Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 85 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 23, 24 i 25 lutego 2011 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2011
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 85. posiedzenia Sejmu
w dniach 23, 24 i 25 lutego 2011 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Daniela Chrapkiewicz. . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Halina Rozpondek . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Marek Rząsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka. . . .41
Poseł Wojciech Ziemniak . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Krystyna Kłosin . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Krzysztof Tyszkiewicz . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Agnieszka Hanajczyk . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Sylwester Pawłowski . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Krzysztof Jurgiel oraz grupa posłów. . .47
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Łukasz Borowiak . . . . . . . . . . . . . . . . . .51
Poseł Leszek Cieślik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł John Abraham Godson. . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Krystyna Kłosin . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
Poseł Jerzy Ziętek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Barbara Bartuś. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Jarosław Katulski. . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Marzena Machałek . . . . . . . . . . . . . . . . 60
Poseł Łukasz Zbonikowski. . . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Poseł Jan Warzecha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Poseł Jan Warzecha oraz grupa posłów . . . . 64
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Posłowie Andrzej Ryszka i Tadeusz Arkit . . . . 65
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 66
Posłowie Tadeusz Motowidło
i Ryszard Zbrzyzny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Witold Klepacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Poseł Andrzej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . 69
Posłowie Jacek Tomczak i Jan Filip Libicki . . 70
str.
str.
Posłowie Andrzej Gut-Mostowy
i Ireneusz Raś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Elżbieta Jakubiak . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Poseł Łukasz Borowiak . . . . . . . . . . . . . . . . . .74
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . .74
Poseł Renata Butryn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Witold Klepacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . .77
Poseł Bogusław Kowalski . . . . . . . . . . . . . . . .77
Poseł Bronisław Dutka. . . . . . . . . . . . . . . . . . .78
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84
Poseł Adam Krupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka. . . .87
Poseł Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Posłowie Leonard Krasulski
i Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Tadeusz Wita. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Mieczysław Golba . . . . . . . . . . . . . . . . . .91
Poseł Barbara Bartuś oraz grupa posłów . . . . 92
Poseł Henryk Młynarczyk . . . . . . . . . . . . . . . 93
Poseł Tomasz Głogowski . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Posłowie Tadeusz Arkit i Jan Musiał . . . . . . 95
Poseł Paweł Poncyljusz. . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Janusz Chwierut . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Zenon Durka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Posłowie Jerzy Borowczak i Jan Kulas . . . . .100
Poseł Tadeusz Sławecki . . . . . . . . . . . . . . . . .101
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . .102
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .103
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Bronisław Dutka. . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . .113
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . .114
Poseł Jan Warzecha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .115
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . .116
Poseł Dariusz Bąk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .117
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .118
Poseł Robert Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . .119
Poseł Jerzy Materna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .119
 str.
Poseł Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . .121
Poseł Robert Telus oraz grupa posłów . . . . .121
Poseł Barbara Bartuś oraz grupa posłów . . . 122
Poseł Arkady Fiedler oraz grupa posłów. . . 122
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Bożenna Bukiewicz. . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Tomasz Garbowski . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Sylwester Pawłowski . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Krzysztof Popiołek . . . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Monika Ryniak . . . . . . . . . . . . . . . . . . .131
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .132
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Wiesław Suchowiejko . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . 138
Poseł Tadeusz Woźniak . . . . . . . . . . . . . . . . 139
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . .141
Poseł Marzena Machałek . . . . . . . . . . . . . . . .141
Poseł Mieczysław Golba . . . . . . . . . . . . . . . . .142
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . .142
Poseł Tomasz Latos oraz grupa posłów. . . . .144
Poseł Bronisław Dutka. . . . . . . . . . . . . . . . . .145
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . .146
Posłanki Ewa Malik i Anna Paluch . . . . . . .147
Poseł Anna Paluch oraz grupa posłów . . . . .147
Poseł Dariusz Seliga oraz grupa posłów . . . .149
Poseł Witold Klepacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .152
Poseł Bożena Sławiak. . . . . . . . . . . . . . . . . . .153
Poseł Dariusz Seliga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . .164
Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . .165
Poseł Elżbieta Zakrzewska . . . . . . . . . . . . . .165
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . .166
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .166
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . .167
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . .168
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . .169
Posłowie Maciej Orzechowski
i Cezary Tomczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .169
Poseł Jakub Rutnicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . .170
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .170
Poseł Artur Gierada oraz grupa posłów . . . .172
Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .173
Poseł Agnieszka Hanajczyk . . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 174
Posłowie Sławomir Zawiślak
i Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .175
Poseł Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . .175
Posłowie Jarosław Żaczek
i Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .178
Poseł Robert Telus oraz grupa posłów . . . . .179
Poseł Sławomir Zawiślak oraz grupa posłów . . . .179
str.
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180
Poseł Iwona Arent . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .181
Poseł Marek Kwitek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 183
Poseł Marek Kwitek oraz grupa posłów . . . 184
Poseł Elżbieta Rafalska . . . . . . . . . . . . . . . . 186
Poseł Robert Telus oraz grupa posłów . . . . .187
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . 188
Poseł Adam Gawęda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . .191
Posłanki Anna Paluch i Ewa Malik . . . . . . .192
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .193
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . 194
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . 195
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . 198
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . .201
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . .201
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 202
Poseł Elżbieta Zakrzewska . . . . . . . . . . . . . 202
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . 203
Poseł Robert Tyszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . 203
Poseł Wojciech Wilk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
Poseł Cezary Atamańczuk . . . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . 206
Poseł Janina Okrągły. . . . . . . . . . . . . . . . . . .211
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . .211
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . .214
Poseł Zenon Durka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .216
Poseł Stanisław Gawłowski . . . . . . . . . . . . . .217
Poseł Jerzy Borowczak . . . . . . . . . . . . . . . . . .218
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .219
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 227
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 228
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 229
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 230
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 233
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 235
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .237
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 239
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 240
Minister – członek Rady Ministrów
Michał Boni. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 242
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 243
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 243
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .247
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Jacek Cichocki. . . .247
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 248
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 248
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 249
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .251
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 252
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 252
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 254
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 256
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 260
 str.
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 260
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .261
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 263
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 264
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 264
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 265
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 266
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 267
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 268
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . .270
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .270
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .271
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .272
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .274
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .275
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .275
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .277
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .278
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 282
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 282
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 284
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 285
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 285
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 286
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 287
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 289
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 290
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .291
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 292
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 293
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 294
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 294
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 295
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 297
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 298
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 299
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .301
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 302
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 304
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 304
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 306
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 307
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 308
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 309
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .310
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .313
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .313
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .315
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .315
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .316
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .317
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .318
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .319
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 320
str.
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .321
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .321
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 322
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 323
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 325
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 326
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 328
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 329
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 330
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 332
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 333
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 334
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 336
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .337
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 338
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 341
Minister – członek Rady Ministrów
Michał Boni. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 342
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 343
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 344
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 345
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 350
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 352
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 355
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 355
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 356
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .357
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 358
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 358
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 359
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 360
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .361
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 363
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 365
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 366
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 367
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 369
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .370
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .370
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .371
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .372
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .373
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .375
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .381
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .381
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 382
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 382
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 384
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 385
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 386
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 387
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 389
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 392
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 397
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 398
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 399
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .401
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .401
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 402
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 403
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 405
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 406
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 406
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 407
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .412
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .413
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .415
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .416
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .417
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .418
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .419
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 420
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .421
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 422
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 423
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 426
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 428
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 428
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 429
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .431
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 433
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 434
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 434
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 436
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 437
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 439
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 440
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 441
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 446
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 446
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .447
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 449
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .451
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 453
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . 454
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 455
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 455
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 456
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .457
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 459
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 460
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 461
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 462
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 464
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 465
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 466
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 467
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 469
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .470
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .471
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .472
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .475
Podsekretarz stanu Piotr Kołodziejczyk . . . .476
str.
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .477
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .478
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 480
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 480
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .481
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 482
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 482
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 483
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 483
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 484
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . 485
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 486
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 487
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 489
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 490
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 490
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .491
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 492
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 492
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 494
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 495
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 496
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 497
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 498
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 500
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 500
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 502
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 503
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 503
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 506
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 507
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 508
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . .510
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .511
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .512
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 513
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .514
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .515
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .515
Zapytania
Poseł Jadwiga Zakrzewska . . . . . . . . . . . . . .516
Poseł Łukasz Gibała . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .516
Poseł Daniela Chrapkiewicz. . . . . . . . . . . . . .518
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . .518
Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . .519
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Poseł Leszek Aleksandrzak . . . . . . . . . . . . . 520
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .521
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . .522
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .522
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . 523
Posłowie Stanisław Szwed
i Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . . . . . 524
Poseł Ireneusz Raś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 524
Poseł Bogusław Kowalski . . . . . . . . . . . . . . 524
Poseł Marzena Machałek . . . . . . . . . . . . . . . 524
 str.
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 525
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . 525
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . 526
Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . 526
Poseł Marek Matuszewski . . . . . . . . . . . . . . .527
Poseł Robert Kropiwnicki . . . . . . . . . . . . . . 528
Poseł Tadeusz Sławecki . . . . . . . . . . . . . . . . 528
Posłowie Jerzy Borowczaki Jan Kulas . . . . 529
Poseł Zenon Durka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 530
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 530
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . .531
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . .531
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . 532
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . 532
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 533
Poseł Michał Wojtkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . 533
Poseł Robert Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . 534
Poseł Mirosław Koźlakiewicz. . . . . . . . . . . . 534
Poseł Marzena Dorota Wróbel . . . . . . . . . . . 535
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Poseł Robert Kropiwnicki . . . . . . . . . . . . . . 536
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . .537
Poseł Tadeusz Woźniak . . . . . . . . . . . . . . . . .537
Poseł Zbigniew Dolataoraz grupa posłów . . . 539
Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 539
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . 540
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . 542
Poseł Kazimierz Smoliński . . . . . . . . . . . . . 543
Poseł Marian Starownik . . . . . . . . . . . . . . . 543
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . 544
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 544
Poseł Ryszard Zawadzki. . . . . . . . . . . . . . . . 544
Poseł Krzysztof Sońta oraz grupa posłów . . . 545
Poseł Iwona Arent . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 545
Poseł Elżbieta Rafalska . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski . . . . . 546
Poseł Adam Szejnfeld . . . . . . . . . . . . . . . . . . .547
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . 548
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . 548
Poseł Sławomir Piechota . . . . . . . . . . . . . . . 549
Poseł Andrzej Sztorc. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 549
Poseł Henryk Gołębiewski . . . . . . . . . . . . . . 550
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 550
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . .551
Poseł Wojciech Wilk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .551
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . .552
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . 553
Poseł Tadeusz Sławecki . . . . . . . . . . . . . . . . 554
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . 555
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . 555
Poseł Zenon Durka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 556
Odpowiedzi na zapytania
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 558
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 559
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 565
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 565
str.
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 566
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .567
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 568
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 569
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .570
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .571
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .572
Sekretarz stanu Mieczysław Kasprzak . . . . .572
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .573
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .575
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .578
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 580
Wiceprezes Głównego Urzędu Statystycznego
Janusz Witkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 580
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .581
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 583
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 584
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 585
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 586
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .587
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 588
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 589
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 590
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 592
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 595
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .596
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 597
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 598
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 599
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 600
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .601
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .601
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 602
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 603
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 604
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 605
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 606
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 607
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 608
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 609
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .611
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .613
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .613
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .615
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .616
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .616
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .617
Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .618
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .618
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .619
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . .619
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 620
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 620
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 637
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 638
 str. str.

Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 639 Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 646
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 639 Podsekretarz stanu Andrzej Massel . . . . . . .647
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 640 Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 648
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 641 Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 648
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 644 Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 652
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 644 Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 653
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 645 Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 653
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 646 Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 654

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie radykal-
nego zmniejszenia środków na budowę i moderniza-
cję dróg (na przykładzie obwodnicy Olsztyna i mo-
dernizacji drogi krajowej nr 16) – do prezesa Rady
Ministrów – ponowna (19835),
2) posła Adama Lipińskiego w sprawie zasad prze-
kazywania po 1 stycznia 2011 r. dla GOPR 15% środ-
ków finansowych uzyskiwanych ze sprzedaży biletów
za udostępnianie szlaków przez parki narodowe – do
ministra środowiska (20346),
3) posła Adama Lipińskiego w sprawie zmniejsze-
nia środków finansowych w 2011 r. dla urzędów pra-
cy na aktywne formy walki z bezrobociem – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (20347),
4) posła Adama Lipińskiego w sprawie pobicia
przez funkcjonariuszy KGB Andrzeja Poczobuta,
przewodniczącego Rady Naczelnej Związku Polaków
na Białorusi – do ministra spraw zagranicznych
(20348),
5) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie przetar-
gów na zakup szczepionek przeciwko pneumokokom
– do ministra zdrowia (20349),
6) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie plano-
wanej budowy dużej obwodnicy dla Starogardu
Gdańskiego – do ministra infrastruktury (20350),
7) poseł Marii Zuby w sprawie utrzymania w pla-
nach inwestycyjnych na 2011 r. budowy drogi S7 w ob-
szarze woj. świętokrzyskiego na odcinkach ze Skar-
żyska-Kamiennej do granicy woj. mazowieckiego
oraz z Jędrzejowa do granicy woj. małopolskiego – do
ministra infrastruktury (20351),
8) poseł Marii Zuby w sprawie utrzymania w pla-
nach inwestycyjnych na 2011 r. budowy drogi nr 73
od granicy Kielc do Woli Morawickiej wraz z budową
obwodnicy Morawicy – do ministra infrastruktury
(20352),
9) poseł Marii Zuby w sprawie modernizacji linii
kolejowej nr 8 na odcinku Warszawa-Okęcie – Radom
– Kielce – do ministra infrastruktury (20353),
10) poseł Haliny Rozpondek w sprawie odpłatno-
ści za przejazd autostradą A1 na odcinku miasta Czę-
stochowy – do ministra infrastruktury (20354),
Załącznik nr 1
Druk nr 3867
11) posła Marka Rząsy w sprawie działań prewen-
cyjnych służb podległych MSWiA w celu wyelimino-
wania agresywnych zachowań zorganizowanych
grup tzw. pseudokibiców – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (20355),
12) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie obowiązku tworzenia zbiorów danych oso-
bowych (lub zbiorów doraźnych) przez przedsiębior-
ców oferujących w ramach swej działalności gospo-
darczej różnego rodzaju szkolenia i kursy – do mini-
stra sprawiedliwości (20356),
13) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie sprawozdania z realizacji postanowień wy-
nikających z zalecenia Komisji Europejskiej w związ-
ku z technologią RFID (radioidentyfikacja) – do mi-
nistra infrastruktury (20357),
14) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie korzystania z pojazdu (mienia przesiedleń-
czego) przez współmałżonka uprawnionego – do mi-
nistra infrastruktury (20358),
15) posła Wojciecha Ziemniaka w sprawie kar za
przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i oby-
czajności – do ministra sprawiedliwości (20359),
16) poseł Krystyny Kłosin w sprawie możliwości
połączenia dokumentu, jakim jest karta ubezpieczenia
zdrowotnego, z nowym dowodem osobistym – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (20360),
17) posła Adama Wykręta w sprawie problemu
nienależnego pobierania dotacji państwowych przez
niektóre niepubliczne szkoły dla dorosłych – do mi-
nistra edukacji narodowej (20361),
18) posła Krzysztofa Tyszkiewicza w sprawie
wprowadzenia 23-procentowej stawki podatku VAT
na turnusy rehabilitacyjne dla osób niepełnospraw-
nych – do ministra finansów (20362),
19) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie niepo-
kojów społecznych w Egipcie – do ministra spraw za-
granicznych (20363),
20) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie stawek
podatku zryczałtowanego od przychodów ewidencjo-
nowanych w zakresie pomocy społecznej bez zakwa-
terowania – do ministra finansów (20364),
21) posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie
wdrażania Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, ze szczególnym uwzględnieniem dzia-
łania 4.4: Nowe inwestycje o wysokim potencjale in-
2
westycyjnym – do ministra rozwoju regionalnego
(20365),
22) posła Krzysztofa Jurgiela oraz grupy posłów
w sprawie budowy dróg ekspresowych i linii kolejo-
wych w woj. podlaskim – do prezesa Rady Ministrów
(20366),
23) posła Piotra Stanke w sprawie niedostatecz-
nego wykorzystywania przez kolej środków unijnych
– do ministra infrastruktury (20367),
24) posła Piotra Stanke w sprawie zmian w pro-
gramie „Rodzina na swoim” – do ministra infra-
struktury (20368),
25) posła Piotra Stanke w sprawie danych do wy-
kazu organizacji pożytku publicznego – do ministra
finansów (20369),
26) posła Piotra Stanke w sprawie publikacji wy-
kazu organizacji pożytku publicznego – do ministra
pracy i polityki społecznej (20370),
27) posła Piotra Stanke w sprawie eksploatacji
lokomotyw Husarz – do ministra infrastruktury
(20371),
28) posła Piotra Stanke w sprawie wyników kon-
troli NIK w parkach narodowych – do ministra śro-
dowiska (20372),
29) posła Piotra Stanke w sprawie przesunięcia
środków finansowych z inwestycji kolejowych na dro-
gowe – do prezesa Rady Ministrów (20373),
30) posła Piotra Stanke w sprawie zagrożenia po-
wodziowego w miejscowości Rowy – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (20374),
31) posła Piotra Stanke w sprawie pilnej potrzeby
działań w celu ratowania przed degradacją plaż i pasa
nadmorskiego na środkowym wybrzeżu, w szczegól-
ności w miejscowości Rowy – do ministra infrastruk-
tury (20375),
32) posła Łukasza Borowiaka w sprawie możliwo-
ści wdrożenia stosownych uregulowań, które pozwo-
lą na uniknięcie niespójności mogących wystąpić
w trakcie realizacji projektu „Indywidualizacja pro-
cesu nauczania i wychowania uczniów klas I–III
szkół podstawowych” – do ministra edukacji narodo-
wej (20376),
33) posła Leszka Cieślika w sprawie wykupu
gruntów leżących na terenie Biebrzańskiego Parku
Narodowego – do ministra środowiska (20377),
34) posła Leszka Cieślika w sprawie rozważenia
możliwości wznowienia produkcji cukru w cukrowni
w Łapach – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi oraz
ministra skarbu państwa (20378),
35) posła Johna Abrahama Godsona w sprawie
wprowadzenia ulg na przejazdy środkami transportu
publicznego dla emerytów i rencistów – do ministra
pracy i polityki społecznej oraz ministra infrastruk-
tury (20379),
36) posła Johna Abrahama Godsona w sprawie
Centrum Sportowego Politechniki Łódzkiej – do mi-
nistra sportu i turystyki (20380),
37) poseł Krystyny Kłosin w sprawie dworca ko-
lejowego w Rumi – do ministra infrastruktury
(20381),
38) posła Jerzego Ziętka w sprawie funkcjonowa-
nia ośrodków wypoczynkowych na terenach parków
narodowych w Polsce – do ministra środowiska
(20382),
39) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie funkcjo-
nowania rodzin zastępczych – do ministra pracy
i polityki społecznej (20383),
40) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie działań
rządu RP wobec zagrożeń masowymi wyjazdami
młodych ludzi z Polski w związku z finansowymi for-
mami zachęt do nauki zawodu stworzonych przez
Niemcy dla polskiej młodzieży – do prezesa Rady Mi-
nistrów (20384),
41) posła Wiesława Janczyka w sprawie podjęcia
przez resort spraw zagranicznych działań skutkują-
cych zwolnieniem z opłaty wizowej Polaków wybie-
rających się na uroczystości związane z 61. rocznicą
zbrodni katyńskiej oraz rocznicą ubiegłorocznej ka-
tastrofy prezydenckiego samolotu pod Smoleńskiem
– do ministra spraw zagranicznych (20385),
42) poseł Barbary Bartuś w sprawie likwidacji
placówek pocztowych na terenach wiejskich – do mi-
nistra infrastruktury (20386),
43) posła Jarosława Katulskiego w sprawie zmian
w przepisach prawnych zmierzających do wprowa-
dzenia całkowitej lub częściowej refundacji specjali-
stycznej żywności dla chorych na fenyloketonurię –
do ministra zdrowia (20387),
44) poseł Joanny Muchy w sprawie uchylania się
przez izby notarialne od obowiązku prowadzenia
aplikacji – do ministra sprawiedliwości (20388),
45) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie pod-
jęcia działań w kierunku przyspieszenia prywatyza-
cji dwóch spółek, tj. Zakładu Armatury Chemar
sp. z o.o. oraz Odlewni Chemar sp. z o.o., w których
Zakład Urządzeń Chemicznych i Armatury Przemy-
słowej Chemar SA, jako jednoosobowa spółka Skarbu
Państwa, posiada 100% udziałów – do ministra skar-
bu państwa (20389),
46) poseł Marzeny Machałek w sprawie zmniej-
szenia środków na remont linii kolejowej 274 z Jele-
niej Góry do Wrocławia – do ministra infrastruktury
(20390),
47) poseł Marzeny Machałek w sprawie proble-
mów wynikających z realizacji ustawy o obowiązku
szkolnym dla sześciolatków – do ministra edukacji
narodowej (20391),
48) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie im-
portu niemieckiej wieprzowiny zagrożonej skażeniem
dioksynami oraz wpływu tego rodzaju działań na
polskie rolnictwo i bezpieczeństwo konsumentów –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (20392),
49) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie za-
łożeń projektu ustawy o systemie oceniania jakości
edukacji – do ministra edukacji narodowej (20393),
50) posła Piotra Stanke w sprawie zniszczonych
brzegów morskich na odcinku Rowy – Ustka – do
ministra infrastruktury (20394),
51) posła Jana Warzechy w sprawie zmniejszającej
się liczby gabinetów stomatologicznych działających

w placówkach oświatowych – do ministra zdrowia
(20395),
52) posła Jana Warzechy w sprawie kwalifikacji
do celów ubezpieczeń społecznych współmałżonka,
jako osoby współpracującej z osobą prowadzącą dzia-
łalność gospodarczą – do ministra pracy i polityki
społecznej (20396),
53) posła Jana Warzechy w sprawie obowiązku
wliczania przez samorządy terytorialne do swojego
zadłużenia zobowiązań wynikających z umów pu-
blicznoprawnych, leasingu i umów z odroczonym ter-
minem zapłaty dłuższym niż rok – do ministra finan-
sów (20397),
54) posła Jana Warzechy oraz grupy posłów
w sprawie wstrzymania zawierania umów o refunda-
cje wynagrodzeń młodocianych pracowników zatrud-
nianych na podstawie umowy o pracę w celu przygo-
towania zawodowego oraz składek na ubezpieczenia
społeczne od refundowanych wynagrodzeń – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (20398),
55) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie zamia-
ru likwidacji Wydziału Pracy w Sądzie Rejonowym
w Biskupcu – do ministra sprawiedliwości (20399),
56) posłów Andrzeja Ryszki i Tadeusza Arkita
w sprawie możliwości nieodpłatnego przekazania
Przedsiębiorstwu Wodociągów i Kanalizacji sp. z o.o.
w Olkuszu map zasadniczych i ewidencyjnych z za-
sobu Starostwa Powiatowego w Olkuszu – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (20400),
57) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
stażu bezrobotnych w klubach integracji społecznej
– do ministra pracy i polityki społecznej (20401),
58) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
przywrócenia zwolnienia turnusów rehabilitacyjnych
z podatku od towarów i usług – do prezesa Rady Mi-
nistrów (20402),
59) posłów Tadeusza Motowidły i Ryszarda Zbrzy-
znego w sprawie zagrożeń wynikających z niedosta-
tecznego nadzoru właścicielskiego nad spółkami wę-
glowymi, co może doprowadzić do przejęcia ich przez
obce firmy – do prezesa Rady Ministrów (20403),
60) posła Witolda Klepacza w sprawie możliwych
konsekwencji przyszłej realizacji w Bratysławie
transkontynentalnego terminalu tranzytowego – do
prezesa Rady Ministrów (20404),
61) poseł Marii Zuby w sprawie pomocy finanso-
wej na rekultywację gruntów rolnych w miejscowo-
ści Rybitwy, zdewastowanych w wyniku letniej po-
wodzi w 2010 r. – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (20405),
62) poseł Marii Zuby w sprawie konieczności za-
gwarantowania w programach unijnych środków
finansowych dla sadowników na zainstalowanie sia-
tek osłonowych nad sadami oraz systemów nawad-
niających w sadach – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (20406),
63) posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie
szkód powodowanych przez bobry – do ministra śro-
dowiska (20407),
3
64) posłów Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libic-
kiego w sprawie działań przeciwpowodziowych – do
prezesa Rady Ministrów (20408),
65) posłów Andrzeja Guta-Mostowego i Ireneusza
Rasia w sprawie projektu pt. „Historyczno-kulturo-
wo-przyrodniczy szlak wokół Tatr” w ramach „Pro-
gramu współpracy transgranicznej Rzeczpospolita
Polska – Republika Słowacka 2007–2013” – do mini-
stra rozwoju regionalnego (20409),
66) posła Mariusza Grada w sprawie przywróce-
nia połączeń pociągów pasażerskich na Zamojszczyź-
nie – do ministra infrastruktury (20410),
67) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie rozporzą-
dzenia Ministra Finansów dotyczącego zmiany zasad
dofinansowywania barów mlecznych – do prezesa
Rady Ministrów (20411),
68) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
pomocy państwa w prowadzeniu szkół wiejskich
i przedszkoli – do ministra edukacji narodowej
(20412),
69) poseł Elżbiety Jakubiak w sprawie prowadze-
nia przez powiaty instytucji gospodarki budżetowej
– do ministra finansów (20413),
70) posła Michała Stuligrosza w sprawie pol-
sko-rosyjskiej umowy o przewozach tranzytowych –
do ministra infrastruktury (20414),
71) posła Michała Stuligrosza w sprawie ograni-
czenia przyrostu liczby studentów na bezpłatnych
studiach – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(20415),
72) posła Łukasza Borowiaka w sprawie zasad
przyznawania środków Funduszu Pracy stanowią-
cych rezerwę ministra pracy i polityki społecznej na
finansowanie programów na rzecz promocji zatrud-
nienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji
zawodowej w 2011 r. – do ministra pracy i polityki
społecznej (20416),
73) posła Grzegorza Roszaka w sprawie obowiąz-
ku zapewnienia pracownikom dnia wolnego od pracy
za święto przypadające w sobotę – do ministra pracy
i polityki społecznej (20417),
74) poseł Renaty Butryn w sprawie budowy dro-
gi ekspresowej S19 – do ministra infrastruktury
(20418),
75) poseł Renaty Butryn w sprawie protestu pro-
ducentów wyrobów ciastkarskich dotyczącego zmia-
ny stawki podatku VAT z 7% na 23%, która została
przyjęta w nowelizacji ustawy o podatku od towarów
i usług z dnia 29 października 2010 r. – do ministra
finansów (20419),
76) posła Witolda Klepacza w sprawie korytarza
transportowego Bałtyk – Adriatyk w procesie rewizji
transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T) – do
prezesa Rady Ministrów (20420),
77) posła Witolda Klepacza w sprawie poszanowa-
nia praw pracowniczych przy planowanym przejęciu
spółki córki Koksowni Przyjaźń, jaką jest Laborkoks,
przez spółkę z grupy kapitałowej JSW, tzn. Central-
ne Laboratorium Pomiarowo-Badawcze w Jastrzę-
biu-Zdroju – do ministra gospodarki (20421),
4
78) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
zapisów w instrukcji kancelaryjnej – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (20422),
79) posła Bogusława Kowalskiego w sprawie za-
ginięć obywateli polskich, na przykładzie mieszkan-
ki Krakowa – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (20423),
80) posła Bronisława Dutki w sprawie moderni-
zacji linii kolejowych łączących woj. małopolskie i ślą-
skie – do ministra infrastruktury (20424),
81) posła Bronisława Dutki w sprawie przebudo-
wy drogi Olkusz – Kraków i remontu drogi Katowice
– Olkusz – do ministra infrastruktury (20425),
82) posła Kazimierza Moskala w sprawie wielo-
miesięcznego terminu oczekiwania na wizytę w po-
radniach endokrynologicznych – do ministra zdrowia
(20426),
83) posła Kazimierza Moskala w sprawie zarzą-
dzania przez dyrektorów parków narodowych grun-
tami i nieruchomościami Skarbu Państwa bez ko-
niecznej w takich przypadkach decyzji o przekazaniu
ich w trwały zarząd – do ministra środowiska
(20427),
84) posła Kazimierza Moskala w sprawie nieure-
gulowanego stanu prawnego terenów parków naro-
dowych – do ministra środowiska (20428),
85) posła Kazimierza Moskala w sprawie niepra-
widłowości w określeniu powierzchni terenów chro-
nionych – do ministra środowiska (20429),
86) posła Kazimierza Moskala w sprawie nega-
tywnej oceny NIK dotyczącej działań ministra śro-
dowiska w zakresie funkcjonowania parków narodo-
wych – do ministra środowiska (20430),
87) posła Kazimierza Moskala w sprawie nega-
tywnej oceny przez NIK działalności starostów oraz
zarządów spółek wodnych w zakresie utrzymania
urządzeń melioracji wodnych szczegółowych – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (20431),
88) posła Kazimierza Moskala w sprawie stwier-
dzonych przez NIK nieprawidłowości w realizacji
przez organy administracji rządowej zadań w zakre-
sie zapewnienia bezpieczeństwa epizootycznego kra-
ju po przystąpieniu do strefy Schengen – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (20432),
89) posła Kazimierza Moskala w sprawie utrud-
nionego dostępu do dokumentacji medycznej człon-
ków rodziny zmarłego pacjenta – do ministra zdrowia
(20433),
90) posła Kazimierza Moskala w sprawie konse-
kwencji gospodarczych przewidywanej emigracji za-
robkowej Polaków do Niemiec – do ministra pracy i
polityki społecznej (20434),
91) posła Kazimierza Moskala w sprawie przepro-
wadzenia działań profilaktycznych w szkołach oraz
w miejscach zimowego wypoczynku uczniów w związ-
ku z coraz większą liczbą zachorowań na grypę A/
H1N1 – do ministra edukacji narodowej (20435),
92) posła Kazimierza Moskala w sprawie zwięk-
szenia aktywności uczniów chorujących na astmę na
zajęciach sportowych – do ministra zdrowia (20436),
93) posła Kazimierza Moskala w sprawie premii
przyznanych przez prezesa NFZ wszystkim dyrekto-
rom oddziałów wojewódzkich – do ministra zdrowia
(20437),
94) posła Kazimierza Moskala w sprawie zmniej-
szenia budżetów szpitali z powodu podwyżki podatku
VAT – do ministra zdrowia (20438),
95) poseł Marii Zuby w sprawie rosnących cen
zbóż, a w szczególności cen pszenicy – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (20439),
96) posła Adama Krupy w sprawie planów likwida-
cji znacznej liczby urzędów pocztowych na terenie woj.
opolskiego – do ministra infrastruktury (20440),
97) posła Adama Krupy w sprawie umieszczenia
w ewidencji pracowników wykonujących prace w szcze-
gólnych warunkach lub o szczególnym charakterze,
określonych ustawą o emeryturach pomostowych,
pracownika ochrony na oddziałach psychiatrycznych
w regionalnych ośrodkach psychiatrii sądowej – do
ministra zdrowia (20441),
98) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie zmiany przepisów ustawy o księgach wie-
czystych i hipotece wprowadzonych ustawą z dnia 26
czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczy-
stych i hipotece oraz niektórych innych ustaw – do
ministra sprawiedliwości (20442),
99) posła Tomasza Piotra Nowaka w sprawie
wprowadzenia w przepisach prawa zmian sprzyjają-
cych kontaktom młodzieży szkolnej Polski i Rosji – do
ministra edukacji narodowej (20443),
100) posła Tadeusza Arkita w sprawie wydłużenia
terminu zakończenia prac dostosowawczych określo-
nego w ustawie z dnia 8 grudnia 2006 r. o zmianie
ustawy o pomocy społecznej – do ministra pracy
i polityki społecznej (20444),
101) posłów Leonarda Krasulskiego i Zbigniewa
Kozaka w sprawie legalności prowadzonych postępo-
wań egzekucyjnych – do ministra finansów, ministra
sprawiedliwości oraz ministra środowiska (20445),
102) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie funk-
cjonowania samorządu zawodowego w świetle ustawy
o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym
psychologów – do ministra pracy i polityki społecznej
(20446),
103) posła Tadeusza Wity w sprawie działań rzą-
du zmierzających do wyjaśnienia katastrofy rządo-
wego samolotu TU-154M z dnia 10 kwietnia 2010 r.
w Smoleńsku – do prezesa Rady Ministrów (20447),
104) posła Tadeusza Wity w sprawie kolejnego ob-
niżenia kontraktów dla szpitali i przychodni woj. ślą-
skiego – do ministra zdrowia (20448),
105) posła Mieczysława Golby w sprawie obniże-
nia wysokości środków na przeciwdziałanie bezro-
bociu w 2011 r. – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (20450),
106) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie podtrzymania dotychczasowych form wspar-
cia w woj. małopolskim pracodawców, którzy zatrud-
niają młodzież w celu przygotowania zawodowego – do
ministra pracy i polityki społecznej (20451),

107) posła Henryka Młynarczyka w sprawie pod-
jęcia działań mających na celu wyjaśnienie przyczyn
utrzymującego się od roku stanu alarmu powodzio-
wego na rzece Wieprz w mieście Krasnystaw i okoli-
cach oraz spowodowanie ich usunięcia – do prezesa
Rady Ministrów (20452),
108) posła Tomasza Głogowskiego w sprawie
stawki podatku VAT w zakresie usług kulturalnych
w świetle ustawy z dnia 29 października 2010 r.
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług – do
ministra finansów (20453),
109) posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie proponowanych zmian do ustawy z dnia
5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie
drogowym – do ministra infrastruktury (20454),
110) posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie zmiany przepisów umożliwiających gmi-
nom budowę oraz remont mostów łączących prywat-
ne działki, na przykładzie gmin małopolskich – do
ministra infrastruktury (20455),
111) posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie braku możliwości kontroli ilości wykorzy-
stanych na cele rolnicze komunalnych osadów ście-
kowych – do ministra środowiska (20456),
112) posła Pawła Poncyljusza w sprawie systemu
oceniania jakości edukacji – do ministra edukacji na-
rodowej (20457),
113) posła Janusza Chwieruta w sprawie progra-
mu rozwoju energetyki – do ministra gospodarki
(20458),
114) posła Jerzego Budnika w sprawie zmiany za-
sad płacenia podatku od nieruchomości w okresie
zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej
– do ministra gospodarki (20459),
115) posła Zenona Durki w sprawie proponowa-
nego zakresu wsparcia dla osób głuchych i niedosły-
szących w założeniach projektu ustawy o języku mi-
gowym – do ministra pracy i polityki społecznej
(20460),
116) posłów Jerzego Borowczaka i Jana Kulasa
w sprawie polsko-rosyjskiej współpracy gospodarczej
– do ministra gospodarki (20461),
117) posłów Jerzego Borowczaka i Jana Kulasa
w sprawie prezydencji polskiej w Unii Europejskiej
– do ministra spraw zagranicznych (20462),
118) posła Tadeusza Sławeckiego w sprawie uzy-
skiwania przez jednostki organizacyjne OHP akre-
dytacji kuratora oświaty – do ministra edukacji na-
rodowej (20463),
119) posła Henryka Siedlaczka w sprawie wyso-
kości stawki podatku VAT od honorarium za koncert
– do ministra finansów (20464),
120) posła Stanisława Steca w sprawie pomocy
podmiotom fizycznym i prawnym w likwidacji azbe-
stu – do ministra środowiska (20465),
121) posła Stanisława Steca w sprawie sytuacji
zawodowej dziennikarzy – do ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego (20466),
122) posła Stanisława Steca w sprawie działalno-
ści rolniczej prowadzonej na terenie parków krajo-
5
brazowych – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(20467),
123) posła Stanisława Steca w sprawie perspek-
tyw szkolnictwa zawodowego w naszym kraju – do
ministra edukacji narodowej (20468),
124) poseł Anny Sobeckiej w sprawie podejrzenia
o nepotyzm szefa resortu infrastruktury – do preze-
sa Rady Ministrów (20469),
125) poseł Anny Sobeckiej w sprawie raportu
UEFA dotyczącego Euro 2012 – do ministra infra-
struktury (20470),
126) poseł Anny Sobeckiej w sprawie możliwego
bankructwa Polski – do ministra finansów (20471),
127) poseł Anny Sobeckiej w sprawie poziomu za-
dłużenia Polski – do ministra finansów (20472),
128) poseł Anny Sobeckiej w sprawie podwyżek
cen prądu spowodowanych nieprzydzieleniem upraw-
nień do darmowych emisji dwutlenku węgla – do mi-
nistra środowiska (20473),
129) poseł Anny Sobeckiej w sprawie nagród dla
policjantów w 2010 r. – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (20474),
130) poseł Anny Sobeckiej w sprawie likwidacji
Kuratorium Oświaty w Bydgoszczy – do ministra
edukacji narodowej (20475),
131) poseł Anny Sobeckiej w sprawie transporto-
wego sporu z Rosją – do ministra infrastruktury
(20476),
132) poseł Anny Sobeckiej w sprawie tzw. ustawy
żłobkowej – do ministra pracy i polityki społecznej
(20477),
133) poseł Anny Sobeckiej w sprawie problemów z
taborem PKP – do ministra infrastruktury (20478),
134) poseł Anny Sobeckiej w sprawie świadczeń
rodzinnych – do ministra pracy i polityki społecznej
(20479),
135) poseł Anny Sobeckiej w sprawie środków
z Unii Europejskiej na reformę systemu oświaty – do
ministra edukacji narodowej (20480),
136) poseł Anny Sobeckiej w sprawie obszarów
chronionych – do ministra środowiska (20481),
137) poseł Anny Sobeckiej w sprawie złego kon-
traktowania świadczeń w woj. pomorskim – do mini-
stra zdrowia (20482),
138) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ochotników
do zawodowej służby wojskowej – do ministra obrony
narodowej (20483),
139) poseł Anny Sobeckiej w sprawie odliczania
podatku VAT od paliwa – do ministra finansów
(20484),
140) poseł Anny Sobeckiej w sprawie superszyb-
kich lokomotyw Husarz – do ministra infrastruktury
(20485),
141) poseł Anny Sobeckiej w sprawie e-urzędu –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(20486),
142) poseł Anny Sobeckiej w sprawie liczby pa-
cjentów w szpitalach – do ministra zdrowia (20487),
6
143) poseł Anny Sobeckiej w sprawie finansowa-
nia wszczepiania kardiowerterów-defibrylatorów – do
ministra zdrowia (20488),
144) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zakupu
sprzętu wojskowego – do ministra obrony narodowej
(20489),
145) poseł Anny Sobeckiej w sprawie deficytu sek-
tora finansów publicznych – do ministra finansów
(20490),
146) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ustawy o dzia-
łalności leczniczej – do ministra zdrowia (20491),
147) posła Bronisława Dutki w sprawie ujęcia rze-
ki Łososinka w „Programie ochrony przed powodzią
dorzecza górnej Wisły” – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (20492),
148) posła Grzegorza Roszaka w sprawie dyrek-
tywy unijnej o przechowywaniu danych telekomuni-
kacyjnych – do ministra infrastruktury (20493),
149) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie prze-
pisów ustawy o podatku od towarów i usług regulu-
jących opodatkowanie usług kształcenia zawodowego
lub przekwalifikowania zawodowego – do ministra
finansów (20494),
150) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie za-
strzeżeń podmiotów realizujących świadczenia zdro-
wotne do procesu kontraktowania przez NFZ świad-
czeń na 2011 r., na przykładzie woj. zachodniopomor-
skiego – do ministra zdrowia (20495),
151) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie ro-
dzajów podmiotów upoważnionych do prowadzenia
staży podyplomowych lekarzy i lekarzy dentystów –
do ministra zdrowia (20496),
152) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
wynagrodzenia za prace zlecone, którego lekarze
weterynarii do dziś nie otrzymali, mimo że pienią-
dze wpłynęły na konto Ministerstwa Finansów już
w grudniu 2010 r. – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (20497),
153) posła Jana Warzechy w sprawie kryteriów
dostępu do pomocy w ramach działania: Przywraca-
nie potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wyni-
ku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz wprowadze-
nie odpowiednich działań zapobiegawczych, objętego
PROW na lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (20498),
154) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w spra-
wie planowanych zmian w realizacji inwestycji dro-
gowych w woj. podlaskim w ramach „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2011–2015” – do preze-
sa Rady Ministrów (20499),
155) posła Dariusza Bąka w sprawie katastrofal-
nego stanu drogi krajowej nr 48 na odcinku Wyśmie-
rzyce – Białobrzegi o długości 10 km – do ministra
infrastruktury (20500),
156) posła Dariusza Bąka w sprawie wysokiego
bezrobocia w Polsce i braku perspektyw zatrudnienia
dla młodych, wykształconych Polaków – do ministra
pracy i polityki społecznej (20501),
157) posła Dariusza Bąka w sprawie niewdrożenia
dyrektywy o zapobieganiu powodziom z 2007 r. i skie-
rowania przez Komisję Europejską pozwu sądowego
przeciwko Polsce – do ministra środowiska (20502),
158) posła Piotra Stanke w sprawie decyzji odno-
śnie do przejęcia spółki ENEA SA przez państwową
spółkę francuską EdF – do ministra skarbu państwa
(20503),
159) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie nie-
pokojących informacji o planowanej likwidacji sądów
gospodarczych, w tym Wydziału Gospodarczego Sądu
Rejonowego w Ciechanowie – do prezesa Rady Mini-
strów (20504),
160) posła Jerzego Materny w sprawie zamykania
placówek pocztowych na terenie kraju – do ministra
infrastruktury (20505),
161) posła Jerzego Materny w sprawie budowy ko-
palni odkrywkowej w okolicach Gubina w woj. lubu-
skim – do ministra gospodarki (20506),
162) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie
zmiany programu budowy składanych lodowisk se-
zonowych oraz lodowisk stałych „Biały Orlik” – do
ministra sportu i turystyki (20507),
163) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie trudnej sytuacji hodowców drobiu – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (20508),
164) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie finansowania oświetlenia drogi krajowej
nr 7 przez gm. Jedlińsk oraz zamiarów degradacji
drogi krajowej nr 7 do kategorii drogi gminnej na
odcinku Jedlanka Kępiny – Radom, po zbudowaniu
obwodnicy Radomia – do ministra infrastruktury
(20509),
165) posła Arkadego Fiedlera oraz grupy posłów
w sprawie wpisania znieczulenia przy porodzie do
koszyka świadczeń gwarantowanych – do ministra
zdrowia (20510),
166) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie sto-
sowania zapisów ustawy o ochronie zdrowia psy-
chicznego – do ministra zdrowia (20511),
167) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie wnio-
sku o dofinansowanie w ramach programu „Dziedzic-
two kulturowe”, priorytet: Wspieranie działań mu-
zealnych, zadania pn.: Modernizacja wystawy stałej
pn. „Historia niecenia ognia”, złożonego przez Mu-
zeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej, woj.
dolnośląskie – do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego (20512),
168) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie wnio-
sku o udzielenie dotacji na dofinansowanie prac kon-
serwatorskich, restauratorskich lub robót budowla-
nych przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe” na za-
danie pn.: Poprawa ochrony przeciwpożarowej terenu
i historycznych obiektów byłego hitlerowskiego obo-
zu koncentracyjnego Gross-Rosen w Rogoźnicy, woj.
dolnośląskie – do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego (20513),
169) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie przeciw-
działania bezrobociu – do ministra pracy i polityki
społecznej (20514),

170) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie budowy
szerokopasmowego Internetu – do ministra rozwoju
regionalnego (20515),
171) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie maso-
wych zwolnień lekarskich żołnierzy – do ministra
obrony narodowej (20516),
172) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie niepra-
widłowości w urzędach kontroli skarbowej – do mi-
nistra finansów (20517),
173) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie inwesty-
cji w urządzenia wytwarzające energię – do ministra
gospodarki (20518),
174) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
pobierania opłat stałych przez samorządy gminne za
pobyt dzieci w przedszkolach – do ministra edukacji
narodowej (20519),
175) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
likwidacji barier utrudniających osobom niepełno-
sprawnym pełne uczestnictwo w życiu publicznym
i zawodowym – do ministra pracy i polityki społecznej
(20520),
176) posła Tomasza Garbowskiego w sprawie budo-
wy obwodnic Nysy, Niemodlina, Myśliny i Bąkowa w
woj. opolskim – do ministra infrastruktury (20521),
177) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
wstrzymania realizacji przez Zarząd PKP PLK SA
planu likwidacji dwóch świętokrzyskich zakładów
spółki, tj. PKP InterCity w Skarżysku-Kamiennej
oraz Przewozy Regionalne w Kielcach, i włączenia
ich do zakładów lubelskiego i łódzkiego – do ministra
infrastruktury (20522),
178) posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie
sprzedaży przedsiębiorstwa energetycznego ENEA
SA – do ministra skarbu państwa (20523),
179) posła Krzysztofa Popiołka w sprawie nieza-
pewnienia środków finansowych na funkcjonowanie
w 2011 r. oddziałów i kół terenowych Polskiego
Związku Głuchych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (20524),
180) poseł Moniki Ryniak w sprawie projektu
ustawy o jakości edukacji – do ministra edukacji na-
rodowej (20525),
181) poseł Moniki Ryniak w sprawie planów likwi-
dacji bibliotek szkolnych – do ministra edukacji na-
rodowej (20526),
182) poseł Moniki Ryniak w sprawie planów wpro-
wadzenia nowej podstawy programowej dla szkół po-
nadgimnazjalnych – do ministra edukacji narodowej
(20527),
183) poseł Moniki Ryniak w sprawie organizacji
dni wolnych od zajęć dydaktyczno-wychowawczych
– do ministra edukacji narodowej (20528),
184) poseł Moniki Ryniak w sprawie zmian w usta-
wie Karta Nauczyciela – do ministra edukacji naro-
dowej (20529),
185) posła Piotra Polaka w sprawie wsparcia i udzie-
lenia pomocy finansowej Centralnemu Szpitalowi We-
teranów w Łodzi – do ministra zdrowia (20530),
186) posła Piotra Polaka w sprawie podjęcia dzia-
łań zapobiegających katastrofalnie niskim cenom sku-
7
pu trzody chlewnej i drobiu w styczniu i lutym 2011 r.
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (20531),
187) posła Piotra Polaka w sprawie ochrony pol-
skich konsumentów przed skażonym dioksynami
mięsem sprowadzonym z Niemiec – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (20532),
188) posła Adama Lipińskiego w sprawie planów
zwolnienia z pracy w polskich placówkach konsular-
nych na Białorusi osób zaangażowanych w działania
Związku Polaków na Białorusi – do ministra spraw
zagranicznych (20533),
189) posła Wiesława Suchowiejko w sprawie uła-
twień w zakresie ubiegania się o prawo jazdy – do
ministra infrastruktury (20534),
190) posła Wiesława Suchowiejko w sprawie
uwzględnienia w aktualizacji planów zarządzania
kryzysowego zagrożeń związanych z okresem zimo-
wym, nasilających się w ostatnich dwóch latach – do
prezesa Rady Ministrów (20535),
191) posła Henryka Siedlaczka w sprawie wypła-
ty ekwiwalentów węglowych emerytowanym pracow-
nikom Okręgowego Urzędu Górniczego w Rybniku
– do ministra gospodarki (20536),
192) poseł Marii Zuby w sprawie zagrożenia upa-
dłością placówek specjalistycznej opieki ambulatoryj-
nej wykonujących kruszenie kamieni nerkowych
wskutek wprowadzenia przez NFZ wymogu posiada-
nia bloku operacyjnego do wykonywania bezopera-
cyjnych zabiegów – do ministra zdrowia (20537),
193) poseł Marii Zuby w sprawie postulowanej
zmiany granic właściwości Sądu Okręgowego w Kiel-
cach – do ministra sprawiedliwości (20538),
194) poseł Marii Zuby w sprawie ujęcia w koszyku
refundowanych świadczeń medycznych terapii foto-
dynamicznej – do ministra zdrowia (20539),
195) poseł Marii Zuby w sprawie projektu ustawy
o systemie oceniania jakości edukacji – do ministra
edukacji narodowej (20540),
196) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
niskich cen żywca wieprzowego, nieuzasadnionego
wzrostu cen detalicznych mięsa i wędlin oraz ochro-
ny rynku przed napływem skażonego surowca z za-
granicy – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(20541),
197) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie moder-
nizacji dworca kolejowego w Łowiczu – do ministra
infrastruktury (20542),
198) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie jakości
zabawek wyprodukowanych na terenie Chińskiej Re-
publiki Ludowej dopuszczanych do handlu na tery-
torium Polski – do ministra gospodarki (20543),
199) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie zwra-
cania przez rolników dopłat bezpośrednich wypłaca-
nych przez ARiMR w ramach wspólnej polityki rolnej
UE w związku ze sprzedażą gruntów pod budowę
autostrady – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(20544),
200) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie prowa-
dzenia polityki prorodzinnej – do ministra pracy
i polityki społecznej (20545),
8
201) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie finan-
sowania reformy oświaty ze środków Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki” – do ministra edukacji
narodowej (20546),
202) poseł Marzeny Machałek w sprawie przesu-
nięcia środków inwestycyjnych z kolei na budowę
dróg – do ministra rozwoju regionalnego (20547),
203) posła Mieczysława Golby w sprawie przyspie-
szenia budowy obwodnicy Przeworska – do ministra
infrastruktury (20548),
204) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie obo-
wiązków organów państwa w zakresie pomocy oso-
bom znajdującym się jednocześnie w trudnej sytuacji
zdrowotnej i materialnej – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (20549),
205) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie inter-
pretacji niektórych przepisów ustawy o własności
lokali – do ministra infrastruktury (20550),
206) posła Tomasza Latosa oraz grupy posłów
w sprawie kształcenia lekarzy i lekarzy dentystów
– do ministra zdrowia (20551),
207) posła Bronisława Dutki w sprawie reorgani-
zacji Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej
w Krakowie – do prezesa Rady Ministrów (20552),
208) posła Bronisława Dutki w sprawie przebudo-
wy drogi Racibórz – Rybnik – Żory – Pszczyna – Oświę-
cim – Kraków – do ministra infrastruktury (20553),
209) posła Bronisława Dutki w sprawie środków
finansowych przeznaczonych na aktywizację osób
bezrobotnych – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (20554),
210) posła Bronisława Dutki w sprawie wprowa-
dzenia do „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” budowy obwodnicy Krakowa – do mini-
stra infrastruktury (20555),
211) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
realizacji wniosków z kontroli NIK rządowego pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012” – do ministra spor-
tu i turystyki (20556),
212) posłanek Ewy Malik i Anny Paluch w spra-
wie problemów związanych z rozstrzygnięciami kon-
kursów przeprowadzonych przez NFZ na realizację
świadczeń zdrowotnych na 2011 r. – do ministra zdro-
wia (20557),
213) poseł Anny Paluch oraz grupy posłów w spra-
wie konsekwencji ewentualnego niewypełnienia przez
Polskę zobowiązań w zakresie oczyszczania ścieków
komunalnych – do ministra środowiska (20558),
214) poseł Anny Paluch oraz grupy posłów w spra-
wie szkód powodziowych w woj. małopolskim – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (20559),
215) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(20560),
216) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Gospodarki –
do ministra gospodarki (20561),
217) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Pracy i Polity-
ki Społecznej – do ministra pracy i polityki społecznej
(20562),
218) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (20563),
219) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Finansów – do
ministra finansów (20564),
220) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Sportu i Tury-
styki – do ministra sportu i turystyki (20565),
221) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści – do ministra sprawiedliwości (20566),
222) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Infrastruktury
– do ministra infrastruktury (20567),
223) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-

jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Zdrowia – do
ministra zdrowia (20568),
224) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosztem
przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających wy-
pracowane przez siebie środki finansowe w OFE, oraz
kosztów funkcjonowania resortów w obecnym rządzie,
na przykładzie Ministerstwa Spraw Zagranicznych –
do ministra spraw zagranicznych (20569),
225) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania KPRM w obecnym rzą-
dzie – do prezesa Rady Ministrów (20570),
226) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa – do ministra skarbu państwa (20571),
227) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego – do ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego (20572),
228) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego – do ministra nauki i szkolnictwa
wyższego (20573),
229) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Środowiska –
do ministra środowiska (20574),
230) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosztem
przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających wy-
pracowane przez siebie środki finansowe w OFE, oraz
9
kosztów funkcjonowania resortów w obecnym rządzie,
na przykładzie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
– do ministra rozwoju regionalnego (20575),
231) posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd, polega-
jących na zmniejszeniu deficytu budżetowego kosz-
tem przyszłych emerytur Polaków, oszczędzających
wypracowane przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów w obecnym
rządzie, na przykładzie Ministerstwa Obrony Naro-
dowej – do ministra obrony narodowej (20576),
232) posła Witolda Klepacza w sprawie wprowa-
dzenia odpłatności za przejazd autostradami na od-
cinkach aglomeracyjnych – do ministra infrastruk-
tury (20577),
233) poseł Bożeny Sławiak w sprawie zapewnie-
nia opieki zdrowotnej dzieciom z chorobami przewle-
kłymi w placówkach edukacji przedszkolnej – do mi-
nistra zdrowia (20578),
234) poseł Bożeny Sławiak w sprawie zorganizo-
wania wychowania przedszkolnego dla dzieci z cho-
robami przewlekłymi – do ministra edukacji narodo-
wej (20579),
235) posła Dariusza Seligi w sprawie przesunięcia
terminu realizacji obwodnicy Bełchatowa – do mini-
stra infrastruktury (20580),
236) posła Dariusza Seligi w sprawie pomocy
i opieki medycznej dla kombatantów – do ministra
zdrowia (20581),
237) posła Dariusza Seligi w sprawie podjęcia
działań zmieniających rządowy projekt ustawy bu-
dżetowej na 2011 r., na przykładzie Powiatowego
Urzędu Pracy w Skierniewicach – do ministra pracy
i polityki społecznej (20582),
238) posła Dariusza Seligi w sprawie podjęcia
działań zmieniających rządowy projekt ustawy bu-
dżetowej na 2011 r., na przykładzie Powiatowego
Urzędu Pracy w Bełchatowie – do ministra pracy
i polityki społecznej (20583),
239) posła Dariusza Seligi w sprawie podjęcia
działań zmieniających rządowy projekt ustawy bu-
dżetowej na 2011 r., na przykładzie Powiatowego
Urzędu Pracy w Piotrkowie Trybunalskim – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (20584),
240) posła Dariusza Seligi w sprawie podjęcia
działań zmieniających rządowy projekt ustawy bu-
dżetowej na 2011 r., na przykładzie Powiatowego
Urzędu Pracy w Rawie Mazowieckiej – do ministra
pracy i polityki społecznej (20585),
241) posła Dariusza Seligi w sprawie podjęcia
działań zmieniających rządowy projekt ustawy bu-
dżetowej na 2011 r., na przykładzie Powiatowego
Urzędu Pracy w Tomaszowie Mazowieckim – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (20586),
242) posła Dariusza Seligi w sprawie problemu
pijanych nieletnich – do ministra zdrowia (20587),
243) posła Dariusza Seligi w sprawie zmiany usta-
wy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej
– do ministra pracy i polityki społecznej (20588),
10
244) posła Dariusza Seligi w sprawie pomocy fi-
nansowej dla Urzędu Skarbowego w Skierniewicach
– do ministra finansów (20589),
245) posła Dariusza Seligi w sprawie zmiany usta-
wy o emeryturach i rentach z FUS – do ministra
pracy i polityki społecznej (20590),
246) posła Dariusza Seligi w sprawie ciągłego
przyrostu bezrobocia – do prezesa Rady Ministrów
(20591),
247) posła Dariusza Seligi w sprawie zalegania
z wypłatami pracownikom wynagrodzenia na czas
– do ministra pracy i polityki społecznej (20592),
248) posła Dariusza Seligi w sprawie patologii
w ośrodkach wychowawczych – do ministra edukacji
narodowej (20593),
249) posła Dariusza Seligi w sprawie zatrudnia-
nia stażystów – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (20594),
250) posła Dariusza Seligi w sprawie budowy dróg
powiatowych – do ministra infrastruktury (20595),
251) posła Dariusza Seligi w sprawie prawnokarnej
oceny postępowania pracowników Ministerstwa Fi-
nansów w związku z zaniedbaniami związanymi
z implementacją do krajowego porządku prawnego dy-
rektyw UE – do ministra sprawiedliwości (20596),
252) posła Dariusza Seligi w sprawie informaty-
zacji komendy powiatowej w Skierniewicach – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (20597),
253) posła Dariusza Seligi w sprawie likwidacji
posterunków policyjnych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (20598),
254) posła Dariusza Seligi w sprawie świadczeń
socjalnych na rzecz osób, które po rozwiązaniu umo-
wy o pracę przechodzą na emeryturę – do ministra
pracy i polityki społecznej (20599),
255) posła Dariusza Seligi w sprawie udzielania
pomocy lekarskiej sportowcom – do ministra sportu
i turystyki (20600),
256) posła Dariusza Seligi w sprawie nieprawdzi-
wych zwolnień lekarskich – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (20601),
257) posła Dariusza Seligi w sprawie obywateli
polskich porwanych za granicą – do ministra spraw
zagranicznych (20602),
258) posła Dariusza Seligi w sprawie sytuacji panu-
jącej na kolei – do ministra infrastruktury (20603),
259) posła Dariusza Seligi w sprawie pociągu „Ło-
dzianin” – do ministra infrastruktury (20604),
260) posła Stanisława Wziątka w sprawie terminu
wprowadzenia nowych dowodów osobistych – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (20605),
261) posła Stanisława Wziątka w sprawie likwi-
dacji bezpośredniego połączenia autobusowego Po-
łczyn-Zdrój – Poznań – do ministra infrastruktury
(20606),
262) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie ulg dla
rodzin wielodzietnych w opłatach za przedszkola – do
ministra edukacji narodowej (20607),
263) poseł Elżbiety Zakrzewskiej w sprawie Stacji
Sportów Zimowych i Paralotniarstwa w Kowarach
– do ministra środowiska (20608),
264) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie praw
i obowiązków skazanych osadzonych w zakładach
karnych – do ministra sprawiedliwości (20609),
265) posła Jana Widackiego w sprawie planowa-
nego, w przygotowywanym przez GUS spisie po-
wszechnym, umieszczenia narodowości góralskiej –
do prezesa Rady Ministrów (20610),
266) posła Romualda Ajchlera w sprawie plano-
wanych zmian w Poczcie Polskiej SA – do ministra
infrastruktury (20611),
267) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie re-
formy szkolnictwa wyższego – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (20612),
268) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
rozwoju targowisk na obszarach wiejskich – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (20613),
269) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie re-
formy systemu emerytalnego – do ministra pracy
i polityki społecznej (20614),
270) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Macieja
Orzechowskiego w sprawie zmiany kwalifikacji tary-
fowej opłat za energię elektryczną dla jednostek OSP
– do ministra gospodarki (20615),
271) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
funkcjonowania samorządów w aspekcie znowelizo-
wanej ustawy o finansach publicznych – do ministra
finansów (20616),
272) posłów Macieja Orzechowskiego i Cezarego
Tomczyka w sprawie trudnej sytuacji hodowców trzo-
dy chlewnej i drobiu w Polsce – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (20617),
273) posła Jakuba Rutnickiego w sprawie zmiany
ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie sta-
wek VAT na pieczywo o terminie przydatności dłuż-
szym niż 14 dni – do ministra finansów (20618),
274) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie zmian w prawie dotyczących Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 – do mi-
nistra sprawiedliwości (20619),
275) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie rozliczania PIT na preferencyjnych
zasadach – do ministra finansów (20620),
276) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie becikowego dla rodziców adopcyjnych
– do ministra pracy i polityki społecznej (20621),
277) posła Artura Gierady oraz grupy posłów
w sprawie potrzeby przygotowania nowelizacji usta-
wy o rencie socjalnej wprowadzającej podwyższenie
limitów osiąganego przychodu, po przekroczeniu któ-
rego zawiesza się wypłatę renty socjalnej – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (20622),
278) posła Artura Gierady oraz grupy posłów
w sprawie niedoprecyzowania przepisów w procedu-
rze zatrzymywania prawa jazdy kierowcom, wobec
których zachodzi podejrzenie kierowania pojazdem
w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alko-

holu – do ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji (20623),
279) posła Michała Jarosa w sprawie włączenia
lotniska w Oleśnicy do wykazu lotnisk wojskowych,
które mogą być wykorzystane na potrzeby lotnictwa
cywilnego – do prezesa Rady Ministrów (20624),
280) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie efek-
tywnego wykorzystywania środków na aktywizację
bezrobotnych – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (20625),
281) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie wy-
równania do pensji nauczycieli wypłacanych przez
samorządy – do prezesa Rady Ministrów (20626),
282) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie urlo-
pów na żądanie – do prezesa Rady Ministrów (20627),
283) posłów Sławomira Zawiślaka i Jarosława
Żaczka w sprawie odmowy przyznania rent struktu-
ralnych kilkudziesięciu procentom występujących
o nie rolników – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(20628),
284) posła Jarosława Żaczka w sprawie planowa-
nych zmian w rządowym programie „Rodzina na
swoim” – do prezesa Rady Ministrów (20629),
285) posła Jarosława Żaczka w sprawie realizacji
przez rząd „Strategii konsolidacji i wspierania pol-
skiego przemysłu obronnego w latach 2007–2012”,
na przykładzie Wojskowych Zakładów Inżynieryj-
nych SA w Dęblinie – do ministra obrony narodowej
(20630),
286) posła Jarosława Żaczka w sprawie efektów
ratyfikacji porozumienia dotyczącego Środkowoeu-
ropejskiego Programu Wymiany Uniwersyteckiej –
CEEPUS III – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego (20631),
287) posłów Jarosława Żaczka i Sławomira Zawi-
ślaka w sprawie nieprawidłowości wykazanych przez
NIK w zakresie ochrony przeciwpowodziowej na Lu-
belszczyźnie – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (20632),
288) posłów Sławomira Zawiślaka i Jarosława
Żaczka w sprawie utrzymującego się od dłuższego
czasu spadku opłacalności hodowli trzody chlewnej
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (20633),
289) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie likwidacji urzędów pocztowych – do mini-
stra infrastruktury (20634),
290) posła Sławomira Zawiślaka oraz grupy po-
słów w sprawie planowanej od 1 marca 2011 r. korek-
ty połączeń kolejowych realizowanych przez spółkę
PKP InterCity, ze szczególnym uwzględnieniem linii
nr 7 Warszawa – Dorohusk oraz Zamojszczyzny i Roz-
tocza – do ministra infrastruktury (20635),
291) posła Czesława Hoca w sprawie niewywiązy-
wania się Ministerstwa Zdrowia z ustawowego obo-
wiązku nowelizacji listy refundowanych leków i wy-
robów medycznych – do ministra zdrowia (20636),
292) poseł Iwony Arent w sprawie obwodnicy Olsz-
tyna – do ministra infrastruktury (20637),
293) poseł Iwony Arent w sprawie zwiększenia
dotacji Funduszu Pracy na aktywne formy przeciw-
11
działania bezrobociu w woj. warmińsko-mazurskim
– do ministra pracy i polityki społecznej (20638),
294) posła Marka Kwitka w sprawie drastycznego
ograniczenia w budżecie na 2011 r. wydatków zwią-
zanych z Funduszem Pracy – do ministra finansów
(20639),
295) posła Marka Kwitka oraz grupy posłów
w sprawie centralizacji władzy i negatywnych skut-
ków dla edukacji narodowej zawartych w projekcie
ustawy o systemie oceniania jakości edukacji – do
ministra edukacji narodowej (20640),
296) posła Marka Kwitka oraz grupy posłów
w sprawie problemów polskich przewoźników z reali-
zacją transportu na terytorium Federacji Rosyjskiej
oraz negocjacji polskiego rządu dotyczących liczby
zezwoleń transportowych – do ministra infrastruk-
tury (20641),
297) poseł Elżbiety Rafalskiej w sprawie przeka-
zywania przez producentów towarów na cele chary-
tatywne – do ministra finansów (20642),
298) poseł Elżbiety Rafalskiej w sprawie likwida-
cji Ośrodka Zamiejscowego w Gorzowie Wielkopol-
skim Izby Skarbowej w Zielonej Górze – do ministra
finansów (20643),
299) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie prywatyzacji przedsiębiorstwa ENEA SA
na rzecz spółki francuskiej EdF – do ministra skarbu
państwa (20644),
300) posła Henryka Milcarza w sprawie zapisów
zawartych w projekcie ustawy o systemie oceniania
jakości edukacji likwidujących kuratoria oświaty i zmie-
niających formę nadzoru pedagogicznego nad pla-
cówkami oświatowymi – do ministra edukacji naro-
dowej (20645),
301) posła Adama Gawędy w sprawie projektu
rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego roz-
porządzenie dotyczące autostrad płatnych na terenie
miast Górnego Śląska – do ministra infrastruktury
(20646),
302) posła Artura Górskiego w sprawie emisji
w telewizji w czasie chronionym materiałów zawiera-
jących sceny o charakterze pornograficznym – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (20647),
303) posła Artura Górskiego w sprawie zatrzyma-
nia i przesłuchania pracowników „Naszego Dzienni-
ka” przez FSB Rosji – do prezesa Rady Ministrów
(20648),
304) posła Henryka Milcarza w sprawie przezna-
czenia dodatkowych środków na naukę i szkolnictwo
wyższe w budżecie na 2011 r. oraz nowelizacji ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym i aktów towarzyszą-
cych – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(20649),
305) posłanek Anny Paluch i Ewy Malik w spra-
wie krytycznej sytuacji w zakresie wykonywania
świadczeń lekarsko-weterynaryjnych dotyczących
badań powierzonych Inspekcji Weterynaryjnej i le-
karzom weterynarii wykonującym takie badania
w drodze urzędowego wyznaczenia – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (20650),
12
306) posłanek Ewy Malik i Anny Paluch w spra-
wie luki w ustawie Prawo telekomunikacyjne powo-
dującej brak możliwości wyegzekwowania przez
użytkowników sieci odpowiedniej jakości usług od
dostawców Internetu – do ministra infrastruktury
(20651),
307) posła Jerzego Budnika w sprawie zwolnienia
służby radioamatorskiej stałej z opłaty administra-
cyjnej związanej ze zgłoszeniem instalacji anteno-
wych – do ministra finansów (20652),
308) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie opi-
nii wobec stanowiska konsultantów wojewódzkich
z dnia 10 stycznia 2011 r. dotyczącego skutków po-
stępowań konkursowych oraz zagrożenia bezpie-
czeństwa zdrowotnego mieszkańców Małopolski – do
ministra zdrowia (20653),
309) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie moż-
liwości korzystania przez szpitale MSWiA ze środ-
ków w ramach RPO – do prezesa Rady Ministrów
(20654),
310) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie stoso-
wania i interpretacji art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych – do mini-
stra finansów (20655),
311) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie umiesz-
czenia na liście inwestycji priorytetowych w Progra-
mie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
realizacji projektu modernizacji dworca PKP Byd-
goszcz Główna – do ministra rozwoju regionalnego
(20656),
312) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie sprzecz-
ności ustawy o podatku od towarów i usług z ustawą
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
– do ministra finansów (20657),
313) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie nie-
umieszczenia w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” realizacji budowy drogi S5 – do
ministra infrastruktury (20658),
314) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie projektu
ustawy o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach
i na zorganizowanych terenach narciarskich – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (20659),
315) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie ogłoszo-
nej przez Ministerstwo Infrastruktury listy dworców,
które otrzymają dotacje finansowe na remont i prze-
budowę – do ministra infrastruktury (20660),
316) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie ustawy
z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz
niektórych innych ustaw – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (20661),
317) posła Stanisława Wziątka w sprawie likwi-
dacji gabinetów stomatologicznych w szkołach – do
ministra zdrowia oraz ministra edukacji narodowej
(20662),
318) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie gmin-
nych komisji rozwiązywania problemów alkoholo-
wych – do ministra zdrowia (20663),
319) poseł Joanny Muchy w sprawie planowanej
likwidacji połączeń kolejowych z Lubelszczyzny w związ-
ku z zaniedbaniami w zakresie napraw rewizyjnych
wagonów kolejowych – do ministra infrastruktury
(20664),
320) poseł Joanny Muchy w sprawie zmian w for-
mularzach, które utrudniają przekazywanie 1% po-
datku dochodowego organizacjom pożytku publicz-
nego – do ministra finansów (20665),
321) poseł Elżbiety Zakrzewskiej w sprawie art.
132 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych – do ministra zdro-
wia (20666),
322) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(20667),
323) posła Roberta Tyszkiewicza w sprawie roz-
ważenia możliwości zawieszenia lub zrewidowania
zapisów umowy o pomocy prawnej między Polską
a Białorusią – do ministra sprawiedliwości (20668),
324) posła Wojciecha Wilka w sprawie zagospoda-
rowania terenów po likwidowanych jednostkach woj-
skowych, na przykładzie zlikwidowanego w ubiegłym
roku Składu Materiałowego Kraśnik – do ministra
obrony narodowej (20669),
325) posła Wojciecha Wilka w sprawie planów li-
kwidacji gminnych urzędów pocztowych, na przykła-
dzie Urzędu Pocztowego w Zakrzówku – do ministra
infrastruktury (20670),
326) posła Wojciecha Wilka w sprawie planów
utworzenia międzynarodowej brygady polsko-litew-
sko-ukraińskiej z siedzibą w Lublinie – do ministra
obrony narodowej (20671),
327) posła Cezarego Atamańczuka w sprawie sy-
tuacji panującej w PKP – do ministra infrastruktury
(20672),
328) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie rozszerzenia wykazu świadczeń gwarantowa-
nych o nowe programy zdrowotne – do ministra zdro-
wia (20673),
329) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie skutków uchwalenia przez Sejm RP ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obsza-
rach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (20674),
330) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie realizacji „Narodowego programu leczenia hemo-
filii na lata 2005–2011” – do ministra zdrowia
(20675),
331) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie planowanych zwolnień grupowych i restruktu-
ryzacji Poczty Polskiej SA – do ministra infrastruk-
tury (20676),
332) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie darmowych uprawnień do emisji gazów cieplar-
nianych – do ministra gospodarki (20677),
333) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie analizy wykazu leków dopuszczonych do stoso-
wania w Polsce w świetle zastrzeżeń Towarzystwa
Farmaceutyczno-Ekonomicznego – do ministra zdro-
wia (20678),

334) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie leczenia nowatorską szczepionką przeciw czer-
niakowi – do ministra zdrowia (20679),
335) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie finansowania programu badawczego nowator-
skiej szczepionki przeciw czerniakowi – do ministra
nauki i szkolnictwa wyższego (20680),
336) poseł Janiny Okrągły w sprawie nowelizacji
przepisów dotyczących zwolnienia turnusów rehabi-
litacyjnych z podatku od towarów i usług – do mini-
stra finansów (20681),
337) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie spodzie-
wanej podwyżki cen gazu w kraju – do ministra go-
spodarki (20682),
338) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie braku
możliwości leczenia w Polsce naczyniaka u dzieci – do
ministra zdrowia (20683),
339) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie wykazu
chorób kwalifikujących do opieki paliatywnej oraz
skreślenia z hospicyjnych świadczeń poradni obrzęku
limfatycznego – do ministra zdrowia (20684),
340) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie projek-
tu ustawy o świadczeniach rodzinnych – do ministra
pracy i polityki społecznej (20685),
341) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie prote-
stu wobec likwidacji szkół przekazanych administra-
cji samorządowej – do ministra edukacji narodowej
(20686),
342) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie korytarza
transportowego Bałtyk – Adriatyk w procesie rewizji
transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T) – do
ministra infrastruktury (20687),
343) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie reformy
regulacji – do ministra gospodarki (20688),
344) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie dofinan-
sowania kościelnych domów pomocy społecznej – do
ministra pracy i polityki społecznej (20689),
345) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie opóźnień
w wydaniu rozporządzenia wykonawczego, o którym
mowa w art. 2 ustawy z dnia 12 lutego 2010 r. o zmia-
nie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks karny wy-
konawczy oraz ustawy Prawo ochrony środowiska –
do ministra sprawiedliwości (20690),
346) posła Zenona Durki w sprawie sposobu nada-
wania klauzul wykonalności sądowym tytułom egze-
kucyjnym – do ministra sprawiedliwości (20691),
347) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie
postępowania konkursowego w zakresie zawierania
umów o udzielanie świadczeń gwarantowanych
w podstawowej opiece zdrowotnej w zakresie nocnej
i świątecznej opieki zdrowotnej ogłoszonego w dniu
21 stycznia 2011 r. przez Zachodniopomorski Oddział
Wojewódzki NFZ w Szczecinie – do ministra zdrowia
(20692),
348) posła Jerzego Borowczaka w sprawie wyra-
żenia zgody na działalność jako polski związek spor-
towy w dyscyplinie sport taneczny – do ministra
sportu i turystyki (20693).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
13
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Zbigniewa Wrony na interpelację posła Ar-
kadiusza Mularczyka w sprawie korupcji w Polsce
w latach 2002–2010 (19122),
2) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Agniesz-
ki Hanajczyk w sprawie ustawy z dnia 13 czerwca
2008 r. o zmianie ustawy o opłatach abonamento-
wych (19150),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłów Andrzeja Jaworskiego i Mak-
sa Kraczkowskiego w sprawie naruszenia przez ZUS
zasad konkurencji oraz konstytucyjnej zasady rów-
ności podmiotów (19266),
4) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Arka-
dego Fiedlera oraz grupy posłów w sprawie możliwo-
ści naprawienia szkód wyrządzonych chronionym
przez prawo gatunkom ptaków i nietoperzy podczas
renowacji i modernizacji zabytków oraz przestrzega-
nia obowiązujących ustaw związanych z ochroną śro-
dowiska naturalnego (19525),
5) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów – na ponowną interpelację posła
Jerzego Wenderlicha w sprawie zagrożonego likwida-
cją Gimnazjum i Liceum Akademickiego w Toruniu
(19549),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Jacka Czai – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie okoliczności związanych z ogłoszeniem
upadłości dużego pracodawcy – spółki Toora Polska
SA i bezczynnością w tym zakresie uprawnionych
organów państwa (19554),
7) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu Pań-
stwa Jana Burego – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza w spra-
wie działań Zarządu PLL LOT SA zmierzających do
likwidacji bazy personelu pokładowego w Krakowie
(19622),
8) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie realiza-
cji obietnic złożonych przez premiera podczas exposé
w 2007 r., dotyczących zwiększenia liczby miejsc pra-
cy dla ludzi powyżej 50. roku życia (19645),
9) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Ja-
kuba Szulca – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie realizacji obietnic złożonych przez premiera pod-
czas exposé w 2007 r., dotyczących podziału NFZ na
kilka konkurencyjnych zakładów ubezpieczeniowych
(19658),
10) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie realiza-
14
cji obietnic złożonych przez premiera podczas exposé
w 2007 r., dotyczących obrony praw pracowników
(19670),
11) ministra – członka Rady Ministrów Michała
Boniego – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
OFE (19685),
12) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Ze-
nona Durki w sprawie polityki ministerstwa wobec
powiatowych ośrodków dokumentacji geodezyjnej
i kartograficznej (19719),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Janusza Ci-
chonia w sprawie doprecyzowania ustawy o nawo-
zach i nawożeniu, przepisów wykonawczych do tej
ustawy oraz sytuacji prawnej producentów substra-
tów torfowych w Polsce (19725),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Zbigniewa Matuszcza-
ka w sprawie budowy drogi krajowej S17 (19728),
15) sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Jacka Cichockiego – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Zbignie-
wa Kozaka w sprawie niejasnych zasad nadzorowa-
nia oraz prowadzenia przez kierownictwo Minister-
stwa Finansów projektów informatycznych admini-
stracji celnej oraz skarbowej (19735),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie li-
kwidacji wydziałów pracy w Sądzie Rejonowym
w Chojnicach oraz w Sądzie Rejonowym w Człucho-
wie (19738),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie planowanej restrukturyzacji prokuratur,
na przykładzie Bystrzycy Kłodzkiej (19747),
18) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Joanny Muchy w spra-
wie wprowadzenia rozwiązań ułatwiających podej-
mowanie prac polegających na wycince drzew rosną-
cych w międzywalu rzeki Wisły i refulacji jej koryta
(19760),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Joanny Muchy w spra-
wie budowy strategicznego odcinka drogi ekspreso-
wej S17 Kurów – Lublin – Piaski (19762),
20) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posłanek Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie sytuacji finansowej POZ w 2011 r. (19764),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Jarosława Matwie-
juka w sprawie tzw. dopalaczy (19794),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie trudności uzyskania danych osobowych
osób, które dopuściły się popełnienia różnego rodza-
ju wykroczeń za pomocą telefonu (19807),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dominika Radziwiłła – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Sławomira Zawiślaka w spra-
wie nowelizacji ustawy o Banku Gospodarstwa Kra-
jowego (19815),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Barbary Bartuś w sprawie braku kon-
troli nad rynkiem leków (19820),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zwolnienia z opłat za abonament RTV
(19828),
26) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Łukasza Giba-
ły w sprawie zgodności z Konstytucją RP niektórych
przepisów rządowego projektu ustawy o zmianie
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule naukowym w zakresie sztuki oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (druk nr 3391)
(19831),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Barbary Bartuś w sprawie ministe-
rialnych planów dotyczących likwidacji Wydziału Pra-
cy Sądu Rejonowego w Gorlicach (19834),
28) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie wdrożenia odpowiednich regulacji praw-
nych mających na celu wprowadzenie w Polsce po-
wszechnego obowiązku stosowania opon zimowych
(19845),
29) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczy-
ka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Jana Szyszki w sprawie braku in-
formacji o nowym rozkładzie jazdy pociągów PKP na
stronach internetowych (19846),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Wojciecha Jasińskiego w sprawie przekroczenia
uprawnień przez wojewodę, Policję i Państwową
Straż Rybacką oraz zawłaszczenia przez PZW wód
publicznych do działalności wędkarskiej i dyskrymi-
nacji obywateli (19847),
31) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego w spra-
wie zawłaszczenia przez okręgi Polskiego Związku

Wędkarskiego wód publicznych do celów statutowej
działalności wędkarskiej (19848),
32) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie przyszłości systemu
energetycznego w Polsce (19851),
33) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie usług medycznych wykonywanych przez lekarzy
pierwszego kontaktu (19852),
34) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Hanny Majszczyk – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie
nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(19853),
35) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie projektu ustawy o racjonalizacji zatrud-
nienia w państwowych jednostkach budżetowych
i niektórych innych jednostkach sektora finansów
publicznych w latach 2011–2013 (19855),
36) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie projektu ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej (19857),
37) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego w ramach programu
„Infrastruktura kultury” zadania pn. „Modernizacja
Miejskiego Ośrodka Kultury w Nowej Rudzie, etap
IV – wymiana wyposażenia” (19860),
38) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego zadania pn. „40-lecie
Zespołu Pieśni i Tańca Nowa Ruda”, priorytet: Kul-
tura ludowa (19861),
39) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego zadania pn. „Eduka-
cja dzieci i młodzieży szansą rozwoju orkiestry gór-
niczej”, priorytet: Edukacja artystyczna (19862),
40) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego zadania pn. „Ogólno-
polski festiwal folkloru”, priorytet: Kultura ludowa
(19863),
41) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Moniki
15
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego zadania pn. „Remont,
przebudowa i rozbudowa Strzegomskiego Centrum
Kultury, etap II – zakończenie”, priorytet: Infra-
struktura kultury (19864),
42) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego zadania pn. „Cykl
zajęć edukacyjno-animacyjnych »Warsztat baroko-
wego rzeźbiarza« prowadzonych w Muzeum Ziemi
Kłodzkiej w Kłodzku”, priorytet: Edukacja kultural-
na (19865),
43) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego zadania pn. „Wypo-
sażenie Muzeum Ziemi Kłodzkiej w stabilizatory wa-
runków klimatycznych”, priorytet: Infrastruktura
kultury (19866),
44) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie dramatycznie trudnej sytuacji kolejowej
w Kotlinie Kłodzkiej (19869),
45) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Antoniego Błądka w sprawie
zagrożeń dla polskiego przemysłu zbrojeniowego wy-
nikających z wdrożenia dyrektywy obronnej 2009/81/
WE (19873),
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie obniżenia środków Funduszu Pracy prze-
znaczonych na finansowanie form przeciwdziałania
bezrobociu w 2011 r. (19875),
47) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra oraz podsekretarza stanu w Minister-
stwie Infrastruktury Piotra Stycznia – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie wyjaśnienia zasadności obowiązku posia-
dania świadectwa charakterystyki energetycznej bu-
dynku (19876),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Edwarda Siarki w sprawie zakazu pro-
wadzenia działalności turystycznej w uzdrowisku
(19878),
49) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie kon-
kursu ofert na świadczenia ogólnostomatologiczne
dla dzieci i młodzieży do 18. roku życia przeprowa-
dzonego przez Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ
(19879),
16
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Józefa Rackiego w spra-
wie czasu przejazdu pociągów (19880),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Józefa Rackiego w spra-
wie ustawy o podatku od towarów i usług obowiązu-
jącej od 1 stycznia 2011 r., wprowadzającej nowe
stawki podatku VAT (19881),
52) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Józefa Rackiego w spra-
wie wykazu inwestycji ujętych w rządowym „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
(19882),
53) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie zniesienia wiz dla Polaków wyjeżdżających
do USA (19883),
54) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie przygotowania szkół gimnazjalnych i po-
nadgimnazjalnych na nadchodzący niż demograficz-
ny (19884),
55) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Wojciecha
Wilka w sprawie konsekwencji zmniejszenia stawek
za badanie zwierząt przed ubojem (19885),
56) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Wojciecha Wilka w spra-
wie skutków wprowadzenia urlopów ojcowskich
(19886),
57) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Wilka w sprawie
planów wprowadzenia kwotowej waloryzacji rent
i emerytur (19887),
58) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Woj-
ciecha Wilka w sprawie podziału unijnej pomocy dla
powodzian (19888),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Adama Krupy w sprawie
stanu infrastruktury linii kolejowych (19889),
60) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Mariusza Grada w spra-
wie obowiązku zmiany opon sezonowych przez kie-
rowców (19891),
61) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Stanisława Wziątka w sprawie decyzji
dyrektora Regionalnego Centrum Krwiodawstwa
i Krwiolecznictwa w Szczecinie o likwidacji Punktu
Krwiodawstwa w Wałczu (19892),
62) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów w sprawie pomocy osobom bez-
domnym w związku z nadchodzącą zimą (19894),
63) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie ekwiwalentu pieniężnego za deputat wę-
glowy dla emerytów i rencistów – byłych pracowni-
ków kopalń (19895),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie drogi krajowej nr 16 (19897),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie obwodnicy Olsztyna (19898),
66) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie wdrożenia programu przeciwdziałania
ubóstwu rodzin wielodzietnych (19899),
67) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie obni-
żenia poziomu finansowania usług szpitalnych w woj.
warmińsko-mazurskim (19900),
68) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Jerzego Go-
siewskiego w sprawie poziomu finansowania nauki
i szkolnictwa wyższego (19901),
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie drogi ekspresowej S7 (19903),
70) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Pio-
tra Stanke w sprawie wysokości pomocy finansowej
dla Kaszubów w ramach dotacji dla mniejszości na-
rodowych i etnicznych (19904),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na interpelację
poseł Elżbiety Witek w sprawie rekompensat dla stra-
żaków za zaległe nadgodziny wypracowane w ciągu
ostatnich lat (19905),
72) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Elżbiety Witek w sprawie
planowanych zmian w systemie sprawdzania efektów
pracy szkół (19906),
73) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Elż-

biety Witek w sprawie opóźnień w realizacji ważnych
inwestycji przeciwpowodziowych (19907),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na interpelację
posła Jarosława Rusieckiego w sprawie podjęcia dzia-
łań legislacyjnych w zakresie pomocy finansowej na
realizację przepisów rozporządzeń ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 7 czerwca 2010 r.
w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, in-
nych obiektów budowlanych i terenów oraz z dnia
24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopa-
trzenia w wodę oraz dróg pożarowych (19909),
75) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Jarosława
Rusieckiego w sprawie przeznaczenia dodatkowych
środków na naukę i szkolnictwo wyższe w budżecie
na 2011 r. oraz w sprawie nowelizacji ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym i aktów towarzyszących
(19910),
76) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie rewalo-
ryzacji rent i emerytur w 2011 r. (19911),
77) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie ro-
snącego deficytu (19912),
78) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
wprowadzenia oszczędności przez Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej (19913),
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie rezygnacji przez rząd z budowy dróg i autostrad
(19914),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
sytuacji spółki PKP Polskie Linie Kolejowe (19915),
81) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
stanu wykorzystania dotacji unijnych na infrastruk-
turę kolejową w latach 2007–2013 (19916),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie pomocy
rządowej dla strategicznych inwestycji (19917),
83) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie możli-
wych nieprawidłowości przy budowie boisk „Orli-
ków” (19918),
84) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację po-
seł Anny Sobeckiej w sprawie zagrożenia powodzio-
wego (19920),
17
85) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie rejestra-
cji leków generycznych (19922),
86) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
odpowiedzialności urzędników skarbowych za błęd-
ne decyzje (19923),
87) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie tempa budowy dróg i autostrad (19924),
88) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
reformy systemu edukacji (19925),
89) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Anny
Sobeckiej w sprawie dzierżawy zabytkowych budyn-
ków należących do kompleksu pokamedulskiego
klasztoru w Wigrach (19926),
90) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie budowy dróg ekspresowych i autostrad (19927),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
podwyżki podatku VAT (19928),
92) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
skutków podwyżki podatku VAT (19929),
93) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie wysokości przyszłych emerytur (19930),
94) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Anny Sobeckiej w sprawie prowizyjnego systemu
opłat za dzierżawę fotoradarów (19931),
95) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie lotnisk
w miastach, w których będą rozgrywane mecze Euro
2012 (19932),
96) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie realizacji obietnic złożonych przez pre-
miera podczas exposé w 2007 r., dotyczących wpro-
wadzenia podatku liniowego (19934),
97) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie pracujących emerytów (19935),
98) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(19937),
18
99) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie gazu łupkowego (19938),
100) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
możliwości korzystania przez urzędy skarbowe z da-
nych zawartych w Krajowym Rejestrze Sądowym
(19939),
101) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji
w służbie zdrowia (19940),
102) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji
w NFZ (19942),
103) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie lekarzy ro-
dzinnych (19943),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
przyszłości polskich finansów (19944),
105) ministra – członka Rady Ministrów Michała
Boniego – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie re-
dukcji zatrudnienia w administracji publicznej
(19945),
106) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie tworzenia małych firm na wsi (19946),
107) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie aktywizacji obszarów wiejskich (19947),
108) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji fi-
nansowej w NFZ w 2011 r. (19948),
109) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie roz-
szerzenia dostępu do Internetu na terenach wiejskich
(19951),
110) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
obiegu dokumentów w urzędach skarbowych w Pol-
sce (19952),
111) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
niedostatecznego funkcjonowania systemu informa-
tycznego związanego z podatkiem VAT od transakcji
między krajami UE (19953),
112) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
nieprawidłowego wprowadzania zmian w ustawach
podatkowych (19954),
113) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie no-
welizacji ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego
(19955),
114) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie węzła autostradowego w Czerniewicach k. Toru-
nia (19956),
115) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie listy le-
ków refundowanych (19958),
116) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Anny Sobeckiej w sprawie fotoradarów (19959),
117) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie tzw. jednego okienka (19961),
118) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie przepi-
sów akcyzowych (19963),
119) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie realizacji Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki” (19964),
120) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Anny Sobeckiej w sprawie stanu archiwów państwo-
wych (19966),
121) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie ob-
jęcia podatkiem VAT pakietów medycznych (19967),
122) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmian, które obowiązują w Programie
Operacyjnym „Kapitał ludzki” (19968),
123) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza na interpelację posła Ma-
cieja Orzechowskiego oraz grupy posłów w sprawie
ochrony danych osobowych zawartych w e-księgach
wieczystych (19969),
124) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Gadow-
skiego w sprawie ustawy o publicznym transporcie
zbiorowym (19974),
125) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia

ministra – na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie wstrzymywania przez PFRON wypłat do-
finansowań do wynagrodzeń osób niepełnospraw-
nych (19975),
126) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłanek Aldony Młyńczak
i Moniki Wielichowskiej w sprawie powrotu dróg S5
i S3 do „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” (19977),
127) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Wojciecha
Wilka w sprawie umożliwienia stosowania przez sa-
morządy ulg dla rodzin wielodzietnych w opłatach za
przedszkola (19980),
128) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na interpelację posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie płacenia składek na ubezpieczenie
zdrowotne przez rolników (19982),
129) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości zatrudniania przez zarządcę
osób posiadających uprawnienia zarządców nierucho-
mości (19983),
130) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłów Grzegorza Roszaka i Mar-
ka Wojtkowskiego w sprawie gromadzenia śmieci
oraz odpadów niebezpiecznych dla środowiska na te-
renach rodzinnych ogrodów działkowych (19986),
131) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłów Grzegorza Roszaka i Mar-
ka Wojtkowskiego w sprawie opodatkowania tablic
reklamowych (19987),
132) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie funk-
cjonowania Służby Celnej (19989),
133) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Czesława Hoca w sprawie nie-
egzekwowania przez Skarb Państwa warunków umo-
wy prywatyzacyjnej dotyczącej majątku publicznego
PPKS Kołobrzeg i innych oddziałów w Polsce przeję-
tych przez Veolię Transport Polska (19990),
134) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Łatasa w spra-
wie zaniedbań dotyczących budowy obwodnicy Zato-
ra w ciągu drogi krajowej nr 28 Zator – Medyka i nie-
ujęcia tego zadania w projekcie „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (19992),
135) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na interpelację posła Piotra Walkowskiego
w sprawie finansowania składek na ubezpieczenie
19
zdrowotne rolników w związku z wyrokiem Trybu-
nału Konstytucyjnego (19993),
136) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie budowy drogi ekspresowej S5 Poznań –
Wrocław (19994),
137) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Michała Stuligrosza w spra-
wie szans i zagrożeń związanych z wejściem Polski
do strefy wspólnej waluty euro (19996),
138) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Michała Stuligrosza w sprawie
sytuacji Polskich Kolei Państwowych (19997),
139) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie projektu narodowego „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” (19998),
140) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie zasadności utrzymywania zwolnień z podatku od
towarów i usług dla niektórych instytucji i usług
(19999),
141) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Stanisława Steca w sprawie koordyna-
cji działań służb państwowych i samorządowych
zmierzających do ograniczenia zamarznięć Polaków
(20000),
142) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie braku realizacji wobec gospodarstw rybac-
kich sfinansowania rekompensat wodnośrodowisko-
wych (20001),
143) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie niewykorzystania środków budżetowych
przeznaczonych na dopłatę do ubezpieczeń upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich (20003),
144) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Stanisława Ste-
ca w sprawie rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce
(20004),
145) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie prawnych rozbieżności i ich konsekwencji
w niedawno uchwalonej nowelizacji ustawy o trans-
porcie drogowym (20005),
146) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jana Kamińskiego w spra-
20
wie działalności Urzędu Transportu Kolejowego
(20006),
147) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jana Kamińskiego w spra-
wie zapewnienia wkładu krajowego w pozyskaniu
środków unijnych w inwestycjach i modernizacjach
realizowanych przez PKP PLK (20007),
148) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie wsparcia społeczności polskiej na Litwie
(20008),
149) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jana Kamińskiego w spra-
wie ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie usta-
wy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy
Prawo bankowe (20010),
150) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Roberta Tyszkiewi-
cza w sprawie możliwości wprowadzenia do katalogu
rozmów dyplomatycznych między Polską a USA te-
matu dotyczącego zmiany amerykańskich przepisów
imigracyjnych, które umożliwiają rozdzielanie na
stałe rodzin cudzoziemców, w tym Polaków (20011),
151) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Mariusza Grada w spra-
wie remontu obwodnicy miasta Krasnegostawu w cią-
gu drogi S17 (20012),
152) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Mariusza Grada w spra-
wie postępów w realizacji budowy obwodnicy miasta
Frampola (20013),
153) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Mariusza
Grada w sprawie dopłat dla rolników uprawiających
tytoń i chmiel (20014),
154) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Mariusza Grada w spra-
wie postępów w realizacji budowy obwodnicy Hru-
bieszowa (20015),
155) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Mariusza Grada w sprawie planów
wobec wygaszonej cukrowni Wożuczyn (20016),
156) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Mariusza Grada w spra-
wie przekwalifikowania drogi wojewódzkiej nr 835
Biłgoraj – Lublin na drogę krajową (20017),
157) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Tadeusza Kop-
cia w sprawie równego dostępu do pomocy publicznej
wszystkich kategorii beneficjentów ubiegających się
o dotację w ramach Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka” 2007–2013, priorytet 1: Bada-
nia i rozwój nowoczesnych technologii (20018),
158) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zmiany decyzji dotyczącej przesunięcia
w czasie prac związanych z przebudową drogi krajo-
wej nr 73 Kielce – Tarnów na odcinku Kielce – Wola
Morawicka (20019),
159) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie opłat
za znieczulenia zewnątrzoponowe na życzenie pa-
cjentek (20021),
160) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zwiększenia składów kolejowych (20023),
161) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie skrócenia czasu
szkolenia policyjnego (20026),
162) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przedłużającego się remontu wagonów ko-
lejowych (20027),
163) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie planów wprowadzenia tzw. podatku bankowego
(20029),
164) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ja-
rosława Matwiejuka w sprawie utworzenia lotniska
regionalnego (20030),
165) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie modernizacji linii kolejowej Białystok –
Warszawa (20032),
166) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie planów wprowadzenia możliwości dziedziczenia
składek emerytalnych (20035),
167) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie budowy obwodnicy Suwałk
(20036),
168) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie budowy obwodnicy Siemia-
tycz (20037),
169) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia pre-

zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie przyspieszenia prac nad
budową trasy S8 na odcinku Białystok – Wyszków
(20038),
170) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Marka Wójcika w sprawie
przekształcania prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości (20039),
171) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie reorganizacji Poczty Polskiej SA, oddzia-
łów pocztowych w Zamościu (20040),
172) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Jana Filipa Libickie-
go i Jacka Tomczaka w sprawie „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (20041),
173) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie dofinansowania do turnusów rehabilita-
cyjnych dla niepełnosprawnych (20042),
174) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Ryszarda Terleckiego
w sprawie czynności w zakresie przeciwdziałania
agresji w szkołach (20043),
175) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Ryszarda Terleckiego w spra-
wie wysokości wskaźników przeliczeniowych kosztu
odtworzenia 1 m2 powierzchni użytkowej budynków
mieszkalnych w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 31
marca 2011 r. (20044),
176) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie ministerialnych planów dotyczących likwi-
dacji Wydziału Pracy Sądu Rejonowego w Gorlicach
(20046),
177) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie budowy obwodnicy miasta Kalisza (20047),
178) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Roberta Te-
lusa oraz grupy posłów w sprawie programu zwalcza-
nia salmonelli u drobiu mięsnego (20048),
179) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Roberta Telusa oraz gru-
py posłów w sprawie radykalnego zmniejszenia środ-
ków Funduszu Pracy na aktywizację zawodową osób
bezrobotnych (20049),
180) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Piotra Babinetza w spra-
wie pogorszenia sytuacji finansowej gmin uzdrowi-
21
skowych po wejściu w życie ustawy z dnia 24 wrze-
śnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych (20050),
181) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Piotra Babinetza w spra-
wie bardzo poważnego opóźnienia terminu inwesty-
cji budowy drogi ekspresowej S19, w tym na odcinku
Barwinek – Rzeszów (20051),
182) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Sławomira Za-
wiślaka w sprawie uregulowania w ustawie noweli-
zującej Prawo o szkolnictwie wyższym kwestii obo-
wiązkowych zajęć wychowania fizycznego (20052),
183) podsekretarz stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Sławomira Zawiślaka w spra-
wie pogarszającej się sytuacji w polskiej oświacie
(20053),
184) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Sławomira Zawiślaka w spra-
wie wątpliwości prawnych dotyczących połączenia
spółek PKP Cargo i PKP LHS sp. z o.o. (20054),
185) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie projektu rozporządzenia Rady Ministrów
zmieniającego rozporządzenie w sprawie autostrad
płatnych, w szczególności w kwestii opłat za przejazd
autostradową obwodnicą Wrocławia A8 na odcinku
węzeł Pawłowice – węzeł Nowa Wieś Wrocławska dla
samochodów osobowych poruszających się w ruchu
tranzytowym (20055),
186) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Ryszarda Galli w spra-
wie ponownego wpisania obwodnic Myśliny oraz Bą-
kowa do programu inwestycji realizowanych w latach
2011–2013 (20056),
187) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie wykorzystania przez samorządy środków
unijnych na budowę sieci internetowych (20057),
188) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie za-
rządzeń dotyczących zakresu zadań pielęgniarek
POZ (20059),
189) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej
i Grzegorza Pisalskiego w sprawie funkcjonowania
domów dziecka od stycznia 2011 r. (20060),
190) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów w sprawie radykalnego ogranicze-
nia inwestycji w rządowym „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” (20061),
22
191) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie projektu „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015” (20062),
192) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Hanny Majszczyk – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Marka Kuchcińskiego w spra-
wie proponowanych środków finansowych pocho-
dzących z budżetu państwa przeznaczonych w ra-
mach PFRON na rehabilitację społeczną i zawodo-
wą w 2011 r. (20064),
193) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Marka Kuchciń-
skiego w sprawie standaryzacji domów pomocy spo-
łecznej (20065),
194) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Marka Kuchciń-
skiego w sprawie projektu ustawy o działalności lecz-
niczej (20066),
195) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie planowanych przekształceń dotyczących
podkarpackiego zakładu PKP Cargo SA z siedzibą
w Przemyślu oraz planowanej likwidacji zaplecza
warsztatowego Sekcji Utrzymania i Eksploatacji Ta-
boru Wagonowego PKP InterCity SA w Przemyślu
(20067),
196) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Marka Kuchcińskiego w sprawie
tzw. pakietu ustaw zdrowotnych (20068),
197) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Stanisława Rydzonia w sprawie postę-
powań konkursowych na udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej na 2011 r. w Małopolskim Oddziale
Wojewódzkim NFZ w Krakowie (20069),
198) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Ka-
zimierza Michała Ujazdowskiego w sprawie wspar-
cia przez państwo projektu budowy Muzeum Ziem
Zachodnich przez Ośrodek „Pamięć i Przyszłość”
(20070),
199) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Krzysztofa Tołwińskie-
go w sprawie „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” (20071),
200) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosła-
wa Zielińskiego w sprawie ujęcia budowy obwodnicy
Suwałk w wykazie zadań priorytetowych, których
realizacja może być rozpoczęta do 2013 r. (20072),
201) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Wacława Martyniuka w sprawie zmiany przepisów
dotyczących kształcenia młodzieży widzącej w zawo-
dzie technik prac biurowych (20073),
202) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Barbary Marianowskiej w sprawie po-
stępowań konkursowych na udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej na 2011 r. w Małopolskim Oddzia-
le Wojewódzkim NFZ w Krakowie (20074),
203) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Barbary Marianowskiej w spra-
wie uregulowań prawnych dotyczących świadectw
charakterystyki energetycznej budynków (20075),
204) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Krzysz-
tofa Jurgiela w sprawie przesunięcia w terminie re-
alizacji budowy drogi ekspresowej S8, zaniechania
budowy drogi ekspresowej S19 oraz realizacji kon-
cepcji polaryzacyjno-dyfuzyjnej w aspekcie projektu
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” (20076),
205) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Elżbiety Zakrzewskiej w spra-
wie protestu aptekarzy (20077),
206) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację poseł Krysty-
ny Łybackiej w sprawie planów wprowadzenia ogra-
niczeń w wieloletnim programie budowy dróg eks-
presowych i autostrad (20078),
207) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Zbigniewa Kozaka w sprawie głę-
bokości ułożenia rurociągu w okolicach Świnoujścia
(20079),
208) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Romualda Ajchlera w spra-
wie wykazu towarów opodatkowanych 5-procentową
stawką podatku VAT wykazanych w załączniku do
ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektó-
rych ustaw związanych z realizacją ustawy budżeto-
wej (20081),
209) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Sławomira Kopyciń-
skiego w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (20082),
210) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie stanu bezpieczeństwa na odcinku auto-
strady A4 w okolicach Gliwic (20083),
211) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-

wie drogi ekspresowej S10 między Toruniem a Byd-
goszczą (20085),
212) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie modernizacji drogi krajowej nr 15 na odcinku
między Inowrocławiem a Nowym Miastem Lubaw-
skim (20086),
213) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie budowy obwodnicy Inowrocławia (20087),
214) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie budowy obwodnicy Brodnicy (20088),
215) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Adama Krupy oraz
grupy posłów w sprawie budowy obwodnic Nysy
i Niemodlina (20093),
216) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie zmian w ustawie o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (20094),
217) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Kołodziejczyka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Krzysztofa Brejzy i Agnieszki Pomaskiej w sprawie
instrukcji kancelaryjnych dla organów jednostek sa-
morządu terytorialnego (20095),
218) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów w sprawie przepisów regulujących
utratę statusu bezrobotnego (20096),
219) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Joanny Fabisiak w spra-
wie zmian stawek podatku od towarów i usług obo-
wiązujących od 1 stycznia 2011 r. (20100),
220) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Leszka Cieślika i Ro-
berta Tyszkiewicza w sprawie wpisania inwestycji
drogowych w woj. podlaskim do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (20101),
221) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Joanny Muchy w sprawie konieczności wydania ta-
ryfikatora mandatów obejmującego zwiększone limi-
ty prędkości na autostradach i drogach ekspresowych
(20102),
222) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Joanny Muchy w sprawie moż-
liwości wyłączenia szpitali psychiatrycznych z zaka-
zu palenia (20105),
23
223) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Joanny Muchy w spra-
wie przeniesienia terminu budowy drogi S17 Warsza-
wa – Lublin – Zamość – Hrebenne na odcinku grani-
ca woj. mazowieckiego i lubelskiego – węzeł Sielce
wraz z obwodnicą Ryk poza rok 2013 (20106),
224) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Joanny Muchy w spra-
wie konieczności wydania rozporządzenia określają-
cego sposób oznakowania miejsc, w których ustawia-
ne są radary (20107),
225) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Mieczysława Marci-
na Łuczaka w sprawie zasad przydzielania świadczeń
osobom bezrobotnym, które pracowały na 1/2 etatu
(20108),
226) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie zniesienia opłat za wizy krajowe dla oby-
wateli Białorusi (20109),
227) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Janusza Dzięcioła w spra-
wie projektu „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” (20110),
228) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jacka Osucha w sprawie
podjęcia przez Ministerstwo Infrastruktury nie-
zwłocznych działań koordynacyjnych mających na
celu uporządkowanie sytuacji w zakresie przewozu
pasażerów koleją podczas tzw. szczytów przewozo-
wych, szczególnie w kontekście zbliżających się mi-
strzostw Europy w piłce nożnej (20115),
229) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jacka Osucha w spra-
wie kontynuacji modernizacji małopolskiego odcinka
drogi krajowej nr 94 (20116),
230) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jacka Osucha w spra-
wie przyspieszenia prac związanych z modernizacją
i rozbudową drogi krajowej nr 94 w miejscowości Ol-
kusz w związku z opóźnieniami przy przygotowaniu
realizacji tej inwestycji (20117),
231) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Jana Filipa
Libickiego w sprawie nauki języka obcego w przypad-
ku dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną (20123),
232) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Joanny Muchy w spra-
wie przeniesienia poza 2013 r. terminu budowy ob-
wodnicy miejscowości Tomaszów Lubelski (20126),
24
233) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Mariusza Grada w spra-
wie postępów w realizacji budowy obwodnicy Toma-
szowa Lubelskiego (20134),
234) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Mariusza Grada w sprawie przebudowy przejścia gra-
nicznego w Zosinie (20135),
235) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Agnieszki Pomaskiej
w sprawie braku odpowiednich przepisów określają-
cych maksymalny poziom intensywności światła
w przypadku przydrożnych reklam ekranowych typu
LED (20156),
236) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie wprowadzenia możliwości przejścia na
emeryturę w zależności od stażu pracy (20159),
237) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” (20166),
238) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jana Religi w sprawie
art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych (20178),
239) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zagrożenia, jakie stwarzają reklamy ledo-
we na skrzyżowaniu dróg (20184),
240) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Stanisława Ste-
ca w sprawie planowanej prywatyzacji ENEA SA
(20186),
241) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie perspektyw demograficznych w Polsce (20194),
242) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie kontraktów
lekarzy medycyny rodzinnej (20195),
243) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Artura Dunina w sprawie nowego
projektu planu ratownictwa medycznego przygoto-
wanego przez Wydział Zarządzania Kryzysowego
Wojewody Łódzkiego na lata 2011–2015 (20201),
244) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – oraz pod-
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów Ludwi-
ka Koteckiego – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Elżbiety Witek w sprawie zmiany sys-
temu ubezpieczeń rolników (20203),
245) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Krzysztofa Sońty oraz
grupy posłów w sprawie niewykonania przez GDDKiA
planu wydatków na drogi w 2010 r. (20204),
246) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Arkadego Fiedlera oraz
grupy posłów w sprawie przesunięcia terminu budo-
wy drogi ekspresowej mającej połączyć Poznań i Wro-
cław (20207),
247) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Dariusza Lipińskie-
go w sprawie skutków likwidacji kolejnych placówek
pocztowych (20214),
248) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie trybu dofinansowania klubów sportowych w za-
kresie sportu (20218),
249) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Jadwigi Wiśniewskiej
i Stanisława Szweda w sprawie odcinka autostrady
A1 Tuszyn – Pyrzowice (20229),
250) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Kazi-
mierza Gwiazdowskiego w sprawie budowy obwodni-
cy Suwałk (20230),
251) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Krzysztofa Sońty oraz
grupy posłów w sprawie zdeprecjonowania w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
modernizacji drogi ekspresowej S7 relacji Warszawa
– Radom – Kielce – Kraków (20232),
252) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Grzegorza Roszaka w sprawie przeznaczania przez
gminy środków finansowych za pobyt osoby nietrzeź-
wej w policyjnej izbie zatrzymań (20236),
253) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Grzegorza Roszaka w sprawie
podejmowania uchwał przez jednostki samorządu te-
rytorialnego w zakresie udzielania dotacji dla klubów
sportowych (20238),
254) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Polaka w spra-
wie wpisania do „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” zadania inwestycyjnego pn. „Ob-
wodnica Łapczycy woj. małopolskie na drodze krajo-
wej nr 4” (20242),
255) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Suwałk (20271),
256) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Andrzeja Pałysa w spra-

wie projektu „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015”, a w szczególności budowy drogi eks-
presowej S7 (20272),
257) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Hanny Majszczyk – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej w spra-
wie pozbawienia jednostek samorządu terytorialnego
prawa do zakładania lokat bankowych ze środków
pochodzących z dotacji (20302),
258) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Łatasa w spra-
wie wpisania do „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” zadania inwestycyjnego pn. „Ob-
wodnica Łapczycy woj. małopolskie na drodze krajo-
wej nr 4” (20318),
259) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Eugeniusza Grzesz-
czaka w sprawie przekształceń w Poczcie Polskiej SA
(20321),
260) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na interpelację
posła Henryka Milcarza w sprawie możliwości udzie-
lenia pomocy finansowej zarządcom nieruchomości
na realizację przepisów rozporządzeń ministra spraw
wewnętrznych i administracji dotyczących ochrony
przeciwpożarowej (20325),
261) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Józefa Piotra Klima w sprawie
harmonogramu prac związanych z modernizacją linii
kolejowej E75 Białystok – Warszawa (20339),
262) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Edwarda Siarki w spra-
wie budowy drogi ekspresowej S7 (20343),
263) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Łukasza Zbonikowskie-
go w sprawie założeń projektu ustawy o systemie
oceniania jakości edukacji (20393).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) posła Józefa Rackiego w sprawie ustawy o po-
datku od towarów i usług obowiązującej od 1 stycznia
2011 r., wprowadzającej nowe stawki podatku VAT
– od ministra rolnictwa i rozwoju wsi (19881) – 13
dni,
2) poseł Anny Sobeckiej w sprawie możliwego na-
ruszenia prawa przez premiera Donalda Tuska – od
ministra sprawiedliwości (19949) – 13 dni,
3) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie sta-
nu prac nad aktami wykonawczymi do znowelizowa-
25
nej ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
– od ministra pracy i polityki społecznej (20217) – 5
dni,
4) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie za-
pisów ustawy o sporcie – od ministra sportu i tury-
styki (20222) – 5 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) poseł Jadwigi Zakrzewskiej w sprawie zmian
organizacyjnych w Siłach Powietrznych RP w części
dotyczącej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej – do mini-
stra obrony narodowej (8615),
2) posła Łukasza Gibały w sprawie budowy w Kra-
kowie tzw. kanału ulgi – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (8616),
3) posła Łukasza Gibały w sprawie przekazania
przez MON 254 ha gruntów dla Międzynarodowego
Portu Lotniczego im. Jana Pawła II Kraków-Balice
– do ministra obrony narodowej (8617),
4) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie przepi-
sów z zakresu pierwszej pomocy medycznej – do mi-
nistra zdrowia (8618),
5) posła Wiesława Janczyka w sprawie wątpliwo-
ści związanych z likwidacją Oddziału Urzędu Staty-
stycznego w Krakowie z siedzibą w Limanowej – do
prezesa Rady Ministrów (8619),
6) posła Wiesława Janczyka w sprawie wątpliwo-
ści związanych z likwidacją Urzędu Pocztowego
w miejscowości Dobra oraz przeniesieniem go do in-
nej gminy – do ministra infrastruktury (8620),
7) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie osta-
tecznej decyzji odnośnie do przebiegu linii kolejowej
E75 Rail Baltica na odcinku Białystok – Suwałki oraz
terminu jej modernizacji – do ministra infrastruktu-
ry (8621),
8) posła Adama Wykręta w sprawie ponownego
przyznania Narodowemu Bankowi Polskiemu kom-
petencji nadzorczych nad bankami – do ministra fi-
nansów (8622),
9) posła Leszka Aleksandrzaka w sprawie upraw-
nień do ulg na przejazdy kolejowe osób będących na
tzw. emeryturze kolejowej – do ministra infrastruk-
tury (8623),
10) posła Czesława Hoca w sprawie karygodnego
zaniechania rozszerzenia wykazu świadczeń gwa-
rantowanych o nowe programy zdrowotne m.in. le-
czenie raka jelita grubego, nerki, płuca, piersi, wą-
troby, leczenie WZW typu B i C, pierwotnej osteopo-
rozy u kobiet, leczenie hormonem wzrostu niskoro-
słych dzieci i innych programów – do ministra zdro-
wia (8624),
11) posła Stanisława Pięty w sprawie polsko-ro-
syjskiej umowy tranzytowej i trudnej sytuacji pol-
skich firm transportowych – do ministra infrastruk-
tury (8625),
26
12) posła Jana Widackiego w sprawie reformy na-
uki i szkolnictwa wyższego – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (8626),
13) posła Wiesława Janczyka w sprawie wątpliwo-
ści dotyczących zmniejszenia środków na refundację
kosztów wynagrodzenia i składek ZUS dla rzemieśl-
ników zrzeszonych w Izbie Rzemiosła i Przedsiębior-
czości w Nowym Sączu zatrudniających pracowni-
ków młodocianych celem nauki zawodu – do ministra
pracy i polityki społecznej (8627),
14) posła Wiesława Janczyka w sprawie utrudnień
w dostępie do świadczeń rehabilitacyjnych i poważ-
nych wątpliwości związanych ze stanem kontraktacji
usług medycznych na rzecz pacjentów z pow. lima-
nowskiego – do ministra zdrowia (8628),
15) posłów Stanisława Szweda i Jadwigi Wiśniew-
skiej w sprawie prawa do świadczeń kompensacyj-
nych dla nauczycieli bibliotekarzy – do ministra pra-
cy i polityki społecznej (8629),
16) posła Ireneusza Rasia w sprawie wpisania do
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zadania pn. „Obwodnica Łapczycy woj. mało-
polskie na drodze krajowej nr 4” – do ministra infra-
struktury (8630),
17) posła Bogusława Kowalskiego w sprawie zgła-
szania kandydatów do izb rolniczych – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (8631),
18) poseł Marzeny Machałek w sprawie likwidacji
gabinetów dentystycznych w szkołach – do ministra
zdrowia (8632),
19) posła Jerzego Budnika w sprawie budowy tra-
sy kaszubskiej – do ministra infrastruktury (8633),
20) posła Michała Stuligrosza w sprawie likwida-
cji oddziału Poczty Polskiej SA w Biedrusku – do mi-
nistra infrastruktury (8634),
21) posła Michała Stuligrosza w sprawie budowy
drogi ekspresowej S5 Poznań – Wrocław – do mini-
stra infrastruktury (8635),
22) posła Grzegorza Roszaka w sprawie przeka-
zania do Inowrocławia kamiennych masek pochodzą-
cych z Bazyliki Mniejszej w Inowrocławiu – do mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego (8636),
23) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
Fundacji Dziecięca Fantazja z siedzibą w Warszawie
oraz Stowarzyszenia Dzieci, Młodzieży i Osób Nie-
pełnosprawnych „Światełko Nadziei” z siedzibą w Chełm-
nie z listy organizacji pożytku publicznego uprawnio-
nych do otrzymywania 1% podatku dochodowego za
2010 r. – do ministra pracy i polityki społecznej
(8637),
24) posła Marka Matuszewskiego w sprawie ro-
syjskich zezwoleń dla polskich przewoźników – do
ministra gospodarki oraz ministra infrastruktury
(8638),
25) posła Roberta Kropiwnickiego w sprawie bu-
dowy aresztu śledczego w Legnicy – do ministra spra-
wiedliwości (8640),
26) posła Tadeusza Sławeckiego w sprawie pro-
porcji podziału kwoty wzrostu wynagrodzeń pomię-
dzy pielęgniarki i pozostałych pracowników Woje-
wódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transpor-
tu Sanitarnego w Białej Podlaskiej w świetle art. 2 ust.
1 ustawy z dnia 22 października 2010 r. o zmianie
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej – do ministra
zdrowia (8641),
27) posłów Jerzego Borowczaka i Jana Kulasa
w sprawie dożywiania dzieci i młodzieży w szkołach
– do ministra pracy i polityki społecznej (8642),
28) posłów Jerzego Borowczaka i Jana Kulasa
w sprawie promocji dziedzictwa „Solidarności” w związ-
ku z prezydencją Polski w UE – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (8643),
29) posła Zenona Durki w sprawie procedur
i praktyki kontrolowania jakości remontów dróg wo-
jewódzkich – do ministra infrastruktury (8644),
30) posła Artura Dunina w sprawie zachowania
i działań podejmowanych przez powiatowego lekarza
weterynarii w Kościanie – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (8645),
31) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
odszkodowań dla mieszkańców obszaru ograniczo-
nego użytkowania wokół lotniska Krzesiny – do pre-
zesa Rady Ministrów (8646),
32) posła Grzegorza Roszaka w sprawie ogłosze-
nia terminu kwalifikacji wojskowej – do ministra
obrony narodowej (8647),
33) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie po-
zbawienia rolników swobodnego dojazdu do swoich pól
uprawnych z drogi krajowej nr 74 na odcinku Annopol
– Gościeradów – do ministra infrastruktury (8648),
34) posła Wojciecha Szaramy w sprawie braku
zgody Ministerstwa Rozwoju Regionalnego na
umieszczenie na liście projektów kwalifikujących się
do wsparcia w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” projektu woj. śląskiego
pn. „Dostawa elektrycznych zespołów trakcyjnych do
wykonywania pasażerskich przewozów regionalnych
w katowickim obszarze metropolitalnym – 6 sztuk”
– do ministra rozwoju regionalnego (8649),
35) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
możliwości wznowienia produkcji cukru w cukrowni
w Łapach – do prezesa Rady Ministrów (8650),
36) posła Michała Wojtkiewicza w sprawie wpisa-
nia do „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” zadania inwestycyjnego pn. „Obwodnica
Łapczycy woj. małopolskie na drodze krajowej nr 4”
– do ministra infrastruktury (8651),
37) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie dzie-
więtnastowiecznego dworu w Przedwojewie – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (8652),
38) posła Mirosława Koźlakiewicza w sprawie pla-
nowanej likwidacji Wydziału Gospodarczego funk-
cjonującego w strukturze Sądu Rejonowego w Cie-
chanowie wraz z Oddziałem Centralnej Informacji
KRS oraz punktem przyjmowania ogłoszeń do Moni-
tora Sądowego i Gospodarczego – do ministra spra-
wiedliwości (8653),
39) poseł Marzeny Doroty Wróbel w sprawie pla-
nowanego przesunięcia w czasie realizacji niektórych

inwestycji drogowych w regionie radomskim – do mi-
nistra infrastruktury (8654),
40) posła Andrzeja Pałysa w sprawie komunaliza-
cji na podstawie ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pra-
cownikach samorządowych na rzecz gm. Kielce za-
budowanej nieruchomości Skarbu Państwa położonej
w Kielcach – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (8655),
41) posła Roberta Kropiwnickiego w sprawie
zmiany statusu sztucznego zbiornika wodnego Słup
– do ministra środowiska (8656),
42) posła Krzysztofa Lipca w sprawie planów li-
kwidacji dwóch świętokrzyskich zakładów funkcjo-
nujących w ramach PKP PLK SA, tj. Zakładu Linii
Kolejowych w Skarżysku-Kamiennej i Kielcach – do
ministra infrastruktury (8657),
43) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie likwidacji
przystanku pociągu TLK „Kujawy” relacji Warszawa
Wschodnia – Bydgoszcz na stacji pośredniej Łowicz
Główny – do ministra infrastruktury (8658),
44) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie moder-
nizacji dworca PKP w Kutnie – do ministra infra-
struktury (8659),
45) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie możliwo-
ści budowy wiaduktu nad przejazdem kolejowym
przy stacji PKP Łowicz Główny – do ministra infra-
struktury (8660),
46) posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy posłów
w sprawie programu budowy i modernizacji targo-
wisk „Mój rynek” – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (8661),
47) posła Piotra Babinetza w sprawie nadzoru nad
merytoryczną poprawnością oceny ustalonej przez
organ sprawujący nadzór pedagogiczny w procedurze
odwoławczej określonej w art. 9c ust. 9 Karty Na-
uczyciela – do ministra edukacji narodowej (8662),
48) posła Piotra Babinetza w sprawie ogólnopol-
skiego próbnego egzaminu gimnazjalnego – do mini-
stra edukacji narodowej (8663),
49) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie ponow-
nych planów likwidacji posterunków Policji na Za-
mojszczyźnie – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (8664),
50) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie przyję-
tych przez wojewodę lubelskiego środków w postępo-
waniu nadzorczym wobec uchwał Rady Miasta Za-
mość – do prezesa Rady Ministrów (8665),
51) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie projektu ustawy o spółdzielniach – do ministra
finansów (8666),
52) posła Kazimierza Smolińskiego w sprawie
możliwości zatrudniania przez samorządy osób ska-
zanych przez sądy na kary nieodpłatnej pracy na cele
społeczne (prace społecznie użyteczne) – do ministra
sprawiedliwości (8667),
53) posła Mariana Starownika w sprawie realiza-
cji zadania „Prace przygotowawcze dla inwestycji
Międzynarodowy Port Lotniczy Lublin-Niedźwiada”
w ramach kontraktu wojewódzkiego dla woj. lubel-
27
skiego na lata 2005–2006 oraz planów i możliwości
zmiany przeznaczenia otrzymanej dotacji celowej –
do ministra rozwoju regionalnego (8668),
54) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie li-
kwidacji Wydziału Pracy w Sądzie Rejonowym w Kro-
toszynie – do ministra sprawiedliwości (8669),
55) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie zezwolenia
na realizację inwestycji drogowej, jaką jest obwodni-
ca Inowrocławia w ciągu drogi krajowej nr 15 i 25 –
do ministra infrastruktury (8670),
56) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie usta-
wy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług – do ministra finansów
(8671),
57) posła Krzysztofa Sońty oraz grupy posłów
w sprawie realizacji zadań z funduszu sołeckiego – do
ministra spraw wewnętrznych i administracji (8672),
58) poseł Iwony Arent w sprawie obwodnicy Olsz-
tyna – do ministra infrastruktury (8673),
59) poseł Elżbiety Rafalskiej w sprawie terminu
otrzymania przez wojewodę lubuskiego środków na
usunięcie szkód spowodowanych przez powódź
w 2010 r. – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (8674),
60) posła Henryka Milcarza w sprawie postulo-
wanej zmiany granic właściwości Sądu Okręgowego
w Kielcach – do ministra sprawiedliwości (8675),
61) posła Adama Lipińskiego w sprawie środków
finansowych na remont budynku Komendy Powiato-
wej Policji w Lwówku Śląskim – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (8676),
62) posła Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego w spra-
wie umieszczenia przejścia granicznego w Grzechot-
kach w woj. warmińsko-mazurskim w wykazie
przejść granicznych właściwych do przeprowadzania
granicznej kontroli sanitarnej środków spożywczych
oraz materiałów i wyrobów przeznaczonych do kon-
taktu z żywnością – do ministra zdrowia (8677),
63) posła Adama Szejnfelda w sprawie planów in-
westycyjnych dotyczących dróg S11 i S10, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem budowy obwodnic Ujścia
i Piły, a także Poznania i Obornik – do ministra in-
frastruktury (8678),
64) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie polskiego przewodnictwa w Radzie UE w 2011 r.
– do ministra spraw zagranicznych (8679),
65) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie realizacji inwestycji „Obwodnica Wielunia” – do
ministra infrastruktury (8680),
66) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie udostęp-
niania radnym dokumentów związanych z funkcjo-
nowaniem gminy – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (8681),
67) posła Sławomira Piechoty w sprawie określe-
nia możliwości uzyskania stopnia doktora habilito-
wanego w zakresie muzykoterapii na polskiej uczelni
– do prezesa Rady Ministrów (8682),
68) posła Andrzeja Sztorca w sprawie ogranicze-
nia i utrudnienia przez Małopolski Oddział Woje-
wódzki NFZ dostępu mieszkańców Tarnowa i powia-
28
tu do świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środ-
ków publicznych – do ministra zdrowia (8683),
69) posła Andrzeja Sztorca w sprawie budowy ob-
wodnicy sołectwa Łapczyca, gm. Bochnia, oraz prze-
budowy drogi krajowej nr 73 w celu połączenia budo-
wanej autostrady A4 z drogą krajową nr 4 w Tarno-
wie – do ministra infrastruktury (8684),
70) posła Henryka Gołębiewskiego w sprawie za-
sad prowadzenia przez operatorów sieci komórko-
wych w Polsce różnego rodzaju konkursów i gier – do
prezesa Rady Ministrów (8685),
71) posła Artura Górskiego w sprawie likwidacji
Izby Pamięci płk. Ryszarda Kuklińskiego w Warsza-
wie – do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(8686),
72) posła Stanisława Kalemby w sprawie zmiany
przepisów w zakresie terminu pozyskiwania ślima-
ków winniczków na terenie całego kraju – do mini-
stra środowiska (8687),
73) posła Wojciecha Wilka w sprawie konsekwen-
cji likwidacji części posterunków Policji na terenie
pow. kraśnickiego – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (8688),
74) posła Wiesława Janczyka w sprawie wątpliwo-
ści związanych z brakiem uwzględnienia w „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” za-
dania inwestycyjnego dotyczącego remontu drogi
krajowej nr 28 na terenie pow. limanowskiego – do
ministra infrastruktury (8689),
75) posła Wiesława Janczyka w sprawie wątpliwo-
ści związanych z likwidacją podstacji pogotowia ra-
tunkowego w Piwnicznej-Zdroju w woj. małopolskim
– do ministra zdrowia (8690),
76) posła Wiesława Janczyka w sprawie wątpliwo-
ści dotyczących zmniejszania wysokości środków z
PFRON przydzielanych w ramach algorytmu dla
pow. limanowskiego – do ministra pracy i polityki
społecznej (8691),
77) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
finansowania i procedur związanych z realizacją in-
westycji w ramach programu „Moje boisko – Orlik
2012” – do prezesa Rady Ministrów (8692),
78) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
przejęcia przez samorząd miasta Konina przedsię-
biorstwa PKS w trakcie prywatyzacji – do ministra
skarbu państwa (8693),
79) posła Tadeusza Sławeckiego w sprawie ogra-
niczenia stanów osobowych pododdziałów Wojska
Polskiego w garnizonie w Chełmie – do ministra
obrony narodowej (8694),
80) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie kontrak-
towania świadczeń zdrowotnych przez Śląski Oddział
Wojewódzki NFZ na 2011 r. – do ministra zdrowia
(8695),
81) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie rozpoczęcia
budowy inwestycji pn. „Beskidzka Droga Integracyj-
na” – do ministra infrastruktury (8696),
82) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie poboru opłat
za przejazd autostradą A1 na odcinku Gliwice- Sośni-
ca – Międzynarodowy Port Lotniczy Katowice w Py-
rzowicach – do ministra infrastruktury (8697),
83) posła Zenona Durki w sprawie niewłączenia
do „Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” odcinka drogi krajowej nr 61 w pow. legionow-
skim – do ministra infrastruktury (8698).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sej-
mu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu Pań-
stwa Jana Burego – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Wiesława Janczyka w sprawie dzia-
łań Zarządu PLL LOT SA zmierzających do likwida-
cji bazy personelu pokładowego w Krakowie (8235),
2) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Józefa
Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków po-
wodzi na terenie pow. limanowskiego (8241),
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. myślenickiego (8242),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. nowosądeckiego (8243),
5) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. proszowickiego (8244),
6) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. tarnowskiego (8245),
7) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. krakowskiego (8246),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Józefa
Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków po-
wodzi na terenie pow. bocheńskiego (8247),
9) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. brzeskiego (8248),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-

zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. chrzanowskiego (8249),
11) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. dąbrowskiego (8250),
12) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. gorlickiego (8251),
13) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. sanockiego (8252),
14) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. przemyskiego (8253),
15) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. przeworskiego (8254),
16) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. miechowskiego (8255),
17) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. mieleckiego (8256),
18) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. niżańskiego (8257),
19) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. rzeszowskiego (8258),
20) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. ropczycko-sędziszowskiego
(8259),
21) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. tarnobrzeskiego (8260),
22) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
29
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. strzyżowskiego (8261),
23) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. stalowowolskiego (8262),
24) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. lubaczowskiego (8263),
25) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. łańcuckiego (8264),
26) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. krośnieńskiego (8265),
27) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. leskiego (8266),
28) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. leżajskiego (8267),
29) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. jarosławskiego (8268),
30) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. jasielskiego (8269),
31) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. kolbuszowskiego (8270),
32) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. brzozowskiego (8271),
33) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. dębickiego (8272),
34) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
30
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. bieszczadzkiego (8273),
35) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. wadowickiego (8274),
36) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. suskiego (8275),
37) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. tatrzańskiego (8276),
38) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. nowotarskiego (8277),
39) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. olkuskiego (8278),
40) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. oświęcimskiego (8279),
41) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Krakowa (8280),
42) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Nowego Sącza (8281),
43) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Tarnowa (8282),
44) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Tarnobrzega (8283),
45) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Józe-
fa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Krosna (8284),
46) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Przemyśla (8285),
47) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jó-
zefa Rojka w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Rzeszowa (8286),
48) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
zapytanie posła Ireneusza Rasia w sprawie noweli-
zacji ustawy o usługach turystycznych (8291),
49) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Dariusza Bogdana – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie nie-
uruchomienia w Polsce centrum serwisowego samo-
lotów CASA C-295M (8310),
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Zbigniewa Babalskie-
go w sprawie waloryzacji rent (8374),
51) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie poseł Elżbiety Witek w sprawie
niejasności dotyczących osób uprawnionych do wy-
płaty świadczeń z Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych (8379),
52) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Barbary Bartuś w sprawie zapewnienia
dostępu do specjalistycznej opieki zdrowotnej w gm.
Lipinki (8412),
53) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie prawa pobierania przez Ostrowiecką Spółdzielnię
Mieszkaniową opłaty z tytułu dzierżawy gruntu
w wysokości 310 zł miesięcznie, pomimo uiszczania
przez zainteresowanego podatku od nieruchomości
(8413),
54) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Sławomira Preissa w spra-
wie skutków wejścia w życie ustawy z dnia 29 paź-
dziernika 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od
towarów i usług dla publicznych zakładów opieki
zdrowotnej (8417),
55) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Ireneusza Rasia w sprawie za-
sad wykupu mieszkań zakładowych na warunkach
preferencyjnych (8419),
56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Stanisława Pięty w spra-
wie budowy wiaduktu w ciągu drogi ekspresowej S1
na węźle Komorowice w Bielsku-Białej (8420),
57) sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
Mieczysława Kasprzaka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego w spra-
wie sytuacji w Urzędzie Regulacji Energetyki (8421),

58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie skutków objęcia usług szkoleniowych po-
datkiem VAT (8424),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dominika Radziwiłła – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jana Szyszki w sprawie kwe-
stionariusza adekwatności Banku Pekao SA (8426),
60) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie poziomu
zabezpieczenia zdrowotnego mieszkańców pow. biel-
skiego (8430),
61) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie posła Jerzego
Budnika w sprawie finansowania w 2011 r. budowy
sali koncertowej dla Państwowej Szkoły Muzycznej
I stopnia im. F. Chopina w Wejherowie (8431),
62) wiceprezesa Głównego Urzędu Statystycznego
Janusza Witkowskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie przeprowadzenia Narodowego Spisu Po-
wszechnego Ludności i Mieszkań w 2011 r. (8432),
63) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Jana Łopaty oraz grupy posłów w sprawie
trudnej sytuacji finansowej szpitali powiatowych woj.
lubelskiego (8435),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Adama Krzyśków w spra-
wie biogazowni rolniczych (8437),
65) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie poseł Ewy Malik w sprawie
zaniechania ze strony Ministerstwa Skarbu Państwa
zabezpieczenia interesów pracowników w umowie
prywatyzacyjnej podpisanej 24 listopada 2010 r. po-
między Fortum Power and Heat Polska sp. z o.o.
a ministrem skarbu państwa (8438),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie
poboru czynszu od właścicieli mieszkań z tytułem
prawa własności (8440),
67) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie zaniża-
nia kosztów leczenia pacjentów na oddziałach kar-
diologii w Starogardzie Gdańskim (8441),
68) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Krzysztofa Lipca w sprawie legalności i zasadności
działań Policji w zakresie przeszukiwania pojazdów
prywatnych na terenie Starachowic w dniu 19 listo-
pada 2010 r. (8442),
69) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Adama Wykręta w sprawie
31
konieczności dokonania zmian ustawowych precyzu-
jących zasady przyznawania emerytur i rent specjal-
nych (8444),
70) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posłów Adama Krupy
i Janiny Okrągły w sprawie warunków i wysokości
wynagradzania za wykonywanie czynności przez le-
karzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez
powiatowego lekarza weterynarii (8445),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
likwidacji lewoskrętu na drodze krajowej nr 4 na wy-
sokości miejscowości Zbylitowska Góra (8446),
72) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Barbary Bartuś w sprawie zapewnienia
dostępu do specjalistycznej opieki zdrowotnej w Za-
górzanach (8447),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie możliwości i zasad wykupu spółdzielczego miesz-
kania lokatorskiego od Zakładowej Spółdzielni Miesz-
kaniowej w Ćmielowie (8448),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości przejścia na emeryturę po 30
latach pracy (8449),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie likwidacji Ośrodka Zamiejscowego w Cie-
chanowie Izby Skarbowej w Warszawie (8451),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Piotra Polaka w sprawie
diety będącej wynagrodzeniem za pracę w obwodowej
komisji wyborczej (8452),
77) podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Piotra Polaka w sprawie interpretacji
art. 73 ust. 7 ustawy Karta Nauczyciela (8453),
78) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Henryka Siedlaczka w sprawie
podwójnego wymiaru kary za to samo przestępstwo
(8454),
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Andrzeja Pałysa oraz
grupy posłów w sprawie projektu „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (8455),
80) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Andrzeja Pałysa w sprawie
planowanej likwidacji Kuratorium Oświaty w Kiel-
cach (8456),
32
81) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posłów Roberta Telusa i Krzysz-
tofa Sońty w sprawie rozliczenia środków finanso-
wych na prowadzenie rodzinnego domu dziecka
w Mroczkowie Gościnnym w gm. Opoczno (8457),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie odsunięcia na bliżej nieokreślony termin
realizacji inwestycji związanej z budową odcinka dro-
gi ekspresowej S3 Gorzów Wielkopolski – Między-
rzecz (8459),
83) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie refundacji pomp insulinowych dla osób po 18.
roku życia oraz wprowadzenia na listę leków refundo-
wanych analogów insulin długo działających (8460),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
Macieja Grabowskiego – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Stanisława Steca w sprawie stosowania
ustawy o podatku od towarów i usług (8461),
85) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie zmian kadrowych w Ośrodku Przygotowań
Olimpijskich w Szczyrku (8462),
86) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie realizacji inwestycji drogi ekspresowej S5
na odcinku Poznań – Wrocław (8463),
87) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie przygotowania oferty inwestycyjnej tere-
nów po zlikwidowanej części Kopalni Węgla Kamien-
nego Ruch II w Libiążu w woj. małopolskim (8464),
88) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego w sprawie nadania miastom
uprawnień organu egzekucyjnego (8465),
89) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jacka Kasprzyka w spra-
wie budowy odcinka autostrady A1 z Tuszyna do
Pyrzowic (8466),
90) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie anulowania przetargu na budowę drogi S7
ze Skarżyska-Kamiennej do granicy woj. świętokrzy-
skiego (8467),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Adama Abramowicza
w sprawie planów likwidacji Ośrodka Zamiejscowego
Prokuratury Okręgowej w Lublinie z siedzibą w Bia-
łej Podlaskiej (8470),
92) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie dalszych losów Ośrodka Zamiejscowego
w Chełmie Prokuratury Okręgowej w Lublinie (8471),
93) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w spra-
wie Stada Ogierów Książ sp. z o.o. (8472),
94) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w sprawie
dworca PKP w Świebodzicach (8473),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jerzego Budnika w spra-
wie wpisania budowy obwodnicy północnej aglome-
racji trójmiejskiej (OPAT) do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (8474),
96) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka w sprawie
utworzenia strefy ochronnej zwierząt łownych w otu-
linie Poleskiego Parku Narodowego (8477),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie budowy obwodnicy Tomaszowa Lubelskie-
go (8478),
98) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie obniżenia i przekazywania dotacji oraz
podpisywania umów przez PFRON z Polskim Związ-
kiem Głuchoniewidomych (8479),
99) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Stanisława Pięty w sprawie
likwidacji połączeń kolejowych pomiędzy Suchą Be-
skidzką, Żywcem a Katowicami (8481),
100) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie poseł Marzeny Doroty Wróbel
w sprawie planowanej reorganizacji biura terenowe-
go ZUS w Lipsku (8482),
101) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na zapytanie posła Grzegorza Janika w sprawie wej-
ścia w życie nowej ustawy o sporcie (8484),
102) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie likwidacji VI Wydziału Gospodarczego Sądu
Okręgowego w Toruniu (8485),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie projektu „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015” opóźniającego budowę au-
tostrady A1 na odcinku Pyrzowice – Tuszyn (8487),
104) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia

ministra – na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie udziału mężów zaufania, zgłaszanych
przez komitety wyborcze i przedstawicieli organizacji
polonijnych, w pracach komisji wyborczych usytu-
owanych poza granicami RP (8489),
105) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Kazimierza Michała
Ujazdowskiego w sprawie harmonogramu prac rządu
nad projektami ustaw, które mają na celu wykonanie
prawa UE, oraz w kwestii przestrzegania przez Radę
Ministrów terminu określonego w art. 18 ust. 1 usta-
wy o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Sena-
tem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczy-
pospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (8490),
106) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Stanisława Rydzonia w
sprawie budowy obwodnicy miasta Zatora w ciągu
drogi krajowej nr 28 (8492),
107) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Sławomira Kopycińskie-
go w sprawie losów rozbudowy drogi krajowej nr 73
z Kielc do Morawicy (8493),
108) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Roberta Telusa w sprawie
nienaliczania składki ZUS od wysługi lat pracowni-
ków jednostki budżetowej (8496),
109) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie kierowania na przymusowe leczenie osób
uzależnionych od alkoholu tylko na wniosek gminnej
komisji rozwiązywania problemów alkoholowych lub
prokuratora (8497),
110) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w spra-
wie autostradowej obwodnicy Wrocławia A8 (8499),
111) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Roberta Tyszkiewicza w sprawie
sytuacji prawnej prezesa spółki PKS Suwałki (8501),
112) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Andrzeja Biernata w spra-
wie wywłaszczenia działek w obrębie 22 – Szynkielew
przeznaczonych pod budowę obwodnicy miasta Pa-
bianice (8503),
113) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Sławomira Kopycińskie-
go w sprawie reklam na ekranach LED umieszcza-
nych przy drogach publicznych (8505),
114) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Marka Suskiego w spra-
wie trasy S7 w granicach gm. Jedlińsk (8507),
115) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca w sprawie przy-
33
spieszenia procesu prywatyzacji dwóch spółek, któ-
rych właścicielem jest jednoosobowa spółka Skarbu
Państwa ZUChiAP „Chemar” SA w Kielcach (8508),
116) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Wiesława Janczyka w spra-
wie działań resortu podejmowanych w związku z ra-
dykalnym zmniejszeniem środków Funduszu Pracy
na aktywizację osób bezrobotnych w pow. limanow-
skim (8512),
117) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Artura Dunina w sprawie
budowy drogi S14 (8517),
118) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Ire-
neusza Rasia w sprawie środków finansowych dla
samorządu woj. małopolskiego na realizację zadań
z zakresu ochrony przeciwpowodziowej (8518),
119) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Elżbiety Zakrzewskiej w sprawie dyspro-
porcji w podziale przez NFZ środków finansowych
pomiędzy oddziały wojewódzkie (8519),
120) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Massela – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Ireneusza Rasia w sprawie
wniesienia aportem budynku znajdującego się przy
placu Matejki 12 w Krakowie do spółki PKP PLK SA
(8520),
121) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Piotra Stanke w sprawie termi-
nu egzaminu radcowskiego w 2011 r. (8525),
122) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Stanisława Szweda w spra-
wie obejścia Węgierskiej Górki na odcinku Przybędza
– Milówka budowanej drogi S69 (8528),
123) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
zaniechania realizacji inwestycji drogowej – przebu-
dowy drogi S7 Lubień – Rabka (8534),
124) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
zaniechania realizacji inwestycji drogowej – budowy
drogi ekspresowej S7 – granica woj. świętokrzyskiego
– Kraków (8535),
125) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
zaniechania realizacji inwestycji drogowej – budowy
obwodnicy Skawiny (8537),
126) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
zaniechania realizacji inwestycji drogowej – budowy
obwodnicy miasta Zator (8538),
34
127) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
zaniechania realizacji inwestycji drogowej – budowy
odcinka drogi S7 w Krakowie (8540),
128) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Tade-
usza Tomaszewskiego w sprawie stanu prac nad roz-
porządzeniem wykonawczym wynikającym z art. 40
ust. 4 ustawy o sporcie (8555),
129) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
stanu prac nad rozporządzeniem wynikającym z no-
welizacji ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (8557),
130) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Mariana Starownika
w sprawie planów dyrekcji Poleskiego Parku Naro-
dowego dotyczących utworzenia nowej strefy ochron-
nej zwierząt łownych w otulinie parku na terenie gm.
Urszulin w pow. włodawskim (8573),
131) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie budowy drogi ekspresowej S69 Bielsko-Bia-
ła – Żywiec – Zwardoń, odcinek Przybędza – Milówka
(obejście Węgierskiej Górki) (8578),
132) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Łukasza Gibały w spra-
wie budowy odcinka drogi ekspresowej S7 Kraków
– granica woj. świętokrzyskiego (8592),
133) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jerzego Borowczaka
w sprawie możliwej rezygnacji lub przesunięcia
w czasie budowy oraz przebudowy pomorskiego od-
cinka drogi ekspresowej S7 (8593),
134) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Stanisława Pięty w spra-
wie braku odcinka drogi ekspresowej z Bielska-Białej
do Zwardonia w rządowym „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” (8597),
135) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Ireneusza Rasia w sprawie
wpisania do „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” zadania pn. „Obwodnica Łapczycy
woj. małopolskie na drodze krajowej nr 4” (8630).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym terminie
nie wpłynęły odpowiedzi na następujące zapytania:
1) posła Piotra Ołowskiego w sprawie wykorzy-
stania procedury mediacji w sprawach o rozwód i se-
parację – od ministra sprawiedliwości (8524) – 5
dni,
2) posła Adama Wykręta w sprawie problemów
z wdrażaniem ustawy o przeciwdziałaniu przemocy
w rodzinie – od ministra pracy i polityki społecznej
(8548) – 4 dni,
3) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie trybu
kwestionowania prawidłowości postępowania karne-
go przed sądami zagranicznymi – od ministra spra-
wiedliwości (8553) – 4 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 19835)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie radykalnego zmniejszenia
środków na budowę i modernizację dróg
(na przykładzie obwodnicy Olsztyna
i modernizacji drogi krajowej nr 16)
– ponowna
Szanowny Panie Premierze! W dniu 26 grudnia
2010 r. zwróciłem się do Pana w istotnej sprawie do-
tyczącej jednej z kluczowych spraw dla społeczeń-
stwa, zwłaszcza w niektórych regionach. Chodzi o
podjętą w de facto nagłym trybie decyzję rządu o za-
sadniczym ograniczeniu środków na budowę i mo-
dernizację dróg. W odniesieniu do regionu Warmii i
Mazur, będącego białą plamą na mapie Polski co do
sieci autostrad oraz dróg szybkiego ruchu, ma to
szczególnie negatywne skutki. Oznacza bowiem za-
hamowanie modernizacji drogi krajowej nr 16 (swo-
istego „kręgosłupa” województwa) oraz zamrożenie
budowy południowej obwodnicy stolicy regionu –
Olsztyna.
W odpowiedzi udzielonej przez ministra infra-
struktury, posła Cezarego Grabarczyka, znalazły się
ogólniki i niekonkretne obietnice. Nie ustosunkowa-
no się do szeregu postawionych pytań, stąd też całą
odpowiedź muszę uznać za niezadowalającą.
Ponawiam zatem główne zadane pytania: Dlacze-
go ambitne zapowiedzi rządu w materii, o której
mowa, nie zostały w tak wielkim stopniu zrealizowa-
ne? Dlaczego świadomie ukrywano sytuację w sferze
budowy dróg i autostrad aż do II tury wyborów sa-
morządowych? Co stało się z pieniędzmi przeznaczo-
nymi na drogownictwo i dlaczego niewykorzystane
przez resort infrastruktury środki oddano ministro-
wi finansów, a ponadto – dlaczego nie zrealizowano
w pełni planu sprzedaży obligacji przez Krajowy
Fundusz Drogowy?
Na koniec kwestie zasadnicze dla mieszkańców
Warmii i Mazur: Co musi się stać, aby plany wstrzy-
mania – jak rozumiem, co najmniej do końca 2013 r.
– najżywotniejszych inwestycji w dziedzinie infra-
struktury (chodzi ponadto o przebudowę odcinków
Załącznik nr 2
S7 w regionie) zostały zmienione? Ile są warte wypo-
wiedzi marszałka województwa i niektórych parla-
mentarzystów rządzącej koalicji, formułowane po
spotkaniach z szefem resortu infrastruktury, iż
wkrótce znajdą się środki na modernizację szesnast-
ki i na obwodnicę Olsztyna?
Z wyrazami poważania
Poseł Tadeusz Iwiński
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20346)
do ministra środowiska
w sprawie zasad przekazywania
po 1 stycznia 2011 r. dla GOPR 15% środków
finansowych uzyskiwanych ze sprzedaży
biletów za udostępnianie szlaków
przez parki narodowe
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą
o ochronie przyrody z 2004 r. parki narodowe są zo-
bowiązane przekazywać 15% wpływów, jakie uzysku-
ją ze sprzedaży biletów, dla GOPR prowadzących
swoją działalność na ich terenie. Od 1 stycznia 2011 r.
weszła w życie nowelizacja ustawy o finansach pu-
blicznych, na mocy której zlikwidowano działające
przy parkach gospodarstwa pomocnicze. Według no-
wych przepisów parki przekazują teraz wszystkie
zarobione przez siebie pieniądze do budżetu państwa.
Opisywana zmiana przepisów nie zniosła jednak ko-
nieczności przekazywania przez parki narodowe czę-
ści środków ze sprzedaży biletów dla GOPR. Do tej
pory nie ma jednak jasno określonych zasad przeka-
zywania tych środków.
Taka sytuacja budzi duży niepokój wśród ratow-
ników. Dla przykładu podam, że Grupa Karkonoska
GOPR otrzymywała rocznie z Karkonoskiego Parku
Narodowego z tego tytułu blisko 300 tys. zł. Kwota
ta stanowiła ważną pozycję w ich budżecie.
36
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie: Kto i na
jakich zasadach ma od 1 stycznia 2011 r. przekazy-
wać dla GOPR 15% środków finansowych uzyskiwa-
nych ze sprzedaży biletów za udostępnianie szlaków
przez parki narodowe?
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Lipiński
Jelenia Góra, dnia 17 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20347)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmniejszenia środków
finansowych w 2011 r. dla urzędów pracy
na aktywne formy walki z bezrobociem
Szanowna Pani Minister! Od kilku dni do mojego
biura poselskiego napływają bardzo niepokojące sy-
gnały o drastycznym zmniejszeniu środków na ak-
tywne formy walki z bezrobociem, jakie otrzymują
urzędy pracy na 2011 r. Fundusze przekazywane
urzędom pracy są mniejsze o 50% i więcej w stosun-
ku do roku poprzedniego. W praktyce oznacza to ra-
dykalne ograniczenie środków na staże, roboty pu-
bliczne, refundacje kosztów wyposażenia stanowiska
pracy oraz na tak bardzo popularne wśród bezrobot-
nych dotacje na otwieranie działalności gospodar-
czej. Dla przykładu podam tylko, że w powiecie lwó-
weckim, który ma jeden z najwyższych wskaźników
bezrobocia na całym Dolnym Śląsku, urząd pracy
otrzymał o blisko 50% mniej środków niż w 2010 r.
Takie działania budzą uzasadniony sprzeciw samo-
rządów powiatowych, jak i samych bezrobotnych.
Konsekwencją takiej polityki będzie wzrost bezrobo-
cia oraz konieczność zwiększenia środków na pomoc
społeczną.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. O ile zmniejszono środki finansowe na 2011 r.
w stosunku do roku poprzedniego, przekazywane
urzędom pracy na Dolnym Śląsku na aktywne formy
walki z bezrobociem? Proszę o podanie danych z roz-
biciem na poszczególne powiaty.
2. Jakie były powody zmniejszenia środków prze-
kazywanych urzędom pracy na aktywne formy walki
z bezrobociem?
3. Jakim kryteriami kierowano się przy skali re-
dukcji funduszy dla poszczególnych urzędów pracy?
Czy uwzględniono wysokość wskaźnik bezrobocia w
poszczególnych powiatach?
4. Czy w trakcie roku przewidywane jest przeka-
zanie dodatkowych środków dla urzędów pracy na
ten cel?
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Lipiński
Legnica, dnia 17 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20348)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie pobicia przez funkcjonariuszy
KGB Andrzeja Poczobuta, przewodniczącego
Rady Naczelnej Związku Polaków
na Białorusi
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 10 stycznia
br. pan Andrzej Poczobut został zatrzymany oraz
przesłuchany w Grodnie przez KGB. W trakcie prze-
słuchania został pobity przez funkcjonariuszy, któ-
rym odmówił składania zeznań ze względu na brak
obecności adwokata. Jest to pierwszy od długiego
czasu tak brutalny atak na przedstawiciela Związku
Polaków na Białorusi.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie kroki podjął resort spraw zagranicznych,
w szczególności Konsulat Generalny RP w Grodnie,
w tej sprawie?
2. Czy został złożony oficjalny protest w tej spra-
wie władzom białoruskim?
3. Czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych we-
zwało ambasadora Republiki Białorusi, protestując
przeciw pobiciu pana A. Poczobuta?
4. Czy panu A. Poczobutowi zapewniono opiekę me-
dyczną oraz prawną ze strony placówki w Grodnie?
5. Czy podjęto, a jeżeli tak, to jakie środki, aby
uchronić innych działaczy oraz ich rodziny przed bru-
talnymi atakami ze strony reżimu białoruskiego?
Z poważaniem
Poseł Adam Lipiński
Legnica, dnia 10 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20349)
do ministra zdrowia
w sprawie przetargów na zakup szczepionek
przeciwko pneumokokom
Na stronach Zakładu Zamówień Publicznych przy
Ministerstwie Zdrowia opublikowane są dwa prze-

targi na zakup szczepionek przeciwko pneumokokom
dla następujących grup wiekowych:
a) 0 – 2 r. ż. w ilości 19 000 dawek,
b) 0 – 5 r. ż. w ilości 30 000 dawek.
Taka konstrukcja zamówienia na zakup szczepio-
nek przeciwko pneumokokom dla dzieci z grup wy-
sokiego ryzyka jest bardzo krzywdząca, ponieważ
dopuszcza w ten sposób możliwość zakupu szczepion-
ki 10-walentnej (PCV 10) dla grupy wiekowej 0 – 2 r.
ż. oraz szczepionki 13-walentnej (PCV 13) dla dzieci
w grupie wiekowej 0 – 5 r. ż. Wprowadzenie podziału
zakupu szczepionek dla tej grupy dzieci może prowa-
dzić do następujących sytuacji:
Jedno dziecko z grupy 0 – 2 r. ż., które otrzyma
szczepionkę PCV 10, nie będzie w pełni chronione
przed zapaleniem płuc, natomiast dziecko z grupy 0
– 5 r. ż., które otrzyma PCV 13, taką ochronę będzie
miało zagwarantowaną.
Dzieci z grupy 0 – 2 r. ż. rozpoczynające szczepie-
nie PCV 10 nie będą miały możliwości kontynuowa-
nia szczepienia szczepionką o najszerszej ochronie (p.
liczba serotypów + wskazania), tj. PCV 13 (p. stano-
wisko Pediatrycznego Zespołu Ekspertów).
W związku z opisanymi argumentami meryto-
rycznymi tylko 13-walentna skoniugowana szcze-
pionka przeciwko pneumokokom, wprowadzona do
obowiązkowego programu szczepień ochronnych
(PSO), refundowana przez Ministerstwo Zdrowia za-
pewni najszersze pokrycie serotypów pneumokoka
oraz równy dostęp do tych szczepień wszystkim dzie-
ciom z grup wysokiego ryzyka. Szeroki dostęp do
szczepień przeciwko pneumokokom może również
wpłynąć na zmniejszenie wydatków publicznych
związanych z leczeniem następstw zakażeń, jakie
wywołują pneumokoki, takich jak posocznica, zapa-
lenia opon mózgowo-rdzeniowych, inwazyjne zapale-
nie płuc z bakteriemią, stawów, kości wsierdzia lub
otrzewnej.
Zwracam się w interpelacji do Pani Minister z za-
pytaniem: Jakie będzie kryterium zakupu szczepio-
nek? Czy możliwe jest wprowadzenie jednej szcze-
pionki o szerszym działaniu, tj. PCV 13?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20350)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanej budowy dużej
obwodnicy dla Starogardu Gdańskiego
W ostatnich latach wokół budowy obwodnicy dla
Starogardu Gdańskiego panowało spore zamiesza-
37
nie. Pojawiło się wiele koncepcji związanych z loka-
lizacją tej dużej i ważnej inwestycji. Władzom samo-
rządowym udało się ostatecznie przekonać General-
ną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w
Gdańsku do rozwiązania przyjętego wcześniej przez
miasto. Od lat zarezerwowane są tereny na ten cel.
Nie wydawano pozwoleń na budowę. Przebieg dużej
obwodnicy ożywi południowe fragmenty Starogardu
Gdańskiego.
W związku z planowaną budową obwodnicy zwra-
cam się w interpelacji z zapytaniami do Pana Mini-
stra: Czy znana jest już konkretna data rozpoczęcia
budowy? Czy określona jest szczegółowa lokalizacja
przebiegu obwodnicy? W jakiej części projekty tego
typu finansowane są z środków budżetu państwa?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20351)
do ministra infrastruktury
w sprawie utrzymania w planach
inwestycyjnych na 2011 r. budowy drogi S7
w obszarze woj. świętokrzyskiego
na odcinkach ze Skarżyska-Kamiennej
do granicy woj. mazowieckiego oraz
z Jędrzejowa do granicy woj. małopolskiego
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 13 listopada
2007 r. premier rządu PO i PSL Donald Tusk w swo-
im exposé zapewniał nas, że: Przyspieszymy budowę
obwodnic i autostrad – mówił dalej – chcemy zdecy-
dowanie sprawniej kontynuować zaplanowane inwe-
stycje i bardzo ambitnie stawiać kolejne cele infra-
strukturalne.
W te słowa uwierzyli mieszkańcy i samorządowcy
województwa świętokrzyskiego. Mając w pamięci
sprawną realizację inwestycji przez poprzedni rząd,
aktywnie włączyli się w procesy przygotowawcze mo-
dernizacji pozostałych, już niedługich, odcinków dro-
gi S7 przebiegających przez teren województwa świę-
tokrzyskiego.
Dla mieszkańców naszego regionu modernizacja
drogi S7 jest bardzo ważną inwestycją. Jest to droga
międzynarodowa E7, strategiczna, łącząca północ z
południem kraju i co jest najważniejsze, łączy Kielce
z Warszawą i Krakowem, aglomeracjami, w których
wielu mieszkańców z naszego regionu kształci się
i pracuje.
Zadanie inwestycyjne obejmujące budowę obwod-
nicy Skarżyska-Kamiennej do granic województwa
mazowieckiego jest całkowicie przygotowane do re-
alizacji. Jest rozstrzygnięty przetarg, wybrany wy-
38
konawca, przygotowany teren włącznie z wykupie-
niem gruntu, wycięto ok. 45 ha lasu. Wstrzymanie
realizacji tej budowy, na tym etapie procesu inwesty-
cyjnego, mieszkańcy oceniają jako marnotrawienie
ich pieniędzy.
Z „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015 ” wykreślony został również drugi 19-ki-
lometrowy odcinek trasy S7 z Jędrzejowa (od wsi Pia-
ski) do granic województwa małopolskiego. Obecnie
podróż z Jędrzejowa do odległego o ok. 78 km Kra-
kowa trwa 1,5 godz. Tylko na tym niewielkim 19-
-kilometrowym odcinku drogi w przeciągu ostatnich
10 lat zginęło 34 osoby, było 1144 kolizji i 111 wypad-
ków. Te zatrważające statystyki przy wciąż rosnącej
liczbie samochodów na drogach i pogarszającym się
stanie S7 będą wciąż rosły.
Pracownicy Kieleckiego Oddziału DDKiA dzięki
aktywnej pomocy samorządów uzyskali zgodę osób
zamieszkujących na terenach obejmujących nowo pro-
jektowane pasy jezdni i węzłów na rozbiórkę swych
domów i sprzedaż nieruchomości pod tę inwestycję.
Kilkadziesiąt rodzin, licząc na odszkodowania, pobra-
ło kredyty i przystąpiło do budowy nowych domów.
Dziś pytają, jak i z czego mają spłacić te kredyty. Kto
powstrzyma banki od naliczania im odsetek?
Wykreślenie trasy S7 z „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” stwarza wiele zagro-
żeń. Po pierwsze, wypłata odszkodowań będzie odro-
czona, gdy tymczasem kredyty są pobrane i należy je
spłacać. Po drugie, należy się spodziewać, że zostanie
wprowadzony zakaz remontu zamieszkiwanych do-
tychczas domów. Standar zamieszkiwania w nich bę-
dzie się pogarszał i ich wartość cenowa będzie mala-
ła. A zatem kiedy mieszkańcy Jędrzejowa otrzymają
odszkodowanie i w jakich wysokościach, według w
jakim okresie wykonanych wycen ich wartości? Po
trzecie, odroczenie realizacji tych inwestycji spowo-
duje utratę ważności dokumentacji i konieczność
opracowywania jej na nowo. Wymagało to będzie
wielkiego wysiłku specjalistów, przy nieodzownym
zaangażowaniu na nowo wielu milionów złotych z
podatków obywateli. W tych pracach będzie należało
się liczyć z utrudnieniami wynikającymi z utraty za-
ufania bezpośrednio, ale i pośrednio zaangażowa-
nych w proces inwestycyjny mieszkańców naszego
województwa.
Przebudowa drogi nr 7 i podniesienie jej parame-
trów do klasy drogi ekspresowej to w obecnym czasie
standard konieczny dla normalnego rozwoju naszego
województwa.
Z uwagi na powyższe argumenty uprzejmie proszę
Pana Ministra o utrzymanie w planach inwestycyj-
nych na rok 2011 budowy drogi S7 w obszarze woje-
wództwa świętokrzyskiego na odcinkach ze Skarży-
ska-Kamiennej do granic województwa mazowieckie-
go oraz z Jędrzejowa do granic województwa mało-
polskiego.
Jednocześnie proszę Pana Ministra o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
Jakie do końca 2010 r. poniesiono nakłady na
przygotowanie do realizacji modernizacji drogi E7 na
odcinku Skarżysko-Kamienna do granic wojewódz-
twa mazowieckiego oraz z Jędrzejowa do granic wo-
jewództwa małopolskiego?
Ile środków finansowych należałoby zabezpieczyć
na 2011 r. na te dwie inwestycje, aby możliwa była
ich kontynuacja?
Czy przywróci Pan Minister w planach inwesty-
cyjnych na rok 2011 modernizację drogi S7 na odcin-
kach ze Skarżyska-Kamiennej do granic wojewódz-
twa mazowieckiego oraz z Jędrzejowa do granic wo-
jewództwa małopolskiego?
Wnoszę o poinformowanie mnie, jakie działania
podjął Pan Minister w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 20 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20352)
do ministra infrastruktury
w sprawie utrzymania w planach
inwestycyjnych na 2011 r. budowy drogi nr 73
od granicy Kielc do Woli Morawickiej
wraz z budową obwodnicy Morawicy
Szanowny Panie Ministrze! Ogłoszony przez Mi-
nisterstwo Infrastruktury projekt „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2011–2015” budowę
drogi krajowej numer 73 od granic Kielc do Woli
Morawickiej wraz z obwodnicą Morawicy ujmuje w
liście zadań, których realizacja przewidywana jest
po roku 2013.
Inwestycja jest przygotowana do realizacji. Jest
wykupiony grunt i gotowy jest projekt na realizację
pierwszego etapu modernizacji drogi krajowej nr 73
od granic Kielc do Woli Morawickiej. Zaawansowane
są prace w przygotowaniu drugiego etapu, czyli budo-
wy obwodnicy Morawicy. Trwają prace nad sporządza-
niem raportu oddziaływania inwestycji na nowe ob-
szary Natura 2000, a wniosek o pozwolenie na budowę
wraz z raportem będzie gotowy do złożenia pod koniec
roku. Odroczenie realizacji tej inwestycji nawet o 2
lata może przekreślić dotychczas zaangażowane środ-
ki finansowe w przygotowanie tej inwestycji.
Droga nr 73 stanowi ważny szlak komunikacyjny
dla mieszkańców naszego regionu i ruchu tranzyto-
wego. Dziennie tę trasę pokonuje 20 tys. pojazdów.
Jej zły stan techniczny, duży ruch pieszych oraz sa-
mochodów ciężarowych i osobowych są powodem licz-
nych wypadków śmiertelnych i kolizji. Modernizacja
tej drogi to jedno z najważniejszych zadań w zakresie
infrastruktury drogowej na terenie województwa

świętokrzyskiego. Droga z Kielc do Morawicy stano-
wi dojazd do planowanego lotniska w Obicach, dojazd
do wielkich terenów inwestycyjnych w Morawicy po-
wstałych w wyniku włączenia 80 ha gruntów do spe-
cjalnej strefy ekonomicznej. Mieszkańcy naszego re-
gionu potrzebują nowych miejsc pracy. Podejmowane
przez władze gm. Morawica działania dają taką per-
spektywę. Jednak bez zwiększenia przepustowości
drogi do Kielc – stolicy regionu, szansa na osiągnięcie
oczekiwanych efektów oddala się.
Z uwagi na powyższe argumenty uprzejmie proszę
Pana Ministra o utrzymanie w planach inwestycyj-
nych na rok 2011 budowy drogi nr 73 w obszarze
województwa świętokrzyskiego na odcinku od granic
Kielc do Woli Morawickiej wraz z budową obwodnicy
Morawicy.
Jednocześnie proszę Pana Ministra o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
Jakie do końca 2010 r. poniesiono nakłady na
przygotowanie do realizacji modernizacji drogi nr 73
na odcinku od granic Kielc do Woli Morawickiej wraz
z budową obwodnicy Morawicy?
Ile środków finansowych należałoby zabezpieczyć
na 2011 r. na tę inwestycję, aby kontynuować jej re-
alizację?
Czy przywróci Pan Minister w planach inwesty-
cyjnych na rok 2011 modernizację drogi Kielc do Woli
Morawickiej wraz z budową obwodnicy Morawicy?
Wnoszę o poinformowanie mnie, jakie działania
podjął Pan Minister w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 20 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20353)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 8
na odcinku Warszawa-Okęcie – Radom
– Kielce
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 21.08.2009 r.
skierowałam do Pana Ministra interpelację w spra-
wie modernizacji linii kolejowej nr 8 na odcinku
Warszawa-Okęcie – Radom – Kielce, w odpowiedzi
przedstawił mi Pan przyjętą przez rząd politykę in-
westycyjną w obszarze linii kolejowych, z których
dowiedziałam się, że: wysiłek inwestycyjny związa-
ny z modernizacją linii kolejowych skupiony został
przede wszystkim na odcinkach łączących najwięk-
sze polskie aglomeracje bądź zapewniających połą-
czenia w międzynarodowym ruchu kolejowym, co
umożliwia poprawę spójności wewnętrznej kraju
oraz wzmocnienie jego powiązań zewnętrznych,
39
szczególnie z pozostałymi państwami członkowski-
mi Unii Europejskiej. Dodatkowo przewidywane jest
uzupełnienie sieci kolejowej w aglomeracjach miej-
skich poprzez budowę połączeń z portami lotniczymi
(Warszawa, Kraków, Katowice), a także z portami
morskimi (Gdynia, Gdańsk, Szczecin, Świnoujście,
Kołobrzeg).
Zapewne są Polacy, których ten plan zadawala,
ale niestety nie mieszkańców woj. świętokrzyskiego.
Ich bardzo liczna grupa osób, podróżujących do pra-
cy do Warszawy, dziennie w pociągu spędza blisko 7
godz. dziennie. W sytuacji kiedy z „Programu budo-
wy dróg krajowych na lata 2011–2015 ” rząd wykre-
ślił budowę drogi S7 w obszarze województwa świę-
tokrzyskiego na odcinkach ze Skarżyska-Kamiennej do
granic województwa mazowieckiego oraz z Jędrzejowa
do granic województwa małopolskiego, linia kolejowa
nr 8 jest jedynym połączeniem Kielc ze stolicą.
Modernizacja linii kolejowej nr 8 na odcinku War-
szawa – Kielce to w obecnym czasie jedyna szansa i
konieczny standard dla normalnego rozwoju naszego
województwa.
Jednocześnie proszę Pana Ministra o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
Jakie nakłady były planowane do poniesienia w
roku 2010 i jakie wydatkowano na realizację moder-
nizację linii kolejowej nr 8 na odcinku Warszawa-
-Okęcie – Radom?
Jakie nakłady były planowane do poniesienia w
roku 2010 i jakie wydatkowano na przygotowanie do
realizacji zadania modernizacji linii kolejowej nr 8
na odcinku Radom – Kielce?
Jakie nakłady są zaplanowane do poniesienia w
roku 2011 na przygotowanie do realizacji zadania
modernizacji linii kolejowej nr 8 na odcinku Radom
– Kielce?
W jakim terminie i w jakim zakresie wg aktual-
nych planów będzie realizowana modernizacja linii
kolejowej nr 8 na odcinku Radom – Kielce?
Wnoszę o poinformowanie mnie, jakie działania
podjął Pan Minister w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 20 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20354)
do ministra infrastruktury
w sprawie odpłatności za przejazd autostradą
A1 na odcinku miasta Częstochowy
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają głosy zaniepokojenia od miesz-
kańców Częstochowy i przedstawicieli samorządów
40
(przez których tereny przebiegać będzie A1) spowo-
dowane zamiarem wprowadzenia opłat na często-
chowskim odcinku planowanej autostrady A1. Odci-
nek ten, pozostający w ciągu autostrady, jest jedno-
cześnie obwodnicą dla miasta Częstochowy. Należy
zatem zaznaczyć, że obwodnice dużych miast w Pol-
sce są bezpłatne. Takie rozwiązanie z pozytywnym
skutkiem dla sprawności i płynności ruchu jest sto-
sowane w przypadku wielu odcinków autostrad, któ-
re w okolicach dużych miast pełnią rolę obwodnicy.
Na obszarze całego kraju istnieją odcinki auto-
strad, które oprócz przenoszenia ruchu tranzytowego
spełniają również funkcję przenoszenia ruchu lokal-
nego. Dla odcinków tych na ogół nie istnieją alterna-
tywne powiązania komunikacyjne, które wyklucza-
łyby konieczność korzystania przez użytkowników
ruchu lokalnego z autostrad. W takiej sytuacji miesz-
kańcy, korzystając z autostrady, dojeżdżają codzien-
nie do pracy, do ośrodków handlowych, urzędów
itp. Tak jest również i w przypadku autostradowej
obwodnicy Częstochowy.
Wprowadzenie opłat za przejazd obwodnicą Czę-
stochowy spowoduje, że kierowcy będą wybierali tra-
sę przez miasto. Częstochowski odcinek autostrady
A1 ma również duże znaczenie dla odciążenia oko-
licznych miast oraz gmin z ruchu tranzytowego.
Wprowadzenie opłat za przejazd spowoduje zatem
efekt odwrotny od zamierzonego.
W związku z zaistniałą sytuacją proszę o infor-
mację, czy podjęte będą działania zmierzające do za-
chowania bezpłatnego przejazdu na częstochowskim
odcinku autostrady A1?
Z poważaniem
Poseł Halina Rozpondek
Częstochowa, dnia 19 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20355)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie działań prewencyjnych służb
podległych MSWiA w celu wyeliminowania
agresywnych zachowań zorganizowanych
grup tzw. pseudokibiców
Szanowny Panie Ministrze! Na początku stycznia
bieżącego roku w miejscowości Poddębice doszło do
tzw. ustawki chuliganów – mieniących się kibicami,
a nie wiem dlaczego zwanych pseudokibicami – dwóch
konkurujących ze sobą drużyn piłkarskich z Łodzi.
Tragiczną konsekwencją bójki chuliganów była
śmierć dotkliwie pobitego 24-letniego mężczyzny.
Łódzka Policja już po tym tragicznym fakcie powo-
łała specjalny zespół do wyjaśnienia sprawy bójki pod
Poddębicami. Jak donoszą media, są już pierwsi
aresztowani w tej bulwersującej sprawie, a funkcjo-
nariusze Policji i prokuratorzy obiecują w krótkim
czasie następne zatrzymania.
17 stycznia 2011 r. doszło do kolejnych porachun-
ków, tym razem w Krakowie. Konsekwencją jest ko-
lejna śmierć, tym razem 30-letniego mężczyzny w
wyniku 60 ciosów ostrym narzędziem, prawdopodob-
nie nożem. Jak świadczą okoliczności – akcja w kra-
kowskiej dzielnicy była drobiazgowo zaplanowana, a
ofiara nie była przypadkowa. Napastnicy byli w ko-
miniarkach i kamizelkach kuloodpornych. Jedni
przyjechali autami, inni zaczaili się w bocznej ulicz-
ce. W biały dzień, na osiedlu pełnym ludzi, niemalże
pod okiem kamer, co może świadczyć, iż czują się bez-
karni, przeprowadzili dosłowną egzekucję ofiary.
Także w tym przypadku krakowska Policja zareago-
wała natychmiast i są już pierwsi zatrzymani w tej
bulwersującej sprawie.
Wielce zatrważająca informacja dotyczy przed-
miotów, które funkcjonariusze Policji znaleźli przy
zatrzymanych chuliganach. Są to m.in. kastety,
ochraniacze na szczęki i ręce oraz odzież z insygnia-
mi tzw. bojówek. Nierzadko zdarza się, że w „arsena-
le” znajdują się także noże, maczety i inne niebez-
pieczne przedmioty.
W ciągu zaledwie paru dni miesiąca w dwóch róż-
nych miejscach Polski doszło do dwóch bezsensownych
śmierci w wyniku porachunków chuliganów mienią-
cych się kibicami piłkarskimi. Powoduje to, że na fo-
rach internetowych i nieoficjalnych stronach pseudo-
kibiców aż zawrzało od odwetowych pogróżek.
Panie Ministrze! Oczywiście wszyscy doskonale
znamy obowiązujące normy prawne w naszym kraju
i wiemy, jakie skutki prawne grożą sprawcom ww.
czynów przestępczych, czyli morderstw czy pobić ze
skutkiem śmiertelnym w zależności od zakwalifiko-
wania czynu. Widać jednak wyraźnie, że nie odstra-
szają one członków tzw. bojówek, które praktycznie
bezkarnie nadal organizują ustawki bądź swoimi in-
nymi działaniami ewidentnie łamią polskie prawo.
Okazuje się, iż często są one powiązane z zorganizo-
wanymi grupami przestępczymi, głównie tymi dzia-
łającymi w obszarze dystrybucji narkotyków, dopa-
laczy i niedozwolonych środków farmakologicznych.
Dlatego też, wedle maksymy Seneki mówiącej, iż
„mądry ten władca, który zapobiega, a nie każe”,
uprzejmie pytam Pana Ministra:
1. Jakie działania zapobiegawcze zastosują podle-
głe Panu Ministrowi służby w celu niedopuszczenia
do kolejnych bójek chuliganów piłkarskich?
2. Czy tego typu zjawiska i zachowania zorgani-
zowanych grup chuliganów nie zakłócą przygotowań
i sprawnej organizacji mistrzostw Europy Euro 2012?
3. Czy resort planuje nowelizację Kodeksu karne-
go lub Kodeksu postępowania karnego mającą na
celu usprawnienie i większą efektywność w wykry-
waniu czynów przestępczych pseudokibiców, w szcze-
gólności tzw. ustawek?
4. Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji zamierza w najbliższym czasie przygoto-

wać nowelizację ustawy o broni i amunicji wprowa-
dzającej zakaz noszenia niebezpiecznych narzędzi
(maczety, miecze, długie noże itp.) w miejscach pu-
blicznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Rząsa
Przemyśl, dnia 25 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20356)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie obowiązku tworzenia zbiorów
danych osobowych (lub zbiorów doraźnych)
przez przedsiębiorców oferujących w ramach
swej działalności gospodarczej różnego
rodzaju szkolenia i kursy
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra sprawiedliwości w sprawie obowiązku tworze-
nia zbiorów danych osobowych (lub zbiorów doraź-
nych) przez przedsiębiorców oferujących w ramach
swej działalności gospodarczej różnego rodzaju szko-
lenia i kursy.
Stan faktyczny:
Konstytucja RP z 2 kwietnia 1997 r. wprowadzi-
ła do polskiego prawa powszechnie obowiązującego
zasadę wyrażoną w normie art. 51 w ust. 1, iż „Nikt
nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie
ustawy do ujawnienia informacji dotyczących jego
osoby”. Konkretyzacją tej normy są przepisy ustawy
o ochronie danych osobowych z 29 sierpnia 1997 r.
Ustawa ta określa w zakresie podmiotowym krąg
zobowiązanych do jej stosowania, zaś w zakresie
przedmiotowym wskazuje, że idzie o przetwarzanie
danych osobowych m.in. w zbiorach prowadzonych
w systemie papierowym, kartotekach, skorowidzach
itp., a także w systemach informatycznych, również
poza zbiorem. Jednocześnie art. 2 w ust. 3 ustawy
wskazuje, że ustawa nie ma zastosowania w przy-
padkach przetwarzania danych osobowych w zbio-
rach doraźnych, tworzonych wyłącznie ze względów
technicznych, szkoleniowych lub w związku z dydak-
tyką w szkołach wyższych, które po wykorzystaniu
podlegają obowiązkowi niezwłocznego usunięcia lub
anonimizacji.
Co więcej, art. 24 ust. 2 ustawy wskazuje, kiedy
administrator danych jest zwolniony z obowiązku
informacyjnego, a ma to miejsce wtedy, kiedy admi-
nistrator ma pewność, że osoba, której dane dotyczą,
posiada wszystkie informacje wymienione w art. 24
ust. 1, tj. o adresie i pełnej nazwie siedziby admini-
stratora, celu zbieranych danych, w tym przewidy-
wanych odbiorcach, prawie dostępu do treści swoich
41
danych oraz prawa ich poprawiania, dobrowolności
albo obowiązku podania takich danych.
Należy wskazać, że w odniesieniu do pojęcia „do-
raźności” nie posiada ono odzwierciedlenia w posta-
ci definicji legalnej w ustawie, a ze wskazań doktryny
można wyindukować, iż idzie o czynnik czasowy, czas
– w którym dane są zbierane.
Powszechnie wiadomo, że jest sporo przedsiębior-
ców, którzy w zakresie swej działalności oferują róż-
nego rodzaju kursy czy szkolenia. Takie zajęcia pro-
wadzone są przez kilka tygodni, a uczęszczający to
kursanci, jak jest np. przy kursach sztuk walki, kur-
sach tanecznych, obsługi urządzeń, prywatnych
szkołach muzycznych czy językowych. Taki przedsię-
biorca zbiera dane osobowe swoich klientów w prak-
tyce doraźnie – na czas trwania danego szkolenia,
celem możliwości kontaktu ze swoim klientem – kur-
santem. Najczęściej nie dochodzi również do innego
przetwarzania danych niż na potrzeby szkoleniowe,
a co się z tym wiąże – kursant z pewnością posiada
wiedzę co do zakresu przedmiotowego art. 24 ust. 1.
Pytania:
1. Ad art. 2 ust. 3. Czy przedsiębiorcy prowadzący
działalność w zakresie szkoleń – kursów, np. sztuk
walki, tańca, językowych, ściśle określonych czasowo
(np. 5 lub 8 tygodni), uprawnieni są do stosowania
wyjątku z zakresu obowiązków administratora da-
nych, o którym mowa w art. 2 ust. 3 ustawy o ochro-
nie danych osobowych (z wyjątkiem rozdz. 5 ustawy),
czyli nie muszą tworzyć zbiorów danych osobowych i
ich rejestrować, gdyż są one „doraźne”, a tym samym
nie są objęci zakresem podmiotowym ustawy?
2. Jak należy definiować i rozumieć pojęcie „do-
raźności” użyte w art. 2 ust. 3 ustawy o ochronie
danych osobowych?
3. Ad art. 24 ust. 2. Czy przedsiębiorcy, o których
wyżej mowa, uprawnieni są do zwolnienia z zakresu
obowiązku informacyjnego określonego w art. 24 ust. 2?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20357)
do ministra infrastruktury
w sprawie sprawozdania z realizacji
postanowień wynikających z zalecenia
Komisji Europejskiej w związku
z technologią RFID (radioidentyfikacja)
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra infrastruktury w sprawie sprawozdania z re-
42
alizacji postanowień wynikających z zalecenia Komi-
sji Europejskiej w związku z technologią RFID (ra-
dioidentyfikacja).
Stan faktyczny:
W dniu 12 maja 2009 r. Komisja Europejska wy-
dała zalecenie w sprawie wdrażania zasad ochrony
prywatności i ochrony danych osobowych w zastoso-
waniach wspieranych identyfikacją radiową (2009/
387/WE).
Komisja stwierdziła m.in., że radioidentyfikacja
to identyfikacja za pomocą fal radiowych (RFID).
System ten umożliwia transmitowanie danych zapi-
sanych na znaczniku RFID – tag, tj. elektronicznym,
mikroskopijnym chipie zainstalowanym wewnątrz
przedmiotów. Znaczniki takie służą do tego, aby za-
pisywać na nich informacje, które potem można od-
czytać z kodów kreskowych opartych na technologii
optycznej. Zainstalowany w nadajniku chip wysyła
sygnał – informacje, dzięki którym może dojść do
identyfikacji danego przedmiotu, do którego przyna-
leży ten nadajnik. Znaczniki RFID można podzielić
na te, z których można jedynie odczytać sygnał, jak
również na te, które niejako samodzielnie taki sygnał
mogą wysyłać. Urządzenia te są odporne na eksplo-
atację oraz praktycznie wszystkie czynniki zewnętrz-
nego użytkowania, dzięki czemu możliwość ich przy-
padkowego zniszczenia jest praktycznie niemożliwa.
Ich przeznaczenie rozpoczyna się z momentem
zastępowania nimi popularnych kodów kreskowych,
a skończywszy na śledzeniu i kontroli danego pro-
duktu (od jego powstania, transport, miejsce docelo-
wego przeznaczenia), a tym samym na ustaleniu jego
lokalizacji. Przewiduje się, że ich wykorzystanie może
dotyczyć bardzo dużej ilości sfer naszego codziennego
życia. Jednocześnie należy przyznać, że funkcjono-
wanie takich urządzeń z pewnością przyczyni się do
wielu ułatwień, np. w zakresie służby zdrowia – ła-
twy i szeroki dostęp do informacji o stanie zdrowia
pacjenta, czy zapobieganie kradzieży towarów itp.
W Polsce jako kraju członkowskim WE w oparciu
o zalecenie KE minister infrastruktury rozpisał na
poszczególne podmioty określone zadania w tej ma-
terii. W ciągu 24 miesięcy od ogłoszenia tego stano-
wiska Komisji wszystkie kraje członkowskie muszą
złożyć sprawozdanie z realizacji postanowień wyni-
kających z zalecenia.
Pytania:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury:
a) przedłożyło sprawozdanie z realizacji postano-
wień wynikających ze stanowiska Komisji, o którym
wyżej mowa,
b) jeśli nie, to jak wygląda stopień realizacji tych
postanowień oraz etap przygotowywania sprawoz-
dania,
c) na jakie podmioty i w jakim zakresie przedmio-
towym zostały rozpisane określone zadania w reali-
zacji zalecenia Komisji Europejskiej?
2. Czy wykorzystywanie znaczników radiowej
identyfikacji RFID – tag niesie ze sobą realne niebez-
pieczeństwo na gruncie zagrożenia dla prywatnej
sfery każdej osoby fizycznej oraz naruszeń ochrony
jej danych osobowych?
3. Czy przewiduje się krajowe działania legislacyj-
ne mające na celu prawną regulację działania takich
urządzeń jak ww.?
4. Jakie jest stanowisko organów UE w powyż-
szym zakresie?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20358)
do ministra infrastruktury
w sprawie korzystania z pojazdu (mienia
przesiedleńczego) przez współmałżonka
uprawnionego
Mienie przesiedleńcze to rzeczy osobistego użytku
osób przybywających do kraju na pobyt stały lub po-
wracających z czasowego pobytu za granicą. Z tym
faktem wiąże się szereg uprawnień, m.in. zwolnienie
z podatku celnego. Dzieje się tak wtedy, kiedy ilość
i rodzaj przywożonych rzeczy nie mają przeznaczenia
handlowego. Muszą być jednak spełnione określone
warunki:
— rzeczy te musiały być bezpośrednio używane
przez osobę lub w gospodarstwie domowym;
— muszą służyć tym samym celom w kraju;
— przebywanie poza granicami Polski za zgodą
władz kraju pobytu, przez co najmniej 12 kolejnych
miesięcy poprzedzających powrót;
— od daty ostatniego zgłoszenia celnego upraw-
niającego do zwolnienia od cła towarów minęło naj-
mniej 36 miesięcy.
Charakterystycznym dla tego rodzaju uprawnie-
nia jest to, że zwolnienie od podatku celnego stosuje
się pod warunkiem nieodstępowania (np. sprzedaż,
wynajem, użyczenie) rzeczy zwolnionych od cła przez
okres 12 miesięcy, licząc od dnia objęcia procedurą
dopuszczenia do obrotu. Istnieją jeszcze inne przy-
padki szczególne. Kodeks celny ściśle określa normy
ilościowe ustanowione na zwalniane od cła dobra.
Lista przykładowych rzeczy, które mogą być zwol-
nione od cła, wymienia m.in. samochody osobowe,
przyczepy do samochodów osobowych, przyczepy kem-
pingowe, motocykle, rowery, łodzie, samoloty itp.
Często zdarza się tak, że owe mienie przesiedleń-
cze dokonywane jest np. przez jednego ze współmał-
żonków i w przypadku rejestracji tak przywiezionego
samochodu w dowodzie rejestracyjnym widnieje na-
zwisko wspólne dla obu małżonków (w zależności od

uprawnienia albo nazwisko męża lub żony, albo na-
zwisko łączone).
W oparciu o ogólnie przyjęte przepisy prawa po-
wszechnie obowiązującego, a w tym regulacje Kodek-
su rodzinnego i opiekuńczego, wydaje się, że małżo-
nek, który nie widnieje w dowodzie rejestracyjnym,
lecz korzysta z urządzeń prawa rodzinnego co do
małżeństwa, uprawniony jest do kierowania pojaz-
dem bez szkody dla uprawnienia swego współmał-
żonka (właściciela pojazdu), w zakresie mienia prze-
siedleńczego.
Pytania:
1. Czy w takim przypadku, jak wyżej opisany,
współmałżonek może korzystać z pojazdu przywie-
zionego do kraju przez drugiego małżonka w ramach
mienia przesiedleńczego, bez obawy utraty tego przy-
wileju?
2. Czy pojęcie „nieodstępowania” pojazdu w za-
kresie przepisów o zwolnieniu z podatku celnego do-
tyczy również współmałżonka, czyli nie może on kie-
rować takim pojazdem?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20359)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie kar za przestępstwa przeciwko
wolności seksualnej i obyczajności
Szanowny Panie Ministrze! W minionym roku
weszła w życie nowelizacja ustawy Kodeks karny
przewidująca m.in. zaostrzenie kar za przestępstwa
przeciwko wolności seksualnej i obyczajności popeł-
niane wobec osób poniżej 15. roku życia (zgwałcenie
pedofilskie) lub członków najbliżej rodziny (kazirodz-
two). Nowela wprowadza też karanie propagowania
tzw. dobrej pedofilii, czyli publicznego twierdzenia,
że kontakty seksualne z dziećmi nie muszą ich krzyw-
dzić, oraz wprowadza penalizację tzw. groomingu,
czyli składania przez Internet małoletniemu propo-
zycji seksualnych.
Wobec tej nowelizacji chciałbym zwrócić Panu Mi-
nistrowi szczególną uwagę na funkcjonujące na nie-
których z najpopularniejszych w Polsce portali inter-
netowych tzw. chaty internetowe. W tzw. pokojach
pt. sex, randki itd. nagminnie stosowane są pseudo-
nimy sugerujące pedofilskie zainteresowania części
z nich. Jednocześnie liczne organizacje alarmują iż
osoby niepełnoletnie otrzymują tam propozycje sek-
sualne po zadeklarowaniu przez nie swojego wieku.
43
Jak wielkim jest to zagrożeniem, nie muszę nikogo
przekonywać, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę
łatwość dostępu do sieci internetowej oraz jej anoni-
mowość. Przerażająca jest również ostentacja osób,
które wprost przedstawiają się jako pedofile, i abso-
lutny brak reakcji ze strony administratorów porta-
li na tego rodzaju zachowania. Działania, jakie są
przez nich podejmowane, są zdecydowanie niewy-
starczające i sprawiają wrażenie pozornych.
Wobec zapisów wspomnianej nowelizacji proszę,
Panie Ministrze, o odpowiedź: Czy dostrzega Pan wy-
żej opisany problem?
Proszę też o zainteresowanie sprawą i podjęcie
działań, których celem jest egzekwowanie jej zapi-
sów.
Poseł Wojciech Ziemniak
Kościan, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20360)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości połączenia dokumentu,
jakim jest karta ubezpieczenia zdrowotnego,
z nowym dowodem osobistym
Szanowny Panie Ministrze! Doskonalimy teraz
ustawę o podpisie elektronicznym. Niebawem udo-
skonalone też zostaną nasze dowody osobiste. W
związku z tym chcę poruszyć sprawę tzw. projektu
RUM. Chodzi o Rejestr Usług Medycznych bazujący
na elektronicznym dokumencie służącym:
— potwierdzaniu praw pacjenta do świadczeń fi-
nansowanych ze środków publicznych oraz
— uwierzytelnianiu informacji generowanych
przez świadczeniodawców o usługach medycznych
zrealizowanych na rzecz konkretnego pacjenta.
W negocjacjach prowadzonych dotychczas między
Narodowym Funduszem Zdrowia a Ministerstwem
Spaw Wewnętrznych i Administracji rozpatrywane
były dwa sposoby rozwiązania tego zagadnienia.
Pierwszy wariant zakładał wygenerowanie kra-
jowej lub europejskiej karty ubezpieczenia zdrowot-
nego (KUZ) emitowanej przez terenowe placówki
utworzone przez oddziały NFZ nazywane punktami
obsługi ubezpieczonych. Zadaniem tych punktów
byłoby generowanie i dystrybucja wspomnianych
kart.
Z kolei drugi, nowszy projekt, którego odzwiercie-
dleniem jest pkt 4 art. 13 ustawy o dowodach osobi-
stych, przynosi niezwykle optymistyczny zapis, że
warstwa elektroniczna dowodu osobistego zawiera
także przestrzeń na zamieszczenie danych służących
do wykorzystania tego dokumentu jako karty ubez-
pieczenia zdrowotnego. Pojawiła się wiec realna
szansa połączenia obu dokumentów.
44
W związku z tym zwracam się następującymi py-
taniami do Pana Ministra Spraw Wewnętrznych
i Administracji:
Czy drugie rozwiązanie przyjęto ostatecznie, czy
też nadal rozważane jest wprowadzenie karty ubez-
pieczenia zdrowotnego (KUZ) jako odrębnego doku-
mentu?
Na jakim etapie są uzgodnienia pomiędzy NFZ
i MSWiA w sprawie rodzaju interfejsów stykowych
i bezstykowych oraz jak daleko posunęły się uzgod-
nienia wymagań funkcjonalnych i technicznych do-
tyczące projektowanego rozwiązania?
Kto będzie odpowiedzialny za prawidłowość i bez-
pieczeństwo weryfikacji danych o pacjentach?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Kłosin
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20361)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie problemu nienależnego pobierania
dotacji państwowych przez niektóre
niepubliczne szkoły dla dorosłych
Pani Minister! Każdego roku budżet centralny
traci setki milionów złotych przekazywanych w for-
mie nienależnych dotacji niektórym niepublicznym
szkołom dla dorosłych. Problem polega na tym, że
niejednokrotnie wielu uczniów tych placówek jedynie
figuruje na oficjalnych listach, w rzeczywistości jed-
nak pojawiają się w nich tak rzadko, że de facto po-
winni zostać z nich usunięci. Szkoły czerpią zysk z
państwowych dotacji, zaś ich „uczniowie” korzystają
z szeregu przywilejów, np. zwolnień ze składek do
ZUS-u. Ponadto dochodzi też do sytuacji, kiedy są oni
zapisani do więcej niż jednej szkoły, w których godzi-
ny zajęć się pokrywają. W ten sposób sam sens edu-
kacji i efektywność procesu nauczania schodzą na
daleki plan.
W związku z powyższym proszę o informację: Ja-
kie jest stanowisko Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej w sprawie problemu nienależnego pobierania
dotacji państwowych przez niektóre niepubliczne
szkoły dla dorosłych i jakie widzi ono sposoby sku-
tecznego zwalczania tego problemu?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20362)
do ministra finansów
w sprawie wprowadzenia 23-procentowej
stawki podatku VAT na turnusy
rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych
Szanowny Panie Ministrze! Zmiany dotyczące po-
datku od towarów i usług, które weszły w życie z
dniem 1 stycznia 2011 r., mogą wywrzeć znaczący
wpływ na jakość życia osób niepełnosprawnych. We-
dług nowych regulacji zwolnione od podatku będą
„usługi w zakresie opieki medycznej służące profilak-
tyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i popra-
wie zdrowia oraz dostawa towarów i świadczenie
usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane
przez zakłady opieki zdrowotnej”.
Taka sytuacja godzi w interes ogromnej grupy
osób niepełnosprawnych korzystających z usług pry-
watnych ośrodków. Do tej pory zakłady takie były
zwolnione od podatku, co z pewnością obniżało koszt
i tak drogich turnusów rehabilitacyjnych. Zakłady
opieki zdrowotnej niejednokrotnie nie są w stanie
zapewnić na czas właściwej opieki. Problemem jest
nie tylko częsty brak odpowiedniego sprzętu czy wy-
kwalifikowanego personelu, ale przede wszystkim
niedobór miejsc i możliwości odbycia rehabilitacji.
Jak wiadomo, w przypadku osoby niepełnosprawnej
każda chwila jest cenna, a zaniedbanie leczenia
i rehabilitacji może skutkować pogłębieniem się cho-
roby bądź zaprzepaszczeniem okazji na poprawę ży-
cia i zdrowia pacjenta.
Sytuacja finansowa rodzin opiekujących się oso-
bami niepełnosprawnymi jest zwykle bardzo ciężka.
Nierzadko kosztowne turnusy rehabilitacyjne udaje
się sfinansować jedynie dzięki wsparciu ludzi dobrej
woli przekazujących pieniądze m.in. w ramach 1%
podatku. Należy wziąć także pod uwagę, iż duża
część opiekunów osób niepełnosprawnych zmuszona
jest do rezygnacji z pracy zawodowej, co również
wpływa na pogorszenie ich finansowej sytuacji. Wpro-
wadzenie 23% VAT z pewnością przyczyni się do pod-
niesienia i tak już wysokich cen usług ośrodków pry-
watnych, a co za tym idzie, do konieczności zrezygno-
wania z podjęcia terapii przez część osób. Zakłady
opieki zdrowotnej nie są w stanie zapewnić wszyst-
kim pacjentom wysokiej jakości usług świadczonych
w terminie optymalnym dla pacjenta.
Państwo powinno zapewniać ochronę i bezpie-
czeństwo obywatelom, w szczególności osobom cho-
rym i narażonym na dyskryminację. Wprowadzenie
23% VAT na turnusy rehabilitacyjne zdaje się być
krokiem w przeciwnym kierunku.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na pytania:
1. Czy znane są Panu ww. problemy i jakie stano-
wisko zajmuje Pan w tej sprawie?

