospodarczego to w istocie problem
wzrostu produkcji i wzrostu wydajności oraz wzrostu
zatrudnienia.
W perspektywie komisja podejmie również prace
związane np. z objęciem przez Polskę prezydencji
w UE, które będą miały wzmocnić skuteczność na-
szych priorytetów; czy stanowiska RP w sprawie pa-
kietu klimatycznego, również w kontekście gwaran-
tującym rozwój gospodarczy kraju.
Tym samym można stwierdzić, że sprawy poru-
szone w interpelacji, obok spraw stricte społecznych,
zajmują większą część prac trójstronnej komisji.
Należy przy tym nadmienić, że wszystkie decyzje,
jakie zapadają na komisji, wymagają konsensusu,
czyli zgody wszystkich stron biorących udział w pra-
cach (organizacji związków zawodowych, pracodaw-
ców i rządu).
7. W jakim stopniu rynki dalekowschodnie są po-
tencjalną i realną szansą dla pobudzenia dalszego
wzrostu gospodarczego w Polsce?
W przeciwieństwie do USA oraz zdecydowanej
większości krajów europejskich, zwłaszcza WNP, roz-
wijające się rynki dalekowschodnie stosunkowo ła-
godnie przeszły przez ostatni kryzys globalny, co ko-
rzystnie przełożyło się na dynamikę polskiego eks-
portu na tym kierunku geograficznym. Wśród tej
grupy krajów czołowe miejsce w polskim eksporcie
zajmuje rynek chiński, na który w kryzysowym roku
– 2009 skierowano polskie towary o wartości ponad
1 mld euro, czyli o ponad 20% wyższej niż w roku
2008, podczas gdy ogólna wartość polskiego eksportu
spadła o ponad 15%.
Polski eksport do innych krajów dalekowschod-
nich, czyli grupy ASEAN (obejmującej m.in. Tajlan-
dię, Indonezję, Malezję, Filipiny, Singapur, Wietnam,
Kambodżę) wzrósł w roku 2009 o blisko 13%, czyli
również wyjątkowo dynamicznie na tle ogólnego głę-
bokiego spadku, który np. w przypadku rynków
WNP sięgnął ponad 38%.
Powyższe, relatywnie korzystne wyniki ekspor-
towe odnotowane w okresie kryzysu na rynkach da-
lekowschodnich mogą sugerować, iż potencjalne moż-
liwości polskich eksporterów na tym kierunku geo-
graficznym nie były dotychczas odpowiednio wyko-
rzystane i tym samym istnieją realne szanse na zna-
czącą poprawę sytuacji w tym obszarze.
Zgłaszane od szeregu lat oczekiwania, postulaty
i programy aktywizacji polskiego eksportu na te ryn-
ki m.in. w kontekście wysokiego i narastającego de-
ficytu wymiany, zwłaszcza z dominującym wśród
nich rynkiem chińskim, a także podejmowane kon-
kretne działania promocyjne oraz uruchomione in-
strumenty wsparcia finansowego w postaci kredytów
eksportowych ubezpieczonych w KUKE SA nie przy-
1290
niosły jak dotychczas znacznego pozytywnego prze-
łomu w zakresie skali eksportu.
Znajduje to wyraz w utrzymującym się od lat sto-
sunkowo niewielkim udziale głównych rynków dale-
kowschodnich w polskim eksporcie. Jego łączna war-
tość do 8 krajów regionu, tj. Chin, Indii, Japonii, Re-
publiki Korei, Malezji, Hongkongu, Singapuru i Taj-
wanu wzrosła w minionych 10 latach z 574 mln euro
w roku 2000 do około 2160 mln euro w roku 2009,
tj. blisko 3,8-krotnie, a ich skromny udział w polskim
eksporcie zwiększył się w tym czasie z ok. 1,7% do
niespełna 2%. Warto tu odnotować, że deficyt wymia-
ny z tymi rynkami pogłębił się w tym czasie z ok.
4 mld euro, czyli 21% ogólnego deficytu w 2000 r., do
15,2 mld euro, czyli ponad 160% łącznego deficytu
polskich obrotów towarowych w roku ubiegłym. Tak
poważny deficyt w handlu z tymi rynkami w roku
ubiegłym został w poważnej części zniwelowany ko-
rzystnym bilansem wymiany z rynkami unijnymi.
W ocenie Ministerstwa Gospodarki u źródeł nie-
korzystnej sytuacji w handlu z rynkami daleko-
wschodnimi leżą głównie uwarunkowania struktu-
ralne o charakterze obiektywnym, a mianowicie:
— relatywnie niska konkurencyjność cenowo-
-kosztowa polskich towarów na tych rynkach, wyni-
kająca z wyższych jednostkowych kosztów pracy
w Polsce w porównaniu z Chinami i większością in-
nych, wschodzących rynków azjatyckich;
— niski poziom innowacyjności polskich towarów
(wyroby o najwyższym poziomie technologicznym
stanowią zaledwie około 5% eksportu ogółem), pod-
czas gdy rynki te, zwłaszcza Chiny są przede wszyst-
kim zainteresowane importem nośników najnow-
szych technologii;
— zbyt skromna skala kredytowania eksportu
i/lub mało konkurencyjne warunki oferowanych kre-
dytów eksportowych w porównaniu z warunkami
proponowanymi przez konkurentów z Europy Za-
chodniej i USA;
— ograniczone możliwości finansowe, organiza-
cyjne i logistyczne większości polskich podmiotów,
zwłaszcza MSP pozyskiwania i utrzymania rynków
odległych geograficznie, i odmiennych kulturowo;
— niedorozwój systemu promocji Polski oraz pol-
skich eksporterów i towarów na rynkach daleko-
wschodnich, a zwłaszcza niedostateczne jego dosto-
sowanie do specyfiki biznesowej i kulturowej tych
rynków.
Powyższą diagnozę potwierdza w znacznej części
ocena zawarta w raporcie OECD z 14 stycznia 2010 r.
poświęconym przeglądowi sytuacji gospodarczej Pol-
ski, w którym zwrócono uwagę na niską zdolność
polskich firm do dyskontowania potencjalnych korzy-
ści płynących z dynamicznego rozwoju odległych
wschodzących rynków azjatyckich i innych rynków
zamorskich. Wśród przyczyn tej niewydolności wy-
mienia się m.in. niski potencjał finansowo-kadrowy
większości firm, niewielką ich zdolność do wprowa-
dzania innowacji, ograniczony dostęp do zewnętrz-
nego finansowania, niedostateczne kwalifikacje ka-
dry zarządzającej oraz brak doświadczenia w prowa-
dzeniu biznesu i współpracy z partnerami z odległych
rynków.
8. Jakie dalsze inicjatywy i działania rządu PO–
–PSL będą podejmowane w celu dalszego wzrostu
gospodarczego w najbliższych kilku latach?
Poziom PKB per capita jest jednym ze wskaźni-
ków decydującym o tym, w jakiej fazie rozwoju znaj-
duje się dana gospodarka. Podział następuje na go-
spodarkę zorientowana na bazowy wzrost, na skład-
niki rozwoju powiązane z efektywnością, czy też na
innowacyjność. Wartość tego wskaźnika sytuuje Pol-
skę wśród krajów będących w fazie pośredniej (prze-
chodzących właśnie z fazy orientacji na efektywność
do fazy innowacyjnej – wśród nowych krajów człon-
kowskich UE tylko Czechy i Słowenia spełniają kry-
terium PKB per capita – ponad 17 tys. USD).
Z analizy zarówno uwarunkowań profilu konku-
rencyjności, oceny obecnych przewag i słabości kon-
kurencyjnych, wynika, że to, co jest dzisiaj przewagą,
wymaga wzmocnienia, to zaś, co jest barierą, wyma-
ga poprawienia. Najniższe oceny otrzymują w ewalu-
acji Polski cztery obszary: infrastruktura, innowa-
cyjność, otoczenie instytucjonalne, gotowość do ab-
sorpcji technologii.
W tym kontekście należy bronić czterech istot-
nych dla oceny wiarygodności gospodarki czynników,
które jednocześnie są ważnymi siłami napędowymi
rozwoju. Są to:
— niski poziom deficytu budżetowego oraz ostroż-
ność w zwiększaniu skali długu publicznego, co jest
wyrazem zapobiegliwości, jeśli chodzi o finansowanie
zadłużenia w przyszłości;
— utrzymanie działań prorozwojowych, co ozna-
cza potrzebę wysiłku inwestycyjnego, wspieranego
środkami unijnymi, większą dostępnością kredytów
dla gospodarki, kontynuacją inwestycji innowacyj-
nych technicznie oraz nastawionych na poprawę ka-
pitału intelektualnego;
— droga do euro jako kamienia milowego polskie-
go rozwoju, kończąca de facto adaptacyjny okres
transformacji;
— konieczność dalszych reform strukturalnych
i budowania polityki rozwoju, bo tylko to może neu-
tralizować skutki spowolnienia i wprowadzić kraj na
trakt „twórczej destrukcji” w okresie zagrożenia kry-
zysem.
Należy również pamiętać, że siła gospodarki leży
w rękach przedsiębiorstw, natomiast ich możliwości
i potencjał zależą od stanowionego przez państwo
prawa. Silnie akcentowane w odnowionej strategii
lizbońskiej uwolnienie potencjału gospodarczego
przedsiębiorstw znalazło swoje odzwierciedlenie
w „Krajowym programie reform na rzecz realizacji
strategii lizbońskiej na lata 2005–2008”, a następ-
nie w obecnie obowiązującym „Krajowym progra-
mie reform na rzecz realizacji strategii lizbońskiej
na lata 2008–2011” (przyjętym przez RM 18 listo-
pada 2008 r.).

Zwiększeniu skuteczności programowania i wdra-
żania polityki rozwoju oraz podniesieniu jakości
funkcjonowania instytucji publicznych ma służyć
model zarządzania zaprezentowany w „Założeniach
systemu zarządzania rozwojem Polski”. Model ten
to również punkt wyjścia do dalszych działań refor-
mujących sposób prowadzenia i realizacji polityki
rozwoju.
Na podstawie „Założeń…” oraz przyjętego 24 li-
stopada 2009 r. przez Radę Ministrów „Planu upo-
rządkowania strategii rozwoju” przygotowywana jest
„Długookresowa strategia rozwoju kraju” z horyzon-
tem czasowym sięgającym 2030 r. oraz aktualizacja
„Średniookresowej strategii rozwoju kraju”. W doku-
mencie założono ograniczenie liczby strategii rozwo-
ju do 9 nowych, realizujących średnio- i długookre-
sową strategię rozwoju kraju. Wśród nich znajdują
się: (1) Strategia innowacyjności i efektywności go-
spodarki, (2) Strategia rozwoju zasobów ludzkich,
(3) Strategia rozwoju transportu, (4) Bezpieczeństwo
energetyczne i środowisko, (5) Sprawne państwo,
(6) Strategia rozwoju kapitału społecznego, (7) Kra-
jowa Strategia Rozwoju Regionalnego. Regiony – mia-
sta – obszary wiejskie, (8) Strategia Bezpieczeństwa
Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej, (9) Strategia
zrównoważonego rozwoju wsi i rolnictwa.
Celem głównym przygotowywanych strategii jest
wysoce konkurencyjna gospodarka (innowacyjna
i efektywna) oparta na wiedzy i współpracy. Nowe
strategie będą umożliwiać wykorzystanie unikalnego
potencjału naszego kraju z uwzględnieniem jego spe-
cyfiki oraz odpowiadać na wyzwania związane z ten-
dencjami demograficznymi, dostępem i wykorzysta-
niem surowców energetycznych, zmianami klimatu
czy funkcjonowaniem na rynku wewnętrznym UE
i rynku globalnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Brzezinki
w sprawie realizacji obowiązku wprowadzenia
zmian w statutach spółdzielni mieszkaniowych
zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (17690)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jacka Brzezinki z dnia 4 sierp-
1291
nia 2010 r., nr SPS-023-17690/10, w sprawie reali-
zacji obowiązku wprowadzenia zmian w statutach
spółdzielni mieszkaniowych zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Odnośnie do zapytania o możliwość zwoływania
przez zarząd spółdzielni zebrań przedstawicieli in-
formuję, że ustawa z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmia-
nie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 873, z późn. zm.) (dalej nowela) wprowa-
dziła m.in. „zakaz” zastępowania w spółdzielniach
mieszkaniowych walnego zgromadzenia zebraniem
przedstawicieli, umożliwiając jednocześnie spół-
dzielniom, w których liczba członków przekracza
500 osób, podzielenie walnego zgromadzenia na czę-
ści, jeżeli statut będzie zawierał odpowiedni zapis
w tym zakresie (art. 83 ust.1 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych).
Przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo
spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848,
z późn. zm.) (dalej u.p.s.) stanowią, iż walne zgroma-
dzenie będące najwyższym organem każdej spółdziel-
ni (art. 36 u.p.s.) może zostać (art. 37 u.p.s.) zastą-
pione przez zebranie przedstawicieli. Niemniej jed-
nak istnieje w tym zakresie przepis szczególny,
tj. art. 83 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spół-
dzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
poz. 1116, z późn. zm.) (dalej u.s.m.). Zgodnie zatem
z zasadą wykładni lex specialis derogat legi generali
przepis art. 37 u.p.s. nie ma zastosowania do spół-
dzielni mieszkaniowych, a zatem w tych spółdziel-
niach może funkcjonować walne zgromadzenie lub
w spółdzielniach, w których liczba członków przekra-
cza 500 osób, walne zgromadzenie „w częściach”.
W świetle nowych uregulowań każdy członek spół-
dzielni mieszkaniowej ma prawo do osobistego bez-
pośredniego brania udziału w obradach walnego zgro-
madzenia, uchwalania zmian statutu, głosowania
nad projektami uchwał, zgłaszania projektów uchwał
i poprawek do tych projektów, itp.
Wprowadzając powyższe zmiany, ustawodawca jed-
nocześnie przepisem intertemporalnym (art. 9 ust. 1
noweli) zobowiązał spółdzielnie mieszkaniowe istnie-
jące w dniu wejścia w życie noweli do dokonania
zmian swoich statutów nie później niż do dnia
30 listopada 2007 r. oraz zgłoszenia tych zmian do
Krajowego Rejestru Sądowego w ciągu 30 dni od dnia
podjęcia uchwały, nie później niż do dnia 30 grudnia
2007 r. Jednocześnie ustawodawca wskazał, iż do
czasu zarejestrowania zmian statutów postanowie-
nia dotychczasowych statutów regulujące funkcjono-
wanie zebrania przedstawicieli pozostają w mocy
(art. 9 ust. 2 noweli).
Obecnie w spółdzielniach mieszkaniowych funk-
cjonują:
1) walne zgromadzenia – dotyczy to spółdzielni,
które dostosowały swoje statuty do nowego stanu
1292
prawnego, a zmiany zostały zarejestrowane przez
sądy rejestrowe,
2) zebrania przedstawicieli członków – dotyczy to
spółdzielni, które:
a) dostosowały swoje statuty do nowego stanu
prawnego, zgłosiły w ustawowym terminie zmiany
do sądów rejestrowych, lecz zmiany nie zostały zare-
jestrowane,
b) przygotowały projekt zmiany statutu, lecz or-
gan uprawniony (walne zgromadzenie lub zebranie
przedstawicieli członków) nie podjął uchwały w tym
zakresie,
c) zaniechały dostosowania statutu do nowego
ładu prawnego.
Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 9 ust. 1
noweli określił jednoznacznie ramy czasowe dla do-
konania zmian w statutach, tj. 30 listopada 2007 r.
Przepis art. 9 ma charakter wyjątkowy, dopuszcza-
jący w ograniczonych ramach czasowych funkcjono-
wanie spółdzielni mieszkaniowych na „starych” za-
sadach. Reguły wykładni zabraniają stosowana wy-
kładni rozszerzającej w stosunku do przepisów o cha-
rakterze wyjątkowym, dopuszczając jedynie wykład-
nię zwężającą (zasada exceptiones non sunt exten-
dendae). Zatem z uregulowania ust. 2 w art. 9 nowe-
li można wyinterpretować jedynie normę, która do-
puszcza funkcjonowanie w spółdzielni mieszkaniowej
zebrania przedstawicieli do czasu zarejestrowania
statutów, i to jedynie w tych spółdzielniach mieszka-
niowych, w których uchwalono zmiany statutu i zło-
żono stosowny wniosek do sądu rejestrowego do dnia
30 grudnia 2007 r., lecz wniosek nie został jeszcze
rozpoznany.
W spółdzielniach, które nie podjęły działań, o któ-
rych mowa w art. 9 ust. 1 noweli, bądź które przygo-
towały projekt zmiany statutu, lecz organ uprawnio-
ny (walne zgromadzenie lub zebranie przedstawicie-
li członków) nie podjął uchwały w tym zakresie – ze-
brania przedstawicieli członków po ww. terminie,
tj. po 30 grudnia 2007 r., nie mogą być uznane za or-
gan spółdzielni uprawniony do podejmowania uchwał,
ponieważ takie uprawnienia z mocy art. 83 u.s.m.
i art. 38 u.p.s. są zastrzeżone dla walnego zgromadze-
nia, zaś w obecnym stanie prawnym walne zgroma-
dzenie nie może być zastąpione przez zebranie przed-
stawicieli. Spółdzielnia nie może zatem stosować prze-
pisu art. 9 ust. 2 i zwoływać zebrań przedstawicieli
w sytuacji, gdy nie dokonała zmiany swojego statutu,
jak również jeżeli nie dołożyła należytej staranności,
aby znowelizowany statut zarejestrować.
Należy stwierdzić, że niedokonanie przez zebra-
nie przedstawicieli zmian statutu w ustawowym ter-
minie, tj. do dnia 30 listopada 2007 r., powoduje ten
skutek, że nie ma możliwości uchwalenia takich
zmian przez zebranie przedstawicieli w terminie póź-
niejszym. Oznacza to, że zmiany w statucie po upły-
wie ustawowego terminu mogą być dokonane jedynie
przez walne zgromadzenie wszystkich członków. Do-
tyczy to również zwoływania walnego zgromadzenia
w innych sprawach niż uchwalenie zmian statutu.
Zaniechanie i niedostosowanie statutu do obowią-
zującego prawa, a tym samym funkcjonowanie zebra-
nia przedstawicieli członków, tj. organu nieprzewi-
dzianego w przepisach prawa i niewładnego podejmo-
wać żadnych uchwał, powoduje, że podjęte przez nie-
go wszelkie uchwały są na podstawie art. 58 Kodek-
su cywilnego jako sprzeczne z prawem bezwzględnie
nieważne. Zwracam uwagę, że na poprawność powyż-
szej opinii wskazuje dotychczasowa, sukcesywnie
kształtująca się, jednolita linia orzecznictwa sądów,
które są organami uprawnionymi do dokonywania
wykładni przepisów prawa, w tym wypadku przepi-
sów art. 9 ust. 1 i 2 noweli.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia
8 stycznia 2010 r., sygn. akt IV CSK 310/09, uchyla-
jącego wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia
27 stycznia 2009 r. stwierdza, że naruszenie przez
spółdzielnię mieszkaniową obowiązku określonego
w art. 9 noweli powoduje, że spółdzielnia taka nara-
ża się na sankcje określone przede wszystkim w usta-
wie o Krajowym Rejestrze Sądowym. Sąd Najwyższy
stwierdza, że „sąd rejestrowy może ustanowić dla
spółdzielni kuratora na okres nieprzekraczający roku,
z możliwością przedłużenia na dalszy okres nieprze-
kraczający 6 miesięcy, jeżeli czynności kuratora nie
mogły zostać zakończone przed upływem okresu, na
który został ustanowiony (art. 26 ust. 1 ustawy o KRS).
Kurator jest w takim wypadku obowiązany do nie-
zwłocznego przeprowadzenia czynności wymaganych
do wyboru władz spółdzielni (art. 28 ustawy o KRS)
oraz może podjąć czynności zmierzające do likwidacji
spółdzielni, jeżeli nie dojdzie do wyboru władz w ter-
minie 3 miesięcy od dnia ustanowienia kuratora
albo wybrane władze nie wykonują obowiązków,
o których mowa w art. 24 ust. 1 (art. 29 ust. 1 usta-
wy o KRS). Może w związku z tym w szczególności
wystąpić do związku rewizyjnego, w którym spół-
dzielnia jest zrzeszona (art. 114 § 1 prawa spółdziel-
czego), albo do Krajowej Rady Spółdzielczej w sto-
sunku do spółdzielni niezrzeszonej (art. 114 § 1
w związku z art. 259 § 3 prawa spółdzielczego)
z wnioskiem o podjęcie uchwały o postawieniu spół-
dzielni w stan likwidacji. (…)
Naruszenie przez spółdzielnię mieszkaniową obo-
wiązku określonego w art. 9 ust. 1 zm. u.s.m. może
więc stanowić przyczynę postawienia jej w stan li-
kwidacji. Z przepisu tego ani z art. 83 ust. 1 u.s.m. nie
wynika natomiast, wbrew stanowisku sądu apelacyj-
nego, że z dniem 1 stycznia 2008 r. zebranie przed-
stawicieli pozwanej spółdzielni przestało istnieć jako
jej organ. Takie stanowisko pozostaje w wyraźnej
sprzeczności z art. 9 ust. 2 zm. u.s.m. Lege non di-
stinguente przepis ten dotyczy zarówno sytuacji, gdy
po dniu 1 stycznia 2008 r. trwało postępowanie przed
sądem rejestrowym, jak też sytuacji, która miała
miejsce w stanie faktycznym niniejszej sprawy i po-
legała na podjęciu przez zebranie przedstawicieli
uchwały odmawiającej zmiany statutu”.
W dalszej części uzasadnienia Sąd Najwyższy
wskazał sądowi apelacyjnemu na brak konsekwencji

w uzasadnieniu wyroku w kwestii uznania uchwał
za nieistniejące, względnie lub bezwzględnie nieważ-
ne w kontekście przyjętego założenia, że zebranie
przedstawicieli w chwili podejmowania tych uchwał
nie istniało jako organ pozwanej spółdzielni, a także
uznał rozważania sądu w pozostałych kwestiach za
zdecydowanie niewystarczające, co było powodem
przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia.
Jednocześnie informujemy, że Sąd Apelacyjny w Bia-
łymstoku w wyroku z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn.
akt I A Ca 621/09, zmieniając zaskarżony wyrok sądu
okręgowego i oddalając powództwo o uchylenie uchwał
Spółdzielni Mieszkaniowej Rodzina Kolejowa w Bia-
łymstoku zważył m.in., że „w art. 9 ust. 1 ustawy
nowelizującej ustawodawca określił terminy zmiany
statutów (do 30 listopada 2007 r.) oraz zgłaszania
zmian statutów do Krajowego Rejestru Sądowego
(30 dni od dnia podjęcia uchwały, nie później niż do
dnia 30 grudnia 2007 r.). Termin ten – co jest bez-
sporne – ma charakter instrukcyjny.
Opóźnienie w uchwaleniu zmian statutu i ich zgło-
szeniu nie wywołuje w istocie konsekwencji, w każ-
dym bądź razie takich jak utrata uprawnień do po-
dejmowania uchwał przez zebranie przedstawicieli
członków w dużych spółdzielniach, w których ten or-
gan funkcjonował w oparciu o dotychczasowe statuty.
W art. 9 ust. 2 przewidziano bowiem, że do czasu
zarejestrowania zmian statutów pozostaną w mocy
postanowienia dotychczasowych statutów regulujące
funkcjonowanie zebrania przedstawicieli. Nie sposób
dopatrywać się motywacji do innego niż literalne ro-
zumienia tego przepisu, a w szczególności formuło-
wać wniosku, że zebrania przedstawicieli członków
zachowały uprawnienie do działania do czasu zare-
jestrowania zmian statutu w Krajowym Rejestrze
Sądowym tylko w tych spółdzielniach mieszkanio-
wych, w których został spełniony obowiązek uchwa-
lenia zmian statutu i ich zgłoszenia do rejestracji
zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 1 ustawy.
Słusznie podnosi skarżąca (spółdzielnia, przypis MI),
że omawiany przepis nie formułuje takiego warunku,
a jego dodanie w drodze wykładni nie jest usprawie-
dliwione ani zasadami wykładni językowej, ani zasa-
dami wykładni celowościowej. Przepis art. 9 ust. 2,
czyniąc wyjątek co do zebrań przedstawicieli i zezwa-
lając na ich funkcjonowanie do czasu zarejestrowania
zmian statutu, w istocie miał na uwadze konieczność
zapewnienia sprawnego funkcjonowania dużych
spółdzielni i uniknięcia przez nie chaosu i problemów
organizacyjno-prawnych do czasu zarejestrowania
zmian statutu dostosowanych do nowego uregulowa-
nia przepisu art. 83 ust. 1 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Trafnie również skarżąca argumentuje, odwołu-
jąc się do wcześniejszego analogicznego uregulowa-
nia, w szczególności art. 54 ust. 2 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych zmienionego przez art. 8 ust. 2
ustawy z 19.12.2002 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 240, poz. 2058).
Analogiczny przepis znalazł się również w ustawie
z 3 czerwca 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 122,
1293
poz. 1024). W obu tych wypadkach ustawodawca
przyznał wyraźnie prymat nowym uregulowaniom
prawnym nad postanowieniami starych statutów
spółdzielni. Jednoznacznie określił, że do czasu za-
rejestrowania zmian statutów pozostają w mocy tyl-
ko te postanowienia starych statutów, które nie po-
zostają w sprzeczności z przepisami ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, a w razie sprzeczności
należy stosować przepisy ustawy. W omawianej usta-
wie i przepisie art. 9 ust. 2, jeśli chodzi o postanowie-
nia starych statutów regulujące działalność zebrań
przedstawicieli członków, ustawodawca zrezygnował
z zamieszczenia analogicznego zastrzeżenia, nie sfor-
mułował żadnej cezury ani warunku obowiązywania
dotychczasowych postanowień statutów, dając pry-
mat tym postanowieniom nad ustawą do czasu zare-
jestrowania zmian statutów”.
W kwestii działań podejmowanych przez ministra
infrastruktury w celu doprowadzenia do zgodnego
z prawem działania spółdzielni mieszkaniowych we
wskazanym przez pana posła w interpelacji obszarze
informuję, że w wypadku skarg członków na uchyla-
nie się spółdzielni od przygotowania zmiany statutu
i funkcjonowanie organów spółdzielni według norm
sprzecznych z przepisami prawa, w tym wypadku ze-
brań przedstawicieli członków i grup członkowskich,
traktowane będzie jako naruszenie prawa i może
skutkować wnioskiem ministra właściwego do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszka-
niowej do związku rewizyjnego właściwego dla danej
spółdzielni lub do Krajowej Rady Spółdzielczej, w wy-
padku gdy spółdzielnia nie jest zrzeszona w żadnym
z regionalnych związków rewizyjnych, o lustrację
problemową takiej spółdzielni, zgodnie z uprawnie-
niami, o których mowa w art. 93a ustawy Prawo
spółdzielcze.
Informuję również Pana Marszałka, że na podsta-
wie art. 93a ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo
spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848, z późn.
zm.), minister do spraw budownictwa, gospodarki prze-
strzennej i mieszkaniowej uprawniony jest do:
— żądania informacji i danych dotyczących or-
ganizacji i działalności spółdzielni mieszkaniowych
niezbędnych do dokonywania oceny zgodności z pra-
wem i gospodarności działalności tych spółdzielni
(art. 93a § 1),
— występowania do właściwego związku rewizyj-
nego, w którym spółdzielnia jest zrzeszona, lub do
Krajowej Rady Spółdzielczej z wnioskiem o przepro-
wadzenie lustracji (art. 93a § 2) w przypadku stwier-
dzenia naruszenia prawa przez spółdzielnię,
— monitorowania wykonywania wniosków z prze-
prowadzonej lustracji i w przypadku niewykonania
przez spółdzielnię wniosków – nakazania ich uwzględ-
nienia w terminie 3 miesięcy (art. 93a § 5).
Zwracam uwagę, że wskazane wyżej uprawnienia
są w znaczącym stopniu ograniczone, ponieważ nie
przewidują możliwości stosowania przez ministra ja-
kichkolwiek sankcji w wypadku niewykonania przez
spółdzielnię obowiązku informacyjnego, nieprzepro-
1294
wadzania przez związek rewizyjny lub Krajową Radę
Spółdzielczą lustracji z wniosku ministra lub nie
uwzględnienia przez spółdzielnię wniosków polustra-
cyjnych. Na ograniczone możliwości kontroli spół-
dzielni przez ministra wskazuje również fakt, że
przepisy art. 93a ww. ustawy nie upoważniają mini-
stra do wkraczania do spółdzielni, żądania i analizo-
wania dokumentów źródłowych będących jej własno-
ścią, co więcej, przepisy te nie upoważniają ministra
nawet do żądania kopii dokumentów źródłowych
w danej sprawie, a jedynie upoważniają do żądania
informacji w zakresie wskazanym przez przepis.
Wobec powyższego, stosownie do art. 93a ww. usta-
wy, jedynymi możliwymi i dostępnymi źródłami infor-
macji w zakresie wszelkich zarzutów wysuwanych
wobec spółdzielni są wyjaśnienia spółdzielni i związ-
ków spółdzielczych oraz ewentualnie kopie protokołów
lustracji i ocen polustracyjnych, jeżeli z własnej inicja-
tywy zostaną przez spółdzielnię bądź związki rewizyj-
ne przekazane. Należy również mieć na uwadze, że
spółdzielnie mieszkaniowe nie są państwowymi jed-
nostkami organizacyjnymi, ale są osobami prawnymi
prawa prywatnego. Ponadto spółdzielnie mieszkanio-
we są podmiotami, które korzystają z szerokiej auto-
nomii. W ramach tej autonomii członkowie swobodnie
kształtują swoje prawa i obowiązki oraz mają dużą
swobodę w podejmowaniu wszelkich decyzji, w tym
przede wszystkim dotyczących kwestii majątkowych,
obciążeń i rozliczeń finansowych itp., dlatego też in-
gerencja organów władzy i administracji publicznej
w działalność spółdzielni jest możliwa jedynie w przy-
padkach ściśle określonych przez przepisy obowiązu-
jącego prawa. W obecnym stanie prawnym minister
właściwy ds. budownictwa, gospodarki przestrzennej
i mieszkaniowej nie posiada żadnych uprawnień wład-
czo-nakazowych w stosunku do spółdzielni mieszka-
niowych.
Z uwagi na powyższe wyjaśnienia, uprzejmie in-
formuję, że kwestie budzące wątpliwości pana posła
mogą być wyłącznie rozstrzygnięte na drodze postę-
powania sądowego.
Odnosząc się do kwestii określenia, jak wiele spół-
dzielni boryka się z problemem uchwalenia i rejestra-
cji zmian statutu, uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że nie jest możliwie udzielenie odpowiedzi na
zapytanie pana posła, bowiem ministerstwo nie pro-
wadzi statystyki w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie kuriozalnego głosowania
przedstawiciela Polski
w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ (17692)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Iwińskiego (znak:
SPS-023-17692/10 z dnia 25 sierpnia 2010 r.) w spra-
wie stanowiska zajętego przez przedstawiciela RP
podczas głosowania w dniu 28 lipca br. w Zgroma-
dzeniu Ogólnym Narodów Zjednoczonych dotyczące-
go rezolucji autorstwa Boliwii w sprawie uznania
dostępu do wody pitnej i urządzeń sanitarnych (The
Human Right to Water and Sanitation) pragnę przed-
stawić następujące wyjaśnienie.
Powyższą rezolucję poparło 122 państwa. Żad-
ne państwo nie zagłosowało przeciw. Natomiast
41 państw wstrzymało się od głosu (w tym Polska
oraz większość państw członkowskich Unii Euro-
pejskiej, jak również USA). Na decyzję większości
państw UE o wstrzymaniu się od głosu wpłynęły
następujące czynniki:
— zgłaszane w toku negocjacji przez Unię Euro-
pejską poprawki do projektu rezolucji nie zostały za-
akceptowane przez głównego autora rezolucji;
— przeforsowanie przez Boliwię przyjęcia rezolu-
cji, która w sposób deklaratywny ustanawia nowe
prawo człowieka (prawo do wody pitnej), bez uwzględ-
nienia kontekstu międzynarodowej dyskusji nad tym
zagadnieniem, w szczególności decyzja Boliwii, by
poddać rezolucję pod głosowanie w takiej formie,
z § 1 (Declares the right to safe and clean drinking
water and sanitation as a human right that is es-
sential for the full enjoyment of life and all human
rights), pomija przebieg rozmów w Genewie na fo-
rum Rady Praw Człowieka i podjętych w jej trakcie
ustaleń;
— w 2008 r. Rada Praw Człowieka ustanowiła
trzyletni mandat niezależnego eksperta do spraw zo-
bowiązań z zakresu praw człowieka odnoszących się
do dostępu do wody pitnej, jego głównym zadaniem
jest zdefiniowanie zakresu tych zobowiązań w kon-
tekście praw człowieka, m.in. poprzez dialog z pań-
stwami członkowskimi, organami ONZ, przedstawi-
cielami społeczeństwa obywatelskiego i świata nauki
– ten proces postępuje i jest wspierany przez UE.
W związku z powyższym MSZ podtrzymuje, że
stanowisko zajęte przez Polskę podczas głosowania
nad rezolucją było słuszne, gdyż ustanawianie zarów-
no nowych praw, jak i obowiązków państw w tak waż-
nym obszarze, jakim są prawa człowieka, wymaga
pogłębionej dyskusji międzynarodowej uwzględnia-

jącej dotychczasowy dorobek systemu Narodów Zjed-
noczonych, której zabrakło w negocjacjach w sprawie
ww. rezolucji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów zlikwidowania przepisów
zezwalających na łączenie pensji za pracę
z emeryturą (17693)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 25 sierpnia br., znak: SPS-023-17693/
10, przy którym przesłana została interpelacja posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie planów zlikwido-
wania przepisów zezwalających na łączenie pensji
za pracę z emeryturą, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Z dniem 8 stycznia 2009 r. przepisami ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitało-
wych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507) został uchylony prze-
pis art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.). Przepis ten stanowił
o zawieszaniu emerytury bez względu na wysokość
przychodu uzyskiwanego przez emeryta, z tytułu
kontynuowania zatrudnienia (bez rozwiązania sto-
sunku pracy) u pracodawcy, u którego pozostawał
w stosunku pracy bezpośrednio przed nabyciem pra-
wa do emerytury.
Uchylenie wspomnianego przepisu było konse-
kwencją realizacji przygotowanego przez resort pra-
cy i polityki społecznej programu „Solidarność poko-
leń. Działania dla zwiększenia aktywności zawodo-
wej osób po 50. roku życia”.
Jednak po wejściu w życie tej zmiany do Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej zaczęły wpływać
uwagi, że – zwłaszcza wobec kryzysu gospodarczego
i pojawiających się trudności na rynku pracy – roz-
wiązanie takie jest zbyt daleko idące. Zgłaszane są
postulaty, aby zmodyfikować obowiązujące w tej kwe-
stii rozwiązania.
Uwagi do tego rozwiązania zgłosił m.in. rzecznik
praw obywatelskich.
Postulaty te są uzasadnione. Istotnie, w warun-
kach kryzysu gospodarczego gwałtownie spada licz-
ba miejsc pracy, co wymaga podjęcia działań zmie-
1295
rzających do odzyskania miejsc pracy, które obecnie
zajmowane są przez emerytów.
W dobie kryzysu gospodarczego i spadku docho-
dów ze składek rozwiązanie zwiększające równolegle
wydatki Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na eme-
rytury pogłębia deficyt tego funduszu i pośrednio
wpływa na wzrost wydatków budżetowych, gdyż
zwiększony deficyt w FUS wymaga zwiększonej do-
tacji uzupełniającej z budżetu państwa.
Z tych też powodów w Ministerstwie Pracy i Poli-
tyki Społecznej przygotowane zostały rozwiązania
określające, iż prawo do emerytury ulegnie zawiesze-
niu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwane-
go przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowa-
nego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy
z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpo-
średnio przed dniem nabycia prawa do emerytury.
Rozwiązania te będą niewątpliwie ekonomicznym
stymulatorem, który w niektórych przypadkach
może zachęcić do odejścia na emeryturę. Jednak
funkcjonujące mechanizmy ustalania wysokości eme-
rytury będą równocześnie stanowiły czynnik znie-
chęcający do odejścia na emeryturę.
Należy także zwrócić uwagę na zmniejszenie wy-
datków na emerytury finansowane z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, jak również na okresowe eme-
rytury kapitałowe finansowane ze środków zgroma-
dzonych w otwartych funduszach emerytalnych
(OFE). Zmiany nie wywołają zwiększenia wydatków
ani z FUS, ani z budżetu państwa.
Można założyć, że wprowadzenie zawieszania wy-
płaty emerytury w przypadku kontynuowania za-
trudnienia spowoduje, że spośród ok. 300 tys. osób,
którym w skali roku przyznawane są po raz pierwszy
emerytury ok. 30 tys. osób, pozostanie w zatrudnie-
niu. W konsekwencji takiej decyzji wydatki FUS
zmniejszą się w skali roku o ok. 700 mln zł.
Projektowane rozwiązania zawarte są obecnie
w projekcie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, nad którym trwają konsul-
tacje międzyresortowe.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
1296
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu rozporządzenia
zakładającego powiększenie obszaru
Białowieskiego Parku Narodowego (17695)
Odpowiadając na pismo z dnia 25 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17695/10, przy którym przekazano
interpelację posła Jarosława Matwiejuka dotyczącą
działań związanych z powiększeniem Białowieskiego
Parku Narodowego, informuję, co następuje.
Celem nadrzędnym prowadzonych prac zmierza-
jących do powiększenia Białowieskiego Parku Naro-
dowego jest dążenie do zachowania fragmentów lasu
naturalnego i półnaturalnego występujących w Pusz-
czy Białowieskiej i włączenia ich w granice parku.
Idea powiększenia parku budzi wiele obaw dotyczą-
cych kwestii związanych z ewentualnymi utrudnie-
niami dla mieszkańców regionu, dlatego prowadzone
są konsultacje z władzami samorządowymi w tej
kwestii, a ich podstawowym celem jest wypracowanie
właściwej koncepcji ochrony Puszczy Białowieskiej,
akceptowanej przez wszystkie zainteresowane stro-
ny, przede wszystkim przez miejscowe samorządy,
które stosownie do zapisów art. 10 ust. 2 ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.
z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) uzgadniają
zmianę przebiegu granicy parku. Wypracowane
w trakcie konsultacji porozumienie na rzecz powięk-
szenia Białowieskiego Parku Narodowego gwarantu-
je mieszkańcom gmin powiatu hajnowskiego m.in.
możliwość bezpłatnego zbioru płodów runa leśnego
na terenie Białowieskiego Parku Narodowego, zgod-
nie z regulacjami planów ochrony parku, z wyłącze-
niem obszarów ochrony ścisłej, na których zgodnie
z przepisami ustawy o ochronie przyrody wyklucza
się bezpośrednią ingerencję człowieka w stan ekosys-
temów oraz przebieg procesów przyrodniczych. Po-
nadto w ww. porozumieniu zawarto gwarancję sprze-
daży drewna opałowego dla mieszkańców gmin, na
obszarze których planowane jest powiększenie par-
ku, oraz surowca drzewnego dla warsztatów rze-
mieślniczych mających swoją siedzibę na terenie po-
wiatu hajnowskiego w ilości i jakości porównywalnej
z tą sprzed powiększenia Białowieskiego Parku Na-
rodowego, zgodnie z planami urządzenia lasu. Tym
samym powiększenie parku nie powinno powodować
istotnych utrudnień dla mieszkańców gmin objętych
planami powiększenia.
W toku konsultacji z samorządami wypracowany
został także ostateczny kształt granic powiększone-
go parku, co znalazło odbicie w przekazanym jed-
nostkom samorządu terytorialnego projekcie rozpo-
rządzenia Rady Ministrów w sprawie Białowieskiego
Parku Narodowego. Decyzja o powiększeniu parku
jest uzależniona od uzyskania zgody właściwych te-
rytorialnie organów uchwałodawczych jednostek sa-
morządu terytorialnego, tym samym aktualnie nie
jest możliwe wskazanie daty wejścia w życie ww. roz-
porządzenia i powiększenia Białowieskiego Parku
Narodowego.
Zgodnie z programem priorytetowym zrównowa-
żonego rozwoju rejonu Puszczy Białowieskiej dofi-
nansowanie mogą uzyskać przedsięwzięcia z zakresu
gospodarki odpadami, gospodarki wodno-ściekowej,
oszczędności energii i wykorzystania odnawialnych
źródeł energii, udostępnienia walorów przyrodni-
czych, edukacji na rzecz zrównoważonego rozwoju
oraz ochrony krajobrazu kulturowego i przyrodnicze-
go rejonu Puszczy Białowieskiej. Budżet programu
wynosi 75 mln zł.
Powiększenie Białowieskiego Parku Narodowego
powinno stworzyć istotną możliwość uzyskania do-
datkowych dochodów z turystyki. Puszcza Białowie-
ska jest obszarem, na którym lokalizacja uciążliwego
przemysłu nie powinna mieć miejsca. Dlatego też tu-
rystyka i związane z nią usługi stanowią podstawową
dziedzinę, której dalszy, ukierunkowany rozwój za-
pewni odpowiednie dochody dla całego regionu Pusz-
czy Białowieskiej i jego mieszkańców. Dzięki wspar-
ciu w ramach programu zrównoważonego rozwoju
rejonu Puszczy Białowieskiej możliwy będzie dalszy
rozwój miejscowości położonych w powiecie hajnow-
skim, uwzględniający potrzeby ochrony środowiska.
Podniesie to nie tylko konkurencyjność rejonu Pusz-
czy Białowieskiej, ale również wpłynie pozytywnie
na jakość życia jego mieszkańców.
Po zakończeniu aktualnie prowadzonych prac
zmierzających do powiększenia Białowieskiego Par-
ku Narodowego możliwe będzie podjęcie dalszych
negocjacji z lokalnymi samorządami w kwestii roz-
poczęcia kolejnego etapu powiększenia parku do ok.
30 tys. ha, zgodnie z początkowymi założeniami Bia-
łowieskiego Programu Rozwoju.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niekorzystnego algorytmu,
na podstawie którego dokonywany jest podział
środków na ochronę zdrowia (17696)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 6 sierpnia 2010 r.

w sprawie niekorzystnego algorytmu, na podstawie
którego dokonywany jest podział środków na ochro-
nę zdrowia, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-023-17696/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej podziału po-
między oddziały wojewódzkie środków na koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej, uprzejmie informuję, iż przed-
miotową kwestię regulują szczegółowo przepisy usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
w szczególności art. 118 oraz przepisy wydane na
podstawie delegacji określonej w art. 119 przedmio-
towej ustawy, tj. rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowego
trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy cen-
tralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu
Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świad-
czeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U.
Nr 193, poz. 1495).
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że dokonana
w ostatnim czasie zmiana przepisów dotyczących za-
sad podziału środków pomiędzy oddziały wojewódz-
kie NFZ (ustawa z dnia 25 września 2009 r. o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, Dz. U. Nr 178,
poz. 1374) doprowadziła do istotnej modyfikacji spo-
sobu podziału środków, a jednym z beneficjentów tej
zmiany jest Podlaski OW NFZ. Wpływ tej zmiany na
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej na Podla-
siu będzie bardziej widoczny w kolejnych latach wraz
ze wzrostem ogólnej puli środków będącej w dyspo-
zycji NFZ, który umożliwi większy wzrost udziału
Podlaskiego OW NFZ w finansowaniu świadczeń.
Odzwierciedleniem tego jest plan finansowy NFZ
na 2011 r., który dla Podlaskiego OW NFZ przewidu-
je wzrost środków w wysokości 7,32% w odniesieniu
do pierwotnego planu finansowego NFZ na 2010 r.
(z dnia 16 grudnia 2009 r.). Dla porównania średnia
dynamika wzrostu środków we wszystkich OW NFZ
wynosi 4,83%.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w najbliż-
szym czasie nie planuje się kolejnej zmiany ww. algo-
rytmu podziału środków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
1297
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planowanej likwidacji NFZ (17697)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
6 sierpnia br., przesłaną przy piśmie nr SPS-023-
-17697/10, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Prace nad projektem ustawy o nadzorze nad sys-
temem powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego,
przewidującym likwidację Narodowego Funduszu
Zdrowia i wprowadzenie w jego miejsce kilku konku-
rujących instytucji ubezpieczeniowych, prowadzone
były w roku 2008. W związku z licznymi uwagami,
jakie zgłoszono do tego projektu na etapie uzgodnień
zewnętrznych, w III kwartale 2008 r. prace legisla-
cyjne zostały wstrzymane.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są
prace analityczne, których wyniki powinny doprowa-
dzić do ustalenia właściwego kierunku zmian syste-
mowych gwarantujących podniesienie efektywności
funkcjonowania opieki zdrowotnej w Polsce. Do cza-
su zakończenia tych prac kwestia docelowej organi-
zacji systemu ubezpieczenia zdrowotnego pozostaje
otwarta.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wprowadzenia możliwości opłacania
mandatów za pomocą karty płatniczej (17698)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17698/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie wprowa-
dzenia możliwości opłacania mandatów za pomocą
karty płatniczej, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Aktualnie trwają prace nad projektem założeń do
ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia oraz ustawy Kodeks kar-
1298
ny skarbowy, którego rozwiązania przewidują umoż-
liwienie uiszczania grzywny nałożonej w drodze man-
datu karnego za pomocą karty płatniczej. Prace te
znajdują się na etapie uzgodnień międzyresortowych,
w związku z powyższym nie jest możliwe wskazanie
przybliżonego terminu wejścia w życie znowelizowa-
nych przepisów.
Przewiduje się, że projektowane rozwiązanie nie
spowoduje dodatkowych obciążeń dla budżetu pań-
stwa, ponieważ zostaną podjęte działania zmierzają-
ce do nieodpłatnego wyposażenia służb uprawnio-
nych do nakładania grzywien w drodze mandatów
karnych w urządzenia do autoryzacji rozliczeń trans-
akcji bezgotówkowych przez ich operatorów. Podobne
rozwiązanie zastosowano w przypadku uprawnień
inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego.
Zgodnie z uwagami Rządowego Centrum Legisla-
cji sondaż w tym zakresie powinien zostać przepro-
wadzony na etapie założeń do projektu ustawy. W ra-
mach tego sondażu zostanie określona m.in. przybli-
żona liczba urządzeń do autoryzacji rozliczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planowanej podwyżki podatku VAT
(17699)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 25 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS-023-17699/10), przy którym przesłana została
interpelacja pana posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planowanej podwyżki VAT, uprzejmie in-
formuję, iż obecnie trwają prace nad projektem usta-
wy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług
uwzględniającym zmiany w zakresie podwyższenia
stawek podatku VAT.
Przedmiotowy projekt ustawy stanowić będzie
realizację wytycznych zawartych w przyjętym przez
Radę Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. Wielolet-
nim Planie Finansowym Państwa na lata 2010–2013.
W przywołanym wyżej Wieloletnim Planie Finanso-
wym przyjęto, że z uwagi na wygaśnięcie derogacji
zapisanej w traktacie akcesyjnym z 2004 r. (przedłu-
żonej w grudniu 2007 r. na dalsze trzy lata, tj. do
31 grudnia 2010 r.) na nieprzetworzoną żywność oraz
książki i czasopisma specjalistyczne od stycznia 2011 r.
wprowadza się najniższą, zezwoloną prawem Unii
Europejskiej stawkę VAT w wysokości 5%. Ponadto,
mając na uwadze to, aby przeciętna stawka na żyw-
ność nie wzrosła, obniżona zostanie z 7% do 5% staw-
ka na podstawowe produkty żywnościowe.
Projekt wprowadza również najistotniejszą zmia-
nę w okresie objętym przez ww. Wieloletni Plan Fi-
nansowy Państwa, jaką jest tymczasowe (na 3 lata,
tj. do 31 grudnia 2013 r.) podwyższenie wszystkich
stawek VAT o 1 pkt procentowy z uwagi na obecny
stan finansów publicznych i stwierdzony deficyt
strukturalny. Wzrost stawek nie obejmie podstawo-
wych produktów żywnościowych, co pozwoli uchro-
nić mniej zamożną część społeczeństwa, dla której
wydatki na żywność stanowią istotny element budże-
tu domowego. Wzrostem stawek nie zostaną też ob-
jęte książki i czasopisma specjalistyczne.
Planowanym terminem wejścia w życie ustawy
jest dzień 1 stycznia 2011 r.
Projektowane rozwiązania w zakresie zmiany sta-
wek VAT przewidziane do wprowadzenia z dniem
1 stycznia 2011 r. wpłyną na wzrost dochodów budże-
tu państwa z tytułu podatku od towarów i usług
w skali roku o ok. 6,2 mld zł. Planowany wzrost do-
chodów budżetu państwa z tego tytułu będzie stano-
wił znaczący czynnik wpływający pozytywnie na
obniżenie deficytu sektora finansów publicznych.
Ww. projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku
od towarów i usług został skierowany do konsultacji
zewnętrznych i jest dostępny na stronie internetowej
ministerstwa w Biuletynie Informacji Publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie możliwości dokonywania
w ciągu roku zmian budżetu
w części określającej wydatki
funduszu sołeckiego (17702)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-17702/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 6 sierpnia
2010 r. w sprawie możliwości dokonywania w ciągu
roku zmian budżetu w części określającej wydatki
funduszu sołeckiego, z upoważnienia prezesa Rady

Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie należy podkreślić, iż przepisy ustawy
z dnia 20 lutego 2009 r. o funduszu sołeckim (Dz. U.
Nr 52, poz. 420, z późn. zm.) nie zawierają enumera-
tywnego katalogu przedsięwzięć, które można sfi-
nansować ze środków funduszu sołeckiego. Jak
wskazuje przedmiotowa ustawa, środki z funduszu
sołeckiego można przeznaczyć na realizację wyłącz-
nie tych zadań gminy, które są zadaniami własnymi
gminy, służą poprawie warunków życia mieszkańców
i są zgodne ze strategią rozwoju gminy (vide: art. 1
ust. 3) oraz – zgodnie z art. 1 ust. 4 − na pokrycie
wydatków na działania zmierzające do usunięcia
skutków klęski żywiołowej w rozumieniu ustawy
z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej
(Dz. U. Nr 62, poz. 558, z późn. zm.). Tym samym
każdorazowo należy rozstrzygnąć, czy zakładane
przedsięwzięcie mieści się w katalogu zadań wła-
snych gminy i spełnia pozostałe ustawowe wymogi.
Istotne przy tym pozostaje, aby inicjatywa ta uwzględ-
niała prawne unormowania w zakresie finansowania
przedsięwzięć z funduszu sołeckiego zawarte zarów-
no w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.), ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o fi-
nansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn.
zm.), jak i w samej ustawie o funduszu sołeckim.
Podkreślenia wymaga, że środki finansowe prze-
kazywane sołectwom są częścią finansów publicz-
nych (w tym konkretnym przypadku − częścią bu-
dżetu gminy) i jako takie podlegają wszystkim rygo-
rom prawa z zakresu m.in. finansów publicznych.
W ustawie o funduszu sołeckim nie wskazano wprost
podmiotu odpowiedzialnego za dysponowanie środ-
kami funduszu sołeckiego, bowiem stosowne unor-
mowania w tym zakresie zawiera m.in. ustawa o sa-
morządzie gminnym. Zgodnie bowiem z art. 60
ust. 1 i ust. 2 pkt 3 wskazanej ustawy za prawidłową
gospodarkę finansową odpowiada wójt, który w tym
zakresie dokonuje wydatków budżetowych. Ponadto
wójtowi przysługuje wyłączne prawo zgłaszania pro-
pozycji zmian w budżecie gminy (vide: art. 60 ust. 2
pkt 4 ww. ustawy) na np. wniosek właściwego sołec-
twa, po podjęciu stosownej uchwały przez zebranie
wiejskie z inicjatywy sołtysa, rady sołeckiej lub co
najmniej 15 pełnoletnich mieszkańców sołectwa
(vide: art. 4 ust. 1–3 ustawy o funduszu sołeckim).
Należy również podkreślić, iż organem władnym
do rozstrzygnięcia o tym, czy zasadne i celowe jest
dokonanie zmian w budżecie gminy (miasta), jest
wyłącznie rada gminy (rada miasta). Stąd też ewen-
tualna zmiana środków funduszu poza procedurami
przewidzianymi ustawą o funduszu sołeckim może
skutkować uznaniem, iż dane środki tracą charak-
ter funduszu sołeckiego w rozumieniu wskazanej
ustawy.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie informu-
ję, że stanowisko Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji w przedmiotowym zakresie znajduje
1299
się na stronie internetowej MSWiA (zakładka: admi-
nistracja publiczna, fundusz sołecki, stanowiska
MSWiA).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie opodatkowania podatkiem VAT
premii od obrotu (17704)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 25 sierpnia 2010 r., nr SPS-
-023-17704/10, przy którym przesłana została inter-
pelacja pana posła Michała Jarosa w sprawie opodat-
kowania podatkiem VAT premii od obrotu, uprzejmie
informuję.
Minister finansów wydał w dniu 30 grudnia 2004 r.
interpretację ogólną w sprawie stosowania przepisów
art. 8 i art. 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), odnosząc się do premii pieniężnych wy-
płacanych nabywcom.
W interpretacji tej wskazano, że uwzględniając
różnorodny charakter wykonywanych czynności lub
zachowań pomiędzy podatnikami, w wyniku których
wypłacane są premie pieniężne, przy zastosowaniu
powyżej wskazanych przepisów ustawy o podatku od
towarów i usług należy badać określony stan faktycz-
ny występujący u podatnika, w tym wszystkie oko-
liczności związane z dokonywaniem wypłat premii.
W tym względzie, mając na uwadze praktykę
orzeczniczą sądów administracyjnych w tym obsza-
rze, podjąłem działania, aby w wydawanych przez
upoważnione organy interpretacjach indywidualnych
badano wszystkie okoliczności sprawy występujące
w danym stanie faktycznym. W wyniku tych działań
wydawane w tym zakresie interpretacje są w przy-
padku skierowania spraw do sądów co do zasady
utrzymywane przez sądy. Nie stwierdziłem również,
aby w ostatnim okresie wydawano w ww. zakresie
odmienne interpretacje. W przypadku jednak, gdy
pan poseł posiada wiedzę o otrzymywaniu przez po-
datników (sprzedawcę i nabywcę) sprzecznych inter-
pretacji, proszę o przekazanie ich celem podjęcia sto-
sowanych działań, zgodnie z przepisami ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
1300
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
nie widzę konieczności wydawania nowej interpreta-
cji ogólnej w ww. zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie kwalifikacji przychodów osiąganych
przez sędziów sportowych (17705)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu RP pana Marka
Kuchcińskiego z dnia 25 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-
-023-17705/10), przy którym załączono interpelację
z dnia 5 sierpnia 2010 r. pana posła Michała Jarosa
w sprawie kwalifikacji przychodów osiąganych przez
sędziów sportowych, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155,
poz. 1298, z późn. zm.) sędzią sportowym może być
osoba, która posiada licencję sędziego sportowego
przyznaną przez właściwy polski związek sportowy.
Sędzia sportowy może otrzymywać wynagrodzenie
w związku z pełnieniem swojej funkcji lub ekwiwa-
lent sędziowski jako zwrot poniesionych kosztów
(art. 48 ust. 5 tej ustawy).
Przechodząc na grunt przepisów prawa podatko-
wego, uprzejmie informuję, iż w art. 10 ust. 1 ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, ustawodawca
dokonał rozróżnienia źródeł przychodów osiąga-
nych przez osoby fizyczne. I tak źródłami przycho-
dów są m.in.:
— stosunek pracy (pkt 1),
— działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
— pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).
Na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy za przychody
z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa
w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, uważa się przychody
z osobiście wykonywanej działalności artystycznej,
literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publi-
cystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach
z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikar-
stwa, jak również przychody z uprawiania sportu,
stypendia sportowe przyznawane na postawie odręb-
nych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu pro-
wadzenia zawodów sportowych.
Przychody uzyskiwane przez sędziów z tytułu
prowadzenia zawodów sportowych stanowią zatem
przychody z osobistego wykonywania działalności,
o której mowa w art. 13 pkt 2 ustawy.
Do przychodów z tytułów określonych w art. 13
pkt 2, 4, 6 i 8 ustawy koszty uzyskania przychodów
określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu,
z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniej-
szonego o potrącone przez płatnika w danym miesią-
cu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa
w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymia-
ru stanowi ten przychód. Jeżeli podatnik udowodni,
że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wy-
nikające z zastosowania normy procentowej, koszty
uzyskania przyjmuje w wysokości kosztów faktycznie
poniesionych (art. 22 ust. 10 ustawy).
Natomiast zgodnie z definicją zawartą w art. 5a
pkt 6 ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą
stanowi między innymi działalność zarobkowa, wy-
twórcza, budowlana, handlowa, usługowa, prowadzo-
na we własnym imieniu, bez względu na jej rezultat,
w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane
przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze
źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
Wobec powyższego, uprzejmie zauważam, iż, de-
finiując pozarolniczą działalność gospodarczą dla ce-
lów podatku dochodowego od osób fizycznych, usta-
wodawca określił charakter tej działalności (jest to
działalność zarobkowa, wytwórcza, budowlana, han-
dlowa, usługowa, prowadzona we własnym imieniu,
bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany
i ciągły) przy jednoczesnym uwarunkowaniu, iż przy-
chody z tej działalności nie są zaliczane do innych
przychodów z pozostałych źródeł przychodów wymie-
nionych w ustawie, czyli m.in. z działalności wyko-
nywanej osobiście.
Zatem dla celów podatku dochodowego od osób
fizycznych fakt, iż art. 13 ust. 2 wymienia przychody
sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych
jako przychody z działalności wykonywanej osobiście,
określonej w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, wyklucza
możliwość zakwalifikowania przychodów uzyska-
nych przez podatnika z tego tytułu do przychodów
z pozarolniczej działalności gospodarczej.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję
pana posła, iż obecnie nie jest planowana nowelizacja
powołanych przepisów ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, bowiem przepisy te nie bu-
dzą wątpliwości interpretacyjnych. Wolą ustawodaw-
cy natomiast było zakwalifikowanie przychodów sę-
dziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych do
źródła przychodów, jakim jest działalność wykony-
wana osobiście.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie decyzji o przeprowadzeniu
prywatyzacji Przedsiębiorstwa Energetyki
Cieplnej SA w Jastrzębiu-Zdroju (17706)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z in-
terpelacją pana posła Krzysztofa Gadowskiego,
znak: SPS-023-17706/10, w sprawie prywatyzacji
spółki Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej SA
w Jastrzębiu-Zdroju proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odpowiadając na pytanie pierwsze, informuje, że
decyzją z dnia 7 maja 2010 r. minister skarbu pań-
stwa rozpoczął realizacją planu zbycia 85% akcji
spółki.
Powyższa decyzja została podyktowana brakiem,
pomimo przychylnego stanowiska MSP, kompromisu
pomiędzy zainteresowanymi stronami, dotyczącego
stworzenia warunków optymalnego rozwoju infra-
struktury ciepłowniczej i źródeł ciepła w obszarze
działania spółki.
Prezydent miasta Jastrzębie-Zdrój wystąpił z wnio-
skiem o nieodpłatne nabycie udziałów spółki (tzw.
komunalizacja), które następnie miały zostać prze-
kazane proporcjonalnie na rzecz gmin – sygnatariu-
szy porozumienia zawartego w sprawie.
Z kolei prezes Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA
zwrócił się do MSP o rozważenie budowy grupy ener-
getyczno-ciepłowniczej regionu „Jastrzębie”, w opar-
ciu o spółkę Energetyczną Jastrzębie SA i Przedsię-
biorstwo Energetyki Cieplnej SA. Zgodnie z tą kon-
cepcją komunalizacja połączonego podmiotu miałaby
nastąpić po przeprowadzonej konsolidacji. Z powyż-
szym poglądem nie zgodził się prezydent miasta Ja-
strzębie-Zdrój, opowiadając się za pierwszeństwem
komunalizacji spółki, przed rozważeniem propozycji
konsolidacji.
W związku z rozbieżnymi koncepcjami co do dal-
szych działań odbyło się kilka spotkań z udziałem
zainteresowanych stron celem wypracowania wspól-
nego stanowiska. Jednakże w sprawie nie wypraco-
wano konsensusu.
Mając na uwadze przedłużający się stan impasu
w rozmowach jak również uwzględniając inne czyn-
niki, po dokonaniu gruntownej analizy sytuacji zde-
cydowano o zainicjowaniu procesu prywatyzacji.
W odpowiedzi na pytanie drugie, w związku z wy-
jaśnieniami przedstawionymi powyżej, informuję, że
MSP preferuje sprzedaż Przedsiębiorstwa Energety-
ki Cieplnej SA na rzecz inwestora branżowego. Pry-
watyzacja sfinalizowana pozyskaniem wiarygodnego
inwestora wiąże się z wymiernymi korzyściami. Jego
wejście powinno spowodować zwiększenie zdolności
kredytowej spółki, która niepoddana procesowi pry-
watyzacji nie byłaby w stanie podejmować inwestycji
na większą skalę.
1301
Odnosząc się do pytania trzeciego, mając na uwa-
dze powyższe wyjaśnienia, informuję, że decyzją
z dnia 7 maja 2010 r. minister skarbu państwa wy-
raził zgodę na prywatyzację spółki w trybie negocja-
cji podjętych na podstawie publicznego zaproszenia,
zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 3 ustawy o komercjaliza-
cji i prywatyzacji (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397,
z późn. zm.).
Sprzedaż Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej
SA w powyższym trybie gwarantuje ochronę słusz-
nego interesu Skarbu Państwa. Jednocześnie prywa-
tyzacja przeprowadzona na warunkach rynkowej
transakcji zapewnia transparentność procesu. Nale-
ży podkreślić, że wpływy z prywatyzacji trafiają do
budżetu państwa, którego beneficjentami są obywa-
tele całego kraju, w tym mieszkańcy gmin zaintere-
sowanych komunalizacją.
W odniesieniu do kwestii wskazanych w pytaniu
czwartym nadmieniam, iż zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 2
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetycz-
ne (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.)
do zakresu działania prezesa Urzędu Regulacji Ener-
getyki należy m.in. zatwierdzanie i kontrolowanie
stosowania taryf ciepła pod względem zgodności
z zasadami określonymi w tej ustawie, w tym anali-
zowanie i weryfikowanie kosztów przyjmowanych
przez przedsiębiorstwa energetyczne jako uzasadnio-
ne do kalkulacji cen i stawek opłat w taryfach.
Powyższe oznacza, że rynek ciepła jest rynkiem
regulowanym. W związku z tym kształtowanie cen
za ciepło nie odbywa się na warunkach arbitralnie
ustalonych przez sprzedawcę.
Odpowiadając na kwestię podniesioną w pytaniu
piątym, przedstawiam następujące wyjaśnienie. W związ-
ku z planowaną prywatyzacją Przedsiębiorstwa
Energetyki Cieplnej SA z siedzibą w Jastrzębiu-Zdro-
ju, w trybie negocjacji podjętych na podstawie pu-
blicznego zaproszenia, istnieje możliwość podjęcia
rozmów przez stronę społeczną spółki z potencjalnym
inwestorem m.in. na temat gwarancji zatrudnienia.
Po zakończonych negocjacjach i ustaleniu wszel-
kich warunków zbycia akcji minister skarbu pań-
stwa parafuje umowę prywatyzacyjna. Jest to mo-
ment, w którym przyszły inwestor może podjąć roz-
mowy w kwestiach socjalnych z działającymi w spół-
ce organizacjami związkowymi. Należy podkreślić,
że nie istnieją powszechnie obowiązujące przepisy,
które obligowałyby nabywcę do prowadzenia jakich-
kolwiek pertraktacji ze związkami zawodowymi.
Zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie szcze-
gółowego trybu zbywania akcji Skarbu Państwa (Dz.U.
Nr 34, poz. 264, z późn. zm.) zaproszenie do negocja-
cji powinno określać m.in. wskazanie przedmiotu
negocjacji m.in. w zakresie zobowiązań w zakresie
ochrony interesów pracowników i innych osób zwią-
zanych ze spółką oraz sposobu zabezpieczenia wyko-
nania tych zobowiązań. Oznacza to, że we wskazany
sposób minister skarbu państwa formułuje oczeki-
wania dotyczące interesów pracowników prywatyzo-
1302
wanej spółki i w związku z tym w omawianym zakre-
sie mogą być prowadzone negocjacje.
Jednocześnie podstawowym i koniecznym wa-
runkiem porozumienia z potencjalnym inwestorem
w sprawie prywatyzacji spółki jest uzyskanie ocze-
kiwanego przez MSP poziomu ceny za akcje. Pod-
stawowe znaczenie kryterium ceny w omawianym
zakresie wynika ze stanowiska prezentowanego
przez Komisję Europejską. Jego nieuwzględnienie
może powodować zarzut stosowania niedozwolonej
pomocy publicznej.
W nawiązaniu do pytania szóstego wskazuję, że
zgodnie z wiedzą posiadaną przez MSP, w latach
ubiegłych (2005–2008) wobec przedsiębiorstwa pań-
stwowego pod nazwą Przedsiębiorstwo Energetyki
Cieplnej w Jastrzębiu-Zdroju prowadzony był przez
wojewodę śląskiego (wykonującego wówczas funkcję
organu założycielskiego wobec PEC w Jastrzębiu-
-Zdroju) proces komunalizacji mienia tego przedsię-
biorstwa, z wniosku prezydenta miasta Jastrzębie-
-Zdrój działającego w imieniu porozumienia komu-
nalnego gmin. Powyższy proces komunalizacji nie
doszedł do skutku, gdyż na mocy decyzji wojewody
śląskiego nr NW/I/0151/08 z dnia 3 listopada 2008 r.
zostało umorzone postępowanie w sprawie komuna-
lizacji mienia Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej
w Jastrzębiu-Zdroju. Stworzyło to możliwość komer-
cjalizacji tego przedsiębiorstwa, która została prze-
prowadzona w 2009 r.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, informuję, iż
w MSP nie znajdują się dokumenty, według których
Krajowy Związek Lokatorów i Spółdzielców wystę-
powałby w sprawie Przedsiębiorstwa Energetyki
Cieplnej SA i wspierałby działania komunalizacyjne
zainteresowanych gmin.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie zwiększenia środków finansowych
przekazywanych przez PFRON na zadania
z zakresu rehabilitacji społecznej i zawodowej
realizowane przez pow. krakowski (17707)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17707/10, interpe-
lację poselską pana posła Bronisława Dutki w sprawie
zwiększenia środków finansowych przekazywanych
przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych na zadania z zakresu rehabilitacji spo-
łecznej i zawodowej realizowane przez powiat krakow-
ski, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zmniejszenie wysokości środków PFRON przeka-
zywanych według algorytmu samorządom powiato-
wym dotyczy wszystkich powiatów w Polsce i wynika
z konieczności przeznaczenia zdecydowanie więk-
szych środków na obligatoryjne zadanie z zakresu
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, ja-
kim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych. Od 1 stycznia 2009 r.,
w związku z wprowadzoną przez ustawę z dnia 5 grud-
nia 2008 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1652) zmia-
ną definicji najniższego wynagrodzenia, wskaźnik
ten, uwzględniany przy naliczaniu dofinansowania
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych,
wzrósł o prawie 30%. Ponadto grupa pracowników,
których zatrudnianie uprawnia pracodawcę do otrzy-
mywania dofinansowania do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych, została rozszerzona o oso-
by posiadające uprawnienia emerytalne. PFRON musi
również zapewnić środki na finansowanie dodatko-
wych kosztów zatrudniania pracowników niepełno-
sprawnych, o których zwrot mogą ubiegać się zakła-
dy pracy chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
znacznie wzrosła, co pociągnęło za sobą wzrost wy-
datków PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń
(według danych PFRON, stan na dzień 30.07.2010 r.,
liczba zatrudnionych osób niepełnosprawnych u pra-
codawców objętych dofinansowaniem do wynagro-
dzeń była w maju 2010 r. w stosunku do grudnia
2008 r. wyższa o ponad 55 tys. osób, tj. o ok. 27%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że PFRON obowiązany jest
do zapewnienia przede wszystkim środków finanso-
wych na realizację tytułów obligatoryjnych, do któ-
rych należy realizacja uprawnień pracodawców za-
trudniających osoby niepełnosprawne. Taką kate-
gorię wydatków stanowią także środki przekazywa-
ne algorytmem samorządom na finansowanie uczest-
nictwa osób niepełnosprawnych w warsztatach te-
rapii zajęciowej czy też działania zakładów aktyw-
ności zawodowej.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazanych do samorzą-
dów. Porównując plan finansowy PFRON określony
ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2010
w pozycji przelewy redystrybucyjne, należy wskazać,

że w 2010 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniże-
nie wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 208 644 tys. zł, tj. o 25% (w stosunku do 2009 r.
ta kwota jest niższa o ok. 6%).
Pragnę pokreślić, że Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej ze zrozumieniem przyjmuje zaniepoko-
jenie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem wysokości środków PFRON przypadających
według algorytmu na realizację zadań ustawowych.
Należy jednak zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne
wymagające wsparcia są przede wszystkim pełno-
prawnymi mieszkańcami województw i powiatów,
a środki przekazywane przez PFRON są formą dofi-
nansowania realizacji przez samorządy zadania wła-
snego polegającego na wspieraniu ich niepełnospraw-
nych mieszkańców. Ponadto pragnę zauważyć, że
decyzję o przeznaczeniu środków PFRON na okre-
ślone zadania podejmuje w formie uchwały rada po-
wiatu (art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych, Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.), która dokonując określonych
rozstrzygnięć, powinna uwzględniać zapisy powiato-
wego programu działań na rzecz osób niepełnospraw-
nych, jak i aktualne, zidentyfikowane potrzeby nie-
pełnosprawnych mieszkańców powiatu.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że nie ma pod-
staw prawnych do przyznawania dodatkowych środ-
ków na indywidualne wnioski samorządów powiato-
wych. Środki PFRON podlegają podziałowi według
algorytmu, zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu prze-
kazywania środków Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych samorządom woje-
wódzkim i powiatowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 88, poz. 808,
z późn. zm.).
Z informacji przekazywanych przez PFRON wy-
nika, że obecnie nie ma możliwości finansowych, aby
rozważyć ewentualność przeznaczenia dodatkowych
środków finansowych w 2010 r. dla samorządów po-
wiatowych, ze względu na kształtujące się tendencje,
tj. wzrostową w zakresie wydatków obligatoryjnych
oraz malejącą w zakresie przychodów z tytułu wpłat
zakładów pracy.
Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z projek-
tem ustawy budżetowej na rok 2011 przyjętej wstęp-
nie przez Radę Ministrów 3 września 2010 r., a na-
stępnie przekazanej Komisji Trójstronnej do Spraw
Społeczno-Gospodarczych, na przelewy redystrybu-
cyjne dla samorządów powiatowych na realizację za-
dań zaplanowano kwotę 535 363 tys. zł, o 82 822 tys.
zł mniej niż w 2010 r.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
1303
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie możliwych złych skutków
finansowych wprowadzenia w życie
projektu ustawy o zmianie ustawy
z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach
i opłatach lokalnych w odniesieniu
do gmin uzdrowiskowych (17709)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Sławomira Zawiślaka, posła na
Sejm RP, z dnia 5 sierpnia 2010 r. w sprawie skutków
finansowych wprowadzenia w życie projektu ustawy
o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
w odniesieniu do gmin uzdrowiskowych, nadesłaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 25 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-023-17709/10), uprzejmie informuję.
Ad 1. Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (druk nr 2876)
przewiduje zmiany dotyczące preferencyjnej stawki
podatku od nieruchomości stosowanej do budynków
zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych.
W obecnym stanie prawnym stawkę tę, określo-
ną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycz-
nia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 95, poz. 613), stosuje się do budynków
lub ich części zajętych na prowadzenie działalności
gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdro-
wotnych.
Interpretacja powyższego przepisu oparta na ugrun-
towanej linii orzecznictwa sądów administracyjnych
dopuszcza stosowanie stawki do budynków (ich czę-
ści), które są bezpośrednio zajęte na udzielanie
świadczeń zdrowotnych. W rezultacie stawkę stosuje
się jedynie do pomieszczeń zajętych stricte na wyko-
nywanie świadczeń zdrowotnych, nie obejmuje ona
natomiast pomieszczeń administracyjnych, bazy noc-
legowej, gastronomicznej itp.
Tak określone rozumienie pojęcia powierzchni
zajętych na działalność gospodarczą w zakresie udzie-
lania świadczeń zdrowotnych powoduje ograniczenie
stosowania stawki. Wymaga ponadto drobiazgowych
zabiegów w celu określenia powierzchni budynku
podlegających niższej stawce oraz powoduje, że po-
wierzchnia budynku przeznaczonego na określony
cel, czyli ochronę zdrowia, pod względem opodatko-
wania podatkiem od nieruchomości nie jest trakto-
wana jednolicie.
Zgodnie z proponowanym w projekcie poselskim
brzmieniem przepisu stawka ma być stosowana
w odniesieniu do budynków lub ich części związa-
nych z prowadzeniem działalności gospodarczej
w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, zaję-
tych przez podmioty udzielające tych świadczeń.
Zmiana ta spowoduje objęcie preferencyjną staw-
ką oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpo-
średnio na udzielanie świadczeń zdrowotnych rów-
1304
nież budynków (ich części) niezajętych bezpośrednio
na te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowego
funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
Stanowisko rządu co do kierunku zaproponowa-
nych w projekcie zmian jest pozytywne. Ministerstwo
Finansów uważa zmiany za pożądane ze względu na
ujednolicenie stawki stosowanej w placówkach służby
zdrowia. Kierunek zmian jest też zgodny z ideą, jaka
towarzyszyła wprowadzeniu odrębnej stawki w 2003 r.,
a mianowicie wsparcia działalności w dziedzinie
ochrony zdrowia, u źródła którego leży konstytucyj-
ne prawo do ochrony zdrowia sformułowane w art. 68
ustawy zasadniczej i objęcie niższą stawką nierucho-
mości związanych z tą działalnością. Początkowo też
(przed ugruntowaniem się linii orzecznictwa na ten
temat) Ministerstwo Finansów opowiadało się w swo-
ich interpretacjach za objęciem obniżoną stawką za-
równo powierzchni bezpośrednio zajętych, jak i po-
średnio związanych ze świadczeniami zdrowotnymi,
lecz niezbędnych do ich udzielania.
Ad 2. Odnośnie do zrekompensowania gminom
uzdrowiskowym utraconych dochodów w związku
z rozszerzeniem stosowania obniżonej stawki podat-
ku od nieruchomości dla budynków związanych
z ochroną zdrowia oszacowanie skutków finanso-
wych i decyzja o konieczności rekompensaty należy
do projektodawców ustawy (grupa posłów) i powinny
być oparte na analizie wpływu projektowanych prze-
pisów na finanse jednostek samorządu terytorialne-
go pod kątem zachowania zasady adekwatności wy-
rażonej w art. 167 Konstytucji RP.
W opinii prawnej prof. dr hab. Henryka Dzwon-
kowskiego wydanej dla Biura Analiz Sejmowych
w związku z omawianym projektem stwierdzono, że
zmiana stanu prawnego jest niewielka i trudno
uchwytna statystycznie. W związku z tym trudno
jest mówić o naruszeniu zasady adekwatności, która
stanowi, że należy zapewnić odpowiednie dochody do
zadań nałożonych na samorząd terytorialny. Jakkol-
wiek opinia dotyczy brzmienia przepisu, które zosta-
ło zmienione w trakcie prac legislacyjnych nad pro-
jektem, jednak jest aktualna co do oceny skutków
finansowych, ponieważ przepis w opiniowanej wersji
dotyczyłby jeszcze szerszego kręgu podmiotów, niż
przewiduje obecna wersja.
W związku z powyższym problematyczna jest
konieczność podjęcia działań w celu wyrównania
spadku dochodów przez rekompensatę z innego źró-
dła bądź ewentualne zmniejszenie zakresu zadań
publicznych, do realizacji których jest zobowiązana
gmina.
Od 2003 r., kiedy wprowadzono preferencyjną
stawkę dla nieruchomości zajętych na działalność
w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, wpro-
wadzono jednocześnie specjalną stawkę opłaty miej-
scowej w miejscowościach uzdrowiskowych, która
miała na celu zrekompensowanie utraconych przez
gminy dochodów z tytułu obniżenia stawki podatku
od nieruchomości. Górna granica stawki stanowiła
dwukrotność stawki opłaty miejscowej w miejscowo-
ściach niebędących uzdrowiskiem. W 2005 r. opłata
miejscowa w uzdrowiskach została zastąpiona opłatą
uzdrowiskową, z której wpływy w 2009 r. w 32 gmi-
nach uzdrowiskowych wyniosły 39,3 mln zł. W tym
samym roku wpływy z opłaty miejscowej, pobieranej
w 241 gminach, wyniosły 23,5 mln zł.
Ad 3. Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie
uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U.
Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.) nakłada na gminy uzdro-
wiskowe określone wymagania i ograniczenia co do
zachowania norm środowiskowych i rodzaju możliwych
inwestycji. Dodatkowe zadania gmin uzdrowiskowych
dotyczą gospodarki terenami z uwzględnieniem potrzeb
lecznictwa uzdrowiskowego, ochrony złóż naturalnych
surowców leczniczych, ochrony warunków naturalnych
uzdrowiska oraz spełniania wymagań w zakresie do-
puszczalnych norm zanieczyszczeń powietrza, natęże-
nia hałasu itd.
Należy jednak zaznaczyć, że gminy uzdrowiskowe
w celu realizacji dodatkowych zadań związanych
z zachowaniem funkcji leczniczych uzdrowiska mają
prawo do pobierania opłaty uzdrowiskowej oraz
otrzymują dotację z budżetu państwa przeznaczoną
na te cele. Obie formy finansowania zadań gmin
uzdrowiskowych są zagwarantowane w art. 48 i 49
ww. ustawy.
Wysokość dotacji z budżetu państwa, zgodnie
z art. 49 ust. 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym,
uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych, jest równa wpły-
wom z tytułu opłaty uzdrowiskowej pobranej w uzdro-
wisku w roku poprzedzającym rok bazowy w rozu-
mieniu ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
z 2010 r. Nr 80, poz. 526).
Powyższe formy wsparcia mają na celu zrekompen-
sowanie dodatkowych zadań oraz ograniczeń w inwe-
stowaniu w obiekty przemysłowe, handlowe i inne,
które potencjalnie przynosiłyby większe dochody gmi-
nom niż inwestycje w lecznictwo uzdrowiskowe.
Oprócz tego gminy uzdrowiskowe korzystają ze
środków, które przewidziane są na realizację zadań
własnych gminy określonych ustawą z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) na zasadach, na jakich
korzystają z nich pozostałe gminy w Polsce.
Przyznając gminom uzdrowiskowym wyżej wska-
zane instrumenty wsparcia zabezpieczono w sposób
wystarczający finansowe podstawy ich funkcjonowa-
nia, zaś wysokość oraz zakres stosowania stawki po-
datku od nieruchomości dla budynków lub ich części
zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych nie ma
na ich funkcjonowanie bezpośredniego wpływu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Sławomira Zawiślaka i Jarosława Żaczka
w sprawie możliwości przeprowadzenia
rehabilitacji kombatantów, którzy w wyniku
radzieckich represji zostali rozstrzelani
na terenie byłej Białoruskiej Socjalistycznej
Republiki Radzieckiej (17710)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Sławomira Zawiślaka i Ja-
rosława Żaczka w sprawie możliwości przeprowadze-
nia rehabilitacji kombatantów, którzy w wyniku so-
wieckich represji zostali rozstrzelani na terenie byłej
Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej
(pismo SPS-023-17710/10 z dnia 25 sierpnia 2010 r.),
wyjaśniam, co następuje.
Interpelacja dotyczy ważnej kwestii o wymiarze
politycznym, wielokrotnie podnoszonej przez władze
polskie w trakcie dialogu z Rosją (prawnym spadko-
biercą byłego ZSRR). Strona polska dąży do general-
nego i ostatecznego uregulowania statusu Polaków
i obywateli polskich represjonowanych w byłym
ZSRR. Tematyka ta wchodziła w zakres polsko-ro-
syjskiej grupy ds. trudnych kierowanej z naszej stro-
ny przez profesora A.D. R. i zostanie objęta działa-
niami nowo utworzonego Centrum Dialogu i Porozu-
mienia, podobnie jak inne kwestie związane z dzia-
łalnością Armii Czerwonej na ziemiach polskich oraz
stosunkami polsko-radzieckimi.
Z dokumentacji, którą otrzymaliśmy, nie wynika,
jaki konkretnie białoruski organ rozpatrywał wnio-
sek o rehabilitacje osoby rozstrzelanej w 1946 r., wy-
dając w tej sprawie negatywną decyzję. Na podstawie
miejscowych przepisów można zakładać, iż była to
prokuratura (cywilna lub wojskowa). Zgodnie z bia-
łoruskim prawem możliwe jest zaskarżenie postano-
wienia prokuratury, przy czym pozew należy kiero-
wać do właściwego kompetencyjnie sądu za pośred-
nictwem białoruskiego adwokata. Sprawę taką może
zlecić adwokatowi jedynie spadkobierca prawny oso-
by represjonowanej. Pozew powinien odpowiadać wy-
mogom białoruskiej procedury, w tym wykazywać
stopień pokrewieństwa między ofiarą represji a osobą
zaskarżającą decyzję o odmowie rehabilitacji. Urząd
konsularny może rekomendować miejscowych adwo-
katów, pośredniczyć w kontaktach z nimi, a także
monitorować procedowanie sprawy przez organy kra-
ju urzędowania.
W przypadku utrzymania przez sąd w mocy po-
stanowienia prokuratury o odmowie rehabilitacji od
wyroku można odwołać się do sądu drugiej instancji,
a następnie skierować kasację do Sądu Najwyższego.
1305
Prawomocny wyrok sądu drugiej instancji otwiera
jednocześnie drogę do skierowania sprawy do trybu-
nału w Strasburgu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Sławomira Zawiślaka i Jarosława Żaczka
w sprawie braku skutecznego wykorzystania
środków zapisanych w budżecie państwa
na 2009 r. na kwotę ponad 50 mln zł (17711)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka i pana
posła Jarosława Żaczka (SPS-023-17711/10) w spra-
wie braku skutecznego wykorzystania środków zapi-
sanych w budżecie państwa na 2009 r., przedstawiam
następujące informacje.
Wykorzystanie w 2009 r. środków zaplanowanych
w ustawie budżetowej.
W części 30 budżetu państwa: Oświata i wycho-
wanie wydatki ogółem w roku 2009 wykonane zo-
stały w kwocie 584 706 tys. zł (91,6% planu po zmia-
nach), z tego wydatki bieżące stanowiły kwotę
347 186 tys. zł, wydatki majątkowe 4 4701 tys. zł,
a finansowanie projektów z udziałem środków Unii
Europejskiej 233 050 tys. zł. Różnica między planem
po zmianach, a wykonaniem w części 30: Oświata
i wychowanie wyniosła 53 589 tys. zł. W ramach
powyższej kwoty, na podstawie art. 154 ust. 3 pkt 2
ustawy o finansach publicznych, minister edukacji
narodowej dokonał blokady wydatków budżetowych
na rok 2009 w wysokości 33 202 tys. zł. Wykonanie
budżetu w części 30: Oświata i wychowanie wyno-
siło 96,6% planu po zmianach pomniejszonego o do-
konane blokady.
Na mniejsze od planu wykonanie należy patrzeć
pod kątem finansowania projektów z udziałem środ-
ków Unii Europejskiej. Przeciętne wykonanie wszyst-
kich części budżetu państwa w 2009 r. w tym zakre-
sie wyniosło 91%, co dowodzi, iż wydawanie środków
unijnych jest procesem rządzącym się specyficznymi
zasadami. Ministerstwo Edukacji Narodowej w swo-
im budżecie posiada znaczy udział środków Unii Eu-
ropejskiej (40% wszystkich wydatków w roku 2009),
stąd pogorszenie wskaźnika wykonania części 30:
Oświata i wychowanie. Wykonanie budżetu Minister-
1306
stwa Edukacji Narodowej w części dotyczącej środ-
ków krajowych po uwzględnieniu blokad wyniosło
99,6% planu po zmianach.
Warto zwrócić również uwagę na fakt, iż w roku
2007 wskaźnik wykonania planu wydatków w części
30: Oświata i wychowanie wyniósł 61,9%, a w roku
2006 jedynie 49,6%.
W zakresie wydatków na doskonalenie zawodowe
nauczycieli, uprzejmie wyjaśniam, iż wyniosły one
w roku 2009, po uwzględnieniu projektów z udziałem
środków Unii Europejskiej, 23 242 tys. zł. Zgodnie
z art. 70a ust. 4 ustawy Karta Nauczyciela w budże-
cie ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania wyodrębnia się środki na realizację ogólnokra-
jowych zadań z zakresu doskonalenia zawodowego
nauczycieli w wysokości 5000 średnich wynagrodzeń
nauczyciela stażysty. Dla roku 2009 kwota ta wyno-
siła 11 070,7 tys. zł, zatem środki przeznaczone
w budżecie ministra edukacji narodowej na ww. cel
stanowiły dwukrotność kwoty, o której mowa w usta-
wie Karta Nauczyciela.
Stopień partycypacji środków unijnych, o które
może się ubiegać ministerstwo
Komisja Europejska przyznała Ministerstwu
Edukacji Narodowej 855 300 828 € alokacji z Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego na lata 2007–2013.
Razem z wkładem ze środków publicznych w wyso-
kości 150 935 440 € uzyskaliśmy 1 006 236 268 €
(równowartość 4 028 970 017,07 zł według kursu Eu-
ropejskiego Banku Centralnego z dnia 29.07.2010 r.
1 eur = 4,004 PLN) na realizację zadań w ramach
priorytetu III PO KL w latach 2007–2013.
W ramach priorytetu III PO KL do dnia 30 sierp-
nia 2010 r. podpisano 172 umowy z beneficjentami
konkursowymi i systemowymi o wartości ogółem
1 765 614 935,32 zł (36 projektów systemowych na
kwotę 920 979 549,40 zł, 136 projektów konkurso-
wych na kwotę 844 635 385,92 zł), co stanowi 43,82%
kontraktacji alokacji przeznaczonej na priorytet III
na lata 2007–2013 (według kursu Europejskiego
Banku Centralnego z dnia 29.07.2010 r. 1 eur =
4,004 PLN). Natomiast biorąc pod uwagę decyzję ko-
mitetu monitorującego o przeniesieniu kwoty 150
mln euro z alokacji priorytetu III na priorytet IX PO
KL, poziom kontraktacji wynosi już 51,50% alokacji
na lata 2007–2013.
Działania Ministerstwa Edukacji Narodowej na
rzecz oświaty polonijnej
Do stałych działań Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej należy:
1. Prowadzenie 76 placówek na całym świecie
(szkół i szkolnych punktów konsultacyjnych – SPK)
dla dzieci obywateli polskich czasowo przebywają-
cych za granicą. Szkoły są finansowane w całości
z budżetu państwa, z części 30, której dysponentem jest
minister edukacji narodowej. Łączna liczba uczniów we
wszystkich tych szkołach wynosi prawie 14 tys. (do SPK
w Mińsku uczęszczało w ub. Roku szkolnym 96 uczniów,
do SPK w Kijowie – 84 uczniów).
2. Kierowanie nauczycieli z Polski do pracy dy-
daktycznej w środowiskach polonijnych – corocznie
pracę wśród Polaków i Polonii (zwłaszcza na Wscho-
dzie) podejmuje ok. 100 nauczycieli. W roku szkolnym
2010/11 na Białoruś w celu nauczania języka polskie-
go, edukacji wczesnoszkolnej i historii wyjedzie 12 na-
uczycieli, natomiast na Ukrainę 28 nauczycieli.
3. Delegowanie nauczycieli do pracy w szkołach
europejskich i sekcjach polskich szkół międzynaro-
dowych we Francji.
4. Zakup podręczników i pomocy dydaktycznych
dla uczniów szkół polonijnych. Corocznie do szkół
polskich na Ukrainie i Białorusi wysyłane są tysiące
egzemplarzy podręczników i pomocy dydaktycznych
(zgodnie z zamówieniami składanymi przez nauczy-
cieli i weryfikowanymi przez polskie placówki kon-
sularne).
Powyższe zadania realizuje Zespół Szkół dla Dzie-
ci Obywateli Polskich Czasowo Przebywających za
Granicą, jednostka podległa MEN.
Ponadto Polonijne Centrum Nauczycielskie w Lu-
blinie organizuje co roku kursy metodyczne dla na-
uczycieli języka polskiego i innych przedmiotów na-
uczanych w języku polskim za granicą w szkołach
funkcjonujących w obcych systemach edukacji i w szko-
łach społecznych. W roku 2009 w szkoleniach różne-
go typu organizowanych przez PCN uczestniczyło
m.in. 126 nauczycieli z Białorusi oraz 94 nauczycieli
z Ukrainy
Inne działania na rzecz wspierania nauki języka
polskiego w obcych systemach są podejmowane we
współpracy z ambasadorami RP i dotyczą rozmów
z partnerami zagranicznymi w sprawie: tworzenia
klas dwujęzycznych z językiem polskim w obcych sys-
temach oświaty, nauczania języka polskiego jako ob-
cego, nauczania języka polskiego, historii i geografii
Polski w obcych systemach oświaty. Obecnie prowa-
dzone są rozmowy na powyższe tematy z partnerami
z Francji, Walonii, Hiszpanii, a także zaplanowane
spotkania z grecką minister oświaty i litewskim mi-
nistrem edukacji i nauki.
Stałym zadaniem Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej jest także dofinansowanie wypoczynku letnie-
go dla dzieci i młodzieży polonijnej. W roku 2010 na
organizację kolonii i obozów, w których uczestniczy-
ły głównie dzieci z Ukrainy i Białorusi, przeznaczono
z budżetu MEN 600 tys. zł.
W celu wspierania uczestnictwa w kulturze, na-
uczania języka polskiego, polskiej historii i geografii
za granicą w celu podtrzymywania więzi Polaków
z krajem w roku 2008 została stworzona strona in-
ternetowa www.polska-szkola.pl. Jej zadaniem jest
służyć pomocą:
— rodzicom – w podejmowaniu decyzji związa-
nych z zapisywaniem dzieci do lokalnej szkoły w kra-
ju zamieszkania; w znalezieniu lub stworzeniu szko-
ły sobotniej, w której dziecko może kontynuować
naukę języka polskiego, polskiej historii i geografii;
w dobrym przygotowaniu dziecka do powrotu do pol-
skiego systemu edukacji;

— nauczycielom – w wymianie informacji doty-
czących istniejących programów nauczania, podręcz-
ników, szkoleń, krajowych i międzynarodowych pro-
jektów, w których mogą uczestniczyć polskie, polonij-
ne szkoły i polscy, polonijni uczniowie;
— dyrektorom szkół polonijnych i szkół polskich
poza granicami kraju – w doskonaleniu warsztatu
zawodowego nauczycieli, zdobywaniu i nawiązywa-
niu kontaktów z instytucjami wspierającymi oświatę
polonijną oraz potencjalnymi krajowymi partnerami
międzynarodowych projektów edukacyjnych;
— działaczom organizacji polonijnych oraz pol-
skich instytucji i organizacji pozarządowych, a także
wszystkim zainteresowanym wymianą informacji,
nawiązaniem kontaktów.
Polska-szkola.pl jest portalem społecznościowym,
współtworzonym zarówno przez partnerów portalu
(MEN, PCN w Lublinie), jak i wszystkich użytkow-
ników. Dzięki systemowi interaktywnych baz danych
(polskie, polonijne szkoły w Internecie, instytucje
wspierające), forów dyskusyjnych (m.in. dla rodziców,
nauczycieli, dyrektorów), serwisów nowości, interak-
tywnych poradników zarejestrowani użytkownicy
mogą zamieszczać informacje o swoich szkołach, no-
wości, oferty współpracy, rekomendować stworzone
przez siebie lub znalezione w Internecie materiały
dydaktyczne, a także uzupełniać i komentować in-
formacje zamieszczone przez innych. Szkoły i nauczy-
ciele zarejestrowani na portalu mają stały dostęp do
aktualnych informacji, jak i oferty szkoleń czy doraź-
nej pomocy (np. w ostatnim czasie można było bez-
płatnie zamówić półroczną prenumeratę czasopism
dla dzieci i młodzieży, prenumeratę poradników me-
todycznych dla nauczycieli j. polskiego, historii i geo-
grafii, zestaw lektur do biblioteki szkolnej itp.). Obec-
nie na portalu zarejestrowanych jest 300 szkół (w tym
tylko jedna szkoła z Białorusi, co jest zrozumiałe
z uwagi na problemy z dostępem do Internetu na te-
renie Białorusi, oraz 18 szkół z Ukrainy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie opłat za znieczulanie
podczas porodu (17712)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej, przesłaną
1307
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 25 sierpnia 2010 r.,
(znak: SPS-023-17712/10), w sprawie opłat za znie-
czulenie podczas porodu uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
Wyniki kontroli przeprowadzonej przez Najwyż-
szą Izbę Kontroli w okresie od 22 maja do 30 paź-
dziernika 2009 r. opublikowane w „Informacji o wy-
nikach kontroli opieki nad matką i noworodkiem
w oddziałach położniczych i neonatologicznych”
wskazują – jak słusznie zauważyła pani poseł – na
bezprawne działanie publicznych szpitali pobierają-
cych opłaty za świadczenia związane z porodem. Oce-
na dokonana przez Najwyższą Izbę kontroli jest zgod-
na ze stanowiskiem Ministerstwa Zdrowia. W opinii
Ministerstwa Zdrowia pobieranie opłat za znieczule-
nie podczas porodu jest sprzeczne z postanowieniami
art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), zgodnie z którymi wszystkie kobiety
w okresie ciąży, porodu i połogu mają prawo do ko-
rzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych na zasadach określo-
nych w tej ustawie. Ponadto zgodnie z postanowie-
niami art. 31d ww. ustawy poród zakwalifikowany
jest do świadczeń gwarantowanych, co jednoznaczne
stanowi, iż świadczenia opieki zdrowotnej związane
z porodem są bezpłatne dla wszystkich kobiet w okre-
sie ciąży, porodu i połogu. Należy przy tym zazna-
czyć, że w obowiązującym w ochronie zdrowia syste-
mie prawnym nie są zdefiniowane świadczenia stan-
dardowe i ponadstandardowe, nie występują również
świadczenia na życzenie pacjenta. Każde świadczenie
medyczne niesie za sobą większe lub mniejsze ryzyko
wystąpienia powikłań. Istotnym również jest fakt,
że powikłania znieczulenia zewnątrzoponowego
mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie życia kobie-
ty ciężarnej lub płodu, a jako takie wymagają nie-
zwłocznej reakcji i podlegają finansowaniu ze środ-
ków publicznych.
Informuję, że znieczulenie, w tym znieczulenie
zewnątrzoponowe, jest elementem świadczeń me-
dycznych, w których wskazane jest wykonanie takie-
go zabiegu. Decyzja o sposobie prowadzenia porodu,
w tym także zastosowania znieczulenia, należy do
lekarza. Przepis art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 226, poz. 1943) stanowi, że lekarz ma
obowiązek wykonywać zawód zgodnie ze wskazania-
mi aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu me-
todami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i le-
czenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej
oraz należytą starannością. Zgodnie z postanowie-
niami art. 34 ust 1 i 2 wymienionej ustawy: Lekarz
może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować
metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyż-
szone ryzyko dla pacjenta po uzyskaniu jego pisemnej
zgody. Przed wyrażeniem zgody przez pacjenta w sy-
tuacji, o której mowa w ust. 1, lekarz ma obowiązek
udzielenia mu informacji zgodnie z art. 31.
1308
Przywołany art. 31 ust. 1 ustawy stanowi, że: Le-
karz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego usta-
wowemu przedstawicielowi przystępnej informacji
o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych
oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczni-
czych, dających się przewidzieć następstwach ich za-
stosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz
rokowaniu. Tak więc zgodnie z postanowieniami
ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarz
podejmuje decyzję o wyborze odpowiedniej metody
postępowania leczniczego w oparciu o stwierdzone
wskazania i ewentualne następstwa zastosowanej
metody.
Przedstawiając formalne stanowisko dotyczące
opłat pobieranych w oddziałach położniczych, pragnę
poinformować, iż nie podzielam przekonania pani
poseł Bożeny Kotkowskiej o negatywnym wpływie
respektowania obowiązującego prawa na komfort po-
rodu. Informuję też, że dążenie do zapewnienia ko-
bietom ciężarnym bezpieczeństwa i komfortu porodu
było jedną z przesłanek działań podjętych przez Mi-
nisterstwo Zdrowia, mających na celu prawne ure-
gulowanie standardu opieki okołoporodowej. W koń-
cowej fazie znajdują się prace legislacyjne związane
z wydaniem rozporządzenia ministra zdrowia w spra-
wie standardów postępowania oraz procedur medycz-
nych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych z za-
kresu opieki okołoporodowej sprawowanej nad kobie-
tą w okresie fizjologicznej ciąży, fizjologicznego poro-
du, połogu oraz opieki nad noworodkiem. Spodziewa-
my się, że w najbliższych dniach rozporządzenie to
będzie mogło zostać podpisane. Treść projektu wy-
mienionego rozporządzenia była uzgadniana ze śro-
dowiskami lekarzy położników i położnych, jak rów-
nież ze środowiskami reprezentującymi pacjentki
– zgodnie z obowiązującymi przepisami projekt wy-
mienionego rozporządzenia poddany był konsulta-
cjom społecznym. Jedna z części tego rozporządzenia
odnosi się do strategii uśmierzania bólu podczas po-
rodu. Odnosząc się do treści przesłanej interpelacji,
należy podkreślić, że znieczulenie zewnątrzoponowe
jest jedną z metod łagodzenia bólu, przy czym jest też
metodą inwazyjną.
Odpowiadając na pytania pani poseł zawarte
w interpelacji, informuję, że Narodowy Fundusz
Zdrowia finansuje porody w ramach jednorodnych
grup pacjentów. Tym samym w kosztach porodu fi-
nansowanego przez NFZ mieszczą się koszty porodu
fizjologicznego, porodu ze znieczuleniem, porodu za-
biegowego – w tym również cesarskiego cięcia. Nie
można zgodzić się z opinią, że znieczulenie zewną-
trzoponowe porodu pociąga za sobą rzeczywiste kosz-
ty w wysokości 500 zł. Cena wymieniona przez panią
poseł ma charakter komercyjny i nie znajduje po-
twierdzenia w rachunku kosztów. Koszt materiałów
użytych do znieczulenia wynosi ok. 85 zł. Wysokość
kosztów osobowych związanych z tą procedurą ściśle
wiąże się z organizacją pracy szpitala. Tak więc koszt
potencjalnego znieczulenia porodu nie rozstrzyga
o jego zastosowaniu. Przykładem tego może być
funkcjonowanie warszawskiego SPZOZ szpitala gi-
nekologiczno-położniczego przy ul. Inflanckiej, w któ-
rym nie były i nie są pobierane opłaty za znieczulenie
porodu, a który w ostatnim czasie podwoił liczbę ro-
dzących pacjentek. Należy też zaznaczyć, że nie
wszystkie pacjentki wymagają znieczulenia i nie
wszystkie pacjentki decydują się na takie znieczule-
nie – ze względu na to, że znieczulenie zewnątrzopo-
nowe jest zabiegiem inwazyjnym, pacjentka musi
wyrazić zgodę na jego zastosowanie. Tak więc
w świetle obowiązujących przepisów nie uwzględnia-
my akceptacji dla dopłat pacjentek do znieczulenia
zewnątrzoponowego porodu, który jest finansowany
ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie opodatkowania terenów
zlokalizowanych wzdłuż szlaków
komunikacyjnych (17714)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej w spra-
wie opodatkowania terenów zlokalizowanych wzdłuż
szlaków komunikacyjnych, przesłaną przy piśmie
Marszałka Sejmu RP z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17714/10, uprzejmie wyjaśniam.
W aktualnym stanie prawnym grunty podlegają
opodatkowaniu jednym z trzech podatków: podat-
kiem od nieruchomości, rolnym lub leśnym. Opodat-
kowaniu podatkiem rolnym, zgodnie z art. 1 ustawy
z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U.
z 2006 r. Nr 136, poz. 969, z późn. zm.), podlegają
grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budyn-
ków jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione
i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem
gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospo-
darczej innej niż działalność rolnicza. Opodatkowa-
niu podatkiem leśnym, stosownie do art. 1 ust. 1
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku le-
śnym (Dz. U. Nr 200, poz. 1682, z późn. zm.), podle-
gają grunty leśne sklasyfikowane w ewidencji grun-
tów i budynków jako lasy, z wyjątkiem zajętych na
prowadzenie innej działalności gospodarczej niż dzia-
łalność leśna. Pozostałe grunty podlegają opodatko-
waniu podatkiem od nieruchomości na podstawie

ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opła-
tach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613).
Zasady zaliczania gruntów do poszczególnych
użytków gruntowych określa załącznik nr 6 do roz-
porządzenia ministra rozwoju regionalnego i budow-
nictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji
gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454). Zgod-
nie z tymi przepisami do użytków rolnych zalicza się
m.in. grunty rolne zabudowane, tj. grunty zajęte pod
budynki mieszkalne oraz inne budynki i urządzenia
budowlane służące produkcji rolniczej, nie wyłącza-
jąc produkcji rybnej, oraz przetwórstwu rolno-spo-
żywczemu (kotłownie komórki, garaże, szopy, stodo-
ły, wiaty, spichlerze, budynki inwentarskie, place
składowe i manewrowe w obrębie zabudowy itp.),
a także zajęte pod ogródki przydomowe w gospodar-
stwach rolnych.
Do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych
zalicza się natomiast tereny mieszkaniowe, tj. grun-
ty niewykorzystywane do produkcji rolniczej i leśnej,
zajęte pod budynki mieszkalne, urządzenia funkcjo-
nalnie związane z budynkami mieszkalnymi (podwó-
rza, dojazdy, przejścia, przydomowe place gier i za-
baw itp.), a także ogródki przydomowe.
Prowadzenie ewidencji gruntów i budynków na-
leży do zadań starosty, zgodnie z art. 7d i art. 22 ust. 1
ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne
i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027,
z późn. zm.). § 44 rozporządzenia ministra rozwoju
regionalnego i budownictwa w sprawie ewidencji
gruntów i budynków nakłada na starostę obowiązek
utrzymywania operatu ewidencyjnego zawierającego
informacje objęte ewidencją w stanie aktualności,
tj. zgodnie z dostępnymi dla organu dokumentami
i materiałami źródłowymi.
Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 21 Pra-
wa geodezyjnego i kartograficznego podstawę wy-
miaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji
gruntów i budynków. Podatek od nieruchomości, rol-
ny i leśny ustalany jest zatem w oparciu o dane wy-
nikające z ewidencji gruntów i budynków co do kwa-
lifikacji tych gruntów oraz ich powierzchni, które to
dane są wiążące dla organu podatkowego. Ponadto
organ podatkowy nie ma podstaw do zmiany tych
danych. Poglądy te znajdują oparcie w bogatym
orzecznictwie sądowym (por. np. wyroki: Wojewódz-
kiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia
28 marca 2006 r. III SA/Wa 3501/05, Naczelnego
Sądu Administracyjnego z dnia 15 listopada 1994 r.
SA/Ka 2592/93).
Wynika z powyższego, że sposób opodatkowania
gruntów w obecnym stanie prawnym co do zasady
zależy od sposobu ich zakwalifikowania w ewidencji
gruntów i budynków. Zmiana kwalifikacji gruntów
będąca wynikiem aktualizacji operatu ewidencyjne-
go może skutkować zmianą zasad ich opodatkowa-
nia. Następstwem tych zmian może być zatem rów-
nież zmiana wysokości należnego od tych gruntów
podatku.
1309
Odnosząc się do kwestii wysokości i różnicowania
stawek podatku od nieruchomości, należy wskazać,
że rady gmin, na podstawie upoważnienia zawartego
w art. 5 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokal-
nych, w drodze uchwały określają wysokość stawek
podatku od nieruchomości dla poszczególnych przed-
miotów opodatkowania, w tym również dla gruntów.
Stawki te nie mogą przekroczyć obowiązujących
w danym roku podatkowym ich górnych granic.
W 2010 r. wysokość stawek podatku od nierucho-
mości określa obwieszczenie ministra finansów z dnia
3 sierpnia 2009 r. w sprawie górnych granic stawek
kwotowych podatków i opłat lokalnych w 2010 r.
(M.P. Nr 52, poz. 742). Dla gruntów tzw. pozostałych
maksymalna stawka podatku od nieruchomości
w 2010 r. wynosi 0,39 zł od 1 m2 powierzchni.
Radom gmin przysługują ponadto ustawowe kom-
petencje do różnicowania stawek podatku od nieru-
chomości dla poszczególnych rodzajów przedmiotów
opodatkowania, w tym również dla gruntów. Kryte-
ria różnicowania tych stawek ustawodawca wskazał
w art. 5 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokal-
nych. Na podstawie tego przepisu rada gminy przy
określaniu wysokości stawek podatku od nierucho-
mości od gruntów może różnicować ich wysokość dla
poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowa-
nia, uwzględniając w szczególności lokalizację, prze-
znaczenie i sposób wykorzystywania gruntu.
Powyższe uprawnienia wywodzą się z art. 167
i 168 Konstytucji RP – przepisów, które konstytucyj-
nie określają zakres władztwa podatkowego samo-
rządu terytorialnego będącego gwarancją samodziel-
ności finansowej gminy. W ramach przyznanych
uprawnień ustawowych rada gminy może zatem
określić inną stawkę podatku od nieruchomości dla
terenów wskazanych przez panią poseł.
Sumując, należy stwierdzić, że w opisanej sytu-
acji wzrost wysokości podatku wynikał ze zmiany
kwalifikacji gruntów w ewidencji gruntów i budyn-
ków. Skutkiem tego przekwalifikowania było opo-
datkowanie gruntów znacznie wyższym podatkiem
od nieruchomości w miejsce dotychczas płaconego
podatku rolnego.
W aktualnym stanie prawnym brak jest uzasad-
nienia dla wprowadzenia rozwiązań ograniczających
wzrost wysokości podatku wskutek przekwalifikowa-
nia gruntów w ewidencji gruntów i budynków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
1310
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie wzrostu wynagrodzeń
funkcjonariuszy Policji (17715)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17715/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Bożeny Kotkowskiej w sprawie wzrostu wy-
nagrodzeń funkcjonariuszy Policji, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż stosownie do ustaw
pragmatycznych przeciętne uposażenie funkcjona-
riuszy poszczególnych służb resortu stanowi wielo-
krotność kwoty bazowej, określanej corocznie w usta-
wie budżetowej. Wysokość tego wskaźnika określa,
w drodze rozporządzenia, Rada Ministrów. Przykła-
dowo, w odniesieniu do policjantów, Rada Ministrów
rozporządzeniem z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie
wielokrotności kwoty bazowej, stanowiącej przecięt-
ne uposażenie policjantów (Dz. U. Nr 236, poz. 1623),
ustaliła od dnia 1 stycznia 2009 r. wysokość tego
wskaźnika na 2,65, co daje przeciętne miesięczne
uposażenie (łącznie z 1/12 nagrody rocznej) w wyso-
kości 4037 zł.
W latach 2007–2009 wskaźnik wielokrotności
przeciętnego uposażenia policjantów wzrósł o 0,62,
tj. z 2,03 do 2,65. Wzrosty te wynikały z realizacji
ustanowionego ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r.
„Programu modernizacji Policji, Straży Granicz-
nej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony
Rządu w latach 2007–2011” (Dz. U. Nr 35, poz. 213,
z późn. zm.).
Ustalony od dnia 1 stycznia 2009 r. wskaźnik bę-
dzie obowiązywał do czasu jego zmiany. Natomiast
kształtowanie się poziomu kwot bazowych zarówno
dla funkcjonariuszy, jak i pracowników cywilnych
wynika z regulacji zawartych w ustawie z dnia
23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej (Dz. U. Nr 110,
poz. 1255, z późn. zm.). Zgodnie z ww. ustawą walo-
ryzacji kwoty bazowej (m.in. dla funkcjonariuszy
oraz członków korpusu służby cywilnej) lub wyna-
grodzeń (dla osób nieobjętych mnożnikowymi syste-
mami wynagrodzeń) dokonuje się ustalanym corocz-
nie w ustawie budżetowej, wskaźnikiem wzrostu
wynagrodzeń, który jest przedmiotem negocjacji
w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych.
W związku z przyjęciem, w założeniach do projek-
tu budżetu na 2011 rok, „zamrożenia” wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej, w projekcie ustawy
budżetowej na 2011 rok, skierowanej w dniu 7 wrze-
śnia 2010 r. do Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych, kwota bazowa dla funkcjona-
riuszy, z której wynika wysokość przeciętnego mie-
sięcznego uposażenia, ustalona została na poziomie
z 2010 r. Kwota ta ma również zastosowanie do żoł-
nierzy, co oznacza, że ich uposażenia także nie ule-
gną podwyższeniu. W oparciu o tę kwotę skalkulo-
wano na 2011 rok środki na uposażenia.
Dodać przy tym należy, że również kwoty bazowe
dla pozostałych grup pracowników państwowej sfery
budżetowej, w tym członków korpusu służby cywil-
nej, nie ulegają zmianie w stosunku do 2010 r. Podob-
na sytuacja dotyczy osób nieobjętych mnożnikowymi
systemami wynagrodzeń, których wynagrodzenia
zostały określone na poziomie ustawy budżetowej na
rok 2010 (Dz. U. Nr 19, poz. 102).
Odnosząc się natomiast do kwestii zaległych na-
leżności z tytułu „nadgodzin”, należy wskazać, że
zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwiet-
nia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) policjantowi przysługuje ekwiwalent pie-
niężny za niewykorzystany czas wolny od służby (za
czas przekraczający 40 godzin tygodniowo) jedynie
w przypadku zwolnienia ze służby. Natomiast w trak-
cie służby, zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 18 paź-
dziernika 2001 r. w sprawie rozkładu czasu służby
policjantów (Dz. U. Nr 131, poz. 1471), za przedłużo-
ny czas służby przekraczający normę policjantowi
udziela się w tym samym wymiarze czasu wolnego.
Wyjątkiem od tej zasady jest jedynie rekompensata
pieniężna wypłacana ze środków finansowych prze-
kazanych na ten cel przez zarząd powiatu (gminy)
na podstawie porozumienia (o którym mowa w art. 13
ust. 4a ww. ustawy o Policji), zawartego między or-
ganem wykonawczym powiatu (gminy) a właściwym
komendantem powiatowym (miejskim) Policji. Re-
kompensata ta przysługuje funkcjonariuszom wyko-
nującym, na zlecenie organu powiatu lub gminy, za-
dania z zakresu służby prewencyjnej na obszarze
powiatu (gminy). Natomiast, zgodnie z art. 97 ust. 1
i ust. 6 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie
cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.), czas
pracy członków korpusu służby cywilnej nie może
przekraczać 8 godzin na dobę i średnio 40 godzin
tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym nie
dłuższym niż 8 tygodni. Pracownikowi służby cywil-
nej za pracę wykonaną na polecenie przełożonego
w godzinach nadliczbowych przysługuje czas wolny
w tym samym wymiarze.
Wobec powyższego, brak jest podstaw formalno-
prawnych do wypłacania policjantom i pracownikom
cywilnym należności za „nadgodziny”, tym samym
nie można mówić o zaległych należnościach pienięż-
nych z tego tytułu.
Pragnę jednocześnie dodać, iż w roku bieżącym
wypłaty należności dla funkcjonariuszy (np. odpra-
wy, nagrody jubileuszowe, ekwiwalenty za niewyko-

rzystany urlop) oraz świadczenia pieniężnego wypła-
canego przez okres roku funkcjonariuszom zwolnio-
nym ze służby realizowane są bez zbędnej zwłoki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie planowanej likwidacji
państwowych zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych państwowych
jednostek budżetowych oraz utworzenia
na ich bazie instytucji gospodarki budżetowej
pn. „Instytucje obsługi działalności
szkoleniowej, kwaterunkowej, transportowej
i teleinformatycznej w Policji” (17716)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17716/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Bożeny Kotkowskiej w sprawie planowanej
likwidacji państwowych zakładów budżetowych i go-
spodarstw pomocniczych oraz utworzenia na ich ba-
zie instytucji gospodarki budżetowej pn. „Instytucja
obsługi działalności szkoleniowej, kwaterunkowej,
transportowej i teleinformatycznej w Policji”, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Obowiązek likwidacji państwowych zakładów bu-
dżetowych i gospodarstw pomocniczych państwo-
wych jednostek budżetowych, w tym zakładów Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji będą-
cych w nadzorze komendanta głównego Policji i go-
spodarstw pomocniczych jednostek Policji, do dnia
31 grudnia 2010 r., wynika z art. 87 ust. 1 pkt 1 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1241, z późn. zm.).
W świetle powyższego komendant główny Policji
podjął decyzję o konieczności sporządzenia analizy
dotyczącej sposobu zagospodarowania majątku po
likwidowanych jednostkach oraz dalszej realizacji
usług dotychczas świadczonych przez te podmioty na
rzecz Policji, z uwzględnieniem kadry osobowej, któ-
rej te zmiany dotyczą. W tym celu opracowana zosta-
ła koncepcja powołania instytucji gospodarki budże-
towej – nowej formy organizacyjnej sektora finansów
publicznych, która w założeniach może zostać wypo-
sażona w mienie likwidowanych jednostek gospodar-
ki pozabudżetowej oraz majątek wydzielony z jedno-
stek budżetowych. Zgodnie z ustawą o finansach
1311
publicznych, instytucja ta jest samodzielną pań-
stwową osobą prawną, dla której funkcję organu
założycielskiego sprawować będzie komendant głów-
ny Policji.
Zgodnie z koncepcją, znaczna część zadań wyko-
nywanych dotychczas przez gospodarstwa pomocni-
cze, głównie Policji, zostanie przejęta przez instytucję
gospodarki budżetowej utworzoną na bazie części go-
spodarstw pomocniczych. Część zakładów budżeto-
wych – po zakończeniu procesu likwidacji – planuje
się włączyć w skład instytucji gospodarki budżeto-
wej, z uwzględnieniem postanowień art. 88 ust. 2
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych. Będą one wykorzystane jako baza szko-
leniowa oraz kwaterunkowa dla funkcjonariuszy, ich
rodzin oraz pracowników. Ponadto do instytucji włą-
czona zostanie część zadań (i majątku) realizowa-
nych dotychczas przez niektóre jednostki budżetowe
Policji.
W celu maksymalnego ograniczenia społecznych
kosztów likwidacji zakładów budżetowych MSWiA
oraz gospodarstw pomocniczych jednostek Policji,
od lutego 2009 r. trwają prace nad utworzeniem
przez ministra spraw wewnętrznych i administracji
instytucji gospodarki budżetowej, której aktualna
nazwa brzmi Centrum Usług Logistycznych. Za-
pewni ona utrzymanie 400 miejsc pracy dla pracow-
ników likwidowanych podmiotów, a jednocześnie
umożliwi dalsze zakwaterowanie funkcjonariuszy
oraz ich rodzin w bursach policyjnych dysponują-
cych 1300 miejscami.
Zadania przypisywane tej instytucji będą obej-
mowały działalność kwaterunkową i szkoleniową
realizowaną przez osiem dotychczas funkcjonują-
cych gospodarstw pomocniczych jednostek Policji,
gospodarstwo pomocnicze MSWiA oraz cztery za-
kłady budżetowe MSWiA, działalność w zakresie
dystrybucji paliw prowadzoną przez gospodarstwo
pomocnicze Komendy Wojewódzkiej Policji w Gorzo-
wie Wielkopolskim, jak też zadania lotniskowe re-
alizowane przez dotychczasowy zakład budżetowy
lotnisko Warszawa-Babice. Zgodnie z opracowanym
wnioskiem, działalność projektowanej instytucji go-
spodarki budżetowej zostanie rozszerzona o część
dotychczasowej działalności jednostek Policji finan-
sowanej w ramach wydatków budżetowych, obejmu-
jącej wytypowane do programu pilotażowego stacje
obsługi pojazdów i stacje paliw (ogółem dziesięć sta-
cji) oraz zadania w zakresie obsługi użytkownika
końcowego sprzętu komputerowego i łączności. Tym
samym przedmiot działalności tej instytucji będzie
obejmował zadania wspomagające działalność Poli-
cji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i tech-
nicznym, przypisane Policji w art. 4 ust. 1 ustawy
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.), w tym zadania publicz-
ne w zakresie szkolenia i doskonalenia zawodowego
policjantów.
W wyniku projektowanych zmian struktural-
nych, związanych z utworzeniem ww. instytucji go-
1312
spodarki budżetowej, nie przewiduje się redukcji za-
trudnienia, a w odniesieniu do pracowników wyko-
nujących aktualnie zadania podlegające przekazaniu
do tej instytucji (stacje obsługi pojazdów i teleinfor-
matyka) obowiązywać będzie zasada dobrowolnego
wyboru miejsca pracy.
Proponowana formuła pozwoli zabezpieczyć po-
trzeby resortu spraw wewnętrznych i administracji
w zakresie szkoleniowym, kwaterunkowym, trans-
portowym i teleinformatycznym, jak również utrzy-
mać dobrze rozlokowaną bazę na wypadek klęsk i szcze-
gólnych zagrożeń. Baza ta będzie również dostępna
dla innych jednostek administracji rządowej i samo-
rządowej, a także odbiorców komercyjnych.
W odniesieniu do wymogu konsultacji planowa-
nych przekształceń ze związkami zawodowymi dzia-
łającymi w Policji uprzejmie informuję, iż organizacje
te zostały poinformowane o przewidywanych zmia-
nach organizacyjnych po uzgodnieniu przez komen-
danta głównego Policji z MSWiA wstępnego projektu
wniosku o wyrażenie przez Radę Ministrów zgody na
utworzenie przedmiotowej instytucji. Zgodnie bo-
wiem z art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, z późn. zm.), instytucję gospodarki budże-
towej może utworzyć minister, za zgodą Rady Mini-
strów udzieloną na jego wniosek. W związku z po-
wyższym przeprowadzenie konsultacji przed sformu-
łowaniem wniosku nie było możliwe z uwagi na gro-
madzenie merytorycznych opinii z poszczególnych
jednostek Policji oraz MSWiA.
Zgromadzone opinie pozwoliły na dokonanie sto-
sownych zmian projektu, m.in. zmodyfikowano pro-
ponowany zakres działania instytucji odnośnie do
obsługi transportu oraz informatyki. Bez uwzględ-
nienia powyższych zmian nie można było rozstrzygać
kwestii pracowniczych i rozpocząć wcześniejszych
konsultacji projektu z organizacjami związkowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie likwidacji Zakładu Linii Kolejowych
w Nowym Sączu (17719)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Barbary Bartuś (SPS-023-17719/10
z dnia 25 sierpnia 2010 r.) w sprawie likwidacji Za-
kładu Linii Kolejowych w Nowym Sączu uprzejmie
informuję, co następuje.
Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA jest pod-
miotem prawa handlowego, w którym część akcji po-
siada Skarb Państwa, a za działania i osiągnięte wy-
niki odpowiada zarząd tej spółki. Zmiany organiza-
cyjne w spółce PKP PLK SA są w kompetencjach
organów statutowych tej spółki, będącej samodziel-
nym podmiotem gospodarczym. Szczegółową struk-
turę organizacyjną oraz zakres zadań zakładów linii
kolejowych określają ich regulaminy organizacyjne,
ustalone przez kierowników tych jednostek i akcep-
towane przez zarząd spółki. Minister infrastruktury
nie ma kompetencji pozwalających na ingerowanie
w zadania i obowiązki przypisane organom korpora-
cyjnym spółki. Kwestie związane z modelem funkcjo-
nowania i zależności organizacyjnych, jaki obowią-
zuje w spółce PKP PLK SA, wynikają z przyjętego
przez Zarząd PKP PLK SA regulaminu organizacyj-
nego, którego wprowadzenie było poparte wcześniej
wieloma rozmowami z organizacjami związkowymi
oraz pracownikami.
Zgodnie z Regulaminem organizacyjnym PKP
PLK SA 5 zakładów linii kolejowych, w tym ZLK
w Nowym Sączu, będzie funkcjonować do dnia, który
zostanie ustalony odrębną uchwałą zarządu tej spół-
ki. Prowadzone obecnie w spółkach Grupy PKP,
w tym w PKP PLK SA, działania restrukturyzacyj-
ne zmierzają do usunięcia problemów, które wystę-
powały i kumulowały się w różnych sferach działal-
ności spółek od momentu ich powstania. Niestety,
realizacja powyższych działań przypadła na okres
nasilającego się ogólnoświatowego kryzysu gospodar-
czego, skutkującego między innymi znacznym spad-
kiem zapotrzebowania na usługi oferowane przez
kolej. Nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż brak
jest wspólnej strategii ekonomicznej i programu dzia-
łań naprawczych dla spółek Grupy PKP. Stale zmie-
niające się otoczenie gospodarcze wymusza na każ-
dym podmiocie konieczność ciągłego dostosowywa-
nia się do reguł, jakie dyktuje rynek. Ze względu na
aktualną sytuację na rynku Zarząd PKP PLK SA
podjął szereg wielokierunkowych działań antykryzy-
sowych. Kluczowym celem tych działań, dzięki wła-
ściwemu wykorzystaniu istniejących rezerw oraz
wprowadzeniu optymalnych rozwiązań związanych
z szeroko pojętą optymalizacją pracy, jest bieżąca po-
prawa wyników finansowych spółek poprzez zdecy-
dowane ograniczenie kosztów i wydatków we wszyst-
kich obszarach ich działalności.
Zgodnie z informacjami posiadanymi przez Mini-
sterstwo Infrastruktury uchwałą Zarządu PKP PLK
SA został powołany zespół administracyjno-związ-
kowy, monitorujący przebieg procesu zmian organi-
zacyjnych w spółce oraz realizacji wcześniej zawar-
tego porozumienia Zarządu PKP PLK SA z partne-
rami społecznymi w sprawie wdrażania zmian w przed-
miotowym zakresie. Tak więc zachodzące obecnie
zmiany w strukturze organizacyjnej spółki, jak rów-
nież inne zmiany wpływające na sytuację pracowni-

ków są na bieżąco monitorowane i omawiane z part-
nerami społecznymi. Jednocześnie pragnę podkre-
ślić, iż prowadzone są intensywne prace nad zabez-
pieczeniem źródeł finansowania działalności PKP
PLK SA, a co za tym idzie doprowadzenia do stabili-
zacji finansowej, co będzie miało bezpośrednie prze-
łożenie na stabilizację organizacyjną tej spółki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie określenia stawek, jakie będą
obowiązywały za korzystanie z dróg krajowych
po wprowadzeniu Krajowego Systemu
Opłat Drogowych (17720)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jerzego Materny, przesłaną
przy piśmie z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-023-17720/10, odnośnie do określenia wysokości sta-
wek, jakie będą obowiązywały za korzystanie z dróg
krajowych po wprowadzeniu elektronicznego syste-
mu poboru opłat w Polsce, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
W rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie
wysokości stawek opłaty elektronicznej ustalona zo-
stanie wysokość stawek opłaty elektronicznej dla
pojazdów ciężarowych o dopuszczalnej masie powy-
żej 3,5 t oraz autobusów, która zgodnie z ustawą
o drogach publicznych nie może być wyższa niż 2 zł
i nie może przekroczyć maksymalnej stawki opłaty
elektronicznej. Obecnie trwają prace nad oblicze-
niem wysokości stawek maksymalnych opłaty elek-
tronicznej, które należy określić przed ustaleniem
stawek stosowanych.
Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 13
ha ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.) maksymalna stawka opłaty elektronicznej obli-
czana jest z uwzględnieniem wszelkich kosztów zwią-
zanych z budową i eksploatacja sieci objętej opłatami,
łącznie z kosztami budowy i eksploatacji systemu po-
boru opłat. Niezbędnym elementem wspierania zrów-
noważonego rozwoju transportu w krajach UE jest
bowiem bardziej sprawiedliwy system opłat za korzy-
stanie z infrastruktury drogowej oparty na zasadzie:
użytkownik płaci na przykład poprzez wprowadzenie
1313
zróżnicowanych opłat za przejazd w zależności od
wpływu pojazdu na środowisko. W Polsce planuje się,
że w początkowym okresie stawki różnicowane będą
wyłącznie ze względu na dopuszczalną masę całko-
witą pojazdu oraz klasę emisji zanieczyszczeń.
Aby można było wyliczyć maksymalną stawkę
opłaty elektronicznej niezbędne jest w pierwszej ko-
lejności określenie sieci dróg objętej opłatami, bo-
wiem koszty tych właśnie dróg bądź ich odcinków są
przyjmowane do obliczeń wysokości stawki maksy-
malnej. Zatem dopiero określenie poziomu stawek
maksymalnych stwarza możliwość określenia pod-
stawy do ustalenia wysokości stawek opłaty elektro-
nicznej, które będą faktycznie pobierane za przejazd
po niektórych drogach krajowych. Prace nad przed-
miotowymi rozporządzeniami zostaną sfinalizowane
w czwartym kwartale 2010 r.
Strona rządowa podtrzymuje przy tym deklaracje
prezentowane podczas prac legislacyjnych dotyczą-
cych ustawy o drogach publicznych, zgodnie z który-
mi średnia stawka za przejazd nie powinna przekro-
czyć 0,46 gr/km dla pojazdów o dmc powyżej 12 t.
W związku z powyższym nie znajduje uzasadnie-
nia zarzut stawiany resortowi infrastruktury odno-
śnie do braku informacji na temat sieci opłat realnej
wysokości przyszłych opłat i ich sposobu naliczania.
Na podstawie przedstawionych wyżej informacji każ-
dy z przewoźników indywidualnie w najlepszy sposób
jest w stanie oszacować wpływ opłaty elektronicznej
na prowadzoną działalność przewozową.
Należy przy tym dodać, iż system opłaty elektro-
nicznej może być sukcesywnie rozszerzany na drogi
alternatywne, tak aby nie dopuścić do ucieczki ruchu
na drogi pozostające poza systemem, co w konse-
kwencji mogłoby doprowadzić do zwiększenia kosztu
eksploatacji, w tym utrzymania dróg alternatyw-
nych. Ponadto pragnę zwrócić uwagę, iż nie przewi-
duje się znacznej ucieczki pojazdów ciężarowych z au-
tostrad. Jak wskazują bowiem doświadczenia innych
krajów, zastosowanie ETC przyczynią się do powrotu
pojazdów na drogi płatne (zwiększenie komfortu
przejazdu), a w każdym razie do zmniejszenia odpły-
wu ruchu na drogi alternatywne.
Łącznie z wdrożeniem systemu ETC wprowadzo-
ny zostanie program zabezpieczający niepłatne drogi
alternatywne przed przenoszeniem się ruchu, w tym
ruchu ciężkiego, na inne drogi niepłatne. System ten
będzie obejmował zagadnienia prawne, administra-
cyjne, inżynieryjne oraz kontrolne. Zostaną także
wykorzystane istniejące ograniczenia wynikające
z przepisów o ruchu drogowym dotyczące poruszania
się pojazdów ciężkich po drogach lokalnych. Należy
zatem stwierdzić, iż nie zakłada się, aby po wprowa-
dzeniu ETC ruch samochodów ciężarowych znacznie
przeniósł się na drogi alternatywne. Ponadto należy
zauważyć, iż przejazdy w ruchu międzyregionalnym
i krajowym z ominięciem autostrad będą nieuzasad-
nione ekonomicznie (potencjalne oszczędności na opła-
tach nie będą równoważyły strat na czasie przejaz-
du). Ewentualny odpływ ruchu na drogi alternatyw-
1314
ne może być dodatkowo zmniejszony objęciem ETC
dróg ekspresowych oraz wybranych dróg krajowych
równoległych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie norm ilościowych masowej
lub wielkotowarowej produkcji zwierzęcej
(17721)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Piotra Stanke, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej w sprawie norm ilościowych
masowej lub wielkotowarowej produkcji zwierzęcej,
przekazaną przy piśmie (znak: SPS-023-17721/10)
z dnia 25 sierpnia 2010 r. uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje.
Warunki związane z lokalizacją, budową i eks-
ploatacją obiektów utrzymujących zwierzęta gospo-
darskie w prawie polskim określają niżej podane
przepisy:
— ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochro-
ny środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150,
z późn. zm.),
— ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199,
poz. 1227, z późn. zm.),
— ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane
(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.),
— ustawa z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach
i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033),
— ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.),
— ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn.
zm.),
— ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaź-
nych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342,
z późn. zm.)
wraz z właściwymi aktami wykonawczymi.
Biorąc pod uwagę oddziaływanie na środowisko
naturalne gospodarstw, w których utrzymywane są
zwierzęta gospodarskie, w rozporządzeniu Rady Mi-
nistrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określe-
nia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco od-
działywać na środowisko oraz szczegółowych uwa-
runkowań związanych z kwalifikowaniem przedsię-
wzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na
środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573, z późn. zm.)
zostały określone rodzaje przedsięwzięć mogących
zawsze oraz potencjalnie znacząco oddziaływać na
środowisko. Przedsięwzięcia polegające na chowie lub
hodowli zwierząt w liczbie nie niższej niż 210 dużych
jednostek przeliczeniowych inwentarza (DJP) zali-
czono do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco
oddziaływać na środowisko (§ 2 ust. l pkt 43), a przed-
sięwzięcia takie jak chów lub hodowla zwierząt, nie-
wymienione w § 2 ust. 1 pkt 43, w granicach admi-
nistracyjnych miast, w obrębie zwartej zabudowy wsi
lub na terenach objętych formami ochrony przyrody,
na podstawie art. 6 ust. l ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody w liczbie nie niższej niż
40 dużych jednostek przeliczeniowych inwentarza
(DJP), oraz na pozostałych obszarach w liczbie nie
niższej niż 60 dużych jednostek przeliczeniowych in-
wentarza (DJP) uznano za przedsięwzięcia mogące
potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko
(§ 3 ust. l pkt 90). Współczynniki przeliczeniowe
sztuk zwierząt na DJP zostały określone w oddziel-
nej tabeli stanowiącej załącznik do niniejszego roz-
porządzenia.
Zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowi-
sko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.) w stosun-
ku do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać
na środowisko (przed ich realizacją) wydaje się decy-
zję o środowiskowych uwarunkowaniach. W przy-
padku przedsięwzięć wskazanych w § 2 ww. rozpo-
rządzenia przed wydaniem tejże decyzji obligatoryj-
nie przeprowadzana jest ocena oddziaływania na
środowisko. W przypadku przedsięwzięć wymienio-
nych w § 3 ww. rozporządzenia obowiązek przepro-
wadzenia oceny oddziaływania na środowisko może
zostać nałożony przez organ właściwy do wydania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, jeżeli
po uzyskaniu opinii organu ochrony środowiska i in-
spekcji sanitarnej oraz po przeanalizowaniu charak-
terystyki przedsięwzięcia pod kątem uwarunkowań
podanych w art. 63 ust. l ww. ustawy stwierdził taką
potrzebę.
W trakcie oceny analizowany jest w sposób szcze-
gółowy zakres i sposób oddziaływania danego przed-
sięwzięcia na poszczególne elementy środowiska,
w tym na zdrowie ludzkie, przy uwzględnieniu przy-
jętych przez inwestora rozwiązań lokalizacyjnych,
projektowych, technologicznych i technicznych. Jed-
nym z kluczowych elementów postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko jest weryfi-
kacja raportu o oddziaływaniu na środowisko.

Raport taki powinien zawierać wszystkie elemen-
ty wymienione w art. 66 ust. l ww. ustawy, w tym
również warianty planowanego przedsięwzięcia i ich
wpływu na środowisko (m.in. wariant polegający na
niepodejmowaniu przedsięwzięcia oraz wariant naj-
korzystniejszy dla środowiska). Wariantowanie przed-
sięwzięcia powinno odnosić się do wszelkich jego
cech, w tym również do rozwiązań technicznych, któ-
re mogą mieć wpływ na wielkość i zasięg jego oddzia-
ływania. Należy przy tym zaznaczyć, iż proponowane
przez inwestora warunki technologiczne, jak również
techniczne powinny zapewniać utrzymanie standar-
dów jakości środowiska co najmniej na poziomie usta-
nowionych norm. Bardzo ważnym elementem rapor-
tu o oddziaływaniu na środowisko jest również zde-
finiowanie oddziaływań skumulowanych.
Stopień uciążliwości oraz poziom i rodzaje zagro-
żeń wynikające z realizacji przedmiotowego zamie-
rzenia inwestycyjnego powinny zostać przeanalizo-
wane podczas oceny oddziaływania na środowisko na
podstawie informacji przedstawionych w raporcie
o oddziaływaniu na środowisko. Organ właściwy do
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach na podstawie materiału dowodowego winien
w ww. decyzji zawrzeć warunki, których spełnienie
zagwarantuje, iż realizacja przedsięwzięcia nie bę-
dzie znacząco oddziaływać na środowisko oraz zdro-
wie i życie ludzkie. Minimalizacja ewentualnych
uciążliwości dla mieszkańców zabudowań znajdują-
cych się w najbliższym otoczeniu planowanego przed-
sięwzięcia, powodowanych przez chów i hodowlę zwie-
rząt oraz zabezpieczenie środowiska przed ewentu-
alnym negatywnym wpływem, powinno odbywać się
poprzez spełnienie przez inwestora wszelkich wymo-
gów wskazanych w szeregu ustaw i aktach wykonaw-
czych do tychże ustaw, dotyczących tego rodzaju
działalności gospodarczej przy jednoczesnym wyko-
rzystaniu najlepszych dostępnych rozwiązań tech-
nicznych i technologicznych. Warto też zaznaczyć, że
organ, jeśli uzna to za uzasadnione, może nałożyć na
inwestora obowiązek wykonania analizy porealiza-
cyjnej, określić jej zakres i termin przedstawienia.
W analizie porealizacyjnej, o której mowa w art. 82
ust. l pkt 5 ww. ustawy, dokonuje się porównania
ustaleń zawartych w raporcie o oddziaływaniu przed-
sięwzięcia na środowisko i w decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach z rzeczywistym oddziały-
waniem przedsięwzięcia na środowisko i działaniami
podjętymi w celu jego ograniczenia.
Należy pamiętać, że każda ingerencja człowieka
w środowisko będzie wpływać na jego jakość, jednak-
że istotne z punktu widzenia ochrony środowiska jest
stwierdzenie, czy dane oddziaływanie ma charakter
znaczący. Procedury oceny oddziaływania na środo-
wisko regulowane przepisami ustawy o udostępnia-
niu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach
oddziaływania na środowisko oraz aktami wykonaw-
czymi do tejże ustawy pełnią funkcję prewencyjną
przed negatywnym oddziaływaniem ze strony przed-
1315
sięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środo-
wisko, a więc również na zdrowie i życie ludzkie,
lokalizowanych w sąsiedztwie np. terenów zabudo-
wy mieszkaniowej. Należy również zwrócić uwagę
na szereg przepisów dotyczących ochrony środowi-
ska regulujących m.in. dopuszczalne ilości emisji
szkodliwych substancji do powietrza – rozporządze-
nie ministra środowiska z dnia 8 marca 2008 r.
w sprawie poziomów niektórych substancji w powie-
trzu (Dz. U. Nr 47, poz. 481) czy też gospodarkę
ściekową – rozporządzenie ministra środowiska
z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków, jakie
należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód
lub do ziemi, oraz w sprawie substancji szczególnie
szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U. Nr 137,
poz. 984, z późn. zm.), oraz na fakt, że nie wszystkie
rodzaje oddziaływań zostały znormalizowane po-
przez określenie w odpowiednich przepisach dopusz-
czalnych wartości ich występowania w środowisku.
Do tej grupy należy zaliczyć m.in. substancje uciąż-
liwe zapachowo.
Ponadto należy zaznaczyć, że organ właściwy do
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach w myśl art. 79 ust. 1 ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach od-
działywania na środowisko jest obowiązany zapew-
nić możliwość udziału społeczeństwa w postępowa-
niu, w ramach którego przeprowadza ocenę oddzia-
ływania na środowisko, a zgodnie z art. 29 tej ustawy
każdy ma prawo składania uwag i wniosków w po-
stępowaniu wymagającym udziału społeczeństwa.
Szczegółowe odniesienie się do wniesionych uwag,
zgodnie z art. 85 ust. 2 ww. ustawy, organ wydający
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach winien
zawrzeć w uzasadnieniu do decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustalanie
zasad prowadzenia hodowli zwierząt gospodarskich
na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej należy
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) oraz art. 3 i 4 ustawy z dnia
13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porząd-
ku w gminach (Dz. U. z 1996 r. Nr 132, poz. 622,
z późn. zm.) do zadań własnych gminy.
Rada gminy po zasięgnięciu opinii państwowego
terenowego inspektora sanitarnego ustala w drodze
uchwały szczegółowe zasady utrzymania czystości
i porządku na terenie danej gminy. Stanowi ona akt
prawa miejscowego.
Zasady te dotyczą między innymi obowiązków
osób utrzymujących zwierzęta gospodarskie, mają-
cych na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążli-
wością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem tere-
nów przeznaczonych do wspólnego użytku, a także
wymagań utrzymywania zwierząt na terenach wy-
łączonych z produkcji rolniczej, w tym także zakazu
ich utrzymywania na określonych obszarach lub
w poszczególnych nieruchomościach.
1316
Na zakończenie pragnę dodać, że Ministerstwo
Środowiska opracowało projekt nowego rozporządze-
nia Rady Ministrów w sprawie rodzajów przedsię-
wzięć mogących znacząco oddziaływać na środowi-
sko, w którym zaproponowano zmiany w listach
przedsięwzięć, dla których wymagane jest przepro-
wadzenie oceny oddziaływania na środowisko, oraz
przedsięwzięć, dla których organ właściwy do wyda-
nia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
stwierdza obowiązek wydania takiej oceny.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie opodatkowania podatkiem
akcyzowym paliw energetycznych oznaczonych
symbolem CN 2902 wykorzystywanych
do celów innych niż napędowe i grzewcze
(17722)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17722/10,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Piotra Stanke z dnia 6 sierpnia 2010 r. w sprawie
opodatkowania akcyzą wyrobów energetycznych
oznaczonych kodem CN 2902, wykorzystywanych do
celów innych niż napędowe i opałowe, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. c dyrektywy Rady 2003/
96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie
restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramo-
wych dotyczących opodatkowania produktów ener-
getycznych i energii elektrycznej wyroby klasyfiko-
wane w pozycji CN 2902 zaliczane są do wyrobów
energetycznych podlegających opodatkowaniu po-
datkiem akcyzowym.
Jednocześnie stosownie do art. 2 ust. 4 lit. b tiret
pierwsze niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania
do produktów energetycznych wykorzystywanych do
celów innych niż napędowe lub opałowe. Zatem cho-
ciaż wyroby oznaczone kodami CN 2902 wykorzysty-
wane w inny sposób niż jako paliwo napędowe lub
opałowe objęte są definicją produktów energetycz-
nych w rozumieniu dyrektywy Rady 2003/96/WE, to
są one wprost wyłączone z zakresu stosowania tej
dyrektywy na mocy jej art. 2 ust. 4 lit. b tiret pierw-
sze i przez to nie są objęte systemem ujednoliconego
podatku akcyzowego.
Wyżej wymienione przepisy zostały implemento-
wane do krajowego porządku prawnego, tj. ustawy
z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 29, poz. 257, z późn. zm.) oraz rozporządzenia
ministra finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. w spra-
wie zwolnień od podatku akcyzowego (t.j. Dz. U.
z 2006 r. Nr 72, poz. 500, z późn. zm.).
Regulacje odnoszące się do tych wyrobów przewi-
dywały bowiem zwolnienia z akcyzy w przypadku,
gdy były zużywane do innych celów niż napędowe lub
opałowe lub do produkcji paliw silnikowych lub ole-
jów opałowych po spełnieniu określonych warunków.
Tym niemniej, w związku z licznymi wątpliwościami
dotyczącymi stosowania powyższych przepisów w od-
niesieniu do dyrektywy Rady 2003/96/WE, obowią-
zująca ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku
akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn.
zm.), zwana dalej „ustawą”, wprowadziła szereg
zmian m.in. związanych z opodatkowaniem akcyzą
wyrobów energetycznych o kodzie CN 2902.
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy wyroby akcyzowe
to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje
alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w za-
łączniku nr 1 do ustawy. W poz. 35 tego załącznika
ustawodawca umieścił węglowodory cykliczne klasy-
fikowane do kodu CN 2902.
W art. 89 ust. 1 ustawy zostały określone stawki
akcyzy na wyroby energetyczne, które odnoszą się
m.in. bezpośrednio do ich kodów klasyfikacji w ukła-
dzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN)
lub oparte są na definicji paliw silnikowych bądź pa-
liw opałowych, o których mowa w art. 86 ust. 2 i 3
ustawy. Dla przedmiotowych wyrobów ustawodawca
określił stawki akcyzy nie w oparciu o ich kod CN,
lecz o kryterium ich przeznaczenia – do celów napę-
dowych lub opałowych.
Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 89
ust. 2 ustawy dla wyrobów energetycznych innych
niż określone w art. 89 ust. 1 pkt 1–13 ustawy, w tym
m.in. dla wyrobów energetycznych o kodzie CN 2902,
przeznaczonych do celów innych niż:
— opałowe,
— jako dodatki lub domieszki do paliw opało-
wych,
— do napędu silników spalinowych albo
— jako dodatki lub domieszki do paliw silniko-
wych
stosuje się stawkę akcyzy w wysokości 0 zł.
Odnosząc się do przywołanego w interpelacji wy-
roku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Go-
rzowie Wielkopolskim z dnia 28 kwietnia 2010 r.,
sygn. akt I SA/Go 113/10, należy zauważyć, iż nie jest
on prawomocny.
Zgodnie z art. 168 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami admini-
stracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.)
orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przy-
sługuje co do niego środek odwoławczy. Ponieważ od
wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Gorzowie Wielkopolskim wyroku przysługuje
skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego, to do czasu rozpatrzenia skargi lub upływu

terminu do wniesienia środka odwoławczego w po-
staci skargi kasacyjnej wyrok ten nie będzie prawo-
mocny.
Ponadto należy wskazać, iż właściwym w Unii
Europejskiej do rozpatrywania ewentualnych nie-
zgodności przepisów krajowych z przepisami Unii
Europejskiej jest Trybunał Sprawiedliwości Unii Eu-
ropejskiej. Na szczeblu krajowym opinię w powyż-
szym zakresie wydawał właściwy organ, tj. Urząd
Komitetu Integracji Europejskiej (obecnie MSZ).
Opinia w zakresie rozwiązań zawartych w ustawie
z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym była
pozytywna.
Biorąc pod uwagę powyższe, obowiązujące prze-
pisy ustawy (ostania zmiana ustawy weszła w życie
z dniem 1 września 2010 r.) dotyczące opodatkowania
akcyzą wyrobów energetycznych o kodzie CN 2902
są zgodne z dyrektywą Rady 2003/96/WE i w najbliż-
szym czasie nie są przewidywane zmiany regulacji
w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
oraz grupy posłów
w sprawie braku konkretnych działań,
opieszałości oraz ciągle niespełnionych
obietnic Ministerstwa Zdrowia wobec ludzi
chorujących na cukrzycę, w kwestii
kompleksowej poprawy opieki diabetologicznej
oraz wyjaśnienia zasadności i aspektu
prawnego rozporządzenia skutkującego
opóźnieniem publikacji rekomendacji
przyjętych przez Agencję Oceny
Technologii Medycznych (17723)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Czesława Hoca oraz grupy
posłów z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygnatura SPS-
-023-17723/10) w sprawie leczenia cukrzycy, proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnośnie do pytania 1. Sprawa jest przedmiotem
analiz w Ministerstwie Zdrowia.
Odnośnie do pytania 2. Minister zdrowia rozważa
objęcie refundacją długo działających analogów in-
sulinowych. Przed podjęciem decyzji w tym zakresie
muszą zostać rozważone takie kwestie jak: skutecz-
ność kliniczna omawianych produktów leczniczych,
bezpieczeństwo ich stosowania, efektywność koszto-
wa terapii z ich udziałem oraz możliwości płatnicze
1317
Narodowego Funduszu Zdrowia związane z wprowa-
dzeniem do refundacji nowych substancji czynnych.
Rozważając te zagadnienia, minister zdrowia wielo-
krotnie występował do Agencji Oceny Technologii
Medycznych oraz konsultanta krajowego w dziedzi-
nie diabetologii z prośbami o udzielenie dodatkowych
wyjaśnień. Po uzyskaniu wszelkich niezbędnych in-
formacji minister zdrowia podejmie decyzję w tym
zakresie.
Odnośnie do pytania 3. W dniu 18 marca 2010 r.
do Ministerstwa Zdrowia wpłynęło pismo pani dr hab.
n. med. Małgorzaty Myśliwiec w sprawie wpisu na
listę zawodów medycznych zawodu edukator – spe-
cjalista w zakresie leczenia cukrzycy.
W celu szczegółowego omówienia kwestii porusza-
nych w piśmie pani dr hab. n. med. Małgorzaty My-
śliwiec w dniu 11 maja br. w Ministerstwie Zdrowia
odbyło się spotkanie w celu omówienia kwestii zwią-
zanej z powołaniem nowego zawodu edukator – spe-
cjalista w zakresie leczenia cukrzycy. Na przedmio-
towe spotkanie zaproszono:
— panią dr hab. n. med. Małgorzatę Myśliwiec;
— dyrektora Departamentu Polityki Zdrowotnej
Ministerstwa Zdrowia;
— dyrektora Departamentu Matki i Dziecka Mi-
nisterstwa Zdrowia;
— dyrektora Departamentu Organizacji Ochrony
Zdrowia Ministerstwa Zdrowia;
— dyrektora Departamentu Pielęgniarek i Położ-
nych Ministerstwa Zdrowia;
— dyrektora Departamentu Ubezpieczeń Zdro-
wotnych Ministerstwa Zdrowia;
— dyrektora Departamentu Polityki Lekowej
i Farmacji Ministerstwa Zdrowia.
W przedmiotowym spotkaniu udział wzięli: pan
Marek Twardowski – podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Zdrowia, pani dr hab. n. med. Małgorzata
Myśliwiec, przedstawiciele ww. departamentów z wy-
łączeniem Departamentu Organizacji Ochrony Zdro-
wia Ministerstwa Zdrowia.
Jednocześnie w wyniku podjętych dyskusji
ustalono, iż w celu realizacji wniosku przedstawio-
nego w piśmie pani dr hab. n. med. Małgorzaty
Myśliwiec dotyczącego realizacji zadań z zakresu
edukacji diabetologicznej zostaną podjęte następu-
jące działania:
— Z uwagi na fakt, iż nie jest zasadne kreowanie
nowego zawodu, w związku z planowaną przez De-
partament Dialogu Społecznego nowelizacją rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 29 marca 1999 r.
w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników
na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w pu-
blicznych zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 30, poz. 300, z późn. zm.), Departament Pielęgnia-
rek i Położnych w ramach prac nad ww. aktem praw-
nym zgłosi konieczność wpisania nowego stanowiska
– edukator cukrzycy. Jednocześnie określono, iż wy-
maganymi kwalifikacjami do pracy na przedmioto-
wym stanowisku byłby kurs kształcenia podyplomo-
wego kierowany do pielęgniarek i położnych jako
1318
osób uprawnionych do wykonywania zawodu medycz-
nego, a tym samym posiadających już niezbędną wie-
dzę i umiejętności w przedmiotowym zakresie.
— Departament Pielęgniarek i Położnych wystą-
pi do Centrum Kształcenia Podyplomowego Pielę-
gniarek i Położnych z prośbą o podjęcie działań ma-
jących na celu opracowanie ramowego programu
kursu przygotowującego pielęgniarki do pracy na
przedmiotowym stanowisku.
— Departament Pielęgniarek i Położnych wystą-
pi do uczelni medycznych z pismem informującym
o planach ministra zdrowia mających na celu powo-
łanie nowego stanowiska – edukator cukrzycy, jak
również opracowanie ramowego programu kursu
w celu zainteresowania ww. uczelni podjęciem kształ-
cenia podyplomowego w przedmiotowym zakresie.
Pan Marek Twardowski – podsekretarz stanu
w Ministerstwie Zdrowia, wyznaczył panią dr hab.
n. med. Małgorzatę Myśliwiec na koordynatora ww.
działań.
Odnośnie do pytania 4. Należy wskazać, iż obec-
nie firmy farmaceutyczne dokładają bezpłatnie igły
do penów do insulin.
W przypadku, gdy dany wyrób medyczny nie znaj-
duje się na liście refundowanych leków i wyrobów
medycznych, wytwórca ubiegając się o jego refunda-
cję zgodnie z art. 39 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) razem z wnioskiem o umieszczenie wyro-
bu medycznego w właściwym wykazie składa raport
w sprawie oceny wyrobu medycznego, zgodnie z roz-
porządzeniem ministra zdrowia z dnia 22 grudnia
2009 r. w sprawie przygotowania raportu w sprawie
oceny świadczenia opieki zdrowotnej i oceny raportu
w sprawie oceny leku lub wyrobu medycznego.
Odnośnie do pytania 5. W ramach programów
zdrowotnych adresowanych do osób chorych na cu-
krzycę, ze środków znajdujących się w dyspozycji mi-
nistra zdrowia realizowany jest od 2006 r. program
zdrowotny pn. „Program prewencji leczenia cukrzy-
cy w Polsce”, który obecnie stanowi moduł III pro-
gramu zdrowotnego pn. „Narodowy program prze-
ciwdziałania chorobom cywilizacyjnym”. Program
powstał z połączenia trzech uzupełniających się pro-
gramów polityki zdrowotnej, tj. „Programu prewen-
cji leczenia cukrzycy”, „Programu eliminacji niedo-
boru jodu” oraz „Narodowego program zapobiegania
nadwadze i otyłości oraz przewlekłym chorobom nie-
zakaźnym poprzez poprawę żywienia i aktywności
fizycznej”. W ramach ww. programu realizowane są
zadania zmierzające do eliminacji przyczyn występo-
wania chorób w powyżej wskazanych zakresach,
tj. otyłości, cukrzycy i niedoboru jodu. Głównym ce-
lem „Programu prewencji leczenia cukrzycy” jest
poprawa stanu wiedzy społeczeństwa na temat cu-
krzycy poprzez stałe upowszechnianie w społeczeń-
stwie wiedzy o cukrzycy i zdrowym stylu życia, stwo-
rzenie systemu szkoleń dla pacjentów, ich rodzin oraz
wybranych grup zawodowych, poprawa jakości opie-
ki nad chorymi na cukrzycę poprzez działania edu-
kacyjne na rzecz tej grupy chorych oraz poprzez szko-
lenia pielęgniarek i położnych przygotowujące do
pracy na stanowisku edukatora cukrzycy.
W 2010 r. realizowane będą zadania polegające
m.in. na: opracowaniu projektu akcji promocyjnej na
temat czynników wywołujących cukrzycę oraz doty-
czącej pierwszej pomocy, jakiej należy udzielić cho-
rym na cukrzycę, głównie dzieciom posiadającym
pompę insulinową, adresowanej do chorych, rodziców
i opiekunów oraz do wybranych grup zawodowych
oraz przeprowadzaniu akcji społeczne promocyjno-
-edukacyjne obejmujące profilaktykę diabetologiczną
o charakterze profilaktyczno-edukacyjnym, powią-
zane z możliwością wykonania pomiaru glikemii,
hemoglobiny glikowanej HbA1c, masy ciała, poziomu
tkanki tłuszczowej, mające na celu dotarcie do jak
największej populacji.
Odnośnie do pytania 6. W chwili obecnej nie wy-
stępują żadne opóźnienia w publikacji stanowisk
i rekomendacji Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Wszystkie tego typu dokumenty są dostępne
w Biuletynie Informacji Publicznej AOTM.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Witolda Kochana
w sprawie regulacji NFZ utrudniającej firmom
medycznym świadczenie usług z zakresu
diagnostyki obrazowej w specjalistycznych
mobilnych pracowniach badawczych (17724)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Tadeusza Arkita i Witolda
Kochana, przekazaną przy piśmie pana Marka Kuch-
cińskiego, wicemarszałka Sejmu (znak: SPS-023-
-17724/10), w sprawie dostępności do mobilnej dia-
gnostyki obrazowej dla polskich pacjentów, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy i zarządze-
nia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczą-
ce postępowań w sprawie zawarcia umów o udziela-

nie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach i zakresach.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w interpelacji
panów posłów, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 11
i 12 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze
zm.), każdy zakład opieki zdrowotnej musi posiadać
swoją siedzibę, co ma znaczenie chociażby w kontek-
ście prawa pacjenta do dokumentacji medycznej, wy-
nikającego z ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o pra-
wach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U.
z 2009 r. Nr 52, poz. 417, ze zm.).
Ponadto rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań, jakim po-
winny odpowiadać pod względem fachowym i sanitar-
nym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 213, poz. 1568, ze zm.), wskazuje,
że zakład opieki zdrowotnej powinien stanowić samo-
dzielny budynek lub zespół budynków (§ 12 ust. 1).
Jednocześnie należy mieć na uwadze, że zgodnie
z § 11 ust. 1 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 81, poz. 484), w miejscu udzielania świadczeń,
świadczeniodawca jest zobowiązany do podania do
wiadomości świadczeniobiorców informacji o godzi-
nach i miejscach udzielania świadczeń.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia, na pod-
stawie art. 146 ust. 1 pkt 3 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, uprawniony jest przez ustawodawcę do
określenia warunków wymaganych od świadczenio-
dawców.
Realizując to zadanie, prezes funduszu wydał za-
rządzenie nr 62/2009/DSOZ z dnia 2 listopada 2009 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: ambulatoryjna opieka specja-
listyczna, wskazując, iż świadczeniodawca udziela
ambulatoryjnych świadczeń diagnostycznych kosz-
tochłonnych, w tym rezonansu magnetycznego, w za-
kładzie opieki zdrowotnej we wskazanej lokalizacji,
zgodnej z adresem komórki organizacyjnej określo-
nym w rejestrze zakładów opieki zdrowotnej, według
harmonogramu pracy określonego w załączniku do
umowy (§ 10 ust. 2 ww. zarządzenia).
Należy podkreślić, iż opracowując projekt zarzą-
dzenia, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia pod-
daje ten projekt konsultacjom społecznym. Ponadto
zgodnie z art. 146 ust. 2 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
prezes funduszu, przed wydaniem ww. zarządzenia,
zasięga opinii właściwego konsultanta krajowego.
Przed rozpoczęciem procesu kontraktowania ze
świadczeniodawcami prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia określa przedmiot postępowania w sprawie
zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki wymagane
od świadczeniodawców. Podstawą prawną przy kon-
traktowaniu i realizacji świadczeń opieki zdrowotnej
są przepisy rozporządzeń wydawanych na podstawie
art. 31d ustawy. Świadczenia diagnostyki obrazowej
1319
są przewidziane przepisami rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr 139, poz. 1142,
z późn. zn.), które również przy definiowaniu dostępu
oraz lokalizacji (§ 2 ww. rozporządzenia) nie odwołu-
ją się do komórki mobilnej. W związku tym, iż wa-
runki realizacji świadczeń opieki zdrowotnej okre-
ślane są wprost przepisami tzw. rozporządzeń koszy-
kowych, zmiany w zakresie tych warunków również
wymagają zmian w przepisach rozporządzeń. Nale-
ży jednocześnie podkreślić, iż sama zmiana treści
przepisów prawa nie oznacza, iż określony świad-
czeniodawca spełniający wskazane warunki reali-
zacji świadczeń będzie uprawniony udzielać świad-
czeń opieki zdrowotnej, które sfinansuje Narodowy
Fundusz Zdrowia. Warunkiem finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych jest
bowiem – co do zasady – kontrakt z Narodowym
Funduszem Zdrowia. Przewiduje to przepis art. 132
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), z którego wynika, że podstawą udzie-
lania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia jest umowa o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej zawarta pomiędzy świadczeniodawcą
a dyrektorem oddziału wojewódzkiego funduszu.
Umowa z funduszem zawierana jest w trybie okre-
ślonym przepisami ww. ustawy, tj. w trybie konkur-
su ofert albo rokowań (art. 139 ust. 1 ww. ustawy).
Umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
może być zawarta wyłącznie ze świadczeniodawcą,
który został wybrany do udzielania świadczeń opie-
ki zdrowotnej na zasadach określonych w ustawie
(art. 132 ust. 2 ustawy).
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia nie trwają pra-
ce legislacyjne nad nowelizacją rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryj-
nej opieki specjalistycznej, w zakresie zmian defini-
cji dostępu lub lokalizacji. Brak takich uregulowań
nie wyklucza jednakże możliwości udzielania świad-
czeń z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycz-
nej (badań diagnostycznych) przez komórki (pra-
cownie) mobilne. Regulacje ww. rozporządzenia jak
również postanowienia zarządzenia nr 62/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nie
ograniczają bowiem prawa zakładów opieki zdro-
wotnej (szpitali) do korzystania z usług świadczo-
nych przez komórki mobilne. Zakład opieki zdrowot-
nej bowiem może zawrzeć umowę podwykonawczą
z jednostkami wykonującymi badania diagnostycz-
ne także w formie mobilnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
1320
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo energetyczne w zakresie
obowiązków gmin dotyczących oświetlenia
dróg publicznych (17725)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego, prze-
słaną przy piśmie z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17725/10, w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo energetyczne w zakresie obowiązków gmin
dotyczących oświetlenia dróg publicznych, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
W chwili obecnej struktura własnościowa oświe-
tlenia ulicznego jest zróżnicowana. Wyróżnić można
trzy kategorie właścicieli tego majątku: przedsiębior-
stwa energetyczne, spółki powołane przez te przed-
siębiorstwa w celu realizacji usług oświetleniowych
oraz gminy, którym część przedsiębiorstw energe-
tycznych przekazała majątek służący celom oświetle-
niowym. Właścicielem przeważającej części majątku
związanego z oświetleniem miejsc publicznych, dróg,
ulic i placów nadal pozostają przedsiębiorstwa ener-
getyczne lub powołane przez te przedsiębiorstwa
spółki do realizacji przedmiotowych zadań.
Natomiast do konserwacji oraz utrzymywania
oświetlenia ulicznego zobowiązane zostały gminy.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwiet-
nia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U z 2006 r.
Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) finansowanie oświetle-
nia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się
na terenie gminy należy do zadań własnych gminy
w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną. Po-
wyższy przepis wynika z ustawy o samorządzie
gminnym (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm), która reguluje ustrój, zasady działania i zada-
nia gminy.
Przez finansowanie oświetlenia rozumie się, zgod-
nie z definicją legalną zawartą w art. 3 pkt 22 ww.
ustawy Prawo energetyczne, finansowanie kosztów
energii elektrycznej pobieranej przez punkty świetl-
ne oraz koszty ich budowy i utrzymania. Co prawda
ani ustawa Prawo energetyczne, ani słownik języka
polskiego nie definiują ani też nie wyjaśniają, co na-
leży rozumieć przez punkt świetlny, jednakże pojęcie
to w technice jest powszechnie znane i rozumiane,
a w potocznym rozumieniu, gdy mówimy o punktach
świetlnych na drogach czy placach, mówimy o latar-
niach. Tym samym można powiedzieć, że zgodnie
z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energetyczne do
gminy należy ponoszenie kosztów zużytej energii
elektrycznej przez latarnie bądź innego rodzaju urzą-
dzenia oświetlające ulice, place i drogi publiczne znaj-
dujące się na terenie gminy, a także koszty budowy
i utrzymania, czyli ich konserwacji bądź zastąpienia
nowymi.
Obowiązujące przepisy nie uzależniają nałożone-
go na gminy obowiązku w zakresie oświetlenia od
posiadania tytułu własności do urządzeń oświetlenia
ulicznego. Gmina może realizować to zadanie zarów-
no poprzez majątek własny lub poprzez zlecanie usłu-
gi oświetleniowej przedsiębiorstwu energetycznemu,
dysponującemu odpowiednią infrastrukturą.
W przypadku gdy przedsiębiorstwo energetyczne
jest właścicielem urządzeń służących do oświetlenia,
wówczas strony powinny dążyć do uporządkowania
tej sytuacji w drodze cywilnoprawnej, zgodnie z in-
teresem obu stron. Umowa taka, zawarta w drodze
dwustronnych negocjacji, może nie tylko zawierać
ustalenia dotyczące kosztów konserwacji oświetlenia,
ale również określać sposób rozliczeń w przypadku
modernizacji opraw oświetleniowych. Oczywiście
każda ze stron umowy będzie dążyć do uzyskania jak
najbardziej korzystnych dla siebie warunków. Wyda-
je się jednak, że uzyskanie porozumienia leży w in-
teresie obu stron. Gmina jest jedynym nabywcą usłu-
gi oferowanej przez właściciela urządzeń oświetlenio-
wych i bez uzyskania stosownego porozumienia
z gminą urządzenia te mogą stać się dla ich właści-
ciela bezużyteczne.
Ponadto gmina może kwestionować działania
właściciela urządzeń oświetleniowych, polegające na
narzuceniu niekorzystnych warunków umowy lub
braku zgody na świadczenie usługi oświetlenia. W ta-
kim przypadku istnieje możliwość złożenia wniosku
do prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów o wszczęcie postępowania antymonopolowe-
go w sprawie nadużycia pozycji dominującej poprzez
narzucenie przez przedsiębiorstwo energetyczne uciąż-
liwych warunków umowy. Gmina dysponuje więc
możliwością efektywnej realizacji obowiązku w za-
kresie zapewnienia oświetlenia dróg publicznych.
Postulowane przez samorządy przekazanie ma-
jątku służącego do oświetlania miejsc publicznych,
dróg, ulic i placów na rzecz gmin poprzez podjęcie
inicjatywy w zakresie komunalizacji majątku spółek
z udziałem Skarbu Państwa lub innych podmiotów
gospodarczych może nastąpić wyłącznie w drodze
ustawy i na ściśle określone przepisami prawa cele.
Dodatkowo wywłaszczenie takie musiałoby nastąpić
za słusznym odszkodowaniem odpowiadającym war-
tości wywłaszczonej nieruchomości lub wartości ode-
branego prawa, które należałoby wypłacić przedsię-
biorstwu energetycznemu ze środków publicznych.
Należy podkreślić, że wszelkie działania prowa-
dzące do pozbawienia spółek majątku bez ich woli,
np. w wyniku komunalizacji, budzą poważne wątpli-
wości prawne i mogą być postrzegane jako działania
na szkodę spółek oraz mogłyby naruszać konstytu-
cyjne prawo własności. Dodatkowo należy zauważyć,
że wywłaszczanie na mocy ustawy przedsiębiorstw
energetycznych na rzecz gmin z majątku służącego
celom oświetleniowym będzie powodować wystąpie-

nie szeregu istotnych problemów technicznych, po-
datkowych oraz księgowych.
Mając powyższe na uwadze, należy zauważyć, że
obecnie gminy dysponują możliwością efektywnej re-
alizacji obowiązku w zakresie zapewnienia oświetle-
nia dróg publicznych. Nie jest więc planowana zmia-
na przepisów w zakresie oświetlenia ulicznego w usta-
wie Prawo energetyczne.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
wią wyczerpującą odpowiedź na interpelację pana
posła.
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie planów wprowadzenia certyfikatów
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
(17726)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17726/10, przekazującego interpelację posła Dariu-
sza Lipińskiego w sprawie likwidacji uprawnień za-
wodowych dla pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury – właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami
– pierwotna propozycja zawarta w projekcie ustawy
o ograniczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami pod
warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej za szkody wyrządzone w związku
z wykonywaniem czynności pośrednictwa w obrocie
1321
nieruchomościami przy jednoczesnym pozostawieniu
(dla chętnych) przepisów w zakresie działalności za-
wodowej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami, wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy po-
średnik w obrocie nieruchomościami podlega ochro-
nie prawnej. Certyfikat w zakresie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami wydaje się osobie fizycz-
nej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej. Nowa propozycja
nie likwiduje uprawnień zawodowych pośredników,
a otwiera jedynie dostęp do wykonywania pośrednic-
twa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośred-
nika w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość
dużymi kosztami, co stanowi ograniczenie w dostę-
pie do tego zawodu. Zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami wysokość opłaty za postępowanie kwalifika-
cyjne dla kandydata na pośrednika w obrocie nieru-
chomościami wynosi 400 zł. W przypadku złożenia
przez kandydata wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy w trybie art. 127 § 3 Kodeksu postępowania
administracyjnego, wysokość opłaty za postępowa-
nie kwalifikacyjne wynosi 450 zł. Koszt wydania
dziennika praktyki zawodowej to ok. 100 zł (jednak
w praktyce może to być nawet ok. 300 zł). Uzyskanie
licencji wiąże się z ukończeniem studiów podyplo-
mowych, których koszt to średnio ok. 4 tys. zł,
a także obowiązkiem odbycia praktyki w biurze po-
średnictwa (średni koszt 6-miesięcznych praktyk
wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dot. usług na rynku we-
wnętrznym (self-assessment report), raportów przy-
1322
gotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010 oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
I. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1) Bułgaria – brak regulacji;
2) Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych);
3) Estonia – brak regulacji;
4) Hiszpania – brak regulacji;
5) Litwa – brak regulacji;
6) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji, wprowadzono dobrowolny system certyfi-
kacji;
7) Malta – brak regulacji;
8) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym;
9) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność jak wszyscy inni przedsiębiorcy;
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. Uczciwego Handlu) może
zabronić prowadzenia działalności pośrednika oso-
bom, które zostaną uznane przez urząd za nieodpo-
wiednie do prowadzenia tego typu działalności.
II. Państwa, w których działalność jest regulowa-
na:
1) Austria – wymagany jest dyplom szkoły poli-
cealnej, utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników, prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować;
2) Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia);
3) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej,
do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie;
4) Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni;
5) Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej, karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lat doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami, bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lat na stano-
wisku kierowniczym);
6) Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w Izbie Handlowej, rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich;
7) Portugalia – zawód jest regulowany, dodatkowo
wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra kon-
dycja finansowa pośrednika, pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej, w przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy i szko-
lenia w zakresie pośrednictwa, cena za usługi nie
może przekraczać 10% wartości nieruchomości;
8) Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu), licencja najbardziej ogólna
niewymagająca specjalnego wykształcenia czy umie-
jętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność
do czynności prawych), zawód nie jest regulowany;
9) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej;
10) Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni, wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej;
11) Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfika-
cja prowadzonej działalności, w przypadku osób
prawnych członek zarządu albo pracownik musi
mieć uprawnienia do działania jak pośrednik nie-
ruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie dalszego funkcjonowania
specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych
dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem
w stopniu lekkim (17727)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Dariusza Lipińskiego (nr SPS-023- 17727/
10) dotyczącą dalszego funkcjonowania specjalnych

ośrodków szkolno-wychowawczych dla dzieci i mło-
dzieży z upośledzeniem w stopniu lekkim, w związku
z projektem rozporządzenia w sprawie rodzajów
i szczegółowych zasad działania placówek publicz-
nych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych
placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wno-
szonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych pla-
cówkach, uprzejmie informuję.
Projektowane przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej rozwiązania są modyfikacją istniejących roz-
wiązań organizacyjno-prawnych. Podkreślają rolę
specjalistów pracujących w szkołach i placówkach
oraz w poradniach psychologiczno-pedagogicznych.
Mają służyć zespołowej współpracy, lepszemu wyko-
rzystaniu kompetencji kadry pedagogicznej oraz
umożliwić zapewnienie każdemu uczniowi wsparcia
i zindywidualizowanej pomocy podczas obowiązko-
wych zajęć wynikających z nowej podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego, w zależności od dokonanego na poziomie
szkoły lub poradni psychologiczno-pedagogicznej roz-
poznania potrzeb edukacyjnych. Jest to główny cel
zmian planowanych w systemie kształcenia uczniów
ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz w po-
radnictwie i pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Działania te mają być podejmowane w każdym śro-
dowisku nauczania i wychowania, tj. w przedszkolu,
szkole i placówce, w której uczeń spełnia obowiązek
rocznego przygotowania przedszkolnego, obowiązek
szkolny lub obowiązek nauki.
Należy również wyraźnie podkreślić, że decyzję
w sprawie wyboru szkoły zawsze podejmują rodzice
(opiekunowie prawni) ucznia. Jeżeli dziecko posiada
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwa-
gi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, ro-
dzice mogą wybrać dla niego specjalny ośrodek szkol-
no-wychowawczy, szkołę ogólnodostępną, integracyj-
ną lub specjalną.
Odnosząc się natomiast do pytań szczegółowych,
uprzejmie wyjaśniam.
Ad 1. Projektując zmiany w § 23 wspomnianego
rozporządzenia, Ministerstwo Edukacji Narodowej
nie ograniczało możliwości korzystania przez uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim
z edukacji w specjalnych ośrodkach szkolno-wycho-
wawczych. Zapis „w szczególności” zastosowany w tej
regulacji dla określenia, dla jakich grup dzieci, które
nie mogą uczęszczać do szkoły w miejscu zamieszka-
nia w szczególności są prowadzone te ośrodki, ozna-
cza, że szczególnie rekomendowane formy kształce-
nia w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych dotyczą – w przypadku dzieci i młodzieży
z upośledzeniem umysłowym – tych, których stopień
upośledzenia umysłowego zdiagnozowano jako
umiarkowany i znaczny. Uczniowie z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim mogą realizować obo-
wiązek szkolny lub obowiązek nauki w szkołach spe-
cjalnych, w szkołach z oddziałami specjalnymi,
w szkołach integracyjnych, w szkołach z oddziała-
1323
mi integracyjnymi, a także w szkołach ogólnodo-
stępnych.
Ad 2. i 3. W celu wyjaśnienia kwestii dotyczących
powyższych regulacji z inicjatywy pani minister Ka-
tarzyny Hall zostały zorganizowane spotkania ze
związkami zawodowymi (Forum Związków Zawodo-
wych, Sekcja Krajowa Oświaty i Wychowania NSZZ
„Solidarność”, Związek Nauczycielstwa Polskiego),
podczas których omówiono uwagi do pakietu projek-
tów rozporządzeń dotyczących kształcenia uczniów
ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz porad-
nictwa i pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
W dniu 2 czerwca br. odbyło się również spotka-
nie ze 120 dyrektorami specjalnych ośrodków szkol-
no-wychowawczych, w których zdecydowaną więk-
szość stanowią wychowankowie z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim. Podczas spotkania
pani minister szczegółowo omówiła intencje projek-
towanych zmian i odpowiedziała na pytania dyrek-
torów placówek.
W wyniku dyskusji minister edukacji narodowej
podjęła decyzję o uszczegółowieniu zapisu dotyczące-
go kształcenia dzieci i młodzieży z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim w specjalnych ośrod-
kach szkolno-wychowawczych, tak by nie budził on
żadnych wątpliwości interpretacyjnych, poprzez uwzględ-
nienie w punkcie 6 § 23 dzieci i młodzieży z upośle-
dzeniem umysłowym w stopniu lekkim.
Projekt rozporządzenia z dnia 23 czerwca 2010 r.
zamieszczony został na stronie MEN: bip.men.gov.pl.
System oświaty powinien być otwarty dla wszyst-
kich uczniów. Powinien rozpoznawać indywidualne
potrzeby edukacyjne dzieci i młodzieży i na pod-
stawie tej diagnozy podejmować różnorodne dzia-
łania w celu zapewnienia im jak najlepszych wa-
runków do pełnego funkcjonowania w środowisku
rówieśniczym.
W związku z powyższym nie istnieje zagrożenie
dla zapewnienia przez specjalne ośrodki szkolno-wy-
chowawcze możliwości kształcenia, wychowania i pe-
dagogicznej opieki dzieciom i młodzieży z niepełno-
sprawnościami, w tym z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim, którzy nie mogą uczęszczać do
szkoły w miejscu zamieszkania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
1324
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie projektu zmiany przepisów
dotyczących standardów opieki pielęgniarskiej
(17728)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dariusza Lipińskiego, przeka-
zaną przy piśmie, znak: SPS-023-17728/10, z dnia
25 sierpnia 2010 r., w sprawie projektu zmiany prze-
pisów dotyczących standardów opieki pielęgniarskiej
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Wobec uwag i protestów środowiska zawodowego
pielęgniarek i położnych dotyczących zapisów projek-
tu rozporządzenia ministra zdrowia zmieniającego
rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu leczenia szpitalnego, skierowanego
do konsultacji zewnętrznych w dniu 15 czerwca 2010 r.,
którego § 4 określał, iż: „Świadczeniodawca udziela-
jący świadczeń w ramach hospitalizacji zapewnia ca-
łodobową opiekę lekarską oraz pielęgniarską lub po-
łożnych we wszystkie dni tygodnia, przy uwzględnie-
niu minimalnej liczby pielęgniarek lub położnych
ustalonej zgodnie z przepisami wydanymi na podsta-
wie art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), z tym że sprawowanie
opieki w oddziale szpitalnym przez jedną pielęgniar-
kę lub położną obejmuje nie więcej niż 20 pacjentów
w ciągu jednej zmiany.”, uprzejmie informuję, że ini-
cjatywa umieszczenia przedmiotowego zapisu po-
wstała w związku ze zgłaszanymi przez środowisko
zawodowe pielęgniarek i położnych, w tym przedsta-
wicieli samorządu oraz związków zawodowych pielę-
gniarek i położnych, problemami sprawowania opie-
ki przez jedną pielęgniarkę lub położną nad 30–40
i więcej pacjentami w trakcie jednej zmiany.
Ustalenie minimalnego poziomu zabezpieczenia
opieki pielęgniarskiej w oddziałach szpitalnych na
poziomie jednej pielęgniarki/położnej na 20 pacjen-
tów na jednej zmianie wychodziło naprzeciw oczeki-
waniom środowiska zawodowego pielęgniarek i po-
łożnych, dostrzegającego nadmierne obciążenie i wy-
nikające stąd niedostatki opieki nad pacjentami,
zwłaszcza na zmianach popołudniowych i nocnych.
Ponadto zakładano, iż będzie to stanowić ważny ele-
ment niezbędny przy zawieraniu przez świadczenio-
dawców kontraktów z Narodowym Funduszem Zdro-
wia na wykonywanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju leczenie szpitalne. Proponowana regulacja
miała stanowić pierwszy krok w procesie określania
zabezpieczenia poziomu opieki pielęgniarskiej/położ-
niczej w kontekście warunków realizacji świadczeń
gwarantowanych i stanowiła próbę rozwiązania pro-
blemu zgłaszanego do ministra zdrowia, dotyczącego
obsad pielęgniarskich w szpitalach – sprawowanie
opieki przez jedną pielęgniarkę nad 40 i więcej pa-
cjentami w trakcie jednej zmiany.
Należy zaznaczyć, iż projektowany przepis wska-
zywał maksymalną liczbę pacjentów pozostających
pod opieką jednej pielęgniarki/położnej i jednocześnie
nie stanowił przeszkody do ustalania przez kierow-
ników zakładów opieki zdrowotnej zabezpieczenia
opieki pielęgniarskiej/położniczej w większej liczbie,
w zależności od specyfiki zakładu opieki zdrowotnej
i rodzaju wykonywanych świadczeń zdrowotnych.
W żadnym wypadku treść przepisu nie miała jedno-
cześnie stanowić norm zatrudnienia pielęgniarek
i położnych, a tym bardziej modelu opieki pielęgniar-
skiej/położniczej nad pacjentami. Należy z całą mocą
podkreślić, że jedynie dyrektor szpitala, w oparciu
o przepisy wydane na podstawie art. 10 ust. 4 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.), ma kompetencje do ustalania norm zatrudnie-
nia pielęgniarek i położnych w celu zapewnienia wła-
ściwego poziomu udzielanych świadczeń zdrowotnych
stosownie do stanu zdrowia pacjentów i potrzeb pie-
lęgnacyjnych, po zasięgnięciu opinii przedstawicieli
organów samorządu pielęgniarek i położnych oraz
związków zawodowych działających na terenie za-
kładu.
W związku z tym, iż w ramach konsultacji spo-
łecznych zgłoszono szereg uwag do § 4 przedmioto-
wego projektu rozporządzenia, a także ze względu
na brak akceptacji środowiska zawodowego pielę-
gniarek i położnych dla proponowanej regulacji,
w projekcie skierowanym do dalszych prac legisla-
cyjnych zrezygnowano z umieszczenia tego zapisu
dotyczącego wskazania minimalnego poziomu zabez-
pieczenia opieki pielęgniarskiej w oddziałach szpital-
nych na poziomie jednej pielęgniarki/położnej na
20 pacjentów na jednej zmianie. Pozostał natomiast
zapis mówiący o tym, iż: „Świadczeniodawca udzie-
lający świadczeń w ramach hospitalizacji zapewnia
całodobową opiekę lekarską oraz pielęgniarską lub
położnych we wszystkie dni tygodnia, przy uwzględ-
nieniu minimalnej liczby pielęgniarek lub położnych
ustalonej zgodnie z przepisami wydanymi na podsta-
wie art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.)”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie finansowania przedsięwzięć
proekologicznych przez samorządy (17729)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17729/
10, zawierające interpelację posła Dariusza Lipiń-
skiego w sprawie instrumentów finansowych służą-
cych do finansowania ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej przez budżety powiatów i gmin po li-
kwidacji powiatowych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej oraz gminnych funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej (samorządowych
funduszy celowych – wyodrębnionych rachunków
bankowych), uprzejmie przedkładam następującą in-
formację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze;
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy tj. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz.U. Nr 157, poz. 1240),
przewiduje funkcjonowanie w sektorze finansów pu-
blicznych wyłącznie państwowych funduszy celo-
wych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też,
po wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło 1 stycznia
2010 r.), w sektorze finansów publicznych nie mogą
1325
funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych, w szcze-
gólności powiatowe ani gminne fundusze ochrony
środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska
podjął działania zmierzające do zmiany przepisów
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody – w dotychczasowych pro-
porcjach – miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakre-
1326
sie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15,
16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r., do
zadań powiatów i gmin, od dnia 1 stycznia 2010 r.,
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31,32 i 38–
–42, w wysokości nie mniejszej niż kwota wpływów
z tytułu opłat i kar środowiskowych, stanowiących
dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 Zasad techniki prawodaw-
czej), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin, pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych, bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221 usta-
wy o finansach publicznych jest uzależnione od speł-
nienia następujących warunków. Po pierwsze, pod-
miot otrzymujący dotację nie może być podmiotem
zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po dru-
gie, podmiot otrzymujący dotację nie może działać
w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja celowa
może być udzielona wyłącznie na cel publiczny, zwią-
zany z realizacją zadań jednostki samorządu teryto-
rialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na podsta-
wie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji pod-
miotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie reali-
zowane przez ten podmiot powinno mieć charakter
celu publicznego związanego z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej dotacji
celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie przez jed-
nostkę samorządu terytorialnego osobie fizycznej
określonej kwoty środków publicznych na dofinanso-
wanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć zgodnej
z polityką gminy), ale o powierzenie osobie fizycznej
wykonywania zadania związanego z realizacją zadań
jednostki samorządu terytorialnego na rzecz ogółu
mieszkańców i przekazanie środków publicznych na
ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe

oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne są z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin wspar-
cia finansowego bezpośrednio osobom fizycznym re-
alizującym prywatne inwestycje tych osób, niemniej
zgodne z celami określonymi w przepisach ustawy
Prawo ochrony środowiska. Zawarcie w ustawie Pra-
wo ochrony środowiska tego rodzaju regulacji, sta-
nowiących w swej istocie przepisy szczególne (lex
specialis) w stosunku do przepisów ustawy o finan-
sach publicznych, pozwoliłoby na stworzenie nowego
instrumentu finansowego w postaci szczególnego ro-
dzaju dotacji udzielanej przez gminy i powiaty. Pod-
stawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby prze-
pisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa proces le-
gislacyjny w Sejmie, w ramach którego poselski pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środo-
wiska (druk nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez
Komisję Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż
w dniu 29 sierpnia 2010 r. projekt stanowiska rządu
wobec przedmiotowego projektu ustawy został przy-
jęty przez Radę Ministrów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
1327
Odpowiedź
szefa Służby Cywilnej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie omijania prawa
przez ministra finansów w kwestii naboru
na stanowisko dyrektora generalnego
Ministerstwa Finansów (17732)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Artura Górskiego skierowaną do pre-
zesa Rady Ministrów z dnia 25 sierpnia 2010 r.,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów do udziele-
nia odpowiedzi na tę interpelację, przedstawiam na
ręce Pana Marszałka odpowiedź w tej sprawie z uprzej-
mą prośbą o przekazanie jej interpelantowi.
Uprzejmie informuję, że odpowiedź na interpela-
cję uwzględnia stanowisko przekazane przez mini-
stra finansów, które odnosi się do niektórych aspek-
tów przebiegu prac poprzedzających publikację ogło-
szenia o naborze na stanowisko dyrektora general-
nego Ministerstwa Finansów, poruszonych w wystą-
pieniu pana posła Artura Górskiego.
Prace dotyczące naboru na stanowisko dyrektora
generalnego Ministerstwa Finansów zostały zaini-
cjowane przez szefa Służby Cywilnej w dniu 26 sierp-
nia 2009 r. Następnie minister finansów wyznaczył
swojego przedstawiciela do prac związanych z przy-
gotowaniem opisu ww. stanowiska pracy. W ten spo-
sób możliwe było robocze procedowanie nad treścią
dokumentu. Kierunkowe wytyczne do sporządzenia
opisu stanowiska dyrektora generalnego Minister-
stwa Finansów zostały sformułowane po spotkaniu
szefa Służby Cywilnej z ministrem finansów w dniu
9 października 2009 r.
Ze względu na brak przepisów dotyczących zasad
sporządzania opisów wyższych stanowisk w służbie
cywilnej specyfikę zadań na stanowisku dyrektora
generalnego Ministerstwa Finansów oraz różnicę
zdań co do niektórych wymagań związanych z tym
stanowiskiem proces uzgadniania treści opisu stano-
wiska pracy wydłużał się (od 12 marca 2009 r. do
25 sierpnia 2010 r.). Minister finansów podkreślał,
że stanowisko dyrektora generalnego Ministerstwa
Finansów jest stanowiskiem, które ze względu na
swój strategiczny charakter wymaga doświadczenia
w kierowaniu skomplikowanymi zadaniami o cha-
rakterze organizacyjnym oraz posiadania rozległych
kompetencji menedżerskich. Stąd ostateczna treść
opisu przedmiotowego stanowiska uwzględniająca
obszar działania resortu finansów oraz złożoność
przedmiotowego stanowiska pracy ustalona została
w drodze negocjacji po kilkukrotnych spotkaniach
szefa Służby Cywilnej z ministrem finansów.
Odnosząc się do pierwszego zapytania pana posła,
należy wskazać, że informacja o stanie prac związa-
nych z naborem na stanowisko dyrektora generalne-
go Ministerstwa Finansów została przekazana przez
1328
szefa Służby Cywilnej szefowi Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów w dniu 13 maja 2010 r. Minister fi-
nansów skierował także do wiadomości szefa KPRM
pismo, w którym przedstawia swoje jednoznaczne
stanowisko w kwestii odstąpienia od sprawdzenia
wiedzy kandydatów uczestniczących w przedmioto-
wym naborze w formie testu wiedzy. Ponadto szef
Służby Cywilnej o postępach w pracach związanych
z przeprowadzeniem naboru na stanowisko dyrekto-
ra generalnego Ministerstwa Finansów kilkakrotnie
informował Radę Służby Cywilnej jako organ opinio-
dawczo-doradczy prezesa Rady Ministrów.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że stanowisko mi-
nistra finansów w kwestii odstąpienia od oceny wie-
dzy kandydatów w formie testu pisemnego w mojej
ocenie nie stanowi naruszenia prawa, gdyż ustawa
z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.) wskazuje w art. 56
ust. 4, że w toku naboru na wyższe stanowisko
w służbie cywilnej ocenie podlega w szczególności
doświadczenie zawodowe kandydata, wiedza niezbęd-
na do wykonywania zadań na danym stanowisku
oraz kompetencje kierownicze. Przepis ten wskazuje
zatem na obowiązek oceny w trakcie naboru na wyż-
sze stanowisko w służbie cywilnej wiedzy niezbędnej
do wykonywania zadań na danym stanowisku, lecz
nie określa formy (metody) przeprowadzenia tej oce-
ny. W opinii ministra finansów kandydat na stano-
wisko dyrektora generalnego Ministerstwa Finan-
sów powinien charakteryzować się bogatym doświad-
czeniem w zarządzaniu zasobami ludzkimi, dlatego
też pisemna weryfikacja wiedzy merytorycznej za
pomocą testu jednokrotnego wyboru, bez uwzględ-
nienia doświadczenia i innych kompetencji kandyda-
ta nie stanowiłaby pełnego odzwierciedlenia wyma-
gań stawianych kandydatom na ww. stanowisko.
Stąd minister zaproponował pozostawienie ostatecz-
nej decyzji o przeprowadzeniu sprawdzianu wiedzy
merytorycznej kandydatów w formie pisemnej zespo-
łowi do spraw naboru i podtrzymał to stanowisko
w dalszej korespondencji, argumentując niską przy-
datnością diagnostyczną tego typu testów w przypad-
ku wysokich stanowisk menedżerskich.
W świetle powyższego stanowiska ministra finan-
sów oraz mając na uwadze konieczność sprawnego
przeprowadzenia naboru, którego efektem powinno
być wyłonienie najlepszego kandydata potrafiącego
sprostać zadaniom realizowanym na przedmiotowym
stanowisku, szef Służby Cywilnej zaproponował, aby
ocena wiedzy niezbędnej do wykonywania zadań na
tym stanowisku dokonana została na etapie rozmowy
kwalifikacyjnej.
Mając na uwadze powyższe, przewodniczący ze-
społu do spraw naboru na stanowisko dyrektora ge-
neralnego Ministerstwa Finansów przedstawił sze-
fowi Służby Cywilnej procedurę, według której pro-
ponuje przeprowadzić nabór na stanowisko dyrekto-
ra generalnego Ministerstwa Finansów. Przewiduje
ona m.in. ocenę wiedzy kandydatów w formie pytań
typu case study z dziedzin objętych ustawowym za-
kresem zadań dyrektora generalnego urzędu na eta-
pie rozmowy kwalifikacyjnej, przy czym charakter
pytań oraz ich złożoność powinny umożliwiać kan-
dydatowi udzielenie odpowiedzi, które mogą zostać
ocenione przez zespół prowadzący nabór w przyjętej
skali punktowej. Rozmowa kwalifikacyjna jest naj-
bardziej subiektywnym elementem procesu naboru.
Aby subiektywizm ten zminimalizować, zapropono-
wano rozwiązanie przewidujące ustrukturyzowanie
oceny i stworzenie wzorców odpowiedzi. W ten sposób
zagwarantowana zostanie wymierność oceny wiedzy
kandydatów, co zwiększa obiektywizm tej oceny,
a przez to sprzyja konkurencyjności naboru. Akcep-
tacja przez szefa Służby Cywilnej przedłożonej pro-
cedury jest wyrazem troski o to, aby przebieg naboru
na przedmiotowe stanowisko, jakkolwiek częściowo
odmienny od dotychczas stosowanego, został sforma-
lizowany, umożliwiając przez to zachowanie przejrzy-
stości działania zespołu w granicach przewidzianych
ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej
(Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.).
Przyjęcie w dniu 25 sierpnia br. (w dniu akcepta-
cji przez ministra finansów ostatecznej wersji opisu
stanowiska pracy oraz ogłoszenia o naborze) zapro-
ponowanego przez szefa Służby Cywilnej rozwiąza-
nia polegającego na dokonaniu sprawdzenia wiedzy
w formie innej od stosowanej dotychczas podczas
przeprowadzania naborów na stanowiska dyrekto-
rów generalnych urzędów, czyli na etapie rozmowy
kwalifikacyjnej, podyktowane jest koniecznością
osiągnięcia kompromisu pomiędzy jednoznacznym
stanowiskiem ministra finansów a dostrzeganą przez
szefa Służby Cywilnej potrzebą niezwłocznego prze-
prowadzenia naboru na stanowisko dyrektora gene-
ralnego Ministerstwa Finansów. Kompromis ten
umożliwia sprawdzenie wiedzy kandydatów z jedno-
czesną oceną jej wymiaru praktycznego, tj. umiejęt-
ności zastosowania posiadanej wiedzy do celów wy-
konywania zadań, jakie na dyrektora generalnego
urzędu nakłada ustawa o służbie cywilnej.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła, pra-
gnę zauważyć, że odmienne traktowanie naboru na
stanowisko dyrektora generalnego Ministerstwa Fi-
nansów wynika ze stanowiska ministra finansów,
który w pismach z dnia 6 maja 2010 r. oraz 22 lipca
2010 r. wskazywał na szczególną rolę dyrektora ge-
neralnego w Ministerstwie Finansów, związaną
z zarządzaniem złożoną instytucją, jaką jest Mini-
sterstwo Finansów. Zauważał także, że konieczne
jest położenie nacisku na posiadanie przez kandyda-
tów na to stanowisko wybitnych zdolności kierowni-
czych z uwagi na fakt, że zadania na tym stanowisku
mają w głównej mierze charakter menedżerski. Sta-
nowisko to zostało potwierdzone w piśmie z dnia
10 września br., którego treść została uwzględniona
w niniejszej odpowiedzi.
Jednocześnie zapewniam, że ewentualna modyfi-
kacja procedury naboru na stanowisko dyrektora
generalnego urzędu w odniesieniu do przyszłych na-
borów będzie każdorazowo poprzedzona wnikliwą

analizą okoliczności, które uzasadniałyby taką mo-
dyfikację. W takich przypadkach szef Służby Cywil-
nej będzie czuwał nad zgodnością proponowanych
rozwiązań z przepisami ustawy o służbie cywilnej,
zasadami naboru na wyższe stanowiska w służbie
cywilnej oraz nad tym, aby rozwiązania te były pro-
porcjonalne do celu, któremu miałyby służyć.
Odpowiadając na ostatnie zapytanie pana posła,
uprzejmie informuję, że na obecnym etapie prac,
tj. po publikacji ogłoszenia o naborze w dniu 3 wrze-
śnia 2010 r. i akceptacji przez szefa Służby Cywilnej
zmodyfikowanej procedury naboru na stanowisko
dyrektora generalnego Ministerstwa Finansów, nie
jest celowe odstąpienie od poczynionych ustaleń
w kwestii formy oceny wiedzy kandydatów biorących
udział w przedmiotowym naborze. Forma ta została
opracowana w taki sposób, aby w maksymalnym
stopniu umożliwiać dokonanie obiektywnej i wymier-
nej oceny wiedzy posiadanej przez kandydatów.
Jednocześnie pragnę przypomnieć, że przebieg
naboru na stanowisko dyrektora generalnego Mini-
sterstwa Finansów może być monitorowany przez
przedstawiciela Rady Służby Cywilnej w oparciu
o normę zawartą w przepisie art. 19 ust. 3 pkt 3 usta-
wy o służbie cywilnej. W celu umożliwienia realizacji
ww. przepisu informację o opublikowaniu ogłoszenia
o przedmiotowym naborze szef Służby Cywilnej prze-
kazał przewodniczącemu Rady Służby Cywilnej
w dniu 3 września 2010 r. Pierwsze posiedzenie ze-
społu do spraw naboru na stanowisko dyrektora ge-
neralnego Ministerstwa Finansów zaplanowane zo-
stało na dzień 24 września 2010 r.
Z poważaniem
Szef Służby Cywilnej
Sławomir Marek Brodziński
Warszawa, dnia 17 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie barier i zatorów proceduralnych,
jakie napotykają przedsiębiorcy
z woj. mazowieckiego ubiegający się
o dotacje w ramach działania 1.5:
Rozwój przedsiębiorczości
w trzecim roku realizacji
Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Mazowieckiego 2007–2013 (17733)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17733/
10, przekazujące interpelację pani poseł Marii Zuby
w sprawie zasad i procedury naboru wniosków o do-
finansowanie w ramach działania 1.5: Rozwój przed-
siębiorczości Regionalnego Programu Operacyjnego
1329
Województwa Mazowieckiego na lata 2007–2013
(RPO WM), uprzejmie informuję, co następuje.
Na wstępie należy podkreślić, iż w przyjętym
w Polsce systemie wdrażania polityki spójności na
lata 2007–2013 instytucjami odpowiedzialnymi za
przygotowanie, a następnie realizację regionalnych
programów operacyjnych na lata 2007–2013 (RPO)
są zarządy poszczególnych województw, które pełnią
funkcje instytucji zarządzających (IZ) RPO, na któ-
rych spoczywa odpowiedzialność m.in. za określenie
zasad naboru wniosków o dofinansowanie oraz wy-
bór projektów do dofinansowania w oparciu o kryte-
ria zatwierdzone przez komitet monitorujący RPO.
Minister rozwoju regionalnego (MRR) w odniesieniu
do regionalnych programów operacyjnych pełni rolę
koordynującą.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U.
z 2009 r. Nr 84, poz. 712, z późn. zm., zwanej dalej
ustawą), instytucja zarządzająca (lub pośrednicząca)
w celu wyłonienia projektów do dofinansowania ogła-
sza konkurs na swojej stronie internetowej, zamiesz-
czając przy tym informacje obejmujące m.in. rodzaj
projektów oraz podmiotów, które mogą ubiegać się
o dofinansowanie. Art. 29 ust. 4 ustawy mówi, iż do
czasu zawarcia wszystkich umów o dofinansowanie
projektu z beneficjentami wyłonionymi w konkursie
instytucja ogłaszająca konkurs nie może spowodować
pogorszenia zasad konkursu, warunków realizacji
projektu oraz nakładać na podmioty ubiegające się
o dofinansowanie dodatkowych obowiązków.
W odniesieniu do drugiego konkursu w działaniu
1.5: Rozwój przedsiębiorczości RPO WM informuję,
iż zgodnie z ogłoszeniem o naborze wniosków o dofi-
nansowanie z dnia 30 czerwca 2010 r. o dofinanso-
wanie mogły ubiegać się mikro-, małe i średnie
przedsiębiorstwa prowadzące działalność gospodar-
czą. W związku z powyższym warunek wynikający
z art. 29 ustawy, dotyczący określenia rodzaju pod-
miotów kwalifikujących się do udziału w konkursie
został wypełniony, a w trakcie jego trwania nie uległ
zmianie.
Należy przy tym zaznaczyć, iż pierwotnie IZ RPO
WM planowała dopuszczenie do ww. konkursu jedy-
nie projektów realizowanych przez przedsiębiorstwa
prowadzące działalność gospodarczą nie dłużej niż
12 miesięcy, jednakże w związku z licznymi skarga-
mi ze strony potencjalnych beneficjentów w dniu
29 czerwca 2010 r. Zarząd Województwa Mazowiec-
kiego podjął decyzję o rozszerzeniu katalogu bene-
ficjentów i dopuścił możliwość aplikowania o środki
unijne przez mikro-, małe i średnie przedsiębior-
stwa niezależnie od czasu funkcjonowania na ryn-
ku. Ponadto ze względu na niewielką alokację środ-
ków przeznaczoną na konkurs zdecydowano się
utrzymać planowane wcześniej ograniczenie wiel-
kości dofinansowania do 2 mln PLN oraz wyłącze-
nie z kosztów kwalifikowanych robót budowlanych
oraz zakupu gruntów.
1330
Powyższe decyzje są zgodne z zakresem kompe-
tencji instytucji zarządzającej programem operacyj-
nym określonym w ustawie i ze względu na fakt, iż
zostały podjęte przed ogłoszeniem przedmiotowego
konkursu, nie mogą być rozpatrywane w kontekście
pogorszenia jego zasad.
Jednocześnie informuję, iż MRR nie posiada kom-
petencji w zakresie utworzenia filii Urzędu Marszał-
kowskiego Województwa Mazowieckiego poza War-
szawą obsługującej potencjalnych beneficjentów spo-
za Warszawy składających wnioski o dofinansowanie
dotyczące wsparcia działań z zakresu przedsiębior-
czości. Zwracam przy tym uwagę, iż zadania z zakre-
su naboru oraz oceny wniosków o dofinansowanie
Zarząd Województwa Mazowieckiego powierzył Ma-
zowieckiej Jednostce Wdrażania Programów Unij-
nych (MJWPU) pełniącej rolę instytucji pośredniczą-
cej II stopnia RPO WM, która posiada oddziały za-
miejscowe w Ciechanowie, Ostrołęce, Płocku, Rado-
miu oraz Siedlcach.
Ponadto informuję, iż do MRR nie wpłynęły ofi-
cjalne skargi bądź zastrzeżenia dotyczące trudności
związanych z aplikowaniem o środki w ramach RPO
WM przez przedsiębiorców spoza Warszawy. Należy
przy tym również pokreślić, iż zdecydowanie najwię-
cej podmiotów prowadzących działalność gospodar-
czą, w porównaniu do pozostałych podregionów wo-
jewództwa mazowieckiego, zarejestrowanych jest
w Warszawie. Niemniej jednak w przypadku stwier-
dzenia ewentualnych problemów w przedmiotowej
kwestii podjęcie decyzji odnośnie do możliwości skła-
dania wniosków o dofinansowanie przez przedsię-
biorców również w ww. oddziałach zamiejscowych
leży w gestii IZ RPO WM lub MJWPU.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie projektu ustawy o niektórych
zawodach medycznych i zasadach uzyskiwania
tytułu specjalisty w innych dziedzinach
mających zastosowanie w ochronie zdrowia
(17734)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Kopycińskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 25 sierpnia br., znak:
SPS-023-17734/10, w sprawie uregulowań prawnych
dotyczących psychoterapeutów, zawartych w projek-
cie ustawy o niektórych zawodach medycznych i za-
sadach uzyskiwania tytułu specjalisty w innych dzie-
dzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Dziękuję za zainteresowanie i troskę o uregulo-
wanie kilkunastu zawodów medycznych, w tym za-
wodu psychoterapeuty. Pragnę zapewnić pana posła,
iż prace nad przedmiotowym projektem uwzględnia-
ły bardzo szerokie konsultacje społeczne, w tym
z wieloma organizacjami zrzeszającymi psychotera-
peutów. Potwierdzeniem tego są zamieszczone w Biu-
letynie Informacji Publicznej Ministerstwa Zdrowia
stanowiska, opinie i uwagi do projektu. Konferencja
uzgodnieniowa z udziałem przedstawicieli środowi-
ska psychoterapeutów miała miejsce w dniu 22 wrze-
śnia 2008 r. oraz w dniu 30 września 2008 r. Opra-
cowany po konferencji uzgodnieniowej projekt został
przesłany w lutym 2009 r. pod obrady komitetu sta-
łego Rady Ministrów i nie był już wysyłany ponownie
pocztą do organizacji społecznych. Zmiany nanoszo-
ne w projekcie były wynikiem dodatkowych uzgod-
nień resortowych, które wynikały z zaleceń komite-
tu stałego Rady Ministrów. Poprawiony zgodnie
z uwagami innych resortów projekt został ponownie
przesłany pod obrady komitetu stałego Rady Mini-
strów w lutym 2010 r. Z uwagi na istniejącą rozbież-
ność stanowisk z Ministerstwem Gospodarki w maju
2010 r. odbyło się w Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów spotkanie międzyresortowego zespołu w celu
uzgodnienia przepisów projektu. W wyniku przyję-
tych uzgodnień, poprawiony projekt w zakresie doty-
czącym wprowadzenia fakultatywnego wpisu do re-
jestru osób wykonujących zawód medyczny został
przesłany ponownie pod obrady komitetu stałego
Rady Ministrów. Ponadto pragnę zwrócić uwagę, iż
za każdym razem przesyłany pod obrady komitetu
stałego Rady Ministrów tekst projektu był zamiesz-
czany na stronach internetowych Ministerstwa Zdro-
wia (załącznik nr 1)*). Aktualnie na stronach inter-
netowych zamieszczona jest także ostatnia wersja
projektu uwzględniająca ustalenia stałego komitetu
Rady Ministrów i zmiany wynikające z przeprowa-
dzonej w Rządowym Centrum Legislacji Komisji
Prawniczej. Tak więc organizacje społeczne na bie-
żąco mogły śledzić dokonywane w wyniku uzgodnień
resortowych zmiany.
Odnosząc się do zarzutu, iż aktualna wersja pro-
jektu zawiera „zasadniczo odmienne rozwiązania
(m.in. oddające praktycznie całe kształcenie i dosko-
nalenie zawodowe w psychoterapii nadzorowi i kon-
troli lekarzy z Centrum Egzaminów Medycznych
– CEM i Centrum Medycznego Kształcenia Podyplo-
mowego – CMKP)”, pragnę wskazać na przepisy
art. 29–34 projektowanej ustawy, które regulują
szkolenie w zakresie psychoterapii, powierzając je
akredytowanym podmiotom, a nie CMKP lub CEM.
Takim akredytowanym podmiotem może być afilio-
wane w międzynarodowych organizacjach zawodo-
wych stowarzyszenie, pod warunkiem spełnienia
określonych w przepisach warunków akredytacji. Nie
mogę zgodzić się także ze stwierdzeniem, że „projekt
pomija uzgodnienia dokonane w 2006 r. pomiędzy
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Ministerstwem Zdrowia a Polską Radą Psychoterapii
w zakresie standardów kształcenia w zawodzie psy-
choterapeuty”. W projekcie pozostały ustalone ze śro-
dowiskiem zasady, iż szkolenie w zakresie psychote-
rapii trwa co najmniej 4 lata i obejmuje co najmniej
1200 godzin kształcenia teoretycznego i praktyczne-
go zgodnego z ramowym programem nauczania okre-
ślonym w przepisach wydanych na podstawie art. 34
pkt 2 oraz kończy się złożeniem egzaminu końcowe-
go. Dołączony do projektu ww. akt wykonawczy jest
tożsamy z projektem z 2006 r. Ponadto pragnę pod-
kreślić, iż projekt nie wprowadza dwuetapowego
szkolenia w zakresie psychoterapii i było to wyjaśnia-
ne przedstawicielom Polskiej Rady Psychoterapii na
spotkaniu, które odbyło się 14 lipca br. w Minister-
stwie Zdrowia. Odnosząc się do stwierdzenia, iż pro-
jekt narusza prawa nabyte psychoterapeutów, pra-
gnę podkreślić, że zawód psychoterapeuty nie był
nigdy regulowany przepisami ustawowymi, z których
wynikałyby jakiekolwiek uprawnienia zawodowe.
Natomiast projektowana ustawa nadaje po raz pierw-
szy takie prawa i uwzględnia także w przepisach
przejściowych osoby, które posiadają inne kwalifika-
cje niż określone w załączniku nr 2 do ustawy.
Reasumując, uprzejmie informuję pana posła, że:
1. Projekt ustawy o niektórych zawodach medycz-
nych i zasadach uzyskiwania tytułu specjalisty w in-
nych dziedzinach mających zastosowanie w ochronie
zdrowia (którego aktualna wersja została skierowa-
na pod obrady Rady Ministrów w dniu 6 września
br.) był skierowany do konsultacji społecznych, a ko-
lejne wersje wynikające z uzgodnień resortowych
były udostępniane do wiadomości publicznej w BIP.
2. Osoby wykonujące zawód psychoterapeuty, w opar-
ciu o certyfikaty wydane przez organizacje niestosu-
jące minimalnego standardu 1200 godzin szkolenia,
po wejściu w życie ustawy będą mogły wykonywać
zawód psychoterapeuty w oparciu o przepisy przej-
ściowe projektu stanowiące, iż w ciągu 3 lat osoby
takie powinny potwierdzić swoją wiedzę i umiejętno-
ści poprzez pozytywne złożenie egzaminu, o którym
mowa w art. 29 projektu, lub poprzez uzyskanie de-
cyzji ministra zdrowia o uznaniu kwalifikacji w za-
wodzie psychoterapeuty, o której mowa w art. 4 pro-
jektowanej ustawy.
3. Ministerstwo Zdrowia nie odstąpiło od uzgod-
nień dotyczących standardów szkolenia w zakresie
psychoterapii.
4. Przepisy projektowanej ustawy gwarantują
psychoterapeutom niezbędny zakres samodzielności
zawodowej poprzez szerokie określenie w załączniku
nr 1 zadań zawodowych psychoterapeuty. Jednocze-
śnie, w przypadku nienależytego wykonywania za-
wodu, przepisy regulują zasady odpowiedzialności
zawodowej psychoterapeutów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
1331
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie konieczności zmiany planu
finansowego NFZ na 2011 r., który w obecnym
kształcie dyskryminuje oddziały NFZ
o największej liczbie leczonych pacjentów
(17735)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Jadwigi Wiśniewskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
w sprawie konieczności zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2011, który w obecnym kształcie dyskry-
minuje oddziały NFZ o największej liczbie leczonych
pacjentów, która została przesłana przy piśmie Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 sierp-
nia 2010 r. (znak: SPS-023-17735/10), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Mając na uwadze realizację przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia zadań określonych w art. 97 ust. 3
i art. 102 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), w dniu 18 sierpnia minister zdrowia
zwrócił się do prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
o zwiększenie środków finansowych na świadczenia
zdrowotne w planie finansowym NFZ na rok 2011,
wykorzystując środki odpowiadające będącej w dyspo-
zycji części funduszu zapasowego NFZ.
W konsekwencji prezes NFZ zarządzeniami nr 37–
–40/2010/DEF z dnia 23 sierpnia 2010 r. oraz nr 41–
–43/2010/DEF z dnia 25 sierpnia 2010 r. przydzielił
dodatkowe środki z funduszu zapasowego NFZ na-
stępującym oddziałom wojewódzkim Narodowego
Funduszu Zdrowia: Dolnośląskiemu OW NFZ w wy-
sokości 66 424 tys. zł, zwiększając plan kosztów
świadczeń zdrowotnych oddziału na 2011 r. do kwoty
4 334 119 tys. zł, Łódzkiemu OW NFZ w wysokości
44 570 tys. zł, zwiększając plan kosztów świadczeń zdro-
wotnych oddziału na 2011 r. do kwoty 3 898 070 tys. zł,
Mazowieckiemu OW NFZ w wysokości 406 517 tys. zł,
zwiększając plan kosztów świadczeń zdrowotnych
oddziału na 2011 r. do kwoty 8 762 582 tys. zł, Po-
morskiemu OW NFZ w wysokości 115 615 tys. zł,
zwiększając plan kosztów świadczeń zdrowotnych
oddziału na 2011 r. do kwoty 3 332 683 tys. zł, Ślą-
skiemu OW NFZ w wysokości 198 700 tys. zł, zwięk-
szając plan kosztów świadczeń zdrowotnych oddziału
na 2011 r. do kwoty 7 019 467 tys. zł, Wielkopolskie-
mu OW NFZ w wysokości 986 tys. zł, zwiększając
plan kosztów świadczeń zdrowotnych oddziału na
2011 r. do kwoty 4 907 055 tys. zł oraz Zachodniopo-
morskiemu OW NFZ w wysokości 24 085 tys. zł,
zwiększając plan kosztów świadczeń zdrowotnych
oddziału na 2011 r. do kwoty 2 508 464 tys. zł.
1332
Powyższe środki powinny zapewnić możliwość
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej na pozio-
mie dotychczasowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Roberta Telusa i Krzysztofa Sońty
w sprawie zatrudnienia współmałżonka
przez prowadzącego działalność gospodarczą
(17737)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17737/10,
dotyczące interpelacji posła Roberta Telusa i posła
Krzysztofa Sońty w sprawie zatrudnienia współmał-
żonka przez prowadzącego działalność gospodarczą
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Pracownikiem może być osoba fizyczna, która
ukończyła 18 lat i jest zatrudniona na podstawie
umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub
spółdzielczej umowy o pracę (art. 2 i art. 22 § 2 K.p.),
natomiast pracodawcą może być jednostka organiza-
cyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej,
a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracow-
ników (art. 3 K.p.).
Przepisy Kodeksu pracy nie zawierają ograniczeń
dotyczących zatrudnienia na podstawie stosunku
pracy między osobami fizycznymi występującymi
jako pracownik i pracodawca, pozostającymi w związ-
ku małżeńskim czy będącymi członkami rodziny.
Ograniczenia takie mogą wynikać z przepisów prag-
matyk służbowych regulujących w sposób szczególny
stosunki pracy określonych grup pracowników, np.
art. 26 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracow-
nikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458),
na podstawie którego małżonkowie oraz osoby pozo-
stające ze sobą w stosunku pokrewieństwa do dru-
giego stopnia włącznie lub powinowactwa pierwszego
stopnia oraz w stosunku przysposobienia, opieki lub
kurateli nie mogą być zatrudnieni w jednostkach sa-
morządowych objętych przepisami tej ustawy, jeżeli
powstałby między tymi osobami stosunek bezpośred-
niej podległości służbowej. Dodatkowo można także
wskazać art. 79 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn.
zm.), zgodnie z którym w urzędzie nie może powstać
stosunek podległości służbowej między małżonkami
oraz osobami pozostającymi ze sobą w stosunku po-
krewieństwa do drugiego stopnia włącznie lub powi-
nowactwa pierwszego stopnia oraz stosunku przy-
sposobienia, opieki lub kurateli.
Konieczną przesłanką istnienia stosunku pracy
między małżonkami jest to, aby umówiona praca
była świadczona w warunkach właściwych i charak-
terystycznych dla stosunku pracy, które są określone
w art. 22 § 1 K.p. Zgodnie bowiem z tym przepisem
przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobo-
wiązuje się do wykonywania pracy określonego ro-
dzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem
oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez praco-
dawcę, a pracodawca – do zatrudnienia pracownika
za wynagrodzeniem. Oznacza to zatem, że konstytu-
tywnymi elementami stosunku pracy są: dobrowol-
ność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły,
podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pra-
codawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnie-
niem i odpłatny charakter zatrudnienia.
W związku z powyższym można stwierdzić, że nie
ma przeszkód prawnych, aby w charakterze pracow-
nika mógł być zatrudniony współmałżonek osoby fi-
zycznej będącej pracodawcą, jeżeli w stosunku pracy
między małżonkami będą występowały powyższe
elementy stosunku pracy, a w szczególności podsta-
wowa dla tego stosunku cecha podporządkowania
pracownika pracodawcy.
Możliwość zawierania umów o pracę między mał-
żonkami lub innymi członkami rodziny, jeżeli są
spełnione cechy stosunku pracy w takim zatrudnie-
niu, potwierdza ugruntowane orzecznictwo Sądu
Najwyższego. I tak w wyrokach z dnia 15 stycznia
2007 r. (I UK 208/06, LES nr 470025) odnoszącym
się do małżonków, z dnia 1 września 2009 r. (I UK
94/09, LEX nr 551057) odnoszącym się do zatrudnie-
nia brata, z dnia 19 września 2003 r. (II UK 41/03,
OSNP z 2004 r. nr 11, poz. 199) odnoszącym się do
zatrudnienia córki sąd przyjął, że stwierdzenie za-
trudnienia osoby bliskiej pracodawcy wymaga jedno-
znacznych ustaleń, iż zostały spełnione warunki pod-
jęcia takiego zatrudnienia oraz że miało miejsce wy-
konywanie obowiązków w sposób charakterystyczny
dla stosunku pracy.
Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 (w związku z ust. 2
i 11) ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205,
poz. 1585, z późn. zm.) za pracownika uważa się oso-
bę pozostającą w stosunku pracy. Natomiast jeżeli
pracownik spełnia kryteria określone dla osób współ-
pracujących, o których mowa w ust. 11, dla celów
ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba
współpracująca.
Osobą współpracującą z osobami prowadzącymi
pozarolniczą działalność jest małżonek, dziecko
własne, dziecko drugiego małżonka i dziecko przy-
sposobione, rodzic, macocha i ojczym oraz osoba
przysposabiająca, jeżeli pozostaje z osobą prowadzą-
cą pozarolniczą działalność we wspólnym gospodar-
stwie domowym i współpracuje przy prowadzeniu
działalności.

Ustalając czy członek rodziny może być uznany
za osobę współpracującą, nie bierze się pod uwagę ani
okresu, przez który współpraca jest wykonywana,
ani wymiaru czasu pracy, ani wieku osoby współpra-
cującej. Kolejnym warunkiem, jaki jest konieczny do
uznania danej osoby za osobę współpracującą z osobą
prowadzącą pozarolniczą działalność, jest zaliczenie
tej osoby do kręgu osób najbliższych dla osoby pro-
wadzącej pozarolniczą działalność. Za osobę tę może
być jednak uznany jedynie ten krewny, który pozo-
staje z osobą prowadzącą działalność we wspólnym
gospodarstwie domowym. Przy określaniu prowadze-
nia wspólnego gospodarstwa domowego należy brać
pod uwagę nie tylko adres zameldowania (zamiesz-
kania), lecz także takie okoliczności, jak m.in. pro-
wadzenie wspólnego budżetu domowego oraz współ-
pracę w załatwianiu codziennych spraw życiowych.
Decyduje przede wszystkim więź społeczno-gospo-
darcza między określonymi osobami bliskimi.
Podsumowując, współpracujący to członkowie naj-
bliższej rodziny pozostający we wspólnym gospodar-
stwie domowym z osobą prowadzącą działalność,
przyczyniający się do prowadzenia działalności, dzia-
łający na rzecz i w imieniu osoby prowadzącej dzia-
łalność. To osoby zaangażowane w prowadzenie dzia-
łalności, pozostające we wspólnym gospodarstwie
domowym – korzystające zarówno z zysków, które
przynosi ta działalność, jak i ponoszące skutki ewen-
tualnych błędów w jej prowadzeniu. W szczególności
dotyczy to małżonków współpracujących ze sobą przy
prowadzeniu działalności. Stąd przepisy o ubezpie-
czeniach społecznych – w zakresie obowiązków i praw
związanych z tymi ubezpieczeniami traktują na rów-
ni osoby prowadzące działalność pozarolniczą oraz
osoby z nimi współpracujące.
Zasada stanowiąca, że pracownik spełniający po-
wyższe kryteria dla celów ubezpieczeń społecznych
traktowany jest jak osoba współpracująca, nie ma
jednak zastosowania, jeżeli współmałżonek jednego
ze wspólników spółki cywilnej zawarł umowę o pracę
z tą spółką. Dla ustalenia tytułu ubezpieczeń społecz-
nych nie ma znaczenia fakt, iż zatrudniona w spółce
cywilnej osoba pozostaje z jednym ze wspólników tej
spółki w związku małżeńskim i prowadzi z nim
wspólne gospodarstwo domowe. Osoba ma zawartą
umowę o pracę ze spółką cywilną będącą jej praco-
dawcą (a nie z konkretną osobą prowadzącą pozarol-
niczą działalność) i podlega ubezpieczeniom społecz-
nym z tytułu umowy o pracę. Ustalając czy członek
rodziny może być uznany za osobę współpracującą,
nie bierze się pod uwagę ani okresu, przez który
współpraca jest wykonywana, ani wymiaru czasu
pracy, ani wieku osoby współpracującej.
Podana na wstępie definicja osoby współpracują-
cej przy prowadzeniu pozarolniczej działalności nie
ma zastosowania do osób, z którymi została zawarta
umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego.
Osoby współpracujące z osobami prowadzącymi
pozarolniczą działalność podlegają z tego tytułu
ubezpieczeniom społecznym na takich samych zasa-
1333
dach jak ci przedsiębiorcy. Obowiązkowo podlegają
ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypad-
kowemu, zdrowotnemu oraz dobrowolnie ubezpiecze-
niu chorobowemu. Obowiązek ubezpieczeń w przy-
padku osoby współpracującej istnieje w okresie od
dnia rozpoczęcia wykonywania współpracy do dnia
jej zakończenia. Składki ubezpieczeniowe za osobę
współpracującą są w całości finansowane przez pro-
wadzącego działalność, który w stosunku do tej oso-
by jest płatnikiem składek. A podstawę wymiaru
składek dla tych osób stanowi zadeklarowana kwota,
nie niższa niż 60% prognozowanego przeciętnego wy-
nagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia
kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru skła-
dek Oznacza to, że ww. podstawa wymiaru składek
może zostać zadeklarowana w stosunku do osób, któ-
re z tytułu współpracy z osobą prowadzącą działal-
ność gospodarczą osiągają znacznie, nawet wielokrot-
nie wyższe przychody. Zdecydowana większość osób
ma zadeklarowaną (niezależnie od faktycznych do-
chodów) minimalną ustawowo dopuszczoną kwotę
podstawy wymiaru składek dla celów społecznych.
Należy jednak zwrócić uwagę, że podstawa zosta-
ła skalkulowana na tym poziomie w celu umożliwie-
nia otrzymania odpowiedniej wysokości przyszłych
świadczeń. Należy bowiem brać pod uwagę, że kwoty
podstawy wymiaru składek rzutują na wysokości ob-
liczanych od tych kwot świadczeń (emerytur, rent,
zasiłków chorobowych i macierzyńskich).
Należy wziąć powyższe pod uwagę porównując
sytuację osób współpracujących z pracownikami, dla
których podstawę wymiaru składek stanowi przy-
chód w rozumieniu przepisów o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych. Kwota 1317 zł jest tylko
wymaganym – dla osób zatrudnionych na podstawie
stosunku pracy – minimalnym wynagrodzeniem,
a nie odzwierciedleniem faktycznie osiąganych przy-
chodów przez wszystkich pracowników. Porównując
to do wymaganej podstawy dla osób prowadzących
pozarolniczą działalność, a co za tym idzie współpra-
cujących, wynoszącej w 2010 r. 1 887,60 zł, nie można
potwierdzić, że mamy do czynienia z bardzo dużym
zróżnicowaniem podstaw wymiaru składek, a co
z tym związane – wysokości opłaconych składek.
Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że
nie ma podstaw do zmiany obowiązującego stanu
prawnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
1334
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie ograniczenia odbywania staży
przez bezrobotnych
w organizacjach pozarządowych (17738)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Tade-
usza Tomaszewskiego w sprawie ograniczania odby-
wania stażu przez bezrobotnych w organizacjach
pozarządowych, przekazaną wystąpieniem Marszał-
ka Sejmu RP z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-023-17738/10, uprzejmie informuję.
Staż jest instrumentem rynku pracy skierowa-
nym do osób bezrobotnych zaliczonych przez ustawę
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.) do kategorii osób będących
w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Celem stażu
jest aktywizacja zawodowa tych osób poprzez wyko-
nywanie zadań na stanowisku pracy bez nawiązywa-
nia stosunku pracy z pracodawcą.
Z dniem 17 września 2009 r. weszło w życie nowe
rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków odbywania stażu przez bezrobotnych
(Dz. U. Nr 142, poz. 1160), które jest realizacją upo-
ważnienia zawartego w art. 53 ust. 9 ustawy o pro-
mocji zatrudnienia (…).
Nowe rozporządzenie wprowadziło szereg zmian,
które w szczególności mają na celu poprawę warun-
ków odbywania stażu przez bezrobotnych. Wśród
tych zmian znalazło się także ograniczenie liczby
bezrobotnych odbywających staż u jednego organi-
zatora stażu. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia
u organizatora stażu, który jest pracodawcą, staż
mogą odbywać jednocześnie bezrobotni w liczbie
nieprzekraczającej liczby pracowników zatrudnio-
nych u organizatora w dniu składania wniosku
w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Nato-
miast w myśl ust. 2 powołanego przepisu u organi-
zatora stażu niebędącego pracodawcą staż może
odbywać jeden bezrobotny.
Jak już wyżej wspomniano, staż jest instrumen-
tem rynku pracy zaprojektowanym w celu aktywiza-
cji zawodowej osób bezrobotnych. Staż nie jest zatem
formą wspierania organizatorów stażu, a w tym or-
ganizacji pozarządowych, i nie może być traktowany
jako narzędzie stymulujące funkcjonowanie tych or-
ganizacji. Ograniczenie liczby stażystów przyjmowa-
nych na staż przez organizatora ma wpłynąć przede
wszystkim na podniesienie jakości i efektywności
staży, a także na poprawę warunków ich odbywania.
Przyjęcie bezrobotnego na staż wiąże się bowiem nie
tylko z korzyścią w postaci pracy, którą wykonuje
bezrobotny na rzecz organizatora, lecz także z obo-
wiązkiem realizacji programu stażu i sprawowania
opieki nad stażystą. Program stażu powinien okre-
ślać m.in. nazwę zawodu lub specjalności, której pro-
gram dotyczy, szczegółowy zakres zadań wykonywa-
nych przez bezrobotnego, rodzaj uzyskiwanych kwa-
lifikacji lub umiejętności zawodowych, a także sposób
potwierdzania zdobytych umiejętności lub kwalifika-
cji. Organizator musi również zapewnić asystę opie-
kuna osoby odbywającej staż, który udziela bezrobot-
nemu wskazówek i pomocy w wypełnianiu powierzo-
nych zadań. W opinii ministerstwa w sytuacji gdy
u organizatora stażu, który nie zatrudnia pracowni-
ków, staż odbywałoby jednocześnie więcej bezrobot-
nych, nie wydaje się możliwe rzetelne realizowanie
programu stażu i zapewnienie stosownej opieki. Do-
puszczenie możliwości odbywania stażu w organiza-
cjach pozarządowych niezatrudniającyh pracowni-
ków etatowych i tak stanowi udogodnienie dla tych
podmiotów, które z założenia powinny opierać swą
działalność na wolontariacie i pracy społecznej.
Ponadto do ministerstwa przez kilka lat realizacji
staży napływało wiele informacji o tym, że wielu or-
ganizatorów stażu wręcz opierało prowadzenie swo-
jej działalności na pracy stażystów, co stoi w sprzecz-
ności z przeznaczeniem tego instrumentu, a także
może negatywnie wpływać na zachowanie mechani-
zmów konkurencji na rynku.
Reasumując, ministerstwo nie planuje w najbliż-
szym czasie wprowadzenia zmian w organizacji staży
dla bezrobotnych, ponieważ upłynęło zbyt mało czasu
od wprowadzenia nowych regulacji, aby móc ocenić
obiektywnie ich wpływ na sytuację bezrobotnych i ry-
nek pracy. Ponadto, jak dotychczas, ani urzędy pracy,
ani organizacje pozarządowe nie zgłaszały takiego
problemu, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednic-
twem Naczelnej Rady Zatrudnienia.
Wyrażam zatem nadzieję, że powyższe wyjaśnie-
nia rozwiewają wszelkie wątpliwości co do zasadności
i potrzeby wprowadzenia i utrzymania przedmioto-
wych limitów osób bezrobotnych jednocześnie odby-
wających staż u organizatora stażu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie wysokich cen wyprawki szkolnej
oraz ustawy o systemie oświaty, z której
po cichu zniknął przepis gwarantujący,
że rodzice nie będą musieli co roku kupować
nowych podręczników szkolnych
dla swoich dzieci (17740)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Kozaka (SPS-023-

-17740/10) w sprawie wysokich cen podręczników
oraz zmian w zapisach ustawy o systemie oświaty
dotyczących podręczników, uprzejmie wyjaśniam.
Ustawą z dnia 11 kwietnia 2007 r. o zmianie usta-
wy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 542) zmieniono art. 22a
ustawy o systemie oświaty, wprowadzając zapis, iż
szkolny zestaw podręczników składa się z nie więcej
niż trzech podręczników dla danych zajęć edukacyj-
nych i obowiązuje przez trzy lata szkolne. Znowelizo-
wane przepisy weszły w życie 24 maja 2007 r.
Intencją tego przepisu było ograniczenie możliwo-
ści częstych zmian wybieranych w kolejnych latach
przez nauczycieli podręczników oraz stworzenie ro-
dzicom możliwości wyboru pomiędzy zakupem pod-
ręczników używanych lub podręczników nowych
w księgarniach. Intencja ta jednak nie mogła zostać
spełniona ze względu na to, że jednocześnie wydaw-
nictwa mogły składać wnioski o dopuszczenie do
użytku szkolnego podręczników zmienionych do 20%
objętości. Tym samym na rynku funkcjonowały pod-
ręczniki o tych samych tytułach różniące się jednak
zawartością.
Przepis ten stał zresztą w sprzeczności z art. 12
ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela, który określa, że
nauczyciel w realizacji programu nauczania ma pra-
wo do swobody stosowania takich metod nauczania,
jakie uważa za najwłaściwsze spośród uznanych
przez współczesne nauki pedagogiczne, oraz do wy-
boru spośród zatwierdzonych do użytku szkolnego
podręczników.
Swoboda doboru narzędzi edukacyjnych do po-
trzeb i możliwości uczniów jest wyrazem realizowa-
nia przez państwo nowoczesnej pedagogiki, rozwija-
jącej indywidualizm każdego ucznia.
Z tych powodów w 2008 r. kolejna zmiana art. 22a
ustawy o systemie oświaty uchwalona przez Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej uchyliła przepisy dotyczące
liczby podręczników wchodzących w skład szkolnego
zestawu podręczników, okresu obowiązywania zesta-
wu programów nauczania i szkolnego zestawu pod-
ręczników, a także uprawnienia rady pedagogicznej
do dokonania zmian w zestawie programów wycho-
wania przedszkolnego, szkolnym zestawie progra-
mów nauczania lub szkolnym zestawie podręczników
(ustawa z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty, ustawy Karta Nauczyciela oraz
ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich – Dz. U.
Nr 145, poz. 917). Znowelizowane przepisy weszły
w życie 23 sierpnia 2008 r.
Jednocześnie należy zauważyć, że zmiana ta, choć
zlikwidowała zapisy, które ograniczały szkołę w swo-
bodnym wyborze podręczników dostępnych na ryn-
ku, to nie zabroniła stosowania w kolejnych klasach
tych samych podręczników.
Uprzejmie informuję pana posła, iż ze względu na
wskazaną powyżej potrzebę ograniczenia ciągłych
zmian w podręcznikach trwają prace nad nowelizacją
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
8 czerwca 2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku
1335
w szkole programów wychowania przedszkolnego
i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku
szkolnego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730).
Projekt, który jest już po uzgodnieniach międzyre-
sortowych i konsultacjach z partnerami społecznymi,
przewiduje m.in. wprowadzenie ograniczenia (nie
częściej niż raz na 3 lata) możliwości składania wnio-
sku o dopuszczenie kolejnych wydań podręcznika
zmienionych w części stanowiącej nie więcej niż 20%.
Nie ulega wątpliwości, iż podręcznik powinien zawie-
rać treści adekwatne do aktualnego stanu wiedzy
naukowej, w związku z czym powinna być zachowa-
na możliwość jego aktualizacji, jeżeli zmianie ulega
stan wiedzy. Jednakże ograniczenie (nie częściej niż
raz na 3 lata) częstotliwości zmiany wydań podręcz-
nika wydaje się być konieczne z uwagi na czynnik
ekonomiczny i ułatwi nauczycielom i rodzicom moż-
liwość wykorzystania i zakupu podręczników używa-
nych, co obecnie jest utrudnione w sytuacji, gdy wy-
dawca wprowadza na rynek nową wersję podręczni-
ka, w której wprowadzone zostały często niewielkie,
kosmetyczne zmiany.
Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 22a
ust. 1 ustawy o systemie oświaty to nauczyciel ma
prawo wyboru podręcznika spośród podręczników
dopuszczonych do użytku szkolnego, a zatem decyzja,
czy i z jakich podręczników korzystać na zajęciach,
należy do nauczyciela i nie ma formalnych przeszkód,
aby nauczyciele wybierali w kolejnych latach te same
podręczniki.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie przepro-
wadza natomiast badań dotyczących częstotliwości
zmian podręczników przez nauczycieli w polskich
szkołach.
Jednym ze sposobów obniżenia kosztów związa-
nych z zakupem podręczników jest obrót używanymi
podręcznikami. Dyrektor szkoły, zgodnie z art. 22b
ustawy o systemie oświaty, może podejmować dzia-
łania organizacyjne umożliwiające obrót używanymi
podręcznikami na terenie szkoły. Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie dysponuje danymi odnośnie do
organizowanych w szkołach giełd wymiany podręcz-
ników oraz nie ma możliwości ingerowania w reali-
zowanie w poszczególnych szkołach tej działalności.
Decyzje w tym zakresie podejmowane są na poziomie
szkół i organów prowadzących szkoły.
Przeprowadzona w 1999 r. reforma edukacji wpro-
wadziła zasadę pluralizmu na rynku podręczników
szkolnych. Powstała bardzo zróżnicowana oferta pod-
ręczników szkolnych, z której nauczyciele mogą ko-
rzystać w zależności od preferowanych metod na-
uczania i potrzeb uczniów.
Celem tego działania było zapewnienie nauczycie-
lom dostępu do jak najpełniejszej oferty dydaktycznej
i umożliwienie wyboru najlepszego podręcznika do-
stosowanego do potrzeb danej grupy uczniów.
Zestawienie ilościowe podręczników dopuszczo-
nych do użytku szkolnego, przeznaczonych do kształ-
cenia ogólnego do przedmiotów: język polski, mate-
matyka, historia, język angielski, uwzględniających
1336

podstawę programową określoną w rozporządzeniu nych podręczników od ubiegłorocznych pierwszokla-

MENiS z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podsta- sistów, bowiem nauczyciele mają prawo stosować
wy programowej wychowania przedszkolnego oraz w kolejnych latach te same podręczniki. Ponadto, je-
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół. żeli nauczyciel oceni, że poprzednia wersja podręcz-
(Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.), przedstawia nika nie różni się istotnie od tej wpisanej na listę
poniższa tabela: podręczników zgodnych z nową podstawą programo-
wą i uczniowie bez przeszkód mogliby z niej korzy-
Etap edukacyjny
Język
Matematyka Historia
Język stać, może poinformować uczniów o możliwości ko-
polski angielski rzystania również z tej wersji.
I (klasy I–III) - - - 104 Na podstawie uchwały nr 76/2010 Rady Ministrów
II (klasy IV–VI) 108 66 59 103 w sprawie rządowego programu pomocy uczniom
Gimnazjum 110 62 69 96 w 2010 r. „Wyprawka szkolna” oraz wypłaty uczniom
Szkoły
ponadgimnazjalne
108 95 66 99 zasiłku powodziowego na cele edukacyjne i rozporzą-
dzenia w sprawie szczegółowych warunków udziela-
Zestawienie ilościowe podręczników dopuszczo- nia pomocy finansowej uczniom na zakup podręczni-
nych do użytku szkolnego, przeznaczonych do kształ- ków oraz wypłaty uczniom zasiłku powodziowego na
cenia ogólnego do przedmiotów: język polski, matema- cele edukacyjne, uczniowie rozpoczynający w roku
tyka, historia, język angielski, uwzględniających pod- szkolnym 2010/2011 naukę w klasach I–III szkoły
stawę programową określoną w rozporządzeniu mini- podstawowej, w klasach I–III ogólnokształcącej
stra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. szkoły muzycznej I stopnia, w klasie II gimnazjum,
w sprawie podstawy programowej wychowania przed- w klasie II ogólnokształcącej szkoły muzycznej
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych II stopnia, w klasie II ogólnokształcącej szkoły sztuk
typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17): pięknych oraz w klasie V ogólnokształcącej szkoły
baletowej oraz uczniowie niepełnosprawni: niesłyszą-
Etap Język
cy, słabowidzący, z upośledzeniem umysłowym w stop-
Język polski Matematyka Historia niu lekkim oraz z niepełnosprawnościami sprzężony-
edukacyjny angielski
I (klasy I–III) - - - 68 mi, posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia
II (klasy
1 6 - 32
specjalnego, otrzymają dofinansowanie do pod-
IV–VI) ręczników.
Gimnazjum 52 20 20 71 Na realizację powyższego zadania zaplanowano
Szkoły w rezerwie celowej nr 26: Dofinansowanie Narodowe-
ponadgimna- - - - 23
zjalne go Programu Stypendialnego, w tym wyprawka szkol-
na, środki finansowe w wysokości 103 350 tys. zł.
Zdarza się, że wydawnictwa łączą podręczniki Wysokość dofinansowania do zakupu podręczni-
z ćwiczeniami, ale dotyczy to tylko podręczników do ków wynosi:
edukacji wczesnoszkolnej i niektórych podręczników — 170 zł dla uczniów z klasy I–III szkoły podsta-
do języków obcych. Jest to uzasadnione specyfiką na- wowej;
uczania tych przedmiotów. — 310 zł dla uczniów z klasy II gimnazjum;
Od lat Ministerstwo Edukacji Narodowej podej- — 200 zł dla uczniów niepełnosprawnych z klasy
muje działania mające na celu obniżenie obciążeń IV–VI szkoły podstawowej;
finansowych związanych z zakupem podręczników. — 300 zł dla uczniów niepełnosprawnych z zasad-
Od kilku lat realizowany jest rządowy program niczych szkół zawodowych;
pomocy uczniom „Wyprawka szkolna”, którego ce- — 370 zł dla uczniów niepełnosprawnych ze szkół
lem jest wyrównywanie szans edukacyjnych ponadgimnazjalnych, w tym uczniów odpowiednich
uczniów, szczególnie pochodzących z rodzin znaj- klas ze szkół artystycznych.
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, oraz Ponadto przewidziano środki na dofinansowanie
wspieranie rozwoju edukacyjnego uczniów poprzez zakupu podręczników także dla grupy uczniów z ro-
zakup podręczników. dzin, w których kryterium dochodowe przekracza
W 2009 r. ze względu na wejście w życie nowej 351 zł na osobę w rodzinie, a które, ze względu na
podstawy programowej, zmodyfikowano założenia sytuacje życiowe określone w art. 7 ustawy z dnia
programu „Wyprawka szkolna”, poprawiając dostęp- 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (bezrobocie,
ność uzyskania dofinansowania do podręczników wielodzietność, długotrwała choroba, zdarzenia loso-
szkolnych, m.in. poprzez wprowadzenie nowej grupy we, sytuacje kryzysowe), wymagają objęcia ucznia
uczniów z klasy I gimnazjum. pomocą. Pomoc przeznaczona jest dla 10% uczniów
W roku szkolnym 2010/2011 w klasie II szkoły z ogólnej liczby uczniów wymienionych w programie
podstawowej oraz w klasie II gimnazjum obowiązuje i przyznawana jest na podstawie decyzji dyrektora
nowa podstawa programowa. szkoły, do której uczęszcza uczeń.
Należy zwrócić uwagę, że w roku szkolnym 2010/ Szacuje się, że w roku szkolnym 2010/2011 pomoc
2011 uczniowie klas I szkół podstawowych i klas I w ramach programu otrzyma ponad 475 tys. dzieci
gimnazjum mają już możliwość odkupienia używa- i młodzieży, w tym około:

— 286 tys. uczniów klas I–III szkół podstawowych
oraz uczniów klas I–III ogólnokształcących szkół mu-
zycznych I stopnia;
— 108 tys. uczniów klas II gimnazjów, klas II
ogólnokształcących szkół muzycznych II stopnia,
klas II ogólnokształcących szkół sztuk pięknych oraz
klas V ogólnokształcących szkół baletowych;
— 81 tys. uczniów niepełnosprawnych realizują-
cych w roku szkolnym 2010/2011 obowiązek szkolny
lub obowiązek nauki w szkołach dla dzieci i młodzie-
ży lub w szkołach artystycznych.
W dniu 9 czerwca br. uruchomiono I transzę środ-
ków w wysokości 85 343 510 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie bezpieczeństwa imprez masowych
(17742)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17742/10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP
pana Roberta Telusa oraz grupy posłów z dnia
5 sierpnia 2010 r. w sprawie bezpieczeństwa imprez
masowych, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
W dniu l sierpnia 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez
masowych (Dz. U. Nr 62, poz. 504), która w sposób
odmienny od obowiązującej uprzednio regulacji spre-
cyzowała warunki bezpieczeństwa przeprowadza-
nych imprez masowych, a także wprowadziła szereg
nowych rozwiązań prawnych. W ustawie tej:
1) w czytelny sposób określono podmioty odpowie-
dzialne za bezpieczeństwo, jasno sformułowano cele
zabezpieczenia imprezy, a także wskazano podmioty
zobowiązane do udziału w zabezpieczeniu;
2) w odróżnieniu od wcześniejszych rozwiązań,
zezwolenie na przeprowadzenie imprezy masowej
określa warunki przeprowadzenia imprezy, co daje
możliwość organowi wydającemu zezwolenie (wójto-
wi/burmistrzowi/prezydentowi) kontroli przebiegu
imprezy;
3) wojewoda uzyskał uprawnienie kontrolne w ob-
szarze przestrzegania warunków podczas utrwalania
1337
przebiegu imprezy masowej odnośnie do minimal-
nych wymagań technicznych dla urządzeń rejestru-
jących obraz i dźwięk;
4) wprowadzono do ustawy odrębny rozdział do-
tyczący wyłącznie bezpieczeństwa meczów piłki noż-
nej, w szczególności przewidziano obowiązek identy-
fikacji osób uczestniczących w meczach piłki nożnej
oraz nałożono obowiązek wyposażenia stadionów ligi
zawodowej w zintegrowany elektroniczny system
identyfikacji kibiców. Narzędzie to umożliwia w sto-
sunku do osób mogących stanowić potencjalne zagro-
żenie dla bezpieczeństwa imprezy, w tym osób z orze-
czonym zakazem, odmowę wstępu na imprezę maso-
wą, sprzedaży biletów, wejścia na stadion i przeby-
wania w określonych jego sektorach;
5) wprowadzono zakaz klubowy, tym samym wy-
posażając organizatorów meczy piłki nożnej w do-
datkowe narzędzie, które pozwoli im wyeliminować
z widowni chuliganów stadionowych. Zakaz klubo-
wy, nakładany przez organizatora na osobę, która
dopuściła się naruszenia regulaminu obiektu lub
regulaminu imprezy masowej, skutkuje odmową
sprzedaży biletu;
6) rozszerzono ochronę prawną członków służby
porządkowej organizatora oraz zdefiniowano rolę
i zadania służby informacyjnej organizatora (tzw.
stewardów). Zastosowane w ustawie rozwiązania
praktykowane są z powodzeniem w wielu krajach
Unii Europejskiej;
7) wprowadzono wyższe niż do tej pory sankcje za
czyny zabronione popełnione w związku z imprezami
masowymi. Zawarte w ustawie sankcje mają w znacz-
nej części charakter finansowy. Szereg naruszeń pra-
wa stanowi obecnie przestępstwa, a nie jak dotych-
czas – wykroczenia. Dotyczy to między innymi:
— organizacji imprezy masowej bez wymaganego
zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi
w zezwoleniu albo przeprowadzenia jej wbrew wyda-
nemu zakazowi,
— posiadania na imprezie masowej broni, wyro-
bów pirotechnicznych lub innych niebezpiecznych
przedmiotów,
— bezprawnego wtargnięcia kibiców na płytę bo-
iska,
— rzucania przedmiotów mogący stanowić zagro-
żenie dla życia, zdrowia lub bezpieczeństwa osób
przebywających na imprezie.
Wprowadzone ustawą rozwiązania miały na celu
ograniczenie zachowań agresywnych i przestępczych
obserwowanych w trakcie organizowanych na terenie
kraju imprez masowych. Wskazać jednak należy, że
wiele czynów popełnianych w związku (przy okazji)
z odbywającymi się imprezami wykracza poza kata-
log naruszeń prawa stypizowanych w ustawie o bez-
pieczeństwie imprez masowych (np. naruszenia pra-
wa, do których dochodzi podczas przejazdów uczest-
ników imprez masowych). Takie przypadki podlega-
ją ogólnym przepisom prawa karnego.
Wspomnieć również należy o istotnej roli organi-
zatorów imprez masowych (odpowiedzialnych za bez-
1338
pieczeństwo imprezy masowej w miejscu i czasie jej
trwania) oraz działających w ich imieniu służb po-
rządkowych i informacyjnych, w stosunku do któ-
rych nowa ustawa o bezpieczeństwie imprez maso-
wych wymogła konieczność podnoszenia poziomu
wyszkolenia oraz stosowania rozwiązań i narzędzi
umożliwiających podejmowanie skutecznych działań
zabezpieczających.
Według danych posiadanych przez Komendę Głów-
ną Policji, w czasie obowiązywania nowej ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych uwidacznia się
tendencja spadkowa w odniesieniu do ekscesów chu-
ligańskich popełnianych w trakcie imprez masowych.
Funkcjonowanie przedmiotowej ustawy podlega przy
tym stałemu monitoringowi, również w kontekście
przygotowywania się Polski do organizacji jednej
z największych imprez sportowych – Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej w 2012 r.
Jednocześnie pragnę poinformować, że Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji jest ak-
tywnym uczestnikiem prac Rady Bezpieczeństwa
Imprez Sportowych, powołanej na podstawie zarzą-
dzenia nr 104 prezesa Rady Ministrów z dnia 23 wrze-
śnia 2008 r. W ramach zadań rady prowadzone są
przedsięwzięcia ukierunkowane na podnoszenie po-
ziomu bezpieczeństwa podczas imprez sportowych.
Należą do nich m.in. działania związane z opracowy-
waniem programów profilaktycznych skierowanych
do dzieci i młodzieży oraz kibiców, mających na celu
wypracowanie nawyków właściwego sposobu kibico-
wania, przyswojenia zasady szanowania tych, którzy
są sympatykami innego klubu i kibicują innemu za-
wodnikowi. Do programów takich można zaliczyć
program „Jestem fair”, zrealizowany wspólnie z Uni-
wersytetem Łódzkim przy współpracy z władzami
miasta oraz Policją w łódzkich szkołach podstawo-
wych, a także przygotowywany we współpracy ze
spółką PL.2012 program „Kibice razem”, zakładają-
cy stworzenie w 2010 r. ośrodków pracy pedagogicz-
nej z kibicami klubów Ekstraklasy na terenie miast
gospodarzy Euro 2012.
Dodać należy, że w pracach Rady Bezpieczeństwa
Imprez Sportowych aktywnie uczestniczą przedsta-
wiciele środowisk piłkarskich oraz stowarzyszeń ki-
biców, którym zależy, by widownia imprez sporto-
wych nie była utożsamiana z areną chuligańskich
wybryków.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji włączyło się również w program „Przeciwdziała-
nia przez sport agresji i patologii wśród dzieci i mło-
dzieży”, w którym partnerami są Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki, a także Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej oraz Ministerstwo Zdrowia. Działania w ra-
mach tego programu są spójne z rządowym progra-
mem „Razem bezpieczniej”, którego realizację koor-
dynuje MSWiA.
W ramach programu „Razem bezpieczniej” odby-
ły się dwie edycje konkursu dla jednostek samorządu
terytorialnego na projekt dotyczący bezpieczeństwa
imprez sportowych. Celem konkursu było wyłonienie
i nagrodzenie projektów zakładających poprawę bez-
pieczeństwa w czasie imprez sportowych poprzez
edukację dzieci i młodzieży w zakresie popularyzo-
wania sportu jako metody spędzania czasu wolnego,
tworzenia bezpiecznych warunków uczestnictwa
w masowych imprezach sportowych oraz kształtowa-
nia nawyków prawidłowego zachowania i kultural-
nego kibicowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie opłat za aplikacje korporacyjne
(17743)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Wojciecha Żukowskiego w sprawie opłat rocznych za
aplikacje prawnicze: adwokacką, radcowską i nota-
rialną, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z art. 76b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja
1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 46,
poz. 1188, ze zm.), art. 321 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r.
Nr 10, poz. 65 oraz Nr 47, poz. 278) oraz art. 72a § 1
i 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie
(Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158 ze zm.), zarówno
aplikacja adwokacka, radcowska, jak i notarialna jest
odpłatna, a szkolenie aplikantów pokrywane jest
z opłat wnoszonych przez aplikantów odpowiednio
do właściwej okręgowej rady adwokackiej, rady okrę-
gowej izby radców prawnych lub izby notarialnej.
Wysokość opłaty rocznej za aplikację określa,
zgodnie z art. 76b ust. 3 ustawy Prawo o adwokatu-
rze, art. 321 ust. 3 ustawy o radcach prawnych oraz
art. 72a § 3 ustawy Prawo o notariacie, minister
sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii odpowiednio
Naczelnej Rady Adwokackiej, Krajowej Rady Radców
Prawnych lub Krajowej Rady Notarialnej, kierując
się koniecznością zapewnienia właściwego poziomu
wykształcenia, przy czym wysokość tej opłaty nie
może być wyższa niż sześciokrotność minimalnego
wynagrodzenia za pracę.
Zgodnie z art. 76b ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ad-
wokaturze, art. 321 ust. 4 i 5 ustawy o radcach praw-
nych oraz art. 72a § 4 i 5 ustawy Prawo o notariacie,
odpowiednio okręgowa rada adwokacka, rada okrę-

gowa izby radców prawnych lub rada izby notarialnej
może zwolnić aplikanta adwokackiego, radcowskiego
lub notarialnego od ponoszenia opłaty w całości lub
w części, a także odroczyć jej płatność lub rozłożyć ją
na raty. W wypadku podjęcia uchwały o zwolnieniu
aplikanta od ponoszenia opłaty w całości lub w części
koszty szkolenia tego aplikanta pokrywane są, pro-
porcjonalnie do wysokości zwolnienia, ze środków
własnych właściwej okręgowej rady adwokackiej,
rady okręgowej izby radców prawnych lub rady izby
notarialnej.
Przepisy ustaw stanowią gwarancję właściwego
wydatkowania środków pochodzących z opłat za apli-
kacje. Z treści art. 76b ust. 2 ustawy Prawo o adwo-
katurze, art. 321 ust. 2 ustawy o radcach prawnych oraz
art. 72a § 2 ustawy Prawo o notariacie wynika bo-
wiem jednoznacznie, że środki z opłat wnoszonych
przez aplikantów mogą być wydatkowane wyłącznie
na szkolenie aplikantów.
Minister sprawiedliwości dokonuje corocznej ana-
lizy kosztów aplikacji i na tej podstawie ocenia, czy
wysokość opłaty jest adekwatna do rzeczywistych
wydatków związanych z organizacją aplikacji. Ana-
liza ta przeprowadzana jest na podstawie danych
finansowych przesyłanych przez poszczególne sa-
morządy.
W roku szkoleniowym 2007/2008 wysokość opła-
ty rocznej za aplikację adwokacką, radcowską i nota-
rialną była równa czterokrotności minimalnego wy-
nagrodzenia za pracę ustalonego na podstawie prze-
pisów ustawy z dnia 10 października 2002 r. o mini-
malnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200,
poz. 1679, z późn. zm.), w wysokości obowiązującej
w dniu rozpoczęcia roku szkoleniowego. Po zakończe-
niu roku szkoleniowego 2007/2008 minister sprawie-
dliwości zwrócił się do Naczelnej Rady Adwokackiej,
Krajowej Rady Radców Prawnych oraz Krajowej
Rady Notarialnej o przedstawienie informacji w za-
kresie kosztów szkolenia aplikantów w tym okresie.
Przedstawione przez ww. samorządy sprawozda-
nia finansowe obejmowały całościowe zestawienie
wydatków przeznaczonych na szkolenia aplikantów,
w tym m.in. koszty wynagrodzenia wykładowców,
wynajmu sal, zakupu prawniczych baz danych oraz
czasopism, jak „Lex” czy „Palestra”.
W odniesieniu do samorządu adwokackiego spra-
wozdania te wykazały, że koszty szkolenia aplikan-
tów w stosunku do roku 2006 wzrosły w poszczegól-
nych okręgowych radach adwokackich o ponad 20%.
Tym niemniej opłata wnoszona przez aplikantów po-
kryła koszty aplikacji w większości rad z nadwyżką.
Wobec powyższego, po analizie powyższych danych,
minister sprawiedliwości ustalił opłatę roczną za tę
aplikację na poziomie trzykrotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę, ustalonego na podstawie
przepisów ustawy z dnia 10 października 2002 r.
o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
Odnośnie do aplikacji radcowskiej analiza kosz-
tów szkolenia aplikantów w roku szkoleniowym
2007/2008 dokonana na podstawie sprawozdania fi-
1339
nansowego przedstawionego przez Krajową Radę
Radców Prawnych wykazała, że suma opłat rocznych
za aplikację radcowską przewyższa faktyczne koszy
szkolenia aplikantów. Mając na uwadze powyższe, po
dokonaniu analizy kosztów aplikacji radcowskiej mi-
nister sprawiedliwości obniżył wysokość opłaty rocz-
nej za aplikację radcowską do 3,5-krotności minimal-
nego wynagrodzenia za pracę. Ustalenie opłaty na
takim poziomie było adekwatne do ponoszonych
przez izby wydatków na szkolenie aplikantów.
Co do aplikacji notarialnej Krajowa Rada Nota-
rialna zwróciła się z wnioskiem o zmianę wysokości
opłaty za szkolenie aplikantów i ustalenie jej wyso-
kości na poziomie sześciokrotności minimalnego wy-
nagrodzenia za pracę. Wniosek ten udokumentowano
szczegółowym rozliczeniem kosztów aplikacji nota-
rialnej. Jednakże mając na względzie wzrost wyso-
kości minimalnego wynagrodzenia za pracę od dnia
1 stycznia 2009 r., minister sprawiedliwości pozosta-
wił wysokość opłaty za aplikację notarialną na do-
tychczasowym poziomie, tj. czterokrotności minimal-
nego wynagrodzenia za pracę.
Po zakończeniu roku szkoleniowego 2008/2009
minister sprawiedliwości dokonał kolejnej rocznej
analizy kosztów aplikacji. W wyniku nadesłanych
przez Naczelną Radę Adwokacką, Krajową Radę
Radców Prawnych oraz Krajową Radę Notarialną
sprawozdań finansowych ustalono, że we wszystkich
ww. samorządach prawniczych w roku szkoleniowym
2008/2009 część z izb poniosła straty. Wobec powyż-
szego minister sprawiedliwości pozostawił wysokość
opłaty rocznej za szkolenie na aplikacji adwokackiej,
radcowskiej oraz notarialnej na dotychczasowym po-
ziomie.
Co do kwestii rozważania możliwości obniżenia
opłat za powyższe aplikacje w kolejnym roku szkole-
niowym (rozpocznie się w 2011 r.) informuję, że pod-
stawą do podjęcia ewentualnej decyzji będą sprawoz-
dania finansowe przedstawione przez samorządy za
rok szkoleniowy 2010. Rozważenie możliwości ewen-
tualnej zmiany wysokości opłaty za ww. aplikacje
będzie zatem możliwe po zakończeniu roku szkole-
niowego 2010, tj. po dniu 31 grudnia 2010 r.
Odnośnie do kwestii rzeczywistego odsetka apli-
kantów zwolnionych od ponoszenia opłaty rocznej
w całości lub w części wskazać należy, że w wyniku
badania uchwał samorządu adwokackiego, radcow-
skiego i notarialnego w zakresie opłat za aplikację,
które wpłynęły do ministra sprawiedliwości w okre-
sie od września 2009 r. (tuż przed rozpoczęciem roku
szkoleniowego 2009/2010), ustalono, że pozytywnie
rozpatrzono niemal 90% składanych przez aplikan-
tów wniosków o rozłożenie płatności za aplikację na
raty. Pozytywnie rozpatrzono również ok. 94% wnio-
sków o odroczenie terminu płatności za aplikację.
Wnioski co do zwolnienia z opłaty za aplikację zosta-
ły pozytywnie rozpoznane w ok. 24%. Zauważyć jed-
nak należy, że rady podejmowały decyzję w sprawie
odmowy zwolnienia od ponoszenia opłaty rocznej
w stosunku do aplikantów I roku aplikacji, którzy
1340
tuż po rozpoczęciu aplikacji masowo składali wnioski
o zwolnienie z opłaty. Uzasadniając decyzję odmow-
ną, rady wskazywały, że aplikanci decydując się na
odbywanie aplikacji, mieli świadomość, że aplikacja
jest odpłatna, a zatem będą mieli obowiązek wnosze-
nia za nią opłaty. Ponadto informuję, że do ministra
sprawiedliwości nie wpłynęły skargi na uchwały sa-
morządów w zakresie zwolnień z opłat na aplikacje.
Z analizy tej wynika, że przepisy pozwalające wła-
ściwym radom na zwolnienie aplikantów z opłaty,
odroczenie jej płatności lub rozłożenia na raty są
w wielu przypadkach stosowane w sposób korzystny
dla aplikantów.
Odnosząc się do pytania dotyczącego umożliwie-
nia aplikantom posiadającym status osoby bezrobot-
nej uzyskania środków finansowych z Funduszu Pra-
cy na opłacenie aplikacji, wskazać należy, że fundusz
pracy jest państwowym funduszem celowym będą-
cym w dyspozycji ministra właściwego do spraw pra-
cy. Wobec powyższego problematyka dysponowania
środkami Funduszu Pracy nie należy do zakresu
kompetencji ministra sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie projektu zmiany ustawy
o gospodarce nieruchomościami w zakresie
likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
(17744)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17744/10, przekazującego interpelację posła Wojcie-
cha Żukowskiego w sprawie likwidacji uprawnień
zawodowych dla pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury – właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami
– pierwotna propozycja zawarta w projekcie ustawy
o ograniczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami,
pod warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowie-
dzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku
z wykonywaniem czynności pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami przy jednoczesnym pozostawieniu
(dla chętnych) przepisów w zakresie działalności za-
wodowej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami, wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy po-
średnik w obrocie nieruchomościami podlega ochro-
nie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej. Nowa propozycja
nie likwiduje uprawnień zawodowych pośredników,
a otwiera jedynie dostęp do wykonywania pośrednic-
twa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośredni-
ka w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość du-
żymi kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie
do tego zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisa-
mi wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne
dla kandydata na pośrednika w obrocie nieruchomo-
ściami wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez
kandydata wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
w trybie art. 127 § 3 Kodeksu postępowania admi-
nistracyjnego, wysokość opłaty za postępowanie
kwalifikacyjne wynosi 450 zł. Koszt wydania dzien-
nika praktyki zawodowej to ok. 100 zł (jednak
w praktyce może to być nawet ok. 300 zł). Uzyskanie
licencji wiąże się z ukończeniem studiów podyplo-
mowych, których koszt to średnio ok. 4 tys. zł,
a także obowiązkiem odbycia praktyki w biurze po-

średnictwa (średni koszt 6-miesięcznych praktyk
wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dot. usług na rynku we-
wnętrznym (self-assessment report), raportów przy-
gotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010 oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
I. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1) Bułgaria – brak regulacji;
2) Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych);
3) Estonia – brak regulacji;
4) Hiszpania – brak regulacji;
5) Litwa – brak regulacji;
6) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji, wprowadzono dobrowolny system certyfi-
kacji;
7) Malta – brak regulacji;
8) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym;
9) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność jak wszyscy inni przedsiębiorcy;
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. Uczciwego Handlu) może
zabronić prowadzenia działalności pośrednika oso-
bom, które zostaną uznane przez urząd za nieodpo-
wiednie do prowadzenia tego typu działalności.
II. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
1) Austria – wymagany jest dyplom szkoły poli-
cealnej, utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników, prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować;
2) Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia);
3) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej,
do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie;
4) Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni;
1341
5) Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej, karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lat doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami, bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lat na stano-
wisku kierowniczym);
6) Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w Izbie Handlowej, rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich;
7) Portugalia – zawód jest regulowany, dodatkowo
wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra kon-
dycja finansowa pośrednika, pośrednik musi być ubez-
pieczony od odpowiedzialności cywilnej, w przypadku
spółek świadczących usługi pośrednictwa przynam-
niej jeden z członków zarządu musi mieć wykształce-
nie średnie i przejść odpowiednie kursy i szkolenia
w zakresie pośrednictwa, cena za usługi nie może
przekraczać 10% wartości nieruchomości;
8) Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu), licencja najbardziej ogólna
niewymagająca specjalnego wykształcenia czy umie-
jętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność
do czynności prawych), zawód nie jest regulowany;
9) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej;
10) Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni, wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej;
11) Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfika-
cja prowadzonej działalności, w przypadku osób
prawnych członek zarządu albo pracownik musi
mieć uprawnienia do działania jak pośrednik nie-
ruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
1342
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
oraz grupy posłów
w sprawie planowanej reorganizacji zakładów
PKP Cargo SA polegającej na likwidacji
sześciu zakładów, w tym Górnośląskiego
Zakładu Spółki z siedzibą w Rybniku (17745)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Adama Gawędy oraz grupy
posłów (nr SPS-023-17745/10 z dnia 25 sierpnia 2010 r.)
w sprawie planowanej reorganizacji zakładów PKP
Cargo SA polegającej na likwidacji 6 zakładów, w tym
górnośląskiego zakładu spółki z siedzibą w Rybniku,
uprzejmie informuję, co następuje.
PKP Cargo SA jest spółką prawa handlowego
działającą jako samodzielny podmiot gospodarczy
i wszelkie decyzje w zakresie bieżącego zarządzania,
w tym również określania docelowej struktury orga-
nizacyjnej, leżą w kompetencjach organów statuto-
wych tej spółki. Uprzejmie informuję, że na przeło-
mie lat 2008/2009 Zarząd PKP Cargo SA, mając na
uwadze trudną sytuację ekonomiczną spółki oraz po-
trzebę dostosowania jej potencjału do uwarunkowań
konkurencyjnego rynku przewozowego, podjął decy-
zję o wdrożeniu wielokierunkowych działań restruk-
turyzacyjnych mających na celu obniżenie kosztów
i poprawę efektywności we wszystkich obszarach jej
działalności. Przeprowadzone działania restruktu-
ryzacyjne pozwoliły spółce realizować zadania w za-
kresie zwiększonej masy przewożonych towarów i suk-
cesywnie bilansować koszty operacyjne z przychoda-
mi. Bieżące wyniki spółki, zarówno finansowe, jak
i eksploatacyjne, jednoznacznie potwierdzają słusz-
ność i celowość wprowadzonych dotychczas zmian.
Za I półrocze 2010 r. spółka osiągnęła zysk netto
w wysokości 7,3 mln zł (przy stracie netto 497,5 mln zł
w 2009 r.) i przewiozła 54,8 mln t towarów, tj. o 9,6 mln t
więcej aniżeli w I półroczu 2009 r.
Dynamika zmian w otoczeniu rynkowym PKP
Cargo SA determinuje konieczność elastycznego re-
agowania na czynniki zewnętrzne oraz uwzględnia-
nia wystąpienia w przyszłości ewentualnych ryzyk
powodujących wzrost kosztów prowadzenia działal-
ności. Z tych względów Zarząd PKP Cargo SA uznał
za celowe kontynuowanie działań restrukturyzacyj-
nych, które uchronią spółkę przed utratą pozycji na
rynku. Dlatego też, kierując się doświadczeniami
zdobytymi w toku wprowadzanych na przełomie lat
2008/2009 zmian, zarząd spółki zaproponował kon-
solidację 16 dotychczasowych zakładów poprzez ich
połączenie w 10 jednostek organizacyjnych działają-
cych w nowych obszarach. Projekt nowej organizacji
zakładów w minionym miesiącu był poddawany kon-
sultacji społecznej. Obecnie analizowane są opinie,
wnioski, sugestie oraz merytoryczne uwagi zgłoszone
przez działające w PKP Cargo SA ponadzakładowe
organizacje związkowe do przedstawionych przez za-
rząd spółki propozycji zmian. Organizowane są spo-
tkania władz spółki z organizacjami związkowymi,
które mają na celu wyjaśnienie wątpliwości strony
pracowniczej odnośnie do zasadności proponowanych
zmian. W toku spotkań prezentowane są wyniki do-
tychczasowych działań naprawczych PKP Cargo SA
osiągniętych w latach 2008–2009 oraz argumenty
przemawiające za kontynuacją działań reorganiza-
cyjnych i konsolidacją dotychczasowych zakładów
spółki.
Z przekazanych przez Zarząd PKP Cargo SA in-
formacji wynika, że w zakładach o dużych obszarach
działania, funkcjonujących od 1 stycznia 2009 r.,
znacznie sprawniej przebiega restrukturyzacja w za-
kresie optymalizacji organizacji procesów technolo-
gicznych i organizacji pracy. Również analiza miejsc
utrzymania taboru wykazała dalszą możliwość kon-
centrowania tej działalności, co w kolejnych latach
powinno przynieść korzyści w postaci obniżenia kosz-
tów, poprawy efektywności realizacji przewozów oraz
zwiększenia stopnia wykorzystania obiektów. W oce-
nie zarządu spółki realizacja proponowanych zmian
organizacyjnych w postaci dalszej konsolidacji zakła-
dów pozwoli między innymi dostosować własne ofer-
ty do działań konkurencyjnych przewoźników, udo-
skonalić funkcjonowanie poszczególnych jednostek,
wyeliminować zbędne czynności przy obsłudze po-
ciągów, poprawić jakość usług świadczonych przez
spółkę czy zmniejszyć koszty jednostkowe wszystkich
wykonywanych czynności.
W obszarze zarządzania zasobami ludzkimi reali-
zacja proponowanych przez Zarząd PKP Cargo SA
zmian będzie wiązała się z koniecznością realokacji
pracowników. W pierwszej kolejności pracownikom
bądź zespołom pracowniczym zostaną zaproponowa-
ne alternatywne miejsca zatrudnienia w strukturach
spółki, bardziej obciążonych pracą. Z przedstawio-
nych przez Zarząd PKP Cargo SA informacji wynika,
że także obecnie ma miejsce czasowa alokacja pra-
cowników wybranych grup zawodowych pomiędzy
zakładami spółki, w których notuje się nadwyżkę za-
sobów w stosunku do potrzeb zatrudnieniowych wy-
nikających z wielkości realizowanych zadań, a tymi,
które odczuwają braki kadrowe. Należy podkreślić,
że proponowana konsolidacja zakładów poprzez ich
łączenie nie jest tożsama z ich likwidacją, a ponadto
wiążące decyzje w kwestii ostatecznych granic 10 pro-
ponowanych zakładów PKP Cargo SA oraz lokaliza-
cji ich siedzib nie zostały jeszcze podjęte. Obecnie, po
wyczerpaniu procedury konsultacyjnej, przy aktyw-
nym udziale wszystkich uprawnionych podmiotów,
strony dialogu będą dążyć do wdrożenia najkorzyst-
niejszego rozwiązania z punktu widzenia interesów
spółki i jej pracowników.
Jak podkreśla Zarząd PKP Cargo S.A., zmiany
organizacyjne w spółce nie spowodują zaprzestania
obsługi dotychczasowych klientów. Niezależnie od

granic śląskich zakładów spółki i umiejscowienia ich
siedzib nie istnieje zagrożenie dla realizacji zawar-
tych uprzednio kontraktów i jakości świadczenia
kompleksowych usług na rzecz klientów, tym bar-
dziej że niektóre komórki organizacyjne dotychcza-
sowego zakładu nadal będą mieścić się (choć pod inną
nazwą) w obecnych lokalizacjach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Żaczka
i Sławomira Zawiślaka
w sprawie obecności na rynku
wydawnictw edukacyjnych podręczników
do kształcenia ogólnego zgodnych z wymogami
nowej podstawy programowej, w tym do nauki
języka polskiego w zasadniczych szkołach
zawodowych (17747)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka i pana po-
sła Sławomira Zawiślaka (SPS-023-17747/10), doty-
czącą obecności na rynku wydawnictw edukacyjnych
podręczników do kształcenia ogólnego zgodnych
z wymogami nowej podstawy programowej, w tym do
nauki języka polskiego w zasadniczych szkołach za-
wodowych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z § 8 ust. 3 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie
podstawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) w zależności od
potrzeb i możliwości zasadniczej szkoły zawodowej,
począwszy od roku szkolnego 2009/2010, we wszyst-
kich klasach zasadniczej szkoły zawodowej, w któ-
rych stosuje się dotychczasową podstawę programo-
wą kształcenia ogólnego dla zasadniczych szkół za-
wodowych, dyrektor szkoły, po uzyskaniu pozytyw-
nej opinii rady pedagogicznej, może postanowić
o stosowaniu dla przedmiotów język obcy nowożytny,
wychowanie fizyczne i etyka nowej podstawy progra-
mowej kształcenia ogólnego dla zasadniczych szkół
zawodowych, określonej w załączniku nr 5 do przy-
wołanego rozporządzenia. Wprowadzenie takiego roz-
wiązania ma na celu stopniowe wdrażanie szkoły do
nowych rozwiązań organizacyjnych proponowanych
w nauczaniu tych przedmiotów, a sprzyjających bar-
1343
dziej efektywnej nauce. Możliwość stosowania we
wszystkich klasach nowej podstawy programowej
w przypadku języków obcych nowożytnych, wycho-
wania fizycznego czy etyki ułatwi organizację tych
zajęć np. w grupach międzyoddziałowych czy mię-
dzyklasowych, z uwzględnieniem poziomu znajomo-
ści języka obcego przez uczniów lub uwzględnieniem
zainteresowań określoną dyscypliną sportu. Zwłasz-
cza w przypadku małych szkół optymalne wprowa-
dzenie nowych rozwiązań organizacyjnych propono-
wanych dla tych przedmiotów może wymagać wpro-
wadzenia ich od razu dla dwóch lub trzech roczni-
ków uczniów.
Według aktualnych danych, gromadzonych i udo-
stępnianych na stronie internetowej resortu (http://
www.reformaprogramowa.men.gov.pl/nowepodrecz-
niki/wnioski_dopuszczenie.php?file=zasadnicza
szkoła zawodowa), żadne z wydawnictw edukacyj-
nych nie złożyło jeszcze wniosku o dopuszczenie do
użytku szkolnego podręcznika do nauczania języka
polskiego w zasadniczej szkole zawodowej. Należy
jednak zwrócić uwagę, że podstawa programowa
kształcenia ogólnego dla zasadniczych szkół zawodo-
wych będzie mogła być stosowana począwszy od roku
szkolnego 2012/2013 w klasach I zasadniczej szkoły
zawodowej. Uprzejmie informujemy, że do tej pory nie
wpłynął także żaden wniosek o dopuszczenie do
użytku szkolnego podręcznika do języka polskiego
dla szkół ponadgimnazjalnych (liceum i technikum).
Podstawa programowa dla szkół ponadgimanzjal-
nych będzie wdrażana także od roku szkolnego 2012/
2013 i dlatego należy się spodziewać, że najwięcej
wniosków o dopuszczenie do użytku szkolnego pod-
ręczników zgodnych z nową podstawą programową
zostanie złożonych w przyszłym roku.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie ma podstaw prawnych do gromadze-
nia informacji na temat planów wydawniczych po-
szczególnych wydawnictw. Biorąc pod uwagę dotych-
czasową historię rynku podręczników od 1999 r., nie
ma jednak podstaw do formułowania obaw, że nie
powstaną podręczniki do nauczania języka polskiego
w zasadniczych szkołach zawodowych.
Jeżeli chodzi o kryteria dopuszczania podręczni-
ków do użytku szkolnego, kwestię tę regulują prze-
pisy art. 22a ustawy o systemie oświaty oraz rozpo-
rządzenia ministra edukacji narodowej z dnia 8 czerw-
ca 2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku w szko-
le programów wychowania przedszkolnego i progra-
mów nauczania oraz dopuszczania do użytku szkol-
nego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730). Podręcz-
nik może zostać dopuszczony do użytku szkolnego,
jeżeli uzyskał pozytywne opinie rzeczoznawców wska-
zanych przez ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania. Powołane rozporządzenie stanowi
w szczególności, że podręcznik przeznaczony do kształ-
cenia ogólnego musi być poprawny pod względem
merytorycznym, dydaktycznym, wychowawczym i ję-
zykowym, w szczególności uwzględniać aktualny
stan wiedzy naukowej, w tym metodycznej. Czas,
1344
w którym zostanie złożony wniosek o dopuszczenie
do użytku szkolnego podręcznika, nie może mieć
i nie ma żadnego wpływu na ocenę podręcznika
i podjęcie decyzji o dopuszczeniu bądź odmowie do-
puszczenia go do użytku szkolnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie potrzeby wprowadzenia monitoringu
kosztów ponoszonych przez MSZ w związku
z roszczeniami przyznawanymi obywatelom
przez Europejski Trybunał Praw Człowieka
(17748)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Jarosława Żaczka (znak: SPS-
-023-17748/10 z dnia 25 sierpnia 2010 r.) w sprawie
potrzeby wprowadzenia monitoringu kosztów pono-
szonych przez MSZ w związku z roszczeniami przy-
znawanymi obywatelom przez Europejski Trybunał
Praw Człowieka przedstawiam następujące infor-
macje.
Ad 1. Słuszne zadośćuczynienie orzekane przez
Europejski Trybunał Praw Człowieka („ETPCz” lub
„Trybunał”) pokrywane jest, co do zasady, ze specjal-
nej rezerwy budżetowej. W szczególności w ustawie
budżetowej na 2010 r. zaplanowano rezerwę celową
nr 16: Zobowiązania wymagalne Skarbu Państwa,
z której to rezerwy do budżetu MSZ przekazano na
dzień 30 czerwca br. dodatkowe środki w wysokości
2352 tys. zł na realizację płatności wynikających
z wyroków i decyzji Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka w Strasburgu. Minister finansów pismem
nr FS4-412/75/45/MC/2010 z dnia 15 czerwca 2010 r.
poinformował, że zaplanowana w ustawie budżetowej
na rok 2010 rezerwa celowa: Zobowiązania wymagal-
ne Skarbu Państwa została wykorzystana. W związ-
ku z powyższym oraz wziąwszy pod uwagę fakt, iż
nieterminowe uregulowanie zobowiązań spowodowa-
łoby dodatkowe skutki finansowe dla budżetu pań-
stwa w postaci odsetek za zwłokę, zobowiązania te
regulowane są w ramach wydatków zaplanowanych
w ustawie budżetowej na rok 2010 w części 45: Spra-
wy zagraniczne i członkostwo Rzeczypospolitej Pol-
skiej w Unii Europejskiej. Łączna kwota odszkodo-
wań z tytułu wyroków Trybunału w Strasburgu,
zapłaconych przez MSZ na dzień 31 sierpnia 2010 r.,
wyniosła 4190 tys. zł. Płatności orzeczeń ETPCz
niemające pokrycia w planie wydatków i skredyto-
wane przez MSZ wynoszą na dzień 31 sierpnia 2010 r.
1837 tys. zł, tj. 0,11% budżetu MSZ.
Zgodnie z informacją otrzymaną z Ministerstwa
Finansów zwiększenie wydatków w części 45 (tj. Spra-
wy zagraniczne i członkostwo Rzeczypospolitej Pol-
skiej w Unii Europejskiej) z przeznaczeniem na ure-
gulowanie ww. zobowiązań będzie możliwe w przy-
padku zmiany przeznaczenia oszczędności powsta-
łych w innych rezerwach celowych lub utworzenia
nowej rezerwy celowej. Zważywszy na doświadczenia
z lat ubiegłych, MSZ zawsze otrzymywał środki z re-
zerw i nie dopuszczał do uszczuplenia własnego bu-
dżetu na korzyść płatności orzeczeń ETPCz.
Ad 2. Przygotowanie reformy szkolnictwa pol-
skiego i polonijnego za granicą należy w całości do
zadań resortu oświaty. Z funduszy polonijnych prze-
znaczonych na szkolnictwo i będących w dyspozycji
Departamentu Współpracy z Polonią MSZ dofinan-
sowywane są jedynie niektóre projekty uzupełnia-
jące organizacji polonijnych, zaopiniowane i przed-
łożone przez polskie placówki konsularne. Biorąc
pod uwagę wyjaśnienia zawarte w odpowiedzi na
pytanie nr 1, można zauważyć, iż wypłata kwot za-
sądzonych przez ETPCz nie wpłynie negatywnie na
finansowe wspomaganie oświaty polonijnej w zakre-
sie właściwości MSZ.
Kwestie poruszone w pytaniach 3. i 4., odnoszące
się do zadań i obowiązków Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa, nie znajdują się w zakresie kompe-
tencji Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
Ad 5. W chwili obecnej zarówno kwestie dotyczą-
ce postępowań przed Trybunałem, jak i kwestie od-
noszące się do koordynacji wykonywania jego wyro-
ków, łącznie z wypłatą przyznanego słusznego za-
dośćuczynienia, koordynowane są przez pełnomocni-
ka Ministra Spraw Zagranicznych do spraw postępo-
wań przed Europejskim Trybunałem Praw Człowie-
ka wspieranego przez zespół prawników biura pełno-
mocnika.
Ponadto zarządzeniem nr 73 prezesa Rady Mini-
strów z dnia 19 lipca 2007 r. utworzono międzyresor-
towy Zespół do spraw Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka, który jest organem opiniodawczo-
-doradczym prezesa Rady Ministrów. W skład zespo-
łu wchodzą eksperci wyznaczeni przez poszczególne
resorty, prezesa Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa oraz szefa Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów. Przewodniczący zespołu z własnej inicjatywy
lub na wniosek członka zespołu może zapraszać do
udziału w pracach zespołu, z głosem doradczym, oso-
by niebędące członkami zespołu, w szczególności
przedstawicieli administracji rządowej i samorządo-
wej oraz przedstawicieli innych instytucji i urzędów
państwowych. Na posiedzenia byli zapraszani m.in.
rzecznik praw obywatelskich, sędziowie Sądu Naj-
wyższego. Zaproszenia były również kierowane do
kancelarii Sejmu i Senatu.

