Σαπουνόφουσκα στη βροχή

Απλά βάλτε την εικόνα στο μυαλό σας....Μια σαπουνόφουσκα, μια

μπουρμπουλήθρα να ύπταται μέσα σε βροχή...Ανάμεσα στις χοντρές σταγόνες που
πέφτουν, απτόητη αυτή να αιωρείται σαν διαστημόπλοιο που δεν το βρίσκουν τα
πυρά των εχθρών. Θρασύς όσο και αδιάφορη για την κατάσταση γύρω της, απλά να
ίπταται. Δεν τη νοιάζει να φτάσει ψηλά. Δεν τη νοιάζει να φτάσει στον ουρανό.
Μόνο να υπάρχει, να φαίνεται, να ξεχωρίζει...

Συμπληρώστε την εικόνα με ένα καταπράσινο γκαζόν που το βρέχει και το

μεγαλώνει η βροχή. Και η σαπουνόφουσκα να συνεχίζει την πορεία της επιδεικτικά
πάνω από τις κορυφές του χορταριού που λες και παλευουν να την πιάσουν και
αυτή με χαρακτηριστική ευκολία να ανεβαίνει πολύ ψηλά σαν να το κοροϊδεύει.

Συνέλαβα την εικόνα αυτή παρακολουθώντας το καλοκαίρι που πέρασε τη

θεατρική παράσταση «Δον Κιχώτης» του Θερβάντες με πρωταγωνιστές τον Γ.
Κιμούλη και τον Δ. Πιατά. Μια -κατά τη γνώμη μου- εξαιρετική παράσταση με
έμφαση στην αξία της μοναδικότητας της διαφορετικότητας. Το έργο ήταν μια
παράσταση μέσα στην παράσταση με τον Θερβάντες (Κιμούλης) να δίνει οδηγίες
στην ομήγυρη δημιουργώντας μια ιστορία και μοιράζοντας ρόλους όντας
πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Αντισταθμιστική κωμική φιγούρα
ο Πάντσο (Πιατάς) υπηρετώντας τον Θερβάντες - Δον Κιχώτη αλλά και τη
δραματικότητα της αφέλειας ενός πιστού ακολούθου που δεν αφήνει τον αφέντη
του ούτε στα δύσκολα...

Κατάφερε ο Θερβάντες - Δον Κιχώτης να εμπλέξει τόσο πολύ την αλήθεια με την
πραγματικότητα που οι εμπλεκόμενοι άρχιζαν να παρασύρονται από την ίδια την
ιστορία. Και οι θεατές να ανακαλύπτουν ίσως πόσο σχετική μπορεί να γίνει μια
έννοια όπως η πραγματικότητα. Είμασταν εκεί για να παρακολουθήσουμε μια
θεατρική παράσταση που εξιστορούσε την ιστορία της δημιουργίας μιας αφήγησης
της φαντασίας με ταυτόχρονη εκτέλεση της ως θεατρική πράξη. Συνυπήρχαν
δηλαδή για 2 περίπου ώρες τρεις «πραγματικότητες» σε ταυτόχρονους χρόνους και
η μια εισχωρούσε στην άλλη ως διάφανο κάλυμμα που καλύπτει, φανερώνει και δεν
αλλοιώνει την μορφή.
 Σαπουνόφουσκα στη βροχή

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά βασιζόμενος στο νόημα του έργου που προέκυπτε από
την απόρριψη και το χλευασμό που αντιμετώπιζε ο Θερβάντες για την έκκληση στο
ένστικτο της φαντασίας των υπολοίπων να γινουν ηθοποιοί για λίγο, ώστε να
«ξεφύγουν» για λίγο από τη δεινή τους θέση (δραπέτες όλοι τους με μια απόδραση
όμως που έφτασε σε αδιέξοδο - στην ακτή μιας θάλασσας χωρίς να φαίνεται το
ποθητό καράβι διάσωσης).

Χλεύαζαν και απέρριπταν έναν άνθρωπο που σκέφτηκε ένα τόσο διαφορετικό
τρόπο για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα: να ξεφύγουν από αυτή,
δημιουργώντας μια άλλη. Υπέρβαση του γεωγραφικού τόπου, υπέρβαση των
δυσκολιών με το πνεύμα και τη φαντασία. Να αιωρηθούν δηλαδή σαν τη
σαπουνόφουσκα, μέσα στη βροχή των δυσκολιών και κακουχιών που θρέφει και
ποτίζει το χορτάρι του εγωισμού. Να μετρήσει επιτέλους μια φορά η ιδέα πρώτα και
έπειτα οι πράξεις. Άλλωστε, όπως λέει και ο Θερβάντες στο έργο: «...για τις ιδέες
μου είμαι σίγουρος...για τις πράξεις μου είναι που αμφιβάλλω...».