2. Czy jest możliwe utrzymanie istniejącej do tej
pory stawki VAT (zwolnienie przedmiotowe) na tego
typu usługi?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Tyszkiewicz
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20363)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie niepokojów społecznych w Egipcie
Szanowny Panie Ministrze! Pomimo zaleceń mi-
nisterstwa wiele polskich biur podróży nadal organi-
zuje wycieczki do Egiptu. Jest to niepokojące, biorąc
pod uwagę fakt, iż wiele państw nakazało ewakuację
swych obywateli z Egiptu. Z informacji prasowych
oraz samych biur podróży wynika, że kilka tysięcy
obywateli wciąż przebywa w tym afrykańskim pań-
stwie. Pomimo pogarszającej się sytuacji w tym kra-
ju każdego dnia wyjeżdżają tam kolejni Polacy. Wy-
nika to być może z braku dokładnej informacji prze-
kazywanej polskim turystom. Niepokojący jest fakt,
iż pojawiają się informacje o zamieszkach mających
miejsce nie tylko w Kairze czy Aleksandrii, ale rów-
nież o incydentach w popularnych kurortach.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o odpowiedź
na pytania:
1. Czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest
przygotowane organizacyjnie i finansowo na ewen-
tualną ewakuację polskich obywateli?
2. Czy biura podróży są monitorowane w zakresie
przekazywanych przez nie informacji o stanie bez-
pieczeństwa turystów w Egipcie?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20364)
do ministra finansów
w sprawie stawek podatku zryczałtowanego
od przychodów ewidencjonowanych
w zakresie pomocy społecznej
bez zakwaterowania
Szanowny Panie Ministrze! Szczególnym środ-
kiem pomocy społecznej jest działalność polegająca
na świadczeniu opieki bez zakwaterowania. Działal-
45
ność taka może polegać na wykonywaniu czynności
wynikających z umowy zlecenia zawartej z ośrod-
kiem pomocy społecznej będącym w tym przypadku
zleceniodawcą. Urząd statystyczny kwalifikuje taką
działalność jako pomoc społeczną pozostałą bez za-
kwaterowania oraz pomoc społeczną bez zakwatero-
wania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełno-
sprawnych. Niestety wśród osób prowadzących taką
działalność pojawiły się wątpliwości dotyczące wyso-
kości podatku zryczałtowanego, który ma być płaco-
ny przez te podmioty.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o odpowiedź
na pytania:
1. Jaka wysokość podatku zryczałtowanego od
przychodów ewidencjonowanych dotyczących pomocy
społecznej bez zakwaterowania oraz pomocy społecznej
bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i
osób niepełnosprawnych obowiązywać będzie w 2011 r.?
2. Jaka wysokość podatku dla tego rodzaju dzia-
łalności obowiązywała w latach wcześniejszych?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20365)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wdrażania Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”,
ze szczególnym uwzględnieniem działania 4.4:
Nowe inwestycje o wysokim potencjale
inwestycyjnym
Szanowna Pani Minister! Program Operacyjny
„Innowacyjna gospodarka” 2007–2013 (PO IG) jest
jednym z instrumentów realizacji Narodowych Stra-
tegicznych Ram Odniesienia 2007–2013. Wszystkie
osie priorytetowe PO IG mają na celu wspieranie in-
nowacyjności oraz działań, które wspomagają inno-
wacyjność. Minął właśnie kolejny rok wdrażania PO
IG. Stopień wykorzystania alokacji przeznaczonej na
ten program jednoznacznie wskazuje na ogromne
zainteresowanie, w szczególności przedsiębiorców.
W dniu 25 marca 2010 r. złożyłem interpelację w
sprawie wdrażania PO „Innowacyjna gospodarka”. W
uzyskanej wówczas od Pani Minister odpowiedzi uzy-
skałem zapewnienie co do prawidłowości i terminowo-
ści realizacji działania 4.4: Nowe inwestycje o wyso-
kim potencjale innowacyjnym. Przedstawiono szereg
działań, których celem ma być efektywne gospodaro-
wanie środkami z Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego oraz sprawne ich wydatkowanie.
Chciałbym zwrócić uwagę na dwie niejasności
związane z realizacją tego działania, które wzbudza-
46
ją nie tylko moje wątpliwości, lecz przede wszystkim
godzą w dobro beneficjentów oraz podważają cele
tego działania, a które zgodnie z obietnicami Pani
Minister powinny zostać wyjaśnione:
1. Jako pierwszą chciałbym poruszyć kwestię nie-
prawidłowości dotyczących ostatniego naboru do
działania 4.4. W materiale opublikowanym przez
TVN CNBC Biznes przedstawione zostały przesłan-
ki, jakoby 6 z 32 projektów, które znalazły się na li-
ście rankingowej do dofinansowania, stanowiło w
istocie swojej jeden projekt, który ze względu na war-
tość nie mógłby ubiegać się o wsparcie w ramach tego
działania (ograniczenie dla projektów do 160 mln zł).
Dodatkowo analiza listy rezerwowej pozwala przy-
puszczać, że projektów tych jest więcej. Można rów-
nież przypuszczać, że przedsiębiorstwa zgłaszające
te projekty (różne spółki z całej Polski) są podmiota-
mi powiązanymi, co również może stanowić prze-
szkodę w staraniu się o dotacje.
W jaki sposób Ministerstwo Rozwoju Regionalne-
go wraz z Polską Agencją Rozwoju Przedsiębiorczości
wyjaśniło te wątpliwości? Zgodnie z uzyskaną od
Pani Minister w dniu 13 kwietnia ubiegłego roku od-
powiedzią, otrzymałem zapewnienie, że wszystkie
projekty w ramach PO IG poddawane są ścisłemu
monitoringowi. Przypuszczam zatem, że te kilka
miesięcy od chwili zwrócenia przeze mnie uwagi na
problem tzw. sześcioraczków było wystarczającym
okresem, aby zweryfikować doniesienia i zbadać
sprawę. Proszę zatem o wyjaśnienie zaistniałej sytu-
acji i przedstawienie działań, jakie zostały podjęte
dla jej rozwiązania. Szczególnie w kontekście ogło-
szonego w czerwcu 2010 r. przez Polską Agencję Roz-
woju Przedsiębiorczości przetargu dotyczącego wy-
łonienia wykonawcy w celu weryfikacji możliwości
sztucznego podziału dużego projektu inwestycyjnego
w konkursie dla działania 4.4 PO IG. Zgodnie ze
SIWZ ww. przetargu jego wykonanie miało zostać
zakończone w terminie 38 dni. Do chwili obecnej nie
zostały przedstawione wnioski kończące to postępo-
wanie ani w zakresie prawidłowości złożonych pro-
jektów, ani w kontekście przesunięcia zwolnionych
środków.
2. Wiele wątpliwości wzbudziły również wyniki
naboru z listopada 2009 r. Warto nadmienić, że
mimo iż od tego naboru minął rok, Polska Agencja
Rozwoju Przedsiębiorczości do dziś nie opublikowa-
ła listy podpisanych umów. W jego wyniku do dofi-
nansowania zostały zakwalifikowane jedynie 32 pro-
jekty, które uzyskały przynajmniej 97 punktów. Na-
leży przy tym podkreślić, że część projektów z listy
rezerwowej to również wnioski z liczbą 97 punktów.
Zgodnie z zapewnieniami Pani Minister (m.in. w
programie opublikowanym przez TVN CNBC Biznes
z 23 kwietnia 2010 r. „Pieniądze od rana”) na dofi-
nansowanie tych projektów, dla których zabrakło
środków, a które uzyskały 97 punktów podczas oce-
ny merytorycznej, miała zostać przekazana część
środków z kwoty 633 mln euro, jaką Polska otrzy-
mała za wyższy niż przewidywano wzrost gospodar-
czy. Do chwili obecnej brak szczegółowego podziału
tych środków. Mamy jedynie ogólne informacje o kie-
runkach ich rozdysponowania bez podziału na dzia-
łania. Wydaje się zatem słuszne, że przynajmniej
część z nich należy skierować na działania dla przed-
siębiorców, którzy są grupą najbardziej aktywnych
beneficjentów, co podkreśliła sama Pani Minister w
przytoczonym materiale.
Aby zobrazować problemy związane z realizacją
PO IG, warto odnieść się do przykładu z ostatniego
naboru dla działania 4.4. Chciałbym tu zwrócić uwa-
gę na sytuację Hotelu Motyl spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością. Ww. spółka złożyła projekt w
ramach konkursu do działania 4.4 PO IG pn. „Uru-
chomienie innowacyjnego centrum leczenia i profi-
laktyki z wykorzystaniem OZE” o numerze PO-
IG.04.04.00-12-045/09. Pierwotnie wskazany projekt
nie znalazł się na liście rekomendowanej do dofinan-
sowania w związku z błędną oceną dotyczącą termi-
nu wpływu wniosku po uzupełnieniach formalnych.
W toku postępowania dotyczącego oceny oraz wery-
fikacji terminu złożenia uzupełnień formalnych spół-
ka uzyskała 97 punktów na etapie oceny merytorycz-
nej, a jej projekt został rekomendowany do wsparcia
przez PARP po korekcie terminu wpływu, ale do
chwili obecnej nie uzyskał akceptacji MRR i MG. Pol-
ska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości oraz Mini-
sterstwo Gospodarki zaproponowały Ministerstwu
Rozwoju Regionalnego możliwości rozwiązania tego
problemu. Nie spotkało się to jednak z akceptacją
MRR. Chciałbym zatem zapytać: W jakim terminie
zostanie przedstawione merytoryczne rozstrzygnię-
cie tej sprawy i czy dodatkowe środki nie powinny
być przekazane na tego typu projekty? Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego, podejmując decyzję lub uchy-
lając się od jej podjęcia poprzez nieakceptowanie pro-
ponowanych rozwiązań, wstrzymuje realizację inwe-
stycji. Ponadto moje wątpliwości budzi fakt, że na
etapie konstruowania budżetu na działanie 4.4 in-
stytucja wdrażająca nie zagwarantowała wystarcza-
jących środków na procedurę odwoławczą.
Biorąc powyższe pod uwagę, proszę o ustosunko-
wanie się do opisanych przeze mnie problemów i od-
powiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko Ministra Rozwoju Regio-
nalnego w sprawie nieprawidłowości przy ostatnim
naborze w ramach działania 4.4?
2. Kiedy nastąpi rozstrzygnięcie w sprawie wyżej
opisanej przeze mnie sytuacji, która dotyczy Hotelu
Motyl sp. z o.o.?
3. Kiedy zostaną opublikowane listy podpisanych
umów z podmiotami wyłonionymi w naborze z listo-
pada 2009 r.?
Z poważaniem
Poseł Sylwester Pawłowski
Łódź, dnia 31 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20366)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie budowy dróg ekspresowych
i linii kolejowych w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! Okres rządów koalicji
PO–PSL charakteryzuje się dyskryminacją woj. pod-
laskiego. Nasze województwo wg Eurostatu jest wśród
15 najbiedniejszych regionów w Unii Europejskiej.
Stanowi jej wschodnią granicę. Przypominamy:
1) akceptację rządu dla decyzji Krajowej Spółki
Cukrowej w sprawie likwidacji cukrowni w Łapach,
a w konsekwencji również likwidacja ok. 2500 gospo-
darstw produkujących buraki cukrowe i ok. 8 tys. ha
obszaru plantacyjnego;
2) skreślenie z listy indykatywnej Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko 2007–2013”
21 projektów z priorytetów: I. Gospodarka wodno-
-ściekowa, II. Gospodarka odpadami i ochrona po-
wierzchni ziemi oraz III. Zarządzanie zasobami i
przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska na kwotę
273,8 mln euro, w tym ze środków UE 161,64 mln
euro, oraz zmniejszenie dofinansowania na budowę
Opery i Filharmonii Podlaskiej z 32 mln euro do
27,64 mln euro;
3) od chwili wejścia Polski do strefy Schengen
wstrzymany został ruch przygraniczny, a w wyniku
tego ok. 1400 małych i średnich przedsiębiorstw za-
rejestrowanych tylko na Targowisku Miejskim w Bia-
łymstoku będzie musiało zlikwidować działalność, i
do dnia dzisiejszego nie został przywrócony tzw. mały
ruch graniczny z Białorusią i Rosją;
4) likwidację Zakładów Naprawczych Taboru Ko-
lejowego w Łapach, w wyniku tego 750 pracowników
straciło pracę;
5) wprowadzenie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 20 października 2009 r. w sprawie sieci auto-
strad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 187, poz. 1446),
w wyniku którego będzie budowana droga ekspreso-
wa S8 Warszawa – Choroszcz, droga ekspresowa S19
Kuźnica Białostocka – Sokółka – Korycin – Dobrzy-
niewo – Choroszcz – Siemiatycze oraz została wpro-
wadzona droga ekspresowa S61 zahaczająca o nasze
województwo na odcinku Szczuczyn – Stawiski –
Łomża. Z odpowiedzi na liczne nasze interpelacje
wynika, że w aktualnej perspektywie finansowej
2007–2013 brak jest środków na budowę S61.
W dniu 25 stycznia 2011 r. rząd RP przyjął uchwa-
łę w sprawie ustanowienia programu wieloletniego
pod nazwą „Program budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”. Z programu wynika, że budowa S8 na
odcinku Wyszków – Białystok „może być rozpoczęta
do 2013 r.” (por. załącznik 1a poz. 14), ale bez odcin-
ków Jeżewo – w. Choroszcz i obwodnica m. Zambrów
i m. Wiśniewo). Natomiast realizacja budowy i prze-
budowy drogi S19 oraz S61 na odcinku od S8 do Bu-
dziska, a także przebudowa drogi krajowej S8 na od-
47
cinku Białystok – Augustów przewidziane są po 2013 r.
(por. załącznik nr 2).
Ponadto wg naszej wiedzy resort infrastruktury
zamierza zrezygnować z pierwszego etapu moderni-
zacji linii kolejowej Warszawa – Białystok.
Odwleka się także sprawa budowy lotniska regio-
nalnego w Sanikach gmina Tykocin, której benefi-
cjentem jest Podlaski Urząd Marszałkowski. Gene-
ralny dyrektor ochrony środowiska odrzucił raport
oddziaływania inwestycji na środowisko. Z uzyska-
nych informacji wynika, iż poprawa przedmiotowego
raportu potrwa do końca 2011 r. (por. informacja z
19 stycznia 2011 r. – www.wrotapodlasia.pl).
Przypominamy, że przez nasze województwo
przejeżdża rocznie ok. 2 mln tirów (dane GDDKiA
O/Białystok).
Takie działania koalicji PO–PSL powodują, że w
naszym województwie nie powstaną drogi ekspreso-
we, a w związku z tym nie ma szans na rozwój.
Prosimy Pana Premiera o odpowiedź na następu-
jące pytania:
1. Ile samochodów TIR w 2010 r. przekroczyło
granicę w Budzisku, Ogrodnikach, Kuźnicy Biało-
stockiej, Bobrownikach?
2. Jaki jest harmonogram budowy dróg ekspreso-
wych S8, S19, S61 i obwodnic w woj. podlaskim?
3. Czy zarezerwowane są środki finansowe na bu-
dowę ww. dróg ekspresowych w naszym wojewódz-
twie i w jakiej wysokości?
4. Jakie jest zaawansowanie realizowanych po-
szczególnych inwestycji drogowych i kolejowych na
koniec 2010 r. wymienionych na liście projektów klu-
czowych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i
środowisko”: poz. PO IiŚ 6.2–4, tj. S8 odcinek Wy-
szków – Białystok, poz. PO IiŚ 7.1–23, tj. E75 Rail
Baltica, poz. PO IiŚ 8.2–2, tj. S19 Białystok – Mię-
dzyrzec Podlaski?
Poseł Krzysztof Jurgiel
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20367)
do ministra infrastruktury
w sprawie niedostatecznego
wykorzystywania przez kolej środków
unijnych
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiciele re-
sortu infrastruktury przyznali niedawno w mediach,
że z pewnością kolei uda się wykorzystać mniej środ-
ków, niż zakładano. Planowano wydatki na sumę 4,3
mld euro. Zapewne w związku z tym planowane jest
przez rząd przesunięcie pieniędzy przeznaczonych na
inwestycje kolejowe w celu wybudowania większej
ilości tras ekspresowych. Modernizacja torów zosta-
48
nie zatem odłożona na bliżej nieokreśloną przyszłość.
Jak przyznaje rząd, PKP Polskie Linie Kolejowe – za-
rządca infrastruktury – nie radzą sobie z inwestycja-
mi, co może doprowadzić do utraty unijnej kasy. War-
to przypomnieć, że chodzi o niebagatelną kwotę,
łącznie ok. 7 mld zł, którą kolej może stracić.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Dlaczego realne wykorzystanie środków będzie
niższe od zakładanego?
2. Co jest powodem tego, że kolej tak słabo wyko-
rzystuje środki unijne?
3. Jakie planowane inwestycje nie zostaną w
związku z tym zrealizowane (proszę o wykaz)?
4. Dlaczego odbiera się środki na inwestycje kole-
jowe w obliczu chronicznego niedofinansowania ko-
lei, co jest przyczyną ciągłych problemów i jej infra-
strukturalnego zacofania?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20368)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmian w programie
„Rodzina na swoim”
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z zapowiedzia-
mi rząd przygotowuje zmiany w programie „Rodzina
na swoim”. Nowe warunki nie pokrywają się z zapo-
wiedziami ministra infrastruktury z końca 2010 r.
Nowe przepisy – wbrew wcześniejszym zapowiedziom
– m.in. nie dopuszczają do programu tzw. singli. Nowy
program obejmuje tylko nowe lokale o niższych jak do
tej pory cenach, ponieważ zmieniono m.in. mnożnik
kształtujący limity cen z 1,4 do 1,1. Od kwietnia do-
puszczalna cena metra kwadratowego nie będzie mo-
gła przekroczyć o więcej niż 10% – a nie 40%, jak obec-
nie – średnich kosztów budowy dla danego wojewódz-
twa lub miasta wojewódzkiego. Ponadto wprowadzono
kryterium wiekowe – nieukończony 35. rok życia. To
oznacza, że rodziny, w których jedno z małżonków ma
więcej lat, nie dostaną dopłaty do kredytu.
Podnosi się, że zmiany znacznie ograniczą dostęp
do kredytów preferencyjnych, a pula nieruchomości
kwalifikujących się do kupna w ramach „Rodziny na
swoim” znacznie się skurczy.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Dlaczego, mimo zapowiedzi Ministerstwa In-
frastruktury, do programu „Rodzina na swoim” nie
włączono osób samotnych?
2. Czy to resort infrastruktury rekomendował
zmiany, które zostały przez rząd przyjęte?
3. Jakie są przyczyny zmian znacząco zaostrzają-
cych kryteria uczestnictwa w programie „Rodzina
na swoim”?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20369)
do ministra finansów
w sprawie danych do wykazu organizacji
pożytku publicznego
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z przepisami
ustawy o wolontariacie i pożytku publicznym resort
finansów powinien przekazać Ministerstwu Pracy i
Polityki Społecznej (MPiPS) numery rachunków ban-
kowych zgłoszone przez organizacje pożytku publicz-
nego w latach ubiegłych jako właściwe do przekazania
1% podatku. Ministerstwo Finansów, jak podnosi pra-
sa, nie przekazało danych resortowi pracy.
W związku z powyższym kieruję do Pana Mini-
stra następujące pytanie: Jakie były przyczyny nie-
przekazania MPiPS przez resort finansów rachun-
ków bankowych zgłoszonych przez OPP w latach
poprzednich?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20370)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie publikacji wykazu organizacji
pożytku publicznego
Szanowna Pani Minister! W prasie pojawiły się
informacje, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej (MPiPS) nie opublikowało wykazu organizacji
pożytku publicznego wraz z rachunkami bankowy-
mi. Przepisy nakładają na resort pracy obowiązek
publikacji do 15 stycznia listy OPP wraz z numerami
rachunków bankowych. W wykazie opublikowanym
w Biuletynie Informacji Publicznej MPiPS 14 stycz-
nia nie ma numerów rachunków bankowych. Ponad-
to MPiPS nie wydało rozporządzenia dotyczącego
zakresu i terminowego przekazywania danych, w
tym rachunków bankowych, przez resort finansów.
W związku z powyższym kieruję do Pani Minister
następujące pytania:

1. Dlaczego MPiPS nie przestrzega terminów
określonych ustawą o wolontariacie i pożytku pu-
blicznym?
2. Kto jest odpowiedzialny w resorcie za prawidło-
wą i terminową publikację pełnego wykazu OPP
wraz z rachunkami bankowymi?
3. Dlaczego MPiPS nie wydało rozporządzenia
dotyczącego zakresu i terminowego przekazywania
danych, w tym rachunków bankowych, przez resort
finansów na podstawie art. 27a ust. 11 ww. ustawy?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20371)
do ministra infrastruktury
w sprawie eksploatacji lokomotyw Husarz
Szanowny Panie Ministrze! Polska zakupiła w
Niemczech w niedawnym czasie 10 nowoczesnych lo-
komotyw Husarz. Opinia publiczna podnosi, że de fac-
to w naszym kraju zdarzają się sytuacje, w których
eksploatuje się tylko sześć Husarzy. Władze spółki
PKP przyznają, ze takie sytuacje mają miejsce. Dla
przypomnienia – Husarze kosztowały nas 44 mln
euro, ale okazuje się, że drogie i szybkie niemieckie
maszyny są zbyt delikatne jak na polskie warunki.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Co jest powodem sytuacji, w których eksploatu-
jemy tylko nieco ponad połowę lokomotyw Husarz?
2. Jak często zakupione niedawno Husarze wy-
magają napraw?
3. Ile lokomotyw jest na tę chwilę w pełni spraw-
nych?
4. Ile kosztowały naprawy Husarzy w roku 2010?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20372)
do ministra środowiska
w sprawie wyników kontroli NIK w parkach
narodowych
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła
49
i senatora (Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350, z późn.
zm.) oraz art. 191–193 regulaminu Sejmu (M.P. z
2002 r. Nr 23, poz. 398), zwracam się do Pana Mini-
stra w sprawie negatywnych wyników kontroli prze-
prowadzonej przez NIK w parkach narodowych.
Szanowny Panie Ministrze! Bezpośrednia kontro-
la objęła 7 obszarów chronionych: Bieszczadzki PN,
Drawieński PN, Kampinoski PN, Magurski PN,
Świętokrzyski PN, PN „Ujście Warty” oraz Woliński
PN, a dane o pozostałych parkach pozyskano z Mi-
nisterstwa Środowiska. Najwyższa Izba Kontroli w
swoim raporcie pokontrolnym podsumowała działal-
ność parków narodowych w Polsce i wskazała na sze-
reg niepokojących uchybień. Wskazuje się, że dyrek-
torzy parków narodowych nie zadbali o uregulowa-
nie stanu prawnego zarządzanych przez siebie tery-
toriów. Rozbieżności dotyczą m.in. określenia po-
wierzchni terenów objętych ochroną.
1. Dlaczego niemal połowa skontrolowanych przez
NIK parków nie ma potwierdzenia własności w księ-
gach wieczystych przynajmniej dla części swojego
obszaru? W przypadku parku „Ujście Warty” dotyczy
to aż 42% terytorium, w przypadku parku kampino-
skiego – 35%. Według danych Ministerstwa Środowi-
ska, do których dotarli kontrolerzy, w całym kraju aż
17,7 tys. ha obszarów chronionych nie ma umocowa-
nia w księgach wieczystych. NIK zwraca uwagę, że
brak tych wpisów grozi pojawieniem się niespodzie-
wanych roszczeń, np. od osób prywatnych. Czym jest
to spowodowane i kto ponosi odpowiedzialność za
taki stan rzeczy?
2. Co jest przyczyną błędnego określenia samej
powierzchni terenów chronionych?
3. Dlaczego w opinii NIK rejestry nieruchomości
były przez dyrektorów skontrolowanych parków pro-
wadzone nierzetelnie, w konsekwencji dane o ich po-
wierzchni różnią się od wielkości podanych w rozpo-
rządzeniach Rady Ministrów o ponad 3,5 tys. ha?
Przykładowo według rozporządzenia RM Magurski
PN ma powierzchnię 19 961 tys. ha, natomiast dane
z rejestrów parku mówią o 19 362 tys. ha.
4. Dlaczego dane o powierzchni wykazane w ewi-
dencjach parków nie są zgodne z rozporządzeniami
RM aż w 20 przypadkach?
5. Dlaczego różnice w określaniu powierzchni
tych parków sięgają ponad 4,5 tys. ha?
6. Dlaczego dyrektorzy parków zarządzają grun-
tami i nieruchomościami Skarbu Państwa bez ko-
niecznej w takich przypadkach decyzji o przekazaniu
ich w trwały zarząd (dla całej powierzchni parków),
a w całym kraju sytuacja ta dotyczy blisko 100 tys.
ha gruntów, co stanowi aż 41% powierzchni wszyst-
kich parków narodowych w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
50
Interpelacja
(nr 20373)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przesunięcia środków finansowych
z inwestycji kolejowych na drogowe
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła
i senatora (Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350, z późn.
zm.) oraz art. 191–193 regulaminu Sejmu (M.P. z
2002 r. Nr 23, poz. 398), zwracam się do Pana Pre-
miera w sprawie planowanego przesunięcia środków
finansowych z inwestycji kolejowych na drogowe.
Szanowny Panie Premierze! Pomijając aspekt nie-
zrealizowanych, a planowanych i obiecywanych przez
Pański rząd inwestycji drogowych w Polsce, opinia
publiczna informuje, iż planowane jest przez rząd
przesunięcie pieniędzy przeznaczonych na inwestycje
kolejowe w celu wybudowania większej ilości tras
ekspresowych. Modernizacja torów zostanie zatem
odłożona na bliżej nieokreśloną przyszłość. Jak przy-
znaje rząd, PKP Polskie Linie Kolejowe – zarządca
infrastruktury – nie radzą sobie z inwestycjami, co
może doprowadzić do utraty unijnej kasy. Warto
przypomnieć, że chodzi o niebagatelną kwotę, łącznie
ok. 7 mld zł, którą kolej może stracić. W lutym mini-
strowie Pańskiego rządu mają przekonywać Komisję
Europejską, że unijne dotacje na modernizację torów
warto przesunąć na drogi.
W związku z tym kieruję do Pana Premiera na-
stępujące pytania:
1. Co w sytuacji, gdy Komisja Europejska nie
zgodzi się na przesunięcie środków z kolei na drogi?
Kto poniesie odpowiedzialność za potencjalną utra-
tę ok. 7 mld zł z Unii Europejskiej na inwestycje
kolejowe?
2. Dlaczego, jak przyznają sami przedstawiciele
Pańskiego rządu, przy projektach współfinansowa-
nych z UE realne wykorzystanie środków będzie niż-
sze od zakładanego? Co jest tego powodem i dlaczego
kolej tak słabo wykorzystuje środki unijne?
3. Dlaczego odbiera się środki na inwestycje kole-
jowe w obliczu chronicznego niedofinansowania ko-
lei, co jest przyczyną ciągłych problemów i jej infra-
strukturalnego zacofania?
4. Czy rząd ma jakiś program wyjścia z „kolejowej
zapaści”?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20374)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zagrożenia powodziowego
w miejscowości Rowy
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z
1996 r. Nr 73, poz. 350, z późn. zm.) oraz art. 191–193
regulaminu Sejmu (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398),
zwracam się do Pana Ministra w sprawie trudnej sy-
tuacji w miejscowości Rowy.
Jeszcze kilka lat temu Rowy oddzielały od Bałty-
ku cztery wydmy. Dziś już tylko jedna, a praktycznie
jej część. Sytuacja z każdym rokiem staje się coraz
bardziej dramatyczna, a mieszkańcy słusznie oba-
wiają się o swoje bezpieczeństwo.
Plaża znika z każdym sztormem, a mieszkańcy,
którzy żyją głównie z turystyki, alarmują, by jak naj-
szybciej zbudować wał ochronny i tzw. sztuczną rafę.
W tej chwili Rowom grozi powódź, bo woda wdziera
się do miejscowości. Nie lepiej jest w Ustce. Morze
niszczy brzeg na odcinku między Ustką i Rowami, w
wielu miejscach odsłaniany jest coraz wyższy klif, a
plaża robi się coraz węższa. Jak podnosi opinia pu-
bliczna, w 2009 r. morze zniszczyło w Rowach infra-
strukturę brzegową, zabrało 15 m plaży, która jest
głównym utrzymaniem mieszkańców, oraz 12 m polbru-
ku. W poprzednim i bieżącym roku sytuacja uległa
pogorszeniu. Woda każdego tygodnia niszczy kolejne
fragmenty brzegu, dlatego obecnie w Rowach ułożo-
no piasek w workach i geokontenerach w okolicach
tzw. główki zachodniej, gdzie morze poczyniło naj-
większe szkody. Istnieje pilna potrzeba wybudowania
kamiennej opaski o długości co najmniej 100 m, któ-
ra będzie chronić plażę.
Mając powyższe na uwadze, kieruję do Pana Mi-
nistra następujące pytania:
1. Jakie kroki może podjąć Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji w celu poprawy sytu-
acji i przeciwdziałania zagrożeniu powodziowemu w
Rowach?
2. Czy resort przewiduje przeznaczenie środków
finansowych na pomoc w pilnej potrzebie zabezpie-
czenia Rowów?
3. Czy Urząd Morski w Słupsku zwrócił się do
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
o pomoc w zaistniałej sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20375)
do ministra infrastruktury
w sprawie pilnej potrzeby działań w celu
ratowania przed degradacją plaż i pasa
nadmorskiego na środkowym wybrzeżu,
w szczególności w miejscowości Rowy
Szanowny Panie Ministrze! Opinia publiczna, w
szczególności lokalne media, władze samorządowe,
ale przede wszystkim sami mieszkańcy i turyści są
głęboko zaniepokojeni stanem plaż wybrzeża środko-
wego, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji, z
którą mamy do czynienia w miejscowości Rowy,
w woj. pomorskim.
Jeszcze kilka lat temu Rowy oddzielały od Bałty-
ku cztery wydmy. Dziś już tylko jedna, a praktycznie
jej część. Sytuacja z każdym rokiem staje się coraz
bardziej dramatyczna.
Już 8 lipca 2008 r. kierowałem w analogicznej
sprawie zapytanie poselskie (nr 2093) do ministra
infrastruktury w sprawie wprowadzenia dodatko-
wych zapisów do ustawy o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program ochrony brzegów morskich”,
na przykładzie zabezpieczenia brzegu morskiego w
miejscowości Rowy – „Planowane szczegółowe nakła-
dy na realizację programu na lata 2004–2023”. W
odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie In-
frastruktury – z upoważnienia ministra – z dnia 29
lipca 2008 r. można było wyczytać m.in. cyt.: „Pro-
gram przewiduje refulację po wschodniej stronie ka-
nału na km 216.0 – 217.5, którą przeprowadza się
corocznie materiałem pochodzącym z pogłębiania
toru wodnego, w ilości około 30 tys. m3. Wraz z ochro-
ną biotechniczną jest to całkowicie wystarczająca
metoda ochrony brzegu, zapewniająca bezpieczeń-
stwo jego zaplecza oraz utrzymująca szerokie plaże
w bezpośrednim sąsiedztwie Słowińskiego Parku
Narodowego. Sytuacja brzegowa po zachodniej stro-
nie kanału jest inna, ale również tutaj nie zarysowu-
je się potrzeba ochrony brzegu, poza ochroną biotech-
niczną. Nigdzie też, poza ewentualną cofką wody w
kanale, nie ma obecnie bezpośredniego zagrożenia
zaplecza brzegu od strony morza”.
Otóż rzeczywistość brutalnie zweryfikowała oce-
nę sytuacji, przedstawioną przez resort infrastruk-
tury ponad dwa lata temu w wymienionym powyżej
piśmie. Plaża znika z każdym sztormem, a mieszkań-
cy, którzy żyją głównie z turystyki, alarmują, by jak
najszybciej zbudować wał ochronny i tzw. sztuczną
rafę. W tej chwili Rowom grozi powódź, bo woda
wdziera się do miejscowości. Jak podnosi opinia pu-
bliczna, w 2009 r. morze zniszczyło w Rowach infra-
strukturę brzegową, zabrało 15 m plaży, która jest
głównym utrzymaniem mieszkańców, oraz 12 m po-
lbruku. Woda każdego tygodnia niszczy kolejne frag-
menty brzegu, dlatego obecnie w Rowach ułożono
piasek w workach w okolicach tzw. główki zachodniej,
51
gdzie morze poczyniło największe szkody. Jest pilna
potrzeba wybudowania kamiennej opaski o długości
co najmniej 100 m, która będzie chronić plażę.
Urząd Morski w Słupsku przygotował wart 200
mln zł projekt ratowania brzegów morskich na środ-
kowym wybrzeżu. Niestety z powodu szeregu błędów
nadzorowanej przez Pana Ministra instytucji Regio-
nalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Gdańsku
odesłała wniosek do poprawki, a tym samym wstrzy-
mała pieniądze na budowę umocnień. Miała poważne
zastrzeżenia do raportów urzędu morskiego. Te za-
strzeżenia to kilkadziesiąt punktów, które muszą
zostać uwzględnione w raportach. Znalazła się tam
m.in. ocena wpływu inwestycji na morskie ssaki, w
tym morświny i foki. Urzędnicy muszą również okre-
ślić, jaki wpływ na środowisko będzie miała budowa
progów, która ma ograniczyć falowanie. Urząd Mor-
ski w Słupsku chce na wysokości Rowów zbudować
system sztucznych raf i podwodnych progów, który
ma być finansowany ze środków unijnych. Jeżeli za-
tem urzędnicy nie poprawią projektu do końca przy-
szłego miesiąca, 200 mln zł na ratowanie Ustki, Ro-
wów i Łeby bezpowrotnie przepadnie.
Mając powyższe na uwadze, kieruję do Pana Mi-
nistra następujące pytania:
1. Dlaczego pomimo narastających rokrocznie pro-
blemów, opisanych pokrótce powyżej, sygnalizowa-
nych przez opinię publiczną, władze lokalne, media,
mieszkańców i turystów, Ministerstwo Infrastruktu-
ry nie podjęło działań w celu poprawy sytuacji?
2. Dlaczego projekt przygotowany przez Urząd
Morski w Słupsku zawierał tak poważną liczbę błę-
dów i kto poniesie konsekwencje, jeśli nie zostanie on
skutecznie poprawiony na czas, a co za tym idzie,
przepadną środki unijne w wysokości 200 mln zł?
3. Dlaczego sytuacja w Rowach pogarsza się i jakie
plany ratowania sytuacji przygotował resort infra-
struktury?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20376)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie możliwości wdrożenia stosownych
uregulowań, które pozwolą na uniknięcie
niespójności mogących wystąpić w trakcie
realizacji projektu „Indywidualizacja
procesu nauczania i wychowania uczniów
klas I–III szkół podstawowych”
Szanowna Pani Minister! Wdrożony w roku ubie-
głym projekt „Indywidualizacja procesu nauczania
i wychowania uczniów klas I–III szkół podstawo-
52

wych” wynikający z realizacji nowej podstawy pro- przez nauczycieli zatrudnionych przez firmy ze-
gramowej kształcenia ogólnego (rozporządzenie mi- wnętrzne a programem zawartym we wniosku o do-
nistra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.) finansowanie? Jeśli tak, to jaka byłaby ich propono-
wychodzi niewątpliwie naprzeciw oczekiwaniom i po- wana treść?
trzebom zgłaszanym przez nauczycieli, wychowaw- Jeśli przygotowanie takich uregulowań nie jest
ców i samorządy. planowane, proszę o sformułowanie zaleceń co do
Działania podejmowane w ramach tego projektu sposobu działania w przypadku wystąpienia opisanej
mają zaowocować wyrównaniem szans edukacyjnych rozbieżności.
uczniów poprzez indywidualizację procesu dydak-
Z wyrazami szacunku
tyczno-wychowawczego w klasach I–III szkół podsta-
wowych w latach 2010–2013. Cele te zostaną zreali-
Poseł Łukasz Borowiak
zowane poprzez zapewnienie każdemu dziecku ofer-
ty edukacyjno-wychowawczo-profilaktycznej zgodnej
Leszno, dnia 31 stycznia 2011 r.
z jego indywidualnymi potrzebami i możliwościami,
zwiększenie zakresu wykorzystania w szkole akty-
wizujących metod nauczania oraz podniesienie jako-
ści wsparcia i pomocy psychologiczno-pedagogicznej
Interpelacja
udzielanej dzieciom.
(nr 20377)
Wsparcie działań szkoły zapewni projekt syste-
mowy przewidziany do realizacji w ramach poddzia-
do ministra środowiska
łania 9.1.2 PO KL: Wyrównywanie szans edukacyj-
nych uczniów z grup o utrudnionym dostępie do
w sprawie wykupu gruntów leżących
edukacji oraz zmniejszanie różnic w jakości usług
na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego
edukacyjnych.
Warunkiem koniecznym uczestnictwa w tym pro-
Biebrzański Park Narodowy został utworzony
jekcie jest wystąpienie ze stosownym wnioskiem
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 września
przez odpowiedni organ administracji terenowej. Zło-
1993 r. w sprawie utworzenia Biebrzańskiego Parku
żenie wniosku winno być poprzedzone dokonaniem
Narodowego i ustawy z dnia 16 października 1991 r.
weryfikacji wybranych szkół pod kątem spełnienia
o ochronie przyrody. Niewątpliwie słuszne są działa-
tzw. standardów I–III. Wymaga to sformowania w
nia zmierzające do ochrony środowiska naturalnego,
szkole zespołu nauczycieli odpowiedzialnych za: roz-
jednakże muszą one być zgodne z prawem wykony-
poznanie potrzeb uczniów w zakresie indywidualiza-
wania własności. Właściciele gruntów leżących w
cji, analizę wyników rozpoznania oraz opracowanie/
dolinie Biebrzy (z miejscowości Jaczniki, Lipsk, Dul-
modyfikację programów nauczania dostosowanych
kowszczyzna, Nowy Rogożyn, Lichosielce) nie mogą
do potrzeb uczniów (uwzględniających indywiduali-
w pełni korzystać ze swojej własności. Nie mogą do-
zację pracy z dzieckiem).
konywać żadnych czynności gospodarskich w celu
Osiągnięcie standardów I–III umożliwia realiza-
uzyskania np. paszy dla zwierząt, gdyż teren jest
cję projektu, czyli standardów IV–V. Konieczne jest
podmokły i grząski, nienadający się do uprawy. Nie
tutaj wyłonienie, w drodze przetargu, dostawcy
przynosi on zatem żadnych pożytków. Decyzja o ob-
usługi edukacyjnej. Oczywiste jest, że taka formuła
jęciu ich gruntów strefą ochronną w efekcie przynio-
niesie ze sobą duże ryzyko tego, że zespół nauczycie-
sła straty materialne. W obecnej sytuacji jedynym
li wdrażających już zatwierdzony, opracowany przez
rozwiązaniem mogącym zadowolić obie strony, aby
siebie program nie będzie kontynuował go w ramach
została poszanowana własność, jak też zachowany
projektu, gdyż przetarg może wygrać podmiot ze-
interes narodowy w postaci ochrony przyrody, jest
wnętrzny.
wykupienie tych gruntów.
Należy podkreślić, że nauczyciele zatrudnieni
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
przez podmiot wyłoniony zgodnie z zasadami Prawa
odpowiedź na następujące pytania:
zamówień publicznych mogą wykorzystać, zgodnie z
1. Czy szanując prawo własności, przy jednocze-
art. 12 ustawy Karta Nauczyciela, odmienne progra-
snym obowiązku zachowania środowiska naturalne-
my nauczania oraz materiały dydaktyczne od tych,
go, istnieje możliwość wykupienia gruntów, których
które wcześniej zostały szczegółowo określone we
rolnicy nie mogą użytkować?
wniosku o dofinansowanie. W takiej sytuacji nie bę-
2. Jakie środki są zarezerwowane na taki cel?
dzie możliwe właściwe monitorowanie realizacji pro-
3. W przypadku możliwości wykupu, jaka przewi-
gramów oraz ocena skuteczności podejmowanych
dywana jest cena za nieruchomości?
działań.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do Pani Z poważaniem
Minister z pytaniem: Czy w MEN planowane jest
przygotowanie stosownych uregulowań, które po- Poseł Leszek Cieślik
zwolą na wyeliminowanie mogącej wystąpić niespój-
ności między programem nauczania realizowanym Augustów, dnia 7 grudnia 2010 r.

Interpelacja
(nr 20378)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
oraz
ministra skarbu państwa
w sprawie rozważenia możliwości
wznowienia produkcji cukru w cukrowni
w Łapach
Śledzący notowania cen cukru na głównych gieł-
dach światowych zauważają wzrost zarówno cen cu-
kru białego, jak również cukru surowego. Tendencja
wzrostowa ceny cukru jest powodowana problemem
z zaopatrzeniem w cukier na świecie przy dużym po-
pycie, jak również niekorzystnymi warunkami pogo-
dowymi w rejonach uprawy trzciny cukrowej, które
mogą z kolei wpłynąć na mniejszą niż prognozowana
produkcję cukru na świecie.
Również w Polsce, na podstawie medialnych in-
formacji, istnieje większe zapotrzebowanie na cukier
niż produkujemy.
Wobec takiej sytuacji racjonalne wydaje się zabie-
ganie o zwiększenie limitu produkcji krajowej, niż
zwiększenie importu z innych krajów UE.
Cukrownia w Łapach zaprzestała produkcji w
2008 r., kiedy to została wyłączona z działalności w
związku z unijną reformą rynku cukru. Była to duża,
nowoczesna oraz doinwestowana cukrownia produ-
kująca wysokiej jakości cukier, posiadająca jedne z
najwyższych mocy przerobowych w KSC SA. Pozo-
stał po niej zarówno majątek, jak również zaplecze
kadrowe – potencjał pozwalający na ponowne uru-
chomienie produkcji.
Nie bez znaczenia jest sytuacja społeczno-ekono-
miczna mieszkańców Łap i okolic. Region podlaski
nie obfituje w zbytnie możliwości podjęcia pracy.
Szczególnie trudne jest to w miejscowości, gdzie dwa
największe zakłady zaprzestały działalności (w 2010 r.
ogłoszono upadłość Zakładów Naprawczych Taboru
Kolejowego).
W związku z powyższym zwracam się do Panów
Ministrów z pytaniami:
1. Czy są prowadzone działania w celu zwiększe-
nia limitu przyznanego Polsce na produkcję cukru?
2. Jeśli zaistnieje zwiększenie limitu, to w jakim
terminie nastąpi?
3. Jakie są plany wobec niedziałającej Cukrowni
Łapy?
4. Czy istnieją przesłanki umożliwiające wznowie-
nie produkcji cukru w Łapach?
Z poważaniem
Poseł Leszek Cieślik
Augustów, dnia 27 stycznia 2011 r.
53
Interpelacja
(nr 20379)
ministra pracy i polityki społecznej
oraz
ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia ulg na przejazdy
środkami transportu publicznego
dla emerytów i rencistów
Zapisy ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmia-
nie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy
budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) wprowadziły
zmiany dotyczące wysokości ulg na przejazdy środ-
kami publicznego transportu zbiorowego kolejowego
przyznawanych dla studentów, którzy nie ukończyli
26. roku życia. Tym samym zostały przywrócone stu-
dentom ulgi, które obniżono w 2001 r. Ustawa jednak
nie odnosi się do zmiany ulg transportowych odebra-
nych w 2001 r. również emerytom i rencistom.
Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 20 czerwca
1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbio-
rowego (Dz. U. Nr 54, poz. 254, ze zm.) emeryci
i renciści oraz ich współmałżonkowie, na których
pobierane są zasiłki rodzinne, są uprawnieni do
dwóch przejazdów w ciągu roku z ulgą 37% przy
przejazdach środkami publicznego transportu zbio-
rowego kolejowego w pociągach osobowych, pospiesz-
nych i ekspresowych.
Należy zauważyć, że emeryci i renciści często
znajdują się w trudnej sytuacji finansowej, przez co
podróż koleją staje się luksusem, którego nie jest w
stanie pokryć ich domowy budżet.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniem:
Czy istnieje możliwość przywrócenia ulg dla emery-
tów i rencistów?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł John Abraham Godson
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20380)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie Centrum Sportowego Politechniki
Łódzkiej
Szanowny Panie Ministrze! W związku z artyku-
łem opublikowanym na łamach łódzkiej „Gazety Wy-
borczej” w dniu 24 stycznia 2011 r. dotyczącym re-
dukcji wysokości dotacji planowanej dla Politechniki
Łódzkiej przeznaczonej na budowlę Centrum Spor-
towego PŁ zwracam się z uprzejmą prośbą o udzie-
54
lenie informacji o przyczynach zmiany decyzji. Jed-
nocześnie proszę o ponowne rozpatrzenie możliwości
sfinansowania inwestycji w obiecanym wcześniej wy-
miarze.
Wieloletni projekt Centrum Sportowego PŁ zakła-
dał, iż jednym z głównych jego źródeł finansowania
będą środki finansowe przyznane na ten cel z fundu-
szy będących w dyspozycji Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki. Tak drastyczna zmiana w wysokości dotacji
uniemożliwi budowlę ośrodka sportowego.
Nowoczesne Centrum Sportowe Politechniki
Łódzkiej, uczelni, której absolwenci są jednymi z naj-
bardziej atrakcyjnych kandydatów na rynku pracy,
dodatkowo podnosiłoby atrakcyjność szkoły. Należy
zauważyć, że dążeniem wszystkich szkół wyższych
na kontynencie europejskim jest stworzenie modelu
campusu – kompleksów budynków tworzących mia-
steczko studenckie. Sąsiadujące ze sobą gmachy Po-
litechniki Łódzkiej położone są w niedalekiej odle-
głości od centrum Łodzi. Stąd nowo wybudowane
centrum sportowe byłoby nie tylko obiektem, z któ-
rego korzystaliby studenci, ale wszyscy zaintereso-
wani łodzianie.
Dlatego też zwracam się z pytaniem: Czy istnieje
możliwość ponownego rozpatrzenia prośby o partycy-
powanie w kosztach budowy w wysokości wcześniej
zakładanej?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł John Abraham Godson
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20381)
do ministra infrastruktury
w sprawie dworca kolejowego w Rumi
Szanowny Panie Ministrze! Miasto Rumia liczy
44 tys. mieszkańców, w zdecydowanej większości do-
jeżdżających pociągami lub autobusami do pracy,
wyższych uczelni i centrów kultury w pobliskim Trój-
mieście. Nic więc dziwnego, że miejscem, w którym
zaczyna się i kończy każdy dzień mieszkańca Rumi,
jest tutejsza stacja kolejowa.
Stacja składa się z torów i peronów należących
do Polskich Linii Kolejowych, przejścia podziemnego
prowadzącego z dwóch części miasta przedzielonych
torami oraz dworca, do którego PKP się nie przyzna-
je. Dowodzi tego fakt, że na stronie internetowej
PKP Dworce Kolejowe, w rubryce zatytułowanej
„Nasze dworce”, darmo szukać dworca w Rumi. Nie-
stety, dworca Rumia nie znajdziemy również na stro-
nach www PKP Oddział Nieruchomości. Tutaj już
go nie ma, a tam go jeszcze nie ma. Dyrektor oddzia-
łu gospodarowania nieruchomościami odetchnął z
ulga, że spadł mu z listy kłopotliwy obiekt, a dyrek-
tor oddziału dworce kolejowe jeszcze się nie oswoił z
myślą, że czekają go kłopoty z takim dobrodziej-
stwem inwentarza. W ferworze ubiegłorocznej reor-
ganizacji i wewnętrznych przekształceń dworzec w
Rumi po prostu umknął uwadze bizantyjskich struk-
tur kolejowych.
I jeśli nawet dworzec w Rumi ma nominalnych i
faktycznych właścicieli, to i tak zawiadują nim ogól-
nopolskie spółki kolejowe, a korzystają z niego wszy-
scy gestorzy transportu szynowego: od InterCity po
lokalną Szybką Kolej Miejską i wszyscy ich pasaże-
rowie.
Przysłowia są mądrością narodów, więc i w tym
przypadku – gdzie kucharek sześć... tam jest bała-
gan, a stacja kolejowa w Rumi stanowi tego najlepszą
tego ilustrację. Dworzec ten jest klinicznym przykła-
dem dewastacji i zaniedbań mienia publicznego, któ-
re nie ma właściciela i gospodarza.
Podejmowane dotąd przez władze miasta Rumi
próby egzekwowania powinności od firm kolejowych
kończyły się fiaskiem. Nic dziwnego. Burmistrz na-
wet tej wielkości miasta jest zbyt słabym partnerem,
by cokolwiek wynegocjować z generałami kolejnic-
twa. Zresztą i oni wydają się bezradni, gdy przycho-
dzi skoordynować nawet tak stosunkowo prostą
czynność, jak na przykład naprawa zegara stacyjne-
go. Z moich informacji wynika, że za sprawne funk-
cjonowanie tego urządzenia odpowiadają trzy spółki
PKP. Przykładem może być naprawa zegara, która
w metropolitalnym Sopocie zabrała fachowcom z
PKP kilka dobrych miesięcy.
Proszę więc Pana Ministra, aby zlecił podległym
mu spółkom przywrócenie istnienia stacji Rumia w
urzędowych spisach dworcowych. A jeśli już się to
uda, chciałabym mieć nadzieję, że potrafi Pan wpły-
nąć na dyrekcję oddziału dworców, by zechciała pod-
jąć decyzję o wpisaniu tego tak bardzo zdewastowa-
nego dworca na listę inwestycji pilnie wymagających
renowacji i rewitalizacji istniejącej w obrębie stacji
Rumia masy majątkowej. Pilnej renowacji wymagają:
budynek dworca, przejścia oraz perony oraz znajdu-
jące się na nich wiaty, niespełniające obecnie żadnych
standardów w zakresie przypisanych im teoretycznie
funkcji. Dalsze utrzymywanie istniejącego status quo
grozi nieuchronnie całkowitą dewastacją istniejącego
majątku. Uzyskałam zapewnienie od władz miasta
Rumi, że wciąż pozostają otwarte na propozycje roz-
wiązania problemu dworca.
Zarówno władze miasta, jak i mieszkańcy Rumii
bardzo proszą o podjęcie działań, które spowodują,
że ani stacja, ani dworzec w Rumi nie staną się dwor-
cem, którego będą musieli się wstydzić, a przyjeż-
dżający do miasta goście nie będą przerażeni rozpa-
dającymi się wiatami i brudnymi, zagrzybionymi
pomieszczeniami budynku dworca. Kto po zmianach
własnościowych w spółkach PKP jest ostatecznym
właścicielem i dysponentem majątku dworca w
Rumi? Jakie działania zamierza podjąć obecny wła-
ściciel w celu ochrony posiadanych zasobów mająt-

kowych i budowli zlokalizowanych na dworcu w
Rumi, aby przeciwdziałać dalszej degradacji i dewa-
stacji majątku?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Kłosin
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20382)
do ministra środowiska
w sprawie funkcjonowania ośrodków
wypoczynkowych na terenach parków
narodowych w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z prośbą
o przedstawienie regulacji określających funkcjono-
wanie ośrodków wypoczynkowych, schronisk mło-
dzieżowych oraz pensjonatów zlokalizowanych na
terenach polskich parków narodowych.
Jednym z takich ośrodków jest Ośrodek Wczaso-
wy Grodno II, zlokalizowany na terenie Wolińskiego
Parku Narodowego (WPN). Placówka jest własnością
spółki mającej swą siedzibę w Katowicach.
Aby dokładnie nakreślić sytuację, która od deka-
dy ma miejsce w ww. ośrodku, pozwolę sobie w kilku
słowach streścić historię placówki:
W 1957 r. Katowickie Przedsiębiorstwo Budowla-
ne Przemysłu Węglowego (KPBPW) na podstawie
decyzji szefa Urzędu Rady Ministrów stało się wła-
ścicielem ośrodka Grodno. Rok później Urząd Rady
Ministrów przejął część ośrodka, na bazie którego
powstał Ośrodek Wczasowy Grodno I (tym samym
część należąca do KPBPW została przemianowana
na Grodno II). Dopiero trzy lata po powstaniu ośrod-
ka został utworzony Woliński Park Narodowy, który
stał się podmiotem władającym terenem, na którym
istniały oba ośrodki (od roku 1996 na mocy rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z zarządu WPN wyłączony
jest teren ośrodka Grodno I).
W 1964 r., po uzyskaniu wszystkich niezbędnych
pozwoleń, placówkę (Grodno II) rozbudowano. Pod-
stawą użytkowania gruntu pod terenem ośrodka był
do 1981 r. akt porozumienia, a od 1981 r. umowa
dzierżawy na czas nieokreślony.
Nieporozumienia związane z umową dzierżawy
rozpoczęły się w 2001 r., kiedy to podjęto decyzję o
wydzieleniu ośrodka z majątku KPBPW w formie
spółki z o.o. i sprzedaży. Do spółki w formie aportu
wniesiono budynki, wyposażenie ośrodka oraz prawo
do umowy dzierżawy, które to podważył dyrektor
WPN, nie wyrażając zgody na wniesienie do spółki
ww. prawa umowy dzierżawy terenu, natomiast w
2002 r. wypowiedział umowę dzierżawy. Do dziś,
mimo usilnych starań zarządu spółki Grodno II,
uniemożliwione jest usankcjonowanie sytuacji praw-
55
nej związanej z umową dzierżawy terenu pod ośrod-
kiem. Wieloletnie starania o przedłużenie umowy
najmu zaowocowały jedynie podpisaniem 3-letniej
umowy w 2007 r. W roku ubiegłym, tj. 2010 r., spółka
została wezwana do przedstawienia planu „likwida-
cji działalności” i przeniesienia swoich obiektów poza
teren Wolińskiego Parku Narodowego, czyli de facto
działań zmierzających do likwidacji samej spółki.
Pragnę zaznaczyć, iż spółka wyraża chęć mody-
fikacji charakteru działalności ośrodka, zmierzają-
cych w kierunku propagowania walorów przyrodni-
czych parku, co zapewne w znaczny sposób może
przyczynić się do jego promocji, tym bardziej że spół-
ka ma swoją siedzibę w centrum aglomeracji górno-
śląskiej. Niestety krótka, zaledwie 3-letnia umowa
dzierżawy nie pozwala na długofalowe zaplanowanie
działań zapewniających takie zmiany, biorąc pod
uwagę m.in. amortyzację poniesionych kosztów. Na-
leży przy tym zaznaczyć, iż dyrektor Wolińskiego
Parku Narodowego, wielokrotnie odsyła zaintereso-
wanych do ministerstwa, zasłaniając się w tej spra-
wie brakiem wystarczających kompetencji.
Alternatywą mógłby być sposób ukształtowania
bytu prawnego ośrodka, podobnie jak w przypadku
placówki Grodno I, czyli wyłączenie terenu, na jakim
się znajduje, z zarządu Wolińskiego Parku Narodowe-
go (w myśl § 3 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 3 stycznia 1996 r. w sprawie Wolińskiego
Parku Narodowego). Zgodnie z treścią tego rozporzą-
dzenia „W zarząd Parku nie przechodzą: 2) tereny za-
budowane Ośrodka Wypoczynkowego Urzędu Rady
Ministrów – uroczysko Grodno, oddziały nr 1a (część),
1b, c, d, f, g, h, i, 2f, 3a, b (część) – o powierzchni 10,90
ha, drogi o powierzchni 0,76 ha (według mapy gospo-
darczej gruntów Ośrodka Wypoczynkowego Urzędu
Rady Ministrów z dnia 1 stycznia 1984 r.)”.
W związku z ciągle nieuregulowaną sytuacją
prawną obiektu zwracam się do Pana Ministra z py-
taniem: Czy Ministerstwo Środowiska określa zasa-
dy funkcjonowania placówek wypoczynkowych znaj-
dujących się na terenach parków narodowych oraz w
jaki sposób?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Ziętek
Katowice, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20383)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie funkcjonowania rodzin zastępczych
Najlepszym rozwiązaniem dla dzieci osieroco-
nych, niechcianych, sprawiających kłopoty wycho-
wawcze są rodziny zastępcze, które jednak borykają
się z wieloma problemami.
56
Podczas pełnionych przeze mnie dyżurów posel-
skich częstokroć zgłaszają się do mnie interesanci,
którzy tworzą rodziny zastępcze, przedstawiając mi
swoje problemy oraz zapytania na temat uregulowań
prawnych dotyczących funkcjonowania rodzin za-
stępczych.
W związku z powyższym na wniosek przedstawi-
cieli rodzin zastępczych proszę o poinformowanie
mnie odnośnie do następujących kwestii:
1. Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje osobie spra-
wującej wzmożoną opiekę nad dzieckiem – dlaczego
jest wliczany jako dochód dziecka i zostaje pomniej-
szony o 50% tej kwoty?
2. Na jakiej zasadzie zostaje obliczona kwota ba-
zowa, która służy do określenia wysokości świadczeń
przysługujących dla dzieci znajdujących się w rodzi-
nach zastępczych?
3. Częściowy zwrot kosztów utrzymania dzieci
wypłacany jest ze środków będących w dyspozycji
starostw powiatowych. Czy jest zwracany w jakiej-
kolwiek formie ze Skarbu Państwa?
4. Czy przewiduje się wprowadzenie corocznej wa-
loryzacji środków na utrzymanie rodzin zastępczych?
5. Czemu rodziny zastępcze nie są objęte stałą
opieką psychologa i pedagoga?
6. Dlaczego wypłata świadczeń dla dzieci powyżej
siódmego roku życia jest niższa, co jest niejednoznacz-
ne ze zmniejszonymi potrzebami dzieci starszych?
7. Jak w odniesieniu do rodzin zastępczych należy
interpretować art. 104 i 108 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 2004 r. Nr 64,
poz. 593, ze zm.)?
8. Dlaczego dzieci z rodzin zastępczych niespo-
krewnionych nie są traktowane na równi z dziećmi
z domów dziecka, uwzględniając formy wypoczynku
letniego i zimowego?
9. Dlaczego rodziny zastępcze niespokrewnione
nie otrzymują zasiłku?
10. Dlaczego rodzinne domy dziecka otrzymują
pomoc finansową na remont pomimo tego, że są pla-
cówkami w domach jednorodzinnych, a rodzinom
zastępczym tego typu pomoc nie przysługuje?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20384)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działań rządu RP wobec zagrożeń
masowymi wyjazdami młodych ludzi z Polski
w związku z finansowymi formami zachęt
do nauki zawodu stworzonych przez Niemcy
dla polskiej młodzieży
Panie Premierze! W ostatnim czasie rząd Niemiec
skierował do gimnazjalistów z krajów ościennych,
licząc przede wszystkim na Polaków, ofertę darmo-
wej nauki zawodu, zakwaterowania i wyżywienia.
Uczący się nauki zawodu cieśli, zbrojarza, elektryka,
dekarza, tapicera, piekarza, kucharza, fryzjera itp.
otrzymają również stypendium (600 – 1,5 tys. euro)
i gwarancję zatrudnienia. Do wyjazdów zachęcają
niemieckie landy, izby rzemieślnicze, euroregiony i
pracodawcy nawet już 12-latków (Izba Rzemieślnicza
w Cottbus).
Wobec trudnej sytuacji materialnej licznych ro-
dzin sprzyjać to będzie nowej fali emigracji i będzie
to emigracja trwała.
Tymczasem zawodówki w Polsce już mają pro-
blem z naborem, a polskich rzemieślników nie stać
na płacenie uczniom.
Od 1 maja 2011 r. Niemcy otwierają swój rynek
pracy, co spowoduje także emigrację starszych osób,
tym bardziej że w Polsce w 2011 r. na rachunku Fun-
duszu Pracy ma być zamrożone 4,5 mld zł, które by-
łyby wykorzystane na aktywne formy walki z bezro-
bociem, w tym na refundację wynagrodzeń pracow-
ników do 18. roku życia uczących się zawodu najczę-
ściej w zakładach rzemieślniczych.
Co w tej sytuacji robi Pana rząd? Jakie alterna-
tywne propozycje przygotował polski rząd dla mło-
dzieży, aby zachęcić do nauki zawodu i pozostania w
Polsce?
Nie można obojętnie patrzeć na emigrację mło-
dych i mieć dobre samopoczucie, zwłaszcza w kontek-
ście trudnej sytuacji demograficznej, starzenia się
społeczeństwa, braku zastępowalności pokoleń.
W jaki sposób rząd wywiąże się z zobowiązań wo-
bec przyszłych emerytów w związku z tzw. reformą
OFE, jeśli przy braku polityki prorodzinnej zachowu-
je bierność na wprowadzane przez Niemców progra-
my imigracyjne dla Polaków?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 28 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20385)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie podjęcia przez resort spraw
zagranicznych działań skutkujących
zwolnieniem z opłaty wizowej Polaków
wybierających się na uroczystości związane
z 61. rocznicą zbrodni katyńskiej
oraz rocznicą ubiegłorocznej katastrofy
prezydenckiego samolotu pod Smoleńskiem
W kwietniu 2011 r. wielu Polaków zamierza poje-
chać na obchody rocznicowe do Smoleńska i Katynia.
Chcieliby tam oddać hołd ofiarom zbrodni katyńskiej

oraz katastrofy prezydenckiego samolotu z dnia 10
kwietnia 2010 r. Koszt wyjazdu, zwłaszcza dla mło-
dzieży, jest relatywnie duży, ponadto znaczną jego
część stanowią opłaty dodatkowe, takie jak: 137 zł
– opłata wizowa na terenie Rosji i 15 euro opłata
tranzytowa na terytorium Białorusi oraz koszty ma-
nipulacyjne.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z następującym pytaniem: Czy resort spraw zagra-
nicznych ma zamiar w najbliższym czasie podjąć roz-
mowy z odpowiednimi władzami MSZ Rosji i Biało-
rusi w zakresie odstąpienia od pobierania opłat od
zorganizowanych wyjazdów, w których uczestniczą
uczniowie szkół podstawowych lub studenci uczelni
polskich udający się na wymienione obchody roczni-
cowe?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 25 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20386)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji placówek pocztowych
na terenach wiejskich
Niespełna trzy lata temu obchodziliśmy w Polsce
450. rocznicę powstania Poczty Polskiej i przy tej
okazji mogliśmy się wiele dowiedzieć o chlubnej hi-
storii tej instytucji. Poczta pod różnymi postaciami
funkcjonowała w Polsce od zarania naszej państwo-
wości, a za początek funkcjonowania poczty na zie-
miach polskich uznaje się ustanowienie w 1558 r.
przez króla Zygmunta II Augusta stałego połączenia
pocztowego z Krakowa do Wiednia i Wenecji.
W scalonym po 123 latach niewoli państwie uzna-
no ważność tej instytucji i już w styczniu 1918 r.
Rada Regencyjna wydała dekret regulujący działal-
ność poczty i telekomunikacji. Rok później naczelnik
państwa Józef Piłsudski wydał dekret o utworzeniu
Ministerstwa Poczt i Telegrafów. Takie minister-
stwa istniały od dawna w wielu krajach, u nas było
ono budowane niejako razem z państwem. Józef Pił-
sudski wydał też pierwsze akty prawne regulujące
funkcjonowanie poczty, aby była ona powszechnie
dostępna dla wszystkich obywateli. Później stopnio-
wo przez cały okres międzywojenny poczta rozwija-
ła swoje usługi.
Wojna oczywiście spowodowała upadek naszej na-
rodowej poczty, ale pocztowcy włączyli się czynnie w
obronę ojczyzny. Najsłynniejsza jest obrona budynku
Poczty Polskiej w Gdańsku. Potem dzięki właśnie
poczcie mogła działać konspiracja.
57
Ogromnym sukcesem podziemnych władz w kra-
ju było zorganizowanie własnej administracji i pocz-
ty, która miała charakter wyłącznie wojskowy. Cy-
wilną rolę poczty odtworzono dopiero w Powstaniu
Warszawskim, gdzie znakomicie radziła sobie poczta
prowadzona przez harcerzy, a listonosze poczty polo-
wej roznosili listy pod ostrzałem niemieckim.
Przejmujący od 1944 r. władzę na ziemiach pol-
skich skorzystali z przedwojennych doświadczeń przy
organizacji poczty i mimo powojennych trudności
tworzenie struktury pocztowej przebiegło sprawnie,
zresztą bez poczty państwo nie mogłoby normalnie
funkcjonować i ówczesna władza miała tego świado-
mość. Po wojnie rosła stopniowo liczba urzędów pocz-
towych, które uruchamiano w coraz mniejszych miej-
scowościach, przez co usługi świadczone przez pocz-
tę były rzeczywiście powszechne.
Obecnie Poczta Polska musi być otwarta na kon-
kurencję ze strony prywatnych instytucji pocztowych,
firm kurierskich, które odbierają jej znaczną liczbę
klientów. Jednakże Poczta Polska to symbol państwo-
wości i nie możemy dopuścić do jej degradacji.
Niestety ostatnie kilkanaście lat – to tak, jak i w
całej gospodarce – na poczcie jest okresem ogrom-
nych zmian i to niekoniecznie zmian na lepsze. Cały
czas trwa proces restrukturyzacji Poczty Polskiej.
Proces psucia Poczty Polskiej, co w efekcie dopro-
wadziło do pogarszania się jakości usług pocztowych,
rozpoczął się już wiosną 2005 r. Wówczas ruszył pro-
ces reorganizacji spółki. W wyniku tych działań
przybyło ponad 1,5 tys. stanowisk kierowniczych i
ponad 100 stanowisk dyrektorskich.
Natomiast w ostatnich miesiącach coraz częściej
słyszymy bardzo niepokojące informacje, że polska
instytucja państwowa zajmująca się świadczeniem
usług pocztowych planuje zredukować liczbę placó-
wek pocztowych w całym kraju, a w szczególności na
terenach wiejskich.
Planowane zmiany przyniosą jednak z pewno-
ścią negatywne konsekwencje związane z dodatko-
wymi kosztami i znacznym utrudnieniem, zwłasz-
cza dla osób starszych. Ponadto decyzje likwidacyj-
ne odbiją się na kolejnym pogorszeniu i znacznym
ograniczeniu usług pocztowych, z których korzysta-
ją obywatele.
Ograniczenie dostępu do usług pocztowych w
znacznym stopniu utrudni funkcjonowanie zakładów
pracy i instytucji, a tym samym zahamuje rozwój go-
spodarki oraz innych dziedzin życia społecznego.
Przykładem posłużyć może poczta w Lipinkach
(województwo małopolskie), którą zmiany miałyby
dotknąć już od 1 marca 2011 r. Wszyscy listonosze
przeniesieni zostaną do Biecza. Jak wynika z donie-
sień medialnych, w Lipinkach pozostanie jedno
okienko pocztowe z jednym pracownikiem, które pro-
wadzić będzie pełną obsługę klientów w zakresie ta-
kim, jak obecnie. Listy i paczki do mieszkańców Li-
pinek i pozostałych miejscowości gminy dostarczane
będą z Biecza, i to tylko do końca tego roku.
58
Miejscowość Lipinki jest siedzibą gminy i placów-
ka pocztowa istniała „od zawsze”, tak jak kościół czy
szkoła. Likwidacja poczty oznacza też nieodwracalną
degradację każdej gminy.
Dla mieszkańców wsi poczta to jedyne miejsce,
gdzie mogę nadać list czy wysłać kartkę z życzenia-
mi świątecznymi. W przypadku zmian mieszkańcy
gminy Lipinki po awizo zmuszeni będą pojechać na
drugi koniec powiatu, co będzie wiązało się ze znacz-
nymi kosztami odbioru przesyłki, a często może na-
wet uniemożliwić odbiór takiej przesyłki. Taka sy-
tuacja może mieć ogromne negatywne znaczenie dla
adresata np. w sytuacji listów od urzędów czy z są-
dów, gdy nieodebranie awiza skutkuje uznaniem
za doręczenie.
Z usług poczty dotąd korzysta wiele osób star-
szych, które też z pewnością nie będą mogły jeździć
do odległych miejscowości, szczególnie w sytuacji,
gdy komunikacja publiczna w zasadzie została całko-
wicie zniszczona.
Takie zmiany mogą doprowadzić tylko do jednego
– mieszkańcy przestaną korzystać z usług Poczty
Polskiej, a „wolną przestrzeń” zagospodaruje ktoś
inny.
Stanowczo nie zgadzam się na niszczenie Poczty
Polskiej i taką restrukturyzację, że likwiduje się pla-
cówki pocztowe na wsiach, gdzie funkcjonowały one
przez dziesięciolecia.
Marka Poczty Polskiej powinna być odbudowana
poprzez poprawę jakości usług, poszerzenia zakresu
usług i poprzez zwiększenie dostępności do tych
usług pocztowych, czyli koniecznym jest wprowadze-
nie dobrego zarządzania Pocztą Polską.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pana Ministra z zapytaniem:
1. Ile placówek Poczty Polskiej działających na
terenach wiejskich zlikwidowano w kraju i woj. ma-
łopolskim w latach 2007–2010?
2. Ile placówek Poczty Polskiej działających na
terenach wiejskich planuje się zlikwidować w roku
bieżącym?
3. Jakie jest uzasadnienie planowanych zmian
w placówce pocztowej w Lipinkach k. Gorlic?
4. Dlaczego restrukturyzacja Poczty Polskiej w
praktyce sprowadza się do likwidacji sieci placówek
na terenach wiejskich, co w praktyce uniemożliwi
korzystanie z usług pocztowych osobom starszym
i mniej mobilnym?
5. Czy decyzje o likwidacji placówek pocztowych
nie powinny być poprzedzone konsultacjami z miej-
scową społecznością i władzami lokalnymi?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20387)
do ministra zdrowia
w sprawie zmian w przepisach prawnych
zmierzających do wprowadzenia całkowitej
lub częściowej refundacji specjalistycznej
żywności dla chorych na fenyloketonurię
Działając na podstawie ustawy o wykonywaniu
mandatu posła i senatora, art. 14 ust. 1 pkt 7, z dnia
9 maja 1996 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350, z
późn. zm.) oraz art. 191–193 regulaminu Sejmu (M.P.
z 2002 r. Nr 23, poz. 390), zwracam się do Pani Mi-
nister z pytaniem: Czy Ministerstwo Zdrowia planu-
je wprowadzenie zmian w przepisach prawnych zmie-
rzających do prowadzenia całkowitej lub częściowej
refundacji specjalistycznej żywności dla chorych na
fenyloketonurię?
Fenyloketonuria to choroba, w skrócie polegająca
na zaburzeniu stężenia fenyloalaniny (Phe) we krwi
i w innych tkankach. Nadmiar tego aminokwasu
może doprowadzić m.in. do nieodwracalnych zmian
w strukturze mózgu. Nieleczona choroba może pro-
wadzić do niedorozwoju umysłowego, małogłowia,
opóźnionego rozwoju mowy czy zaburzeń zachowa-
nia. Obecnie leczenie fenyloketonurii polega głównie
na utrzymywaniu ścisłej kontroli metabolicznej za
pomocą diety o małej zawartości fenyloalaniny. Cho-
rzy muszą wystrzegać się wielu produktów, a w za-
mian przyjmować specjalistyczną żywność, która
stanowi dla nich swoistego rodzaju lekarstwo. Nie-
stety takie specjalne jedzenie jest bardzo drogie, wg
zainteresowanych, chory na fenyloketonurię na po-
żywienie musi przeznaczyć 1000 zł miesięcznie. Dla
wielu pacjentów bez wsparcia ze strony państwa jest
to niemożliwe, a niestosowanie przez nich diety może
być katastrofalne w skutkach nie tylko z – bez wąt-
pienia – najważniejszego punktu widzenia, tj. zdro-
wia danego człowieka, ale także dla społeczeństwa.
Zmiany, jakie w organizmie powoduje nadmiar
stężenia fenyloalaniny, są nieodwracalne, chory nie
zachowując odpowiedniej diety z czasem może nie być
w stanie samodzielnie funkcjonować, nie może podjąć
pracy, wymaga stałej opieki osoby trzeciej. Stąd za
refundacją specjalistycznej żywności dla chorych na
fenyloketonurię przemawiają także względy ekono-
miczne.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Katulski
Tuchola, dnia 25 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20388)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie uchylania się przez izby notarialne
od obowiązku prowadzenia aplikacji
Szanowny Panie Ministrze! W Polsce obecnie jest
112 aplikantów notarialnych, którzy pomimo zdane-
go egzaminu nie mogą rozpocząć praktyk ze względu
na brak patrona. Prawo o notariacie nakłada na no-
tariuszy, których w kraju jest 2188, obowiązek pro-
wadzenia aplikacji. Izby notarialne notorycznie jed-
nak uchylają się od przedmiotowego obowiązku, po-
dejmując uchwały, które uzależniają objęcie patrona-
tu od zgody notariusza.
Problem był wielokrotnie podejmowany w orzecz-
nictwie Sądu Najwyższego, który każdorazowo uzna-
wał nielegalność uchwał w tym zakresie. Kolejne,
siedemnaste już orzeczenie kwestionujące uchwały
izb notarialnych, wydane zostało 20 stycznia br., sy-
gnatura akt III ZS 19/10.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Jakie działania podejmie ministerstwo w przed-
miotowej sprawie?
2. W jaki sposób ministerstwo zamierza pomóc
aplikantom notarialnym, którzy nie mogą rozpocząć
praktyk ze względu na brak patrona?
3. Czy i jakie kroki podejmie ministerstwo w sto-
sunku do izb notarialnych uchylających się od obo-
wiązku prowadzenia aplikacji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20389)
do ministra skarbu państwa
w sprawie podjęcia działań w kierunku
przyspieszenia prywatyzacji dwóch spółek,
tj. Zakładu Armatury Chemar sp. z o.o. oraz
Odlewni Chemar sp. z o.o., w których Zakład
Urządzeń Chemicznych i Armatury
Przemysłowej Chemar SA, jako
jednoosobowa spółka Skarbu Państwa,
posiada 100% udziałów
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego skierowano wiele apeli dotyczących podję-
cia działań w kierunku przyśpieszenia prywatyzacji
dwóch spółek, tj. Zakładu Armatury Chemar sp. z
59
o.o. oraz Odlewni Chemar sp. z o.o., w których Zakład
Urządzeń Chemicznych i Armatury Przemysłowej
Chemar SA jako jednoosobowa spółka Skarbu Pań-
stwa posiada 100% udziałów.
Jak podkreślają wnioskodawcy, proces prywaty-
zacji trwa już kilka lat. Sukcesem została zakończo-
na prywatyzacja Zakładu Rurociągów Chemar sp. z
o.o. oraz Zakładu Tłocznia Chemar sp. z o.o. Udziały
w ww. spółkach przejęły firmy z kapitałem niemiec-
kim. Od kilku lat właścicielem byłej spółki Aparatu-
ry Chemar sp. z o.o. są firmy z kapitałem włoskim.
Ponadto na części majątku zakupionego od Chemar
SA funkcjonują firmy z kapitałem amerykańskim i
holenderskim. Sprywatyzowane spółki osiągają bar-
dzo dobre wyniki finansowe i systematycznie zwięk-
szają zatrudnienie, co – z uwagi na trudną sytuację
rynku pracy w województwie świętokrzyskim – jest
bardzo istotne. Z tego też względu zainteresowani
uznają, w trosce o przyszłość pozostałych pracowni-
ków spółek, których właścicielem pozostaje Chemar
SA (ponad 500 osób), że najlepszym rozwiązaniem
będzie szybka ich prywatyzacja.
Zarówno Zakład Armatury Chemar sp. z o.o. oraz
Odlewnia Chemar sp. z o.o. potrzebują natychmia-
stowych inwestycji na odnowienie parku maszyno-
wego, wdrożenia nowych technologii produkcji w celu
sprostania rosnącym wymogom odbiorców zarówno
na rynku krajowym, jak i zagranicznym. Z informa-
cji uzyskanych od Zarządu Chemar SA wynika, że
2010 r. Odlewnia Chemar sp. z o.o. zamknie niewiel-
kim zyskiem. Natomiast Zakład Armatury Chemar
sp. z o.o. poniesie w bieżącym roku dość znaczną stra-
tę na działalności gospodarczej. Zdaniem zaintereso-
wanych istnieje uzasadnione zagrożenie upadłości
Zakładu Armatury Chemar sp. z o.o., a w konsekwen-
cji również Chemar SA i, co również podkreślają,
bezpośrednia przyczyna zaistniałej sytuacji ekono-
miczno-finansowej tej spółki tkwi w nieudolnym za-
rządzaniu zarówno obecnie, jak i w okresie kilku
ostatnich lat.
Zainteresowani śledzą postępy w toczącym się od
kilku lat procesie prywatyzacji majątku Chemar SA.
W grudniu 2010 r. na spotkaniu z międzyzakłado-
wymi organizacjami związkowymi prezes zarządu
ZUChiAP Chemar SA poinformował zainteresowa-
nych, że zakończył procedurę wyłaniania inwestora
dla wyżej wymienionych spółek. Według prezesa za-
rządu oferty, które wpłynęły, nie spełniały wymaga-
nych kryteriów i w związku z powyższym proces
prywatyzacji na rok 2010 został zakończony oraz że
w 2011 r. nie będzie wznowiona procedura prywaty-
zacyjna, a spółki będą musiały poradzić sobie same
w trudnej sytuacji ekonomiczno-finansowej. W świe-
tle sytuacji ekonomicznej ww. spółek takie postępo-
wanie jest niepokojące.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pyta-
niem do Pana Ministra: Czy możliwe jest podjęcie
działań w kierunku przyśpieszenia prywatyzacji
60
dwóch spółek, tj. Zakładu Armatury Chemar sp. z
o.o. oraz Odlewni Chemar sp. z o.o.?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20390)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmniejszenia środków na remont
linii kolejowej 274 z Jeleniej Góry
do Wrocławia
Szanowny Panie Ministrze! Linia kolejowa 274
prowadząca z Jeleniej Góry do Wrocławia to kluczo-
wy trakt komunikacyjny Dolnego Śląska. Stanowi
ważny korytarz transportowy w kierunku Kotliny
Jeleniogórskiej i obszaru Karkonoszy, jest także bar-
dzo istotnym elementem infrastruktury ze względu
na transportowane przez niego kruszywa z tutej-
szych kopalń.
Tragiczny stan linii 274 ogranicza wzrost gospo-
darczy regionu, przyczynia się także do likwidacji
połączeń kolejowych, czego skutkiem jest odcinanie
tej części województwa od świata.
Remont tej linii zaplanowano na lata 2010–2015,
a jego koszt szacuje się na 475 mln zł. W 2010 r. prze-
znaczono na ten cel w budżecie państwa 47,8 mln zł,
co pozwoliło na wykonanie prac na odcinkach: Miet-
ków – Jaworzyna Śląska i Boguszów Gorce – Bogu-
szów Gorce Zachód.
W tym roku ograniczono pulę środków na remont
linii 274 do zaledwie 35 mln zł, czyli o prawie 1/3 w
stosunku do roku poprzedniego. Jeśli rząd będzie
utrzymywał podobne tempo prac nad modernizacją
wspomnianej linii, to zakończy się ona nie, jak pla-
nowano, w 2015 r., lecz po roku 2020, gdy konieczne
będą nowe remonty wynikające z upływu czasu od
rozpoczęcia pierwszych prac. Pragnę wyrazić sta-
nowczy sprzeciw wobec ograniczenia ilości środków,
jakie Rada Ministrów przeznaczyła na remont linii
kolejowej 274.
Proszę także Pana Ministra o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
Dlaczego rząd ograniczył wsparcie dla remontu
strategicznej dla regionu Karkonoszy linii kolejowej
274?
Jak rząd zamierza zrealizować remont, którego
koszt szacuje się na 475 mln zł do 2015 r., skoro w
latach 2010–2011 zdoła wydać na ten cel tylko ok. 82
mln zł?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20391)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie problemów wynikających
z realizacji ustawy o obowiązku szkolnym
dla sześciolatków
Szanowna Pani Minister! Zapisy znowelizowanej
ustawy o systemie oświaty nakładają od 2012 r. obo-
wiązek szkolny na sześciolatków. Ze statystyk Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej wynika, że w 2009 r.
(pierwszym roku obniżania wieku szkolnego do lat
sześciu) naukę rozpoczęło tylko 6,65% sześciolatków
(ok. 16 tys.), a w roku 2010 – 12,5% (ok. 33 tys.). Ni-
ski odsetek sześciolatków zapisywanych w okresie
wolnego wyboru pozostawionego rodzicom doprowa-
dzi do skumulowania dwóch roczników dzieci w
pierwszych klasach w roku 2012, co da liczbę ok. 700
tys. uczniów.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie zadbało o
zabezpieczenie odpowiednich środków na realizację
zapisów ustawy, w wyniku czego polskie szkoły nie
są odpowiednio przygotowane na przyjęcie tak dużej
ilości nowych uczniów. Nieprzygotowana jest baza
lokalowa, nie ma też pieniędzy na opłacenie dodat-
kowych etatów dla nauczycieli.
Realizacja zapisów ustawy pociągnie za sobą tak-
że wiele długofalowych negatywnych konsekwencji,
takich jak problemy w trakcie rekrutacji na uczelnie
czy wchodzenie wyjątkowo licznego rocznika absol-
wentów studiów na rynek pracy.
Biorąc pod uwagę powyższe fakty, proszę Panią
Minister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje
przeznaczyć dodatkowe środki na wsparcie samorzą-
dów w związku z wchodzącymi w życie zmianami?
2. W jaki sposób MEN planuje rozwiązać problem
nagromadzenia dużej ilości uczniów w pierwszych
klasach szkół podstawowych w 2012 r.?
3. Czy MEN przewiduje zwiększenie puli środków
przeznaczonych na wynagrodzenia dla kadry na-
uczycielskiej w 2012 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20392)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie importu niemieckiej wieprzowiny
zagrożonej skażeniem dioksynami oraz
wpływu tego rodzaju działań na polskie
rolnictwo i bezpieczeństwo konsumentów
Afera dioksynowa, jaka została ujawniona w
ostatnim czasie w Niemczech, okazała się brzemien-
na w skutki nie tylko dla rynku niemieckiego, ale
także dla naszej rodzimej produkcji.
Spadek cen półtusz importowanych zza zachod-
niej granicy do Polski przyczynił się do znacznego
obniżenia cen tego rodzaju produktów również w na-
szym kraju. Spowodowało to ogromne poruszenie w
gronie polskich rolników, którzy odnotowali znaczne
straty. Gwałtowna obniżka cen nie tylko doprowadzi-
ła do redukcji przychodów, ale także poważnie zagro-
ziła opłacalności produkcji. Co więcej, rolnicy nie
stanowią jedynej grupy dotkniętej aferą z dioksyna-
mi. Rozchwianie rynku wygenerowane przez zaist-
niałą sytuację pociągnęło za sobą również konse-
kwencje dla zakładów skupujących tuczniki w na-
szym kraju. Dla tych przedsiębiorstw zmiany rynko-
we oznaczały konieczność obniżenia wartości pro-
duktów w skupach.
Zagrożenie ekonomiczne, choć poważne, nie sta-
nowi wyłącznego problemu. Nadrzędną kwestią jest
zawsze zdrowie i bezpieczeństwo człowieka, a te zo-
stały wyraźnie zagrożone. Podejrzenie skażenia pro-
duktów spożywczych substancjami rakotwórczymi
powinno implikować natychmiastowe embargo na
ich import do Polski, jednak nic takiego nie miało
miejsca. Zawieszenie przywozu wieprzowiny i jaj po-
chodzących z Niemiec wprowadziły już m.in. Słowa-
cja, Chiny i Korea Południowa, podczas gdy na polski
rynek wciąż wpływają potencjalnie skażone i nie-
przebadane produkty zagrażające zdrowiu konsu-
mentów.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy zamierza Pan zwrócić się do Unii Europej-
skiej w sprawie wstrzymania zgody na import poten-
cjalnie skażonych produktów do Polski?
2. Czy przewidywane są jakiekolwiek rekompen-
saty dla producentów, którzy ponieśli straty w związ-
ku z wyżej opisaną aferą?
3. Jakie działania zostaną podjęte przez Komisję
Europejską w kwestii ochrony rynku polskiego i eu-
ropejskiego przed skażoną żywnością?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 1 lutego 2011 r.
61
Interpelacja
(nr 20393)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie założeń projektu ustawy
o systemie oceniania jakości edukacji
Szanowna Pani Minister! Projekt ustawy autor-
stwa Ministerstwa Edukacji Narodowej o systemie
oceniania jakości edukacji wprowadza wiele radykal-
nych zmian, które mają za zadanie przynieść
oszczędności.
Głównym założeniem projektu ustawy jest likwi-
dacja kuratoriów i kuratorów oświaty i utworzenie
Centralnego Ośrodka Jakości Edukacji (COJE) oraz
siedmiu regionalnych ośrodków jakości edukacji
(ROJE). Część obowiązków obecnych kuratorów
przejąć mają wojewodowie, co zwiększy kontrolę po-
lityków nad oświatą.
Projekt budzi wiele pytań, uwag i wątpliwości. Ta
zmiana może przynieść pogorszenie jakości kształce-
nia, wychowania i opieki dzieci i młodzieży. Siedem
filii nie będzie w stanie zapewnić skutecznego nad-
zoru pedagogicznego, co obniży jakość edukacji, tym
bardziej że siedem ośrodków nie przystaje do obecne-
go podziału administracyjnego kraju, co w wielu
przypadkach oddali nadzór pedagogiczny od szkół i
placówek i utrudni kontakt szkoły z placówką nad-
zorującą. Zadania obecnych kuratoriów zostaną roz-
rzucone do różnych instytucji, co rozproszy również
odpowiedzialność. Proponowane zmiany doprowadzą
do biurokratyzacji oceny procesu dydaktyczno-wy-
chowawczego. Z całą pewnością oddalanie instytucji
poprzez likwidację wielu kuratoriów, m.in. w woj. ku-
jawsko-pomorskim, nie poprawi kontroli i nadzoru
nad jednostkami oświatowymi.
Instytucja kuratorium od wielu lat żyje w świa-
domości społecznej jako instytucja, która sprawuje
nadzór nad systemem szkolnym, do której można się
odwołać w razie jakichkolwiek pytań lub problemów
w danej placówce szkolnej. Autorytet kuratorium ma
swoją długą historię i na trwałe wpisał się w tradycję
polskiego szkolnictwa.
Reformowanie edukacji bez wcześniejszych grun-
townych badań oraz szerokiej debaty społecznej
może mieć negatywne skutki w przyszłości i ujemnie
wpłynąć na przyszły rozwój młodych Polaków. Każ-
da zmiana w systemie szkolnym powinna mieć me-
rytoryczne uzasadnienie i być gruntownie przemy-
ślana, nie można podejmować w tej sprawie pochop-
nych decyzji.
Szanowna Pani Minister! Proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Na jakiej podstawie stwierdza się, że obecny
system funkcjonowania instytucji kuratorium jest
zły i wymaga całkowitej i radykalnej zmiany?
2. Czy przeprowadzono badania lub konsultacje
ze środowiskiem pedagogicznym w tej kwestii?
62
3. Skąd wynika ocena, że w wyniku zburzenia
obecnego systemu szkolnictwa jakość edukacji ule-
gnie poprawie?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20394)
do ministra infrastruktury
w sprawie zniszczonych brzegów morskich
na odcinku Rowy – Ustka
Szanowny Panie Ministrze! Jeszcze kilka lat temu
Rowy oddzielały od Bałtyku cztery wydmy. Dziś już
tylko jedna, a praktycznie jej część. Sytuacja z każ-
dym rokiem staje się coraz bardziej dramatyczna. Nie
lepiej jest w Ustce, gdzie zagrożona jest tzw. plaża
wschodnia. Morze niszczy brzeg na odcinku między
Ustką i Rowami, w wielu miejscach odsłaniany jest
coraz wyższy klif, a plaża robi się coraz węższa.
Plaża znika z każdym sztormem, a opinia pu-
bliczna i mieszkańcy alarmują, by jak najszybciej
zbudować wał ochronny i tzw. sztuczną rafę. W tej
chwili Rowom grozi powódź, bo woda wdziera się do
miejscowości. W 2009 r. morze w zabrało w Rowach
15 m plaży, a sytuacja z roku na rok ulega pogorsze-
niu. Woda każdego tygodnia niszczy kolejne frag-
menty brzegu, a w Rowach ułożono piasek w wor-
kach i geokontenerach w okolicach tzw. główki za-
chodniej, gdzie morze poczyniło największe szkody.
Istnieje pilna potrzeba zabezpieczenia wybrzeża,
plaż i przyrody pasa nadmorskiego przed niszczą-
cym działaniem morza.
Mając powyższe na uwadze, kieruję do Pana Mi-
nistra następujące pytania:
1. Czy Ministerstwu Środowiska znana jest sytu-
acja na środkowym wybrzeżu i stan pasa nadmor-
skiego znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie
Słowińskiego Parku Narodowego?
2. Czy resort środowiska przewiduje podjęcie dzia-
łań mających na celu ograniczenie degradacji pasa
nadmorskiego na odcinku Ustka – Rowy?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20395)
do ministra zdrowia
w sprawie zmniejszającej się liczby
gabinetów stomatologicznych działających
w placówkach oświatowych
Szanowna Pani Minister! W ostatnim czasie w
doniesieniach prasowych poruszony został problem
coraz mniejszej liczby gabinetów stomatologicznych
działających w szkołach. Sytuacją tą mocno zaniepo-
kojeni są rodzice uczniów, zwracając uwagę, że szkol-
ne gabinety dentystyczne gwarantowały ich dzieciom
ułatwiony dostęp do tego rodzaju usług medycznych.
Dzięki czemu o wiele łatwiej i taniej można było za-
pobiegać i leczyć choroby zębów u młodzieży szkolnej.
Również nauczyciele i stomatolodzy uważają, że dla
dużej liczby uczniów, w szczególności tych, które po-
chodzą z mniej zamożnych rodzin, szkolne gabinety
są jedyną możliwością zapewnienia opieki denty-
stycznej. Coraz mniejsza liczba gabinetów stomato-
logicznych w szkołach z pewnością jest wynikiem
wieloletnich zaniedbań i marginalizacji tego proble-
mu, co skutkowało likwidacją tego typu placówek w
ośrodkach szkolnych, w których funkcjonowały, speł-
niając bardzo dobrze rolę, dla jakiej zostały utworzo-
ne. Inną przyczyną tej sytuacji według dentystów są
wymogi, jakie stawia tego typu gabinetom Narodowy
Fundusz Zdrowia przy zawieraniu umów na świad-
czenie usług medycznych. Stawiają je w gorszej sytu-
acji w porównaniu z innymi placówkami, choćby
przez godziny otwarcia, gdyż gabinety szkolne mają
być czynne do godz. 18, jak również pracować w so-
boty, co zwiększa koszty ich funkcjonowania. Za
przykład niedostatecznej liczby szkolnych gabinetów
stomatologicznych może posłużyć województwo pod-
karpackie, gdzie na ok. 1100 szkół podstawowych,
575 gimnazjów oraz blisko 250 szkół średnich dzia-
łają tylko 44 tego typu placówki.
W związku z tą sytuacją zwracam się do Pani Mi-
nister z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu
zwiększenie dostępności do opieki stomatologicznej
dla dzieci i młodzieży szkolnej, w tym przez funkcjo-
nowanie gabinetów dentystycznych w placówkach
oświatowych?
2. Ile obecnie w kraju działa tego typu gabinetów
i czy ich liczba według ministerstwa jest wystarcza-
jąca?
Z poważaniem
Poseł Jan Warzecha
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20396)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie kwalifikacji do celów ubezpieczeń
społecznych współmałżonka, jako osoby
współpracującej z osobą prowadzącą
działalność gospodarczą
Szanowna Pani Minister! Art. 6 ust. 1 pkt 5 usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych stanowi, że ubezpieczeniom eme-
rytalnemu i rentowym obowiązkowo podlegają osoby
fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej
są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność
oraz osobami z nimi współpracującymi. Z kolei art.
13 ust. 5 przedmiotowej ustawy zawiera przepis, z
którego wynika, że obowiązkowo ubezpieczeniu eme-
rytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowe-
mu podlegają osoby fizyczne, współpracujące od dnia
rozpoczęcia współpracy przy prowadzeniu pozarolni-
czej działalności lub wykonywania umowy agencyj-
nej albo umowy zlecenia do dnia zakończenia tej
współpracy.
Z przepisów tych wynika, że osoby, które współ-
pracują z osobą prowadzącą działalność gospodarczą,
obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom emerytalne-
mu i rentowemu w okresie od dnia rozpoczęcia tej
współpracy do dnia jej zakończenia. Art. 8 ust. 11 tej
ustawy stanowi, że za osobę współpracującą uważa
się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżon-
ka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę i ojczy-
ma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z
nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współ-
pracują przy prowadzeniu tej działalności.
Interpretacja tych przepisów, zwłaszcza przez Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych, często budzi dużo
kontrowersji wśród przedsiębiorców. Chodzi przede
wszystkim o sytuację, kiedy należy uznać pomoc
małżonka przedsiębiorcy w związku z prowadzoną
przez niego działalnością gospodarczą za współpra-
cującą przy prowadzeniu tej działalności, która na
mocy przepisów przedmiotowej ustawy podlega obo-
wiązkowi objęcia jej ubezpieczeniem społecznym. W
praktyce przedsiębiorcy stają przed problemem, czy
pomoc małżonka ma jedynie charakter pomocy ro-
dzinnej, a cały ciężar prowadzenia działalności go-
spodarczej spoczywa na przedsiębiorcy, czy też wy-
miar współpracy świadczonej przez małżonka pod-
lega obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu.
Niedopełnienie bowiem obowiązku zgłoszenia do
ubezpieczenia osoby współpracującej przez przedsię-
biorcę naraża go na konsekwencje prawne, w tym
także na odpowiedzialność karną. Jako przykład
niech posłuży problem osoby prowadzącej handel de-
taliczny, kiedy sporadycznie zachodzi potrzeba jej
zastępstwa w czasie choroby przez współmałżonka.
On z konieczności obsługuje klientów w sklepie
63
i wtedy pojawia się pytanie, czy powinien również
opłacać składkę ZUS.
W związku z wyżej przedstawioną sytuacją zwra-
cam się do Pani Minister z następującym pytaniem:
Czy ministerstwo rozważa takie zmiany w ustawie o
systemie ubezpieczeń społecznych, które doprowadzi-
łyby do sprecyzowania przepisów ustawy i rozwiąza-
nia problemów ich interpretacji przez ZUS i przed-
siębiorców?
Z poważaniem
Poseł Jan Warzecha
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20397)
do ministra finansów
w sprawie obowiązku wliczania przez
samorządy terytorialne do swojego
zadłużenia zobowiązań wynikających
z umów publicznoprawnych, leasingu i umów
z odroczonym terminem zapłaty dłuższym
niż rok
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z rozporzą-
dzeniem z 23 grudnia 2010 r. od 1 stycznia 2011 r.
samorządy lokalne zobligowane są wliczać do zadłu-
żenia gmin, oprócz kredytów, pożyczek, papierów
dłużnych, także zobowiązania, które wynikają z
umów publicznoprawnych, leasingu i umów z odro-
czonym terminem zapłaty dłuższym niż rok. Ta
zmiana regulacji prawnych wywołała duży niepokój
w wielu gminach, które dokonują teraz pośpiesznych
analiz, czy nowe przepisy nie spowodują przekrocze-
nia przez nie ustawowego limitu zadłużenia. Według
danych przedstawionych przez Krajową Radę Regio-
nalnych Izb Obrachunkowych 86 samorządów może
przekroczyć w 2011 r. ustawowy 60-procentowy limit
długu wobec dochodów. Jednostki, które przekroczą
ten limit, zobligowane będą do przygotowania i prze-
prowadzenia planu naprawczego. Przepisy tego roz-
porządzenia spowodują także wstrzymanie wielu
planowanych i rozpoczętych przez samorządy lokalne
inwestycji, które mają być współfinansowane z fun-
duszy europejskich, a wymagają zapewnienia wkładu
własnego gminy. Wprowadzenie nowych przepisów,
które w sposób istotny wpływają na sytuację finan-
sową gmin, było dla nich sporym zaskoczeniem, dla-
tego uważają, że ministerstwo powinno dać możli-
wość przygotowania się samorządom do zmian po-
przez wprowadzenie vacatio legis.
W związku z tą sytuacją zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo przeprowadziło analizę, jak
nowe regulacje odnoszące się do zasad obliczania za-
64
dłużenia samorządów wpłyną na sytuację finansową
i ich plany inwestycyjne?
2. Czy wprowadzenie nowych regulacji prawnych
było poprzedzone konsultacjami z przedstawicielami
samorządów lokalnych?
3. Czy ministerstwo nie powinno zastosować va-
catio legis, by władze samorządowe mogły przygoto-
wać się wcześniej do wprowadzanych zmian w prze-
pisach?
Z poważaniem
Poseł Jan Warzecha
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20398)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wstrzymania zawierania umów
o refundacje wynagrodzeń młodocianych
pracowników zatrudnianych na podstawie
umowy o pracę w celu przygotowania
zawodowego oraz składek na ubezpieczenia
społeczne od refundowanych wynagrodzeń
Szanowna Pani Minister! Przedsiębiorcy zrzesze-
ni w Związku Rzemiosła Polskiego przedstawiają
problem z refundacją pracodawcom wynagrodzeń i
składek na ubezpieczenie społeczne opłacanych za
młodocianych pracowników zatrudnianych w celu
przygotowania zawodowego. Komenda Główna
Ochotniczego Hufca Pracy od początku obecnego
roku szkolnego wstrzymała podpisywanie umów z
pracodawcami, wskutek tego nie będą otrzymywać
refundacji za szkolenie uczniów. Przyczyną tego sta-
nu rzeczy według komendanta głównego OHP jest
fakt, że zabezpieczona na ten cel w planie finanso-
wym Funduszu Pracy na 2011 r. kwota środków zo-
stanie w całości zagospodarowana na realizację
umów zawartych w roku 2009 na okres 2 lub 3 lat
kształcenia. Brak funduszy na przedmiotowe refun-
dacje będzie prowadzić do ograniczenia dostępu mło-
docianych do kształcenia zawodowego. Wielu praco-
dawców w wyniku tej sytuacji zaprzestanie przyjmo-
wania nowych uczniów w celu przyuczenia ich do
zawodu. Należy zwrócić też uwagę, że część przedsię-
biorców zawarło już z uczniami umowy, nie posiada-
jąc informacji, że koszty zatrudniania tych pracow-
ników nie zostaną zrefundowane jak dotychczas
przez OHP. Spowoduje to nieprzewidywany wcześniej
przez pracodawców wzrost kosztów prowadzenia
działalności gospodarczej. Przedstawiciele Związku
Rzemiosła Polskiego protestują przeciwko działa-
niom, które będą prowadzić do osłabienia systemu
kształcenia młodych kadr do pracy w małych i śred-
nich przedsiębiorstwach.
Zwracają również uwagę, że środki finansowe na
refundacje wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie
społeczne dla młodocianych pracowników pochodzą
z Funduszu Pracy, który tworzony jest ze składek
dokonywanych przez pracodawców, i środki te powin-
ny być przekazywane w celu rozwiązywania proble-
mów rynku pracy.
W związku z tą sytuacją zwracamy się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego w planie finansowym Funduszu Pra-
cy na rok 2011 nie zostały uwzględnione środki na
refundacje umów zawieranych w 2010 r.?
2. Czy ministerstwo podejmuje działania, które
miałyby na celu przywrócenie dotychczasowych form
wsparcia pracodawców zatrudniających młodocianych
pracowników w celu przygotowania zawodowego?
3. Czy wstrzymanie zawierania umów o przed-
miotową refundację przewidywane jest również przez
ministerstwo w następnych latach?
4. Czy powyższa sytuacja nie wpłynie negatywnie
na system szkolnictwa zawodowego w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Jan Warzecha
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20399)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zamiaru likwidacji Wydziału
Pracy w Sądzie Rejonowym w Biskupcu
Szanowny Panie Ministrze! Dotarły do mnie nie-
pokojące sygnały o tym, iż planowana jest likwidacja
Wydziału Pracy w Sądzie Rejonowym w Biskupcu, w
związku z czym mieszkańcy Mrągowa i okolicznych
gmin powiatu olsztyńskiego wnoszący sprawy do
sądu pracy zmuszeni będą podlegać pod jurysdykcję
sądu w Szczytnie. Są to plany dalece niekorzystne
dla mieszkańców powiatu mrągowskiego i olsztyń-
skiego. Miejscowość Szczytno, oddalona od Mrągowa
prawie o 50 km, nastręczy problemów związanych z
kosztownymi dojazdami (odległość w porównaniu z
Biskupcem zwiększy się dwukrotnie). Zwiększenie
odległości do sądu ludziom zamieszkującym najbied-
niejszy region kraju w dużym stopniu utrudni drogę
do konstytucyjnego prawa dostępu do sądu. W takim
przypadku część z nich prawdopodobnie zrezygnuje
z walki o swoje prawa.
W przypadku gdy decyzja o likwidacji Wydziału
Pracy w Sądzie Rejonowym w Biskupcu dojdzie do
skutku, innym możliwym rozwiązaniem jest objęcie

gmin powiatu mrągowskiego obszarem właściwości
Wydziału Pracy w Sądzie Rejonowym w Kętrzynie.
Odległość z Mrągowa do Kętrzyna, podobnie jak do
Biskupca, wynosi 25 km. Jest to o połowę krótsza
trasa niż do Szczytna oddalonego o 50 km. Co więcej,
w Kętrzynie znajdują się, obejmujące swą właściwo-
ścią mieszkańców Mrągowa, instytucje, takie jak:
Urząd Skarbowy, Oddział Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych oraz Zakład Energetyczny.
Panie Ministrze! Co zamierza Pan uczynić, aby
mieszkańcy powiatu mrągowskiego oraz gmin: Bi-
skupiec, Jeziorany i Kolno z powiatu olsztyńskiego
nadal cieszyli się dogodnym dostępem do Wydziału
Pracy w Sądzie Rejonowym w Biskupcu?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20400)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości nieodpłatnego
przekazania Przedsiębiorstwu Wodociągów
i Kanalizacji sp. z o.o. w Olkuszu map
zasadniczych i ewidencyjnych z zasobu
Starostwa Powiatowego w Olkuszu
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską w spra-
wie możliwości nieodpłatnego przekazania Przedsię-
biorstwu Wodociągów i Kanalizacji sp. z o.o. w Olku-
szu map zasadniczych i ewidencyjnych z zasobu Sta-
rostwa Powiatowego w Olkuszu.
Stan faktyczny: Przedsiębiorstwo Wodociągów i
Kanalizacji sp. z o.o. w Olkuszu wystąpiło dnia 26
lipca 2010 r. z wnioskiem do Starostwa Powiatowego
w Olkuszu o bezpłatne udostępnienie danych nume-
rycznych, tj. map ewidencyjnych oraz rejestru grun-
tów i budynków, z powiatowego zasobu geodezyjnego
i kartograficznego na podstawie art. 14 ustawy o in-
frastrukturze informacji przestrzennej z dnia 4 mar-
ca 2010 r. (Dz. U. Nr 76, poz. 489) oraz art. 5 ust. 3 i
art. 24 ust. 2–5 ustawy Prawo geodezyjne i kartogra-
ficzne z dnia 17 maja 1989 r. (Dz. U. z 2005 Nr 240,
poz. 2027, ze zm.). Wniosek został umotywowany wy-
konywaniem przez PWiK zadań publicznych, tj. za-
dań własnych gminy, dotyczących dostarczania wody
i odprowadzania ścieków na terenie miasta i gminy
Olkusz, miasta Bukowno, gminy Bolesław i gminy
Klucze. W odpowiedzi na wniosek Starostwo Powia-
towe w Olkuszu wezwało PWiK do podania podstawy
prawnej lub przedstawienia dokumentu potwierdza-
jącego, że wykonuje zadanie publiczne. Stosownie do
65
wezwania przedsiębiorstwo wodociągów i kanalizacji
przedstawiło porozumienie międzygminne i umowę
spółki potwierdzające wykonywanie ww. zadań, jak
również po raz kolejny wskazało podstawę prawną.
3 listopada 2010 r. spółka złożyła formalny wnio-
sek o udostępnienie danych z rejestru publicznego
zawartego w powiatowym zasobie geodezyjnym i kar-
tograficznym prowadzonym przez Starostwo Powia-
towe w Olkuszu (mapa zasadnicza w formie cyfro-
wej). Ponadto szczegółowo wskazano formę i podsta-
wę prawną zadania publicznego wykonywanego przez
przedsiębiorstwo wodociągów i kanalizacji sp. z o.o.,
jakim jest zbiorowe zaopatrzenie w wodę oraz zbio-
rowe odprowadzenie i oczyszczanie ścieków. W odpo-
wiedzi na ten wniosek Starostwo Powiatowe w Olku-
szu Wydział Geodezji, Kartografii i Katastru Powia-
towy Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartogra-
ficznej wyraziło wątpliwości co do poprawnej inter-
pretacji przez PWiK art. 15 ustawy z dnia 17 lutego
2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów re-
alizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz.
565, z późn. zm.). W ocenie Powiatowego Ośrodka
Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej mapa
ewidencyjna, jak i mapa zasadnicza nie wchodzą w
skład rejestru publicznego i w związku z tym nie
mogą zostać udostępnione nieodpłatnie.
Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji sp. z
o.o. w Olkuszu dysponuje pisemną opinią Izby Gospo-
darczej „Wodociągi Polskie” wskazującą na prawidło-
wą interpretację wcześniej przywołanych przepisów
przez PWiK. W opinii dyrektora izby PWiK wykonu-
je zadania publiczne, i w związku z tym starosta ol-
kuski jest zobowiązany do nieodpłatnego przekaza-
nia map zasadniczych spółce.
Wyżej przedstawiona sytuacja trwa co najmniej
od 2007 r. i nie jest jednoznacznie rozstrzygnięta do
dnia dzisiejszego, co wstrzymuje realizację zadań za-
łożonych przez PWiK. Jednoznaczna odpowiedź Pana
Ministra z pewnością przyczyni się do szybkiego za-
kończenia sporu interpretacyjnego.
Pytania:
1. Czy Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji
sp. z o.o. w Olkuszu realizuje w myśl wcześniej przy-
wołanych przepisów zadania publiczne?
2. Czy mapa zasadnicza i mapa ewidencyjna sta-
nowią rejestr publiczny w myśl art. 15 w zw. z art. 3
pkt 5 oraz 4 ust. 1a i 1b ustawy Prawo geodezyjne
i kartograficzne?
3. Czy Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanaliza-
cji sp. z o.o. w Olkuszu ma prawo do nieodpłatnego
dostępu do ww. materiałów, tj. map zasadniczych i
map ewidencyjnych w formie cyfrowej?
Posłowie Andrzej Ryszka
i Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
66
Interpelacja
(nr 20401)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie stażu bezrobotnych w klubach
integracji społecznej
Szanowna Pani Minister! Rozporządzenie mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 20 sierpnia
2009 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywa-
nia staży przez bezrobotnych (przepis § 2) wprowa-
dziło regułę, z której wynika, że w organizacjach
pozarządowych prowadzących kluby można organi-
zować staż jedynie dla jednej osoby bezrobotnej. Ta
reguła uniemożliwia angażowanie osób bezrobotnych
na stażach w placówkach prowadzonych przez orga-
nizacje pozarządowe, np. w kilku świetlicach tej or-
ganizacji lub w klubach.
Przed wprowadzeniem przepisów tego rozporzą-
dzenia kluby, a także inne placówki organizacji po-
zarządowych jak również same organizacje były miej-
scem odbywania staży bezrobotnych (często będą-
cych klubowiczami), uznawanych za dobre narzędzie
reintegracji zawodowej.
Szanowna Pani Minister! Wobec powyższego
uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe
pytania:
1. Jakie jest stanowisko resortu w powyższej spra-
wie?
2. Czy resort przewiduje powrót do wcześniejszych
przepisów?
3. Ile obecnie klubów integracji społecznej funk-
cjonuje w Polsce?
4. Jak Pani Minister ocenia funkcjonowanie tych
klubów?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20402)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przywrócenia zwolnienia
turnusów rehabilitacyjnych z podatku
od towarów i usług
Szanowny Panie Premierze! Do mojego biura po-
selskiego zwrócili się członkowie Krajowej Izby Go-
spodarczo-Rehabilitacyjnej, którzy zwrócili się z
prośbą o interwencję w sprawie przywrócenia zwol-
nienia turnusów rehabilitacyjnych z podatku od to-
warów i usług oraz podjęcie pilnej inicjatywy legisla-
cyjnej w postaci projektu zmiany w ustawie o podat-
ku od towarów i usług w tym zakresie.
W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31
grudnia 2010 r. od podatku od towarów i usług wolne
były usługi klasyfikowane w PKWiU 86.9 – usługi w
zakresie ochrony zdrowia. Wszelkie usługi mieszczą-
ce się w tej grupie były wolne od podatku, w tym
turnusy rehabilitacyjne i usługi rehabilitacyjne dla
osób niepełnosprawnych. Zwolnienie miało charakter
wyłącznie przedmiotowy i bez znaczenia dla zasto-
sowania zwolnienia miał fakt, jaki podmiot wykony-
wał tę usługę.
Od 1 stycznia 2011 r. usługi rehabilitacyjne, w
tym turnusy rehabilitacyjne, wolne od podatku od
towarów i usług realizować mogą tylko wybrane pod-
mioty: zakłady opieki zdrowotnej oraz lekarze, pielę-
gniarki, położne, psycholodzy oraz osoby wykonujące
inne zawody medyczne, o których mowa w art. 18 ust.
1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej.
Z turnusów rehabilitacyjnych często korzystają
osoby najbiedniejsze, o najniższych dochodach, a
PFRON nie posiada wystarczających środków na
wzrost dofinansowania tych turnusów.
Szanowny Panie Premierze! Proszę o zaintereso-
wanie się sprawą i udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania:
1. Czy Pan Premier podziela opinie i obawy wy-
rażone w ww. interpelacji?
2. Czy przewiduje się wprowadzenie zmian
w ustawie o podatku VAT w ww. obszarze?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20403)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zagrożeń wynikających
z niedostatecznego nadzoru właścicielskiego
nad spółkami węglowymi, co może
doprowadzić do przejęcia ich
przez obce firmy
Szanowny Panie Premierze! W związku z wielo-
ma informacjami dotyczącymi chęci przejmowania
polskich firm górniczych przez inwestorów branżo-
wych prosimy Pana o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy ktokolwiek z przedstawicieli polskich władz
rozmawiał z przedstawicielami koncernu New World
Resources (NWR), należącego do czeskiego magnata
węglowego Zdenka Bakali, o sprzedaży temu koncer-
nowi znacznego pakietu akcji Jastrzębskiej Spółki
Węglowej SA, aby NWR miał decydujący wpływ na
polską spółkę?

2. Czy któreś z ministerstw (skarbu albo gospo-
darki) planuje dla Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA
inny sposób częściowej prywatyzacji niż poprzez gieł-
dę i z rozproszonym akcjonariatem?
3. Czy Ministerstwa: Gospodarki lub Skarbu Pań-
stwa mają koncepcję takich rozwiązań, które pozwo-
lą zachować Skarbowi Państwa kontrolę nad JSW SA
nawet wtedy, gdy państwo nie będzie miało pakietu
większościowego JSW SA? Czy zostanie przyjęte roz-
wiązanie takie, jakie przyjęto przy wprowadzaniu na
giełdę akcji Giełdy Papierów Wartościowych?
4. Czy Ministerstwa: Skarbu Państwa albo Go-
spodarki prowadzą rozmowy lub prace analityczne
związane z inną niż przez giełdę częściową lub pełną
prywatyzacją Katowickiego Holdingu Węglowego?
5. Dlaczego Katowicki Holding Węglowy nie wej-
dzie na giełdę w tym roku i czy to prawda, że firma
jest w złej sytuacji finansowej?
6. Co tak dramatycznego stało się, że w ciągu kil-
ku miesięcy zmieniły się plany związane z wejściem
Katowickiego Holdingu Węglowego na giełdę? Spół-
ka od lat wykazuje zyski, a teraz przedstawiciele Mi-
nisterstwa Gospodarki twierdzą, że nie ma płynności
finansowej. W związku z tym nasuwa się podstawowe
pytanie: Czy w przypadku KHW mamy do czynienia
z wirtualną księgowością? Jakie są plany dotyczące
KHW i jak one mają się do obowiązującej strategii
dla górnictwa?
7. Czy to prawda, że już w 2009 r. lub na początku
2010 r. powinna zostać ogłoszona upadłość spółki
KHW SA, ponieważ jej zobowiązania przewyższały
jej wartość?
8. Czy wiadomo, dlaczego Kompania Węglowa od
kilku lat zmniejsza wydobycie węgla i nie korzysta z
koniunktury na ten surowiec?
9. Dlaczego w Kompanii Węglowej do tej pory nie
zostały zlikwidowane centra wydobywcze? Przedsta-
wiciele zarządu KW i przedstawiciele Ministerstwa
Gospodarki zgodnie twierdzą, że ta struktura orga-
nizacyjna w znacznym stopniu paraliżuje KW. Czy
rząd wie, że nie można zlikwidować niewydolnej
struktury organizacyjnej, ponieważ wtedy firma
straciłaby na wartości ponad 1,5 mld zł? Czy niewy-
dolność zarządzania ma służyć łatwiejszemu przeję-
ciu KW przez obce firmy?
10. Kto powiązał niewydolną strukturę zarządza-
nia i organizacji Kompanii Węglowej z jej wartością
tak, że nie można dokonać koniecznych zmian w za-
rządzaniu bez obniżenia wartości firmy?
11. Kompania Węglowa sprzedała dawną kopal-
nię Silesia, część kopalni Brzeszcze-Silesia. Kto pod-
jął decyzję o utajnieniu wartości tej transakcji? Po-
nieważ został sprzedany dostęp do setek milionów
ton węgla zalegającego w złożach Silesii, proszę o in-
formację, ile za to zapłacił zagraniczny inwestor.
12. Proszę także o informację, czy Kompania Wę-
glowa będzie sprzedawać kolejne kopalnie lub ich czę-
ści w przypadku kopalń połączonych i jacy inwesto-
rzy zagraniczni chcą te kopalnie kupić.
67
Ze względu na wagę poruszanych zagadnień oraz
fakt, że dotyczą one dwóch ministerstw (skarbu i go-
spodarki), które nie nadzorują właściwie spółek wę-
glowych, o odpowiedź na interpelację prosimy Pana
Premiera.
Z poważaniem
Posłowie Tadeusz Motowidło
i Ryszard Zbrzyzny
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20404)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwych konsekwencji
przyszłej realizacji w Bratysławie
transkontynentalnego terminalu
tranzytowego
Szanowny Panie Premierze! Projekt TTT zamie-
rza wykorzystać szybko zachodzące w obecnym okre-
sie procesy zmian w handlu światowym. O ile Euro-
pa pozostaje nadal największą gospodarką świata, o
tyle bardzo szybko rośnie skala gospodarek azjatyc-
kich i w rezultacie wolumen handlu między Azją a
Europą. Azja staje się stopniowo głównym centrum
gospodarki światowej, w tym zwłaszcza preferowaną
lokalizacją przemysłu na świecie. Z tego punktu wi-
dzenia kluczowe znaczenie będzie miał przebieg tzw.
nowego szlaku jedwabnego, czyli nowego korytarza
transportowego Europa – Azja, na którego utworze-
nie naciskają m.in. Chiny. Fundamentalne znaczenie
będzie również posiadała umiejętność skierowania
potoków ruchu w ramach tego korytarza przez po-
szczególne państwa i regiony oraz ich zagospodaro-
wanie w celu przyspieszenia tempa rozwoju. Na rzecz
realizacji tego przedsięwzięcia przemawia szereg
czynników: determinacja rządu słowackiego (projekt
wpisany jest do oficjalnych dokumentów rządowych),
dążenia do zwiększenia roli Dunaju jako jednego z
kluczowych korytarzy transportowych Europy z
przeznaczeniem dla tranzytu kontynentalnego i in-
terkontynentalnego, a ponadto tradycyjnie dobre sto-
sunki Słowacji z Rosją.
Z punktu widzenia makroregionalnych strategii
rozwoju, które kreuje obecnie Komisja Europejska,
położenie Polski południowej (województwa: podkar-
packie, małopolskie, śląskie, dolnośląskie i opolskie)
uzyskuje mało znaczący charakter. Polska południo-
wa dysponuje już w tej chwili stosunkowo dobrze roz-
budowaną infrastrukturą komunikacyjną i logistycz-
ną, znajdując się w bezpośrednim lub pośrednim
zasięgu III i VI transeuropejskich korytarzy trans-
portowych. Przez południową część kraju przebiega
autostrada A4 (od granicy państwa w Zgorzelcu do
68
Wieliczki, będąca elementem III europejskiego kory-
tarza transportowego) oraz wybudowana na szeregu
odcinkach autostrada A1 (stanowiąca element VI eu-
ropejskiego korytarza transportowego). W szczegól-
ności na terenie województwa śląskiego znajduje się
skrzyżowanie obu wyżej wymienionych korytarzy
(m.in. w postaci największego w Europie Środkowo-
-Wschodniej węzła transportowego Gliwice-Sośnica),
jak również Śląskiego Centrum Logistyki w Gliwi-
cach czy stosunkowo dobrze rozwinięta i szybko roz-
budowana infrastruktura logistyczna w postaci eu-
roterminalu znajdującego się przy końcówce szero-
kiego toru w Sławkowie.
Brak podjęcia skutecznych działań w celu urucho-
mienia zbliżonego do TTT projektu może spowodować
w przyszłości marginalizację Polski południowej z
punktu widzenia głównych kierunków i geograficz-
nych lokalizacji rozwoju gospodarczego kontynentu na
co najmniej wiele dziesięcioleci. Niebezpieczeństwo
peryferyzacji makroregionu Polski południowej poja-
wia się także w kontekście różnorodnych studiów i
scenariuszy Europejskiej Sieci Obserwacyjnej Rozwo-
ju Terytorialnego i Spójności Terytorialnej, w których
przewiduje się pasma intensywnego rozwoju gospo-
darczego, omijając z północy i południa Polskę.
Skierowanie przynajmniej części narastającego
euroazjatyckiego ruchu towarowego oznaczałoby lep-
sze wykorzystanie posiadanej i rozwijanej infrastruk-
tury, a także ogromne możliwości rozwoju dla woje-
wództwa śląskiego, przechodzącego nadal trudny
proces restrukturyzacji gospodarczej.
W związku z tym kieruję do Pana Premiera na-
stępujące pytania:
1. Czy w perspektywie realizacji TTT przyjętej i
popieranej przez Komisję Europejską w ramach dzia-
łań dotyczących rejonu nadbałtyckiego i podobnego
planu dla rejonu Morza Bałtyckiego rząd RP przewi-
duje spójność przedsięwzięć ze szczególnym uwzględ-
nieniem województw południa Polski, mając również
na uwadze potencjał ludzki niezagospodarowany po
likwidacji przemysłu na tym terenie?
2. Czy rząd RP bierze pod uwagę, że na obszarze
województw południowych jest już na dzień dzisiejszy
dość dobrze rozbudowana infrastruktura komunika-
cyjna (A4 od Zgorzelca do Wieliczki – element III eu-
ropejskiego korytarza transportowego; A1 – IV ele-
ment EKT z największym węzłem transportowym w
Europie Środkowo-Wschodniej Gliwice-Sośnica)?
3. Czy rząd RP weźmie pod uwagę w perspektywie
lokalizacji i realizacji inwestycji rozbudowaną infra-
strukturę logistyczną w postaci euroterminalu przy
końcówce szerokiego toru w Sławkowie, Śląskiego
Centrum Logistyki w Katowicach oraz powiązanych
z nimi w wielu elementach logistycznych innych
miast województwa śląskiego, co daje niepowtarzal-
ną możliwość rozwoju tego regionu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Klepacz
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20405)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie pomocy finansowej
na rekultywację gruntów rolnych
w miejscowości Rybitwy, zdewastowanych
w wyniku letniej powodzi w 2010 r.
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust.1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (opracowano
na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199,
z 2004 r. Nr 210, poz. 2135, z 2005 r. Nr 48, poz. 446
oraz z 2006 r. Nr 104, poz.708), kierując się szeroko
pojętym interesem społecznym, proszę Pana Mini-
stra o pomoc finansową dla państwa M. zamieszka-
łych w Połańcu na rekultywację 6 ha gruntów rol-
nych w miejscowości Rybitwy, zdewastowanych w
wyniku letniej powodzi w 2010 r.
Uzasadnienie: Podczas czerwcowej powodzi w
2010 r. 6-hektarowe gospodarstwo rolne położone w
miejscowości Rybitwy, będące własnością państwa
M., znalazło się pod wodą. W związku z powstałymi
szkodami i koniecznością rekultywacji gruntów pań-
stwo M. wystąpili z wnioskiem o środki finansowe do
starosty staszowskiego. Z uwagi na brak środków
starosta pismem z dnia 27 sierpnia 2010 r. wystąpił
do marszałka województwa świętokrzyskiego o za-
bezpieczenie środków finansowych na ten cel z Fun-
duszu Ochrony Gruntów Rolnych. Niestety, również
na ten czas wszystkie środki z tego funduszu zostały
rozdysponowane na budowę oraz odbudowę dróg
zniszczonych w czasie powodzi.
W piśmie z 3 lipca 2010 r. marszałek województwa
świętokrzyskiego zapewnił starostę staszowskiego,
że wystąpił do ministra rolnictwa i rozwoju wsi o
przyznanie dodatkowych środków z Centralnego
Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych, które będą
mogły być przeznaczone na rekultywację gruntów.
Niestety do chwili obecnej państwo M. nie otrzymali
pomocy. Zbliża się wiosna, grunty są niezrekultywo-
wane i właściciele nie mają własnych oszczędności,
które mogliby zainwestować w uporządkowanie te-
renów po powodzi. Tymczasem przed państwem M.
pojawia się zagrożenie kolejnej straty, która wiąże się
z niebezpieczeństwem utraty dopłat ze środków unij-
nych. Dla tych rolników rysuje się czarny scenariusz.
Grunt niezrekultywowany to brak upraw, a to grozi
utratą dopłaty.
Z uwagi na wyżej opisaną sytuację proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania powinni podjąć państwo M.,
aby mogli pozyskać w jak najkrótszym czasie środki
na rekultywację zdewastowanych w czasie powodzi
gruntów?
2. Czy państwo M. mogą mieć nadzieję, że w naj-
bliższym czasie marszałek województwa świętokrzy-

skiego otrzyma środki z Centralnego Funduszu
Ochrony Gruntów Rolnych?
3. W jaki sposób rolnicy mogą uchronić się przed
utratą dopłat z tytułu braku upraw spowodowanego
brakiem pomocy finansowej na rekultywację grun-
tów?
4. Kto pokryje poniesione przez rolników straty z
tytułu utraty dopłat w wyniku braku upraw spowodo-
wanego nieotrzymaniem środków na rekultywację?
Wnoszę o poinformowanie mnie, jakie działania
podjął Pan Minister w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20406)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie konieczności zagwarantowania
w programach unijnych środków finansowych
dla sadowników na zainstalowanie siatek
osłonowych nad sadami oraz systemów
nawadniających w sadach
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (jednolity tekst
ustawy opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199, Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135,
Dz. U. z 2005 r. Nr 48, poz. 446, Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708), kierując się szeroko pojętym intere-
sem społecznym, proszę Pana Ministra o zagwaran-
towanie w programach unijnych środków finanso-
wych dla sadowników na zainstalowanie siatek osło-
nowych nad sadami oraz systemów nawadniających
w sadach.
Uzasadnienie: Statystyki wskazują, że co piąte
jabłko na europejskim rynku pochodzi z polskiego
sadu. Sadownicy oceniają, że nadszedł czas na odstą-
pienie od inwestowania w zagospodarowanie kolej-
nych hektarów gruntów pod sady. Lecz aby wciąż
rósł popyt na polskie jabłko, należy skoncentrować
się na inwestycjach poprawiających jakość owocu.
Ten rok sadownicy z gm. Obrazów i okolic Sando-
mierza w woj. świętokrzyskim zaliczają do bardzo
trudnych. Wyjątkowo w tym roku anomalia pogodo-
we nękały ludzi i niszczyły uprawy, w tym niszczyły
sady! Najpierw śnieżyce, następnie mrozy poniżej
–35°C, nadmierne deszcze, chłodna wiosna, podtopie-
nia i powodzie wczesnym latem, a także grad w
czerwcu, a w lipcu upały. Dla mieszkańców gm. Ob-
razów po czerwcowym huraganie, w czasie którego
lodowe pociski tłukły szyby i gniotły blachę w samo-
chodach, wizyta w sadzie okazała się źródłem rozpa-
69
czy. Podziurawione liście, połamane gałązki i przede
wszystkim uszkodzone młode owoce wywoływały
przerażenie u sadowników.
Sadownikom znane są metody, jak ochronić swo-
je sady od kaprysów pogodowych. Niestety nie stać
ich od strony finansowej na wykonanie tych prac. W
tym celu są niezbędne inwestycje. Sady należy osła-
niać siatkami oraz racjonalnie nawadniać. Są to in-
westycje ze wszech miar konieczne i priorytetowe. To
są systemy powszechnie stosowane w Europie, za-
równo siatki ochronne jak i systemy nawadniające. Rol-
nicy w Holandii, Belgii, Hiszpanii, Francji czy innych
krajach Unii Europejskiej instalowali je przy wsparciu
finansowym rządu. Polskich sadowników nie stać na
samodzielne sfinansowanie w całości tych inwestycji.
Konieczna w tym zakresie jest pomoc rządu.
Z uwagi na wyżej opisane uwarunkowania pro-
szę Pana Ministra o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy w dotychczas opracowanych programach
rząd zabezpieczył środki na tego typu inwestycje?
2. Jeżeli tak, to w jakiej wysokości i na jakich wa-
runkach sadownik może pozyskać środki na ten cel?
3. Ile w tym roku zaplanowano środków finanso-
wych na ten zakres inwestycji w sadach?
4. Czy rząd widzi potrzebę udzielania pomocy fi-
nansowej sadownikom na zainstalowanie siatek osło-
nowych nad sadami oraz systemów nawadniających
w sadach?
5. Czy sadownicy, decydując się na wykonanie w
roku bieżącym tych prac, mogą liczyć na możliwość
skorzystania ze środków unijnych, jeżeli tak, to na
jakich warunkach?
Wnoszę o poinformowanie mnie, jakie działania
podjął Pan Minister w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20407)
do ministra środowiska
w sprawie szkód powodowanych przez bobry
Szanowny Panie Ministrze! Działalność rolnicza
wpływa na środowisko i doprowadziła do ogranicze-
nia populacji wielu zwierząt poprzez zniszczenie ich
habitatów. Dzisiaj różne działania ochrony przyrody
doprowadziły do pewnej normalizacji, dlatego ludzie
i zwierzęta mogą żyć w miarę zgodnie.
Wyjątek stanowi problem bobrów. Bobry, podob-
nie jak człowiek, ingerują w środowisko, dopasowując
je do własnych potrzeb. Ich populacja szybko rośnie,
70
ponieważ nie mają naturalnych przeciwników. Dzia-
łalność bobrów zasadniczo jest korzystna dla środo-
wiska, lecz często powoduje zalewanie terenów
uprawnych. To w rezultacie powoduje niezadowole-
nie i uszczuplenie przychodów rolników. Dość często
spotykam się z użalaniem producentów rolnych na
niszczycielskie szkody w uprawach spowodowane
przez bobry.
Ten sympatyczny gryzoń jest chroniony od kilku-
set lat. W przypadku dzików i jeleni przy nadmier-
nym wzroście populacji stosuje się odstrzał. Tymcza-
sem polowanie na bobry (w krajach, gdzie jest to do-
zwolone) nie jest popularne i poza tym jest mało sku-
teczne, niektórzy mówią, że nawet niehumanitarne.
Nie ma popytu na bobrze mięso, skórę czy zęby.
Trudno jest też skutecznie trafić bobra, często zda-
rzają się postrzelenia (zranienia) i cierpienia z tym
związane.
Czy ministerstwo może zaproponować rolnikom
jakiś sposób na bobry? Jakie instrumenty byłyby
skuteczne? Czy rozwiązaniem nie mogłoby być prze-
niesie nadwyżki zwierząt na inne, odpowiedniejsze
miejsce (także za granicę)?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Orzechowski
Ełk, dnia 28 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20408)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działań przeciwpowodziowych
Szanowny Panie Premierze! Zbliżający się prze-
łom zimy i wiosny będzie, jak co roku, stanowił okres
naturalnie podwyższonego zagrożenia powodziami.
Dwie wielkie fale powodzi, jakie dotknęły nasz kraj
w ubiegłym roku, pokazały, że stan przygotowań ad-
ministracji państwowej do zarządzania kryzysowego
w takiej sytuacji daleki jest od idealnego.
W tym kontekście szczególny niepokój budzić
musi niewdrożenie przez Polskę do dnia dzisiejszego
dyrektywy 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oce-
ny ryzyka powodziowego i zarządzania nim, potocz-
nie zwanej dyrektywą powodziową. Brak zakończe-
nia procesu implementacji założeń dyrektywy do
prawa polskiego naraża nasz kraj nie tylko na przy-
kre konsekwencje prawne i finansowe (w połowie
ubiegłego roku Komisja Europejska wszczęła prze-
ciwko Polsce tzw. procedurę naruszenia), ale przede
wszystkim nie pozwala nam korzystać z optymal-
nych rozwiązań infrastrukturalnych i organizacyj-
nych w obliczu klęski powodzi. Brak dostatecznej
aktywności legislacyjnej rządu w tym zakresie może
się okazać brzemienny w skutkach. Statystyki powo-
dziowe tak w samej Europie, jak i na świecie, mogą
wzbudzać niepokój. Tylko w Europie w XX w. powo-
dzie pochłonęły 9500 ofiar (w Polsce kilkadziesiąt
ofiar śmiertelnych i wielomiliardowe straty material-
ne tylko w ciągu ostatnich 15 lat), dotknęły dalsze 10
mln osób i były przyczyną strat szacowanych na ok.
70 mld euro. Wraz z upływem czasu duże powodzie
stały się coraz bardziej powszechne. Spowodowane
jest to prawdopodobnie nie tylko wzrostem liczby lud-
ności, ale przede wszystkim zagospodarowywaniem
obszarów narażonych na możliwość wystąpienia po-
wodzi zarówno pod mieszkalnictwo, jak i przemysł.
To właśnie dlatego organy prawodawcze Unii Euro-
pejskiej opracowały stosowną dyrektywę, która ma
minimalizować skutki powodzi. Szkoda, że rząd pol-
ski tak długo ociąga się ze skorzystaniem z tego wy-
pracowywanego przez lata zbioru skutecznych roz-
wiązań prawnych.
W zawiązku z powyższym zwracamy się do Pana
Premiera z prośbą o odpowiedź na poniższe pyta-
nia:
1. Dlaczego Polska zwleka z wdrożeniem dyrekty-
wy?
2. Czy rząd zamierza rozpocząć pracę nad jej
wdrożeniem?
3. Na jakim etapie jest obecnie postępowanie prze-
ciwko Polsce wszczęte przez Komisję Europejską?
4. W jaki sposób rząd jest przygotowany do usu-
waniu skutków ewentualnej powodzi?
Posłowie Jacek Tomczak
i Jan Filip Libicki
Poznań, dnia 14 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20409)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie projektu
pt. „Historyczno-kulturowo-przyrodniczy
szlak wokół Tatr” w ramach „Programu
współpracy transgranicznej Rzeczpospolita
Polska – Republika Słowacka 2007–2013”
W dniu 11 stycznia 2010 r. otrzymaliśmy informa-
cję o niezakwalifikowaniu się do uzyskania dofinan-
sowania w ramach „Programu współpracy transgra-
nicznej Rzeczpospolita Polska – Republika Słowacka
2007–2013” projektu pt. „Historyczno-kulturowo-
-przyrodniczy szlak wokół Tatr”, przygotowanego z
wielkim wysiłkiem i wysokim profesjonalizmem
przez 13 partnerów (samorządów po stronie polskiej
i słowackiej) pod przewodnictwem gminy Czarny Du-
najec. Informacja ta wzbudziła nasze duże zdziwienie
i zaniepokojenie.

Wnioskowany projekt drogi rowerowej jest pierw-
szym etapem ogromnego i niezwykle ważnego przed-
sięwzięcia mającego na celu budowę szlaku okalają-
cego całe Tatry zarówno po polskiej, jak i po stronie
słowackiej. Ta zakrojona na niespotykaną dotychczas
skalę inicjatywa, będąca efektem wieloletniej współ-
pracy samorządów polskich i słowackich zlokalizo-
wanych na trasie wynoszącej ponad 250 km, stała się
kluczową inwestycją popartą przez Polsko-Słowacką
Komisję Międzyrządową ds. Współpracy Transgra-
nicznej na posiedzeniach w 2004 r. i 2008 r., a także
wpisaną we „Wspólną polsko-słowacką strategię roz-
woju Euroregionu Tatry” na lata 2008–2015, która
została przyjęta przez XIV Kongres Transgranicz-
nego Związku Euroregion Tatry.
Ponadto w roku 2010 na XVI kongresie Eurore-
gion Tatry podjął uchwałę, w której rekomendował
ten projekt do dofinansowania w ramach „Programu
współpracy transgranicznej Rzeczpospolita Polska
– Republika Słowacka 2007–2013”. Projekt ten od
początku koordynowany był przez Euroregion Tatry
i jest przykładem wzorcowej współpracy transgra-
nicznej 13 partnerów ze strony polskiej i słowackiej
oraz wpisuje się bezpośrednio w program współpracy
transgranicznej, priorytet I: Rozwój infrastruktury
transgranicznej, temat 1.: Infrastruktura komuni-
kacyjna i transportowa, kategoria interwencji nr 24:
ścieżki rowerowe. Jego realizacja doprowadzi do po-
wstania pierwszego etapu szlaku wokół Tatr o łącz-
nej długości ok. 58 km. Przygotowanie projektu po-
przedziło opracowanie studiów historyczno-kulturo-
wych, przyrodniczo-krajobrazowych oraz architekto-
niczno-urbanistycznych. Aktualnie 9 z 13 partnerów
projektu posiada przygotowaną z ogromnym wysił-
kiem gotową dokumentację techniczną i pozwolenia
na budowę, co jest gwarancją gotowości do realizacji
projektu. W obrębie oddziaływania projektu znajdu-
je się ok. 140 tys. mieszkańców całego Podtatrza. Ze
ścieżki tej będą oczywiście korzystać również turyści
odwiedzający Tatry, których liczbę szacuje się na kil-
ka milionów rocznie. Projekt wpłynie pozytywnie na
ożywienie turystyczne regionów wokół Tatr.
Potrzeba realizacji opisywanego przedsięwzięcia
jest odpowiedzią na ogromne potrzeby społeczne
mieszkańców przygranicznych miejscowości po obu
stronach granicy. Jest ono realną szansą na rozwój
współpracy społeczności przygranicznych, od wieków
związanych ze sobą kulturowo i ekonomicznie. Po-
wstanie części szlaku w ramach I etapu stworzy im-
puls dla innych samorządów i instytucji nieuczestni-
czących w realizacji I etapu. W ramach projektu za-
planowano budowę strony internetowej, a także za-
łożono, że projekt będzie spoiwem i impulsem dla
rozwijającej się sieci szlaków rowerowych, konnych
w sąsiadujących miejscowościach. W okresie zimo-
wym projekt przewiduje utrzymanie na szlaku tras
narciarsko-biegowych.
W kontekście przedstawionych wyżej informacji
nasze nierozumienie i dezaprobatę budzi niezwykle
niska ocena wniosku przez ekspertów. Projekt uzy-
71
skał tylko 14,66 na 20 możliwych punktów za wpływ
transgraniczny, pomimo że jego transgraniczność
przy udziale tylu partnerów z obu stron granic jest
oczywista. Za wpływ na sytuację grupy docelowej
projekt otrzymał 5,33 na 10 możliwych punktów. Nie
trzeba być ekspertem, by stwierdzić, jakie korzyści
płyną dla mieszkańców i regionu z realizacji takiego
przedsięwzięcia. Za jakość budżetu projekt przygoto-
wywany przez kilka lat z wielkim pietyzmem, anali-
zami, bez pośpiechu, z rozwagą i skrupulatnością
otrzymał tylko 5,33 na 10 możliwych punktów. Za
odpowiednio szeroki zakres partnerstwa projektu
projekt otrzymał tylko 24 na 30 możliwych punktów,
co z pewnością jest oceną krzywdzącą przy tak dużej
ilości partnerów (13) oraz takim zasięgu terytorial-
nym i ludzkim projektu.
Dlatego, mając na uwadze powyższe, zwracamy
się do Pani Minister z zapytaniem: Czy możliwa jest
ponowna wnikliwa analiza projektu i jego ponowna
ocena, która umożliwi dofinansowanie tej niezwykle
cennej i unikatowej w skali współpracy polsko-sło-
wackiej inicjatywy?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Andrzej Gut-Mostowy
i Ireneusz Raś
Zakopane, dnia 20 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20410)
do ministra infrastruktury
w sprawie przywrócenia połączeń pociągów
pasażerskich na Zamojszczyźnie
Szanowny Panie Ministrze! Zamojszczyzna już od
ponad roku została pozbawiona pociągów: „Bydgosz-
czanin” i „Chełmianin” do Bydgoszczy, „Hetman” do
Gorzowa Wielkopolskiego i „Roztocze” do Wrocławia.
Ta decyzja pozbawiła mieszańców nie tylko Zamojsz-
czyzny bezpośrednich połączeń ze Śląskiem, Krako-
wem, Katowicami czy Wrocławiem. Właśnie z tych
połączeń najczęściej korzystali studenci, a w okresie
letnim dzięki takim połączeniom mogli z dalekich
zakątków kraju przyjeżdżać turyści na piękne Roz-
tocze. Powyższa decyzja pozbawiła również pracy
wielu ludzi.
W związku ze zbliżającymi się mistrzostwami w
piłce nożnej Euro 2012 zasadne byłoby przywrócenie
zawieszonych połączeń, a nawet uruchomienie no-
wych, które w znaczący sposób poprawiłyby wygodę
pasażerów oraz skróciły podróż na Ukrainę.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość przywrócenia zlikwido-
wanych połączeń na Zamojszczyźnie?
72
2. Czy rozważane jest wprowadzenie nowych po-
łączeń kolejowych między Polską a Ukrainą przez
Bełżec?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 11 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20411)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie rozporządzenia ministra finansów
dotyczącego zmiany zasad dofinansowywania
barów mlecznych
Szanowny Panie Premierze! Bary mleczne od po-
czątku swojego istnienia są miejscem, w którym każ-
dego dnia stołują się tysiące Polaków. Ich głównymi
klientami są studenci, osoby starsze oraz podopiecz-
ni ośrodków pomocy społecznej. Wynika to nie tylko
z ich bogatej oferty gastronomicznej, lecz nade
wszystko podyktowane jest niskimi cenami oferowa-
nych posiłków.
Z docierających w ostatnich dniach informacji me-
dialnych wynika, że Ministerstwo Finansów planuje
zmianę rozporządzenia, w efekcie którego nastąpi
znacząca reorganizacja w systemie dotowania barów
mlecznych. Jej efektem, zdaniem podmiotów prowa-
dzących ww. lokale gastronomiczne, będzie podwyż-
ka cen oferowanych dań, a w konsekwencji utrata
klientów.
Biorąc pod uwagę specyfikę grup społecznych naj-
bardziej zainteresowanych korzystaniem z oferty ba-
rów mlecznych, powstaje poważne zagrożenie, że
proponowane zmiany przyniosą przykre konsekwen-
cje dla osób o najniższych dochodach.
Bardzo proszę Pana Premiera o odpowiedź: Czy
uważa Pan za właściwe, że w poszukiwaniu sposobów
na zmniejszanie wydatków publicznych resort finan-
sów wkracza w obszary wsparcia dla osób o najniż-
szym statusie materialnym, a także czy zdaniem
Pana Premiera bary mleczne nie zasługują na zwięk-
szenie dotacji w miejsce ich ograniczania?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20412)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie pomocy państwa w prowadzeniu
szkół wiejskich i przedszkoli
Szanowna Pani Minister! Bardzo wiele gmin sy-
gnalizuje znaczny wzrost kosztów prowadzenia szkół
i przedszkoli, zwłaszcza małych wiejskich szkół. Wią-
że się to, zdaniem władz samorządowych, m.in. ze
wzrostem obciążeń fiskalnych wprowadzanych przez
państwo.
Wobec powyższego część wójtów, burmistrzów
i prezydentów podejmuje działania na rzecz „prywa-
tyzacji” zwłaszcza przedszkoli i małych szkół podsta-
wowych. Takie działania spotykają się ze sprzeciwem
rodziców uczniów i środowiska lokalnego, dla które-
go placówka edukacyjna na wsi to również centrum
kulturalno-obywatelskie środowiska. Zdaniem rodzi-
ców dzieci przekształcenie – zwłaszcza przedszkoli z
gminnych na inne formy – powoduje wzrost opłat
i zaniżanie standardów edukacyjnych.
W związku z tym uprzejmie proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. W jaki sposób resort wspiera budowę nowych
przedszkoli przez gminy?
2. Czy resort będzie w przyszłości udzielał finan-
sowego wsparcia gminom w prowadzeniu małych
szkół podstawowych oraz przedszkoli w środowisku
wiejskim?
3. W jaki sposób ze środków publicznych, w tym
z UE, gminy mogą otrzymać wsparcie finansowe na
przedszkola i szkoły podstawowe oraz gimnazja?
4. Ile na koniec 2010 r. jest prowadzonych przed-
szkoli przez gminy, a ile przez inne podmioty?
5. Ile gmin w Polsce nie posiada prowadzonego
przez siebie przedszkola?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20413)
do ministra finansów
w sprawie prowadzenia przez powiaty
instytucji gospodarki budżetowej
Szanowny Panie Ministrze! Kolegium Regional-
nej Izby Obrachunkowej w Warszawie jako niezgodne
z art. 5 ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego traktuje wpływy z usług świadczo-
nych na rzecz osób fizycznych i prawnych, w tym z

tytułu badań technicznych wykonywanych przez sta-
cje kontroli pojazdów, funkcjonujące niemalże w każ-
dym powiecie przy szkołach kształcących w zawo-
dach mechanicznych czy samochodowych.
W związku z powyższym proszę o interpretację
zapisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych wprowadzających obowiązek likwidacji
gospodarstw pomocniczych działających przy jed-
nostkach budżetowych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241), w
kontekście regulacji zawartych w art. 30 ustawy z
dnia 26 listopada 2010 o zmianie niektórych ustaw
związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U.
Nr 238, poz. 1578).
Jakie jest stanowisko Ministerstwa Finansów w
powyższej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Jakubiak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20414)
do ministra infrastruktury
w sprawie polsko-rosyjskiej umowy
o przewozach tranzytowych
15 stycznia 2011 r. wygasła polsko-rosyjska umo-
wa o przewozach tranzytowych. Pomimo trwających
negocjacji nie ma jeszcze nowego porozumienia. Kon-
sekwencją powyższej sytuacji jest wstrzymanie pol-
sko- rosyjskiego ruchu granicznego; od 23 stycznia
2011 r. ok. 100 polskich kierowców czeka na grani-
cach Rosji z Estonią i Białorusią na możliwość po-
wrotu do Polski.
Powstały impas w stosunkach naszego kraju z
Federacją Rosyjską spowoduje spadek obrotów han-
dlowych, a przez to mniej pieniędzy trafi do budżetu
państwa. Należy podkreślić, że polski eksport do Ro-
sji wzrasta, od kiedy Polska weszła do Unii Europej-
skiej. Nasi eksporterzy mogą korzystać z zasad obo-
wiązujących w całym handlu UE z Rosją. Większość
firm zrezygnował z pośredników, którzy ułatwiali
dostęp do rosyjskiego rynku. To również poprawiło
statystyki obrotu handlowego na plus dla polskich
przedsiębiorców. Trzeba dodać, iż na wyniki naszego
handlu z Rosją wpływają światowe ceny ropy i gazu,
czyli głównych towarów, które sprowadzamy z tego
państwa. Z Rosji pochodzi ponad 90% ropy naftowej
przerabianej przez polskie rafinerie. Z tego kraju
sprowadzamy także ponad połowę gazu zużywanego
w Polsce.
Według danych za 2010 r. Polska jest 9 partnerem
handlowy Rosji, 5 wśród państw UE. Polsko-Rosyj-
ska Izba Handlowo-Przemysłowa podaje, że w 2010
r. zaobserwowano dynamiczny wzrost obrotów han-
73
dlowych w powyższych krajach; wyniosły one 8,1 mld
USD i wzrosły o 49,2% w porównaniu z 2009 r. Im-
port z Polski wzrósł o 32%, zaś eksport o 55,6%. Po-
zytywnym sygnałem jest także fakt, że polski import
do FR wzrasta szybciej niż import z innych państw.
Godnym pochwały jest to, że mimo pewnych nie-
domówień w stosunkach politycznych (np. w związku
z katastrofą w Smoleńsku) sytuacja gospodarcza z
naszymi rosyjskimi sąsiadami jest dobra i rokuje na
jeszcze większy wzrost obrotów handlowych. Dlatego
tak ważne jest, aby nowa umowa tranzytowa została
podpisana bez zbędnej zwłoki.
Jakie jest stanowisko Polski w negocjacjach doty-
czących podpisania umowy tranzytowej z Federacją
Rosyjską?
Na kiedy przewiduje się podpisanie ww. umowy?
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20415)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie ograniczenia przyrostu liczby
studentów na bezpłatnych studiach
Środowisko akademickie oraz przyszłych studen-
tów pobudziła ostatnio informacja dotycząca wpro-
wadzenia przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego limitów ograniczających przyrost liczby
studentów na bezpłatne studia.
W myśl nowej ustawy o szkolnictwie wyższym licz-
ba studiujących w trybie stacjonarnym z roku na rok
nie będzie mogła rosnąc więcej niż o 2%. Ministerstwo
argumentuje swoją decyzję tym, że zapis ma pomóc w
realizacji strategicznego podejścia w modelowaniu
struktury kształcenia oraz pozwoli na równomierny
dostęp do bezpłatnej nauki w całym kraju poprzez wy-
danie zgody, gdzie głównym kryterium będzie jakość,
kierunki studiów i lokalizacja uczelni.
Pomysł ten nie spotkał się z większą aprobatą
uczelni państwowych w naszym kraju. Sugerują one,
że swoboda tworzenia nowych kierunków stanie się
iluzoryczna, do tego trudniej im będzie konkurować
ze szkołami prywatnymi, ponieważ ich limit nie bę-
dzie dotyczył. Większość uczelni, rozpoczynając na-
bór, oferuje nawet 15–20% miejsc ponad limit. Dopie-
ro w październiku uczelnie wiedzą, czy liczba studen-
tów się zmieni. Jeśli o zgodę będą musiały ubiegać
się już wiosną, to będą zobligowane do zmniejszenia
liczby miejsc jeszcze przed naborem.
Kierunek zmian zawarty w nowej ustawie jest
słuszny, jednak jak sugerują władze niektórych pol-
skich uczelni, przed wprowadzeniem tego typu roz-
wiązań powinno się przeprowadzić szereg badań.
Pomogłyby one określić, na które kierunki studiów
74
nie ma zapotrzebowania oraz poznać tych specjali-
stów, którymi rynek już się nasycił, co pozwoliłoby
powstrzymać ich żywiołowy rozwój.
Czy prawdziwe są informacje dotyczące wprowa-
dzenia ustawy ograniczającej przyrost liczby studen-
tów na bezpłatnych studiach?
Czy przed wprowadzeniem tego typu zmian nie
powinno się przeprowadzić badań pozwalających
określić ilość specjalistów w danej dziedzinie potrzeb-
nych na polskim rynku, co pozwoliłby odpowiednio
dobrać kierunki studiów do potrzeb?
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20416)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zasad przyznawania środków
Funduszu Pracy stanowiących rezerwę
ministra pracy i polityki społecznej
na finansowanie programów na rzecz
promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia i aktywizacji zawodowej w 2011 r.
Szanowna Pani Minister! W rejonie leszczyńskim
oraz w całej Wielkopolsce największym zaintereso-
waniem wśród bezrobotnych i pracodawców cieszą
się staże. W urzędach pracy setki pracodawców zło-
żyło już wnioski o zorganizowanie stażu w ich fir-
mach, o który zabiegają również bezrobotni. Wśród
bezrobotnych równie duże zainteresowanie wzbudza-
ją środki na podjęcie działalności gospodarczej, czyli
tzw. dotacje. Istotną formą pomocy są także szkole-
nia. Niestety aktywizacja w ramach ww. form – w
sytuacji braku środków – jest niemożliwa.
Z zasad przyznawania środków Funduszu Pracy
stanowiących rezerwę ministra pracy i polityki spo-
łecznej na finansowanie programów na rzecz promo-
cji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i
aktywizacji zawodowej w 2011 r. wynika, że urzędy
pracy będą mogły – przy zachowaniu określonych
procedur – wnioskować o dodatkowe środki na wy-
brane programy.
Jest to bardzo istotna informacja dla osób bezro-
botnych, pracodawców, a w szczególności dla urzę-
dów pracy, które nie mają środków na świadczenie
pomocy w ww. formach (prace interwencyjne, szko-
lenia, staże, przyznawanie środków na uruchomienie
własnej firmy itd.).
Zaproponowana urzędom pracy wielkość środków
(obliczona wg algorytmu) umożliwia przede wszyst-
kim wywiązanie się z zobowiązań wynikających z
umów zawartych w 2010 r., co jest konsekwencją
działań realizowanych przez urzędy pracy (np. staży
rozpoczętych przez absolwentów w sierpniu, wrze-
śniu 2010 r.). Ponadto zaproponowane limity środ-
ków Funduszu Pracy muszą uwzględnić wkład wła-
sny, czyli konkretną kwotę, którą należy przeznaczyć
na tzw. program unijny, o ile urząd zamierza – a po-
winien – realizować program systemowy współfinan-
sowany z Europejskiego Funduszu Społecznego.
Uwzględniając powyższe zobowiązania i powin-
ności, urzędy pracy pozostają bez środków na wspie-
ranie osób bezrobotnych; jedyną szansą stają się pro-
gramy finansowane z rezerwy ministra.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
zawarte poniżej pytania:
1. Jaką kwotą dysponuje Pani Minister w ramach
rezerwy i kiedy zostaną uruchomione środki?
2. Czy środki z rezerwy stanowią również – po-
dobnie jak tegoroczne limity urzędów pracy – ok. 30%
ubiegłorocznej rezerwy? Czy środki te w znaczący
sposób wpłyną na możliwości urzędów pracy w za-
kresie aktywizowania osób bezrobotnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Łukasz Borowiak
Leszno, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20417)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obowiązku zapewnienia
pracownikom dnia wolnego od pracy
za święto przypadające w sobotę
Szanowna Pani Minister! Zdaniem ekspertów z
prawa pracy pracodawcy, mimo zmiany przepisów
Kodeksu pracy od 1 stycznia, nadal powinni oddawać
pracownikom dzień wolny od pracy za święto przy-
padające w sobotę, jeśli tak stanowi regulamin pracy.
W wielu firmach pracodawcy nie zdążyli zmienić w
ubiegłym roku regulaminów pracy dostosowujących
ich do znowelizowanego Kodeksu pracy, bowiem
zmiany te wymagają uzgodnienia ze związkami za-
wodowymi.
Ponadto, jak twierdzą prawnicy, jeśli pracodawca
chce usunąć z regulaminu przepisy o oddawaniu dni
wolnych, powinien złożyć pracownikom wypowiedze-
nia zmieniające, bo ta zmiana jest niekorzystna dla
podwładnych (może mieć wpływ na wysokość ich wy-
nagrodzenia). Inaczej naraża się na zarzut nieudzie-
lenia pracownikom odpowiedniej liczby dni wolnych
od pracy.
W związku z powyższym pragnę zapytać:
1. Czy w świetle powyższego pracodawca jest zo-
bowiązany do udzielenia pracownikowi dnia wolnego
od pracy za święto przypadające w sobotę, jeżeli nie
dostosował regulaminu pracy do obowiązującego Ko-
deksu pracy?

2. Czy pracodawcy mogą powoływać się na ugrun-
towany pogląd, że regulamin ma charakter porząd-
kowy, a jego zmiana nie wymaga wypowiedzeń zmie-
niających?
3. Jakie stanowisko prezentuje ministerstwo w
powyższej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20418)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy drogi ekspresowej S19
Szanowny Panie Ministrze! Budowa drogi ekspre-
sowej S19 ma niezwykle duże znaczenie dla rozwoju
gospodarczego nie tylko Stalowej Woli, ale i całego
regionu liczącego ok. 200 mieszkańców, pozwoli po-
łączyć się z autostradą A4 i ułatwi skomunikowanie
się dużym miastom z naszego regionu. Jest to ważne
z punktu widzenia rozwoju gospodarczego wspo-
mnianego miasta i przyciągania inwestorów m.in. do
Tarnobrzeskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Do-
brze skomunikowana strefa szybciej przyciągnie
przedsiębiorców, którzy zostawią swój kapitał w tym
rejonie. S19 to także sposób na ożywienie całego Pod-
karpacia i Lubelszczyzny – regionów Polski wschod-
niej zaniedbywanych przez całe lata. Należy także
zaznaczyć, że S19 połączy Polskę z Litwą, Słowacją i
Węgrami, a dokładnie miasta, takie jak: Kowno, Bia-
łystok, Lublin, Rzeszów, Preszów, Koszyce, Miszkolc
i Debreczyn.
Wobec powyżej przedstawionych problemów na-
suwają się pytania:
1. Czy ta droga znalazła się w propozycjach posze-
rzenia sieci korytarzy tranzytowych TEN-T?
2. Jakie działania podejmuje ministerstwo, aby
droga ekspresowa S19 była oddana w całości do użyt-
ku do 2015 r.?
3. Na jakim etapie są prowadzone rozmowy doty-
czące budowy drogi ekspresowej S19?
Z poważaniem
Poseł Renata Butryn
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
75
Interpelacja
(nr 20419)
do ministra finansów
w sprawie protestu producentów wyrobów
ciastkarskich dotyczącego zmiany stawki
podatku VAT z 7% na 23%, która została
przyjęta w nowelizacji ustawy o podatku od
towarów i usług z dnia 29 października 2010 r.
Szanowny Panie Ministrze! W związku z noweli-
zacją ustawy o podatku od towarów i usług od dnia
1 stycznia 2011 r. zaczęły obowiązywać nowe stawki
VAT. W przypadku wyrobów ciastkarskich i ciastek
świeżych powoduje podwyżkę VAT z 7% do 23%. Jest
to wzrost aż o 16 punktów procentowych. Oznacza
to gwałtowny wzrost cen brutto produktów oraz spa-
dek atrakcyjności oferty cukierników. Ponadto wzrost
cen surowców niezbędnych do produkcji nie pozwala
na obniżkę cen netto. Taka sytuacja sprzyja stopnio-
wemu monopolizowaniu pozycji rynkowej producen-
tów przemysłowych, którzy dotychczas stosowali 22-
-procentową stawkę VAT. Dla nich wzrost VAT wy-
nosi tylko jeden punkt procentowy. Wyroby ciastkar-
skie i ciastka świeże, których data minimalnej trwa-
łości, oznaczona odrębnymi przepisami, nie przekra-
cza 14 dni, określane są mianem produktu świeżego.
Taka data minimalnej trwałości stanowi warunek
konieczny do efektywnej sprzedaży produktów. Klu-
czową rolę w produkcji wyrobów należących do tej
grupy odgrywa produkcja ręczna. W efekcie wyko-
rzystania produkcji ręcznej bez użycia konserwan-
tów powstają tradycyjne wyroby ciastkarskie, które
mają okres ważności dłuższy niż 14 dni, a krótszy niż
3 miesiące. Należy zauważyć, iż produkt zbliżony pod
względem wzornictwa może zostać wyprodukowany
w ramach odmiennych procesów technologicznych.
Producenci przemysłowi, dla których VAT wynosi
obecnie 23% (wcześniej 22%), stosując konserwanty,
określają termin przydatności od 6 do 12 miesięcy.
Trudno zatem znaleźć uzasadnienie dla podwyżki
VAT o 16 punktów procentowych dla wyrobów bez
konserwantów, o terminie przydatności dłuższym
niż 14 dni.
Ciastka bez konserwantów powinny korzystać ze
stawki preferencyjnej. Trzeba wpierać produkcje ja-
kościowe promujące zdrową żywność. Wolny rynek
powinien umożliwiać producentom ciastek swobodną
konkurencję, a konsumentom możliwość wyboru po-
między ciastkami bez konserwantów a ciastkami z
konserwantami.
Wobec powyżej przedstawionych problemów na-
suwają się pytania:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia przepi-
sów, które umożliwiłyby producentom wyrobów
ciastkarskich bez konserwantów, ale z terminem
ważności dłuższym niż 14 dni, stosowanie preferen-
cyjnej stawki VAT wynoszącej 8%?
76

2. Czy nie powinny być osobne kryteria dla cia- Interpelacja

stek zawierających konserwanty i ciastek bez kon- (nr 20421)
serwantów?
3. Czy istnieje możliwość, aby ciastka bez konser- do ministra skarbu państwa
wantów mogły korzystać ze stawki preferencyjnej?
w sprawie poszanowania praw
Z poważaniem
pracowniczych przy planowanym przejęciu
spółki córki Koksowni Przyjaźń, jaką jest
Poseł Renata Butryn
Labor-Koks, przez spółkę z grupy
kapitałowej JSW, tzn. Centralne
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Laboratorium Pomiarowo-Badawcze
w Jastrzębiu-Zdroju

Szanowny Panie Ministrze! 31 marca 2010 r. pre-

Interpelacja
zes Koksowni Przyjaźń sp. z o.o. w Dąbrowie Górni-
(nr 20420)
czej przedstawił koncepcję połączenia spółki ZAB
Labor-Koks ze spółką Centralne Laboratorium Po-
do prezesa Rady Ministrów
miarowo-Badawcze z Jastrzębia-Zdroju. Miały to być
działania restrukturyzacyjne i konsolidacyjne w ra-
w sprawie korytarza transportowego
mach Grupy Kapitałowej Jastrzębskiej Spółki Węglo-
Bałtyk – Adriatyk w procesie rewizji
wej SA. Wcześniej takie działania dotyczyły wyłącze-
transeuropejskiej sieci transportowej
nia ze struktur Koksowni Przyjaźń pracowników
(TEN-T)
Biura Informatyki i Biura Zarządzania Środowiskiem.
Pracownicy ci przeszli na korzystnych warunkach z
Szanowny Panie Premierze! W dniu 12 paździer-
wynegocjowanym pakietem gwarancyjnym dotyczą-
nika 2006 r. Polska, Republika Czeska, Słowacja,
cym czasowej ochrony warunków pracy i płacy (4 lata),
Austria, Włochy i Komisja Europejska zawarły poro-
w przeważającej części byli to mężczyźni.
zumienie w sprawie rozwoju transeuropejskiego ko-
Zarząd koksowni zapewniał, że pracownicy (w 80-
rytarza transportowego w celu jego przedłużenia do
-osobowej załodze 60 osób to kobiety) przejdą do no-
Bolonii. Ponadto 14 regionów Europy Środkowej, w
wego pracodawcy na warunkach i zasadach niemalże
tym 5 polskich województwach, m.in. województwo
identycznych, jak wcześniejsze grupy zawodowe. Za-
śląskie, zawarło porozumienie obejmujące wsparcie
pewniano również, że przez pewien okres (nawet do
dla realizacji korytarza kolejowego Gdynia/Gdańsk
5 lat) zachowają gwarancję pracy i płacy na obecnym
– Bolonia/Rawenna. Przedłużenie korytarza ma
poziomie. W chwili rozpoczęcia trybu przejścia spół-
ogromne znaczenie gospodarcze dla całej Polski, jed-
ki do CLPB okazało się, że to będzie art. 231 Kodek-
nakże szczególnie dla czterech województw polskich,
su pracy. Zaznaczyć należy, że w CLPB nie ma zakła-
przez które przebiega wspomniany korytarz (pomor-
dowego układu zbiorowego pracy ani nie działają
skie, kujawsko-pomorskie, łódzkie i śląskie). Wzmac-
żadne związki zawodowe.
nia on także pozycję polskich portów morskich, w
Pracownicy Labor-Koks oczekują gwarancji nie-
tym zwłaszcza Gdańska i Gdyni.
zmienności warunków pracy i płacy przez okres co
Obecnie Komisja Europejska pracuje nad rewizją
najmniej 5 lat, jest to okres potrzebny do przystoso-
transeuropejskiej sieci transportowej.
wania się do nowych okoliczności. Ich dotychczasowe
W związku z powyższym kieruje do Pana Premie-
zaangażowanie i profesjonalizm, potwierdzony wie-
ra następujące pytania:
lokrotnie najwyższymi ocenami wystawianymi przez
1. Kiedy rząd RP planuje intensyfikację działań
Polskie Centrum Akredytacji, mogą na tym tylko zy-
w celu przedłużenia korytarza transportowego do
skać. Udzielenie takich gwarancji pozwoliłoby zało-
Bolonii i przedłożenia harmonogramu jego realiza-
dze w spokoju i z zaufaniem przystosować się do no-
cji?
wych wyzwań.
2. Czy rząd RP, biorąc pod uwagę przyszłą per-
W związku z tym zadaję Panu Ministrowi nastę-
spektywę finansową dotyczącą funduszy unijnych,
pujące pytania:
opracowuje plan wykorzystania korytarza na terenie
1. Czy Panu Ministrowi wiadomo, że do grudnia
Polski jako ważnej osi rozwoju kraju?
2010 r. pracownicy byli zapewniani, że będą mieli
3. Kto z ramienia rządu RP koordynuje te prace i
czasowe gwarancje płacowe i zatrudnienia, jednak
odpowiada za współpracę z krajami leżącymi na osi
okazało się, iż takowych gwarancji mieć nie będą?
korytarza transportowego Bałtyk – Adriatyk?
2. Czy Panu Ministrowi wiadomo, że pracownice
Z poważaniem czują się dyskryminowane i żądają równego trakto-
wania?
Poseł Witold Klepacz 3. Czy Panu Ministrowi wiadomo, że na 1 marca
2011 r. planowane jest połączenie obydwu spółek, a
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r. obietnice zarządu koksowni pozostały bez pokrycia?