Do zadań zespołu należy m.in.: wypracowywanie
propozycji stanowisk dotyczących najważniejszych
problemów wynikających ze skarg komunikowanych
przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, wypra-
cowywanie oraz przedstawianie Radzie Ministrów
propozycji działań mających na celu zapobieganie
wydaniu przez Trybunał wyroków stwierdzających
naruszenie Konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności przez Polskę lub w celu wy-
konania wydanych wyroków, opiniowanie projektów
aktów prawnych budzących szczególne wątpliwości
co do ich zgodności z konwencją oraz orzecznictwem
Trybunału, analizowanie problemów związanych
z problematyką ochrony praw człowieka i działania
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Należy zwrócić również uwagę, iż wyroki ETPCz
nakładają na polskie władze nie tylko obowiązek wy-
płaty słusznego zadośćuczynienia, ale również przy-
jęcie odpowiednich środków o charakterze indywidu-
alnym (tzn. odnoszących się do osobistej sytuacji
skarżącego) oraz ogólnym (tzn. mających zapobiegać
podobnym naruszeniom w przyszłości, np. poprzez
zmianę praktyki organów administracyjnych lub
ustawodawstwa). Biorąc pod uwagę wzrost liczby
skarg komunikowanych władzom polskim, jak rów-
nież związaną z tym zwiększoną liczbę wyroków
stwierdzających naruszenie praw chronionych kon-
wencją, zasadne wydaje się wydzielenie i zwiększenie
obsady stanowisk zajmujących się analizą orzecznic-
twa, jak również określenie wypływających z niego
zobowiązań, w tym zobowiązań o charakterze pie-
niężnym.
Ad 6. Płatności związane z wypłatą słusznego za-
dośćuczynienia zasądzonego przez ETPCz, co do za-
sady, pokrywane są ze specjalnej rezerwy celowej,
a nie z budżetu MSZ (porównaj odpowiedź na pytanie
nr 1). W przypadku wyczerpania zaplanowanej re-
zerwy celowej zobowiązania te z uwagi na swą wy-
magalność są kredytowane przez MSZ (na dzień
31 sierpnia 2010 r. była to kwota stanowiąca 0,11%
budżetu MSZ) do czasu przekazania oszczędności
powstałych w innych rezerwach celowych.
Ad 7. Kwestie dotyczące przyznania słusznego
zadośćuczynienia oraz składania roszczeń finanso-
wych uregulowane są w Europejskiej Konwencji
Praw Człowieka, regulaminie Trybunału oraz roz-
winięte w instrukcji dotyczącej praktyki wnoszenia
roszczeń o słuszne zadośćuczynienie (wydanej przez
prezesa Trybunału zgodnie z art. 32 regulaminu
Trybunału) i utartej praktyce postępowania przed
Trybunałem.
Przyznanie słusznego zadośćuczynienia nie jest
automatyczne w przypadku stwierdzenia przez ETPCz
naruszenia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Zgodnie z art. 41 konwencji w przypadku stwierdze-
nia naruszenia konwencji lub jej protokołów, jeśli
prawo danego państwa pozwala tylko na częściowe
usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał
orzeka słuszne zadośćuczynienie, gdy zachodzi taka
potrzeba. Zasądzając zadośćuczynienie, Trybunał
1345
może kierować się standardami krajowymi, nie jest
natomiast nimi związany.
Terminy i inne wymagania formalne dotyczące
składania roszczeń uregulowane są w art. 60 regu-
laminu Trybunału, który przewiduje:
1. Skarżący, który chce uzyskać zasądzenie słusz-
nego zadośćuczynienia na podstawie art. 41 konwen-
cji w przypadku stwierdzenia przez Trybunał naru-
szenia jego praw wynikających z konwencji, musi
w tym celu zgłosić wyraźne roszczenie.
2. Skarżący przedstawia uporządkowane szczegó-
ły dotyczące wszystkich roszczeń, łącznie z wszelkimi
istotnymi dokumentami wspierającymi roszczenie,
w terminie wyznaczonym na składanie przez skar-
żącego stanowiska odnośnie do meritum sprawy, chy-
ba że prezes Izby zarządzi inaczej.
3. W razie niespełnienia przez skarżącego wymo-
gów określonych w poprzedzających ustępach Izba
może odrzucić roszczenia w całości lub w części.
4. Roszczenia skarżącego podaje się do wiadomo-
ści rządu pozwanego celem przedstawienia uwag.
Zgodnie z powyższym artykułem oraz utartą
praktyką strona skarżąca jest zobowiązana do przed-
stawienia swoich roszczeń w terminie wyznaczonym
przez Trybunał, zazwyczaj w ostatniej fazie postępo-
wania, po uprzednim przedstawieniu stanowisk
przez strony postępowania na temat istnienia do-
mniemanych naruszeń. Należy przy tym zauważyć,
iż Trybunał odrzuci roszczenia zgłoszone w formu-
larzu skargi, nieprzedłożone ponownie w odpowiedni
sposób w dalszym stadium postępowania oraz rosz-
czenia wniesione po terminie.
W przypadku ewentualnych dalszych pytań
uprzejmie proszę o kontakt telefoniczny lub elektro-
niczny.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie rodzajów i szczegółowych
zasad działania placówek publicznych,
warunków pobytu dzieci i młodzieży
w tych placówkach oraz wysokości i zasad
odpłatności wnoszonej przez rodziców
za pobyt ich dzieci w tych placówkach (17750)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacje
pana posła Mirosława Koźlakiewicza (nr SPS-023-
-17750/10) dotyczącą projektu rozporządzenia w spra-
1346
wie rodzajów i szczegółowych zasad działania placó-
wek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzie-
ży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłat-
ności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci
w tych placówkach, uprzejmie informuję.
Projektując zmiany w § 23 wspomnianego rozpo-
rządzenia, Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ogra-
niczało możliwości korzystania przez uczniów z upo-
śledzeniem umysłowym w stopniu lekkim z edukacji
w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych.
Zapis „w szczególności” zastosowany w tej regulacji
dla określenia, dla jakich grup dzieci, które nie mogą
uczęszczać do szkoły w miejscu zamieszkania, w szcze-
gólności są prowadzone te ośrodki, oznacza, że szcze-
gólnie rekomendowane formy kształcenia w specjal-
nych ośrodkach szkolno-wychowawczych dotyczą
– w przypadku dzieci i młodzieży z upośledzeniem
umysłowym – tych, których stopień upośledzenia
umysłowego zdiagnozowano jako umiarkowany i znacz-
ny. Uczniowie z upośledzeniem umysłowym w stop-
niu lekkim mogą realizować obowiązek szkolny lub
obowiązek nauki w szkołach specjalnych, w szkołach
z oddziałami specjalnymi, w szkołach integracyj-
nych, w szkołach z oddziałami integracyjnymi, a tak-
że w szkołach ogólnodostępnych.
W celu wyjaśnienia kwestii dotyczących powyż-
szych regulacji z inicjatywy pani minister Katarzyny
Hall zostały zorganizowane spotkania ze związkami
zawodowymi (Forum Związków Zawodowych, Sekcja
Krajowa Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność”,
Związek Nauczycielstwa Polskiego), podczas których
omówiono uwagi do pakietu projektów rozporządzeń
dotyczących kształcenia uczniów ze specjalnymi po-
trzebami edukacyjnymi oraz poradnictwa i pomocy
psychologiczno-pedagogicznej.
W dniu 2 czerwca br. odbyło się również spotka-
nie ze 120 dyrektorami specjalnych ośrodków szkol-
no-wychowawczych, w których zdecydowaną więk-
szość stanowią wychowankowie z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim. Podczas spotkania
pani minister szczegółowo omówiła intencje projek-
towanych zmian i odpowiedziała na pytania dyrek-
torów placówek.
W wyniku dyskusji minister edukacji narodowej
podjęła decyzję o uszczegółowieniu zapisu dotyczącego
kształcenia dzieci i młodzieży z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim w specjalnych ośrodkach
szkolno-wychowawczych, tak by nie budził on żadnych
wątpliwości interpretacyjnych, poprzez uwzględnienie
w punkcie 6 § 23 dzieci i młodzieży z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim.
Projekt rozporządzenia z dnia 23 czerwca 2010 r.
zamieszczony został na stronie MEN: bip.men.gov.pl.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zapisy do-
tyczące funkcjonowania burs, określone w § 43 pro-
jektu ww. rozporządzenia, nie uległy zmianie i są
tożsame z regulacjami zawartymi w § 46 obecnie obo-
wiązującego rozporządzenia z dnia 7 marca 2005 r.
w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania
placówek publicznych, warunków pobytu dzieci
i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i za-
sad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt
ich dzieci w tych placówkach (Dz. U. Nr 52, poz. 467,
z późn. zm.).
Odnosząc się natomiast do pytania szczegółowe-
go, uprzejmie wyjaśniam, że system oświaty powi-
nien być otwarty dla wszystkich uczniów. Powinien
rozpoznawać indywidualne potrzeby edukacyjne
dzieci i młodzieży i na podstawie tej diagnozy podej-
mować różnorodne działania w celu zapewnienia im
jak najlepszych warunków do pełnego funkcjonowa-
nia w środowisku rówieśniczym.
Projektowane przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej rozwiązania są modyfikacją istniejących roz-
wiązań organizacyjno-prawnych. Podkreślają rolę
specjalistów pracujących w szkołach i placówkach
oraz w poradniach psychologiczno-pedagogicznych.
Mają służyć zespołowej współpracy, lepszemu wyko-
rzystaniu kompetencji kadry pedagogicznej oraz umoż-
liwić zapewnienie każdemu uczniowi wsparcia i zin-
dywidualizowanej pomocy podczas obowiązkowych
zajęć wynikających z nowej podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego,
w zależności od dokonanego na poziomie szkoły lub
poradni psychologiczno-pedagogicznej rozpoznania
potrzeb edukacyjnych. Jest to główny cel zmian pla-
nowanych w systemie kształcenia uczniów ze specjal-
nymi potrzebami edukacyjnymi oraz w poradnictwie
i pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Działania te mają być podejmowane w każdym
środowisku nauczania i wychowania, tj. w przedszko-
lu, szkole i placówce, w której uczeń spełnia obowią-
zek rocznego przygotowania przedszkolnego, obowią-
zek szkolny lub obowiązek nauki.
Należy również wyraźnie podkreślić, że decyzję
w sprawie wyboru szkoły zawsze podejmują rodzice
(opiekunowie prawni) ucznia. Jeżeli dziecko posiada
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwa-
gi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, ro-
dzice mogą wybrać dla niego specjalny ośrodek szkol-
no-wychowawczy, szkołę ogólnodostępną, integracyj-
ną lub specjalną.
W związku z powyższym nie istnieje zagrożenie
dla obejmowania dzieci i młodzieży z niepełnospraw-
nościami, w tym z upośledzeniem umysłowym w stop-
niu lekkim, którzy nie mogą uczęszczać do szkoły
w miejscu zamieszkania, kształceniem, wychowa-
niem i pedagogiczną opieką przez specjalne ośrodki
szkolno-wychowawcze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie korzystania z instytucji
świadka koronnego (17751)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do wy-
stąpienia Pana Marszałka z dnia 25 sierpnia 2010 r.,
nr SPS-023-17751/10, przy którym została przekaza-
na interpelacja pana posła Jana Widackiego z dnia
28 lipca 2010 r. w sprawie korzystania z instytucji
świadka koronnego, uprzejmie przedstawiam poniż-
sze wyjaśnienia.
Z dniem 31 marca 2010 r. na mocy ustawy z dnia
9 października 2009 r. o zmianie ustawy o prokura-
turze oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 178,
poz. 1375, z późn. zm.) nastąpił rozdział funkcji mi-
nistra sprawiedliwości i prokuratora generalnego.
Prerogatywy ministra sprawiedliwości w zakresie
nadzoru nad działalnością prokuratora generalnego
są ściśle określone i polegają głównie na uprawnie-
niach do wydawania rozporządzeń i zarządzeń prze-
widzianych w ustawie oraz uprawnieniu do inicjowa-
nia postępowania dyscyplinarnego.
Nie jest zatem możliwe udzielenie odpowiedzi na
zawarte w interpelacji pytania, których treść wska-
zuje, że ich adresatem jest prokurator generalny.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie
z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r.
o świadku koronnym (Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 232,
z późn. zm.), umorzenie postępowania w stosunku do
świadka koronnego jest możliwe dopiero w ciągu
14 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia koń-
czącego postępowanie przeciwko tym sprawcom, któ-
rych udział w przestępstwie świadek koronny ujaw-
nił oraz przeciwko którym zeznawał. Dopóki nie za-
padnie prawomocne orzeczenie w ostatnim procesie
wyłączonym do odrębnego rozpoznania, postępowa-
nie przeciwko świadkowi koronnemu pozostaje zawie-
szone, zgodnie z wymogiem przewidzianym w art. 7
ust. 1 ustawy o świadku koronnym.
W nawiązaniu do pytań zawartych w interpelacji
zauważyć należy, że pomówienie jest wieloznacznym
terminem, może być rozumiane także jako obciąże-
nie innej osoby popełnieniem czynu zabronionego,
a nie jedynie jako fałszywe oskarżenie. Tylko proku-
rator może dysponować danymi dotyczącymi liczby
osób obciążonych przez konkretnego świadka koron-
nego, a w szczególności liczby osób, którym w związ-
ku z zeznaniami konkretnego świadka koronnego
postawiono zarzuty, i jakie były dalsze losy wyłączo-
nych do odrębnego rozpoznania postępowań przeciw-
ko tym osobom. To właśnie prokurator zgodnie z art. 10
ust. 2 i 3 ustawy o świadku koronnym podejmuje,
a w myśl art. 10 ust. 4 ustawy może podjąć decyzję
o podjęciu zawieszonego postępowania.
Ustawa o świadku koronnym nie uzależnia pod-
jęcia wobec świadka koronnego zawieszonego postę-
1347
powania ani jego umorzenia od skazania współspraw-
ców. Postępowanie podejmuje się w razie nielojalności
świadka, która wynikała z powodów wymienionych
w art. 10 ust. 1, 2 ustawy. Nawet gdyby sąd uniewin-
nił współsprawców, uznawszy zeznania świadka ko-
ronnego za nieprawdziwe, prawomocny wyrok nie
będzie miał dla prokuratora mocy zastrzeżonej dla
wyroków, o których mowa w art. 8 § 2 K.p.k. W za-
istniałej sytuacji, przed podjęciem decyzji, prokura-
tor również obowiązany jest kierować się zasadą swo-
bodnej oceny dowodów.
Możliwości uchylenia postanowienia o przyznaniu
danemu podejrzanemu statusu świadka koronnego
nie przewiduje ustawa o świadku koronnym. Wobec
braku takiej regulacji nie można sięgać poprzez art. 25
tej ustawy do rozwiązań przewidzianych w Kodeksie
postępowania karnego, odnoszących się do świadka
anonimowego (art. 184 K.p.k.), albowiem art. 8 usta-
wy o świadku koronnym stanowi wyraźnie, że w sto-
sunku do świadka koronnego nie stosuje się przepi-
sów art. 181–185 K.p.k. Ocena zasadności postano-
wienia o nadaniu podejrzanemu statusu świadka
koronnego może odbywać się wyłącznie w trybie roz-
poznania zażalenia na to postanowienie. Po uprawo-
mocnieniu się takiego postanowienia jest ono wiążą-
ce i nie może być skutecznie kwestionowane w toku
całego postępowania. Sąd orzekający nie może prze-
to badać zasadności nadania określonej osobie statu-
su świadka koronnego. Sąd orzekający nie ma żad-
nych możliwości prawnych, aby pozbawić świadka
koronnego jego statusu. Ustawa o świadku koronnym
nie przewiduje ani takiej instytucji, ani takiej proce-
dury, która uprawniałaby sąd do podjęcia tego rodza-
ju działań (wyrok SA w Białymstoku z 21 kwietnia
2005 r. II AKa 360/04, OSA 2006 nr 4, poz. 20). Świa-
dek koronny może utracić swój status wyłącznie na
podstawie art. 10 i 11 ustawy, ale też nie wskutek
działań sądu, a prokuratora.
Nawet gdy w okolicznościach, o których mowa
w art. 10 ustawy o świadku koronnym, prokurator
podejmuje wobec świadka koronnego zawieszone po-
stępowanie, a świadek ten traci przywilej niekaral-
ności, to jednak nie eliminuje to, jak w sytuacji okre-
ślonej w art. 6 ustawy o świadku koronnym, z postę-
powania jego samego jako źródła dowodowego ani
jego zeznań jako środka dowodowego, które to zezna-
nia podlegają ocenie jak każdy dowód (postanowienie
SN z dnia 10 maja 2005 r. II KK 531/04, OSNKW
2005 nr 10, poz. 95). W opisanej hipotetycznej sytu-
acji procesowej świadek koronny ryzykuje utratę
przywileju niekaralności, ale jego oświadczenia do-
wodowe pozostają, tak jak i on sam, dowodem w da-
nym postępowaniu i podlegają ocenie na zasadach
przewidzianych w art. 7 K.p.k. To do prokuratora,
a nie do sądu należy ocena, czy okoliczności skutku-
jące podjęciem postępowania, w tym z art. 4 ustawy
o świadku koronnym, rzeczywiście w sprawie wystą-
piły (wyrok SN z 2 lutego 2008 r. II KK 100/05,
OSNwSK 2006 nr 1, poz. 252).
1348
W zakresie kompetencji Ministerstwa Sprawiedli-
wości nie leży analizowanie praktyki stosowania po-
szczególnych instytucji prawa karnego, jeżeli miała-
by ona opierać się na ocenie orzecznictwa poszczegól-
nych sądów w konkretnych sprawach. Nadzór Sądu
Najwyższego nad działalnością sądów w zakresie
orzekania wiąże się z koniecznością zapewnienia jed-
nolitości orzecznictwa sądów powszechnych. Nadzór
judykacyjny Sąd Najwyższy wykonuje, rozpoznając
środki odwoławcze od orzeczeń sądów stosownie do
przepisów prawa procesowego (art. 183 ust. 1 Kon-
stytucji RP). Do zadań tego sądu należy też rozstrzy-
ganie rozbieżności w wykładni prawa ujawniających
się w orzecznictwie sądów powszechnych, wojsko-
wych lub samego Sądu Najwyższego. Wniosek o roz-
strzygnięcie takich rozbieżności, zgodnie z art. 60
ustawy o Sądzie Najwyższym, może przedstawić jego
pierwszy prezes, rzecznik praw obywatelskich oraz
prokurator generalny.
Jednocześnie uprzejmie informuje, że Minister-
stwo Sprawiedliwości nie prowadzi ani nie prowadzi-
ło w ostatnim czasie prac legislacyjnych związanych
z nowelizacją ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r.
o świadku koronnym (Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 232,
z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, jednocze-
śnie uprzejmie informuję, iż kopię wystąpienia Pana
Marszałka przekazałem prokuratorowi generalnemu
RP – panu Andrzejowi Seremetowi, z prośbą o ewen-
tualne zajęcie stanowiska w zakresie kompetencji
organów prokuratury.
Z wyrazami szacunku i sympatii
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zjawiska porzucania zwierząt
domowych w okresie wakacyjno-urlopowym
(17753)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana Krzysztofa Brejzy, posła na Sejm RP, w sprawie
zjawiska porzucania zwierząt domowych w okresie
wakacyjno-urlopowym przekazaną pismem z dnia
25 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-17753/10, uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) osoba utrzymująca
zwierzę domowe ma obowiązek zapewnić mu po-
mieszczenie chroniące je przed zimnem, upałami
i opadami atmosferycznymi, z dostępem do światła
dziennego, umożliwiające swobodną zmianę pozycji
ciała oraz odpowiednią karmę i stały dostęp do
wody W przypadku porzucenia zwierząt przez wła-
ściciela oraz braku możliwości jego ustalenia za-
pewnienie opieki tym zwierzętom należy, zgodnie
z art. 11 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt, do za-
dań własnych gminy.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 11
ww. ustawy porzucenie zwierzęcia, a w szczególności
psa lub kota, przez właściciela bądź przez inną osobę,
pod której opieką zwierzę pozostaje, jest traktowane
jako przestępstwo i podlega karze grzywny, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku lub 2 lat w przypadku, gdy sprawca działa ze
szczególnym okrucieństwem. W przypadku skazania
za przestępstwo określone w art. 35 ustawy, w tym za
znęcanie się nad zwierzęciem, sąd może orzec m.in.
przepadek zwierzęcia, zakaz prowadzenia określonej
działalności (np. hodowli psów), przepadek przedmio-
tów służących do popełnienia przestępstwa oraz po-
chodzących z przestępstwa, a także nawiązkę w wy-
sokości do 2500 zł na cel związany z ochroną zwierząt.
Doniesienia mediów oraz przesyłane do Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi pisma przedstawicieli orga-
nizacji statutowo zajmujących się ochroną zwierząt,
a także doniesienia osób prowadzących schroniska po-
twierdzają nasilanie się zjawiska porzucania psów
w okresie letnich wakacji oraz z tym związane okre-
sowe przepełnienie niektórych schronisk.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że Główny Inspektorat Weterynarii zbiera co-
rocznie dane dotyczące schronisk dla bezdomnych
zwierząt. Dane te są przekazywane przez wojewódz-
kich lekarzy weterynarii w postaci raportów z wizy-
tacji w schroniskach dla bezdomnych zwierząt, wy-
pełnianych przez powiatowych lekarzy weterynarii
dla każdego schroniska będącego pod nadzorem In-
spekcji Weterynaryjnej. Zgodnie z danymi przekaza-
nymi przez głównego lekarza weterynarii w roku
2009 na terenie Rzeczypospolitej Polskiej działało
146 schronisk dla bezdomnych zwierząt. Maksymal-
na liczba miejsc w schroniskach dla psów w 2009 r.
wyniosła 27 449, zaś dla kotów 4462.
Należy zaznaczyć, że w związku z brakiem prze-
pisów prawnych określających maksymalną liczbę
zwierząt, jaka może być utrzymywana w danym
schronisku, liczba ta szacowana jest na podstawie
subiektywnej oceny inspektora kontrolującego schro-
niska, uwzględniającej zachowanie dobrostanu zwie-
rząt. Liczba zwierząt przebywających oraz przyjętych
do schronisk w roku 2009 wygląda następująco:
— liczba psów przebywających w schroniskach
– 113 954, w tym liczba psów przyjętych do schronisk
– 67 715,
— liczba kotów przebywających w schroniskach
– 19 240, w tym liczba kotów przyjętych do schroni-
ska – 15 992.

Należy przy tym podkreślić, że zwierzęta te nie
przebywały w schronisku w tym samym czasie. Przez
cały rok schroniska prowadzą działania polegające
na odnajdywaniu właścicieli zwierząt oraz poszuki-
waniu nowych opiekunów, co wpływa na zmniejsze-
nie liczby zwierząt przebywających w schronisku
oraz rotacje zwierząt.
Zgodnie z danymi głównego lekarza weterynarii
w 2008 r. było 141 schronisk dla zwierząt, w których
przebywało 93 798 psów oraz 18 120 kotów. Jedno-
cześnie do adopcji przekazano w tym czasie 51 209
psów i 9815 kotów. W tym okresie eutanazji poddano
7024 psów i 1854 kotów. Zgodnie z tymi danym
w kolejnych latach od 2007 r. zwiększa się liczba zwie-
rząt w schroniskach oraz rośnie odsetek zwierząt
oddawanych do adopcji przy jednoczesnym nieznacz-
nym spadku odsetka wykonywanych eutanazji.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt
minister właściwy do spraw oświaty i wychowania
jest zobowiązany do uwzględnienia problematyki do-
tyczącej ochrony zwierząt (w tym zagadnień dotyczą-
cych ochrony zwierząt domowych) w podstawie pro-
gramowej kształcenia ogólnego. Zgodnie z ust. 2 tego
artykułu program upowszechniania znajomości prze-
pisów ww. ustawy wśród rolników przygotowuje
i wykonuje zarząd województwa poprzez wojewódzkie
ośrodki doradztwa rolniczego.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że zapewnienie właściwej ochrony i opieki bez-
domnym zwierzętom, w tym zapewnienie odpowied-
niej liczby miejsc w schroniskach, należy do zadań
własnych gminy. Decyzje w tych sprawach podejmu-
je zgodnie z kompetencją samorząd gminny, biorąc
pod uwagę lokalne warunki i potrzeby. Zgodnie z art. 2
ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu
własnym i na własną odpowiedzialność.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego
w sprawie dokumentów stanowiących
zezwolenie na powszechne korzystanie
z amatorskiego połowu ryb (17754)
Odpowiadając na interpelację posła Wojciecha Ja-
sińskiego, przekazaną przez ministra spraw wewnętrz-
1349
nych i administracji – według właściwości – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi oraz ministra środowi-
ska, w sprawie sprzedaży zezwoleń na amatorski
połów ryb, przekazaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17754/10,
poniżej przedstawiam swoje stanowisko.
Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne publiczne śródlądowe wody powierzch-
niowe płynące dyrektor regionalnego zarządu gospo-
darki wodnej oddaje do rybackiego korzystania w dro-
dze oddania w użytkowanie obwodu rybackiego.
Realizując uprawnienia właścicielskie wynikające
z art. 11 ust. 1 Prawa wodnego oraz w związku z art. 13
ust. 1 i 2, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki
wodnej w wyniku przeprowadzenia konkursu ofert
wyłania podmiot, który zagwarantuje prawidłowość
prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej. Bio-
rąc pod uwagę fakt, że operat rybacki, w którym opi-
sany jest sposób prowadzenia gospodarki rybackiej
w danym obwodzie, podlega analizie i opiniowaniu
przez wskazane rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z 29 marca 2002 r. jednostki naukowo-
-badawcze, należy domniemywać, że gospodarka ry-
backa prowadzona zgodnie z jego zapisami jest zgod-
na z definicją racjonalnej gospodarki rybackiej okre-
ślonej ustawą z 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śród-
lądowym.
Odnosząc się natomiast do przepisów art. 34 usta-
wy Prawo wodne, wyjaśniam, iż zgodnie z ust. 2 tego
artykułu zasady wykonywania amatorskiego połowu
ryb, przysługującego każdemu w ramach powszech-
nego korzystania z wód, określają przepisy odrębne,
tj. przepisy ustawy o rybactwie śródlądowym i wyda-
nych na jej podstawie rozporządzeń. Artykuł 7 usta-
wy o rybactwie śródlądowym wskazuje, że amatorski
połów ryb w wodach uprawnionego do rybactwa
uprawiać może osoba posiadająca dokument upraw-
niający do takiego połowu, tj. kartę wędkarską lub
kartę łowiectwa podwodnego, oraz dodatkowo zezwo-
lenie wydane przez uprawnionego do rybactwa. Brak
zezwolenia uprawnionego do rybactwa traktowany
jest jako połów bez wymaganego zezwolenia i zgodnie
z art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy o rybactwie śródlądo-
wym podlega karze grzywny. Dlatego też posiadanie
zezwolenia od uprawnionego do rybactwa jest nie-
zbędnym warunkiem do prowadzenia amatorskiego
połowu ryb na terenie obwodu.
Zgodnie z przepisami wyżej wspomnianej ustawy
o rybactwie śródlądowym uprawniony do rybactwa
ma również prawo do ograniczenia sprzedawanych
zezwoleń w granicach użytkowanego przez siebie ob-
wodu, szczególnie jeśli wymaga tego rodzaj prowa-
dzonej gospodarki rybackiej, może również zaniechać
sprzedaży zezwoleń.
Z dostępnych informacji wynika, iż PZW okręg
płocko-włocławski wydaje zezwolenia dla niezrzeszo-
nych członków, jednakże opłata za ich wydanie jest
wyższa niż dla członków okręgu. Istotny jednak po-
zostaje fakt, że wysokość składek może być kształto-
wana dowolnie przez uprawnionego do rybactwa,
1350
zgodnie z ogólnymi postanowieniami Kodeksu cywil-
nego i na zasadach swobodnego kształtowania umów
cywilnoprawnych.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 17 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zasad przyznawania zasiłku
celowego z tytułu poniesionych strat
w wyniku powodzi w maju 2010 r. (17755)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 25 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17755/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej pana posła Stanisława Rydzonia w sprawie
zasad przyznawania zasiłku celowego z tytułu ponie-
sionych strat w wyniku powodzi w maju 2010 r.,
uprzejmie wyjaśniam.
Osoby poszkodowane w tegorocznej powodzi mogą
ubiegać się o pomoc społeczną na ogólnych zasadach
w myśl wytycznych Biura do Spraw Usuwania Klęsk
Żywiołowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji. I tak, zasiłki celowe ze środków re-
zerwy celowej budżetu państwa na przeciwdziałanie
i usuwanie skutków klęsk żywiołowych w kwocie do
6000 zł na zaspokajanie podstawowych potrzeb by-
towych oraz w kwocie do 20 000 zł i do 100 000 zł na
remont albo odbudowę budynku mieszkalnego lub
lokalu mieszkalnego przyznawane są na podstawie
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.). Wy-
żej wymieniona pomoc finansowa udzielana jest sto-
sownie do art. 39 i 40 ustawy. Odpowiednio do po-
wyższego zasiłki celowe przysługują osobom i rodzi-
nom, które w wyniku strat poniesionych wskutek
klęski żywiołowej w prowadzonym przez siebie go-
spodarstwie domowym znalazły się w szczególnie
trudnej sytuacji, w której nie są w stanie zaspokajać
swoich niezbędnych potrzeb bytowych w oparciu
o posiadane środki własne (zasiłek do 6000 zł) bądź
których budynek mieszkalny lub lokal mieszkalny na
skutek działania żywiołu uległ zniszczeniu (zasiłek
do 20 000 zł i do 100 000 zł).
Odnośnie do kryteriów przyznawania zasiłków
celowych w kwocie do 20 000 zł i do 100 000 zł. De-
partament przedstawia poniżej odpowiednie wytycz-
ne Biura do Spraw Usuwania Skutków Klęsk Żywio-
łowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji:
1. Pomoc przysługuje rodzinom lub osobom sa-
motnie gospodarującym, zwanym dalej „osobami
uprawnionymi”, na remont albo odbudowę budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, który uległ
zniszczeniu lub uszkodzeniu w związku z powodzią,
która miała miejsce w maju i czerwcu 2010 r.
2. Pomoc przysługuje także z tytułu zniszczeń lub
uszkodzeń budynków lub lokali mieszkalnych spowo-
dowanych: osuwaniem się ziemi, intensywnymi opa-
dami deszczu, nawałnicą, zalaniem budynku przez
wysoki stan wód gruntowych oraz wodę przesiąka-
jącą przez wały, jeżeli zdarzenia te miały miejsce
w związku z powodzią z maja i czerwca 2010 r.
3. Zasiłek przysługuje rodzinie bądź osobie samot-
nie gospodarującej. Jeżeli zatem w zniszczonym bu-
dynku lub lokalu mieszkalnym gospodarstwo domo-
we nie było prowadzone przed powodzią (np. w przy-
padku budynków w budowie, budynków niezamiesz-
kałych), nie zachodzą przesłanki do przyznania za-
siłku na remont takiego obiektu. Zasiłek nie przysłu-
guje także na remont domków rekreacyjnych i letni-
skowych.
4. Pomoc przysługuje na remont albo odbudowę
budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych. Ze
środków pomocy nie może być finansowany remont
czy odbudowa obiektów o innym charakterze, np. go-
spodarczych, czy dróg dojazdowych lub infrastruk-
tury budowlanej posadowionej na terenie ogródków
działkowych.
5. O pomoc może ubiegać się także osoba zajmu-
jąca lokale socjalne lub lokale zamienne (np. w opar-
ciu o zapisy ustawy o ochronie praw lokatorów) czy
osoba będąca najemcą budynku/mieszkania. Do wnio-
sku o zasiłek osoba ta zobowiązana jest dołączyć
oświadczenie właściciela budynku/mieszkania, iż nie
będzie on ubiegał się o przyznanie pomocy na remont
lub odbudowę tego budynku/mieszkania.
6. Świadczenia pomocy społecznej nie mają cha-
rakteru odszkodowania, nie stanowią zatem rekom-
pensaty za straty w mieniu poniesione w wyniku klę-
ski żywiołowej. Pomoc ta ma umożliwić poszkodowa-
nym zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych, któ-
rych nie mogą realizować wskutek szkód wyrządzo-
nych powodzią.
7. Pomoc przyznawana jest niezależnie od odszko-
dowania przysługującego z tytułu ubezpieczenia bu-
dynku i lokalu mieszkalnego od skutków klęsk ży-
wiołowych lub zasiłku celowego, o którym mowa
w piśmie z dnia 30 kwietnia 2010 r., znak: BUSKŻ.5941-
-3-1/10 (zasiłek celowy w kwocie do 6000 zł).
8. Pomoc przyznawana jest niezależnie od kryte-
rium dochodowego, o którym mowa w art. 8 ust. 1
ustawy o pomocy społecznej.
9. Celem pomocy jest umożliwienie osobom lub
rodzinom poszkodowanym uzyskanie środków na re-
alizację niezbędnych potrzeb bytowych, przy czym
nie ma znaczenia, czy potrzeby te realizowane będą
w dotychczasowym budynku/lokalu. Jeżeli odbudowa
albo remont obiektu nie są możliwe, z kwoty zasiłku

może zostać sfinansowany zakup działki budowlanej
pod budowę nowego budynku, zakup nowego budyn-
ku albo lokalu mieszkalnego lub wybudowanie bu-
dynku w innym miejscu. W takim przypadku kwota
przyznanej pomocy nie może przekraczać kwoty, któ-
ra przyznana byłaby na remont/odbudowę obiektu
w dotychczasowym miejscu.
10. Koszty rozbiórki obiektu mieszkalnego mogą
zostać sfinansowane ze środków zasiłku, z zastrze-
żeniem że kwota przyznanej pomocy nie może prze-
kraczać kwoty, która przyznana byłaby na remont/
odbudowę obiektu w dotychczasowym miejscu.
11. Naprawa szkód wyrządzonych w piwnicach
budynków mieszkalnych, o których mowa w pkt 1
i 2, może być pokryta ze środków zasiłku, jeżeli szko-
dy uniemożliwiają realizację niezbędnych potrzeb
bytowych osób poszkodowanych, w szczególności jeśli
znajdują się tam urządzenia niezbędne do doprowa-
dzenia wody pitnej oraz ciepła w okresie zimowym.
12. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej prawo
do pomocy uzależnione jest od miejsca zamieszkania
i przebywania na terytorium Polski. Ustawa o pomo-
cy społecznej nie definiuje pojęcia miejsca zamiesz-
kania, dlatego zasadne jest odwoływanie się do defi-
nicji tego pojęcia zawartej w art. 25 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r.
Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), w myśl którego miejscem
zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w któ-
rej osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.
13. Fakt corocznego niszczenia budynku w wyni-
ku powodzi, z uwagi na jego umiejscowienie na tere-
nie zalewowym, nie ma wpływu na możliwość ubie-
gania się o zasiłek celowy. Warunkiem przyznania
tego zasiłku jest zniszczenie budynku w wyniku te-
gorocznej powodzi.
Odnośnie do kwestii warunków, jakie muszą speł-
niać osoby, aby mogły otrzymać ww. pomoc, wyja-
śniam, iż to ośrodki pomocy społecznej podejmują
decyzje o przyznaniu zasiłków na podstawie przepro-
wadzonego wywiadu środowiskowego. Mają obowią-
zek przy tym kierować się wytycznymi wystosowa-
nymi przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji.
W ocenie ministra pracy i polityki społecznej na-
leży mieć jednak na uwadze fakt, iż celem pomocy
społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom prze-
zwyciężenia trudnych sytuacji życiowych, których
nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne
uprawnienia zasoby i możliwości. Pomoc społeczna,
zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, uzależniona jest od miejsca za-
mieszkania. Przy czym chodzi o dom bądź lokal
mieszkalny, w którym osoby przebywają z zamiarem
stałego pobytu. Sam fakt posiadania przez osoby po-
szkodowane drugiego domu czy lokalu mieszkalnego
nie powinien być przesłanką do wydania decyzji od-
mownej o przyznaniu zasiłku celowego. Decyzja
bowiem o przyznaniu zasiłku bądź jego odmowie
jest dokonywana w oparciu o szeregu ustaleń po-
1351
czynionych przez ośrodki pomocy społecznej. W przy-
padku wydania decyzji odmownej osoba zawsze ma
prawo odwołać się do samorządowego kolegium od-
woławczego.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie nowelizacji rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 1 kwietnia 2008 r. dotyczącego
szczegółowych warunków i trybu
przyznawania oraz wypłaty pomocy finansowej
w ramach działania: Podstawowe usługi
dla gospodarki i ludności wiejskiej, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (17756)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Artura Dunina przekazaną przy pi-
śmie z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak SPS-023-17756/
10, w sprawie zmiany rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 1 kwietnia 2008 r. w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
oraz wypłaty pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności
wiejskiej objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 60, poz. 373,
z późn. zm.), tak aby beneficjenci przedmiotowego
działania dotknięci skutkami powodzi mogli zmienić
poziom dofinansowania z 50% na 75%, przesyłam
następujące informacje.
Zgodnie z przepisami przedmiotowego rozporzą-
dzenia o przyznaniu pomocy decyduje suma uzyska-
nych punktów przyznanych na podstawie kryteriów.
2 punkty przyznawane są, jeżeli wnioskodawca
oświadczył, że kwota dofinansowania operacji na
każdym etapie jej realizacji wyniesie nie więcej niż
50% kosztów kwalifkowalnych. W związku z tym
zmiana poziomu dofinansowania może dotyczyć tyl-
ko podmiotów, którym pomoc nie została jeszcze
przyznana.
Ponadto uprzejmie informuję, że w rozporządze-
niu z dnia 1 września 2010 r. zmieniającym rozporzą-
dzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 1 kwiet-
nia 2008 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania oraz wypłaty pomocy finanso-
1352
wej w ramach działania: Podstawowe usługi dla
gospodarki i ludności wiejskiej objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 wprowadzono przepis umożliwiający wnio-
skodawcy dokonywanie zmian we wniosku o przy-
znanie pomocy, w tym zmiany poziomu dofinanso-
wania z 50% na 75%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie planu finansowego
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2011 r.
dla regionu Pomorza (17757)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Witolda Namyślaka, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 19 sierpnia 2010 r., w spra-
wie planu finansowego Narodowego Funduszu Zdro-
wia na rok 2011 dla regionu Pomorza, która została
przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 31 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-
-023-17757/10), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących informacji.
Mając na uwadze realizację przez Narodowy
Fundusz Zdrowia zadań określonych w art. 97 ust. 3
i art. 102 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.), w dniu 18 sierpnia minister
zdrowia zwrócił się do prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia o zwiększenie środków finansowych na
świadczenia zdrowotne w planie finansowym NFZ na
rok 2011, wykorzystując środki odpowiadające będącej
w dyspozycji części funduszu zapasowego NFZ.
W konsekwencji prezes NFZ zarządzeniem nr 40/
2010/DEF z dnia 23 sierpnia 2010 r. przydzielił dodat-
kowe środki Pomorskiemu OW NFZ z funduszu zapa-
sowego NFZ w wysokości 115 615 tys. zł, zwiększając
plan kosztów świadczeń zdrowotnych oddziału na
2011 r. do kwoty 3 332 683 tys. zł. Powyższe środki
powinny zapewnić możliwość finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej na poziomie dotychczasowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie użytkowania motocykla
jako wyposażenia dodatkowego zespołu
ratownictwa medycznego w ramach ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(17759)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Marka Krząkały, przesłanej
przy piśnie z dnia 25 sierpnia br., znak: SPS-023-
-17759/10, w sprawie użytkowania motocykla jako
wyposażenia dodatkowego zespołu ratownictwa me-
dycznego w ramach ustawy o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Zgodnie z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) nadzór
nad systemem na terenie kraju sprawuje minister
właściwy do spraw zdrowia, zaś planowanie, organi-
zowanie, koordynowanie systemu oraz nadzór nad
systemem na terenie województwa jest zadaniem wo-
jewody.
Obecne brzmienie art. 36 ww. ustawy mówi, że
zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na:
1) zespoły specjalistyczne, w skład których wcho-
dzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykony-
wania medycznych czynności ratunkowych, w tym
lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratow-
nik medyczny;
2) zespoły podstawowe, w skład których wchodzą
co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania
medycznych czynności ratunkowych, w tym pielę-
gniarka systemu lub ratownik medyczny.
Jedna z ww. osób powinna mieć uprawnienia do
prowadzenia pojazdu uprzywilejowanego w ruchu
drogowym. Jeśli żaden z członków zespołu takich
uprawnień nie posiada, to w skład zespołu wchodzi
dodatkowo kierowca. Ambulanse, w które wyposażo-
ne są zespoły ratownictwa medycznego, muszą speł-
niać wymagania określone w Polskiej Normie nr 1789:
Pojazdy medyczne i ich wyposażenie. Ambulanse
drogowe. Określony ustawowo skład zespołu wyklu-
cza możliwość samodzielnego funkcjonowania i kon-
traktowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia ra-
towników medycznych poruszający się na motocy-
klach, w ramach sytemu Państwowe Ratownictwo
Medyczne (PRM). Minimalne wymagania kadrowe
i sprzętowe muszą być spełnione przez zespół przed
jego zakontraktowaniem przez Narodowy Fundusz
Zdrowia. NFZ kontraktuje także wodne zespoły ra-
townictwa medycznego wyposażone w łodzie. W sys-
temie Państwowe Ratownictwo Medyczne funkcjo-
nują również lotnicze zespoły ratownictwa medycz-
nego wykorzystujące śmigłowce ratunkowe, finanso-

wane z budżetu państwa z części pozostającej w dys-
pozycji ministra zdrowia.
Należy jednocześnie wskazać, iż zakres medycz-
nych czynności ratunkowych, jakie zgodnie z ustawą
o PRM wykonywane są przez zespół ratownictwa me-
dycznego wobec osoby w stanie nagłego zagrożenia
zdrowotnego, w tym transport do szpitala, nie mogą
być realizowane i kontraktowane samodzielnie przez
ratownika medycznego na motocyklu. Pojedynczy
ratownik może stanowić jedynie wsparcie dla zespo-
łu spełniającego wymogi ustawy o PRM, wyposażo-
nego w ambulans, lecz nie może go zastąpić w syste-
mie PRM. Powyższe rozwiązanie przewidujące dopo-
sażenie zespołu podstawowego lub specjalistycznego
dodatkowo w motocykl funkcjonuje już w niektórych
rejonach kraju, np. w Olsztynie.
Odnośnie do czasu dotarcia zespołu ratownictwa
medycznego do poszkodowanego zastosowanie ma
art. 24 ustawy o Państwowym Ratownictwie Me-
dycznym, który stanowi, iż maksymalny czas dotar-
cia nie może być dłuższy niż 15 minut w mieście
powyżej 10 tys. mieszkańców i 20 minut poza mia-
stem powyżej 10 tys. mieszkańców. Mediana czasu
dotarcia zespołu zgodnie z ww. przepisem nie może
być dłuższa niż 8 minut w mieście powyżej 10 tys.
mieszkańców i 15 minut poza miastem powyżej
10 tys. mieszkańców. Jak wynika z danych nadsy-
łanych przez wojewodów, zespoły ratownictwa me-
dycznego docierają na miejsce zdarzenia w ustawo-
wym czasie, a przypadki opóźnień związane są
głównie z przejściowymi trudnościami wynikający-
mi z niesprzyjających warunków klimatycznych,
remontów dróg i awarii. Trzeba podkreślić, iż od
początku reformowania systemu Państwowe Ratow-
nictwo Medyczne, czyli na przestrzeni ostatniej de-
kady, liczba zespołów wzrosła o połowę i jest ich
obecnie 1445, co stanowi wystarczającą liczbę do
realizacji nałożonych na nie zadań. Obecnie podsta-
wowe usprawnienia w systemie ratownictwa pozasz-
pitalnego powinny dotyczyć takiej alokacji zespołów,
aby czas dojazdu z miejsca wyczekiwania na miejsce
zdarzenia był jak najkrótszy.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że
w Polsce działają organizacje ratownicze jako jed-
nostki współpracujące z systemem PRM, wyposażo-
ne m.in. w motocykle i quady. Członkami tych orga-
nizacji są ratownicy uprawnieni do udzielania kwa-
lifikowanej pierwszej pomocy. Ratownicy na motocy-
klach i quadach wykorzystywani są przede wszyst-
kim tam, gdzie istnieje konieczność szybkiego dotar-
cia do poszkodowanego przebywającego wśród tłumu,
np. w warunkach imprez masowych.
Jednakże należy stwierdzić, iż ustawa o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym nie przewiduje moż-
liwości funkcjonowania w ramach systemu PRM or-
ganizacji ratowniczych, lecz jedynie przewiduje współ-
pracę z nimi. Organizacje te skutecznie udzielają
pomocy i stanowią istotne wsparcie dla systemu
PRM, zwłaszcza w zdarzeniach wymagających zaan-
gażowania większych sił i środków, np. podczas im-
1353
prez masowych oraz w razie katastrof i awarii z więk-
szą liczbą poszkodowanych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że konieczność
edukacji z zakresu udzielania pierwszej pomocy zo-
stała mocą art. 8 ustawy o PRM wpisana w zakres
podstawy programowej na różnych szczeblach na-
uczania, a także stanowi podstawę do uzyskania pra-
wa jazdy i zaświadczenia o ukończeniu szkolenia
BHP. Przepisy dotyczące edukacji dzieci i młodzieży
weszły w życie z dniem 1 września 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie reprezentacji uczestników
studiów doktoranckich w organach
kolegialnych uczelni wyższych (17763)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy
posłów przesłanej przy piśmie, znak: SPS-023-17763/
10, z dnia 25 sierpnia 2010 r., w sprawie reprezenta-
cji uczestników studiów doktoranckich w organach
kolegialnych uczelni wyższych, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Na podstawie obowiązujących przepisów procen-
towy udział i tryb wyboru przedstawicieli studentów
i doktorantów w organach kolegialnych uczelni okre-
śla statut uczelni. Statut uczelni publicznej, zgodnie
z art. 56 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, uchwala jej senat, a w przypadku uczelni nie-
publicznej, zgodnie z art. 58 ust. 1 ustawy, statut
nadaje jej założyciel lub uchwala organ kolegialny
uczelni wskazany w statucie. Tym samym podział
mandatów w organach kolegialnych uczelni zarówno
publicznych, jak i niepublicznych określa ich statut.
Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym w art. 71
ust. 1 pkt 1–8 określa natomiast zasady, według któ-
rych statut uczelni publicznej powinien określać
skład kolegium elektorów oraz tryb wyboru jego
członków, tryb wyboru organów jednoosobowych
uczelni, a także przedstawicieli do organów kolegial-
nych oraz osób pełniących inne funkcje z wyboru.
W art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy zaznaczono, że jed-
noosobowe organy uczelni publicznej są wybierane
przez kolegia elektorów. Nie mniej niż 20% składu
kolegium elektorów stanowić powinni przedstawicie-
le studentów i doktorantów uczelni, natomiast liczbę
1354
przedstawicieli studentów i doktorantów ustala się
proporcjonalnie do liczebności obu tych grup odpo-
wiednio w uczelni lub jednostce organizacyjnej. Na-
leży także zwrócić uwagę na fakt, że studenci i dok-
toranci są reprezentowani co najmniej przez jednego
przedstawiciela każdej z tych grup.
Tym samym ustawa reguluje jedynie kwestie zwią-
zane z minimalnym progiem uczestnictwa przedsta-
wicieli studentów i doktorantów w organach kolegial-
nych uczelni. Uczestnictwo przedstawicieli tych grup
łącznie nie może być mniejsze niż 20% w składzie
kolegium elektorów, senacie uczelni czy w składzie
rady podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni.
Szczegółowy podział mandatów w organach kolegial-
nych uczelni zarówno publicznych, jak i niepublicz-
nych określa natomiast statut uczelni.
W trakcie prac nad nowelizacją ustawy Minister-
stwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego skierowało do
konsultacji społecznych projekt ustawy o zmianie
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule w zakresie sztuki oraz niektórych in-
nych ustaw. Wśród zgłoszonych do Ministerstwa Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego uwag znalazła się uchwa-
ła nr 6/2009/2010 Zarządu Krajowej Reprezentacji
Doktorantów (ZKRD) przysłana przy piśmie z dnia
4 maja 2010 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy skierowany
30 marca 2010 r. do konsultacji społecznych nie prze-
widywał zmian odnośnie do art. 71 ust. 1 pkt 1 i zo-
stał przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 14 wrze-
śnia 2010 r. Wśród zgłoszonych przez ZKRD uwag
nie znalazły się propozycje dotyczące zmiany przepi-
sów w tym zakresie.
Pragnę także zaznaczyć, że aby zapewnić większą
spójność sektora nauki i szkolnictwa wyższego, Rada
Główna Szkolnictwa Wyższego przekształcona zosta-
nie w Radę Główną Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Rola rady będzie polegała na współdziałaniu z mini-
strem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego
oraz z ministrem właściwym do spraw nauki odno-
śnie do kreowania polityki publicznej państwa w za-
kresie szkolnictwa wyższego, polityki naukowej i in-
nowacyjnej. W skład rady wejdzie na mocy ustawy
2 przedstawicieli wskazanych przez Krajową Radę
Doktorantów.
Z poważaniem
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cieślińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie odszkodowań dla rolników
z tytułu szkód w uprawach spowodowanych
przez zwierzynę łowną (17764)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Piotra Cieślińskiego, skierowaną do
ministra środowiska przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 25 sierpnia 2010 r., w sprawie wątpliwości do-
tyczących wykładni art. 48 pkt 5 ustawy Prawo ło-
wieckie, wyrażam następujące stanowisko.
Tak jak wskazał pan poseł, na wątpliwości w tym
zakresie zwracała uwagę Warmińsko-Mazurska
Izba Rolnicza, która zwróciła się do Ministerstwa
Środowiska w tej sprawie i pismem z dnia 14 lipca
2010 r., znak: DLgł-024-73/33620/10/PJ, uzyskała
odpowiedź.
Niezależnie od powyższego, odnosząc się do przy-
wołanego zapisu ww. ustawy, zgodnie z art. 48 pkt 5
odszkodowanie nie przysługuje za szkody powstałe
w płodach złożonych w sterty, stogi i kopce, w bezpo-
średnim sąsiedztwie lasu. Choć z przepisu, o którym
mowa, nie wynika wprost, czy chodzi o stałe, czy
tymczasowe sterty, stogi i kopce (np. ustawione
w czasie żniw w celu ochrony przed deszczem), w li-
teraturze przyjmuje się, że ustawodawca miał na my-
śli te pierwsze, służące do przechowywania przez
dłuższy okres, pełniące rolę swego rodzaju magazy-
nów, zwłaszcza w okresie zimowym.
Ustawa Prawo łowieckie rzeczywiście nie precy-
zuje pojęcia „bezpośrednie sąsiedztwo”. Tak jak in-
formowano zainteresowaną izbę rolniczą, jest to
zwrot niedookreślony, który ma zapewnić odpowied-
nią elastyczność normy prawnej w procesie jej stoso-
wania. W Kodeksie cywilnym czy też w innych ak-
tach prawnych brak jest także definicji „sąsiedztwa”
czy też „bliskiego sąsiedztwa”. Dlatego też przyjąć
należy, iż interpretacja tego pojęcia zależy każdora-
zowo od organu, który pojęcie to stosuje. Problema-
tyka tego zagadnienia występuje nie tylko w Prawie
łowieckim, ale także w innych aktach prawnych, np.
w Prawie budowlanym. Każdy akt prawny zawiera
pojęcia o mniejszym lub większym stopniu niedo-
określoności. Zwroty takie jak np. „bezpośrednie są-
siedztwo lasu”, „bliskie sąsiedztwo” itp. przesuwają
obowiązek konkretyzacji normy na etap stosowania
prawa i w związku z tym dają m.in. sądom pewną
swobodę decyzyjną. Swoboda nie oznacza jednak do-
wolności i wymaga dokładnej oceny materiału dowo-
dowego i rzeczowego uzasadnienia orzeczenia. W każ-
dym konkretnym przypadku konieczne jest więc do-
konanie oceny okoliczności faktycznych.

Należy także podkreślić, że procedura szacowania
szkody łowieckiej kończy się zawarciem ugody (pod-
pisaniem protokołu), zaś wskazana w ustawie droga
mediacyjna oraz w ostateczności arbitraż sądowy wy-
dają się w naszych warunkach wystarczającą formą
weryfikacji ustaleń przyjętych przez każdą ze stron.
Niemniej jednak przy najbliższej nowelizacji Prawa
łowieckiego uwagi w przedmiotowej sprawie zostaną
wzięte pod uwagę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie wsparcia dla powodzian z terenu
gm. Wilków poprzez wydłużenie czasu
użytkowania przez nich kontenerów
mieszkalnych (17765)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17765/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Wojciecha Wilka w sprawie wsparcia dla
powodzian z terenu gminy Wilków poprzez wydłuże-
nie czasu użytkowania przez nich kontenerów miesz-
kalnych uprzejmie informuję, iż minister spraw we-
wnętrznych i administracji podtrzymuje stanowisko
przedstawione w piśmie z dnia 20 sierpnia 2010 r.
(sygn. BMP-0715-8-1/10/MK/ER)*).
Jednocześnie w załączeniu przekazuję kopię udzie-
lonej odpowiedzi w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1355
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie dofinansowania
z budżetów gminnych i powiatowych prac
związanych z usuwaniem azbestu
z pokryć dachowych i elewacji budynków
mieszkalnych (17768)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Marszałka Sejmu z dnia 25 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17768/10, przy którym przesłana zo-
stała interpelacja pani poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie możliwości finansowania przedsięwzięć
związanych z usuwaniem wyrobów zawierających
azbest z budynków mieszkalnych, Ministerstwo Fi-
nansów uprzejmie informuje, jak poniżej.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) dokonała zmia-
ny przepisów m.in. ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.). Jedną ze zmian było zlikwido-
wanie z dniem 1 stycznia 2010 r. gminnych i powia-
towych funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej oraz włączenie likwidowanych funduszy do
budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Spowodo-
wało to brak podstawy prawnej do udzielenia dotacji.
Wiodącym w przedmiocie nowelizacji był minister
środowiska.
W związku z likwidacją gminnych i powiatowych
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
oraz brakiem w chwili obecnej przepisów szczegóło-
wych odnoszących się do finansowania realizacji za-
dań z zakresu ochrony środowiska zastosowanie
w tym zakresie będą miały odpowiednie przepisy
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240). Dlatego też, aby oce-
nić rodzaj dotacji, które mogłyby zostać udzielone na
cele wskazane w ustawie Prawo ochrony środowiska,
niezbędna jest analiza przepisów ustawy o finansach
publicznych (art. 219, 221).
Przepis art. 219 ust. 1 ustawy o finansach publicz-
nych wyraźnie określa, iż z budżetu jednostki samo-
rządu terytorialnego mogą być udzielone dotacje
przedmiotowe dla samorządowych zakładów budże-
towych. Przepis ust. 2 tego artykułu przewiduje
wprawdzie możliwość udzielania dotacji również in-
nym podmiotom, lecz tylko wtedy, gdy tak stanowią
odrębne przepisy. Ponadto należy zauważyć, iż „do-
tacje przedmiotowe są to środki przeznaczone na do-
płaty do określonych rodzajów wyborów lub usług,
kalkulowane według stawek jednostkowych” (art. 130
ust. 1 ustawy o finansach publicznych).
Natomiast z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego podmiotom niezaliczanym do sektora fi-
nansów publicznych i niedziałającym w celu osią-
gnięcia zysku, stosownie do art. 221 ustawy o finan-
1356
sach publicznych, może być udzielana dotacja na cele
publiczne związane z realizacją zadań tej jednostki.
Zlecenie zadań i udzielenie dotacji winno być doko-
nywane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwiet-
nia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.),
a jeżeli dotyczy ono innych zadań niż określone w tej
ustawie – na podstawie umowy jednostki samorządu
terytorialnego z podmiotem. Tryb postępowania
o udzielenie dotacji na inne zadania niż określone
w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie, sposób jej rozliczania oraz sposób kontro-
li wykonywania zleconego zadania określa, w drodze
uchwały, organ stanowiący jednostki samorządu te-
rytorialnego, mając na uwadze zapewnienie jawności
postępowania o udzielenie dotacji i jej rozliczenia.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż
na zasadach określonych w art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych podmiotom mogą być udzielane do-
tacje celowe z budżetu jednostki samorządu teryto-
rialnego, w tym na zadania określone przepisami
ustawy Prawo ochrony środowiska.
Dodać należy, iż udzielenie dotacji celowej z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego jest uza-
leżnione od spełnienia następujących trzech wa-
runków:
— podmiot otrzymujący dotację celową nie może
należeć do sektora finansów publicznych,
— podmiot otrzymujący dotację celową nie może
działać w celu osiągnięcia zysku,
— dotacja celowa udzielana jest na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji.
W związku z powyższym udzielenie dotacji, tak
jak to miało miejsce w przypadku środków groma-
dzonych w gminnych i powiatowych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej w porządku
prawnym wynikającym z ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska przed nowelizacją będzie możliwe po wpro-
wadzeniu stosownych zmian w przepisach ustawy
Prawo ochrony środowiska.
Należy przy tym zaznaczyć, że kwestia, o której
mowa powyżej, była przedmiotem prac Zespołu do
Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 3 lu-
tego br. Strona samorządowa zespołu zwróciła uwa-
gę na potrzebę wprowadzenia do ustawy Prawo
ochrony środowiska przepisów dotyczących możliwo-
ści udzielania dotacji z budżetów gmin i powiatów na
zadania w zakresie ochrony środowiska. Strona sa-
morządowa zespołu wskazała, iż przepisy mogłyby
być wzorowane na rozwiązaniach obowiązujących
w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytka-
mi. Strona rządowa wskazała, iż udzielanie dotacji
z budżetów gmin i powiatów na zadania w zakresie
ochrony środowiska będzie możliwe w przypadku
wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony środowiska
stosownych przepisów.
Pragnę zauważyć, że Ministerstwo Finansów pi-
smem z dnia 16 lutego 2010 r. skierowanym do mini-
stra środowiska wskazało na potrzebę dokonania
pilnych zmian w obowiązującej ustawie Prawo
ochrony środowiska umożliwiających udzielanie do-
tacji celowych z budżetów gmin i powiatów podmio-
tom realizującym zadania z zakresu ochrony środo-
wiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Matuszewskiego
w sprawie braku pieniędzy z NFZ dla szpitali
(17770)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Marka Matuszew-
skiego z dnia 12 sierpnia 2010 r. w sprawie braku
pieniędzy z NFZ dla szpitali, przekazaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 25 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS-023-17770/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
W dniu 6 lipca 2010 r. została dokonana zmiana
planu finansowego NFZ na 2010 r. Przedmiotem tej
zmiany było zwiększenie składki należnej brutto
w roku planowania równej przypisowi składki od
ZUS o 2 501 203 tys. zł, z jednoczesnym zwiększe-
niem m.in. planowanych kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej o 2 382 644 tys. zł, w tym na leczenie
szpitalne o 837 692 tys. zł. W roku 2010 planowane
koszty świadczeń opieki zdrowotnej (uwzględniając
ww. zmianę planu finansowego oraz przesunięcia
w ramach kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
dokonane przez dyrektorów OW NFZ) w porówna-
niu do planu pierwotnego NFZ na 2010 r. wzrosły
łącznie o 2 914 206 tys. zł, w tym leczenie szpitalne
o 3 533 344 tys. zł. Przedmiotowe zwiększenie pla-
nowanych kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
umożliwiło zwiększenie dostępności do świadczeń
opieki zdrowotnej.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
nadwykonań uprzejmie informuję, że zgodnie z prze-
pisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa, która okre-
śla m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opie-
ki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodo-
wym Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami
oraz kwotę zobowiązania Narodowego Funduszu
Zdrowia wobec świadczeniodawcy. W związku z tym
co do zasady świadczenia są finansowane przez Na-

rodowy Fundusz Zdrowia do wysokości limitów okre-
ślonych umową. Natomiast możliwość sfinansowania
dodatkowych świadczeń zrealizowanych ponad limit
określony umową może być rozważana w konkretnej
sytuacji wynikającej m.in. z dysponowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami
finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
1357
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie wydania decyzji dotyczącej
emisji amoniaku w ilości 24 kg/h dla firmy
Kronospan Szczecinek sp. z o.o.
przez marszałka woj. zachodniopomorskiego
(17771)
Odpowiadając na interpelację posła Czesława
Hoca z dnia 6 sierpnia 2010 r. w sprawie decyzji mar-
szałka województwa zachodniopomorskiego dotyczą-
cej emisji amoniaku w ilości 24 kg/h dla firmy Kro-
nospan Szczecinek sp. z o.o., przekazanej przez Pana
Marszałka pismem z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17771/10, przekazuję poniższą informację.
Pytanie 1. Czy wobec powyższych zaleceń po-
kontrolnych oraz braku ostatecznych i komplek-
sowych analiz monitoringu zanieczyszczeń może
Pan Minister wstrzymać wydanie decyzji przez
marszałka w sprawie emisji amoniaku do momen-
tu ustalenia obiektywnych ekspertyz z udziałem
strony społecznej?
Przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150,
z późn. zm.) regulują zagadnienia pozwoleń na wpro-
wadzanie substancji lub energii do środowiska (dział
IV „Pozwolenia na wprowadzanie do środowiska sub-
stancji lub energii”), dotyczące m.in. wydania (art. 184)
lub odmowy wydania (art. 186) pozwolenia, cofnięcia
lub ograniczenia pozwolenia (art. 193, 194, 195, 196).
Pozwolenie wydaje w drodze decyzji organ ochrony
środowiska (art. 183). Organami właściwymi w tych
sprawach są starosta lub marszałek województwa, w za-
leżności od rodzaju i położenia instalacji (art. 378).
Minister środowiska nie jest uprawniony do wstrzy-
mania wydania pozwolenia. Minister środowiska ma
możliwość reakcji na rozstrzygnięcia podjęte przez
marszałka województwa wtedy, gdy decyzja zostanie
wydana. Służą temu tryb odwoławczy (rozdział 10
„Odwołania” art. 127–140 K.p.a.) i tryb nadzoru (roz-
dział 13 „Uchylenie, zmiana oraz stwierdzenie nie-
ważności decyzji” (art. 154–163 K.p.a.) przewidziane
w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania
administracyjnego (tekst jednolity z 2000 r. Dz. U.
Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.). Na podstawie przepi-
sów K.p.a. (art. 97) organ, który prowadzi postępo-
wanie, może je zawiesić, ale w ściśle określonych
przypadkach.
Pytanie 2. Czy może Pan Minister zlecić opraco-
wanie oceny oddziaływania na naturalne środowisko
skutków emisji amoniaku w ilości 24 kg/h, uwzględ-
niając całokształt okoliczności uwarunkowań ochro-
ny środowiska na tym terenie?
Zadania dotyczące ocen oddziaływania przedsię-
wzięć na środowisko należą do kompetencji general-
1358
nego dyrektora ochrony środowiska i regionalnych
dyrektorów ochrony środowiska (art. 127, 131 usta-
wy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko). Przez przedsięwzięcie
należy rozumieć zamierzenie budowlane lub inną in-
gerencję w środowisko polegającą na przekształceniu
lub zmianie sposobu wykorzystania terenu (art. 3
ust. 1 pkt 13 ww. ustawy). Na poszczególnych szcze-
blach – centralnym i regionalnym – funkcjonują ko-
misje ds. ocen oddziaływania na środowisko jako or-
gany opiniodawczo-doradcze generalnego dyrektora
ochrony środowiska i regionalnych dyrektorów ochro-
ny środowiska (art. 132, 133 ww. ustawy). Natomiast
w przypadku istniejących obiektów organ admini-
stracji może nałożyć na podmiot korzystający ze śro-
dowiska obowiązek sporządzenia przeglądu ekolo-
gicznego w razie stwierdzenia okoliczności wskazu-
jących na możliwość negatywnego oddziaływania
prowadzonej przez ten podmiot działalności (art. 237
ustawy Prawo ochrony środowiska). Organami wła-
ściwymi w tej sprawie są odpowiednio starosta i mar-
szałek województwa. Ponadto należy zauważyć, że
wniosek o wydanie pozwolenia powinien określać od-
działywanie emisji z instalacji na stan jakości powie-
trza przy zastosowaniu metodyki obliczeniowej (art. 221
ustawy P.o.ś.). Zlecanie opracowywania oceny oddzia-
ływania na środowisko emisji nie leży więc w kompe-
tencjach ministra środowiska.
Pytanie 3. Czy może Pan Minister zlecić weryfi-
kację wszystkich dotychczasowych pozwoleń pod
względem ilości emitowanych substancji oraz zgod-
ności pod kątem formalnoprawnym dla zakładów
grupy Krono? W tej sprawie wystąpił już wojewódzki
inspektor ochrony środowiska i Stowarzyszenie Ini-
cjatyw Społecznych „Terra” do marszałka wojewódz-
twa zachodniopomorskiego, jednak ze strony mar-
szałka takie działania nie zostały podjęte. Jest to
istotne w świetle ubiegania się przez zakład o kolejne
pozwolenie na emisję amoniaku.
Zgodnie z ustawą Prawo ochrony środowiska
(art. 216) organ właściwy do wydania pozwolenia
zintegrowanego jest zobowiązany co najmniej raz na
5 lat dokonać analizy wydanego pozwolenia zintegro-
wanego. Ponadto w związku z wystąpieniem istotnej
zmiany w instalacji objętej pozwoleniem zintegrowa-
nym prowadzący instalację zobowiązany jest złożyć
wniosek o zmianę wydanego pozwolenia zintegrowa-
nego (art. 215 ustawy P.o.ś.). W tej sytuacji ocena
oddziaływania na środowisko powinna być częścią
dokumentacji przedstawianej przez wnioskodawcę.
Pytanie 4. Czy istnieje możliwość zastosowania
monitoringu ciągłego emitorów punktowych zloka-
lizowanych na terenie zakładów grupy Krono? Jest
to istotne, gdyż przyczyniłoby się do wykazania fak-
tycznego poziomu zanieczyszczenia powietrza w Szcze-
cinku oraz ułatwiłoby proces kontroli.
Z ustaleń zachodniopomorskiego wojewódzkiego
inspektora ochrony środowiska wynika, że wszystkie
trzy spółki: Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o.,
Kronospan Polska sp. z o.o. oraz Kronospan Szczeci-
nek sp. z o.o. posiadają niżej wymienione decyzje,
w których zostały zobowiązane przez wojewodę za-
chodniopomorskiego tylko do okresowych pomiarów
zanieczyszczeń emisji.
— Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o. – de-
cyzję wojewody zachodniopomorskiego z dnia 30 paź-
dziernika 2007 r., znak: K-SR-Ś-6/6619/63/07, udzie-
lającą Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o. po-
zwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji
do produkcji formaliny oraz instalacji do produkcji
żywic formaldehydowo-mocznikowo-melaninowych
oraz decyzję marszałka województwa zachodniopo-
morskiego z dnia 2 czerwca 2009 r., znak: WRiOŚ-
-II-KS/7740/1-2/09, zmieniającą ww. decyzję,
— Kronospan Polska sp. z o.o. – decyzję wojewody
zachodniopomorskiego z dnia 28 września 2007 r.,
znak: K-SR-Ś-7-6610/5-1/07, udzielającą pozwolenia
na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza z in-
stalacji do produkcji płyt wiórowych,
— Kronospan Szczecinek sp. z o.o. – decyzję wo-
jewody zachodniopomorskiego, znak: K-SR-Ś-7-6610/
9-2/06, z dnia 10 października 2006 r. określającą
rodzaj i ilość substancji dopuszczalnych do wprowa-
dzania do powietrza ze źródeł zlokalizowanych na
terenie zakładu.
Na terenie Kronospan Szczecinek sp. z o.o. i Kro-
nospan Polska sp. z o.o. występują instalacje techno-
logicznego spalania paliw (suszarnie i wytwornice
ciepła technologicznego Borman I i II), z których
gazy odprowadzane są wspólnym emitorem.
Kwestie prowadzenia pomiarów ciągłych lub okre-
sowych emisji zanieczyszczeń do powietrza reguluje
rozporządzenie ministra środowiska z dnia 4 listopa-
da 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadze-
nia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości
pobieranej wody (Dz. U. Nr 206, poz. 1291).
Aktualnie marszałek województwa zachodniopo-
morskiego prowadzi postępowania w stosunku do
wszystkich trzech spółek w przedmiocie zmiany ww.
pozwolenia zintegrowanego oraz pozwoleń sektoro-
wych na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza.
W związku z powyższym to Marszałek Województwa
Zachodniopomorskiego powinien przeanalizować wy-
stępujące instalacje pod kątem zapisów ww. rozpo-
rządzenia ministra środowiska z dnia 4 listopada
2008 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia
pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości po-
bieranej wody i nałożyć na nie odpowiednie obowiąz-
ki pomiarowe.
Pytanie 5. Szczególne kontrowersje budzi wśród
mieszkańców termiczna utylizacja odpadów prowa-
dzona na terenie zakładu. Niepokój społeczny budzi
fakt, że wśród odpadów utylizowanych termicznie
również mogą się znajdować odpady niebezpieczne.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra o możli-
wość wykazania, jakiego rodzaju odpady poddawane
są spalaniu i w jakich ilościach oraz czy istnieje i pro-

wadzony jest monitoring ciągły rejestrujący tempe-
raturę spalania i poziom emisji.
Z ustaleń zachodniopomorskiego WIOŚ wynika,
że zgodnie z decyzją wojewody zachodniopomorskie-
go, znak: K-SR-Ś-5/6620/10-6/04 z dnia 16 września
2004 r. – pozwolenie na wytwarzanie odpadów oraz
prowadzenie działalności w zakresie odzysku i uniesz-
kodliwiania odpadów dla Kronospan Szczecinek sp.
z o.o. zezwolono na odzysk metodą R1 – wykorzysta-
nie jako paliwa lub innego środka wytwarzania ener-
gii następujące ilości odpadów o kodach:
03 01 82 – osady z zakładowych oczyszczalni ście-
ków w ilości 850,00 Mg/rok;
03 01 05 – trociny, wióry, ścinki, drewno, płyta
wiórowa w ilości 2200,00 Mg/rok;
03 01 05 – pył ze szlifowanych płyt w ilości w ilo-
ści 42 100,00 Mg/rok;
03 01 05 – odsort z sit w ilości 9000,00 Mg/rok;
03 01 05 – laminat z krawędziowania płyt lami-
nowanych w ilości 55,00 Mg/rok;
15 01 01 – zaimpregnowany papier dekoracyjny
w ilości 14,00 Mg/rok;
15 02 03 – sorbenty, materiały filtracyjne w ilości
1,00 Mg/rok;
19 08 14 – szlamy z innego niż biologiczne oczysz-
czania ścieków w ilości 20,00 Mg/rok;
19 08 14 – zawartość piaskowników w ilości 8,00
Mg/rok.
Decyzją wojewody zachodniopomorskiego, znak:
K-SR-Ś-5/6620/17-2/05 z dnia 16 maja 2005 r., zmie-
niającą decyzję K-SR-Ś-5/6620/10-6/04 z dnia 16 wrze-
śnia 2004 r., dopuszczono dodatkowo odzysk metodą
R1 odpadów o kodzie 08 04 10 – odpadowe kleje
i szczeliwa w ilości 445 Mg/rok.
Kronospan Szczecinek sp. z o.o. na wytwornicach
ciepła technologicznego Borman I i Borman II (wy-
posażonych w emitory awaryjne o numerach 550
i 555) prowadzi proces energetycznego odzysku ww.
odpadów. W roku 2008 zgodnie z informacją zawartą
w zbiorczym zestawieniu danych o rodzajach i ilo-
ściach wytworzonych odpadów oraz sposobach gospo-
darowania nimi poddano odzyskowi metodą R1 na-
stępujące rodzaje i ilości odpadów:
03 01 82 – osady z zakładowych oczyszczalni ście-
ków w ilości 153,50 Mg;
03 01 05 – trociny, wióry, ścinki, drewno, płyta
wiórowa w ilości 285,00 Mg;
03 01 05 – pył ze szlifowanych płyt w ilości
35 536,88 Mg;
03 01 05 – odsort z sit w ilości 3046,00 Mg;
03 01 05 – laminat z krawędziowania płyt lami-
nowanych w ilości 7,83 Mg;
19 08 14 – zawartość piaskowników w ilości 23,60 Mg.
Decyzja wojewody zachodniopomorskiego K-SR-
-Ś-7-6610/9-2/06 z dnia 10 października 2006 r.
udzielająca pozwolenia na wprowadzenie gazów lub
pyłów do powietrza określa dla emitorów z tych urzą-
dzeń dopuszczalną emisję NO2, SO2, pyłu zawieszo-
nego i formaldehydu, nie określa natomiast standar-
dów emisyjnych jak dla współspalarni odpadów. Or-
1359
gan ochrony środowiska w decyzji nie nałożył obo-
wiązku monitorowania temperatury spalania i po-
ziomów emisji, w związku z powyższym spółka nie
prowadzi takiego monitoringu.
Właściwym organem ochrony środowiska do pod-
jęcia działań w tym zakresie jest marszałek woje-
wództwa zachodniopomorskiego.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 17 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie wydawania funduszy unijnych
z Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” (17772)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Marka Zielińskiego, przekazaną pi-
smem, znak: SPS-023 -17772/10, z dnia 25 sierpnia
br. w sprawie wydawania funduszy unijnych z Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”,
uprzejmie informuję, co następuje.
Głównym celem Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka” (PO IG) jest rozwój polskiej
gospodarki w oparciu o innowacyjne przedsiębior-
stwa. PO IG jest programem krajowym skierowa-
nym przede wszystkim do przedsiębiorców, jedno-
stek naukowych, uczelni wyższych i organów admi-
nistracji rządowej w zakresie poprawy innowacyj-
ności działań związanych z inwestycjami w sferę
B+R, gospodarką elektroniczną czy umiędzynaro-
dowieniem polskiej gospodarki. W ramach progra-
mu realizowane są projekty o znacznej wartości
(średnia wartość realizowanych w ramach PO IG
projektów wynosi ponad 4,6 mln zł), a także często
o zasięgu ponadregionalnym.
Uprzejmie informuję, iż w przypadku PO IG nie
zidentyfikowano projektów mających na celu budowę
domu weselnego bądź smażalni ryb. Tego typu inwe-
stycje nie wpisują się w kategorie projektów możli-
wych do wsparcia w ramach programu. Niemniej
jednak, odnosząc się do postawionego pytania, pra-
gnę poinformować, iż w ramach PO IG wszystkie
wnioski oceniane są zgodnie z kryteriami wyboru
projektów zatwierdzonymi przez Komitet Monitoru-
jący PO IG. Należy także podkreślić, iż o wyniku
oceny wniosków, a tym samym przyznawaniu dofi-
nansowania, decyduje przede wszystkim jakość skła-
danych wniosków ocenianych przez niezależnych
ekspertów, co gwarantuje wsparcie dla najlepszych
i najbardziej innowacyjnych przedsięwzięć.
1360
Podsumowując, pragnę zapewnić, iż wnioski skła-
dane przez potencjalnych beneficjentów ubiegających
się o wsparcie w ramach PO IG są oceniane według
jednakowych dla wszystkich projektów w ramach po-
szczególnych działań zasad przeprowadzania kon-
kursów, co zapewnia równe traktowanie zaintereso-
wanych pozyskaniem dofinansowania i wybór naj-
bardziej innowacyjnych inwestycji.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie ustalenia jednolitych parametrów
skupu ziarna zbóż konsumpcyjnych w Polsce
(17773)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-17773/10, z dnia 25 sierpnia br.
zawierające interpelację pana posła Piotra Polaka
w sprawie przyczyn zróżnicowania parametrów ja-
kościowych skupu zbóż konsumpcyjnych w Polsce
przesyłam poniższe wyjaśnienia.
Podmioty zajmujące się skupem zbóż w Polsce
w celu określenia minimalnych wymogów jakościo-
wych mogą korzystać z Polskich Norm, których sto-
sowanie jest dobrowolne. Firmy skupujące zboże
określają wyróżniki jakościowe i ich poziom we wła-
snym zakresie, w zależności od istniejących potrzeb.
Stosowane wyróżniki jakościowe można podzielić na
4 grupy:
— charakteryzujące cechy ogólne ziarna, tj. min.
stopień dojrzałości, wygląd, barwę i zapach,
— charakteryzujące przydatność przechowalni-
czą, tj. wilgotność, obecność szkodników, zawartość
zanieczyszczeń, liczbę opadania,
— informujące o bezpieczeństwie zdrowotnym
żywności,
— charakteryzujące wartość technologiczną,
tj. gęstość ziarna w stanie zsypnym, wyrównanie
ziarna, zawartość popiołu, w przypadku pszenicy,
twardość ziarna, liczbę opadania, cechy amylogra-
ficzne, zawartość białka, wskaźnik sedymentacyjny
Zeleny’ego, ilość i jakość glutenu; cechy reologiczne
określane za pomocą: farinografu, alweografu i eks-
tensografu, wyciąg i popiołowość mąki uzyskanej
w wyniku próbnego przemiału laboratoryjnego, ob-
jętość i jakość pieczywa otrzymanego w wyniku prób-
nego wypieku laboratoryjnego, kleistość sporządzo-
nego ciasta.
W zależności od tego do wytwarzania jakiego pro-
duktu finalnego będzie wykorzystywane skupowane
zboże oraz z zastosowaniem jakiej technologii pro-
dukt ten będzie wytwarzany, podmiot realizujący
skup określa badane parametry jakościowe oraz ich
minimalny poziom. W przypadku skupu pszenicy do
produkcji mąki wykorzystywanej do wypieku chleba
ważne jest, aby ziarno posiadało odpowiednią ilość
glutenu, co warunkuje wyprodukowanie chleba o od-
powiednich cechach jakościowych. W przypadku za-
kupu ziarna do produkcji np. ciastek biszkoptowych
wysoka zawartość białka i glutenu będzie miała nie-
korzystny wpływ na jakość produktu finalnego. Bio-
rąc powyższe względy pod uwagę, podmioty skupu-
jące różnicują jakość skupowanego ziarna, żeby uzy-
skać surowiec o optymalnych parametrach, który
umożliwi wytworzenie wysokiej jakości produktu fi-
nalnego.
Agencja Rynku Rolnego na potrzeby skupu inter-
wencyjnego stosuje minimalne wymogi określone
w prawie UE w odniesieniu do skupowanych zbóż.
Obecnie podmioty skupujące zboże we własnym za-
kresie określają metody badań i wyróżniki jakościo-
we stosowane w ocenie jakości oraz ich poziom w za-
leżności od istniejących potrzeb. W ocenie minister-
stwa wymagania jakościowe dla ziarna powinny być
przedmiotem ustaleń podczas zawierania umów kon-
traktacji pomiędzy zainteresowanymi stronami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Bartłomieja Dorywalskiego
w sprawie wpływu wzrostu podatku
od towarów i usług na koszty inwestycji
sportowych związanych z przygotowaniami
do organizacji Euro 2012 (17776)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Bartłomieja Dory-
walskiego o sygn. SPS-023-17776/10 w sprawie wpły-
wu wzrostu podatku od towarów i usług na koszty
inwestycji sportowych związanych z przygotowania-
mi do organizacji Euro 2012 uprzejmie informuję, co
następuje.
W roku 2011 jedyną inwestycją stadionową reali-
zowaną ze środków budżetu państwa będzie inwesty-

cja dotycząca budowy Stadionu Narodowego w War-
szawie.
Oszacowano, że do końca 2010 roku zostanie wyko-
rzystane ok. 70% budżetu przeznaczonego na budowę
stadionu narodowego, który wynosi 1 914 631 tys. zł.
Oszacowano również, że zmiana stawki podatku VAT
od roku 2011 wpłynie na wzrost kosztu budowy sta-
dionu narodowego o ok. 0,24% w stosunku do całej
inwestycji. Ponieważ inwestycja budowy stadionu na-
rodowego realizowana jest w 100% z budżetu pań-
stwa, to wzrost kosztów realizacji tej inwestycji wy-
nikający z podwyższenia stawki podatku VAT spowo-
duje konieczność uwzględnienia tej okoliczności i po-
krycia zwiększonych kosztów z budżetu państwa.
Należy jednak zaznaczyć, że zwiększenie stawki po-
datku VAT spowoduje wzrost dochodów budżetu pań-
stwa. Oznacza to, że razem ze wzrostem kosztów
inwestycji wzrosną dochody budżetowe. Tym samym
zmiana wysokości stawek podatku VAT dla budżetu
państwa w zakresie kosztów realizacji inwestycji bu-
dowy stadionu narodowego pozostanie neutralna dla
budżetu państwa.
Pozostałe inwestycje ujęte w programie wielolet-
nim „Przygotowanie i wykonanie przedsięwzięć Euro
2012”, tj. budowa stadionów w Chorzowie, Gdańsku,
Krakowie, Poznaniu oraz Wrocławiu, w 2011 r. będą
już albo zakończone (Poznań i Kraków, Gdańsk
– planowane zakończenie: styczeń 2011 r.), albo będą
finansowane z budżetów jednostek samorządu tery-
torialnego (Wrocław, Chorzów). Ministerstwo Sportu
i Turystyki na podstawie umów o dofinansowanie
realizacji inwestycji dofinansowuje częściowo koszty
budowy tych stadionów. Jednakże wzrost stawek po-
datku VAT wpływający na wzrost kosztów realizacji
tych inwestycji nie spowoduje zwiększenia zaangażo-
wania środków z budżetu państwa. Podpisane przez
Ministerstwo Sportu i Turystyki umowy o dofinan-
sowanie realizacji inwestycji zawierają bowiem klau-
zulę, zgodnie z którą w przypadku zwiększenia wy-
sokości kosztów inwestycyjnych wysokość dofinanso-
wania nie ulegnie zmianie. Oznacza to, że wzrost
kosztów inwestycji budowy stadionów w miastach
spowodowany wzrostem stawki podatku VAT nie spo-
woduje zwiększenia wydatków z budżetu państwa.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
1361
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie planowanej likwidacji
Karpackiego Oddziału Straży Granicznej
w Nowym Sączu (17778)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17778/10 przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Anny Paluch oraz grupy posłów w sprawie
planowanej likwidacji Karpackiego Oddziału Straży
Granicznej w Nowym Sączu, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zakończony proces
przekształceń Straży Granicznej na zachodniej gra-
nicy Rzeczypospolitej Polskiej daje podstawy do kon-
tynuowania przekształceń tej formacji zgodnie z kie-
runkami określonymi w „Założeniach wieloletniej
koncepcji funkcjonowania Straży Granicznej w la-
tach 2009–2015” zatwierdzonymi w dniu 16 lutego
2009 r. przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji oraz kierunkami określonymi w „Koncepcji
funkcjonowania Straży Granicznej w latach 2009–
–2015”, które zostały zaakceptowane przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz zatwierdzo-
ne w dniu 24 września 2009 r. przez komendanta
głównego Straży Granicznej.
Nadmienić należy, że wspomniane powyżej doku-
menty przewidują kontynuację procesu przekształ-
ceń Straży Granicznej rozpoczętego w związku z przy-
gotowaniem formacji do członkostwa w Unii Euro-
pejskiej i przystąpieniem do pełnej realizacji układu
z Schengen. „Założenia wieloletniej koncepcji (…)”,
a także „Koncepcji funkcjonowania (…)” zakładają
dalszą potrzebę wypracowania jak najbardziej spój-
nych rozwiązań i w toku przeprowadzanych konsul-
tacji rozważenie różnych aspektów reorganizacji,
w tym propozycje utworzenia, zniesienia, przekształ-
cenia czy przesunięcia oddziałów i placówek Straży
Granicznej w oparciu o dobre praktyki i doświadcze-
nia nabyte w związku ze zmianami struktury Straży
Granicznej na zachodniej granicy.
Komendant główny Straży Granicznej, działając
na podstawie ww. „Założeń wieloletniej koncepcji
(…)” oraz „Koncepcji funkcjonowania (…)”, decyzją
nr 135 z dnia 1 czerwca 2010 r. powołał zespół do
opracowania propozycji zmiany struktury organiza-
cyjnej Straży Granicznej na południowej granicy
Rzeczypospolitej Polskiej (granica państwowa z Re-
publiką Słowacką i Republiką Czeską) oraz skutków
jej wdrożenia.
Zespół został zobowiązany do przygotowania kon-
cepcji nowej struktury organizacyjnej Straży Gra-
nicznej uwzględniającej czynniki związane z proce-
1362
sem potencjalnej reorganizacji, takie jak: sprawo-
wanie nadzoru służbowego i merytorycznego nad
placówkami, zabezpieczenie logistyczne, racjonali-
zację zatrudnienia i procesów zarządzania, minima-
lizację kosztów utrzymania Straży Granicznej, ra-
cjonalne wykorzystanie infrastruktury oraz mini-
malizację skutków społecznych potencjalnych
zmian, w tym szczególnie osobowych. W dniu 2 lip-
ca 2010 r. komendant główny Straży Granicznej
otrzymał sprawozdanie z prac ww. zespołu, w któ-
rym rekomenduje m.in.:
— pozostawienie na granicy południowej Rzeczy-
pospolitej Polskiej dwóch oddziałów Straży Granicz-
nej z siedzibami komend w Raciborzu i Kłodzku;
— zniesienie Karpackiego Oddziału Straży
Granicznej w Nowym Sączu i na bazie obiektów
znoszonej komendy utworzenie placówki Straży
Granicznej.
Przedmiotowe sprawozdanie poddano analizie,
a następnie w dniu 23 lipca 2010 r. przedłożono mi-
nistrowi spraw wewnętrznych i administracji wraz
ze stanowiskiem komendanta głównego Straży Gra-
nicznej do zaproponowanych rozwiązań. Propozycje
te są obecnie przedmiotem analizy w MSWiA.
Należy zakładać, że niezależnie od decyzji w spra-
wie komendy Karpackiego Oddziału Straży Granicz-
nej infrastruktura ww. jednostki organizacyjnej zo-
stanie zachowana i w pełni wykorzystana, a więc
wydatkowanie środków finansowych na moderniza-
cję obiektów Karpackiego Oddziału Straży Granicz-
nej nie było bezcelowe. Ewentualna decyzja w ww.
zakresie nie będzie również oznaczać nieobecności
funkcjonariuszy Straży Granicznej w Nowym Sączu
czy też innych miejscowościach tego regionu, jak też
niewykorzystywania obiektów dotychczas użytkowa-
nych przez Karpacki Oddział Straży Granicznej.
Istotą rozważanych obecnie propozycji zmiany struk-
tury organizacyjnej Straży Granicznej na południo-
wej granicy Rzeczypospolitej Polskiej jest racjonali-
zacja wykorzystywania sił i środków w realizacji
ustawowych zadań Straży Granicznej, co winno być
realizowane przez wzmacnianie placówek Straży
Granicznej, a nie dalsze utrzymywanie komend od-
działów Straży Granicznej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż do projektu
budżetu państwa na 2011 r. zgłoszone zostały nastę-
pujące zadania:
— Śląski Oddział Straży Granicznej:
1) „Przebudowa obiektów na potrzeby Placówki
Straży Granicznej w m. Ruda Śląska” na kwotę 67 000 zł
(wartość kosztorysowa zadania – 1 857 000 zł);
2) „Przebudowa budynku nr 1 i 3 w m. Cieszyn”
na kwotę 770 000 zł (wartość kosztorysowa zadania
– 2 290 000 zł);
3) „Adaptacja obiektu na potrzeby placówki Stra-
ży Granicznej w Opolu” na kwotę 1 411 430 zł (war-
tość kosztorysowa zadania – 4 566 090 zł).
Łącznie: 2 248 430 zł (łącznie wartość kosztory-
sowa zadań – 8 713 590 zł).
Na powyższe zadania zostały zatwierdzone pro-
gramy inwestycji. Akceptacji nie uzyskało zadanie
pn. „Główne Stanowisko Kierowania w Raciborzu”
na kwotę 110 000 zł. Fakt zatwierdzenia programu
inwestycyjnego nie jest decyzją przesądzającą o re-
alizacji zadania. Ze względu na ograniczone środki
finansowe w najbliższym czasie nie planuje się inwe-
stycji w komendzie m.in. ww. oddziałów, z wyjątkiem
przedsięwzięć obniżających koszty eksploatacji obiek-
tów. W Raciborzu również nie przewiduje się zadań
inwestycyjnych na obiekty komendy Śląskiego Od-
działu Straży Granicznej, a wyłącznie na obiekty
podległych placówek Straży Granicznej. Uwzględnia-
jąc zakres inwestycji i cel przeznaczenia obiektów,
nie należy odstępować od inwestycji mających na celu
m.in.: minimalizowanie kosztów użytkowania obiek-
tów, zmniejszenie obsługi logistycznej, zwiększenie
bezpieczeństwa czy też dostosowania obiektu do wy-
mogów użytkowych (np. wykonanie termoizolacji,
przebudowa kotłowni, budowa sieci gazowej).
Podkreślić należy, iż „Założenia wieloletniej kon-
cepcji funkcjonowania Straży Granicznej w latach
2009–2015” zakładają przekształcenie Straży Gra-
nicznej w nowoczesną służbę graniczno-imigracyjną
o charakterze policyjnym, realizującą zadania w za-
kresie przeciwdziałania i zwalczania nielegalnej mi-
gracji, zwalczającą przestępczość transgraniczną
oraz przestępczość uwzględniającą udział cudzoziem-
ców. Doświadczenia z funkcjonowania Straży Gra-
nicznej w strefie Schengen, m.in.: charakter, rejony
i kierunki głównych zagrożeń, będące we właściwo-
ści Straży Granicznej, wskazują na brak racjonalne-
go uzasadnienia dla dotychczasowej reguły o koniecz-
ności utrzymywania na granicy z każdym państwem
jednego oddziału Straży Granicznej. Przedstawione
propozycje planowanych zmian struktur organiza-
cyjnych Straży Granicznej na południowej granicy
Polski mają na celu zapewnienie pełnej realizacji
ustawowych zadań Straży Granicznej przez podmio-
ty wykonawcze (placówki Straży Granicznej), przy
jednoczesnym ograniczeniu administracji (komend
oddziałów Straży Granicznej). Wynika z tego, że
zniesienie oddziału nie wiąże się z zaprzestaniem
funkcjonowania Straży Granicznej na granicy z Re-
publiką Słowacką.
Od dnia 1 stycznia 2010 r. w Raciborzu, poza ko-
mendą Śląskiego Oddziału Straży Granicznej, funk-
cjonuje także Placówka Straży Granicznej (przenie-
siona z Pietraszyna). Należy mieć na uwadze także
prowadzone prace nad dostosowaniem struktur eta-
towych komend oddziałów Straży Granicznej i placó-
wek Straży Granicznej, realizujących zadania na te-
rytorium kraju, do rzeczywistych potrzeb, które
skutkować powinny zarówno zmniejszeniem liczby
stanowisk (z wyłączeniem placówek Straży Granicz-
nej realizujących zadania w lotniczych przejściach
granicznych), jak i poprawą warunków służby/pracy
dla pozostałych osób.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, iż
wszelkie opinie w przedmiocie przekształceń w struk-

turze organizacyjnej Straży Granicznej są wnikliwie
analizowane i brane pod uwagę w procesie podejmo-
wania decyzji dotyczących rozwiązań systemowych.
Strategiczne kierunki przekształceń Straży Granicz-
nej mają na celu przede wszystkim zwiększanie sku-
teczności tej formacji przy jednoczesnej racjonalizacji
struktur organizacyjnych, właściwego wykorzysta-
nia posiadanych zasobów kadrowych oraz infra-
struktury.
Podjęcie prac koncepcyjnych nad strukturą orga-
nizacyjną Straży Granicznej na południowej granicy
wynika z potrzeby dostosowania struktur formacji
do zadań w sytuacji członkostwa Polski w strefie
Schengen oraz racjonalizacji wykorzystania zasobów
ludzkich oraz infrastruktury będących w dyspozycji
Straży Granicznej. Przyszłość komendy Karpackiego
Oddziału Straży Granicznej nie jest w chwili obecnej
przedmiotem ostatecznych wniosków. Wypracowanie
ich wymagać będzie dalszych analiz i konsultacji,
w wyniku których mogą wystąpić istotne zmiany ma-
jące wpływ na treść podejmowanych decyzji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie kryteriów stosowanych
przez rzeczoznawców przy ocenie skutków
powodzi (17779)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17779/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie kryte-
riów stosowanych przez rzeczoznawców przy ocenie
skutków powodzi, uprzejmie informuję, iż wysokość
strat winna być ustalona z zastosowaniem wytycz-
nych zawartych w rozporządzeniu ministra infra-
struktury z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie określe-
nia metod i podstaw sporządzania kosztorysu inwe-
storskiego, obliczania planowanych kosztów prac
projektowych oraz planowanych kosztów robót bu-
dowlanych określonych w programie funkcjonalno-
-użytkowym (Dz. U. Nr 130, poz. 1389) albo innych
przepisów wydanych na podstawie art. 33 ust. 3 usta-
wy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień pu-
blicznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759).
Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż
wszyscy wojewodowie otrzymali kopię pisma Ośrod-
ka Wdrożeń Ekonomiczno-Organizacyjnych Budow-
1363
nictwa Promocja sp. z o.o. Wydany przez tę firmę
bezpłatny „Biuletyn cen robót remontowych po klę-
skach żywiołowych – BCK” może być pomocny przy
wycenie szkód i późniejszych prac budowlanych zwią-
zanych z usuwaniem skutków tegorocznej powodzi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie rozwoju dróg krajowych
w woj. lubelskim (17780)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poseł Magdaleny Gąsior-Marek, przeka-
zanej przy piśmie z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17780/10, w sprawie rozwoju dróg krajo-
wych w woj. lubelskim, przedstawiam następujące
wyjaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Resort infrastruktury zdaje sobie sprawę ze stanu
dróg i potrzeb komunikacyjnych w województwie lu-
belskim. Dlatego też Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad prowadzi intensywne prace przygo-
towawcze w celu uzyskania decyzji administracyj-
nych niezbędnych do rozpoczęcia robót budowlanych
zadań ujętych w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”, przyjętym uchwałą nr 163/2007
Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r.
Z danych raportu za 2009 r. o stanie sieci dróg
administrowanych przez oddział GDDKiA w Lubli-
nie wynika, iż systematycznie polepsza się stan na-
wierzchni. Lubelski oddział GDDKiA administruje
siecią dróg o łącznej długości 1003,986 km, z czego
58,4% (580,492 km) ma nawierzchnię w stanie do-
brym, 22,2% (220,229 km) w niezadowalającym,
a 19,3% (191,425 km) w stanie złym. Dla porówna-
nia na terenie Polski 59,6% dróg krajowych jest
w stanie dobrym, 21,5% w niezadowalającym,
a 18,9% w stanie złym.
Znacząca poprawa stanu nawierzchni jest wyni-
kiem zrealizowania wielu zadań inwestycyjnych,
m.in.:
— droga krajowa nr 2 – przebudowa odcinka
Siedlce – Terespol o dł. 97,7 km, wartość zadania:
339 642,2 tys. zł; lata realizacji: 2005–2009;
— droga krajowa nr 12 – budowa obwodnicy Puław
(I etap) dł. 12,7 km wraz z budową nowego mostu przez
Wisłę dł. 1038 m, wartość zadania – 393 634,8 tys. zł;
lata realizacji: 2006–2008;
1364
— droga krajowa nr 17 – budowa obwodnicy Hre-
bennego dł. 2,0 km wraz z przebudową drogi nr 17
Tomaszów Lubelski – Hrebenne dł. 12,1 km, wartość
zadania: 80 715,5 tys. zł; lata realizacji: 2005–2008;
— droga krajowa nr 19 – budowa obwodnicy Mię-
dzyrzeca Podlaskiego dł. 6,6 km, wartość robót:
91 000,0 tys. zł; lata realizacji: 2005–2008;
— droga krajowa nr 48 – przebudowa odcinka
Moszczanka – Kock dł. 10,0 km, wartość zadania
26 227,9 tys. zł; lata realizacji: 2006–2007;
— droga krajowa nr 63 – przebudowa odcinka Ra-
dzyń Podlaski – Wisznice – 12 km, wartość zadania
22 137,70 tys. zł; lata realizacji: 2005–2006;
— droga krajowa nr 68 – przebudowa odcinka Ku-
kuryki – Wólka Dobryńska – 5,2 km (z dobudową
pasa postojowego), wartość zadania 17 024,6 tys. zł;
lata realizacji: 2004–2007;
— droga krajowa nr 74 – przebudowa drogi na
odcinku Hrubieszów – Zosin – 14,2 km, wartość za-
dania: 33 938,3 tys. zł, źródła finansowania: 100%
– środki krajowe; lata realizacji: 2002–2007;
— droga krajowa nr 82 – przebudowa skrzyżowa-
nia we Włodawie, wartość zadania: 1911,9 tys. zł;
czas realizacji: 2006 r.
Aktualnie realizowane są nw. zadania:
— budowa drogi ekspresowej S17 na odcinku Ku-
rów – Lublin – Piaski, długość ok. 67 km; inwestycja
podzielona na pięć zadań – przetarg ogłoszono
22.12.2009 r., trwa procedura wyboru wykonawców
– termin realizacji 24 miesiące od podpisania umowy;
— budowa drogi ekspresowej S19 na odcinku ob-
wodnicy Kocka i Woli Skromowskiej, długość 7,87 km;
rozpoczęcie robót 4.09.2009 r., zakończenie przewi-
dziane na 4.04.2012 r.;
— budowa drogi krajowej nr 74 na odcinku ob-
wodnicy Kraśnika, długość 5,268 km; rozpoczęcie
robót 25.04.2009 r., zakończenie przewidziane na
7.11.2010 r.;
— kontynuacja przebudowy drogi krajowej nr 19,
wylot z Janowa Lubelskiego, długość 2,61 km; roz-
poczęcie robót we wrześniu 2009 r., zakończenie
31.10.2010 r.;
— kontynuacja przebudowy drogi krajowej nr 48,
na odcinku Moszczanka – Kock, długość 10 km; roz-
poczęcie robót w lipcu 2009 r., zakończenie 31.10.2010 r.;
— modernizacja drogi krajowej nr 74, na odcinku
Annopol – Gościeradów, długość 7,74 km; 28.06.2010 r.
podpisano umowę, realizacja zadania do 28.10.2010 r.;
— modernizacja drogi krajowej nr 82, przejście
przez Łęczną, długość 1,28 km; 22.06.2010 r. podpi-
sano umowę, realizacja zadania do 22.10.2010 r.;
— budowa dróg dojazdowych obsługujących ruch
lokalny i dwóch skrzyżowań na drodze krajowej nr
12 w Bogucinie; 29.06.2010 r. – ogłoszono przetarg,
realizacja do 10.12.2010 r.;
— remont wjazdu od strony Warszawy na drodze
krajowej nr 17 w Rykach o długości 1,1 km; 28.06.2010 r.
ogłoszono przetarg, realizacja do 10.12.2010 r.;
— przebudowa odcinka drogi krajowej nr 19, na
odcinku od Modliborzyc do Janowa Lubelskiego
o długości 4,9 km; 29.06.2010 r. ogłoszono przetarg,
realizacja do 10.12.2010 r.
Ponadto w ramach programu Gambit realizowa-
nych będzie 38 zadań na drogach krajowych nr 2, 12,
17. Obejmują one m.in.: budowę przejść dla pieszych
z azylami i doświetleniem, budowę zatok autobuso-
wych, wydzielenie lewoskrętów, montaż sygnalizacji
świetlnej, ustawienie znaków aktywnych, budowę
chodników i ciągów rowerowo-pieszych.
Do zrealizowania przez oddział GDDKiA w Lu-
blinie planowane są następujące zamierzenia inwe-
stycyjne:
— budowa drogi ekspresowej S17 na odc. gr. wo-
jewództwa mazowieckiego – Kurów – Lublin – Piaski
o długości ok. 102,4 km;
— przebudowa drogi krajowej nr 19 do parametrów
drogi ekspresowej S19 na całym odcinku w granicach
województwa lubelskiego o długości ok. 183,1 km;
— budowa II etapu obwodnicy Puław o dł. ok.
12,3 km w ciągu drogi ekspresowej S12 wraz z dobu-
dową drugiej jezdni na odcinku za mostem na rzece
Wisła o dł. ok. 1,2 km;
— budowa obwodnicy Frampola o dł. 4,376 km;
— budowa obwodnicy Hrubieszowa o dł. 9,272 km;
— budowa obwodnicy Kraśnika w ciągu drogi
krajowej nr 74 o dł. 5,5 km.
Na liście rezerwowej do „Programu budowy dróg
na lata 2008–2012” znajdują się zadania:
— budowa drogi ekspresowej S12 na odcinku Pia-
ski – Chełm – Dorohusk o długości ok. 68,4 km wraz
z budową obwodnicy Chełma o dł. 18,4 km;
— budowa drogi ekspresowej S17 Piaski – Za-
mość – Hrebenne – granica państwa o długości
112,6 km wraz z obwodnicą Tomaszowa Lubelskie-
go o dł. 9,4 km.
Resort infrastruktury realizuje „Politykę trans-
portową państwa na lata 2006–2025” przyjętą w czerw-
cu 2005 r. W dokumencie tym wskazano m.in. na ko-
nieczność unowocześnienia podstawowej sieci trans-
portowej i zapewnienia wysokiej jakości usług trans-
portowych tak, by transport wnosił właściwy wkład
w rozwój gospodarczy kraju. Przewiduje on także
stworzenie systemu efektywnej współpracy pomiędzy
rządem i samorządami w dziedzinie transportu, dla
zapewnienia spójności i komplementarności działań
ogólnokrajowych i działań regionalnych. Ważnym
zadaniem polityki transportowej jest zapewnienie
bezpieczeństwa w transporcie. „Program budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” opiera się na po-
wyższych założeniach. Należy jednak zauważyć, iż
plany realizacyjne resortu infrastruktury muszą być
dostosowane do limitów wydatków finansowych uzgod-
nionych z ministrem finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie inwestycji drogowych
w woj. lubelskim (17782)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poseł Magdaleny Gąsior-Marek, przeka-
zanej przy piśmie z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17782/10, w sprawie inwestycji drogowych
w woj. lubelskim, przedstawiam następujące wyja-
śnienia dotyczące postawionych pytań.
Resort infrastruktury dokłada wszelkich starań,
aby zadania wchodzące w zakres jego kompetencji
i właściwości wykonywać zgodnie z wymogami pra-
wa, wszelkimi procedurami oraz dobrymi praktyka-
mi, z korzyścią dla wszystkich użytkowników dróg.
Na podstawie art. 3 ust. 1–3 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.)
zadania w zakresie budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania i ochrony dróg oraz zarządzania nimi
finansowane są przez:
— ministra właściwego do spraw transportu za
pośrednictwem generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad w odniesieniu do dróg krajowych,
— samorząd województwa w odniesieniu do dróg
wojewódzkich,
— samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg po-
wiatowych.
Zadania w zakresie finansowania budowy, prze-
budowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg gmin-
nych oraz zarządzania nimi finansowane są z bu-
dżetów gmin. W granicach miast na prawach powia-
tu zadania w zakresie finansowania, budowy, prze-
budowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządza-
nia drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów
tych miast.
Przedstawiona przez Najwyższą Izbę Kontroli
w maju 2010 r. „Informacja o wynikach kontroli dzia-
łalności zarządzania drogami publicznymi w zakre-
sie zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego na
terenie województw lubelskiego i podkarpackiego”
dotyczyła oceny działalności zarządów dróg powiato-
wych, miejskich i wojewódzkich w zakresie:
— zapewniania właściwego poziomu bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego,
— identyfikacji i usuwania zagrożeń oraz wyko-
nywania przez te jednostki obowiązków związanych
z utrzymaniem w należytym stanie techniczno-użyt-
kowym dróg i obiektów mostowych,
— zapewniania właściwej organizacji ruchu,
— ograniczania utrudnień związanych z robota-
mi prowadzonymi na drogach,
— wykonywania innych obowiązków mających
wpływ na bezpieczne korzystanie z dróg przez ich
użytkowników.
1365
Najwyższa Izba Kontroli negatywnie oceniła dzia-
łalność jednostek zarządzających drogami publiczny-
mi (tzw. zarządów dróg) realizujących zadania w imie-
niu zarządców dróg (organów wykonawczych jedno-
stek samorządu terytorialnego) w zakresie zapew-
niania bezpieczeństwa ruchu drogowego na podlega-
jących im drogach. Stwierdzono, że większość jedno-
stek będących zarządami dróg nie podejmowało dzia-
łań zapewniających właściwy poziom bezpieczeństwa
ruchu drogowego lub działania te wykonywało nie-
prawidłowo, a zwłaszcza:
— nie zapewniło właściwej identyfikacji zagrożeń
oraz ich usuwania,
— nie wykonywało prawidłowo obowiązków zwią-
zanych z utrzymaniem dróg i obiektów mostowych
w należytym stanie techniczno-użytkowym,
— nie zapewniało właściwej organizacji ruchu
oraz
— nie ograniczało utrudnień związanych z robo-
tami prowadzonymi na drogach.
Na 12 skontrolowanych zarządów dróg dziewięć
oceniono negatywnie. W 11 jednostkach stwierdzono
nieprawidłowości w stałej lub czasowej organizacji
ruchu stanowiące bezpośrednie zagrożenie dla życia
lub zdrowia ludzi albo wystąpienia niepowetowanej
szkody w mieniu polegające na braku właściwego
oznakowania użytkowanych dróg, jak i ich odcinków,
na których realizowano roboty drogowe.
Resort infrastruktury w podejmowanych działa-
niach, m.in. poprzez określanie kierunków rozwoju
sieci komunikacyjnej oraz wydawanie przepisów
techniczno-budowlanych i eksploatacyjnych dróg, ma
na uwadze przede wszystkim bezpieczeństwo użyt-
kowników dróg. Podejmuje działania w celu stworze-
nia systemu efektywnej współpracy pomiędzy rzą-
dem i samorządami w zakresie zapewnienia bezpie-
czeństwa ruchu drogowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie wprowadzenia przepisów
zobowiązujących do opracowania,
zatwierdzenia i stosowania projektów
stałej organizacji ruchu
dla wszystkich dróg publicznych (17783)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-023-17783/10) z dnia 25 sierpnia
2010 r. przekazujące interpelację poseł Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie w sprawie wprowadzenia
1366
przepisów zobowiązujących do opracowania, zatwier-
dzenia i stosowania projektów stałej organizacji ru-
chu dla wszystkich dróg publicznych, uprzejmie in-
formuję, iż do resortu wpłynęły wystąpienia Najwyż-
szej Izby Kontroli zawierające „Informację o wyni-
kach kontroli działalności zarządzających drogami
publicznymi w zakresie zapewniania bezpieczeństwa
ruchu drogowego na terenie województw lubelskiego
i podkarpackiego”.
Z treści przywołanego wyżej dokumentu wyni-
kało, iż przeprowadzona w 12 zarządach dróg pu-
blicznych kontrola ujawniła m.in. przypadki niepo-
siadania przez zarządców dróg projektów organiza-
cji ruchu dla niektórych odcinków dróg, w związku
z czym wskazano na potrzebę uściślenia przepisów
regulujących opracowanie i zatwierdzanie tych do-
kumentów.
Obecnie resort jest w trakcie prowadzenia pogłę-
bionej analizy przepisów dotyczących zarządzania
ruchem oraz gromadzenia informacji potrzebnych do
określenia zakresu niezbędnych zmian legislacyj-
nych w przedmiotowym zakresie.
W ramach prowadzonej analizy przetwarzane są
informacje uzyskane od organów sprawujących nad-
zór nad zarządzaniem ruchem, jak i organów zarzą-
dzających ruchem, m.in. w zakresie umiejscowienia
w strukturze organizacyjnej urzędów osób wykonu-
jących obowiązki związane z zarządzaniem ruchem,
relacji pomiędzy ilością etatów a długością dróg pu-
blicznych, pozostających w kompetencjach właści-
wych organów. Prowadzone prace mają na celu usta-
lenie wszystkich przyczyn, których efektem są rów-
nież niedomagania przedstawione w wyżej wymie-
nionej informacji Najwyższej Izby Kontroli, oraz
wypracowanie rozwiązań prawnych zapewniających
przede wszystkim jednoznaczność przepisów doty-
czących zarządzania ruchem oraz sprawowania nad-
zoru nad tym zarządzaniem, jak również bardziej
efektywne działanie odpowiednich organów w przed-
miotowym zakresie.
Odnosząc się do pytania postawionego przez pa-
nią poseł Magdalenę Gąsior-Marek o stanowisko mi-
nistra infrastruktury wobec wniosku Najwyższej
Izby Kontroli, uprzejmie informuję, iż efektem pro-
wadzonych obecnie prac resortu w obszarze zarzą-
dzania ruchem na drogach będzie przygotowanie
projektu założeń do projektu ustawy o zmianie usta-
wy Prawo o ruchu drogowym nowelizującego obecne
przepisy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu podwyższenia podatków
(17785)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 25 sierpnia br. (znak: SPS-023-17785/
10) zawierające interpelację pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie projektu podwyższenia podatków,
pragnę przekazać na ręce Pana Marszałka szczegó-
łowe informacje dotyczące zagadnień przedstawio-
nych w piśmie.
1. Reformy systemowe. W styczniu 2010 r. prezes
Rady Ministrów ogłosił „Plan rozwoju i konsolidacji
finansów 2010–2011”, w którym przedstawiono dzia-
łania mające na celu przeprowadzenie reform pozwa-
lających uniknąć zagrożeń związanych z narasta-
niem nierównowagi finansów publicznych oraz stwo-
rzenie przesłanek zwiększenia konkurencyjności pol-
skiej gospodarki. W ramach planu przewidzianych
jest szereg przedsięwzięć, m.in. wzmocnienie insty-
tucjonalnych ram organizacji finansów publicznych,
przyspieszenie prywatyzacji, wspieranie innowacyj-
ności, ułatwienie prowadzenia działalności gospodar-
czej i usprawnienie funkcjonowania administracji.
Trwają prace nad wdrożeniem poszczególnych dzia-
łań przewidzianych w planie, m.in. przygotowano
projekt zmian w ustawie o finansach publicznych,
toczą się dalsze prace nad zmianami legislacyjnymi
mającymi na celu wprowadzenie wiążących reguł wy-
datkowych oraz działań poprawiających zarządzanie
płynnością sektora publicznego.
Działania wymienione w „Planie rozwoju i kon-
solidacji finansów 2010–2011” są skoncentrowane
głównie na stronie wydatkowej sektora finansów pu-
blicznych, czego pozytywne skutki będą ujawniać się
w dłuższym horyzoncie czasowym. W obecnym sta-
nie finansów publicznych niezbędne są również dzia-
łania krótkookresowe, a ich jedyną – z punktu widze-
nia możliwie maksymalnego ograniczenia kosztów
społecznych – formą, poza proponowanymi dotych-
czas przyspieszeniem prywatyzacji i tzw. wydatkową
regułą dyscyplinującą, jest zwiększenie dochodów
sektora rządowego i samorządowego. Takie działania
zostały wskazane w przyjętym przez Radę Ministrów
„Wieloletnim planie finansowym państwa 2010–
–2013”. Wobec trudnej sytuacji sektora finansów pu-
blicznych w celu ograniczenia tempa wzrostu wydat-
ków budżetu państwa w projekcie ustawy budżetowej
na rok 2011 wprowadzona została tymczasowa regu-
ła wydatkowa. Polega ona na redukcji wydatków
o charakterze uznaniowym, a więc niewynikających
z istniejących ustaw regulujących wydatki publiczne,
oraz nowych wydatków prawnie zdeterminowanych.
Wzrost wydatków „elastycznych” nie powinien prze-
kraczać 1% w ujęciu realnym. Dzięki zastosowaniu

tej reguły rząd mógł zapobiec znacznemu zwiększe-
niu ww. wydatków elastycznych w 2011 r. Jest to
działanie podjęte doraźnie, ale będące wstępem do
przeprowadzenia bardziej kompleksowej reformy,
nad którą aktualnie trwają prace.
2. Podatki. Planowane podwyższenie podstawo-
wej stawki podatku od towarów i usług, do którego
nawiązuje pani poseł w treści swojego pisma, jest
z założenia rozwiązaniem czasowym i wpisuje się
w szerszy plan zredukowania deficytu sektora finan-
sów publicznych. Na zagadnienie obciążeń podatko-
wych nie można patrzeć wyłącznie przez pryzmat
wysokości stawek podatkowych. Zmniejszenie obcią-
żeń podatkowych może polegać również na wyłącze-
niu spod opodatkowania lub zwolnieniu określonych
podatkowo-prawnych stanów faktycznych. Przykła-
dowo ustawą z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie usta-
wy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 215, poz.
1666) wprowadzono zmiany m.in. w zakresie zwięk-
szenia limitu sprzedaży uprawniającej do korzysta-
nia ze zwolnienia do kwoty 150 000 zł, z tym że limit
ten jest podwyższany stopniowo, tj. na rok 2010 limit
ten wynosi 100 000 zł, natomiast na rok 2011 osią-
gnie wartość docelową 150 000 zł.
Podwyższenie limitu ułatwi prowadzenie działal-
ności gospodarczej podatnikom osiągającym niewiel-
kie obroty, jak również wpłynie korzystnie na rozwój
drobnej przedsiębiorczości. Z kolei ustawą z dnia
6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) dodano zwolnienia
dotyczące świadczeń z tytułu jednorazowej pomocy
materialnej finansowanej ze środków budżetu pań-
stwa lub jednostek samorządu terytorialnego otrzy-
manej przez osoby fizyczne w związku z zaistniałym
zdarzeniem losowym oraz nagród uzyskanych przez
podatnika za wybitne osiągnięcia z dziedziny nauki,
edukacji, kultury i sztuki oraz z tytułu działalności
na rzecz praw człowieka w części przekazanej przez
podatnika na rzecz instytucji realizującej cele okre-
ślone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie.
Równie istotna jest kwestia formy oraz sposobu
rozliczania danego podatku oraz rozwiązań procedu-
ralnych związanych z poborem podatków. Ułatwienia
w powyższym zakresie (pomimo niezmniejszonych
stawek podatkowych) sprawiają, iż podatnicy pono-
szą mniejsze koszty związane z rozliczeniem danego
podatku, popełniają mniej błędów oraz oszczędzają
czas, co prawdopodobnie ma dla nich wymierne (ko-
rzystne) skutki finansowe. Jako przykład należy
przytoczyć zmiany dokonane ustawą z dnia 7 listo-
pada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209,
poz. 1320), w której skrócono termin zwrotu podatku
VAT ze 180 dni do 60 dni. Należy również dodać, iż
ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy
Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 209, poz. 1318)
wprowadzono obniżoną stawkę odsetek za zwłokę (w
1367
wysokości 3/4 stawki podstawowej) od zaległości
z korekt deklaracji złożonych przez podatnika z jego
własnej inicjatywy – bez jakichkolwiek działań orga-
nu podatkowego.
Oprócz powyższego Ministerstwo Finansów, współ-
pracując z Bankiem Światowym, opracowuje raport
na temat preferencji podatkowych (ulg, zwolnień, od-
liczeń i wyłączeń podatkowych). Szacowanie i rapor-
towanie kosztów wydatków podatkowych może pod-
nieść jakość systemu podatkowego, ponieważ pozwo-
li zdefiniować wydatki podatkowe pod względem ich
funkcjonalności oraz zasadności stosowania. Powyż-
sze działanie może w przyszłości przyczynić się do
upraszczania poszczególnych podatków oraz do efek-
tywnego poszerzania bazy podatkowej. Docelowo
przedmiotowy raport stanowiłby punkt odniesienia
w dyskusji nad stanem finansów publicznych i kształ-
tem systemu podatkowego. Rząd nieustannie podej-
muje czynności zmierzające do zmniejszenia obciążeń
podatkowych (które przyczyniają się do zmniejszenia
kosztów prowadzenia działalności gospodarczej), co
potwierdzają przytoczone powyżej przykłady. Także
prace mające na celu identyfikację i określenie po-
szczególnych preferencji podatkowych mogą dopro-
wadzić w przyszłości do uproszczenia systemu podat-
kowego, co może mieć pozytywny wpływ na efektyw-
ną alokację środków publicznych.
3. Rozwiązania realnie zmniejszające koszty pro-
wadzenia działalności gospodarczej. Ministerstwo
Gospodarki w ramach działań dotyczących poprawy
warunków prowadzenia działalności gospodarczej
w zakresie przeprowadzanej reformy regulacji kon-
centruje się na trzech podstawowych kierunkach in-
terwencji: zmianie systemu stanowienia prawa,
upraszczaniu prawa oraz redukcji obciążeń admini-
stracyjnych. Jakość otoczenia regulacyjnego jest dla
przedsiębiorców i całej gospodarki szczególnie istot-
na w czasach szybkich i głębokich zmian, znacząco
wpływających na warunki społeczno-gospodarcze.
Zyskuje ona na znaczeniu w dobie światowego kry-
zysu gospodarczego i spowolnienia polskiej gospodar-
ki. Ograniczona sfera wolności gospodarczej oraz
wysokie koszty biurokratyczne i finansowe regulacji
utrudniają procesy innowacyjne, stwarzają bariery
dla handlu i inwestycji, ograniczają efektywność eko-
nomiczną przedsiębiorstw. Biurokracja jest zjawi-
skiem, które często jest wskazywane jako jeden z czyn-
ników hamujących wzrost przedsiębiorczości w Pol-
sce. Zbyt skomplikowane i niezrozumiałe prawo jest
wymieniane w sondażach publicznych jako jedna
z barier rozpoczynania działalności gospodarczej.
W celu redukcji barier biurokratycznych rząd reali-
zuje program reformy prawa gospodarczego obejmu-
jący trzy główne obszary.
1. Zmiana systemu stanowienia prawa. Przyjmo-
wane przez państwo rozwiązania legislacyjne lub
pozalegislacyjne powinny realizować maksimum ce-
lów gospodarczych, środowiskowych i społecznych
przy minimalnym możliwym obciążeniu podmiotów
gospodarczych i społeczeństwa. Podejmowanie dzia-
1368
łania regulacyjnego jest uzasadnione w sytuacji, gdy
przyjęcie aktu prawnego pozwala zapobiec niedosko-
nałości rynku, zostaje wybrana najmniej kosztowna
forma regulacji oraz korzyści przewyższają koszty.
W tym kontekście kluczowe znaczenie ma poprawne
skonstruowanie polityki regulacji i skuteczne stoso-
wanie w jej ramach instrumentów programowych
i analitycznych, takich jak ocena skutków regulacji.
W ramach reformy regulacji Ministerstwo Gospo-
darki podejmuje konkretne działania mające na celu
usprawnienie systemu stanowienia prawa i upowszech-
nienie stosowania ocen skutków regulacji. W ramach
reformy systemu stanowienia prawa w Polsce Mini-
sterstwo Gospodarki pracuje nad zwiększeniem trans-
parentności procesu legislacyjnego poprzez efektyw-
ne wspieranie procedury związanej z opiniowaniem
projektów aktów prawnych. Wprowadzenie jasnych
reguł zasięgania opinii oraz uporządkowanie stanu
prawnego w tym zakresie przyczyni się do poprawy
jakości procesu konsultacji społecznych. Minister-
stwo Gospodarki w celu dalszego zwiększenia wpły-
wu partnerów społecznych na kształt rozwiązań re-
gulacyjnych pracuje nad internetowym systemem
konsultacji: konsultacje on-line. Projektowane roz-
wiązanie jest odzwierciedleniem postulatów przed-
siębiorców. Głównym celem projektu jest uzyskanie
pełnej przejrzystości w procesie konsultacji i prezen-
tacji nowo tworzonych regulacji.
2. Upraszczanie prawa. Prawo gospodarcze w ra-
mach prowadzonej reformy regulacji jest upraszcza-
ne dwutorowo. Po pierwsze, prowadzone są działania
pod nazwą: uproszczenie obowiązujących przepisów.
Po drugie, realizowana jest redukcja obciążeń admi-
nistracyjnych dla przedsiębiorców. Obydwa działania
mają na celu ułatwienie podejmowania działalności
gospodarczej, szczególnie dla małych i średnich przed-
siębiorstw, przyczyniając się do stworzenia otoczenia
regulacyjnego przyjaznego obywatelom i przedsię-
biorcom. Działania uproszczeniowe w stosunku do
MSP obejmują takie obszary, jak: dostęp do kapitału,
komercjalizacja technologii, prowadzenie działalno-
ści badawczo-rozwojowej oraz tworzenie firm techno-
logicznych. W zakresie uproszczenia obowiązujących
przepisów wprowadzane są zmiany w ramach „Pa-
kietu na rzecz przedsiębiorczości”. Pierwsze ustawy
tworzące pakiet weszły w życie w 2008 r. Do chwili
obecnej wprowadzono zmiany w 16 ustawach najważ-
niejszych z punktu widzenia przedsiębiorców. Cały
czas prowadzone są prace nad kolejnymi ustawami.
Do najważniejszych dotychczasowych ustaw pakietu
należą:
1) ustawa o swobodzie działalności gospodarczej
– zrealizowano następujące cele:
— umożliwiono przedsiębiorcom zawieszanie
działalności gospodarczej,
— rozszerzono, poza prawo podatkowe, możliwość
wydawania wiążących interpretacji na wszystkie
obowiązki publiczno-prawne,
— uproszczono i ułatwiono zakładanie działalno-
ści gospodarczej poprzez wprowadzenie tzw. jednego
okienka jako przejściowej formy rejestracji działal-
ności gospodarczej,
— wprowadzono prawo rozpoczynania działalno-
ści gospodarczej już po złożeniu wniosku o wpis do
ewidencji, a nie po zarejestrowaniu,
— wprowadzono radykalną reformę w zakresie
ewidencjonowania przedsiębiorców, realizując kon-
cepcję tzw. zero okienka; w ten sposób stworzono no-
woczesne ramy udostępniania podstawowych infor-
macji o przedsiębiorcach w ramach centralnej ewi-
dencji informacji o działalności gospodarczej,
— ograniczono i uporządkowano kwestie kontro-
lowania przez organy administracji publicznej dzia-
łalności gospodarczej przedsiębiorców,
— wprowadzono zasadę, iż organy administracji
publicznej nie mogą odmówić przyjęcia wniosku nie-
kompletnego, a także żądać dokumentów nieprzewi-
dzianych prawem,
2) ustawa o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa
– wprowadza m.in. domniemanie uczciwości podat-
nika oraz obowiązek wcześniejszego zawiadamiania
podatnika o planowanej u niego kontroli,
3) ustawa o zmianie ustawy Prawo upadłościowe
i naprawcze (upadłość konsumencka) wprowadziła
możliwość upadłości osoby fizycznej niebędącej
przedsiębiorcą,
4) ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym
(PPP),
5) ustawa o zmianie ustawy o rachunkowości
– ułatwia małym i średnim przedsiębiorcom rozlicze-
nia z fiskusem. Podnosi próg obowiązku prowadzenia
pełnej księgowości w małej firmie z 800 tys. euro do
1,2 mln euro,
6) ustawa o zmianie ustawy Prawo dewizowe
i Kodeks cywilny; wprowadza możliwość rozliczania
się przedsiębiorców w walutach wymienialnych, in-
nych niż złoty polski, bez obowiązku uzyskania ze-
zwolenia prezesa NBP,
7) ustawa o zmianie ustawy Kodeks spółek han-
dlowych – eliminuje nakaz przekształcania spółki
cywilnej w spółkę jawną oraz obniża poziom obowiąz-
kowego kapitału zakładowego w spółce z ograniczoną
odpowiedzialnością z 50 000 zł do 5000 zł, a w spółce
akcyjnej z 500 000 zł do 100 000 zł,
8) ustawa o zmianie ustawy o izbach gospodar-
czych – zwiększa swobodę samoorganizowania się
przedsiębiorców w izbach gospodarczych,
9) ustawa o zmianie ustawy o Polskiej Agencji
Rozwoju Przedsiębiorczości – agencji powierzono
nowe zadania dotyczące: działalności innowacyjnej,
wspierania rozwoju potencjału adaptacyjnego przed-
siębiorców, badania roli mikro-, małych i średnich
firm oraz analizy barier rozwoju przedsiębiorczości,
10) ustawa o niektórych formach wspierania dzia-
łalności innowacyjnej – ma na celu stymulację wzro-
stu innowacyjności polskich przedsiębiorstw, zwięk-
sza możliwości wsparcia przedsięwzięć innowacyj-
nych środkami prywatnymi.
Największym projektem legislacyjnym rządu skła-
dającym się na „Pakiet na rzecz przedsiębiorczości”

jest projekt ustawy o ograniczaniu barier admini-
stracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców. Jednym
z celów projektu jest ograniczenie liczby reglamenta-
cji działalności gospodarczej (koncesji, zezwoleń, re-
jestrów działalności regulowanej, licencji, zgód) po-
przez eliminację lub zmianę obowiązującego reżimu
na mniej restrykcyjny. Ustawa o ograniczaniu barier
dla przedsiębiorców ma za zadanie m.in.: ogranicze-
nie biurokracji, zmniejszenie kosztów faktycznych
działalności, redukcję liczby zezwoleń, rejestrów
działalności regulowanej, licencji, upoważnień, ogra-
niczenie sprawozdawczości, zmniejszenie obciążeń re-
glamentacji, wprowadzenie instytucji oświadczenia
w miejsce obowiązku przedkładania zaświadczeń,
uproszczenie procedur podejmowania działalności
gospodarczej, usuwanie z systemu prawa polskiego
przepisów niekorzystnych dla przedsiębiorców, po-
prawę przepisów prawa dotyczących przedsiębiorców,
uzupełnienie ustaw potrzebnymi z punktu widzenia
przedsiębiorców rozwiązaniami prawnymi oraz
zwiększenie katalogu możliwości przekształcania
form prowadzenia działalności gospodarczej.
3. Redukcja obciążeń administracyjnych. Obok
uproszczenia obowiązujących przepisów następuje re-
dukcja obciążeń administracyjnych. W jej ramach
rząd w marcu 2008 r. zadeklarował zmniejszenie ob-
ciążeń o 25% do końca 2010 r. w siedmiu wybranych
obszarach prawa. Jest to tzw. pierwszy etap redukcji.
Wybrane, priorytetowe obszary podlegające redukcji
obejmują: środowisko, planowanie i zagospodarowanie
przestrzenne, zabezpieczenie społeczne, prawo dzia-
łalności gospodarczej, prawo probiercze, usługi tury-
styczne i prawo pracy. W podejmowanych działaniach
rząd opiera się nie tylko na wiedzy i doświadczeniu
własnych specjalistów, ale także korzysta z wiedzy
ekspertów zewnętrznych, partnerów społecznych i śro-
dowisk naukowych, jak również z najlepszych praktyk
światowych. Współpracuje również z innymi krajami
oraz organizacjami międzynarodowymi, w szczegól-
ności z OECD i Bankiem Światowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nadzoru nad kształceniem
pielęgniarek i położnych (17788)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przekazaną
przy piśmie (znak: SPS-023-17788/10) z dnia 25 sierp-
1369
nia 2010 r., w sprawie nadzoru nad kształceniem pie-
lęgniarek i położnych uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Na wstępie należy podkreślić, iż zgodnie z infor-
macją o wynikach kontroli systemu kształcenia oraz
przygotowania do zawodów pielęgniarki, położnej
i ratownika medycznego Najwyższa Izba Kontroli po-
zytywnie, mimo stwierdzonych nieprawidłowości,
oceniła działania administracji rządowej i kontrolo-
wanych szkół wyższych na rzecz kształcenia przed-
i podyplomowego kadry pielęgniarek i położnych dla
potrzeb systemu ochrony zdrowia. Kształcenie w ww.
zawodach realizowane w publicznych szkołach wyż-
szych odpowiadało w okresie objętym kontrolą (lata
2006–2009) standardom europejskim w zakresie roz-
wiązań systemowych, a podstawy prawne opisane
w ustawach zapewniały warunki do stworzenia efek-
tywnego systemu kształcenia w ww. zawodach.
Negatywna ocena Najwyższej Izby Kontroli doty-
czyła braku pełnej wiedzy organów administracji pu-
blicznej o potrzebach kadrowych systemu ochrony
zdrowia w przypadku ww. zawodów w skali kraju
i poszczególnych regionów, co zdaniem NIK mogło
uniemożliwić rzetelne monitorowanie potrzeb oraz
skuteczne reagowanie na braki kadrowe spodziewa-
ne w związku z wejściem na rynek pracy niżu demo-
graficznego oraz spadkiem zainteresowania podejmo-
waniem kształcenia, szczególnie w przypadku zawo-
du pielęgniarki.
W związku z powyższym oraz mając na uwadze
zarzut dotyczący braku ustalenia dokładnej liczby
pielęgniarek i położnych czynnych zawodowo, Mini-
sterstwo Zdrowia, analizując istniejący stan prawny,
podjęło inicjatywę jego zmiany. W przedmiotowym
zakresie propozycje nowych rozwiązań zawiera pro-
jekt ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, który
łącznie z projektem ustawy o samorządzie pielęgnia-
rek i położnych precyzują przepisy dotyczące wyko-
nywania zawodów pielęgniarki i położnej.
Kwestie umożliwiające pozyskanie wiedzy na te-
mat liczby pielęgniarek i położnych określa przede
wszystkim rozdział 4 projektowanej ustawy o zawo-
dach pielęgniarki i położnej (Rejestry pielęgniarek
i położnych oraz zaświadczenia). Proponowane w nim
regulacje normują problematykę związaną z prowa-
dzeniem Centralnego Rejestru Pielęgniarek i Położ-
nych przez Naczelną Radę Pielęgniarek i Położnych
oraz rejestrów pielęgniarek i rejestrów położnych
prowadzonych przez okręgowe rady pielęgniarek
i położnych, a także rejestru obywateli państw człon-
kowskich Unii Europejskiej wykonujących na terenie
tej izby czasowo i okazjonalnie zawody pielęgniarki
lub położnej.
Na podstawie danych z rejestrów pielęgniarek
i położnych traktowanych jako podstawowe zbiory
danych o pielęgniarkach i położnych wykonujących
zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ist-
nieje możliwość prowadzenia analiz w zakresie m.in.
potrzeb dotyczących kształcenia, struktury zatrud-
nienia pielęgniarek i położnych oraz opracowywania
1370
prognoz zapotrzebowania na opiekę pielęgniarską
i położniczą. Ponadto proponowane przepisy ustawo-
we mają poprawić prowadzenie rejestrów przez jed-
nostki organizacyjne samorządu pielęgniarek i po-
łożnych. Dotychczasowa praktyka wskazywała bo-
wiem na liczne problemy wynikające z istniejących
rozwiązań ustrojowych.
W celu polepszenia jakości wymiany informacji
między centralnym rejestrem a rejestrami prowadzo-
nymi przez okręgowe rady pielęgniarek i położnych
został wprowadzony obowiązek przekazywania przez
okręgowe rady danych w formie elektronicznej do
Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych.
Jednocześnie okręgowe rady zostały wyposażone
w uprawnienie ustawowe zwiększające możliwość ak-
tualizacji danych w rejestrze. Mianowicie w przypad-
ku wątpliwości co do aktualności danych zawartych
w rejestrze pielęgniarek i położnych okręgowa rada
pielęgniarek i położnych może zwrócić się do podmio-
tów prowadzących zbiory meldunkowe, zbiory PE-
SEL oraz ewidencję wydanych i utraconych dowodów
osobistych o przekazanie danych niezbędnych do ak-
tualizacji rejestrów. Przekazanie tych danych nastę-
puje w trybie ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r.
o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.).
Mając na uwadze projektowane wyżej zmiany, na-
leży podkreślić również obowiązek nałożony na oso-
by wykonujące zawody pielęgniarki i położnej. Mia-
nowicie pielęgniarka i położna wykonujące zawód
w formach, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1–3
projektowanej ustawy, są obowiązane w terminie
14 dni od dnia nawiązania stosunku służbowego lub
zawarcia umowy poinformować o tym fakcie okręgo-
wą radę pielęgniarek i położnych właściwą ze wzglę-
du na miejsce wykonywania zawodu, wskazując: nu-
mer dokumentu poświadczającego posiadanie prawa
wykonywania zawodu albo ograniczonego prawa wy-
konywania zawodu, datę zatrudnienia i stanowisko
(a w przypadku umów na czas określony – datę za-
kończenia umowy) oraz miejsce wykonywania zawo-
du. Jednocześnie pielęgniarka i położna są obowią-
zane poinformować okręgową radę pielęgniarek
i położnych właściwą ze względu na miejsce wykony-
wania zawodu o rozwiązaniu albo wygaśnięciu umo-
wy, w terminie 14 dni od dnia rozwiązania albo wy-
gaśnięcia umowy.
Ponadto informuję, iż Ministerstwo Zdrowia ak-
tualnie opracowuje metodologię i wskaźniki przydat-
ne do określenia potrzeb kadrowych w zawodach pie-
lęgniarki i położnej w skali kraju i regionów. W celu
realizacji powyższego zalecenia NIK wykorzystywa-
ne są dane pochodzące z wspominanego powyżej Cen-
tralnego Rejestru Pielęgniarek i Położnych. Ponadto
zostały podjęte działania w zakresie usprawnienia
funkcjonowania powyższego rejestru i poszerzenia
danych statystycznych w nim zawartych, niezbęd-
nych dla prawidłowej oceny i weryfikacji zapotrzebo-
wania na pielęgniarki i położne w Polsce i w poszcze-
gólnych województwach. Pozyskane dane będą wy-
korzystywane do sporządzania analiz, które następ-
nie będą wykorzystywane do określenia zapotrzebo-
wania na absolwentów kierunków pielęgniarstwo
i położnictwo.
Dodatkowo przy ustalaniu potrzeb kadrowych
w zawodach pielęgniarki i położnej oraz wskaźników
przydatnych przy ich ocenie analizą zostaną objęte
dane pochodzące z Centralnego Systemu Informa-
tycznego Ochrony Zdrowia, jak również dane pocho-
dzące z raportów poszczególnych konsultantów kra-
jowych oraz wojewódzkich w dziedzinie pielęgniar-
stwa. W związku z tym została przygotowana jedno-
lita forma sprawozdań konsultantów umożliwiająca
gromadzenie jednorodnych danych, które będą mo-
gły być wykorzystane do analiz oraz prognoz krótko-
i długookresowych m.in. w zakresie polityki kadro-
wej i będą uwzględniały dane dotyczące zarówno
danego regionu, jak i całego kraju.
We współpracy z konsultantami krajowymi z dzie-
dziny pielęgniarstwa Ministerstwo Zdrowia ustali
optymalne wskaźniki czynnych zawodowo pielęgnia-
rek i położnych dla określonych populacji mieszkań-
ców, które będą uwzględniały równomierny dostęp
do świadczeń zdrowotnych o odpowiedniej jakości,
udzielanych przez te grupy zawodowe, a także będą
wykorzystywane przy tworzeniu polityki w zakresie
przygotowywania zasobów kadr medycznych repre-
zentujących te zawody.
Pragnę również poinformować, iż w Minister-
stwie Zdrowia trwają prace dotyczące ustalania śred-
niookresowych celów do 2020 r. z zakresu ochrony
zdrowia w ramach „Strategii rozwoju kapitału ludz-
kiego”, której celem strategicznym jest zapewnienie
opieki zdrowotnej dostosowanej do potrzeb społecz-
nych oraz wyzwań demograficznych, a jeden z jej ce-
lów operacyjnych obejmuje obszar taki jak: Dostoso-
wanie modelu kształcenia kadr medycznych do po-
trzeb systemu ochrony zdrowia, w ramach którego
planuje się podjęcie m.in. działań dotyczących pro-
mocji zawodu pielęgniarki/położnej oraz kształtowa-
nia pozytywnego wizerunku tych profesji w skali
kraju, jak również umieszczenie kierunków: pielę-
gniarstwo i położnictwo przez ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego na liście tzw. kierunków zamawia-
nych oraz podniesienie atrakcyjności kształcenia na
tych kierunkach.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, dostrzegając pro-
blem dotyczący możliwości braku personelu pielę-
gniarskiego i położniczego w dłuższej perspektywie
czasu, przy stale rosnącym zapotrzebowaniu społecz-
nym na świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze ze
względu na postępujące zmiany demograficzne oraz
mając na uwadze fakt, iż przyznawane corocznie li-
mity przyjęć na kierunki studiów: pielęgniarstwo
i położnictwo dla poszczególnych uczelni nie są w peł-
ni wykorzystywane ze względu na brak osób chęt-
nych do podejmowania kształcenia w tych zawodach,
złożyło wniosek o uzupełnienie projektu dokumentu
przygotowanego przez Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego pt. „Krajowa strategia rozwoju regionalnego

2010–2020: Regiony, miasta, obszary wiejskie” o za-
pis dotyczący promocji zawodów pielęgniarki i położ-
nej w tych regionach kraju, w których najbardziej
odczuwalny jest brak personelu pielęgniarskiego
i położniczego na poziomie poszczególnych powiatów.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia zwróciło się z proś-
bą do Naczelnej Izby Pielęgniarek i Położnych o przy-
gotowanie raportu w zakresie zapotrzebowania na
personel pielęgniarski i położniczy, czego efektem
jest otrzymane niedawno opracowanie pt. „Wstępna
ocena zasobów kadrowych pielęgniarek i położnych
w Polsce do roku 2020”. Dodatkowo Ministerstwo
Zdrowia rozważa zwrócenie się do wojewodów z proś-
bą o przekazanie informacji dotyczących bieżących
potrzeb kadrowych, jak również prognoz długookre-
sowych (w 5–15-letniej perspektywie) dotyczących
zapotrzebowania na pielęgniarki i położne w celu za-
bezpieczenia opieki zdrowotnej na terenie poszcze-
gólnych województw.
Jednocześnie informuję, iż Ministerstwo Zdrowia
wykorzystało uwagi i wnioski NIK wynikające z prze-
prowadzonej kontroli i podjęło działania zmierzające
do uporządkowania we współpracy z Ministerstwem
Nauki i Szkolnictwa Wyższego trybu i procedur skła-
dania oraz weryfikacji propozycji uczelni dotyczących
limitów przyjęć na studia medyczne. Zgodnie z usta-
loną w br. procedurą przyznawania limitów przyjęć
uczelnie, zgłaszając propozycje limitów, zostały zobo-
wiązane do ich uzasadnienia w kontekście zapotrze-
bowania na absolwentów tych studiów w danym re-
gionie. Ponadto proponowane limity musiały być
adekwatne do kadry i bazy dydaktycznej danej uczel-
ni (w szczególności do bazy kształcenia praktyczne-
go). Jednocześnie informuję, iż przygotowywana
przez Ministerstwo Zdrowia metodologia wskaźni-
ków przydatnych do określania potrzeb kadrowych
w zawodach pielęgniarki i położnej w skali kraju
i regionów będzie wykorzystywana także do określa-
nia limitów przyjęć na studia medyczne. Ponadto
uwzględniono uwagę NIK, zgodnie z którą minister
zdrowia nie powinien ustalać w rozporządzeniu limi-
tów przyjęć na kierunki: pielęgniarstwo i położnic-
two dla uczelni, które posiadają uprawnienia mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego do prowadzenia
kształcenia na ww. kierunkach studiów i złożyły
wniosek o akredytację ministra zdrowia, ale jej jesz-
cze nie uzyskały. Uczelnie, chcąc otrzymać limit
przyjęć na te kierunki, muszą wcześniej zakończyć
procedurę uzyskiwania akredytacji ministra zdrowia
gwarantującą wysoką jakość kształcenia w zawodach
pielęgniarki i położnej.
Odnosząc się do kwestii negatywnej oceny NIK
dotyczącej niektórych elementów działalności Cen-
trum Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Po-
łożnych w zakresie gromadzenia informacji o orga-
nizatorach zajęć oraz braku dbałości o przejrzystość
w postępowaniu związanym z zatwierdzaniem pro-
gramów kształcenia, informuję, iż przepisy projekto-
wanej ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej bar-
dzo szczegółowo regulują sprawy związane z działal-
1371
nością w zakresie przeprowadzania kształcenia pody-
plomowego. Wśród nich ważnym elementem są projek-
towane rozwiązania dotyczące programów kształce-
nia. Zgodnie z tymi przepisami kształcenie podyplo-
mowe, z wyjątkiem kursów dokształcających, jest
prowadzone na podstawie programów kształcenia spo-
rządzanych dla danego jego rodzaju i systemu przez
rady programowe działające w ramach Centrum Kształ-
cenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych (cen-
trum). Zgodnie z proponowanymi regulacjami progra-
my kształcenia będą zamieszczane na stronach inter-
netowych centrum. W przypadku aktualizacji progra-
mu kształcenia centrum udostępnia na stronach in-
ternetowych zaktualizowany program kształcenia
oraz informuje o tym wpisanych do ewidencji organi-
zatorów kształcenia prowadzących kształcenie na
podstawie dotychczasowego programu.
Obecnie program kształcenia zatwierdza dyrek-
tor Centrum Kształcenia Podyplomowego Pielę-
gniarek i Położnych, po stwierdzeniu jego zgodności
z ramowym programem w drodze decyzji admini-
stracyjnej. Tym samym proponowane zmiany są
niezmiernie istotne z uwagi na odstąpienie od ko-
nieczności uzyskania w tym zakresie decyzji admi-
nistracyjnej.
Proponowane regulacje ustawowe dzięki umiesz-
czeniu programów kształcenia na stronie interneto-
wej centrum (wraz z ich aktualizacją) oraz wyelimi-
nowaniu konieczności zatwierdzenia programu w dro-
dze decyzji administracyjnej zmniejszą ewentualne
ryzyko korupcji w funkcjonowaniu nadzoru nad
kształceniem zawodowym pielęgniarek i położnych.
Jednocześnie podkreślić należy, że prowadzenie kształ-
cenia podyplomowego w sposób nieuwzględniający
dokonanej aktualizacji programu będzie stanowiło
rażące naruszenie warunków wymaganych do wyko-
nywania działalności objętej wpisem do rejestru or-
ganizatorów kształcenia.
Odnosząc się do zarzutu dotyczącego niewystar-
czających działań dla gromadzenia informacji o or-
ganizatorach kształcenia podyplomowego w zakresie
współpracy z organami prowadzącymi rejestr tych
organizatorów, należy zaznaczyć, iż, jak wynika z in-
formacji uzyskanej z centrum, w chwili obecnej przy-
padki nieterminowego przekazywania danych obję-
tych wpisem do rejestru podmiotów prowadzących
kształcenie podyplomowe są incydentalne i problemy
z tym związane są na bieżąco rozwiązywane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
1372
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie finansowania
Prokuratury Generalnej (17789)
Szanowny Panie Marszałku! Stosownie do posta-
nowień art. 193 ust. 1 Regulaminu Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej uprzejmie przesyłam na ręce Pana
Marszałka odpowiedź na skierowaną do mnie przez
panią Annę Sobecką interpelację w sprawie finanso-
wania Prokuratury Generalnej.
Po krótkim przedstawieniu stanu faktycznego in-
terpelacja zawiera jedno pytanie: Czy ministerstwo
podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby zwiększyć bu-
dżet Prokuratury Generalnej?
Przystępując do odpowiedzi na zadane pytanie,
na wstępie pozwolę sobie przedstawić istotną w przed-
miotowej sprawie informację.
Budżet powszechnych jednostek organizacyjnych
prokuratury na rok 2010 sporządzany został, zgodnie
z obowiązującymi w tym zakresie regułami, na pod-
stawie limitu wydatków określonego przez ministra
finansów.
Stosownie do postanowień art. 125 ust. 1 ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.) minister sprawie-
dliwości, jako dysponent części 57: Sprawiedliwość,
pismem z dnia 23 października 2009 r. przekazał
podległym jednostkom organizacyjnym, w tym rów-
nież prokuraturom, informację o przyjętych przez
Radę Ministrów w projekcie ustawy budżetowej kwo-
tach wydatków. W informacji tej podany został plan
wydatków w podziale na grupy wydatków, jednak bez
szczegółowego podziału na paragrafy (z wyjątkiem
wynagrodzeń, pochodnych od nich oraz wydatków
majątkowych).
W terminie do dnia 1 grudnia 2009 r. powszechne
jednostki organizacyjne prokuratury i Ministerstwo
Sprawiedliwości (w zakresie wydatków Prokuratury
Krajowej) opracowały i przekazały dysponentowi
głównemu projekty planów finansowych na rok 2010
w układzie pełnej klasyfikacji budżetowej uwzględ-
niającym podział na paragrafy wydatków.
Ostateczny podział kwot wydatków na poszcze-
gólne podziałki klasyfikacji budżetowej, w ramach
ostatecznie przyjętego budżetu państwa na rok 2010,
został zatem dokonany w oparciu o wielkości zapla-
nowane w danych paragrafach przez poszczególne
jednostki organizacyjne prokuratury.
Chcę dodatkowo zaznaczyć, że po przyjęciu usta-
wy budżetowej na rok 2010, w ramach pełnienia
funkcji dysponenta głównego części 37: Sprawiedli-
wość, w tym także w odniesieniu do ujmowanych
w jej ramach wydatków prokuratury (w okresie po-
przedzającym rozdzielenie funkcji ministra sprawie-
dliwości i prokuratora generalnego), minister spra-
wiedliwości – w zależności od potrzeb zgłaszanych
przez jednostki prokuratury i możliwości finanso-
wych budżetu prokuratur, na podstawie bieżących
analiz w tym zakresie – dokonywał niezbędnych
przesunięć środków między paragrafami klasyfikacji
budżetowej, zwiększając m.in. środki przeznaczone
na koszty postępowań przygotowawczych.
W tym kontekście należy jednak nadmienić, że
dysponent części budżetowej może dokonywać – w mia-
rę potrzeb i możliwości – przeniesień środków w ra-
mach swojego planu finansowego pomiędzy poszcze-
gólnymi paragrafami wydatków.
Dodatkowo w latach poprzednich w przypadku
wszczęcia postępowania, które kosztowo znacznie
wykraczało poza plan finansowy prokuratury, mini-
ster sprawiedliwości występował również o przyzna-
nie wydatków na ten cel z rezerwy ogólnej.
Uprawnienia i narzędzia powyższe są dostępne
dla wszystkich dysponentów części budżetowych, wo-
bec czego są również możliwe do zastosowania obec-
nie przez prokuratora generalnego pełniącego funk-
cję dysponenta części 88: Powszechne jednostki or-
ganizacyjne prokuratury.
Odnosząc się do pytania pani poseł, pozwolę sobie
zauważyć, iż z dniem 31 marca 2010 r. nastąpiło roz-
dzielenie funkcji ministra sprawiedliwości z funkcją
prokuratora generalnego. Dysponentem części bu-
dżetowej odpowiadającej prokuraturze jest prokura-
tor generalny, i to prokurator generalny, który posia-
da wiedzę w zakresie potrzeb finansowych powszech-
nych jednostek organizacyjnych prokuratury, może
podejmować działania w zakresie zwiększenia budże-
tu prokuratur.
Jednocześnie pragnę zapewnić panią poseł o moim
poparciu dla prokuratora generalnego w jego stara-
niach o zabezpieczenie niezbędnych środków fi-
nansowych na prowadzenie postępowań przygo-
towawczych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kredytów preferencyjnych (17790)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 26 sierpnia 2010 r., znak
SPS-023-17790/10, interpelacją poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kredytów preferencyjnych uprzejmie Pana

Marszałka informuję, że na wniosek ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi Rada Unii Europejskiej w dniu 20 li-
stopada 2009 r. podjęła decyzję w sprawie przyznania
przez władze Rzeczypospolitej Polskiej pomocy pań-
stwa na zakup nieruchomości rolnych w okresie od
dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.
Na podstawie ww. decyzji oraz rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie
realizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121,
z późn. zm.) banki, które mają podpisaną z Agencją
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa umowę
o współpracy, udzielają preferencyjnych kredytów na
zakup ziemi. Kredyty te oprocentowane są dla kre-
dytobiorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą być
udzielane do kwoty 4 mln zł.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w dniu
1 maja 2010 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Euro-
pejskiej seria C nr 113 została opublikowana infor-
macja o skardze w sprawie C-117/10 wniesionej
w dniu 3 marca 2010 r. przez Komisję Europejską
przeciwko Radzie Unii Europejskiej, w której Komi-
sja wnosi o stwierdzenie nieważności ww. decyzji
Rady 2010/10/WE z dnia 20 listopada 2009 r.
Stosownie do art. 278 Traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej, zwanego dalej „traktatem”, skar-
gi wniesione do Trybunału Sprawiedliwości Unii Eu-
ropejskiej nie mają skutku zawieszającego.
Oznacza to, że wniesienie skargi do Trybunału
Sprawiedliwości nie powoduje automatycznie zawie-
szenia wykonania czy obowiązywania zaskarżonego
aktu i akt taki co do zasady w dalszym ciągu obo-
wiązuje.
Zgodnie z art. 279 traktatu w sprawach, które
rozpatruje, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europej-
skiej może zarządzić niezbędne środki tymczasowe.
W stosunku do zaskarżonej decyzji 2010/10/WE
nie zastosowano żadnego środka tymczasowego, co
oznacza, że może ona być stosowana.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji powodzian (17791)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 15 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17791/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
1373
Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji powodzian uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z zasadami przekazanymi pismem mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
8 czerwca 2010 r. (sygn. BUSKŻ.5941-13-4/10) skie-
rowanym do wojewodów z budżetu państwa refun-
dowane będą koszty wynajmu kontenera w wysoko-
ści do 1000 zł miesięcznie na rodzinę do końca listo-
pada 2010 r.
Jednocześnie w przypadku wystąpień wojewodów
czy też zainteresowanych samorządów może zostać
podjęta decyzja o przedłużeniu okresu finansowania
wynajmu kontenerów z budżetu państwa. Ewentual-
na decyzja w przedmiotowej sprawie będzie musiała
jednakże uwzględniać aktualną kondycję budżetu
państwa.
Poszkodowani mieszkańcy miasta i gminy Szczu-
cin dotychczas otrzymali środki finansowe w wyso-
kości 3 799 700 zł w formie zasiłków do 6 tys. zł. Na
zasiłki na odbudowę lub remont uszkodzonych do-
mów przekazano 2 904 074 zł (zasiłki w kwocie do
20 tys. zł), zaś na zasiłki do 100 tys. zł poszkodowani
w ww. gminie otrzymali 3 653 496 zł.
Dotychczas na usuwanie skutków tegorocznej po-
wodzi minister spraw wewnętrznych i administracji
przyznał z rezerwy celowej budżetu państwa na prze-
ciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych
środki finansowe w wysokości 1 729 299 tys. zł,
w tym 369 656 tys. zł na remonty i odbudowę budyn-
ków mieszkalnych – pomoc do 20 tys. lub do 100 tys.
zł, które otrzymały m.in. województwa: podkarpac-
kie, opolskie, mazowieckie, małopolskie, lubelskie,
wielkopolskie, lubuskie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wzrostu kosztu nabywania winiet
przez kierowców samochodów ciężarowych
(17794)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca (pismo,
znak: SPS-023-17794/10, z dnia 24 sierpnia 2010 r.)
w sprawie wzrostu kosztów nabywania winiet przez
kierowców samochodów ciężarowych, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
1374
Z dniem 24 grudnia 2008 r. weszła w życie usta-
wa z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy
o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U Nr 218, poz. 1391), która m.in. zlikwidowała
półroczne opłaty za przejazd pojazdu samochodowe-
go po drogach krajowych. Zatem ww. winiety pół-
roczne zostały wycofane ze sprzedaży od dnia 24 grud-
nia 2008 r.
Jeśli chodzi o kwestie winiet rocznych, uprzejmie
wyjaśniam, iż ww. ustawa o zmianie ustawy o dro-
gach publicznych oraz niektórych innych ustaw po-
zostawiła możliwość nabywania winiet rocznych.
Jednakże z uwagi na konieczność wprowadzenia
elektronicznego systemu poboru opłat dotychczaso-
wy system winietowy musiał zacząć być wycofywany.
Z tego też względu zgodnie z art. 6 ww. ustawy opła-
ty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach
krajowych pobiera się do dnia 30 czerwca 2011 r. Na-
tomiast sprzedaż kart opłaty za przejazd pojazdu sa-
mochodowego po drogach krajowych prowadzi się nie
dłużej niż:
1) w przypadku opłaty rocznej – do dnia 30 czerw-
ca 2010 r.;
2) w przypadku opłaty miesięcznej – do dnia
31 maja 2011 r.;
3) w przypadku opłaty siedmiodniowej – do dnia
23 czerwca 2011 r.;
4) w przypadku opłaty dobowej – do dnia 30 czerw-
ca 2011 r.
Należy zatem stwierdzić, iż podmioty wykonujące
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz dro-
gowy, zobowiązane do uiszczania opłaty za przejazd
pojazdu samochodowego po drogach krajowych już
od dnia 24 grudnia 2008 r., wiedziały o tym, iż od
dnia 1 lipca 2010 r. nie będzie możliwe nabycie wi-
niety rocznej. Ponadto zgodnie z art. 6 ust. 3 ww.
ustawy karty opłaty za przejazd pojazdu samochodo-
wego po drogach krajowych zachowują ważność przez
okres, na jaki zostały wydane, jednak nie dłużej niż
do dnia 30 czerwca 2011 r.
Reasumując, należy stwierdzić, iż jeśli podmiot
wykonujący przewóz drogowy nabył i przedziurkował
winietę roczną przed dniem 1 lipca 2010 r., może
z niej korzystać przez kolejny rok od daty przedziur-
kowanej, czyli np. do dnia 30 czerwca 2011 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji ustawy o podatku
od towarów i usług (17795)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
kazanej przy piśmie z dnia 24 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17795/10, interpelacji pana Stanisława Ste-
ca, posła na Sejm RP, w sprawie opodatkowania po-
datkiem od towarów i usług wyrobów ciastkarskich,
świeżych, uprzejmie informuję:
Zgodnie z wyjaśnieniami Głównego Urzędu Sta-
tystycznego, Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług
(PKWiU) – wprowadzona rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U.
Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.) – wyróżnia dwa na-
stępujące grupowania dotyczące wyrobów ciastkar-
skich i ciast:
— PKWiU 10.71.12 Wyroby ciastkarskie i ciastka,
świeże;
— PKWiU 10.72.1 Suchary i herbatniki; konser-
wowane wyroby ciastkarskie i ciasta odpowiednio:
— PKWiU 10.72.12.0 Piernik i podobne wyroby;
słodkie herbatniki; gofry i wafle;
— PKWiU 10.72.19.0 Pozostałe piekarskie i ciast-
karskie wyroby suche lub konserwowane.
Analogiczne zapisy na tym poziomie występują
w Klasyfikacji Produktów według Działalności
(CPA), na podstawie której opracowane zostało wy-
danie PKWiU z 2008 r. Zarówno europejska klasyfi-
kacja CPA, jak i PKWiU 2008 nie definiują pojęcia
„wyrobów ciastkarskich świeżych” oraz „wyrobów
konserwowanych” i nie podają okresów przydatności
do spożycia, dla przedmiotowych wyrobów. Podobnie
Nomenklatura Scalona (CN), będąca bazą pojęciową
i merytoryczną PKWiU, w zakresie wyrobów, nie za-
wiera ustaleń w tym zakresie. Tym samym według
Głównego Urzędu Statystycznego nie ma podstaw,
aby ww. pojęcia łączyć z okresem przydatności do
spożycia.
W Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU),
wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 29 października 2008 r., zakres rzeczowy
większości grupowań obejmujących wyroby jest okre-
ślony zakresem rzeczowym odpowiednich pozycji CN,
to znaczy, że każde grupowanie PKWiU 2008 odpo-
wiada całej pozycji, części pozycji lub stanowi agregat
kilku pozycji CN.
Zgodnie z pkt 6.2 zasad metodycznych PKWiU
każde grupowanie jest jednocześnie określone (iden-
tyfikowane) przez jego symbol i nazwę. Przy czym
podstawową funkcją nazwy grupowania jest określe-
nie zakresu tego grupowania.
Grupowanie PKWiU 10.71.12.0 obejmuje wyroby
ciastkarskie, inne niż wymienione w grupowaniu

PKWiU 10.72.12.0, oraz inne niż wyroby suche lub
konserwowane z grupowania PKWiU 10.72.19.0.
Przy czym zakres grupowania PKWiU 10.72.12.0
określony jest przez podpozycje:
— CN 1905 20 – Piernik z dodatkiem imbiru
i podobne.
Zgodnie z wyjaśnieniami do pozycji 1905 (akapit
(A) (6)) not wyjaśniających do HS określenia piernik
z dodatkiem imbiru i podobne odnoszą się do wyro-
bów, które są produktami gąbczastymi, często o sprę-
żystej konsystencji, otrzymanymi z mąki żytniej lub
pszennej, środków słodzących (np. miodu, glukozy,
cukru inwertowanego, rafinowanych melas) i sub-
stancji aromatyzujących lub przypraw, nawet zawie-
rającymi żółtka jaj lub owoce. Pewne typy pierników
są oblewane czekoladą lub polewą przyrządzoną
z tłuszczu i kakao. Inne typy mogą zawierać cukier
lub mogą być nim pokryte (lukier);
− CN 1905 31 – Słodkie herbatniki, która obej-
muje również herbatniki pokryte lub powleczone cze-
koladą lub przetworami zawierającymi kakao oraz
podwójne herbatniki z nadzieniem.
Zgodnie z uwagą 2. Uwag dodatkowych do No-
menklatury Scalonej (CN) wyrażenie „słodkie her-
batniki” objęte pod pozycją 1905 31 stosuje się wy-
łącznie do produktów o zawartości wody nie wyższej
niż 12% masy i o zawartości tłuszczu nie wyższej niż
35% masy (przy wyznaczaniu tych zawartości na-
dzienia i polewy nie są brane pod uwagę);
− CN 1905 32 – Gofry i wafle, obejmującą m.in.
wafle o zawartości wody przekraczającej 10% masy
oraz wafle pozostałe, w tym całkowicie lub częściowo
pokryte lub powleczone czekoladą lub innymi prze-
tworami zawierającymi kakao.
Natomiast wafle wytłaczane, wycinane z cienkich
arkuszy upieczonego, wysuszonego i czasami barwio-
nego ciasta (mogą również zawierać lepkie substan-
cje) – objęte są pod pozycją CN 1905 90 20, która
powiązana jest z grupowaniem PKWiU 10.72.19.
Mając powyższe wyjaśnienia na uwadze, w tym
szczególnie, iż:
— zarówno europejska CPA, jak i Polska Klasyfi-
kacja Wyrobów i Usług nie definiują pojęcia wyrobów
piekarskich i ciastkarskich świeżych oraz wyrobów
o przedłużonej trwałości,
— określenie czy wyrób jest pieczywem lub cia-
stem świeżym, czy też nie, co do zasady zależy od
technologii jego wytwarzania, składu surowcowego,
w tym zawartości wody w wyrobie gotowym
– resort finansów rozważa doprecyzowanie zapi-
sów dotyczących opodatkowania wyrobów ciastkar-
skich i ciastek, tak aby preferencyjna stawka podat-
ku miała zastosowanie do wyrobów rzeczywiście
świeżych, bez decydującego w tym zakresie zalicze-
nia tych wyrobów do określonego grupowania staty-
stycznego.
Odnosząc się do pytania, czy organy skarbowe za-
interesują się zmianą stawki podatku 22% na 7%,
uprzejmie informuję, że organy te w sposób systema-
tyczny i ciągły dokonują kontroli prawidłowości roz-
1375
liczeń w podatku od towarów i usług, w tym prawi-
dłowości stosowania zwolnień od tego podatku oraz
zasadności stosowania stawek obniżonych.
Jednocześnie uprzejmie zaznaczam, że w przy-
padku gdy pan poseł posiada informację o konkret-
nych podatnikach, którzy niezgodnie z przepisami
o podatku od towarów i usług stosują obniżoną staw-
kę podatku, proszę o jej przekazanie celem podjęcia
stosownych działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie sprzedaży browaru w Czarnkowie
przez Agencję Nieruchomości Rolnych (17796)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Stanisława Steca z dnia 11 sierpnia 2010 r.,
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
24 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17796/10, w spra-
wie sprzedaży nieruchomości browar w Czarnkowie,
uprzejmie informuję, co następuje.
W celu zagwarantowania, iż nabywca nierucho-
mości gruntowej zabudowanej pod nazwą browar
w Czarnkowie będzie kontynuował produkcję piwa,
Agencja Nieruchomości Rolnych zorganizowała prze-
targ ofertowy. Przy wyborze najkorzystniejszej ofer-
ty oprócz ceny brana miała być pod uwagę również
zadeklarowana przez przyszłego nabywcę wielkość
nakładów inwestycyjnych związanych z kontynuowa-
niem produkcji piwa. Dodatkowo nabywca zobowią-
zany miał być do wykupu majątku obrotowego, tj. za-
pasów i produkcji w toku, a także ruchomych środ-
ków trwałych w drodze odrębnej umowy. Ponadto
w ogłoszeniu o przetargu poinformowano oferentów
o obowiązku przejęcia pracowników browaru w licz-
bie 34 osób oraz utrzymania poziomu zatrudnienia
przez okres co najmniej 12 miesięcy.
Ponadto pragnę poinformować, iż przedmiotowy
przetarg, którego otwarcie nastąpiło w dniu 18 sierp-
nia br., nie został rozstrzygnięty z uwagi na brak
ofert złożonych w terminie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
1376
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zabezpieczenia finansowego
przygotowania polskich lekkoatletów
do mistrzostw świata w 2011 r.
oraz olimpiady w 2012 r. (17797)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Stanisława Steca,
przekazaną pismem z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn.:
SPS-023-17797/10), w sprawie zabezpieczenia finan-
sowego przygotowania polskich lekkoatletów do mi-
strzostw świata w 2011 r. oraz olimpiady w 2012 r.
uprzejmie informuję, co następuje:
Polski Związek Lekkiej Atletyki w 2010 r. otrzymał
dofinansowanie ze środków publicznych na zadania
realizowane w 2010 r. na następujące dotacje:
— program „Klub Polska – Londyn 2012” z bu-
dżetu państwa – 4 024 000 zł,
— program przygotowań do mistrzostw świata
lub Europy z budżetu państwa – 9 031 800 zł,
— przygotowania kadry narodowej do lat 23 z Fun-
duszu Rozwoju Kultury Fizycznej– 2 200 000 zł,
— program „Talent” z Funduszu Rozwoju Kultu-
ry Fizycznej – 200 000 zł,
— program przygotowań i udział w igrzyskach
olimpijskich młodzieży (Singapur) z Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej – 150 000 zł,
— młodzieżowe ośrodki szkolenia (8) z Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej–1 800 000 zł.
Polski Związek Lekkiej Atletyki otrzymał do
chwili obecnej środki publiczne w wysokości: z bu-
dżetu – 13 055 800 zł i z Funduszu Rozwoju Kultury
Fizycznej – 4 350 000 zł. co stanowi łącznie kwotę
17 405 800 zł.
Programem „Klub Polska – Londyn 2012” obję-
tych jest 8 zawodników/czek.
Programem „Talent” – objętych jest 20 zawodni-
ków/czek.
Igrzyska Olimpijskie Młodzieży (Singapur) – udział
wzięło 12 zawodników/czek.
W 8 młodzieżowych ośrodkach szkolenia jest ob-
jętych szkoleniem 189 zawodników/czek.
Stypendiami MSiT objętych jest 59 zawodników:
27 kobiet i 32 mężczyzn.
Po mistrzostwach Europy medaliści oraz trenerzy
otrzymali okolicznościowe upominki oraz nagrody
finansowe. Wysokości nagród zostały przyznane
w oparciu o obowiązujące rozporządzenia: Ministra
sportu z dnia 22 września 2006 r. w sprawie wyróż-
nień i nagród dla zawodników (Dz. U. Nr 181,
poz. 1332) oraz rozporządzenia ministra sportu
z dnia 6 czerwca 2007 r. w sprawie nagradzania za
szczególne osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej
(Dz. U. Nr 113, poz.777).
Środki finansowe na przygotowania do mistrzostw
świata w 2011 r. będą adekwatne do uzyskanej pozy-
cji Polski w ramach współzawodnictwa sportowego
w świecie. Lekka atletyka jest dziedziną, z którą pol-
ski sport oraz Ministerstwo Sportu i Turystyki wią-
żą stosowne nadzieje odpowiadające randze tej dys-
cypliny i możliwością jej dofinansowania ze środków
publicznych. Pragnę zapewnić, że najlepsi zawodnicy,
którzy znajdą się w programie „ Klub Polska – Lon-
dyn 2012”, będą mieli zabezpieczenie odpowiednich
środków finansowych, tak aby właściwe przygotowa-
nie do mistrzostw świata w 2011 r. oraz do igrzysk
olimpijskich w 2012 roku nie było zakłócone. Jestem
przekonany, że przygotowaniami do igrzysk olimpij-
skich zostaną objęci wszyscy najlepsi zawodnicy ro-
kujący realne możliwości uzyskania miejsc medalo-
wych na igrzyskach olimpijskich w Londynie oraz
znaczna grupa młodych zawodników przygotowują-
cych się do igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro
w 2016 r.
Analiza dokonań Polskiego Związku Lekkiej Atle-
tyki w 2010 r. oraz przyjęcie założeń szkoleniowo-
-organizacyjnych na lata 2011–2012 będą przedmio-
tem uzgodnień Polskiego Związku Lekkiej Atletyki
z Ministerstwem Sportu i Turystyki w miesiącach
wrześniu i październiku 2010 r.
Jestem również przekonany, że nowa ustawa
o sporcie uporządkuje wiele zagadnień z zakresu
funkcjonowania polskiego sportu i będzie wsparciem
dla działań polskich związków sportowych oraz spo-
woduje osiągnięcie zamierzonych celów przez pol-
skich sportowców na najważniejszych zawodach
w 2011 i 2012 r.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Rafała Grupińskiego
i Dariusza Lipińskiego
w sprawie nieprawidłowości
w funkcjonowaniu administracji skarbowej
w Wielkopolsce (17798)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 11 sierpnia 2010 r. panów Rafała
Grupińskiego i Dariusza Lipińskiego, posłów na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczącą zgłaszanych
przez pana M. S., byłego pracownika administracji
podatkowej, nieprawidłowości w jej funkcjonowaniu,
na wstępie pragnę zauważyć, że wszystkie poruszane
kwestie sugerujące niewłaściwe działanie jednostek

podległych ministrowi finansów przedstawione zo-
stały jednostronnie i były wielokrotnie przedmiotem
prowadzonych postępowań wyjaśniających przez
podległe służby.
Jednocześnie pragnę poinformować, że minister
finansów wielokrotnie odpowiadał na wystąpienia
pana M. S. (ostatnie pismo z dnia 26 kwietnia 2010 r.),
kierowane zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednic-
twem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Z przy-
krością muszę stwierdzić, że polemika ta polegała
jedynie na odpieraniu przez ministra finansów bez-
podstawnych zarzutów, a wielokrotne zgłaszanie
przez pana M. S. tych samych kwestii, niepopartych
dowodami, spowodowało ostatecznie konieczność przy-
pomnienia panu S., że w czasie, kiedy pełnił funkcje
kierownicze w jednostkach podległych ministrowi
finansów (naczelnik urzędu skarbowego, wicedyrek-
tor izby skarbowej, działający również w zastępstwie
dyrektora izby skarbowej), wielokrotnie występował
do przełożonych lub do organów zwierzchnich w spra-
wach dotyczących głównie własnej osoby. Budzi rów-
nież niejakie wątpliwości występowanie wyłącznie
w obronie byłych współpracowników i „wychowan-
ków”, jak i przedstawianie tych osób jako „jedynych
rzetelnych i uczciwych”.
Niemniej jednak wszelkie sygnały dotyczące rze-
komych nieprawidłowości w funkcjonowaniu admi-
nistracji podatkowej były i są sprawdzane pod kątem
ich zasadności, a więc i zarzuty pana S. były konfron-
towane z wyjaśnieniami dyrektora Izby Skarbowej
w Poznaniu i nie okazywały się zasadne.
Również poszlaki przekazane przy interpelacji
panów posłów zostały zweryfikowane i wszystkie zi-
dentyfikowane (ze względu na duże uogólnienie nie
zawsze było to możliwe) sytuacje i zdarzenia zostały
przez dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu szcze-
gółowo opisane wraz z chronologią zdarzeń. Z przed-
miotowych wyjaśnień wynika, że sygnały o ewentu-
alnych nieprawidłowościach były przedmiotem ana-
liz w toku kontroli wewnętrznych bądź kontroli
w trybie nadzoru. Nie potwierdziły się zarzuty o bra-
ku reakcji na ww. sygnały. Natomiast stwierdzono
subiektywne i wybiórcze podejście do ocenianego ma-
teriału w trakcie kontroli przeprowadzonej przez
pracowników podległych naówczas panu S.
Nie jest niestety możliwe przekazanie panom po-
słom dokładnych informacji dotyczących prowadzo-
nych przez urzędy skarbowe i izbę skarbową postę-
powań w stosunku do konkretnych podmiotów go-
spodarczych z uwagi na ograniczenia wynikające
z tajemnicy skarbowej.
Zgodnie bowiem z treścią art. 293 i 294 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) dane za-
warte w aktach postępowania podatkowego, kontro-
li podatkowej oraz aktach postępowania w sprawach
o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe
objęte są tajemnicą skarbową i mogą być udostępnio-
ne wyłącznie podmiotom i osobom wskazanym w art. 298
i 299 ww. ustawy.
1377
W katalogu podmiotów uprawnionych do dostępu
do informacji zawartych w aktach kontroli czy ak-
tach podatkowych nie są wymienieni posłowie na
Sejm RP. Przyznanie takiego prawa podmiotom nie-
wymienionym w ustawie stanowiłoby naruszenie
przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, będących
w zakresie tajemnicy skarbowej lex specialis w sto-
sunku do przepisów art. 19 ustawy z dnia 31 lipca
1985 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów
(Dz. U. z 1991 r. Nr 18, poz. 79, z późn. zm.) oraz art. 19
ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu man-
datu posła i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199,
z późn. zm.).
Niemniej jednak uprzejmie informuję, że wyja-
śnienia przekazane przez dyrektora Izby Skarbowej
w Poznaniu wskazują, że w zdecydowanej większości
sprawy wskazane przez pana S. jako „nieprawidło-
wości w funkcjonowaniu administracji skarbowej
w Wielkopolsce” były bądź są w wyniku przekaza-
nych zawiadomień przedmiotem zainteresowania
sądu lub prokuratury. Należy jednak zauważyć, że
wiele z tych spraw zakończyło się umorzeniem śledz-
twa. Natomiast w przypadkach, gdy potwierdziły się
stawiane zarzuty, w stosunku do osób winnych wy-
ciągnięto konsekwencje.
Ponadto uprzejmie informuję, że aktualnie toczą
się również postępowania sądowe i prokuratorskie
w związku z rozwiązaniem stosunków pracy z były-
mi współpracownikami pana S., tj. z panem P. L.
i z panem R. S. Zatem o prawidłowości podjętych de-
cyzji rozstrzygną niezależne organy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Mariana Starownika
w sprawie kwestii repatriacji, problemów
z nią związanych w kontekście obowiązywania
ustawy o repatriacji, a także konieczności
nowelizacji aktualnie obowiązującej ustawy
o repatriacji (17800)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-17800/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Mariana Starownika w sprawie repatriacji,
problemów z nią związanych w kontekście obowiązy-
wania ustawy o repatriacji, a także konieczności no-
1378
welizacji aktualnie obowiązującej ustawy o repatria-
cji, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (t.j.
Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, z późn. zm.) weszła
w życie z dniem 1 stycznia 2001 r. Intencją ustawo-
dawcy było umożliwienie powrotu do ojczyzny tym
Polakom, którzy nie z własnej woli znaleźli się poza
granicami RP, a w szczególności tym, którzy zostali
deportowani i zesłani do azjatyckiej części byłego
ZSRR. Osoby, które przed dniem wejścia w życie
przedmiotowej ustawy zamieszkiwały na terytorium
obecnych republik: Armenii, Azerbejdżanu, Gruzji,
Kazachstanu, Kirgizji, Tadżykistanu, Turkmenista-
nu, Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Ro-
syjskiej, mogą dobrowolnie składać we właściwym
miejscowo konsulacie wnioski o wydanie wizy repa-
triacyjnej. W latach 2001–2009 złożono ogółem 3978
wniosków, w tym 3503 wniosków o wydanie wizy re-
patriacyjnej i 475 wniosków o udzielenie zezwolenia
na zamieszkanie na czas oznaczony (od sierpnia 2003
– na osiedlenie się) i wydanie karty pobytu dla mał-
żonków repatriantów. Łącznie, w latach 2001–2009
wydano 3094 wiz wjazdowych w celu repatriacji oraz
393 wizy wjazdowe w celu przesiedlenia. W podanym
powyżej okresie do Polski, w ramach repatriacji,
przesiedliło się 4070 osób.
Ustawa o repatriacji nałożyła obowiązki na pod-
mioty realizujące jej przepisy oraz stworzyła rozbu-
dowany system pomocy finansowej dla podmiotów
dobrowolnie zaangażowanych w proces repatriacji,
tj. gmin i pracodawców, systemem tym objęła także
samych repatriantów. Gminy zapraszające niewska-
zanych imiennie repatriantów otrzymują dotacje ce-
lowe z budżetu państwa na pokrycie kosztów ponie-
sionych w związku z przekazaniem repatriantom
lokalu mieszkalnego (ok. 100 000 zł) oraz dotacje ce-
lowe na pokrycie kosztów remontów przeprowadza-
nych w mieszkaniach repatriantów, którzy nie posia-
dają własnych środków finansowych na ich przepro-
wadzenie (ok. 4600 zł na każdego członka rodziny
repatrianta). Repatrianci po przybyciu do Polski
otrzymują jednorazową pomoc finansową ze środków
budżetu państwa na pokrycie kosztów podróży i prze-
wozu mienia, na zagospodarowanie i bieżące utrzy-
manie oraz zasiłek szkolny na każde dziecko objęte
obowiązkiem szkolnym (ok. 6500 zł na każdego człon-
ka rodziny repatrianta, przy czym wysokość pomocy
na osobę uzależniona jest od ceny biletu kolejowego,
zniżek wynikających z wieku podróżnego oraz od
tego, czy dziecko podlega obowiązkowi szkolnemu).
Repatriantom przysługuje także częściowy zwrot
kosztów poniesionych w związku z remontem lokalu
mieszkalnego, o ile przeprowadzony on zostanie
w ciągu dwóch lat od dnia przesiedlenia się do Polski
(ok. 4600 zł na każdego członka rodziny repatrianta).
Repatriantom, którzy nie mają możliwości samo-
dzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy miejsco-
wo może zapewnić aktywizację zawodową poprzez
zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta
na podnoszenie kwalifikacji zawodowych (maksymal-
nie ok. 6000 zł). Ponadto w ramach aktywizacji za-
wodowej pracodawcy zatrudniający repatriantów na
okres nie krótszy niż 48 miesięcy również mogą
otrzymać częściowy zwrot kosztów poniesionych na
utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie repa-
trianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubez-
pieczenia społeczne (łączna kwota zwrotu poniesio-
nych kosztów wynosi maksymalnie ok. 36000 zł).
Każda z form aktywizacji zawodowej może być zasto-
sowana tylko raz i można jej dokonać w okresie nie
dłuższym niż 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta
obywatelstwa polskiego. Stworzony przez ustawę sys-
tem dofinansowania ma na celu ułatwić repatrian-
tom adaptację w nowych realiach i objęcie ich wszech-
stronną pomocą.
Ponadto repatriantom przysługuje prawo do otrzy-
mywania polskiej emerytury, po spełnieniu przesła-
nek wieku i stażu pracy. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 9
ustawy z dnia 17grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) okresami
składkowymi są okresy zatrudnienia za granicą osób,
które w tym czasie nie były obywatelami polskimi,
jeżeli osoby te powróciły do kraju po dniu 22 lipca
1944 r. i zostały uznane za repatriantów. Ustawodaw-
ca z uwagi na złożoność procesu repatriacji wykra-
czającego poza kompetencje jednego organu powie-
rzył jego realizację większej liczbie podmiotów.
W procesie repatriacji uczestniczą: wojewodowie, sta-
rostowie, wójtowie, burmistrzowie, prezydenci miast,
minister spraw zagranicznych, minister edukacji na-
rodowej, minister spraw wewnętrznych i administra-
cji, szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców, Agencja
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, komendant główny
Straży Granicznej, komendant główny Policji. W ra-
mach zadań wynikających z ustawy o repatriacji:
— konsul wszczyna postępowanie w zakresie wy-
dania wizy repatriacyjnej, bada dokumenty i stwier-
dza, w drodze decyzji administracyjnej, polskie
pochodzenie wnioskodawcy oraz – po uzyskaniu
zgody ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji – wydaje wizę repatriacyjną lub przyrzeczenie
jej wydania;
— minister spraw wewnętrznych i administracji
– po otrzymaniu wniosku od konsula – opiniuje go
w organach odpowiedzialnych za bezpieczeństwo
i porządek publiczny (ABW, KGSG, KGP), a także
występuje do właściwego miejscowo wojewody o opi-
nię w zakresie warunków do osiedlenia się. Minister
spraw wewnętrznych i administracji wydaje posta-
nowienie w zakresie zgody na wydanie wizy repatria-
cyjnej, a następnie – po przesiedleniu się repatrian-
tów do Polski – wydaje decyzję w zakresie jednorazo-
wej pomocy finansowej;
— minister edukacji narodowej organizuje kursy
adaptacyjne i językowe dla repatriantów przybywa-
jących do Polski, aby ułatwić im asymilację w nowym
środowisku;

— szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców udziela
zgody na osiedlenie się dla małżonka repatrianta,
który nie posiada polskiego pochodzenia;
— starostowie dokonują wypłaty pomocy finanso-
wej, nadzorują aktywizację zawodową, podpisują po-
rozumienia z gminami odnośnie do zapewnienia wa-
runków do osiedlenia dla repatriantów;
— wójtowie, burmistrzowie, prezydenci miast
udostępniają repatriantom lokale mieszkalne, prze-
prowadzają remonty lokali.
Ścisła współpraca pomiędzy wszystkimi ww. pod-
miotami, a także kompetencje poszczególnych z nich
zapewniają sprawny i rozbudowany system opieki
i pomocy. Podkreślić należy, że wraz z wejściem
w życie ustawy o repatriacji w urzędach wojewódz-
kich zostali powołani pełnomocnicy województw do
spraw repatriacji, bezpośrednio współpracujący z MSWiA.
Pełnomocnicy utrzymują bezpośredni kontakt z sa-
morządami i służą pomocą w rozwiązywaniu proble-
mów, na które napotykają zarówno repatrianci, jak
i podmioty angażujące się w proces repatriacji. Biorąc
pod uwagę 10-letnie doświadczenie w procesie repa-
triacji, jak też dokonując analizy działalności uczest-
niczących w nim podmiotów, wskazać należy, iż brak
jest uzasadnienia dla potrzeby powoływania dodat-
kowej jednostki organizacyjnej, której powierzono by
odpowiedzialność za umożliwienie powrotu repa-
triantom do Polski.
Przedstawiciele MSWiA uczestniczą w spotka-
niach informacyjnych i szkoleniowych z zakresu pro-
blematyki repatriacji. Spotkania takie odbywają się
również w razie potrzeby w siedzibie MSWiA. Wyko-
nując zadania z zakresu repatriacji, MSWiA podejmo-
wało także współpracę z organizacjami pozarządowy-
mi, do których statutowej działalności należy pomoc
repatriantom (m.in. Polska Akcja Humanitarna i „Wspól-
nota Polska”). W ramach współpracy z PAH, opraco-
wany został i wydany dwujęzyczny (polsko-rosyjski)
,,Poradnik dla repatriantów”. Poradnik jest aktuali-
zowany i rozprowadzany nieodpłatnie wśród repa-
triantów, samorządów oraz pracodawców i zawiera
informacje niezbędne w okresie adaptacyjnym.
Wskazać należy, że przy Międzyresortowym Ze-
spole do Spraw Polonii i Polaków za Granicą we wrze-
śniu 2008 r. została powołana grupa robocza ds. re-
patriacji, w której skład weszli przedstawiciele:
MSWiA, Ministerstwa Edukacji Narodowej, Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych, Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej, Urzędu do Spraw Cudzoziem-
ców, Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Repre-
sjonowanych, Ministerstwa Finansów oraz przedsta-
wiciel Rady ds. Polaków na Wschodzie. W trakcie po-
siedzeń grupy ustalono, że głównym celem jest usys-
tematyzowanie i kompleksowa regulacja przepisów
z zakresu stwierdzania polskiego pochodzenia oraz
uprawnień przysługujących osobom, których polskie
pochodzenie zostanie stwierdzone zgodnie z ustawą,
w tym uprawnień już przyznanych na podstawie
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka
(Dz. U. Nr 180, poz. 1280, z późn. zm.). Funkcjono-
1379
wanie jednego aktu prawnego, który kompleksowo
ureguluje kwestie polskiego pochodzenia i uprawnień
wynikających z tego tytułu, ujednolici obowiązujący
w tym zakresie system prawny, a przede wszystkim
wypełni delegację zawartą w art. 52 Konstytucji RP.
W wyniku działań grupy ds. repatriacji podjęto
prace nad założeniami do projektu ustawy o upraw-
nieniach cudzoziemców posiadających polskie pocho-
dzenie. Przygotowany i opracowany projekt zakłada,
że stwierdzenie polskiego pochodzenia powinno upraw-
niać do zrealizowania konstytucyjnego prawa do
osiedlenia się na terytorium RP (art. 52 ust. 5 Kon-
stytucji RP). Podjęcie inicjatywy mającej na celu
usystematyzowanie i kompleksową regulację przepi-
sów z zakresu stwierdzania polskiego pochodzenia
oraz uprawnień przysługujących osobom, których
polskie pochodzenie zostanie stwierdzone zgodnie
z ustawą, pozwoli na wprowadzenie do obrotu praw-
nego jednego aktu prawnego, który całościowo ure-
guluje kwestie polskiego pochodzenia i uprawnień
wynikających z tego tytułu, a także ujednolici obowią-
zujący w tym zakresie system prawny oraz wypełni
delegację zawartą w art. 52 Konstytucji RP. Zrealizo-
wanie postanowienia zawartego w art. 52 ust. 5 Kon-
stytucji RP rozszerzy krąg osób, które mogą być zain-
teresowane uzyskaniem stwierdzenia polskiego po-
chodzenia. Uchwalenie ustawy zrówna w prawach
rodaków zamieszkujących na całym świecie.
Mając na uwadze fakt, że repatriacja stanowi je-
den z elementów polskiej polityki migracyjnej, przed-
stawione powyżej wyniki działań grupy roboczej ds.
repatriacji oraz podjęte w ich następstwie prace nad
projektem ustawy o uprawnieniach cudzoziemców
posiadających polskie pochodzenie zostały uwzględ-
nione w dokumencie „Polityka migracyjna Polski
– stan obecny i postulowane działania”, opracowywa-
nym przez działającą przy Międzyresortowym Zespo-
le do Spraw Migracji grupę roboczą do spraw przygo-
towania polityki migracyjnej Polski.
W odniesieniu do poruszonej w wystąpieniu kwe-
stii odpowiedzialności za repatriację spoczywającej
na administracji samorządowej wskazać należy, że
zaangażowanie administracji samorządowej w akcję
repatriacyjną, w szczególności w zakresie stworzenia
dla repatriantów warunków do osiedlenia się w Pol-
sce (mieszkanie, praca), jest dobrowolne. Ustawa
o repatriacji nie nakłada na samorządy obowiązku
zapewniania repatriantom takich warunków.
Podkreślenia ponownie wymaga, że ww. ustawa
zreorganizowała system finansowania repatriacji,
określając wysokość bezpośredniej pomocy dla repa-
triantów oraz zakres finansowego wsparcia państwa
dla podmiotów dobrowolnie angażujących się w akcję
repatriacyjną, m.in. gmin, które zapewniają nie-
wskazanym imiennie repatriantom warunki do osie-
dlenia się. Koszty poniesione przez gminy realizujące
powyższy cel pokrywane są ze środków pochodzą-
cych z rezerwy celowej budżetu państwa „Pomoc dla
repatriantów” (w 2009 i 2010 r. wysokość rezerwy
wyniosła 9 066 000 zł).
1380
Obciążenie administracji centralnej odpowiedzial-
nością za repatriację, w szczególności tworzeniem
warunków do osiedlenia się dla repatriantów (gwa-
rancja lokalu mieszkalnego oraz zatrudnienia) nie
znajduje uzasadnienia, ze względu na brak praktycz-
nych możliwości realizacji takiego zadania. Dlatego
też ustawodawca stworzył system dotowania gmin
zapraszających repatriantów niewskazanych imien-
nie, tym samym zachęcając je do czynnego udziału
w akcji repatriacyjnej.
Liczba gmin zaangażowanych w repatriację nie
wynika z braku w budżecie państwa środków finan-
sowych na realizację zadań ustawowych. Z uwagi
na fakt, że obowiązujące przepisy prawa gwarantu-
ją przybywającym repatriantom stosunkowo wysoki
poziom bezpieczeństwa socjalnego – pewność za-
trudnienia i stałe umowy najmu lokali komunal-
nych, niewiele gmin decyduje się na podjęcie zobo-
wiązań wobec repatriantów. Również system dotacji
celowej, która może być wykorzystana przez gminy
wyłącznie w celu zapewnienia repatriantowi lokalu
mieszkalnego, przyczynia się do małego zaangażo-
wania gmin w akcję repatriacyjną. Powyższe pro-
wadzi do sytuacji, w której znajdujące się w budżecie
państwa środki finansowe nie są w pełni wykorzy-
stywane na ten cel.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Sztorca
w sprawie problemów szeroko pojętej
opłacalności w produkcji rolnej w kontekście
ostatnich anomalii pogodowych na obszarze
południowej Polski (17801)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 24 sierpnia 2010 r. – znak SPS-023-
-17801/10 – interpelacją posła Andrzeja Sztorca w spra-
wie szeroko pojętej opłacalności w produkcji rolnej
w kontekście ostatnich anomalii pogodowych na ob-
szarze południowej Polski, uprzejmie Pana Marszał-
ka informuję, co następuje.
Zapewnienie odpowiednich dochodów rolnikom
jest jednym z celów wspólnej polityki rolnej (WPR),
którą polskie rolnictwo objęte jest od 2004 r. Stąd
polscy rolnicy mogą obecnie korzystać z mechani-
zmów wsparcia przewidzianych w ramach WPR,
a także wsparcia kierowanego w ramach polityk kra-
jowych. Do podstawowych mechanizmów wdraża-
nych m.in. w celu podniesienia dochodów rodzin rol-
niczych można zaliczyć:
1) płatności bezpośrednie,
2) wsparcie udzielane w ramach Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW
2007–2013),
3) interwencja w ramach wspólnotowej organiza-
cji rynków rolnych,
4) programy wsparcia krajowego:
a) dopłaty do oprocentowania kredytów dla rol-
nictwa oraz częściowa spłata kapitału kredytów na
realizację inwestycji w gospodarstwach rolnych (na
dopłaty do oprocentowania kredytów oraz częściową
spłatę kapitału w planie finansowym Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na 2010 r.
zaplanowano kwotę 802 839 tys. zł),
b) dopłaty do składek producentów rolnych z ty-
tułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt gospo-
darskich oraz częściowe dofinansowanie odszkodo-
wań wypłacanych producentom rolnym w związku
ze szkodami w uprawach rolnych spowodowanymi
przez suszę (dopłata do składki producenta rolnego
stosowana jest w wysokości 50% składki),
c) częściowy zwrot podatku akcyzowego od oleju
napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
(na realizację tego zadania zaplanowano środki
w wysokości 720 mln zł),
d) dotacje przedmiotowe dla różnych podmiotów
wykonujących zadania na rzecz rolnictwa w zakresie:
postępu biologicznego w produkcji zwierzęcej, ochro-
ny roślin, rolnictwa ekologicznego, postępu biologicz-
nego w produkcji roślinnej.
Ministerstwo pragnie poinformować, że w ramach
działań mających na celu poprawę sytuacji dochodo-
wej polskich rolników agencja rozpocznie od 16 paź-
dziernika br. wypłatę płatności ONW. Natomiast od
dnia 1 grudnia br. rozpocznie wypłaty płatności bez-
pośrednich za 2010 r. Agencja prognozuje, że w grud-
niu z tytułu płatności bezpośrednich na rzecz produ-
centów rolnych wypłacone zostaną środki w wysoko-
ści ok. 9 mld zł.
Działania podejmowane w zakresie poprawy do-
chodów ludności zamieszkującej obszary wiejskie
w ramach WPR są wspierane działaniami realizowa-
nymi z funduszy strukturalnych w zakresie wsparcia
rozwoju działalności pozarolniczej, w tym wsparcia
inicjatyw podejmowanych przez producentów rolnych
oraz osób zamieszkujących obszary wiejskie.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w ramach
Zintegrowanego Systemu Rolniczej Informacji Ryn-
kowej, prowadzi monitoring m.in. cen skupu żywca
oraz sprzedaży mięsa. Informacje ww. zakresie są
dostępne na stronie internetowej ministerstwa: www.
minrol.gov.pl.
Polityka na rynku mięsa jest prowadzona i reali-
zowana w ramach instrumentów wspólnej polityki
rolnej (WPR) a obowiązujące regulacje wspólnoryn-
kowe nie przewidują interwencji rządowych na we-

wnętrznym rynku produktów mięsnych ani gwaran-
cji cenowych dla producentów żywca. Sytuacja na
rynku mięsa, w tym ceny rynkowe, w krajach człon-
kowskich jest odzwierciedleniem sytuacji podażowo-
-popytowej na tym rynku.
W Polsce od roku 1990 obserwowany jest proces
redukcji pogłowia bydła przy utrzymującym się dwu-
kierunkowym użytkowaniu bydła, które nadal ma
podstawowe znaczenie w kształtowaniu opłacalności.
Według danych GUS w czerwcu 2010 r. pogłowie by-
dła wynosiło 5724 tys. sztuk i było o 24 tys. sztuk
(0,4%) wyższe niż przed rokiem, a w porównaniu
z liczebnością stada w grudniu 2009 r. – wyższe
o 133,8 tys. sztuk (2,4%). Pogłowie krów spadło
w porównaniu z analogicznym okresem 2009 r.
o 32,2 tys. sztuk (1,2%) do poziomu 2655,7 tys. sztuk,
a w stosunku do stanu w grudniu 2009 r. – zmniej-
szyło się o 22,5 tys. sztuk (0,8%).
W strukturze stada bydła ogółem udział poszcze-
gólnych grup wiekowo-użytkowych w czerwcu 2010 r.
wynosił:
— cielęta w wieku poniżej 1 roku – 25,5%,
— młode bydło hodowlane i rzeźne w wieku 1–2
lat – 21,7%,
— krowy – 46,4%,
— pozostałe bydło dorosłe hodowlane i rzeźne
w wieku 2 lat i więcej – 6,4%.
Wzrost pogłowia bydła w czerwcu 2010 r. wynikał
przede wszystkim ze zwiększenia o 3,3% stanów mło-
dego bydła rzeźnego w wieku 1–2 lat, będącego wy-
nikiem obserwowanego już od ubiegłego roku dużego
zainteresowania rolników produkcją żywca wołowe-
go z uwagi na dobrą opłacalność tego kierunku pro-
dukcji zwierzęcej. Mimo że – począwszy od marca br.
– ceny skupu żywca wołowego zaczęły spadać, to pro-
ducenci nie rezygnowali z chowu bydła rzeźnego. Po-
zytywnym aspektem jest rosnąca liczba krów ma-
mek, stanowiących stado podstawowe do produkcji
i odchowu cieląt mięsnych. W porównaniu z czerw-
cem 2009 r. stado mamek zwiększyło się o 36 tys. szt.
(43,6%) do poziomu do 118 tys. sztuk w czerwcu 2010 r.
Redukcja stanu pogłowia bydła z 10 mln sztuk
w roku 1990 do 5,7 mln sztuk w 2010 r. wpłynęła na
zmniejszenie produkcji wołowiny z 793 tys. ton do
380 tys. ton w roku 2010 (według prognoz IERiGŻ na
rok 2010), a jej udział w produkcji mięsa zmalał z ok.
24% do niespełna 11,0%.
Według szacunków IERiGŻ produkcja wołowiny
w 2010 r. będzie mniejsza o 2%, a produkcja żywca
wołowego o 0,2% w porównaniu z 2009 r. Niewielki
wzrost produkcji wołowiny przewidywany jest w I pół-
roczu 2011 r.
Tendencje spadkowe w produkcji i konsumpcji wo-
łowiny pogłębiło osłabienie popytu na wołowinę i prze-
niesienie preferencji konsumentów na mięso wieprzo-
we i drobiowe. Spożycie wołowiny maleje z roku na
rok. Zmniejszyło się ono z 16,4 kg na osobę w roku
1990 do ok. 3,4 kg na osobę w roku 2010 (prognoza
IERiGŻ). Spadek konsumpcji po roku 1990 był sil-
niejszy od spadku produkcji i występowały nad-
1381
wyżki w podaży żywca wołowego przeznaczane na
eksport.
Mechanizmem, który mógłby wzmocnić pozycję
producentów bydła, a także zapewnić przewidywalną
w dłuższym okresie cenę oraz sprzyjać rentownej
produkcji, byłyby umowy kontraktacyjne na dostawy
żywca, zawierane pomiędzy zainteresowanymi stro-
nami – producentem a ubojnią. Propozycje treści ta-
kich umów oraz aneksów do nich opracowane zosta-
ły przez Radę Gospodarki Żywnościowej przy mini-
strze rolnictwa i rozwoju wsi wspólnie z przedstawi-
cielami zainteresowanych sektorów. Innym rozwią-
zaniem pozwalającym dostosowywać produkcję rolną
do warunków rynkowych oraz poprawiać efektyw-
ność gospodarowania jest tworzenie grup producenc-
kich. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 wrze-
śnia 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich
związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. Nr 88,
poz. 983, z późn. zm.). Powyższa ustawa umożliwia
integrację poziomą i pionową sektora wołowiny,
w tym wspieranie tworzenia i funkcjonowania grup
producenckich, wdrożenie stosownego systemu kon-
traktacji. Podstawowym celem założenia grupy jest
podejmowanie wspólnych działań, dzięki którym
możliwe jest sprostanie wyzwaniom opartej na kon-
kurencyjności gospodarki rynkowej. Odpowiednie
zorganizowanie się i dostosowanie produkcji do wy-
magań odbiorcy pod względem jakości, ilości i asor-
tymentu z jednoczesnym stosowaniem zasad ochrony
środowiska na wszystkich etapach produkcji, prze-
chowywania i dystrybucji produktów rolnych stwa-
rza rolnikom szansę na uzyskanie silniejszej pozycji
na rynku, a także uzyskanie wyższych i stabilniej-
szych dochodów.
W kwestii unormalnienia sytuacji odszkodowań
za szkody zwierzyny łownej w uprawach rolnych pra-
gnę poinformować, że w odpowiedzi na liczne sygna-
ły rolników o problemach występujących podczas
realizacji rekompensowania szkód wyrządzanych
przez zwierzynę łowną w uprawach i płodach rolnych
– z inicjatywy ministra rolnictwa i rozwoju wsi – po-
wołany został zespół roboczy, w którego skład weszli
przedstawiciele Ministerstwa Środowiska, Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Krajowej Rady Izb
Rolniczych, Lasów Państwowych, Polskiego Związku
Łowieckiego. Zadaniem zespołu było zidentyfikowa-
nie problemów występujących podczas szacowania
szkód wyrządzonych przez dziki, łosie, jelenie, danie-
le i sarny w uprawach i płodach rolnych oraz przygo-
towanie propozycji ewentualnych zmian prawnych
w tym zakresie.
Zespół roboczy przeanalizował przepisy ustawy
Prawo łowieckie oraz rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie sposobu
postępowania przy szacowaniu szkód oraz wypłat
odszkodowań za straty w uprawach i płodach rolnych
(Dz.U. Nr 126, poz. 1081), a także propozycje zmian
do ww. rozporządzenia opracowane przez Krajową
Radę Izb Rolniczych oraz Polski Związek Łowiecki.
1382
W trakcie prac zespołu roboczego ustalono, że
część zgłaszanych problemów może zostać rozwiąza-
na poprzez zmianę przepisów rozporządzenia w spra-
wie sposobu postępowania przy szacowaniu szkód
oraz wypłat odszkodowań za straty w uprawach i pło-
dach rolnych. W związku z tym zespół roboczy przy-
gotował projekt zmian do ww. rozporządzenia
uwzględniający zmiany w zakresie podmiotów wska-
zanych do powiadomienia o osobach uprawnionych
do przyjmowania zgłoszeń szkód wyrządzonych przez
zwierzęta łowne. Zaproponowano w miejsce dotych-
czasowego zarządu gminy właściwego wójta (burmi-
strza, prezydenta miasta) oraz właściwą terytorial-
nie izbę rolniczą, co powinno ułatwić rolnikom do-
stęp do tej informacji. Zaproponowano również zmia-
nę terminu zgłaszania szkody przez właściciela lub
posiadacza gruntu z 7 dni od dnia powstania szkody
na 3 dni od dnia stwierdzenia danej szkody. Zmiana
ta jest bardzo istotna z punktu widzenia poszkodo-
wanego. W projekcie doprecyzowano także termin
powiadamiania poszkodowanego o terminie dokona-
nia oględzin lub ostatecznego szacowania szkody.
Zrezygnowano również z obowiązku oględzin w przy-
padku szkody wyrządzonej w płodach rolnych oraz
szkody wyrządzonej przez dziki na łąkach lub pa-
stwiskach, a także wprowadzono nową regulację do-
tyczącą terminów oszacowań ostatecznych szkód
wyrządzonych przez dziki na łąkach i pastwiskach
w zależności od okresu wegetacji i powstania szkody.
Odrębnie uregulowano również ustalenia rozmiaru
szkody w zależności od tego, czy są to szkody w upra-
wach czy płodach rolnych, oraz dopuszczono możli-
wość ponownego szacowania szkody w przypadku
nieuprzątnięcia płodów rolnych z powodu warunków
atmosferycznych.
Zaproponowane zmiany miały na celu ułatwienie
poszkodowanemu właścicielowi lub posiadaczowi
gruntów uzyskanie odszkodowania, które zrekom-
pensuje mu poniesione straty w uprawach lub pło-
dach rolnych w wyniku szkód wyrządzonych przez
zwierzynę łowną oraz zabezpieczenie rolników przed
niekorzystną dla nich interpretacją obowiązujących
przepisów stosowaną czasami przez zarządców lub
dzierżawców obwodów łowieckich w celu uniknięcia
obowiązku wypłaty odszkodowania.
W dniu 8 marca 2010 r. minister środowiska pod-
pisał rozporządzenie w sprawie sposobu postępowa-
nia przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszkodo-
wań za szkody w uprawach i płodach rolnych (Dz.U.
Nr 45, poz. 272), które zastąpiło dotychczas obowią-
zujące rozprowadzenie ministra środowiska z dnia
15 lipca 2002 r. w sprawie sposobu postępowania
przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszkodowań za
straty w uprawach i płodach rolnych (Dz.U. Nr 126,
poz. 1081).
Odnośnie do pomocy dla producentów rolnych po-
szkodowanych w wyniku tegorocznej powodzi pragnę
poinformować, że w związku z wystąpieniem w roku
bieżącym strat w rolnictwie w wyniku niekorzyst-
nych zjawisk atmosferycznych Rada Ministrów w dniu
1 czerwca 2010 r. podjęła uchwałę nr 87/2010 w spra-
wie programu pomocy dla rodzin rolniczych, w któ-
rych gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej powstały szkody spowodowane przez
powódź, obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r.,
w którym przewiduje się udzielanie poszkodowanym
producentom rolnym pomocy w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem na podstawie roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r.
w sprawie realizacji niektórych zadań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U. Nr 22,
poz. 121, z późn. zm.) oraz poręczeń i gwarancji spła-
ty ww. kredytów bankowych; kredyty te oprocento-
wane są obecnie dla kredytobiorcy w wysokości 2%
w skali roku i mogą być przeznaczone zarówno na
zakup środków do produkcji rolnej, jak i odtworzenie
zniszczonych środków trwałych;
2) na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz.U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzanie w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r. na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) przez
wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz.U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.), w formie jednorazowego zasiłku celowe-
go w wysokości:
a) 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej;
b) 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
O pomoc w ramach programu mogą ubiegać się
rolnicy, producenci rolni lub rodziny rolnicze, w któ-
rych gospodarstwach rolnych lub działach specjal-
nych produkcji rolnej szkody spowodowane przez po-
wódź, obsunięcie się ziemi lub huragan, oszacowane
przez komisje powołane przez wojewodów, wyniosą

średnio powyżej 30% średniej rocznej produkcji rol-
nej w gospodarstwie rolnym lub dziale specjalnym
produkcji rolnej w stosunku do produkcji z trzech lat
poprzedzających rok, w którym wystąpiły szkody,
albo z trzech lat w okresie pięcioletnim poprzedzają-
cym rok, w którym wystąpiły szkody, z pominięciem
roku o wielkości produkcji najwyższej i najniższej.
Łączną kwotę pomocy dla jednego gospodarstwa
rolnego lub działu specjalnego produkcji rolnej po-
mniejsza się o 50%, jeżeli nie została zawarta na
okres 12 miesięcy umowa ubezpieczenia obejmująca
ochroną ubezpieczeniową co najmniej 50% powierzch-
ni upraw rolnych, z wyłączeniem łąk i pastwisk, lub
co najmniej 50% liczby zwierząt gospodarskich, od co
najmniej jednego z ryzyk: suszy, gradu, deszczu na-
walnego, ujemnych skutków przezimowania, przy-
mrozków wiosennych, powodzi, huraganu, pioruna,
obsunięcia się ziemi lub lawiny.
Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz.U.
Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące rozwią-
zania z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej, w pozostającym w jej po-
siadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub prowadzącej dział specjalny pro-
dukcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia 20 grud-
nia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U.
z 2008 r. Nr 50, poz. 29,1 z późn. zm.), oraz ich do-
mowników i małżonków przez okres do 12 miesięcy,
ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r., poniesionych
kosztów na wynagrodzenia oraz składki na ubezpie-
czenia społeczne z tytułu zatrudnienia skierowanych
osób w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie ilo-
czynu dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia za
pracę i liczby zatrudnionych skierowanych osób;
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń rodzin-
nych, w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r., do docho-
du z gospodarstwa rolnego nie wlicza się powierzch-
ni, która uległa zalaniu na skutek powodzi, jeżeli
zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej 30%
powierzchni tego gospodarstwa;
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
1383
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej na dofinansowa-
nie zadań związanych z rekultywacyjnym wapnowa-
niem gleb zdegradowanych przez powódź oraz do
prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środków finan-
sowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie zadań
związanych z wapnowaniem zalanych użytków rol-
nych celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia skut-
ków powodzi zapewniła pomoc i koordynację przy or-
ganizacji utylizacji padliny oraz produktów pocho-
dzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów prze-
twórstwa spożywczego, a także pomoc i koordynację
w dezynfekcji budynków inwentarskich.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników, w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej, dofinansował kolonie dzieci rolników ob-
jętych rolniczym ubezpieczeniem społecznym na łącz-
ną kwotę ok. 9 mln zł, w tym również dzieci z rodzin
poszkodowanych w wyniku powodzi i innych zdarzeń
pogodowych w 2010 r.
Prowadzone są również prace nad rozwiązaniami
mającymi na celu stosowanie przez banki prolongaty
i karencji do dwóch lat w spłatach rat kapitału i od-
setek kredytów preferencyjnych z dopłatami do opro-
centowania ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz obniżenie do 0,1%
oprocentowania kredytów bankowych na wznowienie
produkcji w gospodarstwach rolnych i działach spe-
cjalnych produkcji rolnej, w których wystąpiły szko-
dy spowodowane przez suszę, grad, deszcz nawalny,
ujemne skutki przezimowania, przymrozki wiosen-
ne, powódź, huragan, piorun, obsunięcie się ziemi lub
lawinę, dla producentów rolnych, którzy ubezpieczy-
li co najmniej 50% powierzchni upraw rolnych lub
50% liczby zwierząt gospodarskich.
Przewiduje się udzielanie pomocy podmiotom,
w których gospodarstwach wystąpiły szkody w wy-
niku m.in. powodzi w ramach następujących działań
PROW 2007–2013: „Przywracanie potencjału pro-
dukcji rolnej zniszczonego w wyniku wystąpienia
klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpowiednich
działań zapobiegawczych” i „Różnicowanie w kierun-
ku działalności nierolniczej”.
I „Przywracanie potencjału produkcji rolnej znisz-
czonego w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych
oraz wprowadzenie odpowiednich działań zapobie-
gawczych”
1384
Pomoc przeznaczona na inwestycje związane
z przywracaniem potencjału produkcji rolnej w go-
spodarstwach rolnych, w których wystąpiły szkody
w wyniku działania niekorzystnych zjawisk atmos-
ferycznych (powódź, obsunięcia ziemi).
1) Beneficjent pomocy
Do pomocy uprawnieni są producenci rolni (oso-
by fizyczne, osoby prawne, spółki osobowe w rozu-
mieniu Kodeksu spółek handlowych, wspólnicy
spółki cywilnej), w których gospodarstwach rolnych
powstały określone szkody w wyniku działania nie-
korzystnych zjawisk atmosferycznych (powódź, ob-
sunięcia ziemi). Wysokość szkód musi być oszaco-
wana przez komisję, powołaną przez wojewodę wła-
ściwego ze względu na miejsce wystąpienia szkód.
Pomoc przyznaje się jeżeli:
a) wysokość szkód spowodowanych w gospodar-
stwie, oszacowanych przez komisję, powołaną przez
wojewodę właściwego ze względu na miejsce wystą-
pienia szkody, wynosi:
— w uprawach rolnych, zwierzętach gospodar-
skich lub rybach średnio powyżej 30% średniej rocz-
nej produkcji rolnej z trzech lat poprzedzających rok,
w którym wystąpiła szkoda, albo z trzech lat w okre-
sie pięcioletnim poprzedzającym rok, w którym wy-
stąpiła szkoda, z pominięciem roku o najwyższej i naj-
niższej produkcji w gospodarstwie rolnym,
— w budynkach, budowlach, maszynach lub urzą-
dzeniach służących do produkcji rolnej, sadach lub
plantacjach wieloletnich, lub stadach podstawowych
zwierząt gospodarskich, nie mniej niż 10 000 zł;
b) w związku z wystąpieniem tej samej szkody
w gospodarstwie:
— nie przyznano pomocy w ramach tego działania,
— rolnikowi, jego domownikowi w rozumieniu
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników lub
małżonkowi tego rolnika nie przyznano pomocy fi-
nansowej w ramach działania „Różnicowanie w kie-
runku działalności nierolniczej” objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013;
c) wniosek o przyznanie pomocy został złożony
w roku, w którym wystąpiła szkoda, lub w roku na-
stępującym po roku, w którym wystąpiła ta szkoda.
2) Środki mogą być wydatkowane między inny-
mi na:
— budowę, przebudowę, remont budynków i bu-
dowli przeznaczonych do prowadzenia produkcji rol-
nej, w tym budynków inwentarskich oraz służących
do przechowywania sprzętu, produktów i środków do
produkcji, pasz, zbiorów, przetwórstwa produktów
rolnych w gospodarstwie itp. wraz z wyposażeniem;
— zakup stada podstawowego zwierząt gospodar-
skich w rozumieniu ustawy o organizacji hodowli
i rozrodzie zwierząt gospodarskich;
— infrastrukturę gospodarstw związaną z pro-
dukcja rolną, szczególnie drogi wewnętrzne, ujęcia
wody, instalacje elektryczne itp.;
— odtwarzanie sadów i plantacji wieloletnich;
— zakup nowych maszyn, urządzeń, wyposażenia
do produkcji rolnej.
Tej samej inwestycji nie można sfinansować z kre-
dytu preferencyjnego i pomocy udzielanej w ramach
tego działania.
Pomoc przyznaje się na operację o planowanej wy-
sokości kosztów kwalifikowalnych powyżej 10 000 zł.
3) Rodzaj i kwota pomocy
Pomoc ma formę refundacji do 90% kosztów kwa-
lifikowalnych poniesionych przez beneficjanta.
Wysokość pomocy uzależniona jest od wysokości
szkód w majątku trwałym spowodowanych w gospo-
darstwie przez niekorzystne zjawiska atmosferyczne
i oszacowanych przez komisję. Pomoc przyznaje się
i wypłaca do wysokości nieprzekraczającej 130% war-
tości ww. szkód i do wysokości limitu, który w okre-
sie realizacji programu wynosi na jedno gospodar-
stwo maksymalnie 300 tys. zł.
4) Budżet działania
Dostępna kwota środków wynosi 100 mln euro,
przy założeniu kursu euro w wysokości 4 zł szacowa-
na średnia wysokość wsparcia na poziomie 100 tys.
zł mogłaby być udzielona ok. 4 tys. gospodarstw.
5) Tryb naboru wniosków
Nabór wniosków w terminie zamkniętym. Pomoc
przysługuje według kolejności ustalonej przy zasto-
sowaniu kryteriów wyboru operacji.
Aktualnie trwają prace zmierzające do urucho-
mienia naboru wniosków w 2010 r. W dniu 13 wrze-
śnia 2010 r. zostało podpisane przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi rozporządzenie w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania „Przywraca-
nie potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wy-
niku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz wprowa-
dzenie odpowiednich działań zapobiegawczych”
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013.
II „Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej”
Niezależnie od wprowadzenia nowego działania
w ramach programu, wprowadzone zostały również
zmiany w działaniu „Różnicowanie...” polegające na
podwyższeniu poziomu refundacji do 80% dla wnio-
skodawców związanych z gospodarstwami, w któ-
rych wystąpiły szkody w związku z powodzią lub
obsunięciem ziemi, i zakres oraz wielkość tych szkód
zostały oszacowane przez komisję powołaną przez
wojewodę. Podwyższony o 30 punktów procentowych
poziom pomocy będzie można otrzymać, jeżeli:
1) wysokość szkód spowodowanych w gospodar-
stwie, oszacowanych przez komisję, powołaną przez
wojewodę właściwego ze względu na miejsce wystą-
pienia szkody, wynosi:
a) w uprawach rolnych, zwierzętach gospodar-
skich lub rybach średnio powyżej 30% średniej rocz-
nej produkcji rolnej z trzech lat poprzedzających rok,
w którym wystąpiła szkoda, albo z trzech lat w okre-
sie pięcioletnim poprzedzającym rok, w którym wy-

stąpiła szkoda, z pominięciem roku o najwyższej
i najniższej produkcji w gospodarstwie rolnym,
b) w budynkach, budowlach, maszynach lub urzą-
dzeniach służących do produkcji rolnej, sadach lub
plantacjach wieloletnich lub stadach podstawowych
zwierząt gospodarskich, nie mniej niż 10 000 zł;
2) w związku z wystąpieniem tej samej szkody
w gospodarstwie rolnikowi, jego domownikowi w ro-
zumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników lub małżonkowi tego rolnika nie przyznano
pomocy finansowej w ramach działania „Przywraca-
nie potencjału produkcji rolnej...” objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013;
3) wniosek o przyznanie pomocy został złożony
w roku, w którym wystąpiła szkoda, lub w roku na-
stępującym po roku, w którym wystąpiła ta szkoda.
O podwyższony poziom dofinansowania mogą wy-
stąpić również osoby, które złożyły w 2010 r. wniosek
o przyznanie pomocy i w których gospodarstwach
wystąpiły w 2010 r. szkody spowodowane powodzią
lub obsunięciem się ziemi.
Zasady przyznawania pomocy w działaniu „Róż-
nicowanie w kierunku działalności nierolniczej”
Pomoc skierowana jest do rolnika lub jego domow-
nika, lub małżonka rolnika w rozumieniu przepisów
o ubezpieczeniu społecznym rolników, który:
a) jest obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej,
b) jest pełnoletni i nie ukończył 60. roku życia,
c) ma miejsce zamieszkania w miejscowości nale-
żącej do:
— gminy wiejskiej, albo
— gminy miejsko-wiejskiej, z wyłączeniem miast
liczących powyżej 5 tys. mieszkańców, albo
— gminy miejskiej, z wyłączeniem miejscowości
liczących powyżej 5 tys. mieszkańców,
d) nie wystąpił o przyznanie lub nie przyznano mu
renty strukturalnej w ramach Planu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2004–2006 lub Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
e) jest nieprzerwanie ubezpieczony w pełnym za-
kresie na podstawie przepisów o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników, przez okres co najmniej ostatnich
12 miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wnio-
sku o przyznanie pomocy,
f) nie będzie realizował operacji jako wspólnik
spółki cywilnej.
Ponadto warunkiem ubiegania się o pomoc jest
przyznanie płatności do gruntów rolnych wchodzą-
cych w skład gospodarstwa rolnego rolnika za rok
poprzedzający rok złożenia wniosku o przyznanie po-
mocy.
W ramach tego działania wspierane są działalno-
ści określone w załączniku do rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia „Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej” objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz.U. z 2007 r. Nr 200,
1385
poz. 144, z późn. zm.), jak również działalność agro-
turystyczna, a także wytwarzanie produktów ener-
getycznych z biomasy. Jest to bardzo szeroki katalog
działalności obejmujący ok. 400 pozycji, określonych
kodami Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD). Do
kosztów kwalifikowalnych zalicza się koszty:
— budowy lub modernizacji obiektów budow-
lanych (z wyłączeniem budowy budynków miesz-
kalnych);
— zakupu maszyn, urządzeń, narzędzi, wyposa-
żenia i sprzętu;
— zakupu środków transportu, z wyłączeniem
zakupu samochodów osobowych przeznaczonych do
przewozu mniej niż 8 osób łącznie z kierowcą (wyso-
kość tego kosztu kwaliflkowalnego uzależniona jest
od wysokości pozostałych inwestycyjnych kosztów
kwalifikowalnych);
— koszty ogólne, bezpośrednio związane z przy-
gotowaniem i realizacją operacji (w wysokości nie-
przekraczającej 10% pozostałych kosztów kwalifiko-
walnych).
Kosztem kwalifikowalnym w tym działaniu nie
może być podatek VAT ani koszt zakupu rzeczy uży-
wanych.
Pomoc udzielana w ramach tego działania ma sta-
tus pomocy de minimis. W związku z tym, z możli-
wości wsparcia wykluczony jest zakup pojazdów prze-
znaczonych do transportu drogowego przez podmio-
ty gospodarcze prowadzące działalność zarobkową
w tym zakresie, tj. na działalność sklasyfikowaną pod
kodem PKD 49.41.Z Transport drogowy towarów.
Pomoc jest przyznawana na podstawie umowy za-
wieranej pomiędzy beneficjentem a Agencją Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa. W umowie są
określone zobowiązania beneficjenta, w tym m.in.
zobowiązanie do utrzymania inwestycji i wykorzy-
stywania ich zgodnie z przeznaczeniem przez 5 lat.
W dniu 24 sierpnia br. rozpoczął się nabór wnio-
sków o przyznanie pomocy w ramach omawianego
działania. Już w tej chwili można obserwować bardzo
duże zainteresowanie tą formą pomocy. Wnioski bę-
dzie można składać do dnia następującego po dniu
w którym prezes Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa ogłosi, że zapotrzebowanie wyni-
kające ze złożonych wniosków przekroczyło 120%
środków dostępnych na dany rok, nie później jednak
niż do 31 grudnia br.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
1386
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie likwidacji Zakładu Linii Kolejowych
w Białymstoku (17802)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Józefa Piotra Klima (SPS-023-17802/
10 z dnia 24 sierpnia 2010 r.) w sprawie likwidacji
Zakładu Linii Kolejowych spółki PKP PLK SA w Bia-
łymstoku i przeniesienia siedziby zakładu do Siedlec
uprzejmie informuję, co następuje.
Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA jest pod-
miotem prawa handlowego, w którym za działania
i osiągnięte wyniki odpowiada zarząd tej spółki.
Zmiany organizacyjne w PKP PLK SA znajdują
się w kompetencjach organów statutowych tej spół-
ki, będącej samodzielnym podmiotem gospodar-
czym. Szczegółową strukturę organizacyjną oraz
zakres zadań zakładów linii kolejowych określają
ich regulaminy organizacyjne, ustalone przez kie-
rowników tych jednostek i akceptowane przez Za-
rząd PKP PLK SA.
W celu wdrożenia docelowej struktury organiza-
cyjnej PKP PLK SA oraz monitorowania realizacji
porozumienia zarządu spółki PKP PLK SA z partne-
rami społecznymi zawartego w dniu 21 października
2009 r. Zarząd PKP PLK SA powołał Zespół admini-
stracyjno-związkowy, w skład którego wchodzą przed-
stawiciele największych organizacji związkowych
działających w spółce. Zgodnie z zawartym porozu-
mieniem do zadań powołanego zespołu należy
w szczególności monitorowanie działań związanych
z wprowadzaniem zmian organizacyjnych oraz kon-
trolowanie, czy przeprowadzane działania są zgodne
z zapisami porozumienia i poszanowaniem praw pra-
cowniczych.
Wszelkie uwagi dotyczące przyporządkowania or-
ganizacyjnego komórek wykonawczych oraz podzia-
łu pracy pomiędzy łączonymi zakładami spółki po-
winny być zgłaszane bezpośrednio ww. zespołowi lub
przedstawicielom organizacji związkowych zasiada-
jącym w tym zespole.
W myśl zapisów Regulaminu Organizacyjnego
PKP PLK SA pięć zakładów linii kolejowych (w tym
ZLK w Białymstoku) funkcjonować będzie do dnia,
który zostanie ustalony odrębną uchwałą zarządu tej
spółki. Prowadzone obecnie w spółkach grupy PKP,
w tym w PKP PLK SA, działania restrukturyzacyj-
ne zmierzają do usunięcia problemów, które wystę-
powały i kumulowały się w różnych sferach działal-
ności spółek od momentu ich powstania. Niestety
realizacja powyższych działań przypadła na okres
nasilającego się ogólnoświatowego kryzysu gospodar-
czego skutkującego m.in. znacznym spadkiem zapo-
trzebowania na usługi oferowane przez kolej.
Stale zmieniające się otoczenie gospodarcze wy-
musza na każdym podmiocie konieczność ciągłego
dostosowywania do reguł, jakie dyktuje rynek. Ze
względu na aktualną sytuację na rynku Zarząd PKP
PLK SA podjął szereg wielokierunkowych działań
antykryzysowych. Kluczowym celem tych działań,
dzięki właściwemu wykorzystaniu istniejących re-
zerw oraz wprowadzeniu optymalnych rozwiązań
związanych z szeroko pojętą optymalizacją pracy, jest
bieżąca poprawa wyników finansowych spółek po-
przez zdecydowane ograniczenie kosztów i wydatków
we wszystkich obszarach ich działalności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie obecnej sytuacji na rynku
wyrobów tytoniowych (17804)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 24 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-17804/
10), przy którym przesłana została interpelacja pana
posła Józefa Klima w sprawie obecnej sytuacji na
rynku wyrobów tytoniowych, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Polityka podatkowa w zakresie podatku akcyzo-
wego od wyrobów tytoniowych uwzględnia szereg
uwarunkowań. Do najważniejszych z nich należy za-
liczyć aspekt zdrowotny i prawnoekonomiczny prze-
mawiający za koniecznością dostosowania do prawa
wspólnotowego w zakresie wysokości minimalnego
unijnego obciążenia podatkowego akcyzą wyrobów
tytoniowych.
Prowadzona przez resort finansów polityka akcy-
zowa ukierunkowana jest również na likwidowanie
wszelkich nieprawidłowości na rynku tytoniowym
związanych w konsekwencji z unikaniem uiszczania
należności podatkowych.
Wymienione powyżej uwarunkowania powodują,
iż skala wzrostu podatku akcyzowego od wyrobów
tytoniowych znacznie wyprzedza tempo inflacji. Jako
że podatek akcyzowy jest elementem cenotwórczym,
wpływa na politykę cenową prowadzoną przez pro-
ducentów wyrobów tytoniowych, stymulując podwyż-
ki cen tych wyrobów.
Podkreślenia wymaga fakt, iż każda podwyżka
akcyzy wpływająca w konsekwencji na wzrost cen
detalicznych jest równoznaczna ze wzrostem presji

na przemyt oraz na nielegalną produkcję i obrót wy-
robami tytoniowymi. Pochodzące bowiem z nielegal-
nych źródeł wyroby tytoniowe nie są obciążone żad-
nymi należnościami celnymi i podatkowymi, zatem
charakteryzują się dużą elastycznością cenową i za-
wsze będą konkurować z wyrobami tytoniowymi po-
chodzącymi z legalnych źródeł.
Wprowadzone zmiany systemowe dotyczące struk-
tury opodatkowania opartej na mechanizmie wzro-
stu stawki kwotowej przy stałej stawce procentowej
mogą powodować to, iż producenci zaczną konkuro-
wać między sobą jakością wyrobów tytoniowych,
a nie ceną. W efekcie wzrost jakości wyrobów tyto-
niowych może sprawić, iż zainteresowanie nielegal-
nym obrotem, niewiadomego pochodzenia i wątpliwej
jakości, nie będzie znacząco wzrastało.
Należy również zwrócić uwagę, iż na uaktywnie-
nie się szarej strefy tytoniowej, co zostało zasygnali-
zowane w interpelacji, mają wpływ także skutki
wprowadzenia reformy wspólnej polityki rolnej, któ-
ra spowodowała, iż utraciły moc szczegółowe przepi-
sy wykonawcze określające funkcjonowanie rynku
tytoniu w Unii Europejskiej, odnoszące się do takich
zagadnień jak: warunki działalności i zatwierdzania
pierwszego przetwórcy, zatwierdzanie ośrodków sku-
pu surowca tytoniowego, szczegółowe wymagania
dotyczące umowy kontraktacyjnej, rejony produkcji
tytoniu czy obrót surowcem tytoniowym.
Zniesienie tych przepisów spowodowało niekon-
trolowany przepływ surowca tytoniowego, który stał
się łatwym w zdobyciu towarem, wykorzystywanym
do nielegalnej produkcji wyrobów tytoniowych.
Resort finansów dostrzega poważne zagrożenie
wynikające z potencjalnego zwiększenia skali niele-
galnej produkcji wyrobów tytoniowych. Przesłanka-
mi potwierdzającymi tę tezę są ujawnienia dokonane
przez funkcjonariuszy celnych w pierwszym półroczu
br. w porównaniu do ujawnień dokonanych w całym
2009 r. W pierwszej połowie 2010 r. ujawniono już
ponad 19 ton nielegalnego tytoniu, gdy w całym ubie-
głym roku ujawniono niecałe 10 ton tego surowca.
Analogicznie sytuacja przedstawia się w obszarze
krajanki tytoniowej.
W całym ubiegłym roku ujawniono ponad 38 ton
krajanki, zaś w pierwszym półroczu 2010 r. ujawnio-
no już ponad 78 ton. Służba Celna zidentyfikowała
powyższe zjawisko już w 2009 r. jako potencjalne za-
grożenie. Było to jednym z powodów zmiany syste-
matyki obszarów ryzyka, w których Służba Celna
prowadzi działania kontrolne. W miejsce obszaru ry-
zyka: Wyroby tytoniowe zostały utworzone trzy ob-
szary, w tym obszar: Krajanka tytoniowa, inne pro-
dukty. Wyodrębnienie tego podobszaru umożliwia
efektywniejsze rozpoznawanie i zwalczanie niepra-
widłowości w nim występujących.
Zwalczanie nielegalnego obrotu wyrobami tyto-
niowymi należy od lat do priorytetowych obszarów
kontroli Służby Celnej. W pierwszym półroczu 2010 r.
Służba Celna ujawniła już ponad 312 mln sztuk pa-
1387
pierosów, gdy ujawnienia dokonane w całym 2009 r.
wyniosły ok. 606 mln sztuk papierosów.
Zwiększana jest kontrola nad dystrybucją wyro-
bów tytoniowych. Prowadzone są kontrole w maga-
zynach, hurtowniach, punktach sprzedaży detalicz-
nej, a także na bazarach i targowiskach miejskich.
Działania te realizowane są często wspólnie z policją,
strażą graniczną lub organami skarbowymi.
Służba Celna zainicjowała program, którego ce-
lem jest objęcie ścisłą kontrolą handlu dokonywanego
z wykorzystaniem Internetu. We współpracy z kon-
cernami tytoniowymi prowadzone są szkolenia dla
funkcjonariuszy celnych w zakresie rozpoznawania
maszyn i urządzeń do produkcji wyrobów tytonio-
wych. Szkolenia te zatem ułatwiają wykrywanie nie-
legalnego obrotu tymi urządzeniami, a w konsekwen-
cji prowadzą do ograniczenia nielegalnej produkcji
wyrobów tytoniowych.
Ministerstwo Finansów uczestniczy również w pra-
cach uzgodnieniowych nad protokołem do Ramowej
konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu. Przed-
miotowy protokół ma na celu stworzenie możliwości
prawnych dla ograniczenia nielegalnego obrotu wy-
robami tytoniowymi.
Prawdą jest, iż w przypadku ekspansji nielegal-
nych działań na rynku tytoniowym istnieje prawdo-
podobieństwo zmniejszania się wpływów budżeto-
wych z akcyzy i VAT od wyrobów tytoniowych.
Jednakże intensywne działania służb celnych
w zakresie zwalczania przemytu i nielegalnego obro-
tu wyrobami tytoniowymi, jak również wprowadza-
ne przez resort finansów regulacje prawne prowadzą-
ce do wyeliminowania lub znacznego ograniczenia
niekorzystnych zjawisk na rynku tytoniowym wspo-
magają realizację przewidywanych wpływów budże-
towych z akcyzy od wyrobów tytoniowych. I tak wpły-
wy budżetowe z akcyzy od wyrobów tytoniowych za
7 miesięcy 2010 r. osiągnęły poziom 9906,1 mln zł
i zostały wykonane w 65,5% w stosunku do planowa-
nych, ujętych w ustawie budżetowej na 2010 r., okre-
ślonych na poziomie 15 131,3 mln zł.
Przewiduje się również, iż wykonanie wpływów
budżetowych z akcyzy od wyrobów tytoniowych za
cały rok 2010 będzie wyższe od planowanych wpły-
wów, a zatem mimo patologicznych zjawisk na rynku
tytoniowym dochody nie są zagrożone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
1388
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie drogi S3 z Legnicy do Lubawki
(17805)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Elżbiety Zakrzewskiej z dnia 10 sierp-
nia 2010 r., przekazaną przy piśmie z dnia 24 sierpnia
br. (sygnatura SPS-023-17805/10), dotyczącą budowy
drogi ekspresowej S3 na odcinku Legnica – Lubawka,
uprzejmie przedstawiam informacje w przedmioto-
wej sprawie.
Prace przygotowawcze nad projektem pn. „Budo-
wa drogi S3 Legnica (A4) – Lubawka” nieustannie
trwają i obecnie są w fazie postępowania przetargo-
wego na wyłonienie wykonawcy dokumentacji tech-
nicznej pn. „Opracowanie dokumentacji projektowej
dla dokumentacji budowlanej dla zadania pn. Budo-
wa drogi S3 Legnica (A4) – Lubawka”. Oferty złożone
w tym przetargu otwarto 3 sierpnia 2010 r., a zakoń-
czenie postępowania przetargowego przewidziano do
końca września br. Ukończenie etapu projektowania
poprzedzającego rozpoczęcie budowy przewiduje się
do końca 2012 r. W trakcie tego etapu powstanie
m.in. projekt budowlany będący podstawą wniosko-
wania o wydanie zezwolenia na realizację inwestycji
drogowej.
Jednocześnie informuję, iż zabezpieczone zostały
środki pozwalające na przeprowadzenie wszystkich
prac przygotowawczych, których ukończenie jest nie-
zbędne do rozpoczęcia przedmiotowej inwestycji
w nowej perspektywie finansowej. Całkowita wartość
inwestycji zostanie określona na podstawie wybranej
oferty złożonej przez wybranego w drodze przetargu
wykonawcę robót budowlanych. Długość odcinka wy-
nosi 68,7 km.
Z uwagi na konieczność opracowania dokumenta-
cji niezbędnej do rozpoczęcia budowy można określić,
że realizacja rozpocznie się po 2012 r. Bardziej pre-
cyzyjne określenie terminu, wartości przedsięwzięcia
i ostatecznej jego długości możliwe będzie na dalszym
etapie prac przygotowawczych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie zmian w ustawie o systemie oświaty
dotyczących obniżenia wieku rozpoczynania
obowiązku szkolnego (17806)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Grażyny Ciemniak, SPS-023-
-17806/10, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Dnia 26 lutego 2009 r. odbyło się spotkanie
przedstawicieli akcji „Ratuj maluchy” z ministrem
edukacji narodowej panią Katarzyną Hall, podse-
kretarzem stanu panem Krzysztofem Stanowskim
oraz przedstawicielami Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej, poświęcone planowanym zmianom w sys-
temie oświaty.
Jak wynika ze stenogramu spotkania, goście spo-
tkania zadawali szereg pytań dotyczących szczegóło-
wych kwestii związanych z obniżeniem wieku obo-
wiązku szkolnego, przygotowaniem nauczycieli, try-
bem prac nad podstawą programową i sposobem jej
upowszechnienia oraz planowanymi zmianami w sys-
temie oświaty. Na postawione pytania odpowiadali
przedstawiciele ministerstwa oraz osoby uczestniczą-
ce w tworzeniu podstawy programowej. Jeśli w prze-
konaniu przedstawicieli akcji „Ratuj maluchy” udzie-
lone podczas spotkania odpowiedzi wymagają uzu-
pełnienia lub pogłębienia, uprzejmie proszę o sprecy-
zowanie pytań i przekazanie ich w formie pisemnej
do Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że propo-
nowane zmiany – dotyczące obniżenia wieku obo-
wiązku szkolnego – są typowymi założeniami dla
eksperymentu pedagogicznego. Projektowane regu-
lacje znajdują podstawy w wynikach badań dotyczą-
cych poziomu przygotowania dzieci do podjęcia i re-
alizacji obowiązku szkolnego. Wprowadzane obecnie
zmiany były planowane od kilku lat i zostały poprze-
dzone badaniami i debatami, których wyniki prze-
mawiają jednoznacznie za obniżeniem wieku rozpo-
czynania obowiązku szkolnego do lat 6. Przemiany
cywilizacyjne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają
dojrzałość szkolną. Dzieci 6-letnie są w większości
intelektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej.
W większości krajów europejskich naukę podejmują
dzieci młodsze i znacznie młodsze niż 7-letnie (od
4. roku życia – w Irlandii Północnej i Luksemburgu;
od 5. roku życia – w Anglii, Holandii, na Łotwie,
w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6. roku życia
– w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji, Hiszpa-
nii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwegii, Por-
tugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we Włoszech).
Przygotowane w projekcie ustawy obniżenie wie-
ku obowiązku szkolnego nie polega jedynie na zmia-
nie miejsca edukacji 6-latka, ale na zmianie w sposo-

bie i zakresie kształcenia, wynikającej z nowej pod-
stawy programowej, która w sposób spójny obejmie
kształcenie dzieci od 6. roku życia. Zarówno podsta-
wa programowa, jak i warunki szkolne są dostoso-
wywane do faktu, iż edukację szkolną rozpoczynają
dzieci o rok młodsze.
Przygotowując zmiany w ustawie o systemie oświa-
ty dotyczące obniżenia wieku obowiązku szkolnego,
założono, że muszą one być poprzedzone zmianą wa-
runków nauki w szkołach podstawowych, w tym przy-
gotowaniem podstawy programowej uwzględniającej
fakt wcześniejszego rozpoczynania edukacji szkolnej
oraz wprowadzeniem zmian dotyczących kwalifikacji
nauczycieli zatrudnionych w przedszkolach i klasach
I–III szkół podstawowych poprzez poszerzenie ich
uprawnień kwalifikacyjnych.
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych
kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz okre-
ślenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić
nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub
ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 50, poz. 400), stanowi, że kwalifikacje do zajmo-
wania stanowiska nauczyciela w przedszkolach i kla-
sach I–III szkół podstawowych od 1 września 2009 r.
będą posiadały osoby, które ukończyły:
1) studia wyższe na kierunku pedagogika w spe-
cjalności przygotowującej do pracy z dziećmi w wieku
przedszkolnym lub wczesnoszkolnym lub
2) zakład kształcenia nauczycieli w specjalności
przygotowującej do pracy z dziećmi w wieku przed-
szkolnym lub wczesnoszkolnym.
Powyższe oznacza, że nauczyciele, którzy dotąd
posiadali kwalifikacje do zajmowania stanowiska na-
uczyciela tylko w przedszkolu lub tylko w klasach
I–III, po wejściu w życie ww. rozporządzenia mogą
pracować w przedszkolu lub prowadzić obowiązkowe
zajęcia edukacyjne w klasach I–III szkół podstawo-
wych. Ministerstwo Edukacji Narodowej przygoto-
wało również – we współpracy z Ministerstwem Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego – nowy projekt rozporzą-
dzenia w sprawie standardów kształcenia nauczycie-
li, który będzie dotyczył przygotowania nauczycieli
wszystkich specjalności, w tym również nauczycieli
przedszkoli i klas I–III szkół podstawowych. Rozpo-
rządzenie zostanie wydane po zakończeniu prac le-
gislacyjnych nad zmianą ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym.
W związku z obniżeniem wieku obowiązku szkol-
nego konieczne jest również wzmacnianie opiekuń-
czej funkcji szkoły. W celu zapewnienia przez szkołę
wszystkim 6-latkom rozpoczynającym naukę w szko-
le podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa
porównywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej realizuje działania wspierające jednostki sa-
morządu terytorialnego i organy prowadzące szkoły
w zapewnieniu miejsca dostosowanego do prowadze-
nia zajęć z dziećmi 6-letnimi przed rozpoczęciem i po
zakończeniu zajęć dydaktycznych.
1389
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki jest zadaniem organu prowadzące-
go. Państwo wspiera realizację tego zadania m.in.
przez realizację programu „Radosna szkoła”. Rządo-
wy program „Radosna szkoła” został przyjęty przez
Radę Ministrów na mocy uchwały nr 112/2009 Rady
Ministrów z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie Rządowe-
go programu wspierania w latach 2009–2014 orga-
nów prowadzących w zapewnieniu bezpiecznych wa-
runków nauki, wychowania i opieki w klasach I–III
szkół podstawowych i ogólnokształcących szkół mu-
zycznych I stopnia – „Radosna szkoła”.
Głównym celem programu jest pomoc finansowa
dla organów prowadzących w tworzeniu odpowied-
nich warunków realizowania nowej podstawy pro-
gramowej kształcenia ogólnego dla szkół podstawo-
wych, a także w przygotowaniu szkół do rozpoczyna-
nia spełniania obowiązku szkolnego przez dzieci
6-letnie. Z budżetu państwa organom prowadzącym
przekazywane są środki finansowe na zakup albo
zwrot kosztów zakupu pomocy dydaktycznych do
miejsc zabaw w szkole (w wysokości 100% kwoty wnio-
skowanej przez organ prowadzący) oraz na utworzenie
lub modernizację albo na zwrot kosztów utworzenia
lub modernizacji placów zabaw przy szkołach podsta-
wowych (w wysokości do 50% kosztów).
Program zakłada, że w latach 2009–2014 na po-
moce i place zabaw przy szkołach podstawowych
przeznaczona zostanie kwota 2 438 000 tys. zł, z cze-
go 1 278 000 tys. zł pochodzić będzie z budżetu pań-
stwa. Dofinansowanie z budżetu państwa w roku 2009
zaplanowano w wysokości 40 mln zł, w roku 2010
– 150 mln zł, w 2011 – 150 mln zł, w 2012 – 488 mln zł,
w 2013 – 234 mln zł, w 2014 – 216 mln zł.
Beneficjentami programu są organy prowadzące
publiczne i niepubliczne szkoły podstawowe i ogólno-
kształcące szkoły muzyczne I stopnia, czyli jednostki
samorządu terytorialnego, osoby prawne inne niż
jednostki samorządu terytorialnego, osoby fizyczne
oraz minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.
W roku 2009 w ramach I edycji programu „Rado-
sna szkoła” wsparcie finansowe otrzymały 4954 szko-
ły podstawowe, co stanowi 36% wszystkich uprawnio-
nych. Oznacza to, że dzięki programowi ze szkolnych
miejsc zabaw wyposażonych w odpowiednie do wieku
uczniów pomoce dydaktyczne korzysta 471 974 uczniów,
w tym 8770 dzieci 6-letnich (ok. 60% spośród wszyst-
kich 6-latków uczęszczających do szkół). Obecnie
trwa realizacja II edycji programu „Radosna szkoła”.
W 2010 r. na zakup pomocy dydaktycznych do miejsc
zabaw oraz na modernizację lub budowę szkolnych
placów zabaw przeznaczono prawie 150 mln zł. Moż-
na założyć, że jeśli przyznane środki będą wykorzy-
stane w całości, w 2010 r. niemal 80% szkół podsta-
wowych w Polsce będzie miało miejsca zabaw wypo-
sażone w pomoce dydaktyczne w ramach programu
„Radosna szkoła”. Planowana jest również realizacja
ponad 1300 szkolnych placów zabaw.
1390
Obowiązkiem gminy jest zapewnienie wszystkim
dzieciom 6-letnim, które nie skorzystały z możliwości
wcześniejszego rozpoczęcia nauki w szkole, rocznego
przygotowania przedszkolnego, finansowanego z do-
chodów własnych gminy. Na edukację 6-latka uczą-
cego się w szkole podstawowej gmina otrzymuje sub-
wencję oświatową z budżetu państwa. W roku 2009
w ramach części oświatowej subwencji ogólnej na 6-
-letnich uczniów przekazano jednostkom samorządu
terytorialnego ponad 30,9 mln zł, z czego ok. 13 mln
zł otrzymały gminy wiejskie, 2,6 mln zł – gminy miej-
skie, 7,6 mln zł – gminy wiejsko-miejskie oraz 7,7 mln zł
– miasta na prawach powiatu. Natomiast w roku
2010 w ramach części oświatowej subwencji ogólnej
na edukację 6-letnich uczniów jednostki samorządu
terytorialnego otrzymają ponad 100,2 mln zł, z czego
ok. 42,1 mln zł otrzymają gminy wiejskie, 8,6 mln zł
– gminy miejskie, 24,6 mln zł – gminy wiejsko-miej-
skie oraz 24,9 mln zł – miasta na prawach powiatu.
W momencie wprowadzenia obowiązku szkolnego
w wieku 6 lat edukacja 6-latków w szkole będzie fi-
nansowana z subwencji oświatowej. Dzięki takiemu
rozwiązaniu gminy jako organy prowadzące uzyska-
ją wolne środki, które będą mogły wykorzystać na
tworzenie nowych miejsc wychowania przedszkolne-
go dla dzieci w wieku 3–5 lat.
Dodatkowo zauważyć należy, że sposób wprowa-
dzania projektowanej zmiany pozostawiający decyzję
w tej sprawie w gestii rodziców pozwoli przeprowa-
dzić ją w sposób możliwie najłagodniejszy, a rozłoże-
nie jej na 3 lata nie zaburzy pracy szkół poprzez gwał-
towne i znaczące zwiększenie liczby dzieci rozpoczy-
nających naukę w pierwszej klasie oraz nie spowodu-
je, że dzieci te ze względu na liczbę uczniów w rocz-
niku będą miały większe problemy w trakcie rekru-
tacji do szkół ponadgimnazjalnych, a później do szkół
wyższych.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej związku po-
między zmianami wprowadzanymi przez MEN a pro-
cesem wdrażania karty bolońskiej, uprzejmie wyja-
śniam, że:
— podpisana w 1988 r. przez 388 rektorów euro-
pejskich szkół wyższych karta stanowi o roli uniwer-
sytetów jako instytucji, wokół których koncentruje
się życie społeczne i precyzuje najważniejsze zasady,
które muszą stanowić podstawę działalności uniwer-
sytetu,
— podpisana w 1999 r. przez europejskich mini-
strów edukacji deklaracja bolońska stanowi podsta-
wę do tworzenia harmonijnego systemu szkolnictwa
wyższego w Europie poprzez przyjęcie systemu po-
równywalnych stopni i tytułów akademickich oraz
organizowanie systemu szkolnictwa wyższego opar-
tego na trzech cyklach kształcenia.
Dokumenty te dotyczą systemu edukacji, ale w za-
kresie organizacji szkolnictwa wyższego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie planowanej przez Zarząd
PKP PLK SA likwidacji Zakładu Linii
Kolejowych w Białymstoku i przeniesienia
siedziby zakładu do Siedlec (17807)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Roberta Tyszkiewicza (SPS-023-
-17807/10, z dnia 24 sierpnia 2010 r.) w sprawie likwi-
dacji Zakładu Linii Kolejowych spółki PKP PLK SA
w Białymstoku i przeniesienia siedziby zakładu do
Siedlec uprzejmie informuję, co następuje.
Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA jest pod-
miotem prawa handlowego, w którym za działania
i osiągnięte wyniki odpowiada zarząd tej spółki.
Zmiany organizacyjne w PKP PLK SA znajdują
się w kompetencjach organów statutowych tej spół-
ki, będącej samodzielnym podmiotem gospodar-
czym. Szczegółową strukturę organizacyjną oraz
zakres zadań zakładów linii kolejowych określają
ich regulaminy organizacyjne, ustalone przez kie-
rowników tych jednostek i akceptowane przez Za-
rząd PKP PLK SA.
W celu wdrożenia docelowej struktury organiza-
cyjnej PKP PLK SA oraz monitorowania realizacji
porozumienia zarządu spółki PKP PLK SA z partne-
rami społecznymi zawartego w dniu 21 października
2009 r. Zarząd PKP PLK SA powołał Zespół admini-
stracyjno-związkowy, w skład którego wchodzą przed-
stawiciele największych organizacji związkowych
działających w spółce. Zgodnie z zawartym porozu-
mieniem do zadań powołanego zespołu należy w szcze-
gólności monitorowanie działań związanych z wpro-
wadzaniem zmian organizacyjnych oraz kontrolowa-
nie, czy przeprowadzane działania są zgodne z zapi-
sami porozumienia i poszanowaniem praw pracow-
niczych.
Wszelkie uwagi dotyczące przyporządkowania or-
ganizacyjnego komórek wykonawczych oraz podzia-
łu pracy pomiędzy łączonymi zakładami spółki po-
winny być zgłaszane bezpośrednio ww. zespołowi lub
przedstawicielom organizacji związkowych zasiada-
jącym w tym zespole.
W myśl zapisów Regulaminu Organizacyjnego
PKP PLK SA pięć zakładów linii kolejowych (w tym
ZLK w Białymstoku) funkcjonować będzie do dnia,
który zostanie ustalony odrębną uchwałą zarządu tej
spółki. Prowadzone obecnie w spółkach grupy PKP,
w tym w PKP PLK SA, działania restrukturyzacyj-
ne zmierzają do usunięcia problemów, które wystę-
powały i kumulowały się w różnych sferach działal-
ności spółek od momentu ich powstania. Niestety
realizacja powyższych działań przypadła na okres
nasilającego się ogólnoświatowego kryzysu gospodar-

czego skutkującego m.in. znacznym spadkiem zapo-
trzebowania na usługi oferowane przez kolej.
Stale zmieniające się otoczenie gospodarcze wy-
musza na każdym podmiocie konieczność ciągłego
dostosowywania do reguł, jakie dyktuje rynek. Ze
względu na aktualną sytuację na rynku Zarząd PKP
PLK SA podjął szereg wielokierunkowych działań
antykryzysowych. Kluczowym celem tych działań,
dzięki właściwemu wykorzystaniu istniejących re-
zerw oraz wprowadzeniu optymalnych rozwiązań
związanych z szeroko pojętą optymalizacją pracy, jest
bieżąca poprawa wyników finansowych spółek po-
przez zdecydowane ograniczenie kosztów i wydatków
we wszystkich obszarach ich działalności.
Odnośnie do potencjalnego strajku związanego
z zaprzestaniem funkcjonowania ZLK w Białymsto-
ku informuję, iż organizacje związkowe podejmują-
ce takie działania powinny pamiętać, że rozwiązy-
wanie sporu zbiorowego winno odbywać się z posza-
nowaniem obowiązującego prawa, zaś przy podej-
mowaniu decyzji o ogłoszeniu strajku podmiot re-
prezentujący interesy pracowników powinien wziąć
pod uwagę współmierność żądań do strat związa-
nych ze strajkiem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie planowanej przez Zarząd
PKP Cargo SA restrukturyzacji i reorganizacji
istniejących zakładów PKP Cargo (17808)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Roberta Tyszkiewicza (SPS-
-023-17808/10 z dnia 24 sierpnia 2010 r.) w sprawie
planowanej przez Zarząd PKP Cargo SA restruktu-
ryzacji i reorganizacji istniejących zakładów PKP
Cargo, uprzejmie informuję, co następuje.
PKP Cargo SA jest spółką prawa handlowego
działającą jako samodzielny podmiot gospodarczy
i wszelkie decyzje w zakresie bieżącego zarządzania,
w tym również określania docelowej struktury orga-
nizacyjnej, leżą w kompetencjach organów statuto-
wych tej spółki. Uprzejmie informuję, iż Zarząd PKP
Cargo SA, kierując się przesłanką osiągnięcia stra-
tegicznych celów spółki, uwzględniając doświadcze-
nia zdobyte w toku wprowadzanych na przełomie lat
2008/2009 zmian, w oparciu o wyniki ciągłego mo-
nitorowania efektów funkcjonowania PKP Cargo SA,
1391
zaproponował nową strukturę organizacyjną firmy,
opartą na funkcjonowaniu 10 zakładów.
Projekt nowej organizacji zakładów w minionym
miesiącu był poddawany konsultacji społecznej. Obec-
nie analizowane są opinie, wnioski, sugestie oraz me-
rytoryczne uwagi zgłoszone przez działające w PKP
Cargo SA ponadzakładowe organizacje związkowe do
przedstawionych przez zarząd spółki propozycji zmian.
Organizowane są spotkania władz spółki z organiza-
cjami związkowymi, które mają na celu wyjaśnienie
wątpliwości strony pracowniczej dotyczących zasad-
ności proponowanych zmian. W toku spotkań prezen-
towane są wyniki dotychczasowych działań napraw-
czych PKP Cargo SA osiągniętych w latach 2008–
–2009 oraz argumenty przemawiające za kontynu-
acją działań reorganizacyjnych i konsolidacją 16 do-
tychczasowych zakładów spółki. W ocenie zarządu
spółki tworzenie większych obszarowo jednostek or-
ganizacyjnych pozwala m.in. na: zoptymalizowanie
wielkości posiadanych zasobów i zwiększenie efek-
tywności ich wykorzystania, zmniejszenie kosztów
oraz wygenerowanie środków na rozwój (inwestycje),
usprawnienie procesów przewozowych, poprawę ja-
kości usług świadczonych przez spółkę oraz zopty-
malizowanie systemu zarządzania.
W obszarze zarządzania zasobami ludzkimi reali-
zacja proponowanej przez Zarząd PKP Cargo SA kon-
solidacji zakładów spółki będzie wiązać się z realo-
kacją pewnej liczby pracowników. Z informacji Za-
rządu PKP Cargo SA wynika, że w pierwszej kolej-
ności pracownikom bądź zespołom pracowniczym
zostaną zaproponowane alternatywne miejsca za-
trudnienia w strukturach PKP Cargo SA, bardziej
obciążonych pracą. Także obecnie ma miejsce czaso-
wa alokacja pracowników wybranych grup zawodo-
wych pomiędzy zakładami spółki, w których notuje
się nadwyżkę zasobów w stosunku do potrzeb zatrud-
nieniowych wynikających z wielkości realizowanych
zadań, a tymi, które odczuwają braki kadrowe.
Jednocześnie, jak zapewnia Zarząd PKP Cargo
SA, zmiany organizacyjne w spółce nie spowodują
zaprzestania obsługi dotychczasowych klientów. Nie-
zależnie od granic zakładów spółki i umiejscowienia
ich siedzib nie istnieje zagrożenie dla realizacji za-
wartych uprzednio kontraktów i jakości świadczenia
kompleksowych usług na rzecz klientów, tym bar-
dziej że niektóre komórki organizacyjne dotychcza-
sowego zakładu będą nadal mieścić się (choć pod inną
nazwą) w obecnych lokalizacjach. Zarząd PKP Cargo
SA podkreśla, że jednym z celów planowanej restruk-
turyzacji jest usprawnienie systemu zarządzania fir-
mą i brak jest podstaw do twierdzenia, że restruktu-
ryzacja w obrębie mazowieckiego i podlaskiego za-
kładu spółki spowoduje utrudnienia w zakresie wy-
miany towarowej z Białorusią.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
1392
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie nowelizacji ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (17809)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17809/10) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Eugeniusza Grzeszczaka w sprawie
nowelizacji ustawy o utrzymaniu czystości i porząd-
ku w gminach uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Podkreślenia wymaga fakt, iż właściwość mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji z zakresu
działu: Administracja publiczna, wynikająca z art. 6
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) nie skutkuje uprawnieniem prezentowa-
nia opinii i stanowisk w każdej materii odpowiadają-
cej zadaniom realizowanym przez jednostki samorzą-
du terytorialnego, których zakres i sposób wykona-
nia określają przepisy materii szczegółowej, tym
bardziej, że organy samorządu terytorialnego wyko-
nują zadania z zakresu różnych dziedzin administra-
cji publicznej, które regulowane są przepisami aktów
prawnych mieszczących się w działach administracji
rządowej podlegającym różnym ministrom.
Uzasadnionym zatem wydaje się pogląd o uznaniu
prezentowania opinii w zakresie zadań nałożonych
na jednostki samorządu terytorialnego przez urząd
obsługujący właściwego dla danej kategorii zadań
ministra.
Mając powyższe na względzie, zasadnym wyda-
je się, aby stanowisko w zakresie spraw porusza-
nych w wystąpieniu poselskim, m.in. w kontekście
ewentualnej nowelizacji ustawy o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach, zajął minister infra-
struktury.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie realizacji wydatków finansowych
i rzeczowych w 2010 r. w ramach rządowego
„Programu budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012” (17810)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wiesława Szczepańskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 24 sierpnia 2010 r.
(sygn. SPS-023-17810/10) w sprawie wydatków finan-
sowych i rzeczowych w 2010 r. w ramach „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, przed-
stawiam następujące informacje.
Odnośnie do kwestii wykorzystania przyznanych
środków finansowych uprzejmie informuję, iż w chwi-
li obecnej jest jeszcze za wcześnie, aby sugerować, iż
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wy-
kona tylko 2/3 założonego planu rocznego. Aktualnie
wykorzystana została kwota ponad 7,2 mld zł. Jed-
nakże należy podkreślić, iż jest to rzeczywisty koszt
zaksięgowanych i zapłaconych faktur, a nie wykona-
nych robót. Zgodnie z cyklem życia projektu drogo-
wego oraz dotychczasowymi doświadczeniami można
stwierdzić, iż większość faktur spływa pod koniec
roku. W związku z powyższym w chwili otrzymania
z Banku Gospodarstwa Krajowego sprawozdania
rocznego z realizacji planu finansowego Krajowego
Funduszu Drogowego za 2010 r. będzie możliwe re-
alne i definitywne podsumowanie wykorzystania
przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Auto-
strad przyznanych środków na inwestycje drogowe.
Ponadto uprzejmie informuję, iż mniejsze od za-
kładanego wykonanie zakresu finansowego na 2010 r.,
określonego w listopadzie 2009 r., w głównej mierze
jest spowodowane rozstrzyganiem przetargów po niż-
szych cenach od zakładanych, długą i ostrą zimą,
powodzią z maja i czerwca 2010 r., a także wzmożo-
nymi opadami deszczu w lipcu i sierpniu. Dodatko-
wymi czynnikami opóźniającymi, niezależnymi od
inwestora, tj. GDDKiA, są przedłużające się proce-
dury administracyjne, protesty mieszkańców, a tak-
że przedłużające się postępowania przetargowe.
Mając na uwadze powyższe, w sierpniu br. zosta-
ła uzgodniona zmiana do planu finansowego Krajo-
wego Funduszu Drogowego na 2010 r., w której kwo-
ta na zadania inwestycyjne została określona na po-
ziomie 20,5 mld PLN.
Odnosząc się do treści interpelacji pana posła,
uprzejmie informuję, iż pierwotna kwota, jaka była
przeznaczona na realizację inwestycji drogowych,
wynosząca 27,6 mld PLN, nie była przeznaczona tyl-
ko i wyłącznie na budowę nowych dróg w Polsce, na

tę kwotę składają się również wydatki związane
z przebudową istniejących już dróg krajowych.
Odnośnie do pytania dotyczącego realizacji zadań
drogowych na Euro 2012 należy wskazać, że Mini-
sterstwo Infrastruktury w zakresie swojej właściwo-
ści merytorycznej monitoruje i nadzoruje realizację
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” przyjętego uchwałą Rady Ministrów w dniu
25 września 2007 r. Inwestycje drogowe istotne dla
organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012 zostały wymienione w „Harmonogramie przed-
sięwzięć infrastrukturalnych związanych z organi-
zacją UEFA Euro 2012” opracowanym przez mini-
stra sportu i turystyki. Poniżej przedstawiono listę
poszczególnych zadań związanych z organizacją tur-
nieju Euro 2012, ujętych w masterplanie:
1) budowa autostrady A1:
— odcinek Nowe Marzy – Toruń: długość 62,4 km,
— odcinek Toruń – Stryków: długość 144,1 km,
— odcinek Pyrzowice – Maciejów – Sośnica: dłu-
gość 44,4 km,
— odcinek Sośnica – Gorzyczki: długość 47,8 km;
2) budowa autostrady A2:
— odcinek Świecko – Nowy Tomyśl: długość
107,9 km,
— odcinek A2 Stryków – Konotopa: długość
91 km;
3) budowa autostrady A4:
— odcinek Kraków – Tarnów: długość 56,8 km,
— odcinek Tarnów – Rzeszów: długość 78,4 km,
— odcinek Rzeszów – Korczowa: długość 88,3 km,
— odcinek Zgorzelec – Krzyżowa: długość 51,4 km
– oddana do ruchu 14 sierpnia 2009 r.,
— odcinek Wielicka – Szarów: długość 19,9 km
– oddana do ruchu 30 października 2009 r.;
4) budowa obwodnicy Wrocławia w ciągu auto-
strady A8: długość 35,5 km;
5) budowa drogi ekspresowej S2 w Warszawie od-
cinek węzeł Konotopa – węzeł Puławska wraz z od-
cinkiem drogi S79 węzeł Lotnisko – węzeł Marynar-
ska: długość 19,3 km;
6) budowa drogi ekspresowej S5:
— odcinek Gniezno – Poznań: długość 35,1 km,
— odcinek w. Kaczkowo – w. Korzeńsko: długość
29,3 km;
1) budowa zachodniej obwodnicy Poznania w cią-
gu S5 i S11: długość 27,3 km;
2) budowa drogi ekspresowej S7 Gdańsk – Kosz-
wały (południowa obwodnica Gdańska): długość
17,9 km;
3) budowa drogi ekspresowej S8 w Warszawie Ko-
notopa – Powązkowska: długość 12,3 km;
4) budowa drogi ekspresowej S8/S7, węzeł Opacz
– węzeł Paszków wraz z powiązaniami z DK nr 7
w węźle Magdalenka: długość 15,7 km.
W stosunku do zadań inwestycyjnych wymienio-
nych powyżej należy wskazać, że dla większości pro-
wadzone są już w chwili obecnej prace budowlane,
zaś dla pozostałych finalizowane są umowy z wyko-
nawcami robót. Przewidywane terminy zakończenia
1393
prac przypadają na okres poprzedzający rozpoczęcie
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej. Na odcinkach, na
których w maju 2012 r. nie będzie możliwe całkowite
i kompleksowe zakończenie prac, zostanie zapewnio-
na przejezdność przedmiotowymi odcinkami dróg.
W związku z powyższym należy wskazać, że realizacja
zadań infrastrukturalnych dotyczących budowy dróg
przebiega zgodnie z założonymi harmonogramami.
W kwestii realizacji budowy drogi ekspresowej S5
informuję, iż odcinek S5 Poznań – Kaczkowo i Ko-
rzeńsko – Wrocław został ujęty w „Programie budo-
wy dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwierdzo-
nym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r.
W chwili obecnej realizacja inwestycji przedsta-
wia się następująco:
1) odcinek Poznań (A2 węzeł Głuchowo) – węzeł
Kaczkowo będzie miał długość 79,3 km; dla tego od-
cinka zostało już zatwierdzone studium techniczno-
-ekonomiczno-środowiskowe, w opracowaniu znajdu-
ją się materiały do koncepcji programowej, obecnie
GDDKiA oczekuje na wydanie decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia – wniosek został złożony 12 maja 2010 r.,
planowany termin wydania przedmiotowej decyzji to
październik 2010 r.;
2) węzeł Korzeńsko (bez węzła) – Wrocław (A8,
węzeł Widawa) będzie miał długość 48 km, zatwier-
dzone zostało studium techniczno-ekonomiczno-śro-
dowiskowe, dnia 23 sierpnia 2010 r. została wydana
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia. Aktualnie w opraco-
waniu znajdują się materiały do koncepcji programo-
wej i projektu budowlanego.
Zwracam uwagę, że w „Harmonogramie przedsię-
wzięć infrastrukturalnych związanych z organizacją
UEFA Euro 2012” droga ekspresowa S5 została uję-
ta tylko na odcinku Poznań – węzeł Korzeńsko.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie planowanych zwolnień
w Poczcie Polskiej SA (17811)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go, nr SPS-023-17811/10, w sprawie planowanych
1394
zwolnień w Poczcie Polskiej SA, przedstawiam, co
następuje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, iż inicjatywy podej-
mowane w ramach Strategii Poczty Polskiej SA na
lata 2010–2015 mają na celu zapobieżenie zagrożeniu
utraty płynności finansowej. Inicjatywy te obejmują
m.in. optymalizację zatrudnienia oraz restruktury-
zację sieci placówek pocztowych. Łączne zmniejsze-
nie zatrudnienia w związku z ich realizacją do 2015 r.
może wynieść około 8 tys. etatów. Należy przy tym
podkreślić, iż zatrudnienie w Poczcie Polskiej w okre-
sie od 2005 r. do 2009 r. systematycznie rosło, co wy-
nikało pośrednio z negatywnie ocenionych przez NIK
zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 2005 r.,
prowadzących do wzrostu zatrudnienia na stanowi-
skach administracyjnych.
Restrukturyzacja sieci placówek pocztowych bę-
dzie polegać głównie na przekształcaniu nierentow-
nych urzędów pocztowych i filii urzędów pocztowych
w mniej kosztochłonne formy organizacyjne, tj. agen-
cje pocztowe. Decyzje dotyczące przekształcenia pla-
cówek bądź ich likwidacji będą podejmowane na pod-
stawie rentowności placówek wynikającej z popytu
na usługi pocztowe na danym obszarze, z uwzględ-
nieniem wskaźników dostępności powszechnych
usług pocztowych, które Poczta Polska, jako operator
publiczny, jest zobowiązana utrzymywać. Wskaźniki
te reguluje rozporządzenie ministra infrastruktury
z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wyko-
nywania powszechnych usług pocztowych (Dz. U.
Nr 5, poz. 34, z późn. zm.).
Nawiązując do kwestii wydłużenia się kolejek do
okienek pocztowych, informuję, iż Poczta Polska
przeprowadza regularne pomiary czasu oczekiwania
klientów na obsługę w placówkach pocztowych,
w wyniku czego jest ustalana liczba pracowników
niezbędnych do obsady stanowisk obsługi klientów
w danej placówce. W placówkach pocztowych sukce-
sywnie przeprowadzane jest również badanie obcią-
żenia pracą. Jest ono podstawą do podejmowania de-
cyzji w zakresie przesunięć pracowników między
placówkami pocztowymi oraz w sprawie organizacji
obsługi klientów w danej placówce. Dzięki takim
działaniom możliwe jest ograniczenie czasu oczeki-
wania na obsługę w placówce pocztowej.
Natomiast odnosząc się do kwestii wzrostu cen za
usługi pocztowe, pragnę wyjaśnić, że w myśl art. 50
oraz art. 51 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo
pocztowe (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159,
z późn. zm.) operator publiczny nie ma możliwości
dowolnego decydowania o wysokości cen za powszech-
ne usługi pocztowe. Art. 50 tejże ustawy stanowi, iż
opłaty za świadczenie powszechnych usług poczto-
wych powinny być ustalone z uwzględnieniem kosz-
tów ich świadczenia oraz powinny być jednolite na
terenie całego kraju. Ponadto w myśl art. 51 ustawy
projektowane przez operatora zmiany w cenniku po-
wszechnych usług pocztowych są przedkładane pre-
zesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej, który
może wnieść sprzeciw wobec całości lub części projek-
tu cennika. Cennik usług pocztowych bądź jego zmia-
ny objęte tym sprzeciwem nie wchodzą w życie.
Poniżej przedstawiam, opierając się na wyjaśnie-
niach uzyskanych od Zarządu Poczty Polskiej S.A.,
odpowiedzi na postawione w interpelacji pytania.
1. Ilu w rzeczywistości pracowników swojego
przedsiębiorstwa zamierza zwolnić Poczta Polska SA
w ramach przygotowywanej strategii na lata 2010–
–2015? Ile osób w Wielkopolsce?
Zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi przez
Zarząd Poczty Polskiej SA zmniejszenie zatrudnie-
nia w związku z realizacją inicjatyw zawartych
w Strategii Poczty Polskiej SA na lata 2010–2015
wynieść może około 8 tys. etatów. Skutki ewentual-
nych zmniejszeń zatrudnienia w szczegółowym po-
dziale na jednostki organizacyjne firmy nie są na
tym etapie opracowania inicjatyw strategicznych
jeszcze znane. Przed rozpoczęciem procesu zwolnień
grupowych w związku z redukcją zatrudnienia nie
jest możliwe ustalenie dokładnej liczby osób, które
zostaną zwolnione.
Redukcja zatrudnienia będzie się odbywać w spo-
sób naturalny poprzez nieprzedłużanie umów na
czas określony lub w oparciu o przepisy ustawy z dnia
13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązy-
wania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844,
z późn. zm.). W stosunku do części zatrudnionych
pracowników, jak tylko będzie to możliwe, praktyko-
wane będzie zmniejszenie wymiaru czasu pracy
w celu uniknięcia zwolnień. Na tym etapie nie jest
możliwe określenie konkretnej liczby osób przewi-
dzianych do zwolnienia na terenie województwa wiel-
kopolskiego.
2. Kiedy rozpoczną się pierwsze zwolnienia w ra-
mach tej strategii?
Do końca bieżącego roku poszczególne elementy
inicjatyw strategicznych będą ulegać szczegółowemu
doprecyzowaniu i przygotowaniu do wdrożenia. Z po-
czątkiem roku 2011 zostaną rozpoczęte przygotowa-
nia do procesu zwolnień w oparciu o przepisy ustawy
o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-
kami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników. Po wyczerpaniu terminów wynikający
z przywołanej ustawy i podpisaniu porozumienia
z organizacjami związkowymi lub po wprowadzeniu
w życie regulaminu zwolnień grupowych zostaną
rozpoczęte zwolnienia z pracy.
3. Jakie działania osłonowe dla zwalnianych pra-
cowników Poczty Polskiej przewiduje rząd?
W przypadku kolejnych etapów zwolnień grupo-
wych przyjęte zasady będą podobne do zasad obowią-
zujących przy dotychczasowych zwolnieniach w Po-
czcie Polskiej. Opierały się one na działaniach osło-
nowych podejmowanych przez pracodawcę. W ra-
mach przeprowadzonych w spółce w ostatnim czasie
zwolnień grupowych pracownikowi przysługiwała
odprawa pieniężna, na zasadach określonych ustawą
o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-

kami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników, tzn. w wysokości:
1) jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pra-
cownik był zatrudniony w Poczcie Polskiej krócej niż
2 lata,
2) dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pra-
cownik był zatrudniony w Poczcie Polskiej od 2 do
8 lat,
3) trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pra-
cownik był zatrudniony w Poczcie Polskiej ponad
8 lat.
W procesie tym pracodawca w celu ograniczenia
ujemnych skutków zwolnienia grupowego deklaro-
wał podjęcie następujących działań osłonowych:
1) współpracę z powiatowymi urzędami pracy
w kwestiach zakresu i formy pomocy dla zwalnia-
nych pracowników, która może dotyczyć w szcze-
gólności:
a) pośrednictwa pracy,
b) poradnictwa zawodowego,
c) szkoleń,
d) pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy,
2) objęcie zwalnianych pracowników programem
usług rynku pracy; program może być realizowany
przez powiatowy urząd pracy lub instytucję szkole-
niową,
3) możliwość objęcia zwalnianych pracowników
programem aktywizacji zawodowej w poszukiwaniu
pracy.
Celem programu aktywizacji zawodowej jest zła-
godzenie negatywnych skutków zwolnień grupowych
poprzez ułatwienie pracownikom podjęcia dalszej ak-
tywności zawodowej. W ramach programu jest reali-
zowany program przekwalifikowań oraz program
wsparcia poprzez następujące formy:
1) szkolenia w zakresie radzenia sobie na rynku
pracy,
2) konsultacje,
3) pomoc w poszukiwaniu pracy,
4) propozycje współpracy z Pocztową Agencją
Usług Finansowych (PAUF).
Ze strony rządu RP nie są przewidywane dodat-
kowe działania osłonowe dla zwalnianych pracow-
ników.
4. Ile okienek pocztowych, w tym w Wielkopol-
sce, zamierza zamknąć w najbliższym czasie Pocz-
ta Polska?
Na terenie województwa wielkopolskiego zmiany
w sieci placówek pocztowych w 2011 r. przewidują:
— likwidację 16 placówek (w tym jednego urzędu
pocztowego, jednej filii urzędu pocztowego i 14 agen-
cji pocztowych),
— przekształcenie 37 placówek (w tym jednego
urzędu pocztowego w filę, 3 urzędów pocztowych
w agencje pocztowe i 33 filii urzędów pocztowych
w agencje pocztowe).
Wspomniane zmiany wynikają z przeprowadzanej
w spółce restrukturyzacji sieci placówek pocztowych
i dotyczą placówek położonych we wszystkich woje-
wództwach. Zmiany te, zgodnie z zapewnieniami za-
1395
rządu, nie spowodują ograniczenia dostępności usług
poniżej wymaganych wskaźników wynikających
z rozporządzenia ministra infrastruktury w sprawie
warunków wykonywania powszechnych usług pocz-
towych.
5. Czy nie uważa Pan, Panie Ministrze, że zastą-
pienie urzędów pocztowych tzw. agencjami poczto-
wymi to problem dostępności usług pocztowych dla
mieszkańców małych miejscowości?
W celu spełnienia wymagań ww. rozporządzenia
Poczta Polska utrzymuje placówki pocztowe również
na obszarach, na których świadczenie usług poczto-
wych nie jest opłacalne. W związku z tym kierownic-
two spółki podejmuje działania mające na celu prze-
kształcenie nierentownych filii w mniej kosztochłon-
ne formy działalności, tj. w agencje pocztowe.
Poczta Polska sukcesywnie zobowiązuje agentów
w nowo zawieranych umowach agencyjnych do świad-
czenia nie tylko pełnego zakresu usług powszech-
nych, ale również usług dodatkowych, na które ist-
nieje popyt na danym obszarze. Ponadto pragnę
poinformować, iż podstawowe usługi pocztowe moż-
na zrealizować również u listonosza obsługującego
rejon doręczeń. Dlatego też przekształcenia filii
urzędu pocztowego w agencję pocztową nie należy
utożsamiać z ograniczeniem dostępności usług pocz-
towych.
6. Na czym polegają proponowane zmiany w za-
sadach wynagrodzeń pracowników Poczty Polskiej?
Nowe zasady wynagrodzeń w Poczcie Polskiej wy-
nikają z zawartego w dniu 13 września br. zakłado-
wego układu zbiorowego pracy. Zawarcie tego układu
zakończyło ponadpięcioletni okres, w trakcie którego
trwał stan „bezukładowy” ze względu utratę mocy
w 2005 r. przez poprzedni układ z dnia 6 kwietnia
1992 r. Na zmiany w zasadach wynagradzania wpły-
nęła między innymi wielkość kosztów ponoszonych
na ten cel, przy czym należy mieć na uwadze, iż do-
tychczasowe zasady wynagradzania znacznie wykra-
czały poza wymagania określone w Kodeksie pracy.
Zapisy nowego układu w stosunku do dotychczas
stosowanego zakładowego układu zbiorowego pracy
zakładają w odniesieniu do wynagrodzeń:
1) likwidację dodatku za staż pracy poza Pocztą
Polską,
2) likwidację dodatku za pracę w warunkach
szkodliwych dla zdrowia, szczególnie uciążliwych lub
niebezpiecznych,
3) zmianę zasad wypłaty nagród jubileuszowych
oraz odpraw emerytalno-rentowych; w dotychczas
stosowanym układzie nagrody te oraz odprawy przy-
znawane były za staż pracy w Poczcie Polskiej i poza
nią; porównując postanowienia obecnego układu
zbiorowego z dotychczas stosowanym, obniżeniu ule-
gły stawki nagród i odpraw,
4) likwidację pozostałych dodatków z tytułu szcze-
gólnych warunków pracy z jednoczesnym przezna-
czeniem środków na podwyższenie funduszu premii
oraz wypłatę innych składników wynagrodzeń poza
1396
wynagrodzeniami zasadniczymi i dodatkami funk-
cyjnymi,
5) ograniczenie grupy pracowników, którym bę-
dzie wypłacany dodatek za konwojowanie powierzo-
nych do przewozu ładunków wartościowych.
7. Jakie dadzą one oszczędności finansowe?
Środki w funduszu wynagrodzeń wynikające
z likwidacji lub ze zmiany zasad wypłaty dodatków
do wynagrodzeń i świadczeń przeznaczone zostaną
w części:
— na podwyższenie wynagrodzeń zasadniczych
wraz z pochodnymi,
— na podwyższenie funduszu motywacyjnego,
— na oszczędność w funduszu wynagrodzeń.
Szacunkowe oszczędności finansowe z tytułu wpro-
wadzenia nowego zakładowego układu zbiorowego
pracy obliczone zostały na podstawie przewidywane-
go wykonania kosztów dodatków do wynagrodzeń
w 2010 r. oraz w przypadku świadczeń w postaci na-
gród jubileuszowych i odpraw emerytalno-rentowych
na podstawie szacunkowego obliczenia różnicy po-
między poziomem przewidywanych wypłat tych
składników w 2011 r. W oparciu o dotychczasowe
i nowe zasady oszczędności te wynieść mogą łącznie
58,2 mln zł. Ponadto na skutek zmiany zasad wypła-
ty świadczeń na rzecz pracowników w postaci nagród
jubileuszowych i odpraw emerytalno-rentowych zmniej-
szeniu ulegną długoterminowe rezerwy tworzone
przez pracodawcę na podstawie ogólnie obowiązują-
cych przepisów ustawy o rachunkowości. Według
wstępnych szacunków mogą one ulec zmniejszeniu
o 516,7 mln zł.
8. Jakie stanowisko w tej sprawie zajęły związki
zawodowe funkcjonujące w Poczcie Polskiej?
9. Czy w tym zakresie podpisano ze związkami
jakieś porozumienie?
W dniu 13 września br. doszło do zawarcia zakła-
dowego układu zbiorowego pracy dla pracowników
Poczty Polskiej SA. Nowy akt prawny podpisało
44 przedstawicieli zakładowych organizacji związko-
wych (w tym organizacje reprezentatywne) spośród
68 zakładowych organizacji związkowych funkcjonu-
jących w Poczcie Polskiej SA. W tym samym dniu
podpisano porozumienie w sprawie zasad wykorzy-
stania środków uzyskanych w wyniku likwidacji lub
zmiany zasad dotychczas wypłacanych dodatków i in-
nych świadczeń. Porozumienie w sprawie układu
zbiorowego zostało osiągnięte w wyniku długotrwa-
łych negocjacji zarządu spółki z organizacjami związ-
kowymi, zakończonych osiągniętym kompromisem.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie planowanej prywatyzacji spółek
podległych ministrowi infrastruktury (17812)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego (nr SPS-023-17812/10 z dnia 24 sierpnia
2010 r.) w sprawie planowanej prywatyzacji spółek
podległych ministrowi infrastruktury, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Prywatyzacja wybranych spółek Grupy PKP wy-
nika z przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 17 kwiet-
nia 2007 r. „Strategii dla transportu kolejowego do
roku 2013”. Na podstawie art. 20 ust. 4 ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Pol-
skie Koleje Państwowe, minister właściwy do spraw
transportu udzielił PKP SA pełnomocnictw do doko-
nania czynności prawnych związanych ze zbyciem
akcji i udziałów niektórych spółek Grupy PKP. Obec-
nie w spółkach: PKP InterCity SA, PKP Cargo SA,
PKP Energetyka SA oraz Przedsiębiorstwo Napraw
Infrastruktury sp. z o.o. działają doradcy prywatyza-
cyjni, których zadaniem jest, między innymi, wska-
zanie najkorzystniejszych wariantów sprzedaży akcji
i udziałów tych spółek. Dalszy proces prywatyzacji
ww. spółek, w tym terminy i tryb prywatyzacji, okre-
ślony zostanie po wykonaniu analiz przedprywaty-
zacyjnych przez doradców prywatyzacyjnych oraz po
zaakceptowaniu przez ministra infrastruktury stra-
tegii prywatyzacyjnych spółek.
Uprzejmie informuję, że głównym celem prywa-
tyzacji spółek Grupy PKP jest stworzenie tym pod-
miotom warunków do dalszego rozwoju poprzez, mię-
dzy innymi, zapewnienie nowych źródeł finansowa-
nia oraz odpowiednich warunków dla wzmocnienia
pozycji rynkowej i wzrostu konkurencyjności. W oce-
nie resortu infrastruktury prywatyzacja spółek Gru-
py PKP powinna pozytywnie wpłynąć na możliwości
rozwojowe prywatyzowanych podmiotów, w tym na
jakość i zakres świadczonych przez nie usług.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na chwilę
obecną nie przewiduje się prywatyzacji innych pod-
miotów nadzorowanych przez ministra właściwego
do spraw transportu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie negatywnego zaopiniowania
przez Radę Ministrów zmiany granic
Przemyśla poprzez dołączenie miejscowości
Krówniki (17816)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17816/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Marka Kuchcińskiego w sprawie negatyw-
nego zaopiniowania przez Radę Ministrów zmiany
granic Przemyśla poprzez dołączenie miejscowości
Krówniki, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie zauważyć należy, iż zmiany granic jed-
nostek samorządu terytorialnego z samej swej natu-
ry często budzą kontrowersje i konflikty społeczne.
Stanem idealnym byłoby, gdyby można było dokony-
wać ich jedynie w sytuacji, w której wszystkie zain-
teresowane strony opiniują wprowadzane zmiany
pozytywnie. Wobec faktu, że zmiany te dotykają in-
teresów jednostek samorządu terytorialnego, a czę-
sto także poszczególnych grup społecznych, minister
spraw wewnętrznych i administracji, a następnie
Rada Ministrów, dokonywać musi wyboru w oparciu
o znane im i przedstawione w toku postępowania ar-
gumenty, w tym wyniki konsultacji społecznych oraz
opinie zainteresowanych organów.
Zgodnie z dyspozycją prezesa Rady Ministrów wy-
rażoną na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 28 lip-
ca 2009 r., minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji zobowiązany został do przedkładania Radzie
Ministrów wniosków o zmiany granic gmin jedynie
w przypadku obopólnej zgody obydwu zainteresowa-
nych jednostek. W przypadku braku takiej zgody,
wnioski takie mogą być przedkładane jedynie w szcze-
gólnie uzasadnionych przypadkach.
W przypadku wniosku Rady Miasta Przemyśl zło-
żonego w 2010 r. wyniki konsultacji kształtowały się
następująco: w mieście na prawach powiatu Prze-
myśl frekwencja wyniosła 8,46%, przy czym za przy-
łączeniem do miasta sołectwa Krówniki oddano
73,7% głosów. W gminie Przemyśl, w sołectwie Krów-
niki frekwencja wyniosła 84,8%, a wyniki wskazują
na znaczną polaryzację postaw lokalnej społeczności,
przy braku wyraźnej przewagi żadnej ze stron: gło-
sów za – 46,0%, przeciw – 45,1%.
Podkreślić przy tym należy, iż zarówno Rada
Gminy Przemyśl, jak i Rada Powiatu w Przemyślu
negatywnie zaopiniowały będącą przedmiotem wnio-
sku propozycję zmiany granic miasta na prawach
powiatu Przemyśl, gminy Przemyśl i powiatu prze-
myskiego.
1397
Rada Ministrów, podejmując decyzję w przedmio-
towej sprawie, nie mogła brać pod uwagę jedynie po-
trzeb i interesów miasta na prawach powiatu Prze-
myśl, ale musiała kierować się przede wszystkim
– zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) – koniecznością zapewnienia
terytorium możliwie jednorodnego ze względu na układ
osadniczy i przestrzenny, uwzględniającego więzi
społeczne, gospodarcze i kulturowe oraz zapewniają-
cego zdolność wykonywania zadań publicznych wszyst-
kim zainteresowanym jednostkom samorządu tery-
torialnego. Mając powyższe na uwadze, zdecydowano
o negatywnym rozpatrzeniu wniosku Rady Miasta
Przemyśl.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
(17817)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17817/10, przekazującego interpelację posła Marka
Kuchcińskiego w sprawie likwidacji uprawnień za-
wodowych dla pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury –właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami
– pierwotna propozycja zawarta w projekcie ustawy
o ograniczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
1398
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami pod
warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej za szkody wyrządzone w związku
z wykonywaniem czynności pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami przy jednoczesnym pozostawieniu
(dla chętnych) przepisów w zakresie działalności za-
wodowej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami, wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy po-
średnik w obrocie nieruchomościami podlega ochro-
nie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej. Nowa propozycja
nie likwiduje uprawnień zawodowych pośredników,
a otwiera jedynie dostęp do wykonywania pośrednic-
twa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośrednika
w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość dużymi
kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie do tego
zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami wyso-
kość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne dla kan-
dydata na pośrednika w obrocie nieruchomościami
wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez kandyda-
ta wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie
art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjne-
go, wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne
wynosi 450 zł. Koszt wydania dziennika praktyki za-
wodowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce może to być
nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji wiąże się z ukoń-
czeniem studiów podyplomowych, których koszt to
średnio ok. 4 tys. zł, a także obowiązkiem odbycia
praktyki w biurze pośrednictwa (średni koszt 6-mie-
sięcznych praktyk wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dot. usług na rynku we-
wnętrznym (self-assessment report), raportów przy-
gotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010 oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
I. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1) Bułgaria – brak regulacji;
2) Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych);
3) Estonia – brak regulacji;
4) Hiszpania – brak regulacji;
5) Litwa – brak regulacji;
6) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji, wprowadzono dobrowolny system certyfi-
kacji;
7) Malta – brak regulacji;
8) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym;
9) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność jak wszyscy inni przedsiębiorcy;
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. Uczciwego Handlu) może
zabronić prowadzenia działalności pośrednika oso-
bom, które zostaną uznane przez urząd za nieodpo-
wiednie do prowadzenia tego typu działalności.
II. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
1) Austria – wymagany jest dyplom szkoły poli-
cealnej, utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników, prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować;
2) Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia);
3) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej,
do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie;
4) Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni;
5) Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej, karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3–letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lat doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami, bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lat na stano-
wisku kierowniczym);
6) Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w Izbie Handlowej, rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich;
7) Portugalia – zawód jest regulowany, dodatkowo
wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra kon-
dycja finansowa pośrednika, pośrednik musi być

ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej, w przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
i szkolenia w zakresie pośrednictwa, cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości;
8) Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu), licencja najbardziej ogólna
niewymagająca specjalnego wykształcenia czy umie-
jętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność
do czynności prawych), zawód nie jest regulowany;
9) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej;
10) Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni, wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej;
11) Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfika-
cja prowadzonej działalności, w przypadku osób
prawnych członek zarządu albo pracownik musi
mieć uprawnienia do działania jak pośrednik nie-
ruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie aktualnego stanu przygotowań
do uruchomienia polsko-ukraińskiego przejścia
granicznego Malhowice – Niżankowice (17818)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17818/10), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Marka Kuchcińskiego w sprawie ak-
1399
tualnego stanu przygotowań do uruchomienia pol-
sko-ukraińskiego przejścia granicznego Malhowice
– Niżankowice, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, w porozumieniu z ministrem spraw zagra-
nicznych uprzejmie informuję, iż kwestia utworze-
nia ww. przejścia granicznego oraz uzyskania odpo-
wiedzi strony ukraińskiej na polską notę (nr DPT.I
2265-38-2006/SW/80) z dnia 22 marca 2007 r. zo-
stała podniesiona przez stronę polską podczas ostat-
niego posiedzenia Komisji ds. Przejść Granicznych
i Infrastruktury Polsko-Ukraińskiej Międzyrządo-
wej Rady Koordynacyjnej ds. Współpracy Międzyre-
gionalnej, które odbyło się w dniu 17 czerwca 2010 r.
w Jagodzinie.
Pragnę przy tym podkreślić, iż w trakcie konsul-
tacji dwustronnych prowadzonych na szczeblu mini-
strów spraw zagranicznych, podsekretarzy stanu
(wizyta ministra spraw zagranicznych Ukrainy w mar-
cu 2010 r.) oraz dyrektorów departamentów (polsko-
-ukraińskie konsultacje konsularne w lipcu 2010 r.)
strona polska wielokrotnie podkreślała wolę otwarcia
drogowego przejścia granicznego Malhowice – Niżan-
kowice. Dążenie strony polskiej nie spotkało się z go-
towością strony ukraińskiej do podjęcia konkretnych
działań w tym zakresie. Uruchomienie ww. przejścia
granicznego będzie możliwe, jeżeli strona ukraińska
wyrazi gotowość zawarcia porozumienia dwustron-
nego, o którym mowa w ww. nocie z dnia 22 marca
2007 r.
Brak pozytywnej odpowiedzi strony ukraińskiej
na polską propozycję utworzenia drogowego przejścia
granicznego Malhowice – Niżankowice uniemożliwił
zaplanowanie środków finansowych na jego budowę
w ramach „Programu rozwoju infrastruktury gra-
nicznej na polsko-ukraińskiej granicy państwowej
w latach 2010–2013”, przyjętego przez Radę Mini-
strów w dniu 26 stycznia 2010 r. Rozpoczęcie budowy
ww. przejścia będzie zatem możliwe dopiero po 2013 r.,
nawet zakładając wcześniejszą pozytywną odpowiedź
strony ukraińskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie potrzeby nowelizacji art. 31 ust. 1
ustawy o kontroli skarbowej (17819)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Stanisława Rydzo-
nia z dnia 6 sierpnia 2010 r., dotyczącą potrzeby zno-
welizowania art. 31 ustawy dnia 28 września 1991 r.
1400
o kontroli skarbowej z uwagi na jego niezgodność
z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, uprzejmie
informuję, iż obecne brzmienie ww. artykułu nie bu-
dzi takich wątpliwości.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż odmienne zasady
dotyczące naliczania odsetek od zaległości podatko-
wych, w zależności od tego, jaki organ prowadził po-
stępowanie, obowiązywały do dnia wejścia w życie
ustawy z dnia 5 marca 2010 r. o zmianie ustawy
o kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 76, poz. 492), która
dokonała nowelizacji ustawy z dnia 28 września 1991 r.
o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65,
z późn. zm.) w tym zakresie. Na mocy ww. ustawy
nowe brzmienie art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skar-
bowej nie wyłącza stosowania art. 54 ustawy Ordy-
nacja podatkowa do postępowań kontrolnych prowa-
dzonych przez organy kontroli skarbowej. Jednocze-
śnie nowelizacja wprowadziła do art. 24 ustawy
o kontroli skarbowej regulację zakazującą naliczanie
odsetek za zwłokę w przypadku prowadzenia przez
organy kontroli skarbowej postępowania kontrolnego
przez okres dłuższy niż 6 miesięcy. Tym samym od
dnia 1 lipca 2010 r. (tj. od dnia wejścia w życie ustawy
z dnia 5 marca 2010 r. o zmianie ustawy o kontroli
skarbowej) podatnicy mają takie same prawa w za-
kresie naliczania odsetek za zwłokę, niezależnie od
tego, czy postępowanie prowadzone jest przez organy
podatkowe, czy też organy kontroli skarbowej.
Podsumowując, należy podkreślić, iż obowiązują-
ce przepisy ustawy o kontroli skarbowej oraz ustawy
Ordynacja podatkowa przyznają podmiotom kontro-
lowanym analogiczne gwarancje ochrony ich praw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie prowadzenia stacji diagnostycznych
przez podmioty niebędące przedsiębiorcami
na przykładzie warsztatów szkolnych (17820)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Marka Łatasa (SPS-023-1782010) w spra-
wie prowadzenia stacji diagnostycznych przez pod-
mioty niebędące przedsiębiorcami na przykładzie
warsztatów szkolnych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji na-
rodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola oraz publicznych
szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) statut
szkoły publicznej prowadzącej kształcenie zawodowe
określa organizację warsztatów szkolnych dla reali-
zacji zajęć praktycznych, jeżeli szkoła takie warszta-
ty posiada. Zatem warsztaty szkolne są integralną
częścią szkoły. Jednostki samorządu terytorialnego,
jako organy prowadzące szkoły i placówki publiczne,
otrzymują z budżetu państwa część oświatową sub-
wencji ogólnej przeznaczoną na finansowanie zadań
szkolnych, w tym również na funkcjonowanie warsz-
tatów szkolnych. Szkolne gospodarstwa pomocnicze
są formą działalności warsztatu szkolnego służącego
realizacji praktycznej nauki zawodu. Prowadzona
w warsztatach działalność wytwórcza (produkcyjna
lub usługowa) jest wyłącznie środkiem do osiągnięcia
założonego celu dydaktycznego, a nie celem podsta-
wowym.
Wprowadzone na mocy ustawy z 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych zmiany w zakresie systemu
jednostek sektora finansów publicznych miały, mię-
dzy innymi, na celu nie likwidację tego rodzaju dzia-
łalności, ale przekształcenie dotychczasowych warsz-
tatów szkolnych działających jako gospodarstwa po-
mocnicze w jednostki budżetowe prowadzące taką
samą działalność oświatową pod względem meryto-
rycznym.
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej do pro-
wadzenia działalności usługowej prowadzonej w sta-
cjach diagnostycznych przez warsztaty publicznych
szkół prowadzących kształcenie zawodowe mogą
mieć zastosowanie zapisy dotyczące wydzielonych
rachunków, zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240).
Resort edukacji dostrzega potrzebę dalszego funk-
cjonowania przy szkołach i placówkach stacji kontro-
li pojazdów, które realizując zadania dydaktyczne
w zakresie praktycznej nauki zawodu, wykonują je
w rzeczywistych warunkach pracy. Jednocześnie
uzyskane z prowadzonej działalności usługowej środ-
ki finansowe pozwalają na systematyczne unowocze-
śnianie bazy dydaktycznej.
Jednocześnie uprzejmie informujemy, że zgodnie
z przygotowywaną modernizacją kształcenia zawo-
dowego w Polsce zakłada się, że w procesie kształce-
nia zawodowego, jak i egzaminowania istotną rolę
będą spełniać pracodawcy. Kształcenie zawodowe na-
leży do tych obszarów edukacji, które bezpośrednio
powiązane są z rynkiem pracy. Przygotowanie pro-
fesjonanalnych kadr dla zmieniającego się rynku pra-
cy to zasadniczy cel planowanych zmian w systemie
kształcenia zawodowego. Aby to osiągnąć, niezbędne
są takie zmiany organizacyjno-programowe, które
w niedługiej perspektywie czasowej doprowadzą do
uelastycznienia oferty kierunków kształcenia w pol-
skich szkołach zawodowych oraz poprawy jakości
kształcenia przy ścisłej współpracy z otoczeniem go-
spodarczym szkoły, w szczególności z pracodawcami.
Dlatego wpływ pracodawców na kształcenie zawodo-

we, w szczególności w zakresie praktycznej nauki
zawodu, ma szczególne znaczenie. Współpraca szkół
i pracodawców, chociaż z roku na rok coraz efektyw-
niejsza, nadal napotyka na bariery. Podejmowane są
działania mające na celu zachęcenie pracodawców do
udziału w procesie kształcenia zawodowego, także
poprzez stworzenie mechanizmów finansowych, któ-
re wspierają pracodawców podejmujących współpracę
z instytucjami edukacyjnymi w zakresie kształcenia
zawodowego.
To głównie u pracodawców, naszym zdaniem, po-
winny odbywać się praktyki zawodowe oraz zajęcia
praktyczne, jeśli szkoła nie ma warunków do ich re-
alizacji, a brak jest centrum kształcenia praktyczne-
go. Tylko pracodawcy mogą zapewnić realizację
kształcenia praktycznego w warunkach rzeczywistej
pracy. Mając na uwadze szczególną rolę pracodawców
w procesie kształcenia zawodowego, ministerstwo
podjęło inicjatywę zawierania porozumień z organi-
zacjami pracodawców, samorządami gospodarczymi
oraz innymi organizacjami pozarządowymi, dotyczą-
cych współpracy na rzecz poprawy kształcenia zawo-
dowego, w szczególności kształcenia praktycznego.
Porozumienia te zostały usankcjonowane prawnie
w ustawie o systemie oświaty (art. 70 ust. 6).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie prowadzenia stacji diagnostycznych
przez podmioty niebędące przedsiębiorcami
na przykładzie warsztatów szkolnych (17820)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 24 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17820/
10, przekazujące interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie prowadzenia stacji kontroli pojazdów przez
podmioty niebędące przedsiębiorcami, na przykła-
dzie warsztatów szkolnych, przedstawiam następu-
jące stanowisko.
Odpowiadając na pytania nr 1 i 3, informuję, iż
podtrzymuję dotychczas prezentowane stanowisko.
Stacje kontroli pojazdów prowadzone przez podmioty
niebędące przedsiębiorcami (w tym szkoły), które do
dnia 21 sierpnia 2004 r. przeprowadzały badania
techniczne pojazdów, mogą nadal prowadzić tę dzia-
łalność. Obowiązujące przepisy nie pozwalają na roz-
1401
szerzenie zakresu wykonywanych dotąd badań tech-
nicznych pojazdów, przekształcenie stacji podstawo-
wej na stację okręgową oraz powstanie nowych stacji
kontroli pojazdów tworzonych przez podmioty niebę-
dące przedsiębiorcami.
Jednocześnie informujemy, że resort infrastruk-
tury prowadzi prace legislacyjne nad projektem usta-
wy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu drogowego.
Przepis art. 91 ust. 2 przedmiotowego projektu, na
potrzeby rozdz. 11, określa definicję przedsiębiorcy:
„Ilekroć w rozdziale jest mowa o przedsiębiorcy,
należy przez to rozumieć również:
1) szkołę kształcącą w zawodach związanych
z naprawą i eksploatacją pojazdów samochodowych,
zwaną dalej „szkołą”;
2) jednostkę sektora finansów publicznych;
3) jednostkę:
a) ochrony przeciwpożarowej,
b) wojskową,
c) organizacyjną służb podległych lub nadzoro-
wanych przez ministra właściwego do spraw we-
wnętrznych”.
Projekt ww. ustawy wkrótce zostanie przekazany
do Sejmu celem dalszych prac legislacyjnych.
Jednocześnie informuję, że zakres pytania nr 2
stanowi kompetencję ministra edukacji narodowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie limitów finansowych
przeznaczonych na gospodarkę wodną,
przyznawanych przez ministra finansów (17823)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 24 sierpnia
2010 r., znak: SPS-023-17823/10, interpelacją pana
posła Wojciecha Szaramy w sprawie limitów finanso-
wych przeznaczonych na gospodarkę wodną uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Wydatki na funkcjonowanie regionalnych zarzą-
dów gospodarki wodnej oraz realizowane przez te
jednostki zadania z zakresu gospodarki wodnej pla-
nowane są w ustawie budżetowej w części 22: Gospo-
darka wodna, dział 710: Działalność usługowa, roz-
dział 71018: Regionalne zarządy gospodarki wodnej.
W chwili obecnej nie jest możliwe określenie ostatecz-
nej wielkości wydatków, które będą przeznaczone na
1402
ten cel w roku 2011, prace nad projektem ustawy
budżetowej na rok 2011 nie zostały bowiem jeszcze
ukończone. W ramach wstępnej kwoty wydatków,
określonej na podstawie przyjętych przez Radę Mi-
nistrów w dniu 13 lipca 2010 r. „Założeń do projektu
budżetu państwa na rok 2011”, wielkość nakładów
na zadania z zakresu gospodarki wodnej realizowane
przez RZGW ustala minister środowiska, który rów-
nież dokonuje podziału środków na poszczególne
RZGW. Jednocześnie uprzejmie informuję, że poza
wydatkami zaplanowanymi w ustawie budżetowej
w ww. części, na zadania realizowane przez RZGW
przeznaczane są corocznie środki z rezerw celowych.
Na przykład w ustawie budżetowej na rok 2010 z dnia
22 stycznia 2010 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 102) wydatki
w części 22: Gospodarka wodna zostały zaplanowane
w kwocie 557 887 tys. zł, w tym na działalność 7 re-
gionalnych zarządów gospodarki wodnej 501 014 tys. zł.
W trakcie roku budżetowego (do dnia 10 września
2009 r.) wydatki tych jednostek zostały zwiększone
o 125 347 tys. zł. Dodatkowe środki przeznaczone
były przede wszystkim na finansowanie: realizowa-
nej przez RZGW akcji powodziowej i prac interwen-
cyjnych na rzekach i potokach związanych z zabez-
pieczeniem przeciwpowodziowym (69 233 tys. zł),
realizację zadań w ramach „Programu dla Odry
2006” (26 877 tys. zł) oraz „Projektu ochrony prze-
ciwpowodziowej w dorzeczu rzeki Odry” (14 578 tys. zł),
lodołamanie i usuwanie szkód powstałych w wyniku
powodzi, które wystąpiły w latach wcześniejszych
(13 707 tys. zł).
Zadania z zakresu gospodarki wodnej dofinanso-
wywane są także ze środków Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie realizacji
w woj. warmińsko-mazurskim działania:
Uczestnictwo rolników w systemach
jakości żywności, objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (17824)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie
działania: Uczestnictwo rolników w systemach jako-
ści żywności objętego Programem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Nabór wniosków w ramach działania 132: Uczest-
nictwo rolników w systemach jakości żywności PROW
2007–2013 uruchomiony został w dniu 15 kwietnia
2009 r. Termin uruchomienia działania wiązał się
z uruchomieniem naboru wniosków w ramach in-
nych działań PROW 2007–2013, takich jak: Korzy-
stanie z usług doradczych przez rolników i posiada-
czy lasów, Zwiększanie wartości dodanej podstawo-
wej produkcji rolnej i leśnej, Różnicowanie w kierun-
ku działalności nierolniczej.
Brak akredytacji dla Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa w zakresie obsługi wnio-
sków składanych przez producentów rolnych w ra-
mach przedmiotowego działania wynikał z niepełne-
go przygotowania systemu informatycznego do wdra-
żania przedmiotowego działania.
W związku z powyższym składane przez produ-
centów rolnych wnioski o przyznanie pomocy nie
były rozpatrywane, jednak mogły być rejestrowane.
Podczas rejestracji wniosków o przyznanie pomocy
określane były przez pracowników oddziałów regio-
nalnych ARiMR terminy składania wniosków o płat-
ność, wynikające ze specyfiki działania. Termin wy-
dawania decyzji administracyjnych dotyczących przy-
znawania pomocy w ramach działania 132 był prze-
kraczany właśnie w związku z brakiem akredytacji
w zakresie obsługi wniosków składanych przez pro-
ducentów rolnych w ramach przedmiotowego działa-
nia. Jednakże każdy z producentów rolnych, który
złożył wniosek o przyznanie pomocy w ramach dzia-
łania 132, był indywidualnie informowany o przyczy-
nach wydłużenia się okresu rozpatrywania złożone-
go wniosku, a także o możliwości złożenia pierwsze-
go wniosku o płatność, w przypadku gdy z rejestracji
wniosku o przyznanie pomocy wynikał bliski termin
złożenia wniosku o płatność.
Do dnia dzisiejszego ARiMR wypłaciła beneficjen-
tom działania: Uczestnictwo rolników w systemach
jakości żywności 270 742,82 zł. Nie są znane koszty
związane z korespondencją z beneficjantami działa-
nia 132, jednakże należy domniemywać, że w porów-
naniu do środków przeznaczanych przez ARiMR na
obsługę wszystkich beneficjentów, w tym koszty roz-
mów telefonicznych, korespondencji pocztowej, nie są
to koszty, których wysokość byłaby znacząca.
Jednocześnie informuję, iż wszyscy producenci
rolni, którzy złożyli kompletne wnioski o przyznanie
pomocy, zostali obsłużeni przez pracowników oddzia-
łów regionalnych ARiMR, a złożone przez nich wnio-
ski rozpatrzone. W przypadku wystąpienia braków
formalnych w złożonych wnioskach producenci rolni
proszeni byli o ich uzupełnianie lub poprawianie
w celu spełniania wszystkich warunków przyznania
pomocy i wypłaty środków, które określa rozporzą-
dzenie dla działania: Uczestnictwo rolników w sys-
temach jakości żywności PROW 2007–2013, bez cze-
go pomoc nie może być przyznana.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że pomimo faktu
wystąpienia opóźnień w rozpatrywaniu wniosków
o przyznanie pomocy w ramach przedmiotowego
działania PROW 2007–2013, każdy z beneficjentów
działania, po spełnieniu wymogów formalnych, ma
prawo do 5-krotnego wystąpienia o płatność w ra-
mach tego działania i uzyskania refundacji kosztów
kontroli i certyfikacji, jakie ponosi w związku z pro-
wadzoną działalnością, a także kosztów składek, je-
żeli jest zrzeszony w grupie producentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Janika
w sprawie utworzenia sądu okręgowego
w Rybniku (17825)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Janika w sprawie
utworzenia sądu okręgowego w Rybniku, przesłaną
przy piśmie z dnia 24 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-
-17825/10, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Ministerstwo Sprawiedliwości, rozważając zasad-
ność zmian w ukształtowaniu struktury organiza-
cyjnej sądownictwa powszechnego, bierze pod uwagę
całokształt okoliczności towarzyszących konkretnej
reorganizacji, uwzględniając czynniki zarówno o cha-
rakterze społecznym, jak i te związane ze sprawnym
funkcjonowaniem wymiaru sprawiedliwości.
Wszechstronnej ocenie został poddany w ostatnim
czasie zgłoszony przez pana prezydenta i Radę Miasta
Rybnika postulat utworzenia sądu okręgowego w Ryb-
niku, który obejmowałby obszar właściwości Sądów
Rejonowych w: Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu, Rybni-
ku, Wodzisławiu Śląskim i Żorach, aktualnie należą-
cych do jurysdykcji Sądu Okręgowego w Gliwicach.
Ministerstwo Sprawiedliwości miało zatem szansę już
wcześniej zapoznać się z większością argumentów
przywołanych w wystąpieniu pana posła.
W ramach dotychczasowej organizacji sądownic-
twa powszechnego w Rybniku oprócz jednostki szcze-
bla rejonowego istnieje Ośrodek Zamiejscowy Sądu
Okręgowego w Gliwicach, który tworzą obecnie dwa
wydziały: Wydział II Cywilny oraz Wydział IX Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto od stycznia 2011 r.
do struktury ośrodka zostanie włączony Wydział V
Karny Zamiejscowy Sądu Okręgowego w Gliwicach,
1403
który ma aktualnie swoją siedzibę w Wodzisławiu
Śląskim. Przedmiotowa reorganizacja będzie możli-
wa m.in. dzięki zawartemu pomiędzy Sądem Okrę-
gowym w Gliwicach a miastem Rybnik porozumieniu
o współdziałaniu przy budowie nowej siedziby dla
jednostek wymiaru sprawiedliwości w Rybniku. In-
westycja jest realizowana pn. „Budowa budynku dla
Ośrodka Zamiejscowego Sądu Okręgowego w Gliwi-
cach z siedzibą w Rybniku oraz Wydziałów: Nowej
Księgi Wieczystej i Gospodarczego Sądu Rejonowego
w Rybniku przy ul. Piłsudskiego 33” i ma zostać sfi-
nalizowana w grudniu 2010 r.
Projekt obiektu nie uwzględnia pomieszczeń do-
stosowanych do potrzeb samodzielnej jednostki są-
dowej szczebla okręgowego. Dlatego ewentualne
utworzenie sądu okręgowego w powstającej nieru-
chomości musiałoby skutkować zmianą koncepcji
użytkowej budynku, wyprowadzeniem wszystkich
wydziałów Sądu Rejonowego i poszukiwaniem dla
nich nowej siedziby, a tym samym ponoszeniem nie-
przewidzianych wydatków. Trudno byłoby uznać
takie postępowanie za racjonalne i zgodne z intere-
sem mieszkańców.
W związku z podnoszoną w treści interpelacji
kwestią etatyzacji w Sądzie Okręgowym w Gliwicach
wyjaśniam, że liczba etatów orzeczniczych i urzędni-
czych w okręgu gliwickim umożliwia prowadzenie
elastycznej polityki kadrowej wychodzącej naprzeciw
potrzebom wymiaru sprawiedliwości oraz stron po-
stępowań, co pozwala skutecznie wywiązywać się
z ciążących na nim obowiązków.
Ważną częścią oceny celowości utworzenia nowej
jednostki sądowej szczebla okręgowego jest również
liczba spraw należących do właściwości sądu okręgo-
wego wpływających z obszaru sądów rejonowych ma-
jących tworzyć nowy okręg sądowy. Ruch spraw
w Sądzie Okręgowym w Gliwicach w 2009 r. wyniósł
30 701, w tym z terenu ww. sądów rejonowych wpły-
nęło 9339 spraw. W pierwszym półroczu 2010 r. do
wskazanego sądu okręgowego wpłynęło 17 312 spraw,
z czego 5399 stanowiły sprawy z obszaru jednostek
rejonowych w Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu, Rybni-
ku, Wodzisławiu Śląskim i Żorach. Z kolei wpływ
spraw drugoinstancyjnych (główne repertoria) do
Sądu Okręgowego w Gliwicach w roku 2009 oraz
w I półroczu 2010 r. wyniósł ogółem 10 353, a wpływ
spraw odwoławczych (główne repertoria) w analo-
gicznym okresie z obszaru Sądów Rejonowych w Ja-
strzębiu-Zdroju, Raciborzu, Rybniku, Wodzisławiu
Śląskim i Żorach – 4156 spraw.
Powstanie drugiego sądu okręgowego dla obszaru
obecnego okręgu gliwickiego przy opisanym powyżej
stanie organizacji i wykazanym wpływie spraw nie
jest więc obecnie uzasadnione, co więcej przeprowa-
dzenie przedmiotowej reorganizacji w tej części ape-
lacji katowickiej generowałoby dodatkowe koszty
i prowadziłoby do rozdrobnienia organizacyjnego
struktur sądowych.
Argumenty natury społecznej oraz te formułowa-
ne w oparciu o konstytucyjne prawo do sądu są za-
1404
wsze przedmiotem szczególnej uwagi resortu spra-
wiedliwości. Jednakże w omawianej sytuacji, mając
na względzie bliskość miejscowości objętych zakre-
sem właściwości Sądu Okręgowego w Gliwicach, sto-
pień urbanizacji tego terenu i jego nasycenie trasami
komunikacyjnymi, a także obserwowaną rosnącą
mobilność społeczeństwa wynikłą z upowszechnienia
się prywatnych środków transportu, argumenty te
nie są aż tak doniosłe.
Reasumując, pragnę poinformować pana posła, że
aktualne plany Ministerstwa Sprawiedliwości w za-
kresie ukształtowania struktury organizacyjnej są-
downictwa powszechnego nie uwzględniają utworze-
nia sądu okręgowego w Rybniku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie szkolenia aplikantów notarialnych
(17826)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP Stanisława Rydzonia
w sprawie szkolenia aplikantów notarialnych, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Regulacje prawne dotyczące zasad odbywania
aplikacji notarialnej zawarte są w ustawie z dnia
14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r.
Nr 189, poz. 1158, ze zm.) oraz w rozporządzeniu
ministra sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2005 r.
w sprawie organizacji aplikacji notarialnej (Dz. U.
Nr 258, poz. 2169, ze zm.).
Art. 73 ustawy Prawo o notariacie stanowi, że
aplikację notarialną organizuje i prowadzi rada izby
notarialnej na podstawie programu ustalonego przez
Krajową Radę Notarialną. Natomiast z § 1 rozporzą-
dzenia ministra sprawiedliwości z dnia 22 grudnia
2005 r. w sprawie organizacji aplikacji notarialnej
wynika, że aplikant odbywa aplikację u notariusza,
przy czym aplikanci, którzy nie zostaną zatrudnieni
przez notariuszy i radę izby notarialnej, powinni zo-
stać skierowani przez rady izb notarialnych na apli-
kację do wyznaczonego przez radę notariusza.
W świetle powyższych przepisów nie budzi żad-
nych wątpliwości, że organizowanie i prowadzenie
aplikacji, w tym wyznaczenie patrona dla aplikanta,
jest ustawowym obowiązkiem rady izby notarialnej
i żaden z przepisów ustawy Prawo o notariacie nie
przewiduje instytucji zawieszenia wykonania tego
obowiązku czy zwolnienia samorządu z jego wykony-
wania. Taką wykładnię powyższego przepisu (który
od 1999 r. nie uległ zmianie) potwierdził Sąd Najwyż-
szy, m.in. w wyroku z dnia 2 grudnia 1999 r., sygn.
akt III SZ 4/99. W uzasadnieniu powołanego orzecze-
nia Sąd Najwyższy podkreślił, że przeprowadzenie
aplikacji notarialnej jest publicznoprawnym obowiąz-
kiem samorządu notarialnego.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji sytuacji
aplikantów notarialnych pozostających bez patrona,
wskazać należy, że do egzaminu wstępnego na apli-
kację notarialną w dniu 19 września 2009 r. przystą-
piło 1408 kandydatów. Pozytywny wynik z tego eg-
zaminu uzyskało 1071 osób, a na listę aplikantów
notarialnych zostało wpisanych 957 osób.
Informacje o tym, że rady izb notarialnych m.in.
bezpodstawnie uzależniają rozpoczęcie przez apli-
kantów szkolenia od przedłożenia oświadczenia no-
tariusza o gotowości objęcia patronatem oraz że rady
przerzucają na aplikantów obowiązek poszukiwania
sobie patronów, Ministerstwo Sprawiedliwości otrzy-
mało w dniu 30 listopada 2009 r. Pochodziły one od
osób wpisanych po egzaminie w 2009 r. na listy apli-
kantów notarialnych w poszczególnych izbach.
Potwierdzenie takiego stanu rzeczy uzyskano na
początku grudnia 2009 r., kiedy zażądano informacji
od rad izb notarialnych co do ilości aplikantów, któ-
rzy zostaną zatrudnieni na podstawie umów o pracę
oraz ilości aplikantów, dla których patron zostanie
wyznaczony w trybie § 1 ust. 2 rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2005 r. w spra-
wie organizacji aplikacji notarialnej. Z uzyskanych
informacji wynikało, że spośród 957 osób wpisanych
na listy aplikantów po egzaminie we wrześniu 2009 r.,
437 aplikantów pozostawało bez patrona, co czyniło
niemożliwym rozpoczęcie przez nich aplikacji z dniem
1 stycznia 2010 r.
Jednocześnie ustalono, że na terenie całego kraju,
według stanu na grudzień 2009 r., zawód notariusza
wykonywało ponad 2 tys. osób, natomiast wszystkich
aplikantów odbywających wówczas aplikację (łącznie
z osobami wpisanymi na listy aplikantów notarial-
nych po naborze w 2009 r.) było 1566. Spośród wska-
zanej liczby aplikantów z dniem 30 marca 2010 r.
321 osób miało zakończyć aplikację. Analiza danych
prowadziła do wniosku, że skoro liczba notariuszy
zdecydowanie przewyższa liczbę aplikantów, możliwe
jest zapewnienie patrona wszystkim aplikantom.
Dostrzegając problemy, z jakimi spotykają się oso-
by wpisane na listy aplikantów oraz postawę niektó-
rych rad izb notarialnych, które mimo realnych moż-
liwości wyznaczenia patrona dla aplikantów uzależ-
niały rozpoczęcie aplikacji od znalezienia patronów
przez samych aplikantów, minister sprawiedliwości
podjął niezwłocznie czynności w celu zmiany tego
stanu rzeczy. W dniu 9 grudnia 2009 r. skierował list
do prezesa Krajowej Rady Notarialnej, w którym
wskazał na ustawowe obowiązki samorządu co do

aplikacji i zwrócił się o podjęcie działań koniecz-
nych dla zapewnienia ochrony nabytych praw przez
osoby, które zdały egzamin wstępny na aplikację
notarialną.
Uwzględniając trudności z pozyskaniem przez
rady patronów oraz treść art. 72 § 1 ustawy Prawo
o notariacie, z którego wynika, że w ramach szkole-
nia aplikant jest obowiązany także do zaznajomienia
się z czynnościami sądów w sprawach cywilnych, go-
spodarczych i wieczystoksięgowych, minister spra-
wiedliwości uzgodnił z prezesami wszystkich sądów
okręgowych, iż aplikacja notarialna w 2010 r. roz-
pocznie się od praktyk w sądach. To uzgodnienie
otworzyło możliwość rozpoczęcia aplikacji bez patro-
na, do czasu jego wyznaczenia przez radę, i było o tyle
znaczące, że 30 marca 2010 r. 321 aplikantów III
roku kończyło aplikację, a zatem w ich miejsce nota-
riusze mogli objąć patronatem aplikantów I roku.
Także w grudniu 2009 r. minister sprawiedliwo-
ści osobiście spotkał się z przedstawicielami samo-
rządu Rady Izby Notarialnej w Warszawie. W tej bo-
wiem izbie sytuacja była najtrudniejsza, gdyż na listę
aplikantów po naborze w 2009 r. wpisano największą
liczbę osób – 277, co łącznie z pozostałymi aplikan-
tami izby warszawskiej dawało liczbę 478 aplikantów,
podczas gdy notariuszy wykonujących zawód w tej
izbie jest 392.
W efekcie poczynionych w trakcie spotkania usta-
leń oraz przy uwzględnieniu możliwości rozpoczęcia
aplikacji od praktyk w sądach, wszyscy aplikanci
z izby warszawskiej rozpoczęli szkolenie. Ponadto
szkolenie rozpoczęli wszyscy aplikanci w izbach: lu-
belskiej, łódzkiej i białostockiej.
Oceniając, że większość izb pozostaje bierna wo-
bec wynikającego z § 1 ust. 2 rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości obowiązku wyznaczenia patro-
nów, działając na podstawie art. 48 ustawy Prawo
o notariacie, który uprawnia ministra sprawiedliwo-
ści do zwrócenia się do organów samorządu notarial-
nego o podjęcie uchwały w określonej sprawie nale-
żącej do właściwości tych organów, minister sprawie-
dliwości wystąpił do 7 spośród 11 rad izb notarial-
nych o podjęcie uchwał o wyznaczeniu patronów
wszystkim aplikantom (wystąpienia skierowano do
izb w Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Poznaniu,
Rzeszowie, Szczecinie i Wrocławiu). Wskutek powyż-
szego izby sukcesywnie podejmowały uchwały o wy-
znaczeniu patronów dla kolejnych aplikantów.
Równolegle jednak poszczególne rady izb nota-
rialnych podejmowały uchwały dotyczące aplikan-
tów, w których zawierały niekorzystne dla aplikan-
tów zapisy. Wszystkie uchwały, niezwłocznie po ich
nadesłaniu, minister sprawiedliwości, działając na
podstawie art. 47 ustawy Prawo o notariacie, zaskar-
żył do Sądu Najwyższego, oceniając, że są one sprzecz-
ne z prawem. Powyższe dotyczyło uchwał podjętych
przez Rady Izb Notarialnych w Poznaniu, Katowi-
cach, Warszawie, Krakowie, Szczecinie, Wrocławiu
i Gdańsku.
1405
Minister sprawiedliwości zaskarżył do Sądu Naj-
wyższego łącznie 15 uchwał podjętych przez organy
samorządu notarialnego dotyczące organizacji aplika-
cji notarialnej. Sąd Najwyższy podzielił poglądy mini-
stra sprawiedliwości co do sprzeczności uchwał z pra-
wem, dając temu wyraz kolejno w 15 wyrokach:
— z dnia 17 marca 2010 r. w sprawach o sygn. akt
III ZS 7/09 i III ZS 2/10,
— z dnia 13 maja 2010 r. w sprawach o sygn. akt
III ZS 4/10, III ZS 5/10, III ZS 7/10, III ZS 8/10, III
ZS 9/10, III ZS 10/10, III ZS 11/10, III ZS 12/10,
— z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawach o sygn.
akt. III ZS 13/10, III ZS 14/10 i III ZS 15/10,
— oraz z dnia 17 sierpnia 2010 r. w sprawach
o sygn. akt III ZS 16/10 i III ZS 18/10.
W uzasadnieniu ww. wyroków Sąd Najwyższy
stwierdził, że:
— uchwały samorządu notarialnego wprowadza-
ją nowe, nieznane przepisom powszechnie obowiązu-
jącego prawa, wymogi w zakresie wpisu na listę apli-
kantów notarialnych i zasad odbywania aplikacji,
— rady izb notarialnych nie miały podstaw praw-
nych do nadawania uchwałom o wpisie na listę apli-
kantów notarialnych skutków wyłącznie rejestra-
cyjnych,
— naturalną konsekwencją wpisu na listę apli-
kantów jest rozpoczęcie przez aplikanta odbywania
szkolenia,
— obowiązkiem ustawowym samorządu jest zor-
ganizowanie i prowadzenie aplikacji, co wiąże się
z obowiązkiem wyznaczenia przez radę patronów,
— wyznaczenie przez radę patronów oznacza dla
członków samorządu, czyli notariuszy, obowiązek ob-
jęcia patronatu nad wskazanym aplikantem,
— rada nie może przerzucać na aplikantów swo-
jego obowiązku, jakim jest znalezienie patrona.
Niezależnie od oczekiwania na rozstrzygnięcia
Sądu Najwyższego minister sprawiedliwości podjął
czynności zmierzające do zmiany rozporządzenia
w sprawie organizacji aplikacji notarialnej. Celem
zmian było umożliwienie aplikantom notarialnym
z naboru 2009 r., którzy nie rozpoczęli zajęć semina-
ryjnych w terminie wskazanym w rozporządzeniu
z uwagi na brak patrona, rozpoczęcia tych zajęć
w terminie późniejszym.
W wyniku tych działań w dniu 24 marca 2010 r.
weszło w życie rozporządzenie ministra sprawiedli-
wości z dnia 25 lutego 2010 r. zmieniające rozporzą-
dzenie w sprawie organizacji aplikacji notarialnej.
Wprowadzony przepis tego rozporządzenia pozwalał
w uzasadnionych przypadkach na przesunięcie ter-
minu rozpoczęcia zajęć seminaryjnych z pierwszego
poniedziałku po dniu 1 stycznia na inny termin, jed-
nak nie późniejszy niż pierwszy poniedziałek po dniu
1 lipca.
Na podstawie przepisów ww. rozporządzenia Rady
Izb Notarialnych w Krakowie i Katowicach zorgani-
zowały dodatkowe szkolenie.
Równocześnie należy zauważyć, że w kolejnych
latach po 2005 r., kiedy nastąpiła reforma dostępu
1406
do prawniczych zawodów zaufania publicznego, za-
interesowanie aplikacją notarialną rosło lawinowo.
Tymczasem obowiązujące przepisy nie zawierają do-
statecznych gwarancji chroniących aplikantów na
wypadek pozostawania przez rady w swoistej bez-
czynności uchwałodawczej polegającej na niepodej-
mowaniu uchwał o wyznaczeniu patronów dla wszyst-
kich aplikantów.
Zaistniała sytuacja prowadzi także do wniosku,
że notariusze będący członkami samorządu jako oso-
by zaufania publicznego i wyposażone przez państwo
w określone funkcje władcze w swoich działaniach
nie zachowali równowagi między publicznym charak-
terem działań a statusem wolnego zawodu.
Należy jednak podkreślić, że z ogólnej grupy
957 osób wpisanych na listę aplikantów, początkowo
aż 437 aplikantów pozostawało bez patrona. Aktual-
nie natomiast, wskutek opisanych wyżej działań mi-
nistra sprawiedliwości, bez patrona pozostaje 90 osób.
Należy ponadto wskazać, że aplikanci, którzy dotych-
czas nie rozpoczęli szkolenia, mogą rozpocząć szko-
lenie w roku kolejnym, tj. od stycznia 2011 r.
Całokształt przedstawionych okoliczności prze-
czy twierdzeniu zawartemu w interpelacji co do nie-
efektywnych działań Ministerstwa Sprawiedliwości.
Trzeba podkreślić, że podejmowane przez ministra
sprawiedliwości działania doprowadziły do rzeczy-
wistego otwarcia dostępu do aplikacji notarialnej,
która jest podstawową drogą uzyskania statusu no-
tariusza. Warto przypomnieć, że przed wejściem
w życie ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie
ustawy Prawo o adwokaturze i niektórych innych
ustaw liczby osób przyjmowanych na aplikację no-
tarialną były w skali kraju znikome: w 2001 r. przy-
jęto 35 osób, w 2002 r. – 48, w 2003 r. – 42, a w 2004 r.
zaledwie 39 osób.
W wyniku zdania w 2009 r. egzaminu wstępnego
na aplikacje notarialną przez rekordowo wysoką licz-
bę osób wystąpiły pewne problemy organizacyjne,
wynikające przede wszystkim z postawy samorządu
notarialnego. Nie można jednak pominąć faktu, że
na I roku aplikację notarialną odbywa obecnie nie-
mal 900 osób, czyli ponad 5-krotnie więcej, aniżeli
łącznie osób przyjętych w okresie 4 lat (od 2001 r. do
2004 r.).
Odnosząc się do zapytania o planowaną noweliza-
cję przepisów dotyczących szkolenia aplikantów no-
tarialnych, informuję, że w chwili obecnej w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości prowadzone są prace nad
projektem założeń projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo o notariacie, które obejmują także propozycje
nowelizacji przepisów dotyczących wzmocnienia re-
gulacji gwarantujących skuteczne wyznaczenie pa-
tronów dla wszystkich aplikantów.
Zakładane zmiany mają na względzie konieczność
zagwarantowania prawidłowego wykonywania za-
dań samorządu notarialnego, jak również uwzględ-
niają, stosownie do rozpoczętej reformy, potrzebę
zapewnienia absolwentom prawa faktycznego dostę-
pu do prawniczych zawodów zaufania publicznego.
Z uwagi na to, że trwające prace mają charakter kon-
cepcyjny, ostateczny kształt projektowanych rozwią-
zań w zakresie organizacji aplikacji notarialnej nie
został jeszcze przesądzony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie osób wyłudzających nielegalne
opłaty za parkowanie samochodów (17827)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17827/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Krzysztofa Brejzy w sprawie osób wyłudzają-
cych nielegalne opłaty za parkowanie samochodów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 2 § 1 Kodeksu postępowania kar-
nego celem postępowania karnego jest m.in. wykry-
cie i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej
sprawcy przestępstwa. Natomiast jeśli chodzi o wy-
nik postępowania karnego, to zgodnie z art. 7 K.p.k.:
Organy postępowania kształtują swe przekonanie
na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowo-
dów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad
prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego. Ponadto art. 8 K.p.k.
gwarantuje niezależność i niezawisłość sądów kar-
nych, a także przyznaje im prawo dokonywania wią-
żącej wykładni prawa poprzez wydawanie prawo-
mocnych rozstrzygnięć kształtujących prawo lub
stosunek prawny, które zgodnie z § 2 ww. przepisu
są wiążące.
W świetle powyższego nie jest możliwe udzielenie
przez ministra spraw wewnętrznych i administracji
odpowiedzi na pytanie dotyczące kwalifikacji praw-
nej poszczególnych czynów popełnianych przez osoby
wskazujące miejsca na powszechnie dostępnych par-
kingach. W zależności od okoliczności zdarzenia, za-
chowania osób wyłudzających nielegalne opłaty za
parkowanie samochodów mogą być oceniane i kwa-
lifikowane w odmienny sposób. I tak, np. zgodnie
z art. 58 § 2 Kodeksu wykroczeń: Kto żebrze w miejscu
publicznym w sposób natarczywy lub oszukańczy,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności.
Rozpatrując przedmiotowe zdarzenia w aspekcie
prawa wykroczeń, należy wskazać, że gdy zachowa-

nie osoby polegać będzie np. na zastępowaniu drogi
jadącemu pojazdowi w okolicach parkingu, wskazy-
waniu wolnego miejsca parkingowego itp., można
rozważyć, czy nie zaistniało wykroczenie z art. 90
K.w. polegające na tamowaniu lub utrudnianiu ruchu
na drodze publicznej.
W przypadku stwierdzenia przez funkcjonariusza
Policji czy też strażnika gminnego faktu popełnienia
któregoś ze wskazanych powyżej wykroczeń możliwe
jest zastosowanie środków oddziaływania wycho-
wawczego określonych w art. 41 K.w., ewentualne
nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego albo
skierowanie wniosku o ukaranie do sądu.
Ponadto działanie ww. osób może również wyczer-
pywać znamiona czynu zabronionego określonego
w art. 282 Kodeksu karnego – groźby gwałtownego
zamachu na mienie, doprowadzenia innej osoby do
rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym.
Warto również wskazać, że w określonych przy-
padkach analizowane zdarzenie mogłoby wypełnić
znamiona czynu określonego w art. 190 K.k. – prze-
stępstwa gróźb karalnych, lub czynu określonego
w art. 191 K.k. – ograniczenia wolności wyboru po-
stępowania lub zmuszania innej osoby do zachowania
narzuconego przez sprawcę.
Należy podkreślić, że Kodeks postępowania kar-
nego w art. 9 § 1 stanowi, iż organy procesowe pro-
wadzą postępowanie i dokonują czynności z urzędu,
chyba że ustawa uzależnia je od wniosku określonej
osoby, instytucji lub organu. To unormowanie wysu-
wa na plan pierwszy zasadę ścigania z urzędu, lecz
uwzględnia także przeciwstawną zasadę skargowo-
ści. Istnieje bowiem cały katalog przestępstw ściga-
nych wyłącznie po złożeniu wniosku przez osobę
uprawnioną. Należy do nich przywołane wcześniej
przestępstwo kierowania gróźb karalnych opisane
w art. 190 K.k., ale także np. zachowanie wyczerpu-
jące znamiona uszkodzenia mienia (art. 288 K.k.).
Brak wniosku o ściganie sprawcy zdarzenia, każdo-
razowo uniemożliwia organom ścigania podjęcie
czynności w konkretnej sprawie.
Mając powyższe na uwadze, wydaje się, że w świe-
tle obowiązujących przepisów prawa istnieją dosta-
teczne instrumenty do zwalczania czynów wskaza-
nych w wystąpieniu pana posła. Skuteczność działa-
nia policji będzie tym większa, im będą one częściej
zgłaszane, niemniej jednak podkreślenia wymaga, że
zachowania wymienione w interpelacji należy w każ-
dym przypadku poddawać indywidualnej ocenie.
Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, że
organy samorządu terytorialnego posiadają kompe-
tencje do podejmowania działań zmierzających do
ochrony porządku publicznego mieszkańców (gminy,
miasta). Zgodnie z art. 87 ust. 2 oraz art. 94 Konsty-
tucji RP akty prawa miejscowego są źródłem po-
wszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej
Polskiej na obszarze działania organów, które je usta-
nowiły na podstawie i w granicach upoważnień za-
wartych w ustawie. Natomiast ogólne zasady w za-
kresie stanowienia aktów prawa miejscowego zosta-
1407
ły uregulowane w ustawie z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.).
Aktami prawa miejscowego o szczególnym cha-
rakterze są przepisy porządkowe, które w zakresie
nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub innych
przepisach powszechnie obowiązujących może wyda-
wać rada gminy, jeżeli jest to niezbędne dla ochrony
życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia po-
rządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego (vide:
art. 40 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie procedur i przejrzystości
wykorzystywania krajowych środków
budżetowych na instrumenty wsparcia
eksportu (17828)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Stawiarskiego (znak:
SPS-023-17828/10) z dnia 24 sierpnia br. w sprawie
procedur i przejrzystości wykorzystywania krajo-
wych środków budżetowych na instrumenty wspar-
cia eksportu przedstawiam następujące informacje
i wyjaśnienia.
Odnośnie do wskazywanych przez pana posła róż-
nic w danych za 2009 r. dotyczących ilości wniosków,
jak również kwot wsparcia sumarycznie na wszystkie
instrumenty, uprzejmie informuję, że liczby dotyczą-
ce ilości złożonych wniosków oraz wniosków zaak-
ceptowanych przedstawione zostały poglądowo w celu
zaprezentowania wzrostowej tendencji co do zainte-
resowania inwestorów tymi instrumentami wsparcia
eksportu i nie odpowiadają ilości podpisanych umów.
Różnica wynika z tego, że w przypadku projektów
branżowych jako wnioski zaprezentowano projekty
składane przez koordynatorów, a nie liczbę uczestni-
ków projektu, z którymi później podpisywane są
umowy. W przypadku kwot wsparcia z podsumowa-
nia przekazanych tabel wynika, że kwota ta w 2009 r.
wyniosła 2942872,17 zł (branżowe – 1130415,03; wy-
dawnictwa – 230500; inne przedsięwzięcia: konferen-
cje – 438112,24 oraz certyfikaty – 1143844,9). Iden-
tyfikator gminy używany jest w sprawozdaniach
z udzielonej pomocy publicznej przekazywanych do
1408
UOKIK i w przekazanych przez nas zestawieniach
jest odpowiednikiem podanej siedziby przedsię-
biorcy.
Jak już informowałem, różnica między kwotami
przyznanymi a wykorzystanymi środkami wynika
z niezrealizowania przez przedsiębiorców założonych
przedsięwzięć (np. z rezygnacji z umowy), osiągnięcia
niższych niż zakładano kosztów realizacji, wypłaty
dofinansowania w częściowej wysokości z powodu
nieprawidłowości w rozliczeniu (cofnięcia całości lub
części dotacji). Powoduje to konieczność ciągłej we-
ryfikacji dokumentacji związanej z obsługą poszcze-
gólnych projektów i może powodować różnice w do-
kumentach sprawozdawczych przygotowywanych
w różnych okresach. Z tego powodu przedstawiam
poniżej dane dotyczące wykorzystanej pomocy przy-
gotowane według stanów księgowych (w zł). Dane te
znajdują się w przekazywanych do Sejmu przez Mi-
nisterstwo Gospodarki corocznych sprawozdaniach
z wykonania budżetu.
Instrumenty 2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r.
branżowe 337 451 286 189 263 459 424 605
certyfikaty 773 614 728 805 686 731 631 644
konferencje 111 454 120 375 267 039 386 268
wydawnictwa 70 395 170 600 123 000 188 050
Razem: 1 292 914 1 305 969 1 340 229 1 630 568
Przesyłam również tabele sprawozdawcze dla
poszczególnych instrumentów wsparcia w latach
2005–2009 zawierające porównanie faktycznie wy-
płaconych środków do kwot przyznanych w ramach
dotacji.
Monitorowanie projektów w zakresie osiągnięcia
wskaźników produktu i rezultatów odbywa się po-
przez analizę sprawozdań merytorycznych i finanso-
wych pod kątem uzyskania założonych we wnioskach
parametrów oraz zgodności z zapisami umów o przy-
znanie dotacji, a także zasadami określonymi w roz-
porządzeniach RM dotyczących poszczególnych in-
strumentów. Co się tyczy oceny oddziaływania pro-
jektów na sytuację przedsiębiorcy w dalszej perspek-
tywie czasowej, uważam, że nie da się śledzić wpływu
pojedynczej dotacji na sytuację przedsiębiorcy w ko-
lejnych latach, ponieważ nie można wyodrębnić jej
efektów pośród innych czynników wpływających na
eksport konkretnego przedsiębiorstwa. Do działań
monitorujących projekty należą też konsultacje bie-
żące z przedsiębiorcami, kontrole „on the spot”, ana-
liza ankiet wysyłanych do firm przy okazji ustalania
zakresu nowelizacji rozporządzeń, spotkania z orga-
nizacjami przedsiębiorców. O poziomie oddziaływa-
nia instrumentów wsparcia eksportu świadczy także
rosnące z każdym rokiem zainteresowanie przedsię-
biorców dostępem do dotacji. Nie badamy efektywno-
ści przekazywanych dotacji na rozwój polskiego prze-
mysłu. W skali kraju takie badania wykonuje Insty-
tut Badań Rynku, Konsumpcji i Koniunktur (IBRKK).
Także badania światowe przeprowadzone przez Bank
Światowy wskazują, że średni światowy wskaźnik
opłacalności działań w zakresie promocji eksportu
(proporcja zaangażowanej pomocy publicznej do wzro-
stu eksportu kraju) wynosi 1:40, a dla podgrupy kra-
jów centralnej i wschodniej Europy oraz Azji współ-
czynnik ten osiąga wartość 1:100.
W odpowiedzi na pytania pana posła dotyczące
projektów branżowych uprzejmie informuję, że zada-
nia koordynatora określają zapisy rozporządzenia
RM z 31 października 2007 r. w sprawie udzielania
pomocy de minimis na realizację branżowych projek-
tów promocyjnych w zakresie eksportu lub sprzeda-
ży na jednolitym rynku europejskim. Ministerstwo
nie podpisuje umowy z koordynatorem, tylko z uczest-
nikami projektu, w związku z czym ma ograniczone
możliwości kontroli wywiązywania się przez niego ze
zobowiązań wobec uczestników projektu. Może robić
to pośrednio poprzez przeprowadzanie kontroli „na
miejscu” („on the spot”). Kontrole te są sformalizo-
wane w dokumencie wewnętrznym ministerstwa pt.
„Opis systemu kontroli”na miejscu”realizacji przed-
2009 r.
sięwzięć promocyjnych dofinansowanych ze środków
1 547 343
na promocję eksportu, będących w dyspozycji Mini-
1 178 208
stra Gospodarki”. Według dokumentu zakres kontro-
li, która obejmuje 3–5% projektów, dotyczy m.in. oce-
438 112
ny koordynatora projektu. Po stwierdzeniu niepra-
272 500
widłowości następuje wezwanie koordynatora lub
3 436 164
beneficjenta do złożenia wyjaśnień, a w konsekwencji
ich nieprzyjęcia może dojść do rozwiązania umowy
o dofinansowanie. Do tej pory nie zarejestrowaliśmy
przypadków formalnego zgłoszenia przez uczestni-
ków projektu niezadowolenia wobec koordynatora.
W 2010 r. z uwagi na ograniczoną ilość środków
decyzją ministra gospodarki postanowiono wspierać
głównie projekty branżowe ukierunkowane na Chiny
dla wykorzystania efektu synergii w związku z udzia-
łem Polski w wystawie światowej Expo w Szanghaju.
Wybór projektów odbywał się według obowiązującej
procedury kolejności zgłoszeń do wyczerpania środ-
ków. Jeżeli wniosek spełnił wymogi formalne i me-
rytoryczne wynikające z ww. rozporządzenia, mógł
uzyskać dotację. Firma Centrum Informacji Gospo-
darczej, która koordynowała udział przedsiębiorców
w projektach realizowanych w Chinach, spełniała te
wymogi.
Zakres wspieranych przedsięwzięć proeksporto-
wych określają rozporządzenia RM dotyczące poszcze-
gólnych instrumentów. Procedura wyboru wniosków,
ich oceny, rozliczania itp. wynika z tych dokumentów
i ujęta jest w stosowanym w ministerstwie procesie
KP-01350-53 Pomoc publiczna na realizację przed-
sięwzięć w zakresie promocji i wspierania eksportu
w formule de minimis. Nabór wniosków realizowany
jest w formule otwartej, do wyczerpania limitu środ-
ków na dany rok, o czym informowani są potencjalni
wnioskodawcy w ogłoszeniu publikowanym na stro-
nie internetowej ministerstwa. Dla zwiększenia licz-
by beneficjentów ograniczamy czasami wielkość po-
mocy poniżej górnego limitu dofinansowania wyni-
kającego z konkretnego rozporządzenia. Zauważony

przez pana posła większy udział przedsiębiorców
z Mazowsza w ogólnej puli projektów według naszej
oceny nie wynika z przyjętych procedur, przy udzie-
laniu pomocy nie stosuje się także żadnych prioryte-
tów geograficznych, branżowych itp. preferencji, więc
wynika on z czynników nieleżących po stronie mini-
sterstwa ani prawodawcy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie działań prawnych podjętych
wobec osób uniemożliwiających sprawowanie
kultu religijnego pod krzyżem smoleńskim
(17830)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17830/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Arkadiusza Mularczyka w sprawie podję-
tych działań prawnych wobec osób uniemożliwiają-
cych sprawowanie kultu religijnego pod krzyżem
smoleńskim uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że wolność organi-
zowania pokojowych zgromadzeń publicznych i moż-
liwość uczestniczenia w nich zapewnia każdemu
art. 57 Konstytucji RP. Zgromadzenie publiczne, któ-
re odbyło się w nocy z 9 na 10 sierpnia 2010 r., zosta-
ło zarejestrowane przez Biuro Bezpieczeństwa i Za-
rządzania Kryzysowego Urzędu m.st. Warszawy
zgodnie z obowiązującymi przepisami. Przed rozpo-
częciem zgromadzenia organizator został uprzedzo-
ny przez dowódcę zarządzonej operacji policyjnej
o jego uprawnieniach i obowiązkach wynikających
z organizowania powyższego przedsięwzięcia. Prze-
bieg wskazanego zgromadzenia nadzorował przed-
stawiciel organu gminy, który w przypadkach okre-
ślonych prawem może rozwiązać zgromadzenie.
W trakcie organizowanego zgromadzenia wyra-
żane były różne poglądy, zarówno za, jak i przeciw
usunięciu krzyża smoleńskiego. Jednak podczas pro-
wadzonych działań zabezpieczających żadna z osób
znajdujących się na ulicy Krakowskie Przedmieście
nie zawiadomiła pełniących tam służbę policjantów
o obrażeniu jej uczuć religijnych lub braku możliwo-
ści wyrażania swoich poglądów.
1409
Warto zaznaczyć, że osoby znajdujące się pod
krzyżem smoleńskim były oddzielone od uczestników
zgromadzenia policyjnymi płotami zaporowymi, aby
nie dopuścić do ewentualnej konfrontacji osób o od-
miennych poglądach.
W związku z powyższym policjanci podczas orga-
nizowanego zgromadzenia publicznego podejmowali
działania mające na celu nie tylko zapewnienie wła-
ściwego poziomu bezpieczeństwa i porządku publicz-
nego, ale również zapewnienie realizacji zagwaran-
towanej w art. 54 Konstytucji RP wolności wyraża-
nia poglądów.
Jednocześnie należy podkreślić, że art. 53 Kon-
stytucji RP oprócz zapewnienia każdemu wolności
sumienia i religii w ust. 6 gwarantuje, że nikt nie
może być zmuszany do uczestniczenia lub nieuczest-
niczenia w praktykach religijnych.
Mając na uwadze powyższe, działania policyjne
podejmowane w okolicy krzyża smoleńskiego charak-
teryzowały się umiarem, rozwagą, powściągliwością
oraz poszanowaniem praw człowieka, gdyż każda
z zaangażowanych stron posiada prawa zagwaranto-
wane przez Konstytucję RP.
W przypadku późniejszych powiadomień o możli-
wości popełnienia przestępstwa czynności podejmo-
wane były bez zbędnej zwłoki oraz miały na celu
ustalenie stanu faktycznego i zmierzały do ujęcia
sprawcy czynu zabronionego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie sytuacji dotyczącej
olimpiad przedmiotowych organizowanych
dla licealistów (17831)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Piotra Stanke (SPS-023-17831/10) w spra-
wie sytuacji dotyczącej olimpiad przedmiotowych or-
ganizowanych dla licealistów, uprzejmie wyjaśniam.
Ważnym składnikiem procesu edukacyjno-wy-
chowawczego jest odkrywanie i rozwijanie talentów
oraz zdolności uczniów. Organizacja olimpiad sta-
nowi istotny element tego procesu oraz działań po-
dejmowanych przez Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej na rzecz uczniów ze specjalnymi potrzebami
edukacyjnymi.
Odnosząc się do pytań szczegółowych, uprzejmie
informuję.
1410
Ad 1 i 2. Ministerstwo Edukacji Narodowej nie
zaplanowało ograniczenia funduszy na organizację
olimpiad w latach 2010–2013. Należy zauważyć, że
finansowanie olimpiad przewidziane jest na tym sa-
mym poziomie, jak w minionym roku szkolnym.
W roku szkolnym 2009/2010 na realizację olim-
piad, w tym przedmiotowych, przekazano środki
w wysokości 7 062 976 zł. Na realizację zadania pn. „Or-
ganizacja i przeprowadzenie olimpiad w latach szkolnych
2010/2011, 2011/2012, 2012/2013” zaplanowano środki
publiczne w łącznej wysokości 21 000 tys. zł, tj. po
7000 tys. zł na każdy rok szkolny. Kwoty na lata szkol-
ne 2011/2012 oraz 2012/2013 mają charakter plano-
wanych, z tego względu, że uzależnione są od wy-
sokości budżetu zaakceptowanego przez Sejm RP
w poszczególnych latach.
W 2009 r. nastąpiła zmiana sposobu przyznawa-
nia dotacji na organizację olimpiad będąca wyni-
kiem realizacji zaleceń pokontrolnych Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów. W maju 2009 r., po raz
pierwszy, minister edukacji narodowej ogłosił otwar-
ty konkurs ofert na realizację olimpiad w roku
szkolnym 2009/2010.
Nowa formuła oznaczała m.in., że w ogłoszeniu
o konkursie podano kwotę na organizację całego za-
dania. Kwoty przyznanych dotacji na poszczególne
olimpiady, w tym na olimpiady przedmiotowe, wyni-
kały z podziału ogólnej kwoty dotacji według zasto-
sowanych przez komisję konkursową kryteriów.
Podobny tryb przyznawania dotacji na realizację
olimpiad podjęto w 2010 r.
Ad 3, 5 i 6. Olimpiady, tak jak dotąd, będą odby-
wały się w każdym roku szkolnym, a uczniowie nadal
na równych zasadach będą mieli możliwość uczest-
niczenia w nich. Organizatorzy olimpiad, wybranych
w tegorocznym konkursie ofert, otrzymają dotację na
realizację olimpiad w latach szkolnych 2010/2011,
2011/2012 i 2012/2013.
Jednocześnie, dążąc do optymalizacji rozwiązań
i uwzględniając potrzebę długoterminowego plano-
wania działań zarówno organizatorów olimpiad, jak
i uczniów, wydłużono z jednego roku do trzech lat
czas realizacji zadania, ogłaszając konkurs na orga-
nizację olimpiad przez trzy kolejne lata szkolne. Po-
wyższe rozwiązanie było odpowiedzią na postulaty
zgłaszane przez organizatorów olimpiad podczas
konsultacji prowadzonych w ministerstwie oraz przy-
jęte z aprobatą przez środowisko zaangażowane
w pracę na rzecz ucznia zdolnego. Okres trzyletni
został uznany za najbardziej optymalny.
Konkurs odbywać się będzie co trzy lata, nato-
miast olimpiady organizowane będą co roku.
Organizacja olimpiad w tej formie wraz z określe-
niem planowanych środków na ich realizację przez
trzy kolejne lata nauki szkolnej gwarantuje ciągłość
organizowania olimpiad przez wyłonionych oferen-
tów oraz przyczynia się do efektywnego zaplanowa-
nia kierunku rozwoju i ścieżki kariery szkolnej uczniów
szkół ponadgimnazjalnych.
Ad 4. Zagwarantowanie realizacji olimpiad w ko-
lejnych trzech latach umożliwia uczniom z niższych
klas decyzję dotyczącą tematyki oraz terminu udzia-
łu w olimpiadzie. W zależności od posiadanej wiedzy
i umiejętności uczniowie mogą wziąć udział w wybra-
nej olimpiadzie bez względu na to, czy jest to ich
pierwszy, czy ostatni rok nauki.
Formuła konkursu sprzyja aktywizowaniu pod-
miotów, których potencjał merytoryczny może nadać
nowy wymiar organizowanym olimpiadom.
Ponadto uprzejmie informuję, że w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, współfinan-
sowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego,
realizowany jest projekt pn. „Opracowanie i wdro-
żenie kompleksowego systemu pracy z uczniem
zdolnym”.
Ideą wprowadzenia nowych rozwiązań systemo-
wych w zakresie pracy z uczniem zdolnym jest popra-
wa jakości edukacji uczniów uzdolnionych. Działania
dotyczyć będą zmian legislacyjnych, instytucjonalno-
-organizacyjnych, finansowych oraz metodycznych
w powyższym zakresie. Celem działań jest również
przygotowanie instytucji i osób zaangażowanych
w proces rozwoju dziecka do właściwego identyfiko-
wania dzieci wybitnie zdolnych i ukierunkowania
zainteresowań tych uczniów oraz zwiększenie świa-
domości społecznej w zakresie specjalnych potrzeb
dzieci uzdolnionych. Jednym z obszarów, w których
będą wypracowywane rozwiązania, będzie organiza-
cja olimpiad. Jest bardzo istotne, aby wypracowano
propozycje rozwiązań, które zachowując wysoki po-
ziom merytoryczny olimpiad, pozwolą na upowszech-
nienie olimpiad oraz racjonalizację organizacji i ich
finansowania.
Podsumowując, wyrażam przekonanie, że wska-
zane powyżej działania ministra edukacji narodowej
służą odkrywaniu, promocji i wspieraniu uzdolnień
dzieci i młodzieży, w tym młodzieży uczestniczącej
w olimpiadach przedmiotowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie zmiany kategorii drogi nr 235
z wojewódzkiej na krajową (17832)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Stanke (pismo, znak:
SPS-023-17832/10, z dnia 25 sierpnia 2010 r.)

w sprawie zmiany kategorii drogi nr 235 z woje-
wódzkiej na krajową, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) minister właściwy do spraw
transportu w porozumieniu z ministrami właściwy-
mi do spraw administracji publicznej, spraw we-
wnętrznych oraz ministrem obrony narodowej po
zasięgnięciu opinii właściwych sejmików województw,
a w miastach na prawach powiatu – opinii rad miast,
w drodze rozporządzenia zalicza drogi do kategorii
dróg krajowych, mając na uwadze kryteria zaliczenia
określone w przedmiotowej ustawie.
Kryteria kwalifikacji dróg do kategorii dróg kra-
jowych, którymi kieruje się resort infrastruktury,
zostały określone w art. 5 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie
z którym do dróg krajowych zalicza się:
1) autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi leżące
w ich ciągach do czasu wybudowania autostrad i dróg
ekspresowych;
2) drogi międzynarodowe;
3) drogi stanowiące inne połączenia zapewniające
spójność sieci dróg krajowych;
4) drogi dojazdowe do ogólnodostępnych przejść
granicznych obsługujących ruch osobowy i towaro-
wy bez ograniczeń ciężaru całkowitego pojazdów
(zespołu pojazdów) lub wyłącznie ruch towarowy
bez ograniczeń ciężaru całkowitego pojazdów (ze-
społu pojazdów);
5) drogi alternatywne dla autostrad płatnych;
6) drogi stanowiące ciągi obwodnicowe dużych
aglomeracji miejskich;
7) drogi o znaczeniu obronnym.
Wnioskowana o zaliczenie do kategorii dróg kra-
jowych droga wojewódzka nr 235 Korne – Chojnice
nie spełnia kryteriów zawartych w art. 5 ust. 1 pkt
1–7 ww. ustawy o drogach publicznych. Należy pod-
kreślić, że podstawową cechą kształtowania sieci
dróg krajowych jest zapewnienie właściwych połą-
czeń międzyregionalnych w skali kraju, stąd też za-
liczenie drogi wojewódzkiej nr 235 do kategorii dróg
krajowych nie jest rozwiązaniem prawidłowym.
Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z ge-
neralnym pomiarem ruchu 2005 średni dobowy ruch
(SDR) na drodze wojewódzkiej nr 235 Korne – Choj-
nice wyniósł w granicach 3732–5457 pojazdów na
dobę, natomiast średni dobowy ruch na drogach kra-
jowych w Polsce w roku 2005 wyniósł 8224 pojazdów
na dobę. Z kolei na drogach międzynarodowych śred-
ni dobowy ruch w 2005 r. wyniósł 1 3561 pojazdów
na dobę.
Równocześnie pragnę zauważyć, że fakt zalicze-
nia drogi do kategorii dróg krajowych nie spowoduje
automatycznie poprawy jej stanu technicznego i wa-
runków ruchu. Zwiększenie długości dróg krajowych
nie oznacza proporcjonalnie wzrostu środków finan-
sowych, którymi dysponuje GDDKiA na budowę,
przebudowę, remonty oraz utrzymanie i ochronę dróg
krajowych.
1411
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że brak jest uzasadnienia dla zaliczenia drogi woje-
wódzkiej nr 235 do kategorii dróg krajowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie interpretacji niektórych
przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego (17833)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy z dnia 25 sierp-
nia br., znak: SPS-023-17833/10, w sprawie interpre-
tacji niektórych przepisów ustawy o ochronie praw
lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmia-
nie Kodeksu cywilnego, otrzymaną za pośrednic-
twem ministra pracy i polityki społecznej, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie potwierdzam, że zasady stosowania
obniżek czynszu, które reguluje art. 7 ust. 2–11 usta-
wy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokato-
rów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Ko-
deksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266,
z późn. zm.), dotyczą najemców lokali wchodzących
w skład publicznego zasobu.
Regulacja powyższa ma na celu umożliwienie sto-
sowania w tym zasobie elastycznej polityki czynszo-
wej polegającej na wprowadzaniu ekonomicznych
stawek czynszu przede wszystkim dla osób o wyso-
kich dochodach, z jednoczesnym wspieraniem osób
o niskich dochodach poprzez stworzenie możliwości
korzystania z obniżek czynszu. Natomiast możliwość
stosowania obniżek czynszu nie może być ustawowo
regulowana dla najemców lokali w budynkach stano-
wiących własność prywatną, bo byłaby to ingerencja
w prawo własności, co naruszałoby art. 64 Konsty-
tucji RP.
Równocześnie wyjaśniam, że system dodatków
mieszkaniowych funkcjonujący od listopada 1994 r.
nie jest dublowaniem odrębnego sposobu wsparcia
w sprawach mieszkaniowych, ponieważ najemcy, któ-
rzy korzystają z obniżek czynszu, mają przy oblicza-
niu dodatku mieszkaniowego przyjmowany w wydat-
kach obniżony czynsz, co zmniejsza ten dodatek.
Wydatki przyjmowane do obliczania dodatku miesz-
1412
kaniowego to nie tylko czynsz, ale również opłaty
niezależne od wynajmującego, jak opłaty za central-
ne ogrzewanie, podgrzanie wody, zimną wodę z ka-
nalizacją oraz za odbiór odpadów, a opłaty za wymie-
nione usługi nie podlegają obniżce.
Należy także poinformować, iż uregulowania praw-
ne w zakresie podwyżek czynszu w art. 8a zostały
wprowadzone ustawą z dnia 15 grudnia 2006 r. o zmia-
nie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i miały
przede wszystkim na celu uwzględnienie wyroków
Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 19 kwietnia
2005 r. sygn. akt K 4/05 (Dz. U. z 2005 r. Nr 69,
poz. 626) z dnia 17 maja 2006 r. sygn. akt K 33/05
(Dz. U. z 2006 r. Nr 86, poz. 602) oraz uwag trybu-
nału zawartych w postanowieniu z dnia 29 czerwca
2005 r. sygn. akt S 1/05.
Między innymi w wyroku TK z dnia 19 kwietnia
2005 r. w uzasadnieniu znajdują się następujące
stwierdzenia: „Winny one (czynsze) zapewnić wynaj-
mującemu właścicielowi pokrycie kosztów eksploata-
cji i remontu budynku, ale także zwrot wyłożonego
kapitału (amortyzacja) oraz godziwy zysk, ponieważ
przepisy ustawowe nie mogą niweczyć jednego z pod-
stawowych uprawnień składających się na treść pra-
wa własności, jakim jest pobieranie pożytków z wła-
sności (por. wyrok o sygn. SK 9/98, s. 411).
Przyjęte rozwiązanie w zakresie podwyżek czyn-
szów jest również zgodne z wyrokiem Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu w sprawie
Hutten-Czapska przeciwko Polsce, wydanym w dniu
19 czerwca 2006 r. W wyroku tym Trybunał orzekł,
że Polska poprzez utrzymywanie regulacji ogranicza-
jących prawa właścicieli naruszyła art. 1 protokołu
nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i pod-
stawowych wolności (tj. prawo własności).
Niezwykle istotnym elementem orzeczenia w przed-
miotowej sprawie jest stwierdzenie przez ten Trybu-
nał istnienia naruszenia o charakterze systemowym,
wynikającego z nieprawidłowego funkcjonowania pol-
skiego ustawodawstwa mieszkaniowego. Trybunał
uznał, że naruszenie to musi zostać usunięte poprzez
podjęcie odpowiednich środków prawnych lub in-
nych, które zapewnią funkcjonowanie w krajowym
porządku prawnym mechanizmu utrzymującego spra-
wiedliwą równowagę pomiędzy interesami właścicie-
li nieruchomości wraz z ich prawem do pobierania
pożytków z własności.
W świetle powyższych wyjaśnień na pytania pana
posła Krzysztofa Brejzy udzielam następujących od-
powiedzi:
1. Czy ministerstwo dopuszcza możliwość zmia-
ny przepisów regulujących pomoc osobom ubogich
w sprawach mieszkaniowych, w szczególności po-
przez wprowadzenie jednego systemu tej pomocy?
W związku z tym, że nie zachodzi kolizja między
systemem dodatków mieszkaniowych a możliwością
stosowania obniżek czynszu dla najemców lokali na-
leżących do publicznego zasobu mieszkaniowego, mi-
nisterstwo nie przewiduje w najbliższym okresie
zmiany przepisów.
2. Czy ministerstwo dopuszcza możliwość zmiany
przepisów regulujących dopuszczalną wysokość pod-
wyżek czynszu poprzez ich uproszczenie?
Należy wyjaśnić, że przepis art. 8a ww. ustawy o ochro-
nie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego nie ogranicza dopusz-
czalnej wysokości podwyżek czynszu, lecz jedynie okre-
śla sposób dokonywania tych podwyżek i w opinii mi-
nisterstwa regulacja ta jest wystarczająca.
3. Czy w powyższych sprawach są obecnie prowa-
dzone przez ministerstwo prace legislacyjne?
Aktualnie prowadzone prace polegają na zbiera-
niu informacji i wniosków dotyczących ochrony praw
lokatorów, które będą podstawą przygotowania ewen-
tualnych zmian legislacyjnych. Problematyka ta jest
obecnie przedmiotem dyskusji prowadzonych w ra-
mach powołanego w lipcu br. decyzją Rady Ministrów
zespołu z udziałem przewodniczącego Komitetu Rady
Ministrów i ministra infrastruktury, w których bie-
rze również udział resort finansów. W zależności od
ustaleń podjętych w tym zakresie proponowane zmia-
ny byłyby określone kierunkowo w odpowiedzi rządu
na rezolucję Sejmu RP z dnia 19 lutego br. w sprawie
rozwoju budownictwa mieszkaniowego na lata 2010–
–2020 (M.P. Nr 10, poz. 89).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wykorzystywania dzieci
do walki z nielegalną imigracją
w Stanach Zjednoczonych Ameryki (17834)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Brejzy z dnia 13 sierp-
nia 2010 r. (pismo SPS-023-17834/10 z dnia 25 sierp-
nia 2010 r.) w sprawie wykorzystywania dzieci do
walki z nielegalną imigracją w Stanach Zjednoczo-
nych Ameryki, informuję, co następuje.
W pełni podzielam oburzenie pana posła K. Brej-
zy wywołane postępowaniem służb imigracyjnych
Stanów Zjednoczonych Ameryki na lotnisku Newark
w Nowym Jorku, w dniach 1 i 23 lipca bieżącego
roku. Zostały wtedy na tym lotnisku zatrzymane
dwie dziewczynki: sześcioletnia i dwunastoletnia,
mimo iż posiadały wszelką dokumentację niezbędną
do legalnego przekroczenia granicy. Wyłącznym po-

wodem ich zatrzymania było pozostawanie nielegal-
nie w Stanach Zjednoczonych Ameryki członków ich
rodzin – ojca w pierwszym przypadku, a starszego
brata w drugim. Służby imigracyjne nie chciały wy-
dać dzieci krewnym oczekującym na nich na lotni-
sku, dopóki nie stawią się tam poszukiwane osoby.
W obydwu przypadkach Konsulat Generalny RP
w Nowym Jorku nie został poinformowany przez
władze amerykańskie o zatrzymaniu dziewczynek
i uzyskał informację dopiero od osób trzecich. Dzięki
interwencjom polskiego przedstawicielstwa dziew-
czynki zostały przekazane krewnym, nie udało się
jednak uniknąć emocjonalnej traumy, którą takie
traktowanie wywołało u dzieci. Ambasada RP w Wa-
szyngtonie niezwłocznie wystosowała dwie noty dy-
plomatyczne do władz amerykańskich, protestując
przeciwko wykorzystywaniu nieletnich jako środka
do walki z nielegalną imigracją oraz domagając się
poszanowania Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach
konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. oraz dwu-
stronnej konwencji konsularnej między Rzeczypospo-
litą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia
31 maja 1972 r.
Przypadki te zostały szczegółowo omówione przez
Departament Konsularny Ministerstwa Spraw Za-
granicznych z polskimi urzędami konsularnymi
w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Ustalono, że były
to pierwsze tego typu przypadki w 2010 r., od wielu
lat nie miały one miejsca. Ponadto konsulaty w Chi-
cago i Los Angeles poinformowały, że na terenie ich
okręgu konsularnego podobne wydarzenia nie miały
nigdy miejsca.
Z powyższego wynika, że nie jest to praktyka stoso-
wana szeroko przez amerykańskie służby imigracyjne,
lecz ograniczona do lotniska Newark, które w mniej-
szym stopniu obsługuje połączenia z Polską.
Jedyną instytucją w Stanach Zjednoczonych Ame-
ryki odpowiedzialną za służby imigracyjne jest US
Customs and Border Protection, czyli Urząd ds. cel-
nych i ochrony granic. Dotychczas Konsulat w Wa-
szyngtonie nie uzyskał odpowiedzi na swoje noty.
W związku z zainteresowaniem mediów amerykań-
skich ww. przypadkami, rzecznik amerykańskiego
Urzędu ds. celnych i ochrony granic zapowiedział ofi-
cjalne odniesienie się do sprawy. Pomimo zapowiedzi,
dotychczas nie miało to miejsca.
Oczekując na oficjalną odpowiedź władz amery-
kańskich na noty Ambasady RP w Waszyngtonie,
pragnę zapewnić, że MSZ będzie dążył do całkowi-
tego wyjaśnienia tej kwestii oraz będzie podejmował
stanowcze interwencje wobec władz amerykańskich
w przypadku zaistnienia podobnej sytuacji w przy-
szłości.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
1413
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przepisów regulujących
zagadnienia obrony cywilnej (17836)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 27 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17836/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Krzysztofa Brejzy w sprawie przepisów regulu-
jących zagadnienia obrony cywilnej, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obecnie w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
trwają uzgodnienia wewnątrzresortowe dotyczące
założeń projektu ustawy o zmianie ustawy o zarzą-
dzaniu kryzysowym, której zakres przedmiotowy
w dużej mierze ma zawierać propozycje regulacji
odnoszących się do kwestii ochrony ludności i obro-
ny cywilnej.
Konieczność uzupełnienia przepisów dotyczących
zarządzania kryzysowego o regulacje odnoszące się
do ochrony ludności wynika przede wszystkim z do-
świadczeń dotychczasowego działania systemu ma-
jącego na celu zapewnienie bezpieczeństwa ludności
i radzenie sobie z sytuacjami kryzysowymi. Także
doświadczenie powodzi w 2010 r. pokazało, że w sys-
temie tym istnieją istotne luki dotyczące przede
wszystkim odpowiedzialności podmiotów zaangażo-
wanych w zarządzanie kryzysowe za realizację zadań
dotyczących ochrony ludności, a dodatkowo także od-
powiedzialności obywateli za stan bezpieczeństwa.
Obowiązujące ustawodawstwo, w tym ustawa z dnia
26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U.
Nr 89, poz. 590, z późn. zm.) określa organy, które są
odpowiedzialne za realizację wszystkich faz zarządza-
nia kryzysowego (zapobieganie, przygotowanie, reago-
wanie, usuwanie skutków). Organy zarządzania kry-
zysowego wskazane na wszystkich poziomach admi-
nistracji mają określone zadania i obowiązki w sytu-
acji kryzysowej (będącej stanem pośrednim między
stanem normalnym a sytuacją, w której niezbędne jest
wprowadzenie któregoś ze stanów nadzwyczajnych).
Praktyka działania wykazała, że w obecnym systemie
brakuje konkretnego wskazania odpowiedzialności za
realizację takich zadań, jak:
1) informowanie, ostrzeganie i alarmowanie lud-
ności;
2) wskazywanie i oznaczanie stref niebezpiecz-
nych;
3) zapewnienie ochrony przed skutkami zagrożeń
chemicznych, biologicznych i radiacyjnych oraz usu-
wanie ich skutków;
4) stworzenie warunków i możliwości identyfika-
cji osób poszkodowanych;
1414
5) zapewnienie koordynacji przyjmowania i udzie-
lania pomocy humanitarnej dla ludności poszkodo-
wanej lub ewakuowanej;
6) prowadzenie edukacji społeczeństwa z zakresu
ochrony ludności, w tym kształtowanie świadomości
zagrożeń i adekwatnych zachowań społecznych;
7) opracowywanie i wdrażanie wieloletnich pro-
gramów ochrony ludności;
8) tworzenie rezerw zasobów służących ochronie
ludności.
Przedsięwzięcia z zakresu ochrony ludności będą
realizowane w sposób ciągły i obejmują przygotowa-
nie i realizację ochrony ludności na wypadek szero-
kiego spektrum sytuacji kryzysowych i zagrożeń za-
równo naturalnych, jak i spowodowanych przez czło-
wieka.
Obecnie pojęcie ochrony ludności nie jest zdefinio-
wane w przepisach, natomiast zadania realizowane
w ramach ochrony ludności, w rozumieniu projekto-
wanej regulacji, są realizowane na podstawie różnych
aktów prawnych i przez różne podmioty. Konieczne
jest ujęcie w jednym akcie prawnym, w tym wypadku
w ww. ustawie o zarządzaniu kryzysowym, wszyst-
kich zasadniczych przedsięwzięć realizowanych w tym
obszarze, tak aby określić podmiotom zobowiązanym
do ich wykonania czytelne zakresy działalności i od-
powiedzialności. Konieczne jest również uporządko-
wanie relacji pomiędzy przedsięwzięciami ochrony
ludności i obrony cywilnej.
Projektowana nowelizacja ustawy ma na celu stwo-
rzenie odpowiednich ram dla zapewnienia warunków
niezbędnych dla ochrony życia i zdrowia ludzi oraz
podstawowych warunków przetrwania, współpracy
i współdziałania systemów, organów, służb i innych
podmiotów wykonujących zadania ochrony ludności,
usprawnienie koordynowania przyjmowania i udzie-
lania pomocy humanitarnej oraz zapewnienie odpo-
wiednich zasobów. Ponadto duży nacisk kładzie na
kształtowanie świadomości społeczeństwa oraz pro-
mowanie odpowiednich zachowań w obliczu zagroże-
nia w celu zwiększenia bezpieczeństwa obywateli oraz
zmniejszenia bezpośrednich skutków zagrożeń.
W celu usprawnienia działania w przypadku za-
grożenia oraz zwiększenia skuteczności działań przy-
gotowawczych projekt nowelizacji ustawy precyzuje
kompetencje wszystkich podmiotów realizujących
zadania ochrony ludności oraz definiuje konkretne
zadania ochrony ludności w obliczu możliwości zaist-
nienia sytuacji zagrożenia oraz po jej wystąpieniu.
Rozwiązania zawarte w projekcie ustawy nie dopro-
wadzą do stworzenia żadnych nowych struktur, lecz
dodadzą nowe zadania już funkcjonującym struktu-
rom i organizacjom.
Reasumując, propozycje zmian w projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o zarządzaniu kryzysowym
mają na celu usunięcie niejasności w obowiązującym
porządku prawnym oraz ujednolicenie prawodaw-
stwa w zakresie ochrony ludności. Proponowane
zmiany zmierzają do właściwego umiejscowienia za-
dań ochrony ludności i obrony cywilnej w istniejącym
systemie bezpieczeństwa państwa. Wszystkie zmiany
prowadzą do harmonizacji obowiązującego prawa
oraz dostosowania przepisów do współczesnych za-
grożeń i usprawnienia reagowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przepisów regulujących procedurę
składania wniosku o wydanie
dowodu osobistego (17837)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-17837/10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP
pana Krzysztofa Brejzy z dnia 16 sierpnia 2010 r.
w sprawie przepisów regulujących procedurę składa-
nia wniosku o wydanie dowodu osobistego, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Instytucja pobytu czasowego została zdefiniowa-
na w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r.
o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j.
Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.), zgod-
nie z którym pobytem czasowym jest przebywanie,
bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego, w innej
miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej sa-
mej miejscowości, lecz pod innym adresem. Jeśli
przebywanie osoby pod określonym adresem ma cha-
rakter takiego pobytu, to w konsekwencji, po stronie
tej osoby, powstaje obowiązek meldunkowy. Ponie-
waż, co do zasady, organy wydające dowody osobiste
nie mogą sankcjonować stanu niezgodnego z prawem,
a z takim mamy do czynienia, jeśli wnioskodawca nie
dopełnia określonego w ustawie obowiązku meldun-
kowego, należy przyjąć, że osoba, która ubiega się
o wydanie dowodu osobistego powinna być zameldo-
wana w miejscu swojego pobytu. Nie wyklucza to jed-
nak wystąpienia sytuacji nadzwyczajnych, np. w związ-
ku z klęską żywiołową, w których wniosek o wydanie
dowodu osobistego zostanie przyjęty przez organ
gminy niezależnie od wykonania obowiązku meldun-
kowego.
Odnosząc się do zagadnienia „znacznej uciążliwo-
ści”, wskazać należy, że jak każde użyte w przepisach
prawa pojęcie niedookreślone może oczywiście wzbu-
dzać wątpliwości interpretacyjne, a organ prowadzą-
cy postępowanie każdorazowo musi indywidualnie

rozstrzygać, czy istnieją przesłanki do stwierdzenia,
że złożenie wniosku we właściwym organie gminy
stanowiłoby znaczną uciążliwość dla wnioskodawcy.
Niemniej jednak nie sposób określić kazuistycznie
wszystkich sytuacji, w których zasadne jest umożli-
wienie obywatelowi złożenia wniosku w organie gmi-
ny innej aniżeli ta, na terenie której jest on zameldo-
wany. Dlatego też, dopóki przepisy obowiązującego
prawa będą wiązały właściwość organu w zakresie
wydania dowodu osobistego z miejscem zameldowa-
nia wnioskodawcy, rozwiązanie polegające na zasto-
sowaniu niedookreślonego pojęcia wydaje się opty-
malne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że uchwalona
przez Sejm RP w dniu 6 sierpnia 2010 r. nowa ustawa
o dowodach osobistych wprowadziła rozwiązanie po-
legające na odmiejscowieniu procesu składania wnio-
sku o wydanie dowodu osobistego. Zgodnie z art. 24
ust. 2 przywołanej wyżej ustawy wniosek o wydanie
dowodu osobistego będzie można złożyć w organie
dowolnej gminy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozwiązanie takie, będące znacznym udogodnieniem
dla obywateli ubiegających się o wydanie dokumentu
tożsamości, pozwoli umknąć trudności interpretacyj-
nych wspomnianych w wystąpieniu.
Przepisy nowej ustawy o dowodach osobistych
oraz aktów wykonawczych wydanych na jej podsta-
wie wejdą w życie z dniem 1 lipca 2011 r. W związku
z powyższym, biorąc pod uwagę długotrwałość pro-
cedury legislacyjnej, w opinii Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji nie jest zasadne wsz-
czynanie procesu legislacyjnego w celu nowelizacji
aktualnie obowiązującego rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 6 lutego 2009 r. w sprawie wzoru do-
wodu osobistego oraz trybu postępowania w spra-
wach wydawania dowodów osobistych, ich unieważ-
niania, wymiany, zwrotu lub utraty (Dz. U. Nr 47,
poz. 384).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kołodziejczyk
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie budowy południowej obwodnicy
Warszawy (17839)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Halickiego, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 27 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17839/10, w sprawie budowy południowej
1415
obwodnicy Warszawy przedstawiam następujące wy-
jaśnienia dotyczące postawionych pytań.
W kwestii aktualnego harmonogramu prac zwią-
zanych z budową południowej obwodnicy Warszawy
uprzejmie informuję, iż obecnie prowadzone jest po-
stępowanie administracyjne zmierzające do uzyska-
nia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgo-
dy na realizację przedsięwzięcia „Budowa południo-
wej obwodnicy Warszawy – na odcinku węzeł Puław-
ska – węzeł Lubelska”. Spodziewany termin wydania
przedmiotowej decyzji określono na IV kwartał 2010 r.
Uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach pozwoli na kontynuację prac projektowych
i przygotowanie dokumentacji do wniosku o uzyska-
nie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji dro-
gowej. Obecnie przewiduje się, iż decyzja o zezwole-
niu na realizację inwestycji drogowej zostanie uzy-
skana w I kwartale 2013 r.
Odnośnie do alternatywnego planu rozładowania
ruchu komunikacyjnego, w przypadku gdyby budowa
obwodnicy nie została ukończona w planowanym ter-
minie, wyjaśniam, iż w sytuacji zaistnienia opóźnie-
nia w terminie budowy drogi ekspresowej S2, w po-
rozumieniu z inżynierem ruchu m.st. Warszawy,
ruch pojazdów kierowany będzie na istniejące ciągi
komunikacyjne m.st. Warszawy. Aktualnie kwestia
ta jest przedmiotem prowadzonych uzgodnień z mia-
stem stołecznym Warszawa.
Ostateczny przebieg południowej obwodnicy War-
szawy zostanie ustalony w wydanej decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia.
Wojewoda prowadzi w przedmiotowej sprawie postę-
powanie z udziałem społeczeństwa. W ramach tego
postępowania przeprowadzone są konsultacje spo-
łeczne, w trakcie których wszystkie zainteresowane
strony mogą zgłaszać wnioski dotyczące realizacji
inwestycji. Wszystkie z nich zostaną rozpatrzone,
a decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach bę-
dzie uwzględniała zarówno interesy lokalnych miesz-
kańców, jak i techniczne uwarunkowania i możliwo-
ści, jakie należy zastosować przy realizacji inwestycji
tego rodzaju.
Zgodnie z raportem oceny oddziaływania na śro-
dowisko dla przedmiotowej inwestycji omawiany od-
cinek obejmuje 6 węzłów: Ursynów Zachodni, Ursy-
nów Wschodni, Przyczółkowa, Wał Miedzeszyński,
Patriotów, Lubelska.
Węzeł Puławska został uwzględniony w wydanej
przez wojewodę mazowieckiego decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia polegającego na budowie odcinka drogi
ekspresowej S2 (POW) od węzła Lotnisko do węzła
Puławska wraz z odcinkiem drogi ekspresowej N–S
(S79) od węzła Lotnisko do węzła Marynarska – obec-
nie w realizacji. Według koncepcji programowej
z 2004 r. przewidziane są następujące zasadnicze
obiekty inżynierskie: tunel pod Ursynowem o długo-
ści ok. 2650 m, most przez Wisłę o długości ok. 1000 m,
estakada przez Mazowiecki Park Krajobrazowy o dłu-
1416
gości ok. 1600 m oraz wiadukty, kładki pieszo-rowe-
rowe zapewniające dostęp do następujących ulic:
— główne ruchu przyspieszonego (GP) – Puław-
ska, Przyczółkowa, Wał Miedzeszyński,
— główne (G) – Patriotów,
— zbiorcze (Z) – Syta – Metryczna, Bruzdowa,
Patriotów, Izbicka.
Nad tunelem prowadzonym pod m.in. linią metra
oraz pod układem ulicznym Ursynowa, wzdłuż ulicy
Płaskowickiej, przechodzić będą dwie ulice główne:
(Pileckiego i Rosoła), jedna zbiorcza KEN oraz ulice
lokalne: (Dereniowa, Braci Wagów, Lanciego, Nowo-
ursynowska). Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że bu-
dowa południowej obwodnicy Warszawy kończy się
na węźle Lubelska, dalszy etap drogi wchodzi w opra-
cowanie budowy autostrady A2 na odcinku węzeł
Lubelska – granica państwa.
W opracowanej w 2004 r. Koncepcji Programowej,
wykonanej przez Biuro Planowania Rozwoju Warsza-
wy SA w celu ustalenia zakresu rzeczowego i finanso-
wego przedsięwzięcia oraz sprawdzenia możliwości
realizowania drogi ekspresowej w korytarzu POW,
zawarte są wnioski, postulaty i opinie m.in. Urzędu
m.st. Warszawy, Gminy Wiązowna, Mazowieckiego
Urzędu Wojewódzkiego, jednostek zarządzających in-
frastrukturą miejską. Jednocześnie uprzejmie infor-
muję, iż po uzyskaniu decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach na etapie opracowywania aktualizacji
Koncepcji Programowej zostaną zorganizowane spo-
tkania informacyjne z władzami samorządowymi i miesz-
kańcami dzielnic i gmin. Będzie to okres na ponowne
złożenie wszelkich wniosków i opinii dotyczących szcze-
gółowych rozwiązań komunikacyjnych i technicznych
dla przedmiotowego zadania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie możliwości wprowadzenia
tzw. podatku gazowego umożliwiającego
sfinansowanie inwestycji związanych
z dywersyfikacją dostaw tego paliwa
z pieniędzy podatników (17840)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 27 sierpnia 2010 r. (SPS-
-023-17840 /10) przekazujące interpelację pana posła
Jana Burego w sprawie możliwości wprowadzenia
tzw. podatku gazowego umożliwiającego sfinansowa-
nie inwestycji związanych z dywersyfikacją dostaw
tego surowca, przedstawiam poniższe informacje
w sprawach poruszonych przez pana posła.
Uprzejmie informuję, że przyjęta przez rząd RP
w listopadzie 2009 r. „Polityka energetyczna Polski do
roku 2030” określa, że jednym z podstawowym kie-
runków polskiej polityki energetycznej jest wzrost bez-
pieczeństwa dostaw paliw i energii. W obszarze gazu
ziemnego głównym celem polityki energetycznej jest
zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju po-
przez dywersyfikację źródeł i kierunków dostaw gazu
ziemnego. Nastąpić to ma przede wszystkim poprzez
zapewnienie alternatywnych źródeł i kierunków do-
staw gazu do Polski, rozbudowę systemu przesyłowego
i dystrybucyjnego gazu ziemnego oraz zwiększenie
pojemności magazynowych gazu ziemnego.
Warunkiem koniecznym do realizacji ww. zadań
jest stworzenie właściwej polityki taryfowej zachę-
cającej do inwestowania w infrastrukturę liniową.
Pragnę zaznaczyć, że zgodnie z programem działań
wykonawczych do „Polityki energetycznej Polski do
roku 2030” podmiotami odpowiedzialnymi za opra-
cowanie powyższej polityki jest prezes Urzędu Re-
gulacji Energetyki we współpracy z ministrem go-
spodarki.
Uprzejmie informuję pana posła, że w Minister-
stwie Gospodarki trwają prace zmierzające do opra-
cowania projektu ustawy Prawo gazowe. Jednym
z celów omawianej ustawy (poza m.in. wdrożeniem
do polskiego prawnego III pakietu energetycznego)
jest przyjęcie rozwiązań mających na celu wsparcie
omówionych powyżej celów polityki energetycznej.
Pragnę podkreślić, że na obecnym etapie prac nie jest
rozważana koncepcja wprowadzenia tzw. opłaty dy-
wersyfikacyjnej.
Przedkładając powyższe informacje, wyrażam
nadzieję, że stanowią one wyczerpującą odpowiedź
na pytania zawarte w interpelacji pana posła Jana
Burego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie braku terminowości wypłacania
wynagrodzenia pracownikom (17841)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Barbary
Bartuś w sprawie braku terminowości wypłacania
wynagrodzenia pracownikom, przekazaną przy pi-

śmie z dnia 27 sierpnia br., znak: SPS-023-17841/10,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Obecnie obowiązujące przepisy Kodeksu pracy,
w mojej ocenie, w sposób szczegółowy, precyzyjny
i wyczerpujący określają zasady terminowego wypła-
cania pracownikom wynagrodzenia za pracę. Termi-
nowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia sta-
nowi jeden z podstawowych obowiązków pracodawcy
(art. 94 pkt 5 K.p.), zaś niewypłacenie wynagrodze-
nia za pracę w ustalonym terminie jest wykrocze-
niem przeciwko prawom pracownika zagrożonym
karą grzywny w wysokości od 1000 do 30 000 zł
(art. 282 § 1 K.p.). Określenie konkretnego terminu
wypłaty wynagrodzenia za pracę powinno nastąpić
w regulaminie pracy (art. 1041 § 1 pkt 5 K.p.), a u pra-
codawców, którzy nie mają obowiązku ustalenia re-
gulaminu pracy, każdy pracownik powinien być po-
informowany na piśmie o terminie wypłaty wynagro-
dzenia nie później niż w ciągu 7 dni od dnia zawarcia
umowy o pracę (art. 29 § 3 K.p.).
Przy określaniu terminu wypłaty wynagrodzenia
za pracę pracodawca jest obowiązany przestrzegać
kodeksowych zasad dotyczących:
— częstotliwości wypłaty wynagrodzenia (wyna-
grodzenie powinno być wypłacane co najmniej raz
w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie
– art. 85 § 1 K.p.),
— terminu wypłaty wynagrodzenia płatnego raz
w miesiącu (takie wynagrodzenie wypłaca się „z dołu”,
niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie
później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego
miesiąca kalendarzowego – art. 85 § 2 K.p.),
— terminu wypłaty składników wynagrodzenia
przysługujących pracownikowi za okresy dłuższe niż
jeden miesiąc (takie składniki wynagrodzenia wy-
płaca się „z dołu” w terminie określonym w przepi-
sach prawa pracy, czyli np. w regulaminie pracy
– art. 85 § 4 K.p.).
W praktyce termin wypłaty wynagrodzenia za
pracę jest najczęściej określany przez wskazanie
daty dziennej (np. 28 dzień każdego miesiąca, czy
8 dzień następnego miesiąca), dnia tygodnia (np.
ostatni wtorek każdego miesiąca), czy dnia miesią-
ca (np. ostatni dzień danego miesiąca). Jeżeli tak
ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia za pracę jest
dniem wolnym od pracy, pracodawca jest obowiąza-
ny do wypłaty wynagrodzenia w dniu poprzedzają-
cym (art. 85 § 3 K.p.).
W przypadku niewywiązania się przez pracodaw-
cę z ustawowego obowiązku określenia terminu wy-
płaty wynagrodzenia za pracę, termin ten jest moż-
liwy do ustalenia poprzez odpowiednie zastosowanie
przepisu art. 455 Kodeksu cywilnego, taką możli-
wość stwarza przepis art. 300 K.p., zgodnie z którym
w sprawach nieunormowanych przepisami prawa
pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio
przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzecz-
ne z zasadami prawa pracy. W świetle art. 455 Ko-
deksu cywilnego termin spełnienia świadczenia (np.
wypłaty wynagrodzenia) może być także ustalony,
1417
uwzględniając właściwości takiego zobowiązania
pracodawcy. Z trwałego charakteru głównych zobo-
wiązań podmiotów stosunku pracy, wyznaczonej
ustawowo częstotliwości wypłaty wynagrodzenia za
pracę, a także funkcji tego świadczenia wynika, że
w przypadku braku ustalenia terminu wypłat wyna-
grodzenia powinno być ono wypłacane w ostatnim
dniu miesiąca.
Przechodząc do wątpliwości podniesionych w in-
terpelacji, dotyczących terminu wypłaty odprawy
emerytalnej czy ekwiwalentu pieniężnego za niewy-
korzystany urlop wypoczynkowy w przypadku roz-
wiązania stosunku pracy, jestem zdania, że analiza
przepisów Kodeksu pracy, odpowiednie stosowanie
art. 455 Kodeksu cywilnego, a także poglądy wyra-
żone w orzecznictwie sądowym stanowią wystarcza-
jącą podstawę do ustalenia terminu wypłaty tych
świadczeń uprawnionym pracownikom.
Zgodnie z przepisem art. 921 Kodeksu pracy pra-
cownikowi spełniającemu warunki uprawniające do
emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku
z przejściem na emeryturę, przysługuje odprawa pie-
niężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodze-
nia. Dniem wymagalności tego świadczenia, co w prak-
tyce powinno także oznaczać termin jego spełnienia
(wypłaty), jest zatem dzień, w którym dochodzi do
ustania zatrudnienia w związku z przejściem na eme-
ryturę, rozumianym jako zmiana statusu pracowni-
ka lub pracownika – emeryta na status wyłącznie
emeryta (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 paź-
dziernika 2007 r., 111 PK 40/07). Z kolei prawo pra-
cownika do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzy-
stany urlop wypoczynkowy jest regulowane przepi-
sem art. 171 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym prze-
pisem, w przypadku niewykorzystania przysługują-
cego urlopu w całości lub w części z powodu rozwią-
zania lub wygaśnięcia stosunku pracy, pracownikowi
przysługuje ekwiwalent pieniężny. Także zatem
i w tym przypadku dzień ustania zatrudnienia powi-
nien być dniem wypłaty ekwiwalentu. Taki pogląd
jest zgodny ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wy-
rażonym w wyroku z dnia 29 marca 2001 r., I PKN
336/00-OSNP 2003/1/14.
Pragnę dodać, że w świetle orzecznictwa Sądu
Najwyższego także nie budzi wątpliwości, jaki jest
termin wypłaty niektórych innych należności prze-
widzianych przepisami prawa pracy. Przykładowo
sąd odniósł się do terminu wypłaty odprawy pienięż-
nej przewidzianej przepisami o szczególnych zasa-
dach rozwiązywania z pracownikami stosunków pra-
cy z przyczyn nieleżących po ich stronie, a także po-
średnio, do terminu wypłaty odszkodowania za skró-
cony okres wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361
K.p.). W obu przypadkach prawo do tych świadczeń
staje się wymagalne w dniu rozwiązania stosunku
pracy, a więc także i w tym dniu powinno być speł-
nione, poprzez wypłatę świadczeń uprawnionemu
pracownikowi (wyrok SN z dnia 21 października
1999 r., I PKN 320/99-OSN-wkł. 2000/9/8; wyrok SN
1418
z dnia 10 października 1990 r., I PR 297/90-PiZS
1991/4/62).
Dzień, w którym dochodzi do ustania stosunku
pracy, powinien być również, moim zdaniem, dniem
wypłaty należnego pracownikowi wynagrodzenia za
pracę. Ustanie zatrudnienia oznacza bowiem zerwa-
nie dotychczasowej więzi prawnej między stronami
stosunku pracy i zobowiązuje je do wzajemnego „roz-
liczeniu się” z obowiązków wynikających z zakończo-
nej umowy. Podstawowym obowiązkiem pracodawcy,
wynikającym z zatrudniania pracownika, jest wypła-
canie mu wynagrodzenia za wykonywaną pracę. Po-
nieważ wynagrodzenie należy się pracownikowi, nie
zaś byłemu pracownikowi, jestem zdania, że w przy-
padku ustania zatrudnienia wypłaty wynagrodzenia
należy dokonać najpóźniej w dniu rozwiązania sto-
sunku pracy. Wypłata wynagrodzenia w terminie
późniejszym, już po ustaniu zatrudnienia, jest, moim
zdaniem, możliwa jedynie w wyjątkowych przypad-
kach, gdy ustalenie wysokości wynagrodzenia należ-
nego do dnia ustania zatrudnienia nie jest możliwe
z przyczyn obiektywnych. Jak już wyżej wskazałam,
w dniu, w którym dochodzi do ustania zatrudnienia,
należy pracownikowi wypłacić np. ekwiwalent pie-
niężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy czy
odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia.
Zatem pracodawca powinien odpowiednio wcześniej
podjąć stosowne działania w celu przygotowania i do-
konania takiej dodatkowej wypłaty przypadającej
najczęściej w innym terminie niż ustalony w regula-
minie pracy stały termin wypłaty wynagrodzenia za
pracę. Taka dodatkowa wypłata powinna także obej-
mować wynagrodzenie należne pracownikowi do dnia
ustania zatrudnienia.
Przedstawiając powyższe, jestem zdania, że brak
jest wystarczających argumentów przemawiających
za koniecznością zmiany, w omawianym zakresie,
obecnego stanu prawnego.
Przechodząc do kwestii uszczegółowienia przepi-
sów regulujących zasady wypłaty zaległych pensji ze
środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych, chciałabym poinformować, że w Mi-
nisterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończyły
się prace nad projektem założeń do projektu ustawy
o zmianie ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie
roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności
pracodawcy (Dz. U. Nr 158, poz. 1121, z późn. zm.).
Ww. projekt uwzględnia m.in. zmiany art. 15 poprzez
dodanie dodatkowej czynności, jaką oprócz sporzą-
dzenia wykazu jest jego złożenie w terminie miesiąca
przez pracodawcę lub inną osobę sprawującą zarząd
majątkiem pracodawcy, syndyka, likwidatora w celu
wypłaty świadczeń ze środków Funduszu Gwaranto-
wanych Świadczeń Pracowniczych. Ponadto propo-
nowana zmiana ma na celu wskazanie, że określone
w art. 15 ww. ustawy terminy dotyczą złożenia wy-
kazów (zbiorczego i uzupełniającego) do właściwego
według siedziby biura terenowego FGŚP. Powyższe
propozycje są zbieżne z oczekiwaniami przedstawio-
nymi w interpelacji i powinny usprawnić dokonywa-
nie wpłat zaległych pensji z Funduszu Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zatrudniania
osób niepełnosprawnych
w instytucjach publicznych (17842)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
27 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-17842/10) inter-
pelację pana Krzysztofa Brejzy, posła na Sejm RP
w sprawie zatrudniania osób niepełnosprawnych
w instytucjach publicznych uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień na następujące pytania
zadane przez pana posła.
1. Czy ministerstwo ocenia istniejące rozwiąza-
nia prawne w zakresie wspierania zatrudnienia
osób niepełnosprawnych w administracji jako zado-
walające?
Obowiązki i uprawnienia pracodawców związane
z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych, w tym mi-
nimalny poziom zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych w poszczególnych rodzajach zakładów pracy,
którego osiągnięcie zwalnia pracodawcę od obowiąz-
ku dokonywania miesięcznych wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zo-
stały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (art. 21).
Państwowe i samorządowe jednostki organizacyj-
ne będące jednostkami budżetowymi, zakładami bu-
dżetowymi albo gospodarstwami pomocniczymi, in-
stytucje kultury oraz jednostki organizacyjne zajmu-
jące się statutowo ochroną dóbr kultury uznanych za
pomnik historii, które osiągną minimalny ustawowy
6-procentowy wskaźnik zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych w przeliczeniu na pełny wymiar czasu
pracy, nie muszą dokonywać wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Pragnę szczególnie podkreślić, że ustawodawca
nie zobowiązał pracodawców do osiągania ustawowe-
go wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych,
ale do dokonywania wpłat na Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, jeżeli jest on
niższy niż wskazany w ustawie. Dlatego działania
ministerstwa – pełnomocnika rządu do spraw osób
niepełnosprawnych w zakresie m.in. zwiększenia za-

trudnienia osób niepełnosprawnych w administracji
publicznej mają charakter inicjatywny (fakultatyw-
ny), zmierzający do zmiany świadomości osób odpo-
wiedzialnych za politykę kadrową w administracji
publicznej w zakresie podejścia do zatrudniania osób
niepełnosprawnych.
Wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w ministerstwach i urzędach centralnych, generalnie
rzecz biorąc, jest, niestety, nadal niski, jakkolwiek ta
ocena nie dotyczy np. Państwowego Funduszu Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych, Ochotniczych
Hufców Pracy, Policji, Straży Granicznej, Centralne-
go Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartogra-
ficznej Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.
Z posiadanej informacji w tym zakresie wynika
m.in., że istniejące różnice we wskaźnikach zatrud-
nienia osób niepełnosprawnych pomiędzy poszczegól-
nymi resortami, które wiąże w procesie rekrutacji
pracowników ta sama ustawa, tj. ustawa z dnia
24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170,
poz. 1217, z późn. zm.), wyraźnie pokazują, że klu-
czową rolę odgrywa inicjatywa samych podmiotów
oraz że zwiększenie zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych w administracji publicznej jest możliwe.
Wymaga to jednak oddziaływania na pracodawców
poprzez zwiększanie ich świadomości na ten temat
oraz dostarczanie im narzędzi wspomagających pro-
ces zatrudniania.
2. Czy ministerstwo prowadzi lub planuje działa-
nia mające na celu poprawę istniejącej sytuacji we
wskazanym zakresie?
Pełnomocnik rządu do spraw osób niepełnospraw-
nych będący jednocześnie sekretarzem stanu w Mi-
nisterstwie Pracy i Polityki Społecznej co roku zwra-
ca się do wszystkich ministrów i kierowników urzę-
dów centralnych z prośbą m.in. o nadesłanie infor-
macji na temat stanu zatrudnienia w nich osób nie-
pełnosprawnych, w związku z przygotowywaniem
rocznej informacji rządu Rzeczypospolitej Polskiej
o działaniach podejmowanych na rzecz realizacji po-
stanowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Niepełno-
sprawnych. Jest to stałe coroczne monitorowanie
przez pełnomocnika rządu do spraw osób niepełno-
sprawnych stanu zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych w administracji publicznej w formie otrzymy-
wanej informacji o danych liczbowych stanu zatrud-
nienia ogółem i stanu zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych.
Opracowana zbiorcza roczna informacja w tym
zakresie na podstawie otrzymanych danych zawar-
ta jest w rządowym dokumencie z realizacji posta-
nowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Niepeł-
nosprawnych, który po uzgodnieniu z resortami
i urzędami centralnymi oraz po przyjęciu przez
Radę Ministrów przekazywany jest Sejmowi Rze-
czypospolitej Polskiej.
Pragnę nadmienić, że z inicjatywy pełnomocnika
rządu do spraw osób niepełnosprawnych były orga-
1419
nizowane szkolenia dla przedstawicieli administracji
publicznej promujące zatrudnianie osób niepełno-
sprawnych, w których uczestniczyli m.in. przedsta-
wiciele wydziałów kadr urzędów centralnych, wy-
działów kadr administracji rządowej. Celem tych
szkoleń było wskazanie na niewykorzystane możli-
wości zatrudnienia osób niepełnosprawnych w admi-
nistracji publicznej, zwłaszcza że z roku na rok zmie-
nia się struktura wykształcenia osób niepełnospraw-
nych i coraz więcej osób uzyskuje dyplom ukończenia
studiów wyższych.
Ponadto w wyniku współpracy pełnomocnika rzą-
du do spraw osób niepełnosprawnych z szefem Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów ukazała się na stro-
nach internetowych Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów informacja o możliwości zamieszczania stosow-
nego zapisu w ogłoszeniach o wolnych stanowiskach
pracy, zachęcającego osoby niepełnosprawne do uczest-
nictwa w naborze do służby cywilnej. Jednak decyzja
o zamieszczeniu takiej informacji pozostaje w gestii
dyrektora generalnego danego urzędu.
Wszystkie osoby zgłaszające chęć podjęcia pracy
w administracji rządowej podlegają procedurze
określonej w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505,
z późn. zm.). Dyrektor generalny danego urzędu or-
ganizuje zgodnie z ustawą nabór kandydatów do
korpusu służby cywilnej i ma obowiązek upowszech-
niać informacje o wolnych stanowiskach pracy przez
umieszczenie ogłoszenia o naborze w miejscu po-
wszechnie dostępnym w siedzibie urzędu, w biule-
tynie informacji publicznej urzędu oraz w Biulety-
nie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów. Nabór ten jest otwarty oraz konkuren-
cyjny. Ogłoszenie o naborze na wolne stanowisko
pracy w korpusie służby cywilnej zawiera m.in.
określenie stanowiska pracy i wymagania związane
ze stanowiskiem pracy oraz zakres zadań wykony-
wanych na stanowisku pracy. W każdym ogłoszeniu
wskazane są wymagane dokumenty, a także termin
i miejsce składania dokumentów
W wyniku wspomnianych działań większość już
instytucji administracji publicznej zamieszcza sto-
sowny zapis w ogłoszeniach o wolnych stanowiskach
pracy zachęcający osoby niepełnosprawne do uczest-
nictwa w naborze do służby cywilnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
1420
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przepisów regulujących zasady
wnoszenia opłat z tytułu korzystania
z zezwolenia na sprzedaż napojów
alkoholowych (17843)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Krzysztofa Brejzy przekazaną przy
piśmie z dnia 27 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17843/10, w sprawie przepisów ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,
poz. 473, ze zm.) regulujących wnoszenie opłat za
korzystanie z zezwoleń na sprzedaż detaliczną na-
pojów alkoholowych, przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Opłata za zezwolenie na sprzedaż detaliczną na-
pojów alkoholowych wnoszona jest za korzystanie
z tego zezwolenia w danym roku kalendarzowym.
Wysokość tej opłaty ustalana jest na dany rok kalen-
darzowy na podstawie wartości sprzedaży napojów
alkoholowych w roku poprzednim, podanej w oświad-
czeniu składanym przez przedsiębiorcę w terminie
do dnia 31 stycznia każdego roku. Przepis art. 111
ust. 7 ww. ustawy umożliwia jedynie, z korzyścią dla
przedsiębiorców, wniesienie tej opłaty w trzech rów-
nych ratach w terminach do 31 stycznia, 31 maja
i 30 września danego roku. W przypadku kiedy nie
ma możliwości wniesienia należnej opłaty w trzech
równych ratach w terminach podanych w art. 111 ust. 7
ustawy, tj. kiedy przedsiębiorca nabywa zezwolenie
po dniu 31 stycznia lub kiedy zezwolenie traci waż-
ność przed dniem 30 września danego roku, opłatę
za korzystanie z zezwolenia należy pobrać jednora-
zowo. Opłatę jednorazową w roku nabycia zezwolenia
pobiera się przed jego wydaniem, a w roku upływu
terminu ważności określonego w zezwoleniu do dnia
31 stycznia.
Odnosząc się do sugestii pana posła wskazującej,
iż brak podstawy prawnej określającej tryb wnosze-
nia opłat ratalnych w roku nabycia zezwolenia lub
utraty jego ważności może stanowić przyczynę pod-
ważania decyzji wydanych w związku z niewniesie-
niem opłaty, stwierdzam, że podstawę prawną do
wydania decyzji o wygaśnięciu zezwolenia z powodu
nieuiszczenia opłaty w ustawowym terminie stanowi
przepis art. 18 ust. 12 pkt 5. Z przepisu wynika jed-
noznacznie, że zezwolenie wygasa w przypadku nie-
dokonania opłaty w terminach określonych w art. 111
ust. 7, tj. do 31 stycznia, 31 maja i 30 września dane-
go roku kalendarzowego. Regulacja ta dotyczy zarów-
no opłaty jednorazowej wniesionej do dnia 31 stycznia,
jak również opłaty rozłożonej na raty z określonymi
terminami płatności.
Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzam, że prze-
pisy obowiązującej ustawy jednoznacznie regulują
podniesione przez pana posła kwestie i w związku
z tym nie występują przesłanki do podjęcia prac le-
gislacyjnych zmierzających do zmiany w tym zakre-
sie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdzia-
łaniu alkoholizmowi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie uwzględnienia gm. miejskiej
Nowa Ruda, zalanej w wyniku powodzi
17 lipca 2010 r., w rozporządzeniu
prezesa Rady Ministrów
z dnia 10 sierpnia 2010 r. zmieniającym
rozporządzenie dotyczące gmin i miejscowości,
w których stosuje się szczególne zasady
odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych
lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu
(17846)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 31 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17846/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Moniki Wielichowskiej w sprawie uwzględnienia
gminy miejskiej Nowa Ruda, zalanej w wyniku po-
wodzi 17 lipca 2010 r., w rozporządzeniu prezesa
Rady Ministrów z dnia 10 sierpnia 2010 r. zmienia-
jącego rozporządzenie w sprawie gmin i miejscowo-
ści, w których stosuje się szczególne zasady odbudo-
wy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych
zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania
żywiołu, uprzejmie informuję, iż minister spraw we-
wnętrznych i administracji podtrzymuje stanowisko
przedstawione w piśmie z dnia 27 sierpnia 2010 r.
(sygn. BMP-0715-4-12/10/ER)*).
Jednocześnie w załączeniu przekazuję kopię
udzielonej odpowiedzi w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie ochrony interesów ekonomicznych
państwa w procesie reaktywowania
na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Skarbu Państwa
A. Piasecki Fabryka Czekolady SA
z siedzibą w Krakowie (17847)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Zbigniewa Kozaka, posła na Sejm
RP, z dnia 21 sierpnia 2010 r. w sprawie ochrony
interesów ekonomicznych państwa w procesie reak-
tywowania na podstawie akcji kolekcjonersko-histo-
rycznych przedwojennej spółki Skarbu Państwa
A. Piasecki Fabryka Czekolady SA z siedzibą w Kra-
kowie, uprzejmie przedstawiam następujące stano-
wisko.
W dniu 17 lipca 2010 r. weszły w życie przepisy
ustawy z dnia 29 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Reje-
strze Sądowym (Dz. U. 2010 r., Nr 106, poz. 671).
Wprowadzone zmiany zmierzają do wyeliminowania
nieprawidłowości związanych z procesem tzw. reak-
tywacji spółek prawa handlowego zawiązanych przed
1 września 1939 r. przez wnikliwe monitorowanie
przerejestrowań tych spółek z dawnego rejestru han-
dlowego do Krajowego Rejestru Sądowego oraz
uszczegółowienie kognicji sądu rejestrowego.
Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia
1997 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym
Rejestrze Sądowym (Dz. U. 1997 r., Nr 121, poz. 770,
ze zm.), jeżeli podmiot podlegający obowiązkowi wpi-
su do rejestru przedsiębiorców, który był wpisany do
dotychczasowego rejestru, złoży wniosek o wpis do
Krajowego Rejestru Sądowego, sąd rejestrowy, poza
zakresem określonym w art. 23 ustawy z dnia 20 sierp-
nia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U.
2007 r., Nr 168, poz. 1186, ze zm.), będzie badał w od-
niesieniu do spółki kapitałowej prawidłowość zwoła-
nia zgromadzenia wspólników albo walnego zgroma-
dzenia oraz powołania składów osobowych organów
tych spółek, prawidłowość nabycia lub objęcia udzia-
łów albo akcji, a w szczególności spełnienie wymogów
dotyczących rejestracji i umarzania niektórych do-
kumentów na okaziciela emitowanych przed dniem
1 września 1939 r. W odniesieniu zaś do spółki oso-
bowej, poza zakresem określonym w art. 23 powoła-
nej ustawy, sąd będzie zobowiązany badać okoliczno-
ści wstąpienia w prawa wspólnika.
Dodatkowo o złożeniu przez taki podmiot wnio-
sku o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego sąd re-
jestrowy zawiadomi obligatoryjnie prokuratora oraz
doręczy mu odpis uchwały wspólników albo uchwały
walnego zgromadzenia, jeżeli stanowi ona podstawę
1421
dokonania wpisu w rejestrze. Prokurator wstąpi do
postępowania w przypadku spółek zawiązanych
przed dniem 1 września 1939 r. (art. 9b ust. 2 ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Reje-
strze Sądowym).
Z informacji uzyskanych z Sądu Rejonowego dla
Krakowa-Śródmieścia w Krakowie wynika, że do dnia
dzisiejszego nie wpłynął wniosek o przerejestrowanie
A. Piasecki Fabryka Czekolady SA z siedzibą w Kra-
kowie z rejestru handlowego do Krajowego Rejestru
Sądowego. Oznacza to, że nie mogło jeszcze nastąpić
szczegółowe zbadanie przez sąd wniosku oraz doku-
mentów mających stanowić podstawę wpisu.
Odnosząc się natomiast do pytań pana posła,
stwierdzić należy, że minister sprawiedliwości nie ma
jakichkolwiek uprawnień, aby podejmować działania
operacyjno-prawno-kontrolne zmierzające do zabez-
pieczenia interesów prawnych i ekonomicznych Skar-
bu Państwa w związku ze wskazaną przez pana posła
sprawą. Jeżeli do sądu rejestrowego wpłynie w przy-
szłości wniosek o przerejestrowanie spółki A. Piasec-
ki Fabryka Czekolady SA w Krakowie z rejestru han-
dlowego do Krajowego Rejestru Sądowego, to zosta-
nie on wraz z dołączonymi dokumentami stanowią-
cymi podstawę wpisu szczegółowo zbadany, zgodnie
z przytoczonym wyżej art. 9b ust. 1 ustawy z dnia
20 sierpnia 1997 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o Krajowym Rejestrze Sądowym. O złożeniu takiego
wniosku sąd rejestrowy będzie również zobowiązany
zawiadomić prokuratora. W przypadku spółek zawią-
zanych przed dniem 1 września 1939 r. wstąpienie
prokuratora do postępowania jest obligatoryjne. Od
dnia 31 marca 2010 r. po rozdzieleniu funkcji mini-
stra sprawiedliwości i prokuratora generalnego mi-
nister sprawiedliwości nie ma już jakiegokolwiek
wpływu na działania podejmowane w takich spra-
wach przez jednostki prokuratury. Również ewentu-
alny wpis tej spółki do rejestru nie będzie podlegał
kontroli Ministerstwa Sprawiedliwości. Każdy wpis
spółki do Krajowego Rejestru Sądowego jest bowiem
dokonywany na podstawie orzeczenia sądu rejestro-
wego, które podlegać może jedynie instancyjnej kon-
troli sądu wyższej instancji.
Niezależnie od faktu, że spółka A. Piasecki Fa-
bryka Czekolady SA w Krakowie nie została wpisa-
na do Krajowego Rejestru Sądowego, konieczne jest
odniesienie się do zawartej w pytaniu nr 3 sugestii,
że to notariusze i sędziowie stoją za procesem reak-
tywacji spółek przedwojennych. W rzeczywistości
wznowienie działalności następuje z inicjatywy sa-
mej spółki (lub podmiotów trzecich) i polega w pierw-
szej kolejności na nabyciu akcji lub udziałów, na-
stępnie wyborze władz spółki, a dopiero w dalszej
kolejności na złożeniu przez zarząd do sądu wniosku
o przerejestrowanie spółki do Krajowego Rejestru
Sądowego.
Czynności dokonywane przez notariusza sprowa-
dzają się jedynie do sporządzenia protokołu ze zgro-
madzenia wspólników lub walnego zgromadzenia albo
poświadczenia podpisów i zawsze muszą mieć umo-
1422
cowanie w obowiązujących przepisach prawa. Rów-
nież sąd rejestrowy działa w takim przypadku na
wniosek zarządu spółki (ewentualnie kuratora lub
likwidatora) i zgodnie z przepisami ustawy z dnia
20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym
jest zobowiązany do jego rozpoznania. Po stwierdze-
niu, że wniosek i dołączone dokumenty są zgodne pod
względem formy i treści z przepisami prawa, sąd re-
jestrowy jest zobowiązany do przeniesienia danych
z rejestru handlowego do Krajowego Rejestru Sądo-
wego, z jednoczesnym ujawnieniem zmienionych da-
nych. Należy jeszcze raz podkreślić, że przerejestro-
wanie spółki do Krajowego Rejestru Sądowego nie
decyduje o wznowieniu przez nią działalności, a za-
tem całkowicie nieuprawnione jest twierdzenie, że to
sądy lub notariusze stoją za procesem reaktywacji
spółek.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
nadzieję, że pozwoliły one wyjaśnić wątpliwości pod-
niesione w interpelacji poselskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie monitorowania środowiska osób
i podmiotów zajmujących się reaktywacją
na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych
przedwojennych spółek Skarbu Państwa,
na przykładzie spółki A. Piasecki
Fabryka Czekolady SA w Krakowie (17848)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 31 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-17848/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Kozaka z dnia 21 sierpnia 2010 r.
w sprawie monitorowania środowiska osób i podmio-
tów zajmujących się reaktywacją na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennych spół-
ek Skarbu Państwa, na przykładzie spółki A. Piasec-
ki Fabryka Czekolady SA w Krakowie, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W dniu 30 grudnia 2009 r. z inicjatywy pana Sta-
nisława Kluzy przewodniczącego Komisji Nadzoru
Finansowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji odbyło się spotkanie poświęcone po-
tencjalnemu zagrożeniu interesów ekonomicznych
Skarbu Państwa w kontekście reaktywacji spółki
Warszawskie Towarzystwo Fabryk Cukru SA. W spo-
tkaniu uczestniczyli przedstawiciele Komisji Nadzo-
ru Finansowego, Ministerstwa Gospodarki, Mini-
sterstwa Skarbu Państwa, Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa, Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Komendy
Głównej Policji.
Celem spotkania było wypracowanie katalogu
działań możliwych do podjęcia przez właściwe insty-
tucje państwowe i kontrolne w zakresie weryfikacji
postępowań rejestrowych dotyczących reaktywowa-
nych spółek oraz uregulowania statusu papierów
wartościowych zdeponowanych w instytucjach rzą-
dowych lub innych państwowych jednostkach orga-
nizacyjnych i korzystania z uprawnień korporacyj-
nych z nich wynikających, w szczególności na wal-
nym zgromadzeniu akcjonariuszy spółek, które są
obecnie reaktywowane.
W związku z konkluzjami z ww. spotkania należy
podkreślić, iż Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji podjęło działania służące zapobiega-
niu i zwalczaniu przedmiotowego procederu.
W dniu 11 marca 2010 r. w Centrum Szkolenia
Policji w Legionowie odbyło się seminarium skiero-
wane do przedstawicieli organów ścigania pt. „Prze-
rejestrowywanie przedwojennych spółek”, zorganizo-
wane przez Komisję Nadzoru Finansowego oraz Ko-
mendę Główną Policji. W trakcie szkolenia wskazano
w szczególności na praktyczne aspekty zwalczania
przestępczości związanej z reaktywacją przedwojen-
nych spółek w kontekście nieprawidłowości towarzy-
szących ww. zjawisku.
Ponadto wystąpiłem do pana Krzysztofa Kwiat-
kowskiego, ministra sprawiedliwości pismem z dnia
29 stycznia 2010 r. oraz do pana Aleksandra Grada,
ministra skarbu państwa pismem z dnia 6 maja 2010 r.
z prośbą o ustosunkowanie się do kwestii wyznacze-
nia instytucji wiodącej w zakresie zagadnień zwią-
zanych z weryfikacją postępowań rejestrowych w od-
niesieniu do reaktywowanych spółek oraz możliwości
wprowadzenia czasowego ograniczenia dochodzenia
roszczeń.
Wskazać należy, iż resort sprawiedliwości zobo-
wiązał się do aktywnego włączenia w działania ma-
jące na celu wyeliminowanie zjawiska nielegalnego
przejmowania majątku Skarbu Państwa poprzez re-
aktywowanie przedwojennych spółek.
Dodatkowo w dniu 29 marca 2010 r. Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji w porozumie-
niu z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego wysto-
sowało pismo do wojewodów z prośbą o przekazanie
informacji na temat możliwości wystąpienia wyżej
opisanego procederu na terenach poszczególnych wo-
jewództw oraz przedstawienie wykazu spraw zwią-
zanych z odzyskiwaniem nieruchomości (sprawy win-
dykacyjne, o uzgodnienie treści księgi wieczystej,
o ustalenie i o wpis do księgi wieczystej) przez reak-
tywowane spółki. Na podstawie informacji uzyska-

nych od właściwych miejscowo wojewodów, według
stanu na dzień 10 sierpnia 2010 r., należy stwierdzić,
iż ww. proceder nie został odnotowany na terenie
następujących dziesięciu województw: lubelskiego,
dolnośląskiego, warmińsko-mazurskiego, wielkopol-
skiego, świętokrzyskiego, lubuskiego, zachodniopo-
morskiego, opolskiego, kujawsko-pomorskiego, pod-
laskiego.
Zwierzchnicy zespolonej administracji rządowej
na terenie ww. jednostek podziału administracyjnego
kraju zapewnili, iż podległe im organy będą monito-
rować w ramach swojej właściwości obszary, w któ-
rych mogą pojawić się zagrożenia interesów ekono-
micznych Skarbu Państwa w kontekście reaktywacji
przedwojennych spółek.
Analiza ww. materiałów wykazała, iż na terenie
pozostałych sześciu województw łącznie odnotowa-
no 50 spraw mogących mieć związek z przedmioto-
wym procederem. Największą ich liczbę stwierdzono
w województwie śląskim (21) i małopolskim (18).
Warto przy tym zauważyć, że w żadnej z przedsta-
wionych spraw nie nastąpiło orzeczone ostatecznym
wyrokiem sądu odzyskanie prawa własności nieru-
chomości poprzez reaktywację przedwojennej spółki
akcyjnej.
Jednakże, mając do dyspozycji jedynie zbiorcze
informacje przesłane przez poszczególnych wojewo-
dów, nie istnieje możliwość przeprowadzenia szcze-
gółowej weryfikacji w zakresie oceny zasadności oraz
legalności działań podejmowanych przez poszczegól-
ne podmioty/osoby fizyczne w przedmiotowym obsza-
rze. W związku z tym niemożliwe jest w ramach Mi-
nisterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji roz-
strzygnięcie, czy wskazane przez wojewodów sprawy
rzeczywiście dotyczą obszaru mogącego stanowić po-
tencjalne zagrożenie interesów ekonomicznych Skar-
bu Państwa.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż zgodnie
z właściwością instytucją wiodącą w przedmiotowym
obszarze jest Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrzne-
go, kopie wszystkich otrzymanych dokumentów zo-
stały przekazane wskazanemu podmiotowi celem
dalszego procedowania.
Jednocześnie wskazać należy, że z dniem 17 lipca
2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 kwietnia 2010 r.
o zmianie ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 106,
poz. 671). W kontekście reaktywowania spółek na
podstawie akcji emitowanych przed dniem 1 wrze-
śnia 1939 r. wskazać należy, że w przypadku złożenia
wniosku o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego sąd
rejestrowy jest zobligowany do badania prawidłowo-
ści zwołania zgromadzenia wspólników albo walnego
zgromadzenia oraz powołania składów osobowych
organów tych spółek, prawidłowości nabycia lub ob-
jęcia udziałów albo akcji, a w szczególności spełnienia
wymogów dotyczących rejestracji i umarzania nie-
których dokumentów na okaziciela emitowanych
przed dniem 1 września 1939 r. Przedmiotowa usta-
wa przewiduje również udział prokuratora w procesie
1423
reaktywacji przedwojennych przedsiębiorstw, bo-
wiem o złożeniu wniosku o wpis do Krajowego Re-
jestru Sądowego sąd rejestrowy zawiadamia proku-
ratora oraz doręcza temu prokuratorowi odpis
uchwały wspólników albo uchwały walnego zgroma-
dzenia, jeżeli stanowi ona podstawę dokonania wpi-
su w rejestrze. Prokurator wstępuje do postępowa-
nia w przypadku spółek zawiązanych przed dniem
1 września 1939 r.
Znowelizowane przepisy umożliwiają również na
wniosek prokuratora ponowne zbadanie i wznowie-
nie procedur rejestrowych spółek, co do których na-
stąpił prawomocny wpis do KRS (art. 2 ust. 1 ww.
ustawy).
Odnosząc się do sprawy spółki A. Piasecki Fabry-
ka Czekolady SA w Krakowie, pragnę poinformować,
że otrzymałem do wiadomości pismo z dnia 8 czerw-
ca 2010 r. wystosowane przez pana Aleksandra Gra-
da, ministra skarbu państwa do pana pułkownika
Krzysztofa Bondaryka, szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego w sprawie ogłoszenia o zwołaniu
przez Zarząd A. Piasecki Fabryka Czekolady SA
w Krakowie na dzień 9 czerwca 2010 r. nadzwyczaj-
nego walnego zgromadzenia spółki.
Niezależnie od powyższego policja w wyniku mo-
nitorowania prasowych informacji dotyczących reak-
tywowania przedwojennej spółki A. Piasecki Fabryka
Czekolady SA w Krakowie konsultowała powyższą
sprawę w Prokuraturze Okręgowej w Krakowie. Na
obecnym etapie nie ma podstaw do podejmowania
czynności o charakterze procesowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie trudnej sytuacji Zespołu Szkół
Specjalnych przy Szpitalu Uzdrowiskowym
„Słoneczko” w Kołobrzegu i innych szkół
specjalnych działających przy uzdrowiskach
w kraju (17852)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana Stanisława Gawłowskiego (nr SPS-023-17852/
10) dotyczącą trudnej sytuacji Zespołu Szkół Specjal-
nych przy Szpitalu Uzdrowiskowym „Słoneczko”
w Kołobrzegu i szkół specjalnych działających przy
uzdrowiskach w kraju, uprzejmie informuję.
1424
System oświaty zapewnia realizację prawa każ-
dego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształ-
cenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowa-
nia i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego
rozwoju, w tym również w szkole lub oddziale zorga-
nizowanym w zakładzie opieki zdrowotnej. Ustawa
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty1) m.in.
określiła, że organami prowadzącymi szkoły w za-
kładach opieki zdrowotnej są powiaty (art. 5 ust. 5a
ustawy o systemie oświaty).
Przepis art. 71c ustawy o systemie oświaty sta-
nowi, że:
Ust. 1. Zakład opieki zdrowotnej, w tym zakład
opiekuńczo-leczniczy i zakład lecznictwa uzdrowi-
skowego, a także jednostka pomocy społecznej, w któ-
rych zorganizowana jest szkoła specjalna, zapewnia-
ją korzystanie z pomieszczeń dla prowadzenia zajęć
edukacyjnych i wychowawczych. Warunki korzysta-
nia z pomieszczeń oraz ponoszenia kosztów ich utrzy-
mania określa umowa zawarta pomiędzy zakładem
a organem prowadzącym szkołę.
Ust. 2. Minister właściwy do spraw oświaty i wy-
chowania, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw zdrowia oraz ministrem właściwym do
spraw zabezpieczenia społecznego, określi, w drodze
rozporządzenia, organizację kształcenia oraz warun-
ki i formy realizowania specjalnych działań opiekuń-
czo-wychowawczych w szkołach zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej, uwzględniając szcze-
gólne potrzeby psychofizyczne dzieci i młodzieży.
Wypełnieniem delegacji zawartej w art. 71c ust. 2
ustawy o systemie oświaty jest rozporządzenie mini-
stra edukacji narodowej i sportu w sprawie organi-
zacji kształcenia oraz warunków i form realizowa-
nia specjalnych działań opiekuńczo-wychowawczych
w szkołach specjalnych zorganizowanych w zakła-
dach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecz-
nej2). Szczegółowe przepisy wynikające z § 2 tego roz-
porządzenia stanowią, że w szkołach specjalnych i przed-
szkolach specjalnych tworzy się zespół pozalekcyjny,
jeżeli liczba dzieci objętych opieką wychowawczą wy-
nosi co najmniej 60, lub grupy wychowawcze – jeżeli
liczba dzieci objętych opieką wychowawczą wynosi
mniej niż 60. Zajęcia w szkole specjalnej oraz specjal-
ne działania opiekuńczo-wychowawcze w ramach ze-
społu pozalekcyjnych zajęć wychowawczych lub w ra-
mach specjalnej grupy wychowawczej organizuje się
w czasie uzgodnionym z dyrektorem zakładu lub or-
dynatorem oddziału szpitalnego (kierownikiem od-
działu klinicznego).
Przepisy ww. rozporządzenia są spójne z art. 12
ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
1)
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
2)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz
warunków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-
-wychowawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej
(Dz. U. z 2003 r. Nr 51, poz. 446).
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych3). Ustawa ta nakazuje każdemu szpi-
talowi uzdrowiskowemu, sanatorium uzdrowiskowe-
mu i prewentorium uzdrowiskowemu udzielającemu
świadczeń opieki zdrowotnej dzieciom i młodzieży ob-
jętym obowiązkiem szkolnym i obowiązkiem nauki
zapewnienie im warunków do prowadzenia nauczania
i wychowania, w zakresie i na zasadach określonych
w art. 71c ustawy o systemie oświaty.
Stąd istnieje potrzeba organizowania nauki i spe-
cjalnych działań opiekuńczo-wychowawczych dla dzie-
ci i młodzieży leczącej się w zakładach opieki zdro-
wotnej, w warunkach, które nie będą kolidować
z koniecznością leczenia lub sprawowania nad nimi
opieki – odpowiednio do wskazań lekarzy prowadzą-
cych leczenie dzieci i młodzieży.
Odpowiadając na pytania szczegółowe, uprzejmie
wyjaśniam.
Ad 1. Z § 2 ust. 10 rozporządzenia w sprawie or-
ganizacji kształcenia oraz warunków i form realizo-
wania specjalnych działań opiekuńczo-wychowaw-
czych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy
społecznej wynika, że w zależności od potrzeb uczniów
(wychowanków) organ prowadzący szkołę specjalną
lub przedszkole specjalne może, stosownie do posia-
danych środków finansowych, zwiększyć liczbę go-
dzin zajęć zespołu pozalekcyjnego (grupy wycho-
wawczej).
Ad 2 i 3. Jak wynika z przedstawionych powyżej
regulacji, dla dzieci i młodzieży przebywającej na le-
czeniu w zakładach opieki zdrowotnej, w tym w za-
kładach lecznictwa uzdrowiskowego, są prowadzone
specjalne szkoły, w których realizowane jest kształ-
cenie zgodnie z podstawą programową kształcenia
ogólnego oraz ramowymi planami nauczania szkół,
do których uczniowie uczęszczali przed przyjęciem
do szpitala lub uzdrowiska, jak również działania
opiekuńczo-wychowawcze – odpowiednio do wskazań
lekarzy prowadzących leczenie.
Po zakończeniu leczenia uczniowie wracają do
swoich macierzystych szkół.
Funkcjonowanie szkół zorganizowanych w zakła-
dach opieki zdrowotnej uzależnione jest od potrzeb
dzieci i młodzieży przewlekle chorych przebywają-
cych w tych zakładach oraz od wskazań lekarzy pro-
wadzących ich leczenie.
Natomiast pytanie dotyczące dalszego funkcjono-
wania zakładów lecznictwa uzdrowiskowego należy
skierować do ministra zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
3)
Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowisko-
wym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399,
z późn. zm.).

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie problemu nieregulowania
przez NFZ należności za nadwykonania
świadczeń medycznych za lata ubiegłe
w kontekście zmian w planie finansowym NFZ
w związku z wyższymi wpływami
ze składki zdrowotnej (17854)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Wilka, posła na Sejm RP,
z dnia 23 sierpnia 2010 r., w sprawie problemu nie-
regulowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia na-
leżności za nadwykonania świadczeń medycznych
za lata ubiegłe w kontekście zmian w planie finan-
sowym NFZ w związku z wyższymi wpływami ze
składki zdrowotnej, przekazaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 31 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-023-17854/10, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań uprzejmie informuję, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), pod-
stawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest
umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udziela-
nych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świad-
czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy.
W związku z tym, co do zasady, świadczenia są finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wyso-
kości limitów określonych umową. Natomiast możli-
wość sfinansowania dodatkowych świadczeń zreali-
zowanych ponad limit określony umową może być
rozważane w konkretnej sytuacji wynikającej m.in.
z dysponowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
dodatkowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
1425
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących
planu finansowego NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, iż przedmiotem zmiany planu finansowego
NFZ z dnia 6 lipca 2010 r. było zwiększenie składki
należnej brutto w roku planowania równej przypiso-
wi składki od ZUS o 2 501 203 tys. zł, z jednoczesnym
zwiększeniem m.in. planowanych kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej o 2 382 644 tys. zł., w tym ambu-
latoryjnej opieki specjalistycznej o 68 997 tys. zł,
a rehabilitacji leczniczej o 50 534 tys. zł. W roku 2010
planowane koszty świadczeń opieki zdrowotnej
(uwzględniając ww. zmianę planu finansowego oraz
przesunięcia w ramach kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej dokonane przez dyrektorów OW NFZ)
w porównaniu do planu pierwotnego NFZ na 2010 r.
wzrosły o 2 914 206 tys. zł, w tym ambulatoryjna
opieka specjalistyczna o 120 905 tys. zł i rehabilitacja
lecznicza o 95 886 tys. zł. Przedmiotowe zwiększenie
planowanych kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
umożliwiło zwiększenie dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej.
W nawiązaniu do podnoszonej przez pana posła
kwestii nakładów na finansowanie świadczeń w wo-
jewództwach Polski wschodniej, w tym na Lubelsz-
czyźnie, należy zwrócić uwagę, iż w latach 2007–2010
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w woje-
wództwie lubelskim przeznaczono odpowiednio:
2310,71 mln zł, 2794,48 mln zł, 3039,35 mln zł
1426
i 3095,42 mln zł (wg aktualnego planu finansowego
na 2010 r.), co stanowi dynamikę odpowiednio:
120,94%, 108,76% i 101,85%. Oznacza to, że w przy-
padku województwa lubelskiego nie może być mowy
o zmniejszeniu nakładów na koszty świadczeń opieki
zdrowotnej, natomiast zmniejszenie dynamiki przy-
rostu środków jest skutkiem pogorszenia się sytuacji
gospodarczo-ekonomicznej kraju.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że dokona-
na w ostatnim czasie zmiana przepisów dotyczących
zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie NFZ doprowadziła do istotnej modyfikacji
sposobu podziału środków, a jednym z beneficjentów
tej zmiany jest Lubelski OW NFZ. Wpływ tej zmia-
ny na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej na
Lubelszczyźnie będzie bardziej widoczny w kolej-
nych latach wraz ze wzrostem ogólnej puli środków
będącej w dyspozycji NFZ, który umożliwi większy
wzrost udziału Lubelskiego OW NFZ w finansowa-
niu świadczeń.
Odzwierciedleniem tego jest wzrost środków fi-
nansowych przewidzianych dla Lubelskiego OW NFZ
na rok 2011. Zgodnie z planem finansowym NFZ na
2011 r., zatwierdzonym 13 sierpnia 2010 r., środki
zaplanowane dla Lubelskiego OW NFZ wynoszą
3 178 445 tys. zł, co oznacza wzrost o 8,6% w porów-
naniu do pierwotnego planu finansowego za 2010 r.
(z 16 grudnia 2009 r.), przy średniej dynamice wzro-
stu we wszystkich OW NFZ na poziomie 4,83%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie zwolnienia z podatku
bonów towarowych emitowanych
przez izby gospodarcze i handlowe (17855)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Wilka przesłaną przy
piśmie z dnia 31 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-17855/
10, w sprawie zwolnienia z opodatkowania bonów
towarowych emitowanych przez izby gospodarcze
i handlowe, uprzejmie informuję.
W dniu 17 lipca 2009 r. Sejm RP uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych obejmującą rządowe propozycje działań
antykryzysowych. Ustawa ta została opublikowana
w Dzienniku Ustaw Nr 125, poz. 1037.
Nowe regulacje poszerzyły dotychczasowe zwol-
nienie podatkowe o kwoty otrzymane przez pracow-
nika ze środków funduszu socjalnego lub funduszu
związków zawodowych.
Nowelizacja dotyczyła między innymi kwot wy-
płaconych z funduszu socjalnego lub funduszu związ-
ków zawodowych na działalność socjalną. Na podsta-
wie obecnego brzmienia pkt 67 w art. 21 ust. 1 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne
od podatku dochodowego są świadczenia (rzeczowe
i pieniężne) w wysokości nieprzekraczającej 380 zł
w danym roku podatkowym. Zwolnienie nadal nie
obejmuje bonów, talonów i innych znaków uprawnia-
jących do ich wymiany na towary lub usługi.
Nowe rozwiązania miały zastosowanie także
w odniesieniu do dochodów uzyskanych od początku
2009 r.
Należy zauważyć, iż wprowadzenie zmiany, sto-
sownie do której zwolnieniem objęte zostałyby także
bony towarowe, stawiałoby w uprzywilejowanej po-
zycji firmy je akceptujące. Pozostali przedsiębiorcy
nie skorzystaliby na nowelizacji w proponowanym
zakresie.
Przepisy podatkowe, w latach ubiegłych, przewi-
dywały możliwość zwolnienia z opodatkowania bonu
(jako rzeczowego świadczenia). Ustawa z dnia 12 li-
stopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, ze zm.) zmieniła
zakres zwolnienia przedmiotowego dotyczącego rze-
czowych świadczeń otrzymywanych przez pracowni-
ka. Zmiana ta weszła w życie od dnia 1 stycznia 2004 r.
i w zakresie wyłączenia ze zwolnienia świadczeń
w postaci bonów wychodziła naprzeciw postulatom
zgłaszanym przez drobnych kupców.
Nowelizacja przepisów podatkowych nie wprowa-
dziła zmian w zakresie norm regulujących dystrybu-
cję bonów towarowych, stąd nowe rozwiązania nie
mają negatywnego wpływu na ich popyt. Ponadto
należy podkreślić, iż powołane na wstępie zwolnienie
przedmiotowe obejmuje wyłącznie świadczenia z za-
kładowego funduszu świadczeń socjalnych i funduszy
związków zakładowych.
Należy zauważyć, iż pozostawienie opisanego po-
wyżej wyłączenia w obecnym kształcie jest także
zgodne ze stanowiskiem Związku Rzemiosła Pol-
skiego.
Związek ten opowiedział się za rozwiązaniami
proponowanymi w przedłożeniu rządowym, zakłada-
jącym poszerzenie zwolnień od podatku o kwoty
z funduszy socjalnych i związkowych wydatkowane
na cele socjalne, bez wprowadzania zwolnień dla bo-
nów i talonów towarowych. W pracach nad ww. no-
welizacją podnoszono, iż przyjęcie zwolnienia dla
pieniędzy wydatkowanych na cele socjalne jest roz-
wiązaniem uniwersalnym, nieukierunkowującym
wydatkowania otrzymanych kwot na dane korpora-
cje handlowe, bowiem pracownik, otrzymując pienią-
dze, ma możliwość wyboru dostawcy, u którego do-
kona zakupu.

Takie rozwiązanie nie preferuje żadnej grupy do-
stawców i stwarza większe szanse, że jakaś część za-
kupów za otrzymane środki pieniężne zostanie doko-
nana w drobnym handlu, firmach branży spożywczej,
a także turystyki i rekreacji. Objęcie zwolnieniem
świadczeń o charakterze pieniężnym oznacza także
dodatkowy popyt.
Nie bez znaczenia dla stanowiska wobec propo-
zycji jest także fakt, iż podatnicy otrzymujący bon
musieliby udać się do wyznaczonej sieci sklepów
i nie mogliby dokonać swobodnego wyboru. Zmiany
nie dotyczyłyby zatem tych przedsiębiorców, którzy
nie zdecydowali się na wejście do systemu rozliczeń
dokonywanych także za pomocą bonów. W związku
z tym mogłyby nastąpić pewne przesunięcia mię-
dzy dochodami różnych podmiotów w kierunku
tych, które akceptują wymianę bonów na towary.
Objęcie zwolnieniem świadczeń o charakterze pie-
niężnym daje natomiast podatnikowi prawo swo-
bodnego wyboru.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informu-
ję, iż Ministerstwo Finansów nie przewiduje inicja-
tywy legislacyjnej w zakresie, o którym mowa
w interpelacji.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła,
uprzejmie informuję, iż nie jest możliwe wskazanie
kwoty, jaka wpłynęła do budżetu państwa z tytułu
opodatkowania przekazanych podatnikom świadczeń
w postaci bonów towarowych. Zarówno w rocznym
obliczeniu sporządzanym przez płatnika, jak i w rocz-
nym zeznaniu podatkowym składanym przez podat-
ników bezpośrednio do urzędów skarbowych wska-
zuje się jedynie wysokość uzyskanego w danym roku
podatkowym przychodu, kosztów uzyskania przycho-
du, dochodu i zaliczki wpłaconej przez płatnika lub
przez podatnika z poszczególnych źródeł przychodu
(przykładowo ze stosunku pracy, emerytur i rent, po-
zarolniczej działalności gospodarczej). Opodatkowa-
niu podatkiem dochodowym podlega bowiem uzyska-
ny przez podatnika w danym roku podatkowym do-
chód. Pracodawca (lub inny płatnik) nie ma zatem
obowiązku oddzielnego ewidencjonowania poszcze-
gólnego rodzaju przychodu pracownika (np. wyna-
grodzenia, wysokości otrzymanych nieodpłatnie
świadczeń, bonów lub talonów).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
1427
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie pomocy dla powodzian i działań
mających na celu przeciwdziałanie powodziom,
na przykładzie gmin Annopol i Wilków
na Lubelszczyźnie (17856)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-17856/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Wojciecha Wilka w sprawie pomocy dla po-
wodzian i działań mających na celu przeciwdziałanie
powodziom, na przykładzie gminy Annopol i Wilków
na Lubelszczyźnie, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż dotychczas jednost-
ki samorządu terytorialnego z województwa lubel-
skiego otrzymały na usuwanie skutków powodzi
z maja i czerwca 2010 r. promesy na łączną kwotę
37,2 mln zł. Po zbilansowaniu środków będących
w dyspozycji ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji zostanie rozważona dalsza pomoc finansowa.
Ponadto osoby poszkodowane w wyniku majowej
i czerwcowej powodzi otrzymały dotychczas zasiłki
w łącznej kwocie 39 292 000 zł, z czego:
— 11 879 000 przekazanych zostało w formie za-
siłków do 6 tys. zł,
— 7 930 000 zł w ramach wypłaconych zasiłków
do 20 tys. zł,
— 19 483 000 zł przeznaczonych zostało na wy-
płatę zasiłków do 100 tys. zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
finansów, na wniosek ministra spraw wewnętrznych
i administracji, przekazał wojewodzie lubelskiemu
4,925 mln zł na realizację zadań „Programu ochro-
ny przed powodzią w dorzeczu górnej Wisły” oraz
26,6 mln zł na remont i odbudowę wałów przeciw-
powodziowych oraz innych urządzeń melioracji
wodnej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż pozostałe
kwestie poruszone w przedmiotowym wystąpieniu
należą do właściwości marszałka województwa lubel-
skiego oraz ministra środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
1428
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie konieczności zmiany przepisów
dotyczących nieuczciwej konkurencji (17857)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 31 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-17857/10,
przy którym została przesłana interpelacja posła
Wojciecha Wilka w sprawie konieczności zmiany
przepisów dotyczących nieuczciwej konkurencji, po-
niżej przedstawiam stanowisko ministra gospodarki
z wyjaśnieniem poruszonych w interpelacji kwestii.
1. Jak Pan Premier odnosi się do postulatu wpro-
wadzenia do ustawy o nieuczciwej konkurencji za-
pisu o ściganiu praktyk nieuczciwej konkurencji
z urzędu?
2. Czy w resorcie, w którym Pan Premier pracuje,
są prowadzone prace dotyczące zmian w ustawie
o nieuczciwej konkurencji?
3. Jeśli tak, to w jakim kierunku miałaby pójść
przygotowana nowelizacja przepisów w tym za-
kresie?
Zarządzeniem prezesa Rady Ministrów nr 7 z dnia
28 stycznia 2010 r. został powołany Międzyresortowy
Zespół ds. Zwiększenia Przejrzystości Rynku Arty-
kułów Rolno-Spożywczych i Poprawy Funkcjonowa-
nia Łańcucha Żywnościowego (dalej: zespół), do któ-
rego zadań należy m.in. przegląd i ocena praktyk
handlowych w łańcuchu żywnościowym oraz obowią-
zujących regulacji prawnych, a w dalszej kolejności
przygotowanie rekomendacji w zakresie ewentual-
nych zmian legislacyjnych, opracowanie koncepcji
ciągłego monitorowania wysokości cen i marż oraz
przekazywania konsumentom informacji w tym za-
kresie. Dotychczas odbyło się już kilka spotkań wspo-
mnianego zespołu celem omówienia problemu pobie-
rania przez sieci innych niż marża handlowa opłat
za przyjęcie towaru do sprzedaży. Dokonano także
przeglądu rozwiązań w innych krajach Unii Europej-
skiej (UE), z którego wynika, że w innych państwach
występuje podobne jak w Polsce zjawisko – z uwagi
na jego globalny charakter.
W związku z napływającymi do resortu gospodar-
ki sygnałami o nieprawidłowościach w relacjach do-
stawców z sieciami handlowymi minister gospodarki
zaproponował opracowanie kodeksu dobrych praktyk
handlowych (KDPH) – wzorem rozwiązań przyjętych
w innych krajach UE – który wprowadzałby przej-
rzyste zasady współpracy w ramach łańcucha dostaw.
W resorcie gospodarki zorganizowano spotkania
z dostawcami oraz przedstawicielami sieci handlo-
wych i w efekcie opracowano propozycję kodeksu.
W międzyczasie prace nad kodeksem przejął ww. ze-
spół. Obecnie trwają robocze konsultacje projektu
z uczestnikami rynku.
Oczekuje się, że KDPH w relacjach handlowych
pomiędzy dostawcami i sieciami przyczyni się do ich
poprawy. Dodatkowo w resorcie gospodarki uważa
się, że przyjęcie wspólnych dobrowolnych zobowiązań
byłoby niezwykle istotne z punktu widzenia realiza-
cji w środowisku przedsiębiorców założeń dotyczą-
cych społecznej odpowiedzialności biznesu. Inicjaty-
wa dotycząca przygotowania przez administrację
rządową KDPH była reakcją resortu gospodarki na
napływające sygnały od przedsiębiorców zaopatrują-
cych sieci handlowe. Jednocześnie pragnę wskazać,
że ochrona rynku w Polsce jest realizowana na pod-
stawie ustawy antymonopolowej jako część prawa
publicznego oraz ustawy o zwalczaniu nieuczciwej
konkurencji z powództwa prywatnego.
Obecnie w Polsce sieci handlowe określane jako
nowoczesny kanał dystrybucji nie przekraczają war-
tości progowych ustawy antymonopolowej. Często
jednak w swoich relacjach z dostawcami sieci handlo-
we zachowują pozycję uprzywilejowaną (wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r. sygn. akt II
CK 378/05). Dostawcom zależy na podpisaniu kon-
traktów handlowych z daną siecią z uwagi na możli-
wość dystrybucji swoich towarów na szeroką skalę,
co może zapewnić regularny i duży popyt na ofero-
wany przez nich asortyment. Należy podkreślić, iż
stosunki między dostawcami a odbiorcami mają cha-
rakter cywilnoprawny i strony mogą dochodzić swo-
ich roszczeń w postępowaniu sądowym. W powyż-
szym przypadku obowiązuje ponadto zasada swobo-
dy zawierania umów. Minister gospodarki nie jest
stroną w ww. sporach i w związku z powyższym nie
może zajmować bezpośredniego stanowiska we wspo-
mnianych sprawach.
Wydaje się, iż rozwiązania prawne są wystarcza-
jące, niemniej jednak wystąpienie na drogę sądową
dostawcy w postępowaniu cywilnym jest na ogół rów-
noznaczne z zakończeniem jakichkolwiek relacji po-
między siecią a skarżącym podmiotem. To powoduje,
że dostawcy rzadko występują na drogę sądową.
Z kolei ustawa antymonopolowa nie obejmuje swoim
zakresem tego zjawiska z uwagi na pojęcie pozycji
dominującej, która uniemożliwia zastosowanie jej do
sieci mających indywidualnie mniejszy udział w ryn-
ku niż 40%. Wydaje się, iż w przypadku gdyby KDPH
nie został podpisany, zespół mógłby rozważyć kwe-
stię podjęcia inicjatywy ustawodawczej w tym zakre-
sie. Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustawa z dnia
16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konku-
rencji pozostaje we właściwości rzeczowej Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK), bę-
dącego członkiem zespołu. Jednocześnie informuję,
że przedmiotowa sprawa wielokrotnie była konsulto-
wana z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów (jedna z opinii w załączeniu)*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie projektu „Programu działań
dla transportu kolejowego do roku 2015” (17858)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Grażyny Ciemniak w sprawie kolei
dużych prędkości oraz ewentualnego uwzględnienia
przebiegu tego systemu kolejowego przez obszar wo-
jewództwa kujawsko-pomorskiego przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Przyjęty uchwałą nr 276/2008 Rady Ministrów
z dnia 19 grudnia 2008 r. „Program budowy i uru-
chomienia przewozów kolejami dużych prędkości
w Polsce” zakłada stworzenie systemu tego typu prze-
wozów łączącego Polskę z siecią kolejową Unii Euro-
pejskiej. Omawiany program przewiduje wybudowa-
nie nowej linii Warszawa – Łódź – Wrocław/Poznań
(w tzw. układzie Y) oraz modernizację konwencjonal-
nych linii kolejowych, co pozwoli na maksymalne wy-
korzystanie korzyści związanych z budową systemu
kolei dużych prędkości w skali całego kraju.
Istotnym aspektem powiązanym z realizacją po-
wyższego programu jest podejmowanie działań zmie-
rzających do wzrostu udziału kolei w przewozach
ładunków na terenie Unii Europejskiej. Wymaga to
specjalizacji poszczególnych ciągów linii kolejowych
dla określonych rodzajów ruchu.
W Polsce bez większych zagrożeń można wprowa-
dzić specjalizację istniejących konwencjonalnych linii
kolejowych na kierunku północ – południe kraju, co
jest przewidziane w masterplanie dla transportu ko-
lejowego w Polsce do 2030 r. Natomiast w kierunku
wschód – zachód w przypadku znacznego wzrostu
przewozów towarowych wystąpią problemy z przepu-
stowością ciągu E20, w szczególności na podejściach
do aglomeracji Warszawy i Poznania. Natomiast re-
alizacja „Programu budowy i uruchomienia przewo-
zów kolejami dużych prędkości w Polsce” umożliwia
zwolnienie przepustowości na konwencjonalnej linii
kolejowej E20 dla pociągów towarowych i regional-
nych przez skierowanie ruchu pociągów pasażerskich
dużych prędkości na nowo zbudowaną linię dużych
prędkości.
Potrzeba wprowadzenia w Polsce standardu kolei
dużych prędkości obejmuje połączenia między War-
szawą a najważniejszymi aglomeracjami w kraju.
W przypadku połączeń Warszawy z Trójmiastem taki
standard jest zapewniony poprzez prowadzoną mo-
dernizację istniejącego ciągu E65 do standardów linii
dużych prędkości, natomiast wprowadzenie go w re-
lacjach łączących Warszawę z Łodzią, Wrocławiem
i Poznaniem wymaga zbudowania całkowicie nowej
linii kolejowej dużych prędkości.
Obecnie rozpoczęto prace nad koncepcją rozwoju
sieci kolei dużych prędkości do 2040 r., w ramach
1429
której prowadzone są analizy możliwości oraz po-
tencjalne kierunki rozwoju sieci kolei dużych pręd-
kości w perspektywie do 2040 r. Główne założenia,
jakie przyjęto w tym dokumencie do analiz są na-
stępujące:
— realizacja „Programu budowy i uruchomienia
przewozów kolejami dużych prędkości w Polsce” do-
tyczącego budowy linii Warszawa – Łódź – Poznań/
Wrocław oraz przystosowania linii E65 na jej połu-
dniowym odcinku (stanowiącym Centralną Magi-
stralę Kolejową) do parametrów linii dużej prędkości
jako punktu wyjścia i odniesienia;
— usprawnienie przewozów w środkowopolskim
pasie osadniczym Gdańsk – Bydgoszcz – Toruń – Łódź
– Katowice/Kraków oraz radykalne skrócenie czasu
przejazdu z Pomorza Gdańskiego do środkowej i po-
łudniowej Polski;
— dokonanie wewnętrznej integracji tzw. ściany
zachodniej (Wrocław – Poznań – Szczecin) i tzw.
ściany wschodniej (Białystok – Lublin – Rzeszów)
oraz ich połączenia dzięki liniom dużej prędkości
z centrum kraju;
— usprawnienie połączeń pasażerskich w kory-
tarzu południowym (Zgorzelec – Legnica/Zielona
Góra – Wrocław – Katowice – Kraków – Rzeszów
– Przemyśl);
— włączenie obszarów historycznego Zagłębia
Staropolskiego do sieci dużych prędkości;
— włączenie polskiej sieci kolei dużych prędkości
do sieci transeuropejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie trybu składania wniosków
o dofinansowanie działalności prowadzonej
przy wykorzystaniu Internetu (17859)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 31 sierpnia br., znak: SPS-023-17859/10,
przekazujące interpelację pana posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie trybu składania wniosków o dofi-
nansowanie w ramach działania 8.1: Wspieranie
działalności gospodarczej w dziedzinie gospodarki
elektronicznej Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka 2007–2013”, pragnę uprzejmie prze-
kazać następujące informacje.
Celem działania 8.1 PO IG jest stymulowanie roz-
woju rynku usług świadczonych w formie elektro-
nicznej poprzez wsparcie mikroprzedsiębiorców i ma-
łych przedsiębiorców, którzy prowadzą działalność
gospodarczą nie dłużej niż 1 rok, licząc od dnia wpi-
1430
su przedsiębiorcy do Krajowego Rejestru Sądowego
albo Ewidencji Działalności Gospodarczej. Działanie
8.1 PO IG przyczynia się do stymulowania podaży
usług i dostępu do produktów cyfrowych oraz wy-
kształcenia szerokiej grupy specjalistów łączących
wiedzę merytoryczną z różnych dziedzin z doświad-
czeniem w gospodarce elektronicznej.
Działanie 8.1 PO IG jest wdrażane przez Polską
Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP), która
w procesie naboru i oceny wniosków współpracuje
z regionalnymi instytucjami finansującymi (RIF).
Dotychczas PARP przeprowadziła 4 nabory wnio-
sków: jeden nabór w 2008 r. oraz trzy nabory w 2009 r.
Od 30 lipca do 30 września br. prowadzona jest kolej-
na runda aplikacyjna, w której stosowany jest nowy
tryb składania wniosków o dofinansowanie.
Zgodnie z nowymi zasadami składania wniosków
o dofinansowanie przedsiębiorca zainteresowany uzy-
skaniem wsparcia w ramach działania 8.1 PO IG po-
winien zarejestrować się w generatorze wniosków
aplikacyjnych i wypełnić znajdujący się w nim wnio-
sek. Generator wniosków aplikacyjnych umożliwia
wielokrotne uzupełnianie wniosku aż do momentu
jego zapisania. Z chwilą zapisania wniosku o dofinan-
sowanie w generatorze jest on uznany za złożony
i zablokowany do dalszej edycji. Różnica w trybie
składania wniosków o dofinansowanie w obecnej
rundzie aplikacyjnej względem wcześniejszych nabo-
rów polega na innym określeniu momentu złożenia
wniosku o dofinansowanie. We wcześniejszych nabo-
rach wniosek o dofinansowanie również był wypeł-
niany w generatorze wniosków aplikacyjnych, ale
jego złożenie następowało z chwilą zarejestrowania
wydrukowanego i podpisanego wniosku w siedzibie
RIF (decydowała data złożenia wniosku).
W obecnym konkursie po zapisaniu wniosku
w generatorze wniosków aplikacyjnych przedsiębior-
ca może wybrać jedną z dwóch metod przekazania
dokumentacji aplikacyjnej do RIF. Przedsiębiorca po-
siadający podpis elektroniczny z certyfikatem kwali-
fikowanym może przesłać wniosek o dofinansowanie
drogą elektroniczną za pośrednictwem Elektronicz-
nej Platformy Usług Administracji Publicznej. Przed-
siębiorcy, którzy nie posiadają podpisu elektronicz-
nego, powinni wydrukować wniosek z generatora
wniosków aplikacyjnych, podpisać go i przesłać pocz-
tą do RIF w ciągu 10 dni roboczych. Rozwiązania
przyjęte w obecnie prowadzonym naborze są korzyst-
ne dla przedsiębiorców, gdyż nie wymagają ich obec-
ności w siedzibie RIF w celu złożenia wniosku o do-
finansowanie.
Odnosząc się do wątpliwości przedstawionych przez
pana posła Krzysztofa Brejzę, dotyczących wymogu
złożenia wyłącznie jednego wniosku o dofinansowa-
nie przez danego przedsiębiorcę, pragnę uprzejmie
poinformować, iż wymóg ten wynika z przepisów § 4
ust. 1 i 2 rozporządzenia ministra rozwoju regional-
nego z dnia 13 sierpnia 2008 r. w sprawie udzielania
przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości po-
mocy finansowej na wspieranie tworzenia i rozwoju
gospodarki elektronicznej w ramach Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna gospodarka 2007–2013”
(Dz. U. Nr 153, poz. 956, z późn. zm.). Zgodnie z ww.
przepisem rozporządzenia MRR wsparcie w ramach
działania 8.1 PO IG jest udzielane przedsiębiorcy jed-
nokrotnie. W związku z powyższym nie jest uzasad-
nione umożliwienie przedsiębiorcom składania więk-
szej liczby wniosków, ponieważ dofinansowana może
zostać realizacja tylko jednego projektu. Decyzja
o odrzuceniu wniosku o dofinansowanie, w przypad-
ku złożenia przez przedsiębiorcę kilku wniosków,
będzie podejmowana na podstawie oceny spełnienia
kryterium formalnego Kwalifikowalność wniosko-
dawcy w ramach działania. W ramach tego kryte-
rium będzie badane, czy przedsiębiorca nie uzyskał
już wcześniej wsparcia w ramach działania 8.1 PO
IG oraz czy nie złożył więcej niż jednego wniosku
w ramach danego konkursu.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę, iż celem działania
8.1 PO IG jest wspieranie działalności gospodarczej
prowadzonej przez przedsiębiorców funkcjonujących
nie dłużej niż 1 rok, dlatego istotne jest, aby wsparcie
było udzielane na jeden projekt, którego realizacja
będzie decydowała o sukcesie rynkowym przedsię-
biorcy. Taka konstrukcja działania 8.1 PO IG umoż-
liwia udzielenie wsparcia większej liczbie przedsię-
biorców, dzięki czemu skala jego oddziaływania na
sektor mikro- i małych przedsiębiorstw zdecydowa-
nie wzrasta.
Stosowanie powyższej zasady jest również ko-
rzystne dla PARP i RIF, gdyż każdy złożony wniosek
podlega ocenie. W sytuacji, w której przedsiębiorca
mógłby składać dowolną liczbę wniosków, a wspar-
cie byłoby udzielane na realizację tylko jednego
z nich, oznaczałoby to dokonywanie oceny wniosków
złożonych przez przedsiębiorcę jedynie w celu zwięk-
szenia prawdopodobieństwa uzyskania dotacji. Ta-
kie działanie mogłoby skomplikować pracę PARP
i RIF, co mogłoby się przełożyć na wydłużenie ter-
minów na ocenę wniosków i podpisywanie umów
o dofinansowanie.
Odnosząc się do wątpliwości przedstawionych
przez pana posła Krzysztofa Brejzę, dotyczących bra-
ku możliwości wycofania bądź poprawienia złożone-
go wniosku w trakcie trwania rundy aplikacyjnej,
pragnę uprzejmie poinformować, iż jest to decyzja
PARP, która ma na celu zmotywowanie przedsiębior-
ców do jak najlepszego przygotowania dokumentacji
aplikacyjnej. Pragnę zwrócić uwagę, iż obecny nabór
wniosków o dofinansowanie jest prowadzony przez
okres 2 miesięcy, więc przedsiębiorcy mają wystar-
czająco dużo czasu na prawidłowe i rzetelne przygo-
towanie dokumentacji. W obecnym naborze termin
złożenia wniosku o dofinansowanie nie ma żadnego
znaczenia dla ostatecznej oceny projektu, dlatego
przedsiębiorcy mogą opracowywać wniosek bez obaw,
że jego późne złożenie wpłynie na ocenę projektu.
W opinii instytucji zarządzającej warunki, jakie
zostały stworzone w obecnym naborze wniosków
w ramach działania 8.1 PO IG, umożliwiają przed-
siębiorcom przygotowanie wysokiej jakości projek-
tów. Pragnę również podkreślić, iż pozytywna ocena

funkcjonowania nowych zasad prowadzenia naboru
wniosków spowodowała, że analogiczne rozwiązania
będą zastosowane w kolejnych konkursach prowa-
dzonych przez PARP.
Odpowiadając na pytania pana posła Krzysztofa
Brejzy, pragnę poinformować, iż:
Ad 1. Procedura składania wniosków o dofinanso-
wanie została opracowana przez PARP i MSWiA, czyli
przez instytucję wdrażającą i instytucję pośredniczącą
dla działania 8.1 PO IG. Procedura została zaakcepto-
wana przez instytucję zarządzającą PO IG (MRR) i po-
mimo istnienia prawnych możliwości jej zmiany, insty-
tucja zarządzająca podtrzymuje zamiar stosowania jej
w przyszłości, oceniając ją pozytywnie.
Ad 2. W opinii instytucji zarządzającej PO IG roz-
wiązanie polegające na umożliwieniu przedsiębior-
com składania kilku wniosków o dofinansowanie
i ocenianiu jedynie tego wniosku, który został złożo-
ny jako ostatni, nie jest prawidłowe. Zgodnie z regu-
laminem przeprowadzania konkursu ocenie podlega-
ją wszystkie prawidłowo złożone wnioski. Dokonywa-
nie oceny tylko niektórych wniosków mogłoby spo-
wodować roszczenia przedsiębiorców o przeprowa-
dzenie oceny wszystkich projektów, tak aby dopiero
na podstawie jej wyników mogli podejmować decyzję,
który projekt będą realizować. Z uwagi na koniecz-
ność zachowania zasady przejrzystości i równych
szans w dostępie do dofinansowania dla wszystkich
aplikujących przedsiębiorców instytucja zarządzają-
ca nie przewiduje możliwości zmiany zasad oceny
projektów w zakresie, w jakim proponuje to pan poseł
Krzysztof Brejza.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie stosowania przepisów regulujących
organizację roku szkolnego (17860)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy, SPS-023-
-17860/10, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kwestia, która jest przedmiotem pytań pana po-
sła, dotyczy regulacji zawartych w § 2 i § 5 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
18 kwietnia 2002 r. w sprawie organizacji roku szkol-
nego (Dz. U. Nr 46, poz. 432, z późn. zm.). Przepis
§ 2 ust. 1 określa, że zajęcia dydaktyczno-wychowaw-
cze kończą się w najbliższy piątek po dniu 18 czerw-
1431
ca, natomiast przepis § 5 ust. 2a wskazuje, że w szko-
łach, w których zajęcia dydaktyczno-wychowawcze
realizowane są przez pięć dni w tygodniu, piątek po
święcie Bożego Ciała jest dniem wolnym od zajęć dy-
daktyczno-wychowawczych. Wymienione przepisy
nie wykluczają się, a raczej uzupełniają, bowiem
przepis § 5 ust. 2a określa, jakie w danym roku szkol-
nym są dodatkowe dni wolne od zajęć dydaktyczno-
-wychowawczych, oprócz terminów rozpoczynania
czy kończenia rocznych zajęć dydaktyczno-wycho-
wawczych, określonych w § 2, a także oprócz termi-
nów trwania przerw świątecznych oraz ferii zimo-
wych i letnich, określonych w § 3 rozporządzenia.
Omówione ww. przepisy rozporządzenia w sprawie
organizacji roku szkolnego nie powinny, w ocenie Mi-
nisterstwa Edukacji Narodowej, budzić wątpliwości
interpretacyjnych. Wskazują one, że w roku szkol-
nym 2010/2011 dniem zakończenia rocznych zajęć
dydaktyczno-wychowawczych jest dzień 22 czerwca
2010 r.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej prowadzi prace nad nowelizacją rozpo-
rządzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
18 kwietnia 2002 r. w sprawie organizacji roku szkol-
nego. Projekt zakłada, że dyrektor szkoły otrzyma
uprawnienia do określenia dodatkowych dni wolnych
od zajęć dydaktyczno-wychowawczych. Liczba moż-
liwych do ustalenia dodatkowych dni wolnych będzie
zróżnicowana ze względu na typ szkoły. Dni te, bio-
rąc pod uwagę warunki lokalowe i możliwości orga-
nizacyjne szkoły, mogą być przeznaczone m.in. na
sprawdziany i egzaminy zewnętrzne organizowane
przez okręgowe komisje egzaminacyjne, na święta
religijne niebędące dniami ustawowo wolnymi od
pracy, o których mowa w przepisach ustaw o stosun-
ku państwa do poszczególnych kościołów i związków
wyznaniowych, oraz na dzień 2 maja i piątek po świę-
cie Bożego Ciała.
Proponowane rozwiązania dają możliwość podej-
mowania przez dyrektora szkoły autonomicznych
decyzji w sprawach organizacji kształcenia, wspiera-
nia aktywności uczniów, rodziców i nauczycieli oraz
współdecydowania przez radę szkoły, radę rodziców
i samorząd uczniowski o dodatkowych dniach wol-
nych od zajęć dydaktyczno-wychowawczych. Przyję-
te rozstrzygnięcia pozwolą w konsekwencji uniknąć
wskazanych przez pan posła wątpliwości interpreta-
cyjnych.
Treść projektu rozporządzenia została opubliko-
wana na stronie internetowej Ministerstwa Edukacji
Narodowej: www.bip.men.gov.pl, w zakładce „Akty
prawne – Projekty aktów prawnych 2008–2010”.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Ludwika Dorna
w sprawie kilkunastomiesięcznej zwłoki
w zatwierdzeniu przez Radę Ministrów
umowy offsetowej z firmą Kongsberg Defence
& Aerospace AS (7247)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Ludwika Dorna, posła RP, przekazane
przy piśmie marszałka Sejmu RP z 23 czerwca br.
(SPS-024-7247/10), w sprawie kilkumiesięcznej zwło-
ki w zatwierdzeniu przez Radę Ministrów umowy of-
fsetowej z firmą Kongsberg Defence & Aerospace AS,
w pierwszej kolejności pragnę podziękować panu Lu-
dwikowi Dornowi za zainteresowanie problematyką
offsetową, w szczególności w kontekście korzyści, jakie
może otrzymać polski sektor zbrojeniowy poprzez po-
prawne wykorzystanie instrumentu offsetu.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że umowa offse-
towa z Kongsberg Defence & Aerospace AS została
podpisana w dniu 30 grudnia 2008 r.
W przedmiotowej umowie offsetowej ujęto cztery
bezpośrednie zobowiązania offsetowe, w tym dwa
skierowane do Przemysłowego Instytutu Telekomu-
nikacji SA oraz dwa do Transbit sp. z o.o. W efekcie
realizacji umowy offsetowej z Kongsberg Defence &
Aerospace AS polskie przedsiębiorstwa uzyskają
technologię i know-how oraz zostaną im zlecone pra-
ce badawczo-rozwojowe.
Wstrzymanie zatwierdzenia umowy offsetowej
z Kongsberg Defence & Aerospace AS przez Radę
Ministrów odbyło się na wniosek ministra obrony
narodowej.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że w związ-
ku z zapytaniem poselskim pana Ludwika Dorna
zwróciłem się z prośbą o zajęcie stanowiska w przed-
miotowej sprawie przez ministra obrony narodowej
pana Bogdana Klicha oraz ministra finansów pana
Jana Rostowskiego.
W odpowiedzi minister finansów poinformował,
iż do umowy offsetowej z Kongsberg Defence & Ae-
rospace AS nie zgłaszał uwag. Natomiast przed roz-
patrzeniem jej przez Radę Ministrów zaproponował,
aby w związku z przewidywaną na rok 2009 noweli-
zacją ustawy budżetowej z dnia 9 stycznia 2009 r.
(Dz. U. Nr 10, poz. 58) oraz trwającymi renegocjacja-
mi umów dostaw prowadzonymi przez Ministerstwo
Obrony Narodowej rozpatrywanie przedmiotowej
umowy offsetowej przełożyć na późniejszy termin.
Zgodnie ze stanowiskiem ministra obrony naro-
dowej przekazanym przy piśmie z dnia 16 lipca 2010 r.
(znak: 4467/GS/02) „zasadniczą przyczyną zwłoki
w zatwierdzeniu przedmiotowej umowy offsetowej
przez Radę Ministrów była, związana z ogranicze-
niem środków budżetowych, konieczność renegocjacji
umowy na dostawę uzbrojenia i sprzętu wojskowego
dla Nadbrzeżnego Dywizjonu Rakietowego. (…) za-
twierdzenie skutkowałoby koniecznością podjęcia
przez offsetodawców działań mających na celu wyko-
nanie umów offsetowych (czytaj: zobowiązań offse-
towych). Tymczasem konsekwencją zmiany wartości
umów dostaw, po zatwierdzeniu wejścia w życie
umów offsetowych, byłaby zmiana wartości zawar-
tych umów offsetowych, a w przypadku częściowego
chociażby ich wykonania możliwość wystąpienia
przez offsetodawców z roszczeniami odszkodowaw-
czymi w zakresie zaangażowania ich środków finan-
sowych i operacyjnych oraz zdolności produkcyjnych
celem rozpoczęcia współpracy. (…) Niezależnie od
powyższego drugim z elementów stanowiących pod-
stawę do wstrzymania akceptacji przez Radę Mini-
strów przedmiotowej umowy offsetowej były wątpli-
wości dotyczące uznania wyników testów i strzelań
rakietą NSM przeprowadzonych przez wykonawcę
dla Królewskiej Marynarki Wojennej Norwegii jako
wypełnienie wymogów przedstawionych we wstęp-
nych założeniach taktyczno-technicznych. Wobec
ostatecznej pozytywnej oceny wyników testów nie
ma przeszkód dla zaakceptowania przez Radę Mini-
strów umowy offsetowej podpisanej w dniu 30 grud-
nia 2008 r.”.
Podsumowując, na dzień dzisiejszy oczekujemy na
przekazanie przez ministra obrony narodowej jedno-
znacznego stanowiska na Radzie Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Ryniak
w sprawie opłat za przejazdy autostradami
dla motocyklistów (7296)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poseł Moniki Ryniak, znak: SPS-024-7296/
10, w sprawie opłat za przejazdy autostradami dla
motocyklistów przedstawiam poniżej następujące
wyjaśnienia.

1. Czy resort prowadzi rozmowy z koncesjonariu-
szami autostrad w ww. sprawie?
Systemy poboru opłat na autostradach zarządza-
nych przez koncesjonariuszy stanowią, iż motocykle
i pojazdy samochodowe o dwóch osiach są jedną ka-
tegorią pojazdów. Takie rozwiązanie odzwierciedla
postanowienia rozporządzenia ministra infrastruk-
tury z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie opłat za
przejazd autostradą. Jest ono również jednym z po-
stanowień umów o budowę i eksploatację autostrad
płatnych. W związku z powyższym na odcinkach au-
tostrad zarządzanych przez powyższe spółki nie
przewiduje się automatycznej modyfikacji istniejącej
kategoryzacji pojazdów.
Każdorazowa modyfikacja kategoryzacji pojazdów
na autostradach zarządzanych przez spółki „konce-
syjne” z inicjatywy strony publicznej mogłaby prowa-
dzić do roszczeń ze strony partnera prywatnego.
W konsekwencji mogłaby spowodować, że ciężar finan-
sowy tych zmian poniósłby Skarb Państwa, a nie wy-
łącznie użytkownik autostrady. Ponadto każda taka
modyfikacja wymaga uzgodnienia zmian do umowy
o budowę i eksploatację autostrady oraz uzyskania
zgody ministra finansów w przedmiocie zobowiązań
finansowych wynikających z takiej modyfikacji.
2. Jakie są możliwości obniżenia opłat za przejaz-
dy autostradami dla jednośladów np. o 50%?
W odniesieniu do odcinków autostrad zarządza-
nych prze generalnego dyrektora dróg publicznych
i autostrad mają już zastosowanie przepisy ustawy
o zmianie ustawy o drogach publicznych i niektórych
innych ustaw, które wyodrębniły motocykle jako od-
dzielną kategorię pojazdów, dla których zostanie
ustalona odrębna stawka opłat za przejazd. Wyłącze-
nie motocykli do oddzielnej kategorii nie oznacza jed-
nak automatycznej konieczności ustalenia stawki
opłaty za przejazd na poziomie niższym niż stawka
opłaty dla samochodów osobowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 23 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie udostępniania mieszkańcom
i organizacjom pozarządowym planów
antykryzysowych przez samorządy (7307)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 czerwca 2010 r. (sygn. SPS-024-7307/
10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
1433
Michała Jarosa w sprawie udostępniania mieszkań-
com i organizacjom pozarządowym planów antykry-
zysowych przez samorządy uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez Rządowe Cen-
trum Bezpieczeństwa wynika, iż ustawa z dnia 17 lip-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o zarządzaniu kryzyso-
wym (Dz. U. Nr 131, poz. 1076), która weszła w życie
we wrześniu 2009 r., w dość istotny sposób zmieniła
treść dotychczasowego art. 5 ustawy z dnia 26 kwiet-
nia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89,
poz. 590, z późn. zm.). Dotychczas art. 5 ust. 1 ww.
ustawy stanowił, iż na poziomie krajowym, woje-
wódzkim, powiatowym i gminnym tworzy się plany
reagowania kryzysowego, a w obecnym brzmieniu
stanowi, iż tworzy się krajowy plan zarządzania kry-
zysowego oraz wojewódzkie, powiatowe i gminne pla-
ny zarządzania kryzysowego. Zgodnie z art. 2 ust. 3
ww. ustawy o zmianie ustawy o zarządzaniu kryzy-
sowym plany reagowania kryzysowego, przygotowa-
ne na poziomie wojewódzkim, powiatowym i gmin-
nym przed dniem wejścia w życie przedmiotowej
ustawy, pozostają w mocy do czasu ich aktualizacji.
Z uwagi na cykl planowania nie dłuższy niż dwa lata,
nowe plany zarządzania kryzysowego winny być spo-
rządzone do dnia 19 września 2011 r. W związku
z powyższym, do czasu sporządzenia nowych planów
zarządzania kryzysowego, mogą być stosowane plany
reagowania kryzysowego.
Natomiast plany operacyjne ochrony przed powo-
dzią sporządzane są w oparciu o art. 34 ust. 1a usta-
wy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiato-
wym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn.
zm.) oraz art. 31a ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), jako zadania własne samo-
rządu terytorialnego.
W kontekście problemu poruszonego w wystąpie-
niu pana posła uprzejmie informuję, że co do zasady
nie ma przeszkód prawnych dotyczących dostępu do
planów operacyjnych ochrony przed powodzią i do
planów reagowania kryzysowego.
Zarówno plany operacyjne ochrony przed powodzią,
jak i plany reagowania kryzysowego nie są z mocy pra-
wa dokumentami o charakterze niejawnym, jednak co
do danego dokumentu jego wytwórca może podjąć de-
cyzję o nadaniu klauzuli niejawności (taka decyzja zo-
stała podjęta w przypadku krajowego planu reagowa-
nia kryzysowego, natomiast wszystkie wojewódzkie
plany reagowania kryzysowego są dokumentami jaw-
nymi). Przyjąć zatem należy, iż do planów operacyjnych
ochrony przed powodzią i do planów reagowania kry-
zysowego mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia
6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej
(Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm.), o ile dany plan
nie został opatrzony klauzulą niejawności.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
1434
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Michała Jarosa
i Moniki Wielichowskiej
w sprawie autostradowej obwodnicy Wrocławia
(7309)
W odpowiedzi na pismo z dnia 30 czerwca 2010 r.,
znak: SPS-024-7309/10, przy którym przekazano za-
pytanie poselskie posłów Michała Jarosa i Moniki
Wielichowskiej dotyczące kwestii odpłatności za ko-
rzystanie z obwodnic autostradowych, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W swym wystąpieniu posłowie zwrócili się z py-
taniami dotyczącymi kwestii możliwości zaliczenia
obwodnicy Wrocławia do kategorii obwodnic nieob-
jętych odpłatnością.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.) za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz.
1034), w którym wprost, enumeratywnie określono
odpłatne odcinki autostrad.
Reasumując, należy wskazać, iż z ww. obowiązu-
jących od lat przepisów wynika zasada, zgodnie
z którą przejazd autostradami, w tym również ob-
wodnicami stanowiącymi część autostrady, jest od-
płatny. Należy przy tym zaznaczyć, że w prawie pol-
skim nie funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brak jest
więc kryteriów określających, które z odcinków au-
tostrad stanowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, resort infrastruktury ponosi kosz-
ty dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty
dostosowania poszczególnych odcinków do poboru
opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny być
niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodziewa-
nych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna
w przypadku manualnego poboru opłat na terenach
silnie zurbanizowanych, w szczególności położonych
w pobliżu miast. Na tych odcinkach w systemie ma-
nualnym koszty dostosowania do poboru opłat są
obecnie niewspółmiernie wysokie.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął ini-
cjatywę mającą na celu wprowadzenie do dotychczas
obowiązującego systemu prawnego rozwiązania speł-
niającego oczekiwania społeczeństwa, które jedno-
cześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. „Wieloletnim
planem finansowym państwa na lata 2010–2013”.
W ramach prac analizowana jest również kwestia
uwzględnienia obwodnicy Wrocławia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie odmowy dokonania darowizny
terenów byłego lotniska wojskowego
położonych w obrębach Cieśle, Poniatowice
i Spalice na rzecz pow. oleśnickiego (7318)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Michała Jarosa, znak: SPS-024-7318/
10, chcę poinformować, iż w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 24 grudnia 2008 r. w sprawie wy-
kazu lotnisk wojskowych, które mogą być wykorzy-
stane na potrzeby lotnictwa cywilnego, w załączniku
nr 2 zawierającym wykaz lotnisk wojskowych trwale
niewykorzystywanych przez jednostki organizacyjne
podległe ministrowi obrony narodowej lub przez nie-
go nadzorowane do realizacji ich zadań niewymaga-
jących zachowania ich lotniczego charakteru jako
jedyne znalazło się lotnisko w Oleśnicy. Zgodnie
z ww. rozporządzeniem 354 ha nieruchomości nale-
żących do Skarbu Państwa, a będących w dyspozycji
Sił Zbrojnych i w zarządzie Agencji Mienia Wojsko-
wego może zostać przekazane jednostce samorządu
terytorialnego na potrzeby utworzenia i rozwoju Por-
tu Lotniczego w Oleśnicy lub jako jedno z lotnisk
lokalnych mogących zdynamizować rozwój gospodar-
czy regionu.

Z wnioskiem o przekazanie w drodze darowizny
wspomnianych nieruchomości w dniu 28 maja 2009 r.
do ministra infrastruktury zwrócił się starosta po-
wiatu oleśnickiego. W odpowiedzi na wniosek staro-
sty minister infrastruktury skierował pismo do mi-
nistra obrony narodowej wyrażające pozytywną opi-
nię na przekazanie na zasadzie art. 4e ust. 1 pkt 1
lit. b ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowego
oraz o zmianie innych ustaw powiatowi oleśnickiemu
nieruchomości położonych na byłym lotnisku wojsko-
wym w Oleśnicy.
Minister obrony narodowej w odpowiedzi z dnia
28 lipca 2009 r. skierowanej do ministra infrastruk-
tury wyraża opinię, iż wniosek starosty jest niezgod-
ny z § 1 pkt 1 lit. b rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 24 grudnia 2008 r. w sprawie wykazu lotnisk
wojskowych, które mogą być wykorzystane na po-
trzeby lotnictwa cywilnego (Dz. U. z 2009 r. Nr 3,
poz. 12). Jednocześnie minister obrony narodowej
informuje, iż art. 4f ust. 3 i art. 4g ust. 10 w związku
z art. 18 ust. 4a ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o go-
spodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skar-
bu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U.
z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, z późn. zm.) nie stwarza-
ją podstaw prawnych do wydania przez ministra
obrony narodowej opinii pod kątem potrzeb realizacji
celów obronności i bezpieczeństwa państwa w sto-
sunku do lotnisk, które zostały uznane za trwale nie-
wykorzystywane przez jednostki organizacyjne pod-
ległe ministrowi obrony narodowej lub przez niego
nadzorowane do realizacji ich zadań, niewymagające
zachowania ich lotniczego charakteru oraz ujęte
w wykazie, o którym mowa w art. 4e ust. l ww. usta-
wy. Podczas spotkań uzgodnieniowych (luty, marzec,
kwiecień) MON jako kolejny powód wstrzymania pro-
cedury przekazywania nieruchomości na lotnisku
w Oleśnicy wskazywał na to, iż teren ten nie jest
dostatecznie wyczyszczony z niewybuchów, aby go
udostępnić stronie cywilnej.
W wyniku zaistniałej sytuacji lotnisko nadal po-
zostaje w dyspozycji ministra obrony narodowej oraz
Agencji Mienia Wojskowego, a określenie dalszych
losów terenów lotniskowych w Oleśnicy zależy od de-
cyzji tych instytucji, włącznie z ewentualnym poro-
zumieniem z władzami samorządowymi.
Minister infrastruktury, przyjmując argumenta-
cję ekonomiczną starosty oleśnickiego w sprawie
utrzymania charakteru lotniczego terenu, potwier-
dza, iż w interesie gospodarczym kraju oraz regionu
jest powiększanie zasobu lotnisk z zachowanym cha-
rakterem lotniczym tworzących przyszłą sieć lotnisk
lokalnych. Ministerstwo Infrastruktury wspiera
działania władz samorządowych zmierzające do
utrzymania lotniczego charakteru tego terenu.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
1435
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie postulatu obniżenia opłat
za przejazd autostradą przez motocyklistów (7321)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka, znak:
SPS-024-7321/10, w sprawie postulatu obniżenia
opłat za przejazd autostradą przez motocyklistów
przedstawiam poniżej następujące wyjaśnienia.
Praktyka pobierania opłat dla motocykli nie jest
jednolita. Jednak generalnie w krajach, w których
opłaty pobierane są fizycznie na punktach poboru
opłat, motocykle są w jednej kategorii opłat z samo-
chodami osobowymi.
W Polsce do dnia 24 grudnia 2008 r., tj. do dnia
wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy o drogach
publicznych i niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 218, poz. 1391), motocykle były połączone w jedną
kategorię do ustalania i pobierania opłat z pojazdami
samochodowymi o dwóch osiach. Na podstawie tych
przepisów zawarte zostały obecne umowy o budowę
i eksploatację autostrad ze spółkami „koncesyjnymi”.
Kategoryzacja pojazdów zgodna z zapisami ustawo-
wymi jest jednym z postanowień tych umów. W związ-
ku z tym na odcinkach autostrad zarządzanych przez
powyższe spółki nie przewiduje się automatycznej
modyfikacji istniejącej kategoryzacji pojazdów.
Każdorazowa modyfikacja kategoryzacji pojazdów
na autostradach zarządzanych przez spółki „konce-
syjne” z inicjatywy strony publicznej mogłaby prowa-
dzić do roszczeń ze strony partnera prywatnego.
W konsekwencji mogłaby spowodować, że ciężar finan-
sowy tych zmian poniósłby Skarb Państwa, a nie wy-
łącznie użytkownik autostrady. Ponadto każda taka
modyfikacja wymaga uzgodnienia zmian do umowy
o budowę i eksploatację autostrady oraz uzyskania
zgody ministra finansów w przedmiocie zobowiązań
finansowych wynikających z takiej modyfikacji.
Natomiast w odniesieniu do odcinków autostrad
zarządzanych prze generalnego dyrektora dróg pu-
blicznych i autostrad mają już zastosowanie przepisy
ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych
i niektórych innych ustaw, które wyodrębniły moto-
cykle jako oddzielną kategorię pojazdów, dla których
zostanie ustalona odrębna stawka opłat za przejazd.
Wyłączenie motocykli do oddzielnej kategorii nie
oznacza jednak automatycznej konieczności ustale-
nia stawki opłaty za przejazd na poziomie niższym
niż stawka opłaty dla samochodów osobowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 23 lipca 2010 r.
1436
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie planów podziału Wielkopolski
na pięć rejonów operacyjnych (7324)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie sposobu ustalania przez wojewodę wielkopolskie-
go zasięgu rejonów operacyjnych, stanowiących jeden
z elementów „Wojewódzkiego planu działania syste-
mu Państwowe Ratownictwo Medyczne dla Woje-
wództwa Wielkopolskiego na lata 2011–2013”, proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, ze zm.) wojewoda sporządza woje-
wódzki plan działania systemu Państwowe Ratow-
nictwo Medyczne (PRM) na okres 3 lat, z możliwością
corocznej aktualizacji. Wojewoda przekazuje projekt
planu ministrowi właściwemu do spraw zdrowia ce-
lem zatwierdzenia. Minister zdrowia w terminie 30
dni przedmiotowy plan zatwierdza lub zgłasza do nie-
go zastrzeżenia. Należy wskazać, że wprawdzie wo-
jewoda wielkopolski w czerwcu br. przekazał do Mi-
nisterstwa Zdrowia projekt wojewódzkiego planu
działania systemu PRM na lata 2011–2013, przewi-
dujący utworzenie na terenie tego województwa
5 rejonów operacyjnych, lecz już w lipcu br. dokonał
jego aktualizacji, przywracając 31 rejonów operacyj-
nych, odpowiadających liczbie powiatów w wojewódz-
twie, wskazując jednocześnie 5 punktów odbioru we-
zwań przez dyspozytorów medycznych. W opinii mi-
nistra zdrowia taka koncepcja organizacji systemu
ratownictwa pozaszpitalnego, tj. opierająca się na
strukturze powiatowej, jest możliwa do akceptacji
i zatwierdzenia. Zadaniem wojewody jest zapewnić
odpowiednią jakość, dostępność i kompleksowość re-
alizowanych świadczeń, również w zdarzeniach
z większą liczbą poszkodowanych, wymagających za-
angażowania więcej niż jednego zespołu ratownictwa
medycznego, a także w sytuacjach, gdy zachodzi ko-
nieczność przewiezienia osoby w stanie nagłego za-
grożenia zdrowotnego do położonego w znacznej od-
ległości szpitala. Natomiast dyspozytor medyczny
obejmujący swoim zasięgiem działania kilka rejonów
operacyjnych może przy udziale nowoczesnych roz-
wiązań informatycznych oraz telefonii przewodowej
i bezprzewodowej optymalnie zarządzać ruchem po-
szczególnych zespołów. Wojewoda wskazał jednocze-
śnie w planie, że w 2011 r. system Państwowe Ratow-
nictwo Medyczne w woj. wielkopolskim będzie obsłu-
giwany w Poznaniu i w powiecie poznańskim przez
uruchomione centrum powiadamiania ratunkowego
(CPR). Natomiast na pozostałym terenie planowane
jest utworzenie 4 dyspozytorni medycznych, zlokali-
zowanych w: Pile, Koninie, Kaliszu i w Lesznie. Obo-
wiązująca koncepcja Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji zakłada skoncentrowanie punk-
tów odbioru wezwań alarmowych przy jednoczesnym
zapewnieniu odpowiedniej liczby stanowisk dyspozy-
torskich, co z jednej strony przyczyni się do ograni-
czenia nakładów finansowych, a z drugiej strony po-
zwoli na lepszą koordynację akcji w zdarzeniach
o charakterze masowym. Zbytnie rozdrobnienie
punktów przyjmowania wezwań utrudnia bowiem
zarządzanie akcją ratunkową i nie sprzyja podejmo-
waniu szybkich i skutecznych działań ratowniczych
na miejscu zdarzenia.
Tak więc po przeanalizowaniu projektu woje-
wódzkiego planu działania systemu PRM na lata
2011–2013 dla woj. wielkopolskiego należy stwier-
dzić, iż nie ma obecnie podstaw do zakwestionowania
zaproponowanego przez wojewodę wielkopolskiego
rozwiązania w zakresie sposobu organizacji ratow-
nictwa medycznego na etapie pozaszpitalnym. Nie-
zależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że
zgodnie z art. 19 ustawy o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym planowanie, organizowanie, koor-
dynowanie systemu oraz nadzór nad systemem na
terenie województwa jest zadaniem wojewody i to
przede wszystkim do niego należy decyzja w zakresie
wskazania sposobu organizacji systemu PRM w tym
województwie. Minister zdrowia ocenia projekt przy-
gotowanego przez wojewodę planu pod względem
zgodności z obowiązującymi przepisami oraz możli-
wości jego realizacji pod kątem dostępnych w budże-
cie państwa środków finansowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zamierzam
z końcem sierpnia zorganizować kolejne spotkanie
z wojewodami lub ich przedstawicielami z udziałem
Narodowego Funduszu Zdrowia, m.in. w sprawie
określenia rejonów operacyjnych w wojewódzkich
planach działania systemu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie przejazdu autostradą A1 i A4
w obrębie aglomeracji śląskiej (7327)
W odpowiedzi na pismo z dnia 30 czerwca 2010 r.
(znak: SPS-024-7327/10), przy którym przekazano
zapytanie poselskie posła Wojciecha Szaramy doty-

czące kwestii odpłatności za korzystanie z obwodnic
autostradowych, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
W swym wystąpieniu pan poseł zwrócił się z py-
taniami w sprawie przejazdu autostradą A1 i A4
w obrębie aglomeracji śląskiej.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.
2571, z późn. zm.), za przejazd autostradą pobierane
są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w któ-
rych autostrada nie została przystosowana do poboru
opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów
samochodowych, za które została uiszczona opłata
za przejazd po drogach krajowych, pobierana na pod-
stawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej opłaty,
tzw. winieta.
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie au-
tostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad. Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozpo-
rządzenia do odpłatnych odcinków autostrad zalicza
się autostradę A1 Gdańsk – Toruń – Łódź – Piotrków
Trybunalski – Częstochowa – Gliwice –Gorzyczki –
granica państwa, a zgodnie z pkt 3 autostradę A4 gra-
nica państwa –Jędrzychowice – Krzyżowa – Legnica
– Wrocław – Opole – Gliwice – Katowice – Kraków
–Tarnów – Rzeszów – Korczowa – granica państwa.
Reasumując, należy wskazać, iż z ww. obowiązu-
jących od lat przepisów wynika zasada, zgodnie
z którą przejazd autostradami w tym również obwod-
nicami stanowiącymi część autostrady jest odpłatny.
Należy przy tym zaznaczyć, że w prawie polskim nie
funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brak jest więc kryte-
riów określających, które z odcinków autostrad sta-
nowią obwodnice miast.
Realizując Program Budowy Dróg Krajowych na
lata 2008–2012 resort infrastruktury ponosi koszty
dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty do-
stosowania poszczególnych odcinków do poboru opłat
dla danej kategorii pojazdów nie powinny być nie-
współmiernie wysokie w stosunku do spodziewanych
przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna w przy-
padku manualnego poboru opłat na terenach silnie
zurbanizowanych, w szczególności położonych w po-
bliżu miast. Na tych odcinkach w systemie manual-
nym koszty dostosowania do poboru opłat są obecnie
niewspółmiernie wysokie.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
1437
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął ini-
cjatywę mającą na celu wprowadzenie do dotychczas
obowiązującego systemu prawnego rozwiązania speł-
niającego oczekiwania społeczeństwa, które jedno-
cześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. Wieloletnim Pla-
nem Finansowym Państwa na lata 2010–2013.
W ramach prac analizowana jest również kwe-
stia uwzględnienia obwodnic w obrębie aglomeracji
śląskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie możliwości rozszerzenia listy leków
refundowanych dla osób niepełnosprawnych
chorych na chorobę Parkinsona (7355)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Grażyny Ciemniak, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłanym przy piśmie z dnia
7 lipca 2010 r. (SPS-024-7355/10), w sprawie możli-
wości rozszerzenia listy leków refundowanych dla
osób niepełnosprawnych chorych na chorobę Parkin-
sona, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych infor-
macji.
Zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych oraz warunki ich udzie-
lania zostały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do wy-
mienionej ustawy. Przepisy tej ustawy szczegółowo
określają zakres uprawnień ubezpieczonego do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, w tym produktów leczniczych.
Zgodnie z przepisami ustawy, minister zdrowia
określa w drodze rozporządzeń wykazy leków refun-
dowanych, to jest wykaz leków podstawowych i uzu-
pełniających, wykaz chorób oraz wykaz leków, które
ze względu na choroby określone w wykazie są prze-
pisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub czę-
ściową odpłatnością. Przedmiotowe akty wykonaw-
cze określa minister zdrowia, po zasięgnięciu opinii
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej
Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Aptekarskiej.
Pragnę poinformować, że ustawą z dnia 25 czerw-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
1438
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o cenach (Dz. U. Nr 118, poz. 989) zosta-
ły wprowadzone zmiany do ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, które wprowadziły
nowe delegacje ustawowe.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej został uregulowany w przepi-
sach wskazanej ustawy, w szczególności w art. 15,
w którym zawarty jest katalog świadczeń gwaranto-
wanych, m.in. podstawowa opieka zdrowotna, ambu-
latoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpitalne,
programy zdrowotne, zaopatrzenie w produkty lecz-
nicze. Leki i wyroby medyczne określone w drodze
rozporządzeń ministra zdrowia w wykazach leków
refundowanych są świadczeniami gwarantowanymi
– zgodnie z art. 34a ww. ustawy.
Kwalifikacji świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego dokonuje minister
zdrowia, po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych, w zakresie, o któ-
rym mowa w art. 15 ust. 2, biorąc pod uwagę kryteria
określone w art. 31a ust. 1 pkt 1–7, przy uwzględnie-
niu priorytetów zdrowotnych określonych w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia (Dz. U. Nr 137, poz. 1126),
wydanym na podstawie art. 31a ust. 2. Dzięki reko-
mendacji Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe – zgodnie
z europejskimi standardami. Unormowania prawne
w tym zakresie zwiększają przejrzystość polityki re-
fundacyjnej państwa.
Przygotowanie rekomendacji dla danego świad-
czenia zleca prezesowi agencji minister zdrowia, na
podstawie wniosków podmiotów odpowiedzialnych,
w sprawie objęcia produktu leczniczego dopłatami ze
środków publicznych. Na podstawie rekomendacji
agencji, minister zdrowia podejmuje decyzje o nowe-
lizacji rozporządzenia w sprawie świadczeń gwaran-
towanych.
Proces legislacyjny projektów rozporządzeń w spra-
wie wykazów leków refundowanych obejmuje konsul-
tacje społeczne, a uwzględnienie zgłoszonych propo-
zycji i uwag podczas opracowywania aktu wykonaw-
czego leży po stronie ustawodawcy, który uzasadnia
uwzględnienie bądź nieuwzględnienie zgłoszonych
uwag.
Leczenie świadczeniobiorców z chorobą Parkinso-
na odbywa się zarówno w warunkach szpitalnych
oraz w szczególności w ramach ambulatoryjnej tera-
pii specjalistycznej. Produkty lecznicze stosowane
w zakładach opieki zdrowotnej przysługują ubezpie-
czonym nieodpłatnie, natomiast jeżeli są stosowane
poza szpitalem, są refundowane na zasadach okre-
ślonych w ustawie i przepisach wykonawczych.
W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 8 grud-
nia 2009 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu
leków i wyrobów medycznych, które ze względu na
te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ry-
czałtową lub częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 212,
poz. 1647), wymieniona jest choroba i zespół Parkin-
sona oraz leki stosowane w leczeniu tej choroby.
Obecnie w Polsce dostępne są leki stosowane w lecze-
niu choroby Parkinsona ze wszystkich grup terapeu-
tycznych.
W wykazie leków i wyrobów medycznych wyda-
wanych po wniesieniu opłaty ryczałtowej, ze względu
na chorobę, o której mowa, wymienionych jest 18 pro-
duktów leczniczych oraz wykazem leków uzupełnia-
jących (odpłatność 30%) jest objętych również 18 le-
ków, ponadto leki stosowane w ww. chorobie wymie-
nione są w wykazie leków podstawowych.
Odnosząc się do pytania dotyczącego rozszerzenia
listy leków refundowanych, uprzejmie informuję, że
umieszczenie produktu leczniczego w wykazie leków
refundowanych następuje na wniosek podmiotu od-
powiedzialnego, zgodnie z obowiązującymi regula-
cjami prawnymi. Decyzje w sprawie wpisania leku do
wykazu leków refundowanych podejmuje minister
zdrowia na podstawie rekomendacji Agencji Oceny
Technologii Medycznych.
Nowe leki podlegają sukcesywnej ocenie Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Na zlecenie ministra
zdrowia Agencja Oceny Technologii Medycznych
w latach 2009–2010 przeprowadziła ocenę w sprawie
zasadności finansowania pięciu produktów leczni-
czych, stosowanych w chorobie Parkinsona, w ra-
mach wykazu leków refundowanych: Stalevo (Levo-
dopum, Carbidopum, Entacaponum), Neupro (Roti-
gotine), Azilect (Rasagiline), Comtess (Entacapone).
Wniosek dotyczący leku Tasmar (Tolcapone) nie mógł
być rozpatrzony, ponieważ wnioskodawca nie dostar-
czył pełnej dokumentacji.
Stanowiska przekazane ministrowi zdrowia przez
Agencję Oceny Technologii Medycznych rekomendu-
ją niefinansowanie ze środków publicznych ww. pro-
duktów leczniczych w leczeniu choroby Parkinsona
w ramach wykazów leków refundowanych.
Rada konsultacyjna uznała m.in., iż przedstawio-
ne dowody naukowe dotyczące ww. leków nie są prze-
konywujące i brak jest podstaw do ich finansowania
ze środków publicznych.
Wszelkie wystąpienia do ministra zdrowia doty-
czące choroby Parkinsona spotykają się ze zrozumie-
niem i należną troską, jednakże aby produkt leczni-
czy mógł być objęty dopłatami ze środków publicz-
nych, muszą być spełnione wymagania określone
ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych. Minister zdrowia
musi podejmować decyzje o objęciu refundacją no-
wych leków ze szczególną rozwagą, kierując się opi-
nią specjalistów, mając na względzie interes społecz-
ny, jak również stabilność budżetu Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie uzupełnienia wykazu witamin
i składników mineralnych, które mogą być
stosowane w produkcji suplementów diety,
zawartego w załączniku do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 9 października 2007 r.
w sprawie składu oraz znakowania
suplementów diety (7357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Sławomira Kopycińskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7357/10, w sprawie uzupełnienia wy-
kazu składników mineralnych, które mogą być sto-
sowane w produkcji suplementów diety, zawartego
w załączniku do rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 9 października 2007 r., uprzejmie przekazuję
następujące stanowisko.
Odpowiedź na pytanie została przygotowana
w oparciu o zestawienie wybranych pozycji piśmien-
nictwa krajowego i publikacji zagranicznych oraz
obowiązujących przepisów prawa.
Złoto (łac. aurum) jest metalem szlachetnym na-
leżącym do miedziowców, grupa I B (11), okres 6, licz-
ba atomowa 79, liczba masowa 197. Jest jasnym me-
talem, mało aktywnym chemicznie, najczęściej o bar-
wie żółtej.
W praktyce klinicznej wykorzystuje się sole złota,
które po raz pierwszy wprowadzono w pierwszej po-
łowie XX w. Wynikało to z wcześniejszego stosowania
związków zawierających metale jako leków przeciw-
bakteryjnych. Stosowanie soli złota było znaczącym
postępem, który wykorzystano w celu spowolnienia
rozwoju reumatoidalnego zapalenia stawów. Wiado-
mo, że sole złota wykazują działanie przeciwzapalne
i immunosupresyjne, jednakże mechanizm działania
złota oraz jego związków aktywnych nie został do-
tychczas dokładnie poznany.
Dane piśmiennicze wskazują na korzystny wpływ
leczenia solami złota na tkankę kostną poprzez
zmniejszenie aktywności osteoklastów dzięki czemu
zmniejsza się resorpcja tkanki łącznej. Sole złota ha-
mują ponadto działanie enzymów uczestniczących
w przemianach tkanki łącznej (kolagenoza, elastaza
i hialuronidaza).
Zdaniem specjalistów preparaty zawierające sole
złota czasami znajdują zastosowanie jako lek drugie-
go rzutu w leczeniu reumatoidalnego zapalenia sta-
wów, przy chorobach tkanki łącznej takich jak łusz-
czycowe zapalenia stawów, młodzieńcze zapalenia
stawów oraz w chorobach stawów kręgosłupa. Związ-
ki te wykorzystywane są ponadto w ilościach ślado-
wych jako składnik produktów homeopatycznych.
Preparaty zawierające związki złota posiadają kli-
niczną historię stosowania poprzez różne drogi po-
1439
dania. Z danych piśmienniczych wynika, że większą
skuteczność leczenia związkami złota uzyskuje się
przy dożylnej i domięśniowej drodze podania sub-
stancji aniżeli przy stosowaniu preparatów doust-
nych, które okazały się mało skuteczne i praktycznie
zarzucono ich stosowanie. Na rynku krajowym do-
stępne są produkty lecznicze o nazwach handlowych
Tauredon i Solganal, ponadto wykorzystywane są
takie sole złota jak: tiojabłczan sodowo-złotowy, au-
rotioglukoza, tioglikoloanilid złotowy.
Dawka lecznicza jest każdorazowo ustalana in-
dywidualnie przez lekarza i stosowana pod ścisłym
jego nadzorem ze względu na liczne działania nie-
pożądane.
Sole złota w organizmie łączą się w 90% z białka-
mi, przede wszystkim albuminami i wydalane są
głównie, w 70%, przez nerki, a w 30% z kałem. Naj-
większe powinowactwo do soli złota wykazują nerki,
śledziona, szpik i węzły chłonne.
Klinicyści oceniają, że objawy niepożądane wy-
stępują u 25–35% chorych. Do najczęściej występu-
jących zalicza się złuszczające zapalenie skóry, wy-
sypki i podrażnienia skóry, wybroczyny, zapalenia
błon śluzowych (jamy ustnej, języka, gardła, żołądka,
jelit i tchawicy), biegunki, stany gorączkowe i podgo-
rączkowe, nasilenie bólów stawowych oraz białko-
mocz.
W organizmie dorosłego człowieka złoto występu-
je w ilościach śladowych i wynosi mniej niż 10 mg,
przy czym połowa gromadzona jest w tkance kostnej,
a pozostała część w tkankach miękkich narządów
wewnętrznych oraz we włosach.
Źródłem śladowych ilości złota w diecie mogą być
określone rodzaje wód mineralnych i leczniczych.
Poza tym żywność pochodzenia roślinnego i zwierzę-
cego nie wnosi do diety znaczących ilości tego pier-
wiastka.
Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, iż na
całym świecie wiodące jednostki naukowe, zarówno
w pracach na poziomie krajowym, jak również w ra-
mach współpracy międzynarodowej, mając na uwa-
dze zmiany w stylu życia i sposobie żywienia, nie-
przerwanie prowadzą prace naukowe nad modyfika-
cją dotychczasowych lub stworzeniem nowych wy-
tycznych, służących ustaleniu jak najdokładniejszych
norm żywienia człowieka.
Aktualne normy żywienia, zarówno polskie, jak
również innych krajów, nie uwzględniają złota i jego
związków za istotne z żywieniowego punktu widze-
nia. Według ekspertów ds. żywienia aktualny stan
wiedzy nie wskazuje na potrzebę ustalenia norm ży-
wienia człowieka na złoto. Ponadto złoto i jego związ-
ki nie były dotychczas wykorzystywane w ilościach
znaczących w żywieniu ludzi we Wspólnocie. Nie
stwierdzano dotychczas stanów niedoborowych tego
pierwiastka w organizmie oraz nie określono jakiej-
kolwiek znaczącej roli w utrzymaniu prawidłowego
stanu równowagi fizjologicznej organizmu zdrowego
człowieka. Brak ogólnie uznanych danych nauko-
wych pomiędzy związkami złota a zdrowiem poddaje
1440
w wątpliwość zasadność uzupełniania codziennej die-
ty osób zdrowych.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE)
nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady
i wymagania prawa żywnościowego, powołującego
Europejski Urząd do spraw Bezpieczeństwa Żywno-
ści oraz ustanawiającego procedury w zakresie bez-
pieczeństwa żywności (Dz.U. UE.L.02.31.1, z późn.
zm.), prawo żywnościowe ma na celu realizację jed-
nego lub więcej ogólnych celów dotyczących wysokie-
go poziomu ochrony zdrowia i życia oraz ochrony
interesów konsumentów, z uwzględnieniem uczci-
wych praktyk w handlu żywnością, biorąc pod uwagę
ochronę zdrowia.
Na poziomie wspólnotowym jedynymi aktami
prawnymi odnoszącym się do suplementów diety są:
dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliże-
nia ustawodawstw państw członkowskich odnoszą-
cych się do suplementów żywnościowych (Dz.U.
UE.L.02.183.51, z późn. zm.) oraz rozporządzenie
Komisji (WE) nr 1170/2009 z dnia 30 listopada 2009 r.
zmieniające dyrektywę 46/2002/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE)
nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
w odniesieniu do wykazów witamin i składników mi-
neralnych oraz ich form chemicznych, które można
dodawać do żywności, w tym do suplementów żyw-
nościowych (Dz.U. UE.L.314.36).
Należy zaznaczyć, że następstwem wprowadzenia
w życie rozporządzenia (WE) nr 1170/2009 jest obli-
gatoryjne stosowanie jego przepisów we wszystkich
państwach członkowskich, począwszy od 21 grudnia
2009 r.
Według aktualnego stanu wiedzy odpowiednio
zróżnicowana i zbilansowana dieta mogłaby w nor-
malnych warunkach dostarczać wszystkich substan-
cji odżywczych niezbędnych dla prawidłowego rozwo-
ju i zachowania zdrowego stylu życia w ilościach speł-
niających normy ustalone i zalecane przez ogólnie
przyjęte dane naukowe. Badania epidemiologiczne
pokazują jednak, że idealne warunki nie są spełnia-
ne w odniesieniu do wszystkich niezbędnych skład-
ników zarówno o charakterze odżywczym, jak i nie-
odżywczym w stosunku do wszystkich grup ludności.
Dlatego też ze względu na określony styl życia lub
z innych względów konsumenci mogą zdecydować się
na uzupełnienie spożycia określonych substancji
z suplementów diety.
Suplementy diety zgodnie z nomenklaturą usank-
cjonowaną w przepisach prawa to środki spożywcze,
których celem jest uzupełnienie normalnej diety bę-
dące skoncentrowanym źródłem witamin i składni-
ków mineralnych lub innych substancji wykazują-
cych efekt odżywczy lub inny fizjologiczny, pojedyn-
czych lub złożonych, wprowadzanych do obrotu
w formie umożliwiającej dawkowanie, w postaci kap-
sułek, tabletek, drażetek i w innych podobnych po-
staciach, saszetek z proszkiem ampułek z kroplomie-
rzem i w innych podobnych postaciach, płynów i prosz-
ków przeznaczonych do spożywania w małych, od-
mierzonych ilościach jednostkowych, z wyłączeniem
produktów posiadających właściwości produktu lecz-
niczego w rozumieniu przepisów Prawa farmaceu-
tycznego.
Przyjmuje się, iż w przypadku witamin i składni-
ków mineralnych powinno się stosować tylko te, któ-
re są obecne w normalnym żywieniu i spożywane
jako jego część. Substancje chemiczne stosowane jako
źródło witamin i składników mineralnych w produk-
cji suplementów żywnościowych powinny być bez-
pieczne i przyswajalne przez organizm.
Odnosząc powyższe do możliwości stosowania wi-
tamin i składników mineralnych, należy podkreślić,
że zgodnie z art. 4 ww. dyrektywy tylko witaminy
i minerały wymienione w załączniku 1 w postaci wy-
mienionej w załączniku 2 mogą być stosowane w pro-
dukcji suplementów żywnościowych.
Treść wspominanych załączników nie przewiduje
możliwości stosowania jakichkolwiek związków złota
w suplementach diety. Co więcej, przepisy wykonaw-
cze dotyczące substancji dozwolonych do stosowania
w składzie środków spożywczych specjalnego prze-
znaczenia żywieniowego czy też określające dozwo-
lone dodatki do żywności również nie przewidują
możliwości stosowanie tego typu związków.
Mając na uwadze powyższe informacje o braku
zastosowania złota i jego związków w ilościach zna-
czących w praktyce żywieniowej ludności Wspólnoty
Europejskiej oraz braku informacji uzasadniających
wprowadzenie zmian w tym zakresie, prawidłowe
wydaje się zastosowanie przepisów rozporządzenia
(WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczącego nowej żyw-
ności i nowych składników żywności (Dz.U.
UE.L.97.43.1, z późn. zm.).
Niniejsze rozporządzenie dotyczy wprowadzania
do obrotu we Wspólnocie nowej żywności i nowych
składników żywności, które nie były w znacznym
stopniu wykorzystywane we Wspólnocie do spożycia
przez ludzi, a które zaliczają się do jednej z poniż-
szych kategorii:
— żywność i składniki żywności o nowej lub celo-
wo zmodyfikowanej podstawowej strukturze moleku-
larnej,
— żywność i składniki żywności składające się
lub wyekstrahowane z drobnoustrojów, grzybów lub
wodorostów,
— żywność i składniki żywności składające się
lub wyekstrahowanie z roślin i składniki żywności
pochodzące od zwierząt, z wyjątkiem żywności
i składników żywności uzyskanych drogą tradycyj-
nych metod wytwórczo-hodowlanych, o których już
wiadomo, że są bezpieczne dla zdrowia,
— żywność i składniki żywności, które zostały
poddane procesowi wytwórczemu obecnie niebędące-
mu w użyciu, w efekcie którego powstają istotne zmia-
ny w składzie lub strukturze żywności lub jej skład-

ników, co z kolei wpływa na ich wartość odżywczą,
metabolizm i poziom niepożądanych substancji.
Przedsiębiorca ubiegający się o dopuszczenie do
obrotu nowej żywności lub nowego składnika żywno-
ści jest zobligowany do złożenia we właściwym urzę-
dzie danego państwa członkowskiego szczegółowego
wniosku, którego kopia jest przekazywana do Komi-
sji Europejskiej.
Dossier aplikacji powinno zawierać szczegółowe
informacje, w tym kopie badań prowadzonych na te-
mat zgłaszanego produktu, w celu udokumentowa-
nia, że nie stanowi on zagrożenia dla konsumenta
i nie wprowadza go w błąd.
Po otrzymaniu wniosku państwo członkowskie
zapewnia przeprowadzenie wstępnej jego oceny.
W tym celu powiadamia Komisję o nazwie organu
odpowiedzialnego za przygotowanie wstępnego spra-
wozdania dotyczącego oceny.
Sprawozdanie, o którym mowa powyżej, jest spo-
rządzane w okresie trzech miesięcy, a następnie bez-
zwłocznie przekazywane do organu komisji właściwe-
go do oceny żywności. Na dalszym etapie przesyłane
jest do pozostały państw członkowskich, które przed
upływem 60 dni od chwili rozesłania mogą wyrazić
swoje uwagi lub uzasadniony sprzeciw wobec wprowa-
dzenia do obrotu danej żywności lub składnika żyw-
ności. Uwagi te mogą być zgłaszane również przez
samą Komisję i mogą dotyczyć sposobu prezentacji,
etykietowania, jak również samego składnika.
W sytuacji gdy nie jest wymagana dodatkowa oce-
na, Komisja podejmuje decyzję zgodnie z procedurą
regulacyjną. Decyzja określa zakres zezwolenia, pre-
cyzując stosowne warunki korzystania z żywności
lub składnika żywności, przeznaczenie żywności lub
składnika żywności oraz jego specyfikację, szczegól-
ne wymagania dotyczące etykietowania.
Jak wspomniano powyżej, wszelkie zmiany w pra-
wodawstwie wspólnotowym, w tym przyjęcie nowych
uregulowań prawnych, przyjmuje się zgodnie z pro-
cedurą regulacyjną ustanowioną przepisami art. 5 i 7
decyzji 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.
ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień
wykonawczych przyznawanych Komisji (Dz.U.
UE.L.z 17.7.1999.184.23, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 5 ww. decyzji Komisję wspomaga
komitet regulacyjny złożony z przedstawicieli państw
członkowskich, któremu przewodniczy przedstawi-
ciel Komisji. Przedstawiciel Komisji przedstawia ko-
mitetowi propozycję działań, które należy podjąć.
Komitet przedstawia swoją opinię o propozycji w cza-
sie wyznaczonym przez przewodniczącego, zależnie
od pilności sprawy. W przypadku decyzji, które Rada
powinna przyjąć na wniosek Komisji, opinia zostaje
podjęta większością określoną w art. 205 ust. 2 i 4
traktatu.
Komisja przyjmuje przewidziane środki, jeśli są
zgodne z opinią komitetu. Jeśli przewidziane środki
są niezgodne z opinią komitetu lub jeśli opinia nie
została przedstawiona, Komisja niezwłocznie przed-
1441
stawia Radzie propozycję działań, jakie należy pod-
jąć, i informuje o tym Parlament Europejski.
Podsumowując odpowiedź na pańskie pytania,
uprzejmie informuje.
Ad 1. Czy przeprowadzane były badania medycz-
ne mające na celu ustalenie fizjologicznego oddziały-
wania złota pod kątem ewentualnego umieszczenia
złota w wykazie składników mineralnych mogących
być składnikami suplementów diety?
Aktualny wykaz składników mineralnych dozwo-
lonych do stosowanie w suplementach diety został
przyjęty na mocy uprawnień Komisji po ocenie Eu-
ropejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności
(EFSA). Na podstawie rzeczonej opinii do wykazu
składników mineralnych przyjęto wyłącznie te
związki, które otrzymały pozytywną opinię naukową
i które spełniają wymogi ustanowione w dyrektywie
2002/46/WE w sprawie suplementów diety.
Ad 2. Czy złoto oraz jego niektóre związki wyka-
zują pozytywne oddziaływanie fizjologiczne i czy
mogą być uznane za pierwiastek, który powinien być
dostarczany organizmowi człowieka w celu zachowa-
nia zdrowia?
Wskazane w pana piśmie właściwości określone
mianem korzystnego oddziaływania fizjologicznego
złota, w tym działanie przeciwzapalne, przeciwreu-
matyczne, immunosupresyjne oraz hamujące objawy
chorób autoimmunologicznych takich jak: toczeń,
łuszczyca, bielactwo, reumatoidalne zapalenie sta-
wów, łuszczycowe zapalenie stawów, kolagenozy i prze-
wlekłe wypryski, nie mogą być wykorzystywane
w znakowaniu prezentacji i reklamie suplementów
diety (środków spożywczych).
Powyższe sformułowania jednoznacznie odnoszą
się do właściwości leczniczych charakterystycznych
dla produktów podlegających regulacjom Prawa far-
maceutycznego.
Zgodnie z art. 2 pkt 32 ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271) produkty lecznicze są substancjami
lub mieszaninami substancji, przedstawianymi jako
posiadające właściwości zapobiegania lub leczenia
chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub poda-
wane w celu postawienia diagnozy lub w celu przy-
wrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicz-
nych funkcji organizmu poprzez działanie farmako-
logiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
Ad 3. Czy obowiązujące regulacje unijne pozwa-
lają na umieszczenie w obowiązującym w Polsce wy-
kazie składników mineralnych mogących wchodzić
w skład suplementów diety złota, ewentualnie in-
nych, nowych składników mineralnych?
Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa moż-
liwe jest wszczęcie takiej procedury na wniosek za-
interesowanej strony. Niezbędne jednak jest spełnie-
nie podstawowych zasad formalnoprawnych.
Możliwość usankcjonowania złota lub jego związ-
ków jako składników dozwolonych do stosowania
w suplementach diety wymaga, podobnie jak w przy-
padku innych nowych składników żywności, udoku-
1442
mentowania bezpieczeństwa dla konsumentów oraz
udowodnienia na populacji osób zdrowych korzyst-
nego związku przyczyno-skutkowego pomiędzy po-
braniem określonego składnika w codziennej diecie
a zdrowiem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zagrożenia powodziowego
Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
w Oświęcimiu-Brzezince (7363)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Stanisława Rydzonia, przesłane w pi-
śmie nr SPS-024-7363/10, w sprawie zagrożenia po-
wodziowego Państwowego Muzeum Auschwitz-Bir-
kenau w Oświęcimiu-Brzezince uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
podtrzymuje treść odpowiedzi udzielonej panu posło-
wi na zapytanie poselskie nr 2374 w piśmie z dnia
1 października 2008 r., syg. DDK-1677-145/2008/JL.
Odpowiedź była adekwatna do czasu i okoliczności,
w jakich była udzielana.
W szczególności podtrzymuję stanowisko mini-
sterstwa co do faktu, że środki z budżetu państwa
przeznaczone na ochronę przed powodzią kierowane
są do budżetów organów administracji publicznej nie-
podlegających ministrowi kultury i dziedzictwa na-
rodowego, wobec których tym samym nie ma on pra-
wa nadzoru. Ani ustawa z dnia 21 listopada 1996 r.
o muzeach, ani ustawa z dnia 7 maja 1999 r. o ochro-
nie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady nie
dają podstaw ani narzędzi do skutecznej – a więc ta-
kiej, której dany organ musiałby się poddać i której
rezultaty można by od niego wyegzekwować – kon-
troli działań w zakresie zapewnienia zabezpieczenia
przed powodzią terenów muzeum i przyległych. Mi-
nister kultury i dziedzictwa narodowego jako orga-
nizator muzeum ma oczywiście obowiązek nieustan-
nego – nawet, jeśli nieujętego w konkretne ramy
prawne – monitorowania przez swoich przedstawicie-
li sytuacji w regionie pod kątem aktualnych i poten-
cjalnych zagrożeń, na jakie narażona jest znajdująca
się w jego obrębie państwowa instytucja kultury.
W omawianym przypadku minister wywiązuje się
z tego obowiązku za pośrednictwem dyrektora Pań-
stwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau, który, prze-
bywając na miejscu i orientując się świetnie w lokal-
nych uwarunkowaniach, na bieżąco informuje mini-
sterstwo o wszystkich istotnych faktach i zdarze-
niach mogących wywrzeć wpływ na sytuację mu-
zeum. Minister stara się interweniować bezpośred-
nio, ilekroć pojawia się problem lub sytuacja niestan-
dardowa, wykraczająca poza kompetencje innych
urzędów, a dotykająca kwestii żywotnych dla terenów
byłego niemieckiego nazistowskiego obozu koncen-
tracyjnego i zagłady Auschwitz-Birkenau, względnie,
ilekroć pojawiają się sygnały, że kompetentne urzędy
dyskryminują muzeum, nie uwzględniając w dosta-
teczny sposób w swoich poczynaniach specyfiki miej-
sca, o którym mowa, i jego kolosalnego znaczenia
jako integralnego elementu polskiego i światowego
dziedzictwa kulturowego. Interwencje i działania mi-
nistra mogą mieć jednak tylko taki charakter i za-
kres, jaki znajduje oparcie w ustawach regulujących
kompetencje poszczególnych organów administracji
rządowej i samorządu.
Majową powódź i jej następstwa zaliczyć można
bez wątpienia do sytuacji wyjątkowych. Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego podjęło w tym
roku następujące działania mające wspierać proces
zapewnienia właściwego zabezpieczenia terenów mu-
zeum w Oświęcimiu i Brzezince:
a) w dniu 26 stycznia 2010 r. wspólnie z Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji powo-
łano Zespół ds. poprawy stanu zabezpieczenia muze-
ów martyrologicznych. W skład zespołu wchodzą
m.in. przedstawiciele Komendy Głównej Państwowej
Straży Pożarnej i Komendy Głównej Policji, a koor-
dynację prac powierzono Ośrodkowi Ochrony Zbio-
rów Publicznych. W ciągu pierwszych miesięcy 2010 r.
przeprowadził m.in. kontrole niektórych muzeów
martyrologicznych i sporządził wstępne analizy róż-
nych aspektów problemu bezpieczeństwa ich zbiorów
(np. stanu bezpieczeństwa pożarowego, obowiązują-
cych przepisów prawnych, programów szkolenia
funkcjonariuszy odpowiednich służb). Prace zespołu
mają się zakończyć z końcem października 2010 r.
opracowaniem pełnej analizy problemów związanych
z ochroną i bezpieczeństwem muzeów martyrologicz-
nych oraz zarekomendowaniem MKiDN i MSWiA
długofalowych działań zmierzających do poprawy
stanu bezpieczeństwa tych muzeów;
b) po pierwszej fali powodzi zlecono Ośrodkowi
Ochrony Zbiorów Publicznych sporządzenie „Rapor-
tu o zagrożeniu państwowych instytucji kultury po-
wodzią, ekstremalnymi zjawiskami pogodowymi
i innymi zdarzeniami o charakterze szczególnym,
wraz z propozycjami działań zmierzających do popra-
wy ich stanu ochrony i zabezpieczenia”. Raport ukoń-
czony został w lipcu i będzie stanowił podstawę me-
rytoryczną do dalszych działań Ministerstwa Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinach, których
dotyczy;
c) w dniu 17 czerwca wystosowany został apel mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego do właści-

wych organów administracji publicznej (m.in. do wo-
jewody małopolskiego i marszałka województwa ma-
łopolskiego) o jak najszybsze przeprowadzenie na
terenie byłego obozu Birkenau stosownych inwesty-
cji, w szczególności remontu, podwyższenia i konso-
lidacji wałów przeciwpowodziowych;
d) przedstawiciele Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego biorą aktywny udział w pracach
legislacyjnych związanych z zagrożeniem powodzio-
wym i usprawnieniem likwidacji skutków powodzi,
w szczególności w trwających pracach nad rządowym
projektem ustawy o zmianie ustawy o szczególnych
zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów
budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wy-
niku działania żywiołu oraz niektórych innych
ustaw.
Na zakończenie informuję, że jeszcze w maju bie-
żącego roku Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego zebrało dane dotyczące rozmiarów i natu-
ry strat poniesionych w wyniku powodzi przez insty-
tucje podległe, w tym Państwowe Muzeum Au-
schwitz-Birkenau. Towarzyszyło temu wstępne osza-
cowanie kosztów likwidacji skutków kataklizmu,
w wypadku Państwowego Muzeum Auschwitz-Bir-
kenau obliczonych wstępnie na ok. 1 500 000 zł. Na
tej podstawie minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji zwrócił się o przyznanie środków w ramach
Funduszu Spójności Unii Europejskiej. W chwili
obecnej trwa oczekiwanie na decyzję w tej kwestii.
Niezależnie od tego mogę zadeklarować, że w razie
zaistnienia takiej potrzeby ministerstwo jest gotowe,
po otrzymaniu z Państwowego Muzeum Auschwitz-
-Birkenau stosownego wniosku, zapewnić brakujące
środki na naprawę powstałych w wyniku powodzi
zniszczeń.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zabezpieczenia Państwowego
Muzeum Auschwitz-Birkenau
przed zagrożeniem powodziowym
ze strony Małej Wisły (7364)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 7 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7364/10),
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
1443
Stanisława Rydzonia w sprawie zabezpieczenia Pań-
stwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau przed za-
grożeniem powodziowym ze strony Małej Wisły,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Zadania z zakresu utrzymania śródlądowych wód
powierzchniowych, w tym m.in. czynności mające na
celu ochronę Muzeum Auschwitz-Birkenau, podejmu-
je Małopolski Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych
w Krakowie, zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz.
2019, z późn. zm.).
W wykazie zadań, które zostały już zrealizowane
przez MZMiUW w rejonie Auschwitz-Birkenau, do-
konano aktualizacji dokumentacji dotyczącej rozbu-
dowy prawego wału rzeki Mała Wisła wraz z wałami
cofkowymi potoku Pławianka, co bezpośrednio przy-
czyni się do zabezpieczenia muzeum przed ewentu-
alnym zalaniem.
Jednocześnie Małopolski Zarząd Melioracji i Urzą-
dzeń Wodnych w Krakowie zlecił opracowanie rapor-
tu o oddziaływaniu ww. inwestycji na obszar wyzna-
czony w ramach Europejskiej Sieci Ekologicznej Na-
tura 2000, który wykazał, że zakres planowanych
prac nie pogorszy w istotny sposób stanu siedlisk ga-
tunków ptaków tam zamieszkujących, dla których
planuje się utworzenie Obszaru Specjalnej Ochrony.
Po uzyskaniu przez Urząd Gminy w Oświęcimiu pra-
womocnej decyzji w zakresie wycinki drzew i krze-
wów z pasa przewidzianego do rozbudowy wałów
rozpocznie się realizacja ww. inwestycji.
W związku z powodzią, która miała miejsce w mie-
siącach maju i czerwcu br., nasiąknięcie gruntu i dłu-
gotrwały podwyższony poziom wód opóźnił realizację
zadania mającego na celu przebudowę prawego brze-
gu rzeki Małej Wisły w miejscowości Babice oraz na
lewym wale rzeki Soły. Planowane zakończenie in-
westycji zostało określone na listopad br.
Należy nadmienić, że Małopolski Zarząd Meliora-
cji i Urządzeń Wodnych w Krakowie w wykazie szkód
popowodziowych powstałych w maju i czerwcu 2010 r.
do usunięcia w pierwszej kolejności ujął wały Małej
Wisły znajdujące się na terenach sołectw: Babice,
Brzezinka, Pławy i Harmęże.
Uprzejmie informuję, że dotychczas dla wojewódz-
twa małopolskiego na zadania mające na celu umoc-
nienie lub odbudowę wałów zniszczonych po majowo-
-czerwcowej powodzi uruchomiono 80 mln zł.
Należy dodać, że Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego podejmuje na bieżąco działania mają-
ce na celu doraźne zabezpieczenie podległych obiektów,
m.in. została przeprowadzona częściowa ewakuacja
zbiorów i monitorowana jest sytuacja w zakresie zagro-
żenia powodziowego Muzeum Auschwitz-Birkenau.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
1444
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie planowanego przebiegu przez miasto
Oświęcim łącznika do drogi ekspresowej S1
(węzeł Pławy) (7365)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Stanisława Rydzonia przekazane
przy piśmie z dnia 7 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-
-7365/10) w sprawie planowanego przebiegu przez
miasto Oświęcim łącznika do drogi ekspresowej S1,
przedstawiam następujące informacje.
Odnosząc się do kwestii przesunięcia łącznika do
drogi ekspresowej S1, uprzejmie wyjaśniam, iż biuro
projektowe Tebodin SAP Projekt wykonało analizę
możliwości zmiany przebiegu obwodnicy miasta
Oświęcim polegającą na przesunięciu obwodnicy
zgodnie z postulatami komitetu społecznego miesz-
kańców. W zależności od przyjętych łuków poziomych
na włączeniu do wariantu podstawowego obwodnicy
Oświęcimia rozważono dwie możliwości przesunięcia
trasy:
— w przypadku zastosowania łuków poziomych
o wartości R=1200 i R=600 przesunięcie generuje
taką samą ilość wyburzeń, co wariant podstawowy,
jednakże są to inne budynki niż te, które są dotych-
czas przewidziane do wyburzenia,
— w przypadku zastosowania łuków poziomych
o wartości R=1200 i R=1200 przesunięcie spowodu-
je zlokalizowanie trasy na innym obszarze zabudo-
wanym, co w konsekwencji doprowadzi do zwiększe-
nia ilości wyburzeń o 9 budynków.
Połączenia drogowe planowanej trasy ekspreso-
wej S1 z miastem Oświęcim muszą zostać zrealizo-
wane zgodnie z obowiązującymi standardami doty-
czącymi budowy dróg oraz zgodnie z istniejącymi
uwarunkowaniami, m.in. z parametrami technicz-
nymi odpowiadającymi klasie technicznej drogi, dłu-
gości drogi łączącej, tak by stanowiła możliwie krót-
kie, a więc atrakcyjne, połączenie. Konieczne jest
również ominięcie obszarów o trudnych warunkach
geologicznych, możliwie niewielka ingerencja w ist-
niejącą zabudowę oraz ochrona środowiska natural-
nego. Jednym z najistotniejszych uwarunkowań
w świetle istniejącego prawa są obszary Natura 2000.
Istniejące orzecznictwo w sprawach konfliktów prze-
biegu dróg z obszarami Natura 2000 wskazuje jed-
noznacznie, że jeżeli istnieje alternatywa przebiegu
drogi nieingerującej w ten obszar, to ten wariant
przebiegu powinien być preferowany. Praktycznie
bez znaczenia jest w tym wypadku zarówno wielkość
ingerencji jak i termin ustanowienia obszaru Natura
2000.
Staw adolfiński znajduje się w granicach obszaru
Natura 2000 PLB120004 Dolina Dolnej Soły. Zreali-
zowanie zmodyfikowanego przebiegu w ocenie przy-
rodników wymagałoby zasypania odciętej części sta-
wu otwartego lustra wody (ok. 6,2 ha powierzchni
wodnej stawu adolfińskiego), bowiem z powodu słabej
wymiany wód i możliwości zakwitu glonów występo-
wałoby niekorzystne oddziaływanie na stan sanitar-
ny wód w pozostałej części stawu.
Ponadto uprzejmie informuję, iż grunty nawod-
nione są z punktu widzenia geotechniki złym i bar-
dzo skomplikowanym podłożem pod korpus drogowy,
wymagającym specjalnych rozwiązań wzmacniają-
cych. Mając na uwadze powyższe zmiany, generuje to
znacznie wyższe koszty realizacji inwestycji.
Nie jest przedmiotem działania resortu infra-
struktury kwestionowanie podstaw ustalenia obsza-
ru Natura 2000, co nastąpiło przez upoważnione do
tego organy w zgodzie z istniejącym porządkiem
prawnym. Tak więc istotą rzeczy nie jest możliwość
wytrasowania różnych wariantów przebiegu połącze-
nia drogowego, lecz takie jego wytyczenie, by omija-
ło ono obszary Natura 2000, co w tym wypadku ma
miejsce.
Odnosząc się do zarzutów w stosunku do inwe-
stora, tj. Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad, uprzejmie informuję, iż prowadzone przez
GDDKiA konsultacje z mieszkańcami, liczna kore-
spondencja oraz wymiana poglądów na spotkaniach
miały na celu wyjaśnienie istniejących uwarunko-
wań przy realizacji przedmiotowej inwestycji. Nale-
ży podkreślić, iż obecnie prowadzony jest wstępny
etap projektowania przedsięwzięcia. W związku
z powyższym odsunięcie o kilkadziesiąt metrów
przebiegu drogi nie stanowi gwarancji pozostawie-
nia budynków i możliwości zamieszkiwania w nich,
ponieważ dopiero na etapie projektu budowlanego
zostaje podjęta decyzja, w oparciu o wszystkie prze-
słanki, które nieruchomości muszą zostać nabyte
pod budowę drogi.
Proces przygotowania inwestycji drogowej składa
się z wielu etapów, które obejmują m.in. fazę plani-
styczną, projektową oraz przygotowania dokumenta-
cji technicznej do wniosku o wydanie decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach. W trakcie przedmio-
towych przygotowań analizowane są wszelkie do-
stępne rozwiązania dotyczące przebiegu, jak również
zagospodarowania terenu wzdłuż planowanej inwe-
stycji. Prowadzone są analizy techniczne dotyczące
możliwych do zastosowania rozwiązań oraz niefor-
malne konsultacje społeczne, których celem jest zba-
danie potrzeb oraz oczekiwań mieszkańców regio-
nów, przez które przebiegać ma planowana inwesty-
cja. Analizie poddawane są wszelkie przesłanki, któ-
re umożliwiają realizację w danym wariancie, jak
i te, które utrudniają jej wykonanie. Opracowywana
dokumentacja do wniosku o wydanie decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia zawiera kilka możliwych rozwiązań,
które stanowią kompromis pomiędzy oczekiwaniami
społecznymi a obiektywnymi ograniczeniami, takimi
jak wymogi techniczne, prawne, ekonomiczne itd.