4. Jakie jest stanowisko ministerstwa w sprawie
gwarancji niezmienności warunków pracy i płacy dla
pracowników Labor-Koks przez okres 5 lat?
Z poważaniem
Poseł Witold Klepacz
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20422)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zapisów w instrukcji kancelaryjnej
Szanowny Panie Ministrze! W poprzednich zapi-
sach instrukcji kancelaryjnej istniał zapis, że projek-
ty aktów prawnych gminy 0530 (tj. uchwały rady)
miały czas archiwizacji B3, czyli 3 lata, a teraz mają
to być projekty uchwał rady gminy 0006 kategoria
„A”, tzn., że przechowywana zawsze. Projekt uchwa-
ły rady w urzędzie jest tylko projektem przez tydzień
lub dwa tygodnie, później uchwała jest podejmowana
przez radę i taka jest przechowywana przez cały
okres, bo jest kategorią „A”. Problem stanowią zwięk-
szone koszty związane z wydłużeniem okresów prze-
chowywania akt, co skutkuje koniecznością zwięk-
szenia powierzchni magazynowania dokumentów.
Poza tym narzucone przez nową instrukcję kancela-
ryjną standardy dla pomieszczeń magazynowych w
zakresie zarówno usytuowania, jak i wyposażenia
spowodują ogromne koszty. W wielu przypadkach nie
da się bowiem dostosować do powyższych wymagań
bez budowy nowych lub gruntownej przebudowy po-
siadanych pomieszczeń.
Szanowny Panie Ministrze! Wobec powyższego
uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe
pytania:
1. Dlaczego tak późno przystąpiono do prac nad
wydaniem nowej instrukcji?
2. Z czego wynikają zmiany w sposobie archiwi-
zacji dokumentów, zwłaszcza czasu archiwizacji pro-
jektów aktów prawnych j.s.t?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
77
Interpelacja
(nr 20423)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zaginięć obywateli polskich,
na przykładzie mieszkanki Krakowa
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła
i senatora (Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350, z późn.
zm.) oraz art. 195 regulaminu Sejmu (M.P. z 2002 r.
Nr 23, poz. 398), zwracam się do Pana Ministra z
interpelacją poselską w sprawie zaginięcia 31-letniej
M. S., mieszkanki Krakowa. Według danych Funda-
cji Itaka każdego roku policja odnotowuje ok. 15 tys.
zaginięć obywateli polskich w kraju i za granicą. Za-
ginięcia dotyczą różnych osób, bez względu na wiek,
płeć i status społeczny. Zaginięcia osób mają różne
motywy, podłoża, zdarzają się przypadki, że osoby
padają ofiarą przestępstw.
16 listopada 2010 r. w Krakowie zaginęła 31-letnia
M. S. Do dnia dzisiejszego nie została odnaleziona.
Niepokojący jest fakt, że śledztwo utknęło w punkcie,
w którym właściwie wiadomo jedynie tyle, że M. S.
zniknęła prawdopodobnie w godzinach popołudnio-
wych 16 listopada, zostawiła w domu nierozpakowa-
ne zakupy, drzwi zamknięte były na inny zamek, niż
były zamykane dotychczas, a telefon komórkowy za-
ginionej logował się ostatni raz tego dnia w okolicach
osiedla Kliny w Krakowie, jak również że nie ma czar-
nej torebki firmy Wittchen należącej do zaginionej.
17 listopada M. S. nie pojawiła się w pracy, co za-
niepokoiło znajomych z banku, w którym pracowała.
Koleżanka zaginionej, która posiadała klucz, udała
się do jej mieszkania i stwierdziła, że nie ma w nim
M. S. Poinformowała o tym fakcie rodzinę, która zło-
żyła zawiadomienie na policji. To od koleżanki wie-
my, że drzwi do mieszkania M. S. były zamknięte na
inny zamek niż zwykle. Tego samego dnia funkcjo-
nariusze Policji sprawdzili mieszkanie zaginionej
oraz piwnicę. Sprowadzono psa policyjnego, który
miał za zadanie podjąć trop jedynie przed wejściem
do klatki schodowej, natomiast nie został wprowa-
dzony do mieszkania.
W tym dniu policja nie zabezpieczyła mieszkania
zaginionej, nie zdjęto odcisków palców z klamki do
drzwi wejściowych. Udostępniono mieszkanie przy-
byłej do Krakowa rodzinie M. S. Dopiero 19 listopada
policja pojawiła się po raz kolejny w mieszkaniu za-
ginionej i dopiero wtedy dokonano przeszukania. Za-
bezpieczono komputer, użyto lampy ultrafioletowej
do wykrywania krwi. Nie stwierdzono żadnych śla-
dów przemocy w mieszkaniu. 19 listopada policja za-
bezpieczyła też komputer zaginionej. Do dziś rodzina
nie wie, czy jakakolwiek przydatna w poszukiwa-
niach informacja została znaleziona w zabezpieczo-
nym komputerze.
78
Zastanawia też fakt, że już ponad miesiąc od za-
ginięcia policja nie przekazała rodzinie żadnych in-
formacji na temat treści SMS-ów przesyłanych na
telefony, jak i wysyłanych z telefonów zaginionej. M.
S. posiadała dwie aktywne karty SIM. Rodzina wie,
że policja przesłuchała pracowników banku, w któ-
rym pracowała M. S., pracowników i kierownika bu-
dowy osiedla, na którym mieszkała zaginiona, a tak-
że znajomych M. S. Nie jest też zrozumiały brak kon-
sekwencji policji chociażby w tym, że raz policja in-
formuje rodzinę, że jest brane pod uwagę wiele mo-
tywów zaginięcia, np. samobójstwo, porwanie, zabój-
stwo, innym razem policja wręcz wyklucza samobój-
stwo ze względu na silną osobowość zaginionej, jak
również wyklucza porwanie jedynie z takiego powo-
du, że w mieszkaniu nie znaleziono śladów walki.
Kolejnym znakiem zapytania jest fakt, że do dnia
dzisiejszego nie przeszukano zalewu Zakrzówek, w
okolicach którego po raz ostatni logował się telefon
zaginionej. Być może uzasadnienie mulistego dna
może być przyjęte jako argument niemożności prze-
szukania akwenu przez nurków. Czy jednak w dzi-
siejszych czasach nie ma innej możliwości zbadania
dna, nawet jeśli jest w nim duża warstwa osadu? Ro-
dzina wnosiła o zbadanie dna urządzeniem zwanym
sonarem, które rozpoznaje w sposób precyzyjny
wszystkie kształty tego, co leży w wodzie bądź na
dnie zbiornika wodnego.
W rozmowie z rodziną policja wykazuje się dużą
oszczędnością w przekazywaniu informacji. Wręcz
można stwierdzić, że najbliższa rodzina otrzymuje
jedynie takie informacje, o jakie zapyta. Według ro-
dziny policja nie tylko nie przekazuje pełnych infor-
macji, ale także nie jest konsekwentna w przekazy-
wanych stanowiskach. Można mieć wrażenie, że
przekazywane informacje mają zbywać uzasadnione
przecież zaniepokojenie rodziny.
W związku z wieloma wątpliwościami dotyczący-
mi prowadzenia postępowania w sprawie zaginięcia
M. S. zwracam się z uprzejmą prośbą do Pana Mini-
stra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego policja dopiero trzy dni po zaginięciu
M. S. dokonała przeszukania mieszkania, i to w mo-
mencie, gdy w tym lokalu od dwóch dni przybywały
już inne osoby?
2. Dlaczego tak późno zbadano mieszkanie zagi-
nionej? Dlaczego nie pobrano odcisków palców z
klamki do drzwi wejściowych do mieszkania?
3. Czy policja wyklucza porwanie na ulicy w oko-
licach Zakrzówka, przy ul. Tynieckiej lub też spod
bloku zaginionej czy z osiedla?
4. Czy policja wyklucza także tezę, że ktoś mógł
wywabić M. S. z mieszkania, bloku i uprowadzić?
5. Czy policja bierze pod uwagę możliwość porwa-
nia i wywiezienia M. S. za granicę?
6. Dlaczego do dziś nie zbadano dna zalewu Za-
krzówek, dlaczego nie użyto sonaru?
7. Ile czasu potrzebuje policja na zdobycie od ope-
ratora sieci komórkowych informacji o treści wiado-
mości tekstowych, SMS, które w mniemaniu rodziny
mogłyby mieć istotne znaczenie w śledztwie?
8. Ile czasu zajmuje sprawdzenie dysku komputera?
9. Czy standardem pracy policji w tego typu spra-
wach jest ograniczone informowanie rodzin zaginio-
nych osób o toku postępowania?
10. Dlaczego policja nie namierzyła telefonów za-
ginionej wtedy, gdy one jeszcze działały?
11. Dlaczego nie zabezpieczono nagrań z dnia za-
ginięcia M. S. z Miejskiego Przedsiębiorstwa Komu-
nikacji w Krakowie (prawdopodobnie nagrania z au-
tobusów i tramwajów kasowane są po trzech dniach)?
Czy zostało to zaniedbane?
12. Dlaczego dopiero 26 listopada, czyli 10 dni po
zaginięciu, przeszukano pomieszczenia w bloku: ga-
raże, piwnice i niezamieszkane lokale? Czy nie po-
winno to być zrobione w dniu zgłoszenia zaginięcia?
Tym bardziej że blok jest nowy, nie wszystkie po-
mieszczenia są oddane do użytku.
13. Czy od razu policja mogła wykluczyć, że nikt
zaginionej nie przetrzymuje ani nie może przetrzy-
mywać w tych mieszkaniach lub pomieszczeniach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bogusław Kowalski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20424)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji linii kolejowych
łączących woj. małopolskie i śląskie
Szanowny Panie Ministrze! Chciałbym poruszyć
problem modernizacji linii kolejowych łączących woj.
małopolskie i śląskie.
Wspomniane wyżej województwa mają dość do-
brze rozwiniętą sieć kolejową. Niestety znaczącą
wadą sieci jest zły stan techniczny linii kolejowych,
co ogranicza prędkość poruszania się pociągów. Do-
tyczy to m.in. linii łączących woj. małopolskie i ślą-
skie, tj. Katowice – Kraków oraz Żywiec – Sucha Be-
skidzka. Zły stan techniczny oraz wydłużający się
czas przejazdu przyczynia się do rezygnacji wielu pa-
sażerów z tej formy transportu i w konsekwencji do
zawieszania przez przewoźników połączeń kolejo-
wych na tych szlakach. Szczególnie zła sytuacja jest
na jednotorowej linii Żywiec – Sucha Beskidzka,
gdzie ostatnie prace modernizacyjne zostały przepro-
wadzone na początku lat 80. ubiegłego wieku. Obec-
nie w skali kategorii linii znalazła się w grupie I, tj.
linii o najgorszych parametrach technicznych.

Modernizacja infrastruktury przyczyni się do
usprawnienia połączeń w ruchu regionalnym i mię-
dzywojewódzkim, bezpieczeństwa ruchu, skrócenia
czasu podróży koleją, zwiększenia dostępności obsza-
rów o walorach turystycznych.
Właśnie w tym celu woj. małopolskie podejmuje
inicjatywę szerokiej dyskusji o możliwości podjęcia
konkretnego działania dla ożywienia transportu ko-
lejowego, szczególnie lokalnego, mając nadzieję i
oczekując pozytywnego odzewu od Pana Ministra.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Dlaczego ta, tak ważna modernizacja linii ko-
lejowych dla woj. małopolskiego i śląskiego nie jest
jeszcze realizowana?
2. Czy istnieje program modernizacji linii kole-
jowych dla woj. małopolskiego i śląskiego? Jeśli tak,
to w jakiej perspektywie czasowej będzie on zreali-
zowany?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20425)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebudowy drogi Olkusz –
Kraków i remontu drogi Katowice – Olkusz
Szanowny Panie Ministrze! Chciałbym zwrócić
Pana uwagę na problem, jakim jest przebudowa dro-
gi Olkusz – Kraków i remont drogi Katowice – Ol-
kusz.
Poprawa połączenia Krakowa z Katowicami z wy-
korzystaniem ciągu drogowego alternatywnego do
płatnej autostrady A4 wymaga doprowadzenia tego
połączenia na całym odcinku do standardu drogi
dwujezdniowej. Przebudowa i remont poszczególnych
odcinków drogi krajowej nr 94 zwiększy przepusto-
wość szlaku komunikacyjnego poprzez polepszenie
parametrów technicznych dróg, co z kolei zwiększy
bezpieczeństwo użytkowników dróg, a także przyczy-
ni się do poprawy stanu środowiska. Realizacja
przedmiotowych przedsięwzięć pozwoli na utworze-
nie kolejnego sprawnego połączenia drogowego waż-
nego nie tylko dla stolic obu województw, ale także
dla całego subregionu centralnego woj. śląskiego i
centralnej części woj. małopolskiego, co znacząco
wpłynie na zwiększenie spójności terytorialnej oby-
dwu województw. Warto także podkreślić, iż w rejo-
nie DK 94 położony jest euroterminal w Sławkowie,
79
więc polepszenie ww. połączenia drogowego będzie
mieć dodatkowo bardzo duże znaczenie dla obydwu
województw, biorąc pod uwagę możliwości związane
z wykorzystaniem ww. euroterminalu przy transpor-
cie różnego rodzaju towarów.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Dlaczego tak ważna modernizacja dla woj. ma-
łopolskiego i śląskiego nie jest jeszcze realizowana?
2. Jakie działania zamierza Pan podjąć w tej spra-
wie, a jeśli tak, to w jakiej perspektywie czasowej?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20426)
do ministra zdrowia
w sprawie wielomiesięcznego terminu
oczekiwania na wizytę w poradniach
endokrynologicznych
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
Prawdziwy koszmar przeżywają pacjenci w całym
kraju, którzy chcą dostać się do endokrynologa. Prak-
tycznie nie ma szans na wizytę u takiego specjalisty
w tym roku, choć mamy przecież dopiero luty! W wie-
lu przychodniach i klinikach wizyty rezerwowane są
kilka lat naprzód. Wizyta u tego lekarza specjalisty
wielu ludziom ratuje zdrowie, a nawet życie. Skalę
problemu pokazuje choćby przykład pacjentów cier-
piących na bardzo rozpowszechnione choroby gru-
czołu tarczowego. Według szacunkowych danych
schorzenia tarczycy dotykają ok. 15% kobiet doro-
słych i 10% mężczyzn w Polsce. W sytuacji ograni-
czonego dostępu do endokrynologów tysiącom pacjen-
tów nie pozostaje nic innego, jak leczyć się w drogich
prywatnych gabinetach.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega problem?
2. Jakie działania podejmuje w celu poprawy do-
stępności do lekarzy endokrynologów?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
80
Interpelacja
(nr 20427)
do ministra środowiska
w sprawie zarządzania przez dyrektorów
parków narodowych gruntami
i nieruchomościami Skarbu Państwa
bez koniecznej w takich przypadkach decyzji
o przekazaniu ich w trwały zarząd
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
Najwyższa Izba Kontroli opublikowała informa-
cję o wynikach kontroli gospodarowania nierucho-
mościami w parkach narodowych, podczas której
sprawdziła, jak parki narodowe radzą sobie z zarzą-
dzaniem gruntami Skarbu Państwa. NIK negatyw-
nie ocenia gospodarowanie nieruchomościami Skar-
bu Państwa w parkach narodowych. Jedną z wykry-
tych nieprawidłowości jest fakt, iż dyrektorzy par-
ków zarządzają gruntami i nieruchomościami Skar-
bu Państwa bez koniecznej w takich przypadkach
decyzji o przekazaniu ich w trwały zarząd. W całym
kraju, według danych pozyskanych z Ministerstwa
Środowiska, sytuacja ta dotyczy blisko 100 tys. ha
gruntów. Jest to aż 41% powierzchni wszystkich par-
ków narodowych w Polsce.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa na temat
ustaleń NIK w tej kwestii?
2. Jakie działania zostaną wprowadzone w celu
wyeliminowania ww. nieprawidłowości?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20428)
do ministra środowiska
w sprawie nieuregulowanego stanu
prawnego terenów parków narodowych
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
Najwyższa Izba Kontroli opublikowała informację
o wynikach kontroli gospodarowania nieruchomo-
ściami w parkach narodowych, podczas której spraw-
dziła, jak parki narodowe radzą sobie z zarządzaniem
gruntami Skarbu Państwa. NIK negatywnie ocenia
gospodarowanie nieruchomościami Skarbu Państwa
w parkach narodowych. Jedną z wykrytych niepra-
widłowości jest fakt, iż dyrektorzy parków narodo-
wych nie zadbali o uregulowanie stanu prawnego
zarządzanych przez siebie terytoriów. Rozbieżności
dotyczą m.in. określenia powierzchni terenów obję-
tych ochroną. Bałagan w statusach prawnych grun-
tów może grozić niespodziewanymi roszczeniami
wobec Skarbu Państwa. Niemal połowa skontrolowa-
nych przez NIK parków nie ma potwierdzenia wła-
sności w księgach wieczystych, przynajmniej dla czę-
ści swojego obszaru. W całym kraju aż 17,7 tys. ha
obszarów chronionych nie ma umocowania w księ-
gach wieczystych. NIK zwraca uwagę, że brak tych
wpisów grozi pojawieniem się niespodziewanych
roszczeń, np. od osób prywatnych.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa na temat
ustaleń NIK w tej kwestii?
2. Jakie działania zostaną wprowadzone w celu
uregulowania stanu prawnego terenów parków na-
rodowych?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20429)
do ministra środowiska
w sprawie nieprawidłowości w określeniu
powierzchni terenów chronionych
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
Najwyższa Izba Kontroli opublikowała informację
o wynikach kontroli gospodarowania nieruchomo-
ściami w parkach narodowych, podczas której spraw-
dziła, jak parki narodowe radzą sobie z zarządzaniem
gruntami Skarbu Państwa. NIK negatywnie ocenia
gospodarowanie nieruchomościami Skarbu Państwa
w parkach narodowych. Jedną ze spraw, na które
NIK zwraca uwagę, jest fakt nieprawidłowości w
określeniu powierzchni terenów chronionych. Dyrek-
torzy skontrolowanych parków prowadzili nierzetel-
nie rejestry nieruchomości, w konsekwencji czego
dane o ich powierzchni różnią się od wielkości poda-
nych w rozporządzeniach Rady Ministrów o ponad

3,5 tys. ha. Na podstawie informacji o skali tego zja-
wiska w całym kraju, uzyskanych dopiero w trakcie
kontroli NIK przez Ministerstwo Środowiska, usta-
lono, że dane o powierzchni wykazane w ewidencjach
parków nie są zgodne z rozporządzeniami RM aż w
20 przypadkach. Różnice w określaniu powierzchni
tych parków sięgają ponad 4,5 tys. ha.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa na temat
ustaleń NIK w tej kwestii?
2. Jakie działania zostaną wprowadzone w celu
wyeliminowania nieprawidłowości w określeniu po-
wierzchni terenów chronionych?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20430)
do ministra środowiska
w sprawie negatywnej oceny NIK dotyczącej
działań ministra środowiska w zakresie
funkcjonowania parków narodowych
Szanowny Panie Ministrze! Najwyższa Izba Kon-
troli opublikowała „Informację o wynikach kontroli
gospodarowania nieruchomościami w parkach naro-
dowych”, podczas której sprawdziła, jak parki naro-
dowe radzą sobie z zarządzaniem gruntami Skarbu
Państwa. Celem kontroli była również ocena działań
ministra środowiska dotyczących kontroli funkcjono-
wania parków w powyższym zakresie. W trakcie kon-
troli ustalono, że minister środowiska nie podejmo-
wał działań mających na celu zapewnienie przestrze-
gania przepisów dotyczących ustalenia wartości
gruntów pozostających w trwałym zarządzie parków
narodowych, ujęcia ich w ewidencji księgowej i w bi-
lansach parków narodowych oraz w bilansach łącz-
nych, sporządzanych przez Ministerstwo Środowi-
ska. W celu wyeliminowania stwierdzonych w wyni-
ku kontroli nieprawidłowości NIK wnioskuje o opra-
cowanie przez ministra środowiska i przedłożenie
Radzie Ministrów projektów nowelizacji:
1) rozporządzeń Rady Ministrów w sprawie tych
parków, których granice nie pokrywają się z faktycz-
nym obszarem, na którym parki wykonują zadania
z zakresu ochrony przyrody;
2) ustawy o ochronie przyrody tak, aby przepisy
tej ustawy:
— zobowiązywały dyrektora parku do przestrze-
gania zasad jawności i konkurencyjności postępowa-
nia przy odpłatnym udostępnianiu nieruchomości
Skarbu Państwa,
81
— przewidywały zakres uprawnień ministra śro-
dowiska, umożliwiających kompleksową ocenę pra-
widłowości gospodarowania nieruchomościami Skar-
bu Państwa i skuteczniejsze eliminowanie występu-
jących nieprawidłowości.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa na temat
ustaleń NIK?
2. Kiedy i jakie działania zostaną wprowadzone
w celu zmiany obowiązującego prawa w zakresie
wnioskowanym przez NIK?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20431)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie negatywnej oceny przez NIK
działalności starostów oraz zarządów spółek
wodnych w zakresie utrzymania urządzeń
melioracji wodnych szczegółowych
Szanowny Panie Ministrze! NIK opublikowała
„Informację o wynikach kontroli utrzymania melio-
racji wodnych szczegółowych w województwie podla-
skim”, w której negatywnie oceniła działalność sta-
rostów oraz zarządów spółek wodnych w tym zakre-
sie. NIK alarmuje m.in., że rowy, studzienki i prze-
pusty melioracyjne w województwie podlaskim są
niedrożne. Nie dbają o nie ani właściciele, ani staro-
stowie. Do głównych zaniedbań podmiotów odpowie-
dzialnych za melioracje NIK zaliczyła: lekceważenie
obowiązku konserwacji urządzeń melioracyjnych (ro-
wów, studzienek, przepustów), nieprzestrzeganie do-
brych praktyk lub instrukcji eksploatacyjnych, nie-
poświęcanie wystarczającej uwagi sprawom meliora-
cji: niekontrolowanie stanu urządzeń, niewydawanie
decyzji ponaglających i motywujących właścicieli do
naprawy bądź konserwacji urządzeń, brak aktual-
nych danych dot. stanu technicznego urządzeń.
Zaniedbane i niesprawne urządzenia melioracyj-
ne utrudniają gospodarowanie na użytkach rolnych
i grożą lokalnymi podtopieniami. NIK zwraca rów-
nież uwagę, że zły stan techniczny urządzeń powo-
duje pogorszenie produktywności gleb, przyczynia się
do ich biodegradacji, a niedrożne systemy melioracyj-
ne mogą powodować zanieczyszczenie wody pitnej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania naprawcze zostaną podjęte w
celu wyeliminowania ww. nieprawidłowości?
82
2. Jaki jest stan utrzymania urządzeń melioracji
wodnych w pozostałych województwach?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20432)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie stwierdzonych przez NIK
nieprawidłowości w realizacji przez organy
administracji rządowej zadań w zakresie
zapewnienia bezpieczeństwa epizootycznego
kraju po przystąpieniu do strefy Schengen
Szanowny Panie Ministrze! NIK w grudniu ub.r.
opublikowała „Informację o wynikach kontroli za-
pewnienia bezpieczeństwa epizootycznego kraju po
przystąpieniu do strefy Schengen”. Wynika z niej, że
system ochrony polskich granic przed chorobami za-
kaźnymi zwierząt został dostosowany do standardów
Unii Europejskiej i jest szczelny. NIK podczas kon-
troli znalazła jednak wiele niedociągnięć, które w
poszczególnych przypadkach mogły okazać się nie-
bezpieczne w skutkach. Stwierdzone w trakcie kon-
troli nieprawidłowości polegały m.in. na:
— niedostosowaniu przez ministra rolnictwa i
rozwoju wsi wysokości stawek opłat pobieranych za
przeprowadzanie weterynaryjnych kontroli granicz-
nych do przepisów prawa wspólnotowego,
— opóźnionym przygotowywaniu wprowadzenia
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi niektórych
przepisów unijnych w stosunku do terminów okre-
ślonych w tych dyrektywach,
— opóźnionym od 86 do 149 dni wydaniu przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi przepisów wyko-
nawczych wdrażających krajowe programy zwalcza-
nia chorób zakaźnych zwierząt (rozporządzeń Rady
Ministrów), w stosunku do terminów określonych w
decyzjach KE zatwierdzających programy,
— niewykonaniu przez głównego lekarza wetery-
narii rekomendacji Komisji Europejskiej w zakresie
opracowania brakujących planów gotowości zwalcza-
nia niektórych chorób zakaźnych zwierząt,
— opóźnionym przekazywaniu przez granicznych
lekarzy weterynarii prób do badań laboratoryjnych
pobranych z przesyłek podlegających granicznej kon-
troli weterynaryjnej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega niedociągnięcia
zasygnalizowane przez NIK?
2. Jakie działania zostaną podjęte w celu ich wy-
eliminowania?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20433)
do ministra zdrowia
w sprawie utrudnionego dostępu
do dokumentacji medycznej
członków rodziny zmarłego pacjenta
Szanowny Panie Ministrze! Rzecznik praw oby-
watelskich zwróciła uwagę na sprawę utrudnionego
dostępu do dokumentacji medycznej członków rodzi-
ny zmarłego pacjenta. Szczególnie dotyczy to sytu-
acji, w której pacjent został umieszczony w szpitalu
w stanie wykluczającym możliwość złożenia stosow-
nego oświadczenia woli w zakresie upoważnienia do
dostępu do dokumentacji medycznej (np. nieprzytom-
na ofiara wypadku komunikacyjnego). W takiej sy-
tuacji, po śmierci pacjenta, obowiązujące przepisy
prawa wykluczają co do zasady możliwość udostęp-
nienia osobom bliskim zmarłego dokumentacji me-
dycznej, także wówczas, gdy osobom bliskim wgląd
w ową dokumentację jest niezbędny w celu realizacji
własnych praw podmiotowych związanych ze śmier-
cią pacjenta. Regulacje prawne rodzą komplikacje w
sytuacji, gdy osoby bliskie zmarłego pacjenta zamie-
rzają dochodzić od zakładu opieki zdrowotnej przy-
sługujących im z mocy obowiązującego prawa rosz-
czeń (np. z tytułu błędów lekarskich), tj. roszczeń o
zwrot kosztów leczenia i pogrzebu, rentę, jednorazo-
we odszkodowanie oraz zadośćuczynienie za krzywdę
z powodu śmierci osoby bliskiej. RPO wystąpiła w tej
sprawie do generalnego inspektora ochrony danych
osobowych. W ocenie rzecznik rozwiązanie wyłącza-
jące co do zasady wgląd w dokumentację medyczną
po śmierci pacjenta w takim przypadku, jeśli nie
uniemożliwia, to co najmniej utrudnia osobom zain-
teresowanym realizację własnych praw podmioto-
wych o charakterze majątkowym.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega zasygnalizowany
problem?
2. Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo
w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20434)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie konsekwencji gospodarczych
przewidywanej emigracji zarobkowej
Polaków do Niemiec
Szanowna Pani Minister! Polska prasa bije na
alarm w związku z otwarciem niemieckiego rynku
pracy dla Polaków. Zdaniem autorów niektórych ar-
tykułów do pracy w Niemczech może wyjechać jesz-
cze więcej Polaków niż po 2004 r. wyemigrowało do
Wielkiej Brytanii. Konsekwencje dla naszej gospo-
darki mogą być jednak znacznie gorsze, bo Niemcy
poszukują przede wszystkim specjalistów i fachow-
ców.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega problem?
2. Ile osób według prognoz ministerstwa może
wyjechać do pracy w Niemczech?
3. Przedstawiciele jakich branż będą najchętniej
podejmować pracę w Niemczech?
4. Jakie skutki może to mieć dla polskiej gospo-
darki?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20435)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie przeprowadzenia działań
profilaktycznych w szkołach oraz
w miejscach zimowego wypoczynku uczniów
w związku z coraz większą liczbą
zachorowań na grypę A/H1N1
Szanowna Pani Minister! Przestrzeganie zasad
higieny jest najskuteczniejszą metodą uniknięcia za-
każenia oraz szerzenia się grypy. Stąd bardzo ważne
jest wytworzenie u małego dziecka odruchu bezwa-
runkowego mycia rąk ciepłą wodą i mydłem przed
każdym posiłkiem, po zabawie czy aktywności fizycz-
nej, jak również zakrywania ust i nosa podczas kasz-
lu oraz kichania. W związku z coraz większą liczbą
zachorowań na grypę A/H1N1 rzecznik praw dziecka
zwróciła uwagę na konieczność wznowienia działań
profilaktycznych w szkołach oraz w miejscach zimo-
wego wypoczynku uczniów. Przypomniała, że dzieci
83
powinny stosować zalecenia profilaktyczne głównego
inspektora sanitarnego dotyczące grypy.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega zasygnalizowany
problem?
2. Jakie działania profilaktyczne podejmie mini-
sterstwo wśród dzieci i młodzieży w związku z coraz
większą liczbą zachorowań na grypę A/H1N1?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20436)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia aktywności uczniów
chorujących na astmę na zajęciach
sportowych
Szanowna Pani Minister! Astma jest u dzieci naj-
częstszą chorobą układu oddechowego i w ogóle naj-
częstszą chorobą przewlekłą. Obecnie w Polsce jest
ona rozpoznana u ok. 1 mln, czyli 8,6% dzieci w wie-
ku szkolnym. Uważa się jednak, że przynajmniej dru-
gie tyle dzieci, szczególnie w dużych aglomeracjach
miejskich, może cierpieć z powodu astmy, nie wiedząc
o tym. Zdaniem specjalistów ogromnym problemem
jest to, że w większości przypadków dzieciom z roz-
poznaną astmą ogranicza się aktywność fizyczną.
Szacuje się, że w Polsce ok. 70% z nich nie uczestni-
czy w zajęciach fizycznych w szkole. Jest to w dużym
stopniu związane z niedostateczną edukacją i wiedzą
na temat choroby oraz przesądami na jej temat. Ro-
dzice, lekarze prowadzący oraz nauczyciele boją się
zaostrzeń choroby i duszności. Dlatego uczeń z astmą
otrzymuje zwolnienia z zajęć WF-u i jest odsyłany na
ławkę, choć często nie ma to żadnego uzasadnienia
medycznego, bo przy dobrze leczonej astmie ruch jest
wskazany.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega problem?
2. Czy planowane jest przeprowadzenie kampanii
informacyjnej, jak całkowicie bezpiecznie zaktywizo-
wać wychowanków chorujących na astmę do udziału
w zajęciach WF oraz jak łączyć leczenie astmy z ak-
tywnością fizyczną i uprawianiem sportu?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
84
Interpelacja
(nr 20437)
do ministra zdrowia
w sprawie premii przyznanych przez prezesa
NFZ wszystkim dyrektorom oddziałów
wojewódzkich
Szanowna Pani Minister! We wszystkich woje-
wództwach brakuje środków finansowych na świad-
czenia. Pacjenci na zabiegi czy poradę specjalisty
czekają w długich kolejkach nawet latami. Szpitale
nie są w stanie zapewnić opieki wszystkim potrzebu-
jącym, nie są im wypłacane należności za nadwyko-
nania. Mimo to prezes NFZ znalazł pieniądze na na-
grody za dobrą pracę dla dyrektorów wojewódzkich
oddziałów NFZ.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Za co dokładnie przyznano nagrody dyrekto-
rom oddziałów wojewódzkich? Jakie były kryteria ich
przyznawania?
2. Ile w skali kraju wydano na nagrody i premie
dla dyrektorów oddziałów wojewódzkich NFZ?
3. Czy w związku w związku z tą sprawą mini-
sterstwo przeprowadziło kontrolę w NFZ?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20438)
do ministra zdrowia
w sprawie zmniejszenia budżetów szpitali
z powodu podwyżki podatku VAT
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
szę o podanie informacji w przedstawionej poniżej
sprawie.
Eksperci alarmują, że podniesienie stawki VAT
od 1 stycznia spowoduje zmniejszenie wyników fi-
nansowych szpitali o 5%, co może spowodować, że
niektóre lecznice będą miały duże problemy finanso-
we. Wpłynie to m.in. na spowolnienie modernizacji
szpitali, wzrost liczby nierentownych lecznic, a także
wzrost ich zadłużenia. Dyrektorzy szpitali już widzą,
jak wzrost podatku VAT wpłynął na ceny leków,
środków opatrunkowych, odczynników laboratoryj-
nych, ogrzewania, wody, środków czystości, sprząta-
nia itd. Rosną także koszty zakupu aparatury i
sprzętu. Koszty, jakie ponoszą szpitale, z roku na rok
wzrastają, nie tylko w obszarze opodatkowania VAT-
-em. Nie ma to niestety przełożenia na wycenę świad-
czeń przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega zasygnalizowany
problem?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć w tej sprawie
jakiekolwiek działania?
3. Jaki według szacunków ministerstwa wpływ
na wyniki finansowe szpitali będzie miała podwyżka
podatku VAT?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20439)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie rosnących cen zbóż,
a w szczególności cen pszenicy
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (tekst jednolity
ustawy opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199; Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135;
Dz. U. z 2005 r. Nr 48, poz. 446; Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708), kierując się szeroko pojętym intere-
sem społecznym, uprzejmie proszę Pana Ministra o
wyjaśnienie przyczyn i podjęcie działań interwencyj-
nych na rynku zbóż w celu obniżenia cen zbóż, a w
szczególności ceny pszenicy.
Uzasadnienie: Cena pszenicy na rynku wojewódz-
twa świętokrzyskiego w ostatnim czasie osiągnęła
zastraszająco wysoką cenę – 1050 zł/t. Podobne re-
kordowe ceny uzyskuje żyto – 800 zł/t, jęczmień – 818
zł/t. Są to ceny zastraszające, dotychczas nienotowa-
ne na rynku. Jesienią ubiegłego roku sytuacja eko-
nomiczna polskich rolników zmusiła ich do wyprze-
daży zboża za symboliczną cenę. Dziś swoje zboże
sprowadzone z zagranicy kupują za zwielokrotnioną
cenę. Rząd nie pomógł rolnikom. Nie ochronił ich i
nie wsparł ich. Dramatyczna sytuacja rolników to
jedno. Ale zboże to podstawowy składnik chleba. Dziś
rząd obniża VAT na świeży chleb, ale czy to zrekom-
pensuje wzrost kosztów chleba?
Pszenica stanowi podstawową karmę dla ekologicz-
nych karpi. Stowarzyszenie hodowli karpi żywionych
zbożem potrzebuje w tym roku na karmę 1000 t psze-
nicy. Jeżeli zdecydują się na zakup pszenicy po 1050
zł/t, gdyż nie mają alternatywy, kilo karpia będzie kosz-
tować minimum 32 zł/kg. Kto za tę cenę go kupi?
Hodowcy kur w moim województwie świętokrzy-
skim są załamani. Cena zboża, wzrost VAT-u na kur-

czaki powodują, że ubojniom spod Jędrzejowa opłaci
się jechać po kury na Słowację, a okoliczni hodowcy
kur pozostają zrozpaczeni ze swoimi kurami i nieza-
płaconymi kredytami zaciągniętymi na budowę kur-
ników w standardzie wymaganym przez UE.
To tylko kilka z wielu przykładów na to, jak wy-
sokie ceny zbóż w drastyczny sposób wpływają na
zapaść gospodarki w wielu obszarach.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Pytanie kluczowe – czy Pan Minister dostrzega
problemy występujące w gospodarce, spowodowane nie-
notowanym dotychczas tempem wzrostu cen zboża?
2. Dlaczego rolnicy nie uzyskali w ubiegłym roku
w okresie żniw wsparcia rządu, co zagwarantowało-
by stworzenie bezpiecznego zapasu zboża na rynku
krajowym?
3. Jakie rząd ma propozycje dla piekarzy, hodow-
ców karpia ekologicznego i kur, aby ceny ich produk-
tów były konkurencyjne na rynku krajowym i euro-
pejskim?
4. Czy rząd przewiduje dopłaty do zbóż stosowa-
nych przez hodowców jako karma, a w szczególności
jako karma ekologiczna?
5. W jaki sposób Pan Minister chce ratować upa-
dające gospodarstwa, w których uprawiane jest zbo-
że, oraz hodowców stosujących zboże jako paszę?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o podję-
tych przez Pana Ministra decyzjach w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20440)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów likwidacji
znacznej liczby urzędów pocztowych
na terenie woj. opolskiego
Szanowny Panie Ministrze! Poczta Polska jako
operator publiczny ma za zadanie zagwarantować na
równych zasadach dostęp do świadczenia powszech-
nych usług pocztowych. Jest to szczególnie ważne dla
gmin o charakterze wiejskim, gdzie dostęp ten jest
już w znacznym stopniu utrudniony, albowiem w wie-
lu przypadkach funkcjonuje tylko jeden urząd pocz-
towy na terenie danej gminy.
Mieszkańcy wsi, w których nie funkcjonuje urząd
pocztowy, aby nadać korespondencję, zmuszeni są do
pokonania kilkukilometrowej trasy, aby dostać się do
najbliżej funkcjonującej jednostki pocztowej. Jest to
znaczące utrudnienie dla tych osób, ponieważ w wie-
85
lu przypadkach dostęp do miejscowości, w której
znajduje się urząd pocztowy, jest utrudniony.
Kilka lat temu Poczta Polska dokonała reorgani-
zacji swoich placówek, w wyniku czego wiele jedno-
stek pocztowych zostało zlikwidowanych – zmiany te
szczególnie dotknęły obszary wiejskie. W miejsce li-
kwidowanych urzędów pocztowych powstały agencje
pocztowe, które miały zastąpić dotychczasowe urzę-
dy pocztowe. Niestety w wielu miejscowościach agen-
cje pocztowe zostały zamknięte.
Planowana reorganizacja struktur urzędów pocz-
towych doprowadzi do jeszcze większego ogranicze-
nia dostępu do świadczeń pocztowych, w głównej
mierze ludności wiejskiej. Po raz kolejny mieszkańcy
wielu wiejskich miejscowości zostaną pozbawieni
urzędów pocztowych. Według planów reorganizacji
likwidacją ma zostać objęty między innymi obecnie
funkcjonujący urząd pocztowy w gminie Chrząsto-
wice w woj. opolskim. Jednostka ta ma zostać prze-
kształcona w agencję pocztową. Funkcjonujący urząd
pocztowy w miejscowości Chrząstowice jest jedyną
placówką pocztową w tej gminie i obsługuje 6670
mieszkańców oraz kilkadziesiąt firm działających na
terenie tej gminy. Jak słusznie podkreśla Rada Gmi-
ny Chrząstowice, przekształcenie obecnie funkcjonu-
jącego urzędu pocztowego w agencję pocztową spo-
woduje oddalenie się przedsiębiorstwa użyteczności
publicznej, jakim jest Poczta Polska, od lokalnej spo-
łeczności, administracji terenowej i podmiotów go-
spodarczych. Ponadto bezsprzecznie wpłynie na po-
gorszenie obsługi klientów, mieszkańców gminy
Chrząstowice, którzy będą zmuszeni dowozić prze-
syłki pocztowe oraz dokonywać płatności w innych
urzędach pocztowych położonych w pobliskich więk-
szych miejscowościach.
Jest to tylko jeden z wielu negatywnych przykła-
dów planów reorganizacji funkcjonujących placówek
pocztowych Poczty Polskiej. Zgadzam się ze stanowi-
skiem Prezydium Zarządu Regionu NSZZ „Solidar-
ność” Śląska Opolskiego, iż tego rodzaju działania są
antyspołeczne i doprowadzą do poważnego ograni-
czenia (główne na obszarach wiejskich) dostępności
powszechnych usług pocztowych świadczonych przez
Pocztę Polską SA.
Jak słusznie podkreśla zarząd regionu Śląska
Opolskiego w swoim stanowisku dotyczącym sprze-
ciwu wobec planów likwidacji znacznej liczby urzę-
dów pocztowych na terenie woj. opolskiego, urucho-
mienie w miejsce likwidowanych placówek tzw. agen-
cji pocztowych nie zapewni właściwej jakości i do-
stępności usług pocztowych i w zdecydowany sposób
przyczyni się do zmniejszenia liczby klientów i obsza-
ru obsługiwanego przez Pocztę Polską SA.
Proces restrukturyzacyjny tego rodzaju placówek
powinien opierać się na rzetelnej analizie społeczno-
-logistyczno-ekonomicznej, przy czym należy jasno
podkreślić, iż priorytetem powinno być dobro społe-
czeństwa – przede wszystkim z obszarów wiejskich.
Zamknięcie jedynego urzędu pocztowego, jaki funk-
cjonuje w obrębie jednej gminy (tak jest w przypadku
86
gminy Chrząstowice), jest daleko idącym negatyw-
nym zjawiskiem zarówno dla mieszkańców, jak i sa-
mej gminy.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą do Pana Ministra o odpowiedź na poniższe
pytania:
1. Jakimi kryteriami kierowano się przy ustala-
niu planów likwidacyjnych placówek pocztowych?
2. Czy zostały przeprowadzone rozmowy, konsul-
tacje z mieszkańcami miejscowości, w których pla-
nuje się zamknięcie urzędu pocztowego?
3. Czy zostały opracowane analizy dotyczące pla-
nów likwidacyjnych urzędów pocztowych?
4. Jakimi przesłankami kierowano się przy pla-
nach likwidacyjnych urzędów pocztowych w woj.
opolskim?
5. Czy Poczta Polska przygotowała pakiet socjal-
ny dla pracowników, którzy będą zmuszeni odejść z
pracy?
6. Ile osób planowo ma zostać zwolnionych w woj.
opolskim?
7. Dlaczego likwiduje się jedyny urząd pocztowy
w gminie Chrząstowice?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20441)
do ministra zdrowia
w sprawie umieszczenia w ewidencji
pracowników wykonujących pracę
w szczególnych warunkach lub o szczególnym
charakterze, określonych ustawą
o emeryturach pomostowych, pracownika
ochrony na oddziałach psychiatrycznych
w regionalnych ośrodkach psychiatrii sądowej
Szanowna Pani Minister! Pracownicy ochrony
regionalnych ośrodków psychiatrii sądowej są stale
narażeni na liczne zagrożenia ze strony pacjentów
cierpiących na schorzenia psychiczne. Charakter i
rodzaj wykonywanych czynności przez ww. grupę za-
wodową powoduje wysoki stopień ryzyka dla ich
zdrowia oraz bezpieczeństwa pracy, albowiem w pla-
cówkach tego rodzaju zazwyczaj przetrzymywane są
osoby niebezpieczne dla otoczenia – często z sądowy-
mi wyrokami za popełnione ciężkie przestępstwa.
Praca dozoru w tak specyficznych jednostkach
zaliczana jest do I stopnia, co oznacza najwyższy sto-
pień zabezpieczenia z uwagi na bardzo wysokie za-
grożenie ze strony pacjentów, z którymi ww. pracow-
nicy mają stały kontakt zarówno przy ich przyjmo-
waniu, jak i przy codziennych czynnościach.
Pracownicy ochrony regionalnych ośrodków psy-
chiatrii sądowej wielokrotnie sygnalizowali, iż nie są
oni ujęci w wykazie osób wykonujących pracę w wa-
runkach szczególnych i o szczególnym charakterze
w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. Jak
słusznie sygnalizują pracownicy ochrony, charakter
i rodzaj pracy spełnia wymogi określone w art. 3
ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach po-
mostowych, pomimo iż stanowiska dozoru w sposób
wyraźny nie zostały wymienione w załączniku nr 2
do ustawy. W poz. 23 wymieniono jedynie pracę per-
sonelu medycznego oddziałów psychiatrii sądowej, co
jest niekonsekwencją w stosunku do specyfiki pracy
wykonywanej przez ww. grupę zawodową, gdzie sto-
pień ryzyka jest znaczny.
Należy również podkreślić, iż wobec tej grupy
pracowników ochrony stosuje się wprawdzie przepisy
rozporządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej
z dnia 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagra-
dzania pracowników publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, ale przepis ten w odniesieniu do usytu-
owania pracowników ochrony w taryfikatorze, jak i
w tabeli płacowej zawiera wyraźną lukę prawną, po-
nieważ nie występuje w ogóle taki rodzaj stanowiska.
Brak regulacji prawnej w tym zakresie powoduje, iż
pracownicy ochrony zaszeregowani są nieadekwatnie
do wykonywanych czynności i zakresu zadań, jakimi
są obarczeni, co przekłada się w bezpośredni sposób
na ich wynagrodzenie za pracę.
Pracownicy ochrony regionalnych ośrodków psy-
chiatrii sądowej pomimo wykonywanej ciężkiej i nie-
bezpiecznej pracy nie są traktowani w odpowiedni
sposób. Brak odpowiedniego wynagrodzenia czy też
innych przywilejów, jakimi są objęci pracownicy me-
dyczni tych placówek, powoduje, iż pracownicy ochro-
ny czują się niedowartościowani.
Dlatego też należałoby w trybie pilnym wypełnić
obowiązującą lukę w prawie w tym zakresie, biorąc
przede wszystkim pod uwagę czynniki, które uregu-
lowałyby wszelkie kwestie dotyczące pracowników
ochrony regionalnych ośrodków psychiatrii sądowej.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą do Pani Minister o odpowiedź na poniższe
pytania:
1. Czy w resorcie zdrowia prowadzone są w chwi-
li obecnej prace nad nowelizacją prawa, która pozwo-
li skutecznie rozwiązać problem pracowników ochro-
ny regionalnych ośrodków psychiatrii sądowej? Jeże-
li tak, prosiłbym o informacje, na jakim etapie są
prace oraz kiedy możemy spodziewać się znowelizo-
wanych przepisów.
2. Jeżeli w chwili obecnej nie są prowadzone dzia-
łania w tym zakresie, czy resort zdrowia nie widzi
potrzeby podjęcia prac w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20442)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o księgach wieczystych i hipotece
wprowadzonych ustawą z dnia
26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy
o księgach wieczystych i hipotece
oraz niektórych innych ustaw
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra sprawiedliwości w sprawie zmiany przepisów
ustawy o księgach wieczystych i hipotece wprowa-
dzonych ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie
ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075).
Stan faktyczny: Obecnie do 20 lutego 2011 r. obowią-
zuje jeszcze art. 76 ustawy o księgach wieczystych i hi-
potece, który zabezpiecza nabywców mieszkań na ryn-
ku pierwotnym przed niewypłacalnością dewelopera.
20 lutego 2011 r., gdy wejdą w życie znowelizowa-
ne przepisy przygotowane przez Ministerstwo Spra-
wiedliwości, inwestycje z rynku pierwotnego obcią-
żane będą z obowiązku hipoteką dewelopera. Należy
tutaj dodać, że blisko 100% kredytów, które zaciąga-
ją deweloperzy, to kredyty zabezpieczone hipoteką.
Pojawiają się pytania, czy wchodzące w życie
zmiany nie spowodują problemów:
— banków (brak chętnych do zakup obciążonych
nieruchomości, niechęć banków do udzielania kre-
dytu na zadłużoną nieruchomość dewelopera) – spa-
dek w sektorze kredytów hipotecznych będących
bardzo dużą częścią składową po stronie dochodów
banków,
— deweloperów – mniejsza ilość kupujących, może
to prowadzić do upadłości firm z branży budowlanej,
— chętnych do zakupu mieszkania – z jednej stro-
ny wycofanie się tych uświadomionych zagrożeniami,
a z drugiej niewiedza może spowodować, że dokonają
zakupu nieruchomości od zadłużonego dewelopera,
co spowoduje wpisanie do ksiąg wieczystych obciąże-
nia nie tylko z własnego kredytu, ale również kredy-
tem dewelopera. Przepisy mogą negatywnie wpłynąć
na zdolność kredytową wielu osób. Ponadto możliwy
jest również scenariusz, że na zakup mieszkań ob-
ciążonych hipotekami deweloperskimi banki w ogóle
nie będą chciały udzielać kredytów.
Pytanie: Prosimy o ocenę przedstawionych zagro-
żeń prezentowanych w środkach masowego przekazu.
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
87
Interpelacja
(nr 20443)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wprowadzenia w przepisach
prawa zmian sprzyjających kontaktom
młodzieży szkolnej Polski i Rosji
W grudniu 2010 r. w imieniu ministra edukacji
narodowej oraz Ministerstwa Sportu, Turystyki i Po-
lityki Młodzieżowej – w obecności prezydenta Polski
Bronisława Komorowskiego oraz prezydenta Rosji
Dmitrija Miedwiediewa – Mirosław Sielatycki, pod-
sekretarz stanu w MEN, oraz Oleg Rozhnov, rosyjski
wiceminister ds. młodzieży, podpisali deklarację w
sprawie intensyfikacji współpracy i wymiany mło-
dzieży między Rzecząpospolitą Polską a Federacją
Rosyjską. Polsko-rosyjską wymianę młodzieży swo-
im patronatem objęli prezydenci obu krajów.
Międzynarodowa współpraca i wymiana młodzie-
ży to ważny instrument służący zbliżeniu i porozu-
mieniu między narodami. Poprzez współpracę i wy-
mianę młodzieży możliwe staje się autentyczne po-
znanie, zrewidowanie stereotypów, a także budowa-
nie zaufania i przyjaźni wśród rówieśników młodego
pokolenia.
Resort edukacji zapowiedział, że w najbliższym
czasie podjęte zostaną starania w kierunku utworze-
nia stałej i długotrwałej formy współpracy młodzie-
żowej z Rosją poprzez utworzenie funduszu wymiany
finansowanego ze specjalnie wydzielonych na ten cel
środków. Po zakończeniu fazy prac nad szczegółami
systemowych projektów wymian (organizacja, bu-
dżet, procedury) pierwsze wymiany były przewidy-
wane już od wiosny 2011 r.
II Liceum im. K. K. Baczyńskiego w Koninie
współpracuje z 27. Miejskim Liceum Ogólnokształ-
cącym im. I. E. Kustowa w Briańsku (Federacja Ro-
syjska) na podstawie zawartego 25 października
2008 r. porozumienia o współpracy. W roku 2011
przewidywana jest realizacja programów wymiany
uczniowskiej w Polsce i w Briańsku oraz przeprowa-
dzenie konkursów przedmiotowych.
Dyrekcja liceum w Koninie oraz dyrektorzy szkół
prowadzących w szkołach wymianę młodzieży postu-
lują wprowadzenie w przepisach prawa udogodnień,
które sprzyjałyby kontaktom młodzieży polskiej z ro-
syjską i ułatwiałyby organizację spotkań młodzieży z
obu krajów. Udogodnienia te powinny dotyczyć:
— procedury otrzymywania wizy rosyjskiej i wizy
białoruskiej tranzytowej dla młodzieży i opiekunów
wymian uczniowskich, a w szczególności opłat za nie,
— możliwości korzystania ze środków finanso-
wych podmiotów działających na rzecz współpracy
Polski z Rosją.
Proponowane postulaty wynikają z kilkuletniej
praktyki związanej z organizacją wyjazdów. Wystę-
pują trudności z pozyskiwaniem wiz wynikające z
często zmieniających się przepisów wizowych doty-
88
czących polskich obywateli. Wysokie koszty związane
z wizami mogłyby być znacznie zredukowane, gdyby
zniesiona została wiza tranzytowa białoruska. Uła-
twienia wizowe dotyczyć powinny szczególnie mło-
dzieży ze szkół partnerskich, które to szkoły mają
zawarte formalne porozumienia międzynarodowe.
Ważne dla tych wszystkich podmiotów są udogod-
nienia proceduralne i wsparcie finansowe, które po-
zwoliłyby organizatorom programów wymiany
uczniowskiej skupić się na konkretnych działaniach
w celu stworzenia jak najlepszych warunków do kon-
tynuacji współpracy i do budowania wspólnego mię-
dzynarodowego jutra.
W związku z tym proszę o odpowiedź na następu-
jące pytania:
1. Jaki ministerstwo przyjmie harmonogram w
związku z planowanym utworzeniem funduszu wy-
miany?
2. Na kiedy prognozowane są pierwsze wymiany
w ramach tego funduszu?
3. Czy w związku z podpisaniem deklaracji w
sprawie intensyfikacji współpracy i wymiany mło-
dzieży między Rzecząpospolitą Polską a Federacją
Rosyjską szkoły mogą liczyć na udogodnienia zwią-
zane z otrzymaniem wiz?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
Konin, dnia 28 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20444)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wydłużenia terminu zakończenia
prac dostosowawczych określonego
w ustawie z dnia 8 grudnia 2006 r. o zmianie
ustawy o pomocy społecznej
Stan faktyczny: W Polsce jest wiele placówek oraz
stowarzyszeń niosących pomoc oraz opiekę ludziom
starszym i potrzebującym. Ich głównym zadaniem
jest umożliwienie ludziom w nich przebywającym,
życie w warunkach odpowiadających ludzkiej godno-
ści. Placówki te mają za zadnienie zapewnić całodo-
bowa opiekę ludziom niepełnosprawnym, przewlekle
chorym czy też ludziom w podeszłym wieku.
Każda z tego typu placówek zobowiązana została
z godnie z ustawą o pomocy społecznej z dnia 12 mar-
ca 2004 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. dostosować
obiekt do wymogów w niej określonych. Są to prace
remontowe umożliwiające otrzymanie zaświadczenia
potwierdzającego możliwość użytkowania obiektu,
określonego w kategorii XI załącznika do ustawy z
dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Niestety wiele
tego typu placówek nie jest w stanie w podanym ter-
minie dokończyć prac modernizacyjnych. Głównym
problemem, który hamuje prace remontowe, są braki
w środkach finansowych.
Pytanie: W ostatnim czasie wiele w mediach sły-
szy się na temat przewidywanych zmian dotyczących
wydłużenia terminu prac modernizacyjnych w wyżej
wspomnianych placówkach. Jak ministerstwo usto-
sunkowuje się do tego tematu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20445)
do ministra finansów
ministra sprawiedliwości
oraz
ministra środowiska
w sprawie legalności prowadzonych
postępowań egzekucyjnych
Szanowni Panowie Ministrowie! Poniżej przed-
stawiamy Szanownym Panom Ministrom sprawę do-
tyczącą legalności prowadzonych postępowań egze-
kucyjnych. Sprawa toczy się przeciwko panu Z. Ż.
Przeciwko panu Z. Ż. prowadzone jest obecnie po-
stępowanie egzekucyjne na podstawie tytułów wyko-
nawczych: NF/DKE/00493/2006/2010 wydanego
przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska oraz
SW2/291/2009 wydanego przez wójta gminy Elbląg,
którym naczelnik Urzędu Skarbowego w Elblągu
nadał klauzule wykonalności. Podstawą wydania ty-
tułów wykonawczych był akt administracyjny okre-
ślany jako decyzja administracyjna, znak: OSROL-
-I-7514/I/92/02/03, z dnia 15 października 2003 r.
ustalający panu Z. Ż. opłatę eksploatacyjną w kwocie
1 054 908 zł.
W akcie tym organ wydający akt został określony
jako Starostwo Powiatowe w Elblągu, pod aktem
widnieje podpis „wz. starosty”. Akt ten, jak wyżej
wspomniano, stał się podstawą prowadzenia egzeku-
cji przeciwko panu Z. Ż. Instancyjna kontrola aktu
nie przyniosła pożądanego efektu – organy kolejnych
instancji utrzymywały w mocy zaskarżony akt.
Tymczasem w świetle prawa wykluczyć należy,
aby opisywany wyżej akt mógł być traktowany jako
akt mający naturę decyzji administracyjnej, a więc
taki, którego skutkiem może być nałożenie na oby-
watela obowiązków. Przepisy polskiego prawa, w
szczególności zaś art. 104 K.p.a., określając, że organ
administracji publicznej załatwia sprawę przez wy-
danie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią
inaczej, wyraźnie formułują obowiązki organu admi-
nistracji w zakresie niezbędnego formalizmu proce-

sowego. Dalej art. 107 K.p.a. precyzuje, jakie są nie-
zbędne składniki uznania aktu za decyzję admini-
stracyjną. Tak więc aby akt spełniał przesłanki de-
cyzji administracyjnej w tym wypadku winien być
wydany nie przez starostwo (aparat pomocniczy or-
ganu administracji), lecz przez starostę jako organ
administracji samorządowej oraz podpisany przez
samego starostę (organ administracji), ewentualnie
z upoważnienia starosty i z powołaniem się na to
upoważnienie, nie zaś „wz. starosty” – polskie prawo
nie przewiduje instytucji podpisu w zastępstwie, lecz
wyłącznie z upoważnienia. Powstaje w związku z
tym ściśle jurydyczne pytanie: Czy brak zachowania
niezbędnych przesłanek formalnych umożliwia trak-
towanie pisma będącego w istocie projektem decyzji
jako decyzji administracyjnych? Zdaniem składają-
cych niniejszą interpelację tak nie jest, a prowadze-
nie egzekucji na podstawie aktu niebędącego decyzją
administracyjną potęguje skutki pierwotnego naru-
szenia prawa.
Standardy demokratycznego państwa wymagają,
aby obywatel miał równe szanse w sytuacjach kon-
fliktu z organami państwa. Realizacja takich rów-
nych szans oznacza demokratycznie działające orga-
ny ochrony prawnej oraz stabilne prawo. Przeciwień-
stwem takiej sytuacji jest dowolność i arbitralność
decyzji, brak lub niewłaściwa kontrola instancyjna.
Organy państwa dla pewności obrotu są zobowiązane
do zachowania pewnego poziomu formalizmu okre-
ślonego przepisami prawa. Zachowanie tego formali-
zmu wiąże się z gwarancją stosowania zasady prawo-
rządności w działaniu organów, jednolitością orzecz-
nictwa, czyli ze stosowaniem zasad uznawanych za
podstawę działania państwa prawa. Jednoznacznie
podchodzi do rozumienia tego problemu judykatura
w innych sprawach z podobnym stanem faktycznym
– wyrok WSA w Opolu II Sa/Op 164/08, orzeczenie
SO w Gdańsku opisane w wystąpieniu rzecznika
praw obywatelskich, RPO/590293/08/IY/4015.1 RZ,
wyrok NSA II GSK 508/07, wyrok WSA w Poznaniu
IV SA/Po 304/10. Jeśli chodzi o wskazaną wyżej spra-
wę związaną ze stanowiskiem rzecznika praw oby-
watelskich, podnieść należy, że Sąd Okręgowy w
Gdańsku zakwestionował legalność orzeczenia, od-
mawiając nadania klauzuli wykonalności wyrokowi
w sytuacji, gdy podpisy uprawnionego składu znala-
zły się wyłącznie pod uzasadnieniem orzeczenia, a
nie pod jego sentencją. Tym bardziej wydaje się, że
kwestionować należy legalność aktu, gdy jest on sy-
gnowany przez osobę nieuprawnioną.
W przypadku pana Z. Ż. w ocenie składających
niniejszą interpelację doszło na kilku etapach, zarów-
no podczas wydawania aktów administracyjnych
oraz podczas ich kontroli, do rażących naruszeń pra-
wa. Najgroźniejsze z punktu widzenia praworządno-
ści jest to, że popełniane początkowo błędy były
utrwalane przez organa kolejnych instancji. Na obec-
nym etapie doszło do sytuacji, w której kolejne orga-
ny kontrolne nawet przy uświadomieniu sobie stop-
nia naruszenia prawa mogą obawiać się dokonania
89
uszczerbku w autorytecie instytucji, które już sprawę
rozpatrywały, nie dopatrując się uchybień.
Składając niniejszą interpelację, prosimy o jedno-
znaczne zajęcie stanowiska dotyczącego legalności
prowadzonej egzekucji na podstawie kwestionowane-
go powyżej aktu oraz zwracamy się z pytaniami:
1. Czy brak zachowania niezbędnych przesłanek
formalnych umożliwia traktowanie pisma będącego
w istocie projektem decyzji jako decyzji administra-
cyjnych?
2. Czy ministerstwo posiada dane, w ilu i w jakich
starostwach powiatowych mają miejsca takie sytu-
acje?
3. Dlaczego kolejne organy kontrolne, zauważyw-
szy stopień naruszenia prawa, nie dopatrują się uchy-
bień ze względu na możliwe wpłynięcie na autorytet
instytucji rozpatrującej wcześniej sprawę?
Z poważaniem
Posłowie Leonard Krasulski
i Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20446)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie funkcjonowania samorządu
zawodowego w świetle ustawy o zawodzie
psychologa i samorządzie zawodowym
psychologów
Szanowna Pani Minister! Regionalne izby psycho-
logów, wykonując zadania wynikające z art. 55 usta-
wy o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym
psychologów, prowadzą rejestr psychologów i staży-
stów psychologów społecznie. Brak uchwały zastrze-
żonej w ustawie do kompetencji zjazdu krajowego lub
rady krajowej, które ustalają składki członkowskie i
opłaty za wydawane dokumenty.
Nazwiska przyjęte uchwałą rady do rejestru psy-
chologów i psychologów stażystów umieszczane są na
liście na stronie internetowej. Nie w każdym woje-
wództwie powołane zostały izby regionalne, psycho-
lodzy z województw, w których nie funkcjonuje izba
regionalna, zwracają się z prośbą o wpis do izb regio-
nalnych z innych województw. Sytuacja taka stwarza
wiele problemów związanych z prowadzeniem listy
psychologów.
Pytania: Pani Minister:
1. Czy regionalna izba psychologów może odmówić
wpisania na listę osobie, która ma zameldowanie na
terenie województwa na czas określony (art. 8 ust. 3)?
2. Czy należy wpisać na listę w danym wojewódz-
twie psychologa, który jest zameldowany na terenie
90
innego województwa, a przedstawia dokument po-
twierdzający zatrudnienie na terenie województwa,
na którego listę chce się wpisać?
3. Jak należy traktować w świetle art. 11 psycho-
logów, którzy po uzyskaniu wpisu na listę danego
województwa zmieniają miejsce zamieszkania (i pra-
cy) na teren innego województwa?
4. Obecna czteroletnia kadencja regionalnych izb
psychologów i krajowej izby zgodnie z art. 37 upływa
w dniu 20 kwietnia 2011 r., w związku z tym jakie są
dalsze perspektywy funkcjonowania samorządu?
5. Kiedy Komitet Organizacyjny Izb Psychologów
wykonujących zadania zgodnie z art. 63 ust. 3 wzno-
wi swoją działalność?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 17 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20447)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działań rządu zmierzających
do wyjaśnienia katastrofy rządowego
samolotu TU-154M z dnia
10 kwietnia 2010 r. w Smoleńsku
Mija dziesięć miesięcy od tragicznej katastrofy w
Smoleńsku, w której śmierć poniósł prezydent Rze-
czypospolitej Polskiej z małżonką oraz 94 wybitnych
Polaków. Niestety z przykrością muszę skonstato-
wać, że polityka informacyjna rządu w tej sprawie
jest dalece niesatysfakcjonująca. Ciągle więcej jest
pytań i wątpliwości niż odpowiedzi. Wobec tego kie-
ruję do Pana Premiera następujące pytania z wiarą,
że będzie Pan wstanie wyczerpująco na nie odpowie-
dzieć:
1. Kto i kiedy ze strony polskiej podjął decyzję o
badaniu katastrofy w oparciu o załącznik trzynasty
do konwencji chicagowskiej?
2. Czy istnieje dokument podpisany przez przed-
stawiciela strony polskiej i rosyjskiej potwierdzający
takie procedowanie?
3. Czy Pan Premier miał świadomość, że przepisy
konwencji chicagowskiej dotyczą lotów cywilnych, a
tym samym nie dotyczą katastrofy samolotu z 10
kwietnia 2010 r. i zamykają nam możliwości odwo-
ławcze od ustaleń MAK?
4. Które przepisy konwencji chicagowskiej dają
podstawy prawne stronie polskiej do tworzenia wła-
snego raportu na temat przyczyn katastrofy rządo-
wego samolotu pod Smoleńskiem z dnia 10 kwietnia
2010 r.?
5. Jakie jest (w ramach konwencji chicagowskiej)
usytuowanie prawne polskiego raportu względem ra-
portu MAK?
6. Czy istnieją normy prawne, które obligowałyby
prokuraturę rosyjską do wzięcia pod uwagę ustaleń
Polskiej Komisji Badań Wypadków Lotniczych dzia-
łającej pod przewodnictwem Jerzego Millera?
7. Czy Pan Premier, przed decyzją o zastosowaniu
przepisów konwencji chicagowskiej miał wiedzę o ist-
nieniu polsko-rosyjskiego porozumienia z dnia 7 lip-
ca 1993 r. w sprawie ruchu samolotów wojskowych
i wspólnego wyjaśniania katastrof?
8. Czy Pan Premier w kwietniu 2010 r. miał wie-
dzę, o zapisach punktu 5.1 załącznika nr 13 do kon-
wencji chicagowskiej? Cytuję: Państwo miejsca zda-
rzenia podejmuje badanie okoliczności wypadku
i ponosi odpowiedzialność za prowadzenie takiego
badania. Może ono jednak przekazać, w całości lub
w części, prowadzenie badania innemu państwu na
podstawie dwustronnej umowy. W każdym przypad-
ku państwo miejsca zdarzenia powinno wykorzystać
wszelkie dostępne środki pomocy w prowadzeniu
tego badania. Jeśli miał Pan taką wiedzę, to proszę
opisać działania, które podjął Pan bezpośrednio po
zapoznaniu się z punktem 5.1 załącznika nr 13 do
konwencji chicagowskiej.
9. Kto w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów od-
powiadał za poinformowanie Pana Premiera o moż-
liwościach wynikających z zapisów punktu 5.1 za-
łącznika nr 13 do konwencji chicagowskiej?
10. Czy Pan Premier bądź któryś z pana współ-
pracowników w oparciu o punkt 5.1 załącznika nr 13
do konwencji chicagowskiej wystąpił kiedykolwiek na
piśmie do odpowiedniego przedstawiciela strony ro-
syjskiej o przejęcie badania przyczyn i okoliczności
katastrofy lotniczej z dnia 10 kwietnia 2010 r. w ca-
łości lub części?
11. Czy Pan Premier w ciągu ostatnich 10 miesię-
cy był informowany przez polskiego akredytowanego
o nagminnym łamaniu przepisów załącznika 13 do
konwencji chicagowskiej przez MAK, który na zlece-
nie Federacji Rosyjskiej badał przyczyny i okoliczno-
ści katastrofy lotniczej z dnia 10 kwietnia 2010 r.?
12. Jakie działania podjął Pan Premier w związku
z dyskryminowaniem polskiego akredytowanego
przez MAK?
13. Polska strona zgłosiła szereg zastrzeżeń do
raportu MAK, głównie domagając się licznych doku-
mentów, które w toku procedowania MAK nie zosta-
ły udostępnione stronie polskiej. Jaką część doku-
mentów, o które strona polska wnioskowała w uwa-
gach do raportu MAK, do chwili obecnej udało się
uzyskać?
14. Czy wobec braku kluczowych dokumentów,
opinii, ekspertyz, a nade wszystko wraku samolotu
wraz z rejestratorami lotu, raport Polskiej Komisji
Badania Wypadków Lotniczych można uznać za wia-
rygodny i w pełni oddający faktyczny przebieg wyda-
rzeń 10 kwietnia 2010 r.?

15. Czy prawdą jest informacja, jakoby przedsta-
wiciel strony polskiej podpisał porozumienie, na mocy
którego wszystkie kluczowe dowody rzeczowe, a w
szczególności wrak samolotu oraz rejestratory loty,
pozostaną na terytorium Federacji Rosyjskiej i będą
do dyspozycji prokuratury rosyjskiej do czasu prawo-
mocnego wyroku sądu z tej sprawie? Jeśli tak, to pro-
szę o udostępnienie dokumentu potwierdzającego ten
stan rzeczy.
16. Czy Pan Premier jest w posiadaniu ekspertyz
prawnych, z których jednoznacznie wynika, że na
podstawie Konwencji o międzynarodowym lotnictwie
cywilnym, podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944
r. strona polska może wystąpić o arbitraż do ICAO?
Jeśli pan premier posiada takie ekspertyzy, to proszę
o umożliwienie zapoznania się z ich treścią.
17. Czy wobec szeregu błędów i licznych kompro-
mitacji, których dopuścił się Pan Premier i Pana mi-
nistrowie w kwestii wyjaśnienia największej tragedii
narodu polskiego po 1945 r., rozważa Pan podanie
całego gabinetu do dymisji?
Łącze wyrazy szacunku
Poseł Tadeusz Wita
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20448)
do ministra zdrowia
w sprawie kolejnego obniżenia kontraktów
dla szpitali i przychodni woj. śląskiego
W grudniu 2010 r. zarząd szpitali przekształco-
nych w spółki prawa handlowego zwrócił się do mnie
z prośbą o interwencję w związku z kolejnym obniże-
niem kontraktów przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Zrestrukturyzowane szpitale są w szczególnej sytu-
acji, bowiem, działając w oparciu o przepisy dotyczą-
ce spółek prawa handlowego, są zobligowane do
utrzymywania odpowiedniej dyscypliny budżetowej.
Radykalne ograniczenie środków z NFZ będzie skut-
kowało utratą płynności finansowej lub zaprzesta-
niem świadczenia określonych usług medycznych.
Wynika z tego, że przekształcone szpitale są dyskry-
minowane, a pacjentom tych szpitali uniemożliwia
się zagwarantowany w konstytucji dostęp do publicz-
nej bezpłatnej służby zdrowia.
Moje zaniepokojenie budzi również fakt, że podob-
ne ograniczenia dotknęły wielu przychodni śląskich
miast. Szczególnie bulwersująca jest sytuacja przy-
chodni w dzielnicach Zabrza Helenka i Rokitnica,
które znajdują się na obrzeżach miasta. Decyzja NFZ
o niezakontraktowaniu usług dla tych przychodni
spowodowała, że blisko 20 tys. pacjentów laryngolo-
gii, chirurgii, ginekologii i stomatologii zostało bez
91
opieki specjalistów. Dla wielu starszych i schorowa-
nych pacjentów wizyta u specjalisty w centrum mia-
sta będzie stanowić duży kłopot.
Dlatego, głęboko zaniepokojony obecną sytuacją,
kieruję do Pani Minister następujące pytania:
1. Z czego wynika obniżenie kontraktów o 3% dla
szpitali woj. śląskiego przy jednoczesnym wzroście
globalnego planu finansowego NFZ o ok. 4,8%?
2. Z czego wynika niekorzystny algorytm podzia-
łu środków na leczenie w woj. śląskim, o którym in-
formował rzecznik śląskiego oddziału NFZ?
3. Czy Pani Minister zamierza wpłynąć na NFZ,
aby przy kontraktowaniu usług brał pod uwagę nie
tylko ofertę konkretnej placówki medycznej, ale
również kwestie dostępności do niej przez mieszkań-
ców? W przypadku Zabrza dotyczy to 20 tys. miesz-
kańców.
4. Czy Pani Minister zamierza interweniować w
Narodowym Funduszu Zdrowia w celu zwiększenia
środków na opiekę zdrowotną w woj. śląskim?
Przy okazji proszę również o odpowiedź na pyta-
nie: Jaki akt prawny reguluje status zawodu techni-
ka elektroradiologii?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Wita
Warszawa, dnia 19 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20450)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obniżenia wysokości środków
na przeciwdziałanie bezrobociu w 2011 r.
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister w sprawie obniżenia wysokości środków na
przeciwdziałanie bezrobociu w 2011 r.
W roku 2011 o blisko 70% mniejszą ilością środ-
ków w porównaniu z rokiem ubiegłym będą dyspo-
nowały powiatowe urzędy pracy na różnego typu
aktywizację bezrobotnych, taką jak: staże, dotacje
dla osób chcących otworzyć własną działalność go-
spodarczą, doposażenie i wyposażenie stanowisk pra-
cy oraz prace interwencyjne, przygotowanie zawodo-
we dorosłych. W wyniku tego nie będą realizowane
żadne m.in. umowy stażowe, z których w ubiegłych
latach bardzo często i chętnie korzystali przedsię-
biorcy, instytucje i urzędy.
Jest to duży cios dla osób korzystających z usług
urzędów pracy. Tym bardziej że od 2006 r. ilość środ-
ków na różnego rodzaju działania mające na celu
wsparcie aktywizacji zawodowej osób bezrobotnych
systematycznie rosła i osoby korzystające z usług
PUP prawie zawsze z urzędu pracy wychodziły ze
92
wsparciem. Wiele osób bezrobotnych mających inte-
resujące pomysły na podjęcie działalności gospodar-
czej nie otrzyma wsparcia finansowego z PUP. Spo-
woduje to wzrost i tak dużego bezrobocia oraz po-
ważne konsekwencje ekonomiczne i społeczne. Zni-
weczy i nadszarpnie budowane przez lata zaufanie
do instytucji mających za zadanie łagodzenie skut-
ków bezrobocia.
Mając powyższe na uwadze, proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania zamierza podjąć Pani w celu
zmiany tej niekorzystnej sytuacji?
2. Kiedy te działania wejdą w życie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Mieczysław Golba
Jarosław, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20451)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podtrzymania dotychczasowych
form wsparcia w woj. małopolskim
dla pracodawców, którzy zatrudniają
młodzież w celu przygotowania zawodowego
Jednym z głównych zadań Ochotniczych Hufców
Pracy jest szkolenie młodych adeptów rzemiosła w
celu zapewnienia wykwalifikowanych kadr dla go-
spodarki. Forma przygotowania zawodowego polega-
jąca na organizacji nauki zawodu w zakładzie pracy
znajdowała dotąd uznanie zarówno u pracodawców,
jak też Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej i re-
sortu edukacji. Taki kierunek organizacji kształce-
nia zawodowego wskazywany jest również w doku-
mentach Komisji Europejskiej.
Przykładem może posłużyć Izba Rzemiosła
i Przedsiębiorczości w Nowym Sączu, która repre-
zentuje ponadtysięczną rzeszę rzemieślników – przed-
siębiorców, gdzie ponad połowa zatrudnia pracowni-
ków młodocianych w celu nauki zawodu. Nieprzerwa-
nie otaczają opieką młodzież najbardziej zagrożoną
wykluczeniem społecznym, potrzebującą szczególne-
go wsparcia w postaci stworzenia jej warunków do
zdobycia zawodu i uzupełnienia wykształcenia. Szko-
lący pracodawcy, posiadający do tego stosowne
uprawnienia, korzystają z refundacji kosztów wyna-
grodzenia i składki ZUS z Funduszu Pracy tworzo-
nego ze składek m.in. tychże pracodawców.
Plan finansowy Funduszu Pracy na 2011 r. zało-
żył znaczne zmniejszenie środków na przedmiotowe
refundacje, bo aż o ponad 30% w stosunku do roku
ubiegłego. Jak wynika z doniesień, prowadząca
w Małopolsce refundację Wojewódzka Komenda
Ochotniczych Hufców Pracy w Krakowie wstrzyma-
ła zawieranie umów z pracodawcami z powodu braku
wystarczających środków przewidzianych w planie
finansowym Funduszu Pracy.
Sytuacja ta wywołuje uzasadniony niepokój wśród
pracodawców szkolących młodocianych, gdyż zawar-
li oni kolejne umowy w rozpoczętym roku szkolnym
2010/2011, a obowiązujące na dzień dzisiejszy prze-
pisy regulujące refundację nie dają podstawy do ta-
kiego postepowania przez OHP, a tym bardziej do
wstrzymania realizacji wypłat na podstawie dotych-
czas podpisanych umów.
W obecnej sytuacji demograficznej niezwykle waż-
ne jest zachęcanie młodzieży do nauki w zawodach
rzemieślniczych oraz motywowanie właścicieli przed-
siębiorstw do podejmowania dodatkowego zadania w
postaci przekazywania wiedzy i umiejętności zwią-
zanych z praktycznym przygotowaniem do zawodu.
W latach 90. niewłaściwa polityka władz wobec
szkolnictwa zawodowego spowodowała brak kwalifi-
kowanej kadry. Obecne zamiary rządu będą skutko-
wały podobnymi efektami, co będzie wymagało wie-
lu lat naprawy, ponieważ zniechęci to szkolących
mistrzów do szkolenia uczniów. Działając w ogólnym
interesie społecznym i gospodarczym, nie można do-
puścić do likwidacji sprawdzonego mechanizmu za-
bezpieczającego dopływ wykwalifikowanych kadr do
pracy w sektorze mikro- i małych przedsiębiorstw,
który ma istotny udział w polskiej strukturze gospo-
darczej, a co za tym idzie, w rynku pracy.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się do
Pani Minister z zapytaniem:
1. Kto poniesie odpowiedzialność za powstały ba-
łagan dotyczący zawartych przez pracodawców szko-
lących młodocianych umów w rozpoczętym roku
szkolnym 2010/2011?
2. Dlaczego w planie finansowym funduszu nie
zabezpieczono kwot wystarczających na wsparcie
dalszego kształcenia zawodowego młodzieży i udzia-
łu pracodawców w tym zakresie?
3. Jaka jest szansa na zmianę tej niekorzystnej
sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20452)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podjęcia działań mających na celu
wyjaśnienie przyczyn utrzymującego się
od roku stanu alarmu powodziowego
na rzece Wieprz w mieście Krasnystaw
i okolicach oraz spowodowanie ich usunięcia
Jestem mieszkańcem miasta Krasnystaw od 1955 r.
(z przerwami). W tym okresie Krasnystaw nawiedzi-
ły różne, większe i mniejsze powodzie, gdzie znisz-
czenia w mieniu mieszkańców były duże. Woda zale-
wała mieszkania nawet na metr wysokości na parte-
rze. Woda przychodziła zwykle o tych samych porach,
ale przyzwyczailiśmy się do tego i nauczyliśmy się z
tym żyć. Po tygodniu, dwóch woda sama wracała do
koryta. Praktycznie co roku występowały stany alar-
mowe, podtopienia, woda w piwnicach.
Jednak rok 2010 był rokiem tragicznym. Stan
alarmu powodziowego utrzymywał się praktycznie
przez cały rok. Substancja mieszkaniowa ulega znisz-
czeniu, woda w piwnicach jest bez przerwy, a miesz-
kańcy zaczynają chorować.
Sytuacja na rzece Wieprz jest bardzo trudna, ale
głównie niezrozumiała. W sierpniu w czasie Chmiela-
ków był bardzo wysoki poziom na rzece Wieprz. W ty-
godniu następnym nagle poziom wody obniżył się o
metr, po czym w ciągu kilku dni znowu wrócił do bar-
dzo wysokiego poziomu. Niezrozumiałe jest, jak woda
może z przyczyn naturalnych nagle opaść o metr w
ciągu 4 dni. W ciągu roku zdarza się kilka takich sy-
tuacji gwałtownych wahnięć lustra wody w rzece.
Największym problemem obecnie jest to, że stan
alarmowy utrzymujący się tak długo jest dla miesz-
kańców bardzo uciążliwy i budzi sprzeciw nas wszyst-
kich, zwłaszcza że od ponad 2 tygodni wtedy nie pa-
dało, a poziom wody nie obniżał się. Burmistrz Kra-
snegostawu przedstawił mi mapę dorzecza środko-
wego Wisły, gdzie jedynym punktem oznaczonym na
czerwono (tzn. przekroczony stan alarmowy) było
miasto Krasnystaw. Mapa obrazująca stan wód w
tamtym okresie w całej Polsce – we wschodniej części
Polski właściwie tylko w Krasnymstawie utrzymy-
wał się stan alarmu powodziowego.
Należy powiedzieć o Nieliszu. Moim zdaniem, go-
spodarka wodna na tym zbiorniku nie jest prowadzo-
na prawidłowo. Nielisz to zbiornik retencyjny, a
wszystko wskazuje, że nie spełnia on tego zadania.
Mówią o tym liczby publikowane przez WZMiUW na
stronie internetowej. Zbiornik retencyjny w Nieliszu
teoretycznie powinien służyć m.in. do ochrony nasze-
go miasta (Krasnystaw jest pierwszym miastem po-
niżej zbiornika). Tymczasem, gdy w Krasnymstawie
był stan alarmu powodziowego, trwał zrzut wody z
Nielisza praktycznie od początku września 2010 r. W
tym czasie wypuszczono z Nielisza ok. 5 mln m3 wody
więcej niż przyjęto. W czasie, gdy Krasnystaw ma
93
stan alarmu powodziowego, z Nielisza wypuszczana
jest woda i miasto jest dodatkowo podtapiane. Nie da
się tego wytłumaczyć w racjonalny sposób.
Wszyscy rozumiemy, że ubiegły rok był mokry, na
pewno były miasta bardziej tragicznie doświadczone
przez powódź niż Krasnystaw, ale nie może być tak,
że tylko u nas przez cały rok utrzymuje się stan alar-
mu powodziowego. Jest to uciążliwe głównie dla
mieszkańców, którzy mają podtopione budynki, a do-
tyczy to 46 rodzin. To także zakłóca życie miasta ze
względu na podtapianie dróg i niszczenie infrastruk-
tury. To, co było w latach poprzednich, było jeszcze
do zniesienia, jednak z każdym rokiem jest coraz go-
rzej. Ten rok był wyjątkowo trudny, nikt nie chce
ponosić żadnej odpowiedzialności, a ludzie cierpią.
Z każdym rokiem ludzie mieszkają w coraz gorszej
sytuacji zdrowotnej, ponieważ bez przerwy żyją na
wodzie. Gdy budowano domy na tych terenach zale-
wowych, woda tam nigdy nie dochodziła do takiego
poziomu, jak teraz, i nigdy nie utrzymywała się tak
długo, jak obecnie. Poziom Wieprza był zupełnie inny.
Obecny poziom wody w rzece wzrósł w granicach 80
cm. Wobec tego najważniejszym problemem do roz-
wiązania jest pogłębienie koryta rzeki, skoro nie da
się regulować wody śluzami. W latach 70. i 80. kory-
to Wieprza było oczyszczane, dlaczego teraz się tego
nie robi. Twierdzenie dyrektora K., że „odmulanie
mogłoby być zrobione, ale trudno przekonać do tego
ekologów i wędkarzy”, jest nie do przyjęcia. Pan dy-
rektor odpowiedział, że wkrótce nastąpi oczyszczanie
z powalonych drzew koryta rzeki Wieprz na całej jej
długości, co ułatwi przepływ wody: „W roku bieżą-
cym lustrowany był odcinek Wieprza od Borowicy w
górę, ale nie z łodzi, lecz z samochodu (to kpina).
Również powyżej Nielisza rzeka była lustrowana.
Praktycznie na całej długości Wieprza będą prowa-
dzone tzw. prace oczystkowe”. Tymczasem od dwóch
lat kilometr stąd w górę rzeki leżą w poprzek cztery
powalone drzewa. Wielokrotnie kierowane były mo-
nity, nikt nie zareagował w tej sprawie. Mówi się nie-
prawdę, że koryto rzeki było kontrolowane. Tłuma-
czenie, że postępuje się zgodnie z instrukcją (która
nie służy mieszkańcom), jest niezrozumiałe – w cza-
sie gdy jest stan alarmu powodziowego, ze zbiornika
retencyjnego wypuszczana jest woda. Mówi się o in-
strukcjach, o bliżej nieokreślonych poziomach bez-
pieczeństwa – tymczasem powinny to być ogólnodo-
stępne publicznie dokumenty.
Odpowiedź dyrektora B., że na Borowicy są dwie
budowle – budowla ujęciowa na kanał Wieprz – Krzna,
oraz budowla piętrząca na Wieprzu, jako urządzenie
służące do przerzutu wody z Wieprza do Krzny oraz
do wypełniania zbiorników wodnych położonych
wzdłuż kanałów i stawów rybnych jeszcze bardziej
wzbudza w mieszkańcach podejrzenia, że prywatne
stawy rybne są ważniejsze od ludzi.
Dyrektor J. sam wskazał, że niedobrym elemen-
tem jest cały układ gospodarki wodnej w tym rejonie.
Poinformował, że właścicielem wody, koryta i mię-
dzywala jest RZGW, wałów i urządzeń na wałach jest
94
WZMiUW. Poinformował, że w WZMiUW nie ma ko-
mitetu przeciwpowodziowego, tak jak było kiedyś.
Istnieją wydziały zarządzania kryzysowego przy po-
szczególnych stopniach administracji i one działają,
a WZMiUW jedynie wspomaga.
Urząd Miasta Krasnystaw wielokrotnie zwracał
się pisemnie do instytucji zarządzającymi wodą na
terenie naszego województwa i naszego miasta o pod-
jęcie kroków, które zmniejszyłyby tę uciążliwość.
Niestety pomimo zapewnień, że coś będzie robione,
brakuje efektów jakichkolwiek działań. Burmistrz w
okresie zagrożenia powodziowego wielokrotnie zwra-
cał się z prośbą o ograniczenie spływu z Nielisza, nikt
nawet nie chciał z nim rozmawiać. Osoba publiczna,
reprezentująca 20 tys. mieszkańców została zlekce-
ważona. Telefony w sprawie Nielisza z prośbą o po-
moc pan kierownik T. zbywał odpowiedzią, że postę-
puje zgodnie z instrukcją piętrzenia. Kiedy miasto
alarmowało, że woda się podwyższa, pan J. przekazał
informację, że to sześć dopływów rzecznych zasila
Wieprz. Zastępca burmistrza osobiście wtedy spraw-
dził stan wody na rzeczkach – na Wojsławce (najwięk-
szy dopływ) woda zaledwie sączyła się przez elek-
trownię, a w Wieprzu woda rosła. Jeśli woda na Nie-
liszu jest zatrzymana, a w Borowicy jest prawidłowy
przepust, dlaczego następuje tak duże spiętrzenie
wody w Krasnymstawie? Skąd bierze się ta woda,
skoro wówczas deszczu nie było od dobrych ponad
dwóch tygodni?
Jako mieszkaniec obserwuję tę sytuację od lat i
podejrzewam, że budowa zbiornika w Nieliszu nie
była poprzedzona dokładnymi szacunkami, jaki bę-
dzie to miało wpływ na środowisko i na otaczające
tereny. Problemy, o których mowa, nasiliły się po wy-
budowaniu zbiornika, głównie w ostatnich latach,
kiedy zaczął on funkcjonować.
Uważam, że jeżeli coś źle wpływa na otoczenie, a
w tym przypadku niestety tak jest ze zbiornikiem w
Nieliszu i śluzie w Borowicy, to ktoś wreszcie musi
zrobić odpowiednie opracowanie, pokazać dokument
do zapoznania z opinią publiczną, a następnie opra-
cować taką instrukcje dla tego zbiornika, która nie
będzie robiła krzywdy mieszkańcom. Nie może być
tak, że w Krasnymstawie jest powódź, a ze zbiornika
wypuszcza się wodę. Po co i dla jakich celów więc
został zbudowany ten zbiornik?
W Wielkiej Brytanii na Tamizie wybudowano bu-
dowlę hydrotechniczną przygotowaną na przyjęcie
wody 1000-letniej. Jak to się dzieje, że w Polsce rząd
nie może poradzić sobie z wodą jednoroczną?
My mieszkańcy Krasnegostawu i okolic oczekuje-
my kompleksowego rozwiązania problemu oraz pilnej
interwencji celem obniżenia sztucznie utrzymywane-
go alarmowego poziomu rzeki Wieprz w naszym mie-
ście. Nie chcemy szukać pomocy w Trybunale Euro-
pejskim, ale jesteśmy zdeterminowani do obrony
swoich praw.
Mając nadzieję na pilne załatwienie (w naszym
kraju), tego nurtującego nas problemu, kieruję do
Pana Premiera następujące pytania:
Czy, kiedy i jakie działania podejmie Pan Premier,
aby poziom wody na rzece Wieprz został obniżony do
normalnego stanu?
Czy spowoduje Pan, że zostaną opracowane takie
programy, harmonogramy i instrukcje, które będą
dostosowane dla potrzeb mieszkańców, a nie dla po-
trzeb instytucji?
Skoro są opracowane instrukcje piętrzenia to po-
wstaje pytanie, z którego roku są te dokumenty, a
może trzeba je uaktualnić.
Czy zgodne z instrukcją jest działanie polegające
na spuszczaniu wody z Nielisza, jeżeli w Krasnymsta-
wie jest przekroczony stan alarmu powodziowego?
Jak Pan wyjaśni to, co stało się w sierpniu, jak
woda może z przyczyn naturalnych nagle opaść o metr
w ciągu 4 dni, by potem w ciągu kilku dni znowu
wrócić do bardzo wysokiego poziomu? Czy to jest przy-
kład, że właściwe służby nie panują nad sytuacją?
Czy prawdą jest, że śluza w Borowicy nie działa
prawidłowo? Czy prawdą jest, że jedna ze śluz jest
zaspawana?
Czy prawdą jest, że powodem zatrzymywania
wody są prywatne stawy hodowlane położone poniżej
śluzy w Borowicy?
Czy spowoduje Pan, że wreszcie dojdzie do właści-
wej współpracy odpowiednich służb w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Henryk Młynarczyk
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20453)
do ministra finansów
w sprawie stawki podatku VAT w zakresie
usług kulturalnych w świetle ustawy z dnia
29 października 2010 r. o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa z dnia 29 paź-
dziernika 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług wprowadza nowy katalog podmiotów
i usług zwolnionych od podatku VAT. Według nowego
brzmienia ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), a konkretnie art. 43 ust.1 pkt. 33a i b,
zwolnione od podatku VAT są usługi kuluralne
świadczone przez:
— podmioty prawa publicznego lub inne podmio-
ty uznane na podstawie odrębnych przepisów za in-

stytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do
rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez or-
ganizatora będącego podmiotem tworzącym instytu-
cje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu
i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawa
towarów ściśle z tymi usługami związana
— indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w
rozumieniu przepisow o prawie autorskim i prawach
pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w
tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw
autorskich lub praw do artystycznego wykonania
utworów
Omawiana zmiana ustawy wprowadza niczym
nieuzasadnioną nierówność pomiędzy podmiotami
prawa publicznego a prywatnego – podmioty prywat-
ne świadczące usługi kulturalne ponoszą koszty o
23% wyższe niż podmioty publiczne, bez możliwości
ich odliczenia, co w istotny sposób wpływa na ich
rynkową konkurencyjność. A przecież często wyda-
rzenia realizowane przez podmioty prywatne nie od-
biegają rangą artystyczną od inicjatyw podmiotów
publicznych.
W świetle poprzednio obowiązującego prawa or-
ganizacja koncertów była zwolniona od podatku VAT,
równocześnie (co zrozumiałe) nie mogli oni jednak
odliczać płaconego podatku VAT związanego z kosz-
tami transportu, zakwaterowania i wyżywienia, co
stanowi istotny wydatek przy organizacji tego typu
usług. Niedawna nowelizacja ustawy obciążyła pry-
watnych organizatorów usług kulturalnych stawką
VAT 23%, nie została natomiast wprowadzona moż-
liwość odliczania ww. VAT-u płaconego przy organi-
zacji imprezy.
Taka zmiana w znaczący sposób zwiększa koszty
prywatnych organizatorów imprez kulturalnych. Po-
nadto należy zwrócić uwagę na fakt, że podmioty
prawa publicznego prowadzące działalność kulural-
ną, tj. domy kultury, wydziały kultury urzędów miej-
skich, w szczególności w średnich i małych miejsco-
wościach, korzystają często z usług wszelakiego ro-
dzaju podmiotów prywatnych, agencji koncertowych,
przy organizacji imprez kulturalnych dla społeczno-
ści lokalnych. W świetle zmian prawa od 2011 r. pod-
mioty prawa publicznego zakupujące usługi kultu-
ralne od podmiotów prywatnych płacić będą więc
23% podatek VAT bez możliwości jego odliczenia, i
to nawet w stytuacji gdy podmiot jest czynnym po-
datnikiem, w tym VAT od VAT-u nieodliczonego od
wyżej wskazanych usług. Ta spektakularna zmiana
w konsekwencji spowoduje pogorszenie dostępu do
kultury dla społeczności lokalnych poprzez zawyże-
nie kosztów dostępu do niej.
Pogorszeniu ulega równiesz sytuacja indywidual-
nych twórców, którzy co prawda są zwolnieni z po-
datku VAT, jednak w rynkowej praktyce, wielu z nich
korzysta z usług agentów.
W związku z powyższym pragnę zapytać Pana
Ministra:
1. Czy uważa Pan za uzasadnione wprowadzenie
wyraźnej nierówności pomiędzy podmiotami prawa
95
publicznego a prywatnego, prowadzącymi działal-
ność kulturalną?
2. Czy nie uważa Pan, że zasadne byłoby umożli-
wienie prywatnym podmiotom świadczącym usługi
kulturalne odliczanie podatku VAT od kosztów zwią-
zanych z organizacją imprezy (takich jak transport,
nocleg, wyżywienie)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Głogowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20454)
do ministra infrastruktury
w sprawie proponowanych zmian do ustawy
z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy
o transporcie drogowym
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra infrastruktury w sprawie proponowanych
zmian do ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie
ustawy o transporcie drogowym.
Stan faktyczny: Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r.
o zmianie ustawy o transporcie drogowym wprowa-
dza zmianę w definicji przewozów okazjonalnych.
Prowadzi to do poważnego ograniczenia możliwości
podejmowania i wykonywania działalności w zakre-
sie przewozu osób samochodami osobowymi przezna-
czonymi konstrukcyjnie do przewozu maksymalnie
5 osób. Wprowadzona zmiana wskazuje, iż przewóz
ten może być wykonywany jedynie przy użyciu pojaz-
dów samochodowych przeznaczonych konstrukcyjnie
do przewozu powyżej 7 osób.
Nowa ustawa przyjmuje, że transport drogowy
taksówką oznacza przewóz osób samochodem osobo-
wym, za który opłata ustalana jest na podstawie tak-
sometru.
Wprowadzone zmiany prowadzą bezpośrednio do
likwidacji tzw. przewozu osób, a więc działalności
polegającej na świadczeniu usług podobnych do trans-
portu drogowego taksówką. I to jest słuszna reakcja
na liczne nadużycia, jakie się pojawiały w poprzed-
nim stanie prawnym w stosunku do pasażerów.
Nowe zapisy wprowadzają także ograniczenia w
przewozach okazjonalnych samochodami osobowymi
przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu mak-
symalnie do 5 osób, które do tej pory w żaden sposób
nie mogły być uznawane za alternatywę przewozów
taksówkowych. Chodzi tu np. o firmy specjalizujące
się w obsłudze hoteli, konferencji i imprez zorganizo-
wanych.
96
Pytanie: Czy firmy specjalizujące się w obsłudze
hoteli, konferencji i imprez zorganizowanych, dyspo-
nujące samochodami osobowymi przeznaczonymi do
przewozu maksymalnie 5 osób, a świadczące usługi
okazjonalnie jako uzupełniające ich podstawową
działalność podlegają nowym zapisom ustawy?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20455)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany przepisów
umożliwiających gminom budowę
oraz remont mostów łączących prywatne
działki, na przykładzie gmin małopolskich
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składam interpelację poselską do mini-
stra infrastruktury w sprawie zmiany przepisów
umożliwiających gminom budowę oraz remont mo-
stów łączących prywatne działki, na przykładzie
gmin małopolskich.
Stan faktyczny: Od kilkudziesięciu lat w wielu
miejscowościach kładki są niezastąpionym łączni-
kiem umożliwiającym pieszym przedostanie się na
drugą stronę rzeki, strumienia, które płyną przez te
miejscowości. Tak jak niegdyś, nadal umożliwiają do-
tarcie najkrótszą drogą do sąsiada, szkoły, sklepu czy
kościoła. W samym powiecie wadowickim i suskim
trudno policzyć, ile kładek łączy brzegi strumieni.
Jedne są niewielkie, wykonane z drewnianych desek,
gdzie za poręcz służy kawał drąga, inne solidne, wy-
konane według sztuki budowlanej, z metalowych teo-
wników i z mocnymi poręczami. Z reguły nie prowa-
dzą do nich żadne drogi dojazdowe, gdyż służą jedy-
nie piechurom lub rowerzystom. Mimo że są one nie-
zbędne w naszym codziennym życiu, coraz więcej
przeszkód napotykamy w momencie, kiedy nadają się
do wyremontowania.
Obecne przepisy nie tylko wykluczają budowę no-
wej kładki, ale uniemożliwiają remont istniejących.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami nie przewi-
dziano, że nad należącą do zasobów Skarbu Państwa
wodą może funkcjonować niefigurujący na żadnych
mapach most, do którego nie prowadzi żadna droga,
a spinająca brzegi konstrukcja leży na działkach bę-
dących własnością różnych osób.
Obecne prawo nie pozwala na finansowanie ja-
kiejkolwiek inwestycji przez gminę na gruntach pry-
watnych. Zgodnie z nim mostami nad potokami za-
rządza właściciel dróg. Utrzymanie właściwego sta-
nu technicznego kładki teoretycznie należy do za-
rządzającego drogą lub chodnikiem, zaś każdy re-
mont wymaga zgłoszenia, a przebudowa pozwolenia
na budowę.
Zarządzający ciekami wodnymi zarząd melioracji
wodnych bądź regionalny zarząd gospodarki wodnej
(do nich należą niemal wszystkie rzeki w Polsce) je-
dynie opiniuje inwestycję nad wodami, sprawdzając,
czy parametry budowli nie zagrożą swobodnemu
przepływowi wody.
Problem pojawia się również w momencie, kiedy
pojawia się myśl, aby posiadacza gruntu nad brze-
giem potoku obciążyć kosztami remontu kładki. Jest
to mało racjonalne rozwiązanie, gdyż bardzo często
zdarza się, że właściciel nie korzysta z tej przeprawy,
a jedynie umożliwia innym dotarcie najkrótszą drogą
do celu. Oczywiste bowiem jest, że korzystanie z do-
jazdu po gruntach przylegających do przeprawy wy-
maga zgody właścicieli.
W większości przypadków jedynym rozwiąza-
niem, jakie widzą gminy, jest wykonany we wła-
snym, sołeckim zakresie remont kładki bez jakiej-
kolwiek dokumentacji i zgłoszeń w urzędach. W wie-
lu gminach remonty takie przeprowadzono przy
okazji odbudowy popowodziowej, na pewno w inte-
resie społecznym, ale niestety prawdopodobnie omi-
jając przepisy prawa. Dla przykładu, według sołtysa
Roczyn, woj. małopolskie, większość używanych
obecnie kładek w Roczynach zbudowano bądź prze-
budowano w latach sześćdziesiątych i siedemdziesią-
tych. Często inwestorem były zakłady pracy lub też
kładki powstały w czynie społecznym. Według „Kro-
niki Beskidzkiej” sołtys jednej z podwadowickich wsi
twierdzi, że w większości przypadków jedynym roz-
wiązaniem jest wykonany we własnym zakresie re-
mont, bez jakichkolwiek dokumentacji i zgłoszeń w
urzędach.
Bez odpowiedzi pozostaje również sprawa, kto jest
odpowiedzialny za ewentualny wypadek na kładce.
Pytanie: Czy przewiduje się zmianę prawa, która
pozwoli na legalizację istniejących mostów, kładek, i w
konsekwencji doprowadzenie ich do stanu, który zarów-
no od strony formalnej, jak i przede wszystkim tech-
nicznej umożliwi bezpieczne ich wykorzystywanie?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20456)
do ministra środowiska
w sprawie braku możliwości kontroli
ilości wykorzystanych na cele rolnicze
komunalnych osadów ściekowych
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra środowiska w sprawie braku możliwości kon-
troli ilości wykorzystanych na cele rolnicze komunal-
nych osadów ściekowych (art. 43 ustawy z dnia 27
kwietnia 2001 r. o odpadach).
Stan faktyczny: Obecnie obowiązek kontroli ilości
wykorzystanych na cele rolnicze komunalnych osa-
dów ściekowych ciąży na wytwórcy komunalnych
osadów ściekowych, który zobowiązany jest tylko do
przekazania właścicielowi nieruchomości wyników
badań i informacji o możliwych do zastosowania daw-
kach osadów. W rzeczywistości nie ma możliwości
zweryfikowania na miejscu (u właściciela, dzierżaw-
cy, władającego nieruchomością), czy ilość zastoso-
wanego osadu zgodna jest z rozporządzeniem mini-
stra środowiska w sprawie osadów ściekowych (Dz.
U. z 2010 r. Nr 137, poz. 924). Kontrola taka wymaga
przeprowadzenia kontroli u wytwórców osadu. Czę-
sto jednak bywa tak, że osad pochodzi z wielu oczysz-
czalni ścieków, często zlokalizowanych w różnych
województwach. Powoduje to, że proces weryfikacji
prawidłowości stosowania komunalnych osadów ście-
kowych jest bardzo czasochłonny, angażujący wiele
podmiotów i organów, a mimo to weryfikacja jest nie-
skuteczna. Możliwe jest, że na te same grunty wywo-
żone są osady ściekowe z kilku oczyszczalni ścieków,
z których każda przekazuje właścicielowi nierucho-
mości wyniki badań i informację o możliwych do za-
stosowania dawkach osadów. Niestety, właściciel po-
wodowany chęcią zysku, przyjmując osady z wielu
źródeł, może doprowadzić do przekroczenia dopusz-
czalnych dawek osadów. Może to prowadzić do po-
ważnych konsekwencji dla środowiska, powodować
skażenia, które mogą być trudne do usunięcia. Obo-
wiązujące przepisy praktycznie uniemożliwiają sku-
teczną kontrolę w tym zakresie.
Wydaje się, że w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach zapisanie obowiązku dla władającego nie-
ruchomością prowadzenia ewidencji działek, na któ-
rych stosowane są te osady, oraz prowadzenia ewiden-
cji ilości zastosowanych komunalnych osadów ścieko-
wych pozwoliłoby na skuteczne kontrolowanie, czy nie
przekraczane są dopuszczalne dawki osadów.
Proponowane zmiany polegają na wprowadzeniu
w art. 43 dodatkowego ust. 4b w brzemieniu:
4b. Właściciel, dzierżawca lub inna osoba włada-
jąca nieruchomością, na której mają być stosowane
komunalne osady ściekowe, jest obowiązany do pro-
wadzenia ewidencji działek, na których stosowane są
97
te osady, oraz do prowadzenia ewidencji ilości zasto-
sowanych komunalnych osadów ściekowych.
Proponowany zapis ust. 4b pozwoli na szybką we-
ryfikację prawidłowości wykorzystania osadów.
W razie przyjęcia zapisu ust. 4b konieczne będzie
wykreślenia ostatniej części zdania w ust. 5, tj. „oraz
prowadzenia ewidencji tych odpadów”, który dotych-
czas zwalnia z obowiązku ewidencji ilości stosowa-
nych osadów:
Art. 43 ustawy o odpadach:
5. Właściciel, dzierżawca lub inna osoba władają-
ca nieruchomością, na której komunalne osady ście-
kowe mają zostać zastosowane w celach określonych
w ust. 1 pkt 1, 4 lub 5, jest zwolniona z obowiązku
uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności w
zakresie odzysku lub obowiązku rejestracji, o którym
mowa w art. 33 ust. 5, oraz prowadzenia ewidencji
tych odpadów.
Nałożenie na właściciela, dzierżawcę lub osobę
władającą nieruchomością obowiązku ewidencjono-
wania ilości zastosowanego osadu i ewidencji działek,
na których są one wykorzystywane, pozwoli na jed-
noznaczne określenie ilości zastosowanego osadu.
Wprowadzenie nowego ust. 4b pozwoli łącznie z za-
pisami ust. 4a na jednoznaczne monitorowanie wy-
korzystywania osadu.
Pytanie: Czy ministerstwo przewiduje wprowa-
dzenie proponowanych zmian w art. 43 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. o odpadach?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20457)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie systemu oceniania jakości edukacji
Zamieszczony na stronie internetowej Minister-
stwa Edukacji Narodowej projekt ustawy o systemie
oceniania jakości edukacji (wersja skierowana do
konsultacji społecznych) wzbudza wiele wątpliwości
i niepokoju nie tylko w środowisku oświatowym.
Ponad dziesięć lat temu stworzono zewnętrzny
system egzaminów poprzez m.in. wydzielenie egza-
minu dojrzałości z zadań kuratora oświaty. Dostrze-
żono wówczas konieczność wprowadzenia niezależ-
ności egzaminów od struktur administracji rządowej,
samorządowej oraz od nadzoru pedagogicznego. Mi-
nister właściwy do spraw oświaty otrzymał narzędzie
niezależne i obiektywnie diagnozujące efektywność
systemu edukacji.
98
Projekt cytowanej na wstępie ustawy wskazuje,
że historia zatoczyła koło. Idea niezależności insty-
tucji diagnozującej skuteczność pracy szkół przestaje
być ważna dla ministra edukacji narodowej. Proszę
zatem o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy proponowane w projekcie ustawy włączenie
nadzoru pedagogicznego do systemu egzaminów po-
przedzały badania pilotażowe, a wyniki wskazują
pozytywne rezultaty takich działań?
2. Czy istnieje jakikolwiek kraj, w którym w jednej
instytucji skupione są egzaminy zewnętrzne i nadzór
pedagogiczny?
3. Czy likwidacja ośrodka egzaminacyjnego w
Warszawie nie jest pomyłką? Jeśli nie, proszę o wy-
jaśnienie, jakie są powody pozbawiania stolicy (mia-
sto o największej liczbie szkół i uczniów) bardzo waż-
nej instytucji oświatowej.
Włączenie Warszawy i województwa mazowiec-
kiego do obszaru działania ośrodka egzaminacyjnego
w Łomży jest pomysłem nawet z powodów komuni-
kacyjnych nie do przyjęcia.
Z poważaniem
Poseł Paweł Poncyljusz
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20458)
do ministra gospodarki
w sprawie programu rozwoju energetyki
Szanowny Panie Premierze! Uprzejmie informuję,
że w ramach mojej działalności poselskiej Synthos
SA w Oświęcimiu skierował do mnie stanowisko do-
tyczące decyzji Komisji Ochrony Klimatu w sprawie
zasad przydziału nowych limitów bezpłatnych upraw-
nień do emisji dwutlenku węgla na lata 2013–2020.
Pismo w tej sprawie zostało skierowane m.in. do pre-
miera Donalda Tuska z datą 8 grudnia 2010 r. W
wystąpieniu tym zwracali uwagę na konsekwencje
przyjęcia zasad proponowanych przez Komisję Euro-
pejską, przede wszystkim na wpływ tzw. benchmar-
ku gazowego na wzrost kosztów produkcji w polskich
przedsiębiorstwach. Ten postulat polegający na za-
stosowaniu benchmarku uwzględniającego rodzaj
stosowanego paliwa (fuel specific) nie został uwzględ-
niony i Polska nie zdołała pozyskać wystarczającego
wsparcia dla swojego stanowiska.
Decyzja podjęta w dniu 15 grudnia 2010 r. przez
Komisję Ochrony Klimatu zdaniem Synthos SA skut-
kuje:
— znaczącym wzrostem cen ciepła technologicz-
nego,
— wysokim ryzykiem przenoszenia energochłon-
nych produkcji do krajów, w których limity emisyjne
nie obowiązują,
— ograniczeniem stosowania własnego (krajowe-
go) paliwa, jakim jest węgiel,
— uzależnieniem się od importu paliwa gazowego,
— wzrostem bezrobocia w Polsce,
— wzrostem cen energii elektrycznej.
Przewidywanych skutków nie złagodzi nawet
„ustępstwo” Komisji Ochrony Klimatu polegające na
proponowanym przydzieleniu bezpłatnych upraw-
nień emisyjnych dla ciepła produkowanego dla celów
mieszkaniowych.
Z informacji podanych przez spółkę Synthos SA
wynika, że w latach 2013–2020 będzie zmuszona za-
kupić uprawnienia do emisji CO2 za kwotę około 230
mln PLN, przy założeniu otrzymania 100% bezpłat-
nych uprawnień dla sprzedawanego mieszkańcom
Oświęcimia ciepła. Przy negatywnej decyzji kwota ta
wzrośnie o ponad 100 mln PLN. Wyżej wymienione
wartości są porównywalne z nakładami na planowa-
ną inwestycję – budowę nowej instalacji do produkcji
kauczuków rozpuszczalnikowych. Stąd konieczność
zakupu uprawnień praktycznie wykluczy realizację
tej inwestycji.
Zaniepokojenie spółki Synthos SA budzi podejście
do tzw. carbon leakage i sposób objęcia handlem emi-
sjami instalacji produkcyjnych innych niż instalacje
spalania paliw. Dotyczy to zapewne nie tylko oświę-
cimskiej spółki.
Z uwagi na zastosowanie do wyliczenia bezpłat-
nych uprawnień do emisji CO2 dla tych instalacji tzw.
bechmarków produktowych, w których zawarte emi-
sje pośrednie związane z wykorzystaniem ciepła
oparte są o benchmark gazowy – stąd idea ochrony
przedsiębiorców przez tzw. carbon leakage staje się
fikcją. W przypadku Synthos SA efektem takiego po-
dejścia jest fakt, że instalacje chemiczne objęte ETS
nie otrzymają w rzeczywistości 100% przewidzianych
dla tego przemysłu ilości emisji, lecz tylko 50% i tym
samym idea carbon leakage nie zostanie spełniona i
takie firmy jak Synthos SA będą stały na straconej
pozycji, konkurując z producentami w krajach nieob-
jętych restrykcjami emisji CO2, a ponadto lokalizacja
nowych inwestycji produkcyjnych w krajach UE bę-
dzie nieefektywna.
Dodatkowo koszty funkcjonowania przedsię-
biorstw pogarsza fakt znaczącej podwyżki innego
nośnika, jakim jest energia elektryczna. Firma De-
loitte szacuje, że cena energii elektrycznej w Polsce,
w wyniku konieczności zakupu przez wytwórców
uprawnień do emisji CO2, wzrośnie o około 80%. Prze-
niesienie tego wzrostu na koszty produkcji wszyst-
kich energochłonnych gałęzi przemysłu, w tym che-
micznego, papierniczego, cementowego itd., spotęgu-
je jeszcze efekt przenoszenia produkcji poza granice
UE, co w konsekwencji wpłynie na utratę miejsc pra-
cy w Polsce, w kraju, w którym węgiel jest i na długo
pozostanie podstawowym paliwem.

W związku z tym proszę o udzielenie informacji:
1. Kiedy rząd RP przyjmie program rozwoju ener-
getyki w Polsce na kolejne lata i czy podejmie działa-
nia wspierające faktyczną realizację idei pakietu kli-
matyczno-energetycznego, który dla instalacji nara-
żonych na carbon leakage przewiduje przyznanie w
latach 2013–2020 100% bezpłatnych uprawnień do
emisji (w stosunku do obecnego stanu) poprzez za-
stosowanie np. rekompensat (rozwiązanie takie jest
dopuszczone przez dyrektywę 2009/29/WE)?
Nie kwestionując zasadności ograniczenia emisji
gazów cieplarnianych, konieczne jest, aby zastosowa-
ne mechanizmy do realizacji tego zadania, w tym do
zmiany bazy paliwowej (przejście z węgla na gaz –
benchmark gazowy), i olbrzymie obciążenia finanso-
we związane z zakupem uprawnień do emisji CO2
umożliwiały tę zmianę.
W związku z tym proszę o udzielenie informacji:
2. Czy istnieje możliwość zastosowania dłuższych
i mniej ekonomicznie dotkliwych okresów dostoso-
wawczych do nowych wymogów emisyjnych, tak aby
polskie przedsiębiorstwa były w stanie sprostać po-
stawionym wymogom?
Z poważaniem
Poseł Janusz Chwierut
Oświęcim, dnia 25 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20459)
do ministra gospodarki
w sprawie zmiany zasad płacenia podatku
od nieruchomości w okresie zawieszenia
prowadzenia działalności gospodarczej
Szanowny Panie Premierze! W wyniku noweliza-
cji ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działal-
ności gospodarczej przedsiębiorcy mają możliwość
zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej
na okres do 24 miesięcy. W tym okresie przedsiębior-
ca, który zawiesił działalność gospodarczą, jest zwol-
niony z wielu obowiązków, w tym także w zakresie
podatku dochodowego, ubezpieczeń emerytalnych
lub rentowych. Jest to wytłumaczone tym, że w okre-
sie zawieszenia wykonywania działalności gospodar-
czej przedsiębiorca nie osiąga żadnych dochodów.
Zwolnienie jw. nie dotyczy jednak opodatkowania po-
datkiem od nieruchomości budynków lub gruntów
wykorzystywanych do prowadzenia działalności go-
spodarczej. Nawet w okresie zawieszenia działalności
przedsiębiorca płaci od tych nieruchomości podatek
99
według stawek związanych z prowadzeniem działal-
ności gospodarczej.
Ponieważ jest to niezgodne z ideą zawieszenia
działalności gospodarczej, zwracam się do Pana Pre-
miera z pytaniem: Czy w przygotowywanym rządo-
wym projekcie „Pakiet na rzecz przedsiębiorczości”
przewiduje się uregulowanie kwestii podatku od nie-
ruchomości w okresie zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej w duchu, o którym wyżej
napisałem?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20460)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie proponowanego zakresu wsparcia
dla osób głuchych i niedosłyszących
w założeniach projektu ustawy
o języku migowym
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z deklaracją
premiera Donalda Tuska zawartą w jego exposé z
2007 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
opracowało założenia do projektu ustawy o języku
migowym i innych środkach wspierania komuniko-
wania się. Uchwalenie tej ustawy ma szansę wpro-
wadzić istotną jakościową zmianę w kwestii ograni-
czenia wykluczenia społecznego, któremu ulegają
obecnie osoby głuche i niedosłyszące. W tym kontek-
ście środowiska partnerów społecznych – stowarzy-
szenia reprezentujące osoby głuche – wskazują jed-
nak na kilka niedoskonałości i braków, jakie zawie-
rają założenia do ustawy w ich obecnym kształcie.
Po pierwsze, wsparcie udzielane tym osobom ogra-
niczone zostało do obszaru kontaktów z „instytucjami
publicznymi, służbami ratowniczo-interwencyjnymi
oraz zakładami opieki zdrowotnej” – wyłączając z tego
zakresu szkoły oraz wymiar sprawiedliwości.
Po drugie, określono, że możliwość bezpłatnego
lub refundowanego szkolenia z języka migowego będą
miały wyłącznie osoby uprawnione (w rozumieniu
projektu ustawy), co jest sprzeczne z ideą możliwie
szerokiego rozpowszechniania znajomości tego spo-
sobu komunikowania się.
Wyrażając zatem zadowolenie z rozpoczęcia prac
nad tak długo oczekiwaną ustawą, proszę o udziele-
nie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
zamierza uwzględnić wielokrotnie ponawiane przez
100
środowiska reprezentujące osoby głuche i niedosły-
szące w konsultacjach społecznych wnioski w wyżej
wymienionym zakresie?
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
będzie weryfikowało plan wydatków związany z
wprowadzeniem w życie zapisów ustawy, biorąc pod
uwagę te właśnie dwa główne postulaty partnerów
społecznych?
3. Czy Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Osób Nie-
pełnosprawnych uzasadniło odrzucenie w założe-
niach do projektu ustawy wniosków zgłaszanych
przez środowiska osób głuchych i niedosłyszących?
4. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
ma świadomość, że z ustawy wykluczono alternatyw-
ne środki komunikowania się, jak: komunikatory
internetowe, wideofon, SMS, ze służbami ratowni-
czo-interwencyjnymi, urzędami, instytucjami pań-
stwowymi wraz z ministerstwami jako niezbędny
środek komunikowania się z ludźmi w celu likwido-
wania barier w komunikowaniu się?
5. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
zamierza zachować w ustawie o języku migowym
określenie „osoby uprawnione”, które nie jest jedno-
znaczne, zbyt szerokie i nieadekwatne, czy jak postu-
lują zainteresowane środowiska, zamienić je na „oso-
by głuche, niedosłyszące i głuchoniewidome” jako
adresaci tej ustawy?
6. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
zamierza zaznaczyć w tej ustawie, iż polski język mi-
gowy jest naturalnym i pierwszym językiem osób
głuchych, który nabywają od urodzenia w swoim śro-
dowisku osób z wadą słuchu?
7. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
przewiduje w ustawie o języku migowym dotowanie
z budżetu państwa jednostek samorządu terytorial-
nego na usługi tłumaczy języka migowego?
Z poważaniem
Poseł Zenon Durka
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20461)
do ministra gospodarki
w sprawie polsko-rosyjskiej współpracy
gospodarczej
Ostatnio pojawiało się dużo informacji na temat
stosunków polsko-rosyjskich. W naszym przekona-
niu mają one podstawowe znaczenie, szczególnie dla
naszej gospodarki. Jak też wiadomo, to właśnie rząd
Donalda Tuska doprowadził do ożywienia polsko-
-rosyjskiej współpracy gospodarczej. Niestety rządy
PiS, Samoobrony i LPR nie doceniały znaczenia tej
współpracy.
W naszym przekonaniu trzeba podejmować dalsze
wysiłki na rzecz utrzymania i rozwoju polsko-rosyj-
skiej współpracy gospodarczej. Niewątpliwie jest ona
wzajemnie korzystna. Jesteśmy przekonani, że rząd
PO–PSL traktuje tę współpracę priorytetowo. Go-
spodarka stanowi bowiem jeden z głównych kierun-
ków rozwojowych obecnej koalicji rządzącej. W trosce
o pozyskanie miarodajnych informacji, uprzejmie za-
pytujemy:
1. Jak układały się stosunki gospodarcze pomię-
dzy Polską i Rosją za rządów PiS i ich koalicjan-
tów?
2. Jakie decyzje i działania umożliwiły niejako
odblokowanie polsko-rosyjskiej współpracy gospo-
darczej za rządu PO–PSL?
3. W jakim stopniu obecność i aktywność Polski
w Unii Europejskiej umożliwia i ułatwia polsko-ro-
syjską współpracę gospodarczą?
4. Jak obecnie ogólnie rozwija się polsko-rosyjska
współpraca gospodarcza?
5. Jakie polskie instytucje, samorządy gospodar-
cze i izby handlowe angażują się na rzecz polsko-ro-
syjskiej współpracy gospodarczej?
6. Jaki jest charakter, struktura ekonomiczna
i wartość polsko-rosyjskiej współpracy gospodarczej
u progu 2011 r.?
7. Jakie rysują się potencjalne możliwości polsko-
-rosyjskiej współpracy gospodarczej w najbliższych
latach?
Z poważaniem
Posłowie Jerzy Borowczak
i Jan Kulas
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20462)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie prezydencji polskiej
w Unii Europejskiej
Polska od 1 maja 2004 r. należy do Wspólnoty Eu-
ropejskiej. Temu wydarzeniu osobiście sprzyjał nasz
wielki rodak Jan Paweł II. W siódmym roku człon-
kostwa w Unii Europejskiej Polska przejmie rolę li-
dera i przewodnika.
Niewątpliwie prezydencja Polski w Unii Europej-
skiej jest wielką szansą dla Polski. Sądzimy również
jako posłowie pomorscy, że jest to bardzo ważne dla
naszego regionu. Obecnie trwają intensywne przygo-
towania do profesjonalnego i skutecznego przewod-
nictwa Polski w Unii Europejskiej. Niewątpliwie na-

sza prezydencja jest wielką szansą, zadaniem i wy-
zwaniem. W tej doniosłej sprawie pożądane jest
współdziałanie wszystkich głównych ośrodków poli-
tycznych. W trosce o pozyskanie miarodajnych odpo-
wiedzi uprzejmie zapytujemy:
1. Jak dotychczas ogólnie przebiegała prezydencja
w Unii Europejskiej poszczególnych państw?
2. Jakie możliwości i uprawnienia wiążą się z po-
zycją prezydencji we Wspólnocie Europejskiej?
3. W jaki sposób nasz rząd PO–PSL współpracuje
z Węgrami, sprawującymi obecnie rolę lidera w Unii
Europejskiej?
4. Jak obecnie przedstawia się stan przygotowań
Polski do przejęcia roli prezydencji w Unii Europej-
skiej?
5. Jakie dotychczas wypracowano priorytety dla
polskiej prezydencji w Unii Europejskiej?
6. W jakim stopniu region pomorski może lub włą-
czył się w przygotowania do prezydencji polskiej w
Unii Europejskiej? W jakim stopniu bierze się pod
uwagę promocję naszego morskiego dziedzictwa?
7. Na ile jest możliwa zgoda i szerokie współdzia-
łanie głównych sił politycznych w Polsce na rzecz
sukcesu naszej prezydencji? Jakie działania w tym
kierunku podejmuje MSZ?
Z poważaniem
Posłowie Jerzy Borowczak
i Jan Kulas
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20463)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie uzyskiwania przez jednostki
organizacyjne OHP akredytacji kuratora
oświaty
Szanowna Pani Minister! Od wielu lat z uwagą
śledzę stwarzane młodzieży warunki startu życiowe-
go. W ostatnim czasie miałem okazję zapoznania się
z działalnością i funkcjonowaniem jednostek organi-
zacyjnych ochotniczych hufców pracy.
Obecnie obowiązujące uregulowania prawne sy-
tuują OHP jako państwową jednostkę organizacyjną
– instytucję rynku pracy wyspecjalizowaną w dzia-
łaniach z zakresu przeciwdziałania marginalizacji,
wykluczeniu społecznemu i bezrobociu młodzieży w
wieku między 15 a 25 rokiem życia. Do najważniej-
szych zadań realizowanych przez jednostki OHP wo-
bec tej grupy należy aktywizacja społeczna, zawodo-
wa i ekonomiczna, wychowanie w procesie pracy,
podejmowanie działań umożliwiających uzupełnienie
wykształcenia, zdobycie i podwyższenie kwalifikacji
101
zawodowych lub przekwalifikowanie oraz wspieranie
i organizowanie innych inicjatyw służących przeciw-
działaniu bezrobociu.
Jednostki organizacyjne OHP działają na rzecz
młodzieży zaniedbanej o zmniejszonych szansach ży-
ciowych, pochodzącej ze środowisk niedostosowanych
społecznie, w dużej części patologicznych, z rodzin
dysfunkcyjnych, niepełnych, zubożałych, wymagają-
cej instytucjonalnego wsparcia i opieki. W dużej mie-
rze są to młodzi ludzie w wieku 15–18 lat, którzy z
uwagi na środowiskowe i rodzinne uwarunkowania
wypadli z powszechnego systemu edukacji. Stanowią
oni podstawową grupą beneficjentów OHP i wyma-
gają działań umożliwiających uzupełnienie wykształ-
cenia oraz zdobycie kwalifikacji zawodowych przed
wejściem w dorosłe życie. Co roku w OHP tymi for-
mami kształcenia objętych jest ponad 32 tys. uczest-
ników, w tym blisko 15 tys. kształceniem ogólnym
(na poziomie szkoły podstawowej i gimnazjum) i oko-
ło 18 tys. uczestników kształceniem zawodu) w 55
zawodach, na które jest zapotrzebowanie na lokal-
nych rynkach pracy. Pomoc w wyborze zawodu gwa-
rantują uczestnikom doradcy zawodowi zatrudnieni
w OHP, którzy badają predyspozycje każdego pod-
opiecznego. Tak realizowane zadania przynoszą wy-
mierne efekty. Jak wynika z informacji podawanej
przez Komendę Główną OHP w ubiegłym roku oko-
ło 90% uczestników pozytywnie ukończyło szkołę i
zdało z powodzeniem egzaminy na tytuły kwalifika-
cyjne lub uzyskało promocję do następnych klas po-
mimo wcześniejszych, nawet kilkuletnich opóźnień i
zaniedbań edukacyjnych.
Inną grupę beneficjentów OHP stanowi młodzież
zagrożona bezrobociem, w tym absolwenci szkół po-
nadgimnazjalnych oraz wyższych uczelni posiadają-
cy kwalifikacje zawodowe, które jednak z uwagi na
aktualny brak zapotrzebowania na nie na rynku pra-
cy nie gwarantują zatrudnienia. Kolejną grupą są
absolwenci gimnazjum i liceum, osoby powyżej 18
roku życia, które zakończyły edukację i nie posiadają
kwalifikacji zawodowych. Do tej młodzieży OHP kie-
rują działania z obszaru usług rynku pracy. Zadania
te realizowane są poprzez skoordynowany system do-
radztwa, poradnictwa i pośrednictwa pracy oraz
szkolenia zawodowego. Co roku blisko 500 tys. mło-
dzieży korzysta z różnych form wsparcia, z czego pra-
wie 50% to młodzież ostatnich klas szkół ponadgim-
nazjalnych.
Oferujące różne formy edukacji placówki OHP
spełniają kryteria merytoryczne wymagane do akre-
dytacji, tj. posiadają dobrze wyposażone bazy tech-
nologiczne i dydaktyczne, zatrudniają wykwalifiko-
waną kadrę, opracowują własne materiały metodycz-
no-dydaktyczne oraz wdrażają nowatorskie rozwią-
zania programowo-metodyczne i organizacyjne słu-
żące podnoszeniu jakości kształcenia zawodowego.
Natomiast z informacji, które uzyskałem, wyni-
ka, że mimo tak szerokiej i efektywnej działalności
na polu edukacji ochotnicze hufce pracy nie mogą
nawet starać się o uzyskanie akredytacji, o której
102
mowa w art. 68b ustawy o systemie oświaty, w prze-
ciwieństwie do szeregu innych podmiotów publicz-
nych i niepublicznych, w tym prowadzących działal-
ność oświatową na zasadach określonych w przepi-
sach ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Tak więc możliwość ubiegania się o akredytację
przysługuje podmiotom, które nie posiadają w ww.
zakresie porównywalnego do OHP doświadczenia,
zaplecza logistycznego i dydaktycznego, czy też sze-
rokiej sieci placówek. Takie uregulowanie prawne
jest dalece niezrozumiałe. Jak mi wiadomo OHP od
dłuższego czasu zabiega o zmianę takiego stanu rze-
czy, przy wsparciu Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej. Znane mi są dotychczasowe wielokrotne wy-
stąpienia pani minister pracy i polityki społecznej do
Pani Minister o zmianę obecnego stanu rzeczy.
Znane mi są również zapewnienia i pisemne sta-
nowisko resortu edukacji aprobujące działania do-
tyczące rozstrzygnięcia tej kwestii zgodnie ze spo-
łecznym oczekiwaniem i potrzebami młodzieży. Jed-
nak uregulowanie tej problematyki odwlekane jest
od kilku lat i do tej pory problem ten nie został roz-
wiązany.
Utrzymywanie się takiego stanu rzeczy, tj. brak
możliwości uzyskiwania akredytacji zwłaszcza w
odniesieniu do państwowej jednostki organizacyj-
nej, jaką są OHP, jest co najmniej niezrozumiałe,
szczególnie wobec ustawowych zadań tej instytucji
określonych w ustawie o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy, a także wynikających z art.
69 ustawy o systemie oświaty, który stanowi, że:
Zadania z zakresu kształcenia i wychowania mło-
dzieży wykonują także ochotnicze hufce pracy orga-
nizowane na zasadach określonych w odrębnych
przepisach.
Brak możliwości akredytowania szkoleń realizo-
wanych przez jednostki organizacyjne OHP w istotny
sposób przyczynia się do ograniczenia możliwości ich
działania, a tym samym do ograniczenia efektów w
zakresie przeciwdziałania bezrobociu na lokalnych
rynkach pracy, gdzie jednostki te są powoływane i
funkcjonują. Problem ten należy traktować jako pil-
ny i wymagający szybkiego uregulowania.
Biorąc zatem pod uwagę powyżej scharakteryzo-
wany problem, zwracam się do Pani Minister z na-
stępującymi pytaniami:
1. Jakie powody uniemożliwiają zmianę obecnego
stanu rzeczy, pomimo szeregu wystąpień resortu pra-
cy i pozytywnych deklaracji w tym względzie prze-
kazywanych przez resort edukacji?
2. Czy w kontekście prowadzonych obecnie prac
nad zmianą ustawy o systemie oświaty w związku
z procedowaniem nad ustawą o systemie oceny ja-
kości edukacji (gdzie zawarto propozycję przekaza-
nia kompetencji przyznawania akredytacji wojewo-
dom poprzez nowelizację art. 68b) nie byłoby zasad-
ne w tejże ustawie (ustawie o systemie oceny jakości
edukacji) uregulowanie przedmiotowych kwestii w
odniesieniu do jednostek organizacyjnych OHP, o
których mowa w art. 14 ustawy o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Sławecki
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20464)
do ministra finansów
w sprawie wysokości stawki podatku VAT
od honorarium za koncert
Szanowny Panie Ministrze! Znacząca większość
miast naszego kraju jest organizatorem bądź współ-
organizatorem koncertów, podczas których występu-
ją m.in. wykonawcy polskiej estrady. Przedsięwzięcia
te realizowane są poprzez umowę zawieraną pomię-
dzy danym miastem a agencją artystyczną bądź z
impresariatem, bądź bezpośrednio z menadżerem
danego artysty. Do końca ubiegłego roku honorarium
za koncert wykonywany przez artystę nie było opo-
datkowane.
Od stycznia br. miasta podejmują działania zwią-
zane z organizacją różnego rodzaju imprez artystycz-
nych, podczas których prezentują się profesjonalni
wykonawcy. Nawiązywane są w tym zakresie rozmo-
wy z agencjami bądź z menadżerami wykonawców.
Z kontaktów tych wynika, że w związku z wprowa-
dzonymi zmianami w ustawie o podatku od towarów
i usług do honorarium za koncert doliczony będzie
podatek VAT w wysokości 8% bądź 23%.
Ponieważ brak w tej materii jednoznacznej infor-
macji, w przesłanych wzorach umów dotyczących da-
nego koncertu wysokość VAT-u określana jest zazwy-
czaj stawką 23%, przy jednoczesnym zapisie, że „po-
datek VAT naliczany będzie zgodnie z obowiązujący-
mi przepisami i interpretacjami podatkowymi, obo-
wiązującymi w dniu wystawienia faktury końcowej”.
Podobnie sytuacja przedstawia się w przypadku wy-
najmu sprzętu, na którym koncert będzie realizowa-
ny, tzn. wynajmu sceny, nagłośnienia i oświetlenia.
Niejednoznaczna informacja dotycząca wysokości
podatku VAT w znaczny sposób utrudnia prawidłową
realizację budżetu w dziale dotyczącym kultury.
Szanowny Panie Ministrze, ponieważ wprowadze-
nie z dniem 1 stycznia br. 23% podatku VAT za świad-
czenie przedmiotowych usług generuje dodatkowy
wydatek, na który w budżetach miast może zabrak-
nąć pokrycia, kieruję do Pana następujące pytania:
1. Czy i jaka jest wysokość podatku VAT od wy-
konywanego przez artystę koncertu?

2. Jaka jest obecnie wysokość podatku VAT od
świadczonej usługi w zakresie wynajmu sprzętu na
realizację imprezy artystycznej?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20465)
do ministra środowiska
w sprawie pomocy podmiotom fizycznym
i prawnym w likwidacji azbestu
Szanowny Panie Ministrze! Azbest jest uznawany
za jeden z najbardziej szkodliwych materiałów stoso-
wanych w poprzednim okresie w budownictwie.
Jego obecność w otoczeniu stwarza realne zagro-
żenie dla zdrowia ludzi, a także prowadzi do degra-
dacji środowiska naturalnego. Ustawowo właściciele
nieruchomości są zobowiązani do usunięcia zagroże-
nia azbestem do 2032 r.
Jednak wysoki koszt likwidacji dachów pokrytych
azbestem powoduje, że działania w tym zakresie są
ograniczone. Dotychczasowa pomoc państwa w tym
zakresie jest znikoma. Samorządy terenowe propo-
nują, aby w sprawę pomocy finansowej w usuwaniu
azbestu z nieruchomości zaangażować narodowy i
wojewódzkie fundusze ochrony środowiska.
W związku z powyższym proszę o informacje, czy
Pan Minister podejmie działania, aby doprowadzić
do zaangażowania Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska w likwidację azbestu?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 30 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20466)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie sytuacji zawodowej dziennikarzy
Szanowny Panie Ministrze! Otrzymałem stano-
wisko ogólnego zebrania dziennikarzy wielkopol-
skich z dnia 14 grudnia 2010 r. w sprawie sytuacji
zawodowej tego środowiska. Jako zjawiska nieko-
rzystne dla zawodu dziennikarzy wymienia się:
— dezintegrację środowiska dziennikarskiego,
— dramatyczne obniżenie się prestiżu zawodu
dziennikarza w Polsce,
— brak elementarnych zasad opieki socjalnej
dziennikarzy w większości redakcji,
103
— zaniechanie szkoleń i podnoszenia kwalifikacji
dziennikarzy.
Środowisko dziennikarzy uważa za konieczne do-
stosowanie do aktualnych potrzeb Prawa prasowego
uchwalenie nowej ustawy medialnej oraz o samorzą-
dzie zawodowym dziennikarzy.
W związku z tym proszę o informację, jakie jest
stanowisko Pana Ministra w powyższej sprawie.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20467)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie działalności rolniczej prowadzonej
na terenie parków krajobrazowych
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy prowadzący
działalność rolniczą na obszarach parków krajobrazo-
wych, będący beneficjentami dopłat bezpośrednich oraz
dopłat z tytułu realizacji programów rolnośrodowisko-
wych, niejednokrotnie spotykają się ze strony ARiMR
z zarzutem zbyt dużej liczby drzew na 1 ha użytków
rolnych na działkach zgłoszonych do ww. dopłat.
Dla obszarów Natura 2000 ARiMR uznaje mak-
simum w liczbie 50 sztuk drzew na 1 ha. Ten wymóg
stosuje również ARiMR do działek rolnych położo-
nych m.in. na terenie parków krajobrazowych.
Zdaniem rolników takie stanowisko agencji godzi
w ochronę przyrody i krajobrazu, gdyż, mimo że
przepisy dopuszczają na terenach chronionych więk-
szą liczbę drzew, skutkuje to odmową realizacji do-
płat rolnikowi korzystającemu rolniczo w sposób
tradycyjny z tych gruntów.
W związku z tym proszę o informację, jakie jest
stanowisko Pana Ministra w powyższej sprawie.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20468)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie perspektyw szkolnictwa
zawodowego w naszym kraju
Szanowna Pani Minister! W naszym kraju nadal
jest wysokie bezrobocie, szczególnie widoczne wśród
ludzi młodych. Natomiast przedsiębiorcy poszukują
pracowników w budownictwie, usługach o określo-
104
nych zawodach. Jest to wynik przeprowadzonej od
1999 r. reformy oświaty, gdzie obniżono rangę szkol-
nictwa zawodowego.
Obecnie praktyczną naukę zawodu realizują rze-
mieślnicy oraz niektóre jeszcze szkoły zawodowe,
które współpracują z przedsiębiorstwami. Brak wy-
posażenia w praktyczną naukę zawodu w szkołach
średnich, współpracy z przedsiębiorcami, odbywania
praktyk powoduje, że absolwenci szkół średnich nie
są przygotowani do podjęcia pracy zawodowej, a nie
wszyscy mają zamiar kontynuować naukę w szkołach
wyższych.
W związku z tym proszę o informację, jakie są
plany Pani Minister, aby dostosować polskie szkol-
nictwo zawodowe do potrzeb naszej gospodarki.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20469)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podejrzenia o nepotyzm
szefa resortu infrastruktury
Szanowny Panie Premierze! Prasa ujawnia na-
zwiska 35 znajomych, których zatrudnił m.in. w spół-
kach kolejowych szef infrastruktury p. Cezary Gra-
barczyk. Sojusz Lewicy Demokratycznej przedstawił
listę 35 współpracowników p. Grabarczyka w resor-
cie oraz podległych mu spółkach kolejowych i pocz-
towych, a także ich wzajemne powiązania. SLD pod-
kreśla, że wszystkie te osoby są blisko związane z
ministrem, należą do PO lub pochodzą z jego rodzin-
nej Łodzi. Obiecywał Pan odpartyjnienie spółek,
tymczasem w resorcie infrastruktury o zatrudnieniu
nie decydują kompetencje, lecz znajomość z mini-
strem. O nepotyzmie w resorcie infrastruktury i pod-
ległych mu spółkach mówi nie tylko SLD, od dawna
wiadomo, że w tym ministerstwie obowiązuje formu-
ła spółdzielni albo zakładu pracy chronionej. W obec-
nym rządzie zatrudnianie ludzi ma miejsce według
klucza partyjnego, a nie kompetencji i wiedzy.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. W jaki sposób zamierza Pan wyjaśnić zaistnia-
łą sytuację w Ministerstwie Infrastruktury?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zapo-
biec i uciąć wszelkie objawy nepotyzmu w obecnym
rządzie?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 28 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20470)
do ministra infrastruktury
w sprawie raportu UEFA dotyczącego
Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że po
raz pierwszy raport UEFA jest bardziej krytyczny w
stosunku do Polski niż do Ukrainy. Euro 2012 miało
być wielkim projektem modernizacyjnym dla Polski
– nowoczesne drogi, autostrady, dworce lotnicze, ko-
lejowe, nowoczesne stadiony, nowoczesne centra po-
bytowe. Stadiony budują samorządy i budują przy
pomocy pieniędzy, które przyznane zostały przez po-
przedni rząd. Otoczenie warszawskiego stadionu na-
rodowego to w dalszym ciągu jest bazar. Brakuje
planu dla Dworca Wschodniego oraz Dworca Stadion,
kluczowych dworców. Poza tym Warszawa nie ma po-
zwolenia na metro, a do stadionu narodowego kibice
według założeń mieli dojechać metrem.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Jakie kroki zamierza podjąć ministerstwo, aby
zniwelować skutki opóźnień w modernizacji dworców
kolejowych w miastach, które mają przyjąć kibiców
na Euro 2012?
2. Czy do rozpoczęcia Euro 2012 metro w Warsza-
wie będzie gotowe?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20471)
do ministra finansów
w sprawie możliwego bankructwa Polski
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że fir-
ma Barclays Capital wieszczy Polsce bankructwo. W
opinii firmy prawdopodobieństwo takiego scenariu-
sza jest spore, bo rząd nie ma wiarygodnego planu
naprawy finansów publicznych. Nieznany jest jeszcze
ostateczny wynik deficytu finansów publicznych. W
ocenie ekonomistów raczej przekroczył on 8% PKB,
choć rząd utrzymuje, że nie był wyższy niż 7,9%
PKB. W 2009 r. wynik deficytu budżetowego wzrósł
do 7,2% z 1,9% PKB w roku 2007. Zadłużenie polskie
według szacunkowych danych resortu finansów li-
czone metodą krajową wyniosło w 2010 r. 53,4% PKB,
zaś według metodologii unijnej 55,4% PKB.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy zapowiadane przez ekspertów bankructwo
Polski jest możliwe?
2. Na ile realny jest ten scenariusz?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20472)
do ministra finansów
w sprawie poziomu zadłużenia Polski
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że tylko
dzięki interwencji w grudniu 2010 r. na rynku walu-
towym oraz zakupowi swapów walutowych Minister-
stwu Finansów udało się utrzymać zadłużenie na
koniec ubiegłego roku poniżej progu 55% PKB. Stan
rezerw walutowych Ministerstwa Finansów skurczył
się na przełomie roku o 4 mld zł. Resort nie chce po-
dać, ile z tych środków poszło na korygowanie pozio-
mu zadłużenia. Pod koniec 2010 r. deficyt finansów
publicznych szacowany przez ekonomistów na ponad
8% nagle stopniał. Na przełomie listopada i grudnia
2010 r. stan rezerw walutowych według resortu fi-
nansów wynosił 5,6 mld euro. Tymczasem ostatnio
poziom rezerw spadł do 1,6 mld euro.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego stan rezerw walutowych Minister-
stwa Finansów zmniejszył się na przełomie roku
o 4 mld zł?
2. Ile z tych środków zostało wykorzystane na ko-
rygowanie poziomu zadłużenia?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20473)
do ministra środowiska
w sprawie podwyżek cen prądu
spowodowanych nieprzydzieleniem
uprawnień do darmowych emisji dwutlenku
węgla
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że w
najbliższym czasie będą wielkie podwyżki cen prądu.
Powodem jest to, że w resorcie środowiska utknął
projekt ustawy, który pozwoli nowym elektrowniom
emitować CO2 za darmo. Jeśli przepisy nie wejdą w
życie do czerwca, to prąd podrożeje oraz czekają nas
ograniczenia dostaw. Firmy energetyczne wstrzyma-
ją inwestycje, a w 2013 r. podniosą stawki za energię.
Eksperci ostrzegają, że ceny będą nawet o 110% wyż-
sze niż obecnie, jeśli do połowy roku rząd nie przy-
dzieli wytwórcom darmowych emisji CO2 na budowa-
ne bloki. Obecnie na hurtowym rynku energii za 1
MWh płaci się ok. 200 zł. Jak szacuje Społeczna Rada
Narodowego Programu Redukcji Emisji, w ciągu
dwóch lat cena może podnieść się nawet do 418 zł.
Stanie się tak, jeśli zatrzymane zostaną inwestycje
w energetyce i elektrownie będą musiały kupować
100% uprawnień do emisji dwutlenku węgla.
105
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że ceny prądu będą nawet o
110% wyższe niż obecnie, jeśli do połowy roku rząd
nie przydzieli wytwórcom darmowych emisji CO2 na
budowane bloki?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby tak się nie stało?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20474)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nagród dla policjantów w 2010 r.
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że na-
wet 25 tys. zł dodatkowo dostali w 2010 r. szefowie
wojewódzcy Policji. Reszta funkcjonariuszy jest tym
faktem oburzona. Z 5,1 mln zł, którymi dysponował
komendant główny Policji na nagrody w 2010 r., aż
1,2 mln trafiło do szefów komend wojewódzkich i
szkół policyjnych oraz ich zastępców. Są to 84 osoby.
Na wszystkie nagrody w Policji (motywacyjne, za
sukcesy w służbie, ale i zapomogi) wydano w ubie-
głym roku w sumie ok. 133 mln zł. Na jednego funk-
cjonariusza (jest ich ok. 96 tys.) wypadło więc ok.
1370 zł. Policjanci czują się pokrzywdzeni takim roz-
działem nagród. Tymczasem najniższa nagroda dla
komendanta to 14,5 tys. zł, najwyższa 25 tys. zł.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego istnieje tak duża dysproporcja między
wysokością nagród szefów komend wojewódzkich Po-
licji a ich podwładnymi?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby to zmienić?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20475)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie likwidacji Kuratorium Oświaty
w Bydgoszczy
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że według
rządowych planów likwidacji ma ulec Kuratorium
Oświaty w Bydgoszczy. Według planów rządu kom-
petencje po zlikwidowanym kuratorium ma przejąć
Regionalny Ośrodek Jakości Edukacji w Gdańsku.
Sejmik Województwa Kujawsko-Pomorskiego wyraża
zdecydowany sprzeciw wobec planów marginalizacji
regionu poprzez wyprowadzanie z województwa ko-
106
lejnej bardzo ważnej instytucji rządowej. Odbije się
to pogorszeniem nadzoru pedagogicznego, szczegól-
nie w sytuacji, w której proponuje się utworzenie dla
całego województwa kujawsko-pomorskiego tylko
jednej rejonowej filii tego gdańskiego ośrodka. Likwi-
dacja kuratorium oznaczać będzie utratę prestiżu i
degrengoladę oświaty w regionie. W bydgoskim ku-
ratorium pracuje wielu doświadczonych fachowców.
Nawet jeśli zamiast niego powstanie punkt konsul-
tacyjny, część z nich rozpierzchnie się po innych in-
stytucjach lub nawet odejdzie z oświaty.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że likwidacji ma ulec Kurato-
rium Oświaty w Bydgoszczy?
2. Czy jest to decyzja ostateczna?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20476)
do ministra infrastruktury
w sprawie transportowego sporu z Rosją
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że Pol-
ska nie ma co liczyć na pomoc Unii Europejskiej w
transportowym sporze z Rosją. Komisarz ds. trans-
portu jasno stwierdził, że Bruksela stroną sporu nie
jest i nie jest w stanie pomóc polskim firmom. Chodzi
o problem polskich samochodów ciężarowych, które
utknęły na granicy Rosji z powodu braku rosyjsko-
-polskiego porozumienia w sprawie zezwoleń na wy-
konywanie międzynarodowych przewozów drogo-
wych, w 2011 r. nowa umowa wciąż nie jest wynego-
cjowana. Dwustronne rozmowy w sprawie zezwoleń
na wykonywanie międzynarodowych przewozów dro-
gowych w 2011 r. nie przynoszą rezultatów. Ważność
jednorazowych zezwoleń na 2010 r., wydanych przez
oba kraje, wygasła 15 stycznia 2011 r. Rosyjscy eks-
perci szacują, że po 15 stycznia na granicach Rosji z
Białorusią, Ukrainą, Łotwą i Estonią utknęło ponad
1000 samochodów ciężarowych z Polski. Strona ro-
syjska, chcąc nie dopuścić do całkowitego wstrzyma-
nia przewozów, zaproponowała, by do czasu ostatecz-
nego uregulowania problemu utrzymać je w I kwar-
tale 2011 r. na poziomie 2010 r.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy rząd podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby wy-
negocjować porozumienie w sprawie zezwoleń na wy-
konywanie międzynarodowych przewozów drogo-
wych w 2011 r. do Rosji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20477)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie tzw. ustawy żłobkowej
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że senac-
ka komisja ds. rodziny wpisała do ustawy żłobkowej,
że trzeba pouczyć rodziców, jakie skutki może mieć
oddanie dziecka pod opiekę placówki. Wśród senato-
rów rządowy projekt wzbudził duże kontrowersje.
Ponadto przeciwko ustawie zaprotestowały grupy or-
ganizacji pozarządowych, na czele z fundacją Cała
Polska czyta dzieciom. Ich zdaniem ustawa sprzyja
rodzicom, ale w minimalny tylko sposób chroni dzie-
ci. Protestujący wysłali list do premiera Donalda Tu-
ska, podpisały go również towarzystwa: psychologicz-
ne, psychiatryczne i pedagogiczne. Przypomnieli w
nim, że dla rozwoju najmniejszych dzieci najwłaściw-
sza jest opieka rodzicielska. Wczesne dzieciństwo bez
mocnej, bezpiecznej więzi z matką i najbliższymi
skutkuje zaburzeniami zdrowotnymi i emocjonalny-
mi dziecka, które kładą się cieniem na całym jego
życiu. Zaproponowali wiele zmian w ustawie, m.in.
nadzór psychologa nad każdą placówką, szczególne
zasady higieny przy posiłkach, zakaz włączania te-
lewizorów i komputerów dzieciom itp. Zalecili rów-
nież, aby uprzedzać rodziców o „skutkach wczesnego
odseparowania dziecka od osób najbliższych” i wią-
żących się z tym „zagrożeniach dla zdrowia emocjo-
nalnego oraz fizycznego dziecka”.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby zastosować rozwiązania, które pozwoliłyby
kobietom wychowywać dzieci w domu, bez koniecz-
ności posyłania ich do żłobka, co zdaniem psycholo-
gów negatywnie wpływa na ich rozwój?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20478)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów z taborem PKP
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że kolei
brakuje wagonów, a tymczasem wielu składów sto-
jących na bocznicach nie ma kto remontować. Firma
Remtrak z Torunia, która się tym zajmuje, jest w
kłopotach finansowych. Chaos na polskich torach na
przełomie roku spowodowały źle przeprowadzona
zmiana rozkładu jazdy oraz nagły atak zimy. Te
czynniki spotęgowały jeszcze problemy z taborem.
Przewoźnikom zabrakło wagonów, choć jednocześnie

wiele z nich stało bezczynnie w oczekiwaniu na prze-
gląd lub remont. Toruńska firma Remtrak jest spół-
ką, w której ponad 75% udziałów ma PKP SA, nieco
ponad 22% należy do Przewozów Regionalnych, a
półtora do bydgoskiej PESY. Firma remontuje wa-
gony InterCity. Od roku jest w ogromnych kłopotach
finansowych, nie jest w stanie dokończyć remontów,
bo przez długi nie dostaje potrzebnych części. W
grudniu pracownicy dostali tylko połowę pensji. Ale
PKP nie chcą ogłosić upadku firmy, bo straciłyby
zakład remontowy. Problem w tym, że ten zakład
nie jest w stanie wykonywać swojego zadania. Jeśli
uratowanie Remtraka się nie powiedzie, to niewyre-
montowane wagony jak stały, tak dalej będą stać na
bocznicach.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby uratować firmę Remtrak, która remontuje tabor
PKP?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20479)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie świadczeń rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że samo
zawieszenie działalności gospodarczej przez rodzica
nie pozwala gminie, aby dochód rodziny pomniejszyć
o dochód utracony i przyznać świadczenia na dzieci.
Świadczenia rodzinne są przyznawane rodzinom na
podstawie dochodów osiąganych przez ich członków
w roku kalendarzowym poprzedzającym okres zasił-
kowy. W obecnym okresie zasiłkowym, który rozpo-
czął się 1 listopada 2010 r., są to więc dochody z roku
2009 r. W sytuacji gdy okażą się wyższe niż 504 zł
miesięcznie na członka rodziny lub 583 zł, gdy wy-
chowuje się w niej niepełnosprawne dziecko, gmina
odmówi przyznania zasiłku. Jednak jeżeli w 2010 r.
lub 2011 r. zmieni się sytuacja dochodowa rodziny,
gmina uwzględni to, stosując procedurę dochodu
utraconego oraz dochodu uzyskanego. Ustawa o
świadczeniach rodzinnych zawiera zamkniętą listę
dochodów, które mogą być potraktowane jako utra-
cone. Dlatego nie zawsze pogorszenie sytuacji docho-
dowej rodziny spowoduje możliwość ubiegania się
o świadczenia. Takiej podstawy nie daje np. zawie-
szenie przez rodzica prowadzenia pozarolniczej dzia-
łalności gospodarczej. Przepisy wskazują, że tylko
wyrejestrowanie działalności gospodarczej może spo-
wodować, że potraktujemy to jako dochód utracony,
mimo że zawieszenie działalności też oznacza, że ro-
dzic nie osiąga dochodów. Podobny problem dotyczy
też m.in. utraty świadczeń alimentacyjnych na sku-
107
tek śmierci zobowiązanego do płacenia alimentów
rodzica oraz sprzedaży gospodarstwa rolnego. To po-
woduje, że rodzina może ubiegać się o zasiłek dopiero
na okres zasiłkowy rozpoczynający się 1 listopada
2011 r., kiedy ważne będą dochody osiągnięte rok
wcześniej.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza znowelizować ustawę o
świadczeniach rodzinnych, poszerzając listę docho-
dów utraconych o sytuację zawieszenia działalności
gospodarczej, kiedy rodzina faktycznie nie osiąga do-
chodów?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20480)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie środków z Unii Europejskiej
na reformę systemu oświaty
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że przez
działania Ministerstwa Edukacji Narodowej może-
my stracić nawet 3 mld zł z UE na reformę systemu
oświaty. Pieniądze są wydawane nieefektywnie, pro-
jekty są przedłużane i się powielają. Środki z UE
nie trafiają do szkół, ale są wydawane głównie na
raporty i badania. Eksperci ostrzegają, że Minister-
stwo Edukacji Narodowej nie zdąży wydać pieniędzy
z UE, które ma do dyspozycji na reformę systemu
oświaty. Resort do 2013 r. ma przeznaczyć na ten
cel gigantyczną kwotę 4 mld zł. Połowę ma wydać
wyłącznie na realizację tzw. projektów systemowych
dotyczących jakości kształcenia. Właśnie one budzą
największe zastrzeżenia. Nie tylko dlatego, że wy-
stępują opóźnienia w ich realizacji, ale także dlate-
go, że część zadań jest powielanych, a sposobem na
ich wydłużanie w czasie jest tworzenie kolejnych
etapów realizacji. W rezultacie MEN jest ciągle bli-
sko punktu wyjścia. Rozliczył mniej niż 10% przy-
znanych mu z UE kwot. Niestety jest też już za póź-
no, aby radykalnie zmienić przeznaczenie tych pie-
niędzy, np. oddając je szkołom i samorządom. Tak
więc z pieniędzy unijnych korzystają wyłącznie eks-
perci, a realizowane projekty są powielane. Tak jest
np. przy projektach realizowanych przez Centralną
Komisję Egzaminacyjną, która ma na to prawie 34
mln zł. A są głównie tylko badania, które dotyczą
m.in. podnoszenia jakości narzędzi systemu egza-
minów zewnętrznych, ich zróżnicowania oraz
wskaźnika wartości dodanych z nimi związanych.
Krytycznie o unijnych projektach MEN wypowia-
dają się także dyrektorzy szkół i nauczyciele. MEN
zaprasza ich na konferencje i seminaria prezentują-
ce wyniki badań w projektach systemowych. Irytu-
108
jący jest fakt, że pieniądze trafiają na badania, na-
tomiast nie wspomagają bezpośrednio szkół.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej nie zdąży wydać pieniędzy z UE, które ma
do dyspozycji na reformę systemu oświaty?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby tak się nie stało?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20481)
do ministra środowiska
w sprawie obszarów chronionych
Szanowny Panie Ministrze! Najwyższa Izba Kon-
troli ustaliła, że 17,7 tys. ha obszarów chronionych
w całym kraju nie ma umocowania w księgach wie-
czystych. W opinii NIK, brak tych wpisów może spo-
wodować roszczenia wobec Skarbu Państwa, np. od
osób prywatnych. Bezpośrednia kontrola objęła sie-
dem obszarów chronionych – parki: bieszczadzki,
drawieński, kampinoski, magurski, świętokrzyski,
woliński oraz „Ujście Warty”. Niemal połowa skon-
trolowanych przez NIK parków nie ma potwierdze-
nia własności w księgach wieczystych przynajmniej
dla części swojego obszaru. W przypadku parku „Uj-
ście Warty” dotyczy to aż 42% terytorium, w przy-
padku parku kampinoskiego – 35%. Jak ustaliła
NIK, nieprawidłowości w dokumentach dotyczą rów-
nież określenia samej powierzchni terenów chronio-
nych, dane o ich powierzchni w rejestrach nierucho-
mości prowadzonych przez dyrektorów skontrolowa-
nych parków różnią się od wielkości podanych w
rozporządzeniach Rady Ministrów. NIK wykazała,
że dyrektorzy parków zarządzają gruntami i nieru-
chomościami Skarbu Państwa bez decyzji o przeka-
zaniu ich w trwały zarząd. Jak poinformowano, taka
decyzja jest w takich przypadkach konieczna. Spo-
śród skontrolowanych terenów w najgorszej sytuacji
jest pod tym względem park kampinoski, w którym
żadna z nieruchomości nie ma odpowiedniej decyzji,
a w pozostałych parkach decyzje były wydane jedy-
nie dla części obszaru. W całym kraju sytuacja ta
dotyczy blisko 100 tys. ha gruntów, czyli dla 41%
powierzchni wszystkich parków narodowych w Pol-
sce. Podczas kontroli okazało się, że jedynie w Wo-
lińskim Parku Narodowym decyzje o przekazaniu
nieruchomości w trwały zarząd wydane były dla ca-
łego terytorium parku.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby uporządkować kwestię umocowania w księ-
gach wieczystych obszarów chronionych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20482)
do ministra zdrowia
w sprawie złego kontraktowania świadczeń
w woj. pomorskim
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że ok. 100
osób uczestniczyło w Gdańsku w milczącym prote-
ście przed siedzibą pomorskiego oddziału NFZ, twier-
dząc, iż NFZ naraża życie i zdrowie mieszkańców
poprzez złe kontraktowanie świadczeń. W wyniku
konkursu NFZ kontraktów na 2011 r. nie otrzymały
oddziały kardiologiczne w szpitalu studenckim i w
pomorskim centrum traumatologicznym, które rocz-
nie przyjmowały ok. 2 tys. pacjentów. Oddział kar-
diologii w szpitalu im. PCK w Gdyni, który rocznie
przyjmuje ok. 2,5 tys. pacjentów, otrzymał kontrakt
wystarczający na 7 miesięcy działalności. Pomorski
oddział NFZ nie podpisał kontraktów z 4 szpitalami
w Trójmieście. W ocenie związkowców powoduje to
bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia miesz-
kańców woj. pomorskiego i prędzej czy później może
dojść do tragedii, gdyż pacjenci mogą umierać w ka-
retkach jeżdżących od szpitala do szpitala i szukają-
cych miejsca, bo pacjenta z zawałem wymagającego
specjalistycznego sprzętu nie można gdziekolwiek
położyć. Na pokrycie potrzeb, o które domagają się
protestujący, wystarczy 2 mln zł. Związkowcy zosta-
wili w siedzibie NFZ petycję do dyrekcji funduszu, w
której żądają m.in. zwołania posiedzenia sejmiku i
przekazania informacji o działaniach podjętych przez
urząd marszałkowski, dotyczących kardiologii. W
proteście uczestniczyli przedstawiciele 22 organizacji
związkowych reprezentujących m.in. lekarzy, pielę-
gniarki, kolejarzy, pracowników komunikacji miej-
skiej, policjantów i strażaków.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy ministerstwo zamierza spełnić żądania
związkowców przedstawione w petycji?
2. W jaki sposób ministerstwo zamierza rozwią-
zać problem zbyt małych limitów świadczeń oraz
ograniczonego dostępu do świadczeń specjalistycz-
nych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20483)
do ministra obrony narodowej
w sprawie ochotników do zawodowej służby
wojskowej
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że w
tym roku może zabraknąć 30 tys. chętnych na szere-
gowych. Resort sięga po Narodowe Siły Rezerwowe.
Według planów MON w Narodowych Siłach Rezer-
wowych w 2010 r. miało służyć 10 tys. żołnierzy, a do
końca 2011 r. – 20 tys. Tymczasem kontrakty podpi-
sało niewiele ponad 3 tys. ochotników. Czyli wojsko
w tym roku musiałoby znaleźć jeszcze 17 tys. chęt-
nych do korpusu rezerwistów. A ostatnie działanie
ministerstwa, czyli decyzja, że ochotnicy z NSR w
pierwszej kolejności mają być przyjmowani do służby
stałej, jeszcze bardziej uszczupli te szeregi. Resort
sięga po rezerwistów, ponieważ brakuje ochotników
do zawodowej służby, szczególnie w korpusie szere-
gowych i młodszych oficerów. Młodzi ludzie uznają
wojsko za coraz mniej atrakcyjne miejsce pracy ze
względu na zarobki, ale też niepewność dotyczącą
np. emerytur. Na przykład w jednostkach, takich jak
12. Brygada Zmechanizowana ze Szczecina czy 17.
Brygada Zmechanizowana z Międzyrzecza, wakatów
na tych stanowiskach jest średnio od 70 do 100 na
ok. 1000 szeregowych. W przypadku Wojsk Lądowych
na stanowiskach szeregowych zawodowych i podofi-
cerów młodszych brakuje 1100 żołnierzy na ok. 40
tys. Odnotowuje się również wiele przypadków od-
mowy przeniesienia do innej jednostki lub odejścia
do cywila. Tak sztucznie pompuje się statystyki. Na
koniec ubiegłego roku w Siłach Powietrznych było
prawie 1500 wakatów dla podoficerów oraz ponad
2300 dla szeregowych. W przypadku Marynarki Wo-
jennej brakuje im 600 szeregowych zawodowych i 400
podoficerów młodszych na 8,5 tys. żołnierzy. Problem
będzie narastał, bo z wojska zostaną w tym roku
zwolnieni starsi podoficerowie i oficerowie, których
jest za dużo w stosunku do szeregowych. Poza tym
zaczną odchodzić pierwsi szeregowi po 12 latach służ-
by kontraktowej. W tym roku armia razem z korpu-
sem rezerwistów ma liczyć 120 tys. żołnierzy, a jak
podkreślają eksperci, może się skończyć na tym, że
będzie niespełna 90 tys.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. W jaki sposób ministerstwo zamierza poradzić
sobie z odpowiednim wyszkoleniem żołnierzy zawo-
dowych?
2. Jakie kroki zamierza podjąć ministerstwo, aby
uzupełnić braki w szeregach żołnierzy zawodo-
wych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 stycznia 2011 r.
109
Interpelacja
(nr 20484)
do ministra finansów
w sprawie odliczania podatku VAT od paliwa
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że Mi-
nisterstwo Finansów nieprecyzyjnie informuje po-
datników, że mogą odliczać podatek VAT od paliwa,
m.in. do leasingowanych aut. Takie odliczenie w
przepisach nowej ustawy o VAT jest wyłączone. Jed-
nak z wydanej przez resort broszury na temat nowe-
li tego podatku wynika, że osoba, która ma samochód
z kratką w leasingu, a umowę zawarła przed 1 stycz-
nia 2011 r. i zarejestruje go do 31 stycznia, będzie
miała prawo do odliczenia VAT-u od paliwa. A to nie-
stety nieprawda, więc jeśli podatnik przeczyta tylko
broszurę Ministerstwa Finansów, nie zaglądając do
odpowiednich przepisów, może wyciągnąć mylące
wnioski. W konsekwencji odliczy VAT od paliwa za-
kupionego od leasingowanego auta, do czego nie ma
prawa. Gdy urząd skarbowy takie rozliczenie spraw-
dzi, nakaże podatnikowi skorygować odliczenie. Ko-
rekta może być kosztowna. U podatnika powstanie
bowiem zaległość podatkowa, którą trzeba uregulo-
wać wraz z odsetkami.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego Ministerstwo Finansów nieprecyzyj-
nie informuje podatników, że mogą odliczać podatek
VAT od paliwa, m.in. do leasingowanych aut?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby skorygować tę błędną informację?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20485)
do ministra infrastruktury
w sprawie superszybkich lokomotyw Husarz
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że su-
perszybkie lokomotywy Husarz mają problemy. Są
dni, kiedy wyjeżdża tylko sześć z dziesięciu maszyn.
Husarze kosztowały 44 mln euro. Husarze to najno-
wocześniejsze maszyny PKP InterCity. Spółka kupi-
ła je w niemieckim Siemensie, pierwsza przyjechała
do Polski w 2008 r. Podczas ubiegłorocznych testów
na Centralnej Magistrali Kolejowej maszyna osią-
gnęła prędkość 235 km na godz. Po torach miała jeź-
dzić wolniej – 160 km na godz. Husarze zostały skie-
rowane tam, gdzie w ogóle mogły rozwijać taką pręd-
kość. Kursują na trasach do Berlina, Amsterdamu,
Monachium. W kraju można je spotkać w ekspresach:
„Sobieski”, „Polonia” czy „Szkuner”. Jeszcze w ze-
110
szłym roku ówczesny prezes PKP zapewniał, że
wkrótce husarze pokażą, na co je stać. Po moderni-
zacji torów mają jeździć z prędkością 200 km na go-
dzinę z Warszawy do Katowic. Jednak okazuje się, że
drogie, szybkie niemieckie maszyny są za delikatne
na polskie warunki. Jedna lokomotywa jest serwiso-
wana u producenta, a druga jest w naprawie. Podczas
eksploatacji występowały problemy z systemem elek-
tronicznego sterowania, notowano też uszkodzenia
pługów. Okazuje się, że śnieg i niskie temperatury
uszkadzają elektroniczne czujniki, a pługi nie wy-
trzymują konfrontacji z zaspami na torach. Kolejarze
mówią, że polskie maszyny, choć wolniejsze, w zimo-
wych warunkach radzą sobie lepiej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że drogie, szybkie niemieckie ma-
szyny są za delikatne na polskie warunki?
2. W jaki sposób ministerstwo zamierza rozwiązać
ten problem?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20486)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie e-urzędu
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że we-
dług państwowego e-urzędu dowód osobisty można
wymienić tylko w 10 miastach w Polsce, a warsza-
wiak powinien pojechać w tym celu do Ciechocinka.
Jest to efekt testów systemu przeprowadzonych przez
dziennikarzy. Praca nad projektem e-urzędu, w któ-
rym każdy mógłby przez Internet założyć firmę albo
wystąpić o dowód osobisty, numer PESEL, becikowe
czy pozwolenie na budowę, trwa już ponad osiem lat.
Elektroniczna Platforma Usług Administracji Pu-
blicznej (ePUAP) miała ograniczyć biurokrację,
zmniejszyć koszty, ułatwić ludziom życie. Tymcza-
sem system po prostu nie działa.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego do tej pory nie działa na terenie całe-
go kraju Elektroniczna Platforma Usług Administra-
cji Publicznej?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby system e-urzędu zaczął funkcjonować?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20487)
do ministra zdrowia
w sprawie liczby pacjentów w szpitalach
Szanowna Pani Minister! Z najnowszego raportu
Głównego Urzędu Statystycznego wynika, że średnio
przez 111 dni w roku łóżka w szpitalach stoją puste.
Rośnie za to liczba lekarzy, położnych i pielęgniarek.
Tymczasem realia są takie, że w szpitalach pacjen-
tów upycha się na korytarzach, a nawet w kuchni.
Zimą najlepiej widać, jak oddziały szpitalne są prze-
pełnione. Chorzy upychani są na wąskich koryta-
rzach. Często skarżą się, że godzinami czekają na
podejście pielęgniarki czy lekarza. Ale statystyki, ze-
brane na podstawie danych szpitali, pokazują obraz
polskiej służby zdrowia w całkiem odmiennym świe-
tle. Z najnowszego raportu GUS wynika, że w 2009 r.
średnie wykorzystanie łóżek nie przekraczało 254
dni w roku. To oznacza, że 111 dni stały puste. Licz-
ba „niewykorzystanych” dni stale rośnie, jeszcze w
2008 r. było to 108 dni. Najlepiej szpitalne łóżka wy-
korzystuje się w województwie lubelskim (277 dni),
najsłabiej w kujawsko-pomorskim (237 dni) oraz dol-
nośląskim, podlaskim i śląskim (po 243 dni). W peł-
ni obciążone są oddziały psychiatryczne, rehabilita-
cyjne, gastrologiczne, najsłabiej dermatologia i oku-
listyka, gdzie łóżka stoją puste nawet 180 dni w
roku. Okazuje się, że szpitale pustoszeją w sobotę i
niedzielę. W weekend w szpitalu pozostawia się moż-
liwie jak najmniej personelu i pacjentów. Na plano-
wane operacje przyjmuje się pacjentów w poniedzia-
łek lub niedzielę wieczorem, a wypisuje ich przed
sobotą. To wszystko pozwala zaoszczędzić na pen-
sjach dla personelu.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Dlaczego istnieje rozbieżność między liczbami poda-
wanymi przez GUS co do liczby pacjentów w szpita-
lach a stanem faktycznym?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20488)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania wszczepiania
kardiowerterów-defibrylatorów
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że po
dwóch latach szkoleń toruńscy kardiolodzy ze szpi-
tala wojewódzkiego w Toruniu ruszyli z pierwszymi
w mieście operacjami wszczepiania kardiowerterów-