Po zakończeniu ww. prac Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad wystąpi do regionalnego
dyrektora ochrony środowiska z wnioskiem o wyda-
nie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla
przedmiotowego przedsięwzięcia. Ostateczna decyzja
w przedmiocie przebiegu ww. inwestycji nastąpi
w chwili wydania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach. Regionalny dyrektor ochrony środowiska
prowadzić będzie w przedmiotowej sprawie postępo-
wanie z udziałem społeczeństwa. W ramach tego po-
stępowania będą miały miejsce konsultacje społecz-
ne, w trakcie których wszystkie zainteresowane stro-
ny będą mogły zgłaszać wnioski dotyczące realizacji
inwestycji. Wszystkie z nich zostaną rozpatrzone,
a decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia będzie uwzględniała
zarówno interesy lokalnych mieszkańców, jak i tech-
niczne uwarunkowania oraz możliwości, jakie należy
zastosować przy realizacji inwestycji tego rodzaju.
Odnosząc się do sprawy wyznaczania obszarów
Natura 2000, informuję, iż resort infrastruktury nie
jest organem właściwym do podejmowania dyskusji
lub decyzji w odniesieniu do przedmiotowej kwestii.
Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000 jest
systemem ochrony zagrożonych składników różno-
rodności biologicznej kontynentu europejskiego
wdrażanym od 1992 r. w sposób spójny pod względem
metodycznym i organizacyjnym na terytorium
wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej.
Podstawą prawną tworzenia sieci Natura 2000 jest
dyrektywa Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r.
w sprawie ochrony dzikich ptaków i dyrektywa Rady
92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony
siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, któ-
re zostały transponowane do polskiego prawa, głów-
nie do ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn.
zm.).
Natomiast zgodnie z art. 127 ustawy z dnia 3 paź-
dziernika 2008 r. o udostępnianiu informacji o śro-
dowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko (Dz. U. Nr 198, poz. 1227, z późn. zm.)
do głównych zadań generalnego dyrektora ochrony
środowiska należy zarządzanie siecią Natura 2000
poprzez wyznaczanie obszarów, planowanie ich
ochrony oraz udział w ocenie oddziaływania na śro-
dowisko planowanych przedsięwzięć. Europejska
Sieć Ekologiczna Natura 2000 jest formą ochrony
zagrożonych wyginięciem gatunków i siedlisk przy-
rodniczych zainicjowaną przez Unię Europejską pod
koniec ubiegłego stulecia. Sieć ta ma przede wszyst-
kim na celu zachowanie różnorodności biologicznej
Europy.
Jak już wcześniej informowałem pana posła w pi-
śmie z 31 maja 2010 r., obecnie są opracowywane ma-
teriały do wniosku o decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach. Przedmiotowy wniosek złożony zo-
stanie do Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska.
Ostateczna decyzja o przebiegu drogi ekspresowej S1
1445
będzie należała do ww. organu. Wniosek o decyzję
środowiskową będzie wskazywał wariant preferowa-
ny przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Au-
tostrad. Decyzja odnośnie do preferencji wariantu nie
została jeszcze podjęta.
Reasumując, należy podkreślić, iż Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad jest zobowiązana
realizować zamierzenia inwestycyjne w oparciu o kon-
kretne przepisy techniczne oraz rygorystyczne wy-
tyczne z zakresu ochrony środowiska. Ogranicza to
w istotny sposób możliwości spełnienia wszystkich
postulatów wypływających ze strony władz lokal-
nych i mieszkańców. Należy jednak podkreślić, iż
GDDKiA gotowa jest włączyć do opracowań projek-
towych wszystkie realne pod względem technicznym,
prawnym i środowiskowym propozycje zgłaszane
przez mieszkańców oraz lokalne samorządy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby zapewnienia środków
na usuwanie skutków powodzi na terenie
Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu
oraz przeciwdziałania kolejnym powodziom
(7367)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Józefa Rojka, przesłane w piśmie
nr SPS-024-7367/10, w sprawie potrzeby zapewnie-
nia środków na usuwanie skutków powodzi na tere-
nie Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
w Oświęcimiu oraz przeciwdziałania kolejnym powo-
dziom uprzejmie informuję, że jeszcze w maju bieżą-
cego roku Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego zebrało dane dotyczące rozmiarów i natury
strat poniesionych w wyniku powodzi przez instytu-
cje podległe, w tym Państwowe Muzeum Auschwitz-
-Birkenau. Towarzyszyło temu wstępne oszacowanie
kosztów likwidacji skutków kataklizmu, w wypadku
Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau obliczo-
nych wstępnie na ok. 1 500 000 zł. Na tej podstawie
minister spraw wewnętrznych i administracji zwrócił
się o przyznanie środków w ramach Funduszu Spój-
ności Unii Europejskiej. W chwili obecnej trwa ocze-
kiwanie na decyzję w tej kwestii. Niezależnie od tego
mogę zadeklarować, że w razie zaistnienia takiej po-
1446
trzeby ministerstwo jest gotowe, po otrzymaniu z Pań-
stwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau stosownego
wniosku, zapewnić brakujące środki na naprawę po-
wstałych w wyniku powodzi zniszczeń.
Informuję jednocześnie, że zgodnie z obowiązują-
cym podziałem kompetencji między poszczególnymi
organami administracji publicznej oraz organami
administracji rządowej i samorządem sprawy ochro-
ny przed powodzią należą przede wszystkim do kom-
petencji:
a) ministra środowiska, który na podstawie roz-
porządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listo-
pada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu dzia-
łania ministra środowiska (zgodnie z ustawą z dnia
8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów art. 33 ust. 1
pkt 1) kieruje działem administracji rządowej: gospo-
darka wodna, obejmującym m.in. (zgodnie z ustawą
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej art. 11 ust. 1 pkt 4) sprawy „ochrony prze-
ciwpowodziowej, w tym budowy, modernizacji oraz
utrzymania urządzeń wodnych zabezpieczających
przed powodzią oraz koordynacji przedsięwzięć słu-
żących osłonie i ochronie przeciwpowodziowej pań-
stwa”;
b) wojewody małopolskiego, który na podstawie
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rzą-
dowej w województwie art. 15 ust. 4 i 4a) „zapewnia
współdziałanie wszystkich jednostek organizacyj-
nych administracji rządowej i samorządowej działa-
jących na obszarze województwa i kieruje ich działal-
nością w zakresie zapobiegania zagrożeniu życia,
zdrowia lub mienia oraz zagrożeniom środowiska,
bezpieczeństwa państwa i utrzymania porządku pu-
blicznego, ochrony praw obywatelskich, a także za-
pobiegania klęskom żywiołowym i innym nadzwy-
czajnym zagrożeniom oraz zwalczania i usuwania ich
skutków na zasadach określonych w ustawach” oraz
„dokonuje oceny stanu zabezpieczenia przeciwpowo-
dziowego województwa, opracowuje plan operacyjny
ochrony przed powodzią oraz ogłasza i odwołuje po-
gotowie i alarm przeciwpowodziowy”;
c) właściwych organów samorządu terytorialne-
go, w tym zwłaszcza: samorządu województwa mało-
polskiego, któremu podlega Małopolski Zarząd Me-
lioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie, władz gmi-
ny miasto Oświęcim, gminy Oświęcim i gminy
Brzeszcze, których zadania własne, na podstawie
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym art. 7 ust. 1 pkt 1), obejmują m.in. sprawy „ładu
przestrzennego, gospodarki nieruchomościami,
ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wod-
nej” oraz Starostwa Powiatowego w Oświęcimiu, któ-
re wykonuje, na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca
1998 o samorządzie powiatowym art. 4 ust. 1 pkt 12),
określone ustawami zadania publiczne o charakte-
rze ponadgminnym w zakresie m.in. gospodarki
wodnej.
Zważywszy że środki przeznaczone na ochronę
przed powodzią kierowane są do budżetów wyżej wy-
mienionych urzędów, a nie do budżetu Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego, jest naturalne,
iż nie mając po temu ani możliwości, ani ustawowych
kompetencji, nie włącza się ono z reguły aktywnie
w działania na tym polu. Minister kultury i dziedzic-
twa narodowego jako organizator ma oczywiście obo-
wiązek nieustannego – nawet, jeśli nieujętego w kon-
kretne ramy prawne – monitorowania przez swoich
przedstawicieli sytuacji w regionie pod kątem aktu-
alnych i potencjalnych zagrożeń, na jakie narażona
jest znajdująca się w jego obrębie państwowa insty-
tucja kultury. W omawianym przypadku minister
wywiązuje się z tego obowiązku za pośrednictwem
dyrektora Państwowego Muzeum Auschwitz-Birke-
nau, który, przebywając na miejscu i orientując się
świetnie w lokalnych uwarunkowaniach, na bieżąco
informuje ministerstwo o wszystkich istotnych fak-
tach i zdarzeniach mogących wywrzeć wpływ na sy-
tuację muzeum. Ministerstwo stara się interwenio-
wać bezpośrednio, ilekroć pojawia się problem lub
sytuacja niestandardowa, wykraczająca poza kompe-
tencje innych urzędów, a dotykająca kwestii żywot-
nych dla terenów byłego niemieckiego nazistowskie-
go obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz-Bir-
kenau, względnie, ilekroć pojawiają się sygnały, że
kompetentne urzędy dyskryminują muzeum, nie
uwzględniając w dostateczny sposób w swoich poczy-
naniach specyfiki miejsca, o którym mowa, i jego ko-
losalnego znaczenia jako integralnego elementu pol-
skiego i światowego dziedzictwa kulturowego.
Majową powódź i jej następstwa zaliczyć można
bez wątpienia do sytuacji wyjątkowych. Oprócz wspo-
mnianego na początku wniosku Rzeczpospolitej Pol-
skiej do Funduszu Solidarności Unii Europejskiej
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
podjęło w tym roku następujące działania mające
wspierać proces zapewnienia właściwego zabezpie-
czenia terenów muzeum w Oświęcimiu i Brzezince:
a) na początku 2010 r. wspólnie z Ministerstwem
Spraw Wewnętrznych i Administracji powołano Ze-
spół ds. poprawy stanu zabezpieczenia muzeów mar-
tyrologicznych. W skład zespołu wchodzą m.in.
przedstawiciele Komendy Głównej Państwowej Stra-
ży Pożarnej i Komendy Głównej Policji, a koordyna-
cję prac powierzono Ośrodkowi Ochrony Zbiorów
Publicznych. W ciągu pierwszych miesięcy 2010 r.
przeprowadził m.in. kontrole niektórych muzeów
martyrologicznych i sporządził wstępne analizy róż-
nych aspektów problemu bezpieczeństwa ich zbiorów
(np. stanu bezpieczeństwa pożarowego, obowiązują-
cych przepisów prawnych, programów szkolenia
funkcjonariuszy odpowiednich służb). Prace zespołu
mają się zakończyć z końcem października 2010 r.
opracowaniem pełnej analizy problemów związanych
z ochroną i bezpieczeństwem muzeów martyrologicz-
nych oraz zarekomendowaniem MKiDN i MSWiA
długofalowych działań zmierzających do poprawy
stanu bezpieczeństwa tych muzeów;
b) po pierwszej fali powodzi zlecono Ośrodkowi
Ochrony Zbiorów Publicznych sporządzenie „Rapor-
tu o zagrożeniu państwowych instytucji kultury po-

wodzią, ekstremalnymi zjawiskami pogodowymi
i innymi zdarzeniami o charakterze szczególnym
wraz z propozycjami działań zmierzających do popra-
wy ich stanu ochrony i zabezpieczenia”. Raport ukoń-
czony został w lipcu i będzie stanowił podstawę me-
rytoryczną do dalszych działań Ministerstwa Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinach, których
dotyczy;
c) w dniu 17 czerwca wystosowany został apel mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego do właści-
wych organów administracji publicznej (m.in. do wo-
jewody małopolskiego i marszałka województwa ma-
łopolskiego) o jak najszybsze przeprowadzenie na
terenie byłego obozu Birkenau stosownych inwesty-
cji, w szczególności remontu, podwyższenia i konso-
lidacji wałów przeciwpowodziowych;
d) przedstawiciele Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego biorą aktywny udział w pracach
legislacyjnych związanych z zagrożeniem powodzio-
wym i usprawnieniem likwidacji skutków powodzi,
w szczególności w trwających pracach nad rządowym
projektem ustawy o zmianie ustawy o szczególnych
zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów
budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wy-
niku działania żywiołu oraz niektórych innych
ustaw.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kwitka
w sprawie zamierzeń Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi w zakresie uruchomienia
specjalnego programu pomocy dla rolników
z gmin dotkniętych powodzią (7369)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 9 lipca 2010 r., znak: SPS-
-024-7369/10, zapytaniem posła Marka Kwitka
w sprawie zamierzeń Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi w zakresie uruchomienia specjalnego pro-
gramu pomocy dla rolników z gmin dotkniętych po-
wodzią uprzejmie Pana Marszałka informuję, co na-
stępuje.
W związku z wystąpieniem w roku bieżącym strat
w rolnictwie w wyniku niekorzystnych zjawisk at-
mosferycznych Rada Ministrów w dniu 1 czerwca
2010 r. podjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie pro-
1447
gramu pomocy dla rodzin rolniczych, w których go-
spodarstwach rolnych i działach specjalnych produk-
cji rolnej powstały szkody spowodowane przez po-
wódź, obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r.,
w którym przewiduje się udzielanie poszkodowanym
producentom rolnym pomocy w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obsza-
rach, gdzie szkody powstały w związku z powo-
dzią, obsunięciem się ziemi lub huraganem udzie-
lane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji niektó-
rych zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.) oraz
poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredytów bankowych;
kredyty te oprocentowane są obecnie dla kredytobior-
cy w wysokości 2% w skali roku i mogą być przezna-
czone zarówno na zakup środków do produkcji rolnej,
jak i odtworzenie zniszczonych środków trwałych;
2) na podstawie art. 41 a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r.o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpiecze-
nie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego ty-
tułu w formie odraczania terminu płatności składek
i rozkładania ich na dogodne raty, a także umarza-
nie w całości lub w części bieżących składek, na in-
dywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) przez
wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz.
728, z późn. zm.) w formie jednorazowego zasiłku ce-
lowego w wysokości:
a) 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej;
b) 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r. o szcze-
gólnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem
skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące rozwią-
zania z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
1448
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej w pozostającym w ich po-
siadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub prowadzące dział specjalny pro-
dukcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia 20
grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników
(Dz. U. z 2008 r. Nr 50, póz. 291, z późn. zm.) oraz ich
domowników i małżonków – przez okres do 12 miesię-
cy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r., poniesionych
kosztów na wynagrodzenia oraz składki na ubezpiecze-
nia społeczne z tytułu zatrudnienia skierowanych osób
w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie iloczynu
dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę
i liczby zatrudnionych skierowanych osób;
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń rodzin-
nych w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. do docho-
du z gospodarstwa rolnego nie wlicza się powierzch-
ni, która uległa zalaniu na skutek powodzi, jeżeli za-
laniu na skutek powodzi uległo co najmniej 30% po-
wierzchni tego gospodarstwa;
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych osobom
niepełnosprawnym na działalność rolniczą, jeżeli
w związku z powodzią nastąpiła utrata możliwości
spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych
dotkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie bada-
nia gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej na dofinan-
sowanie zadań związanych z rekultywacyjnym wap-
nowaniem gleb zdegradowanych przez powódź oraz
do prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środków
finansowych z Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie za-
dań związanych z wapnowaniem zalanych użytków
rolnych, celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46,
poz. 308 z późn. zm.), mającą na celu umożliwienie
przyznania płatności w pełnej wysokości rolnikom,
którzy ze względu na powódź nie mogą wypełnić
wszystkich warunków koniecznych do uzyskania
płatności.
W dniu 11 czerwca 2010 r. Komitet Monitorujący
PROW 2007–2013 podjął uchwałę w sprawie przyję-
cia zmian w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, polegających na:
1) ustanowieniu nowego działania „Przywracanie
potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wyniku
klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpowiednich
działań zapobiegawczych” i przeznaczeniu na ten cel
kwoty 100 mln euro, które zostaną realokowane
z działania „Korzystanie z usług doradczych przez
rolników i posiadaczy lasów”;
2) realokacji środków, w kwocie 59,1 mln euro,
przeznaczonych na realizację inwestycji związanych
z rozwojem szerokopasmowego Internetu na inwesty-
cje związane z retencjonowaniem wody w ramach
działania „Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa”.
W ramach wyżej wymienionego nowego działania
pomoc przyznawana będzie na inwestycje związane
z przywracaniem potencjału produkcji rolnej w go-
spodarstwach rolnych dotkniętych klęską żywiołową
(susza, gradobicie, nadmierne opady atmosferyczne,
wymarznięcia, powódź, huragan, pożar spowodowa-
ny wyładowaniem atmosferycznym, osuwiska ziemi).
Pomoc będzie mieć charakter grantu i wypłacana
będzie z góry.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia „Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej” dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw w których wyszacowano mini-
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników, w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej, dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi i
innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według dekla-
racji organizatorów pomocą zostanie objętych ok.
2618 dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowitym
sfinansowaniem ich pobytu ze środków Funduszu
Składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziecko,
na łączną kwotę 2 356 200 zł. Ponadto Fundusz
Składkowy udzielił dofinansowania na zakup 38 osu-
szaczy do osuszania budynków na kwotę 100 000 zł
oraz na zakup sprzętu ratowniczo-gaśniczego na

łączną kwotę 63 000 dla czterech jednostek ochot-
niczych straży pożarnych położonych na terenach za-
lewowych, które brały udział w akcjach przeciwpowo-
dziowych oraz w usuwaniu skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów prefe-
rencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze środków
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów do-
tkniętych powodzią.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Tadeusza Arkita
i Andrzeja Ryszki
w sprawie postępowań sądowych o wypłatę
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw górniczych, na przykładzie
pow. chrzanowskiego i olkuskiego (7372)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 9 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7372/10,
przekazujące zapytanie panów posłów Tadeusza Aki-
ta i Andrzeja Ryszki do ministra pracy i polityki spo-
łecznej, przekazane zgodnie z właściwością do mini-
stra gospodarki, które dotyczy postępowań sądowych
w sprawie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031,
ze zm.) decyzję w sprawie wypłaty ekwiwalentu wy-
daje Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Kontrola de-
cyzji ZUS odbywa się na drodze postępowania sądo-
wego. Od decyzji ZUS każdy, komu ją doręczono,
może wnieść odwołanie do sądu powszechnego. W przy-
padku niewniesienia odwołania od decyzji postępo-
wanie kończy się na etapie postępowania administra-
cyjnego, a decyzja ZUS staje się ostateczna i prawo-
mocna.
1449
Odpowiadając zatem na pytanie, czy jest możliwa
zmiana przepisów ustawy o ekwiwalencie pienięż-
nym, precyzująca przepisy prawa tak, by dana spra-
wa mogła być zakończona w postępowaniu admini-
stracyjnym prowadzonym przez ZUS, wyjaśniam, iż
możliwość sądowej kontroli decyzji ZUS wynika z kon-
stytucyjnej zasady dwuinstancyjności postępowania
i dotyczy wszystkich przypadków, w których wyda-
wana jest decyzja organu rentowego.
Ponadto, w mojej ocenie, nie zachodzi potrzeba
zmiany przepisów ww. ustawy, gdyż:
— w odniesieniu do przedsiębiorstw robót górni-
czych, co do których w orzecznictwie sądowym
uprawnienia i wymiar tych uprawnień zostały jedno-
znacznie przesądzone, organy rentowe wydają decy-
zję w sprawie przyznania po raz pierwszy ekwiwa-
lentu pieniężnego bez konieczności kierowania takiej
sprawy na drogę postępowania sądowego,
— w sprawach, w których organy rentowe odmó-
wiły przyznania ekwiwalentu pieniężnego z uwagi na
uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury lub
renty równowartości deputatu węglowego lub jego
ekwiwalentu, a sąd I instancji zasądzi ekwiwalent
pieniężny, nie są wnoszone przez organy rentowe ape-
lacje do sądów II instancji.
Minister gospodarki współpracuje z Zakładem
Ubezpieczeń Społecznych, czego efektem było wpro-
wadzenie powyższej procedury, która przyczyniła się
do przyspieszenia oraz usprawnienia prowadzonych
postępowań w sprawach o ekwiwalent, tak aby w opar-
ciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i jedno-
lite orzecznictwo sadów powszechnych w analogicz-
nych sprawach mogły być one rozpatrywane w sposób
możliwie najkorzystniejszy dla byłych pracowników
przedsiębiorstw górniczych jeszcze na etapie postę-
powania administracyjnego, oczywiście o ile dany
stan faktyczny i prawny pozwala na takie uproszcze-
nie procedur.
Nie można jednak wykluczyć występowania indy-
widualnych przypadków, w których kwestia upraw-
nień do ekwiwalentu jest wciąż niejasna. W tych
spornych przypadkach jedynie droga sądowego do-
chodzenia prawa do ekwiwalentu wydaje się być dro-
ga właściwą.
Wyjaśniam także, iż na drogę postępowania są-
dowego kierowane są tylko szczególnie trudne i skom-
plikowane przypadki, a sądowa kontrola decyzji or-
ganów rentowych jest również najlepszym potwier-
dzeniem dbałości o należyte i zgodne z przeznacze-
niem wydatkowanie środków publicznych przez Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych.
Na zakończenie informuję, iż nie jest przewidywa-
na zmiana przepisów ustawy o ekwiwalencie w zakre-
sie, w którym zmierzałaby do wyeliminowania możli-
wości sądowej kontroli decyzji organów rentowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
1450
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Sellina
w sprawie nowelizacji ustawy o zmianie ustawy
Prawo o ustroju sądów powszechnych
oraz niektórych innych ustaw w zakresie
dotyczącym wydziałów rodzinnych i nieletnich
w sądach rejonowych (7373)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na
przekazane przy piśmie z dnia 9 lipca 2010 r. (znak:
SPS-024-7373/10) zapytanie posła Jarosława Sellina
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych in-
nych ustaw, w zakresie dotyczącym wydziałów ro-
dzinnych i nieletnich w sądach rejonowych, uprzej-
mie przedstawiam następujące stanowisko.
Na wstępie należy wskazać, że zasadnicze kierun-
ki reformy organizacyjnej sądownictwa powszechne-
go, które znalazły swój wyraz w projekcie ustawy
o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszech-
nych oraz niektórych innych ustaw, odpowiadają
m.in. zaleceniom przyjętym przez Komitet Ministrów
Rady Europy i są ukierunkowane na uelastycznienie
oraz racjonalizację struktury organizacyjnej sądów,
a w konsekwencji właściwą alokację kadr sądownic-
twa (tak sędziów, jak i pracowników wspomagających
pracę sędziów).
Obecna organizacja sądownictwa powszechnego
w Polsce charakteryzująca się dużą liczbą małych są-
dów rejonowych (liczących do 10 sędziów), jak również
określona ustawowo struktura wewnętrzna sądów,
zakładająca istnienie wielu wydziałów nawet w naj-
mniejszych jednostkach, stanowi jedną z podstawo-
wych barier prawidłowego funkcjonowania sądów.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych oraz niektórych innych
ustaw przewiduje wprowadzenie reguły, zgodnie
z którą w każdym sądzie rejonowym obligatoryjnie
tworzy się tylko dwa wydziały: cywilny, który mógł-
by rozpoznawać także sprawy rodzinne i nieletnich
oraz sprawy z zakresu prawa pracy, a także karny,
którego zakres właściwości obejmowałby szeroko ro-
zumiane sprawy z zakresu prawa karnego.
Stworzenie możliwości rozpoznawania spraw ro-
dzinnych i nieletnich w ramach wydziałów cywilnych
związane jest z faktem, że w sprawach tego rodzaju,
a w szczególności w sprawach opiekuńczych i nielet-
nich, sąd powinien funkcjonować jak najbliżej lokal-
nej społeczności. Nie oznacza to jednak, że w każdym
wypadku niezbędne jest tworzenie w tym celu odręb-
nego wydziału – w niewielkim sądzie wystarczające
będzie powierzenie rozpoznawania powyższych spraw
sędziom wyspecjalizowanym w ich rozpoznawaniu,
jakkolwiek orzekającym w ramach wydziałów cywil-
nych. Podobne względy przemawiają za możliwością
rozpoznawania w ramach wydziałów cywilnych
spraw z zakresu prawa pracy. W tym zakresie zało-
żeniem projektu jest idea specjalizacji sędziów, a nie
specjalizacji wydziałów.
Zgodnie z projektem w każdym sądzie okręgo-
wym, podobnie jak w sądach rejonowych, tworzone
będą (obligatoryjnie) dwa wydziały: cywilny i karny.
Sprawy należące obecnie do wydziałów gospodar-
czych sądów okręgowych oraz wydziałów pracy będą
mogły być rozpoznawane w ramach wydziałów cy-
wilnych tych sądów.
Zakładane zmiany nie wykluczają wszakże moż-
liwości tworzenia w sądach rejonowych odrębnych
wydziałów rodzinnych i nieletnich, pracy lub ubez-
pieczeń społecznych, ksiąg wieczystych czy gospodar-
czych (w tym do spraw rejestrowych, upadłościowych
i naprawczych). Analogicznie możliwość tworzenia
odrębnych wydziałów „specjalistycznych” pozostanie
w sądach okręgowych. Tym samym proponowane
zmiany w organizacji sądów nie prowadzą do przeła-
mania wykształconej w praktyce dużych jednostek
sądowych zasady specjalizacji sędziów w poszczegól-
nych dziedzinach prawa lub rozpoznawaniu poszcze-
gólnych rodzajów spraw. Dotychczasowa praktyka
małych sądów wskazuje jednak, że ten sam sędzia
orzeka równocześnie w dwóch lub w większej liczbie
utworzonych w tym sądzie wydziałów. Obecnie w sys-
temie sądownictwa licznie występują bowiem sądy,
w których – z uwagi na wymóg ustawowy – tworzone
są wydziały „specjalistyczne”, pomimo że nie jest to
uzasadnione liczbą spraw danego rodzaju wpływają-
cych do tych jednostek. W rezultacie występują wy-
działy, w których limit etatów sędziowskich jest nie-
wielki, a równocześnie zachodzi konieczność obsa-
dzenia kilku stanowisk przewodniczących wydzia-
łów. Istnienie odrębnych wydziałów pociąga za sobą
także konieczność zapewnienia obsługi administra-
cyjnej i odpowiedniej infrastruktury, co w wypadku
małych sądów przeczy zasadom efektywnego zarzą-
dzania oraz gospodarowania mieniem.
Proponowana nowelizacja zakłada, że tworzenie
wydziałów następowałoby w drodze zarządzenia mi-
nistra sprawiedliwości, przy czym wydziały, których
funkcjonowanie nie jest obligatoryjne, byłyby wyod-
rębniane w zależności od potrzeb, według ustawowo
określonych kryteriów. Ustalenie liczby i wielkości
wydziałów w poszczególnych sądach następować po-
winno na poziomie zapewniającym jak najlepszą or-
ganizację tych jednostek, gwarantując z jednej strony
prawo obywateli do rozpoznawania spraw w rozsąd-
nym terminie, zaś z drugiej – efektywne wykorzysta-
nie nakładów na sądownictwo i prawidłowe wykony-
wanie czynności nadzorczych.
Projektowane rozwiązania wprowadzają zatem
mechanizmy pozwalające na możliwie najbardziej
elastyczne i dostosowane do potrzeb ukształtowa-
nie struktury organizacyjnej sądownictwa po-
wszechnego.
Należy zaznaczyć, że zakładane zmiany nie prze-
widują automatycznej likwidacji tych wydziałów, któ-

re w projekcie uznaje się za nieobligatoryjne. Zgodnie
z regulacją przejściową, przekształcanie struktury or-
ganizacyjnej będzie następować w drodze zarządzeń
wydawanych po wejściu w życie ustawy. Nie planuje
się przy tym zmian struktury wydziałowej w sądach,
w których jest ona ukształtowana prawidłowo.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie okoliczności i trybu
przeprowadzenia upadłości Fabryki
Elektrofiltrów Elwo SA w Pszczynie (7377)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
odpowiedzi z dnia 26 lipca 2010 r. udzielonej na za-
pytanie pani poseł Bożeny Kotkowskiej z dnia 9 lipca
2010 r. (znak: SPS-024-7377/10) w sprawie okolicz-
ności i trybu przeprowadzenia upadłości Fabryki
Elektrofiltrów Elwo SA w Pszczynie, chciałbym uzu-
pełnić przekazane informacje o stanowisko przedsta-
wione przez Komisję Kodyfikacji Prawa Cywilnego.
W związku z pytaniem o możliwość dokonania
zmian w prawie upadłościowym Komisja Kodyfikacji
Prawa Cywilnego wyjaśniła, iż obowiązująca ustawa
z dnia 23 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i na-
prawcze (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361, z późn.
zm.) przyznaje spółkom pracowniczym preferencje
przy nabyciu przedsiębiorstwa upadłego lub jego zor-
ganizowanej części nadającej się do prowadzenia
działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 324
ww. ustawy, jeżeli rada wierzycieli wyrazi zgodę na
sprzedaż z wolnej ręki, spółka pracownicza z udzia-
łem ponad połowy pracowników upadłego będącego
spółką handlową z udziałem Skarbu Państwa ma
pierwszeństwo w nabyciu przedsiębiorstwa upadłego
lub jego zorganizowanej części nadającej się do pro-
wadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie zaś
z art. 324 ust. 2 syndyk obowiązany jest w pierwszej
kolejności złożyć ofertę sprzedaży takiej spółce.
W ocenie Komisji Kodyfikacji Prawa Cywilnego
racjonalne względy, a przede wszystkim potrzeba za-
pewnienia ochrony praw i interesów wierzycieli
w postępowaniu upadłościowym, wykluczają możli-
wość dalszego rozszerzenia uprawnień spółek pra-
cowniczych do preferencyjnego nabywania majątku
upadłego. Komisja podkreśliła również, iż nie można
1451
zapomnieć, że postępowanie upadłościowe winno
przede wszystkim służyć zaspokojeniu roszczeń wie-
rzycieli w jak najwyższym stopniu, co wyraźnie jest
wskazane w art. 2 ww. ustawy. Ochrona miejsc pracy
jest niewątpliwie zagadnieniem bardzo ważnym ze
społecznego punktu widzenia, nie może jednak od-
bywać się kosztem wierzycieli postępowania upadło-
ściowego. W ocenie komisji byłoby niewskazane, aby
spółki pracownicze mogły nabywać przedsiębiorstwo
upadłego poniżej wartości rynkowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie praktyki realizacji prawa
do renty socjalnej w przypadku zmiany płci
(7378)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 9 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7378/10, w sprawie zapytania posel-
skiego pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie praktyki realizacji prawa do renty socjalnej
w przypadku zmiany płci uprzejmie wyjaśniam.
Zasady ustalania prawa do renty socjalnej są ure-
gulowane przepisami ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r.
o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268, z późn. zm.).
W myśl art. 4 ust. 1 powołanej ustawy renta so-
cjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie nie-
zdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności
organizmu, które powstało:
1) przed ukończeniem 18. roku życia;
2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25. roku życia;
3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspiran-
tury naukowej.
Osobie, która spełnia wyżej wskazane warunki,
przysługuje:
1) renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdol-
ność do pracy jest trwała;
2) renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita nie-
zdolność do pracy jest okresowa.
Ustalenia całkowitej niezdolności do pracy doko-
nuje lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych na zasadach i w trybie określonym w ustawie
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
1452
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 12 ust. 2 powołanej wyżej ustawy
o emeryturach i rentach całkowicie niezdolną do pra-
cy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywa-
nia jakiejkolwiek pracy.
Lekarz orzecznik ZUS wydaje orzeczenie na pod-
stawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po
przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu
zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane
orzeczenie. W myśl art. 13 ust. 1 powołanej ustawy
o emeryturach i rentach przy ocenie stopnia i prze-
widywanego okresu niezdolności do pracy uwzględ-
nia się:
— stopień naruszenia sprawności organizmu oraz
możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności
w drodze leczenia i rehabilitacji,
— możliwość wykonywania dotychczasowej pracy
lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifiko-
wania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i cha-
rakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wy-
kształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
Od orzeczenia lekarza orzecznika przysługuje
prawo wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej
ZUS w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzecze-
nia. Sprzeciw wnosi się za pośrednictwem jednostki
organizacyjnej ZUS właściwej ze względu na miejsce
zamieszkania.
W myśl art. 14 ust. 3 powołanej ustawy o emery-
turach i rentach orzeczenie lekarza orzecznika, od
którego nie wniesiono sprzeciwu, a w przypadku
wniesienia sprzeciwu – orzeczenie komisji lekarskiej,
stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania
decyzji w sprawie renty socjalnej. Od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych służy odwołanie do sądu,
w terminie i trybie wskazanym w tej decyzji.
Należy stwierdzić, że obowiązujące przepisy nie
uniemożliwiają przyznania lub wypłaty świadczeń,
w tym renty socjalnej, ubezpieczonemu z powodu
zmiany płci.
Zgodnie z art. 2a w związku z art. 66 ust. 3 usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz.
1585, z późn. zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych
działa w oparciu o zasadę równego traktowania
wszystkich ubezpieczonych bez względu na płeć, stan
cywilny, stan rodzinny. W konsekwencji powyższego
procedury i standardy przewidziane przepisami pra-
wa ubezpieczeń społecznych dotyczą wszystkich
ubezpieczonych w jednakowym stopniu i zakresie.
Jednocześnie minister pracy i polityki społecznej
uprzejmie informuje, że nie odnotował żadnych sy-
gnałów, aby osoby transseksulane były niewłaściwie
traktowane przez organy rentowe.
Jeżeli osoba, w stosunku do której wydano orze-
czenia o stopniu niepełnosprawności o charakterze
bezterminowym, zmieniła płeć, to jedyną wątpliwo-
ścią w tym przypadku może być kwestia ustalenia
tożsamości tej osoby (orzeczenie zostało wydane na
inną osobę niż ta, która powołuje się na orzeczenie).
Kwestia potwierdzenia tożsamości osoby, która zmie-
niła płeć, nie należy jednak do właściwości ministra
pracy i polityki społecznej. Właściwym w tym zakre-
sie wydaje się być minister spraw wewnętrznych
i administracji.
Jednocześnie w piśmie pan poseł wskazuje, że
stwierdzono w poprzednim orzeczeniu o trwałym
stopniu niepełnosprawności, a nie trwałej całkowitej
niezdolności do pracy – przy czym stwierdzenie trwa-
łego stopnia niepełnosprawności nie jest jednoznacz-
ne z orzeczeniem o trwałej całkowitej niezdolności do
pracy. Czym innym jest więc orzeczenie o stopniu
niepełnosprawności, a czym innym orzeczenie o nie-
zdolności do pracy.
Minister pracy i polityki społecznej, nie mając
bardziej szczegółowych informacji w przedmiotowej
sprawie (identyfikujących osobę, której ona dotyczy),
nie jest władny ocenić prawidłowości postępowania
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w tym konkret-
nym przypadku.
Nadto minister uprzejmie podkreśla, że zarówno
prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pismem z
dnia 27 lipca 2010 r., znak: 991800/0220-11/2010/
LOo, jak i prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego pismem z dnia 30 lipca 2010 r., znak:
OP-07/57/10, poinformowli o braku jakichkolwiek
problemów orzeczniczych związanych z osobami
transseksualnymi.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Biernata
w sprawie różnych interpretacji przepisów
podatkowych przez poszczególnych dyrektorów
izb skarbowych (7383)
Szanowny panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu RP pani Ewy
Kierzkowskiej z dnia 14 lipca 2010 r., nr SPS-024-
-7383/10, przy którym załączono zapytanie z dnia
5 lipca 2010 r. pana posła Andrzeja Biernata w spra-
wie „różnych interpretacji przepisów podatkowych
przez poszczególnych dyrektorów izb skarbowych”,
uprzejmie wyjaśniam.
Odnosząc się do poruszonej przez pana posła kwe-
stii wystawiania świadectw VAT 1, 2, 3, 4 przez sta-
cje kontroli pojazdów, uprzejmie zauważam, iż na
podstawie art. 86 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) wymagane jest zaświadczenie okręgowej
stacji kontroli pojazdów, wydawane po przeprowadze-
niu dodatkowego badania technicznego pojazdu, po-
twierdzające spełnienie wymagań dla określonych
kategorii pojazdów samochodowych, o których mowa
w art. 86 ust. 4 pkt 1–4 tej ustawy.
Kopię tego zaświadczenia podatnik obowiązany
jest dostarczyć naczelnikowi urzędu skarbowego
w celu potwierdzenia prawa podatnika do pełnego
odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia lub
importu niektórych pojazdów samochodowych oraz
nabycia usług (zgodnie z umową najmu, dzierżawy,
leasingu lub innych umów o podobnym charakterze),
których przedmiotem są te pojazdy, a także nabycia
paliwa do ich napędu. Przy czym należy wskazać, że
przepisy prawa o ruchu drogowym w odniesieniu do
ww. zaświadczenia wprost wskazują na konieczność
potwierdzenia spełnienia warunków określonych
w art. 86 ust. 4 pkt 1–4 ww. ustawy o podatku od
towarów i usług.
Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że wykład-
nia przepisów w zakresie prawa do odliczenia podat-
ku naliczonego z tytułu nabycia niektórych pojazdów
samochodowych i paliw do ich napędu (w tym rów-
nież przepisu art. 86 ust. 5 ww. ustawy) dokonywana
jest obecnie z uwzględnieniem tez wyroku Trybuna-
łu Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 grud-
nia 2008 r., sygn. akt C-414/07, w sprawie Magoora
sp. z o.o. Oznacza to, że posiadanie przez podatnika
zaświadczenia okręgowej stacji kontroli pojazdów,
o którym mowa wyżej, nie jest obecnie w każdym
przypadku niezbędnym warunkiem dla potwierdze-
nia prawa do odliczenia podatku naliczonego i do cza-
su wprowadzenia planowanych, kompleksowych
zmian w tym zakresie, rozwiązania zawarte w ww.
ustawie w odniesieniu do pojazdów samochodowych
nie w każdej sytuacji znajdują zastosowanie.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że w ww. kwestii
minister finansów w dniu 13 lutego 2009 r. wydał
interpretację ogólną Nr PT3/812/4/15/CZE/09/185
(Dz. Urz. Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia
2009 r. Nr 3, poz. 27), w której wyjaśniono podatni-
kom, w jakim zakresie przysługuje im obecnie prawo
do odliczenia podatku naliczonego od zakupu pojaz-
dów samochodowych oraz paliwa do ich napędu. In-
terpretacja dostępna jest również na stronie interne-
towej Ministerstwa Finansów: www.mf.gov.pl, w za-
kładce: Biuletyn Informacji Publicznej.
Przechodząc na grunt przepisów o podatkach do-
chodowych, uprzejmie informuję, iż zasady opodat-
kowania dochodów określają odrębne ustawy, tj. usta-
wa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307,
z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.).
Dla celów podatku dochodowego od osób fizycz-
nych w art. 5a pkt 19 ustawy została zawarta defini-
cja samochodu osobowego, zgodnie z którą jest to
pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowi-
1453
tej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie prze-
znaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie
z kierowcą, z wyjątkiem:
a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd
siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej
do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą,
klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ru-
chu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
b) pojazdu samochodowego mającego więcej niż
jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części prze-
znaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą
przegrodą i u którego długość części przeznaczonej
do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od naj-
dalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego po-
stawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomię-
dzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi,
przekracza 50% długości pojazdu; do obliczenia pro-
porcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość
pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią
przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi
części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy
dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem
wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi
części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładun-
ków,
c) pojazdu samochodowego, który ma otwartą
część przeznaczoną do przewozu ładunków,
d) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę
kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ła-
dunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy po-
jazdu,
e) pojazdu samochodowego będącego pojazdem
specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu
drogowym o przeznaczeniach wymienionych w za-
łączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów
i usług.
Natomiast stosownie do art. 5c ustawy w przy-
padku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnie-
nie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a–d,
pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu sa-
mochodowego do samochodów osobowych, stwierdza
się na podstawie dodatkowego badania technicznego
przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli
pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym
przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu,
zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych
wymagań. Kopię takiego zaświadczenia podatnik jest
obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia jego
otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu skar-
bowego. W przypadku gdy w ww. pojeździe, dla które-
go wydano zaświadczenie, zostały wprowadzone zmia-
ny, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań,
o których mowa w art. 5a pkt 19 lit. a–d, podatnik
obowiązany jest do pisemnego zawiadomienia właści-
wego naczelnika urzędu skarbowego o tych okoliczno-
ściach, w terminie 7 dni od ich zaistnienia.
Analogiczne przepisy do powołanych wyżej zawie-
ra ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych,
tj. art. 4a pkt 9 lit. a–d oraz art. 4b ustawy.
1454
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie zauwa-
żam, iż w przypadku pojazdów samochodowych o do-
puszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5
tony warunkiem niezbędnym do uznania pojazdu za
niebędący samochodem osobowym na gruncie prze-
pisów ustaw o podatkach dochodowych jest spełnie-
nie wymogów wskazanych w art. 5a pkt 19 lit. a–d
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
lub art. 4a pkt 9 lit. a–d ustawy o podatku dochodo-
wym od osób prawnych. Spełnienie przesłanek z tych
przepisów warunkuje wyłączenie danego samochodu
z kategorii samochodów osobowych – dla potrzeb po-
datków dochodowych. Potwierdzenie takiego stanu
rzeczy następuje na warunkach określonych w art.
5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
lub art. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych, tj. ustawodawca nałożył wymóg uzyska-
nia dodatkowego badania technicznego przeprowa-
dzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów,
potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę
stację wraz z odpowiednią adnotacją w dowodzie re-
jestracyjnym pojazdu.
Niespełnienie wymogów określonych w ustawach
o podatkach dochodowych dotyczących wyłączenia
danego samochodu z kategorii samochodów osobo-
wych powoduje, iż na potrzeby tych ustaw taki pojazd
będzie kwalifikowany jako samochód osobowy ze
wszelkimi z tego wynikającymi konsekwencjami,
np. w zakresie braku możliwości korzystania z jed-
norazowej amortyzacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w celu wyeli-
minowania z obrotu prawnego nieprawidłowej inter-
pretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej
przedmiotowego zagadnienia, zostały podjęte działa-
nia zmierzające do jej zmiany na podstawie art. 14e
§ 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja po-
datkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Prezentując powyższe, mam nadzieję, że przed-
stawione wyjaśnienia zostaną przyjęte przez pana
posła do aprobującej wiadomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita
w sprawie dramatycznej sytuacji
zabytkowego kościoła w Binarowej (7384)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie panów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita,
posłów na Sejm RP (pismo nr SPS-024-7384/10
z dnia 14 lipca 2010 r.), w sprawie dramatycznej sy-
tuacji zabytkowego kościoła w Binarowej, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
poprzez bieżące kontakty ze służbami konserwator-
skimi prowadziło stały monitoring sytuacji obiektów
zabytkowych na terenach dotkniętych powodzią.
Pragnę w związku z tym poinformować, że do pro-
wadzącego wspomniane działania Departamentu
Ochrony Zabytków w MKiDN dotarła już informacja
o stanie zagrożenia dla binarowskiej świątyni.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
może, w miarę posiadanych środków, udzielić wspar-
cia finansowego dla prac mających na celu jak naj-
szybsze usunięcie zagrożeń dla stabilności konstruk-
cji tego cennego obiektu. Wszelkie decyzje w tej spra-
wie mogą zostać podjęte po przedstawieniu przez
parafię, w porozumieniu z małopolskim wojewódz-
kim konserwatorem zabytków, zakresu niezbędnych
do przeprowadzenia prac zabezpieczających wraz
z ich szczegółowym kosztem.
Pragnę poinformować, że Departament Ochrony
Zabytków pozostaje w stałym kontakcie zarówno
z władzami parafii w Binarowej, jak i małopolskim
wojewódzkim konserwatorem zabytków i przekazał
już wszelkie informacje mające na celu jak najszybsze
umożliwienie wsparcia prac zabezpieczających i ra-
tujących kościół w Binarowej.
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 28 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wydatków na komunikację mających
usprawnić poruszanie się w Białymstoku (7385)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka przeka-
zane przy piśmie z dnia 16 lipca 2010 r. (znak: DSPA-
-4811-1858-1/10) w sprawie wydatków na infrastruk-
turę komunikacyjną mających usprawnić poruszanie
się po Białymstoku, przedstawiam następujące infor-
macje.
Resort infrastruktury odpowiada za realizację
polityki transportowej z zakresu dróg publicznych
jedynie w odniesieniu do dróg krajowych. Zgodnie
z art. 18 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086, z późn.
zm.) centralnym organem administracji rządowej

właściwym w sprawach dróg krajowych jest general-
ny dyrektor dróg krajowych i autostrad. Do właści-
wości GDDKiA należą sprawy z zakresu planowania,
budowy, przebudowy, remontu oraz utrzymania dróg
krajowych. Zgodnie z art. 19 ww. ustawy zarządcą
dróg wojewódzkich jest zarząd województwa, ponad-
to w granicach miast na prawach powiatu zarządcą
wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. Biorąc
pod uwagę powyższe, resort infrastruktury nie po-
siada interesujących pana posła danych w zakresie
tych dróg.
Niemniej jednak wydatki, jakie zostały poniesio-
ne przez Oddział GDDKiA w Białymstoku na in-
westycje mające na celu poprawę dostępności ko-
munikacyjnej regionu w latach 2006–2009, wyno-
szą 1 194 602,1 tys. zł i stanowią 93% ogólnego pla-
nu. Niewykorzystanie pozostałych środków wynika
m.in. z trudności w uzyskaniu wymaganych decyzji
administracyjnych w związku z protestami ekolo-
gów bądź społeczeństwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie raportu NIK z realizacji budżetu
resortu obrony narodowej za 2009 r. (7386)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie raportu NIK z realizacji budżetu resortu obrony
narodowej za 2009 r. (SPS-024-7386/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej z powodu uchwalenia
przez Radę Ministrów limitów oszczędności dla
wszystkich resortów, w tym Ministerstwa Obrony Na-
rodowej, w 2009 r. był zmuszony dokonać ograniczeń
w różnych obszarach funkcjonowania Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, w tym zarówno związanych
z zabezpieczeniem bieżącego funkcjonowania, jak
i realizacją procesu modernizacji technicznej armii.
W sferze bieżącego funkcjonowania Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej minimalizowanie skutków
przedmiotowych ograniczeń w znaczącym stopniu
kompensowano za pomocą środków zaopatrzenia ze
zgromadzonych zapasów wojennych. Natomiast
w obszarze modernizacji technicznej dokonano zmian
zakresu rzeczowo-finansowego zadań modernizacyj-
nych pierwotnie planowanych do realizacji. W tym
1455
obszarze skutki ograniczeń minimalizowano przez
prowadzone renegocjacje zawartych umów wielolet-
nich oraz dodatkowe wsparcie procesu modernizacji
technicznej środkami finansowymi w ramach rządo-
wego programu wspierania przez Agencję Rozwoju
Przemysłu SA inicjatyw pobudzających polską gospo-
darkę w sektorze bezpieczeństwa i obronności pań-
stwa.
Mimo ograniczeń finansowych w resorcie obrony
narodowej dokonano bieżącego uregulowania zobo-
wiązań finansowych z 2008 r. oraz zakończono 2009 r.
bez zobowiązań wymagalnych. Ponadto zabezpieczo-
no potrzeby rzeczowo-finansowe związane z bezpie-
czeństwem żołnierzy w misjach pokojowych oraz eks-
ploatacją sprzętu niezbędnego do właściwego funk-
cjonowania polskich kontyngentów wojskowych.
Priorytetem objęto również wypłaty uposażeń oraz
wszelkich należności finansowych żołnierzy i pra-
cowników wojska. Równolegle w ramach procesu mo-
dernizacji technicznej ustanowiono i rozpoczęto re-
alizację czternastu programów operacyjnych ukie-
runkowanych na osiąganie nowych zdolności opera-
cyjnych przez polską armię.
W 2010 r. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
finansowane są w pełnym zakresie, zgodnie z formu-
łą kształtowania się wydatków obronnych na pozio-
mie 1,95% produktu krajowego brutto roku poprzed-
niego. Aktualnie zasilanie resortu obrony narodowej
w środki finansowe przez Ministerstwo Finansów
odbywa się zgodnie z przyjętym harmonogramem.
W ocenie Ministerstwa Obrony Narodowej reali-
zacja zadań stojących przed Siłami Zbrojnymi Rze-
czypospolitej Polskiej nie jest zagrożona. Nadrzęd-
nym celem resortu obrony narodowej jest zapewnie-
nie najwyższego poziomu bezpieczeństwa jednostkom
wykonującym zadania poza granicami kraju, przy
jednoczesnym utrzymaniu zdolności do obrony gra-
nic państwa.
Odnosząc się do pytania pana posła Jarosława
Matwiejuka na temat planów finansowania armii
w 2011 r., uprzejmie informuję, że według wstępnych
informacji uzyskanych z Ministerstwa Finansów za-
kłada się, iż limit wydatków obronnych na przyszły
rok może zostać ukształtowany na poziomie 27,5 mld
zł, w tym dla resortu obrony narodowej planuje się
przeznaczyć ok. 27,3 mld zł. W ramach powyższej
kwoty na zadania decydujące o realizacji procesu roz-
woju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i ujęte
w obszarze centralnych planów rzeczowych zaplano-
wano ok. 7,9 mld zł, w tym na:
— modernizację techniczną Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej – 5,6 mld zł,
— inwestycje budowlane – 1,3 mld zł,
— zakup środków materiałowych – 0,7 mld zł,
— inwestycje Organizacji Traktatu Północno-
atlantyckiego w dziedzinie bezpieczeństwa (NSIP)
– 0,2 mld zł,
— remonty nieruchomości – 0,2 mld zł.
Ostateczny limit wydatków przyjęty do opracowa-
nia budżetu resortu obrony narodowej powinien zo-
1456
stać doprecyzowany w najbliższym czasie przez Mi-
nisterstwo Finansów.
Stosownie do priorytetów określonych przez mi-
nistra obrony narodowej główny wysiłek finansowy
resortu obrony narodowej w 2011 r. skoncentrowany
zostanie na:
— wykonaniu przedsięwzięć wynikających z „Pro-
gramu rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w latach 2009–2018”,
— przygotowaniu kolejnych zmian oraz utrzyma-
niu polskich kontyngentów wojskowych i jednostek
wydzielanych do udziału w operacjach Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego i sojuszniczych,
— realizacji programów operacyjnych i wynika-
jących z nich programów uzbrojenia,
— realizacji „Strategii informatyzacji resortu
obrony narodowej na lata 2008–2012”,
— realizacji zadań wynikających ze zobowiązań
międzynarodowych,
— zabezpieczeniu niezbędnych potrzeb związa-
nych z bieżącym funkcjonowaniem Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (utrzymanie w gotowości
uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz zabezpieczenie
procesu szkolenia),
— kontynuacji realizacji polskich pakietów inwe-
stycyjnych w ramach udziału w programie inwestycji
Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w dzie-
dzinie bezpieczeństwa,
— realizacji zadań wynikających z przewodnic-
twa Polski w Radzie Unii Europejskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie linii kolejowej nr 103 Trzebinia –
Wadowice w pow. chrzanowskim i wadowickim
(7387)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Tadeusza Arkita, przekazane
przy piśmie nr SPS-024-7387/10 z dnia 14 lipca 2010 r.,
w sprawie linii kolejowej nr 103 Trzebinia – Wadowi-
ce w powiecie chrzanowskim i wadowickim, przed-
stawiam poniżej, co następuje.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z informacjami
przedstawionymi przez Zarząd PKP PLK SA linia
kolejowa nr 103 Trzebinia – Wadowice jest linią czyn-
ną częściowo, wykorzystywaną tylko na potrzeby ru-
chu towarowego na odcinkach: od Trzebini do Bolę-
cina i od Okleśnej do Wadowic. Na odcinku pomiędzy
Bolęcinem i Okleśną przedmiotowa linia nie jest wy-
korzystywana w jakikolwiek sposób w działalności
PKP PLK SA.
Ponadto należy podkreślić, że raz w tygodniu na
czynnych odcinkach kursuje 1 pociąg zdawczo-od-
biorczy, z maksymalną prędkością 30 km/h (na od-
cinku 22,900 – 37,409 km) i 40 km/h na pozostałych
odcinkach. O braku zapotrzebowania na przewozy
pasażerskie na linii 103 Trzebinia – Wadowice świad-
czy bardzo niski wskaźnik pokrycia kosztów przy-
chodami PKP PLK SA, wynoszący zaledwie 28,3%.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że całkowite
koszty zarządzania niniejszą linią przy uwzględnie-
niu kosztów utrzymania, prowadzenia ruchu oraz
administrowania wyniosły w roku 2009 – 241,3 tys.
zł, natomiast przychody wyniosły 68,4 tys. zł.
Zdaniem Zarządu PKP PLK SA powyżej przed-
stawione przesłanki pozwalają na wszczęcie proce-
dury likwidacji, zgodnie z przepisami ustawy o trans-
porcie kolejowym.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
rewitalizacji przedmiotowej linii kolejowej w ramach
„Strategii rozwoju transportu województwa małopol-
skiego na lata 2010–2030”, uprzejmie informuję, że
zgodnie z informacjami przekazanymi przez zarząd
spółki gmina Wadowice wystąpiła do Urzędu Mar-
szałkowskiego Województwa Małopolskiego w roku
bieżącym z wnioskiem o ujęcie w planie rzeczowym
m.in. inwestycji infrastrukturalnych w zakresie
transportu, dotyczących:
— osobowego ruchu kolejowego szynobusów na
linii Trzebinia – Wadowice oraz
— kolejowego przewozu towarowego dla wykorzy-
stania linii Trzebinia – Wadowice.
Szacunkowe koszty przywrócenia ruchu pasażer-
skiego i towarowego z prędkością 60 km/h wynoszą
ok. 137 mln zł.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że PKP PLK SA
nie posiada tytułu własności przedmiotowej linii ko-
lejowej, która pozostaje własnością PKP SA i jest li-
nią oddaną do odpłatnego korzystania, zgodnie z umo-
wą D 50.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Teresy Wargockiej
w sprawie dodatkowej pracy nauczycieli
w wakacje (7388)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Teresy Wargockiej (SPS-024-
-7388/10),uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kwestia, która jest przedmiotem pytań pani poseł,
dotyczy regulacji zawartych w § 9 załącznika nr 2 (ra-
mowy statut publicznej szkoły podstawowej) projektu
rozporządzenia ministra edukacji narodowej w spra-
wie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz
publicznych szkół. Projektowany przepis stanowi, że:
1) w uzasadnionych przypadkach, z uwzględnie-
niem potrzeb rodziców, szkoła organizuje dla uczniów
klas I–III zajęcia wychowawczo-opiekuńcze w czasie
ferii letnich i zimowych;
2) zasady organizacji zajęć wymienionych w ust. 1
ustala dyrektor szkoły w porozumieniu z organem
prowadzącym.
Z dotychczasowej praktyki szkolnej wynika, że
w czasie ferii organizowane są zajęcia dla uczniów. Do-
tąd kwestie te nie były regulowane przepisami prawa.
W trosce o bezpieczeństwo dzieci, odpowiadając rów-
nież na oczekiwania zgłaszane przez rodziców, w pro-
jekcie rozporządzenia przygotowano regulacje stano-
wiące o zasadach organizacji takich zajęć.
Przepis ten porządkuje kwestie organizacji zajęć
opiekuńczo-wychowawczych dla uczniów klas I–III
w czasie ferii letnich i zimowych, jednak nie nakłada
bezwzględnego obowiązku organizowania takich za-
jęć w każdej szkole.
W projekcie przyjęto, iż w zależności od potrzeb,
po uzgodnieniu z organem prowadzącym, dyrektor
szkoły będzie ustalał zasady organizacji zajęć ofero-
wanych przez szkołę w czasie ferii oraz zatrudniał
osoby sprawujące opiekę nad dziećmi.
Realizując to zadanie, dyrektor szkoły jest zobo-
wiązany do przestrzegania przepisów prawa, w tym
dotyczących zatrudniania, wynagradzania i prawa
do urlopu.
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorial-
nego na posiedzeniu w dniu 30 czerwca 2010 r. pozy-
tywnie zaopiniowała projekt rozporządzenia w spra-
wie ramowych statutów publicznego przedszkola
oraz publicznych szkół.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
1457
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jacka Brzezinki
w sprawie podejmowanych działań na rzecz
pomocy osobom poszkodowanym wskutek
powstania osuwiska w miejscowości
Międzybrodzie Bialskie-Łaski
w gm. Czernichów (7390)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7390/10)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Jacka Brzezinki w sprawie podejmowanych działań
na rzecz pomocy osobom poszkodowanym wskutek
powstania osuwiska w miejscowości Łaski – Między-
brodzie Bialskie w gminie Czernichów, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W rezerwie celowej budżetu państwa na przeciw-
działanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych
przewidziane są środki finansowe na wypłatę zasił-
ków celowych dla osób lub rodzin poszkodowanych
w wyniku katastrof naturalnych.
Obowiązują tu następujące zasady:
1) wydatki te przeznaczone są na pomoc dla osób
lub rodzin, które poniosły straty w gospodarstwach
domowych (budynkach mieszkalnych, podstawowym
wyposażeniu gospodarstw domowych) i znalazły się
w szczególnie trudnej sytuacji, w której nie mogą za-
spokoić niezbędnych potrzeb życiowych przy wyko-
rzystaniu środków własnych;
2) w przypadku gdy w domu jednorodzinnym lub
mieszkaniu prowadzonych jest faktycznie kilka go-
spodarstw domowych przez poszczególne rodziny lub
osoby, pomocą może być objęta każda z nich;
3) podstawą do określania wysokości przyznanej
pomocy jest wywiad środowiskowy, przeprowadzony
przez pracowników gminnego/miejskiego ośrodka
pomocy społecznej;
4) kwota zasiłku nie powinna przekroczyć 6 tys. zł;
5) przy określaniu wysokości zasiłku należy brać
pod uwagę:
— możliwość funkcjonowania we własnym miesz-
kaniu (czy może ono stanowić schronienie dla po-
szkodowanych, czy nie stwarza dodatkowego zagro-
żenia na skutek uszkodzeń, czy konieczne jest zapew-
nienie innego schronienia w okresie przejściowym);
— prace, które trzeba pilnie wykonać lub zakupy,
jakich trzeba pilnie dokonać, by móc zaspokajać nie-
zbędne potrzeby bytowe;
— rzeczywiste straty w gospodarstwie domowym
(podstawowy sprzęt gospodarstwa domowego, żyw-
ność i dostęp do wody pitnej);
— możliwość zapewnienia opieki medycznej i za-
kupu leków dla poszkodowanych, w tym zwłaszcza
nieobjętych ubezpieczeniem.
1458
Wypłaty zasiłków celowych dla poszkodowanych
dokonywane są przez gminne/miejskie ośrodki pomo-
cy społecznej.
Osoby poszkodowane mogą również otrzymać po-
moc na remont lub odbudowę budynku lub lokalu
mieszkalnego, który uległ zniszczeniu w związku
z powodzią z maja i czerwca 2010 r.
Pomoc na remont lub odbudowę może być przy-
znana w wysokości:
1) do 20 tys. zł w przypadku gdy osoba uprawnio-
na nie przewiduje większych kosztów i rezygnuje
z wyceny kosztów,
2) od 20 tys. zł do 100 tys. zł – w takim przypadku
do uzyskania zasiłku niezbędna jest wcześniejsza wy-
cena kosztów wykonana przez upoważnione do tego
przez wojewodę osoby.
Pomoc wymieniona w pkt 2 jest udzielana w ra-
tach. Pierwsza rata wynosi 50 proc. kosztów remon-
tu lub odbudowy. Pomoc ta jest udzielana po oszaco-
waniu wielkości szkód. Nie może ona przekroczyć
wysokości szkód wyrządzonych w danym budynku
lub lokalu mieszkalnym.
Na wypłatę zasiłków celowych (do 6 tys. zł, do
20 tys. zł oraz od 20 do 100 tys. zł) 15 702 rodziny
z województwa małopolskiego otrzymały dotychczas
60 mln zł. Dalsze środki są przekazywane w miarę
zgłaszanych potrzeb.
Dotychczas minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji na odbudowę zniszczeń spowodowanych
przez osuwiska i badania geologiczne osuwisk w wo-
jewództwie małopolskim uruchomił z rezerwy celo-
wej budżetu państwa na przeciwdziałanie i usuwanie
skutków klęsk żywiołowych kwotę 22,07 mln zł.
Należy także wskazać, że w celu zapobieżenia
osuwiskom od 2004 r. realizowany jest projekt: Osło-
na przeciwosuwiskowa, współfinansowany początko-
wo ze środków kredytu Europejskiego Banku Inwe-
stycyjnego, środków budżetu państwa oraz (w nie-
znacznej wysokości) ze środków jednostek wykonu-
jących, czyli samorządów. W latach 2004–2009 na-
kłady łączne na realizację projektu: Osłona przeciw-
osuwiskowa wyniosły w całej Polsce ponad 350 mln
zł. Gros tych środków przypadło województwu mało-
polskiemu, które na likwidację osuwisk i zapobiega-
nie ich występowaniu otrzymało ponad 257,5 mln zł.
Obecnie realizacja projektu jest finansowana z bu-
dżetu państwa. Jednostki samorządu terytorialnego
z województwa małopolskiego otrzymały w tym roku
na realizację zadań przeciwosuwiskowych promesy
na łączną kwotę 13,5 mln zł.
Ponadto w Ministerstwie Infrastruktury opraco-
wywany jest projekt ustawy o zmianie ustawy o szcze-
gólnych zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu oraz niektórych
innych ustaw. Ta nowelizacja zmierza m.in. do uła-
twienia i przyspieszenia odbudowy zniszczonych
i uszkodzonych przez żywioł obiektów budowlanych
oraz zapewnienia pomocy państwa w odbudowie bu-
dynku w innych miejscach, niezagrożonych ponow-
nym osunięciem się ziemi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Model
w Modelu k. Żychlina (7391)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7391/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Cukrownia Model w Modelu k. Żychlina, woj. płockie,
działając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie spółki Cukrownia Model w Modelu
k. Żychlina, woj. płockie, do ministra przemysłu (po-
przednika prawnego ministra gospodarki) w dniu
18 grudnia 1990 r. wpłynął wniosek pochodzący od
osoby fizycznej. Ponieważ przedmiotowy wniosek nie
nosił cech wniosku złożonego w trybie administra-
cyjnym, a wnioskodawca nie wskazał decyzji, które
mają być przedmiotem kontroli przed organem, jak
też podstawy prawnej żądania ich wzruszenia, nie
został mu nadany bieg w administracyjnym toku in-
stancji. Minister gospodarki nie dysponuje żadnymi
informacjami odnośnie do formy prawnej wymienio-
nego przedsiębiorstwa, a także jego ewentualnej „re-
aktywacji”.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10) na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,

nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Łanięta (7392)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7392/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Cukrownia Łanięta, woj. płockie, działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam, jak na-
stępuje.
W sprawie spółki Cukrownia Łanięta, woj. płoc-
kie, do ministra przemysłu (poprzednika prawnego
ministra gospodarki) w dniu 18 grudnia 1990 r.
wpłynął wniosek pochodzący od osoby fizycznej. Po-
nieważ przedmiotowy wniosek nie nosił cech wnio-
sku złożonego w trybie administracyjnym, a wnio-
skodawca nie wskazał decyzji, które mają być przed-
miotem kontroli przed organem, jak też podstawy
prawnej żądania ich wzruszenia, nie został mu nada-
ny bieg w administracyjnym toku instancji. Minister
gospodarki nie dysponuje żadnymi informacjami od-
nośnie do formy prawnej wymienionego przedsiębior-
stwa, a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10) na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
1459
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Konstancja
(7393)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7393/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Cukrownia Konstancja, woj. płockie, działając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam co
następuje.
W sprawie spółki Cukrownia Konstancja, woj.
płockie, do ministra przemysłu (poprzednika praw-
nego ministra gospodarki) w dniu 18 grudnia 1990 r.
wpłynął wniosek pochodzący od osoby fizycznej. Po-
nieważ przedmiotowy wniosek nie nosił cech wnio-
sku złożonego w trybie administracyjnym, a wnio-
skodawca nie wskazał decyzji, które mają być przed-
miotem kontroli przed organem, jak też podstawy
prawnej żądania ich wzruszenia, nie został mu nada-
ny bieg w administracyjnym toku instancji. Minister
gospodarki nie dysponuje żadnymi informacjami od-
nośnie do formy prawnej wymienionego przedsiębior-
stwa, a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
1460
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Towarzystwo Fabryk
Portland-Cement Wysoka w Warszawie (7394)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7394/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Towarzystwo Fabryk Portland-Cement Wysoka w War-
szawie, działając z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, wyjaśniam co następuje.
W sprawie Towarzystwa Fabryk Portland-Cemen-
tu Wysoka SA w Warszawie do ministra gospodarki
wpłynął wniosek pochodzący od osoby fizycznej,
spadkobiercy byłego akcjonariusza ww. spółki, o stwier-
dzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego
ministra przemysłu i handlu z dnia 21 czerwca 1947 r.
o przejęciu przedsiębiorstw na własność państwa.
W trakcie tego postępowania swój udział zgłosił ku-
rator Towarzystwa Fabryk Portland-Cementu Wyso-
ka SA. W toku tego postępowania została dostrzeżo-
na nieprawidłowość wpisu w rejestrze przedsię-
biorstw tej spółki. Z żądaniem bowiem stwierdzenia
nieważności ww. decyzji nacjonalizacyjnej wystąpiło
Towarzystwo Fabryk Portland-Cementu Wysoka
Spółka Akcyjna z siedzibą w Krakowie, w której
imieniu działał kurator tej spółki ustanowiony na
podstawie art. 42 § 1 K.c., postanowieniem Sądu Re-
jonowego dla Warszawy-Śródmieścia z dnia 30 lipca
2001 r., sygn. akt III RNS 131/01. Z uwagi na to, że
kurator ustanowiony na podstawie ww. przepisu nie
posiada umocowania do żądania wszczęcia ww. po-
stępowania, kurator wywiódł swoje prawo do wystą-
pienia w imieniu ww. spółki w powyższej sprawie
z postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st. Warsza-
wy, XIX Wydział Gospodarczy w Warszawie, z dnia
11 marca 2003 r., sygn. akt WA XIX NS-REJ.KRS/
14032/62, mocą którego w dziale 2 rubryka 1 wpisa-
no, iż organem uprawnionym do reprezentowania
spółki jest kurator jednoosobowo. W ocenie ministra
gospodarki ww. wpis budzi wątpliwości co do zgod-
ności z bezwzględnie obowiązującymi przepisami
Kodeksu spółek handlowych.
Uznając, iż zarówno wnioskodawca – jako osoba
fizyczna, jak i występujący w imieniu ww. spółki ku-
rator nie posiadają uprawnień do wystąpienia z wnio-
skiem o stwierdzenie nieważności, minister gospo-
darki decyzją dnia 14 lipca 2009 r., znak: BOL-II-461-
-13-01-AS/09, umorzył postępowanie administracyj-
ne w przedmiotowej sprawie, a decyzją z dnia 30 li-
stopada 2009 r., znak: BOL-II-461-13-01-JK/09,
utrzymał tę decyzję w mocy. Obecnie wskutek skar-
gi kasacyjnej ministra gospodarki od wyroku Woje-
wódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 194/10,
sprawa zawisła przed Naczelnym Sądem Administra-
cyjnym w Warszawie.
Z informacji ministra sprawiedliwości (pismo
z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-23/10)
wynika, że w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy
w Warszawie w XII Wydziale Krajowego Rejestru Są-
dowego dokonana została reaktywacja spółki Towa-
rzystwo Fabryk Portland-Cementu Wysoka Spółka
Akcyjna w Warszawie, na podstawie postanowienia
z dnia 11 marca 2003 r., sygn. akt WA XIX NsRej.
KRS 14032/2/62, pod numerem KRS 154433. Pier-
wotnie spółka była zarejestrowana w rejestrze han-
dlowym prowadzonym przez Sąd Okręgowy w War-
szawie pod poz. RHB XVIII 9860. Wniosek o rejestra-
cję został złożony przez kuratora, radcę prawnego.
Kurator został ustanowiony postanowieniem Sądu
Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia III Wydziału
Rodzinnego i Nieletnich z dnia 30 lipca 2001 r., sygn.
akt III RNs131-01, w trybie art. 42 K.c. Na mocy
powyższego postanowienia kurator został upoważ-
niony do zastępowania organów i prowadzenia spraw
spółki.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Fabryka Papieru Fordon
w Bydgoszczy (7395)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7395/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Fabryka Tektury i Papieru Fordon SA w Bydgoszczy,
działając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
wyjaśniam co następuje.

W sprawie spółki Fabryka Tektury i Papieru For-
don SA w Bydgoszczy w dniu 30 października 1990 r.
do ministra przemysłu (poprzednika prawnego mini-
stra gospodarki) wpłynął wniosek pochodzący od
osoby fizycznej. W odpowiedzi na powyższe, w związ-
ku pracami nad ustawą reprywatyzacyjną oraz ko-
niecznością nadania dalszego biegu omawianej spra-
wie, pismem z dnia 29 kwietnia 2004 r. Ministerstwo
Gospodarki wyjaśniło wnioskodawcy, iż warunkiem
rozpatrzenia wniosku o zwrot znacjonalizowanego
mienia jest złożenie wniosku o stwierdzenie nieważ-
ności decyzji nacjonalizacyjnej, w trybie art. 156
K.p.a. Wskazano, iż z wnioskiem takim może wystą-
pić jedynie właściciel znacjonalizowanego mienia,
którym w niniejszym przypadku była osoba prawna
– spółka akcyjna. W związku z powyższym z roszcze-
niem dotyczącym majątku spółki może wystąpić je-
dynie powołany do tego organ, którym w przypadku
spółki akcyjnej jest zarząd. Dodatkowo organ poin-
formował wnioskodawcę, iż akcjonariuszom bądź ich
spadkobiercom, którzy legitymują się istnieniem po
swej stronie interesu faktycznego z tytułu uczestnic-
twa w spółce, przysługują jedynie roszczenia w sto-
sunku do spółki, a nie w jej imieniu. W związku
z brakiem odpowiedzi na przedmiotowe pismo, a tym
samym niezłożeniem do dnia dzisiejszego do organu
wniosku „nieważnościowego” pochodzącego od
uprawnionego podmiotu, nie było możliwe nadanie
przedmiotowej sprawie biegu w administracyjnym
toku instancji. W oparciu o posiadane dokumenty
minister gospodarki nie ma podstaw, by stwierdzić,
iż przedmiotowa spółka wznowiła działalność.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
1461
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki akcyjnej
Karol Hoffrichter (7396)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7396/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
akcyjnej Karola Hoffrichtera w Łodzi, działając
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam
co następuje.
W sprawie spółki akcyjnej Karola Hoffrichtra
w Łodzi do ministra przemysłu (poprzednika praw-
nego ministra gospodarki) 29 października 1990 r.
wpłynął wniosek pochodzący od osoby fizycznej.
W odpowiedzi na powyższe, w związku pracami nad
ustawą reprywatyzacyjną oraz koniecznością nada-
nia dalszego biegu omawianej sprawie, pismem
z dnia 8 listopada 1999 r. Ministerstwo Gospodarki
wyjaśniło wnioskodawcom, iż warunkiem rozpatrze-
nia wniosku o zwrot znacjonalizowanego mienia jest
złożenie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji
nacjonalizacyjnej, w trybie art. 156 K.p.a. Wskazano,
iż z wnioskiem takim może wystąpić jedynie właści-
ciel znacjonalizowanego mienia, którym w niniej-
szym przypadku była osoba prawna – spółka akcyj-
na. W związku z powyższym z roszczeniem dotyczą-
cym majątku spółki może wystąpić jedynie powołany
do tego organ, którym w przypadku spółki akcyjnej
jest zarząd. Dodatkowo organ poinformował wnio-
skodawców, iż akcjonariuszom bądź ich spadkobier-
com, którzy legitymują się istnieniem po swej stronie
interesu faktycznego z tytułu uczestnictwa w spółce,
przysługują jedynie roszczenia w stosunku do spółki,
a nie w jej imieniu. W związku z brakiem odpowiedzi
na przedmiotowe pismo, a tym samym niezłożeniem
do dnia dzisiejszego do organu wniosku „nieważno-
ściowego”, pochodzącego od uprawnionego podmiotu,
nie było możliwe nadanie przedmiotowej sprawie bie-
gu w administracyjnym toku instancji. W oparciu
o posiadane dokumenty minister gospodarki nie ma
podstaw, by stwierdzić, iż przedmiotowa spółka
wznowiła działalność.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
1462
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennych cukrowni, młynów, cegielni,
tartaków i browarów, zlokalizowanych
w Zwierzyńcu i Szczebrzeszynie (7397)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7397/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennych cu-
krowni, młynów, cegielni, tartaków i browarów zlo-
kalizowanych w Zwierzyńcu i Szczebrzeszynie, dzia-
łając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, wyja-
śniam co następuje.
Odnośnie do cukrowni, młynów, cegielni, tarta-
ków i browarów zlokalizowanych w Zwierzyńcu
i Szczebrzeszynie, po dokonaniu kwerendy akt usta-
lono, że przed ministrem gospodarki toczyła się wy-
łącznie jedna sprawa wypełniająca wskazane w za-
pytaniu poselskim kryteria, prowadzona z wniosku
o zwrot znacjonalizowanego Młyna Elektrycznego,
Jan Bryłowski i S-ka w Szczebrzeszynie. Przedmio-
towy wniosek pochodził od osób fizycznych. Ponie-
waż wnioskodawcy wycofali swój wniosek, rezygnu-
jąc tym samym z dochodzenia roszczeń, decyzją
z dnia 21 września 1994 r., znak: DRU/1879/232/92/
94/MG, minister gospodarki umorzył przedmiotowe
postępowanie jako bezprzedmiotowe. Niezależnie od
powyższego należy podkreślić, iż z dostępnych orga-
nowi akt wynika, iż ww. przedsiębiorstwo nie nale-
żało do spółki kapitałowej, lecz do spółki firmowej.
Nie było zatem możliwości „reaktywowania” przed-
miotowej spółki na podstawie akcji kolekcjonersko-
-historycznych. W aktach sprawy brak jest natomiast
dokumentów świadczących o innej formie prawnej
spółki.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczności, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości, nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Zakłady Wyrobów
Włókienniczych Stradom SA w Częstochowie
(7398)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7398/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Zakłady Wyrobów Włókienniczych Stradom SA
w Częstochowie, działając z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, wyjaśniam co następuje.
W sprawie spółki Zakłady Wyrobów Włókienni-
czych Stradom SA w Częstochowie minister gospo-
darki, działając na wniosek pochodzący od osoby fi-
zycznej, powołującej się na prawa wynikające z po-
siadanych akcji ww. spółki, decyzją z dnia 21 maja
2009 r., znak: BOL-I-461-460-P-BJ/09, odmówił wsz-
częcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nie-
ważności zarządzenia ministra przemysłu z dnia
30 listopada 1946 r. o ogłoszeniu wykazu przedsię-
biorstw przechodzących na własność państwa, w czę-
ści dotyczącej ww. przedsiębiorstwa, uzasadniając tę
odmowę faktem, iż ww. zarządzenie nie podlega oce-
nie w tym trybie, bowiem nie wywoływało ono skut-
ku prawno-rzeczowego. Dla skuteczności wszczęcia

postępowania nieważnościowego niezbędne byłoby
natomiast wskazanie przez wnioskodawców przed-
miotu postępowania, poprzez podanie cech decyzji
stanowiącej podstawę nacjonalizacji omawianego
przedsiębiorstwa, wydanej w trybie ustawy nacjona-
lizacyjnej oraz orzeczenia właściwego ministra, za-
twierdzającego protokół zdawczo-odbiorczy. Na mar-
ginesie podkreślono również, że mimo wezwania,
wnioskodawcy nie wykazali także umocowania do
występowania w imieniu spółki, nie nadesłali bo-
wiem aktualnego wyciągu z rejestru handlowego, ze
wskazaniem zarządu spółki. W związku z nieskorzy-
staniem przez stronę z możliwości wniesienia wnio-
sku o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzja stała się
ostateczna. Na podstawie dostępnych ministrowi go-
spodarki danych brak jest podstaw do przyjęcia, iż
przedmiotowa spółka wznowiła swoją działalność.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
iż w chwili obecnej figuruje pod nr 69269 spółka
Stradom SA, statut z dnia 7 marca 1992 r., powstała
w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa pań-
stwowego, której firma jest zbliżona do wskazanej
przez państwa spółki – Zakłady Wyrobów Włókien-
niczych Stradom SA.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pozostałe pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Ciechanów SA
w Ciechanowie (7399)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7399/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Cukrownia Ciechanów SA w Ciechanowie, działając
1463
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam
co następuje.
W sprawie Spółki Akcyjnej Ciechanów w Ciecha-
nowie do ministra przemysłu (poprzednika prawnego
ministra gospodarki) 30 października 1990 r. wpły-
nął wniosek pochodzący od osoby fizycznej. W odpo-
wiedzi na powyższe, w związku z pracami nad usta-
wą reprywatyzacyjną oraz koniecznością nadania
dalszego biegu omawianej sprawie, w dniu 31 stycz-
nie 2001 r. Ministerstwo Gospodarki wyjaśniło wnio-
skodawcy, iż warunkiem rozpatrzenia wniosku o zwrot
znacjonalizowanego mienia jest złożenie wniosku
o stwierdzenie nieważności decyzji nacjonalizacyjnej,
w trybie art. 156 K.p.a. Wskazano, iż z wnioskiem
takim może wystąpić jedynie właściciel znacjonali-
zowanego mienia, którym w niniejszym przypadku
była osoba prawna – spółka akcyjna. W związku
z powyższym z roszczeniem dotyczącym majątku
spółki może wystąpić jedynie powołany do tego or-
gan, którym w przypadku spółki akcyjnej jest zarząd.
Dodatkowo organ poinformował wnioskodawcę, iż
akcjonariuszom bądź ich spadkobiercom, którzy le-
gitymują się istnieniem po swej stronie interesu fak-
tycznego z tytułu uczestnictwa w spółce, przysługu-
ją jedynie roszczenia w stosunku do spółki, a nie
w jej imieniu. W związku z brakiem odpowiedzi na
przedmiotowe pismo, a tym samym niezłożeniem do
dnia dzisiejszego do organu wniosku „nieważnościo-
wego”, pochodzącego od uprawnionego podmiotu, nie
było możliwe nadanie przedmiotowej sprawie biegu
w administracyjnym toku instancji. W oparciu o po-
siadane dokumenty minister gospodarki nie ma pod-
staw, by stwierdzić, iż przedmiotowa spółka wznowi-
ła działalność.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
iż w chwili obecnej pod numerem KRS 71598 zareje-
strowana jest spółka akcyjna o nazwie: Cukrownia
Ciechanów Spółka Akcyjna, która powstała z prze-
kształcenia Cukrowni Ciechanów Przedsiębiorstwo
Państwowe w Ciechanowie (nr rej PP 155-Ter.67)
w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa.
Uprzednio podmiot ten był zarejestrowany w reje-
strze handlowym pod numerem RHB 611. Postano-
wienie o przerejestrowaniu spółki do Krajowego Re-
jestru Sądowego zostało wydane w dniu 18 lutego
2002 r., sygn. akt WAXXI NsRej. KRS 9117/1/871.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by przedwojenna spółka wskazana w zapytaniu
została „reaktywowana”, nie jest możliwe udzielenie
odpowiedzi na postawione przez państwa pozostałe
pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
1464
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Krasiniec SA
(7400)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie państwa posłów: Zbigniewa Kozaka, Mak-
sa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa, Wojciecha Kos-
sakowskiego, Andrzeja Jaworskiego, Leonarda Kra-
sulskiego, Marzeny Wróbel oraz Dariusza Seligi,
przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu RP
pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak:
SPS-024-7400/10, w sprawie zasad reaktywowania
na podstawie akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Towarzystwo Cukrownia Kra-
siniec SA pow. Ciechanów, działając z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie Towarzystwa Cukrowni Krasiniec
Spółka Akcyjna Krasiniec, pow. Ciechanów, minister
gospodarki, działając na wniosek pochodzący od oso-
by fizycznej powołującej się na prawa wynikające
z posiadanych akcji ww. spółki, decyzją z dnia 12
marca 2009, znak: BOL-I-461-37-09-AS/10, odmówił
wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nie-
ważności orzeczenia nr 2 ministra przemysłu i han-
dlu z dnia 17 czerwca 1947 r. o przejęciu przedsię-
biorstw na własność państwa, w części dotyczącej
przedsiębiorstwa pn. Towarzystwo Cukrowni Krasi-
niec Spółka Akcyjna Krasiniec, pow. Ciechanów, uza-
sadniając tę odmowę faktem, iż wnioskodawczyni,
mimo wezwań organu, nie wykazała interesu praw-
nego, tzn. nie udokumentowała legitymacji prawnej
uprawniającej ją do wystąpienia z takim wnioskiem.
Ten sam organ, ostateczną decyzją z dnia 4 maja
2010 r., znak: BOL-II-461-37-09-JK/10, utrzymał
w mocy swoją poprzednią decyzję. Przedmiotowa de-
cyzja została następnie zaskarżona do Wojewódzkie-
go Sądu Administracyjnego w Warszawie, lecz do
dnia dzisiejszego wyrok nie zapadł. Także i w tej
sprawie brak jest jakichkolwiek informacji o reakty-
wacji wymienionej spółki.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 9 lipca 2010 r., znak: DSP-IY-0700-
-22/10) w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Reje-
stru Sądowego w chwili obecnej nie figuruje wpis
spółki o firmie odpowiadającej spółce, której dotyczy
zapytanie poselskie. Wpis podmiotu Cukrownia Kra-
siniec Spółka Akcyjna w likwidacji w Opalenicy
(wcześniejsza siedziba w Krasińcu) figurował nato-
miast w Krajowym Rejestrze Sądowym do kwietnia
2008 r. Jak wynika z akt rejestrowych tej spółki znaj-
dujących w Sądzie Rejonowym Poznań – Nowe Mia-
sto i Wilda w Poznaniu, Cukrownia Krasiniec Spółka
Akcyjna w Krasińcu została wpisana do rejestru
handlowego RHB za numerem 745, na podstawie po-
stanowienia Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia
26 września 1995 r., sygn. akt VG„Ns-Rej-H” 152/95.
Z akt tych wynika również, że spółka powstała z prze-
kształcenia przedsiębiorstwa państwowego Przedsię-
biorstwo Cukrownia „Krasiniec” z siedzibą w Kra-
sińcu, wpisanego do rejestru przedsiębiorców pań-
stwowych, numer rejestru PP 58, w jednoosobową
spółkę akcyjną Skarbu Państwa, na podstawie aktu
notarialnego z dnia 29 czerwca 1995 r. Akta rejestro-
we są oryginalne, a sporządzony statut objęty aktem
notarialnym jest wypisem aktu notarialnego. Na-
stępnie spółka została przerejestrowana do Krajowe-
go Rejestru Sądowego na podstawie postanowienia
Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie
z dnia 3 lipca 2001 r. – wpis dokonany w dniu 5 lipca
2001 r. (nr KRS 000025201). Spółka ta zmieniła sie-
dzibę na miejscowość Opalenica, w związku z czym
postanowieniem z dnia 5 marca 2007 r. Sąd Rejono-
wy dla m.st. Warszawy w Warszawie wpisał tę zmia-
nę do Krajowego Rejestru Sądowego i przekazał akta
rejestrowe do właściwego sądu – Sądu Rejonowego
w Poznaniu. Następnie w spółce została przeprowa-
dzona likwidacja. W związku z zatwierdzeniem spra-
wozdania likwidatorów i sprawozdania finansowego
za okres likwidacji podmiot został wykreślony z Kra-
jowego Rejestru Sądowego na mocy postanowienia
sądu rejestrowego z dnia 7 kwietnia 2008 r.
Z akt rejestrowych nie wynika, aby ustanowiony
został kurator dla tej spółki.
Przedmiot działalności spółki w dacie wpisu do
RHB 745 był następujący:
— kontraktacja i skup buraków cukrowych,
— produkcja cukru, melasy i wysłodków oraz in-
nych produktów ubocznych i pochodnych branży rol-
no-spożywczej,
— usługi w zakresie budownictwa i transportu
oraz zaopatrzenia w wodę, działalność handlowa hur-
towa i detaliczna w zakresie przedmiotu przedsię-
biorstwa spółki oraz w zakresie innych surowców
i artykułów rolnych, spożywczych i przemysłowych.
Przedstawione informacje świadczą, że firma za-
rejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym nie
była spółką przedwojenną, lecz powstałą z prze-
kształcenia przedsiębiorstwa państwowego w jedno-
osobową spółkę Skarbu Państwa. W związku z tym
bezprzedmiotowe są pytania nr 2 i 3 oraz dalsze, do-
tyczące roszczeń o zwrot mienia.
Zestawienie informacji posiadanych przez mini-
stra gospodarki i przekazanych przez ministra spra-
wiedliwości uprawnia wniosek, iż przedwojenna spół-
ka, do majątku której zostały skierowane roszczenia,
nie została reaktywowana.
W kontekście powyższych ustaleń należy wyja-
śnić, że reaktywacja nie jest pojęciem normatywnym.
Wznowienie działalności następuje z inicjatywy sa-
mej spółki (lub podmiotów trzecich) i polega w pierw-
szej kolejności na nabyciu akcji lub udziałów, następ-
nie wyborze władz spółki, a w dalszej kolejności na

złożeniu przez zarząd do sądu wniosku o przereje-
strowanie spółki do Krajowego Rejestru Sądowego.
Sąd rejestrowy działa na wniosek zarządu spółki
(ewentualnie kuratora lub likwidatora) i dokonuje
przeniesienia danych z dotychczasowego rejestru do
Krajowego Rejestru Sądowego, z uwzględnieniem
zmiany sytuacji faktycznej, skutkującej konieczno-
ścią ujawnienia w pierwszym wpisie spółki do Krajo-
wego Rejestru Sądowego zmienionych danych.
Przerejestrowanie spółki do Krajowego Rejestru
Sądowego nie decyduje o wznowieniu działalności
przez spółkę, nie jest zatem uprawnione twierdzenie,
że to sądy wznawiają (reaktywują) działalność jakiej-
kolwiek spółki przedwojennej.
Jednocześnie należy podkreślić, iż minister go-
spodarki nie prowadzi imiennego wykazu reaktywo-
wanych spółek, lecz dysponuje jedynie wykazem zi-
dentyfikowanych na dzień dzisiejszy przedwojennych
spółek kapitałowych, do majątku których zostały
zgłoszone roszczenia w związku z przeprowadzoną,
na podstawie dekretów i ustaw nacjonalizacyjnych,
nacjonalizacją. Sporządzony przez ministra gospo-
darki katalog zidentyfikowanych spółek z całą pew-
nością nie wypełnia katalogu spółek kapitałowych,
które zostały reaktywowane w wyżej przedstawio-
nym rozumieniu i w takim charakterze uczestniczą
w prowadzonych w Ministerstwie Gospodarki postę-
powaniach. W szczególności nie w każdej ze spraw
toczących się przed ministrem gospodarki, dotyczącej
wniosku o zbadanie legalności decyzji, na podstawie
których znacjonalizowano majątek należący do spół-
ki kapitałowej, wnioskodawcą jest uprawniony pod-
miot, tj. znacjonalizowana spółka. Nierzadko bowiem
wnioski „nieważnościowe” pochodzą od osób fizycz-
nych (spadkobierców akcjonariuszy lub udziałow-
ców), którzy nie posiadają tytułu prawnego do bycia
stroną niniejszych postępowań „nieważnościowych”,
co znajduje wyraz w decyzjach ministra gospodarki
odmawiających tym osobom wszczęcia postępowania
w sprawie.
Mając na uwadze okoliczność, iż wymieniona
w zapytaniu państwa posłów spółka, zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości, nie została „reak-
tywowana”, nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi
na postawione przez państwa posłów pytania szcze-
gółowe.
Na marginesie należy wskazać, iż wyżej przedsta-
wione wyjaśnienia zostały zawarte w odpowiedzi na
zapytanie poselskie panów posłów: Zbigniewa Koza-
ka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa oraz
Wojciecha Kossakowskiego, przekazane przy piśmie
wicemarszałka Sejmu RP pani Ewy Kierzkowskiej,
z dnia 21 czerwca 2010 r., znak: SPS-024-7228/10,
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Towarzystwo Cukrownia Krasiniec SA, pow. Cie-
chanów.
Mając na uwadze, iż od dnia udzielenia odpowie-
dzi na poprzednie zapytanie (pismo ministra gospo-
1465
darki z dnia 14 lipca 2010 r., znak: BOL-IV-462-177-
-BJ/IK/10, L. dz. 2116) stan faktyczny dotyczący wy-
mienionej spółki nie uległ zmianie, załączone powy-
żej wyjaśnienia pozostają aktualne.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Zjednoczone Zakłady
Włókiennicze w Łodzi (7401)
Odpowiadając na zapytanie poselskie: Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7401/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Zjednoczone Zakłady Włókiennicze w Łodzi, działa-
jąc z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, wyja-
śniam, jak następuje.
W sprawie Zjednoczonych Zakładów Włókienni-
czych K. Scheiblera i L. Grohmana SA w Łodzi do
ministra przemysłu (poprzednika prawnego ministra
gospodarki) w 1990 r. wpłynął wniosek pochodzący
od osoby fizycznej. W odpowiedzi na powyższe, w związ-
ku z pracami nad ustawą reprywatyzacyjną oraz ko-
niecznością nadania dalszego biegu omawianej spra-
wie, Ministerstwo Gospodarki wyjaśniło wniosko-
dawcom, iż warunkiem rozpatrzenia wniosku o zwrot
znacjonalizowanego mienia jest złożenie wniosku
o stwierdzenie nieważności decyzji nacjonalizacyjnej,
w trybie art. 156 K.p.a. Wskazano, iż z wnioskiem
takim może wystąpić jedynie właściciel znacjonali-
zowanego mienia, którym w niniejszym przypadku
była osoba prawna – spółka akcyjna. W związku
z powyższym z roszczeniem dotyczącym majątku
spółki może wystąpić jedynie powołany do tego or-
gan, którym w przypadku spółki akcyjnej jest zarząd.
Dodatkowo organ poinformował wnioskodawcę, iż
akcjonariuszom bądź ich spadkobiercom, którzy le-
gitymują się istnieniem po swej stronie interesu fak-
tycznego z tytułu uczestnictwa w spółce, przysługu-
ją jedynie roszczenia w stosunku do spółki, a nie
1466
w jej imieniu. W związku z brakiem odpowiedzi na
przedmiotowe pismo, a tym samym niezłożeniem do
dnia dzisiejszego do organu wniosku „nieważnościo-
wego”, pochodzącego od uprawnionego podmiotu, nie
było możliwe nadanie przedmiotowej sprawie biegu
w administracyjnym toku instancji. W oparciu o po-
siadane dokumenty minister gospodarki nie ma pod-
staw, by stwierdzić, iż przedmiotowa spółka wznowi-
ła działalność.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona w państwa zapytaniu spółka
została reaktywowana, nie jest zatem możliwe udzie-
lenie odpowiedzi na postawione przez państwa pyta-
nia szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Towarzystwo Przemysłu
Włókienniczego w Zgierzu „Lana” SA (7402)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kosakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7402/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Fabryka Włókiennicza Branży Wełnianej Spółki Ak-
cyjnej „Lana” w Zgierzu k. Łodzi, działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam, jak na-
stępuje.
W sprawie spółki Fabryka Włókiennicza Branży
Wełnianej Spółki Akcyjnej „Lana” w Zgierzu k. Łodzi
do ministra przemysłu (poprzednika prawnego mini-
stra gospodarki) w dniu 19 listopada 1991 r. wpłynął
wniosek pochodzący od osoby fizycznej o zwrot lub
odszkodowanie za odebranie ww. przedsiębiorstw.
W związku z powyższym Ministerstwo Gospodarki
zawiadomiło o wszczęciu przedmiotowego postępo-
wania oraz wezwało wnioskodawcę do uzupełnienia
wskazanych w nim braków. W odpowiedzi na powyż-
sze wnioskodawca przesłał tylko niektóre z posiada-
nych dokumentów, wskazując, iż pozostałych wyma-
ganych przez organ dokumentów nie posiada. Na-
stępnie pismem z dnia 16 listopada 1999 r. ze wzglę-
du na znaczny upływ czasu i brak reakcji ze strony
wnioskodawcy Ministerstwo Gospodarki wezwało do
skontaktowania się z organem w formie pisemnej
bądź telefonicznej w celu potwierdzenia, czy wnio-
skodawca nadal jest zainteresowany przedmiotową
sprawą. Dodatkowo poproszono o przesłanie decyzji,
którymi znacjonalizowano przedmiotowe przedsię-
biorstwo. W związku z brakiem odpowiedzi zaintere-
sowanej, a tym samym niewykazaniem interesu
prawnego do bycia stroną niniejszego postępowania,
wniosek uznano za nieaktualny, zaś sprawę przezna-
czono do umorzenia.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została reaktywowana,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki
Włocławska Fabryka Fajansu (7403)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
Wojciecha Kosakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7403/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji

kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Włocławska Fabryka Fajansu Leopold Czamański
i S-ka SA, działając z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie spółki Fabryka Fajansu Leopold Cza-
mański i S-ka do ministra przemysłu (poprzednika
prawnego ministra gospodarki) w dniu 4 październi-
ka 1990 r. wpłynął wniosek pochodzący od osoby fi-
zycznej (spadkobiercy byłych akcjonariuszy ww. spół-
ki) o zwrot lub odszkodowanie za odebranie ww.
przedsiębiorstwa. W związku z powyższym Minister-
stwo Gospodarki zawiadomiło o wszczęciu przedmio-
towego postępowania oraz wezwało wnioskodawcę
do uzupełnienia wskazanych w nim braków. W odpo-
wiedzi na powyższe wnioskodawca przesłał tylko nie-
które z posiadanych dokumentów, wskazując, iż po-
zostałych wymaganych przez organ dokumentów nie
posiada. Następnie wnioskodawca został wezwany
do wyjaśnienia, czy rzeczywiście przedsiębiorstwo
było własnością spółki w rozumieniu przepisów Ko-
deksu handlowego, gdyż okoliczność ta ma istotne
znaczenie w sprawie. Dodatkowo poproszono o prze-
słanie decyzji, którymi znacjonalizowano przedmio-
towe przedsiębiorstwo. W związku z brakiem odpo-
wiedzi, a tym samym niewykazaniem interesu praw-
nego do bycia stroną niniejszego postępowania, wnio-
sek uznano za nieaktualny, zaś sprawę przeznaczono
do umorzenia.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego ustalono,
iż w chwili obecnej nie figuruje wpis spółki o firmie
odpowiadającej spółce, której dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została reaktywowana,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Dobrzelin
(7404)
Odpowiadając na zapytanie poselskie Zbigniewa
Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa,
1467
Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jaworskiego,
Leonarda Krasulskiego, Marzeny Wróbel oraz Da-
riusza Seligi, przekazane przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pani Ewy Kierzkow-
skiej z dnia 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7404/10,
dotyczące zasad reaktywowania na podstawie akcji
kolekcjonersko-historycznych przedwojennej spółki
Cukrownia Dobrzelin, woj. płockie, działając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam, jak
następuje.
W sprawie spółki Cukrownia Dobrzelin woj. płoc-
kie, do ministra przemysłu (poprzednika prawnego
ministra gospodarki) w dniu 18 grudnia 1990 r.
wpłynął wniosek pochodzący od osoby fizycznej. Po-
nieważ przedmiotowy wniosek nie nosił cech wnio-
sku złożonego w trybie administracyjnym, a wnio-
skodawca nie wskazał decyzji, które mają być przed-
miotem kontroli przed organem, jak też podstawy
prawnej żądania ich wzruszenia, nie został mu nada-
ny bieg w administracyjnym toku instancji. Minister
gospodarki nie dysponuje żadnymi informacjami od-
nośnie formy prawnej wymienionego przedsiębior-
stwa, a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Stosownie do informacji ministra sprawiedliwości
(pismo z dnia 2 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-23/10), na podstawie danych zawartych w Centralnej
Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, ustalono,
że do Krajowego Rejestru Sądowego została przere-
jestrowana Cukrownia Dobrzelin SA, wpisana do
KRS w dniu 27 września 2002 r. Spółka została wy-
kreślona z rejestru w dniu 30 stycznia 2004 r. z uwa-
gi na przejęcia przez Krajową Spółkę Cukrową SA
w Toruniu.
Mając na uwadze okoliczność, iż zgodnie z infor-
macjami posiadanymi tak przez ministra gospodar-
ki, jak i ministra sprawiedliwości nie można potwier-
dzić, by wymieniona spółka została „reaktywowana”,
nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez Państwa pozostałe pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie możliwości naruszenia przepisów
przy budowie zasilania i bazowej sieci
komórkowej BT 42457 na działce 987/6
w Czersku w woj. pomorskim (7405)
Nawiązując do pisma z dnia 14 lipca 2010 r., znak:
SPS-024-7405, przekazującego zapytanie posła Zbi-
1468
gniewa Kozaka w sprawie ewentualnego naruszenia
przepisów przy budowie stacji bazowej telefonii ko-
mórkowej BT 42457 na działce 987/6 w Czersku, po-
niżej przedstawiam stosowne wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 71 ustawy z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowi-
ska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
(Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.) planowane przed-
sięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowi-
sko wymagają uzyskania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach. Przedsięwzięcia te zostały okre-
ślone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 li-
stopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przed-
sięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowi-
sko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych
z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia
raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r.
Nr 257, poz. 2573, ze zm.). Ponadto w odniesieniu do
przedsięwzięć wymienionych w powyższym rozporzą-
dzeniu decyzja środowiskowa stanowi obowiązkowy
załącznik do wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu
na budowę. Organem właściwym do wydania decyzji
środowiskowej dla przedsięwzięcia polegającego na
budowie stacji bazowej telefonii komórkowej jest wła-
ściwy miejscowo organ gminy.
Odnosząc się do kwestii dokumentu dotyczącego
oddziaływania przedsięwzięcia na zdrowie ludzi, in-
formuję, że jego sporządzenie nie zawsze jest związa-
ne z obowiązkiem uzyskania decyzji środowiskowej.
Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowi-
sko, w tym na zdrowie ludzi, jest bowiem elementem
oceny oddziaływania na środowisko, która w przy-
padku przedsięwzięć mogących potencjalnie znaczą-
co oddziaływać na środowisko (tj. wymienionych
w § 3 powyższego rozporządzenia) może zostać nało-
żona przez organ wydający decyzję środowiskową, ale
również organ ten może nie stwierdzić takiej koniecz-
ności. Postanowienie w przedmiocie konieczności
przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowi-
sko właściwy organ wydaje po zasięgnięciu opinii
regionalnego dyrektora ochrony środowiska oraz
państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.
Z kolei przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco od-
działywać na środowisko, tj. wymienione w § 2 po-
wyższego rozporządzenia, zawsze wymagają przepro-
wadzenia oceny oddziaływania na środowisko.
Wspomniane w zapytaniu poselskim pismo Regio-
nalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Gdańsku
z dnia 12 listopada 2009 r. stanowi niewiążącą opinię
wyrażoną na wniosek podmiotu zainteresowanego
realizacją inwestycji. Pismo to nie może być podsta-
wą do jakiejkolwiek oceny w przedmiocie obowiązku
uzyskania decyzji środowiskowej, gdyż w tym zakre-
sie może się wypowiadać wyłącznie organ właściwy
do wydania decyzji środowiskowej, na podstawie in-
formacji określonych w ww. ustawie.
Odpowiadając na pytanie dotyczące świadomego
ominięcia procedury środowiskowej, informuję, że
w przypadku przedsięwzięć, dla których istnieje obo-
wiązek uzyskania decyzji środowiskowej, działanie
takie podlega sankcji administracyjnej polegającej na
odmowie wydania pozwolenia na budowę lub innej
decyzji wymienionej w art. 72 ust. 1 ww. ustawy.
Odnośnie do zapytania dotyczącego zagrożeń pły-
nących ze strony stacji bazowych informuję, że reali-
zacja takiego przedsięwzięcia możliwa jest wtedy, gdy
emitowane wartości pola elektromagnetycznego i ha-
łasu nie przekraczają dopuszczalnych poziomów
określonych w odpowiednich rozporządzeniach mi-
nistra środowiska. Natomiast w przypadku, gdy po-
mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicz-
nych, technologicznych i organizacyjnych obowiązu-
jące standardy jakości środowiska nie mogą być do-
trzymane poza terenem, do którego inwestor posiada
tytuł prawny, możliwe jest utworzenie obszaru ogra-
niczonego użytkowania. Inwestor jest zatem obowią-
zany planować inwestycję z uwzględnieniem zasad
ochrony środowiska, wynikających z obowiązujących
przepisów prawa.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie możliwości naruszenia przepisów
przy budowie zasilania i bazowej sieci
komórkowej BT 42457 na działce 987/6
w Czersku w woj. pomorskim (7405)
W odpowiedzi na zapytanie posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Kozaka, przesłane przy piśmie mar-
szałka Sejmu RP z 14 lipca 2010 r., znak: SPS-024-
-7405/10, w sprawie możliwości naruszenia przepisów
przy budowie zasilania i bazowej sieci komórkowej
BT 42457 na działce 987/6 w Czersku w woj. pomor-
skim, przekazane według właściwości pismem mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
20 lipca, znak: BMP-0714-10-1/10/JD, uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Infrastruktury nie jest
uprawnione do dokonywania oceny prowadzonych
postępowań administracyjnych przez organy admi-
nistracji architektoniczno-budowlanej. Niezależnie
od powyższego, odnosząc się do poruszonej w wystą-
pieniu pana posła spornej inwestycji, przedstawiam
następujące wyjaśnienie.
W dniu 17.06.2010 r. wpłynęło do wojewody po-
morskiego odwołanie pana M. B. z firmy Atem Polska
sp. z o.o., pełnomocnika inwestora – firmy Polkomtel
SA, wnoszące o uchylenie decyzji starosty chojnickie-

go nr AB.7351-163/10 z dnia 13.05.2010 r. odmawia-
jącej zatwierdzenia projektu budowlanego oraz udzie-
lenia inwestorowi pozwolenia na budowę dla przed-
miotowej inwestycji stacji bazowej sieci komórkowej.
Także w dniu 24.06.2010 r. wpłynęło do wojewody
pomorskiego pismo stron postępowania: pana A. Ś.,
państwa J. i T. P. oraz państwa T. i H. O., w którym
wyżej wymienieni, odnosząc się do odwołania inwe-
stora, wyrażają kategoryczny sprzeciw w sprawie
planowanej inwestycji.
W wyniku rozpatrzenia powyższego odwołania wo-
jewoda pomorski w dniu 13.07.2010 r. wydał decyzję
nr WI-I/TC/7111-204/1O uchylającą w całości zaskar-
żoną decyzję starosty chojnickiego z dnia 13.05.2010 r.
nr AB.7351-163/10 i przekazującą sprawę do ponow-
nego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Po-
wodem uchylenia przedmiotowej decyzji były uchybie-
nia formalne w postępowaniu przeprowadzonym
w przedmiotowej sprawie przez starostę chojnickiego.
Jednocześnie w uzasadnieniu decyzji wskazano, że
w trakcie ponownego postępowania organ pierwszej
instancji winien przeprowadzić rozprawę administra-
cyjną (zgodnie z treścią art. 89 § 2 K.p.a.), przy udzia-
le wszystkich stron postępowania lub biegłych, w celu
wyczerpującego wyjaśnienia sprawy.
Uprzejmie informuję pana posła, iż w rezultacie
powyższych działań decyzja starosty chojnickiego
z dnia 13.05.2010 r. nr AB.7351-163/10, odmawiająca
zatwierdzenia projektu budowlanego oraz udzielenia
inwestorowi pozwolenia na budowę dla przedmioto-
wej inwestycji, została ostatecznie oceniona, a sprawa
rozstrzygnięta we właściwym toku instancji. Wyda-
nie nowej decyzji administracyjnej w sprawie pozwo-
lenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji,
uwzględniającej zalecenia wojewody pomorskiego,
obecnie należy do obowiązków starosty chojnickiego.
W związku z powyższym pragnę zauważyć, iż nie
wydaje się konieczne i celowe formułowanie dodatko-
wych ocen w tej kwestii. Jednocześnie uprzejmie in-
formuję, iż jakakolwiek ingerencja Ministerstwa In-
frastruktury w działania tego organu stanowiłaby
naruszenie obowiązujących przepisów prawa.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie realizacji programu rządowego
„Moje boisko – Orlik 2012” (7406)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Jana Kulasa (sygn. SPS-
1469
-024-7406/10) w sprawie realizacji programu „Moje
boisko – Orlik 2012” uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
U podstaw genezy programu „Moje boisko – Orlik
2012” stoi założenie, że jednym z istotnych zadań
państwa jest propagowanie zdrowego stylu życia oraz
zapewnienie obywatelom możliwości uprawiania
sportu, niezależnie od statusu majątkowego czy po-
zycji społecznej. W celu zapewnienia właściwej reali-
zacji powyższych zadań niezbędna jest rozbudowa
ogólnodostępnej i bezpłatnej infrastruktury sporto-
wej. Zgodnie ze „Strategią rozwoju sportu w Polsce
do roku 2015” celem działania Ministerstwa Sportu
i Turystyki jest zmniejszenie dystansu, jaki w tej
dziedzinie dzieli Polskę od krajów europejskich.
Program „Moje boisko – Orlik 2012” przedstawio-
ny został przez premiera rządu Rzeczypospolitej Pol-
skiej Donalda Tuska podczas exposé w dniu 23 listo-
pada 2007 r. W przemówieniu programowym premier
ogłosił zamierzenie rządu polegające na wybudowa-
niu w każdej polskiej gminie do roku 2012 boiska ze
sztuczną murawą i z oświetleniem. Opracowany
przez ministra sportu i turystki program zakłada
budowę ogólnodostępnych, bezpłatnych kompleksów
boisk sportowych wraz z szatniami i zapleczem so-
cjalnym w każdej gminie na terenie całego kraju. Za-
łożeniem programu jest udostępnienie dzieciom i mło-
dzieży nowoczesnej infrastruktury sportowej w celu
aktywnego uprawiania sportu.
W województwie pomorskim program realizowa-
ny jest według ogólnie obowiązujących zasad. Zgod-
nie z założeniami przy realizacji programu minister-
stwo współpracuje z Urzędem Marszałkowskim Wo-
jewództwa Pomorskiego przede wszystkim w zakre-
sie wspólnego finansowania inwestycji. W celu uspraw-
nienia realizacji programu urząd marszałkowski
między innymi koordynuje prace związane z realiza-
cją programu oraz opiniuje wnioski o dofinansowanie
składane do ministerstwa przez uczestniczące w pro-
gramie jednostki samorządu terytorialnego. Akcep-
tując określone lokalizacje kompleksów realizowa-
nych w ramach programu, urząd marszałkowski
kieruje się w szczególności potrzebami lokalnych spo-
łeczności, a także własnymi możliwościami finanso-
wymi.
Na dzień 30 czerwca 2010 r. w skali całego kraju
funkcjonują 1284 kompleksy boisk sportowych z pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, z czego w wojewódz-
twie pomorskim wybudowanych zostało 70 komplek-
sów w roku 2008 i 36 w roku 2009. W 2010 r. w wo-
jewództwie pomorskim planowana jest realizacja 19
kompleksów.
Ministerstwo przewiduje, że na koniec roku od-
danych do użytkowania zostanie około 1854 inwe-
stycji.
Zgodnie z założeniami programu w latach 2011–
–2012 Ministerstwo Sportu i Turystyki planuje
w ramach programu dofinansowanie realizacji 750
kompleksów boisk sportowych rocznie. Każdorazowo
przy ogłaszaniu naboru wniosków do kolejnej edycji
1470
programu ministerstwo przyjmuje od urzędów mar-
szałkowskich prognozę dotyczącą planowanych na
terenie danego województwa kompleksów.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie funkcjonowania zbiornika
zaporowo-retencyjnego Jeziorsko
na rzece Warcie (7408)
Odpowiadając na pismo z dnia 14 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7408/10, dotyczące zapytania posła
Eugeniusza Grzeszczaka w sprawie funkcjonowania
zbiornika retencyjnego Jeziorsko na rzece Warcie,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Zbiornik Jeziorsko posiada pojemność całkowitą
203 mln m3, którą do czerwca 2002 r. instrukcja go-
spodarki wodnej dzieliła w sposób następujący:
— poniżej rzędnej 116,30 pojemność martwa
30,20 mln m3,
— od rzędnej 116 – 116,30 pojemność tzw. awaryj-
na 6,16 mln m3,
— od rzędnej 116,30 – 120,50 pojemność użytko-
wa 126,09 mln m3,
— od rzędnej 120,50 – 121,50 pojemność powo-
dziowa 40,35 mln m3,
— od rzędnej 121,50 – 122 pojemność forsowana
21,50 mln m3.
W roku 2002 ówczesny dyrektor RZGW w Pozna-
niu po analizie lat 1992–2001, z której wynikało, że
zbiornik Jeziorsko posiada zbyt małą rezerwę powo-
dziową pomiędzy rzędnymi 120,50–122 wielkości
61,85 mln m3, wprowadził nową instrukcję gospodar-
ki wodnej na zbiorniku. Nowa instrukcja przewidy-
wała obniżenie normalnego poziomu piętrzenia ze
120,50 do 120, zwiększając rezerwę powodziową
o 19,45 mln m3. Nowy podział pojemności zbiornika
od czerwca 2002 r. przedstawiał się następująco:
— poniżej rzędnej 116,30 pojemność martwa
30,20 mln m3,
— od rzędnej 116 – 116,30 pojemność tzw. awaryj-
na 6,16 mln m3,
— od rzędnej 116,30 – 120 pojemność użytkowa
106,64 mln m3,
— od rzędnej 120 – 121,50 pojemność powodziowa
59,80 mln m3,
— od rzędnej 121,50 – 122 pojemność forsowana
21,50 mln m3.
Łączna pojemność powodziowa pomiędzy rzędny-
mi 120 i 122 wynosiła 81,3 mln m3.
Podkreślić należy, że pozwolenie wodnoprawne
wydane na piętrzenie zbiornika zezwalało na nor-
malny poziom piętrzenia do rzędnej 120,50. Jednak
piętrzenie niższe jest zawsze możliwe (nie wolno
przekraczać tego piętrzenia, podczas gdy niżej pię-
trzenie jest dozwolone) i takie założenie wykorzysta-
no, wprowadzając niższe piętrzenie w ramach tego
samego pozwolenia wodnoprawnego.
W roku 2008 z niezrozumiałych powodów kolejny
dyrektor RZGW w Poznaniu przywrócił poziomy pię-
trzenia sprzed czerwca 2002 r., opracowując nową
(niezawierającą żadnych nowych elementów) instruk-
cję gospodarki wodnej oraz operat wodnoprawny. Wy-
dano nowe pozwolenie wodnoprawne, dokładnie ta-
kie samo, jak stare w odniesieniu do rzędnych pię-
trzenia na zbiorniku, a instrukcją gospodarki wodnej
przywrócono rzędną normalnego piętrzenia na
120,50. Zmniejszono w ten sposób rezerwę powodzio-
wą zbiornika o 20 mln m3.
Oceniając stan zbiornika w dniu 14 maja 2010 r.,
tj. w dniu wydania przez IMGW ostrzeżenia o silnych
opadach deszczu w zlewni Warty, należy stwierdzić,
że poziom piętrzenia zbiornika w tym dniu przekro-
czył rzędną 120,50 i wynosił 120,59. W ten sposób
zmniejszono rezerwę powodziową zbiornika o dalsze
3,5 mln m3. Było to naruszenie wydanego pozwolenia
wodnoprawnego poprzez przekroczenie dozwolonego
piętrzenia o 9 cm, co dla tak dużego zbiornika jest
wartością dającą pojemność 3,5 mln m3.
Analiza pracy zbiornika po 14 maja br. wykazała,
że od ostrzeżenia IMGW obsługa zbiornika nie pod-
jęła żadnych działań przez kolejne 67 godzin. W sy-
tuacji napiętrzenia o 9 cm obsługa zbiornika nie pod-
jęła decyzji o zwiększeniu zrzutu w celu zwiększenia
rezerwy powodziowej. Również informacje o bardzo
trudnej sytuacji na zbiornikach górskich (dane o sta-
nie wód w dniach 16, 17, 18 maja jednoznacznie na to
wskazywały) powinny były zmusić kierownictwo
RZGW do podjęcia radykalnych działań.
Obliczenia symulacyjne przeprowadzone przez
IMGW Oddział w Poznaniu wykazały, że gdyby zbior-
nik był piętrzony w dniu 14 maja do rzędnej 120,
tj. wg instrukcji z 2002 r., mógłby inaczej pracować,
znaczniej redukując wezbranie, a stany wody na
odcinku od Jeziorska do Poznania byłyby o 30 cm
niższe.
Przy tej okazji pragnę poinformować, że zbiornik
Jeziorsko nie jest jedynym elementem ochrony prze-
ciwpowodziowej w dolinie Warty. Takim elementem
jest także Dolina Konińsko-Pyzderska, która, w spo-
sób nieodpowiedzialny obwałowana w latach 80.,
zmniejszyła swoją naturalną pojemność z 360 mln
m3 do ledwie 160 mln m3. Dzisiaj użytkownicy doliny
uważają, że stanem naturalnym jest dolina obwało-
wana i żądają, aby zbiornik Jeziorsko zapewnił ochro-
nę tej doliny. Niestety, nie jest to możliwe, gdyż po-

jemności wezbrań na Warcie wynoszą około 1,5–2
mld m3 i ani zbiornik, ani dolina nie są w stanie takiej
pojemności zatrzymać. Zwracam uwagę, że w dolinie
istnieje polder Golina o znacznej pojemności wyno-
szącej ok. 80 mln m3, który od początku był przezna-
czony pod zalew w celu obniżania wezbrań. Regional-
ny Zarząd Gospodarki Wodnej w Poznaniu w latach
2002–2005 usiłował obronić ten polder przed zabu-
dową, niestety z małym skutkiem. Postawa roszcze-
niowa mieszkańców naciskających na wydawanie
zezwoleń na zabudowę mimo terenu zalewowego
skutkuje coraz większą zabudową tego terenu, a dy-
rektor RZGW nie ma odpowiednich środków, aby
grunty wykupić. Stopień zagrożenia powodziowego
powiatu słupeckiego jest więc sumą błędnych roz-
strzygnięć dotyczących gospodarowania zbiornikiem
Jeziorsko oraz błędów w decyzjach dotyczących za-
gospodarowania przestrzeni Doliny Konińsko-Pyz-
derskiej.
Odpowiadając na pytanie pana posła, czy możliwa
jest zmiana proporcji przeznaczenia zbiornika, uwy-
puklając jego funkcję przeciwpowodziową, pragnę
zapewnić, że nie tylko możliwa (co zrobiono w roku
2002), ale bardzo łatwa do zrealizowania poprzez
przywrócenie instrukcji gospodarki wodnej z roku
2002. Wydałem polecenie Krajowemu Zarządowi Go-
spodarki Wodnej, aby ten postulat został szybko zre-
alizowany.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie uruchomienia z będącej w dyspozycji
Rady Ministrów rezerwy celowej budżetu
państwa środków na usuwanie skutków
osuwisk (7412)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7412/10)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani Bo-
żeny Kotkowskiej w sprawie uruchomienia z będącej
w dyspozycji Rady Ministrów rezerwy celowej budże-
tu państwa środków na usuwanie skutków osuwisk,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Dotychczas minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji na odbudowę zniszczeń spowodowanych
przez osuwiska i badania geologiczne osuwisk w wo-
jewództwie małopolskim uruchomił z rezerwy celo-
1471
wej budżetu państwa na przeciwdziałanie i usuwanie
skutków klęsk żywiołowych kwotę 22,07 mln zł.
Na wypłatę zasiłków celowych (do 6 tys. zł, do
20 tys. zł oraz od 20 do 100 tys. zł) 15 702 rodziny
z województwa małopolskiego otrzymały dotychczas
60 mln zł. Dalsze środki są przekazywane w miarę
zgłaszanych potrzeb.
Należy także wskazać, że w celu zapobieżenia
osuwiskom od 2004 r. realizowany jest projekt: Osło-
na przeciwosuwiskowa, współfinansowany początko-
wo ze środków kredytu Europejskiego Banku Inwe-
stycyjnego, środków budżetu państwa oraz (w nie-
znacznej wysokości) ze środków jednostek wykonu-
jących, czyli samorządów. W latach 2004–2009 na-
kłady łączne na realizację projektu: Osłona przeciw-
osuwiskowa wyniosły w całej Polsce ponad 350 mln
zł. Gros tych środków przypadło województwu mało-
polskiemu, które na likwidację osuwisk i zapobiega-
nie ich występowaniu otrzymało ponad 257,5 mln zł.
Obecnie realizacja projektu jest finansowana z bu-
dżetu państwa. Jednostki samorządu terytorialnego
z województwa małopolskiego otrzymały w tym roku,
na realizację zadań przeciwosuwiskowych, promesy
na łączną kwotę 13,5 mln zł.
Ponadto w Ministerstwie Infrastruktury opraco-
wywany jest projekt ustawy o zmianie ustawy o szcze-
gólnych zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu oraz niektórych
innych ustaw. Ta nowelizacja zmierza m.in. do uła-
twienia i przyspieszenia odbudowy zniszczonych
i uszkodzonych przez żywioł obiektów budowlanych
oraz zapewnienia pomocy państwa w odbudowie bu-
dynku w innych miejscach, niezagrożonych ponow-
nym osunięciem się ziemi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Jarosława Urbaniaka
i Danuty Pietraszewskiej
w sprawie likwidacji gospodarstw pomocniczych
(7414)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 14 lipca 2010 r., sygn.: SPS-024-7417/2010,
przy którym przekazano zapytanie pani poseł Danu-
ty Pietraszewskiej oraz pana posła Jarosława Urba-
niaka w sprawie likwidacji gospodarstw pomoc-
1472
niczych państwowych i samorządowych jednostek
budżetowych, uprzejmie przedstawiam poniższe wyja-
śnienia.
Od uchwalenia ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych podejmowanych było wiele
prób mających na celu usprawnienie polskiego sek-
tora finansów publicznych, głównie ze względu na
wymagania stawiane przez nowe uwarunkowania,
zwłaszcza w obliczu wstąpienia Polski do Unii Eu-
ropejskiej oraz wobec zachodzących zmian gospodar-
czych w Polsce. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240,
z późn. zm.) z założenia wprowadza takie rozwiąza-
nia, które z jednej strony mają zapewnić stabilizację,
a jednocześnie usprawnić organizację finansów pu-
blicznych w Polsce. Stabilność finansów publicznych
jest bowiem jednym z fundamentów trwałego rozwoju
gospodarczego państwa.
Uwzględniając powyższe, przygotowując nową
ustawę o finansach publicznych, skupiono się głównie
na działaniach ukierunkowanych na wzmocnienie
oraz poprawę przejrzystości finansów publicznych,
zwiększenie kontroli i nadzoru nad gospodarką fi-
nansową jednostek sektora, a także racjonalizację
wydatkowania środków publicznych. Realizację tego
celu zapewnić ma przede wszystkim reorganizacja
sektora finansów publicznych, polegająca m.in. na
rezygnacji z części dotychczasowych form organiza-
cyjno-prawnych sektora finansów publicznych.
W tym miejscu należy wskazać, iż na podstawie do-
konanych analiz działalności jednostek sektora fi-
nansów publicznych zidentyfikowano w systemie fi-
nansów publicznych obszary nieprawidłowości m.in.
w zakresie organizacji, gospodarki finansowej i spra-
wozdawczości gospodarstw pomocniczych jednostek
budżetowych, mających wpływ nie tylko na efekty
ich działalności, lecz także na przejrzystość i funk-
cjonalność całego sektora finansów publicznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, nowa ustawa o finan-
sach publicznych wprowadza niezbędne i gruntowne
zmiany w organizacji i zasadach funkcjonowania sek-
tora finansów publicznych.
Nie przewiduje ona bowiem m.in. dalszego funk-
cjonowania państwowych i samorządowych gospo-
darstw pomocniczych jednostek budżetowych. Jedno-
cześnie wychodząc naprzeciw postulatom jednostek
samorządu terytorialnego o zachowanie zakładów
budżetowych w samorządzie terytorialnym, ustawa
systemowa przewiduje dalsze funkcjonowanie zakła-
dów budżetowych w sferze stricte samorządowej,
ograniczając jednak zakres ich działalności do dzie-
dzin enumeratywnie wskazanych w ustawie (np. go-
spodarka mieszkaniowa, usługi komunalne, zaopa-
trzenie w energię i gaz, cmentarze...).
Podkreślenia wymaga, że istotny i konstruktyw-
ny wkład w kształtowanie rozwiązań zawartych
w nowej ustawie o finansach publicznych, w zakresie
dotyczącym likwidacji gospodarstw pomocniczych,
czy ograniczenie działalności wykonywanej przez sa-
morządowe zakłady budżetowe wniosła strona samo-
rządowa, uznając za szczególnie korzystne dla jakości
zarządzania finansami publicznymi m.in. likwidację
tzw. gospodarki pozabudżetowej.
Odnosząc się natomiast do podnoszonej przez
państwa posłów kwestii dotyczącej likwidowanych
gospodarstw pomocniczych przy szkołach uczących
zawodu, pragnę wyjaśnić, iż w myśl art. 70 usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) prak-
tyczna nauka zawodu może odbywać się nie tylko
w formie szkolnych gospodarstw pomocniczych, ale
również w placówkach kształcenia ustawicznego, pla-
cówkach kształcenia praktycznego, warsztatach szkol-
nych, pracowniach szkolnych, u pracodawców, a także
w indywidualnych gospodarstwach rolnych. Zatem
ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowa-
dzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1241, z późn. zm.), likwidując gospodar-
stwa pomocnicze oraz zmieniając w konsekwencji
z dniem l stycznia 2010 r. ustawę z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty, nie ogranicza możliwości
prowadzenia w dalszym ciągu praktycznej nauki
zawodu.
Jednocześnie odpowiadając na pytanie dotyczące
możliwości prowadzenia dotychczasowej działalności
gospodarstw pomocniczych przez spółkę, należy za-
uważyć, iż sposób i forma wykonywania zadań pu-
blicznych zależą od decyzji dysponentów części budże-
towych oraz organów stanowiących jednostek samo-
rządu terytorialnego. Ponadto regulacjami zawartymi
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wpro-
wadzające ustawę o finansach publicznych wprowa-
dzono okres przejściowy – jednego roku – na przysto-
sowanie całego sektora do rozwiązań zawartych
w nowych przepisach, co oznacza, że proces reorga-
nizacji zostanie zakończony z końcem 2010 r. Zatem
w tym czasie upoważnione organy będą podejmowa-
ły decyzje w zakresie wyboru formy organizacyjnej
dla dalszej realizacji zadań publicznych wykonywa-
nych dotychczas przez likwidowane gospodarstwa
pomocnicze jednostek budżetowych. Natomiast osta-
teczny efekt będzie zależał również od działań podej-
mowanych przez poszczególnych kierowników jedno-
stek, zarówno w zakresie wykorzystania pracowników
likwidowanych podmiotów, jak i sposobu (formy) wy-
konywania zadań publicznych realizowanych dotych-
czas przez te podmioty.
Zgodnie bowiem z założeniami reformy organiza-
cji sektora finansów publicznych zadania publiczne
realizowane dotychczas przez wyżej wymienione jed-
nostki będą mogły być przejęte przez jednostki bu-
dżetowe lub – ze względu na skalę i zakres działal-
ności, jej specyfikę – wykonywane w innej formie
organizacyjnej, wybranej spośród obecnie funkcjo-
nujących w gospodarce spółki prawa handlowego,
a także zaproponowanej w ramach reformy finan-
sów publicznych agencji wykonawczej lub instytucji
gospodarki budżetowej, przy spełnieniu zasad ciągło-
ści realizacji zadań publicznych.

Podkreślenia wymaga również, że rozwiązania
przyjęte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepi-
sy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
wychodzą naprzeciw potrzebom uregulowania spraw
pracowniczych, w szczególności zachowania praw
pracowników likwidowanych podmiotów. Ustawo-
dawca, mając przede wszystkim na względzie utrzy-
manie ciągłości zatrudnienia pracowników jednostek
sektora finansów publicznych, podjął działania osło-
nowe dla pracowników, określając warunki rozwią-
zania stosunków pracy i ewentualne nawiązanie
nowych umów. Co więcej, przewidział także dalsze
osłony dla pracowników w postaci świadczeń przy-
sługujących pracownikom, z którymi stosunki pracy
rozwiązuje pracodawca z przyczyn niedotyczących
pracowników.
Ponadto w odniesieniu do pytania w sprawie moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej przez
szkołę uprzejmie wyjaśniam, że omawiana placów-
ka oświatowa prowadzona jest przez ministra lub
jednostkę samorządu terytorialnego i działa w for-
mie jednostki budżetowej. Tym samym zgodnie
z ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach pu-
blicznych jest jednostką organizacyjną sektora fi-
nansów publicznych nieposiadającą osobowości
prawnej, która pokrywa swoje wydatki bezpo-
średnio z budżetu państwa, a pobrane dochody od-
prowadza na rachunek odpowiednio dochodów bu-
dżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu
terytorialnego i działa na podstawie statutu okre-
ślającego w szczególności nazwę, siedzibę i przedmiot
działalności. Jednostka budżetowa nie może zatem
wykorzystywać zgromadzonych dochodów na swoje
potrzeby. Prowadzenie w tej formie organizacyjno-
-prawnej jakiejkolwiek działalności związanej z wy-
konywaniem różnych zadań publicznych bądź świad-
czeniem usług, wynikającej z przedmiotu jej działal-
ności, nie upoważnia do pokrywania kosztów tej
działalności z uzyskiwanych dochodów.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że uregulowania
zawarte w art. 223 ust. 2 pkt 3 nowej ustawy o finan-
sach publicznych stwarzają możliwość gromadzenia,
na wydzielonym rachunku, dochodów określonych
w uchwale organu stanowiącego jednostki samorządu
terytorialnego przez samorządowe jednostki budżeto-
we prowadzące działalność w ramach systemu oświa-
ty. Należy przy tym jednakże podkreślić, iż to organ
stanowiący będzie określał jednostki budżetowe, któ-
re będą mogły gromadzić dochody na wydzielonym
rachunku, a także źródła tych dochodów, ich przezna-
czenie oraz sposób i tryb sporządzania planu finanso-
wego dochodów i wydatków nimi finansowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
1473
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Jerzego Budnika
w sprawie nieodpłatnego przekazania
starostwu wejherowskiemu budynku byłej
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Wejherowie
(7415)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Jerzego Budnika w sprawie
nieodpłatnego przekazania starostwu wejherowskie-
mu budynku byłej Wojskowej Komendy Uzupełnień
w Wejherowie (SPS-024-7415/10), uprzejmie informu-
ję, że przedmiotowa nieruchomość, jako zbędna dla
potrzeb wojska, planowana jest do przekazania Agen-
cji Mienia Wojskowego w pierwszej dekadzie paź-
dziernika br. w celu jej zagospodarowania.
Agencja Mienia Wojskowego została powołana
ustawą z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu nie-
którymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz
o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 163, poz. 1711, ze zm.) do racjonalnego gospoda-
rowania mieniem powierzonym jej przez resort obro-
ny narodowej oraz przekazywania uzyskanych z tego
tytułu środków finansowych na Fundusz Moderni-
zacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Realizując proces zagospodarowania nieruchomo-
ści, Agencja Mienia Wojskowego zobowiązana jest
zatem do przestrzegania powyższych wymogów i zby-
wania nieruchomości na jak najkorzystniejszych wa-
runkach finansowych, głównie w trybie przetargów,
które są najskuteczniejszym sposobem wyboru na-
bywcy oferującego najwyższą cenę za nierucho-
mość.
Jednocześnie należy wskazać, że przepisy art. 23
ust. 2 przywołanej ustawy umożliwiają Agencji Mie-
nia Wojskowego przekazywanie nieruchomości Skar-
bu Państwa, w drodze umowy, na własność jednost-
ce samorządu terytorialnego na cele związane z in-
westycjami infrastrukturalnymi służącymi wykony-
waniu zadań własnych. Ustawodawca nie ustalił
jednak dla wymienionej czynności zasady nieodpłat-
ności, mając na względzie cel powołania Agencji Mie-
nia Wojskowego do racjonalnego zagospodarowywa-
nia mienia zbędnego wojsku. W tym stanie prawnym
przekazywanie nieruchomości z zasobu agencji na
rzecz jednostek samorządu terytorialnego odbywa
się w drodze umowy sprzedaży bezprzetargowej.
Odpowiadając na zgłoszoną przez pana posła Je-
rzego Budnika prośbę o interwencję w sprawie zmia-
ny stanowiska w tej sprawie, pragnę zaznaczyć, iż
działania Agencji Mienia Wojskowego w zakresie za-
gospodarowywania nieruchomości zbędnych dla
obronności i bezpieczeństwa państwa mają charakter
przedsięwzięć autonomicznych, stąd też ewentualny
wpływ ministra obrony narodowej, jako organu nad-
zorującego, na decyzje prezesa agencji w tym zakre-
1474
sie byłby sprzeczny z obowiązującymi regulacjami
prawnymi.
W związku z tym prezes Agencji Mienia Wojsko-
wego, jako organ kierujący działalnością agencji
i ponoszący odpowiedzialność za realizację jej usta-
wowych zadań, jest władny rozstrzygnąć kwestię na-
bycia przedmiotowej nieruchomości.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie środków finansowych
przekazywanych przez polski rząd na prasę
wydawaną w Polsce przez mniejszość litewską
(7416)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7416/10)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Artura Górskiego w sprawie środków finansowych
przekazywanych przez rząd polski na prasę wydawa-
ną w Polsce przez mniejszość litewską, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Treść wydawnictw mniejszości litewskiej w Pol-
sce jest monitorowana przez Departament Wyznań
Religijnych oraz Mniejszości Narodowych i Etnicz-
nych MSWiA – przesyłanie 3 egzemplarzy każdego
numeru jest jednym z wymogów otrzymania dotacji,
są one następnie analizowane przez 2 pracowników
departamentu znających język litewski. W sprawie
wspomnianych w zapytaniu poselskim kontrower-
syjnych artykułów prowadzono korespondencję
z wydawcą (Stowarzyszeniem Litwinów w Polsce)
w związku ze skargą w tej sprawie, jaka wpłynęła
do MSWiA.
W roku 2010 wielkość dotacji przyznanych czaso-
pismom mniejszości litewskiej w Polsce ze środków
ministra spraw wewnętrznych i administracji prze-
znaczonych na ochronę, zachowanie i rozwój tożsa-
mości kulturowej mniejszości narodowych i etnicz-
nych oraz zachowanie i rozwój języka regionalnego
wyniosła:
— na miesięcznik dla dzieci „Aušrelė” – 18 000 zł
(nakład 800 egz.),
— na kwartalnik „Šaltinis” – 33 000 zł (nakład
600 egz.),
— na dwutygodnik „Aušra” – 252 000 zł (nakład
1000 egz.).
Środki te są porównywalne z kwotami przyzna-
nymi w latach ubiegłych.
Z wniosków o przyznanie dotacji na wydawanie
dwutygodnika Aušra składanych corocznie w Depar-
tamencie Wyznań Religijnych oraz Mniejszości Na-
rodowych i Etnicznych MSWiA nie wynika, aby rząd
Republiki Litewskiej w jakikolwiek sposób współfi-
nansował wydawanie dwutygodnika Aušra.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji nie dysponuje informacjami, aby czasopisma
mniejszości litewskiej w Polsce korzystały z innych
możliwości wsparcia swojej działalności wydawni-
czej ze środków publicznych. Wydawca „Aušry”
i „Aušrelė”, Stowarzyszenie Litwinów w Polsce,
uzyskał na 2010 r. dwie dotacje litewskiego Fundu-
szu Wsparcia Prasy, Radia i Telewizji (lit. Spaudos,
Radijo ir Televizijos Rėmimo Fondas) – na kwotę
18 000 litów i na kwotę 25 000 litów. Ze środków
tych pokrywana jest całość wydatków związanych
z wydawaniem kwartalnika „Suvalkietis” (nakład
500 egz.) oraz część kosztów wydawania miesięcz-
nika „Aušrelė”.
W nawiązaniu do informacji podanych w zapyta-
niu poselskim uprzejmie informuję, że czasopisma
„Suvalkietis”, „Dėmesio” i „Pasaulio lietuvis” nie
były nigdy finansowane ze środków Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wyroku Sądu Okręgowego
w Katowicach z dnia 9 sierpnia 2007 r.
w sprawie o uchylenie obowiązku płacenia
renty wyrównawczej (sygn. akt IX Pa 404/07)
z powództwa syndyka masy upadłościowej
KWK Niwka-Modrzejów sp. z o.o. w upadłości
(7417)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 lipca 2010 r., przy którym przekazano
zapytanie poselskie pana posła Grzegorza Tobiszow-
skiego dotyczące wyroku Sądu Okręgowego w Kato-
wicach z dnia 9 sierpnia 2007 r. wydanego w sprawie
IX Pa 404/07 o uchylenie obowiązku zapłaty renty

wyrównawczej z powództwa syndyka masy upadłości
KWK Niwka-Modrzejów sp. z o.o. w upadłości, uprzej-
mie przedstawiam następujące stanowisko.
Z poczynionych przez Ministerstwo Sprawiedli-
wości ustaleń wynika, że wyrokiem z dnia 21 marca
2007 r. wydanym w sprawie z powództwa syndyka
masy upadłości Kopalni Węgla Kamiennego Niwka-
-Modrzejów sp. z o.o. w upadłości w Sosnowcu prze-
ciwko J. W. (sygn. V P 1162/06) Sąd Rejonowy – Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Sosnowcu uchy-
lił obowiązek strony powodowej płatności na rzecz
pozwanego renty wyrównawczej orzeczonej wyro-
kiem Sądu Okręgowego w Katowicach wydanym
w dniu 13 kwietnia 1999 r. w następstwie wypadku
przy pracy, jakiemu pozwany uległ w zakładzie pracy
powodowej spółki.
Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia
9 sierpnia 2007 r. (sygn. IX Pa 404/07) oddalił apela-
cję pozwanego od powyższego wyroku Sądu Rejono-
wego w Sosnowcu, a zatem wyrok sądu I instancji
stał się prawomocny. W uzasadnieniu sąd okręgowy
podzielił argumentację prawną sądu rejonowego,
z której wynikało, że powództwo, w świetle art. 907
§ 2 K.c., zasługiwało na uwzględnienie. W ocenie są-
dów obu instancji w sytuacji pozwanego nastąpiła
tego typu zmiana stosunków, która w świetle powo-
łanego przepisu była podstawą do uchylenia obowiąz-
ku płatności renty wyrównawczej przez powodową
spółkę.
W dniu 29 listopada 2007 r. pełnomocnik pana J.
W. za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Katowi-
cach wniósł do Sądu Najwyższego skargę o stwier-
dzenie niezgodności z prawem ww. prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach wydanego
w dniu 9 sierpnia 2007 r., w sprawie IX Pa 404/07.
W skardze podniesiony został zarzut naruszenia art.
415 K.c. w zw. z art. 907 § 2 K.c.
Wyrokiem z dnia 3 września 2008 r. (sygn. I BP
5/08) Sąd Najwyższy oddalił przedmiotową skargę,
przyjmując, że zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego
w Katowicach nie może być uznany za niezgodny
z prawem w rozumieniu art. 4241 K.p.c. W szczegó-
łowym uzasadnieniu Sąd Najwyższy odniósł się do
argumentów prawnych przytoczonych w uzasadnie-
niu do zaskarżonego wyroku, podzielając je w całości,
w tym, iż w przedmiotowej sprawie doszło do takiej
zmiany stosunków w rozumieniu art. 907 § 2 K.c.,
która uzasadniała uchylenie płatności renty wyrów-
nawczej. Podstawą orzeczenia było bowiem ustalenie,
że renta wypadkowa, jaką pozwany uzyskiwał z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, była wyższa niż wy-
sokość hipotetycznej emerytury górniczej, do której
pozwany miałby prawo, gdyby przeszedł na emery-
turę po osiągnięciu wieku emerytalnego. Pozwany
nie wykazał natomiast, aby pomimo osiągnięcia wie-
ku emerytalnego i nabycia prawa do emerytury gór-
niczej mógł nadal wykonywać pracę zarobkową.
Powyższy wyrok Sądu Najwyższego jest ostatecz-
ny i niezaskarżalny.
1475
Mając na uwadze powyższe ustalenia, należy
stwierdzić, odpowiadając wprost na zapytanie pana
posła Grzegorza Tobiszowskiego, że wyrok Sądu
Okręgowego w Katowicach z dnia 9 sierpnia 2007 r.
(sygn. IX Pa 404/07) nie był wydany z naruszeniem
prawa, z czego wynika, że obowiązek zapłaty na rzecz
pana J. W. renty wyrównawczej przez ww. spółkę jest
uchylony przez sąd prawomocnie i ostatecznie.
W tej sytuacji należy stwierdzić, że brak jest pod-
staw do podejmowania działań ze strony ministra
sprawiedliwości w przedmiotowej sprawie.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie Ośrodka Zamiejscowego Sądu
Okręgowego w Gliwicach z siedzibą w Rybniku
(7418)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie Ośrodka Zamiejscowego Sądu Okręgowe-
go w Gliwicach z siedzibą w Rybniku, przesłane przy
piśmie z dnia 14 lipca 2010 r., nr SPS-024-7418/10,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Struktura sądownictwa powszechnego i rozmiesz-
czenie etatów orzeczniczych oraz urzędniczych po-
winny odpowiadać potrzebom służby, zaś działania
w ramach poszczególnych apelacji, okręgów i sądów
powinny być nakierowane na zabezpieczenie możli-
wości należytego rozpoznawania spraw we wszyst-
kich sądach i wydziałach. Służyć temu mają odpo-
wiednie działania kadrowe i ewentualnie potrzebne
modyfikacje w zakresie struktury organizacyjnej,
uwzględniające teraźniejsze i przyszłe potrzeby wy-
miaru sprawiedliwości.
Ośrodek Zamiejscowy z siedzibą w Rybniku funk-
cjonujący w ramach Sądu Okręgowego w Gliwicach
obecnie tworzą dwa wydziały – II Wydział Cywilny
(rozpoznający w I instancji sprawy cywilne, sprawy
z zakresu prawa rodzinnego z obszaru właściwości
Sądów Rejonowych w Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu,
Rybniku, Wodzisławiu Śląskim i Żorach oraz w II
instancji środki odwoławcze od rozstrzygnięć zapa-
dłych w wydziałach rodzinnych i nieletnich ww. są-
dów rejonowych) i IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych (rozpoznający w I i II instancji sprawy
1476
z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych
z obszaru właściwości Sądów Rejonowych w Jastrzę-
biu-Zdroju, Raciborzu, Rybniku, Wodzisławiu Ślą-
skim i Żorach). Sąd Okręgowy w Gliwicach posiada
również w swojej strukturze V Wydział Karny Za-
miejscowy w Wodzisławiu Śląskim (rozpoznający
w I i II instancji sprawy z zakresu prawa karnego
oraz w II instancji sprawy o wykroczenia i sprawy
z zakresu postępowania poprawczego z obszaru wła-
ściwości wskazanych powyżej sądów rejonowych),
który od stycznia 2011 r. zostanie przeniesiony z Wo-
dzisławia Śląskiego i włączony do struktury Ośrodka
Zamiejscowego w Rybniku. Tym samym od początku
przyszłego roku w ramach Ośrodka Zamiejscowego
w Rybniku będą funkcjonowały trzy wydziały Sądu
Okręgowego w Gliwicach.
W związku z powyższym nie można zgodzić się
z twierdzeniem pana posła, że podejmowane są dzia-
łania mające na celu stopniowe zmarginalizowanie
pozycji Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku, a wręcz
przeciwnie, planowane jest rozszerzenie struktury
tej jednostki.
Odnosząc się do ewentualnych przyszłych działań
w zakresie organizacji sądownictwa powszechnego
na terenie województwa śląskiego, odpowiadam, że
prezes Sądu Apelacyjnego w Katowicach przesłał
przy piśmie z dnia 23 lipca 2010 r. wniosek prezesa
Sądu Okręgowego w Gliwicach dotyczący zmiany me-
rytorycznego zakresu działania I i II Wydziału Cy-
wilnego oraz III Wydziału Cywilnego Odwoławczego
i utworzenia dodatkowo XII Wydziału Cywilnego
w Sądzie Okręgowym w Gliwicach z dniem 1 stycznia
2011 r. Wniosek ten, tak jak wszystkie inne dotych-
czasowe wystąpienia dotyczące reorganizacji struk-
tury konkretnych jednostek sądowych, będzie przed-
miotem kompleksowej analizy komórek organizacyj-
nych Ministerstwa Sprawiedliwości uwzględniającej
szerokie spectrum czynników zarówno społecznych,
jak i związanych ze sprawnym funkcjonowaniem wy-
miaru sprawiedliwości.
Ponadto planowane jest jeszcze w bieżącym roku
przeniesienie X Wydziału Gospodarczego Krajowego
Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego w Gliwicach
z siedziby Sądu Okręgowego do Sądu Rejonowego
w Gliwicach przy ul. Powstańców Warszawy 23. Ak-
tualnie są to jedyne zmiany organizacyjne, o które
wnioskują prezesi sądów z terenu województwa ślą-
skiego i jakie mogą być przeprowadzone w najbliż-
szym czasie.
Ustosunkowując się do kwestii ewentualnego
utworzenia sądu okręgowego w Rybniku, obejmują-
cego zakresem działania obszar właściwości Sądów
Rejonowych w Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu, Rybni-
ku, Wodzisławiu Śląskim i Żorach, uprzejmie infor-
muję, że nie ma planów utworzenia kolejnego okręgu
sądowego na terenie województwa śląskiego. Wpływ
spraw należących do właściwości Sądu Okręgowego
w Gliwicach z obszaru Sądów Rejonowych w Jastrzę-
biu-Zdroju, Raciborzu, Rybniku, Wodzisławiu Ślą-
skim i Żorach, szczególnie w drugiej instancji, nie
uzasadnia potrzeby powołania odrębnej jednostki
szczebla okręgowego o zakresie terytorialnym odpo-
wiadającym obszarowi działania ww. sądów. Ruch
spraw w Sądzie Okręgowym w Gliwicach w okresie
od 2008 r. do końca pierwszego półrocza 2010 r., z uwzględ-
nieniem wielkości wpływu spraw z obszaru właści-
wości Sądów Rejonowych w Jastrzębiu-Zdroju, Raci-
borzu, Rybniku, Wodzisławiu Śląskim i Żorach,
przedstawia się następująco: w 2008 r. wpłynęło
33 577 spraw, w tym z terenu wskazanych sądów re-
jonowych 11 827; w 2009 r. wpłynęło 30 701 spraw,
w tym z terenu wskazanych sądów rejonowych –
9339; w I półroczu 2010 r. wpłynęło 17 312 spraw,
w tym z terenu wskazanych sądów rejonowych –
5399. Wpływ spraw z obszaru właściwości omawia-
nych sądów rejonowych w okresie od 2008 r. do koń-
ca I półrocza 2010 r. wyniósł zatem ok. 30% łącznego
wpływu spraw do Sądu Okręgowego w Gliwicach.
Z kolei łączny wpływ spraw II instancji (główne re-
pertoria) do Sądu Okręgowego w Gliwicach w latach
2008–2009 oraz w I półroczu 2010 r. wyniósł ogółem
17 198, a wpływ spraw odwoławczych (główne reper-
toria) w analogicznym okresie z obszaru Sądów Re-
jonowych w Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu, Rybniku,
Wodzisławiu Śląskim i Żorach wyniósł 6631 spraw.
Powyższe dane statystyczne nie dają podstaw do
utworzenia drugiego sądu okręgowego dla obszaru
obecnego okręgu gliwickiego, co więcej przeprowa-
dzenie przedmiotowej reorganizacji w tej części ape-
lacji katowickiej generowałoby dodatkowe koszty
i prowadziłoby do rozdrobnienia organizacyjnego
struktur sądowych. Trudno również poszukiwać
uzasadnienia dla utworzenia rybnickiego okręgu są-
dowego w argumentach natury społecznej oraz
w oparciu o konstytucyjne prawo do sądu, z uwagi
chociażby na bliskość miejscowości objętych zakre-
sem właściwości Sądu Okręgowego w Gliwicach, sto-
pień urbanizacji tego terenu i jego nasycenie trasami
komunikacyjnymi, a także obserwowaną rosnącą
mobilność społeczeństwa wynikłą z upowszechnienia
się prywatnych środków transportu.
W odniesieniu do pytania o strukturę zatrudnie-
nia w Ośrodku Zamiejscowym w Rybniku informuję,
że w II Wydziale Cywilnym orzeka obecnie 10 sę-
dziów i taka sytuacja kadrowa praktycznie nie zmie-
niła się od 2001 r. Z dniem 19 maja 2010 r. przeszedł
w stan spoczynku jeden sędzia. Jednakże w przypad-
ku przeprowadzenia w najbliższym czasie wszystkich
postulowanych przez prezesa Sądu Okręgowego
w Gliwicach zmian organizacyjnych, ten zwolniony
etat zostanie skierowany do innego wydziału cywil-
nego, bowiem w II Wydziale Cywilnym nie będą roz-
poznawane sprawy odwoławcze, których liczba odpo-
wiada obciążeniu ok. 1,5 etatu.
Z kolei w IX Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych do 2006 r. pracowało 9 sędziów. Z uwagi na
stosunkowo niewielki wpływ spraw do tego Wydzia-
łu, a także bardzo duże obciążenie bieżącym wpły-
wem w VIII Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych w Gliwicach oraz przede wszystkim z powodu

zaległości w 2007 r. przeniesiono sędziego z IX Wy-
działu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do VIII Wy-
działu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach,
dodatkowo kierując do tego wydziału również sędzie-
go z I Wydziału Cywilnego. W 2008 r. w stan spo-
czynku przeszło dwóch sędziów orzekających w pio-
nie pracy. Warto również zauważyć, że był to jedno-
cześnie okres obniżenia wpływu spraw pracowni-
czych w skali całego kraju. Etaty po tych dwóch sę-
dziach skierowano więc do bardzo obciążonego wów-
czas pionu cywilnego. W grudniu zeszłego roku
w stan spoczynku przeszedł kolejny sędzia orzekają-
cy dotychczas w IX Wydziale Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych i prezes sądu wystąpił o obwieszczenie
etatu w pionie pracy i ubezpieczeń społecznych. Po-
nadto od dnia 5 maja 2010 r. zatrudniono nowego
asystenta sędziego, a w czerwcu br. ustalono, że na-
stąpi wzmocnienie IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych poprzez skierowanie jednego z sędziów
VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do
orzekania w IX wydziale. W efekcie od sierpnia 2010 r.
skierowano do IX wydziału sędziego delegowanego,
który jak dotąd orzekał w VIII wydziale. Wskazane
powyżej działania powinny zabezpieczyć prawidłową
pracę IX wydziału. Dodatkowo od stycznia 2011 r.
w skład Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku będzie
wchodził V Wydział Karny, który liczy obecnie
10 etatów orzeczniczych oraz orzeka w nim jeden sę-
dzia delegowany.
Mając na uwadze przedstawione wcześniej dane,
trudno zgodzić się z twierdzeniem pana posła doty-
czącym ograniczania etatyzacji w Ośrodku Zamiej-
scowym w Rybniku. Realnie należy mówić o dokona-
nym w ostatnich miesiącach wzmocnieniu tej jed-
nostki, a nie o ograniczeniu jej działania.
Nawiązując do podnoszonych w treści zapytania
kwestii związanych z inwestycjami prowadzonymi
celem zaspokojenia potrzeb lokalowych jednostek są-
dowych, wyjaśniam, że Sąd Okręgowy w Gliwicach
od 2007 r. realizuje zadanie inwestycyjne pn. „Budo-
wa budynku dla Ośrodka Zamiejscowego Sądu Okrę-
gowego w Gliwicach z siedzibą w Rybniku oraz Wy-
działów Nowej Księgi Wieczystej i Gospodarczego
Sądu Rejonowego w Rybniku przy ul. Piłsudskiego
33”. Powstający obiekt nie był planowany jako siedzi-
ba nowego sądu okręgowego i tym samym w projekcie
nie uwzględniono pomieszczeń dostosowanych do po-
trzeb samodzielnej jednostki sądowej szczebla okrę-
gowego. Natomiast z uwagi na dotychczasowe proble-
my lokalowe Sądu Rejonowego w Rybniku założono
przeniesienie dwóch wydziałów tego sądu, tj. gospo-
darczego i wydziału ksiąg wieczystych, do nowej sie-
dziby ośrodka zamiejscowego. Utworzenie sądu okrę-
gowego w nowo powstającej nieruchomości musiało-
by skutkować zmianą koncepcji użytkowej budynku,
wyprowadzeniem wszystkich wydziałów sądu rejo-
nowego i poszukiwaniem dla nich nowej siedziby,
a tym samym ponoszeniem dodatkowych kosztów.
Resort sprawiedliwości dąży do tego, by struktu-
ra organizacyjna sądownictwa powszechnego zapew-
1477
niała podniesienie jakości działania sądów tak w wy-
miarze dotyczącym działalności orzeczniczej, jak
i w wymiarze funkcjonalnym poprzez optymalne roz-
lokowanie i zorganizowanie sieci sądów. Okręg gli-
wicki, choć należy do dużych okręgów, nie jest nad-
miernie rozbudowany, a jego rozmiary, liczba etatów
orzeczniczych i urzędniczych umożliwiają prowadze-
nie elastycznej polityki kadrowej wychodzącej na-
przeciw potrzebom wymiaru sprawiedliwości oraz
stron postępowań, co pozwala skutecznie wywiązy-
wać się z ciążących na nim obowiązków. Dlatego ak-
tualnie poza wskazanymi powyżej planami reorga-
nizacji wewnętrznej struktury Sądu Okręgowego
w Gliwicach nie planuje się podejmowania innych
działań w zakresie organizacji sądownictwa po-
wszechnego na terenie południowo-zachodniej części
województwa śląskiego, w tym utworzenia sądu okrę-
gowego w Rybniku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie zmiany lokalizacji Wojskowego
Oddziału Gospodarczego Garnizonu
w Skwierzynie (7419)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jana Kochanowskiego w spra-
wie zmiany lokalizacji Wojskowego Oddziału Gospo-
darczego Skwierzyńskiego Garnizonu (znak: SPS-
-024-7419/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Działania reorganizacyjne w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej wynikają ze zmieniających
się uwarunkowań bezpieczeństwa oraz potrzeb
obronnych kraju. Poddawane są one wszechstronnym
analizom, ze szczególnym uwzględnieniem zasady
„koszt – efekt” w kontekście potrzeb obronnych, efek-
tywnego wydatkowania środków finansowych z bu-
dżetu państwa, a także potencjalnych skutków spo-
łeczno-ekonomicznych dla lokalnych społeczności.
Decyzja o lokalizacji głównej siedziby wskazanego
wyżej oddziału wojskowego w garnizonie Wędrzyn
zapadła po dogłębnej analizie, na końcowym etapie
prac związanych z usprawnieniem terytorialnego
systemu zabezpieczenia funkcjonowania jednostek
wojskowych w garnizonach Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej opartego na wojskowych oddziałach
gospodarczych. Zdecydowało o tym rozmieszczenie
1478
zasadniczych jednostek wojskowych Wojsk Lądowych
w omawianym rejonie mających strategiczne zna-
czenie dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Dokonana zmiana lokalizacji powinna zdecydowa-
nie usprawnić proces zabezpieczenia priorytetowych
jednostek wojskowych będących w najwyższych sta-
nach gotowości bojowej, jak również proces ich szko-
lenia w Ośrodku Szkolenia Poligonowego Wojsk Lą-
dowych.
Siedziba komendy wojskowego oddziału gospodar-
czego będzie dyslokowana w Wędrzynie, niemniej
jednak przewiduje się również, iż pewne elementy
tego oddziału będą rozmieszczone między innymi
w Międzyrzeczu i Skwierzynie, adekwatnie do po-
trzeb jednostek zabezpieczanych znajdujących się
w rejonie odpowiedzialności.
Filia Wojskowego Oddziału Gospodarczego w Skwie-
rzynie będzie rozbudowana do wielkości zdolnej do
zabezpieczenia bazujących tam jednostek (35. Dywi-
zjonu Rakietowego Obrony Powietrznej oraz 22. Po-
lowej Technicznej Bazy Przeciwlotniczej). Realizowa-
ne przez nią zadania będą obejmować między innymi
zabezpieczenie żywienia, zaopatrywania w paliwa
i środki bojowe oraz elementy zakwaterowania. Jed-
nocześnie przewiduje się, że w ramach realizacji swo-
ich zadań korzystać będzie z kontraktorów cywilnych
(np. w zakresie zaopatrywania w produkty żywno-
ściowe oraz realizacji usług komunalnych).
Pragnę także nadmienić, że potencjał żołnierzy
zawodowych oraz pracowników wojska rozformowy-
wanego 61. Pułku Rakietowego Obrony Powietrznej
w Skwierzynie zostanie w miarę możliwości wyko-
rzystany w ramach działalności tworzonej filii woj-
skowego oddziału gospodarczego oraz innych jedno-
stek wojskowych Inspektoratu Wsparcia Sił Zbroj-
nych. W przypadku wystąpienia konieczności zwol-
nienia żołnierzy zostaną oni objęci systemem pomocy
rekonwersyjnej, a w odniesieniu do zwalnianych pra-
cowników wojska podjęte zostaną działania osłono-
we, zgodnie z ustawą z dnia 13 marca 2003 r. o szcze-
gólnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracow-
ników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.). Pragnę
podkreślić, że wszystkie przedsięwzięcia w tym za-
kresie będą prowadzone zgodnie z procedurami za-
wartymi w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks
pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie zrekompensowania powiatom
kosztów zwrotu opłat za wydanie
kart pojazdów (7420)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo SPS-024-7420/10 z dnia 14 lipca 2009 r. prze-
syłające zapytanie pani poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie rekompensaty powiatom kosztów zwrotu
opłaty za wydanie karty pojazdu procedury odzyska-
nia opłat za wyrobienie karty pojazdu, uprzejmie in-
formuję, iż Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia
17 stycznia 2006 r., w sprawie U6/04, uznał opłatę za
kratę pojazdu w wysokości 500 zł za niezgodną z art. 92
i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn.
zm.) oraz art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.). Stosownie do art. 190
ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 71
ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z późn.
zm.) trybunał ma prawo postanowić, że utrata mocy
obowiązującej aktu normatywnego ma nastąpić po
dniu ogłoszenia orzeczenia stwierdzającego niezgod-
ność z konstytucją, ratyfikowaną umową międzyna-
rodową lub ustawą, w takim wypadku w orzeczeniu
określa się termin utraty mocy obowiązującej tego
aktu. W wyroku z dnia 17 stycznia 2006 r. TK orzekł,
że przepisy omawianego rozporządzenia tracą moc
obowiązującą z dniem 1 maja 2006 r., tym samym
wyrok ma charakter prospektywny. Oznacza to, że
jego skutki mają charakter ex nunc, czyli działają od
dnia 1 maja 2006 r. w przyszłość.
Pragnę zwrócić uwagę, że w związku z wnioskiem
w 2004 r. rzecznika praw obywatelskich do Trybu-
nału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28
lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę po-
jazdu z wytycznymi wynikającymi z ustawy Prawo
o ruchu drogowego oraz Konstytucją Rzeczypospoli-
tej Polskiej ministerstwo podjęło prace legislacyjne
w celu wydania nowego rozporządzenia w tej spra-
wie, proponując obniżenie tej opłaty do 75 zł. Słusz-
nym rozwiązaniem byłoby wydanie tego rozporzą-
dzenia przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego,
co mogłoby przyczynić się do umorzenia postępowa-
nia przez Trybunał Konstytucyjny. Strona samorzą-
dowa w wyniku licznych konsultacji projektu tego
rozporządzenia spowodowała jednak wstrzymanie
wydania rozporządzenia do czasu wydania orzecze-
nia przez Trybunał Konstytucyjny.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17
stycznia 2006 r., który uznał argumenty rzecznika
praw obywatelskich, spowodował skutki, które w szcze-
gólności dotykają stronę samorządową. Pragnę jed-

nak zauważyć, że TK utrzymał w mocy przepisy roz-
porządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. do dnia 30 kwietnia 2006 r. Do tego czasu,
według takiego stwierdzenia trybunału, można są-
dzić, że opłata ta pobierana była na podstawie i w gra-
nicach powszechnie obowiązującego prawa. Minister
infrastruktury niezwłocznie wydał nowe rozporzą-
dzenie, które od dnia 15 kwietnia 2006 r. wprowadzi-
ło obniżoną wysokość opłaty za wydanie karty pojaz-
du – 75 zł.
Mając na uwadze liczne postępowania cywilne pro-
wadzone po wyroku Trybunału Konstytucyjnego na
wniosek obywateli przeciwko powiatom w celu uzy-
skania zwrotu nadpłaty (425 zł) za wydaną kartę po-
jazdu, samorząd powiatowy postuluje o rozstrzygnię-
cie sprawy finansowania samorządu i rekompensaty
utraty dochodów z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie
kart pojazdu wraz z kosztami sądowymi wynikający-
mi z niekorzystnych wyroków sądowych.
Należy podkreślić, że minister właściwy do spraw
transportu nie posiada kompetencji do spełnienia po-
stulatów strony samorządowej i przyznania powiatom
wnioskowanych środków z budżetu państwa. Wyja-
śniam, iż występowałem do Ministerstwa Finansów
o stanowisko w tej sprawie. W przekazanych opiniach
Ministerstwo Finansów informowało, że „(...) zwięk-
szenie opłaty za kartę pojazdu do kwoty 500 zł nie
wiązało się z dodatkowymi zadaniami dla powiatów,
a wynikające z tego tytułu znacznie zwiększone środ-
ki stanowiły dodatkowe dochody powiatów”.
W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odnosząc się
do nadmiernej wysokości opłaty za kartę pojazdu,
stwierdził, iż „należy raczej uznać, że kwestionowane
podwyższenie opłaty miało na celu zapewnienie po-
wiatom dodatkowych źródeł dochodów na wykony-
wanie innych zadań”.
Należy także zauważyć, iż w orzecznictwie brak
jest jednolitego stanowiska w sprawie zwrotu nad-
płaty za kartę pojazdu poszczególnym podmiotom
np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia
2007 r. III CZP 125/07 (OSNC z 2008 r. Nr 12, poz.
138, OSP z 2009 r. Nr 4, poz. 37) stwierdza, iż Skarb
Państwa nie ponosi odpowiedzialności za szkody wy-
rządzone przez wydanie rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wy-
sokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137,
poz. 1310) w czasie gdy przepisy tego rozporządzenia,
pomimo stwierdzenia ich sprzeczności z konstytucją
i ustawą zwykłą przez Trybunał Konstytucyjny, da-
lej obowiązywały.
Ponadto MF poinformował, „iż sprawa ewentual-
nej rekompensaty powiatom utraconych dochodów
z tytułu zwrotu opłaty za kartę pojazdu była w dniu
26 marca br. przedmiotem obrad Zespołu ds. Syste-
mu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, który negatywnie od-
niósł się do propozycji zgłaszanej przez powiaty, do-
tyczącej przeznaczenia środków rezerwy subwencji,
o której mowa w art. 36 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 13
listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu
1479
terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn. zm.), dla powiatów dokonujących zwrotu
opłaty za kartę pojazdu”.
Zwracam również uwagę na wyrok Sądu Rejono-
wego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie VI
Wydział Cywilny z dnia 10 maja 2010 r. sygn. akt VI
C 74/10, na mocy którego zostało oddalone powódz-
two powiatu ostrowskiego przeciwko Skarbowi Pań-
stwa – ministrowi infrastruktury o zapłatę włącznie
ze zwrotem kosztów procesu z tytułu zwrotu opłat
przez te powiaty nadpłat za wydane karty pojazdu.
Oceniam, że rozstrzygnięcie jak w powyższym
wyroku zmienia kierunek rozpatrzenia sprawy po-
stulatów samorządu powiatowego o rekompensatę
finansową za utracone wpływy z tytułu zwrotu wła-
ścicielom pojazdów nadpłaty za wydanie kart pojaz-
du. Należy przy tym wziąć pod uwagę, że minister
infrastruktury nie jest właściwy do podejmowania
rozwiązań w obszarze finansów i budżetu, w tym do-
chodów jednostek samorządu terytorialnego.
W tej sytuacji wystąpiłem pismem z dnia 15 lipca
2010 r. nr TD4-073-34/10 do pani Hanny Majszczyk,
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, in-
formując o skutku oddalonego powództwa przeciwko
Skarbowi Państwa – ministrowi infrastruktury i po-
trzebie zajęcia stanowiska przez resort finansów
w świetle kształtującego się orzecznictwa sądów. Wo-
bec powyższego stanowisko MF będzie kluczowe dla
strony samorządowej. Po otrzymaniu odpowiedzi re-
sortu finansów przekażę ją Panu Marszałkowi odręb-
nym pismem.
Z poważaniem
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie prawa do wydobycia gazu łupkowego
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (7422)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poseł Mirosławy Nykiel z dnia 8 lipca 2010 r.
(znak: SPS-024-7422/10) w sprawie prawa do wydo-
bycia złóż gazu łupkowego na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej, przedstawiam poniżej odpowiedzi
na poszczególne pytania.
1. Na jakich zasadach zawarto umowy o odwierty
gazu łupkowego?
1480
Zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo
geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228,
poz. 1947, z późn. zm.) prowadzenie działalności
w zakresie poszukiwania i rozpoznawania złóż wę-
glowodorów (w tym złóż gazu łupkowego) wymaga
uzyskania koncesji, której udziela minister środowi-
ska. Z wnioskiem o udzielenie koncesji na przedmio-
tową działalność może się zwrócić każdy przedsię-
biorca prowadzący działalność gospodarczą na
podstawie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobo-
dzie działalności gospodarczej (Dz. U. 07, Nr 155,
poz. 1095, z późn. zm.). Dotyczy to również przedsię-
biorców z kapitałem zagranicznym.
Wraz z uzyskaniem koncesji na poszukiwanie
i rozpoznawanie złóż kopalin przedsiębiorcy zawie-
rają ze Skarbem Państwa umowę o ustanowienie
użytkowania górniczego. W umowie ustala się m.in.
okres objęty użytkowaniem oraz wartość wynagro-
dzenia uzależnionego od wielkości obszaru, na któ-
rym jest prowadzona działalność. Wynagrodzenie
z tytułu tej umowy stanowi w całości dochód Skarbu
Państwa, art. 83 Prawo geologiczne i górnicze.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż żadna z udzie-
lonych przez ministra środowiska koncesji na poszu-
kiwanie i rozpoznawanie złóż gazu łupkowego nie
uprawnia do jego wydobywania.
Ponadto żadna z zawartych umów o ustanowienie
użytkowania górniczego w celu poszukiwania i roz-
poznawania złóż gazu łupkowego nie określa jakich-
kolwiek warunków dotyczących jego eksploatacji.
Do chwili obecnej minister środowiska nie udzie-
lił również żadnej koncesji na wydobywanie gazu
łupkowego, tzw. shale gas, w Polsce.
W świetle przedstawionych informacji chciałbym
uprzejmie zauważyć, że przytoczone doniesienia me-
dialne „o oddaniu przez polskie władze prawa do wy-
dobycia gazu łupkowego koncernom po cenie znacz-
nie poniżej cen obowiązujących na świecie” nie są
prawdziwe.
Nieprawdziwa jest również informacja, o tym, że
„zgodnie z umowami licencyjnymi Polska otrzyma
opłaty w wysokości góra 1% przychodu z wydobycia
gazu”, z uwagi na to, że – jak wspomniałem wcześniej
– żadna z firm nie uzyskała jeszcze praw do wydoby-
cia gazu łupkowego, a zatem nie zostały jeszcze usta-
lone warunki, w tym finansowe, prowadzenia takiej
działalności.
Pragnę ponadto zapewnić, że wbrew stanowisku
analityków przywołanych przez media rząd polski
sprawuje i będzie sprawował kontrolę nad strategicz-
nymi złożami znajdującymi się na terytorium kraju.
Kontrola państwa nad ewentualną eksploatacją
złóż gazu łupkowego odbywać się będzie m.in. po-
przez udzielenie stosownych zezwoleń na taką dzia-
łalność wraz z ustaleniem warunków jej prowadze-
nia, a także oceną prawidłowości ich realizacji.
Ewentualne udzielanie koncesji na wydobywanie
gazu z tego typu złóż odbywać się będzie z poszano-
waniem prawa krajowego, jak również obowiązują-
cych regulacji wspólnotowych. Inne działanie nie jest
dziś możliwe w żadnym z krajów członkowskich UE.
Zapewniam również, że w żaden sposób nie zostaną
przy tym naruszone interesy Skarbu Państwa.
Jednocześnie należy podkreślić, iż obecnie nie
wiemy, czy w ogóle posiadamy złoża gazu łupkowego,
i nie jesteśmy w stanie określić, jakim potencjałem
zasobowym dysponujemy. W Polsce trwają właśnie
intensywne prace poszukiwawcze i nie wcześniej niż
za kilka lat okaże się, czy i jak duże zasoby gazu łup-
kowego występują w naszym kraju.
Pragnę jeszcze raz podkreślić, że ewentualnie od-
kryte złoża gazu łupkowego, podobnie jak wszystkie
złoża o strategicznym charakterze, należą i będą na-
leżeć do Skarbu Państwa.
2. Na ile lat szacuje się pokłady gazu łupkowego
w Polsce w kontekście zapotrzebowania całego kraju
na ten surowiec?
Według szacunków jedynie firm konsultingowych,
nie geologicznych, podawane w mediach zasoby złóż
gazu łupkowego w Polsce mogą wynosić od 1,4 do
3 mln m3. Na obecnym etapie rozpoznania niekonwen-
cjonalnych złóż gazu ziemnego w Polsce nie jest jednak
możliwe rzeczywiste oszacowanie ich zasobów.
O wielkości bazy zasobowej tego typu złóż prze-
sądzą wyniki realizacji terenowych prac geologicz-
nych wykonywanych w ramach wydanych koncesji.
Zakres prac przewiduje zasadniczo w pierwszej kolej-
ności analizę archiwalnych danych i ich interpreta-
cję, następnie wykonanie terenowych prac sejsmicz-
nych i w konsekwencji wykonanie wierceń poszuki-
wawczych. W czerwcu 2010 r. jeden z koncesjobiorców
na obszarze Pomorza, Lane Energy we współpracy
z ConocoPhillips, rozpoczął pierwsze wiercenie poszu-
kiwawcze w celu odkrycia złoża gazu łupkowego.
Do chwili obecnej nie odkryto jeszcze żadnego nie-
konwencjonalnego złoża gazu łupkowego w Polsce,
w związku z tym nie prowadzi się również wydobycia
z tego typu złóż. Jednakże wykorzystanie niekon-
wencjonalnych złóż gazu ziemnego w Polsce może
odegrać w przyszłości istotną rolę w przemyśle naf-
towym i energetyce, pod warunkiem odkrycia i udo-
kumentowania tego typu złóż oraz ekonomicznej
opłacalności ich wydobycia. To, czy w Polsce wystę-
puje gaz łupkowy, powinno rozstrzygnąć się w okre-
sie najbliższych 5 lat, okres, na jaki wydano koncesje
poszukiwawczo-rozpoznawcze, jednak konieczne do
tego jest wykonanie przez przedsiębiorców posiada-
jących koncesje zaplanowanych prac geologicznych,
w tym w szczególności wielu nowych wierceń w naj-
bardziej perspektywicznych rejonach.
3. Jakie opłaty otrzyma Polska z wydobycia gazu?
W przypadku odkrycia i udokumentowania złoża,
przedsiębiorca może wystąpić do ministra środowi-
ska z wnioskiem o udzielenie koncesji na wydobywa-
nie kopaliny. Organ koncesyjny w ramach nowego
postępowania administracyjnego będzie prowadził
negocjacje w celu określenia odpowiednich warun-
ków i zobowiązań, również finansowych, przyszłego
koncesjobiorcy.

Ponadto pragnę zapewnić, iż w ramach udzielonej
koncesji na wydobywanie kopaliny koncesjobiorca
będzie zobowiązany uiścić opłatę eksploatacyjną,
która jest jedną z opłat za korzystanie ze środowiska
i stanowi rekompensatę za korzystanie z jego walo-
rów. Nie jest to jedyna opłata, którą przedsiębiorca
płaci za prawo do wydobywania kopaliny. Dodatkowo
uiszcza wynagrodzenie za ustanowienie użytkowa-
nia górniczego, którego wysokość uzależniona jest od
wielkości zasobów przemysłowych danego złoża.
Przedsiębiorca zobowiązany jest również do uisz-
czenia innych dodatkowych opłat, wynikających ze
specyfiki prowadzonej przez niego działalności go-
spodarczej, CIT, VAT i etc.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie ceł naliczanych za zakup cygar
na rynku wewnątrzwspólnotowym (7423)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 14 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-7423/10),
przy którym przesłane zostało zapytanie pani poseł
Mirosławy Nykiel w sprawie ceł naliczanych za za-
kup cygar na rynku wewnątrzwspólnotowym, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie zasygnalizowania wymaga fakt, iż na-
leżności celne mają zastosowanie dla operacji ekspor-
tu i importu, tj. dla transakcji, jakie kraje członkow-
skie UE zawierają z krajami trzecimi. Przedmiotowa
sprawa dotyczy nabycia wewnątrzwspólnotowego cy-
gar, które nie jest importem w rozumieniu Wspólno-
towego Kodeksu Celnego, zatem w transakcjach we-
wnątrzwspólnotowych nie mają zastosowania stawki
celne, a jedynie stawki podatku akcyzowego i podatku
VAT.
Odnosząc się do meritum sprawy, należy wyja-
śnić, iż stawki podatku akcyzowego dla poszczegól-
nych grup wyrobów tytoniowych zostały określone
w art. 99 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku
akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z poźn. zm.)
w oparciu o definicje tych wyrobów zawarte w art. 98
ww. ustawy, bez względu na ich kod CN. Na gruncie
przepisów krajowych, które implementują uregulowa-
nia dyrektywy Rady 95/59/WE z dnia 27 listopada
1995 r. w sprawie podatków innych niż podatki ob-
rotowe, wpływające na spożycie wyrobów tytonio-
1481
wych, w zakresie definicji wyrobów tytoniowych za
wyrób tytoniowy uznaje się cygaro, jeżeli spełnia wy-
mogi definicji cygar lub cygaretek, zawartej w art. 98
ust. 4 i 7 ww. ustawy. Definicje te nie odnoszą się do
kodów CN określonych w nomenklaturze towarów
ujętej we wspólnej taryfie celnej.
W rozumieniu art. 98 ust. 4 ww. ustawy za cyga-
ra lub cygaretki przeznaczone do palenia uznaje się:
— tytoń zrolowany w całości, zrobiony z natural-
nego tytoniu;
— tytoń zrolowany o zewnętrznym owinięciu
z naturalnego tytoniu;
— tytoń zrolowany ze spreparowanym, wymie-
szanym wkładem, owinięty liściem tytoniu w natu-
ralnym kolorze cygara pokrywającym produkt w ca-
łości, łącznie z filtrem, tam, gdzie zachodzi taka ko-
nieczność, ale nie w przypadku cygar z ustnikiem,
gdzie ustnik oraz spoiwo są wykonane z odzysku, kie-
dy waga jednej sztuki, nie włączając filtra lub ustnika,
wynosi nie mniej niż 1,2 grama, i gdzie owijający liść
tytoniu jest ułożony w kształcie spirali z kątem
ostrym wynoszącym przynajmniej 30° względem pio-
nowej osi cygara;
— tytoń zrolowany ze spreparowanym, wymie-
szanym wkładem, owinięty liściem tytoniu w natu-
ralnym kolorze cygara z odzyskanego tytoniu pokry-
wającym produkt w całości, łącznie z filtrem, tam,
gdzie zachodzi taka konieczność, ale nie ustnik
w przypadku cygar z ustnikiem, gdzie waga sztuki,
wyłączając filtr lub ustnik, wynosi przynajmniej
2,3 grama, a obwód równy przynajmniej 1/3 długości
wynosi nie mniej niż 34 mm.
W rozumieniu art. 98 ust. 7 ww. ustawy produkty
składające się w części z substancji innych niż tytoń,
lecz poza tym spełniające kryteria ustalone w ust. 4,
są traktowane jako cygara i cygaretki, pod warun-
kiem że posiadają odpowiednio:
— owinięcie z naturalnego tytoniu;
— owinięcie i owijkę z tytoniu, oba z ponownie
uformowanego tytoniu;
— owinięcie z ponownie uformowanego tytoniu.
Zasygnalizowania wymaga fakt, iż w celu dosto-
sowania ustawowej definicji cygar lub cygaretek do
angielskiej wersji definicji tych wyrobów zawartej
w dyrektywie 95/59/WE, w ustawie o zmianie ustawy
o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw,
uchwalonej przez Sejm w dniu 22 lipca 2010 r., dopre-
cyzowano art. 98 ust. 4 pkt 3 i 4, tj. definicję cygar
lub cygaretek poprzez zastąpienie zwrotu „ze spre-
parowanym, wymieszanym wkładem” zwrotem
„z poszarpanym, wymieszanym wkładem”. Zmiana
ta uściśla rodzaj przetworzenia tytoniu i powoduje, iż
tytoniem używanym w cygarach jako ich wypełnienie
winien być tytoń poszarpany (połamany w kawałki),
a nie tytoń pocięty, charakterystyczny dla tytoni pa-
pierosowych.
Należy również zwrócić uwagę na nowe brzmienie
art. 3 pkt l dyrektywy Rady 95/59/WE wynikające ze
zmiany wprowadzonej dyrektywą Rady 2010/12/UE,
zgodnie z którym: Za cygara lub cygaretki uznaje się
1482
produkty opisane poniżej, jeżeli mogą one być oraz,
biorąc pod uwagę ich właściwości i zwykłe oczekiwa-
nia konsumentów, są przeznaczone wyłącznie do pa-
lenia w stanie niezmienionym (...)”.
Powyższe doprecyzowuje definicję cygar lub cyga-
retek w taki sposób, aby za cygara były uznawane wy-
roby tytoniowe występujące w stanie nadającym się
do bezpośredniego palenia wyłącznie jako cygara.
Biorąc pod uwagę powyższe, tj. uściślenie rodzaju
przetworzenia tytoniu i wprowadzenie kryterium
warunku przeznaczenia w projekcie założeń do pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzo-
wym, opracowanym w związku z postanowieniami
dyrektywy Rady 2010/127 UE, które winny być im-
plementowane do krajowego porządku prawnego ze
skutkiem od l stycznia 2011 r., zaproponowano defi-
nicję cygar lub cygaretek w brzmieniu: „Za cygara
lub cygaretki, jeżeli mogą one być oraz, biorąc pod
uwagę ich właściwości i zwykłe oczekiwania konsu-
mentów, są przeznaczone wyłącznie do palenia w sta-
nie niezmienionym, uważa się:
1) tytoń zrolowany o zewnętrznym owinięciu
z naturalnego tytoniu;
2) tytoń zrolowany z poszarpanym, wymieszanym
wkładem, owinięty liściem tytoniu w naturalnym ko-
lorze cygara z odtworzonego tytoniu pokrywającym
produkt w całości, łącznie z filtrem, tam, gdzie za-
chodzi taka konieczność, ale nie ustnik, w przypadku
cygar z ustnikiem, gdzie waga sztuki, wyłączając filtr
lub ustnik, wynosi nie mniej niż 2,3 grama i nie wię-
cej niż 10 gramów, a obwód równy przynajmniej 1/3
długości wynosi nie mniej niż 34 mm”.
Znowelizowana definicja cygar lub cygaretek po-
zwoli na wyeliminowanie wszelkich niejasności kla-
syfikacyjnych w tym zakresie.
Odnosząc się do pytania nr 2 zawartego w inter-
pelacji, należy wskazać, iż organy podatkowe działa-
ją na podstawie przepisów prawa, o czym stanowi
art. 120 Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Podatnik, chcąc mieć pewność co do prawidłowo-
ści stosowania przepisów podatkowych, może wystą-
pić zgodnie z art. 14b Ordynacji podatkowej o wyda-
nie w jego indywidualnej sprawie pisemnej interpre-
tacji prawa podatkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie utrudnień komunikacyjnych
związanych z remontem dróg krajowych nr 14
i 12 z Sieradza w kierunku Zduńskiej Woli (7424)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-7424/10),
przy którym przekazano zapytanie pani poseł Kry-
styny Grabickiej w sprawie utrudnień komunikacyj-
nych związanych z remontem drogi krajowej nr 14
i 12 z Sieradza w kierunku Zduńskiej Woli, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z aneksem do umowy podpisanym dnia
21 lipca 2010 r. zakończenie robót na przebudowywa-
nym odcinku drogi krajowej nr 12 od ronda w Siera-
dzu wraz z mostem na rz. Warcie przewiduje się na
dzień 30 września 2010 r. Wszystkie roboty prowa-
dzone są zgodnie z opracowanym harmonogramem.
Pierwotne zakończenie rozbudowy przewidywane
było na dzień 31 lipca 2010 r. Wynikłe w trakcie re-
alizacji roboty dodatkowe i uzupełniające oraz wyjąt-
kowo niesprzyjające warunki atmosferyczne (długa
uciążliwa zima oraz późniejsza powódź, podtopienia
korpusu drogowego w dolinie rz. Warty) nie pozwo-
liły na przeprowadzenie robót zgodnie z wcześniej
przyjętymi założeniami.
Ponadto informuję, iż termin zakończenia robót
związanych z przebudową drogi krajowej nr 14 od
ronda w Sieradzu w kierunku na Wrocław przewidy-
wany jest na listopad 2010 r.
Odnosząc się do kwestii zwężenia jezdni, należy
zaznaczyć, iż stosuje się je w celu uspokojenia ruchu
i poprawy bezpieczeństwa wszystkich uczestników
ruchu drogowego. Przywołany przykład przebudowa-
nego odcinka drogi krajowej nr 12 na odcinku Gra-
bowiec – Stawiszcze – Zduńska Wola, zgodnie z wolą
mieszkańców i lokalnych władz, wykonano w części
jako przekrój uliczny (w tym ciągi pieszo-rowerowe)
dla bezpiecznego korzystania przez wszystkich
mieszkańców poszczególnych miejscowości. Przyjęta
szerokość jezdni – 7 + 2 x 0,50 m – wiązała się
z uspokojeniem ruchu na odcinku zabudowanym,
gdzie obowiązuje prędkość dopuszczalna 50 km/h.
Z przekazanych statystyk policyjnych dotyczących
I kwartału 2010 r. nie wynika, że od czasu przebudo-
wy wskazanego odcinka drogi krajowej nr 12, wzro-
sła liczba wypadków drogowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w najbliż-
szym okresie nie jest planowany remont drogi krajo-
wej nr 12 w kierunku m. Woźniki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie bezzbiornikowego magazynowania
dwutlenku węgla w strukturach podziemnych
gm. Pabianice wdrażanego przez PGE
Elektrownię Bełchatów SA (7425)
W związku z zapytaniem pani poseł Krystyny
Grabickiej z dnia 5 lipca 2010 r., przesłanym przy
piśmie znak: SPS-024-7425/10, dotyczącym rozpo-
znania geologicznego struktur geologicznych gminy
Pabianice pod kątem składowania dwutlenku węgla,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Pytanie 1. Czy ministerstwu znany jest prob-
lem zatłaczania skroplonego dwutlenku węgla
pod powierzchnię ziemi?
W odpowiedzi na powyższe pytanie uprzejmie
informuję, że przyjęty przez Polskę pakiet klimatycz-
no-energetyczny zobowiązuje do transponowania do
krajowego porządku prawnego m.in. postanowień
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/
31/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie geolo-
gicznego składowania dwutlenku węgla oraz zmie-
niająca dyrektywę Rady 85/337/EWG, Euratom, dy-
rektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/
WE, 2001/80/WE, 2004/35/WE, 2006/12/WE, 2008/1/
WE i rozporządzenie (WE) nr 1013/2006, zwanej dy-
rektywą CCS.
Dyrektywa CCS jest pierwszym aktem prawa UE
regulującym zagadnienie technologii wychwytu,
transportu i geologicznego składowania dwutlenku
węgla (z ang. CCS – Carbon dioxide Capture and Sto-
rage). Technologia CCS jest stosowana i wdrażana
na całym świecie. Przykłady jej zastosowania znane
są m.in. z Norwegii, Algierii czy Niemiec. Dodatkowo
informuję, że zatłaczanie dwutlenku węgla pod zie-
mię wykorzystywane jest także w procesie intensy-
fikacji wydobycia złóż węglowodorów już od lat 70.
na Węgrzech, w USA, Turcji, Brazylii i Polsce (od
1995 r.).
W celu implementacji dyrektywy CCS w 2009 r.
minister środowiska podjął prace legislacyjne, w ra-
mach których został opracowany projekt założeń do
projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo geologiczne
i górnicze oraz innych ustaw, stanowiący transpozy-
cję dyrektywy. Projekt w listopadzie ubiegłego roku
został skierowany do konsultacji społecznych i uzgod-
nień międzyresortowych. W marcu bieżącego roku
został przyjęty przez Komitet do Spraw Europej-
skich, w kwietniu – przez stały Komitet Rady Mini-
strów. Aktualnie projekt założeń został skierowany
do przyjęcia przez Radę Ministrów.
Zgodnie z art. 4 dyrektywy CCS państwa człon-
kowskie mają obowiązek przeprowadzenia na swoim
terytorium oceny możliwości bezpiecznego podziem-
1483
nego składowania dwutlenku węgla. Konieczność
przeprowadzenia szczegółowych badań geologicznych
z zakresu geologicznej sekwestracji dwutlenku węgla
związana jest z planami realizacji na terenie całej
UE fazy demonstracyjnej technologii CCS w ramach
„Programu flagowego UE”.
W związku z powyższym Ministerstwo Środowi-
ska opracowało krajowy program badań nad geolo-
giczną sekwestracją dwutlenku węgla pn. „Działania
Ministerstwa Środowiska w celu rozpoznania struk-
tur geologicznych dla podziemnego składowania
dwutlenku węgla”, rekomendujący do realizacji
przedsięwzięcie z dziedziny potrzeb geologii pn. „Roz-
poznanie formacji i struktur do geologicznego skła-
dowania CO2 wraz z ich programem monitorowania”.
Celem aktualnie realizowanego przedsięwzięcia jest
analiza obszaru kraju pod kątem przydatności struk-
tur geologicznych do podziemnego składowania dwu-
tlenku węgla, wykonywana przez ekspertów i bada-
czy naukowych największych ośrodków badawczych
w zakresie geologii i górnictwa w kraju (Państwowe-
go Instytutu Geologicznego – Państwowego Instytu-
tu Badawczego, Instytutu Gospodarki, Surowcami
Mineralnymi i Energią PAN, Akademii Górniczo-
-Hutniczej, Głównego Instytutu Górniczego, Instytut
Nafty i Gazu oraz Przedsiębiorstwa Badań Geofi-
zycznych). Prowadzone prace badawcze mają na celu
ustalenie faktycznych możliwości bezpiecznego pod-
ziemnego składowania dwutlenku węgla na terenie
kraju. Zakończenie realizacji zadania nastąpi w 2012 r.
Analogiczny obowiązek, dotyczący przeprowadze-
nia oceny możliwości bezpiecznego podziemnego
składowania dwutlenku węgla we własnym zakresie,
został nałożony art. 33 dyrektywy CCS także
na przedsiębiorców, którzy zamierzają budować lub
rozbudowywać bloki energetyczne o mocy powyżej
300 MW i wyższej. Wobec tego na terenie wojewódz-
twa łódzkiego na potrzeby PGE Elektrownia Bełcha-
tów SA aktualnie realizowane są geologiczne prace
rozpoznawcze głębokich zawodnionych struktur geo-
logicznych. Podstawą badań są zatwierdzone, na
wniosek PGE Elektrownia Bełchatów SA, przez mi-
nistra środowiska, projekty prac geologicznych na
podstawie obowiązującej ustawy z dnia 4 lutego 1994 r.
Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228,
poz. 1947, z późn. zm.), która umożliwia prowadzenie
prac geologicznych w tym zakresie jedynie o charak-
terze badawczo-naukowym.
Pytanie 2. Jaki ten proces ma wpływ na środo-
wisko?
Odpowiadając na powyższe pytanie, uprzejmie in-
formuję, że realizowane do chwili obecnej projekty
technologii CCS na świecie, m.in. w Norwegii, Danii,
czy Niemczech, nie wykazały znaczącego negatywne-
go jej oddziaływania na zdrowie ludzi i środowisko.
Polska również uczestniczyła w realizacji projek-
tów krajowych w tym obszarze badań, czego przykła-
dem jest zrealizowany w latach 2001–2005 projekt
RECOPOL. Celem tego eksperymentu była redukcja
emisji dwutlenku węgla poprzez składowanie w po-
1484
kładach węgla w kopalni Silesia na obszarze Górno-
śląskiego Zagłębia Węglowego. Innym projektem kra-
jowym jest funkcjonująca od 1995 r. w Borzęcinie
koło Wrocławia najstarsza w Europie przemysłowa
instalacja wychwytywania i deponowania gazów
kwaśnych (CO2 i H2S), które zatłaczane są do strefy
zawodnionej, podścielającej złoże gazu ziemnego Bo-
rzęcin.
Ponadto pragnę nadmienić, że działalnością o po-
dobnym charakterze do podziemnego składowania
dwutlenku węgla jest podziemne magazynowanie
gazu i paliw płynnych. Na terenie Polski gaz ziemny
jest już od ponad 30 lat z powodzeniem magazyno-
wany w formacjach geologicznych. Obecnie funkcjo-
nuje 6 podziemnych magazynów. Do chwili obecnej
nie odnotowano znaczącego negatywnego oddziały-
wania podziemnych magazynów gazu na jakość życia
ludności zamieszkującej na terenach oraz środowisko
występujących nad tymi magazynami.
Uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z decyzjami mi-
nistra środowiska zatwierdzającymi wyżej opisane
projekty prac geologicznych, realizowane przez PGE
Elektrownia Bełchatów SA, ich wykonawca jest zo-
bowiązany do przestrzegania przepisów o ochronie
środowiska, gruntów rolnych i leśnych, przyrody
oraz wód. Wobec czego przedmiotowe badania nie
stwarzają bezpośredniego zagrożenia dla bezpieczeń-
stwa zdrowia ludzi i środowiska na terenach objętych
ich zakresem. Jednocześnie zwracam uwagę, że
przedmiotowe decyzje nie obejmują swoim zakresem
zatłaczania dwutlenku węgla, a jedynie przeprowa-
dzenia prac geologicznych, których wykonanie umoż-
liwi szczegółowe rozpoznanie górotworu.
Rozważając ewentualne przyszłe pilotażowe pod-
ziemne zatłaczanie dwutlenku węgla na potrzeby
projektów demonstracyjnych technologii CCS, pra-
gnę zapewnić, że jednym z podstawowych warunków
wyboru ewentualnej lokalizacji składowiska jest za-
pewnienie bezpieczeństwa procesu składowania, któ-
rego jednym z decydujących czynników jest występo-
wanie naturalnej bariery geologicznej dla powstrzy-
mania migracji dwutlenku węgla poza kompleks
składowania (hermetyczne składowanie dwutlenku
węgla przez setki lub tysiące lat). Dodatkowo wystę-
pujące na dużej głębokości wysokie ciśnienie oraz
niska przepuszczalność skał uszczelniających poten-
cjalny kompleks podziemnego składowania dwutlen-
ku węgla są czynnikami uniemożliwiającymi masowe
przedostanie się dwutlenku węgla do wyżej położo-
nych warstw skalnych oraz na powierzchnię. Według
wstępnych założeń, w zależności od lokalnej budowy
geologicznej, dwutlenek węgla będzie mógł być skła-
dowany na dużych głębokościach, tj. ok. 1–2 km p.p.t.
w postaci zbliżonej do cieczy (faza nadkrytyczna)
w głębokich poziomach solankowych odizolowanych
od wód pitnych i leczniczych. Wstępnie zakłada się,
że powierzchniowa infrastruktura podziemnego
składowiska dwutlenku węgla może obejmować po-
wierzchnię 2–4 ha. Na takiej powierzchni będą zlo-
kalizowane 2–4 otwory wiertnicze z urządzeniami
wspomagającymi zatłaczanie, co w skali zasięgu pod-
ziemnego składowiska stanowi bardzo niewielki pro-
cent. Podziemna część składowiska odizolowana od
powierzchni, w obrębie której będzie składowany
dwutlenek węgla w porach skalnych wypełnionych
solanką, obejmuje obszar w promieniu ok. 5 km od
odwiertu zatłaczającego. W obrębie tego obszaru bę-
dzie ograniczona możliwość wykonywania głębokich
wierceń i prowadzenia działalności górniczej mogą-
cej naruszyć stabilność składowanego dwutlenku
węgla.
Pytanie 3. Czy składowanie dwutlenku węgla pod
powierzchnią ziemi nie wywoła istotnych ograniczeń
w korzystaniu z zasobów naturalnych i nie spowodu-
je degradacji środowiska na terenie województwa
łódzkiego?
W odniesieniu do powyższego pytania uprzejmie
wyjaśniam, że zatłaczanie dwutlenku węgla do głę-
bokich poziomów solankowych w skali regionu nie
powinno ograniczyć w istotny sposób korzystania
z zasobów naturalnych województwa łódzkiego. Zlo-
kalizowanie składowiska nie powinno mieć ujemnego
wpływu na jakość życia, ochronę środowiska i dzia-
łalność prowadzoną na powierzchni terenu. Pragnę
przy tym podkreślić, że do składowania dwutlenku
węgla mogą być wykorzystywane jedynie poziomy
uszczelnione i jednorodne, bezużytecznych wysoko
zmineralizowanych solanek, co wyklucza w znacz-
nym stopniu wystąpienie ryzyka zagrożenia unie-
możliwienia korzystania z innych zasobów np. wód
pitnych czy termalnych.
Należy mieć na uwadze, że dwutlenek węgla
w niektórych przypadkach w sposób naturalny wy-
stępuje w wodach podziemnych. Naturalne nagroma-
dzenia dwutlenku węgla występują w Polsce, a ich
uwalnianie się do atmosfery nie oddziaływuje nega-
tywnie na zdrowie ludzi (np. w rejonie Muszyny czy
Szczawnicy). Z kolei zatłaczanie dwutlenku węgla do
głęboko występujących solanek, o zasoleniu zbliżo-
nym do wody morskiej lub wyższym, spowoduje zmia-
nę ich odczynu na bardziej kwaśny.
Pytanie 4. Ilu miejsc w kraju dotyczy ten problem?
W odpowiedzi na powyższe pytanie informuję, że
wstępnie rozważane jako miejsca składowania pozio-
my solankowe występują powszechnie na znacznej
części Niżu Polskiego. Niemniej jednak prowadzone
w toku wyżej opisanego przedsięwzięcia rozpoznanie
geologiczne pod kątem możliwości bezpiecznego pod-
ziemnego składowania dwutlenku węgla obejmuje
cały obszar Polski wraz z polską częścią Morza Bał-
tyckiego.
W odniesieniu do spotkań z mieszkańcami gmin,
na których terenie prowadzone jest geologiczne roz-
poznanie, uprzejmie informuję, że w ramach realizo-
wanego ze środków Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej przedsięwzięcia pn.
„Rozpoznanie formacji i struktur do bezpiecznego
geologicznego składowania CO2 wraz z ich progra-
mem monitorowania” prowadzone są działania infor-
macyjne dla społeczeństwa o szerokim spektrum za-
gadnień związanych zarówno z projektami prac geo-
logicznych, jak i środowiskowymi aspektami techno-

logii CCS. Obszar działań obejmuje m.in. seminaria
podnoszące w tym zakresie stan wiedzy samorządów
i mieszkańców ww. gmin.
Dotychczas w ramach krajowego programu zosta-
ły zorganizowane 4 spotkania poświęcone konsulta-
cjom społecznym oraz aspektom bezpiecznego skła-
dowania dwutlenku węgla, na które zapraszani byli
przedstawiciele wszystkich potencjalnie zaintereso-
wanych gmin, w tym także wspomnianej przez panią
poseł gminy Pabianice. Z informacji udostępnionych
przez organizatorów spotkań wynika, że z gminy Pa-
bianice w 2 z 4 spotkań udział wziął zaledwie jeden
przedstawiciel.
Z przykrością zauważam, że narastający sprzeciw
lokalnych społeczności dla realizacji badań geologicz-
nych występuje na terenach, na których wcześniej
z powodzeniem prowadzone były analogiczne prace
geologiczne (np. poszukiwanie złóż węglowodorów).
W przyszłości może stać się on przyczyną zablokowa-
nia budowy nowych mocy opartych na węglu w ener-
getyce, wywierając tym samym negatywny wpływ na
bezpieczeństwo energetyczne kraju oraz utrudniając
wywiązanie się Polski ze zobowiązań dotyczących
ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Skutkiem
tych działań może okazać się w przyszłości koniecz-
ność ponoszenia przez społeczeństwo znaczących do-
datkowych kosztów związanych z wytwarzaniem
energii.
W celu rozwiązania problemu szczególnie protestu-
jących mieszkańców części województwa łódzkiego
przeciwko podstawowym badaniom geologicznym
będą kontynuowane działania informacyjne w ramach
ww. przedsięwzięcia, tak aby rzetelne informacje na
temat prowadzonych i planowanych prac mogły do-
trzeć do grona potencjalnie zainteresowanych osób.
Jednocześnie informuję, że w celu podnoszenia
świadomości społeczeństwa nt. technologii CCS mi-
nister gospodarki powołał zespół konsultacyjny
w ramach międzyresortowego zespół do spraw reali-
zacji polityki energetycznej Polski do 2030 r.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Szejnfelda
w sprawie niedostatecznego pokrycia bazami
HEMS, Śmigłowcowej Służby Ratownictwa
Medycznego, ważnych obszarów Polski,
takich jak subregion Wielkopolski północnej
z miastem Piłą i pow. pilskim (7426)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Adama Szejnfelda, przesłane przy
1485
piśmie znak: SPS-024-7426/10, w sprawie utworzenia
bazy Lotniczego Pogotowia Ratunkowego (LPR)
w Pile uprzejmie informuję, co następuje.
Na podstawie umowy z dnia 31 grudnia 2009 r.
o przekazaniu środków publicznych na finansowanie
działalności lotniczych zespołów ratownictwa medycz-
nego i lotniczych zespołów transportu sanitarnego,
zawartej pomiędzy ministrem zdrowia i SPZOZ LPR,
funkcjonuje obecnie 17 baz Lotniczego Pogotowia Ra-
tunkowego. Planowane jest zwiększenie liczby baz
LPR, ale dopiero po wymianie eksploatowanych śmi-
głowców Mi2+ na nowo kupowane śmigłowce Euro-
copter EC135. Dotychczas wymieniono na nowe śmi-
głowce w siedmiu bazach LPR i w miarę przejmowa-
nia przez LPR kolejnych śmigłowców będą one prze-
kazywane do kolejnych innych funkcjonujących baz.
Zgodnie z umową z dnia 28 czerwca 2008 r. za-
wartą pomiędzy ministrem zdrowia i konsorcjum
Eurocoprter na zakup 23 nowych śmigłowców Euro-
copter EC135 mają one być przekazane do LPR do
dnia 31 grudnia 2010 r. Zgodnie z obowiązującym
harmonogramem dostaw ostatni śmigłowiec będzie
włączony do eksploatacji do funkcjonujących już baz
w kwietniu 2011 r.
Zamiarem ministra zdrowia jest zwiększenie liczby
baz LPR do 19 w taki sposób, aby poszczególne bazy
posiadały po jednym śmigłowcu, natomiast 4 bazy
o statusie bazy regionalnej będą posiadały drugi śmi-
głowiec jako śmigłowiec awaryjny dla danego regionu
celem zapewnienia ciągłości prac wszystkich baz.
Ze względu na dużą liczbę wniosków z różnych re-
gionów Polski o wybudowanie bazy LPR nie jest pod-
jęta decyzja o miejscu ich utworzenia, poza bazą
w Koszalinie, której utworzenie ze względu na usytu-
owanie Koszalina jest wstępnie zatwierdzone. Pomi-
mo wielu bezdyskusyjnych argumentów zgłoszonych
przez pana posła Adama Szejnfelda w tej sprawie, na-
leży wskazać, że usytuowanie Piły w odległości 80 km
od Bydgoszczy sprawia, że nowo wprowadzane śmi-
głowce wypełnią zapisy aneksu do cytowanej powyżej
umowy, spełniając m.in. wymóg przybycia lotniczego
zespołu ratowniczego w ciągu 20 min od momentu
zgłoszenia zdarzenia do momentu podjęcia medycz-
nych czynności ratowniczych. Ostateczna decyzja
w sprawie ulokowania nowych baz LPR zapadnie w
terminie późniejszym i będzie poprzedzona szczegóło-
wą analizą potrzeb dokonaną w trakcie wprowadzania
do eksploatacji nowych śmigłowców. Dokonanie pierw-
szej oceny może zatem być dokonane nie wcześniej niż
po zakończeniu procesu wdrażania nowych śmigłow-
ców do służby we wszystkich funkcjonujących bazach.
Przewiduje się, iż proces ten zakończy się na przełomie
2011 i 2012 r. Koszt bieżący utrzymania jednej bazy
wynosi obecnie 2–2,5 mln zł rocznie. Konkludując,
w trosce o zapewnienie ciągłości prac wszystkich baz
nie przewiduje się utworzenia bazy HEMS w Pile.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
1486
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie sytuacji w Samodzielnym
Publicznym Szpitalu Klinicznym nr 7
im. prof. Leszka Gieca w Katowicach-Ochojcu
(7427)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Grzegorza Napieralskiego – posła na
Sejm RP, przekazanym przy piśmie, znak: SPS-024-
-7427/10, w sprawie sytuacji w Samodzielnym Pu-
blicznym Szpitalu Klinicznym nr 7 im. prof. Leszka
Gieca w Katowicach-Ochojcu i w ślad za pismem MZ-
-OZO-070-21805-1/EW/10 z dnia 2 sierpnia br. uprzej-
mie proszę o przyjęcie stanowiska w sprawie.
W zakresie zmian w strukturze poszczególnych
zakładów opieki zdrowotnej powołać należy przepisy
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Minister zdrowia nie posiada kompetencji w zakresie
przekształcania czy likwidacji zakładu opieki zdro-
wotnej, dla którego nie jest organem założycielskim.
Zgodnie bowiem z art. 36 ustawy tworzenie, prze-
kształcenie i likwidacja publicznego zakładu opieki
zdrowotnej następuje w drodze uchwały właściwego
organu jednostki samorządu terytorialnego. W przy-
padku likwidacji zakładu uchwała ta powinna okre-
ślać sposób i formę zapewnienia osobom korzystają-
cym z oznaczonych rodzajowo świadczeń zdrowot-
nych likwidowanego zakładu dalsze, nieprzerwane
udzielanie takich świadczeń, bez istotnego ograni-
czenia ich dostępności, warunków udzielania i jako-
ści oraz termin zakończenia działalności, nie wcze-
śniej niż 3 miesiące od daty podjęcia uchwały o likwi-
dacji. Zgodnie z art. 43 ust. 2 i 3 ustawy projekt
uchwały o likwidacji publicznego zakładu opieki
zdrowotnej wymaga opinii wojewody oraz opinii wła-
ściwych organów gminy i powiatu, których ludności
zakład udziela świadczeń zdrowotnych, a także sej-
miku województwa, jeśli zasięg działania zakładu
obejmuje województwo lub jego znaczną część, co sto-
suje się odpowiednio przy podejmowaniu uchwały
o przekształceniu zakładu, jeżeli w wyniku prze-
kształcenia ma nastąpić likwidacja lub istotne ogra-
niczenie poszczególnych rodzajów działalności zakła-
du i udzielanych świadczeń zdrowotnych.
W kwestii przyczyn stałego obniżania wysokości
kontraktu Szpitala Klinicznym nr 7 im. prof. Leszka
Gieca w Katowicach-Ochojcu oraz kary pieniężnej
wynikającej z rzekomych nieprawidłowości w zakre-
sie rozliczeń finansowych programów klinicznych
z Narodowym Funduszem Zdrowia uprzejmie infor-
muję, iż zadania z zakresu określania jakości i do-
stępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), na-
leżą do kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
Powyższe zadania, zgodnie z art. 107 ust. 5 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, w imieniu funduszu realizują
dyrektorzy oddziałów wojewódzkich funduszu, gdyż
właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę dotyczącą
zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świadczeń zdro-
wotnych w danym regionie, przy jednoczesnej odpo-
wiedzialności za efektywne i bezpieczne gospodaro-
wanie środkami finansowymi kierowanych przez
siebie oddziałów.
W związku z powyższym, w ramach nadzoru
sprawowanego nad działalnością Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, minister zdrowia zwrócił się do dy-
rektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodo-
wego Funduszu Zdrowia o przedstawienie stanowi-
ska w przedmiotowej sprawie.
Z wyjaśnień dyrektora Śląskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia wynika,
że łączna wartość wszystkich kontraktów zawartych
z ww. szpitalem w okresie ostatnich trzech latach
wyniosła:
— w roku 2008 – 213 789 569 zł (w tym 23 777 927
zł z tytułu ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o przeka-
zaniu środków finansowych świadczeniodawcom na
wzrost wynagrodzeń),
— w roku 2009 – 201 181 206 zł,
— w roku 2010 – 199 975 079 zł.
Wartość kontraktów zaproponowanych świadcze-
niodawcom zarówno na rok 2010 jak i w latach ubie-
głych jest zależna wyłącznie od wielkości środków
finansowych przewidzianych w planie finansowym
oddziału, przeznaczonych na pokrycie wszystkich
świadczeń zdrowotnych osób ubezpieczonych w Na-
rodowym Funduszu Zdrowia. Poziom finansowania
poszczególnych zakresów świadczeń, jak i zakładów
opieki zdrowotnej jest wypadkową posiadanych środ-
ków i potrzeb zdrowotnych ubezpieczonych w NFZ.
Natomiast odnosząc się do sprawy kary umownej
nałożonej na świadczeniodawcę, podkreślić trzeba, iż
wynikała ona z faktu nienależytego wykonania po-
stanowień zapisów zawartych w umowach numer:
— 121/100089/0403/01/2006 z dnia 30.12.2005 r.,
— 121/100089/0403/1/2007 z dnia 15.01.2007 r.,
— 121/100089/03/1/2008 z dnia 04.01.2008 r.
oraz
— 121/100089/03/1/2008M z dnia 01.09.2008 r.
Świadczeniodawca w latach 2005–2008 sprawozda-
wał do systemu informatycznego Śląskiego Oddziału
Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia
świadczenia medyczne dotyczące badania kliniczne-
go Leaders. W ramach wymienionego badania kli-
nicznego pacjentom wszczepiano stent/stenty lub

wykonywano kontrolną koronarografię. Śląski Od-
dział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia
zapłacił za świadczenia, które były jednocześnie sfi-
nansowane przez sponsora w ramach badania kli-
nicznego. Poprzez powyższe działania złamano wa-
runki umowy, sprawozdając do Śląskiego Oddziału
Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia
świadczenia, które nie były zakontraktowane, gdyż
były wykonane i sfinansowane w ramach badania
klinicznego.
Łączna wysokość kary umownej wyliczona na
podstawie załącznika do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 6 października 2005 r. w sprawie ogól-
nych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 1643) oraz załączni-
ka rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 ma-
ja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135) wyniosła maksymalnie do 8 001 987,50 zł.
Na świadczeniodawcę nałożono karę umowną w wy-
sokości 5 006 639,16 zł.
Spośród 30 badań klinicznych wyszczególnionych
w załączniku do pisma Najwyższej Izby Kontroli
z dnia 9 marca 2009 r., oprócz ww. badania Leaders,
w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Klinicznym nr 7
Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach, Gór-
nośląskie Centrum Medyczne im. prof. Leszka Gieca
przeprowadzono jeszcze jedno postępowanie kontro-
lne dotyczące dwóch badań klinicznych:
— MADIT-CRT – zabieg implantacji defibrylato-
rów,
— badanie kliniczne dotyczące zabiegu implanta-
cji stentu/stentów LUC Chopin 2.
Zakwestionowano świadczenia zrealizowane
w ramach ww. badań klinicznych o łącznej wartości
904 000 zł (słownie: dziewięćset cztery tysiące zło-
tych). Z powodu nienależytego wykonania postano-
wień zapisów zawartych w umowach, w których
okresie obowiązywania realizowano ww. dwa bada-
nia kliniczne, na świadczeniodawcę nie została nało-
żona jednak dodatkowa kara umowna. Uznano bo-
wiem, że już nałożona kara dotyczy tych samych
nieprawidłowości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
1487
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sylwestra Pawłowskiego
w sprawie dalszych zasad finansowania
Ośrodka Tlenoterapii Hiperbarycznej w Łodzi
w drugiej połowie 2010 r. (7428)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Sylwestra Pawłowskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 14 czerwca 2010 r.,
w sprawie dalszych zasad finansowania Ośrodka Tle-
noterapii Hiperbarycznej w Łodzi w drugiej połowie
2010 r., które zostało przesłane przy piśmie Marszał-
ka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 lipca
2010 r. (znak: SPS-024-7428/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity:
Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą
do kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z zapytaniem pana posła minister
zdrowia wystąpił do prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z prośbą o przedstawienie stanowiska w przed-
miotowej sprawie.
W odniesieniu do kwestii przeznaczenia dodatko-
wych środków finansowych spółce Creator w Łodzi
prezes poinformował, że dyrektor oddziału woje-
wódzkiego funduszu dysponuje środkami finansowy-
mi otrzymanymi według algorytmu podziału środ-
ków finansowych pomiędzy oddziały wojewódzkie
funduszu, wprowadzonego rozporządzeniem mini-
stra zdrowia z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie
szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków
pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193,
poz. 1495), oraz że zgodnie z art. 107 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych przeprowadzanie postępowań o za-
warcie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej oraz zawieranie i rozliczanie umów o udzielenie
świadczeń opieki zdrowotnej należą do zadań dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego funduszu. W związku
z powyższym podział dodatkowych środków finanso-
wych uzyskanych przez Łódzki Oddział Wojewódzki
NFZ w związku ze zmianą planu finansowego Naro-
dowego Funduszu Zdrowia na 2010 r. pozostaje
w kompetencjach dyrektora Łódzkiego Oddziału Wo-
jewódzkiego NFZ.
1488
Prezes poinformował również, że w sierpniu sfi-
nansowane zostały świadczenia tlenoterapii hiperba-
rycznej udzielone przez Ośrodek Tlenoterapii Hiper-
barycznej Creator w pierwszym półroczu 2010 r. po-
nad zawartą umowę na łączna kwotę 77,9 tys. zł.
Odnosząc się do kwestii zapewnienia mieszkań-
com centralnej Polski właściwej opieki medycznej
w zakresie świadczeń tlenoterapii hiperbarycznej,
prezes poinformował, że do konkursów na udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w tym zakresie w roku
2010 przystąpiło 6 świadczeniodawców, działających
obecnie na terenie kraju, tj. w Warszawie, Łodzi,
Wrocławiu, Gdyni, Siemianowicach Śląskich i Stalo-
wej Woli. Biorąc pod uwagę powyższe, mieszkańcy
centralnej Polski mają zapewniony dostęp do świad-
czeń w zakresie terapii hiperbarycznej podobnie jak
mieszkańcy innych części kraju.
Dyrektor Łódzkiego OW NFZ poinformował po-
nadto, że świadczenia zdrowotne w przedmiotowym
zakresie zostały zabezpieczone w ramach posiada-
nych przez oddział środków finansowych oraz że
obecna wysokość kontraktu (która umożliwi wyko-
nanie 1500 świadczeń) powinna zabezpieczyć po-
trzeby udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
w ww. zakresie dla pacjentów województwa łódzkie-
go w roku 2010.
W odniesieniu do poruszonej przez pana posła
kwestii zróżnicowanego sposobu traktowania pod-
miotów świadczących podobny zakres usług medycz-
nych prezes Narodowego Funduszu Zdrowia poinfor-
mował, że w toku postępowania w sprawie o zawarcie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
wszystkie ośrodki tlenoterapii hiperbarycznej w kra-
ju, podobnie jak inni świadczeniodawcy, traktowane
są w taki sam sposób, zgodnie z art. 134 ww. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku studium ochrony
przeciwpowodziowej dla zlewni rzeki Kłodnicy
(7429)
Odpowiadając na pismo z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7429/10, dotyczące zapytania posła
Wojciecha Szaramy w sprawie braku studium ochro-
ny przeciwpowodziowej dla rzeki Kłodnicy, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Resort środowiska i podległe mu jednostki tere-
nowe na realizację swoich obowiązków otrzymują
środki z budżetu państwa w limitach określonych
ustawą budżetową. Podejmowanie i realizowanie
przez te jednostki zadań jest uzależnione od przyzna-
wanych przez ministra finansów limitów finanso-
wych, przeznaczonych na gospodarkę wodną. Poziom
przyznawanych limitów umożliwia jednostkom reali-
zację jedynie około 20% niezbędnych do wykonania
prac w zakresie utrzymania rzek i urządzeń wod-
nych, będących w administracji regionalnych zarzą-
dów. Niezależnie od wysokości przyznawanych limi-
tów finansowych Krajowy Zarząd Gospodarki Wod-
nej oraz podległe mu regionalne zarządy rokrocznie
czynią starania o pozyskanie dodatkowych środków
z rezerw celowych budżetu państwa, jak i z pozosta-
łych funduszy na finansowanie zadań statutowych
jednostek. Są to jednak środki przeznaczane na re-
alizację prac interwencyjnych, gdzie zagrożone jest
życie mieszkańców lub mienie o znacznej wartości.
Chciałbym także podkreślić, że resort środowiska
nie dysponuje żadnymi środkami, poza przyznanymi
w ustawie budżetowej, na realizację zadań określo-
nych w ustawie z 18 lipca 2001 r. Prawo wodne. Na-
tomiast o ostatecznym kształcie ustawy budżetowej
i dostępnych dla gospodarki wodnej środkach decy-
dują Sejm i Senat.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie konfliktu pomiędzy załogą
a nowym kierownictwem Elektrowni Chorzów SA
spowodowanego odwołaniem dotychczasowego
prezesa zarządu (7430)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Wojciecha Szaramy z dnia 8 lipca 2010 r.
w sprawie sytuacji w Elektrowni Chorzów SA z sie-
dzibą w Chorzowie, proszę o przyjęcie następujących
informacji.
W dniu 16 kwietnia 2010 r. Rada Nadzorcza Elek-
trowni Chorzów SA odwołała z funkcji prezesa zarzą-
du ww. spółki pana J. H. Mając na uwadze fakt, że
w spółce funkcjonował zarząd jednoosobowy a nie
udzielono prokury, rada nadzorcza do czasu powoła-
nia nowego prezesa delegowała do wykonywania czyn-

ności prezesa zarządu pana A. P. – członka rady. W okre-
sie od dnia 16 kwietnia do dnia 21 maja br. rada nadzor-
cza przeprowadziła postępowanie kwalifikacyjne, w wy-
niku którego wybrała spośród 3 kandydatów (w tym
byłego prezesa J. H.), na stanowisko prezesa zarządu
pana A. P. Uchwały rady nadzorczej w powyższych spra-
wach podjęte zostały większością głosów przy sprzeciwie
dwóch przedstawicieli pracowników.
Pomimo iż powyższe działania wynikają z upraw-
nień korporacyjnych rady nadzorczej, Ministerstwo
Skarbu Państwa dokonało analizy sytuacji spółki
w celu oceny zasadności tych działań.
Na podstawie analizy dokumentacji rady nadzor-
czej oraz wyjaśnień złożonych przez przewodniczące-
go rady nadzorczej ustalono, że postępowanie kwali-
fikacyjne przeprowadzone zostało zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami prawa, tj. ustawą z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji oraz rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 2003 r.
w sprawie przeprowadzania postępowania kwalifika-
cyjnego na stanowisko członka zarządu w niektórych
spółkach handlowych. Wybrany został kandydat, który
po rozmowie kwalifikacyjnej uzyskał najwyższą liczbę
punktów (wszyscy kandydaci odpowiadali na te same
pytania).
Stwierdzono, iż spółka utraciła płynność finanso-
wą, pojawiły się zajęcia komornicze, przede wszystkim
z tytułu przeterminowanych zobowiązań publicznopraw-
nych, oraz niebezpieczeństwo kolejnych zajęć z powodu
pozostałych przeterminowanych zobowiązań (na dzień
30 kwietnia 2010 r. zobowiązania przeterminowane z ty-
tułu: podatków, ceł i ubezpieczeń, dostaw i usług, opłaty
zastępczej za lata 2006–2008, kar naliczanych przez
URE za lata 2006–2008 wyniosły łącznie ponad 5 mln
zł). Należy podkreślić, że notoryczne nieregulowanie
opłaty zastępczej (zgodnie z art. 56 ust. 2a pkt 1 ustawy
Prawo energetyczne), oprócz generowania kosztów
w postaci kar, powodowało niebezpieczeństwo utraty
koncesji w zakresie przesyłania i dystrybucji energii
elektrycznej, a w konsekwencji zaprzestania dalszej
działalności spółki. W 2009 r. w porównaniu do 2008 r.
zobowiązania krótkoterminowe wzrosły o kwotę
3584,3 tys. zł (z 4081,6 tys. zł do 7666,0 tys. zł).
Wzrost kapitału obcego nie przełożył się na wzrost
przychodów – w analogicznym okresie przychody spa-
dły o kwotę 9106,0 tys. zł., jednocześnie koszty ope-
racyjne ich uzyskania zmniejszyły się tylko o 6541,9
tys. zł. Na koniec 2009 r. spółka wykazała stratę ze
sprzedaży w wysokości 919 tys. zł. Pomimo znacznego
spadku przychodów w 2009 r., zarząd nie podejmował
zdecydowanych działań mających na celu poprawę
i ustabilizowanie sytuacji ekonomicznej spółki, a w szcze-
gólności poprawę utraconej płynności finansowej.
Sposób zarządzania spółką budził wiele wątpliwo-
ści, m.in. spółka nie posiada transparentnie kształ-
towanego sposobu rozdziału zadań i kompetencji we-
wnątrz przedsiębiorstwa, co powoduje, że przy braku
informacji o prawdziwych centrach kosztów praktycznie
nie można podjąć żadnej decyzji inwestycyjnej bez ryzyka
popełnienia istotnego błędu. Sytuacja ta była m.in. przy-
1489
czyną niewykorzystania konkretnych okazji na lokal-
nym rynku zidentyfikowanych przez nowy zarząd.
Zgodnie z planem prywatyzacja Elektrowni Cho-
rzów SA winna zakończyć się w 2010 r. We wrześniu
2009 r. odebrana została wycena spółki, jednak pro-
ces prywatyzacji nie mógł być kontynuowany, ponie-
waż prezes zarządu nie respektował ustaleń dotyczą-
cych zbycia udziałów w spółce Elektrociepłownia Cho-
rzów ELCHO sp. z o.o., posiadanych przez Elektrownię
Chorzów SA.
Ministerstwo Skarbu Państwa, biorąc pod uwagę
pogarszającą się sytuację ekonomiczną spółki, brak
współpracy pomiędzy radą nadzorczą i zarządem
spółki, a także niekorzystne relacje pomiędzy przedsta-
wicielami pracowników a przedstawicielami Skarbu
Państwa w radzie nadzorczej, dokonywało szeregu
zmian składu rady w celu wzmocnienia nadzoru wła-
ścicielskiego oraz przywrócenia prawidłowych relacji
pomiędzy organami korporacyjnymi spółki.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
Ministerstwo Skarbu Państwa nie posiada informacji
o istnieniu w Elektrowni Chorzów SA konfliktu po-
między nowym zarządem a pracownikami spółki.
Przesyłane do Kancelarii Sejmu, Senatu oraz Prezesa
Rady Ministrów pisma zostały podpisane przez prze-
wodniczących dwóch związków zawodowych działają-
cych w spółce lub przez byłego prezesa zarządu spółki,
natomiast nic nie wskazuje na to, iż są oni wyrazicie-
lami poglądów znacznej grupy pracowników. Aktual-
nie zarząd spółki przy udziale jej pracowników fina-
lizuje pracę nad planem restrukturyzacji spółki
(w tym restrukturyzacji zatrudnienia), który jest nie-
zbędny dla dalszego jej funkcjonowania.
Biorąc powyższe pod uwagę, decyzję rady nadzor-
czej o zmianie Zarządu Elektrowni Chorzów SA na-
leży uznać za uzasadnioną.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie zapewnienia dodatkowych środków
pieniężnych dla Centralnej Pompowni Bolko
w Bytomiu (7431)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-7431/10)
dotyczące zapytania pana posła Wojciecha Szaramy
1490
w sprawie dodatkowych środków pieniężnych dla
Centralnej Pompowni „Bolko” sp. z o.o. w Bytomiu,
przedkładam poniższe wyjaśnienia.
Zarząd Centralnej Pompowni „Bolko” sp. z o.o. na
bieżąco informował Ministerstwo Gospodarki o ak-
tualnej sytuacji i podejmowanych działaniach w związ-
ku z zwiększonym dopływem wód do wyrobisk po-
rudnych.
Przekazane przez pompownię informacje nie-
zwłocznie przekazano Zarządowi Kompanii Węglo-
wej SA, którego deklaracja wsparcia i pomocy ze
względu na potencjał tej spółki wydaje się istotna.
Kompania Węglowa SA w sytuacji zagrożenia powo-
dziowego znajdowała się z pompownią w stałym kon-
takcie, z uwagi na usytuowane pod zrobami rudnymi
i występującymi w ich bezpośrednim sąsiedztwie
czynnymi kopalniami węgla kamiennego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że temat
wzmożonych dopływów do wyrobisk podziemnych po
zlikwidowanych kopalniach rud cynku i ołowiu zo-
stał przedstawiony przez wiceprezesa Kompanii Wę-
glowej SA na posiedzeniu wojewódzkiego sztabu kry-
zysowego, w czasie którego analizowano sytuację
zagrożenia powodziowego w województwie śląskim.
Ponadto Agencja Rozwoju Przemysłu SA Oddział
w Katowicach prowadząca na podstawie art. 13 usta-
wy z dnia 17 lutego 2006 r. o dotacji przeznaczonej
dla niektórych podmiotów monitoring prawidłowości
wykorzystania dotacji budżetowej przeprowadziła
w dniu 9 czerwca 2010 r. wizję lokalną w pompowni
dołowej Centralnej Pompowni „Bolko” oraz w miej-
scu wystąpienia zalewisk na powierzchni obszaru
górniczego, w celu uzyskania informacji o aktualnym
stanie zagrożenia wodnego oraz o szacunkowym za-
kresie robót, które spółka wykonała i będzie musiała
wykonać w związku z zaistniałą sytuacją meteorolo-
giczną.
Sytuacja związana z drastycznym zwiększeniem
dopływów wód do wyrobisk pokazała jak potrzebny
dla zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego jest
odpowiedni potencjał techniczno-ekonomiczny spół-
ki, co stanowi dodatkowe uzasadnienie dla propono-
wanej przez Ministerstwo Gospodarki możliwości
przejęcia zadań realizowanych przez Centralną Pom-
pownię „Bolko” sp. z o.o. przez Spółkę Restruktury-
zacji Kopalń SA, zajmującą się odwanianiem wyro-
bisk poeksploatacyjnych.
Powyższe rozwiązanie jest o tyle ważne, że brak
zabezpieczenia odpowiedniego poziomu finansowa-
nia Centralnej Pompowni „Bolko” sp. z o.o. w zakre-
sie odwadniania wyrobisk porudnych może wpłynąć
negatywnie na bezpieczeństwo czynnych kopalń wę-
gla kamiennego usytuowanych pod zrobami i obsza-
ru w rejonie miast Bytomia i Piekar Śląskich, a tak-
że pozwoliłoby zdjąć obciążenie spoczywające na
spółce. Zatem zasadne wydaje się skupienie w jednej
strukturze wszystkich działań związanych z likwi-
dacją zagrożeń bezpieczeństwa powszechnego na
znacznym obszarze.
Ministerstwo Gospodarki, w związku z wnio-
skiem spółki o przyznanie kolejnych dodatkowych
środków finansowych w bieżącym roku budżetowym,
w celu możliwości monitorowania sytuacji w pom-
powni, wystąpiło do prezesa o przekazywanie mie-
sięcznych informacji, jak stabilizują się rzeczywiste
dopływy wód do wyrobisk, a także o faktycznym
kształtowaniu się kosztów z tytułu dostaw energii
elektrycznej.
Mając na uwadze nadzwyczajną sytuację, w jakiej
znalazła się Centralna Pompownia „Bolko” sp. z o.o.
w wyniku intensywnych opadów deszczu w okresie
maj–czerwiec, minister gospodarki podjął kroki
w celu pozyskania dodatkowych środków dla spółki
na realizację niezbędnych, podstawowych prac, któ-
rych wartość przekracza wysokość przyznanej na
2010 r. dotacji, a które warunkują utrzymanie bez-
pieczeństwa powszechnego.
Mając na względzie stopień zaawansowania prac
oraz związanych z tym procedur dotyczących wyasy-
gnowania dodatkowych środków, spodziewam się, że
na przełomie III i IV kwartału 2010 r. podjęte dzia-
łania zostaną zakończone sukcesem.
W związku z możliwością wystąpienia w przyszło-
ści podobnych zdarzeń, istnieje potrzeba zaangażo-
wania się lokalnych organów samorządowych i in-
nych instytucji marszałkowskich i wojewódzkich
w zakresie wsparcia prowadzonych przez Centralną
Pompownię „Bolko” sp. z o.o. działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Marka Kwitka
w sprawie możliwości uwzględnienia
gm. Dwikozy i Łubnice w rządowym programie
pomocy indywidualnej dla gmin dotkniętych
powodzią (7432)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r., sygn. SPS-024-7432/10,
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Marka Kwitka w sprawie możliwości uwzględnienia
gmin Dwikozy i Łubnice w rządowym programie po-
mocy indywidualnej dla gmin dotkniętych powodzią,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.

Na wstępie wskazać należy, że ideą programu po-
mocy rządu w zakresie odbudowy podstawowej infra-
struktury lokalnej zniszczonej w wyniku powodzi
jest jak najszybsza odbudowa infrastruktury tech-
nicznej gmin zniszczonej w wyniku działania żywio-
łu. Gminy zostały wybrane do programu po konsul-
tacjach z wojewodami i starostami. Podstawowym
kryterium wyboru poszczególnych gmin był rozmiar
strat poniesionych przez gminy oraz znaczenie znisz-
czonej infrastruktury dla normalnego funkcjonowa-
nia gminnej społeczności.
Na realizację ww. programu pomocy rządu RP
minister rozwoju regionalnego przeznaczył ze środ-
ków unijnych – z tzw. dostosowania technicznego –
50 mln EUR (ok. 200 mln PLN). Powyższa kwota
zwiększy alokację regionalnych programów operacyj-
nych (RPO) ww. 7 województw i nie może ulec zwięk-
szeniu. Wartość projektów zgłoszonych przez woje-
wodów w ramach 14 gmin, które kwalifikują się do
realizacji w ramach RPO, wyniosła ponad 526 mln
PLN. Oznacza to, że wartość środków dostępnych
w ramach przedmiotowego programu napraw skut-
ków powodzi w części finansowanej z Unii Europej-
skiej została ponad 2-krotnie przekroczona już w za-
kresie 14 gmin. W celu przekazania środków na pro-
jekty przewyższające dostępną alokację środków
unijnych, konieczne były przesunięcia części projek-
tów do innych źródeł finansowania – środków budże-
tu państwa będących w dyspozycji ministra spraw
wewnętrznych i administracji oraz ministra edukacji
narodowej.
Mając zatem na uwadze ograniczoną kwotę środ-
ków unijnych z dostosowania technicznego oraz war-
tość zgłoszonych projektów z 14 gmin, znacznie prze-
wyższającą dostępność środków, gminy Dwikozy
i Łubnice nie mogą zostać zakwalifikowane do wspar-
cia w ramach środków unijnych, którymi dysponuje
minister rozwoju regionalnego na odbudowę znisz-
czonej w wyniku powodzi infrastruktury.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie braku środków finansowych
na budowę drogi nr 60 na odcinku
Płock – Goślice (7433)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 21 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-7433/10),
1491
przy którym przekazano zapytanie pana posła Miro-
sława Koźlakiewicza w sprawie braku środków finan-
sowych na budowę drogi nr 60 na odcinku Płock –
Goślice (północna obwodnica Płocka), uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Płocka w ciągu DK nr 60 nie
została ujęta w Programie Budowy Dróg Krajowych
na lata 2008–2012 przyjętym uchwałą Rady Mini-
strów w dniu 25 września 2007 r. Oznacza to, że brak
jest podstaw formalnych do realizacji ww. inwestycji
przed 2012 r.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
uprawniona jest do realizacji zadań ujętych w ww.
programie, które mają jednocześnie zapewnione
środki finansowe w ramach limitów przyznanych
przez Ministerstwo Finansów w październiku ubie-
głego roku.
Z powyższego wynika, że realizacja inwestycji
możliwa będzie dopiero po spełnieniu wymogów for-
malnoprawnych (w tym wpisaniu jej do programu
drogowego przygotowanego dla nowej perspektywy
finansowej) oraz zapewnieniu niezbędnych środków
finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie tzw. długu granicznego
powstałego w wyniku zawarcia w 1958 r.
pomiędzy Czechosłowacją a Polską
Rzecząpospolitą Ludową umowy
o ostatecznym wytyczeniu granicy państwowej,
która weszła w życie 14 lutego 1959 r. (7435)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Bolesława Grzegorza Piechy w spra-
wie tzw. długu granicznego powstałego w wyniku
zawarcia w 1958 r. pomiędzy Czechosłowacją a Pol-
ską Rzeczpospolitą Ludową umowy o ostatecznym
wytyczeniu granicy państwowej, która weszła w ży-
cie 14 lutego 1959 r. (pismo nr SPS-024-7435/10
z dnia 21 lipca 2010 r.), przedstawiam następujące
informacje.
1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP prowa-
dzi długofalowe działania mające na celu rozwiąza-
nie problemu długu terytorialnego Republiki Cze-
skiej wobec RP wynoszącego 368 ha i będącego wy-
1492
nikiem braku pełnej realizacji umowy między Polską
Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Czechosłowac-
ką o ostatecznym wytyczeniu granicy państwowej
z dnia 13 czerwca 1958 r. Uregulowanie długu było
przedmiotem rozmów podczas spotkań ministrów
spraw zagranicznych obu państw w listopadzie 2008 r.,
w lipcu 2009 r. oraz w maju i 2 sierpnia 2010 r. W ich
trakcie podkreślono wolę obu stron poszukiwania
skutecznych środków na rzecz osiągnięcia porozu-
mienia w tym zakresie.
2. W ostatnich latach podczas posiedzeń dwu-
stronnej komisji granicznej strona czeska prezento-
wała zmienne stanowisko w kwestii sposobu zała-
twienia sprawy. Proponowała na przykład różne
grunty (ale nigdy w pełnym wymiarze długu), w tym
działki należące do obywateli czeskich w Polsce (co
miałoby wymiar tylko cywilnoprawny, a nie między-
narodowoprawny) albo działki obywateli polskich
w Czechach (które jednak w niektórych przypadkach
byłyby polskimi enklawami na terytorium Czech),
czy też ostatnio przekazywanie niewielkich działek
potrzebnych przy prowadzeniu inwestycji infrastruk-
turalnych. Powoływała się przy tym na trudności ze
znalezieniem wystarczającej ilości gruntów wzdłuż
granicy, które według informacji posiadanych przez
MSZ RP były wynikiem oporu społeczności lokal-
nych. Podczas rozmów także strona polska na pod-
stawie własnego rozeznania wskazywała konkretne
czeskie grunty nadające się do przekazania Polsce,
ale bez rezultatu. Strona polska stoi na stanowisku,
że wewnętrzne czeskie spory co do gruntów oraz re-
gulacje nie mogą stanowić przeszkody w wywiązaniu
się przez Czechy z ich zobowiązań międzynarodo-
wych.
3. Z inicjatywy Ministerstwa Spraw Zagranicz-
nych RP w dniu 9 czerwca 2010 r. w Warszawie od-
były się polsko-czeskie konsultacje ekspertów doty-
czące długu terytorialnego. W ich trakcie strona cze-
ska wskazała na trudności ze znalezieniem odpo-
wiedniej ilości gruntów, które miałyby być przekaza-
ne stronie polskiej. Równocześnie przedstawiciele
delegacji czeskiej podkreślili determinację rządu Re-
publiki Czeskiej w sprawie rozwiązania problemu,
wyrażoną m.in. w fakcie powołania specjalnego ze-
społu międzyresortowego, oraz poinformowała, że
całościowa propozycja strony czeskiej w sprawie roz-
wiązania kwestii długu zostanie przedstawiona na
kolejnym spotkaniu ekspertów, planowanym na paź-
dziernik 2010 r. Podczas konsultacji uzgodniono me-
chanizmy współpracy w zakresie wymiany informa-
cji dotyczących gruntów przygranicznych, które mają
ułatwić stronie czeskiej znalezienie odpowiednich
działek celem przekazana ich stronie polskiej w dro-
dze umowy dwustronnej. W trakcie spotkania strona
czeska wskazała również, że włączone w latach 50.
XX w. do terytorium państwa czeskiego grunty nie
zostały przejęte na własność państwa czeskiego.
4. Ministerstwo Spraw Zagranicznych dziękuje za
zwrócenie uwagi na problematykę pomocy prawnej
dla polskich obywateli w zakresie uregulowania sta-
nu prawnego nieruchomości, które znalazły się na
terytorium państwa czeskiego. Zagadnienia te staną
się przedmiotem odpowiedniej analizy w minister-
stwie.
5. Odnosząc się do problematyki możliwości do-
magania się przez polskich obywateli wykupu ich
gruntów przez państwo czeskie, pragnę poinformo-
wać, że sprawa ta zostanie poruszona w trakcie kon-
sultacji ekspertów planowanych na październik 2010
r. Natomiast w zakresie dochodzenia odszkodowania
w związku ze zmianami terytorialnymi wynikający-
mi z zawarcia umowy z 1958 r. należy stwierdzić, że
z uwagi na upływ czasu skuteczne wysuwanie tego
rodzaju roszczeń nie jest możliwe.
6. Pragnę podkreślić, że strona polska będzie
nadal konsekwentnie dążyć do wypełnienia przez Re-
publikę Czeską w duchu dobrosąsiedzkiej współpracy
jej zobowiązań wynikających z porozumienia między
ministrem spraw zagranicznych RP a ministrem
spraw zagranicznych Czeskiej i Słowackiej Republiki
Federacyjnej z dnia 4 maja 1992 r. (porozumienie
„Skubiszewski-Dienstbier”) dotyczących wyrówna-
nia całości zysku terytorialnego strony czeskiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Witolda Namyślaka
w sprawie projektu ustawy o ograniczaniu
barier administracyjnych dla obywateli
i przedsiębiorców zmieniającego ustawę
o gospodarce nieruchomościami w zakresie
likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
(7436)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7436/10,
przekazującego zapytanie posła Witolda Namyślaka
w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych dla po-
średników w obrocie nieruchomościami, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-

resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury właściwym dla ustawy o gospo-
darce nieruchomościami, która reguluje kwestie do-
stępu do zawodu pośrednika nieruchomościami, pier-
wotna propozycja zawarta w projekcie ustawy o ogra-
niczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie. Zapropo-
nowana zmiana polega na otwarciu możliwości pro-
wadzenia działalności gospodarczej w zakresie po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami pod warun-
kiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej za szkody wyrządzone w związku z wyko-
nywaniem czynności pośrednictwa w obrocie nieru-
chomościami, przy jednoczesnym pozostawieniu (dla
chętnych) przepisów w zakresie działalności zawodo-
wej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy:
pośrednik w obrocie nieruchomościami podlega
ochronie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej. Nowa propozycja
nie likwiduje uprawnień zawodowych pośredników,
a otwiera jedynie dostęp do wykonywania pośrednic-
twa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośredni-
ka w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość du-
żymi kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie
do tego zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisa-
mi wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne
dla kandydata na pośrednika w obrocie nieruchomo-
ściami wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez
kandydata wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
w trybie art. 127 § 3 Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego wysokość opłaty za postępowanie kwali-
fikacyjne wynosi 450 zł. Koszt wydania dziennika
praktyki zawodowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce
może to być nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji wią-
że się z ukończeniem studiów podyplomowych, któ-
1493
rych koszt to średnio ok. 4 tys. zł, a także z obowiąz-
kiem odbycia praktyki w biurze pośrednictwa (średni
koszt 6-miesięcznych praktyk wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dot. usług na rynku we-
wnętrznym (Self-assessment report), raportów przy-
gotowanych w ramach klastrów (6 raportów po 6
państw): Mutual Evaluation of the Services Directi-
ve, marzec 2010, oraz bazy danych zawodów regulo-
wanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
I. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1) Bułgaria – brak regulacji;
2) Czechy – zawód nie jest regulowany, są tylko
wymogi konieczne do prowadzenia działalności go-
spodarczej (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdol-
ność do czynności prawych);
3) Estonia – brak regulacji;
4) Hiszpania – brak regulacji;
5) Litwa – brak regulacji;
6) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji. Wprowadzono dobrowolny system certyfi-
kacji;
7) Malta – brak regulacji;
8) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym;
9) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność, jak wszyscy inni przedsiębiorcy;
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. uczciwego handlu) może za-
bronić prowadzenia działalności pośrednika osobom,
które zostaną uznane przez urząd za nieodpowiednie
do prowadzenia tego typu działalności.
II. Państwa, w których działalność jest regulowana:
1) Austria – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej. Utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników. Prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować;
2) Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia);
3) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej.
Do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie;
4) Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni;
1494
5) Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej. Karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lat doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami. Bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lat na stano-
wisku kierowniczym);
6) Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w izbie handlowej. Rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich;
7) Portugalia – zawód jest regulowany. Dodatko-
wo wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra
kondycja finansowa pośrednika. Pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. W przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
i szkolenia w zakresie pośrednictwa. Cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości;
8) Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu). Licencja najbardziej ogól-
na, niewymagająca specjalnego wykształcenia czy
umiejętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność,
zdolność do czynności prawych). Zawód nie jest regu-
lowany;
9) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej;
10) Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni. Wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej;
11) Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfikacja
prowadzonej działalności. W przypadku osób prawnych
członek zarządu albo pracownik musi mieć uprawnie-
nia do działania jak pośrednik nieruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika. Obecnie projekt jest rozpatrywany przez
komitet Rady Ministrów.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie ustalenia sytuacji dzierżawcy gruntu
(7437)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł na Sejm RP Danieli Chrapkie-
wicz z dnia 5 lipca 2010 r. w sprawie ustalenia sytu-
acji dzierżawcy gruntu (znak: SPS-024-7437/10),
uprzejmie informuję, co następuje.
Zasadnicze znaczenie dla ustalenia prawnej sytu-
acji dzierżawcy gruntu mają przepisy ustawy z dnia
23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, póz.
93, ze zm.). Prawna pozycja dzierżawcy może być
również uregulowana przepisami szczególnymi, za-
wartymi np. w ustawie z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (t. j. Dz. U. z 2007 r., Nr 231, poz. 1700
z późn. zm.).
W wyżej wymienionym zapytaniu poselskim, opi-
sującym określony stan faktyczny sprawy, nie poda-
no okoliczności wskazujących, że w sprawie mogą
mieć zastosowanie przepisy ustaw szczególnych.
W tej sytuacji należy przede wszystkim wskazać
podstawowe regulacje zawarte w art. 662 § 1 i art. 664
w związku z art. 694 Kodeksu cywilnego.
W myśl ww. art. 694 K. c. do dzierżawy stosuje się
odpowiednio przepisy o najmie.
Stosownie do ww. art. 662 § 1 K.c. wynajmujący
powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym
do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim sta-
nie przez czas trwania najmu.
Zgodnie zaś z wyżej wymienionym art. 664 K.c.
jeżeli rzecz najęta ma wady, które ograniczają jej
przydatność do umówionego użytku, najemca może
żądać odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwa-
nia wad (art. 664 § 1 K.c.). Jeżeli w chwili wydania
najemcy rzecz miała wady, które uniemożliwiają
przewidziane w umowie używanie rzeczy, albo jeżeli
wady takie powstały później, a wynajmujący mimo
otrzymanego zawiadomienia nie usunął ich w czasie
odpowiednim, albo jeżeli wady usunąć się nie dadzą,
najemca może wypowiedzieć najem bez zachowania
terminów wypowiedzenia (art. 664 § 2 K.c.). Rosz-
czenie o obniżenie czynszu z powodu wad rzeczy na-
jętej, jak również uprawnienie do niezwłocznego wy-
powiedzenia najmu nie przysługuje najemcy, jeżeli
w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach (art. 664
§ 3 K.c.).
Zatem z cytowanych wyżej przepisów Kodeksu
cywilnego wynika, iż dzierżawcy (do którego stosu-
je się odpowiednio przepisy o najmie), w wypadku
niemożliwości wykonywania postanowień umowy
dzierżawy, przysługuje szereg istotnych uprawnień,

łącznie z niezwłocznym wypowiedzeniem zawartej
umowy.
Oczywiście o sytuacji prawnej dzierżawcy przesą-
dzają postanowienia samej umowy zawartej z wy-
dzierżawiającym, które w omawianej sprawie nie są
znane.
Z uwagi na fakt, iż umowa dzierżawy ma charak-
ter cywilnoprawny, wszelkie spory wynikające z ta-
kiej umowy rozstrzyga sąd powszechny w drodze
postępowania cywilnego, do którego należy ocena
spełnienia przesłanek wynikających z powołanych
wyżej przepisów, a w szczególności ocena sytuacji
prawnej dzierżawcy, wynikającej z postanowień kon-
kretnej umowy, w przypadku braku porozumienia
stron umowy cywilnoprawnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie wykonywania umowy darowizny
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu
(7438)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Danieli Chrapkiewicz, przekazane
przy piśmie Pani Marszałek z dnia 21 lipca 2010 r.,
nr SPS-024-7438, dotyczące sytuacji prawnej stron
umowy darowizny mającej za przedmiot spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, jeżeli
obdarowany zobowiązał się względem darczyńcy do
zapewnienia dożywotniej opieki i utrzymania oraz
udostępnienia pomieszczenia w lokalu, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Jednym z obowiązków obdarowanego, wynikają-
cym z zawartej umowy darowizny, jest obowiązek,
o którym mowa w art. 897 ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.), zwanej dalej K.c.. Zgodnie ze
wskazanym przepisem, jeżeli po wykonaniu darowi-
zny darczyńca popadnie w niedostatek, obdarowany
ma obowiązek, w granicach istniejącego jeszcze wzbo-
gacenia, dostarczać darczyńcy środków, których mu
brak do utrzymania odpowiadającego jego usprawie-
dliwionym potrzebom albo do wypełnienia ciążących
na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych.
Obdarowany może jednak zwolnić się od tego obowiąz-
ku, zwracając darczyńcy wartość wzbogacenia.
1495
Celem wskazanego przepisu jest zabezpieczenie
interesów darczyńcy. Przewidziane w nim świadcze-
nia mają charakter alimentacyjny, dlatego obowiązek
ich spełnienia wygasa zawsze z chwilą śmierci dar-
czyńcy. Ponieważ ciąży on na obdarowanym jedynie
w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia, wyga-
sa także z chwilą wyczerpania się wartości przedmio-
tu darowizny, według stanu z chwili powstania obo-
wiązku świadczenia, chociażby darczyńca nadal
znajdował się w niedostatku.
Pojęcie niedostatku nie zostało ustawowo zdefi-
niowane. W uchwale z dnia 16 grudnia 1987 r., III
CZP 91/86 (OSNP 1988, nr 4, poz. 42), Sąd Najwyż-
szy wskazał, że za znajdujące się w niedostatku na-
leży uważać osoby, które nie mogą własnymi siłami
zaspokoić usprawiedliwionych potrzeb, nie posiadają
własnych środków w postaci wynagrodzenia za pra-
cę, emerytury czy renty ani też dochodów z własnego
majątku. Do środków własnych nie można jednak
zaliczyć tych środków, które zostały uprawnionemu
do żądania alimentów dostarczone przez inne osoby
bez obowiązku prawnego czy w wykonaniu obowiąz-
ku alimentacyjnego, lecz poza jego obowiązkowym
(ustawowym) zakresem. Zdaniem Sądu Najwyższego
nie można jednak mówić o niedostatku osoby, która
przez zbycie swego majątku lub jego części mogłaby
sama i to na czas dłuższy (jakieś krótkie okresy nie
wchodziłyby tu w grę) z własnych środków zaspoko-
ić swe usprawiedliwione potrzeby. Regułę tę stosować
należy jednak ze szczególną ostrożnością, uwzględ-
niając wszelkie okoliczności, a za zasadę ogólną przy-
jąć brak obowiązku naruszenia przez uprawnionego
substancji rzeczy służących do bezpośredniego zaspo-
kajania jego potrzeb, których mógłby dochodzić od
zobowiązanego.
W świetle postanowień art. 897 K.c. obowiązek ob-
darowanego względem darczyńcy znajdującego się
w niedostatku polega na dostarczaniu środków utrzy-
mania odpowiadających usprawiedliwionym potrze-
bom darczyńcy albo wypełnieniu ciążących na obda-
rowanym ustawowych obowiązków alimentacyjnych.
Jeżeli chodzi o obowiązek dostarczania środków
utrzymania odpowiadających usprawiedliwionym po-
trzebom darczyńcy, należy wskazać, że w doktrynie
wyrażany jest pogląd (zob. M. Nazar: Glosa do wyro-
ku SN z dnia 27 listopada 1998 r., II CKN 31/98OSP
1999/10/175), iż stanu niedostatku w rozumieniu art.
897 K.c. nie usuwa uzyskiwanie przez darczyńcę
świadczeń o charakterze alimentacyjnym od osób
ustawowo wobec niego niezobowiązanych do alimen-
tacji (dobrowolnie spełnianych i niepodlegających
egzekucji), jak i sama możność dochodzenia roszczeń
alimentacyjnych od osób zobowiązanych ustawowo
do alimentacji darczyńcy. Oznacza to, że jeżeli zobo-
wiązane z ustawy do alimentacji dzieci darczyńcy nie
wykonują swego obowiązku alimentacyjnego, przez
co darczyńca znajduje się niedostatku, obdarowany,
nawet jeżeli należy do krewnych darczyńcy zobowią-
zanych z ustawy do alimentacji w dalszej kolejności
(art. 129 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks ro-
1496
dzinny i opiekuńczy – Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn.
zm.), ma obowiązek dostarczyć darczyńcy środków
utrzymania. Jeżeli tego nie czyni, pozostawiając dar-
czyńcę bez koniecznej pomocy, może okazać się rażą-
co niewdzięczny, co będzie uprawniać darczyńcę do
odwołania darowizny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Poznaniu z dnia 15 lutego 1994 r., I ACr 684/93,
Wokanda 1994/11/51). Jeżeli natomiast dzieci dar-
czyńcy spełniają swój obowiązek alimentacyjny, przez
co darczyńca nie pozostaje w niedostatku, roszczenie
o dostarczanie środków utrzymania od obdarowane-
go nie powstaje – z uwagi na brak koniecznej prze-
słanki, tj. pozostawania darczyńcy w niedostatku.
Obowiązek dostarczania darczyńcy brakujących
mu środków utrzymania może być spełniony zarówno
w pieniądzu, w rzeczach oznaczonych co do gatunku,
jak również w inny sposób. W każdym razie decydują-
ce znaczenia ma w tym zakresie zgodna wola obu
stron umowy. Nie jest zatem wykluczona możliwość
wykonywania tego obowiązku poprzez zapewnienie
darczyńcy miejsca w domu pomocy społecznej.
Należy też zaznaczyć, że jeżeli obdarowany nie
znajduje się niedostatku, nie ma przeszkód, aby z wła-
snej woli ponosił koszty pobytu w domu pomocy spo-
łecznej. Zobowiązanie się obdarowanego względem
darczyńcy do zapewnienia dożywotniej opieki i utrzy-
mania oraz udostępnienia pomieszczenia (np. w za-
mian za przeniesienie spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu) stanowi treść stosunku obligacyj-
nego. Po stronie darczyńcy powstaje roszczenie o za-
pewnienie opieki i środków utrzymania oraz dopusz-
czenie do władania pomieszczeniem w lokalu, jed-
nakże po zawarciu umowy darowizny strony mogą
– na mocy zgodnych oświadczeń woli – dokonać rene-
gocjacji postanowień w tym zakresie lub nawet roz-
wiązać łączący je stosunek zobowiązaniowy.
Niewypełnianie ciążących na obdarowanym usta-
wowych obowiązków alimentacyjnych względem dar-
czyńcy pozostającego w niedostatku może nosić cechy
rażącej niewdzięczności, uprawniającej darczyńcę do
odwołania darowizny (art. 898 § 1 K.c.).
W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że pod
pojęcie rażącej niewdzięczności podpadają tylko takie
czynności obdarowanego (działania lub zaniechania),
które są skierowane przeciwko darczyńcy z zamia-
rem nieprzyjaznym. Znamion rażącej niewdzięczno-
ści nie wyczerpują z reguły czyny nieumyślne obda-
rowanego, a także drobne czyny nawet umyślne, ale
niewykraczające w określonych środowiskach poza
zwykłe konflikty życiowe (rodzinne). O istnieniu lub
nieistnieniu podstaw do odwołania darowizny z po-
wodu rażącej niewdzięczności decydują w każdym
przypadku konkretne okoliczności, rozważane na tle
zwyczajów panujących w określonym środowisku
społecznym.
Należy również wskazać, że umowa, w której ob-
darowany zobowiązał się względem darczyńcy, w za-
mian za przeniesienie spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu mieszkalnego, do zapewnienia mu
dożywotniej opieki i utrzymania oraz udostępnienia
pomieszczenia, nie stanowi umowy dożywocia, o któ-
rej mowa w art. 908 i następnych K.c.
Istotna treść umowy dożywocia (essentialia nego-
tii) polega bowiem na tym, że jedna ze stron – wła-
ściciel nieruchomości – zobowiązuje się przenieść na
drugą stronę, tj. na nabywcę, własność nieruchomo-
ści, natomiast druga strona zobowiązuje się do doży-
wotniego utrzymania zbywcy (art. 908 § 1 K.c.). Za-
tem przepisy przewidują ustanowienie dożywocia
tylko za „przeniesienie własności nieruchomości”.
Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkal-
nego nie może być przedmiotem umowy dożywocia,
albowiem nie jest to prawo własności, lecz ograniczo-
ne prawo rzeczowe. Przesądza to o niemożności uczy-
nienia go przedmiotem umowy dożywocia. Okolicz-
ność, iż jest to prawo zbywalne, nie ma znaczenia ze
względu na szczególną regulację zawartą w art. 908
§ 1 K.c.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie zaawansowania Polski
we współtworzeniu europejskich
korytarzy transportowych (7440)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie (znak: SPS-024-7440/10) pana po-
sła Adama Wykręta w sprawie zaawansowania Polski
we współtworzeniu europejskich korytarzy transpor-
towych uprzejmie przekazuję poniższe informacje.
1. Paneuropejskie korytarze transportowe. W kra-
jach Europy Środkowowschodniej istnieje 10 paneu-
ropejskich korytarzy transportowych. Korytarze
wytyczono na szlakach transportowych, które odgry-
wają najważniejszą rolę w tym regionie.
Przez terytorium Polski przechodzą 4 paneuro-
pejskie korytarze transportowe, tj:
— I paneuropejski korytarz transportowy: Tallin
– Ryga - Kowno – Warszawa;
— II paneuropejski korytarz transportowy: Berlin
– Warszawa – Mińsk – Moskwa – Niżnyj Nowgorod;
— III paneuropejski korytarz transportowy: Dre-
zno – Wrocław – Katowice – Kraków – Lwów – Kijów
— VI paneuropejski korytarz transportowy:
Gdańsk – Toruń – Łódź – Katowice – Žilina/Ostrava
– Breclav (Gdańsk – Warszawa – Katowice);

Po uzyskaniu członkostwa w UE przez 10 państw
z ww. regionu korytarze te stały się częścią transeu-
ropejskiej sieci transportowej TEN-T (Trans-Euro-
pean Transport – Network).
Należy podkreślić, że proces tworzenia paneuro-
pejskich korytarzy transportowych zakończył się
w latach 90. XX w., zaś sama idea była ściśle związa-
na z okresem sprzed rozszerzenia Unii Europejskiej
o 10 państw. Jedynym forum międzynarodowym
kompetentnym do decydowania w tej kwestii były
3 paneuropejskie konferencje transportowe (lata
1991, 1994, 1997). Obecnie Komisja Europejska sku-
pia się na realizacji wytyczonych celów dotyczących
budowy oraz modernizacji istniejącej sieci TEN-T.
2. Transeuropejska sieć transportowa. Celem po-
lityki w dziedzinie transeuropejskiej sieci transpor-
towej (TEN-T) nowych państw członkowskich Unii
Europejskiej (UE), w tym Polski, jest stworzenie in-
frastruktury niezbędnej do osiągnięcia spójności sie-
ci i tym samym – do prawidłowego funkcjonowania
rynku wewnętrznego UE. Ma ona przyczynić się do
zapewnienia dostępności i wzmocnienia spójności
ekonomicznej, społecznej i terytorialnej UE. Zgodnie
z zapisami w art. 154–156 traktatu Wspólnot Euro-
pejskich wskazano konieczność realizacji wzajem-
nych połączeń i interoperacyjności krajowych sieci
transportowych, jak również dostępu do tych sieci,
w szczególności uwzględniając połączenie wysp, re-
gionów pozbawionych dostępu do morza i regionów
peryferyjnych z centralnymi regionami WE (Artykuł
154, ust. 2 Traktatu WE) Zakresem wytycznych są
objęte: sieci transportu drogowego, kolejowego, wod-
nego śródlądowego, autostrady morskie, porty mor-
skie, porty wodne śródlądowe, porty lotnicze oraz
inne punkty wzajemnych połączeń między sieciami
modalnymi. Przyjęty w wyniku negocjacji akcesyj-
nych Polski z Komisją Europejską w latach 2002–
–2003 kształt transeuropejskiej sieci transportowej
stanowi dla Polski główne ramy odniesienia w pro-
cesie wdrażania tej sieci i określa lokalizację projek-
tów stanowiących przedmiot zainteresowania na
szczeblu Wspólnoty. W chwili obecnej na elementy
sieci TEN-T w Polsce składa się 4816 km dróg, 5106
km linii kolejowych, a także 8 portów lotniczych,
4 porty morskie oraz odrzańska droga wodna na od-
cinku od ujścia Nysy Łużyckiej do Szczecina.
W celu usprawnienia europejskiego systemu ko-
munikacyjnego dostosowanego do globalnej wymiany
handlowej, zgodnie z decyzją Parlamentu Europej-
skiego i Rady nr 1692/96/WE, Komisja Europejska
co 5 lat przeprowadza rewizję sieci TEN-T. Tegorocz-
na rewizja ma nie tylko charakter modyfikacji samej
TEN-T, ale wiąże się z przeglądem całej dotychcza-
sowej polityki w tej dziedzinie. W trakcie ostatniej
rewizji sieci w roku 2005 zdefiniowane zostały tzw.
osie transkontynentalne oraz lista 30 projektów prio-
rytetowych na sieci TEN-T, z których 3 lądowe i 1
morski dotyczą Polski. Projekty te nie są jednakże
połączone w spójną sieć.
1497
Najistotniejszym elementem procesu tegorocznej
rewizji wytycznych sieci TEN-T było podjęcie decyzji,
czy utrzymana zostanie obecna polityka w zakresie
ww. sieci odzwierciedlona w wytycznych, czy też zo-
staną one zmodyfikowane poprzez wybór jednej
z trzech następujących opcji.
Opcja 1: Zachowanie obecnej dwupoziomowej
struktury z siecią kompleksową oraz (niepołączony-
mi) projektami priorytetowymi.
Opcja 2: Ograniczenie TEN-T do jednego poziomu
(projekty priorytetowe, ewentualnie połączone w sieć
priorytetową).
Opcja 3: Zachowanie obecnej struktury dwupo-
ziomowej w rozbudowanej i spójnej formie z siecią
kompleksową i siecią bazową.
Większość państw członkowskich, w tym Polska,
opowiedziała się za opcją 3., zachowującą strukturę
dwupoziomową z siecią bazową i siecią kompleksową.
Z punktu widzenia Polski rozwiązanie to jest opty-
malne dla rozwoju transportu w Polsce.
Koncepcja planowania opierającego się na dwupo-
ziomowej strukturze sieci bazowej (poziom wyższy)
i sieci kompleksowej (poziom podstawowy) odzwier-
ciedla w stopniu najpełniejszym europejską perspek-
tywę planowania sieci transportowych. Przyszła sieć
kompleksowa powinna zapewnić podstawową infra-
strukturę transportową dla wszystkich regionów UE
oraz przyczynić się do wewnętrznej spójności Unii
i skutecznej realizacji rynku wewnętrznego. Głów-
nym założeniem sieci bazowej jest stworzenie pod-
staw dla wydajnego, mniej emisyjnego i bezpiecznego
systemu transportowego, również w odniesieniu do
państw sąsiadujących z UE. Proponowana przez Ko-
misję Europejską metodologia definiowania sieci ba-
zowej opiera się na identyfikacji węzłów, portów mor-
skich, stolic państw i innych ważnych dla UE ośrod-
ków gospodarczych.
W ramach prowadzonych konsultacji Komisja Eu-
ropejska zachęcała Państwa członkowskie do przed-
kładania własnych propozycji modyfikacji tej sieci.
Polska, przygotowując się do obecnej rewizji sieci
TEN-T, opracowała szczegółowy materiał zawierający
polskie propozycje modyfikacji tej sieci. Jednocześnie
wraz z krajami grupy Grupy Wyszehradzkiej opra-
cowano wspólne stanowisko czterech państw w za-
kresie rewizji sieci TEN-T, które zawierało zarówno
mapy, jak i cześć opisową, odnoszącą się do przyszłe-
go kształtu tej sieci. W dniu 23 kwietnia br. w Bruk-
seli dokument ten został przekazany panu Siimowi
Kallasowi, wiceprzewodniczącemu Komisji Europej-
skiej, komisarzowi UE ds. transportu, wraz ze szcze-
gółowymi polskimi propozycjami w zakresie modyfi-
kacji sieci TEN-T w formie załącznika. Powyższa
dokumentacja spotkała się z dużym uznaniem ze
strony Komisji Europejskiej.
W dniu 3 grudnia 2009 r. na posiedzeniu kierow-
nictwa Ministerstwa Infrastruktury przyjęty został
dokument „Informacja nt. wyników prac zespołu do
spraw przygotowania propozycji modyfikacji wspól-
notowych wytycznych dotyczących rozwoju transeu-
1498
ropejskiej sieci transportowej (TEN-T)”. Materiał ten
stanowi szczegółową dokumentację uzasadniającą
propozycję Ministerstwa Infrastruktury dotyczącą
rozszerzenia sieci TEN-T w Polsce o nowe odcinki
dróg, linii kolejowych, lotnisk, portów oraz morskich
i śródlądowych dróg wodnych. Był on podstawą do
opracowania i przekazania ww. stanowiska Komisji
Europejskiej. Elektroniczna wersja tego materiału
dostępna jest na stronie internetowej Ministerstwa
Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2010 r.
Jesienią 2010 r. Komisja Europejska planuje prze-
prowadzenie z państwami członkowskimi w układzie
dwu- i/lub wielostronnym konsultacji w sprawie
szczegółowego omówienia polskich propozycji mody-
fikacji sieci TEN-T. Konsultacje te mogą mieć zna-
czący wpływ na ukształtowanie przyszłych wytycz-
nych i kształtu samej sieci TEN-T po zakończeniu
procesu rewizji w 2011 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie nieuznawania przez niektóre
urzędy skarbowe pełnomocnictw ogólnych
(7441)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana Adama Wykręta, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 19 lipca 2010 r., przeka-
zane przy piśmie z dnia 23 lipca 2010 r. nr SPS-024-
-7441/10, w sprawie nieuznawania przez niektóre
urzędy skarbowe pełnomocnictw ogólnych, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Z dyspozycji przepisu art. 137 § 3 z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, ze zm.) wynika, że pełnomocnik dołą-
cza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis
pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny, a także
doradca podatkowy mogą sami uwierzytelnić odpis
udzielonego im pełnomocnictwa oraz odpisy innych
dokumentów wykazujących ich umocowanie. Organ
podatkowy może w razie wątpliwości zażądać urzę-
dowego poświadczenia podpisu strony.
Dołączenie do akt oryginału lub urzędowo po-
świadczonego odpisu pełnomocnictwa jest obowiąz-
kiem pełnomocnika. W aktach zawsze musi być bo-
wiem dokument, z którego wynika umocowanie do
działania, w konkretnej sprawie, w imieniu strony.
Z treści pełnomocnictwa powinien jasno wynikać
jego zakres, tzn. jakich czynności, w jakim postępo-
waniu, przed jakim organem może dokonywać pełno-
mocnik w imieniu swojego mocodawcy. W pełnomoc-
nictwie należy także wskazać, czy obejmuje ono
wszelkie czynności procesowe, czy też tylko niektóre
z nich, a ponadto określić, czy dotyczy całego postę-
powania, czy też tylko określonego etapu.
Obowiązek złożenia pełnomocnictwa do akt spra-
wy, o którym mowa w powołanym przepisie art. 137
§ 3 ustawy Ordynacja podatkowa, oznacza, że osoba,
która zamierza występować w postępowaniu jako
pełnomocnik strony, musi złożyć do akt konkretnej
sprawy pełnomocnictwo lub jego odpis. W postępo-
waniu podatkowym akta zakłada się od chwili wsz-
częcia tego postępowania, a nie przed jego wszczę-
ciem. Postępowanie nie może bowiem toczyć się przed
jego wszczęciem, a to oznacza też, że nie może być
wówczas akt sprawy, do których pełnomocnik mógł-
by złożyć pełnomocnictwo, w tym także jego uwierzy-
telniony odpis.
Na zaprezentowane rozumienie przepisu art. 137
§ 3 ustawy Ordynacja podatkowa wskazuje także licz-
ne orzecznictwo sadów administracyjnych. W orzecz-
nictwie sądowym utrwalił się pogląd, który odpowia-
da stanowisku wyrażonemu przez Naczelny Sad Ad-
ministracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11
kwietnia 2008 r., sygn. akt II FSK 128/08, w którym
sąd stwierdził, że brzmienie art. 137 § 3 zdanie pierw-
sze Ordynacji podatkowej nie pozostawia wątpliwo-
ści, iż pełnomocnik, chcąc występować w postępowa-
niu w takim charakterze, jest zobligowany do przed-
łożenia do akt konkretnej sprawy dokumentu po-
twierdzającego umocowanie do działania w cudzym
imieniu i wyznaczającego jego zakres. Bez względu
na zakres udzielonego pełnomocnictwa to pełnomoc-
nik decyduje o tym, czy będzie zastępował stronę
w zakresie, w jakim został umocowany. Tym samym
złożenie dokumentu pełnomocnictwa do akt jednej
z kilku spraw prowadzonych przez ten sam organ
podatkowy, nawet gdy będzie to pełnomocnictwo
ogólne, nie zwalnia pełnomocnika z obowiązku załą-
czenia oryginału lub poświadczonej urzędowo kopii
takiego dokumentu do akt kolejnej sprawy. Podobny
pogląd wyrażony został w wyroku NSA z dnia
24 października 2007 r., sygn. akt II FSK 1217/06.
Jednocześnie wskazać należy, że powołany prze-
pis art. 137 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, na
mocy przepisu art. 306k tej ustawy, ma odpowiednie
zastosowanie do zaświadczeń.
Podkreślenia wymaga fakt, iż obowiązek złożenia
do akt konkretnego postępowania oryginału lub
urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa
nie jest równoznaczny z nieuznawaniem przez orga-
ny podatkowe pełnomocnictw ogólnych. Do akt może
zostać bowiem przedłożona np. odpis pełnomocnic-
twa ogólnego, jako potwierdzenie, iż w danej sprawie
strona będzie reprezentowana przez danego pełno-
mocnika.