-defibrylatorów. Urządzenie jest często jedyną szansą
na uratowanie życia chorych z zaburzeniami rytmu
serca. Zabieg wszczepienia kardiowertera-defibryla-
tora nie jest prosty. Diody urządzenia trzeba bardzo
precyzyjnie umieścić w odpowiednich miejscach.
Poza tym skomplikowana jest kwestia programowa-
nia urządzenia oraz późniejszej kontroli nad pacjen-
tem, który już przeszedł operację. Kardiowerter-de-
fibrylator to sprzęt będący często jedyną szansą na
normalne życie dla osób z ciężkimi zaburzeniami ryt-
mu serca. Urządzenie – jak wskazuje nazwa – ma
dwie funkcje. Pierwszą jest defibrylacja, czyli zatrzy-
manie migotania komór, co prowadzi do wygaszenia
zaburzenia rytmu. Następnie aparat dokonuje kar-
diowersji, czyli przywrócenia prawidłowego rytmu
serca. Podobnie działa drugie urządzenie – które
wszczepiać będą toruńscy lekarze – do resynchroni-
zacji. Jeden aparat kosztuje 12–50 tys. zł. Niestety
zabiegi w szpitalu wojewódzkim w Toruniu będą li-
mitowane, ponieważ Narodowy Fundusz Zdrowia nie
uznaje ich wszczepiania za procedurę ratującą życie,
co zdaniem lekarzy stoi w oczywistej sprzeczności z
faktami, bo chodzi przecież o pacjentów w szczególnie
ciężkim stanie, u których ryzyko zgonu jest duże i
inaczej pomóc im nie można
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby Narodowy Fundusz Zdrowia uznał wszczepianie
kardiowerterów-defibrylatorów za procedurę ratują-
cą życie i jej nie limitował?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20489)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zakupu sprzętu wojskowego
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że MON
przepłacał za wojskowy sprzęt i wyposażenie żołnie-
rzy. Na nieprawidłowościach budżet mógł tracić na-
wet pół miliarda złotych rocznie. Tyle resort zaosz-
czędził w ubiegłym roku po zmianie zasad przetar-
gów. Eksperci w dziedzinie zbrojeń uważają, że pro-
blem trwał od lat i był związany z faktem ograniczo-
nej konkurencyjności na tym rynku. Przykładem jest
przetarg na zimowe kurtki i mundury, który został
rozstrzygnięty w lipcu 2009 r. W tym przypadku za
blisko 40 mln zł wojsko kupiło produkty, których spe-
cyfikacja techniczna, wyznaczona w dokumentach
przetargowych, odpowiadała tylko i wyłącznie odzie-
ży jednej z firm, mimo że była to oferta najdroższa.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
111
aby zmienić zasady przetargów tak, aby nie tracił na
tym budżet państwa?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20490)
do ministra finansów
w sprawie deficytu sektora finansów
publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że Ko-
misja Europejska oczekuje, że polski rząd do końca
stycznia przedstawi zapowiedzi reform struktural-
nych, które pozwolą na ograniczenie w przyszłym
roku deficytu sektora finansów publicznych do 3%
PKB. Jeśli to nie nastąpi, komisja wystąpi do Rady
UE o wszczęcie procedury, która może doprowadzić
do nałożenia sankcji finansowych na nasz kraj. Zda-
niem Komisji Europejskiej zmiany w OFE nie wy-
starczą, by do 2012 r. obniżyć deficyt polskich finan-
sów publicznych tak, aby był zgodny z unijnymi nor-
mami.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Kiedy rząd przedstawi zapowiedzi reform
strukturalnych, które pozwolą na ograniczenie w
przyszłym roku deficytu sektora finansów publicz-
nych do 3% PKB?
2. Czy prawdą jest, że zmiany w OFE nie wystar-
czą, by do 2012 r. obniżyć deficyt polskich finansów
publicznych tak, aby był zgodny z unijnymi normami?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20491)
do ministra zdrowia
w sprawie ustawy o działalności leczniczej
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że w
„przedsiębiorstwach podmiotu leczniczego” (dawniej:
szpitalach) nierentowni pacjenci będą mieli znacznie
utrudniony dostęp do usług medycznych. Poddanie
szpitali prawom rynku może doprowadzić do sytuacji,
w której ich zarządy, chcąc, aby działalność placówek
była opłacalna, będą rozwijać jedynie oddziały przy-
noszące dochód: kardiochirurgię czy stacje dializ.
Oddziały nieopłacalne: pediatria, szpitalne oddziały
ratunkowe, psychiatria czy oddziały chorób we-
wnętrznych zostaną skazane na stopniową likwida-
112
cję. Przeciwko planom rządu są m.in. rektorzy uczel-
ni medycznych i marszałkowie województw. W myśl
proponowanej przez rząd ustawy o działalności lecz-
niczej samorządy, które nie przekształcą szpitali w
spółki, będą musiały w ciągu trzech miesięcy spłacić
zaciągnięte przez nie długi. Jeśli tego nie zrobią,
będą zobligowane do zmiany formy organizacyjno-
-prawnej szpitala i w ciągu roku będą musiały prze-
kształcić go w spółkę kapitałową lub jednostkę bu-
dżetową. Ustawa ta de facto zmusza samorządy do
przekształcania szpitali w spółki prawa handlowego,
cedując na nie odpowiedzialność za katastrofalną sy-
tuację służby zdrowia. W ocenie samorządów projek-
towane rozwiązania będą skutkowały przerzuceniem
na jednostki samorządu terytorialnego spłaty zadłu-
żenia SPZOZ, które jest spowodowane w głównej
mierze wadliwym systemem finansowania świadcze-
nia usług zdrowotnych w Polsce. Jak wynika z da-
nych Ministerstwa Zdrowia, łączne zadłużenie
SPZOZ na koniec 2009 r. wynosiło 10 mld zł, w tym
zobowiązania wymagalne ok. 2,5 mld zł. Zapisane w
projekcie ustawy środki w wysokości 1,4 mld zł na
wsparcie działań samorządów należy w związku z
tym uznać za niewystarczające. Szpitale niepubliczne
podejmują się na ogół leczenia jedynie pacjentów nie-
chorujących przewlekle, niebędących w podeszłym
wieku, a także niecierpiących na kilka schorzeń na-
raz. Publiczna służba zdrowia ma obowiązek przyjąć
każdego pacjenta, bez względu na jego status finan-
sowy, liczbę schorzeń, na które cierpi, i wiek. Placów-
ki publiczne są zatem zobligowane do leczenia przy-
padków kosztochłonnych i mało dochodowych.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego ustawa o działalności leczniczej zmu-
sza samorządy do przekształcania szpitali w spółki
prawa handlowego, cedując na nie odpowiedzialność
za katastrofalną sytuację służby zdrowia?
2. Czy prawdą jest, że poddanie szpitali prawom
rynku może doprowadzić do sytuacji, w której ich
zarządy, chcąc, aby działalność placówek była opła-
calna, będą rozwijać jedynie oddziały przynoszące
dochód?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20492)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ujęcia rzeki Łososinka
w „Programie ochrony przed powodzią
dorzecza górnej Wisły”
Chciałbym zwrócić Pana uwagę na problem, ja-
kim jest nieujęcie rzeki Łososinka w realizacji zadań
z zakresu ochrony przeciwpowodziowej na rok 2011.
Województwo małopolskie ze względu na swoje poło-
żenie i ukształtowanie narażone jest na niebezpie-
czeństwo częstych podtopień terenu i powodzi. W
czasie większych opadów na zakolach rzeki woda
wdziera się na jezdnie, uniemożliwiając ruch samo-
chodów. W celu przeciwdziałania powodzi przygoto-
wano ,,Program ochrony przed powodzią dorzecza
górnej Wisły”, zaniepokojony jestem faktem, że w
programie tym nie została ujęta rzeka Łososinka.
Tylko w tym roku przyczyniła się ona do podtopień
wielu budynków, nieprzejezdnych dróg, odcinając
przejazd do kilku miejscowości, uszkodzone zostały
linie kanalizacyjne i wodociągowe. Intensywny
deszcz zalał piwnice i pola uprawne mieszkańców, to
tylko niektóre skutki intensywnych opadów deszczu
w Małopolsce.
Dlatego zwracam się z prośbą o wpisanie rzeki
Łososinka do ,,Programu ochrony przed powodzią
dorzecza górnej Wisły’’, który obejmuje dorzecze gór-
nej Wisły aż do ujścia Sanu – obszary, na terenie któ-
rych występują częste i gwałtowne powodzie. Celem
programu jest zwiększenie bezpieczeństwa powodzio-
wego poprzez realizację środków ochrony oraz rozwój
działań prewencyjnych, mających za zadanie ograni-
czenie zagrożenia powodziowego.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego rzeka Łososinka nie została ujęta w
,,Programie ochrony przed powodzią dorzecza górnej
Wisły’’?
2. Czy zamierza Pan Minister podjąć działania,
które mają na celu ochronę powiatu limanowskiego
przed podtopieniami i powodziami poprzez m.in. wpi-
sanie rzeki Łososinka do ,,Programu ochrony przed
powodzią dorzecza górnej Wisły’’?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20493)
do ministra infrastruktury
w sprawie dyrektywy unijnej
o przechowywaniu danych
telekomunikacyjnych
Szanowny Panie Ministrze! Generalny inspektor
ochrony danych osobowych uważa, że Polska w 2006 r.
źle wdrożyła dyrektywę Unii Europejskiej o przecho-
wywaniu danych telekomunikacyjnych. Dane te są
wykorzystywane nie tylko przy śledztwach w spra-
wie groźnych przestępstw, ale i w postępowaniach
cywilnych.
Dyrektywę retencyjną przyjęto na fali walki z ter-
roryzmem po nieudanych zamachach w Madrycie

i Londynie. Celem dyrektywy o przechowywaniu da-
nych telekomunikacyjnych było umożliwienie śledze-
nia osób, które chcą popełnić przestępstwo na terenie
UE. Od samego początku akt ten wywołał wiele kon-
trowersji i krytyki wśród obrońców prywatności i
praw podstawowych. Już po przyjęciu przez kraje
członkowskie do prawa krajowego przepisy zakwe-
stionował niemiecki Trybunał Konstytucyjny. Spra-
wy toczą się także na Węgrzech i Czechach. Komisja
Europejska już zapowiedziała, że dyrektywa wymaga
nowelizacji.
Generalny inspektor ochrony danych osobowych
zauważył, że Polska, wdrażając dyrektywę, potrak-
towała sprawę „tak szeroko jak to było możliwe”, czy-
li przyjęła np. maksymalny dwuletni okres przecho-
wywania danych, podczas gdy inne państwa UE zde-
cydowały się na sześć miesięcy. Jego zdaniem w pol-
skiej ustawie nie tylko okres jest problematyczny, ale
przede wszystkim to, że dostęp do danych, które są
przechowywane przez operatorów, ma bardzo wiele
podmiotów. Nie tylko Policja, ale też wszystkie służ-
by specjalne (nie tylko zajmujące się terroryzmem),
jak i sądy. O zmianę przepisów apelowały m.in. nie-
które organizacje pozarządowe. Dodatkowo rzecznik
praw obywatelskich rozważa zaskarżenie ustawy do
Trybunału Konstytucyjnego.
Przekazując powyższe, proszę o udzielenie odpo-
wiedzi na pytania:
1. Czy w Ministerstwie Infrastruktury rozważana
jest możliwość znowelizowania właściwej ustawy od-
noszącej się do unijnej dyrektywy o przechowywaniu
danych telekomunikacyjnych?
2. Jakie działania podejmie lub podejmuje Mini-
sterstwo Infrastruktury w powyższej sprawie?
3. Czy podzielany jest pogląd środowisk pozarzą-
dowych, prawników, instytucji o pilnej potrzebie
zmiany prawa w poruszonym przeze mnie temacie?
4. Czy ewentualna zmiana ww. przepisów wyma-
ga uzgodnienia z organami Unii Europejskiej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20494)
do ministra finansów
w sprawie przepisów ustawy o podatku
od towarów i usług regulujących
opodatkowanie usług kształcenia
zawodowego lub przekwalifikowania
zawodowego
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z przepisem
art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku od towa-
113
rów i usług, z podatku VAT zwolnione są „usługi
kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania za-
wodowego w formach i na zasadach przewidzianych
w odrębnych przepisach”. W ocenie podmiotów pro-
wadzących szkolenia zawodowe dla lekarzy i lekarzy
dentystów, jak też samego środowiska lekarskiego
przytoczony przepis jest nieprecyzyjny (pozwolę sobie
przypomnieć, że lekarze i lekarze dentyści są jedną
z tych grup zawodowych, na które prawo nakłada
obowiązek doskonalenia zawodowego).
Wątpliwości interpretacyjnych nie usuwa opubli-
kowane przez Pana resort w dniu 4 stycznia br. wy-
jaśnienie dotyczące nowego zakresu zwolnień pod-
miotowych z VAT. Z dokumentu tego dowiadujemy
się, że zakres zwolnień ustalono z wykorzystaniem
treści przepisów prawa unijnego i krajowego oraz
orzecznictwa sądów, w szczególności Trybunału
Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w taki sposób,
aby zapewnić zgodność z przepisami dyrektywy
2006/112/WE.
Analiza dotyczącego zwolnienia z VAT usługi
kształcenia zawodowego przepisu art. 132 lit i wspo-
mnianej dyrektywy prowadzi jednak do wniosku, że
przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a znowelizowanej
ustawy o VAT nie jest w pełni kompatybilny z regu-
lacjami wspólnotowymi. A to grozi różnym interpre-
towaniem prawa przez organy podatkowe – ze szkodą
dla interesów podatników.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie
rozwiązanie opisanego problemu proponuje Minister-
stwo Finansów?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Szczecin, dnia 28 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20495)
do ministra zdrowia
w sprawie zastrzeżeń podmiotów
realizujących świadczenia zdrowotne
do procesu kontraktowania przez NFZ
świadczeń na 2011 r., na przykładzie
woj. zachodniopomorskiego
Szanowna Pani Minister! Z licznych skarg skie-
rowanych do mnie przez przedstawicieli publicznych
i niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz le-
karzy prowadzących indywidualne lub grupowe
praktyki lekarskie wynika, że w procesie kontrakto-
wania przez Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń
medycznych na rok 2011 niejednokrotnie mogło do-
chodzić do niejasności przyjętych zasad i procedur.
Wiele pytań dotyczy przyjętego przez Zachodnio-
pomorski Oddział NFZ trybu postępowania w przy-
114
padku odwołań od decyzji komisji odrzucających ofer-
tę potencjalnych świadczeniodawców. Odwołującym
się podmiotom z zasady bowiem odmawiano prawa
zapoznania się z dokumentacją postępowania, a w
szczególności z protokołem komisji. Tymczasem do
postępowań konkursowych mają zastosowanie prze-
pisy Kodeksu postępowania administracyjnego, któ-
rego przepis art. 10 został naruszony poprzez brak
obowiązkowego zapewnienia stronom czynnego
udziału w każdym stadium postępowania, a przed
wydaniem decyzji – umożliwienia im wypowiedzenia
się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgło-
szonych żądań.
W wielu skierowanych do mnie wystąpieniach
zwraca się uwagę, że w postępowaniu konkursowym
najlepiej wypadły nowo otwarte placówki, które czę-
sto nie mają wystarczającej obsady kadrowej ani do-
świadczenia, gorzej natomiast poradnie, które na
rynku działają od lat i dopracowały się stałych pa-
cjentów. Wiele z nich, mimo spełniania wymogu cią-
głości i kompleksowości udzielania świadczeń, nie
dostało kontraktów. Zdaniem zainteresowanych, ma
to świadczyć o tym, że w procesie kontraktowania
świadczeń jedynym liczącym się kryterium była ofer-
ta cenowa.
W związku z powyższym, proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jaki był tryb przeprowadzania konkursów na
świadczenie usług medycznych?
2. Czy przyjęcie przez NFZ nowej procedury kon-
traktowania świadczeń, tj. zastosowanie przez
wszystkie oddziały wstępnej oceny ofert przy zasto-
sowaniu aplikacji komputerowej, odbyło się za wiedzą
i zgodą Ministerstwa Zdrowia?
3. Czy Ministerstwo Zdrowia prowadzi kontrolę
procesu kontraktowania przez NFZ świadczeń na rok
bieżący i lata następne? Jeśli tak, to proszę o przeka-
zanie mi jej wyników.
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Szczecin, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20496)
do ministra zdrowia
w sprawie rodzajów podmiotów
upoważnionych do prowadzenia staży
podyplomowych lekarzy i lekarzy dentystów
Szanowna Pani Minister! Urząd Marszałkowski
Województwa Zachodniopomorskiego zakwestionował
możliwość prowadzenia staży podyplomowych leka-
rzy i lekarzy dentystów przez grupowe praktyki le-
karskie. Wedle urzędu, z przepisów art. 15 ust. 6 usta-
wy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz § 5 ust.
1 i 2 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 24 mar-
ca 2004 r. w sprawie stażu podyplomowego lekarza i
lekarza stomatologa ma jednoznacznie wynikać, że
jedynymi podmiotami uprawnionymi do prowadzenia
staży podyplomowych są zakłady opieki zdrowotnej,
indywidualne praktyki lekarskie i indywidualne spe-
cjalistyczne praktyki lekarskie. Z będącej w mojej dys-
pozycji korespondencji w przedmiotowej sprawie wy-
nika przy tym, że swoje stanowisko Urząd Marszał-
kowski Województwa Zachodniopomorskiego oparł na
opinii Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Ministerstwa Zdrowia, wydanej w porozumieniu z
Departamentem Prawnym MZ.
Przedmiotowa sprawa dotyczy jednej grupowej
praktyki lekarskiej lekarzy dentystów, która na liście
podmiotów upoważnionych do prowadzenia staży po-
dyplomowych figuruje już od ponad 3 lat. W chwili
obecnej staż podyplomowy odbywa tam jedna lekarz
dentysta. Gdyby w konsekwencji działań urzędników
zachodniopomorskiego samorządu i Ministerstwa
Zdrowia doszło do wykreślenia wspomnianej grupo-
wej praktyki lekarskiej z listy podmiotów upoważnio-
nych do prowadzenia staży podyplomowych, musia-
łaby ona zwrócić wraz z odsetkami środki finansowe
przekazane na realizację stażu, a stażystka – szukać
nowego miejsca stażu.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy przekazana przez Departament Nauki i
Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Zdrowia Urzę-
dowi Marszałkowskiemu Województwa Zachodniopo-
morskiego opinia w sprawie katalogu podmiotów
uprawnionych do realizowania staży podyplomowych
lekarzy i lekarzy dentystów wyraża oficjalne stano-
wisko resortu w przedmiotowej sprawie?
2. Jeśli tak, to jakie rozwiązanie przedstawionej
przeze mnie sprawy przewiduje Ministerstwo Zdro-
wia?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Szczecin, dnia 28 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20497)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wynagrodzenia za prace zlecone,
którego lekarze weterynarii do dziś
nie otrzymali, mimo że pieniądze wpłynęły
na konto Ministerstwa Finansów
już w grudniu 2010 r.
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zwracają się lekarze weterynarii z prośbą
o interwencję w sprawie wynagrodzenia za prace zle-

cone, którego lekarze weterynarii do dziś nie otrzy-
mali, mimo że pieniądze wpłynęły na konto Minister-
stwa Finansów już w grudniu 2010 r. Wyjaśnię, co
następuje. Z dniem 1 stycznia 2011 r. przestały ist-
nieć konta specjalne do rozliczania prac zleconych
przy powiatowym inspektoracie weterynarii. Obec-
nie takie konto funkcjonuje przy Ministerstwie Fi-
nansów. Mimo że konto już funkcjonuje, nikt nie wie,
na jakich zasadach będą odbywać się wypłaty pienię-
dzy. Pieniądze należne, o których mowa, nie są pie-
niędzmi z budżetu państwa, lecz pieniędzmi od pod-
miotów gospodarczych i od osób fizycznych, które
lekarze weterynarii winni niezwłocznie wpłacić na
wyżej wymienione konto. Wszyscy lekarze, którzy
chcą uzyskać prace zlecone, muszą prowadzić gabi-
nety weterynaryjne. Umowa na prace zlecone jest tak
skonstruowana, że nie można inaczej tego załatwić.
Poważny spadek pogłowia oraz angażowanie się le-
karzy w prace zlecone sprawia, że dochody z gabine-
tów są w wielu przypadkach marginalne. Należności
z tytułu prowadzenia gabinetu na rzecz Skarbu Pań-
stwa są spore i mają rygor natychmiastowej płatno-
ści. Z moich ustaleń wynika, że utrzymanie stanowi-
ska pracy lekarza weterynarii w gabinecie przekra-
cza 2000 zł. Jeżeli występuje niesolidność płatnika,
jakim jest państwo, które w tym przypadku dyspo-
nuje prywatnymi pieniędzmi, to sytuacja może wielu
lekarzy mających gabinety postawić w trudnej sytu-
acji. Nadmieniam, że sprawa dotyczy lekarzy wete-
rynarii z woj. lubelskiego. Z sygnałów, jakie dochodzą
z innych części Polski, myślę, że ten problem dotyczy
całego kraju, lecz najdotkliwiej dotyka weterynarzy
z tzw. ściany wschodniej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Dlaczego zmieniono sposób rozliczania prac zle-
conych lekarzom weterynarii?
2. Czy to nie jest element tzw. konsolidacji finan-
sów, która ma przynieść lepsze wyniki statystyczne
finansów publicznych, by nawet weterynaria prywat-
na pomagała w utrzymaniu deficytu poniżej progów
ostrożnościowych 59%, 60%?
3. Jak długo będą czekać na swoje pieniądze leka-
rze weterynarii za prace zlecone – 2 tygodnie, mie-
siąc, czy okres będzie nieokreślony, tak jak teraz?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
115
Interpelacja
(nr 20498)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie kryteriów dostępu do pomocy
w ramach działania: Przywracanie
potencjału produkcji rolnej zniszczonego
w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych
oraz wprowadzenie odpowiednich działań
zapobiegawczych, objętego PROW
na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Od dnia 2 lutego do
dnia 15 marca będzie trwał trzeci nabór wniosków
o przyznanie pomocy w ramach programu „Przy-
wracanie potencjału produkcji rolnej zniszczonego
w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz
wprowadzenie odpowiednich działań zapobiegaw-
czych”. Pomoc tę przyznaje się, jeżeli wysokość szkód
w gospodarstwie spowodowanych przez powódź lub
obsunięcie się ziemi i oszacowanych przez komisję,
powołaną przez wojewodę właściwego ze względu na
miejsce wystąpienia tych szkód wynosi:
— w uprawach rolnych, zwierzętach gospodarskich
lub rybach – średnio powyżej 30% średniej rocznej
produkcji rolnej z trzech lat poprzedzających rok, w
którym wystąpiła szkoda, albo z trzech ostatnich lat
w okresie pięcioletnim poprzedzającym rok, w którym
wystąpiła szkoda, z pominięciem roku o najwyższej
i najniższej produkcji w gospodarstwie rolnym oraz
— nie mniej niż 10 000 zł w budynkach, budow-
lach, maszynach lub urządzeniach służących do pro-
dukcji rolnej, sadach lub plantacjach wieloletnich lub
stadach podstawowych zwierząt gospodarskich, tj.
środkach trwałych.
Pewna liczba rolników z powiatu dębickiego, któ-
rych gospodarstwa rolne zostały dotknięte skutkami
ubiegłorocznych powodzi lub zjawiskami osuwisko-
wymi, przedstawia problem spełnienia powyższych
kryteriów dostępu, które warunkują możliwość
otrzymania pomocy w ramach działania tego pro-
gramu. U osób tych wystąpiły szkody powyżej 10 000 zł
w składnikach trwałych ich gospodarstw, natomiast
nie poniosły one strat w uprawach rolnych, tym sa-
mym nie spełniają warunków do skorzystania z
przedmiotowej pomocy. Uważają oni tak skonstru-
owane regulacje za niesprawiedliwe.
W związku z tą sytuacją, zwracam się do Pana
Ministra z następującym pytaniami:
1. Czy według ministerstwa nie powinna nastąpić
zmiana kryteriów dostępu warunkujących przyzna-
nie przedmiotowej pomocy dla poszkodowanych, jak
wyżej opisano?
2. Dlaczego osoby poszkodowane przez żywioł,
oczekujące wsparcia ze strony państwa, miałyby po-
nownie zostać poszkodowane, tym razem przez ab-
surdalność przepisów?
Z poważaniem
Poseł Jan Warzecha
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
116
Interpelacja
(nr 20499)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planowanych zmian w realizacji
inwestycji drogowych w woj. podlaskim
w ramach „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”
Panie Premierze! W związku ze stanowiskiem
Sejmiku Województwa Podlaskiego z dnia 10 stycz-
nia 2011 r. w sprawie planowanych zmian w realiza-
cji drogowych w woj. podlaskim w ramach „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” oraz
stanowiskiem Rady Miejskiej w Sokółce w sprawie
wpisania inwestycji drogowych w woj. podlaskim do
rządowego „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” z dnia 12 stycznia 2011 r. chciałbym
zwrócić Pana uwagę na to, że w ostatnich latach ma
miejsce szereg niekorzystnych zmian w układzie sie-
ci krajowej infrastruktury transportowej: drogowej
i kolejowej. Ich logika i kierunek wskazują na sukce-
sywne ograniczanie inwestycji związanych z moder-
nizacją i przebudową układu krajowych sieci trans-
portowych nie tylko w woj. podlaskim, ale także w
całej Polsce północno-wschodniej. Przykładem takich
działań mogą być:
1) wprowadzone rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 20 października 2009 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
presowych (Dz. U. Nr 187, poz. 1446) zmiany w sieci
autostrad i dróg ekspresowych modyfikujące dotych-
czasową sieć dróg ekspresowych w woj. podlaskim.
Układ ten nie zapewnia międzynarodowej ciągłości
na poziomie dróg ekspresowych na kierunku północ
– południe realizowanej uprzednio przez drogi S8
oraz S61,
2) usunięcie w 2010 r. z listy projektów indywidu-
alnych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i
środowisko” 2001–2013 zadania dotyczącego moder-
nizacji drogi ekspresowej S8 Białystok – granica z
Litwą (o wartości 1,8 mld zł),
3) przesunięcie w 2010 r. na listę rezerwową za-
dania polegającego na modernizacji linii kolejowej
E75 Rail Baltica na odcinku Suwałki – Trakiszki –
granica z Litwą (o wartości 1,3 mld zł).
Nie zostały także wskazane źródła finansowania
inwestycji wynikających z powyższych zmian.
Przedstawiony obecnie w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” harmonogram
realizacji inwestycji drogowych jasno pokazuje, iż
zmiany planów modernizacji międzynarodowego
układu komunikacyjnego w Polsce północno-wschod-
niej idą jeszcze dalej. Do 2013 r. planuje się jedynie
kontynuację przebudowy drogi S8 Wyszków – Biały-
stok na odcinku Jeżewo – w. Choroszcz – Białystok i
budowę obwodnicy Zambrowa i Wiśniewa. Przebudo-
wę pozostałych odcinków drogi ekspresowej S8, dro-
gi ekspresowej S19 oraz S61, tj. wszystkich wchodzą-
cych obecnie do sieci TEN-T bądź stanowiących pol-
skie propozycje jej poszerzenia odsuwa się w czasie.
Trudna sytuacja gospodarcza Unii Europejskiej oraz
stanowiska tzw. płatników netto Unii Europejskiej
odnośnie do perspektywy budżetowej 2014–2010
stwarzają realne zagrożenie, iż plany budowy ele-
mentów sieci TEN-T w nowych przebiegach (dróg Via
Baltica oraz Via Carpatia, a także linii kolejowej E75
Rail Baltica) w perspektywie po 2013 r. stają się coraz
mniej realne i jako plany, zostaną przesunięte w bli-
żej nieokreśloną przyszłość, pozostając inwestycjami
na papierze. Wszystkie te zmiany dotyczą międzyna-
rodowego układu komunikacyjnego przebiegającego
przez woj. podlaskie. W kontekście zapewnienia cią-
głości powiązań komunikacyjnych między Polską a
krajami regionu Morza Bałtyckiego (Litwa, Łotwa,
Estonia, Finlandia) oraz państwami Grupy Wyszeh-
radzkiej (Węgry, Słowacja) i krajami Europy Połu-
dniowej (Grecja, Rumunia, Bułgaria) tego typu dzia-
łania uniemożliwią realizację strategicznych intere-
sów państwa polskiego w dziedzinie transportu oraz
realizację działań związanych z rozwojem gospodar-
czym woj. podlaskiego.
Zmiany układu transportowego na obszarze woj.
podlaskiego pozbawiają region możliwości korzysta-
nia z połączeń drogowych i kolejowych sieci TEN-T,
jednocześnie powoduje to marginalizację drugiego
co do wielkości miasta we wschodniej części Polski,
tj. Białegostoku. Kolejne decyzje lokują miasto na
obszarze peryferyjnym, ograniczając zwłaszcza jego
znaczenie jako ważnego punktu tranzytowego i
transgranicznego na kierunkach wschód – zachód
i północ – południe. Działania te prowadzą do trwa-
łego wykluczenia tej części kraju z rozwoju Polski,
do zahamowania procesu integracji woj. podlaskiego
z pozostałą częścią kraju i do ograniczenia możliwo-
ści państwa polskiego w prowadzeniu polityki trans-
granicznej.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego podejmuje Pan działania opisane w
mojej interpelacji mające na celu marginalizację nie
tylko naszego regionu, ale także całej Polski północ-
no-wschodniej, uniemożliwiające prawidłowy równo-
mierny rozwój tej części kraju, jak również sprzeczne
ze strategicznymi interesami państwa polskiego, któ-
rego jeszcze jest Pan premierem? Czy nie jest tak, że
tego rodzaju działania mają w gruncie rzeczy podło-
że polityczne i są skutkiem nieustającego poparcia
mieszkańców woj. podlaskiego dla programu Prawa
i Sprawiedliwości, a także są swego rodzaju zemstą
za to, że promowany przez Pana kandydat na mar-
szałka woj. podlaskiego nie otrzymał poparcia wy-
starczającej liczby radnych Sejmiku Województwa
Podlaskiego?
2. Czy jest jeszcze możliwe włączenie do listy za-
dań priorytetowych, których realizacja rozpocznie
się do 2013 r. (tj. przeniesienie z załącznika nr 1a do
załącznika nr 1 „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015”) następujących inwestycji (nume-

racja wg załącznika nr 1a): poz. 14: Przebudowa dro-
gi S8 Wyszków – Białystok (bez odcinków: Jeżewo –
w. Choroszcz – Białystok i obwodnicy m. Zambrów i
m. Wiśniewo), poz. 18: Włączenie południowej ob-
wodnicy Augustowa do sieci drogowej wraz z rekul-
tywacją odcinka północnego, poz. 26: Przebudowa
drogi S8 Białystok – Katrynka – Przewalanka odc.
Katrynka – Przewalanka, a jeżeli nie, to dlaczego?
3. Czy jest możliwe jak najszybsze przygotowanie
do realizacji oraz możliwie niezwłoczne włączenie do
listy zadań priorytetowych, których realizacja może
zostać rozpoczęta do 2013 r. (tj. przeniesienie z za-
łącznika nr 2 do załącznika nr 1a „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”) inwestycji doty-
czących dróg S61, S19 (numeracja wg załącznika nr
2: Lista zadań, których realizacja przewidywana jest
po roku 2013): poz. 30: Droga ekspresowa S19 grani-
ca państwa (Kuźnica) – Białystok, poz. 31: Przebu-
dowa drogi S19 Białystok – Międzyrzec Podlaski, poz.
37: Budowa drogi S61 od S8 (Ostrów Mazowiecka)
– Łomża – Stawiski – Szczuczyn – Ełk – Raczki – Su-
wałki – Budzisko (granica państwa), poz. 41: Budowa
obwodnicy Sztabina drogi krajowej nr 8 Białystok –
granica państwa, poz. 82: Przebudowa drogi krajowej
nr 8 Białystok – Augustów, a jeżeli nie, to dlaczego?
4. Czy jest możliwe wpisanie budowy obwodnicy
Suwałk w ciągu drogi S61 (obecnie DK nr 8) do za-
łącznika nr 2 „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015”, a jeżeli nie, to dlaczego?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20500)
do ministra infrastruktury
w sprawie katastrofalnego stanu drogi
krajowej nr 48 na odcinku Wyśmierzyce –
Białobrzegi o długości 10 km
Szanowny Panie Ministrze! Użytkownicy drogi
krajowej nr 48 zwracają się do mojego biura posel-
skiego z prośbą o interwencję w sprawie katastrofal-
nego stanu drogi na odcinku Wyśmierzyce – Biało-
brzegi. Z chwilą oddania do użytku obwodnicy Bia-
łobrzegów w 2003 r., a następnie po zakończeniu
modernizacji drogi ekspresowej S7 natężenie ruchu
na drodze krajowej nr 48 gwałtownie wzrosło. Jest
to spowodowane tym, że omawiany odcinek drogi
krajowej nr 48 stał się jednym z głównych zbiorczych
wjazdów na drogę ekspresową S7 w miejscowości
Białobrzegi.
Stan drogi jest krytyczny. Szerokość nawierzchni
drogi na omawianym odcinku nie przekracza 5,5 m.
117
Jakość nawierzchni jest bardzo zła. Krawędzie jezd-
ni są powyłamywane, z wyraźnymi wyżłobionymi
koleinami. Ponadto pobocza drogi są nieutwardzone
z głębokimi zagłębieniami, w których zbiera się woda.
Droga jest niedostatecznie oznakowana, a znajdujące
się w terenie leśnym zakręty są niewidoczne i źle wy-
profilowane. Panuje powszechne przekonanie, zarów-
no wśród użytkowników ruchu, jak i mieszkańców
okolicznych miejscowości, że droga przy takim natę-
żeniu ruchu, jaki się aktualnie wytworzył, stanowi
pułapkę i zagraża życiu i zdrowiu wszystkim uczest-
nikom ruchu. Ich obawy potwierdzają notorycznie
zdarzające się tragiczne w skutkach wypadki. Tylko
w roku ubiegłym na tej drodze doszło do licznych
wypadków, w tym kilka ze skutkiem śmiertelnym.
Odcinek tej drogi nie był modernizowany od co naj-
mniej 10 lat, a zwiększone natężenie ruchu zostało
wymuszone opisaną powyżej modernizacją drogi eks-
presowej S7.
Zwracam się z prośbą o wyjaśnienie, jakie działa-
nia podejmie Ministerstwo Infrastruktury, aby po-
prawić bezpieczeństwo użytkowników drogi krajowej
nr 48 i dostosować jakość tej drogi do standardów
drogi krajowej. Sytuacja wymaga podjęcia natych-
miastowych działań dla dobra obywateli.
Z poważaniem
Poseł Dariusz Bąk
Radom, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20501)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wysokiego bezrobocia
w Polsce i braku perspektyw zatrudnienia
dla młodych, wykształconych Polaków
Szanowna Pani Minister! Ministerstwo Pracy i
Polityki Społecznej w zakresie swoich zadań ma prze-
ciwdziałanie bezrobociu, które aktualnie w naszym
kraju wynosi ok. 13%. Szacuje się, że „emigracja za-
robkowa” w tej chwili wynosi ok. 2 mln Polaków, z
czego co czwarty emigrant ma wyższe wykształcenie.
W exposé premiera rządu Donalda Tuska, w którym
piastuje Pani funkcję ministra pracy i polityki spo-
łecznej, premier zobowiązał się do prowadzenia poli-
tyki w taki sposób, aby ułatwić decyzje o powrocie
Polaków z emigracji. Ponadto według danych poda-
wanych przez rocznik statystyczny za 2009 r., w
chwili obecnej na wyższych uczelniach studiuje 1,93
mln studentów, z tego co roku kończy studia ok. 400
tys. absolwentów.
Z powyższych danych wynika, że w ciągu następ-
nych 5 lat na rynku pracy będziemy mieli do czynie-
nia z 2,5-milionowym zasobem ludzi z wyższym wy-
118
kształceniem. Dla porównania w ciągu 50 lat po woj-
nie (1945–1995) liczba absolwentów wyższych uczel-
ni wynosiła ok. 5 mln.
W związku z tym proszę o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
1. Ilu młodych Polaków powróciło z emigracji za-
robkowej w ciągu ostatnich 2 lat?
2. Czy jest opracowana strategia polityki zatrud-
nienia na najbliższe 5 lat, mająca na względzie po-
wrót Polaków z „emigracji zarobkowej” oraz dla ab-
solwentów wyższych uczelni, jeżeli tak, to jakie są
założenia do tej strategii?
3. Jaki jest szacowany przyrost miejsc pracy i czy
jest wystarczający w związku publikowanymi dany-
mi w roczniku statystycznym i obecnym bezrobo-
ciem?
4. Jakie efekty przynoszą działania prowadzone
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
przez powiatowe urzędy pracy?
5. Jak skuteczne są programy dokształcające mło-
dych ludzi po studiach?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Bąk
Radom, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20502)
do ministra środowiska
w sprawie niewdrożenia dyrektywy
o zapobieganiu powodziom z 2007 r.
i skierowania przez Komisję Europejską
pozwu sądowego przeciwko Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z komunika-
tem służb prasowych Komisji Europejskiej, Komisja
skierowała przeciwko Polsce pozew do Sądu Pierw-
szej Instancji w Luksemburgu za niewdrożenie tzw.
dyrektywy powodziowej, która ogólnie mówiąc, doty-
czy zapobieganiu powodziom. Dyrektywa w swoich
założeniach ma zmotywować kraje Wspólnoty Euro-
pejskiej do zapobiegania powodziom w sposób bar-
dziej skuteczny poprzez m.in. określenie terenów,
jakie są zagrożone powodzią, opracowanie „map ry-
zyka”, opracowanie planów działań, jakie mają zapo-
biegać powodziom itp.
Zgodnie z komunikatem KE termin wprowadze-
nia zapisów powyższej dyrektywy jest już przekro-
czony o ok. 1 rok. KE, czyniąc przygotowania do
skargi, w styczniu 2010 r. wysłała do Polski upomnie-
nie, że dyrektywa nie jest wprowadzona w życie. W
okresie wakacyjnym ponownie komisja upomniała
rząd Donalda Tuska o naruszeniach terminów i roz-
poczęła drugi formalny etap postępowania, tj. przed-
stawiła uzasadnioną opinię, a rząd RP miał odpowie-
dzieć w ciągu 2 miesięcy. Skoro sprawa została skie-
rowana do sądu, to znaczy, że odpowiedź ze strony
Polski na uzasadnioną opinię nie zadowoliła Komisji
Europejskiej. Odpowiedzialne za fatalny stan sprawy
i opóźnienia Ministerstwo Środowiska podobno pra-
cuje od 3 lat nad nowelizacją Prawa wodnego, które
ma wdrożyć dyrektywę, ale jak widać, bez pozytyw-
nego efektu.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego przez 3 lata rządów PO–PSL nie
wdrożono zapisów dyrektywy przeciwpowodziowej?
2. Jakie były przyczyny opóźnień we wprowadza-
niu zapisów dyrektywy?
3. Dlaczego rząd Donalda Tuska pozwolił na wy-
toczenie przeciwko Polsce sprawy sądowej?
4. Kiedy sprawa nowelizacji Prawa wodnego zo-
stanie zakończona?
5. Czy są znane koszty wdrożenia zapisów dyrek-
tywy?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Bąk
Radom, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20503)
do ministra skarbu państwa
w sprawie decyzji odnośnie do przejęcia
spółki ENEA SA przez państwową spółkę
francuską EdF
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji, które
przedstawili w swoim liście związkowcy z ENEA SA,
wynika, iż zagrożone są żywotne interesy Rzeczypo-
spolitej, a postępowanie ministerstwa, którym Pan
kieruje, w tej sprawie jest co najmniej niejasne. Trud-
no bowiem zrozumieć, nie tylko związkowcom, jakie
argumenty przemawiają za pomysłem sprzedaży naj-
większego dostawcy energii na terenie północno-za-
chodniej Polski francuskiej spółce państwowej.
Pragnę tylko przypomnieć, że Ministerstwo Skar-
bu Państwa dopuściło w grudniu 2010 r. Electricite
de France do wyłącznych negocjacji w sprawie kupna
51% akcji ENEA. Jak wynika z informacji praso-
wych, resort chce zakończyć prywatyzację spółki do
końca I kwartału 2011 r.
Oczywiste jest, że sprzedaż ENEA firmie kontro-
lowanej przez rząd innego kraju wiąże się z szere-
giem zagrożeń, m.in. utratą kontroli nad sieciami
energetycznym na terenie 20% powierzchni Polski i
obawą, że EdF nie będzie inwestował w sieci przesy-
łowe i rozbudowę niektórych strategicznie ważnych
elektrowni. Związkowcy wyliczają kolejne argumen-
ty przeciw temu posunięciu. Podnoszą między inny-
mi kwestie możliwości złożenia „pustych” zobowią-
zań inwestycyjnych przez EdF i przejęcie kontroli

nad kilkunastoma procentami polskiego rynku ener-
getycznego wraz ze środkami zgromadzonymi w ka-
sie ENEA.
Takie postępowanie ministerstwa i rządu w tej
sprawie budzi uzasadniony sprzeciw. Nie można bo-
wiem pozwolić na tak przeprowadzaną prywatyzację,
której celem, jak się może wydawać, jest wyłącznie
chęć domknięcia budżetu.
Związkowcy deklarują w liście, że nie są przeciw-
ni prywatyzacji ani restrukturyzacji firmy. Chcą
sprzedaży ENEA przez giełdę lub nabycia jej przez
PGNiG w ramach tworzenia przedsiębiorstwa mul-
tienergetycznego.
Zatem należy podkreślić, że istnieją bardziej ra-
cjonalne sposoby prywatyzacji ENEA, które pozwolą
zabezpieczyć polską rację stanu i interesy narodowe.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie argumenty przemawiają za proponowa-
nym przez Ministerstwo Skarbu Państwa sposobem
przeprowadzenia prywatyzacji ENEA SA?
2. Czy kierowany przez Pana resort nie widzi za-
grożeń wynikających ze sprzedaży ENEA SA fran-
cuskiej spółce państwowej?
3. Jak Pan Minister ustosunkuje się do związko-
wych pomysłów na prywatyzację ENEA SA?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20504)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niepokojących informacji
o planowanej likwidacji sądów
gospodarczych, w tym Wydziału
Gospodarczego Sądu Rejonowego
w Ciechanowie
Szanowny Panie Premierze! W grudniu 2010 r.
Ministerstwo Sprawiedliwości wysłało pisma do kil-
kunastu sądów z prośbą o ustosunkowanie się do
propozycji likwidacji wydziałów gospodarczych. Pro-
pozycją ministra sprawiedliwości zostały objęte sądy
okręgowe w następujących miejscowościach: Bielsko-
-Biała, Częstochowa, Koszalin, Świdnica, Toruń,
Warszawa-Praga, Zielona Góra oraz sądy rejonowe w
Rybniku, Zabrzu, Żorach, Będzinie, Bytomiu, Cho-
rzowie, Dąbrowie Górniczej, Sosnowcu, Tychach,
Chrzanowie, Wadowicach, Białej Podlaskiej, Cheł-
mie, Skierniewicach, Ciechanowie, Pile, Wałbrzychu
oraz sądy rejonowe ds. upadłościowo-naprawczych w
Białymstoku, Jeleniej Górze, Koszalinie. Zlikwido-
wanie wydziałów gospodarczych będzie skutkowało
119
dla przedsiębiorców wydłużeniem czasu oczekiwania
na rozpoznanie spraw przez sąd. Ponadto spowoduje
to obciążenie wydziałów cywilnych w sądach, w któ-
rych zostały zniesione wydziały gospodarcze.
V Wydział Gospodarczy Sądu Rejonowego w Cie-
chanowie rozpoznaje sprawy podmiotów z terenu
właściwości Sądów Rejonowych w Ciechanowie, Mła-
wie i Płońsku. Przeniesienie Wydziału Gospodarcze-
go do Sądu Rejonowego w Płocku nie tylko oddaliło-
by sąd od mieszkańców trzech powiatów, ale bez
wątpienia wydłużyłaby terminy rozpatrywania
spraw. Zamiar likwidacji jest tym bardziej zaskaku-
jący i niezrozumiały w sytuacji przeprowadzenia w
budynku sądu kosztownego remontu połączonego z
jego rozbudową.
Ponadto warto zauważyć, iż Ciechanów, kiedyś
miasto wojewódzkie, za rządów Platformy Obywatel-
skiej ulega ciągłej degradacji. W krótkim czasie mi-
nister sprawiedliwości postanowił zlikwidować kolej-
ny wydział w Sądzie Rejonowym w Ciechanowie. Z
dniem 1 stycznia 2010 r. został zamknięty Wydział
Grodzki. Poza tym, rozformowano Jednostkę Wojsko-
wą w Ciechanowie, obecnie planowana jest likwidacja
Oddziału Zamiejscowego w Ciechanowie Izby Skar-
bowej w Warszawie.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie korzyści wg Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści przyniesie likwidacja wydziałów gospodarczych
na terenie kraju?
2. Jakie argumenty wg Ministerstwa Sprawiedli-
wości przemawiają za likwidacją Wydziału Gospo-
darczego Sądu Rejonowego w Ciechanowie?
3. Czy nie byłoby właściwszym utrzymanie nadal
Wydziału Gospodarczego Sądu Rejonowego w Cie-
chanowie, ponieważ jego likwidacja spowoduje wy-
dłużenie czasu oczekiwania na rozpatrywanie spraw
oraz bez wątpienia odbędzie się ze szkodą dla licz-
nych podmiotów gospodarczych, a co za tym idzie,
mieszkańców aż 3 powiatów, objętych właściwością
tego sądu?
Z poważaniem
Poseł Robert Kołakowski
Ciechanów, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20505)
do ministra infrastruktury
w sprawie zamykania placówek pocztowych
na terenie kraju
Szanowny Panie Ministrze! Na dyżurach posel-
skich, jakie odbyłem w Nowej Soli – 26 stycznia, w
Żaganiu – 27 stycznia, a także w Żarach – 28 stycz-
120
nia, zwracano się do mnie kilkakrotnie z prośbą o
interwencję w sprawie zaplanowanej na najbliższe 3
lata likwidacji kilkuset placówek pocztowych w na-
szym kraju. Z dostępnych mi informacji wynika, że
sprawa dotyczy placówek z całej Polski.
W większych miastach nie będzie to aż tak odczu-
walne, gdyż placówki zwykle przynoszą dochód i jest
ich więcej. Problem pojawia się jednak w mniejszych
miejscowościach. Poczta Polska jest monopolistą,
który ma jednak pewną misję na naszym rynku, któ-
rą jest ułatwienie komunikacji. Z tego względu dla
wielu mieszkańców małych miejscowości placówka
pocztowa jest „oknem na świat”. Pozwala nie tylko
na nadanie listów czy przekazów pieniężnych (a więc
zrobienie podstawowych opłat za mieszkanie), ale
także daje dostęp dla wielu osób do ich osobistych
środków pieniężnych. Bardzo często bowiem ludzie
starsi pobierający renty czy emerytury mają konta w
Banku Pocztowym. Po likwidacji placówek starsi lu-
dzie, chcąc skorzystać ze środków pieniężnych zgro-
madzonych na swoim koncie, nadać przelew czy po
prostu wysłać list, będą musieli pokonywać wiele ki-
lometrów do najbliższego miasta, w którym znajduje
się placówka pocztowa.
Likwidacja placówek pocztowych w małych miej-
scowościach spowoduje ich „odcięcie od świata” i de-
generację. Poczta Polska jest monopolistą, którego
usługi są jednak na tyle istotne, że powinny być do-
stępne dla każdego obywatela, bez względu na to, czy
pochodzi on z dużego miasta czy mniejszej miejsco-
wości. Nie można wszakże robić restrukturyzacji
kosztem wielu milionów obywateli.
Szanowny Panie Ministrze, uwzględniając przed-
stawioną sytuację, proszę o odpowiedź na pytanie:
Czy istnieje możliwość, by zapobiec likwidacji placó-
wek pocztowych w mniejszych miejscowościach, co w
najbliższym czasie zamierza uczynić Poczta Polska?
Poseł Jerzy Materna
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20506)
do ministra gospodarki
w sprawie budowy kopalni odkrywkowej
w okolicach Gubina w woj. lubuskim
Szanowny Panie Ministrze! Kilka lat temu po-
wstał projekt utworzenia w okolicach Gubina kopal-
ni odkrywkowej węgla brunatnego i elektrowni. In-
westycja, jak szacowano, miałaby przynosić roczny
dochód w wysokości 50–70 mln.
Otwarte obecnie złoża w kraju nie starczą na
długo. Przewiduje się, że przy obecnym stopniu eks-
ploatacji zostaną wyczerpane do ok. 2025 r., dlatego
też złoża gubińskie są uważane za bardzo ważne z
punktu widzenia wykorzystania węgla brunatnego
w Polsce.
W naszym kraju węgiel brunatny jest paliwem
strategicznym, a także ważnym filarem bezpieczeń-
stwa energetycznego, który ogranicza zależność ener-
getyczną kraju od importu surowców energetycznych.
Projekty zagospodarowania nowych złóż węgla bru-
natnego są elementem wizji rozwoju polskiej elektro-
energetyki w perspektywie kilkudziesięciu lat, gdyż
zastosowanie do tego celu węgla brunatnego przewi-
duje się do 2040 r.
W referendach z 2009 r. mieszkańcy gmin Brody
i Gubin, na których terenie ma powstać kopalnia,
opowiedzieli się przeciwko budowie kopalni i elek-
trowni. Trudno się jednak dziwić obawom przed ko-
lejnym przesiedleniem, gdyż większość mieszkańców
naszego województwa było przesiedlanych po 1945 r.
Jestem jednak pewien, że gdyby rząd uczestniczył w
negocjacjach i zapewnił osobom, które zostaną prze-
siedlone, opiekę i gwarancję, że ich nowe miejsce za-
mieszkania umożliwi im wygodniejsze życie, takich
problemów by nie było. Sporą rolę w negatywnym
wyniku referendum odegrał również strach miesz-
kańców przed zanieczyszczeniem środowiska oraz
późniejszymi nieestetycznymi wyrobiskami pokopal-
nianymi. Wiadomo jednak, że żadnych zagrożeń eko-
logicznych w okolicach kopalni i elektrowni nie ma.
Nowe bloki energetyczne mogą być budowane w dzi-
siejszych czasach wyłącznie przy zastosowaniu no-
woczesnych technologii, które powodują, że elektrow-
nie są zero- lub niskoemisyjne. Przykład wyrobisk z
okolic Berlina pokazuje zaś, że ich zagospodarowanie
nie musi być problemem.
Dla lubuskiego ta kopalnia to ogromna szansa na
zaistnienie na mapie gospodarczej kraju i poprawę
koniunktury. Przy obecnym wydobyciu powiązanym
z zapotrzebowaniem na węgiel brunatny zagospoda-
rowanie nowych złóż jest nieuniknione. Odwlekanie
tego w czasie spowoduje jedynie straty zarówno dla
regionu, jaki i całego kraju.
Szanowny Panie Ministrze, uwzględniając przed-
stawioną sytuację, proszę o odpowiedź na pytanie:
Czy istnieje możliwość, by budowa kopalni i elek-
trowni w okolicach Gubina stała się projektem rzą-
dowym?
Poseł Jerzy Materna
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20507)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie zmiany programu budowy
składanych lodowisk sezonowych
oraz lodowisk stałych „Biały Orlik”
W związku z rozwojem, a także popularyzacją
sportów zimowych Ministerstwo Sportu i Turystyki
wdrożyło pilotażowy program obejmujący budowę
składanych lodowisk sezonowych oraz lodowisk sta-
łych „Biały Orlik”, które zgodnie z założeniem muszą
być umiejscowione na terenie kompleksu sportowego
powstałego w ramach programu „Moje boisko – Orlik
2012”.
Jak wynika z programu, lodowiska składane
montowane powinny być usytuowane na boiskach o
nawierzchni poliuretanowej zbudowanych na podło-
żu przepuszczalnym, natomiast lodowiska stałe zre-
alizowane powinny zostać w innym miejscu w bezpo-
średnim sąsiedztwie boiska „Orlik 2012”, zapewnia-
jącym możliwość należytego ich wykonania.
Podstawowym warunkiem przystąpienia do pro-
gramu jest założenie, że budowa obiektu będzie
współfinansowana z budżetu danej jednostki samo-
rządu terytorialnego i podobnie jak w przypadku
„Orlików” obiekt ten będzie ogólnodostępny.
Program ten umożliwia jedynie umiejscowienie
lodowisk na terenach kompleksów sportowych po-
wstałych w ramach programu „Moje boisko – Orlik
2012” i niestety nic nie wspomina, by mógł być wdra-
żany w oparciu o istniejące boiska wielofunkcyjne.
Boiska takie posiada wiele różnych jednostek sa-
morządu terytorialnego, a przepisy dotyczące wdra-
żania „Białych Orlików” powodują, że samorządy te
nie mogą skorzystać z tej szansy, jaką posiadają gmi-
ny, miasta czy powiaty dysponujące boiskami „Orlik
2012”.
Jednym z samorządów zainteresowanych progra-
mem dotyczącym „Białego Orlika” jest miasto i gmi-
na Kolbuszowa, która bardzo chętnie wybudowałaby
lodowisko na terenie Zespołu Szkół nr 1 w Kolbuszo-
wej, który posiada zaplecze z boiskiem wielofunkcyj-
nym. Obowiązujące zasady przedmiotowego progra-
mu na to jednak nie pozwalają.
W mojej ocenie powyższe założenia są krzywdzą-
ce dla samorządów chcących skorzystać z programu,
a niemających boiska „Orlik 2012”.
Będąc przekonanym, że Pan Minister posiada
szczegółową wiedzę na temat pilotażowego programu
budowy składanych lodowisk oraz lodowisk stałych
„Biały Orlik”, myślę, że warto by było zastanowić się
nad zmianą tego programu, umożliwiając dofinanso-
wanie budowy sztucznych lodowisk również na bo-
iskach wielofunkcyjnych wybudowanych poza pro-
gramem „Moje boisko – Orlik 2012”.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
121
1. Czy Ministerstwo Sportu i Turystyki dysponu-
je informacjami, ile do tej pory wybudowano w woj.
podkarpackim boisk – „Orlików 2012” i ile jest boisk
wielofunkcyjnych?
2. Czy brana jest przez Pana Ministra pod uwagę
zmiana programu budowy składanych lodowisk oraz
lodowisk stałych „Biały Orlik”, umożliwiając dofi-
nansowanie na budowę lodowisk na boiskach wielo-
funkcyjnych?
3. Jaki jest orientacyjny koszt budowy „Białego
Orlika”?
4. Czy i jakie działania podejmie resort sportu i
turystyki w celu ułatwienia dostępności do tych
obiektów oraz zwiększenia liczby osób z nich korzy-
stających?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20508)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie trudnej sytuacji hodowców drobiu
Szanowny Panie Ministrze! Niekontrolowany im-
port mięsa drobiowego z krajów spoza Unii Europej-
skiej, a także z państw będących członkami Unii Eu-
ropejskiej bardzo negatywnie odbija się na kondycji i
sytuacji materialnej polskich hodowców drobiu. Spro-
wadzane mięso jest bardzo często wątpliwej jakości i
w związku z tym potrzeba jest obligatoryjnego kon-
trolowania jakości takiego mięsa, zwłaszcza spoza
strefy UE, np. z Brazylii. W takiej sytuacji grupy pro-
ducenckie (np. Grupa Drobiarska Środkowa Polska)
proponują znakowanie mięsa, tak by wiadomy był
kraj jego pochodzenia. Argument ten w świetle obo-
wiązującego prawa jest najbardziej uzasadniony.
Przy tej okazji należy baczniej przyjrzeć się funkcjo-
nowaniu Funduszu Promocji Mięsa Drobiowego w
Polsce, na który polscy drobiarze płacą pieniądze.
Czy rzeczywiście jego działanie jest skuteczne i w
jaki sposób wykorzystywane są środki? Bardzo istot-
nym elementem w całym cyklu produkcji drobiu jest
także cena pasz, która kształtuje się na poziomie ok.
1415 zł za tonę, natomiast cena kurczaka jest na po-
ziomie ok. 2,90 zł, a cena chowu kilograma kurczaka
plasuje się na poziomie 3,90 zł. Z tego wynika, iż
producenci drobiu sprzedają swoje mięso znacznie
poniżej kosztów produkcji. Jest to sytuacja niedo-
puszczalna, wyniszczającą rynek drobiu w Polsce.
Panie Ministrze, w związku z powyższym zwra-
camy się do Pana z następującymi pytaniami:
122
1. Czy wedle obowiązującego w Polsce prawa ist-
nieje zakaz znakowania mięsa drobiowego znakiem
określającym jego pochodzenie z Polski?
2. Czy ministerstwo jest w stanie zobligować firmy
zajmujące się skupem drobiu do skutecznego egzekwo-
wania terminów płatności na rzecz hodowców?
3. Czy ministerstwo, dbając o interes polskiego
rolnika, jest w stanie zapewnić opłacalne i przewidy-
walne ceny skupu żywca drobiowego, tak by jego pro-
dukcja była opłacalna?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20509)
do ministra infrastruktury
w sprawie finansowania oświetlenia drogi
krajowej nr 7 przez gm. Jedlińsk
oraz zamiarów degradacji drogi krajowej nr 7
do kategorii drogi gminnej na odcinku
Jedlanka Kępiny – Radom po zbudowaniu
obwodnicy Radomia
Mając na uwadze zdrowie i życie mieszkańców
zarówno gminy Jedlińsk, jak i wszystkich obywateli
naszego kraju, którzy korzystają z drogi krajowej nr
7 na odcinku Warszawa – Kraków, zwracamy się do
Pana Ministra o działania mające na celu wyegze-
kwowanie obowiązków zarządcy drogi, tj. GDDKiA,
poprzez finansowanie oświetlenia.
Ponadto prosimy Pana Ministra o interwencję w
sprawie planów GDDKiA w sprawie degradacji od-
cinka drogi krajowej nr 7 Jedlanka Kępiny – Radom
po wybudowaniu obwodnicy Radomia.
W obecnym stanie prawnym niejasne przepisy
Prawa energetycznego mówią, że drogi z wyłącze-
niem autostrad i dróg ekspresowych powinny oświe-
tlać te gminy, przez które drogi przebiegają. Powsta-
ła sytuacja, że GDDKIA, która jest zarządcą drogi,
odpowiada za jej utrzymanie, odpowiada za budowę
infrastruktury oświetleniowej bez uzgodnienia z sa-
morządami, ale już samo oświetlenie winny płacić
gminy. Wydaje się, że przepisy te są niejednoznaczne
i niekonsekwentne i stanowią zaprzeczenie idei sa-
morządności.
Gmina nie ma wpływu na to, czy latarnie są ener-
gooszczędne, nie ma wpływu na ich ilość. Natomiast
ma obowiązek płacić i remontować przedmiotową in-
frastrukturę.
GDDKiA nie wypowiedziała się w kwestii wnio-
sku gminy Jedlińsk w sprawie ewentualne redukcji
ilości lamp, które spełniałyby wymogi oświetlenia
tej drogi.
Kolejnym problemem jest zamiar przekazania
gminie Jedlińsk odcinka drogi nr 7 w granicach tej
gminy od miejscowości Jedlanka Kępiny do granic
miasta Radomia w związku z budową obwodnicy Ra-
domia w ciągu drogi krajowej nr 7. Łączna długość
tego odcinka drogi to ponad 10 km. Według naszej
opinii odcinek tej drogi nie powinien zmieniać swojej
kategorii, ponieważ ruch w kierunku wschodnim do
granic państwa i poza jego granice będzie się odby-
wał tym odcinkiem nadal. Koszt takiego utrzymania
drogi będzie kosztował budżet gminy Jedlińsk ok. 3
mln zł. Koszt ten jest nie do udźwignięcia dla tak
małej gminy przy jej realnych dochodach.
Pytania;
1. Panie Ministrze, jakie decyzje Pan podejmie,
aby przywrócić tym dwóm sprawom opisanym powy-
żej stan normalności?
2. Jakiej pomocy udzieli Pan Minister gminie Je-
dlińsk, aby mogła wywiązać się ewentualnie z nało-
żonych na nią ciężarów finansowanych związanych
z utrzymaniem drogi nr 7 w granicach tej gminy?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20510)
do ministra zdrowia
w sprawie wpisania znieczulenia
przy porodzie do koszyka świadczeń
gwarantowanych
W wielu mediach odbywa się dyskusja na temat
znieczuleń przy porodach. Wypowiadają się kobiety,
które już rodziły, a także które oczekują na dziecko.
Stanowisko swoje przedstawiła Fundacja Rodzić po
Ludzku, a w ostatnim czasie Naczelna Rada Lekar-
ska. Zdecydowana większość osób zabierających głos
w dyskusji jest za bezpłatnym znieczuleniem na ży-
czenie.
W związku z powyższym pytamy Panią Minister:
Czy Ministerstwo Zdrowia przewiduje zmianę rozpo-
rządzenia dotyczącego standardu opieki okołoporo-
dowej i porodu fizjologicznego poprzez wpisanie znie-
czulenia przy porodzie do koszyka świadczeń gwa-
rantowanych?
Uzasadnienie: Prezydium Naczelnej Rady Lekar-
skiej przyjęło ostatnio stanowisko w sprawie znosze-
nia/uśmierzenia bólu porodowego, zgodnie z którym
każda rodząca kobieta ma prawo do uśmierzenia bólu
porodowego, w tym znieczulenia zewnątrzoponowego
w każdym przypadku, jeśli tylko nie ma przeciwska-

zań. Problem polega na tym, że NFZ zbyt nisko wy-
cenił koszty porodu, by starczyło na znieczulenie na
tzw. życzenie.
W tej sytuacji dobrze sytuowane pacjentki pokry-
wają koszty znieczulenia, których wycena jest różna
(od 400–700 zł). Wiele szpitali publicznych nie przy-
znaje się do tych praktyk, które zostały zabronione
po kontrolach NIK. Środowisko lekarskie popiera
znieczulenie porodowe, które daje ulgę w bólu, spra-
wia, że kobiety nie boją się porodu. W dzisiejszej me-
dycynie znieczula się niemal wszystkie zabiegi, tylko
z nieracjonalnych względów pomija się porody. Ko-
bieta w każdym przypadku winna być poinformowa-
na o korzyściach i ryzyku znieczulenia. Obecna sy-
tuacja w klinikach położniczych jest nie do zaakcep-
towania. Nierówność traktowania pacjentek ze
względu na status materialny i próby tłumaczenia
tego faktu rzekomo wyższością naturalnego porodu
nad tym ze znieczuleniem już nawet przez lekarzy
uznawane są za skandal.
NFZ stoi na stanowisku, że znieczulenie wliczone
jest w koszty porodu, a decyzja o jego podaniu należy
do lekarza.
Trudno przyjąć za słuszne, że o przebiegu porodu
nie może współdecydować rodząca kobieta.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dnia 9
maja 1996 r. (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199) i
realizując uprawnienia posłów RP, uprzejmie prosi-
my o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z wyrazami szacunku
Poseł Arkady Fiedler
oraz grupa posłów
Poznań, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20511)
do ministra zdrowia
w sprawie stosowania zapisów ustawy
o ochronie zdrowia psychicznego
Szanowna Pani Minister! Cytując zapis preambu-
ły ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, w której
czytamy: „uznając, że zdrowie psychiczne jest funda-
mentalnym dobrem osobistym człowieka, a ochrona
praw osób z zaburzeniami psychicznymi należy do
obowiązków państwa”, pragnę poruszyć istotne pro-
blemy, z jakimi borykają się rodziny i najbliżsi czło-
wieka chorego psychicznie, który nie ma świadomości
swojej choroby, a zatem nie chce się leczyć.
Art. 18 ww. ustawy odnosi się do przymusu lecze-
nia wyłącznie osób, które dopuszczają się zamachu
przeciwko życiu lub zdrowiu własnemu lub innej oso-
123
by, bezpieczeństwu powszechnemu lub w sposób
gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znaj-
dujące się w ich otoczeniu.
Żaden z tych przypadków nie odnosi się do osoby
chorej psychicznie, która nie spełnia tych przesłanek,
ale nie ma kompletnie świadomości swojej choroby i
nie może więc podjąć leczenia, nie mówiąc o wyraże-
niu pisemnej zgody, niezbędnej do podjęcia leczenia
przez lekarzy specjalistów. Tym samym tworzy się
sytuacja bez wyjścia. Pacjent nie ma świadomości, że
jest chory, mimo ewidentnych objawów choroby – uro-
jenia, lęki, izolacja, niezdolność do pracy, bezsenność
na przemian z pobudzeniem itd., a rodzina jest bez-
silna w obliczu zapisów ustawy, na które powołują się
lekarze psychiatrzy.
Owszem, jest w ustawie zapis art. 29, który sta-
nowi, że:
1. Do szpitala psychiatrycznego może być również
przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba cho-
ra psychicznie:
1) której dotychczasowe zachowanie wskazuje na
to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne po-
gorszenie stanu jej zdrowia psychicznego,
bądź
2) która jest niezdolna do samodzielnego zaspo-
kajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasad-
nione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psy-
chiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia.
W praktyce wygląda to jednak w ten sposób, że
dla lekarzy psychiatrów pod pojęciem „samodzielne-
go zaspokajania potrzeb” kryją się wyłącznie te ele-
mentarne, jak: ubranie się czy jedzenie itp. Nato-
miast w żadnej mierze nie jest brana pod uwagę przez
lekarzy najważniejsza potrzeba, jaką jest funkcjono-
wanie chorego w swoim środowisku, a jest ona wy-
łącznie możliwa wtedy, kiedy pacjent przyjmuje leki
i poddany jest terapii.
Szanowna Pani Minister! Mimo dobrych zapisów
prawa bardzo często w praktyce rodziny osób cho-
rych psychicznie, które nie są agresywne i nie zagra-
żają sobie ani swojemu otoczeniu, miesiącami zmie-
rzają się z rygorystycznymi zapisami ustawy chro-
niącej poniekąd pacjenta, jednakże tyle samo działa-
jącej przeciwko pacjentowi, by móc takiego chorego
leczyć. Lekarze w sposób niezwykle asekuracyjny po-
wołują się na zapisy cytowanej ustawy, uzasadniając
możliwość leczenia wyłącznie za zgodą pisemną pa-
cjenta. Dotyczy to lekarzy: zarówno pierwszego kon-
taktu, lekarza pogotowia ratunkowego, lekarza dy-
żurnego na oddziale psychiatrycznym. Żaden z wy-
mienionych lekarzy nie chce podjąć decyzji o przymu-
sowym leczeniu pacjenta, mimo że objawy są ewi-
dentne.
Szanowna Pani Minister! Proszę zatem o odpo-
wiedź: Czy istnieją rozporządzenia ministra zdrowia,
które precyzują katalog cytowanych w ustawie „po-
trzeb pacjenta”, na który można byłoby się zgodnie z
ustawą powołać w celu leczenia pacjenta chorego psy-
chicznie, lecz nieagresywnego i niezagrażającego so-
bie i otoczeniu?
124
W jaki sposób i na jakie przepisy może powoływać
się rodzina, by przekonać lekarzy o potrzebie leczenia
bliskiego członka rodziny?
Z wyrazami należnego szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20512)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie wniosku o dofinansowanie
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”,
priorytet: Wspieranie działań muzealnych,
zadania pn.: Modernizacja wystawy stałej
pn. „Historia niecenia ognia”, złożonego
przez Muzeum Filumenistyczne
w Bystrzycy Kłodzkiej, woj. dolnośląskie
Szanowny Panie Ministrze! Do Ministerstwa Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego został złożony wnio-
sek przez Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy
Kłodzkiej o dofinansowanie zadania pn.: Moderniza-
cja wystawy stałej pn. „Historia niecenia ognia”.
Zadanie: Modernizacja wystawy stałej pn. Histo-
ria niecenia ognia zrealizowane zostanie od lutego
do października 2011 r. i obejmie kompleksową mo-
dernizację wystawy prezentującej sposoby niecenia
ognia i jego wykorzystywanie przez człowieka od cza-
sów prehistorycznych do dnia dzisiejszego. Wystawa
zostanie nowocześnie zaaranżowana, a zakup nowo-
czesnych gablot umożliwi zaprezentowanie większej
ilości eksponatów oraz atrakcyjniejsze ich wyekspo-
nowanie. W ramach zadania przewidziana jest rów-
nież akcja promująca, która ma na celu pozyskanie
nowych eksponatów, w formie daru lub depozytu.
Oprócz zwykle spotykanych w muzeach gablot i
ram, w których umieszczone zostaną eksponaty, wy-
stawa wzbogacona zostanie poprzez projekcję multi-
medialną prezentującą metody niecenia ognia wraz
z komentarzem oraz stanowiska interaktywne.
Zmodernizowana w ten sposób wystawa przyczy-
ni się do zwiększenia świadomości, jak ważną rolę w
życiu człowieka pełni ogień i jak ogromnie ważny jest
w rozwoju cywilizacji. Na zmodernizowanej wystawie
stałej, na dwóch piętrach budynku muzealnego za-
prezentowana zostanie historia niecenia ognia od
czasów najdawniejszych do współczesnych. Historia
zostanie przedstawiona chronologicznie. W poszcze-
gólnych grupach tematycznych wyeksponowane zo-
staną przedmioty (eksponaty) używane przez czło-
wieka do rozpalania ognia w różnych epokach.
Zaprezentowane zostaną eksponaty pochodzące
ze starożytnej Grecji (lampki oliwne), różnego rodza-
ju krzesiwa, począwszy od krzesiw prehistorycznych,
poprzez ozdobne krzesiwa z XVIII i XIX w., krzesiwa
typu czuk-muk, krzesiwa skałkowe oraz kopie krze-
siw, których będą mogli używać turyści podczas zwie-
dzania muzeum. Dzięki możliwości używania kopii
krzesiw zwiedzający będą mogli sami wypróbować
skuteczność technik niecenia ognia.
Ważną grupą prezentowanych eksponatów stano-
wić będą różnego rodzaju zapalniczki. Biorąc pod
uwagę ogromną różnorodność zapalniczek, zostaną
one pogrupowane ze względu na rodzaj wykorzysty-
wanego paliwa, a także ze względu na formy. Kilka-
naście wyszczególnionych grup zapalniczek zostanie
zaprezentowanych w głównej sali ekspozycyjnej na
parterze muzeum. Zaprezentowane zostaną zapal-
niczki lontowe, benzynowe, gazowe, elektryczne, che-
miczne oraz unikatowe zapalniczki typu lampa Döbe-
reinera oraz zapalniczki kapiszonowe i zapalniczki z
czasów I i II wojny światowej. Szczególne miejsce w
ekspozycji zajmą grupy wydzielone ze względu na
swoje unikatowe kształty. Wśród nich zajmą miejsce
wyjątkowe, oryginalne zapalniczki wykonywane
przez żołnierzy podczas II wojny światowej. Odrębną
grupę stanowić będą lampy naftowe.
W związku z faktem, iż muzeum dysponuje jedną
z największych na świecie kolekcji etykiet zapałcza-
nych (ponad 500 tys. obiektów), całe piętro ekspozy-
cji poświęcone zostanie etykietom i pudełkom zapał-
czanym z różnych stron świata. Etykiety pogrupo-
wane zostaną na obiekty z poszczególnych kontynen-
tów. W ramach każdego z kontynentów wyszczegól-
nione zostaną grupy z poszczególnych krajów.
Ważną część ekspozycji stanowić będzie doku-
mentacja fotograficzna uzmysławiająca technologicz-
ny przebieg produkcji zapałek z zaprezentowanymi
technikami produkcji oraz surowcami używanymi w
procesie wytwarzania zapałki. Wszystkie wyodręb-
nione grupy eksponatów opatrzone będą specjalnie
opracowanymi opisami mówiącymi o historii po-
szczególnych grup oraz rycinami i materiałem ilu-
stracyjnym ukazującym sposoby niecenia ognia. Do-
pełnienie ekspozycji stanowić będą zaaranżowane
sceny rodzajowe i prezentacja sposobów niecenia
ognia w pradziejach (wykorzystanie zaaranżowanych
plastycznie scen, w których wykorzystane zostaną
zakupione manekiny), co pozwoli na lepsze zrozumie-
nie poszczególnych technik.
Dla najmłodszych przygotowany zostanie kącik
zabaw zapałczanych, w których dzieci same będą mo-
gły utworzyć konstrukcję z pudełek zapałczanych
oraz pozbawionych siarki kijków zapałczanych. Stwo-
rzenie kącika zabaw zapałczanych zwiększy możli-
wość interaktywności. Każde dziecko będzie mogło
dotykać zapałek i pudełek i układać z nich konstruk-
cje. W kąciku zabaw ustawione zostaną profesjonal-
nie wykonane modele statków i budowli utworzonych
z zapałek.
Kolejnym interaktywnym stanowiskiem będzie
miejsce, w którym każdy ze zwiedzających będzie
mógł spróbować swoich sił przy bezpiecznym niece-
niu ognia przy pomocy krzesiwa i krzemienia (niece-

nie iskry). Utworzenie stanowiska multimedialnego,
w którym nieprzerwanie podczas zwiedzania prezen-
towane będą poszczególne eksponaty z dokładnymi
opisami, zwiększy atrakcyjność ekspozycji i wzboga-
ci ją o pożądane we współcześnie aranżowanych eks-
pozycjach multimedia.
Ekspozycja ma za zadanie wykazać również, że
łatwość, z jaką człowiek potrafił rozpalać ogień, de-
terminowała rozwój cywilizacji, a rozwój przedmio-
tów do niecenia ognia uzmysłowi zwiedzającym, jak
i kiedy człowiek starał się ujarzmić i podporządkować
sobie ten jeden z czterech żywiołów. Ekspozycja sta-
ła ma pokazywać, jak ważną rolę spełniał i nadal
spełnia żywioł ognia w życiu i rozwoju człowieka i
jego cywilizacji.
Ekspozycji towarzyszyć będzie blok edukacyjny,
na który składać się będą prelekcje i pokazy związa-
ne z historią i sposobami niecenia ognia.
Zadanie obejmie następujące etapy: przygotowa-
nie scenariusza wystawy z uwzględnieniem stoisk
interaktywnych; przygotowanie scenariusza prezen-
tacji multimedialnej; przygotowanie programu i za-
wartości merytorycznej bloku edukacyjnego; zakup
materiałów niezbędnych do realizacji zadania; przy-
gotowanie koncepcji plastycznej i aranżacja wystawy;
przygotowanie akcji przyjmowania darów do mu-
zeum ze zbiorów prywatnych; promocja zadania.
W pierwszej fazie projektu przygotowane zostaną
scenariusze: wystawy, prezentacji multimedialnej
oraz bloku edukacyjnego. Na podstawie przygotowa-
nych scenariuszy przystąpi się do gromadzenia ma-
teriału niezbędnego do przeprowadzenia zadania.
W przypadku prezentacji multimedialnej będzie
to wykonanie fotografii obiektów i przygotowanie ich
precyzyjnych opisów. W przypadku bloku edukacyjne-
go zostaną przygotowane lekcje i zajęcia warsztatowe,
które prowadzone będą w oparciu o ekspozycję.
Do aranżacji wystawy zakupione zostaną niezbęd-
ne materiały ekspozycyjne: gabloty, listwy do podwie-
szania oraz manekiny niezbędne do zaaranżowania
stanowiska z prezentacją pradziejowych metod niece-
nia ognia. Pozyskane zostaną również pudełka zapał-
czane oraz kijki zapałczane pozbawione główek, które
wykorzystane zostaną do stanowiska, na którym dzie-
ci będą mogły układać konstrukcje z zapałek.
W kolejnym etapie opracowana zostanie część opi-
sowa ekspozycji, która będzie stanowiła integralną
część dla poszczególnych grup eksponatów, a także
poszczególnych unikatowych eksponatów. Wykonany
zostanie materiał fotograficzny stanowiący ilustrację
poszczególnych bloków tekstów. Następnym etapem
będzie zaaranżowanie plastyczne wystawy według
przygotowanego scenariusza.
Wydzielone zostaną poszczególne grupy ekspona-
tów, które zostaną zaaranżowane w odpowiedni spo-
sób. Parter ekspozycji mieścił będzie historię niece-
nia ognia od czasów pradziejowych, poprzez historię
wykorzystywania różnorodnych krzesiw, aż po histo-
rię niecenia ognia za pomocą różnego rodzaju zapal-
niczek. Na dolnym poziomie ekspozycji znajdzie się
125
w specjalnie wydzielonym w przestrzeni miejscu za-
aranżowana scena niecenia ognia w czasach prehi-
storycznych.
Na drugim poziomie ekspozycji zaprezentowane
zostaną etykiety zapałczane z różnych stron świata
oraz pudełka zapałczane. Na tym poziomie ekspozy-
cji przygotowane zostaną dwa stanowiska, na któ-
rych dzieci będą mogły same przygotować konstruk-
cje z zapałek. Na życzenie zwiedzających będzie moż-
na wykonać pamiątkowe zdjęcie i nagrać je w forma-
cie cyfrowym na płytę CD. Poza salami ekspozycyj-
nymi w specjalnie wydzielonym miejscu zostanie
przygotowane stoisko, w którym będzie można same-
mu spróbować posłużyć się krzesiwem i krzemieniem
pod opieką edukatora muzealnego.
Całkowity koszt zadania – 64 923 PLN, kwota
wnioskowana – 51 332 PLN.
Szanowny Panie Ministrze! Fenomenem funkcjo-
nowania muzeum jest fakt, iż cieszy się ono popular-
nością zarówno wśród mieszkańców regionu, różnych
województw Polski, a także turystów spoza granic
kraju. Przygotowana wystawa będzie miała charak-
ter nie tylko informacyjny, ale również edukacyjny i
interaktywny. Stanie się nie lada atrakcją w Bystrzy-
cy Kłodzkiej oraz całym regionie, co nie jest bez zna-
czenia dla terenu o dużym bezrobociu. Konieczność
obsługi większej liczby turystów może przyczynić się
do powstawania nowych punktów związanych z ob-
sługą turystów (bary, kawiarnie, sklepy z pamiątka-
mi itp.), co z kolei spowoduje aktywację mieszkańców
i zmniejszenie bezrobocia.
Szanowny Panie Ministrze, czy biorąc powyższe
pod uwagę, jest szansa na dofinasowanie rzeczonego
zadania, po pozytywnej jego weryfikacji formalnej?
Z wyrazami należnego szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20513)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich,
restauratorskich lub robót budowlanych
przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków
w ramach programu „Dziedzictwo
kulturowe” na zadanie pn.: Poprawa ochrony
przeciwpożarowej terenu i historycznych
obiektów byłego hitlerowskiego obozu
koncentracyjnego Gross-Rosen w Rogoźnicy,
woj. dolnośląskie
Szanowny Panie Ministrze! Do Ministerstwa Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego został złożony wnio-
126
sek przez Muzeum Gross-Rosen w Rogoźnicy na za-
danie pn.: Poprawa ochrony przeciwpożarowej terenu
i historycznych obiektów byłego hitlerowskiego obo-
zu koncentracyjnego Gross-Rosen w Rogoźnicy.
Realizacja tego zadania ma na celu poprawę
ochrony ppoż. terenu byłego obozu koncentracyjne-
go Gross-Rosen w Rogoźnicy oraz zgromadzonych
zbiorów poprzez wykonanie sygnalizacji alarmowej
pożaru na pięciu historycznych obiektach poobozo-
wych.
Zadanie jest II etapem projektu polegającego na
instalacji SAP we wszystkich budynkach muzeal-
nych. I etap (zrealizowany ze środków MKiDN w
2010 r.) dotyczył bramy głównej. Koszty zadania nie
są tożsame z kosztorysem inwestorskim, ponieważ zo-
stały one pomniejszone o prace wykonane w etapie I.
Całkowity przewidywany koszt realizacji zadania
to: 583 956 PLN, kwota wnioskowana 583 956 PLN
Szanowny Panie Ministrze! Muzeum Gross-Ro-
sen nie posiada dochodów (wstęp na teren muzeum
jest bezpłatny), które pozwoliłyby na pokrycie nawet
części zadania. „Dziedzictwo kulturowe” priorytet 1:
Ochrona zabytków, jest zaś jedynym dostępnym źró-
dłem finansowania przedsięwzięć polegających na
montażu instalacji służących ochronie zabytków. W
2010 r. ze środków MKiDN (dofinansowanie w wys.
100% kosztów kwalifikowanych) wykonano instala-
cję SAP na jednym z budynków – bramie głównej.
Istnieje jednak pilna konieczność wykonania insta-
lacji w pozostałych obiektach.
A przecież jest to miejsce szczególne o ogromnym
znaczeniu dla polskiego i światowego dziedzictwa
oraz dla podtrzymania zbiorowej świadomości i pa-
mięci o skali zbrodni dokonanych przez nazistów w
czasie II wojny światowej.
Czy w związku z powyższym, mogę żywić nadzie-
ję, iż rzeczony wniosek po przejściu pozytywnej we-
ryfikacji formalnej znajdzie uznanie u Pana Mini-
stra?
Z wyrazami należnego szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20514)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przeciwdziałania bezrobociu
Szanowna Pani Minister! Od początku 2011 r.
urzędy pracy nie przyjmują wniosków o dofinanso-
wanie z Funduszu Pracy szkoleń i staży, a także nie
przyznają dotacji na założenie własnej działalności
gospodarczej. Urzędy nadal nie wiedzą, ile pieniędzy
będą mogły przeznaczyć w tym roku na aktywizację
bezrobotnych. Jednakże faktem jest, że na ten rok
przeznaczono aż o 50% mniej pieniędzy na aktywi-
zację w porównaniu z poprzednim rokiem.
Zmniejszenie o połowę w stosunku do ubiegłego
roku środków na interwencyjne działania na rynku
pracy, w szczególności mniejsza pomoc dla szukają-
cych zatrudnienia, może przełożyć się na wzrost licz-
by bezrobotnych.
Wobec powyższego czy drastyczne zmniejszenie
środków z Funduszu Pracy na aktywizację bezrobot-
nych, która ma na celu ułatwienie bezrobotnym po-
wrotu na rynek pracy, wypłatą zasiłków nie dopro-
wadzi do zwiększenia obciążenia finansów państwa?
Czy nie doprowadzi to do pogorszenia sytuacji na
rynku pracy?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20515)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie budowy szerokopasmowego
Internetu
Szanowna Pani Minister! Jak donoszą media, Pol-
ska z puli przeznaczonej przez UE na realizację in-
westycji dotyczących szerokopasmowego Internetu
wydała dopiero kilka procent. Jest to bardzo słaby
wynik.
Poziom pozyskania środków unijnych jest fatalny.
Problemem jest to, iż zarówno samorządy, jak i ad-
ministracja rządowa nie są wyspecjalizowane w re-
alizacji inwestycji telekomunikacyjnych i boją się
sięgać po te środki. Cała procedura przygotowania
do inwestycji jest czasochłonna, wymaga skrupulat-
nych przygotowań i wiedzy.
Według danych udostępnionych przez UKE wy-
nika, iż w ramach RPO i PO RPW podpisane zostały
umowy dotyczące dotacji na budowę infrastruktury
telekomunikacyjnej na sumę 131 mln zł. Stanowi to
4% całości budżetu. W ramach działania 8.3 PO IG
pozyskano 110 mln zł (8% całości budżetu), a w ra-
mach działania 8.4 – 5,4 mln zł (1%).
Mając powyższe na uwadze, proszę o udzielenie
odpowiedzi na pytanie: Czy zostaną podjęte kroki,
aby przyspieszyć i ułatwić samorządom wykorzysta-
nie środków na Internet szerokopasmowy?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 1 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20516)
do ministra obrony narodowej
w sprawie masowych zwolnień lekarskich
żołnierzy
Szanowny Panie Ministrze! Z ostatnich doniesień
prasowych wynika, iż w polskiej armii coraz częściej
staje się regułą, iż żołnierze zamiast wyjazdów na
ćwiczenia na poligon dostarczają zwolnienia lekar-
skie. Jak donoszą media, dowództwo wojsk lądowych
również przyznaje, że problem jest znaczący i można
już mówić wręcz o pladze. Jako przyczynę takiego
stanu rzeczy sami żołnierze wskazują, że chodzi o pie-
niądze, tj. obniżenie przez Ministerstwo Obrony Na-
rodowej dodatku za dzień spędzony na poligonie z 25
zł do 5 zł. W przypadku zwolnienia lekarskiego żoł-
nierz, w przeciwieństwie do innych zawodów, dostaje
100% wynagrodzenia, dlatego żołnierze nie chcą wy-
jeżdżać na poligon. Dochodzi do sytuacji, że na ćwi-
czeniach na poligonie brakuje nawet 30% żołnierzy,
a to powoduje utrudnienia z przeprowadzeniem ćwi-
czeń, brakuje kierowców, załóg moździerzy itp.
Mając powyższe na uwadze, w jaki sposób Mini-
ster planuje zaradzić temu procederowi? Czy trwają
już ewentualne prace w tym kierunku?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20517)
do ministra finansów
w sprawie nieprawidłowości w urzędach
kontroli skarbowej
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z donie-
sień mediów na temat wyników kontroli urzędów
skarbowych przeprowadzonych przez generalnego
inspektora ochrony danych osobowych, system infor-
matyczny, w którym skarbówka zapisuje swoje infor-
macje o kontrolowanych podmiotach, nie spełnia wy-
mogów rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
dokumentacji przetwarzania danych osobowych oraz
warunków technicznych i organizacyjnych, jakim
powinny odpowiadać urządzenia i systemy informa-
tyczne służące do przetwarzania danych osobowych.
Zastrzeżenia dotyczyły odnotowywania i raportowa-
nia w systemie informatycznym takich informacji,
jak data pierwszego wprowadzenia danych czy iden-
tyfikator użytkownika, który dane wprowadził. Brak
dostatecznej ochrony informacji przekazywanych do
127
urzędów skarbowych przez organy skarbowe uderzy
głównie w obywateli.
Wobec powyższego proszę o udzielenie informacji:
Jak Minister odnosi się do wyników kontroli GIODO
oraz jaki jest poziom bezpieczeństwa informacji prze-
kazywanych przez obywateli do urzędów skarbo-
wych, w szczególności czy istnieje zagrożenie wycie-
ku przekazywanych informacji?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20518)
do ministra gospodarki
w sprawie inwestycji w urządzenia
wytwarzające energię
Szanowny Panie Ministrze! Ponad 2/3 wszystkich
urządzeń wytwarzających energię w Polsce ma wię-
cej niż 20 lat i wymaga albo pilnej modernizacji, albo
zastąpienia przez nowe moce wytwórcze – tak wyni-
ka z przedłożonej przez ministra gospodarki infor-
macji o aktualnej sytuacji i perspektywach polskiej
energetyki. Zgodnie z długoterminową strategią roz-
woju sektora energetycznego przedstawioną w „Poli-
tyce energetycznej Polski do 2030 r.” do prioryteto-
wych kierunków działań dla rozwoju sektora ener-
getycznego zalicza się m.in. poprawę efektywności
energetycznej, wzrost bezpieczeństwa dostaw paliw
i energii, dywersyfikację wytwarzania energii elek-
trycznej (przez wprowadzenie energetyki jądrowej),
lepsze wykorzystanie odnawialnych źródeł energii,
w tym biopaliw, rozwój konkurencyjnych rynków pa-
liw i energii oraz ograniczenie oddziaływania ener-
getyki na środowisko. Z rządowej informacji wynika,
że stan bezpieczeństwa energetycznego Polski w du-
żej mierze zależy głównie od sprawnego funkcjono-
wania krajowego systemu elektroenergetycznego
(KSE). Jednakże, jak wskazano na wstępie, obecnie
blisko 45% wszystkich urządzeń wytwarzających
energię ma ponad 30 lat, a około 77% – ponad 20 lat.
Starzejące się moce wytwórcze stanowią jeden z naj-
poważniejszych problemów KSE, wobec powyższego
w najbliższych latach konieczne będą znaczne środki
na budowę nowych lub modernizację istniejących
urządzeń wytwarzania energii.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo posiada informacje na temat
planowanych lub będących w trakcie realizacji urzą-
dzeń wytwarzania energii elektrycznej?
2. Czy budowa lub modernizacja ww. urządzeń nie
wpłynie na wzrost cen energii?
128
3. Czy tak stara infrastruktura może mieć wpływ
na wystąpienie awarii typu black-out, tj. powodującej
pozbawienie zasilenia dużych obszarów?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20519)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie pobierania opłat stałych
przez samorządy gminne za pobyt dzieci
w przedszkolach
Szanowna Pani Minister! Na dyżurach poselskich
w kilku gminach rodzice sygnalizują problem pobie-
rania opłat stałych przez gminy za pobyt dzieci w wie-
ku 3–6 lat w przedszkolach za pierwsze 5 godzin po-
bytu, czyli realizację tzw. podstawy programowej.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy w świetle aktualnych przepisów ustawy o
systemie oświaty gminy mogły na podstawie uchwał
rad gmin w 2010 r. pobierać opłaty stałe za pierwsze
5 godzin pobytu w przedszkolu, czyli realizację pod-
stawy programowej?
2. Jakie działania prawne mogą podjąć rodzice
wobec gmin, które pobierały opłaty stałe za pierwsze
5 godzin pobytu dzieci w przedszkolach w celu odzy-
skania takich opłat lub ich zaniechania?
3. Czy resort prowadzi monitoring uchwał rad
gmin w sprawie opłat za pobyt dzieci w przedszko-
lach publicznych prowadzonych przez gminy?
4. Uprzejmie proszę Panią Minister o podanie
znanych resortowi wyroków sądów w powyższej spra-
wie?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20520)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie likwidacji barier utrudniających
osobom niepełnosprawnym pełne
uczestnictwo w życiu publicznym
i zawodowym
Szanowna Pani Minister! W informacji rządu RP
o działaniach podejmowanych w 2009 r. na rzecz re-
alizacji postanowień uchwały Sejmu z dnia 1 sierpnia
1997 r. Karta Praw Osób Niepełnosprawnych wska-
zano na szereg ważnych przedsięwzięć i działań o
charakterze systemowym podejmowanych na rzecz tej
grupy osób. Dostrzegalne są jednak również bariery
utrudniające tym osobom pełne uczestnictwo w życiu
zawodowym i społecznym. Najważniejsze z nich to:
— ciągle niski wskaźnik aktywności zawodowej
(biernych zawodowo 75,4% osób niepełnosprawnych
w wieku produkcyjnym), co głównie wynika z barier
edukacyjnych i systemowych,
— szczególnie niski poziom zatrudnienia tych
osób w administracji publicznej, często poniżej usta-
wowego 6-procentowego wskaźnika,
— prace nad projektem ustawy o wyrównywaniu
szans osób niepełnosprawnych nadmiernie się wy-
dłużają, a warunkuje ona m.in. udostępnienie tej
grupie osób obiektów użyteczności publicznej i środ-
ków transportu publicznego,
— większość stron internetowych instytucji pu-
blicznych jest nadal niedostępna dla osób z różnymi
rodzajami niepełnosprawności; osoby te mają też
inne bariery w dostępie do aktualnych, adresowa-
nych do nich informacji,
— wśród beneficjentów projektów realizowanych
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
znajduje się zaledwie 3,1% osób niepełnosprawnych,
co świadczy o niewłaściwych kryteriach ocen projek-
tów składanych w konkursach; należy wsparciem w
ramach PO KL objąć znacznie większą liczbę osób
niepełnosprawnych,
— w Prawie zamówień publicznych zbyt rzadko
wykorzystywana jest klauzula preferująca wykonaw-
ców zatrudniających osoby niepełnosprawne, należy
rozważyć wprowadzenie tego zapisu jako obowiązku
dla podmiotów organizujących przetargi,
— zbyt niskie są limity kwot na zaopatrzenie w
przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze, nie
umożliwiają one otrzymania nowoczesnego sprzętu
wysokiej jakości, NFZ nie posiada też żadnej wiedzy
o rodzajach i stopniach niepełnosprawności osób, któ-
rym to zaopatrzenie przysługuje,
— samorządy z roku na rok przeznaczają mniejsze
środki, które otrzymują algorytmem z PFRON, na
rehabilitację zawodową – w 2008 r. było to 17%, w
2009 r. – już tylko 13,5%.
Ogromny niepokój osób niepełnosprawnych ak-
tywnych zawodowo i ich pracodawców wzbudza prze-
prowadzona pod koniec ubiegłego roku nowelizacja
ustawy o rehabilitacji (...). Znacznie ogranicza ona
dofinansowanie wynagrodzenia osób z umiarkowa-
nym i lekkim stopniem niepełnosprawności, wyklu-
cza z tego dofinansowania osoby ze stopniem umiar-
kowanym i lekkim, które mają prawo do emerytury,
i zawiera szereg innych zapisów ewidentnie nieko-
rzystnych dla rynku pracy. Była ona procedowana w
ogromnym pośpiechu, jej celem było ratowanie bu-
dżetu PFRON, nie przeprowadzono też żadnej sty-
mulacji jej skutków dla pracodawców tej grupy osób.
Tymczasem mam sygnały, że spora część podmiotów,

w tym spółdzielnie inwalidów, których misją jest nie
zysk, lecz zaspokajanie potrzeb członków, może nie
wytrzymać tej „kuracji” i zniknąć z rynku. Są też
zapowiedzi redukcji zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych w innych podmiotach.
Ponadto organizacje pozarządowe realizujące
określone zadania publiczne na rzecz osób niepełno-
sprawnych protestują przeciw systematycznemu
zmniejszaniu środków finansowych przeznaczanych
na ten cel przez PFRON. Grozi to zaprzestaniem re-
alizacji tych zadań, zaprzepaszczeniem ich dorobku,
doświadczeń i likwidacją specjalistycznej infrastruk-
tury tych organizacji. Na rok 2011 PFRON nie ogło-
sił jeszcze żadnego konkursu (do 3 lutego 2011 r.) na
realizację tych zadań, a nie ma innego trybu ubiega-
nia się o środki z funduszu niż tryb konkursowy. Bez
wsparcia finansowego znaczna liczba podopiecznych
tych organizacji zostanie wykluczona z aktywnego
uczestnictwa w życiu społecznym. Aby temu zapo-
biec, należy pilnie podjąć decyzje budżetowe oraz
działania legislacyjne powodujące, że ten stan nie
będzie powtarzał się w przyszłości.
Proszę Panią Minister o ustosunkowanie się do
poruszonych w interpelacji problemów osób niepeł-
nosprawnych i odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje PFRON, resort i
rząd w celu likwidacji barier utrudniających pełne
uczestnictwo osób niepełnosprawnych w życiu zawo-
dowym i społecznym? Proszę o podanie działań re-
alizowanych w latach 2007–2010 i planów na rok
2011.
2. Czy przewidywane są jakieś działania zaradcze,
ratujące rynek pracy osób niepełnosprawnych, gdyby
scenariusz opisany w interpelacji zaczął się
realizować?
3. Kiedy i na jakie zadania publiczne ogłosi
PFRON w 2011 r. konkursy dla organizacji pozarzą-
dowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20521)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnic Nysy,
Niemodlina, Myśliny i Bąkowa
w woj. opolskim
Budowa obwodnic Nysy i Niemodlina należy do
priorytetowych inwestycji drogowych w woj. opol-
skim. Od lat samorządowcy, władze i mieszkańcy obu
miast oraz parlamentarzyści regionu walczą o ich
realizację. I nie chodzi tu tylko o interes wojewódz-
129
twa, albowiem biorąc pod uwagę fakt położenia obu
miast na szlaku tranzytowym, budowa ich obwodnic
staje się interesem ponadregionalnym. Najważniej-
szym i bezsprzecznym argumentem przemawiającym
za koniecznością jak najszybszej realizacji budowy
obu obwodnic jest jednak oczywiście sprawa bezpie-
czeństwa zdrowia i życia mieszkańców Nysy i Nie-
modlina. Dlatego też dokonana przez Radę Mini-
strów aktualizacja „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015”, przesuwająca termin reali-
zacji inwestycji na okres po 2013 r., musi budzić zro-
zumiały sprzeciw i niepokój.
Jednocześnie w załączniku do ww. dokumentu,
dotyczącym zadań, na które jest już gotowa doku-
mentacja i pozwolenia, znalazły się długo oczekiwa-
ne inwestycje: obwodnice Myśliny (ostatni etap bu-
dowy obwodnicy Dobrodzienia) oraz Bąkowa.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Co wpłynęło na decyzję o przesunięciu termi-
nów realizacji inwestycji budowy obwodnic Nysy
i Niemodlina?
2. Czy możliwa jest korekta „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” uwzględniająca
obie, wyżej wymienione i priorytetowe dla woj. opol-
skiego, inwestycje drogowe do realizacji przed rokiem
2013?
3. W jakim terminie rozpocznie się budowa ob-
wodnic Myśliny i Bąkowa i czy są to inwestycje nie-
zagrożone w realizacji?
Poseł Tomasz Garbowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20522)
do ministra infrastruktury
w sprawie wstrzymania realizacji przez
Zarząd PKP PLK SA planu likwidacji dwóch
świętokrzyskich zakładów spółki, tj. PKP
InterCity w Skarżysku-Kamiennej oraz
Przewozy Regionalne w Kielcach, i włączenia
ich do zakładów lubelskiego i łódzkiego
Szanowny Panie Ministrze! Prezydium Zarządu
Regionu Świętokrzyskiego NSZZ „Solidarność”
zwróciło się do mojego biura poselskiego z prośbą o
podjęcie zdecydowanych działań mających na celu
wstrzymanie planu likwidacji dwóch zakładów spół-
ki PKP PLK SA, tj. PKP InterCity w Skarżysku-Ka-
miennej oraz Przewozów Regionalnych w Kielcach.
Jak zaznaczyli zainteresowani, plany te wpisują się
w realizowaną tendencję likwidacji wszystkich spół-
ek kolejowych w województwie świętokrzyskim.
Tego typu działania zagrażają istnieniu wielu
miejsc pracy, a ponadto obniżają infrastrukturę go-
130
spodarczą województwa, co prowadzi wręcz do degra-
dacji cywilizacyjnej regionu. Jak podkreślają autorzy
stanowiska w tej sprawie, decyzje co do planowanych
działań są podejmowane bez znaczącego dialogu spo-
łecznego. Ponadto zainteresowani obawiają się pogłę-
bienia chaosu, co ma swoje podłoże w dotychczaso-
wym przebiegu restrukturyzacji spółki. Mając na
uwadze powyższe, proszę Pana Ministra o zaintere-
sowanie się niniejszą sprawą.
W związku z tym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość wstrzymania realizacji
przez Zarząd PKP PLK SA planu likwidacji dwóch
świętokrzyskich zakładów spółki, tj. PKP InterCity
w Skarżysku-Kamiennej oraz Przewozy Regionalne
w Kielcach?
2. Jakie działania zamierza Pan podjąć w przed-
miotowej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20523)
do ministra skarbu państwa
w sprawie sprzedaży przedsiębiorstwa
energetycznego ENEA SA
Szanowny Panie Ministrze! Od pewnego czasu
trwają rozmowy dotyczące sprzedaży przedsiębior-
stwa energetycznego ENEA SA na rzecz państwowej
spółki francuskiej EdF. Proces ten wzbudza zdecydo-
wany sprzeciw ze strony związków zawodowych, któ-
re artykułują szereg zastrzeżeń, żeby nie powiedzieć:
zagrożeń dla polskiej energetyki. Najważniejsze z
nich to:
1) zagrożenie dla bezpieczeństwa energetycznego
Polski poprzez utratę kontroli na 20% powierzchni
Polski,
2) obawa, że nowy francuski właściciel nie będzie
realizował inwestycji sieciowych w północno-zachod-
niej części kraju,
3) zagrożenie dla realizacji bloku węglowego 1000
MW w elektrowni w Kozienicach jako sprzecznego z
polityką EdF,
4) obawa o wprowadzenie na polski rynek francu-
skich dostawców, a tym samym wyeliminowanie pol-
skich kooperantów,
5) stworzenie dodatkowych problemów Zakładom
Cegielskiego w Poznaniu, które od dłuższego czasu
przygotowują wspólnie z ENEA SA produkcję ma-
łych elektrowni w oparciu o silniki produkowane w
poznańskich zakładach.
Jako alternatywę dla trwających rozmów propo-
nuje się sprzedaż ENEA SA poprzez giełdę, z zacho-
waniem przez państwo polskie kontroli nad spółką,
albo nabycie ENEA SA przez polskie PGNiG i stwo-
rzenie przedsiębiorstwa multienergetycznego.
Mając powyższe na uwadze, proszę Pana Ministra
o ustosunkowanie się do poruszonych kwestii oraz
dodatkową odpowiedź na pytania:
1. Na jakim etapie znajdują się i jak bardzo są
zaawansowane rozmowy ze stroną francuską?
2. W jakim zakresie były brane pod uwagę inne
warianty sprzedaży ENEA SA i co ostatecznie prze-
sądziło o przyjętym przez ministerstwo rozwiąza-
niu?
3. Jakie stanowisko do proponowanych przez mini-
sterstwo rozwiązań prezentowała strona społeczna?
Z poważaniem
Poseł Sylwester Pawłowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20524)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie niezapewnienia środków
finansowych na funkcjonowanie w 2011 r.
oddziałów i kół terenowych Polskiego
Związku Głuchych
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 192
regulaminu Sejmu składam interpelację poselską do
ministra pracy i polityki społecznej w sprawie nieza-
pewnienia środków finansowych na funkcjonowanie
w roku 2011 oddziałów i kół terenowych Polskiego
Związku Głuchych.
Oddziały i koła terenowe Polskiego Związku Głu-
chych pozostają w obecnej chwili bez środków finan-
sowych na rok 2011, niezbędnych do ich funkcjono-
wania. Na dzień dzisiejszy tak duża grupa społeczna,
doświadczona przez los, osób niedosłyszących i nie-
słyszących została pozostawiona sama sobie. Często
osoby pełnosprawne nie zdają sobie sprawy, że osoby
niesłyszące pozostawione bez tłumacza języka migo-
wego nie są dzisiaj w stanie funkcjonować w tym zbiu-
rokratyzowanym systemie życia codziennego, np. we
wszelkiego typu urzędach. Zwykle kształcenie tych
osób kończy się na szkole zawodowej, tym bardziej że
teraz nie zapewnia się środków na dofinansowanie
tłumacza migowego w szkołach policealnych.
Osoby te pozostają na różnym poziomie intelek-
tualnym, nie są zatem w stanie poznać obowiązują-
cych przepisów prawnych, z jakimi przyszło nam żyć.
Nie mogą nawet skomunikować się z lekarzem w cza-
sie choroby. Często posługują się językiem uproszczo-
nym, w formie bezokolicznikowej. Dlatego osoby pro-

wadzące koła terenowe PZG są dla osób niesłyszą-
cych nieraz jedyną drogą kontaktu w urzędach czy
placówkach medycznych, są więc dla nich często je-
dynymi opiekunami. Pomysł przeszkolenia pracow-
ników urzędów w języku migowym nie zmaterializo-
wał się. Czy jest to w ogóle dobry pomysł, pozostaje
sprawą dyskusyjną. Język migowy jest językiem ży-
wym, podlega zmianom, pojawiają się też własne dia-
lekty. Dlatego ewentualne przeszkolenie pracowni-
ków urzędów w języku migowym może nie rozwiązać
problemu, a poza tym to wymaga wieloletnich dzia-
łań. Na dzień dzisiejszy mamy pustynię. Nowy sys-
tem nie funkcjonuje, a na dotychczasowy nie ma
środków.
Stąd moje pytanie do Pani Minister: Kiedy od-
działy i koła terenowe Polskiego Związku Głuchych
będą miały jasne i czytelne zasady finansowania na
2011 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Popiołek
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20525)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie projektu ustawy o jakości edukacji
Projekt ustawy o jakości edukacji wywołuje wiele
emocji. Szkoły mają być oceniane według jednako-
wych w całym kraju wskaźników. Zakłada się połą-
czenie dotychczasowego nadzoru pedagogicznego
sprawowanego obecnie przez kuratoria z systemem
egzaminacyjnym, nad którym pieczę sprawują okrę-
gowe komisje egzaminacyjne i Centralna Komisja
Egzaminacyjna. Ma on m.in. wypracować ogólnopol-
skie kryteria oceny szkół, które posłużą do tworzenia
m.in. rankingów.
Oceną pracy szkół mają zająć się ośrodki jakości
okręgowe i rejonowe (7 okręgowych powstałych na
bazie OKE, około 30 rejonowych), czyli będą rozliczać
dyrektorów szkół i nauczycieli za osiągnięcia uczniów,
a w konsekwencji staną się narzędziem prowadzenia
polityki oświatowej przez samorządy i wojewodów.
Jakie zatem kryteria będą brane pod uwagę przy
opracowywaniu wskaźnika pracy szkoły, by uczciwie
ocenić możliwości na przykład świetnie prosperują-
cego gimnazjum w centrum wielkiego miasta i bory-
kającego się z wielkimi trudnościami gimnazjum na
blokowisku?
Z poważaniem
Poseł Monika Ryniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
131
Interpelacja
(nr 20526)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie planów likwidacji bibliotek
szkolnych
Od pewnego czasu w mediach pojawiają się infor-
macje dotyczące planowanej likwidacji bibliotek
w szkołach.
Stawiam pytania:
1. Komu ma służyć ta propozycja? Dotychczasowe
biblioteki szkolne są w zasięgu ręki ucznia, oprócz
swojej głównej roli pełnią też funkcję czytelni i często
stanowią centrum prasowe, a nawet centrum infor-
matyczne.
2. Czy likwidacja bibliotek nie będzie skutkowała
tym samym co likwidacja gabinetów lekarskich w
szkołach?
3. W jaki sposób ministerstwo planuje zmusić
ucznia do korzystania z biblioteki znajdującej się da-
leko poza szkołą?
Z poważaniem
Poseł Monika Ryniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20527)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie planów wprowadzenia nowej
podstawy programowej dla szkół
ponadgimnazjalnych
Wielkie zaniepokojenie środowiska nauczyciel-
skiego szkół ponadgimnazjalnych wzbudza pomysł
Ministerstwa Edukacji Narodowej zakładający wpro-
wadzenie nowej podstawy programowej od września
2012 r. Podstawy, w której drastycznie obcięto ilość
godzin przeznaczonych na nauczanie niektórych
przedmiotów.
Czemu służy zmniejszona liczba godzin przezna-
czonych na nauczanie takich przedmiotów, jak: hi-
storia, biologia, geografia, fizyka, chemia, informa-
tyka?
Dlaczego nie doszło do rzetelnych konsultacji spo-
łecznych z udziałem nie tylko przedstawicieli MEN,
ale też wszystkich środowisk nauczycielskich, związ-
ków zawodowych, rodziców?
Poseł Monika Ryniak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
132
Interpelacja
(nr 20528)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie organizacji dni wolnych od zajęć
dydaktyczno-wychowawczych
Interpelacja dotyczy organizacji dni wolnych od
zajęć dydaktyczno-wychowawczych przysługujących
poszczególnym typom szkół.
W rozporządzeniu o organizacji roku szkolnego z
dnia 5 października 2010 r. przedstawiono ogólne za-
pisy dotyczące organizacji dni wolnych od zajęć dy-
daktyczno-wychowawczych w szkołach. Jednakże
nieprecyzyjne zapisy i niejednoznaczna wykładnia
dotycząca traktowania dni wolnych od zajęć stały się
źródłem nieporozumień między dyrektorami szkół a
organami prowadzącymi szkoły.
W praktyce nauczyciele zmuszeni są stawić się w
szkole w określonym dniu. Nauczyciele są, ale na-
gminnym zjawiskiem, zwłaszcza w szkołach ponad-
gimnazjalnych, jest tzw. pusta szkoła, bez uczniów.
Nieprawdą jest, że ciekawa propozycja zajęć zawsze
uczniów przyciągnie. Wiele do życzenia pozostawia
też sposób dokumentowania obecności ucznia i zajęć
organizowanych w takim dniu.
Co Ministerstwo Edukacji Narodowej zamierza
zrobić, by zlikwidować chaos wprowadzony tym roz-
porządzeniem?
Poseł Monika Ryniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20529)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmian w ustawie
Karta Nauczyciela
Przedstawiciele samorządów gminnych, powiato-
wych i wojewódzkich uzgodnili ostatnio wspólne sta-
nowisko dotyczące zmian w Karcie Nauczyciela.
Zmiany dotyczą m.in. zwiększenia pensum do 22
godzin tygodniowo, rozliczania i ewidencjonowania
przez dyrektora czasu pracy nauczycieli, wprowadze-
nia systemu zadaniowego, dostępności nauczyciela
po przeprowadzonej lekcji, skrócenia urlopów.
Stanowisko oświatowych związków zawodowych
jest jednoznaczne: to nie troska o poziom kształcenia,
ale demontaż systemu edukacji, który ma doprowa-
dzić do redukcji wydatków związanych z prowadze-
niem szkół przez samorządy. A wszystko dzieje się za
plecami związków. Dlaczego?
Obecnie Instytut Badań Edukacyjnych przepro-
wadza ogólnopolskie badanie czasu pracy nauczycie-
li, które jest szansą na obalenie mitu, że nauczyciel
pracuje mało. Po zakończeniu tego badania przyjdzie
czas na rzetelne konsultacje dotyczące planowanego
czasu pracy przy uwzględnieniu różnych obciążeń
zawodowych nauczycieli.
Proszę o zajęcie stanowisko w tej sprawie oraz o
odpowiedź na następujące pytanie: Dlaczego MEN,
podając informację o podwyżkach płac dla nauczycie-
li, nie wspomina o wprowadzeniu dodatkowych 2 go-
dzin tygodniowo, które nauczyciele realizują bezpłat-
nie, co w rezultacie doprowadziło do realnej obniżki
płac, a nie jej zwiększenia? Ile etatów nauczycielskich
zostało w ten sposób potajemnie zlikwidowanych w
skali kraju? Ile dodatkowych etatów zostanie zlikwi-
dowanych po wprowadzeniu podwyższonego pen-
sum?
Poseł Monika Ryniak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20530)
do ministra zdrowia
w sprawie wsparcia i udzielenia pomocy
finansowej Centralnemu Szpitalowi
Weteranów w Łodzi
Szanowna Pani Minister! W 2005 r. powołano do
życia i utworzono Centralny Szpital Weteranów w
Łodzi. Szpital powstał w oparciu o zespół pielęgniar-
sko-lekarski oraz rozubudowaną bazę lokalowo-
-sprzętową Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego
im. Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi.
Szpital stara się jak najrzetelniej wypełniać swo-
ją misję, udzielając kombatantom, weteranom i inwa-
lidom wojennym świadczeń diagnostycznych, leczni-
czych i rehabilitacyjnych.
Niestety szpital boryka się z problemem niedofi-
nansowania. Koszty opieki nad pacjentami z grupy
kombatantów systematycznie rosną, a udzielane
świadczenia należą do bardzo kosztochłonnych. Szpi-
tal nie dysponuje również środkami na inwestycje.
W związku z powyższym pytam: Na jaką pomoc i
finansowe wsparcie może liczyć Centralny Szpital
Weteranów w Łodzi?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20531)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie podjęcia działań zapobiegających
katastrofalnie niskim cenom skupu trzody
chlewnej i drobiu w styczniu i lutym 2011 r.
Szanowny Panie Ministrze! Już od ponad mie-
siąca polskich hodowców trzody chlewnej i drobiu
dotyka katastrofalnie niski poziom cen skupu. Rol-
nicy alarmują i proszą o podjęcie przez rząd szyb-
kich decyzji wspierających i regulujących ten rynek.
Ceny spadły poniżej kosztów produkcji i oscylują
wokół 3 zł/kg. Przy bardzo wysokich cenach pasz i
koncentratów takie ceny absolutnie nie gwarantują
opłacalności, a sytuacja finansowa hodowców jest
tragiczna.
Mając na uwadze powyższe, pytam: Na jaką po-
moc mogą liczyć polscy hodowcy trzody chlewnej i
drobiu? Jakie działania wspierające rolników w tym
temacie zostały już podjęte bądź są planowane?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20532)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie ochrony polskich konsumentów
przed skażonym dioksynami mięsem
sprowadzonym z Niemiec
Szanowny Panie Ministrze! Polska od lat słynie z
produkcji zdrowej i smacznej żywności. Polskie pro-
dukty rolnicze są znane i cenione w całym świecie, w
tym szczególnie mięso i jego przetwory. Na dzień dzi-
siejszy nasz kraj notuje nadprodukcję mięsa, mamy
kolejną świńską górkę. Jakby na przekór temu
wszystkiemu do Polski sprowadzono ostatnio znacz-
ne ilości mięsa z importu. Dziś wiemy, że w mięsie
sprowadzonym z Niemiec stwierdzono trujące diok-
syny. W Niemczech tzw. afera dioksynowa zatacza
coraz szersze kręgi. Ze sprzedaży wycofano znaczne
ilości mięsa i zaostrzono standardy sanitarne, a spo-
życie mięsa wieprzowego spadło o 20%. Słowacja i
Korea już wstrzymały import niemieckiego mięsa, a
Chiny się do tego przymierzają.
Jakie działania podjął polski rząd, aby ochronić
polskich konsumentów przed zatrutym mięsem z
Niemiec?
Ile ton skażonego mięsa trafiło do Polski?
133
Czy każda partia sprowadzonego w grudniu i
styczniu mięsa z Niemiec była badana?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20533)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie planów zwolnienia z pracy
w polskich placówkach konsularnych
na Białorusi osób zaangażowanych
w działania Związku Polaków na Białorusi
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji, które
dotarły do mojego biura poselskiego, wynika, że ist-
nieją plany zwolnienia z pracy w polskich placówkach
konsularnych na Białorusi osób zaangażowanych w
działania Związku Polaków na Białorusi.
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy powyższe informacje są prawdziwe, a jeże-
li tak, to jaki jest powód takich działań minister-
stwa?
2. Czy w tej bądź podobnej sprawie ministerstwo
przesyłało claris do placówek na Białorusi?
3. Ile osób (proszę o podanie podstawowych da-
nych – imię, nazwisko, miasto zamieszkania) zaan-
gażowanych w działalność Związku Polaków na Bia-
łorusi pracuje w polskich placówkach na Białorusi?
4. Czy jacyś działacze Związku Polaków na Biało-
rusi zostali w ostatnim roku zwolnieni w pracy w
polskich placówkach konsularnych?
Z poważaniem
Poseł Adam Lipiński
Legnica, dnia 28 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20534)
do ministra infrastruktury
w sprawie ułatwień w zakresie ubiegania się
o prawo jazdy
Szanowny Panie Ministrze! Rozporządzenie mi-
nistra infrastruktury z dnia 27 października 2005 r.
w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania
uprawnień przez kierujących pojazdami, instrukto-
rów i egzaminatorów reguluje m.in. warunki i tryb
134
uzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami
silnikowymi. § 25 ust. 2 ww. rozporządzenia wyłącza
obowiązek przystąpienia do egzaminu teoretycznego
przez osobę ubiegającą się o uprawnienie do kierowa-
nia pojazdami w zakresie prawa jazdy kategorii okre-
ślonych we wskazanym przepisie. M.in. osoba posia-
dająca prawo jazdy kategorii A1, ubiegając się o pra-
wo jazdy kategorii A, czy też osoba posiadająca prawo
jazdy kategorii B z ograniczeniem do prowadzenia
pojazdów wyłącznie z automatyczną skrzynią biegów,
ubiegając się o prawo jazdy kategorii B, przystępuje
jedynie do egzaminu praktycznego.
Jednakże zgodnie z obowiązującym stanem praw-
nym osoba posiadająca prawo jazdy kategorii B (sa-
mochód osobowy), ubiegając się o prawo jazdy kate-
gorii A (motocykl), musi przystąpić również do egza-
minu teoretycznego. Podobnie jest w sytuacji ubiega-
nia się o prawo jazdy kategorii B w przypadku posia-
dania prawa jazdy kategorii A.
W moim mniemaniu nie jest to uzasadnione ra-
cjonalnymi przesłankami. Osoba, która posiada pra-
wo jazdy kategorii B, musiała zdać również egzamin
teoretyczny oraz musi posiadać, korzystając z dróg
publicznych, należytą wiedzę teoretyczną co do zasad
ruchu drogowego.
Dlatego też pragnę zadać pytanie: Czy sytuacja
taka znajduje uzasadnienie oraz czy możliwa jest ini-
cjatywa legislacyjna w celu zmiany stanu prawnego
w zakresie wskazanej sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Suchowiejko
Szczecinek, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20535)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie uwzględnienia w aktualizacji
planów zarządzania kryzysowego zagrożeń
związanych z okresem zimowym,
nasilających się w ostatnich dwóch latach
Szanowny Panie Premierze! Z art. 5 ust. 3 ustawy
z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzyso-
wym wynika, że krajowy, wojewódzkie, powiatowe i
gminne plany zarządzania kryzysowego powinny
podlegać systematycznej aktualizacji, zaś cykl plano-
wania nie powinien być dłuższy niż okres 2 lat.
Wymienione powyżej plany są właśnie lub będą, ak-
tualizowane. Chciałbym w związku z tym zapytać:
Czy plany te zostały lub będą zmodyfikowane pod
kątem zagrożeń związanych z intensywnymi opada-
mi śniegu, jakie miały miejsce w naszym kraju w
czasie tej oraz ubiegłorocznej zimy?
Czy krajowy „Raport o zagrożeniach bezpieczeń-
stwa narodowego” uwzględnia ten rodzaj zagrożeń?
Czy przygotowywany „Narodowy program ochro-
ny infrastruktury krytycznej” w wystarczającym
stopniu odnosi się do tych zagrożeń?
Na stronie internetowej RCB czytamy: „zakłada
się powołanie w najbliższym czasie forum publiczno-
-prywatnego, które zajmuje się kwestiami związa-
nymi z ochroną infrastruktury krytycznej”. Czy
powołano już to forum lub określono czas jego po-
wołania?
W jaki sposób rząd zamierza rozwiązywać wystę-
pujące w naszym kraju kłopoty z zaopatrzeniem w
środki chemiczne (przede wszystkim w sól) służące
odśnieżaniu?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Suchowiejko
Szczecinek, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20536)
do ministra gospodarki
w sprawie wypłaty ekwiwalentów węglowych
emerytowanym pracownikom Okręgowego
Urzędu Górniczego w Rybniku
Szanowny Panie Ministrze! Ekwiwalent, jaki
otrzymują emerytowani pracownicy OUG, od lat
kształtuje się na niezmienionym poziomie pomimo
corocznego wzrostu jego wartości w górnictwie i in-
nych instytucjach uprawnionych do jego wypłaty (np.
Polskie Koleje Państwowe, Przedsiębiorstwo Robót
Górniczych – PRG). Wzrost ten następuje na podsta-
wie średniorocznej ceny zbytu węgla, określonej co
roku w obwieszczeniu ministra gospodarki w tej
sprawie.
Pracownicy OUG z chwilą przejścia na emerytu-
rę nabyli prawo do ekwiwalentu pieniężnego za
przynależny deputat węglowy w wysokości 2,5 t
rocznie. Obecnie wypłacana kwota 480 zł (za 2009 r.)
stanowi ok. 40% wartości 2,5 t węgla. Oznacza to,
że za wypłacone 480 zł można kupić raptem ok. 900
kg węgla.
Pracownicy OUG czują się oszukani, w rażący
sposób narażeni na brak sprawiedliwości społecznej.
Niezrozumiałym jest bowiem fakt, iż emerytowani
pracownicy innych instytucji, np. PRG, otrzymują w
pełni wypłacany przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych ekwiwalent pieniężny na podstawie wyżej opi-
sanej kwoty bazowej zawartej w obwieszczeniu mini-
stra gospodarki.
Mając na uwadze zaistniała sytuację, zwróciłem
się w dniu 20 maja br. odrębnym pismem do prezesa
Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach z proś-

bą o merytoryczne ustosunkowanie się do niniejsze-
go problemu.
Szanowny panie ministrze, ponieważ do chwili
obecnej nie otrzymałem z Wyższego Urzędu Górni-
czego odpowiedzi w niniejszej sprawie, kieruję do
pana następujące pytanie: Dlaczego i na jakiej pod-
stawie prawnej ekwiwalent pieniężny emerytowa-
nych pracowników OUG wypłacany jest w niepełnej
kwocie?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20537)
do ministra zdrowia
w sprawie zagrożenia upadłością placówek
specjalistycznej opieki ambulatoryjnej
wykonujących kruszenie kamieni nerkowych
wskutek wprowadzenia przez NFZ wymogu
posiadania bloku operacyjnego
do wykonywania bezoperacyjnych zabiegów
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 20 ust.
1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu man-
datu posła i senatora (Dz.U. Nr 73, poz. 350, z późn.
zm.), kierując się szeroko pojętym interesem społecz-
nym, uprzejmie proszę panią minister o podpisanie
projektu rozporządzenia, którego przepisy umożliwi-
łoby wykonywanie zabiegów kruszenia kamieni ner-
kowych także w specjalistycznej opiece ambulatoryj-
nej bez konieczności posiadania bloku operacyjnego
do wykonywania bezoperacyjnych zabiegów.
Uzasadnienie: Podczas kontraktowania usług me-
dycznych w zakresie urologii w bardzo trudnej sytu-
acji znalazły się zespoły chirurgii jednego dnia wy-
konujące wyłącznie zabiegi ESWL. Placówki z woj.
świętokrzyskiego wykonujące od 1993 r. zabiegi lito-
trypsji dla szpitali i przychodni województwa święto-
krzyskiego, podkarpackiego, małopolskiego oraz in-
nych regionów w Polsce znalazły się w tragicznej
sytuacji. Powodem tego jest włączenie zabiegów
ESWL do lecznictwa szpitalnego i nałożenie na pla-
cówki wykonujące zabiegi litotrypsji nerki, moczowo-
du, pęcherza spełnienie wymogów lokalowo-sprzęto-
wych szpitalnictwa. Bez względu na ilość wykonywa-
nych procedur litotrypsji zobowiązani zostali do za-
kupu drogiej aparatury, w tym aparatu URS oraz
cystoskopu. NFZOZ-y zakupiły drogi sprzęt. Nieste-
ty, dotychczas nie miały potrzeby z niego korzystać i
nie będą z niego korzystać. Ale koszty poniosły. Zgod-
nie ze stawianymi przez NFZ wymaganiami zawarły
też umowy na dzierżawę bloku operacyjnego.
135
M.in. w takiej sytuacji znalazło się Centrum Me-
dyczne LITHOMED w Kielcach. Pierwszy niepu-
bliczny zakład opieki zdrowotnej. W 2009 r. Święto-
krzyski Oddział NFZ nie zakontraktował z centrum
usług na lata 2011–2013, gdyż nie posiada bloku ope-
racyjnego, sprzętu anestetycznego, sali wybudzeń i
innych wymogów potrzebnych do funkcjonowania
szpitala. Tych wymagań wobec pracowni ESWL wy-
konujących procedurę 98.51 – pozaustrojową lito-
trypsję nerki, moczowodu, pęcherza, stawianych pro-
cedurom szpitalnym nie ujmują przepisy projektu
rozporządzenia z 15 czerwca 2010 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych zakresu ambulatoryjnej opie-
ki specjalistycznej. Placówki te, w tym Centrum Me-
dyczne LITHOMED w Kielcach, może uratować kon-
trakt z NFZ podpisany na czasowych warunkach,
bez wymogów szpitalnych, do momentu wprowadze-
nia przepisów projektu rozporządzenia ministra
zdrowia w sprawie wykonywania zabiegów litotrypsji
w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej. Placówki
te, aby służyć chorym, zatrudniać personel w regio-
nie o wysokim bezrobociu, potrzebują pomocy pani
minister.
Wobec powyższych faktów proszę panią minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Z jakich powodów pani minister od 15 czerwca
2010 r. nie zdecydowała się podpisać rozporządzenia
w sprawie świadczeń gwarantowanych zakresu am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej?
2. Kiedy pani minister podpisze rozporządzenie
w sprawie świadczeń gwarantowanych zakresu am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej?
3. Czy z uwagi na wyżej opisaną krytyczną sytu-
ację tych placówek, a w szczególności centrum me-
dycznego, podejmie pani działania umożliwiające
podpisanie czasowej umowy przez Świętokrzyski Od-
dział NFZ z centrum medycznym w Kielcach oraz z
innymi placówkami, które są w podobnej sytuacji?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o decy-
zjach, jakie pani minister podjęła w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20538)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postulowanej zmiany granic
właściwości Sądu Okręgowego w Kielcach
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 20
ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu
mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350, z
136
późn. zm.), kierując się szeroko pojętym interesem
społecznym, uprzejmie proszę Pana Ministra o od-
stąpienie od wyłączenia Sądów Rejonowych w San-
domierzu, Opatowie oraz Staszowie z granic właści-
wości Sądu Okręgowego w Kielcach i włączenia ich
do granic właściwości Sądu Okręgowego w Tarno-
brzegu.
W 1999 r. w wyniku reformy administracyjnej
Polski i wprowadzenia 3-stopniowej struktury po-
działu terytorialnego w granice świętokrzyskiego
województwa rządowo-samorządowego włączono po-
wiaty sandomierski, opatowski i staszowski. Do przy-
jętych granic województwa dostosowano organizację
instytucji administracji publicznej, również granice
właściwości Sądu Okręgowego w Kielcach oraz jed-
nostek Policji i prokuratury.
Reforma miała na celu budowę samorządności,
usprawnienie działań władz w terenie i przybliżenie
ich do obywatela. Współpraca lokalnych samorządów
w naszym województwie z instytucjami administra-
cji publicznej w budowaniu zintegrowanej całości wo-
jewództwa zaowocowała poprawą jakości życia miesz-
kańców. Poprawione zostały też warunki pracy pra-
cowników sądów. Dzięki otwarciu się samorządów na
potrzeby inwestycyjne sądów rejonowych i finanso-
wemu zaangażowaniu się w budowę siedzib sądów w
Staszowie i Opatowie zostały w tych miastach otwar-
te nowe siedziby sądów.
Włączenie Sądów Rejonowych w Sandomierzu,
Opatowie oraz Staszowie do granic właściwości Sądu
Okręgowego w Tarnobrzegu spowoduje konieczność
reorganizacji tych służb oraz podejmowania przez nie
działań poza obszarem województwa, co grozi obni-
żeniem skuteczności w ich funkcjonowaniu. Jedno-
cześnie należy zauważyć, że proponowane zmiany
spowodują brak przejrzystości w systemie finanso-
wym.
Mając na uwadze powyższe argumenty, proszę
Pana Ministra o zaniechanie działań na rzecz zmia-
ny granic właściwości Sądu Okręgowego w Kiel-
cach.
Wobec powyższych faktów proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Co legło u podstaw planowanej przez Minister-
stwo Sprawiedliwości zmiany granic właściwości
Sądu Okręgowego w Kielcach?
2. Czy postulowane przez Pana Ministra zmiany
granic były poddane konsultacji społecznej, a jeżeli
tak, to z jakimi środowiskami i jakie reprezentowały
one stanowiska w tej sprawie?
3. Czy Pan Minister uwzględni apel mieszkańców
województwa świętokrzyskiego wyrażony w uchwale
nr IV/86/11 Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego
z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie przyjęcia oświad-
czenia w sprawie postulowanej zmiany granic wła-
ściwości Sądu Okręgowego w Kielcach i odstąpi od
działań na rzecz zmiany granic właściwości Sądu
Okręgowego w Kielcach?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o decy-
zjach, jakie Pan Minister podjął w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20539)
do ministra zdrowia
w sprawie ujęcia w koszyku refundowanych
świadczeń medycznych terapii fotodynamicznej
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 20
ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu
mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350, z
późn. zm.), kierując się szeroko pojętym interesem
społecznym, uprzejmie proszę Panią Minister o ujęcie
w koszyku refundowanych świadczeń medycznych
terapii fotodynamicznej.
Do mojego biura poselskiego zwrócili się chorzy
skierowani na leczenie fotodynamiczne. Mają zaleco-
ną terapię fotodynamiczną, niestety nigdzie nie mogą
uzyskać skierowania na bezpłatne leczenie fotodyna-
miczne. Na płatny zabieg ich nie stać. Proszą o po-
moc. Przykładem drastycznej sytuacji jest przykład
pani A. B.
Pani A. B. jest mieszkanką Kielc. Podczas badań
w Szpitalu Specjalistycznym nr 2 w Bytomiu, Kate-
dra i Oddział Kliniczny Chorób Wewnętrznych, An-
giologii i Medycyny Fizykalnej ŚAM, Ośrodek Dia-
gnostyki i Terapii Laserowej, rozpoznano u niej guz
powieki dolnej oka lewego i zalecono jej terapię foto-
dynamiczną. Wcześniej, w 2008 r., chora była leczona
w tamtejszym ośrodku, lecz bez efektu. Od czerwca
mąż pani B. czyni starania o uzyskanie skierowania
na bezpłatne wykonanie zaleconych zabiegów. Nie-
stety bez skutku.
Państwo B. są emerytami. Nie stać ich na sfinan-
sowanie ze skromnych emerytur zaleconej terapii,
która jest zabiegiem ratującym życie chorej. W takiej
sytuacji, w jakiej oni się znaleźli, jest wielu cho-
rych.
Wobec powyższych faktów proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego terapia fotodynamiczna została za-
kwalifikowana do grupy płatnych usług medycz-
nych?
2. Czy podejmie Pani Minister działania mające
na celu ujęcia w koszyku refundowanych świadczeń
medycznych terapii fotodynamicznej?
3. Czy obecnie w koszyku refundowanych świad-
czeń są świadczenia medyczne alternatywne i równie
skuteczne jak terapia fotodynamiczna?

4. Jaką Pani Minister ma propozycję dla chorych,
którzy mają zaleconą terapię fotodynamiczną, ale
których nie stać na wykupienie tych usług medycz-
nych?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o decy-
zjach, jakie Pani Minister podjęła w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20540)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie projektu ustawy o systemie
oceniania jakości edukacji
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 20
ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu
mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350, z
późn. zm.), kierując się szeroko pojętym interesem
społecznym, uprzejmie proszę Panią Minister o za-
przestanie prac nad tworzeniem nowego regionalne-
go systemu zapewnienia jakości edukacji na bazie
okręgowych komisji egzaminacyjnych, przy jednocze-
snej likwidacji kuratoriów oświaty.
Uzasadnienie
Funkcjonujące obecnie 7 ośrodków w kraju, za
pośrednictwem których z powodzeniem spełniają
swoje zadania okręgowe komisje egzaminacyjne, or-
ganizuje i przeprowadza egzaminy zewnętrzne na
zakończenie każdego cyklu kształcenia. Lokalizacja
ośrodków nie ma wpływu na prawidłowe funkcjono-
wanie szkół i placówek oświatowych w kraju.
Natomiast postulowana lokalizacja okręgowych
ośrodków jakości edukacji z nowymi, dodatkowymi
zadaniami wymagającymi stałego kontaktu ze szko-
łami w dotychczasowych siedzibach OKE bez wątpie-
nia stanowi zagrożenie dla prawidłowej realizacji
zadań w tym zakresie.
Projektowane rozwiązanie prowadzi do centrali-
zacji państwa i marginalizuje małe województwa,
takie jak woj. świętokrzyskie, jednocześnie nie gwa-
rantuje skutecznego i efektywnego nadzoru nad pla-
cówkami oświatowymi w granicach dwóch lub trzech
województw, jak to zakłada projekt. Świętokrzyscy
samorządowcy krytycznie oceniają propozycje MEN
dotyczące utworzenia sieci komórek organizacyjnych
okręgowych ośrodków jakości edukacji w terenie,
tzw. ROJE, na czele których stać mają rejonowi in-
spektorzy jakości edukacji. W takim systemie nadzór
pedagogiczny będzie rozdrobniony i osłabiony i nie
przyczyni się do podniesienia jakości edukacji czy
skutecznego zarządzania. Natomiast są obawy, że
spowoduje dezinformację i rozproszenie odpowie-
137
dzialności za wdrażane projekty i osiągane wyniki.
Postulowane rozwiązanie tworzy podwójny centralny
organ nadzoru. Zadania w tym zakresie zostały przy-
pisane zarówno naczelnemu inspektorowi jakości
edukacji, jak i poszczególnym ministrom resortowym
znajdującym się poza projektowanym systemem oce-
niania jakości edukacji.
W ustawie brak jest zapisów uszczegółowiających
miejsce i zadania wymienionych placówek w nowym
systemie oceny jakości edukacji, a w związku z tym
występują wątpliwości odnośnie do planowanego
utworzenia krajowego ośrodka rozwoju edukacji z
siecią lokalnych centrów rozwoju edukacji, które
mają działać w oparciu o placówki doskonalenia na-
uczycieli, biblioteki pedagogiczne i poradnie psycho-
logiczno-pedagogiczne.
Projekt ustawy nie rozwiązuje bardzo ważnych
problemów dla uczniów, jak i dla szkół, zwłaszcza w
zakresie warunków rekrutacji, kwestii konkursów
przedmiotowych dla uczniów szkół podstawowych i
gimnazjów, których organizacja należała do zadań ku-
ratorów oświaty. Samorządy terytorialne z niepoko-
jem odnoszą się do próby przekazywania im nowych
zadań z zakresu edukacji, bez jednoczesnego wskaza-
nia źródeł ich finansowania. Ustawa nie reguluje sys-
temu realizacji zadań w okresie przejściowym, pozo-
stających obecnie w kompetencjach kuratoriów oświa-
ty. Nie określono organów decyzyjnych, jak również
nie określono ich szczegółowych kompetencji i upraw-
nień. Kluczowym mankamentem tego projektu jest
niezaplanowanie odpowiednich środków finansowych
gwarantujących płynne podjęcie zadań przez nowe
struktury w trakcie trwania roku budżetowego.
Z uwagi na powyższe argumenty proszę Panią
Minister o podjęcie działań, aby modyfikacja systemu
sprawowania nadzoru pedagogicznego odbywała się
z zachowaniem obowiązującego podziału administra-
cyjnego kraju w oparciu o znaczące podmioty z ob-
szaru edukacji, ze szczególnym uwzględnieniem ku-
ratoriów oświaty, placówek doskonalenia nauczycie-
li, poradni psychologiczno-pedagogicznych i bibliotek
pedagogicznych. Wskazane podmioty dysponują nie-
zbędnym potencjałem do tworzenia struktur i reali-
zacji nadzoru pedagogicznego w regionach, w tym
wysokospecjalistyczną kadrę i doświadczenie. Jedno-
cześnie proszę Panią Minister o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
1. Czy dostrzega Pani Minister wyżej opisane bra-
ki w omawianym projekcie?
2. Dlaczego ministerstwo nie dostrzega w kurato-
riach oświatach, w tym w Kuratorium Oświaty w
Kielcach, partnerów do realizacji zadań w ramach
projektowanego systemu oceny jakości edukacji?
3. Dlaczego nie chce Pani Minister w systemie
oceny jakości edukacji skorzystać z odpowiednio
przygotowanej kadry pedagogicznej kuratoriów
oświaty?
4. Dlaczego Pani Minister rolę kuratoriów spro-
wadza do poziomu wydziału w urzędzie administra-
cji, przecież to przyczyni się do degradacji wypraco-
138
wanej w ciągu wielu lat płaszczyzny współpracy po-
między środowiskiem samorządowym a oświato-
wym?
5. Dlaczego rząd PO i PSL swoimi decyzjami do-
prowadza do wzrostu bezrobocia w woj. świętokrzy-
skim i do jego degradacji jako jednostki administra-
cyjnej i gospodarczej?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o decy-
zjach, jakie Pani Minister podjęła w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20541)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie niskich cen żywca wieprzowego,
nieuzasadnionego wzrostu cen detalicznych
mięsa i wędlin oraz ochrony rynku przed
napływem skażonego surowca z zagranicy
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie
ceny żywca wieprzowego drastycznie spadają. Cena
za 1 kg surowca w kl. 1 oscyluje już wokół 3 zł. W tej
sytuacji – przy wysokich i wciąż rosnących cenach
paszy – ten sektor produkcji rolnej przestaje być opła-
calny, co będzie skutkowało dalszym spadkiem po-
głowia trzody chlewnej. Problem ma jednak drugi
wymiar, jaki odczuwają nabywcy mięsa i wyrobów
wędliniarskich. Na przestrzeni ostatnich tygodni ich
ceny drastycznie wzrosły. To już nie przypuszczenia,
lecz pewność, że zakłady przetwórstwa mięsnego, po-
średnicy i detaliści w sposób zupełnie nieuprawniony
wykorzystali wzrost podatku VAT, aby podnieść mar-
że oraz wygenerować większe własne zyski. Należy
podkreślić, że mięso oraz inne asortymenty nieprze-
tworzone wręcz powinny stanieć, gdyż w tej grupie
artykułów żywnościowych stawka podatku została
obniżona z 7% do 5%. Jak się jednak okazuje, rząd,
dokonując zmiany stawek podatku VAT, nie zatrosz-
czył się o ochronę obywateli przed tą częścią szeroko
rozumianej branży spożywczej, która w sposób zu-
pełnie nieuzasadniony, a wręcz spekulacyjny, wyko-
rzystała zaistniałą sytuację do generowania więk-
szych zysków kosztem konsumentów. Należy zwrócić
uwagę, że zaistniała sytuacja już powoduje zwrócenie
się kupujących ku tańszym (przeważnie gorszej jako-
ści) gatunkom wędlin i wyrobów mięsnych, a nawet
ograniczenie spożycia mięsa. Taka sytuacja – szcze-
gólnie w przypadku ograniczenia spożycia mięsa
przez dzieci i młodzież – może mieć negatywne na-
stępstwa związane z ich rozwojem i kondycją zdro-
wotną. Jak widać, rząd, zmieniając stawki VAT, kie-
rował się wyłącznie wymiernymi korzyściami dla
budżetu, a zupełnie zapomniał o obywatelach konsu-
mentach.
Panie Ministrze! Opisana sytuacja nie ma nic
wspólnego z zasadami zdrowego rynku kształtujące-
go ceny na podstawie prawa popytu i podaży. Raczej
należy doszukiwać się zmowy cenowej, jaka mogła
zaistnieć w branży mięsno-wędliniarskiej. Co więcej,
dochodzi do sprowadzania z innych rynków tańszego
i zdecydowanie gorszego surowca, a nawet – jak mia-
ło to miejsce przed kilkunastoma dniami – mięsa z
Niemiec skażonego dioksynami. Jak podkreślają spe-
cjaliści z branży, do Polski mogło wpłynąć nawet kil-
ka tysięcy ton skażonego mięsa, co przy niedostatecz-
nej kontroli sprowadzanego surowca jest jak najbar-
dziej prawdopodobne. Pragnę podkreślić, że sprowa-
dzanie gorszych gatunków mięsa z rynków ościen-
nych, przy braku właściwej kontroli, działa na nieko-
rzyść polskich producentów trzody chlewnej, a przede
wszystkim konsumentów.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o udzielenie
odpowiedzi na poniższe pytania:
Dlaczego rząd nie zabezpieczył w należyty sposób
interesu konsumentów przed opisaną wyżej sytuacją,
gdy branża mięsna w nieuczciwy sposób wykorzysta-
ła wzrost stawek podatku VAT do nieuzasadnionego,
drastycznego podniesienia cen wędlin, a szczególnie
nieprzetworzonych asortymentów, które powinny –
patrząc na ceny żywca wieprzowego oraz obniżenie
stawki – obniżyć się? Co w zaistniałej sytuacji rząd
oraz ministerstwo zamierzają uczynić?
W jaki sposób rząd zamierza interweniować na
rynku trzody chlewnej w sytuacji, gdy ceny żywca
praktycznie nie pokrywają kosztów produkcji? Czy
kierowany przez Pana resort zdaje sobie sprawę z
faktu, że jego bierność może doprowadzić do załama-
nia tego sektora produkcji rolnej?
W jaki sposób rząd zamierza chronić rodzimy ry-
nek przed napływem taniego i złej jakości surowca z
zagranicy? W jaki sposób planuje się wyeliminować
napływ do kraju mięsa skażonego toksynami? Czy
rząd zamierza wprowadzić większe restrykcje kon-
trolne na surowiec sprowadzany z zewnątrz?
Proszę o udzielenie wyczerpujących informacji na
zasygnalizowane problemy oraz udzielenie precyzyj-
nych odpowiedzi na postawione wyżej pytania.
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 31 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20542)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji dworca kolejowego
w Łowiczu
Szanowny Panie Ministrze! Już w przyszłym roku
odbędą się w Polsce Mistrzostwa Europy w Piłce Noż-
nej Euro 2012. Obecnie trwają przygotowania. Od-
nawiany jest m.in. Dworzec Centralny w Warszawie
oraz dworce w innych, większych miastach.
Chciałbym zwrócić uwagę Pana Ministra i całego
rządu RP na mniejsze miejscowości, które również
odgrywają ważną rolę na szlaku komunikacyjnym
prowadzącym do stolicy. Jednym z takich miast jest
Łowicz (50 minut pociągiem pospiesznym z Dworca
Centralnego), gdzie dworzec główny wymaga grun-
townego remontu. Skłaniają do tego nie tylko zbliża-
jące się mistrzostwa, ale też fakt, iż codziennie setki
łowiczan dojeżdżają pociągami do pracy czy szkoły
do Warszawy i innych miejscowości. Stacja PKP Ło-
wicz Główny stanowi również dość istotny węzeł ko-
munikacyjny między północną i południową częścią
kraju. Poza tym Łowicz jest miastem szczególnie
ważnym dla turystów, którzy tłumnie przyjeżdżają,
szczególnie wiosną i latem (np. gdy odbywa się słyn-
na w całej Polsce procesja Bożego Ciała), by podzi-
wiać piękno folkloru i tradycji ziemi łowickiej. A za-
tem dworzec powinien być swego rodzaju wizytówką
całego miasta, a może nawet regionu. Zarówno jego
budynek, jak i perony wymagają natychmiastowej
modernizacji.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra Infra-
struktury następujące pytania:
1. Czy ministerstwo planuje przeznaczyć pienią-
dze na remonty dworców w mniejszych miejscowo-
ściach, czy leży to już tylko w gestii samorządów?
2. Jeśli samorządy powinny ze swoich własnych
budżetów przeznaczyć pieniądze na powyższy cel, czy
ministerstwo zamierza pomóc przynajmniej tym z
nich, które nie są w stanie sfinansować w całości ta-
kiej inwestycji ze środków własnych?
3. Jeśli ministerstwo powinno partycypować w
tego rodzaju kosztach, jaki jest plan finansowy na
ten cel w skali całego kraju, a przynajmniej w tych
miejscowościach, które stanowią, podobnie jak Ło-
wicz, ważny węzeł komunikacyjny na trasie do War-
szawy?
4. Czy dworzec PKP w Łowiczu będzie remonto-
wany? Jeżeli tak, to w jakim terminie i w jakim za-
kresie?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
139
Interpelacja
(nr 20543)
do ministra gospodarki
w sprawie jakości zabawek
wyprodukowanych na terenie Chińskiej
Republiki Ludowej dopuszczanych do handlu
na terytorium Polski
Szanowny Panie Premierze! Na polskim rynku
dostępne są zabawki dla dzieci w sumie w dowolnej
ilości, lecz trzeba niemało się natrudzić, by dotrzeć
do takich, które byłyby wyprodukowane na terenie
naszego kraju bądź innego państwa z terenu Europy
Zachodniej czy Ameryki Północnej. Niepokojący jest
fakt, że większość dostępnych zabawek jest produko-
wana na terenie Chińskiej Republiki Ludowej. Zda-
rzały się w poprzednich latach wypadki związane z
produktami, które pochodziły z Chin. Okazywało się
również, że wiele przedmiotów, które miały być prze-
znaczone do zabawy dla dzieci, nie jest bezpiecznych
dla użytkujących je osób. Państwowa Inspekcja Han-
dlowa w sierpniu 2008 r. skontrolowała kilkaset ba-
zarów i sklepów sprzedających zabawki. Znalazła
lalki z rakotwórczą melaminą oraz dziecięce kosme-
tyki z trującym chromem. A zatem jakość tych pro-
duktów nie jest taka, jaka powinna być. Niska cena
tych wyrobów to efekt wciąż taniej siły roboczej w
Państwie Środka, będącej wynikiem wyzysku tam-
tejszej ludności, gdzie prawa człowieka są wielokrot-
nie, i to drastycznie, łamane. Największe koncerny
produkujące zabawki dla dzieci przeniosły do Chin
swoje fabryki z chęci generowania większych zysków.
Jednak czy warto przedkładać cenę zabawki nad bez-
pieczeństwo swojej pociechy, szczególnie gdy posia-
damy świadomość, w jakich warunkach politycznych,
ekonomicznych i społecznych żyją obywatele Chiń-
skiej Republiki Ludowej?
W związku z tym kieruję do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy zostały zaostrzone przepisy, zmienione pro-
cedury dopuszczania do sprzedaży na polskim rynku
zabawek dla dzieci i innych wyrobów pochodzących
z Chin?
2. Czy wszystkich producentów zabawek – krajo-
wych i zagranicznych – obowiązują takie same prze-
pisy dotyczące jakości oferowanych produktów? Czy
utrzymywana jest tzw. zdrowa konkurencja na ryn-
ku?
3. Czy są przewidziane kary dla importerów, któ-
rzy celowo sprowadzają niesprawdzone zabawki (bez
atestów honorowanych przez Polskę), licząc na duży
zysk?
4. Czy Minister Gospodarki planuje przeprowadzić
kampanię społeczną na temat przemyślanego kupo-
wania zabawek dzieciom, podając np. adresy stron in-
ternetowych, na których można dowiedzieć się o fir-
mach należących do Sprawiedliwego Handlu, produ-
kujących zabawki poza terytorium Chin, oraz uświa-
140
damiając rodzicom, że do produkcji zabawek w Chi-
nach zmuszane są małe dzieci, a dorośli pracują w
nieludzkich warunkach, prawie nie śpiąc i otrzymując
marne wynagrodzenie za pracę ponad swe siły?
5. Ile jest odnotowanych przypadków uszczerbku
na zdrowiu polskich dzieci, powstałego w wyniku po-
sługiwania się zabawkami pochodzącymi z Chin?
6. Jakie są plany Pana Ministra w sprawie ograni-
czenia importu taniej, ale tandetnej i niejednokrotnie
stwarzającej zagrożenie „chińszczyzny” do Polski?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20544)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zwracania przez rolników dopłat
bezpośrednich wypłacanych przez ARiMR
w ramach wspólnej polityki rolnej UE
w związku ze sprzedażą gruntów pod budowę
autostrady
Szanowny Panie Ministrze! Agencja Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa od 2004 r. wypłaca
rolnikom dopłaty bezpośrednie, które Unia Europej-
ska wprowadziła w ramach wspólnej polityki rolnej,
aby rekompensować rolnikom obniżkę cen minimal-
nych i interwencyjnych na produkty rolne na unij-
nym rynku. Z pomocy tej skorzystało w roku 2010
około 1375 mln polskich rolników. Jednym z warun-
ków otrzymywania dopłat jest umowa z ARiMR obo-
wiązująca przez 5 lat, zgodnie z którą rolnik nie może
sprzedać w tym okresie gruntów, na które dostaje
dofinansowanie. Jeśli zaś warunki tejże umowy nie
zostaną przez niego dotrzymane, automatycznie zo-
bowiązany jest on zwrócić dotychczas pobrane dopła-
ty. Część rolników musiała sprzedać swe grunty, na
które pobierała dopłaty, ponieważ na ich terenie mia-
ła powstać autostrada A2. W województwie łódzkim
w gminie Nieborów rolnicy będący w sytuacji opisa-
nej powyżej już otrzymują pisma o złamaniu warun-
ków umowy i nakazie zwrotu należności, którymi są
dopłaty do sprzedanych na poczet budowy autostrady
gruntów.
W związku z tym pojawiają się zasadnicze wątpli-
wości, o rozwianie których proszę Pana Ministra Rol-
nictwa:
1. Czy rolnicy, którzy musieli sprzedać swe grun-
ty pod budowę danego odcinka autostrady, będą zmu-
szeni oddać otrzymane dopłaty do tych gruntów, jeśli
obowiązywała ich w tym czasie umowa z ARiMR?
2. Co z rolnikami, którzy znajdą się w podobnej
sytuacji na innym obszarze naszego kraju, w przy-
padku różnego rodzaju inwestycji na terenach wiej-
skich, a czasami również w obrębie miast?
3. Jakie działania w tej sprawie podejmie Pan Mi-
nister?
4. Co należy zrobić, aby uniknąć podobnych przy-
padków w przyszłości?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20545)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie prowadzenia polityki prorodzinnej
Szanowna Pani Minister! Od wielu lat zmagamy
się w Polsce z niżem demograficznym. Propagowany
w środkach masowego przekazu styl życia i warunki
ekonomiczne panujące w naszym kraju nie pozwala-
ją małżeństwom, które tego pragną, posiadać kilkoro
dzieci, ponieważ rozsądek i strach przed życiem w
nędzy są dostatecznymi argumentami, by nie plano-
wać więcej niż jedno lub dwoje dzieci.
Minimalne wynagrodzenie za pracę w roku 2011
wynosi 1386 zł brutto. Po 1 stycznia 2011 r. wraz ze
wzrostem stawki podstawowej podatku VAT z 22%
do 23% (jeszcze drastyczniej wygląda to w przypadku
stawek obniżonych) zwiększyły się ceny towarów, w
tym głównie artykułów spożywczych i usług. Oby-
dwoje rodzice muszą pracować, żeby zapewnić godny
byt sobie i swoim dzieciom, co wiąże się ze znalezie-
niem opieki dla tychże dzieci. Matka nie może całko-
wicie poświęcić się wychowywaniu swego potomstwa
i tym samym zupełnie zrezygnować z pracy zawodo-
wej, ponieważ jest to proces długofalowy, a po kilku
latach żaden pracodawca nie będzie chciał jej zatrud-
nić, jeśli ten czas spędzi na prowadzeniu domu i wy-
chowywaniu dzieci. Rynek pracy zmienia się szybko
i kobiety nie mogą być z niego wyłączone, jeżeli po
okresie zajmowania się dziećmi (będącymi przyszło-
ścią narodu) chcą znaleźć zatrudnienie.
W związku z tą sytuacją kieruję do Pani Minister
następujące pytania:
1) Jakie są założenia Ministerstwa Pracy i Polity-
ki Społecznej odnośnie do polityki prorodzinnej w
naszym kraju?
2) Jakie programy obecnie funkcjonujące mają na
celu zwiększenie dzietności w polskich rodzinach?
3) Czy tworzone są nowe programy pomocy rodzi-
nom wielodzietnym, skoro dotychczasowe nie przy-
noszą pożądanych efektów?
4) Czy zasiłek przyznawany na każde dziecko i
dodatek do zasiłku rodzinnego dla rodzin wielodziet-

nych (które posiadają troje i więcej dzieci) wzrosną
w 2011 r. i o ile?
5) Czy ministerstwo planuje w tym roku wprowa-
dzić ulgi i specjalne przywileje dla rodzin, w których
wychowuje się troje i więcej dzieci, np. zniżki (dla
rodziców i dzieci) na bilety do instytucji kulturalnych
(kino, teatr, muzea itp.), ulgowe przejazdy środkami
komunikacji publicznej, pomoc finansową przy zaku-
pie podręczników szkolnych, ubrań itp.?
6) Czy Pani Minister planuje przeprowadzić kam-
panię społeczną zachęcającą pracodawców do zatrud-
niania młodych matek?
7) Z kim, z jakimi organizacjami i instytucjami
oraz kościołami rząd współpracuje, aby podnieść przy-
rost naturalny w Polsce do poziomu dodatniego?
8) Dlaczego, zdaniem Pani Minister, tak drastycz-
nie spada w ostatnim czasie przyrost naturalny w
Polsce i dlaczego młodzi ludzie tak często emigrują
w poszukiwaniu lepszego życia za granicą, a nie w
kraju ojczystym?
9) Czy taki stan rzeczy rząd Donalda Tuska rów-
nież nazywa swoim wielkim sukcesem? Czy w tej
materii też jesteśmy „zieloną wyspą” na mapie Eu-
ropy?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20546)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie finansowania reformy oświaty
ze środków Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją w sprawie finansowania re-
formy oświaty ze środków Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”.
Mimo protestów wielu środowisk zarówno oświa-
towych, eksperckich, jak i społecznych Pani Minister
konsekwentnie realizuje reformę edukacyjną według
własnego pomysłu. Jako poseł wielokrotnie zwraca-
łam się do Pani Minister z zastrzeżeniami, jakie bu-
dzi wdrażana reforma – niestety bezskutecznie.
Na realizację projektów systemowych MEN uzy-
skał środki z Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki”, 4 mld zł, z których musi rozliczyć się do 2015 r.
Tymczasem w ciągu trzech lat wydatkowano niecałe
10% kwoty. Największe zastrzeżenia budzą projekty
systemowe dotyczące jakości kształcenia, na które
przeznaczono połowę ww. kwoty. Według ekspertów
projekty te testują rozwiązania, które nie będą wdra-
żane. Projekty powielają się, często wydłużany jest
141
czas ich realizacji przez tworzenie kolejnych etapów,
a na dodatek realizują je osoby powiązane z minister-
stwem. Często treść badań nie odpowiada na potrze-
by szkół czy dyrektorów, którzy zapraszani są na
konferencje. Środowisko szkolne wskazuje, że naj-
większe koszty tego rodzaju szkoleń związane są nie
z treścią szkolenia, ale z jego obsługą – wynajęciem
drogiego hotelu i wykwintnym obiadem. Ogromne
pieniądze przeznaczone na projekty, zdaniem nauczy-
cieli, zamiast na działania pozorowane na rzecz po-
prawy jakości systemu mogłyby iść do niedofinanso-
wanych szkół i samorządów, które lepiej wykorzystu-
ją środki z PO KL (np. wykorzystano ¾ kwoty na
zajęcia dodatkowe).
Ogromny przepływ kapitału na projekty dot. po-
prawy jakości systemu nie skutkuje realnymi propo-
zycjami rozwiązań. Ministerstwo uchyla się od odpo-
wiedzi, ile w wyniku wyżej przedstawionych działań
powstało aktów prawnych, wskazuje natomiast, że
są to projekty dopiero przygotowujące do właściwej
pracy. Jednym z rażących przykładów tego chaosu
organizacyjnego jest realizacja badania dot. jakości i
efektywności edukacji. Zadanie to zostało powierzo-
ne Instytutowi Badań Edukacyjnych, który przez
pierwszy rok pracy zdołał jedyne zorganizować jedną
konferencję i opracować koncepcję tworzenia zaple-
cza badań.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na pytania:
1. Czy w świetle przedstawionych argumentów
ministerstwo zmieni finansowanie reformy oświaty
ze środków Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki”, tak aby zostały one skierowane na realne, efek-
tywne działania?
2. Skoro już dziś są opóźnienia w harmonogramie
wydatkowania środków z PO KL, a prace nad reali-
zacją reformy idą bardzo wolno, proszę przedstawić,
jakie działania zamierza podjąć ministerstwo w tej
kwestii?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20547)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie przesunięcia środków
inwestycyjnych z kolei na budowę dróg
Szanowna Pani Minister! W ostatnich dniach, w
związku z trudną sytuacją finansów publicznych,
Rada Ministrów zaproponowała przesunięcie środ-
ków funduszy europejskich przeznaczonych na mo-
dernizację linii kolejowych na inwestycje drogowe.
142
Rząd uzasadniał tę decyzję niewystarczającym tem-
pem, w jakim PKP Polskie Linie Kolejowe realizują
założone zadania w zakresie remontów i budowy no-
wych szlaków kolejowych.
Propozycje rządu zostały poddane krytyce przez
ekspertów wskazujących, że zapaść polskich kolei
jest spowodowana głównie ich niedofinansowaniem,
a odbieranie spółkom PKP kolejnych środków na in-
westycje tylko pogłębi ich trudną sytuację. Zamiast
wpływać na poprawę efektywności wydawania fun-
duszy przez spółki PKP, rząd zdecydował o zabraniu
kolei środków finansowych. Konsekwencje tej decyzji
odczują najboleśniej pasażerowie.
W związku z przedstawioną sytuacją proszę Pa-
nią Minister o odpowiedź na następujące pytania:
Jaka jest planowana kwota, którą rząd chce prze-
sunąć z inwestycji kolejowych na drogowe?
Jakie projekty kolejowe nie zostaną w wyniku
tego posunięcia zrealizowane i czy są wśród nich in-
westycje z terenu Dolnego Śląska?
Czy rząd podjął decyzję, jakie inwestycje drogowe
mają być realizowane ze środków odebranych kolei?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20548)
do ministra infrastruktury
w sprawie przyspieszenia budowy obwodnicy
Przeworska
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie informacji w sprawie
przyspieszenia budowy obwodnicy Przeworska.
Miasto Przeworsk leży w odległości ok. 47 km od
granicy z Ukrainą w Korczowej, położone jest na
szlaku kilku ważnych tras komunikacyjnych, m.in.
drogi krajowej nr 4 o dużym natężeniu ruchu pojaz-
dów, drogi krajowej 835 Przeworsk – Lublin i drogi
krajowej 879 Przeworsk – Dynów. Natężenie ruchu
kołowego na trasach tranzytowych prowadzących
przez miasto systematycznie wzrasta, co jest nie-
zmiernie uciążliwe. Przejazd przez Przeworsk w go-
dzinach szczytu porannego czy popołudniowego na
trasie liczącej zaledwie niecałe 5 km zajmuje niemal
40–50 min czasu. Miasto jest niemal ciągle zakorko-
wane, szczególnie przez pojazdy przejeżdżające tran-
zytem. Powoduje to rosnące niezadowolenie miesz-
kańców Przeworska i uczestników ruchu drogowego
jadących tranzytem przez Przeworsk. Inną kwestią
wynikającą z braku obwodnicy jest brak poważnych
inwestorów zewnętrznych, których odstręczają pro-
blemy komunikacyjne, jak również rosnące zanie-
czyszczenie środowiska naturalnego tym spowodo-
wane. Realizacja tej inwestycji znacząco odciążyłaby
ruch przez centrum miasta Przeworska. Dalsze opóź-
nienie w budowie obwodnicy Przeworska w jedno-
znaczny sposób opóźnia rozwój gospodarczy całego
regionu i ziemi przeworskiej oraz odstręcza poważ-
nych inwestorów, którzy mogliby stworzyć nowe miej-
sca pracy i przyciągnąć inwestycje towarzyszące.
Budowa obwodnicy rozwiązałaby te problemy. Mia-
stu Przeworsk i powiatowi przeworskiemu konieczne
jest zdecydowane przyspieszenie rozpoczęcia realiza-
cji ww. inwestycji.
Proszę Pana Ministra o odpowiedź na następują-
ce pytania:
1. Czy w resorcie kierowanym przez Pana Mini-
stra są prowadzone prace, aby jak najszybciej rozpo-
cząć realizację obwodnicy Przeworska?
2. Jaki jest stan tych prac i kiedy zostaną ukoń-
czone?
Z wyrazami szacunku
Poseł Mieczysław Golba
Jarosław, dnia 3 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 20549)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obowiązków organów państwa
w zakresie pomocy osobom znajdującym się
jednocześnie w trudnej sytuacji zdrowotnej
i materialnej
Szanowna Pani Minister! Funkcjonujący obecnie
system prawny w zakresie pomocy osobom znajdują-
cym się jednocześnie w trudnej sytuacji zdrowotnej i
materialnej wydaje się być niestety całkowicie nie-
wydolny, o czym świadczy szereg decyzji organów
oraz instytucji powołanych do niesienia takiej pomo-
cy ludziom dotkniętym chorobami i bezrobociem.
Taką tezę śmiało można postawić na podstawie
przykładu mieszkańca Zamojszczyzny, który w chwi-
li obecnej jest ciężko chory na nowotwór. Mój intere-
sant posiada udokumentowane i potwierdzone przez
ZUS ponad 8 lat składkowych, uzyskał jednak od-
mowną decyzję ww. organu na wniosek o przyznanie
renty z tytułu niezdolności do pracy, choć ma orze-
czoną niepełnosprawność w stopniu znacznym. Po-
wodem jest brak 5 lat składkowych w ostatnim dzie-
sięcioleciu. Pomocy odmówił także gminny ośrodek
pomocy społecznej.
Z przekazanych mi informacji wynika, że już w
2009 r. w stosunku do ww. powiatowy zespół do
spraw orzekania o niepełnosprawności wydał orze-
czenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu znacz-
nym. Poinformowano w nim ponadto, iż niepełno-

sprawność istnieje od stycznia 2001 r. Podniesiono,
że ww. jest niezdolny do pracy oraz wskazano jedno-
cześnie na konieczność zaopatrzenia w przedmioty
ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce tech-
niczne ułatwiające funkcjonowanie. Podkreślono
również potrzebę korzystania przez ww. z systemu
środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzysten-
cji, tj. z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycz-
nych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć in-
stytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe
oraz inne placówki.
W uzasadnieniu ww. decyzji poinformowano, że na
podstawie analizy dostarczonej dokumentacji medycz-
nej, przeprowadzonych badań i wywiadów stwierdzo-
no naruszenie sprawności organizmu, niezdolności do
pracy, w celu pełnienia ról społecznych, konieczność
długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z
niezdolnością do samodzielnej egzystencji.
Dramatyczna sytuacja finansowa związana z ko-
niecznością stałego i kosztownego procesu leczenia
zmusiła ww. i jego małżonkę do wystąpienia do in-
stytucji pomocy społecznej. Niestety i tutaj decyzja
kierownika gminnego ośrodka pomocy społecznej
była negatywna, ponieważ odmówił on przyznania
małżonce ww. świadczenia w formie świadczenia pie-
lęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub
innej pracy w związku z opieką nad mężem.
Decyzję w tej sprawie argumentowano tym, iż
zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 2 świadczenie pielęgna-
cyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej przysługuje innym osobom aniże-
li tym, na których zgodnie z przepisami ustawy z
dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy
(Dz. U. Nr 9 poz. 59, z późn. zm), ciąży obowiązek
alimentacyjny, ust. 5 pkt 2a stanowi zaś, że świad-
czenie pielęgnacyjne nie przysługuje w sytuacji, gdy
osoba wymagająca opieki pozostaje w związku mał-
żeńskim.
Niestety także prezes Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych decyzją z kwietnia 2010 r. omówił przyzna-
nia świadczenia w formie renty z tytułu niezdolności
do pracy w drodze wyjątku, uzasadniając to brakiem
łącznego spełnienia przez ww. warunków, o jakich
mowa w art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Wskazano również, iż „ Obecna niemożność
podjęcia przez pana zatrudnienia ze względu na orze-
czoną całkowitą niezdolność do pracy oraz podnoszo-
ne przez pana trudne warunki materialne nie stano-
wią wystarczającego uzasadnienia przyznania świad-
czenia w drodze wyjątku”.
W chwili obecnej mój interesant otrzymuje z
gminnego ośrodka pomocy społecznej zasiłek stały w
wysokości niecałych 200 zł miesięcznie oraz środki z
tytułu niepełnosprawności. Otrzymane fundusze
mają wystarczyć na codzienne rodzinne wydatki by-
towe oraz kosztowne leczenie.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę Pa-
nią Minister o odpowiedź na następujące pytania:
143
1. Czy przepis, zgodnie z którym rentę mogą
otrzymać wyłącznie te osoby, które udowodnią 5-let-
ni okres składkowy w ostatnim dziesięcioleciu, jest
obligatoryjny w każdym przypadku?
2. Z czego ma się utrzymywać osoba, która cierpi
na poważną chorobę nowotworową wykluczającą ja-
kąkolwiek pracę zarobkową, a jednocześnie nie ma
5-lat składkowych w ostatnim dziesięcioleciu i z tego
tytułu nie otrzymała renty z ZUS?
3. W jakich okolicznościach prezes ZUS może
przyznać rentę w drodze wyjątku?
4. Czy wykluczenie małżonka, który musi opieko-
wać się swym schorowanym mężem, z możliwości
uzyskiwania świadczenia rodzinnego nie jest naru-
szeniem konstytucyjnej zasady równości?
5. Z jakich źródeł może jeszcze uzyskać pomoc in-
teresant, którego historia stała się przykładem i
asumptem do napisania niniejszej interpelacji?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20550)
do ministra infrastruktury
w sprawie interpretacji niektórych przepisów
ustawy o własności lokali
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosiła się interesantka, która jakiś czas
temu podpisała umowę z zarządem wspólnoty miesz-
kaniowej, na mocy której administruje nieruchomo-
ścią, jednakże poprzedni zarządca, pomimo rozwią-
zania z nim umowy, uważa, że podpisana z moją in-
teresantką umowa jest bezpodstawna. Twierdzi on
ponadto, iż umowa o zarządzanie jest związana z
określeniem kosztów zarządu nieruchomością wspól-
ną i podpisanie takiej umowy jest czynnością prze-
kraczającą czynność zwykłego zarządu (powołuje się
na art. 22 w zw. z art. 14 ustawy o własności lokali),
do której, jego zdaniem, niezbędna jest uchwała wła-
ścicieli wyrażająca zgodę na taką czynność.
Moja interesantka nie zgadza się z ww. interpre-
tacją przepisów prawa w tym zakresie. Wskazuje
m.in., iż w ustawie o własności lokali nie występuje
określenie „administrator”. Występują jedynie okre-
ślenia „zarząd” i „zarządca”. Zarządca administru-
jący budynkami wspólnoty nie podejmuje decyzji, nie
zaciąga zobowiązań, nie składa oświadczeń woli za
wspólnotę. Decyzje we wspólnocie podejmuje zarząd
wspólnoty, który też odpowiada przed właścicielami
zarówno za swoje decyzje, jak i za pracę zarządcy
administrującego budynkami. Zwraca uwagę na to,
iż nie należy mylić zarządcy administrującego bu-
144
dynkami wspólnoty z zarządcą, który sprawuje za-
rząd powierzony w trybie art. 18 ust. 1 ww. ustawy,
i wtedy to podejmuje on wszystkie decyzje w zakresie
zarządu zwykłego. Zarządca wybrany na podstawie
art. 18 czyni to samodzielnie, ponieważ został do tego
umocowany przez właścicieli w drodze pełnomocnic-
twa udzielonego umową notarialną lub uchwałą za-
protokołowaną przez notariusza. W przypadku gdy
jest wybrany zarządca na podstawie art. 18, nie ma
zarządu wspólnoty ani zarządcy administrującego
budynkami. Dlatego moja interesanta konkluduje, iż
w przypadku administrowanych przez nią budynków
został wybrany zarząd, więc „zarządcy” wybranego
w trybie art. 18 być nie może.
Ponadto uważa ona, że ww. ustawa nie wymaga
pełnomocnictwa w postaci uchwały do zawarcia
umowy z firmami świadczącymi usługi dla wspól-
noty w zakresie bieżącego utrzymania nieruchomo-
ści wspólnej, jeśli w planie gospodarczym są uchwa-
lone środki na zapłatę dla tych usługodawców. De-
cydowanie o wyborze konkretnej firmy w ramach
zatwierdzonych uchwałą środków nie jest czynno-
ścią przekraczającą zarząd zwykły, od tego jest za-
rząd wspólnoty.
Informuje również, że zawierając umowę o zarzą-
dzanie, jej wynagrodzenie nie uległo zmianie w po-
równaniu do poprzedniego zarządcy administrujące-
go budynkami wspólnoty, podobnie jak zaliczka na
koszty zarządzania we wspólnocie. Zaliczka na kosz-
ty zarządzania została utrzymana na poziomie za-
planowanym przez właścicieli na rok 2010 r. i podpi-
sanie umowy z konserwatorem budynków, jak i pod-
pisana umowa z firmą sprzątająca oraz podpisana
umowa z zarządcą administrującym budynkami nie
miały wpływu na płaconą zaliczkę miesięczną przez
właścicieli na koszty zarządu. Podpisane nowe umo-
wy nie zmieniały wydatków (kosztów) wspólnoty,
gdyż nie zmieniały kwoty wynagrodzenia usługo-
dawców. Nowe umowy zostały podpisane na takie
same kwoty. Koszty zarządu nie uległy zmianie.
Przedmiotowy problem moja interesantka konsul-
towała ze specjalistami w tej dziedzinie prawa, któ-
rzy uważają, że w przypadku gdy wspólnota uchwałą
wybrała jednoosobowy lub wieloosobowy zarząd, to
zarówno wybór, jak i zmiana zarządcy należy do
kompetencji tego zarządu, i wspólnota nie ma prawa
decyzji zarządu zmienić.
Co więcej, zdaniem mojej interesantki, zgodnie z
art. 21 ust. 1 ustawy o własności lokali to zarząd
kieruje sprawami wspólnoty mieszkaniowej i repre-
zentuje ją na zewnątrz oraz w stosunkach między
wspólnotą a poszczególnymi właścicielami lokali, a
art. 22 ust. 1 powyższej ustawy mówi, iż czynności
zwykłego zarządu podejmuje zarząd samodzielnie.
Ponadto moja interesantka twierdzi, że zarząd
wspólnoty kieruje sprawami nieruchomości, a za-
rządca administrujący budynkami to osoba zatrud-
niona do pomocy zarządowi w czynnościach bieżą-
cego administrowania, bez prawa podejmowania
decyzji, reprezentowania wspólnoty i dysponowania
pieniędzmi właścicieli – podobnie jak firma sprząta-
jąca czy konserwator – tylko o innym zakresie obo-
wiązków.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy istotnie podpisanie umowy o zarządzanie
nieruchomością przez zarząd wspólnoty mieszkanio-
wej to czynność przekraczająca zwykły zarząd nieru-
chomością i potrzebuje w tym zakresie upoważnienia
wspólnoty mieszkaniowej wyrażonego w uchwale?
2. Czy tego rodzaju problemy są powszechnymi
w skali całego kraju w działalności wspólnot miesz-
kaniowych i w jaki sposób problemy te są rozwiązy-
wane?
3. Czy uporczywe sprzeciwianie się zarządcy woli
większości członków wspólnoty mieszkaniowej i od-
mowa zwrotu dokumentacji wspólnoty, w sytuacji
opisanej w treści niniejszej interpelacji, nie wypełnia
znamion przestępstwa karnego?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20551)
do ministra zdrowia
w sprawie kształcenia lekarzy i lekarzy
dentystów
Szanowna Pani Minister! Zwracamy się do Pani
Minister w związku z licznymi protestami środowi-
ska lekarskiego oraz studentów medycyny dotyczą-
cymi proponowanych w druku sejmowym nr 3487
zmian w sposobie kształcenia lekarzy i lekarzy den-
tystów.
Prace nad tą ustawą zostały zakończone w pod-
komisji i skierowane do dalszego procedowania. Dzię-
ki przyjętym poprawkom zostały zmienione w sto-
sunku do wspomnianego druku sejmowego zasady
kwalifikacji na specjalizacje i wprowadzono Lekarski
Egzamin Końcowy i Lekarsko-Dentystyczny Egza-
min Końcowy (w miejsce LEP i LDEP). Jednak nadal
ogromne zaniepokojenie wzbudzają rozwiązania pro-
wadzące do rezygnacji z dotychczasowej formy stażu
podyplomowego.
Stąd też nasza interpelacja do Pani Minister z
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy widzi Pani Minister możliwość szukania
w toku dalszych prac legislacyjnych kompromisu w
sprawie wspomnianej wyżej rezygnacji ze stażu po-
dyplomowego?
2. Modelowi kształcenia, w jakim państwie euro-
pejskim najbliższa jest propozycja rządowa?

3. Co ze studentami kształconymi według starych
rozwiązań i starego programu, którzy z różnych ży-
ciowych lub też zdrowotnych powodów zmuszeni
będą powtarzać rok i trafią na nowy program kształ-
cenia?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
oraz grupa posłów
Bydgoszcz, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20552)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie reorganizacji Regionalnego
Zarządu Gospodarki Wodnej w Krakowie
Szanowny Panie Premierze! Docierają do mnie
niepokojące informacje dotyczące nieprawidłowości
w funkcjonowaniu regionalnego zarządu gospodarki
wodnej. Wnioskuję do Pana Premiera o podjęcie in-
terwencji w kierunku reorganizacji RZGW.
W ostatnich miesiącach często poruszany jest pro-
blem związany z zagrożeniem dla dróg krajowych,
powiatowych oraz gminnych, które po powodziach
zostały zniszczone. Problem wciąż tkwi w regulacji
potoków i cieków wodnych. Woda bije w brzegi, pod-
mywa i niszczy drogi, co z czasem staje się coraz bar-
dziej niebezpieczne.
RZGW przez 12 lat funkcjonowania nie sprawdza
się, dlatego instytucja ta powinna zostać zlikwidowa-
na, a środki powinny być przekazywane gminom,
które znacznie lepiej nimi zadysponują i będą reali-
zowały zadania z regulacją cieków wodnych.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Premiera o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w planach Pana Premiera jest likwidacja
Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Kra-
kowie?
2. Czy budżet państwa stać na utrzymywanie in-
stytucji, których działania nie przynoszą żadnych
efektów?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
145
Interpelacja
(nr 20553)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebudowy drogi Racibórz –
Rybnik – Żory – Pszczyna – Oświęcim –
Kraków
Szanowny Panie Ministrze! Chciałbym zwrócić
Pana uwagę na problem, jakim jest przebudowa dro-
gi Racibórz – Rybnik – Żory – Pszczyna – Oświęcim
– Kraków.
Analiza parametrów technicznych i funkcjonal-
nych istniejącej drogi wojewódzkiej nr 935 na odcin-
ku Racibórz – Rybnik – Żory wykazała niskie stan-
dardy użytkowe tej drogi, co powoduje negatywny
wpływ transportu drogowego na środowisko. Funk-
cjonalnie i technicznie klasa drogi jest obniżona
przez duże zagęszczenie włączeń i wyłączeń dróg lo-
kalnych i dojazdowych, a także zjazdów do posesji.
Sytuacja ta przynosi w konsekwencji bardzo wysokie
zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Poprawę bezpieczeństwa uzyskać można poprzez
budowę drogi regionalnej Racibórz – Rybnik – Żory
– Pszczyna, co spowoduje przeniesienie ruchu poza
tereny intensywnie zabudowane poprzez budowę ob-
wodnic miast, dostosowanie parametrów technicz-
nych drogi do istniejących i prognozowanych natężeń
ruchu drogowego, zlokalizowanie bezkolizyjnych wę-
złów oraz skrzyżowań skanalizowanych w wielu
przypadkach z sygnalizacją świetlną, wyniesienie
lokalnych chodników i ścieżek rowerowych poza ko-
ronę drogi, wybudowanie bezkolizyjnych przejść dla
pieszych oraz zastosowanie nowoczesnych rozwiązań
projektowych podwyższających bezpieczeństwo ru-
chu drogowego.
Już w chwili obecnej jest to ciąg dróg wojewódz-
kich (DW 935, 933) przebiegający na kierunku
wschód – zachód, który zapewnia spójność bardzo
ważnych dróg krajowych: od DK 45, DK 78, DK 81,
DK 1 w województwie śląskim do DK 44 w wojewódz-
twie małopolskim.
Zatem przebudowa tego ciągu w dalszym odcin-
ku, tj. Pszczyna – Oświęcim – Kraków (DW 933 do
połączenia z DK 44), pozwoli na zapewnienie spraw-
nego połączenia drogowego nie tylko Subregionu Za-
chodniego Województwa Śląskiego z województwem
małopolskim, ale także poprawę połączenia ważnych
szlaków drogowych województw małopolskiego i ślą-
skiego oraz zwiększenie spójności terytorialnej oby-
dwu województw.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Dlaczego tak ważna modernizacja nie jest jesz-
cze realizowana?
2. Jakie działania zamierza Pan podjąć w przed-
miocie powyższej sprawy?
146
3. Czy da się określić perspektywę czasową tego
przedsięwzięcia?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20554)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie środków finansowych
przeznaczonych na aktywizację osób
bezrobotnych
Chciałbym zwrócić Pani uwagę na problem, jakim
jest zbyt niski nakład funduszy finansowych prze-
znaczonych na aktywizację osób bezrobotnych. W
ustawie budżetowej na rok 2011 środki przekazane
na aktywizację bezrobotnych zostały radykalnie
zmniejszone. Niepokojące jest jednak to, że odbywa
się to kosztem najbardziej efektywnych form walki z
bezrobociem, m.in. staży oraz prac interwencyjnych.
W tej sytuacji osoby bezrobotne tracą szansę na pod-
jęcie jakiegokolwiek rozwoju zawodowego oraz pod-
jęcia pracy. Jednym z podstawowych i najbardziej
skutecznych środków walki z bezrobociem są środki
Funduszu Pracy przeznaczane na przeciwdziałanie
temu najbardziej niebezpiecznemu zjawisku społecz-
nemu, jakim jest bezrobocie. Środki z Funduszu Pra-
cy są bardzo cenną pomocą zarówno dla bezrobot-
nych, jak i dla pracodawców. Bez tych środków
wszystkie powiatowe urzędy pracy stracą swoją za-
sadniczą funkcję, jaką jest walka z bezrobociem.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego fundusze przeznaczane na aktywiza-
cję osób bezrobotnych uległy tak znacznemu zmniej-
szeniu?
2. Jakie działania zamierza Pani podjąć w przed-
miocie powyższej pracy?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20555)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia do „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
budowy obwodnicy Krakowa
Z całą mocą należy stwierdzić, że od dawna pla-
nowana i od wielu lat oczekiwana północna obwod-
nica Krakowa ma znaczenie strategiczne dla tego
miasta, jego rozwoju, ruchu tranzytowego i całej kra-
kowskiej metropolii.
Budowa północnej obwodnicy Krakowa może
szybko nastąpić tylko w sytuacji wpisania tego pro-
jektu do „Programu budowy dróg krajowych”. Ewen-
tualne traktowanie tego odcinka obwodnicy miliono-
wego miasta jako drogi wojewódzkiej spowoduje, że
budowa tego odcinka może się znacząco opóźnić, co
jest dla Krakowa i całej metropolii nie do przyjęcia.
Północna obwodnica Krakowa jest inwestycją od
dawna oczekiwaną i planowaną.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące pyta-
nie: Czy zamierza Pan podjąć działania, które mają
na celu wpisanie budowy północnej obwodnicy Kra-
kowa do „Programu budowy dróg krajowych”?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20556)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji wniosków z kontroli NIK
rządowego programu
„Moje boisko – Orlik 2012”
Szanowny Panie Ministrze! Najwyższa Izba Kon-
troli przeprowadziła z własnej inicjatywy kontrolę
realizacji przez jednostki samorządu terytorialnego
rządowego programu „Moje boisko – Orlik 2012”.
Kontrolą objęto 31 inwestycji prowadzonych przez
gminy na terenie 6 województw. W trakcie kontroli
stwierdzono szereg nieprawidłowości m.in. w finan-
sowaniu budowy „Orlików 2012”, udzielania zamó-
wień publicznych, wykonania boisk, zagospodarowa-
nia wybudowanych kompleksów.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmie Pan Minister na rzecz
realizacji wniosków pokontrolnych NIK?
2. Czy wyniki kontroli NIK były przedmiotem
spotkania przedstawicieli resortu z samorządami te-
rytorialnymi, które realizować będą „Orliki” w 2011
i 2012 r.?
3. Jakie zmiany w założeniach programu zostaną
wprowadzone w 2011 i 2012 r.?
4. Czy program „Orlik 2012” będzie kontynuowa-
ny w 2012 r. i na jakich zasadach?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20557)
do ministra zdrowia
w sprawie problemów związanych
z rozstrzygnięciami konkursów
przeprowadzonych przez NFZ na realizację
świadczeń zdrowotnych na 2011 r.
Szanowna Pani Minister! Konstytucyjnym obo-
wiązkiem władz państwowych jest zapewnienie oby-
watelom równego dostępu do świadczeń opieki zdro-
wotnej. Tymczasem przeprowadzone przez NFZ po-
stępowania konkursowe, a w szczególności rozstrzy-
gnięcia konkursów na realizację świadczeń zdrowot-
nych na rok 2011, budzą powszechne zaniepokojenie
i obawy o możliwość występowania, w bardzo licz-
nych przypadkach, nieprawidłowości mających zwią-
zek z zachowaniami korupcyjnymi.
Do mojego biura poselskiego zgłaszają się miesz-
kańcy Sosnowca zaniepokojeni informacjami doty-
czącymi likwidacji jedynej, działającej od 10 lat, po-
radni hematologicznej na terenie Sosnowca, której
nie przyznano kontraktu na kolejne 3 lata. Zdecydo-
wana większość chorych to ludzie w bardzo ciężkim
stanie, z chorobami o podłożu onkologicznym. Pozba-
wienie Sosnowca tak ważnej poradni stanowi zagro-
żenie dla życia i zdrowia pacjentów.
Ponadto śląski oddział NFZ nie przedłużył kon-
traktu na kolejne 3 lata działającej od 10 lat poradni
onkologicznej. Była ona jedną z dwóch poradni udzie-
lających świadczenia dla mieszkańców stolicy zagłę-
bia. Porad udzielał tam specjalista onkolog z Insty-
tutu Onkologii w Gliwicach. Aktualnie w Sosnowcu
NFZ pozostawił tylko jedną poradnię onkologiczną
w szpitalu miejskim przy ul. Zegadłowicza, co dla
ponad 200-tysięcznego miasta jest dalece niewystar-
czające.
Analogicznie przedstawia się problem poradni en-
dokrynologicznej, która działała na terenie Sosnow-
ca od dekady. Już w latach ubiegłych na skutek ni-
skiego zakontraktowania istniał w mieście olbrzymi
problem z otrzymaniem porad endokrynologicz-
nych.
Takich przykładów na fakt, że nowy system kon-
traktowania w zupełności zaburzył ciągłość i kom-
pleksowość świadczeń zdrowotnych, nie tylko w wo-
jewództwie śląskim, ale w całej Polsce, jest mnó-
stwo.
Nowy system kontraktowania odebrał także pa-
cjentom możliwość wyboru lekarza i poradni. Czy
taki stan rzeczy jest zgodny z polskim prawem w za-
kresie ochrony zdrowia?
Jedną z typowych próśb o interwencję, które po-
jawiają się w naszych biurach poselskich, jest skarga
na regionalne oddziały NFZ, które nie podpisały
umów z lekarzami specjalistami w małych miejsco-
wościach. W Samodzielnym Publicznym Zakładzie
Opieki Zdrowotnej w Ogrodzieńcu pracował lekarz
147
kardiolog, jedyny w pobliskiej okolicy, z którym ślą-
ski NFZ nie podpisał umowy na świadczenie usług
medycznych, co skutkuje tym, iż około tysiąca pacjen-
tów, oczekujących na wizytę u kardiologa w tej pla-
cówce, będzie musiało zapisać się do nowej kolejki do
specjalisty w innym ośrodku opieki zdrowotnej. To
tylko jeden przykład niekomfortowej sytuacji pacjen-
tów z mniejszych miejscowości województwa śląskie-
go. Ale takie przykłady dotyczą także większych
miast w całej Polsce. Analogiczna sytuacja jest w są-
siednim województwie – małopolskim. A ile petycji
do nas, posłów, nadchodzi z całego kraju! Skala alar-
mujących sytuacji, w których znaleźli się pacjenci,
jest bulwersująca.
W bardzo trudnej sytuacji znaleźli się świadczenio-
dawcy, którzy ponieśli ogromne nakłady, przed refor-
mą kontraktowania, na specjalistyczny sprzęt wysokiej
jakości na potrzeby konkretnej przychodni, a w stycz-
niu okazało się, że nie otrzymali kontraktu na świad-
czenie usług medycznych w swoich placówkach.
Pani Minister, w związku z tą sytuacją prosimy o
odpowiedź: Jakie kroki, pod Pani nadzorem, podej-
mie Narodowy Fundusz Zdrowia, aby rozwiązać
wskazane problemy w jak najpilniejszym terminie?
Czy Pani ma świadomość, że – w związku z taką
sytuacją – istnieje wśród pacjentów, a także świad-
czeniodawców, domniemanie, iż za takimi rozstrzy-
gnięciami konkursów na realizację świadczeń me-
dycznych mogą stać pozamerytoryczne przesłanki?
Proszę odpowiedzieć na pytanie: Co ma zrobić
pacjent, który ma skierowanie do lekarza kardiolo-
ga, niecierpiące zwłoki, a został postawiony w sytu-
acji, iż ma do wyboru: albo możliwość skorzystania
z placówki oddalonej o 100 km od miejsca zamiesz-
kania, albo możliwość pogodzenia się z faktem, że w
innej, nieodległej placówce może zostać przyjęty do-
piero za rok?
Z wyrazami szacunku
Posłanki Ewa Malik
i Anna Paluch
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20558)
do ministra środowiska
w sprawie konsekwencji ewentualnego
niewypełnienia przez Polskę zobowiązań
w zakresie oczyszczania ścieków komunalnych
Cel pośredni ustanowiony dla wdrożenia dyrek-
tywy 91/271/WE z dnia 21 maja 1991 r. w zakresie
oczyszczania ścieków komunalnych zakłada osią-
gnięcie zgodności z jej wymaganiami dla aglomeracji
148
powyżej 15 000 RLM do końca 2010 r. Jak wiadomo,
cel ten nie został osiągnięty, i obowiązujący termin
został stosowną ustawą przesunięty na 31 grudnia
2015 r., tj. termin ostateczny osiągnięcia zgodności z
wymaganiami dyrektywy.
Polska nadrabia wieloletnie zapóźnienia w zakre-
sie oczyszczania ścieków komunalnych. Inwestowa-
nie w gospodarkę wodno-ściekową przez samorządy
lokalne ma miejsce od początku lat 90., tj. od czasu
wprowadzenia reformy samorządowej dającej kom-
petencje i źródła finansowania. Zatem od 20 lat trwa-
ją starania o osiągnięcie efektu ekologicznego oczysz-
czenia ścieków komunalnych.
Sformułowanie „Krajowego programu oczyszcza-
nia ścieków komunalnych”, w tym i celu pośredniego
na rok 2010, nastąpiło w grudniu 2003 r. dla realiza-
cji zobowiązań akcesyjnych. Nieosiągnięcie założo-
nego przed 7 laty celu powinno być dla władz publicz-
nych poważnym ostrzeżeniem, skoro ostateczny ter-
min realizacji zobowiązań akcesyjnych upływa za
niecałe 5 lat. Minister Środowiska powinien więc
wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia opóźnień w
terminowym osiągnięciu założonych celów ekologicz-
nych i przeanalizować odpowiednio wcześnie skutki
tych opóźnień.
Kieruję zatem do Pana Ministra poniższe pyta-
nia:
1. Jaki będzie mechanizm naliczania kar za nie-
wypełnienie zobowiązań akcesyjnych obejmujących
wdrożenie dyrektywy 91/271/WE z dnia 21 maja 1991 r.
wobec Polski?
2. Jaki podmiot będzie płatnikiem kar?
3. Czy gminy będą ponosić koszty wynikające z
kar nałożonych za niewdrożenie dyrektywy 91/271/
WE we właściwym terminie?
4. Według jakiego algorytmu/parametrów będą
naliczane kary? W jakiej wysokości?
Poseł Anna Paluch
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20559)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie szkód powodziowych
w woj. małopolskim
Straty powodziowe na terenie woj. małopolskiego
spowodowane powodziami w roku 2010 w samych
tylko obiektach ochrony przeciwpowodziowej admi-
nistrowanych przez Małopolski Zarząd Melioracji i
Urządzeń Wodnych w Krakowie zamknęły się kwotą
ok. 800 mln zł. Regionalny Zarząd Gospodarki Wod-
nej w Krakowie szacuje z kolei straty w administro-
wanych przez siebie urządzeniach przeciwpowodzio-
wych na ok. 652 mln zł. Nie ulega wątpliwości, że
prawidłowo prowadzona gospodarka wodna i należy-
te zabezpieczenie cieków wodnych mogłoby zminima-
lizować lub przynajmniej ograniczyć wysokość tych
strat. Corocznie przy uchwalaniu budżetu państwa
wnioski regionalnych zarządów gospodarki wodnej o
przekazanie środków na gospodarkę wodną i zabez-
pieczenia przeciwpowodziowe są uwzględniane w ok.
15–20%. Te wieloletnie zaniedbania powinny być zli-
kwidowane przy wykorzystaniu środków Unii Euro-
pejskiej. Tak się niestety nie dzieje. W ostatnich 3
latach została zaniechana realizacja projektów z za-
kresu gospodarki wodnej i ochrony przeciwpowodzio-
wej ujętych w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko”, priorytet III, działanie 3.1: Re-
tencjonowanie wody i zapewnienie bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego. Terenu woj. małopolskiego
dotyczą projekty: „Poprawa stanu bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego rzeki Białej Tarnowskiej”
(24,5 mln zł), „Budowa zbiornika wodnego Młynne
na Łososinie” (140 mln zł), „Budowa stopnia wodne-
go Niepołomice na rzece Wiśle” (52 mln zł), „Krakow-
ski węzeł wodny – trwałe zabezpieczenie przed powo-
dzią miasta Kraków” (300 mln zł), „Poprawa stanu
zabezpieczenia przeciwpowodziowego oraz stanu
technicznego obiektów w zlewni Łososiny” (24,4 mln
zł), „Poprawa bezpieczeństwa przeciwpowodziowego
w zlewni rzeki Raby” (13,5 mln zł), „Poprawa stanu
bezpieczeństwa technicznego górnej Wisły w km
0+000 – 92+000” (23,6 mln zł).
Jak wykazuje doświadczenie i usytuowanie strat
powodziowych na terenie woj. małopolskiego, działa-
nia inwestycyjne dla ochrony przed powodzią reali-
zowane w górnym biegu rzeki Wisły i jej dopływów
(Niedzica, Świnna Poręba) pozwalają unikać strat.
Liczne samorządy lokalne zwracają uwagę w inter-
wencjach, stanowiskach i rezolucjach kierowanych
do posłów na opóźnienia i zaniechania w budowie
infrastruktury dla ochrony przed powodzią.
Kierujemy zatem do Pana Ministra poniższe py-
tania:
1. Czy i w jakiej formie będą kontynuowane prace
nad poprawą bezpieczeństwa powodziowego w dorze-
czu górnej Wisły?
2. Na jakim etapie przygotowań jest rozpoczęty w
2006 r. program ochrony górnej Wisły?
3. Jaką formę prawną programu zamierza przyjąć
rząd?
4. Kiedy rozpocznie się realizacja programu, ile
środków publicznych zostanie zaangażowanych w
jego realizację?
5. Czy przewiduje się realizację prac zabezpiecza-
jących na Białej Tarnowskiej, Łososinie i Rabie?
Poseł Anna Paluch
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20560)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
W ostatnim okresie czasu podejmuje się działania
polegające na zmniejszeniu deficytu budżetowego
kosztem przyszłych emerytur Polaków oszczędzają-
cych wypracowane przez siebie środki finansowe w
otwartych funduszach emerytalnych (OFE). Rząd
twierdzi, że „emerytury będą wyższe niż byłyby,
gdyby tych zmian nie wprowadzono”.
Wielu ekonomistów twierdzi jednakże, że przede
wszystkim przeniesienie środków z OFE do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w wysokości 5 punktów
procentowych składki spowoduje, że w przyszłości
emerytury będą niższe niż gdyby tych zmian nie
wprowadzono.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do
Pana Ministra z prośbą o udzielenie nam szczegóło-
wych wyjaśnień w następującym zakresie:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w związku
z planowaną zmianą w zasadach funkcjonowania
systemu emerytalnego w Polsce?
2. Jakie zdaniem ministerstwa zagrożenia i ry-
zyka prawno-ekonomiczne dla wielu milionów Pola-
ków wynikają z wprowadzenia proponowanych przez
rząd zmian w systemie emerytalnym w Polsce?
3. W związku z sięganiem przez rząd po pieniądze
Polaków celem zmniejszenia deficytu budżetowego
chcielibyśmy zapytać, jakie działania racjonalizator-
skie podjęło ministerstwo w celu obniżenia kosztów
swojego urzędowania.
4. Ilu, z podziałem na poszczególne lata, począw-
szy od 2008 r. do stycznia 2011 r., zatrudnionych było
w ministerstwie:
— sekretarzy stanu,
— podsekretarzy stanu,
— doradców politycznych,
— asystentów politycznych,
oraz jakie były wydatkowane środki finansowe
związane:
— z otrzymywanymi przez nich wynagrodzeniami,
— z otrzymywanymi przez nich nagrodami spe-
cjalnymi,
— z otrzymywanymi przez nich premiami finan-
sowymi,
— z ich obsługą sekretarską,
— z ich obsługa transportową,
— z posiadaniem przez ww. służbowych telefonów
komórkowych,
— z wykorzystywaniem przez ww. służbowych
kart płatniczych,
149
— z krajowymi przelotami lotniczymi,
— z zagranicznymi przelotami lotniczymi,
— z ich obsługą gastronomiczną,
— z dokonywaniem przez resort zakupu artyku-
łów alkoholowych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20561)
do ministra gospodarki
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Gospodarki
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
Interpelacja
(nr 20562)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
Interpelacja
(nr 20563)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie działań dokonywanych przez rząd
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
150
Interpelacja
(nr 20564)
do ministra finansów (20564)
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Finansów
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
Interpelacja
(nr 20565)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Sportu i Turystyki
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
Interpelacja
(nr 20566)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Sprawiedliwości
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
Interpelacja
(nr 20567)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Infrastruktury
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
Interpelacja
(nr 20568)
do ministra zdrowia
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Zdrowia
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.
Interpelacja
(nr 20569)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Patrz interpelacja nr 20560, str. 149.