Odnosząc się natomiast do kwestii związanych
z obowiązkiem uiszczenia opłaty skarbowej, pragnę
wyjaśnić, iż na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.
U. Nr 225. poz. 1635, z późn. zm.) opłacie tej podlega
złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie peł-
nomocnictwa lub prokury oraz jego odpisu, wypisu
lub kopii – w sprawie z zakresu administracji publicz-
nej lub w postępowaniu sądowym.
O tym, co należy rozumieć przez sprawę admini-
stracyjną i kiedy wymagane jest złożenie pełnomoc-
nictwa, stanowią przepisy odrębne, np. powołane
powyżej przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.
Opłata skarbowa ma charakter następczy w sto-
sunku do przepisów ustawy Ordynacja podatkowa
i w przypadku dokumentów stwierdzających ustano-
wienie pełnomocnika wynika z liczby spraw (postę-
powań) prowadzonych przez organ administracji pu-
blicznej.
Mając zatem na uwadze zaprezentowany w wy-
stąpieniu pana posła Adama Wykręta stan faktyczny
oraz przedstawiony powyżej stan prawny, trudno
zgodzić się ze stanowiskiem, iż „takie postępowanie
urzędników skarbowych nie znajduje uzasadnienia
w obowiązującym prawie”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie art. 23711 ustawy Kodeks pracy
dotyczącego służby bhp w zakładzie pracy
(7442)
Nawiązując do zapytania pana posła Ryszarda
Zawadzkiego, przekazanego przy piśmie (znak: SPS-
-024-7442/10) z dnia 23 lipca 2010 r. w sprawie art. 23711
Kodeksu pracy dotyczącego służby bhp w zakładzie
pracy, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 23711 § 1 Kodeksu pracy pracodaw-
ca zatrudniający więcej niż 100 pracowników tworzy
służbę bezpieczeństwa i higieny pracy, pełniącą funk-
cje doradcze i kontrolne w zakresie bezpieczeństwa
i higieny pracy, zaś pracodawca zatrudniający do 100
pracowników powierza wykonywanie zadań służby
bhp pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy.
Pracodawca zatrudniający do 100 pracowników
w przypadku braku kompetentnych pracowników,
w myśl § 2 art. 23711 Kodeksu pracy, ma możliwość
1499
powierzenia wykonywania zadań tej służby specjali-
stom spoza zakładu pracy.
Należy dodać, że zarówno pracownik służby bhp
jak i pracownik zatrudniony przy innej pracy, które-
mu powierzono wykonywanie zadań służby bhp oraz
specjalista spoza zakładu pracy powinni spełniać wy-
magania kwalifikacyjne niezbędne do wykonywania
zadań służby bhp oraz ukończyć szkolenie w dziedzi-
nie bezpieczeństwa i higieny pracy dla pracowników
tej służby.
Możliwość powierzenia wykonywania zadań służ-
by bezpieczeństwa i higieny pracy specjalistom spoza
zakładu pracy (podobnie jak pracownikowi zatrud-
nionemu przy innej pracy) dotyczy więc wyłącznie
pracodawcy zatrudniającego do 100 pracowników.
Paragraf drugi artykułu 23711 Kodeksu pracy nie po-
winien być bowiem rozpatrywany w oderwaniu od
paragrafu pierwszego tego artykułu, który nakłada
na pracodawców zatrudniających powyżej 100 pra-
cowników wyraźny obowiązek tworzenia służby bhp,
uzależniając jednocześnie możliwość powierzenia wy-
konywania jej zadań od mniejszej liczby zatrudnio-
nych w zakładzie pracowników (nie więcej niż 100).
Stanowisko takie podzielił także Naczelny Sąd Ad-
ministracyjny w wyroku z dnia 13 października 2006 r.
(sygn. akt I OSK 263/06).
Trzeba również dodać, że obowiązek utworzenia
służby bhp powinien być realizowany zgodnie z prze-
pisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 wrze-
śnia 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny
pracy (Dz. U. Nr 109, poz. 704, z późn. zm.), którego
przepisy uszczegółowiają przepisy zawarte w Kodeksie
pracy, przyjmując przy określaniu zasad tworzenia
służby bhp, jako jedno z podstawowych kryteriów,
właśnie liczbę zatrudnionych pracowników.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że właściwy in-
spektor pracy, zgodnie z art. 23711 § 4 Kodeksu pra-
cy, może nakazać utworzenie służby bhp (przez pra-
codawcę zatrudniającego mniej niż 100 pracowników)
albo zwiększenie liczby pracowników tej służby, jeże-
li jest to uzasadnione stwierdzonymi zagrożeniami
zawodowymi.
Uprzejmie informuję, że przepisy art. 23711 Ko-
deksu pracy i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpie-
czeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 109, poz. 704,
z późn. zm.) stanowią wdrożenie do prawa polskiego
postanowień art. 7 dyrektywy 89/391/EWG w spra-
wie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpie-
czeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy.
Podstawową zasadą wynikającą z tych przepisów jest
wykonywanie zadań służby ochrony i zapobiegania
przez własnych pracowników, a dopiero w przypadku
braku takich możliwości przez specjalistów spoza za-
kładu pracy.
Potwierdzeniem tej zasady jest wyrok Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 maja
2003 r. w sprawie C-441/01 Komisja Wspólnot Euro-
pejskich przeciwko Królestwu Niderlandów, zgodnie
z którym obowiązek pozyskania specjalistów z ze-
1500
wnątrz ma jedynie charakter subsydiarny w stosun-
ku do obowiązku określonego w art. 7 ust. 1 dyrek-
tywy 89/391/EWG, czyli powstaje wyłącznie w przy-
padku, kiedy czynności związane z zapobieganiem
i ochroną przed zagrożeniami w miejscu pracy nie
mogą być wykonywane przez pracowników przedsię-
biorstwa (zakładu pracy) wskutek braku kompetent-
nego personelu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie kontraktowania przez NFZ
usług medycznych na 2011 r. (7443)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani Elżbiety Zakrzewskiej, posła na Sejm
RP, z dnia 21 lipca 2010 r., przesłane przy piśmie pani
Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sejmu, z dnia
23 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-7443/10), w sprawie
kontraktowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
usług medycznych na 2011 r., uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały okre-
ślone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, ze zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należą m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania w spra-
wie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki wy-
magane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wzrostu
kontraktów szpitalnych na 2011 r., uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, iż zgodnie z projektem planu
finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na rok
2011 nakłady na finansowanie świadczeń w rodzaju
leczenie szpitalne wyniosą o 832 379 zł więcej w sto-
sunku do planu finansowego na 2010 r., zatwierdzo-
nego przez ministra zdrowia w porozumieniu z mi-
nistrem finansów w dniu 16 grudnia 2009 r. Na uwa-
dze należy mieć jednak fakt, iż w przypadku zmiany
wysokości środków wpływających ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne plan ten może ulec zmianie
w ciągu roku.
W kwestii zrezygnowania przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia stawiania wysokich wymagań sprzęto-
wych i kadrowych uprzejmie informuję, iż od 2010 r.
warunki realizacji świadczeń gwarantowanych w po-
szczególnych zakresach zostały określone w „rozpo-
rządzeniach koszykowych”, wobec czego wymagania
sprzętowe i kadrowe podczas realizacji świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych przez Narodowy
Fundusz Zdrowia określa minister zdrowia. W chwi-
li obecnej w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad
nowelizacją ww. rozporządzeń, w części dotyczącej
zmiany warunków realizacji świadczeń gwarantowa-
nych.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące wprowadze-
nia „bonusów” za posiadane przez zakłady opieki
zdrowotnej certyfikaty podczas kontraktowania
świadczeń uprzejmie informuję, iż zgodnie ze stano-
wiskiem Narodowego Funduszu Zdrowia w trakcie
postępowania konkursowego część elementów oferty,
jak np. posiadanie certyfikatów, jest dodatkowo oce-
niana i punktowana, co może mieć wpływ na pozycję
danego świadczeniodawcy w rankingu, a tym samym
na uzyskaną wartość kontraktu.
Mając na uwadze poruszoną w treści zapytania
kwestię dotyczącą możliwości jednoczesnego kon-
traktowania w tej samej jednostce i w tym samym
zakresie hospitalizacji planowej i jednodniowej,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż zgodnie
z przepisem § 4 ust. 3 zarządzenia nr 69/2009/DSOZ
prezesa NFZ z dnia 3 listopada 2009 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn. zm., umowa
o udzielanie świadczeń zawierana jest w odniesieniu
do jednego świadczeniodawcy w danym zakresie albo
w ramach hospitalizacji, albo w ramach hospitaliza-
cji planowej, albo w ramach „leczenia jednego dnia”,
zależnie od spełnienia wymagań określonych dla da-
nego typu hospitalizacji.
Odnosząc się do pytania dotyczącego realizacji
w ramach zawartych z funduszem umów nowych
procedur medycznych, np. procedury zapłodnienia
pozaustrojowego lub nowych programów terapeu-
tycznych, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
obecnie prowadzone są prace mające na celu rozwią-
zanie zagadnień odnoszących się do metod zapłod-
nienia pozaustrojowego. Zajęcie się przez rząd zagad-
nieniem dotyczącym procedury „in vitro” wynika
z konieczności dostosowania polskiego prawa do
przepisów prawa Unii Europejskiej. Całość spraw
związanych z dawstwem, pobieraniem i badaniem
tkanek i komórek ludzkich, w tym komórek rozrod-

czych i zarodków, jest regulowana dyrektywą 2004/
23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europy
(dyrektywa 2004/23/WE w sprawie ustalenia norm
jakości i bezpiecznego oddawania, pobierania, testo-
wania, przetwarzania, konserwowania, przechowy-
wania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich), któ-
rą to dyrektywę Polska przyjęła do implementacji.
Zamiarem rządu jest wypełnienie luki w polskim sys-
temie prawnym, obejmujące wiele kwestii pojawiają-
cych się w związku z bardzo szybkim rozwojem bio-
medycyny i biotechnologii.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iż
większość procedur leczenia niepłodności jest finan-
sowanych ze środków publicznych, zgodnie z przepi-
sami cytowanej na wstępie ustawy, natomiast w chwi-
li obecnej nie ma regulacji prawnych, które wprowa-
dzałyby częściową lub pełną refundację kosztów za-
płodnienia pozaustrojową metodą „in vitro”. Rozwią-
zanie kwestii finansowania procedury zapłodnienia
pozaustrojową metodą „in vitro” możliwe będzie po
przyjęciu przez Polskę Europejskiej Konwencji Bio-
etycznej Rady Europy, określającej podstawowe re-
gulacje prawne, w tym także dotyczące zapłodnienia
metodą „in vitro”.
Niemniej jednak obecnie dostępne są następujące
medyczne procedury wspomaganego rozrodu:
— leczenie farmakologiczne przy zaburzeniach
funkcji układu: podwzgórze – przysadka – jajnik – en-
dometrium,
— leczenie zabiegowe (głównie laparoskopia ope-
racyjna) do korygowania nieprawidłowości anato-
micznych (m.in. do likwidacji zmian pozapalnych
w obrębie miednicy małej),
— techniki rozrodu wspomaganego medycznie
proponowane bądź jako jedyne z wyboru, które dają
szansę na ciążę, bądź jako metody ostatniej szansy,
gdy inne sposoby zawiodły (w tym metoda zapłodnie-
nia pozaustrojowego).
Wyrazem zaangażowania ministra zdrowia w spra-
wę regulacji rozrodu wspomaganego medycznie jest
zarządzenie z dnia 23 października 2009 r. (Dz. Urz.
z 2009 r. Nr 10, poz.45) w sprawie powołania „Zespo-
łu do spraw Konwencji o ochronie praw człowieka
i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastoso-
wań biologii i medycyny: Konwencja o prawach czło-
wieka i biomedycynie oraz implementacji przepisów
dyrektyw 2004/23/WE, 2006/17/WE, i 2006/86/WE
dotyczących bezpieczeństwa i jakości w zakresie po-
bierania, przechowywania i udostępniania komórek
rozrodczych, gonad, tkanek zarodkowych i płodo-
wych oraz narządów rozrodczych lub ich części”.
W kwestii dotyczącej nowych programów terapeu-
tycznych uprzejmie informuję, iż przewiduje się wpro-
wadzenie następujących nowych programów tera-
peutycznych lub modyfikacji obecnie istniejących:
1) wprowadzenie nowego programu zdrowotnego
obejmującego leczenie łuszczycowego zapalenia sta-
wów – obecnie oczekiwana jest rekomendacja preze-
sa AOTM w sprawie warunków realizacji świadcze-
1501
nia oraz produktów leczniczych mających być stoso-
wanymi w ramach programu;
2) modyfikacje programów:
— leczenie inhibitorami TNF-a świadczeniobior-
ców z ciężką aktywną postacią zesztywniającego za-
palenia stawów kręgosłupa,
— leczenie reumatoidalnego zapalenia i młodzień-
czego idiopatycznego zapalenia stawów o przebiegu
agresywnym,
— leczenie reumatologicznego zapalenia stawów
i młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów le-
kami modyfikującymi o dużej umiarkowanej aktyw-
ności choroby w warunkach ambulatoryjnych – wy-
dane rekomendacje prezesa AOTM odnośnie do pro-
ponowanych zmian, planowane rozpoczęcie procedu-
ry legislacyjnej w najbliższym czasie,
— modyfikacje programów obejmujących leczenie
przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B
i C – wydana rekomendacja prezesa AOTM,
— modyfikacja programu leczenia stwardnienia
rozsianego – prace przygotowawcze, uzyskano pro-
jekt zmian od konsultanta krajowego,
— modyfikacja programu leczenia raka nerki –
prace przygotowawcze, uzyskano projekt zmian od
konsultanta krajowego,
— uruchomienie nowego programu leczenia raka
jelita grubego – prace przygotowawcze, uzyskano
projekt zmian od konsultanta krajowego,
— modyfikacja programu leczenia szpiczaka mno-
giego – prace przygotowawcze, uzyskano projekt
zmian od konsultanta krajowego,
— uruchomienie nowego programu leczenia nie-
drobnokomórkowego raka płuca – oczekiwanie na
wydanie rekomendacji prezesa AOTM,
— ewentualne uruchomienie nowego programu
leczenia dermatofibrosarcoma protuberans – oczeki-
wanie na analizy farmakoekonomiczne od podmiotu
odpowiedzialnego celem skierowania zlecenia do pre-
zesa AOTM.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące planowanego
kontraktowania opieki długoterminowej uprzejmie
informuję, iż Narodowy Fundusz Zdrowia zawiera
umowy na realizację świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych udzielanych w ramach opieki długo-
terminowej ze świadczeniodawcami spełniającymi
wymagania określone w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych w tym zakresie, dotyczące
m.in. personelu lekarskiego, jego wymiaru zatrud-
nienia oraz posiadanych kwalifikacji. Wymagania te
są jednakowe dla wszystkich świadczeniodawców,
bez względu na to, czy ZOL stanowi jednostkę samo-
dzielną, czy funkcjonuje w strukturze innego zakła-
du opieki zdrowotnej.
Natomiast dodatkowo oceniane przy kontrakto-
waniu przez fundusz może być np. posiadanie przez
świadczeniodawcę certyfikatów jakości bądź sprzętu
do hydroterapii, co podnosi jakość udzielanych świad-
czeń, w związku z czym może wpłynąć na zwiększe-
nie wyceny osobodnia w ZOL.
1502
W kwestii dotyczącej planowanych zmian w kon-
traktowaniu świadczeń opieki zdrowotnej realizowa-
nych na izbach przyjęć, szpitalnych oddziałach ra-
tunkowych i oddziałach intensywnej terapii uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, iż zgodnie ze stano-
wiskiem płatnika świadczeń opieki zdrowotnej w chwi-
li obecnej zasady kontraktowania świadczeń z zakre-
su anestezjologii i intensywnej terapii oraz udziela-
nych w izbach przyjęć i szpitalnych oddziałach ratun-
kowych pozostają niezmienione w stosunku do roku
2010.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie abonamentów medycznych –
nieodpłatne świadczenie a podatki (7444)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie z dnia 23 lipca 2010 r. Nr SPS-
-024-7444/10 zapytaniem pani poseł Elżbiety Za-
krzewskiej w sprawie abonamentów medycznych,
jakie pracodawcy wykupują swoim pracownikom,
uprzejmie informuję, iż aktualne pozostaje stanowi-
sko wyrażone w piśmie z dnia 8 lipca 2010 r. nr DD3/
0602/46/KDJ/10/BMI9-8671 stanowiącym odpo-
wiedź na interpelację pani poseł z dnia 21 czerwca
2010 r. (nr 7325) w przedmiocie skutków uchwały
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja
2010 r., sygn. akt II FPS 1/10.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ww. uchwala
została podjęta w związku z wyłonieniem się zagad-
nienia prawnego budzącego poważne wątpliwości,
o którym mowa w art. 187 § l ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami admini-
stracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).
Niewątpliwie zatem jest uchwałą konkretną, a co za
tym idzie, wiąże w danej sprawie. Jednakże jej moc wią-
żąca nie odnosi się tylko do tej jednej sprawy.
Jak wynika bowiem z wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn.
akt I FSK 172/09, „uchwały konkretne posiadają
w innych sprawach sądowoadministracyjnych także
ogólną moc wiążącą, na co wskazuje art. 269 P.p.s.a.
Stosownie do tego przepisu jeżeli jakikolwiek skład
sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie po-
dziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu
sędziów, całej izby albo w uchwale pełnego składu
Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia
powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia od-
powiedniemu składowi. Przepis art. 187 § l i 2 stosu-
je się odpowiednio. Ogólna moc wiążąca uchwały po-
woduje, że wiąże ona sądy administracyjne we wszyst-
kich sprawach, w których miałby być stosowany in-
terpretowany przepis (por. A. Skoczylas, Działalność
uchwałodawcza Naczelnego Sądu Administracyjne-
go, C.H. Beck Warszawa 2004, s. 221 i nast.). Pogląd
wyrażony w konkretnej uchwale NSA może zostać
zmieniony tylko stosowaną uchwałą takiego samego
składu NSA”..
W konsekwencji stanowisko zajęte w uchwale Na-
czelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja
2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, wiąże pośrednio
wszystkie składy orzekające wojewódzkich sądów ad-
ministracyjnych oraz NSA do czasu zmiany tego sta-
nowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie działań zmierzających
do pogłębienia Wisły na odcinku 607–612 km,
tj. od Świniar do Kępy Polskiej (7445)
Odpowiadając na zapytanie posła Aleksandra So-
plińskiego, znak: SPS-024-7445/10, w sprawie dzia-
łań zmierzających do pogłębienia Wisły na docinku
od Świniar do Kępy Polskiej, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Rzeka Wisła od kilkunastu lat wymaga poprawie-
nia przepustowości koryta i międzywala między ki-
lometrami 551–607 (tj. od ujścia Narwi do m. Świnia-
ry). Występujące zagrożenia powodziowe wynikają
z zaniechania wykonywania robót pogłębiarskich nie
tylko na skutek wieloletnich braków finansowych, ale
także presji środowisk ekologicznych. Po każdej po-
wodzi następują zmiany w układzie nurtu i przepły-
wu wód, często w kierunku wałów przeciwpowodzio-
wych, a na wielu odcinkach rzeki występuje stopnio-
we zamulanie koryta.
Administratorem przedmiotowego odcinka rzeki
jest Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w War-
szawie, który na bieżąco monitoruje stan koryta Wi-
sły i w miarę możliwości podejmuje wszelkie starania
w celu jego poprawy. Należy w tym miejscu zazna-

czyć, że znaczącym ograniczeniem dla wykonania
prac są niedobory finansowe. Resort środowiska
i podległe mu jednostki terenowe, w tym regionalne
zarządy, na realizację swoich obowiązków statuto-
wych otrzymują środki z budżetu państwa w limitach
określonych ustawą budżetową. Poziom finansowa-
nia jest jednak niewystarczający w stosunku do zgła-
szanych potrzeb. Tym samym administratorzy zmu-
szeni są rezygnować z części zasadnych do wykona-
nia prac utrzymaniowych. W pierwszej kolejności
wykonywane są bowiem prace w miejscach mogących
zagrażać życiu bądź mieniu znacznej wartości.
Pomimo powyższego Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej oraz podległe mu regionalne zarządy rok-
rocznie czynią starania o pozyskanie dodatkowych
środków z rezerw celowych budżetu państwa jak
i pozostałych funduszy. Już w czerwcu 2010 r. przy-
znane zostały dla regionalnych zarządów gospodarki
wodnej pierwsze środki z rezerwy celowej MSWiA na
bieżące zabezpieczenie przeciwpowodziowe. Regio-
nalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Warszawie wy-
korzystał je na zadania związane z prowadzeniem
akcji przeciwpowodziowej oraz na zabezpieczenie
awaryjne uszkodzonego wału przeciwpowodziowego
w Dobrzykowie.
Następnie prezes KZGW, poprzez ministra środo-
wiska, wystąpił ponownie z wnioskami do ministra
spraw wewnętrznych i administracji o uruchomienie
kolejnych środków z rezerwy, w tym także na zadanie
polegające na udrożnieniu koryta Wisły między Wy-
szogrodem i Płockiem – I etap: prace w korycie rzeki
między kilometrami 607–612, tj. od Świniar do Kępy
Polskiej – kwota około 8000 tys. zł. Z chwilą otrzy-
mania niezbędnych środków finansowych zostanie
opracowana dokumentacja projektowa, która pozwo-
li przystąpić, po uzyskaniu wszystkich wymaganych
prawem decyzji, do realizacji prac udrożnieniowych
koryta rzeki na przedmiotowym odcinku.
Nadmieniam, że w ramach przedsięwzięcia pn:
„Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia wodnego Wło-
cławek”, znajdującego się na liście indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
przewiduje się udrożnienie cofkowej partii zbiornika
na odcinku od km 620 do km 637.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
1503
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Warzechy
w sprawie dalszej pomocy finansowej
na usuwanie skutków powodzi dla jednostek
samorządu terytorialnego woj. podkarpackiego
(7446)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7446/
10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Jana Warzechy w sprawie dalszej pomocy finan-
sowej na usuwanie skutków powodzi dla jednostek
samorządu terytorialnego woj. podkarpackiego,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
W dniu 27 lipca 2010 r. minister spraw wewnętrz-
nych i administracji uruchomił kolejne środki na na-
prawę i odbudowę zniszczonej lub uszkodzonej w wy-
niku działania żywiołu infrastruktury technicznej
jednostek samorządu terytorialnego. 14 gmin z wo-
jewództwa podkarpackiego otrzymało promesy na
łączną kwotę 7 mln zł, z czego:
— gmina Chmielnik – 400 tys. zł;
— gmina Nowy Żmigród – 400 tys. zł;
— gmina Błażowa – 400 tys. zł;
— gmina Krempna – 400 tys. zł;
— gmina Chorkówka – 400 tys. zł;
— gmina Sędziszów Małopolski – 1,3 mln zł;
— gmina Harasiuki – 400 tys. zł;
— gmina Kuryłówka – 200 tys. zł;
— gmina Pilzno – 1 mln zł;
— powiat jarosławski – 1 mln zł;
— gmina Krasne – 200 tys. zł;
— gmina Rokietnica – 300 tys. zł;
— gmina Zarszyn – 300 tys. zł;
— gmina Lubienia – 300 tys. zł.
Kolejne promesy na ten cel będą przyznawane
w miarę zgłaszanych potrzeb i możliwości finanso-
wych budżetu państwa. Dotychczas minister spraw
wewnętrznych i administracji jednostkom samorzą-
du terytorialnego z województwa podkarpackiego
na naprawę i odbudowę infrastruktury zniszczonej
lub uszkodzonej w wyniku powodzi z maja i czerwca
2010 r. przekazał środki finansowe w wysokości
110 mln zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
1504
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Warzechy
w sprawie zagrożeń budynków mieszkalnych
spowodowanych zjawiskami osuwiskowymi
i podmyciami terenu w gm. Dębica (7447)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Pana Jana Warzechy
z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie zagrożeń budynków
mieszkalnych spowodowanych zjawiskami osuwisko-
wymi i podmyciami terenu w gminie Dębica, prze-
słane pismem z dnia 23 lipca 2010 r., znak: SPS-024-
-7447/10, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Zniszczenia spowodowane przez tegoroczne,
szczególnie intensywne i długotrwałe opady atmos-
feryczne, powodujące powodzie i powstawanie osu-
nięć mas ziemnych, wskazały na konieczność wzmoc-
nienia obowiązujących uregulowań prawnych doty-
czących ułatwienia i przyspieszenia odbudowy
zniszczonych i uszkodzonych przez żywioł obiek-
tów budowlanych, a także wprowadzenia nowych
regulacji ograniczających w przyszłości negatywne
skutki działania żywiołu.
Ustawa z dnia 11 sierpnia 2001 r. o szczególnych
zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów
budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wy-
niku działania żywiołu wprowadza specjalny tryb dla
odbudowy zniszczonych obiektów w tym samym miej-
scu i o tych samych gabarytach. Tymczasem, jak
wskazują doświadczenia, często odbudowa zniszczo-
nych budynków i siedlisk w tym samym miejscu po-
woduje kolejne ich zniszczenia i kolejne straty. W tej
sytuacji celowe jest wprowadzenie takich regulacji,
które umożliwiłyby odbudowę w trybie przedmioto-
wej ustawy również w innych miejscach, niezagrożo-
nych ponownym zniszczeniem zrealizowanych obiek-
tów, a także określenie zasad i warunków, na których
odbudowa budynków w miejscu dotychczasowym za-
pewniałaby bezpieczeństwo ich użytkownikom.
W Ministerstwie Infrastruktury zostały zakoń-
czone prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o szczególnych zasadach odbudowy, remontów i roz-
biórek obiektów budowlanych zniszczonych lub
uszkodzonych w wyniku działania żywiołu oraz nie-
których innych ustaw. Projekt ustawy został przyję-
ty przez Radę Ministrów i skierowany do Sejmu RP.
Projektowane zmiany w wyżej wymienionej usta-
wie mają na celu w szczególności:
— umożliwienie odbudowy, w trybie określonym
tą ustawą, zniszczonych obiektów budowlanych w in-
nym niż dotychczas miejscu, ze względu na występu-
jące zagrożenia,
— stworzenie możliwości relokacji mieszkańców
z terenów zagrożonych ponownym działaniem żywio-
łu, poprzez sporządzenie i uchwalenie miejscowych
planów odbudowy,
— przyznanie organom gminy kompetencji do
uchwalenia aktów prawa miejscowego w celu zapew-
nienia bezpieczeństwa ludzi i mienia,
— wprowadzenie zasad obowiązujących przy od-
budowie obiektów w dotychczasowym miejscu w celu
zapewnienia bezpieczeństwa ich użytkowania.
Realizacji wyżej wymienionych celów mają słu-
żyć następujące zmiany wprowadzone w projekcie
ustawy:
— zmieniona definicja odbudowy umożliwia wy-
korzystanie uproszczonej i szybszej procedury admi-
nistracyjnej poprzedzającej odbudowę zniszczonych
obiektów w innym niż dotychczas miejscu, przy
czym może ona być realizowana zarówno na terenie
wskazanym w miejscowym planie odbudowy, jak i na
obszarze objętym miejscowym planem zagospodaro-
wania przestrzennego, a także określonym w decyzji
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu;
— w celu umożliwienia odbudowy na obszarach,
na których nie występują zagrożenia osunięcia ziemi,
rada gminy może uchwalić miejscowy plan odbudo-
wy, który jest aktem prawa miejscowego. Do nabycia
w trybie bezprzetargowym nieruchomości objętych
miejscowym planem odbudowy uprawnione są osoby,
których nieruchomości zostały objęte aktami prawa
miejscowego ograniczającymi sposób realizacji odbu-
dowy w dotychczasowym miejscu lub wykluczającymi
budowę nowych budynków. Osobom tym nierucho-
mości położone w obszarze miejscowego planu od-
budowy mogą być również oddane w użytkowanie
wieczyste, dzierżawę lub użyczenie;
— w celu zapewnienia bezpieczeństwa ludzi i mie-
nia rada gminy może, w drodze aktu prawa miejsco-
wego, wyznaczyć obszary, na których nastąpiło znisz-
czenie lub uszkodzenie obiektów budowlanych w wy-
niku osunięcia ziemi. Na tych terenach odbudowa
obiektów budowlanych może nastąpić wyłącznie na
warunkach określonych w tej ustawie;
— na obszarach osuwiskowych wpisanych do re-
jestru prowadzonego przez starostę rada gminy na
wniosek wójta, burmistrza albo prezydenta miasta
może, w drodze aktu prawa miejscowego, wyznaczyć
obszar, na którym obowiązuje zakaz budowy no-
wych budynków oraz rozbudowy, przebudowy i nad-
budowy istniejących budynków, kierując się potrzebą
zapewnienia bezpieczeństwa ludzi i mienia. Właści-
ciele albo użytkownicy wieczyści nieruchomości, dla
których korzystanie z nieruchomości stało się nie-
możliwe bądź istotnie ograniczone, będą uprawnieni
do otrzymania odszkodowania za poniesioną szkodę,
mogą też żądać od gminy wykupu nieruchomości lub
jej części; procedura sporządzania i uchwalania miej-
scowego planu odbudowy jest uproszczona i znacz-
nie skrócona w stosunku do procedur stosowa-
nych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.
Nr 80, póz. 717, z późn. zm.) i przewiduje się, że plan
ten może być sporządzony i uchwalony w ciągu 3–4
miesięcy;
— w celu przyspieszenia pozyskiwania gruntów
na realizację planu odbudowy proponuje się odrębne

regulacje dotyczące wydawania decyzji wywłaszcze-
niowej i zatwierdzania podziału nieruchomości;
— decyzja o wywłaszczeniu będzie zatwierdzać
podział nieruchomości. Ustalenie odszkodowania za
wywłaszczone nieruchomości będzie następować
w drodze uzgodnienia pomiędzy wójtem, burmi-
strzem albo prezydentem miasta. O ile do uzgodnie-
nia tego nie dojdzie w terminie 30 dni, odszkodowanie
będzie ustalane według zasad i trybu obowiązujących
przy wywłaszczaniu nieruchomości. Tym samym bę-
dzie zapewnione przyspieszenie procedury administra-
cyjno-prawnej przy jednoczesnym zapewnieniu ochro-
ny praw jednostki, a także uwzględnieniu celu nad-
rzędnego, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa po-
szkodowanym;
— uprawnionym do określania nieruchomości ko-
niecznych do realizacji miejscowego planu odbudowy
będzie właściwy wójt, burmistrz, prezydent miasta.
Ponadto projekt gwarantuje właścicielowi lub użyt-
kownikowi wieczystemu, że w przypadku gdy część
jego nieruchomości nieobjęta miejscowym pla-
nem odbudowy, powstała w wyniku podziałów
geodezyjnych związanych z realizacją tego planu nie
nadaje się do prawidłowego wykorzystania na dotych-
czasowe cele, gmina, na wniosek zainteresowanego,
będzie zobowiązana je odkupić;
— w projekcie ustawy wprowadzono również sze-
reg instrumentów finansowych mających na celu uła-
twienie finansowania odbudowy zniszczonych obiek-
tów. Są nimi m.in. zwolnienia z podatku od osób fi-
zycznych, podatku dochodowego od osób prawnych,
dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych na
zakup gruntów przeznaczonych do odbudowy budyn-
ków zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku osu-
nięcia ziemi, w innym niż dotychczasowe miejscu.
Jednocześnie informuję, że projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o szczególnych zasadach odbudowy, re-
montów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczo-
nych lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu
oraz niektórych innych ustaw został zamieszczony
na stronie internetowej Ministerstwa Infrastruktury
w Biuletynie Informacji Publicznej: (http://bip.mi.gov.
pl/pl/bip/projekty_aktów_prawnych/projekty_ustaw/
ustawy_budownictwo_i_gospodarka_przestrzenna/
odbudowa).
Równocześnie pragnę poinformować, że Minister-
stwo Infrastruktury nie jest właściwe w sprawach pro-
gramów specjalnych dla powodzian. W sprawach pro-
gramów specjalnych dla powodzian, dotyczących
infrastruktury komunalnej i budynków mieszkal-
nych, właściwy jest minister spraw wewnętrznych
i administracji. W sprawie programów specjalnych dla
powodzian, dotyczących polityki rolnej właściwy jest
minister rolnictwa i rozwoju wsi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
1505
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Steca
w sprawie zobowiązań naszego kraju
wobec UEFA (7448)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
słanego przy piśmie z dnia 23 lipca 2010 r., znak:
SPS-024-7448/10, zapytania pana Stanisława Steca
posła na Sejm RP w sprawie zobowiązań Polski wo-
bec UEFA w związku z organizacją mistrzostw Eu-
ropy w piłce nożnej, uprzejmie informuję.
W ramach procedury selekcyjnej państw ubiega-
jących się o organizację Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012 UEFA przedstawiła szereg gwa-
rancji, których podpisania oczekiwała od krajów
ubiegających się o organizację mistrzostw.
Treść udzielonych gwarancji jest zgodna z obo-
wiązującymi Polskę umowami. W gwarancjach umiesz-
czono zapis, iż rząd Rzeczypospolitej Polskiej podej-
mie wszelkie działania zgodne z obowiązującym
w Polsce porządkiem prawnym oraz prawem obowią-
zującym członków Wspólnoty Europejskiej, zmierza-
jące do ustanowienia przepisów jak najpełniej reali-
zujących oczekiwania UEFA. W zakresie podatku od
towarów i usług wiążące są tutaj obowiązujące prze-
pisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.)
oraz przepisy wykonawcze do ww. ustawy.
Mając na uwadze powyższe, informuję, iż ewen-
tualny zwrot zapłaconego w Polsce podatku od towa-
rów i usług podmiotom zaangażowanym w organiza-
cję mistrzostw Europy w piłce nożnej następować
będzie w ramach ww. przepisów, które mają charak-
ter powszechnie obowiązujący.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ryszarda Terleckiego
w sprawie poprawy dostępności skutecznej
terapii dla chorych na nowotwór nerki (7449)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Ryszarda Terleckiego z dnia
23 lipca 2010 r. (sygnatura SPS-024-7449/10) w przed-
1506
miocie dostępności do skutecznej terapii chorych na
raka nerki proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień:
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych reguluje kwestię
realizacji programu chemioterapii niestandardowej.
Zapisy dotyczące tego programu terapeutycznego zo-
stały zmodyfikowane rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającym roz-
porządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programu zdrowotnych.
Zgodnie z obecnie obowiązującym rozporządze-
niem:
— akceptacja finansowania świadczenia w pro-
gramie chemioterapii niestandardowej przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia następuje na podstawie wniosku, po speł-
nieniu warunków zawartych w rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych,
— wniosek musi zostać pozytywnie zaopiniowany
przez zespół kwalifikujący, w skład którego wchodzą:
dyrektor do spraw medycznych (lub w przypadku
jego braku – dyrektor świadczeniodawcy), dyrektor
ekonomiczny lub główny księgowy i ordynator od-
działu składającego wniosek o terapię, lub osoby
przez nich upoważnione,
— następnie wniosek musi zostać pozytywnie
zweryfikowany przez właściwego konsultanta woje-
wódzkiego,
— w przypadku braku rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych dyrektor od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia może udzielić warunkowej akceptacji na finan-
sowanie wnioskowanego świadczenia w programie
chemioterapii niestandardowej,
— warunkowa akceptacja na finansowanie świad-
czenia w programie chemioterapii niestandardowej
może być udzielana do momentu wydania rekomen-
dacji przez prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych.
W chwili obecnej obowiązują negatywne rekomen-
dacje prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych
w odniesieniu do produktów leczniczych: Nexavar®
(sorafenib), Torisel® (temsirolimus), Avastin® (be-
wacyzumab). W konsekwencji leki te nie mogą być
finansowane w ramach programu chemioterapii nie-
standardowej. W ramach wspomnianego programu
finansowany jest lek Afinitor® zawierający substan-
cję czynną ewerolimus. W połowie czerwca 2010 r.
w tzw. procedurze centralnej został zarejestrowany
przez Komisję Europejską nowy lek mający zastoso-
wanie w leczeniu raka nerki o nazwie Votrient® (pa-
zopaniob). Będzie on mógł stanowić opcję terapeu-
tyczną dla pewnej grupy pacjentów z tym schorze-
niem.
Podkreślić należy, iż decyzją ministra zdrowia
uruchomiony został terapeutyczny program zdrowot-
ny obejmujący leczenie raka nerki przy wykorzysta-
niu produktu leczniczego Sutent® (sunitynib). Zgod-
nie z opinią wyrażoną przez konsultanta krajowego
w dziedzinie onkologii klinicznej lek ten jest najbar-
dziej skuteczny w terapii raka nerki.
Dzięki negocjacjom prowadzonym przez ministra
zdrowia cena leku została istotnie obniżona w sto-
sunku do pierwotnej oferty podmiotu odpowiedzial-
nego, co umożliwiło uruchomienie programu tera-
peutycznego oraz pozwoliło na dostęp polskich pa-
cjentów do najskuteczniejszej opcji terapeutycznej.
Pragnę również poinformować, iż w związku
z otrzymaniem nowej, korzystniejszej oferty cenowej
dla produktu leczniczego Nexavar® (sorafenib) Mi-
nisterstwo Zdrowia rozpoczęło prace przygotowaw-
cze do ewentualnego wprowadzenia tego leku do te-
rapeutycznego programu zdrowotnego leczenia raka
nerki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie przyszłości Ośrodka Informacji
dla Osób Niepełnosprawnych w Świebodzicach
(7450)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
23 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7450/10, zapytanie
poselskie pani poseł Anny Zalewskiej w sprawie przy-
szłości Ośrodka Informacji dla Osób Niepełnospraw-
nych w Świebodzicach, proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że nie jest przewidziana
kontynuacja programu celowego Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych pn.
„Ośrodki informacji dla osób niepełnosprawnych
2008”. Realizacja ww. programu kończy się z dniem
31 grudnia 2010 r.
Przyczyną takiego stanu rzeczy jest ograniczenie
środków finansowych na realizację programów
PFRON, co jest wynikiem znacząco malejących wpły-
wów z tytułu wpłat obowiązkowych i dotacji ze środ-
ków publicznych na PFRON.
Należy podkreślić, że podstawową misją PFRON
jest wspieranie rehabilitacji zawodowej osób niepeł-
nosprawnych. Środki PFRON pochodzą głównie od
pracodawców niezatrudniających osób niepełno-
sprawnych i ze względu na źródło pochodzenia tych

środków są one wydatkowane przede wszystkim
na cele związane z rehabilitacją zawodową osób nie-
pełnosprawnych.
Realizacja przez PFRON różnego rodzaju progra-
mów jest odpowiedzią na potrzeby zgłaszane przez
środowisko osób niepełnosprawnych. Jednak progra-
my PFRON, szczególnie wspierające społeczne funk-
cjonowanie osób niepełnosprawnych, nie są obligato-
ryjne i mogą mieć jedynie uzupełniający charakter
w stosunku do zadań ustawowych. PFRON każdego
roku wspiera finansowo różne formy rehabilitacji za-
wodowej i społecznej tysięcy osób niepełnosprawnych
i instytucji działających na ich rzecz, dokładając ze
swej strony starań, aby pomoc ta obejmowała jak naj-
większą liczbę potrzebujących w jak największym
zakresie. Jednakże ze względu na skalę potrzeb zwią-
zanych z ułatwieniem osobom niepełnosprawnym
codziennego funkcjonowania, ich pełna realizacja
przekracza często możliwości finansowe PFRON. Na-
leży wyraźnie zaznaczyć, że formuła programu nie
posiada cech rozwiązania systemowego – chociażby
z powodu ograniczenia możliwości finansowania po-
trzeb wszystkich osób niepełnosprawnych.
Jednocześnie pragnę nadmienić, że zgodnie z art. 35
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz.
92, z późn. zm.) do zadań samorządu województwa
realizowanych w ramach ustawy należy opracowanie
i realizacja wojewódzkich programów dotyczących
wyrównywania szans osób niepełnosprawnych i prze-
ciwdziałania ich wykluczeniu społecznemu oraz po-
mocy w realizacji zadań na rzecz zatrudniania osób
niepełnosprawnych. Ponadto zgodnie z art. 35a ust. 1
pkt 1 ww. ustawy do zadań powiatu należy opraco-
wywanie i realizacja, zgodnych z powiatową strate-
gią rozwiązywania problemów społecznych, powiato-
wych programów działań na rzecz osób niepełno-
sprawnych w zakresie rehabilitacji społecznej, reha-
bilitacji zawodowej i zatrudniania oraz przestrzega-
nia praw osób niepełnosprawnych. Należy wyraźnie
zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne wymagające
wsparcia są przede wszystkim pełnoprawnymi miesz-
kańcami województw i powiatów, a wspieranie nie-
pełnosprawnych mieszkańców jest zadaniem wła-
snym realizowanym przez samorządy (dofinansowy-
wanym przez środki PFRON przekazywane według
algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu prze-
kazywania środków Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych samorządom woje-
wódzkim i powiatowym – Dz. U. z 2003 r. Nr 88, poz.
808, z późn. zm.).
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
1507
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie zwrotu do budżetu państwa
przez urząd marszałkowski w Krakowie
30 mln zł przeznaczonych na ochronę
przeciwpowodziową w Małopolsce w 2009 r.
(7451)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 23 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7451/10, przy
którym zostało przesłane zapytanie pana posła Ar-
kadiusza Mularczyka w sprawie zwrotu do budżetu
państwa 30 mln zł przez urząd marszałkowski
w Krakowie przeznaczonych na ochronę przeciwpo-
wodziową w Małopolsce w 2009 r., uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, co następuje.
Środki zaplanowane do wydatkowania na ochronę
przeciwpowodziową dostępne były na realizację pro-
jektów w ramach działania: Poprawianie i rozwijanie
infrastruktury związanej z rozwojem i dostosowywa-
niem rolnictwa i leśnictwa przez gospodarowanie
rolniczymi zasobami wodnymi, objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Zgodnie z ustawą z dnia 22 września 2006 r.
o uruchamianiu środków pochodzących z budżetu Unii
Europejskiej przeznaczonych na finansowanie wspól-
nej polityki rolnej (Dz. U. Nr 187, poz. 1381, z późn.
zm.) jednostki samorządu terytorialnego otrzymują
środki z budżetu państwa na wyprzedzające finan-
sowanie kosztów kwalifikowalnych, ponoszonych na
realizację m.in. zadań z zakresu melioracji wodnych.
Powyższe środki mogą być przekazywane przez wła-
ściwego dysponenta w formie dotacji celowej, o której
mowa w art. 127 ust. 2 pkt 5 ustawy z 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, z późn. zm.).
W 2009 r. w ustawie budżetowej zostały zaplano-
wane w budżetach wojewodów środki na realizację
ww. zadań, w tym dla województwa małopolskiego
w kwocie ok. 30 mln zł.
W województwie małopolskim marszałek ogłosił
termin naboru wniosków o przyznanie pomocy na
okres od 23 listopada do 30 grudnia 2009 r. W związ-
ku z późnym ogłoszeniem terminu naboru wniosków
nie było możliwości zakontraktowania i wydatkowa-
nia tych środków przez wojewodę.
Projekty z zakresu ochrony przeciwpowodziowej
są aktualnie realizowane przez Małopolski Zarząd
Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
1508
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie konsekwencji prawnych
wobec osób odpowiedzialnych
za nieprawidłowości przy realizacji
prac projektowych i remontowych polskiego
Konsulatu Generalnego RP w Chicago (7452)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów dla ministra
spraw zagranicznych na zapytanie pana posła Arka-
diusza Mularczyka (pismo nr SPS-024-7452/10 z dnia
23 lipca br.) w sprawie konsekwencji prawnych wobec
osób odpowiedzialnych za nieprawidłowości przy re-
alizacji prac projektowych i remontowych Konsulatu
Generalnego RP w Chicago, uprzejmie informuję.
Ustalenie indywidualnej odpowiedzialności za
nieprawidłowości wskazane w wystąpieniu pokon-
trolnym Najwyższej Izby Kontroli (KAP-4114-01-4/
2009 z dnia 11 marca br.) będzie przedmiotem prac
właściwych komórek organizacyjnych centrali MSZ.
Precyzyjne ustalenie odpowiedzialności osób zajmu-
jących się na przestrzeni ostatnich 7 lat tą inwesty-
cją wymaga zebrania materiałów źródłowych, które
znajdują się w Chicago oraz po części stanowią ma-
teriały archiwalne. Po ich skompletowaniu oraz – co
jest warunkiem sine qua non dalszego procedowa-
nia – ustaleniu odpowiedzialności indywidualnej
określonych osób zostaną podjęte stosowne kroki
formalne.
Konsekwencje, w tym ewentualne zawiadomienie
o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, będą zależ-
ne od sformułowanych zarzutów. Ponadto informuję,
że w wyżej wymienionym wystąpieniu NIK nie sta-
wia zarzutów nierzetelności, niegospodarności i nie-
skuteczności przy realizacji inwestycji w Konsulacie
Generalnym RP w Chicago.
Proszę o zwrócenie uwagi na złożony charakter
tej inwestycji, prowadzonej w kraju o odmiennym
systemie prawnym, innych normach technicznych
i procedurach. Przedmiotem zadania inwestycyjnego
dotyczącego remontu oraz przebudowy i rozbudowy
KG RP w Chicago były dwa budynki (własność Skar-
bu Państwa): mieszkalny i budynek urzędu, zlokali-
zowane w dzielnicy historycznej objętej nadzorem
konserwatorskim.
Program remontu kapitalnego był przygotowy-
wany już w końcu lat 90. i obejmował tylko budynek
urzędu oraz zakładał przywrócenie obiektu do wła-
ściwego stanu technicznego bez zmian funkcjonal-
nych. Remont ten nie został rozpoczęty, ponieważ
w 2000 r. dwa kolejne postępowania przetargowe
o udzielenie tego zamówienia publicznego zostały
unieważnione. Próba wykonania prac siłami firm
krajowych nie powiodła się, ponieważ nie udało się
uzyskać określenia wymagań władz amerykańskich
dla ewentualnych polskich wykonawców.
W 2001 r. z powodu pogarszającego się stanu ele-
wacji rozpoczęte zostały procedury przetargowe
w celu przeprowadzenia jej remontu jako odrębnego
zadania. W 2002 r. postępowanie w tym zakresie zo-
stało unieważnione z powodu braku ofert niepodle-
gających odrzuceniu.
W 2001 r., po kontroli przeprowadzonej na miejscu
w Konsulacie Generalnym RP w Chicago, NIK wska-
zała na postępującą degradację i dekapitalizację
obiektu i zaleciła podjęcie pilnych działań w kierun-
ku rozpoczęcia remontu.
W 2003 r., dla uaktualnienia programu remontu,
została opracowana koncepcja remontu budynków.
Jeden z wariantów koncepcji został przyjęty przez
Komisję Opiniowania Projektów Inwestycyjnych
MSZ i zatwierdzony przez dyrektora generalnego SZ
w styczniu 2004 r. jako baza do opracowania projek-
tu realizacyjnego, zgodnego z miejscowymi przepisa-
mi budowlanymi. Przyjęto program jednoczesnego
remontu generalnego obu budynków, rozbudowę bu-
dynku urzędu, wymianę wszystkich instalacji i prze-
budowę wnętrz z założeniem przeniesienia na czas
remontu urzędu i mieszkań do tymczasowo wynaję-
tych pomieszczeń. Przebudowa budynku urzędu po-
prawiła układ funkcjonalny poprzez jednoznaczne
wydzielenie stref: biurowej, mieszkalnej, recepcyjnej
i obsługi interesantów.
Realizując zadanie, placówka przeprowadziła
w 2004 r. postępowanie na wykonanie dokumentacji
technicznej oraz rozpoczęła starania o uzyskanie sto-
sownych pozwoleń od miejskich władz budowlanych.
Projekt został wykonany w latach 2004 i 2005.
W grudniu 2004 r. placówka uzyskała pozwolenie
od miejskiej komisji ds. zabytków (Landmark Com-
mittee). Procedura przedłużyła się z powodu prote-
stu sąsiadów. W grudniu 2005 r. zostało zawarte po-
rozumienie z sąsiadami umożliwiające uzyskanie
pozwolenia na budowę, a przetarg na wybór general-
nego wykonawcy zakończył się podpisaniem przez
placówkę, w dniu 25 kwietnia 2006 r., umowy z firmą
The George Sollitt Construction Company. Koniecz-
ność usunięcia występujących w obiekcie materiałów
niebezpiecznych (azbest, ołów i rtęć) przez wyspecja-
lizowane firmy niezależne od generalnego wykonaw-
cy (wymóg miejscowego prawa) wymusiła przeprowa-
dzenie dodatkowych postępowań. Prawdopodobień-
stwo obecności ołowiu i rtęci w budynku urzędu zo-
stało zgłoszone w czasie wizji lokalnej wykonawcy
i potwierdzone niezależną ekspertyzą. Po usunięciu
materiałów niebezpiecznych w dniu 21 sierpnia 2006 r.
generalny wykonawca przejął plac budowy. W toku
prowadzonych robót wyniknęła konieczność wyko-
nania szeregu niedających się wcześniej przewidzieć
prac dodatkowych, jak np. konieczność wzmocnienia
wcześniej zakrytych belek konstrukcyjnych, koniecz-
ność usunięcia podziemnego zbiornika o nieznanym
przeznaczeniu, którego obecność nie była ujęta w żad-
nej dokumentacji archiwalnej, i w związku z tym ko-

nieczność wykonania dodatkowych ekspertyz wy-
trzymałościowych i procedur (np. utylizacyjnych).
Niezamierzonym efektem było wydłużenie harmono-
gramu realizacji – podpisany z generalnym wyko-
nawcą aneks ustalił termin zakończenia prac na
dzień 30 kwietnia 2008 r. W tym dniu wykonawca
zgłosił służbom miejskim gotowość obiektu do użyt-
kowania budynku urzędu. Inspektorzy miejscy doko-
nali odbioru w dniach 5–6 maja 2008 r., wydając wa-
runkowe dopuszczenie do użytkowania, nakazując
wykonanie drobnych uzupełnień. Budynek mieszkal-
ny został oddany do użytku wcześniej, w październi-
ku 2007 r. (również po pozytywnym odbiorze przez
inspektorów miejskich).
Oba budynki są od tego czasu użytkowane przez
konsulat zupełnie legalnie w świetle przepisów miasta
Chicago. Do tego momentu wydatki na realizację in-
westycji wyniosły 8 242 092 USD oraz 164 316 PLN.
Ostatecznie w lutym br. placówka uzyskała cer-
tyfikat zasiedlenia dla budynku mieszkalnego,
a 4 sierpnia br. urzędowe potwierdzenie, że jest zwol-
niona z obowiązku uzyskania takiego certyfikatu,
dla budynku urzędu. Umożliwi to dokonanie odbioru
i formalne zakończenie inwestycji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Beaty Kempy
w sprawie rozstrzygnięcia prawnego
dotyczącego kolizji przepisów dwóch ustaw
i wynikających stąd sprzeczności co do umów
o przeniesienie prawa użytkowania wieczystego
na rzecz Polskiego Związku Działkowców (7453)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
pana Tomasza Arabskiego – szefa Kancelarii Preze-
sa Rady Ministrów, z dnia 26 lipca 2010 r., znak:
DSPA-4811-1900-(1)/10, dotyczącym udzielenia przez
ministra infrastruktury z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów odpowiedzi na zapytanie pani poseł
Beaty Kempy z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie roz-
strzygnięcia prawnego dotyczącego kolizji przepisów
dwóch ustaw i wynikających stąd sprzeczności co do
umów o przeniesienie prawa użytkowania wieczyste-
go na rzecz Polskiego Związku Działkowców, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że wystąpiłem do
ministra sprawiedliwości o przekazanie, w możliwie
1509
krótkim terminie, stanowiska wobec spraw porusza-
nych w zapytaniu pani poseł.
Jednocześnie proszę przyjąć zapewnienie, że przed-
stawię stanowisko wobec problemów poruszanych
w zapytaniu niezwłocznie po otrzymaniu odpowiedzi
ministra sprawiedliwości na moje wystąpienie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Beaty Kempy
w sprawie rozstrzygnięcia prawnego
dotyczącego kolizji przepisów dwóch ustaw
i wynikających stąd sprzeczności co do umów
o przeniesienie prawa użytkowania wieczystego
na rzecz Polskiego Związku Działkowców (7453)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 23 lipca 2010 r., znak
SPS-024-7453/10, przekazujące zapytanie pani poseł
Beaty Kempy z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie roz-
strzygnięcia prawnego dotyczącego kolizji przepisów
dwóch ustaw i wynikających stąd sprzeczności co do
umów o przeniesienie prawa użytkowania wieczyste-
go na rzecz Polskiego Związku Działkowców, działa-
jąc z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzej-
mie przedstawiam stanowisko w tej sprawie uzgod-
nione z ministrem sprawiedliwości.
Zapytanie pani poseł dotyczyło określenia relacji
przepisu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 169,
poz. 1419, z późn. zm.) do przepisu art. 31 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościa-
mi (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.).
Rozstrzygając powyższą kwestię, należy wskazać,
że w polskim systemie prawa obowiązuje zasada su-
perficies solo cedit, zgodnie z którą wszystko, co znaj-
duje się na gruncie, przynależy prawnie do tego grun-
tu. Zasada ta uregulowana jest w art. 47 i art. 48 oraz
w art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks
cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) i odnosi
się zarówno do własności budynku wzniesionego na
gruncie, jak i innych rzeczy połączonych trwale
z gruntem (urządzenia oraz drzewa i inne rośliny od
chwili zasadzenia lub zasiania). Na gruncie powoła-
nej ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych użyt-
kownik działki nie jest właścicielem gruntu, ale
zgodnie z art. 15 ust. 2 tej ustawy jest właścicielem
1510
nasadzeń, urządzeń i obiektów budowlanych znajdu-
jących się na tej działce, wykonanych lub nabytych
w określonych w tym przepisie warunkach. Przepis
art. 15 ust. 2 stanowi zatem lex specialis w stosunku
do powołanych powyżej art. 47 i art. 48 oraz art. 191
Kodeksu cywilnego, statuujących zasadę superficies
solo cedit. Uznać należy również, że przepis art. 15
ust. 2 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych
stanowi regulację szczególną wobec zasady wyrażo-
nej w art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z któ-
rą użytkownikowi wieczystemu przysługuje odrębna
własność budynków i innych urządzeń na gruncie
oddanym w użytkowanie wieczyste. Konsekwencją
zasady wynikającej z art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego
jest regulacja przewidziana w art. 31 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami, zgodnie z którą ustanowie-
nie użytkowania wieczystego na nieruchomości musi
się wiązać ze sprzedażą użytkownikowi wieczystemu
znajdujących się na niej budynków i innych urządzeń.
A zatem, nawiązując do zapytania pani poseł, należy
wskazać, że art. 15 ust. 2 ustawy o rodzinnych ogro-
dach działkowych nie powoduje kolizji z zasadą wy-
rażoną w art. 31 ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami, lecz stanowi przepis szczególny, który w myśl
zasady lex specialis derogat legi generali wyłącza –
w zakresie objętym zawartą w nim regulacją – sto-
sowanie tak przepisu art. 31 ustawy o gospodarce
nieruchomościami, jak i przepisu 235 § 1 Kodeksu
cywilnego.
Obok przywołanych powyżej przykładów regulacji
prawnych będących odstępstwem od zasady superfi-
cies solo cedit należy wskazać również na treść
art. 272 Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca
dopuszcza możliwość posiadania przez rolniczą spół-
dzielnię produkcyjną własności budynków i innych
urządzeń posadowionych na gruncie stanowiącym
własność Skarbu Państwa, w czasie trwania użytko-
wania przez nią tego gruntu. Również w przeszłości
funkcjonowały przepisy, które pozwalały na odejście
od przytoczonej wcześniej zasady superficies solo ce-
dit. W świetle bowiem ustawy z dnia 27 października
1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych
świadczeniach dla rolników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 32, poz. 140) rolnik z gospodarstwa rolnego prze-
kazanego państwu mógł wyłączyć budynki lub niektó-
re z nich oraz inwentarz żywy i martwy, przy czym
budynki wyłączone przez rolnika stanowiły odrębny
przedmiot własności (art. 51 ust. 1 i 2 ustawy).
Przedstawiając powyższy pogląd, pragnę jednak
zauważyć, że oceny prawidłowości umów dotyczących
nieodpłatnego oddania gruntu w użytkowanie wie-
czyste i przeniesienia własności budynku na rzecz
Polskiego Związku Działkowców, jak również wy-
kładni przepisów w tym zakresie może dokonać jedy-
nie sąd powszechny w postępowaniu cywilnym.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe infor-
macje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one na wyja-
śnienie wątpliwości podniesionych w piśmie pani po-
seł Beaty Kempy z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie
rozstrzygnięcia prawnego dotyczącego kolizji przepi-
sów dwóch ustaw i wynikających stąd sprzeczności
co do umów o przeniesienie prawa użytkowania wie-
czystego na rzecz Polskiego Związku Działkowców.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Religi
w sprawie podjęcia działań mających na celu
likwidację legalnej sprzedaży i reklamy
substancji psychoaktywnych (7454)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pani Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sejmu,
z dnia 23 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-7454/10),
uprzejmie przedkładam odpowiedź na zapytanie
pana posła Jana Religi w sprawie podjęcia działań
mających na celu likwidację legalnej sprzedaży i re-
klamy substancji psychoaktywnych.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia przygotowało projekt nowelizacji ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.). Projekt
nowelizacji został opracowany w celu wprowadzenia
pod kontrolę prawną substancji o nazwie benzylopi-
perazyna (1-benzylopiperazyna, BZP). W wyniku
prac legislacyjnych w dniu 20 marca 2009 r. została
uchwalona ustawa o zmianie ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która we-
szła życie w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa no-
welizacja pozwoliła objąć kontrolą zarówno benzylo-
piperazynę (BZP) wpisaną do załącznika nr 2 w wy-
kazie substancji psychotropowych grupy II-P, jak
również, po uwzględnieniu poprawki poselskiej,
17 innych substancji i roślin psychoaktywnych wpi-
sanych do załącznika nr 1 w wykazie środków odu-
rzających grupy I-N ww. ustawy. W sumie objęto kon-
trolą ustawową 18 nowych substancji i roślin psycho-
aktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i wyelimi-
nowała ze sprzedaży większość produktów zawiera-
jących substancje psychoaktywne. Wykorzystywane
w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie jak:
BZP, JWH-018, rośliny Salvia divinorum, Mitragyna

speciosa, Argyreia nervosa, o których informowało
Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii (EMCDDA), nie znalazły łatwo za-
mienników i były zastępowane roślinami i substan-
cjami, o których działaniu psychoaktywnym brak
jest poważnych doniesień naukowych (Theobromina,
Geranium). Tak więc sklepy z dopalaczami wycofały
substancje i rośliny objęte kontrolą ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii.
Należy podkreślić, że z handlem tzw. dopalacza-
mi zmagają się z lepszym lub gorszym efektem
wszystkie państwa Unii Europejskiej. Smart shops
– sklepy handlujące dopalaczami istnieją w większo-
ści krajów Europy. Najwięcej jest ich w Wielkiej Bry-
tanii, Niemczech i Holandii. Jak do tej pory żaden
z krajów europejskich nie zdelegalizował działalno-
ści tych sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu
Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt
fur Sicherheit im Gesundheitswesen) o działaniach
poszczególnych państw UE w zakresie kontrolowania
substancji i roślin, które mogą być obecne w dopala-
czach, Polska wprowadziła pod kontrolę największą
liczbę takich substancji i roślin.
Ministerstwo Zdrowia, mając na uwadze potrzebę
oceny i szybkiego objęcia kontrolą niebezpiecznych
substancji czy roślin psychoaktywnych, prowadzi
z Głównym Inspektoratem Farmaceutycznym i Kra-
jowym Biurem Przeciwdziałania Narkomanii wspól-
ne prace nad istotną nowelizacją ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii. Jednym z głównych celów
projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii i ustawy o Inspekcji Handlowej jest
wprowadzenie procedury oceny ryzyka związanego
z nowymi substancjami psychoaktywnymi, umożli-
wiającej prowadzenie racjonalnej, opartej na nauko-
wej ewaluacji polityki względem tych substancji.
Szybkie i elastyczne reagowanie na pojawiające się
zagrożenia umożliwić ma instytucja tzw. czasowej
kontroli, dająca możliwość wycofania danego środka
z obrotu lub wprowadzenie ograniczeń, warunków
lub zakazów związanych z jego sprzedażą lub pro-
dukcją, w drodze rozporządzenia ministra właściwe-
go do spraw zdrowia. Projekt przedmiotowej noweli-
zacji został uzgodniony z Rządowym Centrum Legi-
slacji, Ministerstwem Sprawiedliwości, Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz
Ministerstwem Spraw Zagranicznych i obecnie jest
przedmiotem procedury legislacyjnej (etap uzgod-
nień wewnętrznych w Ministerstwie Zdrowia).
Ponadto Ministerstwo Zdrowia w wyniku infor-
macji otrzymanych od Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
wskazało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania do
załącznika ustawy o przeciwdziałania narkomanii
poprzez jej szybką nowelizację) substancji psychoak-
tywnej o nazwie mefedron oraz 6 innych nowych sub-
stancji psychoaktywnych. W związku z tym w naj-
bliższym czasie 7 substancji psychoaktywnych zosta-
nie objętych kontrolą ustawy o przeciwdziałaniu
1511
narkomanii, co pozwoli w opinii Ministerstwa Zdro-
wia wyeliminować z oferty sklepów z dopalaczami ok.
90% oferowanych produktów zawierających substan-
cje psychoaktywne. Objęcie kontrolą ww. substancji
nastąpi w wyniku nowelizacji ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii autorstwa grupy posłów. Noweli-
zacja była przedmiotem obrad Komisji Zdrowia Sej-
mu RP w dniu 18 maja br., gdzie spotkała się z po-
parciem strony rządowej, a w dniu 10 czerwca 2010 r.
Sejm RP poparł projekt i uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, która w dniu
8 lipca br. została przyjęta bez poprawek przez Senat
RP.
W dniu 26 lipca 2010 r. marszałek Sejmu pełniący
obowiązki prezydenta RP podpisał powyższą nowe-
lizację. Po jej publikacji w Dzienniku Ustaw, gdy wej-
dzie w życie, powinna znacznie utrudnić sprzedaż
dopalaczy w Polsce.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Marka Suskiego
w sprawie wykazu spółek z większościowym
udziałem Skarbu Państwa, które wspierały
finansowo instytucje i organizacje
pozarządowe (7455)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Marka Suskiego z dnia 20 lipca
2010 r., znak: SPS-023-7455/10, w sprawie wykazu
spółek z większościowym udziałem Skarbu Państwa,
które wspierały finansowo instytucje i organizacje
pozarządowe, Ministerstwo Skarbu Państwa infor-
muje, co następuje.
Zgodnie z będącymi w dyspozycji MSP danymi
w roku 2008 darowizny na rzecz stowarzyszeń, fun-
dacji, klubów sportowych i innych organizacji poza-
rządowych (łącznie 1505 beneficjentów) przekazało
146 spółek jednoosobowych i z większościowym udzia-
łem Skarbu Państwa na kwotę ogólną 17 337 092,52
zł. Natomiast w roku 2009 darowizny na rzecz po-
wyższych podmiotów (łącznie 1309 beneficjentów)
przekazało 139 spółek jednoosobowych i z większo-
ściowym udziałem Skarbu Państwa na kwotę ogólną
9 952 951,79 zł.
1512
W roku 2008 umowy sponsoringu, umowy o pro-
mocję ze stowarzyszeniami, fundacjami, klubami
sportowymi oraz z innymi organizacjami pozarządo-
wymi (łącznie 1116 podmiotów) zostały podpisane
przez 54 spółki jednoosobowe i z większościowym
udziałem Skarbu Państwa na kwotę ogólną 54 794
016,53 zł. Natomiast w roku 2009 przedmiotowe
umowy (łącznie 931 podmiotów) podpisało 48 spółek
jednoosobowych i z większościowym udziałem Skar-
bu Państwa na kwotę ogólną 102 122 701,78 zł.
Szczegółowe wykazy spółek, beneficjentów i pod-
miotów, z którymi zawarto umowy, nie mogą być udo-
stępnione do publicznej wiadomości, gdyż dane
w nich zawarte objęte są tajemnicą handlową.
Udzielanie darowizn podlega regulacjom praw-
nym. Zgodnie z brzmieniem art. 19b ustawy z dnia
30 sierpnia o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
Nr 171, poz. 1391, ze zm.) zawarcie przez spółkę Skar-
bu Państwa umowy, której zamiarem jest darowizna
lub zwolnienie z długu oraz innej umowy niezwiąza-
nej z przedmiotem działalności gospodarczej spółki
określonym w statucie, wymaga zgody rady nadzor-
czej pod rygorem nieważności czynności prawnej.
Ograniczenie to dotyczy wszystkich umów o wartości
przekraczającej równowartość w złotych kwoty 5000
euro.
Przedmiotowa problematyka jest także unormo-
wana wewnętrznym zarządzeniem nr 5 ministra
skarbu państwa z dnia 13 lutego 2009 r. w sprawie
zasad prowadzenia działalności sponsoringowej przez
spółkę z udziałem Skarbu Państwa. Wprowadza ono
model działalności sponsoringowej, określając zasa-
dy, tryb oraz przesłanki udzielania sponsoringu.
Należy podkreślić, że w odróżnieniu od darowi-
zny, która jest, zgodnie z Kodeksem cywilnym
(art. 888), nieodpłatnym świadczeniem na rzecz ob-
darowanego kosztem swego majątku, sponsoring jako
działanie związane z marketingiem obok reklamy,
promocji, reprezentacji, a także innych działań ma
na celu optymalizację zysków przedsiębiorstwa.
Do głównych celów działań sponsoringowych re-
alizowanych przez spółki z udziałem Skarbu Pań-
stwa należy zaliczyć: propagowanie (upowszechnia-
nie i wzmacnianie) marki spółki poprzez zwiększenie
stopnia znajomości marki i zasięgu jej oddziaływa-
nia, budowę pozytywnego wizerunku spółki poprzez
przeniesienie na nią skojarzeń z podmiotu sponsoro-
wanego, wsparcie działań promocyjno-handlowych,
dotarcie z przekazem do istotnych dla spółki firm
i środowisk, budowę reputacji spółki oraz pozyskanie
uznania i sympatii opinii publicznej.
Osiągnięciu powyższych celów, biorąc pod uwagę
w szczególności społeczną odpowiedzialność biznesu,
powinno służyć stworzenie przez spółkę długofalo-
wych planów sponsoringowych oraz wdrażanie mo-
delu finansowania celowego/projektowego.
Zainteresowanie w Polsce tematem społecznej od-
powiedzialności biznesu (CSR) znacząco wzrosło
w ostatnich latach. Większą uwagę tym zagadnie-
niom poświęcają również spółki z udziałem Skarbu
Państwa. Firmy uważają CSR za narzędzie pomocne
w tworzeniu swojej wartości, pomagające im zdobyć
dobrą pozycję konkurencyjną i długoterminowe
uznanie dla ich działalności. Spółki z udziałem Skar-
bu Państwa najczęściej były zaangażowane we wspie-
ranie takich działań, jak: nauka i kultura, ochrona
zdrowia i pomoc społeczna, ochrona środowiska na-
turalnego, bezpieczeństwo, sport, w tym także wspie-
ranie organizacji olimpiad specjalnych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Suskiego
w sprawie terminu zakończenia budowy
budynku Komendy Powiatowej Policji w Grójcu
(7456)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7456/
10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Marka Suskiego w sprawie terminu zakończe-
nia budowy budynku Komendy Powiatowej Policji
w Grójcu, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Od rozpoczęcia robót budowlano-montażowych
w październiku 2006 r. do połowy 2009 r. w ramach
budowy nowej siedziby Komendy Powiatowej Policji
w Grójcu wykonano: stan surowy zamknięty z docie-
pleniem ścian zewnętrznych bez wypraw tynkar-
skich, tynki wewnętrzne i podłoża pod posadzki,
część okładzin wewnętrznych (płytki ceramiczne)
i posadzek z płytek kamionkowych, instalacje elek-
tryczne podtynkowe, instalacje c.o. bez montażu
grzejników w piwnicach, wentylację i klimatyzację
mechaniczną w budynku, przyłącza: kanalizacji sa-
nitarnej i deszczowej, zasilania energetycznego oraz
sieci ciepłowniczej do budynku.
Z uwagi na istotną zmianę warunków wodno-
-gruntowych, które spowodowały zalewanie wodami
podskórnymi pomieszczeń piwnic, prace budowlane
nowej siedziby KPP w Grójcu zostały wstrzymane.
W celu określenia stopnia i skutków oddziaływa-
nia zmienionych warunków wodno-gruntowych na
ściany piwnic budynku zlecono Wojskowej Akademii
Technicznej opracowanie stosownej ekspertyzy bu-
dowlanej wraz z określeniem technologii zabezpie-
czenia przeciwwodnego budynku. Ponadto, wyprze-

dzająco, inwestor uznał za konieczne wykonanie dre-
nażu opaskowego zabezpieczającego budynek przed
napływowymi wodami gruntowymi i zlecił opraco-
wanie stosownej dokumentacji technicznej.
Wnioski i zalecenia zawarte w opracowanej przez
WAT ekspertyzie, uwzględniającej planowany do wy-
konania drenaż opaskowy, pozwolą na zastosowanie
skutecznych zabezpieczeń przeciwwodnych i przystą-
pienie wykonawcy do kontynuacji pozostałych do wy-
konania robót budowlanych w budynku oraz na za-
gospodarowanie terenu.
Z uzyskanych informacji można wnioskować, że
wykonawca zrealizuje pozostały zakres robót w ciągu
12 miesięcy, licząc od daty ich wznowienia. W związ-
ku z powyższym zakończenie budowy budynku ad-
ministracyjno-biurowego planowane jest w IV kwar-
tale 2011 r., co jest uzależnione od wielkości nakła-
dów przyznanych w ramach planu inwestycyjnego
Policji na 2011 r., z przeznaczeniem na budownictwo
służbowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Ostrowskiego
w sprawie budowy obwodnicy drogi krajowej
nr 48 biegnącej przez gm. Poświętne (7457)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Artura Ostrowskiego przeka-
zane przy piśmie z dnia 23 lipca 2010 r. (sygn. SPS-
-024-7457/10) w sprawie budowy obwodnicy
w ciągu drogi krajowej nr 48 biegnącej przez gm.
Poświętne, uprzejmie informuję, iż przedmiotowa in-
westycja nie została ujęta w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”, przyjętym uchwałą
Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
Niemniej jednak Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad, dostrzegając potrzeby budowy
obejść poszczególnych miejscowości, podejmuje dzia-
łania zmierzające do przygotowania inwestycji, które
będą realizowane w następnej perspektywie finanso-
wej. W ramach tych działań GDDKiA opracowuje
dokumentację oraz uzyskuje wymagane przepisami
decyzje. W momencie spełnienia wszystkich wyma-
gań formalnoprawnych, w tym wpisania do progra-
mu, będzie możliwość niezwłocznego przystąpienia
do ich realizacji.
1513
W dniu 12 października 2009 r. odbyło się posie-
dzenie Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych
(KOPI) mające na celu ocenę przedstawionych wa-
riantów. Analiza dotyczyła dwóch wariantów: IV,
tzw. żółtego, o długości 4,97 km i VI, tzw. czerwone-
go, o długości 5,15 km, uwzględniających postulaty
władz lokalnych i mieszkańców.
Z uwagi na błędy i braki występujące w dokumen-
tacji projektowej KOPI protokołem nr 43/2009 za-
twierdzonym przez generalnego dyrektora dróg kra-
jowych i autostrad w dniu 30 października 2009 r.
nie przyjęła studium techniczno-ekonomiczno-środo-
wiskowego przebiegu obwodnicy m. Poświętne w cią-
gu drogi krajowej nr 48 i zaleciła ponowne przedsta-
wienie materiału po jego uprzednim uzupełnieniu.
W dniu 14 czerwca 2010 r. zakończył się proces po-
nownej weryfikacji materiałów, które zostaną przed-
stawione na posiedzeniu KOPI celem rekomendowa-
nia optymalnego wariantu do Regionalnej Dyrekcji
Ochrony Środowiska (RDOŚ).
W kwestii uwzględnienia sugestii mieszkańców
uprzejmie informuję, iż na kolejnym posiedzeniu Ko-
misji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych zostanie
poddana analizie możliwość połączenia wariantów
preferowanych przez mieszkańców (IV i VI).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Samodzielnym
Gminnym ZOZ w Dąbrowie Tarnowskiej (7458)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniami pana Józefa Rojka, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 14 lipca 2010 r. w sprawach
kontraktu NFZ z Mościckim Centrum Medycznym
SPZOZ w Tarnowie, kontraktu NFZ z Kol-Medem
Centrum Medycznym SPZOZ w Tarnowie, kontrak-
tu NFZ ze Szpitalem Wojewódzkim im. św. Łukasza
SPZOZ w Tarnowie, kontraktu NFZ ze Specjalistycz-
nym Szpitalem im. E. Szczeklika w Tarnowie, kon-
traktu NFZ z Samodzielnym Publicznym Miejskim
ZOZ w Bochni, kontraktu NFZ z Samodzielnym Pu-
blicznym Gminnym ZOZ w Bochni, kontraktu NFZ
z Zespołem Przychodni Specjalistycznych SPZOZ
w Tarnowie, kontraktu NFZ z Samodzielnym Pu-
blicznym ZOZ w Brzesku, kontraktu NFZ z Przy-
chodnią Onkologiczną SPZOZ w Tarnowie, oraz z dnia
1514
16 lipca 2010 r. w sprawach: kontraktu NFZ z Powia-
towymi Stacjami Sanitarno-Epidemiologicznymi
w: Tarnowie, Brzesku, Bochni, Dąbrowie Tarnow-
skiej, Proszowicach i Wieliczce, kontraktu NFZ z Pol-
skim Stowarzyszeniem na Rzecz Osób z Upośledze-
niem Umysłowym Koło w Tarnowie – Dziennym Cen-
trum Aktywności i Punktem Wczesnej Interwencji,
kontraktu NFZ z NZOZ Centrum Zdrowia Tuchów,
kontraktu NFZ z Miejską Przychodnią Lekarską
nr IV NZOZ sp. z o.o. w Tarnowie, kontraktu NFZ
z SPZOZ Pogotowie Ratunkowe w Bochni, kontraktu
NFZ ze Specjalistycznym Ośrodkiem Diagnozy i Re-
habilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu w Tar-
nowie, kontraktu NFZ z SPZOZ Szpitalem w Dąbro-
wie Tarnowskiej, kontraktu NFZ z SPZOZ Szpitalem
w Proszowicach, kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Pogotowia Ratunkowego w Tarnowie, kontraktu
NFZ z Samodzielnym Gminnym ZOZ w Dąbrowie
Tarnowskiej, kontraktu NFZ z Miejską Przychodnią
Lekarską nr III NZOZ sp. z o.o. w Tarnowie, kon-
traktu NFZ z NZOZ Szpitalem Położniczo-Operacyj-
nym im. św. Elżbiety sp. z o.o. w Tuchowie, kontrak-
tu NFZ z Vivamed NZOZ w Tarnowie, kontraktu
NFZ z Centramed sp. z o.o. w Tarnowie, kontraktu
NFZ z Miejską Przychodnią Lekarską nr 1 NZOZ
sp. z o.o. w Tarnowie, kontraktu NFZ z SPZOZ Szpi-
talem Powiatowym w Bochni, które zostały przesła-
ne przy pismach marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 23 lipca 2010 r. (znak: SPS-024-7458-
-7487/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotn
ej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia. W związ-
ku z zapytaniami pana posła minister zdrowia wy-
stąpił do Narodowego Funduszu Zdrowia z prośbą
o przedstawienie informacji w przedmiotowej sprawie.
Dyrektor Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ poinformował, że w roku 2010 łączne nakłady
na świadczenia zdrowotne utrzymane zostaną na po-
ziomie zbliżonym do roku 2009, w podziale uwzględ-
niającym jednak różny poziom priorytetów wynika-
jących zarówno z wiedzy medycznej, jak i uregulowań
prawnych (koszty ponoszone obligatoryjnie, m.in. re-
fundacja leków w aptekach, podstawowa opieka zdro-
wotna, nielimity szpitalne). Jednocześnie Małopolski
Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia
na chwilę obecną nie przewiduje zmniejszenia zawar-
tych umów na rok 2010 w rodzaju: leczenie szpitalne,
a ponadto w związku z zatwierdzoną w dniu 6 lipca
2010 r. zmianą planu finansowego NFZ na rok 2010 r.
przeprowadzono analizy celem właściwego rozdyspo-
nowania dodatkowych środków finansowych według
jednolitych zasad przyjętych wobec wszystkich świad-
czeniodawców w danym rodzaju.
W wyniku przeprowadzonych analiz ustalono, że
dodatkowe środki zostaną przeznaczone na sfinan-
sowanie świadczeń w zakresach posiadających
w przepisach status nielimitowany oraz zakres ane-
stezjologii i intensywnej terapii, zrealizowanych po-
nad plan umowy za okres od 1 stycznia do 30 czerw-
ca 2010 r. Dodatkowo dokupione zostaną świadczenia
związane z operacyjnym leczeniem zaćmy oraz z en-
doprotezoplastyką celem zwiększenia dostępności do
tych świadczeń. Prace związane z aneksowaniem
w rodzaju: leczenie szpitalne są obecnie w trakcie
realizacji.
W rodzaju: świadczenia odrębnie kontaktowane
świadczeniodawcy, którzy w poszczególnych zakre-
sach w okresie I półrocza 2010 r. realizowali umowę
na poziomie wyższym niż plan umowy, w II półroczu
2010 r. otrzymali zwiększenie wartości II półrocza
2010 r. do wysokości rzeczywistego poziomu wykona-
nia za okres I półrocza.
W rodzaju: ambulatoryjna opieka specjalistyczna
w związku z korektą zwiększającą plan finansowy na
rok 2010 r. również zostały przygotowane aneksy
zwiększające wartość umów na II półrocze 2010 r.
Kwota zwiększeń wynika z metodologii przyjętej
w rodzaju AOS odnoszącej się do wykonania kon-
traktu w okresie styczeń–maj 2010 r., z jednoczesnym
uwzględnieniem możliwości finansowych MOW NFZ.
Przyjęte jednolite zasady podziału dodatkowych
środków finansowych w stosunku do wszystkich
świadczeniodawców uwzględniają wyniki konsultacji
w trakcie spotkań w dniach 16–17 marca 2010 r.
z przedstawicielami Stowarzyszenia Szpitali Mało-
polski oraz Związku Pracodawców Ambulatoryjnej
Opieki Specjalistycznej w Krakowie dotyczące doku-
pienia wybranych zakresów świadczeń. Ponadto
z uwagi na zwiększone zapotrzebowanie w większo-
ści zakresów ambulatoryjnych świadczeń diagno-
stycznych kosztochłonnych podjęto decyzję o doko-
naniu zwiększeń również w tych zakresach. Przed-
miotowe zwiększenia dotyczą tylko tych świadczenio-
dawców, u których występowało przekroczenie kon-
traktu.
W związku ze zmianą planu finansowego w dniu
6 lipca 2010 r. w rodzaju: opieka psychiatryczna
i leczenie uzależnień zaplanowano zwiększenie nakła-
dów finansowych na podstawie analizy danych spra-
wozdanych do MOW NFZ za okres styczeń–czerwiec
2010 r. Przy uwzględnieniu poniższych założeń:
— nie uwzględniono świadczeniodawców, których
umowy realizowane były poniżej planu umowy za
okres I półrocza 2010 r.,
— aneksy będą obowiązywać od 1 lipca do 31
grudnia 2010 r.
Szczegóły zwiększeń w poszczególnych zakresach
przedstawiają się następująco:

1) świadczenia w poradni zdrowia psychicznego
– zwiększenie liczby produktów w II półroczu do 50%
symulowanego rocznego wykonania w oparciu o wy-
konanie styczeń–czerwiec 2010 r. w przypadku
świadczeniodawców realizujących wizyty środowi-
skowe;
2) świadczenia zdrowia psychicznego dla dzieci
i młodzieży – zwiększenie liczby produktów w II pół-
roczu do 50% symulowanego rocznego wykonania
w oparciu o wykonanie styczeń–czerwiec 2010 r.;
3) świadczenia dla osób z autyzmem dziecięcym
lub innymi całościowymi zaburzeniami rozwoju –
zwiększenie liczby produktów w II półroczu do 100%
symulowanego rocznego wykonania w oparciu o wy-
konanie styczeń–czerwiec 2010 r.;
4) świadczenia w oddziale dziennym psychiatrycz-
nym: Szpital Specjalistyczny im. J. Śniadeckiego
w Nowym Sączu – wykonanie 144,40% – dokupienie
4 łóżek;
5) świadczenia w oddziale psychiatrycznym:
— Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Nowy
Szpital w Olkuszu – dokupienie 2 łóżek,
— Szpital Specjalistyczny im. Henryka Klimon-
towicza w Gorlicach – wykonanie 110,01% – dokupie-
nie 5 łóżek,
— Szpital Specjalistyczny im. J. Śniadeckiego
w Nowym Sączu – wykonanie 105,30% – dokupienie
3 łóżek;
6) świadczenia w oddziale/ośrodku leczenia uza-
leżnień:
— Szpital Wojewódzki im. św. Łukasza SPZOZ
w Tarnowie – wykonanie 101,03% – dokupienie 1 łóżka.
Spośród podmiotów wymienionych w zapytaniach
pana posła MOW NFZ zawarł na rok 2010 umowy
w rodzaju: profilaktyczne programy zdrowotne z na-
stępującymi świadczeniodawcami:
— 065/100183 Mościckie Centrum Medyczne
SPZOZ w Tarnowie – program profilaktyki raka pier-
si – etap podstawowy,
— 065/100186 Szpital Wojewódzki im. św. Łukasza
SPZOZ w Tarnowie – program profilaktyki raka pier-
si – etap podstawowy oraz pogłębionej diagnostyki,
— 065/100181 Samodzielny Publiczny ZOZ w Brze-
sku – program profilaktyki raka piersi – etap podsta-
wowy,
— 065/100019 SPZOZ Szpital w Dąbrowie Tar-
nowskiej – program profilaktyki raka piersi – etap
podstawowy.
Wszystkie zakresy w rodzaju: profilaktyczne pro-
gramy zdrowotne są traktowane jak świadczenia nie-
limitowane, co oznacza, że każde wykonane świad-
czenie jest finansowane przez NFZ. Jeżeli świadcze-
niodawca przekroczy wartość umowy (na wniosek
świadczeniodawcy) aneksem dokonuje się zwiększe-
nia jej wartości.
W rodzaju: rehabilitacja lecznicza w związku ze
zmianą planu finansowego od 1 lipca 2010 r. nastą-
piło zwiększenie wartości umów dla zakresów: reha-
bilitacji stacjonarnej i dziennej w przypadku realiza-
cji świadczeń ponad limit. Podniesiono również cenę
1515
w zakresie: rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku dziennym do 1 zł oraz w za-
kresie: rehabilitacja pulmonologiczna stacjonarna do
1,23 zł.
W rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna stawki
kapitacyjne w poszczególnych zakresach świadczeń
są jednolite na terenie całej Polski i uregulowane za-
rządzeniem nr 72/2009/DSOZ prezesa NFZ z dnia
3 listopada 2009 r., ze zm.
Odnosząc się do kontraktu NFZ z SPZOZ Pogo-
towie Ratunkowe w Bochni oraz z Powiatową Stacją
Pogotowia Ratunkowego w Tarnowie dyrektor od-
działu poinformował, że zgodnie z art. 19 ust. 2 usta-
wy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn.
zm.) planowanie, organizowanie, koordynowanie sys-
temu oraz nadzór nad systemem na terenie woje-
wództwa jest zadaniem wojewody. Wojewoda sporzą-
dza wojewódzki plan działania systemu na okres
trzech lat, z możliwością corocznej aktualizacji. Plan
ten obejmuje m.in.:
— charakterystykę potencjalnych zagrożeń dla
życia lub zdrowia mogących wystąpić na obszarze
województwa, w tym analizę ryzyka katastrof natu-
ralnych i awarii technicznych w rozumieniu przepi-
sów o stanie klęski żywiołowej,
— liczbę i rozmieszczenie na obszarze wojewódz-
twa jednostek systemu, tj. szpitalnych oddziałów ra-
tunkowych i zespołów ratownictwa medycznego pod-
stawowych i specjalistycznych;
— kalkulacje kosztów działalności zespołów ra-
townictwa medycznego.
Stosownie do zapisów art. 49 cyt. ustawy wojewo-
da małopolski powierzył dyrektorowi Małopolskiego
Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia w drodze zawartego porozumienia przepro-
wadzenie postępowania o zawarcie umów z dyspo-
nentami zespołów ratownictwa medycznego, a także
zawieranie, rozliczanie i kontrolowanie wykonania
tych umów. Zgodnie z postanowieniami ustawy oraz
ww. porozumieniami dyrektor MOW NFZ zawarł
umowy na podstawie „Wojewódzkiego planu działa-
nia systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego
na lata 2009–2010” zatwierdzonego przez ministra
zdrowia oraz w ramach środków przewidzianych
w budżecie państwa w części, której dysponentem
jest wojewoda, ujętych w planie finansowym Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. Środki na finansowanie
umów z dysponentami zespołów ratownictwa me-
dycznego wojewoda przekazuje funduszowi w formie
dotacji celowej w trybie i na zasadach określonych
w przepisach o finansach publicznych w celu zapew-
nienia finansowania zadań ratownictwa medycznego
na terenie właściwego oddziału wojewódzkiego
NFZ.
Łącznie na terenie Małopolski zakontraktowa-
nych jest 108 zespołów ratownictwa medycznego,
w tym 61 zespołów podstawowych i 47 zespołów spe-
cjalistycznych. Umowy z dysponentami zespołów ra-
townictwa medycznego na realizację zadań w rodza-
1516
ju: ratownictwo medyczne zostały zawarte na okres
od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2010 r.
i w związku z tym na okres roku 2010 podlegały je-
dynie aneksowaniu.
Kwota dotacji na 2010 r. wynosi 129 614 tys. zł,
a cena ryczałtu dobowego podstawowego zespołu ra-
townictwa medycznego „P” kształtuje się w wysoko-
ści 2869,50 zł, a zespołu specjalistycznego „S” w wy-
sokości 3826 zł. Należy zaznaczyć, że sposób wyko-
rzystania środków dotacji na realizację umów w ro-
dzaju: ratownictwo medyczne przez Małopolski Od-
dział Wojewódzki NFZ w Krakowie jest corocznie
kontrolowany przez Małopolski Urząd Wojewódzki
w Krakowie, w zasadzie bez uwag.
Dyrektor Małopolskiego OW NFZ podkreślił rów-
nież, że do dnia dzisiejszego MOW NFZ nie otrzymał
żadnego pisma z centrali funduszu dotyczącego ob-
niżenia w najbliższym czasie wysokości umów zawar-
tych z dysponentami zespołów ratownictwa medycz-
nego na realizację zadań ratownictwa medycznego.
Zmiana wartości umowy mogłaby jedynie nastąpić
w drodze wypowiedzenia warunków umów. Jak przed-
stawiono powyżej, środki na realizację umów w tym
rodzaju pochodzą z dotacji celowej wojewody mało-
polskiego i zmiana sposobu jej wykorzystania nie zo-
stałaby przez oddział dokonana bez uzyskania wcze-
śniejszej akceptacji wojewody.
Przekazując powyższe, dyrektor oddziału przed-
stawił jednocześnie następujące informacje:
1. Na podstawie aneksu nr 1/2010 do umowy
nr 065/100003/RTM/2008 o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej: ratownictwo medyczne, zawartego
w Krakowie w dniu 23 grudnia 2009 r. pomiędzy wo-
jewodą małopolskim, na którego rzecz i w imieniu
którego działa dyrektor Małopolskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Kra-
kowie a Powiatową Stacją Pogotowia Ratunkowego
z siedzibą w Tarnowie kwota zobowiązania oddziału
funduszu z tytułu realizacji umowy w okresie od dnia
1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. wynosi
maksymalnie 10 822 797,50 zł. Kwota ta obejmuje
działalność 5 podstawowych zespołów ratownictwa
medycznego oraz 4 specjalistycznych zespołów ratow-
nictwa medycznego.
2. Na podstawie aneksu nr 1/2010 do umowy
nr 065/100012.RTM/2008 o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej: ratownictwo medyczne zawartego
w Krakowie w dniu 23 grudnia 2009 r. pomiędzy wo-
jewodą małopolskim, na którego rzecz i w imieniu
którego działa dyrektor Małopolskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Kra-
kowie a Samodzielnym Publicznym Zakładem Opie-
ki Zdrowotnej w Bochni Szpital Powiatowy z siedzibą
w Bochni reprezentowanym przez dyrektora – kwota
zobowiązania oddziału funduszu z tytułu realizacji
umowy w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia
31 grudnia 2010 r. wynosi maksymalnie 4 887 715 zł.
Kwota ta obejmuje działalność dwóch podstawowych
zespołów ratownictwa medycznego oraz dwóch spe-
cjalistycznych zespołów ratownictwa medycznego.
(W wyniku zawarcia umowy cesji Pogotowie Ratun-
kowe Bochnia od dnia 7 kwietnia 2008 r. wchodzi
w skład struktury organizacyjnej SPZOZ w Bochni
Szpital Powiatowy).
MOW NFZ nie posiada umów z powiatowymi sta-
cjami sanitarno-epidemiologicznymi w Tarnowie,
Brzesku, Bochni, Dąbrowie Tarnowskiej, Proszowi-
cach i Wieliczce. Powiatowe stacje sanitarno-epide-
miologiczne są publicznymi zakładami opieki zdro-
wotnej, w stosunku do których uprawnienia organu
założycielskiego posiada minister zdrowia. Powiato-
we stacje prowadzą działalność w formie jednostek
budżetowych i są dysponentami środków budżeto-
wych trzeciego stopnia w zakresie wykonywania bu-
dżetu państwa. Stacje sanitarno-epidemiologiczne
podpisują również umowy podwykonawstwa na re-
alizację określonych badań/procedur ze świadczenio-
dawcami, z którymi MOW NFZ zawarł umowy na
udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, a co za tym
idzie, Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ nie ma
wpływu na wielkość i zakres tych umów.
W odniesieniu do listy świadczeniodawców wy-
szczególnionych w piśmie oddział przekazał w załą-
czeniu zestawienie zbiorcze zwiększeń w rodzajach
na okres lipiec–grudzień 2010 r. (bez rodzajów: pod-
stawowa opieka zdrowotna, profilaktyczne programy
zdrowotne, ratownictwo medyczne)*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z SPZOZ Szpitalem
w Proszowicach (7459)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z SPZOZ Szpitalem
w Dąbrowie Tarnowskiej (7460)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Pogotowia Ratunkowego w Tarnowie (7461)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z SPZOZ Pogotowiem
Ratunkowym w Bochni (7462)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ ze Specjalistycznym
Ośrodkiem Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci
i Młodzieży z Wadą Słuchu w Tarnowie (7463)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Polskim
Stowarzyszeniem na Rzecz Osób
z Upośledzeniem Umysłowym „Koło”
w Tarnowie – Dzienne Centrum Aktywności
i Punkt Wczesnej Interwencji (7464)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Sanitarno-Epidemiologiczną w Tarnowie (7465)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
1517
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Sanitarno-Epidemiologiczną w Brzesku (7466)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Sanitarno-Epidemiologiczną w Bochni (7467)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Sanitarno-Epidemiologiczną w Dąbrowie
Tarnowskiej (7468)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Sanitarno-Epidemiologiczną w Proszowicach
(7469)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Powiatową Stacją
Sanitarno-Epidemiologiczną w Wieliczce (7470)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
1518
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z NZOZ Centrum
Zdrowia Tuchów (7471)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Miejską
Przychodnią Lekarską nr IV NZOZ sp. z o.o.
w Tarnowie (7472)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Miejską
Przychodnią Lekarską nr III NZOZ sp. z o.o.
w Tarnowie (7473)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Miejską
Przychodnią Lekarską nr I NZOZ sp. z o.o.
w Tarnowie (7474)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z NZOZ Szpitalem
Położniczo-Operacyjnym im. św. Elżbiety
sp. z o.o. w Tuchowie (7475)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Centermedem
sp. z o.o. w Tarnowie (7476)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Vivamedem NZOZ
w Tarnowie (7477)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z SPZOZ Szpitalem
Powiatowym w Bochni (7478)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ ze Szpitalem
Wojewódzkim im. św. Łukasza SPZOZ
w Tarnowie (7479)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Kol-Medem
Centrum Medycznym SPZOZ w Tarnowie (7480)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Mościckim
Centrum Medycznym SPZOZ w Tarnowie (7481)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ ze Specjalistycznym
Szpitalem im. E. Szczeklika w Tarnowie (7482)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Przychodnią
Onkologiczną SPZOZ w Tarnowie (7483)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z SPZOZ w Brzesku
(7484)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Samodzielnym
Publicznym Gminnym ZOZ w Bochni (7485)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
1519
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Samodzielnym
Publicznym Miejskim ZOZ w Bochni (7486)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie kontraktu NFZ z Zespołem
Przychodni Specjalistycznych SPZOZ
w Tarnowie (7487)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7458, str. 1513.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabeli Kloc
w sprawie tworzenia nowego ośrodka
przeszczepowego w Centrum Onkologii
w Gliwicach (7488)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani posłanki Izabeli Kloc, przesłane przy
piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-024-7488/10,
z dnia 27 lipca 2010 r., w sprawie tworzenia nowego
ośrodka przeszczepowego w Centrum Onkologii
w Gliwicach po raz kolejny uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji i wyjaśnień.
Jak już wcześniej kilkakrotnie informowałem,
Ministerstwo Zdrowia nie brało udziału w finanso-
waniu inwestycji utworzenia w Centrum Onkologii
oddziału hematologicznego i transplantacji szpiku.
Oddział został zorganizowany w ramach Kliniki On-
kologii Klinicznej i Doświadczalnej, kierowanej przez
dr n. med. E. N., po uzyskaniu pozytywnej opinii
Rady Naukowej Centrum Onkologii – Instytutu Ma-
rii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Uzasadnienie
tworzenia ośrodka hematologicznego i przeszczepia-
nia szpiku przy Instytucie Onkologii w Gliwicach
przedstawiłem już kilkakrotnie.
Niezrozumiałe są zatem wątpliwości pani poseł
dotyczące przyczyn powstania nowego oddziału he-
matologicznego i transplantacji szpiku na terenie
woj. śląskiego, tym bardziej że utworzenie takiej jed-
nostki może przynieść pozytywne efekty, m.in. dla
chorych, którzy nie będą musieli być kierowani do
1520
innych ośrodków i otrzymają szybciej potrzebne le-
czenie.
Wyjaśniając wątpliwości pani poseł przedstawio-
ne w pytaniu drugim, będącym prośbą o wskazanie
klasyfikacji podziału chorób rozrostowych układu
krwiotwórczego zastosowanej w piśmie MZ-PZ-O-
-404-4441-382/BD/10, uprzejmie informuję, iż pocho-
dzi ona z obowiązującego, wprowadzonego przez
Światową Organizację Zdrowia, podziału nowotwo-
rów wywodzących się z limfopoezy. Klasyfikację
w języku polskim zawiera najnowsze wydanie publi-
kacji Polskiej Unii Onkologii pn. „Nowotwory ukła-
dów krwiotwórczego i limfoidalnego”, wydanej pod
redakcją pana profesora Wiesława Wiktora Jędrzej-
czaka, konsultanta krajowego w dziedzinie hemato-
logii, napisanej przy współpracy wielu ekspertów
o uznanym autorytecie naukowym, w tym członków
Polskiego Towarzystwa Hematologów i Transfuzjo-
logów.
Uprzejmie informuję, iż sprawa powstania od-
działu hematologicznego i transplantacji szpiku
w ramach Kliniki Onkologii Klinicznej i Doświad-
czalnej Centrum Onkologii i Instytutu w Gliwicach
była już wielokrotnie przedmiotem analiz Minister-
stwa Zdrowia. Uważam, że w dotychczasowej kore-
spondencji zostały przedstawione pani poseł wyczer-
pujące wyjaśnienia, jednocześnie podtrzymując do-
tychczas prezentowane stanowisko, uważam, że
temat w przedmiotowym zakresie został już całko-
wicie wyczerpany.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Wity
w sprawie reorganizacji Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej (7489)
Odpowiadając na pismo z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-7489/10, dotyczące zapytania posła
Tadeusza Wity w sprawie reorganizacji Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej, przedstawiam poniższe
wyjaśnienia:
Pytanie 1. oraz pytanie 2.: Czym spowodowana
jest reorganizacja?, Jakie są kompetencje jednostek
powstałych po reorganizacji i czy będą w stanie za-
bezpieczyć małe, lokalne cieki wodne znajdujące się
w różnych regionach Polski?
Projektowana reorganizacja agend rządowych
zajmujących się gospodarowaniem wodami jest odpo-
wiedzią na nasilające się w ostatnich latach katastro-
falne zjawiska hydrologiczne. Krajowy Zarząd Go-
spodarki Wodnej, dostrzegając problemy związane
z rozproszonym systemem organizacyjnym gospo-
darki wodnej, niezapewniającym właściwej ochrony
przeciwpowodziowej, przygotował projekt „Polityki
wodnej państwa do roku 2030, z uwzględnieniem eta-
pu 2016”, w którym wskazuje na konieczność prze-
prowadzenia reformy obecnego systemu gospodarki
wodnej. Podstawowym jej założeniem jest rozdziele-
nie kompetencji dotyczących zarządzania zasobami
wodnymi od utrzymania wód i zarządzania mająt-
kiem Skarbu Państwa, należącym do gospodarki
wodnej.
Autonomiczne zarządzanie zasobami wodnymi
odbywałoby się w układzie zlewniowym i byłoby re-
alizowane przez rządową administrację wodną, od-
powiedzialną za prowadzenie kompleksowej polityki
wodnej. W aspekcie zarządzania zasobami wodnymi
zakres kompetencji nie uległby zmianie i realizowa-
ny byłby, jak dotychczas, przez ministra właściwego
ds. gospodarki wodnej, prezesa Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej i dyrektorów regionalnych za-
rządów gospodarki wodnej, działających w dotych-
czasowych podziałach na zlewnie. Odnośnie do poru-
szanego zagadnienia związanego z utworzeniem
dwóch głównych zarządów nadzorujących obszar do-
rzecza Wisły oraz Odry, zagadnienie to będzie tema-
tem dalszych ustaleń.
Ponadto także utrzymanie wód i zarządzanie ma-
jątkiem Skarbu Państwa powinny być zintegrowane
i realizowane przez jednolite struktury organizacyj-
ne. W projekcie dokumentu zaproponowano trzy wa-
rianty organizacyjne dotyczące tej kwestii. Wariant
„samorządowy” zakłada przekazanie dotychczaso-
wych zadań dyrektorów RZGW w powyższym zakre-
sie samorządom wojewódzkim. Natomiast w warian-
cie „rządowym” cały majątek Skarbu Państwa doty-
czący gospodarki wodnej oraz zadania utrzymania
wód, będące obecnie w gestii RZGW i wojewódzkich
zarządów melioracji i urządzeń wodnych, zostają po-
wierzone nowym jednostkom organizacyjnym podle-
głym prezesowi KZGW, działającym w układzie po-
działu na regiony wodne oraz zlewnie. Kolejną pro-
pozycją jest wariant „mieszany”, który zakłada utwo-
rzenie na bazie dotychczasowych regionalnych zarzą-
dów gospodarki wodnej dwóch zarządów dorzeczy:
Odry i Wisły. Zarządy dorzeczy byłyby odpowiedzial-
ne za zarządzanie zasobami wodnymi w układzie
zlewniowym. Instytucją zarządzającą majątkiem
Skarbu Państwa byłaby nowo utworzona instytucja
gospodarki budżetowej podległa bezpośrednio preze-
sowi KZGW z oddziałami terenowymi. Jednocześnie
nie wyklucza się utworzenia dwóch jednostek, odpo-
wiednio dla dorzecza Wisły i dorzecza Odry, w któ-
rych gestii pozostałyby główne rzeki, drogi wodne,
rzeki graniczne oraz zbiorniki wodne służące ochro-
nie przeciwpowodziowej, stanowiące własność Skar-
bu Państwa. Pozostałe, mniejsze rzeki oraz budowle
hydrotechniczne przekazane byłyby samorządom wo-

jewódzkim, które odpowiedzialne byłyby za ich utrzy-
manie.
Warianty te są propozycjami skierowanymi do
konsultacji społecznych. Po analizie nadesłanych
wniosków i uwag zostaną one zweryfikowane i zapro-
ponowany zostanie wariant ostateczny.
Po zakończeniu weryfikacji projekt dokumentu
wraz z prognozą jego oddziaływania na środowisko
przekazany zostanie do uzgodnień międzyresorto-
wych.
Pytanie 3.: Kto w przyszłości rozwiąże problem
regularnego podtapiania domów w miejscu, gdzie po-
tok Chudowski wpada do rzeki Kłodnica?
Aktualnie zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy
Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.) prawa właścicielskie w stosunku do wód
publicznych – potoku Chudowskiego – wykonuje mar-
szałek województwa śląskiego, a w jego imieniu Ślą-
ski Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Kato-
wicach.
Potok Chudowski figuruje pod poz. 40 załącznika
nr 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 grud-
nia 2002 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 149). Jest to potok
przepływający przez tereny gminy Gierałtowice, ob-
jęte wpływami eksploatacji górniczej Kopalni Węgla
Kamiennego Sośnica – Makoszowy.
Rozwiązanie problemu podtapiania budynków
przez wody cieku na terenie objętym wpływami eks-
ploatacji górniczej leży po stronie administratora cie-
ku oraz zakładu górniczego, który na podstawie prze-
pisów ustawy Prawo górnicze i geologiczne (Dz. U.
z 2005 r. Nr 228, poz. 1947, z późn. zm.) zobowiązany
jest do naprawy uszkodzeń na powierzchni terenu
spowodowanych swoją działalnością. Należy jednak
nadmienić, że potok Chudowski na znacznym odcin-
ku przepływa przez tereny niezabudowane.
Po zmianach organizacyjnych obowiązek utrzy-
mania potoku Chudowskiego będzie należał do jego
przyszłego administratora, który na dzień dzisiejszy
nie jest jeszcze określony na obecnym etapie tworze-
nia „Polityki wodnej państwa do roku 2030,
z uwzględnieniem etapu 2016”.
Pytanie 4.: Kto i kiedy obliczał zlewnię tego poto-
ku oraz jakie wyciągnięto wnioski?
Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gliwi-
cach jest w posiadaniu opracowania „Studium okre-
ślające obszary bezpośredniego zagrożenia powodzią
dla obszarów nieobwałowanych w zlewniach dopły-
wów Górnej Odry – zlewnia rzeki Kłodnicy”, wyko-
nanego w 2004 r. przez Instytut Meteorologii i Go-
spodarki Wodnej we Wrocławiu. W ramach tego opra-
cowania dla ujściowego odcinka potoku Chudowskie-
go, długości około 1,0 km, zostały określone zasięgi
wód powodziowych o prawdopodobieństwie przewyż-
szenia 0,3%, 0,5%, 1%, i 10%, a wyniki przeprowa-
dzonego modelowania wskazują, że wody te mieszczą
się w istniejącej zabudowie koryta.
Dodatkowo pragnę podkreślić, że podmioty pla-
nujące inwestycje, na które wymagane jest pozwole-
nie wodnoprawne, zobowiązane są do zastosowania
1521
aktualnych, wykonanych dla konkretnego celu, obli-
czeń hydrologiczno-hydraulicznych, za wyniki któ-
rych odpowiedzialni są wykonujący je hydrolodzy.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kwitka
w sprawie wprowadzenia przez ośrodki pomocy
społecznej z woj. świętokrzyskiego limitów
na zakup sprzętu AGD dla osób poszkodowanych
w powodzi z maja i czerwca 2010 r., a także
okresu rozliczenia środków pomocy rządowej
na remont bądź odbudowę domu (7490)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7490/
10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Marka Kwitka w sprawie wprowadzenia przez
ośrodki pomocy społecznej z woj. świętokrzyskiego
limitów na zakup sprzętu AGD dla osób poszkodo-
wanych w powodzi w 2010 r., a także okresu rozli-
czenia środków pomocy rządowej na remont bądź
odbudowę domu, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
W pismach z dnia 27 maja 2010 r. (sygn. SVS-
-1744/2010) oraz z dnia 24 czerwca 2010 r. (sygn. BU-
SKŻ:5941-7-41/10), skierowanych do wojewodów,
określone zostało przeznaczenie zasiłków celowych
ze środków pochodzących z rezerwy celowej budżetu
państwa przeznaczonej na przeciwdziałanie i usuwa-
nie skutków klęsk żywiołowych. Wskazano, iż pomoc
przysługuje rodzinom lub osobom samotnie gospoda-
rującym na remont albo odbudowę budynku miesz-
kalnego lub lokalu mieszkalnego, który uległ znisz-
czeniu lub uszkodzeniu w związku z powodzią, która
miała miejsce w maju i czerwcu 2010 r.
W ww. zasadach nie wymienia się konkretnych
wydatków, jakie mogą być sfinansowane ze środ-
ków przyznanego zasiłku. Zgodnie z art. 18 ust. l pkt 4
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.)
przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych na po-
krycie wydatków związanych z klęską żywiołową
lub ekologiczną jest zadaniem zleconym z zakresu
administracji rządowej, realizowanym przez gminę.
W myśl art. 22 pkt l ww. ustawy ustalanie sposobu
wykonywania zadań z zakresu administracji rządo-
wej realizowanych przez jednostki samorządu tery-
torialnego należy do zadań wojewody. W związku
1522
z powyższym minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji nie określił limitu kwot na poszczególne
wydatki dokonywane z przyznanego zasiłku, pozo-
stawiając te kwestie w gestii wojewodów.
Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 106 ust. l ww.
ustawy o pomocy społecznej przyznanie świadczeń
z pomocy społecznej następuje w formie decyzji ad-
ministracyjnej. Decyzja w sprawie przyznania zasił-
ku celowego na remont albo odbudowę budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego jest decyzją
indywidualną. Powinna zatem zawierać, oprócz nie-
zbędnych elementów decyzji określonych w art. 107
Kodeksu postępowania administracyjnego., posta-
nowienia odnoszące się indywidualnie do osoby
uprawnionej do zasiłku, m.in. w zakresie rozlicze-
nia się z przyznanej pomocy społecznej. Określony
w decyzji termin przedstawienia faktur/rachun-
ków powinien uwzględniać faktyczną możliwość
osoby uprawnionej do przedstawienia faktury – w za-
leżności, czy faktury/rachunki za prace remontowe
zostały już wystawione, czy też osoba uprawnio-
na nie dysponuje jeszcze fakturami/rachunkami,
gdyż prace nie zostały jeszcze rozpoczęte lub są
w trakcie realizacji. Decyzja powinna także uwzględ-
niać terminy wynikające z umowy zawartej przez
uprawnionego z wykonawcą remontu czy odbudowy
obiektu oraz przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że corocznie
w budżecie państwa przewidziana jest rezerwa celowa
na przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywio-
łowych, z której to rezerwy znaczna część środków
przeznaczana jest na zasiłki celowe dla osób lub rodzin
poszkodowanych przez katastrofy naturalne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie konieczności posiadania karetek
z napędem terenowym przez podmioty,
które świadczą usługi medyczne w zakresie
ratownictwa na terenach wiejskich (7491)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wojciecha Kossakowskiego, prze-
słane przy piśmie o znaku: SPS-024-7491/10 w spra-
wie konieczności posiadania karetek z napędem te-
renowym przez podmioty świadczące usługi medycz-
ne w zakresie ratownictwa na terenach wiejskich,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Na wstępie należy wskazać, iż jednostkami syste-
mu Państwowe Ratownictwo Medyczne są m.in. ze-
społy ratownictwa medycznego. W myśl art. 36 ust. 2
ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) zespół ratow-
nictwa medycznego wyposażony jest w specjalistycz-
ny środek transportu sanitarnego spełniający cechy
techniczne i jakościowe określone w Polskich Nor-
mach przenoszących europejskie normy zharmonizo-
wane. W tym miejscu należy wskazać, że Polska Nor-
ma PN-EN 1789 dotycząca pojazdów medycznych
i ich wyposażenia nie wprowadza obowiązku posia-
dania przez ambulanse drogowe napędu terenowego.
By zapewnić wysoką jakoś świadczonych usług, a przede
wszystkim jak najszybszy dojazd na miejsce zdarze-
nia, zostały wprowadzone normy dotyczące czasu
dotarcia zespołów ratownictwa medycznego. Maksy-
malny czas dotarcia na miejsce zdarzenia nie może
być dłuższy niż 20 min poza miastem powyżej 10 tys.
mieszkańców. Jednocześnie art. 24 ustawy z dnia
8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Me-
dycznym stanowi, iż wojewoda podejmuje działania
organizacyjne zmierzające do zapewnienia następują-
cych parametrów czasu dotarcia na miejsce zdarzenia
dla zespołu ratownictwa medycznego od chwili przy-
jęcia zgłoszenia przez dyspozytora medycznego.
Ukształtowanie terenu, wpływ warunków atmos-
ferycznych na czas dojazdu, warunki drogowe powin-
ny być uwzględniane przez wojewodę przy planowaniu
ilości oraz rozmieszczenia zespołów ratownictwa me-
dycznego zapewniających odpowiedni czas dojazdu.
Ponadto należy podkreślić, iż wymagania zawar-
te w Polskich Normach dotyczących specjalistycz-
nych środków transportu sanitarnego są wymaga-
niami minimalnymi. W tej sytuacji dysponent jed-
nostki ma możliwość zakupu ambulansu z napędem
terenowym, tak aby zapewnić odpowiedni czas dojaz-
du. Minister zdrowia nie ma zaś instrumentów praw-
nych obligujących do zakupu wskazanych wyżej am-
bulansów przez poszczególnych dysponentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie dzikich wysypisk śmieci (7492)
Odpowiadając na pismo z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7492/10, w sprawie zapytania posłów

Grzegorza Roszaka i Marka Wojtkowskiego dotyczą-
cego dzikich wysypisk śmieci, uprzejmie przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Odnosząc się do przygotowanego przez Najwyższą
Izbę Kontroli raportu o wynikach kontroli gospoda-
rowania w gminach wybranych województw stałymi
odpadami komunalnymi, należy stwierdzić, iż obecne
przepisy prawne nie zapewniają w wystarczający spo-
sób realizacji zadań nałożonych na podmioty biorące
udział w systemie gospodarowania odpadami komu-
nalnymi. Dotyczy to w szczególności gmin, wśród
których stwierdzono liczne uchybienia. Należy jed-
nak zaznaczyć, że na podstawie informacji zawartych
w raporcie można wyciągnąć wnioski, że wszystkie
podmioty biorące udział w systemie gospodarowania
odpadami komunalnymi, w tym przedsiębiorcy od-
bierający odpady komunalne, a także właściciele nie-
ruchomości nie realizują nałożonych na nich obo-
wiązków wynikających z obecnego prawa.
Celem kontroli była ocena działań jednostek sa-
morządu terytorialnego w zakresie gospodarowania
odpadami komunalnymi, w szczególności przyjętych
rozwiązań organizacyjnych oraz podjętych działań
dla realizacji ustawowych zadań własnych, dotyczą-
cych zapewnienia: objęcia wszystkich mieszkańców
zorganizowaną zbiórką takich odpadów, rozwijania
ich selektywnego zbierania, a także ograniczenia de-
ponowania na składowiskach odpadów ulegających
biodegradacji. Przy czym nieuzasadnione jest twier-
dzenie, że wyniki kontroli świadczą o nieprawidło-
wym działaniu wszystkich gmin w Polsce, gdyż na
ponad 2400 gmin poddano kontroli jedynie 28 z kilku
województw.
W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościa-
mi w działaniach podejmowanych przez gminy auto-
rzy raportu wnioskują do ministra środowiska
o przeanalizowanie obecnych rozwiązań i podjęcie
działań w celu zwiększenia skuteczności istniejącego
systemu.
Należy zaznaczyć, że obecnie resort środowiska
pracuje nad zmianą przepisów regulujących kwestie
dotyczące zagospodarowania odpadów komunalnych.
Projektowane zmiany zostały ujęte w projekcie zało-
żeń do projektu ustawy o utrzymaniu czystości i po-
rządku w gminach oraz o zmianie niektórych innych
ustaw, w którym zakłada się wprowadzenie mechani-
zmów kontroli zarówno właścicieli nieruchomości,
podmiotów odbierających odpady komunalne, ale tak-
że gmin. Jednocześnie proponuje się, aby w drodze
rozporządzenia wyznaczyć poziomy odzysku i recy-
klingu oraz redukcji masy odpadów ulegających bio-
degradacji, do których osiągnięcia zobowiązano gmi-
ny. Zakłada się również wprowadzenie szeregu admi-
nistracyjnych kar pieniężnych za brak realizacji zadań
nałożonych na poszczególne podmioty biorące udział
w systemie gospodarki odpadami komunalnymi.
Ponadto w projekcie założeń zakłada się wprowa-
dzenie rozwiązań systemowych dających gminom
możliwość przejęcia w drodze uchwały obowiązków
właścicieli nieruchomości w zakresie odbierania od-
1523
padów komunalnych. Jednocześnie w gminach, któ-
re nie są przygotowane do przejęcia obowiązków
właścicieli nieruchomości, będzie funkcjonował sys-
tem opierający się na umowach na odbieranie odpa-
dów zawieranych pomiędzy właścicielem nierucho-
mości a podmiotem prowadzącym działalność w tym
zakresie.
Przyjęcie proponowanych w przedmiotowym pro-
jekcie rozwiązań powinno przyczynić się do uszczel-
nienia systemu gospodarowania odpadami komunal-
nymi, wyeliminowania dzikich wysypisk, a także
stworzenia systemu, który będzie opierał się na mo-
nitorowaniu i kontroli wszystkich podmiotów biorą-
cych udział w systemie, co, jak wykazała kontrola
NIK, jest obecnie problemem.
Odnosząc się do magazynowania bądź składowa-
nia odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym,
należy stwierdzić, że przepisy ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2010 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) przewidują za taki sposób postępowania
z odpadami karę aresztu bądź grzywny. Należy za-
znaczyć, że przyjęte 8 lipca 2010 r. przez Radę Mini-
strów założenia do projektu ustawy o odpadach prze-
widują wprowadzenie administracyjnych kar pienięż-
nych. Założono, iż kary te nie mogą być mniejsze niż
1000 zł i większe niż 1 000 000 zł.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Wilka
w sprawie uwzględnienia w przyszłorocznych
planach inwestycyjnych modernizacji drogi
krajowej nr 19 na odcinku Lublin – Kraśnik
(7493)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do za-
pytania posła Wojciecha Wilka, przekazanego przy
piśmie z dnia 27 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7403/10,
w sprawie uwzględnienia w przyszłorocznych planach
inwestycyjnych modernizacji drogi krajowej nr 19 na
odcinku Lublin – Kraśnik przedstawiam następujące
wyjaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Ze względu na planowany termin zbudowania
drogi ekspresowej S19 oraz zły stan techniczny ist-
niejącej drogi krajowej nr 19 na odcinku Lublin –
Kraśnik konieczne jest wykonanie jej przebudowy ze
wzmocnieniem. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad dostrzega potrzebę przebudowy drogi
krajowej nr 19 na tym odcinku. Niemniej jednak
1524
w pierwszej kolejności realizuje przebudowę dróg,
które stwarzają największe zagrożenie bezpieczeń-
stwa dla ich użytkowników. Dokumentacja technicz-
na na przebudowę przedmiotowego odcinka o długo-
ści 35,27 km (od km 319 + 423 do km 354 + 700)
została opracowana. Zadanie zostanie zrealizowane
pod warunkiem zapewnienia środków finansowych
w budżecie państwa.
Z danych raportu za 2009 rok o stanie sieci dróg
administrowanych przez GDDKiA Oddział w Lubli-
nie wynika, iż systematycznie polepsza się stan na-
wierzchni. Lubelski oddział GDDKiA administruje
siecią dróg o łącznej długości 1003,986 km, z czego
58,4 proc. (580,492 km) ma nawierzchnię w stanie
dobrym, 22,2 proc. (220,229 km) – w niezadowalają-
cym, a 19,3 proc. (191,425 km) – w stanie złym. Dla
porównania na terenie Polski 59,6 proc. dróg krajo-
wych jest w stanie dobrym, 21,5 proc. – w niezado-
walającym, a 18,9 proc. – w stanie złym.
Jednocześnie należy wskazać, że m.in. dla odcin-
ka Lublin – Kraśnik prowadzone są prace przygoto-
wawcze związane z budową S19 po nowym śladzie,
zmierzające do uzyskania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach. Na posiedzeniu Komisji Oceny
Przedsięwzięć Inwestycyjnych przy Generalnym Dy-
rektorze Dróg Krajowych i Autostrad w dniu 15
kwietnia 2010 r. wskazany został wariant przebiegu
S19, który rekomendowany będzie we wniosku o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie protestu nauczycieli i pracowników
ośrodka szkolno-wychowawczego w Brwinowie
(7494)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Artura Górskiego (nr SPS-024-7494/10)
dotyczące projektu rozporządzenia w sprawie rodza-
jów i szczegółowych zasad działania placówek pu-
blicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży
w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatno-
ści wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci
w tych placówkach, uprzejmie informuję.
Projektując zmiany w § 23 wspomnianego rozpo-
rządzenia, Ministerstwo Edukacji Narodowej nie
ograniczało możliwości korzystania przez uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim z edu-
kacji w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych. Zapis „w szczególności” zastosowany w tej re-
gulacji dla określenia, dla jakich grup dzieci, które
nie mogą uczęszczać do szkoły w miejscu zamieszka-
nia, „w szczególności” są prowadzone te ośrodki,
oznacza, że szczególnie rekomendowane formy kształ-
cenia w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych dotyczą – w przypadku dzieci i młodzieży
z upośledzeniem umysłowym – tych, których stopień
upośledzenia umysłowego zdiagnozowano jako
umiarkowany i znaczny. Uczniowie z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim mogą realizować obo-
wiązek szkolny lub obowiązek nauki w szkołach spe-
cjalnych, w szkołach z oddziałami specjalnymi, w szko-
łach integracyjnych, w szkołach z oddziałami inte-
gracyjnym, a także w szkołach ogólnodostępnych.
W celu wyjaśnienia kwestii dotyczących powyż-
szych regulacji z inicjatywy pani minister Katarzyny
Hall zostały zorganizowane spotkania ze związkami
zawodowymi (Forum Związków Zawodowych, Sekcja
Krajowa Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność”,
Związek Nauczycielstwa Polskiego), podczas których
omówiono uwagi do pakietu projektów rozporządzeń
dotyczących kształcenia uczniów ze specjalnymi po-
trzebami edukacyjnymi oraz poradnictwa i pomocy
psychologiczno-pedagogicznej.
W dniu 2 czerwca br. odbyło się również spotkanie
ze 120 dyrektorami specjalnych ośrodków szkolno-wy-
chowawczych, w których zdecydowaną większość sta-
nowią wychowankowie z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim. Podczas spotkania pani minister
szczegółowo omówiła intencje projektowanych zmian
i odpowiedziała na pytania dyrektorów placówek.
W wyniku dyskusji minister edukacji narodowej
podjęła decyzję o uszczegółowieniu zapisu dotyczące-
go kształcenia dzieci i młodzieży z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim w specjalnych ośrod-
kach szkolno-wychowawczych, tak by nie budził on
żadnych wątpliwości interpretacyjnych, poprzez
uwzględnienie w pkt 6 § 23 dzieci i młodzieży z upo-
śledzeniem umysłowym w stopniu lekkim.
Projekt rozporządzenia z dnia 23 czerwca 2010 r.
zamieszczony został na stronie MEN: bip.men.gov.pl.
Odnosząc się natomiast do kolejnych pytań,
uprzejmie wyjaśniam, że system oświaty powinien
być otwarty dla wszystkich uczniów. Powinien roz-
poznawać indywidualne potrzeby edukacyjne dzieci
i młodzieży i na podstawie tej diagnozy podejmować
różnorodne działania w celu zapewnienia im jak naj-
lepszych warunków do pełnego funkcjonowania
w środowisku rówieśniczym.
Projektowane przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej rozwiązania są modyfikacją istniejących roz-
wiązań organizacyjno-prawnych. Podkreślają rolę
specjalistów pracujących w szkołach i placówkach
oraz w poradniach psychologiczno-pedagogicznych.
Mają służyć zespołowej współpracy, lepszemu wyko-
rzystaniu kompetencji kadry pedagogicznej oraz

umożliwić zapewnienie każdemu uczniowi wsparcia
i zindywidualizowanej pomocy podczas obowiązko-
wych zajęć wynikających z nowej podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego, w zależności od dokonanego na poziomie
szkoły lub poradni psychologiczno-pedagogicznej roz-
poznania potrzeb edukacyjnych. Jest to główny cel
zmian planowanych w systemie kształcenia uczniów
ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz porad-
nictwie i pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Działania te mają być podejmowane w każdym
środowisku nauczania i wychowania, tj. w przedszko-
lu, szkole i placówce, w której uczeń spełnia obowią-
zek rocznego przygotowania przedszkolnego, obowią-
zek szkolny lub obowiązek nauki.
Należy również wyraźnie podkreślić, że decyzję
w sprawie wyboru szkoły zawsze podejmują rodzice
(opiekunowie prawni) ucznia. Jeżeli dziecko posiada
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwa-
gi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, ro-
dzice mogą wybrać dla niego specjalny ośrodek szkol-
no-wychowawczy, szkołę ogólnodostępną, integracyj-
ną lub specjalną.
W związku z powyższym nie istnieje zagrożenie
dla funkcjonowania specjalnych ośrodków szkolno-
-wychowawczych, w tym ośrodka w Brwinowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
prezesa Rządowego Centrum Legislacji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie niewykonania postanowienia
Trybunału Konstytucyjnego o zmianie prawa
i listu rzecznika praw obywatelskich
w tej sprawie (7495)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Artura Górskiego otrzymanym
przy piśmie z dnia 27 lipca 2010 r., działając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
W dniu 12 grudnia 2005 r. Trybunał Konstytu-
cyjny wydał wyrok, oznaczony sygn. akt K 32/04,
w którym stwierdził niezgodność z konstytucją nie-
których przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58, z późn. zm.)
oraz zarządzenia nr 6 komendanta głównego Policji
z dnia 16 maja 2002 r. w sprawie uzyskiwania, prze-
twarzania i wykorzystywania przez Policję informa-
cji oraz sposobów zakładania i prowadzenia zbiorów
1525
tych informacji (Dz. Urz. KGP Nr 8, poz. 44 oraz
z 2003 r. Nr 9, poz. 47).
Z wyrokiem tym związane są dwa postanowienia.
Postanowieniem z dnia 23 listopada r. Trybunał Kon-
stytucyjny umorzył postępowanie w zakresie bada-
nia zgodności art. 20 ust. 19 ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji. Drugie postanowienie, z dnia
25 stycznia 2006 r., oznaczone sygn. akt S 2/06, za-
wiera w swej treści sygnalizację potrzeby podjęcia
inicjatywy ustawodawczej w przedmiocie zagwaran-
towania w ustawie o Policji konstytucyjnych praw
osób poddanych kontroli operacyjnej. Zgodnie z brzmie-
niem sentencji postanowienia sygnalizacja ta skiero-
wana została do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż
to nie prezes Rady Ministrów, ale Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej jest adresatem zaleceń Trybunału Kon-
stytucyjnego, zawartych w powołanym postanowie-
niu sygnalizacyjny. W związku z tym nie sposób czy-
nić prezesowi Rady Ministrów zarzutu braku reali-
zacji tych zaleceń.
Nawiązując do istoty interpelacji, jaką jest potrze-
ba podjęcia prac legislacyjnych w zakresie informo-
wania jednostki o przeprowadzonej wobec niej kon-
troli operacyjnej, należy podkreślić, iż kwestia ta
była szeroko analizowana. W wyniku analizy usta-
lono, iż ustawa o Policji nie wyklucza możliwości in-
formowania osoby poddanej kontroli operacyjnej
o przeprowadzeniu tej kontroli. Brak przepisu nakła-
dającego na Policję pozytywnego obowiązku informo-
wania o przeprowadzeniu kontroli operacyjnej nie
wyłącza bezpośredniej realizacji prawa podmiotowe-
go, gwarantowanego treścią art. 51 ust. 3 Konstytu-
cji Rzeczypospolitej Polskiej.
Teza ta została potwierdzona przez trybunał, któ-
ry stwierdzając zgodność z konstytucją art. 19 ust.
16 ustawy o Policji, uznał, iż „istnienie takiego obo-
wiązku Policji byłoby zapewne wskazane i odpowia-
dałoby potrzebie efektywnej instrumentalizacji pra-
wa określonego w art. 51 ust. 4 Konstytucji”, aczkol-
wiek brzmienie art. 19 ust. 16 ustawy o Policji pro-
wadzi do wniosku, iż po odpadnięciu celu kontroli
operacyjnej otwiera się dla inwigilowanego możli-
wość wglądu w zebrane o nim materiały.
Podnieść w tym miejscu należy, iż prowadzenie
kontroli operacyjnej i prawo jednostki do informacji
o przeprowadzonej wobec niej kontroli jest kwestią
złożoną. Próbę wprowadzenia dodatkowych regulacji
w tym zakresie podjął Senat, przygotowując projekt
ustawy o zmianie ustawy o Policji (druk senacki
nr 730). Jednakże w związku z licznymi wątpliwo-
ściami, zgłoszonymi w toku analiz, zawieszono prace
legislacyjne nad przedmiotowym projektem.
Odnosząc się natomiast do kwestii wystąpienia
rzecznika praw obywatelskich z dnia 26 październi-
ka 2009 r., podnieść należy, iż w przedmiotowym wy-
stąpieniu wskazane zostały problemy dotyczące szer-
szego zakresu regulacji ustawowych, niż wynika to
z przywołanych powyżej orzeczeń Trybunału Kon-
stytucyjnego. Sygnalizowane przez rzecznika uchy-
bienia, dotyczące przetwarzania danych, zostały za-
1526
uważone i częściowo uwzględnione w ramach prac
nad projektem nowelizacji ustawy o Centralnym Biu-
rze Antykorupcyjnym. Projekt tej ustawy został
uchwalony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
w dniu 5 sierpnia 2010 r.
W pozostałym zakresie zarzuty podnoszone przez
rzecznika stanowią przedmiot szeroko zakrojonych
analiz. Wnioski wynikające z przeprowadzonych ba-
dań służyć mają podjęciu decyzji w przedmiocie ko-
nieczności zmian innych ustaw regulujących zasady
podejmowania i wykonywania czynności operacyjno-
-rozpoznawczych oraz związanych z nimi reguł prze-
twarzania danych. Dlatego też odpowiedź prezesa
Rady Ministrów na wystąpienie rzecznika zostanie
sporządzona po wypracowaniu ostatecznych kierun-
ków rozwiązań. Upoważniony do jej udzielenia jest
prezes Rządowego Centrum Legislacji.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w dniu 31 marca
2010 r. do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej wpłynął
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania karnego oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 2915). Projekt dotyczy m.in. zapewnienia me-
rytorycznej i efektywnej kontroli sądu i prokuratora
nad czynnościami operacyjnymi organów ścigania,
zobowiązania prokuratora generalnego do przedsta-
wiania Sejmowi corocznej informacji o liczbie ustawo-
wo dozwolonych czynności ingerujących w prawo oby-
watela do prywatności przez poszczególne służby,
wprowadzenia do systemu prawa instytucji zgody na-
stępczej. Projekt ten skierowany został do Komisji
Administracji i Spraw Wewnętrznych, z zaleceniem
zasięgnięcia opinii Komisji do Spraw Służb Specjal-
nych, Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kody-
fikacjach, Komisji Obrony Narodowej oraz Komisji
Sprawiedliwości i Praw Człowieka. Mając na wzglę-
dzie zakres przedmiotowy projektowanej regulacji,
zauważyć należy, iż rozwiązania proponowane w pro-
jekcie pozostają w ścisłym związku zarówno z wystą-
pieniem rzecznika praw obywatelskich, jak i przed-
miotem zainteresowania wyrażonym w interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Prezes Rządowego Centrum Legislacji
Maciej Berek
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie braku odpowiedzi na pytania ruchu
społecznego „Ratuj maluchy” (7496)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Artura Górskiego przekazane
pismem SPS-024-7496/10 z 27 lipca br. w sprawie
braku odpowiedzi na pytania ruchu społecznego „Ra-
tuj maluchy”, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Dnia 26 lutego 2009 r. odbyło się spotkanie przed-
stawicieli akcji „Ratuj maluchy” z minister edukacji
narodowej panią Katarzyną Hall, podsekretarzem
stanu panem Krzysztofem Stanowskim oraz przed-
stawicielami Ministerstwa Edukacji Narodowej po-
świecone planowanym zmianom reformy systemu
oświaty.
Jak wynika ze stenogramu spotkania, goście spo-
tkania zadawali szereg pytań. Obecny na spotkaniu
pan profesor zgłosił pytania dotyczące kształcenia
nauczycieli, trybu prac nad podstawą programową
i sposobu jej upowszechnienia oraz planowanych
zmian w systemie oświaty. Na postawione pytania
odpowiadali przedstawiciele ministerstwa oraz osoby
uczestniczące w tworzeniu podstawy programowej.
Jeśli w przekonaniu pana profesora udzielone
podczas spotkania odpowiedzi wymagają uzupełnie-
nia lub pogłębienia, uprzejmie proszę o doprecyzowa-
nie przez zainteresowanego pytań i przekazanie ich
w formie pisemnej do Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej.
Ministerstwo w trybie pilnym udzieli odpowiedzi
na przysłane pytania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie szczegółowych kwalifikacji
wymaganych od nauczycieli (7497)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie, nr SPS-024-7497/10, złożone
przez panią poseł Irenę Tomaszak-Zesiuk w sprawie
szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczy-
cieli, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kwestie kwalifikacji wymaganych od nauczycieli
regulują przepisy art. 9 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 12 marca 2009 r. w spra-
wie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od na-
uczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w któ-
rych można zatrudnić nauczycieli niemających wyż-

szego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształ-
cenia nauczycieli (Dz. U. Nr 50, poz. 400).
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela
stanowisko nauczyciela może zajmować osoba, która
posiada wyższe wykształcenie z odpowiednim przy-
gotowaniem pedagogicznym lub ukończyła zakład
kształcenia nauczycieli.
Rozporządzenie w sprawie szczegółowych kwali-
fikacji wymaganych od nauczycieli stanowi, iż kwa-
lifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela po-
siada osoba, która ukończyła studia na kierunku
(specjalności):
a) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub pro-
wadzonymi zajęciami albo
b) którego zakres określony w standardzie kształ-
cenia dla tego kierunku studiów w grupie treści pod-
stawowych i kierunkowych obejmuje treści naucza-
nego przedmiotu lub prowadzonych zajęć.
Przepis przytoczony w pkt b pozwala na uznanie
kwalifikacji nauczyciela uzyskanych w trakcie stu-
diów na kierunku (specjalności), który – mimo że nie
odpowiada ściśle swoją nazwą nauczanemu przed-
miotowi lub prowadzonym zajęciom – obejmuje jed-
nakże przygotowanie merytoryczne niezbędne do
nauczania przedmiotu lub prowadzenia zajęć. Ocena
kwalifikacji dokonywana jest na podstawie porówna-
nia treści kształcenia w szkole wyższej z zakresem
wymagań wynikających z podstawy programowej
danego przedmiotu na określonym etapie edukacyj-
nym. W przypadku kiedy studia wyższe ukończone
przez nauczyciela spełniają powyższy warunek, na-
leży uznać, że nauczyciel posiada wymagane kwali-
fikacje. Oceny kwalifikacji dokonuje dyrektor szkoły
zatrudniający nauczyciela. Minister edukacji naro-
dowej ustala wymagania kwalifikacyjne, ale nie ma
kompetencji do rozstrzygania spraw kwalifikacyj-
nych należących do organu zatrudniającego.
Zauważyć również należy, że na podstawie wska-
zanego przepisu dyrektor szkoły lub placówki ma
możliwość zatrudnienia nauczyciela posiadającego
wymagane przygotowanie do nauczania przedmiotu
lub prowadzenia zajęć. Decyzja dyrektora szkoły
w sprawie wyboru – spośród posiadających wymaga-
ne kwalifikacje – nauczyciela, któremu powierzy na-
uczanie przedmiotu lub prowadzenie określonych
zajęć, jest autonomiczna.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
1527
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie odmowy prawa
do emerytury zagranicznej (7498)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7498/
10, dotyczącym zapytania posła Jarosława Rusieckie-
go (PiS) w sprawie odmowy prawa do emerytury za-
granicznej pani W. Z. z Ostrowca Świętokrzyskiego
poniżej uprzejmie wyjaśniam.
Rzeczpospolita Polska i Republika Czeska od dnia
1 maja 2004 r. do 30 kwietnia br. były związane roz-
porządzeniem Rady nr 1408/71 z dnia 14 czerwca
1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpiecze-
nia społecznego do pracowników najemnych i ich ro-
dzin przemieszczających się we Wspólnocie, które od
dnia 1 maja br. zostało zastąpione rozporządzeniem
Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004 z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów
zabezpieczenia społecznego. Przepisy unijne nie har-
monizują systemów zabezpieczenia społecznego
państw członkowskich, lecz jedynie je koordynują. Co
oznacza, że każde państwo, zachowuje swój odrębny
system zabezpieczenia społecznego, a przepisy rozpo-
rządzeń wskazują, który system w danym przypadku
(w sytuacjach transgranicznych) ma być stosowany,
np. w zakresie podlegania ubezpieczeniu lub otrzy-
mania świadczeń. A zatem, każde z państw człon-
kowskich zachowuje wyłączne kompetencje do okre-
ślania m.in. zasad przystąpienia do systemu, opłaca-
nia składek czy też warunków przyznawania świad-
czeń.
W przypadku pani W. Z., posiadającej polskie
i czeskie okresy ubezpieczenia, odmowa przez insty-
tucję czeską prawa do emerytury była spowodowała
niespełnieniem w dniu złożenia wniosku o emerytu-
rę jednego z warunków wymaganych przez czeskie
przepisy do uzyskania tego prawa, tj. osiągnięcia wie-
ku emerytalnego przewidzianego dla osoby, która nie
wychowywała dzieci.
Czeski system emerytalny umożliwia kobietom,
które wychowywały dzieci, wcześniejsze przechodze-
nie na emeryturę. Wiek emerytalny kobiet jest tym
niższy im większa liczba wychowywanych dzieci. Wa-
runki dotyczące wieku emerytalnego w Republice
Czeskiej mają zastosowanie do ogółu ubezpieczonych
ubiegających się o świadczenia z tego systemu i, tak
jak w każdym innym państwie, wynikają z przyję-
tych priorytetów w dziedzinie polityki społecznej,
nadającej kształt poszczególnym rozwiązaniom sys-
temu zabezpieczenia społecznego.
Należy dodać, że czeskie okresy ubezpieczenia pani
W. Z. nie przepadną, gdyż po osiągnięciu wymagane-
1528
go przez czeskie przepisy wieku emerytalnego zainte-
resowana uzyska emeryturę z czeskiego systemu.
Pragnę ponadto wyjaśnić, że minister pracy i po-
lityki społecznej nie ma wpływu na uregulowania
w zakresie zabezpieczenia społecznego przyjęte przez
inne państwa. Nie ma także wpływu na indywidual-
ne decyzje wydawane przez instytucje ubezpieczenio-
we, zarówno polskie, jak i zagraniczne. W pouczeniu
do decyzji wnioskodawca jest każdorazowo informo-
wany o drodze odwoławczej, z której może skorzy-
stać, w przypadku gdy nie zgadza się z decyzją insty-
tucji ubezpieczeniowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości skorzystania
z jakiejkolwiek formy pomocy społecznej
z tytułu opieki nad chorymi członkami rodziny
(7499)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 30 lipca 2010 r.,
znak SPS-024-7499/10, dotyczące zapytania posel-
skiego posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości skorzystania przez pana L. B. z jakiejkolwiek
formy pomocy społecznej z tytułu opieki nad chorymi
członkami rodziny, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) osoby zobowiązane do
alimentacji na rzecz osoby niepełnosprawnej, tj. jej
krewni w linii prostej oraz rodzeństwo, mogą ubiegać
się o świadczenie pielęgnacyjne z tytułu niepodejmo-
wania lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą le-
gitymującą się odpowiednim orzeczeniem potwier-
dzającym niepełnosprawność. Istotne jest jednak, że
zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ww. ustawy świad-
czenie pielęgnacyjne nie przysługuje w sytuacji, gdy
osoba wymagająca opieki pozostaje w związku mał-
żeńskim. W przedmiotowej sprawie występuje po-
wyższa negatywna przesłanka, tj. osoba niepełno-
sprawna pozostaje w związku małżeńskim i z tego
względu świadczenie pielęgnacyjne w opisanym przy-
padku nie przysługuje. W opisanym przypadku nie
są również spełnione warunki do przyznania innych
świadczeń rodzinnych przewidzianych w ustawie
o świadczeniach rodzinnych.
Bez względu na powyższe, uprzejmie informuję,
iż pomoc w różnych formach materialnych i niema-
terialnych dla osób, które nie są w stanie, wykorzy-
stując własne uprawnienia, zasoby i możliwości sa-
modzielnie przezwyciężyć trudnych sytuacji życio-
wych, przewiduje ustawa z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o pomocy społecz-
nej za osobę, która zrezygnuje z zatrudnienia w związ-
ku z koniecznością sprawowania bezpośredniej, oso-
bistej opieki nad długotrwale lub ciężko chorym
członkiem rodziny oraz wspólnie niezamieszkujący-
mi matką, ojcem lub rodzeństwem, ośrodek pomocy
społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe od kwoty kryterium dochodowego na
osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w rodzinie
osoby opiekującej się nie przekracza 150% kwoty kry-
terium dochodowego na osobę w rodzinie i osoba opie-
kująca się nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym z innych tytułów lub nie
otrzymuje emerytury albo renty. Dotyczy to również
osób, które w związku z koniecznością sprawowania
opieki pozostają na bezpłatnym urlopie. W tej sytu-
acji konieczność sprawowania bezpośredniej, osobi-
stej opieki nad wskazanymi wyżej osobami stwierdza
lekarz ubezpieczenia zdrowotnego w zaświadczeniu
wydanym nie wcześniej niż na 14 dni przed złoże-
niem wniosku o przyznanie świadczenia. Składka na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe w wysokości
określonej przepisami o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych jest opłacana przez okres sprawowania opie-
ki, przy czym nie przysługuje ona, gdy osoba:
1) w dniu złożenia wniosku o przyznanie świad-
czenia ukończyła 50 lat i nie posiada okresu ubezpie-
czenia (składkowego i nieskładkowego) wynoszącego
co najmniej 10 lat,
2) posiada okres ubezpieczenia (składkowy i nie-
składkowy) wynoszący 20 lat w przypadku kobiet
i 25 lat w przypadku mężczyzn.
Przy ustalaniu okresu ubezpieczenia okresy nie-
składkowe ustala się w wymiarze nieprzekraczają-
cym 1/3 udowodnionych okresów składkowych.
Ponadto informuję, iż przy ubieganiu się o świad-
czenia pieniężne z pomocy społecznej należy spełniać
warunki określone w ustawie. Decyzję o przyznaniu
pomocy i jej rozmiarach podejmuje kierownik ośrod-
ka pomocy społecznej po zbadaniu sytuacji przez pra-
cownika socjalnego w drodze rodzinnego wywiadu
środowiskowego.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy
o pomocy społecznej prawo do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, 41, 78
i 91, przysługuje:
1) osobie samotnie gospodarującej, której dochód
nie przekracza kwoty 477zł,

2) osobie gospodarującej w rodzinie, w której do-
chód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty
351zł,
3) rodzinie, której dochód nie przekracza sumy
kwoty kryterium dochodowego na osobę w rodzinie,
zwanej dalej kryterium dochodowym rodziny, przy
jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednego z po-
wodów wymienionych w art. 7 pkt 2–15 lub innych
okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy spo-
łecznej.
Do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej
należą:
— zasiłek stały,
— zasiłek okresowy,
— zasiłek celowy,
— specjalny zasiłek okresowy, celowy.
Zasiłek stały przysługuje:
— pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej,
niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie
niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od
kryterium dochodowego osoby samotnie gospodaru-
jącej,
— pełnoletniej osobie gospodarującej w rodzinie,
niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie
niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również do-
chód na osobę w rodzinie, są niższe od kryterium
dochodowego na osobę w rodzinie.
Zgodnie z art. 6 pkt 7 omawianej ustawy niezdol-
ność do pracy z tytułu wieku występuje w przypadku
ukończenia 60 lat przez kobietę i 65 lat przez męż-
czyznę.
Zasiłek okresowy, który zgodnie z art. 38 ustawy
o pomocy społecznej przysługuje, w szczególności ze
względu na długotrwałą chorobę, niepełnospraw-
ność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia
uprawnień do świadczeń z innych systemów zabez-
pieczenia społecznego:
— osobie samotnie gospodarującej, której dochód
jest niższy od kryterium dochodowego osoby samot-
nie gospodarującej,
— rodzinie, której dochód jest niższy od kryte-
rium dochodowego rodziny.
Poza tym osobie, rodzinie znajdującej się w trudnej
sytuacji finansowej (uprawnionej do świadczeń pie-
niężnych) na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o pomo-
cy społecznej w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby
bytowej może być przyznany zasiłek celowy.
Art. 39 ust. 2 wymienia, na jakie cele w szczegól-
ności może zostać przyznany. Wysokość tych świad-
czeń nie jest określona kwotowo. Wyznacznikami
ustalania wysokości zasiłków celowych jest z jednej
strony sytuacja materialna wnioskodawcy i cel, na
jaki zasiłek jest przyznany, a z drugiej strony, możli-
wości finansowe ośrodka.
W uzasadnionych przypadkach nieprzewidzia-
nych literą ustawy uzasadniających przyznanie po-
mocy społecznej osobie lub rodzinie o dochodach
przekraczających kryteria dochodowe może być przy-
znany specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprze-
kraczającej odpowiednio kryterium dochodowego
1529
osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie
podlega zwrotowi, może też być przyznany zasiłek
okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa pod
warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku
lub wydatków na pomoc rzeczową. Zasiłki celowe fi-
nansowane są z budżetów gmin.
W tym miejscu warto by wspomnieć o możliwości
korzystania z pomocy w ramach programu wielolet-
niego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania” usta-
nowionego ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. (Dz. U.
Nr 267, poz. 267), która weszła w życie z dniem 31
grudnia 2005 r. Program adresowany jest przede
wszystkim do dzieci i młodzieży, jednakże pomocą
w ramach programu mogą być również osoby i rodzi-
ny znajdujące się w trudnej sytuacji życiowej z róż-
nych powodów, w szczególności osoby samotne, w po-
deszłym wieku, chore lub niepełnosprawne – w opar-
ciu o przyjęte w ustawie kryteria dochodowe – do
150% kryterium dochodowego określonego w art. 8
ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. W prak-
tyce osoby samotnie gospodarujące mogą ubiegać się
o pomoc, jeżeli ich dochód nie przekracza kwoty
715,50 zł, a osoby gospodarujące w rodzinie, jeżeli
dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty
526,50 zł.
W ramach realizacji programu przewidziane są
następujące formy pomocy:
— posiłek, ze szczególnym uwzględnieniem posił-
ku gorącego,
— zasiłek celowy na zakup posiłku lub zakup
żywności,
— świadczenie rzeczowe w postaci produktów
żywnościowych.
W ramach programu organizowany jest również
dowóz posiłków. Ta forma pomocy przewidziana
w ustawie o ustanowieniu programu wieloletniego
dominuje na terenach wiejskich, co spowodowane jest
mniejszą dostępnością do stołówek i punktów przy-
gotowywania i wydawania posiłków. W miastach do-
wóz posiłku kierowany jest przede wszystkim do
osób, które ze względu na stan zdrowia i zaawanso-
wany wiek nie są w stanie samodzielnie dotrzeć do
punktu wydawania posiłków.
Jak wynika z powyższego, ustawa o pomocy spo-
łecznej przewiduje szereg świadczeń dla osób znajdu-
jących się w trudnej sytuacji życiowej. Jeśli osoby te
będą spełniały wszystkie warunki do otrzymania ta-
kiej pomocy, pomoc ta powinna zostać przyznana.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
1530
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie przedawnienia roszczeń ZUS
z tytułu niezapłaconych składek za okres
od marca do czerwca 1999 r. (7500)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 30 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7500/10, dotyczące zapytania posła
Jarosława Rusieckiego w sprawie przedawnienia
roszczeń ZUS z tytułu niezapłaconych składek za
okres od marca do czerwca 1999 r. przedstawiam wy-
jaśnienia i stanowisko członka Zarządu Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, odnosząc się kolejno do
dwóch postawionych w interpelacji pytań.
1. Czy niezapłacone przez zainteresowanego
składki ZUS za okres od marca 1999 r. do czerwca
1999 r. uległy przedawnieniu?
Przepisy dotyczące poboru składek na ubezpiecze-
nia społeczne zobowiązują wszystkich płatników
składek, a wiec także osoby prowadzące pozarolniczą
działalność, do terminowego ich rozliczania i opłaca-
nia za siebie oraz za inne zatrudniane osoby podle-
gające ubezpieczeniom społecznym. Obowiązkiem
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest natomiast
ściąganie nieopłaconych w terminie należności i to
za cały nieprzedawniony okres. Należności z tytułu
składek są bowiem podstawowym źródłem przycho-
dów Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto ze
środków tych zakład przekazuje należne za ubezpie-
czonych składki do otwartych funduszy emerytal-
nych. W razie gdy płatnik składek nie wywiązuje się
z ustawowo nałożonych obowiązków i nie opłaca
składek w terminie, zakład ma obowiązek wszcząć
dochodzenie tych należności.
Zakład podkreśla, że zasady przedawnienia dla
należności za okres 1999 r. podany w interpelacji re-
gulowała ustawa z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 205, poz. 1585, z poźn. zm.). W świetle jej przepi-
sów, w brzmieniu obowiązującym do końca grudnia
2002 r., należności z tytułu składek ulegały przedaw-
nieniu po upływie 5 lat, licząc od dnia, w którym
składka stała się wymagalna, jednakże bieg przedaw-
nienia przerywała każda podjęta czynność zmierza-
jąca do ściągnięcia należności (np. wdrożenie przy-
musowego dochodzenia należności), jeśli o czynności
tej został zawiadomiony dłużnik. W takich przypad-
kach następowało wydłużenie okresu przedawnienia
do 10 lat. Gdy takich działań zakład nie podejmował,
przedawnienie następowało po upływie 5 lat.
Od 1 stycznia 2003 r. weszły jednak w życie zmia-
ny do ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
wprowadzające wyraźny przepis o 10-letnim okresie
przedawnienia. Po nowelizacji ustawa przewiduje
także przesłanki, których spełnienie powoduje zawie-
szenie lub przerwanie biegu terminu przedawnienia,
wydłużając automatycznie okres, w którym zaległo-
ści mogą być dochodzone.
Zmiana przepisów, która nastąpiła od 1 stycznia
2003 r., nie dotyczy tylko tych należności, które wy-
gasły, zgodnie z art. 59 § 1 pkt 3 Ordynacji podatko-
wej, przed tą datą. Dotyczy natomiast wszystkich
należności, które do 31 grudnia 2002 r. nie uległy
przedawnieniu i były wymagalne w tej dacie (do tej
grupy zaliczały się należności za 1999 r., bowiem na
dzień nowelizacji przepisów upłynął dla nich okres
krótszy niż 4 lata). Przedawnienie należności z tytu-
łu składek powinno być bowiem oceniane (także
z uwagi na brak odrębnych uregulowań ustawowych)
według stanu prawnego obowiązującego w dacie
upływu terminu przedawnienia. Wykładnia taka nie
tylko nie oznacza działania nowelizacji wstecz, lecz
wynika wprost z zasady legalizmu wymagającej, aby
podstawą działania organów władzy publicznej był
przepis prawny obowiązujący w dniu podejmowania
czynności przez te organy. Zaznaczam, że przedsta-
wione wyżej zasady przedawnienia należności stoso-
wane przez zakład są zgodne z prawem, co potwier-
dziło stanowisko Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa wydane w dniu 16 listopada 2007 r.
Przedawnianie należności z tytułu składek na
ubezpieczenie zdrowotne regulują natomiast nastę-
pujące przepisy:
1) w okresie od 1 stycznia 1999 r. do 31 marca
2003 r. – art. 28 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r.
o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U.
Nr 28, poz. 153, z późn. zm.); stosownie do tych po-
stanowień należności z tytułu składek na ubezpie-
czenie zdrowotne ulegały przedawnieniu z upływem
5 lat, licząc od dnia, w którym składka stała się wy-
magalna; bieg przedawnienia przerywało odroczenie
terminu płatności, rozłożenie spłaty należności na
raty i każda inna czynność zmierzająca do ściągnię-
cia należności, jeżeli o czynności tej został zawiado-
miony dłużnik; należności z tytułu składek nie moż-
na jednak dochodzić, jeżeli od terminu ich wymagal-
ności upłynęło 10 lat;
2) w okresie od 1 kwietnia 2003 r. do 30 czerwca
2004 r. – art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 23 stycznia
2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym
Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 39, z późn.
zm.) zawierający analogiczne uregulowania jak
przedstawione w pkt 1;
3) w okresie od 1 lipca 2004 r. do 30 września
2004 r. – art. 33 ust. 2 ustawy o powszechnym ubez-
pieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, stano-
wiący, że należności z tytułu składek na ubezpiecze-
nie zdrowotne ulegają przedawnieniu na zasadach
określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń
społecznych;
4) od 1 października 2004 r. przedawnienie na-
leżności z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowot-
ne reguluje przepis art. 93 ust. 2 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej

finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), również stanowiący,
że należności z tytułu składek na ubezpieczenie zdro-
wotne ulegają przedawnieniu na zasadach określo-
nych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecz-
nych.
W świetle powyższego od 1 lipca 2004 r. do
przedawnienia należności z tytułu składek na ubez-
pieczenie zdrowotne stosuje się zasady określone
w przepisach ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (art. 24 ust. 4–6 ustawy).
Natomiast należności z tytułu składek na Fun-
dusz Pracy przedawniają się na analogicznych zasa-
dach jak składki na ubezpieczenia społeczne, zgodnie
z postanowieniami art. 32 ustawy o systemie ubez-
pieczeń społecznych.
2. Czy zainteresowanego obowiązywał 5- czy10-
-letni okres przedawnienia?
Jak wynika z przekazanych w interpelacji infor-
macji, zaległości, które wystąpiły na koncie płatnika
składek, dotyczyły należności za okres od marca
1999 r. do czerwca 1999 r. Dlatego też, ze względu na
wyżej przedstawione regulacje prawne w odniesieniu
do należności na ubezpieczenia społeczne i na Fun-
dusz Pracy, na dzień 31 grudnia 2002 r. nie upłynął
5-letni okres przedawnienia; oznacza to, że na dzień
1 stycznia 2003 r. były one wymagalne, a zatem miał
do nich zastosowanie 10-letni okres przedawnienia.
W odniesieniu natomiast do należności na ubez-
pieczenie zdrowotne z uwagi na fakt, iż 10-letni okres
przedawnienia obowiązuje od 1 lipca 2004 r., a do
końca czerwca 2004 r. upłynęło przeszło 5 lat od daty
wymagalności dla należności za okres od marca do
maja 1999 r., należności tych nie obala obowiązująca
od 1 lipca 2004 r. zmiana stanu prawnego, co ozna-
cza, że miał do nich zastosowanie 5-letni okres
przedawnienia. Należności za czerwiec 1999 r. na
dzień 1 lipca 2004 r. były wymagalne, a tym samym
nie uległy przedawnieniu w ciągu 5 lat.
Ponadto wyjaśniam, że zgodnie z art. 14 ust. 1
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, objęcie
dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym następu-
je od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tym
ubezpieczeniem, nie wcześniej jednak niż od dnia,
w którym wniosek został zgłoszony. Natomiast
w świetle art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy w przypadku
osób prowadzących działalność gospodarczą dobro-
wolne ubezpieczenie chorobowe ustaje od pierwszego
dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono
w terminie składki należnej na to ubezpieczenie,
przy czym w uzasadnionych przypadkach zakład, na
wniosek ubezpieczonego, może wyrazić zgodę na
opłacenie składki po terminie.
W myśl art. 18 ust. 9 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych, w brzmieniu obowiązującym do 29
grudnia 1999 r., za miesiąc, w którym nastąpiło od-
powiednio objęcie ubezpieczeniami emerytalnym
i rentowymi lub ich ustanie i jeżeli trwały one tylko
przez część miesiąca, kwotę najniższej podstawy wy-
miaru składek zmniejsza się proporcjonalnie, dzieląc
1531
przez liczbę dni kalendarzowych tego miesiąca i mno-
żąc przez liczbę dni podlegania ubezpieczeniu. Zasa-
dy zmniejszania najniższej podstawy wymiaru skła-
dek, o których mowa w ust. 9, stosuje się odpowiednio
w przypadku pobierania przez część miesiąca zasił-
ków (art. 18 ust. 10 powołanej ustawy).
Pan D. N. złożył zgłoszenie do ubezpieczeń spo-
łecznych, w tym do dobrowolnego ubezpieczenia cho-
robowego, z tytułu prowadzenia działalności gospo-
darczej w dniu 4 marca 1999 r., z wypełnioną datą
przystąpienia do ubezpieczeń – 1 stycznia 1999 r. Po-
nadto składki należne za styczeń i luty 1999 r. zosta-
ły opłacone po obowiązującym terminie, natomiast
za marzec 1999 r. w niepełnej wysokości. Zaintereso-
wany nie uzyskał prawa do zasiłku chorobowego za
okres od 16 marca 1999 r. do 8 czerwca 1999 r., gdyż
nie spełniał warunków do pozostawania w dobrowol-
nym ubezpieczeniu chorobowym. Tym samym miał
obowiązek opłacić składki na obowiązkowe ubezpie-
czenia za cały podany wyżej okres. O fakcie tym był
informowany przez oddział ZUS, wraz z możliwością
wystąpienia o wydanie formalnej decyzji w tej spra-
wie. Na to pismo, jak też kolejne informujące o ko-
nieczności skorygowania dokumentów, decyzję o od-
mowie wydania zaświadczenia o przebiegu ubezpie-
czenia, jak też informację o zadłużeniu pan D. N. nie
zareagował. Doprowadziło to do wszczęcia przez od-
dział ZUS postępowania egzekucyjnego.
Faktem jest, że egzekucja została wszczęta wobec
pana D. N. dopiero w 2007 r., niemniej jednak obo-
wiązkiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest do-
chodzenie wszelkich należności, które nie uległy
przedawnieniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości i zasad nabycia przez
pracownika spółdzielni produkcyjnej lub PGR
gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi (7501)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Jarosława Rusieckiego z dnia 1 lipca 2010 r.
w sprawie możliwości i zasad nabycia gruntów z Pań-
stwowego Funduszu Ziemi przez pracownika spół-
dzielni produkcyjnej lub PGR, przekazane przez
Pana Marszałka przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r.,
1532
znak: SPS-024-7501/10, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Na podstawie art. 12 ustawy z dnia 19 paździer-
nika 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231,
poz. 1700, z późn. zm.) mienie Skarbu Państwa znaj-
dujące się w Państwowym Funduszu Ziemi weszło
w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa,
którym dysponuje obecnie Agencja Nieruchomości
Rolnych.
Grunty wchodzące w skład zasobu są trwale roz-
dysponowywane przez agencję głównie poprzez
sprzedaż w trybie przetargu. Na podstawie art. 29
ust 3b pkt 1 ww. ustawy agencja może zastrzec, że
w przetargu mogą uczestniczyć wyłącznie osoby fi-
zyczne spełniające warunki określone w przepisach
o kształtowaniu ustroju rolnego zamierzające utworzyć
lub powiększyć gospodarstwo rodzinne, które są:
1) rolnikami posiadającymi gospodarstwo rolne
w gminie, na obszarze której położona jest nierucho-
mość wystawiana do przetargu, oraz zamierzającymi
powiększyć to gospodarstwo,
2) pracownikami zlikwidowanych państwowych
przedsiębiorstw gospodarki rolnej zamierzającymi
utworzyć gospodarstwo,
3) rolnikami, którzy po dniu 31 grudnia 1991 r.
sprzedali Skarbowi Państwa nieruchomości niezbęd-
ne na cele publiczne,
4) członkami rolniczych spółdzielni produkcyj-
nych postawionych w stan likwidacji lub upadłości.
Zgodnie z art. 29 ust 3b pkt 4 agencja może za-
strzec, że w przetargu mogą uczestniczyć także spół-
ki utworzone przez pracowników zlikwidowanych
państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej.
Ponadto należy wskazać, iż na podstawie art. 24
ust. 5 pkt 3 ww. ustawy nieruchomości wchodzące
w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa
agencja może, w drodze umowy, nieodpłatnie prze-
kazać na własność osobom bezrobotnym bez prawa
do zasiłku, które przez okres co najmniej 5 lat były
pracownikami państwowych przedsiębiorstw gospo-
darki rolnej – nieruchomości rolne o powierzchni do
2 hektarów – na cele związane z zalesianiem, o któ-
rym mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków
pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Fun-
duszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz. U. Nr 229,
poz. 2273, z późn. zm.).
W celu uzyskania szczegółowych informacji doty-
czących nabycia nieruchomości wchodzących w skład
zasobu osoba zainteresowana powinna zwrócić się do
właściwego oddziału terenowego Agencji Nierucho-
mości Rolnych.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie planowanej prywatyzacji
przedsiębiorstwa Bezalin SA w Bielsku-Białej
i zapewnienia pracownikom odpowiedniego
pakietu socjalnego (7502)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pana posła Stanisława Pięty
z dnia 17 lipca 2010 r., znak SPS-024-7502/10, doty-
czące prywatyzacji spółki Bezalin SA z siedzibą w Biel-
sku-Białej, uprzejmie informuję co następuje.
1. Czy Pan Minister, decydując się na ogłoszenie
przetargu nieograniczonego, do którego mogą przy-
stąpić także podmioty zagraniczne i mieszane,
uwzględnił interes państwowy? Czy Pan Minister nie
uważa, że w interesie Polski leży odstąpienie od ogło-
szonego przetargu i wpisanie Bezalin SA z siedzibą
w Bielsku-Białej na listę firm strategicznych – nie-
podlegających prywatyzacji?
Zadaniem ministra skarbu państwa jest prywa-
tyzacja spółek, w których Skarb Państwa posiada
akcje/ udziały. Wykonując to ustawowe uprawnienie,
minister skarbu państwa inicjuje działania prywaty-
zacyjne również wobec spółek o specyficznym profilu
działalności jak Bezalin SA. Celem prywatyzacji jest
znalezienie dla spółki inwestora strategicznego, któ-
ry umocni pozycję spółki na rynku i zapewni jej dal-
szy rozwój. Obawy pana posła, że prywatyzacja spół-
ki Bezalin SA oznacza działanie na szkodę państwa,
są bezpodstawne. Prywatyzacja spółki Bezalin SA
jest ujęta w zaktualizowanym rządowym „Planie
prywatyzacji na lata 2008–2011”, przyjętym uchwałą
nr 22/2009 Rady Ministrów z dnia 10 lutego 2009 r.
Zgodnie z nim sprzedaż należących do Skarbu Pań-
stwa akcji Bezalin SA ma nastąpić w 2010 r. Prywa-
tyzacja spółki zostanie przeprowadzona w trybie nie-
ograniczonego przetargu publicznego (art. 33 ust. 1
pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercja-
lizacji i prywatyzacji Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz.
1397, z późn. zm.) oraz stosownie do treści rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r.
w sprawie szczegółowego trybu zbywania akcji Skar-
bu Państwa (Dz. U. Nr 34, poz. 264, z późn. zm).
Informuję, że w odpowiedzi na ogłoszone publicz-
nie w dniu 28 czerwca 2010 r. zaproszenie do udziału
w nieograniczonym, pisemnym przetargu publicz-
nym na nabycie akcji spółki Bezalin SA w wyznaczo-
nym terminie, tj. do dnia 28 lipca 2010 r., nie wpły-
nęła żadna oferta. Przetarg został zamknięty bez
rozstrzygnięcia. Planowane jest ponowne uruchomie-
nie prywatyzacji spółki w trybie przetargu.
Nie przewiduje się wpisania spółki Bezalin SA na
listę spółek strategicznych.

2. Czy dokument pt. „Informacja dodatkowa dla
inwestorów przystępujących do przetargu na nabycie
akcji spółki” lub wzór umowy prywatyzacyjnej zawie-
rają zapisy zobowiązujące ewentualnego nabywcę do
utrzymania profilu produkcji węży strażackich,
a także do utrzymania rezerw produkcyjnych umoż-
liwiających zwiększenie produkcji w przypadku zło-
żenia zwiększonych zamówień przez Państwową
Straż Pożarna lub inne jednostki specjalistyczne?
Wybrana forma prywatyzacji Bezalin SA – prze-
targ publiczny – jest podstawowym i skutecznym spo-
sobem zbycia akcji/ udziałów określonym w ustawie
o komercjalizacji i prywatyzacji. Umożliwia zbywcy
(Skarbowi Państwa), oprócz ustalenia minimalnej
ceny za sprzedawane akcje spółki (ceny wywoław-
czej), określenie minimalnych wymagań dotyczą-
cych: zobowiązań inwestycyjnych potencjalnych in-
westorów, zobowiązań związanych z ochroną środo-
wiska, a także zobowiązań związanych z ochroną
interesów pracowników i innych osób związanych ze
spółką (w tym długość okresu utrzymania zatrudnie-
nia w spółce). Ponadto Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa przedstawia projekt umowy zbycia akcji (stano-
wiący integralną część dokumentacji przetargowej)
potencjalnym inwestorom, którzy składając ofertę,
zobligowani są do jego parafowania. Znajdują się
w nim m.in. postanowienia dotyczące: zakazu zanie-
chania statutowej działalności gospodarczej spółki,
zakazu likwidacji i rozwiązania spółki, zakazu obni-
żania kapitału zakładowego, zakazu zbywania akcji
spółki, zakazu zbywania majątku spółki w określo-
nym terminie.
Zobowiązania inwestora zostają zabezpieczone
w umowie prywatyzacyjnej klauzulami gwarancyj-
nymi, których realizację monitoruje właściwa dele-
gatura ministra skarbu państwa oraz Departament
Kontroli i Monitorowania Należności Skarbu Pań-
stwa w Ministerstwie Skarbu Państwa.
3. Czy wycena przedsiębiorstwa Bezalin SA
uwzględnia wartość rozwijającego się rynku zagra-
nicznego (eksport)?
Sporządzone przez wybranego doradcę oszacowa-
nie wartości spółki odzwierciedla aktualny stan fak-
tyczny i prawny spółki i zawiera wynikające z tego
wnioski oraz uzasadnienie wyboru zastosowanych
metod wyceny ze względu na sytuację ekonomiczno-
-finansową spółki, uwarunkowania jej działania, a tak-
że odzwierciedla kompletny stan zasobowy i poten-
cjał rozwojowy przedsiębiorstwa.
4. Czy Pan Minister zechce wydelegować do Biel-
ska-Białej swojego przedstawiciela, który spotkałby
się z załogą i wyjaśnił szczegółowo, jakie działania
podjęto lub zamierza podjąć Ministerstwo Skarbu
Państwa celem zabezpieczenia interesów pracowni-
czych?
Ministerstwo Skarbu Państwa prowadzi na bie-
żąco korespondencję ze związkami zawodowymi
działającymi w spółce, jest otwarte na rozmowy
z załogą. Na prośbę związków zawodowych odbyło
1533
się w dniu 24 marca 2010 r. spotkanie w siedzibie
Ministerstwa Skarbu Państwa.
5. Czy dokument pt. „Informacja dodatkowa dla
inwestorów przystępujących do przetargu na nabycie
akcji spółki” lub wzór umowy prywatyzacyjnej zawie-
rają zapisy zabezpieczające pracowników przed roz-
wiązaniem umów o pracę i gwarantuje utrzymanie
dotychczasowych realnych zarobków?
W dokumencie „Informacja dodatkowa dla inwe-
storów przystępujących do przetargu na nabycie ak-
cji spółki” potencjalny inwestor jest informowany, że
elementem składanej przez niego oferty zakupu akcji
spółki jest zobowiązanie do utrzymania – w okresie
minimum 24 miesięcy od dnia zawarcia umowy
sprzedaży akcji – stanu zatrudnienia pracowników
zatrudnionych w spółce na czas nieokreślony, na po-
ziomie liczby etatów z dnia zawarcia umowy sprze-
daży akcji. W ofercie zakupu akcji spółki potencjalny
inwestor może zobowiązać się do dłuższego okresu
gwarancji zatrudnienia. Zapisy dotyczące utrzyma-
nia zatrudnienia znajdują się w projekcie umowy
sprzedaży (stanowiącej integralną cześć dokumenta-
cji przetargowej), którą potencjalny inwestor zobligo-
wany jest parafować, składając ofertę. Zobowiązania
dotyczące pracowników spółki są zabezpieczone
w umowie prywatyzacyjnej klauzulami gwarancyj-
nymi, których realizację monitoruje właściwa dele-
gatura ministra skarbu państwa oraz Departament
Kontroli i Monitorowania Należności Skarbu Pań-
stwa w Ministerstwie Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie wprowadzenia zmian legislacyjnych
w zakresie ochrony przeciwpowodziowej (7503)
Odpowiadając na pismo z dnia 29 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7503/10, dotyczące zapytania posła
Ireneusza Rasia w sprawie wprowadzenia zmian le-
gislacyjnych w zakresie ochrony przeciwpowodzio-
wej, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Resort środowiska, dostrzegając problemy zwią-
zane z rozproszonym systemem organizacyjnym go-
spodarki wodnej, niezapewniającym właściwej ochro-
ny przeciwpowodziowej, przygotował projekt „Polity-
ki wodnej państwa do roku 2030 (z uwzględnieniem
1534
etapu 2016)”, w którym wskazuje na konieczność
przeprowadzenia reformy obecnego systemu gospo-
darki wodnej. Podstawowym założeniem reformy jest
pełna realizacja zlewniowej polityki gospodarowania
wodami, zgodnie z wymogami i standardami Unii
Europejskiej.
Jednym z głównych założeń reformy jest rozdzie-
lenie kompetencji dotyczących zarządzania zasoba-
mi wodnymi od utrzymania wód i zarządzania ma-
jątkiem Skarbu Państwa należącym do gospodarki
wodnej.
W przypadku zarządzania zasobami wodnymi po-
winno ono być realizowane w układzie zlewniowym
przez rządową administrację wodną odpowiedzialną
za prowadzenie kompleksowej polityki wodnej (mini-
stra właściwego do spraw gospodarki wodnej, preze-
sa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej i dyrek-
torów regionalnych zarządów gospodarki wodnej).
W związku z powyższym propozycja ta dotyczy kon-
solidacji w jednym resorcie zarządzania gospodarką
wodną, zarówno w aspekcie jej ilości, jak i jakości.
Ponadto także utrzymanie wód i zarządzanie ma-
jątkiem Skarbu Państwa powinno być zintegrowane
i realizowane przez jednolite struktury organizacyj-
ne. W projekcie dokumentu zaproponowano trzy wa-
rianty organizacyjne dotyczące tej kwestii. Wariant
„samorządowy” zakłada przekazanie dotychczaso-
wych zadań dyrektorów rzgw samorządom woje-
wódzkim. Natomiast w wariancie „rządowym” cały
majątek Skarbu Państwa dotyczący gospodarki wod-
nej oraz zadania utrzymania wód, będące obecnie
w gestii rzgw i wojewódzkich zarządów melioracji
i urządzeń wodnych, zostałyby powierzone nowym
jednostkom organizacyjnym podległym prezesowi
KZGW. Kolejną propozycją jest wariant „mieszany”,
który zakłada utworzenie na bazie dotychczasowych
rzgw dwóch zarządów dorzeczy: Odry i Wisły, które
byłyby odpowiedzialne za zarządzanie zasobami
wodnymi w układzie zlewniowym. Instytucją zarzą-
dzającą majątkiem Skarbu Państwa byłaby nowo
utworzona instytucja gospodarki budżetowej, podle-
gła bezpośrednio prezesowi KZGW, z oddziałami te-
renowymi, w gestii których pozostałyby: główne rze-
ki, drogi wodne, rzeki graniczne oraz zbiorniki wod-
ne, służące ochronie przeciwpowodziowej, stanowią-
ce własność Skarbu Państwa. Pozostałe mniejsze
rzeki oraz budowle hydrotechniczne przekazane by-
łyby samorządom wojewódzkim. Natomiast majątek
położony w obszarze wód przybrzeżnych oraz mor-
skich wód wewnętrznych i pasa technicznego wód
morskich, w zakresie utrzymania wód zarządzania
majątkiem, będzie należał, jak dotychczas, do admi-
nistracji rządowej – urzędów morskich. Warianty te
są propozycjami skierowanymi do konsultacji spo-
łecznych. Po analizie nadesłanych wniosków i uwag
zostaną one zweryfikowane i zaproponowany zosta-
nie wariant ostateczny.
Projekt dokumentu wraz z prognozą jego oddzia-
ływania na środowisko znajduje się obecnie na etapie
konsultacji społecznych. Po jego zakończeniu zosta-
nie on zweryfikowany pod kątem zgłoszonych uwag
w celu przekazania go do uzgodnień międzyresorto-
wych.
Natomiast odnosząc się do poruszonej w piśmie
kwestii, nałożonego przez ustawę z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne obowiązku opracowania przez
prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej pla-
nu ochrony przeciwpowodziowej, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Zgodnie z zapisami ww. ustawy ochronę przed po-
wodzią prowadzi się zgodnie z planem ochrony prze-
ciwpowodziowej dla obszaru kraju, a także planami
ochrony przeciwpowodziowej regionu wodnego. Dla
potrzeb wykonania przedmiotowych planów, na dy-
rektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej
nałożony został obowiązek sporządzania studiów
ochrony przeciwpowodziowej. W studiach tych usta-
la się granice zasięgu wód powodziowych o określo-
nym prawdopodobieństwie występowania, dokonując
podziału obszarów na:
— obszary wymagające ochrony przed zalaniem,
z uwagi na ich zagospodarowanie, wartość gospodar-
czą lub kulturową,
— obszary służące przepuszczeniu wód powodzio-
wych, zwane obszarami bezpośredniego zagrożenia
powodzią,
— obszary potencjalnego zagrożenia powodzią.
Wyżej wymienione obszary, zgodnie z art. 84 usta-
wy Prawo wodne, uwzględnia się przy sporządzaniu
planu zagospodarowania przestrzennego wojewódz-
twa, studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego gminy, miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o lo-
kalizacji inwestycji celu publicznego, a także decyzji
o warunkach zabudowy.
Ze względu na brak wystarczających środków fi-
nansowych studia ochrony przeciwpowodziowej nie
pokrywają jeszcze obszaru całego kraju. Jednakże
istniejące studia, przygotowane dla głównych rzek
oraz rzek stwarzających największe zagrożenie, są
wykonane i powinny stanowić podstawę zagospoda-
rowania przestrzennego na poziomie lokalnym i re-
gionalnym. Niemniej jednak wyniki opracowywa-
nych przez dyrektorów regionalnych zarządów go-
spodarki wodnej studiów ochrony przeciwpowodzio-
wej, w których określano te obszary, według obecne-
go prawa, mogą być egzekwowane dopiero w przypad-
ku wprowadzenia ich ustaleń do ww. planów zago-
spodarowania przestrzennego. Dowolność działania
gmin w tym zakresie prowadziła niejednokrotnie do
nieuwzględniania wyników studiów w miejscowych
planach zagospodarowania przestrzennego, gdyż
ograniczało to zagospodarowanie atrakcyjnych tere-
nów i lokalny rozwój, pomimo że dotyczyło to obsza-
rów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że wprowadzenie
do ustawy Prawo wodne przepisów dotyczących opra-
cowywania studiów ochrony przeciwpowodziowej za-
równo w 2001 r., jak i rozszerzający zakres studiów
zapis w nowelizacji ustawy Prawo wodne w 2005 r.

nie było powiązane z zabezpieczeniem środków fi-
nansowych na ten cel. Przyjmowano zasadę, że moż-
na wpisać dodatkowe obowiązki dla instytucji zarzą-
dzających gospodarką wodną, jednakże nie powinno
powodować to dodatkowych kosztów dla budżetu
państwa. Z uwagi na powyższe, studia wykonywane
były na ograniczonym obszarze i w niepełnym zakre-
sie. Ponieważ nie sporządzono studiów dla obszaru
całego kraju, nie można było opracować także planu
ochrony przeciwpowodziowej dla obszaru kraju,
o którym mowa w art. 79 ustawy Prawo wodne.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w związku
z koniecznością przeprowadzenia transpozycji do pol-
skiego systemu prawnego postanowień dyrektywy
2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ry-
zyka powodziowego i zarządzania nim (tzw. Dyrek-
tywa Powodziowa) Krajowy Zarząd Gospodarki Wod-
nej przygotował kompleksowy projekt nowelizacji
ustawy Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw.
Wdrożenie tej dyrektywy spowoduje opracowanie na-
stępujących dokumentów planistycznych: wstępnej
oceny ryzyka powodziowego, map zagrożenia powo-
dziowego i map ryzyka powodziowego oraz planów
zarządzania ryzykiem powodziowym.
Zgodnie z projektem nowelizacji, zamiast planu
ochrony przeciwpowodziowej dla obszaru kraju, spo-
rządzane będą plany zarządzania ryzykiem powo-
dziowym dla poszczególnych obszarów dorzeczy. Pla-
ny te, opracowane do dnia 22 grudnia 2015 r., będą
stanowiły kompleksowe dokumenty obejmujące
wszystkie aspekty zarządzania ryzykiem powodzio-
wym. Opracowane zostaną w oparciu o wykonane
wcześniej mapy zagrożenia powodziowego i ryzyka
powodziowego. W planach zostaną uwzględnione
w szczególności: zapobieganie, ochrona i przygotowa-
nie do wezbrania, w tym prognozowanie powodzi
i systemy wczesnego ostrzegania. Plany zarządzania
ryzykiem powodziowym powinny również obejmować
działania na rzecz zrównoważonego zagospodarowa-
nia przestrzennego, skuteczniejszą retencję wód oraz
kontrolowane zalewanie niektórych obszarów w przy-
padku wystąpienia powodzi. Dokumenty te uwzględ-
niać będą m.in. zasięg powodzi i trasy przejścia wez-
brań powodziowych, obszary o potencjalnych możli-
wościach retencyjnych, a także cele środowiskowe
zawarte w Ramowej Dyrektywie Wodnej, zasady go-
spodarowania wodą i sposób uprawy i zagospodaro-
wania gruntów, stan planowania i zagospodarowania
przestrzennego, ochronę przyrody, żeglugę i infra-
strukturę portową oraz infrastrukturę krytyczną
w rozumieniu ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o za-
rządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590).
Opracowywanie planów zarządzania ryzykiem powo-
dziowym będzie skoordynowane z opracowywaniem
planów gospodarowania wodami dla obszarów dorze-
czy wymaganych Ramową Dyrektywą Wodną.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że na
przygotowanie wymaganych dyrektywą powodziową
dokumentów planistycznych nie ma zagwarantowa-
1535
nych środków z budżetu państwa. Obecnie projekt
nowelizacji ustawy Prawo wodne oraz niektórych in-
nych ustaw oczekuje na zatwierdzenie przez Radę
Ministrów.
Chciałbym także zauważyć, że przedstawione
w piśmie zagadnienia oraz zapytania leżą w gestii
kilku resortów, dlatego też pragnąc udzielić kom-
pleksowej odpowiedzi, poniżej przedstawiam stano-
wiska poszczególnych resortów w zakresie ich wła-
ściwości.
W zakresie utrzymania wód i urządzeń melioracji
wodnych – odpowiedź na zagadnienia zawarte w przed-
miotowym piśmie leżą w gestii ministra rolnictwa
i rozwoju wsi.
Zadania z zakresu utrzymania stanowiących wła-
sność Skarbu Państwa urządzeń melioracji wodnych
podstawowych i wód istotnych dla rolnictwa są reali-
zowane przez marszałków województw jako zadania
z zakresu administracji rządowej. Środki finansowe
na ten cel planują natomiast wojewodowie w swoich
budżetach, kierując się ustaloną przez siebie hierar-
chią potrzeb. Wysokość nakładów planowanych
w ostatnich latach przez wojewodów pokrywa w skali
kraju zaledwie kilkanaście procent potrzeb w tym za-
kresie, co ma bezpośredni wpływ na stan urządzeń.
Brak właściwej i systematycznej konserwacji cie-
ków wodnych powoduje ograniczenie możliwości
przepływu wody rzekami i kanałami, co doprowadza
do sytuacji, w których nawet minimalne opady at-
mosferyczne tworzą zagrożenie i nieuzasadnione
straty powodziowe.
W tej sytuacji Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi również widzi potrzebę znacznego zwiększenia
środków finansowych na realizację powyższych za-
dań oraz zagwarantowanie stabilnego poziomu ich
finansowania. Jednak jest to zależne od możliwości
budżetu państwa, które są ograniczone.
Ze swojej strony minister rolnictwa i rozwoju wsi
wystąpił o zabezpieczenie w Wieloletnim Planie Fi-
nansowym Państwa na lata 2010–2013 środków
w kwocie 360 mln zł, z przeznaczeniem na:
— utrzymanie urządzeń melioracji wodnych pod-
stawowych i wód istotnych dla regulacji stosunków
wodnych na potrzeby rolnictwa, w kwocie 300 mln zł,
— dofinansowanie spółek wodnych w celu wyko-
nania najpilniejszych zadań melioracyjnych z zakre-
su utrzymania urządzeń melioracji wodnych szcze-
gółowych, w kwocie 60 mln zł.
Jednocześnie należy zauważyć, że finansowanie
na zasadach subwencji jest możliwe w przypadku za-
dań własnych samorządu. Tymczasem zadania z za-
kresu utrzymania wód istotnych dla rolnictwa i urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych są zadania-
mi z zakresu administracji rządowej i ze względu na
ich rolę w ochronie przed powodzią powinny takimi
pozostać.
Poniżej przedstawiam stanowisko ministra finan-
sów w odniesieniu do przytaczanej w piśmie pana
posła rezolucji.
1536
W związku z zaistniałą w wyniku powodzi bardzo
trudną sytuacją, która miała miejsce w maju i czerw-
cu 2010 r., wprowadzone zostało m.in. zwolnienie od
podatku od towarów i usług dla:
— tzw. usług o podwyższonej opłacie, o których
mowa w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo tele-
komunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn.
zm.), świadczonych w celu zebrania środków pienięż-
nych w trakcie zbiórki publicznej organizowanej
przez organizację pożytku publicznego. Dotyczy to
w szczególności SMS-ów wysyłanych na cele tych
zbiórek (rozporządzenie ministra finansów z dnia
2 czerwca 2010 r. zmieniające rozporządzenie w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o po-
datku od towarów i usług – Dz. U. Nr 96, poz. 623);
— nieodpłatnych dostaw materiałów budowla-
nych na rzecz poszkodowanych w wyniku powodzi
(rozporządzenie ministra finansów z dnia 8 czerwca
2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wyko-
nania niektórych przepisów ustawy o podatku od to-
warów i usług – Dz. U. Nr 100, poz. 638).
Ponadto szereg korzystnych rozwiązań w zakresie
podatku dochodowego i zwolnień od opłaty skarbowej
związanych z usuwaniem skutków powodzi przewi-
duje m.in. ustawa z dnia 24 czerwca 2010 r. o szcze-
gólnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem
skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
z 2010 r. Nr 123, poz. 835).
Niezależnie od powyższego, z uwagi na trudną
sytuację finansów publicznych i konieczność podej-
mowania działań oszczędnościowych, należałoby do-
łożyć starań, aby zwiększenie środków na finanso-
wanie ww. zadań mogło następować z innych źródeł
niż budżet państwa (fundusze ochrony środowiska
i gospodarki wodnej, środki UE).
Natomiast w odniesieniu do zagadnień dotyczą-
cych zweryfikowania działań związanych z udziele-
niem pomocy dla powodzian przedstawiam stanowi-
sko dyrektora Biura ds. Usuwania Skutków Klęsk
Żywiołowych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji, które zostało przekazane do resortu
środowiska w odpowiedzi na przekazaną rezolucję.
Po powodzi z 1997 r. opracowano procedury zwią-
zane z udzielaniem pomocy jednostkom samorządu
terytorialnego. Od tego czasu są one systematycznie
poprawiane i udoskonalane. Są one umieszczone na
stronie internetowej Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji w zakładce: Sprawy wewnętrz-
ne – zasady i procedury w przypadku klęsk żywioło-
wych.
Jeśli zaś chodzi o pomoc dla osób fizycznych, to
kwestie te reguluje art. 39 i art. 40 ustawy z dnia 12
marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r.
Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.).
Naprzeciw postulatom wyrażonym w rezolucji
wychodzi również przygotowana przez rząd (9 lipca
br. weszła już w życie) ustawa z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
z 2010 r. Nr 123, poz. 835, z późń. zm.). Ustawa ta
zawiera uregulowania odnoszące się do osób, które
na skutek powodzi doznały szkód majątkowych lub
utraciły możliwość korzystania z posiadanej nieru-
chomości lub lokalu. Przepisy ustawy mają zastoso-
wanie w sprawach związanych z usuwaniem skutków
powodzi z maja i czerwca br., a także odpowiednio
w sprawach osunięć ziemi wywołanych tą powodzią.
Proponuje się m.in. także odstąpienie od trybu prze-
targowego przy zbywaniu nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe dla osób po-
szkodowanych. Ponadto przewidziane są również
inne ułatwienia w zakresie usuwania szkód w sub-
stancji mieszkaniowej, m.in. szczególne rozwiązania
dotyczące spłat kredytów bankowych lub pożyczki
bankowej, zaciągniętych na budowę, odbudowę czy
remont budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkal-
nego zniszczonego zdarzeniem klęskowym, czy za-
wieszenie spłat niektórych kredytów.
Ustawa nakazuje także załatwianie przez organy
administracji publicznej spraw związanych z powo-
dzią w pierwszej kolejności, w terminie do jednego
miesiąca; w przypadku bezczynności organ może zo-
stać obciążony grzywną wymierzaną przez sąd ad-
ministracyjny.
Regulacja ta zawiera ponadto przepisy mówiące
o możliwości spłacania kredytów i pożyczek komer-
cyjnych, zaciągniętych przed powodzią na remont lub
budowę budynku mieszkalnego – ze środków pozy-
skanych na podstawie ustawy z dnia 8 lipca 1999 r.
o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych
udzielonych na usuwanie skutków powodzi (Dz. U.
Nr 62, poz. 690, z późn. zm.), tzw. kredytów preferen-
cyjnych objętych dopłatami do oprocentowania z bu-
dżetu państwa.
Oprócz powyższych ułatwień dla poszkodowanych
ustawa przewiduje też:
— usprawiedliwienie nieobecności w pracy w związ-
ku z powodzią oraz upoważnienie pracodawcy do po-
wierzenia pracownikowi innych prac związanych
z powodzią;
— szczególne zasady ustalania dokumentów nie-
zbędnych do ustalania świadczeń z tytułu ubezpie-
czenia społecznego oraz zobowiązań podatkowych –
w przypadku ich zniszczenia w wyniku powodzi;
— zwolnienia z podatku dochodowego nieodpłat-
nych świadczeń otrzymanych przez podatników po-
datku dochodowego od osób fizycznych albo od osób
prawnych na usuwanie skutków powodzi;
— zwolnienia od podatku od spadków i darowizn
darowizn otrzymanych przez podatników poszkodo-
wanych w wyniku powodzi.
Ustawa zawiera również zapis bardzo istotny dla
jednostek samorządu terytorialnego. Wyłącza ona
zastosowania art. 128 ust. 2 ustawy o finansach pu-
blicznych w odniesieniu do dotacji dla jednostek sa-
morządu terytorialnego poszkodowanych na skutek
powodzi z maja i czerwca 2010 r. oraz osunięć ziemi
wywołanych opadami atmosferycznymi. Stosownie
do powyższego kwota dotacji na ww. zadania własne

będzie mogła stanowić więcej niż 80% kosztów reali-
zacji zadania.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie nowelizacji ustawy o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program budowy
Zbiornika Wodnego Świnna Poręba
w latach 2006–2010” (7505)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-024-7505/10,
z dnia 27 lipca 2010 r., przekazujące zapytanie posła
Ireneusza Rasia w sprawie nowelizacji ustawy o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Program budowy
Zbiornika Wodnego Świnna Poręba w latach 2006–
–2010”, przedstawiam następujące informacje.
Opracowany został projekt ustawy o zmianie
ustawy z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Program budowy Zbiornika
Wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”. Pro-
jekt przeszedł całą drogę legislacyjną bez uwag. Na
posiedzeniu w dniu 1 czerwca 2010 r. stały komitet
Rady Ministrów przyjął i rekomendował go Radzie
Ministrów. Nowelizacja ustawy uwzględnia koszty
robót i czynności pozostałych do wykonania a obję-
tych dotychczas obowiązującą ustawą o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program (...)”. Nie zwięk-
szono zakresu rzeczowego inwestycji.
Na zadanie IV: Ochrona zlewni zbiornika, w do-
tychczas obowiązującej ustawie z dnia 4 marca 2005 r.
przewidziane były nakłady ogółem w kwocie 38 mln zł.
Biorąc pod uwagę trudności finansowe gmin Mu-
charz, Stryszów i Zembrzyce oraz przede wszystkim
mając na uwadze troskę o czystość wody w realizo-
wanym zbiorniku, inwestor bezpośredni, Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie, w 2007 r.,
za zgodą prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki
Wodnej, przyspieszył oraz zwiększył kwotę finanso-
wania zadania IV o 18 mln zł. Tym samym finanso-
wanie zadania IV zakończyło się w 2008 r. Inwestor
w pełni wywiązał się z nałożonych na niego ustawą
obowiązków.
Należy zauważyć, iż zadania polegające na zaopa-
trzeniu w wodę i odprowadzaniu ścieków należą do
obowiązków własnych gminy. Wynika to z ustawy
z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu
w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U.
1537
Nr 72, poz. 747, z późn. zm.; t.j. Dz. U. z 2006 r.
Nr 123, poz. 858).
Jednocześnie informuję, że gminy Stryszów, Ze-
mbrzyce i Mucharz mają możliwość aplikowania
o środki unijne, ponieważ gminy te umieszczone są
w załączniku nr 1 „Aglomeracje priorytetowe dla wy-
pełnienia wymogów Traktatu Akcesyjnego” aktuali-
zacji „Krajowego programu oczyszczania ścieków
komunalnych 2009” zatwierdzonej przez Radę Mini-
strów w dniu 2 marca 2010 r.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie kontraktów na 2011 r. (7506)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Elżbiety Zakrzewskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 15 lipca 2010 r.,
w sprawie kontraktów na 2011 r., przesłanym przy
piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 27 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7506/10, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnośnie do pytania nr 1 uprzejmie informuję, że
w dniu 25 czerwca 2009 r. do Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej został przekazany rządowy
projekt ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej (druk nr 2138), który zakładał m.in.
uchylenie art. 59a oraz art. 59b ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej,
a więc przepisów dotyczących obowiązku kierownika
samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowot-
nej do przeznaczenia nie mniej niż 40% kwoty, o któ-
rą wzrosło zobowiązanie Narodowego Funduszu
Zdrowia, na wzrost wynagrodzeń osób zatrudnio-
nych w zakładzie, jako ograniczających swobodę za-
rządzania zakładem.
Z uwagi na podnoszone przez środowisko pielę-
gniarek i położnych dysproporcje w wysokości wyna-
grodzeń pomiędzy poszczególnymi grupami zawodo-
wymi w dniu 30 czerwca 2010 r. zostało zawarte po-
rozumienie pomiędzy minister zdrowia Ewą Kopacz
a Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Pielęgnia-
rek i Położnych, w którym strony w trosce o dobro
pacjenta i zapewnienie wysokiego poziomu opieki
zdrowotnej w Polsce uzgodniły m.in., że do dnia
31 grudnia 2012 r. będzie obowiązywać regulacja od-
powiadająca art. 59a ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej. Ponadto 75% kwoty, którą świadczeniodawca
zobowiązany jest przeznaczyć na wzrost wynagro-
1538
dzeń zgodnie z art. 59a ww. ustawy, zostanie prze-
znaczone – w drodze regulacji ustawowych – na
wzrost wynagrodzeń pielęgniarek i położnych.
Z uwagi na treść podpisanego przez minister
zdrowia porozumienia niezbędne staje się podjęcie
działań zmierzających do wejścia w życie odpowied-
nich zmian ustawowych, które poprzez uszczegóło-
wienie sposobu podziału środków finansowych, o któ-
rych mowa w art. 59a ww. ustawy, gwarantowałyby
sprawiedliwy ich podział.
Obowiązujący od 16 października 2007 r. przepis
art. 59a ww. ustawy doprowadził do realnego wzro-
stu wynagrodzeń osób zatrudnionych w samodziel-
nych publicznych zakładach opieki zdrowotnej, spo-
wodował jednak równocześnie zaistnienie nieko-
rzystnego zjawiska w postaci znacznych dysproporcji
w wysokości wynagrodzeń pomiędzy poszczególnymi
grupami zawodowymi. Analiza danych dotyczących
wysokości wynagrodzeń dwóch najbardziej znaczą-
cych dla funkcjonowania systemu grup zawodowych,
tj. grupy pielęgniarek oraz grupy lekarzy, wykazała,
że procentowy wzrost wynagrodzeń pielęgniarek
i położnych był w okresie obowiązywania ww. prze-
pisu niższy niż wzrost wynagrodzeń lekarzy. Stąd
też w zawartym porozumieniu pojawiła się propozy-
cja wprowadzenia do art. 59a mechanizmu gwaran-
tującego wyodrębnienie 75% kwoty, którą do tej pory
kierownik SPZOZ był zobowiązany przekazać na
wzrost wynagrodzeń osób zatrudnionych w zakła-
dzie, z przeznaczeniem na wzrost wynagrodzeń pie-
lęgniarek i położnych. Celem powyższego wyodręb-
nienia jest zniwelowanie dysproporcji w wysokości
wynagrodzeń pomiędzy tą grupą a grupą podstawo-
wą dla funkcjonowania SPZOZ medyczną grupą za-
wodową. Z dniem 31 grudnia 2012 r. możliwe się wy-
daje całkowite uchylenie regulacji art. 59a i 67b oraz
działu Va ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.
Z uwagi na osiągnięcie po upływie tego okresu zakła-
danego przez przepisy ww. ustawy celu ingerencja
ustawodawcy w kształtowanie wynagrodzeń w tej
sferze ochrony zdrowia nie byłaby już wskazana.
Odnośnie do pytania nr 2 uprzejmie informuję, że
warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdro-
wotnej określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczy-
mi, w tym rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U.
z 2009 r. Nr 140, poz. 1145, z późn. zm.). Obecnie
w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad zmianą
ww. rozporządzenia. Projekt rozporządzenia zmie-
niającego rozporządzenie w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej zakła-
da wprowadzenie głównych zmian w zakresie reha-
bilitacji neurologicznej i rehabilitacji kardiologicznej,
realizowanych w warunkach stacjonarnych. Zmiany
we wskazanych obszarach wynikają z planu wprowa-
dzenia jednorodnych grup pacjentów w wymienio-
nych zakresach świadczeń oraz związanej z tym po-
trzeby uszczegółowienia opisu świadczeń gwaranto-
wanych poprzez procedury medyczne oraz jednostki
chorobowe.
Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż dotychczasowe
przepisy dotyczące wymagań zatrudnienia lekarzy
dla zakresu rehabilitacji neurologicznej w warun-
kach stacjonarnych były źródłem niejednoznacznych
interpretacji, dokonano ich przeformułowania oraz
rozszerzono grupę personelu uprawnionego do reali-
zacji świadczeń gwarantowanych.
Projekt rozporządzenia przewiduje również roz-
szerzenie grupy specjalności lekarskich, które będą
uprawniały lekarzy do wystawienia skierowania na
rehabilitację neurologiczną w warunkach stacjonar-
nych.
Podobnie w zakresie rehabilitacji kardiologicznej
w warunkach stacjonarnych projekt zakłada m.in.
rozszerzenie grupy personelu uprawnionego do reali-
zacji świadczeń gwarantowanych.
Przedmiotowy projekt rozporządzenia został skie-
rowany do konsultacji zewnętrznych w dniu 30 sierp-
nia 2010 r.
Ponadto pragnę poinformować, że znowelizowane
przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych przewidują w określonych sytu-
acjach możliwość zawarcia umowy przez Narodowy
Fundusz Zdrowia ze świadczeniodawcą, który nie
spełnia wymaganych warunków realizacji świadczeń
opieki zdrowotnej, określonych w tzw. rozporządze-
niach koszykowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Pałysa
w sprawie pomocy dla poszkodowanych
w powodzi z maja i czerwca 2010 r.,
których miejsca zamieszkania nie zostały
zalane przez wody powodziowe,
ale ich gospodarstwa, z których
się utrzymywali, zostały zniszczone (7507)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 27 lipca 2010 r. (znak:
SPS-024-7507/10) zapytaniem posła Andrzeja Pałysa
w sprawie pomocy dla poszkodowanych w powodzi

z maja i czerwca 2010, których miejsca zamieszkania
nie zostały zalane przez wody powodziowe, ale ich
gospodarstwa, z których się utrzymywali, zostały
zniszczone oraz w nawiązaniu do odpowiedzi udzie-
lonej pismem z dnia 25 czerwca 2010 r. (znak 070-
-20a/BG/2010/2833) ponownie pragnę przedstawić
informację o formach pomocy skierowanych do pro-
ducentów rolnych, w których gospodarstwach rol-
nych, zarówno w uprawach rolnych, jak i w budyn-
kach gospodarczych, narzędziach, maszynach wystą-
piły szkody spowodowane przez tegoroczną powódź.
W dniu 1 czerwca 2010 r. Rada Ministrów podjęła
uchwałę nr 87/2010 w sprawie programu pomocy dla
rodzin rolniczych, w których gospodarstwach rol-
nych i działach specjalnych produkcji rolnej powsta-
ły szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie się
ziemi lub huragan w 2010 r., w którym przewiduje
się udzielanie poszkodowanym producentom rolnym
pomocy w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią, obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem udzielane na pod-
stawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji niektórych
zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.) oraz
poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredytów banko-
wych; kredyty te oprocentowane są obecnie dla kre-
dytobiorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą
być przeznaczone zarówno na zakup środków do pro-
dukcji rolnej, jak i na odtworzenie zniszczonych środ-
ków trwałych;
2) na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzanie w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
1539
z późn. zm.) w formie jednorazowego zasiłku celowe-
go w wysokości:
a) 2 tys. zł dla rodzin rolniczych prowadzących
gospodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków
rolnych albo dział specjalny produkcji rolnej;
b) 4 tys. zł dla rodzin rolniczych prowadzących
gospodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r.
(Dz. U. Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące
rozwiązania z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej w pozostającym w jej po-
siadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub prowadzącej dział specjalny pro-
dukcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
oraz ich domowników i małżonków przez okres do 12
miesięcy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r., ponie-
sionych kosztów na wynagrodzenia oraz składki na ubez-
pieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia skierowanych
osób w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie ilo-
czynu dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia za
pracę i liczby zatrudnionych skierowanych osób;
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń rodzin-
nych, w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r., do docho-
du z gospodarstwa rolnego nie wlicza się powierzch-
ni, która uległa zalaniu na skutek powodzi, jeżeli
zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej 30% po-
wierzchni tego gospodarstw;
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy
1540
ochrony środowiska i gospodarki wodnej na dofinan-
sowanie zadań związanych z rekultywacyjnym wap-
nowaniem gleb zdegradowanych przez powódź
oraz do prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środ-
ków finansowych z Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie
zadań związanych z wapnowaniem zalanych użyt-
ków rolnych, celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W dniu 11 czerwca 2010 r. Komitet Monitorujący
PROW 2007–2013 podjął uchwałę w sprawie przyję-
cia zmian w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013 polegających na:
1) ustanowieniu nowego działania: Przywracanie
potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wyniku
klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpowiednich
działań zapobiegawczych i przeznaczeniu na ten cel
kwoty 100 mln euro, które zostaną realokowane
z działania: Korzystanie z usług doradczych przez
rolników i posiadaczy lasów;
2) realokacji środków, w kwocie 59,1 mln euro,
przeznaczonych na realizację inwestycji związanych
z rozwojem szerokopasmowego Internetu na inwesty-
cje związane z retencjonowaniem wody w ramach
działania: Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa.
W ramach ww. nowego działania pomoc przyzna-
wana będzie na inwestycje związane z przywraca-
niem potencjału produkcji rolnej w gospodarstwach
rolnych dotkniętych klęską żywiołową (susza, grado-
bicie, nadmierne opady atmosferyczne, wymarznię-
cia, powódź, huragan, pożar spowodowany wyłado-
waniem atmosferycznym, osuwiska ziemi).
Pomoc będzie mieć charakter grantu i wypłacana
będzie z góry.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania,
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r.
Według deklaracji organizatorów pomocą zosta-
nie objętych 2618 dzieci z rodzin poszkodowanych,
z całkowitym sfinansowaniem ich pobytu ze środków
funduszu składkowego w wysokości 900 zł na jedno
dziecko, na łączną kwotę 2 356 200 zł.
Ponadto fundusz składkowy udzielił dofinanso-
wania na zakup 38 osuszaczy do osuszania budyn-
ków na kwotę 100 tys. zł oraz na zakup sprzętu ra-
towniczo-gaśniczego na łączną kwotę 63 tys. dla czte-
rech jednostek ochotniczych straży pożarnych poło-
żonych na terenach zalewowych, które brały udział
w akcjach przeciwpowodziowych oraz w usuwaniu
skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46,
poz. 308, z późn.zm.), mającą na celu umożliwienie
przyznania płatności w pełnej wysokości rolnikom,
którzy ze względu na powódź nie mogą wypełnić
wszystkich warunków koniecznych do uzyskania
płatności.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie wspierania programu
aktywizacji gospodarczej oraz zachowania
dziedzictwa kulturowego Beskidów
i Jury Krakowsko-Częstochowskiej
„Owca plus” (7508)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-024-7508/10 uprzejmie przekazuję od-
powiedź na zapytanie pani poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie możliwości wspierania programu aktywi-
zacji gospodarczej oraz zachowania dziedzictwa kul-
turowego Beskidów i Jury Krakowsko-Częstochow-
skiej „Owca plus”.

Doceniając pozytywne efekty realizowanego od
2007 r. programu aktywizacji gospodarczej oraz za-
chowania dziedzictwa kulturowego Beskidów i Jury
Krakowsko-Częstochowskiej „Owca plus”, należy
przypomnieć, że program ten jest inicjatywą samo-
rządu województwa śląskiego, na którą wojewódz-
two, zgodnie ze swoimi uprawnieniami do swobodne-
go dysponowania środkami finansowymi, zdecydo-
wało się przeznaczać corocznie część swojego budże-
tu. Realizacja przedmiotowego programu pozostaje
poza zakresem kompetencji rządu RP, a zatem mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi nie rozważa możliwości
wsparcia przedmiotowego programu. Należy przy
tym zauważyć, że zasady finansowania działań jed-
nostek samorządu terytorialnego podlegają ściśle
określonym warunkom, o których mowa m.in.
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.) oraz
w ustawie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2010 r.
Nr 80, poz. 526). Nie oznacza to jednak, że minister
rolnictwa i rozwoju wsi nie podejmuje działań, które
są skierowane do rolników utrzymujących owce.
Obecnie, w ramach systemu płatności bezpośrednich
(I filar wspólnej polityki rolnej) oraz w ramach nie-
których instrumentów Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich (II filar WPR) podejmowanych jest szereg
działań mających na celu wspieranie hodowli i chowu
tych zwierząt.
Od 2010 r. funkcjonuje w Polsce program wspar-
cia specjalnego dla rolników utrzymujących owce
w województwach Polski południowej. Program bę-
dzie funkcjonował do 2012 r. Obejmuje on swoim za-
sięgiem województwa: małopolskie, podkarpackie,
śląskie, opolskie i dolnośląskie. Dotyczy on tych rol-
ników, którzy na dzień 31 maja roku składania wnio-
sku posiadają stado liczące co najmniej 10 sztuk ma-
tek owczych w wieku od 12 miesięcy wszystkich ras
zarejestrowanych w systemie identyfikacji i rejestra-
cji zwierząt. Wyłączone ze wsparcia są zwierzęta ob-
jęte działaniem: Zachowanie zagrożonych zasobów
genetycznych zwierząt w rolnictwie, realizowanym
w ramach PROW 2004–2006 oraz PROW 2007–2013.
Na finansowanie wsparcia przeznaczono 1,5 mln
euro. Środki te pochodzą, zgodnie z art. 131 ust. 1
rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009, z redukcji
krajowej koperty finansowej przeznaczonej na wypła-
tę jednolitej płatności obszarowej. Niemniej jednak
ze względu na fakt, że w wyniku ustaleń przeglądu
wspólnej polityki rolnej (tzw. health check) z 2008 r.
Polska otrzymała dodatkowe 30 mln euro rocznie
(z których 1,5 mln przeznaczono na wsparcie dla ho-
dowców owiec, a 28,5 mln na wsparcie dla hodowców
krów), wprowadzenie przedmiotowego wsparcia spo-
wodowało jedynie nieznaczną redukcję (w stosunku
do sytuacji sprzed health check) koperty krajowej,
a więc w sposób praktycznie nieodczuwalny przez
rolników z pozostałych sektorów.
Przygotowując program wsparcia specjalnego dla
hodowców owiec przyjęto, że wsparciem objętych bę-
1541
dzie 50 tys. zwierząt, co pozwoliło określić maksy-
malną stawkę płatności na poziomie 30 euro/szt.
W przypadku zgłoszenia większej liczby zwierząt,
stawka płatności ulega zmniejszeniu. Z danych prze-
kazanych ministerstwu przez Agencję Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa wynika, że w kampa-
nii 2010 r. zadeklarowano do wsparcia ok. 56 tys.
owiec. Ponadto od roku 2007 w ramach krajowych
uzupełniających płatności bezpośrednich realizowa-
na jest również płatność uzupełniająca do powierzch-
ni upraw roślin przeznaczonych na paszę, uprawia-
nych na trwałych użytkach zielonych (tzw. płatność
zwierzęca). Płatność tę mogą otrzymać wszyscy rol-
nicy, którzy w okresie referencyjnym posiadali owce
wpisane lub zgłoszone do rejestru zwierząt gospodar-
skich oznakowanych, o którym mowa w przepisach
o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt. Zasady
przyznawania wspomnianej płatności reguluje roz-
porządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
9 marca 2009 r. w sprawie rodzajów roślin objętych
płatnością uzupełniającą oraz szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania oraz wypłaty płatności
w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U.
Nr 40, poz. 326 oraz z 2010 r. Nr 39, poz. 217). Po-
wyższe oznacza zatem, że rolnicy posiadający owce
i trwałe użytki zielone, podobnie jak w latach wcze-
śniejszych, mogą ubiegać się o przyznanie poza jed-
nolitą płatnością obszarową również płatności zwie-
rzęcej.
W zakresie II filaru WPR wsparcie rolników po-
siadających owce możliwe jest w ramach niektórych
działań objętych programem rolnośrodowiskowym
(PROW 2007–2013). W ramach pakietu 7: Zachowa-
nie zagrożonych zasobów genetycznych zwierząt
w rolnictwie realizowana jest ochrona zasobów gene-
tycznych m.in. owiec. Cel ten ma zostać osiągnięty
poprzez utrzymywanie w gospodarstwach rodzimych
ras zwierząt gospodarskich zagrożonych wyginię-
ciem lub też ras odtwarzanych, które stanowią nasze
dziedzictwo historyczne, a jednocześnie cechują się
szczególnymi walorami użytkowymi. Pakiet 7: Za-
chowanie zagrożonych zasobów genetycznych zwie-
rząt w rolnictwie dzieli się na 4 warianty, z których
każdy obejmuje inny gatunek zwierząt gospodar-
skich. Brane są pod uwagę rasy bydła, koni, owiec
i trzody chlewnej objęte w Polsce programami hodow-
lanymi ochrony populacji. W ramach wariantu 7.3:
Zachowanie lokalnych ras owiec wspierany jest chów
następujących ras:
— owce rasy wrzosówka,
— owce rasy świniarka,
— owce rasy olkuska,
— polskie owce górskie odmiany barwnej,
— owce rasy merynos barwny,
— owce uhruskie,
— owce wielkopolskie,
— owce żelaźnieńskie,
— owce korideil,
— owce kamienieckie,
— owce pomorskie,
1542
— cakiel podhalański,
— merynos polski w starym typie.
W przypadku wszystkich ras zwierząt objętych
programem istnieje obowiązek wpisu zwierząt do
właściwej księgi zwierząt hodowlanych danej rasy,
prowadzenia dokumentacji hodowlanej stada, prowa-
dzenia określonej programem ochrony oceny warto-
ści użytkowej oraz realizacji programu hodowlanego
ochrony zasobów genetycznych danej rasy. Szczegó-
łowe wymogi dotyczą przede wszystkim wielkości
stada podstawowego. Minimalna liczba owiec matek
tej samej rasy zakwalifikowanych do udziału w pro-
gramie ochrony musi wynosić:
— owce rasy olkuskiej – 5 szt.,
— owce rasy cakiel podhalański – 15 szt.,
— owce rasy merynos polski w starym typie –
30 szt.,
— owce pozostałych ras – 10 szt.
Dodatkowo liczba maciorek przypadających na
1 tryka nie może przekroczyć 30 szt. Dla poszczegól-
nych ras szczegółowe wymagania związane z uczest-
nictwem w programie ochrony zasobów genetycznych
przedstawione są w zatwierdzonych przez Radę Na-
ukową Instytutu Zootechniki – PIB odpowiednich
programach ochrony, które można znaleźć na stronie
Instytutu Zootechniki www.bioroznorodnosc.izoo.
krakow.pl/. Wysokość płatności dla wariantu 7.3 wy-
nosi 320 zł/szt. Ponadto w ramach programu rolno-
środowiskowego na lata 2007–2013 realizowany jest
również pakiet 3: Ekstensywne trwałe użytki zielo-
ne. Celem tego pakietu jest ochrona bądź zwiększenie
walorów przyrodniczych trwałych użytków zielo-
nych. W ramach wskazanego pakietu trwałe użytki
zielone mogą być użytkowane w sposób kośny, pa-
stwiskowy bądź kośno-pastwiskowy. Płatność rolno-
środowiskowa przyznawana jest do działek rolnych
użytkowanych jako trwałe użytki zielone. Za trwały
użytek zielony uważa się grunt, na którym co naj-
mniej w ciągu 5 lat wstecz nie stosowano płodozmia-
nu (orania, dosiewu nasion itp. zabiegów naruszają-
cych darń). Wysokość płatności w ramach tego pa-
kietu wynosi 500 zł/ha. Szczegółowe informacje na
temat zasad funkcjonowania programu rolnośrodo-
wiskowego znajdują się w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 26 lutego 2009 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania pomocy finansowej w ramach działania: Pro-
gram rolnośrodowiskowy, objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 33, poz. 262, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie planowanej prywatyzacji bielskiego
przedsiębiorstwa Bezalin SA (7509)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pani poseł Bożeny Kotkowskiej
z dnia 21 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7509/10, doty-
czące prywatyzacji przedsiębiorstwa Bezalin SA
z siedzibą w Bielsku-Białej, uprzejmie informuję, co
następuje.
1. Czy ministerstwo, działając w porozumieniu
z załogą pracowniczą, może podejmować działania,
aby mogła ona wykupić swój zakład pracy?
Prywatyzacja spółki jest ujęta w zaktualizowa-
nym, rządowym „Planie prywatyzacji na lata 2008–
–2011”, przyjętym uchwałą nr 22/2009 Rady Mini-
strów z dnia 10 lutego 2009 r. Zgodnie z nim sprzedaż
należących do Skarbu Państwa akcji spółki Bezalin
SA ma nastąpić w 2010 r. Prywatyzacja spółki zosta-
nie przeprowadzona w trybie nieograniczonego prze-
targu publicznego (art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji,
Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) oraz
stosownie do treści rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie szczegółowego try-
bu zbywania akcji Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 34,
poz. 264, z późn. zm.). Spółka pracownicza może
uczestniczyć w postępowaniu przetargowym, składa-
jąc ofertę (w imieniu własnym lub jako członek kon-
sorcjum) na nabycie pakietu akcji spółki, zgodnie
z określoną przez Ministerstwo Skarbu Państwa pro-
cedurą.
2. Czy prywatyzacja spółki Bezalin SA – o tak
strategicznej produkcji – nie jest działaniem na szko-
dę państwa i niszczeniem rodzimego przemysłu?
Zadaniem ministra skarbu państwa jest prywa-
tyzacja spółek, w których Skarb Państwa posiada
akcje/udziały. Wykonując to ustawowe uprawnienie,
minister skarbu państwa inicjuje działania prywaty-
zacyjne również wobec spółek o specyficznym profilu
działalności, jak spółka Bezalin SA. Celem prywaty-
zacji jest znalezienie dla spółki inwestora strategicz-
nego, który umocni pozycję spółki na rynku i zapew-
ni jej dalszy rozwój. Obawy pani poseł, że prywaty-
zacja spółki Bezalin SA oznacza działanie na szkodę
państwa są bezpodstawne, nie istnieją również żadne
przesłanki uzasadniające tę tezę.
3. Czy pan mister nie uważa, że w interesie Polski
leży odstąpienie od ogłoszonego przetargu i wpisanie
spółki Bezalin SA z siedzibą w Bielsku-Białej na listę
firm strategicznych?
Informuję, że w odpowiedzi na ogłoszone publicz-
nie w dniu 28 czerwca 2010 r. zaproszenie do udziału
w nieograniczonym, pisemnym przetargu publicz-

nym na nabycie akcji spółki Bezalin SA w wyznaczo-
nym terminie, tj. do dnia 28 lipca 2010 r., nie wpły-
nęła żadna oferta. Przetarg został zamknięty bez
rozstrzygnięcia. Planowane jest ponowne uruchomie-
nie prywatyzacji spółki w trybie przetargu. Nie prze-
widuje się wpisania spółki Bezalin SA na listę spółek
strategicznych.
4. Czy wycena przedsiębiorstwa uwzględnia war-
tość rozwijającego się eksportu?
Sporządzone przez wybranego doradcę oszacowa-
nie wartości spółki odzwierciedla aktualny stan fak-
tyczny i prawny spółki i zawiera wynikające z tego
wnioski oraz uzasadnienie wyboru zastosowanych
metod wyceny ze względu na sytuację ekonomiczno-
-finansową spółki, uwarunkowania jej działania,
a także odzwierciedla kompletny stan zasobowy i po-
tencjał rozwojowy przedsiębiorstwa.
5. Czy umowa prywatyzacyjna zawiera klauzulę
zabezpieczającą pracowników przed rozwiązaniem
umów o pracę i gwarantuje utrzymanie dotychczaso-
wych, realnych zarobków?
Wybrana forma prywatyzacji spółki Bezalin SA
– przetarg publiczny – jest podstawowym i skutecz-
nym sposobem zbycia akcji/ udziałów określonym
w ustawie o komercjalizacji i prywatyzacji. Umożli-
wia zbywcy (Skarbowi Państwa), oprócz ustalenia
minimalnej ceny za sprzedawane akcje spółki (ceny
wywoławczej), określenie minimalnych wymagań do-
tyczących: zobowiązań inwestycyjnych potencjalnych
inwestorów, zobowiązań związanych z ochroną śro-
dowiska, a także zobowiązań związanych z ochroną
interesów pracowników i innych osób związanych ze
spółką (w tym długość okresu utrzymania zatrudnie-
nia w spółce). Ministerstwo Skarbu Państwa przed-
stawia projekt umowy zbycia akcji (stanowiący inte-
gralną część dokumentacji przetargowej) potencjal-
nym inwestorom, którzy, składając ofertę, są zobli-
gowani do jego parafowania.
Inwestor, który nabędzie akcje spółki, zostanie
zobowiązany do utrzymania – w okresie minimum
24 miesięcy od dnia zawarcia umowy sprzedaży akcji
– stanu zatrudnienia pracowników zatrudnionych
w spółce na czas nieokreślony na poziomie liczby eta-
tów z dnia zawarcia umowy sprzedaży akcji. W ofer-
cie zakupu akcji spółki inwestor może zobowiązać się
do dłuższego okresu gwarancji zatrudnienia. Zobo-
wiązania dotyczące pracowników spółki są zabezpie-
czone w umowie prywatyzacyjnej klauzulami gwa-
rancyjnymi, których realizację monitoruje właściwa
delegatura ministra skarbu państwa oraz Departa-
ment Kontroli i Monitorowania Należności Skarbu
Państwa w Ministerstwie Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
1543
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety Rafalskiej
w sprawie przekazania marszałkowi
województwa lubuskiego nieruchomości rolnej
o pow. 35 ha położonej w gm. Zabór
– gm. Zielona Góra (7510)
Odpowiadając na zapytanie pani poseł Elżbiety
Rafalskiej z dnia 23 lipca 2010 r., przesłanego przez
Pana Marszałka przy piśmie z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7510/10, w sprawie przekazania mar-
szałkowi województwa lubuskiego nieruchomości
rolnej położonej w gminie Zabór o pow. 35 ha, pragnę
wyjaśnić, iż zgodnie z informacją udzieloną przez
Biuro Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych w pi-
śmie z dnia 11 sierpnia 2010 r., znak: ZGZ-dn-4201-
-116-3/2821/10/RP, dotychczas do agencji nie wpłynął
wniosek w przedmiotowej sprawie, w związku z czym
nie dokonano przekazania ww. nieruchomości na
rzecz województwa lubuskiego.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie działań wymiaru sprawiedliwości
w pow. kościańskim wobec maltretowanych
kobiet (7511)
Szanowna Pani Marszałek! Nawiązując do wystą-
pienia Pani Marszałek z dnia 27 lipca 2010 r., nr SPS-
-024-7511/10, przy którym zostało przekazane zapy-
tanie pana posła Jana Dziedziczaka z dnia 23 lipca
2010 r. w sprawie działań wymiaru sprawiedliwości
w powiecie kościańskim wobec maltretowanych ko-
biet, uprzejmie przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Minister sprawiedliwości pomimo zaniepokojenia
opisanymi w zapytaniu poselskim faktami związa-
nymi ze śmiercią trzech osób w świetle obowiązują-
cych uregulowań prawnych nie posiada uprawnień
do oceny działań zarówno organów Policji, jak też
prokuratury. Z dniem 31 marca 2010 r. na mocy usta-
wy z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy
o prokuraturze oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 178, poz. 1375, z późn. zm.) nastąpił bowiem roz-
1544
dział funkcji ministra sprawiedliwości i prokuratora
generalnego.
W aktualnym stanie prawnym strzeżenie prawo-
rządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw
oraz współdziałanie z organami państwowymi, pań-
stwowymi jednostkami organizacyjnymi i organiza-
cjami społecznymi w zapobieganiu przestępczości
i innym naruszeniom prawa jest zadaniem prokura-
tury (art. 2, 3 ust. 8 ustawy o prokuraturze z dnia
20 czerwca 1985 r.), której działalnością kieruje pro-
kurator generalny osobiście bądź przez zastępców
prokuratora generalnego, wydając zarządzenia, wy-
tyczne i polecenia (art. 10 cytowanej wyżej ustawy).
Jednocześnie w rozporządzeniu z dnia 24 marca
2010 r. „Regulamin wewnętrznego urzędowania po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury”
(Dz. U. z dnia 30 marca 2010 r. Nr 49, poz. 296)
w rozdziale 2: Organizacja pracy i sposób kierowania
pracą, oddziale 3: Nadzór służbowy określono funk-
cjonowanie oraz zakres wykonywania nadzoru nad
działaniami organów prokuratury.
W celu zapewnienia prawidłowej realizacji usta-
wowych zadań prokuratury w zakresie czuwania nad
ściganiem przestępstw, a zwłaszcza należytego i spraw-
nego przebiegu postępowań przygotowawczych pro-
wadzonych lub nadzorowanych w podległych jednost-
kach organizacyjnych, prokurator bezpośrednio prze-
łożony, zwierzchnik służbowy, prokurator nadrzędny
lub prokurator przełożony w ramach swoich upraw-
nień mogą podejmować czynności w trybie nadzoru
służbowego (§ 74 ust. 1 rozporządzenia).
Czynności w trybie nadzoru służbowego wykony-
wane są jako wewnętrzny nadzór służbowy sprawo-
wany przez prokuratora bezpośrednio przełożonego
lub zwierzchnika służbowego w tej samej jednostce
organizacyjnej lub jako zwierzchni nadzór służbowy
wykonywany przez prokuratora nadrzędnego albo
jako kontrola służbowa (§ 74 ust. 2 rozporządzenia).
Równocześnie zgodnie z § 78 i § 79 zwierzchni
nadzór służbowy stanowi zespół czynności podejmo-
wanych przez prokuratora nadrzędnego w celu za-
pewnienia prawidłowego i sprawnego przebiegu po-
stępowania przygotowawczego prowadzonego lub
nadzorowanego w bezpośrednio podległej jednostce
organizacyjnej w sprawach, które tego wymagają ze
względu na ich wagę lub zawiłość, zaś prokurator
kierujący jednostką organizacyjną wyższego stopnia
może podjąć decyzję o wdrożeniu zwierzchniego nad-
zoru służbowego w sprawie prowadzonej w bezpo-
średnio podległej jednostce organizacyjnej z własnej
inicjatywy albo na wniosek prokuratora bezpośred-
nio przełożonego nad prokuratorem prowadzącym
lub nadzorującym postępowanie przygotowawcze.
Wskazane wyżej unormowania prawne nie pozwa-
lają zatem ministrowi sprawiedliwości na podjęcie
postulowanych w zapytaniu poselskim czynności po-
legających na kontroli prawidłowości działań orga-
nów ścigania czy objęciu nadzorem dochodzenia pro-
wadzonego przez prokuraturę w jednej z opisanych
przez pana posła spraw. Ewentualne stosowne wy-
stąpienie w tym przedmiocie pan poseł mógłby skie-
rować do prokuratora generalnego pana Andrzeja
Seremeta.
Jednakże mając na uwadze szczególnie bulwersu-
jący charakter opisanych przez pana posła prze-
stępstw, w wyniku których śmierć poniosły trzy oso-
by, osierocając małoletnie dzieci, zapewniam Panią
Marszałek, iż sprawy te pozostaną w zainteresowa-
niu ministra sprawiedliwości w ramach posiadanych
kompetencji.
W wyniku uzyskanych informacji ustalono, że
w dniu 17 lipca 2010 r. B. K. zamordował swoja żonę
H. Do zabójstwa doszło w miejscowości Prusin, gdzie
przebywały na koloniach dzieci stron. Przyczyną za-
bójstwa były prawdopodobnie nieporozumienia po-
między małżonkami.
Należy nadmienić, że od lipca 2009 r. do lipca
2010 r. Prokuratura Rejonowa w Kościanie nadzoro-
wała pięć postępowań o znęcanie i groźby karalne
pomiędzy małżonkami. W dwóch z nich pokrzywdzo-
ną była H. K., a w trzech B. K. Wszystkie zakończy-
ły się odmowami wszczęcia postępowania bądź umo-
rzeniami wobec braku danych dostatecznie uzasad-
niających podejrzenie popełnienia przestępstwa.
W jednej z nich, o czyn z art. 207 § 1 K.k., sąd nie
uwzględnił zażalenia H. K. na postanowienie proku-
ratury o umorzeniu dochodzenia. W pozostałych stro-
ny nie składały środków odwoławczych od postano-
wień kończących postępowania.
Po zdarzeniu dziećmi stron zajął się brat pokrzyw-
dzonej. Na wniosek rodziców pokrzywdzonej z dnia
23 lipca 2010 r. o ustanowienie rodziny zastępczej
Sąd Rejonowy w Lesznie, w sprawie o sygn. akt III
RNsm 255/10/4, w dniu 28 lipca 2010 r. wydał posta-
nowienie tymczasowe, powierzając opiekę nad dzieć-
mi dziadkom. Z informacji uzyskanej w sekretariacie
wydziału rodzinnego wynika, że kolejna rozprawa
w kwestii ustanowienia rodziny zastępczej zostanie
wyznaczona w sierpniu 2010 r.
Z akt sprawy nie wynika, aby dzieciom pokrzyw-
dzonej została udzielona dodatkowa pomoc psycholo-
giczna czy też prawna. Natomiast informacje uzyska-
ne od referenta sprawy w Ośrodku Pomocy Społecz-
nej w Śmiglu wskazują na to, że dzieciom została
zaproponowana pomoc psychologiczna, która jednak
nie została przyjęta. W każdej chwili możliwe jest
udzielenie pomocy prawnej w razie takiej potrzeby ze
strony małoletnich. Pracownicy ośrodka na bieżąco
utrzymują kontakt z małoletnimi oraz ich dziadka-
mi. Dzieciom zostanie udzielona pomoc związana
z zakupem artykułów szkolnych.
W zakresie pytania dotyczącego planowanych
działań ministra sprawiedliwości w celu wyelimino-
wania takich zdarzeń w przyszłości należy podkre-
ślić, że Ministerstwo Sprawiedliwości realizuje obec-
nie ogólnopolski program pomocowy pod nazwą „Sieć
pomocy ofiarom przestępstw”, w ramach którego
utworzonych zostało 16 wojewódzkich ośrodków po-
mocy dla osób pokrzywdzonych przestępstwem.
W ośrodkach udzielana jest bezpłatna pomoc prawna

i psychologiczna dla osób pokrzywdzonych, w tym
przemocą domową. Pomoc świadczą także wolonta-
riusze, którzy pełnią rolę opiekuna pokrzywdzonego
– opiekują się indywidualnie pokrzywdzonym w cza-
sie niezbędnym do naprawienia szkody wyrządzonej
przestępstwem. Ta forma pomocy kierowana jest
szczególnie do ofiar przemocy w rodzinie, którymi
najczęściej są kobiety i dzieci. „Sieć pomocy ofiarom
przestępstw” koordynuje działania pomocowe innych
resortów, samorządu lokalnego, Kościoła i organiza-
cji pozarządowych na obszarze działania ośrodka,
a koordynacja ta odbywa się w formie dobrowolnej
współpracy. W razie zgłoszenia się (odbycia rozmowy
telefonicznej) osoby pokrzywdzonej do jednego z ośrod-
ków na wczesnym etapie udzielona pomoc może
uchronić ją przed dalszymi skutkami przemocy. Naj-
bliższy działający ośrodek w ramach sieci to Ośrodek
Pomocy dla Osób Pokrzywdzonych Przestępstwem
Caritas Archidiecezji Gnieźnieńskiej, ul. Os. Orła
Białego 20, 62-200 Gniezno, tel. 0 61 425 57 82.
Zauważyć trzeba, że ogromne znaczenie dla osób
pokrzywdzonych przemocą domową ma sposób po-
stępowania organów w toku postępowania przygoto-
wawczego. W tym celu ustawą z dnia 10 czerwca 2010 r.
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w ro-
dzinie oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125,
poz. 842) nałożono w art. 8a obowiązek na prokura-
tora generalnego opracowania i wydawania co naj-
mniej raz na dwa lata wytycznych dotyczących zasad
postępowania powszechnych jednostek prokuratury
w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Wy-
tyczne te powinny przede wszystkim skupić się nad
takimi działaniami prokuratury, które zmierzałyby
do ochrony pokrzywdzonego przemocą domową przed
dalszymi aktami przemocy ze strony sprawcy.
W drugiej opisanej przez pana posła sprawie
w 2008 r. w Sądzie Rejonowym w Kościanie prowa-
dzone było postępowanie sygn. II K 284/08 przeciw-
ko J. S. o przestępstwa z art. 197 § 1 K.k. oraz 190
§ 1 K.k. popełnione na szkodę H. S. Postępowanie
w I instancji zostało zakończone wyrokiem z dnia
4 grudnia 2008 r., którym uznano oskarżonego win-
nym zarzucanych mu czynów i wymierzono karę
łączną 3 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie
uchylono stosowany w toku śledztwa wobec oskarżo-
nego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania. Postanowienie to zostało zaskarżone
przez pokrzywdzoną H. S., w wyniku czego postano-
wieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18 grud-
nia 2008 r. zmieniono postanowienie Sądu Rejonowe-
go w Kościanie i ponownie zastosowano wobec oskar-
żonego tymczasowe aresztowanie. Wyrok nie był pra-
womocny, a oskarżony nie został osadzony w areszcie,
albowiem ukrywał się. W dniu 1 lutego 2009 r. na
terenie miejscowości Machin popełniono dwa zabój-
stwa, jedną z osób pokrzywdzonych była siostra H.
S., zaś o popełnienie tych przestępstw podejrzewano
J. S. Oskarżony J. S. został ujęty i zatrzymany przez
Policję dnia 8 lutego 2010 r., zaś dnia 12 lutego 2010 r.
zmarł. Wyrokiem z dnia 31 marca 2010 r. Sąd Okrę-
1545
gowy w Poznaniu uchylił wyrok Sądu Rejonowego
w Kościanie z dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie sygn.
II K 284/08 i umorzył postępowanie przeciwko J. S.
W dniu 28 lipca 2009 r., działając na podstawie
art. 114 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo
o ustroju sądów powszechnych, minister sprawiedli-
wości zwrócił się do rzecznika dyscyplinarnego przy
Sądzie Okręgowym w Poznaniu o podjęcie czynności
dyscyplinarnych wobec sędziego Sądu Rejonowego
w Kościanie A. O. w związku z wydaniem w dniu
4 grudnia 2008 r. postanowienia o uchyleniu tymcza-
sowego aresztowania wobec oskarżonego J. S.
Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniające-
go zastępca rzecznika dyscyplinarnego dla okręgu
Sądu Okręgowego w Poznaniu postanowieniem
z dnia 22 kwietnia 2010 r., na podstawie art. 114 § 5
u.s.p., odmówił wszczęcia postępowania dyscyplinar-
nego przeciwko A. O.
Kwestię przesłanek odpowiedzialności dyscyplinar-
nej ww. sędziego badała również Krajowa Rada Sądow-
nictwa, która w uchwale z 7 maja 2009 r. zajęła stano-
wisko o braku podstaw do wystąpienia z żądaniem
podjęcia czynności dyscyplinarnych wobec A. O.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że minister sprawiedliwości nie ma wpływu na orzecz-
nictwo niezawisłych sądów powszechnych, a jego
uprawnienia nadzorcze ograniczają się do działań
administracyjnych. Zgodnie bowiem z art. 9 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.)
zwierzchni nadzór nad działalnością administracyjną
sądów sprawuje minister sprawiedliwości osobiście
oraz przez właściwą służbę nadzoru. Natomiast ocena
prawidłowości wszelkich merytorycznych decyzji sądu
może być dokonana wyłącznie w drodze nadzoru ju-
dykacyjnego, sprawowanego przez sądy wyższej in-
stancji i Sąd Najwyższy, o ile strony skorzystają z przy-
sługujących im środków odwoławczych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie wyników przeprowadzanego
programu naprawczego w spółce Rivendell
ze Szczawna-Zdroju (7512)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pani Anny Zalewskiej, posła na
1546
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłane przy pi-
śmie Marszałka Sejmu z dnia 27 lipca 2010 r. o zna-
ku SPS-024-7512/10, w sprawie wyników przeprowa-
dzonego programu naprawczego w spółce Rivendell
sp. z o.o. z siedzibą w Szczawnie-Zdroju, uprzejmie
informuję, co następuje.
Realizowany przez spółkę plan naprawczy i inwe-
stycyjny przewiduje między innymi podjęcie czynno-
ści mających na celu sprzedaż części majątku spółki
oraz restrukturyzację kosztów i zatrudnienia. Mając
na celu realizację założonych celów, w dniu 17 grud-
nia 2009 r. nadzwyczajne zgromadzenie wspólników
podjęło uchwały, w których wyraziło zgodę na sprze-
daż gruntu o pow. 21 602 m2 położonego w Szczawnie
Zdroju (z częściowym przeznaczeniem pod budownic-
two jednorodzinne) oraz pensjonatu Lorien. Ogłoszo-
ne przetargi w dniach 20 i 21 stycznia, 17 lutego oraz
13 maja 2010 r. nie przyniosły zakładanych rezulta-
tów pomimo wcześniejszego zainteresowania nieru-
chomościami przeznaczonymi do sprzedaży wyraża-
nego przez potencjalnych nabywców.
W dniu 8 kwietnia 2010 r. został ogłoszony po raz
szósty kolejny przetarg nieograniczony na sprzedaż
działki w rejonie Al. Podwale. W wyniku ogłoszenia
zgłosił się jeden podmiot gospodarczy, który w licy-
tacji nabył ww. nieruchomość. 10 czerwca 2010 r. zo-
stała zawarta umowa przeniesienia prawa własności
nieruchomości gruntowej w rejonie Al. Podwale.
Wartość transakcji brutto wyniosła 415 948 zł.
Realizując plan naprawczy, zarząd wypowiedział
dwie umowy o pracę w dziale księgowym. Ponadto
zarząd przygotował przetarg na tzw. outsourcing
działu księgowego. Na zapytania ofertowe odpowie-
działy dwie firmy, z którymi podjęto negocjacje za-
kończone propozycjami cenowymi. Na dzień dzisiej-
szy nie podpisano umowy outsourcingu – analiza
wykazała, iż koszt outsourcingu byłby znacznie wyż-
szy niż samodzielna realizacja zadań (po wypowie-
dzeniu dwóch umów o pracę w dziale księgowości).
Obecnie Zarząd spółki Rivendell sp. z o.o. nie powie-
rza wykonywania czynności na zasadach outsourcin-
gu firmom zewnętrznym.
W zakresie pytania dotyczącego zatrudnienia
w spółce uprzejmie informuję, iż według stanu na
dzień 31 lipca 2010 r. w spółce zatrudnionych jest
14 osób na podstawie umowy o pracę. Pozostałe oso-
by współpracują ze spółką na podstawie umowy zle-
cenia (28 osób) oraz w ramach działalności gospodar-
czej (3 osoby).
Ponadto informuję, iż w stosunku do spółki według
stanu na dzień 31 lipca 2010 r. toczą się postępowania
windykacyjne prowadzone przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych (składki ZUS), Urząd Skarbowy (podatek
VAT), Urząd Miasta Szczawno-Zdrój (podatek od nie-
ruchomości, opłata adiacencka) oraz przez dwa inne
podmioty w związku z należnościami z tytułu ochrony
mienia oraz zakupem towarów.
Jednocześnie, odnosząc się do pytań pani poseł
dotyczących wyników finansowych za 2009 r., przed-
stawiam poniższe zestawienie (w zł):
Wynik na sprzedaży -1 313 613,94
Wynik na działalności operacyjnej -1 694 330,64
Wynik z działalności gospodarczej -1 987 681,61
Wynik brutto -1 987 681,61
Wynik netto -1 904 093,61
Zobowiązania spółki na dzień 30 czerwca 2010 r.
wynoszą:
a) zobowiązania długoterminowe – 380 666,15 zł;
b) zobowiązania krótkoterminowe ogółem –
2 720 174,64 zł, w tym:
— wobec jednostek powiązanych 937 062,79 zł,
— wobec pozostałych jednostek 1 783 111,85 zł (kre-
dyty i pożyczki – 134 047,11 zł, zobowiązania z tytułu
dostaw i usług – 665 827,25 zł, zobowiązania z tytułu
podatków, ceł, ubezpieczeń społecznych – 740 492,83 zł
oraz z tytułu wynagrodzeń – 242 563,29 zł).
W odniesieniu do pytania dotyczącego wyników
spółki w pierwszym półroczu 2010 r. przedstawiam
stosowne zestawienie w tabeli*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie świadczeń przysługujących osobie
opiekującej się chorymi członkami rodziny
(7513)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie posła Krzysztofa Brejzy przesła-
ne przy piśmie Pana Marszałka z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7513/10, w sprawie świadczeń dla
osób opiekujących się chorymi członkami rodziny,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Ad 1. Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (t.j. Dz. U. Nr 175 z 2009 r., poz. 1362,
z późn. zm.) przewiduje różne formy pomocy (mate-
rialnej i niematerialnej) dla osób i rodzin znajdują-
cych się w trudnej sytuacji życiowej. W tym miejscu
należy podkreślić, że zadaniem pomocy społecznej,
określonym w ustawie o pomocy społecznej, jest za-
pobieganie trudnym sytuacjom osób i rodzin przez
podejmowanie działań zmierzających do życiowego
usamodzielnienia osób i rodzin oraz wspieranie ich
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbęd-
nych potrzeb, a także umożliwienie im życia w wa-
runkach odpowiadających godności człowieka.
Wśród świadczeń z pomocy społecznej wskazać
można następujące, o które mogłyby ubiegać się oso-
by wymagające pomocy osób drugich w zależności od
sytuacji i potrzeb:
1) usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania
(niezależnie od wysokości dochodu),
2) specjalistyczne usługi opiekuńcze, które należy
rozumieć jako usługi dostosowane do szczególnych
potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub nie-
pełnosprawności, świadczone przez osoby ze specja-
listycznym przygotowaniem zawodowym, np. pielę-
gniarki, rehabilitantów, psychologów i pedagogów
(do specjalistycznych usług opiekuńczych zaliczono:
pielęgnację wspierającą proces leczenia, rehabilitację
fizyczną i usprawnianie zaburzonych funkcji organi-
zmu zgodnie z zaleceniami lekarskimi lub zalecenia-
mi specjalisty z zakresu rehabilitacji ruchowej lub
fizjoterapii),
3) zasiłek stały przysługujący osobie niezdolnej do
pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do
pracy, jeżeli jej dochód (lub dochód na osobę w rodzi-
nie) jest niższy od odpowiedniego kryterium docho-
dowego (477 zł lub 351 zł),
4) zasiłek okresowy przysługujący w szczególno-
ści ze względu na długotrwałą chorobę lub niepełno-
sprawność, jeżeli dochód osoby lub rodziny jest niższy
od odpowiedniego kryterium dochodowego,
5) zasiłek celowy, który może być przyznany
w szczególności m.in. na pokrycie części lub całości
kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, jeżeli do-
chód osoby (lub dochód na osobę w rodzinie) jest niż-
szy od odpowiedniego kryterium dochodowego (477
zł lub 351 zł).
W szczególnie uzasadnionych przypadkach osobie
albo rodzinie o dochodach przekraczających kryte-
rium dochodowe może być przyznany:
1) specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprze-
kraczającej odpowiedniego kryterium dochodowego,
który nie podlega zwrotowi,
2) zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rze-
czowa, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwo-
ty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.
Informuję również, że osoba (rodzina) może sko-
rzystać z pomocy asystenta osoby niepełnosprawnej,
który w wyniku kształcenia (w jednorocznym stu-
dium policealnym) powinien umieć m.in.:
1) rozpoznawać i analizować sytuację społeczną
oraz warunki życia osoby niepełnosprawnej,
2) dbać o bezpieczeństwo osoby niepełnosprawnej,
3) wykorzystywać możliwości rodziny i środowi-
ska sprzyjające usamodzielnieniu i integracji z oto-
czeniem osoby niepełnosprawnej,
4) wykonywać podstawowe czynności pielęgnacyjne,
5) pomagać osobie niepełnosprawnej w korzysta-
niu z ofert edukacyjnych, kulturalnych, sportowych
i turystycznych,
1547
6) pomagać osobie niepełnosprawnej w organizo-
waniu czasu wolnego oraz wspierać w rozwijaniu
zdolności twórczych,
7) wspierać zaspokajanie potrzeb socjalnych osoby
niepełnosprawnej,
8) udzielać pierwszej pomocy w stanach zagroże-
nia życia i zdrowia.
Jak wynika z powyższego (zawężonego) katalogu,
rola asystenta osoby niepełnosprawnej jest bardzo
duża i odnosi się do wszystkich sfer życia osoby nie-
pełnosprawnej. Osoby z takim wykształceniem za-
trudniane są do realizacji usług opiekuńczych lub
specjalistycznych usług opiekuńczych świadczonych
w ramach zadań własnych gminy lub zadań zleco-
nych gminie (specjalistyczne usługi opiekuńcze dla
osób z zaburzeniami psychicznymi).
Wyjaśniam także, że obecnie w Departamencie
Pomocy i Integracji Społecznej trwają prace nad za-
łożeniami do nowej ustawy o pomocy społecznej. Co
prawda nie przewiduje się radykalnych zmian w sys-
temie pomocy społecznej, jednak zakłada się rozwój
segmentu usług (w różnej formie) dla różnych grup
osób niesamodzielnych. Zatem należy mieć nadzieję,
że osoby opiekujące się niepełnosprawnymi członka-
mi rodziny będą miały większą szansę na uzyskanie
wsparcia szeroko rozumianego, a nie tylko finanso-
wego.
Jednocześnie informuję, że na wniosek pana se-
natora Mieczysława Augustyna i pod jego przewod-
nictwem przy Klubie Parlamentarnym Platforma
Obywatelska w 2009 r. powołana została Grupa Ro-
bocza Zespołu Zadaniowego ds. projektu ustawy
o ryzyku niesamodzielności. Członkami tej grupy ro-
boczej są również pracownicy Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej. Obecnie trwają prace nad przy-
gotowaniem tzw. zielonej księgi, która ma zobrazo-
wać aktualny stan opieki długoterminowej w Polsce.
W dokumencie tym zawarte będą także prognozy de-
mograficzne i rekomendowane przez zespół możliwe
rozwiązania. Jednak ostateczne decyzje, czy wdraża-
ne będą jakiekolwiek zmiany w zakresie obowiązują-
cych rozwiązań prawnych, czy też wprowadzane
nowe rozwiązania (wprowadzenie nowego systemu
ubezpieczeniowego, systemu mieszanego), podejmo-
wane będą przez rząd RP. Obecnie nie zapadły jesz-
cze żadne decyzje w tej sprawie.
Ad 2. Przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze
zm.) stanowią, że prawo do wcześniejszej emerytury
zasadniczo przysługuje osobom objętym ubezpiecze-
niem emerytalnym z tytułu zatrudnienia w ramach
stosunku pracy. W myśl art. 29 ustawy emerytalnej
ubezpieczone kobiety urodzone przed dniem 1 stycz-
nia 1949 r., które nie osiągnęły wieku emerytalnego
wynoszącego 60 lat dla kobiet, mogą przejść na eme-
ryturę po osiągnięciu wieku 55 lat, jeżeli mają co
najmniej 30-letni okres składkowy i nieskładkowy
albo jeżeli mają co najmniej 20-letni okres składkowy
1548
i nieskładkowy oraz zostały uznane za całkowicie
niezdolne do pracy.
Emerytura, o której mowa, przysługuje ubezpie-
czonym, którzy:
— ostatnio, przed zgłoszeniem wniosku o emery-
turę, byli pracownikami,
— w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania
ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom eme-
rytalnemu i rentowym pozostawali w stosunku pra-
cy co najmniej przez 6 miesięcy, chyba że w dniu zgło-
szenia wniosku o emeryturę są uprawnieni do renty
z tytułu niezdolności do pracy.
Spełnienia tych warunków nie wymaga się od
ubezpieczonych, którzy przez cały wymagany okres
podlegali ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpiecze-
niom emerytalnemu i rentowym z tytułu pozostawa-
nia w stosunku pracy.
Prawo do emerytury na warunkach określonych
w art. 29 ustawy emerytalnej przysługuje, w myśl
art. 46 ustawy emerytalnej, również ubezpieczonym
urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem
1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następują-
ce warunki:
— nie przystąpili do otwartego funduszu emery-
talnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem zakładu, na docho-
dy budżetu państwa,
— warunki do uzyskania emerytury określone
w tych przepisach spełnili do dnia 31 grudnia 2008 r.
Z faktów przedstawionych w zapytaniu posła K.
Brejzy, dotyczących sytuacji zainteresowanej, wyni-
ka, że prowadziła ona działalność gospodarczą.
A zatem w świetle wskazanych przepisów nie spełni-
ła warunków do wcześniejszej emerytury.
Ponadto wyjaśniam, że zgodnie z art. 17 ust. 1
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.) osoby zobowiązane do alimentacji na rzecz oso-
by niepełnosprawnej, tj. jej krewni w linii prostej oraz
rodzeństwo, mogą ubiegać się o świadczenie pielęgna-
cyjne z tytułu niepodejmowania lub rezygnacji z za-
trudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu spra-
wowania opieki nad osobą legitymującą się odpowied-
nim orzeczeniem potwierdzającym niepełnospraw-
ność. Istotne jest jednak, że zgodnie z art. 17 ust. 5
pkt 2 lit. a ww. ustawy świadczenie pielęgnacyjne nie
przysługuje w sytuacji, gdy osoba wymagająca opieki
pozostaje w związku małżeńskim. Z treści zapytania
wynika, że najprawdopodobniej z powodu zaistnienia
powyższej negatywnej przesłanki świadczenie pielę-
gnacyjne w opisanym przypadku nie zostało przyzna-
ne. Powyższy zapis pozostaje niezmieniony od wejścia
w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, tj. od
1 maja 2004 r., i nie został zakwestionowany przez
Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniach z dnia 18
lipca 2008 r. (sygn. akt P 27/07) oraz z dnia 22 lipca
2008 r. (sygn. akt P 41/07), w których Trybunał Kon-
stytucyjny stwierdził, że o świadczenie pielęgnacyj-
ne, poza rodzicem lub opiekunem faktycznym niepeł-
nosprawnego dziecka legitymującego się odpowied-
nim orzeczeniem, mają prawo ubiegać się także inni
członkowie rodziny, na których zgodnie z przepisami
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ciąży obowiązek
alimentacyjny, także w przypadku, gdy pełnią funk-
cję spokrewnionej rodziny zastępczej. Od momentu
wejścia w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych,
w tym również w warunkach wydawania przez Try-
bunał Konstytucyjny ww. orzeczeń, głównym adre-
satem świadczenia pielęgnacyjnego był i pozostaje
opiekun dziecka niepełnosprawnego. Stąd większość
warunków związanych z przyznawaniem tego świad-
czenia odnosi się do sytuacji opieki nad dzieckiem
niepełnosprawnym, także pełnoletnim.
Istotne jest, że zakres pomocy państwa dla rodzin
osób niepełnosprawnych jest uzależniony od ograni-
czonych możliwości finansowych państwa. Od 1 stycz-
nia 2010 r. zostało zniesione kryterium dochodowe
przy ustalaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjne-
go, co powoduje wzrost liczby osób korzystających
z tego świadczenia i w związku z tym znaczne zwięk-
szenie wydatków z budżetu państwa przeznaczonych
na realizację świadczeń opiekuńczych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie przyczyn powodzi i sposobów
ich likwidacji (7514)
Odpowiadając na zapytanie posła Jana Kocha-
nowskiego w sprawie przyczyn powodzi i sposobów
ich likwidacji, przekazane przez Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7514/10, przekazuję poniższą infor-
mację.
Zgodnie z ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo
wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.)
ochronę przed powodzią prowadzi się zgodnie z pla-
nem ochrony przeciwpowodziowej dla obszaru kraju,
a także planami ochrony przeciwpowodziowej regio-
nu wodnego. Dla potrzeb wykonania przedmiotowych
planów, na dyrektorów regionalnych zarządów go-
spodarki wodnej nałożony został obowiązek sporzą-
dzania studiów ochrony przeciwpowodziowej. W stu-
diach ustala się granice zasięgu wód powodziowych
o określonym prawdopodobieństwie występowania,

dokonując podziału obszarów na: obszary wymaga-
jące ochrony przed zalaniem z uwagi na ich zagospoda-
rowanie, wartość gospodarczą lub kulturową, obszary
służące przepuszczeniu wód powodziowych, zwane ob-
szarami bezpośredniego zagrożenia powodzią, oraz ob-
szary potencjalnego zagrożenia powodzią.
Wyżej wymienione obszary, zgodnie z art. 84 usta-
wy Prawo wodne, uwzględnia się przy sporządzaniu
dokumentów planistycznych: planu zagospodarowa-
nia przestrzennego województwa, studium uwarun-
kowań i kierunków zagospodarowania przestrzenne-
go gminy, miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego oraz decyzji o lokalizacji inwestycji
celu publicznego, a także decyzji o warunkach zabu-
dowy.
Ze względu na brak wystarczających środków fi-
nansowych, studia ochrony przeciwpowodziowej nie
pokrywają jeszcze obszaru całego kraju. Jednakże
istniejące studia, przygotowane dla głównych rzek
oraz rzek stwarzających największe zagrożenie, są
wykonane i powinny stanowić podstawę zagospoda-
rowania przestrzennego na poziomie lokalnym i re-
gionalnym. Niemniej jednak wyniki opracowywa-
nych przez dyrektorów regionalnych zarządów go-
spodarki wodnej studiów ochrony przeciwpowodzio-
wej, w których określano te obszary, wg obecnego
prawa, mogą być egzekwowane dopiero w przypadku
wprowadzenia ich ustaleń do ww. planów zagospoda-
rowania przestrzennego. Dowolność działania gmin
w tym zakresie prowadziła niejednokrotnie do nie-
uwzględniania wyników studiów w miejscowych pla-
nach zagospodarowania przestrzennego, gdyż ogra-
niczało to zagospodarowanie atrakcyjnych terenów
i lokalny rozwój, pomimo że dotyczyło to obszarów
narażonych na niebezpieczeństwo powodzi.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że wprowadzenie
do ustawy Prawo wodne przepisów dotyczących opra-
cowywania studiów ochrony przeciwpowodziowej za-
równo w 2001 r., jak i rozszerzający zakres studiów
zapis w nowelizacji ww. ustawy w 2005 r. nie było
powiązane z zabezpieczeniem środków finansowych
na ten cel. Przyjmowano zasadę, że można wpisać
dodatkowe obowiązki dla instytucji zarządzających
gospodarką wodną, jednakże nie powinno powodo-
wać to dodatkowych kosztów dla budżetu państwa.
Z uwagi na powyższe studia wykonywane były na
ograniczonym obszarze i w niepełnym zakresie. Po-
nieważ nie sporządzono studiów dla obszaru całego
kraju, nie można było opracować także planu ochrony
przeciwpowodziowej dla obszaru kraju, o którym
mowa w art. 79 ustawy Prawo wodne, a także planów
ochrony przeciwpowodziowej dla regionów wodnych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż dnia 26
listopada 2007 r. weszła w życie dyrektywa 2007/60/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodzio-
wego i zarządzania nim, potocznie zwana dyrektywą
powodziową. Proces implementacji tej dyrektywy po-
dzielony jest na trzy etapy.
1549
W pierwszym, do dnia 22 grudnia 2011 r., pań-
stwa członkowskie zobowiązane są do opracowania
wstępnej oceny ryzyka powodziowego. W dokumencie
tym, na podstawie informacji o powodziach, które
wystąpiły w przeszłości, jak również na podstawie
danych hydrologicznych, zostaną określone obszary,
na których istnieje znaczące ryzyko powodziowe lub
wystąpienie znaczącego ryzyka jest prawdopodobne.
Dla wszystkich tych obszarów, nazwanych w projek-
cie nowelizacji ustawy Prawo wodne obszarami na-
rażonymi na niebezpieczeństwo powodzi, w następ-
nym etapie wdrażania dyrektywy powodziowej, do 22
grudnia 2013 r., zostaną przygotowane mapy zagro-
żenia powodziowego i mapy ryzyka powodziowego.
Kolejnym dokumentem będą plany zarządzania ry-
zykiem powodziowym, które zostaną przygotowane
do dnia 22 grudnia 2015 r. Będą one stanowiły kom-
pleksowe dokumenty obejmujące wszystkie aspekty
zarządzania ryzykiem powodziowym. Planty te opra-
cowane zostaną dla obszarów dorzeczy, w oparciu
o wykonane wcześniej mapy zagrożenia powodziowe-
go i ryzyka powodziowego.
W związku z koniecznością przeprowadzenia
transpozycji do polskiego systemu prawnego posta-
nowień tej dyrektywy, Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej przygotował kompleksowy projekt noweliza-
cji ustawy Prawo wodne i niektórych innych ustaw.
Projekt ten zakłada zastąpienie opracowywanych
zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami stu-
diów ochrony przeciwpowodziowej dokumentami
wprowadzonymi przez dyrektywę powodziową, czyli
mapami zagrożenia i ryzyka powodziowego oraz pla-
nami zarządzania ryzykiem powodziowy.
W tym miejscu pragnę podkreślić, iż termin przy-
gotowania map zagrożenia i map ryzyka powodzio-
wego upływa 22 grudnia 2013 r., natomiast planów
zarządzania ryzykiem powodziowym 22 grudnia
2015 r., a do dnia ich sporządzania zachowują waż-
ność opracowane przez dyrektorów RZGW studia
ochrony przeciwpowodziowej. Zgodnie z art. 14 pro-
jektowanej zmiany ustawy Prawo wodne, do czasu
opracowania i przekazania ww. map zagrożenia po-
wodziowego właściwym organom obszary bezpośred-
niego zagrożenia powodzią, określone na podstawie
studium ochrony przeciwpowodziowej, uwzględnia
się przy sporządzaniu ww. dokumentów z zakresu
planowania przestrzennego.
Odnosząc się natomiast do przywołanego w inter-
pelacji pana posła Jana Kochanowskiego terminu –
listopad 2009 r., uprzejmie informuję, iż w dniu
26 listopada 2009 r. upłynął termin, do którego pań-
stwa członkowskie zobowiązane były transponować
przepisy dyrektywy powodziowej do krajowego pra-
wodawstwa. Pomimo iż projekt nowelizacji ustawy
Prawo wodne i niektórych innych ustaw, implemen-
tujący do polskiego systemu prawnego przepisy dy-
rektywy powodziowej, został przygotowany już
w 2008 r., Polska nie zdołała dokonać transpozycji
w przedmiotowym terminie, co spowodowane było
czasem trwania i zakresem przeprowadzonych uzgod-
1550
nień międzyresortowych. Projekt transponujący po-
stanowienia wspólnotowe nakłada bowiem nowe obo-
wiązki nie tylko na resort środowiska, ale także na
resort infrastruktury i resort spraw wewnętrznych
i administracji. W związku z faktem, iż wdrożenie do
prawodawstwa krajowego postanowień dyrektywy
powodziowej niesie ze sobą konieczność poniesienia
znacznych środków finansowych, a na przygotowanie
wymaganych dyrektywą powodziową dokumentów
planistycznych nie ma zagwarantowanych środków
z budżetu państwa, bardzo długo trwały uzgodnienia
w tym zakresie. Druga bardzo istotna kwestia, wy-
magająca długotrwałych uzgodnień na poziomie rzą-
dowym, związana jest z wprowadzeniem zmiany do-
tyczącej konieczności obligatoryjnego uwzględniania
w planowaniu przestrzennym na poziomie lokalnym
stref wskazanych na mapach zagrożenia i mapach
ryzyka powodziowego, tak aby dzięki mapom sporzą-
dzanym na potrzeby implementacji dyrektywy 2007/
60/WE móc wprowadzić i egzekwować zakazy zabu-
dowy najbardziej zagrożonych obszarów.
Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
wodne i niektórych innych ustaw, po przyjęciu przez
Komitet do Spraw Europejskich oraz stały komitet
Rady Ministrów, oczekuje na zatwierdzenie przez
Radę Ministrów, po czym zostanie niezwłocznie skie-
rowany do parlamentu. Prawdopodobne zakończenie
prac parlamentarnych to IV kwartał 2010 r.
Nawiązując natomiast do kwestii materiałów pla-
nistycznych dostępnych dla organów odpowiedzial-
nych za planowanie przestrzenne i zarządzanie kry-
zysowe na obszarze województwa lubuskiego i gminy
Krosno Odrzańskie informuję, iż w 2008 r. Ośrodek
Koordynacyjno-Informacyjny Ochrony Przeciwpo-
wodziowej w RZGW we Wrocławiu opracował „Atlas
terenów zalewowych doliny Odry w województwie
lubuskim”. Na opracowanie składają się mapy tere-
nów zalewowych rzeki Odry w granicach wojewódz-
twa lubuskiego, obejmujące wszystkie nadodrzańskie
gminy miejskie i wiejskie. Na przedmiotowych ma-
pach, dla odcinka Odry od Głogowa do Słupic, przed-
stawione zostały zasięgi wód powodziowych o praw-
dopodobieństwie wystąpienia P1% (woda 100-letnia)
w wariancie uwzględniającym obwałowania oraz
przy ich braku oraz P10% (woda 10-letnia). Na ma-
pach naniesiono również inne elementy związane
z ochroną przed powodzią, w tym zasięg zalewu po-
wodzi z 1997 r., wały przeciwpowodziowe oraz miej-
sca ich przerwania w czasie powodzi 1997 r.
Więcej informacji na temat ww. opracowania do-
stępna jest na stronie Ośrodka Koordynacyjno-Infor-
macyjnego Ochrony Przeciwpowodziowej w RZGW
we Wrocławiu: http://oki.rzgw.wroc.pl.
Mapy w wersji elektronicznej i papierowej zostały
przekazane w 2009 r. do wykorzystania zaintereso-
wanym starostwom i gminom nadodrzańskim woje-
wództwa lubuskiego, Dolnośląskiemu Zarządowi Me-
lioracji i Urządzeń Wodnych w Zielonej Górze oraz
Wydziałowi Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzyso-
wego Lubuskiego Urzędu Wojewódzkiego. W 2009 r.
została także zorganizowana w RZGW we Wrocławiu
konferencja z udziałem przedstawicieli samorządów
nadodrzańskich województwa lubuskiego (gminy, po-
wiaty) oraz administracji wojewódzkiej odpowiedzial-
nej za gospodarkę wodną i zarządzanie kryzysowe
w celu przedstawienia wybranych zagadnień z tej
dziedziny, zaprezentowania i bezpłatnego przekaza-
nia wersji elektronicznej ww. dokumentacji, materia-
łów edukacyjnych oraz wskazania możliwości jej wy-
korzystania w planowaniu przestrzennym i ochronie
przed powodzią. Opracowanie te są również do wglą-
du w siedzibie ośrodka w RZGW we Wrocławiu.
Obszary zagrożenia powodziowego przedstawione
w atlasie należy traktować jako materiał informacyj-
ny pozwalający na analizę i ocenę ryzyka powodzio-
wego w dolinie rzeki Odry i w ten sposób pozwalają-
cy samorządom na podejmowanie działań ogranicza-
jących ryzyko powodziowe i podejmowanie działań
edukacyjnych dla lokalnych społeczności o zagroże-
niu powodziowym. Pragnę jednakże zaznaczyć, iż ze
względu na to, że dla terenów nieobwałowanych,
przedstawione obszary zalewowe o prawdopodobień-
stwie Q1% i Q10% nie zostały opracowane na podstawie
studium ochrony przed powodzią, nie są to obszary
bezpośredniego zagrożenia powodzią w rozumieniu
art. 82 Prawa wodnego.
W tym miejscu pragnę podkreślić, iż brak studiów
ochrony przeciwpowodziowych nie ogranicza możli-
wości jednostek samorządowych w zakresie uwzględ-
niania w procesie planowania przestrzennego obsza-
rów zagrożonych zalewaniem wodami powodziowy-
mi. Władze samorządowe przy planowaniu prze-
strzennym powinny kierować się zachowaniem wy-
magań bezpieczeństwa ludzi i mienia, o czym mówi
art. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym. Zatem burmistrz, wójt lub prezydent,
bazując na własnej wiedzy na temat terenów zalewo-
wych, jak również na opracowaniach, takich jak
wspomniany „Atlas terenów zalewowych doliny Odry
w województwie lubuskim”, ma prawo podejmować
kroki uniemożliwiające zabudowę terenów „narażo-
nych na niebezpieczeństwo powodzi”, ponieważ zgod-
nie z art. 81 ustawy Prawo wodne ochrona przed po-
wodzią stanowi również zadanie organów admini-
stracji samorządowej.
Odnosząc się natomiast kwestii budowy obwało-
wań, poruszonej m.in. w pytaniu nr 1 postawionym
w zapytaniu, uprzejmie informuję, że wały przeciw-
powodziowe stanowią urządzenia melioracji wodnych
podstawowych, których utrzymanie należy do zadań
marszałka województwa. W tym miejscu należy za-
znaczyć, że jest to zadanie z zakresu administracji
rządowej, co oznacza, że jest finansowane z budżetu
państwa. Dlatego też środki finansowe na ten cel
marszałek województwa uzyskuje za pośrednictwem
wojewody. Wojewoda, zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy
o wojewodzie i administracji rządowej w wojewódz-
twie, dokonuje oceny stanu zabezpieczenia przeciw-
powodziowego w województwie, a więc również oceny
stanu budowli chroniących przed powodzią, w tym

wałów przeciwpowodziowych. Obowiązek ten reali-
zowany jest poprzez wojewódzkie zarządy melioracji
i urządzeń wodnych (WZMiUW), które są jednostka-
mi organizacyjnymi samorządu województwa. Posia-
dają one w swoim zarządzie 94% wałów przeciwpo-
wodziowych na obszarze kraju.
Z uwagi na powyższe informacje pragnę podkre-
ślić, że kwestia środków finansowych przeznaczo-
nych na budowę wspomnianych w pytaniu nr 1 ob-
wałowań nie leży w kompetencji ministra środowiska
ani podległych mu organów.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie braku dostępności leku Mexicord
stosowanego m.in. na miotonię Beckera (7515)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Bolesława Grzegorza Piechy, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłanym przy pi-
śmie z dnia 27 lipca 2010 r. (SPS-024-7515/10)
w sprawie braku dostępności leku Mexicord stosowa-
nego m.in. na miotonię Beckera, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Produkt leczniczy Mexicord (mexiletini hydro-
chloridi) kaps. w dawce 200 mg, był wytwarzany
przez Grodziskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa sp. z o.o.
Brak dostaw leku został spowodowany wygaśnięciem
z dniem 31 grudnia 2008 r. terminu ważności pozwo-
lenia na dopuszczenie do obrotu i niezłożeniem przez
podmiot odpowiedzialny wniosku o jego przedłuże-
nie. Zgodnie z ustawą Prawo farmaceutyczne pro-
dukt leczniczy może być wytwarzany i zwalniany do
obrotu, jeżeli posiada ważne pozwolenie na dopusz-
czenie do obrotu. Organem właściwym do wydania
pozwolenia, przedłużenia terminu ważności, cofnię-
cia jest minister zdrowia.
Odnosząc się do poszczególnych pytań, uprzejmie
informuję.
1. Odnośnie do ilości chorych na miotonię Becke-
ra informuję, że według danych uzyskanych od kon-
sultanta krajowego w dziedzinie neurologii szacun-
kowa liczba chorych na miotonię Beckera w Polsce
wynosi ok. 2 tys. (wskaźnik rozpowszechniania
1:25 000).
2. Odnośnie do ilości chorych stosujących lek Me-
xicord: Sprzedaż tego produktu leczniczego w 2009 r.
wynosiła 44 893 opakowania.
1551
3. Przyczyny zaniechania produkcji: Z dniem 1 maja
2004 r., wraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej,
system dopuszczania do obrotu produktów leczni-
czych został zintegrowany z obowiązującym w Unii
Europejskiej. Okres przejściowy na dostosowanie do-
kumentacji rejestracyjnej do wymagań ustawy Pra-
wo farmaceutyczne został zakończony 31 grudnia
2008 r. Produkt leczniczy Mexicord był wytwarzany
w oparciu o substancję czynną importowaną z Chin,
które nie dostarczyły dokumentacji potwierdzającej,
że spełnia ona wszystkie wymagania dotyczące jako-
ści, określone w ustawie Prawo farmaceutyczne.
Z tego względu podmiot odpowiedzialny nie złożył
wniosku do ministra zdrowia o przedłużenie terminu
ważności pozwolenia i przerwał wytwarzanie leku.
4. Odnośnie do alternatywnego sposobu leczenia:
Dla chorych kardiologicznych z zaburzeniami ryt-
mu opcją bardziej skuteczną w stosunku do mexile-
tyny w leczeniu zaburzeń rytmu są beta-adrenolity-
ki, Sotalol i Amiodaron oraz metody leczenia zabie-
gowego zaburzeń rytmu. Natomiast badania nad
leczeniem pacjentów z miotonią Beckera z zastoso-
waniem leku Mexicord (mexiletini hydrochloridi)
prowadził pan prof. dr hab. n. med. H. Kwieciński
(Katedra i Klinika Neurologii – Warszawski Uni-
wersytet Medyczny).
5. W sprawie wprowadzenia odpowiednika leku
Mexicord: produkt leczniczy Mexicord nie posiada
odpowiedników dopuszczonych na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej, natomiast produkt leczniczy
zawierający substancję czynną mexiletini hydrochlo-
ridi jest dostępny w niektórych krajach Unii Euro-
pejskiej i może być sprowadzony z zagranicy, jeżeli
jego zastosowanie jest niezbędne dla ratowania życia
lub zdrowia pacjenta.
6. W kwestii dostępności leku mexiletini hydro-
chloridi i zabezpieczenia leczenia pacjentów informu-
ję, że w przypadku pacjentów kardiologicznych taki
problem w tej chwili praktycznie nie istnieje. Nato-
miast w sprawie leczenia miotonii Beckera istnieje
możliwość kontynuowania leczenia tej choroby. Lek
mexiletini hydrochloridi może być sprowadzany z za-
granicy w ramach importu docelowego, zgodnie z re-
gulacjami zawartymi w art. 4 ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne. Decyzję o do-
puszczeniu do obrotu danego leku podejmuje mini-
ster zdrowia na podstawie zapotrzebowania lekarza
prowadzącego terapię oraz w oparciu o opinię kon-
sultanta, który potwierdza celowość zastosowania
leku. Aktualnie produkt leczniczy mexiletini hydro-
chloridi jest dostępny pod nazwą Ritalmex kaps. 200
mg firmy Valeant – Węgry.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
1552
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania
na podstawie akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Laboratorium
Chemiczno-Kosmetyczne Aldoza sp. z o.o.
w Warszawie (7516)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie posłów: Zbigniewa Kozaka, Mak-
sa Kraczkowskiego, Tomasza Latosa, Wojciecha Kos-
sakowskiego, Andrzeja Jaworskiego, Leonarda Kra-
sulskiego oraz Marzeny Wróbel, przekazane przy
piśmie wicemarszałka Sejmu RP pani Ewy Kierz-
kowskiej z dnia 27 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7516/
10, dotyczące zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych przedwojennej
spółki Laboratorium Chemiczno-Kosmetyczne Aldo-
za sp. z o.o. w Warszawie, działając z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam, jak następuje.
Wnioskiem z dnia 28 stycznia 1998 r. pani S. K.B.
wystąpiła do Ministerstwa Skarbu Państwa o ocenę
legalności decyzji, mocą których przejęto na własność
państwa przedsiębiorstwo pn. Aldoza sp. z o.o. Labo-
ratorium Chemiczno-Farmaceutyczne w Warszawie,
ul. Mokotowska 9, dalej zwanych „decyzjami nacjo-
nalizacyjnymi”. W dniu 11 lutego 1998 r. Minister-
stwo Skarbu Państwa zgodnie z właściwością prze-
kazało powyższy wniosek do Ministerstwa Gospodar-
ki w trybie art. 65 § 1 K.p.a. W toku postępowania
wyjaśniającego organ ustalił, że ww. spółka została
założona w 1934 r. (odpis oryginalnego wpisu RHB
LXVI-9618 z księgi Rejestru Handlowego prowadzo-
nej przez Sąd Okręgowy w Warszawie, II Wydział
Handlowy, przechowywanym w Archiwum Państwo-
wym m.st. Warszawy). W listopadzie 1947 r. do ww.
rejestru jako osoba uprawniona do reprezentowania
spółki została wpisana pani S. K., natomiast 13
stycznia 1950 r. otwarto likwidację tej spółki, w ra-
mach której na likwidatorów powołano panią S. K.
i pana J. W., którym jednocześnie przyznano prawo
do samodzielnego reprezentowania spółki.
Zarządzeniem prezesa Centralnego Urzędu Drob-
nej Wytwórczości z dnia 6 października 1950 r. (znak:
GP-1-H-02-540-50) nad przedsiębiorstwem ww. spół-
ki będącej, jak wynika z dokumentów archiwalnych,
w likwidacji został ustanowiony przymusowy zarząd
państwowy, co zostało potwierdzone wpisem do ww.
rejestru z dnia 21 listopada 1950 r. W następstwie
powyższego orzeczeniem ministra przemysłu che-
micznego z dnia 12 września 1958 r. ww. przedsię-
biorstwo zostało przejęte na własność państwa. Ob-
jęcie wszystkich składników majątkowych zakładu
zostało potwierdzone protokołami zdawczo-odbior-
czymi z dnia 6 października i 2 listopada 1950 r.
Zgodnie z odpisem z Rejestru Handlowego, dział
B, nr RHB LXVI-9618, Sądu Rejonowego dla m.st.
Warszawy XVI Wydział Gospodarczy-Rejestrowy
z dnia 22 sierpnia 2000 r. otwarta w styczniu 1950 r.
likwidacja ww. spółki nie została zakończona.
Na tej podstawie ustalono, że w lipcu 2000 r. zo-
stał ustanowiony nowy likwidator spółki Aldoza sp. z o.o.
Laboratorium Chemiczno-Farmaceutyczne w War-
szawie, ul. Mokotowska 9, w osobie J. K., syna S. K.B.
– ww. odpis z RHB LXVI-9618 z dnia 22 sierpnia
2000 r.
Decyzją z dnia 16 października 2000 r. (znak: DP-
-0241/19/98/R/MGŁ/1139/00) minister gospodarki
po rozpatrzeniu wniosku S. K.B. z dnia 28 stycznia
1998 r. stwierdził, że ww. orzeczenia nacjonalizacyj-
ne dotyczące przedsiębiorstwa przedmiotowej spółki
zostały wydane z naruszeniem prawa.
Wnioskiem z dnia 11 grudnia 2000 r. pełnomoc-
nik J. K., likwidatora spółki Aldoza sp. z o.o. Labo-
ratorium Chemiczno-Farmaceutyczne w Warszawie,
ul. Mokotowska 9, wystąpił do ministra gospodarki
z wnioskiem o przyznanie odszkodowania w trybie
art. 160 K.p.a.
Po rozpatrzeniu tego wniosku decyzją z dnia 31
października 2001 r. (znak: OL-0241/90/00/O/SM/
1327/01) minister gospodarki przyznał odszkodowa-
nie na rzecz sp. z o.o. Aldoza Laboratorium Chemicz-
no-Kosmetyczne w likwidacji za utracone w następ-
stwie nacjonalizacji składniki majątkowe przedsię-
biorstwa pn. Aldoza sp. z o.o. Laboratorium Chemicz-
no-Farmaceutyczne, Warszawa, ul. Mokotowska 9,
w kwocie 58 729,75 zł
Mając na uwadze powyższy stan faktyczny i w opar-
ciu o posiadane dokumenty, minister gospodarki
w odpowiedzi na pytania poselskie nr 1,2,3 i 4 zauwa-
ża, że brak jest danych potwierdzających dokonanie
wyboru władz spółki, gdyż od czasu jej nacjonalizacji
do dnia wydania decyzji przyznającej odszkodowanie
pozostawała ona w likwidacji i była reprezentowana
przez jej likwidatorów – S. K. i J. W., a następnie od
27 lipca 2000 r. przez J. K.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości, w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego dla m.st.
Warszawy w Warszawie (pismo z dnia 17 sierpnia
2010 r., znak: DSP-IV-0700-29/10), wynika, że do
dnia dzisiejszego nie wpłynął wniosek o przerejestro-
wanie do Krajowego Rejestru Sądowego ww. spółki.
W zakresie dotyczącym pytań nr 5, 6 i 7 wyja-
śniam, że jak już wspomniano powyżej, z wnioskiem
o stwierdzenie nieważności decyzji nacjonalizacyj-
nych wystąpił do ministra skarbu państwa likwida-
tor przedmiotowej spółki – S. K.B. Wniosek ten został
przekazany zgodnie z właściwością ministrowi go-
spodarki, który decyzją z dnia 16 października 2000 r.
(znak: DP-0241/19/98/R/MGŁ/1139/00) orzekł, że
decyzje nacjonalizacyjne dotyczące przedmiotowej
spółki zostały wydane z naruszeniem prawa.