Interpelacja
(nr 20570)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania KPRM
w obecnym rządzie
W ostatnim okresie czasu podejmuje się działa-
nia polegające na zmniejszeniu deficytu budżetowe-
go kosztem przyszłych emerytur Polaków oszczę-
dzających wypracowane przez siebie środki finan-
sowe w otwartych funduszach emerytalnych (OFE).
Rząd twierdzi, że „emerytury będą wyższe niż by-
łyby, gdyby tych zmian nie wprowadzono”.
Wielu ekonomistów twierdzi jednakże, że przede
wszystkim przeniesienie środków z OFE do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w wysokości 5 punktów
procentowych składki spowoduje, że w przyszłości
emerytury będą niższe niż gdyby tych zmian nie
wprowadzono.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do
Pana Premiera z prośbą o udzielenie nam przez
pana ministra Michała Boniego oraz pana Tomasza
Arabskiego szczegółowych wyjaśnień w następują-
cym zakresie:
1. Jakie jest stanowisko KPRM w związku z pla-
nowaną zmianą w zasadach funkcjonowania systemu
emerytalnego w Polsce?
2. Jakie zdaniem KPRM zagrożenia i ryzyka
prawno-ekonomiczne dla wielu milionów Polaków
wynikają z wprowadzenia proponowanych przez rząd
zmian w systemie emerytalnym w Polsce?
3. W związku z sięganiem przez rząd po pienią-
dze Polaków celem zmniejszenia deficytu budżeto-
wego chcielibyśmy zapytać, jakie działania racjona-
lizatorskie podjęła KPRM w celu obniżenia kosztów
swojego urzędowania.
4. Ilu, z podziałem na poszczególne lata, począw-
szy od 2008 r. do stycznia 2011 r., zatrudnionych było
w KPRM:
— sekretarzy stanu,
— podsekretarzy stanu,
— doradców politycznych,
— asystentów politycznych,
oraz jakie były wydatkowane środki finansowe
związane:
— z otrzymywanymi przez nich wynagrodzeniami,
— z otrzymywanymi przez nich nagrodami spe-
cjalnymi,
— z otrzymywanymi przez nich premiami finan-
sowymi,
— z ich obsługą sekretarską,
— z ich obsługa transportową,
— z posiadaniem przez ww. służbowych telefonów
komórkowych,
— z wykorzystywaniem przez ww. służbowych
kart płatniczych,
151
— z krajowymi przelotami lotniczymi,
— z zagranicznymi przelotami lotniczymi,
— z ich obsługą gastronomiczną,
— z dokonywaniem przez KPRM zakupu artyku-
łów alkoholowych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20571)
do ministra skarbu państwa
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Skarbu Państwa
Patrz interpelacja nr 20570, str. 151.
Interpelacja
(nr 20572)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego
Patrz interpelacja nr 20570, str. 151.
Interpelacja
(nr 20573)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Patrz interpelacja nr 20570, str. 151.
152
Interpelacja
(nr 20574)
do ministra środowiska
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Środowiska
Patrz interpelacja nr 20570, str. 151.
Interpelacja
(nr 20575)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
Patrz interpelacja nr 20570, str. 151.
Interpelacja
(nr 20576)
do ministra obrony narodowej
w sprawie działań dokonywanych przez rząd,
polegających na zmniejszeniu deficytu
budżetowego kosztem przyszłych emerytur
Polaków, oszczędzających wypracowane
przez siebie środki finansowe w OFE,
oraz kosztów funkcjonowania resortów
w obecnym rządzie, na przykładzie
Ministerstwa Obrony Narodowej
Patrz interpelacja nr 20570, str. 151.
Interpelacja
(nr 20577)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia odpłatności
za przejazd autostradami na odcinkach
aglomeracyjnych
Szanowny Panie Ministrze! Na obszarze całego
kraju istnieją odcinki autostrad (zwłaszcza autostra-
dowe obwodnice aglomeracji miejskich), które oprócz
przenoszenia ruchu tranzytowego spełniają również
funkcję przenoszenia ruchu lokalnego. Dla odcinków
tych na ogół nie istnieją alternatywne powiązania
komunikacyjne, które wykluczałyby konieczność ko-
rzystania przez użytkowników ruchu lokalnego z
autostrad. W tej sytuacji mieszkańcy jednego mia-
sta, korzystając z autostrady, często podróżują z jed-
nej dzielnicy do drugiej w ramach codziennych prze-
jazdów do pracy, do ośrodków handlowych, urzędów
itp. Poruszony problem wymaga rozwiązań systemo-
wych dotyczących całego kraju. Korzystanie z prze-
jazdu na odcinkach autostrad stanowiących obwod-
nice miast powinno być odpłatne jedynie dla prze-
jeżdżających tranzytem, ruch lokalny zaś powinien
pozostać bezpłatny.
Wedle projektu rządowego rozporządzenia za
przejazd nie będzie trzeba płacić tylko na odcinkach
od gliwickiego węzła Sośnica do węzła w Bytomiu na
A1 oraz od węzła Gliwice – Kleszczów do węzła Ka-
towice – Murckowska na A4.
Przeciwko planom poboru opłat w obrębie aglo-
meracji stanowczo opowiedziały się nie tylko władze
miast, ale także sami mieszkańcy.
Istniejąca A4 i budowa A1 przecinają wewnętrzną
strukturę aglomeracji, a odcinki na A4 od węzła
Kleszczów po węzeł Brzęczkowice, a na A1 od węzła
Gliwice – Sośnica po węzeł Port Lotniczy Katowice
w Pyrzowicach stanowią integralne elementy we-
wnętrznego układu drogowego miast metropolii Si-
lesia. Pozostawienie ich bezpłatnymi utworzyłoby
darmowy bezkolizyjny ring wokół ponaddwumiliono-
wej aglomeracji.
Ze względu na specyfikę metropolii w jej obrębie
codziennie generowanych jest kilkaset tysięcy we-
wnętrznych podróży o charakterze lokalnym i po-
nadlokalnym, na trasie praca – dom. Brak zwolnie-
nia z opłat na odcinkach, które są lub będą wykorzy-
stywane w tych podróżach, poskutkuje m.in. nieuza-
sadnionym obciążeniem finansowym dojeżdżających
mieszkańców poprzez faktyczne podwójne ich opo-
datkowanie. Negatywnym skutkiem społecznym bę-
dzie nierównoprawne traktowanie mieszkańców
miast stanowiących de facto wspólną zwartą struk-
turę funkcjonalno-przestrzenną, a także prawdopo-
dobne zwiększenie mentalno-kulturowych podzia-
łów społecznych w metropolii. Bezpłatne pozostaną
bowiem tylko odcinki w śląskiej części aglomeracji,
odcinając w ten sposób od bezpłatnej strefy miasta
zagłębiowskie.
W proponowanym rozporządzeniu Port Lotniczy
Katowice w Pyrzowicach jest pozostawiony za bram-
kami opłat, podczas gdy bezpłatny dojazd autostra-
dowymi obwodnicami mają zapewnione sąsiednie
lotniska w Krakowie i we Wrocławiu.
W związku z powyższym kieruję do Pana Mini-
stra następujące pytania:
1. Mając na uwadze pojawiające się w prasie in-
formacje dotyczące poglądu Ministerstwa Infra-
struktury na zagadnienia bezpłatnych odcinków
autostrad na terenie kraju, zwracam się z uprzejmą

prośbą o doprecyzowanie stanowiska resortu w tym
względzie w odniesieniu do autostrad A1 i A4 na ob-
szarze Górnego Śląska, a mianowicie czy odcinki
autostrady A1 od węzła Gliwice –Sośnica po węzeł
Port Lotniczy Katowice w Pyrzowicach oraz od wę-
zła Gliwice – Kleszczów do węzła Brzęczkowice na
A4 będą bezpłatne?
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury przewiduje
konsultacje projektu rozporządzenia z prezydentami
miast oraz z Górnośląskim Związkiem Metropolital-
nym jako reprezentacją mieszkańców przyszłej me-
tropolii Silesia?
3. Kiedy Rada Ministrów dokona niezbędnych
zmian prawnych i organizacyjnych umożliwiających
nieodpłatne korzystanie z autostrad na wyżej wymie-
nionych odcinkach (zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o
autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu
Drogowym, Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm., to rząd RP ustala w drodze rozporządzenia, któ-
re odcinki autostrad będą odpłatne)?
Z poważaniem
Poseł Witold Klepacz
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20578)
do ministra zdrowia
w sprawie zapewnienia opieki zdrowotnej
dzieciom z chorobami przewlekłymi
w placówkach edukacji przedszkolnej
Szanowna Pani Minister! Rodzice dzieci chorych
na cukrzycę zwrócili się do mnie z problemem opieki
zdrowotnej nad ich dziećmi uczestniczącymi w edu-
kacji przedszkolnej. Pierwszy problem, który zasy-
gnalizowali, to często brak chęci i zgody dyrekcji
przedszkoli na przyjęcie do ich placówki dzieci cho-
rych na cukrzycę lub inne choroby przewlekłe. W
przedszkolach nie ma osoby, która mogłaby podawać
dzieciom lekarstwa, np. zastrzyk z insuliny, lub mie-
rzyć poziom cukru. Nauczyciel zatrudniony w przed-
szkolu publicznym nie ma obowiązku podawania
dzieciom jakichkolwiek leków. Zgodnie z interpreta-
cją Ministerstwa Edukacji Narodowej, DKZU-030-
-49/07/AU, nauczyciele nie mogą również wykonywać
nawet najprostszych zabiegów medycznych, bowiem
nie mają uprawnień i kwalifikacji do wykonywania
zadań przypisanych ustawowo pracownikom resortu
zdrowia. W przedszkolach nie ma również opieki pie-
lęgniarskiej. Dodatkowym problemem dla przedszko-
li i samorządów, które je prowadzą, jest także zapew-
nienie tym dzieciom odpowiedniej diety.
Tym samym można uznać, że dzieci chore na cu-
krzycę lub inne choroby przewlekłe, którym odmawia
153
się przyjęcia do przedszkoli, są dyskryminowane w
świetle art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
który zakłada, że wszyscy są równi wobec prawa.
Rozwiązaniem przedstawionego wyżej problemu
byłoby wprowadzenie przepisu nakładającego na or-
gany prowadzące przedszkola obowiązek przyjmowa-
nia dzieci chorych na cukrzycę lub inne choroby prze-
wlekłe oraz, co się z tym wiąże, obowiązek zapewnie-
nia im opieki zdrowotnej i odpowiedniej diety.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi zapytaniami:
1. Jakie jest stanowisko Pani Minister do poru-
szonego problemu?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia we współpracy z Mi-
nisterstwem Edukacji Narodowej i pełnomocnikiem
rządu ds. równego traktowania planuje zapewnienie
tym dzieciom podczas edukacji przedszkolnej właści-
wej opieki zdrowotnej i odpowiedniej diety?
3. Czy resort zdrowia może objąć opieką zdrowot-
ną dzieci uczęszczające do przedszkoli, chore na cu-
krzycę lub inne choroby przewlekłe?
Z poważaniem
Poseł Bożena Sławiak
Sulęcin, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20579)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zorganizowania wychowania
przedszkolnego dla dzieci z chorobami
przewlekłymi
Szanowna Pani Minister! Rodzice dzieci chorych
na cukrzycę zwrócili się do mnie z problemem zapew-
nienia swoim dzieciom edukacji przedszkolnej
uwzględniającej zapewnienie opieki zdrowotnej i od-
powiedniego żywienia. Pierwszy problem, który za-
sygnalizowali rodzice, to często brak chęci i zgody
dyrekcji przedszkoli na przyjęcie do ich placówki
dziecka chorego na cukrzycę. W przedszkolach nie
ma osoby, która mogłaby podawać dzieciom lekar-
stwa, np. zastrzyk z insuliny, lub mierzyć poziom cu-
kru. Nauczyciel zatrudniony w przedszkolu publicz-
nym nie ma obowiązku podawania dzieciom jakich-
kolwiek leków. Zgodnie z interpretacją Ministerstwa
Edukacji Narodowej, DKZU-030-49/07/AU, nauczy-
ciele nie mogą również wykonywać nawet najprost-
szych zabiegów medycznych, bowiem nie mają upraw-
nień i kwalifikacji do wykonywania zadań przypisa-
nych ustawowo pracownikom resortu zdrowia. W
przedszkolach nie ma również opieki pielęgniarskiej.
Placówki te nie zapewniają również odpowiedniej
diety dzieciom chorym na cukrzycę lub inne choroby
przewlekłe.
154
Tym samym dzieci chore na cukrzycę lub inne
choroby przewlekłe, którym odmawia się przyjęcia
do przedszkoli, są w świetle art. 32 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej, który zakłada, że wszyscy są
równi wobec prawa, dyskryminowane.
Rozwiązaniem przedstawionego wyżej problemu
byłoby wprowadzenie przepisu nakładającego na
przedszkola obowiązek przyjmowania dzieci chorych
na cukrzycę lub inne choroby przewlekłe oraz, co się
z tym wiąże, obowiązek zapewnienia im opieki zdro-
wotnej i odpowiedniej diety.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi zapytaniami:
1. Jakie jest stanowisko Pani Minister do poru-
szonego problemu?
2. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej we
współpracy z Ministerstwem Zdrowia i pełnomocni-
kiem rządu ds. równego traktowania planuje wpro-
wadzenie obowiązku przyjmowania wszystkich dzie-
ci (również chorych na cukrzycę lub inne choroby
przewlekłe) do przedszkoli oraz obowiązku zapewnie-
nia im opieki zdrowotnej i odpowiedniej diety?
3. Czy Pani Minister przewiduje wprowadzenie
innych zmian w polskim prawie, tak aby dzieci cho-
re na cukrzycę lub inne choroby przewlekłe miały
taki sam dostęp do edukacji przedszkolnej jak dzieci
zdrowe?
Z poważaniem
Poseł Bożena Sławiak
Sulęcin, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20580)
do ministra infrastruktury
w sprawie przesunięcia terminu realizacji
obwodnicy Bełchatowa
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień wynikających z mandatu poselskiego, chciał-
bym zwrócić uwagę na projekt „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”, który zawiera
zapis odsuwający realizację obwodnicy Bełchatowa.
Trzeba podkreślić, że już wcześniej były składane
obietnice co do realizacji tej inwestycji. Tak odległy
termin realizacji jest działaniem niepokojącym i nie-
racjonalnym.
Szybka realizacja inwestycji pozwoli na rozwiąza-
nie problemów komunikacyjnych oraz ułatwi prze-
jazd tą trasą kierowcom. Szczególnie ułatwi to poru-
szanie się samochodom ciężarowym, które codziennie
przejeżdżają przez centrum miasta. Poza tym wzmo-
żony ruch przez centrum miasta stwarza zagrożenie
dla życia i zdrowia mieszkańców oraz pogarsza stan
dróg miejskich.
W związku z powyższym proszę o zajęcie stano-
wiska w tej sprawie, jak również proszę o udzielenie
odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Na jakim etapie jest decyzja dotycząca budowy
obwodnicy Bełchatowa?
2. Jakie są przyczyny opóźnienia planowanej in-
westycji?
3. Kto odpowiada za przesunięcie realizacji ob-
wodnicy?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 7 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20581)
do ministra zdrowia
w sprawie pomocy i opieki medycznej
dla kombatantów
Szanowna Pani Minister! W związku z wykony-
waniem mandatu poselskiego zwracam się do Pani
ze sprawą dotyczącą opieki i pomocy kombatantom.
Odegrali oni bardzo ważną rolę w powstaniu nie-
podległej ojczyzny. Obecnie rolą państwa powinno być
przekazywanie dalszym pokoleniom wartości patrio-
tycznych, a także powinno ono głosić o wdzięczności,
jaką odczuwa społeczeństwo wobec tych, którzy słu-
żyli Polsce z narażeniem swego życia i zdrowia.
Nie tylko kombatanci, ale też inwalidzi wojenni,
weterani, osoby represjonowane stracili zdrowie bądź
w związku z wiekiem mają problemy zdrowotne. Nie-
stety bez pomocy państwa osoby te nie są w stanie
samodzielnie zaspokoić potrzeb zdrowotnych.
Moralnym obowiązkiem państwa jest zapewnie-
nie godnych warunków opieki medycznej w ostatnich
latach życia tych osób.
Centralny Szpital Weteranów w Łodzi stara się w
sposób rzetelny wypełniać swoje obowiązki, udziela-
jąc świadczeń diagnostycznych, leczniczych i rehabi-
litacyjnych osobom zasłużonym. Niestety wciąż
wzrasta liczba diagnozowanych i leczonych osób w
tym szpitalu. Szpital cały czas ma problemy finanso-
we i inwestycyjne. Koszty opieki nad pacjentami z
grupy kombatantów systematycznie rosną. Wynika
to nie tylko z faktu zwiększającej się stale liczby tych
pacjentów, ale przede wszystkim z charakteru scho-
rzeń, z którymi się zgłaszają. Szpital nie dysponuje
również środkami na inwestycje, które dostosowały-
by istniejące pomieszczenia do potrzeb osób coraz
starszych i coraz mniej sprawnych.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Na jakim etapie są prace związane z poselskim
projektem ustawy o uprawnieniach kombatantów,

uczestników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy
opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz nie-
których ofiar represji systemów totalitarnych?
2. Czy są szanse na akceptację poprawki zapropo-
nowanej przez środowiska kombatanckie do ww.
ustawy?
3. W jaki sposób państwo może pomóc przy dzia-
łalności Centralnego Szpitala Weteranów?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20582)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podjęcia działań zmieniających
rządowy projekt ustawy budżetowej na 2011 r.,
na przykładzie Powiatowego Urzędu Pracy
w Skierniewicach
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani,
ponieważ jestem zaniepokojony sytuacją Powiatowe-
go Urzędu Pracy w Skierniewicach. Projekt ustawy
budżetowej na rok 2011 zakłada radykalne zmniej-
szenie środków Funduszu Pracy na aktywizację za-
wodową osób bezrobotnych o ponad 70%. Niesie to za
sobą bardzo poważne konsekwencje. Mianowicie
przyczyni się do zmniejszenia ilości aktywizowanych
osób, a co za tym idzie – zwiększenia ilości osób w
rejestrach PUP. Skutkiem tego będzie wzrost kosz-
tów biernej obsługi oraz wydłużenie czasu pozosta-
wania bezrobotnym. Jednocześnie spadnie ilość osób
kierowanych na subsydiowane zatrudnienie, czyli
staże, prace społecznie użyteczne, prace interwencyj-
ne, roboty publiczne i wpłynie to na wzrost kosztów
u pracodawców. Za tym idzie również ograniczenie
szkoleń, a w związku z niżem demograficznym w
szkołach w kolejnych latach może spowodować nie-
dobór wykwalifikowanych pracowników.
Powiatowy urząd pracy tworzy corocznie ponad
100 tys. miejsc pracy dzięki dotacjom i refundacjom,
a ograniczenie aktywności takiego inwestora rynku
pracy wpłynie niekorzystnie na budżet gmin i pań-
stwa. Jednocześnie spadek aktywności PUP zmusi
wielu podatników do emigracji, gdzie jest otwarty
rynek pracy w Niemczech i Austrii. Skutkiem pracy
za granicą będzie płacenie podatków poza Polską i
obniży to dochód budżetu państwa.
Wzbudza to zaniepokojenie urzędu pracy i osób
bezrobotnych. Trzeba przy tym dodać, że zwiększy
się liczba bezrobotnych oraz osób korzystających z
pomocy społecznej. Dlatego zwracam się z prośbą o
zainteresowanie się tą problematyką.
155
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
1. W jaki sposób rząd wpłynie na spadek bezrobo-
cia, skoro zmniejszy o 70% środki finansowe na ak-
tywizację zawodową osób bezrobotnych?
2. Jakie środki zamierza podjąć rząd w celu po-
prawy sytuacji osób bezrobotnych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 18 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20583)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podjęcia działań zmieniających
rządowy projekt ustawy budżetowej na 2011 r.,
na przykładzie Powiatowego Urzędu Pracy
w Bełchatowie
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani,
ponieważ niepokoi mnie sytuacja Powiatowego Urzę-
du Pracy w Bełchatowie związana z rządowym pro-
jektem ustawy budżetowej na rok 2011 r. Projekt ten
zakłada zmniejszenie środków Funduszy Pracy na
aktywizację zawodową osób bezrobotnych aż o 70%.
Wzbudza to niepokój osób bezrobotnych oraz urzę-
dów pracy.
Nie od dziś wiadomo, że PUP-y tworzą corocznie
ponad 100 tys. miejsc pracy dzięki dotacjom i refun-
dacjom. Niestety, mniejsze wpłaty na Fundusz Pracy
spowodują ograniczenie aktywności powiatowych
urzędów pracy. Fundusz Pracy wspiera budżet pań-
stwa poprzez aktywizację bezrobotnych i tworzenie
nowych miejsc pracy. Ponadto Fundusz Pracy w czę-
ści przeznaczonej na aktywizację bezrobotnych jest
funduszem inwestycyjnym o szybkim okresie zwrotu,
a nie funduszem zapomogowym. Polska powinna być
miejscem zachęcającym do inwestowania, a nie przy-
czyniającym się do emigracji potencjalnych podatni-
ków do otwartych miejsc pracy poza granicami na-
szego kraju.
Zmniejszenie środków Funduszu Pracy na akty-
wizację bezrobotnych o ponad 70% spowoduje mniej-
sze kwoty na dotacje i refundacje, które zmniejszą
zatrudnienie i spowodują spadek podatków. Ponadto
wpłynie to na ograniczenie szkoleń osób bezrobot-
nych, które skutkować będzie niedoborem wykwali-
fikowanych pracowników.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
156
1. W jaki sposób rząd wpłynie na spadek bezrobo-
cia, skoro zmniejszy o 70% środki finansowe na ak-
tywizację zawodową osób bezrobotnych?
2. Jakie środki zamierza podjąć rząd w celu po-
prawy sytuacji osób bezrobotnych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 19 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20584)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podjęcia działań zmieniających
rządowy projekt ustawy budżetowej na 2011 r.,
na przykładzie Powiatowego Urzędu Pracy
w Piotrkowie Trybunalskim
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani,
ponieważ jestem zaniepokojony sytuacją Powiatowe-
go Urzędu Pracy w Piotrkowie Trybunalskim zwią-
zaną z rządowym projektem ustawy budżetowej na
rok 2011. Projekt ten zakłada zmniejszenie środków
Funduszy Pracy na aktywizację zawodową osób bez-
robotnych aż o 70%. Wzbudza to niepokój osób bez-
robotnych oraz urzędów pracy.
Założenia projektu ustawy budżetowej wpłyną
bardzo niekorzystnie na sytuację osób bezrobotnych.
Jak wiadomo, sposobem wspierania budżetu państwa
poprzez Fundusz Pracy jest aktywizacja bezrobot-
nych oraz tworzenie nowych miejsc pracy. Mniejsze
kwoty na dotacje i refundacje zmniejszą zakupy in-
westycyjne, zmniejszą zatrudnienie i spowodują spa-
dek podatków. Jednocześnie nastąpi ograniczenie
szkoleń osób bezrobotnych, które może przyczynić się
do spadku liczby wykwalifikowanych pracowników.
Taka sytuacja niekorzystnie wpłynie na ograni-
czenie aktywności PUP, który jest inwestorem ryn-
ku pracy. Jak do tej pory PUP-y tworzyły poprzez
dotacje i refundacje corocznie ponad 100 tys. miejsc
pracy.
Niekorzystna sytuacja na rynku pracy i ograni-
czona pomoc ze strony urzędu pracy może przyczynić
się w dużym stopniu do emigracji potencjalnych po-
datników. Dopuszczenie do emigracji kolejnych ta-
nich pracowników może spowodować spadek atrak-
cyjności Polski jako miejsca do inwestowania, a tym
samym spowoduje płacenie podatków poza granicami
Polski, co obniży także dochody budżetu państwa.
Fakt ten budzi duże zaniepokojenie, ponieważ już
teraz jest duże bezrobocie. Mniej środków na Fun-
dusz Pracy przyczyni się do wzrostu bezrobocia,
zwiększenia ilości osób korzystających z pomocy spo-
łecznej oraz spadku ilości osób kierowanych na staże,
prace społecznie użyteczne, prace interwencyjne, ro-
boty publiczne.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
1. W jaki sposób rząd wpłynie na spadek bezrobo-
cia, skoro zmniejszy o 70% środki finansowe na ak-
tywizację zawodową osób bezrobotnych?
2. Jakie środki zamierza podjąć rząd w celu po-
prawy sytuacji osób bezrobotnych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 19 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20585)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podjęcia działań zmieniających
rządowy projekt ustawy budżetowej na 2011 r.,
na przykładzie Powiatowego Urzędu Pracy
w Rawie Mazowieckiej
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani,
ponieważ jestem zaniepokojony sytuacją Powiatowego
Urzędu Pracy w Rawie Mazowieckiej związaną z
otrzymaną informacją na temat rządowego projektu
ustawy budżetowej na rok 2011 r. Projekt ten zakłada
zmniejszenie środków Funduszu Pracy na aktywiza-
cję zawodową osób bezrobotnych aż o 70%. Może się
to przyczynić do zmniejszenia zatrudnienia, emigracji
potencjalnych podatników oraz spadku podatków.
Taka sytuacja wpłynie także niekorzystnie na
polski rynek pracy, ponieważ zmniejszą się kwoty na
dotacje i refundacje. Spowoduje to ograniczenia w
szkoleniach osób bezrobotnych, a tym samym przy-
czyni się do niedoboru wykwalifikowanych pracow-
ników. Problem ten niepokoi bezrobotnych oraz urzę-
dy pracy, które obawiają się zwiększenia ilości osób
w rejestrach PUP oraz zwiększenia kosztów biernej
obsługi i wydłużenia czasu pozostawania bezrobot-
nym. Ponadto spadek ilości osób kierowanych na sub-
sydiowane zatrudnienie, który spowoduje wzrost
kosztów u pracodawców, w tym administracji.
Nie może być tak, że zmniejszenie środków Fun-
duszu Pracy zmusi do emigracji wiele osób. W Polsce
jest tyle miejsc, które mogłyby cieszyć się powodze-
niem pod względem inwestycji. Ale proponowane
zmiany w ustawie budżetowej utrudniają takie przed-
sięwzięcia oraz uniemożliwiają wielu zdobycie po-
trzebnych kwalifikacji. Zadaniem państwa powinno
być zmniejszenie bezrobocia, a nie zwiększenie.
Wszelkie działania należy ukierunkować na poprawę
sytuacji, która zdaje się pogarszać. Coraz więcej osób
korzysta także z pomocy społecznej.
Sytuacja bardzo niepokoi, dlatego zwracam się do
Pani Minister z uprzejmą prośbą o udzielenie odpo-
wiedzi na pytania:

1. W jaki sposób rząd wpłynie na spadek bezrobo-
cia, skoro zmniejszy o 70% środki finansowe na ak-
tywizację zawodową osób bezrobotnych?
2. Jakie środki zamierza podjąć rząd w celu po-
prawy sytuacji osób bezrobotnych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 19 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20586)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podjęcia działań zmieniających
rządowy projekt ustawy budżetowej na 2011 r.,
na przykładzie Powiatowego Urzędu Pracy
w Tomaszowie Mazowieckim
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani,
gdyż niepokoi mnie sytuacja Powiatowego Urzędu
Pracy w Tomaszowie Mazowieckim związana z rzą-
dowym projektem ustawy budżetowej na rok 2011.
Projekt ten zakłada zmniejszenie środków Funduszy
Pracy na aktywizację zawodową osób bezrobotnych
aż o 70%.
Budżet państwa poprzez Fundusz Pracy powinien
wpływać na aktywizację bezrobotnych i tworzyć
nowe miejsca pracy. Sytuacja osób bezrobotnych już
teraz nie jest powodem do dumy, ponieważ coraz wię-
cej osób pozostaje bez pracy. Niektórzy rejestrują się
w urzędach pracy, licząc na pomoc w znalezieniu za-
trudnienia. Urzędy proponowały wiele szkoleń pod-
noszących kwalifikacje zawodowe oraz umożliwiały
podjęcie stażu czy prac społecznie użytecznych.
Proponowane zmiany w ustawie budżetowej wpły-
ną niestety niekorzystnie na aktywizację zawodową
osób bezrobotnych. Ograniczenie aktywności inwe-
stora, jakim jest urząd pracy, spowoduje zmniejszenie
wydatków na dotacje, ograniczy szkolenia osób bez-
robotnych, uniemożliwi zmniejszenie liczby osób po-
zostających bez pracy. Niepokoi to także urzędy pra-
cy, gdyż sytuacja wpłynie również na budżet gmin i
państwa.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
1. W jaki sposób rząd wpłynie na spadek bezrobo-
cia, skoro zmniejszy o 70% środki finansowe na ak-
tywizację zawodową osób bezrobotnych?
2. Jakie środki zamierza podjąć rząd w celu po-
prawy sytuacji osób bezrobotnych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 19 listopada 2010 r.
157
Interpelacja
(nr 20587)
do ministra zdrowia
w sprawie problemu pijanych nieletnich
Szanowna Pani Minister! Ostatnio coraz częściej
słyszy się o pijanych nieletnich. Mimo zakazów sprze-
daży alkoholu osobom poniżej 18. roku życia, nielet-
ni mają możliwość nie tylko spożywania alkoholu, ale
nawet jego kupna.
Do szpitali trafiają chłopcy i dziewczęta z objawa-
mi silnego zatrucia alkoholem. Najczęściej są to dzie-
ci w wieku szkolnym, które urządzają sobie zabawy
zakrapiane alkoholem. Policja odnotowuje coraz wię-
cej takich przypadków. Pijani uczniowie widnieją
także w statystykach straży miejskiej.
Niektórzy odmawiający sprzedawcy stają się ce-
lem nieprzyjemnych uwag i agresji słownej ze strony
nieletnich. Nie pomagają tabliczki zakazujące sprze-
daży alkoholu nieletnim ani programy, które mają
ograniczyć to zjawisko.
Przepisy prawa zabraniają sprzedawania, spoży-
wania, podawania, częstowania czy zaopatrywania
nieletnich w alkohol.
Mając na uwadze powyższy problem, proszę o
udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Czy istnieje możliwość zmian ustaw wprowa-
dzających większe konsekwencje dla nieletnich spo-
żywających alkohol oraz dla osób umożliwiających
dostęp do alkoholu?
2. W jaki sposób można ustrzec młode osoby przed
problemem alkoholowym?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 21 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20588)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej
Szanowna Pani Minister! Jestem zaniepokojony
sytuacją ośrodków adopcyjnych, jaka może powstać
po wprowadzeniu w życie rządowego projektu ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. W
wyniku tego wiele osieroconych dzieci może stracić
szansę na znalezienie rodziny. Wiele ośrodków adop-
cyjnych zostanie zlikwidowanych, a za kojarzenie
kandydatów na rodziców zaczną odpowiadać urzędy
marszałkowskie.
158
Jeśli zmiany wejdą w życie, mogą zostać jedynie
ośrodki niepubliczne. Prowadzą je głównie katolickie
stowarzyszenia, co może spowodować wprowadzenie
ograniczeń w dostępie do adopcji tylko dla rodzin ka-
tolickich. Może to oznaczać wyłączenie małżeństw,
które stosowały metodę in vitro. Na wszystkim stra-
cą dzieci, które czekają na nowy dom, gdyż będzie
więcej sierot niż małżeństw, które chcą adoptować
dziecko. W Łodzi na adopcję czeka ok. 200 dzieci.
Procedura adopcyjna trwa ponad 2 lata. Nowe prze-
pisy mogą wszystko wydłużyć i skomplikować.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Czy zmiana ustawy musi prowadzić do zamy-
kania ośrodków adopcyjnych?
2. Czy będzie trudniej adoptować dziecko po zmia-
nie ustawy?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 30 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20589)
do ministra finansów
w sprawie pomocy finansowej
dla Urzędu Skarbowego w Skierniewicach
Szanowny Panie Ministrze! Nadszedł czas zimo-
wy, w którym każdy z pracowników Urzędu Skarbo-
wego w Skierniewicach chciałby pracować w warun-
kach do tego przystosowanych. Niestety pracownicy
nie mają takiej możliwości.
Latem petenci i pracownicy „gotują się” w blasza-
nym budynku, gdzie w niektórych pokojach dochodzi
do 40 stopni. Zimą zaś urząd albo płaci wysokie sumy
za dodatkowe ogrzewanie albo urzędnicy są zmusze-
ni pracować w szalikach i rękawiczkach. Na parterze
urzędu skarbowego temperatura spada do 10 stopni
Celsjusza. Jest wilgoć, grzyb i nie ma możliwości po-
prawienia warunków, w których obsługiwani są pe-
tenci. Izolacja budynku postawionego na początku
lat 80. minionego wieku nie spełnia już swojego za-
dania. Budynek nie jest właściwie ocieplony, rozsz-
czelnione okna i stara wentylacja powodują znaczny
ubytek ciepła i rosnące koszty utrzymania. Stan
techniczny nie pozwala na zorganizowanie biura ob-
sługi. Na 1600 m2 pracuje ponad 100 urzędników.
Choć powierzchnia wydaje się znaczna, to dużą część
stanowią imponujące korytarze, z którymi niewiele
da się zrobić.
Urzędnicy od lat próbują się przenieść do innego
budynku, ale bezskutecznie. Zanim jednak powsta-
nie nowy budynek, urzędników czeka kolejna próba
przetrwania.
W związku z powyższym proszę o zajęcie stano-
wiska w tej sprawie oraz udzielenie odpowiedzi na
pytanie: Czy państwo może wpłynąć na pomoc dla
urzędników do czasu wybudowania nowego budyn-
ku?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20590)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany ustawy o emeryturach
i rentach z FUS
Szanowna Pani Minister! Korzystając z przysłu-
gujących mi uprawnień z tytułu sprawowania man-
datu posła na Sejm, zwracam się z apelem o poparcie
zmiany ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Projekt tej ustawy daje obywatelom pełną swobo-
dę wyboru. Każdy będzie mógł zdecydować, czy woli
niższą emeryturę i odejdzie na nią bez względu na
wiek, kobieta po 35, a mężczyzna po 40 latach pracy.
A jeśli ktoś będzie chciał uzyskać wyższą emeryturę,
będzie mógł dłużej pracować. Dodatkowo zapropono-
wany system ma na uwadze sytuację osób, które z
uwagi na wiek i stan zdrowia nie są w stanie podołać
nałożonym obowiązkom pracowniczym i/lub nie kwa-
lifikują się do otrzymania renty. Poza tym, w dobie
coraz większego niezadowolenia obywateli z istnienia
grup uprzywilejowanych pod względem możliwości
wcześniejszego odejścia na emeryturę, wprowadzenie
ustawy w formie zgodnej z przedstawionym projek-
tem będzie sprawiedliwe społecznie. Projekt ten pro-
muje pracę.
Polska znajduje się dopiero na 23. miejscu w Eu-
ropie pod względem długości życia. Polacy pracują
dłużej i intensywniej niż pracownicy w wielu krajach
Unii Europejskiej, ale żyją od nich znacznie krócej.
Projekt ma na celu pomoc w porządkowaniu skut-
ków dotychczasowych nieudanych reform, stymuluje
rynek pracy i promuje pracę legalną. Poza tym daje
nadzieję bezrobotnym na godne życie i jest sprawie-
dliwy społecznie.
Zwracam się z pytaniem, jakie jest stanowisko
resortu w powyższej sprawie.
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 24 stycznia 2011 r.

Interpelacja
(nr 20591)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie ciągłego przyrostu bezrobocia
Szanowny Panie Premierze! Jak donosi „Dzien-
nik Łódzki”, Powiatowy Urząd Pracy w Skierniewi-
cach odnotował, że pod koniec sierpnia 2010 r. bez
pracy pozostawało 10% osób. Od początku bieżącego
roku w PUP zarejestrowało się 120 młodych ludzi,
którzy stracili pracę w Warszawie. Wśród nich są tak-
że osoby z wyższym wykształceniem. Taka sytuacja
pozostaje nawet w przypadkach pomocy udzielanej
przez PUP, który w tym roku wydał 12 mln zł na
aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu i umoż-
liwił założenie własnej działalności dla 200 osób (z
czego 160 osób otrzymało na ten cel 19 tys. zł, a 40
osób po 40 tys. zł). Dyrektor PUP w Skierniewicach
twierdzi, że mimo udzielanej ww. pomocy, taki kry-
zys może jeszcze potrwać 3–4 lata.
Stopa bezrobocia wzrosła nie tylko w Skierniewi-
cach, ale także w Łowiczu. W maju zanotowano tam
9,6-procentowy spadek bezrobocia. Przyczyniły się
do tego między innymi zwolnienia grupowe w dwóch
zakładach. Często bywa tak, że przyszli pracodawcy
w ramach oszczędności przed zatrudnieniem pytają,
czy kandydat ma opinię o niepełnosprawności.
W Rawie Mazowieckiej stan bezrobocia kształtu-
je się podobnie.
W tym miejscu wypada także wspomnieć, jakie
konsekwencje ze sobą niesie pozostawanie bez pra-
cy, mianowicie: brak środków do życia, pogorszenie
warunków życia, wzrost przestępczości, brak kwa-
lifikacji zawodowych oraz brak możliwości ich zdo-
bycia. A co najważniejsze, bezrobocie godzi w god-
ność człowieka.
1. Jakie kroki podejmie rząd, aby zmniejszyć bez-
robocie?
2. Jakie środki i formy pomocy dla bezrobotnych
przewiduje rząd na rok 2011?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 15 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20592)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zalegania z wypłatami
pracownikom wynagrodzenia na czas
Szanowna Pani Minister! Jak podaje „Dziennik
Łódzki”, z danych Okręgowego Inspektoratu Pracy
159
w Łodzi wynika, że coraz więcej pracowników nie
odbiera wypłaty na czas. Pracodawcy zalegają z pen-
sjami nawet kilka miesięcy lub wypłacają część po-
borów. Coraz częściej potrzebna jest interwencja in-
spektorów pracy. Według kontroli Okręgowego In-
spektoratu Pracy w Łodzi wynika, że tylko w ciągu
dziewięciu miesięcy tego roku inspektorzy nakazali
wypłatę ponad 1256 mln zł zaległych pensji. Niewy-
płacanie na czas wynagrodzeń przybiera, niestety,
coraz większe rozmiary.
Według art. 85 § 1 Kodeksu pracy: „Wypłaty wy-
nagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w
miesiącu (...)”. Wynika z tego, że pracodawca nie
może wypłacać wynagrodzenia raz na dwa lub trzy
miesiące. W przypadku naruszania prawa pracowni-
ka dotyczącego wypłaty wynagrodzenia może to
nieść za sobą pewne konsekwencje. Mianowicie pra-
cownicy będą uprawnieni do natychmiastowego wy-
powiedzenia umowy o pracę lub skierowanie sprawy
na drogę sądową bez wypowiedzenia umowy.
Często jest tak, że omawiane wynagrodzenie jest
jedynym źródłem utrzymania rodziny. A ich brak
niesie za sobą ważne konsekwencje związane z eg-
zystencją.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. W jaki sposób resort pracy może wpłynąć na
wymuszenie od pracodawców terminowego wypłaca-
nia wynagrodzeń?
2. Czy i w jaki sposób resort pracy może wpłynąć
na częstsze kontrole ze strony Inspekcji Pracy?
3. Czy istnieje możliwość zmiany w ustawodaw-
stwie dotyczącej podwyższenia wysokości kar obcią-
żających pracodawców?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 10 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20593)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie patologii w ośrodkach
wychowawczych
Szanowna Pani Minister! Młodzieżowe ośrodki
wychowawcze mają na celu zapewnienie bezpieczeń-
stwa przebywającym w placówce wychowankom oraz
udzielanie im pomocy. Zadaniem wychowawców jest
ukształtowanie w podopiecznych postawy uczciwości
i wzbudzanie w nich pozytywnych zainteresowań
oraz emocji.
Niestety, zdarzają się takie sytuacje, które burzą
całokształt założonych celów. Do takich przypadków
160
trzeba zaliczyć pojawiającą się patologię w ośrodkach.
Przejawia się ona poprzez niestosowne zachowania
wychowanków wobec swoich rówieśników, rzadziej
wobec wychowawców. W ostatnim czasie na terenie
Łodzi doszło do bulwersującej sytuacji, w której ko-
ledzy rzucali 13-letnim kolegą o sufit i podłogę. Chło-
piec w wyniku obrażeń trafił do szpitala. Kolejną
ofiarą był kolega 13-latka, który został pobity i sko-
pany. W tym przypadku wychowawca nie zdyscypli-
nował oprawców, lecz zamknął pobitego w izolatce,
bo bał się agresywnych podopiecznych. Innym skan-
dalicznym przypadkiem był gwałt na 16-letnim
chłopcu przez rówieśników.
Takie incydenty zdarzają się przez podziały mię-
dzy wychowankami. Część osób przebywa tam za
drobniejsze sprawy, takie jak wagary i kłopoty z na-
uką. Inni zaś za cięższe wykroczenia, kradzieże i
włamania. Bywa też tak, że to wychowawcy przyzwa-
lają na różne sytuacje: bicia, poniżania oraz przyzwa-
lania na przemoc, także seksualną.
Państwo nie może dopuszczać do takich karygod-
nych sytuacji. W ośrodkach są młode osoby, które
należy odpowiednio ukierunkować oraz pomóc im
wyjść z problemów. Nie może być tak, że wychowan-
kowie są pozostawieni sami sobie. Jest to niedopusz-
czalne, a obowiązkiem państwa jest zrobienie wszyst-
kiego, aby do takich sytuacji nie dopuścić.
1. Jak często przeprowadzane są kontrole w ośrod-
kach wychowawczych?
2. Co dzieje się z ofiarami i sprawcami po incy-
dencie?
3. Jak przedstawia się sprawa pomocy dla ośrod-
ków wychowawczych?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 18 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20594)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zatrudniania stażystów
Szanowna Pani Minister! Jako poseł na Sejm RP
chciałbym zwrócić uwagę na niepokojącą sytuację
absolwentów szkół wyższych. Wiele osób tuż po skoń-
czonych studiach ma problem ze znalezieniem pracy.
Rejestrują się w urzędach pracy, licząc na pomoc z
ich strony. Pomocą miały się okazać staże, które są
formą aktywizacji zawodowej osób pozostających bez
pracy. Celem stażu jest nabycie przez bezrobotnego
umiejętności praktycznych, które są niezbędne do
wykonywania pracy, bez nawiązania stosunku pracy
z pracodawcą. Jest to wygodna dla pracodawców for-
ma zatrudniania, ponieważ w okresie odbywania sta-
żu bezrobotnemu przysługuje stypendium wypłacane
przez urząd pracy. Dlatego też dla wielu pracodaw-
ców bezrobotni są tylko tanią siłą roboczą. Po skoń-
czonym stażu tylko połowa stażystów dostaje dalszą
umowę o pracę. Niektóre powiatowe urzędy pracy
samodzielnie dyscyplinują pracodawców poprzez
wprowadzanie systemów punktowych. Wysoko są
oceniane dobre programy stażowe, co zwiększa szan-
se na kolejnego stażystę. Szkoda tylko, że tak wiele
osób kończących staż nadal pozostaje bez pracy. Ta
forma zatrudnienia powinna ułatwić rozwój zawodo-
wy i przyczynić się do rozpoczęcia ścieżki kariery.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy resort może wpłynąć w jakiś sposób na po-
prawę zaistniałej sytuacji i ułatwić młodym ludziom
pomoc w znalezieniu pracy?
2. Jaki jest stosunek państwa do przedstawionego
problemu?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 16 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20595)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy dróg powiatowych
Szanowny Panie Ministrze! Jako poseł na Sejm
RP chciałbym zwrócić uwagę na stan dróg powiato-
wych w powiecie skierniewickim.
Starostwo Powiatowe w Łowiczu pozyskało ponad
3 mln zł na drogi zniszczone przez powodzie, które
wyrządziły szkody w maju. W ramach „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych” pomoc finan-
sową przyznano jedynie 17 złożonym wnioskom z 36,
z czego aż 4 wnioski należały do powiatu łowickiego.
Taki stan bardzo cieszy, ponieważ wiele dróg może
być wyremontowane, zostaną wybudowane nowe
ścieżki rowerowe, powstaną chodniki oraz zatoczki
parkingowe.
Niestety, takimi efektami powiat skierniewicki
nie może się pochwalić. Nadal brak jest funduszy na
tego typu przedsięwzięcia. Wiele dróg wymaga grun-
townych remontów, co niesie za sobą wysokie koszty.
Koszty te niestety przekraczają możliwości finanso-
we Starostwa Powiatowego w Skierniewicach. Bra-
kuje środków na remont nawierzchni dróg istnieją-
cych, ścieżek rowerowych i zatoczek parkingowych.
Drogi te bardzo się niszczą i może to doprowadzić do
uszkodzeń nawierzchni, których skutki będą nieod-

wracalne. Ponadto może się to przyczynić do wzrostu
kosztów związanych z ich naprawą.
Mając na uwadze brak możliwości finansowych
na realizację takich inwestycji po stronie Starostwa
Powiatowego w Skierniewicach, dostrzegam potrze-
bę wsparcia tych działań przez Pana Ministra.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Pan Minister widzi możliwość dofinanso-
wania remontów dróg powiatowych w pow. skiernie-
wickim?
2. Na jaką inną pomoc może liczyć powiat skier-
niewicki ze strony państwa?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 15 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20596)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie prawnokarnej oceny postępowania
pracowników Ministerstwa Finansów
w związku z zaniedbaniami związanymi
z implementacją do krajowego porządku
prawnego dyrektyw UE
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 191
ust. 1 oraz art. 192 uchwały Sejmu RP z dnia 30 lip-
ca 1992 r. Regulamin Sejmu RP (Dz. U. Nr 23, poz.
398) w załączeniu uprzejmie składam na ręce Pana
Ministra interpelację poselską w sprawie prawnokar-
nej oceny postępowania pracowników Ministerstwa
Finansów w związku z zaniedbaniami związanymi
z implementacją do krajowego porządku prawnego
dyrektyw Unii Europejskiej.
Na mocy przyjętych przez polski rząd zobowiązań
wymagane jest implementowanie do krajowego po-
rządku prawnego w określonym przedziale czaso-
wym postanowień dyrektyw Unii Europejskiej dot.
funkcjonowania rynku finansowego.
Niestety, od dłuższego już okresu czasu zaobser-
wować można nieprawidłowości w wykonywaniu obo-
wiązków służbowych przez osoby kierujące i zatrud-
nione w Departamencie Rozwoju Rynku Finansowe-
go w Ministerstwie Finansów, które notorycznie
opóźniają się z opracowywaniem krajowych projek-
tów aktów prawych, których terminowe implemen-
towanie jest wymagane przed postanowieniami Unii
Europejskiej i których niewydanie grozi Polsce za-
stosowaniem wobec niej przez Europejski Trybunał
Sprawiedliwości dotkliwych karnych sankcji finan-
sowych.
161
Mając powyższą kwestię na uwadze, zwracam
się do Pana Ministra z prośbą o następujące infor-
macje:
1. Czy nadzorowane przez Pana Ministra organy
ochrony prawnej posiadają uprawnienie do podjęcia
działań prawnych zmierzających do ustalenia, dla-
czego w Departamencie Rozwoju Rynku Finansowe-
go w MF dopuszczono się zaniedbania wydania sto-
sownych aktów prawnych implementujących posta-
nowienia dyrektyw UE związanych z funkcjonowa-
niem rynku finansowego do krajowego porządku
prawnego w określonym terminie lub rażącej bez-
czynności, niewydania ich w ogóle (np. w odniesieniu
do dyrektywy o usługach płatniczych)?
2. Czy wskazane zaniedbanie ze strony osób za-
trudnionych w Departamencie Rozwoju Rynku Fi-
nansowego w MF wyczerpuje znamiona ściganego z
urzędu czynu zabronionego, określonego w art. 231
§ 1 Kodeksu karnego, który stanowi o niedopełnieniu
obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy pu-
blicznych, skutkującego działaniem na szkodę inte-
resu publicznego lub prywatnego?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 20 grudnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 20597)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie informatyzacji komendy
powiatowej w Skierniewicach
Szanowny Panie Ministrze! Policja jako umun-
durowana i uzbrojona formacja powinna służyć spo-
łeczeństwu i dbać o bezpieczeństwo mieszkańców
oraz o utrzymanie porządku publicznego. Dlatego
ważne jest szybkie działanie tych organów oraz to,
aby praca była w miarę możliwości płynna i przyno-
siła szybko efekty. Ułatwieniem i upłynnieniem pra-
cy powinien być system informatyzacji posterunków
policyjnych.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Jaki jest stan informatyzacji Komendy Powia-
towej Policji w Skierniewicach?
2. Czy Skierniewice są włączone do krajowych
systemów funkcjonujących w ramach europejskich
systemów bezpieczeństwa?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 29 listopada 2010 r.
162
Interpelacja
(nr 20598)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie likwidacji posterunków
policyjnych
Szanowny Panie Ministrze! Doszły mnie niepoko-
jące sygnały, gdyż nieoficjalnie mówi się o możliwości
likwidacji posterunków Policji podlegających pod ko-
mendę powiatową w Skierniewicach.
Jestem bardzo zaniepokojony tym faktem, ponie-
waż dla mnie jako posła na Sejm ważne jest, aby
troszczyć się o bezpieczeństwo mieszkańców. Jak
wiadomo, posterunki Policji mają na celu ochronę
życia, zdrowia oraz mienia obywateli przed zjawiska-
mi groźnymi dla ładu prawnego czy też zjawiskami,
które mogą zakłócić funkcjonowanie obywateli. Na-
silająca się przestępczość może zakłócić ład, co spo-
woduje wśród mieszkańców poczucie niesprawiedli-
wości i braku kontroli państwa.
Bezpieczeństwo to jedna z najważniejszych po-
trzeb mieszkańców, dlatego zwracam się z prośbą o
udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Czy prawdą jest, że zagrożone są posterunki
policyjne w Bolimowie, Głuchowie, Makowie, Kowie-
sach?
2. Czy są także zagrożone likwidacją rewiry w
Godzianowie, Słupii, Nowym Kawęczynie?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 29 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20599)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie świadczeń socjalnych
na rzecz osób, które po rozwiązaniu umowy
o pracę przechodzą na emeryturę
Szanowna Pani Minister! Jako poseł na Sejm
zwracam się z prośbą o rozwiązanie problemu osób
ubiegających się o przyznanie uprawnień do korzy-
stania ze świadczeń zakładowego funduszu świad-
czeń socjalnych.
Według przepisów rozdziału IV regulaminu za-
kładowego funduszu świadczeń socjalnych, osobami
uprawnionymi do korzystania z zakładowego fundu-
szu świadczeń socjalnych są:
— pracownicy zatrudnieni w pełnym i niepełnym
wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę
na czas określony i nieokreślony,
— pracownicy przebywający na urlopach wycho-
wawczych,
— emeryci i renciści – byli pracownicy zakładu,
— członkowie rodzin osób wyżej wymienionych.
Minister pracy i polityki społecznej udzielił 23 lip-
ca 2010 r. odpowiedzi na interpelację poselską. Z tre-
ści odpowiedzi wynika, że „(...) obowiązujące przepi-
sy zarówno w zakresie tworzenia, jak i wydatkowa-
nia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych
zapewniają możliwość sprawowania przez pracodaw-
cę opieki socjalnej nad byłymi pracownikami, eme-
rytami i rencistami, według takich samych zasad,
jakie dotyczą pracowników. Jeśli w praktyce wystę-
pują przypadki odmiennego traktowania pracowni-
ków i emerytów w sferze działalności socjalnej, to
należy je uznać jako naruszające przepisy (...)”.
Wobec powyższego, jak ocenić status emeryta –
byłego pracownika? Czy można uznać za taką osobę,
która najpierw przeszła na świadczenie przedemery-
talne? Czy regulamin nie powinien szczegółowo okre-
ślać, kto zalicza się do kręgu osób uprawnionych? Czy
nie jest dyskryminacją pozostawienie swojego pra-
cownika bez pomocy?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 29 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20600)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie udzielania pomocy lekarskiej
sportowcom
Szanowny Panie Ministrze! Nie od dziś wiadomo,
że uprawianie sportu związane jest z ryzykiem. Nawet
drobne kontuzje czy urazy mogą nieść za sobą poważ-
ne konsekwencje nie tylko związane z karierą sporto-
wą, ale także ze zdrowiem sportowca. Dlatego bardzo
ważna jest pomoc wyspecjalizowanych lekarzy, którzy
będą dbać o zdrowie i kondycję osób uprawiających
dyscypliny sportowe. W razie problemów zdrowotnych
ważna jest szybka diagnoza i interwencja medyczna.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Czy sportowcy mają do swojej dyspozycji leka-
rza sportowego?
2. Czy jest krajowy lekarz sportu bądź konsultant
medyczny sportu?
3. Czy istnieje baza danych sportowców oraz ka-
drowców dotycząca ich stanu zdrowia, która umożli-
wiłaby lekarzom wgląd w historię choroby i umożli-
wiłaby szybszą interwencję medyczną?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 30 listopada 2010 r.

Interpelacja
(nr 20601)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nieprawdziwych zwolnień
lekarskich
Szanowna Pani Minister! Dochodzą mnie sygna-
ły ze strony pracodawców, które dotyczą nieprawidło-
wego wystawiania zwolnień lekarskich. Według pra-
wa zwolnienie lekarskie wystawiane jest w celu
usprawiedliwienia nieobecności w pracy pracownika,
w przypadku gdy jest on niezdolny do pracy. Tymcza-
sem sytuacja wygląda trochę inaczej. Lekarze bardzo
często wystawiają nieprawdziwe zwolnienia, na czym
tracą pracodawcy.
W związku z powyższym, proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia zmian w
sprawie dotyczącej zwolnień lekarskich?
2. W jaki sposób państwo może wpłynąć na zwięk-
szenie kontroli przeprowadzanych przez ZUS?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 30 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20602)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie obywateli polskich porwanych
za granicą
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z problemem, który wiąże się z porwaniami Polaków
za granicą.
Niestety porwania dla okupu to jeden z wielu spo-
sobów działań terrorystów w celu zdobycia środków
na sfinansowanie swej działalności lub wymuszenie
ustępstw politycznych. Ponieważ państwo polskie
zobligowane jest do ochrony obywateli oraz do opieki
nad nimi, przepisy konstytucji nie precyzują, jak da-
leko powinna sięgać ta ochrona.
W ramach zasad kurtuazji międzynarodowej od-
powiedzialność za bezpieczeństwo obywateli państw
obcych spoczywa na państwie goszczącym. Jednak
brak przepisów prawa międzynarodowego, dotyczą-
cego, co taka praktyka oznacza i w jakich granicach
się mieści. Brak jest także przepisów, które mówiłyby
wprost o konieczności podjęcia negocjacji z porywa-
czami, płacenia okupu.
Ofiarami porywaczy padają nie tylko dyplomaci,
ale także zwykli obywatele polscy.
163
Problem pojawia się w przypadku negocjacji z po-
rywaczami, jak również z pomocą udzielaną porwa-
nym oraz ich sprowadzaniem do kraju.
W związku z sytuacją przedstawioną powyżej,
zwracam się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na py-
tania:
1. Czy Polska ma procedury dotyczące obywateli
polskich porwanych za granicą?
2. Czy są procedury dotyczące sprowadzania po-
rwanych do kraju?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 30 listopada 2010 r.
Interpelacja
(nr 20603)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji panującej na kolei
Szanowny Panie Ministrze! Jestem zaniepokojo-
ny sytuacją, z jaką borykają się skierniewiccy po-
dróżni PKP. Niestety pogoda wciąż się zmienia, a
wraz z nią sytuacja na torach. Pasażerowie wiecznie
spotykają się z trudnościami związanymi z wydłu-
żonym czasem jazdy pociągów. Ponadto PKP nie jest
przygotowane na liczbę pasażerów, przez co pociągi
są cały czas zatłoczone.
Pociągi w stronę Warszawy są często tak przelud-
nione, że pasażerowie w Skierniewicach mają duże
problemy, aby wsiąść do pociągu. Brakuje nie tylko
miejsca w pociągach, ale również za mało jest wago-
nów. A przecież jak wiadomo, ze Skierniewic do War-
szawy bardzo wiele osób dojeżdża codziennie do pra-
cy. Na innych trasach, mniej uczęszczanych, kolej
uruchomiła pociągi piętrowe. Nie może być tak, że
wiecznie opóźnione pociągi przyczynią się do zmiany
środka transportu przez podróżnych. Kolej może
stracić na tym bardzo dużo.
Innym problemem jest brak informacji na dworcach
kolejowych o godzinach odjazdów oraz o spóźnieniach
pociągów. Taka sytuacja bardzo irytuje pasażerów.
W związku z przedstawioną sytuacją proszę
o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Czy PKP przewiduje możliwość uruchomienia
na trasie Skierniewice – Warszawa, Warszawa –
Skierniewice pociągów piętrowych, głównie w godzi-
nach szczytowych?
2. W jaki sposób państwo wpłynie na poprawę sy-
tuacji na kolei?
3. W jaki sposób państwo wpłynie na poprawę wa-
runków panujących na dworcach oraz w pociągach,
które umożliwią godne podróżowanie pasażerom?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 4 stycznia 2011 r.
164
Interpelacja
(nr 20604)
do ministra infrastruktury
w sprawie pociągu „Łodzianin”
Szanowny Panie Ministrze! W związku z panują-
cą sytuacją na kolei oraz większą liczbą pasażerów
pojawia się problem z ilością pociągów. Niestety coraz
więcej osób podróżuje na trasie Skierniewice – War-
szawa. Owszem, są pociągi, ale nie wszystkie zatrzy-
mują się na dworcu w Skierniewicach. Na przykład
„Łodzianin”, który od Warszawy do Łodzi nie zatrzy-
muje się na żadnej stacji. Gdyby jednak ten pociąg
zatrzymywał się na dworcu w Skierniewicach, uła-
twiłoby to podróż pasażerom, gdyż w godzinach
szczytowych mieliby możliwość szybszego powrotu
do domu. A poza tym byłby to dodatkowy pociąg
umożliwiający przejazd, dzięki czemu zatłoczenie w
innych pociągach byłoby mniejsze.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia większej
ilości pociągów na tej trasie?
2. Czy możliwe jest, aby „Łodzianin” zatrzymy-
wał się na stacji w Skierniewicach?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Seliga
Skierniewice, dnia 4 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20605)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie terminu wprowadzenia
nowych dowodów osobistych
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą o
dowodach osobistych operacja ich wymiany powinna
się rozpocząć już za niecałych sześć miesięcy. Do koń-
ca roku nowy dokument powinno mieć już 1,5 mln
Polaków. Jednak jak wynika z doniesień prasowych,
szanse na dotrzymanie terminu są niewielkie. We-
dług informacji prasowych głównym powodem nie-
dotrzymania terminu jest brak rozstrzygnięcia prze-
targu na wykonanie nowych dokumentów oraz brak
przygotowania urzędów do ich obsługiwania. Nowo-
czesne dowody mają np. pozwolić na załatwienie
spraw urzędowych przez Internet, ale wciąż żaden z
nich nie ma pełnego systemu umożliwiającego obsłu-
gę wirtualnych petentów. Podobnie jest z inną pla-
nowaną dla nowych dowodów funkcją, tzw. kartą
pacjenta, która umożliwia identyfikację w każdej pla-
cówce współpracującej z NFZ. Dane medyczne byłyby
wówczas gromadzone w jednym miejscu, lecz do tego
również potrzebny jest odpowiedni system.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:
Czy rzeczywiście istnieją opóźnienia z wdroże-
niem nowych dowodów osobistych?
Jeśli tak, to na kiedy jest planowane rozpoczęcie
i zakończenie wdrażania nowych dowodów osobi-
stych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Połczyn-Zdrój, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20606)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji bezpośredniego
połączenia autobusowego
Połczyn-Zdrój – Poznań
Szanowny Panie Ministrze! Połczyn-Zdrój to re-
nomowany kurort położony w województwie zachod-
niopomorskim, który boryka się od wielu lat z pro-
blemem niesprawnie działającej komunikacji zbioro-
wej. Miasto będące niegdyś prężnym ośrodkiem ko-
lejowym, do którego pociągi wiozące kuracjuszy
docierały z trzech kierunków, od ponad dekady po-
zbawiony jest wszelkiego ruchu kolejowego. Komu-
nikacja autobusowa nie była w stanie zaspokoić po-
trzeb w zakresie transportu osobowego, co przełoży-
ło się na dramatyczny spadek koniunktury w po-
łczyńskich sanatoriach, których klienci to w więk-
szości osoby starsze, z chorobami narządów ruchu,
nieposiadające własnego środka transportu. Z tym
większym przerażeniem władze samorządowe Po-
łczyna-Zdroju przyjęły informacje o likwidacji nie-
słychanie istotnego środka komunikacji – bezpośred-
niego połączenia autobusowego do Poznania. Wiel-
kopolska to zdecydowanie największy i najlepszy
rynek, do którego kierowana jest oferta uzdrowisko-
wa i turystyczna Połczyna-Zdroju. Bez klientów z
Poznania i okolic dalszy rozwój najważniejszej bran-
ży lokalnej gospodarki, jaką jest lecznictwo uzdro-
wiskowe, będzie znacznie utrudniony. Brak bezpo-
średniego połączenia autobusowego z Poznaniem
uderzy nie tylko w kuracjuszy i pośrednio w kondy-
cję sanatoriów, ale również utrudni życie mieszkań-
ców gminy Połczyn-Zdrój. Z połączenia tego licznie
korzystali studenci oraz osoby chore podróżujące do
poznańskich klinik.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy Pan Minister podejmie

działania zmierzające do rozwiązania problemu do-
tyczącego bezpośredniego połączenia autobusowego
Połczyn-Zdrój – Poznań?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Połczyn-Zdrój, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20607)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie ulg dla rodzin wielodzietnych
w opłatach za przedszkola
Szanowna Pani Minister! Od wielu lat niektóre
samorządy ułatwiały dzieciom z rodzin wielodziet-
nych dostęp do edukacji przedszkolnej. W tym celu
gminy stosowały ulgi w opłatach za przedszkola dla
rodziców posyłających do takich placówek więcej niż
jedno dziecko. Pomoc ta była dla rodzin wielodziet-
nych istotnym wsparciem, a dla ich dzieci często
jedyną możliwością na wyrównanie szans edukacyj-
nych.
Coraz częściej, uchwały rad gmin wprowadzają-
ce ulgi dla rodzin wielodzietnych w opłatach za
przedszkola są kwestionowane przez wojewodów.
Niejednokrotnie wątpliwości te rozstrzygają sądy
administracyjne, twierdząc, że przyznawanie ulg na
przedszkola tylko dla rodzin wielodzietnych jest nie-
zgodne z konstytucją. W tej sytuacji wiele gmin,
które od lat udzielają zniżki na przedszkola rodzi-
nom wielodzietnym, nie ma pewności, czy robi to
zgodnie z prawem.
Od 1 września 2010 r. obowiązują nowe przepisy
oświatowe. Zgodnie z zapisami wszystkie gminy mu-
szą do końca sierpnia br. przyjąć nowe uchwały w
sprawie opłat przedszkolnych. Wszystko wskazuje na
to, że jeśli gminy utrzymają dotychczasowe ulgi
przedszkolne, do sądów administracyjnych wpłynąć
może bardzo duża liczba skarg w tym zakresie.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
zainteresowanie się tym problemem oraz o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy w związku ze zmianą zasady naliczania
opłat za przedszkola znikną też ulgi dla rodziców po-
syłających do przedszkola więcej niż jedno dziecko?
2. Czy przewiduje się nowelizację ustawy o opła-
tach gminnych, która umożliwi gminom stosowanie
ulg w opłatach za przedszkole dla rodzin wielodziet-
nych?
3. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej dyspo-
nuje danymi na temat tego, które gminy w wyniku
niejasnych przepisów przestały stosować ulgi dla ro-
dzin wielodzietnych?
165
4. Czy znana jest liczba rodzin wielodzietnych,
która ze względu na wyższe koszty edukacji przed-
szkolnej, wynikające m.in. z uchylonych decyzji gmin
dotyczących stosowania ulg w tym zakresie, przesta-
ły posyłać swoje dzieci do przedszkola?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20608)
do ministra środowiska
w sprawie Stacji Sportów Zimowych
i Paralotniarstwa w Kowarach
Szanowny Panie Ministrze! Stacja Sportów Zimo-
wych i Paralotniarstwa w Kowarach to jedna z tych
planowanych inwestycji, która ma sprawić, że miasto
może zacząć tętnić życiem. Mówi się o niej już od
kilku lat, ale nie rozpoczęto jeszcze robót budowla-
nych, mimo iż są wykonane projekty i wszystkie nie-
zbędne prace, by tę inwestycje w najbliższym czasie
rozpocząć. Jednak na powstanie wyciągów narciar-
skich nie chcą się zgodzić ekolodzy – stale, skutecznie
opóźniają rozpoczęcie prac budowlanych, uważając,
że inwestycja w tej części Karkonoszy wpłynie nega-
tywnie na środowisko, a konkretnie na ptaki, a głów-
nie cietrzewie.
W Kowarach jest bardzo wielu bezrobotnych, co
stanowi bardzo poważny problem dla władz miasta.
Dzięki tej inwestycji powstałyby nowe miejsca pracy,
lecz wszystko stoi, choć cietrzewia, o którym tak za-
gorzale mówią ekolodzy, na osiedlu Podgórze, gdzie
ma być realizowana ta inwestycja, w zasadzie nikt
nie widział.
Nie wiadomo więc, kiedy będą mogły rozpocząć
się prace budowlane, choć inwestor jest już gotów. A
przecież powyższa inwestycja jest szansą dla miesz-
kańców pragnących tu żyć, pracować i tworzyć miej-
sca pracy dla swoich dzieci. Rozumienie sensu ochro-
ny przyrody jest tu niemal powszechne, ale szukanie
na siłę przeszkód przyrodniczych przy tak dużym
deficycie pracy wydaje się być wielką znieczulicą wo-
bec rzeczywistych potrzeb mieszkańców Kowar.
Wnoszę więc do Pana Ministra o osobiste zainte-
resowanie się sprawą, o wyjaśnienie:
1. Kiedy przed powyższą inwestycją przestaną być
piętrzone trudności?
2. Jakie przedsięwzięcia winne podjąć władze
miasta, by inwestycja mogła wreszcie ruszyć?
3. Co tak naprawdę stoi na przeszkodzie, by moż-
na było natychmiast przystąpić do jej realizacji?
166
4. Dlaczego u naszych sąsiadów w Czechach bu-
duje się wyciąg za wyciągiem, a u nas piętrzy się pro-
blemy?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Zakrzewska
Jelenia Góra, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20609)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie praw i obowiązków skazanych
osadzonych w zakładach karnych
Szanowny Panie Ministrze! Od dłuższego czasu
trwa dyskusja na temat sytuacji i problemów polskie-
go więziennictwa. Analizowanych jest wiele czynni-
ków mających wpływ na rosnące koszty utrzymania
rozbudowanego systemu opieki penitencjarnej i zwią-
zanej z nim infrastruktury. Pojawiają się również
postulaty mówiące o potrzebie dokonania pogłębionej
oceny faktycznego funkcjonowania niektórych stoso-
wanych obecnie rozwiązań.
Jednym z elementów mogących wpływać na
wzrost kosztów utrzymania zakładów karnych może
być brak odpowiednich zapisów prawnych regulują-
cych zasady korzystania przez osadzonych ze świad-
czeń opieki zdrowotnej. W opinii fachowców, analo-
gicznie do rozwiązań w powszechnym systemie
ochrony zdrowia, należałoby wprowadzić koszyk
świadczeń gwarantowanych dla osadzonych.
Postulowanym od dłuższego czasu rozwiązaniem
jest także zwiększenie liczby osób odbywających karę
w formie dozoru elektronicznego. Ta forma resocja-
lizacji pozwala na ograniczone pozostawienie skaza-
nego w dotychczasowym środowisku i niewyłączanie
go z życia rodzinnego. Jest ona również niewspół-
miernie tańsza od osadzenia w zakładzie karnym.
Kara ta wymaga jednak wsparcia w postaci socjote-
rapii i zajęć resocjalizacyjnych.
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź na po-
niższe pytania.
1. Ilu jest w chwili obecnej skazanych odbywają-
cych karę w ramach dozoru elektronicznego, a także
jaka liczba osób osadzonych mogłaby zostać zakwa-
lifikowana do zamiany kary pozbawienia wolności na
dozór elektroniczny?
2. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości jest w posia-
daniu analiz wskazujących na potencjalne skutki
upowszechnienia stosowania ww. formy odbywania
kary, szczególnie w kontekście zmniejszenia liczby
osadzonych?
3. Czy resort sprawiedliwości rozważa wprowa-
dzenie koszyka gwarantowanych świadczeń opieki
zdrowotnej dla osób przebywających w zakładach
karnych w celu racjonalizacji kosztów opieki zdro-
wotnej nad osadzonymi?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20610)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planowanego, w
przygotowywanym przez GUS spisie
powszechnym, umieszczenia narodowości
góralskiej
Szanowny Panie Premierze! Jak donoszą media
(np. „Polska the Times – Gazeta Krakowska” z
26.01.2010) w przygotowywanym przez GUS spisie
powszechnym przewidziana jest – jako jedna z moż-
liwości do wyboru – narodowość góralska. Pomijając
wszystkie historyczne skojarzenia z ideą goralenvol-
ku z czasów okupacji hitlerowskiej, mieszkańcy tere-
nów górskich południa Polski, w tym Podhala, po raz
pierwszy postawieni zostaną faktycznie przed alter-
natywą: Polak czy góral. Od czasów wspomnianej idei
goralenvolku, nikt przed taką alternatywą górali pol-
skich nie stawiał. Nikt nie sugerował nawet góralom,
nawiasem mówiąc zawsze związanym z polskością,
że narodowości polskiej można przeciwstawić naro-
dowość góralską. Sama taka sugestia wywołać może
nie do końca dające się przewidzieć skutki.
Przed alternatywą wyboru narodowości staną w
dużej mierze ludzie prości, którym dotąd nie przyszło
nawet na myśl, że góral może nie być Polakiem. Dla
wielu, samo postawienie przed takim wyborem, ro-
dzić będzie dylemat moralny, co wybrać. Wszak wszy-
scy dotąd czuli się góralami i Polakami. Dla wielu
odbiór będzie taki, że wybierając narodowość polską,
zaprzeczą swej góralskości.
Badanie świadomości narodowej i etnicznej góra-
li polskich może być interesującym zajęciem dla so-
cjologów czy etnologów, ale nie powinno mieć charak-
teru działania urzędowego, w formie spisu powszech-
nego pod patronatem urzędu państwowego, jakim
jest GUS. Dlatego tez zwracam się do Pana Premiera
z pytaniem, czy znane mu są te projekty GUS i czy
rząd akceptuje taką formę spisu powszechnego.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 1 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20611)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanych zmian
w Poczcie Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! Od kilku tygodni do-
cierają do mnie niepokojące informacje na temat re-
formy w Poczcie Polskiej. Jednym z jej elementów ma
być likwidacja filii oraz urzędów pocztowych w wielu
miejscowościach naszego kraju. Niestety nie mogę
zgodzić się z taką formą reformy naszego narodowego
operatora pocztowego. W wielu miastach, szczególnie
tych mniejszych, i wsiach urząd pocztowy nadal sta-
nowi główne okno na świat dla ich mieszkańców. Dla-
tego trudno sobie wyobrazić sytuację, w której zabrak-
nie urzędów pocztowych, zwłaszcza że wiele z nich
zostało całkiem niedawno wyremontowanych.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie plany ma resort Pana Ministra w stosun-
ku do reformy Poczty Polskiej na terenie powiatów:
międzychodzkiego, czarnkowsko-trzcianeckiego i
szamotulskiego?
2. Jakimi kryteriami kieruje się Poczta Polska,
chcąc likwidować placówki lub dokonywać centrali-
zacji służby doręczeń?
3. Czy wyremontowane urzędy pocztowe (prze-
znaczone do likwidacji) nie powinny mieć czasu na
zwrot kosztów poniesionych na remont?
4. Dlaczego nie inwestuje się w placówki działają-
ce na terenie wzmożonego rozwoju gospodarczego i
infrastrukturalnego, przykład: Wronki (pow. szamo-
tulski) – rozwój Samsunga, Amiki?
5. Czy wykaz likwidowanych placówek lub centra-
lizacja służby doręczeń jest wytyczną odgórną, czy
też decyzją poszczególnych dyrektorów oddziałów re-
jonowych?
6. Dlaczego centralizacja służby oddawczej wiąże
się w wielu przypadkach z pogorszeniem warunków
lokalowych i złą obsługą klientów (urzędy, które mają
wchłonąć inne, nie są przygotowane m.in. lokalowo
na obsługę zwiększonej liczby doręczeń)?
Z poważaniem
Poseł Romuald Ajchler
Wronki, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20612)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie reformy szkolnictwa wyższego
Szanowna Pani Minister! Główne założenia no-
welizacji ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym obej-
167
mują m.in. zmiany w finansowaniu uczelni. Większa
część środków ma być rozdzielana na zasadzie kon-
kursów i przyznawana w oparciu o efekty pracy na-
ukowej. Uczelnie wyższe będą mogły samodzielnie
otwierać nowe kierunki studiów i łatwiej gospodaro-
wać swoim majątkiem. Procedury konkursowe na
stanowiska w uczelniach mają stać się bardziej przej-
rzyste, a procedura nadawania stopnia doktora ha-
bilitowanego ma ulec skróceniu.
Ministerstwo przewiduje także wprowadzenie no-
wej kategorii uczelni, tzw. krajowe naukowe ośrodki
wiodące, które będą otrzymywały od państwa pienią-
dze na badania i rozwój. W celu wyeliminowania ne-
potyzmu w uczelniach i instytucjach powiązanych ze
szkolnictwem wyższym pracownicy naukowi będą
mogli pracować maksymalnie na dwóch etatach. Dla
studentów reforma oznacza darmowe egzaminy, rów-
nież te poprawkowe i komisyjne, darmowe egzaminy
dyplomowe oraz złożenie i ocenę pracy dyplomowej,
wydanie suplementu do dyplomu. Podniesione mają
zostać progi dochodowe związane ze stypendium so-
cjalnym. Dla najlepszych studentów ministerstwo
przewiduje bezpłatny drugi kierunek studiów.
Zdaniem rektorów szkół niepublicznych skupio-
nych wokół Polskiego Związku Pracodawców Pry-
watnych Edukacji Lewiatan reforma może spowodo-
wać monopol uczelni publicznych i eliminację sekto-
ra szkół niepublicznych. Spośród prawie 2 mln pol-
skich studentów ok. 700 tys. uczy się na uczelniach
niepublicznych, na których w przeciwieństwie do
szkół publicznych obowiązuje czesne, co zdaniem rek-
torów narusza konstytucyjną zasadę równego dostę-
pu do edukacji. Rektorzy szkół niepublicznych chcą,
aby państwo dofinansowywało studia dzienne na ich
uczelniach w formie „bonu”. Ponadto uważają, że za-
kaz pracy na więcej niż dwóch etatach ogranicza swo-
bodę zatrudnienia, a pracownik naukowy będzie za-
miast na drugim bądź na trzecim etacie pracować na
umowę zlecenie.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pani Minister z pytaniami:
1. Jak ministerstwo odnosi się do zarzutów Pol-
skiego Związku Pracodawców Prywatnych Edukacji
Lewiatan?
2. Czym resort argumentuje podniesienie progów
dochodowych odnośnie do stypendiów socjalnych?
3. Czy o statut krajowego naukowego ośrodka
wiodącego na równych prawach będą mogły ubiegać
się zarówno szkoły publiczne, jak i niepubliczne?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
168
Interpelacja
(nr 20613)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie rozwoju targowisk na obszarach
wiejskich
Szanowny Panie Ministrze! Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi uruchamia program „Mój rynek”,
który zakłada rozwój targowisk, aby m.in. ułatwić
rolnikom dostęp do rynków zbytu wyprodukowanych
przez siebie produktów. W każdym mieście powiato-
wym ma funkcjonować targ, co oznacza potrzebę bu-
dowy ok. 80 nowych targowisk i modernizację oraz
dostosowanie do obowiązujących przepisów sanitar-
nych 200 już istniejących.
Jest to zadanie dla gmin, które maksymalnie
mogą otrzymać milion złotych dofinansowania na
renowację bądź budowę targowiska, które położone
jest w miejscowości liczącej maksymalnie 50 tys.
mieszkańców. Uzyskane pieniądze samorząd będzie
mógł przeznaczyć też na zakup potrzebnego wyposa-
żenia. Wsparcie wyniesie nie więcej niż 75% kosztów
budowy lub remontu. Do zadań gminy będzie należał
nadzór nad funkcjonowaniem targu: dbanie o kon-
serwację infrastruktury oraz pilnowanie, by główny-
mi użytkownikami byli lokalni rolnicy.
Według resortu rolnictwa i rozwoju wsi stworzone
w ramach rządowego projektu targowiska mają odzy-
skać dawny charakter, co oznacza, że na każdym z nich
konsumenci bezpośrednio od producentów będą mogli
kupić wyroby tradycyjne, ekologiczne i regionalne, speł-
niające wymogi i standardy unijnego bezpieczeństwa
żywności. Będzie to szansa na dodatkowy zarobek dla
rolników oraz tanie produkty spożywcze dla ludzi.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy dozwolona będzie sprzedaż artykułów nie-
spożywczych na zmodernizowanych targowiskach?
2. Jakimi kryteriami będzie kierował się resort,
kwalifikując określony samorząd do przyznania do-
finansowania?
3. Kiedy zostanie otwarty nabór wniosków do pro-
gramu?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20614)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie reformy systemu emerytalnego
Szanowna Pani Minister! Reforma emerytalna
przeprowadzona w 1999 r. utworzyła dwa filary, w
których mogą oszczędzać przyszli emeryci: ZUS oraz
otwarte fundusze emerytalne. Obecnie 7,3% składki
każdego ubezpieczonego przekazywane jest przez
ZUS do OFE. Sytuacja finansów publicznych wymu-
sza jednak przeznaczanie tej kwoty na bieżące eme-
rytury.
Zmiany, które miałyby obowiązywać od 1 kwiet-
nia 2011 r., przewidują podział składki, która prze-
kazywana jest obecnie do OFE (7,3%) na dwie części:
2,3% składki miałoby wpływać nadal do funduszy
emerytalnych, natomiast pozostałe 5% trafiałoby na
indywidualne konta osobiste. Druga część składki
nadal pozostawałaby w II filarze, lecz operatorem
tych środków byłby ZUS.
Od 2013 r. do 2017 r. ma następować zwiększenie
środków przekazywanych do OFE, w efekcie czego w
2017 r. składka przenoszona do otwartych funduszy
emerytalnych wyniosłaby 3,5%. Rząd proponuje rów-
nież, aby pieniądze zgromadzone na subkontach w
Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych były dziedziczo-
ne pod warunkami, że wypłata nie obciąży sektora
finansów publicznych i będzie istniała możliwość
prawna takiego rozwiązania.
Jak donosi prasa, obywatele odprowadzający do-
browolną dodatkową część składki do II i III filara
mają mieć też możliwość odpisania jej od podstawy
opodatkowania.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pani Minister z pytaniami:
1. W jaki sposób środki znajdujące się na subkon-
tach w ZUS będą waloryzowane?
2. Na jakich zasadach mają być dziedziczone środ-
ki zgromadzone na subkontach w Zakładzie Ubez-
pieczeń Społecznych?
3. Jaki wpływ proponowane zmiany będą miały
na koszty funkcjonowania systemu emerytalnego i
na wysokość przyszłych emerytur?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20615)
do ministra gospodarki
w sprawie zmiany kwalifikacji taryfowej
opłat za energię elektryczną dla jednostek
OSP
Jednostki ochotniczej straży pożarnej należą do
grupy organizacji wyższej użyteczności publicznej i
stanowią jedną z głównych sił pożarnictwa i ratow-
nictwa, np. drogowego czy przeciwpowodziowego.
Niejednokrotnie są to jedyne punkty ratownicze w
najbliższej okolicy.

Przedstawiciele lokalnych OSP zwracają się do
mnie w sprawie opłat za energię elektryczną, postu-
lując zmianę obowiązującej kwalifikacji taryfowej.
Jednostki OSP zaliczane są do grupy taryfowej C.
Grupa ta przeznaczona jest dla odbiorców pobierają-
cych energię elektryczną na potrzeby prowadzonej
działalności gospodarczej. Tego rodzaju grupa tary-
fowa, z uwagi na niewielkie zapotrzebowanie na moc,
jest właściwa dla odbiorców prowadzących drobne
sklepiki, niewielkie zakłady usługowe (np. usługi
szewskie, krawieckie, kaletnicze, fryzjerskie), kioski,
apteki, biura i inne. Ponadto taryfa C jest właściwa
dla rozliczeń odbiorców prowadzących gospodarstwa
rolne, pobierających energię elektryczną dla celów
produkcyjnych, tj. szklarni, chłodni, chlewni, pie-
czarkarni. Tymczasem tylko nieliczne jednostki OSP
prowadzą działalność gospodarczą.
Zaliczanie do tej grupy taryfowej wszystkich jed-
nostek ochotniczych straży pożarnych, w tym niepro-
wadzących działalności gospodarczej, wydaje się nie-
zasadne. Strażacy postulują, że jako organizacje wyż-
szej użyteczności powinni płacić jak odbiorcy indy-
widualni, czyli odbiorcy grupy taryfowej G.
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy możliwa jest zmiana kwa-
lifikacji taryfowej dla jednostek OSP?
Z poważaniem
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20616)
do ministra finansów
w sprawie funkcjonowania samorządów
w aspekcie znowelizowanej ustawy
o finansach publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Od 1 stycznia 2011 r.
obowiązuje rozporządzenie ministra finansów w
sprawie szczegółowego sposobu klasyfikacji tytułów
dłużnych zaliczanych do państwowego długu publicz-
nego, w tym do długu Skarbu Państwa, z dnia 23
grudnia 2010 r., które umożliwia resortowi większą
kontrolę nad budżetami samorządów. Zgodnie z roz-
porządzeniem samorządy do zadłużenia muszą
oprócz kredytów, pożyczek i papierów dłużnych wli-
czać także zobowiązania wynikające z umów o part-
nerstwie publiczno-prywatnym, leasingu oraz umów
z odroczonym terminem zapłaty dłuższym niż rok.
Jak donosi prasa, aż 86 samorządów może prze-
kroczyć w 2011 r. ustawowy 60-procentowy limit dłu-
gu wobec dochodów. Samorządy, które przekroczą
169
limit, muszą przygotować i wdrożyć plan naprawczy.
Kolejne pożyczki i kredyty są wykluczone, dlatego
wydatki muszą zostać zredukowane. Wszystkie dzia-
łania władzy muszą być podporządkowane obniżeniu
zadłużenia, dlatego włodarze niektórych miast i
gmin mogą wstrzymywać się z licznymi inwestycja-
mi. Nowe rozporządzenie ministra finansów w szcze-
gólności wpływa na sytuację mniejszych gmin. Po-
nadto znowelizowana ustawa o finansach publicz-
nych przewiduje wprowadzenie nowego wskaźnika
spłaty zadłużenia, który ma zastąpić w 2014 r. do-
tychczasowe sztywne limity: 15% spłaty oraz 60%
zadłużenia. Zgodnie z art. 243 tej ustawy wszystkie
samorządy będą obliczały indywidualnie wskaźnik
zadłużenia, uzależniając go od relacji planowanych
na dany rok wydatków na obsługę zadłużenia w sto-
sunku do dochodów ogółem. Relacja ta nie może być
większa od uśrednionego z poprzednich trzech lat
ilorazu dochodu bieżącego powiększonego o dochód
ze sprzedaży majątku oraz pomniejszonego o wydat-
ki bieżące do dochodów ogółem. Według Krajowej
Rady Regionalnych Izb Obrachunkowych już w
pierwszym roku zastosowania wzoru z art. 243 jed-
nostki samorządów terytorialnych będą miały zna-
cząco zaniżony dopuszczalny wskaźnik obsługi dłu-
gu, co w szczególności dotknie samorządy, które wy-
kazały się skutecznością w pozyskiwaniu środków z
Unii Europejskiej w latach 2007–2013 i w celu sfinan-
sowania wkładu własnego zaciągnęły kredyty.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się do
Pana Ministra z pytaniami:
1. Czym ministerstwo argumentuje wprowadze-
nie zmian ujętych w rozporządzeniu oraz nowego
wskaźnika spłaty zadłużenia?
2. Czy ministerstwo zauważa zagrożenia dla sa-
morządów wynikające z wprowadzenia nowych roz-
wiązań? Czy planowane są zmiany legislacyjne łago-
dzące trudną sytuację samorządów?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20617)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie trudnej sytuacji hodowców
trzody chlewnej i drobiu w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Ujawnienie afery
dioksynowej, która miała miejsce w Niemczech na
początku bieżącego roku, spowodowało obniżenie cen
wieprzowiny przez niemieckich producentów, którzy
znaleźli się w kryzysowej sytuacji. Rakotwórcza sub-
stancja, którą wykryto najpierw w jajach i drobiu,
170
znalazła się również w wieprzowinie. Dopuszczalne
normy zawartości dioksyn w mięsie zostały przekro-
czone 50-krotnie. Zwierzęta karmione były mieszan-
ką paszową, która zawierała zanieczyszczone diok-
synami tłuszcze.
Afera w Niemczech spowodowała znaczący spadek
cen wieprzowiny eksportowanej z Niemiec, co odbija
się bardzo niekorzystnie na cenach wieprzowiny w kra-
ju. Jak informują rolnicy, cena proponowana naszym
producentom na rynku krajowym za kilogram żywca
oscyluje wokół 3 zł i poniżej. Sytuacja przekłada się
również na ceny prosiąt – po nieznacznym wzroście
cen na początku roku obecnie obserwujemy tendencję
spadkową. Bardzo tanie mięso sprowadzane z Niem-
czech stwarza problemy ze zbytem produktów z pol-
skich zakładów. Odbiorcy skierowali swoje zamówienia
w stronę producentów niemieckich. W polepszeniu sy-
tuacji nie pomogły obniżki cen na polskie mięso.
W związku z zaistniałą sytuacja zwracamy się do
Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy ministerstwo podejmuje działania w celu
poprawienia sytuacji polskich producentów wieprzo-
winy?
2. Czy skażone mięso trafiło na polski rynek?
3. Jakie działania kontrolne podjęła inspekcja we-
terynaryjna?
Z poważaniem
Posłowie Maciej Orzechowski
i Cezary Tomczyk
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20618)
do ministra finansów
w sprawie zmiany ustawy o podatku
od towarów i usług w zakresie stawek VAT
na pieczywo o terminie przydatności
dłuższym niż 14 dni
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra o wyjaśnienie następującej kwestii. Ustawa
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług obo-
wiązująca od 1 stycznia 2011 r. spowodowała zmiany
w przyporządkowaniu odpowiedniej stawki podatku
VAT. Według nowej ustawy pieczywo, którego termin
przydatności przekracza 14 dni, kwalifikuje się wg
PKWiU 2008 do kategorii, której nie wymieniono w
nowym załączniku nr 3 do ustawy o podatku od to-
warów i usług. Sytuacja ta powoduje wzrost stawki
na te towary z 7% do 23% od 1 stycznia 2011 r., co
wpływa na wzrost ceny pieczywa o wysokich walo-
rach odżywczych bez substancji konserwujących,
których przydatność do spożycia zapewniona jest wy-
łącznie przez proces pasteryzacji. Jednocześnie usta-
wa kwalifikuje do niższej stawki podatku VAT w wy-
sokości 5% chleb chrupki, którego termin przydatno-
ści do spożycia wynosi nawet do 12 miesięcy. Wobec
tego termin przydatności nie jest jedynym i klarow-
nym kryterium, jakie zastosował ustawodawca. Nie-
zrozumiałe jest takie przyporządkowanie stawek
podatku, które w konsekwencji może dyskryminować
producentów, a także konsumentów pieczywa o ter-
minie trwałości dłuższym niż 14 dni, a niebędącego
chlebem chrupkim.
Dlatego zapytuję Pana Ministra: Czy Minister-
stwo Finansów przewiduje zmianę zaszeregowania
stawki podatku VAT dla pieczywa, którego termin
przydatności do spożycia przekracza 14 dni, z 23%
na 5%?
Z poważaniem
Poseł Jakub Rutnicki
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20619)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmian w prawie dotyczących
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! W 2010 r. powołany
został zespół prawników, w którym znaleźli się przed-
stawiciele warszawskich sądów, prokuratur, adwoka-
tury i Komendy Stołecznej Policji. Został on powoła-
ny w celu przygotowania tych instytucji do przyszło-
rocznych mistrzostw Europy w piłce nożnej. Efektem
pracy zespołu są propozycje modyfikacji w przepisach
Kodeksu postępowania karnego i ustawy o bezpie-
czeństwie imprez masowych w związku z piłkarski-
mi mistrzostwami Europy w 2012 r.
Jedna z zaproponowanych zmian odnosi się do
czynów osądzanych w trybie przyspieszonym i ma
umożliwić przekazywanie tego typu spraw do sądów,
które nie są właściwe miejscowo. Zmianę tę zespół
argumentuje możliwością zajścia zdarzeń przestęp-
czych o charakterze chuligańskim podczas Euro
2012. Koncentracja zdarzeń przestępczych w pobliżu
stadionów spowodowałaby, że właściwy miejscowo
sąd musiałby w krótkim czasie rozpatrzyć bardzo
wiele takich spraw.
Sugerowano również wprowadzenie obowiązku dla
organizatorów imprez masowych zapewnienia pomocy
tłumaczy, w sytuacji gdy potwierdzone byłoby uczest-
nictwo dużej liczby obcokrajowców w imprezie. W ta-
kich okolicznościach tłumacz powinien m.in. przeka-
zywać obcokrajowcom polecenia służb porządkowych
oraz pomagać w sytuacjach nadzwyczajnych.
Uznano także, że zdefiniowane w ustawie o bez-
pieczeństwie imprez masowych przestępstwo wdar-
cia się podczas imprezy na obszar rozgrywania zawo-

dów powinno obejmować obszar całego obiektu, w
którym prowadzona jest impreza.
W świetle wyżej wskazanych okoliczności uprzej-
mie proszę Pana Ministra o odpowiedzi na następu-
jące pytania:
1. Jak resort ustosunkowuje się do zaleceń zespo-
łu prawników?
2. Czy ministerstwo planuje zmiany w przepisach
prawa, o których mowa w niniejszej interpelacji?
3. Czy resort podjął inne działania zmierzające do
zwiększenia bezpieczeństwa w czasie Euro 2012?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 19 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20620)
do ministra finansów
w sprawie rozliczania PIT
na preferencyjnych zasadach
Szanowny Panie Ministrze! Rodzice, którzy sa-
motnie wychowują dzieci, mogą rozliczyć PIT na pre-
ferencyjnych zasadach, określając podatek w podwój-
nej wysokości podatku obliczonego od połowy swoich
dochodów. Taki sposób rozliczenia z urzędem podat-
kowym jest możliwością na duże oszczędności.
Nowelizacja ustawy o PIT z 25 listopada 2010 r.
wprowadziła istotne zmiany w zasadach rozliczania
podatku dla osób samotnie wychowujących dzieci,
jednak – jak donosi prasa – nie usunęła wszystkich
wątpliwości związanych z preferencyjnym rozlicza-
niem PIT samotnych rodziców. Nowy art. 6 ust. 4
ustawy o PIT, który wszedł w życie 1 stycznia 2011 r.
i będzie miał zastosowanie po raz pierwszy w rozli-
czeniu za 2011 r., stanowi, że wspólne opodatkowanie
z dzieckiem przysługuje rodzicowi lub opiekunowi
prawnemu, który jest m.in. panną, kawalerem, wdo-
wą, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem, jeżeli ten
rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wy-
chowuje dzieci. Przepisy nie precyzują, przez jaką
część roku trzeba samotnie wychowywać potomstwo,
aby z tej preferencji skorzystać. Nowe przepisy nie
zawierają wymogu, że osoba powinna samotnie wy-
chowywać dziecko przez cały rok. Można więc inter-
pretować, że aby rozliczać się na preferencyjnych za-
sadach, wystarczy być osobą samotnie wychowującą
dziecko przez tydzień lub nawet jeden dzień w roku
podatkowym. Nieprecyzyjne przepisy mogą stanowić
kłopot dla organu podatkowego, który będzie miał
trudności z weryfikacją, czy na przykład osoba żyją-
ca w konkubinacie rzeczywiście samotnie wychowu-
je dziecko bądź czy podatnik korzystał z pomocy osób
trzecich przy wychowywaniu swojego dziecka.
171
W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się do
Pana Ministra z pytaniem: Czy ministerstwo do-
strzega problem i zamierza podjąć działania w celu
sprecyzowania przepisów?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20621)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie becikowego dla rodziców
adopcyjnych
Szanowna Pani Minister! Od 1 listopada 2009 r.
rodzice ubiegający się o jednorazową zapomogę z ty-
tułu urodzenia żywego dziecka, tzw. becikowe, mają
obowiązek dołączyć do wniosku zaświadczenie lekar-
skie, które potwierdza, że kobieta w trakcie ciąży po-
zostawała pod opieką lekarza. Obecnie obowiązek ten
został złagodzony i kobiety nie muszą udowadniać, że
najpóźniej od 10. tygodnia ciąży były pod opieką leka-
rza ginekologa lub położnej. Jedynym warunkiem
otrzymania pieniędzy jest okazanie przez rodzica za-
świadczenia lekarskiego, które potwierdzi co najmniej
jedną wizytę ciężarnej u lekarza ginekologa lub położ-
nej. Restrykcyjne przepisy nie zostały jednak wycofa-
ne, a wyłącznie zawieszone, i powrócą w 2012 r.
Zgodnie z art. 15b ust. 7 ustawy z 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych wymóg ten od-
nosi się wyłącznie do rodziców biologicznych dziecka,
natomiast opiekun prawny lub opiekun faktyczny
dziecka nie musi przedstawiać takiego dokumentu.
Wyjątek ten nie odnosi się jednak bezpośrednio do
rodzica adopcyjnego, który w ciągu 12 miesięcy od
daty przysposobienia dziecka może złożyć wniosek o
becikowe. Musi to jednak zrobić nie później niż do
ukończenia przez nie 18. roku życia. Niejasne prze-
pisy mogą być przyczyną odmowy przyznania beci-
kowego rodzicom adopcyjnym.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się do
Pani Minister z pytaniami:
1. Czy ministerstwo zauważa problem i podej-
muje działania zmierzające do doprecyzowania
przepisów?
2. Czy zapisy ustawy powinny wprost wskazywać,
że zaświadczenie dla rodziców adopcyjnych nie jest
wymagane?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
172
Interpelacja
(nr 20622)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie potrzeby przygotowania
nowelizacji ustawy o rencie socjalnej
wprowadzającej podwyższenie limitów
osiąganego przychodu, po przekroczeniu
którego zawiesza się wypłatę renty socjalnej
Szanowna Pani Minister! Art. 10 ustawy z dnia
27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej zawiesza wy-
płacanie świadczenia w razie osiągania przychodu z
tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubez-
pieczenia społecznego. Przychód ten nie może być
wyższy niż 30% przeciętnego miesięcznego wyna-
grodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogło-
szonego przez prezesa Głównego Urzędu Statystycz-
nego do celów emerytalnych. W porównaniu do limi-
tu 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
(art. 104 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych) dotyczącego zawieszenia renty inwalidzkiej
zjawisko to wydaje się jawnie niesprawiedliwe. Dla-
czego osoba, która zdążyła wypracować staż pracy,
może dorobić więcej do renty niż ta, która utraciła
zdolność do wykonywania pracy w młodym wieku i
pobiera rentę socjalną?
Problem ten jest szczególnie dotkliwy dla mło-
dych ludzi, którzy mimo złego stanu zdrowia chcie-
liby pracować. Jednak w przypadku rozpoczęcia ka-
riery zawodowej wiadomo, że najczęściej za najniższą
krajową musieliby zrezygnować z renty i ryzykować
często utratę nadwątlonego już zdrowia dla niewiel-
kiej różnicy finansowej. Większość, w tym wiele zdol-
nych i ambitnych osób, pewnie wybiera siedzenie w
domu lub szarą strefę, wykluczając się zawodowo i
społecznie. Zamiast móc pracować, osoby takie, aby
związać koniec z końcem, pobierają zasiłki z opieki
społecznej. Dodatkowo brak motywacji do podjęcia
pracy pogłębia niewielka dostępność możliwości
szkoleń poprawiających kwalifikacje zawodowe. Oso-
by niepełnosprawne mogą korzystać tylko z możli-
wości szkoleń organizowanych przez PFRON.
W przypadku gdyby chcieli skorzystać z bogatszej
oferty, przygotowanej np. przez urzędy pracy, znów
pojawia się problem zawieszenia świadczenia. Ze sta-
tystyk ZUS, którymi posługiwano się przy procedo-
waniu nad ostatnimi zmianami dotyczących powyż-
szego problemu w projekcie ustawy o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz niektórych innych ustaw wynika,
że tylko niecały 1% osób uprawnionych do pobiera-
nia renty socjalnej decyduje się na zawieszenie
świadczenia i podejmuje pracę z dochodami przekra-
czającymi w chwili obecnej 995 zł brutto. Wiadomo,
że pracujący niepełnosprawni to składki odprowa-
dzane do ZUS, większe wpływy z podatków i mniej
korzystających z opieki społecznej.
Reasumując, obecny system nie jest racjonalny
zarówno dla budżetu państwa, jak i dla osób pobie-
rających rentę socjalną, które chciałyby być aktywne
zawodowo. Wiadomo, że problem jest znany i znalazł
się w rządowym projekcie ustawy z dnia 6 czerwca
2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych
innych ustaw oraz w stanowisku rządu z dnia 8 stycz-
nia 2010 r. do poselskiego projektu ustawy o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw.
Wydaje się jednak, że skala i zakres reform propono-
wanych w tych dokumentach są trudne do wprowa-
dzenia w życie i z tego powodu stanowi to barierę
zmiany przepisów dotyczących renty socjalnej.
Wobec powyższego prosimy o odpowiedź na pyta-
nia:
1. Czy według ministerstwa jest zasadne odrębne
przygotowanie nowelizacji ustawy z dnia 27 czerwca
2003 r. o rencie socjalnej, wprowadzającej podwyż-
szenie limitów osiąganego przychodu, po przekrocze-
niu którego zawiesza się wypłatę renty socjalnej?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia zmian,
po których osoby niepełnosprawne mogłyby korzy-
stać z całego dostępnego rynku szkoleń?
Z poważaniem
Poseł Artur Gierada
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20623)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie niedoprecyzowania przepisów
w procedurze zatrzymywania prawa jazdy
kierowcom, wobec których zachodzi
podejrzenie kierowania pojazdem w stanie
nietrzeźwości lub w stanie po użyciu
alkoholu
Szanowny Panie Ministrze! Przykład zdarzenia
podany w artykule „Policyjna praktyka szkodzi kie-
rowcom” („Gazeta Wyborcza”, Kielce, 26.01.2011 r.)
pokazuje niedoprecyzowanie przepisów w procedurze
zatrzymywania prawa jazdy kierowcom, wobec któ-
rych zachodzi podejrzenie kierowania pojazdem w
stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu.
Problem poruszony w artykule nie jest odosobniony,
miał miejsce wcześniej w innych miejscach w kraju i
dowodzi tym samym zjawiska powszechnego kłopotu
z interpretacją przepisów przez funkcjonariuszy Po-

licji w powyższej kwestii. Tekst artykułu opisuje hi-
storię zatrzymania do rutynowej kontroli drogowej
pana Krzysztofa. Pierwsze badanie alkomatem wy-
kazało 0,3 promila alkoholu w wydychanym powie-
trzu. Drugie badanie po piętnastu minutach i trzecie
po takim samym czasie nie wykazały obecności al-
koholu. Zatrzymany kierowca tłumaczył się, że tuż
przed kontrolą używał płynu do płukania ust, w któ-
rego składzie był alkohol. Policjanci wypisali wezwa-
nie na komendę, gdzie usłyszał, że prawo jazdy będzie
zatrzymane do czasu wyjaśnienia sprawy przez sąd.
Opisane przyczyny tego zjawiska mogły mieć miejsce
ponieważ:
1. Kontrolowany kierowca (z powodu braku infor-
macji, czasu etc.) nie skorzystał z prawa do żądania
badania dokładniejszym aparatem pomiarowym do-
stępnym na komendzie Policji, które by wykluczyło
podejrzenia (§ 3 ust. 3 pkt 3 zarządzenia nr 496 ko-
mendanta głównego Policji z dnia 25 maja 2004 r.).
2. Funkcjonariusze Policji (z powodu braku cza-
su, dużej odległości od komendy etc.) niekorzystnie
dla kierowcy zinterpretowali przepis § 3 ust. 3 pkt 4
ww. zarządzenia, które mówi o konieczności prze-
prowadzenia dokładniejszej analizy aparatem po-
miarowym w przypadku zaistnienia znacznej roz-
bieżność między pierwszym a drugim pomiarem.
W pierwszym przypadku brak jest instrukcji co
do konieczności informowania o przysługującym pra-
wie kontrolowanemu do żądania powtórnego badania
dokładniejszymi urządzeniami.
W drugim nie ma doprecyzowania słów „znaczna
rozbieżność”, co powoduje dowolność interpretacji
przepisów praktykowaną przez funkcjonariuszy Po-
licji.
Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest zatrzy-
manie kontrolowanemu kierowcy prawa jazdy do
czasu rozpatrzenia sprawy przez sąd, co znacznie
komplikuje np. możliwości zawodowe oraz niepo-
trzebnie obciąża sądy. Ponadto opisane zjawisko nie-
korzystnie wpływa na wizerunek zarówno Policji,
jak i prawodawcy.
W związku z powyższymi argumentami proszę
Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na pytanie:
Jakie jest stanowisko ministerstwa względem dopre-
cyzowania przepisów w omawianej kwestii?
Z poważaniem
Poseł Artur Gierada
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
173
Interpelacja
(nr 20624)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie włączenia lotniska w Oleśnicy
do wykazu lotnisk wojskowych,
które mogą być wykorzystane na potrzeby
lotnictwa cywilnego
Szanowny Panie Premierze! Jako poseł działający
we Wrocławiu jestem żywo zainteresowany nie tylko
sprawami tego miasta, ale i okolicznych, prężnie roz-
wijających się miejscowości. Od jakiegoś czasu śledzę
i wspieram starania starosty powiatu oleśnickiego
dotyczące lotniska w Oleśnicy, a dokładniej zmiany
jego statusu, tak aby mogło ono zachować swój lotni-
czy charakter. Wierzę, że wykorzystanie terenów lot-
niska będzie dobrym krokiem na drodze rozwoju po-
wiatu, zwłaszcza że do tej pory wiele podmiotów zło-
żyło już deklaracje współpracy.
W grudniu 2010 r., w odpowiedzi na pismo w spra-
wie nieruchomości zlokalizowanych na terenie byłe-
go lotniska w Oleśnicy, podsekretarz stanu ds. uzbro-
jenia i modernizacji pan Marcin Idzik, zwracając się
do sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
pana Tadeusza Jarmuziewicza, stwierdził, że z uwa-
gi na potrzeby Sił Zbrojnych RP obiekt ten jest zbęd-
ny do realizacji zadań związanych z obronnością pań-
stwa i nie wymaga zachowania lotniczego charakte-
ru. Ponadto, odnosząc się do kwestii zaproponowanej
przez pana ministra Cezarego Grabarczyka, czyli
przekazania tych nieruchomości w drodze darowizny
w trybie art. 18 ust. 4a ustawy o gospodarowaniu
niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa
oraz Agencji Mienia Wojskowego, pan Idzik wskazu-
je, że tryb ten nie może mieć zastosowania w oma-
wianym przypadku, ponieważ przepis ten dotyczy
wojskowych nieruchomości lotniskowych nieujętych
w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia
Rady Ministrów, wskazującym nieruchomości trwa-
le niewykorzystywane do realizacji zadań przez jed-
nostki organizacyjne resortu obrony narodowej. Re-
alizacja wniosku starosty powiatu oleśnickiego była-
by możliwa wyłącznie pod warunkiem nowelizacji
ww. rozporządzenia Rady Ministrów.
Jeśli chodzi o stanowisko Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, to w piśmie z grudnia
2010 r., będącym odpowiedzią na pismo powiatu ole-
śnickiego, podsekretarz stanu, pan Adam Rapacki
wskazuje na zasadność propozycji zmiany rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2008 r. w
sprawie wykazu lotnisk wojskowych, które mogą być
wykorzystane na potrzeby lotnictwa cywilnego (Dz.
U. z 2009 r. Nr 3, poz. 12), polegającą na przeniesie-
niu wpisu o lotnisku wojskowym w Oleśnicy z załącz-
nika nr 2, tj. „Wykazu lotnisk wojskowych trwale
niewykorzystywanych przez jednostki organizacyjne
podległe ministrowi obrony narodowej lub przez nie-
go nadzorowane do realizacji ich zadań, niewymaga-
174
jących zachowania ich lotniczego charakteru”, do
załącznika nr 1, tj. „Wykazu lotnisk wojskowych
trwale niewykorzystywanych przez jednostki orga-
nizacyjne podległe ministrowi obrony narodowej lub
przez niego nadzorowane do realizacji ich zadań, wy-
magających zachowania ich lotniczego charakteru”.
W związku z przedstawioną sprawą proszę Radę
Ministrów o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Rada Ministrów zgodzi się na zmianę ww.
rozporządzenia?
2. Kiedy można spodziewać się tejże zmiany?
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20625)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie efektywnego wykorzystywania
środków na aktywizację bezrobotnych
Szanowna Pani Minister! Jednym z instrumentów
aktywizacji bezrobotnych są płatne staże oraz szkole-
nia finansowane z budżetu państwa. W przypadku
staży podstawowym założeniem jest zdobycie doświad-
czenia zawodowego przez młodych ludzi, do których to
w dużym stopniu skierowana jest ta forma wsparcia.
Jeżeli chodzi o szkolenia, to ich celem jest zdobycie no-
wych kwalifikacji zawodowych. Dla ogromnej większo-
ści bezrobotnych te formy aktywizacji zawodowej są
jedyną szansą na powrót na rynek pracy. Staży i szko-
leń nie powinno się traktować jako formy zarobienia
pieniędzy przez osoby w nich uczestniczące. O wiele
ważniejszy jest wpływ, jaki będą mieć szkolenia i staże
na możliwość zdobycia w przyszłości stałej pracy przez
osoby bezrobotne. Należy uznać, iż w związku z postę-
pującymi w szybkim tempie przemianami gospodarczy-
mi bezrobotni powinni być kierowani na staże i szkole-
nia związane z zawodami, co do których panuje deficyt
na rynku pracy, oraz z tzw. zawodami przyszłości.
Szanowna Pani Minister! Proszę o odpowiedź na
pytania:
1. Czy istnieją dane, ile osób korzystających z in-
strumentów aktywizacji bezrobotnych w 2010 r. zna-
lazło stałe zatrudnienie?
2. Czy są programy, w których występuje priory-
tetowe traktowanie firm oferujące możliwość stażu
lub szkolenia w zawodach, na które jest największe
zapotrzebowanie na rynku pracy przez wojewódzkie
lub powiatowe urzędy pracy?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20626)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wyrównania do pensji nauczycieli
wypłacanych przez samorządy
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie ze znoweli-
zowaną ostatnio Kartą Nauczyciela wyrównania do
pensji nauczycieli zobowiązane są dopłacać samorzą-
dy. W praktyce chodzi o to, że nauczyciel stażysta
powinien zarabiać miesięcznie 2287 zł brutto, na-
uczyciel mianowany prawie 3300 zł, dyplomowany
ponad 4200 zł. Przedmiotowe kwoty to tzw. średnie
wynagrodzenie, na które składają się m.in. wynagro-
dzenia za zastępstwa i godziny ponadwymiarowe,
nagrody i różne dodatki. Niestety w praktyce te
ostatnie często nie są wypłacane przez gminy we wła-
ściwej wysokości. Dlatego też zgodnie ze znowelizo-
wanymi przepisami to na organie samorządu spoczy-
wa obowiązek wypłaty jednorazowego wyrównania
będącego różnicą pomiędzy średnim wynagrodze-
niem a tym, co nauczyciel w rzeczywistości zarobił.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Czy przedmiotowe rozwiązanie nie spowoduje,
iż gminy przestaną zatrudniać w szkołach nowych
nauczycieli?
2. Jaka kwota została wypłacona w związku z
obowiązkiem wyrównania do pensji nauczycieli?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20627)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie urlopów na żądanie
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z obecnie obo-
wiązującymi przepisami Kodeksu pracy pracownik
może wykorzystać cztery dniu urlopu na żądanie w
ciągu roku. Należy jednak przy tym zaznaczyć, iż aby
skorzystać z tej możliwości, nie musi on dokonywać
wcześniejszych uzgodnień z pracodawcą i podawać
przyczyn. W praktyce pracownicy rzadko jednak ko-
rzystają z przedmiotowego rozwiązania w obawie przed
negatywnymi konsekwencjami takiego zachowania.
Dlatego też przedsiębiorcy domagają się skrócenia
liczby takich dni wolnych z czterech do dwóch w ska-
li roku. Ponadto pracodawcy postulują o to, aby nie-
obecność pracownika była zgłaszana najpóźniej na
godzinę przed rozpoczęciem pracy.

Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Czy rozważana jest zmiana przepisów w tym
zakresie?
3. Czy rozważane jest skrócenie liczby dni urlopu
na żądanie z czterech na dwa?
4. Czy rozważane jest rozszerzenie kompetencji
pracodawców w przedmiocie odmowy udzielenia ta-
kiego urlopu?
5. Jeśli tak, to kiedy przedmiotowe zmiany we-
szłyby w życie?
6. Czy w przedmiotowym zakresie były prowadzo-
ne konsultacje z przedstawicielami środowiska przed-
siębiorców?
7. Jeśli tak, to jakie ustalenia poczyniono?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20628)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie odmowy przyznania rent
strukturalnych kilkudziesięciu procentom
występujących o nie rolników
Szanowny Panie Ministrze! Do naszych biur po-
selskich zgłasza się coraz więcej rolników, którzy
otrzymali odmowne decyzje w sprawie przyznania
renty strukturalnej. Rolnicy ci z uwagi spełniania
wszelkich warunków wymaganych przepisami prawa
zdecydowali się na przekazanie swoim potomkom lub
bliskim należącego do nich gospodarstwa rolnego.
Ich wnioski zostały przyjęte w BP ARiMR i zaopinio-
wane jako spełniające warunki prawne.
Niestety wnioski te trafiły następnie do OR
ARiMR i do centrali w Warszawie, gdzie zostały pod-
dane dodatkowej weryfikacji klasyfikacji według bli-
żej nieokreślonych procedur i punktacji. Efektem jest
odrzucenie wniosków o przyznanie renty struktural-
nej ok. 20% rolników (wedle szacunków podawanych
przez nich samych).
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie prosimy
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Z jakiego powodu centrala ARiMR odrzucała
wnioski rolników o rentę strukturalną, pomimo tego
że rolnicy ci spełniali wszelkie warunki prawne przy-
znania tej renty?
2. Jakie kryteria oceny i punktacji wykluczające
wnioski ok. 20% rolników przyjęto w ARiMR w War-
szawie?
175
3. Czy odrzucenie 20% wniosków o przyznanie
renty strukturalnej spowodowane jest po prostu bra-
kiem środków na to działanie PROW oraz na inne
działania z tego zakresu?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Zawiślak
i Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20629)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planowanych zmian w rządowym
programie „Rodzina na swoim”
Panie Premierze! Celem tego programu było za-
wsze w szczególności wsparcie w pozyskaniu miesz-
kań dla rodzin i osób samotnie wychowujących dzie-
ci, zgodnie z podstawą prawną programu zawartą w
ustawie z dnia 8 września 2006 r. (Dz. U. Nr 183, poz.
1354, ze zm.). Ostatnia nowelizacja ustawy z dnia 2
stycznia 2009 r. rozszerzyła program i stał się on
powszechniejszy, m.in. dzięki możliwości przystąpie-
nia do kredytu preferencyjnego osób z najbliższej ro-
dziny. Regulacja ta miała ogromne znaczenie dla ro-
dzin o ograniczonych dochodach.
Program ten – jak Pan wie − nie stracił swoich
odbiorców, jest bardzo istotny dla rynku kredytów
hipotecznych, zwłaszcza od 2007 r., kiedy banki ko-
mercyjne zaczęły podpisywać umowy z BGK. W 2008
r. z programu „Rodzina na swoim” skorzystało 6628
rodzin, a liczba kredytów z dopłatami w stosunku do
ogólnej liczby kredytów wzrasta systematycznie od
tego czasu. W 2009 r. udzielono blisko 30 tys. kredy-
tów z dopłatami Skarbu Państwa, od stycznia 2007
r. z programu skorzystało ponad 38,5 tys. rodzin, za-
ciągając kredyty o łącznej kwocie 6,17 mld zł. Wska-
zane dane nie wymagają już pogłębionej analizy po-
zytywnych skutków społecznych programu.
Program kredytów i wynikające z niego dotacje
rządowe pomagały dotychczas skutecznie sektorowi
budownictwa zniwelować negatywne skutki spadku
zainteresowania prywatnych inwestorów zakupem
nieruchomości. Rodzina na swoim wprowadziła tak-
że z czasem szereg pozytywnych zmian na rynku de-
weloperskim i w zarządzaniu nieruchomościami.
Przede wszystkim zmianie uległa kwestia społeczne-
go odbioru tego rynku oraz wzrost zaufania społecz-
nego do deweloperów dzięki chroniącym dobro prze-
ciętnego podatnika zabezpieczeniom prawnym.
Preferencyjność tego kredytu w założeniu polegać
miała zawsze na tym, iż część należnych bankowi
odsetek przez okres 8 lat spłaty miała być zawsze
176
pokrywana przez Skarb Państwa − stanowiło to naj-
istotniejszy stały element umowy miedzy państwem
a beneficjentami. Dlatego z wielkim niepokojem
przyjmuję informację o rządowych planach likwidacji
programu „Rodzina na swoim” do 2013 r. oraz o ogra-
niczeniu dostępu do tej formy pomocy państwa.
Proszę o odpowiedzi:
1. Jaką inną formę wsparcia zamierza zaplanować
rząd zakwalifikowanym i/lub potencjalnym benefi-
cjentom tego programu po roku 2013?
2. Czym uzasadnia Pan planowane ograniczenie
dostępu do kredytu w ramach programu?
3. Biorąc pod uwagę fakt, że dopłaty ze Skarbu
Państwa były zagwarantowane na 8 lat i statystycz-
nie obniżały ratę kredytu o 600–800 zł miesięcznie,
jak rząd zamierza zrekompensować beneficjentom
programu wycofanie się z jego realizacji?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20630)
do ministra obrony narodowej
w sprawie realizacji przez rząd „Strategii
konsolidacji i wspierania polskiego
przemysłu obronnego w latach 2007–2012”,
na przykładzie Wojskowych Zakładów
Inżynieryjnych SA w Dęblinie
Szanowny Panie Ministrze! Wojskowe przedsię-
biorstwa remontowo-produkcyjne są istotną częścią
polskiego potencjału przemysłu obronnego. Przed
rozpoczęciem w 1991 r. koniecznej restrukturyzacji
w tym sektorze funkcjonowało 19 WPRP zatrudnia-
jących 21 tys. pracowników. Przyjęty i uzasadniony
ówczesnymi uwarunkowaniami program restruktu-
ryzacji doprowadził do tego, że z 19 WPRP pozostało
12 tych przedsiębiorstw, a ogółem zatrudnia się ak-
tualnie 4,5 tys. pracowników.
Zakłady te odpowiadają potrzebom remontowo-
-produkcyjnym uzbrojenia i sprzętu wojskowego, re-
alizują ok. 80% wszystkich przemysłowych remon-
tów i modernizacji, pełnią usługi o najwyższym stop-
niu trudności – są w stanie dokonywać regeneracji
części dla nieprodukowanego już sprzętu. Ich misja
jest szczególnie ważna, gdyż stanowią część logisty-
ki Sił Zbrojnych RP – w okresie zagrożenia i konflik-
tu wojennego są w stanie w szybkim tempie remon-
tować i odtwarzać zdolności bojowe uzbrojenia i
sprzętu jednostek wojskowych, a zwłaszcza wojsk
operacyjnych.
Eksperci zgodnie twierdzą, że największym zaple-
czem i trwałym kapitałem jest ich kadra menedżer-
sko-techniczna. Zachodzące w tym przemyśle zmiany
pokazały, że wysokie kwalifikacje, wieloletnie do-
świadczenie, zaowocowały rozwijaniem i wdrażaniem
nowoczesnych technologii. Zakłady te dysponują no-
woczesnymi liniami produkcyjnymi i remontowymi,
w tym także unikalnym wyposażeniem technicznym,
aparaturą techniczno-pomiarową czy wręcz poten-
cjałem naukowo-badawczym. Dzięki temu zapleczu
możliwe jest serwisowanie, remontowanie, moderni-
zowanie oraz produkowanie wielu generacji uzbroje-
nia i sprzętu wojskowego. Często przedsiębiorstwa te
wykonują kluczowe części zamienne do produkowa-
nego za granicą sprzętu, do którego zaprzestano już
produkcji części oryginalnych. Prawa własności li-
cencyjnej dokumentacji technicznej są tu także świa-
dectwem wartości naukowo-badawczej.
Przez ostatnie lata przedsiębiorstwa te podejmo-
wały stale nowe wyzwania i nie bały się wewnętrznej
restrukturyzacji, dzięki czemu dostosowały się do
potrzeb i wymagań Sił Zbrojnych RP. Niektóre WPRP
podjęły się ryzykownej produkcji krótkich serii no-
woczesnych wyrobów, systematycznie przystosowują
się także do remontów i serwisowania sprzętu pro-
dukcji zachodniej.
Panie Ministrze! Chciałbym przypomnieć, że w
związku z programem oszczędnościowym rządu na
2009 r. budżet Ministerstwa Obrony Narodowej zo-
stał ograniczony na sumę ok. 5 mld zł, głównie o
środki przeznaczone na zakupy i modernizację sprzę-
tu wojskowego. Postawiło to już wówczas większość
tych 12 przedsiębiorstw w sytuacji dramatycznej. W
takiej sytuacji znajdują się też od 2009 r. Wojskowe
Zakłady Inżynieryjne w Dęblinie, które są przedsię-
biorstwem państwowym jeszcze od 1964 r. – ze wzglę-
du na swoje znaczenie i potencjał zaliczane były do
tych przedsiębiorstw państwowych o szczególnym
znaczeniu, wykonywały remonty sprzętu sapersko-
-inżynieryjnego, zajmowały się także produkcją no-
wych wyrobów: sprzętu typu BTS, BAT, PTŁ oraz
wielu innych. Obecnie stały się także jednym z kolej-
nych zagrożonych głównych zakładów pracy w Dę-
blinie, podobnie jak Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3.
Uważamy za zasadne obawy wszystkich zarzą-
dów WPRP związane z włączeniem wybranych
przedsiębiorstw do Grupy Bumar. Zastrzeżenia i
wątpliwości budzi wysoki poziom kosztów stałych,
co uniemożliwia grupie wypracowanie zysku netto,
który mógłby być przeznaczony na jej rozwój. Obec-
nie strategią zarządu grupy jest zbywanie nierucho-
mości i finansowanie z tych środków działalności,
przy czym istnieją poważne przesłanki, by sądzić, że
środki te są wykorzystywane na działalność bieżącą
– świadczyć może o tym chociażby niska płynność
finansowa Bumaru.
Istnieje w pełni uzasadniona obawa, iż celem
przejęcia WPRP nie jest ich rozwój czy zachowanie
dotychczasowej formy i zakresu działalności, lecz
przejęcie stabilnych przychodów z kontraktów MON
i ich transfer do obecnych spółek produkcyjnych
funkcjonujących w ramach Bumaru.

Bumar za każdą pomoc na rzecz spółek pobiera
wysoką marżę, a pomoc w pozyskaniu kontraktów
zagranicznych praktycznie sprowadza się do próby
przejęcia kontraktów załatwianych przez spółki zbro-
jeniowe – przykładem są tu WZM SA Siemianowice
Śląskie – KTO, SMW SA – tzw. kontrakt wietnamski.
Opisywana tutaj i często stosowana polityka finan-
sowa przejawia się także zastawianiem przez Bumar
akcji spółek zależnych w zagranicznych bankach in-
westycyjnych bez zachowania stosownych procedur
zabezpieczających przed tzw. wrogim przejęciem
atrakcyjnych podmiotów.
Ilustruje to kredyt Bumaru w zagranicznym ban-
ku w wysokości 18 mln dolarów pod zastaw aż 80%
akcji Centrum Naukowo-Produkcyjnego Elektroniki
Profesjonalnej Radwar SA (funkcjonującego od 1954 r.,
zaś od 2002 r. w ramach grupy Bumar). Kredyt ten
spłacono w kwietniu 2010 r., być może ze środków
udzielonych na podwyższenie kapitału zakładowego
przez Ministerstwo Skarbu Państwa.
Powyższe fakty przemawiają za tym, by ewentu-
alna konsolidacja tych przedsiębiorstw uwzględniała
ich specyfikę i usytuowanie w systemie obronnym
państwa. Nadrzędny cel konsolidacji powinny stano-
wić korzyści dla Sił Zbrojnych. Obecne kierownictwo
grupy zamierza jednak włączyć osobno poszczególne
wojskowe przedsiębiorstwa remontowo-produkcyjne
do tworzonych w grupie Bumar wielkoseryjnych dy-
wizji branżowych, które nie są zainteresowane reali-
zowaniem potrzeb polskiej armii. Zdaniem eksper-
tów doprowadzi to do rozerwania naturalnych powią-
zań kooperacyjnych między nimi, a w efekcie do stop-
niowego zaniku ich bazy remontowo-produkcyjnej.
W związku z dalszą realizacją przez rząd „Stra-
tegii konsolidacji i wspierania polskiego przemysłu
obronnego na lata 2007–2012” za zasadne uznajemy
pytania:
1. Czy przyjęta strategia uwzględniła szczególne
uprawnienia ministra obrony narodowej do zgłasza-
nia sprzeciwu wobec decyzji (lub zamiaru ich podję-
cia) organów tych spółek w zakresie: rozwiązania
spółki, przeniesienia siedziby spółki za granicę, zmia-
ny przedmiotu działania przedsiębiorstwa spółki,
zbycia albo wydzierżawienia przedsiębiorstwa lub
rozporządzenia akcjami/udziałami oraz ustanowie-
nia na nich ograniczonego prawa rzeczowego czy też
zmiany przeznaczenia lub zaniechania eksploatacji
składnika mienia spółki?
2. Czy Departament Polityki Zbrojeniowej MON
aktualnie realizujący zadania nadzoru właściciel-
skiego i posiadający merytoryczną wiedzę i doświad-
czenie podejmie się w najbliższym czasie opracowa-
nia koncepcji nowej strategii z zachowaniem kluczo-
wych interesów obronności oraz bezpieczeństwa
państwa?
3. Jaki program osłonowy opracuje rząd dla 2,5
tys. osób, byłych pracowników wojskowych przedsię-
biorstw remontowo-produkcyjnych w przypadku ich
przejęcia przez Bumar?
177
4. Wojskowe Zakłady Inżynieryjne SA uzyskały
zapewnienie od sekretarza stanu w MON, że otrzy-
mają zamówienia na zaprojektowaną kontenerową
stację uzdatniania wody, która sprawdziła się pod-
czas ubiegłorocznej powodzi. Pomimo zbliżającego się
zagrożenia powodzią i postoju załogi, zakład nie
otrzymał dotychczas żadnego zamówienia. Jakie
działania w tej sprawie podjął resort?
5. Jakie działania w najbliższym czasie podejmie
MON w celu ochrony tego sektora od upadłości, w
tym bardzo istotnych dla regionu Wojskowych Zakła-
dów Inżynieryjnych SA?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20631)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie efektów ratyfikacji porozumienia
dotyczącego Środkowoeuropejskiego
Programu Wymiany Uniwersyteckiej –
CEEPUS III
Szanowna Pani Minister! Uczestnictwo Polski w
Środkowoeuropejskim Programie Wymiany Uniwer-
syteckiej, CEEPUS, przyniosło do tej pory niekwe-
stionowane korzyści. Zwłaszcza w drugiej połowie lat
90. program odegrał istotną rolę w wymianie akade-
mickiej w zakresie kształcenia i doskonalenia zawo-
dowego studentów i nauczycieli akademickich. Istot-
nie zintensyfikował wówczas kontakty miedzy szko-
łami wyższymi wszystkich krajów będących strona-
mi porozumienia, a utworzone przez program sieci
współpracy uczelnianej funkcjonują również i dziś w
wielu dziedzinach. Czy jednak zawarta w najnowszej
edycji programu idea tak pojmowanej współpracy
wielostronnej w dziedzinie edukacji krajów Europy
Środkowej odpowiada w pełni przeobrażeniom cywi-
lizacyjnym i gospodarczym?
W związku z przyjęciem rządowego projektu usta-
wy o ratyfikacji porozumienia w sprawie Środkowo-
europejskiego Programu Wymiany Uniwersyteckiej,
CEEPUS III, proszę o wyjaśnienia:
1. Jakie konkretnie projekty badawcze i inne
przedsięwzięcia naukowe będą realizowane w ra-
mach programu CEEPUS III?
2. Na jaką wymianę stażystów liczy obecnie Biu-
ro Uznawalności Wykształcenia i Wymiany Między-
narodowej w Warszawie (Krajowe Biuro Programu
CEEPUS)? Ile może maksymalnie wynosić liczba słu-
chaczy studiów doktoranckich i nauczycieli akade-
mickich z wszystkich polskich uczelni?
178
3. Jakie limity stypendialne przypadną polskim
uczelniom technicznym?
4. Jakie środki finansowe z budżetu państwa
przeznaczono do tej pory na samą realizację CEEPUS
II oraz czy w trakcie jego realizacji wdrożono pro-
gram monitorujący zależności pomiędzy wydatkami
a rezultatami programu?
5. Jakie środki z budżetu państwa zostaną prze-
znaczone na udział Polski w trzeciej edycji programu
CEEPUS?
6. Jakie środki finansowe zadeklarowali ministro-
wie kultury i zdrowia do corocznej realizacji od kil-
kunastu do kilkudziesięciu miesięcy stypendialnych
i czy są to w pełni zagwarantowane środki?
7. Ile środków przeznaczono na administrowa-
nie tym programem, chociażby na funkcjonowanie
BUWiWM?
8. Bieżąca edycja programu ma dodatkowo wspie-
rać mobilność młodych pracowników naukowych w
zakresie wyjazdów do uczelni i jednostek naukowych
innych państw w celu realizacji badań naukowych.
Za pomocą jakich rozwiązań i narzędzi będzie wspie-
rana ta mobilność?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20632)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nieprawidłowości wykazanych
przez NIK w zakresie ochrony
przeciwpowodziowej na Lubelszczyźnie
Panie Ministrze! W ostatnich dniach wiele agencji
informacyjnych poinformowało opinię publiczną o
stanie ochrony przeciwpowodziowej na Lubelszczyź-
nie. Wedle raportu NIK w 2010 r. Regionalny Zarząd
Gospodarki Wodnej niewystarczająco sprawdzał stan
techniczny urządzeń służących ochronie przeciwpo-
wodziowej – do czasu trwania kontroli NIK przepro-
wadzono jedynie dwie kontrole sprawdzające stan
tych urządzeń. Dotyczyły one węzła wodnego na Wie-
przu w Tarnogórze i jazu betonowego w Turzyńcu.
Pozostałe urządzenia na Wiśle, pomimo prognoz syn-
optycznych, nie były kontrolowane. Wykazane nie-
prawidłowości w zakresie planowania ochrony przed
powodzią wskazywały także, że RZGW nie podzielił
terenu w związku z zagrożeniem zalania – nie wyty-
pował obszarów szczególnie zagrożonych, a jednocze-
śnie przedstawiających szczególną wartość gospodar-
czą i kulturową.
Panie Ministrze! Pragnę przypomnieć, że podczas
ostatniej powodzi na Lubelszczyźnie po przerwaniu
wałów przez Wisłę powstały trzy rozlewiska, w gmi-
nach: Wilków, Annopol i Janowiec, ponadto powódź
dotknęła 55 miejscowości, pod wodą znalazło się bli-
sko 140 km2 terenów, zalanych i podtopionych było
3250 gospodarstw, z czego w samej gminie Wilków
– 1900. Bilans zeszłorocznej powodzi na Lubelszczyź-
nie obejmuje również uszkodzenie 188 km dróg i 23
mostów, zalanie 4 szkół i 2 oczyszczalni ścieków. Po-
wódź przypieczętowała tu także zniszczenie całego
potencjału i tradycji tej gminy, nazywanej zagłębiem
tytoniu i chmielu. Sformułowane zarzuty NIK wska-
zują również na nieaktualizowanie, np. w gminie
Annopol, w pełnym zakresie planów przeciwpowo-
dziowych. Sporządzone przez jednostki samorządowe
dokumenty nie zawierały miejsc pobytu ewakuowa-
nej ludności, nie oznaczono nowych poziomów ostrze-
gawczych i alarmowych na Wiśle, pomimo że pełnych
informacji w tym zakresie udziela Biuro Prognoz Hy-
drologicznych w Krakowie.
Za zasadne uznaję pytania:
1. Jak jest obecnie przygotowana Lubelszczyzna
na walkę z powodzią?
2. Jak ocenia Pan obecną profilaktykę przeciwpo-
wodziową na terenie Lubelszczyzny, zwłaszcza jej
istotne części: opracowywanie studium ochrony prze-
ciwpowodziowej oraz plany ochrony przeciwpowo-
dziowej ustalające granice zasięgu wód powodzio-
wych?
Z poważaniem
Posłowie Jarosław Żaczek
i Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20633)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie utrzymującego się od dłuższego
czasu spadku opłacalności hodowli trzody
chlewnej
Szanowny Panie Ministrze! Sytuacja ekonomicz-
na rolników, zwłaszcza tych, którzy gospodarują na
stosunkowo niewielkim areale i prowadzą tradycyjne
hodowle, staje się niestety coraz bardziej tragiczna.
Dziś większość z nich musi szukać dodatkowych źró-
deł utrzymania, bez których doprowadziliby się do
rychłego bankructwa. Sytuację pogarsza niestety
utrzymujący się od dłuższego czasu spadek opłacal-
ności, a nawet zwiększenie nieopłacalności, hodowli
trzody chlewnej. Według danych pochodzących od
kompetentnych pracowników ośrodków doradztwa
rolniczego oraz Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa, a także według szacunków przedsta-

wianych przez samych rolników produkcja stukilo-
gramowego żywca kosztuje dziś ok. 430 zł (4,3 zł za
1 kg). Tymczasem cena żywca w sprzedaży waha się
od dłuższego czasu w przedziale 3–3,50 zł. Oznacza
to, że do produkcji jednego żywca rolnik dopłaca ze
swojej kieszeni ok. 80–130 zł. Oczywiście można po-
wiedzieć, że taki jest rynek i to on właśnie dyktuje
ceny w zależności od relacji popytu do podaży, tyle
tylko że hodowla trzody chlewnej to nie produkcja
ręczników czy butów. Tutaj przestawienie się na inną
branżę jest niemalże niemożliwe.
W związku z tym, mając na uwadze powyższe,
uprzejmie prosimy Pana Ministra o udzielenie odpo-
wiedzi na następujące pytania:
1. Jakie działania interwencyjne na rynku trzody
chlewnej podejmuje kierowany przez Pana Ministra
resort w celu zwiększenia (przywrócenia) opłacalno-
ści hodowli trzody chlewnej?
2. Jakie działania prewencyjne zamierza podjąć
Pan Minister w celu wyeliminowania napływu na
polski rynek ogromnych ilości mięsa wieprzowego
nieznanego pochodzenia, często bardzo słabej jakości,
a w ostatnim okresie skażonego np. dioksynami?
3. Czy planowane jest zwiększenie ilości kontroli
jakości i pochodzenia mięsa przez polskie służby w
celu wyeliminowania tego typu substancji w przy-
szłości?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Zawiślak
i Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20634)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji urzędów pocztowych
Szanowny Panie Ministrze! Początek bieżącego
roku przyniósł bardzo niepokojące wiadomości doty-
czące planów Poczty Polskiej odnośnie do likwidacji
urzędów pocztowych w wielu miejscowościach gmin-
nych na terenie całego kraju. W regionie łódzkim sy-
tuacja taka dotyczy między innymi miejscowości Lip-
ce Reymontowskie oraz Mniszków. Powszechnie zna-
ne Lipce Reymontowskie to gmina wyjątkowo mocno
kultywująca tradycję polskiej wsi i dorobek polskiego
noblisty Władysława Reymonta. Mniszków to z kolei
jedna z najprężniej rozwijających się gmin w Łódz-
kiem, w której żyje przeszło 5000 mieszkańców.
Normalne, sprawne funkcjonowanie kilkutysięcz-
nej społeczności pozbawionej urzędu pocztowego bę-
dzie ogromnie utrudnione, jeśli nie niemożliwe. Li-
kwidacja urzędów pocztowych w dużych miejscowo-
179
ściach gminnych zakłóci w znacznym stopniu sku-
teczną realizację elementarnych zadań Poczty Pol-
skiej, takich jak terminowe doręczanie koresponden-
cji czy terminowa realizacja wypłat rent, emerytur i
innych przekazów pieniężnych. Brak szybkiego do-
stępu do pełnego zakresu usług Poczty Polskiej sta-
nowi także duże utrudnienie dla lokalnych przedsię-
biorców i branży turystycznej. Nie jest przesadą
stwierdzenie, że realizacja przedmiotowych zamie-
rzeń Poczty Polskiej stanowi niebezpieczny krok
wstecz, jeśli chodzi o rozwój niewielkich miejscowości
i zamieszkujących je społeczności.
Poczta Polska posiłkuje się obecnie tworzeniem
agencji pocztowych w niewielkich miejscowościach.
Są to jednak placówki prowadzone na określonych
warunkach przez osoby prywatne. Ze względu na
swoją formę placówki takie nie w pełni realizują mi-
sję Poczty Polskiej, świadcząc usługi pocztowe w
ograniczonym zakresie. Nie będą one więc w stanie
skutecznie wypełnić luki po likwidowanych urzędach
pocztowych.
Panie Ministrze, w związku powyższym zwraca-
my się do Pana z następującymi pytaniami:
1. Czy zdaniem Pana Ministra uzasadniona jest
decyzja Poczty Polskiej o likwidacji urzędów poczto-
wych w niektórych miejscowościach gminnych?
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury podejmie
działania zmierzające do utrzymania urzędów pocz-
towych zagrożonych likwidacją?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 5 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20635)
do ministra infrastruktury
w sprawie korekty połączeń kolejowych
planowanej od 1 marca 2011 r.
realizowanych przez spółkę PKP InterCity,
ze szczególnym uwzględnieniem linii nr 7
Warszawa – Dorohusk oraz Zamojszczyzny
i Roztocza
Szanowny Panie Ministrze! Analizując zamie-
rzenia spółki PKP InterCity SA zawarte w piśmie z
dnia 7 stycznia 2011 r. nr BWM2b-713-003/10, uka-
zującym plany spółki w zakresie korekty rozkładu
jazdy, z przykrością stwierdzamy, że oferta przewo-
zowa na terenie Lubelszczyzny po raz kolejny będzie
okrojona.
Według planów na linii nr 7 Warszawa – Doro-
husk mają zostać odwołane 3 pary pociągów, tj.:
180
1) pociąg nr 27200/72201 relacji Lublin – Poznań
(Świnoujście) – Lublin,
2) pociąg nr 26100/62101 relacji Lublin – Wrocław
– Lublin,
3) pociąg nr 25108/52110 relacji Lublin – Byd-
goszcz – Lublin.
Odwołanie ww. pociągów będzie uzasadniane
wieloma czynnikami, w tym także, jak się domyśla-
my, trudną sytuacją taborową, tj. brakiem spraw-
nych wagonów w spółce PKP InterCity. Wydaje nam
się bowiem wysoce nieprawdopodobne, aby te pocią-
gi mogły być deficytowe i przynosić straty. Jako po-
słowie z Lubelszczyzny nie możemy pozostawać w
tej sprawie obojętni. Stanowczo sprzeciwiając się
tym decyzjom, z przykrością stwierdzamy, że odwo-
łanie tych pociągów jest kolejnym etapem zubożenia
całej ściany wschodniej, jeżeli chodzi o transport
kolejowy.
Praca przewozowa spółki PKP InterCity na linii
nr 7 Warszawa – Dorohusk w przypadku przeprowa-
dzenia ww. planów drastycznie spadnie o około 1070
tzw. pociągokilometrów w ciągu doby. W związku z
powyższym powstaną pewne oszczędności finanso-
we, które według nas powinny być w możliwie mak-
symalnym zakresie przeznaczone do uruchomienia
przewozów pasażerskich na pozbawionych od dawna
tej formy transportu terenach Lubelszczyzny. We-
dług nas są one wystarczające – także w zakresie
technicznym – na przykład do uruchomienia pociągu
relacji Zamość – Lublin – Zamość jako tzw. łącznika
na trasie do i od pociągu nr 28100/28510/82101/82511
relacji Lublin – Szczecin – Lublin, a w sezonie letnim
relacji Lublin – Świnoujście – Lublin. Wniosek o uru-
chomienie między innymi tego pociągu zawierało
zapytanie poselskie nr 8107 z dnia 17 listopada 2010 r.
W odpowiedzi na nie były podsekretarz stanu w Mi-
nisterstwie Infrastruktury Juliusz Engelhardt poin-
formował, że głównym powodem uniemożliwiającym
uruchomienie tego połączenia jest brak środków na
sfinansowanie tego połączenia z budżetu państwa.
Jednak od tego czasu sytuacja uległa radykalnej
zmianie i wspomniana rezerwa około 1070 pociągo-
kilometrów według nas wystarczy na uruchomienie
wnioskowanego połączenia, które liczy zaledwie 236
pociągokilometrów w ciągu doby.
Twierdzimy, że w rozumieniu art. 40a ustawy z
dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz.
U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.) oraz na pod-
stawie umowy o organizowanie, wykonywanie i do-
towanie przewozów międzywojewódzkich zawartej z
PKP InterCity SA na okres do 2013 r. powstanie pew-
na rezerwa środków budżetowych, którą proponuje-
my przeznaczyć na wyżej wnioskowane połączenie.
Podkreślamy w tym miejscu, że Ministerstwo Infra-
struktury podjęło podobne działania w celu przywró-
cenia zawieszonych połączeń Zamojszczyzny i Rozto-
cza. Wcześniej znaleziono oszczędności w zakresie
dofinansowania przewozów międzynarodowych w
2011 r. i przesunięto je w celu uruchomienia pociągu
nr 27100/72101 relacji Zamość – Zielona Góra – Za-
mość, który ma kursować od marca bieżącego roku.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie prosimy
Pana Ministra o wnikliwe zbadanie opisanych zagad-
nień oraz udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy możliwe jest uruchomienie wywnioskowa-
nego połączenia kolejowego Zamość – Lublin (Szcze-
cin) – Zamość przez spółkę PKP InterCity?
2. Czy w kontekście wycofania się samorządu wo-
jewództwa lubelskiego z uruchomienia planowanych
połączeń kolejowych do Zamościa i na Roztocze przez
spółkę Przewozy Regionalne rozważane jest zlecenie
tych przewozów spółce PKP InterCity?
3. Czy w kontekście uruchomienia pociągu nr
27100/72101 relacji Zamość – Zielona Góra – Zamość
rozważane jest wykorzystanie zaplecza technicznego
spółki PKP Cargo w Lublinie w zakresie obsługi
trakcyjnej tego połączenia?
4. Czy w kontekście chaosu po wprowadzeniu no-
wego rozkładu jazdy, a co się z tym wiąże zmian per-
sonalnych na stanowiskach decyzyjnych możemy li-
czyć, że problem zawieszonych połączeń kolejowych
z Zamościem i Roztoczem będzie ponownie rozpatry-
wany?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20636)
do ministra zdrowia
w sprawie niewywiązywania się
Ministerstwa Zdrowia z ustawowego
obowiązku nowelizacji listy refundowanych
leków i wyrobów medycznych
Szanowna Pani Minister! Ministerstwo Zdrowia,
zgodnie z art. 37 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr
164, poz. 1027, z późn. zm.), ma obowiązek aktuali-
zowania, w drodze rozporządzenia, listy leków refun-
dowanych i wyrobów medycznych nie rzadziej niż co
90 dni. Zgodnie z treścią tiret ww. artykułu wiążą
się z tym: „(…) konieczność zapewnienia ochrony
zdrowia społeczeństwa, dostępność do leków i wyro-
bów medycznych, bezpieczeństwo ich stosowania
oraz możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego
do finansowania świadczeń ze środków publicznych”.
Zatem lista leków refundowanych, zgodnie z brzmie-
niem ustawy i koniecznością zapewnienia ochrony

zdrowia społeczeństwa, musi być nowelizowana czte-
ry razy w roku.
Wydawało się, że świadom tego jest także premier
Donald Tusk. Wszak w swoim exposé solennie zapew-
niał: „Musimy zreformować politykę refundacji le-
ków. W świetle ostatnich zdarzeń okazuje się to po-
trzebą palącą. Będziemy dokonywać co trzy miesiące
przeglądu listy leków refundowanych. Chcemy kiero-
wać się skutecznością terapeutyczną leku oraz rela-
cją ceny leku w Polsce i w innych krajach Unii Euro-
pejskiej. Chcemy przede wszystkim uwzględnić na
liście leków refundowanych preparaty stosowane w
rzadkich schorzeniach pediatrycznych. Ceny leków
nie mogą odstraszać od ich stosowania szczególnie
tych pacjentów, którzy znaleźli się w dramatycznej
sytuacji”.
Tymczasem minister Kopacz w całej swojej po-
nadtrzyletniej kadencji (od początku rządów PO) ak-
tualizowała listy zaledwie 5 razy, a powinna tych
nowelizacji przeprowadzić, zgodnie z ustawą, co naj-
mniej 12 (3 x 4 nowelizacje przypadające na rok). Od
jesieni 2007 r. ministerstwo aktualizowało wykazy:
1) w grudniu 2007 r. – przygotowane przez ekipę
śp. Zbigniewa Religi, ministra zdrowia, 2) w lipcu
2008 r., 3) w lutym 2009 r. – opublikowane w marcu,
4) w grudniu 2009 r., 5) w grudniu 2010 r. Natomiast,
jak wynika z danych opublikowanych przez portal
Money.pl, tylko w 2009 r. Polacy zostawili w aptekach
około 25,7 mld zł, a ponad połowę z tej kwoty wydają
na leki z recept, czyli te, do których w większości
dopłaca państwo. Zresztą nasze wydatki ciągle rosną
i obecnie tzw. współpłacenie w Polsce za leki jest naj-
wyższe w Europie i sięga 50%.
Z najnowszych danych Naczelnej Izby Aptekar-
skiej wynika, że co trzeci chory nie wykupuje wszyst-
kich przepisanych na receptę leków. Powód jest pro-
zaiczny, ale jakże bolesny: lekarstwa są drogie, a
renty i emerytury większości chorych są niskie. A
przecież każda nowelizacja wiąże się nie tylko udo-
stępnieniem pacjentom nowych leków, ale także z
wprowadzeniem leków generycznych – tańszych, i z
obniżką cen leków już refundowanych. Wiąże się tak-
że z uwzględnieniem nowych, pojawiających się na
rynku leków, które mogą być bardziej skuteczne lub
tańsze niż te, które są refundowane obecnie.
Właśnie taki trzymiesięczny cykl miał spowodo-
wać większą przejrzystość przy tworzeniu wykazu
medykamentów, a także umożliwić elastyczne podej-
ście do wpisywania i wykreślania leków. W końcu
lista leków refundowanych ma wpływ na kształto-
wanie się rynku leków w Polsce. I wreszcie, zgodnie
z ustawą, wiążą się z tym: „konieczność zapewnienia
ochrony zdrowia społeczeństwa, dostępność do le-
ków i wyrobów medycznych, bezpieczeństwo ich sto-
sowania oraz możliwości płatnicze podmiotu zobo-
wiązanego do finansowania świadczeń ze środków
publicznych”.
A zatem:
1. Dlaczego Ministerstwo Zdrowia nie zastosowa-
ło się do wymogu ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
181
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczącego obowiązku nowe-
lizacji listy leków refundowanych i wyrobów medycz-
nych, skoro jest to obowiązek ustawowy, a co waż-
niejsze wynikający z „konieczności zapewnienia
ochrony zdrowia społeczeństwa, dostępu do leków
i wyrobów medycznych, bezpieczeństwa ich stosowa-
nia oraz możliwości płatniczych podmiotu zobowią-
zanego do finansowania świadczeń ze środków pu-
blicznych”?
2. Dlaczego pozbawia się społeczeństwo udostęp-
nienia nowych leków, które mogą być bardziej sku-
teczne lub tańsze od dotychczasowych, odbiera się
szansę na wprowadzenie leków generycznych – tań-
szych, powodując tym samym zamieszanie, co może
skutkować wręcz zaproszeniem do działań korupcjo-
gennych dla różnego rodzaju podmiotów zaintereso-
wanych taką dezorientacją i nieprzestrzeganiem za-
pisów ustawowych?
3. Jakie zostały (zostaną) wyciągnięte konse-
kwencje w stosunku do winnych zaistniałego łama-
nia ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych w aspekcie nierealizowania zapisu ustawowego
określonego w art. 37 ust. 2 i 3?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg – Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20637)
do ministra infrastruktury
w sprawie obwodnicy Olsztyna
Na podstawie art. 192 ust. 3 Regulaminu Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz.
398, z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12,
poz. 182, z 2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556,
Nr 66, poz. 912 i Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15,
poz. 194 oraz z 2007 r. Nr 23, poz. 253) kieruję do
Pana Ministra interpelację w sprawie obwodnicy
Olsztyna.
W odpowiedzi na liczne apele mieszkańców
i władz Olsztyna w sprawie przeniesienia projektu
budowy południowej obwodnicy do załącznika nr 1
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” Ministerstwo Infrastruktury podjęło decyzję
o wpisaniu tej inwestycji do załącznika nr 1a. Nie-
stety, jest to praktycznie lista rezerwowa, zawiera-
jąca projekty, co do których resort „ma nadzieję”, że
zostaną rozpoczęte do roku 2013, ale tylko pod wa-
runkiem że znajdą się na to dodatkowe pieniądze.
Oznacza to, że realne szanse na budowę obwodnicy
są nikłe.
182
Tymczasem prace projektowe poprzedzające roz-
poczęcie tej inwestycji są bardzo zaawansowane. Pod-
jęto już wiele konkretnych decyzji w tej sprawie, któ-
re pociągnęły za sobą wysokie nakłady finansowe
(decyzje gospodarcze w zakresie planowania i reali-
zacji dróg lokalnych stanowiących dojazdy do obwod-
nicy, a także węzłów komunikacyjnych w granicach
administracyjnych samego Olsztyna). Ponadto już
kilka lat temu wydano decyzje o środowiskowych
uwarunkowaniach inwestycji dotyczących dróg S7 i
S16. W przypadku ich wygaśnięcia i nierozpoczęcia
inwestycji będzie konieczne przeprowadzenie nowej
oceny oddziaływania na środowisko.
Obwodnica Olsztyna w ciągu drogi krajowej nr 16
jest niezbędna, aby przejąć tranzyt przez miasto, od-
ciążyć ruch uliczny i zmniejszyć kwoty wydawane na
remonty ulic tranzytowych przez Olsztyn. To jeden
z elementów budowania aglomeracji olsztyńskiej i
stwarzania miastu szans rozwojowych. Należy też
pamiętać, że Warmia i Mazury to region o wyjątko-
wej atrakcyjności przyrodniczej. Znajdujemy się w
gronie laureatów światowego konkursu, w którym
nasze hasło brzmi: Mazury cud natury. Nasz region
odwiedza coraz więcej turystów krajowych i zagra-
nicznych. Tym bardziej więc dostępność komunika-
cyjna musi być przystosowana do realnych potrzeb.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy możemy liczyć
na wpisanie projektu budowy południowej obwodni-
cy Olsztyna do załącznika nr 1 do „Programu budo-
wy dróg krajowych na lata 2011–2015?
Z poważaniem
Poseł Iwona Arent
Olsztyn, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20638)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zwiększenia dotacji Funduszu
Pracy na aktywne formy przeciwdziałania
bezrobociu w woj. warmińsko-mazurskim
W 2010 r. na aktywne formy przeciwdziałania
bezrobociu na Warmii i Mazurach przeznaczono po-
nad 292 mln zł. Dzięki temu bezrobocie spadło do
19% w województwie, 18,7% w powiecie olsztyńskim
i 6,6% w samym Olsztynie. Tymczasem struktura
wydatków Funduszu Pracy na 2011 r. przewiduje
zmniejszenie dotacji o ponad 70%. Oznacza to ko-
nieczność ograniczenia najbardziej skutecznych form
przeciwdziałania bezrobociu, takich jak stypendia
stażowe i dotacje na działalność gospodarczą. Odbije
się to negatywnie zwłaszcza na sytuacji młodych lu-
dzi, którzy do tej pory korzystali z pomocy w uzyska-
niu stażu absolwenckiego czy założeniu własnej fir-
my. Szacuje się, że ok. 60% stażystów zostaje zatrud-
nionych, a ok. 80% podmiotów utworzonych dzięki
dotacjom na własną działalność gospodarczą utrzy-
muje się na rynku. Obecnie pozbawieni takich moż-
liwości młodzi ludzie z Warmii i Mazur prawdopo-
dobnie skorzystają z otwarcia rynków pracy w Niem-
czech i Austrii, co będzie miało negatywne skutki dla
naszej gospodarki.
Należy także wziąć pod uwagę, że planowane
zmiany pociągną za sobą zwiększenie obszarów wy-
kluczenia społecznego i rozwój szarej strefy, a co za
tym idzie wzrost wydatków na inne obszary aktyw-
ności samorządu, zwłaszcza pomoc społeczną. Jed-
nostki samorządu terytorialnego zostaną zmuszone
do przesunięcia własnych środków budżetowych na
pomoc i opiekę socjalną dla obywateli. Spowoduje to
spowolnienie programów inwestycyjnych rozwijają-
cych infrastrukturę gmin i przysparzających gmi-
nom nowych miejsc pracy, a w konsekwencji – spo-
wolnienie rozwoju samorządów lokalnych. Oszczęd-
ność budżetowa jest więc w tym wypadku pozorna.
Dotychczasowe środki Funduszu Pracy stanowiły
realną pomoc w walce z bezrobociem. Pozwalały na
aktywizowanie bezrobotnych, przekwalifikowanie
osób zwalnianych z pracy i zagrożonych zwolnienia-
mi grupowymi. Jako reprezentantka ziemi warmiń-
sko-mazurskiej apeluję, aby dokonać rozdziału dota-
cji z Funduszu Pracy według potrzeb, a tym samym
zwiększyć wydatki na województwo warmińsko-ma-
zurskie jako region o najwyższej stopie bezrobocia w
Polsce.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Dlaczego województwo najbardziej zagrożone
bezrobociem zostało pozbawione dotacji na równi z
pozostałymi województwami?
2. Czy województwo warmińsko-mazurskie, jako
region o najwyższej stopie bezrobocia, może liczyć na
zwiększenie wydatków Funduszu Pracy na aktywne
formy przeciwdziałania bezrobociu?
3. Jak Pani Minister zamierza zrealizować obni-
żenie stopy bezrobocia, które zakłada ustawa budże-
towa na 2011 r., przy tak drastycznym zmniejszeniu
środków na aktywną i skuteczną walkę z bezrobo-
ciem?
Poseł Iwona Arent
Olsztyn, dnia 31 stycznia 2011 r.
 183

Interpelacja
(nr 20639) Zestawienie porównawcze
2011 r. 2010 r.
PUP w Sandomierzu

do ministra finansów
Środki Funduszu Pracy 1 815 800 zł 6 075 965 zł
w sprawie drastycznego ograniczenia
w budżecie na 2011 r. wydatków związanych PO KL 877 800 zł 3 287 197 zł

z Funduszem Pracy
Aktywne formy Plan 2011 Realizacja

Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z budżetem Staż 70 761

na 2011 r. Fundusz Pracy ma wydać o połowę mniej
pieniędzy na pomoc dla firm i bezrobotnych przy two- Prace społ.-użyt. 10 25
rzeniu miejsc pracy w porównaniu z tym rokiem. W
Szkolenia 60 383
budżecie zapisano, że w 2011 r. te nakłady wyniosą
ok. 3,2 mld zł wobec ok. 7 mld zł w 2010 r. Cięcia Dotacje 12 130
dotyczą wszystkich aktywnych form pomocy. O po- Doposażenia 4 63
nad 80% zmniejszane są środki na szkolenia, o 60%
na stypendia, a o jedną trzecią na przygotowanie za- Prace interwencyjne 40 353

wodowe dzieci i młodzieży. Rząd zmniejsza też środ-

ki finansowe, fundusze na wyposażenie stanowisk Roboty publiczne - 355

pracy: zamiast 751 mln zł z 2010 r. w przyszłym roku

ma to być niespełna 150 mln zł. Planowane cięcia w
budżecie Funduszu Pracy mogą jednak znacznie po-
gorszyć efektywność urzędów pracy w walce z bezro-
bociem.
W tym miejscu należy zauważyć, że mimo kryzy-
su stopa bezrobocia nie wróciła w okolice 20%, jak
przewidywali niektórzy eksperci. A tylu bezrobot-
nych mieliśmy na początku kończącej się dekady. Te-
raz wyższy odsetek osób nie ma pracy w pogrążonych
kryzysem Grecji, Irlandii i Hiszpanii, ale także we
Francji, na Węgrzech, w Portugalii i na Słowacji. Nie
można jednak zapominać, że bez wsparcia z Fundu-
szu Pracy polskie statystyki wyglądałyby zdecydo-
wanie gorzej. Trudno nie dostrzec, że pracodawcy
brali młodych ludzi na staż tylko dlatego, że był on
dotowany. Na dodatek także w Polsce są regiony,
gdzie stopa bezrobocia wciąż przekracza 30%. Naj-
częściej to mieszkańcy tamtych terenów wyjeżdżali
za granicę za chlebem. Kryzys gospodarczy w Irlan-
dii czy Hiszpanii sprawił, że wrócili do Polski. Ale
część z nich być może wróciła także dlatego, że liczy-
ła na możliwość otrzymania wsparcia w zakresie roz-
poczęcia własnej działalności gospodarczej.
O skali problemu świadczyć może przykład Urzę-
du Pracy w Sandomierzu, który w 2010 r. wydał kwo-
tę 14 294 375,89 zł (uwzględniając środki Funduszu
Pracy, PO KL, rezerwy FP, specustawę powodziową),
aktywizując w sumie aż 2070 osób. Za środki zapla-
nowane dla tego urzędu pracy w budżecie na 2011 r.
będzie można zaktywizować zaledwie około 200 osób.
Takie wyliczenie jest proste do wykonania na podsta-
wie porównania danych o środkach dostępnych Urzę-
dowi Pracy w Sandomierzu w latach 2010 i 2011. Po-
niżej przedstawiam Panu Ministrowi zestawienie
porównawcze wykonania zadań i wydatkowania
środków przez PUP w Sandomierzu w 2010 r. oraz
zaplanowanych środków i zadań na 2011 r. Różnice
są wręcz przerażające:
196 2070
Razem zaktywizowanych zaktywizowanych
bezrobotnych. bezrobotnych.
Panie Ministrze, proszę przeanalizować powyższe
dane i wyciągnąć wnioski. Rządowe decyzje dotyczą-
ce cięć w Funduszu Pracy wyraźnie pokazują, że bra-
kuje nam dobrej strategii wspierania rynku pracy,
która skoncentruje się na aktywnych formach prze-
ciwdziałania bezrobociu i wspieraniu tych, którzy
mogą zatrudniać innych. Bez wyraźnego ożywienia
polskiej gospodarki trudno też sobie wyobrazić, by
stopa bezrobocia w przyszłym roku znacząco się ob-
niżyła. Minister finansów Jacek Rostowski podczas
sejmowej debaty budżetowej podkreślał, że Fundusz
Pracy już osiągnął swój cel – przyczynił się do po-
wstania kilkuset tysięcy nowych miejsc pracy, które
z całą pewnością zostaną utrzymane. Z tym twier-
dzeniem nie można się jednak zgodzić.
W wyniku cięć wydatków przeznaczonych na
Fundusz Pracy urzędy pracy będą miały do dyspozy-
cji zdecydowanie mniej środków na realizację aktyw-
nej polityki rynku pracy. Będą mogły zastosować
swoje instrumenty w stosunku do mniejszej liczby
osób, bądź będą rzadziej stosowały te instrumenty,
które drogo kosztują, a częściej będą stosowały te
tańsze. Takimi drogimi instrumentami są dotacje na
rozpoczęcie działalności gospodarczej czy refundacje
pracodawcom kosztów utworzenia nowego stanowi-
ska pracy. Maksymalna kwota interwencji wynosi w
tych przypadkach około 6 przeciętnych pensji.
Na podkreślenie zasługuje fakt, iż w trzech kwar-
tałach 2010 r. z Funduszu Pracy i Europejskiego
Funduszu Społecznego na walkę z bezrobociem wy-
datkowano ogółem około 24 mln zł. Z tych progra-
mów dotyczących rynku pracy skorzystało około 4
tys. bezrobotnych. Biorąc pod uwagę fakt, że w przy-
szłym roku przewidywane jest ograniczenie środków
184
na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu o ok.
70%, zakładam, iż kwota wydatkowana na ten cel
wyniesie w tym roku ok. 11 mln zł, co umożliwi stwo-
rzenie miejsc pracy jedynie dla 1600 zarejestrowa-
nych bezrobotnych.
Pragnę również zwrócić uwagę, że takie działania
rządu i Ministerstwa Finansów będą miały negatyw-
ny wpływ na możliwości aktywnego zwalczania bez-
robocia i wyraźnie ograniczą szanse wejścia na rynek
pracy dużej grupie młodzieży kończącej studia. Pla-
nowane cięcia mają dotyczyć wszystkich aktywnych
form pomocy bezrobotnym, ograniczone mają być
środki na szkolenia, stypendia oraz na przygotowa-
nie zawodowe dzieci i młodzieży.
Cięcie nakładów na Fundusz Pracy ma realny
wpływ na pogorszenie się sytuacji osób wchodzących
na rynek pracy, dotykają one zarówno obecnych, jak
i przyszłorocznych absolwentów. Zmniejszenie nakła-
dów na Fundusz Pracy ogranicza także możliwości
aktywnego zwalczania bezrobocia przez powiatowe
urzędy pracy zarówno w stosunku do osób już bezro-
botnych, jak i do młodzieży.
Reasumując, rząd chce w największym stopniu
ograniczyć pomoc osobom bezrobotnym. Pokazuje
swoimi działaniami, jak nisko ocenia dobro polskiej,
wykształconej młodzieży, podejmującej pierwszą pra-
cę, skutecznie obniżając jej szanse na rynku pracy.
Mając na uwadze przytoczone powyżej argumen-
ty, jak również liczne niejasności, proszę uprzejmie o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie kryteria ekonomiczne zadecydowały o tak
drastycznym uszczupleniu środków finansowych
przeznaczonych na Fundusz Pracy w budżecie na
2011 r.?
2. W jaki sposób powiatowe urzędy pracy mają
aktywnie zwalczać bezrobocie w sytuacji tak dra-
stycznych cięć budżetowych?
3. Jaką alternatywę dla osób bezrobotnych w za-
kresie dotacji na otwarcie działalności gospodarczej
widzi ministerstwo w związku z tak drastycznym
obcięciem sum na Fundusz Pracy w budżecie na
2011r.?
Uprzejmie proszę o zajęcie stanowiska w przed-
miotowej sprawie i rozważenie przedstawionych prze-
ze mnie argumentów. Mam nadzieję, że powyższe
twierdzenia przekonają Pana Ministra i spowodują
takie przesunięcia środków finansowych, które po-
zwolą na efektywne działanie urzędów pracy w za-
kresie zwalczania bezrobocia.
Z poważaniem
Poseł Marek Kwitek
Sandomierz, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20640)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie centralizacji władzy
i negatywnych skutków dla edukacji
narodowej zawartych w projekcie ustawy
o systemie oceniania jakości edukacji
Szanowna Pani Minister! Na wstępie pragnę za-
znaczyć, że prace legislacyjne podjęte w resorcie
edukacji prowadzą do skupiania władzy z równocze-
snym redukowaniem i pomijaniem dwóch najważ-
niejszych filarów dla szkolnictwa i placówek oświa-
towych, a mianowicie ich autonomii, w tym autono-
mii nauczycieli – pedagogów i ich uspołecznienia
samorządności.
Projekt ustawy o systemie oceniania jakości edu-
kacji stanowi bezpośrednie zagrożenie dla organiza-
cji systemu edukacji narodowej, jej poziomu, pań-
stwowego nadzoru oświatowego oraz systemu egza-
minów zewnętrznych. Pomimo użytych w uzasadnie-
niu do projektu argumentów o tym, że projekt ma
służyć wzmocnieniu nadzoru oświatowego i poprawie
sprawności działania systemu egzaminacyjnego, tak
w rzeczywistości nie jest.
Projekt zakłada likwidację 16 kuratoriów oświaty
i utworzenie w ich miejsce 7 regionalnych ośrodków
jakości edukacji. Takie rozwiązanie doprowadzi do
osłabienia i oddalenia nadzoru oświatowego od pla-
cówek, tworząc tym samym chaos organizacyjny oraz
utratę miejsc pracy dla osób zatrudnionych w kura-
toriach. Projekt ustawy o systemie oceniania jakości
edukacji nie zawiera w swoich zapisach regulacji
związanych z kryteriami naboru pracowników
ROJE, co spowoduje całkowite ustanie bieżącego
nadzoru pedagogicznego.
W tym miejscu pragnę zauważyć, że obecnie pre-
ferowane do zatrudnienia w ROJE są osoby pracują-
ce obecnie w okręgowych komisjach egzaminacyj-
nych z pominięciem pracowników kuratoriów oświa-
ty, którzy swoimi kompetencjami i doświadczeniem
życiowym niczym nie ustępują osobom pracującym
w OKE.
Z zapisów projektu możemy wyczytać również, że
zostanie stworzony Naczelny Urząd Jakości Edukacji
oraz stanowisko naczelnego inspektora jakości edu-
kacji wraz z dwiema podległymi mu jednostkami or-
ganizacyjnymi: Krajowym Ośrodkiem Jakości Edu-
kacji oraz Krajowym Ośrodkiem Rozwoju Edukacji.
W tym miejscu należy jednak podkreślić, że zapropo-
nowany w projekcie omawianej ustawy nadzór jest
typem nadzoru „miękkiego”, w którym akcenty
wspierania przeważają nad wykonywaniem funkcji
kontrolnej, co przy nadmiernym zwiększeniu kompe-
tencji merytorycznych jednostek samorządu teryto-
rialnego, a zwłaszcza ich organów wykonawczych
i sporej autonomii szkół, zwłaszcza w sferze progra-
mowej, może zakończyć się fiaskiem.