Na tej podstawie nowy likwidator spółki J. K. wy-
stąpił z wnioskiem o przyznanie odszkodowania
w trybie art. 160 K.p.a., który został rozpatrzony po-
zytywnie decyzją ministra gospodarki z dnia 31 paź-
dziernika 2001 r. (znak: OL-0241/90/00/O/SM/1327/
01) przyznającą odszkodowanie na rzecz sp. z o.o.
Aldoza Laboratorium Chemiczno-Kosmetyczne –
w likwidacji za utracone w następstwie nacjonaliza-
cji składniki majątkowe przedsiębiorstwa, w kwocie
58 729,75 zł. Należy przy tym nadmienić, że w skład
majątku spółki nie wchodziły nieruchomości, w związ-
ku z czym odszkodowanie dotyczyło tylko i wyłącznie
mienia ruchomego.
W odpowiedzi na pytania nr 8 i 9 uprzejmie wy-
jaśniam, że zgodnie z odpisem z oryginalnego wpisu
RHB LXVI-9618 z księgi Rejestru Handlowego, pro-
wadzonej przez Sąd Okręgowy w Warszawie, II Wy-
dział Handlowy, przechowywanym w Archiwum
Państwowym m.st. Warszawy, jak i w oparciu o po-
zostałą dokumentację zgromadzoną w sprawie,
przedmiotem działalności spółki zarówno przed, jak
i po wojnie była produkcja i handel artykułami che-
miczno-farmaceutycznymi. W toku postępowań ad-
ministracyjnych dotyczących ww. spółki organ nie
badał, czy prowadzi ona działalność gospodarczą.
Brak wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego po-
zwala na wniosek, iż spółka ta nie prowadzi działal-
ności. Brak jest również informacji o zakończeniu
postępowania likwidacyjnego.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Izabelin
w Glinojecku (7517)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7517/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej spółki Cukrownia Izabelin w Gli-
1553
nojecku, działając z upoważnienia prezesa Rady Mi-
nistrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie spółki Cukrownia Izabelin – Glinojeck
do ministra przemysłu (poprzednika prawnego mini-
stra gospodarki) w dniu 18 grudnia 1990 r. wpłynął
wniosek pochodzący od osoby fizycznej. Ponieważ
przedmiotowy wniosek nie nosił cech wniosku złożo-
nego w trybie administracyjnym, a wnioskodawca
nie wskazał decyzji, które mają być przedmiotem
kontroli przed organem, jak też podstawy prawnej
żądania ich wzruszenia, nie został mu nadany bieg
w administracyjnym toku instancji. Minister gospo-
darki nie dysponuje żadnymi informacjami odnośnie
do formy prawnej wymienionego przedsiębiorstwa,
a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego m.st. War-
szawy w Warszawie (pismo z dnia 19 sierpnia 2010 r.,
znak: DSP-IV-0700-32/10) wynika, że do dnia dzisiej-
szego nie wpłynął wniosek o przerejestrowanie do
Krajowego Rejestru Sądowego podmiotu, którego do-
tyczy zapytanie poselskie.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.
Cukrownia Izabelin – Glinojeck, nie jest możliwe
udzielenie odpowiedzi na postawione przez państwa
pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej Spółki Akcyjnej
Granat Przemysł Metalowy w Kielcach (7518)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7518/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej Spółki Akcyjnej Granat Prze-
1554
mysł Metalowy w Kielcach, działając z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie Spółki Akcyjnej Granat Przemysł Me-
talowy w Kielcach do ministra przemysłu (poprzed-
nika prawnego ministra gospodarki) w dniu 6 listo-
pada 1990 r. wpłynął wniosek osoby fizycznej poda-
jącej się za spadkobiercę dwóch akcjonariuszy Spółki
Akcyjnej Przemysł Metalowy Granat. W odpowiedzi
na powyższe wystąpienie, w związku z koniecznością
nadania dalszego biegu ww. sprawie, pismem z dnia
31 stycznia 2001 r. Ministerstwo Gospodarki zwró-
ciło się do wnioskodawczyni o udokumentowanie le-
gitymacji prawnej do ww. przedsiębiorstwa jako spół-
ki prawa handlowego poprzez nadesłanie aktualnego
wyciągu z rejestru handlowego ze wskazaniem za-
rządu. Jednocześnie w treści ww. pisma poinformo-
wano zainteresowaną, iż nadanie dalszego biegu
przedmiotowej sprawie nastąpi po uzupełnieniu ww.
braku. Wskazane powyżej pismo organu pozostało
bez jakiejkolwiek reakcji ze strony wnioskodawczyni,
a zatem stosownie do pouczenia zawartego w ww.
piśmie Ministerstwa Gospodarki przedmiotowemu
wnioskowi z dnia 6 listopada 1990 r. nie został nada-
ny bieg w administracyjnym toku instancji. Minister
gospodarki nie dysponuje żadnymi informacjami od-
nośnie do formy prawnej wymienionego przedsiębior-
stwa, a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego dla m.st.
Warszawy w Warszawie (pismo z dnia 17 sierpnia
2010 r., znak: DSP-IV-0700-30/10) wynika, że do
dnia dzisiejszego nie wpłynął wniosek o przerejestro-
wanie do Krajowego Rejestru Sądowego podmiotu,
którego dotyczy zapytanie poselskie.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.
Spółka Akcyjna Granat Przemysł Metalowy w Kiel-
cach, nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na po-
stawione przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Kujawy
w Janikowie (7519)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7519/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej spółki Cukrownia Kujawy w Ja-
nikowie, działając z upoważnienia prezesa Rady Mi-
nistrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie spółki Cukrownia Kujawy w Janikowie
do ministra przemysłu (poprzednika prawnego mini-
stra gospodarki) w dniu 18 grudnia 1990 r. wpłynął
wniosek pochodzący od osoby fizycznej. Ponieważ
przedmiotowy wniosek nie nosił cech wniosku złożo-
nego w trybie administracyjnym, a wnioskodawca
nie wskazał decyzji, które mają być przedmiotem
kontroli przed organem, jak też podstawy prawnej
żądania ich wzruszenia, nie został mu nadany bieg
w administracyjnym toku instancji. Minister gospo-
darki nie dysponuje żadnymi informacjami odnośnie
do formy prawnej wymienionego przedsiębiorstwa,
a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego m.st. War-
szawy w Warszawie (pismo z dnia 19 sierpnia 2010 r.,
znak: DSP-IV-0700-32/10) wynika, że do dnia dzisiej-
szego nie wpłynął wniosek o przerejestrowanie do
Krajowego Rejestru Sądowego podmiotu, którego do-
tyczy zapytanie poselskie.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.
Cukrownia Kujawy w Janikowie, nie jest możliwe
udzielenie odpowiedzi na postawione przez państwa
pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.

Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Cukrownia Ostrowy
(7520)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7520/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej spółki Cukrownia Ostrowy (po-
wiat Kutno), działając z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie spółki Cukrownia Ostrowy (powiat
Kutno) do ministra przemysłu (poprzednika prawne-
go ministra gospodarki), w dniu 18 grudnia 1990 r.
wpłynął wniosek pochodzący od osoby fizycznej. Po-
nieważ przedmiotowy wniosek nie nosił cech wnio-
sku złożonego w trybie administracyjnym, a wnio-
skodawca nie wskazał decyzji, które mają być przed-
miotem kontroli przed organem, jak też podstawy
prawnej żądania ich wzruszenia, nie został mu nada-
ny bieg w administracyjnym toku instancji. Minister
gospodarki nie dysponuje żadnymi informacjami od-
nośnie do formy prawnej wymienionego przedsiębior-
stwa, a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego dla Łodzi-
-Śródmieścia w Łodzi (pismo z dnia 17 sierpnia 2010 r.,
znak: DSP-IV-0700-30/10) wynika, że spółka akcyjna
pn. Cukrownia Ostrowy została zarejestrowana
w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 13 listopada
2001 r. i powstała w wyniku przekształcenia Przed-
siębiorstwa Państwowego Cukrownia Ostrowy w Ostro-
wach. Spółka ta została wykreślona z rejestru w dniu
19 stycznia 2004 r. na skutek połączenia z Krajową
Spółką Cukrową w Toruniu jako spółką przejmującą.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.
Cukrownia Ostrowy (powiat Kutno), nie jest możliwe
udzielenie odpowiedzi na postawione przez państwa
pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
1555
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Górnośląska
Fabryka Czekolady i Cukrów
w Siemianowicach Śląskich (7521)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kosakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.
(znak: SPS-024-7521/10), dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej spółki Górnośląska Fabryka
Czekolady i Cukrów w Siemianowicach Śląskich,
działając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
wyjaśniam, co następuje.
W sprawie Górnośląskiej Fabryki Czekolady i Cu-
krów w Siemianowicach Śląskich do ministra prze-
mysłu (poprzednika prawnego ministra gospodarki)
w dniu 13 lutego 1991 r. wpłynęło zapytanie osoby
fizycznej – właściciela 200 sztuk akcji Górnośląskiej
Fabryki Czekolady i Cukru Hanka SA w Siemiano-
wicach Śląskich, w treści którego zainteresowany
zwrócił się o udzielenie informacji, czy, kiedy i w jaki
sposób przewiduje się zaspokojenie roszczeń współ-
właścicieli upaństwowionego przedsiębiorstwa wyni-
kających z posiadanych akcji oraz jakich formalności
należy dopełnić w celu dochodzenia moich praw ma-
jątkowych. Z uwagi na znaczny upływ czasu od mo-
mentu złożenia ww. zapytania i brak reakcji ze stro-
ny wnioskodawcy Ministerstwo Gospodarki pismem
z dnia 8 listopada 1999 r. wezwało zainteresowanego
do skontaktowania się z organem, w formie pisemnej
bądź telefonicznej, w celu ustalenia aktualności ww.
pisma oraz uściślenia niektórych aspektów przed-
miotowej sprawy. W następstwie powyższego pismem
z dnia 28 listopada 1999 r. zainteresowany poinfor-
mował ministerstwo, iż podtrzymuje swoje roszcze-
nie dotyczące nieważności przejęcia na własność pań-
stwa Górnośląskiej Fabryki Czekolady i Cukrów
Hanka SA w Siemianowicach Śląskich. Podejmuje
jednocześnie kroki przygotowujące skompletowanie
odpowiedniej dokumentacji. Wobec bierności ze stro-
ny zainteresowanego i w efekcie niewykazania inte-
resu prawnego do bycia stroną niniejszego postępo-
wania przedmiotowy wniosek uznano za nieaktual-
ny, nie nadając mu tym samym biegu w administra-
cyjnym toku instancji.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
1556
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego Katowice-
-Wschód w Katowicach (pismo z dnia 17 sierpnia 2010 r.,
znak: DSP-IV-0700-30/10) wynika, iż w archiwalnej
księdze rejestrowej pod pozycją RHB 637 wpisana
jest Hanka Górnośląska Fabryka Czekolady i Cukier-
ków Towarzystwo Akcyjne, którego przedmiotem
działalności był wyrób towarów cukierniczych i środ-
ków spożywczych wszelkiego rodzaju oraz handel
tymi towarami. Ostatni wpis pochodzi z 1950 r. i wy-
nika z niego, iż kuratorem towarzystwa ustanowiony
został J. P.
Minister sprawiedliwości wskazał ponadto, iż pod-
miot o zbliżonej firmie – Śląskie Zakłady Przemysłu
Cukierniczego z siedzibą w Siemianowicach Śląskich
wpisany był pierwotnie do rejestru przedsiębiorców
państwowych (RPP 409) postanowieniem z dnia
23 czerwca 1982 r. Z treści wniosku o wpis wynika,
że wcześniej podmiot ten wpisany był do dotychcza-
sowego rejestru przedsiębiorstw przy ministrze fi-
nansów w części A pod numerem 2370. Przedsiębior-
stwo to zostało wykreślone z rejestru przedsiębiorstw
państwowych (RPP 409) postanowieniem Sądu Re-
jonowego w Katowicach z dnia 4 maja 1994 r. (sygn.
akt Ns Rej. PP 368/94) w związku z wpisem do reje-
stru handlowego (RHB 10795) Śląskich Zakładów
Przemysłu Cukierniczego Hanka Spółki Akcyjnej
w Siemianowicach Śląskich – następcy prawnego
przedsiębiorstwa. Do Krajowego Rejestru Sądowego
(pod numerem KRS 67248) Spółka ta wpisana zosta-
ła postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach
Wydziału VIII Gospodarczego Krajowego Rejestru
Sądowego z dnia 30 listopada 2001 r. (sygn. akt VII
Ns Rej. KRS 6468/01/967). Sąd rejonowy w dniu
20 lipca 2004 r. dokonał wpisu w Krajowym Rejestrze
Sądowym (sygn. akt KA VII Ns Rej. KRS 11233/04/
458) zmiany siedziby spółki na miasto Poznań,
w związku z czym akta rejestrowe prowadzone dla
spółki (RHB 10795 i KRS 67248) przekazane zostały
według właściwości miejscowej do Sądu Rejonowego
Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu. Na pod-
stawie danych z rejestru handlowego (RHB 10795 –
wypisu z rejestru) sąd rejestrowy ustalił, iż przed-
miot działalności spółki określony był jako produkcja
wyrobów cukierniczych i działalność handlowa w za-
kresie wyrobów cukierniczych. Analogicznie określo-
ny był w rejestrze przedsiębiorstw państwowych RPP
409 (produkcja wyrobów cukierniczych), a także
w Krajowym Rejestrze Sądowym, jako produkcja ka-
kao, czekolady i wyrobów cukierniczych, sprzedaż
hurtowa cukru, czekolady i wyrobów cukierniczych.
Z dokumentów znajdujących się w aktach rejestro-
wych (RPP 409) oraz z danych Centralnej Informa-
cji Krajowego Rejestru Sądowego nie wynika, czy
dla spółki ustanowiony został kurator. Zgodnie
z danymi z Centralnej Informacji Krajowego Reje-
stru Sądowego podmiot ten wykreślony został z Kra-
jowego Rejestru Sądowego w dniu 28 maja 2009 r.
postanowieniem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe
Miasto i Wilda w Poznaniu (sygn. akt PO VII Ns
Rej. KRS 7625/09/777).
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt reaktywacji przedwojennej spółki pn. Gór-
nośląska Fabryka Czekolady i Cukrów w Siemiano-
wicach Śląskich, nie jest możliwe udzielenie odpo-
wiedzi na postawione przez państwa pytania szcze-
gółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Hodowla Nasion SA (7522)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP – pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7522/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej spółki Hodowla Nasion SA, dzia-
łając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, wyja-
śniam, jak następuje.
W sprawie Hodowla Nasion SA, do ministra prze-
mysłu (poprzednika prawnego ministra gospodarki),
w dniu 20 listopada 1990 r. wpłynął wniosek osób
fizycznych, podających się za współwłaścicieli i na-
stępców prawnych firmy pn.: K. Buszczyński i Syno-
wie SA – Hodowla Nasion – Centrala w Warszawie.
Ponieważ przedmiotowy wniosek nie nosił cech wnio-
sku złożonego w trybie administracyjnym, a wnio-
skodawca nie wskazał decyzji, które mają być przed-
miotem kontroli przed organem, jak też podstawy
prawnej żądania ich wzruszenia, nie został mu nada-
ny bieg w administracyjnym toku instancji. Minister
Gospodarki nie dysponuje żadnymi informacjami od-
nośnie do formy prawnej wymienionego przedsiębior-
stwa, a także jego ewentualnej „reaktywacji”.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego m.st. War-
szawy w Warszawie (pismo z dnia 17 sierpnia 2010 r.,
znak: DSP-IV-0700-30/10) wynika, że do dnia dzi-
siejszego nie wpłynął wniosek o przerejestrowanie do
Krajowego Rejestru Sądowego podmiotu, którego do-
tyczy zapytanie poselskie.

Minister sprawiedliwości wskazał ponadto, iż Sąd
Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie dysponu-
je informacjami na temat spółki, która uważa się za
współwłaściciela wyżej wymienionej spółki Hodowla
Nasion SA – jest to Warszawskie Towarzystwo Fa-
bryk Cukru SA z siedzibą w Warszawie. Spółka była
założona w 1930 r. i wpisana do rejestru handlowego
przez Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Han-
dlowy (RHB 10843). Postanowieniem Sądu Rejono-
wego dla m.st. Warszawy w Warszawie Wydział XIII
Gospodarczy KRS z dnia 19 listopada 2007 r. spółka
została przerejestrowana do Krajowego Rejestru Są-
dowego (sygn. akt: WA XIII Ns-Rej. KRS 29399/07/
475). Jak wynika z analizy akt rejestrowych (KRS
293082), opinia biegłego oceny sprawozdania finan-
sowego spółki za 2008 rok podaje, że spółka prowadzi
ograniczoną działalność, jest kontynuatorką przed-
wojennej spółki i skupia się na sądowym dochodzeniu
swoich roszczeń co do części utraconego majątku.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.:
Hodowla Nasion SA – nie jest możliwe udzielenie od-
powiedzi na postawione przez państwa pytania szcze-
gółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej Wytwórni Bargan SA
z siedzibą w Milejowie (7523)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7523/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej Wytwórni Bargan SA z siedzibą
w Milejowie, działając z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie Wytwórni Bargan SA z siedzibą w Mi-
lejowie do ministra przemysłu (poprzednika prawne-
go ministra gospodarki) w dniu 6 listopada 1990 r.
1557
wpłynął wniosek osoby fizycznej podającej się za
spadkobiercę dwóch akcjonariuszy spółki akcyjnej
pn. Wytwórnia Wyrobów Blaszanych Bargan w Mi-
lejowie, woj. lubelskie. W odpowiedzi na powyższe
wystąpienie, w związku z koniecznością nadania dal-
szego biegu ww. sprawie, pismem z dnia 31 stycznia
2001 r. Ministerstwo Gospodarki zwróciło się do
wnioskodawczyni o udokumentowanie legitymacji
prawnej do ww. przedsiębiorstwa jako spółki prawa
handlowego, poprzez nadesłanie aktualnego wyciągu
z rejestru handlowego ze wskazaniem zarządu. Jed-
nocześnie w treści ww. pisma poinformowano zain-
teresowaną, iż nadanie dalszego biegu przedmioto-
wej sprawie nastąpi po uzupełnieniu ww. braku.
Wskazane powyżej pismo organu pozostało bez ja-
kiejkolwiek reakcji ze strony wnioskodawczyni, a za-
tem stosownie do pouczenia zawartego w ww. piśmie
Ministerstwa Gospodarki przedmiotowemu wniosko-
wi z dnia 6 listopada 1990 r. nie został nadany bieg
w administracyjnym toku instancji. W oparciu o po-
siadane dokumenty minister gospodarki nie ma pod-
staw, by stwierdzić, iż przedmiotowa spółka wznowi-
ła swoją działalność.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego w Lublinie
(pismo z dnia 19 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-
-32/10) wynika, że do dnia dzisiejszego nie wpłynął
wniosek o przerejestrowanie do Krajowego Rejestru
Sądowego podmiotu, którego dotyczy zapytanie po-
selskie.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.
Wytwórnia Bargan SA z siedzibą w Milejowie, nie
jest możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione
przez państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej Iłżeckiej Spółki Wapiennej sp. z o.o.
(7524)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
1558
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7524/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej Iłżeckiej Spółki Wapiennej sp. z o.o.,
działając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie Iłżeckiej Spółki Wapiennej sp. z o.o.
w dniu 28 sierpnia 1989 r. rzecznik praw obywatel-
skich przekazał ministrowi przemysłu (poprzedniko-
wi prawnemu ministra gospodarki) wniosek osoby
fizycznej (spadkobierczyni udziałowca ww. sp. z o.o.)
z dnia 24 kwietnia 1989 r. o zwrot lub odszkodowanie
za zabranie ww. przedsiębiorstwa. W następstwie po-
wyższego ministerstwo przemysłu zawiadomiło za-
interesowaną o wszczęciu postępowania w przedmio-
towej sprawie oraz wezwało wnioskodawczynię do
uzupełnienia wskazanych w nim braków. W odpowie-
dzi na powyższe wezwanie organu zainteresowana
przesłała do akt niniejszej sprawy m.in. odpis umowy
zawiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
pn. Iłżecka Spółka Wapienna spółka z ograniczoną
odpowiedzialnością w Iłży, sporządzonej przed nota-
riuszem przy Wydziale Hipotecznym Sądu Okręgo-
wego w Radomiu w formie aktu notarialnego z dnia
24 lutego 1937 r., Rep. nr 28/261. Mając na względzie
powyższe, pismem z dnia 19 maja 2000 r. Minister-
stwo Gospodarki wezwało wnioskodawczynię do udo-
kumentowania legitymacji prawnej do ww. przedsię-
biorstwa jako spółki prawa handlowego poprzez na-
desłanie aktualnego wyciągu z rejestru handlowego
ze wskazaniem zarządu. Wskazane powyżej pismo
organu pozostało bez jakiejkolwiek reakcji ze strony
wnioskodawczyni, w konsekwencji czego minister-
stwo uznało przedmiotowy wniosek za nieaktualny
i sprawę przeznaczyło do umorzenia. W oparciu o po-
siadane dokumenty minister gospodarki nie ma pod-
staw, by stwierdzić, iż przedmiotowa spółka wznowi-
ła swoją działalność.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego dla m.st.
Warszawy w Warszawie (pismo z dnia 17 sierpnia
2010 r., znak: DSP-IV-0700-30/10) wynika, że do
dnia dzisiejszego nie wpłynął wniosek o przerejestro-
wanie do Krajowego Rejestru Sądowego podmiotu,
którego dotyczy zapytanie poselskie.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości
nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.
Iłżecka Spółka Wapienna sp. z o.o., nie jest możliwe
udzielenie odpowiedzi na postawione przez państwa
pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad reaktywowania na podstawie
akcji kolekcjonersko-historycznych
przedwojennej spółki Rafineria
i Cukrownia Irena w Łyszkowicach (7525)
Odpowiadając na zapytanie poselskie posłów: Zbi-
gniewa Kozaka, Maksa Kraczkowskiego, Tomasza
Latosa, Wojciecha Kossakowskiego, Andrzeja Jawor-
skiego, Leonarda Krasulskiego oraz Marzeny Wró-
bel, przekazane przy piśmie wicemarszałka Sejmu
RP pani Ewy Kierzkowskiej z dnia 27 lipca 2010 r.,
znak: SPS-024-7525/10, dotyczące zasad reaktywo-
wania na podstawie akcji kolekcjonersko-historycz-
nych przedwojennej spółki Rafineria i Cukrownia
Irena w Łyszkowicach, działając z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, wyjaśniam, jak następuje.
W sprawie spółki Rafineria i Cukrownia Irena –
Łyszkowice do ministra przemysłu (poprzednika
prawnego ministra gospodarki) w dniu 2 kwietnia
1990 r. wpłynął wniosek pochodzący od osoby fizycz-
nej dotyczący zwrotu przedmiotowego przedsiębior-
stwa. W odpowiedzi na powyższe wystąpienie w związ-
ku pracami nad ustawą reprywatyzacyjną oraz ko-
niecznością nadania dalszego biegu ww. sprawie
Ministerstwo Gospodarki pismami z dnia 9 listopada
1999 r., 4 stycznia 2000 r. oraz z dnia 4 lutego 2000 r.
zwracało się do wnioskodawcy o udokumentowanie
legitymacji prawnej do ww. przedsiębiorstwa, jako
spółki prawa handlowego, poprzez nadesłanie aktu-
alnego wyciągu z rejestru handlowego ze wskaza-
niem zarządu. Jednocześnie w treści pisma z dnia
4 lutego 2000 r. poinformowano zainteresowanego,
iż nadanie dalszego biegu przedmiotowej sprawie na-
stąpi po uzupełnieniu ww. braków. Wskazane powy-
żej pismo organu pozostało bez jakiejkolwiek reakcji
ze strony wnioskodawcy, a zatem stosownie do po-
uczenia zawartego w jego treści – przedmiotowemu
wnioskowi nie został nadany bieg w administracyj-
nym toku instancji. W oparciu o posiadane dokumen-
ty minister gospodarki nie ma podstaw, by stwier-
dzić, iż przedmiotowa spółka wznowiła swoją dzia-
łalność.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości w oparciu o dane znajdujące się w systemie
informatycznym Wydziału Gospodarczego Krajowe-
go Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego dla Łodzi-
-Śródmieścia w Łodzi (pismo z dnia 17 sierpnia 2010 r.,
znak: DSP-IV-0700-30/10) wynika, że do dnia dzi-
siejszego nie wpłynął wniosek o przerejestrowanie do
Krajowego Rejestru Sądowego podmiotu, którego do-
tyczy zapytanie poselskie.
Mając zatem na uwadze okoliczność, iż zarówno
minister gospodarki, jak i minister sprawiedliwości

nie dysponują żadnymi informacjami potwierdzają-
cymi fakt „reaktywacji” przedwojennej spółki pn.
Rafineria i Cukrownia Irena – Łyszkowice, nie jest
możliwe udzielenie odpowiedzi na postawione przez
państwa pytania szczegółowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie uznania, iż abonament medyczny
wykupywany przez firmy dla pracowników
stanowi ich dochód (7526)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Jarosława Matwiejuka, przesła-
nym przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r., w sprawie
uznania, iż abonament medyczny wykupywany przez
firmy dla pracowników stanowi ich dochód, uprzej-
mie informuję.
Przedstawienie przez Naczelny Sąd Administra-
cyjny do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów
Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienia
prawnego budzącego poważne wątpliwości w orzecz-
nictwie sądów administracyjnych, przejawiające się
brakiem jednolitej linii w zakresie konsekwencji po-
datkowych wykupienia przez pracodawcę na rzecz
pracowników pakietów świadczeń medycznych, spo-
wodowało podjęcie w dniu 24 maja 2010 r. uchwały
(sygn. akt II FPS 1/10), w której skład siedmiu sę-
dziów uznał, iż: „Wykupione przez pracodawcę pakie-
ty świadczeń medycznych, których wartość nie jest
wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych
na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26
lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.),
stanowią dla pracowników, uprawnionych do ich wy-
korzystania, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu
art. 12 ust. 1 tej ustawy”.
Uzasadniając powyższe stanowisko, skład sied-
miu sędziów m.in. stwierdził, iż „sama możliwość
skorzystania z usług medycznych posiada istotny wy-
miar finansowy, czego dowodzi także szybko rosnąca
popularność pakietów medycznych. Gdyby pracow-
nik ową możliwość chciał zapewnić sobie samodziel-
nie, musiałby wykupić abonament, płacąc za niego
częstokroć więcej niż kwota wydatkowana przez pra-
codawcę w przeliczeniu na jednego uprawnionego
zatrudnionego. Nie budzi zatem wątpliwości, że pra-
cownik nabywający dzięki pracodawcy możliwość
1559
nieodpłatnego korzystania z prywatnej opieki me-
dycznej otrzymuje przysporzenie majątkowe”.
Należy zatem stwierdzić, iż podjęta w dniu
24 maja 2010 r. uchwała ostatecznie rozwiewa wąt-
pliwości co do poprawności wielokrotnie prezentowa-
nego stanowiska zarówno przez ministra finansów,
jak i organy podatkowe, że wartość zindywidualizo-
wanych abonamentów medycznych zakupionych
przez pracodawcę dla pracowników jest przychodem
ze stosunku pracy, podlegającym opodatkowaniu.
Abonament medyczny stanowi bowiem nieodpłatne
świadczenie, a przychód z tego tytułu powstaje w mo-
mencie otrzymania uprawnienia do korzystania
z usług medycznych (abonamentu medycznego), a nie
w momencie skorzystania z konkretnej usługi me-
dycznej.
Stanowisko ministerstwa finansów, jak i organów
podatkowych było powszechnie znane za sprawą me-
diów, które w ostatnich latach szeroko komentowały
tę sprawę.
Minister finansów prezentował to stanowisko
także w odpowiedziach na interpelacje poselskie,
przykładowo w odpowiedzi na interpelację, nr SPS-
-024-1046/08, udzielonej w dniu 3 kwietnia 2008 r.,
uznał, iż „o powstaniu przychodu ze stosunku pracy
nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika
z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie
przez pracownika pakietu medycznego o określonej
wartości pieniężnej – podobnie jak fakt skorzystania
lub nie z usługi medycznej nie jest istotny przy usta-
laniu wartości pakietu medycznego dającego prawo
do określonych usług medycznych”.
Zauważyć należy, iż płatnicy, którzy mieli wątpli-
wości co do obowiązku pobierania zaliczek na poda-
tek od przedmiotowych świadczeń, mogli na mocy
przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordyna-
cja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.) występować z wnioskiem o wydanie indywidu-
alnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Instytucja indywidualnych interpretacji przepi-
sów prawa podatkowego ma na celu usunięcie ewen-
tualnych wątpliwości co do prawnopodatkowych
skutków dotyczących zastosowania konkretnego
przepisu prawa podatkowego w określonym stanie
faktycznym. Obok funkcji informacyjnej instytucja
ta wywołuje również dodatkowe skutki polegające na
ochronie podmiotu, który zastosował się do treści
wydanej w jego sprawie interpretacji indywidualnej,
przed ewentualnymi negatywnymi skutkami wyni-
kającymi z zastosowania się do jej treści. Podkreślić
przy tym należy, że w obecnie obwiązującym stanie
prawnym zarówno ogólne, jak i indywidualne inter-
pretacje przepisów prawa podatkowego nie stanowią
prawa, nie tworzą i nie przewidują obowiązku zasto-
sowania się do nich przez zainteresowanych adresa-
tów prawa podatkowego oraz nie mają mocy formal-
nie wiążącej organy podatkowe.
Cechą szczególną ochrony prawnej związanej
z instytucją interpretacji prawa podatkowego jest
fakt, że ochrona nie obejmuje zakazu wszczynania
1560
postępowania podatkowego. Po drugie, okoliczność
zastosowania się do treści interpretacji oraz tożsa-
mość stanu przedstawionego we wniosku o jej wyda-
nie ze stanem ustalonym w ramach postępowania
podatkowego podlega badaniu przez organ podatko-
wy. Po trzecie, wreszcie ochroną prawną mogą zostać
objęci wyłącznie wnioskodawcy, przez co nie tylko
interpretacja, ale również związana z nią ochrona
ma charakter ściśle indywidualny. Oznacza to, że
przysługująca wnioskodawcy ochrona prawna nie
może być cedowana na inne podmioty.
Wyjaśnienia wymaga, iż zgodnie z art. 8 Ordyna-
cji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba
prawna lub jednostka organizacyjna niemająca oso-
bowości prawnej, obowiązana na podstawie przepi-
sów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania
od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym
terminie organowi podatkowemu.
Uszczegółowienie tej definicji na gruncie przepi-
sów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych zawiera m.in. art. 31 tej ustawy. Stosownie do
jego postanowień osoby fizyczne, osoby prawne oraz
jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości
prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiąza-
ne jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku za-
liczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują
od tych zakładów przychody ze stosunku służbowe-
go, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdziel-
czego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpiecze-
nia społecznego wypłacane przez zakłady pracy,
a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału
w nadwyżce bilansowej.
Podkreślenia wymaga, iż płatnik, który nie wy-
konał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji
podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub
podatek pobrany, a niewpłacony, o czym stanowi
art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Stosownie
do art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej, jeżeli w postę-
powaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi
okoliczność, o której mowa w § 1, organ ten wydaje
decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika,
w której określa wysokość należności z tytułu niepo-
branego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.
Przepisów § 1–4 nie stosuje się, jeżeli odrębne prze-
pisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został
pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach or-
gan podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności
podatnika (art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej).
Z powyższych uregulowań wynika, że odpowie-
dzialność płatnika dotyczy podatku niepobranego lub
podatku pobranego, a niewpłaconego. Płatnikowi,
który niedopełnił obowiązków, nałożonych przepisa-
mi art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych (np. niepobrał i niewpłacił podatku od
świadczenia z tytułu abonamentu medycznego),
przysługuje prawo do skorygowania, na podstawie
art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, deklaracji
PIT-4R i odprowadzenia zaległego podatku dochodo-
wego na rachunek właściwego organu podatkowego
wraz z odsetkami za zwłokę oraz skorygowania in-
formacji PIT-11. Nieskorzystanie z tego uprawnienia
skutkować będzie wszczęciem postępowania podat-
kowego i wydaniem przez organ podatkowy, na pod-
stawie art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej, decyzji
o odpowiedzialności podatkowej płatnika. Należy do-
dać, że nie zwalnia to podatnika z obowiązku wyka-
zania w zeznaniu podatkowym wszystkich swoich
dochodów podlegających opodatkowaniu. Obowiązek
ten ciąży na podatniku również, gdy podatek nie zo-
stał pobrany przez płatnika, a podatnik posiadał wie-
dzę o wszystkich uzyskanych przez siebie dochodach.
W przypadku niewykazania w zeznaniu podatko-
wym wszystkich dochodów podatnik ma możliwość,
na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatko-
wa, skorygowania zeznania podatkowego za lata,
w których nie wykazał dochodu, w tym przypadku
świadczenia z tytułu abonamentu medycznego. Ko-
rekta zeznania będzie polegała na uwzględnieniu
w nim dochodu uzyskanego z tego tytułu.
Odpowiedzialność podatnika i płatnika za zobowią-
zanie podatkowe ustaje po upływie okresu przedawnie-
nia tego zobowiązania. Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji
podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się
z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego,
w którym upłynął termin płatności.
W przypadku płatnika, który korzystał będzie
z ochrony prawnej związanej z zastosowaniem się do
interpretacji indywidualnej przepisów prawa podat-
kowego, nie będzie on obowiązany do zapłaty należ-
ności wynikającej z wydanej wobec niego decyzji, o któ-
rej mowa w art. 30 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa.
Zakres ochrony uzależniony będzie od okoliczności
występujących w danej sprawie, w szczególności od
momentu wystąpienia skutków podatkowych zwią-
zanych ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan fak-
tyczny będący przedmiotem interpretacji, oraz mo-
mentu otrzymania interpretacji przepisów prawa
podatkowego.
Kwestie odpowiedzialności podatnika zostały na-
tomiast uregulowane w rozdziale 2 działu III ustawy
Ordynacja podatkowa.
W myśl art. 26 ustawy Ordynacja podatkowa po-
datnik odpowiada całym swoim majątkiem za wyni-
kające ze zobowiązań podatkowych podatki.
Odpowiedzialność podatkowa podatnika, w od-
różnieniu np. od odpowiedzialności karnej czy cywil-
nej, ma charakter obiektywny, gdyż art. 26 Ordyna-
cji podatkowej nie operuje pojęciem „winy” czy też
„dobrej wiary”.
Wobec powyższego na podatniku ciąży obowiązek
zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od
wszystkich uzyskanych przez niego dochodów, pod-
legających opodatkowaniu, również od wartości pa-
kietu medycznego otrzymanego przez pracownika.
W przypadku niezapłacenia podatku w terminie płat-
ności (do dnia 30 kwietnia roku następującego po
roku podatkowym) podatnik jest zobligowany do na-
liczenia odsetek za zwłokę od dnia następującego po
upływie tego terminu do dnia zapłaty podatku,
włącznie z tym dniem, stosownie do art. 53 § 3 i 4

Ordynacji podatkowej oraz § 4 ust. 1 pkt 1 rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r.
w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty
prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które mu-
szą być zawarte w rachunkach (Dz. U. Nr 165, poz.
1373, z późn. zm.).
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na symetrię
odpowiedzialności pomiędzy płatnikami i podatnika-
mi z jednej strony a Skarbem Państwa z drugiej. Gdy-
by bowiem podejmujący uchwałę sędziowie nie po-
dzielili stanowiska ministra finansów i organów po-
datkowych, to niewątpliwie podatnicy – beneficjenci
abonamentów medycznych, którym płatnicy pobrali
zaliczki na podatek od tych świadczeń, masowo skła-
daliby korekty zeznań podatkowych z wnioskiem
o stwierdzenie nadpłaty. Wówczas wszelkie konse-
kwencje finansowe rozstrzygnięcia poniósłby Skarb
Państwa. Przykładem jest wyrok ETS z dnia 22 grud-
nia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o.
przeciwko dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie.
W związku z jego wykonaniem przyznano prawo od-
liczenia podatku od towarów i usług od nabywanych
przez podatników paliw do napędu pojazdów samo-
chodowych, niebędących samochodami osobowymi.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na przewi-
dziane w ustawie Ordynacja podatkowa ulgi w spła-
cie zobowiązań podatkowych. Warunki korzystania
z tych ulg określa art. 67a tej ustawy. Przepis ten
stanowi, iż na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem
art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym in-
teresem podatnika lub interesem publicznym, organ
podatkowy może:
1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć
zapłatę podatku na raty;
2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości
podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki
określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;
3) umorzyć w całości lub w części zaległości podat-
kowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
Umorzenie zaległości podatkowej powoduje rów-
nież umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub
w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość
podatkowa.
W świetle powyższego uprawnienia do zastosowa-
nia ww. form ulg w spłacie zobowiązań podatkowych
nie posiada minister finansów, lecz jedynie naczelnik
urzędu skarbowego, który na indywidualny wniosek
podatnika rozpatruje sprawę.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia ustawy
abolicyjnej obejmującej podatek od abonamentów me-
dycznych, uprzejmie wyjaśniam, iż nie znajduję uza-
sadnienia do wprowadzenia tego rozwiązania. Zgod-
nie bowiem z art. 84 Konstytucji RP, każdy obowią-
zany jest do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicz-
nych, w tym podatków, określonych w ustawie. Usta-
wa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie
zwalnia wartości abonamentów medycznych z podat-
ku, dlatego też dla otrzymującego stanowią świad-
czenie podlegające opodatkowaniu. Kwestia opodat-
kowania tych świadczeń była wielokrotnie wyjaśnia-
1561
na zarówno przez Ministerstwo Finansów, jak i or-
gany podatkowe i jest powszechnie znana. Wobec
powyższego wprowadzanie w tej sprawie szczegól-
nych rozwiązań prawnych, jakim jest postulowana
abolicja podatkowa, uważam za nieuzasadnione. Nie
bez znaczenia pozostaje również fakt, iż abolicja po-
datkowa w proponowanym zakresie byłaby krzyw-
dząca wobec tych płatników i podatników, którzy
pobierali i opłacali podatek z tego tytułu, co w kon-
sekwencji – biorąc pod uwagę ostateczne rozstrzy-
gnięcie, które nastąpiło w uchwale siedmiu sędziów
z dnia 24 maja 2010 r. – okazało się słusznym postę-
powaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie naprawy drogi łączącej miejscowość
Żednia z miastem Michałowo (7527)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-024-7527/10,
przy którym przekazano zapytanie pana posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie naprawy drogi łączącej
miejscowość Żednia z miastem Michałowo, uprzejmie
wyjaśniam, że resort infrastruktury dysponuje środ-
kami jedynie na drogi krajowe, zarządzane przez ge-
neralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) zarządcą dróg wojewódzkich
jest zarząd województwa.
Do obowiązków zarządcy drogi, zgodnie z art. 20
powołanej ustawy, należy m.in. opracowywanie pro-
jektów planów finansowania budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogowych
obiektów inżynierskich, pełnienie funkcji inwestora,
utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogo-
wych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpiecza-
jących ruch i innych urządzeń związanych z drogą.
Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia
16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury
transportu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251,
z późn. zm.) zadania w zakresie budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz zarządza-
nia nimi są finansowane przez samorząd wojewódz-
twa w odniesieniu do dróg wojewódzkich.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
pana posła, że kwestie dotyczące przebudowy dróg wo-
jewódzkich pozostają we właściwości samorządu wo-
1562
jewództwa. Wszystkie inne źródła dotyczące dróg sa-
morządowych (np. programy unijne, rezerwa subwen-
cji ogólnej) są dodatkowymi środkami na realizację
zadań własnych samorządów. Jednym z dodatkowych
źródeł dofinansowania dróg samorządowych jest re-
zerwa subwencji ogólnej tworzona w budżecie państwa
na mocy art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526). Zgodnie z art. 26
ust. 1 powołanej ustawy środki z powyższej rezerwy
przeznacza się na dofinansowanie:
1) inwestycji na drogach publicznych powiato-
wych i wojewódzkich oraz na drogach powiatowych,
wojewódzkich i krajowych w granicach miast na pra-
wach powiatu,
2) utrzymania rzecznych przepraw promowych
o średnim natężeniu ruchu w skali roku powyżej
2000 pojazdów na dobę, wskazanych przez ministra
właściwego do spraw transportu, w kwocie nie mniej-
szej niż w roku bazowym,
3) remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania
drogami krajowymi i wojewódzkimi w granicach
miast na prawach powiatu.
Zgodnie z art. 26 ust. 3 ww. ustawy omawianą
rezerwą dysponuje minister właściwy ds. finansów
publicznych, w porozumieniu z ministrem właści-
wym ds. transportu, po zasięgnięciu opinii reprezen-
tacji jednostek samorządu terytorialnego. Resort
infrastruktury rozpoczął już prace mające na celu
przygotowanie się do prac nad podziałem rezerwy
subwencji ogólnej w roku 2011, proponując skierowa-
nie środków na odbudowę zniszczonych podczas po-
wodzi obiektów mostowych i dróg. Biorąc powyższe
pod uwagę, z przykrością informuję pana posła, że
w obowiązującym stanie prawnym resort infrastruk-
tury nie dysponuje innymi możliwościami formalny-
mi finansowania dróg zarządzanych przez samorzą-
dy. Nie ma również możliwości ingerowania w dzia-
łalność samorządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie budowy drogowego przejścia
granicznego Malhowice – Niżankowice (7528)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7528/
10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Marka Rząsy w sprawie budowy drogowego
przejścia granicznego Malhowice – Niżankowice,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie zaznaczyć należy, iż utworzenie dro-
gowego przejścia granicznego Malhowice – Niżanko-
wice dla międzynarodowego ruchu osobowego i cię-
żarowego do 3,5 t zostało uzgodnione ze stroną ukra-
ińską podczas posiedzenia Komisji ds. Przejść Gra-
nicznych i Infrastruktury Polsko-Ukraińskiej Mię-
dzyrządowej Rady Koordynacyjnej ds. Współpracy
Międzyregionalnej, które odbyło się w dniu 8 wrze-
śnia 2006 r. w Jagodzinie. Realizując powyższe usta-
lenia, strona polska w dniu 22 marca 2007 r. zaini-
cjowała wymianę not dyplomatycznych (polska nota
nr DPT.I 2265-38-2006/SW/80) w celu zawarcia po-
rozumienia ze stroną ukraińską o utworzeniu ww.
przejścia, co jest formalnym wymogiem przewidzia-
nym w art. 7 umowy między Rządem Rzeczypospo-
litej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie przejść
granicznych, sporządzonej w Warszawie dnia 18 maja
1992 r. (M.P. z 2003 r. Nr 37, poz. 530).
W dniu 3 lipca 2007 r. strona ukraińska poinfor-
mowała (w nocie nr 640/36-011-2861), iż odpowiedź
na notę polską zostanie przekazana po zakończeniu
uzgodnień wewnętrznych. Dotychczas jednak stro-
na ukraińska nie udzieliła odpowiedzi na przedmio-
tową notę.
Rząd RP podejmuje wszelkie możliwe działania,
aby uzyskać odpowiedź strony ukraińskiej na polską
propozycję zawarcia porozumienia dotyczącego utwo-
rzenia przejścia granicznego Malhowice – Niżanko-
wice. Zagadnienie to jest stale podnoszone, zarówno
przez kierownictwo i przedstawicieli resortu, jak
również, na wniosek Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, przez przedstawicieli Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych podczas spotkań
z partnerami ukraińskimi.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż w dniu 28 kwietnia 2009 r. Ambasada RP w Kijo-
wie wystosowała notę (nr AMB. 2220-202-09) do Mi-
nisterstwa Spraw Zagranicznych Ukrainy z prośbą
o odniesienie się do noty polskiej (nr DPT.I 2265-38-
-2006/SW/80) z dnia 22 marca 2007 r. Również na
przedmiotową notę strona ukraińska nie udzieliła
odpowiedzi stronie polskiej. W dniu 29 maja 2009 r.
została wystosowana nota (nr DPT I 2265-13-2006/
RD) do Ambasady Ukrainy w Warszawie, w której
zawarta została m.in. prośba o ustosunkowanie się
do noty polskiej z dnia 22 marca 2007 r. Do dnia dzi-
siejszego strona ukraińska nie udzieliła odpowiedzi
na przedmiotową notę.
Brak pozytywnej odpowiedzi strony ukraińskiej
na polską propozycję stanowi zasadniczą przeszkodę
dla utworzenia drogowego przejścia granicznego
Malhowice – Niżankowice, jak również uniemożliwia
zaplanowanie środków finansowych na jego budowę.
W związku z powyższym ujęcie przedmiotowego za-
dania w ramach „Programu rozwoju infrastruktury
granicznej na polsko-ukraińskiej granicy państwo-

wej w latach 2010–2013”, przyjętego przez Radę Mi-
nistrów w dniu 26 stycznia 2010 r., nie było możliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie budowy drogowego przejścia
granicznego Malhowice – Niżankowice (7528)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Marka Rząsy w sprawie budowy dro-
gowego przejścia granicznego Malhowice –Niżanko-
wice przedstawiam następujące informacje.
Stanowisko rządu Rzeczypospolitej Polskiej
w sprawie utworzenia przejścia granicznego Malho-
wice – Niżankowice pozostaje niezmienne. Strona
polska podtrzymuje wolę zawarcia porozumienia ze
stroną ukraińską w przedmiotowej kwestii, zapropo-
nowanego w nocie nr DPT.I 2265-38-2006/SW/80
z dnia 22 marca 2007 r. W dniu 3 lipca 2007 r. strona
ukraińska poinformowała w nocie nr 640/36-011-
-2861, iż odpowiedź na notę polską zostanie przeka-
zana po zakończeniu uzgodnień wewnętrznych. Do
dnia dzisiejszego strona ukraińska nie udzieliła od-
powiedzi na przedmiotową notę polską.
Brak pozytywnej odpowiedzi strony ukraińskiej
na polską propozycję uniemożliwił zaplanowanie
środków finansowych na budowę przejścia w Malho-
wicach. W związku z tym, zgodnie z ramami finan-
sowymi „Programu rozwoju infrastruktury granicz-
nej na polsko-ukraińskiej granicy państwowej w la-
tach 2010–2013”, przyjętego przez Radę Ministrów
w dniu 26 stycznia 2010 r., realizacja tego zadania
nie została przewidziana w perspektywie do 2013 r.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej podejmuje jednak-
że wszelkie możliwe działania, aby uzyskać odpo-
wiedź strony ukraińskiej na polską propozycję za-
warcia porozumienia dotyczącego utworzenia przej-
ścia granicznego Malhowice – Niżankowice. Zagad-
nienie to jest stale poruszane zarówno przez kierow-
nictwo i przedstawicieli resortu, jak i, na wniosek
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,
przez przedstawicieli Ministerstwa Spraw Zagranicz-
nych podczas spotkań z partnerami ukraińskimi.
W związku z tym, iż strona ukraińska wskazuje
na potrzebę określenia kosztów użytkowania po-
mieszczeń przejść granicznych po stronie polskiej
1563
jako podstawowy warunek zawarcia porozumień do-
tyczących budowy nowych przejść granicznych, w dniu
10 czerwca 2008 r. do Ambasady Ukrainy w Warsza-
wie została wystosowana nota dyplomatyczna nr DPT
I 2265-12-2008/cz informująca stronę ukraińską
o zamiarze ustanowienia symbolicznej stawki wynaj-
mu pomieszczeń przejść granicznych niezbędnych do
wykonywania kontroli granicznej w wysokości 1 zł
netto za 1 m2 powierzchni, przy jednoczesnym zwol-
nieniu ukraińskich służb granicznych z pokrywania
kosztów eksploatacji użytkowanej infrastruktury
przejść granicznych.
Zgodnie z ww. zasadami odpłatności właściwi
miejscowo wojewodowie lubelski i podkarpacki, na
podstawie art. 14 ust. 1 umowy między rządem Rze-
czypospolitej Polskiej a rządem Ukrainy o współpra-
cy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środ-
ków transportu przekraczających polsko-ukraińską
granicę państwową, podpisanej w Kijowie dnia 25
czerwca 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 196, poz. 1916),
zawarli z Państwową Służbą Celną Ukrainy szczegó-
łowe porozumienia w przedmiotowym zakresie.
Należy również podkreślić, że w dniu 28 kwietnia
2009 r. Ambasada RP w Kijowie wystosowała notę
(nr AMB. 2220-202-09) do Ministerstwa Spraw Za-
granicznych Ukrainy z prośbą o odniesienie się do
noty polskiej nr DPT.I 2265-38-2006/SW/80 z dnia
22 marca 2007 r. Również na przedmiotową notę
strona ukraińska nie udzieliła odpowiedzi stronie
polskiej. W dniu 29 maja 2009 r. została wystosowa-
na nota nr DPT I 2265-13-2006/RD do Ambasady
Ukrainy w Warszawie, w której m.in. została zawar-
ta prośba o ustosunkowanie się do noty polskiej
z dnia 22 marca 2007 r. Do dnia dzisiejszego strona
ukraińska nie udzieliła odpowiedzi na przedmiotową
notę.
Ponadto, z inicjatywy strony polskiej, w dniu 25
listopada 2009 r. ministrowie spraw zagranicznych
Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy podpisali umowę
między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabine-
tem Ministrów Ukrainy o zmianie umowy między
rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabinetem Mini-
strów Ukrainy o współpracy przy dokonywaniu kon-
troli osób, towarów i środków transportu przekracza-
jących polsko-ukraińską granicę państwową, dosto-
sowując ją do wymogów prawa Unii Europejskiej.
Jednocześnie została podpisana deklaracja o rozwoju
współpracy przy dokonywaniu kontroli granicznej.
W dniu 6 lipca 2010 r. prezydent Ukrainy podpisał
ustawę o ratyfikacji przedmiotowej umowy. Po stro-
nie polskiej trwają końcowe prace nad wnioskiem
o ratyfikację przedmiotowej umowy.
W konkluzji należy podkreślić, iż mimo uzgodnie-
nia kwestii utworzenia drogowego przejścia granicz-
nego Malhowice – Niżankowice na forum Komisji ds.
Przejść Granicznych i Infrastruktury, jak również
podjęcia przez rząd RP zdecydowanych działań ma-
jących na celu uzyskanie stanowiska strony ukraiń-
skiej oraz ułatwienia w zakresie funkcjonowania
ukraińskich służb granicznych w obiektach przejść
1564
granicznych zlokalizowanych na terytorium RP, stro-
na ukraińska nie udzieliła do tej pory odpowiedzi na
notę nr DPT.I 2265-38-2006/SW/80 z dnia 22 marca
2007 r., zawierającą propozycję utworzenia tego
przejścia granicznego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłanek Izabeli Kloc
i Marzeny Machałek
w sprawie strategii dotyczącej
edukacji prawnej oraz ekonomicznej (7529)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pań posłanek Izabeli Kloc i Marzeny Macha-
łek (nr SPS-024-7529/10) w sprawie strategii doty-
czącej edukacji prawnej oraz ekonomicznej uprzejmie
wyjaśniam, że począwszy od 1 września 2009 r.
w polskim systemie oświaty obowiązuje nowa pod-
stawa programowa kształcenia ogólnego, która zo-
stała określona w rozporządzeniu ministra edukacji
narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
Podstawa programowa jest wdrażana sukcesyw-
nie, począwszy od roku szkolnego 2009/2010. W kla-
sach nieobjętych reformą programową do zakończenia
cyklu kształcenia stosowana będzie dotychczasowa
podstawa programowa kształcenia ogólnego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.). W szkołach
ponadgimnazjalnych nowa podstawa programowa za-
cznie obowiązywać, począwszy od 1 września 2012 r.
Podniesienie jakości kształcenia oraz przygotowa-
nie uczniów do sprawnego i odpowiedzialnego funk-
cjonowania we współczesnym świecie to naczelne
idee nowej podstawy programowej kształcenia ogól-
nego. W zakresie edukacji prawnej w dokumencie
zostały określone liczne umiejętności, które powinien
zdobyć każdy uczeń, aby móc nie tylko rozumieć
przepisy prawa, ale również umieć je odszukać oraz
przygotować odpowiedni dla danej sprawy prosty do-
kument.
Treści nauczania dotyczące edukacji prawnej
uwzględnia w najszerszym zakresie podstawa pro-
gramowa przedmiotu wiedza o społeczeństwie, który
jest realizowany na III etapie edukacyjnym (gimna-
zjum) oraz na IV etapie edukacyjnym (szkoły ponad-
gimnazjalne). Nauczanie tego przedmiotu ma na celu
wyposażenie uczniów w wiedzę, umiejętności i posta-
wy obywatelskie, które umożliwią im odpowiedzialne
i skuteczne uczestnictwo w życiu publicznym.
Uczniowie poznają zatem zasady funkcjonowania
społeczności lokalnej i jej władz, zasady demokratycz-
nego państwa i form udziału obywateli w życiu pu-
blicznym. Zdobywają informacje o prawach człowieka
i prawach obywateli oraz sposobach ich ochrony, po-
znają obowiązki obywateli i ich odpowiedzialność.
Uczą się rozumienia znaczenia konstytucji jako naj-
wyższego aktu prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej
oraz rozumienia prostych przepisów prawnych, w tym
prawa ziemi, prawa krwi, zasad nadawania obywa-
telstwa.
Większy zakres wiedzy prawniczej przewidziany
został dla uczniów IV etapu edukacyjnego (szkoła
pondgimnazjalna). Uczeń powinien rozumieć świat
społeczny w sposób pragmatyczny, z tego względu
znalazły się tu treści i umiejętności najbardziej przy-
datne w codziennym życiu zarówno przed, jak i po
osiągnięciu pełnoletniości.
Podstawa programowa wiedzy o społeczeństwie
w zakresie podstawowym przewiduje przygotowanie
ucznia do znajdowania i wykorzystywania informacji
na temat sposobu, w jaki prawo reguluje życie oby-
wateli. Uczeń nauczy się sprawnego korzystania
z procedur i możliwości, jakie stwarzają obywatelom
instytucje życia publicznego. Pozna znaczenie prawa
dla funkcjonowania demokratycznego państwa, zo-
stanie także zapoznany ze sposobami i zakresem
działania organów władzy sądowniczej oraz organów
ścigania. Zapozna się z zasadami nabywania obywa-
telstwa polskiego i unijnego, dowie się, w jakim urzę-
dzie i w jaki sposób uzyskuje się dowód osobisty, pasz-
port, prawo jazdy, jak rejestruje się motocykl i samo-
chód. Zostanie przygotowany m.in. do udziału w wybo-
rach, postępowania obywatela, który nie zgadza się
z decyzją urzędu, będzie potrafił również sporządzić
urzędowy wniosek, skargę i odwołanie. Będzie potra-
fił także znaleźć wskazany akt prawny i poprawnie
zinterpretować przepisy, wskazać różnice między
prawem cywilnym, karnym i administracyjnym. Za-
pozna się z pracą sądu, pozna przepisy ważne ze
względu na podjęcie nauki lub pracy w innych pań-
stwach członkowskich Unii Europejskiej. Pozna hi-
storię praw człowieka oraz najważniejsze dokumenty
z tym związane, czyli m.in. postanowienia Powszech-
nej Deklaracji Praw Człowieka, europejskiej konwen-
cji praw człowieka i Konwencji o Prawach Dziecka,
informacje o przypadkach łamania praw człowieka
na świecie, prawo do prywatności, do ochrony danych
osobowych i prawa obywatela w kontaktach z media-
mi. Uczeń zapozna się również ze sposobami ochrony
praw i wolności, w tym praw kobiet, praw dziecka,
praw humanitarnych, prawa do wolności, wyznania,
edukacji.
Treści nauczania wiedzy o społeczeństwie w za-
kresie rozszerzonym na IV etapie edukacyjnym sta-

nowią rozwinięcie wymagań z poprzednich etapów,
dlatego należy omówić je w sposób istotnie pogłębio-
ny. W związku z powyższym uczeń nauczy się rozpo-
znawać problemy w skali lokalnej, krajowej, europej-
skiej i globalnej oraz szukać ich rozwiązań, ponadto
sprawnie korzystać z procedur i możliwości, jakie
stwarzają obywatelom instytucje życia publicznego.
Pozna demokratyczne zasady i procedury, w tym pod-
stawy ustroju Rzeczypospolitej Polskiej. Zapozna się
również ze sposobem działania władz publicznych
i innych podmiotów życia publicznego, z zasadami
demokracji i ustroju Polski, prawami i obowiązkami
obywatela Rzeczypospolitej Polskiej. Pozna prawa
człowieka w kontekście obywatela i obywatelstwa,
opinii publicznej, demokracji, Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej, parlamentu, prezydenta, Rady Mi-
nistrów, organów kontroli państwowej, systemu
prawnego, prawa cywilnego, rodzinnego, karnego
oraz administracyjnego oraz ochrony praw człowieka
w Polsce, światowego i europejskiego systemu ochro-
ny praw człowieka.
W nowej podstawie programowej kształcenia ogól-
nego został położony nacisk na edukację ekonomicz-
ną, w tym na kształtowanie i umacnianie u uczniów
postaw obywatelskiej, kreatywności, odpowiedzial-
ności i przedsiębiorczości. Uwzględnione ponadto
w dokumencie tzw. kompetencje kluczowe wskazują
na potrzebę rozwijania u uczniów inicjatywności
i przedsiębiorczości.
Treści nauczania dotyczące edukacji ekonomicz-
nej znajdują się w podstawie programowej w szcze-
gólności przedmiotów takich jak: podstawy przedsię-
biorczości, wiedza o społeczeństwie, ekonomia w prak-
tyce, matematyka, geografia.
Podstawa programowa wiedzy o społeczeństwie
na poziomie gimnazjalnym uwzględnia istotne za-
gadnienia z zakresu edukacji ekonomicznej, tzn.: pra-
ca i przedsiębiorczość, gospodarka rynkowa, gospo-
darstwo domowe, pieniądz i banki, gospodarka w ska-
li państwa, przedsiębiorstwo i działalność gospodar-
cza, wybór szkoły i zawodu, etyka w życiu gospodar-
czym.
Cele ogólne podstaw przedsiębiorczości (IV etap
edukacyjny) zakładają zaznajomienie ucznia z zasa-
dami funkcjonowania przedsiębiorstwa, mechani-
zmów funkcjonowania gospodarki i instytucji rynko-
wych oraz roli państwa w gospodarce, a ponadto ak-
tualnych zmian i tendencji w gospodarce świata
i Polski. Realizując treści nauczania podstawy pro-
gramowej podstaw przedsiębiorczości, uczeń zostanie
przygotowany do planowania i kariery zawodowej,
pozna zasady etyczne obowiązujące w biznesie i w re-
lacjach pracownik – pracodawca.
Natomiast ekonomia w praktyce stanowi przed-
miot uzupełniający, będący kontynuacją przedmiotu
podstawy przedsiębiorczości. Uczniów, którzy go wy-
biorą, wprowadzi w realia funkcjonowania gos-
podarki, przygotowując ich do wejścia na rynek pra-
cy. Przedmiot ma na celu wykorzystanie wiedzy
uczniów dotyczącej zagadnień ekonomicznych w prak-
1565
tycznych działaniach podejmowanych w szkole i poza
szkołą. Zadaniem uczniów będzie realizacja projektu
o charakterze ekonomicznym. Praktyczne podejście
do zagadnień ekonomicznych umożliwia uczniowi sa-
modzielne zdobywanie wiedzy i nabywanie umiejęt-
ności sprzyjających postawom przedsiębiorczym.
Mając na uwadze powyższe, pragnę podkreślić, że
nowa podstawa programowa kształcenia ogólnego
wraz ze wzbogaconą ofertą językową, pogłębioną
edukacją ekonomiczną oraz informatyczną, jak rów-
nież z dostosowanymi do potrzeb uczniów elementa-
mi wiedzy prawnej, w pełni zaspokaja potrzeby
współczesnego młodego pokolenia w przedmiotowym
zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marii Nowak
w sprawie sposobu wyboru nowego prezesa
Zarządu Elektrowni Chorzów SA
i aktualnej sytuacji w spółce (7530)
W odpowiedzi na zapytanie poseł Marii Nowak
z dnia 22 lipca 2010 r., nr SPS-024-7530/10, w sprawie
sytuacji w Elektrowni Chorzów SA z siedzibą w Cho-
rzowie proszę o przyjęcie następujących informacji.
W dniu 16 kwietnia 2010 r. Rada Nadzorcza Elek-
trowni Chorzów SA odwołała z funkcji prezesa za-
rządu ww. spółki pana J. H. Mając na uwadze fakt,
że w spółce funkcjonował zarząd jednoosobowy a nie
udzielono prokury, rada nadzorcza do czasu powoła-
nia nowego prezesa delegowała do wykonywania
czynności prezesa zarządu pana A. P., członka rady.
W okresie od dnia 16 kwietnia do dnia 21 maja br.
rada nadzorcza przeprowadziła postępowanie kwali-
fikacyjne, w wyniku którego wybrała spośród 3 kan-
dydatów (w tym byłego prezesa J. H.) na stanowisko
prezesa zarządu pana A. P. Uchwały rady nadzorczej
w powyższych sprawach podjęte zostały większością
głosów przy sprzeciwie dwóch przedstawicieli pra-
cowników.
Pomimo iż powyższe działania wynikają z upraw-
nień korporacyjnych rady nadzorczej, Ministerstwo
Skarbu Państwa dokonało analizy sytuacji spółki
w celu oceny zasadności tych działań. Stwierdzono,
iż spółka utraciła płynność finansową, pojawiły się
zajęcia komornicze przede wszystkim z tytułu prze-
1566
terminowanych zobowiązań publicznoprawnych oraz
niebezpieczeństwo kolejnych zajęć z powodu pozosta-
łych przeterminowanych zobowiązań (na dzień
30 kwietnia 2010 r. zobowiązania przeterminowane
z tytułu: podatków, ceł i ubezpieczeń, dostaw i usług,
opłaty zastępczej za lata 2006–2008, kar naliczanych
przez URE za lata 2006–2008 wyniosły łącznie po-
nad 5 mln zł). Należy podkreślić, że notoryczne nie-
regulowanie opłaty zastępczej (zgodnie z art. 56 ust.
2a pkt 1 ustawy Prawo energetyczne), oprócz genero-
wania kosztów w postaci kar, powodowało niebezpie-
czeństwo utraty koncesji w zakresie przesyłania i dys-
trybucji energii elektrycznej, a w konsekwencji za-
przestania dalszej działalności spółki. W 2009 r. w po-
równaniu do 2008 r. zobowiązania krótkoterminowe
wzrosły o kwotę 3584,3 tys. zł (z 4081,6 tys. zł do
7666,0 tys. zł). Wzrost kapitału obcego nie przełożył
się na wzrost przychodów – w analogicznym okresie
przychody spadły o kwotę 9106,0 tys. zł, jednocześnie
koszty operacyjne ich uzyskania zmniejszyły się tyl-
ko o 6541,9 tys. zł. Na koniec 2009 r. spółka wykaza-
ła stratę ze sprzedaży w wysokości 919 tys. zł. Pomi-
mo znacznego spadku przychodów w 2009 r. zarząd
nie podejmował zdecydowanych działań mających na
celu poprawę i ustabilizowanie sytuacji ekonomicznej
spółki, a w szczególności poprawę utraconej płynno-
ści finansowej.
W odpowiedzi na pytania postawione przez panią
poseł uprzejmie informuję.
Ad l. Ministerstwo Skarbu Państwa, biorąc pod
uwagę stawiane wobec rady nadzorczej zarzuty, do-
konało szczegółowej analizy przeprowadzonego przez
nią postępowania kwalifikacyjnego.
Na podstawie analizy dokumentacji rady nadzor-
czej oraz wyjaśnień złożonych przez przewodniczące-
go rady nadzorczej ustalono, że postępowanie kwali-
fikacyjne przeprowadzone zostało zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami prawa, tj. ustawą z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji oraz rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 2003 r.
w sprawie przeprowadzania postępowania kwalifika-
cyjnego na stanowisko członka zarządu w niektórych
spółkach handlowych. Wybrany został kandydat, który
po rozmowie kwalifikacyjnej uzyskał najwyższą licz-
bę punktów (wszyscy kandydaci odpowiadali na te
same pytania).
Przewodniczący rady nadzorczej przedłożył szcze-
gółowe wyjaśnienia, z których jednoznacznie wynika,
że wiceprzewodnicząca rady nadzorczej nie przeka-
zała pytań panu A. P. (jednemu z kandydatów). W oce-
nie przewodniczącego rady nadzorczej nie wystąpiła
„zbieżność odpowiedzi” kandydata pana A. P. z od-
powiedziami, którymi dysponowali członkowie rady
nadzorczej.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że informację
o wystąpieniu rzekomych nieprawidłowości w trakcie
postępowania konkursowego złożyły osoby reprezen-
tujące związki zawodowe, które w tym postępowaniu
nie uczestniczyły.
Ad 2. Ministerstwo Skarbu Państwa, biorąc pod
uwagę pogarszającą się sytuację ekonomiczną spółki,
brak współpracy pomiędzy radą nadzorczą i zarzą-
dem spółki, a także niekorzystne relacje pomiędzy
przedstawicielami pracowników a przedstawicielami
Skarbu Państwa w radzie nadzorczej, dokonywało szere-
gu zmian składu rady w celu wzmocnienia nadzoru wła-
ścicielskiego oraz przywrócenia prawidłowych relacji
pomiędzy organami korporacyjnymi spółki. Powyższe
zmiany były zgodne ze statutem spółki, który przewidu-
je, iż „Rada Nadzorcza składa się z 3 do 10 członków,
powoływanych przez Walne Zgromadzenie”. Skład rady
nadzorczej w Elektrowni Chorzów SA nigdy nie przekro-
czył 6 osób.
Ad 3. Prywatyzacja Elektrowni Chorzów SA z sie-
dzibą w Chorzowie planowana jest na 2011 r. (MII
kwartał).
Oszacowanie wartości spółki zostało sporządzone
przez firmę ABC Consulting sp. z o.o. z siedzibą
w Gdańsku. Powyższy dokument opatrzony jest klauzu-
lą „zastrzeżone”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Marii Nowak
w sprawie aktualnej sytuacji w firmie
Azoty-Adipol SA w Chorzowie (7531)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pani poseł Marii Nowak, przysłane
przy piśmie, SPS-024-7531/10, z dnia 22 lipca 2010 r.
w sprawie aktualnej sytuacji w spółce Azoty-Adipol
SA z siedzibą w Chorzowie, przekazuję następujące
informacje.
Proces prywatyzacji spółki Azoty-Adipol SA wsz-
częty został opublikowaniem w dniu 5 marca 2010 r.
zaproszenia do negocjacji w sprawie nabycia do 85%
akcji spółki. W odpowiedzi na opublikowane zapro-
szenie złożona została jedna oferta wstępna przez
Chemoservis-Dwory SA z siedzibą w Oświęcimiu.
Propozycja powyższego potencjalnego inwestora
nie spełniała przyjętych procedurą warunków proce-
su, w szczególności pod względem jej parametrów
cenowych.
Dotychczas głównym produktem spółki jest sale-
tra potasowa, która stanowi 82% przychodów ze
sprzedaży produktów i 55% przychodów ze sprzeda-
ży ogółem. W IV kwartale br. planowane jest wyłą-
czenie produkcji saletry potasowej i chlorku sodu.

Zaprzestanie ww. produkcji będzie spowodowane
brakiem podstawowego surowca do produkcji saletry
potasowej, tj. roztworu saletry sodowej. Sytuacja ta
wynika z faktu, że jedyny dostawca ZAK SA w Kę-
dzierzynie planuje uruchomienie nowej instalacji do
produkcji kwasu azotowego, przy jednoczesnym za-
trzymaniu aktualnie pracującej instalacji, gdzie pro-
duktem ubocznym jest roztwór saletry sodowej, któ-
ry wykorzystywany jest jako surowiec przez Azoty-
-Adipol SA.
W celu możliwości prowadzenia działalności i roz-
woju spółki, zarząd spółki zdecydował zainwestować
w rynek oleochemiczny i zakupić nowoczesną techno-
logię do przetwórstwa tłuszczów i olejów roślinnych.
Uruchomienie nowej produkcji jest dużą szansą dla
rozwoju spółki, gdyż obecnie krajowy rynek oleoche-
mikalii w zakresie destylowanych kwasów tłuszczo-
wych i stearyny oparty jest w zasadzie na imporcie.
W związku z zaistniałą sytuacją zarząd spółki
podjął decyzję o ubieganiu się o pożyczkę z Agencji
Rozwoju Przemysłu SA w ramach dokumentu ramo-
wego pt. „Wspieranie przez Agencję Rozwoju Prze-
mysłu SA inicjatyw pobudzających polską gospodar-
kę”, który stanowi realizację rządowego „Planu sta-
bilności i rozwoju”.
Mając na uwadze odstąpienie od prywatyzacji,
a także planowaną inwestycję i ubieganie się przez
spółkę o pożyczkę z Agencji Rozwoju Przemysłu SA
oraz fakt, iż ARP SA dysponuje środkami finansowy-
mi na wsparcie inicjatyw pobudzających polską go-
spodarkę, została podjęta decyzja o wniesieniu 85%
akcji spółki Azoty-Adipol SA w Chorzowie na pod-
wyższenie kapitału zakładowego Agencji Rozwoju
Przemysłu SA.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Łatasa
w sprawie likwidacji placówek pocztowych
na terenach wiejskich na przykładzie
miejscowości Skomielna Biała
w woj. małopolskim (7532)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Marka Łatasa w sprawie likwida-
1567
cji placówek pocztowych na terenach wiejskich na
przykładzie miejscowości Skomielna Biała w woj. ma-
łopolskim, które zostało przesłane przy piśmie SPS-
-024-7532/10 z dnia 30 lipca, pragnę przedstawić co
poniżej.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że minister infra-
struktury, który w imieniu Skarbu Państwa sprawu-
je nadzór właścicielski nad Pocztą Polską SA i posia-
da uprawnienia przewidziane dla walnego zgroma-
dzenia, może ingerować w sprawy spółki jedynie
w zakresie określonym w przepisach. Zgodnie z § 26
ust. 2 statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy
związane z prowadzeniem spraw spółki (w tym zwią-
zane z likwidacją urzędów pocztowych) należą do
kompetencji zarządu spółki. W myśl powyższego
zwróciłem się do prezesa Poczty Polskiej z prośbą
o przedstawienie wyjaśnień w sprawie kwestii poru-
szonych w zapytaniu pana posła. W oparciu o uzy-
skane informacje uprzejmie informuję, że Poczta Pol-
ska SA jako operator publiczny zobowiązana jest do
utrzymania określonych wskaźników dostępu do po-
wszechnych usług pocztowych. Wskaźniki te regulu-
je rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywa-
nia powszechnych usług pocztowych, gdzie wskaza-
no, iż na terenie kraju powinno być uruchomione co
najmniej 8240 placówek operatora rozmieszczonych
z uwzględnieniem występującego na danym obszarze
zapotrzebowania na usługi. Ponadto jedna stała pla-
cówka operatora, licząc średnio w skali kraju, powin-
na przypadać na 7000 mieszkańców na terenie miast,
natomiast na obszarach wiejskich jedna placówka ope-
ratora powinna przypadać na 85 km² powierzchni.
Na terenie kraju na dzień 17 sierpnia 2010 r. funk-
cjonują 8303 placówki pocztowe. Wskaźnik dostęp-
ności usług pocztowych wynosi: na terenie miasta –
6148 mieszkańców na jedną placówkę pocztową oraz
na obszarze wiejskim – 64,57 km ² na jedną placówkę
pocztową.
Na terenie województwa małopolskiego funkcjo-
nuje 610 placówek pocztowych, z tego w mieście – 258
oraz na obszarze wiejskim – 352 placówki. Wskaźnik
dostępności usług pocztowych kształtuje się nastę-
pująco: na terenie miasta – 6307 mieszkańców na
jedną placówkę pocztową oraz na obszarze wiejskim
– 38,45 km ² na jedną placówkę pocztową.
Na obszarze gminy wiejskiej Lubień świadczą
usługi następujące placówki pocztowe:
— Urząd Pocztowy Lubień,
— Urząd Pocztowy Skomielna Biała.
Wskaźnik dostępności na terenie gminy Lubień
wynosi 37,55 km ² na jedną placówkę pocztową. Za-
równo w skali kraju, województwa małopolskiego, jak
i gminy Lubień dostępność usług pocztowych jest
znacznie lepsza niż norma wynikająca w wyżej wy-
mienionego rozporządzenia.
Poczta Polska SA jako operator publiczny, świad-
czący usługi pocztowe, zobowiązana jest zapewnić
powszechną dostępność usług oraz utrzymania sieci
swoich placówek pocztowych na terenie całego kraju.
1568
Wiąże się to z koniecznością ponoszenia znacznych
nakładów na utrzymanie placówek pocztowych.
Z uwagi na bardzo małą ilość usług świadczonych
w części placówek pocztowych konieczne jest podej-
mowanie działań restrukturyzacyjnych mających na
celu obniżenie kosztów funkcjonowania sieci, przy
jednoczesnym uwzględnieniu rzeczywistych potrzeb
klientów. Sytuacja ta wymusza na Poczcie Polskiej
SA podejmowanie decyzji o przekształcaniu, a nie li-
kwidacji nierentownych urzędów pocztowych i filii
w mniej kosztochłonne formy działalności (agencje
pocztowe).
Agencje pocztowe to placówki, które świadczą
pełen zakres usług pocztowych. Obecnie na terenie
kraju funkcjonuje ok. 3 tys. agencji pocztowych.
Taka forma organizacyjna sprawdza się szczególnie
na obszarach wiejskich, gdzie z usług oferowanych
przez Pocztę Polską SA korzysta niewielka liczba
klientów.
Ponadto nadmieniam, iż Poczta Polska SA umoż-
liwia korzystanie z usług pocztowych, takich jak:
dokonywanie wpłat, nadawanie przekazów, nadawa-
nie listów zwykłych i poleconych, zakup znaczków
pocztowych, prasy itp. za pośrednictwem listonosza
obsługującego rejon doręczeń.
W związku z powyższym dotychczasowe działa-
nia restrukturyzacyjne nie powodowały ograniczeń
w zakresie dostępności powszechnych usług poczto-
wych.
Przeprowadzona analiza funkcjonowania Urzędu
Pocztowego Skomielna Biała wykazała, iż z usług
placówki korzysta bardzo mało klientów, co powodu-
je, iż koszty znacznie przewyższają przychody. Zaist-
niała sytuacja spowodowała nierentowność przed-
miotowej placówki pocztowej w wysokości 37,41%.
Brak zainteresowania klientów usługami oferowany-
mi przez przedmiotową placówkę pocztową wpłynął
na decyzję o przekształceniu (a nie likwidacji) tej pla-
cówki pocztowej w agencję pocztową. Przekształcenie
zostało zaplanowane do realizacji najpóźniej do koń-
ca pierwszego kwartału 2011 r. Powyższe przedsię-
wzięcie zostanie poprzedzone scentralizowaniem
służby doręczeń do Urzędu Pocztowego Lubień.
Przekształcenie Urzędu Pocztowego Skomielna
Biała nie będzie miało wpływu na ograniczenie ilości
i zakresu świadczonych usług. Zmiana formy orga-
nizacyjnej nie spowoduje zmniejszenia dostępności
powszechnych usług pocztowych. Nadal na terenie
gminy Lubień będą funkcjonowały dwie placówki
pocztowe.
Ponadto nadmieniam, że Poczta Polska SA (Od-
dział Rejonowy Centrum Poczty Kraków Wojewódz-
two) poinformowała sołtysa wsi Skomielna Biała (pi-
smem znak: SZ/410/F-23/MK/2010 z dnia 22 lipca
2010 r.) o wyżej wymienionych planowanych zmia-
nach organizacyjnych w sieci placówek pocztowych.
Na terenach wiejskich w okresie od 1 październi-
ka 2009 r. do 16 sierpnia 2010 r. zlikwidowano 165
placówek pocztowych (2%), w tym na terenie woje-
wództwa małopolskiego 8 (1,3%). Likwidacją zostały
objęte przede wszystkim placówki długotrwale za-
wieszone, których reaktywacja działalności była nie-
możliwa. W wyjątkowych przypadkach dokonano
likwidacji placówek pocztowych krótkotrwale zawie-
szonych bądź czynnych, ale tylko pod warunkiem
uruchomienia w zamian nowej placówki w lokalizacji
dającej możliwość korzystania z usług większej licz-
bie klientów.
Zmiana formy organizacyjnej placówki pocztowej
nie ma wpływu na zmianę adresu lokalnej społeczno-
ści. Kod pocztowy przypisany jest do miejscowości,
a nie do placówki pocztowej. W związku z czym po
dokonaniu przekształcenia Urzędu Pocztowego Sko-
mielna Biała kod dla miejscowości pozostaje bez zmian
i nie jest wymaga żadna zmiana w dokumentach.
Przekazując powyższe informacje, zapewniam, że
problem zmiany organizacji obsługi klientów w pla-
cówkach pocztowych jest wnikliwie analizowany.
Niestety sukcesywnie pogarszające się wyniki eko-
nomiczne placówek, szczególnie na terenach wiej-
skich poniżej siedziby gminy, wymagają bezwzględ-
nie podjęcia działań w celu ograniczenia kosztów
działalności, przy jednoczesnym zapewnieniu możli-
wości dostępu do powszechnych usług pocztowych.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
odpowiadają na pytania pana posła.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Włodzimierza Kuli
w sprawie nakładania mandatów
na podstawie odczytów z fotoradarów (7534)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Włodzimierza Kuli w sprawie na-
kładania mandatów na podstawie odczytów z fotora-
darów, przesłane przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r.,
SPS-024-7534/10, uprzejmie przedstawiam, co nastę-
puje.
Zgodnie z art. 97 § 1 K.p.s.w. w postępowaniu
mandatowym funkcjonariusz uprawniony do nakła-
dania grzywny w drodze mandatu karnego może ją
nałożyć, jedynie gdy:
— schwytano sprawcę wykroczenia na gorącym
uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykrocze-
nia (art. 97 § 1 pkt 1 K.p.s.w.),

— gdy stwierdzi popełnienie wykroczenia naocz-
nie pod nieobecność sprawcy albo za pomocą urzą-
dzenia pomiarowego lub kontrolnego, a nie zachodzi
wątpliwość co do osoby sprawcy czynu (art. 97 § 1 pkt 2
K.p.s.w.).
Nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego
ograniczone jest terminem i nie może nastąpić po
upływie 14 dni od daty ujawnienia czynu, w wypadku
gdy schwytano sprawcę wykroczenia na gorącym
uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykrocze-
nia i 30 dni od daty ujawnienia czynu w wypadku
stwierdzenia popełnienia wykroczenia naocznie pod
nieobecność sprawcy albo za pomocą urządzenia po-
miarowego lub kontrolnego, a nie ma wątpliwości co
do osoby sprawcy (art. 97 § 1 zd. 2 K.p.s.w.). W obu
tych wypadkach dopuszcza się, w razie potrzeby,
przeprowadzenie w niezbędnym zakresie czynności
wyjaśniających, podjętych niezwłocznie po ujawnie-
niu wykroczenia.
Postępowanie mandatowe ma zatem na celu szyb-
kie i sprawne wyegzekwowanie odpowiedzialności
sprawcy za wykroczenie. Jednocześnie stanowi ono
reakcję na popełnienie czynów zabronionych o niż-
szym ciężarze gatunkowym.
W postępowaniu mandatowym zakłada się specy-
ficzną fikcję, że przyjęcie mandatu oznacza przyzna-
nie się sprawcy do winy i prawomocne zakończenie
postępowania. Przyjęcie mandatu nie jest przy tym
obowiązkiem sprawcy wykroczenia. W związku z tym
ograniczone zostały środki podważenia przyjęcia
mandatu i w sposób szczególny uregulowano możli-
wość jego uchylenia przez sąd.
W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na
instytucję przedawnienia karalności wykroczenia.
Zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu wykroczeń, karalność
wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia
upłynął rok, zaś jeżeli w tym okresie wszczęto postę-
powanie – po upływie dwóch lat.
Przez wszczęcie postępowania należy rozumieć
podjęcie przez prezesa sądu właściwego w sprawach
o wykroczenia w pierwszej instancji decyzji (w formie
zarządzenia) o wszczęciu postępowania, na podsta-
wie art. 59 § 2 K.p.s.w.
Zgodnie z powołanym przepisem prezes sądu wsz-
czyna postępowanie, kierując sprawę do rozpoznania
na rozprawę, jeżeli złożony przez organ uprawniony
do występowania w charakterze oskarżyciela pu-
blicznego w danej sprawie, a w wypadkach określo-
nych w ustawie także przez pokrzywdzonego, wnio-
sek o ukaranie odpowiada warunkom formalnym.
Należy podkreślić, iż na bieg terminu przedawnie-
nia karalności wykroczenia mają bezpośredni wpływ
m.in.: czas prowadzenia czynności wyjaśniających,
o których mowa w art. 97 § 1 K.p.s.w., odmowa przy-
jęcia mandatu skutkująca czasem potrzebnym na spo-
rządzenie i przekazanie do sądu wniosku o ukaranie,
czas niezbędny do uzupełnienia wniosku o ukaranie
w przypadku jego zwrotu przez prezesa sądu właści-
wego w sprawach o wykroczenia na podstawie art. 59
1569
§ 1 K.p.s.w. i w końcu czas niezbędny do prawomocne-
go rozstrzygnięcia sprawy przez sąd.
Mając na uwadze szczególny charakter postępo-
wania mandatowego, jak również opisaną wyżej in-
stytucję przedawnienia karalności wykroczenia, na-
leży ostrożnie podchodzić do wszelkich propozycji
wydłużania okresów na dokonanie czynności okre-
ślonych w przepisach normujących postępowanie
mandatowe.
Niemniej jednak należy zgodzić się z autorem za-
pytania, że uzasadnione jest poszukiwanie rozwią-
zań, które pozwolą na efektywne stosowanie postę-
powania mandatowego, w tym również wobec spraw-
ców wykroczeń ujawnianych za pomocą tzw. fotora-
darów.
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji opracowany został projekt założeń do projektu
ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia oraz ustawy Kodeks kar-
ny skarbowy, w którym w odniesieniu do art. 97 § 1
K.p.s.w. zaproponowano wydłużenie z 30 do 60 dni
terminu do nałożenia mandatu karnego za wykro-
czenie ujawnione naocznie pod nieobecność sprawcy,
jak również ujawnione za pomocą urządzenia pomia-
rowego lub kontrolnego. Projekt ten aktualnie znaj-
duje się na etapie uzgodnień międzyresortowych,
w których minister sprawiedliwości z akceptacją
odniósł się do proponowanych w nim rozwiązań,
uznając, że prowadzą one do podniesienia efektyw-
ności postępowania mandatowego w sprawach o wy-
kroczenia.
W dniu 11 czerwca 2010 r. do laski marszałkow-
skiej został także skierowany, opracowany przez sej-
mową Komisję Infrastruktury, projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych
innych ustaw (druk sejmowy nr 3179). W art. 4 po-
wołanego projektu również zawarto propozycję wy-
dłużenia do 60 dni terminu dopuszczalności nałoże-
nia grzywny w drodze mandatu karnego w wypad-
kach, o których mowa powyżej. W dniu 8 lipca 2010 r.
odbyło się w Sejmie RP pierwsze czytanie wymienio-
nego projektu ustawy. Projekt ten został skierowany
do dalszych prac legislacyjnych w Komisji Admini-
stracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Infra-
struktury.
Mając na uwadze możliwość wzrostu liczby
przedawnionych wykroczeń w przypadku zakreśle-
nia nazbyt długiego ustawowego terminu dopusz-
czalności nałożenia grzywny w drodze mandatu kar-
nego, z drugiej zaś strony dostrzegając względy prak-
tyczne przemawiające za racjonalnym wydłużeniem
tego terminu, Ministerstwo Sprawiedliwości stoi na
stanowisku, iż zasadne jest wydłużenie dopuszczal-
ności zastosowania postępowania mandatowego
w wypadku stwierdzenia popełnienia wykroczenia
za pomocą urządzenia pomiarowego lub kontrolnego
do 60 dni, a więc zgodnie z propozycjami objętymi
wskazanymi powyżej projektami.
Ze względu na trwające już prace legislacyjne Mi-
nisterstwo Sprawiedliwości nie przewiduje inicjowa-
1570
nia własnych działań legislacyjnych mających na celu
nowelizację art. 97 § 1 K.p.s.w.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie wprowadzenia zmian legislacyjnych
w ustawie o zmianie ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
oraz niektórych innych ustawach (7535)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Ireneusza Rasia, przekazane przy pi-
śmie, znak: SPS-024-7535/19, z dnia 30 lipca 2010 r.,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 72 ust. 1a ustawy z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.), dalej ustawa
o udostępnianiu: „Wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach następuje także przed dokona-
niem zgłoszenia budowy lub wykonania robót budow-
lanych oraz zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania
obiektu budowlanego lub jego części na podstawie
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane”.
Do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 21 maja
2010 r. o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 119, poz. 804, ze zm.), tj. do 20 lipca br., art. 29
ust. 3 ustawy Prawo budowlane („Pozwolenia na bu-
dowę wymagają przedsięwzięcia mogące znacząco
oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięcia mo-
gące znacząco negatywnie oddziaływać na obszar
Natura 2000, które nie są bezpośrednio związane
z ochroną tego obszaru lub nie wynikają z tej ochro-
ny, w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko”) prze-
widywał, że pozwolenia na budowę wymagają przed-
sięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowi-
sko, a więc wszystkie realizowane w oparciu o zgło-
szenie budowy lub wykonania robót budowlanych
oraz zgłoszenie zmiany sposobu użytkowania obiek-
tu budowlanego lub jego części, określone w rozpo-
rządzaniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko oraz szcze-
gółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowa-
niem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o od-
działywaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573,
ze zm.).
Podkreślenia wymaga fakt, że od 20 lipca 2010 r.
obowiązek uzyskania decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach przed dokonaniem zgłoszenia budowy
lub wykonania robót budowlanych oraz zgłoszenia
zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego
lub jego części na podstawie ustawy Prawo budowla-
ne, o którym mowa w art. 72 ust. 1a ustawy o udo-
stępnianiu informacji, nie dotyczy każdej inwestycji,
a jedynie tych, które są planowanymi przedsięwzię-
ciami mogącymi znacząco oddziaływać na środowi-
sko, dla których przeprowadzana jest ocena oddzia-
ływania na środowisko. Oznacza to, że pozwolenie na
budowę wymagane będzie zawsze dla przedsięwzięć
określonych w § 2 ww. rozporządzenia oraz określo-
nych w § 3 tego rozporządzenia, jeżeli na podstawie
tzw. postępowania kwalifikacyjnego (screeningowe-
go) nałożono w stosunku do nich obowiązek przepro-
wadzenia oceny oddziaływania na środowisko oraz
określono zakres raportu o oddziaływaniu na środo-
wisko. Wynika to z tego, iż powyższy przepis należy
interpretować w powiązaniu ze znowelizowanym
z dniem 20 lipca br. art. 29 ust. 3 ustawy Prawo bu-
dowlane („Pozwolenia na budowę wymagają przed-
sięwzięcia, które wymagają przeprowadzenia oceny
oddziaływania na środowisko, oraz przedsięwzięcia
wymagające przeprowadzenia oceny oddziaływania
na obszar Natura 2000, zgodnie z art. 59 ustawy
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-
ływania na środowisko”). W praktyce oznacza to, że
z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę zwolnio-
ne zostały przedsięwzięcia realizowane w oparciu
o zgłoszenie budowy lub wykonania robót budowlanych
oraz zgłoszenie zmiany sposobu użytkowania obiektu
budowlanego lub jego części, dla których nie przepro-
wadza się oceny oddziaływania na środowisko.
Reasumując, art. 72 ust. 1a ustawy o udostępnia-
niu interpretowany w powiązaniu z art. 29 ust. 3
ustawy Prawo budowlane w żadnym wypadku nie
doprowadzi do zahamowania szybkiej odbudowy, lecz
przyczyni się do przyspieszenia procesu inwestycyj-
nego nie tylko na terenach dotkniętych powodzią, ale
również w innych regionach kraju, co oznacza, że nie
planuje się podjęcia prac legislacyjnych mających na
celu uchylenie tego przepisu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie działań w ramach rządowego
projektu modyfikacji i uzupełnienia przebiegu
transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T)
na terenie Polski (7536)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana posła Ireneusza Rasia, nr SPS-
-024-7536/10, z dnia 30 lipca br. dotyczące planów
budowy linii kolejowej Kraków – Podłęże – Piekiełko
przekazuję następujące informacje.
Realizacja powyższego zadania została uwzględ-
niona w „Masterplanie dla transportu kolejowego
w Polsce do roku 2030”. Ponadto projekt ten na ca-
łym odcinku Kraków – Podłęże – Piekiełko – Nowy
Sącz – Muszyna – granica polsko-słowacka został
zgłoszony przez Ministerstwo Infrastruktury do Ko-
misji Europejskiej jako jedna z propozycji modyfika-
cji sieci TEN-T w Polsce w kwietniu br., w związku
z trwającym w bieżącym roku procesem rewizji wy-
tycznych UE w tym zakresie.
Założenia modernizacyjne tego zadania obejmują
standardy techniczne przewidziane dla linii AGC/
AGTC. Przyjęto, że na nowo projektowanym odcinku
będzie obowiązywała dla pociągów pasażerskich
prędkość V MAX = 160 km/h dla taboru klasycznego
i 200 km/h dla taboru z wychylnym pudłem, nato-
miast dla odcinków modernizowanych V MAX = 120
km/h dla taboru klasycznego i 160 km/h dla taboru
z wychylnym pudłem. Zgodnie z powyższymi założe-
niami dla ww. projektu przewidziano modernizację
według następujących parametrów:
— na odcinku Kraków – Podłęże – Piekiełko – li-
nia dwutorowa V=160/200 km/h, 225 kN/oś (250 kN/
oś na obiektach inżynieryjnych wg PN-85/5-10030),
długość 50,1 km,
— na odcinku Piekiełko – Limanowa – Stary Sącz
– linia dwutorowa V=160/200 km/h, 225 kN/oś (250
kN/oś na obiektach inżynieryjnych wg PN-85/5-
-10030), długość 36,7 km,
— na odcinku Stary Sącz – Muszyna – linia dwu-
torowa V=120/160 km/h, 225 kN/oś (250 kN/oś na
obiektach inż. wg PN-85/5-10030), długość 36,5 km.
Przewiduje się podjęcie realizacji omawianego za-
dania w kolejnym okresie finansowania UE, tj. po
roku 2015. Wstępne oszacowania wskazują, że koszt
przedsięwzięcia sięgnie kwoty 5–6 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
1571
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie planowanych działań w zakresie
likwidacji Komendy Karpackiego Oddziału
Straży Granicznej w Nowym Sączu (7537)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-024-7537/
10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Ireneusza Rasia w sprawie planowanych dzia-
łań w zakresie likwidacji Komendy Karpackiego Od-
działu Straży Granicznej w Nowym Sączu, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zakończony proces
przekształceń Straży Granicznej na zachodniej gra-
nicy Rzeczypospolitej Polskiej daje podstawy do kon-
tynuowania przekształceń tej formacji zgodnie z kie-
runkami określonymi w „Założeniach wieloletniej
koncepcji funkcjonowania Straży Granicznej w la-
tach 2009–2015” zatwierdzonymi w dniu 16 lutego
2009 r. przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji oraz kierunkami określonymi w „Koncepcji
funkcjonowania Straży Granicznej w latach 2009–
–2015”, które zostały zaakceptowane przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz zatwierdzo-
ne w dniu 24 września 2009 r. przez komendanta
głównego Straży Granicznej.
Nadmienić należy, że wspomniane powyżej doku-
menty przewidują kontynuację procesu przekształ-
ceń Straży Granicznej, rozpoczętego w związku
z przygotowaniem formacji do członkostwa w Unii
Europejskiej i przystąpieniem do pełnej realizacji
układu z Schengen. „Założenia wieloletniej koncep-
cji...”, a także „Koncepcji funkcjonowania...” zakła-
dają dalszą potrzebę wypracowania jak najbardziej
spójnych rozwiązań i w toku przeprowadzanych kon-
sultacji rozważenie różnych aspektów reorganizacji,
w tym propozycje utworzenia, zniesienia, przekształ-
cenia czy przesunięcia oddziałów i placówek Straży
Granicznej w oparciu o dobre praktyki i doświadcze-
nia nabyte w związku ze zmianami struktury Straży
Granicznej na zachodniej granicy.
Komendant główny Straży Granicznej, działając
na podstawie ww. „Założeń wieloletniej koncepcji...”
oraz „Koncepcji funkcjonowania...”, decyzją nr 135
z dnia 1 czerwca 2010 r. powołał Zespół do opracowa-
nia propozycji zmiany struktury organizacyjnej
Straży Granicznej na południowej granicy Rzeczy-
pospolitej Polskiej (granica państwowa z Republiką
Słowacką i Republiką Czeską) oraz skutków jej
wdrożenia.
Zespół został zobowiązany do przygotowania kon-
cepcji nowej struktury organizacyjnej Straży Gra-
nicznej uwzględniającej czynniki związane z proce-
sem potencjalnej reorganizacji, takie jak: sprawowa-
1572
nie nadzoru służbowego i merytorycznego nad pla-
cówkami, zabezpieczenie logistyczne, racjonalizację
zatrudnienia i procesów zarządzania, minimalizację
kosztów utrzymania Straży Granicznej, racjonalne wy-
korzystanie infrastruktury oraz minimalizację skut-
ków społecznych potencjalnych zmian, w tym szczegól-
nie osobowych. W dniu 2 lipca 2010 r. komendant głów-
ny Straży Granicznej otrzymał sprawozdanie z prac
ww. zespołu, w którym rekomenduje m.in.:
— pozostawienie na granicy południowej Rzeczy-
pospolitej Polskiej dwóch oddziałów Straży Granicz-
nej z siedzibami komend w Raciborzu i Kłodzku,
— zniesienie Karpackiego Oddziału Straży Gra-
nicznej w Nowym Sączu i na bazie obiektów znoszonej
komendy utworzenie placówki Straży Granicznej.
Przedmiotowe sprawozdanie poddano analizie,
a następnie w dniu 23 lipca 2010 r. przedłożono mi-
nistrowi spraw wewnętrznych i administracji wraz
ze stanowiskiem komendanta głównego Straży Gra-
nicznej do zaproponowanych rozwiązań. Propozycje
te są obecnie przedmiotem analizy w MSWiA.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż wszelkie opinie
w przedmiocie przekształceń w strukturze organiza-
cyjnej Straży Granicznej są wnikliwie analizowane
i brane pod uwagę w procesie podejmowania decyzji
dotyczących rozwiązań systemowych. Strategiczne
kierunki przekształceń Straży Granicznej mają na
celu przede wszystkim zwiększanie skuteczności tej
formacji przy jednoczesnej racjonalizacji struktur or-
ganizacyjnych, właściwego wykorzystania posiada-
nych zasobów kadrowych oraz infrastruktury.
Podjęcie prac koncepcyjnych nad strukturą orga-
nizacyjną Straży Granicznej na południowej granicy
wynika z potrzeby dostosowania struktur formacji
do zadań w sytuacji członkostwa Polski w strefie
Schengen oraz racjonalizacji wykorzystania zasobów
ludzkich oraz infrastruktury będących w dyspozycji
Straży Granicznej. Przyszłość komendy Karpackiego
Oddziału Straży Granicznej nie jest w chwili obecnej
przedmiotem ostatecznych wniosków. Wypracowanie
ich wymagać będzie dalszych analiz i konsultacji,
w wyniku których mogą wystąpić istotne zmiany ma-
jące wpływ na treść podejmowanych decyzji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie statusu mieszkań po spłacie kredytu
w Towarzystwie Budownictwa Społecznego
w Bydgoszczy (7538)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poseł Grażyny Ciemniak w sprawie statusu
mieszkań po spłacie kredytu w Towarzystwie Bu-
downictwa Społecznego w Bydgoszczy, nadesłane pi-
smem z dnia 3 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-024-7538/
10), uprzejmie przekazuję następujące informacje.
1. Jaki będzie status mieszkania w TBS po spłacie
kredytu?
Towarzystwa budownictwa społecznego (TBS),
których głównym celem działania jest budowa miesz-
kań na wynajem o ograniczonym czynszu, są tworzo-
ne na podstawie ustawy z dnia 26 października 1995 r.
o niektórych formach popierania budownictwa miesz-
kaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070, z późn.
zm.). Od początku swojego funkcjonowania TBS-y
mogły się ubiegać o preferencyjne kredyty na sfinan-
sowanie budowy mieszkań na wynajem. Kredyty te
były udzielane z Krajowego Funduszu Mieszkanio-
wego, a po likwidacji funduszu w 2009 r. jego zadania
przejął Bank Gospodarstwa Krajowego. W sumie we-
dług stanu na koniec 2009 r. udzielono 1750 kredy-
tów na kwotę 6,8 mld zł, w związku z utworzeniem
92,4 tys. mieszkań. Kredyty cechują się niską stopą
procentową (obecnie 3,5% w skali roku) oraz relatyw-
nie długim okresem spłaty (w przypadku ok. 19%
transakcji zapadalność kredytu przekracza 35 lat).
Odpowiedzialność za bieżącą obsługę kredytów spo-
czywa całkowicie na barkach towarzystw budownic-
twa społecznego, które finansują spłatę zobowiązań
z przychodów uzyskiwanych m.in. od lokatorów opła-
cających czynsze za wynajem mieszkań w TBS.
Mieszkania te stanowią majątek spółek i po całkowi-
tej spłacie kredytów nadal będą należały do towa-
rzystw budownictwa społecznego, które będą mogły
je wynajmować na zasadach określonych w ustawie
o niektórych formach (...).
2. Co się stanie z wniesionym wkładem?
W niektórych przypadkach towarzystwa budow-
nictwa społecznego, uzupełniając źródła finansowa-
nia nowych inwestycji, mogły wymagać od osób za-
interesowanych najmem wpłaty partycypacji pokry-
wającej część kosztów inwestycji. W stosunku do in-
westycji finansowanych preferencyjnym kredytem
z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego w okresie od
początku programu do końca 2004 r., zgodnie z pier-
wotnym brzmieniem ustawy o niektórych formach
popierania budownictwa mieszkaniowego, pracodaw-
ca, działając w celu uzyskania mieszkań dla swych
pracowników, a także inne osoby mające interes w uzy-

skaniu mieszkań przez wskazane przez nie osoby
trzecie mogły zawierać z towarzystwem umowy w spra-
wie partycypacji w kosztach budowy tych mieszkań.
Wraz z rozwojem programu wpłaty partycypacji sta-
ły się powszechnym zjawiskiem w towarzystwach
budownictwa społecznego. Początkowo partycypacje
finansowane były przez osoby trzecie, które w za-
mian za wpłatę pokrywającą część kosztów przedsię-
wzięcia zyskiwały prawo do wskazywania najemcy
budowanego mieszkania. Szczegółowe regulacje do-
tyczące praw i obowiązków partycypantów i towa-
rzystw budownictwa społecznego były określone w dwu-
stronnych umowach cywilnoprawnych, które z tego
względu są bardzo niejednolite i znacząco się różnią.
Różnice mogły dotyczyć m.in.:
— zwrotu partycypacji oraz trybu tego zwrotu –
np. sposobu waloryzacji kwoty partycypacji;
— ograniczenia czasowego do wskazywania par-
tycypanta – często prawo to wygasa po określonym
w umowie terminie;
— możliwości swobodnego cedowania praw i obo-
wiązków wynikających z umowy partycypacyjnej.
Jeżeli partycypant uczestniczył w finansowaniu
inwestycji, na którą wniosek o kredyt złożono do
2004 r. (włącznie), to wówczas jego prawa i obowiąz-
ki określa umowa partycypacyjna. Powinna ona za-
wierać m.in. zasady zwrotu kwoty partycypacji,
w przypadku kiedy partycypant (lub jego spadkobier-
cy) nie są dłużej zainteresowani przywilejami zwią-
zanymi z wpłatą partycypacji. W wielu przypadkach
istnieje możliwość (po uzyskaniu wcześniejszej zgody
towarzystwa lub bez takiej zgody – w zależności od
zapisów umowy partycypacyjnej) scedowania praw
i obowiązków partycypanta na inną osobę, w tym
również najemcę.
W stosunku do inwestycji zrealizowanych na pod-
stawie wniosków kredytowych składanych w Banku
Gospodarstwa Krajowego, począwszy od 2005 r., za-
sady regulujące partycypacje w towarzystwach bu-
downictwa społecznego są nieco odmienne. Partycy-
pantami mogą być obecnie, obok pracodawców i in-
nych osób prawnych, również osoby fizyczne zawie-
rające z towarzystwem budownictwa społecznego
umowę w sprawie partycypacji w kosztach budowy
lokalu, którego będą najemcą (partycypacja własna).
Kwota partycypacji w przypadku osób fizycznych nie
może przekroczyć 30% kosztów budowy lokalu.
W przypadku zakończenia najmu i opróżnienia loka-
lu odpowiednio zwaloryzowana kwota partycypacji
podlega zwrotowi najemcy nie później niż w ciągu
12 miesięcy od dnia opróżnienia lokalu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
1573
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie statusu uzdrowiskowego
miasta Inowrocławia (7539)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7539/
10, w związku z zapytaniem pani poseł Anny Bań-
kowskiej skierowanym do pani Ewy Kopacz, ministra
zdrowia, w sprawie statusu i możliwości prowadzenia
lecznictwa uzdrowiskowego przez zakłady lecznictwa
uzdrowiskowego na obszarze uzdrowiska Inowro-
cław uprzejmie informuję, że miasto Inowrocław po-
siada status uzdrowiska, co nie jest jednoznaczne
z możliwością prowadzenia lecznictwa uzdrowisko-
wego na jego obszarze.
Prowadzenie lecznictwa uzdrowiskowego w opar-
ciu o surowce lecznicze niewystępujące na obszarze
gminy nie gwarantuje utrzymania statusu uzdrowi-
ska zgodnie z ustawą uzdrowiskową.
Zgodnie z ustaleniami na spotkaniu pana prezy-
denta w Ministerstwie Zdrowia w dniu 28 lipca 2010 r.
pan prezydent ma dostarczyć świadectwo potwier-
dzające właściwość leczniczą wody występującej na
obszarze uzdrowiska Inowrocław, w odwiercie studni
nr 3.
Dostarczenie przez pana prezydenta miasta Inowro-
cławia wystawionego świadectwa przez upoważnioną
przez ministra zdrowia jednostkę badawczą spowoduje
wdrożenie procesu wydania decyzji potwierdzającej
możliwości prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego
na obszarze uzdrowiska Inowrocław.
W związku z powyższym wg wiedzy Ministerstwa
Zdrowia nie istnieje zagrożenie zawierania kontrak-
tów z NFZ przez zakłady lecznictwa uzdrowiskowego
na rok 2011.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
1574
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jerzego Budnika
w sprawie akceptacji zestawu umundurowania
dla żołnierzy wchodzących w skład nieetatowej
kompanii honorowej oraz pocztu sztandarowego
i flagowego Centrum Wsparcia
Teleinformatycznego i Dowodzenia
Marynarki Wojennej RP w Wejherowie (7540)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pana posła Jerzego Budnika w sprawie akcep-
tacji zestawu umundurowania dla żołnierzy wchodzą-
cych w skład nieetatowej kompanii honorowej oraz
pocztu sztandarowego i flagowego Centrum Wsparcia
Teleinformatycznego i Dowodzenia Marynarki Wojen-
nej RP w Wejherowie (SPS-024-7540/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Normy umundurowania i wyekwipowania dla żoł-
nierzy zawodowych kompanii honorowych, reprezen-
tacyjnych, pocztów sztandarowych i flagowych Ma-
rynarki Wojennej określa rozporządzenie ministra
obrony narodowej z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie
umundurowania oraz wyekwipowania żołnierzy za-
wodowych i kandydatów na żołnierzy zawodowych
(Dz. U. Nr 50, poz. 302) – załącznik nr 1 zestaw
nr 13 i załącznik nr 2 zestaw nr 16.
Wskazane normy nie przewidują należności umun-
durowania i wyekwipowania dla nieetatowych kom-
panii honorowych oraz pocztów sztandarowych i fla-
gowych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
w tym dla Centrum Wsparcia Teleinformatycznego
i Dowodzenia Marynarki Wojennej. Dlatego też brak
jest podstaw, aby rozszerzać te normy dla nieetato-
wych kompanii honorowych jednostek wojskowych.
W aktualnej, trudnej sytuacji budżetowej Minister-
stwa Obrony Narodowej, niedofinansowania potrzeb
wyposażenia mundurowego, konieczności zabezpie-
czenia priorytetowych zadań (zabezpieczenia norma-
tywnej należności dla żołnierzy polskich kontyngen-
tów wojskowych, normatywnego wyposażenia żołnie-
rzy zawodowych i kandydatów na żołnierzy zawodo-
wych oraz żołnierzy Narodowych Sił Rezerwowych),
przedmiotowy wniosek nie może być uwzględniony.
Licząc na zrozumienie nieodzowności podejmowa-
nych działań mających na celu zabezpieczenie prio-
rytetowych zadań, żywię nadzieję, że powyższe wy-
jaśnienia uzna Pan Marszałek za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie funkcjonowania Regionalnej
Dyrekcji Ochrony Środowiska w Gdańsku
(7541)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Zbigniewa Kozaka przekazane przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-024-7541/10, przedstawiam odpowiedzi
na pytania pana posła.
Regionalny dyrektor ochrony środowiska w Gdań-
sku od początku 2009 r.:
1) wszczął 1865 procedur wydania decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć
z I i II grupy, przy czym w liczbie tej mieszczą się
postępowania w sprawie oceny oddziaływania na ob-
szar Natura 2000;
2) 1086 razy wydał opinię dotyczącą obowiązku
przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowi-
sko w trybie art. 64 i 97 ustawy z dnia 3 październi-
ka 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.), dalej: usta-
wa o udostępnianiu oraz postanowienie (w przypad-
ku gdy jest organem właściwym do wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach) w trybie
art. 63 ustawy o udostępnianiu;
3) w 683 przypadkach okres opiniowania decyzji
w sprawie obowiązku przeprowadzenia procedury
oceny oddziaływania na środowisko oraz określenia
zakresu raportu o oddziaływania na środowisko,
w przypadkach o których mowa w pkt 2, przekraczał
ustawowy termin 14 dni;
4) 308 razy żądał uzupełnienia karty informacyj-
nej przedsięwzięcia;
5) 614 razy wydał opinię o braku konieczności
przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowi-
sko;
6) 206 razy uzgadniał decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach;
7) w 89 przypadkach wskazanych w pkt 6 uzgod-
nienie wydał w terminie;
8) w 112 przypadkach wzywał inwestora do uzu-
pełnienia raportu o oddziaływania na środowisko lub
złożenia wyjaśnień;
9) 22 razy wydał postanowienie o wydłużeniu ter-
minu uzgodnień;
10) 26 razy prowadził procedurę uzgodnień dłużej
niż 90 dni od dnia zwrócenia się przez organ wyda-
jący decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach
o uzgodnienie;
11) 17 razy odmówił uzgodnienia decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach (dotyczy to uzgodnień
wydanych w trybie art. 48 ust. 2 ustawy Prawo

ochrony środowiska oraz 77, 90 i 98 ustawy o udo-
stępnianiu) i dotyczyło to projektów wyszczególnio-
nych w załączniku nr 1;
12) prowadzi 40 postępowań o uzgodnienie decy-
zji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz 80
o uzgodnienie dla przedsięwzięć mogących znacząco
oddziaływać na obszar Natura 2000 wyszczególnio-
nych w załączniku nr 2;
13) otrzymał 1 zażalenie na niezałatwienie spra-
wy w terminie.
W odniesieniu do pkt 10 zauważyć należy, iż
w wielu przypadkach wydłużenie terminu załatwie-
nia sprawy nie wynika z winy organu. Najczęstszą
przyczyną powodującą wydłużenie terminu załatwie-
nia sprawy była niska jakość dokumentacji przedkła-
danej przez wnioskodawców. W wielu przypadkach
wymagała uzupełnienia w bardzo szerokim zakresie,
co powodowało nie tylko przedłużenie procedur, ale
również wymagało ponownej analizy przez organ,
podejmowania dodatkowych czynności administra-
cyjnych. Analiza wykazała, że konieczność złożenia
wyjaśnień często nie była jednokrotnym wezwaniem
i mieściła się w przedziale od 3 do 10 wezwań podczas
procedowania jednej sprawy. Nie bez znaczenia jest
również to, że częstym przypadkiem jest brak współ-
pracy ze strony wnioskodawcy (długie oczekiwanie
przez organ na złożenie wyjaśnień przez wniosko-
dawcę, pomijanie kwestii, które stanowiły przedmiot
wezwania itp.).
Ponadto pragnę zauważyć, iż z procesem ocen od-
działywania na środowisko i obszar Natura 2000
związane jest wydawanie dokumentu zaświadczenia
organu odpowiedzialnego za monitorowanie obsza-
rów Natura 2000 dla projektów finansowanych ze
środków UE, które wymagają szczegółowej analizy
braku oddziaływania na obszary Natura z uwzględ-
nieniem celów ochrony obszarów Natura 2000. Re-
gionalny dyrektor ochrony środowiska w Gdańsku
wydał w 2009 r. 1142 zaświadczeń, a w roku 2010
rozpatrzył już 339 wniosków w tym zakresie. Prowa-
dzi również szereg spraw związanych z koordynacją
sieci Natura 2000, wydawaniem decyzji nakazują-
cych wstrzymanie robót prowadzonych bez zezwole-
nia na obszarze Natura 2000, zezwoleń w trybie art.
34 ustawy o ochronie przyrody oraz spraw związa-
nych z prowadzeniem prac zmieniających stosunki
wodne na obszarach cennych przyrodniczo (art. 118
ustawy o ochronie przyrody). Przygotowuje też odpo-
wiedzi na zapytania społeczności lokalnej o obszary
Natura 2000, udziela informacji telefonicznych, wy-
jaśnia procedury, w tym beneficjentom starającym
się o środki UE, opiniuje akty prawne, jak też odpo-
wiada na pisma z zakresu współpracy w zakresie
ochrony przyrody i środowiska. W I kwartale 2009 r.
kończono opracowywanie materiałów wojewódzkiego
zespołu specjalistycznego odpowiedzialnego za zebra-
nie danych do uzupełnienia sieci Natura 2000 w celu
terminowego przekazania danych przez stronę pol-
ską do Komisji Europejskiej.
1575
Regionalny dyrektor ochrony środowiska w Gdań-
sku, realizując obowiązek ustawowy oraz postano-
wienia dyrektyw UE, pozyskuje środki zewnętrzne
i realizuje projekty związane ze sporządzeniem pla-
nów ochrony i planów zadań ochronnych dla obsza-
rów Natura 2000 i rezerwatów przyrody. Wiąże się
to nie tylko z napisaniem wniosku o dofinansowanie,
ale także realizacją projektu, przygotowaniem spe-
cyfikacji, współpracy z wykonawcą, udziału w spo-
tkaniach dyskusyjnych z lokalną społecznością, we-
ryfikacją odbieranej dokumentacji i ostatecznie przy-
gotowaniem zarządzenia stanowiącego akt prawa
miejscowego. Pracownicy RDOŚ w Gdańsku założy-
li również, w ramach prowadzonych projektów,
56 urządzeń do pomiaru poziomu wody w 10 rezer-
watach przyrody.
Ponadto regionalny dyrektor ochrony środowiska
w Gdańsku rozpatrzył w 2009 r.:
— 1333 wnioski o uzgodnienie miejscowych pla-
nów zagospodarowania przestrzennego, studiów
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gmin i miast oraz zakresu prognoz o od-
działywaniu na środowisko;
— 61 wniosków w sprawie strategicznej oceny od-
działywania na środowisko projektów dokumentów
wymienionych w art. 46 i 47 ustawy OOS;
— 88 wniosków w sprawie współpracy z innymi
organami, inwestorami (beneficjentami) w zakresie
ochrony środowiska;
— w 5 przypadkach współuczestniczył/odpowia-
dał na zapytania stron pochodzenia w sprawie trans-
granicznego oddziaływania na środowisko;
— 3821 wniosków o uzgodnienie decyzji o warun-
kach zabudowy i uzgodnienia lokalizacji inwestycji
celu publicznego;
— 66 spraw z zakresu ochrony rezerwatowej wraz
z sprawami dotyczącymi bieżącego nadzoru nad 130
rezerwatami przyrody w województwie pomorskim;
— 23 wnioski z zakresu ochrony gatunkowej ro-
ślin;
— 305 wniosków z zakresu ochrony gatunkowej
zwierząt i opiniowania uchwał dotyczących tworze-
nia pomników przyrody;
— 90 spraw z zakresu programów rolnośrodowi-
skowych;
— 137 spraw dotyczących współpracy z zakresu
ochrony przyrody.
Natomiast w roku 2010 do dnia 24.08.2010 r. roz-
patrzono:
— 508 wniosków o uzgodnienie miejscowych pla-
nów zagospodarowania przestrzennego, studiów
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gmin i miast oraz zakresu prognoz o od-
działywaniu na środowisko;
— 59 wniosków w sprawie strategicznej oceny od-
działywania na środowisko projektów dokumentów
wymienionych w art. 46 i 47 ustawy o udostępnianiu;
— 40 wniosków w sprawie współpracy z innymi
organami, inwestorami (beneficjentami) w zakresie
ochrony środowiska;
1576
— w 8 przypadkach współuczestniczył/odpowia-
dał na zapytania stron pochodzenia w sprawie trasn-
granicznego oddziaływania na środowisko;
— 2315 wniosków o uzgodnienie decyzji o warun-
kach zabudowy i uzgodnienia lokalizacji inwestycji
celu publicznego;
— 90 spraw z zakresu ochrony rezerwatowej wraz
z sprawami dotyczącymi bieżącego nadzoru nad 130
rezerwatami przyrody w województwie pomorskim;
— 27 wniosków z ochrony gatunkowej roślin;
— 240 wniosków z zakresu ochrony gatunkowej
zwierząt i opiniowania uchwał dotyczących tworze-
nia pomników przyrody;
— 303 sprawy z zakresu programów rolnośrodo-
wiskowych;
— 92 sprawy dotyczące współpracy z zakresu
ochrony przyrody.
W analizowanym wyżej terminie regionalny dy-
rektor ochrony środowiska w Gdańsku wydał 65 de-
cyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięć będących przedsięwzięciami
mogącymi zawsze znacząco oddziaływać na środowi-
sko (tj.: drogi, linie kolejowe, napowietrzne linie elek-
troenergetyczne, instalacje do przesyłu ropy nafto-
wej, substancji chemicznych lub gazu), przedsięwzię-
ciami realizowanymi na obszarach morskich, tere-
nach zamkniętych. Przedsięwzięcia te w większości
przypadków charakteryzowały się znacznym stop-
niem skomplikowania i złożenia, w związku z tym
niejednokrotnie koniecznym było przeprowadzenie
wizji terenowych w rejonie planowanych przedsię-
wzięć, spotkania z inwestorem i zainteresowanymi
stronami postępowania, a także prowadzenia złożo-
nej, wielopłaszczyznowej procedury związanej z udzia-
łem społeczeństwa.
Wiele spraw miało charakter strategiczny dla roz-
woju regionu np. obwodnica południowa Gdańska,
obwodnica Kościerzyny, Malborka, budowa przepra-
wy mostowej w Kwidzynie, inwestycje związane z Euro
2012, w tym linie energetyczne, trasa Słowackiego,
trasa Sucharskiego, węzeł Karczemki, lotnisko cy-
wilne Babie Doły itd.
Należy podkreślić, że woj. pomorskie znajduje się
w czołówce krajowej w zakresie alokacji środków UE
na lata 2007–2013. Podpisano już 1010 umów, co sta-
nowi 70% wykorzystania dostępnych środków. Wy-
nik ten został osiągnięty dzięki bardzo dobrej współ-
pracy regionalnego dyrektora ochrony środowiska
w Gdańsku ze służbami marszałka woj. pomorskiego
oraz beneficjentami środków, tj. przedsiębiorcami
i samorządami z terenu woj. pomorskiego (w załącze-
niu kopia pisma marszałka woj. pomorskiego, znak:
DROŚ.E.EP.DF.7661-64/10 z dnia 17.08.2010 r.).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabeli Kloc
w sprawie decyzji szpitala w Knurowie
o nieprzyjmowaniu do szpitala pacjentów,
którzy ulegli wypadkowi (7542)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Izabeli Kloc w sprawie decyzji
szpitala w Knurowie o nieprzyjmowaniu do szpitala
pacjentów, którzy ulegli wypadkowi, proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień.
Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z art. 32
ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191,
poz. 1410, z późn. zm.) jednostkami systemu Pań-
stwowe Ratownictwo Medyczne są:
1) szpitalne oddziały ratunkowe,
2) zespoły ratownictwa medycznego, w tym lotni-
cze zespoły ratownictwa medycznego –
na których świadczenia z dysponentami jednostek
zawarto umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej oraz umowy na wykonywanie medycznych
czynności ratunkowych. Z systemem współpracują
centra urazowe oraz jednostki organizacyjne szpita-
li wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń
zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycz-
nego, które zostały ujęte w wojewódzkim planie dzia-
łania systemu. Jednocześnie wskazać trzeba, iż na
mocy art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o za-
kładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.) zakład opieki zdrowotnej nie
może odmówić udzielenia świadczenia zdrowotnego
osobie, która potrzebuje natychmiastowego udziele-
nia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie
zdrowia lub życia. Należy jednakże zauważyć, iż nie
każdy szpital posiada w swojej strukturze organiza-
cyjnej jednostkę organizacyjną – szpitalny oddział
ratunkowy. Oddział ten musi spełniać wymagania
określone w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
15 marca 2007 r. w sprawie szpitalnego oddziału ra-
tunkowego (Dz. U. Nr 55, poz. 365), wydanym na
podstawie delegacji ustawowej art. 34 ustawy o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym. W przypadku
braku w strukturze zakładu szpitalnego oddziału
ratunkowego osobie, która potrzebuje natychmiasto-
wego udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej ze
względu na zagrożenie zdrowia lub życia, świadczeń
zdrowotnych udziela się w izbie przyjęć lub ambu-
latorium. Należy jednakże zwrócić uwagę, iż zarów-
no ambulatorium, jak i izba przyjęć szpitala nie są
jednostkami systemu Państwowe Ratownictwo Me-
dyczne, nie jest także w stosunku do nich wymaga-
ne spełnienie wymagań określonych w ww. rozpo-
rządzeniu.
Działając na podstawie art. 19 ust. 2 ustawy o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym stanowiącego,

iż planowanie, organizowanie, koordynowanie syste-
mu oraz nadzór nad systemem na terenie wojewódz-
twa jest zadaniem wojewody, Ministerstwo Zdrowia
zwróciło się do wojewody śląskiego o udzielenie wy-
jaśnień w omawianej sprawie.
Z uzyskanych informacji wynika, iż stanowisko
dyrekcji szpitala w Knurowie o nieprzyjmowaniu pa-
cjentów, którzy ulegli wypadkowi, dotyczy tylko pa-
cjentów z urazami wielonarządowymi. Szpital ten
jest szpitalem powiatowym i nie posiada w swoich
strukturach pracowni tomografii komputerowej, re-
zonansu magnetycznego, oddziału urazowo-ortope-
dycznego, oddziału intensywnej terapii, czy też kar-
diologii inwazyjnej. Należy zaznaczyć, iż zgodnie
z art. 39c ust. 1 ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym centrum urazowe przyjmuje, komplek-
sowo diagnozuje i wielospecjalistycznie leczy pacjen-
tów urazowych, zgodnie z aktualną wiedzą medyczną
w zakresie leczenia ciężkich, mnogich lub wielona-
rządowych obrażeń ciała. Ustawa opisuje szczegóło-
wo wymagania, jakie powinien spełnić szpital, aby
na jego bazie zorganizowane zostało centrum urazo-
we. Szpital w Knurowie takim wymaganiom nie od-
powiada. Z tego względu, po przeprowadzeniu roz-
mów z konsultantem wojewódzkim w dziedzinie me-
dycyny ratunkowej i kierownikiem Katedry Neuro-
logii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, podjęto
decyzję, iż mając na uwadze zdrowie i życie pacjentów
z urazami wielonarządowymi, należy, w miarę moż-
liwości, kierować takich pacjentów do placówek wy-
sokospecjalistycznych bezpośrednio z miejsca wypad-
ku. Należy ponadto wskazać, iż zgodnie z art. 44 i 45
ustawy o PRM decyzję o kierunku transportowania
osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego po-
dejmują: kierujący akcją prowadzenia medycznych
czynności ratunkowych, lekarz obecny na miejscu
zdarzenia, dyspozytor medyczny lub lekarz koordy-
nator ratownictwa medycznego. Z informacji uzyska-
nych przez wojewodę śląskiego od dyrektora szpitala
wynika także, iż nie było przypadków odmowy udzie-
lania pomocy osobom, które trafiły do izby przyjęć
szpitala, jak również nigdy nie podjęto w szpitalu
w Knurowie decyzji o nieprzyjmowaniu pacjentów,
którzy ulegli wypadkowi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
1577
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabeli Kloc
w sprawie działalności konsultantów
krajowych i wojewódzkich (7543)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Izabeli Kloc dotyczące działalno-
ści konsultantów krajowych i wojewódzkich uprzej-
mie informuję, że działalność konsultantów reguluje
ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach
w ochronie zdrowie (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 419).
Zgodnie z ww. ustawą konsultanci m.in. wykonu-
ją zadania opiniodawcze, doradcze i kontrolne dla
organów administracji rządowej, podmiotów, które
utworzyły zakłady opieki zdrowotnej, Narodowego
Funduszu Zdrowia i rzecznika praw pacjenta. Kon-
sultanci ze swojej działalności sporządzają roczny
raport dokumentujący wykonanie zadań wynikają-
cych z powyższej ustawy. Podstawę wypłacenia kon-
sultantom krajowym rocznego wynagrodzenia sta-
nowi roczne sprawozdanie z działalności, które kon-
sultanci krajowi są zobowiązani przedstawić mini-
strowi właściwemu do spraw zdrowia do dnia 21 li-
stopada danego roku.
Liczbę powołanych konsultantów krajowych de-
terminuje m.in. rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie specjaliza-
cji lekarzy i lekarzy dentystów, w którym dokonano
podziału dziedzin medycznych na dziedziny podsta-
wowe (jest ich 40) i szczegółowe (jest ich 28) oraz
wyodrębniono specjalności lekarsko-dentystyczne
w podstawowych dziedzinach medycyny, których jest
9. Ponadto są cztery specjalności w dziedzinie farma-
cji oraz sześć dziedzin mających zastosowanie w ochro-
nie zdrowia. W każdej z dziedzin powołano konsul-
tanta krajowego bądź wdrożono procedury mające na
celu powołanie takiego konsultanta. Pełny wykaz
konsultantów krajowych znajduje się na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Zdrowia, natomiast wykaz
konsultantów wojewódzkich znajduje się na stronach
internetowych wojewodów. W niektórych dziedzinach
medycznych wojewodowie w porozumieniu powołują
wspólnego konsultanta wojewódzkiego. Zdarza się
jednak, jak np. w województwie świętokrzyskim, że
wojewoda w ramach oszczędności odwołuje w niektó-
rych dziedzinach medycznych konsultantów woje-
wódzkich mimo alarmujących wystąpień konsultan-
tów krajowych o nieustannym pogarszaniu się do-
stępności świadczeń zdrowotnych w tych dziedzi-
nach. Zasady wynagradzania konsultantów krajo-
wych i wojewódzkich są na etapie uzgadniania i zo-
staną opublikowane w przygotowywanym rozporzą-
dzeniu w sprawie wynagrodzeń konsultantów w ochro-
nie zdrowie, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycz-
nia 2011 r. Na rok 2010 w budżecie Ministerstwa
Zdrowia na wynagrodzenia konsultantów krajowych
1578
zarezerwowano kwotę 1 025 904 zł, natomiast dane
dotyczące budżetów wojewódzkich na wynagrodze-
nia konsultantów wojewódzkich otrzymamy od wo-
jewodów w najbliższym czasie. Korzyści płynące
z działalności konsultantów są niewymierne, dlatego
nie można ich określić w odniesieniu do budżetu pań-
stwa. Do kompetencji konsultantów należy m.in. kie-
rowanie pacjentów na leczenie za granicą, bezpośred-
nia współpraca w ramach systemu specjalizacji le-
karskich z Ministerstwem Zdrowia i Centrum Egza-
minów Medycznych, bezpośrednia współpraca z Agen-
cją Oceny Technologii Medycznych i Narodowym
Funduszem Zdrowia, opracowanie programów okre-
ślających standardy postępowania w swojej dziedzi-
nie medycznej, ścisła współpraca z konsultantami wo-
jewódzkimi w kwestiach zabezpieczenia odpowiedniej
liczby specjalistów na danym terenie, aktywizacja le-
karzy stażystów do podejmowania specjalizacji w dzie-
dzinach priorytetowych, prowadzenie nadzoru mery-
torycznego nad jakością kształcenia lekarzy odbywa-
jących specjalizację w jednostkach akredytowanych.
Konsultanci krajowi w swoich działaniach powin-
ni kierować się zasadą bezstronności, tak aby ich
funkcja nie mogła być utożsamiana z jakąkolwiek
firmą produkującą lub dystrybuującą leki i środki
farmaceutyczne.
Konsultant chcący uczestniczyć w badaniach kli-
nicznych bądź innych przedsięwzięciach organizowa-
nych przez firmy farmaceutyczne powinien robić to
jako naukowiec z określonej jednostki badawczej,
a nie jako konsultant. W takich przypadkach konsul-
tant składa stosowne oświadczenie do konsultanta
krajowego w przypadku konsultanta wojewódzkiego
lub do ministra zdrowia w przypadku konsultanta
krajowego. Nie ma prawnego zakazu zasiadania kon-
sultantów w radach nadzorczych spółek zajmujących
się usługami medycznymi, produkcją lub dystrybucją
leków i środków farmaceutycznych, jednakże w cha-
rakterze naukowca, a nie konsultanta.
Ponadto należy podkreślić, że konsultant w swo-
ich działaniach powinien kierować się bezstronno-
ścią, tak aby jego funkcja nie mogła być utożsamiana
z jakąkolwiek firmą.
W przeszłości zdarzyły się pojedyncze przypadki
odwołania konsultantów krajowych z pełnionej
funkcji z powodu niedopełnienia ustawowych obo-
wiązków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabeli Kloc
w sprawie kwoty przeznaczonej
na finansowanie kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ w planach budżetowych NFZ na 2011 r.
(7544)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Izabeli Kloc, posła na Sejm Rzeczpospo-
litej Polskiej, z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie kwoty
przeznaczonej na finansowanie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej Śląskiego Oddziału Wojewódzkie-
go NFZ w planach budżetowych NFZ na 2011 r., któ-
re zostało przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-024-7544/10), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
Mając na uwadze realizację przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia zadań określonych w art. 97 ust. 3
i art. 102 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), w dniu 18 sierpnia minister zdro-
wia zwrócił się do prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia o zwiększenie środków finansowych na
świadczenia zdrowotne w planie finansowym NFZ na
rok 2011, wykorzystując środki odpowiadające będącej
w dyspozycji części funduszu zapasowego NFZ.
W konsekwencji prezes NFZ zarządzeniem
nr 41/2010/DEF z dnia 25 sierpnia 2010 r. przydzielił
dodatkowe środki Śląskiemu OW NFZ z funduszu
zapasowego NFZ w wysokości 198 700 tys. zł, zwięk-
szając plan kosztów świadczeń zdrowotnych oddzia-
łu na 2011 r. do kwoty 7 019 467 tys. zł. Powyższe
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie dotychcza-
sowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie PKP Cargo SA Zakład Wschodni
w Lublinie (7545)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Gabrieli Masłowskiej (SPS-024-

-7545/10 z dnia 5 sierpnia 2010 r.) w sprawie PKP
Cargo SA Zakład Wschodni w Lublinie, uprzejmie
informuję, co następuje.
PKP Cargo SA jest spółką prawa handlowego
działającą jako samodzielny podmiot gospodarczy
i wszelkie decyzje w zakresie bieżącego zarządzania,
w tym również określania docelowej struktury orga-
nizacyjnej, leżą w kompetencjach organów statuto-
wych tej spółki.
Uprzejmie informuję, że na przełomie lat 2008/
2009 Zarząd PKP Cargo SA, mając na uwadze trud-
ną sytuację ekonomiczną spółki oraz potrzebę dosto-
sowania jej potencjału do uwarunkowań konkuren-
cyjnego rynku przewozowego, podjął decyzję o wdro-
żeniu wielokierunkowych działań restrukturyzacyj-
nych w celu obniżenia kosztów i poprawy efektywno-
ści we wszystkich obszarach jej działalności. Prze-
prowadzone działania restrukturyzacyjne pozwoliły
spółce realizować zadania w zakresie zwiększonej
masy przewożonych towarów i sukcesywnie bilanso-
wać koszty operacyjne z przychodami.
Niemniej jednak dynamika zmian w otoczeniu
rynkowym PKP Cargo SA determinuje konieczność
elastycznego reagowania na czynniki zewnętrzne
oraz uwzględniania wystąpienia w przyszłości ewen-
tualnych ryzyk powodujących wzrost kosztów prowa-
dzenia działalności. Z tych względów Zarząd PKP
Cargo SA za celowe uznał kontynuowanie działań
restrukturyzacyjnych, które uchronią spółkę przed
utratą pozycji na rynku. Dlatego też, kierując się do-
świadczeniami zdobytymi w toku wprowadzanych na
przełomie lat 2008/2009 zmian, Zarząd PKP Cargo
SA uznał, iż niezbędne są dalsze działania restruk-
turyzacyjne, w tym związane z reorganizacją zakła-
dów spółki.
Z przekazanych przez Zarząd PKP Cargo SA in-
formacji wynika, że w zakładach o dużych obszarach
działania, funkcjonujących od 1 stycznia 2009 r.,
znacznie sprawniej przebiega restrukturyzacja w za-
kresie optymalizacji organizacji procesów technolo-
gicznych i organizacji pracy. Również analiza miejsc
utrzymania taboru wykazała dalszą możliwość kon-
centrowania tej działalności, co w kolejnych latach
powinno przynieść korzyści w postaci obniżenia
kosztów, poprawy efektywności realizacji przewozów
oraz zwiększenia stopnia wykorzystania obiektów.
W ocenie zarządu spółki realizacja proponowanych
zmian organizacyjnych w postaci dalszej konsolidacji
zakładów pozwoli m.in. dostosować własne oferty do
działań konkurencyjnych przewoźników, udoskona-
lić funkcjonowanie poszczególnych jednostek, wyeli-
minować zbędne czynności przy obsłudze pociągów,
poprawić jakość usług świadczonych przez spółkę czy
zmniejszyć koszty jednostkowe wszystkich wykony-
wanych czynności.
Z informacji przekazanych przez Zarząd PKP
Cargo SA wynika, że na obecnym etapie opiniowania
projektu nie przesądzono jeszcze o przyjęciu ostatecz-
nych rozwiązań organizacyjnych dotyczących granic
oraz lokalizacji siedzib przyszłych zakładów. Projekt
1579
organizacyjny zakłada m.in. funkcjonowanie dotych-
czasowego CT Wschodniego w połączeniu z CT Świę-
tokrzyskim, z wyłączeniem części Centralnej Magi-
strali Kolejowej oraz z przyłączeniem stacji manew-
rowej Stalowa Wola Rozwadów wraz z rejonem ob-
sługiwanym oraz odcinkiem linii kolejowej: Zwierzy-
niec Towarowy – Biłgoraj – Stalowa Wola Rozwadów,
które dotychczas wchodziły w skład CT Podkarpac-
kiego.
W obszarze zarządzania zasobami ludzkimi reali-
zacja proponowanych przez Zarząd PKP Cargo SA
zmian będzie wiązała się z koniecznością realokacji
pracowników. W pierwszej kolejności pracownikom
bądź zespołom pracowniczym zostaną zaproponowa-
ne alternatywne miejsca zatrudnienia w strukturach
PKP Cargo SA bardziej obciążonych pracą. Z przed-
stawionych przez Zarząd PKP Cargo SA informacji
wynika, że obecnie ma miejsce czasowa alokacja pra-
cowników wybranych grup zawodowych pomiędzy
zakładami spółki, w których notuje się nadwyżkę za-
sobów w stosunku do potrzeb zatrudnieniowych wy-
nikających z wielkości realizowanych zadań, a tymi,
które odczuwają braki kadrowe. Funkcjonowanie za-
kładów spółki w większych strukturach, prowadzące
do większej ich uniwersalizacji, pozwoli także efek-
tywniej wykorzystać zasoby ludzkie poszczególnych
jednostek organizacyjnych.
Zarząd PKP Cargo SA zaproponował nową
strukturę spółki opartą na funkcjonowaniu 10 za-
kładów. Zgodnie z wewnętrznymi zasadami prowa-
dzenia dialogu społecznego wstępne propozycje no-
wego modelu funkcjonowania spółki zostały prze-
kazane do szerokiej konsultacji społecznej celem
przedstawienia merytorycznych uwag i opinii, tak
by po wyczerpaniu procedury konsultacyjnej, przy
aktywnym udziale wszystkich zainteresowanych
podmiotów, możliwe było wdrożenie najkorzystniej-
szego rozwiązania z punktu widzenia interesów
spółki i jej pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie dalszego funkcjonowania uzdrowisk
i sanatoriów dziecięcych (7546)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7546/
1580
10, w związku z zapytaniem pana Marka Rząsy – po-
sła na Sejm RP, w sprawie leczenia uzdrowiskowego
dzieci i młodzieży, skierowaną do pani Ewy Kopacz,
ministra zdrowia, uprzejmie informuję:
Z napływających do Ministerstwa Zdrowia infor-
macji, uzyskiwanych z zakładów lecznictwa uzdro-
wiskowego prowadzących leczenie dzieci oraz NFZ,
wynika, iż w ostatnich latach zmniejsza się zaintere-
sowanie powyższym leczeniem. Obserwuje się nato-
miast znaczący wzrost zainteresowania leczeniem,
przede wszystkim w okresie wakacji, w miejscowo-
ściach nadmorskich. Powyższa sytuacja była wielo-
krotnie przedmiotem szczegółowych analiz. W związ-
ku z obecnym niżem demograficznym liczba wpływa-
jących do oddziałów funduszu skierowań na leczenie
uzdrowiskowe dzieci od kilku lat ma tendencję ma-
lejącą. Rodzice mają coraz większe oczekiwania co do
warunków pobytu dzieci w uzdrowisku, jak również
preferują turnusy w porze letniej nad morzem w okre-
sach wolnych od nauki. System ochrony zdrowia nie
ma możliwości zapewnienia większości dzieciom le-
czenia w okresie wakacyjnym w miejscowościach
nadmorskich, ponieważ zakłady lecznictwa uzdrowi-
skowego są zakładami całorocznymi, a także miesz-
czą się w innych regionach Polski.
Leczenie uzdrowiskowe dzieci prowadzą spółki
z udziałem Skarbu Państwa oraz inne podmioty
uzdrowiskowe. Jedenaście spółek Skarbu Państwa
posiada zakłady lecznictwa uzdrowiskowego dla dzie-
ci, tj.:
1) Uzdrowisko Busko-Zdrój SA w Busku-Zdroju;
2) Przedsiębiorstwo Uzdrowisko Ciechocinek SA
w Ciechocinku;
3) Uzdrowisko Cieplice sp. z o.o. w Cieplicach;
4) Uzdrowisko Kołobrzeg SA w Kołobrzegu;
5) Uzdrowisko Lądek-Długopole SA w Lądku-
-Zdroju;
6) Uzdrowisko Rabka SA w Lądku-Zdroju;
7) Uzdrowisko Rymanów SA w Rymanowie-Zdroju;
8) Uzdrowisko Szczawno-Jedlina SA w Szczaw-
nie-Zdroju;
9) Uzdrowisko Świeradów-Czerniawa sp. z. o.o.
w Świeradowie-Zdroju;
10) Uzdrowisko Świnoujście SA w Świnoujściu;
11) Zespół Uzdrowisk Kłodzkich SA w Polanicy-
-Zdroju.
W funkcjonujących zakładach lecznictwa uzdro-
wiskowego przeznaczonych dla dzieci w latach 2005–
–2009 występuje trwała tendencja zmniejszania licz-
by kontraktowanych przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia miejsc i wykorzystania łóżek. Przyczyny tych
niekorzystnych tendencji są następujące:
1) brak zainteresowania turnusami jesienno-zi-
mowymi;
2) ujemny przyrost naturalny;
3) wzrost poprawy wskaźników zdrowotnych po-
pulacji powodujący spadek liczby dzieci potrzebują-
cych leczenia uzdrowiskowego;
4) pogarsza się stan techniczny obiektów z powo-
du ograniczonych możliwości inwestycyjnych, obser-
wuje się rosnące wymagania rodziców żądających
możliwości całodobowego przebywania z dzieckiem
lub zapewnienia indywidualnej opieki, a w konse-
kwencji częste rezygnacje z przyznanego leczenia,
zwłaszcza młodszych dzieci, rodzice zgłaszają trud-
ności w uzyskaniu od lekarzy rodzinnych skierowa-
nia na leczenie uzdrowiskowe dla dzieci;
5) przepływ informacji o możliwościach leczenia
uzdrowiskowego między NFZ a lekarzami ubezpie-
czenia zdrowotnego jest niedostateczny.
Z powodów, o których mowa wyżej, czasowe świad-
czenie usług uzdrowiskowych dla dzieci zawiesiły
w ostatnich latach trzy spółki, tj.:
1) Uzdrowisko Świnoujście SA od 2007 r. (Sana-
torium Uzdrowiskowe Henryk);
2) Uzdrowisko Lądek-Długopole SA od 2008 r.
(szpital Sanatorium Uzdrowiskowe Dąbrówka);
3) Uzdrowisko Wieniec-Zdrój sp. z o.o. od 2004 r.
(sanatorium uzdrowiskowe Jutrzenka).
Ponadto dwie spółki uzdrowiskowe z konieczności
wyłączyły niektóre swoje obiekty, w których dotych-
czas przyjmowano dzieci. Dotyczy to spółek:
1) Uzdrowisko Rabka SA (Szpital Alergologiczny
Słoneczny Gród, Szpital Alergologiczny Sulima, Szpi-
tal Alergologiczny przy ul. Jordana 3 w Rabce);
2) Uzdrowisko Rymanów SA (Szpital Uzdrowi-
skowy Polonia).
Poza spółkami Skarbu Państwa lecznictwo dla
dzieci prowadzone jest w nowo powstałym w 2007 r.
uzdrowisku Dąbki w woj. zachodniopomorskim (oko-
ło 1000 dodatkowych miejsc), w uzdrowisku Goczał-
kowice w woj. śląskim, w uzdrowisku Krasnobród
w woj. lubelskim i w Kopalni Wieliczka w woj. mało-
polskim.
W niektórych uzdrowiskach ograniczono przyj-
mowanie dzieci na rzecz pacjentów dorosłych (np.
w uzdrowiskach Rabka i Rymanów) ze względów wy-
żej podanych.
Ogólnie w kraju w uzdrowiskach istnieje 3912
miejsc dla dzieci, z czego 1870 miejsc szpitalnych
i 2038 miejsc sanatoryjnych.
Zgodnie z zapisami art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdro-
wiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
o gminach uzdrowiskowych świadczeniodawcy zobli-
gowani są zapewnić korzystanie z lecznictwa uzdro-
wiskowego świadczeniobiorcom w rozumieniu prze-
pisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych oraz osobom innym niż świadczeniobior-
cy, na zasadach komercyjnych, za pełną odpłatnością
ustaloną przez zakład lecznictwa uzdrowiskowego.
W zakresach leczenia uzdrowiskowego kierowa-
nych do dzieci Narodowy Funduszu Zdrowia kon-
traktuje świadczenia opieki zdrowotnej w rodzaju
lecznictwo w takich zakresach jak:
— uzdrowiskowe leczenie sanatoryjne dzieci
w wieku od 3 do 7 lat pod opieką osoby dorosłej,
— uzdrowiskowe leczenie sanatoryjne dzieci
w wieku od 7 do 18 lat,
— uzdrowiskowe leczenie szpitalne dzieci w wie-
ku od 3 do 18 lat.
 1581

Odnosząc się do zakładów lecznictwa uzdrowisko-
wego udzielających świadczeń opieki zdrowotnej
w powyższych zakresach, z którymi Narodowy Fun-
dusz Zdrowia podpisał umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju lecznictwo uzdro-
wiskowe, sytuacja będąca podstawą zaniepokojenia
pana posła jest znamienna dla wszystkich zakładów
lecznictwa uzdrowiskowego udzielających przedmio-
towych świadczeń.
Uzdrowiskowe leczenie dzieci, w ramach którego
uwzględniono przedmiotowe zakresy, w odniesieniu
do ilości i wartości zawartych umów pomiędzy Naro-
dowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami
na przestrzeni lat od 2005 r. do 2010 r. przedstawia
tabela z danymi poniżej.
Z danych opracowanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia wynika, iż liczba skierowań wpływających
na leczenie uzdrowiskowe dzieci do oddziałów woje-
wódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia od kilku
lat wykazuje tendencję malejącą, a od 2004 r., bez
względu na liczbę zakontraktowanych skierowań na
leczenie uzdrowiskowe dzieci, ich realizacja stale ule-
ga systematycznemu zmniejszeniu. Zjawisko to, po-
wtarzające się systematycznie w każdym roku, pozo-
staje przedmiotem analiz Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Rokrocznie przed zaplanowaniem środków finan-
sowych przeznaczanych na leczenie uzdrowiskowe
dla dzieci NFZ przeprowadza analizę stopnia reali-
zacji i dokonuje oceny dostępności skierowań na le-
czenie uzdrowiskowe dzieci.
Odnosząc się do czasu oczekiwania dziecka na
przydział skierowania, pragnę poinformować, iż ter-
min realizacji, począwszy od daty jego potwierdzenia
przez oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia, nie przekracza 6 miesięcy, a najczęściej Na-
rodowy Fundusz Zdrowia umożliwia podjęcie lecze-
nia uzdrowiskowego w terminie niezwłocznym od
daty potwierdzenia celowości skierowania.
Jednocześnie chciałbym zwrócić uwagę na fakt,
iż główną przyczyną zmniejszenia środków finanso-
wych na lecznictwo uzdrowiskowe dzieci jest mała
liczba skierowań wystawianych dzieciom przez leka-
rzy ubezpieczenia zdrowotnego, także zjawisko tzw.
niedojazdów, które niestety powtarza się systema-
tycznie w każdym roku i jest niezależne od Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. Wynika to z:
— zainteresowania rodziców (opiekunów) lecze-
niem dzieci tylko w okresach wolnych od nauki,
w szczególności w miesiącach wakacyjnych, co po-
twierdza liczba rezygnacji z potwierdzonych skiero-
wań w turnusach zimowych i późnojesiennych,
— dużej liczby rezygnacji ze skierowań oraz zwro-
tów potwierdzonych skierowań na kilka dni przed
rozpoczęciem turnusu, co uniemożliwia ich ponowne
zagospodarowanie,
— względów ekonomicznych, wynikających z fak-
tu ponoszenia przez rodziców (opiekunów) całkowi-
tych kosztów pobytu własnego w zakładzie lecznic-
twa uzdrowiskowego.
Na potwierdzenie powyższych tez w tabeli poniżej
przedstawiam informację o liczbie „niedojazdów” na
leczenie uzdrowiskowe dzieci. Należy wyraźnie za-
znaczyć, iż „niedojazd” to potwierdzone skierowanie
na leczenie uzdrowiskowe (z terminem i miejscem
leczenia), które zostało dostarczone świadczeniobior-
cy, a ten z powodów nikomu nieznanych nie zgłosił
się na leczenie do świadczeniodawcy, nie informując

Uzdrowiskowe leczenie
Uzdrowiskowe leczenie Uzdrowiskowe leczenie
sanatoryjne dzieci
Umowy sanatoryjne dzieci szpitalne dzieci razem w latach 2005–2010
w wieku od 3 do 6 lat
w wieku od 7 do 18 lat w wieku od 3 do 18 lat
pod opieką dorosłych

liczba wartość liczba wartość liczba wartość liczba wartość

rok
skierowań skierowań skierowań skierowań skierowań skierowań skierowań skierowań

2005 6758 6 464 787,00 4915 5 831 679,00 23475 38 353 837,50 35148 50 650 303,50

2006 7114 6 832 581,00 1643 1 949 388,00 23746 38 891 677,50 32503 47 673 646,50

2007 7212 6 946 496,00 1486 1 766 982,00 21252 35 199 522,00 29950 43 913 000,00

2008 8999 9 564 188,00 949 1 190 322,00 17959 31 512 159,00 27907 42 266 669,00

2009 10329 13 590 571,00 867 1 256 355,00 17223 37 154 932,00 28419 52 001 858,00

2010 7966 10 370 493,00 568 814 611,00 13771 29 511 715,50 22305 40 696 819,50

RAZEM 48378 53 769 116,00 10428 12 809 337,00 117426 210 623 843,50 176232 277 202 296,50
1582
o tym fakcie oddziału wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia, powodując tym samym brak
możliwości przydzielenia tego miejsca kolejnemu w ko-
lejce ubezpieczonemu.
ROK LICZBA NIEDOJAZDÓW
2005 1423
2006 1425
2007 1503
2008 1654
2009 1742
RAZEM 7 747
Reasumując, pragnę poinformować, że zmniejsze-
nie liczby dzieci leczonych w uzdrowiskach nie wynika
z działań NFZ lub przyczyn organizacyjnych. Narodo-
wy Fundusz Zdrowia w pełni zabezpiecza dla popula-
cji dzieci i młodzieży świadczenia w rodzaju leczenie
uzdrowiskowe, tzn. gwarantuje środki finansowe i peł-
ną dostępność do przedmiotowych świadczeń dla każ-
dego dziecka posiadającego skierowanie.
Pragnę też zapewnić, iż w żadnej mierze Narodo-
wy Fundusz Zdrowia nie jest zainteresowany ogra-
niczaniem tychże świadczeń, niemniej nie jest insty-
tucją powołaną do zabezpieczania potrzeb organiza-
cyjno-finansowych świadczeniodawców, lecz do do-
stosowania świadczeń opieki zdrowotnej do potrzeb
świadczeniobiorców z poszanowaniem ich praw.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) dzieci przebywające w zakła-
dach opieki zdrowotnej podlegają wszystkim obo-
wiązkom edukacyjnym, o których mowa w ww. usta-
wie. Dlatego jest zorganizowana dla nich nauka
w warunkach, które nie kolidują z koniecznością ich
leczenia lub sprawowania nad nimi opieki.
Organami prowadzącymi szkoły w zakładach
opieki zdrowotnej, zgodnie z art. 5 ust. 5a ww. usta-
wy, są powiaty. Na podstawie art. 71c ust. 1 cytowa-
nej ustawy zakład opieki zdrowotnej, w tym zakład
opiekuńczo-leczniczy i zakład lecznictwa uzdrowi-
skowego, w których zorganizowana jest szkoła spe-
cjalna, zapewniają korzystanie z pomieszczeń dla
prowadzenia zajęć edukacyjnych i wychowawczych.
Z powyższego wynika, że to jednostka samorządu
terytorialnego jako organ prowadzący, na podstawie
przepisu art. 5 ust. 7 ustawy o systemie oświaty, od-
powiada za jej działalność i zapewnia warunki dzia-
łania szkoły, w tym bezpieczne i higieniczne warun-
ki nauki, wychowania i opieki.
Z systemu informacji oświatowej (SIO) wg danych
na dzień 30 września 2009 r. wynika, że przy zakła-
dach opieki zdrowotnej i przy zakładach lecznictwa
uzdrowiskowego funkcjonuje 257 przedszkoli i szkół
dla 10 928 uczniów, w tym: 38 przedszkoli dla 1157
dzieci, 112 szkół podstawowych dla 5761 dzieci,
91 gimnazjum dla 3462 uczniów, 15 liceów ogólno-
kształcących dla 521 uczniów, 1 liceum profilowane
dla 27 uczniów.
Zgodnie z przepisami § 1 ust. 1 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 27 lute-
go 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz wa-
runków i form realizowania specjalnych działań opie-
kuńczo-wychowawczych w szkołach specjalnych zor-
ganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej i jed-
nostkach pomocy społecznej (Dz. U. Nr 51, poz. 446)
kształcenie i specjalne działania opiekuńczo-wycho-
wawcze organizowane w zakładach opieki zdrowot-
nej, w tym w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego,
w zakładach rehabilitacji, w sanatoriach i w prewen-
toriach, realizowane są odpowiednio do wskazań le-
karzy prowadzących leczenie dzieci i młodzieży prze-
bywających w tych zakładach.
W przypadkach uzasadnionych małą liczbą
uczniów lub warunkami leczenia w oddziałach szpi-
talnych dopuszcza się organizację kształcenia w kla-
sach łączonych, złożonych głównie z uczniów jednego
typu szkoły.
W przypadku uczniów przebywających w zakła-
dzie krócej niż 9 dni można odstąpić od organizowa-
nia zajęć edukacyjnych, z tym że dla uczniów prze-
wlekle chorych, których leczenie wymaga częstej
hospitalizacji, organizuje się zajęcia edukacyjne nie-
zależnie od okresu pobytu w zakładzie.
W związku z powyższym baza edukacyjna istnie-
jąca w szkołach specjalnych zorganizowanych w za-
kładach opieki zdrowotnej jest wykorzystywana od-
powiednio do potrzeb dzieci i młodzieży przebywają-
cych na leczeniu, zgodnie z ich indywidualnymi moż-
liwościami.
Ministerstwo Edukacji Narodowej opracowało
projekty zmian systemowych w celu objęcia jak naj-
lepszym wsparciem ucznia ze specjalnymi potrzeba-
mi edukacyjnymi, w tym przewlekle chorego. Zgod-
nie z projektowanymi regulacjami pomoc psycholo-
giczno-pedagogiczna będzie świadczona również
w środowisku jego nauczania i wychowania, tj. w przed-
szkolu, szkole i placówce. W udzielanie tej pomocy
zaangażowani są nauczyciele uczący dzieci i młodzież
oraz specjaliści, co pozwala na zindywidualizowane
wsparcie każdego dziecka, stosownie do jego potrzeb
edukacyjnych i rozwojowych.
Leczenie uzdrowiskowe dzieci jest dla Minister-
stwa Zdrowia sprawą priorytetową i znajduje się
w centrum jego uwagi. Prowadzony jest stały kontakt
z centralą Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawach
zawierania kontraktów na lecznictwo uzdrowiskowe
dla dzieci. Istnieją niestety obiektywne przeszkody,
jak zmniejszenie się populacji dzieci, zmniejszenie
zachorowalności poprzez działania profilaktyczne,
jak również niemożliwość utrzymywania zakładów
lecznictwa uzdrowiskowego wyłącznie w okresie let-
nim nad morzem i w okresie zimowym w górach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie linii kolejowej nr 7 (7547)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Włodzimierza Karpińskiego,
skierowane do ministra infrastruktury pana Ceza-
rego Grabarczyka przy piśmie nr SPS-024-7547/10
z dn. 5 sierpnia 2010 r. w sprawie linii kolejowej nr 7,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z przyjętym „Master-
planem dla transportu kolejowego w Polsce do 2030 r.”
modernizacja linii kolejowej nr 7 planowana jest na
lata 2014–2020.
W ramach Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Lubelskiego na linii nr 7 realizowane
będą dwa projekty:
1. „Modernizacja części infrastruktury technicz-
nej linii nr 7 Warszawa Wschodnia Osobowa – Doro-
husk w obrębie przystanku osobowego Lublin Pół-
nocny oraz stacji Świdnik dla sprawnego skomuni-
kowania aglomeracji”. Projekt będzie realizowany
w latach 2010–2012. Finansowanie projektu zostanie
pokryte ze środków Europejskiego Funduszu Rozwo-
ju Regionalnego, Funduszu Kolejowego oraz środków
własnych spółki.
2. „Przebudowa układu komunikacyjnego wraz
z modernizacją wiaduktu kolejowego i przejścia pod-
ziemnego w obrębie dworca kolejowego Lublin. Pro-
jekt będzie realizowany w latach 2010–2013. Projekt
zostanie sfinansowany ze środków Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, Funduszu Kolejo-
wego oraz środków własnych spółki.
Niezależnie od ww. projektów w latach 2008–2010
ze środków budżetowych oraz własnych spółki PKP
PLK SA realizowany jest projekt pn. „Dokumentacja
przedprojektowa dla zadania Modernizacja linii ko-
lejowej nr 7 na odcinku Warszawa Wschodnia – Lu-
blin – Dorohusk – granica państwa”. Umowa na spo-
rządzenie tej dokumentacji została podpisana w stycz-
niu 2009 r. Zakres projektu obejmuje opracowanie
studium wykonalności modernizacji linii nr 7 na od-
cinku Warszawa Wschodnia – Dorohusk – granica
państwa wraz z uzyskaniem decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach dla realizacji przedsięwzię-
cia polegającego na modernizacji przedmiotowej linii
kolejowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
1583
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie dostępu do Internetu
szerokopasmowego na Lubelszczyźnie (7548)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie (nr SPS-024-7548/10) z dnia 5 sierpnia br.,
data wpływu 9 sierpnia br., pana posła Włodzimierza
Karpińskiego w sprawie dostępu do Internetu szero-
kopasmowego na Lubelszczyźnie, przedstawiam po-
niższe wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że minister infrastruktury
w ramach swoich kompetencji podejmuje i planuje
liczne działania ukierunkowane na zwiększenie do-
stępności usług telekomunikacyjnych, w tym w szcze-
gólności usługi szerokopasmowego dostępu do sieci
Internet na terenie całego kraju, m.in. celem wyeli-
minowania występowania zjawiska tzw. wykluczenia
cyfrowego1). Należy jednak wyraźnie podkreślić, że
rola ministra infrastruktury, jak i całego rządu
w zakresie działań na rzecz rozwoju infrastruktury
telekomunikacyjnej nie polega na inwestowaniu
w ten rozwój, lecz na stworzeniu sprzyjającego oto-
czenia prawnego i regulacyjnego.
Poniżej przedstawiam przykłady działań, jakie
podejmuje bądź planuje podjąć w najbliższym czasie
w tym zakresie minister infrastruktury, jak również
prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej pełniący
funkcję regulatora rynku telekomunikacyjnego, nad
którym minister infrastruktury sprawuje nadzór 2).
Jednym z najważniejszych narzędzi, jakie niewąt-
pliwie przyczyni się do dynamicznego rozwoju infra-
struktury telekomunikacyjnej, w szczególności w za-
kresie szerokopasmowego dostępu do Internetu, jest
opracowana w Ministerstwie Infrastruktury ustawa
z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług
i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. Nr 106, poz. 675),
zwana dalej ustawą, która weszła w życie w dniu
17 lipca br.
Zasadniczym celem ustawy jest likwidacja wyklu-
czenia cyfrowego. Regulacje w niej zawarte w głów-
nej mierze odnoszą się głównie do obszarów słabo
zaludnionych i terenów wiejskich, gdzie brak jest wy-
starczającej infrastruktury telekomunikacyjnej
i w chwili obecnej nie istnieje skuteczna konkurencja
pomiędzy dostawcami usług telekomunikacyjnych.
Ustawa zawiera także szereg unormowań praw-
nych, których celem jest usprawnienie procesów in-
westycyjnych, w szczególności poprzez usunięcie zi-
1)
Czyli zróżnicowania regionalnego i społecznego w dostępie
do usług telekomunikacyjnych i społeczeństwa informacyjnego.
2)
Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.).
1584
dentyfikowanych barier administracyjnych i praw-
nych utrudniających i opóźniających budowę infra-
struktury telekomunikacyjnej. Zawiera ona m.in.
regulacje ułatwiające przeprowadzanie inwestycji te-
lekomunikacyjnych przez jednostki samorządu tery-
torialnego, np. w sytuacji gdy na danym terenie pry-
watni inwestorzy nie podejmują się rozbudowy infra-
struktury telekomunikacyjnej. Ponadto w ustawie
zawarte zostały przepisy ułatwiające lokowanie in-
westycji z zakresu telekomunikacji, w szczególności
tzw. regionalnych sieci szerokopasmowych. Regula-
cje te mają zachęcać i sprzyjać przyspieszeniu proce-
su inwestycyjnego w telekomunikacji.
Ustawa wyznacza również podstawowe ramy
działalności dla jednostek samorządu terytorialne-
go, a także podmiotów wykonujących zadania z za-
kresu użyteczności publicznej w sektorze telekomu-
nikacyjnym. W oparciu o wdrożone regulacje jed-
nostki samorządu terytorialnego będą mogły w szcze-
gólności:
1) budować lub eksploatować infrastrukturę tele-
komunikacyjną i sieci telekomunikacyjne oraz naby-
wać prawa do infrastruktury telekomunikacyjnej
i sieci telekomunikacyjnych już istniejących;
2) dostarczać sieci telekomunikacyjne lub zapew-
niać dostęp do infrastruktury telekomunikacyjnej;
3) świadczyć z wykorzystaniem posiadanej infra-
struktury telekomunikacyjnej i sieci telekomunika-
cyjnych usługi na rzecz określonych w ustawie pod-
miotów.
Ponadto jeżeli zapotrzebowanie użytkowników
końcowych w zakresie dostępu do usług telekomuni-
kacyjnych nie będzie zaspokojone, jednostki samo-
rządu terytorialnego same będą mogły świadczyć
usługi na rzecz użytkowników końcowych, a w szcze-
gólności bezpłatną, tzw. socjalną usługę dostępu do
Internetu. Takie rozwiązanie w szczególności znaj-
dzie zastosowanie na terenach wiejskich, obszarach
słabo zurbanizowanych i w mniejszych miastach.
Kolejnym priorytetowym celem ustawy jest uprosz-
czenie procedur w odniesieniu do budowy tzw. regio-
nalnych sieci szerokopasmowych realizowanych
w ramach programów operacyjnych. Ma to sprzyjać
znacznemu przyspieszeniu procesu inwestycyjnego
w telekomunikacji, m.in. poprzez większe niż dotych-
czas wykorzystanie środków unijnych na finansowa-
nie tego rodzaju inwestycji. Środki te są już przeka-
zywane w ramach takich programów operacyjnych,
jak: Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka”
2007–2013 czy Program Operacyjny „Rozwój Polski
Wschodniej” 2007–2013.
Warto także zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 30
ust. 6 ustawy każdy nowo wybudowany budynek bę-
dzie musiał być wyposażony, zgodnie z przepisami
w sprawie warunków techniczno-budowlanych wy-
danych na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.), przy zachowaniu zasady neutralności
technologicznej, w instalację telekomunikacyjną,
która umożliwi przyłączenie do publicznych sieci te-
lekomunikacyjnych wykorzystywanych do świadcze-
nia użytkownikom usług telefonicznych, usług trans-
misji danych zapewniających szerokopasmowy do-
stęp do Internetu oraz usług rozprowadzania cyfro-
wych programów radiowych i telewizyjnych w wyso-
kiej rozdzielczości przez różnych dostawców usług,
aby zapewnić użytkownikom możliwość korzystania
z tych usług.
Uregulowania zawarte w ustawie niewątpliwie
wychodzą naprzeciw powszechnej potrzebie rozwoju
społeczeństwa informacyjnego i stanowić będą sku-
teczne narzędzie do upowszechnienia dostępu do In-
ternetu na całym terytorium RP. W chwili obecnej
niezbędne jest jednak wsparcie i edukacja w zakresie
stosowania przepisów ustawy przez przedsiębiorców
i jednostki samorządu terytorialnego. Ministerstwo
Infrastruktury w miarę możliwości udziela takiego
wsparcia. Resort na bieżąco analizuje wszystkie zgła-
szane wątpliwości i pytania, a także aktywnie włącza
się w prowadzenie wszelkich działań mających na
celu udzielanie wyjaśnień zainteresowanym podmio-
tom, w szczególności przedsiębiorcom telekomunika-
cyjnym i jednostkom samorządu terytorialnego.
Ponadto należy w tym miejscu podkreślić, że
w ramach Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej” 2007–2013 powstał projekt „Sieć szero-
kopasmowa Polski Wschodniej”. Zakłada on budowę,
na zagrożonych wykluczeniem cyfrowym terenach
Polski Wschodniej, infrastruktury telekomunikacyj-
nej, która tworzyć będzie regionalne sieci szkieleto-
we3) Podmiotem odpowiedzialnym za ww. projekt jest
minister rozwoju regionalnego.
Pragnę tutaj podkreślić, iż sieć wybudowana
w ramach ww. projektu zapewni mieszkańcom, pod-
miotom publicznym oraz przedsiębiorcom, m.in. z tere-
nu województwa lubelskiego, możliwość korzystania
z usług teleinformatycznych oraz z multimedialnych
zasobów informacji i usług świadczonych elektronicz-
nie oraz umożliwi efektywną wymianę danych po-
między samorządami, urzędami administracji pań-
stwowej, placówkami edukacyjnymi, szpitalami i in-
nymi instytucjami publicznym, a także mieszkańca-
mi oraz podmiotami gospodarczymi. Strategiczny
cel, którego realizację ma ułatwić rozwój sieci i usług
szerokopasmowych, to pobudzenie rozwoju gospodar-
czego województw Polski Wschodniej. Sieć będzie do-
stępna na równoprawnych zasadach dla wszystkich
operatorów i dostawców usług telekomunikacyjnych,
którzy chcieliby świadczyć usługi lub budować wła-
sną infrastrukturę na terenie województwa. Pragnę
jednocześnie zwrócić uwagę Pana Marszałka, że na
stronie internetowej Urzędu Marszałkowskiego Wo-
jewództwa Lubelskiego w Lublinie zamieszczone zo-
stało studium wykonalności projektu „Sieć szeroko-
pasmowa Polski Wschodniej” dla województwa lubel-
3)
Studium wykonalności dla sieci szerokopasmowej w Polsce
Wschodniej opublikowane jest na stronie: http://www.polskaw-
schodnia.gov.pl/wiadomosci/Strony/120410_opublikowanie_stu-
dium_wykonalnosci_sspw.aspx

skiego. Należy tutaj podkreślić, iż takie działania są
prowadzone m.in. w ramach projektu „System infor-
macyjny o infrastrukturze szerokopasmowej” i por-
tal Polska Szerokopasmowa w ramach 7. osi Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–
–2013, w realizacji którego Ministerstwo Infrastruk-
tury bierze aktywny udział.
Warto w tym miejscu wyjaśnić, że celem ww. pro-
jektu jest utworzenie infrastruktury teleinformatycz-
nej o zasięgu ogólnokrajowym zapewniającej wsparcie
administracji rządowej i samorządowej w zarządza-
niu oraz koordynacji projektów dotyczących budowy
regionalnych szerokopasmowych sieci szkieletowych
i dostępowych na obszarach wymagających interwen-
cji. Infrastruktura ta będzie wspomagać działania
zarówno administracji rządowej, jak i samorządowej,
tworząc zaplecze dla elektronicznych usług publicz-
nych świadczonych dla obywateli i przedsiębiorców.
Zasoby informacyjne zgromadzone w ramach pro-
jektu pomogą przedsiębiorcom, szczególnie z sektora
MSP4) w projektowaniu i budowie optymalnych roz-
wiązań sieci dostępowych oraz systemów węzłowych
i transmisyjnych, a także tworzenia właściwych
e-usług. Dodatkowym celem projektu jest promocja
usług społeczeństwa informacyjnego wśród obywateli
na obszarach zagrożonych wykluczeniem cyfrowym.
Ponadto minister infrastruktury wystąpił z ini-
cjatywą zorganizowania okrągłego stołu szerokopa-
smowego, który realizowany będzie w formule cy-
klicznych spotkań umożliwiających wymianę poglą-
dów nt. obecnego rozwoju infrastruktury telekomu-
nikacyjnej oraz identyfikacji praktycznych proble-
mów związanych ze stosowaniem ustawy. Planuje
się, że w spotkaniach wezmą udział przedstawiciele
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego, Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji, Ministerstwa Infra-
struktury, Urzędu Komunikacji Elektronicznej, jed-
nostek samorządu terytorialnego, przedsiębiorców
telekomunikacyjnych, w tym także przedsiębiorców
zajmujących się budową infrastruktury telekomuni-
kacyjnej.
Należy również podkreślić, że w Ministerstwie In-
frastruktury trwają aktualnie prace nad projektem
rozporządzenia wynikającego z art. 29 ust. 1 ustawy,
którego celem jest zapewnienie wiarygodnego źródła
danych o pokryciu terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej istniejącą infrastrukturą telekomunikacyjną
i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi zapew-
niającymi lub umożliwiającymi zapewnienie szeroko-
pasmowego dostępu do Internetu, z odrębnym zazna-
czeniem pokrycia łączami światłowodowymi i sieciami
bezprzewodowymi oraz budynkami umożliwiającymi
kolokację. Przedmiotowe rozporządzenie będzie miało
na celu zobrazowanie stanu infrastruktury szeroko-
pasmowej na terytorium kraju oraz pozwoli wskazać
obszary o niedostatecznym stopniu pokrycia infra-
4)
Sektor małych i średnich przedsiębiorstw.
1585
strukturą szerokopasmową, gdzie konieczne będzie
podjęcie konkretnych interwencji publicznych w sek-
torze telekomunikacyjnym.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę pana posła, iż
w dniu 9 kwietnia br. minister infrastruktury pod-
pisał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie mi-
nistra infrastruktury z dnia 24 marca 2005 r. w spra-
wie szczegółowych wymagań dotyczących świadcze-
nia usługi powszechnej oraz wymagań dotyczących
świadczenia usługi szerokopasmowego dostępu do
Internetu dla jednostek uprawnionych5). Głównym
celem tej nowelizacji było zwiększenie wymaganej
minimalnej przepływności łącza internetowego dla
jednostek uprawnionych z dotychczasowych 256 kb/s
do abonenta i 64 kb/s od abonenta na 2 Mb/s do
abonenta i 1 Mb/s od abonenta. Działanie takie ma
na celu stymulowanie procesu wdrażania w życie
idei społeczeństwa informacyjnego, co w konse-
kwencji spowoduje zmniejszenie dysproporcji mię-
dzy Polską a innymi państwami członkowskimi
Unii Europejskiej w dostępie do Internetu oraz prze-
ciwdziałać będzie występowaniu zjawiska wyklucze-
nia cyfrowego.
Należy również wskazać, iż z inicjatywy prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej utworzone zo-
stało także Krajowe Forum Szerokopasmowe6) peł-
niące rolę platformy współpracy administracji pań-
stwowej, operatorów, instytucji finansowych i orga-
nizacji pozarządowych. W założeniu forum to będzie
istotnym narzędziem komunikacji, bazą wiedzy oraz
czynnikiem sprzyjającym aktywizacji wszystkich
stron zaangażowanych w przyspieszenie rozwoju sze-
rokopasmowego dostępu do Internetu w Polsce. Do
głównych priorytetów Krajowego Forum Szerokopa-
smowego zaliczyć można m.in. rozwój i unowocze-
śnianie infrastruktury, upowszechnianie i rozwijanie
umiejętności informatycznych, bezpieczeństwo użyt-
kowników w sieci telekomunikacyjnej, a także rozwój
treści i funkcjonalności w Internecie.
Prezes UKE opublikował również na stronie in-
ternetowej urzędu7) „Poradnik dla samorządowców
na temat planowania i przygotowania koncepcji bu-
dowy sieci szerokopasmowych na terenach wiejskich”.
Zawiera on szczegółowe informacje dotyczące całego
procesu inwestycyjnego w tym zakresie, rozpoczyna-
jąc od założeń koncepcyjnych, a na eksploatacyjnych
kończąc. Poradnik prezentuje przykładowe rozwią-
zania techniczne i koszty, jakie są z nimi związane.
Zawiera wiele praktycznych wzorów dokumentów,
takich jak wzór zamówienia czy umowy z wykonaw-
cą. Przyszły inwestor, stosując się do zawartych
w podręczniku informacji, jest w stanie uniknąć licz-
nych błędów w zakresie prac nad rozbudową regio-
nalnych sieci szerokopasmowych.
5)
Dz. U. Nr 68, poz. 592.
6)
http://www.forumszerokopasmowe.pl
7)
http://www.uke.gov.pl/uke/index.jsp?place=Lead24&news_
cat_id=374&news_id=2989&layout=9&page=text
1586
W świetle przedstawionych informacji należy
stwierdzić, że administracja państwowa podejmuje
i planuje stosowne działania celem m.in. zwiększenia
dostępności usług telekomunikacyjnych, w szczegól-
ności szerokopasmowego dostępu do sieci Internet.
Wymienione powyżej przykłady takich działań przy-
niosły wiele istotnych i dynamicznych zmian na ryn-
ku telekomunikacyjnym zarówno dla przedsiębior-
ców telekomunikacyjnych, jak i dla użytkowników
końcowych na terenie całego kraju. W niedalekiej
perspektywie czasu zaowocują one zwiększeniem do-
stępności usług telekomunikacyjnych i zróżnicowa-
niem ofert, a pośrednio spadkiem cen dla abonentów
i użytkowników końcowych. Mając jednak na uwadze
dość krótki okres od momentu wejścia w życie ustawy,
na chwilę obecną jest zbyt wcześnie, aby wskazywać
czy oceniać inwestycje podjęte na jej podstawie.
Podkreślenia wymaga, że działania te ukierun-
kowane są na ułatwienie i wzrost tempa rozwoju sie-
ci telekomunikacyjnych oraz zwiększenie dostępno-
ści do nowoczesnych środków łączności na terenie
całego kraju. Jednocześnie regulacje wprowadzone
w ustawie oraz stosownych aktach wykonawczych
pozwolą identyfikować obszary o niskiej penetracji
sieci i usług telekomunikacyjnych, w tym również na
Lubelszczyźnie, gdzie działania zmierzające do zmia-
ny takiego stanu rzeczy powinny być zintensyfiko-
wane. Największą rolę w tym zakresie odgrywać
będą działania podejmowane przez rynek, które uzu-
pełniane będą przez inicjatywy jednostek samorzą-
dów terytorialnych finansowane m.in. ze środków
unijnych.
Wyrażam nadzieję, że udzielone wyjaśnienia będą
dla pana posła satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Dawida Jackiewicza
w sprawie działań
Ministerstwa Skarbu Państwa w procesie
komunalizacji PKS w Oławie SA (7549)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem poselskim pana Dawida Jackiewicza, przysła-
nym przy piśmie SPS-024-7549/10 z dnia 5 sierpnia
2010 r., w sprawie przekształceń własnościowych
spółki Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej
w Oławie SA uprzejmie informuję, że w dniu 13 maja
2010 r. wojewoda dolnośląski wycofał skargę z dnia
10 maja 2010 r. do wojewódzkiego sądu administracyj-
nego w sprawie uchwały Rady Powiatu Oławskiego
dotyczącej komunalizacji spółki PKS w Oławie SA.
Wobec powyższego w dniu podpisywania umowy
nieodpłatnego zbycia akcji ww. spółki na rzecz powiatu
oławskiego stan prawny, o którym pisze pan poseł
w swoim zapytaniu, nie miał miejsca.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Dawida Jackiewicza
w sprawie proceduralnych i organizacyjnych
wymogów funkcjonowania oddziałów
ratunkowych w Polsce (7550)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Dawida Jackiewicza z dnia
22 lipca br., przysłanego przy piśnie z dnia 12 sierp-
nia br., znak: MZ-BMK-070-15353-1/AJ/10, w spra-
wie proceduralnych i organizacyjnych wymogów
funkcjonowania szpitalnych oddziałów ratunkowych,
uprzejmie informuję, co następuje.
Na wstępie należy wskazać, że w chwili obecnej
funkcjonowanie i organizację szpitalnych oddziałów
ratunkowych określają przepisy ustawy o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym z dnia 8 września
2006r. (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.), zwanej
dalej „ustawą o PRM”, oraz wydane na podstawie
art. 34 tej ustawy przepisy rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie szpital-
nego oddziału ratunkowego (Dz. U. Nr 55, poz. 365),
zwanego dalej „rozporządzeniem”. Mocą art. 62 usta-
wy o PRM został wprowadzony okres dostosowawczy
dla szpitalnych oddziałów ratunkowych, trwający do
dnia 31 grudnia 2012 r. Do tego czasu oddziały nie-
spełniające wszystkich wymagań określonych w ww.
przepisach powinny je dostosować do wymagań za-
wartych w ustawie i rozporządzeniu, zgodnie z har-
monogramem ustalonym w planie przez właściwego
ze względu na siedzibę zakładu wojewodę. Podkreślić
należy, że przed wejściem w życie przepisów ww.
ustawy, tj. przed 20 października 2006 r., obowiązy-
wały przepisy ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 113, poz. 1207, z późń. zm.) oraz wydane na jej
podstawie rozporządzenia.
Ponieważ zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy o PRM
planowanie, organizowanie, koordynowanie systemu

oraz nadzór nad systemem na terenie województwa
jest zadaniem wojewody, kilkakrotnie zwracałem się
z prośbą do wojewody dolnośląskiego o udzielenie in-
formacji na temat organizacji i funkcjonowania SOR
w Dolnośląskim Szpitalu Specjalistycznym im. T. Mar-
ciniaka we Wrocławiu. Zgodnie z informacjami uzy-
skanymi od wojewody dolnośląskiego ww. SOR został
włączony do systemu Państwowe Ratownictwo Me-
dyczne z dniem 1 marca 2004 r., czyli przed wejściem
w życie obowiązujących w chwili obecnej aktów praw-
nych. Jednakże na uwagę zasługuje fakt, że w 2004 r.
organizację szpitalnych oddziałów ratunkowych na-
leżało dostosować do obowiązujących w tamtym cza-
sie przepisów. Zgodnie z § 15 ust. 1 rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 10 maja 2002 r. w sprawie
szpitalnego oddziału ratunkowego (Dz. U z 2002 r.
Nr 74, poz. 687) kierownik zakładu opieki zdrowot-
nej, w którym znajduje się oddział niespełniający wy-
magań określonych w § 2–13 ustawy z dnia 25 lipca
2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym,
może wystąpić z wnioskiem o wpis oddziału do reje-
stru jednostek systemu Państwowe Ratownictwo Me-
dyczne. Z powyższego wynika, że utworzenie oraz wpi-
sanie powyższego oddziału do rejestru zakładów opieki
zdrowotnej prowadzonego przez wojewodę było zgodne
z obowiązującymi w tamtym czasie przepisami.
Należy podkreślić, że Dolnośląski Oddział Woje-
wódzki Narodowego Funduszu Zdrowia nie kontrak-
tuje łóżek w ramach poszczególnych oddziałów szpi-
talnych. Przedmiotem kontraktowania w rodzaju
leczenie szpitalne są zakresy świadczeń. Dolnośląski
Szpital Specjalistyczny im. T. Marciniaka – Centrum
Medycyny Ratunkowej we Wrocławiu w 2008 r. pod-
pisał umowę z DOW NFZ na realizację świadczeń
w rodzaju leczenie szpitalne w ramach zakresu kon-
traktowego choroby wewnętrzne, a miejscem udzie-
lania świadczeń był oddział toksykologiczny. Zarzą-
dzenia prezesa NFZ dotyczące leczenia szpitalnego
dopuszczają taką formę zawierania umów. Z danych
zawartych w księdze rejestrowej jednostki oraz da-
nych z bazy DOWNFZ wynika, że w ramach oddzia-
łu toksykologii wykazano ogółem 28 łóżek. W 2010 r.
Dolnośląski Oddział Wojewódzki NFZ podpisał umo-
wę z Dolnośląskim Szpitalem Specjalistycznym na
realizację świadczeń w zakresie choroby wewnętrzne
– hospitalizacja w ramach 2 miejsc wykonywania
świadczeń: oddział toksykologiczny oraz oddział cho-
rób wewnętrznych. W ramach oddziału chorób we-
wnętrznych wykazano ogółem 49 łóżek.
W świetle obowiązujących przepisów prawnych na
dzień 28 lipca 2008 r. szpitalny oddział ratunkowy
zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia organizuje się
w zakładzie opieki zdrowotnej, w którym znajdują się
co najmniej:
1) oddział chirurgii ogólnej z częścią urazową;
2) oddział chorób wewnętrznych;
3) oddział anestezjologii i intensywnej terapii;
4) pracownia diagnostyki obrazowej;
1587
5) medyczne laboratorium diagnostyczne umoż-
liwiające całodobowe prowadzenie badań diagno-
stycznych.
Dodatkowo wskazać trzeba, iż zgodnie z § 4 ust. 2
rozporządzenia SOR powinien mieć powierzchnię
wystarczającą dla prawidłowego funkcjonowania
wszystkich jego obszarów wymienionych w § 5. Jak
jednakże uprzednio wskazano, zgodnie z art. 62 usta-
wy o PRM kierownik zakładu opieki zdrowotnej,
w którym znajduje się szpitalny oddział ratunkowy,
jest obowiązany do dostosowania tego oddziału do
wymagań określonych w rozporządzeniu do dnia
31 grudnia 2011 r., zgodnie z harmonogramem usta-
lonym w planie przez właściwego ze względu na sie-
dzibę tego zakładu wojewodę. W tym miejscu zazna-
czyć trzeba, że właściwe wydaje się utworzenie szpi-
talnego oddziału ratunkowego w zakładzie opieki
zdrowotnej, w której łącznie znajdują się oddziały wy-
mienione w § 4 rozporządzenia. Jednakże, jak wska-
zano wyżej, ustawodawca przewidział okres dostoso-
wawczy dla SOR do obowiązujących w chwili obecnej
przepisów oraz przewidział możliwość wpisania do
systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne zakładu
opieki zdrowotnej posiadającego oddział niespełniają-
cy wymagań określonych w 2004 r. w ustawie.
Chciałbym również poinformować, że sprawa
pana Z. była badana przez konsultanta wojewódzkie-
go ds. medycyny ratunkowej, który wypowiadał się
na temat stanu zdrowia chorego. Należy wskazać, że
stan nagłego zagrożenia zdrowotnego polega na na-
głym lub przewidywalnym w krótkim czasie pojawie-
niu się objawów pogarszania zdrowia, którego bez-
pośrednim następstwem może być poważne uszko-
dzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub
utrata życia, stan wymagający podjęcia natychmia-
stowych medycznych czynności ratunkowych i lecze-
nia. Z uzyskanej opinii doktora nauk medycznych –
konsultanta wojewódzkiego ds. medycyny ratunko-
wej wynika, że białaczka przewlekła, na którą cho-
rował pan Z., nie jest stanem nagłym, dodatkowo
stan chorego nie sugerował bezpośredniego zagroże-
nia życia. Z uzyskanych informacji wynika także, że
anemizacja do poziomu hemoglobiny 3,6g% przebiega
stopniowo, w ciągu kilku dni, a nawet tygodni. Mając
na uwadze powyższe, a także to, że przewlekła bia-
łaczka jest chorobą przewlekłą, rozwijającą się w dłuż-
szym okresie, dodatkowo powolnie postępująca ane-
mizacja wywołuje adaptację organizmu pacjenta i to-
lerancje nawet na skrajnie niskie poziomy hemoglo-
biny, w tym stanie chorego opóźnienie podania pre-
paratów krwi nie powinno przyczynić się do nagłego
pogorszenia stanu zdrowia.
Należy wskazać, że szpitalny oddział ratunkowy
zgodnie z art. 3 pkt 9 ustawy o PRM jest komórką
organizacyjną szpitala w rozumieniu przepisów o za-
kładach opieki zdrowotnej, stanowiącą jednostkę sys-
temu Państwowe Ratownictwo Medyczne, o której
mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1, udzielającą świadczeń
opieki zdrowotnej osobom w stanie nagłego zagroże-
nia zdrowotnego, spełniającą wymagania określone
w ustawie. Świadczenia opieki zdrowotnej udzielane
1588
przez szpitalny oddział ratunkowy polegają na wstęp-
nej diagnostyce oraz leczenia w zakresie niezbędnym
dla stabilizacji funkcji życiowych osób, które znajdu-
ją się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Od-
nosząc się do kwestii podawania w szpitalnym od-
dziale ratunkowym krwi oraz kosztów transportu
krwi ze stacji krwiodawstwa do szpitala, należy
wskazać, zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 19 września 2005 r. w sprawie
określenia sposobu i organizacji leczenia krwią w za-
kładach opieki zdrowotnej, w których przebywają
pacjenci ze wskazaniami do leczenia krwią i jej skład-
nikami (Dz. U. Nr 191, poz. 1607), że organizacja
leczenia krwią w zakładzie opieki zdrowotnej powin-
na zapewniać niezwłoczne, całodobowe zaopatrzenie
jego jednostek organizacyjnych w krew i jej składni-
ki. W myśl § 14 ust. 1 tego rozporządzenia kierownik
zakładu opieki zdrowotnej zapewnia funkcjonowanie
na rzecz zakładu opieki zdrowotnej banku krwi, do
którego zadań, według § 15 ust. 2 pkt 1 i 2, należy
m.in. składanie zamówień na krew i jej składniki
w najbliższym centrum, zgodnie z zamówieniami od-
działów szpitala, oraz odbiór krwi i jej składników.
Mając na względzie powyższe, bank krwi funkcjonu-
jący na rzecz zakładu opieki zdrowotnej ponosi kosz-
ty związane z transportem krwi i jej składników
z centrum krwiodawstwa. Nie wyklucza się możliwo-
ści zorganizowania przez zakład opieki zdrowotnej
transportu krwi i jej składników we własnym zakre-
sie, przy zachowaniu odpowiednich warunków trans-
portu. Odnosząc się do kwestii odpowiedzialności,
zgodnie z § 8 ust. 1 decyzję o przetoczeniu krwi po-
dejmuje lekarz prowadzący leczenie pacjenta po
uprzednim poinformowaniu tego pacjenta o koniecz-
ności przetoczenia oraz po uzyskaniu jego ustnej zgo-
dy na przetoczenie. Brak zgody wymaga pisemnego
oświadczenia pacjenta.
W podsumowaniu należy więc stwierdzić, iż szpi-
talny oddział ratunkowy w Dolnośląskim Szpitalu
Specjalistycznym działa zgodnie z przepisami obo-
wiązującego prawa, zaś postępowanie personelu SOR
w omawianym przypadku nie naruszało obowiązu-
jących przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie wystawiania faktur korygujących
za świadczenia zdrowotne (7551)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem poselskim pana Romualda K. Ajchlera, posła
na Sejm RP, w sprawie wystawiania przez Wielkopol-
ski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia faktur korygujących za świadczenia zdro-
wotne wykonane przez świadczeniodawcę i już rozli-
czone, przesłanym przy piśmie Marszałka Sejmu
z dnia 5 sierpnia 2010 r. (SPS-024-7551/10) do mini-
stra zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia jest umowa o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Umowa ta ma charakter umowy wzajemnej, od-
płatnej, dwustronnie zobowiązującej. Na podstawie
art. 136 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
określa w szczególności:
1) rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej;
2) warunki udzielania świadczeń opieki zdro-
wotnej;
3) wykaz podwykonawców oraz wymagania dla
nich inne niż techniczne i sanitarne, określone w od-
rębnych przepisach;
4) zasady rozliczeń pomiędzy funduszem a świad-
czeniodawcami;
5) kwotę zobowiązania funduszu wobec świadcze-
niodawcy;
6) zasady rozpatrywania kwestii spornych;
7) postanowienie o rozwiązaniu umowy, które
może nastąpić za uprzednim nie krótszym niż 3 mie-
siące okresem wypowiedzenia, chyba że strony po-
stanowią inaczej;
8) postanowienie o karze umownej w przypadku
niezastosowania terminu i trybu określonych w pkt 7.
Niezależnie o tych postanowień na treść kontrak-
tu składają się również postanowienia rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484) oraz inne
bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa.
Do umów o udzielanie świadczeń stosuje się prze-
pisy Kodeksu cywilnego, jeżeli przepisy ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych nie stanowią inaczej.
Z obowiązkiem świadczeniodawcy do wykonania
świadczeń opieki zdrowotnej łączy się obowiązek za-
płaty wynagrodzenia przez NFZ. Wzajemne roszcze-
nia związane z wykonaniem umowy mogą być kiero-
wane i dochodzone przez strony, o ile nie upłynął
termin ich przedawnienia. Na podstawie art. 117 K.c.
roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po
upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko któ-
remu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego
zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z za-
rzutu przedawnienia. Stosunek prawny łączący
świadczeniodawcę z Narodowym Funduszem Zdro-

wia podlega zatem ogólnym przepisom przedawnie-
nia dochodzenia roszczeń wzajemnych uregulowa-
nym w Kodeksie cywilnym. Strona kontraktu może
zakwestionować roszczenie kontrahenta skierowane
do niego po upływie terminu przedawnienia..
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 29 września
1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz.
1223, z późn. zm.) dopuszczalne jest korygowanie
błędów w dowodach źródłowych, w tym fakturach,
poprzez wysłanie kontrahentowi odpowiedniego do-
kumentu zawierającego sprostowanie wraz ze sto-
sownym uzasadnieniem.
Wobec powyższego należy podkreślić, że korygo-
wanie faktur jest dopuszczalne i, jeżeli następuje
zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, nie
stanowi przestępstwa skarbowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie prowadzenia Centralnego
Wykazu Ubezpieczonych (7552)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytania pana posła Romualda Kazimierza Ajchlera
przesłane przy pismach z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-024-7552/10 oraz SPS-024-7553/10, w spra-
wie prowadzenia Centralnego Wykazu Ubezpieczo-
nych oraz w sprawie postępowania Wielkopolskiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ z osobami nieobecny-
mi w Centralnym Wykazie Ubezpieczonych uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższego stanowiska w tym
przedmiocie.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
zwana dalej „ustawą”, określiła osoby uprawnione do
korzystania ze świadczeń finansowanych ze środków
publicznych. Osoby te zobowiązane są do przedstawie-
nia świadczeniodawcy dokumentu potwierdzającego
posiadane uprawnienia. W przypadku gdy pacjent,
któremu udzielono świadczenia, nie posiada upraw-
nień do korzystania ze świadczeń lub w wymaganych
prawem terminach nie przedstawi dokumentu po-
twierdzającego te prawa, zgodnie z art. 50 ust. 4 usta-
wy ponosi koszty udzielonego mu świadczenia.
Zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy, w celu umożliwie-
nia potwierdzania uprawnień do świadczeń, Narodo-
1589
wy Fundusz Zdrowia prowadzi Centralny Wykaz
Ubezpieczonych, zwany dalej CWU. Do zadań fun-
duszu należy weryfikacja, czy świadczenie zostało
udzielono osobie uprawnionej. W październiku 2009 r.
w ramach ujednolicania systemu weryfikacji danych
przekazywanych przez świadczeniodawców fundusz
wprowadził centralne reguły weryfikacji służące
m.in. ustaleniu, w oparciu o dane Centralnego Wy-
kazu Ubezpieczonych, czy dany świadczeniobiorca
występuje w CWU oraz czy tytuł uprawnień wska-
zany w sprawozdaniu świadczeniodawcy za wykona-
ne usługi jest zgodny z występującym w CWU. Wy-
pracowane reguły weryfikacji miały być stosowane
jednolicie przez wszystkie wojewódzkie oddziały
NFZ. Po okresie wdrożeń stwierdzono, iż poszczegól-
ne oddziały, stosując jednolite zasady, w inny sposób
postępowały ze stwierdzonymi błędami. W związku
z powyższym w dniu 11 czerwca 2010 r. prezes fun-
duszu wystosował do oddziałów wojewódzkich pismo
wskazujące tryb postępowania w razie wykrycia błę-
du. Podkreślić należy, iż oddział wielkopolski nie sto-
suje odrębnej procedury weryfikacji, ale zasady po-
stępowania wprowadzone dla wszystkich oddziałów
wojewódzkich.
Zgodnie z informacją przekazaną przez prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia sprawdzenia wyko-
nywane w ramach centralnych reguł weryfikacji,
które odwołują się do danych z Centralnego Wykazu
Ubezpieczonych, są weryfikacjami kontrolnymi ze
statusem błędu „O” – ostrzeżenie. Taki tryb przepro-
wadzania weryfikacji oznacza, iż jest ona wykonywa-
na już po dokonaniu płatności za dane świadczenia,
a status błędu wskazuje operatorowi OW NFZ ko-
nieczność przeprowadzenia dalszej weryfikacji statu-
su ubezpieczenia. Dalsze czynności sprawdzające,
w tym „masowa weryfikacja”, przeprowadzane są
bezpośrednio w Centralnym Wykazie Ubezpieczo-
nych, do którego dostęp mają wszystkie oddziały wo-
jewódzkie funduszu, w oparciu o zakwestionowane
przez OW dane. Działania te mają na celu ustalenie
tych świadczeniobiorców, którzy mają niezgodny
z danymi w CWU status ubezpieczenia lub ich dane
nie znajdują się w CWU. Na podstawie tak uzyska-
nych danych OW NFZ winny uzyskać od świadcze-
niodawcy informacje, czy świadczeniobiorca ubiega-
jący się o świadczenie posiadał dokument potwier-
dzający ubezpieczenie i jakiego typu było to upraw-
nienie. Należy podkreślić, iż obowiązek gromadzenia
przez świadczeniodawcę danych dotyczących doku-
mentu, jaki przedstawiła osoba uprawniona do świad-
czeń, wprowadzono już w roku 2006 (rozporządze-
niem ministra zdrowia z dnia 29 lipca 2005 r. w spra-
wie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych
przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu
rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywa-
nia podmiotom zobowiązanym do finansowania
świadczeń ze środków publicznych, Dz. U. Nr 176,
poz. 1467, z późn. zm.).
Jeśli oddział wojewódzki po przeprowadzonej pro-
cedurze sprawdzenia stwierdzi, że świadczenia udzie-
1590
lono osobie nieubezpieczonej, OW NFZ ma obowiązek
żądać od świadczeniodawcy nienależnie przekaza-
nych środków.
Odnosząc się do zarzutu postawionego dyrektoro-
wi Wielkopolskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ,
dotyczącego nierozpatrywania indywidualnych spraw
z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego (na podstawie
art. 109 ustawy), uprzejmie informuję, iż analiza da-
nych statystycznych dotyczących decyzji podejmowa-
nych w sprawach indywidualnych nie pozwala na
dokonanie negatywnej oceny dyrektora. Stale wzra-
sta liczba decyzji wydawanych w tym zakresie
(w roku 2009 dyrektor wydał 512 decyzji, a w I pół-
roczu br. już 322). Związane jest to z rosnącą liczbą
wpływających wniosków. Gwałtowny wzrost liczby
składanych wniosków nastąpił w ostatnich miesią-
cach – w okresie od 24 maja do 6 września wpłynęło
aż 2827 wniosków. Na ich podstawie wydano 1712
zaświadczeń potwierdzających prawo do świadczeń
i 104 postanowienia o odmowie wydania zaświadcze-
nia. Pozostałe wnioski objęte są postępowaniem wy-
jaśniającym, które w każdym niemal przypadku wy-
maga zwrócenia się ze stosownym wnioskiem do Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego, a niejednokrotnie do sa-
mego świadczeniobiorcy.
Ustosunkowując się do cytowanej przez pana po-
sła wypowiedzi rzecznika prasowego wielkopolskiego
oddziału funduszu, dyrektor oddziału wyjaśnił, iż
intencją tej wypowiedzi było wskazanie, iż Narodowy
Fundusz Zdrowia jest wtórnym odbiorcą informacji
o zarejestrowaniu i wyrejestrowaniu świadczenio-
biorcy z ubezpieczenia zdrowotnego, zaś dane takie
otrzymuje z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oraz z Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Odnosząc się do pytania o firmę obsługującą pro-
wadzony w funduszu Centralny Wykaz Ubezpieczo-
nych i kosztów związanych z utrzymaniem CWU,
uprzejmie informuję, że oprogramowanie do obsługi
CWU jest jednym z modułów obsługiwanych w ra-
mach umów o świadczenie usług subskrypcji systemu
informatycznego wspomagania działalności Narodo-
wego Funduszu Zdrowia oraz o świadczenie usług
konserwacji systemu informatycznego wspomagania
działalności Narodowego Funduszu Zdrowia, zawar-
tych pomiędzy NFZ a konsorcjum Kamsoft-Asseco,
i nie jest odrębnie wyceniony.
W odniesieniu do negatywnej oceny funkcjonowa-
nia Centralnego Wykazu Ubezpieczonych uprzejmie
informuję, iż Narodowy Fundusz Zdrowia jest jedy-
nie wtórnym odbiorcą informacji o osobach upraw-
nionych. Wynika to z przyjętych w ustawie rozwią-
zań, zgodnie z którymi informacje o zarejestrowaniu
i wyrejestrowaniu z ubezpieczenia zdrowotnego oraz
o opłaconej składce docierają do funduszu za pośred-
nictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Dane docie-
rają do funduszu z opóźnieniem wynikającym z ko-
nieczności weryfikacji przez ZUS i KRUS otrzymy-
wanych danych oraz przyjętej w ustawie procedury
przepływu danych. Dane te często obarczone są róż-
nego rodzaju błędami, wynikającymi zarówno z winy
ubezpieczonego (powszechny jest brak zgłaszania do
ubezpieczenia dzieci do 18. roku życia, mimo obo-
wiązku dokonania takiego zgłoszenia), jak i płatni-
ków (np. płatnik nie dokonuje wymaganego zgłosze-
nia lub przekazuje zgłoszenia z błędami dotyczącymi
okresu ubezpieczenia bądź numerów PESEL czy
NIP, albo nie dokonuje wyrejestrowania z ubezpie-
czenia). Jednakże fundusz, jako wtórny odbiorca da-
nych, nie posiada podstaw prawnych do prowadzenia
weryfikacji zgłoszeń do ubezpieczenia u płatników.
Uprawnienia do weryfikacji danych otrzymywanych
od płatnika, korygowania tych danych i kontrolowa-
nia płatników ma Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Dla usprawnienia weryfikacji danych fundusz, uzgad-
niając z ZUS interfejs wymiany danych, zapewnił
sobie otrzymywanie zestawień o wszystkich osobach
ubezpieczonych wraz z tytułami ubezpieczenia oraz
o członkach rodziny ubezpieczonych. Pełna weryfi-
kacja danych, tzw. bilans otwarcia, przeprowadzona
była w 2006 r. W grudniu 2009 r., na wniosek fundu-
szu, ZUS przekazał pełną bazę danych dotyczącą
zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego emerytów
i rencistów w celu wyjaśnienia licznych stwierdzo-
nych nieprawidłowości. Poszczególne oddziały woje-
wódzkie NFZ nie mają możliwości weryfikowania
danych bezpośrednio w jednostkach organizacyjnych
ZUS, co znacznie komplikuje i opóźnia poprawianie
danych w Centralnym Wykazie Ubezpieczonych.
W przypadku konieczności weryfikacji danych fun-
dusz stosuje przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o ochronie danych osobowych (Dz. U. 2002 r. Nr 10,
poz. 926, z późn. zm.), tj. występuje do ZUS lub KRUS
z wnioskiem o udostępnienie danych dotyczących
konkretnej osoby.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż prezes
Rady Ministrów zarządzeniem nr 16 z dnia 5 marca
2010 r. (zmienionym zarządzeniem nr 49 z dnia 15
lipca 2010 r.) powołał Międzyresortowy zespół do
przygotowania zmiany zasad opłacania finansowa-
nych przez budżet państwa składek na ubezpieczenie
zdrowotne ewidencjonowanych w Zakładzie Ubezpie-
czeń Społecznych oraz zasad finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej dla świadczeniobiorców innych niż
ubezpieczeni. W skład zespołu wchodzą zarówno
przedstawiciele ministra zdrowia, ministra finansów
oraz ministra pracy i polityki społecznej, jak i Naro-
dowego Funduszu Zdrowia i Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych. Przewiduje się, iż zespół m.in. zajmie
się problematyką przepływu danych między NFZ
a ZUS. Wyniki prac zespołu powinny zostać przed-
stawione do końca października 2010 r.
Dodatkowo informuję, iż prowadzone są także
prace mające na celu umożliwienie świadczeniodaw-
com elektronicznej weryfikacji uprawnień do korzy-
stania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych, co rozwiązałoby więk-
szość problemów związanych z prawidłową identyfi-
kacją statusu ubezpieczenia tych osób. Rozwiązanie
takie przewidują projekty programu informatyzacji

ochrony zdrowia realizowane przez ministra zdrowia
za pośrednictwem Centrum Systemów Informacyj-
nych Ochrony Zdrowia. Dotyczy to w szczególności
realizowanego projektu „Platforma udostępniania
on-line przedsiębiorcom usług i zasobów cyfrowych
rejestrów medycznych”, który zakłada stworzenie
platformy dającej możliwość współpracy z szeroką
grupą rejestrów w ochronie zdrowia m.in. z wymie-
nionym Centralnym Wykazem Ubezpieczonych, pro-
jektu „Elektroniczna platforma gromadzenia, anali-
zy i udostępniania zasobów cyfrowych o zdarzeniach
medycznych”, w ramach którego budowana jest elek-
troniczna platforma usług publicznych w zakresie
ochrony zdrowia, umożliwiająca organom publicz-
nym, w tym administracji państwowej i samorządo-
wej, przedsiębiorcom (m.in. zakłady opieki zdrowot-
nej, apteki, praktyki lekarskie) i obywatelom groma-
dzenie, analizę i udostępnianie zasobów cyfrowych
o zdarzeniach medycznych oraz projektu „Systemy
związane z przebudową dostosowaniem, utrzyma-
niem i monitorowaniem rejestrów i innych zasobów
ochrony zdrowia przez organy publiczne, w tym ad-
ministrację państwową i samorządową – platforma
rejestrów ochrony zdrowia (PROZ)”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie postępowania Wielkopolskiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ z osobami
nieobecnymi w Centralnym Wykazie
Ubezpieczonych (7553)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7552, str. 1589.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie prognozowanych od 2011 r.
zmian dotyczących ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (7554)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłane przy piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r. (znak:
1591
SPS-024-7554/10) zapytanie poselskie z dnia 29 lipca
2010 r. złożone przez pana Jana Kochanowskiego,
posła na Sejm RP, w sprawie prognozowanych od
2011 r. zmian dotyczących ustawy o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przedstawione przez pana posła prognozowane od
2011 r. zmiany w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.) zostały zaproponowane w posel-
skim projekcie ustawy o zmianie ustawy o rehabili-
tacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw
(druk sejmowy nr 3292). W projekcie zaproponowano
terminy wejścia w życie projektowanych przepisów
z stosunkowo długim okresem vacatio legis.
Jednocześnie informuję, iż obowiązek sporządza-
nia i przedstawiania sprawozdań o udzielonej pomocy
publicznej innej niż pomoc publiczna w rolnictwie lub
rybołówstwie albo informacji o nieudzieleniu takiej
pomocy w danym okresie sprawozdawczym nie wyni-
ka ze zmian zaproponowanych przez ministra pracy
i polityki społecznej. Taki obowiązek wynika z prze-
pisów prawa wspólnotowego, do którego przestrzega-
nia, jako kraje członkowskie, jesteśmy zobligowani.
Na gruncie prawa polskiego taki obowiązek wynika
z przepisów ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o po-
stępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicz-
nej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404, z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Gibały
w sprawie zakwalifikowania
odcinków autostrady A4 jako fragmentów
obwodnicy Krakowa bezpłatnych dla ruchu
samochodów osobowych (7555)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-7555/10,
przekazujące zapytanie posła Łukasza Gibały doty-
czące kwestii odpłatności za korzystanie z obwodnic
autostradowych, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
1592
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.), za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad. Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozpo-
rządzenia do odpłatnych odcinków autostrad zalicza
się m.in. autostradę A4 granica państwa – Jędrzy-
chowice – Krzyżowa – Legnica – Wrocław –Opole –
Gliwice – Katowice – Kraków – Tarnów – Rzeszów
– Korczowa – granica państwa.
Z ww. obowiązujących od lat przepisów wynika
zasada, zgodnie z którą przejazd autostradami,
w tym również obwodnicami stanowiącymi część au-
tostrady, jest odpłatny. Należy przy tym zaznaczyć,
że w prawie polskim nie funkcjonuje pojęcie obwod-
nicy, brak jest więc kryteriów określających, które
z odcinków autostrad stanowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, resort infrastruktury ponosi kosz-
ty dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty
dostosowania poszczególnych odcinków do poboru
opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny być
niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodziewa-
nych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna
w przypadku manualnego poboru opłat na terenach
silnie zurbanizowanych, w szczególności położonych
w pobliżu miast. Na tych odcinkach w systemie ma-
nualnym koszty dostosowania do poboru opłat są
obecnie niewspółmiernie wysokie.
Kwestia odpłatności za przejazd obwodnicami
miast była przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu,
a umożliwienie bezpłatnego przejazdu autostradowy-
mi obwodnicami miast stanowi coraz częściej podno-
szony postulat społeczny. Zatem resort infrastruktu-
ry podjął inicjatywę mającą na celu wprowadzenie do
dotychczas obowiązującego systemu prawnego roz-
wiązania spełniającego oczekiwania społeczeństwa,
które jednocześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. Wie-
loletnim Planem Finansowym Państwa na lata 2010–
–2013.
Termin zakończenia prac nad ustaleniem listy
autostradowych obwodnic miast objętych zwolnie-
niem z opłat nie został jeszcze wyznaczony. Aktual-
nie resort infrastruktury zwrócił się do prezydentów
miast z prośbą o przekazanie modeli ruchu. Doku-
menty te oraz wyniki generalnego pomiaru ruchu
pozwolą na podjęcie decyzji spełniającej oczekiwania
społeczne i nienaruszającej równowagi finansów pu-
blicznych.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Gibały
w sprawie czasu przejazdu pociągów
na trasie Kraków – Zakopane (7556)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Łukasza Gibały w sprawie czasu prze-
jazdu pociągów na trasie Kraków – Zakopane prze-
kazuję poniższe informacje.
W ramach „Masterplanu dla transportu kolejo-
wego w Polsce do roku 2030”, obejmującego budowę
szeregu nowych odcinków linii kolejowych, w trzecim
okresie planowania (lata 2021–2030) przewidywana
jest budowa linii Kraków – Podłęże – Piekiełko, sta-
nowiącej (wraz ze zmodernizowanymi odcinkami)
docelowe połączenie Krakowa z Zakopanem oraz ze
Słowacją przez Muszynę.
Obecnie realizowana jest przebudowa toru na
szlaku kolejowym Kraków-Bonarka – Kraków-Swo-
szowice. W ramach powyższej inwestycji realizowa-
nej w latach 2010–2011 wymienione zostanie ponad
5,5 km toru.
W związku z budową zbiornika wodnego Świnna
Poręba na odcinku Stryszków – Sucha Beskidzka pla-
nowana jest całkowita przebudowa linii kolejowej.
W roku 2012 zostanie zbudowane ok. 9 km linii.
Projekt budowy/rewitalizacji linii kolejowej Kra-
ków-Podłęże – Piekiełko – Tymbark – Nowy Sącz –
Muszyna, z uwagi na swoje znaczenie, zgłoszony zo-
stał do Komisji Europejskiej jako propozycja modyfi-
kacji sieci TEN-T w Polsce przez ministerialny Ze-
spół do spraw przygotowania propozycji modyfikacji
wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju
Transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T).
Założenia modernizacyjne tego zadania obejmują
standardy techniczne przewidziane dla linii AGC/
AGTC. Przyjęto, że na odcinku nowo projektowanym
będzie obowiązywała dla pociągów pasażerskich
prędkość V MAX = 160 km/h dla taboru klasycznego
i 200 km/h dla taboru z wychylnym pudłem, nato-

miast dla odcinków modernizowanych V MAX = 120
km/h dla taboru klasycznego i 160 km/h dla taboru
z wychylnym pudłem.
Zgodnie z powyższymi założeniami dla poszcze-
gólnych odcinków projektu przewidziano:
— Podłęże – Szczyrzyc – Piekiełko – linia dwuto-
rowa V = 160/200 km/h, 225 kN/oś (250 kN/oś na
obiektach inżynieryjnych wg PN-85/5-10030), dłu-
gość 50,136 km,
— Szczyrzyc – Mszana Dolna – Chabówka – linia
dwutorowa V = 120/160 km/h, 225 kN/oś (250 kN/oś
na obiektach inżynieryjnych wg PN-85/5-10030),
długość 30,000 km,
— Piekiełko – Limanowa – Stary Sącz – linia
dwutorowa V = 160/200 km/h, 225 kN/oś (250 kN/oś
na obiektach inżynieryjnych wg PN-85/5-10030),
długość 36,767 km,
— Stary Sącz – Muszyna – linia dwutorowa V =
120/l60 km/h, 225 kN/oś (250 kN/oś na obiektach
inż. wg PN-85/5-10030), długość 36,486 km.
Przewiduje się podjęcie realizacji omawianego za-
dania w kolejnym okresie finansowania UE, tj. po
roku 2015. Wstępne oszacowania wskazują, że koszt
przedsięwzięcia sięgnie kwoty 5–6 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie wypłat przez ZUS wyrównania
emerytur osobom, które nabyły prawa
do emerytury przed złożeniem wniosku (7557)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy wystąpieniu Pana Marszałka z dnia
5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7557/10, zapyta-
niem pani poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie wy-
płat przez ZUS wyrównania emerytur osobom, które
nabyły prawa do emerytur przed złożeniem wniosku,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postę-
powania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98,
poz. 1071, z późn. zm.) jest podstawowym aktem
prawnym regulującym tryb rozpatrywania m.in.
spraw indywidualnych rozstrzyganych w drodze de-
cyzji administracyjnych (art. 1 pkt 1 i 2). Istota po-
stępowania administracyjnego polega bowiem na
załatwieniu konkretnej sprawy leżącej w kompetencji
1593
określonego organu w drodze jednostronnego roz-
strzygnięcia tego organu poprzez wydanie decyzji ad-
ministracyjnej lub innego aktu administracyjnego.
Ustanowiony w art. 9 K.p.a. obowiązek udzielania
stronom wszelkich niezbędnych wyjaśnień oraz czu-
wania nad tym, by strony nie poniosły szkody z po-
wodu nieznajomości prawa nałożono zatem na orga-
ny administracji publicznej prowadzące postępowa-
nie w danej sprawie – od wszczęcia tego postępowa-
nia do jego zakończenia w drodze wydania stosownej
decyzji.
Powołany przepis nie nakłada natomiast na Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych obowiązku analizo-
wania sytuacji każdego obywatela i informowania go
z urzędu o możliwości wystąpienia z wnioskiem
o przyznanie konkretnego świadczenia z ubezpieczeń
społecznych, jeżeli sam zainteresowany o takie świad-
czenie się nie ubiega.
Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) rów-
nież nie zobowiązuje ZUS do indywidualnego infor-
mowania, w formie listownej, wszystkich świadcze-
niobiorców o każdej zmianie przepisów, która mogła-
by okazać się korzystna dla osoby będącej w konkret-
nej sytuacji. Biorąc pod uwagę liczbę świadczenio-
biorców, takie działanie – wymagające ciągłej anali-
zy dokumentacji pod kątem zmienionych przepisów
– byłoby nierealne.
Dlatego też obowiązek informowania ubezpieczo-
nych o przysługujących im uprawnieniach jest reali-
zowany przez ZUS m.in. poprzez wydawanie infor-
matorów dotyczących poszczególnych rodzajów
świadczeń oraz zamieszczanie bieżących wyjaśnień
na stronie internetowej.
Zgodnie z art. 180–181 przepisy K.p.a. stosuje się
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych tylko
w takim zakresie, w jakim przepisy dotyczące ubez-
pieczeń społecznych nie zawierają uregulowań od-
miennych.
Przepis art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS ustanawia generalną zasadę, że po-
stępowanie o przyznanie emerytury wszczyna się na
wniosek osoby zainteresowanej, przy czym ustawa
wyraźnie odróżnia termin powstania prawa do tego
świadczenia od terminu powstania prawa do jego wy-
płaty. To sam zainteresowany decyduje nie tylko
o tym, czy w ogóle chce uzyskać emeryturę, ale rów-
nież od kiedy, bowiem art. 129 tej ustawy stanowi,
że świadczenia wypłaca się, poczynając od dnia po-
wstania prawa do emerytury lub renty (tj. spełnienia
ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od
miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o takie świad-
czenie (tzn. bez możliwości jego wypłaty za okres
wsteczny).
Każdy wniosek o emeryturę podlega rozpatrzeniu
według stanu prawnego obowiązującego w dacie jego
złożenia. Moment zgłoszenia wniosku o emeryturę
– niezależnie od tego, czy jest to emerytura wcze-
śniejsza, w obniżonym wieku, czy też po osiągnięciu
1594
powszechnego wieku emerytalnego – jest więc indy-
widualną decyzją każdego ubezpieczonego, który udo-
kumentował wymagany staż emerytalny oraz prze-
kroczył wymagane przepisami minimum wieku.
Odstępstwo od powszechnej zasady wszczynania
postępowania w sprawach emerytalno-rentowych,
która wymaga złożenia wniosku, przewiduje m.in.
art. 116 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, dodany przez art. 16 pkt 2 lit. a ustawy z dnia
30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytal-
nych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252) z dniem 1 sierpnia
2004 r., gdyż od tego momentu, na podstawie jej art.
23 ust. 3, Zakład Ubezpieczeń Społecznych przejął
zadania związane z przyznawaniem i wypłatą świad-
czeń przedemerytalnych, a więc również dokumen-
tację umożliwiającą kontynuację ich wypłaty.
Począwszy zatem od dnia 1 sierpnia 2004 r., zgod-
nie z art. 116 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, ZUS ma obowiązek wszczęcia z urzędu postę-
powania o przyznanie emerytury, jeśli osoby pobie-
rające świadczenie przedemerytalne ukończyły po-
wszechny wiek emerytalny, wynoszący dla kobiet
60 lat, a dla mężczyzn 65 lat.
Realizując ten obowiązek organ rentowy wysyła
do świadczeniobiorcy – w terminie dwóch miesięcy
poprzedzających miesiąc osiągnięcia przez niego po-
wszechnego wieku emerytalnego – formularz wnio-
sku o emeryturę (ZUS Rp-1E) wraz z informacją
o wstrzymaniu wypłaty świadczenia przedemerytal-
nego od dnia osiągnięcia tego wieku. W informacji
tej organ rentowy wskazuje termin, w jakim należy
dla zachowania ciągłości wypłaty świadczeń złożyć
wniosek o emeryturę. Powiadamia również upraw-
nionego do świadczenia przedemerytalnego o obo-
wiązku dostarczenia ewentualnych brakujących do-
kumentów wymaganych do przyznania emerytury
i ustalenia jej wysokości (np. zaświadczenia o zatrud-
nieniu i zarobkach na druku ZUS Rp-7).
W przypadku gdy osoba uprawniona do świadcze-
nia przedemerytalnego złoży wniosek o emeryturę
dopiero w miesiącu, w którym ukończy powszechny
wiek emerytalny, mimo że już wcześniej spełniła wa-
runki wymagane do przyznania wcześniejszej eme-
rytury, prawo do emerytury przysługuje od pierwsze-
go dnia miesiąca, w którym wpłynął wniosek. ZUS
wstrzyma wypłatę świadczenia przedemerytalnego
od dnia nabycia prawa do emerytury.
Reguły określone w art. 116 i 129 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS wykluczają możliwość
wstecznego wypłacania świadczeń, tj. za okres po
spełnieniu warunków uprawniających do emerytury,
a przed dniem nabycia do niej prawa ustalonym
w decyzji organu rentowego.
Jedynie w przypadku gdy opóźnienie w ustaleniu
lub wypłacie świadczenia nastąpiło na skutek błędu
organu rentowego, jest on zobowiązany do wypłaty,
łącznie z wypłatą opóźnionego świadczenia, odsetek
od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawo-
wych określonych przepisami prawa cywilnego, o czym
stanowi art. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.). Przepisy tej ustawy
przewidują także odwołanie do sądu w przypadku
niewydania przez ZUS decyzji w terminie 2 miesięcy,
licząc od dnia zgłoszenia wniosku o świadczenie lub
inne roszczenia (art. 83 ust. 3).
W każdej wydanej przez ZUS decyzji zamieszczo-
na jest informacja, do jakiej instancji można się od-
wołać oraz w jakim terminie. Dalszy ciąg postępowa-
nia prowadzonego przez ZUS, zakończonego przez
ten organ wydaniem decyzji, stanowi zatem – na pod-
stawie art. 118 ust. 7 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS – zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz z art. 4779 –47714a usta-
wy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cy-
wilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), postę-
powanie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecz-
nych. Prawomocny wyrok sądu, niezależnie od uza-
sadnienia tego rozstrzygnięcia, wiąże nie tylko stro-
ny i sąd, który go wydał, lecz również inne sądy i inne
organy państwowe, w tym Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych (art. 365 § 1 K.p.c.).
Zgodnie natomiast z art. 66 ust. 2 ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych nadzór ministra pracy
i polityki społecznej nad zgodnością działań Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z obowiązującymi przepisa-
mi nie może dotyczyć spraw indywidualnych, rozstrzy-
ganych w drodze decyzji administracyjnej. W postępo-
waniu administracyjnym organem wyższego stopnia
w stosunku do terenowych jednostek organizacyjnych
ZUS jest prezes zakładu (art. 66 ust. 5).
Każdy zainteresowany, przekonany, że wskutek
niewykonania lub nienależytego wykonania obo-
wiązków przez organ rentowy poniósł szkodę, może
więc wystąpić do prezesa ZUS z wnioskiem o zbada-
nie jego sprawy w trybie sprawowanego nadzoru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie delegowania do sądu apelacyjnego
sędziów, którzy uczestniczyli w rozpatrywaniu
danej sprawy w sądzie I instancji (7558)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pani poseł Gabrieli Masłowskiej
z dnia 28 lipca 2010 r. w sprawie delegowania do sądu

drugiej instancji sędziów, którzy uczestniczyli w roz-
patrywaniu danej sprawy w sądzie pierwszej instan-
cji, uprzejmie informuję, co następuje:
Zagadnienie delegowania sędziów do innego sądu
zostało uregulowane w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, z późn. zm.).
Stosownie do treści art. 77 § 1 pkt 1 powołanej
ustawy minister sprawiedliwości może delegować sę-
dziego, za jego zgodą, do pełnienia obowiązków sę-
dziego lub czynności administracyjnych w innym
sądzie, na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata,
albo na czas nieokreślony.
Nadto zgodnie z art. 77 § 8 ustawy prezes sądu
okręgowego, po uzyskaniu zgody kolegium sądu
okręgowego, może delegować sędziego sądu rejono-
wego albo sędziego sądu okręgowego do pełnienia
obowiązków sędziego na obszarze właściwości tego
samego sądu okręgowego, jednakże na czas nie dłuż-
szy niż miesiąc w ciągu roku. Prezes sądu apelacyj-
nego, po uzyskaniu zgody kolegium sądu apelacyjne-
go, może delegować do sądu apelacyjnego sędziego
sądu okręgowego z obszaru właściwości danego sądu
apelacyjnego również na czas nie dłuższy niż miesiąc
w ciągu roku.
Powyższe regulacje nie oznaczają jednak niczym
nieograniczonego uprawnienia sędziego, delegowane-
go do pełnienia obowiązków sędziego w sądzie wyż-
szego rzędu, do orzekania w każdej sprawie rozpozna-
wanej przez ten sąd jako sąd drugiej instancji.
Ograniczenia w tym zakresie w toku postępowa-
nia cywilnego zostały ustanowione w art. 48 § 1 pkt 5
Kodeksu postępowania cywilnego, który przewiduje,
iż sędzia jest wyłączony z mocy samej ustawy w spra-
wach, w których w instancji niższej brał udział
w wydaniu zaskarżonego orzeczenia.
Istota wyłączenia sędziego na podstawie art. 48
§ 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cywilnego sprowa-
dza się więc do wyeliminowania okoliczności mogą-
cych powodować wątpliwości co do bezstronności
i obiektywizmu sędziego w rozpoznawaniu sprawy.
Takie wątpliwości mogłyby powstać, gdyby kontrolę
instancyjną orzeczenia miał przeprowadzać sędzia,
który je wydał (wyroki Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 26 czerwca 2006 r., SK 55/05, OTK-A 2006
nr 6, poz. 67 oraz z dnia 23 października 2006 r., SK
42/04, OTK-A 2006 nr 9, poz. 125).
Przyczyną wyłączenia sędziego na podstawie art.
48 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cywilnego jest
zatem jego udział w instancji niższej w wydaniu orze-
czenia, którego trafność została zakwestionowana.
W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że
udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia oznacza
udział nie tylko w wydaniu tego orzeczenia, od któ-
rego wniesiono środek zaskarżenia, ale w ogóle
w wydaniu orzeczenia, którego to zaskarżenie doty-
czy. Jeśli więc w apelacji zaskarżono również posta-
nowienia mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy,
które wydawane były w toku postępowania (art. 380
Kodeksu postępowania cywilnego), to wyłączenie
1595
obejmuje też sędziów biorących udział w ich wydaniu.
Natomiast wyłączenie sędziego na podstawie art. 48
§ 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cywilnego nie doty-
czy sytuacji, w których sędzia brał udział tylko czę-
ściowo w postępowaniu rozpoznawczym, przygoto-
wując lub przeprowadzając postępowanie dowodowe,
byle nie była to faza podejmowania decyzji mającej
wpływ na zaskarżone orzeczenie (postanowienie SN
z dnia 15 listopada 2007 r., II PZ 51/07, OSNP 2009/
3-4/44).
W ocenie Sądu Najwyższego sędziowie, którzy
wprawdzie brali wcześniej udział w rozpoznaniu
sprawy, nie uczestniczyli jednak w takiej fazie postę-
powania, by mieć możliwość wpływu na treść wyda-
nego w sprawie orzeczenia, nie są objęci dyspozycją
art. 48 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cywilnego.
Przepis ten w sposób jednoznaczny uniemożliwia bo-
wiem samokontrolę własnych rozstrzygnięć przez
sędziego (wyrok SN z dnia 23 stycznia 2008 r., II PK
125/07, OSNP 2009/5-6/66).
Przepis art. 48 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania
cywilnego był już również trzykrotnie przedmiotem
oceny jego konstytucyjności, dokonywanej przez Try-
bunał Konstytucyjny.
Zdaniem trybunału wynikające z powołanego
przepisu wyłączenie sędziego z mocy ustawy w spra-
wach, w których w instancji niższej brał udział
w wydaniu zaskarżonego orzeczenia, jest jedną z gwa-
rancji procesowych służących zapewnieniu, wyrażo-
nego w art. 45 ust. 1 kionstytucji, prawa do sprawie-
dliwego rozpatrzenia sprawy przez niezależny i bez-
stronny sąd. Zapewnienie takiej procedury nie wy-
maga jednak, aby wyłączenie sędziego dotyczyło nie
tylko wydania zaskarżonego orzeczenia, ale poszcze-
gólnych czynności procesowych. Takie wymaganie
mogłoby – paradoksalnie – niekiedy przyczynić się
w praktyce sądowej do znacznego wydłużenia, a cza-
sem wręcz do zablokowania rozstrzygania spraw.
W ocenie trybunału ponowne rozpoznanie sprawy
„w innym składzie” odnosi się do jej rozpoznania me-
rytorycznego (wyrok z dnia 23 października 2006 r.,
SK 42/04, OTK-A 2006 nr 9, poz. 125).
Reasumując zatem, uznać należy, iż przyczyny
wyłączenia sędziego wymienionej w art. 48 § 1 pkt 5
Kodeksu postępowania cywilnego nie stanowi uczest-
niczenie sędziego w postępowaniu przed sądem niż-
szej instancji, jeżeli nie brał udziału w wydaniu za-
skarżonego orzeczenia. Wyłączenie to nie obejmuje
więc sytuacji, w których sędzia brał udział tylko
w części postępowania rozpoznawczego, w tym także
w postępowaniu dowodowym.
Mimo że udział we wcześniejszych etapach postę-
powania w sprawie sędziego, który nie brał udziału
w wydaniu zaskarżonego orzeczenia, nie uzasadnia
wyłączenia tego sędziego od orzekania z mocy samej
ustawy (art. 48 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cy-
wilnego), to hipotetycznie może usprawiedliwiać wy-
łączenie sędziego na jego żądanie lub na wniosek
strony w trybie art. 49 Kodeksu postępowania cywil-
nego (wyrok SN z dnia 9 stycznia 2007 r., II PK 135/
1596
06, OSNP 2008/3-4/37). Zgodnie z art. 49 Kodeksu
postępowania cywilnego, niezależnie od przyczyn
wymienionych w art. 48, sąd wyłącza sędziego na
jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli istnieje
okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uza-
sadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej
sprawie.
Wątpliwości dotyczące bezstronności sędziego
w takiej sytuacji strona procesu może zatem zgłaszać
we wniosku o jego wyłączenie, a rozstrzygnięcie ta-
kiego wniosku przez sąd, przed którym sprawa się
toczy, bądź przez sąd nad nim przełożony, podlega
merytorycznej kontroli sprawowanej przez sąd dru-
giej instancji. Podkreślić jednak należy, iż ocena
wniosku o wyłączenie sędziego na podstawie art. 49
Kodeksu postępowania cywilnego dokonywana jest
na podstawie konkretnych okoliczności ustalonych
w indywidualnej sprawie.
Zagadnienie wyłączenia sędziego od udziału
w sprawie w sytuacji opisanej przez panią poseł
w zapytaniu z dnia 28 lipca 2010 r. na gruncie postę-
powania karnego zostało natomiast uregulowane
w art. 40 § 1 pkt 6 Kodeksu postępowania karnego.
Stosownie do treści powołanego przepisu sędzia jest
z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie, jeże-
li brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia lub
wydał zaskarżone zarządzenie.
Zgodnie przyjmuje się, tak w piśmiennictwie (P.
Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek – Kodeks postę-
powania karnego. Tom I. Komentarz, Warszawa
2007 r., str. 265–266), jak też w orzecznictwie (posta-
nowienie Sądu Najwyższego z 13 lipca 2005 r., II KK
378/04, OSNKW 2005/10, poz. 100), że przez „udział
w wydaniu orzeczenia” należy rozumieć uczestnicze-
nie w procesie podejmowania decyzji w składzie or-
ganu orzekającego. Podobnie jak w postępowaniu
cywilnym ta przyczyna wyłączenia opiera się na za-
łożeniu, że nie można byłoby od nikogo wymagać za-
chowania obiektywizmu, gdyby przyszło mu orzekać
w kwestii zasadności wydanego przez siebie orzecze-
nia lub zarządzenia. Stąd też ratio legis zawartego
w art. 40 § 1 pkt 6 Kodeksu postępowania karnego
zakazu jest niedopuszczalność kontrolowania przez
tego samego sędziego wydanego przez siebie orzecze-
nia lub zarządzenia w wyższej instancji rozpoznają-
cej środek odwoławczy (postanowienie SN z dnia
1 października 2009 r., II KK 52/09).
Uznać należy, iż sędzia jest wyłączony od udziału
w sprawie tylko wtedy, gdy między orzeczeniem wy-
danym w pierwszej instancji i orzeczeniem, które
miałoby zostać wydane z udziałem tego samego sę-
dziego w drugiej instancji, zachodzi swe własne orze-
czenie lub zarządzenie (uzasadnienie uchwały SN
z dnia 30 września 2003 r., I KZP 26/03, OSNKW
2003/9-10/82).
Analiza wskazanych wyżej regulacji prawnych
oraz jednolitych i ugruntowanych orzeczeń Sądu Naj-
wyższego, wydanych na gruncie tych regulacji, wska-
zuje zatem, iż zagadnienie przedstawione przez panią
poseł w piśmie z dnia 28 lipca 2010 r. zostało w spo-
sób wyczerpujący uregulowane w stosownych prze-
pisach, normujących przebieg postępowania cywilne-
go oraz postępowania karnego. Celem tych przepisów
jest zapobieżenie sytuacji, w której sędzia rozpozna-
jący sprawę w sądzie drugiej instancji, niezależnie od
tego, czy jest sędzią danego sądu, czy został delego-
wany do pełnienia w nim obowiązków sędziego, roz-
poznawałby środek odwoławczy od orzeczenia, w któ-
rego wydaniu w niższej instancji brał udział. Przed-
stawione orzecznictwo sądowe doprecyzowało jedynie
pojęcie udziału sędziego w wydaniu zaskarżonego
orzeczenia (zarządzenia) jako przesłanki jego wyłą-
czenia w sytuacji rozpoznawania sprawy w składzie
sądu drugiej instancji.
Wyrażam nadzieję, że niniejsza odpowiedź wyja-
śnia wątpliwości pani poseł zgłoszone w zapytaniu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie likwidacji placówek pocztowych
w pow. oświęcimskim (7559)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Stanisława Rydzonia w sprawie
likwidacji placówek pocztowych w powiecie oświę-
cimskim, które zostało przesłane przy piśmie
nr SPS-024-7559/10, pragnę przedstawić, co poniżej.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że minister infra-
struktury, który w imieniu Skarbu Państwa sprawu-
je nadzór właścicielski nad Pocztą Polską SA i posia-
da uprawnienia przewidziane dla walnego zgroma-
dzenia, może ingerować w sprawy spółki jedynie
w zakresie określonym w przepisach. Zgodnie z § 26
ust. 2 statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy
związane z prowadzeniem spraw spółki (w tym zwią-
zane z likwidacją urzędów pocztowych) należą do
kompetencji zarządu spółki. W myśl powyższego
zwróciłem się do prezesa Poczty Polskiej z prośbą
o przedstawienie wyjaśnień w sprawie kwestii poru-
szonych w zapytaniu pana posła. W oparciu o uzy-
skane informacje uprzejmie informuję, że Poczta Pol-
ska SA jako operator publiczny zobowiązana jest do
utrzymania określonych wskaźników dostępności do
powszechnych usług pocztowych. Wskaźniki te regu-
luje rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywa-

nia powszechnych usług pocztowych, gdzie wskaza-
no, iż na terenie kraju powinno być uruchomione co
najmniej 8240 placówek operatora rozmieszczonych
z uwzględnieniem występującego na danym obszarze
zapotrzebowania na usługi. Ponadto jedna stała pla-
cówka operatora, licząc średnio w skali kraju, powin-
na przypadać na 7000 mieszkańców na terenie miast,
natomiast na obszarach wiejskich jedna placówka ope-
ratora powinna przypadać na 85 km2 powierzchni.
Na terenie powiatu oświęcimskiego na dzień 20
sierpnia 2010 r. funkcjonowały 23 placówki pocztowe
(9 urzędów pocztowych i 14 filii), w tym 12 w mieście
oraz 11 na obszarze wiejskim. Wskaźnik dostępności
do usług pocztowych kształtuje się następująco: na
terenie miasta 6985 mieszkańców na jedną placówkę
pocztową oraz na obszarze wiejskim 28,52 km2 na
jedną placówkę pocztową. Dostępność do usług pocz-
towych na terenie powiatu, szczególnie na obszarze
wiejskim, jest znacznie lepsza niż wymagane mini-
mum wynikające z wyżej wymienionego rozporzą-
dzenia.
Poniżej przedstawiam odpowiedzi na pytania za-
dane przez pana posła:
Dlaczego Poczta Polska SA likwiduje swoje pla-
cówki na terenach wiejskich?
Jak już wyżej wspomniałem, Poczta Polska SA
jako operator publiczny zobowiązana jest do zapew-
nienia dostępności do powszechnych usług poczto-
wych oraz utrzymania sieci placówek na terenie ca-
łego kraju. Wiąże się to z koniecznością ponoszenia
znacznych nakładów na utrzymanie placówek pocz-
towych. W przypadku placówek pocztowych świad-
czących bardzo małą ilość usług, konieczne jest po-
dejmowanie działań restrukturyzacyjnych, mających
na celu obniżenie kosztów. Jednym z takich działań
są przekształcenia (a nie likwidacje) nierentownych
urzędów pocztowych i filii w mniej kosztochłonne
formy organizacyjne.
Na terenie powiatu oświęcimskiego w okresie od
1 października 2009 r. do 20 sierpnia 2010 r. nie zli-
kwidowano żadnej placówki pocztowej. Dokonano
jedynie przekształcenia:
— Urzędu Pocztowego Nowa Wieś w Filię Urzędu
Pocztowego Kęty w miejscowości Nowa Wieś – reali-
zacja: 1 luty 2010 r.,
— Urzędu Pocztowego Jawiszowice w Filię Urzę-
du Pocztowego Brzeszcze w miejscowości Jawiszowi-
ce – realizacja: 31 lipiec 2010 r.
Przeprowadzona analiza funkcjonowania pozosta-
łych placówek pocztowych wykazała, iż z usług nie-
których placówek korzysta bardzo mało klientów.
Brak zainteresowania klientów usługami oferowany-
mi przez placówki pocztowe powoduje, iż niezbędne
jest wprowadzenie zmian organizacyjnych, które zna-
cząco obniżą koszty funkcjonowania tych placówek.
W związku z tym planowane jest przekształcenie
niżej wymienionych placówek pocztowych w agencje
pocztowe:
— Filia Urzędu Pocztowego Oświęcim 1 w miej-
scowości Grojec,
1597
— Filia Urzędu Pocztowego Brzeszcze w miejsco-
wości Przecieszyn,
— Filia Urzędu Pocztowego Kęty w miejscowości
Bulowice,
— Urząd Pocztowy Polanka Wielka,
— Filia Urzędu Pocztowego Chełmek w miejsco-
wości Bobrek,
— Filia Urzędu Pocztowego Oświęcim 1 w miej-
scowości Włosienica.
Zmiany zostaną przeprowadzone w latach 2010–
–2011.
Ponadto w celu ograniczenia kosztów transportu
pocztowego nastąpi centralizacja służby doręczeń
z Urzędu Pocztowego Polanka Wielka do UP Osiek.
Wskazane działania restrukturyzacyjne nie po-
wodują ograniczeń w zakresie dostępności do po-
wszechnych usług pocztowych. Zarówno filie, jak
i agencje pocztowe świadczą pełen zakres usług po-
wszechnych.
Nadmieniam, iż Poczta Polska SA umożliwia
nadawanie listów zwykłych i poleconych, dokonywa-
nie wpłat, nadawanie przekazów, zakup znaczków
pocztowych oraz prasy za pośrednictwem listonosza
obsługującego rejon doręczeń.
Odnosząc się do zarzutu likwidacji placówki
w Harmężach, dostałem od Poczty Polskiej wyjaśnie-
nia, że w tej miejscowości nigdy nie funkcjonowała
placówka pocztowa.
Kto zastąpi Pocztę Polską w zakresie obsługi lud-
ności, np. w przekazywaniu listów czy przekazów
pieniężnych?
Poczta Polska SA zapewnia doręczanie przesyłek
i wypłatę kwot przekazów na terenie całego kraju.
Przeniesienie listonoszy do innego urzędu pocztowe-
go nie ma wpływu na terminowość realizacji usług.
Czy Poczta Polska, zamiast likwidować swoje pla-
cówki, nie powinna podjąć innych działań zmniejsza-
jących koszty?
Sukcesywnie pogarszające się wyniki ekonomicz-
ne placówek, szczególnie na terenach wiejskich, po-
wodują, iż konieczne jest podjęcie działań w celu
ograniczenia kosztów działalności, przy jednocze-
snym zapewnieniu możliwości dostępu do powszech-
nych usług pocztowych. W związku z tym Poczta
Polska SA w celu obniżenia kosztów działalności od
wielu lat prowadzi szereg działań, takich jak:
— przekształcanie własnych placówek poczto-
wych w tańsze formy organizacyjne, np. agencje
pocztowe,
— organizowanie placówek w formie stacjonarne-
go punktu obsługi klienta (SPOK) lub ruchomego
punktu obsługi klienta (RPOK),
— dostosowanie godzin pracy placówek poczto-
wych do zapotrzebowania na usługi,
— wprowadzanie dodatkowych usług oraz sprze-
daż wybranych towarów,
— optymalizowanie procesów technologicznych,
— centralizację służby doręczeń.
Przekazując powyższe informacje, zapewniam, że
Poczta Polska SA dokłada wszelkich starań, aby po-
1598
ziom świadczonych usług był zgodny z obowiązują-
cymi przepisami prawa, a zarazem dostosowany do
zapotrzebowania na usługi pocztowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie wysokich opłat za kopię
dokumentacji medycznej (7560)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Tadeusza Tomaszewskiego,
przesłanego przy piśmie, znak SPS-024-7560/10,
z dnia 5 sierpnia 2010 r., dotyczącego opłat za udo-
stępnienie dokumentacji medycznej, uprzejmie przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z § 51 ust. 2 rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodza-
jów i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach
opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania
(Dz. U. Nr 247, poz. 1819, z późn. zm.), w przypadku
gdy zadania zlikwidowanego zakładu opieki zdrowot-
nej przejmuje inny podmiot udzielający świadczeń
zdrowotnych, podmiot ten przejmuje dokumentację
zakładu zlikwidowanego. Wskazanie podmiotu, któ-
ry przejmie zadania zlikwidowanego zakładu, powin-
no nastąpić w uchwale o likwidacji – stosownie do
art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o za-
kładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.).
W odniesieniu do kwestii kosztów udostępnienia
dokumentacji medycznej, polegającego na sporządze-
niu jej kopii, należy zauważyć, iż ustawa z dnia 6 li-
stopada 2008 r. o prawach pacjenta i rzeczniku praw
pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417, z późn. zm.)
określa maksymalną wysokość opłaty, jaką z tego
tytułu może pobierać podmiot udzielający świadczeń
zdrowotnych (ok. 60 gr za stronę). Ustawa nie zawie-
ra regulacji dotyczących kosztów udostępniania do-
kumentacji medycznej po jej przekazaniu do archi-
wum w związku z likwidacją zakładu. Jednakże
z uwagi na fakt, iż archiwum wykonuje (przecież od-
płatnie) w tym zakresie zadania podmiotu udzielają-
cego świadczeń zdrowotnych, zarówno w odniesieniu
do zapewnienia szczególnej ochrony danych zawar-
tych w dokumentacji, jak i warunków jej udostępnia-
nia (w tym wysokości opłaty), powinny mieć zastoso-
wanie przepisy ustawy o prawach pacjenta i rzeczni-
ku praw pacjenta.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie zmian w kształceniu zawodowym
proponowanych przez MEN (7561)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Marka Kuchcińskiego (SPS-024-7561/10)
w sprawie zmian w kształceniu zawodowym propo-
nowanych przez MEN, uprzejmie wyjaśniam.
Zasadniczym celem modernizacji systemu kształ-
cenia zawodowego jest przygotowanie profesjonal-
nych kadr dla zmieniającego się rynku pracy. Aby to
osiągnąć, niezbędne są takie zmiany organizacyjno-
-programowe, które w niedługiej perspektywie cza-
sowej doprowadzą do uelastycznienia oferty kierun-
ków kształcenia w polskich szkołach zawodowych
oraz poprawy jakości tego kształcenia przy ścisłej
współpracy z otoczeniem gospodarczym szkoły,
w szczególności z pracodawcami i dostawcami tech-
nologii.
Służyć temu celowi będzie m.in. nowa struktura
systemu kształcenia zawodowego, umożliwiająca
szybsze zdobycie kwalifikacji zawodowych i bardziej
elastyczne funkcjonowanie na rynku pracy. Dlatego
też w zamierzeniach Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej, w przypadku części zawodów znajdujących się
w klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego,
przewidziano możliwość kształcenia na kwalifikacyj-
nych kursach zawodowych. Kursy te byłyby prowa-
dzone przez szkoły w oparciu o podstawę programo-
wą kształcenia w danym zawodzie. Po zakończeniu
kursu słuchacz przystępowałby do zewnętrznego eg-
zaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie,
przeprowadzanego przez okręgowe komisje egzami-
nacyjny.
Należy jednak podkreślić, że wprowadzenie do
systemu kształcenia zawodowego kwalifikacyjnych
kursów zawodowych nie oznacza likwidacji szkół po-
licealnych. Decyzja o tym, czy w przypadku konkret-
nego zawodu utrzymane zostanie kształcenie w szko-
le policealnej, należy do ministra właściwego dla tego
zawodu. W chwili obecnej trwają rozmowy z przed-
stawicielami ministrów właściwych poszczególnym

zawodom dotyczące m.in. kwestii utrzymania bądź
rezygnacji z kształcenia w szkołach policealnych.
W przypadku zawodów medycznych minister zdro-
wia zajął jednoznaczne stanowisko, wskazując na
uzasadnioną wieloma względami (m.in. regulacjami
unijnymi i potrzebami służby zdrowia) konieczność
utrzymania dla tych zawodów kształcenia w szkołach
policealnych.
Zmiany w kształceniu zawodowym muszą być
przygotowane szczególnie starannie, z uwzględnie-
niem opinii reprezentatywnych środowisk. Dlatego
minister edukacji narodowej powołał w czerwcu 2008
r. Zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształce-
nia zawodowego, w skład którego weszli przedstawi-
ciele ministrów właściwych dla zawodów, w tym tak-
że ministra zdrowia, jak również organizacji praco-
dawców i organizacji branżowych, a także przedsta-
wiciele związków zawodowych oraz środowisk samo-
rządowych, oświatowych i naukowych.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym przygo-
towany w oparciu o wypracowane przez zespół opi-
niodawczo-doradczy założenia został poddany kon-
sultacjom społecznym, m.in. podczas 16 regionalnych
konferencji trwających od stycznia do kwietnia br.
Konferencje te stały się forum, na którym wszyscy
zainteresowani poprawą jakości kształcenia zawodo-
wego mogli przedstawić swoje opinie w stosunku do
projektowanych zmian. W spotkaniach tych aktyw-
nie uczestniczyli także dyrektorzy policealnych szkół
medycznych, uzyskując pełną informację dotyczącą
pytań i wątpliwości, które zgłaszali.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie przeciwpowodziowego
zabezpieczenia odcinka brzegu rzeki San
znajdującego się na terenie miejscowości Torki
w gm. Medyka w pow. przemyskim (7562)
Odpowiadając na zapytanie posła Marka Kuch-
cińskiego z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-
-7562, w sprawie zabezpieczenia brzegu rzeki San
w miejscowości Torki w gminie Medyka, poniżej
przedstawiam stosowne informacje.
Resort środowiska i podległe mu jednostki tere-
nowe na realizację swoich obowiązków otrzymują
środki z budżetu państwa w limitach określonych
1599
ustawą budżetową. Podejmowanie i realizowanie
przez jednostki terenowe zadań możliwe jest w zależ-
ności od przyznawanych przez ministra finansów li-
mitów finansowych przeznaczonych na gospodarkę
wodną. Jednak ostateczny kształt ustawy budżetowej
ustalany jest przez parlament. Podkreślenia wymaga,
że poziom przyznawanych limitów finansowych umoż-
liwia jednostkom realizację jedynie ok. 20% niezbęd-
nych do wykonania prac w zakresie utrzymania rzek
i urządzeń wodnych, będących w administracji regio-
nalnych zarządów gospodarki wodnej.
O skali finansowych potrzeb na prace utrzyma-
niowe świadczy fakt, że zarówno administracja sa-
morządowa, jak i jednostki (regionalne zarządy go-
spodarki wodnej oraz wojewódzkie zarządy meliora-
cji i urządzeń wodnych) administrujące rzekami
w imieniu Skarbu Państwa nie są w stanie zrealizo-
wać wszystkich niezbędnych prac. Zmuszone są do
rezygnowania z zadań, wpisując je do planów prze-
widzianych do realizacji na lata następne.
Starania resortu środowiska w zakresie pozyska-
nia środków finansowych z innych niż budżet pań-
stwa źródeł również nie są w stanie zapewnić finan-
sowania wszystkich niezbędnych prac. Środki pocho-
dzące z rezerw i funduszy celowych przeznaczane
mogą być na usuwanie skutków klęsk żywiołowych,
a nie realizację bieżących wydatków związanych
z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych.
Istotny jest również fakt, że ilość zadań związa-
nych z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych, a tak-
że usuwaniem skutków wezbrań powiększana jest
intensywną zabudową terenów zagrożonych zala-
niem w wyniku powodzi. Wówczas presja społeczna
i oczekiwania wobec administratorów rzek powodują,
że i tak niewystarczające środki dostępne dla jedno-
stek Skarbu Państwa muszą być przeznaczane na
ochronę terenów zagrożonych zalaniem, a jednocze-
śnie przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową.
W takiej sytuacji należałoby położyć większy nacisk
na to, iż obowiązek ochrony przed powodzią jest tak
samo zadaniem administracji samorządowej, o czym
mówi art. 81 ustawy z 18 lipca 2001 r. Prawo wodne.
Chęć zagospodarowania atrakcyjnych terenów
wzdłuż rzek na cele mieszkalne lub infrastrukturę
komunalną powinno pociągać za sobą wydatkowanie
przez gminę stosownych środków na ochronę przed
powodzią.
Na zakończenie chciałbym zaznaczyć, że prezes
Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej zarekomen-
dował do Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej zadanie pn. „Wykonanie
ubezpieczenia rz. San (brzeg prawy) w km 152+200
– 152+500 w m. Torki” i będzie czynił starania
o przyznanie w 2011 r. kwoty 900 tys. zł na realizację
tego zadania.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
1600
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie nierównego traktowania rolników
(7563)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-024-7563/10, zapytaniem posła Krzysztofa
Tchórzewskiego w sprawie nierównego traktowania
rolników uprzejmie Pana Marszałka informuję, że
zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie szczegółowych
warunków realizacji programu pomocy dla rodzin
rolniczych, w których gospodarstwach rolnych
lub działach specjalnych produkcji rolnej powstały
szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie się
ziemi lub huragan w 2010 r. (Dz. U. Nr 132, poz. 889),
pomocy udziela się rodzinie rolniczej, jeżeli:
1) co najmniej jedna osoba w tej rodzinie jest rol-
nikiem w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników objętym ubezpieczeniem społecz-
nym rolników,
2) szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie
się ziemi lub huragan w uprawach rolnych, zwierzę-
tach gospodarskich, budynkach inwentarskich, ma-
gazynowo-składowych, szklarniach, innych budyn-
kach i budowlach służących do produkcji rolniczej,
ciągnikach, maszynach i urządzeniach rolniczych
zostały oszacowane przez komisję, o której mowa
w przepisach w sprawie realizacji niektórych zadań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
powołaną przez wojewodę właściwego ze względu na
miejsce wystąpienia szkód,
3) szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie
się ziemi lub huragan w uprawach rolnych lub zwie-
rzętach gospodarskich wynoszą średnio powyżej 30%
średniej rocznej produkcji rolnej z 3 lat poprzedzają-
cych rok, w którym wystąpiły szkody, albo z 3 lat
w okresie 5-letnim poprzedzającym rok, w którym
wystąpiły szkody, z pominięciem roku o najwyższej
i najniższej wielkości produkcji w gospodarstwie rol-
nym w rozumieniu przepisów o podatku rolnym lub
dziale specjalnym produkcji rolnej w rozumieniu
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników.
W świetle ww. przepisów pomoc może być udzie-
lona rodzinie, jeżeli co najmniej jedna osoba w tej
rodzinie jest rolnikiem objętym ubezpieczeniem spo-
łecznym rolników niezależnie od tego, czy jest ubez-
pieczona z mocy ustawy czy na wniosek, a także czy
ubezpieczona jest w pełnym zakresie, czy tylko pod-
lega ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu
i macierzyńskiemu. Powyższa pomoc w formie jedno-
razowego zasiłku celowego ma na celu wsparcie ro-
dzin rolniczych znajdujących się w trudnej sytuacji
materialnej, tak aby zapewnić im niezbędne środki
do życia. Dlatego też zgodnie z przyjętym założeniem
pomoc społeczna udzielana na podstawie ww. rozpo-
rządzenia kierowana jest do rodzin rolniczych, w któ-
rych co najmniej jeden z członków tej rodziny pozy-
skuje dochody wyłącznie z pracy we własnym gospo-
darstwie rolnym i dochody te w związku z wystąpie-
niem powodzi, obsunięcia się ziemi lub huraganu
uległy znacznemu zmniejszeniu w związku ze szko-
dami w uprawach rolnych, zwierzętach gospodar-
skich, budynkach inwentarskich, magazynowo-skła-
dowych, szklarniach, innych budynkach i budowlach
służących do produkcji rolniczej, ciągnikach, maszy-
nach i urządzeniach rolniczych. Pomocą zostali obję-
ci również producenci rolni, którzy posiadają poniżej
1 ha użytków rolnych, jeżeli prowadzą produkcję rol-
niczą w ramach działu specjalnego produkcji rolnej.
Osoby, które poza prowadzeniem gospodarstwa
rolnego lub działu specjalnego produkcji rolnej są
jednocześnie zatrudnione lub które podjęły pozarol-
niczą działalność gospodarczą i w związku z tym są
objęte ubezpieczeniem społecznym w rozumieniu
przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych,
w przypadku wystąpienia powodzi, obsunięcia się zie-
mi lub huraganu, które spowodowały szkody w ich
gospodarstwach rolnych, mają jednak zapewnione do-
chody wynikające ze stosunku pracy lub prowadzonej
działalności gospodarczej. Spadek dochodów z działal-
ności rolniczej nie jest zatem dla tych osób tak dotkli-
wy jak w przypadku osób, które uzyskują dochody
tylko z prowadzonego gospodarstwa rolnego.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że pomoc socjalna nie jest jedyną formą pomocy dla
producentów rolnych poszkodowanych w wyniku po-
wodzi, huraganu, obsunięć ziemi. Poszkodowani
przez powódź producenci rolni, którzy nie są ubez-
pieczeni w KRUS, mogą ubiegać się w ramach pro-
gramu pomocy dla rodzin rolniczych, w których go-
spodarstwach rolnych i działach specjalnych produk-
cji rolnej powstały szkody spowodowane przez po-
wódź, obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r.,
przyjętego przez Radę Ministrów 1 czerwca 2010 r.
uchwałą nr 87/2010, o:
1) kredyty preferencyjne na wznowienie produkcji
w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią, obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem, udzielane na pod-
stawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji niektórych
zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.), oraz
poręczenia i gwarancje spłaty ww. kredytów banko-
wych; kredyty te są obecnie oprocentowane dla kre-
dytobiorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą
być przeznaczone zarówno na zakup środków do pro-
dukcji rolnej, jak i na odtworzenie zniszczonych środ-
ków trwałych,
2) pomoc w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji,
3) ulgi w podatku rolnym za 2010 r. na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast,

4) dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadze-
nia materiału siewnego kategorii elitarny lub kwali-
fikowany przez Agencję Rynku Rolnego.
Ponadto Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza
i okręgowe stacje chemiczno-rolnicze na terenach rol-
niczych dotkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie
badania gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewen-
tualnych skażeń na skutek naniesienia przez falę
powodziową niebezpiecznych substancji chemicz-
nych. Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W ramach przygotowanego pakietu zmian Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 wprowadzono do programu nowe działanie:
Przywracanie potencjału produkcji rolnej zniszczo-
nego w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz
wprowadzenie odpowiednich działań zapobiegaw-
czych. Pomoc w ramach tego działania będzie prze-
znaczona na inwestycje w gospodarstwach rolnych
poszkodowanych w wyniku klęsk żywiołowych. Po-
moc będzie przyznawana tym beneficjentom, w któ-
rych gospodarstwach w wyniku wystąpienia nieko-
rzystnego zjawiska atmosferycznego wystąpiły stra-
ty w środkach trwałych służących do produkcji rolnej
(budynki, budowle, maszyny, urządzenia, inwentarz
żywy, plantacje wieloletnie, w tym sady) w wysokości
równej co najmniej kwocie 10 tys. zł. Kwota pomocy
będzie mogła wynieść do 130% wartości szkód, jed-
nakże nie więcej niż 300 tys. zł w okresie trwania
PROW 2007–2013 i jednocześnie maksymalnie 90%
poniesionych kosztów kwalifikowalnych operacji.
Przewiduje się objęcie pomocą ok. 4–6 tys. gospo-
darstw. Budżet działania wyniesie 100 mln euro.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do 2 lat
w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów preferen-
cyjnych z dopłatami do oprocentowania ze środków
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca 2010 r.
podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia 12 marca
2007 r. w sprawie rodzajów dowodów potwierdzają-
cych działanie siły wyższej lub wystąpienie nadzwy-
czajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46, poz. 308, z późn.
zm.), mającą na celu umożliwienie przyznania płat-
ności w pełnej wysokości rolnikom, którzy ze wzglę-
du na powódź nie mogą wypełnić wszystkich warun-
ków koniecznych do uzyskania płatności. Agencja
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa planuje
wypłaty płatności w ramach systemów wsparcia bez-
pośredniego oraz płatności ONW za rok 2010
w pierwszej kolejności dla rolników z terenów do-
tkniętych powodzią.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
1601
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie finansowania
działalności gospodarczej rolników (7564)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana posła Krzysztofa Tchórzew-
skiego, przesłane przy piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-024-7564/10, w sprawie szczegółowych
warunków przyznawania pomocy finansowej dla rol-
ników podejmujących działalność gospodarczą uprzej-
mie przekazuję, co następuje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 obejmuje m.in. działania: Różnicowanie
w kierunku działalności nierolniczej oraz Tworze-
nie i rozwój mikroprzedsiębiorstw, w ramach któ-
rych rolnik może ubiegać się o pomoc na podjęcie
lub rozwijanie działalności gospodarczej.
Pomoc przyznawana w ramach działań objętych
PROW 2007–2013 współfinansowana jest ze środ-
ków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich. W związku z tym pomoc
ta przyznawana jest zgodnie z przepisami rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września
2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiej-
skich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich. Przepisy art. 71 ust. 3
ww. rozporządzenia stanowią m.in., że zasady doty-
czące kwalifikowalności wydatków ustala się na po-
ziomie krajowym, z zastrzeżeniem szczególnych wa-
runków ustanowionych w niniejszym rozporządze-
niu dla niektórych środków rozwoju obszarów wiej-
skich. Do wkładu z EFRROW nie kwalifikują się
koszty VAT, z wyjątkiem podatku VAT niepodlega-
jącego zwrotowi, jeżeli jest rzeczywiście i ostatecz-
nie ponoszony przez beneficjentów innych niż osoby
niepodlegające opodatkowaniu, o których mowa
w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy
Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie
harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich
w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny
system podatku od wartości dodanej: ujednolicona
podstawa wymiaru podatku.
W związku z powyższym w rozporządzeniach
ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegó-
łowych warunków przyznawania pomocy w ramach
działań: Różnicowanie w kierunku działalności nie-
rolniczej oraz Tworzenie i rozwój mikroprzedsię-
biorstw zostało określone, iż koszt podatku od to-
warów i usług (VAT) nie jest kosztem kwalifikowal-
nym.
Podsumowując, uprzejmie informuję, iż zgodnie
z obowiązującym prawem nie ma możliwości kwali-
1602
fikowania kosztu podatku VAT w ramach przedmio-
towych działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie finansowania działalności
gospodarczej rolników (7564)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
kazanego przy piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-024-7564/10, zapytania pana posła Krzysztofa
Tchórzewskiego, uprzejmie informuję, iż przedsta-
wiony w niej bardzo ogólny opis rozliczeń dokonywa-
nych przez rolnika w związku z podejmowanymi
przez niego działaniami inwestycyjnymi nie zezwala
na pełną identyfikację zgłaszanych problemów.
W szczególności nie jest jasne, czy zgłaszane proble-
my i wnioski dotyczą procedur rozliczeniowych ściśle
związanych z systemem wsparcia określonych dzia-
łań objętych Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 czy też procedur rozliczania
przez rolnika należności z tytułu podatku od towa-
rów i usług.
Instytucją zarządzającą Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 jest Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Instytucja ta jest od-
powiedzialna za określenie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
poszczególnych działań objętych PROW na lata 2007–
–2013. W szczególności należy zaznaczyć, iż zgodnie
z § 4 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 17 października 2007 r. w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania: Różnicowa-
nie w kierunku działalności nierolniczej, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 200, poz. 1442, z późn. zm.),
pomoc przyznana w formie refundacji części kosztów
nie obejmuje kosztów innych niż kwalifikowane,
w szczególności podatku od towarów i usług.
W tym zakresie szerszych wyjaśnień może udzie-
lić ww. instytucja zarządzająca PROW.
Przedstawiony opis i wnioski dotyczące podatku
naliczonego przy zakupie maszyn i zwrotu tego po-
datku przez agencję po 3 miesiącach w sposób zbyt
uproszczony charakteryzują obowiązujący system
regulacji prawnych podatku od towarów i usług.
Zgodnie bowiem z art. 87 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) w przypadku, gdy kwota po-
datku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2,
jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty po-
datku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia
o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne
okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.
Zwrot różnicy podatku przez właściwy urząd skar-
bowy (a nie przez agencję), co do zasady, następuje
w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez
podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku
mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachu-
nek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-
-kredytowej, której jest członkiem. Podkreślić należy,
że na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją
podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić
różnicę podatku, w terminie 25 dni, licząc od dnia
złożenia rozliczenia, w przypadku gdy kwoty podatku
naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wy-
nikają z:
1) faktur dokumentujących kwoty należności,
które zostały w całości zapłacone, z uwzględnieniem
art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155,
poz. 1095, z późn. zm.);
2) dokumentów celnych, deklaracji importowej
oraz decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz
art. 34, i zostały przez podatnika zapłacone;
3) importu towarów rozliczanego zgodnie z art. 33a,
wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu
usług lub dostawy towarów, dla której podatnikiem
jest ich nabywca, jeżeli w deklaracji podatkowej zo-
stała wykazana kwota podatku należnego od tych
transakcji.
Z powyższego wynika, że zwrot różnicy podatku,
na warunkach określonych ww. ustawą o podatku od
towarów i usług, może następować w znacznie krót-
szych terminach, niż to przedstawił pan poseł.
Odnosząc się do pytania, dlaczego dostawa ma-
szyn przeznaczonych dla rolników do prowadzenia
działalności gospodarczej nie jest zwolniona od po-
datku od towarów i usług, pragnę wyjaśnić, iż system
podatku VAT w krajach Unii Europejskiej jest objęty
ścisłą harmonizacją. Reguły funkcjonowania w kra-
jach członkowskich UE podatku od wartości dodanej
określają przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 345, ze
zm.). Regulacje zawarte w tej dyrektywie uniemożli-
wiają państwom członkowskim dowolne kształtowa-
nie stawek i zwolnień od tego podatku.
Przepisy ww. dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. zezwalają państwom
członkowskim UE na stosowanie zwolnienia od VAT,
ale jedynie w odniesieniu do towarów i usług wymie-
nionych w art. 131–166. W przepisach tych nie wy-
mieniono jednak zwolnień od podatku dla dostaw na
rzecz rolników nowych budynków gospodarczych,
maszyn rolniczych czy też innych dóbr przeznaczo-
nych na cele inwestycyjne. Oznacza to, że w odnie-
sieniu do maszyn rolniczych również będących przed-

miotem dostaw na rzecz rolników powinna być sto-
sowana podstawowa stawka podatku od towarów
i usług, która wynosi w Polsce 22% (por. art. 41 ust. 1
ww. ustawy o podatku od towarów i usług).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w przypad-
ku wątpliwości co do zakresu stosowania przepisów
podatkowych zainteresowany podatnik może złożyć
pisemny wniosek do ministra właściwego do spraw
finansów publicznych z prośbą o interpretację prawa
podatkowego (art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa – Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.). Zasady wydawania interpreta-
cji indywidualnych regulują przepisy od art. 14b do
art. 14o ustawy Ordynacja podatkowa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie nowelizacji ustawy o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program budowy
Zbiornika Wodnego Świnna Poręba
w latach 2006–2010” (7565)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-024-7565/10, z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
przekazujące zapytanie posła Józefa Rojka, skiero-
wane do ministra infrastruktury, a przekazane mi
według właściwości, w sprawie nowelizacji ustawy
z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowieniu programu wie-
loletniego pod nazwą „Program budowy Zbiornika
Wodnego Świnna Poręba w latach 2006 –2010”, przed-
stawiam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że na posiedzeniu w dniu
18 sierpnia 2010 r. Rada Ministrów zaakceptowała
projekt nowelizujący ustawę o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Program budowy Zbiornika Wod-
nego Świnna Poręba w latach 2006–2010”.
Wyżej wymieniony projekt uwzględnia koszty ro-
bót i czynności pozostałych do wykonania, a objętych
dotychczas obowiązującą ustawą o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Program...”. Nie zwiększono
zakresu rzeczowego inwestycji.
Na zadanie IV: Ochrona zlewni zbiornika, w do-
tychczas obowiązującej ustawie z dnia 4 marca 2005 r.
przewidziane były nakłady ogółem w kwocie 38 mln zł.
Biorąc pod uwagę trudności finansowe gmin Mu-
charz, Stryszów i Zembrzyce oraz przede wszystkim
1603
mając na uwadze troskę o czystość wody w realizo-
wanym zbiorniku, inwestor bezpośredni – Regional-
ny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie – w 2007 r.,
za zgodą prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki
Wodnej, przyspieszył oraz zwiększył kwotę finanso-
wania zadania W o 18 mln zł. Tym samym finanso-
wanie zadania W zakończyło się w 2008 r. Inwestor
w pełni wywiązał się z nałożonych na niego ustawą
obowiązków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zasad sprzedaży składników
aktywów trwałych w przetargach
organizowanych przez spółki z udziałem
Skarbu Państwa (7566)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana Kazimierza Gwiazdowskiego,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
3 sierpnia 2010 r., w którym pan poseł zwrócił się
z prośbą m.in. o wyjaśnienie, jakie jest uzasadnienie
dla dalszego obowiązywania § 8 ust. 1 rozporządze-
nia Rady Ministrów w sprawie określenia sposobu
i trybu organizowania przetargu na sprzedaż skład-
ników aktywów trwałych przez spółkę powstałą
w wyniku komercjalizacji1), zwanego dalej również
rozporządzeniem Rady Ministrów, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Rozporządzenie Rady Ministrów zostało wydane
na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 19
ust. 5 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji2), która
nakazuje zorganizowanie przetargu z uwzględnie-
niem konieczności ochrony interesu Skarbu Pań-
stwa. Powyższe wynika z faktu, iż art. 19 u.k.p. za-
wiera dyspozycję wprowadzającą dla spółek powsta-
łych w wyniku komercjalizacji, w których ponad
połowa ogólnej liczby akcji należy do Skarbu Pań-
stwa, obowiązek sprzedaży składników aktywów
trwałych, w rozumieniu przepisów o rachunkowości,
1)
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 lutego 2007 r.
w sprawie określenia sposobu i trybu organizowania przetargu na
sprzedaż składników aktywów trwałych przez spółkę powstałą
w wyniku komercjalizacji (Dz. U. Nr 27, poz. 177, z późn. zm.).
2)
Ustawa z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i pry-
watyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), zwana
również u.k.p.
1604
których wartość przekracza równowartość w złotych
kwoty 5000 euro, w drodze przetargu. Należy zwró-
cić uwagę, że norma art. 19 ustawy o komercjaliza-
cji i prywatyzacji odnosi się jedynie do spółek,
w których Skarb Państwa jest większościowym ak-
cjonariuszem, które ponadto powstały w drodze ko-
mercjalizacji. Tym samym w interesie Skarbu Pań-
stwa jest wprowadzenie regulacji zmierzających do
maksymalizacji przychodów pochodzących ze sprze-
daży składników aktywów trwałych, przy jednocze-
snym zapewnieniu spółkom z udziałem Skarbu Pań-
stwa skutecznych narzędzi do prowadzenia bieżącej
działalności.
Zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Mini-
strów „przed przystąpieniem do przetargu spółka
ustala cenę wywoławczą składników aktywów trwa-
łych. Cena wywoławcza nie może być niższa niż ak-
tualna wartość rynkowa ustalona przez rzeczoznaw-
ców, z zastrzeżeniem ust. 2, a jeżeli wartości tej nie
można ustalić, cena ta nie może być niższa od war-
tości księgowej netto”. Powyższe zobowiązuje spółki
z udziałem Skarbu Państwa do zbywania składników
aktywów trwałych po cenie nie niższej od ich warto-
ści rynkowej, co jest zgodne z interesem Skarbu Pań-
stwa, jak i samej spółki. Tym samym należy wskazać,
iż w interesie Skarbu Państwa oraz spółek z więk-
szościowym udziałem Skarbu Państwa nie znajduje
się dopuszczanie do sytuacji, w których potencjalni
nabywcy będą mogli zapoznać się z zainteresowa-
niem danym składnikiem aktywów trwałych wśród
konkurencji uczestniczącej w przetargu i dopiero na
podstawie tego podejmować decyzje o rozpoczęciu li-
cytacji, bez żadnych negatywnych konsekwencji ta-
kiego działania.
Z interesem Skarbu Państwa oraz spółek z więk-
szościowym udziałem Skarbu Państwa nie jest zgod-
ne ponadto wielokrotne organizowanie przetargu na
sprzedaż tych samych składników aktywów trwa-
łych. Obowiązujące przepisy zmierzają do spowodo-
wania przystąpienia do licytacji przez osoby realnie
zainteresowane nabyciem danego składnika akty-
wów trwałych, które, znając jego wartość rynkową,
są w stanie ją zapłacić, i niezwłocznego zakończenia
przetargu. Zmiana przedmiotowego § 8 ust. 1 rozpo-
rządzenia Rady Ministrów, wyłączająca przepadek
wadium, w sytuacji gdy żaden z uczestników przetar-
gu nie zaoferuje ceny wywoławczej, umożliwiłaby
przeciąganie przetargów, nie skutkując jednocześnie
uzyskaniem wyższej ceny przez spółkę. Obecnie obo-
wiązujące regulacje, mając na uwadze ochronę inte-
resu Skarbu Państwa, prowadzą do przyspieszenia
postępowania przetargowego przy jednoczesnym za-
gwarantowaniu otrzymania co najmniej wartości
rynkowej danego składnika aktywów trwałych.
Uzupełniająco można wskazać, że norma prawna
zawarta obecnie w § 8 ust. 1 rozporządzenia Rady
Ministrów, w obrocie prawnym funkcjonuje już od
1997 r. (vide § 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 26 sierpnia 1997 r. w sprawie określenia
szczegółowych zasad i trybu organizowania przetar-
gu publicznego na sprzedaż majątku trwałego innym
podmiotom przez spółkę powstałą w wyniku komer-
cjalizacji oraz warunków, w których dopuszcza się
odstąpienie od przetargu – Dz. U. Nr 108, poz. 696,
z późn. zm.) i w okresie prowadzenia uzgodnień mię-
dzyresortowych nie były zgłaszane uwagi odnośnie
do jej korupcjogennego charakteru.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie prowadzenia postępowania
egzekucyjnego wobec mieszkańca Kołobrzegu
na wniosek ZUS Oddział w Koszalinie z tytułu
niezapłaconych składek przez Invest-Service
sp. z o.o. w Koszalinie (7567)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-024-7567/10, dotyczące zapytania posła
Czesława Hoca w sprawie prowadzenia postępowania
egzekucyjnego wobec mieszkańca Kołobrzegu na
wniosek ZUS Oddział w Koszalinie z tytułu nieza-
płaconych składek przez Invest-Service sp. z o.o.
w Koszalinie, w oparciu o stanowisko członka Zarzą-
du Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Z informacji przekazanych przez oddział ZUS
w Koszalinie wynika, iż w dniu 15 września 2000 r.
Sąd Rejonowy w Koszalinie wydał na wniosek od-
działu sądowy nakaz zapłaty kwoty 8235,75 zł (sygn.
akt. INc 606/00) wraz z ustawowymi odsetkami za
zwłokę oraz kosztami zastępstwa procesowego
w kwocie 1000,00 zł. Na mocy powyższego orzeczenia
członkowie zarządu Invest-Service sp. z o.o. – pan W.
K. oraz pan H. Ś. zostali zobowiązani do zapłaty nie-
opłaconych należności z tytułu składek za okres od
grudnia 1997 r. do czerwca 1998 r. Koszty zastępstwa
procesowego wynikającego z przedmiotowego postę-
powania zostały wyegzekwowane od pana H. Ś. ze
świadczenia przedemerytalnego w ramach egzekucji
sądowej. Z kolei należności z tytułu składek umorzo-
no na podstawie decyzji oddziału z dnia 27 kwietnia
2004 r., znak WRD-R-88/04, wydanej w postępowa-
nia restrukturyzacyjnym. Pragnę podkreślić, iż
w świetle powyższych okoliczności zarzut bezpod-
stawności egzekucji administracyjnej, wysunięty
przez pana W. K. nie znajduje uzasadnienia. Wy-
nika to z faktu, iż wspomniane postępowanie,

obejmujące zadłużenie Invest-Service sp. z o.o. nie
było prowadzone w stosunku do zobowiązanego.
Wskazania wymaga również okoliczność, iż pan
W. K. pobierał świadczenie przedemerytalne od
6 kwietnia 2004 r., a następnie od dnia 8 maja 2008 r.
nabył prawo do świadczenia emerytalnego. W związ-
ku z powyższym oddział nie miał możliwości prowa-
dzenia postępowania egzekucyjnego z ww. składni-
ków majątkowych w 2000 r., na co powołano się w pi-
śmie pana posła Czesława Hoca. Niezgodny ze sta-
nem faktycznym pozostaje również zarzut obciążenia
odpowiedzialnością wyłącznie jednego z członków
dwuosobowego zarządu, podczas gdy przywołany na
wstępie nakaz zapłaty obejmował jako zobowiąza-
nych zarówno pana W. K., jak i pana H. Ś.
Na podkreślenie zasługuje ponadto fakt, iż oprócz
pełnienia funkcji członka zarządu Invest-Service
sp. z o.o. pan W. K. prowadził indywidualną działal-
ność gospodarczą w okresie od 1 listopada 1997 r. do
15 grudnia 2001 r. W jej toku doszło do powstania
zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek za okres:
od kwietnia 1999 r. do grudnia 2000 r., od lipca 2001 r.
do października 2001 r. oraz grudzień 2001 r., w łącz-
nej kwocie 50 863,49 zł. W tym miejscu pragnę za-
znaczyć, iż o powyższych należnościach na przestrze-
ni lat 2000–2002 oddział ZUS w Koszalinie pięcio-
krotnie poinformował pana W. K. Jednocześnie przed
wszczęciem postępowania egzekucyjnego do dłużni-
ka kierowane były upomnienia (odebrane w dniach
23 lutego 2001 r. i 28 marca 2002 r.), w których treści
poza wysokością kwot zadłużenia znajdowała się ad-
notacja, iż w przypadku ich nieuregulowania zosta-
nie wszczęta egzekucja w trybie administracyjnym.
Z uwagi na fakt, iż pan W. K. nie wpłacił kwot
uwidocznionych w przedmiotowych upomnieniach,
dyrektor oddziału ZUS w Koszalinie wszczął postę-
powanie egzekucyjne, w ramach którego w dniu
17 maja 2000 r. nastąpiło zajęcie rachunku bankowe-
go zobowiązanego (odpis zajęcia został odebrany
w dniu 19 maja 2000 r.). W związku ze zbiegiem eg-
zekucji, w dniu 30 czerwca 2000 r. tytuły wykonaw-
cze ZUS zostały przekazane naczelnikowi Urzędu
Skarbowego w Kołobrzegu, który przejął postępowa-
nie do łącznego prowadzenia. Aktualnie naczelnik
Urzędu Skarbowego w Kołobrzegu w ramach egze-
kucji dochodzi również należności na rzecz innych
wierzycieli, tj. Urzędów Skarbowych w Koszalinie
i w Kołobrzegu, Urzędu Miasta w Kołobrzegu, Za-
chodniopomorskiego Urzędu Wojewódzkiego w Szcze-
cinie, Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej
w Kołobrzegu. W toku czynności egzekucyjnych ww.
organ egzekucyjny dokonał zajęcia świadczenia
przedemerytalnego pobieranego przez pana W. K. Na
zajętym składniku majątkowym doszło do zbiegu eg-
zekucji administracyjnej z sądową, prowadzoną przez
komornika sądowego w Kołobrzegu. Orzeczeniem
Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 20 kwietnia
2006 r., do łącznego prowadzenia postępowania wy-
znaczano naczelnika Urzędu Skarbowego w Koło-
brzegu.
1605
Zważywszy na powyższe okoliczności, pragnę wy-
jaśnić, iż wątpliwości pana W. K. odnośnie do zasad-
ności egzekucji prowadzonej ze świadczenia emery-
talnego mogą wynikać z błędnego rozumienia cha-
rakteru należności dochodzonych przez oddział ZUS
w Koszalinie. Mianowicie obecnie prowadzone przez
naczelnika Urzędu Skarbowego w Kołobrzegu postę-
powanie egzekucyjne na rzecz zakładu obejmuje je-
dynie składki wynikające z tytułu prowadzenia in-
dywidualnej działalności gospodarczej. Nie dotyczy
ono natomiast zaległości Invest-Service sp. z o.o., ze
względu na ich umorzenie w ramach postępowania
restrukturyzacyjnego.
Ustosunkowując się natomiast do zapytania pana
posła Czesława Hoca, dotyczącego możliwości wzru-
szenia tytułu wykonawczego stanowiącego podstawę
prowadzonej egzekucji, uprzejmie informuję, iż dłuż-
nik może skorzystać z uprawnienia do wniesie-
nia zarzutów w sprawie postępowania egzeku-
cyjnego zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, ze zm.), który
daje m.in. możliwość zakwestionowania roszczenia
będącego przedmiotem egzekucji oraz sposobu jej
prowadzenia.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, Zakład
Ubezpieczeń Społecznych zapewnił, że ze zrozumie-
niem odnosi się do sytuacji pana W. K., jak również
jest gotów dołożyć wszelkich starań, mających na
celu umożliwienie jak najszybszego uregulowania za-
dłużenia, jednak pomoc udzielana przez zakład może
mieć miejsce wyłącznie w granicach wyznaczonych
przepisami prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie negatywnego wpływu
metra warszawskiego na środowisko (7569)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7569/10, dotyczące
zapytania posła Artura Górskiego z dnia 4 sierpnia
2010 r. w sprawie negatywnego wpływu na środowi-
sko metra warszawskiego, uprzejmie informuję, co
następuje.
1606
Ad 1. Czy Ministerstwo Środowiska może zlecić
przeprowadzenie kontroli na terenie stacji technicz-
no-postojowej Kabaty należącym do Metra Warszaw-
skiego sp. z o.o. w celu ustalenia faktycznego źródła
smrodu, jego natężenia i ewentualnej szkodliwości
dla zdrowia mieszkańców i szeroko rozumianego śro-
dowiska naturalnego?
W związku z licznymi zgłoszeniami w sprawie
uciążliwości zapachowej w rejonie stacji techniczno-
-postojowej Kabaty w dniu 12 lipca 2010 r. Wojewódz-
ki Inspektorat Ochrony Środowiska w Warszawie
rozpoczął kontrolę interwencyjną w Metrze War-
szawskim sp. z o. o. Kontrola zakończona w dniu
11 sierpnia 2010 r. wykazała, że źródłem uciążliwego
zapachu są drewniane podkłady kolejowe zaimpre-
gnowane olejem kreozotowym, stosowane do prac
związanych z remontem stacji techniczno-postojowej
Kabaty, zakupione i dostarczone w czwartym kwar-
tale 2009 r.
Przeprowadzona kontrola nie wykazała nieprawidło-
wości, które upoważniałyby mazowieckiego wojewódz-
kiego inspektora ochrony środowiska do wydania decyzji
o wstrzymaniu prowadzonej działalności ze względu na
zagrożenie zdrowia i życia ludzi lub środowiska w znacz-
nych rozmiarach, w oparciu o art. 364 ustawy z dnia 27
kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.).
W trakcie kontroli WIOŚ pobrał próbki gleby
z terenu, na którym składowane są podkłady używa-
ne do prac remontowych. Przeprowadzone badania
w zakresie zawartości wielopierścieniowych węglo-
wodorów aromatycznych (WWA), benzo(a)pirenu,
fenoli, naftalenu, oleju mineralnego i sumy węglowo-
dorów aromatycznych nie wykazały przekroczeń do-
puszczalnych stężeń tych substancji w glebie dla grun-
tów grupy C – tereny przemysłowe, użytki kopalne,
tereny komunikacyjne, określonych w rozporządzeniu
ministra środowiska z dnia 9 września 2002 r. w spra-
wie standardów jakości gleby oraz standardów jakości
ziemi (Dz. U. Nr 165, poz. 1359).
Równocześnie z powyższymi czynnościami kon-
trolnymi WIOŚ w Warszawie rozpoczął następujące
pomiary zanieczyszczeń powietrza w bezpośrednim
sąsiedztwie stacji techniczno-postojowej Kabaty:
1) pomiary pasywne stężeń fenoli przeprowadzo-
ne z wykorzystaniem próbników Radiello;
2) pomiary pyłu PM10 i oznaczanie w nim stężeń
wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych,
w tym benzo/a/pirenu przeprowadzane przy użyciu
niskoprzepływowego pyłomierza PM10.
1. Wokół terenu STP Kabaty WIOŚ w Warszawie
rozwiesił 10 próbników pasywnych Radiello jako uzu-
pełnienie monitoringu stałego jakości powietrza re-
alizowanego na obszarze m.st. Warszawy. Pierwszy
czas ekspozycji obejmował okres od 4 sierpnia 2010 r.
do 17 sierpnia 2010 r. Po zakończeniu ekspozycji prób-
niki pasywne poddano analizie w celu określenia stę-
żeń fenolu w powietrzu. Fenol nie ma określonych
standardów imisyjnych, stąd otrzymane wyniki ana-
liz zostały porównane do wartości odniesienia, za-
wartych w rozporządzeniu ministra środowiska
z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odnie-
sienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz. U.
Nr 16, poz. 87). Na podstawie uzyskanych wyników
ocenia się, że stężenia fenoli są niskie. Na wszystkich
stanowiskach pomiarowych stężenia te kształtowały
się na poziomie 0,400 μg/m3 lub poniżej. Poziomy od-
niesienia określone dla 1h (20 μg/m3) i dla 1 roku (2,5
μg/m3) nie zostały przekroczone.
2. W dniu 13 sierpnia 2010 r. na balkonie miesz-
kańca Kabat przy ul. Pod Strzechą uruchomiono py-
łomierz niskoprzepływowy w celu oznaczenia w pyle
PM10 stężeń wielopierścieniowych węglowodorów
aromatycznych, w tym benzo/a/pirenu. Z 3 pierw-
szych dni pomiarowych: 13, 14 i 15 sierpnia br. ozna-
czone w pyle PM10 wielkości stężeń benzo/a/pirenu
są niskie, typowe dla okresu letniego i wynoszą od-
powiednio: 13 sierpnia 2010 r. – 0,051 ng/m3, 14 sierp-
nia 2010 r. – 0,052 ng/m3, 15 sierpnia 2010 r. – 0,033
ng/m3. Powyższe stężenia są niższe od dopuszczal-
nych, stanowiąc ok. 5% poziomu docelowego wyno-
szącego 1 ng/m3, określonego w rozporządzeniu mi-
nistra środowiska z dnia 3 marca 2008 r. w sprawie
poziomów niektórych substancji w powietrzu (Dz. U.
2008 Nr 47, poz. 281). Stężenia pozostałych WWA
były niższe od stężeń monitorowanych na stacji tła
miejskiego w Warszawie przy ul. Przy Bernardyń-
skiej Wodzie.
WIOŚ w Warszawie będzie kontynuował pomiary
wokół stacji techniczno-postojowej Kabaty z wyko-
rzystaniem próbników pasywnych Radiello, które
zostały ponownie rozwieszone 17 sierpnia 2010 r.
w 10 punktach pomiarowych, w celu dalszej oceny
stężeń fenolu w powietrzu. Próbniki zostaną zdjęte
31 sierpnia 2010 r. po 14-dniowej ekspozycji i podda-
ne zostaną analizie laboratoryjnej. Pomiary stężeń
pyłu PM10 w celu określenia w nim stężenia wielo-
pierścieniowych węglowodorów aromatycznych, w tym
benzo/a/pirenu, planuje się prowadzić również do
31 sierpnia 2010 r.
Niezależnie od działań kontrolnych Mazowiecki
WIOŚ poinformował o sygnalizowanych przez miesz-
kańców uciążliwościach państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego w m.st. Warszawie oraz okrę-
gowego inspektora pracy w Warszawie, którzy pod-
jęli czynności w zakresie swoich kompetencji. Prze-
prowadzone przez Państwową Inspekcję Sanitarną
pomiary zawartości benzenu, ksylenu, toluenu i fe-
nolu w pięciu wytypowanych lokalach mieszkalnych
nie wykazały przekroczenia dopuszczalnych stężeń
określonych zarządzeniem ministra zdrowia i opieki
społecznej z dnia 12 marca 1996 r. w sprawie dopusz-
czalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla
zdrowia wydzielanych przez materiały budowlane,
urządzenia i elementy wyposażenia w pomieszcze-
niach przeznaczonych na pobyt ludzi (M.P. Nr 19,
poz. 231).
Ad 2. Czy Ministerstwo Środowiska może po-
twierdzić zgodność zastosowanych impregnatów
z obowiązującymi normami, a także potwierdzić, czy

Metro Warszawskie sp. z o.o., przechowując i montu-
jąc nasycone podkłady kolejowe, działała zgodnie
z wymaganymi procedurami i podjęła wszystkie nie-
zbędne kroki w celu zmniejszenia skutków uciążli-
wych dla mieszkańców?
Dyrektywa Komisji 2001/90/WE z dnia 26 paź-
dziernika 2001 r. dostosowująca po raz siódmy do
postępu technicznego załącznik I do dyrektywy Rady
nr 76/769/EWG w sprawie zbliżenia przepisów usta-
wowych, wykonawczych i administracyjnych państw
członkowskich odnoszących się do ograniczeń we
wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych
substancji i preparatów niebezpiecznych (kreozot)
zaleca ograniczanie wykorzystywania kreozotów ze
względu na ich toksyczne działanie, dopuszczając sto-
sowanie drewna impregnowanego kreozotem jedynie
dla użytku profesjonalnego i przemysłowego. Rów-
nież zgodnie z zapisami pkt 31 rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 552/2009 z dnia 22 czerwca 2009 r.
zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reje-
stracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych
ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w od-
niesieniu do załącznika XVII, olej kreozotowy i jego
mieszaniny mogą być stosowane do impregnacji
drewna w instalacjach przemysłowych lub do ponow-
nej obróbki na miejscu przez profesjonalistów obję-
tych ustawodawstwem wspólnotowym dotyczącym
ochrony pracowników jedynie, jeśli zawierają benzo-
[a]piren w stężeniu poniżej 50 mg/kg (0,005% maso-
wo) oraz fenole ekstrahowane wodą w stężeniu poni-
żej 3% masowo. Drewno po obróbce w instalacjach
przemysłowych lub przez profesjonalistów, które
wprowadza się do obrotu po raz pierwszy lub podda-
je się ponownej obróbce na miejscu, może być prze-
znaczone jedynie do zastosowania zawodowego i prze-
mysłowego, na przykład na kolejach, w transmisji
energii elektrycznej i telekomunikacji, do ogrodzeń,
dla celów rolniczych (np. słupy podtrzymujące drze-
wo) oraz w portach i w drogach wodnych. Dodatkowo
zezwala się na stosowanie drewna, które poddano
obróbce ww. substancjami przed dniem 31 grudnia
2002 r., i które jest wprowadzone na rynek wtórny
do ponownego użycia. Dodatkowo wyjaśniam, że
w Polsce sprawami nadzoru nad właściwym postę-
powaniem z substancjami i preparatami chemiczny-
mi zajmuje się Biuro ds. Substancji i Preparatów
Chemicznych w Łodzi podległe ministrowi zdrowia.
Kontrola przeprowadzona przez WIOŚ w Warsza-
wie wykazała, że wykonawca robót w Metrze War-
szawskim sp. z o.o. na terenie stacji techniczno-po-
stojowej Kabaty posiada wymagane dokumenty
i certyfikaty, w tym świadectwo dopuszczenia do eks-
ploatacji podkładów kolejowych zaimpregnowanych
olejem kreozotowym. Ponadto olej kreozotowy, któ-
rym zaimpregnowano podkłady, spełnia kryteria
określone w ww. rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 552/2009 z dnia 22 czerwca 2009 r. W czasie kon-
troli stacji techniczno-postojowej Kabaty WIOŚ
w Warszawie nie stwierdził prowadzenia działalności
1607
w zakresie nasączania podkładów drewnianych. Po-
nadto upoważniony przedstawiciel Metra Warszaw-
skiego sp. z o.o., uprzedzony o odpowiedzialności kar-
nej za zeznanie nieprawdy, zeznał do protokołu prze-
słuchania m.in., że na terenie STP Kabaty „nie jest
prowadzona działalność w zakresie impregnowania
podkładów – podkłady zaimpregnowane dostarczone
zostały wykonawcy z wyspecjalizowanych nasączalni
podkładów jako gotowy do zastosowania produkt” oraz
że „prace na terenie budowy prowadzone są jedynie
w ciągu dnia i nie kończą się później niż o godz. 19”.
Oględziny przeprowadzone przez WIOŚ w War-
szawie wykazały, że nagromadzone do dalszego wy-
korzystania podkłady zostały osłonięte folią w celu
ograniczenia uciążliwej emisji zanieczyszczeń. Po
wykonaniu kolejnych odcinków torów podkłady są
zasypywane tłuczniem tak szybko, jak tylko jest to
ze względów technologicznych możliwe.
Ad 3. Czy w miejsce podkładów uciążliwych dla
ludzi i środowiska Metro Warszawskie sp. z o.o. mo-
gła zastosować podkłady innego rodzaju?
Z informacji udzielonych WIOŚ w Warszawie pod-
czas kontroli stacji techniczno-postojowej Kabaty
wynika, że w trakcie przebudowy układu torowego
zaistniała konieczność zastosowania drewnianych
podkładów kolejowych ze względu na małe promienie
łuku skrętu torów kolejowych, przy których nie mogą
być stosowane podkłady betonowe (przygotowywane
poza placem budowy w postaci gotowych elementów,
tzn. szyn na trwałe połączonych z podkładami).
Według informacji powiatowego inspektora nad-
zoru budowlanego dla m. st. Warszawy roboty budow-
lane na terenie STP Kabaty prowadzone są na pod-
stawie prawomocnego pozwolenia na budowę nr 324/
D/09 z dnia 26 sierpnia 2009 r. Jednocześnie z usta-
leń tego organu wynika, ze drewniane podkłady,
z których układane są tory, zabezpieczone zostały
olejami przez ich producenta, a nie na placu budowy
oraz że stosowane oleje posiadają atesty właściwe
przy ich stosowaniu przy tego typu robotach (kopia
pisma powiatowego inspektora nadzoru budowlanego
dla m.st. Warszawy – w załączeniu*)).
Ponadto prezydent m.st. Warszawy decyzją
nr 1467/OŚ/2006 z dnia 20 października 2006 r.
umorzył postępowanie w sprawie wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację przedsięwzięcia polegającego na przebudowie
układu torowego głowicy zachodniej wraz z przebu-
dową wyjazdów z elektrowozowni na STP Kabaty
I linii metra, na działkach: nr ew. 23/1 w obrębie 1-
-12-02 oraz nr ew. 9, 19, 22, 114 w obrębie 1-12-03,
w dzielnicy Ursynów m.st. Warszawy. Przesłanką do
umorzenia ww. postępowania był fakt, że „z przedło-
żonej informacji o przedsięwzięciu wynika, iż przebu-
dowa układu torowego głowicy zachodniej wraz z prze-
budową wyjazdów z elektrowozowni na STP Kabaty
I linii metra nie spowoduje wzrostu emisji o nie mniej
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1608
niż 20% lub wzrostu zużycia surowców (w tym wody),
materiałów, paliw, energii o nie mniej niż 20%”.
Jednocześnie informuję, że według informacji
uzyskanych z Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony
Środowiska w Warszawie, od dnia 12 sierpnia 2010 r.,
niezależnie od działań WIOŚ, na zlecenie mieszkań-
ców, na balkonie jednego z lokatorów osiedla Kabaty
przy ul. Wilczy Dół działa całodobowa, automatyczna
stacja typu airpointer do pomiarów sumy lotnych
związków organicznych (LZO), której właścicielem
jest MLU sp. z o. o. z/s w Katowicach, ul. Połomska
16. Dla sumy LZO nie ma określonych poziomów do-
puszczalnych oraz poziomów odniesienia, wyniki ww.
badań nie mogą być więc podstawą stwierdzenia, że
w rejonie STP Kabaty występują przekroczenia do-
puszczalnego stężenia LZO w powietrzu.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie projektu reformy więziennej
służby zdrowia, który zakłada powstanie
centralnego szpitala Służby Więziennej (7570)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wojciecha Kossakowskiego z dnia
27 lipca 2010 r. w sprawie projektu reformy więzien-
nej służby zdrowia, który zakłada powstanie Cen-
tralnego Szpitala Służby Więziennej, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
W budżecie więziennictwa i planach inwestycyj-
nych na najbliższe lata nie przewiduje się budowy
Centralnego Szpitala Służby Więziennej.
Szpitale więzienne znajdują się w większości
w obiektach wzniesionych na przełomie XIX i XX w.
i adaptowanych na potrzeby szpitalnictwa po zakoń-
czeniu II wojny światowej. Są to obiekty zabytkowe.
Stąd w wielu przypadkach jakiekolwiek adaptacje są
niemożliwe lub przeprowadzenie ich staje się zbyt
kosztowne i nie gwarantuje oczekiwanych efektów
w postaci utrzymania lub zwiększenia ogólnej liczby
łóżek szpitalnych. Spośród 13 szpitali z 38 oddziała-
mi o różnych profilach, jakimi dysponuje więzienna
służba zdrowia, tylko szpital w Areszcie Śledczym
w Gdańsku spełnia wymogi ogólnoprzestrzenne i sa-
nitarne wynikające z rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań,
jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym
i sanitarnym pomieszania i urządzenia zakładu opie-
ki zdrowotnej (Dz. U. Nr 213, poz. 1568, z późn. zm.).
Średni koszt modernizacji pozostałych obiektów to
kwota średnio 10 mln zł na każdy szpital – przy
zmniejszonej liczbie miejsc z ponad 1100 do 700, wy-
nikających z zaleceń cytowanego powyżej rozporzą-
dzenia. Koszt szacunkowy modernizacji wszystkich
szpitali, przy założeniu braku sprzeciwu ze strony
konserwatora zabytków, to wydatek ponad 100 mln
zł. Rozproszenie więziennych szpitalnych oddziałów
specjalistycznych jest duże i powoduje konieczność
konwojowania osadzonych z różnych często bardzo
odległych miejsc w kraju. Więzienna służba zdrowia
w wielu sytuacjach, również z racji ekonomicznych,
wykonuje zabiegi w najbliżej położonych pozawię-
ziennych placówkach służby zdrowia. Niestety cza-
sami taki wybór często staje się niemożliwy z powo-
dów utrudnień lub sprzeciwu publicznych jak i nie-
publicznych placówek służby zdrowia. Jako argu-
ment stawiają one często brak zgody na obecność
konwoju na terenie placówki zdrowia, obawę o bez-
pieczeństwo personelu medycznego jak i pacjentów
wskutek obecności osadzonego, obawę przed skargo-
wością osadzonych wobec personelu medycznego
w przypadku wydania z punktu widzenia badanych
niekorzystnej dla nich opinii lekarskiej, wszczynanie
postępowań karnych wobec pracowników pozawię-
ziennej służby wskutek kierowanych przez osoby po-
zbawione wolności różnego rodzaju doniesień do or-
ganów ścigania. Praktyka wskazuje, że remontowa-
nie starej infrastruktury, która i tak często nie za-
pewni odpowiedniego standardu lokalowego ani sa-
nitarnego oraz generuje wysokie koszty utrzymania
(w tym wydatki na elektryczność i ogrzewanie), jest
mniej opłacalne.
Łatwiej i taniej buduje się nowe obiekty, niż re-
montuje stare, stąd przez wiele miesięcy w Central-
nym Zarządzie Służby Więziennej prowadzone były
dyskusje nad koncepcją budowy pierwszego od kilku-
dziesięciu lat spełniającego wymogi i standardy wie-
lospecjalistycznego szpitala, który położony w cen-
trum Polski stanowiłby nowoczesną bazę szpitalną
i dydaktyczną dla kadr więziennej służby zdrowia.
W 2009 r. w cywilnych placówkach służby zdrowia
wykonano 30 911 różnych konsultacji specjalistycz-
nych, 89 573 badania analityczne, 29 563 badania
radiologiczne i przeprowadzono 315 zabiegów opera-
cyjnych.
Potencjalnie nowy szpital zredukowałby liczbę
planowych hospitalizacji, konsultacji specjalistycz-
nych i badań diagnostycznych w placówkach poza-
-więziennej służby zdrowia do niezbędnego minimum
i pozwoliłby zaoszczędzić znaczną kwotę środków fi-
nansowych z budżetu więziennictwa. Biorąc pod
uwagę znaczną ogólną liczbę świadczeń zdrowotnych
wykonywanych poza jednostkami penitencjarnymi
jak również koszty związane z konwojowaniem osa-
dzonych oraz uwzględniając koszty niewymierne,
takie jak chociażby zwiększenie bezpieczeństwa jed-
nostki czy ograniczenie udzielania przerw w wyko-
nywaniu kary pozbawienia wolności, racjonalna była

dyskusja nad możliwością utworzenia nowoczesnego
wieloprofilowego szpitala. Ponadto umożliwiłby rów-
nież podjęcie i realizowanie działań edukacyjnych
wobec personelu medycznego więziennych zakładów
opieki zdrowotnej, a także prowadzenie prac badaw-
czych z zakresu medycyny klinicznej w warunkach
więziennej służby zdrowia. Podniesienie standardów
świadczonych usług medycznych pozwoliłoby na wy-
mierne zmniejszenie odszkodowań zasądzonych
przez Międzynarodowy Trybunał Praw Człowieka
w Strasburgu. Trybunał za każdym razem przypo-
mina, że rekomendacje Komitetu Ministrów Rady
Europy nr R (98) 7 dotyczące aspektów etycznych
i organizacyjnych opieki zdrowotnej w więzieniach
oraz zalecenia Komitetu Ministrów w sprawie Euro-
pejskich Reguł Więziennych stanowią, że więźniowie
wymagający szczególnej opieki z powodu ich stanu
zdrowia powinni być osadzeni i poddani opiece
w szpitalu, który jest należycie wyposażony i posiada
właściwie wykwalifikowany personel.
Jednocześnie wyjaśniam, że środki na więzienną
służbę zdrowia, w tym opiekę zdrowotną nad osadzo-
nymi, nie pochodzą z budżetu Narodowego Funduszu
Zdrowia. W konsekwencji za świadczenia udzielone
osadzonym przez pozawięzienne placówki służby
zdrowia, w tym jednostki finansowane przez NFZ,
resort więziennictwa pokrywa koszty w całości
z § 4290 budżetu Służby Więziennej.
Obecnie wyjazdy osadzonych w celu uzyskania
świadczeń zdrowotnych poza jednostką macierzystą
odbywają się poprzez transporty pojazdami Służby
Więziennej lub, w razie wskazań medycznych, poza-
więziennym transportem sanitarnym. Ze względu na
duże rozproszenie jednostek z zapleczem szpitalnym
jak również ich profilowość (Areszt Śledczy w Pozna-
niu – dermatologia, Areszt Śledczy w Bytomiu – oku-
listyka, Areszt Śledczy w Bydgoszczy – laryngologia,
Areszt Śledczy w Warszawie – ortopedia, Areszt Śled-
czy w Gdańsku – neurologia, Zakład Karny w Potu-
licach – hepatologia, Zakład Karny nr 1 w Grudzią-
dzu – ginekologia i położnictwo, Zakład Karny nr 2
w Łodzi – rehabilitacja lecznicza) koszty transportów
są nadal znaczącym wydatkiem jednostek peniten-
cjarnych i w przypadku powstania nowego wielospe-
cjalistycznego szpitala nie wzrosłyby, lecz ze względu
na jego centralną lokalizację i profilowość mogłyby
ulec zmniejszeniu. Dla przykładu pacjent po leczeniu
laryngologicznym wymagający leczenia okulistycz-
nego, a później neurologicznego, nie wymagałby tak
wielu transportów.
Pragnę podkreślić, że jednym z problemów wię-
ziennej służby zdrowia od wielu lat jest niedobór kadr
medycznych. Jest to wynik niedofinansowania przez
lata Służby Więziennej w tym zakresie. Brak nowo-
czesnej bazy lokalowej w ambulatoriach i szpitalach,
niedostatek nowoczesnego sprzętu medycznego,
utrudnienia (ze względu na ciężki charakter służby)
w podnoszeniu kwalifikacji zawodowych (specjaliza-
cje, stopnie naukowe, nikły prestiż zawodowy) powo-
1609
dują niechęć środowisk medycznych do pracy w wię-
ziennictwie.
Nadmieniam, że opiekę zdrowotną zapewnia się
osadzonym przy wykorzystaniu infrastruktury me-
dycznej 157 ambulatoriów, ulokowanych w jednost-
kach znajdujących się na obszarze 15 okręgowych
inspektoratów Służby Więziennej, i 13 szpitali z 38
specjalistycznymi oddziałami szpitalnymi. W jed-
nostkach tych w 2009 r. udzielono w trybie ambula-
toryjnym ogółem 1 685 625 porad, w szpitalach wię-
ziennych było leczonych łącznie 8254 osadzonych.
Mimo istniejących obiektywnych problemów na-
warstwionych od lat Centralny Zarząd Służby Wię-
ziennej podjął od roku intensywne działania związa-
ne z reformą więziennej służby zdrowia, szczególnie
wyrażone w najtrudniejszej kwestii – niedoboru kadr.
W marcu 2010 r. Biuro Służby Zdrowia Centralnego
Zarządu Służby Więziennej w celu stworzenia zuni-
fikowanego systemu nadzoru podstawowego i specja-
listycznego opracowało optymalne modele kadrowe
opieki medycznej w jednostkach penitencjarnych,
które oprócz etatów mundurowych będą uzupełnione
opieką specjalistyczną w ramach umów cywilnopraw-
nych (kontraktów).
Efektem prowadzonych szeroko zakrojonych dzia-
łań Biura Służby Zdrowia Centralnego Zarządu Służ-
by Więziennej jest pozyskanie od stycznia do 30
czerwca 2010 r. 313 lekarzy, w tym 40 psychiatrów
ze specjalizacją I i II stopnia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zmian w ustawie
o gospodarce nieruchomościami (7572)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7572/
10, przekazującego zapytanie posła Kazimierza
Gwiazdowskiego w sprawie likwidacji uprawnień za-
wodowych dla pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
1610
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury, właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami,
pierwotna propozycja zawarta w projekcie ustawy
o ograniczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami pod
warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej za szkody wyrządzone w związku
z wykonywaniem czynności pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami przy jednoczesnym pozostawieniu
(dla chętnych) przepisów w zakresie działalności za-
wodowej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami, wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy
„pośrednik w obrocie nieruchomościami” podlega
ochronie prawnej. Certyfikat w zakresie pośrednic-
twa w obrocie nieruchomościami wydaje się osobie
fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej. Nowa propozycja
nie likwiduje uprawnień zawodowych pośredników,
a otwiera jedynie dostęp do wykonywania pośrednic-
twa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośredni-
ka w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość du-
żymi kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie
do tego zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisa-
mi wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne
dla kandydata na pośrednika w obrocie nieruchomo-
ściami wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez
kandydata wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
w trybie art. 127 § 3 Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego, wysokość opłaty za postępowanie kwa-
lifikacyjne wynosi 450 zł. Koszt wydania dziennika
praktyki zawodowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce
może to być nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji wią-
że się z ukończeniem studiów podyplomowych, któ-
rych koszt to średnio ok. 4 tys. zł, a także obowiąz-
kiem odbycia praktyki w biurze pośrednictwa (średni
koszt 6-miesięcznych praktyk wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dot. usług na rynku we-
wnętrznym (self-assessment reporf), raportów przy-
gotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010, oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
I. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1) Bułgaria – brak regulacji,
2) Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych),
3) Estonia – brak regulacji,
4) Hiszpania – brak regulacji,
5) Litwa – brak regulacji,
6) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji, wprowadzono dobrowolny system certyfi-
kacji,
7) Malta – brak regulacji,
8) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym,
9) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność, jak wszyscy inni przedsiębiorcy,
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (urząd ds. uczciwego handlu) może za-
bronić prowadzenia działalności pośrednika osobom,
które zostaną uznane przez urząd za nieodpowiednie
do prowadzenia tego typu działalności.
II. Państwa, w których działalność jest regulowana:
1) Austria – wymagany jest dyplom szkoły policeal-
nej, utrzymano maksymalne ceny za usługi pośredni-
ków, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
handlu nieruchomościami trzeba notyfikować,
2) Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia).
3) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej,
do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie,
4) Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni,

5) Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej, karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lata doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami, bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lata na sta-
nowisku kierowniczym),
6) Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w izbie handlowej, rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich,
7) Portugalia – zawód jest regulowany, dodatkowo
wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra kon-
dycja finansowa pośrednika, pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej, w przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
i szkolenia w zakresie pośrednictwa, cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości.
8) Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu), licencja najbardziej ogólna
niewymagająca specjalnego wykształcenia czy umie-
jętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność
do czynności prawych), zawód nie jest regulowany,
9) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej,
10) Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni, wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej,
11) Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfikacja
prowadzonej działalności, w przypadku osób prawnych
członek zarządu albo pracownik musi mieć uprawnie-
nia do działania jak pośrednik nieruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w ramach
przygotowania odpowiedzi na przedmiotowe zapyta-
nie minister gospodarki zwrócił się do ministra in-
frastruktury z prośbą o sporządzenie opinii, która
pozwoliłaby na udzielenie odpowiedzi na przedmio-
towe zapytanie w szerszym zakresie. Pomimo wydłu-
żenia terminu na przygotowanie odpowiedzi do 15
września br. minister gospodarki nie otrzymał sta-
1611
nowiska ministra infrastruktury, dlatego też odpo-
wiedź na przedmiotowe zapytanie została opracowana
przez ministra gospodarki we własnym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zalewania łąk przez rzekę Netta
(7573)
Odpowiadając na pismo z dnia 5 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-024-7573/10) dotyczące zapytania posła
Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie zalewania
łąk przez rzekę Netta, przedstawiam poniższe wyja-
śnienia.
Ad 1. Jakie są przyczyny zalewania przez rzekę
Netta łąk rolników z gminy Augustów i jakie działa-
nia zamierza Pan podjąć, aby doprowadzić do usunię-
cia tych przyczyn?
Rzeka Netta zarówno na obszarze skanalizowa-
nym (włączonym do trasy Kanału Augustowskiego),
jak i na pozostałym odcinku jest rzeką typowo nizin-
ną, którą cechują: mały spadek podłużny, meandru-
jący bieg oraz intensywny rozwój wodorostów w ko-
rycie w okresie wiosennym i letnim. Dodatkowo roz-
legła dolina rzeki wypełniona jest utworami hydro-
genicznymi zmurszałymi (osadami) powstałymi
wskutek działania urządzeń melioracyjnych. Taki
stan rzeczy powoduje znaczne utrudnienia w uzyska-
niu odpowiedniej normy uwilgotnienia terenu użyt-
kowanego w postaci łąk oraz pastwisk, szczególnie
w okresie spływów wiosennych i intensywnych opa-
dów latem. Jednocześnie informuję, że wg studium
dla obszarów nieobwałowanych narażonych na nie-
bezpieczeństwo powodzi – rzeka Netta, dolina rzeki
stanowi obszar zalewowy. W związku z powyższym
użytkownicy terenów przyległych do wód Netty po-
winni liczyć się z okresowym występowaniem podto-
pień na tym obszarze.
Stwierdzone podtopienie użytków rolnych w doli-
nie rzeki nastąpiło na skutek tegorocznych wiosen-
nych i letnich obfitych opadów deszczu. Wysoki po-
ziom wody w rzece Netta spowodował pogorszenie
spływu wód na odcinkach dopływowych cieku, tj. cie-
ków Kolniczanka, Olszaneczka, należących do Woje-
wódzkiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych
w Białymstoku, co w konsekwencji spowodowało
1612
opóźnienia w przeprowadzeniu planowanych prac
konserwacyjnych na ww. rzekach.
Ponadto w ramach planowanych przez resort śro-
dowiska zadań przewiduje się dwukrotne koszenie
wodorostów, które uzależnione będzie od fazy rozwo-
ju roślin oraz bieżących warunków hydrologicznych
rzeki. Skuteczność prowadzonych bieżących prac
konserwacyjnych z pewnością poprawi planowany
przez RZGW w Warszawie zakup kosiarki do wodo-
rostów. Konieczne jest również prowadzenie prac po-
legających na odmulaniu i ewentualnym poszerzaniu
koryta rzeki. Wymaga to jednak opracowania doku-
mentacji projektowej obejmującej roboty regulacyjne
w korycie rzeki Netty w km 5+000 do 22+000, ze
wskazaniem najbardziej newralgicznych miejsc w ko-
rycie rzeki. Koszt robót szacowany jest na ok. 4 mln
zł. Ograniczeniem w realizacji tych prac jest jednak
poziom finansowania gospodarki wodnej z budżetu
państwa. Jednostki administrujące wodami w imie-
niu Skarbu Państwa otrzymują limity finansowe po-
zwalające realizować ok. 20% rokrocznie zgłaszanych
zadań. Środki pozyskiwane z innych źródeł przezna-
czane są w zdecydowanej większości na usuwanie
skutków powodzi i zapobieganie poważnym awariom
urządzeń hydrotechnicznych.
Ad 2 i 3. Czy rolnicy, których łąki zostały zalane,
mogą się spodziewać pomocy ze strony administracji
państwowej i jakie będą warunki tej pomocy? Czy
rolnicy, którzy wskutek zalania ich łąk nie mogli sko-
sić trawy, utracą dopłaty z Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa?
Z uwagi na to, że zakres tematyczny ww. pytań
należy do kompetencji ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, poniżej przedstawiam odpowiedzi przekazane
przez resort rolnictwa.
Odnosząc się do pytania dotyczącego pomocy ze
strony administracji państwowej dla rolników po-
szkodowanych w wyniku powodzi, pragnę poinfor-
mować, że w związku z wystąpieniem w roku bieżą-
cym strat w rolnictwie w wyniku niekorzystnych
zjawisk atmosferycznych Rada Ministrów w dniu
1 czerwca 2010 r. podjęła uchwałę nr 87/2010 w spra-
wie programu pomocy dla rodzin rolniczych, w któ-
rych gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej powstały szkody spowodowane przez
powódź, obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r.,
w którym przewiduje się udzielanie poszkodowanym
producentom rolnym:
— kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią, obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem na podstawie roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r.
w sprawie realizacji zadań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121,
z późn. zm.), oraz poręczeń i gwarancji spłaty ww.
kredytów bankowych; kredyty te oprocentowane
są obecnie w wysokości 2% w skali roku i mogą
być przeznaczone zarówno na zakup środków do pro-
dukcji rolnej, jak i odtworzenie zniszczonych środ-
ków trwałych;
— na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzanie w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
— pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności wobec
agencji;
— ulg w podatku rolnym za 2010 r. na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
— dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
— pomocy społecznej rodzinom rolniczym na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.) w formie jednorazowego zasiłku celowe-
go w wysokości:
– 2 tys. zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej,
– 4 tys. zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
O pomoc w ramach programu mogą ubiegać się
rolnicy, producenci rolni lub rodziny rolnicze, w któ-
rych gospodarstwach rolnych lub działach specjal-
nych produkcji rolnej szkody spowodowane przez po-
wódź, obsunięcie się ziemi lub huragan oszacowane
przez komisje powołane przez wojewodów wyniosą
średnio powyżej 30% średniej rocznej produkcji rol-
nej w gospodarstwie rolnym lub dziale specjalnym
produkcji rolnej w stosunku do produkcji z trzech lat
poprzedzających rok, w którym wystąpiły szkody,
albo z trzech lat w okresie 5-letnim poprzedzającym
rok, w którym wystąpiły szkody, z pominięciem roku
o wielkości produkcji najwyższej i najniższej.
Należy zauważyć, że łączna kwota pomocy dla jed-
nego gospodarstwa rolnego lub działu specjalnego
produkcji rolnej zostanie pomniejszona o 50%, jeżeli
nie została zawarta na okres 12 miesięcy umowa
ubezpieczenia obejmująca ochroną ubezpieczeniową
co najmniej 50% powierzchni upraw rolnych, z wyłą-
czeniem łąk i pastwisk, lub co najmniej 50% liczby
zwierząt gospodarskich od co najmniej jednego z ry-
zyk: suszy, gradu, deszczu nawalnego, ujemnych
skutków przezimowania, przymrozków wiosennych,

powodzi, huraganu, pioruna, obsunięcia się ziemi lub
lawiny.
Ponieważ w przypadku ubiegania się o większość
form pomocy udzielanych w ramach ww. programu
niezbędne jest oszacowanie zakresu i wysokości
szkód przez komisję powołaną przez wojewodę wła-
ściwego ze względu na miejsce wystąpienia szkód, na
podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji nie-
których zadań Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa, minister rolnictwa i rozwoju wsi
w dniu 11 czerwca 2010 r. zwrócił się do wszystkich
wojewodów z prośbą o podjęcie działań mających na
celu sprawne oszacowanie strat w gospodarstwach
rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej po-
szkodowanych w wyniku tegorocznej powodzi, obsu-
nięcia się ziemi i huraganu.
Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r.
(Dz. U. Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące
rozwiązania z zakresu rolnictwa:
— możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej, w pozostającym w jej po-
siadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe, lub prowadzącej dział specjalny pro-
dukcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.),
oraz ich domowników i małżonków przez okres do
12 miesięcy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r.,
poniesionych kosztów na wynagrodzenia oraz skład-
ki na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia
skierowanych osób w wysokości nieprzekraczającej
miesięcznie iloczynu 2-krotnego minimalnego wyna-
grodzenia za pracę i liczby zatrudnionych skierowa-
nych osób;
— wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
— przy ustalaniu prawa do świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń
rodzinnych w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. do
dochodu z gospodarstwa rolnego nie wlicza się po-
wierzchni, która uległa zalaniu na skutek powodzi,
jeżeli zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej
30% powierzchni tego gospodarstwa;
— możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
1613
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej na dofinan-
sowanie zadań związanych z rekultywacyjnym wap-
nowaniem gleb zdegradowanych przez powódź
oraz do prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środ-
ków finansowych z Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie
zadań związanych z wapnowaniem zalanych użyt-
ków rolnych celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W ramach przygotowanego pakietu zmian Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 wprowadzono do programu nowe działanie:
Przywracanie potencjału produkcji rolnej zniszczo-
nego w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz
wprowadzenie odpowiednich działań zapobiegaw-
czych. Pomoc w ramach tego działania przeznaczona
będzie na inwestycje w gospodarstwach rolnych po-
szkodowanych w wyniku klęsk żywiołowych. Pomoc
przyznawana będzie tym beneficjentom, w których
gospodarstwach w wyniku wystąpienia niekorzyst-
nego zjawiska atmosferycznego wystąpiły straty
w środkach trwałych służących do produkcji rolnej
(budynki, budowle, maszyny, urządzenia, inwentarz
żywy, plantacje wieloletnie w tym sady) w wysokości
równej co najmniej kwocie 10 tys. zł. Kwota pomocy
będzie mogła wynieść do 130% wartości szkód, jed-
nakże nie więcej niż 300 tys. zł w okresie trwania
PROW 2007–2013 i jednocześnie maksymalnie 90%
poniesionych kosztów kwalifikowalnych operacji.
Przewiduje się objęcie pomocą ok. 4–6 tys. gospo-
darstw. Budżet działania wyniesie 100 mln euro.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej, dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
1614
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
klaracji organizatorów pomocą zostanie objęte ok.
2618 dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowitym
sfinansowaniem ich pobytu ze środków funduszu
składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziecko, na
łączną kwotę 2 356 200 zł.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Natomiast, odpowiadając na pytanie dotyczące
możliwości przyznania płatności bezpośrednich dla
rolników, których łąki w związku z wystąpieniem
powodzi nie są utrzymywane w dobrej kulturze po-
lnej, należy zauważyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1, aka-
pit pierwszy rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009
z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla
rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustana-
wiającego określone systemy wsparcia dla rolników,
zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005,
(WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylają-
cego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.Urz. UE
L 30 z 31 stycznia 2009, str. 16) rolnik otrzymujący
płatności bezpośrednie spełnia wymogi podstawowe
w zakresie zarządzania oraz przestrzega norm dobrej
kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska.
Wymogi minimalne w zakresie dobrej kultury rol-
nej zgodnej z ochroną środowiska (DKR), które sta-
nowią część zasady wzajemnej zgodności (cross com-
pliance), określono w rozporządzeniu ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 11 marca 2010 r. w spra-
wie minimalnych norm (Dz. U. Nr 39, poz. 211). § 1
ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia stanowi, że łąki
i pastwiska zadeklarowane we wniosku o przyznanie
pomocy finansowej w ramach działań: Płatności dla
obszarów Natura 2000 oraz związane z wdrażaniem
ramowej dyrektywy wodnej, a także Program rolno-
środowiskowy są utrzymywane zgodnie z normami,
jeżeli okrywa roślinna jest na nich koszona i usuwa-
na w zakresie i terminie określonym w przepisach
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich lub są na nich wypasa-
ne zwierzęta w sezonie pastwiskowym określonym
w tych przepisach. Jednocześnie zgodnie z § 1 ust. 1
pkt 3 przedmiotowego rozporządzenia łąki zadekla-
rowane we wniosku o przyznanie płatności z tytułu
realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i po-
prawy dobrostanu zwierząt są utrzymywane zgodnie
z normami, jeżeli okrywa roślinna jest na nich ko-
szona i usuwana co najmniej raz w roku, w terminie
określonym w przepisach w sprawie szczegółowych
warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na
wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i po-
prawy dobrostanu zwierząt objętej Planem Rozwoju
Obszarów Wiejskich, jednak nie później niż do dnia
31 października.
Natomiast stosownie do § 1 ust. 1 pkt 4 ww. roz-
porządzenia łąki i pastwiska inne niż wymienione
w § 1 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia są utrzymywane
zgodnie z normami, jeżeli okrywa roślinna jest na
nich koszona i usuwana co najmniej raz w roku,
w terminie do dnia 31 lipca lub są na nich wypasane
zwierzęta w okresie wegetacyjnym traw.
Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycz-
nia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wspar-
cia bezpośredniego (Dz. U. z 2008 r. Nr 170, poz. 1051,
z późn. zm.) kierownik biura powiatowego Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jest wła-
ściwy w sprawach uznawania przypadków działania
siły wyższej lub wystąpienia nadzwyczajnych okolicz-
ności. Uznanie danego przypadku za działanie siły
wyższej lub wystąpienie nadzwyczajnych okoliczno-
ści albo odmowa takiego uznania następuje w decyzji
w sprawie przyznania płatności obszarowych (art. 20
ust. 2 ww. ustawy).
Rodzaje dowodów potwierdzających działanie siły
wyższej lub wystąpienie nadzwyczajnych okoliczno-
ści określono w rozporządzeniu ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 12 marca 2007 r. w sprawie ro-
dzajów dowodów potwierdzających działanie siły
wyższej lub wystąpienie nadzwyczajnych okoliczno-
ści (Dz. U. Nr 46, poz. 308, z późn. zm.).
Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia dowodami po-
twierdzającymi działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności są m.in.:
— protokół oszacowania szkód w uprawach rol-
nych spowodowanych przez powódź sporządzony
przez komisję powołaną przez wojewodę właściwego
ze względu na miejsce wystąpienia szkód, o której
mowa w przepisach w sprawie realizacji niektórych
zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa;
— dokument potwierdzający wystąpienie szkody
w uprawach rolnych, z którego wynika powierzchnia
upraw, na których wystąpiła szkoda spowodowana
przez powódź, sporządzony przez zakład ubezpie-
czeń, z którym rolnik zawarł umowę ubezpieczenia
upraw,
— pisemne oświadczenia potwierdzające wystą-
pienie szkody w uprawach rolnych spowodowanej
przez powódź sporządzone, zgodnie ze wzorem udo-
stępnionym przez prezesa Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej tej agencji, przez dwóch świadków, którzy nie
są domownikami rolnika w rozumieniu przepisów
o ubezpieczeniu społecznym rolników, w przypadku
gdy komisja, o której mowa wyżej, nie została powo-
łana oraz uprawy nie zostały objęte umową ubezpie-
czenia.
Jednocześnie stosownie do § 1a ww. rozporządze-
nia dopuszcza się jako dowód potwierdzający wystą-
pienie w 2010 r. powodzi stanowiącej siłę wyższą lub
nadzwyczajne okoliczności:

— pisemne oświadczenie o jej wystąpieniu sporzą-
dzone przez rolnika albo
— pisemne oświadczenia o jej wystąpieniu sporzą-
dzone przez dwóch świadków, którzy nie są domow-
nikami rolnika w rozumieniu przepisów o ubezpie-
czeniu społecznym rolników.
Podsumowując, należy stwierdzić, że rolnicy, któ-
rych łąki nie są utrzymywane zgodnie z normami
DKR wskutek działania siły wyższej lub wystąpienia
nadzwyczajnych okoliczności, mogą otrzymać płat-
ności bezpośrednie w pełnej wysokości, jeśli złożą
w biurze powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa odpowiednie dowody potwier-
dzające działanie siły wyższej lub wystąpienie nad-
zwyczajnych okoliczności w terminie 10 dni robo-
czych od dnia, w którym uzyskają taką możliwość.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie kosztów sądowych (7574)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7574/10,
w nawiązaniu do pytań posła na Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej Kazimierza Gwiazdowskiego z Klubu
Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość zawartych
w zapytaniu poselskim w sprawie kosztów sądowych,
z dnia 2 sierpnia 2010 r., uprzejmie informuję, iż
zgodnie z art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 169, poz.1417, ze zm.): „Koszty zastęp-
stwa procesowego zasądzone lub przyznane Skarbowi
Państwa w sprawie, w której zastępstwo procesowe
Skarbu Państwa wykonuje Prokuratoria Generalna,
przysługują Skarbowi Państwa – Prokuratorii Gene-
ralnej. Koszty te są egzekwowane przez Skarb Pań-
stwa – Prokuratorię Generalną na podstawie tytułu
egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonal-
ności wydaną na rzecz Skarbu Państwa – Prokura-
torii Generalnej w zakresie rozstrzygnięcia o kosz-
tach zastępstwa procesowego”.
Zgodnie natomiast z art. 3 powyższej ustawy:
„Nadzór nad Prokuratorią Generalną sprawuje mi-
nister właściwy do spraw Skarbu Państwa”. Nadzór
ten jednakże nie obejmuje ingerencji w czynności pro-
cesowe, w tym czynności związane z kosztami za-
stępstwa procesowego, podejmowane w postępowa-
1615
niach, w których zastępstwo procesowe wykonywane
jest przez radców Prokuratorii Generalnej.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż mi-
nister skarbu państwa nie jest właściwym adresatem
wystąpienia posła. Zapytanie zostanie niezwłocznie
przekazane według właściwości do Prokuratorii Gene-
ralnej Skarbu Państwa w celu udzielenia odpowiedzi,
która zostanie przekazana na ręce Pana Marszałka.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Kazimierza
Gwiazdowskiego
w sprawie kosztów sądowych (7574)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7574/10,
którym przekazano zostało zapytanie poselskie
z dnia 2 sierpnia 2010 r. w sprawie kosztów sądo-
wych, złożone przez posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej Kazimierza Gwiazdowskiego z Klubu Parla-
mentarnego Prawo i Sprawiedliwość, w ślad za pi-
smem z dnia 13 sierpnia 2010 r. w załączeniu prze-
kazuję stanowisko Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa z dnia 19 sierpnia 2010 r. w tej sprawie.
Odnosząc się natomiast do pytania 3. zawartego
w zapytaniu poselskim, uprzejmie informuję, iż mi-
nister skarbu państwa nie reprezentował Skarbu
Państwa w omawianym postępowaniu. Zasadne jest
zatem skierowanie zapytania do organu właściwego
w sprawie.
Załącznik do odpowiedzi
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Ministra z dnia 13 sierpnia 2010 r., znak:
DZP/3151/10/MMA, przekazującego w załączeniu pi-
smo Marszałka Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej z dnia
5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7575/10, dotyczące
pytań posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej pana
Kazimierza Gwiazdowskiego z Klubu Parlamentar-
nego Prawo i Sprawiedliwość zawartych w zapytaniu
poselskim z dnia 2 sierpnia 2010 r. w sprawie kosztów
sądowych, uprzejmie podnoszę, co następuje.
Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa wyko-
nywała zastępstwo procesowe Skarbu Państwa
w sprawie z powództwa pani Z.M. Z. przeciwko po-
zwanemu Skarbowi Państwa reprezentowanemu
przez Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wod-
nych w Białymstoku. Przedmiotowa sprawa była pro-
wadzona przez Sąd Okręgowy w Suwałkach pod
sygn. akt. I C 233/09.
Pani Z.M. Z. w powyższej sprawie wnosiła o na-
kazanie zwrotu bezprawnie – jej zdaniem – odebra-
1616
nych działek położonych w T., obejmujących: gospo-
darstwo rolne o powierzchni 12 ha 8786 m2 oraz część
jeziora o powierzchni 60 ha 1285 m2. W razie niemoż-
liwości zwrotu przedmiotowych działek pani Z.M. Z.
domagała się zasądzenia od pozwanego Skarbu Pań-
stwa na jej rzecz kwoty 1 000 000 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia przejęcia opisanych wyżej nieru-
chomości. Powódka wnosiła ponadto o zasądzenie od
pozwanego Skarbu Państwa na rzecz powódki kosz-
tów postępowania według norm przepisanych.
W odpowiedzi na pozew oraz w stanowiskach pre-
zentowanych w kolejnych pismach procesowych, jak
i na rozprawach, które odbyły się przed Sądem Okrę-
gowym w Suwałkach, Prokuratoria Generalna w opar-
ciu o przedstawiony przez powódkę stan faktyczny
sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa wnosiła
o oddalenie powództwa jako bezzasadnego.
Powódka, reprezentowana przez profesjonalnego
pełnomocnika, ostatecznie cofnęła pozew w zakresie
zwrotu opisanej w pozwie nieruchomości, w pozosta-
łym zakresie (roszczenia odszkodowawczego) po-
wództwo popierała.
Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2010 r. Sąd Okręgo-
wy w Suwałkach I Wydział Cywilny umorzył postę-
powanie w części obejmującej roszczenie o zwrot nie-
ruchomości (pkt I) oraz powództwo oddalił w pozo-
stałym zakresie (pkt II), odstępując od obciążenia
powódki obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego na rzecz pozwanego (pkt IV). W ocenie
sądu okręgowego żadna z przesłanek odpowiedzial-
ności odszkodowawczej (zdarzenie, zaistniała szkoda
oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem
a szkodą) nie została w niniejszej sprawie wykazana.
Podając zaś motywy rozstrzygnięcia w zakresie od-
stąpienia od obciążania powódki kosztami procesu,
sąd powołał się na treść art. 102 K.p.c.
Działając zgodnie z art. 394 § 1 pkt 9 K.p.c. w zw.
z art. 99 K.p.c. oraz § 6 pkt 7 rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz pono-
szenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu, a także stosow-
nie do treści art. 98 K.p.c. pozwany Skarb Państwa
reprezentowany przez Wojewódzki Zarząd Melioracji
i Urządzeń Wodnych w Białymstoku zastępowany
przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa za-
skarżył rozstrzygnięcie zawarte w pkt IV wyroku
Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 28 stycznia
2010 r.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku postanowieniem
z dnia 15 marca 2010 r. (sygn. akt I ACz 193/10) – ko-
pia w załączeniu*) – zmienił zaskarżone postanowie-
nie zawarte w pkt IV wyroku w ten sposób, że zasą-
dził od powódki na rzecz Skarbu Państwa reprezen-
towanego przez Prokuratorię Generalną Skarbu
Państwa kwotę 7200 zł tytułem zwrotu kosztów pro-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
cesu oraz postanowił o kosztach postępowania zaża-
leniowego.
Sąd Apelacyjny, powołując się na treść art. 102
K.p.c., wskazał, że przepis ten – z uwagi na jego
szczególny charakter – nie może być wykładany roz-
szerzająco i wyklucza jakiekolwiek uogólnienia. Sąd
apelacyjny wyjaśnił, iż korzystając z możliwości jego
zastosowania, sąd ma obowiązek rozważenia cało-
kształtu okoliczności konkretnej sprawy. Dlatego na-
leżało poddać ocenie okoliczności zarówno związane
z przebiegiem procesu (sposób jego prowadzenia
przez stronę przegrywającą lub reprezentującego ją
pełnomocnika, możliwość oceny zasadności docho-
dzonego roszczenia), jak również te odnoszące się do
sytuacji majątkowej i życiowej. Sąd apelacyjny w swo-
im uzasadnieniu podkreślił, iż sąd okręgowy nie
uwzględnił wszystkich okoliczności mających wpływ
na zastosowanie art. 102 K.p.c., zaś poddane ocenie
fakty były wybiórcze i nie znalazły potwierdzenia
w materiale dowodowym sprawy. W szczególności sąd
apelacyjny zwrócił uwagę, że w sprawie w żaden spo-
sób nie wykazano wysokości dochodów powódki, a to
dopiero pozwalałoby na ocenę, czy powódka jest
w stanie ponieść niezbędne koszty procesu, ewentu-
alnie w jakim zakresie. Sąd II instancji podkreślił, iż
powódka była reprezentowana przez profesjonalnego
pełnomocnika, który powinien uprzedzić ją o obiek-
tywnych szansach wygrania procesu oraz o wysoko-
ści kosztów procesu związanych z ewentualnym prze-
graniem sprawy.
W ocenie sądu apelacyjnego powyższe względy nie
uzasadniały nieobciążania powódki kosztami proce-
su. Podkreślić zaś należy, że zgodnie z art. 98 K.p.c.
w polskiej procedurze cywilnej obowiązuje zasada, że
strona przegrywająca proces ma obowiązek zwrotu
stronie przeciwnej kosztów procesu. W związku
z tym Prokuratoria Generalna nie ma kompetencji
do odstąpienia od dochodzenia kosztów procesu. Je-
dynym organem władnym rozstrzygnąć, że – wbrew
zasadzie wynikającej z art. 98 K.p.c. – strona prze-
grywająca nie zostanie obciążona kosztami procesu,
jest sąd. W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny w Bia-
łymstoku uznał jednak, że brak jest podstaw do za-
stosowania art. 102 K.p.c.
Dodatkowo wskazać należy, iż w toku sprawy
pani Z.M. Z. nie powoływała się na okoliczność, iż
była osobą represjonowaną. Swoją sytuację życiową
przedstawiła dopiero w piśmie z dnia 29 lipca 2010 r.
skierowanym do Prokuratorii Generalnej i zawiera-
jącym wniosek o umorzenie zasądzonych na rzecz
Skarbu Państwa kosztów procesu.
Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa jest jed-
nostką budżetową i prowadzi gospodarkę finansową
na zasadach określonych w odrębnych przepisach dla
państwowych jednostek budżetowych (art. 24 ustawy
z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skar-
bu Państwa; Dz. U. Nr 169, poz. 1417, ze zm.). Zasą-
dzone zatem prawomocnym postanowieniem koszty
procesu stanowią należności pieniężne Skarbu Pań-
stwa, których umorzenie, umorzenie w części, odro-

czenie terminu spłaty całości lub części należności
czy rozłożenie płatności całości lub części należności
na raty jest możliwe po spełnieniu przesłanek uregu-
lowanych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o fi-
nansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240).
Z uwagi na powyższe uprzejmie informuję, iż Pro-
kuratoria Generalna Skarbu Państwa w piśmie
z dnia 17 sierpnia 2010 r., znak: KR-025-164/10/AST,
stanowiącym odpowiedź na wniosek pani Z.M. Z.
z dnia 29 lipca 2010 r., szczegółowo wyjaśniła, o jaką
ulgę (w okolicznościach przedmiotowej sprawy
i w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych) oraz w jakim trybie pani
Z.M. Z. może się zwrócić.
Jeżeli chodzi o odpowiedź na pytanie 3. pana po-
sła Kazimierza Gwiazdowskiego, Prokuratoria Ge-
neralna nie jest właściwa do udzielenia na nie odpo-
wiedzi. Wynika to z faktu, iż zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii General-
nej Skarbu Państwa jednostka ta wykonuje zastęp-
stwo procesowe Skarbu Państwa. Jak zaś wynika
z art. 14 powołanej ustawy, w zakresie zawarcia ugo-
dy lub uznania powództwa Prokuratoria Generalna
może działać jedynie na wniosek właściwego mate-
rialnoprawnego reprezentanta Skarbu Państwa.
Z wyrazami szacunku. Prezes Prokuratorii General-
nej Skarbu Państwa dr Marcin Dziura.
Z wyrazami szacunku
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Warzechy
w sprawie pomocy dla ogrodów działkowych,
które uległy zniszczeniu w powodzi w 2010 r.
(7575)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 sierpnia 2010 r. (sygn.: SPS-024-7575/
10), dotyczącego zapytania posła na Sejm RP pana
Jana Warzechy z dnia 4 sierpnia 2010 r. w sprawie
pomocy dla ogrodów działkowych, które uległy znisz-
czeniu w tegorocznej powodzi, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Rezerwa celowa budżetu państwa przeznaczona
jest przede wszystkim na wypłatę zasiłków dla osób
i rodzin, których gospodarstwa domowe poniosły
straty w wyniku klęsk żywiołowych. Ze środków tej
rezerwy finansowana jest również odbudowa i re-
1617
mont infrastruktury technicznej jednostek samorzą-
du terytorialnego.
Środki rezerwy nie mogą być przeznaczone na
bezpośrednie finansowanie odbudowy i rewitalizacji
zniszczonych przez powódź ogrodów działkowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Warzechy
w sprawie pomocy dla ogrodów działkowych,
które uległy zniszczeniu w powodzi w 2010 r.
(7575)
Szanowny panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-024-7575/10, zawierające zapytanie poselskie
pana posła Jana Warzechy, dotyczące pomocy dla
ogrodów działkowych, które uległy zniszczeniu w te-
gorocznej powodzi, uprzejmie przedstawiam stano-
wisko w tej sprawie.
Na wstępie pragnę poinformować, że jako mini-
ster infrastruktury, posiadający na podstawie art. 9a
ust. 1 pkt 9a ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz.437, z późn. zm.) delegację ustawową do prowa-
dzenia spraw z zakresu rodzinnych ogrodów działko-
wych, mam obowiązek wynikający z art. 7 ustawy
z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działko-
wych (Dz. U. Nr 169, poz. 1419, z późn. zm.) tworze-
nia warunków prawnych, przestrzennych i ekono-
micznych, które mają powodować rozwój rodzinnych
ogrodów działkowych.
Realizacja powyższych obowiązków w kontekście
katastrofalnej w skutkach tegorocznej powodzi prze-
jawiła się m.in. w inicjatywie i współpracy resortu
przy tworzeniu regulacji prawnych dotyczących usu-
wania skutków i zapobiegania powodzi, przy szcze-
gólnej trosce o gwarancję i pełną ochronę praw dział-
kowców. Należy tu przede wszystkim wskazać udział
w pracach legislacyjnych nad ustawą z dnia 8 lipca
2010 r. o szczególnych zasadach przygotowania i re-
alizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowo-
dziowych (Dz. U. Nr 143, poz. 963). W ustawie tej
uregulowane zostały kwestie dotyczące odszkodowań
należnych Polskiemu Związkowi Działkowców oraz
działkowcom, związanych z wywłaszczeniami na cele
budowli przeciwpowodziowych. Ponadto wprowadzo-
no zapis o konieczności zapewnienia nieruchomości
zamiennych na odtworzenie rodzinnych ogrodów
działkowych. Należy także podkreślić udział mini-
1618
stra infrastruktury w pracach nad ustawą z dnia
6 sierpnia 2010 r. o zmianie ustawy o szczególnych
zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów
budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wy-
niku działania żywiołu oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 149, poz. 996). Przyjęcie powyższej regu-
lacji miało na celu wzmocnienie obowiązujących ure-
gulowań prawnych, dotyczących ułatwienia i przy-
spieszenia odbudowy zniszczonych i uszkodzonych
przez żywioł obiektów budowlanych, a także wpro-
wadzenia nowych regulacji ograniczających w przy-
szłości negatywne skutki działania żywiołu.
Odnosząc się do kwestii udzielenia przez ministra
infrastruktury wsparcia finansowego na rzecz przy-
wrócenia do poprzedniego stanu działek na terenach
dotkniętych działaniem żywiołu, pragnę uprzejmie
poinformować, że nie dysponuję odpowiednią delega-
cją ustawową upoważniającą do przyznania odpo-
wiednich środków finansowych, które mogłyby po-
służyć do tego celu. Organem, który w ramach admi-
nistracji rządowej może przyznać, za pośrednictwem
odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego,
dofinansowanie w zakresie remontów lub odbudowy
uszkodzonych i zniszczonych obiektów budowlanych,
w tym infrastruktury komunalnej, jest minister
spraw wewnętrznych i administracji.
Należy także wspomnieć o instytucji Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej, który realizuje Programu priorytetowy „Prze-
ciwdziałanie zagrożeniom środowiska z likwidacją
ich skutków” – w zakresie likwidacji skutków powo-
dzi w 2010 r. Fundusz działa na podstawie ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), nato-
miast organem sprawującym nadzór nad jego funk-
cjonowaniem jest minister środowiska.
Odnosząc się do kolejnego pytania pana posła, do-
tyczącego prac nad zmianą ustawy o rodzinnych
ogrodach działkowych, pragnę uprzejmie poinformo-
wać, że Ministerstwo Infrastruktury w chwili obec-
nej takich prac nie prowadzi. Równocześnie należy
dodać, że ich podjęcie w najbliższym okresie nie jest
przewidywane w obowiązującym programie prac le-
gislacyjnych Rady Ministrów. Prowadzone są nato-
miast prace analityczne, mające na celu pogłębienie
wiedzy o istniejących uwarunkowaniach, w których
funkcjonują ogrody działkowe.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe infor-
macje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one na wyja-
śnienie wątpliwości podniesionych w zapytaniu pana
posła Jana Warzechy na temat rodzinnych ogrodów
działkowych w kontekście likwidacji skutków powo-
dzi i zmian obowiązujących regulacji prawnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Warzechy
w sprawie zmiany kategorii
niektórych przejazdów kolejowych
na trasie linii Rzeszów – Jasło (7576)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, nr SPS-024-7576/10, z dnia
5 sierpnia 2010 r. w sprawie zapytania posła Jana
Warzechy dotyczącego zmiany kwalifikacji kategorii
przejazdów kolejowych na linii nr 106 Rzeszów – Ja-
sło, uprzejmie informuję co następuje:
1. Zarządca infrastruktury kolejowej PKP Polskie
Linie Kolejowe SA Zakład Linii Kolejowych w Rzeszo-
wie podjął działania polegające na uregulowaniu sta-
tusu przejazdów kolejowo-drogowych poprzez ustale-
nie podmiotów współodpowiedzialnych za utrzymanie
(w tym oznakowanie) przejazdów i dróg do nich pro-
wadzących w związku z prowadzonymi przygotowa-
niami do rewitalizacji linii kolejowej nr 106 w ramach
Regionalnego Programu Operacyjnego;
2. Korzystanie z przejazdów użytku niepubliczne-
go (kategorii F) następuje na podstawie umowy cy-
wilnoprawnej zawartej pomiędzy zarządem kolei
a użytkownikiem przejazdu. Przejazdy użytku nie-
publicznego muszą być wyposażone w rogatki stale
zamknięte, otwierane przez użytkowników w razie
potrzeby. Stosując powyższe regulacje prawne, pod-
miot korzystający z przejazdu użytku niepublicznego
jest zobowiązany do zabezpieczenia przejazdu (rogat-
ki zamykane na klucz w celu uniemożliwienia korzy-
stania z przejazdu osobom nieupoważnionym) oraz
utrzymania przejazdu i torów na przejeździe w nale-
żytym stanie, tj. utrzymanie nawierzchni na przejeź-
dzie w stanie niezagrażającym pojazdom szynowych
i użytkownikowi przejazdu – czyszczenia w czasie
zimy żłobków ze śniegu, zaś w lecie z błota. Jednak-
że w zawieranej umowie nie występuje zapis o ko-
nieczności utrzymania przez użytkownika przejazdu
i torów na przejeździe w należytym stanie technicz-
nym, zapewniającym bezpieczeństwo użytkownikowi
i pojazdom szynowym. Wszystkie roboty torowe, jak
wymiana szyn i podkładów oraz inne roboty napraw-
cze w tym zakresie, należą do czynności zarządcy
linii kolejowej;
3. Z uwagi na wszczęcie interwencji ze strony spo-
łeczności lokalnej na podjęte działania Zakładu Linii
Kolejowych w Rzeszowie dotyczące zmiany kategorii
przejazdów oraz chęci zawierania umów cywilno-
prawnych z ich użytkownikami, z inicjatywy zarząd-
cy w dniu 16 sierpnia 2010 r. w siedzibie miasta
Strzyżów odbyło się spotkanie, w którym uczestni-
czyli: ze strony władz miasta Strzyżów – burmistrz
i zastępca burmistrza, przewodniczący rady miasta

i radni, a ze strony zarządcy – dyrektor zakładu
i naczelnik działu nawierzchni.
W trakcie spotkania poruszono kwestię koniecz-
ności uregulowania problemu skrzyżowań linii kole-
jowej z drogami lokalnymi. Zarządca infrastruktury
kolejowej przedstawił wstępną propozycję podjęcia
wspólnych działań z władzami miasta, tj.:
— w przypadku przejazdów w km 25,503 (miej-
scowość Glinik Charzewski) i w km 28,012 (miejsco-
wość Żarnowa) ustanowienie statusu drogi publicz-
nej (gminnej) dla obecnych dróg w ciągu, w którym
usytuowane są przejazdy, a tym samym utrzymanie
przejazdów użytku publicznego,
— w przypadku przejazdu w km 28,720 (miejsco-
wość Żarnowa) podjęcie takich samych działań lub
alternatywnie ustanowienie drogi koniecznej na
działce stanowiącej własność prywatną, co pozwoli-
łoby na dojazd do pozostałych posesji przy jednocze-
snej likwidacji tego przejazdu.
Z informacji uzyskanych od PKP Polskich Linii
Kolejowych SA wynika, że przedstawiona propozycja
zyskała wstępną akceptację władz miasta i obecnie
zarządca linii kolejowej oczekuje na jej potwierdzenie
oraz realizację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzenny Drab
w sprawie unieważnienia pisemnego
egzaminu maturalnego z matematyki
na poziomie podstawowym (7577)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Marzenny Drab (nr SPS-024-
-7577/10) w sprawie unieważnienia pisemnego egza-
minu maturalnego z matematyki na poziomie pod-
stawowym grupie tegorocznych absolwentów Zespo-
łu Szkół nr 2 w Rypinie, uprzejmie wyjaśniam.
W dniu 5 maja 2010 r. w Zespole Szkół nr 2 w Ry-
pinie odbył się pisemny egzamin maturalny z mate-
matyki. Powołany przez dyrektora Okręgowej Komi-
sji Egzaminacyjnej w Gdańsku zespół egzaminato-
rów, któremu przewodniczyła pani W. G., stwierdził
podczas sprawdzania części pisemnej egzaminu ma-
turalnego z matematyki przypadki niesamodzielnej
pracy zdających, co zostało odnotowane w protokole
z dnia 16 maja 2010 r. oraz załączniku nr 17 do tego
1619
protokołu. Z protokołu wynika, że podstawą stwier-
dzenia niesamodzielnej pracy w przypadku 33 zdają-
cych były zauważone przez egzaminatora oceniają-
cego prace tych zdających identyczne błędne rozwią-
zania lub fragmenty rozwiązań w zadaniach o nume-
rach od 26 do 34. Zgodnie z przyjętą w Okręgowej
Komisji Egzaminacyjnej w Gdańsku procedurą po-
stępowania w takich przypadkach egzaminator
sprawdzający pracę zgłasza przewodniczącemu ze-
społu egzaminatorów przypadki niesamodzielnych
rozwiązań zadań w ocenianych pracach egzamina-
cyjnych, który – w przypadku potwierdzenia zastrze-
żeń egzaminatora – wskazuje takie prace w załącz-
niku do protokołu. Pismem z dnia 16 czerwca 2010 r.
pani M. P.M., koordynator egzaminu maturalnego
z matematyki w Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej
w Gdańsku, złożyła wniosek do dyrektora Okręgowej
Komisji Egzaminacyjnej w Gdańsku w sprawie unie-
ważnienia pisemnego egzaminu maturalnego z ma-
tematyki w przypadku 33 zdających z powodu zgło-
szenia przez egzaminatorów niesamodzielnej pracy
tych zdających. W powołanym wniosku koordynator
potwierdziła zasadność zgłoszenia egzaminatorów,
załączając do wniosku m.in. analizę rozwiązań zadań
zgłoszonych jako niesamodzielne.
Dyrektor Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej
w Gdańsku po zapoznaniu się z ww. wnioskiem i zba-
daniu prawidłowości organizacji egzaminu matural-
nego w Zespole Szkół nr 2 im. Unii Europejskiej
w Rypinie, w szczególności zapewnienia przez prze-
wodniczącego zespołu egzaminacyjnego, którym
zgodnie z § 64 ust. 1 rozporządzenia ministra eduka-
cji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie
warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) jest dyrektor
szkoły, określonych w § 83 tego rozporządzenia wa-
runków dotyczących ustawienia stolików w czasie
trwania części pisemnej egzaminu maturalnego, wy-
dał w dniu 17 czerwca 2010 r. decyzję w sprawie unie-
ważnienia egzaminu maturalnego z matematyki na
poziomie podstawowym 30 zdającym z Zespołu Szkół
nr 2 w Rypinie.
Decyzja została wydana w uzgodnieniu z dyrek-
torem Centralnej Komisji Egzaminacyjnej na podsta-
wie § 99 ust. 2 ww. rozporządzenia, który stanowi,
że w przypadku stwierdzenia podczas sprawdzania
arkusza egzaminacyjnego niesamodzielnego rozwią-
zywania zadań egzaminacyjnych przez zdającego dy-
rektor komisji okręgowej, w porozumieniu z dyrek-
torem komisji centralnej, unieważnia część pisemną
egzaminu maturalnego z danego przedmiotu tego
zdającego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że zda-
jący o określonych kodach przedstawili identyczne
błędne rozwiązania zadań o określonych numerach.
W dniu 30 czerwca 2010 r. dyrektor Okręgowej
Komisji Egzaminacyjnej w Gdańsku powołała zespół
egzaminatorów z matematyki w składzie pani J. W.
i pani M. P.M. w celu ponownego sprawdzenia unie-
1620
ważnionych prac z matematyki z Zespołu Szkół nr 2
w Rypinie, który potwierdził istnienie podstaw do
unieważnienia egzaminu.
W dniu 1 lipca 2010 r. dyrektor Okręgowej Komi-
sji Egzaminacyjnej w Gdańsku spotkała się z przed-
stawicielami Zespołu Szkół nr 2 w Rypinie, Kurato-
rium Oświaty w Bydgoszczy i starostwa w Rypinie,
przedstawiła materiały, które były podstawą do pod-
jęcia decyzji w sprawie unieważnienia prac, i wska-
zała szczegółowo powielone identyczne błędy w zada-
niach otwartych, świadczące o niesamodzielności
pracy zdających, które nie mogły powstać niezależnie
w każdej z prac i nie mogą być konsekwencją przyję-
cia przez zdających identycznego sposobu rozwiąza-
nia zadania ani też konsekwencją niewłaściwego spo-
sobu nauczania. Nauczyciel matematyki nie może
popełnić na przykład błędu typu cos α=12. Takie na-
uczanie dyskwalifikowałoby nauczyciela. Nie jest
również możliwe, aby trzy osoby zapisywały w iden-
tycznych krokach i w identyczny sposób rozwiązania
zadań obarczone takimi samymi błędami. W pracach
zdających o określonych kodach identycznie błędnie
(z tym samym błędem rzeczowym) przedstawiono
rozwiązanie określonych zadań. W dziesięciu pracach
egzaminacyjnych zostały zamieszczone również iden-
tyczne błędne rozwiązania zadania nr 33. Popełniono
w nich te same błędy rzeczowe, które nie wynikają
z treści zadania.
Zgodnie z § 107 ww. rozporządzenia prawo wglądu
do sprawdzonego i ocenionego arkusza egzaminacyj-
nego, w tym do karty odpowiedzi, w miejscu i czasie
wskazanym przez dyrektora okręgowej komisji egza-
minacyjnej przysługuje tylko zdającemu – rodzice nie
mają prawa wglądu.
Informuję również, że przewidziana w § 103 ww.
rozporządzenia możliwość ponownego przystąpienia
do egzaminu maturalnego w terminie poprawkowym
(od sierpnia do września tego samego roku) nie doty-
czy osób, których egzamin maturalny z przedmiotu
obowiązkowego w części ustnej albo w części pisem-
nej został unieważniony.
Uprzejmie informuję, że przypadki unieważnienia
egzaminu maturalnego z powodu stwierdzenia nie-
samodzielnego rozwiązywania zadań egzaminacyj-
nych przez zdającego mają miejsce każdego roku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie uniemożliwienia przez PKP SA
Oddział Gospodarowania Nieruchomościami
w Katowicach mieszkańcom miejscowości
Mnich w gm. Chybie korzystania z kładki
dla pieszych nad linią kolejową
Trzebinia – Zebrzydowice (7578)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słanym przy piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-024-7578/10, zapytaniem pana posła Stanisława
Pięty dotyczącym uniemożliwienia mieszkańcom
miejscowości Mnich w gminie Chybie korzystania
z kładki dla pieszych nad linią kolejową Trzebinia –
Zebrzydowice uprzejmie informuję, iż z uzyskanych
informacji od Zarządu PKP SA wynika, że wniosko-
wana kładka nie była i nie jest środkiem trwałym
PKP SA, jak również nie jest objęta żadną umową ze
spółkami Grupy PKP.
Zarząd PKP SA poinformował, iż kładka ta zo-
stała wybudowana w 1973 r. w związku z inwestycją
budowy drugiego toru kolejowego Żory – Chybie i jest
łącznikiem dróg gminnych ul. Piechy i ul. Kopernika
do użytku pieszych. Do roku 1973 ww. drogi były
połączone przejazdem kolejowym, który zlikwidowa-
no po wykonaniu robót. Po zakończeniu inwestycji,
na mocy protokołu nr BIR II/2/103/73 z dnia 19 wrze-
śnia 1973 r., kładka została przekazana w utrzyma-
nie i eksploatację Urzędowi Gminy w Chybiu. A za-
tem od czasu ukończenia budowy rzeczona kładka
nie była na stanie i w utrzymaniu PKP SA.
Ponadto informuję, że śląski wojewódzki inspek-
tor nadzoru budowlanego w Katowicach prowadził
postępowanie w sprawie niewłaściwego stanu tech-
nicznego przedmiotowego obiektu i wezwał PKP SA,
jako właściciela terenu, do przedłożenia protokołów
z kontroli ww. kładki oraz określenia terminu usu-
nięcia nieprawidłowości. PKP SA wystąpiła do Urzę-
du Gminy w Chybiu o przesłanie i udostępnienie wy-
maganych przez nadzór informacji i dokumentów.
W związku otrzymaniem negatywnej odpowiedzi
z urzędu gminy PKP SA zleciła firmie zewnętrznej
opracowanie okresowego przeglądu stanu technicz-
nego. Z uwagi na wynikający z ekspertyzy szeroki
zakres prac niezbędnych do wykonania celem bez-
piecznego użytkowania przedmiotowego obiektu i fakt,
iż nie znajduje się on na stanie środków trwałych
PKP SA, oraz występujące realne zagrożenie dla bez-
pieczeństwa PKP SA Oddział Gospodarowania Nie-
ruchomościami w Katowicach dokonał wyłączenia
z eksploatacji ww. kładki, powiadamiając o powyż-
szym Urząd Gminy w Chybiu.
Pragnę również poinformować, iż w dniu 24 sierp-
nia br. doszło do spotkania przedstawicieli władz lo-

kalnych, mieszkańców miejscowości Mnich oraz PKP
SA Oddziału Gospodarowania Nieruchomościami
w Katowicach. Przedstawiciele PKP SA, w celu ure-
gulowania praw do kładki i zapewnienia bieżącego
jej utrzymania przez gminę, zaproponowali zawarcie
porozumienia, które określi wzajemne relacje w za-
kresie jej eksploatacji z uwzględnieniem zakresu prac
niezbędnych do wykonania wynikających ze zleconej
przez PKP SA ekspertyzy, co spotkało się z akcepta-
cją ze strony gminy.
Zarząd PKP SA wyraża przekonanie, że w wyni-
ku ustaleń podjętych pomiędzy PKP SA a władzami
lokalnymi kwestia wykonania niezbędnych robót dla
przywrócenia kładki do eksploatacji zostanie roz-
strzygnięta i w niedługim czasie społeczność lokalna
będzie mogła w pełni z niej korzystać.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie ewentualnego zmniejszenia
udziału jednostek samorządu terytorialnego
w podatkach stanowiących dochód
budżetu państwa (7579)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS-024-7579/10) zapytaniem pani poseł Jolanty
Szczypińskiej w sprawie ewentualnego zmniejszenia
udziału jednostek samorządu terytorialnego w po-
datkach stanowiących dochód budżetu państwa
uprzejmie wyjaśniam.
Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 13 listo-
pada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego (Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526) źródłem
dochodów jednostek samorządu terytorialnego są
udziały we wpływach z podatku dochodowego od osób
fizycznych oraz podatku dochodowego od osób praw-
nych.
W 2009 r. udział gmin we wpływach z podatku
dochodowego od osób fizycznych (PIT) wynosił
36,72%. W 2010 r. udział ten dla gmin wynosi 36,94%,
natomiast dla powiatów – 10,25%.
Wielkość udziału jednostki samorządu terytorial-
nego we wpływach z podatku dochodowego od osób
fizycznych ustala się, mnożąc ogólną kwotę wpływów
z tego podatku przez określony ustawowo wskaźnik
i wskaźnik równy udziałowi należnego w roku po-
1621
przedzającym rok bazowy podatku dochodowego od
osób fizycznych, zamieszkałych na obszarze jednost-
ki samorządu terytorialnego, w ogólnej kwocie na-
leżnego podatku w tym samym roku, ustalonego na
podstawie złożonych do dnia 30 czerwca roku bazo-
wego zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego
dochodu oraz rocznego obliczenia podatku dokona-
nego przez płatników.
Podstawę do wyliczeń planowanych na 2009 r. do-
chodów z tytułu udziału we wpływach z podatku do-
chodowego od osób fizycznych stanowią dane o na-
leżnym podatku dochodowym od osób fizycznych za
2007 r. (tj. wykazane w rocznym zeznaniu podatko-
wym za 2007 r. złożonym w 2008 r.), natomiast na
2010 r. – analogiczne dane za 2008 r.
Wielkość należnego podatku dochodowego od osób
fizycznych zamieszkałych na terenie miasta Słupska
przedstawia się następująco:
— za 2007 r. – 164 475 258 zł,
— za 2008 r. – 160 453 595 zł.
Przyjęty – do ustalenia planowanych dla miasta
Słupska na 2009 r. i 2010 r. dochodów z tytułu udzia-
łów w PIT – wskaźnik należnego podatku dochodo-
wego od osób fizycznych, zamieszkałych w Słupsku
w stosunku do ogólnej kwoty tego podatku w kraju
przedstawia się następująco:
— za 2007 r. – 0,00338407221,
— za 2008 r. – 0,00273087483.
Zmniejszenie planowanego dla miasta Słupska na
2010 r. dochodu z tytułu udziału we wpływach z po-
datku dochodowego od osób fizycznych w porówna-
niu do analogicznych dochodów planowanych na
2009 r. jest wynikiem zmniejszenia wielkości należ-
nego podatku dochodowego od osób fizycznych za
2008 r. w porównaniu do 2007 r., a co się z tym wią-
że – zmniejszeniem wskaźnika udziału należnego
w roku poprzedzającym rok bazowy podatku docho-
dowego od osób fizycznych zamieszkałych na terenie
gminy w ogólnej kwocie należnego podatku w tym
samym roku.
Faktyczna realizacja dochodów z tytułu udziału
we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycz-
nych we wszystkich jednostkach samorządu teryto-
rialnego (gminach, powiatach i województwach) wy-
niosła w roku 2009 90,9% kwoty planowanej przez
ministra finansów.
Planowana na 2010 r. kwota dochodów miasta
Słupska (w części gminnej i w części powiatowej)
z tytułu udziału we wpływach z podatku docho-
dowego od osób fizycznych, o której poinformował
minister finansów, wynosi odpowiednio 56 832 938 zł
i 15 769 833 zł.
Należy jednak podkreślić, że przekazywana co-
rocznie jednostkom samorządu terytorialnego infor-
macja o planowanych na dany rok budżetowy docho-
dach z tytułu udziału we wpływach z podatku docho-
dowego od osób fizycznych nie ma charakteru dyrek-
tywnego, a jedynie informacyjno-szacunkowy, ponie-
waż dochody podatkowe planowane są w budżecie
państwa na podstawie szacunków i prognoz. Reali-
1622
zacja tych dochodów może ulec zwiększeniu lub zmniej-
szeniu w porównaniu z planem z powodów, na które
minister finansów nie ma bezpośredniego wpływu.
Wysokość kolejnych rat udziału w podatku docho-
dowym od osób fizycznych uzależniona jest od wiel-
kości wpływów z tego podatku za dany miesiąc w ska-
li całego kraju. Dochody budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego z tytułu udziału we wpływach
z ww. podatku za poszczególne miesiące są realizo-
wane w analogicznym stopniu jak dochody budżetu
państwa z tego tytułu.
W przypadku, gdy wpływy z podatku dochodowe-
go od osób fizycznych są niższe od zaplanowanych
w ustawie budżetowej, zarówno budżet państwa, jak
i jednostki samorządu terytorialnego uzyskują niż-
sze dochody, niż planowano.
Kwoty dochodów z omawianego tytułu nie podle-
gają zmniejszeniu przez ministra finansów w drodze
aktów administracyjnych, gdyż takich rozwiązań nie
przewiduje ustawa o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego.
W związku z powyższym Ministerstwo Finansów
nie planuje zmniejszenia udziału miasta Słupska
w podatku dochodowym od osób fizycznych w roku
2010.
Jednostki samorządu terytorialnego powinny na
bieżąco analizować wpływające w ciągu roku kwoty
udziałów w podatku dochodowym od osób fizycznych
i w sytuacji, gdy może wystąpić zagrożenie realizacji
planu, korygować plan.
Dochody z tytułu udziału we wpływach z podatku
dochodowego od osób prawnych (CIT) pobierane są
przez urzędy skarbowe od podatników tego podatku
i zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego bezpośrednio odpro-
wadzane na rachunek budżetu właściwej jednostki
samorządu terytorialnego. Ministerstwo Finansów
nie dokonuje zmniejszeń udziałów należnych jednost-
kom samorządu terytorialnego z tytułu podatku do-
chodowego od osób prawnych i nie uczestniczy
w przekazywaniu dochodów z CIT.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Sońty
oraz grupy posłów
w sprawie ciągłych opóźnień pociągów
pośpiesznych i osobowych na trasie kolejowej
Radom – Warszawa (7580)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Krzysztofa Sońty w sprawie opóźnień
pociągów pośpiesznych i osobowych na trasie kolejo-
wej Radom – Warszawa, przekazuję poniższe infor-
macje.
Do czynników mających wpływ na powstałe
utrudnienia należy zaliczyć m.in.:
— maksymalną liczbę pociągów kursujących
w szczytach przewozowych na linii nr 1 i 448 na szla-
ku Warszawa Wschodnia – Warszawa Zachodnia,
opóźnienie jednego pociągu powoduje opóźnienia
wtórne innych pociągów;
— opóźnienia z winy PKP Polskich Linii Kolejo-
wych SA, do których należą: usterki urządzeń stero-
wania ruchem kolejowym i samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej, ograniczenia prędkości spowodowane
złym stanem toru, ograniczenia spowodowane robo-
tami inwestycyjnymi;
— opóźnienia z winy przewoźnika, do których za-
licza się: późne zgłoszenie gotowości pociągu, wydłu-
żony czas jazdy, przyczyny trakcyjne, niesprawny
tabor;
— inne przyczyny, do których zalicza się: wypad-
ki, interwencje pogotowia ratunkowego, Policji, SOK,
kradzieże i dewastacje urządzeń, zjawiska atmosfe-
ryczne i inne wydarzenia.
Główną przyczyną powstałych utrudnień jest zły
stan infrastruktury kolejowej. Niedostateczna ilość
środków finansowych przeznaczana corocznie na re-
monty i bieżące utrzymanie spowodowała, że zacho-
wanie bezpiecznych warunków prowadzenia ruchu
odbywa się kosztem wprowadzanych ograniczeń
prędkości, co skutkuje wydłużaniem czasu jazdy
i rzutuje na punktualność pociągów. Poprawa warun-
ków podróżowania na trasie Radom – Warszawa na-
stąpi z chwilą całkowitego zakończenia modernizacji
linii nr 8, natomiast w miarę wykonywania poszcze-
gólnych jej etapów sukcesywnie usuwane będą man-
kamenty obniżające komfort jazdy na poszczególnych
odcinkach.
Prace inwestycyjne związane z linią kolejową
nr 8 na odcinku Radom – Warszawa obejmują kom-
pleksową przebudowę linii kolejowej o długości ok. 93
km z modernizacją stacji, budową i przebudową
obiektów inżynieryjnych, sieci trakcyjnej i elektro-
energetyki nietrakcyjnej wraz z układem zasilania
oraz przebudową urządzeń s.r.k. i łączności, budowę
Europejskiego Systemu Zarządzania Ruchem Kole-

jowym (European Railway Traffic Management Sys-
tem – ERTMS). Ponadto przewiduje się wybudowanie
dwóch lokalnych centrów sterowania (Warszawa-
-Okęcie – Radom), przebudowę mostu na rzece Pilica
oraz budowę drugiego toru na odcinku Warka – Ra-
dom. W zakresie modernizacji zakłada się zmianę
lokalizacji przejazdu kolejowego kat. D oraz zmianę
kategorii przejazdu z D na B, czyli przejazd zostanie
zabezpieczony półrogatkami i samoczynną sygnali-
zacją świetlną. Przesunięcie przejazdu do 59,400 km
przedmiotowej linii w kierunku Warki (aktualnie
znajdującego się w 59,636 km) podyktowane jest ko-
niecznością zmiany układu geometrycznego linii ko-
lejowej. W związku ze zmianą lokalizacji przejazdu
konieczne będzie wybudowanie ok. 0,6 km drogi do-
jazdowej.
W wyniku modernizacji projektowany układ to-
rów będzie dopuszczał jazdę pociągami pasażerskimi
z prędkością 160 km/h, co w efekcie skróci czas prze-
jazdu dla tych pociągów o ok. 60 minut. Zakończenie
całości realizacji inwestycji przewidywane jest na
2015 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stanu negocjacji w ramach WTO
w zakresie rolnictwa (7581)
W nawiązaniu do pisma Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z 10 sierpnia br. (sygn. SPS-
-024-7581/10) przesyłam w załączeniu odpowiedź na
zapytanie pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie negocjacji w ramach WTO w zakresie rol-
nictwa.
Informacja dotycząca stanu negocjacji w ramach
rundy Doha WTO, w zakresie dotyczącym rolnictwa
Informacje ogólne
Runda Doha (Doha Development Round lub Doha
Development Agenda) jest rundą negocjacji wielo-
stronnych w ramach Światowej Organizacji Handlu
(WTO), rozpoczętą w 2001 r. Jednym z obszarów te-
matycznych rundy (obok kwestii takich jak m.in. li-
beralizacja handlu towarami nierolnymi czy obrotu
usługami) jest obszar rolnictwa. Negocjacje w tym
obszarze dotyczą przyszłego poziomu zobowiązań
członków WTO odnośnie do redukcji poziomu ochro-
ny celnej w imporcie towarów rolnych, ograniczeń
w stosowaniu instrumentów wspierania eksportu
1623
rolnego oraz ograniczeń w stosowaniu instrumentów
wsparcia, w tym interwencji, na rynkach rolnych.
Negocjacje na forum WTO prowadzi Komisja Eu-
ropejska w imieniu UE i jej państw członkowskich,
na podstawie dyrektyw, udzielonych przez kraje
członkowskie UE w formie jednomyślnych konkluzji
Rady UE obradującej w formule spotkań ministrów
spraw zagranicznych1). Przebieg negocjacji, jak rów-
nież stanowisko prezentowane aktualnie przez KE
stanowią przedmiot dyskusji na posiedzeniach takich
instytucji UE jak m.in. Komitet Polityki Handlowej
w Brukseli (dawny Komitet 133 – zmiana nazwy na-
stąpiła w związku z wejściem w życie traktatu li-
zbońskiego) czy spotkaniach przedstawicieli KE
i krajów członkowskich UE w Genewie.
Temat negocjacji WTO w obszarze rolnictwa jest
również omawiany, choć nieregularnie, na posiedze-
niach Rady UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa. Dysku-
sja ta ma jednak charakter głównie informacyjny.
Rada ds. Rolnictwa i Rybołówstwa nie jest organem,
na którym podejmowane są decyzje określające poli-
tykę KE w negocjacjach WTO – takim organem, jak
wyżej wspomniano, jest Rada ds. Ogólnych, jak i Rada
ds. Zagranicznych (poprzednio GAERC). Należy rów-
nież zaznaczyć, że resortem wiodącym w zakresie
wypracowania i prezentowania całościowego stano-
wiska rządu RP na Rundę Doha jest Ministerstwo
Gospodarki. Ponadto, ze względu na wiodącą rolę
MSZ w Radzie ds. Ogólnych i Radzie ds. Zagranicz-
nych, również resort spraw zagranicznych ma istotne
znaczenie w tym procesie.
Obecny stan negocjacji w obszarze rolnictwa i sta-
nowisko prezentowane przez Polskę
Negocjacje w zakresie rolnictwa toczą się w ra-
mach trzech obszarów negocjacyjnych: dostęp do
rynku, konkurencja w eksporcie oraz wsparcie we-
wnętrzne. Podstawą negocjacji jest dokument „draft
modalities rev. 4”, będący propozycją porozumienia,
zaproponowaną w grudniu 2008 r. przez ówczesnego
przewodniczącego negocjacji rolnych, ambasadora C.
Falconera 2).
Aktualne ramowe stanowisko rządu RP odnośnie
do zagadnień negocjowanych w ramach Rundy Doha
zawarte jest w dokumencie „Instrukcja dla delegacji
polskiej na kolejną fazę negocjacji handlowych Rundy
Rozwojowej Doha WTO”, przyjętym przez Radę Mi-
nistrów w dniu 30 czerwca 2006 r., wraz z późniejszą
jego zmianą w wyniku decyzji Rady Ministrów z 23
lipca 2008 r. Stanowisko rządu generalnie popiera
główny cel bieżącej rundy, jakim jest zawarcie zrów-
noważonego porozumienia, liberalizującego handel
światowy w najważniejszych jego obszarach, zgodnie
1)
Przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego formuła ta
nosiła nazwę: Rada UE ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych
(Rada GAERC). Obecnie z dawnej Rady GAERC zostały wyło-
nione dwie formacje: Rada ds. Ogólnych (GAC) i Rada ds. Zagra-
nicznych (FAC).
2)
Obecnie przewodniczącym negocjacji WTO DDA w obsza-
rze rolnictwa jest ambasador D. Walker, również przedstawiciel
Nowej Zelandii.
1624
z mandatem rundy, przyjętym przez członków WTO.
Jednocześnie, odnośnie do rolnego obszaru rundy,
stanowisko formułuje szereg postulatów, istotnych
z punktu widzenia polskiego sektora rolnego. Są to
m.in. postulaty dotyczące:
— utrzymania przyszłych zobowiązań UE w gra-
nicach zakreślonych reformą WPR,
— utrzymania przez UE dodatkowych instrumen-
tów ochrony rynku (specjalne klauzule ochronne
SSG, ceny wejścia) oraz uaktualnienia zakresu towa-
rowego SSG o produkty wrażliwe dla Polski (w szcze-
gólności owoce miękkie),
— uwzględnienia, biorąc pod uwagę zakres SSG
i przyszłą listę towarów wrażliwych, wrażliwości ta-
kich sektorów, jak: mięso drobiowe, wołowe, wieprzo-
we, mleko i produkty mleczarskie, cukier, niektóre
warzywa i owoce,
— podtrzymania zasady preferencji dla produkcji
unijnej,
— zabezpieczenia możliwości realizacji polskich
postulatów odnośnie do docelowego modelu płatności
bezpośrednich w UE,
— zapewnienia równowagi między przyszłymi zo-
bowiązaniami dotyczącymi eliminacji subsydiów eks-
portowych a zobowiązaniami dotyczącymi eliminacji
innych, choć mających podobny wpływ na handel,
instrumentów wspierania eksportu (do tych innych
instrumentów zalicza się kredyty eksportowe o dłu-
gim terminie spłaty, niektóre aspekty pomocy żyw-
nościowej i działalności Przedsiębiorstw Handlu
Państwowego – State Trading Enterprises).
Biorąc pod uwagę ww. postulaty i interesy sekto-
ra rolnego, Polska prezentuje stanowisko, że doku-
ment „draft modalities rev. 4” zawiera, zwłaszcza
w obszarze dostępu do rynku, propozycje niekorzyst-
ne z punktu widzenia interesów sektora rolnego
(szczegóły w dalszej części). Konkretne, szczegółowe
zastrzeżenia i postulaty zmiany obecnego projektu
„modalities” zostały przekazane Komisji Europej-
skiej i są podtrzymywane przez Polskę w dyskusjach
wewnątrzunijnych.
Wybrane elementy dokumentu „draft modalities
rev. 4”, względem których Polska zgłasza zastrzeże-
nia w dyskusji z Komisją Europejską
— dostęp do rynku
W obszarze dostępu do rynku dokument „draft
modalities rev. 4” przewiduje głęboką redukcję stawek
celnych w imporcie do UE: redukcja o 50%, 57%, 64%
lub 70%, w zależności od obecnego poziomu związania
danej stawki celnej (im wyższy poziom związania, tym
wyższa redukcja). Dodatkowo z postanowień „draft
modalities rev. 4” wynika, że gdyby któryś z krajów
rozwiniętych (w tym UE) nie osiągnął w wyniku re-
alizacji ww. postanowień średniego poziomu redukcji
stawek celnych na poziomie 54%, wówczas taki kraj
byłby zobowiązany do dokonania dodatkowych reduk-
cji, w celu spełnienia tego wymogu.
Polska zgłaszała i zgłasza zastrzeżenia do propo-
zycji skutkujących głęboką redukcją stawek celnych,
gdyż może ona prowadzić do nadmiernego importu
żywności z krajów trzecich i/lub importu po niskich
cenach, co odbiłoby się negatywnie na stabilności
wrażliwych sektorów rynku rolnego UE. Ponadto
dokument przewiduje dodatkowe zobowiązania, któ-
re jeszcze bardziej ograniczyłyby możliwość ochrony
wrażliwych sektorów rolnictwa, a zwłaszcza:
— istotne ograniczenie skuteczności specjalnych
klauzul ochronnych SSG i ich całkowitą eliminację
po 7 latach,
— ograniczenie możliwości stosowania 3) innych
niż ad valorem form stawek celnych (np. stawek cel-
nych specyficznych czy złożonych), co może mieć zna-
czenie z punktu widzenia przyszłości systemu cen
wejścia w imporcie niektórych owoców i warzyw,
a także systemu ochrony surowca (tzw. elementu rol-
nego) w imporcie rolnych towarów przetworzonych,
— największą skalę liberalizacji dla tzw. towarów
tropikalnych, przy czym niepokojące jest, że „draft
modalities rev. 4” zawiera propozycję listy towarów
tropikalnych, obejmującą również towary produko-
wane w Polsce i innych krajach UE. MRiRW prezen-
tuje stanowisko, że na liście nie powinny się znaleźć
produkty rolne produkowane w umiarkowanej strefie
klimatycznej.
Produkty tropikalne
W dniu 15 grudnia 2009 r. Komisja Europejska
uzgodniła z krajami AKP oraz Ameryki Łacińskiej
wspólne stanowisko w sprawie brzmienia zapisów
modalities w zakresie liberalizacji handlu towarami
tropikalnymi. Zgodnie z tą propozycją kraje rozwi-
nięte zredukowałyby stawki celne w imporcie pro-
duktów tropikalnych do zera albo też – gdy bazowa
stawka celna jest wyższa niż 20% – redukcja wyno-
siłaby 80%. Każdy z tych krajów określałby indywi-
dualnie swoją listę produktów tropikalnych, przy
czym jej zakres powinien stanowić przynajmniej 65%
zakresu towarowego listy zaproponowanej w doku-
mencie „draft modalities rev. 4”. KE uzgodniła już
wstępnie z krajami AKP i Ameryki Łacińskiej pro-
jekt unijnej listy produktów tropikalnych.
Proponowana unijna lista wciąż obejmuje szereg
produktów właściwych dla umiarkowanej strefy kli-
matycznej, w tym produkowanych w UE. Szczególne
zaniepokojenie wzbudza obecność na liście bardzo
wrażliwych, z punktu widzenia Polski, mrożonych
wiśni i czereśni (kody nomenklatury towarowej unij-
nej taryfy celnej CN 0811 90 75 oraz 0811 90 80),
a także soku wiśniowego (CN 2009 80 96), przecierów
z jabłek (CN 2007 99 91) oraz przecierów ze śliwek
o dużej zawartości cukru (CN 2007 99 10). Polska
przekazała Komisji swoje zastrzeżenia do tego projek-
tu. Delegacja polska odbyła też nieformalne konsulta-
cje z Komisją, m.in. w sprawie listy produktów tropi-
kalnych. Podczas konsultacji komisja zasygnalizowa-
ła możliwość uwzględnienia najważniejszych polskich
3)
Wg interpretacji KE z tekstu draft modalities wynika, że
15% linii taryfowych w taryfie celnej UE mogłoby pozostać
w formie innej niż ad valorem.

postulatów, zastrzegając jednocześnie, że wypowiedź
jej należy traktować jako nieoficjalną.
Produkty wrażliwe
Ambsador C. Falconer zaproponował również od-
dzielne zasady traktowania dla tzw. towarów wraż-
liwych (kraje rozwinięte będą miały prawo uznać
maksymalnie 4% linii taryfowych jako wrażliwe).
Propozycje te przewidują możliwość zmniejszenia re-
dukcji stawki celnej dla wybranej, niewielkiej listy
towarów wrażliwych, ale w zamian za znaczne roz-
szerzenie kontyngentów taryfowych i głęboką reduk-
cję stawki celnej wewnątrz kontyngentu (do poziomu
maks. 10%). Ze względu na dużą skalę proponowane-
go rozszerzenia kontyngentów i redukcji stawki we-
wnątrz kontyngentu wątpliwe jest, czy rzeczywiście
są to zapisy wystarczające dla zapewnienia odpo-
wiedniej ochrony wrażliwych sektorów rolnictwa.
— konkurencja eksportowa
W obszarze konkurencji eksportowej przewidzia-
na jest eliminacja subsydiów eksportowych i innych,
analogicznych instrumentów wspierania eksportu,
do 2013 r. Trzeba jednakże zauważyć, że o ile zapisy
dotyczące eliminacji refundacji eksportowych są
obecnie przez negocjatorów traktowane jako nie-
wzbudzające zasadniczych zastrzeżeń (zastrzeżeń
takich nie wysuwa też już KE, chociaż refundacje
eksportowe były do niedawna głównym instrumen-
tem wspierania unijnego eksportu, a jeszcze w 2007 r.
KE postulowała, aby termin ich eliminacji był usta-
lony na późniejszą datę niż proponowany w draft mo-
dalities termin 2013 r.), to już niektóre zapisy np.
w obszarze przedsiębiorstw handlu państwowego są
wciąż poddawane w wątpliwość przez niektóre kraje
Cairns4), stosujące ten instrument wspierania eks-
portu. Ponadto proponowane zapisy dotyczące kre-
dytów eksportowych i pomocy żywnościowej, które
jako instrument wspierania eksportu są stosowane
głównie przez USA, również nie uwzględniają szere-
gu postulatów wysuwanych pierwotnie przez KE.
— wsparcie wewnętrzne
W obszarze wsparcia wewnętrznego dokument
„draft modalities rev. 4” z jednej strony zawiera pro-
pozycje zmiany niektórych przepisów w zakresie gre-
en box5), oceniane przez KE bardzo pozytywnie jako
jej istotne osiągnięcie negocjacyjne, a z drugiej stro-
ny przewiduje głęboką redukcję obecnych limitów
wydatków na instrumenty interwencji rynkowej
i wprowadzenia dodatkowych ograniczeń w ich sto-
sowaniu (wsparcie pośrednie amber box). W tym dru-
4)
Grupa Cairns: grupa 17 krajów – eksporterów rolnych,
których głównym postulatem jest daleko idąca redukcja ochrony
celnej oraz eliminacja subsydiów w państwach rozwiniętych. Ca-
irns obejmuje następujące kraje: Australia, Argentyna, Boliwia,
Brazylia, Kanada, Chile, Kolumbia, Kostaryka, Gwatemala, In-
donezja, Malezja, Nowa Zelandia, Paragwaj, Filipiny, Afryka
Południowa, Tajlandia i Urugwaj.
5)
Wsparcie typu green box to instrumenty wsparcia sektora
rolnego, które nie wywierają zakłócającego wpływu na handel
ani produkcję lub wywierają taki wpływ w stopniu co najwyżej
minimalnym.
1625
gim obszarze można zauważyć brak równowagi mię-
dzy skalą redukcji wymaganą od UE i mniejszą re-
dukcją oczekiwaną od USA. KE jest zdania, że UE
może pozwolić sobie na tak dużą redukcję swoich li-
mitów w WTO, ze względu na wysoki poziom, od któ-
rego będzie liczona przyszła redukcja, oraz zmiany
w charakterze unijnych instrumentów wsparcia rol-
nictwa, wynikające z reformy WPR. W poprzednich
fazach negocjacji KE twierdziła jednak, że ważnym
dla niej celem jest, aby w zamian za przyjęcie znacz-
nie zredukowanych limitów w WTO (co będzie miało
efekt związania na stałe reformy unijnej polityki rol-
nej w ramach zobowiązań UE w WTO) skłonić USA
do analogicznej reformy amerykańskiej polityki rol-
nej. Istnieją jednak wątpliwości, czy redukcja limitów
wsparcia, proponowana wobec USA w „draft moda-
lities rev. 4”, jest na tyle duża, aby doprowadzić do
istotnej reformy amerykańskiej polityki rolnej.
W przeciwieństwie do UE Stany Zjednoczone nie po-
dejmowały i nie podejmują kroków w kierunku istot-
nego zmniejszenia wydatków na zakłócające handel
instrumenty wsparcia rolnego.
Dodatkowe, generalne postulaty zgłaszane przez
Polskę w sprawie zasad, które powinny zostać
uwzględnione przez KE w negocjacjach w Rundzie
Doha oraz w procesie konsultacji z krajami członkow-
skimi UE
Zdaniem MRiRW w ramach negocjacji Rundy
Doha należy zapewnić przestrzeganie zasady single
undertaking. Wiążąca i ostateczna ocena wyników
negocjacji w obszarze rolnictwa może nastąpić tylko
po zakończeniu negocjacji we wszystkich pozostałych
obszarach rundy. Poza tym taka wiążąca decyzja
w odniesieniu do rolnictwa może mieć miejsce tylko
jako część decyzji dotyczącej wyników całej rundy
i wszystkich jej obszarów negocjacyjnych.
Uważamy, że póki tekst modalities nie zostanie
w pełni uzgodniony, w trakcie negocjacji nie należy
godzić się na żadne uzgodnienia w jakikolwiek sposób
przesądzające decyzje, które zapadną wewnątrz UE
po uzgodnieniu modalities, np. w sprawie ustalenia,
które produkty mają wejść w skład unijnej listy to-
warów wrażliwych.
MRiRW podkreśla również, że należy unikać
przyjmowania przez Unię Europejską, przed zakoń-
czeniem negocjacji WTO DDA, zobowiązań między-
narodowych czy dokonywania zmian wewnętrznej
legislacji, skutkujących ograniczeniem przysługują-
cych Wspólnocie w WTO możliwości stosowania in-
strumentów wspierania sektora rolnego. Przykładem
takich działań są np. deklaracje w sprawie powstrzy-
mania się od wprowadzania nowych środków mają-
cych wpływ na handel, nawet tych legalnych z punk-
tu widzenia WTO, w związku z kryzysem finanso-
wym, czy wykreślenie z legislacji unijnej samej moż-
liwości stosowania subsydiów w eksporcie niektórych
produktów. Takie działania osłabiają pozycję nego-
cjacyjną Unii w rundzie WTO DDA.
1626
Należy również zapewnić maksimum transparen-
cji ze strony KE w konsultacjach z krajami członkow-
skimi UE.
Pozytywne, z punktu widzenia Polski, elementy
dotychczasowych rezultatów negocjacji
Niektóre z podnoszonych przez Polskę kwestii do-
tyczących rolnictwa zostały w pewnym zakresie
uwzględnione w dotychczasowym stanowisku Komi-
sji Europejskiej. W tym kontekście należy wskazać:
— poparcie KE dla włączenia owoców miękkich
(mrożonych truskawek i malin) do zakresu towarów,
dla których UE ma prawo stosowania specjalnych
klauzul ochronnych SSG. Należy to uznać za pewne
osiągnięcie negocjacyjne Polski, tym bardziej zwa-
żywszy na fakt, że owoce miękkie do tej pory nie były
objęte możliwością stosowania SSG, a po zakończe-
niu Rundy Doha taką możliwością ma być objętych
tylko 1% linii taryfowych6),
— starania KE na rzecz utrzymania możliwości
stosowania przez UE cen wejścia (KE nie zgadza się
na postulaty związania wszystkich stawek celnych
w formie ad valorem. Realizacja tego postulatu ozna-
czałoby eliminację cen wejścia. KE dąży do zapew-
nienia Wspólnocie możliwości stosowania form sta-
wek celnych innych niż ad valorem dla przynajmniej
15% rolnych stawek celnych, co ma umożliwić kon-
tynuację systemu cen wejścia),
— uwzględnienie przez KE sektorów towarowych,
na których wrażliwość wskazywała m.in. Polska
(mięso wieprzowe, wołowe, drobiowe, cukier, miód,
mleko i produkty mleczarskie, niektóre warzywa
i owoce) w dyskusji w WTO nt. tzw. szerokiej listy
towarów wrażliwych, tzn. listy towarów, spośród któ-
rych UE będzie miała w przyszłości prawo wybierać
towary do unijnej listy towarów wrażliwych. Produk-
ty z listy towarów wrażliwych będą objęte odmien-
nym traktowaniem od pozostałych towarów rolnych.
Unijna lista towarów wrażliwych ma być dopiero
stworzona w terminie późniejszym.
Ponadto względem takich produktów jak ser, wie-
przowina, wołowina, mięso drobiowe, cukier KE sfor-
mułowała propozycję specjalnego traktowania, od-
miennego od traktowania pozostałych produktów
wrażliwych, w celu zmniejszenia skali otwarcia ryn-
ku UE na ich import.
— uzyskanie ze strony Komisji Europejskiej ust-
nej deklaracji, że zdaniem KE proponowane przepisy
green box nie ograniczają, z punktu widzenia UE,
istniejącego już w WTO zakresu swobody w kształ-
towaniu w przyszłości płatności bezpośrednich. Eks-
6) Z drugiej strony, nawet gdyby plan ten został zrealizowa-
ny, objęcie owoców miękkich klauzulami SSG byłoby prawdopo-
dobnie możliwe tylko przez 7 lat od rozpoczęcia implementacji
ewentualnego porozumienia w rundzie. Wynika to z faktu, że
KE deklaruje w WTO w imieniu UE gotowość do zgody na cał-
kowitą eliminację SSG po 7 latach (a do tego czasu na znaczne
ograniczenie obecnego zakresu towarów objętych możliwością
stosowania SSG), jak również sygnalizuje gotowość do zgody na
pewne dodatkowe zapisy, ograniczające dotychczasową skutecz-
ność tego instrumentu.
perci prawni KE wyrazili ponadto opinię, że z prze-
pisów green box nie wynikają ograniczenia z punktu
widzenia możliwości zmiany w przyszłości budżetu
rolnego UE, kopert poszczególnych krajów UE czy
stawek płatności w UE.
Deklaracje te są istotne, zważywszy na fakt, że
podczas Konferencji Ministerialnej WTO w Genewie
w lipcu 2008 r. szereg krajów członkowskich, w tym
Polska, wyraziło obawy, czy proponowane zmiany
przepisów WTO green box nie ograniczą zakresu
możliwych rozwiązań, które UE mogłaby w przyszło-
ści przyjąć odnośnie do systemu płatności bezpośred-
nich. KE zadeklarowała, że takiego niebezpieczeń-
stwa nie ma.
Oceniając stopień uwzględnienia przez KE pol-
skich postulatów, należy pamiętać, że część krajów
UE nie podziela stanowiska Polski w sprawie ko-
nieczności uwzględnienia w negocjacjach wrażliwości
sektora rolnego UE, zwłaszcza jeśli w grę wchodzi
możliwość uzyskania przez UE, w zamian za libera-
lizację rolnictwa, korzyści w dostępie do rynków kra-
jów trzecich dla towarów przemysłowych czy unij-
nych podmiotów sektora usług. Szczególnie liberalne
podejście do negocjacji prezentują takie kraje jak
Wlk. Brytania, Szwecja, Czechy czy Estonia. Ich po-
dejście do negocjacji w WTO ma również wpływ na
stanowisko KE w rolnym obszarze negocjacji.
Czynniki wpływające na obecny impas w negocja-
cjach DDA
Powszechnie wskazuje się, że główną przeszkodą
dla zakończenia negocjacji w WTO DDA jest brak
porozumienia między USA a najbardziej znaczącymi
przedstawicielami krajów rozwijających się (tzw.
emerging economies – np. Brazylia, Indie, Chiny).
USA kwestionują propozycje porozumienia w obsza-
rze rolnictwa i NAMA, przedłożone w grudniu 2008 r.
przez przewodniczących obu grup negocjacyjnych.
Uważają, że te propozycje nie gwarantują wystarcza-
jącego, z punktu widzenia USA, otwarcia rynków
największych spośród krajów rozwijających się za-
równo w handlu towarami rolnymi, jak i w NAMA.
Domagają się zgody tych krajów na większe koncesje
i tylko pod tym warunkiem gotowe są do kompromi-
su. Dla odmiany KE prezentuje generalne stanowi-
sko, że tekst „draft modalities rev. 4” w obszarze
rolnictwa jest akceptowalny i może być podstawą do
końcowej dyskusji, zamykającej negocjacje w DDA.
Z punktu widzenia MRiRW niekorzystnym aspek-
tem tej sytuacji jest fakt, że presja USA na udzielenie
dodatkowych koncesji przez kraje rozwijające się
może skończyć się wysunięciem przez te ostatnie do-
datkowych postulatów np. odnośnie do przyszłych
zobowiązań rolnych UE. KE oficjalnie deklaruje, że
w rolnym obszarze negocjacji partnerzy w WTO nie
powinni oczekiwać od UE zaoferowania dodatkowych
koncesji ponad te zaproponowane w 2008 r., w dużej
części odzwierciedlone w tekście modalities rev. 4.
Jednakże dochodzą do nas sygnały, że w razie zaist-
nienia ww. niekorzystnego scenariusza KE mogłaby
rozważyć udzielenie kolejnych koncesji w obszarze

rolnictwa. Komisarz ds. handlu na spotkaniu w czerw-
cu br. z przedstawicielami organizacji COPA-COGECA,
zrzeszającej europejskie organizacje zawodowe rolni-
ków, mówił, że dodatkowe koncesje ze strony UE mo-
głyby nastąpić np. w obszarze wsparcia wewnętrzne-
go, choć nie sprecyzował, w którym dokładnie ele-
mencie. MRiRW podtrzymuje stanowisko, że ewen-
tualna implementacja koncesji zaoferowanych przez
KE w tych negocjacjach byłaby już zbyt daleko idąca,
jeśli chodzi o sektor rolny. Fakt, że KE sygnalizuje
możliwość zaoferowania dodatkowych ustępstw UE
w obszarze wsparcia wewnętrznego, może oznaczać
perspektywę dodatkowego ograniczenie zakresu swo-
body toczonej obecnie dyskusji nt. przyszłości WPR.
Tym bardziej więc żadne dodatkowe koncesje nie po-
winny być oferowane.
Informacja nt. przebiegu konferencji ministerial-
nej WTO w dniach 30 listopada – 2 grudnia 2009 r.
W dniach 30 listopada – 2 grudnia 2009 r. odbyła
się Konferencja Ministerialna WTO w Genewie. Nie
miała ona jednak charakteru negocjacyjnego. Stano-
wiła raczej przegląd ogólnego stanu negocjacji Rundy
Doha oraz funkcjonowania WTO w pozostałych ob-
szarach działalności. Projekt porozumienia w zakre-
sie rolnictwa w Rundzie Doha nie był więc przedmio-
tem rozmów. W trakcie konferencji członkowie skła-
dali ogólne deklaracje co do jak najszybszego zakoń-
czenia rundy, podkreślając jej aspekt rozwojowy,
w szczególności z punktu widzenia krajów rozwijają-
cych się. Szczególną uwagę zwrócił postulat Stanów
Zjednoczonych uzyskania większych koncesji w do-
stępie do rynku krajów rozwijających się, co spotka-
ło się z ich zdecydowanym sprzeciwem. Istotny wpływ
na przebieg negocjacji ma pewne usztywnienie się
strony amerykańskiej w negocjacjach, co jest zwią-
zane ze zmianą administracji, oraz kryzys w finan-
sach i handlu światowym. Mimo iż strona amerykań-
ska nie wydaje się być w chwili obecnej zaintereso-
wana szybkim zakończeniem rundy, w dyskusjach nt.
ewentualnego porozumienia pojawiają się spekulacje
nt. możliwości jego osiągnięcia w drugiej połowie
roku 2011, w trakcie kolejnej konferencji ministerial-
nej. Jednakże z uwagi na brak szczególnego postępu
w negocjacjach należy podchodzić z dużą ostrożno-
ścią do informacji o możliwości zakończenia rundy
w tym terminie.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
1627
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przekazywania gruntów
i nieruchomości będących w zasobach
państwowych agencji na rzecz
organizacji pożytku publicznego (7582)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazane przy piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-024-7582/10, zapytanie pana posła Tade-
usza Tomaszewskiego w sprawie przekazywania nie-
ruchomości będących w zasobach agencji państwo-
wych na rzecz fundacji i organizacji pożytku publicz-
nego w latach 2006–2010, uprzejmie informuję.
Agencja Mienia Wojskowego oraz Wojskowa Agen-
cja Mieszkaniowa nie występowały do ministra skar-
bu państwa o wyrażenie zgody na dokonanie darowi-
zny nieruchomości w trybie art. 59 ust. 5 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, tekst jedno-
lity ze zm.). W latach 2006–2010 jedynie Agencja
Nieruchomości Rolnych występowała do ministra
skarbu państwa o wyrażenie zgody na dokonanie da-
rowizn nieruchomości na rzecz fundacji i organizacji
pożytku publicznego z Zasobu Własności Rolnej
Skarbu Państwa. W trybie art. 59 ust. 5 ww. ustawy
agencja skierowała łącznie do ministra skarbu pań-
stwa 6 wniosków. Wnioski te zostały pozytywnie roz-
patrzone, tj. minister skarbu państwa wyraził zgodę
na dokonanie następujących darowizn:
1) w dniu 1 sierpnia 2007 r. na rzecz Caritas Ar-
chidiecezji Warmińskiej – zabudowane nieruchomości
rolne, oznaczone jako działki ewidencyjne nr 470/3,
470/5, 470/7, 470/9, 470/11, 470/12, 472, 474/2, 474/3,
492, 485/13, 485/14 i 485/17 położone w obrębie Ry-
baki, gmina Stawiguda, o łącznej powierzchni
26,8035 ha i wartości według operatu szacunkowego
11 394 555 zł;
2) w dniu 14 sierpnia 2007 r. na rzecz Stowarzy-
szenia „Pomocy Bliźniemu im. Brata Krystyna”
w Gorzowie Wielkopolskim – zabudowana nierucho-
mość oznaczona jako działka ewidencyjna nr 6/28
położona w obrębie Długie, gmina Strzelce Krajeń-
skie, o powierzchni 0,0883 ha i wartości według ope-
ratu szacunkowego 43 100 zł;
3) w dniu 21 lutego 2008 r. na rzecz Stowarzysze-
nia Rodziców i Przyjaciół Osób Niepełnosprawnych
„Radość” w Dębicy – nieruchomości rolne oznaczone
jako działki ewidencyjne nr 1641/10, 1641/12, 1641/13
i 1641/15 położone w obrębie Bobrowa Wola, gmina
Żyraków, o łącznej powierzchni 4,0500 ha i wartości
według operatu szacunkowego 36 438 zł;
4) w dniu 31 marca 2008 r. na rzecz Stowarzysze-
nia Św. Celestyna w Mikoszowie – zabudowana nie-
ruchomość oznaczona jako działki ewidencyjne
nr 21/9, 21/10, 21/24, 21/25, 21/56 i 27/6 położone
w Mikoszowie, gmina Strzelin, o łącznej powierzchni
1628
4,6761 ha i wartości według operatu szacunkowego
715 000 zł;
5) w dniu 24 kwietnia 2009 r. na rzecz Caritas
Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej – niezabudowana
nieruchomość oznaczona jako działka ewidencyjna
nr 336/23 położona w Droszkowie, gmina Zabór, po-
wiat zielonogórski, o powierzchni 0,4600 ha i warto-
ści według operatu szacunkowego 215 000 zł;
6) w dniu 10 listopada 2009 r. na rzecz Fundacji
Tara – Schronisko dla koni we Wrocławiu – zabudo-
wane i niezabudowane nieruchomości oznaczone jako
działki ewidencyjne nr 685/12, 685/21, 685/25, 685/
27 i 685/34 położone w Piskorzynie, gmina Wińsko,
o łącznej powierzchni 32,7768 ha i wartości według
operatu szacunkowego 1 076 500 zł.
Od listopada 2009 r. Agencja Nieruchomości Rol-
nych nie występowała do ministra skarbu państwa
o wyrażenie zgody na dokonanie darowizny z Zaso-
bu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie nie
są rozpatrywane wnioski agencji w przedmiotowej
sprawie.
Fundacje i organizacje pożytku publicznego, aby
mogły ubiegać się o darowiznę nieruchomości Skarbu
Państwa, powinny spełniać przesłanki określone
w ustawie z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach
(Dz. U. z 1991 r. Nr 46, poz. 203, tekst jednolity ze
zm.) oraz w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o dzia-
łalności pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U.
z 2003 r. Nr 96, poz. 873, ze zm.). Podmioty te muszą
także prowadzić działalność określoną w art. 68 ust.
pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, tj. pro-
wadzić działalność charytatywną, opiekuńczą, kul-
turalną, leczniczą, oświatową, naukową badawczo-
-rozwojową, wychowawczą sportową lub turystyczną.
Darowizna może być dokonana na cele niezwiązane
z działalnością zarobkową, a na rzecz organizacji po-
żytku publicznego na cel prowadzonej działalności
pożytku publicznego. W przypadku wykorzystywa-
nia przedmiotu darowizny na cele inne niż określone
w umowie darowizny, darowiznę odwołuje się,
a w szczególnych przypadkach darczyńca może wy-
razić zgodę na jej zbycie.
Podmiot występujący z wnioskiem o dokonanie
darowizny zobowiązany jest złożyć kompletny wnio-
sek, który powinien zawierać:
1) sprawozdanie z działalności za ostatni rok ob-
rachunkowy, które powinno zawierać:
— nazwę podmiotu, jego siedzibę i adres, datę
wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym, imiona i na-
zwiska założycieli oraz członków zarządu,
— aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego,
— statut organizacji,
— informacje o prowadzonej działalności, w tym
działalności gospodarczej,
— dane o liczbie zatrudnionych osób,
— informacje o wartości aktywów i zobowiązań
ujętych we właściwych sprawozdaniach finansowych
sporządzanych dla celów statystycznych,
— informacje o wartości księgowej majątku trwa-
łego,
— informacje o rozliczeniach z tytułu zobowiązań
podatkowych,
— inne istotne informacje dotyczące prowadzonej
działalności;
2) szczegółową koncepcję zagospodarowania nie-
ruchomości wraz z podaniem źródeł finansowania;
3) wskazanie i opis nieruchomości mającej być
przedmiotem darowizny (aktualny wypis z ewidencji
gruntów, mapa geodezyjna, przeznaczenie nierucho-
mości w miejscowym planie zagospodarowania prze-
strzennego, aktualny odpis księgi wieczystej);
4) aktualny operat szacunkowy określający war-
tość rynkową nieruchomości;
5) opinię właściwego miejscowo starosty/ prezy-
denta miasta (odpowiedniego wydziału urzędu mia-
sta) odnośnie do zasadności przeznaczenia nierucho-
mości na cele statutowe podmiotu ubiegającego się
o darowiznę;
6) ewentualne rekomendacje i opinie dotyczące
prowadzonej działalności.
W przypadku nieruchomości, którymi gospodaru-
ją Agencja Nieruchomości Rolnych, Agencja Mienia
Wojskowego oraz Wojskowa Agencja Mieszkaniowa,
wniosek o darowiznę składany jest do właściwej
agencji, a następnie wraz ze stanowiskiem prezesa
danej agencji przekazywany jest do ministra skarbu
państwa. Powyższe informacje oraz aktualne doku-
menty stanowią podstawę rozpatrzenia wniosku.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie prac legislacyjnych resortu
rolnictwa w drugiej połowie 2010 r. (7583)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Tadeusza Tomaszewskiego, załą-
czone przy piśmie, znak: SPS-024-7583/10, z dnia 10
sierpnia 2010 r., w sprawie prac legislacyjnych nad
wybranymi ustawami w resorcie rolnictwa, niniej-
szym przekazuję Panu Marszałkowi odpowiedź na
zadane zapytanie.
Ustawa z dnia 22 października 2004 r. o jednost-
kach doradztwa rolniczego (Dz. U. nr 251, poz. 2507,
z późn. zm.) została opracowana tuż po wejściu Pol-
ski do Unii Europejskiej. Obecnie planowana nowe-
lizacja jej przepisów ma na celu poprawę jakości po-
mocy doradczej świadczonej rolnikom i zapewnienie
konkurencyjności polskiego rolnictwa w warunkach

Unii Europejskiej. Nowe przepisy zakładają dostoso-
wanie zadań do wyzwań, jakie niesie prowadzenie
gospodarstwa rolnego w warunkach Unii Europej-
skiej, konieczność zapewnienia wielofunkcyjnego
rozwoju wsi oraz usprawnienia kierowania jednostką
doradczą i wyeliminowanie istniejących sprzeczności,
np. w świetle obecnie obowiązujących przepisów dy-
rektora jednostki powołuje zarząd województwa,
a zastępcę – sejmik województwa. Do poprawy zarzą-
dzania przyczyni się możliwość zatwierdzania cenni-
ka usług doradczych przez dyrektora jednostki, a nie
(jak było dotychczas) przez organ, któremu jednostka
podlega, oraz możliwość samodzielnego podejmowa-
nia decyzji przez dyrektora w sprawach przekracza-
jących zasady zwykłego zarządu, zwłaszcza dotyczą-
cych mienia, do kwoty 50 tys. euro. Decyzje dyrekto-
ra powyżej tej kwoty będą nadal wymagały zgody
organu, któremu jednostka podlega.
Planuje się, że do kompetencji sejmiku wojewódz-
twa jako organu, któremu podlegają ośrodki doradz-
twa rolniczego, będzie należało zatwierdzenie doku-
mentów strategicznych: statutu ODR, rocznego pro-
gramu działalności, rocznego planu finansowego
oraz sprawozdań z wykonania rocznego planu dzia-
łalności i planu finansowego. Kompetencje związane
z bieżącym nadzorem i kontrolą działalności, powo-
ływaniem kierownictwa ODR zostaną przypisane
zarządowi województwa. Uwzględniając postulaty
marszałków województwa, wprowadzane zostaną do
ustawy przepisy regulujące kwestię naboru na sta-
nowisko dyrektora ODR. Planuje się ujednolicenie
zasad wyłaniania kandydata na stanowisko dyrek-
tora we wszystkich jednostkach doradztwa zgodnie
z przepisami obecnie obowiązującymi jedynie w przy-
padku dyrektora centrum doradztwa rolniczego.
W celu podniesienia efektywności doradztwa rol-
niczego oraz dostosowania programów działalności
do potrzeb i oczekiwań rolników i mieszkańców wsi
planuje się zwiększenie roli Rady Społecznej Doradz-
twa Rolniczego oraz wpływu samorządu rolniczego
na funkcjonowanie publicznych jednostek doradztwa
rolniczego.
Aby wypełnić przepisy zawarte w rozporządzeniu
Rady (WE) nr 73/2009 z 19 stycznia 2009 r. ustana-
wiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rol-
ników oraz zapewnić funkcjonowanie systemu do-
radztwa rolniczego w każdym województwie, planu-
je się nałożyć na ministra właściwego do spraw roz-
woju wsi odpowiedzialność za sieć i majątek instytu-
cji doradczych.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi przy-
gotowany został również projekt założeń do projektu
ustawy o zmianie ustawy o zagospodarowaniu wspól-
not gruntowych, będący w chwili obecnej na etapie
uzgodnień międzyresortowych.
Zgodnie z przepisami art. 8 ust. 1 i 2 dotychcza-
sowej ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospoda-
rowaniu wspólnot gruntowych ustalenie, które nie-
1629
ruchomości stanowią wspólnoty gruntowe bądź mie-
nie gromadzkie, oraz ustalenie osób uprawnionych
do korzystania ze wspólnoty i wielkości przysługują-
cych im udziałów w gruntach wspólnotowych miało
nastąpić w terminie roku od dnia wejścia w życie ww.
ustawy, tj. do dnia 5 lipca 1964 r.
Z przeprowadzonych ustaleń wynika, że do dnia
dzisiejszego większość nieruchomości, które powinny
stanowić wspólnoty gruntowe, nie ma uporządkowa-
nego stanu prawnego zgodnie z przepisami art. 8
ust. 1 i 2 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot grun-
towych.
Celem proponowanych zmian jest ostateczne upo-
rządkowanie spraw związanych ze wspólnotami
gruntowymi, a także dostosowanie niektórych ure-
gulowań ustawy do współczesnych realiów społecz-
no-gospodarczych.
W projekcie założeń do projektu ustawy o zmianie
ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
przyjęto następujące rozwiązania.
1. Wspólnoty gruntowe, które dotychczas funkcjo-
nują zgodnie z przepisami obecnie obowiązującej
ustawy, a więc te, w których są znane wielkości
udziałów wszystkich uprawnionych do wspólnoty,
a zarządzanie wspólnoty odbywa się w ramach spół-
ki utworzonej przez uprawnionych, będą mogły funk-
cjonować nadal w dotychczasowej formie organiza-
cyjnej i gospodarować na dotychczasowych zasadach,
jeżeli taka będzie wola samych uprawnionych. Pro-
ponuje się natomiast wprowadzenie możliwości prze-
kształcenia we współwłasność wspólnot, w których
znane są wielkości udziałów wszystkich uprawnio-
nych oraz dla których utworzono spółki do sprawo-
wania zarządu. Przekształcenie wspólnot grunto-
wych we współwłasność umożliwi następnie zarówno
podział takich nieruchomości, jak i zakładanie dla
nich ksiąg wieczystych.
2. Ze względu na to, że mimo upływu 47 lat od
wejścia w życie ustawy o zagospodarowaniu wspólnot
gruntowych wobec wielu nieruchomości nie wydano
decyzji, o których mowa w art. 8 ww. ustawy, propo-
nuje się zamieszczenie w ustawie zmieniającej prze-
pisu określającego termin, w którym nastąpi wszczę-
cie z urzędu postępowań mających na celu ustalenie,
które nieruchomości stanowią wspólnotę gruntową
bądź mienie gromadzkie, oraz ustalenie wykazu
uprawnionych oraz wielkości ich udziałów we wspól-
nocie. Po przeprowadzeniu tych postępowań:
1) starosta stwierdzi na zasadach określonych
w dotychczasowych przepisach ustawy, które nieru-
chomości stanowią wspólnotę gruntową bądź mienie
gromadzkie, oraz ustali w przypadku wspólnoty
gruntowej wykaz uprawnionych we wspólnocie grun-
towej oraz wykaz obszarów gospodarstw przez nich
posiadanych i wielkość przysługujących im udziałów
we wspólnocie,
2) w przypadku gdy nie będzie możliwe ustalenie
wykazu uprawnionych we wspólnocie gruntowej oraz
wykazu obszarów gospodarstw przez nich posiada-
nych i wielkości przysługujących im udziałów we
1630
wspólnocie, zgodnie z zasadami określonymi w pkt
1, starosta sporządzi wykazy uprawnionych według
nowych zasad, zgodnie z którymi uprawnionymi do
udziału we wspólnocie gruntowej będą osoby fizyczne
lub prawne posiadające gospodarstwa rolne, jeżeli
przez okres 3 lat przed dniem wejścia w życie projek-
towanej ustawy faktycznie korzystały ze wspólnoty;
w sytuacji gdy podczas tego okresu doszło do zmiany
posiadacza gospodarstwa korzystającego ze wspólno-
ty, posiadacz ten będzie mógł doliczyć do okresu swo-
jego korzystania ze wspólnoty okres korzystania swo-
jego poprzednika,
3) w przypadku gdy brak będzie uprawnionych do
udziału we wspólnocie gruntowej zgodnie z zasadami
określonymi w pkt 2, nieruchomości stanowiące
wspólnoty gruntowe staną się własnością Skarbu
Państwa; nieruchomości te staną się własnością
Skarbu Państwa z dniem w którym wszczęte zostało
postępowanie w stosunku do tych nieruchomości.
3. Proponuje się ponadto wprowadzenie możliwo-
ści zaskarżenia do sądu przez członka spółki powo-
łanej do zagospodarowania wspólnoty gruntowej
uchwały spółki z powodu jej niezgodności z przepisa-
mi prawa lub ze statutem, jeżeli narusza ona zasady
właściwego zagospodarowania gruntów wchodzą-
cych w skład wspólnoty gruntowej lub w inny sposób
narusza interesy członka spółki. Do tej pory bowiem
ustawa nie przewiduje żadnej drogi odwoławczej, słu-
żącej członkom spółki dla podważenia uchwały ogól-
nego zebrania członków – nie jest możliwe kwestio-
nowanie ani legalności, ani celowości działań podej-
mowanych przez organy spółki.
Odnosząc się do zmian do ustawy o grupach pro-
ducentów rolnych i ich związkach, informuję co na-
stępuje. Wejście w życie ustawy o grupach producen-
tów rolnych umożliwiło tworzenie przez producentów
rolnych własnych struktur gospodarczych w celu do-
stosowania produkcji rolnej do warunków rynko-
wych, poprawy efektywności gospodarowania, kon-
centracji podaży, organizowania wspólnej sprzedaży
oraz możliwości negocjowania cen produktów rol-
nych, jak również cen środków do produkcji. Pierw-
sze lata funkcjonowania ustawy pokazały, że idea
wspólnego organizowania się rolników jest procesem
trudnym i skomplikowanym. Powstało niewiele grup,
a ze strony środowiska rolniczego docierały głosy
o potrzebie zmiany zapisów ustawy.
Z uwagi na powyższe kilkakrotnie nowelizowano
ustawę o grupach producentów rolnych, wprowadza-
jąc korzystne dla producentów rolnych rozwiązania,
m.in. zwolnienie z podatku od nieruchomości budyn-
ków i budowli wykorzystywanych przez grupę pro-
ducentów rolnych wpisaną do rejestru grup, zwolnie-
nie od podatku dochodowego od osób prawnych od
dochodów grupy producentów rolnych wpisanej do
rejestru grup, możliwość tworzenia grup producen-
tów rolnych przez jednostki organizacyjne nieposia-
dające osobowości prawnej oraz osoby prawne prowa-
dzące gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów
o podatku rolnym lub prowadzącym działalność rolni-
czą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej.
Do resortu wpłynęły kolejne propozycje dotyczą-
ce nowelizacji ustawy z dnia 15 września 2000 r.
o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz
o zmianie innych ustaw. Zmiany legislacyjne doty-
czące organizowania się i funkcjonowania grup pro-
ducentów rolnych zostały zainicjowane na wniosek
Konwentu Marszałków Województw RP, jak również
były odpowiedzią na uwagi zgłaszane przez przedsta-
wicieli grup producentów rolnych.
Wobec powyższych wniosków rozpoczęto prace
zmierzające do wprowadzenia zmian legislacyjnych
dotyczących organizowania i funkcjonowania grup
producentów rolnych w zakresie przekazywania
przez grupy szczegółowych informacji wynikających
z prowadzonego przez marszałków województw nad-
zoru nad grupami oraz rozszerzenie katalogu form
prawnych, w ramach których mogą organizować się
grupy.
Przedmiotowy projekt ma w szczególności na celu:
1) podanie szczegółowych informacji, które powi-
nien zawierać plan działania grupy producentów rol-
nych;
2) uporządkowanie kwestii zgłaszania zmian za-
chodzących w strukturze grup producentów rol-
nych;
3) umożliwienie tworzenia się grup producentów
rolnych przez spółki prawa cywilnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie aktualnej wartości i mocy prawnej
akcji Huty Ostrowiec SA (7584)
W odpowiedzi na zapytanie poselskie, nr SPS-
-024-7584/10, z dnia 10 sierpnia 2010 r., dotyczące
aktualnej wartości i mocy prawnej akcji Huty Ostro-
wiec SA, w związku z wystąpieniem pana Jarosława
Rusieckiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
uprzejmie wyjaśniam.
Z chwilą ogłoszenia upadłości w dniu 05.07.2002 r.
Huty Ostrowiec SA majątek spółki został przejęty
przez syndyka i wszedł w skład masy upadłości. Ze
sprzedaży majątku wchodzącego w skład masy upa-
dłości zaspokajani są wierzyciele spółki w kolejności
przewidywanej przepisami prawa upadłościowego.

Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 173
ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe
i naprawcze syndyk niezwłocznie obejmuje majątek
upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed znisz-
czeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez oso-
by postronne oraz przystępuje do jego likwidacji. Po-
nadto zgodnie z art. 311 ust. 1 ww. ustawy likwidacji
majątku dokonuje się przez sprzedaż przedsiębior-
stwa upadłego w całości lub jego zorganizowanej czę-
ści. W związku z powyższym na terenie Huty Ostro-
wiec SA obecnie mają prawo działać inne spółki, któ-
re nabyły majątek od syndyka.
Jednocześnie informuję, że do dnia dzisiejszego
Huta Ostrowiec SA nie została wykreślona z Krajo-
wego Rejestru Sądowego, w związku z powyższym
postępowanie upadłościowe trwa nadal.
Wskazać należy, iż zgodnie z art. 61 ww. ustawy
z dniem ogłoszenia upadłości majątek upadłego staje
się masą upadłości, która służy zaspokojeniu wierzy-
cieli, oraz art. 151 po ogłoszeniu upadłości czynności
postępowania upadłościowego wykonuje sędzia ko-
misarz, z wyjątkiem czynności, dla których właściwy
jest sąd, w tym przypadku Sąd Rejonowy w Kielcach
sekcja ds. upadłościowych i naprawczych.
Ponadto uprzejmie informuję, że z chwilą przenie-
sienia własności akcji spółki Huta Ostrowiec SA na
rzecz pracowników akcje te stały się własnością tych
pracowników. Pracownicy mogli dobrowolnie nimi
dysponować, np. zaproponować sprzedaż akcji inne-
mu akcjonariuszowi po cenie uzgodnionej przez obie
strony. Akcje mogły być także przedmiotem darowi-
zny na rzecz wskazanej osoby.
W świetle obowiązujących przepisów prawa Mini-
ster Skarbu Państwa nie ma możliwości wyceny war-
tości akcji, wykupienia akcji oraz nie jest uprawniony
do pośredniczenia w obrocie akcjami pomiędzy po-
szczególnymi osobami lub podmiotami.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Bartuś
w sprawie zasad przyznawania renty
inwalidom wojennym (7585)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 10 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-024-7585/10, przekazującym zapytanie
1631
posłanki pani Barbary Bartuś w sprawie odmowy
przyznania renty inwalidy wojennego pani J. M., po
uzyskaniu wyjaśnień Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych, przedstawiam, co następuje.
Pani J. M. pobiera rentę z tytułu niezdolności do
pracy z ogólnego stanu zdrowia przyznaną decyzją
z dnia 15 października 1996 r. Renta wypłacana jest
w wysokości najniższej renty określonej dla osób cał-
kowicie niezdolnych do pracy. Do renty wypłacany
jest dodatek kombatancki, dodatek kompensacyjny
i ryczałt energetyczny.
Wniosek pani J. M. z dnia 19 lutego 1998 r. o przy-
znanie renty z tytułu deportacji w ZSRR w okresie
luty–październik 1956 r. został rozpatrzony odmow-
nie decyzją z dnia 20 kwietnia 1998 r. w związku
z ustaleniem w orzeczeniu lekarskim z dnia 4 kwiet-
nia 1998 r., iż niezdolność do pracy nie pozostaje
w związku z pobytem na deportacji.
Od niekorzystnej decyzji pani J. M. odwołała się
do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Krośnie, który wyrokiem z dnia 21 wrze-
śnia 1999 r. oddalił odwołanie.
Kolejne wnioski w tej samej sprawie – z dnia
10 lutego 2000 r. i 17 grudnia 2007 r. – zostały rów-
nież rozpatrzone odmownie z uwagi na stwierdzenie
w orzeczeniach lekarskich, że brakuje przesłanek do
uznania, że niezdolność do pracy pozostaje w związ-
ku z deportacją do ZSRR.
Ostatnią decyzję w przedmiotowej sprawie ZUS
wydał w dniu 13 marca 2008 r., od której zaintereso-
wana odwołała się do Sądu Okręgowego w Nowym
Sączu. Wyrokiem z dnia 15 września 2008 r. sąd od-
dalił odwołanie.
Podkreślić należy, że wyroki sądu wiążą nie tylko
strony postępowania, ale także wszystkie organy ad-
ministracji państwowej. W związku z powyższym nie
ma żadnych podstaw do przyznania pani J. M. renty
z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepi-
sów ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatan-
tach oraz niektórych osobach będących ofiarami re-
presji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r.
Nr 42, poz. 371, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
1632
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie zabezpieczenia środków
finansowych na realizację zadań w kontekście
konieczności niezwłocznej finalizacji projektu
pod nazwą „Program budowy Zbiornika
Wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”
dla gmin: Mucharz, Stryszów, Zembrzyce
w woj. małopolskim (7586)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-024-7586/10
z dnia 10 sierpnia 2010 r., przekazujące zapytanie
posła Tadeusza Arkita w sprawie zabezpieczenia
środków finansowych na realizację zadań w kontek-
ście konieczności niezwłocznej finalizacji projektu
pod nazwą „Program budowy Zbiornika Wodnego
Świnna Poręba w latach 2006-2010” dla gmin Mu-
charz, Stryszów i Zembrzyce, przedstawiam poniżej
następujące informacje.
Ad 1. Na jakim etapie legislacyjnym znajduje się
projekt nowelizacji ustawy o zmianie ustawy o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Program budowy
Zbiornika Wodnego Świnna Poręba w latach 2006–
–2010”?
Miło mi poinformować, że na posiedzeniu w dniu
18 sierpnia 2010 r. Rada Ministrów zaakceptowała
projekt nowelizujący ustawę o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Program budowy Zbiornika Wod-
nego Świnna Poręba w latach 2006–2010”.
Ad 2. Czy przewidywane są środki finansowe dla
samorządów na zakończenie kanalizacji gmin?
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program budowy Zbiornika
Wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010” uwzględ-
nia koszty robót i czynności pozostałych do wykonania,
a objętych dotychczas obowiązującą ustawą o ustano-
wieniu programu wieloletniego „Program...”. Nie
zwiększono zakresu rzeczowego inwestycji.
Na zadanie IV – ochrona zlewni zbiornika, w dotych-
czas obowiązującej ustawie z dnia 4 marca 2005 r. prze-
widziane były nakłady ogółem w kwocie 38 mln zł.
Biorąc pod uwagę trudności finansowe gmin Mu-
charz, Stryszów i Zembrzyce oraz przede wszystkim
mając na uwadze troskę o czystość wody w realizo-
wanym zbiorniku, inwestor bezpośredni, Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie, w 2007 r. za
zgodą prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wod-
nej przyspieszył oraz zwiększył kwotę finansowania
zadania IV o 18 mln zł. Tym samym finansowanie
zadania IV zakończyło się w 2008 r. Inwestor w peł-
ni wywiązał się z nałożonych na niego ustawą obo-
wiązków.
Ad 3. Czy są zabezpieczone środki na budowę dro-
gi do Zagórza i kiedy przewidywana jest realizacja
tego zobowiązania?
Droga Zagórze – Brańkówka jest przewidziana do
realizacji w roku bieżącym za kwotę 2,8 mln zł. Na
podstawie porozumienia z gminą z roku 2008 Regio-
nalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie finan-
suje przygotowanie i realizację, którą prowadzi gmi-
na. Droga składa się z trzech odcinków o długości
całkowitej około 2 km. Wykonano odcinek środkowy
przewidziany do modernizacji, a w tym roku ma być
wykonany odcinek od strony Zagórza. Gmina wybra-
ła już wykonawcę i czekamy na rozpoczęcie robót.
Ostatni odcinek wymaga prac projektowych, które
powinny być wykonane w bieżącym roku.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie środków europejskich
umożliwiających dostosowanie szpitali
powiatowych do wymagań, jakim powinny
odpowiadać pod względem fachowym
i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia
ZOZ-ów wg rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 10 listopada 2006 r., na przykładzie
Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II
w Wadowicach (7587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Tadeusza Arkita, przekazane
przy piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-024-7587/10, w sprawie środków europejskich umoż-
liwiających dostosowanie szpitali powiatowych do
wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia
i urządzenia zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższego.
Publiczne zakłady opieki zdrowotnej udzielające
świadczeń zdrowotnych w zakresie ratownictwa me-
dycznego, posiadające umowę o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej zawartą z oddziałem wojewódzkim
Narodowego Funduszu Zdrowia albo udzielające
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych na podstawie innych tytułów, mogą ko-
rzystać ze wsparcia finansowego pochodzącego z fun-
duszy strukturalnych UE na lata 2007–2013 w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, osi priorytetowej XII: Bezpieczeństwo
zdrowotne i poprawa efektywności systemu ochrony
zdrowia, działania 12.1: Rozwój systemu ratownic-
twa medycznego.
Zgodnie z zapisami szczegółowego opisu prioryte-
tów Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-

dowisko”, w ramach działania 12.1: Rozwój systemu
ratownictwa medycznego, istnieje możliwość realiza-
cji inwestycji polegających m.in. na przebudowie, roz-
budowie i remoncie obiektów związanych z infra-
strukturą ochrony zdrowia w zakresie ratownictwa
medycznego (istniejące szpitalne oddziały ratunkowe
ujęte w wojewódzkim planie działania systemu)
w taki sposób, aby dostosować je do wymogów okre-
ślonych w obowiązujących przepisach prawa, oraz
zakupie wyrobów medycznych służących do diagno-
styki lub terapii, z wyłączeniem wyrobów i produk-
tów jednorazowego użytku, w tym dostosowanie sta-
nu technicznego istniejącej infrastruktury do użyt-
kowania zakupionych wyrobów.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
iż inwestycja polegająca na budowie nowego pawilonu
szpitalnego w Szpitalu Powiatowym w Wadowicach
nie kwalifikuje się do dofinansowania w ramach dzia-
łania 12.1: Rozwój systemu ratownictwa medycznego
PO IiŚ.
Jednocześnie pragnę przypomnieć, iż zgodnie
z linią demarkacyjną zakłady opieki zdrowotnej, któ-
rych organami założycielskimi są jednostki samorzą-
du terytorialnego, mogą starać się o wsparcie w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych, dla
których instytucją zarządzającą jest zarząd woje-
wództwa. W Małopolskim Regionalnym Programie
Operacyjnym realizacja działań związanych z inwe-
stycjami w infrastrukturę ochrony zdrowia zapla-
nowana została w ramach priorytetu V: Krakowski
Obszar Metropolitarny, działania 5.2: Rozwój funk-
cji metropolitarnych Krakowskiego Obszaru Metro-
politarnego oraz priorytetu 6: Spójność wewnątrz-
regionalna, działania 6.3: Poprawa bezpieczeństwa
mieszkańców, w tym socjalnego i zdrowotnego.
Szczegółowe informacje dotyczące Małopolskiego
Regionalnego Programu Operacyjnego można uzy-
skać w Urzędzie Marszałkowskim Województwa
Małopolskiego oraz na stronie internetowej http://
www.malopolskie.pl.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
1633
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Ołowskiego
w sprawie możliwości ujęcia w jednym
z opracowywanych przez Krajową Radę
Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego programów
poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego
inwestycji polegającej na budowie kładek
dla pieszych objętych już programem budowy
na terenie Oddziału GDDKiA w Gdańsku (7588)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-024-7588/10) w sprawie zapytania
posła Piotra Ołowskiego dotyczącego możliwości uję-
cia w jednym z opracowywanych przez Krajową Radę
Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego programów kwe-
stii poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego inwe-
stycji polegającej na budowie kładek dla pieszych ob-
jętych już programem budowy na terenie Oddziału
GDDKiA w Gdańsku, przekazuję stanowisko Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad – człon-
ka Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowe-
go, w którym wyjaśniono, że w najbliższych planach
inwestycyjnych realizowanych przez Generalną Dy-
rekcję Dróg Krajowych i Autostrad takiego przedsię-
wzięcia nie ujęto.
Wynika to z przyjętej przez zarządcę dróg krajo-
wych strategii (realizowanej od roku 2007) polegają-
cej na likwidacji w pierwszej kolejności miejsc cha-
rakteryzujących się najwyższymi wskaźnikami za-
grożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. licz-
bą ofiar śmiertelnych, rannych i liczbą wypadków.
Przyjęte priorytety wyznaczają kolejność podejmo-
wanych decyzji z zakresu planowanych i następnie
realizowanych inwestycji.
Z otrzymanych danych policyjnych wynika, że na
odcinku drogi krajowej nr 6 (S6) przebiegającym
w rejonie miejscowości Rotmanka, Juszkowo i Stra-
szyn w bieżącym roku nie zanotowanego żadnego
zdarzenia drogowego z ofiarami w ludziach, a w roku
2009 doszło do jednego zdarzenia z udziałem piesze-
go (osoby dorosłej), który przekraczał jezdnię w miej-
scu zabronionym.
Oddziałowi Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad w Gdańsku znane są potrzeby dogodnego
i bezpiecznego skomunikowania poszczególnych osiedli
rozdzielonych drogą krajową nr 6, zgłosił on potrzebę
budowy pięciu kładek, w tym jednej w postulowanym
przez pana Piotra Ołowskiego miejscu. Zamierzenia te
zostaną zrealizowane niezwłocznie po zakończeniu pro-
cesu wdrażania przedsięwzięć priorytetowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
1634
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danuty Olejniczak
w sprawie konieczności przeprowadzania
kontroli w kancelariach prawnych
pod względem zatrudniania osób
odbywających w nich aplikacje (7590)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Danuty Olejniczak w sprawie ko-
nieczności przeprowadzenia kontroli w kancelariach
prawnych pod względem zatrudnienia osób odbywa-
jących w nich aplikacje, przesłane przy piśmie z dnia
10.08.2010 r., znak: SPS-024-7590/10, uprzejmie in-
formuję, że poruszone w nim wątpliwości nie dotyczą
regulacji prawnej ochrony pracy pracowników, któ-
rzy są zatrudniani w kancelariach prawnych, lecz
praktyki stosowania i naruszania przepisów oraz
przeprowadzania kontroli przez inspektorów pracy.
Pragnę poinformować, iż organem ustawowo po-
wołanym do nadzoru i kontroli przestrzegania prawa
pracy, ścigania wykroczeń przeciwko prawom pra-
cownika oraz innych osób wykonujących pracę zarob-
kową jest Państwowa Inspekcja Pracy. Do zadań
Państwowej Inspekcji Pracy należy nadzór i kontro-
la przestrzegania przepisów prawa pracy, w szczegól-
ności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pra-
cy, przepisów dotyczących stosunku pracy, wynagro-
dzenia za pracę i innych świadczeń wynikających ze
stosunku pracy, czasu pracy, urlopów, uprawnień
pracowników związanych z rodzicielstwem, zatrud-
niania młodocianych i osób niepełnosprawnych
(art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13.04.2007 r.
o Państwowej Inspekcji Pracy, Dz. U. Nr 89, poz. 589,
z późn. zm.).
Na podstawie art. 2 ww ustawy Państwowa In-
spekcja Pracy podlega Sejmowi Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Nadzór nad Państwową Inspekcją Pracy –
w zakresie ustalonym ustawą – sprawuje Rada
Ochrony Pracy. Podnoszone przez panią poseł kwe-
stie mogą być zatem przedmiotem zainteresowania
i prac Rady Ochrony Pracy.
Zgodnie bowiem z art.7 ust.7 ww ustawy do zadań
rady należy wyrażanie stanowiska w sprawach z za-
kresu działania Państwowej Inspekcji Pracy, w szcze-
gólności dotyczących:
1) programów działalności i zadań Państwowej
Inspekcji Pracy;
2) okresowych ocen działalności Państwowej In-
spekcji Pracy oraz wniosków wynikających z tych
ocen;
3) problemów ochrony pracy o zasięgu ogólnokra-
jowym.
Ponadto na podstawie art. 18 ust. 3 ww ustawy
główny inspektor pracy przedstawia Sejmowi oraz
Radzie Ministrów, nie później niż do 30 czerwca na-
stępnego roku kalendarzowego, informacje z działal-
ności Państwowej Inspekcji Pracy oraz coroczne
sprawozdanie z jej działalności wraz z wynikającymi
z tej działalności wnioskami dotyczącymi przestrze-
gania prawa pracy przez podmioty kontrolowane
i organy sprawujące nadzór nad przedsiębiorstwami
lub innymi jednostkami organizacyjnymi państwo-
wymi albo samorządowymi.
Uwzględniając powyższe, w obecnym stanie praw-
nym minister pracy i polityki społecznej nie posiada
uprawnień nadzorczych i kontrolnych nad Państwo-
wą Inspekcją Pracy oraz nie może kształtować zakre-
su i częstotliwości kontroli podejmowanych przez
Państwową Inspekcję Pracy. Każdy organ admini-
stracji państwowej działa w granicach uprawnień
określonych przez ustawy. Nie dysponuję zatem in-
formacjami dotyczącymi przeprowadzenia przez Pań-
stwową Inspekcję Pracy kontroli w 2009 i 2010 r.
w kancelariach prawnych w zakresie przestrzegania
przepisów dotyczących zatrudniania osób odbywają-
cych aplikacje a także wyników tych kontroli.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie zwiększenia środków finansowych
przekazywanych przez PFRON na zadania
z zakresu rehabilitacji społecznej i zawodowej
realizowane przez pow. krakowski (7591)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
10 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7591/10, zapytanie
poselskie pana posła Marka Polaka w sprawie zwięk-
szenia środków finansowych przekazywanych przez
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych na zadania z zakresu rehabilitacji społecz-
nej i zawodowej realizowane przez powiat krakowski,
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Obecny podział środków przeznaczonych przez
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych na realizację zadań powiatu z zakresu
rehabilitacji społecznej uwarunkowany jest tym, iż
PFRON zobowiązany jest przede wszystkim do za-
pewnienia środków finansowych na realizację zadań
obligatoryjnych. Wiąże się to z koniecznością prze-
znaczenia zdecydowanie większych środków na re-

alizację zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej osób
niepełnosprawnych, jakim jest dofinansowanie do
wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r. w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia wskaźnik ten, uwzględniany przy nali-
czaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych, wzrósł prawie o 30%. Do-
datkowo grupa pracowników, których zatrudnienie
uprawnia pracodawcę do otrzymania dofinansowania
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych,
została rozszerzona o osoby posiadające uprawnienia
emerytalne. Ponadto fundusz musi zapewnić środki
na finansowanie dodatkowych kosztów zatrudniania
takich pracowników, o których zwrot mogą się ubie-
gać zakłady pracy chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
znacznie wzrosła, co pociągnęło za sobą wzrost wy-
datków PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń
(według danych PFRON – stan na dzień 30.06.2010 r.
– liczba zatrudnionych osób niepełnosprawnych u pra-
codawców objętych dofinansowaniem do wynagro-
dzeń była w maju 2010 r. w stosunku do grudnia 2008 r.
wyższa o ponad 53 tys. osób, tj. o ok. 26%).
Należy również pamiętać, iż środki PFRON mu-
szą także zostać zabezpieczone na realizację zadania
ustawowego dotyczącego zlecania realizacji zadań
z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych fundacjom oraz organizacjom po-
zarządowym, mających charakter ogólnopolski oraz
ponadregionalny.
Do obligatoryjnych zadań z zakresu rehabilitacji
zawodowej osób niepełnosprawnych stanowi również
przekazywanie na zasadzie algorytmu samorządom
środków na finansowanie uczestnictwa osób niepeł-
nosprawnych w warsztatach terapii zajęciowej czy też
działania zakładów aktywności zawodowej.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazywanych do samo-
rządów. Porównując plan finansowy PFRON określo-
ny ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2010
w pozycji przelewy redystrybucyjne, należy wskazać,
że w 2010 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniże-
nie wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 208 644 000 zł, tj. o 25% (w stosunku do 2009 r.
ta kwota jest niższa o ok. 6%).
Pragnę również podkreślić, że osoby niepełno-
sprawne wymagające wsparcia są przede wszystkim
pełnoprawnymi mieszkańcami województw i powia-
tów, a środki przekazywane przez PFRON są formą
dofinansowania realizacji przez samorządy zadania
własnego polegającego na wspieraniu ich niepełno-
sprawnych mieszkańców.
Ponadto pragnę zauważyć, że decyzję o przezna-
czeniu środków PFRON na określone zadania podej-
muje na mocy art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 27 sierp-
1635
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) w formie uchwały rada
powiatu, która dokonując określonych rozstrzygnięć,
powinna uwzględniać zapisy powiatowego programu
działań na rzecz osób niepełnosprawnych, jak i ak-
tualne, zidentyfikowane potrzeby niepełnosprawnych
mieszkańców powiatu.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że nie ma
podstaw prawnych do przyznania dodatkowych środ-
ków na indywidualne wnioski samorządów powiato-
wych. Środki PFRON podlegają podziałowi według
algorytmu zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu
przekazywania środków Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządom
wojewódzkim i powiatowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 88,
poz. 808, z późn. zm.)
Z informacji przekazywanych przez PFRON wy-
nika, że obecnie nie ma możliwości finansowych, aby
rozważyć ewentualność przeznaczenia dodatkowych
środków finansowych dla samorządów powiatowych,
ze względu na kształtujące się tendencje, tj. wzrosto-
wą w zakresie wydatków obligatoryjnych oraz male-
jącą w zakresie przychodów z tytułu wpłat zakładów
pracy.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie podejrzenia podejmowania
działań mających na celu oczyszczenie sędzi
Sądu Rejonowego w Sopocie z podejrzeń
o spowodowanie wypadku drogowego
ze skutkiem śmiertelnym, dokonywanych
przez trójmiejski wymiar sprawiedliwości,
tj. prokuraturę i sądy, w aspekcie wyłączenia
sędziego bądź oskarżyciela publicznego,
z uwzględnieniem art. 37 K.p.k. (7592)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Zbigniewa Kozaka z dnia
4 sierpnia 2010 r., przekazane przy piśmie z dnia
17 sierpnia 2010 r., dotyczące wcześniejszej odpowie-
dzi na interpelację poselską uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje:
W odpowiedzi z dnia 24 maja 2010 r. udzielonej
przez pana Jacka Czaję, podsekretarza stanu, wska-
zano, że poza instytucjami wyłączenia prokuratora
1636
prowadzącego lub nadzorującego postępowanie kar-
ne (art. 47 K.p.k.) i wyłączenia sędziego (art. 40 i 41
K.p.k.) oraz możliwością przekazania sprawy do roz-
poznania innemu sądowi równorzędnemu przez Sąd
Najwyższy z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwo-
ści (art. 37 K.p.k.) przepisy procedury karnej nie
przewidują możliwości rozpoznania sprawy przez
prokuratora lub sąd spoza okręgu, w którym obo-
wiązki wykonuje przedstawiciel wymiaru sprawiedli-
wości, którego sprawa dotyczy. Z takim twierdze-
niem, zacytowanym także w pana zapytaniu, należy
się zgodzić.
Dodatkowo powoływane w dalszej części zapyta-
nia przepisy, a pominięte w udzielonej panu odpowie-
dzi na interpelację (art. 42–44 K.p.k. oraz 48 K.p.k.),
nie dotyczą podstaw wyłączenia prokuratora lub sę-
dziego, odnoszą się zaś do postępowania w przedmio-
cie wyłączenia sędziego i przekazania sprawy inne-
mu sądowi (art. 42 i 43 K.p.k.), trybu wyłączenia
prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przy-
gotowawcze i oskarżyciela publicznego (art. 48 K.p.k.)
oraz odpowiedniego stosowania przepisów o wyłącze-
niu sędziego do ławników (co w przedmiotowej spra-
wie nie miało miejsca z uwagi na składy zawodowe
sądów orzekających).
Poza wskazaniem na ustawową możliwość prze-
kazania sprawy, w trybie art. 37 K.p.k., do rozpozna-
nia innemu sądowi równorzędnemu przez Sąd Naj-
wyższy z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości,
w odpowiedzi na pana interpelację, nie dokonano in-
terpretacji cytowanego przepisu. Z tego powodu nie
mogę odpowiedzieć na pierwsze z pytań: czy podse-
kretarz stanu Jacek Czaja prawidłowo zinterpreto-
wał przepis art. 37 K.p.k., ponieważ nie dokonał on
wykładni tego przepisu.
Odpowiadając na pytanie, czy dla dobra wymiaru
sprawiedliwości możliwe jest na obecnym etapie spra-
wy jej ocenianie przez właściwy sąd innego okręgu,
informuję, że stosownie do treści art. 37 K.p.k., z ini-
cjatywą o przekazanie sprawy do innego sądu rów-
norzędnego do Sądu Najwyższego może wystąpić
tylko sąd orzekający w konkretnej sprawie, jako sąd
rzeczowo i miejscowo właściwy. Niedopuszczalne jest,
na gruncie tego przepisu, zwracanie się z wnioskiem
o przekazanie sprawy, która jeszcze nie wpłynęła do
danego sądu lub została już prawomocnie zakończo-
na. Wniosek o przekazanie sprawy w trybie art. 37
K.p.k. musi być złożony w czasie zawisłości sprawy
przed sądem. Nie może zatem wyprzedzać w czasie
obowiązku rozpoznania sprawy karnej przez dany
sąd, bowiem mógłby służyć za instrument faktyczne-
go wyznaczania a limine sądu do rozpoznania okre-
ślonej sprawy w przyszłości.
Skoro w realiach przedstawionej w zapytaniu
sprawy brak jest przesłanek zawisłości sprawy przed
właściwym sądem, nie sposób hipotetycznie oceniać
możliwości jej przekazania do rozpoznania przez sąd
z innego okręgu, nawet dla dobra wymiaru sprawie-
dliwości.
Podtrzymuję także stanowisko, że nie posiadam
kompetencji do merytorycznej oceny treści decyzji
procesowych podejmowanych w przedmiotowej spra-
wie przez prokuratora i sądy. Temu służyła kontrola
instancyjna. Przeciwne zachowanie stanowiłoby nie-
uprawnioną ingerencję władzy wykonawczej, którą
reprezentuję, w sferę konstytucyjnie gwarantowanej
niezależności władzy sądowniczej, a w szczególności
niezawisłości sędziowskiej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie podejrzenia podejmowania
działań mających na celu oczyszczenie sędzi
Sądu Rejonowego w Sopocie z podejrzeń
o spowodowanie wypadku drogowego
ze skutkiem śmiertelnym, dokonywanych
przez trójmiejski wymiar sprawiedliwości,
tj. prokuraturę i sądy, w aspekcie przeniesienia
sędzi na inne stanowisko służbowe (7593)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Zbigniewa Kozaka z 4 sierpnia
2010 r. uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Pani G. C., sędzia Sądu Rejonowego w Sopocie,
została przeniesiona na stanowisko sędziego Sądu
Rejonowego w Gdyni na swój wniosek, podyktowany
sytuacją personalną w Sądzie Rejonowym w Sopocie,
zamieszkiwaniem w Gdyni oraz wychowywaniem
trójki dzieci uczących się w tamtejszych szkołach.
Przed przeniesieniem pani sędzia pełniła funkcję
przewodniczącego Wydziału Ksiąg Wieczystych.
Lustrację Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Re-
jonowego w Sopocie przeprowadzono w dniach 8–9
lutego 2010 r., zgodnie z planem działań nadzorczych
nad działalnością administracyjną sądów powszech-
nych na 2010 r. Przedmiotem lustracji była ocena
sprawności postępowania wieczystoksięgowego w za-
kresie terminowości rozpoznania skarg na orzecze-
nia referendarza sądowego w 2009 r. z uwagi na to,
że w latach 2008–2010 materia ta nie była objęta
kontrolą.
W toku lustracji nie stwierdzono nieprawidłowo-
ści. Przewodniczący wydziału co do zasady podejmo-
wał czynności sprawnie i bez zbędnej zwłoki. Wpraw-
dzie w kilku zbadanych sprawach doszło do wydłu-

żenia postępowania, niemniej z przyczyn usprawie-
dliwionych. W latach 2008–2009 i w pierwszym pół-
roczu 2010 r. wydział osiągnął dobre wyniki w za-
kresie sprawności postępowania, na poziomie śred-
nich wyników osiąganych w kraju lub w okręgu
gdańskim.
Przedmiotowa lustracja nie miała zatem żadnego
związku z przeniesieniem pani sędzi G. C.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie stanu i rozwoju zawodu
trenera sportowego (7594)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Jana Kulasa otrzy-
mane w dniu 20 sierpnia 2010 r., o sygn. SPS-024-
-7594/10, w sprawie stanu i rozwoju zawodu trenera
sportowego uprzejmie informuję, co następuje.
Zorganizowane zajęcia sportowe zgodnie z art. 44
ust. 1a ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze
fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675, z późn.
zm.) może prowadzić osoba posiadająca m.in. kwali-
fikacje trenera. Szczegółowe warunki kwalifikacyjne
dla zawodu trenera klasy drugiej, pierwszej i mi-
strzowskiej określone są w rozporządzeniu ministra
edukacji narodowej z dnia 21 czerwca 2001 r. w spra-
wie kwalifikacji, stopni i tytułów zawodowych w dzie-
dzinie kultury fizycznej oraz szczegółowych zasad
i trybu ich uzyskiwania (Dz. U. Nr 71, poz. 738, z późn.
zm.). W nowym stanie prawnym wymagania kwali-
fikacyjne dla trenerów zostały określone w ustawie
z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127,
poz. 857), która wejdzie w życie dnia 16 października
2010 r.
Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o sporcie trenerem
klasy drugiej może być osoba, która:
1) ukończyła studia wyższe w obszarze kształce-
nia umożliwiającym uzyskanie specjalistycznej wie-
dzy i umiejętności trenerskich lub
2) posiada przez okres co najmniej 2 lat tytuł in-
struktora sportu ze specjalizacją w danym sporcie
i ukończyła studia podyplomowe w obszarze kształ-
cenia umożliwiającym uzyskanie specjalistycznej
wiedzy i umiejętności trenerskich, lub
3) posiada przez okres co najmniej 2 lat tytuł in-
struktora sportu ze specjalizacją w danym sporcie,
posiada co najmniej świadectwo dojrzałości oraz
1637
ukończyła specjalistyczny kurs na stopień trenera
klasy drugiej i zdała egzamin końcowy.
W myśl ust. 4 art. 41 ustawy o sporcie trenerem
klasy pierwszej może być osoba, która:
1) posiada co najmniej świadectwo dojrzałości,
2) posiada co najmniej trzyletni staż pracy trener-
skiej ze stopniem trenera klasy drugiej,
3) posiada udokumentowany dorobek w pracy
szkoleniowej,
4) ukończyła specjalistyczny kurs na stopień tre-
nera klasy pierwszej i zdała egzamin końcowy.
Zgodnie z ust. 5 art. 41 przedmiotowej ustawy tre-
nerem klasy mistrzowskiej może być osoba, która:
1) ukończyła studia wyższe,
2) posiada co najmniej dwuletni staż pracy trener-
skiej ze stopniem trenera klasy pierwszej,
3) posiada udokumentowany dorobek w pracy
szkoleniowej,
4) ukończyła specjalistyczny kurs na stopień tre-
nera klasy mistrzowskiej i zdała egzamin końcowy.
Zorganizowane zajęcia w zakresie sportu w klubie
sportowym uczestniczącym we współzawodnictwie
organizowanym przez polski związek sportowy mogą
prowadzić wyłącznie osoby posiadające tytuł zawo-
dowy trenera lub instruktora sportu (ust. 7). Ustawa
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) nie ma za-
stosowania do zawodu trenera.
Przedsięwzięciem organizowanym w celu promo-
wania różnych form doskonalenia zawodowego dla
trenerów najwyższego szczebla jest Akademia Tre-
nerska (prowadzona przez Instytut Sportu w War-
szawie). Akademia jest ośrodkiem skupiającym naj-
wybitniejszych teoretyków i praktyków w dziedzi-
nach będących przedmiotem zajęć w akademii. Za-
daniem akademii jest aktualizowanie i poszerzanie
wiedzy praktycznej i teoretycznej służącej rozwiązy-
waniu różnych problemów w sporcie, w tym olimpij-
skim, a także podnoszenie kwalifikacji zawodowych
środowiska trenerskiego w Polsce.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie studiowania
na tzw. kierunkach zamawianych (7595)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Jana Kulasa (nr SPS-024-7595/10)
1638
w sprawie studiowania na tzw. kierunkach zamawia-
nych, realizowanych w ramach poddziałania 4.1.2:
Zwiększenie liczby absolwentów kierunków o kluczo-
wym znaczeniu dla gospodarki opartej na wiedzy
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, pragnę
niniejszym przedstawić szczegółowe informacje w nur-
tującej pana posła kwestii.
W wymiarze europejskim zarówno strategia li-
zbońska, jak i opracowany przez Komisję Europejską
w ramach procesu bolońskiego dokument „Rola uni-
wersytetów w Europie wiedzy” wyraźnie akcentują
rolę, jaką szkolnictwo wyższe powinno odegrać w roz-
woju gospodarki opartej na wiedzy, dzięki której
obecnie w Europie powstaje około połowa nowych
miejsc pracy. Osiągnięcie tego celu stawia jednak
przed europejskim szkolnictwem wyższym szereg
wyzwań, m.in. wywołanie impulsów rozwojowych
wpływających na dostępność i rozwój tych kierunków
kształcenia, których znaczenie dla gospodarki opar-
tej na wiedzy jest największe.
Odpowiedzią Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa
Wyższego na powyższe, a także na sytuację niższej
atrakcyjności inwestycyjnej kraju, spowodowanej
m.in. niewystarczającą liczbą specjalistów z wy-
kształceniem wyższym na kierunkach technicznych,
matematycznych czy przyrodniczych, było stworze-
nie możliwości finansowania wybranych kierunków
studiów, a także podjęcie działań promocyjno-eduka-
cyjnych zmierzających do podniesienia atrakcyjności
kształcenia na tychże kierunkach.
Zamawianie kształcenia na kierunkach technicz-
nych, matematycznych i przyrodniczych zostało za-
inicjowane przez MNiSW przygotowaniem w maju
2008 r. pilotażowego projektu systemowego w ra-
mach ww. poddziałania. Przedmiotem projektu jest
uatrakcyjnienie studiowania na wyznaczonych przez
ministra nauki i szkolnictwa wyższego specjalno-
ściach na kierunkach: automatyka i robotyka, bio-
technologia, budownictwo, elektrotechnika, energe-
tyka, inżynieria biomedyczna, inżynieria środowiska,
matematyka, mechanika i budowa maszyn, mecha-
tronika. Lista kierunków dla przedmiotowego pro-
jektu została sformułowana w oparciu o wyniki ba-
dania opracowanego w grudniu 2007 r. przez TNS
OBOP na zlecenie MNiSW – „Zapotrzebowanie
przedsiębiorstw na wykwalifikowaną kadrę inżynier-
ską oraz ocena przygotowania do pracy absolwentów
studiów technicznych”. Zakończenie realizacji pro-
jektu zaplanowane zostało na marzec 2012 r.
Zgodnie ze zmianami wprowadzonymi do „Szcze-
gółowego opisu priorytetów PO KL” i zatwierdzony-
mi ostatecznie przez Komitet Monitorujący PO KL
poddziałanie 4.1.2 od roku 2009 realizowane jest
również w trybie konkursowym. Przedmiotem kon-
kursów są projekty obejmujące realizację nauczania
i uatrakcyjnienie procesu dydaktycznego na kierun-
kach: automatyka i robotyka, biotechnologia, budow-
nictwo, chemia, energetyka, fizyka/fizyka technicz-
na, informatyka, inżynieria materiałowa, inżynieria
środowiska, matematyka, mechanika i budowa ma-
szyn, mechatronika, ochrona środowiska, wzornic-
two. Powyższe kierunki zostały określone na podsta-
wie badania ewaluacyjnego ex ante dotyczącego oce-
ny zapotrzebowania gospodarki na absolwentów
szkół wyższych kierunków matematycznych, przy-
rodniczych i technicznych, zarówno w bieżącej, jak
i 5–15-letniej perspektywie, sfinansowanego ze środ-
ków Pomocy Technicznej. Zasady konkursu ogłoszo-
nego w roku 2010 przewidywały dodatkowo możli-
wość skierowania wsparcia do makrokierunków,
kierunków unikatowych, studiów międzykierunko-
wych opartych na kierunkach z listy podstawowej.
Efektem rozstrzygnięcia dwóch dotychczasowych
edycji konkursów są 64 umowy na dofinansowanie
projektów. Obecnie trwa proces zawierania umów
z kolejnymi beneficjentami – zwycięzcami tego-
rocznej edycji konkursu, na którą przeznaczono
200 000 000 PLN. W załączeniu przekazuję kilka in-
teresujących danych statystycznych zobrazowanych
na wykresach i w zestawieniach tabelarycznych*).
Na przyszłoroczny konkurs wpisany do projektu
planu działania dla priorytetu IV PO KL na 2011 r.
MNiSW planuje przeznaczyć podobną kwotę środków
finansowych. Jednocześnie pragnę poinformować, iż
nie przewiduje się poszerzenia listy kierunków zama-
wianych o nowe, ponieważ przeprowadzone na zle-
cenie ministerstwa badania wskazały, że obecnie
wskazane kierunki są wystarczające do zapewnie-
nia pracodawcom wystarczającej podaży odpowied-
nio wykwalifikowanych absolwentów. Sytuacja na
rynku pracy nie uległa także w tym zakresie znacz-
nej zmianie.
Z poważaniem
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie rezygnacji przez Polskę
z wysokiego stanowiska w Europejskim
Banku Inwestycyjnym (7596)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Tadeusza Iwińskiego, posła na Sejm
RP, w sprawie rezygnacji przez Polskę z wysokiego
stanowiska w Europejskim Banku Inwestycyjnym
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Nieprawdą jest, iż rezygnacja ze stanowiska wi-
ceprezesa Europejskiego Banku Inwestycyjnego
przez panią M. G., polską przedstawiciel w Komitecie
Zarządzającym Banku, z dniem 18 sierpnia 2010 r.
spowodowana była arbitralną decyzją ministra finan-
sów RP. Wynikała ona z wiążących porozumień za-
wartych między członkami Konstytuanty EBI,
w której znajduje się Polska. W wyniku akcesji do
Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. grupy
10 nowych państw (Polska, Czechy, Cypr, Estonia,
Litwa, Łotwa. Malta, Słowacja, Słowenia, Węgry)
państwa te stały się także członkami Europejskiego
Banku Inwestycyjnego – instytucji finansowej Unii
Europejskiej. Każde państwo członkowskie, obejmu-
jąc udziały w banku, uzyskało swojego przedstawi-
ciela w radzie dyrektorów banku (organ podejmujący
ostateczne decyzje w sprawie udzielania kredytów
przez bank).
Tylko największym udziałowcom banku (Niemcy,
Francja, Włochy, Wielka Brytania) przysługuje pra-
wo mianowania własnych kandydatów na wysokie
stanowiska w strukturach banku (stanowiska wice-
prezesów, zastępców dyrektorów, przedstawicieli
w komitecie audytu). Pozostałe państwa członkow-
skie, które posiadają mniejsze udziały w kapitale
banku, pogrupowane są w ramach tzw. konstytuant
(zgodnie z art. 9 Statutu EBI), tj. grup państw posia-
dających porównywalną wielkość udziałów w stosun-
ku do największych udziałowców banku. Polska zna-
lazła się w Konstytuancie EBI wraz z Czechami,
Cyprem, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, Słowacją,
Słowenią i Węgrami.
Państwa w ramach konstytuant nieformalnie
uzgadniają podział stanowisk oraz zasady ich rotacji.
W konsekwencji ww. grupie 10 nowych państw człon-
kowskich przypadła obsada następujących wysokich
stanowisk w ramach struktur banku:
— stanowiska jednego z ośmiu wiceprezesów,
— 3 zastępców dyrektorów w radzie dyrektorów
oraz
— przedstawiciela w komitecie audytu.
W celu zapewnienia odpowiednio częstej rotacji
na stanowisku wiceprezesa przyjęto zasadę skróce-
nia 6-letniej kadencji nominowanego przez Konsty-
tuantę EBI wiceprezesa do 3 lat. Pierwsze porozu-
mienie w tej sprawie w ramach konstytuanty zostało
zawarte w 2004 r., a następnie zostało zmodyfikowa-
ne w tym samym trybie w 2006 r. w wyniku rozsze-
rzenia Unii Europejskiej, które spowodowało zmiany
w składzie konstytuanty (wystąpienie z niej państw
nadbałtyckich i zastąpienie ich członkostwa obecno-
ścią Bułgarii). Obecnie do konstytuanty, obok Polski,
należą: Bułgaria, Czechy, Cypr, Malta, Słowacja, Sło-
wenia, Węgry. Na podstawie wyżej wymienionych
porozumień pierwszą 3-letnią kadencję sprawował
przedstawiciel Republiki Czeskiej, a następnie od
sierpnia 2007 r. przedstawiciel Polski. Obsada stano-
wiska wiceprezesa w 3-letnich kadencjach kształtuje
się dalej, tj. od sierpnia 2010 r., następująco: Słowe-
nia, Węgry, Słowacja i Bułgaria.
1639
Zgodnie z porozumieniem z 2006 r. w rotacji na
stanowisku wiceprezesa nie uczestniczą Cypr oraz
Malta. Tym samym okres pomiędzy kadencjami wi-
ceprezesów pochodzących z tego samego państwa
członkowskiego konstytuanty został skrócony o po-
łowę, z 30 lat do 15 lat. Uzgodniony model rotacji
stanowisk, tj. wcześniejsza rezygnacja ze sprawowa-
nej funkcji, nie odbiega znacząco od zasad rządzą-
cych podziałem stanowisk w innych instytucjach
międzynarodowych (np. funkcja przewodniczącego
Parlamentu Europejskiego). Ze względu na delikat-
ną, polityczną materię tego typu porozumień nie
przyjmują one nigdy formy oficjalnych umów mię-
dzynarodowych. Przyjętym standardem jest nie-
ujawnianie treści tego typu porozumień na forum
publicznym.
W maju 2007 r. pan Ivan Pilip, przedstawiciel Re-
publiki Czeskiej, piastujący funkcję wiceprezesa EBI
od 2004 r., powołany w uzgodnieniu ze wszystkimi
państwami konstytuanty, respektując porozumienia
z 2004 r. oraz z 2006 r., złożył dobrowolną rezygnację
przed upływem 6-letniej kadencji przewidzianej prze-
pisami statutu banku. Tym samym umożliwił on ob-
jęcie stanowiska wiceprezesa EBI przedstawicielowi
Polski, pani M. G., która na mocy powyższego poro-
zumienia miała sprawować te funkcje od czerwca
2007 r. przez okres kolejnych 3 lat. Niezrozumiałe
jest więc kwestionowanie przez panią M. G. ważności
porozumienia, na mocy którego sama objęła funkcję
wiceprezesa EBI. Co więcej, powyższe porozumienie
nie było przedmiotem uwag na etapie jego akceptacji
ze strony pani M. G., gdy sprawowała ona funkcję
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów i od-
powiadała za sprawy międzynarodowe.
Do chwili obecnej żadna ze stron porozumienia
z 2006 r. nie podważała zawartych wówczas uzgod-
nień. Wszelkie nominacje na nowe stanowiska w ra-
mach Konstytuanty EBI (stanowiska zastępcy dy-
rektora w Radzie Dyrektorów EBI) odbywały się
z poszanowaniem wcześniej przyjętych wielostron-
nych uzgodnień. Za nieprawdziwe należy uznać tak-
że rozpowszechniane informacje, jakoby wyłącznie
obecność pani M. G. w komitecie zarządzającym ban-
ku gwarantowała udzielanie przez EBI kredytów dla
strategicznych polskich projektów inwestycyjnych,
w tym z sektora transportu i energetyki. Wszelkie
decyzje komitetu zarządzającego w zakresie przedło-
żenia projektów do ostatecznego zatwierdzenia przez
Radę Dyrektorów EBI zapadają kolegialnie, a więc
nie zależą wyłącznie od jednego z wiceprezesów.
W radzie dyrektorów banku zasiadają zaś przed-
stawiciele wszystkich państw członkowskich oraz
przedstawiciel Komisji Europejskiej i to w kompeten-
cjach właśnie tego organu banku, a nie komitetu za-
rządzającego, leży ostateczna decyzja w zakresie
udzielenia finansowania przez EBI dla konkretnych
projektów inwestycyjnych. Tym samym postulowane
przez panią M. G. zerwanie obowiązujących porozu-
mień w ramach konstytuanty mogłoby skutkować
w odwecie blokadą przez pozostałe państwa człon-
1640
kowskie konstytuanty w radzie dyrektorów polskich
projektów inwestycyjnych ubiegających się o dofinan-
sowanie z banku. Dopiero wówczas istniałoby realne
zagrożenie w postaci zmniejszenia zaangażowania
EBI w Polsce. Nieprawdą jest także, iż wyłącznie
obecność pani M. G. w komitecie zarządzającym ban-
ku byłaby gwarantem braku współfinansowania
przez EBI kontrowersyjnego z punktu widzenia Pol-
ski projektu budowy Gazociągu Północnego. Wszel-
kie decyzje komitetu zarządzającego zapadają kole-
gialnie, a więc nie jest możliwe blokowanie wyłącznie
przez jednego z wiceprezesów przedłożenia projektów
do ostatecznego zatwierdzenia przez Radę Dyrekto-
rów EBI.
Samo konsorcjum Nord Stream AG, budujące Ga-
zociąg Północny, w oficjalnych komunikatach kilka-
krotnie dementowało informacje, iż jest zaintereso-
wane udziałem EBI w finansowaniu tego przedsię-
wzięcia. Projekt ten spotkał się z wystarczającym
zainteresowaniem ze strony banków komercyjnych
i tym samym nastąpiło już zamknięcie finansowe
planowanej inwestycji. Ponadto w rozmowach z przed-
stawicielami Ministerstwa Finansów i Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów, jak również w wywiadach
prasowych pan Philippe Maystadt, obecny prezes
EBI, wielokrotnie zapewniał, iż do końca trwania
jego kadencji (kadencja upływa w 2012 r. i zamierza
on ubiegać się o kolejną 6-letnią kadencję) jako prezes
banku będzie skutecznie przeciwstawiał się procedo-
waniu nad ewentualnym wnioskiem kredytowym
złożonym przez konsorcjum Nord Stream AG.
Zmiana na stanowisku wiceprezesa, tj. uzgodnio-
na rezygnacja po 3 latach pani wiceprezes M. G. na
rzecz przedstawiciela Słowenii pana Antona Ropa,
nie oznacza spadku zaangażowania banku w Polsce
w kolejnych latach. Polska należy do jednych z naj-
bardziej istotnych państw operacji banku. Rosnące
zaangażowanie EBI w Polsce w ostatnich latach
(w 2009 r. bank udzielił finansowania w Polsce na
łączna kwotę 7 mld EUR) jest wynikiem przede
wszystkim ogromnych potrzeb inwestycyjnych na-
szego kraju w sektorze zarówno publicznym, jak i pry-
watnym. O wysokiej randze Polski w prowadzonej
przez bank polityce kredytowej świadczy chociażby
fakt, iż już w 2006 r., tj. jeszcze przed objęciem przez
polskiego przedstawiciela funkcji wiceprezesa EBI,
bank utworzył biuro regionalne w Warszawie w celu
usprawnienia współpracy z podmiotami zaintereso-
wanymi uzyskaniem współfinansowania z banku.
Polska jest beneficjentem wszystkich głównych poli-
tyk UE, a sam bank jest traktatowo zobowiązany do
ich współfinansowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie równego traktowania faktur
elektronicznych i papierowych (7597)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-024-7597/
10), przy którym przekazano zapytanie posła Micha-
ła Jarosa w sprawie równego traktowania faktur
elektronicznych i papierowych, pragnę przedstawić,
co następuje.
Wymóg zapewnienia równego traktowania faktur
elektronicznych i papierowych przewidziany w „Eu-
ropejskiej agendzie cyfrowej” (COM(2010)245), do
którego odnosi się pan poseł, jest konsekwencją przy-
jęcia w dniu 13 lipca 2010 r. dyrektywy Rady 2010/45/
UE zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowa-
nia (Dz. Urz. L 189 z dnia 22 lipca 2010 r., s. 1). Nowe
brzmienie dyrektywy liberalizuje zasady fakturowa-
nia elektronicznego. Co do zasady pozostawia podat-
nikowi wybór metody zapewnienia wszystkim faktu-
rom (od momentu wystawienia faktury aż do końca
okresu jej przechowywania) autentyczności pocho-
dzenia, integralności treści i czytelności m.in. za po-
mocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustala-
ją wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a do-
stawą towarów lub świadczeniem usług. Innymi sło-
wy, zgodnie z ww. zmianą dyrektywy, to podatnik
będzie decydował o formie przesyłu i przechowywa-
nia faktur, pod warunkiem że powyższe cechy faktur
będą zapewnione. Prawodawca unijny, przyjmując
ww. rozwiązania, miał na celu zrównanie traktowa-
nia faktur elektronicznych i papierowych, pozosta-
wiając jednak pewne wymogi w odniesieniu wyłącz-
nie do faktur elektronicznych, np. konieczność uzy-
skania akceptacji odbiorcy przed wystawianiem fak-
tur elektronicznych.
Biorąc pod uwagę, że terminem wejścia w życie
ww. zmian w zakresie fakturowania elektronicznego
jest 1 stycznia 2013 r., państwa członkowskie zostały
zobowiązane do przyjęcia i publikacji stosownych
zmian w przepisach krajowych do 31 grudnia 2012 r.
Zatem obecnie obowiązujące przepisy rozporządzenia
ministra finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie
wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elek-
tronicznej, a także przechowywania oraz udostępnia-
nia organowi podatkowemu lub organowi kontroli
skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119),
w tym wymóg stosowania bezpiecznego podpisu elek-
tronicznego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia
18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U.
Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.) weryfikowanego przy
pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu, zgod-

ne są z prawem Unii Europejskiej. W przypadku fak-
tur elektronicznych stosowanie podpisów elektro-
nicznych służy zagwarantowaniu autentyczności po-
chodzenia i integralności treści faktur.
Jednak z uwagi na fakt, że zmiany przewidziane
w dyrektywie 2010/45/UE stanowią propozycję uno-
wocześnienia zasad obrotu fakturami elektroniczny-
mi, istotną z punktu widzenia obniżania kosztów
i zwiększania konkurencyjności gospodarki, podjęte
zostały prace nad pilną zmianą przepisów regulują-
cych fakturowanie w kierunku określonym przez
dyrektywę 2010/45/EU. Przewiduje się, że stosowny
projekt rozporządzenia zostanie przekazany do
uzgodnień międzyresortowych we wrześniu br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie utworzenia samodzielnej jednostki
Sądu Okręgowego w Rybniku (7598)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Krzysztofa Gadowskiego w spra-
wie utworzenia samodzielnej jednostki Sądu Okrę-
gowego w Rybniku, przesłane przy piśmie z dnia 17
sierpnia 2010 r. nr SPS-024-7598/10, uprzejmie
przedstawiam, co następuje:
Na wstępie pragnę poinformować, że wskazana
przez pana posła uchwała Rady Miasta Rybnika z dnia
21 lipca 2010r. nr 756/LIII/2010 w sprawie utworzenia
Sądu Okręgowego w Rybniku, obejmującego obszar
właściwości Sądów Rejonowych w Jastrzębiu-Zdroju,
Raciborzu, Rybniku, Wodzisławiu Śląskim i Żorach,
znajdujących się obecnie w jurysdykcji Sądu Okręgo-
wego w Gliwicach, została przesłana przez władze sa-
morządowe również do Ministerstwa Sprawiedliwości
i była przedmiotem wnikliwych rozważań.
W ramach dotychczasowej organizacji sądownic-
twa powszechnego w Rybniku oprócz jednostki szcze-
bla rejonowego istnieje Ośrodek Zamiejscowy Sądu
Okręgowego w Gliwicach, który tworzą obecnie dwa
wydziały: Wydział II Cywilny oraz Wydział IX Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto od stycznia 2011 r.
do struktury ośrodka zostanie włączony Wydział V
Karny Zamiejscowy Sądu Okręgowego w Gliwicach,
który ma aktualnie swoją siedzibę w Wodzisławiu
Śląskim. Przedmiotowa reorganizacja będzie możli-
1641
wa m.in. dzięki zawartemu pomiędzy Sądem Okrę-
gowym w Gliwicach a miastem Rybnik porozumieniu
o współdziałaniu przy budowie nowej siedziby dla
jednostek wymiaru sprawiedliwości w Rybniku. In-
westycja jest realizowana pn. „Budowa budynku dla
Ośrodka Zamiejscowego Sądu Okręgowego w Gliwi-
cach z siedzibą w Rybniku oraz Wydziałów Nowej
Księgi Wieczystej i Gospodarczego Sądu Rejonowego
w Rybniku przy ul. Piłsudskiego 33” i ma zostać sfi-
nalizowana w grudniu 2010 r. Projekt obiektu nie
uwzględnia pomieszczeń dostosowanych do potrzeb
samodzielnej jednostki sądowej szczebla okręgowego.
Dlatego utworzenie sądu okręgowego w powstającej
nieruchomości musiałoby skutkować zmianą koncep-
cji użytkowej budynku, wyprowadzeniem wszystkich
wydziałów sądu rejonowego i poszukiwaniem dla
nich nowej siedziby, a tym samym – ponoszeniem nie-
przewidzianych wydatków. Trudno byłoby uznać ta-
kie postępowanie za racjonalne i zgodne z interesem
mieszkańców.
Ważną częścią oceny celowości utworzenia nowej
jednostki sądowej szczebla okręgowego jest również
liczba spraw należących do właściwości sądu okręgo-
wego wpływających z obszaru sądów rejonowych ma-
jących tworzyć nowy okręg sądowy. Ruch spraw
w Sądzie Okręgowym w Gliwicach w 2009 r. wyniósł
30 701, w tym z terenu ww. sądów rejonowych wpły-
nęło 9339 spraw. W I półroczu 2010 r. do wskazanego
sądu okręgowego wpłynęło 17 312 spraw, z czego
5399 stanowiły sprawy z obszaru jednostek rejono-
wych w Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu, Rybniku, Wo-
dzisławiu Śląskim i Żorach. Z kolei wpływ spraw dru-
goinstancyjnych (główne repertoria) do Sądu Okrę-
gowego w Gliwicach w roku 2009 oraz w I półroczu
2010 r. wyniósł ogółem 10 353, a wpływ spraw odwo-
ławczych (główne repertoria) w analogicznym okre-
sie z obszaru Sądów Rejonowych w Jastrzębiu-Zdro-
ju, Raciborzu, Rybniku, Wodzisławiu Śląskim i Żo-
rach – 4156 spraw.
Powstanie drugiego sądu okręgowego dla obszaru
obecnego okręgu gliwickiego, przy opisanym powyżej
stanie organizacji i wykazanym wpływie spraw, nie
jest więc obecnie uzasadnione, co więcej – przepro-
wadzenie przedmiotowej reorganizacji w tej części
apelacji katowickiej generowałoby dodatkowe koszty
i prowadziłoby do rozdrobnienia organizacyjnego
struktur sądowych, utrudniając wypełnianie obo-
wiązków ciążących na wymiarze sprawiedliwości.
Argumenty natury społecznej oraz te formułowa-
ne w oparciu o konstytucyjne prawo do sądu są za-
wsze przedmiotem szczególnej uwagi resortu spra-
wiedliwości. Jednakże w omawianej sytuacji, mając
na względzie bliskość miejscowości objętych zakre-
sem właściwości Sądu Okręgowego w Gliwicach, sto-
pień urbanizacji tego terenu i jego nasycenie trasami
komunikacyjnymi, a także obserwowaną rosnącą
mobilność społeczeństwa wynikłą z upowszechnienia
się prywatnych środków transportu, argumenty te
nie są aż tak doniosłe.
1642
Reasumując, pragnę poinformować pana posła, że
aktualne plany Ministerstwa Sprawiedliwości w za-
kresie ukształtowania struktury organizacyjnej są-
downictwa powszechnego nie uwzględniają utworze-
nia w Rybniku sądu okręgowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie nieskuteczności ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora
w kwestii zabierania głosu przez posłów
na sesji rady miasta, na przykładzie miasta Gdyni
(7599)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-024-7599/
10) dotyczącego zapytania posła na Sejm RP pana
Zbigniewa Kozaka w sprawie nieskuteczności ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora w kwestii
zabierania głosu przez posłów na sesji rady miasta,
na przykładzie miasta Gdyni, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie należy podkreślić, że Konstytucja RP
przyznała jednostkom samorządu terytorialnego –
jako odrębnym podmiotom publicznym – przymiot
samodzielności w wykonywaniu ich zadań, podlega-
jący ochronie sądowej. Samorząd terytorialny uczest-
niczy w sprawowaniu władzy publicznej, a przysłu-
gującą mu w ramach ustaw istotną część zadań pu-
blicznych wykonuje w imieniu własnym i na własną
odpowiedzialność. Oznacza to, że w granicach prawa
jednostka samorządu terytorialnego samodzielnie
realizuje poszczególne funkcje w oparciu o zastrze-
żone dla jej organów kompetencje. Tak więc w świetle
obowiązujących przepisów jednostka samorządu te-
rytorialnego jest samodzielna, a swoją samodzielność
realizuje w granicach prawa.
Nie budzi również wątpliwości fakt, iż statut jed-
nostki samorządu terytorialnego może regulować
wszystkie zagadnienia ustrojowe z wyjątkiem tych,
które ustawodawca wyraźnie wykluczył z zakresu
przedmiotowego statutu. Znajduje to potwierdzenie
w regulacjach Europejskiej Karty Samorządu Tery-
torialnego, a w szczególności w regule, z której wy-
nika, iż należy zapewnić samorządowi swobodę
w kształtowaniu swych struktur, jak też niezależ-
ność wybranym przedstawicielom.
Należy przy tym pamiętać, że jednostka samorzą-
du terytorialnego uczestnicząca w sprawowaniu wła-
dzy publicznej podlega nadzorowi prezesa Rady Mi-
nistrów, wojewodów i regionalnych izb obrachunko-
wych z punktu widzenia legalności (zgodności z pra-
wem).
Jedynie wskazanym w Konstytucji RP, a wymie-
nionym powyżej organom przysługuje kompetencja
podejmowania działań w ramach nadzoru, w tym ba-
danie legalności podejmowanych uchwał przez orga-
ny jednostki samorządu terytorialnego.
Podkreślenia wymaga, że wojewoda wykonuje
przyznane mu na mocy ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) uprawnienia nadzorcze z urzę-
du, a nie na wniosek zainteresowanych podjęciem
konkretnego rozstrzygnięcia podmiotów. Oznacza to,
że decyzję o wszczęciu postępowania organ nadzoru
podejmuje suwerennie i w żaden sposób nie jest zwią-
zany wnioskami czy skargami kierowanymi do niego
w celu wszczęcia określonego postępowania nadzor-
czego. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Admi-
nistracyjnego z dnia 3 października 2000 r. (sygn.
akt III S.A. 1387/00) ewentualne interwencje osób
trzecich mogą być przez organ nadzoru traktowane
jedynie jako sygnał w sprawie. Należy bowiem pod-
kreślić, że konstytucyjna zasada samodzielności jed-
nostek samorządu terytorialnego nie pozwala na in-
gerencję tych organów w merytoryczne aspekty
spraw mieszczących się w zakresie zadań poszczegól-
nych jednostek.
Jednocześnie wskazać należy, iż przepis art. 22
ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu
mandatu posła i senatora (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 221,
poz. 2199, z późn. zm.) stanowi m.in., iż uprawnie-
niem posła jest uczestniczenie w sesjach rad gmin
właściwych dla okręgu wyborczego, z którego został
wybrany. Kolejne ustępy ww. unormowania stanowią
o możliwości składania na sesjach uwag i wniosków,
a także wskazania przewodniczącego rady gminy
jako osoby zapewniającej posłowi warunki do reali-
zacji jego uprawnień. Powyższy przepis nie zawiera
natomiast regulacji określającej tryb składania przez
posłów przedmiotowych uwag i wniosków. Ustawo-
dawca nie wprowadził również obowiązku umiesz-
czania takich regulacji w statutach jednostek samo-
rządu terytorialnego. Należy zatem stwierdzić, iż
unormowanie dotyczące udziału gości w posiedze-
niach rady może zostać w statutach umieszczone, ale
nie musi. Powyższe podlega rozstrzygnięciu wyłącz-
nie tworzącej statut rady gminy. Wydaje się jednak,
że kwestie związane z realizacją praw i obowiązków
parlamentarzystów powinny być uregulowane wy-
łącznie ustawowo, a nie na szczeblu lokalnym. Prze-
mawia za tym konieczność zapewnienia jednolitych
standardów w skali całego kraju.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż goście bio-
rący udział w sesjach nie posiadają praw tożsamych

z uprawnieniami radnych. Członkowie organu stano-
wiącego posiadają bowiem prawo udziału w głosowa-
niu rozstrzygnięć danej rady. Tymczasem goście
uczestniczący w pracach rad mogą ewentualnie
przedstawiać swoje opinie lub stanowiska. Organiza-
cję obrad organu stanowiącego także i w tym zakre-
sie zapewnia jego przewodniczący. Zgodnie bowiem
z art. 19 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym za-
daniem przewodniczącego rady gminy jest organizo-
wanie pracy rady oraz prowadzenie jej obrad. Powyż-
sze czynności uprawniają m.in. do decydowania, kto
i w jakiej kolejności zabiera głos – zarówno radni, jak
i goście.
Opisywana przez pana posła sprawa była przed-
miotem oceny wojewody pomorskiego, który w piśmie
nr WI.I/KJ/713-43/10 z dnia 14 kwietnia 2010 r.
stwierdził, że: „Analiza treści statutu miasta Gdyni
dokonana przeze mnie pozwoliła na stwierdzenie, że
brak jest w nim powyższych postanowień. Nie sposób
zatem stwierdzić, iż istnieje prawny obowiązek, aby
przewodniczący rady umożliwił parlamentarzyście
zgłaszanie uwag i wniosków do projektu uchwały
rady miasta przed jej przyjęciem. Poseł bowiem jest
jedynie gościem uczestniczącym w sesji rady, a nie
pełnoprawnym jej uczestnikiem, któremu przysługu-
ją pełne prawa, jakie przysługują radnym. Powyższe
stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w opinii
prawnej Biura Analiz Sejmowych Kancelarii Sejmu
o numerze BAS-WAL-2693/08 z dnia 21 październi-
ka 2008 r.”.
Wskazać należy, iż zgodnie z art. 85 ustawy o sa-
morządzie gminnym nadzór wojewody nad działal-
nością gminną sprawowany jest wyłącznie na pod-
stawie kryterium zgodności z prawem. Potwierdza
to, w zakresie nadzoru wojewody nad uchwałami pla-
nistycznymi, również art. 20 ust. 2 ustawy z dnia
27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.),
który stanowi, że wójt, burmistrz albo prezydent
miasta przedstawia wojewodzie uchwałę planistycz-
ną (studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego gminy i miejscowy plan za-
gospodarowania przestrzennego) w celu oceny jej
zgodności z przepisami prawa. Każda uchwała rady
gminy jest badana przez organ nadzoru z urzędu.
W myśl art. 28 wskazanej ustawy naruszenie zasad
sporządzania studium lub planu miejscowego, istot-
ne naruszenie trybu ich sporządzania, a także na-
ruszenie właściwości organów w tym zakresie po-
wodują nieważność uchwały rady gminy w całości
lub w części.
Wobec ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Wo-
jewództwa Pomorskiego Nr 69 z dnia 11 maja 2010 r.
pod pozycją 1119 uchwały nr XLI/930/10 Rady Mia-
sta Gdyni z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie uchwa-
lenia miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego części dzielnicy Śródmieście Gdynia, re-
jon Mola Rybackiego należy stwierdzić, iż wojewoda
uznał ww. uchwałę za zgodną z prawem. Należy przy
tym zauważyć, iż taka ocena prawna wojewody nie
1643
zamyka jednak osobom kwestionującym daną uchwa-
łę możliwości jej wzruszenia. Zgodnie bowiem z art. 101
ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym każdy, czyj
interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone
uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ
gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej,
może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia
naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administra-
cyjnego.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż zgodnie
z konstytucyjną zasadą państwa prawnego jakakol-
wiek możliwość podjęcia działań władczych przez
każdy organ administracji publicznej musi bez-
sprzecznie wynikać z przepisów prawa, zaś podstawą
jest zawsze konkretna norma kompetencyjna.
Z kolei sprawowanie nadzoru przez ministra wła-
ściwego do spraw administracji publicznej nad woje-
wodami odbywa się w ściśle określonych przepisami
prawa granicach – na podstawie kryterium zgodności
z prawem. Nie oznacza to jednak generalnej kompe-
tencji ministra spraw wewnętrznych i administracji
do wkraczania w działalność tych organów. Podjęcie
jakichkolwiek działań może nastąpić na podstawie
kryterium i na zasadach określonych aktem norma-
tywnym (vide: art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia
2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w wo-
jewództwie; Dz. U. Nr 31, poz. 206). Wskazać przy
tym należy, iż ocena działań wojewody pomorskiego
w przedmiotowej sprawie nie wykazała zaistnienia
jakichkolwiek nieprawidłowości.
Należy również zauważyć, iż normowanie spraw
określających prerogatywy przedstawicieli Sejmu RP
i Senatu RP nie należy do kompetencji urzędów ad-
ministracji rządowej. Materia ta leży w gestii parla-
mentu i mieści się w sferze jego autonomii, co wynika
z trójpodziału władzy. Z tego też względu ewentualna
ocena, czy przepisy ustawy o wykonywaniu mandatu
posła i senatora wymagają nowelizacji, należy do
władzy ustawodawczej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że MSWiA nie
posiada informacji o podobnych przypadkach nie-
udzielenia głosu posłom na sesjach rad miast innych
niż Gdynia.
Ponadto pragnę zauważyć, iż ustawa o wykony-
waniu mandatu posła i senatora nie zawiera przepi-
sów karnych ani dyscyplinarnych. Z uwagi na powyż-
sze, zgodnie z zasadą nullum crimen sine lege (nie
ma przestępstwa bez ustawy), trudno rozważać sto-
sowanie przepisów karnych czy też dyscyplinarnych
w sprawie będącej przedmiotem wystąpienia pana
posła.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
1644
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie nieskuteczności ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora
w kwestii zabierania głosu przez posłów
na sesji rady miasta, na przykładzie miasta Gdyni
(7599)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-7599/
10), przy którym przekazano zapytanie pana posła
Zbigniewa Kozaka w sprawie nieskuteczności ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora w kwestii
zabierania głosu przez posłów na sesji rady miasta,
na przykładzie miasta Gdyni, uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Na wstępie należy zauważyć, iż w zakresie utrzy-
mywania kontaktów ze społecznościami lokalnymi
ustawa z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu manda-
tu posła i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199,
z późn. zm.) w art. 22 przyznaje posłom prawo uczest-
niczenia w sesjach sejmików województw, rad powia-
tów i rad gmin, właściwych dla okręgu wyborczego,
z których zostali wybrani, lub właściwych ze względu
na siedzibę ich biur poselskich. Uczestnicząc w sesjach
samorządowych organów przedstawicielskich, posło-
wie mogą zgłaszać swoje wnioski i uwagi.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy podkreślić, iż
regulacje zawarte w ustawie o wykonywaniu manda-
tu posła i senatora nadają odpowiednią rangę upraw-
nieniu, jakim jest prawo zabierania przez posła głosu
na sesji organów samorządu terytorialnego.
Zapytanie pana posła Zbigniewa Kozaka dotyczy
konkretnego przypadku, jaki miał miejsce w trakcie
sesji Rady Miasta Gdyni w dniu 24 marca 2010 r.
W tym miejscu zaznaczyć trzeba, iż minister spra-
wiedliwości nie jest właściwy do oceny takich kon-
kretnych przypadków. Zgodnie bowiem z art. 24
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) minister sprawiedliwości jest właściwy
w sprawach: sądownictwa, prokuratury, notariatu,
adwokatury i radców prawnych, tłumaczy przysię-
głych, wykonywania kar oraz środków wychowaw-
czych i środka poprawczego orzeczonego przez sądy
oraz w sprawach pomocy postpenitencjarnej. Wydaje
się zatem, iż ministrem właściwym do udzielenia od-
powiedzi na zapytanie pana posła Zbigniewa Kozaka
będzie minister spraw wewnętrznych i administracji,
do którego zapytanie to zostało również skierowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie komunalizacji Przedsiębiorstwa
Energetyki Cieplnej SA z Jastrzębia-Zdroju
(7600)
W odpowiedzi na zapytanie poselskie pani Bożeny
Kotkowskiej, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, z dnia 1 sierpnia 2010 r., przekazane do mini-
stra skarbu państwa przez Marszałka Sejmu pismem
z dnia 17 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7600/10,
w sprawie komunalizacji Przedsiębiorstwa Energe-
tyki Cieplnej SA w Jastrzębiu-Zdroju, przedstawiam
następujące wyjaśnienia w kwestiach poruszonych
przez panią poseł.
Komercjalizacja przedsiębiorstwa państwowego,
w wyniku czego została utworzona spółka Przedsię-
biorstwa Energetyki Cieplnej SA z siedzibą w Ja-
strzębiu-Zdroju, została dokonana na wniosek prezy-
denta miasta Jastrzębia-Zdroju, który powołując się
na art. 4a i 4b ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (t.j. Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), wystąpił z wnioskiem
o dokonanie komercjalizacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego w celu komunalizacji poprzez zbycie całości
akcji utworzonej spółki na rzecz wnioskodawcy.
W przedmiotowym wniosku prezydent miasta Ja-
strzębia-Zdroju poinformował, że zainteresowane
strony, tj. miasto Jastrzębie- Zdrój (na obszarze któ-
rego położona jest siedziba PEC SA) oraz 10 nastę-
pujących miast: Rybnik, Żory, Wodzisław Śląski, Ra-
cibórz, Knurów, Czerwionka-Leszczyny, Rydułtowy,
Pszów, Kuźnia Raciborska, Pawłowice, zawarły
w dniu 3 kwietnia 2007 r. porozumienie, zgodnie
z którym w razie zbycia na rzecz miasta Jastrzębia-
-Zdroju nieodpłatnie wszystkich akcji PEC SA pre-
zydent miasta Jastrzębia-Zdroju zobowiązuje się zbyć
je nieodpłatnie na rzecz gmin – stron porozumienia
w proporcjach określonych w tym porozumieniu.
Prezes Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA (JSW
SA) zwrócił się do MSP o rozważenie budowy grupy
energetyczno-ciepłowniczej regionu Jastrzębie w opar-
ciu o Spółkę Energetyczną Jastrzębie SA – SEJ SA
(spółka w 100% zależna od Jastrzębskiej Spółki Wę-
glowej SA) i PEC SA w Jastrzębiu-Zdroju. Przedsta-
wiona koncepcja budowy grupy energetyczno-cie-
płowniczej zakładała (konsolidację) połączenie tych
podmiotów poprzez przeniesienie w trybie art. 492
§ 1 pkt 1 K.s.h. na PEC SA (spółka przejmująca) ca-
łego majątku SEJ SA (spółka przejmowana) w za-
mian za akcje emisji połączonej, jakie spółka przej-
mująca wyda jedynemu akcjonariuszowi spółki prze-
jętej, tj. Jastrzębskiej Spółce Węglowej SA. Natomiast
komunalizacja połączonego podmiotu, tj. PEC SA,
poprzez nieodpłatne zbycie przez Skarb Państwa po-

siadanych w tej spółce akcji na rzecz miasta Jastrzę-
bia-Zdroju mogłaby nastąpić po przeprowadzonej
konsolidacji.
W odpowiedzi na powyższą koncepcję konsolidacji
prezydent miasta Jastrzębia-Zdroju (powołując się na
zawarte z gminami porozumienie z dnia 3 kwietnia
2007 r.), wyraził stanowisko co do pierwszeństwa ko-
munalizacji spółki PEC SA przed rozważeniem propo-
zycji konsolidacji, tj. połączenia PEC SA i SEJ SA.
W związku z rozbieżnymi koncepcjami co do dal-
szych działań wobec PEC SA odbyło się kilka spo-
tkań z udziałem zainteresowanych stron celem wy-
pracowania wspólnego stanowiska co do dalszych
działań. Podczas ostatniego spotkania zorganizowa-
nego w MSP w dniu 31 marca 2010 r. rozważane były
następujące warianty:
— konsolidacja PEC SA z SEJ SA i następnie ko-
munalizacja połączonego podmiotu poprzez nieod-
płatne zbycie na rzecz miasta Jastrzębia-Zdroju akcji
posiadanych przez SP w połączonym podmiocie,
— komunalizacja PEC SA i w dalszej kolejności
podjęcie działań konsolidacyjnych.
Z przebiegu dyskusji wynikało jednoznacznie, iż
są rozbieżności odnośnie do wizji dalszych działań
wobec PEC SA. Spotkanie zakończono ustaleniem,
że zainteresowane strony przedstawią do MSP swoje
oczekiwania co do kształtu i zakresu analizy finan-
sowej dla oceny skutków konsolidacji oraz będzie to
stanowić podstawę do decyzji właścicielskich odno-
śnie do ewentualnej komunalizacji PEC SA lub kon-
solidacji obu spółek.
W odpowiedzi na powyższe prezydent miasta Ja-
strzębia-Zdroju podtrzymał wcześniejsze stanowisko
przyznające pierwszeństwo postępowaniu komuna-
lizacyjnemu przed ewentualnym połączeniem spółek,
wskazując jednocześnie, że reprezentowane przez
niego gminy nie czują się umocowane do zajmowania
stanowiska w sprawie przeprowadzenia analiz finan-
sowych. Natomiast prezes JSW SA (podtrzymując
stanowisko co do pierwszeństwa konsolidacji przed
komunalizacją), wskazał, że przedmiotowa analiza
powinna dotyczyć aspektów prawnopodatkowych
oraz ekonomiczno-finansowych, z uwypukleniem
kwestii dotyczących możliwości realizacji niezbęd-
nych zadań inwestycyjnych wynikających z planów
obu spółek, wpływu połączenia na stabilność i gwa-
rancję dostaw ciepła na potrzeby gmin oraz prognoz
ciepła na potrzeby socjalno-bytowe w poszczególnych
gminach w perspektywie wieloletniej.
Pragnę uprzejmie poinformować Pana Marszałka,
iż podczas odbytych spotkań, jak również w korespon-
dencji kierowanej do prezydenta miasta Jastrzębia-
-Zdroju, nie poczyniono ustaleń, że na rzecz związku
jednostek samorządu zostanie przekazany nieodpłat-
nie pakiet akcji przedmiotowej spółki, co zostało pod-
niesione w zapytaniu pani poseł. Natomiast była roz-
ważana koncepcja nieodpłatnego przekazania akcji
PEC SA na rzecz miasta Jastrzębia- Zdroju, o co wnio-
skował prezydent Jastrzębia-Zdroju.
1645
Należy zwrócić uwagę, że minister skarbu pań-
stwa jest zobligowany do przeprowadzenia wszech-
stronnej i pogłębionej analizy związanej z gospoda-
rowaniem mieniem Skarbu Państwa w formie akcji/
udziałów spółek Skarbu Państwa oraz do rozważenia
wszystkich możliwości jego wykorzystania w sposób
zgodny z zasadami racjonalnej gospodarki.
Po dokonaniu gruntownej analizy, biorącej pod
uwagę następujące przesłanki:
— PEC SA w Jastrzębiu-Zdroju wykonuje na rzecz
wnioskodawcy komunalizacji, tj. miasta Jastrzębia-
-Zdroju, ok. 20% usług, a ok. 80% na rzecz pozosta-
łych gmin sygnatariuszy porozumienia z dnia 3 kwiet-
nia 2007 r.,
— kompetencja ministra skarbu państwa, okre-
ślona w ustawie o komercjalizacji i prywatyzacji, od-
nośnie do komunalizacji spółek Skarbu Państwa ma
charakter fakultatywny, co oznacza, że MSP nie ma
obowiązku prawnego nieodpłatnego przekazania ak-
cji na rzecz jednostek samorządu terytorialnego,
— brak woli porozumienia w kwestii konsolidacji
PEC SA i SEJ SA ze strony gmin w przypadku ko-
munalizacji PEC SA może w przyszłości skutkować
z uwagi na rozbieżność interesów samorządów po-
działem tej spółki,
— dobra kondycja ekonomiczno-finansowa PEC
SA rokuje pomyślne przeprowadzenie procesu pry-
watyzacji tej spółki, a pozyskanie inwestora strate-
gicznego zapewni rozwój spółki,
— zapewnienie odpowiedniego poziomu wpły-
wów budżetowych z przeprowadzonych procesów
prywatyzacji spółek Skarbu Państwa, z których ko-
rzystają wszyscy, w tym gminy zainteresowane ko-
munalizacją,
— możliwość nabycia przez zainteresowane gmi-
ny kontrolnego pakietu akcji PEC SA Jastrzębie-
-Zdrój w prowadzonym procesie prywatyzacji,
została podjęta decyzja, że Przedsiębiorstwo Ener-
getyki Cieplnej SA z siedzibą w Jastrzębiu-Zdroju
zostanie objęte procesem prywatyzacji poprzez zbycie
w trybie negocjacji na podstawie publicznego zapro-
szenia pakietu 85% akcji. Obecnie prowadzone są
działania związane z wyborem doradcy ministra
skarbu państwa, który sporządzi analizy przedpry-
watyzacyjne dotyczące tej spółki.
Ponadto nadmieniam, że zgodnie z art. 23 ust. 2
pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo ener-
getyczne (j.t. Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn.
zm.) zatwierdzanie i kontrolowanie stosowania taryf
ciepła pod względem zgodności z zasadami określo-
nymi w tej ustawie, w tym analizowanie i weryfiko-
wanie kosztów przyjmowanych przez przedsiębior-
stwa energetyczne jako uzasadnione do kalkulacji
cen i stawek opłat w taryfach, należy do zakresu
działania prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Po-
wyższe oznacza, że rynek ciepła jest rynkiem regu-
lowanym, w związku z czym kształtowanie cen za
ciepło nie odbywa się na warunkach arbitralnie usta-
lonych przez sprzedawcę, a status własnościowy spół-
ki nie ma przełożenia na kształtowanie cen za ener-
1646
gię cieplną. Dlatego też nie można zgodzić się z tezą
pani poseł, że prywatyzacja spółki będzie niekorzyst-
na dla mieszkańców gmin.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie szkoleń pilotów wojskowych (7603)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na zapytanie
pani poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie szkoleń
pilotów wojskowych (SPS-024-7603/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Po katastrofie samolotu CASA C-295M w resorcie
obrony narodowej przystąpiono do realizacji wielu
przedsięwzięć mających na względzie dostosowanie
systemu szkolenia lotniczego do nowych uwarunko-
wań. W tym celu terminowo zrealizowano i wprowa-
dzono w życie wszystkie zaplanowane zadania, ujęte
w „Harmonogramie realizacji zadań wykonywanych
przez jednostki wojskowe Sił Powietrznych po kata-
strofie samolotu CASA C-295M zaistniałej w dniu
23.01.2008 r.”
Dowódca Sił Powietrznych powołał zespół eksper-
tów z zadaniem przeprowadzenia szczegółowego
sprawdzenia stanu faktycznego siedemnastu lotnisk
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
ubezpieczenia lotów (wyposażenia w systemy nawi-
gacyjne i elektroświetlne). Opracowano nowe proce-
dury podejścia do lądowania i odlotu dla wojskowych
lotnisk interoperacyjnych zgodnie z wymogami Międ-
zynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego
(ICAO). Opracowano dane statystyczne wszystkich
lotnisk wojskowych oraz mapy, schematy i procedury
podejścia do lądowania, które następnie poddano
kontroli z powietrza z wykorzystaniem specja-
listycznego labolatorium. Po pozytywnym wyniku
kontroli tych procedur stosowne dokumenty zostały
przesłane do Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej
w celu ich opublikowania w Zbiorze Informacji Lot-
niczej AIP-Polska.
W związku z pilną potrzebą unormowania zasad
realizacji zadań transportu powietrznego szef Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego w dniu 5 lutego 2008 r.
wydał rozkaz w sprawie nowych zasad przewozu pa-
sażerów i sporządzania list pasażerów (rozkaz
nr 135/Oper/SP), w którym nakazał bezwzględne pr-
zestrzeganie obowiązku sporządzania i aktualizowa-
nia na wszystkich punktach trasy lotu i list pasaże-
rów. Przedmiotowy rozkaz uregulował także zasady
wyrażania zgody i zatwierdzania list pasażerów na
wyloty operacyjne.
Przeprowadzone działania naprawcze i profilak-
tyczne objęły swym zasięgiem wszystkie jednostki
organizacyjne lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej.
W obszarze organizacji szkolenia lotniczego,
szczególnie w tych jednostkach lotniczych, w których
nastąpiła jakościowa wymiana sprzętu lotniczego,
Siły Powietrzne przyspieszyły realizację wcześniej
podjętych działań. Powołany został zespół złożony
z przedstawicieli lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, którego zadaniem było dokonanie
weryfikacji zapisów w wojskowych dokumentach pla-
nowania, organizacji i realizacji lotów. Zespół wypra-
cował poprawki do regulaminu lotów i instrukcji or-
ganizacji lotów w zakresie nadawania uprawnień,
dopuszczeń do wykonywania lotów, bezpieczeństwa,
jednoznacznego określenia minimalnych warunków
atmosferycznych, przy których pilot może wyko-
nywać zadania, a także przy których lotnisko posia-
dające określone wyposażenie (pomoce nawigacyjne
i systemy lądowania) może przyjmować statki powi-
etrzne. Ideą wprowadzonych zmian było dostosowa-
nie przepisów i zasad obowiązujących w armii do pr-
zepisów cywilnych.
Przeprowadzono gruntowną analizę wszystkich
dokumentów normujących szkolenie lotnicze w lot-
nictwie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (pro-
gramy, instrukcje i metodyki szkolenia lotniczego).
Działania te były i są prowadzone w celu dostosowa-
nia obowiazujących programów szkolenia lotniczego
do nowych uwarunkowań oraz wymagań wynikają-
cych z wykonywania misji lotniczych we wspólnej
przestrzeni powietrznej w kraju i poza jego granica-
mi. Opracowano, a następnie wprowadzono w życie
„Instrukcję kwalifikowania pilotów i nawigatorów
w lotnictwie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej“.
Dokument ten wprowadził do użytku licencję pilota
i licencję nawigatora lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, które potwierdzają posiadanie
określonych kwalifikacji lotniczych. Stanowiło to po-
ważny krok w stronę ujednolicenia standardów kwa-
lifikowania wojskowego personelu latającego ze stan-
dardami stosowanymi w lotnictwie cywilnym.
W procesie kształcenia i szkolenia dla całości per-
sonelu latającego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej wprowadzono tematykę dotyczącą CRM (Crew
Resource Management), MCC (Multi Crew Coordi-
nation) i ORM (Operational Risk Management). Za-
jęcia specjalistyczne w tym zakresie są prowadzone
na bazie ośrodków szkolenia medycyny lotniczej
(Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej i cywilne
ośrodki szkolenia lotniczego). Ponadto tematyka za-
rządzania ryzykiem i współpracy załogi została włą-
czona do programu kursów doskonalących dla perso-
nelu latającego, realizowanych na bazie Wyższej
Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie.

Uprzejmie informuję, że w dokumentacji archi-
walnej z zakresu bezpieczeństwa lotów nie figurują
żadne zapisy dotyczące uczestnictwa lub spowodowa-
nia jakiegokolwiek zdarzenia w ruchu lotniczym,
w którym zostały złamane regulaminy bądź spowo-
dowane zostało zagrożenie w bezpieczeństwie lotów
przez dowódcę samolotu Tu-154M nr 101 lub innego
członka załogi tego samolotu.
Pragnę również wskazać, że szkolenie pilotów
(w tym planowany godzinowy nalot i gotowość do
działań) w każdym z państw Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego analizowane jest zawsze w kon-
tekście deklaracji sił danego członka Sojuszu do
wspólnych działań. Polska również przedstawia rocz-
ne sprawozdania z realizacji odpowiednich celów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w tym zakresie.
Deklarowane siły do NATO i Unii Europejskiej mu-
szą spełniać standardy przyjęte dla wszystkich człon-
ków tych organizacji. Zatem polski personel latający
nie może nie spełniać tych warunków. W latach
2000–2009 całość deklarowanego do tych organizacji
personelu latającego osiągnęła niezbędny nalot, po-
siadała stosowne uprawnienia i właściwy status do
działań, w zależności od ich rodzaju.
Odnosząc się do pytania dotyczącego poziomu na-
kładów na szkolenie pilotów wojskowych, należy za-
znaczyć, że występujące w ostatnich dwóch latach
ograniczenia w zagwarantowaniu wszystkich po-
trzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej podyk-
towane były sytuacją ekonomiczną państwa.
Nadrzędnym celem planowania nalotu w latach
2009 i 2010 było przygotowanie takiego rozwiązania,
które pozwoliłoby nie tylko utrzymać wymagany po-
ziom wyszkolenia personelu latającego we wszystkich
jednostkach lotniczych i zachować ich zdolność do
realizacji zadań, ale również zintensyfikować szkole-
nie lotnicze na nowo wprowadzonych typach statków
powietrznych.
Przydzielenie w bieżącym roku limitu paliwa dla
Sił Powietrznych pozwoliło na zaplanowanie nalotu
ogólnego w ilości 39 320 godz., co zabezpieczy reali-
zację zadań Sił Powietrznych i zgłoszonych potrzeb
innych rodzajów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej oraz dysponentów nalotu usługowego. Dodatko-
wo w maju br. zwiększono limit paliw lotniczych dla
Sił Powietrznych. Dla porównania w 2009 r. zreali-
zowano nalot 37 607 godz.
Należy podkreślić, że z każdym rokiem, począw-
szy od 2002 r., nalot Sił Powietrznych systematycznie
rośnie (2003 r. – 29 581 godz., 2006 r. – 31 815 godz.,
2008 r. – 37 190 godz.).
Dodatkowo w bieżącym roku wydzielone zostały
zwiększone nakłady na szkolenie symulatorowe (ok.
1 mln zł) realizowane w kraju i zagranicą.
Można zatem stwierdzić, że poziom nakładów na
szkolenie pilotów wojskowych nie zmienił się znaczą-
co w stosunku do lat ubiegłych. Nie dopuszcza się,
aby w jakikolwiek sposób naruszone zostało bezpie-
czeństwo załóg lub pasażerów państwowych statków
powietrznych.
1647
W odniesieniu do środków finansowych przezna-
czanych na zakup koniecznych części do przeprowa-
dzania niezbędnych remontów informuję, że sprawy
te omawiane są na bieżąco na posiedzeniach kierow-
nictwa Ministerstwa Obrony Narodowej, a fundusze
do przeprowadzania remontów wydzielane są w bu-
dżecie Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych i zabez-
pieczają eksploatację samolotów w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie przyznania Powiatowemu
Urzędowi Pracy w Chełmie środków
finansowych z rezerwy resortu na programy
na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej
w 2010 r. (7605)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie o znaku: SPS-024-7605/10
z dnia 17 sierpnia br. zapytaniem poselskim Beaty
Mazurek w sprawie przyznania Powiatowemu Urzę-
dowi Pracy w Chełmie środków Funduszu Pracy na
programy na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej – uprzej-
mie informuję:
Według sprawozdania MPiPS-02 o przychodach
i wydatkach Funduszu Pracy na realizację w roku
2010 przedmiotowych programów PUP w Chełmie
wydatkował w ciągu 7 miesięcy br. kwotę 13 567,6
tys. zł. Łącznie przyznany limit wydatków możliwych
do poniesienia w roku określono w kwocie 27 079,4
tys. zł, tj. dwukrotnie wyższej. Na wielkość tę składa
się 17 028,8 tys. zł przyznane według algorytmu,
8916,3 tys. zł z puli marszałka województwa na re-
alizację Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
oraz 1134,3 tys. zł z rezerwy ministra przyznane
10 sierpnia br. na realizację programów na rzecz osób
zwolnionych z pracy z przyczyn niedotyczących pra-
cowników, związanych z trudnościami gospodarczy-
mi lub niewypłacalnością pracodawcy w warunkach
kryzysu finansowego. Ta ostatnia kwota to urucho-
1648
mienie wnioskowanego na 1,7 mln zł programu „Mo-
bilni na rynku pracy”. Powyższe dane sprawozdaw-
cze nie potwierdzają więc informacji o wykorzystaniu
przez PUP w Chełmie w I półroczu 2010 r. 80% do-
tychczas przyznanych mu środków. Inne wnioski zło-
żone zgodnie z ogłoszonymi przez ministra pracy
i polityki społecznej naborami oceniane będą według
procedury i zasad jednolitych dla wszystkich wnio-
skodawców i realizowane w możliwych do przyznania
kwotach aż do wyczerpania się rezerwy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Matuszewskiego
w sprawie braku informacji dotyczących
zatłaczania i składowania w strukturach
podziemnych dwutlenku węgla (7606)
W związku z zapytaniem pana posła Marka Ma-
tuszewskiego z dnia 20 sierpnia 2010 r., przesłanym
przy piśmie o znaku: SPS-024-7606/10, dotyczącym
udzielenia informacji na temat planów Ministerstwa
Środowiska związanych z podziemnym składowa-
niem dwutlenku węgla oraz spotkania ministra śro-
dowiska z zainteresowanymi tą tematyką przedsta-
wicielami samorządu województwa łódzkiego, infor-
muję, że węglowy charakter energetyki krajowej wy-
musza konieczność testowania nowych technologii
ograniczania emisji gazów cieplarnianych. Potencjal-
ną metodą redukcji emitowanego w dużych ilościach
z zakładów przemysłowych dwutlenku węgla jest
technologia wychwytu, transportu i geologicznego
składowania dwutlenku węgla (z ang. Carbon Cap-
ture and Storage – CCS). Podstawę prawną realiza-
cji projektów związanych z CCS stanowi dyrektywa
2009/31/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie
geologicznego składowania dwutlenku węgla. Na jej
podstawie możliwe jest przeprowadzenie fazy de-
monstracyjnej stosowania CCS we wszystkich kra-
jach UE.
Trwające od momentu ustanowienia wspomnia-
nej dyrektywy prace resortu środowiska, we współ-
pracy z Ministerstwem Gospodarki, mają na celu
przygotowanie warunków niezbędnych do przetesto-
wania CCS w kraju, uwzględniając wymogi bezpie-
czeństwa dla ludzi i środowiska oraz warunki natu-
ralne – budowę geologiczną i warunki ekonomiczne
– finansowanie budowy projektów demonstracyjnych
CCS. Za zasadnością budowy w Polsce 2 projektów
demonstracyjnych CCS: PGE Elektrownia Bełcha-
tów i PKE – ZAK Kędzierzyn, w ramach „Programu
flagowego UE”, obejmującego budowę 10–12 obiek-
tów demonstracyjnych CCS na terenie całej UE,
przemawia konieczność podjęcia w przyszłości decy-
zji o skali ewentualnego wdrożenia CCS. Wyrażam
przekonanie, że wyniki badań z realizacji krajowej
fazy demonstracyjnej będą stanowiły podstawę do
rzeczywistej, wymiernej analizy korzyści i skutków
ewentualnego zastosowania tej technologii na skalę
przemysłową.
W wyniku podjętych działań Ministerstwo Środo-
wiska opracowało projekt założeń do projektu ustawy
o zmianie ustawy Prawo geologiczne i górnicze oraz
innych ustaw, który w końcu 2009 r. był przedmio-
tem konsultacji społecznych, a w czerwcu br. został
skierowany do przyjęcia przez Radę Ministrów.
Ponadto na zamówienie ministra środowiska pro-
wadzone są prace nad rozpoznaniem terytorium kra-
ju pod kątem możliwości bezpiecznego składowania
dwutlenku węgla w głębokich strukturach geologicz-
nych (przedsięwzięcia pn. „Rozpoznanie formacji
i struktur do bezpiecznego geologicznego składowa-
nia CO2 wraz z ich programem monitorowania”).
Zakończenie realizacji prac nastąpi w 2012 r. Pragnę
zauważyć, że to dopiero pozytywne wyniki badań
geologicznych będą stanowiły kluczowy argument
przemawiający za kontynuacją testowania technolo-
gii CCS. Natomiast podejmowanie decyzji o skali
przemysłowej wdrożenia technologii CCS w Polsce
będzie mogło nastąpić po zakończeniu realizacji pro-
jektów demonstracyjnych.
Niezależnie od wyżej opisanych projektów demon-
stracyjnych uprzejmie informuję, że Towarzystwo
Gospodarcze Polskie Elektrownie w porozumieniu
z ministrem środowiska planuje wykonanie pilotażo-
wej próby zatłaczania dwutlenku węgla do głębokich
poziomów solankowych. Celem próbnego zatłaczania
na skalę pilotażową (mniejsza niż demonstracyjna)
jest przetestowanie właściwości chłonnych i zbiorni-
kowych głębokich, solankowych poziomów wodono-
śnych, a także aspektów technicznych, logistycznych
i ekonomicznych technologii podziemnego składowa-
nia dwutlenku węgla, jeszcze przed uruchomieniem
fazy projektów demonstracyjnych. Wyniki pilotażo-
wej próby zatłaczania będą cennym źródłem infor-
macji w zakresie planowania dalszej strategii rozwo-
ju sektora energetycznego.
W odniesieniu do prośby pana posła dotyczącej
udzielenia informacji o terminie mojego spotkania
z przedstawicielami samorządów województwa łódz-
kiego zainteresowanych powyższą problematyką
uprzejmie informuję, że ustalenia dotyczące przed-
miotowego spotkania, w tym jego formuły i terminu,
są w toku.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie ponownej odmowy przyznania
pomocy finansowej w ramach rekompensat
społeczno-gospodarczych na realizację
operacji dotyczących wcześniejszej emerytury,
na przykładzie rybaka z Kołobrzegu (7607)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 regu-
laminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na zapytanie pana posła Czesława Hoca z
dnia 17 sierpnia 2010 r. w sprawie odmowy przyznania
pomocy finansowej w ramach rekompensat społeczno-
-gospodarczych na realizację operacji dotyczących
wcześniejszych emerytur na przykładzie rybaka z Ko-
łobrzegu. Odpowiadając na pytania zawarte w zapy-
taniu, uprzejmie informuję, co następuje.
1. Czy ZOR ARiMR w Szczecinie wydał decyzję
odmawiającą przyznania pomocy finansowej w opera-
cji „wcześniejsza emerytura” zgodnie z literą prawa?
Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 26 czerwca 2009 r. w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania,
wypłaty i zwracania pomocy finansowej na realizację
środków objętych osią priorytetową 1: Środki na
rzecz dostosowania floty rybackiej, zawartą w Pro-
gramie Operacyjnym „Zrównoważony rozwój sekto-
ra rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich
2007–2013” (Dz. U. Nr 101, poz. 840, z późn. zm.),
obowiązującym w chwili rozpatrywania wniosku
o przyznanie pomocy finansowej, pomoc w ramach
rekompensat społeczno-gospodarczych na realizację
operacji dotyczących wcześniejszych emerytur jest
przyznawana, w formie rekompensaty, rybakowi,
który spełnia łącznie następujące przesłanki:
1) trwale zaprzestał wykonywania zawodu rybaka;
2) ukończył co najmniej 55. rok życia;
3) pracował w zawodzie rybaka na statku rybac-
kim co najmniej przez 10 lat.
W toku analizy sprawy stwierdzono, iż wniosko-
dawca trwale zaprzestał wykonywania zawodu ryba-
ka w 2005 r., natomiast ponowne zatrudnienie miało
miejsce w okresach 07.10.2009 r. – 09.10.2009 r.
(3 dni) oraz od dnia 01.11.2009 r. – 31.12.2009 r.
(2 miesiące). Powyższe dane pozwalają na konkluzję,
że pan M. faktycznie zaprzestał wykonywania zawo-
du rybaka w 2005 r., natomiast przedłożone doku-
menty, potwierdzające krótkotrwałe okresy zatrud-
nienia, wskazują jednoznacznie na to, że zawarto je
wyłącznie dla stworzenia sztucznych warunków tyl-
ko dla uzyskania wsparcia finansowego w ramach
operacji „wcześniejszych emerytur”, ponieważ istot-
nym warunkiem uzyskania pomocy były udokumen-
towanie zatrudnienia na statku rybackim na dzień
składania wniosku o dofinansowanie. Wskazaną
1649
kwestię dot. stworzenia sztucznych warunków w celu
otrzymania pomocy finansowej definiuje art. 4 ust. 3
rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95
z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony intere-
sów finansowych Wspólnot Europejskich, w treści
„działania skierowane na pozyskanie korzyści w spo-
sób sprzeczny z odpowiednimi celami prawa wspól-
notowego mającymi zastosowanie w danym przypad-
ku poprzez sztuczne stworzenie warunków w celu
uzyskania tej korzyści prowadzą do nieprzyznania
lub wycofania tej korzyści”. Tym samym należy
uznać, że decyzja dyrektora OR ARiMR została wy-
dana zgodnie z przepisami prawa.
2. Czy wobec odmowy przyznania pomocy finan-
sowej na złożone dwa wnioski (na pierwszy złożony
w dniu 30 lipca 2009 r. i drugi złożony w dniu 12 li-
stopada 2009 r.) nie jest uzasadnione podejrzenie, iż
w obu przypadkach decyduje dowolność w interpre-
tacji przepisów prawa, tym samym konstatacja, iż
w każdym przypadku złożenia wniosku można wy-
dać decyzję odmowną bądź wydać decyzję pozytyw-
ną? Zależy od uznaniowości urzędnika.
Pragnę poinformować pana posła, że obie decyzje
o odmowie przyznania pomocy finansowej dla opera-
cji „wcześniejszych emerytur” zostały wydane z po-
szanowaniem litery prawa. Dyrektor OR ARiMR zo-
bligowany jest do działania zgodnie z obowiązujący-
mi przepisami prawa i decyzje, jakie wydaje, opiera
na aktualnym stanie prawnym, a w przedmiotowej
sprawie jest to rozporządzenie ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 26 czerwca 2009 r. Nadmienię
dodatkowo, iż niedopuszczalna jest jakakolwiek
uznaniowość przy wydawaniu decyzji, gdyż decyzje
te są uzależnione od spełnienia przez stronę postę-
powania warunków określonych przepisami prawa,
a nie dobrej bądź złej woli dyrektora OR ARiMR. Pan
J.S. M. nie otrzymał rekompensaty w związku z ope-
racją „wcześniejszych emerytur”, gdyż nie spełnił
zasadniczej przesłanki niezbędnej dla pozytywnej
weryfikacji złożonego wniosku. Beneficjent stworzył
natomiast sztuczne warunki w celu uzyskania korzy-
ści finansowej (bezpodstawnej), co stoi w sprzeczno-
ści z przepisami wspólnotowymi, celem operacji, jak
również interesem społecznym.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
1650
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zaliczenia budowy
linii energetycznej Ostrów Wielkopolski –
Plewiska do przedsięwzięć związanych
z organizacją Euro 2012 (7608)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Dariusza Lipińskiego
o sygn. SPS-024-7608/10 w sprawie zaliczenia budo-
wy linii energetycznej Ostrów Wielkopolski – Plewi-
ska do przedsięwzięć związanych z organizacją Euro
2012 w porozumieniu z ministrem gospodarki uprzej-
mie informuję, co następuje.
Linia 400 kV Ostrów – Plewiska ma duże znacze-
nie w Krajowym Systemie Energetycznym w zakre-
sie zasilania w energię Wielkopolski i dla tranzytu
energii z Elektrowni Bełchatów oraz stanowi ważny
punkt Układu Przesyłowego Ostrów, łączącego ze
sobą elektrownie systemowe Turów, Bełchatów, Dol-
na Odra i Opole. Budowa Układu Przesyłowego
Ostrów była także przedmiotem umowy przyłącze-
niowej z UCTE. Połączenie to ma kluczowe znaczenie
dla bezpieczeństwa całego kraju, ukończenie linii
oznacza zamknięcie pierścienia najważniejszych kra-
jowych połączeń sieci 400 kV, obejmującego swoim
zasięgiem teren ponad połowy kraju, w tym miast
takich jak Szczecin, Gdańsk, Poznań i Wrocław.
Łączna długość linii wynosi 144 km. Jej trasa
w całości przebiega przez teren województwa wielko-
polskiego, przez grunty 18 gmin. Inwestycja składa
się z 2 odcinków linii:
— dwutorowej linii 400 kV na odcinku Ostrów –
Kromolice (w gminach Kleszczewo, Środa Wielkopol-
ska, Zaniemyśl, Krzykosy, Książ Wielkopolski,
Ostrów Wielkopolski, Jaraczewo, Jarocin, Koźmin,
Dobrzyca, Raszków, Krotoszyn, Odolanów, Przygo-
dzice, Nowe Miasto nad Wartą) o długości 112 km
z wywieszeniem 1 toru 400 kV, który został zakoń-
czony w październiku 2007 r.,
— czterotorowego odcinka linii 2x400+220+110
kV Plewiska – Kromolice (w gminach Komorniki,
Mosina i Kórnik) o długości 32 km – na odcinku tym
wywieszone będą 2 tory 400 kV (kierunek Ostrów
i docelowo Pątnów), tor 220 kV (kierunek Konin)
z odgałęzieniem do stacji Poznań-Południe oraz tor
110 kV (kierunek Środa) na potrzeby ENEA SA,
zgodnie z zawartą w 2004 r. umową pomiędzy ENEA
SA i PSE SA. Wzrost zapotrzebowania na energię
elektryczną w regionie Poznania w ostatnich latach
jest większy niż w innych regionach Polski w wyniku
dynamicznego rozwoju gospodarczego. Dotychczaso-
wa infrastruktura sieci najwyższych napięć na tere-
nie Wielkopolski była niewystarczająca i wymagała
modernizacji i rozbudowy. Uruchomiona linia 400 kV
Ostrów – Plewiska wraz ze stacją Kromolice umożli-
wi aglomeracji poznańskiej korzystanie z dodatko-
wych źródeł energii: największych w kraju – Elek-
trowni Bełchatów i Elektrowni Opole, odciąży zagro-
żone przeciążeniem linie 220 kV pomiędzy ZE PAK
SA a Poznaniem, zapewni trzystronne zasilanie sta-
cji 400/110 kV Ostrów, poprawi pewność zasilania
zachodniej części KSE.
Napowietrzna linia 400 kV relacji Ostrów Wielko-
polski – Plewiska, o długości 144 km wraz ze zwią-
zanymi z nią stacjami elektroenergetycznymi, zapro-
jektowana została z uwzględnieniem uwarunkowań
terenowych, zasad współczesnej wiedzy technicznej,
aktualnie obowiązujących norm i przepisów oraz obo-
wiązujących standardów przygotowania i realizacji
inwestycji PSE Operator SA.
Należy również podkreślić, iż linia ta nabiera
szczególnego znaczenia w sytuacji przygotowywania
Polski do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012, które spowodują znaczny wzrost zapotrzebo-
wania na energię elektryczną, zwłaszcza w miastach,
gdzie będą odbywały się mecze turniejowe.
Ponadto uprzejmie informuję, że przedmiotowy
projekt został umieszczony w wykazie przedsięwzięć
Euro 2012 stanowiącym załącznik do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 12 października 2007 r.
w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz. U.
Nr 192, poz. 1385) na wniosek wojewody wielkopol-
skiego z dnia 21 maja 2008 r., sygnatura: WI.III-
-0711-3/2008. Wspomniany wniosek o wprowadzenie
do wykazu przedsięwzięć Euro 2012 inwestycji pod
nazwą „Rozbudowa systemu zasilania elektroener-
getycznego aglomeracji poznańskiej” wpłynął do Mi-
nisterstwa Sportu i Turystyki w dniu 30 maja 2008 r.
W jego uzasadnieniu wojewoda wielkopolski uznał
wspomniane przedsięwzięcie jako niezbędne do prze-
prowadzenia finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012™, wskazując, że w
związku z prognozowanym, kilkunastoprocentowym
wzrostem poboru mocy w trakcie turnieju istnieje re-
alne ryzyko wystąpienia awarii systemowej podczas
przygotowania i organizacji imprez sportowych.
Ponadto należy wskazać, że dynamiczny wzrost
konsumpcji energii w regionie (około 5–6% rocznie),
a także prognozowany kilkunastoprocentowy wzrost
poboru mocy w czasie mistrzostw Euro 2012 spra-
wiają, że poziom bezpieczeństwa energetycznego
aglomeracji poznańskiej jest niepokojąco niski,
zwłaszcza w kontekście rozgrywanych w Poznaniu
finałowych meczów mistrzostw. W efekcie istnieje re-
alne ryzyko wystąpienia awarii systemowej podczas
imprezy, a nawet wcześniej – na etapie jej przygoto-
wywania. Prawdopodobieństwo takiego rozwoju wy-
darzeń rośnie ze względu na termin rozgrywania
mistrzostw (czerwiec–lipiec). W tym okresie od lat ob-
serwowane są najwyższe w skali roku pobory mocy, co
oznacza dodatkowe obciążenie przestarzałej, niewydol-
nej sieci. Jednocześnie wojewoda wielkopolski zazna-
czył, że w przedmiotowej sprawie wspólne działania
zaproponował prezes Zarządu PSE Operator S.A.