Należy również podkreślić, że w projekcie ustawy
brak jest jakichkolwiek kryteriów przejścia obecnych
pracowników nadzoru pedagogicznego do urzędu wo-
jewody, jak również można zauważyć olbrzymią do-
wolność w określeniu liczby tych pracowników w
różnych województwach, co wskazuje na nieprzemy-
ślane działanie pracowników ministerstwa oświaty
podczas tworzenia przedmiotowej regulacji. Lokali-
zacja ROJE jedynie w 7 województwach spowoduje
degradację i obniżenie standardów oświatowych w
tych województwach, w których brak będzie siedziby
ww. instytucji, albo gdzie będą zlokalizowane ich fi-
lie. Również możliwość pracy regionalnych inspekto-
rów jakości edukacji poza siedzibą ośrodka w mojej
ocenie jest złym pomysłem, ponieważ każdy z regio-
nów naszego kraju już przy obowiązywaniu obecnych
regulacji nie prezentuje identycznego poziomu szkol-
nictwa i boryka się z problemami charakterystycz-
nymi dla jego obszaru. Tak więc działanie regional-
nych inspektorów jakości edukacji poza swoim tere-
nem doprowadzi nie do polepszenia i efektywności
nadzoru, ale do jego destabilizacji z powodu niezna-
jomości specyfiki danego regionu.
Na zakończenie pragnę zaznaczyć, że wiele kon-
trowersji budzi również sposób powołania i wymogi
kwalifikacyjne i kompetencyjne naczelnego inspek-
tora jakości edukacji, dyrektora Krajowego Ośrodka
Jakości Edukacji, regionalnych ośrodków jakości
edukacji i dyrektora Krajowego Ośrodka Rozwoju
Edukacji. Wszyscy wymienieni pracownicy według
zapisów projektu nie muszą mieć wykształcenia pe-
dagogicznego. Jest to sytuacja kuriozalna przy zało-
żeniu, że sprawują oni nadzór nad poziomem eduka-
cji w poszczególnych częściach kraju. Jak wynika z
zapisów projektu, pracownicy ci będą powoływani
przez premiera lub ministra, co świadczy o skrajnym
upolitycznieniu tych stanowisk i spowoduje brak
obiektywizmu w podejmowanych przez nich decy-
zjach. Z zapisów projektu ustawy o systemie ocenia-
nia jakości edukacji wynika, że wojewodzie będzie
podporządkowany wydział ds. edukacji złożony z kil-
ku byłych wizytatorów odpowiedzialnych między in-
nymi za awans zawodowy i konkursy na dyrektorów
szkół, co wzmacnia przekonanie o pełnym upolitycz-
nieniu całego systemu od samych jego nizin do naj-
wyższych stanowisk.
Mając powyższe na uwadze, proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Według jakich kryteriów dokonywane będzie
zatrudnianie obecnych pracowników kuratoriów
oświaty do pracy w ROJE?
2. Projekt zakłada wdrożenie jednolitego systemu
jakości edukacji. W takim razie czym różnią się pro-
ponowane nowe w nazwie instytucje od dotychczaso-
wych kuratoryjnych i egzaminacyjnych?
3. Dlaczego ROJE nie powstaną we wszystkich
województwach, tylko w Gdańsku, Jaworznie, Kra-
kowie, Łodzi, Łomży, Poznaniu i Wrocławiu? Jakim
kryterium doboru kierował się MEN przy ich lokali-
zacji?
185
4. Czy wszyscy obecnie zatrudnieni kuratorzy
znajdą pracę w nowo tworzonych przez MEN struk-
turach?
Uprzejmie proszę o zajęcie stanowiska w przed-
miotowej sprawie i rozważenie przedstawionych
przeze mnie argumentów. Mam nadzieję, że powyż-
sze twierdzenia przekonają Panią Minister do grun-
townych zmian w projekcie ustawy i dostosowania go
do potrzeb polskiej edukacji, a nie do centralizacji
władzy i związanych z tym zagrożeń.
Z poważaniem
Poseł Marek Kwitek
oraz grupa posłów
Sandomierz, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20641)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów polskich przewoźników
z realizacją transportu na terytorium
Federacji Rosyjskiej oraz negocjacji
polskiego rządu dotyczących liczby zezwoleń
transportowych
Szanowny Panie Ministrze! Od połowy stycznia
obserwowaliśmy kolejną wojnę polsko-rosyjską, tym
razem dotyczącą transportu przez i do Rosji. W dniu
15 stycznia skończyły ważność zezwolenia jednora-
zowe na 2010 r. wydane przez oba kraje. W praktyce
spowodowało to bardzo duże kłopoty z eksportem do
Federacji Rosyjskiej wszelkich produktów, w tym
także owoców i warzyw. Tytułem przykładu można
podać, że do 15 stycznia, kiedy wygasła umowa tran-
zytowa, tylko z rejonu samego Grójca, sadowniczego
zagłębia Polski, każdego dnia odjeżdżało na Wschód
ok. 100 ciężarówek, a teraz ledwie kilkanaście. Firmy
transportowe, aby nie stracić kontraktów, zmuszone
były i nadal są korzystać z alternatywnych dróg
transportu, przez kraje ościenne, między innymi Li-
twę. To jednak oznacza zdecydowanie wyższe koszty,
nawet do 900 euro więcej na każdego tira. Ilość wy-
syłek spadła o około 50%. Nie tylko firmy transpor-
towe tracą na tej sytuacji. Producenci, ze względu na
obecną sytuację, już liczą straty, obawiają się o spa-
dek cen owoców w skupach, obawiają się o realizację
swoich kontraktów, a w przypadku przedłużenia się
tej sytuacji obawiają się o swoje dalsze funkcjonowa-
nie. Grozi im zwyczajnie bankructwo, ponieważ wła-
śnie tracą największy rynek zbytu i niejednokrotnie
naruszają długoletnie kontrakty.
Na posiedzeniu Sejmu sekretarz stanu w Mini-
sterstwie Infrastruktury pan Tadeusz Jarmuziewicz
ogłosił sukces rządu i rozwiązanie wszystkich pro-
blemów naszych przewoźników. Wątpimy jednak, czy
186
można tu mówić o sukcesie, czy raczej o katastrofie
i wielkiej niefrasobliwości rządu. Sytuacja obecna
wygląda podobnie do tej z 2010 r., z tym że w 2010 r.
mieliśmy 150 000 zezwoleń, w tym 30 000 na kraje
trzecie, i wykorzystywaliśmy je od kwietnia 2010 r.
Do kwietnia 2010 r. jeździliśmy na zezwoleniach z
roku 2009. Oznacza to, że łącznie w 2010 r. wykorzy-
staliśmy aż 190 000 zezwoleń. Tym samym w chwili
obecnej mamy zmniejszenie ilości pozwoleń aż o 40
000 sztuk, w tym 5000 sztuk mniej zezwoleń na kra-
je trzecie.
Co więcej, zezwolenia EKMT na 2011 r. zostały
rozdysponowane firmom, które nie uczestniczyły w
rynku rosyjskim. W roku 2005 przewoźnicy, aby uzy-
skać zezwolenia EKMT, wymieniali wypracowane
limity 15 sztuk Rosja – kraje trzecie na jedno zezwo-
lenie EKMT. Obecnie ministerstwo nie jest w stanie
wydać przewoźnikom należnych im limitów EKMT
i nie jest w stanie zrekompensować zezwoleń Rosja
– kraje trzecie (15 sztuk za jedno utracone zezwolenie
EKMT). Przewoźnicy stanęli więc przed sytuacją bez
wyjścia. Gdzie tu więc jest sukces?
Poza tym po co była ta cała awantura, skoro Ro-
sjanie proponowali już w listopadzie 190 000 zezwoleń
w tym 30 000 + 5000 na kraje trzecie? Przyjmując ten
niby sukces, straciliśmy w stosunku do propozycji li-
stopadowej realnie 40 000 zezwoleń, w tym 10 000
sztuk na kraje trzecie. I to w dodatku przez okres
trzech kolejnych lat. To nie sukces, Panie Ministrze,
to katastrofa! Jak można mówić o stabilizacji, skoro,
jak mówił sekretarz stanu: „(...) ustalono, że jeżeli
miałoby nastąpić zmniejszenie kontyngentu zezwoleń
EKMT dla Polski, ważnych na terytorium Federacji
Rosyjskiej, strona polska ma prawo odstąpić do usta-
leń dotyczących kontyngentu uzgodnionego ze stroną
rosyjską w protokole posiedzenia Komisji Mieszanej
z dnia 2 lutego 2011 r.”? Czy to jest pewność i stabili-
zacja dla polskich przedsiębiorców, czy raczej stabili-
zacja dla Rosjan, którzy osiągnęli więcej niż sami
oczekiwali jeszcze jesienią? Ten kolejny marketingowy
sukces rządu jest w praktyce totalną porażką.
W związku z powyższym mamy następujące py-
tania:
1. Czy rząd posiada dane o skali strat finanso-
wych odnotowanych przez polskie firmy produkcyjne
oraz transportowe w związku z zaniechaniami nego-
cjacyjnymi, które doprowadziły do tego transporto-
wego zastoju? A jeśli tak, to jakie kwotowo szkody
wynikają z zaistniałej sytuacji? Czy kwoty te rzeczy-
wiście przekroczyły już 100 mln zł zgodnie z infor-
macjami podawanymi przez prasę i dziennikarzy
gospodarczych?
2. Czy rząd polski rozważa wypłatę odszkodowań
za straty poniesione przez producentów i firmy trans-
portowe w związku z przespaniem przez naszą dy-
plomację i administrację rządową okresu negocjacyj-
nego i niepodjęciem na czas stosownej interwencji?
3. Jak się ma sprawa problemów z zezwoleniami
transportowymi do tak dumnie głoszonego przez
rząd polski ocieplenia stosunków z Rosją i czy według
rządu ważniejsze są deklaracje i uściski czy konkret-
ne sprawy handlowe? Co dla rządu jest priorytetem
w stosunkach z Rosją?
4. Jakie są konkretne liczby i ustalenia w zakresie
ilości pozwoleń transportowych na kolejne trzy lata
i jak się mają te liczby do proponowanych w listopa-
dzie 2010 r. przez Rosjan 190 000 pozwoleń na jeden
tylko 2011 r.?
Z poważaniem
Poseł Marek Kwitek
oraz grupa posłów
Sandomierz, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20642)
do ministra finansów
w sprawie przekazywania przez producentów
towarów na cele charytatywne
Od początku 2009 r. producenci mogą przekazywać
towary na cele charytatywne i nie muszą odprowadzać
od tego podatku. Inna jest sytuacja dystrybutorów
żywności. Sklepy i sieciowe markety za darowiznę mu-
szą odprowadzać VAT. Istnieje jednak możliwość sa-
modzielnej wyceny ofiarowanego produktu i odprowa-
dzania podatku znacznie niższego. Jednak i ta sytu-
acja stanowi dla nich poważną przeszkodę.
Według danych Federacji Polskich Banków Żyw-
ności krajowi dystrybutorzy są w stanie przekazać
30 tys. ton jedzenia rocznie. Na przeszkodzie stoją
według nich skomplikowane przepisy.
Czy Ministerstwo Finansów przewiduje zmianę
przepisów ułatwiającą dystrybutorom żywności od-
dawanie produktów żywnościowych?
Uregulowanie tej kwestii istotnie wsparłoby
możliwość bezpłatnej pomocy żywnościowej rodzi-
nom znajdującym się w bardzo trudnej sytuacji ma-
terialnej.
Poseł Elżbieta Rafalska
Gorzów Wielkopolski, dnia 2 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20643)
do ministra finansów
w sprawie likwidacji Ośrodka Zamiejscowego
w Gorzowie Wielkopolskim Izby Skarbowej
w Zielonej Górze
Likwidację Zamiejscowego Ośrodka Izby Skarbo-
wej w Gorzowie Wielkopolskim, związaną ze zwol-

nieniem części pracowników oraz zmianą warunków
pracy i płacy, uzasadniono koniecznością dostosowa-
nia regulaminu organizacyjnego Izby Skarbowej w
Zielonej Górze do zarządzenia nr 39 ministra finan-
sów z dnia 21 września 2010 r. w sprawie organizacji
urzędów i izb skarbowych oraz nadania im statutów
organizacyjnych (Dz. Urz. MF Nr 10, poz. 45). Stwier-
dzono, iż zapisy zarządzenia uniemożliwiają stworze-
nie takiej struktury organizacyjnej, która przewidy-
wałaby dalsze zatrudnienie pracowników w ich do-
tychczasowym miejscu świadczenia pracy (w Gorzo-
wie Wielkopolskim). Nie można zgodzić się z tak
postawioną tezą, gdyż z treści rozdziału 2 ww. zarzą-
dzenia nie wynika, by świadczyć pracę na rzecz izby
skarbowej można było jedynie w jej siedzibie. Co wię-
cej, z uzasadnienia do zarządzenia wręcz wynika
możliwość utworzenia komórek organizacyjnych izby
skarbowej w miejscu dotychczasowych ośrodków za-
miejscowych. Zgodnie z treścią uzasadnienia do za-
rządzenia „przekształcenie ośrodków zamiejscowych
izb skarbowych, które w zależności od indywidual-
nych uwarunkowań oznaczać może w niektórych wy-
padkach faktyczną likwidację ośrodków zamiejsco-
wych poprzez skupienie całej struktury organizacyj-
nej izby skarbowej w jednej siedzibie, a w innych
przypadkach polegać będzie na bezpośrednim pod-
porządkowaniu organizacyjnym komórek funkcjonu-
jących w ośrodku zamiejscowym wicedyrektorowi
lub wicedyrektorom w izbie skarbowej”. Indywidual-
ne uwarunkowania, choćby co do odległości między
Gorzowem Wielkopolskim a Zieloną Górą (120 km),
wskazują, że istnieje podstawa co do tego, by pracow-
nicy świadczyli pracę w dalszym ciągu w Gorzowie
Wielkopolskim.
Nie ma przeciwwskazań, by w ramach Izby Skar-
bowej w Zielonej Górze pracownicy mogli świadczyć
swą pracę w Gorzowie Wielkopolskim, szczególnie że
koszty funkcjonowania organów podatkowych wła-
ściwych dla ośrodka zamiejscowego po likwidacji tego
ośrodka znacznie wzrosną, z pewnością przekracza-
jąc poziom obecnie ponoszonych przez nie kosztów
(koszty przesyłek, dojazdów, kserowania akt itp.).
Argument w postaci obniżenia kosztów funkcjono-
wania administracji podatkowej jest więc iluzorycz-
nym argumentem. Ponadto zgodnie z zasadami po-
stępowania podatkowego, sprawy podatkowe są jaw-
ne dla stron, a organy podatkowe obowiązane są za-
pewnić stronom czynny udział w każdym stadium
postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić
im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i ma-
teriałów oraz zgłoszonych żądań. W praktyce ozna-
cza to obecność stron lub ich pełnomocników w sie-
dzibie organu odwoławczego, co przy likwidacji
ośrodka zamiejscowego oznaczać będzie konieczność
podróży do Zielonej Góry.
W przypadku, gdyby nie było możliwości dalszego
funkcjonowania komórek organizacyjnych izby skar-
bowej w naszym mieście, to racjonalnym byłoby takie
zagospodarowanie pracowników ośrodka, by mogli
oni w dalszym ciągu dzielić się swą specjalistyczną
187
wiedzą na miejscu, w organach, gdzie jest ona nie-
zbędna, czyli w Urzędzie Skarbowym w Gorzowie
Wielkopolskim, Ośrodku Zamiejscowym Urzędu
Kontroli Skarbowej w Gorzowie Wielkopolskim,
Urzędzie Celnym w Gorzowie Wielkopolskim i in-
nych, gdzie wiedza podatkowa jest pożądana (np. sa-
morządowe działy podatkowe). Pracownicy ośrodka
zamiejscowego prezentują wysoki poziom orzeczniczy
(ponad 90% wygranych przed WSA sporów podatko-
wych w ostatnim roku), wysoki poziom wiedzy po-
twierdzany jest poprzez przeprowadzone przez nich
szkolenia (zarówno dla organów podatkowych, jak i
podmiotów zewnętrznych), są wieloletnimi pracow-
nikami organów podatkowych nagradzanymi meda-
lami za zasługi na rzecz kraju, a ich zaangażowanie
w pogłębienie swej wiedzy potwierdzone jest szere-
giem certyfikatów szkoleniowych. Dziś tym pracow-
nikom zaoferowano przenosiny do Zielonej Góry, któ-
re w praktyce oznacza wyrzucenie z pracy, gdyż pra-
wie nikt nie jest w stanie pogodzić się z wielogodzin-
nymi dojazdami, godzącymi zarówno w nasze finanse,
jak i w życie prywatne. Oznacza to również, że pozby-
cie się ze służby wykwalifikowanych pracowników dla
nikogo nie jest problemem, gdyż w miejscowych orga-
nach podatkowych nie przewidziano funduszy na
ewentualne przejęcie pracowników ośrodka.
Dlaczego nie skorzystano z możliwości utworze-
nia komórek organizacyjnych izby skarbowej w miej-
scu dotychczasowego ośrodka zamiejscowego – takie
możliwości wynikają z zapisów zarządzenia?
Poseł Elżbieta Rafalska
Gorzów Wielkopolski, dnia 3 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20644)
do ministra skarbu państwa
w sprawie prywatyzacji przedsiębiorstwa
ENEA SA na rzecz spółki francuskiej EdF
W związku z zamiarem prywatyzacji spółki ENEA
SA przez Ministra Skarbu Państwa pragniemy sprze-
ciwić się tej decyzji ze względu na negatywne następ-
stwa tej decyzji.
Uważamy, że decyzja ta stanowi zagrożenie dla
bezpieczeństwa energetycznego Polski. Grozi nam
utrata kontroli nad sieciami energetycznymi na 20%
obszaru kraju. EdF jako potencjalny inwestor nie bę-
dzie realizował inwestycji sieciowych, które w za-
chodniej części Polski wymagają nakładów na pozio-
mie 3,5 mld zł. Jest to kwota niezbędnego minimum,
gdyż nie zawiera kosztów inwestycji w sieci inteli-
gentne i opomiarowanie.
Kolejny problem to zagrożenie dla bloku węglowe-
go 1000 MW w Kozienicach jako sprzeczne z polityką
EdF. Ograniczenie inwestycji w energetykę węglową
188
trzeba rozciągnąć na polski przemysł wydobywczy.
Wpłynie to negatywnie na polskie górnictwo, będzie
rodziło określone skutki społeczne i finansowe.
Dotychczasowe poczynania zachodnich branżo-
wych inwestorów w energetyce pokazują, iż konse-
kwentnie dążą oni do wprowadzenia własnych do-
stawców i eliminacji polskich kooperantów. Decyzja
o prywatyzacji uniemożliwi proces uratowania Za-
kładów Cegielskiego, które od dłuższego czasu przy-
gotowują wspólnie z ENEA produkcję małych elek-
trowni w oparciu o silniki produkowane w Zakładach
Cegielskiego. Wiadomym jest, że potencjalny francu-
ski inwestor nie będzie rozwijał tego projektu.
Według naszej opinii Pan Minister winien odstą-
pić od realizacji tego projektu w takiej formie.
Pytania:
Czy nie lepszym byłaby sprzedaż ENEA poprzez
GPW, czyli rozproszenie kapitału, zachowanie kon-
troli przez państwo, zgodnie z tym, co planowane jest
w pozostałych grupach energetycznych?
Czy nie lepszym projektem będzie rozważenie na-
bycia ENEA przez PGNiG w ramach tworzenia
przedsiębiorstwa multienergetycznego?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20645)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zapisów zawartych w projekcie
ustawy o systemie oceniania jakości edukacji
likwidujących kuratoria oświaty
i zmieniających formę nadzoru
pedagogicznego nad placówkami oświatowymi
Szanowna Pani Minister! Ministerstwo Edukacji
Narodowej zaprezentowało projekt nowej ustawy o
systemie oceniania jakości edukacji. Ustawa ta prze-
widuje powołanie naczelnego inspektora jakości edu-
kacji, kierującego pracą naczelnego urzędu jakości
edukacji, utworzenie krajowego ośrodka jakości i 7
regionalnych ośrodków jakości edukacji (ROJE) w:
Gdańsku, Jaworznie, Krakowie, Łodzi, Łomży, Po-
znaniu i Wrocławiu. W miejsce 8 okręgowych komi-
sji egzaminacyjnych oraz 16 kuratoriów oświaty
wraz z ich delegaturami miałoby powstać 7 regional-
nych ośrodków jakości edukacji. Obecnie oświatowy
nadzór sprawują niezależnie dwie instytucje: kura-
toria oświaty i komisje egzaminacyjne. W efekcie z
dwóch instytucji stworzono by jedną: ośrodek rozwo-
ju edukacji.
Zapowiedź Pani Minister co do likwidacji kurato-
riów nie napawa mnie optymizmem. Mimo wszystko
i tak nadzór będzie musiał być sprawowany, tylko
zadania zostaną rozrzucone do różnych instytucji:
wojewody, OKE i samorządu. Wszystko pod hasłem
rzekomych oszczędności. Od wielu dziesięcioleci w
świadomości społecznej funkcjonuje kuratorium,
jako instytucja sprawująca nadzór nad systemem
szkolnym. To miejsce, do którego można się odwołać
od decyzji dyrektora w sprawie stopni, skreślenia z
listy ucznia itp. Wielu rodziców nie będzie wiedziało,
po zlikwidowaniu kuratoriów, gdzie się zwrócić z ta-
kimi sprawami.
Dziś mówi się tylko o jakości edukacji. A wychowa-
nie? Projekt nowej ustawy mówi o powołaniu lotnych
wizytatorów jako nadzorców dyrektora. Dziś wizyta-
tor ma nie tylko kontrolować, ale też służyć radą. Są-
dzę, że ta rewolucja jest zupełnie niepotrzebna.
Bez uregulowania pozostają także m.in. bardzo
ważne dla uczniów i dla szkół, zwłaszcza ze względu
na warunki rekrutacji, kwestie konkursów przed-
miotowych dla uczniów szkół podstawowych i gim-
nazjów, których organizacja należała do zadań kura-
toriów oświaty.
Ponadto proponowane zmiany mają charakter
nieodwracalny, bowiem jest w nich mowa o przeka-
zaniu majątku likwidowanych instytucji i tworzeniu
nowych. Siedem regionalnych ośrodków nie przysta-
je do obecnego podziału administracyjnego kraju,
dlatego oddali to nadzór pedagogiczny od szkół i pla-
cówek. W sprzeczności pozostaje też z założeniami
decentralizacji państwa i prowadzi do osłabienia oraz
marginalizacji mniejszych regionów. W mojej ocenie
likwidacja kuratoriów ograniczy możliwość skutecz-
nego i efektywnego nadzorowania i oceny instytucji
oświatowych.
W przypadku województwa świętokrzyskiego bę-
dzie to przejaw marginalizacji tegoż województwa.
Województwo świętokrzyskie miałoby bowiem pod-
legać pod ośrodek w Łodzi. Uważam, że z daleka
trudniej ocenić jakość nauczania przy uwzględnieniu
lokalnych uwarunkowań. Z niepokojem przyjmuję
próby przekazania samorządom terytorialnym no-
wych zadań z zakresu edukacji, bez jednoczesnego
wskazania źródeł ich finansowania.
Propozycje MEN przewidujące utworzenie sieci
komórek organizacyjnych okręgowych ośrodków ja-
kości edukacji w terenie tzw. ROJE nie spełnią ocze-
kiwań zarówno świętokrzyskich samorządów, jak i
środowisk edukacyjnych w regionie. Takie rozwiąza-
nie spowoduje jedynie dalsze rozdrobnienie systemu
nadzoru pedagogicznego, a nie jak planowano jego
ujednolicenie i wzmocnienie. Podobnie mnożenie róż-
nego rodzaju podmiotów decyzyjnych w obszarze sys-
temu nadzoru pedagogicznego nie przyczyni się do
podkreślenia jakości edukacji czy skuteczniejszego
zarzadzania w tym zakresie, a jedynie może spowo-
dować dezinformację i rozproszenie odpowiedzialno-
ści za wdrażane projekty i osiągane wyniki.

Ponadto utworzenie krajowego ośrodka rozwoju
edukacji z siecią lokalnych centrów rozwoju edukacji
budzi kolejne wątpliwości. Brak jest bowiem w pro-
jekcie przedmiotowej ustawy zapisów uszczegółowia-
jących miejsce i zadania wymienionych placówek w
nowym systemie oceny jakości edukacji.
Celem i głównym zadaniem kuratorium jest m.in.
sprawowanie nadzoru pedagogicznego nad szkołami
i placówkami oświatowymi w województwie. Zadania
te wynikają m.in. z przepisów ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr
256, poz. 2572, z późn. zm.). Kuratorium oświaty jest
inspekcją realizującą indywidualne zadania. Po
wprowadzeniu zapowiadanych zmian może stracić
na znaczeniu, skutkiem czego będzie powstanie zu-
pełnie niesprawnej, nieefektywnej struktury o ma-
łym znaczeniu i znikomej skuteczności.
Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, apeluję,
aby modyfikacja systemu sprawowania nadzoru pe-
dagogicznego odbywała się z zachowaniem obowią-
zującego podziału administracyjnego kraju w oparciu
o znaczące podmioty z obszaru edukacji, ze szczegól-
nym uwzględnieniem kuratoriów oświaty, placówek
doskonalenia nauczycieli, poradni psychologiczno-pe-
dagogicznych i bibliotek pedagogicznych. Wskazane
podmioty dysponują niezbędnym potencjałem do two-
rzenia struktur i realizacji nadzoru pedagogicznego
w regionach. Sprowadzenie roli kuratoriów do pozio-
mu wydziału w urzędzie wojewódzkim przyczyni się
do degradacji wypracowanej w ciągu wielu lat płasz-
czyzny współpracy pomiędzy środowiskiem samorzą-
dowym a oświatowym.
Jestem przeciwny zapisom projektowanej ustawy
likwidującej kuratoria oświaty i powołującej ośrodki
badania jakości edukacji.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytania:
1. Jakie korzyści miałoby przynieść wprowadze-
nie nowego systemu kontrolowania i oceny jako-
ści edukacji?
2. Czy dokonano analizy ruchu kadrowego w ist-
niejących dotychczas kuratoriach oświaty przy prze-
prowadzeniu ich likwidacji?
3. Czy likwidacja kuratoriów oświaty wiąże się z
likwidacją siedzib, w których obecnie funkcjonują,
oraz jaki jest plan ich zagospodarowania?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 1 lutego 2011 r.
189
Interpelacja
(nr 20646)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu rozporządzenia
Rady Ministrów zmieniającego
rozporządzenie dotyczące autostrad płatnych
na terenie miast Górnego Śląska
Szanowny Panie Ministrze! W związku ze zgło-
szonymi do mojego biura poselskiego interwencjami
przez mieszkańców oraz samorządowców regionu
rybnicko-wodzisławsko-jastrzębskiego, dotyczącymi
niejasności w kwestii wprowadzenia zwolnienia sa-
mochodów osobowych do 3,5 t i motocykli z obowiąz-
ku płacenia za przejazd odcinkami autostrad budo-
wanych ze środków budżetu państwa, przebiegają-
cych w pobliżu naszych miast, zwracam się z prośbą
o zajęcie przez Pana Ministra stosownego stanowiska
w tej kwestii.
W odpowiedzi na moją poprzednią interpelację z
dnia 4 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-17310/10) zo-
stałem szczegółowo poinformowany, że zgodnie z ge-
neralną zasadą określoną w art. 37a ust. 1 ustawy z
dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z
2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.), za przejazd
autostradą pobierane są opłaty. Od tej zasady jednak
planowane są odstępstwa. Projekt rozporządzenia
Rady Ministrów zmieniający rozporządzenie w spra-
wie autostrad płatnych, znajdujący się obecnie w kon-
sultacjach społecznych i uzgodnieniach międzyresor-
towych, zakłada, że nie pobiera się opłat od pojazdów,
o których mowa w art. 37a ust. 6 pkt 1 i 2 ustawy z
dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, tylko na wy-
branych odcinkach. W projekcie tegoż rozporządze-
nia nie uwzględniono jednak odcinka autostrady A1
przebiegającego przez aglomerację śląską.
Ministerstwo Infrastruktury wykluczyło tym sa-
mym mieszkańców mojego regionu z przywileju ko-
rzystania ze stawki zerowej również na odcinku au-
tostrady A1 od węzła Gorzyczki do węzła Sośnica.
Odcinek ten przebiega przez obszar sześciu powia-
tów: raciborskiego, rybnickiego, wodzisławskiego,
Rybnika, Żor i Jastrzębia-Zdroju, liczącego ok.
650 000 mieszkańców, stanowiącego jednocześnie
obwodnicę dla miast subregionu zachodniego. Miesz-
kańcy ci zmuszeni są przyjąć wszelkie uciążliwości
związane z samą budową autostrady na tym odcinku,
jak również wydłużeniem czasu jej budowy spowodo-
wanym zerwaniem umowy z głównym wykonawcą.
Zwolnieni z opłat za przejazd zostali tylko kierow-
cy jadący autostradami na odcinkach od gliwickiego
węzła Sośnica do węzła w Bytomiu na autostradzie
A1 oraz od węzła Gliwice – Kleszczów do węzła Ka-
towice – Murckowska na A4.
190
Budowanie autostrad w obrębie dużych aglome-
racji jest jedynym rozwiązaniem skutecznie eliminu-
jącym korki uliczne w miastach i nadmierną, szko-
dliwą emisję spalin w centrach miast. Mieszkańcy
naszego regionu już teraz obawiają się, że wprowa-
dzenie opłat na A1 utrudni komunikację, która skie-
rowana będzie na drogi lokalne.
Uważam, że nieobjęcie w całości aglomeracji ślą-
skiej zwolnieniem z opłat za odcinki autostrad, prze-
biegające przez ten teren, należy uznać za działania
krzywdzące wobec mieszkańców, dodatkowo obcią-
żające ich finansowo i obniżające jakość życia w tym
regionie. Będzie to również skutkowało nadmiernym
natężeniem ruchu na pozostałych drogach, w tym
również lokalnych (mocno już teraz zniszczonych)
przez omijających punkty poboru opłat kierowców.
Nie dziwi mnie zatem fakt, iż przeciwko takiemu roz-
wiązaniu protestują władze miast i Ślązacy, którzy
boleśnie odczują skutki takiej decyzji.
Proponowane przez Pana Ministra rozwiązanie
jest nie do przyjęcia i zasługuje na uzasadnioną kry-
tykę, gdyż nie można się zgodzić na tak nierówne
i niesprawiedliwe traktowanie mieszkańców mojego
regionu.
Autostrada powinna pełnić funkcję obwodnicy
i łącznika subregionu zachodniego z aglomeracją ka-
towicką oraz dobrze skomunikować poszczególne
miasta, odciążając ruch, dzisiaj kierowany przez ich
centra.
W imieniu mieszkańców Śląska zwracam się z
prośbą o wprowadzenie stosownych zmian w prawie,
które umożliwiłyby odstąpienie od opłat za przejazdy
wszystkimi odcinkami autostrad w obrębie naszej
aglomeracji.
Proszę zatem o rzetelną odpowiedź na pytania:
1. Dlaczego proponuje Pan nierówną zasadę umoż-
liwiającą jednym korzystanie z autostrady w otocze-
niu swojego miasta za darmo, a innym odpłatnie?
2. Czy nie zauważa Pan szeregu możliwych korzy-
ści związanych zarówno z rozwojem regionów o niż-
szym potencjale, jak również z wyrównywaniem
szans oraz ograniczaniem szkodliwej emisji spalin?
3. Czy ostateczna decyzja uwzględni dobre roz-
wiązanie dla ok. 650 tys. mieszkańców subregionu
zachodniego, aglomeracji rybnicko-wodzisławsko-ja-
strzębskiej, którzy tak jak inni mieszkańcy, choć nie-
co większych miast, solidarnie przez lata ponosili
dzisiejsze koszty budowy autostrad w postaci odpro-
wadzania należnych podatków?
4. Dlaczego na liście odcinków zwolnionych z
opłat zabrakło odcinka autostrady A1 z Sośnicy do
Gorzyczek?
5. Czy widzi Pan Minister możliwość zmiany cy-
towanej wyżej ustawy i rozporządzenia?
Z poważaniem
Poseł Adam Gawęda
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20647)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie emisji w telewizji w czasie
chronionym materiałów zawierających sceny
o charakterze pornograficznym
Na podstawie art. 192 regulaminu Sejmu przed-
kładam Panu Ministrowi interpelację poselską w
sprawie emisji w telewizji w czasie chronionym ma-
teriałów zawierających sceny o charakterze porno-
graficznym.
Jak zauważył Społeczny Komitet Zwalczania Por-
nografii, w grudniu 2010 r. różne kanały telewizyjne
zlekceważyły postanowienia ustawy z dnia 29 grud-
nia 1992 r. o radiofonii i telewizji. W dniu 18 grudnia
2010 r. zrobiła to TV Kino Polska. O godz. 20.20, a
zatem w czasie dużej oglądalności, zaproponowała
widzom obraz pt. „Łuk Erosa”. Film ten został ozna-
czony jako dopuszczalny od lat 16, co zdaniem auto-
rów nie odpowiadało pokazywanym scenom. Polskie
prawo zakazuje pokazywania treści zawierających
m.in. obsceniczne sceny o charakterze pornograficz-
nym, mogących zagrozić psychicznemu i moralnemu
rozwojowi małoletnich, a zdaniem komitetu w takie
sceny obfitował przywołany film. Podobnie postąpiła
stacja Tele 5, która 23 grudnia 2010 r. o godz. 20
wyemitowała obraz pt. „Szpiegowski pojedynek”, co
zbulwersowało zainteresowanych ze względu na licz-
ne sceny erotyczne. Z kolei w dniu 29 grudnia 2010 r.
o godz. 20.10 TVP Kultura pokazała film pt. „Pogoda
na jutro”, który przez Społeczny Komitet Zwalczania
Pornografii również został uznany za szkodliwy dla
małoletnich.
Jestem zaniepokojony, iż wszystkie wymienione
filmy, zawierające sceny erotyczne, które mogły zo-
stać uznane za pornografię, zostały wyemitowane w
czasie chronionym, podczas którego małoletni powin-
ni być szczególnie chronieni przed treściami o cha-
rakterze pornograficznym.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
następujące pytania:
Jaki jest stosunek Pana Ministra do częstego nie-
stosowania się przez nadawców telewizyjnych do
chroniących nieletnich przepisów ustawy z dnia 29
grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji?
Czy Pan Minister uważa, że te przepisy są wystar-
czające, aby chronić młodzież przed treściami porno-
graficznymi w mediach, a szczególnie w telewizji?
Dlaczego nie są egzekwowane te przepisy, a ich
łamanie nie powoduje konsekwencji prawnych? Czy
Pan Minister wystąpi w tej sprawie do Krajowej Rady
Radiofonii i Telewizji?
Czy należy wprowadzić nowelizację ustawy wpro-
wadzającej surowsze kary dla nadawców za sianie
zgorszenia wśród nieletnich, aby skutecznie zniechę-
cić ich do promocji pornografii?

Czy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego wyjdzie ze stosowną nowelizacją ustawy z dnia
29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, a także
podejmie inne działania, by w telewizji, która jest
ważnym nośnikiem polskiej kultury, nie łamano
przepisów zabraniających demoralizacji nieletnich, a
w przypadku ich złamania wyciągano przewidziane
prawem konsekwencje?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20648)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zatrzymania i przesłuchania
pracowników „Naszego Dziennika”
przez FSB Rosji
Jak donosi „Nasz Dziennik” z dnia 7 lutego 2011 r.
nr 30, dziennikarz Piotr Falkowski i fotoreporter
Marek Borawski, pracownicy tego dziennika, w dniu
5 lutego br. zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy
FSB. Do zdarzenia doszło w trakcie wykonywania
przez nich obowiązków służbowych na podmoskiew-
skim osiedlu Siewiernyj, na terenie którego znajduje
się Dowództwo Wojsk Obrony Powietrzno-Kosmicz-
nej. Falkowski tak relacjonuje zdarzenie: „Zbierali-
śmy materiały dotyczące katastrofy smoleńskiej i
rosyjskiego śledztwa prowadzonego w tej sprawie.
Trudno było się spodziewać, że teren ten jest za-
mknięty dla osób z zewnątrz, żadnej tego typu infor-
macji nigdzie nie było”.
Po zatrzymaniu fotoreporterowi zabrano aparat
fotograficzny. Następnie obydwaj Polacy zostali prze-
wiezieni przez funkcjonariuszy FSB na przesłucha-
nie, które trwało ok. 5 godzin. W trakcie przesłucha-
nia rozpytywano przesłuchiwanych o ich pobyt w
Rosji, w tym z kim się spotkali i z kim zamierzają
rozmawiać. Ponadto skopiowano paszporty i wizy
pracowników „Naszego Dziennika”, a następnie ko-
pie dokumentów „gdzieś wysłano”. Spisano nie tylko
polskie adresy zamieszkania Falkowskiego i Boraw-
skiego, ale także adres hotelu w Moskwie, w którym
się zatrzymali. Przed oddaniem aparatu fotoreporte-
rowi funkcjonariusze FSB kazali mu zniszczyć
wszystkie zdjęcia. Należy podkreślić, że Rosjanie
uniemożliwili dziennikarzowi i fotoreporterowi wy-
konywanie obowiązków służbowych. Podobnie zacho-
wali się w stosunku do fotoreporterów znajdujących
się na lotnisku pod Smoleńskiem w dniu 10 kwietnia,
gdy niektórym zniszczyli zdjęcia zrobione tuż po ka-
tastrofie samolotu z prezydentem Lechem Kaczyń-
skim na pokładzie.
W związku z powyższym mam pytanie do Pana
Premiera:
191
Czy polski rząd wyjaśni ze stroną rosyjską powo-
dy zatrzymania i wielogodzinnego przesłuchania
dziennikarza i fotoreportera „Naszego Dziennika”,
co uniemożliwiło wykonywanie przez nich obowiąz-
ków służbowych?
Czy zdaniem Pana Premiera były powody do ta-
kiej reakcji ze strony funkcjonariuszy FSB, których
działania miały znamiona szykan i mogły zmierzać
do zastraszenia obydwu Polaków w celu zniechęcenia
ich do dalszego wyjaśniania przyczyn katastrofy
smoleńskiej na terytorium Rosji?
Czy polski rząd podejmie działania dyplomatycz-
ne, dzięki którym polscy dziennikarze i fotoreporte-
rzy będą mogli swobodnie wykonywać obowiązki
służbowe na terenie Federacji Rosyjskiej, w tym pro-
wadzić „śledztwo dziennikarskie” w celu wyjaśnienia
przyczyn katastrofy smoleńskiej i przebiegu rosyj-
skiego śledztwa w tej sprawie?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20649)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie przeznaczenia dodatkowych
środków na naukę i szkolnictwo wyższe
w budżecie na 2011 r. oraz nowelizacji ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym i aktów
towarzyszących
Szanowna Pani Minister! Przyłączam się do gło-
sów zaniepokojenia i niezadowolenia środowiska
uczelni wyższych, dotyczących nakładów finanso-
wych na szkolnictwo wyższe i naukę oraz zmian
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.
Niepokój budzi fakt, że systematycznie zmniejsza-
ne są środki z budżetu państwa na szkolnictwo wyż-
sze (z 0,99% PKB w 2005 r. do 0,88% PKB w roku
2010). Stawia to Polskę w bardzo niekorzystnym
świetle wśród innych krajów Unii Europejskiej. Ko-
nieczne jest więc znalezienie środków i zwiększenie
nakładów na szkolnictwo wyższe do około 2% PKB.
Umożliwi to realizację zadań napisanych w strategii
Europa 2020 i pozwoli szkołom wyższym na pełne
wdrożenie założeń strategii bolońskiej.
Środowisko akademickie zaniepokojone jest rów-
nież nowelizacją ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym. Proponowane zmiany w ustawie przewidują
dzielenie i tak mizernych środków finansowych tak-
że na uczelnie prywatne, co znacznie obniży ogólny
poziom szkolnictwa wyższego. Niepokojące jest także
ograniczanie autonomii uczelni poprzez ograniczenie
uprawnień ciałom przedstawicielskim.
Nowelizacja zakłada również bardzo niekorzyst-
ne, w opinii pracowników uczelni, formy zatrudnie-
192
nia. Niedopuszczalne są także propozycje zmian le-
gislacyjnych, które pozbawiają nauczycieli i pracow-
ników akademickich nabytych już praw. Stąd z całą
mocą popierają uchwałę Komisji Edukacji, Nauki i
Młodzieży z dnia 20 października 2010 r. postulującą
zwiększenie środków budżetowych na szkolnictwo
wyższe z przeznaczeniem na wynagrodzenia o 0,5
mld zł w 2011 r. Traktują oni to jako wstępny etap
długofalowej operacji powrotu do ładu płacowego.
Apeluję więc do Minister Nauki i Szkolnictwa
Wyższego o podjęcie natychmiastowych działań
zmierzających do uzdrowienia sytuacji w szkolnic-
twie wyższym z uwzględnieniem głosów przedstawi-
cieli środowiska.
Wobec powyższego zapytuję Panią Minister:
1. Jakie działania podejmie ministerstwo w celu
zwiększenia nakładów na szkolnictwo wyższe?
2. Jakich korzyści oczekuje ministerstwo, wpro-
wadzając zmiany legislacyjne dotyczące wynagrodze-
nia pracowników, statusu zawodowego nauczycieli i
form ich zatrudnienia?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Warszawa, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20650)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie krytycznej sytuacji w zakresie
wykonywania świadczeń
lekarsko-weterynaryjnych dotyczących
badań powierzonych Inspekcji
Weterynaryjnej i lekarzom weterynarii
wykonującym takie badania w drodze
urzędowego wyznaczenia
Do biur poselskich napływają protesty izb lekar-
sko-weterynaryjnych dotyczące trudnej sytuacji le-
karzy weterynarii oraz pracowników Inspekcji We-
terynaryjnej. Niewykonywanie przez lekarzy czyn-
ności, o których mowa w art. 16 ust. 1 i 1a ustawy z
dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej,
może skutkować zagrożeniami dla zdrowia publicz-
nego. W dniu 9 grudnia 2010 r. Krajowa Rada Lekar-
sko-Weterynaryjna podjęła uchwałę nr 28/2010/V w
sprawie odstąpienia od podpisywania umów na rok
2011 z tytułu wyznaczenia przez powiatowego leka-
rza weterynarii. Umowy o wykonywanie czynności z
wyznaczenia opisane w art. 16 ust. 3 ww. ustawy do-
tyczą takich czynności lekarza, jak wykonywanie
szczepień ochronnych i badań rozpoznawczych, ba-
danie zwierząt przeznaczonych do wywozu, sprawo-
wanie nadzoru nad miejscami gromadzenia, skupu i
sprzedaży zwierząt, nadzór nad badaniem zwierząt
rzeźnych i mięsa. Sytuacja – w zakresie wykonywa-
nia przez lekarzy weterynarii świadczeń lekarsko-we-
terynaryjnych w obszarze badań powierzonych In-
spekcji Weterynaryjnej i lekarzom wykonującym takie
badania w drodze urzędowego wyznaczenia – jest kry-
tyczna. Stawki za wykonywanie czynności urzędo-
wych przez lekarzy weterynarii są tak niskie, że na-
liczane na ich podstawie wynagrodzenia lekarzy nie
rekompensują nakładu pracy lekarza weterynarii, nie
pokrywają kosztów materiałów zużywanych do wyko-
nania badań i czynności ani nie są adekwatne do wie-
dzy i poziomu przygotowania zawodowego oraz pono-
szonej przez lekarza odpowiedzialności.
Za godzinę pracy w przypadku badania stanu
zdrowia zwierząt wraz z wystawieniem świadectw
zdrowia obowiązuje stawka 10 zł brutto, jeśli chodzi
o świnie dorosłe, 5 zł brutto za badanie i wystawienie
świadectw zdrowia dla prosiąt do innych gospodarstw
lub na targ. Po odliczeniu 7% dla PIW i innych po-
trąceń pozostaje z tych stawek odpowiednio: za ba-
danie świń dorosłych 7,46 zł, a prosiąt – 4,14 zł za
godzinę pracy.
Inny przykład to wykonanie tuberkulinizacji
krów: czynność polega na wszczepieniu krowie w fałd
skórny specjalnego odczynnika i pobrania krwi do
badania na białaczkę i brucellozę, co trzeba wykonać
z udziałem wykwalifikowanego pomocnika – techni-
ka weterynarii; po 72 godzinach trzeba mierzyć ten
fałd skórny, sprawdzając odczyn tuberkulinizacyjny,
opracować, opisać i zinterpretować wyniki, po czym
należy dostarczyć wyniki badań do wojewódzkiego
zakładu weterynarii. Całość tych prac za 16 zł od
zwierzęcia. Jeżeli lekarz weterynarii wykonuje tu-
berkulinizację dużego stada krów w jednym miejscu,
to może jego działanie ma jakiś sens ekonomiczny.
Inaczej jest w sytuacji dużego rozproszenia stad, co
ma miejsce w Małopolsce. We wsi, w której jest 10
krów, za ich tuberkulinizację lekarz otrzyma brutto
160 zł, z czego musi opłacić dwukrotny dojazd i wy-
najęcie technika. Obecnie obowiązujący system na-
liczania wynagrodzenia dla lekarza nie uwzględnia
sytuacji w rozproszonych małych stadach zwierząt.
Rozporządzenie Pana Ministra wprowadzające
obniżenie tych i tak zbyt niskich i niewaloryzowa-
nych od lat stawek doprowadziło do bardzo krytycz-
nej sytuacji i do protestów lekarzy weterynarii kie-
rowanych do biur poselskich.
Lekarze skarżą się, że w wykonywaniu wielu za-
dań, od których właściwej realizacji zależy bezpie-
czeństwo ludzi, są pozostawieni sami sobie, nie uzy-
skując jakiejkolwiek pomocy od administracji. Takie
są realia ich pracy przy szczepieniu psów przeciwko
wściekliźnie. Właściciele zwierząt uchylają się od ich
szczepienia. W terenach wiejskich, w gospodar-
stwach, w których jest więcej niż jeden pies, nie przy-
prowadza się do szczepienia wszystkich zwierząt. Ta
sytuacja to dodatkowe obciążenie w i tak stresującej
i trudnej pracy.
Podstawowym obowiązkiem administracji pu-
blicznej jest zapewnienie rzetelnego wykonywania

zadań z zakresu bezpieczeństwa zdrowia publiczne-
go. Zagwarantowanie właściwego poziomu badań
mających bezpośredni wpływ na stan zdrowia ludzi
i zwierząt stanowi realizację obowiązujących przepi-
sów krajowych i unijnych. Zatem protest lekarzy po-
legający na odmowie wykonywania zadań lub rygo-
rystycznym egzekwowaniu przepisów przez lekarzy
– pracowników Inspekcji Weterynaryjnej będzie
skutkował zagrożeniami zdrowotnymi. Jeżeli zwal-
czanie chorób zwierząt ma nie być działaniem pozo-
rowanym, administracja musi przeznaczyć na wyko-
nanie niezbędnych czynności środki w wysokości
rekompensującej ponoszone przez lekarzy koszty i
adekwatne do nakładu pracy lekarza.
Czy Pan Minister zdaje sobie sprawę, że skutki
zdrowotne niewykonywania badań powierzonych In-
spekcji Weterynaryjnej i lekarzom w drodze urzędo-
wego wyznaczenia będą generować znacznie wyższe
koszty ponoszone przez administrację, producentów
żywności i obywateli niż kwoty zaoszczędzone przez
obniżanie stawek za czynności lekarzy?
Skoro w ostatnich 3 latach zatrudnienie w admi-
nistracji publicznej wzrosło o ok. 40 tys. osób, a wy-
datki sektora publicznego – o 140 mld zł, dlaczego
zmusza się lekarzy weterynarii do ponoszenia kon-
sekwencji finansowych rozrzutności rządu?
Jakie działania podejmie Pan Minister, by unik-
nąć negatywnych dla obywateli i gospodarki skutków
protestu lekarzy weterynarii?
Posłanki Anna Paluch
i Ewa Malik
Warszawa, dnia 22 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20651)
do ministra infrastruktury
w sprawie luki w ustawie
Prawo telekomunikacyjne powodującej
brak możliwości wyegzekwowania
przez użytkowników sieci odpowiedniej
jakości usług od dostawców Internetu
Szanowny Panie Ministrze! W związku z przysy-
łanymi do biur poselskich w ostatnim czasie licznymi
skargami na operatorów sieci internetowych prosimy
Pana o odpowiedź na pytanie, kiedy Ministerstwo
Infrastruktury przedłoży Wysokiej Izbie stosowny
projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo telekomuni-
kacyjne.
Problem związany z dostawą niskiej jakości usług
internetowych w zakresie udostępnianej użytkowni-
kom sieci prędkości transmisji danych jest szeroko
nagłośniony przez media.
193
Internauci, którym proponowano określone
wskaźniki prędkości transferu Internetu przy zaku-
pie usług w materiałach promocyjnych, nie są w sta-
nie, po podpisaniu umowy – z powodu braku konkret-
nych zapisów w ustawie telekomunikacyjnej – wyeg-
zekwować od dostawcy Internetu usług na poziomie,
który obiecywano w ulotkach promocyjnych. Dekla-
rowana w materiałach promocyjnych prędkość trans-
feru Internetu jest w rzeczywistości, jak dowodzi
praktyka korzystania z Internetu, już po zawarciu
umowy, nieosiągalna.
Proszę określić, jakie działania podejmie mini-
sterstwo, aby poprzez zmianę prawa wymusić na do-
stawcach Internetu wywiązywanie się z warunków
dostawy Internetu określonych w umowach z klien-
tami oraz naprawienie wyrządzonej – poprzez naru-
szenie zapisów umowy – szkody.
Z wyrazami szacunku
Posłanki Ewa Malik
i Anna Paluch
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20652)
do ministra finansów
w sprawie zwolnienia służby
radioamatorskiej stałej z opłaty
administracyjnej związanej ze zgłoszeniem
instalacji antenowych
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 1 stycznia
2011 r. weszły w życie rozporządzenia obligujące
użytkowników instalacji antenowych, których rów-
noważna moc promieniowana izotropowo wynosi nie
mniej niż 15 W, emitujących pola elektromagnetycz-
ne o częstotliwościach od 30 kHz do 300 GHz, do
zgłoszenia tego faktu odpowiednim instytucjom.
Osoby fizyczne zgłaszające swoje anteny nadaw-
cze są zmuszone uiścić opłatę administracyjną w wy-
sokości 120 zł od każdego zgłoszenia pojedynczej an-
teny.
W imieniu krótkofalowców pytam, czy byłaby
możliwość całkowitego zwolnienia z tej opłaty wła-
ścicieli instalacji antenowych posiadających pozwo-
lenie radiowe dla służby radioamatorskiej stałej. W
skali kraju, dla Skarbu Państwa kwota ta nie ma
znaczenia, a dla pojedynczego krótkofalowca może
stanowić zaporę dla dalszego zajmowania się tym
hobby.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 28 stycznia 2011 r.
194
Interpelacja
(nr 20653)
do ministra zdrowia
w sprawie opinii wobec stanowiska
konsultantów wojewódzkich z dnia
10 stycznia 2011 r. dotyczącego skutków
postępowań konkursowych oraz zagrożenia
bezpieczeństwa zdrowotnego mieszkańców
Małopolski
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonej in-
terpelacji: Do mojego biura poselskiego wpłynęło sta-
nowisko konsultantów wojewódzkich z dnia 10 stycz-
nia 2011 r. w sprawie skutków postępowań konkur-
sowych oraz zagrożenia dla bezpieczeństwa zdrowot-
nego mieszkańców Małopolski.
Dokument ten sporządzony przez osoby z racji
wykształcenia, doświadczenia zawodowego i sprawo-
wanych funkcji najbardziej predestynowane, do wy-
dawania tego typu opinii, jest jednoznacznie krytycz-
ny, wobec zasad i sposobu przeprowadzenia procesu
kontraktowania świadczeń zdrowotnych na rok 2011
i lata następne, dokonanego przez MOW NFZ. Poni-
żej pokrótce przedstawiam zastrzeżenia podniesione
w przywoływanym stanowisku:
— „Oddanie komputerowi decyzji o tym, kto i w
jakim zakresie będzie udzielał świadczeń zdrowot-
nych przez najbliższe trzy lata”.
— „Zakontraktowanie świadczeń w miejscach, w
których brak jest wystarczającej liczby lekarzy, kiedy
jednocześnie odmawia się tych kontraktów jednost-
kom bardzo dobrze do tego przygotowanym”.
— „Brak poradni urologicznej w powiecie myśle-
nickim”.
— „Brak kontraktów dla oddziałów nefrologicz-
nych w Nowym Targu, Myślenicach lub Gorlicach”.
— „Wyeliminowanie opieki stomatologicznej z ga-
binetów szkolnych”.
— „Zastanawiające przypadki »poszukiwania«
lekarzy przez podmioty, które zaledwie kilkanaście
dni temu zostały wybrane w konkursach ofert do za-
warcia umowy”.
— „Błędem jest również dopuszczenie do sytuacji,
gdy są znaczne obszary województwa, gdzie żadna
jednostka nie ma kontraktu na poradnię specjali-
styczną (np. w zakresie nefrologii w Zakopanem, No-
wym Targu, Myślenicach czy Limanowej), podczas
gdy w innym miejscu w Małopolsce jest jednocześnie
kilka tego typu placówek”.
— „Świadczeniodawcy, którzy są wartościowi,
sprawdzeni i godni zaufania, zostali wyrzuceni z sys-
temu w imię bezwzględnej wiary w najniższe ceny”.
— „Zakontraktowanie świadczeń częstokroć w
miejscach do tego zupełnie nieprzygotowanych”.
Do stanowiska dołączone też zostały uwagi kry-
tyczne do rozdziału kontraktów przez MOW NFZ w
dziedzinie ortopedii i traumatologii narządu ruchu,
które poniżej w całości przytaczam:
„Kontraktowanie świadczeń zdrowotnych przez
MOW NFZ miało charakter subiektywny, bez zapo-
wiadanych zasad i reguł, oraz nie uwzględniało dobra
i interesu pacjentów, a także oszczędności środków
finansowych, które rozdysponowano.
Przytoczone poniżej uwagi mają na celu wykaza-
nie, jak niewłaściwie rozdzielane są środki finansowe
NFZ, które są własnością społeczeństwa i powinny
podlegać publicznej kontroli.
1. Ocena i analiza przyznanych kontraktów wska-
zuje na dyskryminację podmiotów publicznych, któ-
rym zmniejszono drastycznie środki, przesuwając je
do sektora niepublicznego. Podmioty publiczne świad-
czące kompleksowe usługi dysponują olbrzymim po-
tencjałem możliwości udzielania świadczeń, dyspo-
nują dużą bazą łóżkową, sprawdzoną i dobrze wy-
szkoloną kadrą specjalistyczną oraz aparaturą i sprzę-
tem medyczny. Większość tych podmiotów poczyniła
wielomilionowe inwestycje celem dostosowania wa-
runków do obecnych standardów i wymogów NFZ.
W tej sytuacji niskie kontrakty dla tych podmiotów
można określić jako marnowanie zainwestowanych
środków publicznych i inwencji ludzkiej.
2. Upokarzające traktowanie szpitali posiadają-
cych szpitalne oddziały ratunkowe. Stawki ryczałto-
we dla SOR od wielu lat są „głodowe” (za niskie), co
jest powodem zadłużania szpitali. Dodatkowo przy
niskich kontraktach dla tych szpitali, obligatoryjnie
przyjmowani są poprzez SOR chorzy na oddziały z
poważnymi schorzeniami i obrażeniami ciała. Cho-
rzy ci wymagają niejednokrotnie złożonych i wielo-
krotnych zabiegów operacyjnych oraz długotrwałej
hospitalizacji. Koszty leczenia tych chorych znacznie
przekraczają wycenę tych procedur w stosunku do
JPG. Ta sytuacja powoduje zadłużanie szpitali. Na-
tomiast niepubliczne zakłady, które nie mają obo-
wiązku przyjmowania chorych z urazami w ramach
ostrych dyżurów są w uprzywilejowanej sytuacji.
3. W rozdziale kontraktów nie uwzględniono list
kolejkowych – pacjentów oczekujących na planowe
leczenie operacyjne, które wg NFZ mają duże znacze-
nie i są surowo egzekwowane. Jest do krzywdzące dla
chorych długo oczekujących i pozbawionych w tych
okolicznościach możliwości do terminowego leczenia
w tych jednostkach, do których mieli zaufanie. Świad-
czy to o deprecjonowaniu istniejących zasad i dobra
chorego.
4. Przy wielu oddziałach chirurgii ogólnej utwo-
rzone zostały pododdziały urazowo-ortopedyczne,
których zasadność funkcjonowania jest wątpliwa.
Wykonują proste, opłacalne procedury, a trudniejsze
przypadki odsyłane są do pełnoprofilowych oddzia-
łów urazowo-ortopedycznych z uzasadnieniem nie-
posiadania podstawowego sprzętu i wyposażenia.
Natomiast otrzymane przez te oddziały duże kon-
trakty wykorzystane będą nieracjonalnie.
5. Nierówne traktowanie świadczeniodawców z
punktu widzenia możliwości kompleksowego udzie-
lania świadczeń. Dowodem tego jest uprzywilejowane
traktowanie podmiotów niepublicznych, pozwalające

im na selektywne wybieranie tzw. opłacalnych pro-
cedur, które wykonywane są nadmiernie, często bez
jednoznacznych wskazań, co można określić wyłu-
dzaniem środków finansowych z NFZ (np. artrosko-
pia, operacja cieśni nadgarstka itp.).
— Nowe niepubliczne podmioty, które nie spraw-
dziły się jeszcze na rynku zdrowia, otrzymały wyso-
kie kontrakty bez sprawdzenia ich możliwości w za-
kresie świadczenia usług. Brak weryfikacji tych pod-
miotów pod względem bazy lokalowej, wyposażenia,
kadry specjalistycznej.
— Prywatne (niepubliczne) ośrodki w wielu przy-
padkach tylko na papierze spełniają wymogi do wy-
konywania procedur, a niejednokrotnie są one nie-
zgodne z przyjętymi zasadami i zaleceniami konsul-
tantów krajowych w danej dziedzinie.
— Kadra specjalistyczna (lek. spec., instrumen-
tariuszki, pielęgniarki) często fikcyjnie wykazani są
w wielu jednostkach i niejednokrotnie pracują w tym
samym czasie w jednostkach publicznych.
— Nikt nie sprawdza jakości i wiarygodności do-
kumentacji medycznej niepublicznych podmiotów, a
zwłaszcza jakości i standardów leczenia. Często po-
bierane są od chorych dodatkowe opłaty za implanty,
mimo że w cenie procedury (ze środków NFZ) wliczo-
ne są koszty implantów.
— Prywatne podmioty nie leczą powikłań wła-
snych ze względu na nieopłacalność i często pozorny
brak możliwości. Zatem odsyłają chorych do publicz-
nych jednostek. Nie biorą odpowiedzialności zawo-
dowej i finansowej, przenosząc ją na publiczne za-
kłady.
6. NFZ nie zakontraktował dostatecznej ilości
świadczeń na leczenie ambulatoryjne, które jest in-
tegralną częścią kompleksowego leczenia specjali-
stycznego. Pacjenci z poważnymi schorzeniami ocze-
kują wiele miesięcy na wizytę w poradni specjali-
stycznej. Poradnie te najczęściej zlokalizowane są
przy oddziałach szpitalnych. Niepubliczne zakłady
nie są zobowiązane do prowadzenia poradni i kontro-
li pooperacyjnych, a jeżeli prowadzą, to odpłatnie.
7. Dyrekcja MOW NFZ nie traktuje podmiotowo
roli nadzoru specjalistycznego i nie liczy się z opinią
specjalistów wojewódzkich. Nadzór specjalistyczny
jest doskonale zorientowany o potrzebach i możliwo-
ściach funkcjonowania poszczególnych jednostek w
danej specjalności. Zatem opinia i głos doradczy spe-
cjalistów wojewódzkich powinien być uwzględniony
w powyższych kwestiach.
Specjalista wojewódzki w dziedzinie ortopedii
i traumatologii narządu ruchu dr n. med. Julian
Dutka”.
Szanowna Pani Minister, posiada Pani preroga-
tywy do nadzoru merytorycznego nad działaniami
Narodowego Funduszu Zdrowia, w związku z powyż-
szym, zważywszy na wyżej przytoczone okoliczności,
interpeluję:
1. Jaka jest opinia Ministerstwa Zdrowia odno-
śnie do stanowiska konsultantów wojewódzkich z
dnia 10 stycznia 2011 r. w sprawie skutków postępo-
195
wań konkursowych oraz zagrożenia dla bezpieczeń-
stwa zdrowotnego mieszkańców Małopolski?
2. Czy wobec powyższych zarzutów ministerstwo
planuje podjęcie działań, które zniwelują społeczne
szkody wywołane działaniem Małopolskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20654)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości korzystania przez
szpitale MSWiA ze środków w ramach RPO
Szanowny Panie Premierze! Możliwość korzysta-
nia ze środków Unii Europejskiej w ramach istnieją-
cych programów operacyjnych stanowi dla wielu pod-
miotów szansę przełomowego rozwoju. Dotychczaso-
we doświadczenia pokazują, że to ważne źródło fi-
nansowania pozwoliło na przeprowadzenie inwesty-
cji, które w innych warunkach mogłyby nie doczekać
się realizacji.
Wsparcie oferowane w ramach regionalnych pro-
gramów operacyjnych jest kluczowe dla podmiotów
realizujących głównie zadania o zasięgu regional-
nym. Program ten pozwala na uzyskiwanie różno-
rodnych dotacji, w tym również tych o niższej war-
tości nakładów.
Z grona uprawnionych do korzystania z RPO wy-
kluczone zostały zakłady opieki zdrowotnej, dla któ-
rych organem założycielskim są: minister, centralny
organ administracji rządowej lub publiczna uczelnia
medyczna. Dotyczy to również zakładów opieki zdro-
wotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji. Istniejące obostrzenie wynika z tzw. linii
demarkacyjnej pomiędzy ROP a Programem Opera-
cyjnym „Infrastruktura i środowisko”, a służyć ma
rozłączności zakresów wsparcia obu programów.
Praktyka dowodzi jednak, że zakres możliwości
dofinansowania, oferowanych przez PO IŚ sprawia,
że ww. placówki nie mogą w rzeczywistości sprostać
wymaganiom, koniecznym do spełnienia w celu uzy-
skania stosownego wsparcia.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego świadome
jest istnienia opisanej niedoskonałości prawnej, lecz
jednocześnie nie przewiduje podejmowania w tej
sprawie stosownych kroków. Jest to tym bardziej za-
stanawiające, że już dwukrotnie problem ten stano-
wił przedmiot dezyderatu sejmowej Komisji Admini-
196
stracji i Spraw Wewnętrznych, która wyraziła potrze-
bę zmiany istniejącego stanu rzeczy.
Proszę Pana Premiera o odpowiedź: Czy może
Pan Premier w ramach posiadanych uprawnień i au-
torytetu osobiście włączyć się w rozwiązanie opisa-
nego problemu poprzez zachęcenie Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego do podjęcia działań skutkują-
cych zmianą niekorzystnych dla szpitali przepisów?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20655)
do ministra finansów
w sprawie stosowania i interpretacji art. 17
ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych
Przedstawiciele spółdzielni mieszkaniowej z Bia-
łegostoku na podstawie poniżej opisanego stanu fak-
tycznego przedstawili mi problem wyłaniający się na
gruncie interpretacji i stosowania zapisów art. 17
ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku
dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr
54, poz. 654, z późn. zm.).
Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.
przepisem art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr
54, poz. 654, z późn. zm.), wolne od podatku są do-
chody spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot miesz-
kaniowych, towarzystw budownictwa społecznego
oraz samorządowych jednostek organizacyjnych pro-
wadzących działalność w zakresie gospodarki miesz-
kaniowej uzyskane z gospodarki zasobami mieszka-
niowymi – w części przeznaczonej na cele związane
z utrzymaniem tych zasobów, z wyłączeniem docho-
dów uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż
gospodarka zasobami mieszkaniowymi.
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega-
ją zatem jedynie dochody uzyskane z gospodarki za-
sobami mieszkaniowymi, które nie zostały przezna-
czone na cele związane z utrzymaniem zasobów
mieszkaniowych oraz dochody uzyskane z innej dzia-
łalności niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.
Rozbieżności interpretacyjne cytowanego powyżej
przepisu pojawiły się po opublikowaniu urzędowej
interpretacji ogólnej nr DD/6/8213/11/KWW/07/
MB7/82 ministra finansów z dnia 5 marca 2008 r.
(opub. w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów
z 2008 r. Nr 3, poz. 27) oraz wyroku Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia
14.10.2008 r. w sprawie sygn. akt: I SA/Rz 247/08 i
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocła-
wiu z dnia 30.06.2010 r. w sprawie sygn. akt: I SA/
WR 213/10.
Z ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wy-
nika, że podstawowym celem spółdzielni mieszka-
niowych jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych
ludności przez dostarczanie im oprócz lokali miesz-
kalnych, także lokali o innym przeznaczeniu. Oso-
by, w posiadaniu których znajdują się lokale, obo-
wiązane są uczestniczyć w wydatkach nie tylko
związanych z eksploatacją i utrzymaniem tych lo-
kali, ale również z eksploatacją i utrzymaniem nie-
ruchomości wspólnych oraz kosztami ich zarządu
(art. 1 i 4 ustawy z dnia 15.12.2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz.
1116, z późn. zm.). Uwzględniając charakter wno-
szonych opłat oraz pokrywanych z nich kosztów,
uzasadnione jest rozumienie pojęcia „zasoby miesz-
kaniowe”, użytego w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o
podatku dochodowym od osób prawnych, nie tylko
jako obejmujących lokale mieszkalne, ale również
pozostałe pomieszczenia i urządzenia wchodzące w
skład budynku mieszkalnego lub znajdujące się poza
nim, których istnienie jest niezbędne dla prawidło-
wego korzystania z mieszkań, jak również ułatwia-
jące dostęp do budynku mieszkalnego oraz zapew-
niające sprawne jego funkcjonowanie oraz admini-
strowanie. Oznacza to, iż pojęcie zasobów mieszka-
niowych ma bardzo pojemny zakres. Pojęcie zaso-
bów mieszkaniowych jest znaczeniowo inne niż
definicja budynku mieszkalnego, która zawarta jest
w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Ge-
neralnie pod pojęciem gospodarki zasobami miesz-
kaniowymi należy rozumieć działania mające na
celu utrzymanie substancji pomieszczeń mieszkal-
nych w należytym stanie. Do tego rodzaju zasobów
w szczególności należą lokale mieszkalne wraz przy-
należnymi do nich pomieszczeniami oraz z wyposa-
żeniem technicznym znajdujące się w budynku
mieszkalnym oraz lokale o innym przeznaczeniu,
np. lokale użytkowe. Toteż związane z lokalami
mieszkalnymi i pomieszczeniami oraz lokalami o
innym przeznaczeniu przychody oraz sfinansowane
z nich koszty stanowią przychody i koszty gospodar-
ki zasobami mieszkaniowymi.
Uwzględniając powyższe, minister finansów w
swojej cytowanej powyżej interpretacji ogólnej z dnia
5 marca 2008 r. wskazał, że przychody i koszty skła-
dające się na gospodarkę zasobami mieszkaniowymi
są jednocześnie przychodami i kosztami podatkowy-
mi w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od
osób prawnych. Dlatego dochód powstały z tego ty-
tułu, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych, wolny jest od podat-
ku dochodowego, o ile przeznaczony zostanie na cele
związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych.
Kierując się tymi przesłankami, minister finansów
wskazał, że opodatkowaniu podlegają dochody osią-
gane z innej działalności gospodarczej niż gospodar-

ka zasobami mieszkaniowymi, bez względu na cel,
na jaki zostanie przeznaczony. Są to zatem dochody
z działalności gospodarczej, która nie jest podstawo-
wą działalnością prowadzoną przez podatników, o
którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podat-
ku dochodowym od osób prawnych. Działalnością
taką, oprócz wyżej wymienionej działalności polega-
jącej na wynajmowaniu lokali użytkowych, jest tak-
że np. wynajmowanie powierzchni budynków miesz-
kaniowych na reklamy, dachów tych budynków pod
anteny satelitarne.
Mając na uwadze wyżej wymienioną interpretację
ogólną ministra finansów, także Wojewódzki Sąd Ad-
ministracyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu swojego
wyroku z dnia 30.06.2010 r. w sprawie I SA/Wr 213/
10 zajął podobne stanowisko w zakresie stosowania
postanowień art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia
16.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób praw-
nych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.).
Co prawda wywody sądu dotyczą zaliczek wnoszo-
nych przez członków określonej wspólnoty mieszka-
niowej, to w pozostałym zakresie istotnie nie różnią
się od opłat wnoszonych przez członków spółdzielni
mieszkaniowej. Po dość obszernych wywodach sąd w
uzasadnieniu orzeczenia stwierdził, iż zaliczki wpła-
cane przez właścicieli lokali, będących we wspólnocie
mieszkaniowej, niezależnie czy wspólnota obejmuje
lokale mieszkalne, czy użytkowe, należy kwalifiko-
wać jako pochodzące z gospodarki zasobami miesz-
kaniowymi i podlegające zwolnieniu na podstawie
art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych pod warunkiem, że budynek nale-
żący do wspólnoty jest kwalifikowany jako mieszkal-
ny, a dochody pochodzące z zaliczek przeznaczone
zostaną na cele związane z utrzymaniem tych zaso-
bów. Jednocześnie tenże sąd zastrzegł, iż znane są
wyroki innych sądów administracyjnych dotyczące
opodatkowania dochodu na podstawie art. 12 ust. 1
pkt 1 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia
15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych. Niemniej sąd podkreślił, że dotyczą one
przede wszystkim funkcjonowania spółdzielni miesz-
kaniowych, których struktura własnościowa i orga-
nizacyjna jest zupełnie odmienna od reguł rządzą-
cych wspólnotą mieszkaniową. Wyjątkiem jest tutaj
pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Ad-
ministracyjnego w Rzeszowie z dnia 14.10.2008 r. w
sprawie sygn. akt: I SA/Rz 247/08.
Tymczasem wojewódzki sąd administracyjny w
uzasadnieniu cytowanego powyżej wyroku stwier-
dził, że zaliczki na utrzymanie nieruchomości
wspólnej uiszczane są zarówno przez właścicieli lo-
kali mieszkalnych, jak i użytkowych. Zwolnieniu z
opodatkowania podlega jedynie dochód związany z
zasobami mieszkaniowymi, tj. lokalami mieszkal-
nymi, przeznaczony na utrzymanie tych zasobów.
W związku z tym sąd podzielił pogląd, iż nadwyżka
zaliczek wnoszonych przez właścicieli lokali miesz-
kalnych nad kosztami zarządu nieruchomością
wspólną, przekazana na fundusz remontowy, będzie
197
dochodem korzystającym ze zwolnienia, o którym
mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych pod warunkiem, że
środki zgromadzone na rachunku tego funduszu
pochodzą z gospodarki zasobami mieszkaniowymi
oraz zostaną przeznaczone i wydatkowane na cele
związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych.
Natomiast nie będzie zwolniony dochód uzyskany z
gospodarki lokalami użytkowymi, dochód zwrócony
właścicielom oraz nadwyżka zaliczona na poczet za-
liczek na koszty zarządu w kolejnym roku kalenda-
rzowym, bowiem w ocenie tego sądu nie jest to do-
chód przekazany na cele związane z utrzymaniem
zasobów mieszkaniowych.
W rozważaniach tego sądu istotne jest nie tylko
przeznaczenie zaliczek wnoszonych przez właścicieli
lokali użytkowych, ale również źródło ich pochodze-
nia. Skoro źródło pochodzenia zaliczek nie kwalifi-
kuje ich zwolnienia, to bez znaczenia jest cel, na któ-
ry zostały przeznaczone. Tym samym Wojewódzki
Sąd Administracyjny w Rzeszowie przyjął, że zalicz-
ki wnoszone przez właścicieli lokali użytkowych na
poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną nie
podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od
osób prawnych ze względu na źródło ich pochodzenia.
Wynika to wyraźnie z brzmienia art. 17 ust. 1 pkt 44
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
który zwalnia dochody wspólnot mieszkaniowych
uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi,
w części przeznaczonej na cele związane z utrzyma-
niem tych zasobów. Tego rodzaju dochody bowiem nie
mogą pochodzić z zaliczek wnoszonych przez właści-
cieli lokali użytkowych.
Z zaprezentowanych pokrótce wywodów obu Wo-
jewódzkich Sądów Administracyjnych – we Wrocła-
wiu oraz w Rzeszowie bezspornie wynika, iż w tym
samym zagadnieniu podatkowym występuje roz-
bieżność interpretacyjna sądów administracyjnych
jako organów orzeczniczych. Dlatego też niezbędne
jest podjęcie odpowiednich działań zmierzających
do ujednolicenia wykładni przedmiotowego przepisu
bądź wprowadzenie zmian legislacyjnych, dzięki
którym można by precyzyjnie określić kryteria
zwolnienia.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z prośbą o:
1) przedstawienie jednolitego stanowiska Mini-
sterstwa Finansów do poruszonego powyżej proble-
mu;
2) poinformowanie, czy Ministerstwo Finansów
widzi potrzebę wprowadzenia zmian legislacyjnych
w celu wyeliminowania powstałych wątpliwości in-
terpretacyjnych, a jeżeli tak, to czy Pan Minister po-
dejmie taką inicjatywę.
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 25 stycznia 2011 r.
198
Interpelacja
(nr 20656)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie umieszczenia na liście inwestycji
priorytetowych w Programie Operacyjnym
„Infrastruktura i środowisko” realizacji
projektu modernizacji dworca PKP
Bydgoszcz Główna
Dworzec kolejowy to wizytówka każdego miasta.
Jest to pierwsze miejsce witające podróżnych, którzy
przyjechali lub są przejazdem w danej miejscowości,
korzystają z niego mieszkańcy, dla których bardzo
często jest to środek transportu, z którego korzysta-
ją codziennie, jeżdżąc do pracy, szkoły czy też wyjeż-
dżając co jakiś czas, w końcu korzystać będą również
goście przybyli do Polski na Euro 2012.
Bydgoszcz należy do największych miast w Polsce
oraz jest jedynym ośrodkiem w woj. kujawsko-pomor-
skim, które posiada lotnisko. Jest także wpisana w
europejską sieć transportową TNT-T jako węzeł łą-
czący szlaki drogowe, lotnicze i wodne.
Ostatnia odbudowa dworca miała miejsce w roku
1915, tuż po pożarze budynku. Jest to zatem wielo-
letni budynek, który jeszcze nie doczekał się niezbęd-
nego remontu i rozbudowy. Biorąc pod uwagę rozwój
miasta, jego znaczenie w budowaniu ośrodka akade-
mickiego w kujawsko-pomorskim (Bydgoszcz posiada
najwięcej uczelni wyższych w regionie, które odwie-
dza liczne grono studentów z zagranicy) oraz wiele
znaczących inicjatyw sportowych i kulturalnych, na
które przybywają goście z kraju, Europy i całego
świata. Decyzja o poprawie stanu budynku wydaje
się być konieczna.
W związku z tym mam do Pani Minister nastę-
pujące pytania:
1. Jakie są przyczyny niewpisania dworca PKP w
Bydgoszczy na listę obiektów, które otrzymają dota-
cję finansową?
2. Czy nie uważa Pan Minister, że w związku z
poszerzeniem oferty edukacyjnej, turystycznej, kul-
turalnej, sportowej oraz Euro 2012 bydgoski dworzec
powinien być bardziej przystosowany do przyjmowa-
nia większej liczby podróżnych oraz turystów z za-
granicy?
3. Czy jest szansa na wprowadzenie dworca PKP
w Bydgoszczy na listę programu?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20657)
do ministra finansów
w sprawie sprzeczności ustawy o podatku
od towarów i usług z ustawą o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie
Organizacje pożytku publicznego to struktury
działające na rzecz ogółu społeczności lub określonej
grupy podmiotów, w przypadku gdy owa grupa jest
wyodrębniona ze względu na szczególnie trudną sy-
tuację życiową lub materialną w stosunku do społe-
czeństwa. Wskazane wymagania oraz inne zobowią-
zania, które muszą spełnić organizacje, aby uzyskać
status organizacji pożytku publicznego, wskazuje
ustawa o organizacjach pożytku publicznego i wolon-
tariacie z roku 2003. Regulacje dotyczące podatku od
towarów i usług zapisane w ustawie z dnia 11 marca
2004 r. były spójne z powyżej przedstawionymi zapi-
sami. Art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług
zwalniał od podatku zgodnie z ust. 1 pkt. 1 usługi
wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, w którym
poz. 10 ujęła „usługi świadczone przez organizacje
członkowskie, gdzie indziej niesklasyfikowane”.
Nowelizacja ustawy z dnia 29 października 2010 r.
wprowadza zmiany, które sprzeczne są z zapisami
ustawy o działalności pożytku publicznego i wolon-
tariacie. Ustawa zakłada, że usługi świadczone są
przez niezależne grupy osób, na rzecz swoich człon-
ków, których działalności jest zwolniona od podatku
lub w zakresie której członkowie ci nie są uznawani
za podatników, w celu świadczenia swoim członkom
usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej
działalności zwolnionej lub wyłączonej od podatku,
w przypadku gdy grupy te ograniczają się do żądania
od swoich członków zwrotu kosztów do wysokości
kwoty indywidualnego udziały przypadającego na
każdego z nich w ogólnych wydatkach tych grup, po-
niesionych we wspólnym interesie, jeżeli zwolnienie
nie spowoduje naruszenia warunków konkurencji, a
dodany punkt 31 ma następujące brzmienie: „usługi
oraz dostawę ściśle z tymi usługami związaną, reali-
zowane przez:
a) kościoły i związki wyznaniowe, o których mowa
w przepisach o stosunku państwa do Kościoła kato-
lickiego w Rzeczypospolitej Polskiej oraz w przepi-
sach o stosunku państwa do kościołów i innych
związków wyznaniowych,
b) organizacje powołane do realizacji celów o cha-
rakterze politycznym, związkowym, patriotycznym,
filozoficznym, filantropijnym lub obywatelskim
— w zakresie interesu zbiorowego swoich człon-
ków, wykonywanie na rzecz ich członków w zamian
za składki, których wysokość i zasady ustalania wy-
nikają z przepisów statutowych tych podmiotów pod
warunkiem, że podmioty te nie są nastawione na
osiąganie zysków, jeżeli zwolnienie nie spowoduje na-
ruszenia warunków konkurencji”.

Owe zapisy doprowadzą do sytuacji, w której po-
dejmowanie działań statutowych odpłatnych pożytku
publicznego spowoduje konieczność naliczania podat-
ku VAT dla tych beneficjentów, którzy nie są człon-
kami organizacji, a o który to podatek zwiększy się
ich odpłatność w stosunku do członków organizacji.
Jest to zatem sprzeczne z powinnością świadczenia
usług przez organizacje pozarządowe (w ramach
działalności odpłatnej pożytku publicznego) na rzecz
beneficjentów, którzy nie są jej członkami, ale należą
do określonej grupy społeczności. Skutkuje to niere-
alizowaniem przez organizacje obowiązków ustawo-
wych wynikających z ustawy o działalności pożytku
publicznego i wolontariacie.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy nie uważa Pan Minister, że wprowadzone
zmiany są sprzeczne z ustawą o działalności pożytku
publicznego i wolontariacie z kwietnia 2003 r.?
2. Czy ministerstwo planuje wprowadzenie regu-
lacji, które umożliwiłyby realizację zapisanego w
ustawie obowiązku świadczenia usług przez organi-
zację nie tylko na rzecz jej członków?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20658)
do ministra infrastruktury
w sprawie nieumieszczenia w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
realizacji budowy drogi S5
Trasa S5 to kluczowa dla Bydgoszczy inwestycja.
Największe miasto w woj. kujawsko-pomorskim, 8.
miasto w Polsce, jakim jest Bydgoszcz, która posiada
wiele szlaków transportowych, jedyne lotnisko w re-
gionie oraz staje się coraz prężniej rozwijającym się
ośrodkiem, jest pozbawione dostępu do drogi ekspre-
sowej oraz połączenia z krajową siecią autostrad.
Od wielu lat władze samorządowe wszystkich
szczebli, parlamentarzyści, wojewoda kujawsko-po-
morski wspólnie, ponad podziałami politycznymi,
zabiegali u poszczególnych ministrów o możliwe naj-
szybszą realizację budowy drogi S5. Inwestycja zo-
stała wpisana na listę priorytetów, zaplanowana była
na rok 2012.
Budowa trasy niestety znowu jest zagrożona. Dro-
ga ekspresowa S5 została wykreślona z listy priory-
tetów, a realizowana ma być po roku 2013. Warun-
kiem jest jednak wygospodarowanie w budżecie Ge-
neralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad środ-
ków na projekt trasy, co pozwoli na wnioskowanie o
pieniądze na jej budowę. Zatem termin realizacji
199
może przesunąć się nie o kilka miesięcy, jak zapew-
nia ministerstwo, a nawet o kilka lat.
Należy zaznaczyć, że odcinek drogi S5 Nowe Ma-
rzy – Bydgoszcz – Żnin stanowi odgałęzienie kory-
tarza VI Transeuropejskiej Sieci Transportowej, a
stopień zaawansowania prac nad inwestycją jest zna-
czący: podjęte zostały już istotne decyzje o środowi-
skowych uwarunkowaniach, budowa na odcinku w
węźle Stryszek – Białe Błota została już rozpoczęta,
a prognozowane oraz istniejące natężenie ruchu dro-
gi pokazuje, że mogłaby ona być kręgosłupem trans-
portowym regionu i zarazem spajać trzy miasta
Euro 2012.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy ministerstwo planuje umieszczenie inwe-
stycji na liście projektów do realizacji do 2015 r.?
2. Czy środki finansowe na realizację przygoto-
wania koncepcji i projektu trasy znajdą się w tego-
rocznym budżecie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad?
3. Czy nie obawia się Pan Minister, że nierozpo-
częcie prac inwestycyjnych zgodnie z założeniami PO
IŚ spowoduje, że utracone zostanie zabezpieczone już
dofinansowanie z Unii Europejskiej?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 25 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20659)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie projektu ustawy o bezpieczeństwie
i ratownictwie w górach
i na zorganizowanych terenach narciarskich
Zasady dotyczące bezpieczeństwa na stoku nar-
ciarskim dotychczas regulowała ustawa o kulturze
fizycznej, która nakładała na opiekunów dzieci i mło-
dzieży do 15. roku życia obowiązek jeżdżenia w ka-
sku, osobom, które nie dostosowały się do owego za-
pisu, groził mandat. W wyniku wprowadzenia w paź-
dzierniku 2010 r. ustawy o sporcie, która zastąpiła
dotychczasowo obowiązującą ustawę o kulturze fi-
zycznej, w trwającym sezonie tak ważny dla bezpie-
czeństwa na stoku zapis przestał obowiązywać. Od-
powiedzialny za stworzenie odpowiednich warunków
bezpieczeństwa na terenach narciarskich miał być
resort spraw wewnętrznych i administracji. Niestety
prace nad ustawą o bezpieczeństwie i ratownictwie
w górach i na zorganizowanych terenach narciar-
skich nadal trwają. Porozumienie oraz wypracowa-
nie wspólnego stanowiska z ratownikami, organiza-
cjami narciarskimi oraz właścicielami wyciągów jest
konieczne, pamiętać jednak należy, że jeżeli prace nie
zakończą się do końca lutego, a co za tym idzie,
200
wszystkie procedury do końca kadencji Sejmu w ko-
lejnym sezonie nie będą obowiązywały odpowiednie
regulacje prawne.
Problemy związane z brakiem odpowiedniej usta-
wy dotyczą także finansowania ratownictwa górskie-
go, kwestii alkoholu na stoku, szerokości tras, natę-
żenia oświetlenia czy też uwarunkowań dotyczących
instruktorów narciarskich.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy ministerstwo planuje wprowadzenie ja-
kichkolwiek regulacji, które umożliwiłyby jak naj-
szybsze przywrócenie odpowiednich warunków na
stoku?
2. Na jakim etapie znajdują się prace związane z
ustawą o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i
na zorganizowanych terenach narciarskich?
3. Czy w opinii Pana Ministra prace nad ustawą
oraz porozumienia środowiskowe mają szansę zakoń-
czyć się przed upływem obecnej kadencji Sejmu?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 11 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20660)
do ministra infrastruktury
w sprawie ogłoszonej
przez Ministerstwo Infrastruktury listy
dworców, które otrzymają dotacje finansowe
na remont i przebudowę
Dworzec kolejowy to wizytówka każdego miasta.
Jest to pierwsze miejsce witające podróżnych, którzy
przyjechali lub są przejazdem w danej miejscowości,
korzystają z niego mieszkańcy, dla których bardzo
często jest to środek transportu, z którego korzysta-
ją codziennie, jeżdżąc do pracy, szkoły czy też wyjeż-
dżając co jakiś czas, w końcu korzystać będą również
goście przybyli do Polski na Euro 2012.
Bydgoszcz należy do największych miast w Polsce
oraz jest jedynym ośrodkiem w woj. kujawsko-pomor-
skim, które posiada lotnisko, jest także wpisana w
europejską sieć transportową TNT-T jako węzeł łą-
czący szlaki drogowe, lotnicze i wodne.
Ostatnia odbudowa dworca miała miejsce w roku
1915, tuż po pożarze budynku. Jest to zatem wielo-
letni budynek, który jeszcze nie doczekał się niezbęd-
nego remontu i rozbudowy. Biorąc pod uwagę rozwój
miasta, jego znaczenie w budowaniu ośrodka akade-
mickiego w kujawsko-pomorskim (Bydgoszcz posiada
najwięcej uczelni wyższych w regionie, które odwie-
dza liczne grono studentów z zagranicy) oraz wiele
znaczących inicjatyw sportowych oraz kulturalnych,
na które przybywają goście z kraju, Europy i całego
świata, decyzja o poprawie stanu budynku wydaje się
być konieczna.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Jakie były przyczyny niewpisania dworca PKP
w Bydgoszczy na listę obiektów, które otrzymają do-
tację finansową?
2. Czy nie uważa Pan Minister, że w związku z
poszerzeniem oferty edukacyjnej, turystycznej, kul-
turalnej, sportowej oraz Euro 2012 bydgoski dworzec
powinien być bardziej przystosowany do przyjmowa-
nia większej liczby podróżnych oraz turystów z za-
granicy?
3. Czy planuje Pan Minister wprowadzenie na
wskazaną listę w ramach wprowadzanych poprawek
dworca PKP w Bydgoszczy?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 17 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20661)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r.
o zmianie ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie
oraz niektórych innych ustaw
Dnia 2 marca 2010 r. weszła w życie wyżej wymie-
niona ustawa, która wprowadza nowy przepis art.
27a pkt 2a obowiązujący od dnia 1 września 2010 r.
Zakłada on, że organizacje pożytku publicznego, któ-
re nie złożyły w terminie do 15 lipca sprawozdań me-
rytorycznych i finansowych do Ministerstwa Pracy i
Polityki Społecznej, nie zostaną uwzględnione na li-
ście OPP uprawnionych do zbierania 1% podatku.
Wielu organizacjom nie udało się w wyznaczonym
terminie złożyć sprawozdania, gdyby jednak termin
ogłoszono jeszcze przed dniem, w którym on upływał,
sytuacja byłaby inna. Nie jest to jednak jedyny pro-
blem, z którym borykają się dzisiaj OPP. W przypad-
ku nieotrzymania sprawozdania ministerstwo zgod-
nie z art. 33a pkt 1 zobowiązane jest do poinformo-
wania o jego braku, ustawa nie określa jednak ter-
minu, w którym musi to zrobić. Taki zapis stanowił-
by pewne rozwiązanie. Wówczas organizacje, które
zostały wezwane do złożenia sprawozdania w okre-
ślonym terminie, nie wywiązałyby się z obowiązku,
poniosłyby odpowiednie konsekwencje. Niestety, pra-
wo zadziałało wstecz, co tym samym uniemożliwiło
ok. 2500 organizacjom pożytku publicznego ubiega-
nie się o 1% podatku.
W związku z tym mam do pani minister następu-
jące pytania:
1. Dlaczego ministerstwo wyznaczyło termin
składnia sprawozdań już po jego upłynięciu?

2. Czy ministerstwo planuje wprowadzenie roz-
wiązania umożliwiającego organizacjom, które zło-
żyły sprawozdanie po terminie 15 lipca, ubieganie się
o 1% podatku?
3. Czy pani minister planuje poszerzenie zapisu art.
33a pkt 1 o punkt dotyczący terminu, w jakim mini-
sterstwo musi poinformować o braku sprawozdania?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 11 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20662)
do ministra zdrowia
oraz
ministra edukacji narodowej
w sprawie likwidacji gabinetów
stomatologicznych w szkołach
Szanowna Pani Minister! Nauczyciele i rodzice z
Pomorza Zachodniego oraz innych województw są za-
niepokojeni z powodu likwidacji szkolnych gabinetów
stomatologicznych. W wielu województwach szkolne
placówki dostały odmowne decyzje Narodowego Fun-
duszu Zdrowia. W wielu regionach województwa za-
chodniopomorskiego szkolne gabinety stomatologicz-
ne działają tylko w kilku szkołach, ale są również
gminy, a nawet powiaty, gdzie nie ma ani jednego den-
tysty w szkole. Zdaniem wielu lekarzy sytuacja ta jest
katastrofalna w skutkach, gdyż to właśnie w szkołach
dentyści dbali o zapobieganie próchnicy u najmłod-
szych. Taniej jest zapobiegać chorobom zębów u dzie-
ci, niż potem je leczyć. Szkolni dentyści twierdzą, że
NFZ stawia ich na przegranej pozycji w konkurencji
z innymi placówkami. Wymogi stawiane przez NFZ
są dla nich nie do przyjęcia. Według funduszu szkolne
gabinety mają być czynne do godz. 18 i w soboty przez
pięć godzin, choć nie ma wówczas zajęć lekcyjnych, co
powoduje zbędne koszty. Gabinety dostają też od ko-
misji konkursowej punkty, np. za aparat RTG, które-
go obecność w szkole zgodnie z zasadami BHP wyma-
ga dodatkowych zabezpieczeń. Ostatnie szkolne gabi-
nety stomatologiczne tracą kontrakty z NFZ, a na-
uczyciel i rodzice są coraz bardziej zaniepokojeni,
ponieważ nie wiadomo, ile obecnie jest jeszcze szkol-
nych gabinetów w kraju.
W związku z powyższym zwracam się do Pań Mi-
nister z pytaniem: Czy Panie Minister podejmą dzia-
łania zmierzające do poprawy sytuacji, w jakiej zna-
lazły się szkolne gabinety stomatologiczne, a wraz z
nimi najmłodsi pacjenci?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Połczyn-Zdrój, dnia 31 stycznia 2011 r.
201
Interpelacja
(nr 20663)
do ministra zdrowia
w sprawie gminnych komisji rozwiązywania
problemów alkoholowych
Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 26 paździer-
nika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciw-
działaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230, z
późn. zm.), wójtowie oraz odpowiednio burmistrzo-
wie i prezydenci miast powołują gminne komisje roz-
wiązywania problemów alkoholowych. Przedmioto-
wy akt prawny nie określa żadnych kryteriów, jakim
powinni podlegać kandydaci na członków gminnych
komisji rozwiązywania problemów alkoholowych. Je-
dynie w ust. 4 ww. artykułu stwierdzono, że w skład
gminnych komisji rozwiązywania problemów alko-
holowych powinny wchodzić osoby przeszkolone w
zakresie profilaktyki i rozwiązywania problemów al-
koholowych.
W związku z powyższym zgłaszają się do mnie
radni gmin, którzy podnoszą, że w praktyce na człon-
ków gminnych komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych powoływane są osoby bez odpowiednie-
go wykształcenia oraz doświadczenia w zakresie na-
leżącym do zadań gminnych komisji rozwiązywania
problemów alkoholowych. Taki stan rzeczy należy
ocenić negatywnie, gdyż częstokroć nieodpowiednio
dobrana kadra wpływa negatywnie na jakość oraz
skuteczność pracy komisji.
Mając powyższe na uwadze zwracam się z prośbą
o poinformowanie mnie:
1. Czy pani jako minister odpowiedzialna za re-
alizację ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230, z późn. zm.), w szcze-
gólności poprzez sprawowanie nadzoru nad działal-
nością Państwowej Agencji Rozwiązywania Proble-
mów Alkoholowych, monitoruje wyniki funkcjono-
wania przedmiotowej ustawy.
2. Czy w związku z funkcjonowaniem ww. aktu
prawnego zgłaszane są do pani minister ewentualne
wnioski w sprawie wprowadzenia jego zmian, a jeże-
li tak, to jakie.
3. Czy prowadzone są statystyki na temat sku-
teczności działalności gminnych komisji rozwiązy-
wania problemów alkoholowych.
4. Czy według pani minister zasadne jest określe-
nie warunków, jakie powinni spełniać kandydaci na
członków gminnych komisji rozwiązywania proble-
mów alkoholowych, a jeżeli tak, to czy prowadzone
są prace nad wprowadzeniem stosownych zmian.
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 31 stycznia 2011 r.
202
Interpelacja
(nr 20664)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanej likwidacji połączeń
kolejowych z Lubelszczyzny w związku
z zaniedbaniami w zakresie napraw
rewizyjnych wagonów kolejowych
Szanowny Panie Ministrze! 1 marca br. planowa-
ne jest wprowadzenie korekty kolejowego rozkładu
jazdy. Według podanych przez spółkę PKP InterCity
informacji Lubelszczyzna straci bezpośrednie połą-
czenia z Poznaniem, Wrocławiem, Świnoujściem,
Bydgoszczą. Z rozkładu zniknie również część połą-
czeń z Warszawą. W opinii mojej, jak i mieszkańców
Lubelszczyzny nowy rozkład jazdy jest krzywdzący
dla pasażerów i spowoduje duże problemy komunika-
cyjne. Powyższa sytuacja spowodowana jest brakiem
sprawnych wagonów z ważnymi przeglądami.
W związku z powyższym apeluję do Pana Mini-
stra o podjęcie interwencji w zakresie napraw rewi-
zyjnych wagonów kolejowych i proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy i jakie działania podejmie ministerstwo w
celu powstrzymania planowanej likwidacji połączeń
kolejowych z Lublina do Warszawy, Poznania, Wro-
cławia, Świnoujścia i Bydgoszczy?
2. Czy ministerstwo posiada dokładne dane na
temat niedoboru wagonów kolejowych?
3. Jaka jest skala zaniedbań w kwestii napraw
rewizyjnych?
4. Czy i jakie działania podejmie ministerstwo w
celu zapewnienia niezbędnych przeglądów?
5. Czy i jakie konsekwencje zostaną wyciągnięte
wobec odpowiedzialnych za zaniedbania w zakresie
napraw rewizyjnych wagonów kolejowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20665)
do ministra finansów
w sprawie zmian w formularzach, które
utrudniają przekazywanie 1% podatku
dochodowego organizacjom pożytku
publicznego
Szanowny Panie Ministrze! W formularzu PIT-12
będącym wnioskiem pracownika o rozliczenie przez
pracodawcę nie została umieszczona rubryka służą-
ca przekazaniu 1% podatku na rzecz wybranej orga-
nizacji pożytku publicznego. Duża grupa obywateli,
dla których wypełnienie formularza PIT stanowi po-
ważny problem, została w ten sposób pozbawiona
możliwości wsparcia OPP. Ponadto w pozostałych
formularzach usunięta została rubryka służąca wpi-
saniu nazwy wybranej organizacji pozarządowej, a
pozostało jedynie pole na wpisanie numeru KRS. Po-
wyższa sytuacja może spowodować problemy w adre-
sowaniu środków za sprawą nie tylko ewentualnej
pomyłki podatnika, ale również błędnego zeskano-
wania czy ręcznego przepisania numeru przez pra-
cowników danego urzędu.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Z jakiego powodu w formularzu PIT-12 zabra-
kło rubryki służącej przekazaniu 1% podatku na
rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego?
2. Z jakiego powodu z formularzy podatkowych
została wyeliminowana rubryka służąca wpisaniu
nazwy OPP?
3. Czy możliwe jest wprowadzenie do formularza
PIT-12 rubryki pozwalającej na przekazanie środków
OPP?
4. Czy ministerstwo rozważy przywrócenie w for-
mularzach podatkowych rubryki zawierającej nazwę
OPP?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 26 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20666)
do ministra zdrowia
w sprawie art. 132 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych
Szanowna Pani Minister! W art. 132 ust. 3 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych znajduje się zapis zakazujący
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej z lekarzem, jeżeli udziela on świadczeń u
świadczeniodawcy, który już zawarł z NFZ umowę o
udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Wydaje się, że brak jest merytorycznego i finan-
sowego uzasadnienia dla istnienia takiego zakazu.
Nie dość tego, to godzi on także w prawo każdego
podmiotu gospodarczego do równego traktowania.
Zapis ten bowiem oznacza zakaz ubiegania się o kon-
trakt lekarza prowadzącego prywatną praktykę, któ-
ry udziela świadczeń (w tym w innym zakresie, np. w
różnych specjalnościach) u innego świadczeniodawcy,
który zawarł kontrakt z funduszem, co może prowa-
dzić i często prowadzi, w wąskich specjalnościach, do

braku możliwości korzystania z określonych świad-
czeń przez pacjentów, a więc narusza bezpieczeństwo
zdrowotne obywateli.
Zakaz ten sam w sobie budzi poważne zastrzeże-
nia, a jeszcze dochodzi do tego specyficzna jego inter-
pretacja przez wojewódzkie oddziały funduszu, która
zmierza do wyeliminowania z konkursu ofert
np. ZOZ-ów prowadzonych w formie spółki, gdy jed-
nym z udziałowców jest lekarz udzielający świadczeń
w ramach kontraktu z innym świadczeniodawcą. A
te działania wymierzone są tak w lekarzy, jak i w
pacjentów.
W związku z powyższym proszę odpowiedź na po-
niższe pytania:
Czy ministerstwu znane są problemy związane z
zapisem i interpretacją powyższego ustępu art. 132
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych?
Czy ministerstwo przygotowuje odpowiednią no-
welizację przedmiotowej ustawy, tak by wyelimino-
wać niekorzystne zjawiska wynikające z zaprezento-
wanego zapisu? Jeśli zaś nie, to czym to uzasadnia?
Czy ministerstwo zamierza, a jeśli tak, to jak,
ukrócić dowolną interpretację przedmiotowego zapi-
su przez wojewódzkie oddziały funduszu? Jeśli zaś
nie, to czym to uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Zakrzewska
Jelenia Góra, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20667)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie ustawy o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami
Szanowny Panie Ministrze! W dniach 2–3 grud-
nia 2010 r. w związku z 90. rocznicą powołania Pań-
stwowego Grona Konserwatorów Zabytków Przedhi-
storycznych odbyła się w Warszawie konferencja.
Patronat nad inicjatywą objęło Ministerstwo Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego. W jej efekcie uczestni-
cy sformułowali szereg propozycji zmian w obowią-
zującej obecnie ustawie o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami. Dotyczyły one: zmiany struktury or-
ganizacyjnej opieki konserwatorskiej, stworzenia od-
rębnych ośrodków pomocniczych regionalnych ośrod-
ków badań i dokumentacji zabytków, konieczność
stworzenia „Krajowego programu ochrony zabytków
i opieki nad zabytkami”, dokonania pilnego przeglą-
du obowiązujących przepisów prawnych, a także wie-
le innych uwag. Przedstawione propozycje zmian
dotyczą w znacznej mierze istoty funkcjonowania ad-
ministracji zajmującej się opieką zabytków.
203
W związku z powyższych chciałbym spytać: Czy
znane są ministerstwu przedstawione zmiany? Czy
Pan Minister widzi potrzebę i planuje podjęcie działań
w celu reformy obowiązującego systemu ochrony i
opieki nad zabytkami? Wyrażam nadzieję, że wnioski
powstałe podczas obrad konferencji staną się podsta-
wą do debaty na temat obowiązującej ustawy o ochro-
nie zabytków i opiece nad zabytkami. W załączeniu
przesyłam wnioski uczestników konferencji pn. „Za-
chowa Pan Konserwator czujność i baczenie…”
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 31 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20668)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie rozważenia możliwości
zawieszenia lub zrewidowania zapisów
umowy o pomocy prawnej między Polską
a Białorusią
Szanowny Panie Ministrze! W związku ze zmie-
nioną sytuacją polityczną na Białorusi, sankcjami
dyplomatycznymi nakładanymi przez polski rząd
oraz władze Unii Europejskiej na przedstawicieli re-
żimu Aleksandra Łukaszenki oraz udowodnionym
naruszaniem przez instytucje białoruskiego wymia-
ru sprawiedliwości podstawowych praw i wolności
człowieka, zawartych m.in. w Europejskiej Konwen-
cji Praw Człowieka, zwracam się do Pana Ministra z
prośbą o rozważenie możliwości zawieszenia lub zre-
widowania zapisów umowy o pomocy prawnej między
Polską a Białorusią, zawartej 26 października 1996 r.
Sposób realizowania przez polskie prokuratury
tej umowy już wcześniej budził poważne wątpliwości,
dlatego w Sejmie w 2010 r. Komisja Łączności z Po-
lakami za Granicą powołała podkomisję nadzwyczaj-
ną do wyjaśnienia prawidłowości procedur w sprawie
przekazywania danych osobowych w relacjach pol-
sko-białoruskich. Komisja zakończyła pracę dzięki
wsparciu ze strony Pana Ministra i była to sytuacja
zadowalająca, zważywszy na stosunki polityczne, łą-
czące w roku 2010 oba kraje. Po wyborach prezydenc-
kich na Białorusi 19 grudnia 2010 r. stosunki te jed-
nak uległy wyraźnemu pogorszeniu.
Dysponuję opinią na temat dalszego funkcjonowa-
nia umowy o pomocy prawnej z Białorusią, sporządzo-
ną przez pana A. Ż., członka komitetu założycielskie-
go Fundacji „Wolność i Prawo”. Z opinii tej wynika, iż
dalsze wykonywanie umowy o pomocy prawnej może
narazić Polskę na nieświadome naruszanie Europej-
skiej Konwencji Praw Człowieka oraz innych umów
międzynarodowych, dotyczących praw człowieka.
204
Umowa ta daje bowiem możliwość udzielania pomocy
prawnej, w tym przekazywania szczegółowych i chro-
nionych informacji, białoruskim organom sprawiedli-
wości – bez ścisłego uzasadnienia. Polskim służbom
trudno więc ocenić, czy prośba strony białoruskiej jest
uzasadniona faktycznym podejrzeniem (czy wiedzą) o
popełnieniu przestępstwa, czy też jest efektem poli-
tycznych procesów, prowadzonych przeciwko działa-
czom białoruskiej opozycji. Należy pamiętać, że na
Białorusi mamy dziś do czynienia z jedyną w Europie
dyktaturą, której celem jest zachowanie władzy Alek-
sandra Łukaszenki, także za cenę naruszania pod-
stawowych praw człowieka, takich jak m.in. prawo do
rzetelnego procesu czy prawo do obrony.
Trzeba też pamiętać, że obecnie obowiązująca
umowa o pomocy prawnej zobowiązuje również pol-
skie organy ścigania do uznawania wszystkich doku-
mentów sporządzonych przez organy białoruskie
(art. 11 umowy) oraz przejmowania orzeczeń w spra-
wach karnych wydanych przez białoruskie sądy (art.
90 umowy). Może to prowadzić do sytuacji, w której
Polska, chcąc wypełnić swoje zobowiązania wynika-
jące z owej umowy, będzie musiała realizować wyro-
ki karne, wydane przez białoruskie sądy, wobec bia-
łoruskich opozycjonistów i niezależnych dziennika-
rzy – gdy ci zechcą przed reżimem Łukaszenki schro-
nić się w Polsce. Organizacje ochrony praw człowie-
ka, które monitorują sytuację na Białorusi, bezu-
stannie donoszą o prowadzonych postępowaniach
karnych wobec m.in. byłych kandydatów na prezy-
denta Białorusi oraz wobec dziennikarzy niezależ-
nych mediów działających na terenie tego kraju.
W tej sytuacji zwracam się do Pana Ministra z
pytaniem:
Czy istnieje możliwość zawieszenia umowy o po-
mocy prawnej z Białorusią ze względu na obecną sy-
tuację polityczną lub takiego zrewidowania jej zapi-
sów, by nie stwarzały one sytuacji uczestniczenia
polskiego wymiaru sprawiedliwości we wspieraniu
reżimowych instytucji na Białorusi?
Z poważaniem
Poseł Robert Tyszkiewicz
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20669)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zagospodarowania terenów
po likwidowanych jednostkach wojskowych,
na przykładzie zlikwidowanego w ubiegłym
roku Składu Materiałowego Kraśnik
Szanowny Panie Ministrze! Tereny Składu Mate-
riałowego Kraśnik oraz znajdujące się na nich budyn-
ki i urządzenia w połowie ubiegłego roku przejęła
Agencja Mienia Wojskowego. Większość zatrudnio-
nych w przeszłości w SMK osób, często pracujących
sumiennie na rzecz wojska przez wiele lat, straciła
pracę. Kilka miesięcy temu przedstawiciele resortu
obrony zapewniali mnie, że teren likwidowanej jed-
nostki będzie należycie zabezpieczony, a zwalniani
pracownicy otrzymają oferty pracy bądź należne im
odprawy. Niestety docierają do mnie sygnały, że obie
te zapowiedzi nie zostały w pełni zrealizowane.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
Jakie są plany co do przyszłości terenów zarzą-
dzanych obecnie w Kraśniku przez Agencję Mienia
Wojskowego?
Jak w tej chwili wykorzystywane są tereny i bu-
dynki po byłym Składzie Materiałowym Kraśnik?
Czy zdaniem Pana Ministra zbiorniki na paliwo
znajdujące się na terenie dawnego składu przy ul.
Lubelskiej zostały właściwie zabezpieczone?
Czy planowane jest usunięcie wspomnianych
zbiorników? Jakie środki potrzebne byłyby na prze-
prowadzenie takiej operacji?
Jakie koszty ponosi AMW w związku z wynaję-
ciem firmy ochroniarskiej do zabezpieczenia tego te-
renu?
Czy rozważana jest możliwość sprzedaży tych te-
renów lub przekazania ich samorządowi lokalne-
mu?
Czy wszyscy zwalniani pracownicy, którym nale-
żały się odprawy, otrzymali je?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Wilk
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20670)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów likwidacji gminnych
urzędów pocztowych, na przykładzie
Urzędu Pocztowego w Zakrzówku
Szanowny Panie Ministrze! Z dużym niepokojem
przyjąłem informację o planowanych zmianach w
strukturach terenowych Poczty Polskiej. W wielu
miejscowościach, gdzie planowane jest zamykanie
urzędów pocztowych, wciąż są to instytucje miesz-
kańcom bardzo potrzebne. Z ich usług korzysta wie-
le osób. Bliskość placówek pocztowych od miejsca
zamieszkania jest szczególnie ważna między innymi
dla osób starszych. Po ich likwidacji ze względu na
swój wiek, stan zdrowia, trudności transportowe, nie

będą one miały możliwości, by udać się do urzędu
pocztowego oddalonego o kilka bądź nawet kilkadzie-
siąt kilometrów. Ponadto dla mieszkańców wsi tra-
dycyjne listy to także często jeden z ważniejszych
sposobów kontaktu ze światem: rodziną, znajomymi,
urzędami. To w takich placówkach najczęściej płacą
też swoje rachunki, nadają i odbierają paczki lub na-
wet mają swoje konta bankowe. Z tych powodów tak-
że dla wielu przedsiębiorców i instytucji będzie to
spore utrudnienie w prowadzeniu działalności.
Z otrzymanych informacji wynika, iż problem,
który poruszam, dotyczy między innymi gminy Za-
krzówek. Zgodnie z planami funkcjonujący tu Urząd
Pocztowy miałby zostać zlikwidowany, a jego obo-
wiązki przejęłaby placówka w sąsiedniej gminie – w
Wilkołazie. Tymczasem gmina Zakrzówek to spory
obszar, zamieszkiwany przez blisko 7 tys. mieszkań-
ców. Co ważne przebiegają tędy też intensywnie
uczęszczane szlaki komunikacyjne. Z usytuowanego
w centrum Zakrzówka Urzędu Pocztowego korzysta-
ją z tego względu nie tylko mieszkańcy tejże gminy,
ale także wielu okolicznych. Działa tu wiele instytu-
cji, istnieją firmy, dla których komunikacja pocztowa
jest bardzo ważna. Likwidacja placówki pocztowej
byłaby dla nich bardzo uciążliwa. Szczególnie jeśli
weźmie się pod uwagę fakt, że komunikacja publicz-
na z Wilkołazem, który miałby przejąć obowiązki
tutejszego urzędu, jest mocno ograniczona.
Za utrzymaniem Urzędu Pocztowego w Zakrzów-
ku przemawia ponadto postawa lokalnych władz sa-
morządowych. Wójt gminy Zakrzówek w zamian za
dalsze funkcjonowanie placówki w tej miejscowości
deklaruje dla niej szerokie wsparcie. Chociażby w po-
staci obniżenia czynszu za zajmowane w chwili obec-
nej pomieszczenia i doprowadzenie do nich gminnej
sieci ciepłowniczej, co z pewnością zmniejszyłoby
opłaty z tego tytułu. Jest też ewentualnie propozycja
udostępnienia pomieszczeń w budynku Urzędu Gmi-
ny w przypadku zamiaru przeniesienia urzędu pocz-
towego do innego lokalu niż użytkowany obecnie.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra, a za Pana
pośrednictwem także do władz Poczty Polskiej, o do-
kładną analizę tego, czy i ewentualnie jakie urzędy
pocztowe rzeczywiście można zlikwidować. Chciał-
bym w tej sytuacji również zapytać:
Ile urzędów pocztowych planowanych jest do li-
kwidacji na Lubelszczyźnie?
Jaka ich część zlikwidowana miałaby zostać na
terenie powiatów: kraśnickiego, opolskiego, lubel-
skiego i janowskiego?
Ile i jakie gminy z terenu Lubelszczyzny po prze-
prowadzeniu planowanych zmian pozbawione zosta-
łyby własnych urzędów pocztowych?
Czym różni się urząd pocztowy od agencji poczto-
wej, jeżeli chodzi o dostępność mieszkańców do usług
świadczonych przez Pocztę Polską?
Jakie są argumenty za likwidacją Urzędu Poczto-
wego w Zakrzówku i przekazanie świadczonych tu
usług do placówki w Wilkołazie?
205
Jakie warunki musiałyby zostać spełnione, by do
tej „konsolidacji” urzędów nie doszło?
Czy informowane były w tej sprawie władze sa-
morządowe w Zakrzówku?
Proponowane przez wójta gminy Zakrzówek
wsparcie niewątpliwie zmniejszyłoby koszty funkcjo-
nowania tej placówki. Czy w związku z tym możliwe
jest wycofanie się z decyzji o jej likwidacji?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Wilk
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20671)
do ministra obrony narodowej
w sprawie planów utworzenia
międzynarodowej brygady
polsko-litewsko-ukraińskiej z siedzibą
w Lublinie
Szanowny Panie Ministrze! W listopadzie 2009 r.
z polskiej inicjatywy w Brukseli podpisany został list
intencyjny w sprawie utworzenia polsko-litewsko-
-ukraińskiej brygady. W myśl międzypaństwowych
uzgodnień miałaby ona być wykorzystywana podczas
operacji pokojowych pod mandatem ONZ, Unii Eu-
ropejskiej lub NATO. W skład brygady miałyby wejść
trzy bataliony: polski, ukraiński i litewski, a jej sie-
dzibą miałoby być miasto Lublin. W myśl ubiegło-
rocznych deklaracji brygada pełną zdolność operacyj-
ną ma uzyskać w 2013 r.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
Na jakim etapie są przygotowania do utworzenia
międzynarodowej polsko-litewsko-ukraińskiej bry-
gady?
Czy w jej skład wejdą tylko żołnierze trzech wspo-
mnianych narodowości?
Co wiąże się z zapowiedzią, że jej siedzibą będzie
Lublin?
Ilu żołnierzy wchodzących w skład tej jednostki
ma stacjonować na terenie Lubelszczyzny i jakie te-
reny zostaną do tego celu przeznaczone?
Czy umieszczone zostaną tu jedynie dowództwo i
sztab brygady?
Jakie środki finansowe z budżetu polskiego pań-
stwa mają zostać wygospodarowane na funkcjonowa-
nie tejże brygady?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Wilk
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
206
Interpelacja
(nr 20672)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji panującej w PKP
Szanowny Panie Ministrze! W grudniu kilka
mroźnych i śnieżnych dni oraz wprowadzenie nowe-
go rozkładu jazdy doprowadziło do całkowitego pa-
raliżu systemu przewozów pasażerskich, w wyniku
czego iście dantejskie sceny odbywały się na dwor-
cach i w pociągach na terenie całego kraju. Zgodnie
z rozkładem jeździł tylko jeden pociąg na pięć, opóź-
nienia pozostałych sięgały nawet kilkuset minut. W
dużych miastach w kolejkach do kas biletowych trze-
ba było stać po pół godziny, a nawet dłużej. Pasaże-
rowie wsiadali przez okna do zatłoczonych pociągów,
gdyż składy były bardzo krótkie, gdy tymczasem kil-
kadziesiąt wagonów klasy InterCity stało na boczni-
cy i czekało na przegląd. Dodatkowo zostało zlikwi-
dowanych kilka tysięcy połączeń.
Pieniądze podatników nie są przeznaczane na re-
monty torów tylko na spłatę długu PKP. Również
pieniądze na inwestycje w tory i tabor, które w po-
staci opłaty paliwowej pobiera od kierowców Fundusz
Kolejowy, w połowie idą na spłatę zadłużenia PKP.
Dodać należy, że tory PLK, choć w tragicznym
stanie, należą do najdroższych w Europie, co zniechę-
ca prywatnych przewoźników. Dodatkowo sytuację
komplikują preferencje w rozporządzeniach Mini-
sterstwa Infrastruktury dla PKP Cargo.
Polskie Linie Kolejowe nie mogą się też poszczycić
efektywnością w pozyskiwaniu środków unijnych.
W wyniku powyższej sytuacji liczba pasażerów
kolei spada, wyniki finansowe się pogarszają, tory i
tabor rdzewieją, a długi PKP sięgają 5 mld zł.
Chyba nikt nie ma wątpliwości, że należy jak naj-
szybciej oddłużyć kolej, otworzyć ją na nowych prze-
woźników, wprowadzić zasady konkurencyjnej gry
między nimi oraz wprowadzić regulatora dbającego
o ich przestrzeganie. Tylko w ten sposób jakość usług
kolejowych będzie miała szanse wzrosnąć do poziomu
satysfakcjonującego klientów.
W związku z powyższym kieruję do Pana Mini-
stra następujące pytania:
1. Kiedy ministerstwo przedstawi realny plan po-
prawy sytuacji panującej w PKP?
2. Kiedy ów plan zostanie wdrożony w życie, a co
za tym idzie, jak długo będzie trzeba czekać na odczu-
walną przez klientów poprawę warunków na kolei?
3. Czy zostaną wreszcie podjęte zdecydowane kro-
ki zmierzające do prywatyzacji kolei? Jeśli tak, to
jakie i w jakim czasie można się ich spodziewać?
4. Jakie są zamierzenia ministerstwa odnośnie do
likwidacji zadłużenia PKP?
Z poważaniem
Poseł Cezary Atamańczuk
Szczecin, dnia 20 stycznia 2011 r.
Interpelacja
(nr 20673)
do ministra zdrowia
w sprawie rozszerzenia wykazu świadczeń
gwarantowanych o nowe programy
zdrowotne
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w sprawie rozszerzenia wykazu świadczeń gwa-
rantowanych o nowe programy zdrowotne. W Polsce
ilość zachorowań na choroby nowotworowe dyna-
micznie wzrasta, sięgając najwyższych wskaźników.
Przyczyną większości zgonów w Europie (ok. 20%) w
wieku 45–65 lat są choroby nowotworowe. Sytuacja
ta jest głęboko niepokojąca i powinna spowodować
zintensyfikowanie wieloresortowych działań zmie-
rzających do znacznego ograniczenia przedstawionej
sytuacji. Jednym z głównych priorytetów na najbliż-
szą dekadę powinno być osiągnięcie 40-procentowego
progu wyleczenia i wydłużenia okresu przeżycia, co
odpowiadałoby obecnym standardom europejskim.
Niepokojącym faktem jest zatrważająco niski prze-
cież odsetek wykrywalności nowotworów złośliwych
w skutek m.in. niedostatecznego przygotowania pro-
gramów terapeutycznych.
Niepokój pacjentów oczekujących na wprowadze-
nie programów terapeutycznych dotyczących chorób
onkologicznych jest jak najbardziej uzasadniony. Rze-
czywiście są to kwestie od lat wymagające nie tylko
wprowadzenia nowych programów zdrowotnych, ale
i uporządkowania już obowiązujących przepisów. Za-
mieszczony komunikat na stronie Ministerstwa
Zdrowia z dnia 6 września 2010 r., dotyczący prac
nad rozszerzeniem wykazu świadczeń gwarantowa-
nych o nowe programy zdrowotne m.in. chorób onko-
logicznych, jest nadal niezrealizowany, gdyż nie zo-
stało wydane żadne rozporządzenie w tej sprawie.
Obecna sytuacja budzi wielkie zaniepokojenie i
dlatego zwracam się do Pani Minister z pytaniami:
1. Na jakim etapie są prace związane z wprowa-
dzeniem nowych programów zdrowotnych i czy pa-
cjenci mogą oczekiwać ich w najbliższym czasie?
2. Jaki jest dotychczasowy stopień realizacji pro-
gramów zdrowotnych, które zostały wskazane Naro-
dowemu Funduszowi Zdrowia do kontraktowania?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Interpelacja
(nr 20674)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie skutków uchwalenia przez Sejm RP
ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym,
uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z inter-
pelacją dotyczącą przyjęcia przez większość samo-
rządowców przepisów prawnych regulujących funk-
cjonowanie gmin uzdrowiskowych. Na 83. posiedze-
niu Sejmu RP znowelizowana została ustawa o lecz-
nictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach
ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowisko-
wych (druki nr 2770 i 3111)
W czasie prac połączonych Komisji Administracji
i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Zdrowia nowe-
lizacja budziła wiele kontrowersji oraz narastającego
niepokoju samorządów gmin posiadających tereny
uzdrowiskowe. Podkreślano zagrożenie pozbawiania
gmin uzdrowiskowych możliwości rozwoju i w rezul-
tacie likwidację setek, a może i nawet tysięcy miejsc
pracy w rejonach dotkniętych wysokim bezrobociem.
Nie byłoby to niczym istotnym dla rozwoju gmin
uzdrowiskowych i uzdrowisk, gdyby strefa liczyła
kilka czy nawet kilkanaście hektarów. Jednak w
praktyce takie tereny zajmują o wiele większy obszar
i brak możliwości powstawania infrastruktury zwią-
zanej z obsługą turysty może, zdaniem przedstawi-
cieli gmin, doprowadzić do katastrofalnych wręcz
skutków społeczno-gospodarczych.
Zdaniem samorządowców ustawa w szczególny
sposób negatywnie wpływa na pozycję konkurencyj-
ną polskich uzdrowisk na rynku europejskim i może
doprowadzić do dalszego wzrostu bezrobocia i zubo-
żenia społeczności gmin uzdrowiskowych.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem:
1. Czy uchwalona ustawa niesie ze sobą wskazane
wyżej zagrożenia?
2. Jaki wpływ na jej uchwalenie w kształcie przy-
jętym na 83. posiedzeniu Sejmu RP miała opinia
władz samorządowych i mieszkańców gmin uzdro-
wiskowych?
3. Jakie konsekwencje dla gospodarki niesie ze
sobą przyjęta ustawa?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
207
Interpelacja
(nr 20675)
do ministra zdrowia
w sprawie realizacji „Narodowego programu
leczenia hemofilii na lata 2005–2011”
Szanowna Pani Minister! Zgodnie ze standarda-
mi europejskimi oraz „Narodowym programem le-
czenia hemofilii na lata 2005–2011” Ministerstwo
Zdrowia zagwarantowało dzieciom chorym na ciężką
postać hemofilii leczenie profilaktyczne najbezpiecz-
niejszymi lekami rekombinowanymi. Celem leczenia
profilaktycznego u dzieci i młodzieży chorych na cięż-
ką postać hemofilii jest podawanie koncentratów,
czynnika krzepnięcia zanim dojdzie do krwawień.
Leczenie profilaktyczne zapobiega zmianom stawo-
wym i poprawia jakość życia chorych.
W Polsce zarejestrowanych jest ponad 2,5 tys. cho-
rych na hemofilię. Schorzenie objawia się bolesnymi
wylewami krwi do stawów, mięśni i organów we-
wnętrznych. Choroba w rezultacie prowadzi do nieod-
wracalnych zniszczeń stawów, w konsekwencji kalec-
twa, ale również doprowadzić może do przypadków
śmiertelnie groźnych, jakim jest wylew do mózgu.
Początek roku 2011 wzbudził jednak wiele obaw
chorych i ich opiekunów dotyczących realizacji pro-
gramu. Brak rozporządzenia w sprawie programu
profilaktycznego leczenia hemofilii w ramach „Naro-
dowego programu leczenia hemofilii na lata 2005–
–2011” uznawany jest za ogromne zaniedbanie i lek-
ceważenie problemu chorych.
W związku z powyższym kieruję do Pani Minister
następujące pytania:
1. Na kiedy jest przewidziany termin realnego
rozpoczęcia programu profilaktycznego dla chorych
na ciężką postać hemofilii?
2. Czy wraz z rozpoczęciem programu profilaktycz-
nego chorzy mogą spodziewać się również dostępu do
lepszej jakości preparatów leczniczych (wymienionych
w dokumencie narodowego leczenia hemofilii)?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20676)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanych zwolnień grupowych
i restrukturyzacji Poczty Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
208
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku aktualną sytuacją Poczty Polskiej SA.
Od 2009 r. trwa restrukturyzacja przedsiębiorstwa,
która miała na celu przygotować je na nadejście kon-
kurencji z zagranicy, która będzie mogła dostarczać
przesyłki na terytorium RP. Przedsiębiorstwo prze-
kształcono w spółkę prawa handlowego, a następnie
przystąpiono do kolejnych etapów zwolnień grupo-
wych pracowników, aby zoptymalizować zatrudnie-
nie. Jednakże mimo przeprowadzonych trzech tur
zwolnień grupowych i rozpoczętej czwartej stan za-
trudnienia w Poczcie Polskiej od 31 stycznia 2009 r.
do 30 listopada 2010 r. zmniejszył się o 863,19 etatów,
choć plany były o wiele większe.
Zwolnienia grupowe w Poczcie Polskiej w związku
z trudną sytuacją ekonomiczną zakładały znaczne
redukcje zatrudnienia, które miały być przeprowa-
dzone w czterech etapach. W urzędach pracy zapo-
wiedziano zwolnienia grupowe i definitywne wypo-
wiedzenia umów o pracę z 9991 pracownikami (1024
w I etapie, 2459 w II etapie, 1584 w III etapie i 4924
w ostatnim, trwającym właśnie IV etapie). Tymcza-
sem stan zatrudnienia nie zmniejszył się nawet o
1000 etatów. Co więcej, porównując dane o zatrud-
nieniu w przedsiębiorstwie w okresach pomiędzy ko-
lejnymi etapami zwolnień grupowych, okazuje się, że
od zawiadomienia o zamiarze przeprowadzenia II
tury zwolnień grupowych do zawiadomienia o zamia-
rze podjęcia III tury zwolnień grupowych zatrudnie-
nie w Poczcie Polskiej wzrosło o 586,6 etatów, a od
zawiadomienia o zamiarze przeprowadzenia III tury
zwolnień grupowych do zawiadomienia o zamiarze
IV tury zwolnień grupowych zatrudnienie w Poczcie
Polskiej wzrosło o 824,13 etatów.
Dziś na przykładzie rejonu konińskiego Poczty
Polskiej (powiaty: koniński, miasto Konin, kolski,
turecki, słupecki) planuje się w 2011 r. restruktury-
zację poprzez przekształcenie w filie 21 z 53 urzędów
pocztowych, 9 urzędów i 2 istniejące filie zamierza
się przekształcić w agencje pocztowe. Pozostaną je-
dynie 23 urzędy pocztowe, co wiąże się ze zwolnie-
niem co najmniej 100 osób. Jak zatem ma się ten plan
zwolnień grupowych 100 osób z jednego rejonu do
zmniejszenia zatrudnienia w całym przedsiębior-
stwie jedynie o niecałe 900 etatów w trzech etapach
przeprowadzonych do tej pory? Czym tłumaczyć
wzrosty zatrudnienia w okresach między etapami
zwolnień, skoro z jednej strony zwalniano pracowni-
ków, a z drugiej strony wzrastała liczba etatów?
W związku z powyższym bardzo proszę Pana Mi-
nistra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego w okresie między poszczególnymi eta-
pami zwolnień grupowych następował wzrost za-
trudnienia w Poczcie Polskie SA, skoro zakładano
jego drastyczną redukcję?
2. Czy etaty, które pojawiły się w okresach między
kolejnymi etapami restrukturyzacji, zasiliły centralę
przedsiębiorstwa?
3. Jak wielu pracownikom zmieniono umowy o
pracę, zmniejszając wymiar zatrudnienia do ½ etatu,
zmieniając zasady premiowania? Czy zmieniając wa-
runki pracy, zmniejszono wynagrodzenia?
4. Czy dotychczasowa restrukturyzacja przedsię-
biorstwa przyczyniła się do poprawy kondycji finan-
sowej i sprawności zarządzania spółką?
5. Jakie jest zaawansowanie konsultacji społecz-
nych i ustaleń ze związkami zawodowymi?
6. Czemu ma służyć i do czego doprowadzić tak
prowadzona restrukturyzacja przedsiębiorstwa i jaki
jest ostateczny pomysł na organizację Poczty Polskiej
SA w kraju?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20677)
do ministra gospodarki
w sprawie darmowych uprawnień do emisji
gazów cieplarnianych
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w sprawie darmowych uprawnień do emisji gazów
cieplarnianych.
Problem przyspieszenia prac nad projektem usta-
wy o wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami
do emisji gazów cieplarnianych zgłaszany jest przez
zaniepokojonych przedsiębiorców. Ich zdaniem do
terminu otrzymania warunkowych pozwoleń pozo-
stało pół roku, a ten kluczowy dla polskiego sektora
elektroenergetycznego i całej gospodarki projekt do-
tychczas nie został przyjęty przez Radę Ministrów i
skierowany do prac legislacyjnych w Sejmie.
Nieuchwalenie tego przepisu w terminie umożli-
wiającym uzyskanie pozwoleń na udział w systemie
przed 30 czerwca 2011 r. spowoduje, że żadna z reali-
zowanych obecnie inwestycji nie będzie uprawniona
do skorzystania z derogacji, co spowoduje wstrzyma-
nie budowy nowych mocy wytwórczych. W efekcie od
2013 r. cena hurtowa energii wzrośnie o ponad 60%.
Według odbiorców przemysłowych taka sytuacja do-
prowadzi do plajty wielu firm, w których koszty ener-
gii stanowią ważną pozycję w kosztach ogólnych. Na
problem zwracają też uwagę związki zawodowe, któ-
re szacują, że brak derogacji spowoduje masowe zwol-
nienia. Związkowcy szacują, że miejsca pracy może
stracić nawet 250 tys. osób w przemyśle.
Polskie przedsiębiorstwa spodziewają się, że po
2012 r. nadal będą mogły korzystać z nieodpłatnych
uprawnień do emisji dwutlenku węgla. Ich nadzieja
opiera się na wynegocjowanej w grudniu 2008 r. de-

rogacji, która pozwala w latach 2013–2020 na przej-
ściowy przydział bezpłatnych uprawnień do emisji.
Niejasne są zapisy dyrektywy EU ETS, niejedno-
znacznie określony zakres i warunki korzystania z
wynegocjowanej derogacji, a także to, kto jest jej fak-
tycznym beneficjentem. Dyrektywa nie daje możli-
wości przyznania nieodpłatnych uprawnień dla tzw.
nowych instalacji („new entrances”). Może to ozna-
czać, że bezpłatne pozwolenia otrzymają stare, nie-
inwestujące elektrownie, a nie nowe, oparte na tech-
nologiach niskoemisyjnych. Zdaniem niektórych in-
westorów branżowych sygnał wynikający z takiego
rozdziału uprawnień jest jednoznaczny – nie opłaca
się uruchamiać nowych mocy przed 2020 r., tj. przed
wygaśnięciem derogacji. Energia produkowana w no-
wych źródłach byłaby wówczas, w pierwszym okresie
derogacji, istotnie droższa.
Uprzejmie proszę o odpowiedź pytanie, na jakim
etapie są prace związane z uregulowaniami prawny-
mi dotyczącymi darmowych uprawnień do emisji ga-
zów cieplarnianych.
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20678)
do ministra zdrowia
w sprawie analizy wykazu leków
dopuszczonych do stosowania w Polsce
w świetle zastrzeżeń Towarzystwa
Farmaceutyczno-Ekonomicznego
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z interpe-
lacją dotyczącą rozważenia konieczności przeprowa-
dzenia analizy wykazu leków dopuszczonych do sto-
sowania w Polsce w świetle zastrzeżeń Towarzystwa
Farmaceutyczno-Ekonomicznego.
W związku z toczącymi się w podkomisji zdrowia
pracami nad rządowym projektem ustawy o refun-
dacji leków, środków spożywczych specjalnego prze-
znaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych
oraz informacjami przekazanymi przez Towarzystwo
Farmaceutyczno-Ekonomiczne (TFE), dotyczącymi
procedur dopuszczania do stosowania przez polskich
pacjentów tzw. starych leków, dopuszczonych w jed-
nym lub kilku krajach UE do stosowania, uprzejmie
proszę o odniesienie się do poniższego problemu.
Skoro leki te rzadko są stosowane w krajach ich
dopuszczenia i rejestracji, jakie jest zdrowotne uza-
sadnienie ich sprzedaży w Polsce? Bywają również
przypadki objęcia ich refundacją pomimo krytycznej
oceny lekarzy i farmaceutów. Przedstawiciele TFE
209
o swoich spostrzeżeniach i wątpliwościach poinfor-
mowali Ministerstwo Zdrowia, Główny Inspektorat
Farmaceutyczny, Urząd Rejestracji Leków, Narodo-
wy Instytut Leków, Polfarmed, Polski Związek Pra-
codawców Przemysłu Farmaceutycznego, Naczelną
Izbę Lekarską, Naczelną Izbę Aptekarską, Polskie
Towarzystwo Lekarskie, Polskie Towarzystwo Far-
maceutyczne. Do informacji dołączyli wykaz leków
kwalifikujących się do wyrejestrowania w Polsce,
przygotowany w układzie ATC wraz z komentarza-
mi dotyczącymi poszczególnych leków. Badaniem
porównawczym asortymentu naszych leków po ką-
tem stosunku do nich za granicą objęto 10 krajów:
USA, Niemcy, Anglię, Szwajcarię, Austria, Belgię,
Holandię, Szwecję, Włochy. Autorzy informacji su-
gerują, że leki nieobecne lub prawie nieobecne w
tych krajach powinny napawać niepokojem o ich wa-
lory, skuteczność, a może i bezpieczeństwo pacjen-
tów. Lista leków została przekazana również do Mi-
nisterstwa Zdrowia.
Zgodnie z sugestią TFE „należałoby przejrzeć li-
stę leków, ongiś zarejestrowanych i wciąż dozwolo-
nych, po kątem ich aprobaty lekarskiej nie tylko w
Polsce, lecz i za granicą. Należy rozważyć usunięcie
podejrzanych lub po prostu niepotrzebnych. Oczysz-
czenie asortymentu powinno być zrobione przez mi-
nistra zdrowia i urząd rejestracji”.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o od-
powiedź na pytania:
1. Czy przewidywana jest analiza wykazu leków
dopuszczonych do stosowania, w tym leków refundo-
wanych, pod kątem ich przydatności w świetle argu-
mentów zgłoszonych przez Towarzystwo Farmaceu-
tyczno-Ekonomiczne?
2. Czy w powyższej sprawie udzielono odpowiedzi
Towarzystwu Farmaceutyczno-Ekonomicznemu?
3. Które z leków podanych w wykazie znajdują się
obecnie na liście leków refundowanych?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20679)
do ministra zdrowia
w sprawie leczenia nowatorską szczepionką
przeciw czerniakowi
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w sprawie leczenia nowatorską szczepionką prze-
ciw czerniakowi.
210

Z problemem chorych z zaawansowanym czernia- Interpelacja

kiem, którzy od 1998 r. byli objęci badaniem klinicz- (nr 20680)
nym nowoczesnej szczepionki przeciw temu złośliwe-
mu nowotworowi, wynalezionej przez poznańskiego do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
profesora, zwrócili się do mnie członkowie Stowarzy-
szenia Chorych na Czerniaka, działającego od 2004 r. w sprawie finansowania programu
Czerniak, to jeden z najbardziej złośliwych nowo- badawczego nowatorskiej szczepionki
tworów skóry, dający przerzuty do innych organów, przeciw czerniakowi
trudny w leczeniu i bardzo szybko prowadzący do
śmierci. Tymczasem pacjenci leczeni tą eksperymen-
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
talną szczepionką żyją nawet 12 lat. Badania nad
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
nowatorskim lekiem na czerniaka powstającym w
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
Poznaniu stanęły pod znakiem zapytania. W latach
cję w związku z problemem chorych z zaawansowa-
2006–2008 badania finansowane były przez zagra-
nym czerniakiem, którzy od 1998 r. byli objęci bada-
nicznego inwestora, a po jego wycofaniu się z finan-
niem klinicznym nowoczesnej szczepionki przeciw
sowania badań, główny ciężar finansowania i lecze-
temu złośliwemu nowotworowi – wynalezionej przez
nia spoczął na profesorze. Obecnie 150 osób objętych
poznańskiego profesora. Ze sprawą zwrócili się do
programem, którzy raz w miesiącu przyjmują szcze-
mnie członkowie Stowarzyszenia Chorych na Czer-
pionkę, jest w krytycznej sytuacji, skończyły się bo-
niaka, działającego od 2004 r.
wiem pieniądze na dalszą jej produkcję. W przypadku
Czerniak, to jeden z najbardziej złośliwych nowo-
zaprzestania jej wytwarzania pacjenci, którzy dzięki
tworów skóry, dający przerzuty do innych organów,
niej żyją, a nie dawano im na to szans, zostaną na-
trudny w leczeniu i bardzo szybko prowadzący do
rażeni na pogorszenie stanu ich zdrowia.
śmierci. Tymczasem pacjenci leczeni eksperymental-
Produkowana w Poznaniu eksperymentalna
ną tą szczepionką żyją nawet 12 lat. Badania nad
szczepionka to jedyny tak skuteczny lek na czernia-
nowatorskim lekiem na czerniaka powstającym w
ka. Koszt leczenia nią jednego pacjenta to ok. 1 tys.
Poznaniu stanęły pod znakiem zapytania. W latach
zł miesięcznie, co w porównaniu z leczeniem innymi
2006–2008 badania finansowane były przez zagra-
metodami np. radioterapią czy chemioterapią, jest
nicznego inwestora, a po jego wycofaniu się z finan-
wielokrotnie tańsze. Jednakże w sytuacji, gdy pro-
sowania badań główny ciężar finansowania i leczenia
gramowi nie udzielono dotacji z Ministerstwa Nauki
spoczął na profesorze. Obecnie 150 osób objętych pro-
i Szkolnictwa Wyższego, dalsze prace nad nią zakoń-
gramem, którzy raz w miesiącu przyjmują szczepion-
czą się i zaprzepaszczone zostaną lata ciężkiej pracy
kę, jest w krytycznej sytuacji, skończyły się bowiem
nad tym skutecznym lekiem, a los pacjentów będzie
pieniądze na dalszą jej produkcję. W przypadku za-
zagrożony. By zakończyć badania i doprowadzić do
przestania jej wytwarzania pacjenci, którzy dzięki
fazy rejestracyjnej leku potrzebnych jest 20 mln zł.
niej żyją, a nie dawano im na to szans, zostaną na-
W związku z powyższym proszę o odpowiedz na
rażeni na pogorszenie stanu ich zdrowia.
pytania:
Produkowana w Poznaniu eksperymentalna
1. Czy Pani Minister znana jest sprawa badań kli-
szczepionka to jedyny tak skuteczny lek na czernia-
nicznych nad tym specyfikiem?
ka. Koszt leczenia nią jednego pacjenta to ok. 1 tys.
2. Czy podjęto współpracę z ministrem nauki i
zł miesięcznie, co w porównaniu z leczeniem innymi
szkolnictwa wyższego oraz Komitetem Badań Na-
metodami np. radioterapią czy chemioterapią, jest
ukowych dotyczącą kontynuowania i finansowania wielokrotnie tańsze. Jednakże w sytuacji, gdy pro-
badań nad lekiem? gramowi nie udzielono dotacji z Ministerstwa Nauki
3. Jaki będzie los pacjentów w momencie, kiedy i Szkolnictwa Wyższego, dalsze prace nad nią zakoń-
zakończy się już badania kliniczne nad lekiem i nie czą się i zaprzepaszczone zostaną lata ciężkiej pracy
będzie można, zgodnie z prawem, podawać im specy- nad tym skutecznym lekiem, a los pacjentów będzie
fiku aż do momentu zarejestrowania leku? zagrożony. By zakończyć badania i doprowadzić do
4. Czy Ministerstwo Zdrowia przewiduje swój fazy rejestracyjnej leku potrzebnych jest 20 mln zł.
udział w zapewnieniu dostępności leku dla chorych W związku z powyższym proszę o odpowiedz na
na czerniaka i możliwość kontynuowania leczenia dla pytania:
osób włączonych dotychczas w program badań? 1. Czy Pani Minister znana jest sprawa badań kli-
Z poważaniem nicznych nad tym specyfikiem?
2. Czy ministerstwo przewiduje swój udział w
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska kontynuowaniu programu badawczego, którego wy-
miernym efektem jest zapewnienie dostępności leku
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r. dla chorych na czerniaka?

3. Czy w sprawie tej nawiązano współpracę z Mi-
nisterstwem Zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20681)
do ministra finansów
w sprawie nowelizacji przepisów dotyczących
zwolnienia turnusów rehabilitacyjnych
z podatku od towarów i usług
1 stycznia 2011 r. miała miejsce zasadnicza prze-
budowa prawa do stosowania zwolnień od podatku
od towarów i usług, odnoszących się do usług w za-
kresie opieki medycznej. Uchylony został załącznik
nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r., określający
dotychczasowy zakres zwolnień w zakresie ochrony
zdrowia, który w nowej koncepcji legislacyjnej został
określony w art. 43 tej ustawy.
Ustawa z 29 października 2010 r. o zmianie usta-
wy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2010 Nr
226, poz. 1476) zmieniła definicję usługi medycznej
zwolnionej z VAT. Do końca 2010 r. zwolnieniu pod-
legały usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki
społecznej, z wyłączeniem usług weterynaryjnych
(Dz. U. 2004 Nr 54, poz. 535). Zwolnienie miało za-
tem charakter wyłącznie przedmiotowy i bez znacze-
nia dla zastosowania zwolnienia miał fakt, jaki pod-
miot wykonywał tę usługę. Od 1 stycznia 2011 r.
zwolnieniem zostały objęte usługi w zakresie opieki
medycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowa-
niu, przywracaniu i poprawie zdrowia, wykonywane
przez zakłady opieki zdrowotnej, lekarzy, lekarzy
dentystów, pielęgniarki, położne, psychologów oraz
osoby wykonujące inne zawody medyczne, o których
mowa w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
1991 Nr 91, poz. 408). Zwolnienie to ma zatem obec-
nie charakter podmiotowo-przedmiotowy, co wzbu-
dza niezadowolenie i protest wśród organizatorów
turnusów rehabilitacyjnych zrzeszonych w Krajowej
Izbie Gospodarczo-Rehabilitacyjnej.
Zgodnie z nowymi przepisami turnusy rehabilita-
cyjne i usługi rehabilitacyjne, świadczone przez inne
podmioty niż wyżej wymienione, nie są zwolnione od
podatku od towarów i usług. Według Krajowej Izby
Gospodarczo-Rehabilitacyjnej narusza to konstytu-
cyjną zasadę równego traktowania przez prawo. Or-
ganizatorzy turnusów rehabilitacyjnych oraz pod-
mioty prowadzące ośrodki rehabilitacyjne spełniają
wszystkie wymagania ustawowe specyficzne dla pro-
wadzonej działalności rehabilitacyjnej oraz posiada-
211
ją równie bogatą bazę medyczną i rehabilitacyjną,
jak zakłady opieki zdrowotnej. Uczestnicy turnusów
rehabilitacyjnych w tych ośrodkach pozostają pod
stałą opieką lekarską i pielęgniarską również na
identycznych zasadach, jak w zakładach opieki zdro-
wotnej. Niezrozumiałe jest zatem zróżnicowanie
stawki VAT za te same usługi świadczone przez róż-
ne podmioty.
Krajowa Izba Gospodarczo-Rehabilitacyjna zwra-
ca również uwagę na to, że z turnusów rehabilitacyj-
nych korzystają przede wszystkim osoby niepełno-
sprawne oraz o najniższych dochodach. Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie
posiada wystarczających środków na dofinansowanie
turnusów, a Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje
w całości turnusy rehabilitacyjne tylko na oddziałach
szpitalnych. Takich placówek jest jednak w kraju za
mało, a na pobyt w nich należy czekać w długiej ko-
lejce, dlatego osoby niepełnosprawne, nie mając in-
nego wyjścia, muszą wybierać turnusy w niepublicz-
nych ośrodkach. Wzrost kosztów o stawkę VAT 23%
obciąży zatem bezpośrednio najbiedniejszych i osoby
niepełnosprawne, co jest niedopuszczalne.
Eksperci są zgodni, że obecne przepisy są skom-
plikowane, rodzą wiele wątpliwości i wymagają po-
prawek.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy
rząd planuje zwolnienie turnusów rehabilitacyjnych i
usług rehabilitacyjnych z podatku od towarów i usług
na dotychczasowych zasadach, czyli niezależnie od ro-
dzaju podmiotu usługi takie świadczącego?
Z poważaniem
Poseł Janina Okrągły
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20682)
do ministra gospodarki
w sprawie spodziewanej podwyżki cen gazu
w kraju
Szanowny Panie Ministrze! Opłaty za gaz z roku
na rok wzrastają. Już teraz Polacy w stawkach opłat
za gaz w odniesieniu do średnich zarobków należą do
czołówki w Unii Europejskiej. Przy obecnych cenach
ropy na świecie i kursie złotówki, gdy ropa naftowa
zdrożała w ciągu jednego dnia o 3,2%, czyli o 2,85
dolarów do 92,19 dolarów za baryłkę. Natomiast ba-
ryłka ropy z Morza Północnego na giełdzie w Londy-
nie przekroczyła kwotę 100 dolarów. Nieuchronne
zatem wydają się podwyżki cen gazu w kraju. Obecna
taryfa obowiązuje do końca marca. Od czasu eskala-
cji kryzysu w Egipcie ceny ropy w USA wzrosły o
212
7,6%. Ponadto ceny ropy na rynku światowym i dzi-
siejszy kurs złotówki do dolara i euro to powody prze-
mawiające za nieuniknioną podwyżką. Wzrost ceny
gazu wydaje się przesądzony. Napięcie na światowym
rynku ropy wiąże się z obawami, iż niepokoje spo-
łeczne mogą zagrozić szlakom transportu ropy i mogą
rozprzestrzenić się na inne kraje regionu. Taka sy-
tuacja musi przekładać się na ceny tego surowca. We-
dług ekspertów na kondycję ekonomiczną PGNiG
wysoka cena ropy ma niewątpliwie różnorodny
wpływ. Z jednej strony powoduje, że projekty wydo-
bywcze np. w Norwegii mają wyższą rentowność i
szybciej nastąpi zwrot naszych nakładów. Osiągane
są też dobre wyniki ze sprzedaży ropy w kraju. Na-
tomiast z drugiej strony należy liczyć się ze wzrostem
cen gazu z importu, ceny te są indeksowane do pro-
duktów ropopochodnych. Produkcja ropy i gazu
PGNiG w Norwegii ma ruszyć w drugiej połowie tego
roku. Do tego czasu cena gazu może ulegać kolejnym
nieprzewidywalnym wzrostom.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:
Jak rząd zamierza uchronić obywateli przed nie-
kontrolowanymi podwyżkami cen gazu?
Czy rząd wykorzysta swoje uprawnienia, aby sku-
tecznie wstrzymać podwyżki cen gazu?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20683)
do ministra zdrowia
w sprawie braku możliwości leczenia
w Polsce naczyniaka u dzieci
Szanowna Pani Minister! Naczyniak to znamię
wytworzone z tkanki naczyniotwórczej, sieci naczyń
krwionośnych lub limfatycznych. W kraju 40 tys.
dzieci rocznie choruje na naczyniaki, w tym 4 tys. z
ciężką postacią naczyniaków zagrażających ich zdro-
wiu lub życiu. Aby walczyć z chorobą, muszą szukać
pomocy za granicą, ponieważ w Polsce brakuje spe-
cjalistycznej, niezbędnej do przeprowadzenia operacji
aparatury. Rodzice dzieci chorych na naczyniaki
mają problem ze znalezieniem lekarzy, którzy zechcą
zająć się ich dzieckiem, nie ma lekarzy rodzinnych z
wystarczającą wiedzą na temat schorzenia. Lekarze
tłumaczą się ograniczonym dostępem do sprzętu spe-
cjalistycznego, w tym do laserów.
W Polsce tylko kilku specjalistów zajmuje się tą
poważną chorobą. To również istotny powód, że dzie-
ci z Polski muszą być leczone w innych krajach. We-
dług krajowego konsultanta do spraw chirurgii dzie-
cięcej koszt jednej terapii dziecka za granicą to nie-
bagatelne 50–75% ceny zakupu lasera do usuwania
naczyniaków. Wydawanie pieniędzy na leczenie za-
graniczne – choć oczywiście bezdyskusyjne – wydaje
się być oznaką niegospodarności. Z rachunku mate-
matycznego jasno wynika, że koszt 2 zabiegów to
koszt zakupu 1 lasera.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Kiedy ministerstwo zapewni
leczenie w Polsce naczyniaków u dzieci, a co za tym
idzie, zakup potrzebnych laserów?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20684)
do ministra zdrowia
w sprawie wykazu chorób kwalifikujących
do opieki paliatywnej oraz skreślenia
z hospicyjnych świadczeń poradni obrzęku
limfatycznego
Szanowna Pani Minister! Specjaliści zatrudnieni
w hospicjach mogą pomagać chorym z odleżynami,
ale mają zakaz leczenia pacjenta z ranami przewle-
kłymi. Innym przepisem, którego muszą przestrze-
gać, jest klasyfikacja chorych według lepszych i gor-
szych chorób. Za ulżenie w cierpieniu chorym, któ-
rych schorzenia nie znalazły się na ministerialnej
liście, lecznica musi zapłacić karę. Skutek jest taki,
że lekarz, który ma przed sobą cierpiącego, na pół
przytomnego z bólu człowieka, najpierw pyta, na co
choruje. Jeżeli w karcie choroby jest wpisany prze-
wlekły gościec lub schyłkowa niewydolność nerek,
lekarz zmuszony jest odmówić pomocy. Wynika z
tego, że dla tych cierpiących nie ma miejsca w hospi-
cjum. Takie surowe i niezrozumiałe ograniczenia
wprowadził resort zdrowia. A przecież nie jednostka
choroby, ale stopień zaawansowania schorzenia ogra-
niczającego życie powinien być jedynym kryterium
przyjęcia do hospicjum. Nowoczesna opieka długoter-
minowa obejmuje specjalistyczne leczenie również u
pacjentów korzystających z onkologicznych i przedłu-
żających życie terapii. Jednak kontrolerzy z NFZ mu-
szą przestrzegać litery prawa – leczenie osób ze scho-
rzeniami spoza ministerialnej listy jest nadużyciem.
Hospicja muszą płacić olbrzymie kary za jednakowe,
po prostu humanitarne traktowanie pacjenta. Rów-
nie niepojętą, bulwersującą decyzją resortu zdrowia
jest skreślenie z hospicyjnych świadczeń poradni
obrzęku limfatycznego. Chorzy z obrzękami będą
musieli jeździć za granicę na bardzo kosztowne le-
czenie. Dzisiaj, gdy poszerzają się możliwości i formy

tej opieki oraz lawinowo rosną potrzeby, zaczyna
ograniczać się zakres świadczeń i środki. W całej Pol-
sce brakuje łóżek, a lista cierpiących oczekujących
pilnego przyjęcia ciągle wzrasta.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami;
Jakimi kryteriami posługiwali się urzędnicy mi-
nisterstwa, którzy wytypowali tylko nieliczne choro-
by kwalifikujące do opieki paliatywnej?
Czy ministerstwo zweryfikuje wykaz chorób kwa-
lifikujących do opieki paliatywnej oraz skreślenie z
hospicyjnych świadczeń poradni obrzęku limfatycz-
nego?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20685)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie projektu ustawy o świadczeniach
rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Projekt ustawy wpro-
wadza możliwość złożenia przez osobę ubiegającą się
o świadczenia rodzinne własnego oświadczenia za-
miast obecnie obowiązującego zaświadczenia wyda-
wanego przez właściwe organy. Zaświadczenie doty-
czyło wysokości uzyskiwanych dochodów, uczęszcza-
nia osoby uprawnionej do szkoły lub szkoły wyższej,
braku propozycji zatrudnienia, terminu urlopu wy-
chowawczego oraz okresu zatrudnienia. Zastępowa-
nie oświadczeniami wymaganych, licznych dokumen-
tów jest wartym poparcia przejawem odbiurokraty-
zowania postępowania. Projektodawcy ustawy nie
wzięli jednak pod uwagę, czy w wyniku proponowa-
nych zmian nie wzrośnie liczba spraw, w których bę-
dzie prowadzone postępowanie egzekucyjne wobec
niesolidnych świadczeniobiorców. W konsekwencji
ograniczenie barier dla społeczeństwa może być przy-
czyną zwiększenia obciążenia, a co za tym idzie, ob-
niżenia efektywności potencjału organów wykonują-
cych zadania na rzecz obywateli.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Czy w świetle proponowanych
zmian nie należałoby w razie konieczności uwzględ-
nić odpowiedniego zapisu, który ograniczyłby ewen-
tualne skutki zapisu?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
213
Interpelacja
(nr 20686)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie protestu wobec likwidacji szkół
przekazanych administracji samorządowej
Szanowna Pani Minister! Po reformie edukacji, w
wyniku której państwo przekazało szkolnictwo pod-
stawowe samorządom, jest tylko kwestią czasu, kiedy
gminy zaczną masowo zamykać małe placówki, do
których muszą dopłacać. W skali kraju dotyczy to
blisko 5,5 tys. szkół liczących poniżej 70 uczniów. Naj-
gorsza sytuacja jest w województwie lubelskim, gdzie
znajduje się prawie 500 takich placówek. Zbliża się
termin, w którym samorządy podejmują decyzje o
ewentualnej likwidacji szkoły. W ub.r. w samym tylko
Lubelskiem zlikwidowano 18 szkół podstawowych,
filii oraz gimnazjum. Samorządy zmuszone szukać
oszczędności na każdym kroku, jeśli nie w tym roku,
to w następnych latach będą zamykały kolejne szko-
ły. W tym roku, w przeciwieństwie do lat poprzed-
nich, nawet opinia kuratorium w sprawie likwidacji
szkoły nie jest dla gminy wiążąca. Według jednego z
kuratoriów oświaty ratunkiem jest przekazanie ich
stowarzyszeniom, które powstaną z inicjatywy rodzi-
ców uczniów, i powierzenie im placówki na zasadzie
umowy o przekazaniu, a nie poprzez likwidację. Nie
będzie to zatem zamknięcie, tylko przekształcenie.
Możliwość przekształcania szkół jest skutkiem ubie-
głorocznej zmiany w ustawie o systemie oświaty. W
wyniku przekazania szerokich uprawnień jednost-
kom samorządu terytorialnego państwo stopniowo
pozbywa się odpowiedzialności za oświatę. Doprowa-
dzi to w efekcie do tego, że będziemy mieli tyle syste-
mów oświatowych, ile samorządów. Jak wiadomo
kondycja finansowa gmin jest bardzo różna. Problem
bierze się stad, że rząd, przekazując szersze upraw-
nienia samorządom i zwiększając ich zadania, nie
zwiększył im środków nieodzownych do realizacji
tych zadań. Planowane przekształcenia mogą zatem
odbyć się kosztem uczniów i nauczycieli. Taka szkoła
ma działać na innych zasadach. Nauczyciele będą w
niej zatrudniani na podstawie Kodeksu pracy, a nie
Karty Nauczyciela. Nauczyciele wykonujący ten sam
zawód, realizujący te same zadania i mający te same
obowiązki będą posiadać tak różny status prawny.
Warunki pracy nauczycieli ulegną znacznemu pogor-
szeniu, wydłuży im się czas pracy, niejednokrotnie
zmniejszy wynagrodzenie i – co szczególnie dotyczy
małych szkół – nie zapewni się nauczycielowi pensum
dydaktycznego w jednej szkole, zmuszając do podej-
mowania pracy w kilku placówkach. Silą rzeczy moż-
liwość zaangażowania nauczyciela w prace pozalek-
cyjne z uczniem stanie się iluzoryczna, a jest to z całą
pewnością ze szkodą dla ucznia.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Czy i jak rząd zamierza zapo-
214
biec likwidacji szkół przekazanych jednostkom sa-
morządu terytorialnego?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20687)
do ministra infrastruktury
w sprawie korytarza transportowego
Bałtyk – Adriatyk w procesie rewizji
transeuropejskiej sieci transportowej
(TEN-T)
Szanowny Panie Ministrze! Jak wskazał Śląski
Związek Gmin i Powiatów, w Komisji Europejskiej
trwają prace nad rewizją sieci TEN-T.
W dniu 12 października 2006 r. Polska, Republika
Czeska, Słowacja, Austria, Włochy i Komisja Euro-
pejska zawarły porozumienie w sprawie rozwoju tego
korytarza w celu jego przedłużenia do Bolonii. Po-
nadto w dniu 6 października 2009 r. 14 regionów Eu-
ropy Środkowej, w tym 5 polskich województw (m.in.
woj. śląskie), zawarły porozumienie obejmujące m.in.
wsparcie realizacji korytarza kolejowego Gdynia/
Gdańsk – Bolonia/Rawenna.
Przedłużenie korytarza ma ogromne znaczenie go-
spodarcze dla całej Polski, jednakże szczególnie dla
czterech województw polskich, przez które przebiega
wspomniany korytarz (pomorskie, kujawsko-pomor-
skie, łódzkie i śląskie). Potencjalnie wzmacnia on tak-
że pozycję polskich portów morskich, w tym zwłaszcza
Gdańska i Gdyni. Biorąc pod uwagę przyszłą perspek-
tywę finansową dotyczącą funduszy unijnych, rząd
winien już obecnie planować wykorzystanie korytarza
na terenie Polski jako ważnej osi rozwoju kraju.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź na
pytanie: Czy rząd planuje nasilenie starań o przedłu-
żenie istniejącego VI Transeuropejskiego Korytarza
Transportowego do Bolonii we Włoszech?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20688)
do ministra gospodarki
w sprawie reformy regulacji
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z raportem
firmy Deloitte suma rocznych kosztów administra-
cyjnych narzuconych przez prawo i ponoszonych
przez przedsiębiorców w Polsce wynosi blisko 78 mld
zł, co stanowi ok. 6% PKB. Łączna suma wszystkich
kosztów czystej biurokracji wynosi 37,3 mld zł, co
stanowi 2,9% PKB.
Jak podaje Ministerstwo Gospodarki, w 2010 r.
jego eksperci zakończyli pomiar obciążeń admini-
stracyjnych, którym muszą podporządkować się wła-
ściciele firm w Polsce. Resort przeanalizował ponad
6 tys. obowiązków informacyjnych zidentyfikowa-
nych w 482 aktach prawnych. W związku z powyż-
szym Ministerstwo Gospodarki proponuje zniesienie
najbardziej uciążliwych obowiązków informacyjnych
nakładanych na przedsiębiorców poprzez reformę re-
gulacji.
Jakie są jej główne założenia, czego będą dotyczyć
proponowane przez MG zmiany?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20689)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dofinansowania kościelnych
domów pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Kościół Adwentystów
Dnia Siódmego od 50 lat prowadzi w Bielsku-Białej
cieszący się znakomita renomą Dom Opieki Samary-
tanin przeznaczony dla osób w podeszłym wieku i
przewlekle somatycznie chorych.
Jak wskazują władze ww. domu opieki, jego dzia-
łalność może stanąć pod znakiem zapytania wskutek
niekonsekwentnych decyzji finansowych organów
państwowych i samorządowych. Organy te najpierw
w trybie decyzji administracyjnych przed rokiem
2004 skierowały do niego ok. 50% obecnych pensjo-
nariuszy, a obecnie przeznaczają środki niewystar-
czające na zapewnienie im opieki na odpowiednim
poziomie. Pełniona przez dom opieki służba opiekuń-
cza na takim poziomie wykonywana jest stosunkowo
bardzo niskim kosztem, gdyż wynosi jedynie 2383 zł
miesięcznie.
Problem pojawił się pod koniec roku 2008, gdy
rozpisano konkurs na usługi opiekuńcze. W ofertach
konkursowych przedstawiono domom pomocy spo-
łecznej projekty umów, które uwzględniały jedynie
finansowanie bieżącej działalności, a pomijały środki
na remonty czy zakupy inwestycyjne. Zarówno usta-
wodawca, jak i organy samorządowe, zawierając kon-
trakty i proponując stawki, pomijali ww. środki.
Tymczasem zakupów inwestycyjnych oraz inwestycji

nie można dokonywać ze środków przeznaczonych na
działalność bieżącą.
W ocenie domu opieki sugerowana np. przez Re-
gionalną Izbę Obrachunkową w Katowicach inter-
pretacja przepisów ustawy o wolontariacie, według
której organ samorządowy może dofinansowywać za-
kupy inwestycyjne i remontowe w drodze konkursu,
wydaje się niewłaściwa, albowiem który z domów po-
mocy społecznej może, startując do przetargu, z góry
określić, jakie urządzenie czy jaki remont będzie
trzeba sfinansować w okresie 5 lat, na który umowa
jest zawierana.
Brak możliwości dokonywania zakupów inwesty-
cyjnych ze środków uzyskanych z umów zawartych
ze starostwem wyjaśnia interpretacja starostwa.
W listopadzie ub.r. nastąpiła awaria jedynego ko-
tła warzelnego w kuchni Domu Opieki Samarytanin
(a jego posiadanie jest niezbędne dla przygotowywa-
nia odpowiednich posiłków dla 90 pensjonariuszy).
Okazało się, że nie dało się go naprawić i konieczna
jest jego wymiana. Skierowana do starostwa powiato-
wego prośba nie odniosła żadnego skutku, gdyż
oświadczono, że starostwo z własnych środków nie ma
prawa przeznaczyć na ten cel jakiejkolwiek kwoty.
W takiej sytuacji powstaje pytanie, z jakich źródeł
niepubliczny Dom Opieki Samarytanin ma sfinanso-
wać zakup ww. kotła (o wartości brutto 14 000 zł),
skoro nie może tego uczynić ze środków z działalno-
ści bieżącej, których i tak nie ma wystarczająco?
Pozostawienie niepublicznych domów pomocy
społecznej bez koniecznego wsparcia finansowego do-
prowadzi w efekcie do likwidacji tych instytucji, któ-
re pełnią ważną społecznie funkcję, gwarantując
taką samą usługę, co państwowe domy tego typu, ale
niejednokrotnie na znacznie wyższym poziomie. Wy-
korzystując mienie kościołów czy związków wyzna-
niowych, domy te realizują należące do państwa za-
danie opieki nad osobami w podeszłym wieku i nie-
pełnosprawnymi.
Jak dalej się wskazuje, znajdujące się w naszym
regionie państwowe domy opieki społecznej, świad-
czące identyczną pomoc, są nie tylko wspierane w
znacznie wyższych kwotach na działalność bieżącą,
ale także finansowane są ich zakupy inwestycyjne.
Zgodnie z przekazanymi przez władze Domu
Opieki Samarytanin informacjami, planując koszty
funkcjonowania ośrodka, zakładany jest koszt utrzy-
mania jednego mieszkańca.
Koszt ten jest ustalany w ten sposób, że koszt z
roku poprzedniego powiększa się o przewidywany
wskaźnik inflacyjny podawany przez ministerstwo.
Na bieżący rok w styczniu ministerstwo opublikowa-
ło wysokość wzrostu na poziomie 1,01%. Niestety, w
trakcie roku okazało się, że wzrost kosztu zakupu
dóbr konsumpcyjnych dla ich działalności wyniósł
ok. 5%, a niektórych nawet 20%. W przypadku pu-
blicznych domów pomocy społecznej otrzymują one
pomoc od organów założycielskich, czyli gmin, nato-
miast niepubliczne, czyli kościelne i inne domy po-
215
mocy, pełniąc identyczną służbę, takiej pomocy
otrzymać nie mogą.
Pojawia się także problem mieszkańców przyby-
łych do Domu Opieki Społecznej Samarytanin przed
2004 r. W sytuacji tych osób należy zadać pytanie,
na kim spoczywa ciężar dofinansowywania ich poby-
tu do pełnych kosztów ich utrzymania. W przypadku
Samarytanina jest to szczególnie istotne, gdyż ok.
50% obecnych mieszkańców przyjęto przed rokiem
2004. Zarówno w starostwie powiatowym, jak i w
urzędzie wojewódzkim pojawiają się rozbieżne infor-
macje co do tego, która instytucja jest zobowiązana
do regulowania tych należności. W minionym roku
po wielu prośbach zostało przekazane niepełne dofi-
nansowanie pobytu takich mieszkańców ze staro-
stwa powiatowego i odbyło się to w ostatnich miesią-
cach roku. W wyniku ww. sytuacji dom opieki zmu-
szony jest do zaciągania pożyczek i kredytowania w
ten sposób budżetu jednostek państwowych kosztem
pensjonariuszy.
W związku z powyższym proszę panią minister o
odpowiedź na pytania:
1. W jaki sposób pani minister ustosunkowuje się
do przedstawionej wyżej problematyki?
2. Czy planuje się zmianę sposobu ustalania i wy-
płaty środków na utrzymanie mieszkańców domów
opieki tak, aby odpowiadały one pełnym kosztom ich
pobytu w tych domach i były dostępne do wykorzy-
stania od początku każdego roku?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 10 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20690)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie opóźnień w wydaniu
rozporządzenia wykonawczego, o którym
mowa w art. 2 ustawy z dnia 12 lutego 2010 r.
o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy
Kodeks karny wykonawczy oraz ustawy
Prawo ochrony środowiska
Szanowny Panie Ministrze! Wnoszę o wyjaśnienie
opóźnień w wydaniu rozporządzenia wykonawczego,
o którym mowa w art. 2 ustawy z dnia 12 lutego 2010
r. o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks
karny wykonawczy (...) (Dz. U. Nr 40, poz. 227).
W cytowanym artykule dodano do ustawy Kodeks
karny wykonawczy z 6 czerwca 1997 r. (Dz. U. Nr 90,
poz. 557, z późn. zm.) rozdział VII. W rozdziale tym
zmieniono art. 43, gdzie w § 16 przewidziano wyda-
nie rozporządzenia wykonawczego określającego
m.in. w pkt 3, cytuję: warunki i tryb udzielania ze
216
środków funduszu podmiotom, w tym w szczególno-
ści tryb przeprowadzania konkursu ofert, kryteria
oceny oferty i tryb zawierania umów na realizację
powierzonych zadań.
Rozporządzenie to nie ukazało się jeszcze, zaś cza-
su do wejścia w życie cytowanej ustawy odbierającej
organizacjom działającym na rzecz poszkodowanych
w wypadkach drogowych, takich jak np. Alter Ego w
Warszawie czy Stowarzyszeniu Poszkodowanych w
Wypadkach Drogowych w Bielsku-Białej działające-
mu ponad 10 lat, z którym utrzymuję jako posłanka
stały kontakt, możliwość otrzymywania nawiązek z
mocy wyroków sądowych skazujących sprawców wy-
padków drogowych pozostało jeszcze tylko 5 miesię-
cy. Ustawa wejdzie w życie 1 lipca 2011 r.
Przez ten czas organizacje te wymienione przy-
kładowo, a jest jeszcze wiele innych, muszą nauczyć
się poruszać w nowej rzeczywistości, tzn. pisząc
wprost, muszą nauczyć się przygotowywać oferty na
konkurs, by mogły liczyć na zawarcie umów z resor-
tem, pozwalając tym samym na dopływ środków dla
poszkodowanych ofiar wypadków drogowych wyma-
gających stałej – podkreślam – pomocy, niezależnie
od legislacyjnych zawirowań.
Ofiarom tym nie jest obojętne, czy po 1 lipca 2011
otrzymają dalsze środki np. na rehabilitacje, gdzie
stowarzyszenia uzupełniają świadczenia otrzymywa-
ne przez nich za pośrednictwem NFOZ, z natury rze-
czy ograniczone, a nie stać ich na wykup świadczeń
rehabilitacyjnych (choć są i inne formy pomocy świad-
czone przez stowarzyszenia) po cenach rynkowych.
Na moją poprzednią interpelację skierowaną prze-
ze mnie w roku 2009 do pana ministra Andrzeja Czu-
my, gdzie wyraziłam sceptycyzm co do upaństwowie-
nia pomocy w postaci odebrania ww. organizacjom
prawa do nawiązek, uzyskałam uspokajającą odpo-
wiedź, że wszystko będzie dobrze przygotowane i
ofiary wypadków nie powinny odczuć zmian.
Dodam, że wiadomo mi, iż osoby pracujące w ww.
organizacjach to wolontariusze, poświęcający swój
wolny czas na pomoc ofiarom wypadków, muszą za-
tem także znaleźć wolny czas, by nauczyć się zapew-
ne skomplikowanych przepisów, co sprawia, że spra-
wa wydania jak najszybciej rozporządzenia jest w
najwyższym stopniu pilna.
Poszerzę jeszcze kwestię podniesioną w interpe-
lacji o pytanie, czy zapewniono środki w funduszu na
rok 2011, kiedy to nawiązki jeszcze nie spłyną (spra-
wa egzekucji zasądzonych wyrokami karnymi świad-
czeń z pośrednictwem komorników pozostawia, jak
wiadomo, wiele do życzenia), a trzeba zapewnić cią-
głość świadczonych przez organizacje świadczeń. W
razie potrzeby służę przykładami ze wspomnianego
wyżej Stowarzyszenia Poszkodowanych w Wypad-
kach Drogowych w Bielsku-Białej.
Niestety, nie miałam możliwości zapoznania się z
budżetem Ministerstwa Sprawiedliwości na rok 2011
i nie wiem, czy przewiduje on swego rodzaju wywia-
nowanie owego funduszu, pozwalające na uzyskanie
środków w II połowie 2011 r., obawiam się, że może
o tym zapomniano.
Szanowny panie ministrze, przypominam, że upo-
minam się o pomoc świadczoną dla najsłabszych – lu-
dzi pokrzywdzonych przez los, cierpiących, niepew-
nych, czy starczy im środków na leczenie i rehabili-
tację, na powrót do normalnego życia, którzy tę po-
moc subsydiarną, ale niezwykle ważną otrzymywali
do tej pory za pośrednictwem, nie waham się użyć tu
słowa: zapaleńców, pomagających im wbrew po-
wszechnej, niestety, niechęci Polaków do bezintere-
sownego angażowania się w sprawy publiczne.
Uprzejmie proszę o rzeczową i szybką odpowiedź
na pytania:
1. Dlaczego występują opóźnienia w wydaniu rze-
czonego rozporządzenia wykonawczego?
2. Kiedy ww. rozporządzenie zostanie wydane?
3. Czy zapewniono środki w funduszu na rok
2011?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20691)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie sposobu nadawania
klauzul wykonalności sądowym tytułom
egzekucyjnym
Ogólnopolskie Stowarzyszenie Asystentów Sę-
dziów zasygnalizowało mi problem wynikający ze
skutków wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
22 listopada 2010 r. P 28/08 polegających na koniecz-
ności wydawania przez sąd postanowienia wraz z
uzasadnieniem w każdym przypadku nadawania
klauzuli wykonalności orzeczeniu sądowemu. Orze-
czenie to wywołało wątpliwości środowisk prawni-
czych co do aktualności dotychczasowej praktyki
nadawania klauzul wykonalności tytułom egzekucyj-
nym pochodzącym od sądu. Opierała się ona na za-
łożeniu, że przepis § 182 rozporządzenia ministra
sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin
urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. Nr 38,
poz. 249, z późn. zm.) jest zgodny z przepisami K.p.c.
dotyczącymi nadawania klauzuli wykonalności. Tym
samym uznawano, że przepisy K.p.c. pozwalają na
nadanie klauzuli wykonalności w formie uproszczo-
nej. W chwili obecnej praktyka w różnych sądach jest
różna. W niektórych stosuje się dotychczasową
uproszczoną formę nadania klauzuli wykonalności,
uznając za aktualny pogląd, że przepisy art. 783 § 1
i 3 K.p.c. dopuszczają nadanie klauzuli wykonalności
tytułowi egzekucyjnemu pochodzącemu od sądu bez

konieczności wydania odrębnego postanowienia w
tym przedmiocie. W innych sądach uznawana jest
konieczność wydawania przez sąd postanowienia
wraz z uzasadnieniem w każdym przypadku nada-
wania klauzuli wykonalności orzeczeniu sądowemu.
Większość wydawanych w Polsce orzeczeń wykonal-
nych w drodze egzekucji to nakazy zapłaty w postę-
powaniu upominawczym. Biorąc pod uwagę, że pra-
womocny nakaz zapłaty z założenia obejmuje rosz-
czenia bezsporne, oznacza to, że sąd podejmuje czyn-
ności całkowicie bezproduktywne, niewnoszące żad-
nej wartości dodanej z punktu widzenia stosunków
społeczno-gospodarczych. Doprowadza to do spowol-
nienia pracy sądów, zwłaszcza w postępowaniach
zmierzających do windykacji długu pieniężnego, a to
przyczyni się do powiększenia zatorów płatniczych w
gospodarce. Podobna sytuacja dotyczy kierowanych
do egzekucji komorniczej prawomocnych wyroków
sądów w sprawach karnych w celu ściągnięcia orze-
czonej kary grzywny i kosztów sądowych, a także
orzeczonych świadczeń pieniężnych. Problematyczny
jest również sposób rozstrzygania o kosztach postę-
powania klauzulowego w postępowaniu karnym wy-
konawczym.
Trybunał Konstytucyjny postanowił, że § 182 roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 23 lute-
go 2007 r.
— Regulamin urzędowania sądów powszechnych
(Dz. U. Nr 38, poz. 249, z 2009 r. Nr 224, poz. 1806
oraz z 2010 r. Nr 40, poz. 232), w brzmieniu obowią-
zującym do 31 grudnia 2009 r., jest niezgodny z art.
41 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
— Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, ze zm.), a przez to jest niezgodny z
art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Uznany przez trybunał za niekonstytucyjny prze-
pis został znowelizowany rozporządzeniem ministra
sprawiedliwości z dnia 23 grudnia 2009 r. zmienia-
jącym rozporządzenie Regulamin urzędowania są-
dów powszechnych (Dz. U. Nr 224, poz. 1806; dalej:
rozporządzenie zmieniające), które weszło w życie 1
stycznia 2010 r. Zgodnie z § 1 pkt 4 rozporządzenia
zmieniającego zakwestionowany przepis rozporzą-
dzenia ministra sprawiedliwości z dnia 23 lutego
2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszech-
nych (Dz. U. Nr 38, poz. 249; dalej: r.u.s.p.) otrzymał
następujące brzmienie:
„§ 182. Jeżeli tytułem egzekucyjnym jest orzecze-
nie sądu albo ugoda zawarta przed sądem, sąd nie
wydaje oddzielnego postanowienia o nadaniu klau-
zuli wykonalności, chyba że klauzula ma być nadana
na rzecz osoby lub przeciwko osobom, które nie są
wymienione w tytule egzekucyjnym jako uprawnione
lub zobowiązane, albo tytuł egzekucyjny został wy-
dany w elektronicznym postępowaniu upominaw-
czym”. Do pierwotnej treści § 182 r.u.s.p. zakwestio-
nowanego przez Trybunał Konstytucyjny dodany
został jedynie fragment „albo tytuł egzekucyjny zo-
stał wydany w elektronicznym postępowaniu upomi-
nawczym” i nie naruszył jego pierwotnej treści. W
217
chwili obecnej zatem pomimo uznania wymienionego
przepisu we wcześniejszej wersji za niekonstytucyjny
w zasadzie istnieje on nadal w porządku prawnym.
W związku z powyższym, uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy minister sprawiedliwości zamierza uchylić
obecnie obowiązujący § 182 rozporządzenia z dnia 23
lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249), który narusza
zasadę hierarchii źródeł prawa (art. 92 ust. 1 konsty-
tucji)?
2. Czy minister sprawiedliwości planuje podjęcie
prac legislacyjnych mających na celu uproszczenie
procesu windykacji należności na etapie postępowa-
nia klauzulowego?
Z poważaniem
Poseł Zenon Durka
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20692)
do ministra zdrowia
w sprawie postępowania konkursowego
w zakresie zawierania umów o udzielanie
świadczeń gwarantowanych w podstawowej
opiece zdrowotnej w zakresie nocnej
i świątecznej opieki zdrowotnej ogłoszonego
w dniu 21 stycznia 2011 r. przez
Zachodniopomorski Oddział Wojewódzki
NFZ w Szczecinie
Szanowna Pani Minister! Zachodniopomorski Od-
dział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia,
powołując się na zarządzenie nr 85/2010/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 23 grud-
nia 2010 r., przyjął obszary kontraktowania podsta-
wowej opieki zdrowotnej grupujące po kilka gmin.
Takie obszary będą odpowiadały określonym we
wspomnianym zarządzeniu obszarom zabezpiecze-
nia, na których usługi w zakresie podstawowej opie-
ki zdrowotnej będą wykonywane przez wyłonione w
konkursie podmioty. Przyjęte rozwiązanie pomija
obszary zabezpieczenia do 50 tys. mieszkańców i cał-
kowicie eliminuje z konkursu małe podmioty, które
do chwili obecnej świadczą swoje usługi w zakresie
nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej na terenach
poszczególnych gmin, w tym takich gmin jak Darło-
wo, Polanów czy Świdwin.
Zadaniem takich jednostek jak zespoły opieki
zdrowotnej, świadczących swoje usługi na terenie
gmin, jest kompleksowa obsługa mieszkańców w za-
kresie opieki zdrowotnej. Znajomość pacjentów, ich
problemów zdrowotnych i przebiegu dotychczasowe-
218
go leczenia dają najlepszą gwarancję udzielania
świadczeń zdrowotnych na najwyższym poziomie.
Trudno jest zrozumieć, z jakiego powodu eliminuje
się takie jednostki z konkursu. Dopisując gminy do
obszaru kontraktowania grupy koszalińskiej, prefe-
ruje się w konkursie duże jednostki organizacyjne
funkcjonujące na terenie Koszalina, a całkowicie eli-
minuje mniejsze, funkcjonujące w gminach. Dopro-
wadzi to nie tylko do pogorszenia jakości świadczo-
nych usług, ale często ograniczy albo wręcz uniemoż-
liwi pacjentom korzystanie ze świadczeń. Pacjenci,
którzy obecnie w drodze do lekarza pokonują 10–15
km, po przyjęciu nowego rozwiązania będą musieli
przebyć 50–60 km (100–120 km z drogą powrotną).
Uwzględniając problemy komunikacyjne oraz często
złą sytuację materialną pacjentów, praktycznie unie-
możliwi im to korzystanie z pomocy lekarskiej w go-
dzinach nocnych i święta. Latem znacznie utrudnio-
ny dostęp do lekarza będzie miało kilkadziesiąt ty-
sięcy turystów wypoczywających np. w Darłowie czy
okolicznych nadmorskich gminach.
Proszę o odpowiedź na poniższe pytanie: Czy mi-
nisterstwo zamierza podjąć działania mające na
zmianę zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, które znacznie pogarsza dostęp pacjentów
do lekarza, szczególnie w małych gminach?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 8 lutego 2011 r.
Interpelacja
(nr 20693)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie wyrażenia zgody na działalność
jako polski związek sportowy w dyscyplinie
sport taneczny
Szanowny Panie Ministrze! W związku z licznymi
prośbami o interwencję, kierowanymi do mnie przez
przedstawicieli środowiska tanecznego, uprzejmie
proszę o wyjaśnienie najważniejszych kwestii zwią-
zanych z przyznaniem prawa do działania jako polski
związek sportowy w dyscyplinie sport taneczny. We-
dług posiadanych przeze mnie informacji Polski
Związek Sportu Tanecznego pomimo złożenia wszyst-
kich wymaganych dokumentów i posiadania repre-
zentacji międzynarodowej, ilościowej i jakościowej,
przejawiającej się w znaczących osiągnięciach w ry-
walizacji światowej, w dalszym ciągu nie otrzymał
tego statusu.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Prezes UKFiT decyzją GP-PZS-46/9/97 z dnia
17.03.1997 r. zatwierdził jednolity tekst Statutu Pol-
skiego Związku Tańca Sportowego i udzielił temu
związkowi zezwolenia na działalność jako p.z.s. Czy
Pan Minister wie, że ta decyzja była objęta istotnymi
błędami prawnymi, które powodują, że decyzja wyda-
na przez organy państwowe powinna być nieważna?
2. Minister sportu Tomasz Lipiec podjął decyzję
DPK-5350/06/RW i po rozpatrzeniu wniosku Polskie-
go Związku Tańca Sportowego podtrzymał ją decyzją
DPK/5769/2006/RW, a wreszcie decyzją DPK-1143/
07/RW przedłożył do Wojewódzkiego Sądu Admini-
stracyjnego w Warszawie odpowiedź na skargę Pol-
skiego Związku Tańca Sportowego, w której wnosi o
oddalenie skargi. Czy Pan Minister zna treść tych
decyzji oraz wyroku wojewódzkiego sądu administra-
cyjnego i jego uzasadnienia?
3. Czy Pan Minister wie, że NSA oddalił skargę
kasacyjną ministra sportu i co Pan Minister sądzi o
wniesieniu skargi kasacyjnej, bez usunięcia przez
ministerstwo sportu uchybień wskazanych w wyroku
VI SA/Wa 451/07?
4. Czy Pan Minister posiada informacje, jaką re-
prezentację międzynarodową i ilościową posiada Pol-
ski Związek Tańca Sportowego? Co Pan Minister wie
o wywiązywaniu się przez Polski Związek Tańca
Sportowego z obowiązków p.z.s. w dyscyplinie sport
taneczny, w szczególności kiedy ostatnio zorganizo-
wał mistrzostwa Polski w sporcie tanecznym (ze
szczególnym uwzględnieniem sportowego tańca to-
warzyskiego), ilu ma zawodników, trenerów, jakie i
ile zawodów sportowych zorganizował?
5. Jak to możliwie, aby mając na uwadze tak upo-
rczywe i rażące naruszenie przez Polski Związek Tań-
ca Sportowego obowiązujących przepisów prawa, pi-
smo MSiT zawierało sentencję „nie stwierdzono naru-
szeń prawa w stopniu uzasadniającym zastosowanie
uprawnień nadzorczych ministra właściwego ds. kul-
tury fizycznej – ministra sportu i turystyki”?
6. Dlaczego nowo założony Polski Związek Sportu
Tanecznego mający jako jedyny reprezentację między-
narodową (pośrednia przynależność do MKOL po-
przez członkowstwo w IDSF), ilościową i jakościową
(faktyczne znaczące osiągnięcia w rywalizacji świato-
wej w dyscyplinie sport taneczny), po złożeniu kom-
pletnego wniosku do MSiT nie uzyskał zgody pana
ministra sportu i turystyki na działalność jako polski
związek sportowy w dyscyplinie sport taneczny?
7. Kiedy minister sportu i turystyki nada prawa
p.z.s. w dyscyplinie sport taneczny dla Polskiego
Związku Sportu Tanecznego reprezentującego nie-
mal 100% środowiska sportu tanecznego w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Borowczak
Gdańsk, dnia 7 lutego 2011 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE

Odpowiedź (łapownictwo bierne) i art. 229 K.k. (łapownictwo

podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie korupcji w Polsce
w latach 2002–2010 (19122)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 31 grudnia br., nr SPS-
-023-19122/10, przekazujące interpelację pana Arka-
diusza Mularczyka, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, w sprawie korupcji w Polsce w latach 2002–
–2010 uprzejmie przedstawiam opracowania tabela-
ryczne zawierające dane statystyczne będące w polu
zainteresowania pana posła. Dane te pochodzą z Poli-
cyjnego Systemu Statystyki Przestępczości „Temida”.
Odpowiedź na pierwsze pytanie pana posła zawie-
ra tabela nr 1 prezentująca dane dotyczące liczby
osób, którym przedstawiono zarzuty w związku z po-
dejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 228 K.k.
czynne). W tabeli tej podano dane dotyczące liczby:
zakończonych przez Policję postępowań przygoto-
wawczych poprzez zwrócenie się do prokuratury o spo-
rządzenie aktu oskarżenia (przestępstwa stwierdzo-
ne) i skierowanych do sądu aktów oskarżenia.
Odpowiedź na drugie pytanie zawierają tabele
nr 2 i 3. W tabeli nr 2 podano dane dotyczące liczby
osób dorosłych prawomocnie skazanych na podstawie
art. 228 i 229 K.k. w latach 2002–2008. Dane z przed-
miotowego zakresu za lata 2009 i 2010 są w trakcie
opracowania, w związku z tym prezentuję w tabeli
nr 3 dane zawierające liczbę orzeczonych przez sądy
pierwszej instancji wyroków skazujących za prze-
stępstwa określone w art. 228 i 229 K.k. Dodatkowo
podaję dane o wysokości wymiaru kar, jakie zostały
orzeczone wobec osób prawomocnie skazanych za
przestępstwa określone w art. 228 i 229 K.k. (tabela
nr 2a)
Ponadto uprzejmie informuję, że dane statystycz-
ne zawierające odpowiedzi na pozostałe pytania pana
posła nie są gromadzone.

Tabela nr 1. Dane z Policyjnego Systemu Statystyki Przestępczości „Temida”

– wybrane przestępstwa stwierdzone i wnioski dotyczące aktów oskarżenia w latach 2002–2009

Lata

2002 2003 2004 2005

Kwalifikacja
Złożone do Złożone do Złożone do Złożone do
prawna
sądu wnioski sądu wnioski sądu wnioski sądu wnioski
Przestępstwa Przestępstwa Przestępstwa Przestępstwa
zawierające zawierające zawierające zawierające
stwierdzone*) stwierdzone*) stwierdzone*) stwierdzone*)
akt akt akt akt
oskarżenia oskarżenia oskarżenia oskarżenia
w liczbach bezwzględnych
Art. 228 K.k.
526 511 629 619 945 929 1855 1833
razem
Art. 228
520 505 626 616 940 924 1852 1830
§1–4 K.k.
Art. 228
6 6 3 3 5 5 3 3
§ 5 K.k.
Art. 228
– – – – – – – –
§ 6 K.k.
Art. 229 K.k.
875 854 1 173 1 147 1 397 1 372 1 980 1 949
razem
Art. 229
366 356 441 425 458 447 672 654
§ 1–2 K.k.
Art. 229
509 498 732 722 938 924 1306 1293
§ 3–4 K.k.
Art. 229
– – – – 1 1 2 2
§ 5 K.k.

*) Przestępstwo stwierdzone jest to zbrodnia lub występek ścigane z oskarżenia publicznego, objęte postępowaniem przygotowawczym
skierowanym przez Policję do prokuratury do zakończenia postępowania.
220

Tabela nr 1. Dane z Policyjnego Systemu Statystyki Przestępczości „Temida”

– wybrane przestępstwa stwierdzone i wnioski dotyczące aktów oskarżenia w latach 2002–2009 (cd.)

Lata
2006 2007 2008 2009

Kwalifikacja Złożone do Złożone do

Złożone do
prawna Złożone do sądu sądu sądu
sądu wnioski
Przestępstwa wnioski Przestępstwa wnioski Przestępstwa Przestępstwa wnioski
zawierające
stwierdzone* zawierające akt stwierdzone* zawierające stwierdzone* stwierdzone* zawierające
akt
oskarżenia akt akt
oskarżenia
oskarżenia oskarżenia

w liczbach bezwzględnych

Art. 228 K.k.

2101 2012 2639 2509 2282 2265 2820 2800
razem

Art. 228
2098 2009 2603 2473 2277 2261 2804 2784
§ 1-4 K.k.
Art. 228 § 5 K.k. 3 3 36 36 4 4 16 16
Art. 228 § 6 K.k. - - - - 1 - - -
Art. 229 K.k.
2241 2208 3178 3140 3134 3053 2659 2609
razem
Art. 229
702 688 1105 1088 1038 977 631 603
§ 1–2 K.k.
Art. 229
1538 1519 2047 2028 2095 2075 2027 2005
§ 3-4 K.k.

Art. 229 § 5 K.k. 1 1 26 24 1 1 1 1

Tabela nr 1. Dane z Policyjnego Systemu Statystyki Przestępczości „Temida”

– wybrane przestępstwa stwierdzone i wnioski dotyczące aktów oskarżenia w latach 2002–2009 (cd.)

Lata

2002 2003 2004 2005

Kwalifikacja
prawna Złożone do Złożone do Złożone do
Złożone do sądu
sądu wnioski sądu wnioski sądu wnioski
Przestępstwa wnioski Przestępstwa Przestępstwa Przestępstwa
zawierające zawierające zawierające
stwierdzone* zawierające akt stwierdzone* stwierdzone* stwierdzone*
akt akt akt
oskarżenia
oskarżenia oskarżenia oskarżenia
wskaźniki dynamiki

Art. 228 K.k.

100,0 100,0 119,6 121,1 179,7 181,8 352,7 358,7
razem

Art. 228
100,0 100,0 120,4 122,0 180,8 183,0 356,2 362,4
§ 1–4 K.k.
Art. 228 § 5 K.k. 100,0 100,0 50,0 50,0 83,3 83,3 50,0 50,0
Art. 228 § 6 K.k. 100,0 100,0 x x x x x x
Art. 229 K.k.
100,0 100,0 134,1 134,3 159,7 160,7 226,3 228,2
razem
Art. 229
100,0 100,0 120,5 119,4 125,1 125,6 183,6 183,7
§ 1–2 K.k.
Art. 229
100,0 100,0 143,8 145,0 184,3 185,5 256,6 259,6
§ 3–4 K.k.
Art. 229 § 5 K.k. 100,0 100,0 x x x x x x

*) Przestępstwo stwierdzone jest to zbrodnia lub występek ścigane z oskarżenia publicznego, objęte postępowaniem przygotowawczym
skierowanym przez Policję do prokuratury do zakończenia postępowania.
 221

Tabela nr 1. Dane z Policyjnego Systemu Statystyki Przestępczości „Temida”

– wybrane przestępstwa stwierdzone i wnioski dotyczące aktów oskarżenia w latach 2002–2009 (cd.)

Lata
2006 2007 2008 2009
Kwalifikacja Złożone do Złożone do Złożone do Złożone do
prawna sądu wnioski sądu wnioski sądu wnioski Przestęp- sądu wnioski
Przestępstwa Przestępstwa Przestępstwa
zawierające zawierające zawierające stwa zawierające
stwierdzone* stwierdzone* stwierdzone*
akt akt akt stwierdzone* akt
oskarżenia oskarżenia oskarżenia oskarżenia
wskaźniki dynamiki

Art. 228 K.k.

399,4 393,7 501,7 491,0 433,8 443,2 536,1 547,9
razem

Art. 228
403,5 397,8 500,6 489,7 437,9 447,7 539,2 551,3
§ 1–4 K.k.
Art. 228 § 5 K.k. 50,0 50,0 600,0 600,0 66,7 66,7 266,7 266,7
Art. 228 § 6 K.k. x x x x x x x x
Art. 229 K.k.
256,1 258,5 363,2 367,7 358,2 357,5 303,9 305,5
razem
Art. 229
191,8 193,3 301,9 305,6 283,6 274,4 172,4 169,4
§ 1–2 K.k.
Art. 229
302,2 305,0 402,2 407,2 411,6 416,7 398,2 402,6
§ 3–4 K.k.
Art. 229 § 5 K.k. x x x x x x x x

*) Przestępstwo stwierdzone jest to zbrodnia lub występek ścigane z oskarżenia publicznego, objęte postępowaniem przygotowawczym
skierowanym przez Policję do prokuratury do zakończenia postępowania.