Ponadto informuję, że wszechstronnej analizie
merytorycznej zasadności wprowadzenia poszczegól-
nych inwestycji do wykazu przedsięwzięć Euro 2012
dokonywała spółka PL.2012 sp. z o.o. powołana przez
ministra sportu i turystyki do koordynacji przygoto-
wań Polski do UEFA EURO 2012™. Pragnę nadmie-
nić, że zgodnie z oceną merytoryczną przedmiotowe-
go przedsięwzięcia omawiana inwestycja spełnia kry-
teria pozwalające na umieszczenie jej w wykazie,
a ponadto jest istotna z punktu widzenia bezpieczeń-
stwa energetycznego Poznania także po zakończeniu
turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA EURO 2012™. Rozbudowa systemu elek-
troenergetycznego aglomeracji poznańskiej została
ujęta w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie
wykazu przedsięwzięć Euro 2012 na wniosek woje-
wody wielkopolskiego.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie dalszego funkcjonowania
Zespołu Szkół im. A. Mickiewicza w Paryżu
(7609)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Dariusza Lipińskiego, przekaza-
nym do Ministerstwa Edukacji Narodowej pismem
nr SPS-024-7609/10, w sprawie dalszego funkcjono-
wania Zespołu Szkół im. A. Mickiewicza w Paryżu
informuję, że zgodnie z § 4 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 2 września 2004 r.
w sprawie organizacji kształcenia dzieci obywateli
polskich czasowo przebywających za granicą (Dz. U.
Nr 194, poz. 1986) szkołę zakłada, przekształca i li-
kwiduje minister, na wniosek dyrektora Zespołu
Szkół dla Dzieci Obywateli Polskich Czasowo Prze-
bywających za Granicą, zaopiniowany przez kierow-
nika przedstawicielstwa dyplomatycznego, urzędu
konsularnego lub przedstawicielstwa wojskowego
Rzeczypospolitej Polskiej.
W piśmie z dnia 8 lipca br. ambasador RP w Pa-
ryżu nie wniósł zastrzeżeń, co do zamiaru prze-
kształcenia Zespołu Szkół im. A. Mickiewicza w Pa-
ryżu w szkolny punkt konsultacyjny. Po uzyskaniu
tej opinii dyrektor Zespołu Szkół dla Dzieci Obywa-
teli Polskich Czasowo Przebywających za Granicą
wystąpił do ministra edukacji narodowej z wnio-
skiem o przekształcenie Zespołu Szkół im. Adama
1651
Mickiewicza przy Ambasadzie Rzeczypospolitej Pol-
skiej w Paryżu w Szkolny Punkt Konsultacyjny im.
Adama Mickiewicza przy Ambasadzie Rzeczypospoli-
tej Polskiej w Paryżu. Uzasadnieniem dla takiego roz-
wiązania jest fakt, że szkoła pracuje w ograniczonym
zakresie i realizuje jedynie uzupełniające plany na-
uczania. Szkoła nie jest miejscem realizacji przez
uczniów obowiązku szkolnego czy obowiązku nauki.
Ponadto obecnie prowadzone są w Ministerstwie
Edukacji Narodowej prace nad projektem wyżej wy-
mienionego rozporządzenia w sprawie organizacji
kształcenia dzieci obywateli polskich czasowo prze-
bywających za granicą. Opracowany projekt zawiera
definicję pojęcia szkoły oraz szkolnego punktu kon-
sultacyjnego: szkołą jest jednostka, która prowadzi
nauczanie według ramowego planu nauczania, przez
pięć dni w tygodniu, natomiast szkolny punkt kon-
sultacyjny prowadzi nauczanie według uzupełniają-
cego planu nauczania.
W związku z powyższym planowane przekształ-
cenie jest zgodne z planami legislacyjnymi ministra
właściwego do spraw oświaty i wychowania.
Uprzejmie informuję, że w dniu 25 sierpnia br.
zostało wydane zarządzenie nr 25 ministra edukacji
narodowej w sprawie przekształcenia Zespołu Szkół
im. Adama Mickiewicza przy Ambasadzie Rzeczypo-
spolitej Polskiej w Paryżu w Szkolny Punkt Konsul-
tacyjny im. Adama Mickiewicza przy Ambasadzie
Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu. Zmiana ta ma
charakter wyłącznie organizacyjny i porządkujący.
Nie wiąże się ona w żadnym stopniu ze zmianą
w organizacji czy zakresie prowadzonego tam kształ-
cenia. W tym kontekście nieuzasadnione są przyta-
czane w zapytaniu pana posła Dariusza Lipińskiego
zarzuty rodziców o degradującym czy dyskryminują-
cym uczniów charakterze tej zmiany. Ani przepisy
ustawy o systemie oświaty, ani inne akty prawne do-
tyczące kształcenia za granicą nie przewidują prowa-
dzenia w tym przypadku konsultacji społecznych.
O zamiarze przeprowadzenia takiej zmiany byli jed-
nak poinformowani w pierwszej kolejności wszyscy
dyrektorzy szkół i kierownicy szkolnych punktów
konsultacyjnych podczas narady zorganizowanej
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej w grudniu
2009 r. Nie spotkałam się wtedy z żadnymi opiniami,
które podawałyby w wątpliwość zasadność i celowość
porządkowania stanu prawnego w tym zakresie.
Z poważaniem
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
1652
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zasad wynagradzania godzin
nadliczbowych dla strażników gminnych (7610)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 sierpnia 2010 r. (sygn.: SPS-024-
-7610/10) dotyczącego zapytania posła na Sejm RP
pana Dariusza Lipińskiego z dnia 6 sierpnia 2010 r.
w sprawie wynagradzania godzin nadliczbowych
dla strażników gminnych uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że art. 29a ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych
(Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) dodany został
do ustawy na mocy art. 1 pkt 23 ustawy z dnia
22 maja 2009 r. o zmianie ustawy o strażach gmin-
nych, ustawy o Policji oraz ustawy Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. Nr 97, poz. 803) i wszedł w życie
z dniem 24 grudnia 2009 r. Przepis ten reguluje za-
gadnienia związane z czasem pracy strażników
gminnych (miejskich). Stosownie do art. 29a ust. 1
ustawy o strażach gminnych obowiązki pracownicze
strażnika powinny być ustalone w sposób pozwala-
jący na ich wykonywanie w ramach przeciętnie
40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pra-
cy w 4-miesiecznym okresie rozliczeniowym. Tygo-
dniowy czas pracy strażnika gminnego (miejskiego)
łącznie z pracą w godzinach nadliczbowych nie może
przy tym przekraczać przeciętnie 48 godzin w 4-mie-
sięcznym okresie rozliczeniowym (art. 29a ust. 2 ww.
ustawy). Strażnikom zagwarantowany został także
w każdym tygodniu nieprzerwany odpoczynek w wy-
miarze nie krótszym niż 35 godzin oraz nieprzerwa-
ny odpoczynek dobowy w wymiarze nie krótszym niż
11 godzin (art. 29a ust. 3 ww. ustawy).
Gwarancje powyższe nie mają jednak bezwzględ-
nego charakteru, albowiem w art. 29a ust. 4 przed-
miotowej ustawy przewidziano, że przepisy art. 29a
ust. 1–3 ustawy nie mają zastosowania w sytuacjach,
które wymagają podjęcia środków do ochrony życia
lub zdrowia obywateli, a także bezpieczeństwa zbio-
rowości, a w szczególności w związku z powszechnym
zagrożeniem bezpieczeństwa publicznego, katastro-
fą, klęską żywiołową lub przestępstwem o charakte-
rze terrorystycznym. W takich przypadkach możliwe
jest zatem wprowadzanie innych zasad rozliczania
czasu pracy niż określone w wymienionych przepi-
sach.
Bez względu jednak na wskazany powyżej wyją-
tek od przewidzianych w art. 29a ust. 1–3 ustawy
zasad ustalania czasu pracy strażników gminnych
(miejskich), zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy, straż-
nikowi w zamian za czas przepracowany w godzinach
nadliczbowych przysługuje w tym samym wymiarze,
w okresie rozliczeniowym, czas wolny od pracy albo może
mu zostać przyznany dodatek do wynagrodzenia.
Przepis art. 29a ust. 5 ustawy o strażach gmin-
nych zapewnia zatem strażnikowi gminnemu (miej-
skiemu) otrzymywanie czasu wolnego od pracy w za-
mian za każdą przepracowaną godzinę nadliczbową
albo może mu zostać przyznany dodatek do wynagro-
dzenia.
Wskazać w związku z tym należy, że przepisy za-
warte w art. 29a ustawy stanowią lex specialis
w stosunku do regulacji zawartych w ustawie z dnia
21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych
(Dz. U. Nr 223, poz. 1458) oraz w Kodeksie pracy.
Przepisy działu szóstego Kodeksu pracy określają
bowiem ogólne zasady kształtowania czasu pracy,
które mogą być modyfikowane poprzez wprowadza-
nie przepisów szczególnych, w szczególności w tzw.
pragmatykach służbowych, czyli w ustawach regulu-
jących odrębnie zasady wykonywania pracy lub peł-
nienia służby przez określone grupy zawodowe. Taką
pragmatyką służbową w odniesieniu do pracowników
samorządowych jest ustawa o pracownikach samo-
rządowych, a w przypadku strażników gminnych
(miejskich), których zaliczyć należy do szczególnej
grupy pracowników samorządowych, ustawa o stra-
żach gminnych. Zgodnie z art. 32 ustawy o strażach
gminnych w sprawach dotyczących strażników, a nie-
uregulowanych w ustawie, mają zastosowanie prze-
pisy o pracownikach samorządowych.
Ustawa o pracownikach samorządowych zawiera
natomiast w art. 43 ust. 1 odesłanie do odpowiednie-
go stosowania przepisów Kodeksu pracy w sprawach
nieuregulowanych w tej ustawie. Oznacza to, że prze-
pisy ustawy o pracownikach samorządowych, a w dal-
szej kolejności, odpowiednio, Kodeksu pracy, mają
do strażników gminnych (miejskich) zastosowanie
jedynie w sytuacjach, gdy dane zagadnienie nie zo-
stało uregulowane w przepisach ustawy o strażach
gminnych.
Dodać przy tym należy, że przepis art. 29a ust. 5
ustawy o strażach gminnych dotyczy wszystkich
przypadków wykonywania przez strażnika pracy
w godzinach nadliczbowych, również pracy w godzi-
nach nadliczbowych w niedzielę lub święto. Oznacza
to, że zarówno w przypadku wykonywania przez
strażnika gminnego (miejskiego) pracy w godzinach
nadliczbowych w ramach pięciodniowego tygodnia
pracy, jak i w przypadku wykonywania przez tego
strażnika pracy w godzinach nadliczbowych w nie-
dzielę i w święta, strażnikowi, zgodnie z art. 29a ust. 5
ustawy, przysługuje w tym samym wymiarze, w okre-
sie rozliczeniowym, czas wolny od pracy albo może
mu zostać przyznany dodatek do wynagrodzenia.
W tym miejscu wskazać należy, że art. 29a ust. 5
ustawy stanowi kompleksową regulację prawną
w normowanym zakresie w odniesieniu do strażni-
ków gminnych (miejskich).
Ustawodawca, używając w art. 29a ust. 5 ustawy
zwrotu: czas wolny od pracy albo może mu zostać
przyznany dodatek do wynagrodzenia, wskazuje na

dwie alternatywne formy rekompensaty za czas prze-
pracowany przez strażnika w godzinach nadliczbo-
wych, tj. czas wolny od pracy albo dodatek do wyna-
grodzenia. Niemniej jednak konstrukcja przepisu
art. 29a ust. 5 ustawy o strażach gminnych uprawnia
do stwierdzenia, że co do zasady w pierwszej kolejno-
ści w zamian za czas przepracowany w godzinach
nadliczbowych strażnikowi przysługuje czas wolny
od pracy. Natomiast alternatywnie może mu zostać
przyznany dodatek do wynagrodzenia, co w następ-
stwie wydaje się przesądzać o tym, że decyzja
w przedmiocie możliwości przyznania strażnikowi
właśnie tej formy rekompensaty pozostaje ostatecz-
nie w gestii jego pracodawcy. Wobec powyższego nie-
zbędnym pozostaje również wspomnienie, że formu-
łując zakres normatywny analizowanego przepisu
ustawodawca posłużył się terminem: dodatek do wy-
nagrodzenia, a nie zaś: dodatkowe wynagrodzenie,
co jest istotne z uwagi, że w świetle mechanizmów
funkcjonujących w systemie prawa pracy wskazane
pojęcia nie są tożsame.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Neumanna
w sprawie możliwości przywrócenia stopnia
awansu zawodowego nauczyciela mianowanego
(7611)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Sławomira Neumanna (nr SPS-
-024-7611/10) z dnia 23 lipca 2010 r. w sprawie moż-
liwości przywrócenia stopnia awansu zawodowego
nauczyciela mianowanego, uprzejmie przedstawiam
następującą opinię.
Z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 18 lutego
2000 r. o zmianie ustawy Karta Nauczyciela oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 19,
poz. 239, ze zm.), tj. z dniem 6 kwietnia 2000 r., na-
uczyciele pozostający w zatrudnieniu uzyskali z mocy
prawa określony stopień awansu zawodowego zgod-
nie z przepisami określonymi w art. 7 ust. 1, 3, 6 i 7,
w art. 10 ust. 3 pkt 2 i 3 oraz w art. 10 ust. 4 i 5 usta-
wy. Uzyskany z mocy prawa stopień awansu zawodo-
wego uzależniony został od:
— formy zatrudnienia (umowa o pracę lub mia-
nowanie),
1653
— zgodności zatrudnienia z wymaganymi kwali-
fikacjami,
— wymiaru zatrudnienia.
Stopień nauczyciela mianowanego z mocy prawa
uzyskali w szczególności nauczyciele zatrudnieni na
podstawie mianowania przed dniem wejścia w życie
ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy byli za-
trudnieni zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami na
podstawie umowy o pracę w wymiarze co najmniej
1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć (art. 10 ust. 3 pkt 2
ustawy z dnia 18 lutego 2000 r.).
Niektórzy nauczyciele, którzy na mocy przepisów
ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy
Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych
ustaw z dniem 6 kwietnia 2000 r. stali się nauczycie-
lami kontraktowymi, z dniem wejścia w życie ustawy
z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o syste-
mie oświaty, ustawy Przepisy wprowadzające refor-
mę ustroju szkolnego, ustawy Karta Nauczyciela
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 111,
poz. 1194), tj. z dniem 21 października 2001 r., uzy-
skali z mocy prawa stopień nauczyciela mianowane-
go – jeżeli do tego dnia nie uzyskali stopnia nauczy-
ciela mianowanego po odbyciu stażu i zdaniu egza-
minu przed komisją egzaminacyjną. Dotyczy to tych
nauczycieli kontraktowych, którzy w dniu 31 sierp-
nia 2000 r. spełniali warunki niezbędne do zatrud-
nienia na podstawie mianowania na gruncie przepi-
sów Karty Nauczyciela w brzmieniu obowiązującym
w dniu 5 kwietnia 2000 r., pod warunkiem jednakże,
iż w dniu 21 października 2001 r. byli zatrudnieni
w przedszkolu, szkole lub placówce w wymiarze co
najmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć (art. 28
ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r.)
Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r.
z dniem wejścia w życie ustawy stopień nauczyciela
mianowanego uzyskali z mocy prawa nauczyciele sta-
żyści, którzy przed dniem 6 kwietnia 2000 r. byli za-
trudnieni na podstawie mianowania zgodnie z wy-
maganymi kwalifikacjami, jednakże w tym dniu byli
zatrudnieni w szkole na stanowisku, do którego zaj-
mowania nie posiadali wymaganych kwalifikacji.
Jednocześnie powołany przepis obligował tych na-
uczycieli do uzupełnienia kwalifikacji do dnia 31 sierp-
nia 2006 r. pod rygorem wygaśnięcia stosunku pracy.
W myśl przepisu art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia
18 lutego 2000 r. nauczyciele spełniający wymagania
kwalifikacyjne, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 1
Karty Nauczyciela, zatrudnieni na podstawie miano-
wania przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed
dniem 6 kwietnia 2000 r., i podejmujący ponownie
zatrudnienie w szkole uzyskali z mocy prawa stopień
nauczyciela mianowanego z dniem ponownego za-
trudnienia w szkole, jeżeli przerwa w zatrudnieniu
nie przekracza 5 lat.
Zgodnie z przepisami art. 7a ust. 2 ustawy z dnia
18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy Karta Nauczycie-
la oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 19, poz. 239, ze zm.) minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania, na wniosek nauczyciela, zło-
1654
żony nie później niż do dnia 31 grudnia 2001 r., po
zasięgnięciu opinii kuratora oświaty, w szczególnie
uzasadnionych przypadkach mógł zwolnić z obowiąz-
ku odbycia stażu i postępowania egzaminacyjnego
oraz nadać stopień nauczyciela mianowanego zatrud-
nionemu w szkole nauczycielowi posiadającemu
znaczny dorobek zawodowy oraz wymagane kwalifi-
kacje.
Zgodnie z art. 9a ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2003 r. Nr 118,
poz. 1112, ze zm.) osoba nieposiadająca stopnia awan-
su zawodowego z dniem nawiązania stosunku pracy
w szkole uzyskuje stopień nauczyciela stażysty.
W myśl art. 9a ust. 3 ww. ustawy nauczyciele akade-
miccy legitymujący się co najmniej trzyletnim okre-
sem pracy w szkole wyższej lub osoby posiadające co
najmniej pięcioletni okres pracy i znaczący dorobek
zawodowy uzyskują z dniem nawiązania stosunku
pracy w szkole stopień nauczyciela kontraktowego.
Zgodnie z art. 9b ust. 4 pkt 2 ustawy Karta Na-
uczyciela nauczycielowi kontraktowemu stopień
awansu zawodowego nauczyciela mianowanego na-
daje organ prowadzący szkołę. Zgodnie z przepisem
art. 9d ust. 4 ustawy nauczyciel kontraktowy może
rozpocząć staż na stopień nauczyciela mianowanego
po przepracowaniu w szkole co najmniej dwóch lat,
od dnia nadania poprzedniego stopnia awansu zawo-
dowego.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia, uprzejmie proszę o ich przyjęcie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie rekultywacji gruntów rolnych
zalanych w czasie powodzi (7612)
Panie Marszałku! W związku z przesłanym przy
piśmie z dnia 17 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-
-7612/10, zapytaniem posła Sławomira Kopycińskie-
go w sprawie rekultywacji gruntów rolnych zalanych
w czasie powodzi, uprzejmie Pana Marszałka infor-
muję, że według danych zawartych we wnioskach
wojewodów o uruchomienie procedury preferencyj-
nych kredytów na wznowienie produkcji w gospodar-
stwach rolnych i działach specjalnych produkcji rol-
nej udzielanych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie re-
alizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121,
z późn. zm.), które wpłynęły do Ministerstwa Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi do dnia 31 sierpnia 2010 r., w wy-
niku tegorocznej powodzi, obsunięcia się ziemi i hu-
raganu poszkodowanych zostało 59 530 gospodarstw
rolnych, natomiast szkody wystąpiły na obszarze
351 020,56 ha.
Jednocześnie pragnę Pana Marszałka poinformo-
wać, że Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgo-
we stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych
dotkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej na dofinan-
sowanie zadań związanych z rekultywacyjnym wap-
nowaniem gleb zdegradowanych przez powódź
oraz do prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środ-
ków finansowych z Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie
zadań związanych z wapnowaniem zalanych użyt-
ków rolnych, celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W związku z wystąpieniem w roku bieżącym strat
w rolnictwie w wyniku niekorzystnych zjawisk at-
mosferycznych na wniosek ministra rolnictwa i roz-
woju wsi Rada Ministrów w dniu 1 czerwca 2010 r.
podjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie programu po-
mocy dla rodzin rolniczych, w których gospodar-
stwach rolnych i działach specjalnych produkcji rol-
nej powstały szkody spowodowane przez powódź,
obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., w którym
przewiduje się udzielanie poszkodowanym producen-
tom rolnym pomocy w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią, obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem, na podstawie roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r.
w sprawie realizacji niektórych zadań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz porę-
czeń i gwarancji spłaty ww. kredytów bankowych;
kredyty te oprocentowane są obecnie dla kredyto-
biorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą być prze-
znaczone zarówno na zakup środków do produkcji
rolnej, jak i na odtworzenie zniszczonych środków
trwałych;

2) na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy
z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecz-
nym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291,
z późn. zm.) pomocy w opłacaniu bieżących składek
na ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu zale-
głości z tego tytułu w formie odraczania terminu
płatności składek i rozkładania ich na dogodne raty,
a także umarzania w całości lub w części bieżących
składek na indywidualny wniosek rolnika, który po-
niósł szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie
się ziemi lub huragan, składany do prezesa Kasy Rol-
niczego Ubezpieczenia Społecznego;
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na
podstawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.), w formie jednorazowego zasił-
ku celowego w wysokości:
a) 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących
gospodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków
rolnych albo dział specjalny produkcji rolnej;
b) 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
O pomoc w ramach programu mogą ubiegać się
rolnicy, producenci rolni lub rodziny rolnicze, w któ-
rych gospodarstwach rolnych lub działach specjal-
nych produkcji rolnej szkody spowodowane przez po-
wódź, obsunięcie się ziemi lub huragan, oszacowane
przez komisje powołane przez wojewodów, wyniosą
średnio powyżej 30% średniej rocznej produkcji rol-
nej w gospodarstwie rolnym lub dziale specjalnym
produkcji rolnej w stosunku do produkcji z 3 lat po-
przedzających rok, w którym wystąpiły szkody, albo
z 3 lat w okresie pięcioletnim poprzedzającym rok,
w którym wystąpiły szkody z pominięciem roku
o wielkości produkcji najwyższej i najniższej.
Należy zauważyć, że łączna kwota pomocy dla jed-
nego gospodarstwa rolnego lub działu specjalnego
produkcji rolnej zostanie pomniejszona o 50%, jeżeli
nie została zawarta na okres 12 miesięcy umowa
ubezpieczenia obejmująca ochronę ubezpieczeniową
co najmniej 50% powierzchni upraw rolnych, z wyłą-
czeniem łąk i pastwisk, lub co najmniej 50% liczby
zwierząt gospodarskich od co najmniej jednego z ry-
zyk: suszy, gradu, deszczu nawalnego, ujemnych
skutków przezimowania, przymrozków wiosennych,
powodzi, huraganu, pioruna, obsunięcia się ziemi lub
lawiny.
Ponieważ w przypadku ubiegania się o większość
form pomocy udzielanych w ramach ww. programu
1655
niezbędne jest oszacowanie zakresu i wysokości
szkód przez komisję powołaną przez wojewodę wła-
ściwego ze względu na miejsce wystąpienia szkód, na
podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 22 stycznia 2009r. w sprawie realizacji niektó-
rych zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu
11 czerwca 2010 r. zwrócił się do wszystkich wojewo-
dów z prośbą o podjęcie działań mających na celu
sprawne oszacowanie strat w gospodarstwach rol-
nych i działach specjalnych produkcji rolnej poszko-
dowanych w wyniku tegorocznej powodzi, obsunięcia
się ziemi i huraganu.
Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) przyjęto następujące rozwiązania
z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej w pozostającym w ich po-
siadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub prowadzą dział specjalny produk-
cji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia 20 grud-
nia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U.
z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.), oraz ich do-
mowników i małżonków przez okres do 12 miesięcy,
ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r., poniesionych
kosztów na wynagrodzenia oraz składki na ubezpie-
czenia społeczne z tytułu zatrudnienia skierowanych
osób w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie ilo-
czynu dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia za
pracę i liczby zatrudnionych skierowanych osób;
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń
rodzinnych, w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r., do
dochodu z gospodarstwa rolnego nie wlicza się po-
wierzchni, która uległa zalaniu na skutek powodzi,
jeżeli zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej
30% powierzchni tego gospodarstwa;
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Pragnę także poinformować, że w ramach przy-
gotowanego pakietu zmian Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 wprowadzono
do programu nowe działanie: Przywracanie poten-
1656
cjału produkcji rolnej zniszczonego w wyniku wystą-
pienia klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpo-
wiednich działań zapobiegawczych. Pomoc w ramach
tego działania przeznaczona będzie na inwestycje
w gospodarstwach rolnych, poszkodowanych w wy-
niku klęsk żywiołowych. Pomoc przyznawana będzie
tym beneficjentom, w których gospodarstwach, w wy-
niku wystąpienia niekorzystnego zjawiska atmosfe-
rycznego, wystąpiły straty w środkach trwałych słu-
żących do produkcji rolnej (budynki, budowle, ma-
szyny, urządzenia, inwentarz żywy, plantacje wielo-
letnie, w tym sady) w wysokości równej co najmniej
kwocie 10 tys. zł. Kwota pomocy będzie mogła wy-
nieść do 130% wartości szkód, jednakże nie więcej
niż 300 tys. zł w okresie trwania PROW na lata 2007–
–2013 i jednocześnie maksymalnie 90% poniesionych
kosztów kwalifikowalnych operacji. Przewiduje się
objęcie pomocą ok. 4–6 tys. gospodarstw. Budżet
działania wyniesie 100 mln. euro.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej – dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
mum 30% strat w uprawach lub nie mniej niż 1050 zł
w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników, w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej, dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
klaracji organizatorów pomocą zostanie objęte
ok. 2618 dzieci, z rodzin poszkodowanych, z całkowi-
tym sfinansowaniem ich pobytu ze środków fundu-
szu składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziec-
ko, na łączną kwotę 2 356 200 zł.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do 2 lat
w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów preferen-
cyjnych z dopłatami do oprocentowania ze środków
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46,
poz. 308, z późn. zm.), mającą na celu umożliwienie
przyznania płatności w pełnej wysokości rolnikom,
którzy ze względu na powódź nie mogą wypełnić
wszystkich warunków koniecznych do uzyskania
płatności.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że wystąpiłem do wojewody mazowieckiego
o przedstawienie informacji odnośnie do sposobu za-
łatwienia prośby wójta gminy Słubice o pomoc dla rol-
ników na rekultywację gruntów. Po otrzymaniu odpo-
wiedzi niezwłocznie przekażę stosowne informacje.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie planów likwidacji starachowickiego
oddziału wojewódzkiego Archiwum
Państwowego w Kielcach (7613)
Szanowny Panie Marszałku! O odpowiedzi na za-
pytanie posła Sławomira Kopycińskiego, przesłane
17 sierpnia 2010 r. (SPS-024-7613-10), w sprawie pla-
nów likwidacji starachowickiego oddziału Archiwum
Państwowego w Kielcach uprzejmie proszę Pana
Marszałka o przyjęcie następujących informacji.
Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że ostateczne roz-
strzygnięcie w tej sprawie jeszcze nie zapadło. Przepro-
wadzona została natomiast gruntowna analiza,
włącznie z oceną skutków dla społeczności lokalnych.
Decyzją prezydenta miasta Kielce z 26 lipca 2005 r.
(znak sprawy: GN.IV.72244-12/02) kieleckie archi-
wum otrzymało w trwały zarząd budynek koszarowy
o ogólnej powierzchni użytkowej 5163,06 m2 i kuba-
turze 24 937 m³, znajdujący się przy ul. Kusocińskie-
go 51 w Kielcach. Do podstawowych założeń inwesty-
cji należało przeniesienie do nowych magazynów
części zasobu archiwalnego, który przechowywany
jest w kilku oddziałach zamiejscowych.
Dotychczasowe rozwiązania organizacyjne, pole-
gające na rozproszeniu zasobu oraz realizacji zadań
między centralą i oddziałami AP, nie pozwalały na
dostatecznie efektywne zarządzanie, utrudniały ko-
rzystanie z zasobu archiwalnego, a także nie spełnia-
ły standardów magazynowania dokumentacji o trwałym
znaczeniu historycznym.
Organizacja sieci archiwów państwowych wymaga
modyfikacji – także ze względu na zmieniające się re-
guły wydatkowania środków publicznych. W szcze-
gólności zasady kontroli zarządczej, wprowadzonej
przez obowiązującą od początku bieżącego roku usta-
wę o finansach publicznych, obejmują m.in. skutecz-
ność i efektywność działania, ochronę zasobów i za-
rządzanie ryzykiem. Z tego względu zdecydowano się
na przemieszczenie archiwaliów zgromadzonych do-

tychczas w Starachowicach w miejsce, w którym
archiwum dysponuje fachową kadrą w odpowied-
niej liczbie i w którym jest w stanie zapewnić bez-
pieczne warunki przechowywania historycznych
dokumentów.
Oddział w Starachowicach przechowuje 723 me-
try bieżące archiwaliów (100 861 jednostek inwen-
tarzowych). W 2009 r. jego pracownia naukowa (czy-
telnia) przyjęła 138 użytkowników, którzy odwie-
dzili ją 447 razy. W minionym roku przeprowadzono
w oddziale 203 poszukiwania archiwalne (kweren-
dy), głównie do celów badań genealogicznych i wła-
snościowych. Oddział przyjął w ciągu roku 4 wy-
cieczki liczące łącznie 80 osób. Są to skromne wskaź-
niki (odpowiednio 0,25%, 0,27%, 0,47% i 0,39% zsu-
mowanych wyników działalności wszystkich 86
placówek archiwów państwowych), z których wyni-
ka, że w przeciętny dzień roboczy do czytelni przy-
bywają dwie osoby, raz na kwartał przyjmowana jest
wycieczka, a przeciętna liczba podejmowanych kwe-
rend wynosi poniżej jednej dziennie. Dalsze utrzy-
mywanie odrębnej placówki, która prowadzi tak
ograniczoną działalność, byłoby więc nieracjonalne
i niegospodarne.
Do istotnych przesłanek koncepcji likwidacji od-
działu w Starachowicach należały względy ekono-
miczne. Nowa siedziba w Kielcach w pełni zaspokaja
potrzeby archiwum państwowego w zakresie po-
wierzchni magazynowych. Można tam zainstalować
półki o łącznej długości ok. 25 km. Obecnie kieleckie
archiwum przechowuje stosunkowo niewielką ilość
archiwaliów (niespełna 8 km półek) w pięciu obiek-
tach, w tym – w Starachowicach. Wydatki bieżące na
utrzymanie tamtejszego oddziału kształtują się na
poziomie ok. 60 tys. zł rocznie. Dodatkowo niezbędne
byłyby nakłady na remont dachu, wymianę instalacji
grzewczej oraz wykonanie izolacji zabezpieczającej
budynek przed wilgocią. Bilans ten nie obejmuje
kosztów wynagrodzeń i ewentualnych inwestycji.
Wobec powyższego dalsze utrzymywanie i inwesto-
wanie w budynek oddziału AP w Starachowicach by-
łoby działaniem nieekonomicznym, nieefektywnym
i mającym znamiona nieracjonalnego wydatkowania
środków publicznych – w sytuacji gdy w Kielcach na
ukończeniu są prace adaptacyjne nowej siedziby ar-
chiwum, które pochłoną środki publiczne w kwocie
ok. 20 mln zł.
Zarazem nie ma podstaw do obaw, by w następ-
stwie przeniesienia zasobu archiwalnego ze Staracho-
wic do Kielc miały pogorszyć się warunki korzysta-
nia z niego. Sprawy z zakresu administracji publicznej,
w tym wydawanie zaświadczeń oraz innych urzędo-
wych potwierdzeń, nie wymagają osobistej wizyty in-
teresantów w siedzibie archiwum. Mogą być – i na
ogół są – załatwiane drogą korespondencyjną, przy
czym coraz szerzej stosuje się w tym celu środki ko-
munikacji elektronicznej.
Przy obecnej obsadzie dwóch pracowników mery-
torycznych w oddziale AP w Starachowicach użyt-
kownicy nie zawsze mogli być obsłużeni w sposób
1657
satysfakcjonujący. Natomiast nowocześnie wyposażo-
na pracownia naukowa, punkt obsługi klienta i sekcja
kwerend w nowej siedzibie archiwum kieleckiego za-
pewnią profesjonalne udostępnianie materiałów ar-
chiwalnych i wysoką jakość świadczonych usług.
Zainteresowani będą mieli w centrali kieleckiego
AP, dobrze skomunikowanej z okolicznymi miejsco-
wościami, dostęp do kompletnej, znacznie bogatszej
niż w dotychczasowym oddziale dokumentacji. Archi-
walia ze Starachowic pozostaną na terenie Kielecczy-
zny, a ich przeniesienie o ok. 50 km od dotychczaso-
wego miejsca przechowywania z pewnością nie spowo-
duje negatywnych następstw dla życia kulturalnego
regionu.
Należy zarazem uwzględnić, że Kielce są miastem
uniwersyteckim, w którym w znacznym nasileniu
prowadzone są prace dydaktyczne i naukowe, wyma-
gające posiłkowania się archiwalnymi przekazami.
Choć na skutek reorganizacji archiwum pewne uciąż-
liwości odczuć może część osób, które bezpośrednio ba-
dały archiwalia w oddziale w Starachowicach, to jed-
nak znacznie większa docelowa grupa mieszkańców
regionu skorzysta na przeniesieniu zasobu. Dotychczas
statystyczny użytkownik odwiedzał tę placówkę zale-
dwie trzy razy w roku. Zmiana miejsca przechowy-
wania zasobu starachowickiego nie powinna stanowić
dla lokalnych środowisk znaczącego utrudnienia w ba-
daniach.
Ponadto, w nieodległej perspektywie, coraz więk-
sza część zasobu archiwów państwowych dostępna
będzie w rozległych sieciach informatycznych, w po-
staci cyfrowych kopii dokumentów. Taka forma, jak
wskazują bieżące analizy działalności archiwalnej,
odpowiada nawykom informacyjnym i oczekiwaniom
wstępujących generacji użytkowników zasobu archi-
walnego.
Pragnę podkreślić, że po zakończeniu reorgani-
zacji i przeniesieniu wszystkich materiałów archiwal-
nych do nowej siedziby Archiwum Państwowego
w Kielcach będzie ono nadal dysponować wolną po-
wierzchnią archiwalną, co zapewni systematyczne
przejmowanie akt przez wiele następnych lat.
W świetle przedstawionych uwarunkowań dalsze
utrzymywanie oddziału w Starachowicach nie znaj-
duje uzasadnienia.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
1658
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie obniżenia środków przekazywanych
przez PFRON na zadania w zakresie
rehabilitacji społecznej i zawodowej
realizowane przez pow. ziemski krakowski
(7614)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
17 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7614/10, zapytanie
poselskie pana posła Andrzeja Adamczyka w sprawie
obniżenia środków finansowych przekazywanych
przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych na zadania w zakresie rehabilitacji
społecznej i zawodowej realizowane przez pow. ziem-
ski krakowski, proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Odnosząc się do pierwszego pytania, pragnę po-
informować, iż obecny podział środków przeznaczo-
nych przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych na realizację zadań powiatu
z zakresu rehabilitacji społecznej uwarunkowany jest
tym, iż PFRON zobowiązany jest przede wszystkim
do zapewnienia środków finansowych na realizację
zadań obligatoryjnych. Wiąże się to z koniecznością
przeznaczenia zdecydowanie większych środków na
realizację zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej
osób niepełnosprawnych, jakim jest dofinansowanie
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych, wzrósł prawie o 30%. Do-
datkowo grupa pracowników, których zatrudnienie
uprawnia pracodawcę do otrzymania dofinansowania
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych,
została rozszerzona o osoby posiadające uprawnienia
emerytalne. Ponadto fundusz musi zapewnić środki
na finansowanie dodatkowych kosztów zatrudniania
takich pracowników, o których zwrot mogą się ubie-
gać zakłady pracy chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
znacznie wzrosła, co pociągnęło za sobą wzrost wy-
datków PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń
(według danych PFRON – stan na dzień 30 czerwca
2010 r. – liczba zatrudnionych osób niepełnospraw-
nych u pracodawców objętych dofinansowaniem do
wynagrodzeń była w maju 2010 r. w stosunku do
grudnia 2008 r. wyższa o ponad 53 tys. osób, tj. o ok.
26%).
Należy również pamiętać, iż środki PFRON mu-
szą także zostać zabezpieczone na realizację zadania
ustawowego dotyczącego zlecania realizacji zadań
z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych fundacjom oraz organizacjom po-
zarządowym, mających charakter ogólnopolski oraz
ponadregionalny.
Obligatoryjne zadanie w zakresie rehabilitacji za-
wodowej osób niepełnosprawnych stanowi również
przekazywanie na zasadzie algorytmu samorządom
środków na finansowanie uczestnictwa osób niepeł-
nosprawnych w warsztatach terapii zajęciowej czy też
działania zakładów aktywności zawodowej.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazywanych do samo-
rządów. Porównując plan finansowy PFRON określo-
ny ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2010
w pozycji przelewy redystrybucyjne, należy wskazać,
że w 2010 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniże-
nie wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 208 644 000 zł, tj. o 25% (w stosunku do
2009 r. ta kwota jest niższa o ok. 6%).
Ponadto pragnę zauważyć, że decyzję o przezna-
czeniu środków PFRON na określone zadania podej-
muje na mocy art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) w formie uchwały rada
powiatu, która, dokonując określonych rozstrzygnięć,
powinna uwzględniać zapisy powiatowego programu
działań na rzecz osób niepełnosprawnych, jak i ak-
tualne, zidentyfikowane potrzeby niepełnosprawnych
mieszkańców powiatu.
Odpowiadając na drugie pytanie, uprzejmie infor-
muję, iż Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ze
zrozumieniem przyjmuje zaniepokojenie jednostek
samorządu terytorialnego zmniejszeniem wysokości
środków PFRON przypadających wg algorytmu na
realizację zadań ustawowych w 2010 r. Pragnę jed-
nak podkreślić, że osoby niepełnosprawne wymaga-
jące wsparcia są przede wszystkim pełnoprawnymi
mieszkańcami województw i powiatów, a środki prze-
kazywane przez PFRON są formą dofinansowania
realizacji przez samorządy zadania własnego polega-
jącego na wspieraniu ich niepełnosprawnych miesz-
kańców.
Jednocześnie informuję, że nie ma podstaw praw-
nych do przyznania dodatkowych środków na indywi-
dualne wnioski samorządów powiatowych. Środki
PFRON podlegają podziałowi według algorytmu zgod-
nie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 maja
2003 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych samorządom wojewódzkim i powiatowym
(Dz. U. z 2003 r. Nr 88, poz. 808, z późn. zm.).
Z informacji przekazywanych przez PFRON wy-
nika, że obecnie nie ma możliwości finansowych, aby
rozważyć ewentualność przeznaczenia dodatkowych

środków finansowych dla samorządów powiatowych,
ze względu na kształtujące się tendencje, tj. wzrosto-
wą w zakresie wydatków obligatoryjnych oraz male-
jącą w zakresie przychodów z tytułu wpłat zakładów
pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie incydentu z dnia 3 sierpnia 2010 r.,
podczas którego grupa demonstrantów
uniemożliwiła przeniesienie krzyża
spod pałacu prezydenckiego do kościoła św. Anny
(7623)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-024-7623/
10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Elżbiety Zakrzewskiej w sprawie incydentu z dnia
3 sierpnia 2010 r., podczas którego grupa demon-
strantów uniemożliwiła przeniesienie krzyża spod
pałacu prezydenckiego do kościoła św. Anny, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż
poruszane przez panią poseł zagadnienie ogólnie od-
nosi się do działań podmiotów publicznych i służb
ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, po-
dejmowanych w związku ze wskazanym wydarze-
niem. Podkreślić należy, iż właściwymi do oceny
ewentualnych naruszeń obowiązujących przepisów
prawa (np. w zakresie przewidzianym ustawą z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane – Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, ze zm., czy też ustawą z dnia
5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach – Dz. U.
Nr 51, poz. 297, ze zm.) czy też podjęcia określonych
przez panią poseł działań w zakresie ochrony bezpie-
czeństwa i porządku publicznego pozostają organy
miasta stołecznego Warszawy oraz działające na ob-
szarze danej jednostki samorządu terytorialnego or-
gany administracji publicznej czy też podległe orga-
nom służby ochrony bezpieczeństwa i porządku pu-
blicznego. Podkreślić należy, że samorząd terytorial-
ny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej,
a przysługującą mu w ramach ustaw istotną część
zadań publicznych wykonuje w imieniu własnym i na
własną odpowiedzialność (vide: art. 16 ust. 2 Konsty-
tucji RP). Oznacza to, że w granicach prawa jednost-
1659
ka samorządu terytorialnego samodzielnie realizuje
poszczególne zadania w oparciu o zastrzeżone dla jej
organów kompetencje.
Niezależnie jednak od powyższego pragnę dodać,
że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji wystąpiło do wojewody mazowieckiego.
Z informacji przekazanych przez wojewodę mazo-
wieckiego wynika, iż krzyż przed pałacem prezydenc-
kim postawili w dniach żałoby narodowej harcerze, jak
również, że w sprawie ustawienia krzyża przed pałacem
prezydenckim nie były wydawane zezwolenia.
Odnosząc się do kwestii usunięcia krzyża spod
pałacu prezydenckiego, pragnę zaznaczyć, iż z infor-
macji uzyskanych od wojewody mazowieckiego wy-
nika, że nie były podejmowane kroki natury admini-
stracyjno-prawnej, które miałyby na celu usunięcie
krzyża z miejsca publicznego.
Pragnę również poinformować, iż z informacji
uzyskanych od wojewody mazowieckiego wynika, iż
przed pałacem prezydenckim w rejonie krzyża prze-
prowadzono jedno zgromadzenie publiczne w nocy
z dnia 9 na 10 sierpnia 2010 r. w godz. 23–1. Zgłoszo-
ne ono było przez osobę prywatną. Organizator zaś
spełnił wymogi zgłoszenia określone w ustawie Pra-
wo o zgromadzeniach. Nie wpłynęły natomiast inne
zawiadomienia o przeprowadzeniu zgromadzeń pu-
blicznych przed pałacem prezydenckim, w tym o cha-
rakterze religijnym.
Odnosząc się do kwestii dotyczących działań służb
mundurowych, należy wskazać, że w dniu 3 sierpnia
2010 r. rolą ww. służb było prewencyjne zabezpiecze-
nie terenu przyległego do pałacu prezydenckiego oraz
trasy przemarszu planowanej procesji spod pałacu
prezydenckiego do kościoła św. Anny.
Zadania dla policji dotyczące zabezpieczenia prze-
biegu wyżej wymienionej uroczystości zostały okre-
ślone podczas spotkań przedstawicieli m.in. Komen-
dy Stołecznej Policji, Biura Ochrony Rządu, Straży
Miejskiej m.st. Warszawy, Państwowej Straży Pożar-
nej, Gabinetu Prezydenta RP.
Realizując wyznaczone zadanie, służby policyjne
były całodobowo przygotowane na przeciwdziałanie
zdarzeniom naruszającym porządek prawny. W go-
towości pozostawała również straż miejska.
Uprawnienia dla policji w sytuacji, gdy uczestnicy
zgromadzenia używają agresji słownej i fizycznej albo
dopuszczają się naruszenia prawa w inny sposób, zo-
stały określone w przepisach ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.), w szczególności przewidujących możli-
wość użycia środków przymusu bezpośredniego.
Możliwe jest również zastosowanie procedur wyni-
kających z przepisów dotyczących spraw o wykroczenia,
ewentualnie spraw karnych. Charakter tych przedsię-
wzięć uzależniony jest od rodzaju konkretnych zacho-
wań osób naruszających porządek prawny.
Odnosząc się natomiast do sformułowanego pyta-
nia o możliwość użycia przez policję przymusu fizycz-
nego wobec demonstrantów w celu usunięcia obiektu
sakralnego z miejsca publicznego, informuję, że tego
1660
rodzaju czynności mogą być realizowane na wniosek
uprawnionego organu, działającego na podstawie od-
powiedniego tytułu wykonawczego. W tym miejscu
podkreślenia wymaga, iż krzyż przed pałacem pre-
zydenckim jest usytuowany na nieruchomości Skar-
bu Państwa, która oddana jest w trwały zarząd Kan-
celarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż według infor-
macji posiadanych przez MSWiA, w sprawie przenie-
sienia krzyża podejmowane były rozmowy pomiędzy
Kancelarią Prezydenta RP, Kościołem i harcerzami.
W chwili obecnej nie są znane informacje o terminie
podjęcia kolejnej próby przeniesienia krzyża sprzed
pałacu prezydenckiego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie jakości wody pitnej w woj. podlaskim
(7625)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7625/
10, przekazujące zapytanie poselskie pana posła Ja-
rosława Matwiejuka w sprawie jakości wody przezna-
czonej do spożycia przez ludzi na terenie woj. podla-
skiego, uprzejmie informuję, że organy Państwowej
Inspekcji Sanitarnej sprawują nadzór nad jakością
wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi od 19 lip-
ca 1919 r. (zasadnicza ustawa sanitarna z dnia
19 lipca 1919 r.; Dz. U. Nr 63, poz. 371 – akt archi-
walny), kiedy to weszła w życie pierwsza ustawa sa-
nitarna. Obecnie nadzór sanitarny jest sprawowany
na podstawie ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122,
poz. 851, z późn. zm.). Zakres badań określony w ów-
czesnym przepisie odpowiadał obecnemu monitorin-
gowi kontrolnemu, czyli podstawowym, rutynowym
badaniom mikrobiologicznymi, fizykochemicznym
i organoleptycznym. Obecnie oprócz monitoringu
kontrolnego wykonywane są również szersze badania
określone w monitoringu przeglądowym. Zakres czę-
stotliwość i badań oraz wymagania mikrobiologiczne
i fizykochemiczne wykonywania monitoringu okre-
ślone są w ustawie z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbioro-
wym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadza-
niu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858, z późn.
zm.) i rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 29
marca 2007 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej
do spożycia przez ludzi (Dz. U. Nr 61, poz. 417, z późn.
zm.) i jest on zgodny z zaleceniami dyrektywy Par-
lamentu Europejskiego i Rady 98/83/WE z dnia
3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przezna-
czonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 330 z 5.12.1998,
str. 32).
Podstawą nadzoru nad jakością wody przeznaczo-
nej do spożycia przez ludzi jest ocena zgodności z wy-
maganiami określonymi w rozporządzeniu w sprawie
jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi
w aspekcie zagrożeń zdrowotnych, jakie mogą powo-
dować zanieczyszczenia pojawiające się w wodzie.
„Woda jest bezpieczna dla zdrowia ludzkiego –
zgodnie z zapisem § 2 ust. 1 rozporządzenia w spra-
wie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez
ludzi – jeżeli jest wolna od mikroorganizmów choro-
botwórczych i pasożytów w liczbie stanowiącej poten-
cjalne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego oraz wszel-
kich substancji w stężeniach stanowiących potencjal-
ne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i spełnia pod-
stawowe oraz dodatkowe wymagania określone
w tym rozporządzeniu”. W zaleceniach dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie jakości
wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi prioryte-
tem jest ocena zagrożeń zdrowotnych na podstawie
oszacowania ryzyka zagrożenia, nie zaś idealna zgod-
ność z normatywami. Przyjęto dwie grupy parame-
trów mających bezpośredni lub też warunkowy
wpływ na zdrowie. W rozporządzeniu w sprawie ja-
kości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi do
grupy pierwszej zaliczono wskaźniki mikrobiologicz-
ne i parametry chemiczne określone w załącznikach
nr 1 i 2. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
kontrolując jakość wody, przede wszystkim oceniają
bezpieczeństwo zdrowotne wody, a więc podstawą
oceny przy występowaniu zanieczyszczenia skutku-
jącego niedotrzymania warunków normatywnych
jest stwierdzenie, czy woda jest przydatna do spoży-
cia i na jakich warunkach (§ 14 rozporządzenia
w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia
przez ludzi). Woda zgodna z normatywami, czyli speł-
niająca wymagania określone w załącznikach nr 1–3
do rozporządzenia w sprawie jakości wody przezna-
czonej do spożycia przez ludzi, jest przydatna do spo-
życia przez ludzi. W przypadku przekroczenia wyma-
gań określonych w załączniku nr 1 do rozporządze-
nia w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia
przez ludzi, czyli Escherichia coli i enterokoków, bę-
dących mikrobiologicznymi wskaźnikami zanieczysz-
czenia kałowego, mogącymi bezpośrednio zagrażać
zdrowiu, nie udziela się żadnych odstępstw, a wodę
taką określa się jako nienadającą się do spożycia
i wydaje się decyzję z natychmiastową wykonalno-
ścią, niedopuszczającą do jej dystrybucji do konsu-
mentów. A zatem podawane w interpelacji picie wody
niezgodnej z wymaganiami przez ok. 7% konsumen-
tów absolutnie nie oznacza picia wody niebezpiecznej
dla zdrowia.

Natomiast przekroczenia wartości normatyw-
nych dla 26 parametrów określonych w załączniku
nr 2 do rozporządzenia w sprawie jakości wody prze-
znaczonej do spożycia przez ludzi, mających bezpo-
średni wpływ na zdrowie ludzi, poddaje się indywi-
dualnej ocenie w każdym przypadku, udzielając lub
nie czasowych odstępstw od warunków określonych
w rozporządzeniu w sprawie jakości wody przezna-
czonej do spożycia przez ludzi, biorąc pod uwagę ro-
dzaj substancji i jej specyficzne właściwości toksyko-
logicznych, stężenia i stopnie przekroczenia wartości
normatywnych, narażenie populacji na dany związek
z innych źródeł, korelacje z innymi zanieczyszczenia-
mi toksycznymi.
Odstępstwa czasowe są przez organy Państwowej
Inspekcji Sanitarnej udzielane na wniosek podmiotu
produkującego wodę na zasadach określonych w § 21–
–31 rozporządzenia w sprawie jakości wody przezna-
czonej do spożycia przez ludzi i mogą trwać maksy-
malnie 9 lat.
Najliczniejszą grupą wśród udzielonych odstępstw
w kraju, w tym 2 w woj. podlaskim, były przekrocze-
nia wartości normatywnych azotanów, co ma bezpo-
średni związek z rolnictwem.
Druga grupa związków została określona w za-
łączniku nr 3 do rozporządzenia w sprawie jakości
wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Parame-
try te są analizowane w celu określenia skuteczności
oczyszczania, w tym dezynfekcji wody, o ile jest nie-
zbędna. Ryzyko zdrowotne spowodowane związkami
chemicznymi zawartymi w wodzie do spożycia różni
się zasadniczo od zagrożenia spowodowanego skaże-
niem mikrobiologicznym głównie z uwagi na fakt, że
zanieczyszczenia chemiczne na ogół nie wywołują
ostrych skutków. Istnieje bowiem tylko niewielka
grupa składników chemicznych, które mogą prowa-
dzić do występowania ostrych problemów zdrowot-
nych. Są to zagrożenia zdrowotne powodowane przez
związki chemiczne umieszczone w załączniku nr 3
do rozporządzenia w sprawie jakości wody przezna-
czonej do spożycia przez ludzi i wynikają głównie
z ich zdolności do wywoływania niepożądanych ga-
strycznych skutków po dłuższym okresie spożywania
wody. Zanieczyszczenia te to w ok. 80% związki że-
laza, manganu, amoniaku i związane z tym przekro-
czenia dopuszczalnych wartości parametrów takich
jak mętność, barwa, zapach i smak, a ok. 20% bak-
terii Escherichia coli, a także ogólnej liczby mikroor-
ganizmów w temperaturze 22°C i 36°C będących na-
turalną florą bakteryjną wody. Największy odsetek
przekroczeń występował w wodzie przeznaczonej do
spożycia przez ludzi, produkowanej przez podmioty
o najniższej wydajności dobowej produkcji, tj. poniżej
100 m3/dobę.
W przypadku występowania przekroczenia para-
metrów fizykochemicznych każdorazowo, indywidu-
alnie oceniane jest bezpieczeństwo zdrowotne wody
i na tej podstawie wydaje się decyzję o warunkowej
przydatności wody do spożycia. Natomiast w przy-
padku parametrów mikrobiologicznych przekrocze-
nia ogólnej liczby bakterii będącej wskaźnikiem sku-
1661
teczności procesu oczyszczania wydaje się decyzje
o warunkowej przydatności lub też o braku przydat-
ności, w przypadku zanieczyszczenia kałowego.
Tak więc również tzw. parametry wskaźnikowe,
które nie mają bezpośredniego wpływu na zdrowie,
muszą być oceniane indywidualnie w odniesieniu do
warunków lokalnych. Zawsze w przypadku odchyleń
należy ustalić ich przyczyny. Jeśli jednak w danym
urządzeniu nie stwierdzono zagrożeń zdrowotnych
(zachorowań), a konsumenci akceptują wodę niezgod-
ną z wartościami normatywnymi lub innymi wyma-
ganiami (np. smak, barwa, zapach), podjęcie istot-
nych i kosztownych działań naprawczych (takich jak
zmiany technologii uzdatniania czy podłączenie do
innego wodociągu) może być nieuzasadnione ze
względów ekonomicznych.
Społeczność lokalna może wcale nie chcieć pono-
sić kosztów modernizacji i wysokich kosztów uzdat-
niania wody, a w takim przypadku nie można inge-
rować, gdyż nie ma zagrożeń zdrowotnych. Procesy
naprawcze w przypadku niestwierdzenia zagrożeń
zdrowotnych mogą być rozłożone na długi okres lub
też można iść w kierunku pozyskiwania wody z in-
nych ujęć czy od innych producentów. W każdym
przypadku dostarczania wody dopuszczonej na wa-
runkach udzielonych odstępstw od wymagań norma-
tywnych konsumenci muszą uzyskiwać stosowne
informacje dotyczące zarówno potencjalnych zagro-
żeń zdrowotnych, jak i porad, jak minimalizować ne-
gatywne skutki.
Podsumowując, ocena jakości wody prowadzona
przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, na
podstawie sprawozdań z badań monitoringowych,
uwzględnia wszystkie pozyskiwane wyniki. Stwier-
dzenie mówiące o 7% wody niezgodnej z wymagania-
mi odnosi się do wszystkich wyników, przy czym, jak
wyżej przedstawiono, są to przypadki odchyleń wy-
łącznie niestwarzających zagrożeń zdrowotnych,
gdyż woda w tych przypadkach, gdzie stwierdzono
przekroczenia wartości parametrów zagrażających
zdrowiu, nie uzyskuje dopuszczenia do spożycia. Nie
jest możliwe radykalne usunięcie problemu dostar-
czania wody niezgodnej z wymaganiami ze względów
ekonomicznych. W celu poprawy istniejącej sytuacji
krajowe działania idą w 2 kierunkach: pozyskiwania
funduszy unijnych na zwodociągowania wsi z progra-
mów zagranicznej pomocy rozwojowej w celu niwelo-
wania różnic oraz lepszego dostępu konsumentów do
informacji nie tylko o jakości wody, ale także o wpły-
wie zanieczyszczeń na obecne i przyszłe zdrowie kon-
sumentów.
Monitoring jakości wody przeznaczonej do spoży-
cia przez ludzi prowadzony przez Państwową Inspek-
cję Sanitarną wykazał, że wodociągi woj. podlaskie-
go na przestrzeni ostatnich 5 lat produkowały na ogół
wodę o dobrej jakości. Nie odnotowano poważnych
skażeń wody, a stwierdzane okresowe zanieczyszcze-
nia nie stanowiły zagrożenia dla zdrowia i życia.
Każdorazowo w przypadkach potencjalnych zagro-
żeń dla zdrowia w celach profilaktycznych państwo-
wi powiatowi inspektorzy sanitarni zobowiązywali
1662
administratorów do działań w celu dostarczania
wody o dobrej jakości. Najczęściej stwierdzano prze-
kroczenie dopuszczalnych norm żelaza, manganu,
mętności i występowania nieakceptowanej barwy
wody. Sporadycznie pojawiały się problemy z jonami
amonowymi i azotanami.
Należy zauważyć, że zwiększona zawartość żelaza
i manganu nie stwarza zagrożenia dla zdrowia ludzi.
Światowa Organizacja Zdrowia nie zaproponowała,
opartej na przesłankach zdrowotnych, zalecanej do-
puszczalnej wartości żelaza w wodzie do spożycia,
a zalecana wg kryteriów zdrowotnych dopuszczalna
wartość dla manganu jest dziesięć razy wyższa niż
wartość dopuszczalna w obowiązujących przepisach
prawnych.
Jednak obecność w wodzie tych parametrów,
zwłaszcza w wartościach ponadnormatywnych, obni-
ża wartości użytkowe wody i jej walory smakowe oraz
podwyższa barwę, co może być przedmiotem uzasad-
nionych skarg odbiorców wody. Metale te mogą powo-
dować tworzenie się osadów w rurach sieci dystrybu-
cyjnej oraz sprzyjać rozwojowi bakterii żelazowych
i manganowych pogarszających smak, zapach i męt-
ność wody oraz powodujących wtórne zanieczyszcze-
nie. Osady w rurach mogą też negatywnie wpływać
na sprawność sieci wodociągowej, prace filtrów i wo-
domierzy. Konsumenci mogą się skarżyć np. na pla-
mienie pranej bielizny czy urządzeń sanitarnych.
W zakresie wymagań mikrobiologicznych najczę-
ściej stwierdzano przekroczenia dopuszczalnych war-
tości dla następujących parametrów: bakterie z gru-
py coli ogólnej liczby bakterii w 22±2°C po 72h i spo-
radycznie enterokoków. W każdym przypadku w try-
bie natychmiastowego działania zobowiązywano
administratorów do likwidacji stwierdzonych zagro-
żeń. Pogorszenie jakości wody w zakresie mikrobio-
logicznym było spowodowane głównie awariami
urządzeń, przeciekami na sieci, brakiem właściwej
dezynfekcji po dokonanej konserwacji, złym stanem
technicznym instalacji wewnętrznej, małym rozbio-
rem wody, zwłaszcza z długich sieci wodociągowych,
brakiem regularnego płukania sieci.
W stolicy województwa podlaskiego – Białymsto-
ku, zagrożenie zdrowotne stanowił chloroform, zwią-
zek powstający w wyniku dezynfekcji wody chlorem.
Jest to związek o charakterze rakotwórczym. Sukce-
sywnie jednak podejmowane były działania w celu
jego wyeliminowania i aktualnie chloroform nie wy-
stępuje w wodzie w wartościach przekraczających
dopuszczalną normę.
Szczegółowy raport z 5 lat o nadzorze nad jako-
ścią wody i jej ocenę przedstawiono w załączniku*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia
dla gm. Zawady w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7626)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 24 sierpnia br., sygn. BM-I-0700-283 do
337-BB/10, dotyczące zapytań pana posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie niedostatecznego wsparcia
w ramach PO „Rozwój Polski Wschodniej” oraz po-
trzeby dodatkowego wsparcia i pomocy w rozwoju dla
wymienionych w piśmie gmin, przekazuję wyjaśnie-
nia w przedmiotowej sprawie.
Odnosząc się do pytania 1., w jaki sposób rząd
zamierza wyrównywać dysproporcje w rozwoju tego
obszaru, pragnę poinformować, że w Krajowej Stra-
tegii Rozwoju Regionalnego 2010–2020. Regiony,
miasta, obszary wiejskie (KSRR), w celu 2 KSRR:
Budowanie spójności terytorialnej i przeciwdziałanie
marginalizacji obszarów problemowych przewidzia-
no, iż „cel ten będzie osiągany przez koncentrację
działań i środków w kilku podstawowych kierun-
kach: wzmacnianie istniejącej sieci miast i wspoma-
ganie urbanizacji, rozwój zasobów ludzkich i kapita-
łu społecznego, rozwój przedsiębiorczości oraz two-
rzenie infrastrukturalnych i instytucjonalnych wa-
runków do zwiększania poziomu inwestycji i wzrostu
wydajności pracy”. Ponadto Polska Wschodnia będzie
dalej objęta „Strategią rozwoju społeczno-gospodar-
czego Polski Wschodniej do roku 2020”, która jest
obecnie aktualizowana.
Odnosząc się do pytania 2. dotyczącego środków
możliwych do wykorzystania w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” 2007–
–2013 (PO RPW), pragnę poinformować, co następu-
je. W ramach PO RPW, będącego dodatkowym in-
strumentem wsparcia województw: podlaskiego,
warmińsko-mazurskiego, lubelskiego, podkarpackie-
go i świętokrzyskiego, realizowane są przede wszyst-
kim projekty duże (w sensie ich wartości oraz pod
względem zakresu). Są to duże inwestycje w infra-
strukturę uczelni, przede wszystkim w miastach wo-
jewódzkich i powiatowych (w województwie podla-
skim są to Białystok i Łomża), duże inwestycje dro-
gowe, inwestycje w systemy miejskiego transportu
zbiorowego, inwestycje w infrastrukturę dla działal-
ności innowacyjnej oraz w infrastrukturę turystyki
kongresowej i targowej, które mają przyczynić się do
przyspieszenia tempa rozwoju społeczno-gospodar-
czego Polski Wschodniej w zgodzie z zasadą zrówno-
ważonego rozwoju. Pragnę podkreślić, że projekty
realizowane w ramach PO RPW to przede wszystkim

projekty o charakterze regionalnym i ponadregional-
nym.
Na obszarze wskazanym w zapytaniach pana po-
sła realizowany jest projekt „Budowa i uruchomienie
Podlaskiego Parku Przemysłowego” o wartości ok.
15,09 mln PLN, którego beneficjentem jest gmina
Czarna Białostocka.
Gminy położone w województwie podlaskim korzy-
stają ze wsparcia, produktów bądź rezultatów osiąga-
nych dzięki realizacji w ramach PO RPW następują-
cych projektów o charakterze horyzontalnym:
— „Reporęczenia szansą na zwiększenie finanso-
wania zewnętrznego MSP. Instrument wsparcia fun-
duszy poręczeniowych w Polsce Wschodniej”.
Przedmiotem projektu jest organizacja i wzmoc-
nienie systemu prowadzenia działalności reporęcze-
niowej dla funduszy prowadzących działalność porę-
czeniową w pięciu województwach Polski Wschodniej.
Poręczenia udzielane będą funduszom, wyłonionym
w trybie konkursowym, które wykażą najbardziej
efektywne wsparcie poręczeniami dla sektora ma-
łych i średnich przedsiębiorstw, przy jednoczesnym
zachowaniu minimalnego poziomu ryzyka.
Realizacja projektu przyczyni się do poprawy do-
stępności przedsiębiorców z obszaru Polski Wschodniej
do zewnętrznych źródeł finansowania i podniesie goto-
wość przedsiębiorców do inwestowania, szczególnie
z sektora MSP. Dzięki mechanizmowi odnawialności
(udostępnienia środków po ich wykorzystaniu), który
powoduje powstanie mechanizmu dźwigni finansowej,
możliwe będzie bezpośrednie wykorzystanie wsparcia
przez większą grupę docelową niż przy wsparciu zapla-
nowanym w formie dotacyjnej dla MSP.
Projekt w trakcie realizacji.
Całkowita wartość projektu wynosi 98,29 mln
PLN (w tym dofinansowanie z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego – 83,55 mln PLN).
— „Program promocji gospodarczej Polski Wschod-
niej”.
Przedmiotem projektu jest promocja gospodarcza
województw Polski Wschodniej obejmująca m.in. ba-
dania marketingowe pod kątem pozyskania inwesto-
rów zagranicznych oraz wyłonienia potencjalnych
rynków eksportowych, identyfikację potencjału in-
westycyjnego i eksportowego, kampanię promocyjną
w mediach krajowych i zagranicznych, tworzenie ma-
teriałów promocyjnych, baz danych, portali, wortali,
serwisów i stron internetowych, organizację imprez
targowo-wystawienniczych, konferencyjno-kongreso-
wych, forów ekonomicznych, misji branżowych i wi-
zyt studyjnych.
Realizacja projektu przyczyni się do wzrostu za-
interesowania ofertą gospodarczą Polski Wschodniej,
zbudowania wizerunku obszaru atrakcyjnego inwe-
stycyjnie oraz wypromowania go jako pomostu współ-
pracy między Europą Wschodnią i Zachodnią.
Projekt w trakcie realizacji.
Całkowita wartość projektu wynosi 86 mln PLN
(w tym dofinansowanie z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego – 73,10 mln PLN).
1663
— „Tworzenie i rozwój sieci współpracy centrów
obsługi inwestora”.
Przedmiotem projektu jest utworzenie sieci cen-
trów obsługi inwestorów w regionie Polski Wschod-
niej, której głównym celem będzie aktywne wspiera-
nie procesu podnoszenia poziomu potencjału gospo-
darczego i atrakcyjności inwestycyjnej regionów Pol-
ski Wschodniej poprzez zbudowanie stałej platformy
kooperacji oraz zintegrowanego systemu obsługi in-
westorów zewnętrznych.
Grupę docelową projektu stanowią przedsiębiorcy
zagraniczni i krajowi, zainteresowani zaangażowa-
niem nakładów finansowych na terenach Polski
Wschodniej; zagraniczne i krajowe izby gospodarcze,
organizacje i stowarzyszenia gospodarcze oraz pod-
mioty okołobiznesowe, jednostki samorządu teryto-
rialnego szczebla regionalnego, powiatowego i lokal-
nego.
Projekt w trakcie realizacji.
Całkowita wartość projektu wynosi 20,46 mln
PLN (w tym dofinansowanie z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego – 16,94 mln PLN).
— „Lokalne centra obsługi inwestora – Eastern
European Gateway”.
Celem projektu jest wzrost zainteresowania ofer-
tą gospodarczą Polski Wschodniej. W ramach projek-
tu powstanie narzędzie do kompleksowej obsługi in-
westorów krajowych i zagranicznych na obszarze
Polski Wschodniej. Obejmie ono utworzenie worta-
lu, budowę systemu lokalnych centrów obsługi inwe-
stora oraz specjalistycznego oprogramowania. Ele-
mentem projektu jest promocja i reklama projektu
na rynkach zewnętrznych UE, w szczególności w re-
gionach zamieszkanych przez Polonię i w dużych
ośrodkach biznesowych. W projekcie założono orga-
nizację tematycznych konferencji podczas prestiżo-
wych międzynarodowych targów na terenie Polski
i za granicą.
Projekt w trakcie realizacji.
Całkowita wartość projektu wynosi 10,30 mln
PLN (w tym dofinansowanie z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego – 7,84 mln PLN).
— „Sieć szerokopasmowa Polski Wschodniej”.
Projekt zakłada budowę ponadregionalnej sieci
szerokopasmowej składającej się z pięciu regional-
nych sieci szerokopasmowych na terenie województw
Polski Wschodniej. Realizacja projektu przyczyni się
do zwiększenia dostępu do Internetu szerokopasmo-
wego na obszarze Polski Wschodniej.
Przewidywany okres realizacji projektu to lata
2011–2015.
Całkowity koszt realizacji projektu to ok. 1 mld
PLN (w tym dofinansowanie z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego – ok. 900 mln PLN),
w przypadku województwa podlaskiego – ok. 200 mln
PLN.
— „Promowanie zrównoważonego rozwoju tury-
styki”.
Przedmiotem projektu jest kompleksowa promo-
cja zrównoważonego rozwoju turystyki w Polsce
1664
Wschodniej. W ramach projektu Polska Wschodnia
będzie promowana jako miejsce aktywnego wypo-
czynku.
Promocja realizowana jest ponadregionalnie po-
przez ujęcie Polski Wschodniej jako jednego makro-
regionu lub naturalnych regionów geograficznych,
kulturowych, turystycznych, bez skupiania się na
podziałach administracyjnych. Realizacja projektu
pozwoli na osiągnięcie wskaźników PO RPW, w za-
kresie liczby kampanii promujących zrównoważony
rozwój turystyki.
Projekt w trakcie realizacji.
Całkowita wartość projektu wynosi 23,94 mln
PLN (w tym dofinansowanie z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego – 20,35 mln PLN).
— „Trasy rowerowe w Polsce Wschodniej”.
Przedmiotem projektu jest stworzenie infrastruk-
tury dla ruchu rowerowego, co stanowi element zrów-
noważonego rozwoju systemu transportowego woje-
wództw objętych PO RPW.
Projekt składa się z dwóch komponentów:
– wytyczanie i oznakowanie tras rowerowych oraz
rozbudowa i inne roboty budowlane w zakresie dróg
(ścieżek) dla rowerów o utwardzonej nawierzchni,
które umożliwią bezpieczne przemieszczanie się tu-
rysty rowerowego oraz połączą miejsca kluczowe
z punktu widzenia ruchu rowerowego (dworce kole-
jowe, autobusowe, parkingi, atrakcje turystyczne);
– budowa i montaż podstawowej infrastruktury
towarzyszącej, tj. stojaków na rowery, wiat postojo-
wych, wiat widokowych itp., oraz innych urządzeń
niezbędnych do zapewnienia bezpiecznego przejazdu
po drogach (ścieżkach) rowerowych realizowanych
w ramach programu.
Projekt realizowany będzie na terenie wszystkich
województw Polski Wschodniej, a jego oddziaływanie
będzie miało charakter zarówno regionalny, jak i po-
nadregionalny. Ponadregionalny charakter zapewni
wytyczenie spójnej trasy biegnącej przez wszystkie
województwa Polski Wschodniej. Projekt przyczyni
się do zwiększenia bezpieczeństwa rowerzystów oraz
umożliwi aktywne spędzanie wolnego czasu. Reali-
zacja projektu w znacznym stopniu wpłynie na osią-
gnięcie wskaźników PO RPW w zakresie długości
nowych wytyczonych i oznakowanych tras rowero-
wych, a także wzrost liczby udostępnionych rowerzy-
stom atrakcji turystycznych.
Przewidywany okres realizacji projektu to lata
2012–2015.
Całkowita wartość projektu wynosi 172,82 mln
PLN (w tym dofinansowanie z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego – 146,90 mln PLN).
Odnosząc się do pytań 3. i 4. dotyczących dodat-
kowych środków na rozwój Polski Wschodniej, pra-
gnę poinformować, że gminy położone w wojewódz-
twie podlaskim bądź podmioty działające na ich te-
renie mogą się również ubiegać o dofinansowanie
projektów konkursowych w ramach następujących
działań:
— Działanie I.3 PO RPW: Wspieranie innowacji.
Dofinansowanie będzie udzielane na realizację
projektów polegających na przygotowaniu terenów
do działalności inwestycyjnej związanej z parkami
i inkubatorami lub przygotowaniu terenów inwesty-
cyjnych na potrzeby stworzenia obszarów produkcyj-
nych oraz stref nowoczesnych usług.
Wymagana minimalna całkowita wartość projek-
tu wynosi 4 mln PLN.
Podmiotami uprawnionymi do ubiegania się o wspar-
cie są przedsiębiorcy, jednostki samorządu terytorial-
nego oraz związki jednostek samorządu terytorial-
nego.
Wkład ze środków unijnych (Europejski Fundusz
Rozwoju Regionalnego) na realizację wsparcia w ra-
mach konkursu wynosi: 36,78 mln EUR, co stanowi
równowartość 144 mln PLN.
Aktualny nabór wniosków trwa do 30 wrze-
śnia br.
— Działanie I.4 PO RPW: Promocja i współpraca,
obszar: tworzenie i rozwój klastrów.
Dofinansowanie będzie udzielane na realizację
działań związanych m.in. z:
– projektowaniem, tworzeniem i obsługą baz da-
nych, portali, wortali, serwisów i stron interneto-
wych na potrzeby rozwoju klastra, promujących roz-
wój klasteringu;
– organizacją spotkań tematycznych członków
klastra, seminariów, konferencji promujących poten-
cjał klastra, stymulujących rozwój klastra, powiązań
międzyklastrowych, popularyzujących ideę klaste-
ringu w Polsce Wschodniej; organizacją zagranicz-
nych misji branżowych;
– podnoszeniem innowacyjności i konkurencyjno-
ści klastra poprzez zakup licencji, wyników badań,
analiz, ekspertyz, technologii, know-how, patentów
i nieopatentowanej wiedzy technicznej;
– opracowaniem, wykonaniem i dystrybucją ma-
teriałów promocyjnych i informacyjnych dotyczących
klastra, rozwoju idei klasteringu w Polsce Wschod-
niej.
Minimalna wartość całkowitych wydatków kwa-
lifikujących się do objęcia wsparciem w ramach pro-
jektu wynosi 2 mln PLN.
Podmiotami uprawnionymi do ubiegania się o wspar-
cie są podmioty działające na rzecz rozwoju gospodar-
czego lub innowacyjności oraz jednostki naukowe.
Wsparcie może być udzielone na tworzenie i roz-
wój klastra, obejmującego co najmniej pięciu przed-
siębiorców, co najmniej jedną jednostkę naukową i co
najmniej jeden podmiot działający na rzecz rozwoju
gospodarczego lub innowacyjności, mających siedzi-
bę, lub w przypadku osoby fizycznej – miejsce za-
mieszkania, na terenie co najmniej dwóch woje-
wództw Polski Wschodniej
Nabór wniosków planowany jest na przełomie
2010 i 2011 r.
— Działanie I.4 PO RPW: Promocja i współpraca,
obszar: tworzenie polityki rozwoju regionalnego.
Dofinansowanie będzie udzielane na realizację
działań związanych z:

– prowadzeniem badań analitycznych, przygoto-
wywaniem analiz, ekspertyz dotyczących rozwoju
społeczno-gospodarczego, potencjału turystycznego
i kulturowego Polski Wschodniej;
– organizacją spotkań, seminariów, konferencji na
temat rozwoju Polski Wschodniej, identyfikacji i wy-
korzystania głównych szans rozwojowych oraz wspól-
nego potencjału inwestycyjnego województw Polski
Wschodniej;
– opracowaniem, wykonaniem i dystrybucją ma-
teriałów promocyjnych i informacyjnych dotyczących
potencjału gospodarczego, turystycznego i kulturo-
wego Polski Wschodniej;
– projektowaniem, tworzeniem i obsługą baz da-
nych, portali, wortali, serwisów i stron interneto-
wych o tematyce związanej z wdrażaniem polityki
spójności na obszarze Polski Wschodniej;
– budowaniem stałej platformy współpracy pomię-
dzy województwami Polski Wschodniej.
Minimalna wartość całkowitych wydatków kwa-
lifikujących się do objęcia wsparciem w ramach pro-
jektu wynosi 0,2 mln PLN.
Podmiotami uprawnionymi do ubiegania się
o wsparcie są co najmniej dwie jednostki samorządu
terytorialnego z minimum dwóch województw Polski
Wschodniej, działające wspólnie, z których każda po-
siada potencjał finansowy, techniczny, kadrowy i or-
ganizacyjny niezbędny do realizacji projektu.
Nabór wniosków planowany jest na przełomie
2010 i 2011 r.
Jednym z projektów, które otrzymały dofinanso-
wanie w ramach obszaru tworzenie polityki rozwoju
regionalnego w wyniku pierwszego naboru wniosków
(w 2009 r.), jest projekt „Razem dla Polski Wschod-
niej” o wartości 0,57 PLN (w tym dofinansowanie
z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego –
0,49 mln PLN), realizowany m.in. na obszarze gmin
Brańsk i Rudka w województwie podlaskim.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Zabłudów w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7627)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1665
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Wyszki w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7628)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Wasilków w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7629)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Tykocin w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7630)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Turośń Kościelna w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia
i pomocy w jej rozwoju (7631)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1666
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Szudziałowo w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia
i pomocy w jej rozwoju (7632)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Sztabin w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7633)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Suraż w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7634)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Supraśl w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7635)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Suchowola w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7636)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Sokółka w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wchodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7637)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Siemiatycze w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7638)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Sidra w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7639)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Rudka w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7640)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Poświętne w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7641)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Płaska w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7642)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Perlejewo w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7643)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1667
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Orla w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7644)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Nurzec-Stacja w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7645)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Nowy Dwór w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7646)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Narewka w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7647)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1668
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Narew w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7648)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Mielnik w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7649)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Milejczyce w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7650)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Michałowo w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7651)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Łapy w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7652)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Lipsk w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7653)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Kuźnica w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7654)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Krynki w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7655)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Korycin w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7656)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Kleszczele w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7657)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Juchnowiec Kościelny w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7658)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Janów w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7659)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1669
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Hajnówka w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7660)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Gródek w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7661)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Grodzisk w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7662)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Białowieża w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7663)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1670
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Dziadkowice w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7664)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Nowinka w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7665)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Dubicze Cerkiewne w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7666)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
miejskiej Augustów w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7667)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Drohiczyn w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7668)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Augustów w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7669)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Dobrzyniewo Duże w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” oraz
potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy w jej
rozwoju (7670)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Dąbrowa Białostocka w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7671)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
miejskiej Czarna Białostocka w ramach
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej” oraz potrzeby dodatkowego
wsparcia i pomocy w jej rozwoju (7672)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Czyże w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7673)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Czeremcha w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7674)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Choroszcz w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7675)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1671
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Brańsk w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7676)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Boćki w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” oraz potrzeby
dodatkowego wsparcia i pomocy w jej rozwoju
(7677)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
miejskiej Bielsk Podlaski w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” oraz
potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy w jej
rozwoju (7678)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznego wsparcia dla gm.
Bielsk Podlaski w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz potrzeby dodatkowego wsparcia i pomocy
w jej rozwoju (7679)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 7626, str. 1662.
1672
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie zdewastowanych dworców
w Rudzie Śląskiej (7680)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Grzegorza Tobiszowskiego, skie-
rowane do ministra infrastruktury przy piśmie,
nr SPS-024-7680/10, z dnia 18 sierpnia 2010 r., w spra-
wie zdewastowanych dworców w Rudzie Śląskiej
uprzejmie informuję, iż przedmiotowe dworce są na
bieżąco monitorowane i zabezpieczane przed dewa-
stacją i dostępem osób postronnych.
Niestety w wielu przypadkach zabezpieczenia te
są nagminnie niszczone, a budynki dewastowane
przez wandali.
PKP SA Oddział Gospodarowania Nieruchomo-
ściami w Katowicach, ze względu na większe znacze-
nie historyczne i zabytkowe dworca kolejowego
w Rudzie Śląskiej Chebdzie, planuje przeprowadzenie
jego rewitalizacji w latach 2011–2013
Realizacja tych planów polegać będzie na opraco-
waniu dokumentacji projektowo-kosztorysowej wraz
z oceną techniczną całego budynku, inwentaryzacją,
wykonaniu i uzgodnieniu projektu budowlano-wyko-
nawczego, przeprowadzeniu robót konstrukcyjnych
i remoncie dachu, wymianie stolarki okiennej i drzwio-
wej oraz odnowieniu elewacji. Ponadto wykonane zo-
staną roboty wykończeniowe wewnętrzne, instalacje
elektryczne i teletechniczne, instalacje wodno-kanali-
zacyjne i c.o. wraz z kotłownią lokalną, wentylacja i
klimatyzacja, a także wymiana przyłączy wodociągo-
wych, kanalizacyjnych oraz zagospodarowanie ze-
wnętrzne, w tym parking i zieleń. Koszt przeprowadze-
nia modernizacji dworca wyniesie ok. 3500 tys. zł.
Odnośnie do dworca kolejowego Ruda Śląska –
Ruda planowane jest w najbliższym czasie przepro-
wadzenie oceny stanu technicznego tego dworca
i sporządzenie stosownych kosztorysów inwestor-
skich na wykonanie niezbędnych prac remontowych.
Po wykonaniu powyższego podjęta zostanie decyzja
w sprawie zakresu i terminu remontu dworca.
Do tematu nieczynnych kas biletowych oraz nie-
wystarczającego zagospodarowania innych pomiesz-
czeń na terenie obu dworców (biura wagonowe, rewi-
denci) Oddział Gospodarowania Nieruchomościami
PKP SA powróci w rozmowach i uzgodnieniach z prze-
woźnikami, spółkami Przewozy Regionalne oraz Inter-
City, po zakończeniu wspomnianych wyżej remontów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie obniżenia opłat za przejazdy
autostradami dla motocyklistów (7681)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego z dnia
18 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-024-7681/10) uprzej-
mie informuję, że zgodnie z art. 37a ust. 6 ustawy
z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płat-
nych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) motocykle
zostały wyodrębnione odnośnie do określenia stawek
opłat za przejazd autostradą w innej kategorii niż
pojazdy samochodowe. Przepis ten obowiązuje od
24 grudnia 2008 r.
W odniesieniu do kwestii określenia wysokości
stawki dla motocyklów za przejazd autostradami, na-
leży podkreślić, iż mamy do czynienia z dwoma róż-
nymi sytuacjami. Autostrady płatne są bowiem za-
rządzane w Polsce przez dwa rodzaje podmiotów:
stronę publiczną (Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad) i stronę prywatną, czyli koncesjo-
nariuszy. W odniesieniu do autostrad zarządzanych
przez stronę publiczną zastosowanie mają przepisy
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujące od 24 grudnia
2008 r., które wyodrębniły motocykle jako oddzielną
kategorię pojazdów, dla których zostanie ustalona
odrębna stawka za przejazd. Wyłączenie motocykli
do oddzielnej kategorii nie oznacza jednak automa-
tycznej konieczności ustalenia opłaty za przejazd na
poziomie niższym niż opłata dla samochodów osobo-
wych. Przy określeniu ww. opłaty resort infrastruk-
tury musi bowiem wziąć pod uwagę czynniki wskaza-
ne bezpośrednio w ustawie, czyli potrzeby utrzymania
i ochrony dróg oraz może ponadto uwzględnić m. in.
propagowanie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Do-
piero uwzględniając wszystkie ww. czynniki, będzie
można określić wysokość opłat dla motocykli.
W odniesieniu natomiast do odcinków autostrad
zarządzanych przez koncesjonariuszy należy podkre-
ślić, iż umowy między stroną publiczną a stroną pry-
watną dotyczące budowy i eksploatacji autostrad
płatnych zawarte zostały na podstawie przepisów
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujących przed 24 grud-
niem 2008 r. Przepisy te przewidywały połączenie
samochodów osobowych i motocykli w jedną katego-
rię poboru opłat. Kategoryzacja pojazdów zgodnie
z ww. zapisem jest jednym z postanowień umów
z koncesjonariuszami. W związku z powyższym na
odcinkach autostrad zarządzanych przez stronę pry-
watną nie przewiduje się automatycznej modyfikacji
istniejącej przed 24 grudniem 2008 r. kategoryzacji

pojazdów. Każdorazowa modyfikacja z inicjatywy
strony publicznej mogłaby bowiem prowadzić do rosz-
czeń ze strony koncesjonariuszy. W konsekwencji ta-
kie postępowanie mogłoby spowodować sytuację,
w której każdy podatnik odczułby ciężar finansowy
zmian umów ze stroną prywatną.
Ponadto podkreślić należy, iż każda tego typu
zmiana, dokonywana również w wyniku negocjacji
z koncesjonariuszami, wymaga modyfikacji treści
umów koncesyjnych i podpisywania aneksów przez
obie strony, co wymaga uzgodnienia z ministrem fi-
nansów.
Odnosząc się szczegółowo do argumentów zawar-
tych w interpelacji, należy w pierwszej kolejności
stwierdzić, że motocykl, który, mimo że jest pojazdem
innego charakteru niż samochód, poruszając się po
jezdni, zajmuje, jak każdy inny pojazd, całą szerokość
pasa ruchu. Motocykle mają również zapewniony do-
stęp do obiektów i urządzeń autostrady, które zwięk-
szają płynność jazdy oraz jej bezpieczeństwo. Poza
tym motocyklista, jak każdy użytkownik autostrady,
ma zapewniony odpowiedni komfort przejazdu po-
przez wyposażenie autostrady w postaci miejsc ob-
sługi podróżnych – obiektów gwarantujących bezko-
lizyjny przejazd, jak również szybką pomoc autostra-
dowych służb ratunkowych. Kierowca motocyklu na
równi z każdym innym użytkownikiem autostrady
korzysta z ww. udogodnień i w takim samym stopniu
powinien ponosić koszty utrzymania autostrady.
Z kolei argument o mniejszym stopniu niszczenia
nawierzchni przez motocykl niż pozostałe pojazdy
nie ma szczególnego znaczenia w świetle wysokich
kosztów eksploatacji oraz utrzymania autostrad i jej
obiektów. Zniszczenie spowodowane ruchem samo-
chodów i motocykli jest porównywalne i dużo mniej-
sze od zniszczenia wywołanego przez pojazdy cięża-
rowe, za przejazd których płaci się najwięcej. Dodać
przy tym należy, że opłaty za przejazd autostradą
mają głównie pokryć koszty utrzymania i ochrony
dróg, które nie są zależne tylko i wyłącznie od tona-
żu poruszających się po niej pojazdów.
Należy także podkreślić, iż motocykliści, zgodnie
z informacjami uzyskanymi od policji, wpływają na
pogorszenie bezpieczeństwa ruchu na autostradach.
Jako przykład można przywołać tu autostradę A1, na
której dotychczas wydarzył się jeden wypadek śmier-
telny. Wypadek ten został spowodowany z winy mo-
tocyklisty. Policja poinformowała również, iż nieofi-
cjalny rekord prędkości na ww. autostradzie wynosi
290 km/h i należy do kierowcy motocykla.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
1673
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Wity
w sprawie obniżenia o 200 mln zł środków
na świadczenia zdrowotne dla woj. śląskiego
na 2011 r. (7682)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Tadeusza Wity, posła na Sejm Rzeczpo-
spolitej Polskiej, z dnia 6 sierpnia 2010 r. w sprawie
obniżenia o 200 mln zł środków na świadczenia zdro-
wotne dla województwa śląskiego na 2011 r., które
zostało przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 18 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS-024-7682/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Mając na uwadze realizację przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia zadań określonych w art. 97 ust. 3
i art. 102 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.), w dniu 18 sierpnia minister
zdrowia zwrócił się do prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia o zwiększenie środków finansowych na
świadczenia zdrowotne w planie finansowym NFZ na
rok 2011, wykorzystując środki odpowiadające będącej
w dyspozycji części funduszu zapasowego NFZ.
W konsekwencji prezes NFZ zarządzeniem
nr 41/2010/DEF z dnia 25 sierpnia 2010 r. przydzielił
dodatkowe środki Śląskiemu OW NFZ z funduszu za-
pasowego NFZ w wysokości 198 700 tys. zł, zwiększa-
jąc plan kosztów świadczeń zdrowotnych oddziału na
2011 r. do kwoty 7 019 467 tys. zł. Powyższe środki
powinny zapewnić możliwość finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej na poziomie dotychczasowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Wity
w sprawie nieobecności polskich dyplomatów
na uroczystości odsłonięcia na Węgrzech
pomnika upamiętniającego ofiary mordu
katyńskiego i katastrofy smoleńskiej (7683)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Tadeusza Wity (pismo SPS-024-
1674
-7683/10 z dnia 18 sierpnia 2010 r.) w sprawie nie-
obecności polskich dyplomatów na uroczystości od-
słonięcia na Węgrzech pomnika upamiętniającego
ofiary mordu katyńskiego i katastrofy smoleńskiej,
chciałbym zapewnić pana posła T. Witę, iż Ambasada
RP w Budapeszcie aktywnie uczestniczy w szeregu
uroczystości organizowanych na Węgrzech ku czci
zmarłych w katastrofie pod Smoleńskiem. Mamy
świadomość, że nasi węgierscy przyjaciele w sposób
wyjątkowy uczcili pamięć ofiar katastrofy. Przedsta-
wiciele ambasady uczestniczyli już m.in. w uroczy-
stym odsłonięciu tablicy pamiątkowej w XI dzielnicy
Budapesztu i w innych spotkaniach poświęconych
pamięci ofiar katastrofy. Jeżeli chodzi o uroczystość
w Tatabanya, to przedstawiona w zapytaniu pana T.
Wity sprawa, wedle polskich dyplomatów akredyto-
wanych na Węgrzech, wyglądała inaczej.
Organizatorzy uroczystości w Tatabanya wysto-
sowali do Ambasady RP w Budapeszcie jedynie ogól-
ne zaproszenie, które wpłynęło późno. Niemniej jed-
nak, mimo szczytu sezonu wakacyjnego i wcześniej
już udzielonych urlopów, do reprezentowania amba-
sady wyznaczona została pani konsul.
Ambasada od początku doceniła tę przyjazną Pol-
sce i Polakom inicjatywę, mimo że uroczystość miała
charakter lokalny i zaproszono na nią społeczność
miasta wraz z rodzinami. Niestety na krótko przed
terminem uroczystości dotarła do pani konsul infor-
macja zapowiadająca przyjazd 70 tys. Polaków na
wyścig F1. Tego samego dnia, tradycyjnie w dniu
1 sierpnia, w Solymar koło Budapesztu, dokładnie
o godz. 17 z inicjatywy najstarszej organizacji polo-
nijnej na Węgrzech, Polskiego Stowarzyszenia Kul-
turalnego im. J. Bema, na wojskowym cmentarzu
alianckim oddano hołd żołnierzom, w tym 37 polskim
pilotom, którzy polegli, spiesząc na pomoc walczącym
powstańcom w Warszawie. Na uroczystości tej am-
basadę reprezentowała pani konsul.
Pani konsul poinformowała organizatorów uro-
czystości w Tatabanya o obowiązkach, które unie-
możliwią jej udział w tej uroczystości. Przyjęli oni ze
zrozumieniem te wyjaśnienia.
Niezależnie od przedstawionych wyjaśnień uzy-
skaliśmy zapewnienie ambasadora RP na Węgrzech,
który w omawianym okresie przebywał poza grani-
cami Węgier, że została zwrócona uwaga pani konsul,
że jej obowiązkiem było zagwarantowanie zastęp-
stwa w tej nagłej sytuacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie zmian w ustawie o systemie oświaty
dotyczących podręczników (7684)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Piotra Polaka (SPS-024-7684/
10), w sprawie zmian w zapisach ustawy o systemie
oświaty dotyczących podręczników, uprzejmie wyja-
śniam.
Znowelizowana w 2009 r. ustawa o systemie oświa-
ty nie wprowadziła zmian, które powodowałyby ko-
nieczność corocznego zakupu nowych podręczników.
Powodem, dla którego w klasach I szkół podsta-
wowych i klasach I gimnazjum w roku szkolnym
2009/2010 stosowano nowe podręczniki, było wejście
w życie 1 września 2009 r. w tych klasach nowej pod-
stawy programowej, określonej rozporządzeniem mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego i kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół (Dz. U. Nr 89, poz. 730).
W klasach, w których obowiązuje nowa podstawa
programowa, mogą być stosowane podręczniki zgodne
z nową podstawą programową i wpisane do odrębnego
wykazu podręczników zgodnych z tą podstawą.
Wymiana podręczników w związku z nową pod-
stawą programową odbywa się sukcesywnie.
W roku szkolnym 2010/2011 nowe podręczniki
będą stosowane w klasach II szkół podstawowych
i klasach II gimnazjum.
Należy zwrócić uwagę, że w roku szkolnym 2010/
2011 uczniowie klas I szkół podstawowych i klas
I gimnazjum mają już możliwość odkupienia używa-
nych podręczników od ubiegłorocznych pierwszokla-
sistów, bowiem nauczyciele mają prawo stosować
w kolejnych latach te same podręczniki. Ponadto je-
żeli nauczyciel oceni, że poprzednia wersja podręcz-
nika nie różni się istotnie od tej wpisanej na listę
podręczników zgodnych z nową podstawą programo-
wą i uczniowie bez przeszkód mogliby z niej korzy-
stać, może poinformować uczniów o możliwości ko-
rzystania również z tej wersji.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o systemie oświa-
ty to nauczyciel ma prawo wyboru podręcznika spo-
śród podręczników dopuszczonych do użytku szkol-
nego, a zatem decyzja, czy i z jakich podręczników
korzystać na zajęciach, należy do nauczyciela i nie
ma formalnych przeszkód, aby nauczyciele wybierali
w kolejnych latach te same podręczniki.
Ponadto zgodnie z art. 22b ustawy o systemie
oświaty dyrektor szkoły może podejmować działania
organizacyjne umożliwiające obrót używanymi pod-
ręcznikami na terenie szkoły.

Od lat podejmowane są działania mające na celu
obniżenie obciążeń finansowych związanych z zaku-
pem podręczników.
Od kilku lat prowadzony jest rządowy program
„Wyprawka szkolna”, którego celem jest wyrówny-
wanie szans edukacyjnych uczniów, szczególnie po-
chodzących z rodzin znajdujących się w trudnej sy-
tuacji materialnej, oraz wspieranie rozwoju eduka-
cyjnego uczniów poprzez zakup podręczników.
W 2009 r. ze względu na wejście w życie nowej
podstawy programowej zmodyfikowano założenia
programu „Wyprawka szkolna”, poprawiając dostęp-
ność do uzyskania dofinansowania do podręczników
szkolnych, m.in. poprzez wprowadzenie nowej grupy
uczniów z klasy I gimnazjum objętych programem.
W roku szkolnym 2010/2011 pomoc z tego progra-
mu skierowana jest do uczniów z klas I–III szkoły
podstawowej oraz uczniów klasy II gimnazjum,
w której obowiązuje w roku szkolnym 2010/2011
nowa podstawa.
Na podstawie uchwały nr 76/10 Rady Ministrów
w sprawie Rządowego programu pomocy uczniom
w 2010 r. „Wyprawka szkolna” oraz wypłaty uczniom
zasiłku powodziowego na cele edukacyjne i rozporzą-
dzenia w sprawie szczegółowych warunków udziela-
nia pomocy finansowej uczniom na zakup podręczni-
ków oraz wypłaty uczniom zasiłku powodziowego na
cele edukacyjne uczniowie rozpoczynający w roku
szkolnym 2010/2011 naukę w klasach I–III szkoły
podstawowej, w klasach I–III ogólnokształcącej szko-
ły muzycznej I stopnia, w klasie II gimnazjum,
w klasie II ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stop-
nia, w klasie II ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych oraz w klasie V ogólnokształcącej szkoły baleto-
wej otrzymają dofinansowanie do podręczników.
Dofinansowanie zakupu podręczników będzie wy-
nosić:
— dla uczniów klas I–III szkół podstawowych, dla
uczniów klas I–III ogólnokształcących szkół muzycz-
nych I stopnia, dla uczniów niepełnosprawnych klas
I–III szkół podstawowych oraz uczniów niepełno-
sprawnych klas I–III ogólnokształcących szkół mu-
zycznych I stopnia do 170 zł,
— dla uczniów klas II gimnazjów, dla uczniów
klas II ogólnokształcących szkół muzycznych II stop-
nia, uczniów klas II ogólnokształcących szkół sztuk
pięknych, uczniów klas V ogólnokształcących szkół
baletowych, dla uczniów niepełnosprawnych klas I–
–III gimnazjów, uczniów niepełnosprawnych klas I–
–III ogólnokształcących szkół muzycznych II stopnia,
uczniów niepełnosprawnych klas I–III ogólnokształ-
cących szkół sztuk pięknych oraz uczniów niepełno-
sprawnych klas IV–VI ogólnokształcących szkół ba-
letowych do 310 zł.
Ponadto przewidziano środki na dofinansowanie
zakupu podręczników dla 10% uczniów z ogólnej licz-
by uczniów klas I–III szkoły podstawowej, klas I–III
ogólnokształcącej szkoły muzycznej I stopnia, klasy
II gimnazjum, klasy II ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej II stopnia, klasy II ogólnokształcącej szkoły
1675
sztuk pięknych i klasy V ogólnokształcącej szkoły
baletowej, z rodzin, które nie spełniają kryterium
dochodowego na osobę w rodzinie, o którym mowa
w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej, a które wymagają pomocy
w formie dofinansowania zakupu podręczników, ze
względu na szczególnie trudne sytuacje życiowe okre-
ślone w art. 7 ww. ustawy (w tym zdarzenia losowe,
sytuacje kryzysowe, klęski żywiołowe lub ekologicz-
ne), na podstawie decyzji dyrektora szkoły, do której
uczęszcza uczeń.
Szacuje się, że w roku szkolnym 2010/2011 pomoc
w ramach programu otrzyma ponad 475 tys. dzieci i
młodzieży, w tym około:
— 286 tys. uczniów klas I–III szkół podstawowych
oraz uczniów klas I–III ogólnokształcących szkół mu-
zycznych I stopnia,
— 108 tys. uczniów klas II gimnazjów, klas II
ogólnokształcących szkół muzycznych II stopnia,
klas II ogólnokształcących szkół sztuk pięknych oraz
klas V ogólnokształcących szkół baletowych,
— 81 tys. uczniów niepełnosprawnych realizują-
cych w roku szkolnym 2010/2011 obowiązek szkolny
lub obowiązek nauki w szkołach dla dzieci i młodzie-
ży lub w szkołach artystycznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie możliwości zmiany lokalizacji
inwestycji dofinansowanej z budżetu UE (7686)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wojciecha Żukowskiego w spra-
wie możliwości zmiany lokalizacji inwestycji dofinan-
sowanej z budżetu UE w kontekście trwałości pro-
jektu uprzejmie składam na ręce Pana Marszałka
następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 57 ust. 1 rozporządzenia Rady
(WE) 1083/2006 ustanawiającego przepisy ogólne
dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz
Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie
(WE) nr 1260/1999 w ciągu 5 lat (lub – w przypadku
małych i średnich przedsiębiorstw – 3 lat) od daty
zakończenia projekt nie może zostać poddany zna-
czącej modyfikacji, tzn. takiej, która:
a) wpływa na charakter projektu lub warunki
jego wykonania lub powoduje uzyskanie nieuzasad-
1676
nionej korzyści przez przedsiębiorstwo lub podmiot
publiczny
oraz jednocześnie
b) wynika ze zmiany charakteru własności ele-
mentu infrastruktury albo zaprzestania działalności
produkcyjnej.
W tym kontekście zwracam uwagę na istotną róż-
nicę w brzmieniu tego artykułu w porównaniu do
odpowiadającego mu w rozporządzeniu 1260/1999
art. 30 ust. 4. Otóż dla okresu programowania 2004–
–2006 pkt b powyższej definicji znaczącej modyfikacji
zawierał również przesłankę „zmiany lokalizacji
działalności produkcyjnej”. Usunięcie tej przesłanki
oznacza, że w okresie 2007–2013 zmiana lokalizacji
działalności nie jest rozpatrywana jako fakt mogący
skutkować znaczącą modyfikacją w rozumieniu art.
57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006. Zmiana lokali-
zacji sama w sobie nie zagraża zatem trwałości pro-
jektu, choć może pośrednio do takiego zagrożenia
prowadzić. Pamiętać należy, że beneficjent, podpisu-
jąc umowę o dofinansowanie, zobowiązuje się nie tyl-
ko do przestrzegania zapisów ww. artykułu, lecz rów-
nież do respektowania treści umowy o dofinansowa-
nie. Jeżeli zatem zmiana lokalizacji miałaby nega-
tywny wpływ na osiągnięcie celów projektu lub pod-
ważałaby jego istotne założenia wzięte pod uwagę
w trakcie oceny projektu oraz usankcjonowane za-
wartą umową, beneficjentowi takiego projektu mogą
grozić konsekwencje przewidziane w umowie o dofi-
nansowanie, włącznie z rozwiązaniem tej umowy.
Ocena stanu faktycznego oraz decyzja, czy w da-
nym przypadku zmiany w projekcie są akceptowalne,
należą do kompetencji instytucji będącej stroną umo-
wy, czyli do instytucji zarządzającej (IZ) danym pro-
gramem operacyjnym (w przypadku regionalnego
programu operacyjnego – do zarządu województwa)
lub właściwej instytucji pośredniczącej, o ile taka zo-
stała wyznaczona przez IZ do realizacji zadań zwią-
zanych z wdrażaniem danego działania programu
operacyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie planowanych środków
przeznaczonych na działalność Policji na 2011 r.
(7687)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 18 sierpnia 2010 r., nr
SPS-024-7687/10, zapytaniem pani Danieli Chrap-
kiewicz, posła na Sejm PR, w sprawie środków pla-
nowanych na 2011 r. na działalność Policji, uprzejmie
informuję.
Ze względu na trwające prace nad projektem bu-
dżetu państwa na rok 2011, obecnie nie jest możliwe
przedstawienie stanowiska w zakresie kwestii poru-
szonych w ww. wystąpieniu pani poseł.
W świetle postanowień art. 141 ustawy z dnia 27
sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn.
zm.) Rada Ministrów uchwali projekt ustawy budże-
towej na rok 2011 i wraz z uzasadnieniem przedłoży
go Sejmowi w terminie do dnia 30 września 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie ulg i dopłat do podręczników
szkolnych na rok szkolny 2010/2011 (7688)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Stanisława Witaszczyka (SPS-024-7688/
10) w sprawie ulg i dopłat do podręczników szkolnych
na rok szkolny 2010/2011, uprzejmie wyjaśniam.
W dniu 28 maja 2010 r. Rada Ministrów przyjęła
Rządowy program pomocy uczniom w 2010 r. „Wy-
prawka szkolna” oraz wypłaty uczniom zasiłku po-
wodziowego na cele edukacyjne. Celem programu jest
wyrównywanie szans edukacyjnych i wspieranie roz-
woju edukacyjnego uczniów przez dofinansowanie
zakupu podręczników.
Pomoc przewidziana w programie obejmuje
uczniów rozpoczynających w roku szkolnym 2010/
2011 naukę:
1) w klasach I–III szkoły podstawowej;
2) w klasach I–III ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej I stopnia;
3) w klasie II gimnazjum;
4) w klasie II ogólnokształcącej szkoły muzycznej
II stopnia;
5) w klasie II ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych;
6) w klasie V ogólnokształcącej szkoły baletowej.
Po raz pierwszy w programie dofinansowanie do
podręczników do kształcenia ogólnego, w tym spe-
cjalnego, otrzymają uczniowie niepełnosprawni:
1) słabo widzący,

2) niesłyszący,
3) z upośledzeniem umysłowym w stopniu lek-
kim,
4) z niepełnosprawnościami sprzężonymi w przy-
padku, gdy jedną z niepełnosprawności jest niepeł-
nosprawność wymieniona wyżej
— posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia
specjalnego, o którym mowa w art. 71b ust. 3 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, reali-
zujący w roku szkolnym 2010/2011 obowiązek szkol-
ny lub obowiązek nauki w szkołach dla dzieci i mło-
dzieży lub w ogólnokształcących szkołach muzycz-
nych I stopnia, ogólnokształcących szkołach muzycz-
nych II stopnia, ogólnokształcących szkołach sztuk
pięknych, ogólnokształcących szkołach baletowych
lub liceach plastycznych.
Pomoc w formie dofinansowania zakupu podręcz-
ników uczeń może otrzymać tylko ze względu na jedno
z trzech wymienionych kryteriów, tj. ze względu na:
1) kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.);
2) przypadki określone w art. 7 ustawy z dnia 12
marca 2004 r. o pomocy społecznej, poza kryterium
dochodowym, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(w tym zdarzenia losowe, sytuacje kryzysowe, klęski
żywiołowe lub ekologiczne), na podstawie decyzji dy-
rektora szkoły, do której uczęszcza uczeń;
3) orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego,
o którym mowa w art. 71b ust. 3 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty, dla uczniów
słabo widzących, niesłyszących, z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim oraz uczniów z niepeł-
nosprawnościami sprzężonymi w przypadku, gdy jed-
ną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność wy-
mieniona wyżej, realizujących w roku szkolnym
2010/2011 obowiązek szkolny lub obowiązek nauki
w szkołach dla dzieci i młodzieży lub w ogólnokształ-
cących szkołach muzycznych I stopnia, ogólnokształ-
cących szkołach muzycznych II stopnia, ogólnokształ-
cących szkołach sztuk pięknych, ogólnokształcących
szkołach baletowych lub liceach plastycznych (bez
względu na kryterium dochodowe).
W przypadku kiedy uczeń spełnia więcej niż jedno
z powyższych kryteriów do objęcia pomocą w formie
dofinansowania zakupu podręczników, decyzję w spra-
wie jego wyboru pozostawia się rodzicowi (prawnemu
opiekunowi, rodzicowi zastępczemu) ucznia.
Zakłada się, że programem w zakresie dofinanso-
wania zakupu podręczników objętych zostanie ok.
475 557 uczniów.
Na realizację działania zaplanowano w rezerwie
celowej nr 26 „Dofinansowanie Narodowego Progra-
mu Stypendialnego, w tym wyprawka szkolna”
103 350 tys. zł.
Dofinansowanie zakupu podręczników wynosi do:
— 170 zł dla uczniów klas I–III szkół podstawo-
wych, w tym szkół artystycznych;
1677
— 310 zł dla uczniów klas II gimnazjów, w tym
szkół artystycznych;
— 200 zł dla uczniów niepełnosprawnych klas
IV–VI szkół podstawowych, w tym szkół artystycz-
nych;
— 300 zł dla uczniów niepełnosprawnych zasad-
niczych szkół zawodowych;
— 370 zł dla uczniów niepełnosprawnych szkół
ponadgimnazjalnych, w tym szkół artystycznych.
Jednocześnie wprowadzony do ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty rozdział 8a
„Pomoc materialna dla ucznia” przygotował podsta-
wy rozwiązań legislacyjnych oraz organizacyjnych
umożliwiających rozszerzenie zasięgu i zakresu po-
mocy o charakterze edukacyjnym.
Zgodnie z ustawą także w roku szkolnym 2010/
2011 uczniowie mogą otrzymać wsparcie w ramach
świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjal-
nym w formie: stypendium szkolnego i zasiłku szkol-
nego.
Udzielanie świadczeń pomocy materialnej dla
uczniów o charakterze socjalnym stanowi zadanie
własne gminy.
Jednakże na jego realizację (art. 90r ust. 1 usta-
wy o systemie oświaty) gmina otrzymuje dofinanso-
wanie z budżetu państwa. Ministerstwo Edukacji
Narodowej, wypełniając zadanie dotyczące udziela-
nia pomocy materialnej dla uczniów w formie stypen-
diów szkolnych i zasiłków szkolnych, opiera się na
środkach rezerwy celowej budżetu państwa pn. „Do-
finansowanie Narodowego Programu Stypendialne-
go, w tym wyprawka szkolna”.
W roku 2010 pierwsza transza środków została uru-
chomiona 10 marca 2010 r. w wysokości 229 500 tys. zł.
Druga zostanie uruchomiona po 15 września br.
Wysokość stypendium wypłacanego uczniowi wy-
nosi od 72 do 182 zł miesięczne i może być wypłacone
od jednego do dziesięciu miesięcy w danym roku
szkolnym. Kryterium dostępu do ubiegania się o sty-
pendium wynosi 351 zł (netto) na osobę w rodzinie.
Wysokość zasiłku szkolnego wypłacanego ucznio-
wi wynosi od 91 do 455 zł (bez względu na kryterium
dochodowe).
Środki ze stypendium uczeń może przeznaczyć:
— na pokrycie kosztów udziału w zajęciach edu-
kacyjnych, w tym wyrównawczych,
— pomoce rzeczowe o charakterze edukacyjnym,
w tym w szczególności zakup podręczników.
Wymienione powyżej działania podejmowane
przez MEN zapewniają wsparcie finansowe na zakup
podręczników szkolnych uczniom z rodzin o niskim
statusie materialnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
1678
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na zapytanie posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie wprowadzenia zmian w przepisach
ułatwiających przedsiębiorcom prowadzenie
działalności gospodarczej (7689)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana Stanisława Witaszczyka, posła na
Sejm RP, z dnia 3 sierpnia 2010 r. dotyczące działań
ministra sprawiedliwości podejmowanych w celu uła-
twienia przedsiębiorcom prowadzenia działalności
gospodarczej, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Wiele zadań realizowanych aktualnie przez Mini-
sterstwo Sprawiedliwości ma bądź będzie miało
w najbliższej przyszłości pozytywny wpływ na pro-
wadzenie działalności gospodarczej w Polsce.
W szczególności działania ministra sprawiedliwo-
ści zmierzają do poprawy funkcjonowania sądownic-
twa gospodarczego. Działania w tym zakresie mają
charakter wielokierunkowy. Obejmują zarówno sferę
organizacyjną, kadrową, nadzorczą, jak i legislacyj-
ną. Te wszystkie skoordynowane ze sobą działania
przynoszą wymierne efekty w postaci skrócenia cza-
su trwania postępowań we wszystkich kategoriach
spraw rozpoznawanych w sądach gospodarczych.
W celu poprawy sprawności postępowania w spra-
wach gospodarczych i zwiększenia efektywności są-
dów gospodarczych podejmowane są różne działania
o charakterze nadzorczym, zarówno doraźne jak
i długofalowe.
W ramach uprawnień nadzorczych przysługują-
cych ministrowi sprawiedliwości na podstawie prze-
pisów ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze
zm.), realizowanych w trybie określonym w rozpo-
rządzeniu ministra sprawiedliwości z dnia 25 paź-
dziernika 2002 r. w sprawie trybu sprawowania
nadzoru nad działalnością administracyjną sądów
(Dz. U. Nr 187, poz. 1564, ze zm.), podejmowane są
czynności nadzorcze w konkretnych sprawach go-
spodarczych polegające na bieżącej lub okresowej
kontroli toku postępowania w sprawach indywidu-
alnych, w przypadku ujawnienia okoliczności wska-
zujących, że są one prowadzone niesprawnie lub
z naruszeniem prawa.
Kontynuowany jest także rozpoczęty w 2004 r.
bezpośredni nadzór ministra sprawiedliwości nad
wszystkimi postępowaniami upadłościowymi trwa-
jącymi ponad 3 lata.
W celu usprawnienia sądownictwa gospodarczego
podjęto wiele inicjatyw legislacyjnych upraszczają-
cych procedury postępowania i mających na celu
zwiększenie efektywności pracy sądów.
Do istotnych działań podejmowanych w celu
usprawnienia postępowań sądowych w sprawach cy-
wilnych i gospodarczych oraz zwiększenia efektyw-
ności pracy sądów należą nowelizacje Kodeksu postę-
powania cywilnego i innych ustaw mające na celu
racjonalizację i usprawnienie postępowań sądowych
w sprawach gospodarczych.
Uprzejmie informuję, że w zakresie nowych regu-
lacji prawnych ułatwiających działalność gospodar-
czą Ministerstwo Sprawiedliwości przewiduje m.in.
wprowadzenie w najbliższym czasie szybkiej rejestra-
cji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Taką
propozycję zawiera projekt ustawy o zmianie ustawy
Kodeks spółek handlowych oraz niektórych innych
ustaw. Celem jest ułatwienie i przyspieszenie proce-
dury zakładania spółek z ograniczoną odpowiedzial-
nością i wpisywania takich spółek do Krajowego Re-
jestru Sądowego.
Usprawnienia procedur dotyczących rozpoznawa-
nia spraw gospodarczych dotyczy projekt ustawy
o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego
oraz niektórych innych ustaw, który zawiera propo-
zycje odformalizowania postępowania w sprawach
gospodarczych, a tym samym jego uproszczenie.
Opracowywany jest także projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Celem
tej nowelizacji jest dalsze usprawnienie i przyspiesze-
nie pozyskiwania informacji i dokumentów z Central-
nej Informacji KRS.
Ponadto kontynuowany jest proces całkowitej in-
formatyzacji sądów. Jednym z najważniejszych eta-
pów tego procesu jest wprowadzenie od 1 lipca 2010 r.
protokołu elektronicznego umożliwiającego nagry-
wanie przebiegu rozpraw (ustawa z dnia 29 kwietnia
2010 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cy-
wilnego – Dz. U. Nr 108, poz. 684). Pełne wdrożenie
tego systemu będzie niewątpliwie stanowiło ułatwie-
nie także dla przedsiębiorców.
Niezwykle istotne z punktu widzenia interesów
przedsiębiorców było wprowadzenie z dniem 1 stycz-
nia 2010 r., w wyniku nowelizacji Kodeksu postępo-
wania cywilnego dokonanej ustawą z dnia 9 stycznia
2009 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cy-
wilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 29,
poz. 156, ze zm.), instytucji elektronicznego postępo-
wania upominawczego.
Pragnę poinformować, że wprowadzane w ostat-
nich latach zmiany zarówno o charakterze organiza-
cyjnym, jak i nowe rozwiązania prawne dotyczące
istotnych dla funkcjonowania sądownictwa kwestii
są przez odpowiednie komórki organizacyjne Mini-
sterstwa Sprawiedliwości monitorowane przez okre-
ślony czas. Zbierane są i analizowane wszelkie za-
strzeżenia i opinie o nowych instytucjach, co pozwa-
la na określenie kierunku ewentualnych dalszych
zmian.
Większość działań ministra sprawiedliwości ma-
jących na celu usprawnienie sądownictwa gospodar-
czego podejmowanych jest w oparciu o analizy wyni-
ków działalności sądów, co pozwala na konsekwencję
w planowaniu działań nadzorczych i organizacyjnych
zmierzających do utrzymania korzystnej tendencji

w zakresie poprawy sprawności postępowań w spra-
wach gospodarczych.
Równolegle z działaniami o charakterze legisla-
cyjnym i organizacyjnym prowadzona jest racjonalna
polityka kadrowa. Na podstawie danych statystycz-
nych dotyczących wpływu i poziomu załatwień spraw,
a w konsekwencji obciążenia sędziów i referendarzy
sądowych, ustalane są potrzeby kadrowe i podejmo-
wane są decyzje w zakresie właściwego rozmieszcze-
nia kadry sędziowskiej.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że praktyka
pokazuje, iż tylko działania wielokierunkowe, obejmu-
jące różne sfery funkcjonowania sądów powszechnych,
przynoszą wymierne efekty, pozytywnie wpływające
na usprawnianie postępowań sądowych i ułatwienie
dochodzenia roszczeń przez przedsiębiorców.
Cały proces faktycznej poprawy funkcjonowania
wymiaru sprawiedliwości, w tym sądownictwa go-
spodarczego, z uwagi na złożoność i skomplikowanie
materii musi jednak być procesem rozłożonym w dłuż-
szym czasie, realizowanym konsekwentnie i sukce-
sywnie.
Wskazane wyżej działania nie wyczerpują wszyst-
kich aspektów działań ministra sprawiedliwości, któ-
re były i są podejmowane w celu usprawnienia sądow-
nictwa gospodarczego, jak i uproszczenia prowadze-
nia działalności gospodarczej. Cały proces zmian ma
charakter dynamiczny i jest realizowany w zależno-
ści od potrzeb i nowych okoliczności, które pojawiają
się w praktyce, a także m.in. w wyniku monitoringu
nowych instytucji prawnych.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione przeze mnie
informacje stanowią wystarczającą odpowiedź na za-
pytanie poselskie z dnia 3 sierpnia 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie możliwości kredytowania
i zakupu kolektorów słonecznych (7690)
Odpowiadając na zapytanie posła na Sejm RP,
pana Stanisława Witaszczyka, w sprawie możliwo-
ści kredytowania i zakupów kolektorów słonecz-
nych (przekazane przy piśmie nr SPS-024-7690/10
z dnia 18 sierpnia 2010 r.), uprzejmie wyjaśniam,
co następuję.
1679
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej wdraża „Program dla przedsięwzięć
w zakresie odnawialnych źródeł energii i wysoko-
sprawnej kogeneracji – cz. 3) – dopłaty na częściowe
spłaty kapitału kredytów bankowych przeznaczo-
nych na zakup i montaż kolektorów słonecznych dla
osób fizycznych i wspólnot mieszkaniowych”. Opra-
cowanie programu priorytetowego poprzedzono wni-
kliwymi badaniami opinii publicznej, dotyczącymi
zainteresowania osób fizycznych i wspólnot mieszka-
niowych. Analizę badania rynku przeprowadziła fir-
ma GFK Polonia. Wyniki badań pokazały, że w prze-
dziale wysokości dofinansowania ze środków publicz-
nych na poziomie 40–50% następuje wyraźny wzrost
zainteresowania zakupem i montażem instalacji ko-
lektorów słonecznych przez właścicieli domów.
W związku z wynikami badań narodowy fundusz
zaoferował właśnie tej grupie beneficjentów – osobom
fizycznym i wspólnotom mieszkaniowym – dofinan-
sowanie na poziomie 45% do spłaty kredytów na za-
kup i montaż kolektorów słonecznych do ogrzewania
wody użytkowej.
Zainteresowani przez najbliższe cztery lata mogą
podjąć decyzje o wyborze rodzaju kolektorów, produ-
centa oraz instalatora, by uzyskać istotne oszczęd-
ności przy ogrzewaniu wody użytkowej. Oszczędno-
ści te będą tym większe, im więcej osób skorzysta
w rodzinie z efektów grzewczych zestawu kolektoro-
wego, i zależą od obecnie wykorzystywanego źródła
ciepła. Największy efekt oszczędnościowy uzyskają
inwestorzy wykorzystujący obecnie ogrzewanie elek-
tryczne.
Od lipca 2010 r. placówki sześciu banków, które
podpisały z NFOŚiGW umowy wynegocjowane przy
współpracy ze Związkiem Banków Polskich, oferują
na rynku kredyty z dotacją NFOŚiGW na zakup
i montaż instalacji kolektorów słonecznych. Są to:
— Bank Ochrony Środowiska SA,
— Bank Polskiej Spółdzielczości SA oraz zrzeszo-
ne banki spółdzielcze,
— Gospodarczy Bank Wielkopolski SA oraz zrze-
szone banki spółdzielcze,
— Mazowiecki Bank Regionalny SA oraz zrzeszo-
ne banki spółdzielcze,
— Krakowski Bank Spółdzielczy,
— Warszawski Bank Spółdzielczy.
Przy ubieganiu się o dotację obowiązuje następu-
jąca procedura postępowania:
1. Wnioski o dotację NFOŚiGW wraz z wnioska-
mi o kredyt są udostępniane i rozpatrywane przez
ww. banki. Do wniosku o dotację wnioskodawca za-
łącza:
— ofertę zawierającą elementy wymagane w pro-
jekcie instalacji kolektorów słonecznych, sporządzo-
ną przez podmiot posiadający certyfikat autoryzacji
w zakresie doboru i montażu instalacji kolektorów
słonecznych, wydany przez producenta kolektorów
słonecznych, lub
— projekt instalacji kolektorów słonecznych do
przygotowania ciepłej wody użytkowej, zawierający
1680
w szczególności schemat przedmiotowej instalacji
i opis techniczny, parametry techniczne, w tym: dane
dotyczące sprawności i skuteczności (uzysku) tej in-
stalacji wraz z kosztorysem przedsięwzięcia, sporzą-
dzony przez osobę uprawnioną, lub
— projekt budowlano-wykonawczy rozwiązania
technologicznego dotyczący montażu instalacji kolek-
torów słonecznych do przygotowania ciepłej wody
użytkowej wraz z kosztorysem przedsięwzięcia, spo-
rządzony lub zatwierdzony przez osobę posiadającą
uprawnienia budowlane do projektowania,
zgodnie z postanowieniami programu prioryteto-
wego oraz inne dokumenty wymagane przez banki.
2. Kredytobiorca podpisuje umowę z wykonawcą,
która zawiera m.in. zobowiązanie wykonawcy do
montażu przedmiotowej instalacji kolektorów sło-
necznych zgodnie z obowiązującymi przepisami pra-
wa i zaleceniami producenta instalacji kolektorów
słonecznych, oraz gwarancję na prawidłową pracę tej
instalacji.
3. Po podpisaniu umowy kredytu i zrealizowaniu
przedsięwzięcia kredytobiorca składa w banku pro-
tokół końcowego odbioru i oddania do eksploatacji
przedsięwzięcia oraz inne dokumenty określone
w umowie kredytu.
4. Spłata części kapitału kredytu następuje po-
przez przekazanie dotacji przez NFOŚiGW na pod-
stawie wystąpienia banku potwierdzającego zreali-
zowanie przedsięwzięcia.
Dopłata w wysokości 45% jest pierwszym tego ro-
dzaju produktem finansowym zaoferowanym przez
narodowy fundusz klientom indywidualnym. Do jego
opracowania mogło dojść dzięki zmianom, jakie za-
szły na przełomie roku w treści ustaw o finansach
publicznych i Prawo ochrony środowiska. NFOŚiGW
na realizację programu przewidział 300 mln zł, któ-
rymi – w formie dotacji – planuje wesprzeć do końca
2014 r. montaż 40–60 tys. instalacji kolektorowych.
Przedmiotowy program dopłat do kredytów do
kolektorów słonecznych dla osób indywidualnych sta-
nowi trzeci element strategii finansowej narodowego
funduszu wspierania inwestycji ze źródeł odnawial-
nych (OZE). Zgodnie z zaleceniami unijnymi do 2020
r. 15% energii produkowanej w Polsce będzie musia-
ło pochodzić ze źródeł odnawialnych. NFOŚiGW spo-
dziewa się, że efekt ekologiczny, jaki zostanie osią-
gnięty po wyczerpaniu alokacji na ten cel, pozwoli na
zainstalowanie minimum 200 tys. m2 kolektorów, co
przyczyni się do redukcji emisji CO2 o 36 tys. t.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie stosowania ustawy o przywróceniu
terminu do wypłaty świadczeń pracowniczych
z Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych (7691)
W związku z interpelacją pani Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej, posła na Sejm RP, przesłaną za pośred-
nictwem Pana Marszałka, w sprawie stosowania
ustawy z dnia 6 maja 2010 r. o przywróceniu terminu
do wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (Dz. U.
Nr 106, poz. 674) uprzejmie informuję.
Ustawa o przywróceniu terminu do wypłaty
świadczeń pracowniczych z FGŚP jest zamieszczona
na stronie internetowej funduszu (www.fgsp.gov.pl).
W ustawie o przywróceniu terminu (...) ustawodawca
nie przewidział nowego wzoru wniosku indywidual-
nego; wzorem obowiązującym jest wniosek indywi-
dualny, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia
13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. Nr 156,
poz. 1121). Powyższy wniosek jest modyfikowany
w zależności od rodzaju zgłoszonych roszczeń pra-
cowniczych dotyczących świadczeń, w zakresie zgod-
nym z art. 6 i 6a ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r.
o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypła-
calności pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85,
z późn. zm.).
Ponadto na prośbę Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej w dniu 27 sierpnia br. na stronie interne-
towej FGŚP została zamieszczona „Informacja o sto-
sowaniu ustawy z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie przy-
wrócenia terminu wypłaty świadczeń pracowniczych
z FGŚP”, która zawiera:
— podstawę prawną,
— kto może ubiegać się o przywrócenie terminu
do wypłaty świadczeń,
— jakie dokumenty należy dołączyć do wniosku,
— do kogo należy złożyć wniosek,
— informację o przedawnieniu roszczenia,
— informację, skąd należy pobrać wniosek,
— informację, gdzie należy szukać danych kon-
taktowych biur terenowych FGŚP.
Ponadto pragnę podkreślić, iż w Funduszu Gwa-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych funkcjonuje
infolinia, a informacje bieżące udzielane są przez biu-
ra terenowe FGŚP. Adresy kontaktowe biur zamiesz-
czone są na stronie internetowej. Biura terenowe
FGŚP jako właściwe jednostki bezpośrednio zajmu-
jące się rozpatrywaniem składanych wniosków o wy-
płatę świadczeń są podmiotami, w których pracow-
nicy w kompetentny sposób udzielają wyczerpujących
informacji dotyczących możliwości uzyskania zale-
głych roszczeń pracowniczych oraz wymaganych do-
kumentów.

Mam nadzieję, że te dodatkowe informacje umiesz-
czone na stronie internetowej FGŚP pomogą oso-
bom zainteresowanym w uzyskaniu świadczeń
z funduszu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie niedostępności leku Thioridazin
(7692)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani poseł Gabrieli Masłowskiej, przekaza-
nym przy piśmie pana Marka Kuchcińskiego, wice-
marszałka Sejmu, znak: SPS-024-7692/10, w sprawie
niedostępności leku Thioridazin, uprzejmie przesy-
łam informacje w tej sprawie.
Produkt leczniczy Thioridazin był przez wiele lat
dostępny na terenie RP. Jego niedostępność spowo-
dowana jest wygaśnięciem rejestru (pozwolenie na
dopuszczenie do obrotu jest czasowe) i niedostarcze-
niem przez podmiot odpowiedzialny dokumentacji do
powtórnej rejestracji leku.
Jednocześnie informuję, iż na terenie RP nie fi-
guruje żaden produkt leczniczy zawierający jako sub-
stancję czynną thioridazinum.
W związku z powyższym minister zdrowia infor-
muje, iż w przypadku braku ww. produktu lecznicze-
go na rynku polskim, istnieje możliwość skorzystania
z procedury importu docelowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie budowy Komisariatu Policji
w Jedliczu (7693)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-024-7693/
1681
10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Marka Rząsy w sprawie budowy Komisariatu Policji
w Jedliczu, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Komenda Wojewódzka Policji w Rzeszowie doko-
nała we wrześniu 2008 r. oceny potrzeb lokalowych
jednostki i oszacowała koszt budowy Komisariatu
Policji w Jedliczu na kwotę 2610 tys. zł. W dniu 13
lipca 2010 r. KWP w Rzeszowie wystąpiła z wnio-
skiem w sprawie ujęcia budowy nowej siedziby Komi-
sariatu Policji w Jedliczu w spisie potrzeb inwesty-
cyjnych w latach 2011–2013. W przedmiotowym ma-
teriale ujęto 9 zadań inwestycyjnych na kwotę około
150 000 tys. zł, jednocześnie zgłaszając dodatkową
potrzebę po 2013 r. na ponad 66 000 tys. zł. Budowa
nowej siedziby Komisariatu Policji w Jedliczu zosta-
ła umiejscowiona na 7. pozycji spisu, w hierarchii
ważności zgłoszonych przez jednostki zadań.
Pragnę zaznaczyć, że zgodnie z obowiązującymi
wymogami wynikającymi z zapisów zawartych
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 lipca
2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu fi-
nansowania inwestycji z budżetu państwa (Dz. U.
Nr 120, poz. 831), rozważenie wprowadzenia do pla-
nu inwestycyjnego Policji przedmiotowego zamierze-
nia jest możliwe po uprzednim uzyskaniu przez KWP
w Rzeszowie akceptacji kierownictwa Komendy
Głównej Policji dla programu inwestycji tego zada-
nia, opracowanego, zgodnie z wymogami ujętymi
w § 6 ust. 1 pkt 1 wyżej wymienionego rozporządze-
nia, oraz w wytycznych nr 3 KGP z dnia 17 listopada
2009 r. w sprawie standardów technicznych, funkcjo-
nalnych i użytkowych obowiązujących w obiektach
służbowych Policji.
Należy bardzo pozytywnie ocenić podejmowane
przez władze samorządowe deklaracje wsparcia fi-
nansowego budowy obiektu nowej siedziby komisa-
riatu – uchwalona przez Radę Miejską w Jedliczu
wielkość kwoty wynosi 1261,5 tys. zł, co stanowi
48,3% kosztu planowanego przedsięwzięcia.
Uwzględniając jednak aktualną sytuację finanso-
wą, właściwe wydaje się być pozyskanie przez KWP
w Rzeszowie środków pozabudżetowych w takiej wy-
sokości, która umożliwi płynne finansowanie zamie-
rzonego procesu inwestycyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 2 września 2010 r.
1682
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Magdaleny Kochan
w sprawie trudnej sytuacji gmin przyjmujących
w administrowanie stare odcinki
dróg krajowych (7694)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Magdaleny Kochan (pismo,
znak: SPS-024-7694/10, z dnia 18 sierpnia 2010 r.)
w sprawie przepisów art. 10 ust. 5 ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.), uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Zgodnie z obecnie obowiązującym art. 10 ust. 5
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.)
odcinek drogi zastąpiony nowo wybudowanym odcin-
kiem drogi z chwilą oddania go do użytkowania zo-
staje pozbawiony dotychczasowej kategorii i zaliczony
do kategorii dróg gminnych. Oznacza to, że odcinek
drogi nienależący do kategorii drogi gminnej, który
został zastąpiony nowo wybudowanym odcinkiem
drogi, z mocy prawa zostaje pozbawiony dotychcza-
sowej kategorii i zaliczony do kategorii drogi gmin-
nej. Zapis art. 10 ust. 5 ww. ustawy dotyczy wszyst-
kich odcinków dróg, które zostały zastąpione nowo
wybudowanymi odcinkami dróg, niezależnie od ich
długości, położenia czy pełnionej funkcji. Konse-
kwencją tego ustawowego uregulowania powinno być
przejęcie obowiązków zarządcy drogi zastąpionej
przez nowo wybudowaną drogę – przez odpowiedni
organ stopnia gminnego.
Wskazany art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicz-
nych został wprowadzony ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1953, z późn. zm.) w celu wyeliminowania sytu-
acji, w których zarządca drogi, który wybudował
nowe odcinki dróg czy obwodnice, zmuszony jest za-
rządzać dwoma równolegle przebiegającymi odcinka-
mi dróg. Wieloletnia praktyka, przed wprowadzeniem
art. 10 ust. 5 omawianej ustawy, pokazuje, że dotych-
czasowy zarządca dróg krajowych po wybudowaniu
nowego odcinka drogi krajowej nie może przekazać
starego odcinka drogi nowemu zarządcy, bowiem sa-
morządy nie wyrażają zgody na zaliczenie tego od-
cinka drogi do innej niż krajowa kategorii dróg pu-
blicznych.
Zasadność art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicz-
nych potwierdzają kryteria kwalifikacji dróg do ka-
tegorii dróg krajowych i gminnych zawarte w prze-
pisach ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z art. 5
ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy do dróg krajowych
zalicza się autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi
leżące w ich ciągach do czasu wybudowania auto-
strad i dróg ekspresowych. Zatem w sytuacji gdy zo-
stał wybudowany i oddany do użytkowania nowy
odcinek drogi ekspresowej, „stary” odcinek drogi nie
może nadal pozostać drogą krajową. Zgodnie z art. 7
ust. 1 ustawy o drogach publicznych do dróg gmin-
nych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezali-
czone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą
sieć dróg służących miejscowym potrzebom. „Stary”
odcinek drogi krajowej (droga gminna) służy głównie
mieszkańcom zamieszkującym w jej okolicach, a ruch
ciężkich pojazdów samochodowych (w tym tranzyto-
wych) odbywa się odcinkiem drogi ekspresowej, co
w znaczącym stopniu przyczynia się do poprawy wa-
runków życia mieszkańców.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż oddziały
generalnej dyrekcji dróg krajowych i autostrad zosta-
ły zobowiązane, aby odpowiednio wcześniej informo-
wać organy samorządowe o planowanym przekaza-
niu im na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy o drogach
publicznych „starych” odcinków dróg krajowych.
Umożliwi to samorządom zaplanowanie w budżetach
środków finansowych na utrzymanie „starych” od-
cinków dróg krajowych, które staną się „nowymi”
drogami gminnymi. Oddziały GDDKiA zobligowane
zostały również do podjęcia starań, aby w wyniku
prac budowlanych stan „starych” odcinków dróg kra-
jowych i obiektów inżynierskich nie ulegał pogorsze-
niu. Natomiast wszelkie zniszczenia nawierzchni
„starych” odcinków dróg krajowych wykorzystywa-
nych jako drogi technologiczne były w odpowiedni
sposób rekompensowane.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż w myśl zapisów
ustawy o drogach publicznych „stary” odcinek drogi
krajowej, który z mocy prawa został zaliczony do ka-
tegorii dróg gminnych, może zostać pozbawiony tej
kategorii (w trybie art. 7 ust. 2 i art. 10 ust. 1-2 ww.
ustawy o drogach publicznych) i jednocześnie zaliczo-
ny do kategorii dróg powiatowych (w trybie art. 6a
ust. 2) lub wojewódzkich (w trybie art. 6 ust. 2).
Ewentualne zmiany kategorii powinny zostać zaini-
cjowane przez lokalne władze samorządowe i prze-
prowadzone stosownie do ww. przepisów ustawy
o drogach publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bartłomieja Dorywalskiego
w sprawie wyjaśnienia wątpliwości
dotyczących odpowiedzi na interpelację
w sprawie strefy ochronnej dla ujęcia
wód podziemnych studni nr I i studni nr II
w miejscowości Włoszczowa (7695)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7695/
10, dotyczące zapytania posła Bartłomieja Dorywal-
skiego w sprawie odpowiedzi na interpelację w zakre-
sie strefy ochronnej ujęcia wody w miejscowości
Włoszczowa, uprzejmie przedkładam następującą in-
formację.
Na wstępie pozwalam sobie zwrócić uwagę na
fakt, iż w przedmiotowej sprawie, na wniosek pana
Bartłomieja Dorywalskiego burmistrza gminy Włosz-
czowa, została wyrażona przez Ministerstwo Środo-
wiska opinia w zakresie interpretacji właściwych
przepisów kolejnych ustaw Prawo wodne. Burmistrz
gminy Włoszczowa nie zgodził się z tą opinią. Prze-
kazana w dniu 7 lipca 2010 r. odpowiedź na interpe-
lację w sprawie strefy ochronnej ujęcia wody w miej-
scowości Włoszczowa zawiera, w mojej ocenie, mery-
toryczną odpowiedź na pytania postawione w inter-
pelacji.
Ponownie uprzejmie informuję, iż w toku kontro-
li aktów prawa miejscowego stanowionych przez dy-
rektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej
w Warszawie w przedmiocie ustalenia, a następnie
zniesienia strefy ochronnej ujęcia wody we Włoszczo-
wie dla studni nr 1 i nr 2 nie stwierdzono, żeby te
akty były niezgodne z upoważnieniem określonym
w art. 58 ust. 1 ustawy Prawo wodne oraz pozosta-
łymi przepisami tej ustawy odnoszącymi się do pro-
blematyki ustanawiania stref ochronnych ujęć wody,
a także wydane przez upoważniony do tego organ.
Odnosząc się do problematyki organu właściwego
do oceny wpływu aktów prawa miejscowego stano-
wionych przez dyrektora Regionalnego Zarządu Go-
spodarki Wodnej w Warszawie na obowiązywanie
strefy ochronnej ujęcia wody we Włoszczowie, pozwa-
lam sobie wyrazić opinię, że takiej oceny może, co do
zasady, dokonać przede wszystkim sąd. Mając zaś na
względzie fakt, iż Naczelny Sąd Administracyjny wy-
rokiem z dnia 17 marca 2010 r., sygn. akt II OSK
571/09, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Admini-
stracyjnego w Kielcach z dnia 29 grudnia 2008 r.,
sygn. akt II SA/Ke 680/08, zarządzając rozpatrzenie
sprawy przez właściwe organy, wyrażam głębokie
przekonanie, że taka ocena zostanie dokonana.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
1683
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ustanowienia granic Pomnika
Zagłady, na którego obszarze położony jest
Pomnik Męczeństwa na Majdanku,
oraz obszaru i granic strefy ochronnej (7696)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poseł Magdaleny Gąsior-Marek, przesłane
w piśmie znak: SPS-024-7976/10, w sprawie ustano-
wienia granic Pomnika Zagłady, na którego obszarze
położony jest Pomnik Męczeństwa na Majdanku,
oraz obszaru i granic jego strefy ochronnej uprzejmie
informuję, że wyżej wymienione rozporządzenie nie
zostało jeszcze wydane.
Jednocześnie informuję, ze zwróciłem się w pi-
smach z dnia 11 czerwca 2010 r. do wojewody wielko-
polskiego i wojewody lubelskiego o sporządzenie pro-
jektu geodezyjnego opisu przebiegu granic Pomnika
Zagłady, na obszarze którego znajduje się Muzeum
Martyrologiczne – Obóz w Chełmnie nad Nerem,
oraz granic strefy ochronnej wokół niego (w wypadku
wojewody wielkopolskiego) i o doprecyzowanie istnie-
jącego projektu geodezyjnego opisu przebiegu granic
strefy ochronnej wokół Pomnika Zagłady, na obsza-
rze którego znajduje się Pomnik Męczeństwa na Maj-
danku (w wypadku wojewody lubelskiego). Materia-
ły te są niezbędne do zrealizowania upoważnień do
wydania przewidzianych w art. 4 ust. 3 pkt 2 i 6 usta-
wy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych
hitlerowskich obozów zagłady rozporządzeń:
— w sprawie określenia obszaru i granic Pomnika
Zagłady, na obszarze którego znajduje się Pomnik
Męczeństwa na Majdanku, oraz obszaru i granic
strefy ochronnej wokół niego;
— w sprawie określenia obszaru i granic Pomnika
Zagłady, na obszarze którego znajduje się Muzeum
Martyrologiczne – Obóz w Chełmnie nad Nerem,
oraz obszaru i granic strefy ochronnej wokół niego.
Wydanie zawartych w art. 4 ust. 3 pkt 1–8 ustawy
z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hi-
tlerowskich obozów zagłady ośmiu upoważnień sta-
nowiło pierwotnie obowiązek ministra właściwego do
spraw administracji publicznej, który w latach 1999–
–2006 zrealizował tylko jedno z nich, wydając w 1999 r.
rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 27 maja 1999 r. w sprawie określe-
nia granic Pomnika Zagłady, na którego obszarze
położony jest Pomnik Męczeństwa w Oświęcimiu,
oraz obszaru i granic strefy ochronnej tego pomnika.
Z dniem 1 stycznia 2007 r. obowiązek ten, na mocy
art. 28 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o zmia-
nie i uchyleniu niektórych upoważnień do wydawania
aktów wykonawczych, został przeniesiony na mini-
stra właściwego do spraw kultury i dziedzictwa na-
1684
rodowego, który w latach 2007–2009 zrealizował pięć
upoważnień, wydając stosowne rozporządzenia
w sprawie pomników zagłady na terenach Sobiboru,
Stutthofu, Gross-Rosen, Bełżca i Treblinki. Ze wzglę-
du na konieczność opracowania wspomnianych wyżej
opisów geodezyjnych było to możliwe wyłącznie dzię-
ki współpracy z właściwymi terytorialnie wojewoda-
mi. Zaangażowanie wojewodów w przygotowywanie
tych opisów jest niezbędne również dlatego, że zgod-
nie z art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 7 maja 1999 r.
o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów za-
głady do ich zadań należy późniejsze oznakowanie
granic pomników zagłady i ich stref ochronnych oraz
utrzymanie znaków wskazujących te granice.
W chwili obecnej zatem przyczyną zwłoki w wy-
konaniu upoważnień ustawowych zawartych w art. 4
ust. 3 pkt 2 i 6 ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochro-
nie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady,
które dotyczą określenia granic, jest brak wkładu
wojewody lubelskiego i wojewody wielkopolskiego
w postaci kompletnych geodezyjnych opisów granic ww.
pomników zagłady i stref ochronnych wokół nich.
Na zakończenie informuję, że w pismach do ww.
wojewodów zadeklarowałem pełną gotowość pomocy
merytorycznej ze strony Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego, Rady Ochrony Pamięci Walk
i Męczeństwa oraz muzeów martyrologicznych znaj-
dujących się na terenach byłych niemieckich obozów
na Majdanku i w Chełmnie nad Nerem. O całej spra-
wie powiadomiłem też szczegółowo ministra spraw
wewnętrznych i administracji jako organ nadzorują-
cy wojewodów.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie zaangażowania Ministerstwa
Zdrowia w ratowanie szpitala kutnowskiego
(7698)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie z dnia 12 sierpnia pana posła Tadeusza Woź-
niaka zwracam się z uprzejmą prośbą o przyjęcie
poniższych informacji.
Minister zdrowia na bieżąco monitoruje sytuację
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej, w tym
w szczególności zadłużenie ogółem i wysokość zobo-
wiązań wymagalnych zakładów. Z analizy tych da-
nych wynika, że problemy finansowe dotyczą w naj-
większym stopniu jedynie niewielkiego odsetka szpi-
tali. Z danych na koniec II kwartału 2010 wynika, że
ponad 80% zobowiązań wymagalnych pochodziło od
6,3% zakładów.
Ministerstwo Zdrowia w celu wsparcia zakładów
opieki zdrowotnej i poprawy sytuacji w opiece zdro-
wotnej przygotowało pakiet ustaw reformujących sys-
tem. Jedną z nich była ustawa Przepisy wprowadza-
jące ustawy z zakresu ochrony zdrowia. Przewidy-
wała znaczące wsparcie finansowe dla szpitali samo-
rządowych. Instrumentami tej pomocy były:
— umorzenie zobowiązań publicznoprawnych,
— pożyczki z Banku Gospodarstwa Krajowego
oraz
— poręczenia zobowiązań cywilnoprawnych i wspar-
cie procesu zawierania ugód z wierzycielami.
Wsparcie przewidziano w wysokości 2,7 mld zł.
Ustawa ta jednak została zawetowana przez prezy-
denta RP Lecha Kaczyńskiego w listopadzie 2008 r.
W odpowiedzi na weto prezydenckie Rada Mini-
strów przyjęła uchwałę wprowadzającą program
wsparcia jednostek samorządu terytorialnego w dzia-
łaniach stabilizujących system opieki zdrowotnej.
Z uwagi na rodzaj tego aktu prawnego zakłada ona
jedynie ograniczone mechanizmy wsparcia. Na mocy
uchwały jednostki samorządu terytorialnego mają
możliwość uzyskania dotacji od ministra zdrowia
w wysokości:
— przejętych zobowiązań publicznoprawnych,
— wartości umorzonych zobowiązań cywilno-
prawnych,
— przejętych kredytów zaciągniętych na mocy
ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicz-
nej i restrukturyzacji,
— podatku VAT uiszczonego od majątku wnoszo-
nego do spółki.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w Mini-
sterstwie Zdrowia trwają obecnie prace nad założe-
niami ustaw, które usprawnią proces reorganizacji
i zmian w sposobie funkcjonowania zakładów opieki
zdrowotnej. Doprowadzą one do zwiększenia bezpie-
czeństwa zdrowotnego państwa i poprawy efektyw-
ności funkcjonowania szpitali.
Stanowisko ministra zdrowia w sprawie szczegó-
łowych pytań pana posła jest następujące.
Ad 1. Rząd przy udzielaniu pomocy publicznej jest
obowiązany do przestrzegania art. 88 Traktatu usta-
nawiającego Wspólnotę Europejską oraz szeregu re-
gulacji krajowych, w tym ustawy z dnia z dnia 30
kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach doty-
czących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59,
poz. 404). Pomoc dla zakładów opieki zdrowotnej
może być udzielona np. poprzez ustanowienie progra-
mu, w którym zostaną określone kryteria kwalifiku-
jące zakłady do otrzymania dotacji, wysokość i tryb
jej przyznania oraz cele, na które może zostać wyko-
rzystana. Zakres ewentualnej pomocy jest uzależnio-
ny od faktycznych potrzeb oraz sytuacji zakładów.
Na obecną chwilę programem kierowanym do jedno-

stek samorządu terytorialnego jest „Wsparcie jedno-
stek samorządu terytorialnego (…)”, opisany powy-
żej, który daje możliwość rozpoczęcia działalności
przez zakłady opieki zdrowotnej prowadzone przez
spółki samorządowe bez bagażu zobowiązań, pozwa-
lając im na skupienie się na wypełnianiu statutowych
działań i realizacji misji, czyli udzielaniu świadczeń
opieki zdrowotnej na wysokim poziomie.
Ad 2. W ciągu ostatnich kilkunastu lat inicjatywy
mające na celu proste oddłużenie zakładów prowa-
dzących nieodpowiednią gospodarkę finansową po-
dejmowane były kilkukrotnie (m.in. ustawa z dnia
15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej czy
rządowy program „Wzmocnienie bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli”). Analiza skutków tych dzia-
łań pozwala na wysunięcie wniosku, że programy te
w bardzo niewielkim stopniu przyczyniły się do ob-
niżenia poziomu zadłużenia jednostek ogółem, po-
zwalając jedynie na zamianę części zobowiązań wy-
magalnych na długoterminowe. Dalsze proste oddłu-
żanie w postaci spłaty zobowiązań cywilnoprawnych
lub zobowiązań niewymagalnych byłoby nieefektyw-
nym wykorzystaniem środków publicznych pocho-
dzących z podatków Polaków. Uzasadnione jest two-
rzenie programów pomocy pozwalających na uzyska-
nie rzeczywistej poprawy jakości zarządzania i efek-
tywności działania szpitali. Takim programem jest
„Wsparcie jednostek samorządu terytorialnego (…)”,
na realizację którego zaplanowano 350 mln zł na rok
2010 oraz 989 mln zł na rok 2011.
Ad 3. Zgodnie z obowiązującym prawem w Polsce,
w tym przede wszystkim z ustawą o zakładach opieki
zdrowotnej oraz ustawą o finansach publicznych, za
sytuację finansową szpitala powiatowego odpowiada
jego kierownik (dyrektor), podmiot prowadzący (jed-
nostka samorządu terytorialnego) oraz rada społecz-
na. Art. 60 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej sa-
modzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokry-
wa we własnym zakresie ujemny wynik finansowy.
Jeżeli ujemny wynik finansowy nie może być pokryty
przez szpital, podmiot prowadzący wydaje rozporzą-
dzenie lub podejmuje uchwałę o zmianie formy gospo-
darki finansowej zakładu lub o jego likwidacji.
Od momentu odejścia od gospodarki centralnie
planowanej i społecznej własności nad środkami pro-
dukcji, właściwej dla ustrojów państw komunistycz-
nych, odpowiedzialność za prowadzenie większości
szpitali została przekazana w większości jednostkom
samorządu terytorialnego. Rozwiązanie takie nie
było i nie jest kontestowane przez te jednostki, wręcz
przeciwnie. Samorządy w olbrzymiej większości po-
siadają pełną kontrolę nad zakładami opieki zdro-
wotnej, nie prywatyzując ich ani nie przekazując
w zarządzanie innym podmiotom. Minister zdrowia
nie otrzymał w ostatnim czasie informacji o trudnej
sytuacji, która powstała w szpitalu w Kutnie.
Ad 4. Jak wskazują doświadczenia jednostek sa-
morządu terytorialnego, które zdecydowały się na
zmianę formy organizacyjno-prawnej z SPZOZ na
1685
spółkę samorządową, nie ma zagrożenia w dostępno-
ści do żadnego rodzaju świadczeń zdrowotnych na
obszarze, na którym te zakłady udzielały pomocy me-
dycznej. Umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia
są kontynuowane przez nowe podmioty.
Ad 5. Minister zdrowia określa warunki funkcjo-
nowania zakładów opieki zdrowotnej. W tym znajdu-
ją się warunki obligatoryjne (kadrowe i sanitarne)
oraz fakultatywne (jak standardy akredytacyjne).
Stan szpitali pod względem struktury i sposobu ich
prowadzenia jest kontrolowany i nadzorowany przez
wiele instytucji, w tym ministra zdrowia, wojewodów,
Państwową Inspekcję Sanitarną, inspekcję budowla-
ną czy Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie
Zdrowia.
Konstytucyjnym obowiązkiem ministra zdrowia
jest zapewnienie równego dostępu do opieki zdrowot-
nej. Realizuje go między innymi poprzez nadzorowa-
nie działalności Narodowego Funduszu Zdrowia,
który dokonuje zakupu świadczeń zdrowotnych gwa-
rantowanych w ramach środków publicznych w ra-
mach konkursu ofert składanych przez zakłady opie-
ki zdrowotnej. Odpowiedzialność za zarządzanie
środkami publicznymi i zarządzanie zakładami opie-
ki zdrowotnej należy do podmiotów je prowadzących
(czyli właścicieli).
Należy podkreślić, że szpitale publiczne stanowią
jedynie ok. 4% wszystkich zakładów opieki zdrowot-
nej w Polsce, a szpitale z wysokim poziomem zobo-
wiązań to niewiele ponad 0,5% z ogólnej liczby zakła-
dów. Większość zakładów opieki zdrowotnej w Polsce
jest niepubliczna. Większość zakładów jednocześnie
jest niezadłużona i minister zdrowia nie posiada in-
formacji o problemach z ich zarządzaniem.
Ad 6. Za monitorowanie przestrzegania prawa w
zakładach opieki zdrowotnej odpowiedzialnych jest
szereg instytucji, w tym Państwowa Inspekcja Sani-
tarna, Inspekcja Farmaceutyczna, organ rejestrowy
(wojewoda), minister zdrowia oraz inne podmioty
upoważnione na mocy odrębnych przepisów. Za prze-
strzeganie czasu pracy i warunków zatrudnienia od-
powiada Państwowa Inspekcja Pracy.
Ad 7. Minister zdrowia traktuje wszystkie zakła-
dy opieki zdrowotnej z jednakową uwagą. Przy two-
rzeniu instrumentów pomocy analizowana będzie
możliwość skorzystania z nich przez jednostki znaj-
dujące się w szczególnej sytuacji.
Ad 8. Minister zdrowia wyraża przekonanie, że
po rozpoczęciu działalności przez szpital prowadzony
przez spółkę samorządową prowadzoną przez powiat
w Kutnie poprawi się sposób zarządzania i jakość
udzielanych świadczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
1686
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabeli Kloc
w sprawie utworzenia Sądu Okręgowego
w Rybniku (7699)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Izabeli Kloc w sprawie utworzenia
Sądu Okręgowego w Rybniku, przesłane przy piśmie
z dnia 18 sierpnia 2010 r., nr SPS-024-7699/10,
uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Ministerstwo Sprawiedliwości, rozważając zasad-
ność zmian w ukształtowaniu struktury organiza-
cyjnej sądownictwa powszechnego, bierze pod uwagę
całokształt okoliczności towarzyszących konkretnej
reorganizacji, uwzględniając czynniki zarówno o cha-
rakterze społecznym, jak i te związane ze sprawnym
funkcjonowaniem wymiaru sprawiedliwości.
Wszechstronnej ocenie został poddany w ostatnim
czasie zgłoszony przez pana prezydenta i Radę Mia-
sta Rybnika postulat utworzenia Sądu Okręgowego
w Rybniku, który obejmowałby obszar właściwości
Sądów Rejonowych w Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu,
Rybniku, Wodzisławiu Śląskim i Żorach, aktualnie
należących do jurysdykcji Sądu Okręgowego w Gli-
wicach. Ministerstwo Sprawiedliwości miało zatem
szansę już wcześniej zapoznać się z większością ar-
gumentów przywołanych w wystąpieniu pani poseł.
W ramach dotychczasowej organizacji sądownic-
twa powszechnego w Rybniku oprócz jednostki szcze-
bla rejonowego istnieje Ośrodek Zamiejscowy Sądu
Okręgowego w Gliwicach, który tworzą obecnie dwa
wydziały: Wydział II Cywilny oraz Wydział IX Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto od stycznia 2011 r.
do struktury ośrodka zostanie włączony Wydział V
Karny Zamiejscowy Sądu Okręgowego w Gliwicach,
który ma aktualnie swoją siedzibę w Wodzisławiu
Śląskim. Przedmiotowa reorganizacja będzie możli-
wa m.in. dzięki zawartemu pomiędzy Sądem Okrę-
gowym w Gliwicach a miastem Rybnik porozumieniu
o współdziałaniu przy budowie nowej siedziby dla
jednostek wymiaru sprawiedliwości w Rybniku. In-
westycja jest realizowana pn. „Budowa budynku dla
Ośrodka Zamiejscowego Sądu Okręgowego w Gliwi-
cach z siedzibą w Rybniku oraz Wydziałów Nowej
Księgi Wieczystej i Gospodarczego Sądu Rejonowego
w Rybniku przy ul. Piłsudskiego 33” i ma zostać sfi-
nalizowana w grudniu 2010 r. Projekt obiektu nie
uwzględnia pomieszczeń dostosowanych do potrzeb
samodzielnej jednostki sądowej szczebla okręgowego.
Dlatego utworzenie sądu okręgowego w powstającej
nieruchomości musiałoby skutkować zmianą koncep-
cji użytkowej budynku, wyprowadzeniem wszystkich
wydziałów sądu rejonowego i poszukiwaniem dla
nich nowej siedziby, a tym samym ponoszeniem nie-
przewidzianych wydatków. Trudno byłoby uznać ta-
kie postępowanie za racjonalne i zgodne z interesem
mieszkańców.
Liczba etatów orzeczniczych i urzędniczych w okrę-
gu gliwickim umożliwia prowadzenie elastycznej po-
lityki kadrowej wychodzącej naprzeciw potrzebom
wymiaru sprawiedliwości oraz stron postępowań, co
pozwala skutecznie wywiązywać się z ciążących na
nim obowiązków.
Ważną częścią oceny celowości utworzenia nowej
jednostki sądowej szczebla okręgowego jest również
liczba spraw należących do właściwości sądu okręgo-
wego wpływających z obszaru sądów rejonowych ma-
jących tworzyć nowy okręg sądowy. Ruch spraw
w Sądzie Okręgowym w Gliwicach w 2009 r. wyniósł
30 701, w tym z terenu ww. sądów rejonowych wpły-
nęło 9339 spraw. W I półroczu 2010 r. do wskazanego
Sądu Okręgowego wpłynęło 17 312 spraw, z czego
5399 stanowiły sprawy z obszaru jednostek rejono-
wych w Jastrzębiu-Zdroju, Raciborzu, Rybniku, Wo-
dzisławiu Śląskim i Żorach. Z kolei wpływ spraw dru-
goinstancyjnych (główne repertoria) do Sądu Okrę-
gowego w Gliwicach w roku 2009 oraz w I półroczu
2010 r. wyniósł ogółem 10 353, a wpływ spraw odwo-
ławczych (główne repertoria) w analogicznym okre-
sie z obszaru Sądów Rejonowych w Jastrzębiu-Zdro-
ju, Raciborzu, Rybniku, Wodzisławiu Śląskim i Żo-
rach – 4156 spraw.
Powstanie drugiego sądu okręgowego dla obszaru
obecnego okręgu gliwickiego, przy opisanym powyżej
stanie organizacji i wykazanym wpływie spraw, nie
jest więc obecnie uzasadnione, co więcej – przepro-
wadzenie przedmiotowej reorganizacji w tej części
apelacji katowickiej generowałoby dodatkowe koszty
i prowadziłoby do rozdrobnienia organizacyjnego
struktur sądowych.
Argumenty natury społecznej oraz te formułowa-
ne w oparciu o konstytucyjne prawo do sądu są za-
wsze przedmiotem szczególnej uwagi resortu spra-
wiedliwości. Jednakże w omawianej sytuacji, mając
na względzie bliskość miejscowości objętych zakre-
sem właściwości Sądu Okręgowego w Gliwicach, sto-
pień urbanizacji tego terenu i jego nasycenie trasami
komunikacyjnymi, a także obserwowaną rosnącą
mobilność społeczeństwa wynikłą z upowszechnienia
się prywatnych środków transportu, argumenty te
nie są aż tak doniosłe.
Reasumując, pragnę poinformować panią poseł,
że aktualne plany Ministerstwa Sprawiedliwości
w zakresie ukształtowania struktury organizacyjnej
sądownictwa powszechnego nie uwzględniają utwo-
rzenia w Rybniku sądu okręgowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie rozporządzenia do ustawy o zmianie
ustawy o strażach gminnych, ustawy o Policji
oraz ustawy Prawo o ruchu drogowym (7700)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka (znak: SPS-024-7700/10) prze-
kazujące interpelację pani poseł Elżbiety Zakrzew-
skiej dotyczącą wydania rozporządzenia do ustawy
o zmianie ustawy o strażach gminnych, uprzejmie
informuję, że zgodnie z delegacją zawartą w art. 24a
ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779) zostało wydane
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 5 sierpnia
2010 r. w sprawie badań psychologicznych strażników
gminnych (miejskich) (Dz. U. Nr 150, poz. 1012)*).
Pragnę poinformować, że przedmiotowe rozpo-
rządzenie zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw
w dniu 17 sierpnia br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie niedostatecznego wsparcia
dla starań polskich uczelni o pozyskiwanie
studentów z zagranicy (7702)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie niedo-
statecznego wsparcia dla starań polskich uczelni
o pozyskiwanie studentów z zagranicy uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego stara się czynnie wspierać polskie szkolnictwo
wyższe na arenie międzynarodowej. W ostatnim cza-
sie, ze względu na globalny kryzys finansowy i ko-
nieczność wprowadzenia ograniczeń środków budże-
towych przeznaczonych na działania promocyjne,
zmuszeni byliśmy do rezygnacji z niektórych kosz-
townych form promocji zagranicznej. Naszą intencją
jest jednak uczynić wszystko, aby Polska była repre-
zentowana podczas najważniejszych wydarzeń, które
mogą przyczynić się do skutecznego promowania na-
szego szkolnictwa wyższego za granicą.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1687
Obecnie, mając na uwadze zarówno założenia re-
formy szkolnictwa wyższego, jak i konieczność racjo-
nalnego gospodarowania środkami publicznymi, mi-
nisterstwo stara się wypracować efektywne i mniej
kosztochłonne rozwiązania zgodne z aktualną stra-
tegią działań promocyjnych. Ich efektem jest m.in.
wdrożenie w ostatnim czasie anglojęzycznej strony
internetowej resortu, poprzez którą promowane są
osiągnięcia polskich naukowców oraz prezentowana
oferta edukacyjna szkół wyższych. MNiSW planuje
również aktualizację i wydanie broszur promocyj-
nych, w które zaopatrzone zostaną polskie placówki
dyplomatyczne za granicą.
Wychodząc naprzeciw w pełni zrozumiałym ocze-
kiwaniom w zakresie wsparcia reprezentacji Polski
na największych zagranicznych konferencjach edu-
kacyjnych, informuję, że ministerstwo wraz z Fun-
dacją Rozwoju Systemu Edukacji od przyszłego roku
akademickiego wspierać będzie, zarówno organiza-
cyjnie, jak i finansowo, udział polskich uczelni w kon-
ferencjach organizowanych przez Association of In-
ternational Educators (NAFSA) oraz European As-
sociation of International Education (EAIE).
Jednocześnie chciałabym nadmienić, że efektyw-
ność zagranicznych działań promocyjnych w dużej
mierze zależy od samych uczelni, które coraz częściej
podejmują bardzo skuteczne działania marketingowe
w wymiarze krajowym i zagranicznym. MNiSW,
wspierając w tym zakresie działalność uczelni, pla-
nuje organizację kolejnych już warsztatów dla rzecz-
ników prasowych oraz pracowników biur promocji
uczelni.
Zaznaczyć należy, że w ciągu ostatnich dwóch lat
wysiłki MNiSW skoncentrowane były przede wszyst-
kim na opracowaniu i wprowadzeniu ustaw reformu-
jących naukę i szkolnictwo wyższe, których efekty
mają przyczynić się również do budowy coraz lep-
szych pozycji naszych uczelni w rankingach świato-
wych i rozwijania współpracy międzynarodowej.
Z naszych obserwacji wynika również, że systema-
tyczne wzbogacanie przez uczelnie oferty kierowanej
do studentów z zagranicy oraz rozszerzenie listy kie-
runków prowadzonych w języku angielskim stanowią
znakomity argument na rzecz zainteresowania cu-
dzoziemców polskimi uczelniami.
Jestem przekonana, że stałe podnoszenie jakości
dydaktyki i badań, bezprecedensowy rozwój infra-
struktury uczelnianej dzięki dystrybuowanym przez
ministerstwo środkom europejskim oraz skuteczna
dobrze koordynowana promocja przyniosą wymierne
efekty w postaci wzrostu liczby zagranicznych stu-
dentów na naszych uczelniach i budowy silnej pozycji
polskiego szkolnictwa wyższego na europejskiej i świa-
towej mapie edukacyjnej.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
1688
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie dofinansowania uporządkowania
gospodarki ściekowej na terenie miasta
i gminy Wronki (7703)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana Romualda Ajchlera, które zo-
stało przekazane przy piśmie pana Marka Kuchciń-
skiego, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 25 sierpnia
br. (znak: SPS-024-7703/10), w sprawie dofinansowa-
nia projektu pn. „Uporządkowanie gospodarki ście-
kowej na terenie miasta i gminy Wronki” poniżej
przekazuję następujące informacje.
Informuję, że zgodnie ze wzorem umowy o dofi-
nansowanie w priorytecie I PO „Infrastruktura i śro-
dowisko” (gospodarka wodno-ściekowa) dofinanso-
wanie może być wypłacane w formie: zaliczek, płat-
ności pośredniej i płatności końcowej. Ostatecznie
decyzja w tym zakresie podejmowana jest na etapie
negocjowania zapisów umowy o dofinansowanie po-
między beneficjentem a właściwą instytucją wdraża-
jącą, w tym przypadku jest nią Narodowy Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFO-
ŚiGW). Zaznaczam jednak, że nie ma możliwości od-
stąpienia od płatności końcowej oraz projekt nie może
być zaliczkowany w 100%.
Jednocześnie informuję, że beneficjent ww.
przedsięwzięcia, tj. Przedsiębiorstwo Komunalne
sp. z o.o. we Wronkach, w dniu 1 września br. za-
warł umowę o dofinansowanie z NFOŚiGW na re-
alizację inwestycji pn. „Uporządkowanie gospodar-
ki ściekowej na terenie miasta i gminy Wronki”.
W ramach umowy beneficjentowi przyznano dofi-
nansowanie ze środków Funduszu Spójności w wy-
sokości 37,78 mln zł. Ponadto ww. beneficjent zo-
bowiązał się do zapewnienia wkładu własnego
w wysokości 6,67 mln zł.
W załączeniu przekazuję plan finansowy pro-
jektu oraz plan wystąpień o środki dotacji rozwo-
jowej stanowiące załącznik do umowy o dofinanso-
wanie*).
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie programu leczenia
chorób onkologicznych (7704)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Danieli Chrapkieiwicz z dnia 25
sierpnia 2010 r. (sygnatura: SPS-024-7704/10) w przed-
miocie dostępu do skutecznej terapii chorych z cho-
robą nowotworową, proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Finansowanie leczenia raka piersi przy wykorzy-
staniu substancji czynnej herceptyna odbywa się
w ramach terapeutycznego programu zdrowotnego
opisanego w rozporządzeniu ministra zdrowia zmie-
niającego rozporządzenie w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu programów zdrowotnych
z dnia 11 stycznia 2010 r.
Przywołany program terapeutyczny zawiera kry-
teria umożliwiające włączenie oraz nakazujące wy-
łączenie z programu. Kryteria te zostały ustalone
w trakcie przygotowywania zapisów rozporządzenia
na podstawie propozycji konsultanta krajowego w dzie-
dzinie onkologii klinicznej jako odzwierciedlające
ówczesny stan wiedzy i wyodrębniające tę populację
chorych, u których terapia może przynieść najwięk-
sze korzyści zdrowotne.
Minister zdrowia pragnie podkreślić, iż w miarę
pojawiania się nowych dowodów naukowych zapisy
poszczególnych programów są i będą modyfikowane,
tak aby odzwierciedlały aktualny stan wiedzy me-
dycznej.
Minister zdrowia pragnie zaznaczyć również, iż
leki przeciwnowotworowe, w szczególności takie jak
herceptyna, są przeznaczone dla ściśle wyselekcjono-
wanej grupy chorych, gdyż tylko w odniesieniu do
tych pacjentów ich stosowanie przynosi efekty zdro-
wotne. Celem tworzenia programów terapeutycznych
jest m.in. wybór określonej populacji, w której lek
powinien być zastosowany.
W związku z powyższym należy uznać, iż decyzja
Pomorskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ była
oparta o przepisy obowiązującego prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie sprzedaży Międzynarodowych
Targów Poznańskich (7705)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-024-
-7705/10) poniżej przedstawiam stanowisko wobec
pytań zadanych w zapytaniu pana posła Wiesława
Andrzeja Szczepańskiego w sprawie prywatyzacji
Międzynarodowych Targów Poznańskich.
1. Czy resort, którym pan kieruje, zamierza sko-
munalizować Międzynarodowe Targi Poznańskie, czy
też zbyć udziały w tej spółce innym podmiotom?
2. Na jakim obecnie etapie są prace?
Spółka Międzynarodowe Targi Poznańskie, zgod-
nie z przyjętym uchwałą Rady Ministrów w dniu
22 kwietnia 2008 r. „Planem prywatyzacji na lata
2008–2011”, znalazła się na liście spółek przeznaczo-
nych do prywatyzacji.
W dniu 23 lutego 2010 r. na ręce ministra skarbu
państwa prezydent miasta Poznania oraz marszałek
województwa wielkopolskiego złożyli wnioski o nie-
odpłatne zbycie odpowiednio jednej trzeciej części
oraz dwóch trzecich części posiadanych przez Skarb
Państwa udziałów Międzynarodowych Targów Po-
znańskich. Wnioski wraz z towarzyszącymi im uza-
sadnieniami są przedmiotem analizy formalnopraw-
nej oraz merytorycznej. Jednocześnie minister skar-
bu państwa kontynuuje proces prywatyzacji spółki
zgodnie z przyjętym harmonogramem. Proces pry-
watyzacji znajduje się obecnie na etapie wyboru do-
radcy prywatyzacyjnego. Postępowanie dotyczące
wyboru doradcy odbywa się zgodnie z ustawą z dnia
29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych
(Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759, ze zm.) w trybie
przetargu ograniczonego. Termin zgłaszania ofert
przez wnioskodawców spełniających warunki udzia-
łu w przetargu upływa w dniu 13 września 2010 r.
Wyłoniony doradca prywatyzacyjny w pierwszej
kolejności zobowiązany będzie przedstawić ministrowi
skarbu państwa analizy przedprywatyzacyjne spółki
przygotowane zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie analizy spół-
ki, przeprowadzanej przed zaoferowaniem do zbycia
akcji należących do Skarbu Państwa.
Na podstawie wyników z przygotowanych analiz
podjęta zostanie decyzja o ewentualnej publikacji za-
proszenia do negocjacji w sprawie nabycia 60% udzia-
łów spółki.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
1689
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zlikwidowania sekcji zakładu
PKP Cargo SA w Idzikowicach (7706)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego (SPS-024-7706/10 z dnia 25 sierpnia 2010 r.)
w sprawie zlikwidowania sekcji zakładu PKP Cargo SA
w Idzikowicach, uprzejmie informuję, co następuje.
PKP Cargo SA jest spółką prawa handlowego
działającą jako samodzielny podmiot gospodarczy
i wszelkie decyzje w zakresie bieżącego zarządzania,
w tym również określania docelowej struktury orga-
nizacyjnej, leżą w kompetencjach organów statuto-
wych tej spółki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dynamika
zmian w otoczeniu rynkowym determinuje Zarząd
PKP Cargo SA do kontynuowania działań restruk-
turyzacyjnych, podjętych na przełomie lat 2008/2009,
które uchronią spółkę przed utratą pozycji na rynku.
Dlatego też, kierując się doświadczeniami zdobytymi
w toku wprowadzanych w ubiegłym roku zmian oraz
w oparciu o wyniki ciągłego monitorowania efektów
funkcjonowania spółki, Zarząd PKP Cargo SA zapro-
ponował nową strukturę spółki opartą na funkcjono-
waniu 10 zakładów. Projekt nowej organizacji zakła-
dów w minionym miesiącu był poddawany konsulta-
cji społecznej. Obecnie analizowane są opinie, wnio-
ski, sugestie oraz merytoryczne uwagi zgłoszone
przez działające w PKP Cargo SA ponadzakładowe
organizacje związkowe do przedstawionych przez za-
rząd spółki propozycji zmian. Organizowane są spo-
tkania władz spółki z organizacjami związkowymi,
które mają na celu wyjaśnienie wątpliwości strony
pracowniczej odnośnie do zasadności proponowanych
zmian. W toku spotkań prezentowane są wyniki do-
tychczasowych działań naprawczych PKP Cargo SA
osiągniętych w latach 2008–2009 oraz argumenty
przemawiające za kontynuacją działań reorganiza-
cyjnych i konsolidacją 16 dotychczasowych zakładów
spółki. W ocenie zarządu spółki tworzenie większych
obszarowo jednostek organizacyjnych pozwala m.in.
na: zoptymalizowanie wielkości posiadanych zaso-
bów i zwiększenie efektywności ich wykorzystania,
zmniejszenie kosztów oraz wygenerowanie środków
na rozwój (inwestycje), usprawnienie procesów prze-
wozowych, poprawę jakości usług świadczonych
przez spółkę oraz zoptymalizowanie systemu zarzą-
dzania.
Z informacji przedstawionych przez Zarząd PKP
Cargo SA wynika, iż dalsze funkcjonowanie Sekcji
Eksploatacji Taboru Trakcyjnego w Idzikowicach nie
znajduje uzasadnienia ze względów eksploatacyjnych
1690
i organizacyjnych, a przede wszystkim ekonomicz-
nych. Sekcja zlokalizowana przy linii kolejowej nr 4
Grodzisk Mazowiecki – Zawiercie (Centralna Magi-
strala Kolejowa) oraz w pobliżu linii nr 22 Tomaszów
Mazowiecki – Radom powstała w latach 70. ubiegłe-
go wieku ze względu na prowadzenie po linii Central-
nej Magistrali Kolejowej ruchu towarowego w relacji
Górny Śląsk – porty w Trójmieście i konieczność wy-
mian drużyn trakcyjnych. Ze względu na przezna-
czenie Centralnej Magistrali Kolejowej przede
wszystkim dla ruchu pasażerskiego (linia przystoso-
wana jest do prowadzenia ruchu pociągów pasażerskich
z prędkością do 160 km/h) znaczenie dla ruchu towa-
rowego tej linii uległo zmniejszeniu. Z tego też względu
Zarząd PKP Cargo SA podjął decyzję o minimalizacji
liczby pociągów prowadzonych po linii nr 4.
Z wyjaśnień spółki wynika, że formalnie sekcja
w Idzikowicach nie została zlikwidowana (aktualnie
trwają prace nad przyjęciem zmian do regulaminu
organizacyjnego świętokrzyskiego zakładu spółki),
jednakże w związku z wprowadzeniem, ze wskaza-
nych wyżej powodów, zmian w organizacji ruchu po-
ciągów towarowych konieczna stała się realokacja
pracowników, których dotychczasowym miejscem
pracy były Idzikowice. Jak zapewnia Zarząd PKP
Cargo SA, dążeniem kierownictwa zakładu i spółki
są działania zmierzające do minimalizacji w sferze
pracowniczej skutków zaistniałych zmian. W pierw-
szej kolejności pracownikom zaproponowane zostały
miejsca zatrudnienia w innych strukturach PKP
Cargo SA bądź poza spółką. Pozostali pracownicy,
stanowiący nadwyżkę w zatrudnieniu, zostali cza-
sowo zwolnieni z obowiązku świadczenia pracy na
podstawie art. 54 ustawy z dnia 8 września 2000 r.
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje
Państwowe”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie możliwości połączenia lewobrzeżnej
części Torunia z autostradą A1 (7707)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-024-7707/
10), przy którym przekazano zapytanie pana posła
Grzegorza Karpińskiego w sprawie możliwości połą-
czenia lewobrzeżnej części Torunia z autostradą A1,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Układ dróg szybkiego ruchu (A i S) jest autono-
miczny w stosunku do układu dróg ogólnodostęp-
nych. Jego celem jest przenoszenie ruchu na dalekich
dystansach, niezależnie od ruchu lokalnego i regio-
nalnego.
Według założeń planistycznych lewobrzeżny To-
ruń powinien docelowo posiadać powiązania z auto-
stradą pośrednio poprzez połączenia układu miej-
skiego (podstawowych tras południowych – mosto-
wych) z drogą ekspresową S10, a następnie poprzez
SPO z autostradą A1 w węźle Czerniewice.
W trakcie projektowania drogi ekspresowej S10
przewidziano rezerwę terenu pod przyszły węzeł Klu-
czyki (alternatywnie węzeł Rudak). Węzły te umoż-
liwiały powiązanie drogi krajowej nr 1 poprzez drogę
ekspresową z autostradą A1. Propozycja taka zosta-
ła przedstawiona władzom Torunia do zaopiniowa-
nia. Z uwagi na brak stanowiska i upływający czas
zaprojektowano i wybudowano południową obwodni-
cę Torunia bez tych węzłów.
Projekt węzła Czerniewice został wykonany i na
jego podstawie rozpoczęto w lipcu 2010 r. roboty bu-
dowlane. Rozwiązania techniczne, typ, założenia co
do powiązań w węźle i podstawowe jego parametry
zostały zatwierdzone decyzjami wojewody toruńskie-
go i wojewody włocławskiego ustalającymi lokalizację
autostrady A1. W oparciu o ww. decyzje została spo-
rządzona dokumentacja projektowa dla autostrady,
która została zatwierdzona decyzjami o pozwoleniu
na budowę. Przyjęte rozwiązania determinują zaję-
tość terenu przewidywaną pod węzeł. Dokumenty
wymienione powyżej nie przewidują powiązań bez-
pośrednich drogi krajowej nr 1 z autostradą A1
w węźle Czerniewice.
Przygotowanie do realizacji połączenia układu
komunikacyjnego lewobrzeżnej części miasta Toru-
nia z autostradą A1 poprzez węzeł Kluczyki prowa-
dzone jest zgodnie z zawartym w październiku 2007 r.
porozumieniem pomiędzy prezydentem miasta Toru-
nia, a GDDKiA w sprawie przygotowania przedmio-
towej inwestycji, wraz z uzyskaniem decyzji o zezwo-
leniu na realizację inwestycji drogowej na „Budowę
trasy staromostowej w nowym przebiegu drogi kra-
jowej nr 15 od węzła Kluczyki (wraz z węzłem) do
mostu drogowego im. J. Piłsudskiego”.
Po oddaniu do użytku autostrady ruch tranzyto-
wy (w tym ciężki) przeniesie się na autostradę. Droga
krajowa nr 1 stanie się drogą alternatywną dla auto-
strady, dużo mniej obciążoną ruchem, ze znacznie
mniejszym udziałem ruchu ciężkiego.
Jednocześnie, mając na uwadze fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął ini-
cjatywę mającą na celu wprowadzenie do dotychczas

obowiązującego systemu prawnego rozwiązania speł-
niającego oczekiwania społeczeństwa, które jedno-
cześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. Wieloletnim Pla-
nem Finansowym Państwa na lata 2010–2013.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie zmian dotyczących
świadczenia pracy przez rencistów (7710)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani poseł Danieli Chrapkiewicz, przesłanym
przy piśmie z dnia 25 sierpnia br., znak: SPS-024-
-7710/10, w sprawie zmian dotyczących świadczenia
pracy przez rencistów uprzejmie informuję, że aktu-
alnie trwają prace nad projektem ustawy o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
który m.in. zawiera propozycje dotyczące:
— wprowadzenia nowego systemu naliczania rent
z tytułu niezdolności do pracy dla osób urodzonych
po 1948 r., zgodnego z zasadami wyliczania świad-
czeń w nowym systemie emerytalnym,
— zniesienia warunku udowodnienia co najmniej
5 lat stażu ubezpieczeniowego w ostatnim 10-leciu
przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych osoby
całkowicie niezdolnej do pracy, która udowodniła
okres składkowy wynoszący co najmniej 30 lat
w przypadku kobiety i 35 lat w przypadku mężczyzny,
— podwyższenia wymiaru rent rodzinnych,
— zniesienia przepisów uzależniających wypłatę
renty przyznanej z tytułu niezdolności do pracy lub
niepełnosprawności od wysokości przychodów osią-
ganych z pracy zarobkowej,
— przywrócenia zasady, że prawo do emerytury
jest zawieszone, jeżeli emeryt kontynuuje zatrudnie-
nie (bez rozwiązania stosunku pracy) u pracodawcy,
na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed
dniem nabycia prawa do emerytury,
— równego traktowania w zakresie prawa do
emerytury w minimalnej wysokości osób zamieszka-
łych w Polsce, uprawnionych do świadczeń emerytal-
nych z zagranicy oraz do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, niezależnie od tego czy
ustalono ją na podstawie tzw. starych czy zreformo-
wanych zasad wymiaru.
1691
Istotną zmianą zaproponowaną w projekcie usta-
wy jest uchylenie przepisów uzależniających wypłatę
renty z tytułu niezdolności do pracy lub niepełno-
sprawności od wysokości przychodów osiąganych
z tytułu pracy zarobkowej, ponieważ ograniczają one
podejmowanie zatrudnienia przez rencistów, co przy-
czynia się do bardzo niskiej aktywności zawodowej
tych osób. Istniejące limity stanowią barierę dla po-
prawy sytuacji w tym obszarze.
Renciści nie powinni mieć ograniczanych możli-
wości zarobkowych także z tego względu, że emery-
tura obliczona według nowych zasad jest tym wyższa
im wyższe przychody stanowiły podstawę wymiaru
składki na ubezpieczenie emerytalne. Umożliwienie
pobierania renty bez względu na wysokość przycho-
dów z pracy powinno też przyczynić się do zmniejsze-
nia tzw. szarej strefy.
Wyeliminowanie przepisu zawieszającego prawo
do renty, w tym również prawo do renty socjalnej,
proponowane jest przede wszystkim z myślą o lu-
dziach młodych, którzy z racji swojego wieku, nie
posiadając dostatecznego doświadczenia zawodowe-
go, mają znacznie utrudnione wejście na rynek pracy
i trudności związane z utrzymaniem stałego i pew-
nego źródła dochodów.
Nowe rozwiązania dotyczące możliwości zarobko-
wych rencistów są ukierunkowane na wzmocnienie
działań na rzecz osób niepełnosprawnych i ich inte-
gracji ze społeczeństwem, ponieważ przyczynią się
do ułatwienia dostępu do różnych form rehabilitacji
przewidzianych w przepisach określających zasady
zatrudniania, rehabilitacji zawodowej i społecznej
osób niepełnosprawnych. Praca często stanowi istot-
ny element rehabilitacji i integracji społecznej. Znie-
sienie uzależnienia prawa do wypłaty renty z tytułu
niezdolności do pracy od wysokości przychodu z pra-
cy zarobkowej ma też na celu zbliżenie rozwiązań
systemowych funkcjonujących w polskim prawie do
standardów europejskich, w szczególności wyraża
dążenie do spełnienia minimalnych norm zabezpie-
czenia społecznego określonych w Konwencji nr 102
Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej mi-
nimalnych norm zabezpieczenia społecznego przyję-
tej w Genewie dnia 28 czerwca 1952 r. (Dz. U. z 2005 r.
nr 93, poz. 775).
Zatrudnienie jest kluczowym elementem integra-
cji społecznej i niezależności ekonomicznej wszyst-
kich obywateli w wieku produkcyjnym. W porówna-
niu z osobami sprawnymi wskaźniki zatrudnienia
i aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych są
bardzo niskie. Obecna polityka Unii Europejskiej wo-
bec osób niepełnosprawnych wskazuje na potrzebę
wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych
przynoszącego zarówno indywidualne, jak też ogól-
nospołeczne korzyści.
Do pojęcia działań na rzecz osób niepełnospraw-
nych zachęca Rada Europy w przyjętym przez Komi-
tet Ministrów w dniu 5 kwietnia 2006 r. zaleceniu
nr Rec(2006)5 dla państw członkowskich w sprawie
Planu działania Rady Europy na rzecz idei promocji
praw i pełnego uczestnictwa osób niepełnosprawnych
1692
w społeczeństwie: podnoszenie jakości życia osób nie-
pełnosprawnych w Europie w latach 2006–2015.
Nowe podejście do kwestii niepełnosprawności
prezentowane w ciągu ostatnich lat przez struktury
międzynarodowe, których Polska jest aktywnym
członkiem, przesądza zatem o konieczności weryfi-
kacji dotychczasowego systemu wypłat świadczeń
rentowych dla osób niepełnosprawnych.
Proponowane w projekcie zniesienie limitów za-
robkowych dla osób uprawnionych do renty z tytułu
niepełnosprawności lub niezdolności do pracy powin-
no wpłynąć na aktywizację zawodową tych osób
i motywować je do kontynuowania pracy w celu na-
bycia w przyszłości prawa do emerytury.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie możliwych nieprawidłowości
w trakcie konkursu na stanowisko dyrektora
Zespołu Szkół Leśnych w Miliczu
sygnalizowanych przez zaniepokojonych
mieszkańców Milicza (7712)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Janusza Krasonia w sprawie moż-
liwych nieprawidłowości w trakcie konkursu na dy-
rektora Zespołu Szkół Leśnych w Miliczu, przesła-
nym pismem z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-024-7712/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Konkurs na stanowisko dyrektora Zespołu Szkół
Leśnych w Miliczu przebiegł zgodnie z przepisami
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
8 kwietnia 2010 r. w sprawie regulaminu konkursu
na stanowisko dyrektora publicznej szkoły lub pu-
blicznej placówki oraz trybu pracy komisji konkur-
sowej (Dz. U. Nr 60, poz. 373) i został zatwierdzony.
Konkurs nie został rozstrzygnięty, co oznacza zgod-
nie z § 6 ww. rozporządzenia, że konkurs nie wyłonił
kandydata na stanowisko dyrektora, gdyż żaden
z kandydatów nie otrzymał bezwzględnej większości
głosów obecnych członków komisji.
W tej sytuacji minister właściwy do spraw środo-
wiska jako organ prowadzący szkoły leśne, a perso-
nalnie z upoważnienia ministra środowiska podse-
kretarz stanu Janusz Zaleski powierzył pełnienie
obowiązków dyrektora Zespołu Szkół Leśnych w Mi-
liczu wicedyrektorowi tej szkoły (innemu niż starto-
wał w konkursie) z dniem l września 2010 r. na okres
nie dłuższy niż 10 miesięcy – na podstawie art. 36a
ust.5 w związku z art. 5 ust. 3e ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2010 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że sygnalizowane
w piśmie pana posła Janusza Krasonia zastrzeżenia
nie noszą znamion nieprawidłowości.
Minister środowiska jest organem nadzorującym
prowadzone przez siebie szkoły leśne, z wyjątkiem
nadzoru pedagogicznego nad nauczaniem przedmio-
tów ogólnokształcących, który sprawuje kurator
oświaty właściwy terytorialnie dla siedziby szkoły
leśnej. W przypadku konkursu na dyrektora szkoły
kompetencje organu nadzorującego należą wyłącz-
nie do ministra środowiska. Nie jest więc zasadne
zawarte w piśmie stwierdzenie, iż w konkursie za-
brakło przedstawiciela Dolnośląskiego Kuratorium
Oświaty.
Osoby reprezentujące w komisji konkursowej mi-
nistra środowiska jako organ sprawujący nadzór pe-
dagogiczny posiadają wymagane kwalifikacje zawo-
dowe. Przedstawiciel organu nadzorującego wyzna-
czony przez ministra, jakim jest np. dyrektor czy
wicedyrektor departamentu, do zadań którego nale-
ży prowadzenie spraw m.in. z zakresu nadzoru peda-
gogicznego nad szkołami leśnymi, nie musi legitymo-
wać się kwalifikacjami wymaganymi od wizytatorów
bezpośrednio sprawujących nadzór pedagogiczny nad
tymi szkołami. Zmiana ta wprowadzona została od
dnia l stycznia 2010 r. przepisami rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej w sprawie nadzoru peda-
gogicznego z października 2009 r.
Podkreślić należy, że zapewnione zostały prawi-
dłowe warunki do przeprowadzenia konkursu. Każ-
dy z członków komisji, w tym również nauczyciel wy-
brany przez Radę Pedagogiczną ZSL w Miliczu, zło-
żył pisemne oświadczenie, że nie pozostaje wobec
kandydatów w takim stosunku prawnym i faktycz-
nym, że mogłoby to budzić uzasadnione wątpliwości
co do jego bezstronności. Członkowie komisji legity-
mowali się stosownym upoważnieniem do przetwa-
rzania danych osobowych kandydatów na czas trwa-
nia naboru, w myśl ustawy o ochronie danych osobo-
wych. Komisja dopuściła kandydatów do postępowa-
nia konkursowego w drodze uchwały podjętej zwykłą
większością głosów w głosowaniu jawnym.
Wobec powyższego sprawę wyłonienia kandydata
na stanowisko dyrektora ZSL w Miliczu i obsadzenia
tego stanowiska uznaję za zamkniętą. W trosce o spo-
kojną atmosferę pracy szkoły niezbędną do jej prawi-
dłowego funkcjonowania chciałbym wyrazić nadzie-
ję na włączenie się pana posła Janusza Krasonia
w złagodzenie emocji, jakie powstały wokół konkur-
su na dyrektora tej szkoły wśród mieszkańców Mili-
cza, w imieniu których wystąpił.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Dunina
w sprawie działania systemu firmy
Hewlett-Packard sp. z o.o. w powiatowych
biurach Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (7714)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Artura Dunina w sprawie dzia-
łania systemu firmy Hewlett-Packard sp. z o.o. w po-
wiatowych biurach Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa, przesłaną do Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem, znak: SPS-024-
-7714/10, z dnia 25 sierpnia 2010 r., uprzejmie infor-
muję, iż zwróciłem się do Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa w celu uzyskania szczegó-
łowych wyjaśnień w sprawie.
Z otrzymanych informacji wynika, iż w bieżącym
roku system informatyczny agencji, w którym prze-
prowadzane są kontrole administracyjne, został
w znaczny sposób zmodernizowany. Przeprowadzono
modernizacje oprogramowania systemowego i narzę-
dziowego oraz wdrożono nowe oprogramowanie do
wizualizacji danych graficznych (LPIS). Ponadto
wdrożono zmiany wynikające ze zmieniających się
przepisów prawa i wprowadzenia nowych procedur.
Implementacja zmian w systemach informatycz-
nych zawsze niesie ze sobą ryzyko pojawienia się nie-
wykrytych wad dopiero w fazie jego produkcyjnego
użytkowania (i to pomimo dołożenia najwyższej sta-
ranności na wszystkich etapach prac technicznych
i całej serii przeprowadzanych wcześniej testów).
Pierwszy okres funkcjonowania każdego nowego sys-
temu jest okresem tzw. dostrajania i naprawy błędów,
które nie zostały do tego czasu wykryte i objawiły się
dopiero w konkretnych warunkach produkcyjnych.
Należy podkreślić, iż pojawiające się błędy w działa-
niu systemu informatycznego, zgłaszane przez biura
powiatowe ARiMR, są traktowane priorytetowo za-
równo przez Departament Informatyki ARiMR, jak
i firmę wykonawczą Hewlett-Packard. System jest
obsługiwany bez przerwy, przez 24 godziny i 7 dni
w tygodniu, w pełnym reżimie obsady osobowej i usta-
lonych parametrów świadczenia usług. Na bieżąco
prowadzony jest przez ARiMR oraz wykonawcę mo-
nitoring działania systemu. Organizowane są cy-
kliczne spotkania przedstawicieli ARiMR z wyko-
nawcą systemu, na których omawiane są zidentyfi-
kowane problemy i dyskutowane możliwe rozwiąza-
nia. Za brak pełnej dostępności systemu lub nieusu-
nięte w terminie błędy wykonawca ma zmniejszane
wynagrodzenia.
Odnosząc się do wyznaczonego terminu przepro-
wadzenia kontroli administracyjnej wniosków o przy-
znanie płatności na rok 2010 r. na 1 września 2010 r.,
uprzejmie informuję, że w związku z wystąpieniem
1693
w roku 2010 klęski powodzi oraz innych nadzwyczaj-
nych okoliczności ARiMR podjęła decyzję o przyspie-
szeniu terminu realizacji płatności ONW i płatności
bezpośrednich, w pierwszej kolejności dla rolników
z terenów dotkniętych powodzią lub innymi nadzwy-
czajnymi okolicznościami. Zakłada się, że rolnicy
z obszarów klęskowych otrzymają płatności ONW
w dniach 18–20 października 2010 r., natomiast płat-
ności bezpośrednie – w pierwszych dniach grudnia
2010 r.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
że w okresie od dnia 18 października 2010 r. do dnia
31 grudnia 2010 r. ARiMR planuje dokonać wypłaty
płatności ONW dla 85% wszystkich rolników ubiega-
jących się o te płatności, na kwotę prawie 1,16 mld
PLN. Natomiast w okresie od dnia 1 grudnia 2010 r.
do dnia 31 grudnia 2010 r. planuje się zrealizowanie
płatności w ramach systemów wsparcia bezpośred-
niego dla 70% wszystkich rolników ubiegających się
o te płatności, na kwotę bliską 8,9 mld PLN.
W celu realizacji płatności w ww. terminach nie-
zbędne było przyspieszenie terminu przeprowadze-
nia kontroli administracyjnej wniosków, gdyż zgod-
nie z art. 29 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr
73/2009 i art. 9 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 1975/2006 płatności mogą być zrealizowane, jeże-
li zostaną zakończone wymagane prawem kontrole.
Mając na uwadze aktualny stan zaawansowania
obsługi wniosków o przyznanie płatności za rok 2010,
nie ma zagrożenia dla terminowej realizacji płatności
dla rolników. W związku z powyższym obawy zwią-
zane z niedotrzymaniem terminu wypłat płatności
dla rolników na tym etapie są nieuzasadnione.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Agencja Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa dostrzegają po-
trzeby rolników związane z jak najszybszą realizacją
płatności bezpośrednich i dokładają wszelkich sta-
rań, aby były one realizowane na bieżąco i bez zbęd-
nej zwłoki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie propozycji Konfederacji
Pracodawców Polskich wprowadzenia
podatku od usług zdrowotnych (7715)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przy piśmie, znak: SPS-024-7715/10, z dnia
1694
25 sierpnia 2010 r. zapytanie poseł Danieli Chrapkie-
wicz w sprawie propozycji Konfederacji Pracodawców
Polskich wprowadzenia podatku od usług zdrowot-
nych, uprzejmie wyjaśniam.
System podatku od wartości dodanej w krajach
członkowskich UE podlega ścisłej harmonizacji.
Z tych względów również polskie przepisy dotyczące
podatku od towarów i usług muszą być zgodne z prze-
pisami wspólnotowymi, w szczególności z przepisami
dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej. Powyższa dyrektywa uniemożliwia
państwom członkowskim UE dowolne kształtowanie
wysokości stawek podatkowych i zwolnień od tego
podatku.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/
112/WE Rady państwa członkowskie zwalniają opie-
kę szpitalną i medyczną oraz ściśle z nimi związane
czynności podejmowane przez podmioty prawa pu-
blicznego lub, na warunkach socjalnych porównywal-
nych do stosowanych w odniesieniu do instytucji pra-
wa publicznego, przez szpitale, ośrodki medyczne
i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane pla-
cówki o podobnym charakterze.
Dyrektywa 2006/112/WE Rady daje państwom
członkowskim możliwość stosowania jednej lub
dwóch stawek obniżonych – nie niższych niż 5% –
w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia
usług, których kategorie są określone w załączniku
III (por. art. 98 i 99 ww. dyrektywy). W załączniku
tym wymieniona została m.in. opieka medyczna,
z tym że stawkę obniżoną stosuje się, o ile usługa
taka nie podlega zwolnieniu na mocy art. 132 ust. 1
lit. b). Oznacza to, że państwa członkowskie mogą
opodatkować usługi w zakresie opieki medycznej
i szpitalnej stawką obniżoną, pod warunkiem że
usługi tego rodzaju nie są objęte zwolnieniem od po-
datku na podstawie m.in. art. 132 ust. 1 lit. b) dyrek-
tywy. Stosowanie przez państwa członkowskie zwol-
nień od podatku dla czynności wymienionych w art. 132
dyrektywy jest obligatoryjne, co oznacza, że w przy-
padku spełnienia wskazanych w tym przepisie prze-
słanek państwa członkowskie muszą stosować zwol-
nienie dla określonych czynności.
W polskich warunkach funkcjonowanie zakładów
opieki zdrowotnej zarówno publicznych, jak i prywat-
nych, podlega reżimowi tej samej ustawy (tj. ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej – Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Spełniona jest zatem przesłanka do zastosowania
zwolnienia określonego w ww. przepisie art. 132 dy-
rektywy, by czynności te podejmowane były przez pod-
mioty prawa publicznego lub na warunkach socjal-
nych porównywalnych do stosowanych w odniesieniu
do podmiotów prawa publicznego przez szpitale, ośrod-
ki medyczne lub diagnostyczne i inne odpowiednio
uznane placówki o podobnym charakterze.
Stosowanie zwolnienia od podatku od towarów
i usług do usług w zakresie ochrony zdrowia i opieki
medycznej wpisuje się zatem w system zwolnień okre-
ślony przepisami wspólnotowymi.
Podkreślić również należy, że stosowanie zwolnie-
nia od podatku dla wszystkich usług opieki medycz-
nej zapewnia przejrzystość systemu w tym zakresie
i zapobiega możliwym nadużyciom (stosownie do
art. 131 dyrektywy zwolnienia przewidziane w roz-
działach 2–9, a więc również zwolnienie określone
w art. 132 ust. 1 lit. b) dotyczące opieki medycznej,
stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów
wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez
państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidło-
wego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapo-
bieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchyla-
nia się od opodatkowania, unikania opodatkowania
i nadużyć).
Reasumując, informuję, że Ministerstwo Finan-
sów na obecnym etapie nie znajduje uzasadnienia dla
wprowadzenia dla nierefundowanych świadczeń
zdrowotnych obniżonej stawki podatku VAT.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie możliwości przystąpienia
do otwartych funduszy emerytalnych
przez ubezpieczonych w KRUS (7716)
Panie Marszałku! Odpowiadając na pismo z dnia
25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7716/10, przy któ-
rym przedłożone zostało zapytanie posła Stanisława
Witaszczyka w sprawie możliwości przystąpienia do
otwartych funduszy emerytalnych przez ubezpieczo-
nych w KRUS, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
System ubezpieczenia społecznego rolników nie
został zreformowany w przeciwieństwie do powszech-
nego systemu ubezpieczeń społecznych, którego re-
forma została zapoczątkowana w 1999 r. Po reformie
system powszechny jest w całości oparty na dwóch
indywidualnych kontach emerytalnych prowadzo-
nych dla każdego uczestnika. Pierwsze indywidualne
konto emerytalne jest zarządzane przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych, a drugie indywidualne
konto emerytalne jest zarządzane przez wybrane
przez uczestnika systemu powszechne towarzystwo
emerytalne, które jest organem zarządzającym i re-
prezentującym OFE, w którym są gromadzone i lo-

kowane środki pieniężne, z przeznaczeniem na wy-
płatę odpowiedniego świadczenia członkom funduszu
po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego. To,
co różni oba konta, to różny sposób zarządzania środ-
kami, które tam trafiają ze składek na ubezpieczenie
emerytalne. Środki przepływające przez indywidual-
ne konto zarządzane przez ZUS bezpośrednio finan-
sują wydatki na bieżąco wypłacane emerytury, nato-
miast środki przepływające przez drugie indywidu-
alne konto zarządzane przez powszechne towarzy-
stwa emerytalne trafiają na rynki finansowe, a za ich
pośrednictwem w części finansują wydatki budżetu
państwa (część przeznaczona na zakup obligacji skar-
bowych), w części natomiast finansują inwestycje
(część przeznaczona na zakup instrumentów finan-
sowych sektora prywatnego). Przyznanie prawa do
emerytury osobom urodzonym po 31 grudnia 1948 r.,
które objęła reforma powszechnego systemu ubezpie-
czeń społecznych, uzależnione jest jedynie od ukoń-
czenia wymaganego wieku, wynoszącego co najmniej
60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn
i posiadania jakiegokolwiek okresu ubezpieczenia
społecznego. Prawo do tej emerytury nie zależy od
długości przebytych okresów składkowych i nie-
składkowych, a prawo do podwyższenia emerytury
do kwoty minimalnej emerytury mają tylko te osoby,
które udowodnią co najmniej 20-letni okres składko-
wy i nieskładkowy w przypadku kobiet oraz 25-letni
okres składkowy i nieskładkowy w przypadku męż-
czyzn. Wysokość emerytury w tym systemie jest za-
tem pochodną opłaconych składek na ubezpieczenie
emerytalne.
System ubezpieczenia społecznego rolników jest
systemem odrębnym od powszechnego systemu ubez-
pieczeń społecznych i nie został zreformowany w ten
sam sposób. Nadal system ubezpieczenia społecznego
rolników opiera się na zdefiniowanym świadczeniu,
a nie zdefiniowanej składce, jak powszechny. Oznacza
to, że przy ustalaniu prawa do emerytury rolniczej
nadal warunkiem koniecznym jest nie tylko osią-
gnięcie wieku emerytalnego, ale również posiadanie
wymaganego stażu ubezpieczeniowego. Należy do-
datkowo zaznaczyć, iż emerytury rolnicze są finan-
sowane w ok. 90% z budżetu państwa. Zatem obecnie
nie jest możliwe, aby osoby podlegające ubezpiecze-
niu społecznemu rolników, na tych samych zasadach
jak osoby podlegające ubezpieczeniu w systemie po-
wszechnym, mogły przystępować i opłacać składki
do OFE.
Należy jednak dodać, że rolnicy, którzy chcą za-
pewnić sobie wyższe świadczenia po zakończeniu ak-
tywności zawodowej, mogą opłacać dodatkowo skład-
ki w III filarze emerytalnym na indywidualne konta
emerytalne (IKE). Mianem III filaru określa się tak-
że wszelkie inne dobrowolne formy oszczędzania
w celu uzyskania wyższego świadczenia na emerytu-
rze, a mianowicie emerytalne ubezpieczenie na życie,
np. z funduszem inwestycyjnym, grupowe ubezpie-
czenie na życie czy oszczędności gromadzone i inwe-
1695
stowane przez towarzystwo funduszy inwestycyj-
nych.
Aktualnie toczą się prace nad zmianami w syste-
mie ubezpieczenia społecznego rolników. Prezes
Rady Ministrów zadanie to powierzył Międzyresor-
towemu Zespołowi ds. Reformy Systemu Ubezpiecze-
nia Społecznego Rolników. Zasady, na jakich będą
w przyszłości finansowane świadczenia emerytalno-
-rentowe z ubezpieczenia społecznego rolników, mogą
więc wkrótce ulec zmianie. Zgodnie z harmonogra-
mem prac rządu koncepcja reformy systemu ubezpie-
czenia społecznego rolników ma zostać opracowana
w 2011 r., a następnie poddana zostanie publicznej
debacie.
Zatem obecnie trudno jest określić, jaką postać
przybiorą założenia do zmian w ustawie o ubezpie-
czeniu społecznym rolników i czy będzie istniała po
zmianach możliwość opłacania przez osoby podlega-
jące ubezpieczeniu społecznemu rolników składek do
OFE.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie planowanych zmian odnośnie
do uzyskania przez prowadzących firmy
statusu zakładu pracy chronionej (7717)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-7717/10, zapyta-
nie poselskie z dnia 29 lipca 2010 r. złożone przez
pana Stanisława Witaszczyka, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, w sprawie planowanych zmian
odnoście do uzyskania przez prowadzących firmy sta-
tusu zakładu pracy chronionej uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
W poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych
ustaw proponuje się zmianę polegającą na zwiększe-
niu wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych
z 40% do 50% jako jednego z warunków przewidzia-
nych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.), uprawniającego do uzyskania
statusu zakładu pracy chronionej. Proponowana
zmiana jest konsekwencją dostosowania przepisów
1696
prawa krajowego do przepisów unijnych. Bowiem
przepis art. 2 pkt 21 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego nie-
które rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym ryn-
kiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu (ogólne
rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych –
Dz. Urz. WE L 214 z 09.08.2008, str. 3) wskazuje, że
„zatrudnienie chronione” oznacza zatrudnienie
w przedsiębiorstwie, w którym co najmniej 50% pra-
cowników jest niepełnosprawnych.
Na niezmienionym poziomie zostanie zachowany
wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych za-
liczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności, wynoszący co najmniej 10%
w stosunku do ogółu zatrudnionych.
Zaproponowane w poselskim projekcie rozwiązanie
nie spowoduje zasadniczo zmian w strukturze zatrud-
nienia osób niepełnosprawnych, albowiem już obecnie
średni wskaźnik zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych w zakładach pracy chronionej wynosi 67%.
Należy podkreślić, że zaproponowana zmiana
zwiększająca o 10 punktów procentowych (z 40% do
50%) wskaźnik zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych pozostaje bez związku z wysokością dofinanso-
wania do wynagrodzenia pracowników niepełno-
sprawnych, uzależnionego od stopnia i rodzaju ich
niepełnosprawności. Dlatego wprowadzanie przy
okazji nowelizacji przepisu art. 28 ust. l ustawy
o rehabilitacji zawodowej (...) ewentualnych zmian
w zakresie proponowanym przez pana posła nie by-
łoby w mojej ocenie uzasadnione.
Niezależnie od tego, odnosząc się do stwierdzenia
pana posła jakoby osoby niepełnosprawne ze znacz-
nym stopniem niepełnosprawności miały „najczęściej
lekarski zakaz wykonywania jakiejkolwiek pracy za-
robkowej”, pragnę nadmienić, że przepis art. 5 pkt 1
ustawy o rehabilitacji zawodowej (...) stanowi, że
orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych o całkowitej niezdolności do pracy, usta-
lone na podstawie art. 12 ust. 2, i niezdolności do
samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art.
13 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, jest traktowane na równi
z orzeczeniem o znaczonym stopniu niepełnospraw-
ności. Natomiast zaliczenie osoby do znacznego stop-
nia niepełnosprawności nie pozbawia jej możliwości
zatrudnienia zarówno na chronionym, jak i otwar-
tym rynku pracy.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie kredytów studenckich
oraz tzw. kierunków zamawianych
na wyższych uczelniach (7718)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Stanisława Witaszczyka otrzy-
mane przy piśmie, nr SPS-024-7718/10, z dnia 25 sierp-
nia 2010 r. w sprawie kredytów studenckich oraz tzw.
kierunków zamawianych na wyższych uczelniach
uprzejmie informuję, co następuje.
System pożyczek i kredytów studenckich został
powołany ustawą z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach
i kredytach (Dz. U. Nr 108, poz. 685, z późn. zm.)
w 1998 r. w celu rozszerzenia dostępu do szkolnictwa
wyższego. Kredyty studenckie udzielane są przez
banki komercyjne z dopłatą do oprocentowania z bu-
dżetu państwa. W tym celu w Banku Gospodarstwa
Krajowego został ulokowany Fundusz Pożyczek i Kre-
dytów Studenckich. Z funduszu pokrywane są przede
wszystkim dopłaty do odsetek oraz umorzeń spłaty
kredytów studenckich. W latach 1998–2010 banki
udzieliły kredytów ponad 333 tysiącom studentów.
Pragnę poinformować pana posła, iż w roku 2010
został wypracowany nowy rządowy pakiet prawny
poprawiający efektywność działania systemu porę-
czeń kredytów studenckich zakładający uproszczenie
procedury ich udzielania.
W kwestii poręczeń kredytów studenckich rozsze-
rzony został zakres poręczenia dla osób najuboż-
szych, dla których do tej pory konieczność przedsta-
wienia poręczenia była istotną barierą w dostępie do
kredytu. Od nowego roku akademickiego 2010/2011
studenci osiągający dochód na osobę w rodzinie do
600 zł uzyskają stuprocentowe poręczenie kredytu,
zaś osoby z dochodami do 1000 zł – poręczenie sie-
demdziesięcioprocentowe. Zmiana ta ma ogromne
znaczenie dla osób, które miały nie tylko trudności
ze znalezieniem odpowiedniego poręczyciela kredytu
studenckiego, ale też obawy przed zaciągnięciem kre-
dytu i jego spłatą po ukończeniu studiów. Dzięki
zmianom w systemie poręczeń w przypadku braku
możliwości wyegzekwowania spłaty od kredytobiorcy
jego zobowiązania wobec banku będzie mógł pokryć
budżet państwa.
Ponadto w dniu 1 października 2010 r. wchodzi
w życie nowe rozporządzenie ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie
szczegółowych zasad, trybu i kryteriów udzielania,
spłacania oraz umarzania kredytów i pożyczek stu-
denckich (Dz. U. Nr 87, poz. 560). Zmiany w stosun-
ku do poprzedniego rozporządzenia obejmują m.in.:
wprowadzenie legitymacji studenckiej lub doktoranc-
kiej jako dokumentu potwierdzającego posiadanie
statusu studenta, uniezależnienie wypłaty kredytu

od postępów w nauce oraz wprowadzenie nowej defi-
nicji dochodu na osobę w rodzinie studenta
Mając na uwadze niepewną sytuację młodych lu-
dzi po studiach na rynku pracy, nowymi przepisami
wprowadzono możliwość czasowego zawieszenia
spłaty kredytu studenckiego. Kredytobiorca będzie
mógł zawiesić spłatę kredytu i odsetek na okres mak-
symalnie 12 miesięcy, jeżeli znajdzie się w trudnej
sytuacji materialnej spowodowanej utratą stałego
źródła dochodu lub przypadkiem losowym uniemoż-
liwiającym spłatę pożyczki lub kredytu.
Należy wspomnieć również o dotychczas obowią-
zujących rozwiązaniach w systemie kredytów stu-
denckich pozwalających na ograniczenie ewentual-
nych problemów ze spłatą tego kredytu, tj. dwulet-
nim okresie karencji przed rozpoczęciem spłaty kre-
dytu po ukończeniu studiów oraz ograniczeniu wy-
sokości raty spłaty kredytu do 20% dochodów kredy-
tobiorcy.
Ponadto od początku systemu istnieje możliwość
umorzenia kredytu z tytułu trudnej sytuacji życiowej
kredytobiorcy lub trwałej utraty zdolności do spłaty
zobowiązań. W latach 1999–2009 z tego tytułu zo-
stało umorzonych 2,6 tys. kredytów.
Odnosząc się do pytania w sprawie tzw. kierun-
ków zamawianych na wyższych uczelniach, pragnę
poinformować, iż zamawianie kształcenia na kierun-
kach technicznych, matematycznych i przyrodni-
czych zostało zainicjowane przez Ministerstwo Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego przygotowaniem w maju
2008 r. pilotażowego projektu systemowego w ra-
mach poddziałania 4.1.2: Zwiększenie liczby absol-
wentów kierunków o kluczowym znaczeniu dla go-
spodarki opartej na wiedzy Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”.
Przedmiotem projektu jest uatrakcyjnienie stu-
diowania na wyznaczonych przez ministra nauki
i szkolnictwa wyższego specjalnościach na kierun-
kach: automatyka i robotyka, biotechnologia, budow-
nictwo, elektrotechnika, energetyka, inżynieria bio-
medyczna, inżynieria środowiska, matematyka, me-
chanika i budowa maszyn, mechatronika. Lista kie-
runków dla wspomnianego projektu została sformu-
łowana m.in. na podstawie wyników badania opra-
cowanego w grudniu 2007 r. przez TNS OBOP na
zlecenie MNiSW – „Zapotrzebowanie przedsiębiorstw
na wykwalifikowaną kadrę inżynierską oraz ocena
przygotowania do pracy absolwentów studiów tech-
nicznych”. Zakończenie realizacji projektu zaplano-
wane zostało na marzec 2012 r.
Zgodnie ze zmianami wprowadzonymi do „Szcze-
gółowego opisu priorytetów PO KL” i zatwierdzony-
mi ostatecznie przez komitet monitorujący (publika-
cja w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
ukazała się w dniu 20 lutego 2009 r.) od 2009 r. pod-
działanie 4.1.2 realizowane jest również w trybie
konkursowym. Przedmiotem konkursów są projekty
obejmujące realizację nauczania na kierunkach: au-
tomatyka i robotyka, biotechnologia, budownictwo,
chemia, energetyka, fizyka/fizyka techniczna, infor-
1697
matyka, inżynieria materiałowa, inżynieria środowi-
skowa, matematyka, mechanika i budowa maszyn,
mechatronika, ochrona środowiska, wzornictwo, po-
przez uatrakcyjnienie procesu dydaktycznego w tych
dziedzinach. Powyższe kierunki zostały określone
m.in. na podstawie „Badania ewaluacyjnego ex ante
dotyczącego oceny zapotrzebowania gospodarki na
absolwentów szkół wyższych kierunków matema-
tycznych, przyrodniczych i technicznych, zarówno
w bieżącej, jak i 5–15-letniej perspektywie” sfinanso-
wanego ze środków „Pomocy technicznej”. Zasady
konkursu ogłoszonego w roku 2010 przewidywały
dodatkowo możliwość skierowania wsparcia do stu-
dentów makrokierunków, kierunków unikatowych,
studiów międzykierunkowych opartych na kierun-
kach z listy podstawowej.
Biorąc pod uwagę pulę środków finansowych
w wysokości 1 440 216 tys. zł dla poddziałania 4.1.2
PO KL na rok 2011 zaplanowano jeszcze jedną edycję
konkursu w obecnej perspektywie finansowej. Na
przyszłoroczny konkurs MNiSW planuje przeznaczyć
podobną wielkość środków, jak w roku bieżącym –
200 000 tys. zł. Jednocześnie pragnę poinformować,
iż nie przewiduje się poszerzenia listy kierunków za-
mawianych o nowe, ponieważ przeprowadzone na zle-
cenie ministerstwa badanie wykazało, iż kierunki wpi-
sane na funkcjonującą obecnie listę kierunków zama-
wianych są wystarczające do zapewnienia pracodaw-
com wystarczającej podaży odpowiednio wykwalifiko-
wanych absolwentów. Sytuacja na rynku pracy nie
uległa także w tym zakresie znacznej zmianie. Należy
zaznaczyć, że trwający program przynosi już zauważal-
ne efekty w statystykach rekrutacyjnych, wskazujących
na wyraźny wzrost popularności uczelni i kierunków
technicznych, co przyczynia się do systematycznej po-
prawy struktury kształcenia w Polsce.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie działań Policji dotyczących
osób zaginionych i ich rodzin w Polsce
na przykładzie zaginięcia 19-letniej kobiety
w Sopocie (7721)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-024-7721/
1698
10), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Kozaka w sprawie działań Policji
dotyczących osób zaginionych i ich rodzin w Polsce,
na przykładzie zaginięcia 19-letniej dziewczyny
w Sopocie, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w 2009 r. zgłoszono
zaginięcie 14 964 obywateli polskich, natomiast od-
nalezione zostały 14 734 osoby (z czego 13 054 osoby
w ciągu 14 dni). Po przyjęciu zawiadomienia o zagi-
nięciu osoby Policja wdraża natychmiastowe czynno-
ści poszukiwawcze, z tym że rozmiar i zakres podję-
tych działań jest zależny od stopnia zagrożenia osoby
zaginionej. Mając powyższe na uwadze, poszukiwa-
nie osób zaginionych Policja prowadzi w oparciu
o dwie kategorie, tj.:
— do kategorii I zalicza się osoby wymagające
opieki, osoby małoletnie oraz inne osoby, gdy zacho-
dzi obawa bezpośredniego zagrożenia ich życia, zdro-
wia lub wolności,
— do kategorii II zalicza się osoby, w stosunku
do których wymienione przesłanki nie mają zasto-
sowania.
Kategorię, do której należy zaliczyć osobę zagi-
nioną, określa policjant przyjmujący zawiadomienie,
na podstawie analizy i oceny podanych faktów i oko-
liczności. Wątpliwości w zakresie określania katego-
rii rozstrzyga kierownik jednostki Policji, w której
przyjęto zawiadomienie.
Kategoryzacja zaginięć prowadzona jest w celu
nadania priorytetów w tych sprawach, które wyma-
gają natychmiastowego zaangażowania zmasowa-
nych sił i środków jednostek Policji. W sytuacji zgła-
szanej w skali roku bardzo dużej liczby zaginięć Po-
licja nie jest w stanie prowadzić wszystkich działań
z takim samym zaangażowaniem, ponieważ unie-
możliwiłoby jej to realizowanie zadań wymienionych
w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn.
zm.), do których wykonywania została ustawowo po-
wołana.
Uprzejmie informuję, że kwestia dotycząca stwo-
rzenia odpowiedniej instytucji państwowej, komplek-
sowo zajmującej się opieką nad rodzinami osób zagi-
nionych, pozostaje poza zakresem właściwości mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (instytucja
uznania za zmarłego określona jest bowiem w Ko-
deksie cywilnym, problematyka dotycząca opieki na
dzieckiem – w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym,
a świadczenia rentowe pozostają we właściwości Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych).
Odnosząc się do kwestii dotyczącej działań podję-
tych przez Policję w zakresie zaginięcia 19-letniej
dziewczyny z Sopotu, uprzejmie informuję, iż Komen-
da Główna Policji zwróciła się do Wydziału V Proku-
ratury Okręgowej w Gdańsku, jako podmiotu upo-
ważnionego do udzielenia informacji z akt śledztwa.
Prokurator nadzorujący sprawę wyraził zgodę na
udzielenie informacji wyłącznie w zakresie początko-
wych czynności wykonanych w sprawie.
Wynika z nich, iż w dniu 17 lipca 2010 r. o godz.
22.15 matka osoby zaginionej złożyła w Komendzie
Miejskiej Policji w Sopocie zawiadomienie o zaginię-
ciu córki. W związku z tym, że osoba zaginiona opu-
ściła ostatnie miejsce swojego pobytu w okoliczno-
ściach nieuzasadniających niezwłocznej potrzeby
zapewnienia ochrony jej życia, zdrowia lub wolności
albo udzielenia pomocy (nie wystąpiły przesłanki
wskazane w § 1 zarządzenia nr 352 komendanta
głównego Policji z dnia 16 lipca 2003 r. w sprawie
prowadzenia przez Policję poszukiwania osób zagi-
nionych oraz postępowania w przypadku ujawnienia
osoby o nieustalonej tożsamości lub znalezienia nie-
znanych zwłok – Dz. Urz. KGP Nr 15, poz. 75, z późn.
zm.) – osobę zakwalifikowano do kategorii II i podję-
to poszukiwania.
W toku sprawy wykonano m.in.: rejestrację osoby
zaginionej w Krajowym Systemie Informacyjnym Po-
licji (KSIP) (godz. 23.10), dokonano penetracji rejonu
zaginięcia, podjęto ustalenia dotyczące logowania te-
lefonu komórkowego zaginionej. Ponadto przeprowa-
dzono rozpytanie personelu lokali gastronomicznych
przy ul. Monte Cassino, ustalono ustawienie kamer
monitoringu, przeanalizowano zdarzenia nadzwy-
czajne (np. odnalezienie n/n zwłok) oraz rozpytano
na okoliczność zdarzenia znajomych zaginionej.
Następnie rozesłano do jednostek Policji woj. po-
morskiego informację o prowadzonych poszukiwa-
niach. Z uwagi na sygnały, że zaginioną widziano
w innej miejscowości, zwrócono się do właściwej jed-
nostki Policji o dokonanie ustaleń.
W dalszym ciągu przeprowadzano rozpytania
osób, pracowników firm, które znajdowały się lub
pracowały w rejonie zaginięcia, do sprawdzenia tere-
nu wezwano Oddział Prewencji Policji w Gdańsku,
rozpoczęto także sprawdzanie zapisów kamer moni-
toringu.
Obecnie w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Gdań-
sku prowadzone są dwie sprawy: sprawa poszuki-
wawcza (sygn. akt OP-19/10) oraz śledztwo (sygn.
akt. Ds.-56/10) w sprawie pozbawienia wolności oso-
by zaginionej.
Z wyjaśnień przekazanych przez Komendę Miej-
ską Policji w Sopocie wynika, że bezpośrednio po
otrzymaniu zgłoszenia i ustalenia przypuszczalnej
trasy przejścia zaginionej funkcjonariusze z Komen-
dy Miejskiej Policji w Sopocie ustalili umiejscowienie
kamer mogących swoim zasięgiem objąć drogę poru-
szania się zaginionej. Zapisy monitoringów, których
istniała techniczna możliwość przejrzenia, wykonano
bezpośrednio po zdarzeniu. W większości przypad-
ków, z uwagi na brak technicznych możliwości, czyn-
ności te wykonywane były sukcesywnie, w możliwie
najszybszym terminie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie zmiany koncepcji architektonicznej
pomnika na kwaterze żołnierzy
Armii Czerwonej w Ossowie (7722)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Arkadiusza Mularczyka, przesłane
w piśmie o syg. SPS-024-7722/10, w sprawie zmiany
koncepcji architektonicznej pomnika na kwaterze
żołnierzy Armii Czerwonej w Ossowie uprzejmie in-
formuję, że organem właściwym na szczeblu rządo-
wym w sprawach związanych z upamiętnieniami,
grobami i cmentarzami wojennymi jest Rada Ochro-
ny Pamięci Walk i Męczeństwa, podległa na podsta-
wie art. 2 ustawy z dnia 21 stycznia 1988 r. o Radzie
Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa ministrowi kul-
tury i dziedzictwa narodowego. Mogiły 22 żołnierzy
Armii Czerwonej w Ossowie w świetle art. 1 pkt 2
ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o grobach i cmenta-
rzach wojennych są bez wątpienia grobami wojenny-
mi i mają być w związku z tym, na mocy art. 2 tej
ustawy, pielęgnowane i otaczane należnym tym miej-
scom szacunkiem i powagą bez względu na narodo-
wość i wyznanie osób w nich pochowanych oraz for-
macje, do których te osoby należały. Oprócz jedno-
znacznych w tym względzie przepisów polskiego pra-
wa wspomnieć należy również powszechnie przyjęte
międzynarodowe normy nakazujące szacunek dla
szczątków oraz miejsc spoczynku poległych, zgodne
w tym względzie z zasadami żołnierskiego honoru,
których przestrzeganie stanowi szczytną tradycję
narodu i wojska polskiego. Rzeczpospolitą Polską
obowiązują również zapisy umowy między Rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyj-
skiej o grobach i miejscach pamięci ofiar wojen i re-
presji sporządzonej w Krakowie w dniu 22 lutego
1994 r. Na mocy art. 8 ust. 1 umowy każda ze stron
zobowiązuje się do finansowania wszelkich przedsię-
wzięć związanych z utrzymaniem na swoim teryto-
rium państwowym przewidzianych w art. 1 niniejszej
umowy miejsc pamięci i spoczynku – polskich w Fe-
deracji Rosyjskiej i rosyjskich w Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Mając na względzie te fakty, zgadzam się
w pełni z opinią pana posła, że miejsca pochówków
żołnierzy chronione są licznymi konwencjami i regu-
lacjami tak w wymiarze prawa wewnętrznego, jak
i międzynarodowego. Z tego właśnie powodu inge-
rencję we wzniesione już i urządzone upamiętnienie
stanowiące w tym momencie integralną część grobu
wojennego uważam za niewskazaną. Wydaje się rów-
nie oczywiste, że wszelkie akty lub próby jej profana-
cji należy jednoznacznie potępić jako niegodny wan-
dalizm, nawet jeżeli podyktowany sentymentami
wynikającymi bezpośrednio z burzliwej historii na-
1699
szego kraju. Uważam jednak przy tym, że nie jest
wykluczone umieszczenie w pobliżu upamiętnienia
w Ossowie stosownej informacji – w formie np. tablic
informacyjnych – na temat szerszego kontekstu woj-
ny polsko-bolszewickiej, a więc jej przyczyn, przebie-
gu i skutków. Decyzję taką mogłyby podjąć upraw-
nione organy, tj. przede wszystkim władze samorzą-
dowe Ossowa i Rada Ochrony Pamięci Walk i Mę-
czeństwa w porozumieniu z ministrem kultury i dzie-
dzictwa narodowego, Ministerstwem Spraw Za-
granicznych i Polsko-Rosyjską Grupą do Spraw
Trudnych.
Jednocześnie informuję, że jako oddzielną kwestię
traktuję ocenę trybu, w jaki sprawa mogił w Ossowie
przeprowadzona została przez Biuro Rady Ochrony
Pamięci Walk i Męczeństwa kierowane od niespełna
5 miesięcy przez nowego sekretarza. Biuro rady nie
powiadomiło pisemnie Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego o planowanych działaniach,
w efekcie czego nie zostały one z ministerstwem me-
rytorycznie skonsultowane. W dniu 16 sierpnia,
a więc natychmiast po wydarzeniach, do jakich do-
szło w Ossowie w dniu 15 sierpnia, wysłane zostało
do sekretarza rady pismo z prośbą o wyjaśnienia. Po
analizie wszystkich danych i zapoznaniu się ze sta-
nowiskiem sekretarza zasygnalizowałem mu, że nie
mogę zaakceptować takiego trybu podejmowania
przez niego rzutujących na wizerunek całego kraju
decyzji i zaleciłem, by w sprawach trudnych i kontro-
wersyjnych konsultował swoje plany z Ministerstwem
Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W szczególności
podkreśliłem konieczność takich konsultacji w wy-
padku upamiętniania poległych żołnierzy lub osób
cywilnych narodowości innej niż polska.
Na zakończenie informuję, że jestem przekonany,
iż biuro rady i jej sekretarz, do których pracy nie
mam aktualnie żadnych zastrzeżeń poza przedsta-
wionymi w niniejszej odpowiedzi, zastosują się do
moich zaleceń i we współpracy z innymi rządowymi
organami realizować będą ustawowe zadania jako
podmiot w swoich działaniach samodzielny, ale nie
niezależny.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 15 września 2010 r.
1700
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przepisów regulujących skutki
niewniesienia w terminie opłaty za korzystanie
z zezwolenia na sprzedaż alkoholu (7723)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Krzysztofa Brejzy, przekazane przy
piśmie z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: SPS-024-
-7723/10, w sprawie przepisów ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,
poz. 473, ze zm.) regulujących wnoszenie opłat za ko-
rzystanie z zezwoleń na sprzedaż detaliczną napojów
alkoholowych, uprzejmie informuję, że w Minister-
stwie Gospodarki został opracowany projekt ustawy
o ograniczaniu barier dla obywateli i przedsiębior-
ców, nowelizujący m.in. ustawę o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
W dniu 9 czerwca 2010 r. projekt ustawy został skie-
rowany do rozpatrzenia przez komitet Rady Mini-
strów.
W ww. projekcie wprowadzono zmiany przepisów
regulujących poruszane przez pana posła kwestie do-
tyczące wygaśnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów
alkoholowych w przypadku spóźnienia się przez
przedsiębiorcę z uiszczeniem w ustawowym terminie
opłaty za korzystanie z zezwolenia (art. 18 ust. 12
pkt ustawy) oraz niemożności ubiegania się o kolejne
zezwolenie przez okres 6 miesięcy od daty wydania
przez organ zezwalający decyzji wygaszającej zezwo-
lenie (art. 18 ust. 13 ustawy).
Projekt zmiany ustawy o wychowaniu w trzeźwo-
ści i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wprowadza re-
gulacje, na mocy których zostaje przywrócony termin
do wniesienia opłaty za korzystanie z zezwolenia, je-
żeli przedsiębiorca uprawdopodobni, że uchybienie
tego terminu nastąpiło bez jego winy. W tym przy-
padku wniosek o przywrócenie terminu wnosi się
w terminie 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybie-
nia wraz z dowodem uiszczenia opłaty, dla której ter-
min był określony. Regulacje te zapobiegną wyga-
śnięciu zezwolenia z mocy prawa i umożliwią przed-
siębiorcy kontynuację prowadzonej na podstawie
zezwolenia działalności gospodarczej.
Projekt zakłada również skreślenie art. 18 ust. 13
obowiązującej ustawy stanowiącego, że przedsiębior-
ca, którego zezwolenie wygasło z powodu niezłożenia
oświadczenia o wartości sprzedaży napojów alkoho-
lowych w roku poprzednim lub niedokonania opłaty
w wysokości i terminach określonych w ustawie,
może wystąpić z wnioskiem o wydanie nowego ze-
zwolenia nie wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od
dnia wydania decyzji o wygaśnięciu zezwolenia.
Uznano, że przepis ten jest zbyt restrykcyjny, a kara
z niego wynikająca zbyt surowa dla przedsiębiorcy.
Pozbawienie możliwości prowadzenia sprzedaży na-
pojów alkoholowych przez okres 6 miesięcy może wy-
eliminować przedsiębiorcę z rynku i spowodować
nieodwracalne skutki dla wykonywanej działalności
gospodarczej.
Pragnę nadmienić, że projekt ustawy o ogranicza-
niu barier dla obywateli i przedsiębiorców, nowelizu-
jący ustawę o wychowaniu w trzeźwości i przeciw-
działaniu alkoholizmowi jest obecnie w trakcie prac
komitetu Rady Ministrów i może ulec zmianie na
skutek uzgadniania stanowisk pomiędzy członkami
komitetu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Dunina
w sprawie ustawy dotyczącej czipowania
psów i kotów (7724)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytanie
pana Artura Dunina, posła na Sejm RP, w sprawie
czipowania psów i kotów przekazane pismem z dnia
25 sierpnia 2010 r., nr SPS-024-7724/10, uprzejmie
informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm.) zapewnianie opieki bezdom-
nym zwierzętom należy do zadań własnych gminy.
Gmina, realizując zadania publiczne, prowadzi sa-
modzielnie gospodarkę finansową w oparciu o budżet
gminy, a w celu realizacji nałożonych na nią obowiąz-
ków może tworzyć jednostki organizacyjne oraz za-
wierać umowy z innymi podmiotami, w tym z orga-
nizacjami pozarządowymi.
Ponadto zgodnie z art. 11a ust. 1 ww. ustawy rada
gminy może w drodze uchwały przyjąć program za-
pobiegający bezdomności zwierząt, obejmujący w szcze-
gólności sterylizację albo kastrację zwierząt, poszu-
kiwanie nowych właścicieli zwierząt i usypianie śle-
pych miotów. Biorąc pod uwagę, że katalog działań
określonych w tej ustawie nie jest zamknięty, rada
gminy może podjąć inne działania, w tym również
obowiązkowe znakowanie wszystkich psów i kotów
na terenie swojej gminy, które będą miały wpływ na
zmniejszenie bezdomności i zwiększenie bezpieczeń-
stwa ludzi i zwierząt. W związku z tym istnieje moż-
liwość wprowadzenia obowiązku trwałej identyfikacji
i rejestracji psów i kotów zgodnie z uchwalonym przez

radę gminy programem zapobiegania bezdomności
zwierząt. W ramach takiego programu gmina może
wprowadzić obowiązek znakowania (również poprzez
wszczepienie mikroczipa) oraz prowadzić ewidencję
(rejestr) oznakowanych zwierząt i ich właścicieli, wy-
korzystując zgromadzone dane do egzekucji opłat od
posiadania psa.
Pomimo że wyżej opisane działania gmin nie
mogą dać natychmiastowych efektów w postaci szyb-
kiego zmniejszenia liczby bezpańskich psów i kotów,
to podjęcie tych działań, nawet w ograniczonej formie
limitowanej możliwościami finansowymi poszczegól-
nych samorządów lokalnych, powinno z czasem przy-
nieść pożądany efekt. Konsekwentna realizacja tych
programów powinna zapewnić skuteczne rozwiąza-
nie problemu bezdomnych zwierząt.
W związku z powyższym nie wydaje się zasadne
wprowadzenie ustawowego obowiązku prowadzenia
rejestrów i znakowania psów i kotów przez każdą
gminę. Koszty poniesione na oznakowanie tych zwie-
rząt, prowadzenie rejestru oraz egzekucję obowiązku
znakowania od właścicieli psów i kotów mogą znacz-
nie przewyższyć przewidywane korzyści, tj. odnajdy-
wanie właścicieli zagubionych zwierząt czy śledzenie
losów zwierząt przekazanych do adopcji. Istnieje bo-
wiem uzasadniona obawa, iż wprowadzenie do usta-
wy przepisów zobowiązujących właścicieli psów i ko-
tów do zgłaszania każdego posiadanego oraz nowo
narodzonego zwierzęcia do rejestracji oraz do podda-
nia go znakowaniu nie rozwiąże problemu bezdom-
ności. Oznakowane i zarejestrowane zostaną zwie-
rzęta zgłoszone przez właścicieli i te przebywające
w schroniskach, natomiast osobniki bezdomne oraz
niezgłoszone przez właścicieli do rejestracji i znako-
wania, które zgodnie z ustawą mogą wymagać opieki
samorządu gminnego (miejskiego), pozostaną nadal
poza ewidencją. Oznakowanie psów i kotów przy po-
mocy mikroczipów wszczepianych pod skórę bez jed-
noczesnego prowadzenia bazy danych (zwierząt
i właścicieli) na poziomie centralnym oraz skutecz-
nego egzekwowania ustanowionego w ustawie obo-
wiązku od właścicieli tych zwierząt spowoduje nad-
mierne obciążenie budżetu państwa bez uzyskania
widocznych efektów w postaci zmniejszenia bezdom-
ności zwierząt.
Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) przekazanie
gminie w drodze ustawy nowych zadań własnych wy-
maga zapewnienia koniecznych środków finanso-
wych na ich realizację w postaci zwiększenia docho-
dów własnych gminy lub subwencji. Należy również
zaznaczyć, że wprowadzenie ustawowego obowiązku
rejestracji i znakowania zwierząt przysporzy korzy-
ści producentom i importerom mikroczipów oraz oso-
bom i instytucjom zaangażowanym bezpośrednio
w znakowanie zwierząt lub prowadzenie rejestrów
psów i kotów oraz ich właścicieli, natomiast nie roz-
wiąże przedstawionego w zapytaniu problemu.
Mając na względzie powyższe, należy uznać, że
w obowiązującym stanie prawnym istnieją instru-
1701
menty prawne i administracyjne umożliwiające sa-
morządom podejmowanie efektywnych i skutecznych
działań mających na celu zmniejszenie bezdomności
zwierząt domowych oraz przeciwdziałanie zagroże-
niom powodowanym przez bezdomne psy bez ko-
nieczności wprowadzania ustawowego obowiązku
znakowania i rejestracji psów i kotów na terenie ca-
łego kraju.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie bezdomnego zamieszkałego
w schronisku przy ul. Garbarskiej w Lublinie
z powodu jaskrawego naruszenia prawa (7725)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posłanki na Sejm RP pani Gabrieli Masłow-
skiej, przesłane przy piśmie, nr SPS-024-7725/10,
z dnia 25 sierpnia 2010 r., uprzejmie wyjaśniam, że
organem władnym do spowodowania merytoryczne-
go rozpatrzenia sprawy będącej przedmiotem ww. za-
pytania jest właściwy miejscowo wojewoda. Zgodnie
bowiem z art. 86 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) organami nadzoru nad dzia-
łalnością gminną są prezes Rady Ministrów i woje-
woda, a w zakresie spraw finansowych – regionalna
izba obrachunkowa. Tożsamy zapis zawarty został
w art. 171 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Podział kompetencji pomiędzy organy nadzoru
wymienione w ww. przepisach jest rozłączny. Należy
zatem uznać, że wojewoda jest właściwy we wszyst-
kich sprawach, które nie należą do kompetencji pre-
zesa RM ani do regionalnej izby obrachunkowej.
Zważywszy także, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy
z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administra-
cji rządowej w województwie (Dz. U. z 2009 r. Nr 31,
poz. 206) wojewoda jest przedstawicielem Rady Mi-
nistrów w województwie, przedmiotowe zapytanie
przekazane zostało do wojewody lubelskiego, który
został zobowiązany do spowodowania rozpatrzenia
sprawy i udzielenia odpowiedzi pani posłance Gabrie-
li Masłowskiej.
Z poważaniem
Szef Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
1702
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Kalemby
w sprawie zaawansowania prac w zakresie
tzw. ustawy dla singli (7727)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Stanisława Kalemby (znak:
SPS-024-7727/10) w sprawie zaawansowania prac
dotyczących tzw. ustawy dla singli, uprzejmie prze-
kazuję poniższe wyjaśnienia.
Na wstępie odpowiedzi na pytanie pierwsze chciał-
bym uprzejmie wyjaśnić, że propozycja dotycząca
ewentualnej możliwości skorzystania przez osoby sa-
motne, czyli tzw. singli, z kredytów mieszkaniowych
na preferencyjnych warunkach nie jest rozważana
w kontekście przygotowania projektu odrębnej usta-
wy regulującej warunki tego rodzaju wsparcia. Tego
rodzaju rozwiązania rozpatrywane są w formie pro-
pozycji wprowadzenia stosownych zmian w funkcjo-
nującym już z dużym powodzeniem od ponad 3 lat
rządowym programie preferencyjnych kredytów
mieszkaniowych „Rodzina na swoim”, realizowanym
na podstawie ustawy z dnia 8 września 2006 r. o fi-
nansowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego
mieszkania (Dz. U. Nr 183, poz. 1354, z późn. zm.).
W wyniku uzgodnień dokonanych w ramach prac
Zespołu roboczego ds. monitorowania zadań wynika-
jących z Planu Stabilności i Rozwoju – obradującego
pod kierownictwem pana ministra Michała Boniego
– Ministerstwo Infrastruktury opracowało projekt
założeń projektu ustawy o zmianie ustawy o finan-
sowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego
mieszkania, który zakłada m.in. rozszerzenie kata-
logu osób uprawnionych na podstawie ww. ustawy
do skorzystania z kredytu preferencyjnego i dopłat
do jego oprocentowania o osoby prowadzące jedno-
osobowe gospodarstwo domowe, na warunkach
określonych odrębnie dla nowej grupy beneficjentów
wsparcia.
Odpowiadając natomiast na pytanie drugie,
uprzejmie wyjaśniam, że regulacje dotyczące osób
prowadzących jednoosobowe gospodarstwo domowe,
zawarte w projekcie założeń, przewidują uzyskanie
przez te osoby uprawnienia do kredytu preferencyj-
nego, z zastrzeżeniem wykorzystania go na zakup/
budowę pierwszego własnego mieszkania o maksy-
malnej powierzchni na poziomie 50 m2 oraz określe-
nia dla tej grupy limitu powierzchniowego kalkulacji
dopłat na poziomie 30 m2. Ponadto wprowadzają
ograniczenie korzystania z kredytu preferencyjnego
tylko do młodych rodzin i osób samotnych przez okre-
ślenie maksymalnego wieku docelowego kredytobior-
cy (tj. każdego z małżonków, osoby samotnie wycho-
wującej dziecko i osoby prowadzącej jednoosobowe
gospodarstwo domowe) na poziomie 35 lat.
Tryb wprowadzania zmian przyjęty w projekcie
założeń przewiduje, iż zmiana dotycząca objęcia fi-
nansowym wsparciem osób prowadzących jednooso-
bowe gospodarstwo domowe miałaby wejść w życie
z dniem 1 stycznia 2011 r. Projekt założeń projektu
ustawy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu
rodzin w nabywaniu własnego mieszkania był już
przedmiotem konsultacji społecznych, a także uzgod-
nień międzyresortowych. W dniu 7 września br. mi-
nister infrastruktury skierował projekt do rozpatrze-
nia przez komitet stały Rady Ministrów. W przypad-
ku przyjęcia założeń przez Radę Ministrów będą one
podstawą opracowania rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o finansowym wsparciu rodzin
w nabywaniu własnego mieszkania, który zostanie
skierowany do Sejmu RP. Jednakże na dzień dzisiej-
szy nie jest możliwe określenie, kiedy zakończy się
proces legislacyjny i czy zaproponowane zmiany wej-
dą w życie w terminie przewidzianym w projekcie
założeń. Tekst projektu założeń jest zamieszczony na
stronie internetowej Ministerstwa Infrastruktury,
a stan prac nad nim jest aktualizowany na bieżąco.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie środków finansowych
przeznaczonych na odbudowę i remonty
samorządowej infrastruktury komunalnej
zniszczonej w wyniku powodzi (7728)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-024-7728/
10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Ireneusza Rasia w sprawie środków finansowych
przeznaczonych na odbudowę i remonty samorządo-
wej infrastruktury komunalnej zniszczonej w wyni-
ku powodzi uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż dotychczas mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji przyznał
z rezerwy celowej budżetu państwa na przeciwdzia-
łanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych dla jed-
nostek samorządu terytorialnego z woj. małopolskie-

go na odbudowę zniszczonej infrastruktury technicz-
nej promesy w łącznej wysokości 148 480 000 zł.
Ogółem minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji na usuwanie skutków tegorocznej powodzi
(z maja, czerwca i sierpnia 2010 r.) przyznał do tej
pory z rezerwy celowej budżetu państwa 1 mld 742
mln 544 tys. zł, z czego:
— 231 mln 513 tys. zł na zasiłki dla powodzian
(do 6 tys. zł),
— 188 mln 474 tys. zł na akcje przeciwpowodziowe,
— 348 mln 685 tys. zł na naprawę wałów i innych
urządzeń melioracji wodnej (wojewódzkie zarządy
melioracji i urządzeń wodnych) oraz odbudowę infra-
struktury przeciwpowodziowej regionalnych zarzą-
dów gospodarki wodnej,
— 22 mln 065 tys. zł na odbudowę zniszczeń spo-
wodowanych przez osuwiska i badania geologiczne
osuwisk w woj. małopolskim,
— 370 mln 515 tys. zł na remonty i odbudowę
budynków mieszkalnych – pomoc do 20 tys. lub do
100 tys. zł m.in. w woj. podkarpackim, opolskim, ma-
zowieckim, małopolskim, lubelskim, wielkopolskim,
lubuskim, kujawsko-pomorskim,
— 10 mln 390 tys. zł na pokrycie kosztów prac
rzeczoznawców majątkowych, ekspertów technicz-
nych i pracowników nadzoru budowlanego m.in.
w woj. podkarpackim, lubelskim, małopolskim, dol-
nośląskim, mazowieckim,
— 523 mln 270 tys. zł na odbudowę lub remonty
samorządowej infrastruktury komunalnej m.in. w woj.
podkarpackim, małopolskim, lubelskim, mazowiec-
kim, świętokrzyskim, śląskim, podlaskim, wielkopol-
skim,
— 18 mln 114 tys. zł na walkę z plagą komarów na
zalanych terenach m.in. w woj. małopolskim, święto-
krzyskim, lubelskim, podkarpackim, śląskim,
— 4 mln 922 tys. zł na wynajem kontenerów
mieszkalnych w woj. lubelskim, podkarpackim, ma-
zowieckim, śląskim, świętokrzyskim,
— 6 mln 352 tys. zł na ekwiwalenty dla strażaków
ochotniczej straży pożarnej w woj. lubelskim, lubu-
skim, świętokrzyskim, zachodniopomorskim,
— 1 mln 240 tys. zł na wypoczynek dzieci w woj.
świętokrzyskim, podkarpackim, śląskim, opolskim,
dolnośląskim, lubelskim, lubuskim,
— 127 tys. zł na pomoc psychologiczną poszkodo-
wanym w woj. lubelskim.
W związku z powodzią mającą miejsce w woj. dol-
nośląskim i lubuskim w sierpniu 2010 r. minister
spraw wewnętrznych i administracji uruchomił środ-
ki finansowe w następującej wysokości:
— 13 mln 476 tys. zł na zasiłki dla powodzian (do
6 tys. zł) z woj. lubuskiego, dolnośląskiego,
— 3 mln 382 tys. zł na akcje przeciwpowodziowe,
— 20 tys. zł na koszty prac rzeczoznawców mająt-
kowych i ekspertów technicznych w woj. dolnoślą-
skim.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż codziennie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
1703
i Administracji przekazuje informacje odnośnie do
uruchomionych środków finansowych na usuwanie
skutków powodzi do pana Włodzimierza Karpińskie-
go, przewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do roz-
patrzenia projektów ustaw i uchwał dotyczących usu-
wania skutków i zapobiegania powodzi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Bartuś
w sprawie zabezpieczenia osuwiska w rejonie
budynku mieszkalnego nr 143 w Lipnikach
i regulacji rzeki Libuszanka (7730)
Odpowiadając na zapytanie poseł Barbary Bartuś
z dnia 23 sierpnia 2010 r. w sprawie zabezpieczenia
osuwisk w miejscowościach Lipniki i Korczyna oraz
regulacji potoku Libuszanka w Lipinkach, poniżej
przedstawiam stosowne informacje.
Sprawa poruszana w zapytaniach pani poseł była
już przedmiotem wizji terenowych pracowników Re-
gionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Krakowie,
które potwierdziły zagrożenie dla zabudowań miesz-
kalnych znajdujących się na terenie uaktywnionych
osuwisk geologicznych. Osuwiska te zostały najpraw-
dopodobniej uaktywnione intensywnymi opadami
deszczu, jak i zabudową na skraju skarp, co przyczy-
niło się do ich destabilizacji.
Ustawa z 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, określając
obowiązki dyrektorów regionalnych zarządów gospo-
darki wodnej w zakresie utrzymania wód i urządzeń
wodnych, nie nakłada na administratorów rzek obo-
wiązku zabezpieczenia ani stabilizacji osuwisk geo-
logicznych. Zgodnie z rozdziałem kompetencji pomię-
dzy administrację rządową i samorządową zadanie
to należy do obowiązków jednostek samorządowych.
Regionalne zarządy gospodarki wodnej nie posiadają
środków finansowych, które mogłyby zostać przezna-
czone na zabezpieczenia usuwających się mas ziemi
czynnego osuwiska.
Odnosząc się do obowiązku utrzymania potoku
Libuszanka, potwierdzamy, iż niezbędne jest wyko-
nanie prac polegających na zabezpieczeniu brzegów
rzek potoku, jednak bez wcześniejszego zabezpiecze-
nia osuwiska – działania te nie przyniosą oczekiwa-
nego efektu, jakim jest zabezpieczenie usuwających
1704
się mas ziemi. Wykonanie stosownej ekspertyzy po-
winno pomóc zaproponować sposób zabezpieczenia
osuwiska.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 17 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie wysokości limitu wydatków
na kulturę i dziedzictwo narodowe
przewidzianego przez Ministerstwo Finansów
w ramach prac nad projektem budżetu państwa
na rok 2011 (7735)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym zapytaniem posła Kazimierza M. Ujazdow-
skiego (pismo z dnia 31 sierpnia 2010 r. nr SPS-024-
-7735/10) w sprawie wysokości wydatków na kulturę
i dziedzictwo narodowe (dział 921) w projekcie budże-
tu państwa na rok 2011 uprzejmie informuję, iż
o wysokości wydatków zaplanowanych w ramach da-
nej części budżetu państwa na konkretne zadania,
a tym samym działy klasyfikacji budżetowej, decy-
duje poszczególny dysponent części (minister, woje-
woda).
Zgodnie z projektem ustawy budżetowej prezen-
towanej na stronie internetowej Ministerstwa Finan-
sów wydatki budżetu państwa w dziale 921: Kultura
i ochrona dziedzictwa narodowego na rok 2011 zapla-
nowane zostały w ramach następujących części bu-
dżetowych:
— część 24: KiODN (ponad 83% wydatków tego
działu),
— część 85: Zbiorczy budżet wojewodów (wydatki
w ramach tego działu stanowią blisko 6% łącznej
kwoty zaplanowanej na 2011 r. i realizować je będą
wszyscy wojewodowie),
— pozostałe resorty, takie jak: Kancelaria Prezy-
denta RP, Nauka, Obrona Narodowa, Oświata i Wy-
chowanie, Praca, Rolnictwo, Skarb Państwa, Wyzna-
nia Religijne oraz Mniejszości Narodowe, Sprawy
Zagraniczne i Członkostwo Rzeczpospolitej Polskiej
w Unii Europejskiej, Zdrowie, Urząd ds. Kombatan-
tów i Osób Represjonowanych; wydatki w ramach
działu 921 zaplanowane przez ww. resorty stanowią
ponad 11% łącznej kwoty zaplanowanej na 2011 r.
Obecnie prezentowany (na stronie internetowej
Ministerstwa Finansów) projekt ustawy budżetowej
na rok 2011 nie obejmuje podziału na poszczególne
części i działy klasyfikacji budżetowej wydatków na
współfinansowanie projektów z udziałem środków
Unii Europejskiej, co nie pozwala na kompletne po-
równanie wydatków zaplanowanych na rok przyszły
z rokiem bieżącym.
Realizację tego rodzaju wydatków w 2011 r., po-
dobnie jak w roku bieżącym, m.in. w dziale 921: Kul-
tura i ochrona dziedzictwa narodowego, planuje re-
sort kultury (dla części 24 przewidziano kwotę
133 569 tys. zł, w tym dział 921 – 72 856 tys. zł). W ra-
mach niniejszych wydatków w części 24 realizowane
będą projekty z udziałem środków z MF EOG, N MF,
PO IiŚ, RPO, PO PT, PO Polska – Meklemburgia.
W celu dokonania jak najbardziej miarodajnej
analizy kwoty wydatków budżetu państwa w dziale
921, do kwoty z projektu ustawy budżetowej na rok
2011, tj. 1 378 541 tys. zł, dodano planowane w ra-
mach części 24: KiODN ww. wydatki w kwocie 72 856
tys. zł, co daje łącznie kwotę 1 451 397 tys. zł. Tak
ustalone wydatki wykazują wzrost w stosunku do
ustawy z 2010 r. o 3,9%. Wzrost wydatków w tym
dziale widać, choć znaczenie mniejszy, bo o 1,9%, na-
wet po uwzględnieniu rezerw celowych zaplanowa-
nych na 2010 r. dla części 24, tj. 30. rocznica powsta-
nia „Solidarności” – 21 000 tys. zł, misja publiczna
– 5000 tys. zł, Supraśl – 1500 tys. zł.
W załączeniu przedstawiam dane dotyczące wy-
datków budżetu państwa w części 24: KiODN oraz
w dziale 921 (ustalone w wyżej opisany sposób)
w porównaniu do ustawy z 2010 r.*).
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Henryka Milcarza
w sprawie planowanej likwidacji
starachowickiego oddziału Archiwum
Państwowego w Kielcach (7752)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Henryka Milcarza przesłane 7 wrze-
śnia 2010 r. (SPS-024-7752-10) w sprawie planowanej
likwidacji starachowickiego oddziału Archiwum
Państwowego w Kielcach uprzejmie proszę Pana
Marszałka o przyjęcie następujących informacji.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że ostateczne
rozstrzygnięcie w tej sprawie jeszcze nie zapadło. Prze-
prowadzona została natomiast gruntowna analiza,
włącznie z oceną skutków dla społeczności lokalnych.
Decyzją prezydenta miasta Kielce z 26 lipca 2005 r.
(znak sprawy: GN.IV.72244-12/02) kieleckie archi-
wum otrzymało w trwały zarząd budynek koszarowy
o ogólnej powierzchni użytkowej 5 163,06 m2 i kuba-
turze 24 937 m3, znajdujący się przy ulicy Kusociń-
skiego 51 w Kielcach. Do podstawowych założeń in-
westycji należało przeniesienie do nowych magazy-
nów części zasobu archiwalnego, który przechowy-
wany jest w kilku oddziałach zamiejscowych.
Dotychczasowe rozwiązania organizacyjne, pole-
gające na rozproszeniu zasobu oraz realizacji zadań
między centralę i oddziały AP, nie pozwalały na do-
statecznie efektywne zarządzanie, utrudniały korzy-
stanie z zasobu archiwalnego, a także nie spełniały
standardów magazynowania dokumentacji o trwa-
łym znaczeniu historycznym.
Organizacja sieci archiwów państwowych wyma-
ga modyfikacji – także ze względu na zmieniające
się reguły wydatkowania środków publicznych.
W szczególności zasady kontroli zarządczej, wpro-
wadzonej przez obowiązującą od początku bieżącego
roku ustawę o finansach publicznych, obejmują
m.in. skuteczność i efektywność działania, ochronę
zasobów i zarządzanie ryzykiem. Z tego względu
zdecydowano się na przemieszczenie archiwaliów
zgromadzonych dotychczas w Starachowicach w miej-
sce, w którym archiwum dysponuje fachową kadrą
w odpowiedniej liczbie i w którym jest w stanie za-
pewnić bezpieczne warunki przechowywania histo-
rycznych dokumentów.
Oddział w Starachowicach przechowuje 723 me-
try bieżące archiwaliów (100 861 jednostek inwenta-
rzowych). W 2009 r. jego pracownia naukowa (czytel-
nia) przyjęła 138 użytkowników, którzy odwiedzili ją
447 razy. W minionym roku przeprowadzono w od-
dziale 203 kwerendy archiwalne, głównie w celu ba-
dań genealogicznych i własnościowych. Oddział przy-
jął w ciągu roku 4 wycieczki liczące łącznie 80 osób.
Są to skromne wskaźniki (odpowiednio 0,25%, 0,27%,
0,47% i 0,39% zsumowanych wyników działalności
wszystkich 86 placówek archiwów państwowych),
z których wynika, że w przeciętny dzień roboczy czy-
telnię odwiedzają 2 osoby, raz na kwartał przyjmo-
wana jest wycieczka, a przeciętna liczba podejmowa-
nych kwerend wynosi poniżej jednej dziennie. Dalsze
utrzymywanie odrębnej placówki, która prowadzi tak
ograniczoną działalność, byłoby więc nieracjonalne
i niegospodarne.
Do istotnych przesłanek koncepcji likwidacji od-
działu w Starachowicach należały względy ekono-
miczne. Nowa siedziba w Kielcach w pełni zaspo-
kaja potrzeby archiwum państwowego w zakresie
powierzchni magazynowych. Można tam zainsta-
lować półki o łącznej długości ok. 25 km. Obecnie
kieleckie archiwum przechowuje stosunkowo nie-
1705
wielką ilość archiwaliów (niespełna 8 km półek)
w pięciu obiektach, w tym w Starachowicach. Wy-
datki bieżące na utrzymanie tamtejszego oddziału
kształtują się na poziomie ok. 60 tys. zł rocznie.
Dodatkowo niezbędne byłyby nakłady na remont
dachu, wymianę instalacji grzewczej oraz wykona-
nie izolacji zabezpieczającej budynek przed wilgo-
cią. Bilans ten nie obejmuje kosztów wynagrodzeń
i ewentualnych inwestycji. Biorąc pod uwagę po-
wyższe względy, dalsze utrzymywanie i inwestowa-
nie w budynek oddziału AP w Starachowicach by-
łoby działaniem nieekonomicznym, nieefektywnym
i mającym znamiona nieracjonalnego wydatkowa-
nia środków publicznych w sytuacji, gdy w Kiel-
cach na ukończeniu są prace adaptacyjne nowej
siedziby archiwum, które pochłoną środki publicz-
ne w kwocie ok. 20 mln zł.
Zarazem nie ma podstaw do obaw, by w następ-
stwie przeniesienia zasobu archiwalnego ze Stara-
chowic do Kielc miały pogorszyć się warunki korzy-
stania z niego. Sprawy z zakresu administracji pu-
blicznej, w tym wydawanie zaświadczeń oraz innych
urzędowych potwierdzeń, nie wymagają osobistej wi-
zyty interesantów w siedzibie archiwum. Mogą być
– i na ogół są – załatwiane drogą korespondencyjną,
przy czym coraz szerzej stosuje się w tym celu środki
komunikacji elektronicznej.
Przy obecnej obsadzie 2 pracowników meryto-
rycznych w oddziale AP w Starachowicach użyt-
kownicy nie zawsze mogli być obsłużeni w sposób
satysfakcjonujący. Nowocześnie wyposażona pra-
cownia naukowa, punkt obsługi klienta i sekcja
kwerend w nowej siedzibie archiwum kieleckiego
zapewnią natomiast profesjonalne udostępnianie
materiałów archiwalnych i wysoką jakość świad-
czonych usług.
Zainteresowani będą mieli w centrali kieleckiego
AP, dobrze skomunikowanej z okolicznymi miejsco-
wościami, dostęp do kompletnej, znacznie bogatszej
niż w dotychczasowym oddziale dokumentacji. Ar-
chiwalia ze Starachowic pozostaną na terenie Kielec-
czyzny, a ich przeniesienie o ok. 50 km od dotychcza-
sowego miejsca przechowywania z pewnością nie
spowoduje negatywnych następstw dla życia kultu-
ralnego regionu.
Należy zarazem uwzględnić, że Kielce są mia-
stem uniwersyteckim, w którym w znacznym na-
sileniu prowadzone są prace dydaktyczne i nauko-
we, wymagające posiłkowania się archiwalnymi
przekazami. Choć na skutek reorganizacji archi-
wum pewne uciążliwości odczuć może część osób,
które bezpośrednio badały archiwalia w oddziale
w Starachowicach, to jednak znacznie większa do-
celowa grupa mieszkańców regionu skorzysta na
przeniesieniu zasobu. Dotychczas statystyczny
użytkownik odwiedzał tę placówkę zaledwie trzy
razy w roku. Zmiana miejsca przechowywania za-
sobu starachowickiego nie powinna stanowić dla
1706
lokalnych środowisk znaczącego utrudnienia w ba-
daniach.
Ponadto w nieodległej perspektywie coraz więk-
sza część zasobu archiwów państwowych dostępna
będzie w rozległych sieciach informatycznych, w po-
staci cyfrowych kopii dokumentów. Taka forma, jak
wskazują bieżące analizy działalności archiwalnej,
odpowiada nawykom informacyjnym i oczekiwaniom
wstępujących generacji użytkowników zasobu archi-
walnego.
Pragnę podkreślić, że po zakończeniu reorgani-
zacji i przeniesieniu wszystkich materiałów archiwal-
nych do nowej siedziby Archiwum Państwowego
w Kielcach będzie ono nadal dysponować wolną po-
wierzchnią archiwalną, co zapewni systematyczne
przejmowanie akt przez wiele następnych lat.
W świetle wyżej przedstawionych okoliczności
dalsze utrzymywanie oddziału w Starachowicach nie
znajduje uzasadnienia.
Mam nadzieje, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.