Tabela nr 2. Prawomocne skazania osób dorosłych według wybranych przestępstw w latach 2002–2008

Lata
Wyszczególnienie
2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008
w liczbach bezwzględnych
Ogółem w Polsce 365 326 415 933 513 410 504 281 462 937 426 377 420 729
w tym:
przestępstwa przeciwko
działalności instytucji
państwowych oraz samorządu
terytorialnego 5 607 6 988 9 989 11 325 12 331 13 667 13 979
w tym:
art. 228 K.k. razem 152 121 307 361 447 315 434
art. 228 § 1 K.k. 61 45 108 116 153 86 164
art. 228 § 2 K.k. 2 4 6 3 3 10 8
art. 228 § 3 K.k. 74 65 168 227 263 202 228
art. 228 § 4 K.k. 12 5 19 14 23 17 31
art. 228 § 5 K.k. 3 2 6 1 5 – 3
art. 229 K.k. razem 448 647 1 025 1 364 1 464 2 167 2 134
art. 229 § 1 K.k. 74 134 291 294 309 457 389
art. 229 § 2 K.k. 10 16 33 38 42 89 60
art. 29 § 3 K.k. 362 496 688 1 027 1 099 1 621 1 674
art. 229 § 4 K.k. 2 1 13 5 14 – 3
art. 229 § 5 K.k. 1
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 1 5
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 2 1
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 3 1
222

Tabela nr 2. Prawomocne skazania osób dorosłych według wybranych przestępstw w latach 2002–2008 (cd.)

Lata
Wyszczególnienie
2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008
w odsetkach*)
Ogółem w Polsce 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0
w tym:
przestępstwa przeciwko
działalności instytucji
państwowych oraz samorządu
terytorialnego 1,5 1,7 1,9 2,2 2,7 3,2 3,3
w tym:
art. 228 K.k. razem 2,7 1,7 3,1 3,2 3,6 2,3 3,1
art. 228 § 1 K.k. 40,1 37,2 35,2 32,1 34,2 27,3 37,8
art. 228 § 2 K.k. 1,3 3,3 2,0 0,8 0,7 3,2 1,8
art. 228 § 3 K.k. 48,7 53,7 54,7 62,9 58,8 64,1 52,5
art. 228 § 4 K.k. 7,9 4,1 6,2 3,9 5,1 5,4 7,1
art. 228 § 5 K.k. 2,0 1,7 2,0 0,3 1,1 x 0,7
art. 229 K.k. razem 8,0 9,3 10,3 12,0 11,9 15,9 15,3
art. 229 § 1 K.k. 16,5 20,7 28,4 21,6 21,1 21,1 18,2
art. 229 § 2 K.k. 2,2 2,5 3,2 2,8 2,9 4,1 2,8
art. 229 § 3 K.k. 80,8 76,7 67,1 75,3 75,1 74,8 78,4
art. 229 § 4 K.k. 0,4 0,2 1,3 0,4 1,0 x 0,1
art. 229 § 5 K.k. 0,0
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 1 0,2
art. 229§ 5 K.k. w zw. z § 2 0,0
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 3 0,0

*)
Odsetek prawomocnie skazanych osób dorosłych na podstawie XXIX rozdziału Kodeksu karnego „Przestępstwa przeciwko działalności
instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego” liczony jest do liczby ogółem prawomocnie skazanych osób dorosłych w Polsce, odse-
tek prawomocnie skazanych osób na podstawie art. 228 K.k. razem oraz z art. 229 K.k. razem liczony jest do liczby prawomocnie skazanych
osób na podstawie XXIX rozdziału Kodeksu karnego „Przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu teryto-
rialnego”, odsetek prawomocnie skazanych osób z poszczególnych paragrafów art. 228 K.k. liczony jest do liczby prawomocnie skazanych osób
z art. 228 K.k. razem, odsetek prawomocnie skazanych osób z poszczególnych paragrafów art. 229 K.k. liczony jest do liczby prawomocnie
skazanych osób z art. 229 K.k. razem.

Tabela nr 2. Prawomocne skazania osób dorosłych według wybranych przestępstw w latach 2002–2008 (cd.)

Lata
Wyszczególnienie
2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008
Wskaźniki dynamiki
Ogółem w Polsce 100,0 113,9 140,5 138,0 126,7 116,7 115,2
w tym:
przestępstwa przeciwko
działalności instytucji
państwowych oraz samorządu
terytorialnego 100,0 124,6 178,2 202,0 219,9 243,7 249,3
w tym:
art. 228 K.k. razem 100,0 79,6 202,0 237,5 294,1 207,2 285,5
art. 228 § 1 K.k. 100,0 73,8 177,0 190,2 250,8 141,0 268,9
art. 228 § 2 K.k. 100,0 200,0 300,0 150,0 150,0 500,0 400,0
art. 228 § 3 K.k. 100,0 87,8 227,0 306,8 355,4 273,0 308,1
art. 228 § 4 K.k. 100,0 41,7 158,3 116,7 191,7 141,7 258,3
art. 228 § 5 K.k. 100,0 66,7 200,0 33,3 166,7 x 100,0
art. 229 K.k. razem 100,0 144,4 228,8 304,5 326,8 483,7 476,3
art. 229 § 1 K.k. 100,0 181,1 393,2 397,3 417,6 617,6 525,7
art. 229 § 2 K.k. 100,0 160,0 330,0 380,0 420,0 890,0 600,0
art. 229 § 3 K.k. 100,0 137,0 190,1 283,7 303,6 447,8 462,4
art. 229 § 4 K.k. 100,0 50,0 650,0 250,0 700,0 x 150,0
art. 229 § 5 K.k. x
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 1 x
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 2 x
art. 229 § 5 K.k. w zw. z § 3 x
223
224
225
226

Tabela nr 3. Skazania za przestępstwa korupcji w sądach pierwszej instancji w 2009 r. i I półroczu 2010 r.

w tym na pozbawienie
wolności według wymiaru kary

Kwalifikacja Skazani w tym do roku powyżej roku do 2 lat powyżej 2 lat do 5 lat powyżej 5 lat
prawna ogółem z
ogółem w tym z w tym z w tym z w tym z
zawiesze-
niem ogółem zawiesze- ogółem zawiesze- ogółem zawiesze- ogółem zawie-
niem niem niem szeniem
2009 r.
Art. 228 K.k.
484 421 376 204 192 177 157 40 27 0 0
razem
Art. 228 § 1 K.k. 150 118 104 68 66 38 35 12 3
Art. 228 § 2 K.k. 27 10 10 8 8 2 2
Art. 228 § 3 K.k. 271 266 240 115 105 125 112 26 23
Art. 228 § 4 K.k. 33 24 22 13 13 10 8 1 1
Art. 228 § 5 K.k. 3 3 2 1
Art. 228 § 6 K.k.
Art. 229 K.k.
2 197 2 135 2 053 1 498 1 456 623 590 14 7 0 0
razem
Art. 229 § 1 K.k. 434 425 408 295 286 125 118 5 4
Art. 229 § 2 K.k. 63 28 28 24 24 4 4
Art. 229 § 3 K.k. 1 694 1 676 1 612 1 178 1 145 490 464 8 3
Art. 229 § 4 K.k. 6 6 5 1 1 4 4 1
Art. 229 § 5 K.k.
 227

I półrocze 2010 r.
Art. 228 K.k.
196 188 162 83 77 99 84 6 4 0
razem
Art. 228 § 1 K.k. 65 63 58 25 26 36 33 2 2
Art. 228 § 2 K.k. 12 6 6 6 6
Art. 228 § 3 K.k. 102 102 84 39 32 61 50 2 2
Art. 228 § 4 K.k. 15 15 12 11 11 2 1 2
Art. 228 § 5 K.k. 1 1 1 1 1
Art. 228 § 6 K.k. 1 1 1 1 1
Art. 229 K.k.
908 861 827 622 600 234 222 5 3 0
razem
Art. 229 § 1 K.k. 183 178 174 138 135 39 39 1
Art. 229 § 2 K.k. 42 8 8 6 4 2 2
Art. 229 § 3 K.k. 677 669 639 474 457 191 179 4 3
Art. 229 § 4 K.k. 5 5 5 3 3 2 2
Art. 229 § 5 K.k. 1 1 1 1 1

Z wyrazami szacunku ty rodzinnej po zmarłym małżonku lub osobie bli-

Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie ustawy z dnia 13 czerwca 2008 r.
o zmianie ustawy o opłatach abonamentowych
(19150)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk (sygn.
SPS-023-19150/10) w sprawie ustawy z dnia 13 czerw-
ca 2008 r. o zmianie ustawy o opłatach abonamento-
wych uprzejmie przekazuję stosowne informacje.
Kwestia dotycząca zwolnienia z opłat abonamen-
towych osób, które ukończyły 60 lat i mają ustalone
prawo do renty rodzinnej, jest kwestią dyskusyjną.
Należy zauważyć, iż zgodnie z ustawą z dnia 13 czerw-
ca 2008 r. o zmianie ustawy o opłatach abonamento-
wych zwolnione od opłat abonamentowych zostały
„osoby, które ukończyły 60 lat oraz mają ustalone
prawo do emerytury, której wysokość nie przekracza
miesięcznie kwoty 50% przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku po-
przedzającym, ogłaszanego przez prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego”.
Regulacje dotyczące emerytur, a także rent ro-
dzinnych znajdują się w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych. Ustawa określa zasady naby-
wania i ustalania prawa do emerytury, a także sytu-
acje, w których niektóre osoby uprawnione są do ren-
skiej. Ustawa reguluje także kwestie zawieszenia
oraz ustania prawa do świadczeń.
Interpretując kwestię przedstawioną w interpela-
cji pani poseł, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego rozróżniło dwie sytuacje osób pobiera-
jących rentę rodzinną po zmarłym małżonku.
Jeżeli osoba taka miała ustalone prawo do eme-
rytury, w chwili śmierci małżonka ma prawo do ren-
ty rodzinnej, w sytuacji gdy zmarły współmałżonek
miał ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu
niezdolności do pracy, lub spełniała warunki wyma-
gane do uzyskania jednego z tych świadczeń (art. 65
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych). W takiej sytuacji dochodzi do
zbiegu prawa do świadczeń – zgodnie z art. 95 ustawy
osobie takiej wypłaca się więc jedno z tych świadczeń
(wyższe lub wybrane przez zainteresowanego). Zbieg
prawa do świadczeń nie skutkuje jednak zawiesze-
niem lub ustaniem ustalonego prawa do emerytury.
Tak więc osoba, która miała ustalone prawo do eme-
rytury, a następnie rozpoczęła pobieranie renty ro-
dzinnej, w dalszym ciągu ma ustalone prawo do eme-
rytury, a jedynie nie pobiera emerytury. W takiej
sytuacji, w oparciu o obecnie obowiązujące przepisy,
pojawiają się więc wątpliwości, czy osoba pobierająca
rentę rodzinną po zmarłym małżonku i jednocześnie
mająca ustalone prawo do emerytury jest zwolniona
z opłat abonamentowych, jeśli spełnia warunki, o któ-
rych mowa w art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o opłatach
abonamentowych.
Inaczej będzie, jeśli osoba pobierająca rentę ro-
dzinną po zmarłym małżonku nie ma ustalonego
prawa do emerytury. W takiej sytuacji osoba ta bę-
dzie zobowiązana do uiszczania opłat abonamento-
wych.
Odmienne stanowisko w tym zakresie wyraziła
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, która podkre-
śliła, iż aby dana osoba mogła zostać zwolniona z opłat
abonamentowych na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 6
228
ustawy o opłatach abonamentowych, musi spełniać
następujące przesłanki:
— ukończyć 60 lat;
— mieć ustalone praw do emerytury;
— wysokość emerytury nie może przekraczać
miesięcznie kwoty 50% przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku po-
przedzającym, ogłaszanego przez prezesa GUS.
W związku z powyższym Krajowa Rada Radiofo-
nii i Telewizji uznała, iż nawet osoba, która miała
ustalone prawo do emerytury, ale pobierająca rentę
rodzinną po zmarłym małżonku, nie może zostać
zwolniona z opłat abonamentowych. Osoba taka musi
bowiem przedstawić Poczcie Polskiej także aktualną
wysokość swojej emerytury. Zdaniem Krajowej Rady
nie jest jasne, czy osoba, która ma ustalone prawo do
emerytury, ale pobiera rentę rodzinną, jest w stanie
wykazać aktualną wysokość emerytury.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, realizując
przepis upoważniający do wskazania rodzaju doku-
mentów potwierdzających uprawnienia do zwolnień
od opłat abonamentowych, w § 1 pkt 6 rozporządze-
nia z dnia 16 lutego 2010 r. w sprawie rodzajów do-
kumentów oraz wzoru oświadczenia potwierdzają-
cych uprawnienia do zwolnień od opłat abonamento-
wych (Dz. U. Nr 29, poz. 152) wskazała dokumenty
potwierdzające uprawnienia do zwolnienia od opłat
abonamentowych. Osoba, o której mowa w art. 4 ust. 1
pkt 6 ustawy o opłatach abonamentowych, powinna
przedstawić jednostce Poczty Polskiej dowód osobisty
oraz decyzję jednostki organizacyjnej Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych albo innego organu emerytalno-
-rentowego o wysokości emerytury.
Stanowisko wyrażone przez Ministerstwo Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego zostało poparte przez
minister pracy i polityki społecznej. Zgodnie ze sta-
nowiskiem pani minister emeryt, który nabył prawo
do renty rodzinnej, ma prawo do dwóch świadczeń:
emerytury i renty rodzinnej i od jego wyboru zależy,
które z tych świadczeń jest wypłacane. Ponadto pani
minister zauważyła, iż ustawodawca zwolnił od opłat
abonamentowych osoby, które mają ustalone prawo
do emerytury, o ile spełniają pozostałe warunki okre-
ślone w art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o opłatach abona-
mentowych, a nie osoby, którym wypłaca się emery-
turę. Tak więc bez znaczenia dla zwolnienia jest to,
które ze świadczeń jest wypłacane.
Zdaniem pani minister nie ma przeszkód praw-
nych do stosowania zwolnienia z opłaty abonamen-
towej osoby, która ma ustalone prawo do emerytury,
ale pobiera rentę rodzinną lub inne świadczenie
o charakterze rentowym przysługujące na podstawie
przepisów odrębnych.
Ponadto należy podkreślić, iż osoba mająca usta-
lone prawo do emerytury, ale pobierająca rentę ro-
dzinną, może wystąpić do Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych o wydanie zaświadczenia, w którym okre-
ślona zostanie wysokość emerytury, która byłaby
wypłacana, gdyby osoba ta nie pobierała renty ro-
dzinnej.
Jednakże organem, który posiada kompetencje
w sprawach wynikających z przepisów ustawy o opła-
tach abonamentowych, jest Krajowa Rada Radiofonii
i Telewizji i to ona jest organem najwłaściwszym do
dokonywania wykładni przepisów tej ustawy.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Andrzeja Jaworskiego
i Maksa Kraczkowskiego
w sprawie naruszenia przez ZUS zasad
konkurencji oraz konstytucyjnej zasady
równości podmiotów (19266)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji panów posłów Andrzeja Jaworskiego oraz
Maksa Kraczkowskiego (sygn. SPS-023-19266/10)
w sprawie programu pilotażowego Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie
z projektem „Programu rozwoju obrotu bezgotówko-
wego w Polsce na lata 2010–2013” (PROB) jako cel
przewidziano m.in. redukcję kosztów związanych
z obsługą kasową i obiegiem gotówki. Takimi kosz-
tami są m.in. te związane z przekazywaniem przez
uprawnione instytucje, w tym ZUS, na rzecz benefi-
cjentów świadczeń w formie gotówkowej, za pośred-
nictwem osób prawnych prowadzących działalność
w zakresie doręczania świadczeń, czyli de facto za
pośrednictwem Poczty Polskiej*). Ustawa z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.) prze-
widuje, iż świadczenia mogą również być wypłacane
uprawnionym na wskazany przez nich rachunek ban-
kowy lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kre-
dytowej. Według założeń PROB udział wypłat świad-
czeń z ZUS w formie bezgotówkowej ma wzrosnąć
z 47% (stan na 2007 r.) do 70% w 2013 r.
Należy przy tym wskazać, iż projekt PROB nie
przewiduje w tym przedmiocie konkretnych działań
polegających na realizacji określonych celów. Ma on
stanowić przede wszystkim wyznacznik działań dla
ustawodawcy oraz podmiotów wykonujących zadania
w zakresie władzy publicznej. Wobec czego należy
*) Według danych ZUS koszty ponoszone przez zakład z tego
tytułu wynoszą obecnie ok. 300 mln zł rocznie.

zaznaczyć, iż program pilotażowy terenowych od-
działów ZUS w Łodzi i w Trójmieście prowadzony jest
wyłącznie w oparciu o procedury obowiązujące te
jednostki.
Jednocześnie należy wskazać, iż ustawa z dnia
29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych
(Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759 oraz Nr 161, poz. 1078)
(„P.z.p.”) zgodnie z art. 2 pkt 13 definiuje zamówienie
publiczne jako umowę odpłatną zawieraną między
zamawiającym a wykonawcą, której przedmiotem są
usługi, dostawy lub roboty budowlane. Odpłatność ta
polega na wydatkowaniu środków pieniężnych przez
podmioty określone w P.z.p. (do których bez wątpie-
nia należy ZUS). Jak podkreśla judykatura, jest to
immanentna cecha zamówienia publicznego.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi przez
ZUS Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej (vide:
odpowiedź MPiPS na przedmiotową interpelację –
sygn. DUS-0700-211/TG/10) nie zaistniała w tym
przypadku potrzeba uruchomienia procedury prze-
targowej w związku z brakiem zakupienia usług.
Działania prowadzone przez terenowe oddziały
ZUS nie wydają się również czynem określonym jako
zakazane porozumienie ograniczające konkurencję
na podstawie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochro-
nie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331,
z późn. zm.). Przede wszystkim działania te musia-
łyby mieć na celu m. in. ograniczenie dostępu do ryn-
ku lub eliminację z rynku przedsiębiorców nieobję-
tych porozumieniem. W myśl programu pilotażowego
ZUS głównym celem jest promocja obrotu bezgotów-
kowego w tej sferze. Wybór dotychczasowych partne-
rów programu pilotażowego, zgodnie z oświadcze-
niem prezesa ZUS, został dokonany w oparciu o do-
tychczasowy długoletni okres współpracy oraz przed-
stawienie przez partnerów oferty nakierowanej na
potrzeby osób starszych (jako głównych beneficjen-
tów świadczeń przekazywanych przez ZUS).
Wskazanie, iż tylko za pośrednictwem tych pod-
miotów mogą być realizowane wypłaty świadczeń
w formie bezgotówkowej, byłoby przejawem ograni-
czania konkurencji w sposób sprzeczny z prawem.
W świetle wyjaśnień ZUS w ocenie Ministerstwa
Finansów obecny program pilotażowy nie ogranicza
udziału w nim innych podmiotów bankowych oraz
spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych.
Jednocześnie należy wskazać, że działania wspie-
rające rozwój obrotu bezgotówkowego poprzez ogra-
niczanie wydatków publicznych są pożądanymi dzia-
łaniami państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
229
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
oraz grupy posłów
w sprawie możliwości naprawienia szkód
wyrządzonych chronionym przez prawo
gatunkom ptaków i nietoperzy podczas
renowacji i modernizacji zabytków
oraz przestrzegania obowiązujących ustaw
związanych z ochroną środowiska naturalnego
(19525)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Aldony Młyńczak, pana posła
Arkadego Fiedlera oraz pana posła Tomasza Nowaka
z dnia 15 listopada 2010 r. w sprawie możliwości na-
prawienia szkód wyrządzonych chronionym przez
prawo gatunkom ptaków i nietoperzy podczas reno-
wacji i modernizacji zabytków oraz przestrzegania
obowiązujących ustaw związanych z ochroną środo-
wiska naturalnego, skierowaną m.in. do pana Bog-
dana Zdrojewskiego, ministra kultury i dziedzictwa
narodowego, przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
6 grudnia 2010 r. (znak: SPS-023-19525/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień z za-
kresu kompetencji ministra kultury i dziedzictwa
narodowego.
Zasady ochrony zabytków i opieki nad zabytkami
w Polsce określa ustawa o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. (Dz. U. z 2003 r.
Nr 132, poz. 1568, ze zm.), stanowiąca m.in. kompe-
tencje organów ochrony zabytków. W swoich działa-
niach wchodzące w skład administracji publicznej
organy ochrony zabytków zobowiązane są do prze-
strzegania przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000
nr 98, poz. 1071 ze zm.), w tym określonej w art. 19
K.p.a. zasady przestrzegania z urzędu swojej właści-
wości rzeczowej i miejscowej. W związku z tym, w świe-
tle prawa, organy ochrony zabytków nie zajmują się
w swoich działaniach egzekwowaniem przepisów
ustawy o ochronie przyrody, w tym ochrony siedlisk
jerzyków i innych chronionych ptaków oraz nietope-
rzy. Przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami nie dają także organom ochrony za-
bytków podstaw prawnych umożliwiających podjęcie
działań na rzecz, postulowanego przez występują-
cych z interpelacją, naprawienia szkód wyrządzonych
podczas renowacji i modernizacji zabytków chronio-
nym przez prawo gatunkom ptaków i nietoperzy. Za-
kres i przedmiot nakazów wydawanych przez organy
ochrony zabytków określono w art. 43–45 ustawy
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Decyzje
takie mogą być wydawane tylko w przypadku podej-
mowania przy zabytku lub w jego otoczeniu badań
i prac konserwatorskich, restauratorskich oraz robót
budowlanych bez pozwolenia wojewódzkiego konser-
watora zabytków lub niezgodnie z wydanym pozwo-
230
leniem. Natomiast na podstawie art. 49 ust. 1 wyżej
wymienionej ustawy organ ochrony zabytków może
wydać decyzję nakazującą przeprowadzenie, w ter-
minie określonym w tej decyzji, jedynie prac konser-
watorskich lub robót budowlanych przy zabytku, jeśli
ich wykonanie jest niezbędne ze względu na zagro-
żenie zniszczeniem lub istotnym uszkodzeniem za-
bytku. Oznacza to, że ewentualne podjęcie przez or-
gany ochrony zabytków działań na rzecz naprawie-
nia szkód wyrządzonych chronionym przez prawo
gatunkom ptaków i nietoperzy podczas zrealizowa-
nych renowacji i modernizacji zabytków byłoby zada-
niem wykraczającym poza kompetencje tych organów
określone przez ustawodawcę w obowiązującej usta-
wie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Odnosząc się do pytania pani i panów posłów do-
tyczącego przestrzegania obowiązujących ustaw
związanych z ochroną środowiska w planowanych
renowacjach i odnowach zabytków, chciałbym zapew-
nić, że organy ochrony zabytków w swoich działa-
niach przestrzegają obowiązujących przepisów pra-
wa. Dotyczy to także działań uwzględniających po-
trzeby ochrony środowiska naturalnego, w granicach
przyznanych tym organom kompetencji. Przykładem
tego mogą być podejmowane przez wojewódzkich
konserwatorów zabytków inicjatywy objęcia ochroną
– poprzez wpisanie do rejestru zabytków bądź usta-
lenie ochrony w miejscowym planie zagospodarowa-
nia przestrzennego –parków i założeń zieleni czy
ukształtowanych niegdyś nasadzeń, w tym zwłaszcza
realizowana aktywnie od kilkunastu miesięcy ochro-
na zabytkowych alei parkowych i drogowych. Potrze-
by takie uwzględniają także obowiązujące przepisy
ochrony zabytków i opieki nad zabytkami. Formą
ochrony prawnej uwzględniającą ochronę zabytków
i środowiska naturalnego, tworzących łącznie krajo-
braz kulturowy, jest możliwość utworzenia przez
radę gminy parku kulturowego. Na podstawie art. 83
ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, ze zm.)
wojewódzkim konserwatorom zabytków powierzono
kompetencje w zakresie wydawania zezwoleń na usu-
nięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości
wpisanej do rejestru zabytków.
W codziennej pracy organów ochrony zabytków
nie brak także przykładów działań pozytywnych
w odniesieniu do potrzeb chronionych prawem gatun-
ków ptaków i nietoperzy. Należy do nich współpraca
z ornitologami i uwzględnianie ochrony istniejących
siedlisk ptaków w programach konserwatorskich,
w oparciu o które wydawane są decyzje zezwalające
na prowadzenie prac konserwatorskich, restaurator-
skich i prac budowlanych przy zabytku. W taki spo-
sób, przywołując chociażby przykłady prac realizo-
wanych w ciągu kilkunastu ostatnich miesięcy, zre-
alizowano prace konserwatorskie przy wpisanych do
rejestru zabytków kościołach z eksponowanym wąt-
kiem ceglanym na terenie Krakowa oraz części mu-
rów obronnych i baszty sandomierskiej Zamku Kró-
lewskiego na Wawelu. Biorąc pod uwagę opinie powo-
łanych w charakterze ekspertów ornitologów, uwzględ-
niono w programach prac konserwatorskich i w trak-
cie ich trwania konieczność zachowania lub przysło-
nięcia znajdujących się w murach otworów maczul-
cowych w takim zakresie, który umożliwia zakłada-
nie siedlisk i gniazdowanie chronionych gatunków
ptaków, w tym zwłaszcza jerzyków.
Pozytywnych przykładów dostarczają także dzia-
łania wojewódzkich konserwatorów zabytków w za-
kresie opiniowania planów ochrony rezerwatów przy-
rody istniejących lub tworzonych na chronionych
obszarach wpisanych do rejestru zabytków. Coraz
częściej, w trakcie konsultacji poprzedzających lub
będących następstwem opinii konserwatora, udaje
się wypracować konieczny kompromis, godzący wy-
mogi ochrony zabytku (zgodnie ze sztuką konserwa-
torską i obowiązującym prawem) z potrzebami ochro-
ny środowiska bądź chronionych gatunków fauny
i flory występujących na terenie rezerwatu.
Pragnę zapewnić, że wymogi i potrzeby ochrony
środowiska są bliskie zarówno dla mnie, jak i podle-
głych służb konserwatorskich. W związku z tym, wy-
chodząc naprzeciw inicjatorom interpelacji, pani po-
seł Aldonie Młyńczak, panu posłowi Arkademu Fie-
dlerowi oraz panu posłowi Tomaszowi Nowakowi,
zwrócę się do wojewódzkich konserwatorów zabyt-
ków z pismem zalecającym uwzględnianie, w uzasad-
nionych przypadkach, potrzeb ochrony środowiska
i chronionych gatunków fauny i flory w programach
konserwatorskich, w oparciu o które wydawane są
decyzje zezwalające na prowadzenie prac konserwa-
torskich, restauratorskich i prac budowlanych przy
zabytku.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 28 grudnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację
posła Jerzego Wenderlicha
w sprawie zagrożonego likwidacją Gimnazjum
i Liceum Akademickiego w Toruniu (19549)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jerzego Wenderlicha (SPS-
-023-19549p/11) w sprawie Gimnazjum i Liceum
Akademickiego w Toruniu, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.

Zasady dotowania publicznych szkół i placówek
oświatowych prowadzonych przez osoby prawne nie-
będące jednostkami samorządu terytorialnego oraz
przez osoby fizyczne określają przepisy art. 80 usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). I tak:
— szkołom publicznym dotacja przysługuje na
każdego ucznia z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego obowiązanej do prowadzenia odpowiednie-
go typu i rodzaju szkół, w wysokości równej wydat-
kom bieżącym przewidzianym na jednego ucznia
w szkołach tego samego typu i rodzaju prowadzonych
przez tę jednostkę samorządu terytorialnego, nie niż-
szej jednak niż kwota przewidziana na jednego ucznia
szkoły danego typu i rodzaju w części oświatowej
subwencji ogólnej dla jednostki samorządu teryto-
rialnego; w przypadku nieprowadzenia przez jed-
nostkę samorządu terytorialnego szkoły tego samego
typu i rodzaju podstawą ustalenia wysokości dotacji
jest kwota przewidziana na jednego ucznia szkoły
publicznej w części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego (ust. 3);
— placówkom publicznym, o których mowa w art. 2
pkt 5 i 7 ustawy o systemie oświaty, dotacja przysłu-
guje na każdego wychowanka z budżetu powiatu
w wysokości równej wydatkom bieżącym przewidzia-
nym na jednego wychowanka w placówkach tego sa-
mego rodzaju prowadzonych przez powiat, jednak nie
niższej od kwoty przewidzianej na jednego wycho-
wanka placówki tego rodzaju w części oświatowej
subwencji ogólnej dla jednostki samorządu teryto-
rialnego; w przypadku nieprowadzenia przez powiat
placówki publicznej danego rodzaju podstawą usta-
lenia wysokości dotacji jest kwota przewidziana na
jednego wychowanka placówki tego rodzaju w części
oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego (ust. 3a).
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
i dotowaniem przez jednostki samorządu terytorial-
nego szkół i placówek oświatowych finansowane są
z dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Jednym z dochodów samorządów terytorialnych jest
część oświatowa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2010 r.
Nr 80, poz. 526, z późn. zm.) wysokość części oświa-
towej subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek sa-
morządu terytorialnego ustala corocznie ustawa bu-
dżetowa. Kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów
i województw samorządowych ustala się w wysokości
łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej,
nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w ro-
ku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wydat-
ków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświato-
wych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy). Część oświatową
subwencji ogólnej – po odliczeniu rezerwy ustawowej
0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się między jednostki sa-
morządu terytorialnego (art. 28 ust. 5) według zasad
określanych corocznie w rozporządzeniu ministra
231
właściwego do spraw oświaty i wychowania (art. 28
ust. 6). Subwencja oświatowa ustalana jest na dany
rok kalendarzowy i przekazywana jest do jednostek
samorządu terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań edu-
kacyjnych realizowanych przez jednostki samorządu
terytorialnego, formuła algorytmicznego podziału
subwencji oświatowej uwzględnia szereg czynników
i parametrów obrazujących specyfikę kształtowania
składowych elementów subwencji w odniesieniu za-
równo do zadań szkolnych, jak i zadań pozaszkol-
nych. Algorytm podziału subwencji oświatowej jest
corocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfikacji
wynika z analizy wskaźników ekonomicznych obra-
zujących przeciętne koszty kształcenia i działalności
szkół oraz placówek oświatowo-wychowawczych. Al-
gorytm podziału subwencji oświatowej uzależnia wy-
sokość przyznawanych środków od skali i struktury
realizowanych zadań, mierzonych liczbą uczniów i wy-
chowanków, z uwzględnieniem stopni awansu zawo-
dowego nauczycieli, z wyłączeniem zadań związanych
z dowozem uczniów oraz zadań związanych z prowa-
dzeniem przedszkoli ogólnodostępnych i oddziałów
ogólnodostępnych w przedszkolach z oddziałami in-
tegracyjnymi. Konstrukcja algorytmu opiera się na
podstawowym założeniu, iż środki subwencyjne dzie-
lone są według kryteriów jednolitych i powszechnych,
a zatem identycznych dla wszystkich j.s.t.
W celu doprecyzowania sposobu mierzenia skali
zadań oświatowych realizowanych przez poszczegól-
ne j.s.t. i dostosowania do nich wysokości subwencji
algorytm uzależnia tę wysokość od liczby uczniów
przeliczeniowych otrzymanej przez zastosowanie
zróżnicowanych wag dla wybranych kategorii
uczniów (wychowanków) i określonych typów i rodza-
jów szkół oraz wskaźnika korygującego, uwzględnia-
jącego stopnie awansu zawodowego nauczycieli. W for-
mule algorytmicznej podziału subwencji oświatowej
pomiędzy j.s.t. wagi są addytywne, tj. jeżeli uczeń
zalicza się do kilku wag, to są one sumowane. Kwota
finansowego standardu „A”, czyli kwota subwencji
oświatowej przypadająca na jednego ucznia przeli-
czeniowego, jest swoistym, kalkulacyjnym bonem
oświatowym na ucznia, jednolitym dla wszystkich
j.s.t., ustalanym co roku. Użyte w algorytmie pojęcie
ucznia przeliczeniowego oraz wartości wag odpowia-
dają średnim statystycznym, podczas gdy rzeczywi-
ste zróżnicowanie jednostkowych kosztów pomiędzy
szkołami, nawet szkołami tego samego typu w tej
samej jednostce samorządu terytorialnego, jest
ogromne i wynika z bardzo wielu szczegółowych
przyczyn.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego mogą być zwięk-
szone jedynie ze środków 0,6% rezerwy subwencji
oświatowej. Podział środków finansowych z tej rezer-
wy dokonywany jest corocznie wyłącznie w oparciu
o kryteria jej rozdysponowania.
232
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu na
funkcjonowanie Gimnazjum i Liceum Akademickie-
go (wraz z internatem) otrzymuje dotację w trybie,
o którym mowa wyżej. W budżecie Ministerstwa
Edukacji Narodowej nie ma dodatkowych środków,
które mogłyby być przeznaczone na dofinansowanie
działalności ww. szkół.
Przy naliczaniu ostatecznych kwot części oświa-
towej subwencji ogólnej dla miasta Toruń, które jest
organem dotującym Gimnazjum i Liceum Akademic-
kie (wraz z internatem), w części gminnej uwzględ-
niono 129 uczniów Gimnazjum Akademickiego,
a w części powiatowej 175 uczniów Liceum Akade-
mickiego i 146 wychowanków internatu. Środki sub-
wencyjne przypadające na tych uczniów i wychowan-
ków są środkami budżetowymi, skalkulowanymi na
sfinansowanie działalności w roku 2010, zarówno
Gimnazjum, jak i Liceum Akademickiego, które w for-
mie dotacji podmiotowej winny być przekazane przez
miasto Toruń tym szkołom.
Pragnę podkreślić, że przepisy art. 1 pkt 4 i 6
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) na-
kładają na system oświaty obowiązek zapewnienia
każdemu dziecku uczęszczającemu do przedszkola,
szkoły czy placówki wsparcia w rozwoju i pomocy
psychologiczno-pedagogicznej, stosownie do jego po-
trzeb rozwojowych i edukacyjnych, a także zapew-
nienia opieki nad uczniami szczególnie uzdolnionymi
poprzez umożliwianie realizowania indywidualnych
programów nauczania oraz ukończenia szkoły każ-
dego typu w skróconym czasie.
W celu poprawienia warunków praktycznego wy-
konania wspomnianych zapisów Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej rozpoczęło realizację – w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” współfi-
nansowanego z Europejskiego Funduszu Społeczne-
go – projektu pn. „Opracowanie i wdrożenie komplek-
sowego systemu pracy z uczniem zdolnym”. Projekt
rozpoczął się 1 lutego 2010 r. i będzie realizowany do
końca 2013 r. Jego celem jest opracowanie i wdroże-
nie systemowych rozwiązań w zakresie pracy z uczniem
zdolnym, które będą miały charakter powszechny.
Do zadań realizowanych w ramach projektu na-
leży:
— zbadanie istniejącego systemu wspierania ucznia
zdolnego, czyli kompleksowa analiza rozwiązań syste-
mowych w zakresie pracy z uczniem zdolnym, ze
szczególnym uwzględnieniem dobrych praktyk stoso-
wanych zarówno w Polsce, jak i za granicą,
— opracowanie założeń systemowych wspierania
ucznia zdolnego, polegające na przygotowaniu propo-
zycji zmian legislacyjnych (w szczególności o charak-
terze organizacyjnym i finansowym), których celem
jest zapewnienie systemowej pracy z uczniami zdol-
nymi.
Projekt zakłada również wdrożenie systemu pra-
cy z uczniem zdolnym, w tym m.in. upowszechnianie
dobrych praktyk w zakresie wspierania uczniów
szczególnie uzdolnionych, publikacje poradników dla
uczniów i osób zaangażowanych w proces rozwoju
uzdolnień dzieci i młodzieży.
Istotnym komponentem projektu są działania
promocyjno-informacyjne, mające na celu zwiększe-
nie wrażliwości społecznej na specjalne potrzeby edu-
kacyjne uczniów szczególnie uzdolnionych. Koncen-
trują się one obecnie wokół działań związanych z ogło-
szeniem roku szkolnego 2010/2011 Rokiem Odkry-
wania Talentów.
Na stronie internetowej www.roktalentow.men.
gov.pl promowane są pozaszkolne „Miejsca odkrywa-
nia talentów” oraz „Szkoły odkrywców talentów”.
Została stworzona ogólnopolska mapa szkolnych i po-
zaszkolnych miejsc odkrywania talentów, tj. miejsc,
gdzie obecnie możliwe jest rozwijanie uzdolnień dzie-
ci i młodzieży. Umieszczenie szkoły lub placówki na
tej mapie jest ściśle związane z przyznaniem przez
ministra edukacji narodowej tytułu: Miejsce Odkry-
wania Talentów lub Szkoła Odkrywców Talentów.
Działania te z pewnością zmierzać będą do wymiany
dobrych praktyk między wszystkimi wyróżnionymi
szkołami lub placówkami. Pomoże to również w do-
tarciu do nich potencjalnie zainteresowanym uczniom
wraz z ich nauczycielami, a także rodzicami.
Oprócz wspomnianych wyżej działań, zaplanowa-
nych na lata 2010–2013, w 2010 r. w celu podniesie-
nia efektywności kształcenia uczniów ze specjalnymi
potrzebami edukacyjnymi wprowadzono zmiany
w przepisach, które podkreślają indywidualne podej-
ście do dziecka potrzebującego wsparcia w rozwijaniu
zdolności i zainteresowań czy pokonywaniu trudno-
ści, udzielanego jak najbliżej miejsca edukacji –
w jego przedszkolu, szkole lub placówce. Wśród uczniów
wymagających w szczególności objęcia pomocą psy-
chologiczno-pedagogiczną w procesie kształcenia
i wychowania wskazano również uczniów szczególnie
uzdolnionych.
Wyrażam przekonanie, że wskazane powyżej dzia-
łania ministra edukacji narodowej, w tym również
w ramach realizacji projektów systemowych, oraz
nowe regulacje legislacyjne, zarówno już przyjęte, jak
i projektowane, będą służyły stworzeniu rozwiązań
o charakterze systemowym i upowszechnieniu możli-
wości efektywnej pracy z uczniem zdolnym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie okoliczności związanych
z ogłoszeniem upadłości dużego pracodawcy –
spółki Toora Polska SA i bezczynnością
w tym zakresie uprawnionych
organów państwa (19554)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem ministra sprawiedliwości przez prezesa
Rady Ministrów do udzielenia odpowiedzi na inter-
pelację pana Zbigniewa Kozaka, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 15 grudnia 2010 r., w spra-
wie okoliczności związanych z ogłoszeniem upadłości
Toora Polska SA, w porozumieniu z ministrem pracy
i polityki społecznej, ministrem gospodarki, mini-
strem spraw wewnętrznych i administracji, mini-
strem finansów i sekretarzem stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów panem Jackiem Cichockim,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
1. Odnosząc się do pytania o okoliczności nabywa-
nia wierzytelności przez firmy Pragma Inkaso spół-
kę z o.o. w Tarnowskich Górach i Sovereign Capital
SA w Warszawie (które wystąpiły o ogłoszenie upa-
dłości) od Toora Poland SA w Nisku, stwierdzić na-
leży, że minister sprawiedliwości ani inne podmioty
wymienione w pytaniu pierwszym interpelacji nie
posiadają informacji w tym zakresie. Obrót wierzy-
telnościami jest powszechną i legalną praktyką
w stosunkach gospodarczych, uregulowaną szczegó-
łowo w przepisach art. 509–518 ustawy z dnia 23
kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.
2. W zakresie pytania o okoliczności ogłoszenia
upadłości Toora Poland SA w Nisku i kryteria, które
zadecydowały o ogłoszeniu upadłości przez Sąd Re-
jonowy w Tarnobrzegu, ustalono, że wniosek o gło-
szenie upadłości złożyło dwóch wierzycieli Pragma
Inkaso spółka z o.o. w Tarnowskich Górach i Sove-
reign Capital SA w Warszawie, którzy powoływali się
na fakt nabycia wierzytelności w stosunku do dłuż-
nika i nieuregulowanie tych wierzytelności mimo
wezwania do zapłaty. W toku postępowania o ogło-
szenie upadłości wierzyciel Pragma Inkaso spółka
z o.o. w Tarnowskich Górach cofnął wniosek.
Postanowieniem z dnia 15 listopada 2007 r. Sąd
Rejonowy w Tarnobrzegu ogłosił upadłość dłużnika
Toora Poland SA w Nisku obejmującą likwidację ma-
jątku dłużnika.
Wyjaśniam, że zgodnie z art. 10 ustawy z dnia
28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze
(j.t. Dz. U. z 2009 r. nr 175 poz. 1361, ze zm.), upa-
dłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał
się niewypłacalny.
Jak wynika z uzasadnienia postanowienia o ogło-
szeniu upadłości, w stosunku do dłużnika została
233
spełniona przesłanka ogłoszenia upadłości w postaci
niewypłacalności, albowiem Toora Poland SA w Ni-
sku nie wykonywała swoich wymagalnych zobowią-
zań pieniężnych wobec wielu wierzycieli (czego po-
twierdzeniem jest obecna lista wierzytelności), a po-
nadto zobowiązania tej spółki przekraczały wartość
jej majątku. Dla zobrazowania należy wskazać, że ze
sprawozdania tymczasowego nadzorcy sądowego zło-
żonego do akt wynikało, że w stosunku do dłużnika
wydano niemal 50 tytułów wykonawczych na łączną
kwotę 4 720 000 zł (bez odsetek za opóźnienie). Nad-
zorca ocenił, opierając się na danych uzyskanych od
dłużnika, że zadłużenie spółki na dzień 30 września
2007 r. wynosiło około 294 mln zł (przy przyjęciu
kursu EURO 3,7 zł) wobec wielu podmiotów, przy
wartości majątku oszacowanej przez nadzorcę na
około 277 mln zł.
Postanowienie sądu o ogłoszeniu upadłości na sku-
tek zażalenia dłużnika poddane zostało kontroli Sądu
Okręgowego w Tarnobrzegu, który zaakceptował
ustalenia Sądu Rejonowego, oddalając zażalenie.
Z powyższych danych wynika, że okolicznością
decydującą o ogłoszeniu upadłości Toora Polska SA
było ustalenie przez sąd, że spółka ta nie wykonywa-
ła swoich wymagalnych zobowiązań oraz że zobowią-
zania spółki przekroczyły wartość jej majątku.
3. Analizę skutków społecznych i ekonomicznych
upadłości spółki Toora Poland SA należy oprzeć
przede wszystkim na analizie wpływu tego faktu na
lokalny rynek pracy. Sytuacja na rynku pracy w po-
wiatach niżańskim i stalowowolskim jest bardzo
trudna. W powiecie niżańskim stopa bezrobocia na
koniec listopada 2010 r. wynosiła 22,5% i dwukrotnie
przewyższała średnią krajową. Powiat stalowowol-
ski, choć stopa bezrobocia wynosi tam 13,7%, także
ma trudną sytuację, gdyż niedawno ogłoszono tam
upadłość Zakładu Zespołów Napędowych związanych
z Hutą Stalowa Wola.
W 2007 r. Toora Polska SA zatrudniała w zakła-
dzie w Nisku 600 osób. Po nagłym pogorszeniu sytu-
acji finansowej firmy w ciągu niespełna pół roku pra-
cę w niej straciło ponad 400 osób, a na koniec 2008 r.
zatrudniała ona już jedynie 134 osoby. Oznacza to
ogólny spadek zatrudnienia o prawie 80%. Skala
zwolnień (466 osób) sięgnęła niemal 8% w odniesie-
niu do około 5900 osób bezrobotnych zarejestrowa-
nych w powiecie niżańskim. Jeśli zatem rozpatrywać
społeczne i ekonomiczne skutki upadłości spółki To-
ora, abstrahując w tym miejscu od jej kondycji finan-
sowej oraz od wykorzystania jej aktywów po upadło-
ści, trzeba je ocenić jako poważne i jednoznacznie
negatywne. Oczywiście wysoki poziom bezrobocia
w tym rejonie musi generować negatywne skutki spo-
łeczne, gdyż skutkuje – oprócz problemów ekonomicz-
nych – zaniżaniem samooceny, poczuciem bezradno-
ści, frustracją i koniecznością korzystania z ośrod-
ków pomocy społecznej. Jedynym rzeczywistym spo-
sobem pomocy jest w tych przypadkach ponowna
aktywizacja zawodowa. Dlatego ustawa z dnia 20
kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytu-
234
cjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.) szczególny nacisk kładzie na wszystkie
formy aktywizacji osób bezrobotnych. Bezrobotni
zwolnieni z pracy w wyniku likwidacji Toora Poland
SA, pozostający w rejestrach urzędu pracy w Nisku,
mogą być zaliczeni do osób będących w szczególnej
sytuacji na rynku pracy i dzięki temu mogą być ad-
resatami specjalnych działań aktywnej polityki ryn-
ku pracy określonych w art. 49a–61b powołanej usta-
wy. Ponadto Powiatowy Urząd Pracy w Nisku może
opracować program specjalny, mający na celu akty-
wizację zawodową osób bezrobotnych zwolnionych ze
spółki Toora Polska SA. Istnieje w tym przypadku
możliwość dofinansowania takiego programu z re-
zerwy Funduszu Pracy będącej w dyspozycji mini-
stra pracy i polityki społecznej.
Przy ocenie skutków społecznych i ekonomicz-
nych upadłości spółki Toora Poland SA należy rów-
nież wziąć pod uwagę okoliczności zaistniałe w toku
dalszego postępowania upadłościowego. Na początku
2009 r. firma Armatura Kraków SA – przez zareje-
strowaną w Nisku spółkę zależną Armatoora SA –
nabyła od syndyka masy upadłościowej Toora Polska
SA zakład produkujący grzejniki, z zamiarem wyko-
rzystywania go zgodnie z dotychczasowym przezna-
czeniem i nie redukując w nim zatrudnienia. Nowa
spółka od początku działa w ramach Tarnobrzeskiej
Specjalnej Strefy Ekonomicznej. W połowie grudnia
2010 r. zatrudniała ona już ponad 340 osób, co ozna-
cza, że przez dwa lata od momentu przejęcia zakładu
zatrudnienie w nim zwiększyło się już o ponad 200
osób (tj. o 150%, do 56% najwyższego poziomu za-
trudnienia w całej spółce Toora). Jeśli plany bizneso-
we Armatoory powiodą się i jej sprzedaż będzie ro-
snąć w dotychczasowym tempie (w roku 2009 spółka
sprzedała 3 mln elementów grzejnych, w 2010 r. – już
4 mln), jest bardzo prawdopodobne, że zatrudnienie
w niżańskim zakładzie szybko osiągnie poziom
sprzed upadłości spółki Toora Polska. Zarząd Grupy
Kapitałowej Armatura zakłada docelowo całkowite
przeniesienie produkcji z Krakowa i Gorzowa Ślą-
skiego do Niska.
Obok zmian zatrudnienia do analizy skutków
upadłości spółki należy włączyć również zmiany
w zakresie inwestycji. Od początku działalności
w 2002 r. do końca 2006 r. Toora Poland SA zainwe-
stowała w Nisku ponad 360 mln zł, m.in. w budowę
hali produkcyjnej, zakup maszyn i nowe miejsca pra-
cy. Miało to niewątpliwie bardzo pozytywny wpływ
na poziom lokalnej stopy zatrudnienia i aktywności
ekonomicznej. Skala tych inwestycji okazała się jed-
nak głównym powodem późniejszych kłopotów finan-
sowych spółki i w efekcie jej upadłości. Obecny wła-
ściciel zakładu również prowadzi intensywną dzia-
łalność inwestycyjną, choć na mniejszą skalę. Suma
jego inwestycji sięgnęła dotychczas 51 mln zł, co i tak
znacznie przewyższa wymogi Tarnobrzeskiej Spe-
cjalnej Strefy Ekonomocznej. Armatoora SA inwestu-
je w obiekty produkcyjne, maszyny i linie montażo-
we, jednak jej największym projektem inwestycyjnym
jest centrum logistyczne związane z koncentracją
działalności. Wszystkie te inwestycje wymagają
współpracy z lokalnymi dostawcami i podwykonaw-
cami, w szczególności z branży budowlanej, i z pew-
nością mają pozytywny pośredni wpływ na lokalny
rynek pracy, choć trudno oszacować skalę tego wpły-
wu. Również z wypowiedzi na forum internetowym
mieszkańców (www.nisko.fora.pl) wynika, że ze znacz-
nych wydatków spółki, przeznaczonych na odnowie-
nie zdewastowanych obiektów i budowę okolicznej
infrastruktury drogowej, korzystają wszyscy miesz-
kańcy powiatu (np. wskutek wyłączenia ruchu cięża-
rowego z centrum miasta).
W kontekście obecnych losów aktywów spółki To-
ora Polska SA w Nisku bilans społecznych i ekono-
micznych zysków i strat jej upadłości nie jest zatem
jednoznacznie negatywny. Trudno bowiem rozsądzić,
czy wpływ dalszej działalności tej spółki na otoczenie
lokalne odznaczałby się większą skalą i jakością niż
wpływ obecnego inwestora. Mając na uwadze długo-
okresowe skutki likwidacji Toora Polska SA (od 2007 r.
do dziś), należy stwierdzić, że po jej przejściowym
ujemnym wpływie na lokalny rynek pracy następuje
stopniowa poprawa sytuacji na tym rynku. W najbliż-
szej perspektywie, w związku z planami rozwojowy-
mi spółki Armatoora, można oczekiwać nie tylko po-
wrotu do stanu sprzed upadłości Toora Polska SA,
lecz nawet osiągnięcia stanu lepszego. Dodatkowym
argumentem kompensującym w dłuższym okresie
negatywne przejściowe skutki tej upadłości są aktu-
alnie podejmowane inwestycje infrastrukturalne,
wpływające nie tylko na rynek pracy, ale i na ogólne
warunki życia mieszkańców.
4. W listopadzie i grudniu 2007 r. wpłynęły do
Centralnego Biura Antykorupcyjnego zgłoszenia do-
tyczące ewentualnych nieprawidłowości w toku po-
stępowania upadłościowego Toora Poland SA. Infor-
macje zgromadzone przez CBA w toku czynności
służbowych, podjętych na podstawie tych zgłoszeń,
nie dały podstaw do wszczęcia postępowania przygo-
towawczego w sprawie o przestępstwa, o których
mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 9 czerw-
ca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym
(Dz. U. nr 104 poz. 708, ze zm.). W zakresie rzekome-
go działania na szkodę spółki Toora Poland SA i do-
prowadzenia jej do upadłości CBA nie prowadziło
żadnych czynności ze względu na brak właściwości
rzeczowej.
Okoliczności wskazane w interpelacji nie były
i nie są przedmiotem prowadzonych przez Agencję
Bezpieczeństwa Wewnętrznego postępowań proceso-
wych. Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego pro-
wadzi pod nadzorem prokuratury postępowania kar-
ne w odniesieniu do spraw określonych w art. 5 usta-
wy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (j.t. Dz. U.
z 2010 r. nr 29, poz. 154, ze zm.). Spółki wskazane
w interpelacji są podmiotami prywatnymi, bez jakie-
gokolwiek udziału Skarbu Państwa w strukturze
właścicielskiej, a tym samym prowadzenie proceso-

wej weryfikacji w sygnalizowanej w interpelacji spra-
wie nie należy do właściwości ABW. Agencja Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego nie jest właściwa do moni-
torowania wszystkich zdarzeń handlowych zaistnia-
łych pomiędzy podmiotami gospodarczymi działają-
cymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a tym
bardziej ich zamiarów i intencji podejmowanych
w obrocie gospodarczym (w przypadku sygnalizowa-
nym w interpelacji byłyby to plany spółek Sovereign
Capital SA w Warszawie i Pragma Inkaso spółka
z o.o. w Tarnowskich Górach do wystąpienia z wnio-
skami o ogłoszenie upadłości Toora Poland SA w Ni-
sku). W ocenie agencji informacje zawarte w interpe-
lacji pana posła Zbigniewa Kozaka nie są wystarcza-
jące do wszczęcia postępowania przygotowawczego
i wymagałyby pogłębienia oraz weryfikacji, na przy-
kład w drodze postępowania sprawdzającego prze-
prowadzonego przez prokuraturę powszechną. Na
zakończenie tej części odpowiedzi należy wskazać, że
gdyby w sygnalizowanym powyżej przypadku doszło
do złożenia w złej wierze wniosku o ogłoszenie upa-
dłości – czego nie można wykluczyć – każdy, kto po-
wziął uzasadnione podejrzenie, iż doszło do narusze-
nia obowiązujących przepisów prawnych (w tym po-
datkowych), zobowiązany jest do powiadomienia
właściwego organu ścigania.
Informuję również, że Wydział do Walki z Prze-
stępczością Gospodarczą Komendy Wojewódzkiej Po-
licji w Rzeszowie prowadzi powierzone przez Proku-
raturę Okręgową w Tarnobrzegu śledztwo w sprawie
zaistniałego w okresie od 13 grudnia 2005 r. do 15
listopada 2007 r. w Nisku wyrządzenia znacznej szko-
dy Toora Poland SA przez osoby będące obowiązany-
mi na podstawie decyzji właściwego organu lub umo-
wy do zajmowania się sprawami majątkowymi i dzia-
łalnością gospodarczą tej spółki, tj. o przestępstwo
z art. 296 § 1 Kodeksu karnego. W trakcie prowadzo-
nego postępowania zabezpieczona została dokumen-
tacja finansowo-księgowa spółki, przesłuchano świad-
ków, w tym wierzycieli i pracowników spółki. Akta
postępowania liczą 85 tomów, w chwili obecnej trwa-
ją czynności zmierzające do powołania biegłego z za-
kresu księgowości. W przyjętych wersjach śledczych
dotychczas nie brano pod uwagę obrotu wierzytel-
nościami spółki przez firmy zajmujące się skupem
długów.
5. W zakresie ostatniego pytania, dotyczącego
zbadania, czy wskazane w interpelacji transakcje ob-
rotu wierzytelnościami nie naruszyły prawnie chro-
nionych interesów ekonomicznych państwa, również
w kontekście prawidłowości wykonywania zobowią-
zań podatkowych, wyjaśniam, że sprawa przedsta-
wiona w interpelacji pana posła Zbigniewa Kozaka
pozostaje w zainteresowaniu organów kontroli skar-
bowej. Właściwy organ kontroli skarbowej po prze-
analizowaniu materiałów dostępnych w sprawie roz-
waży zasadność wszczęcia kontroli w podmiotach
wskazanych w interpelacji. Podkreślić jednak należy,
że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 września
1991 r. o kontroli skarbowej (j.t. Dz. U. z 2004 r. nr 8,
235
poz. 65, ze zm.) głównym zadaniem kontroli skarbo-
wej jest ochrona interesów i praw majątkowych Skar-
bu Państwa oraz zapewnienie skuteczności wykony-
wania zobowiązań podatkowych i innych należności
stanowiących dochód budżetu państwa lub państwo-
wych funduszy celowych.
Wyrażam nadzieję, że treść odpowiedzi pozwoliła
na wyjaśnienie podniesionych wątpliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie działań Zarządu PLL LOT SA
zmierzających do likwidacji bazy personelu
pokładowego w Krakowie (19622)
W odpowiedzi na pismo z dnia 21 grudnia 2010 r.,
znak SPS-023-19622/10, złożone w trybie interpelacji
poselskiej przez pana Zbigniewa Rynasiewicza, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie działań
Zarządu PLL LOT SA zmierzających do likwidacji
bazy personelu pokładowego w Krakowie uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie chciałbym podkreślić, że branża lot-
niczych przewozów pasażerskich przeżywa głęboki
kryzys. W ocenie Międzynarodowego Zrzeszenia
Przewoźników Lotniczych (IATA) rozmiary przed-
miotowego kryzysu osiągnęły w 2010 r. poziom naj-
większy od zakończenia II wojny światowej. Dodat-
kowo w 2010 r. skutki kryzysu zostały pogłębione
z powodu ograniczeń ruchu w przestrzeni powietrz-
nej spowodowanych erupcją wulkanu na Islandii.
Wprawdzie w IV kwartale 2010 r. zaobserwowano na
rynku wzrost popytu na pasażerskie przewozy lotni-
cze, lecz nie można jeszcze stwierdzić, że nastąpił
koniec kryzysu branży lotniczej. Skutkiem kryzysu
są m.in. generowane przez przewoźników lotniczych
wysokie straty finansowe i zmiany strukturalne linii
lotniczych. W branży lotniczych przewozów pasażer-
skich występuje bardzo silna, agresywna konkuren-
cja, co powoduje konieczność dostosowywania zakre-
su prowadzonej działalności do potrzeb zmieniające-
go się rynku.
Kryzys, o którym mowa powyżej, dotknął także
bezpośrednio działalności PLL LOT SA. W spółce
prowadzone są działania mające na celu zmniejszenie
skutków kryzysu i zapobieżenie niekorzystnym ten-
236
dencjom rynkowym. Działania te konkretyzują się w
postaci procesu restrukturyzacji obejmującego
wszystkie obszary funkcjonowania spółki, w tym ob-
szar zatrudnienia. Elementem restrukturyzacji spół-
ki jest również dokonana zmiana warunków pracy
pracowników PLL LOT SA zatrudnionych z miej-
scem wykonywania pracy w Krakowie i w konse-
kwencji likwidacji bazy personelu pokładowego w Kra-
kowie. Prowadzi to do wyeliminowania dodatkowych
kosztów funkcjonowania PLL LOT SA, takich jak
w szczególności wynajem pomieszczeń w Krakowie,
opłaty parkingowe.
Powyższe działania stanowią następstwo wcze-
śniejszych decyzji PLL LOT SA o ograniczeniu wy-
konywania połączeń lotniczych z portu Kraków-Ba-
lice. Odnosząc się do kwestii przez Pana podniesio-
nych, podkreślam, że:
1. Czy obecny prezes Zarządu PLL LOT SA ak-
ceptuje politykę likwidacji bazy Kraków lansowaną
przez byłego prezesa PLL LOT SA?
Decyzja restrukturyzacyjna w przedmiocie likwi-
dacji bazy personelu pokładowego w Krakowie zosta-
ła podjęta nie przez prezesa zarządu, lecz przez za-
rząd spółki, który jest organem kolegialnym. Decyzja
ta nie została dotychczas zmieniona, jak również nie
planuje się jej zmiany, co oznacza, że rozstrzygnięcia
w tym obszarze w aktualnej sytuacji spółki mają cha-
rakter ostateczny.
2. Czy znana jest analiza kosztów likwidacji bazy
Kraków? Jeśli tak, to przez jaki podmiot zewnętrzny
bądź dział PLL LOT SA została ona przeprowadzona
i jaki jest jej wynik?
Stosowna analiza w sprawie została przeprowa-
dzona przez odpowiednie służby PLL LOT SA. Wska-
zuje ona na ekonomiczną zasadność decyzji w przed-
miocie likwidacji bazy personelu pokładowego w Kra-
kowie jako formy optymalizacji kosztów PLL LOT
SA związanej z ograniczeniem wykonywania lotów
z portu lotniczego Kraków-Balice. Przedmiotowa de-
cyzja została podjęta przez zarząd spółki.
3. Czy przeanalizowano zwiększenie kosztów ope-
racyjnych działalności PLL LOT SA po ewentualnym
przeprowadzeniu likwidacji bazy Kraków? Jeśli tak,
to przez jaki podmiot zewnętrzny bądź dział PLL
LOT SA została ona przeprowadzona i jaki jest jej
wynik?
Zarząd PLL LOT SA stoi na stanowisku, iż likwi-
dacja bazy personelu pokładowego w Krakowie
zmniejszy koszty operacyjne spółki.
4. Czy Zarząd PLL LOT SA był informowany
o próbach wprowadzenia do „analizy” przeprowadzo-
nej przez kierownictwo personelu pokładowego fał-
szywych danych?
Zarząd spółki nie posiada informacji o próbach
wprowadzenia fałszywych danych do przedmiotowej
analizy.
5. Czy Zarząd PLL LOT SA konsultował likwida-
cję bazy Kraków ze związkami zawodowymi w PLL
LOT SA i czy przedstawił im jakiekolwiek dane uza-
sadniające likwidację bazy Kraków?
Kwestia likwidacji bazy personelu pokładowego
w Krakowie nie była konsultowana ze związkami
zawodowymi działającymi w PLL LOT SA, ponieważ
w świetle obowiązujących przepisów prawa nie było
takiego obowiązku.
6. Czy związki zawodowe w PLL LOT SA były
informowane o zamiarze wręczenia wypowiedzeń
pracownikom bazy Kraków? Jeśli nie, to dlaczego?
Jak wskazuje Zarząd PLL LOT SA, wypowiedze-
nia dotyczyły zmiany miejsca świadczenia pracy z Kra-
kowa na Warszawę. Pracodawca nie konsultował
przedmiotowych wypowiedzeń warunków pracy
ze związkiem zawodowym personelu pokładowego
z uwagi na fakt, iż związek pomimo wniosku praco-
dawcy złożonego w oparciu o art. 30 ust. 2 (1) ustawy
o związkach zawodowych nie przekazał listy pracow-
ników objętych ochroną związku. Wskazano, że brak
współdziałania związku w ww. zakresie powoduje, że
pracodawca nie ma obowiązku dokonywania konsul-
tacji wypowiedzeń warunków pracy w trybie art. 38
Kodeksu pracy.
7. Czy Zarząd PLL LOT SA był informowany
o sposobie wręczania wypowiedzeń pracownikom
personelu pokładowego z bazy Kraków, a co za tym
idzie, z ryzykiem stworzenia zagrożenia w ruchu lot-
niczym?
W opinii zarządu spółki sposób wręczania wypo-
wiedzeń zmieniających warunki pracy był zgodny
z powszechnie obowiązującymi zasadami i nie stwa-
rzał najmniejszego ryzyka czy zagrożenia w ruchu
lotniczym. Wyznaczono dodatkowe osoby dyżurujące,
na wypadek gdyby pracownicy nie mogli wykonać
wcześniej zaplanowanej pracy.
8. Czy Minister Skarbu Państwa był informowany
o planach zmierzających do likwidacji bazy w drugim
co do ilości przewożonych pasażerów przez PLL LOT
SA największym polskim porcie lotniczym?
Minister skarbu państwa był informowany o pro-
wadzonych przez PLL LOT SA działaniach w odnie-
sieniu do likwidacji bazy personelu pokładowego w
Krakowie. Decyzje w tym zakresie podjął zarząd
spółki w ramach procesu restrukturyzacji PLL LOT
SA. Stosownie do regulacji art. 375 (1) K.s.h. mini-
ster skarbu państwa jako akcjonariusz PLL LOT SA
nie może wydawać wiążących poleceń zarządowi.
Oznacza to, że sfera zarządzania spółką, w tym jej
restrukturyzacja, należy do kompetencji zarządu, za
realizację której to sfery zarząd ponosi odpowiedzial-
ność.
Restrukturyzacja jest natomiast kluczowym ob-
szarem dla PLL LOT SA warunkującym de facto
dalsze funkcjonowanie podmiotu jako linii lotniczej
na rynku narażonym na bardzo silną i agresywną
konkurencję.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie realizacji obietnic złożonych
przez premiera podczas exposé w 2007 r.,
dotyczących zwiększenia liczby miejsc pracy
dla ludzi powyżej 50. roku życia (19645)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny So-
beckiej przekazaną pismem z dnia 17 grudnia 2010 r.,
znak: SPS-023-19645/10, uprzejmie informuję, iż
w dniu 17 października 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła program „Solidarność pokoleń – działania dla
zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku
50+”. Program jest pakietem działań rządowych
obejmującym szerokie spektrum inicjatyw, które kła-
dą nacisk na poprawę aktywności zawodowej osób
w wieku 50+ (część rozwiązań jest adresowana tak-
że do grupy osób młodszych, po 45. roku życia). Ce-
lem strategicznym programu jest osiągnięcie do 2020 r.
wskaźnika zatrudnienia tej grupy osób na poziomie
50%.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało dokument implementacyjny, który stanowi
uszczegółowiony zestaw działań realizujących zało-
żenia programu. Powyższy dokument został przyjęty
przez Radę Ministrów dnia 5 stycznia 2010 r. i jest
dostępny w Biuletynie Informacji Publicznej oraz na
stronach internetowych MPiPS1). W dokumencie im-
plementacyjnym określono także system koordyno-
wania i monitorowania programu „Solidarność po-
koleń...”. W ramach tego systemu powołany został
krajowy koordynator programu, który corocznie przy-
gotowuje sprawozdanie z realizacji programu i przed-
kłada je Radzie Ministrów, Komisji Trójstronnej oraz
parlamentowi. Przekazanie pierwszego sprawozda-
nia ze stopnia realizacji programu planowane jest na
styczeń 2011 r.
Monitorowanie realizacji celu głównego oraz po-
szczególnych celów szczegółowych programu odbywa
się także za pomocą zestawu wskaźników, w skład
których wchodzą, m.in., wskaźnik zatrudnienia osób
w wieku 55–64, średni wiek przechodzenia na eme-
ryturę, klin podatkowy dla osób powyżej 50. roku
życia, wskaźnik zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych w wieku 45–64.
Część działań realizowanych na poziomie central-
nym finansowana jest ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego. Wśród nich wyróżnić można
następujące projekty:
1. Projekt pn. „Wyrównywanie szans na rynku
pracy dla osób w wieku 50+”, którego realizacja roz-
poczęła się w sierpniu 2010 r. Celem ogólnym projek-
tu jest promocja aktywności kobiet i mężczyzn w wie-
1)
http://analizy.mpips.gov.pl/images/stories/publ_i_raporty/
Program50+_DI.pdf
237
ku 50+ oraz promocja działań na rzecz wydłużenia
aktywności zawodowej osób w wieku 50+, poprzez
wypracowanie katalogu rekomendacji na temat kie-
runków działań dotychczas podejmowanych w tym
zakresie.
2. Projekt pn. „Perspektywa uczenia się przez całe
życie”. Założenia do dokumentu strategicznego zo-
stały przyjęte przez międzyresortowy zespół do spraw
uczenia się przez całe życie, w dniu 2 lipca 2010 r.
W chwili obecnej trwają prace nad głównymi kierun-
kami działania, w tym dotyczącymi osób powyżej 45.
roku życia.
3. Zadanie pn. „Promocja i wdrażanie zarządza-
nia wiekiem w przedsiębiorstwach (...)”, którego re-
alizacja rozpoczęła się w 2008 r., zaś zakończenie
planowane jest na 2015 r. Na dzień 30 czerwca 2010 r.
udało się przeszkolić 260 pracodawców, blisko 20 tys.
pracowników w wieku 45–49 lat oraz 34 tys. osób
w wieku 50+.
Wśród zadań zapisanych w dokumencie imple-
mentacyjnym, które zostały już zrealizowane, należy
wskazać zmiany wprowadzone nowelizacją ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
z dnia l lutego 2009 r., które obejmują:
1. Zmniejszenie kosztów pracy wynikających z za-
trudniania starszych pracowników:
— zwolnienie z obowiązku opłacania składek na
Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych pracodawców zatrudniających
starszych pracowników, tj. kobiet, które ukończyły
55. rok życia, i mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat;
— pracodawcy, którzy zdecydują się zatrudnić
osoby bezrobotne w wieku 50+, są czasowo, tj. przez
okres 12 miesięcy, zwolnieni z obowiązku odprowa-
dzania składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwa-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych.
2. Pomoc urzędów pracy dla pracodawców i pra-
cowników w zakresie informacji zawodowej i porad-
nictwa zawodowego oraz pośrednictwa pracy, poprzez
stworzenie możliwości nawiązania współpracy mię-
dzy pracodawcami a doradcami zawodowymi w urzę-
dach pracy, przy czym poradnictwo zawodowe jest dla
pracodawców bezpłatne:
— pracodawcy zainteresowani własnym rozwo-
jem i rozwojem swoich pracowników mogą skorzystać
z pomocy doradcy zawodowego i uzyskać indywidu-
alne porady zawodowe, udzielane z zachowaniem za-
sady poufności i ochrony danych; w szczególności
doradca może dokonać analizy kompetencji pracow-
ników w starszym wieku (wykorzystując specjali-
styczne metody i narzędzia diagnostyczne do badania
predyspozycji, zainteresowań i kompetencji) i zapro-
ponować szkolenia dla uzupełnienia luk kwalifika-
cyjnych lub wskazać takie kompetencje, które nada-
ją się do przeniesienia do nowych warunków, oraz
określić wymagania, które powinny spełniać nowe
stanowiska pracy lepiej dostosowane do możliwości
osób starszych;
— urzędy pracy udzielają także bezpłatnie zain-
teresowanym pracodawcom pomocy w doborze kan-
238
dydatów do pracy spośród bezrobotnych i poszukują-
cych pracy; ponadto każda osoba z własnej inicjatywy
może skorzystać z pomocy urzędu pracy;
— wszystkie osoby, w tym starsze, nawet nieza-
rejestrowane w powiatowym urzędzie pracy, mogą
liczyć na udzielenie informacji o zawodach, rynku
pracy oraz o możliwościach szkolenia i kształcenia
(w tym mogą skorzystać z elektronicznych baz da-
nych urzędu); mogą też skorzystać z informacji o sy-
tuacji na rynku pracy i ogólnie dostępnych ofert pra-
cy; w wojewódzkim urzędzie pracy mogą skorzystać
także z informacji zawodowej i baz danych, a ponad-
to z zajęć aktywizacyjnych uczących aktywnego po-
szukiwania pracy oraz porad grupowych i indywidu-
alnych, udzielanych z użyciem wystandaryzowanych
metod ułatwiających wybór zawodu, zmianę kwalifi-
kacji lub podjęcie/zmianę zatrudnienia;
— osoby zainteresowane po zarejestrowaniu się
w powiatowym urzędzie pracy mogą skorzystać z usług
pośrednictwa pracy i poradnictwa zawodowego w peł-
nym zakresie; otrzymują wówczas status poszukują-
cego pracy, przy czym określenie to obejmuje także
osoby zainteresowane uzyskaniem wyłącznie infor-
macji lub porady zawodowej; osoby zarejestrowane –
w odróżnieniu od niezarejestrowanych – mają dodat-
kowo możliwość skorzystania ze skierowania na spe-
cjalistyczne badania lekarskie lub psychologiczne
w celu wydania opinii o przydatności zawodowej do
pracy i zawodu albo kierunku szkolenia, mogą też sko-
rzystać ze szkolenia zakresu umiejętności poszukiwa-
nia pracy lub otrzymać skierowanie do pracy.
3. Wsparcie dla pracodawców inwestujących
w rozwój zawodowy starszych pracowników. Praco-
dawcy, którzy utworzyli fundusz szkoleniowy (zało-
żyli odrębne konto z przeznaczeniem na szkolenia),
mogą ubiegać się o częściową refundację ze środków
Funduszu Pracy kosztów szkolenia własnych pra-
cowników. Aby zachęcić pracodawców do inwestowa-
nia w szkolenia starszych pracowników, wysokość
refundacji kosztów szkolenia osób w wieku powyżej
45. roku życia jest prawie dwukrotnie wyższa niż
w przypadku dofinansowania kosztów szkoleń młod-
szych pracowników: pracodawca może otrzymać re-
fundację 80% kosztów szkolenia osób w wieku 45 lat
i powyżej (do 300% przeciętnego wynagrodzenia).
4. Wsparcie dla starszych pracowników pragną-
cych aktualizować lub zmieniać swoje kwalifikacje
zawodowe. Od lutego 2009 r. powiatowy urząd pracy
może udzielić pomocy finansowej nie tylko osobom
bezrobotnym, jak dotąd, ale także pracującym, chcą-
cym podnosić swoje kwalifikacje zawodowe. Osoba
pracująca w wieku 45. i więcej zyskuje status osoby
uprawnionej, której oferowane są te same usługi
szkoleniowe co wobec osób bezrobotnych i poszuku-
jących pracy. Osoby pracujące, w wieku 45 lat i wię-
cej, które zarejestrują się w urzędzie pracy:
— mogą skorzystać z darmowego dla nich szkole-
nia tzw. grupowego, które na zlecenie urzędu pracy
realizuje instytucja szkoleniowa (zgodnie z planem
szkoleń urzędu),
— mogą wskazać na wolnym rynku usług szkole-
niowych ofertę, którą są zainteresowani, i – po zło-
żeniu wniosku (wraz z określeniem celu uczestnic-
twa) – mogą liczyć na sfinansowanie kosztów tego
szkolenia do wysokości 300% przeciętnego wynagro-
dzenia,
— mogą otrzymać sfinansowanie kosztów egzami-
nów umożliwiających uzyskanie świadectw, dyplo-
mów, zaświadczeń, uprawnień zawodowych i koszty
uzyskania licencji zawodowych – do wysokości 300%
przeciętnego wynagrodzenia, ponadto ustawa z dnia
16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych
innych ustaw wprowadza także możliwość sfinanso-
wania kosztów dojazdu na tego typu egzaminy,
— mogą wskazać studia podyplomowe, w których
chcą uczestniczyć, i – po złożeniu wniosku (wraz z
określeniem celu uczestnictwa) – mogą liczyć na sfi-
nansowanie kosztów tych studiów do wysokości 300%
przeciętnego wynagrodzenia,
— mogą starać się o pożyczkę na sfinansowanie
kosztów szkolenia do wysokości 400% przeciętnego
wynagrodzenia; pożyczka jest nieoprocentowana, do
spłacenia w ciągu 18 miesięcy.
5. Zwiększenie atrakcyjności uczestnictwa star-
szych osób bezrobotnych w programach aktywizacji
zawodowej oferowanych przez urzędy pracy, starsze
osoby bezrobotne mogą skorzystać z usług, instru-
mentów i programów rynku pracy dostępnych dla
wszystkich bezrobotnych, ale także z pewnych roz-
wiązań szczególnie do tej grupy adresowanych lub
użytecznych:
— bezrobotnym z grupy wiekowej 50 lat i więcej
powiatowy urząd pracy w okresie do 6 miesięcy od
dnia rejestracji powinien przedstawić propozycję za-
trudnienia, innej pracy zarobkowej, szkolenia, stażu,
odbycia przygotowania zawodowego dorosłych lub
zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub ro-
bót publicznych;
— bezrobotni w wieku 50 lat i więcej mogą sko-
rzystać – jako jedna z grup w trudnej sytuacji na
rynku pracy – ze stażu u pracodawcy; program stażu
trwa do 6 miesięcy, a uczestnicy otrzymują stypen-
dium w wysokości 120% zasiłku;
— szczególnie dla grupy starszych bezrobotnych
atrakcyjna powinna być możliwość udziału w progra-
mie aktywizacji pn. przygotowanie zawodowe doro-
słych; organizowane ono jest u pracodawcy, nauka
ma charakter praktyczny, ale obejmuje też elementy
teorii; w formie krótszej, tj. w formie przyuczenia do
pracy dorosłych, trwa 3–6 miesięcy i wówczas kończy
się egzaminem w instytucji szkoleniowej/organizacji
rzemieślniczej, poświadczającym zdobyte umiejętno-
ści; w formie dłuższej – jako praktyczna nauka zawo-
du, realizowana jest w okresie 12–18 miesięcy i koń-
czy się egzaminem na tytuł zawodowy przed komisją
powoływaną przez kuratora oświaty lub izby rze-
mieślnicze; generalnie należy podkreślić, że formuła
„nauki poprzez pracę” spełnia warunek lepszego do-

stosowania metod nauczania do możliwości uczenia
się osób starszych;
— nowym rozwiązaniem jest też umożliwienie
m.in. zarówno bezrobotnym powyżej 50. roku życia,
jak pracownikom w wieku 45 lat i powyżej uczestnic-
twa w programach specjalnych, inicjowanych i reali-
zowanych przez starostę w porozumieniu z praco-
dawcami; istotą programu specjalnego jest podjęcie
działań interwencyjnych w oparciu o zestaw wyod-
rębnionych usług i narzędzi rynku pracy wobec wy-
branej grupy beneficjentów znajdującej się w trudnej
sytuacji na rynku pracy; interwencja ma charakter
czasowy, a koszty realizacji tych programów mogą
być dofinansowane ze środków Funduszu Pracy, któ-
re pozostają w dyspozycji ministra właściwego do
spraw pracy;
— bezrobotny w wieku powyżej 50. roku życia
może być skierowany do prac interwencyjnych na
okres do 24 miesięcy, podczas gdy w stosunku do
młodszych bezrobotnych okres ten wynosi do 12
miesięcy; w tym czasie starosta dokonuje refunda-
cji poniesionych przez pracodawcę kosztów na wy-
nagrodzenia i składki na ubezpieczenia społeczne;
w przypadku gdy refundacja kosztów wynagrodzeń
i składek będzie dokonywana co drugi miesiąc, okres
wykonywania pracy dla bezrobotnego w wieku powy-
żej 50. roku życia może być wydłużony do 4 lat.
O zwiększonej dostępności do instrumentów ak-
tywizacyjnych i lepszym wsparciu starszych bezro-
botnych i poszukujących pracy mogą świadczyć dane
statystyczne2). Na przestrzeni ostatnich pięciu lat
wzrosła liczba przeszkolonych przez urzędy pracy
bezrobotnych powyżej 45. roku życia o prawie 15 000,
co stanowi wzrost o ponad 65%. Dwa razy więcej
osób z tej grupy wiekowej zostało przeszkolonych
w roku 2009 w porównaniu z 2005 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie realizacji obietnic złożonych
przez premiera podczas exposé w 2007 r.,
dotyczących podziału NFZ na kilka
konkurencyjnych zakładów ubezpieczeniowych
(19658)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
2)
Na podstawie sprawozdań statystycznych MPiPS „O ryn-
ku pracy”.
239
z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie realizacji obietnic
złożonych przez premiera podczas exposé w 2007 r.,
dotyczących podziału NFZ na kilka konkurencyjnych
zakładów ubezpieczeniowych, skierowanej do Mar-
szałka Sejmu (znak: AS/I/369/10)), przekazanej na-
stępnie do prezesa Rady Ministrów w dniu 17 grud-
nia 2010 r. (znak: SPS-023-19658/10), a następnie
przesłanej do ministra zdrowia przy piśmie szefa
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 grud-
nia 2010 r. (znak: DSPA-4810-6274-(1)/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii podziału Narodowego
Funduszu Zdrowia, pragnę poinformować, że w roku
2008 został przygotowany projekt ustawy o państwo-
wym nadzorze nad systemem powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, który dotyczył decentralizacji
i demonopolizacji płatnika w systemie powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego. Na etapie uzgodnień ze-
wnętrznych przedmiotowego projektu zostały zgło-
szone liczne uwagi, które spowodowały konieczność
podjęcia dalszych prac analitycznych zmierzających
do ustalenia właściwego kierunku zmian systemu
opieki zdrowotnej.
Zwracam tutaj uwagę, iż zmiany w systemie ochro-
ny zdrowia planowane były z zachowaniem określo-
nej logiki, a decentralizacja NFZ musi być poprzedzo-
na jakościową zmianą po stronie świadczeniodawców,
a ponadto działaniami polegającymi na przeniesieniu
funkcji regulacyjnych obecnie realizowanych przez
NFZ, tak aby płatnik świadczeń realizował co do za-
sady funkcje płatnicze.
Początkiem działań w tym kierunku była tzw.
ustawa koszykowa oraz powiązane akty wykonaw-
cze, które odebrały płatnikowi uprawnienia w zakre-
sie określania koszyka świadczeń gwarantowanych
oraz warunków udzielania świadczeń. Następnym
krokiem powinno być oddzielenie od płatnika funkcji
regulacyjnych związanych z ustaleniem sposobu de-
finiowania oraz określania wzajemnych relacji po-
między wartością poszczególnych produktów będą-
cych podstawą kontraktowania i rozliczania świad-
czeń (taryfikacja świadczeń). Aby zrealizować ww.
cel, niezbędne będzie również opracowanie wytycz-
nych (standardów) dotyczących prowadzenia rachun-
ku kosztów świadczeń u świadczeniodawców, jak
również dotyczących systemu sprawozdawania i póź-
niejszej obróbki informacji kosztowych.
W tym kontekście pragnę poinformować, że w ra-
mach realizowanego przez Ministerstwo Zdrowia
w partnerstwie ze Szkołą Główną Handlową w War-
szawie projektu „Nowoczesne zarządzanie w zakła-
dach opieki zdrowotnej – szkolenia z zakresu rachun-
ku kosztów i informacji zarządczej oraz narzędzi
restrukturyzacji i konsolidacji ZOZ”, współfinanso-
wanego ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, oraz w ramach zespołu powołanego przez
ministra zdrowia trwają prace nad opracowaniem
szczegółowych wytycznych dotyczących rachunku
kosztów jak również systemu zbierania i obróbki tych
danych.
240
Odnosząc się do kwestii działań rządu w zakresie
zmian systemowych mających na celu poprawę sytu-
acji w opiece zdrowotnej, uprzejmie informuję, że
rząd podejmuje liczne działania w tym zakresie.
W dniach 12 i 14 października 2010 r. Rada Mini-
strów przyjęła przedłożone przez ministra zdrowia
projekty ustaw, m.in.:
1) o systemie informacji w ochronie zdrowia. W pro-
jekcie ustawy określono organizację i zasady działa-
nia systemu informacji w ochronie zdrowia. Przetwa-
rzane w nim będą dane niezbędne do prowadzenia
polityki zdrowotnej państwa, podnoszenia jakości i do-
stępności świadczeń opieki zdrowotnej oraz finanso-
wania zadań z zakresu ochrony zdrowia;
2) o zmianie ustawy o prawach pacjenta i Rzecz-
niku Praw Pacjenta oraz niektórych innych ustaw.
Projekt nowelizacji ustawy umożliwi szybsze docho-
dzenie odszkodowania lub zadośćuczynienia za
stwierdzone błędy medyczne, bez konieczności wstę-
powania na drogę sądową;
3) o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza
dentysty. Najważniejszym celem projektu nowelizacji
ustawy jest wprowadzenie zmian dotyczących syste-
mu kształcenia lekarzy i lekarzy dentystów. Jest to
niezbędne nie tylko ze względu na długotrwały obec-
nie proces kształcenia podyplomowego (od momentu
uzyskania dyplomu wyższej uczelni do momentu
otrzymania dyplomu lekarza specjalisty), ale również
z powodu deficytu kadry lekarskiej, w tym szczegól-
nie specjalistów;
4) o zmianie ustawy Prawo Farmaceutyczne. No-
welizacja Prawa farmaceutycznego dostosowuje pol-
skie przepisy do prawa europejskiego;
5) o refundacji leków, środków spożywczych spe-
cjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów
medycznych. Zawarte w projekcie ustawy przepisy
dotyczą przekształcenia systemu refundacji leków
w taki sposób, by – wykorzystując dostępne publiczne
środki finansowe – odpowiadał w jak najwyższym
stopniu zapotrzebowaniu społecznemu na leki, środ-
ki specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyroby
medyczne;
6) o działalności leczniczej. W projekcie ustawy
przyjęto kompleksowe rozwiązania dotyczące zasad
organizacji systemu ochrony zdrowia, funkcjonowa-
nia podmiotów prowadzących działalność leczniczą;
7) o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych oraz
ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń
i chorób zakaźnych u ludzi. Nowe przepisy zakładają
usprawnienie zarządzania listami oczekujących na
udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych.
Ww. projekty mają na celu usprawnienie funkcjo-
nowania systemu opieki zdrowotnej w Polsce. Część
z tych projektów już została uchwalona i weszła
w życie, jak na przykład ustawa z dnia 3 grudnia 2010 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób za-
kaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 257, poz. 1723).
Pozostałe projekty są rozpatrywane obecnie przez
parlament.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie realizacji obietnic złożonych
przez premiera podczas exposé w 2007 r.,
dotyczących obrony praw pracowników (19670)
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, w odpo-
wiedzi na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie realizacji obietnic złożonych przez premiera pod-
czas exposé w 2007 r., dotyczących praw pracowni-
ków, przekazaną wystąpieniem Marszałka Sejmu RP
z dnia 21 grudnia 2010 r., znak: SPS-023-19670/10,
uprzejmie informuję.
Począwszy od dnia 1 stycznia 2009 r., weszły w życie
nowe korzystne dla pracowników przepisy dotyczące
uprawnień rodzicielskich, wprowadzone ustawą z dnia
6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz.
1654). Przede wszystkim podniesiony został wymiar
urlopu macierzyńskiego – z 18 do 20 tygodni (w przy-
padku urodzenia jednego dziecka przy jednym poro-
dzie). Podwyższony został także wymiar urlopu ma-
cierzyńskiego w przypadku urodzenia więcej niż jed-
nego dziecka przy jednym porodzie; wymiar tego
urlopu – w zależności od liczby dzieci urodzonych
przy jednym porodzie – wynosi od 31 do 37 tygodni.
Niezależnie od tego, począwszy od 1 stycznia 2010 r.,
pracownica może podjąć decyzję o skorzystaniu z do-
datkowego urlopu macierzyńskiego; jego wymiar bę-
dzie docelowo (od 1 stycznia 2014 r.) wynosił do 6 ty-
godni (przy urodzeniu jednego dziecka przy jednym
porodzie) i do 8 tygodni (przy porodzie mnogim).
Urlop ten może być przy tym łączony z pracą w nie-
pełnym wymiarze czasu pracy (nie wyższym niż po-
łowa pełnego wymiaru czasu pracy) – decyzję w tej
sprawie podejmuje sama pracownica. Możliwe jest
także skorzystanie z tego urlopu przez pracownika
– ojca wychowującego dziecko.
Takie same uprawnienia zostały przyznane rodzi-
com adopcyjnym. Także minimalny wymiar urlopu
na warunkach urlopu macierzyńskiego przysługują-
cego pracownikowi, który przyjął dziecko na wycho-

wanie i wystąpił do sądu opiekuńczego z wnioskiem
o wszczęcie postępowania w sprawie przysposobienia
dziecka lub który przyjął dziecko na wychowanie
jako rodzina zastępcza (z wyjątkiem rodziny zastęp-
czej zawodowej niespokrewnionej z dzieckiem), został
bowiem podniesiony z 18 do 20 tygodni (w przypadku
przyjęcia na wychowanie jednego dziecka). Podwyż-
szony został także wymiar tego urlopu przy przyjęciu
na wychowanie jednocześnie więcej niż jednego dziec-
ka; w zależności od liczby dzieci przyjętych jednocze-
śnie na wychowanie wynosi on od 31 do 37 tygodni.
Ponadto także rodzicom adopcyjnym przysługuje
dodatkowy urlop na warunkach urlopu macierzyń-
skiego – w takim samym wymiarze i na takich sa-
mych zasadach jak w przypadku rodziców biologicz-
nych.
Istotną zmianą, korzystną dla pracowników, jest
wprowadzenie możliwości przejęcia urlopu macie-
rzyńskiego przez pracownika-ojca wychowującego
dziecko w przypadku, gdy pracownica uprawniona
do tego urlopu wymaga opieki szpitalnej ze względu
na stan zdrowia uniemożliwiający jej sprawowanie
osobistej opieki nad dzieckiem (po wykorzystaniu
obowiązkowych 8 tygodni urlopu po porodzie). Moż-
liwość taka istnieje od 1 stycznia 2009 r.
Ponadto od 1 stycznia 2010 r. wprowadzono nowe
uprawnienie dla ojców dzieci. Mianowicie pracownik-
-ojciec wychowujący dziecko ma prawo do urlopu oj-
cowskiego w wymiarze obecnie 1 tygodnia, a od 1 stycz-
nia 2012 r. – 2 tygodni, nie dłużej jednak niż do ukoń-
czenia przez dziecko 12. miesiąca życia (lub – od 1 stycz-
nia br. – w ciągu 12 miesięcy od dnia adopcji dziecka).
Jest to kolejne uprawnienie rodzicielskie całkowicie
niezależne od urlopu macierzyńskiego oraz wycho-
wawczego.
Od 1 stycznia 2009 r. objęto też szczególną ochroną
stosunek pracy pracowników uprawnionych do urlopu
wychowawczego, którzy jednak nie przebywają na tym
urlopie, ale łączą opiekę nad dzieckiem z pracą, korzy-
stając z obniżenia wymiaru czasu pracy. Pracownicy
ci są chronieni przed wypowiedzeniem i rozwiązaniem
umowy o pracę na takich samych zasadach jak pra-
cownicy korzystający z urlopów wychowawczych.
Okres ochronny wynosi 12 miesięcy od dnia złożenia
wniosku o obniżenie wymiaru czasu pracy.
Ponadto ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o zmia-
nie ustawy Kodeks pracy (Dz. U. Nr 219, poz. 1704)
zrównano uprawnienia pracowników korzystających
z dodatkowych urlopów macierzyńskich, urlopów oj-
cowskich, urlopów na warunkach urlopu macierzyń-
skiego oraz dodatkowych urlopów na warunkach
urlopu macierzyńskiego z uprawnieniami pracowni-
ków korzystających z urlopów macierzyńskich. Upraw-
nieniami tymi są przede wszystkim: szczególna
ochrona trwałości zatrudnienia, szczególne upraw-
nienia w zakresie korzystania z urlopu wypoczynko-
wego, a także prawo powrotu do pracy po zakończe-
niu urlopu, co do zasady, na dotychczasowe stanowi-
sko pracy (zajmowane przed urlopem).
241
Natomiast odnosząc się do kwestii sytuacji panu-
jącej na rynku pracy, informuję, iż mimo światowego
kryzysu gospodarczego sytuacja na polskim rynku
pogarsza się tylko nieznacznie. W listopadzie 2007 r.
stopa bezrobocia wyniosła 11,2%, a na koniec listo-
pada 2010 r. wyniosła 11,7%. A zatem mimo bardzo
wielu problemów gospodarczych związanych ze świa-
towym kryzysem udało się nie dopuścić do znaczące-
go zwiększenia się poziomu bezrobocia w kraju.
Podstawową zmianą w zakresie rynku pracy
wprowadzoną w zakresie rynku pracy w ciągu ostat-
nich trzech lat jest nowelizacja ustawy o promocji
zatrudniania i instytucjach rynku pracy, która we-
szła w życie 1 lutego 2009 r. Intencją nowelizacji było
założenie, aby każdy z zainteresowanych otrzymał
ofertę zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej bądź
ofertę uczestnictwa w jednej z wielu form aktywiza-
cji zawodowej. takiej jak: staż, szkolenie, uczestnic-
two w klubie pracy, uczestnictwo w programie spe-
cjalnym. Ta nowelizacja wprowadziła nowe instru-
menty rynku pracy – przygotowanie zawodowe doro-
słych oraz praktyczną naukę zawodu przez osoby
dorosłe. Dzięki temu rozwiązaniu stworzona została
możliwość uzyskania przez osoby bezrobotne nowych
kwalifikacji zawodowych poświadczonych świadec-
twem uzyskania tytułu zawodowego, świadectwa
czeladniczego itp. Wprowadzenie zmiany miało na
celu ułatwienie osobom bezrobotnym i poszukującym
pracy powrotu do aktywności zawodowej. Ponadto po
wspomnianej nowelizacji z jednej strony przepisy sta-
ły się bardziej restrykcyjne wobec tych, którzy, choć
są bezrobotni, nie przejawiają aktywności w zakresie
zmiany tego stanu rzeczy, z drugiej strony przepisy
stały się bardziej przyjazne wobec tych, którzy w spo-
sób konstruktywny chcą zmienić swoją niekorzystną
pozycję na rynku pracy.
Ponadto w celu ratowania istniejących miejsc pra-
cy została uchwalona ustawa z dnia 1 lipca 2009 r.
(Dz. U. z 2009 r. Nr 125, poz. 1035, z późn. zm.) o ła-
godzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pra-
cowników i przedsiębiorców. Stworzyła ona możliwo-
ści podejmowania dodatkowych działań osłonowych.
Należy ponadto podkreślić, że w ustawie o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy istnieje
szereg rozwiązań promujących zatrudnienie osób do
25. roku życia i powyżej 50. roku życia – a więc grup
będących niewątpliwie w szczególnej sytuacji na ryn-
ku pracy. Wśród instrumentów wsparcia oraz spe-
cjalnych programów stosowanych wobec tych grup
należy wymienić m.in.:
1) zmniejszenie kosztów pracy wynikających
z zatrudniania starszych pracowników:
— pracodawcy są zwolnieni z obowiązku opłaca-
nia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwaranto-
wanych Świadczeń Pracowniczych za pracowników
starszych, tj. kobiety, które ukończyły 55. rok życia,
i mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat;
— pracodawcy, którzy zdecydują się zatrudnić
osoby bezrobotne w wieku 50+, są czasowo, tj. przez
okres 12 miesięcy, zwolnieni z obowiązku odprowa-
242

dzania składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwa- Projekt ustawy z dnia 23 stycznia 2011 r. o zmia-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych; nie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem
2) zwiększenie atrakcyjności uczestnictwa star- systemu ubezpieczeń społecznych zakłada:
szych osób bezrobotnych w programach aktywizacji — przesunięcie części składki emerytalnej na
zawodowej oferowanych przez urzędy pracy: nowo utworzone specjalne subkonto prowadzone
— starsze osoby bezrobotne mogą skorzystać z usług, przez ZUS (zachowujące integralność II filaru), zgod-
instrumentów i programów rynku pracy dostępnych nie z zamieszczoną tabelą:
dla wszystkich bezrobotnych, ale także z pewnych
rozwiązań szczególnie do tej grupy adresowanych lub Harmonogram zmian proporcji przekazywania
użytecznych; składki w ramach II filara
— bezrobotnym z grupy wiekowej 50 lat i więcej
powiatowy urząd pracy w okresie do 6 miesięcy od
Część składki
dnia rejestracji powinien przedstawić propozycję za- Część składki trafiającej
przekazywanej do
trudnienia, innej pracy zarobkowej, szkolenia, stażu, Rok na subkonto w ZUS (w%
OFE w gotówce (w%
podstawy wymiaru)
odbycia przygotowania zawodowego dorosłych lub podstawy wymiaru)
zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub ro-
bót publicznych; 2011 5,0 2,3
— bezrobotni powyżej 50. roku życia są dodatko- 2012 5,0 2,3
wo zachęcani do podejmowania szkolenia wyższą
2013 4,5 2,8
stawką stypendium, tj. 120% zasiłku;
— bezrobotni w wieku 50 lat życia mogą być skie- 2014 4,2 3,1
rowani do prac interwencyjnych na okres do 24 mie- 2015 4,0 3,3
sięcy, podczas gdy w stosunku do młodszych bezro- 2016 4,0 3,3
botnych okres ten wynosi do 12 miesięcy.
W stosunku do osób młodych zostało zrealizowa- 2017 i później 3,8 3,5
nych wiele programów nakierowanych na ich akty-
wizację zawodową, np. w 2007 r. została podjęta de- — zmiany limitów inwestycyjnych OFE (a na dal-
cyzja o przeznaczeniu środków rezerwy Funduszu szym etapie także zmiany w polityce inwestycyjnej
Pracy na realizację programu „Praca dla młodych OFE), zgodnie z zamieszczoną tabelą.
– dobry start”. Środki te posłużyły realizacji projek-
tów aktywizacji zawodowej młodzieży przygotowa- Harmonogram zmian limitów na akcje w II filarze:
nych przez powiatowe urzędy pracy i zgłoszonych
przez samorządy powiatów. Rok Limit na akcje
Obecnie realizowany jest przez powiatowe urzędy
2010 40,0%
pracy „Program aktywizacji zawodowej osób do 30.
roku życia”, na który zostało przeznaczonych ponad 2011 42,5%

300 mln zł. 2012 45,0%

2013 47,5%
Minister 2014 50,0%
Jolanta Fedak 2015 52,0%
2016 54,0%
2017 56,0%
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r. 2018 58,0%
2019 60,0%
2020 62,0%
Odpowiedź
— możliwość zakładania przez oszczędzających
ministra – członka Rady Ministrów tzw. indywidualnych kont zabezpieczenia emerytal-
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - nego (IKZE) oraz przyjęcie, że wpłaty na IKZE będą
na interpelację poseł Anny Sobeckiej odliczane od podstawy opodatkowania podatkiem do-
chodowym od osób fizycznych. Docelowo (od 2017 r.)
w sprawie OFE (19685) kwota wpłat na IKZE zostaje ustalona w wysokości
4% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do emerytalne ustalonej zgodnie z przepisami ustawy
pisma z 21 grudnia 2010 r., znak SPS-023-19685/10, z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii podnie- czeń społecznych (nie więcej niż 4% kwoty ograni-
sionej w interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej. czenia rocznej podstawy wymiaru składek na ubez-
Jakie rozwiązanie w sprawie funkcjonowania OFE pieczenie emerytalne i rentowe na podstawie ustawy
wybierze rząd? o systemie emerytalnym). We wcześniejszych latach

limit wpłat i związanego z tym odliczenia podatko-
wego kształtowałby się następująco:
– 2% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie
emerytalne – w latach 2012–2014;
– 3% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie
emerytalne – w latach 2015–2016. Jednocześnie dla
osób, których podstawa wymiaru składki na ubez-
pieczenie emerytalne jest niska, a osoby te chciały-
by dokonywać większych wpłat na IKZE, zawarto
rozwiązanie, iż w przypadku gdy kwota nie przekra-
cza 4% równowartości 12-krotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę, oszczędzający może doko-
nać w roku kalendarzowym wpłaty na IKZE do wy-
sokości 4% równowartości 12-krotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę w poprzednim roku kalenda-
rzowym.
Z poważaniem
Minister – członek Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zenona Durki
w sprawie polityki ministerstwa
wobec powiatowych ośrodków dokumentacji
geodezyjnej i kartograficznej (19719)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 grudnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-19719/10), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Zenona Durki z dnia 13 grudnia
2010 r. w sprawie polityki wobec powiatowych ośrod-
ków dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 17 maja 1989 r.
Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2010 r.
Nr 193, poz. 2087, z późn. zm.) państwowy zasób geo-
dezyjny i kartograficzny składa się z zasobu central-
nego, zasobów wojewódzkich oraz zasobów powiato-
wych. Zasób ten jest gromadzony i prowadzony od-
powiednio przez głównego geodetę kraju, marszał-
ków województw oraz starostów. Wysokości opłat
za udostępnienie materiałów z państwowego zasobu
geodezyjnego i kartograficznego określone zostały
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
19 lutego 2004 r. w sprawie wysokości opłat za czyn-
ności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielanie in-
formacji, a także za wykonywanie wyrysów i wypisów
z operatu ewidencyjnego (Dz. U. Nr 37, poz. 333).
Należy wskazać, iż brak jest podstaw prawnych
do pobierania innych opłat niż wynikające z ww. roz-
243
porządzenia. Kompetencje starosty, jako organu ad-
ministracji geodezyjnej i kartograficznej, określone
zostały w art. 7d Prawa geodezyjnego i kartograficz-
nego. Przepis ten nie przewiduje uprawnień dla sta-
rosty do wydawania przepisów (np. zarządzeń) w za-
kresie opłat.
Dysponentem środków Funduszu Gospodarki Za-
sobem Geodezyjnym i Kartograficznym (FGZiK),
utworzonego na mocy ustawy Prawo geodezyjne
i kartograficzne, jest główny geodeta kraju. Podkre-
ślenia jednak wymaga, że zmiany przepisów prawa,
wprowadzone na mocy art. 8 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, z późn.
zm.) spowodują znaczne uszczuplenie przychodów
FGZGiK, który w 2011 r. nie będzie już zasilany
wpłatami z dotychczas istniejących funduszy woje-
wódzkich i powiatowych.
W związku z powyższym główny geodeta kraju
nie posiada od 2011 r. możliwości przekazywania
środków finansowych w formie przelewów redystry-
bucyjnych do powiatów i województw na realizację
zadań związanych z prowadzeniem odpowiednio po-
wiatowego i wojewódzkiego zasobu geodezyjnego i kar-
tograficznego.
Przychody ze sprzedaży map oraz innych mate-
riałów i informacji z zasobu powiatowego obecnie
wpływają w całości do budżetów starostw. Na mocy
przepisów ww. ustawy Przepisy wprowadzające usta-
wę o finansach publicznych powiaty nie są już obcią-
żane odpisami z funduszu powiatu w wysokości 10%
na Centralny Fundusz Gospodarki Zasobem Geode-
zyjnym i Kartograficznym oraz 10% na fundusz wo-
jewódzki. W związku z tym stan środków finanso-
wych powiatowych ośrodków dokumentacji geodezyj-
nej i kartograficznej w 2011 r. zwiększy się o 20%
w stosunku do roku ubiegłego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Cichonia
w sprawie doprecyzowania ustawy o nawozach
i nawożeniu, przepisów wykonawczych do tej
ustawy oraz sytuacji prawnej producentów
substratów torfowych w Polsce (19725)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Janusza Cichonia w sprawie do-
precyzowania przepisów ustawy z dnia 10 lipca 2007 r.
244
o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033),
a także przepisów wykonawczych do tego aktu praw-
nego oraz sytuacji prawnej producentów substratów
torfowych w Polsce, chciałbym w pierwszej kolejności
poinformować, że w zakresie wprowadzania do obro-
tu podłoży uprawowych brak jest jednolitych uregu-
lowań wspólnotowych, takich jak funkcjonujące
w zakresie nawozów mineralnych rozporządzenie
(WE) nr 2003/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 13 października 2003 r. w sprawie nawozów
(Dz. U. UE L 304 z 21.11.2003 r., str. 1, z późn. zm.).
Konsekwencją takiego stanu prawnego jest istnienie
odrębnych i niezunifikowanych regulacji w każdym
kraju członkowskim UE.
W Polsce, jak słusznie wskazano w interpelacji,
obowiązek dopuszczania do obrotu środków wspoma-
gających uprawę roślin, a w szczególności podłoży
uprawowych został wprowadzony przepisami ustawy
z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U.
Nr 147, poz. 1033), która weszła w życie 15 listopada
2007 r. Wskazać należy przy tym, że zgodnie z art.
49 ww. ustawy przedsiębiorcy wprowadzający na ry-
nek podłoża w dniu jej wejścia w życie mieli obowią-
zek w ciągu jednego roku, tj. do dnia 15 listopada
2008 r., wystąpić do Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi z wnioskami o ich dopuszczenie zgodnie
z zawartymi w ustawie wymogami. Na podstawie
art. 48 ust. 2 ww. ustawy dla podłoży, dla których nie
wystąpiono z ww. wnioskami, producent, importer
albo inny podmiot miał obowiązek wycofać wprowa-
dzone do obrotu ww. podłoża w terminie 12 miesięcy
od dnia wejścia w życie ww. ustawy.
W świetle art. 2 ust.1 pkt 9 ww. ustawy podłoże
do upraw zdefiniowano jako materiał inny niż gleba,
w tym substraty, w którym uprawiane są rośliny. Za-
tem produkty torfowe wprowadzane na rynek jako
podłoża do upraw przeznaczone do uprawy roślin wy-
magają dopuszczenia do obrotu. Zgodnie z oficjalnym
stanowiskiem Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
jedynie torf surowy w żaden sposób nieprzetworzony,
w tym niefrakcjonowany, nie podlega rejestracji jako
środek wspomagający uprawę roślin.
Wymagania dot. uzyskania pozwolenia na do-
puszczenie do obrotu podłoża do upraw zawarto
w ustawie o nawozach i nawożeniu oraz w rozporzą-
dzeniu ministra rolnictwa i rozwoju Wsi z dnia 18
czerwca 2008 r. w sprawie wykonania niektórych
przepisów ustawy o nawozach i nawożeniu (Dz. U.
Nr 119, poz. 765, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż informacje
dotyczące jednostek organizacyjnych upoważnionych
do przeprowadzania badań środków wspomagających
uprawę roślin (w tym podłoży do upraw) i wydawania
stosownych opinii, zakres badań, jak również do-
puszczalne rodzaje zanieczyszczeń, zostały określone
w ww. rozporządzeniu.
Zgodnie z art. 4 ust 4 ustawy o nawozach i nawo-
żeniu do wniosku o wydanie pozwolenia na wprowa-
dzenie do obrotu podłoża do upraw dołącza się mię-
dzy innymi wyniki badań podłoża do upraw oraz
opinie upoważnionych jednostek organizacyjnych
wydanych na podstawie przeprowadzonych badań
o spełnieniu określonych wymagań oraz opinie o przy-
datności produktu do zastosowania zgodnie z prze-
znaczeniem. Ponadto wnioskodawca starający się
o uzyskanie pozwolenia powinien przedłożyć doku-
menty potwierdzające prowadzenie działalności go-
spodarczej, tj. odpis z Krajowego Rejestru Sądowego
albo zaświadczenie z ewidencji działalności gospo-
darczej, a w przypadku prowadzenia działalności
w formie spółki cywilnej również umowę tej spółki.
Odnosząc się do uwag przedstawionych przez
pana posła, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W związku z podjętą kwestią trudności przedsię-
biorców w uzyskiwaniu pozwoleń ministra rolnictwa
rozwoju wsi na dopuszczenie do obrotu podłoży do
upraw uprzejmie informuję, iż wprowadzenie ustawą
z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu, no-
wego obowiązku dla przedsiębiorców działających
w tej branży spowodowało liczne problemy w zakresie
interpretacji przepisów jak również problemy o cha-
rakterze organizacyjnym zarówno po stronie przed-
siębiorców, jak i jednostek uczestniczących w procesie
dopuszczania do obrotu tych produktów. Mimo wy-
znaczenia w ww. ustawie okresu przejściowego na
dostosowanie się do tego wymogu, który upływał
15 listopada 2008 r., większość przedsiębiorców wpro-
wadzających podłoża uprawowe na rynek dopiero po
upływie tej daty faktycznie rozpoczęło procedurę sta-
rania się o dopuszczanie do obrotu tych produktów.
W tym czasie Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
odnotowało duże nagromadzenie złożonych do roz-
patrzenia wniosków o dopuszczenie do obrotu podło-
ży. Znaczna ich część była jednak niekompletna, co
nie pozwalało na ich szybkie rozpatrzenie. Duża gru-
pa wnioskodawców, ze względu na trwające w insty-
tutach badania rejestracyjna czy proces opiniowania
wnioskowanych podłoży, stopniowo uzupełniała zło-
żone do ministerstwa wnioski. Konsekwencją tego
była zwłoka w rozpatrywaniu składanych wniosków
i w efekcie przewlekłość części postępowań admini-
stracyjnych. Problem ten jest sukcesywnie rozwiązy-
wany, liczba wydanych pozwoleń w 2010 r. dwukrot-
nie przewyższyła liczbę pozwoleń wydanych w roku
2009.
Odnosząc się do złożonych uwag odnośnie do nie-
uregulowania w sposób wystarczający w przepisach
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie wykonania nie-
których przepisów ustawy o nawozach i nawożeniu
(Dz. U. Nr 119, poz. 765, z późn. zm.) zagadnień dot.
wymagań jakościowych dla podłoży, uprzejmie wyja-
śniam, iż w procesie badania i opiniowania podłoży
poza oceną możliwych zanieczyszczeń biologicznych
(bakterii chorobotwórczych, jaj pasożytów) czy zanie-
czyszczeń fizycznych (metali ciężkich) oceniane są
deklarowane przez wnioskodawcę parametry jako-
ściowe produktu, np.: pH, stężenie soli, zawartość
materii organicznej itp. Parametry te oceniane są
również w kontekście deklarowanej przydatności da-

nego podłoża i surowców, z których został wytworzony
produkt. Gdy deklarowane przez wnioskodawcę para-
metry w sposób niewystarczający mówią o właściwo-
ściach produktu, jednostki odpowiedzialne za wydanie
opinii o przydatności podłoża na potrzeby wydania
takiej opinii mogą wykonywać dodatkowe oznaczenia
właściwości chemicznych czy fizycznych.
Ustawodawca przyjął taki model oceny podłoży
uprawowych, upoważniając do badania i opiniowana
podłoży uprawowych w ww. rozporządzeniu kon-
kretne jednostki, np. jednostki akredytowane w da-
nym zakresie lub instytuty gwarantujące odpowied-
nie kompetencje i jakość wykonanych prac. Ustawo-
dawca przyjął, że wymagania, które powinny być
z góry narzucone producentowi, winny ograniczać
się tylko do zapewnienia bezpieczeństwa zdrowia
ludzi, zwierząt i bezpieczeństwa środowiska. Jedno-
cześnie zrezygnowano z określenia w przepisach
wykonawczych konkretnych wymagań jakościo-
wych dla różnego rodzaju podłoży. Ujednolicenie
wymagań jakościowych dla szerokiej grupy podłoży
(mineralnych, organicznych, organiczno-mineral-
nych) powstałych z różnorodnych surowców przy
jednoczesnym uwzględnieniu ich różnego przezna-
czenia (inne wymagania dla danego gatunku czy
grupy roślin przy każdym zastosowaniu) i zamiesz-
czenie ich w akcie prawnym rangi rozporządzenia
nie wydaje się rozwiązaniem zasadnym.
W związku z przedstawionymi uwagami dot. bra-
ku uzasadnienia wymogu pobierania prób podłoży
do badań przez akredytowane jednostki w obliczu
braku odpowiednich norm lub procedur w tym za-
kresie, uprzejmie wyjaśniam, iż istotnie zgodnie
z ww. rozporządzeniem w § 3 określono, iż badania
środków wspomagających uprawę roślin (w tym pod-
łoży uprawowych) przeprowadza się na próbkach po-
branych przez próbobiorcę z okręgowej stacji che-
miczno-rolniczej lub przez jednostki akredytowane
w zakresie pobierania próbek. Przepis ten ma na celu
zapewnienie, aby badania były wykonywane na re-
prezentatywnych próbach, tak aby uzyskane wyniki
badań były odpowiednie dla środka wspomagającego
uprawę roślin w celu dokonania właściwej oceny ta-
kiego produktu.
Należy podkreślić, że okręgowe stacje chemiczno-
-rolnicze, które zostały powołane przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi do prowadzenia agrochemicznej
obsługi rolnictwa są właściwie przygotowane do wy-
konywania nałożonych na nie zadań, również zwią-
zanych z pobieraniem próbek. Okręgowe stacje che-
miczno-rolnicze stosują ujednolicone metody pobie-
rania próbek określone w zarządzeniu nr 5/2010 dy-
rektora Krajowej Stacji Chemiczno-Rolniczej w spra-
wie zasad pobierania, pakowania i dokumentowania
poboru próbek nawozów i środków wspomagających
uprawę roślin przeznaczonych do badań na potrzeby
dopuszczania do obrotu, a w szczególności w załącz-
niku nr 1 określającym zasady pobierania, pakowa-
nia i dokumentowania poboru próbek nawozów i środ-
ków wspomagających uprawę roślin przeznaczonych
245
do badań na potrzeby dopuszczania do obrotu. Po-
nadto próbobiorcy z okręgowych stacji chemiczno-
-rolniczych są przeszkoleni i mają doświadczenie za-
wodowe w tym zakresie. W latach 2008–2010 nie
wpłynęły żadne skargi do okręgowych stacji chemicz-
no-rolniczych w zakresie pobierania próbek podłoży,
a także nie doszło w tym czasie do odmowy poboru
próbek.
Odnosząc się do kolejnej podnoszonej w interpe-
lacji kwestii, która dotyczy ingerencji organu admi-
nistracji w prawidłowość nazewnictwa produktów,
na które wydawane są pozwolenia, uprzejmie infor-
muję, że zaproponowana przez wnioskodawcę nazwa/
nazwy nawozu lub środka wspomagającego uprawę
roślin podlega weryfikacji przez Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi w określonym zakresie. Zgod-
nie z art. 6 pkt 1 ustawy o nawozach i nawożeniu
pozwolenie na wprowadzenie do obrotu środka wspo-
magającego uprawę roślin, w tym podłoża do upraw
zawiera nazwę produktu. Literalna interpretacja
tego przepisu wskazuje, że dopuszczany do obrotu
produkt powinien mieć ustaloną w pozwoleniu jedną
nazwę.
W praktyce dopuszczania do obrotu podłoży do
upraw wielokrotnie jednak występują sytuacje, kiedy
dla jednego i tego samego podłoża do upraw wniosko-
dawcy proponują nadanie od kilku do kilkunastu
różnych nazw, często sugerujących różne przeznacze-
nie produktu, które nie ma faktycznego odzwiercie-
dlenia w dokumentacji potwierdzającej jego przydat-
ność. Zgodnie z aktualnymi przepisami ustawy o na-
wozach i nawożeniu procedura dopuszczania do ob-
rotu, a potem sprzedaż podłoży do upraw nie wyma-
ga dołączania do opakowania instrukcji stosowania
i przechowywania, która określałaby zakres przezna-
czenia danego podłoża. Taki stan prawny i faktyczny
powoduje, że w celu ochrony dobra konsumentów i śro-
dowiska zasadne staje się nadanie odpowiedniej na-
zwy takiemu produktowi w taki sposób, aby mówiła
ona potencjalnemu odbiorcy o jego faktycznym prze-
znaczeniu.
Mając na uwadze aktualne wymagania rynku i sie-
ci handlowych w interpretacji ww. przepisów, mini-
sterstwo dopuściło jedynie możliwość nadawania
różnych nazw handlowych temu samemu podłożu
uprawowemu. Prowadzona weryfikacja nazw podłoży
do upraw w procesie ich dopuszczania do obrotu ma
na celu takie oznaczenie towarów, które nie będzie
wprowadzać klientów w błąd co do przydatności i moż-
liwości stosowania.
Należy wyjaśnić, iż w projekcie ustawy o zmianie
ustawy o nawozach i nawożeniu oraz ustawy o odpa-
dach zaproponowano dodatkowy wymóg przedkłada-
nia wraz z wnioskiem o dopuszczenie do obrotu pod-
łoża do upraw projektu instrukcji stosowania i prze-
chowywania, w której znajdzie się zakres stosowania
tego produktu. Wprowadzenie tego wymogu w życie
pozwoli m.in. na uniknięcie w przyszłości potrzeby
weryfikacji nazw podłoży pod kątem ich zgodności
z zakresem przeznaczenia.
246
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w trakcie
trwania procesu konsultacji społecznych dotyczących
projektu ustawy o zmianie ustawy o nawozach i na-
wożeniu oraz ustawy o odpadach swoje uwagi zgłosiło
Stowarzyszenie Obrotu Podłożami. Zaproponowane
zmiany zostały częściowo uwzględnione, w tym mię-
dzy innymi propozycja wydłużenia do 36 miesięcy
okresu na dostosowanie do nowych wymagań opako-
wań i etykiet dołączanych do nawozów i środków
wspomagających uprawę roślin, które będą znajdowa-
ły się w obrocie w dniu wejścia w życie ww. ustawy.
Nie można zgodzić się z przedstawionym twier-
dzeniem, że przepisy ustawy o nawozach i nawożeniu
łamią zasadę równości podmiotów gospodarczych na
rynku oraz że są niezgodne z rozporządzeniem Par-
lamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008
z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającym procedury do-
tyczące stosowania niektórych krajowych przepisów
technicznych do produktów wprowadzonych legalnie
do obrotu w innym państwie członkowskim oraz
uchylające decyzję nr 3052/95/WE (Dz. U. UE L 218
z 13.08.2008 r., str. 21). Rozporządzenie (WE) 764/
2008 dotyczy przepisów krajowych, które nie podlega-
ją harmonizacji na poziomie wspólnotowym. Należy
jednak zauważyć, że przepisy te nie stanowią samoist-
nej podstawy wprowadzenia do obrotu towarów wpro-
wadzonych już do obrotu na terytorium innego pań-
stwa członkowskiego UE, ale ustanawiają generalne
zasady, które powinny być stosowane do towarów,
w przypadku gdy właściwy organ państwa członkow-
skiego chce zakazać wprowadzenia do obrotu, wycofać
czy nakazuje modyfikację takiego towaru na podsta-
wie odpowiednich przepisów krajowych.
Jak wyjaśniono powyżej, wprowadzanie do obrotu
środków wspomagających uprawę roślin w tym pod-
łoży do upraw uregulowane zostało w przepisach kra-
jowych ustawy o nawozach i nawożeniu. Co do zasa-
dy produkty te są wprowadzane do obrotu na podsta-
wie uzyskanego pozwolenia, wydawanego przez mi-
nistra właściwego do spraw rolnictwa, w drodze de-
cyzji. Jednakże, w świetle art. 5 ww. ustawy, do ob-
rotu można wprowadzać także środki wspomagające
uprawę roślin, w tym podłoża, dopuszczone do obro-
tu w innym państwie członkowskim Unii Europej-
skiej lub Republice Turcji, które zostały wyproduko-
wane w innym państwie członkowskim Unii Euro-
pejskiej lub Republice Turcji, lub w państwie będą-
cym członkiem Europejskiego Stowarzyszenia Wol-
nego Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym, jeżeli przepisy krajowe, na
podstawie których są one produkowane i wprowadza-
ne do obrotu, zapewniają ochronę zdrowia ludzi,
zwierząt i ochronę środowiska oraz przydatność do
stosowania, w zakresie odpowiadającym wymaga-
niom określonym w art. 4 ust. 6 ustawy. Rozporzą-
dzenie (WE) 764/2008 ma zastosowanie w przypadku
kwestionowania produktów wprowadzonych w opar-
ciu o art. 5 ww. ustawy.
W zakresie dotyczącym stwierdzenia, że: „zgod-
nie z ustawą o nawozach i nawożeniu, przepisów wy-
konawczych do art. 12 ustawy nie ma do dnia dzisiej-
szego”, uprzejmie informuję, że zapis ten jest nie-
prawdziwy, gdyż aktem wykonawczym wydanym na
podstawie ww. przepisu jest rozporządzenie ministra
gospodarki z dnia 8 września 2010 r. w sprawie spo-
sobu pakowania nawozów mineralnych, umieszcza-
nia informacji o składnikach nawozowych na tych
opakowaniach, sposobu badania nawozów mineral-
nych oraz typów wapna nawozowego (Dz. U. Nr 183,
poz. 1229). Rozporządzenie to było poprzedzone roz-
porządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 30 maja
2001 r. w sprawie szczegółowego sposobu zamieszcza-
nia informacji dotyczącej identyfikacji nawozów, spo-
sobu ich pakowania, dopuszczalnych tolerancji za-
wartości składników nawozowych w nawozach mi-
neralnych, sposobu pobierania próbek i metod bada-
nia nawozów mineralnych oraz wartości zanieczysz-
czeń (Dz. U. Nr 91, poz. 1016) oraz rozporządzeniem
ministra gospodarki i pracy z dnia 19 maja 2004 r.
w sprawie określenia typów wapna nawozowego (Dz. U.
Nr 130, poz. 1384), które zgodnie z art. 51 ustawy
z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U.
Nr 147, poz. 1033) utraciły moc z dniem 15 listopada
2009 r.
W sprawie uwag dotyczących wysokich kosztów
badań uprzejmie informuję, że koszty dopuszczenia
podłoży są jednorazowe, gdyż wydawane przez mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi pozwolenia są beztermi-
nowe i nie podlegają odnawianiu. Jednocześnie Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi informuje, iż nie
ma wpływu na wysokość pobieranych opłat za wy-
magane badania i wykonane opinie, gdyż podmioty
je przeprowadzające są instytucjami posiadającymi
niezależność prawną i działają na podstawie odręb-
nych statutów.
Ostatnią kwestią, którą chciałbym wyjaśnić w ni-
niejszej odpowiedzi jest, niestety, kwestia rozbieżno-
ści interesów niektórych przedsiębiorców z interesem
konsumentów i dobrem środowiska naturalnego.
W nielicznych przypadkach interesy te nie mogą być
w pełni pogodzone, co powoduje, że postępowania
o wydanie pozwoleń kończą się odmowami lub są bar-
dzo przewlekłe ze względu na konieczność dostoso-
wania się wnioskodawców do zasadnych wymogów
stawianych przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi.
Niezależnie jednak od powyższego chciałbym za-
pewnić, że kierowany przeze mnie resort rolnictwa
dołoży wszelkich starań, aby procedury te były suk-
cesywnie usprawniane, a zmieniana ustawa o nawo-
zach i nawożeniu w bardziej przejrzysty i odpowiedni
sposób określała warunki i tryb wprowadzania do
obrotu środków wspomagających uprawę roślin w tym
podłoży do upraw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 26 stycznia 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie budowy drogi krajowej S17 (19728)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Zbigniewa Matuszczaka, przeka-
zanej przy piśmie z dnia 31 grudnia 2010 r., znak
SPS-023-19728/10, w sprawie budowy drogi ekspre-
sowej S17 przedstawiam następujące wyjaśnienia
dotyczące stawianych pytań.
Budowę 68-kilometrowego odcinka drogi ekspre-
sowej S17 od Kurowa (węzeł Sielce) do początku ob-
wodnicy Piask podzielono na pięć zadań, położonych
pomiędzy węzłami: Sielce – Bogucin, Bogucin – Dą-
browica, Dąbrowica – Lubartów, Lubartów – Witosa,
Witosa – Piaski. Umowę na budowę pierwszego od-
cinka drogi ekspresowej S17 Kurów – Lublin – Piaski,
tj. odcinek węzeł Witosa – Piaski (początek obwodni-
cy) o długości 13,1 km, podpisano 12 listopada 2010 r.
Dla pozostałych czterech odcinków 17 grudnia 2009 r.
ogłoszono przetarg na roboty budowlane. Postępowa-
nie przetargowe, prowadzone w trybie ograniczonym,
składa się z dwóch etapów. W pierwszym – wykonaw-
cy chcący wystartować w przetargu muszą wykazać
się potencjałem kadrowym, technicznym, ekonomicz-
nym oraz doświadczeniem. Zakwalifikowane firmy
zostaną zaproszone do drugiego etapu, w którym roz-
patrywane będą oferty cenowe. Wykonawcy na zbu-
dowanie trasy i oddanie do użytku będą mieli 24 mie-
siące od daty udzielenia zamówienia. Postęp prac
przetargowych przedstawia się następująco:
— odcinek nr 1 węzeł Sielce – węzeł Bogucin – wy-
dłużono termin związania z ofertą do 10 marca 2011 r.,
— odcinek nr 2 węzeł Bogucin – węzeł Dąbrowica
– termin składania ofert upływa z dniem 19 stycznia
2011 r.,
— odcinek nr 3 węzeł Dąbrowica – węzeł Lubar-
tów – sprawdzane jest spełnienie warunków udziału
w postępowaniu dla wykonawców, których zamawia-
jący ma zamiar zaprosić do składania ofert,
— odcinek nr 4 węzeł Lubartów – węzeł Witosa
– sprawdzane jest spełnienie warunków udziału
w postępowaniu dla wykonawców, których zamawia-
jący ma zamiar zaprosić do składania ofert.
Budowa drogi S17 Kurów – Lublin – Piaski zosta-
ła ujęta w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015”, załącznik nr 1 – lista zadań inwe-
stycyjnych, których realizacja rozpocznie się do 2013
r. Kwota 4,8 mld zł pozwoliła na wpisanie całego od-
cinka S17 do podstawowego załącznika programu
przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 25 stycznia
2011 r. Stało się to możliwe dzięki podjętym przez
resort infrastruktury działaniom w celu powiększe-
247
nia limitu finansowego, zatwierdzonego m.in. w wie-
loletnim planie finansowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie niejasnych zasad nadzorowania
oraz prowadzenia przez kierownictwo
Ministerstwa Finansów projektów
informatycznych administracji celnej
oraz skarbowej (19735)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, nr SPS-023-19735/10, z dnia 31 grudnia 2010 r.
dotyczącego interpelacji posła Zbigniewa Kozaka in-
formuję, że:
— obowiązujące regulacje prawne nie przewidu-
ją instytucji udzielania pisemnej gwarancji przez
premiera, ministrów lub szefów służb posłom i se-
natorom,
— Centralne Biuro Antykorupcyjne nie prowadzi-
ło od marca 2008 r. żadnych kontroli związanych
z procesami informatyzacji Ministerstwa Finansów;
ostatnia kontrola zakończyła się na kilka dni przed
powołaniem Dariusza Daniluka na stanowisko pod-
sekretarza Stanu w MF,
— Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Central-
ne Biuro Antykorupcyjne nie udzielają informacji na te-
mat monitorowania pozasłużbowych kontaktów pracow-
ników Ministerstwa Finansów oraz nie informują o tym,
czy takie działania są lub nie są potrzebne.
Wyjaśniam ponadto, że nie dysponuję informacja-
mi odnośnie do działań Najwyższej Izby Kontroli
i w związku z tym proszę o zwrócenie się w tej spra-
wie bezpośrednio do prezesa NIK.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
248
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie likwidacji wydziałów pracy
w Sądzie Rejonowym w Chojnicach oraz
w Sądzie Rejonowym w Człuchowie (19738)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke w sprawie likwi-
dacji wydziałów pracy w Sądzie Rejonowym w Choj-
nicach oraz w Człuchowie, przesłaną przy piśmie
z dnia 31 grudnia 2010 r., nr SPS-023-19738/10, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować pana posła, że
plan likwidacji niewielkich wydziałów pracy w są-
dach rejonowych przygotowany został w ramach pro-
wadzonych w Ministerstwie Sprawiedliwości prac
dotyczących racjonalizacji struktury sądów, które
winny składać się z wydziałów o odpowiednim poten-
cjale kadrowym.
W wyniku przeprowadzonej analizy podjęta zo-
stała decyzja o likwidacji wydziałów pracy w niektó-
rych sądach rejonowych i przekazania spraw pracow-
niczych do właściwości miejscowej sąsiednich, więk-
szych jednostek. Ponadto, w niektórych przypadkach
kilku sądów sąsiadujących terytorialnie, a w odnie-
sieniu do których przewidziana jest likwidacja wy-
działów pracy, określono jeden sąd jako przejmujący
właściwość miejscową pozostałych jednostek.
Uzasadniając planowaną reorganizację, podnieść
przede wszystkim należy, że w ostatnich latach od-
notowany został znaczący spadek wpływu spraw
z zakresu prawa pracy do sądów rejonowych (z 324
382 spraw w 2001 r. do 105 122 w 2009 r.).
Istotne znaczenie ma również fakt, że na 165 są-
dów rejonowych, w których działają obecnie wydzia-
ły pracy, w 128 jednostkach etatyzacja pionu pracy
nie przekracza 1 etatu. Dane te ukazują drastyczne
rozproszenie kadry orzeczniczej w pionie pracy. Jest
to zjawisko niekorzystne nie tylko ze względu na wła-
ściwe zarządzanie kadrami, ale również dla zapew-
nienia odpowiedniego poziomu orzecznictwa.
Z punktu wiedzenia etatyzacji, obciążenia i racjo-
nalnego wykorzystania kadry utrzymywanie nie-
wielkich wydziałów pracy w sądach rejonowych nie
znajduje uzasadnienia. Zakłada się, że wpływ spraw
pracowniczych powinien być na tyle duży, aby stano-
wił obciążenie dla co najmniej 2 etatów sędziowskich.
Dopiero w takiej sytuacji w pełni zasadne winno być
utworzenie wydziału pracy.
Analizą w zakresie zniesienia wydziałów pracy
w sądach rejonowych objęte zostały m.in. sądy, w któ-
rych etatyzacja pionu pracy nie przekracza 0,5 etatu
sędziowskiego. Sądy Rejonowe w Chojnicach i Człu-
chowie spełniają wskazane kryterium, gdyż etatyza-
cja w pionie pracy tych jednostek wynosi odpowiednio
0,48 i 0,36 etatu sędziowskiego.
W toku przeprowadzonych konsultacji dotyczą-
cych zniesienia wydziałów pracy zainteresowani pre-
zesi sądów okręgowych przedstawili argumenty w za-
kresie odległości pomiędzy poszczególnymi sądami,
uwarunkowań komunikacyjnych oraz sytuacji loka-
lowej i kadrowej konkretnych jednostek.
Opiniując przedmiotową reorganizację dotyczącą
okręgu słupskiego, prezes Sądu Okręgowego w Słup-
sku podniósł kwestię znacznych odległości do Słup-
ska z miejscowości położonych w obszarze właściwo-
ści miejscowej Sądów Rejonowych w Chojnicach
i Człuchowie. Dlatego też prezes zgłosił konieczność
pozostawienia jednego wydziału pracy w południowej
części okręgu. Z uwagi przede wszystkim na dobre
warunki lokalowe Sądu Rejonowego w Człuchowie,
przedstawiony został postulat pozostawienia Wydzia-
łu Pracy w tej jednostce i przekazanie do wskazane-
go sądu rozpoznawania spraw pracowniczych z ob-
szaru Sądu Rejonowego w Chojnicach. Przeprowa-
dzona w Ministerstwie Sprawiedliwości analiza sta-
nowiska prezesa Sądu Okręgowego w Słupsku wyka-
zała jego zasadność.
Reasumując, uprzejmie informuję, że przygotowy-
wany projekt rozporządzenia ministra sprawiedliwo-
ści zmieniającego rozporządzenie w sprawie utworze-
nia sądów pracy i sądów ubezpieczeń społecznych
uwzględnia m.in. zniesienie wydziałów pracy w Są-
dach Rejonowych w Chojnicach i Lęborku. W związ-
ku z powyższym, w okręgu słupskim przewiduje się
pozostawienie Wydziału Pracy w Sądzie Rejonowym
w Człuchowie oraz Wydziału Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Sądzie Rejonowym Słupsku.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że omawiany pro-
jekt rozporządzenia znajduje się nadal w fazie konsul-
tacji oraz uzgodnień i dopiero ich zakończenie pozwo-
li na wypracowanie jego ostatecznego kształtu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie planowanej restrukturyzacji
prokuratur, na przykładzie
Bystrzycy Kłodzkiej (19747)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w spra-
wie planowanej restrukturyzacji prokuratur, na
przykładzie Bystrzycy Kłodzkiej, przesłaną przy pi-

śmie z dnia 31 grudnia 2010 r., SPS-023-19747/10,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Naczelnym organem prokuratury, zgodnie z art. 1
ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuratu-
rze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39, z późn. zm.), jest
prokurator generalny. Z uwagi na dokonane z dniem
31 marca 2010 r. rozdzielenie urzędów ministra spra-
wiedliwości i prokuratora generalnego, wprowadzone
ustawą z dnia 9 października 2009 r. o zmianie usta-
wy o prokuraturze (Dz. U. Nr 178, poz. 1375), pod-
nieść należy, iż problematyka objęta interpelacją
w sensie koncepcyjnym pozostaje obecnie w gestii
prokuratora generalnego, natomiast ostateczną de-
cyzję w zakresie utworzenia lub zniesienia jednostek
organizacyjnych prokuratury, jak również określenia
ich właściwości podejmuje minister sprawiedliwości,
którego ustawodawca upoważnił, na podstawie dele-
gacji ustawowej zawartej w art. 17 ust. 13 ustawy
o prokuraturze, do wydawania rozporządzeń normu-
jących tę problematykę.
Z informacji przekazanych przez prokuratora ge-
neralnego wynika, że w Prokuraturze Generalnej
zarządzeniem prokuratora generalnego z dnia 7 grud-
nia 2010 r. powołany został zespół do oceny zasadno-
ści dalszego funkcjonowania ośrodków zamiejsco-
wych prokuratur okręgowych i rejonowych, jedno-
stek szczebla rejonowego o obsadzie od 3 do 5 etatów
orzeczniczych oraz jednostek szczebla rejonowego,
które na obszarze swojej właściwości nie posiadają
siedziby sądu rejonowego.
Wskazany zespół ma za zadanie dokonanie, w opar-
ciu o analizy statystyczne, wyliczenia finansowe oraz
informacje dotyczące sytuacji majątkowej i warun-
ków lokalowych, oceny zasadności dalszego funkcjo-
nowania ośrodków zamiejscowych prokuratur okrę-
gowych i rejonowych, jednostek szczebla rejonowego
o obsadzie od 3 do 5 etatów orzeczniczych oraz jed-
nostek szczebla rejonowego, które na obszarze swojej
właściwości nie posiadają siedziby sądu rejonowego.
Ocena przedstawiona przez zespół będzie podstawą
do podejmowania dalszych działań w zakresie zno-
szenia prokuratur rejonowych i ośrodków zamiejsco-
wych.
Zespół dokonuje szczegółowej analizy i oceny
obecnych warunków funkcjonowania jednostek pro-
kuratury szczebla rejonowego o wskazanej obsadzie
etatowej i związanych z tym kosztów, możliwości
przejęcia spraw oraz kadry orzeczniczej, urzędników
i innych pracowników prokuratury przez jednostki
ościenne, a także zapewnienia w przyszłości takim
jednostkom, przy zwiększonym obszarze ich właści-
wości miejscowej, prawidłowej realizacji ustawowych
zadań. Prace zespołu obejmą w pierwszej kolejności
ośrodki zamiejscowe prokuratur okręgowych i rejo-
nowych, jednostki szczebla rejonowego o obsadzie
3 etatów oraz jednostki szczebla rejonowego mające
siedziby w miastach, w których nie funkcjonują sądy
rejonowe.
Z uwagi na to, że Prokuratura Rejonowa w By-
strzycy Kłodzkiej jest jednostką szczebla rejonowego
249
o obsadzie 5 etatów orzeczniczych, która na obszarze
swojej właściwości nie posiada siedziby sądu rejono-
wego, zasadność jej dalszego funkcjonowania będzie
przedmiotem szczegółowej analizy i oceny zespołu.
Ze stanowiska przekazanego przez prokuratora
generalnego wynika, że decyzja dotycząca podjęcia
działań mających na celu ewentualną likwidację tej
prokuratury zostanie podjęta na podstawie dokona-
nych przez zespół ustaleń i rekomendacji, po zakoń-
czeniu jego prac. W pracach zespołu wzięte zostaną
pod uwagę również argumenty przedstawione w in-
terpelacji.
W wypadku wysunięcia postulatu likwidacji lub
reorganizacji jednostki organizacyjnej prokuratury,
której dotyczy interpelacja, ostateczną decyzję na
podstawie przedstawionych przez prokuratora gene-
ralnego argumentów podejmie minister sprawiedli-
wości, jako organ uprawniony do podejmowania –
w porozumieniu z prokuratorem generalnym – czyn-
ności władczych w tym zakresie, na podstawie wspo-
mnianego upoważnienia ustawowego zawartego
w art. 17 ust. 13 ustawy o prokuraturze.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie wprowadzenia rozwiązań
ułatwiających podejmowanie prac polegających
na wycince drzew rosnących w międzywalu
rzeki Wisły i refulacji jej koryta (19760)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Joanny
Muchy z dnia 31 grudnia 2010 r., znak: SPS-023-
-19760/10, w sprawie rozwiązań ułatwiających podej-
mowanie prac polegających na wycince drzew rosną-
cych w międzywalu rzeki Wisły i refulacji jej koryta,
poniżej przedstawiam, co następuje.
W związku z docierającymi do resortu środowiska
sygnałami o możliwych problemach związanych z wy-
cinką drzew na terenach międzywala, w tym w szcze-
gólności na terenach objętych prawną formą ochrony
przyrody, powołano zespół z przedstawicieli General-
nej Dyrekcji Ochrony Środowiska oraz Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej, którego zadaniem jest
wypracowanie jednolitego stanowiska w tej sprawie.
Wycinka drzew na terenach bezpośredniego zagro-
żenia powodzią możliwa jest na podstawie decyzji
dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej
250
po uzgodnieniu projektu tej decyzji z właściwym dy-
rektorem regionalnej dyrekcji ochrony środowiska.
Kwestią wymagającą doprecyzowania jest stoso-
wanie przepisów ustaw środowiskowych, w tym usta-
wy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
(Dz. U z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.), jak
i ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnia-
niu informacji o środowisku, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227,
z późn. zm.), w powiązaniu z przepisami ustawy
z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) w tym zakresie.
Niezależnie od powyższego jednostki terenowe
przeprowadziły wstępną ocenę terenów bezpośred-
niego zagrożenia powodzią, które mogą wymagać
wydania decyzji nakazującej wycinkę drzew. Z sza-
cunków tych wynika, że jest to powierzchnia rzędu
30 tys. ha, a koszt wycinki to około 100 mln zł.
Odnosząc się do kwestii refulacji, uprzejmie wy-
jaśniam, iż działania te rzadko są podejmowane
w korytach rzek. Ewentualne prace, jakie podejmo-
wane są w korytach rzek, dotyczą odtworzenia ich
profilu podłużnego lub poprzecznego w celu zapew-
nienia spływu wód. Działania te polegają przede
wszystkim na usunięciu odsypisk, które ograniczają
przepustowość koryta, powodując zagrożenie dla jego
stabilności. Przetransportowanie urobku metodą re-
fulacyjną wykonywane jest najczęściej w celu odtwo-
rzenia plaż oraz pogłębienia torów wodnych np. jezior
– wówczas urobek przemieszczany jest w obrębie da-
nego akwenu, a nie usuwany, jak ma to miejsce przy
jego odtworzeniu.
Odpowiadając na pytanie dotyczące podejmowa-
nych przez resort środowiska innych działań zwięk-
szających poziom ochrony przed powodzią, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
W zakresie prac związanych ze zwiększeniem bez-
pieczeństwa przeciwpowodziowego kraju, będących
przedmiotem drugiego pytania wyjaśniam, iż na
równi z podejmowaniem nowych inwestycji ważne
jest utrzymanie istniejącego majątku i usuwanie
szkód powodziowych powstałych w korytach rzek
i potoków oraz w urządzeniach wodnych.
Tegoroczne szkody powodziowe powstałe na ma-
jątku Skarbu Państwa, będącym w administracji re-
gionalnych zarządów gospodarki wodnej, oszacowano
na 1,354 mld zł wg informacji na koniec października
br. Na kwotę tą składa się blisko 2300 zinwentaryzo-
wanych szkód. Z powyższej kwoty na zadania priory-
tetowe, związane z ochroną życia ludzkiego i mienia
o znacznej wartości, przypada konieczność wydatko-
wania ponad 774 mln zł.
Regionalne zarządy gospodarki wodnej otrzyma-
ły ponad 90 mln zł ze środków rezerwy celowej
MSWiA na usuwanie skutków klęsk żywiołowych.
Środki te zostały przeznaczone na zadania prioryte-
towe, związane z ochroną życia ludzkiego i mienia
o znacznej wartości, a także bieżącą akcję przeciw-
powodziową. Proces odbudowy powstałych zniszczeń,
przy dużym zaangażowaniu finansowym budżetu
państwa i rezerw celowych, musi być rozłożony na
kilka lat, przy jednoczesnym zapewnieniu stałego
poziomu finansowania zadań statutowych związa-
nych z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych. Jed-
nostki te złożyły też wnioski o dofinansowanie zadań
związanych z usuwaniem zniszczeń po tegorocznych
powodziach z Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej na kwotę około 169
mln zł. Środki te będą wydatkowane w latach 2011–
–2012.
Należy podkreślić, że przy tak dużych stratach
w majątku i ograniczonym finansowaniu zadań sta-
tutowych w pierwszej kolejności wykonywane są pra-
ce o znaczeniu priorytetowym. Dalsze prace, polega-
jące na odtworzeniu majątku związanego z gospodar-
ką wodną, będą wykonywane w miarę dostępnych
środków, z uwzględnieniem stopnia pilności wynika-
jącego z zagrożenia i potrzeb społecznych.
Obecnie regionalne zarządy gospodarki wodnej
przygotowują także 6 projektów infrastrukturalnych
mających na celu ochronę zdrowia i bezpieczeństwa
ludzi, w tym ochronę dóbr materialnych na obsza-
rach zabudowanych, których finansowanie przewi-
dziane jest z budżetu państwa i Funduszu Spójności
Unii Europejskiej. Są to indywidualne projekty klu-
czowe, stanowiące przedsięwzięcia inwestycyjne o stra-
tegicznym znaczeniu dla realizacji Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013,
których wdrożenie jest niezwykle istotne również
z punktu widzenia osiągnięcia zakładanych wskaź-
ników rozwoju społeczno-gospodarczego kraju. Pro-
jekty te, umieszczone na „Liście projektów indywi-
dualnych PO IiŚ” w priorytecie III: Zarządzanie za-
sobami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska,
działaniu 3.1: Retencjonowanie wody i zapewnienie
bezpieczeństwa przeciwpowodziowego, przewidywa-
ne są do realizacji do roku 2015.
Ponadto priorytetem w gospodarce wodnej w za-
kresie inwestycji jest dokończenie inwestycji finanso-
wanych ze środków krajowych: „Budowa stopnia wod-
nego Malczyce na rzece Odrze” oraz „Budowa zbior-
nika wodnego Świnna Poręba na Skawie”. W dalszej
perspektywie planowana jest realizacja szeregu inwe-
stycji z zakresu ochrony przeciwpowodziowej.
Obowiązujące aktualnie przepisy w zakresie ochro-
ny przeciwpowodziowej zostaną w najbliższym czasie
znowelizowane m.in. ze względu na konieczność im-
plementacji do polskiego systemu prawnego postano-
wień dyrektywy 2007/60/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie
oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (Dz. U.
UE L 288 z 6.11.2007, str. 27), zwanej dyrektywą po-
wodziową. Celem nadrzędnym tej dyrektywy jest
ograniczanie strat powodziowych poprzez właściwe
zagospodarowywanie terenów narażonych na zjawi-
sko powodzi. Zgodnie z dyrektywą 2007/60/WE oraz
nowelizacją ustawy Prawo wodne sporządzone zosta-
ną istotne dokumenty planistyczne:

— wstępna ocena ryzyka powodziowego (opraco-
wana do dnia 22 grudnia 2011 r.), określone zostaną
w niej obszary, na których istnieje znaczące ryzyko
powodzi lub wystąpienie znaczącego ryzyka powodzi
jest prawdopodobne (tzw. obszary narażone na nie-
bezpieczeństwo powodzi);
następnie dla tych obszarów będą sporządzone:
— mapy zagrożenia powodziowego (opracowane
do dnia 22 grudnia 2013 r.), na mapach zagrożenia
określone zostaną obszary, na których prawdopodo-
bieństwo wystąpienia powodzi jest: niskie (raz na
500 lat), średnie (nie częściej niż co 100 lat) oraz wy-
sokie (raz na 10 lat), ponadto wskazane zostaną głę-
bokości wody oraz prędkości przepływu wody;
uzupełnieniem map zagrożenia powodziowego będą:
— mapy ryzyka powodziowego (opracowane do
dnia 22 grudnia 2013 r.), w których uwzględniona
zostanie liczba mieszkańców dotkniętych powodzią,
zagrożenia dla infrastruktury, w tym szczególnie dla
instalacji mogących zagrażać środowisku, jak
np. oczyszczalnie ścieków, oraz wszelkie inne infor-
macje mające wpływ na szacowanie ryzyka;
następnie dla całych obszarów dorzeczy przygo-
towane zostaną:
— plany zarządzania ryzykiem powodziowym
(opracowane do dnia 22 grudnia 2015 r.), będą one
obejmować wszystkie aspekty zarządzania ryzykiem
powodziowym, w szczególności działania ukierunko-
wane na zapobieganie, ochronę i właściwe przygoto-
wanie, w tym prognozowanie powodzi i systemy
wczesnego ostrzegania. Dla obszarów, gdzie wystę-
puje lub może wystąpić istotne ryzyko powodzi, usta-
lone zostaną odpowiednie cele zarządzania ryzykiem
powodziowym. Plany zarządzania ryzykiem powo-
dziowym uwzględniać będą m.in. analizę kosztów i ko-
rzyści, zasięg powodzi i trasy przejścia fali powodzio-
wej, obszary o potencjalnych możliwościach retencyj-
nych, a także cele środowiskowe zawarte w ramowej
dyrektywie wodnej, zasady gospodarowania wodą
i gruntami, elementy planowania przestrzennego
i zagospodarowania terenu oraz ochronę przyrody.
Powyżej wskazane mapy zagrożenia powodziowe-
go i mapy ryzyka powodziowego będą stanowiły pod-
stawę dla racjonalnego planowania przestrzennego
na obszarach narażonych na niebezpieczeństwo po-
wodzi, a tym samym dla zapobiegania powstawaniu
szkód powodziowych. Znowelizowana ustawa Prawo
wodne zakłada, iż wyznaczone na tych mapach grani-
ce obszarów o danym prawdopodobieństwie występo-
wania będą uwzględniane w planie zagospodarowania
przestrzennego województwa, studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmi-
ny, miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego w obligatoryjnym terminie 18 miesięcy od dnia
przekazania map zagrożenia powodziowego oraz map
ryzyka powodziowego przez właściwego dyrektora re-
gionalnego zarządu gospodarki wodnej właściwym
organom administracji publicznej. Ponadto ustalenia
map zagrożenia i ryzyka powodziowego będą musiały
być uwzględniane przy wydawaniu decyzji o ustaleniu
251
lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji
o warunkach zabudowy.
Do czasu przekazania map zagrożenia powodzio-
wego właściwym gminom zachowują ważność wyko-
nane już studia ochrony przeciwpowodziowej sporzą-
dzone przez dyrektorów regionalnych zarządów go-
spodarki wodnej na podstawie dotychczas obowiązu-
jących przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Pra-
wo wodne.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez panią poseł
Joannę Muchę.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie budowy strategicznego odcinka
drogi ekspresowej S17 Kurów – Lublin – Piaski
(19762)
Szanowna Pani Poseł! W nawiązaniu do interpe-
lacji pani poseł Joanny Muchy, przekazanej przy pi-
śmie z dnia 31 grudnia 2010 r., znak SPS-023-19762/
10, w sprawie budowy strategicznego odcinka drogi
ekspresowej S17 Kurów – Lublin – Piaski przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Budowę 68-kilometrowego odcinka drogi ekspre-
sowej S17 od Kurowa (węzeł Sielce) do początku ob-
wodnicy Piask podzielono na pięć zadań, położonych
pomiędzy węzłami: Sielce – Bogucin, Bogucin – Dą-
browica, Dąbrowica – Lubartów, Lubartów –Witosa,
Witosa – Piaski. Umowę na budowę pierwszego od-
cinka drogi ekspresowej S17 Kurów – Lublin – Piaski,
tj. odcinek węzeł Witosa – Piaski (początek obwodni-
cy) o długości 13,1 km, podpisano 12 listopada 2010 r.
Dla pozostałych czterech odcinków 17 grudnia 2009 r.
ogłoszono przetarg na roboty budowlane. Postępowa-
nie przetargowe, prowadzone w trybie ograniczonym,
składa się z dwóch etapów. W pierwszym – wykonaw-
cy chcący wystartować w przetargu muszą wykazać
się potencjałem kadrowym, technicznym, ekonomicz-
nym oraz doświadczeniem. Zakwalifikowane firmy
zostaną zaproszone do drugiego etapu, w którym roz-
patrywane będą oferty cenowe. Wykonawcy na zbu-
dowanie trasy i oddanie do użytku będą mieli 24 mie-
siące od daty udzielenia zamówienia. Postęp prac
przetargowych przedstawia się następująco:
252
— odcinek nr 1 węzeł Sielce – węzeł Bogucin – wy-
dłużono termin związania z ofertą do 10 marca 2011 r.,
— odcinek nr 2 węzeł Bogucin – węzeł Dąbrowica
– termin składania ofert upływa z dniem 19 stycznia
2011 r.,
— odcinek nr 3 węzeł Dąbrowica – węzeł Lubar-
tów – sprawdzane jest spełnienie warunków udziału
w postępowaniu dla wykonawców, których zamawia-
jący ma zamiar zaprosić do składania ofert,
— odcinek nr 4 węzeł Lubartów – węzeł Witosa
– sprawdzane jest spełnienie warunków udziału
w postępowaniu dla wykonawców, których zamawia-
jący ma zamiar zaprosić do składania ofert.
Budowa drogi S17 Kurów – Lublin – Piaski zosta-
ła ujęta w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015”, załącznik nr 1 – lista zadań inwe-
stycyjnych, których realizacja rozpocznie się do 2013
r. Kwota 4,8 mld zł pozwoliła na wpisanie całego od-
cinka S17 do podstawowego załącznika programu
przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 25 stycznia
2011 r. Stało się to możliwe dzięki podjętym przez
resort infrastruktury działaniom w celu powiększe-
nia limitu finansowego, zatwierdzonego m.in. w wie-
loletnim planie finansowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Elżbiety Witek
i Anny Zalewskiej
w sprawie sytuacji finansowej POZ w 2011 r.
(19764)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Elżbiety Witek i pani Anny Zalewskiej,
posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
14 grudnia 2010 r. w sprawie sytuacji finansowej POZ
w roku 2011, która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31
grudnia 2010 r. (znak: SPS-023-19764/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do bieżącego etapu negocjacji w spra-
wie sfinalizowania podpisania kontraktów na 2011 r.
przez świadczeniodawców POZ z NFZ, uprzejmie in-
formuję, iż w trosce o dobro pacjentów i zachowanie
ciągłości udzielania świadczeń gwarantowanych w za-
kresie podstawowej opieki zdrowotnej od 1 stycznia
2011 r. Ministerstwo Zdrowia od samego początku
pojawienia się informacji o zagrożeniu odnośnie do
kontraktowania przedmiotowych świadczeń podjęło
dialog z przedstawicielami Federacji Związków Pra-
codawców Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielono-
górskie” w tym zakresie.
Efektem prowadzonych rozmów było podpisanie
w dniu 22 grudnia 2010 r. porozumienia pomiędzy
przedstawicielami Federacji Związków Pracodawców
Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielonogórskie”
a ministrem zdrowia i prezesem Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, zgodnie z którym niezwłocznie po
opublikowaniu przez prezesa NFZ zmiany zarządze-
nia nr 74/2010/DSOZ z dnia 1 grudnia 2010 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna, świadczeniodawcy zrzeszeni w fe-
deracji „Porozumienie Zielonogórskie” zobowiązali
się do złożenia wniosków o zawarcie umów w zakre-
sie podstawowej opieki zdrowotnej na 2011 r.
Ponadto na spotkaniu w dniu 27 stycznia br., któ-
re miało miejsce w Ministerstwie Zdrowia, z przed-
stawicielami Federacji Związków Pracodawców
Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielonogórskie”
omówiony został stan zaawansowania zawierania
umów w przedmiotowym zakresie ze szczególnym
uwzględnieniem zawierania umów ze świadczenio-
dawcami z terenu województwa mazowieckiego i ma-
łopolskiego, ze wskazaniem, iż nie ma jakichkolwiek
przeszkód przy zawieraniu tych umów.
W związku z powyższym, według informacji uzy-
skanych z oddziałów wojewódzkich funduszu, wszyst-
kie umowy ze świadczeniodawcami, w tym ze świad-
czeniodawcami zrzeszonymi w „Porozumieniu Zielo-
nogórskim”, powinny zostać podpisane na początku
lutego br.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż pomimo
przedłużającego się procesu zawierania umów, od po-
czątku stycznia br., ze strony świadczeniodawców,
w tym także tych zrzeszonych w federacji „Porozu-
mienie Zielonogórskie”, jest zapewniona ciągłość
udzielania świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie tzw. dopalaczy (19794)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 31 grudnia 2010 r. (znak:
SPS-023-19794/10), uprzejmie przedkładam odpo-

wiedź na interpelację pana posła Jarosława Matwie-
juka w sprawie tzw. dopalaczy.
Poniższa odpowiedź na interpelację została udzie-
lona z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, w po-
rozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, ministrem sprawiedliwości oraz preze-
sem Rządowego Centrum Legislacji.
Problematyka obrotu i wytwarzania środków za-
stępczych została uregulowana w ustawie z dnia
8 października 2010 r. o zmianie ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej In-
spekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 213, poz. 1396). Usta-
wodawca jako główny podmiot odpowiedzialny za
realizację przepisów ustawy w tym zakresie wskazał
Państwową Inspekcję Sanitarną.
Zgodnie z wolą ustawodawcy, znowelizowane
ustawy: z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.)
oraz z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji
Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851, z późn.
zm.) tworzą system rozpoznawania i ograniczania
dostępności na rynku nowych, dotychczas niezna-
nych, substancji o działaniu psychoaktywnym oraz
wprowadzają do polskiego porządku prawnego odpo-
wiedzialność karnoadministracyjną za zachowanie
polegające na wytwarzaniu lub wprowadzaniu do ob-
rotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środka
zastępczego, przewidując za takie zachowanie karę
pieniężną w wysokości od 20 000 zł do 1 000 000 zł.
W ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdzia-
łaniu narkomanii zdefiniowano pojęcie „środka za-
stępczego”, wskazując, że środkiem zastępczym jest
każda substancja pochodzenia naturalnego lub syn-
tetycznego w każdym stanie fizycznym lub produkt,
roślina, grzyb lub ich część, zawierające taką sub-
stancję, używane zamiast środka odurzającego lub
substancji psychotropowej lub w takich samych ce-
lach jak środek odurzający lub substancja psychotro-
powa, których wytwarzanie i wprowadzanie do obro-
tu nie jest regulowane na podstawie przepisów od-
rębnych (art. 4 pkt. 27 ustawy). Powyższe unormo-
wania zostały wprowadzone do porządku prawnego
w związku z negatywnym zjawiskiem wprowadzania
do obrotu tzw. dopalaczy – produktów zawierających
substancje o charakterze psychoaktywnym, którymi
obrót nie podlega prawnokarnej reglamentacji na
podstawie przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nar-
komanii. Należy zwrócić uwagę, że ustawodawca ce-
lowo zdecydował się na wprowadzenie normy repre-
syjnej, realizowanej w oparciu o reżim odpowiedzial-
ności administracyjnej, a nie sankcji karnej, z kilku
zasadniczych powodów.
Podstawowym problemem dotyczącym prawno-
karnej reglamentacji obrotu substancjami psychoak-
tywnymi jest wymóg takiej konstrukcji normatywnej
aktu prawnego, aby na poziomie ustawowym określał
on substancje, którymi obrót jest reglamentowany.
Tak też powołana ustawa o przeciwdziałaniu narko-
manii określa substancje psychoaktywne, których
wytwarzanie, obrót czy też udostępnianie jest regla-
253
mentowane, przez wskazanie konkretnej substancji
w załączniku nr 1 lub 2 do ustawy, zawierającym
wykaz substancji odurzających i psychotropowych.
Konieczność określenia znamion czynu zabronionego
na poziomie ustawy jest wymogiem konstytucyjnym,
wynikającym z art. 42 ust. 1 konstytucji, ustanawia-
jącego zasadę nullum crimen sine lege certa, zgodnie
z którą wszystkie znamiona przestępstwa powinny
być określone na płaszczyźnie ustawowej, w sposób
precyzyjny, tak aby adresat normy był w stanie roz-
poznać zachowanie zakazane pod groźbą kary, od
zachowań obojętnych z punktu widzenia norm pra-
wa karnego. Jednocześnie nie istnieje możliwość
określenia w akcie normatywnym wszystkich sub-
stancji o działaniu psychoaktywnym, gdyż katalog
związków chemicznych mogących wywierać wpływ
psychoaktywny na organizm ludzki jest katalogiem
otwartym.
Stąd też prawo karne w odniesieniu do omawia-
nego zjawiska jest o krok wstecz za zmieniającą się
rzeczywistością społeczną. Dopiero bowiem wprowa-
dzenie do obrotu nowej, określonej substancji psycho-
aktywnej daje ustawodawcy możliwość wprowadze-
nia jej prawnokarnej reglamentacji w drodze noweli-
zacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zmiana
prawa skutkuje natomiast tym, że producenci tzw.
dopalaczy zmieniają strukturę chemiczną związku,
niejednokrotnie nieznacznie, i wprowadzają na rynek
nową substancję, nieobjętą prawnym zakazem. Z po-
wyższych względów walka z analizowanym zjawi-
skiem za pomocą instrumentów prawnokarnych jest
bardzo trudna.
Wprowadzona przez ustawodawcę odpowiedzial-
ność karnoadministracyjna za wytwarzanie lub
wprowadzanie do obrotu środka zastępczego ma cha-
rakter represyjny i zgodnie z utrwalonym orzecznic-
twem Trybunału Konstytucyjnego stosuje się do niej
odpowiednio postanowienia konstytucji dotyczące
wymogów stanowienia przepisów prawa karnego.
Należy jednak zauważyć, że w ramach odpowiedzial-
ności karnoadministracyjnej rygory stanowienia
norm represyjnych są łagodniejsze.
W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego
wskazywano, że wprawdzie normy karnoadministra-
cyjne przewidują niekiedy znaczny stopień dolegliwo-
ści dla podmiotów, których zachowanie wypełnia hi-
potezę tych norm, to jednak z faktem popełnienia
deliktu administracyjnego nie są związane tak po-
ważne konsekwencje, jak w przypadku norm prawa
karnego materialnego. W szczególności podnoszono,
że w przypadku odpowiedzialności karnoadministra-
cyjnej brak jest społecznego napiętnowania czynu
sprawcy, jego stygmatyzacji związanej z odpowie-
dzialnością karną, a faktu ukarania nie ujawnia się
w rejestrze skazanych. Nadto nie znajdują zastoso-
wania te wszystkie instytucje prawa karnego, które
określają sytuacje powrotności do przestępstwa, któ-
rych konsekwencją jest zaostrzenie odpowiedzialno-
ści karnej. Ponadto wskazuje się, że w przypadku
norm karnoadministracyjnych dolegliwość sankcji
254
dotyczy wyłącznie sfery majątkowej osoby ukaranej,
podczas gdy prawo karne ingeruje nie tylko w sferę
majątkową skazanego, ale często także w dobro o fun-
damentalnym znaczeniu, jakim jest wolność osobista
jednostki.
Te wszystkie argumenty uzasadniają większą
swobodę ustawodawcy w stanowieniu norm karno-
administracyjnych. Jednocześnie należy wskazać, że
przepisy prawa karnoadministracyjnego są przydat-
nym instrumentem pozostającym w dyspozycji usta-
wodawcy, pozwalającym na zastosowanie szybkiej
reakcji władz państwowych na określone naganne
zjawiska społeczne. Warto w tym zakresie wskazać,
że postępowanie administracyjne, w którym docho-
dzi do konkretyzacji odpowiedzialności karnoadmi-
nistracyjnej, cechuje się znacznymi uproszczeniami
w stosunku do postępowania karnego. W postępowa-
niu tym nie obowiązuje szereg gwarancji proceso-
wych, które przysługują stronie postępowania kar-
nego, zaś organ procesowy łączy funkcje oskarżyciel-
skie i rozstrzygające co do przedmiotu postępowania.
Nadto odpowiedzialność karnoadministracyjna jest
zbliżona do odpowiedzialności obiektywnej za naru-
szenie określonych norm prawa administracyjnego,
podczas gdy odpowiedzialność karna ma charakter
zindywidualizowany.
Wskazane wyżej odmienności odpowiedzialności
karnoadministracyjnej powodują, że tego rodzaju in-
strumenty prawne są skutecznym instrumentem
walki z określonymi społecznie szkodliwymi zjawi-
skami. Stąd też wydaje się, że ustawodawca w sposób
zasadny obrał tę formę odpowiedzialności prawnej,
czyniąc z niej podstawowy instrument walki ze spo-
łecznie szkodliwym zjawiskiem produkcji i wprowa-
dzania do obrotu tzw. dopalaczy, zwłaszcza że w tej
grupie produktów znajdują się substancje o bardzo
różnych właściwościach, niejednokrotnie nieposiada-
jących tak destruktywnego działania na organizm
ludzki, jak substancje odurzające i psychoaktywne
określone w wykazie substancji odurzających i psy-
choaktywnych zawartych w załączniku nr 1 i 2 usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii. Konieczność wstrzy-
mania obrotu tymi substancjami wynika z niebez-
pieczeństwa, jakie niesie zażycie substancji o niezba-
danych skutkach dla organizmu ludzkiego.
Należy podkreślić, że podstawową konsekwencją
wprowadzenia reżimu odpowiedzialności karnoad-
ministracyjnej za zachowania polegające na wytwa-
rzaniu lub wprowadzaniu do obrotu środka zastęp-
czego jest niemożność prowadzenia czynności opera-
cyjno-rozpoznawczych w odniesieniu do tego rodzaju
zachowań. Należy bowiem wskazać, że podejmowanie
tego rodzaju czynności zastrzeżone jest wyłącznie do
czynów uznanych przez ustawodawcę za przestęp-
stwa. Warto także zwrócić uwagę, że niektóre z form
czynności operacyjno-rozpoznawczych, jak na przy-
kład kontrola operacyjna, zastrzeżone są tylko dla
najpoważniejszych przestępstw, których katalogi
określają przepisy ustaw kompetencyjnych dotyczą-
cych Policji oraz innych służb.
Niezależnie od powyższego, zgodnie z przepisami
znowelizowanej ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej, w przypadku uzasad-
nionego podejrzenia, że produkt stwarza zagrożenie
życia lub zdrowia ludzi, właściwy państwowy inspek-
tor sanitarny wstrzymuje, w drodze decyzji, jego wy-
twarzanie lub wprowadzanie do obrotu lub nakazuje
wycofanie produktu z obrotu na czas niezbędny do
przeprowadzenia oceny i badań jego bezpieczeństwa,
nie dłuższy niż 18 miesięcy. Wyniki badań zakwe-
stionowanych produktów, a w szczególności ustalenia
w zakresie ich składu chemicznego, będą stanowiły
podstawę do ewentualnego wprowadzania poszcze-
gólnych substancji do załączników ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii, jako środków psychotropo-
wych lub substancji odurzających, co z kolei umożli-
wia ich zidentyfikowanie i następnie wycofanie z obro-
tu. Policja uzyskuje tym samym legitymację do ko-
rzystania z uprawnień, jakie przysługują w ściganiu
nielegalnego obrotu i wytwarzania takich substancji,
włącznie z możliwością stosowania metod pracy ope-
racyjnej. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 14
ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U.
z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) w granicach
swych zadań Policja, w celu rozpoznawania, zapobie-
gania i wykrywania przestępstw i wykroczeń, wyko-
nuje czynności operacyjno-rozpoznawcze, dochodze-
niowo-śledcze i administracyjno-porządkowe.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że rozwiązania przyjęte w ustawie z dnia 8 paździer-
nika 2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej są wystarczające do prowadzenia skutecz-
nych działań zarówno przez Państwową Inspekcję
Sanitarną, jak i Policję.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie trudności uzyskania
danych osobowych osób, które dopuściły się
popełnienia różnego rodzaju wykroczeń
za pomocą telefonu (19807)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Smolarza, przesłaną
przy piśmie z dnia 31 grudnia 2010 r., nr SPS-023-

-19807/10, w sprawie trudności w dostępie do uzyska-
nia danych osobowych osób, które dopuściły się po-
pełnienia różnego rodzaju wykroczeń przy pomocy
telefonu, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W aktualnie obowiązującym stanie prawnym nie
istnieje po stronie operatorów sieci telekomunikacyj-
nych, zobligowanych do zachowania tajemnicy tele-
komunikacyjnej, prawny obowiązek przekazywania
treści oraz danych objętych tą tajemnicą organom
procesowym prowadzącym postępowania w spra-
wach o wykroczenia.
Wskazać należy, że art. 49 Konstytucji RP zapew-
nia wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się
oraz zastrzega, że ich ograniczenie może nastąpić je-
dynie w przypadkach określonych w ustawie i w spo-
sób w niej określony. Również art. 159 ust. 2 ustawy
z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne
(Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) zakazuje za-
poznawania się, utrwalania, przechowywania, prze-
kazywania lub innego wykorzystywania treści lub
danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez
osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu, z za-
strzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie.
Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postę-
powania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r.
Nr 133, poz. 848, z późn. zm.), w żadnym z przepisów
nie nakłada obowiązku na operatorów sieci teleko-
munikacyjnych, obowiązanych do zachowania tajem-
nicy telekomunikacyjnej, udostępniania organom
procesowym treści oraz danych objętych tajemnicą
telekomunikacyjną w ramach prowadzonych przez
te organy postępowań w sprawach o wykroczenia.
Nie wyposaża również żadnego z tych organów w związ-
ku z realizowaniem przez nie zadań w toku postępo-
wań w sprawach o popełnienie wykroczenia w prawo
do żądania ujawnienia, a następnie do przetwarzania
danych identyfikujących abonenta, zakończenia sieci
lub urządzenia telekomunikacyjnego, między który-
mi wykonano połączenie, oraz danych dotyczących
uzyskania lub próby uzyskania połączenia między
określonymi urządzeniami telekomunikacyjnymi lub
zakończeniami sieci, a także okoliczności i rodzajów
wykonanego połączenia.
Podstawy do udostępniania przez operatorów sie-
ci telekomunikacyjnych danych objętych tajemnicą
telekomunikacyjną organom procesowym prowadzą-
cym postępowania w sprawach o wykroczenia brak
jest również w innych ustawach szczególnych regu-
lujących kompetencje organów procesowych podej-
mujących czynności w ramach postępowań w spra-
wach o wykroczenia.
W szczególności nie statuuje tego rodzaju obo-
wiązku w sprawach o popełnienie wykroczenia
art. 20c ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji
(Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.), art. 10b
ust.1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży
Granicznej (Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, z późn.
zm.), art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r.
o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach po-
rządkowych (Dz. U. Nr 123, poz. 1353, z późn. zm.),
255
ani art. 10a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.).
W wymienionych przepisach ustawodawca jedno-
znacznie określił warunki, w jakich wskazane w tych
przepisach dane mogą być ujawniane organom pro-
cesowym oraz przetwarzane przez te organy, przesą-
dzając, że tego rodzaju czynności dopuszczalne są
wyłącznie w celu zapobiegania i wykrywania prze-
stępstw.
Wskazać należy, że wprowadzenie do Kodeksu po-
stępowania w sprawach o wykroczenia przepisów
umożliwiających pozyskiwanie przez organy proce-
sowe wykazów połączeń telefonicznych oraz danych
identyfikujących abonenta w odniesieniu do wykro-
czeń, a więc czynów o znacznie niższej randze niż
przestępstwa, z uwagi na konflikt z zasadą ochrony
wolności komunikowania się mogłoby rodzić istotne
zastrzeżenia konstytucyjne, sprowadzające się do za-
rzutu naruszenia określonej w art. 31 ust. 3 Konsty-
tucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady proporcjonal-
ności.
Podkreślić należy, że określając zasady postępo-
wania w sprawach o wykroczenia, ustawodawca
w sposób celowy nie objął katalogiem zawartym
w art. 38 Kodeksu postępowania w sprawach o wy-
kroczenia, określającym przepisy Kodeksu postępo-
wania karnego znajdujące odpowiednie zastosowanie
do czynności procesowych prowadzonych w postępo-
waniu w sprawach o wykroczenia, przepisów art. 218
Kodeksu postępowania karnego, umożliwiających
uzyskanie przez sąd i prokuratora danych, o których
mowa w art. 180c i 180d Prawa telekomunikacyjne-
go, a także nie przewidział żadnej innej podstawy
prawnej pozwalającej na ograniczenie tajemnicy ko-
munikowania w związku z postępowaniem w sprawie
o wykroczenie.
Podsumowując, stwierdzić należy, że w postępo-
waniu w sprawach o wykroczenia, odmiennie niż
w stosunku do przestępstw, nie przewidziano możli-
wości uzyskania przez organy procesowe od operato-
rów sieci telekomunikacyjnych treści oraz danych
objętych tajemnicą telekomunikacyjną. Rozwiązanie
takie znajduje mocne wsparcie racjami konstytucyj-
nymi przemawiającymi przeciwko ograniczeniu wol-
ności i tajemnicy komunikowania się na poczet pro-
wadzenia czynności dowodowych w sprawach o prze-
kroczenia prawa najniższej rangi, jakie stanowią
czyny należące do kategorii wykroczeń.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pytania
nr 2, uprzejmie informuję, że rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy Kodeks karny skierowany do Sej-
mu w dniu 27 października 2010 r. (druk nr 3553),
znajdujący się na etapie prac w Nadzwyczajnej Komi-
sji do spraw zmian w kodyfikacjach, przewiduje wpro-
wadzenie nowych typów przestępstw kryminalizują-
cych zjawisko stalkingu, a więc uporczywego nęka-
nia innej osoby, oraz zjawisko tzw. kradzieży tożsa-
mości.
W projekcie tym przewidziano dodanie do rozdzia-
łu XXIII Kodeksu karnego, grupującego przestęp-
256
stwa przeciwko wolności, nowego artykułu oznaczo-
nego jako art. 190a, o następującym brzmieniu:
„Art. 190a § 1. Kto przez uporczywe nękanie innej
osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasad-
nione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istot-
nie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawie-
nia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wykorzystuje wi-
zerunek innej osoby lub inne jej dane osobowe w celu
wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1
lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne
życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności
od roku do lat 10.
§ 4. Ściganie przestępstw określonych w § 1 i 2
następuje na wniosek pokrzywdzonego”.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pytania
nr 3, stwierdzić należy, że popełnienie wykroczenia
w sytuacji użycia do tego celu telefonu nie uzasadnia
zastosowania przepisów Kodeksu karnego i zmiany
prawa w tym zakresie nie przewiduje również wska-
zany powyżej projekt.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie nowelizacji ustawy
o Banku Gospodarstwa Krajowego (19815)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka, prze-
słaną przez pana Marka Kuchcińskiego, wicemar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, w dniu 31 grud-
nia 2010 r. przy piśmie nr SPS-023-19815/10, w spra-
wie nowelizacji ustawy o Banku Gospodarstwa Kra-
jowego, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia przygotowane po zasięgnięciu opinii Narodo-
wego Banku Polskiego.
Odnosząc się do kwestii listów zastawnych, nale-
ży zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. l ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach
hipotecznych (tj. Dz. U. z 2003 r. Nr 99 poz. 919,
z późn. zm.) hipoteczny list zastawny jest papierem
wartościowym imiennym lub na okaziciela, którego
podstawę emisji stanowią wierzytelności banku hipo-
tecznego zabezpieczone hipotekami, w którym bank
hipoteczny zobowiązuje się wobec uprawnionego do
spełnienia określonych świadczeń pieniężnych.
Zgodnie z ostatnią nowelizacją ustawy z dnia 14
marca 2003 r. o Banku Gospodarstwa Krajowego
(Dz. U. Nr 65, poz. 594, z późn. zm.) bank będzie
mógł dokonywać emisji listów zastawnych. Do emisji
listów zastawnych przez BGK zastosowanie będą
miały odpowiednio przepisy art. 1–8 oraz art. 17–34
ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych.
Na podstawie art. 6a ust. 1 znowelizowanej ustawy
o Banku Gospodarstwa Krajowego emisja listów za-
stawnych przez BGK przeprowadzana będzie w szcze-
gólności w celu realizacji programów rządowych do-
tyczących wspierania rozwoju budownictwa miesz-
kaniowego.
W chwili obecnej Bank Gospodarstwa Krajowego
realizuje i obsługuje m.in. następujące programy rzą-
dowe:
— program wsparcia budownictwa społecznego
ze środków dawnego Krajowego Funduszu Mieszka-
niowego,
— program wspierania społecznego budownictwa
czynszowego.
Biorąc powyższe pod uwagę, jedynym powodem
uzasadniającym nowelizację ustawy o Banku Gospo-
darstwa Krajowego w tym zakresie była konieczność
wyposażenia banku w instrumenty umożliwiające
mu pełne wykonanie nałożonych na niego obowiąz-
ków. Należy nadmienić, że projekt nowelizacji ustawy
w ww. zakresie był projektem poselskim.
Możliwość nabywania przez Narodowy Bank Pol-
ski papierów wartościowych określa ustawa dnia 29
sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U.
z 2005 r. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisami art. 48 pkt 2 ustawy o NBP
zawartego w rozdziale 6 „Instrumenty polityki pie-
niężnej”, Narodowy Bank Polski może nabywać dłuż-
ne papiery wartościowe jedynie w operacjach otwar-
tego rynku. Dla faktycznego zakresu tych operacji
istotne znaczenie mają określane corocznie przez
Radę Polityki Pieniężnej, na podstawie art. 12 ust. 1
ustawy o NBP, założenia polityki pieniężnej. Ze wzglę-
du na fakt, że treść wspomnianej wyżej ustawy o zmia-
nie ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz
niektórych innych ustaw została ustalona dnia 5 stycz-
nia 2011 r. (po rozpatrzeniu poprawek Senatu), jej
wejście w życie (14 dni od dnia ogłoszenia) nastąpi
w okresie obowiązywania „Założeń polityki pienięż-
nej na rok 2011”. Założenia te określa uchwała Rady
Polityki Pieniężnej z dnia 29 września 2010 r. w spra-
wie ustalenia założeń polityki pieniężnej na rok 2011
(M.P. Nr 72, poz. 915) w załączniku stanowiącym
integralną część tej uchwały. Przewidują one, w roz-
dziale dotyczącym instrumentów polityki pieniężnej,
możliwość stosowania przez NBP – w celu oddziały-
wania na warunki płynnościowe w sektorze banko-
wym w sposób umożliwiający utrzymywanie krótko-
terminowych rynkowych stóp procentowych na po-
ziomie spójnym z ustalonym przez Radę poziomem
stopy referencyjnej NBP – operacji otwartego rynku
o charakterze dostrajającym, polegających m.in. na
zakupie od banków (z przyrzeczeniem odsprzedaży

po upływie terminu umownego) wybranych przez
bank centralny dłużnych papierów wartościowych
(transakcje repo). Wśród papierów przyjmowanych
przez NBP w transakcjach repo dominują obecnie
bony i obligacje skarbowe, w przyszłości mogą się jed-
nak znaleźć wśród nich także listy zastawne emito-
wane przez Bank Gospodarstwa Krajowego, znajdu-
jące się w posiadaniu innych banków, jako papiery
– z uwagi na status podmiotu będącego ich emiten-
tem – obarczone minimalnym stopniem ryzyka.
Niezależnie od operacji dostrajających, NBP może
przeprowadzać także tzw. operacje strukturalne, po-
legające m.in. na bezwarunkowym (definitywnym)
zakupie papierów wartościowych na rynku wtórnym,
wśród których to papierów będą ewentualnie mogły
się znajdować także listy zastawne wyemitowane
przez BGK.
W każdym jednak przypadku, niezależnie od tego,
czy przedmiotem prowadzonych przez NBP operacji
otwartego rynku są bądź będą papiery skarbowe, ob-
ligacje komunalne, obligacje oraz listy zastawne
BGK, czy też jakiekolwiek inne dłużne papiery war-
tościowe zaakceptowane przez NBP według ściśle
określonych kryteriów, nabywanie ich przez NBP
następuje nie na rynku pierwotnym (bezpośrednio
od emitenta), lecz na rynku wtórnym, co pozostaje
w całkowitej zgodności z przytoczonym już wcześniej
art. 48 pkt 2 ustawy o Narodowym Banku Polskim,
przy czym, oczywiście, działania takie nie mogą być
utożsamiane z finansowaniem przez bank centralny
deficytu budżetowego (nawet jeśli NBP nabywałby
listy zastawne BGK).
Polski porządek prawny na poziomie konstytucyj-
nym, a więc aktu nadrzędnego w systemie prawa
(art. 8 ust. 1 Konstytucji RP), zakazuje pokrywania
deficytu budżetowego przez zaciąganie zobowiązań
w centralnym banku państwa (art. 220 ust. 2 Kon-
stytucji RP). Zakaz ten skierowany jest nie tylko do
projektodawcy projektu ustawy budżetowej (Rady
Ministrów), ale także do innych organów państwo-
wych, w szczególności do organów władzy publicznej
(art. 7 Konstytucji RP). Zauważyć należy, że w art. 220
ust. 2 Konstytucji RP znajduje odzwierciedlenie za-
kaz, który wynika z art. 123 Traktatu o funkcjono-
waniu Unii Europejskiej (TFUE), będącego ratyfiko-
waną umową międzynarodową w rozumieniu art. 87
ust. 1 i art. 91 Konstytucji RP.
Przepis art. 220 ust. 2 Konstytucji RP nie kate-
goryzuje zawartego w nim pojęcia zobowiązań, a tym
samym należy przyjąć, że chodzi w nim o jakiekol-
wiek zobowiązania, których zaciągnięcie miałoby
służyć wspomnianemu w tym przepisie celowi („po-
krywaniu deficytu budżetowego”). Należy mieć przy
tym na względzie, że problematyka sfinansowania
deficytu budżetowego stanowi materię ustawy budże-
towej; zob. art. 219–221 Konstytucji RP oraz przepi-
sy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.).
Tym samym materią ustawy o BGK i zmian do tej
ustawy nie mogą być przepisy określające „pokrywa-
257
nie deficytu budżetowego” (używając języka norm
konstytucyjnych). Wobec zakazu wynikającego z art. 220
ust. 2 Konstytucji RP regulacji takich, mających na
celu pokrywanie deficytu budżetowego poprzez za-
ciąganie zobowiązań w centralnym banku państwa,
nie może również przewidywać ustawa budżetowa.
Zmiany zawarte w ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r.
o zmianie ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego
oraz niektórych innych ustaw także nie mogą być
traktowane jako dotyczące finansowania deficytu bu-
dżetowego, w tym przez bank centralny, poprzez na-
bywanie na rynku wtórnym listów zastawnych emi-
towanych przez BGK.
Na rzecz takiej oceny tych rozwiązań świadczą
także: „Opinia MSZ o zgodności z prawem Unii Eu-
ropejskiej poselskiego projektu ustawy o zmianie
ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz nie-
których innych ustaw (…)” oraz „Opinia o ustawie
o zmianie ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego
oraz niektórych innych ustaw” (sporządzona przez
Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu). Opinie te, do-
stępne na stronie internetowej Senatu RP, nie mówią
o niezgodności lub nawet ewentualnej niezgodności
zmian zawartych w przywołanej wyżej ustawie z dnia
5 stycznia 2011 r. z obowiązującym konstytucyjnie
zakazem finansowania deficytu budżetowego przez
bank centralny ani nie zawierają jakiejkolwiek oceny,
że zmiany te mogą stworzyć możliwość złamania ta-
kiego zakazu.
Możliwość nabywania papierów wartościowych
przez NBP należy rozpatrywać także w świetle art. 123
TFUE i art. 21 Statutu Europejskiego Systemu Ban-
ków Centralnych i Europejskiego Banku Centralne-
go („Statut”). Wprowadzony, w art. 123 ust. 1 TFUE
i art. 21 ust. 1 Statutu, zakaz finansowania ze środ-
ków banku centralnego zabrania udzielania przez
EBC i krajowe banki centralne państw członkow-
skich (w tym przez NBP) pożyczek na pokrycie defi-
cytu lub jakichkolwiek innych kredytów instytucjom,
organom, urzędom lub agencjom UE, instytucjom
rządowym szczebla centralnego, władzom regional-
nym, lokalnym lub innym władzom publicznym, in-
nym instytucjom lub przedsiębiorstwom publicznym
państw członkowskich, jak również bezpośredniego
nabywania przez EBC i krajowe banki centralne in-
strumentów dłużnych od takich podmiotów publicz-
nych. Szczegółowy zakres obowiązywania zakazu
finansowania ze środków banku centralnego został
doprecyzowany w rozporządzeniu Rady (WE) nr 3603/
93 z dnia 13 grudnia 1993 r. określającym definicje
w celu zastosowania zakazów, o których mowa w art. 104
i art. 104b ust. 1 TWE (Dz. U. WE L 332/1 z 31.12.1993);
obecnie art. 104 i 104b ust. 1 stanowią odpowiednio
art. 123 i 125 ust. 1 TFUE.).
Zauważyć przy tym należy, że wyrażany w tych
przepisach zakaz, w określonym w nich zakresie pod-
miotowym i przedmiotowym, znajduje bezpośrednie
zastosowanie w polskim porządku prawnym – zob.
art. 7, art. 9, art. 87 ust. 1 i art. 91 Konstytucji RP.
Przywołany zakaz wiąże państwa członkowskie
258
(w tym Rzeczpospolitą Polską) od dnia akcesji do
Wspólnoty/UE.
1. Dlaczego polski rząd, a w szczególności Mini-
sterstwo Finansów, nie proponuje rozwiązań syste-
mowych, które umożliwiłyby zmniejszenie wysokości
państwowego długu publicznego, zamiast stosować
rozwiązania, w istocie kosmetyczne, które niczemu
nie służą, jedynie dobremu samopoczuciu rządzących
czy udawaniu przed społeczeństwem dbałości o fi-
nanse publiczne?
Zgodnie z przyjętą we wrześniu 2010 r. przez Radę
Ministrów i przekazaną Sejmowi wraz z uzasadnie-
niem projektu ustawy budżetowej na 2011 r. „Strate-
gią zarządzania długiem sektora finansów publicz-
nych w latach 2011–2014”, relacja państwowego długu
publicznego do PKB w horyzoncie strategii utrzymy-
wać się będzie poniżej progu 55%. Według szacunku
Ministerstwa Finansów w 2010 r. relacja długu do
PKB ukształtowała się blisko poziomu 53,5% i tym
samym próg 55% nie został przekroczony.
Istotne znaczenie dla ograniczenia przyrostu dłu-
gu publicznego, w tym zmniejszenia jego relacji do
PKB, będą miały planowane przez rząd zmiany w sys-
temie emerytalnym. Można oczekiwać, że relacja dłu-
gu publicznego do PKB w 2011 r. utrzyma się na zbli-
żonym poziomie co w 2010 r., a w kolejnych latach
będzie spadać. Z uwagi na znaczny udział długu
w walutach obcych w długu Skarbu Państwa duże
znaczenie dla kształtowania się tej relacji będzie miał
poziom kursu złotego na koniec poszczególnych lat.
Rząd podejmuje działania mające na celu stabili-
zację sytuacji sektora finansów publicznych oraz za-
pobieżenie przekroczeniu przez dług publiczny progu
55%. Celowi temu służy ustawa z dnia 16 grudnia
2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych
oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie
z dniem 1 stycznia br. W zakresie oddziaływania na
dług publiczny ustawa wprowadziła następujące
zmiany:
— wzmocnienie systemu zarządzania płynnością
budżetu państwa, polegające na obowiązku lokowa-
nia przez jednostki sektora finansów publicznych
wolnych środków na rachunku ministra finansów;
działania te stanowią zmianę systemową prowadzą-
cą do zwiększenia efektywności zarządzania aktywa-
mi sektora; ich wynikiem będzie zmniejszenia po-
trzeb pożyczkowych o wykorzystane wolne środki
jednostek sektora finansów publicznych, jak również
obniżenie poziomu państwowego długu publicznego
i kosztów obsługi długu Skarbu Państwa, przy za-
chowaniu samodzielności jednostek w dysponowaniu
środkami potrzebnymi na realizację ich zadań; w uza-
sadnieniu projektu ustawy przyjęto, iż wprowadzenie
nowych regulacji wpłynie na obniżenie państwowego
długu publicznego o 19,8 mld zł (1,3% PKB); osta-
teczna skala zmniejszenia długu zależeć będzie od
wartości wolnych środków w posiadaniu jednostek
objętych ustawą w 2011 r.,
— wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinu-
jącej w celu osiągnięcia trwałej stabilności finansów
publicznych, która polega na ograniczeniu kwoty wy-
datków publicznych państwa do poziomu tempa in-
flacji powiększonej o 1 punkt procentowy,
— wzmocnienie procedur ostrożnościowych, gdy
relacja państwowego długu publicznego do PKB
przekracza 55%, polegające m.in. na:
– dokonywaniu przez Radę Ministrów przeglądu
obowiązujących przepisów w celu przedstawienia
propozycji rozwiązań prawnych mających wpływ na
poziom dochodów budżetu państwa,
– okresowym zwiększeniu stawek podatku od to-
warów i usług,
– ograniczeniu możliwości zaciągania nowych zo-
bowiązań na przygotowanie inwestycji przez organy
administracji rządowej do inwestycji współfinanso-
wanych z udziałem środków z UE.
Wydatkowa reguła dyscyplinująca będzie obowią-
zywać do momentu wydania przez Radę Ecofin decy-
zji o uchyleniu procedury nadmiernego deficytu wo-
bec Polski. Wprowadzenie tej reguły będzie wspierać
proces ograniczania wydatków budżetu państwa
w relacji do PKB oraz obniżenie deficytu struktural-
nego. Tym samym będzie sprzyjać stworzeniu wa-
runków dla efektywnego wprowadzenia tzw. reguły
docelowej, zapewniającej trwałą stabilizację finansów
publicznych. W Ministerstwie Finansów rozpoczęto
już prace nad przygotowaniem projektu ustawy defi-
niującej tzw. regułę stabilizującą. Reguła ta ma objąć
możliwie jak największy zakres sektora instytucji
rządowych i samorządowych.
Jednocześnie należy wskazać, że budżet państwa
na 2011 r. został przygotowany przy zastosowaniu
wspomnianej reguły; dzięki temu rząd miał możli-
wość zapobiec znacznemu zwiększeniu tzw. wydat-
ków elastycznych już w 2011 r. W ramach działań
dotyczących 2011 r. zamrożony został także m.in.
fundusz wynagrodzeń w państwowej sferze budże-
towej.
2. Dlaczego minister finansów doprowadził do dy-
misji polskiej wiceprezes Europejskiego Banku Inwe-
stycyjnego Marty Gajęckiej, przez co być może stra-
ciliśmy wpływ na decyzje tego banku?
Rezygnacja ze stanowiska wiceprezesa Europej-
skiego Banku Inwestycyjnego przez panią Martę Ga-
jęcką, polską przedstawiciel w Komitecie Zarządza-
jącym Banku, z dniem 18 sierpnia 2010 r. nie była
spowodowana arbitralną decyzją ministra finansów
RP. Wynikała ona z wiążących porozumień zawar-
tych między członkami konstytuanty EBI, w której
znajduje się Polska.
W wyniku akcesji do Unii Europejskiej z dniem
1 maja 2004 r. grupy dziesięciu nowych państw (Pol-
ska, Czechy, Cypr, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta, Sło-
wacja, Słowenia, Węgry) państwa te stały się także
członkami Europejskiego Banku Inwestycyjnego –
instytucji finansowej Unii Europejskiej. Każde pań-
stwo członkowskie, obejmując udziały w banku, uzy-
skało swojego przedstawiciela w Radzie Dyrektorów
Banku (organ podejmujący ostateczne decyzje w spra-
wie udzielania kredytów przez bank). Tylko najwięk-

szym udziałowcom banku (Niemcy, Francja, Włochy,
Wielka Brytania) przysługuje prawo mianowania
własnych kandydatów na wysokie stanowiska w struk-
turach banku (stanowiska wiceprezesów, zastępców
dyrektorów, przedstawicieli w Komitecie Audytu).
Pozostałe państwa członkowskie, które posiadają
mniejsze udziały w kapitale banku, pogrupowane są
w ramach tzw. konstytuant (zgodnie z art. 9 Statutu
EBI), tj. grup państw posiadających porównywalną
wielkość udziałów w stosunku do największych
udziałowców banku.
Polska znalazła się w konstytuancie wraz z Cze-
chami, Cyprem, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, Sło-
wacją, Słowenią i Węgrami.
Państwa w ramach konstytuant nieformalnie
uzgadniają podział stanowisk oraz zasady ich rotacji.
W konsekwencji ww. grupie dziesięciu nowych państw
członkowskich przypadła obsada następujących wy-
sokich stanowisk w ramach struktur banku:
— stanowiska jednego z ośmiu wiceprezesów,
— trzech zastępców dyrektorów w Radzie Dyrek-
torów oraz
— przedstawiciela w Komitecie Audytu.
W celu zapewnienia odpowiednio częstej rotacji
na stanowisku wiceprezesa przyjęto zasadę skróce-
nia 6-letniej kadencji nominowanego przez konsty-
tuantę wiceprezesa do 3 lat.
Pierwsze porozumienie w tej sprawie w ramach
konstytuanty zostało zawarte w 2004 r., a następ-
nie zostało zmodyfikowane w tym samym trybie
w 2006 r. w wyniku rozszerzenia Unii Europejskiej,
które spowodowało zmiany w składzie konstytuanty
(wystąpienie z niej państw nadbałtyckich i zastąpie-
nie ich członkostwa obecnością Bułgarii). Obecnie do
konstytuanty obok Polski należy Bułgaria, Czechy,
Cypr, Malta, Słowacja, Słowenia, Węgry.
Na podstawie wyżej wymienionych porozumień
pierwszą trzyletnią kadencję sprawował przedstawi-
ciel Republiki Czeskiej, a następnie od sierpnia
2007 r. przedstawiciel Polski. Obsada stanowiska wi-
ceprezesa w trzyletnich kadencjach kształtuje się da-
lej, tj. od sierpnia 2010 r., następująco: Słowenia, Wę-
gry, Słowacja i Bułgaria. Zgodnie z porozumieniem
z 2006 r. w rotacji na stanowisku wiceprezesa nie
uczestniczy Cypr oraz Malta.
Tym samym okres pomiędzy kadencjami wicepre-
zesów pochodzących z tego samego państwa człon-
kowskiego konstytuanty został skrócony o połowę,
z 30 do 15 lat. Uzgodniony model rotacji stanowisk,
tj. wcześniejsza rezygnacja ze sprawowanej funkcji,
nie odbiega znacząco od zasad rządzących podziałem
stanowisk w innych instytucjach międzynarodowych
(np. funkcja przewodniczącego Parlamentu Europej-
skiego). Ze względu na delikatność materii tego typu
porozumień nie przyjmują one nigdy formy oficjal-
nych umów międzynarodowych. Przyjętym standar-
dem jest nieujawnianie treści tego typu porozumień
na forum publicznym.
W maju 2007 r. pan Ivan Pilip, przedstawiciel Re-
publiki Czeskiej piastujący funkcję wiceprezesa EBI
259
od 2004 r., powołany w uzgodnieniu ze wszystkimi
państwami konstytuanty, respektując porozumienia
z 2004 r. oraz z 2006 r., złożył dobrowolną rezygna-
cję przed upływem sześcioletniej kadencji przewi-
dzianej przepisami Statutu banku. Tym samym
umożliwił on objęcie stanowiska wiceprezesa EBI
przedstawicielowi Polski pani Marcie Gajęckiej, któ-
ra na mocy powyższego porozumienia sprawować
miała tę funkcję od czerwca 2007 r. przez okres ko-
lejnych trzech lat.
Do chwili obecnej żadna ze stron porozumienia
z 2006 r. nie podważała zawartych wówczas uzgod-
nień. Wszelkie nominacje na nowe stanowiska w ra-
mach konstytuanty EBI (stanowiska zastępcy dyrek-
tora w Radzie Dyrektorów EBI) odbywały się z po-
szanowaniem wcześniej przyjętych wielostronnych
uzgodnień.
Ostatnia zmiana na stanowisku wiceprezesa nie
oznacza spadku zaangażowania banku w Polsce w ko-
lejnych latach, jak również nie oznacza to braku
wpływu na jego decyzje. Wszelkie decyzje komitetu
zarządzającego zapadają kolegialnie, a więc nie jest
możliwe blokowanie ich wyłącznie przez jednego z wi-
ceprezesów. Ostatecznie wszelkie decyzje dotyczące
udzielania kredytów przez bank zatwierdzane są
przez Radę Dyrektorów EBI (w której Polska posiada
swojego przedstawiciela).
Należy podkreślić, iż Polska jest jednym z najbar-
dziej istotnych państw operacji banku i jednym z naj-
większych beneficjentów jego środków. Rosnące za-
angażowanie EBI w Polsce w ostatnich latach jest
wynikiem przede wszystkim ogromnych potrzeb in-
westycyjnych naszego kraju zarówno w sektorze pu-
blicznym, jak i prywatnym. O wysokiej randze Polski
w prowadzonej przez bank polityce kredytowej świad-
czy chociażby fakt, iż już w 2006 r., tj. jeszcze przed
objęciem przez polskiego przedstawiciela funkcji wi-
ceprezesa EBI, bank utworzył Biuro Regionalne w War-
szawie w celu usprawnienia współpracy z podmiota-
mi zainteresowanymi uzyskaniem współfinansowa-
nia z banku. Polska jest beneficjentem wszystkich
głównych polityk UE, a sam bank jest traktatowo
zobowiązany do ich współfinansowania.
3. Jakie są zabezpieczenia na ewentualność upad-
ku BGK?
Bank Gospodarstwa Krajowego jest podmiotem,
który nie posiada zdolności upadłościowej, co wynika
ze sposobu jego wykreowania. Bank Gospodarstwa
Krajowego został utworzony w drodze rozporządze-
nia prezydenta RP z dnia 30 maja 1924 r. o połącze-
niu Państwowych Instytucji Kredytowych w Bank
Gospodarstwa Krajowego (podmiotów utworzonych
w drodze ustawy), jednakże obowiązująca w II RP
hierarchia źródeł prawa dopuszczała wydawanie
przez prezydenta RP rozporządzeń z mocą ustawy.
Z tego względu ustawowe pochodzenie BGK nie może
budzić wątpliwości, co skutkuje brakiem zdolności
upadłościowej na podstawie art. 6 pkt 4 ustawy z dnia
28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze.
Oznacza to, że nie można ogłosić upadłości BGK, moż-
260
liwa jest jednak jego likwidacja. W takim przypadku
zgodnie ze znowelizowanym art. 3 ust. 4 ustawy o Ban-
ku Gospodarstwa Krajowego wszystkie należności
i zobowiązania BGK po jego likwidacji zostałyby
przejęte przez Skarb Państwa. Warto przypomnieć,
że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72,
poz. 665, z późn. zm.) bank jest obowiązany do prze-
strzegania norm ostrożnościowych i w tym zakresie
podlega nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 25 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie braku kontroli nad rynkiem leków
(19820)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś, pismo znak:
SPS-023-19820/10, w sprawie braku kontroli nad
rynkiem leków uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Minister zdrowia, nowelizując rozporządzenia do-
tyczące wykazów leków refundowanych, rozważa
uwagi zgłaszane do rozporządzeń w ramach konsul-
tacji społecznych. Należy podkreślić, że zgłaszane
przez prezesa Zarządu Towarzystwa Farmaceutycz-
no-Ekonomicznego uwagi są bardzo obszerne i poru-
szające wiele zagadnień. Niektóre z tych postulatów
są spełniane, biorąc pod uwagę możliwości, jakie dają
procedury i regulacje formalnoprawne. Przykładem
tego typu regulacji są ostatnie rozporządzenia mini-
stra zdrowia dotyczące wykazów leków refundowa-
nych wraz z przejawiającą się w nich polityką lekową
dotyczącą grupy ATC – C03, diuretyki. Grupa zawie-
ra w sobie zarówno produkty lecznicze z substancją
czynną indapamidum, jak i hydrochlorothiazidum.
Ponadto dokładna analiza rozporządzeń pozwoli za-
uważyć wprowadzone zmiany w finansowaniu sub-
stancji czynnej tianeptinum, czy grupy ATC – C09AA
zawierającej w sobie inhibitory konwertazy angioten-
syny (czyli między innymi substancje czynne: bena-
zeprilum, captoprilum, cilazaprilum, perindoprilum,
quinaprilum, ramiprilum, trandolaprilum).
Minister zdrowia, wprowadzając nowelizacje wy-
kazów leków refundowanych, zobowiązany jest kie-
rować się ściśle określonymi kryteriami. Jednocze-
śnie rozważa interes publicznego płatnika oraz pa-
cjenta przy jednoczesnym braniu pod uwagę najnow-
szych doniesień naukowych. Zadania te realizowane
są przy pomocy ustalenia wysokości limitu finanso-
wania i/lub umieszczenia produktu na wykazie chorób
przewlekłych lub wykazie leków podstawowych i uzu-
pełniających. Narzędzia te są elementem różnicują-
cym wysokość oraz zakres możliwych do przeprowa-
dzenia przez ministra zdrowia zmian versus tych
przedstawionych w interpelacji przez panią poseł Bar-
barę Bartuś za prezesem Polskiego Towarzystwa Far-
maceutyczno-Ekonomicznego. Jednocześnie uprzejmie
informuję, że dane dotyczące kwot refundacji są pu-
blicznie dostępne na stronie Centrali Narodowego
Funduszu Zdrowia, zarówno w postaci przygotowa-
nych analiz, jak i danych tabelarycznych.
Ponadto należy podkreślić, że ustalone przez mi-
nistra zdrowia w porozumieniu z ministrem finan-
sów urzędowe ceny detaliczne dla produktów refun-
dowanych są cenami maksymalnymi. Natomiast le-
karz prowadzący, znając stan zdrowia pacjenta wraz
z chorobami współistniejącymi i indywidualną odpo-
wiedzią organizmu pacjenta na leczenie oraz aktual-
nymi zaleceniami autorytetów naukowych w danej
dziedzinie, dobiera optymalną terapię, również pod
względem dostępności ekonomicznej produktu lecz-
niczego dla pacjenta. Maksymalne ceny detaliczne
dla produktów leczniczych refundowanych wraz
z informacją o poziomie odpłatności pacjenta dostęp-
ne są w informatorze opublikowanym na stronie Mi-
nisterstwa Zdrowia. Dostępne są również liczne ma-
teriały zawierające tego typu informacje publikowa-
ne przez wydawnictwa komercyjne nieautoryzowane
przez Ministerstwo Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zwolnienia z opłat za abonament
RTV (19828)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Rydzonia z dnia 13
grudnia 2010 r., znak: SPS-023-19828/10, w sprawie
zwolnienia z obowiązku uiszczania opłat abonamen-
towych osób mających ustalone prawo do emerytury,
a pobierających rentę rodzinną pragnę przedstawić,
co poniżej.

Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
tego, jaka jest interpretacja Ministerstwa Infrastruk-
tury w przedmiotowej sprawie, pragnę wyjaśnić, iż
minister infrastruktury, jak również Poczta Polska
nie są organami uprawnionymi do dokonywania wy-
kładni przepisów ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r.
o opłatach abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728,
z późn. zm.), a jedynie są uprawnieni do ich stosowa-
nia i przestrzegania. Organami właściwymi w tej
materii są minister kultury i dziedzictwa narodowe-
go oraz Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.
Poruszona przez pana posła sprawa była już
przedmiotem interpelacji pani poseł Iwony Śledziń-
skiej-Katarasińskiej w lipcu ubiegłego roku. Wów-
czas minister kultury i dziedzictwa narodowego, do-
konując interpretacji art. 4 ust. 1 pkt 6 tej ustawy
w piśmie z dnia 12 lipca 2010 r., wyraził opinię, że
osobom takim zwolnienie przysługuje. Stanowisko
to niezwłocznie przekazałem Poczcie Polskiej SA do
wiadomości i stosowania. Jednakże przewodniczący
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji zakwestionował
je i wystosował do prezesa Poczty Polskiej SA pismo
z dnia 8 października 2010 r., które zostało skiero-
wane także do mojej wiadomości, jak również do wia-
domości ministra kultury i dziedzictwa narodowego,
w którym wyraża opinię, iż wykładnia art. 4 ust. 1
pkt 6 ustawy o opłatach abonamentowych dokonana
przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego nie jest dopuszczalna. Informuje, że jako organ
uprawniony w ustawie do określenia w rozporządze-
niu dokumentów uprawniających na podstawie art. 4
ust. 1 pkt 6 do zwolnienia z opłacania abonamentu
nie może wskazać decyzji jednostki organizacyjnej
ZUS albo innego organu emerytalno-rentowego o przy-
znaniu renty rodzinnej jako takiego dokumentu,
gdyż w ustawie nie ma do tego podstawy prawnej.
Fakt ten spowodował, że placówki operatora publicz-
nego nie mogą otrzymać jednoznacznej instrukcji
postępowania.
W związku z powyższym w piśmie z dnia 14 paź-
dziernika 2010 r. adresowanym do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego i przesłanym do wiadomo-
ści przewodniczącego KRRiT zwróciłem się o jedno-
znaczną opinię dotyczącą kwestii zwolnienia z obo-
wiązku uiszczania opłat abonamentowych RTV w przy-
padku osób pobierających rentę rodzinną, a mających
ustalone prawo do emerytury. W odpowiedzi na nie
przewodniczący KRRiT poinformował mnie, że pod-
trzymuje swoje dotychczasowe stanowisko jako nie-
zmienne od chwili uchwalenia ustawy z dnia 13 czerw-
ca 2008 r. o zmianie ustawy o opłatach abonamento-
wych, a nieporozumienie wyniknęło na skutek doko-
nania wykładni prawa przez Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego bez uzyskania stanowiska
KRRiT.
W związku z powyższym po otrzymaniu interpe-
lacji pana posła Stanisława Rydzonia ponownie wy-
stąpiłem o stanowisko do ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego. W piśmie z dnia 26 stycznia 2011 r.
minister kultury i dziedzictwa narodowego poinfor-
261
mował, że wyrażone wcześniej stanowisko zostało
poparte przez ministra pracy i polityki społecznej.
Zgodnie ze stanowiskiem pani minister ustawodaw-
ca zwolnił z opłat osoby, które mają ustalone prawo
do emerytury, a nie osoby, którym wypłaca się eme-
ryturę. Nie ma zatem przeszkód prawnych do stoso-
wania zwolnienia z opłaty abonamentowej osoby,
która ma ustalone prawo do emerytury, ale pobiera
rentę rodzinną lub inne świadczenie o charakterze
rentowym przysługujące na podstawie odrębnych
przepisów. W podsumowaniu stanowiska MKiDN
jednak podkreślił, iż organem posiadającym kompe-
tencje w sprawach wynikających z przepisów ustawy
o opłatach abonamentowych jest Krajowa Rada Ra-
diofonii i Telewizji i to ona jest organem najwłaściw-
szym do dokonywania wykładni przepisów tej usta-
wy. W związku z tym uznał, że właściwe wydaje się
przeprowadzenie konsultacji dotyczących przedmio-
towej kwestii między MKiDN, KRRiT oraz MI.
Biorąc pod uwagę powyższe, przesyłając w załą-
czeniu kopię stanowiska ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego i przewodniczącego KRRiT w przed-
miotowej sprawie, wyrażam nadzieję, iż na chwilę
obecną wyjaśniłem Panu Posłowi kwestie związane
ze stosowaniem ustawy o opłatach abonamentowych
w odniesieniu do osób, które mają ustalone prawo do
emerytury, a pobierają rentę rodzinną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie zgodności z Konstytucją RP
niektórych przepisów rządowego projektu
ustawy o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym, ustawy o stopniach naukowych
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule
naukowym w zakresie sztuki oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (druk nr 3391) (19831)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Łukasza Gibały przesłanej przy
piśmie znak: SPS-023-19831/10 z dnia 31 grudnia
2010 r., w sprawie zgodności z Konstytucją Rzeczy-
pospolitej Polskiej niektórych przepisów rządowego
projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i ty-
tule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie
sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
262
1. Obecnie ww. projekt ustawy jest przedmiotem
prac parlamentarnych i do projektu wniesionego
przez rząd minister nie może wnosić uwag. Ale chcia-
łabym zapewnić, że na każdym etapie prac legisla-
cyjnych minister czuwa, aby w projekcie ustawy nie
wkradły się rozwiązania czy też poprawki stojące
w konflikcie z Konstytucją RP.
2. Nowe rozwiązania dotyczące stosunku pracy
pracowników uczelni były żywo dyskutowane w trak-
cie prac nad projektem ustawy w sejmowej podkomi-
sji stałej do spraw nauki i szkolnictwa wyższego,
a także w Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży. Zmia-
nie uległy przepisy przejściowe do art. 118 projektu
ustawy, który określa, że na podstawie mianowania
zatrudnia się wyłącznie nauczyciela akademickiego
posiadającego tytuł naukowy profesora. Osoba, która
przed dniem wejścia w życie nowej ustawy była za-
trudniona na podstawie mianowania albo umowy
o pracę na czas nieokreślony, pozostaje zatrudniona
na tym stanowisku. Przepis ten w dalszych pracach
nad ustawą został doprecyzowany. Osoba ta będzie
nadal zatrudniona na czas nieokreślony w tej samej
formie stosunku pracy. Natomiast osoba, która była
zatrudniona na podstawie mianowania lub umowy
o pracę na czas określony, pozostanie zatrudniona na
dotychczasowym stanowisku do czasu upływu okre-
su zatrudnienia wskazanego w akcie mianowania
albo w umowie o pracę (art. 22 projektu ustawy).
3. W związku ze skreśleniem przepisu art. 110
ust. 4 dającego uczelni możliwość zatrudniania pra-
cowników dydaktycznych na stanowisku docenta
wprowadzono przepisy przejściowe, na podstawie
których osoba zatrudniona przed dniem wejścia
w życie ustawy na stanowisku docenta na podstawie
mianowania albo umowy o pracę na czas nieokreślo-
ny pozostanie nadal na tym stanowisku do końca
roku akademickiego, w którym ukończyła 65. rok
życia (art. 21 projektu ustawy). Doprecyzowanie
przepisu dało możliwość nie tylko pozostania na sta-
nowisku docenta do wieku emerytalnego, ale również
zapewniło równe prawo kobiet w tym zakresie.
4. W interpelacji najwięcej miejsca poświęcono
modyfikacji art. 120 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym oraz przepisów przejściowych do tej normy.
Obowiązujące przepisy określają stanowiska nauko-
wo-dydaktyczne, w tym adiunkta i asystenta, oraz
wymagania, jakie musi spełnić nauczyciel akademic-
ki, aby być zatrudnionym na tych stanowiskach. Na
stanowisku adiunkta może być zatrudniona osoba,
która posiada stopień naukowy doktora habilitowa-
nego, a w przypadku asystenta stopień naukowy dok-
tora. Ustawa z 27 lipca 2005 r. dała uczelni możliwość
określania w statucie okresu, na jaki mogą być za-
trudniane osoby niespełniające tych wymagań.
W interpelacji znalazły się przykłady statutów, w któ-
rych okresy rotacyjne zostały określone w sposób
rozsądny. Niemniej należy mieć na uwadze, iż istnie-
ją liczne przypadki wręcz absurdalnych, idących kon-
tra ustawie rozwiązań, gdyż za takie trzeba uznać
ustalenie okresu rotacyjnego na kilkadziesiąt lat. Ta-
kie przykłady nie wpływają mobilizująco na kadrę
akademicką i wręcz zniechęcają młodych ludzi do po-
zostania w uczelni, postawienia na karierę naukową
i związany z tym awans zawodowy. Rządowy projekt
ustawy służyć ma zatem wyeliminowaniu takiej pa-
tologii.
5. Mając powyższe na uwadze, ustawa wprowadza
ustawowe ograniczenie pracy na stanowisku nauko-
wo-dydaktycznym adiunkta i asystenta bez spełnia-
nia wymagań ustawowych. Proponowany przepis
stanowi, że okres zatrudnienia na stanowisku asy-
stenta osoby nieposiadającej stopnia naukowego dok-
tora oraz okres zatrudnienia na stanowisku adiunk-
ta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora
habilitowanego, a także warunki skracania i prze-
dłużania oraz zawieszania tych okresów określa sta-
tut, z tym że zatrudnienie na każdym z tych stano-
wisk osoby niespełniającej tych wymagań nie może
trwać dłużej niż 8 lat. Wykreślono również propono-
wane wcześniej przepisy przejściowe wliczające do
okresu 8 lat dotychczasowy okres zatrudnienia na
stanowisku asystenta albo adiunkta bez spełniania
wymogów ustawowych. Ponadto przepisy art. 120 wej-
dą w życie dopiero 1 października 2013 r., czyli 2 lata
po wejściu w życie ustawy. Oznacza to łącznie 10-let-
ni okres, równy dla nowo przyjmowanych i tych wcze-
śniej zatrudnionych, na dostosowanie się do warun-
ków zatrudnienia i uzyskanie stopnia naukowego
doktora lub stopnia naukowego doktora habilitowa-
nego.
6. Projekt ustawy nie pozbawia rektorów prawa
do swobodnej oceny zasadności podtrzymywania za-
wartych stosunków pracy – w tym zakresie ustawa
nie wprowadza żadnych zmian, a zatem nie pozbawia
pracowników praw nabytych, a tym bardziej nie dzia-
ła wstecz. Ustawa działa z mocą wsteczną, kiedy po-
czątek jej stosowania pod względem czasowym jest
ustalony na moment wcześniejszy niż ustawa stała
się obowiązująca (por. wyrok z 3 października 2001 r.,
sygn. K 27/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 209). Rozwią-
zanie stosunku pracy nie następuje z mocą wsteczną.
Zatem nauczyciel akademicki nie traci uprawnień,
które przysługiwały mu w trakcie trwania stosunku
pracy. Nie jest mu odbierane z mocą wsteczną wyna-
grodzenie. Nie odbiera mu się także innych korzyści,
które nabył podczas zatrudnienia na stanowisku pra-
cownika naukowo-dydaktycznego. Ustanie stosunku
pracy powoduje konsekwencje na przyszłość i w tym
sensie nie ma charakteru retroaktywnego.
7. Można się zgodzić, że projektowana regulacja
oddziałuje na istniejący stosunek prawny. Jest to jed-
nak działanie uzasadnione, zmierzające do właściwe-
go funkcjonowania uczelni, a przez to umożliwiające
dobre wypełnianie jej zadań. Jest to przepis, który
działa na przyszłość, zatem nie zostaje naruszona
zasada lex retro non agit (por. wyrok TK z dnia 20
stycznia 2009 r. P 40/07).
8. Należy ponadto zauważyć, że uznanie niekon-
stytucyjności kwestionowanej regulacji doprowadzi-
łoby do zróżnicowania sytuacji prawnej pracowników

w zależności od tego, kiedy rozpoczęli pracę. Taka
sytuacja uprzywilejowałaby pewną grupę osób, co nie
jest dopuszczalne ze względu na zasadę równości.
Odmienne uregulowanie mogłoby budzić wątpliwość
co do budowania zaufania obywateli do państwa
i stanowionego przez nie prawa, gdyż w ten sposób
ustawodawca przyzwalałby na to, by część nauczy-
cieli akademickich (nowo zatrudnionych) miała krót-
szy okres.
9. Wprowadzenie kryteriów oceny wartości publi-
kacji kandydata do stopnia naukowego jest w zasa-
dzie doprecyzowaniem wymogów, a nie nowym, nie-
znanym wcześniej warunkiem awansu naukowego.
Podstawą takiego awansu jest wartość dokonań na-
ukowych oceniona w obiektywny, uznany sposób.
Dotychczasowe rozwiązania swoją ogólnością stwa-
rzały warunki do akceptacji dorobku o lokalnym cha-
rakterze. Jednakże ocena, czy pismo naukowe,
np. wydawnictwo uniwersyteckie, ma charakter lo-
kalny czy ogólnokrajowy, zależeć będzie od oceny ko-
misji składającej się ze specjalistów poszczególnych
dziedzin i dyscyplin nauki. Trudno zatem przyznać,
aby sprecyzowanie form uznawania dorobku nauko-
wego można było traktować jako rozwiązanie niekon-
stytucyjne.
Przepisy projektowanej ustawy uległy daleko idą-
cym przeobrażeniom, zgodnie z kierunkiem zmian
sugerowanym w interpelacji.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie ministerialnych planów dotyczących
likwidacji Wydziału Pracy Sądu Rejonowego
w Gorlicach (19834)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś w sprawie mi-
nisterialnych planów dotyczących likwidacji Wydzia-
łu Pracy Sądu Rejonowego w Gorlicach, przesłaną
przy piśmie z dnia 31 grudnia 2010 r., nr SPS-023-
-19834/10, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Prace w zakresie zniesienia niewielkich wydzia-
łów pracy funkcjonujących w sądach rejonowych pod-
jęte zostały przede wszystkim z uwagi na znaczący
spadek wpływu spraw pracowniczych na przestrzeni
ostatnich lat. Wpływ spraw pracowniczych w sądach
263
rejonowych zmalał z 324 382 w 2001 r. poprzez 95
251 w roku 2008 do 105 122 w 2009 r., czyli do pozio-
mu 32% wpływu z roku 2001. W zakresie najważniej-
szych kategorii spraw „P” i „P-upr” wpływ spadł
z 302 692 spraw (2001 r.) poprzez 75 356 spraw
(2008 r.) do 83 005 (2009 r.), a więc do poziomu 27,4%
wpływu z roku 2001.
W wyniku przeprowadzonej analizy podjęta zo-
stała decyzja o likwidacji wydziałów pracy w niektó-
rych sądach rejonowych i przekazania spraw pracow-
niczych do właściwości miejscowej sąsiednich, więk-
szych jednostek. Ponadto w niektórych przypadkach
kilku sądów sąsiadujących terytorialnie, a w odnie-
sieniu do których przewidziana jest likwidacja wy-
działów pracy, określono jeden sąd jako przejmujący
właściwość miejscową pozostałych jednostek.
W kontekście rozważanej reorganizacji podnieść
również należy, że na 165 sądów rejonowych, w któ-
rych działają obecnie wydziały pracy, w 128 jednost-
kach etatyzacja pionu pracy nie przekracza 1 etatu.
Dane te ukazują drastyczne rozproszenie kadry
orzeczniczej w pionie pracy. Jest to zjawisko nieko-
rzystne nie tylko ze względu na właściwe zarządza-
nie kadrami, ale również dla zapewnienia odpowied-
niego poziomu orzecznictwa.
Z punktu wiedzenia etatyzacji, obciążenia i racjo-
nalnego wykorzystania kadry, utrzymywanie nie-
wielkich wydziałów pracy w sądach rejonowych nie
znajduje uzasadnienia. Zakłada się, że wpływ spraw
pracowniczych powinien być na tyle duży, aby stano-
wił obciążenie dla co najmniej 2 etatów sędziowskich.
Dopiero w takiej sytuacji w pełni zasadne winno być
utworzenie wydziału pracy.
Podkreślić trzeba, że projektowane zmiany orga-
nizacyjne uwarunkowane są potrzebą racjonalizacji
struktury sądów, które winny składać się z wydzia-
łów o odpowiednim potencjale kadrowym, jak też
koniecznością zapewnienia właściwego wykorzysta-
nia wysokospecjalizowanej kadry orzeczniczej.
Analizą w zakresie zniesienia wydziałów pracy
w sądach rejonowych objęte zostały dwie kategorie
sądów rejonowych. W pierwszej wpływ spraw z za-
kresu prawa pracy nie przekracza 120 w skali roku,
a więc średnio jedynie 10 spraw w miesiącu. W dru-
giej wpływ spraw jest co prawda wyższy, lecz etaty-
zacja pionu pracy nie przekracza 0,5 etatu sędziow-
skiego. Sąd Rejonowy w Gorlicach spełnia obydwa
kryteria, gdyż w 2009 r. do Wydziału Pracy tej jed-
nostki wpłynęło 106 spraw pracowniczych z reperto-
rium „P”, a etatyzacja pionu pracy wynosi 0,45 etatu
sędziowskiego.
W toku przeprowadzonych konsultacji dotyczą-
cych zniesienia wydziałów pracy zainteresowani pre-
zesi sądów okręgowych podnieśli argumenty w za-
kresie odległości pomiędzy poszczególnymi sądami,
uwarunkowań komunikacyjnych oraz sytuacji loka-
lowej i kadrowej konkretnych jednostek.
Opiniując przedmiotową reorganizację dotyczącą
okręgu nowosądeckiego, prezes Sądu Okręgowego
w Nowym Sączu podniósł m.in. trudną sytuację lo-
264
kalową Sądu Rejonowego w Nowym Sączu, z uwagi
na którą przejęcie przez wskazany sąd spraw pracow-
niczych z obszaru Sądu Rejonowego w Gorlicach nie
jest aktualnie możliwe.
W związku z powyższym przygotowany w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości projekt rozporządzenia
zmieniającego rozporządzenie w sprawie utworzenia
sądów pracy i sądów ubezpieczeń społecznych nie
uwzględnia zniesienia Wydziału Pracy w Sądzie Re-
jonowym w Gorlicach.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że omawiany pro-
jekt rozporządzenia znajduje się nadal w fazie konsul-
tacji oraz uzgodnień i dopiero ich zakończenie pozwo-
li na wypracowanie jego ostatecznego kształtu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie wdrożenia odpowiednich regulacji
prawnych mających na celu wprowadzenie
w Polsce powszechnego obowiązku stosowania
opon zimowych (19845)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 10 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19845/
11, przekazujące interpelację pani poseł Beaty Ma-
łeckiej-Libery w sprawie wdrożenia odpowiednich
regulacji prawnych mających na celu wprowadzenie
w Polsce powszechnego obowiązku stosowania opon
zimowych, poniżej przedkładam następujące wyja-
śnienia.
Obecnie nie ma jednoznacznych wyników badań
dotyczących zachowania opon zimowych w różnych
warunkach atmosferycznych. Ze względu na dyna-
mikę zmian warunków atmosferycznych panujących
w Polsce podczas kalendarzowej zimy trudno jedno-
znacznie przygotować pojazd do paraboli zmian kli-
matycznych.
Z informacji otrzymanych z Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji wynika, że w zakresie
wpływu rodzaju ogumienia na wypadkowość prowa-
dzony przez Policję system ewidencji wypadków i ko-
lizji drogowych nie zawiera podziału wypadków ze
względu na rodzaj opon (zimowe, letnie, wielosezono-
we), tak więc zgromadzone tam dane nie pozwalają
na ocenę wzrostu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu
drogowego w okresie zimowym przez kierujących po-
jazdami wyposażonymi w opony inne niż zimowe.
Ministerstwo Infrastruktury będzie wnikliwie
analizować napływające sygnały i wyniki badań. Je-
żeli będą one wskazywać na zasadność stosowania
opon zimowych, resort infrastruktury jest gotowy
rozważyć potrzebę zmian legislacyjnych polegających
na wprowadzeniu obowiązku stosowania opon zimo-
wych podczas kalendarzowej zimy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie braku informacji
o nowym rozkładzie jazdy pociągów PKP
na stronach internetowych (19846)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację
posła Jana Szyszki w sprawie braku informacji o no-
wym rozkładzie jazdy pociągów PKP na stronach
internetowych, przekazuję poniższe informacje.
Polskie strony internetowe informujące podróż-
nych o nowym rozkładzie jazdy pociągów są urucha-
miane dopiero w chwili, gdy przewoźnicy we współ-
pracy z zarządcą infrastruktury ustalą ostateczny
kształt oferty. Przekazywanie pasażerom danych
o połączeniach, których nie będzie, nie można uznać
za rzetelną informację. Dane przekazywane przez
zagraniczne strony opierają się na takich właśnie,
niepełnych i mylnych informacjach, które opracowa-
ne są na podstawie wczesnej wersji projektu rozkładu
jazdy pociągów.
W związku z zaistniałą w grudniu 2010 r. sytu-
acją w zakresie nieprawidłowości w przekazywaniu
pasażerom informacji o rozkładzie jazdy pociągów
Ministerstwo Infrastruktury podjęło działania na
rzecz wyjaśnienia przyczyn zaistniałego stanu. Do-
konana analiza wykazała następujące główne przy-
czyny niewłaściwego informowania pasażerów:
— wprowadzenie przez przewoźników kolejowych
wielu istotnych zmian do oferty zaplanowanych połą-
czeń, która obowiązuje od 12 grudnia 2010 r., tuż
przed wdrożeniem nowego rozkładu jazdy pociągów;
— niestosowanie się przewoźników do przepi-
sów regulujących kwestie informowania podróż-
nych na dworcach kolejowych i przystankach ko-
munikacyjnych.

Stwierdzono również brak podstaw prawnych do
nałożenia kar na podmioty odpowiedzialne za nieter-
minowe podawanie do publicznej wiadomości rozkła-
dów jazdy pociągów, które zdyscyplinowałyby dzia-
łania tych podmiotów.
W związku ze zidentyfikowaniem głównych pro-
blemów Ministerstwo Infrastruktury przygotowuje
projekt ustawy o zmianie ustawy z dnia 28 marca
2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 16, poz. 94, z późn. zm.), który ma uzupełnić obo-
wiązujące przepisy w taki sposób, aby znacząco po-
prawić dostępność informacji dla podróżnych. Zmia-
ny te mają obejmować m.in.:
— wzmocnienie kompetencji regulatora rynku
kolejowego m.in. w zakresie egzekwowania praw pa-
sażerów;
— ograniczenie możliwości wprowadzania przez
przewoźników kolejowych zmian do projektu rozkła-
du jazdy pociągów na miesiąc przed dniem jego wej-
ścia w życie – w celu umożliwienia przygotowania
rzetelnej informacji dla podróżnych;
— wprowadzenie odpowiedzialności za publiko-
wanie informacji na dworcach kolejowych i przystan-
kach komunikacyjnych przez podmioty nimi zarzą-
dzające;
— wprowadzenie kar z tytułu nieterminowego
publikowania rozkładów jazdy pociągów dla podmio-
tów odpowiedzialnych za informowanie pasażerów.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego
w sprawie przekroczenia uprawnień
przez wojewodę, Policję i Państwową
Straż Rybacką oraz zawłaszczenia przez PZW
wód publicznych do działalności wędkarskiej
i dyskryminacji obywateli (19847)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-
-19847/11), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Wojciecha Jasińskiego w sprawie przekro-
czenia uprawnień przez wojewodę, Policję i Państwo-
wą Straż Rybacką oraz zawłaszczenia przez PZW
wód publicznych do działalności wędkarskiej i dys-
kryminacji obywateli, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 2–4 ustawy z dnia 6
kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43,
265
poz. 277, z późn. zm.), do podstawowych zadań Policji
należą m. in.:
— ochrona bezpieczeństwa i porządku publiczne-
go, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicz-
nych oraz w środkach publicznego transportu i komu-
nikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach
przeznaczonych do powszechnego korzystania;
— inicjowanie i organizowanie działań mających
na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wy-
kroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współ-
działanie w tym zakresie z organami państwowymi,
samorządowymi i organizacjami społecznymi;
— wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ści-
ganie ich sprawców. Przedmiotowe zadania realizowa-
ne są również na wodach i terenach przywodnych.
W myśl art. 13 ust. 1d ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.), zasady i warunki rybackiego korzysta-
nia z publicznych śródlądowych wód powierzchnio-
wych płynących określone są w przepisach ustawy
z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 189, poz. 1471, z późn. zm.).
Natomiast przepis art. 13 ust. 2 ustawy Prawo
wodne wskazuje, iż publiczne śródlądowe wody po-
wierzchniowe płynące stanowiące własność Skarbu
Państwa dyrektor regionalnego zarządu gospodarki
wodnej oddaje do rybackiego korzystania w drodze
oddania w użytkowanie obwodu rybackiego ustano-
wionego na podstawie ustawy o rybactwie śródlądo-
wym.
Organizacją społeczną, której statutowym celem
działania jest upowszechnianie wiedzy o warunkach
ochrony i połowu ryb oraz przeprowadzania egzami-
nów w tym zakresie, jest Polski Związek Wędkarski
utworzony na podstawie przepisów ustawy z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U.
z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.).
W związku z powyższym należy wskazać, że na
wodach Skarbu Państwa obowiązują przepisy ustawy
o rybactwie śródlądowym.
Podkreślić należy, że zasady uprawiania amator-
skiego połowu ryb określają przepisy art. 7 ustawy
o rybactwie śródlądowym. Zgodnie z art. 7 ust. 2
cyt. ustawy, amatorski połów ryb może uprawiać wy-
łącznie osoba posiadająca dokument uprawniający do
takiego połowu, zwany „kartą wędkarską” lub „kar-
tą łowiectwa podwodnego”, a jeżeli połów ryb odbywa
się w wodach uprawnionego do rybactwa – posiada-
jąca ponadto zezwolenie takiego podmiotu. Upraw-
niony do rybactwa (np. PZW), w myśl art. 7 ust. 8
ustawy o rybactwie śródlądowym, za wydanie zezwo-
lenia na uprawianie amatorskiego połowu ryb może
pobierać opłatę w wysokości przez siebie ustalonej.
Policja, realizując ustawowe zadania mające na
celu m.in. zweryfikowanie, czy amatorski połów ryb
odbywa się zgodnie z przepisami prawa, dokonując
kontroli, ma prawo i obowiązek badać fakt posiada-
nia przez osobę dokonującą takiego połowu wymaga-
nych dokumentów, jak i ważności tych dokumentów
(zarówno karty, jak i zezwolenia). Wskazać należy, iż
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa tylko
266
posiadanie ważnych dokumentów daje możliwość
uprawiania amatorskiego połowu ryb. Dokonywanie
tego rodzaju połowu jedynie na podstawie legityma-
cji członkowskiej PZW (bez karty wędkarskiej oraz
zezwolenia) jest czynem zabronionym wyczerpują-
cym znamiona wykroczenia z art. 27a ust. 1 pkt 2a
ustawy o rybactwie śródlądowym.
Do kompetencji Policji nie należy natomiast kon-
trola legitymacji członkowskich PZW, badanie spo-
sobu uzyskania wyżej wymienionych dokumentów,
w tym trybu ich wydawania lub opłacania składek
członkowskich.
Ponadto należy wskazać, że w dniu 27 listopada
2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 24 września
2010 r. o zmianie ustawy o rybactwie śródlądowym
(Dz. U. Nr 200, poz. 1322), która wprowadziła obo-
wiązek orzekania przez sąd, w razie ukarania za wy-
kroczenia m.in. z art. 27a ust. 1 tejże ustawy, środka
karnego w postaci podania orzeczenia o ukaraniu do
publicznej wiadomości na koszt ukaranego.
W związku z powyższym zasadne wydaje się przy-
toczenie treści art. 96 § 2 Kodeksu postępowania
w sprawach o wykroczenia, zgodnie z którym w dro-
dze mandatu karnego nie nakłada się grzywny za
wykroczenia, za które należałoby orzec środek karny.
W takich przypadkach, w zależności od okoliczności
zaistniałego zdarzenia, pozostaje możliwość skiero-
wania wniosku o ukaranie do sądu lub zastosowanie
środków oddziaływania wychowawczego przewidzia-
nych w art. 41 Kodeksu wykroczeń.
Mając powyższe na uwadze, pragnę podkreślić, że
wszelkie działania Policji w ww. obszarze realizowa-
ne są na podstawie przepisów obowiązującego prawa.
Działania te nie mają związku z ustalaniem i wyda-
waniem dokumentów uprawniających obywateli do
amatorskiego połowu ryb oraz do oddawania wód pu-
blicznych Polskiemu Związkowi Wędkarskiemu ce-
lem prowadzenia działalności wędkarskiej i pobiera-
nia za to składek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego
w sprawie zawłaszczenia przez okręgi
Polskiego Związku Wędkarskiego
wód publicznych do celów statutowej
działalności wędkarskiej (19848)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Jasińskiego z dnia
10 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19848/11, w spra-
wie zawłaszczania przez okręgi Polskiego Związku
Wędkarskiego wód publicznych do statutowej dzia-
łalności wędkarskiej, poniżej przedstawiam, co na-
stępuje.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, odpowiadając
na interpelację pana posła, pismem RYB-r-4/700/
2937/10 z 1 czerwca 2010 r., potwierdził stanowisko,
jakie prezentuje minister środowiska w zakresie
amatorskiego połowu ryb.
Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.) publiczne śródlądowe wody powierzch-
niowe płynące dyrektor regionalnego zarządu gospo-
darki wodnej oddaje do rybackiego korzystania w dro-
dze oddania w użytkowanie obwodu rybackiego. Jest
to, zgodnie z obowiązującymi obecnie przepisami,
jedyna forma przekazania przez dyrektora RZGW
uprawnień właścicielskich wynikających z art. 11 ust. 1
oraz art. z art. 13 ust. 1 i 2 Prawa wodnego.
Forma i typ prowadzonej gospodarki rybackiej
zawarta jest w operacie rybackim stanowiącym inte-
gralną część oferty konkursowej. Prowadząc gospo-
darkę rybacką zgodną z założeniami operatu rybac-
kiego, uprawniony do rybactwa ma prawo do ograni-
czenia sprzedawanych zezwoleń w granicach użytko-
wanego przez siebie obwodu, a jeśli wymaga tego
rodzaj prowadzonej gospodarki rybackiej, może rów-
nież zaniechać sprzedaży takich zezwoleń.
Biorąc pod uwagę fakt, że operat rybacki, w któ-
rym opisany jest sposób prowadzenia gospodarki ry-
backiej w danym obwodzie, podlega analizie i opinio-
waniu przez wskazane rozporządzeniem ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z 29 marca 2002 r. jednostki
naukowo-badawcze, należy domniemywać, że gospo-
darka rybacka prowadzona zgodnie z jego zapisami
jest zgodna z definicją racjonalnej gospodarki rybac-
kiej określonej ustawą z 18 kwietnia 1985 r. o rybac-
twie śródlądowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 189, poz. 1471,
z późn. zm.).
Odnosząc się do pytań dotyczących amatorskiego
połowu ryb, informuję, że prawo do powszechnego
korzystania z wód przysługujące każdemu określają
przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne,
jednak zgodnie z przepisami art. 34 ust. 2 Prawa
wodnego warunki amatorskiego połowu ryb zawarte
są w przepisach ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r.
o rybactwie śródlądowym.
Dodatkowo podkreślić należy, że karta wędkar-
ska nie uprawnia do połowu ryb w wodach uprawnio-
nego do rybactwa. W szczególności mówi o tym art. 7
ust. 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie
śródlądowym. Amatorski połów ryb może uprawiać
osoba posiadająca dokument uprawniający do takie-
go połowu, zwany dalej „kartą wędkarską” lub „kar-
tą łowiectwa podwodnego”, a jeżeli połów ryb odbywa
się w wodach uprawnionego do rybactwa – posiada-
jąca ponadto jego zezwolenie. Brak zezwolenia upraw-
nionego do rybactwa traktowany jest jako połów bez
wymaganego zezwolenia i zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 1

ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śród-
lądowym podlega karze grzywny.
W związku z powyższymi wyjaśnieniami uprzej-
mie informuję, że prezes Krajowego Zarządu Gospo-
darki Wodnej, jak również dyrektorzy regionalnych
zarządów gospodarki wodnej działają w oparciu
o obowiązujące, przytoczone powyżej, przepisy pra-
wa, natomiast sprawy podlegające ustawie
z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym
znajdują się w gestii ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
zaś działalność stowarzyszeń nadzoruje minister
spraw wewnętrznych i administracji.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpretacji złożonej przez pana posła
Wojciecha Jasińskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie przyszłości systemu energetycznego
w Polsce (19851)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-
-19851/11, przedstawiam poniżej stanowisko dotyczą-
ce kwestii podniesionych w interpelacji pana posła
Mieczysława Marcina Łuczaka w zakresie przyszło-
ści systemu energetycznego w związku z wykorzysta-
niem odnawialnych źródeł energii (OZE) oraz w kon-
tekście przepisów wspólnotowych.
1. Czy Ministerstwo Gospodarki ma plany wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii? Jeśli tak,
skąd ma pochodzić ta energia?
W odpowiedzi na powyższe kwestie należy wyja-
śnić, że minister gospodarki jest naczelnym organem
administracji rządowej w sprawach polityki energe-
tycznej państwa. Powyższe obowiązki minister go-
spodarki realizuje poprzez opracowywanie co 4 lata
polityki energetycznej państwa na okres nie krótszy
niż 20 lat. Aktualnym dokumentem strategicznym
w zakresie rozwoju energetyki państwa jest „Polity-
ka energetyczna Polski do 2030 r.”, uchwalona przez
Radę Ministrów w dniu 10 listopada 2009 r. Jednym
z priorytetów tej strategii jest zapewnienie osiągnię-
cia przez Polskę w 2020 r. co najmniej 15% udziału
267
energii z odnawialnych źródeł w zużyciu energii fi-
nalnej brutto. Zobowiązanie osiągnięcia powyższego
celu wynika bezpośrednio z dyrektywy 2009/28/WE
w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł
odnawialnych. W ramach realizacji zobowiązań za-
wartych w dyrektywie 2009/28/WE w Ministerstwie
Gospodarki opracowano „Krajowy plan działania
w zakresie energii ze źródeł odnawialnych” (KPD),
który został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
6 grudnia 2010 r. oraz niezwłocznie przekazany do
Komisji Europejskiej. KPD określa krajowe cele w za-
kresie udziału energii ze źródeł odnawialnych zuży-
tej w sektorze transportowym, sektorze energii elek-
trycznej, sektorze ogrzewania i chłodzenia w 2020 r.
W KPD przyjęto, iż osiągnięcie powyższego celu
oparte będzie o dwa filary zasobów dostępnych i moż-
liwych do wykorzystania w Polsce, tj. poprzez wzrost
produkcji energii elektrycznej z generacji wiatrowej
oraz większe wykorzystanie energetyczne biomasy.
2. Czy Ministerstwo Gospodarki ma w planach
budowę elektrowni atomowej? Jeśli tak, to w jakim
czasie ma powstać i gdzie?
W dniu 13 stycznia 2009 r. Rada Ministrów pod-
jęła uchwałę nr 4/2009 w sprawie działań podejmo-
wanych w zakresie rozwoju energetyki jądrowej.
Zgodnie z tą uchwałą, zostaną w Polsce wybudowane
co najmniej dwie elektrownie jądrowe i przynajmniej
jedna z nich powinna zacząć działać do 2020 r. W dniu
12 maja 2009 r. Rada Ministrów przyjęła rozporzą-
dzenie w sprawie ustanowienia pełnomocnika rządu
do spraw polskiej energetyki jądrowej. W dniu 19 maja
2009 r. powołany został pełnomocnik rządu ds. pol-
skiej energetyki jądrowej. Pełnomocnik jest podse-
kretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki. Re-
alizuje on zadania w zakresie rozwoju i wdrażania
energetyki jądrowej. Do jego zadań należy m.in. przy-
gotowanie i przedstawienie Radzie Ministrów projek-
tu programu polskiej energetyki jądrowej, który
określi m.in. liczbę, wielkość i możliwości lokaliza-
cyjne elektrowni jądrowych. Inicjuje on, koordynuje
i monitoruje realizację działań na rzecz przygotowa-
nia otoczenia regulacyjnego i instytucjonalnego, ko-
niecznych dla uruchomienia programu oraz przygo-
towania i budowy obiektów jądrowych.
Ministerstwo Gospodarki przygotowało projekt
programu. Program przedstawia szczegółową infor-
mację na temat działań realizowanych do roku 2020,
z perspektywą do roku 2030, koniecznych dla wpro-
wadzenia w Polsce energetyki jądrowej, co jest zasad-
niczym celem realizacji programu. Działania te zo-
stały przedstawione w rozbiciu na pięć etapów:
— opracowanie i przyjęcie przez Radę Ministrów
programu polskiej energetyki jądrowej oraz uchwa-
lenie i wejście w życie przepisów prawnych niezbęd-
nych dla rozwoju i funkcjonowania energetyki jądro-
wej (do 30 czerwca 2011),
— ustalenie lokalizacji i zawarcie kontraktu na
budowę pierwszej elektrowni jądrowej (1 lipca 2011 r.– 31
grudnia 2013 r.),
268
— wykonanie projektu technicznego i dokonanie
wymaganych prawem uzgodnień (1 stycznia 2014 r.–
–31 grudnia 2015 r.),
— pozwolenie na budowę i budowa pierwszego blo-
ku pierwszej elektrowni jądrowej, rozpoczęcie budo-
wy kolejnych bloków/elektrowni (1 stycznia 2016 r.–
31 grudnia 2020 r.),
— kontynuacja i rozpoczęcie budowy kolejnych
bloków/elektrowni jądrowych (1 stycznia 2021 r.–
31 grudnia 2030 r.).
W każdym z ww. etapów przedstawiono planowa-
ne działania, ich zakres, terminy realizacji i ich efek-
ty w rozbiciu na działania administracji rządowej
(w tym dozoru jądrowego) i inwestora. „Program pol-
skiej energetyki jądrowej” przedstawia zakres i struk-
turę organizacji działań, jakie należy podjąć, aby wdro-
żyć energetykę jądrową, zapewnić bezpieczną i efek-
tywną eksploatację obiektów energetyki jądrowej, ich
likwidację po zakończeniu okresu eksploatacji oraz
zapewnić bezpieczeństwo postępowania z wypalo-
nym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwór-
czymi.
Projekt programu wymaga jeszcze uzupełnienia
o wnioski ze strategicznej oceny oddziaływania pro-
gramu na środowisko, zgodnie z ustawą z dnia 3 paź-
dziernika 2008 r. o udostępnianiu informacji o śro-
dowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz ocenach oddziaływania na śro-
dowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.). Została
już wykonana prognoza oddziaływania na środowi-
sko projektu programu. Zostanie ona teraz wraz z pro-
jektem programu poddana określonym w ww. usta-
wie uzgodnieniom oraz konsultacjom społecznym, co
powinno potrwać do 6 miesięcy.
Po uzupełnieniu o ww. dokumenty zaktualizowa-
ny projekt „Programu polskiej energetyki jądrowej”
zostanie do końca czerwca 2011 r. przedstawiony Ra-
dzie Ministrów do akceptacji. Zgodnie z ww. projek-
tem pierwszy blok pierwszej elektrowni jądrowej ma
być w Polsce uruchomiony do końca 2020 r., a wybór
lokalizacji do jej budowy zostanie dokonany w roku
2013, po wykonaniu niezbędnych do tego celu analiz
i badań. W związku z powyższym nie jest w chwili
obecnej możliwe wskazanie lokalizacji elektrowni ją-
drowej.
3. Jeśli powstały takie plany, to czy Ministerstwo
Gospodarki oszacowało przyszłą cenę energii pocho-
dzącej z tych źródeł?
W ramach prac związanych z przygotowaniem
projektu „Programu polskiej energetyki jądrowej”
wykonana została na zlecenie Ministerstwa Gospo-
darki „Analiza porównawcza kosztów wytwarzania
energii elektrycznej w elektrowniach jądrowych, wę-
glowych i gazowych oraz odnawialnych źródłach
energii”. Analiza dotyczy kosztów wytwarzania ener-
gii elektrycznej w elektrowniach pracujących z wy-
korzystaniem różnych technologii przewidzianych do
uruchomienia w Polsce do 2050 r. Analiza potwier-
dziła wysoką i wzrastającą z upływem czasu konku-
rencyjność elektrowni jądrowych, co jest zgodne z wy-
nikami wykonanych na świecie podobnych analiz.
W zakresie realizowanej wg KPD polityki wzrostu
udziału energii z OZE w końcowym zużyciu energii
brutto na str. 146 oraz w tabeli 13 dokonano oceny
skutków realizowanej w Polsce metody wsparcia
OZE. Stosowna ocena została dokonana przy założe-
niu cen stałych z 2009 r., utrzymania systemu wspar-
cia dla OZE przez cały okres 2010–2020 r., a do obli-
czeń przyjęto waloryzację opłaty zastępczej o współ-
czynnik inflacji, chociaż w tym zakresie nie wyklucza
się modyfikacji w postaci wprowadzenia systemu po-
legającego na malejącej opłacie zastępczej w zależno-
ści od wzrostu cen energii elektrycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie usług medycznych wykonywanych
przez lekarzy pierwszego kontaktu (19852)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Mieczysława M. Łuczaka, posła na
Sejm RP, z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie usług
medycznych wykonywanych przez lekarzy pierwsze-
go kontaktu, przekazaną przy piśmie pana Marka
Kuchcińskiego, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 11
stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19852/11, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, ze zm.) świadczeniobiorcy mają prawo do świad-
czeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowa-
nie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wcze-
sne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz
zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie.
Wykazy oraz warunki realizacji świadczeń gwa-
rantowanych w poszczególnych zakresach świadczeń
określają rozporządzenia ministra zdrowia wydane
na podstawie art. 31d ww. ustawy. Natomiast warun-
ki zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, w tym warunki wymagane
od świadczeniodawców zainteresowanych zawarciem
umowy, oraz szczegółowe zasady rozliczania i finan-
sowania tych świadczeń określają zarządzenia pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia.

W odpowiedzi na pierwsze pytanie dotyczące dzia-
łań podejmowanych przez ministerstwo w celu egze-
kwowania od lekarza rodzinnego właściwej opieki
zdrowotnej uprzejmie informuję, iż kontrola i moni-
torowanie realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej należy do zadań dyrektora oddzia-
łu wojewódzkiego funduszu (art. 107 ust. 5 pkt 12
ww. ustawy).
Natomiast świadczeniodawcy, według zapisów
umowy, zobowiązani są do systematycznego i ciągłe-
go wykonywania umowy przez cały okres jej obowią-
zywania, zgodnie z zasadami i na warunkach okre-
ślonych:
— przez prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
w zarządzeniu w sprawie określenia warunków za-
wierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna,
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 29
sierpnia 2009 r. w sprawie wykazów świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139, z późn. zm.),
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
28 sierpnia 2009 r. w sprawie organizacji profilak-
tycznej opieki nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 139,
poz. 1133),
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 maja
2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81,
poz. 484).
Ponadto lekarz podstawowej opieki zdrowotnej
(lekarz POZ) udzielający świadczeń z zakresu pod-
stawowej opieki zdrowotnej jest obowiązany w szcze-
gólności do postępowania zgodnie z zakresem zadań
określonych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
20 października 2005 r. w sprawie zakresu zadań
lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 214, poz. 1816).
Niemniej jednak należy zaznaczyć, iż ocena pro-
cesu terapeutycznego i wskazanie niezbędnych dzia-
łań, które muszą być podjęte do jego prawidłowej re-
alizacji, pozostają w gestii lekarza. Według zapisów
art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136,
poz. 857, ze zm.) – lekarz ma obowiązek wykonywać
zawód zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy me-
dycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapo-
biegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie
z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą staran-
nością.
Przy czym pacjentowi, którego prawa zostały na-
ruszone, przysługuje skarga kierowana do:
— wydziałów spraw świadczeniobiorców w woje-
wódzkich oddziałach Narodowego Funduszu Zdro-
wia na świadczeniodawcę, z którym fundusz podpisał
umowę,
— rzecznika praw pacjenta,
— kierownika zakładu opieki zdrowotnej, w któ-
rym doszło do naruszenia praw pacjenta,
— okręgowej izby lekarskiej – jeśli naruszenie jest
spowodowane działalnością lekarza,
269
— okręgowej izby pielęgniarek i położnych – jeśli
naruszenie jest spowodowane działalnością pielę-
gniarki lub położnej.
Odnosząc się do kolejnego pytania dotyczącego
wykonania analizy wykorzystania środków finanso-
wych przekazanych z NFZ na leczenie i badania am-
bulatoryjne w przychodniach, a jaki procent przeka-
zanej kwoty stanowi dochód lekarza, uprzejmie wy-
jaśniam, iż obowiązujący sposób kapitacyjnego finan-
sowania świadczeń gwarantowanych w zakresie
podstawowej opieki zdrowotnej uwzględnia także fi-
nansowanie gotowości świadczeniodawców do udzie-
lania świadczeń w odniesieniu do populacji objętej tą
opieką.
Jednocześnie należy przypomnieć, iż działania
zmierzające do wydzielenia puli środków na finanso-
wanie badań diagnostycznych w podstawowej opiece
zdrowotnej podjęte zostały przez regionalne kasy
chorych, które w roku 2001 wprowadziły warunkami
umowy podział rocznej stawki kapitacyjnej na część
przeznaczoną na finansowanie badań diagnostycz-
nych (15%) i pozostałe koszty udzielania świadczeń.
Przyjęte rozwiązanie nie sprawdziło się jednak w prak-
tyce, zaś zasady rozliczeń realizacji umowy stały się
w efekcie, w województwie wielkopolskim, przedmio-
tem skargi złożonej przez świadczeniodawców do pre-
zesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
jako sprzeczne z przepisami obowiązującej ustawy
w tym zakresie. Powyższe spowodowało, iż ostatecz-
nie regionalne kasy chorych odeszły od egzekwowa-
nia od świadczeniodawców rozliczania środków prze-
znaczonych na finansowanie badań diagnostycznych,
a także określania w umowie wyodrębnionej puli
środków na ich finansowanie.
W związku z powyższym lekarz POZ zobowiąza-
ny jest przepisami art. 55 ust. 2 cytowanej na wstępie
ustawy do zapewnienia świadczeniobiorcom w kosz-
tach własnej działalności dostępu do badań diagno-
stycznych. Wykaz badań diagnostycznych, które zo-
bowiązany jest wykonać i finansować lekarz POZ,
a które są mu niezbędne przy realizacji świadczeń,
określone zostały w części IV załącznika nr 1 do ww.
rozporządzenia w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej. Rów-
nież zapisy § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ogól-
nych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej zobowiązują świadczeniobiorcę do zapew-
nienia udzielania świadczeń w sposób kompleksowy,
w szczególności obejmujących wykonanie niezbęd-
nych badań, w tym badań laboratoryjnych i diagno-
styki obrazowej, oraz procedur medycznych związa-
nych z udzielaniem tych świadczeń.
Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, kierując
świadczeniobiorcę do poradni specjalistycznej lub do
leczenia szpitalnego, zobowiązany jest dołączyć do
skierowania wyniki badań diagnostycznych i prze-
prowadzonych konsultacji będące w jego posiadaniu,
umożliwiające lekarzowi ubezpieczenia zdrowotnego
lub felczerowi ubezpieczenia zdrowotnego kierujące-
mu postawienie wstępnego rozpoznania stanowiące-
270
go przyczynę skierowania, a także istotne informacje
o dotychczasowym leczeniu specjalistycznym lub
szpitalnym oraz zastosowanym leczeniu.
W odniesieniu do ostatniego pytania uprzejmie
informuję, iż 26 stycznia br. został powołany Zespół
do spraw opracowania zmian systemu organizacji
podstawowej opieki zdrowotnej, które przyczynią się
do zwiększenia dostępności do świadczeń w zakresie
podstawowej opieki zdrowotnej.
W skład ww. zespołu wchodzą m.in. konsultanci
krajowi w dziedzinach medycyny, tj. pediatrii, chorób
wewnętrznych, medycyny rodzinnej, w dziedzinie
pielęgniarstwa rodzinnego, oraz przedstawiciele: Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Izby Pielę-
gniarek i Położnych, Naczelnej Izby Lekarskiej i re-
prezentatywnych organizacji świadczeniodawców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (19853)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 11 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-19853/11, interpelacją posła na Sejm RP
pani Bożeny Kotkowskiej w sprawie nowelizacji usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W dniu 29 września 2010 r. do marszałka Sejmu
RP zostało skierowane przyjęte przez Radę Mini-
strów stanowisko wobec poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 3292), w którym
rząd pozytywnie ocenił propozycje dotyczące zmiany
zasad finansowania ze środków Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych wydat-
ków przeznaczonych na dofinansowanie do wynagro-
dzeń pracowników niepełnosprawnych.
Do reprezentowania rządu podczas prac w parla-
mencie nad ww. projektem ustawy Rada Ministrów
upoważniła ministra pracy i polityki społecznej. Par-
lament RP uchwalił ustawę o zmianie ustawy o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych
ustaw w dniu 29 października 2010 r.
Szczegółowe pytania postawione w interpelacji
pani poseł dotyczą kwestii, które, zgodnie z art. 31
ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej, jako zagadnienia, zada-
nia i kompetencje dotyczące przepisów ustawy o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych należą do zakresu działania
ministra właściwego do spraw zabezpieczenia spo-
łecznego i prowadzącego jego obsługę Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie projektu ustawy o racjonalizacji
zatrudnienia w państwowych jednostkach
budżetowych i niektórych innych jednostkach
sektora finansów publicznych
w latach 2011–2013 (19855)
Odpowiadając na interpelację poseł Bożeny Kot-
kowskiej przekazaną przez Pana Marszałka pismem
z dnia 11 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19855/11,
w sprawie projektu ustawy o racjonalizacji zatrud-
nienia w państwowych jednostkach budżetowych
i niektórych innych jednostkach sektora finansów
publicznych w latach 2011–2013, wyjaśniam, że mi-
nister pracy i polityki społecznej opowiadał się za
utrzymaniem regulacji zapewniającej ochronę człon-
kom związków zawodowych, wzmiankując m.in. przy
tym na przedstawioną w interpelacji konwencję MOP
nr 151 MOP dotyczącą ochrony prawa organizowa-
nia się i procedury określania warunków zatrudnie-
nia służby publicznej. Opinia ta była przedkładana
do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, gdzie pro-
jekt powstał.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie projektu ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej (19857)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-023-19857/10, dotyczące interpelacji poseł
Bożeny Sławiak w sprawie projektu ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, przedsta-
wiam następujące stanowisko.
W dniu 30 czerwca 2009 r. zostały przyjęte przez
Radę Ministrów „Założenia projektu ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem”. Powstały one po trwających od 2007 r. kon-
sultacjach zarówno z ekspertami w zakresie pieczy
zastępczej, jak i praktykami realizującymi te zada-
nia. W pracę nad założeniami zaangażowane były
także samorządy i organizacje pozarządowe, prowa-
dzące pilotażowe programy wprowadzające np. asy-
stenta rodziny czy nowe formy wsparcia rodzin za-
stępczych. Założenia zostały udostępnione opinii
publicznej na stronach internetowych MPiPS. W wy-
niku tego napłynęło do nas wiele uwag z różnych
środowisk, które zostały przeanalizowane i miały
wpływ na kształt projektu ustawy. Rządowe Cen-
trum Legislacji przygotowało projekt ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. W dniu
14 września 2010 r. projekt ustawy o wspieraniu ro-
dziny i systemie pieczy zastępczej został przyjęty
przez Radę Ministrów i przekazany pod obrady Sej-
mu RP. Projekt ustawy został również umieszczony
na stronach internetowych MPiPS oraz poddany wie-
lomiesięcznym, szerokim konsultacjom społecznym.
Należy podkreślić, że spotkał się on z pozytywnym
przyjęciem zarówno środowisk naukowych, jak i prak-
tyków zaangażowanych w pomoc dziecku i rodzinie.
Przeszedł on również konsultacje międzyresortowe.
W obecnym stanie rzeczy samorząd powiatowy,
prowadząc wszystkie typy rodzin zastępczych, ma
ograniczone możliwości poświęcenia odpowiedniego
czasu rodzinom zastępczym niespokrewnionym nie-
zawodowym i zawodowym. Prowadzenie tego typu
rodzinnej pieczy zastępczej wymaga wiele pomocy
i wsparcia ze strony samorządów powiatowych. Na-
tomiast gminy, znając bliżej środowisko i sytuację
rodzinną dzieci, lepiej będą mogły wspomagać rodzi-
ny zastępcze spokrewnione.
W przygotowywanej ustawie zaproponowano
nowe rozwiązania w zakresie organizacji pieczy za-
stępczej, ze szczególnym uwzględnieniem rodzinnej
pieczy zastępczej. Projekt określa zasady związane
z organizacją i funkcjonowaniem pieczy zastępczej
nad dzieckiem. Jest to przede wszystkim zasada do-
bra dziecka i poszanowania jego podmiotowości, a tak-
271
że zasada nierozdzielania rodzeństwa oraz tymcza-
sowości pieczy zastępczej (do czasu unormowania
jego sytuacji życiowej i prawnej).
Do zadań własnych powiatu będzie należeć wyko-
nywanie zadań z zakresu organizacji i finansowania
rodzin zastępczych niezawodowych i zawodowych,
rodzinnych domów dziecka oraz placówek opiekuń-
czo-wychowawczych.
Założony systematyczny rozwój rodzinnych form
pieczy zastępczej ma przynieść zarówno korzyści spo-
łeczne, jak i – z punktu widzenia budżetu państwa
– finansowe:
1) dla rozwoju dziecka – zindywidualizowanie
charakteru opieki i wychowanie dziecka w środowi-
sku domowym w lepszy sposób przygotuje dziecko
do samodzielnego pełnienia ról społecznych;
2) dla finansów publicznych – obniżenie w dłuż-
szym okresie kosztów pieczy zastępczej, ponieważ
rodzinne formy pieczy zastępczej są znacznie tańsze
od instytucjonalnych.
Projekt ustawy określa zadania organów admini-
stracji publicznej z zakresu wspierania rodziny i sys-
temu pieczy zastępczej nad dzieckiem. Generalny
podział kompetencji pozostaje bez zmian w stosunku
do obecnego, natomiast proponuje się dodanie pew-
nych nowych rozwiązań w tym zakresie oraz przesu-
nięcie niektórych zadań już istniejących na inny
szczebel samorządu terytorialnego.
Realizacja zadań z zakresu rodzinnej pieczy za-
stępczej przypisanych powiatowi wymaga wyboru
przez starostę organizatora rodzinnej pieczy zastęp-
czej. Zakłada się znaczną dowolność w wyborze in-
stytucji realizującej to zadanie, może być to zarówno
instytucja publiczna, jak i niepubliczna. Pożądane
byłoby jak najszersze wykorzystanie potencjału oso-
bowego i organizacyjnego organizacji pozarządo-
wych. Funkcję organizatora pełnić mogą także obec-
ne ośrodki adopcyjno-opiekuńcze działające na szcze-
blu powiatu, po odpowiednim przekształceniu. Rolą
organizatora będzie przede wszystkim troska o roz-
wój rodzinnych form pieczy zastępczej, a więc inicjo-
wanie ich tworzenia, kwalifikowanie kandydatów do
tej roli oraz wspieranie już funkcjonujących rodzin.
W instytucji tej powinna być umocowana funkcja ko-
ordynatora rodzinnych form pieczy zastępczej. Koor-
dynator nie będzie mógł być umiejscowiony w powia-
towym centrum pomocy rodzinie. Wyodrębnienie
organizatora rodzinnej pieczy zastępczej ma na celu
oddzielenie funkcji administracyjnych i kontrolnych
powiatowego centrum pomocy rodzinie od funkcji
organizacyjnych związanych z realizacją zadań w sfe-
rze rodzinnej pieczy zastępczej. Obecnie wszystkie te
funkcje w imieniu starosty pełni powiatowe centrum
pomocy rodzinie.
Planuje się, że wprowadzanie zmian w systemie
pieczy zastępczej będzie dokonywać się stopniowo
i będzie rozłożone co najmniej na kilka lat. Efektem
prawidłowo prowadzonej pracy z rodziną powinno być
pozostanie dziecka w rodzinie lub jego powrót do ro-
dziców, jeżeli już zostało umieszczone poza rodziną.
272
Planowane zmiany mają na celu uporządkowanie
wielu kwestii związanych ze wspieraniem rodziny
i pieczą zastępczą nad dzieckiem. Dotychczasowe roz-
wiązania nie sprawdzają się w wielu punktach,
np. brak obecnie pracy z rodzinami dzieci umieszczo-
nych w rodzinach zastępczych lub placówkach opie-
kuńczo-wychowawczych. Uczynienie samorządów
gminnych odpowiedzialnymi za całą rodzinę za-
mieszkującą na ich terenie, w tym za dziecko, gdzie-
kolwiek się ono znajduje, powinno zapobiegać, zbyt
łatwej obecnie, możliwości umieszczania dzieci w pie-
czy zastępczej. Gmina pochodzenia będzie również
zobowiązana do zapewnienia pomocy powracającym
do swego miejsca zamieszkania pełnoletnim wycho-
wankom pieczy zastępczej.
Zmiany wprowadzone przez projekt ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej
zostały szczegółowo umotywowane w uzasadnie-
niu przesłanym, wraz z projektem ustawy, do Sej-
mu RP.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prace nad
projektem, przy udziale wszystkich zainteresowa-
nych stron, są aktualnie prowadzone w podkomisji
nadzwyczajnej połączonych Komisji: Polityki Spo-
łecznej i Rodziny oraz Samorządu Terytorialnego
i Polityki Regionalnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w ramach programu „Infrastruktura kultury”
zadania pn. „Modernizacja Miejskiego Ośrodka
Kultury w Nowej Rudzie, etap IV
– wymiana wyposażenia” (19860)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, prze-
słaną dnia 11 stycznia 2011 r. (nr SPS-023-19860/11),
w sprawie wniosku Miejskiego Ośrodka Kultury
w Nowej Rudzie do programu „Infrastruktura kul-
tury”, uprzejmie informuję, że projekt pod nazwą
„Modernizacja MOK w Nowej Rudzie, etap IV – wy-
miana wyposażenia” jest w trakcie rozpatrywania.
Projekt pomyślnie przeszedł weryfikację formalną
oraz otrzymał wysoką punktację. Z uwagi na trwa-
jące jeszcze prace nad podziałem środków finanso-
wych obecnie mogę jedynie wstępnie zapewnić o za-
miarze dofinansowania niniejszego projektu.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
zadania pn. „40-lecie Zespołu Pieśni i Tańca
Nowa Ruda”, priorytet: Kultura ludowa (19861)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej (znak:
SPS-023-19861/11) w sprawie wniosku o dofinanso-
wanie ze środków pozostających w dyspozycji mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego zadania pn.
„40-lecie Zespołu Pieśni i Tańca Nowa Ruda”, prio-
rytet: Kultura ludowa uprzejmie informuję, iż obec-
nie trwa procedura rozpatrywania zadań zgłoszo-
nych do programu „Dziedzictwo kulturowe”, priory-
tet 3: Kultura ludowa.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że podstawą oce-
ny wniosków są kryteria określone w regulaminie
programu. Zasady wyboru projektów zostały rozbu-
dowane i zobiektywizowane w taki sposób, by ocena
zadań, jak i decyzja o przyznaniu środków finanso-
wych nie budziły żadnych wątpliwości. Ocenie pod-
lega zarówno wartość merytoryczna i społeczna zgła-
szanych wniosków, opiniowana przez pięciu niezależ-
nych zewnętrznych ekspertów, jak i ich wartość or-
ganizacyjna.
Wyniki postępowania konkursowego zostaną
ogłoszone na stronie internetowej Ministerstwa Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego po zakończeniu pro-
cedury oceny projektów.
Dziękując za zainteresowanie sprawami kultury,
łączę wyrazy szacunku.
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.

Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
zadania pn. „Edukacja dzieci i młodzieży
szansą rozwoju orkiestry górniczej”,
priorytet: Edukacja artystyczna (19862)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, prze-
słaną dnia 11 stycznia 2011 r. (nr SPS-023-19862/11),
w sprawie wniosku Miejskiego Ośrodka Kultury
w Nowej Rudzie do programu „Rozwój szkolnictwa
artystycznego”, uprzejmie informuję, że projekt pod
nazwą „Edukacja dzieci i młodzieży szansą rozwoju
orkiestry górniczej” nie przeszedł pomyślnie oceny
formalnej. W programie „Rozwój szkolnictwa arty-
stycznego” w priorytecie pierwszym: Edukacja arty-
styczna jedynymi uprawnionymi podmiotami, które
mogą aplikować, są szkoły i uczelnie artystyczne.
Wniosek nie został zakwalifikowany, ponieważ apli-
kował nieuprawniony podmiot.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 24 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
zadania pn. „Ogólnopolski festiwal folkloru”,
priorytet: Kultura ludowa (19863)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do in-
terpelacji pani poseł Moniki Wielichowskiej w spra-
wie wniosku o dofinansowanie ze środków pozosta-
jących w dyspozycji ministra kultury i dziedzictwa
narodowego zadania pn. „Ogólnopolski festiwal folk-
loru”, priorytet: Kultura ludowa (znak: SPS-023-
-19863/11), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Podstawowym kryterium oceny wniosków zgod-
nie z regulaminem programów ministra jest ich po-
prawność formalna, która decyduje o zakwalifikowa-
niu do konkursu. Z przykrością informuję, że wnio-
sek nr 1604/11 o dofinansowanie zadania pn. „Ogól-
nopolski festiwal folkloru”, priorytet: Kultura ludowa
przez Strzegomskie Centrum Kultury zawiera błędy
273
formalne. Z uwagi na powyższe projekt ten nie został
dopuszczony do konkursu.
Dziękując za zainteresowanie sprawami kultury,
łączę wyrazy szacunku.
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
zadania pn. „Remont, przebudowa i rozbudowa
Strzegomskiego Centrum Kultury,
etap II – zakończenie”, priorytet:
Infrastruktura kultury (19864)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, prze-
słaną dnia 11 stycznia 2011 r. (nr SPS-023-19864/11),
w sprawie wniosku gminy Strzegom do programu
„Infrastruktura kultury”, uprzejmie informuję, że
projekt pod nazwą „Remont, przebudowa i rozbudo-
wa SCK, etap II – zakończenie” jest w trakcie rozpa-
trywania. Projekt pomyślnie przeszedł weryfikację
formalną oraz został wysoko oceniony przez eksper-
tów. Z uwagi na trwające jeszcze prace nad podziałem
środków finansowych w tym momencie mogę jedynie
wstępnie zapewnić o zamiarze dofinansowania ni-
niejszego projektu.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
zadania pn. „Cykl zajęć edukacyjno-animacyjnych
»Warsztat barokowego rzeźbiarza«”
prowadzonych w Muzeum Ziemi Kłodzkiej
w Kłodzku”, priorytet: Edukacja kulturalna
(19865)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w spra-
274
wie wniosku o dofinansowanie „Cyklu zajęć eduka-
cyjno-animacyjnych »Warsztat barokowego rzeźbia-
rza« prowadzonych w Muzeum Ziemi Kłodzkiej w Kłodz-
ku” uprzejmie informuję, iż obecnie trwa procedura
oceny zadań zgłoszonych do programu „Edukacja
kulturalna”.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że podstawą oce-
ny wniosków są kryteria określone w regulaminie
programu. Zasady wyboru projektów zostały rozbu-
dowane i zobiektywizowane w taki sposób, by ocena
zadań, jak i decyzja o przyznaniu środków finanso-
wych nie budziły żadnych wątpliwości. Ocenie pod-
lega zarówno wartość merytoryczna i społeczna zgła-
szanych wniosków, opiniowana przez pięciu niezależ-
nych zewnętrznych ekspertów, jak również ich war-
tość organizacyjna.
Wyniki postępowania konkursowego zostaną
ogłoszone na stronie internetowej Ministerstwa Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego po zakończeniu pro-
cedury oceny projektów.
Dziękując za zainteresowanie sprawami kultury,
łączę wyrazy szacunku.
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
ze środków pozostających w dyspozycji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
zadania pn. „Wyposażenie Muzeum
Ziemi Kłodzkiej w stabilizatory
warunków klimatycznych”, priorytet:
Infrastruktura kultury (19866)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, przesła-
ną dnia 11 stycznia 2011 r. (nr SPS-023-19866/11), w spra-
wie wniosku Muzeum Ziemi Kłodzkiej w Kłodzku do
programu „Infrastruktura kultury”, uprzejmie infor-
muję, że projekt pod nazwą „Wyposażenie Muzeum
Ziemi Kłodzkiej w stablizatory warunków klimatycz-
nych” jest w trakcie rozpatrywania. Projekt pomyślnie
przeszedł weryfikację formalną oraz uzyskał wysoką
punktację. Z uwagi na trwające jeszcze prace nad po-
działem środków finansowych w tym momencie mogę
jedynie wstępnie zapewnić o zamiarze dofinansowania
niniejszego projektu.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie dramatycznie trudnej sytuacji
kolejowej w Kotlinie Kłodzkiej (19869)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
dramatycznie trudnej sytuacji kolejowej w Kotlinie
Kłodzkiej przekazuję poniższe informacje.
Zarządca infrastruktury PKP Polskie Linie Kole-
jowe SA przewidział rewitalizację linii nr 309 Kłodzko
– Kudowa Zdrój w ramach Regionalnego Programu
Operacyjnego Województwa Dolnośląskiego.
W „Projekcie wieloletniego programu inwestycji
w infrastrukturę kolejową przewidzianych do reali-
zacji przez PKP PLK SA w latach 2010–2013” prze-
widuje się wykonanie inwestycji pod nazwą „Moder-
nizacja regionalnej linii kolejowej nr 309 Kłodzko
Nowe – Kudowa Zdrój”. Odcinek Duszniki Zdrój –
Kudowa Zdrój został ujęty w Regionalnym Progra-
mie Operacyjnym Województwa Dolnośląskiego na
lata 2011–2012 w kwocie 56 695,0 tys. zł, zaś odcinek
Kłodzko Nowe – Duszniki Zdrój został ujęty w „Pro-
gramie rzeczowo finansowym wykorzystania środ-
ków Funduszu Kolejowego w 2011 r.”, na którym za-
planowano roboty utrzymaniowo-naprawcze za kwo-
tę 3000,0 tys. zł.
Według informacji udzielonych przez PKP Pol-
skie Linie Kolejowe SA w chwili obecnej trwają pra-
ce związane z dokumentacją projektową na realiza-
cję zadania, projekt przewidziany jest na lata 2010–
–2012. Obecnie zostały wykonane prace nad stu-
dium wykonalności oraz raportem oddziaływania
na środowisko. Wystąpiono również o uzyskanie de-
cyzji środowiskowej. Ogłoszony został także prze-
targ na wykonanie dokumentacji budowlanej.
Otwarcie ofert nastąpi 11 lutego 2011 r. i w ramach
procedury przetargowej będzie wyłoniony wykonaw-
ca dokumentacji budowlanej. Po opracowaniu doku-
mentacji budowlanej ogłoszony zostanie przetarg na
wykonanie robót.
Zakres projektu obejmuje opracowanie studium
wykonalności – dokumentacji projektowej przedmio-
towej linii. Zakres modernizacji będzie obejmował:
— roboty budowlane obejmujące modernizację na-
wierzchni kolejowej;
— naprawę obiektów inżynieryjnych;
— naprawę peronów;
— naprawę nawierzchni na przejazdach kolejo-
wych;
— audyt zewnętrzny projektu.
Wobec zaistniałej sytuacji związanej z brakiem
wystarczającej liczby sprawnych wagonów, do czasu
unormowania sytuacji taborowej w PKP InterCity
SA, nie przewiduje się przywracania wnioskowanych

połączeń. Po ustabilizowaniu sytuacji taborowej Mi-
nisterstwo Infrastruktury przeanalizuje i zapropo-
nuje rozwiązanie zapewniające bezpośrednie połą-
czenia Kłodzka i Kudowy Zdroju z Warszawą oraz
Trójmiastem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie zagrożeń dla polskiego przemysłu
zbrojeniowego wynikających z wdrożenia
dyrektywy obronnej 2009/81/WE (19873)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Antoniego Błądka w sprawie
zagrożeń dla polskiego przemysłu zbrojeniowego wy-
nikających z wdrożenia dyrektywy obronnej 2009/81/
WE (SPS-023-19873/11), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Prace związane z implementacją dyrektywy Par-
lamentu Europejskiego i Rady 2009/81/WE z dnia 13
lipca 2009 r. w sprawie koordynacji procedur udzie-
lania niektórych zamówień na roboty budowlane,
dostawy i usługi przez instytucje lub podmioty zama-
wiające w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa
i zmieniającej dyrektywy 2004/17/WE i 2004/18/WE
(Dz. Urz. UE L 216 z dnia 20 sierpnia 2009 r.) na
forum unijnym były prowadzone przez Urząd Zamó-
wień Publicznych, jako instytucję wiodącą ze strony
Rzeczypospolitej Polskiej, przy współudziale repre-
zentantów resortów zainteresowanych przedmiotową
problematyką. W omawianym zakresie delegacja pol-
ska, w trakcie głosowania nad przyjęciem wspomnia-
nej dyrektywy, jako jedyna głosowała przeciw, zdając
sobie sprawę z zagrożeń dla polskiego przemysłu
zbrojeniowego wynikających z projektowanego aktu
prawnego i związanych z otwarciem rynku polskiego
na konkurencję ze strony przemysłu państw Unii Eu-
ropejskiej.
Urząd Zamówień Publicznych opracował projekt
założeń do projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
zamówień publicznych, który trafił pod obrady sta-
łego komitetu Rady Ministrów. W myśl tych założeń,
w szczególnie uzasadnionych przypadkach dotyczą-
cych ochrony podstawowego interesu bezpieczeństwa
państwa, zamawiający będzie mógł skorzystać z wy-
łączenia spod rygorów projektowanej ustawy, co po-
275
zostaje zgodne z obowiązującym art. 346 Traktatu
z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej
i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, pod-
pisanego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r. (Dz. Urz.
UE C 306 z dnia 17 grudnia 2007 r.). Przewiduje się
możliwość doprecyzowania na gruncie prawa polskie-
go wskazanego przepisu, co w efekcie umożliwi za-
stosowanie offsetu. Ponadto zakres przedmiotowy
założeń do przyszłej ustawy przewiduje wyłączenie
tzw. zamówień podprogowych, tzn. do kwoty 387 tys.
euro, do których nie mają zastosowania przepisy dy-
rektywy 2009/81/WE. W przypadku przekroczenia
sumarycznego progu 5 mln euro czy też w ich powią-
zaniu z zamówieniami dotyczącymi ochrony podsta-
wowego interesu bezpieczeństwa również te zamó-
wienia będą mogły być objęte obowiązkiem offseto-
wym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prace nad
nowelizacją ustawy offsetowej pozostają we właści-
wości Ministerstwa Gospodarki.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie obniżenia środków Funduszu Pracy
przeznaczonych na finansowanie form
przeciwdziałania bezrobociu w 2011 r. (19875)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie nr SPS-023-19875/11 z dnia 12
stycznia br. interpelacją posła Antoniego Błądka,
opartą na stanowisku Wojewódzkiej Rady Zatrudnie-
nia dla Województwa Podkarpackiego, w sprawie
środków Funduszu Pracy przeznaczonych na finan-
sowanie form przeciwdziałania bezrobociu w 2011 r.
uprzejmie informuję.
Decyzja o wysokości wydatków Funduszu Pracy
na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w wy-
sokości przyjętej w projekcie ustawy budżetowej zo-
stała podjęta przez Radę Ministrów w związku z ko-
niecznością racjonalizacji wydatków budżetu pań-
stwa. Polska jest objęta procedurą nadmiernego de-
ficytu i zgodnie z rekomendacją Rady Ecofin (z dnia
7 lipca 2009 r.) zobowiązana do korekty deficytu sek-
276
tora instytucji rządowych i samorządowych poniżej
3% PKB do 2012 r. w wiarygodny i trwały sposób.
W planie finansowym Funduszu Pracy na rok 2011,
stanowiącym załącznik do uchwalonej przez Sejm RP
w dniu 17 grudnia 2010 r. ustawy budżetowej na rok
2011, założono wydatki w wysokości 8 720 617 tys.
zł, w tym na aktywne formy przeciwdziałania bezro-
bociu – 3 235 080 tys. zł. Na podstawie przepisów
art. 145 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.)
oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
17 lipca 2009 r. w sprawie algorytmu ustalania kwot
środków Funduszu Pracy na finansowanie zadań
w województwie (Dz. U. Nr 122, poz. 1019) kwota
środków Funduszu Pracy, jaka może być wydatko-
wana w roku budżetowym 2011 na finansowanie za-
dań w województwie podkarpackim, wynosi 107 736,7
tys. zł.
W dniu 27 grudnia 2010 r. minister pracy i poli-
tyki społecznej zawiadomił na piśmie marszałków
województw o wysokości kwot środków Funduszu
Pracy ustalonych na finansowanie zadań w woje-
wództwie w 2011 r. realizowanych przez samorządy
województw i powiatów. Przy ustalaniu kwot środ-
ków na finansowanie programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i akty-
wizacji zawodowej w województwie algorytm podzia-
łu środków Funduszu Pracy w szczególności
uwzględnia:
— skalę napływów do bezrobocia i odpływów
z bezrobocia,
— udział osób będących w szczególnej sytuacji na
rynku pracy w ogólnej liczbie bezrobotnych,
— stopę bezrobocia,
— wskaźnik efektywności realizowanych usług
lub instrumentów rynku pracy,
— kwoty środków Funduszu Pracy przeznaczone
w województwie na realizację projektów współfinan-
sowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
O ostatecznym podziale tak określonej kwoty
przeznaczonej na finansowanie zadań realizowa-
nych przez samorządy powiatowe, ustalonym według
kryteriów przyjętych przez sejmik województwa,
marszałek województwa zawiadamia na piśmie
ministra. Do zawiadomienia dołącza się kryteria
podziału tych kwot przyjęte przez sejmik wojewódz-
twa. O ustalonych kwotach środków Funduszu
Pracy, jakie mogą być wydatkowane w roku budże-
towym na finansowanie zadań realizowanych przez
samorządy powiatowe, minister pracy i polityki
społecznej zawiadamia na piśmie starostów (prezy-
dentów miast). Ostateczną decyzję w sprawie wybo-
ru form aktywizacji zawodowej bezrobotnych i in-
nych uprawnionych osób, w ramach łącznej kwoty
ustalonej dla powiatu na finansowanie programów
na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia i aktywizacji zawodowej, podejmuje sta-
rosta, po zasięgnięciu opinii powiatowej rady za-
trudnienia.
Ustalone i przekazane marszałkom województw
kwoty wydatków nie uwzględniają zmian w projekcie
planu finansowego Funduszu Pracy dokonanych w toku
prac Sejmu RP nad budżetem państwa na rok 2011,
w trakcie których dokonano zwiększeń tych wydatków
na szkolenia bezrobotnych, stypendia oraz wydatki
przeznaczone na finansowanie refundacji kosztów wy-
posażenia i doposażenia stanowisk pracy oraz jedno-
razowych środków na podjęcie działalności gospodar-
czej, poprzez zmniejszenie wydatków na wsparcie fi-
nansowe pracowników i przedsiębiorców przewidzia-
nych ustawą „antykryzysową”, środków na pomoc
wynikającą z ustawy o pomocy państwa w spłacie nie-
których kredytów mieszkaniowych oraz wydatków na
instrumenty finansowane w ramach ustawy „powo-
dziowej”. Ogółem zwiększenia planowanych wydatków
na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu z ww.
tytułów wyniosą 464 000 tys. zł, co skutkować będzie
zwiększeniem limitów dla samorządów województw
o ok. 9% w stosunku do kwot naliczonych na podsta-
wie planu finansowego Funduszu Pracy w wersji prze-
kazanej przez Radę Ministrów pod obrady Sejmu. Do-
stępność w roku 2011 środków Funduszu Pracy w ra-
mach rezerwy ministra pracy i polityki społecznej
może być mniejsza w porównaniu z rokiem ubiegłym,
kiedy to z rezerwy tej zwiększono samorządom powia-
towym limity środków Funduszu Pracy na realizację
aktywnych programów rynku pracy o kwotę 1 002,8
mln zł, niemniej, w zależności od rozwoju sytuacji,
możliwe jest zwrócenie się z wnioskiem ministra pra-
cy i polityki społecznej do ministra finansów o wyra-
żenie zgody na zmianę planu finansowego Funduszu
Pracy poprzez zmianę kwot jego przychodów i kosz-
tów, po wyrażeniu opinii sejmowej komisji do spraw
budżetu.
Ograniczenie w 2011 r. środków Funduszu Pracy
na aktywizację zawodową wymagać będzie od urzę-
dów pracy prowadzenia racjonalnej polityki wydat-
kowania środków oraz podejmowania inicjatyw ad-
resowanych do osób będących w najtrudniejszej sy-
tuacji na rynku pracy, co może prowadzić do efektyw-
niejszego wykorzystywania środków i poszukiwania
ich także poza Funduszem Pracy.
W rezultacie podejmowane w regionalnych polity-
kach rynku pracy w 2011 roku kluczowe działania
powinny służyć rozwiązywaniu najbardziej istotnych
problemów rynku pracy, a jednocześnie powinny
przyczyniać się do realizacji następujących prioryte-
tów ogólnokrajowych, wypływających z obowiązują-
cych dokumentów rządowych:
1. Wzrostu zatrudnienia, który należy do priory-
tetów polityki społeczno-gospodarczej rządu.
Wzmocnienia wymagają te działania, które odpo-
wiadać będą na wyzwanie, jakim w Polsce jest niski
wskaźnik zatrudnienia starszych pracowników i pro-
blemy w rozpoczynaniu kariery zawodowej przez mło-
dzież. Również utrzymujący się niski, 20-procentowy
wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, któ-
re mogą pracować, powinien ulec poprawie.

2. Usprawnienia funkcjonowania rynku pracy,
w szczególności poprzez dokonanie przeglądu sku-
teczności metod działania publicznych służb za-
trudnienia.
Rozwijanie współpracy pomiędzy publicznymi
służbami zatrudnienia a prywatnymi agencjami za-
trudnienia i pracodawcami, ale także innymi inte-
resariuszami, przyczynić się powinno do zwiększe-
nia dostępności usług rynku pracy. Tworzenie wa-
runków dla mobilności zawodowej i przestrzennej
pracowników i poszukujących pracy, także w wy-
miarze regionalnym, jak i dążenie do wzrostu za-
trudnienia poza rolnictwem i w innowacyjnych ga-
łęziach gospodarki to kolejne elementy usprawnia-
nia rynku pracy.
3. Doskonalenia aktywnej polityki rynku pracy
poprzez zapewnienie szerokiej dostępności do podsta-
wowych usług rynku pracy i zwiększenie trafności
jej adresowania (pośrednictwo pracy, pomoc w ak-
tywnym poszukiwaniu pracy, informacja i poradnic-
two zawodowe w połączeniu ze stosowaniem przewi-
dzianych w ustawie o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy swoistych sankcji – nowej kon-
strukcji zasiłku dla bezrobotnych, a także innych
mechanizmów skłaniających bezrobotnych do aktyw-
ności).
Zapewniam, że minister pracy i polityki społecz-
nej pozostanie aktywny w monitorowaniu sytuacji
na krajowym rynku pracy oraz jej rozwoju wynika-
jącego z poziomu i stopy bezrobocia w poszczególnych
województwach, jak i reagowaniu w przypadku nie-
korzystnego rozwoju sytuacji poprzez uruchamianie
środków istniejącej rezerwy środków Funduszu Pra-
cy będącej w dyspozycji ministra, a także wniosko-
waniu w sprawie zmiany planu finansowego Fundu-
szu Pracy na podstawie realizowanych dodatkowych
przychodów Funduszu Pracy. Liczę, że działania ta-
kie spotkają się ze wsparciem ze strony sejmowej ko-
misji do spraw budżetu poprzez wyrażenie pozytyw-
nej opinii w zakresie ewentualnych wniosków kiero-
wanych do ministra finansów na podstawie przepi-
sów art. 29 ust. l pkt 8–12 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
277
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie wyjaśnienia zasadności obowiązku
posiadania świadectwa charakterystyki
energetycznej budynku (19876)
Szanowny Panie Marszałku! W zakresie właści-
wości ministra gospodarki uprzejmie przedstawiam
odpowiedź na pytanie nr 18 zawarte w interpelacji
pana posła Czesława Hoca, dotyczące wykorzystywa-
nia współczynników do rozliczania kosztów ciepła
w budynkach wielolokalowych.
Zagadnienia rozliczania kosztów ciepła w budyn-
kach wielolokalowych uregulowane zostały w art. 45a
od ust. 1 do ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisami zarówno kosz-
ty zakupu ciepła od przedsiębiorstwa ciepłowniczego,
jak i koszty dostarczenia ciepła z własnych źródeł
wytwarzania tej energii do lokali mieszkalnych i użyt-
kowych powinny być rozliczane w taki sposób, aby
zapewniały wyłącznie pokrycie ponoszonych przez
odbiorcę (właściciela lub zarządcę budynku wielolo-
kalowego) kosztów zakupu bądź wytworzenia ciepła.
W związku z powyższym w art. 45a ust. 8 ww. usta-
wy ustawodawca wskazał dopuszczone do stosowania
metody rozliczania kosztów ciepła. Zgodnie z tymi
przepisami koszty ciepła w części dotyczącej ogrze-
wania rozlicza się, stosując metody wykorzystujące:
a) dla lokali mieszkalnych i użytkowych:
— wskazania ciepłomierzy,
— wskazania urządzeń wskaźnikowych niebędą-
cych przyrządami pomiarowymi w rozumieniu prze-
pisów metrologicznych, wprowadzonych do obrotu na
zasadach i w trybie określonych w przepisach o sys-
temie oceny zgodności,
— powierzchnię lub kubaturę tych lokali,
b) dla wspólnych części budynku – powierzchnię
lub kubaturę tych części odpowiednio w proporcji do
powierzchni lub kubatury zajmowanych lokali.
Zgodnie z przepisem art. 45 ust. 9 właściciel lub
zarządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru
metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu cie-
pła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe
w tym budynku, tak aby wybrana metoda, uwzględ-
niając współczynniki wyrównawcze zużycia ciepła na
ogrzewanie wynikające z położenia lokalu w bryle bu-
dynku, przy jednoczesnym zachowaniu prawidłowych
warunków eksploatacji budynku określonych w odręb-
nych przepisach, stymulowała energooszczędne zacho-
wania oraz zapewniała ustalanie opłat w sposób od-
powiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie.
W większości budynków wielolokalowych do roz-
liczania zużytego ciepła całkowite koszty ogrzewania
dzieli się na część stałą rozdzielaną według stałego
parametru budowlanego oraz część zmienną zależną
278
od zużycia ciepła. Część stała obejmuje wszystkie
koszty eksploatacji niezależne od zachowań użytkow-
ników, w tym również koszty utrzymywania instala-
cji w stałej gotowości do dostarczenia wymaganych
ilości ciepła. Część stałą kosztów dzieli się na grupy
użytkowników proporcjonalnie do łącznej powierzch-
ni mieszkalnej lub użytkowej albo łącznej kubatury
jednostek użytkowych w obrębie danej grupy. Wyod-
rębnienie kosztu stałego ma za zadanie uwzględnić
równomierny udział w kosztach ogrzewania pomiesz-
czeń wspólnego użytkowania, np. klatek schodowych,
korytarzy, pralni, suszarni, oraz zmniejszyć nieko-
rzystny wpływ przenikania ciepła między mieszka-
niami. Koszty stałe wynoszą przeważnie od 30 do
50% całkowitych kosztów ogrzewania i odnoszone są
do powierzchni poszczególnych lokali. Koszty zmien-
ne w budynku wielolokalowym odnoszone są do
wskazań przyrządów pomiarowych i przyjmują prze-
ważnie wartości w granicach od 50 do 70% całkowi-
tych kosztów ogrzewania. Dodatkowo należy zauwa-
żyć, iż lokale tzw. eksponowane cieplnie (narożne,
położone na najwyższej kondygnacji pod stropoda-
chem lub strychem, na parterze nad nieogrzewanymi
piwnicami itd.) charakteryzują się większym zapo-
trzebowaniem na ciepło niż mieszkania o tej samej
powierzchni użytkowej, ale usytuowane wewnętrznie,
z jedną przegrodą chłodzącą. W konsekwencji odpo-
wiednio wyższy jest udział tych lokali w części zmien-
nej kosztów eksploatacji, a więc i wyższa jest cała opła-
ta za ogrzewanie. Człon stały opłaty, uzależniony od
powierzchni jednostki użytkowej, jedynie łagodzi zróż-
nicowanie w strukturze podziału kosztów, ale go nie
eliminuje. Dla zobrazowania złożoności problemu
można przedstawić przykład budynków wybudowa-
nych w technologii wielkopłytowej (OWT67 i OWT75),
które to budynki wyposażono w instalacje centralne-
go ogrzewania w układzie pionowym, gdzie rury, przez
które przepływa czynnik grzejny, są nieizolowane
i biegną w pionowym układzie przez poszczególne
klatki schodowe i lokale od węzła zainstalowanego
w piwnicy aż pod stropodach. Problem ten dotyczy
w szczególności mieszkań komunalnych oraz spół-
dzielczych o statusie lokatorskim, oddanych we wcze-
śniejszych latach, gdy użytkownik nie miał praktycz-
nego wpływu na wybór przydzielanego mu lokalu.
Biorąc pod uwagę powyższe, w celu zapewnienia
odpowiedniego rozliczania kosztów ciepła w pomiesz-
czeniach budynku wielolokalowego, ustawodawca
w prawie energetycznym dla odbiorców ciepła (za-
rządców bądź właścicieli ww. budynków) ustanowił
możliwość wyboru odpowiedniej metody rozliczania
całkowitych kosztów ciepła na poszczególne lokale
mieszkalne i użytkowe, tak ażeby rozliczający w spo-
sób właściwy i optymalny mógł uwzględnić wszystkie
ww. czynniki, w tym także położenie mieszkań, któ-
re wpływają na zużycie i migrację ciepła w budynku
wielolokalowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie wyjaśnienia zasadności obowiązku
posiadania świadectwa charakterystyki
energetycznej budynku (19876)
W odpowiedzi na interpelację posła Czesława
Hoca z dnia 30 grudnia 2011 r. otrzymaną przy pi-
śmie wicemarszałka Sejmu Marka Kuchcińskiego
z dnia 11 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19876/11,
w sprawie przepisów dotyczących świadectw charak-
terystyki energetycznej budynków, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, co następuje.
Ad 1. Świadectwo charakterystyki energetycznej
budynku jest dokumentem zawierającym charakte-
rystykę energetyczną budynku, czyli zbiór danych
i wskaźników energetycznych budynku, określają-
cych całkowite obliczeniowe zapotrzebowanie budyn-
ku na energię na potrzeby ogrzewania, przygotowa-
nia ciepłej wody użytkowej, wentylacji i klimatyzacji,
a w przypadku budynku użyteczności publicznej tak-
że oświetlenia, przy uwzględnieniu krajowych wa-
runków klimatycznych oraz wymagań jakości środo-
wiska wewnętrznego w budynku.
Efektem wykonania świadectwa jest określenie,
jak energochłonny jest budynek, oraz propozycja
działań zmierzających do poprawienia jego jakości
energetycznej.
Wprowadzenie obowiązku sporządzania świa-
dectw charakterystyki energetycznej w określonych
sytuacjach prawnych opiera się na założeniu, że oce-
na energetyczna pojedynczego budynku (samodziel-
nej części budynku lub lokalu mieszkalnego) i wyni-
kająca z tego świadomość dotycząca poziomu efek-
tywności energetycznej budynków, wpłyną – w dłuż-
szej perspektywie czasu – na globalne obniżenie zu-
życia energii nieodnawialnej i tym samym na zmniej-
szenie poziomu emisji gazów cieplarnianych.
Dzięki informacjom zawartym w świadectwie wła-
ściciel, najemca lub użytkownik może określić orien-
tacyjne roczne zapotrzebowanie na energię i co za tym
idzie koszty związane z zapotrzebowaniem na energię
przy standardowych warunkach użytkowania.
Wskaźnik zapotrzebowania na energię pierwotną
EP określa efektywność całkowitą budynku. Uwzględ-
nia on obok energii końcowej, dodatkowe nakłady
nieodnawialnej energii pierwotnej na dostarczenie do
granicy budynku każdego wykorzystanego nośnika
energii. Uzyskane małe wartości wskazują na małe
zapotrzebowanie na energię i tym samym wysoką
efektywność energetyczną oraz użytkowanie energii
chroniące zasoby i środowisko. Ze wskaźnikiem za-
potrzebowania na energię pierwotną EP powiązany
jest poziom emisji CO2 budynku i zgodnie z załączni-
kiem nr 1 do rozporządzenia ministra infrastruktu-

ry z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie metodologii
obliczania charakterystyki energetycznej budynku
i lokalu mieszkalnego lub części budynku stanowią-
cej samodzielną całość techniczno-użytkową oraz
sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich cha-
rakterystyki energetycznej (Dz. U. Nr 201, poz. 1240),
można podawać odpowiadającą mu emisję CO2 bu-
dynku.
Ponadto niezasadnym jest sprowadzanie świadec-
twa charakterystyki energetycznej wyłącznie do
wskaźnika zapotrzebowania na energię pierwotną,
wszak zawiera ono wiele innych informacji składają-
cych się na charakterystykę energetyczną budynku,
a mianowicie: zapotrzebowanie na energię końcową
EK, minimalne wymagania określone w przepisach
techniczno-budowlanych, charakterystykę technicz-
no-użytkową budynku, zapotrzebowanie na energię
użytkową z podziałem na poszczególne cele użytko-
wania budynku i nośniki energii oraz uwagi dotyczą-
ce możliwości zmniejszenia zapotrzebowania na
energię końcową w zakresie m.in. osłony zewnętrznej
budynku, techniki instalacyjnej i źródła energii, eks-
ploatacji budynku oraz objaśnienia dla właściciela
świadectwa.
Przy obecnym stanie prawnym nikt nie traci na
posiadaniu świadectwa, a wszyscy zyskujemy, ponie-
waż zdobyta wiedza w zakresie efektywności energe-
tycznej budynku, lokalu mieszkalnego pozwala na
ochronę naszych portfeli i środowiska naturalnego.
Ad 2. Projekt ustawy z dnia 10 lipca 2006 r. doty-
czył systemu oceny energetycznej budynków i lokali
mieszkalnych oraz kontroli niektórych urządzeń
w zakresie efektywności energetycznej i w niewiel-
kim stopniu obejmował zmianę przepisów ustawy
o wspieraniu przedsięwzięć termomodernizacyjnych.
Zaproponowano jedynie zmiany w słowniczku do tej
ustawy. Nie był to nowy projekt „ustawy termomo-
dernizacyjnej”.
Zgodnie z procedurą projekt był konsultowany
społecznie oraz został skierowany do uzgodnień mię-
dzyresortowych. Następnie przekazano go pod obra-
dy Komitetu Europejskiego Rady Ministrów i skiero-
wano pod obrady Rady Ministrów.
Rada Ministrów 24 października 2006 r. zdecydo-
wała o odroczeniu rozpatrywania projektu ustawy,
zobowiązując ministra właściwego do spraw budow-
nictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej
w porozumieniu z Urzędem Komitetu Integracji Eu-
ropejskiej do ponownego przeanalizowania rozwią-
zań prawnych zawartych w projekcie tej ustawy.
Ostatecznie zdecydowano, że implementacja prze-
pisów dyrektywy 2002/91/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia
2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej bu-
dynków w sprawie charakterystyki energetycznej
budynków nastąpi poprzez wprowadzenie odpowied-
nich przepisów do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Pra-
wo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.), głównie w art. 5, gdzie określono wy-
magania podstawowe dla obiektów budowlanych,
279
a także poprzez zmianę oraz wydanie nowych prze-
pisów wykonawczych do ustawy Prawo budowlane.
Ad 3. Jak już wspomniano w odpowiedzi na pyta-
nie nr 2, wskaźnik EP charakteryzuje budynek
z punktu widzenia zużycia energii pierwotnej. Infor-
macja o wysokości tego wskaźnika może wpłynąć na
decyzję kupującego o zakupie budynku czy lokalu
mieszkalnego o określonej energochłonności i pozwa-
la na wstępne oszacowanie przyszłych rachunków za
energię. Wraz z innymi składowymi świadectwa cha-
rakterystyki energetycznej wskazuje na możliwości
poprawy jakości energetycznej budynków istnieją-
cych oraz wpływa na mechanizmy mające na celu
wznoszenie budynków efektywnych energetycznie.
Ponadto przyczynia się także do wzrostu świadomo-
ści związanej z koniecznością oszczędzania energii
w sektorze budowlanym.
Ad 4. Możliwość porównania obliczeniowego
wskaźnika zapotrzebowania na energię pierwotną
EP z jego wartością graniczną, której wartość okre-
śla się zgodnie z § 329 rozporządzenia ministra in-
frastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki oraz ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz.
690, z 2003 r. z późn. zm.) pozwala na określenie, czy
oceniany budynek spełnia wymagania dotyczące
oszczędności energii i izolacyjności cieplnej. Powyż-
sze wymaganie uważa się za spełnione również
w przypadku, gdy przegrody zewnętrzne budynku
oraz technika instalacyjna odpowiadają wymaga-
niom izolacyjności cieplnej oraz powierzchnia okien
spełnia wymagania określone w załączniku nr 2 do
rozporządzenia. Posiadacz świadectwa charaktery-
styki energetycznej budynku dzięki znajomości tych
wartości jest w stanie ocenić, w jakim stopniu budy-
nek spełnia obowiązujące standardy związane z oszczęd-
nością energii i izolacyjnością cieplną.
Ad 5. Zapisy dyrektyw 2002/91/WE oraz 2010/31/
UE w sprawie charakterystyki energetycznej budyn-
ku nie wprowadzają wymagania określania charak-
terystyki energetycznej budynków przy pomocy klas
energetycznych. Graficzne przedstawienie obliczenio-
wego zapotrzebowania na energię pierwotną w po-
staci punktu na skali liniowej wraz z porównaniem
tej wartości z wartością maksymalną wynikającą
z przepisów techniczno-budowlanych jednoznacznie
określa parametr związany z energochłonnością bu-
dynku. Warto również podkreślić, że w Polskiej Nor-
mie PN-EN 15217:2008 „Charakterystyka energe-
tyczna budynków. Metody wyrażania charakterysty-
ki energetycznej i certyfikacji energetycznej budyn-
ków” zaproponowano różne sposoby wyrażania
wskaźników określających zapotrzebowanie na ener-
gię budynku, zarówno przy pomocy klas energetycz-
nych, jak i skali liniowej.
Ad 6, 7. Zgodnie z art. 12 dyrektywy 2010/31/UE
Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej
z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterystyki
energetycznej budynków w przypadku wystawienia
na sprzedaż lub wynajem budynku, jego części lub
280
lokalu mieszkalnego należy podawać liczbowy wskaź-
nik charakterystyki energetycznej zawarty w świa-
dectwie charakterystyki energetycznej. Większość
przepisów dyrektywy odnosi się do wskaźnika zuży-
cia energii pierwotnej EP, np. pkt 22 preambuły, art.
9 ust. 3 czy załącznik nr 1 do dyrektywy, w którym
określono wspólne ramy ogólne do obliczania charak-
terystyki energetycznej budynków i dlatego w pierw-
szej kolejności należy brać pod uwagę wskaźnik za-
potrzebowania na energię pierwotną EP w przypad-
ku podawania tego typu informacji w reklamach
w komercyjnych mediach. Jednakże z punktu widze-
nia konsumenta korzystne byłoby podawanie rów-
nież wskaźnika związanego z zapotrzebowaniem na
energię, która zostaje dostarczona do budynku, czyli
energii końcowej EK.
Ponadto, klasy energetyczne budynku wyznaczo-
ne zgodnie z normą PN-EN 15217:2008 opierają się
na obliczonym wskaźniku EP i w związku z tym po-
danie klasy energetycznej w zamian wskaźnika EP
nie daje więcej informacji odbiorcy.
Ad 8. W obowiązujących przepisach techniczno-
-budowlanych nie wprowadzono wymagania mini-
malnego odnoszącego się do obliczonego wskaźnika
EK. Wymagania związane z oszczędnością energii
dotyczą porównania obliczeniowego wskaźnika zapo-
trzebowania na energię pierwotną EP z jego warto-
ścią minimalną. Nabywca może dokonywać wyboru,
porównując wskaźniki EK różnych budynków umiesz-
czone w odpowiednich świadectwach charakterysty-
ki energetycznej. Natomiast zależność między wskaź-
nikami EP i EK jest powiązana z wartością współ-
czynników nakładu energii pierwotnej na wytworze-
nie i dostarczenie nośnika energii lub energii końco-
wej do budynku wi oraz wielkością energii pomocni-
czej Eel,pom,i do napędu urządzeń pomocniczych syste-
mu ogrzewania, wentylacji, ciepłej wody, chłodzenia
i oświetlenia przypadku budynków użyteczności pu-
blicznej. Wartości współczynników wi określa dostaw-
ca energii lub nośnika energii bądź też w przypadku
braku danych można je określić na podstawie tabeli
nr 1 w zał. nr 5 do rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie meto-
dologii obliczania charakterystyki energetycznej bu-
dynku i lokalu mieszkalnego lub części budynku sta-
nowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową
oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich
charakterystyki energetycznej (Dz. U. Nr 201, poz.
1240).
Ad 9. Przepisy ustawy Prawo budowlane nie
wskazują organu, który miałby kontrolować posiada-
nie świadectw charakterystyki energetycznej przez
wymienione w pytaniu podmioty.
Ad 10. Obowiązek posiadania świadectwa charak-
terystyki energetycznej podczas transakcji na rynku
wtórnym regulowany jest poprzez zapisy ustawy Pra-
wo budowlane, a nie rozporządzeń ministra infra-
struktury. Obowiązujące przepisy nie uzależniają
podpisania umowy najmu lub sprzedaży lokalu lub
budynku mieszkalnego od przedstawienia świadec-
twa charakterystyki energetycznej, jednakże brak
świadectwa w momencie transakcji sprzedaży lub
najmu może skutkować odstąpieniem kupującego lub
najmującego od transakcji.
Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 dyrektywy
2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycz-
nej budynków państwa członkowskie powinny za-
pewnić wydawanie świadectw charakterystyki ener-
getycznej w przypadku sprzedaży lub wynajmu bu-
dynku lub lokalu mieszkalnego i ten zapis zostanie
implementowany do prawa krajowego zgodnie z ter-
minami określonymi w dyrektywie, uwzględniając
dotychczasowe doświadczenie funkcjonowania syste-
mu oceny energetycznej budynków.
Ad 11. W najszerszym zakresie, zarówno pod
względem podmiotowym, jak i przedmiotowym, ter-
momodernizacja jest wspierana ze środków unijnych,
na zasadach określonych przez poszczególne samo-
rządy wojewódzkie w szesnastu regionalnych progra-
mach operacyjnych. W podobnym zakresie jest ona
wspierana ze środków budżetu państwa, na podsta-
wie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu
termomodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223 poz.
1459, z późn. zm.). Wsparcie budżetowe przyjmuje
formę tzw. premii termomodernizacyjnej przekazy-
wanej na spłatę części kredytu zaciągniętego na re-
alizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego.
Ad 12. Minister infrastruktury nie podziela tych
obaw. W przypadku sporządzenia świadectwa cha-
rakterystyki energetycznej budynku weryfikacja oso-
by uprawnionej nie sprowadza się jedynie do spraw-
dzenia danych w rejestrze osób uprawnionych. Osoby
uprawnione do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej budynków powinny dysponować
dokumentami potwierdzającymi to prawo, tj. dyplo-
mem ukończenia studiów wyższych, świadectwem
ukończenia odpowiednich studiów podyplomowych
lub świadectwem stwierdzającym złożenie z wyni-
kiem pozytywnym egzaminu, dokumentem stwier-
dzającym zawarcie odpowiedniego ubezpieczenia od-
powiedzialności cywilnej.
Obecnie w rejestrze osób, które uzyskały upraw-
nienia do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej budynków w wyniku złożenia z wyni-
kiem pozytywnym egzaminu lub ukończenia odpo-
wiednich studiów podyplomowych, znajduje się około
7700 osób. Udostępnienie danych dotyczących osób,
które uzyskały uprawnienia do sporządzania świa-
dectw charakterystyki energetycznej budynków, od-
bywa się na wniosek zainteresowanych i jest zgodne
z art. 17 dyrektywy 2010/31/UE w sprawie charak-
terystyki energetycznej budynków, w myśl którego
państwa członkowskie obowiązane są do zapewnie-
nia publicznej dostępności regularnie aktualizowa-
nych list wykwalifikowanych lub akredytowanych
ekspertów.
Ad 13. Wymóg dołączenia świadectwa charakte-
rystyki energetycznej do aktu notarialnego wart jest
rozpatrzenia i minister infrastruktury nie uważa, że
jest to złe rozwiązanie. Zapis ten był zaproponowany

w projekcie ustawy dotyczącej systemu oceny ener-
getycznej budynków i lokali mieszkalnych oraz kon-
troli niektórych urządzeń w zakresie efektywności
energetycznej, a także był rozpatrywany podczas
prac nad zmianą ustawy Prawo budowlane w 2009 r.
w zakresie systemu oceny energetycznej budynków.
Podczas prac wdrażających postanowienia dyrekty-
wy 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energe-
tycznej budynków będzie on również brany pod
uwagę.
Należy również przypomnieć stanowisko Krajo-
wej Rady Notarialnej z dnia 7 stycznia 2009 r. w spra-
wie niektórych przepisów znowelizowanej ustawy
Prawo budowlane w zakresie świadectw charaktery-
styki energetycznej, zgodnie z którym KRN poddaje
pod rozwagę zasadność informowania, zwłaszcza
w początkowym okresie obowiązywania nowych
przepisów, nabywców nieruchomości o treści art. 5
ust. 3–7 oraz art. 63 i 63a ustawy Prawo budowlane.
Informacja taka, a także zamieszczenie w tym zakre-
sie stosownej wzmianki w treści odczytywanego aktu
notarialnego mogą okazać się pomocne dla stron
czynności notarialnych w podjęciu właściwej decyzji
przy formowaniu wzajemnych praw i obowiązków
w świetle maksymy volenti non fit iniuria (chcącemu
nie dzieje się krzywda).
Ad 14. Polska jest zobowiązana do przyjęcia i pu-
blikacji przepisów wdrążających postanowienia dy-
rektywy 2010/31/UE w ciągu dwóch lat od wejścia jej
w życie, czyli do 9 lipca 2012 r. Prace zakończą się
w terminie określonym w dyrektywie.
Obowiązujące przepisy ustawy Prawo budowlane
wraz z wykonawczymi przepisami techniczno-bu-
dowlanymi tworzą mechanizmy mające na celu wzno-
szenie budynków efektywnych energetycznie, pozwa-
lają na stosowanie nowoczesnych rozwiązań i zapew-
niają warunki do poprawy jakości energetycznej bu-
dynków istniejących, a także przyczyniają się do
wzrostu świadomości związanej z oszczędnością
energii w sektorze budowlanym oraz spadku zużycia
energii. Stanowią one również narzędzie do promocji
stosowania odnawialnych źródeł energii na potrzeby
związane z ogrzewaniem, przygotowaniem ciepłej
wody, wentylacją, klimatyzacją i oświetleniem bu-
dynków.
Dodatkowym narzędziem mającym na celu wyko-
rzystanie dużego niezrealizowanego potencjału w za-
kresie oszczędności energii w budynkach istniejących
oraz wznoszenie niskoenergochłonnego i niskoemi-
syjnego budownictwa będzie „Krajowy plan mający
na celu zwiększenie liczby budynków o niemal zero-
wym zużyciu energii”, do którego wydania zobowią-
zuje nas delegacja określona w art. 9 dyrektywy
2010/31/UE.
Ad 15, 16. Postanowienia dyrektyw 2002/91/WE
oraz 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energe-
tycznej budynku nie dają delegacji do zdefiniowania
pojęcia „niezależnego eksperta budowlanego”. W myśl
art. 10 dyrektywy 2002/91/WE państwa członkow-
skie są obowiązane do tego, aby certyfikacja budyn-
281
ków była realizowana w sposób niezależny przez wy-
kwalifikowanych i/lub akredytowanych ekspertów,
niezależnie od tego, czy działają oni jako samodzielni
fachowcy, czy też są zatrudnieni w publicznych lub
prywatnych jednostkach. Podobne wskazanie osób
uprawnionych znajduje się w art. 17 dyrektywy 2010/
31/UE.
Przepisy dotyczące klasyfikacji zawodów i specjal-
ności dla potrzeb rynku pracy nie definiują zawodu
„niezależnego eksperta budowlanego”. Prawo do spo-
rządzania świadectw charakterystyki energetycznej
budynków, czyli stwierdzenie posiadania umiejętno-
ści i kwalifikacji do wykonywania świadectw można
uzyskać w różny sposób, tj. poprzez: odbycie szkole-
nia i zdanie egzaminu lub ukończenie odpowiednich
studiów podyplomowych, w przypadku osób różnych
zawodów, oraz z mocy ustawy w przypadku osób po-
siadających uprawnienia budowlane w specjalności
architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej lub in-
stalacyjnej.
Środkami zapewniającymi niezależność wykona-
nia oceny energetycznej budynków są określona od-
powiedzialność cywilna oraz możliwość utraty
uprawnień do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej budynków w przypadku niedo-
pełnienia obowiązków wynikających z ustawy i usta-
lonych reguł postępowania lub naruszenia zasad
etyki zawodowej.
Osoby uprawnione sporządzają świadectwa cha-
rakterystyki energetycznej na własny rachunek i od-
powiedzialność, a w przypadkach określonych w usta-
wie Prawo budowlane mogą utracić prawo do ich spo-
rządzania, po przeprowadzeniu postępowania wyja-
śniającego przez ministra właściwego do spraw bu-
downictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkanio-
wej, wszczynanego z urzędu lub na wniosek osoby,
która zleciła sporządzenie świadectwa.
Ponadto świadectwo zawierające nieprawdziwe
informacje o wielkości energii obarczone jest wadą
fizyczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23
kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz.
93, z późn. zm.), a sporządzający ponoszą odpowie-
dzialność cywilną za wyrządzone szkody w związku
z sporządzaniem błędnego dokumentu. Od dnia 31
grudnia 2009 r. nałożono na sporządzających obowią-
zek zawarcia odpowiedniego ubezpieczenia odpowie-
dzialności cywilnej, a także określono obowiązek
wykonywania czynności związanych ze sporządza-
niem świadectwa charakterystyki energetycznej z na-
leżytą starannością, uwzględniając w szczególności
rozwój wiedzy technicznej oraz zmiany w przepisach
prawa.
Dodatkowo osoba, która sporządza i przekazuje
do obrotu prawnego świadectwo charakterystyki
energetycznej budynku, lokalu lub będącej nierucho-
mością części budynku stanowiącej samodzielną ca-
łość techniczno-użytkową, nie posiadając uprawnień,
podlega karze grzywny.
Osoby, które sporządzają świadectwa charaktery-
styki energetycznej oraz jednocześnie są uczestnika-
282
mi procesu budowlanego, wykonują zawód inżyniera
budownictwa, który uznawany jest za zawód zaufa-
nia publicznego, czyli taki, którego przedstawiciele
powinni odznaczać się nienaganną postawą moralną
oraz etyczną, powinni również przestrzegać obowią-
zujących reguł ustawowych oraz zapisów kodeksu
etyki zawodowej.
Ad 17. O cenie nieruchomości decyduje wiele czyn-
ników, ale najważniejszym jest jej lokalizacja. Nie
należy przeceniać wpływu świadectwa charaktery-
styki energetycznej na cenę budynku czy lokalu. Cha-
rakterystyka energetyczna nie jest czynnikiem decy-
dującym o wartości budynków i lokali mieszkalnych.
Na wielkość ceny mieszkania, oprócz lokalizacji, ma
przede wszystkim wpływ: standard wykończenia,
standard instalacji, technologia budowy, rok zakoń-
czenia budowy, możliwość skorzystania ze środków
komunikacji, możliwość szybkiego dojazdu do cen-
trum miasta, dostępność sklepów, przedszkoli, szkół,
ośrodków zdrowia, instytucji kultury i rozrywki. In-
formacja o kosztach eksploatacji jest bardzo cenna,
ale nie decyduje o tym, czy kupujący zdecyduje się na
to, czy inne mieszkanie.
Ponadto to wolny rynek kształtuje, w oparciu
o ww. czynniki, ostateczną cenę nieruchomości.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie zakazu prowadzenia
działalności turystycznej w uzdrowisku (19878)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-
-19878/11, w związku z interpelacją pana Edwarda
Siarki, posła na Sejm RP, w sprawie proponowanego
zapisu art. 38 ust 1 nowelizowanej ustawy z dnia 28
lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowi-
skach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gmi-
nach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399,
z późn. zm.) i wykreśleniu w nim wyrazów „lub tu-
rysty”, uprzejmie informuję, że na posiedzeniu w dniu
4 stycznia 2011 r. połączonych Komisji Zdrowia i Ko-
misji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regional-
nej powyższy zapis został przez połączone komisje
przegłosowany i utrzymał pierwotne brzmienie zgod-
ne z obowiązującą ustawą. Przedstawiony przez rząd
projekt nowelizacji ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obsza-
rach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach uzdrowi-
skowych (druk sejmowy nr 3649) został przez Sejm
uchwalony w dniu 20 stycznia 2011 r.
Jednocześnie informuję, że na posiedzeniu senac-
kiej Komisji Zdrowia w dniu 26 stycznia 2011 r.
uchwalona przez Sejm nowelizacja ustawy uzdrowi-
skowej uzyskała pozytywną opinię, w związku z po-
wyższym propozycje zawarte w interpretacji, doty-
czące możliwości prowadzenia działalności turystycz-
nej w strefie A ochrony uzdrowiskowej, stały się bez-
przedmiotowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie konkursu ofert na świadczenia
ogólnostomatologiczne dla dzieci i młodzieży
do 18. roku życia przeprowadzonego przez
Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ (19879)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Izabelli Sierakowskiej, posła na Sejm
RP, z dnia 21 grudnia 2010 r., w sprawie konkursu
ofert na świadczenia ogólnostomatologiczne dla dzie-
ci i młodzieży do 18. roku życia przeprowadzonego
przez Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ, przekaza-
ną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 19 stycznia
2011 r., znak: SPS-023-19879/11, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do przedstawionej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidło-
wego zawierania umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej, przeprowadzanie konkursów ofert,
rokowań i zawieranie umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, a także monitorowanie ich reali-
zacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.), należą do kompetencji Narodowego Funduszu
Zdrowia. Wyżej wymienione zadania w imieniu fun-
duszu realizują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich
funduszu (art. 107 ust. 5 ustawy o świadczeniach),
gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę do-
tyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świadczeń
zdrowotnych w danym regionie, przy jednoczesnej
odpowiedzialności za efektywne i bezpieczne gospo-

darowanie środkami finansowymi kierowanych przez
siebie oddziałów.
W związku z interpelacją pani poseł minister
zdrowia zwrócił się do dyrektora Lubelskiego Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie.
Dyrektor Lubelskiego OW NFZ poinformował, iż
przy zabezpieczaniu dostępności do świadczeń sto-
matologicznych na rok 2011 i lata następne zostały
przyjęte priorytety w zakresach:
— świadczenia ogólnostomatologiczne udzielane
w znieczuleniu ogólnym,
— świadczenia stomatologiczne dla pacjentów
z grupy wysokiego ryzyka chorób zakaźnych, w tym
chorych na AIDS,
— świadczenia ogólnostomatologiczne dla dzieci
i młodzieży do ukończenia 18. roku życia.
Ponadto dyrektor stwierdził, iż w procesie kon-
traktowania na rok 2011 oddział kierował się nastę-
pującymi przesłankami:
1) dążeniem do zabezpieczenia równego dostępu
do świadczeń na podstawie wskaźników nakładów
na jednego ubezpieczonego w poszczególnych ob-
szarach kontraktowania oraz zakresach świad-
czeń;
2) uwzględnieniem migracji zdrowotnej pacjentów
celem uzyskania świadczeń stomatologicznych.
W zakresie świadczeń ogólnostomatologicznych
dla dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia
nakłady w planie zakupu świadczeń na 2011 r. wzro-
sły w odniesieniu do wartości w 2010 r. o 411 732 zł
i wyniosły 13 432 500 zł.
W wyniku dokonania rozstrzygnięcia postępowań
konkursowych w zakresie świadczeń ogólnostoma-
tologicznych dla dzieci i młodzieży do ukończenia
18. roku życia w niektórych obszarach wojewódz-
twa lubelskiego zaistniała sytuacja niewybrania czę-
ści gabinetów zlokalizowanych w miejscu nauczania
i wychowania. Jedną z przyczyn takiej sytuacji było
zgłoszenie się do konkursu ofert oferentów, którzy
nie posiadają gabinetów zlokalizowanych w szkołach,
a ich oferty w rankingu ofert zajęły miejsce gwaran-
tujące zawarcie umowy. Dyrektor oddziału poinfor-
mował następnie, iż mając na uwadze przyjęty
przez oddział priorytet w zabezpieczeniu świad-
czeń dla ww. grupy ubezpieczonych oraz dążenie
do zapewnienia dostępności do świadczeń na po-
ziomie finansowania zbliżonym do roku bieżące-
go, w dniu 17 grudnia 2010 r. zostały ogłoszone
w trybie konkursu ofert postępowania uzupełnia-
jące w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w roku 2011 i latach następ-
nych w rodzaju: leczenie stomatologiczne w zakresie
świadczeń ogólnostomatologicznych dla dzieci i mło-
dzieży do ukończenia 18. roku życia.
Lubelski OW NFZ przeznaczył na ww. postę-
powania kwotę 4 108 500 zł. W ramach tej kwoty
znalazły się środki w wysokości l 724 169 zł przesu-
nięte z innych zakresów świadczeń w rodzaju: lecze-
283
nie stomatologiczne, które nie zostały wykorzystane
w rozstrzygniętych postępowaniach konkursowych.
Termin dokonania rozstrzygnięcia ogłoszonych po-
stępowań konkursowych przewidywany był na 17
stycznia 2011 r.
Mając na uwadze, że na ogłoszone postępowania
zostały złożone oferty przez podmioty, w odniesieniu
do których trwają aktualnie niezakończone jeszcze
dwuinstancyjne procedury odwoławcze od rozstrzy-
gnięć ofert na świadczenia stomatologiczne na lata
2011–2013, a których rezultaty mogą mieć wpływ
na sytuację prawną tych podmiotów, postępowania
zostały odwołane. Dyrektor nadmienił, że oferty
w ogłoszonych postępowaniach złożyły również ga-
binety stomatologiczne nieudzielające świadczeń
w miejscu nauczania i wychowania.
Zwracam w tym miejscu uwagę, iż w trakcie trwa-
nia procedury konkursowej, zgodnie z art. 148 cyto-
wanej na wstępie ustawy, fundusz porównuje zło-
żone przez świadczeniodawców oferty w zakresie
ciągłości, kompleksowości, dostępności, jakości
udzielanych świadczeń, kwalifikacji personelu, wy-
posażenia w sprzęt i aparaturę medyczną oraz ceny
i liczby oferowanych świadczeń opieki zdrowotnej,
a także kalkulacji kosztów, a następnie, zgodnie
z przepisem art. 142 ust. 5 pkt l ww. ustawy, może
wybrać ofertę lub większą liczbę ofert, które za-
pewniają ciągłość udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej, ich kompleksowość, dostępność oraz
przedstawiają najkorzystniejszy bilans ceny w od-
niesieniu do przedmiotu zamówienia. Biorąc pod
uwagę rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30
sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu leczenia stomatologicznego (Dz. U.
z 2009 r. Nr 140, poz. 1144, z późn. zm.), które nie
przewiduje kontraktowania przez NFZ świadczeń
ogólnostomatologicznych dla dzieci i młodzieży do
18. roku życia wyłącznie w miejscu nauczania i wy-
chowania, a także nie przewiduje odrębnych warun-
ków udzielania świadczeń dla gabinetów zlokalizo-
wanych w szkołach, oraz zapis art. 134 ust. l ustawy
o świadczeniach, zgodnie z którym „Fundusz jest
zobowiązany zapewnić równe traktowanie wszyst-
kich świadczeniodawców ubiegających się o zawar-
cie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej i prowadzić postępowanie w sposób gwaran-
tujący zachowanie uczciwej konkurencji”, kryte-
rium lokalizacji gabinetu w szkole nie może być
podstawą do wybrania oferty do zawarcia umowy
w ogłoszonych przez Lubelski OW NFZ postępowa-
niach uzupełniających.
Dyrektor oddziału podkreślił również, iż Lubelski
OW NFZ, mając na względzie optymalne zabezpie-
czenie dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej
we wszystkich rodzajach świadczeń na podstawie
posiadanych środków finansowych, w tym w ro-
dzaju: leczenie stomatologiczne, po ostatecznym
zakończeniu procesu odwoławczego oferentów od do-
konanych już rozstrzygnięć dotyczących postępo-
wań konkursowych oraz po zbilansowaniu przez
284
oddział wolnych środków finansowych rozważy ewen-
tualne ogłoszenie postępowań uzupełniających na
terenach, gdzie nastąpiło ograniczenie dostępności
do świadczeń w odniesieniu do lat poprzednich, rów-
nież w zakresie świadczeń ogólnostomatologicznych
dla dzieci i młodzieży do 18. roku życia.
Dyrektor podkreślił ponadto, że zgodnie z art. 139
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach za-
wieranie przez fundusz umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, z zastrzeżeniem art. 159, odbywa
się po przeprowadzeniu postępowania w trybie kon-
kursu ofert albo rokowań. Postępowania wyboru
świadczeniodawców w zakresie świadczeń ogólnosto-
matologicznych dla dzieci i młodzieży do ukończenia
18 roku życia zostały rozstrzygnięte. W związku z po-
wyższym zaproszenie do rokowań oferentów, którzy
nie zostali wybrani w wyniku rozstrzygniętych postę-
powań konkursowych, jest sprzeczne z zapisami art.
144 ust. l oraz art. 145 ust. l ww. ustawy o świadcze-
niach. Wybór oferentów w postępowaniach uzupełnia-
jących, w zakresie świadczeń ogólnostomatologicznych
dla dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia,
jest możliwy wyłącznie w trybie ogłoszenia postępo-
wania konkursowego, w którym mogą uczestniczyć
podmioty posiadające uprawnienia w tym zakresie.
Jednocześnie, zgodnie z zapisami określonymi w za-
łączniku nr 3b do zarządzenia nr 55/2010/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 14 wrze-
śnia 2010 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju: leczenie stomatolo-
giczne, do realizacji świadczeń ogólnostomatologicz-
nych dla dzieci i młodzieży do ukończenia 18 roku
życia uprawnione są podmioty udzielające świadczeń
stomatologicznych w zakresach określonych następu-
jącymi kodami resortowymi dziedzin medycyny:
— 76 – Stomatologia dziecięca lub
— 77 – Stomatologia zachowawcza z endodoncją.
Pragnę jednocześnie poinformować, że decyzja
w zakresie przeprowadzenia postępowania uzupeł-
niającego, zgodnie z przepisami ustawowymi, znaj-
duje się w wyłącznej kompetencji dyrektora Lubel-
skiego OW NFZ.
Odnosząc się ponadto do podniesionej w interpe-
lacji kwestii przesunięć w planie finansowym Lubel-
skiego OW NFZ, uprzejmie informuję, że planowanie
środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie czasu przejazdu pociągów (19880)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Józefa Rackiego w sprawie czasu prze-
jazdu pociągów przekazuję poniższe informacje.
Remont linii kolejowej Warszawa – Łódź nie zo-
stał zakończony. W 2011 r. rozpoczęta zostanie kolej-
na faza robót obejmująca modernizację odcinka War-
szawa – Skierniewice. W związku z dużym natęże-
niem ruchu pociągów na tej trasie nie było możliwe
realizowanie pełnej oferty wszystkich przewoźników,
przy założeniu, że ruch pociągów będzie się odbywał
wyłącznie po jednym torze. W związku z powyższym
od 12 grudnia 2010 r., czyli daty wprowadzenia roz-
kładu jazdy, pociągi pośpieszne w kierunku Kalisza
i Ostrowa Wielkopolskiego kursują drogą okrężną
z pominięciem odcinka, na którym mają występować
ograniczenia w ruchu pociągów. Sytuacja ta jest bez-
pośrednią przyczyną wydłużenia czasu jazdy pocią-
gów na przedmiotowej trasie.
Informuję, że w chwili obecnej w ramach Regio-
nalnego Programu Operacyjnego Województwa Łódz-
kiego prowadzona jest modernizacja odcinka Łowicz
Przedmieście – Zgierz. Po jej zakończeniu (jeszcze
w 2011 r.) będzie możliwe skierowanie pociągów re-
lacji Warszawa – Łódź – Wrocław na ten odcinek, co
umożliwi skrócenie czasu przejazdu w wyżej wymie-
nionej relacji.
Równocześnie nadmieniam, że rozkład jazdy ukła-
dany jest dla maksymalnego przewidywanego czasu
jazdy dla danego pociągu. Może się zdarzyć, że z przy-
czyn technicznych (mniej wagonów w składzie pocią-
gu, inna lokomotywa) pociąg w rzeczywistości jedzie
nieco szybciej, niż zakłada to rozkład jazdy. Niemniej
wprowadzenie na stałe takich czasów jazdy (tj. bez
niezbędnej rezerwy) powodowałoby, że w niektóre dni
pociąg kursowałby z opóźnieniem, co zostałoby ne-
gatywnie odebrane przez pasażerów. Sugerowane
działania nie są więc pożądane.
Odnośnie do przedstawionej propozycji zmiany
pory kursowania pierwszego połączenia na trasie Ka-
lisz/Ostrów Wielkopolski – Warszawa należy uznać
ją za uzasadnioną, dlatego problem ten będzie rozpa-
trywany podczas prac nad nowym rozkładem jazdy
obowiązującym od 11 grudnia 2011 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie ustawy o podatku od towarów
i usług obowiązującej od 1 stycznia 2011 r.,
wprowadzającej nowe stawki podatku VAT
(19881)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Józefa Rackiego, przesłanej
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-023-19881/11, w sprawie obniżenia stawki podatku
od towarów i usług dla pieczywa, którego termin
przydatności przekracza 14 dni, skierowanej do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi oraz do ministra finansów,
uprzejmie informuję.
Obecnie przedmiotem prac legislacyjnych w par-
lamencie jest m.in. rządowy projekt ustawy o podat-
ku od towarów i usług oraz ustawy Prawo o miarach
(druk nr 3738). W trakcie tych prac na posiedzeniu
podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia rządowego
projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towa-
rów i usług oraz ustawy Prawo o miarach w dniu 20
stycznia 2011 r. została przyjęta poprawka poselska,
której celem jest objęcie 8-procentową stawką podatku
od towarów i usług pieczywa świeżego (PKWiU
10.71.11.0), którego data minimalnej trwałości, ozna-
czona zgodnie z odrębnymi przepisami, przekracza
14 dni, a w przypadku oznaczania tych towarów zgod-
nie z odrębnymi przepisami wyłącznie terminem przy-
datności do spożycia termin ten również przekracza
14 dni. Przyjęcie tej zmiany przez parlament będzie
oznaczać powrót w przypadku pieczywa odpowiada-
jącemu ww. kryteriom do zakresu stosowania stawki
wynikającej z załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.), jaki obowiązywał do końca ubie-
głego roku.
Jednocześnie informuję, że o fakcie, czy powyższa
regulacja prawna wejdzie w życie, zadecyduje parla-
ment w trakcie dalszych prac nad ww. projektem
ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
285
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie wykazu inwestycji ujętych
w rządowym „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” (19882)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Rackiego przekazaną przy
piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-19882/11) w sprawie wykazu inwestycji ujętych w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Infrastruktury musiało dostosować
zakres rzeczowy „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” do wyznaczonych limitów wydat-
ków. Opracowując listę zadań inwestycyjnych, brano
pod uwagę przede wszystkim stan przygotowania
i zaawansowania prac, na jakim znajdowały się po-
szczególne zadania, oraz możliwość zaabsorbowania
alokacji środków unijnych na inwestycje drogowe,
a także inwestycje priorytetowe, wynikające z zawar-
tych zobowiązań.
Budowa zachodniej obwodnicy Poznania w ciągu
S5 i S11
Uprzejmie informuję, iż inwestycja pn. „Budowa
zachodniej obwodnicy Poznania w ciągu S11 odc. po-
łudniowy Złotkowo – A2 (węzeł Głuchowo) etap I
i IIa” została ujęta w załączniku nr 1, w związku
z powyższym oznacza to, iż jej realizacja rozpocznie
się do 2013 r. Ponadto informuję, iż etap IIb ww. in-
westycji został ujęty w załączniku 1a programu,
oznacza to, iż przedmiotowa inwestycja znajduje się
na liście zadań priorytetowych, których realizacja
może zostać rozpoczęta do 2013 r., w sytuacji gdy
wynikną oszczędności finansowe na zadaniach uję-
tych w załączniku nr 1 ww. programu.
Budowa obwodnicy Ostrowa Wlkp. na drodze S11
(II etap) oraz budowa obwodnicy Koźmina Wlkp. na
drodze krajowej nr 15
Obie inwestycje znajdują się w załączniku na 1a
programu, w związku z powyższym ich realizacja
może rozpocząć się do 2013 r., w sytuacji gdy wynik-
ną oszczędności finansowe na zadaniach ujętych w za-
łączniku nr 1.
Budowa obwodnicy Kępna, Jarocina oraz Piły
Należy zaznaczyć, iż powyższe inwestycje nie były
ujęte w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, przyjętym uchwałą Rady Ministrów
nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r., do którego
odwołuje się zakres rzeczowy nowego programu.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
przedmiotowe zadania zostały ujęte w załączniku nr
2, co oznacza, iż ich realizacja przewidywana jest do
rozpoczęcia po 2013 r.
286
Odnośnie do budowy obwodnicy m. Piła informu-
ję, iż zadanie to będzie realizowane w ramach inwe-
stycji pn. „Budowa drogi S10 od A6 Szczecin – Piła
– Bydgoszcz – Toruń – Płońsk (S7)”.
Budowa obwodnic Jaraczewa, Gostynia, Ujścia
oraz Turku
W związku z faktem, iż resort infrastruktury mu-
siał dostosować zakres rzeczowy nowego programu
do limitów wydatków określonych m.in. w Wielolet-
nim Planie Finansowym Państwa na lata 2011–2013,
wyżej wymienione inwestycje niestety nie zostały
ujęte w programie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w roku
2012 zostanie przeprowadzona aktualizacja progra-
mu, która będzie miała na celu określenie szczegó-
łowej listy zadań oraz środków niezbędnych na re-
alizację także zadań polegających na budowie obejść
miejscowości, w granicach których przebiegają dro-
gi krajowe o największym natężeniu ruchu. Kryte-
ria wyboru zadań do realizacji określa załącznik nr
3 do programu.
Budowa drogi S5 Żnin – Gniezno – Poznań – Wrocław
Informuję, iż zadania pn. „Budowa drogi S5 Żnin
– Gniezno, odc. Mielno (węzeł Mielno) z węzłem –
Gniezno (droga krajowa nr 5, węzeł Łubowo)” oraz
„Budowa drogi S5 Poznań – Wrocław, odc. Poznań
(A2 węzeł Głuchowo) – węzeł Kaczkowo” zostały uję-
te w załączniku 1a, w związku z powyższym będą
realizowane w sytuacji uzyskania oszczędności na
zadaniach ujętych w załączniku nr 1.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie zniesienia wiz dla Polaków
wyjeżdżających do USA (19883)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Wilka (pismo nr SPS-
-023-19883/11 z dnia 19 stycznia br.) w sprawie znie-
sienia wiz dla Polaków wyjeżdżających do USA uprzej-
mie informuję.
Zgodnie z postanowieniami ustawy z 2007 r. (tzw.
9/11 Act) zmodyfikowano dotychczasowe przepisy do-
tyczące funkcjonowania Visa Waver Program. Wpro-
wadzono nowe mechanizmy bezpieczeństwa funkcjo-
nowania programu oraz przyznano administracji
uprawnienie włączenia do niego państw, co do któ-
rych wskaźnik odmów wizowych znajdował się w prze-
dziale od 3 do 10% (dotychczas nie mógł on przekra-
czać 3%). Uprawnienie to zostało wprowadzone cza-
sowo do 30 czerwca 2009 r. oraz miało ulec zawiesze-
niu, o ile Departament Bezpieczeństwa Krajowego
(DHS) nie przeprowadzi do tego czasu pełnej imple-
mentacji systemu rejestracji danych biometrycznych
osób opuszczających USA drogą powietrzną (biome-
tric air exit system).
W związku z brakiem terminowej realizacji sys-
temu przez DHS, z dniem 1 lipca 2009 r. nieprzekra-
czalny próg odmów wizowych powrócił do 3%. Prze-
widywania wskazywały na możliwość wdrożenia
przez DHS systemu biometric air exit w ciągu ok. 2–3
lat. Jednakże w ciągu 2009 r. i 2010 r. nie zanotowa-
no zasadniczego postępu.
Kluczowy z punktu widzenia Polski wskaźnik od-
mów wizowych ulegał w ostatnich latach daleko idą-
cej redukcji. Z pułapu 25% w 2007 r. zanotowano ob-
niżenie wskaźnika do 13,8% w 2008 r. Na koniec
roku budżetowego 2009 r. (30 września 2009 r.) wy-
niósł on 13,5%, w roku 2010 już tylko 9,8%. Jednak
w opisanej sytuacji prawnej w USA dalsza redukcja
wskaźnika odmów wizowych w stosunku do obywa-
teli polskich oraz prawdopodobne zejście poniżej 10%
nie będzie automatycznie oznaczać otwarcia szans na
uzyskanie członkostwa w VWP, o ile nie nastąpi wy-
raźny postęp w kwestii implementacji biometric air
exit system. Swoisty paradoks obecnej sytuacji każe
zatem niektórym analitykom z kręgów pozarządo-
wych w USA (m.in. The Heritage Foundation) kwe-
stionować zasadność uzależnienia obydwu spraw,
skoro brak systemu rejestracji danych biometrycz-
nych nie stał na przeszkodzie procesu rozszerzenia
VWP w 2008 r. Można założyć, chociaż trudno jed-
noznacznie stwierdzić, że w najbliższym czasie liczba
wyjeżdżających do USA spadnie ze względu na więk-
szą swobodę przepływu osób w Unii Europejskiej. Od
1 maja 2011 r. Niemcy i Austria otworzą dla Polaków
swoje rynki pracy.
W Kongresie USA pojawiają się sporadycznie ini-
cjatywy w celu stworzenia szybszej ścieżki legislacyj-
nej pozwalającej na włączenie Polski do VWP. W grud-
niu 2009 r. kongresman M. Quigley (D-Illinois) do-
łączył do projektu ustawy w sprawie reformy imigra-
cyjnej poprawkę, która przedłużałaby termin stoso-
wania 10-procentowego progu odmów wizowych jako
jednego z kryteriów członkostwa w VWP. Dawałoby
to Polsce realną perspektywę przystąpienia do pro-
gramu po osiągnięciu wymaganego pułapu odmów
wizowych oraz zawarciu z USA dodatkowych uzgod-
nień dotyczących bezpieczeństwa i wymiany infor-
macji na temat osób podejrzewanych o działalność
terrorystyczną. Przyszłość poprawki Quigleya jest
jednak ściśle powiązana z perspektywą uchwalenia
ustawy o reformie imigracyjnej.
Z punktu widzenia przepisów amerykańskich
sprawą o kluczowym znaczeniu przy kwalifikacji
kandydatów do VWP, poza ww. progiem odmów, są

pozytywne rekomendacje właściwych agencji (m.in.
DHS, Departament Stanu, Departament Sprawiedli-
wości) płynące z analizy kompleksu zagadnień obej-
mujących m.in. oceny dotyczące przepisów imigracyj-
nych danego państwa, procedur i sposobów ochrony
granic oraz portów lotniczych, sposobów zabezpie-
czenia paszportów i innych dokumentów podróży
oraz procedur przekazywania informacji w sprawie
skradzionych i utraconych paszportów.
Strona polska w dalszym ciągu wskazuje na po-
trzebę włączenia Polski do VWP w kontekście wagi
zacieśniania dwustronnych relacji polsko-amerykań-
skich oraz rozwoju wymiany osobowej pomiędzy oby-
dwoma krajami. Podczas wizyty w USA w grudniu
2010 r. prezydent Bronisław Komorowski poruszył
kwestię zniesienia wiz dla Polaków. Ze swojej strony
prezydent Obama zapewnił, że postara się rozwiązać
ten problem do końca swojej prezydentury. Na obec-
nym etapie osiągnięcie tego celu wymagałoby kolej-
nych zmian w przepisach amerykańskich. Po długiej
i trudnej kampanii lobbingowej w latach 2006 i 2007,
która zaowocowała opisanymi wyżej zmianami, w Kon-
gresie nie ma obecnie wystarczającej determinacji
w kierunku ponownego otwarcia dyskusji w kontro-
wersyjnych sprawach (przeciwnicy rozszerzenia VWP
przedstawiają tę kwestię jako element stanowiący
zagrożenie bezpieczeństwa narodowego USA). Do-
datkowo problematyka dalszego rozszerzenia VWP
wydaje się nie stanowić priorytetu dla administracji
USA skoncentrowanej na agendzie wewnętrznej, w tym
zagadnieniach związanych z przezwyciężeniem rece-
sji, a także na najważniejszych problemach z zakresu
polityki zagranicznej. W praktyce zatem w krótkim
horyzoncie czasowym jedyną szansę na zmianę obec-
nego status quo dawałoby niestandardowe działanie
legislacyjne najbardziej wpływowych przedstawicieli
Senatu, które polegałoby na przeprowadzeniu po-
prawki pozwalającej na włączenie Polski do VWP
przy tymczasowym zawieszeniu stosowania kryte-
rium odmów wizowych lub trwale przywracającej
możliwość stosowania progu 10% odmów wizowych.
Kwestia zniesienia wiz do USA jest również zagad-
nieniem podnoszonym przez Polskę na forum UE
w ramach dyskusji na temat współpracy UE i USA.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
287
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie przygotowania szkół gimnazjalnych
i ponadgimnazjalnych na nadchodzący
niż demograficzny (19884)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Wilka (znak: SPS-
-023-19884/11) w sprawie przygotowania szkół gim-
nazjalnych i ponadgimnazjalnych na nadchodzący
niż demograficzny, uprzejmie wyjaśniam, co nastę-
puje.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, przygotowując
zmiany i projektując działania legislacyjne, uwzględ-
nia kontekst demograficzny, w którym działania te
będą prowadzone. Biorąc pod uwagę prognozy demo-
graficzne, ministerstwo projektuje zmiany, które po-
winny umożliwić dyrektorom szkół i organom prowa-
dzącym szkoły prowadzenie racjonalnej polityki
oświatowej.
Obecnie przygotowywana jest zmiana ustawy
o systemie oświaty, która umożliwi tworzenie grup
szkół. W skład grup szkół będą mogły wchodzić – in-
aczej niż dotychczas w przypadku zespołów – szkoły
tego samego typu. Przewiduje się możliwość tworze-
nia grup przedszkolno-podstawowych oraz grup gim-
nazjalno-licealnych. Celem projektowanej zmiany
jest konsolidacja zasobów edukacyjnych i bardziej
efektywne zarządzanie tymi zasobami. Wdrożenie
tego rozwiązania powinno wpłynąć na optymalizację
zatrudnienia nauczycieli na stanowiskach zgodnych
z posiadanymi kwalifikacjami. Dotychczasowe prze-
pisy uniemożliwiały organom prowadzącym szkoły
przyjmowanie takich rozwiązań organizacyjnych,
nawet wówczas, gdy było to uzasadnione względami
i potrzebami społecznymi lub demograficznymi.
Mając na uwadze zmniejszenie liczby dzieci w wie-
ku szkolnym, resort edukacji podejmuje również inne
działania, których celem jest umożliwienie nauczy-
cielom zdobycia nowych kwalifikacji i kompetencji.
Przepisami ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o zmia-
nie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 137, poz. 1304) wpro-
wadzone zostały zmiany w realizowanym przez
uczelnie sposobie i zakresie kształcenia nauczycieli.
Na podstawie przepisów ww. ustawy uczelnie zostały
zobowiązane do zapewnienia od roku akademickiego
2004/2005 każdemu studentowi przygotowywanemu
w trakcie studiów wyższych zawodowych do pracy
w przedszkolu, szkole podstawowej i gimnazjum uzy-
skania kwalifikacji do nauczania dwóch przedmiotów
(rodzajów zajęć), z których jeden stanowi przedmiot
główny, a drugi dodatkowy.
W projekcie nowego rozporządzenia w sprawie
standardów kształcenia nauczycieli, przygotowywa-
nego obecnie w związku z pracami nad zmianą usta-
288
wy Prawo o szkolnictwie wyższym, które zostanie
wydane po wejściu w życie ww. zmiany ustawy, zre-
zygnowano z obowiązku kształcenia nauczycieli na
studiach licencjackich w zakresie dwóch przedmio-
tów, ale utrzymano taką możliwość i określono wa-
runki, w jakich kształcenie to jest realizowane.
Ponadto w latach 2004–2008 w ramach działania
2.2., schemat c: Doskonalenie nauczycieli, osób pro-
wadzących szkolenia i pracowników administracji
oświatowej oraz rozwój innowacyjnych programów
nauczania Sektorowego Programu Operacyjnego
„Rozwój zasobów ludzkich” (SPO RZL) 2004–2006,
współfinansowanego ze środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego, zrealizowano następujące projek-
ty, których celem było uzyskanie dodatkowych kwa-
lifikacji przez czynnych nauczycieli zatrudnionych
w systemie oświaty:
— studia podyplomowe przygotowujące do na-
uczania drugiego przedmiotu lub prowadzenia dodat-
kowych zajęć (z komponentem w zakresie ICT i języ-
ka obcego) dla 23 656 nauczycieli;
— studia podyplomowe przygotowujące nauczy-
cieli w zakresie doradztwa zawodowego (z komponen-
tem w zakresie ICT i języka obcego) dla 4460 nauczy-
cieli;
— kursy doskonalące z zakresu języka obcego dla
29 128 nauczycieli umożliwiające po zdaniu egzami-
nów z zakresu języka obcego, uznawanych za po-
twierdzenie kwalifikacji wymaganych od nauczycie-
li języków obcych, uzyskanie kwalifikacji do naucza-
nia języka obcego;
— kursy doskonalące w zakresie metodyki przed-
miotów zawodowych i ogólnozawodowych (z kompo-
nentem w zakresie ICT i języka obcego) dla 1569 na-
uczycieli;
— kursy doskonalące w zakresie technologii infor-
macyjno-komunikacyjnych dla 16 943 nauczycieli;
— studia podyplomowe przygotowujące do prowa-
dzenia kształcenia ustawicznego na odległość (z kom-
ponentem w zakresie ICT i języka obcego) dla 1200
nauczycieli.
Zrealizowane projekty pozwoliły na dostosowanie
kwalifikacji czynnych nauczycieli do potrzeb szkół
i placówek, w których byli zatrudnieni lub umożliwi-
ły podjęcie nowego zatrudnienia zgodnie z uzyskany-
mi kwalifikacjami.
Obecnie działania w obszarze kształcenia czyn-
nych zawodowo nauczycieli, w tym studia podyplo-
mowe i inne formy kształcenia mające na celu naby-
cie nowych kwalifikacji przez nauczycieli, są realizo-
wane przez urzędy marszałkowskie w ramach prio-
rytetu IX Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”.
Powierzenie realizacji tych zadań jednostkom samo-
rządu terytorialnego miało na celu lepsze dostosowa-
nie oferty edukacyjnej skierowanej do nauczycieli do
potrzeb regionów.
Ponadto rozporządzeniem ministra edukacji na-
rodowej z 9 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych
kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz okre-
ślenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić
nauczycieli niemających wyższego wykształcenia
(Dz. U. Nr 50, poz. 400) uelastyczniono wymagania
kwalifikacyjne w stosunku do niektórych grup na-
uczycieli. Umożliwiono zatrudnienie w przedszkolach
nauczycieli posiadających przygotowanie w zakresie
edukacji wczesnoszkolnej oraz nauczycieli posiadają-
cych przygotowanie w zakresie wychowania przed-
szkolnego w klasach I–III szkół podstawowych. Po-
nadto w świetlicach szkolnych umożliwiono zatrud-
nianie nauczycieli różnych specjalności, pod warun-
kiem że posiadają kwalifikacje do nauczania w tym
typie szkoły, w której prowadzona jest świetlica.
Ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 4598) wprowadziła możli-
wość przekazywania przez jednostki samorządu te-
rytorialnego szkół liczących do 70 uczniów osobom
fizycznym i prawnym niebędącym jednostkami sa-
morządu terytorialnego. Uproszczony został również
tryb likwidacji szkół oraz łączenia szkół różnych ty-
pów w zespół, włączania szkół do zespołów oraz ich
wyłączania z zespołów, a także rozwiązywania ze-
społu szkół.
Równolegle z powyższymi zmianami realizowana
jest reforma programowa, która dostosowuje cele
oraz treści kształcenia do zmieniającej się rzeczywi-
stości. Należy podkreślić, że reforma programowa
wdrażana jest stopniowo, począwszy od roku szkol-
nego 2009/2010, w którym objęła przedszkola, pierw-
sze klasy szkół podstawowych oraz pierwsze klasy
gimnazjów. W roku szkolnym 2010/2011 reforma
obejmuje już klasy pierwsze i drugie szkół podstawo-
wych i gimnazjów, a w kolejnych latach obejmie na-
stępne klasy. Podstawowym założeniem reformy pro-
gramowej jest spójność programowa III i IV etapu
edukacyjnego. Czas nauki w gimnazjum oraz w szko-
le ponadgimnazjalnej będzie traktowany jako spójny
programowo (6–7-letni) okres kształcenia. W tym
czasie uczniowie będą wyposażani w podstawy wie-
dzy ogólnej, a następnie wiedza ta będzie znaczne
pogłębiona w zakresie odpowiadającym indywidual-
nym zainteresowaniom i predyspozycjom każdego
ucznia. Wspólne podstawy wiedzy ogólnej będą reali-
zowane w ciągu trzech lat gimnazjum oraz części
czasu nauki w szkole ponadgimnazjalnej.
Zakłada się, że pewna liczba uczniów kończących
gimnazjum (będące częścią grupy szkół gimnazjalno-
-licealnej) pozostanie w dotychczasowym środowisku
szkolnym, pozostali uczniowie podejmą naukę w in-
nych szkołach ponadgimnazjalnych. Będzie to uza-
leżnione od indywidualnych decyzji i wyborów
uczniów. Gimnazja oraz licea ogólnokształcące pozo-
staną, jak dotychczas, odrębnymi typami szkół. Nie
przewiduje się zmian przepisów określających kom-
petencje jednostek samorządu terytorialnego danego
szczebla do prowadzenia szkół danego typu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie konsekwencji zmniejszenia stawek
za badanie zwierząt przed ubojem (19885)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Wilka, nadesłaną przy
piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-
-19885/11, w sprawie konsekwencji zmniejszenia sta-
wek za badanie zwierząt przed ubojem uprzejmie
informuję, że nie zostały zmienione stawki opłat za
badanie zwierząt rzeźnych przed ubojem. Należy za-
tem sądzić, że zadane przez pana posła pytanie do-
tyczy zmian stawek opłat za przeprowadzenie kon-
troli świń wraz z wystawieniem wymaganych świa-
dectw zdrowia.
Obowiązek wystawiania świadectw zdrowia dla
świń w obrocie krajowym został wprowadzony na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z re-
alizacją programu zwalczania choroby Aujeszkyego
u świń. Przedmiotowe świadectwa umożliwiają nad-
zór terenowych organów Inspekcji Weterynaryjnej
nad przemieszczaniem świń, w szczególności między
stadami o różnym statusie epizootycznym w odnie-
sieniu do tej choroby. Stanowi to jeden z podstawo-
wych wymogów dla uznania Rzeczypospolitej Pol-
skiej lub regionu położnego na jej terytorium za wol-
ne od choroby Aujeszkyego u świń przez Komisję
Europejską.
Niemniej jednak należy stwierdzić, że wprowa-
dzenie obowiązku wystawiania świadectw zdrowia
dla świń wraz z pobieraniem opłat za te czynności od
posiadacza zwierzęcia spotkało się z licznymi prote-
stami, m.in. organizacji rolniczych oraz związków
hodowców zwierząt. Poza kwestionowaniem zasad-
ności wydawania tych świadectw uzasadniano ko-
nieczność obniżenia wysokości opłat za wystawianie
świadectw m.in. z uwagi na ich zbyt dużą wysokość
w stosunku do wartości kontrolowanych zwierząt
i nieopłacalność produkcji.
Z uwagi na powyższe rozporządzeniem ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 2 listopada 2010 r. zmie-
niającym rozporządzenie w sprawie sposobu ustalania
i wysokości opłat za czynności wykonywane przez In-
spekcję Weterynaryjną, sposobu i miejsc pobierania
tych opłat oraz sposobu przekazywania informacji
w tym zakresie Komisji Europejskiej (Dz. U. Nr 227,
poz. 1483) urealniono wysokość opłat za te czynności
poprzez ich zróżnicowanie w zależności od ilości ba-
danych zwierząt. Zatem do końca 2010 r. za badanie
zwierząt umieszczanych na rynku krajowym, tj. świń,
owiec, kóz, cieląt i źrebiąt, do 15 sztuk pobierano opła-
tę w wysokości 17 zł, a powyżej 15 sztuk – za każde
następne zwierzę w wysokości 1 zł.
Natomiast od 1 stycznia 2011 r. obowiązują nowe
stawki opłat za przeprowadzenie kontroli zwierząt,
289
w miejscu ich pochodzenia, umieszczanych na rynku
krajowym wraz z wystawieniem wymaganych świa-
dectw zdrowia i w odniesieniu do świń, owiec, kóz,
cieląt i źrebiąt wynoszą:
— do 10 szt. zwierząt 10 zł,
— od 11 szt. do 20 szt. zwierząt – za każde następ-
ne zwierzę 1 zł,
— od 21 szt. do 50 szt. zwierząt – za każde następ-
ne zwierzę 0,75 zł,
— powyżej 50 szt. zwierząt – za każde następne
zwierzę 0,50 zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że omawiane rozporządzenie było przedmiotem
uzgodnień społecznych, w związku z czym Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dopełniło obowiązku
wynikającego z przepisów uchwały nr 49 Rady Mini-
strów z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady
Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie skutków wprowadzenia
urlopów ojcowskich (19886)
Odpowiadając na interpelację pana posła Wojcie-
cha Wilka dotyczącą skutków wprowadzenia insty-
tucji urlopu ojcowskiego, przekazaną przy piśmie
z dnia 19 stycznia br., znak: SPS-023-19886/11,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 1823 § l Kodeksu pracy pracownik
– ojciec wychowujący dziecko ma prawo do urlopu
ojcowskiego w wymiarze 2 tygodni, nie dłużej jed-
nak niż:
1) do ukończenia przez dziecko 12. miesiąca życia
albo
2) do upływu 12 miesięcy od dnia uprawomocnie-
nia się postanowienia orzekającego przysposobienie
i nie dłużej niż do ukończenia przez dziecko 7. roku
życia, a w przypadku dziecka, wobec którego podjęto
decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego, nie dłużej
niż do ukończenia przez nie 10. roku życia.
Wymiar urlopu ojcowskiego w 2011 r. wynosi
l tydzień, natomiast począwszy od 2012 r. będą to 2
tygodnie.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
powodów wprowadzenia urlopu ojcowskiego, uprzej-
mie wyjaśniam, że celem umożliwienia pracowniko-
wi – ojcu wychowującemu dziecko skorzystania z urlo-
pu ojcowskiego jest ułatwienie obojgu rodzicom dziec-
ka godzenia ról rodzinnych i zawodowych oraz pro-
290
mowanie partnerskiego modelu rodziny, co z kolei
powinno przyczynić się do zwiększenia aktywności
kobiet na rynku pracy. W efekcie korzystanie przez
pracowników – ojców wychowujących dzieci z insty-
tucji urlopu ojcowskiego powinno skłonić pracodaw-
ców do zmiany postawy wobec pracujących kobiet
pełniących funkcje rodzicielskie.
Mając na względzie, że nowe rozwiązania funk-
cjonują dopiero od roku, w mojej ocenie jest zbyt
wcześnie na dokonanie rzetelnej ewaluacji ich wpły-
wu na partnerski model rodziny.
Pragnę także wyjaśnić, że w celu upowszechnia-
nia przepisów Kodeksu pracy dotyczących urlopu oj-
cowskiego Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej,
w ramach projektów realizowanych ze środków PO
KL, przeprowadza działania mające przybliżyć świa-
domości społeczeństwa problematykę aktywizacji
zawodowej kobiet oraz godzenia ról zawodowych i ro-
dzinnych; do działań tych należą spoty i programy
telewizyjne, krótkie formy dokumentalne, artykuły
prasowe oraz strona internetowa ministerstwa.
Jednocześnie w ramach środków pozyskanych
z Komisji Europejskiej, Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej planuje także prowadzenie działań in-
formacyjno-promocyjnych skierowanych m.in. do pra-
codawców na temat obowiązujących przepisów Ko-
deksu pracy stwarzających możliwość godzenia życia
zawodowego i osobistego pracowników oraz promocje
aktywnego urlopu ojcowskiego.
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących
liczby pracowników – ojców uprawnionych w 2010 r.
do urlopu ojcowskiego oraz skali wykorzystania pra-
wa do tego urlopu w powyższym okresie, a także
skutków finansowych dla budżetu państwa związa-
nych z wprowadzeniem instytucji urlopu ojcowskie-
go, uprzejmie wyjaśniam, że wydatki związane z wy-
płacaniem zasiłków macierzyńskich za okresy korzy-
stania przez pracowników – ojców wychowujących
dzieci z urlopów ojcowskich są finansowane przez
Fundusz Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie z informacją Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych dotyczącą zasiłków macierzyńskich wypła-
conych w okresie od stycznia do listopada 2010 r.
przeciętna miesięczna liczba matek i ojców pobiera-
jących zasiłki macierzyńskie ogółem wyniosła 205,3
tys. osób, z czego 19,2 tys. pobierających te zasiłki to
ojcowie korzystający z części urlopu macierzyńskiego
oraz ojcowie korzystający z urlopu ojcowskiego. We
wskazanym wyżej okresie wypłaty z tytułu zasiłków
macierzyńskich wyniosły ogółem 2673,3 mln, w tym
kwota 114,5 mln stanowiła wypłaty na zasiłki ma-
cierzyńskie z tytułu korzystania przez ojców z urlopu
macierzyńskiego oraz z urlopu ojcowskiego.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
wydłużenia w przyszłości wymiaru urlopu ojcowskie-
go, uprzejmie wyjaśniam, że urlop ojcowski w obec-
nym wymiarze (l tydzień w 2011 r. i 2 tygodnie po-
cząwszy od 2012 r.), a także pozostałe liczne upraw-
nienia możliwe do wykorzystywania przez pracowni-
ka – ojca gwarantują prawidłowe pełnienie przez
niego funkcji rodzicielskich.
Poza uprawnieniem do urlopu ojcowskiego pra-
cownik – ojciec naturalny dziecka ma bowiem także
możliwość skorzystania z 2-dniowego okolicznościo-
wego zwolnienia od pracy w związku z urodzeniem
się dziecka pracownika (tzw. urlopu okolicznościowe-
go), części podstawowego urlopu macierzyńskiego
i dodatkowego urlopu macierzyńskiego, urlopu wy-
chowawczego, a także 2-dniowego zwolnienia od pra-
cy w każdym roku kalendarzowym w przypadku wy-
chowywania dziecka w wieku do 14 lat (tzw. dni opie-
ki nad dzieckiem).
Natomiast pracownik – ojciec adopcyjny dziecka
oprócz urlopu ojcowskiego ma prawo skorzystać z urlo-
pu na warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatko-
wego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego,
urlopu wychowawczego oraz 2-dniowego zwolnienia
od pracy w każdym roku kalendarzowym w przypad-
ku wychowywania dziecka w wieku do 14 lat (tzw.
dni opieki nad dzieckiem).
Mając powyższe na względzie, w mojej ocenie nie
wydaje się obecnie celowe dalsze wydłużanie wymia-
ru urlopu ojcowskiego.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że w prawie
unijnym brak jest regulacji dotyczącej urlopu ojcow-
skiego. Obecnie trwają prace nad zmianą dyrektywy
Rady nr 92/85/EWC z dnia 19 października 1992 r.
w sprawie wprowadzenia środków służących wspie-
raniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdro-
wia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno
rodziły, i pracownic karmiących piersią, której pro-
jekt został przedstawiony przez Komisję Europejską
w 2008 r. Wśród poprawek zgłoszonych przez Parla-
ment Europejski do projektu zmiany wyżej wymie-
nionej dyrektywy pojawiła się poprawka przewidują-
ca prawo do urlopu ojcowskiego w wymiarze co naj-
mniej 2 tygodni. Stanowisko Parlamentu Europej-
skiego zostało przyjęte na głosowaniu plenarnym
w dniu 20 października 2010 r. W kolejnym etapie
prac nad zmianą dyrektywy Rady nr 92/85/EWG do
stanowiska Parlamentu Europejskiego ustosunkuje
się Rada UE, jednakże nie jest obecnie jasne, kiedy
i czy w ogóle zmiana dyrektywy wejdzie w życie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie planów wprowadzenia kwotowej
waloryzacji rent i emerytur (19887)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma Pana Marszałka z dnia 19 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-19887/11, przy którym przesłana została

interpelacja pana posła Wojciecha Wilka w sprawie
wprowadzenia kwotowej waloryzacji rent i emerytur,
uprzejmie informuję, co następuje.
1. Ministerstwo Finansów nie prowadzi żadnych
prac legislacyjnych zmierzających do zmiany zasad
waloryzacji określonych przepisami ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
2. Zgodnie z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437) problematyka emerytalno-rentowa, obej-
mująca również zasady waloryzacji świadczeń eme-
rytalno-rentowych, należy do działu: zabezpieczenie
społeczne, którym kieruje i za który odpowiada mi-
nister pracy i polityki społecznej. Minister kierujący
działem jest obowiązany do inicjowania i opracowy-
wania polityki Rady Ministrów w stosunku do dzia-
łu, którym kieruje, a także przedkładania w tym
zakresie inicjatyw, projektów założeń projektów
ustaw i projektów aktów normatywnych na posiedze-
nia Rady Ministrów. Zatem adresatem wszelkich py-
tań w tym zakresie jest ten minister.
3. Odnośnie do skutków finansowych kwotowej
waloryzacji pragnę poinformować, iż przyjmując
ewentualną podwyżkę kwotową każdego świadczenia
emerytalno-rentowego od marca br. w wysokości
np. 10 zł miesięcznie, koszt waloryzacji wyniósłby
miesięcznie ok. 94,8 mln zł, zaś w skali 10 miesięcy
2011 r. 948 mln zł.
Natomiast przy podwyżce kwotowej 50 zł koszt
miesięczny to kwota 474 mln zł, zaś w skali 10 mie-
sięcy br. 4,7 mld zł, a podwyżka o 100 zł daje koszt
odpowiednio: 948 mln zł i 9,5 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie podziału unijnej pomocy
dla powodzian (19888)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (nr SPS-023-19888/
11) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Wojciecha Wilka w sprawie podziału unijnej po-
mocy dla powodzian uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
291
W dniu 16 grudnia 2010 r. Komisja Europejska
zaakceptowała wniosek rządu RP i przyznała z Fun-
duszu Solidarności Unii Europejskiej środki finanso-
we w wysokości 105,5 mln euro na usuwanie skutków
majowo-czerwcowych powodzi z 2010 r. Obecnie
przedmiotowy wniosek poddawany jest tzw. procedu-
rze budżetowej z udziałem Parlamentu Europejskie-
go oraz Rady Ministrów Unii Europejskiej. Po zakoń-
czeniu ww. procedury wydawana jest decyzja Komisji
Europejskiej o przyznaniu grantu (dotacji). Dotacja
zostanie wypłacona w jednej transzy środków, po
podpisaniu umowy między Unią Europejską repre-
zentowaną przez Komisję Europejską a rządem RP.
Przyznane środki finansowe będą mogły być wyko-
rzystane w ciągu 12 miesięcy od ich przyznania na
uzupełnienie i pokrycie części wydatków publicznych
związanych z następującymi działaniami nadzwy-
czajnymi:
— niezwłoczne przywrócenie do działania infra-
struktury i zakładów w obszarach energii, wodocią-
gów i kanalizacji, telekomunikacji, transportu, zdro-
wia i szkolnictwa,
— zapewnienie czasowego zakwaterowania (w tym
zakwaterowania osób poszkodowanych w wyniku
klęski żywiołowej) i finansowania służb ratowniczych
w celu zaspokojenia pilnych potrzeb zainteresowanej
ludności,
— niezwłoczne zapewnienie infrastruktury pre-
wencyjnej i środków natychmiastowej ochrony dzie-
dzictwa kulturowego,
— niezwłoczne oczyszczenie obszarów dotknię-
tych katastrofą, włącznie ze strefami naturalnymi.
Z przyznanych z Funduszu Solidarności środków
finansowych mogą być refinansowane działania już
zakończone, jeśli rozpoczęły się w okresie kwalifiko-
walności, tj. od 14 maja 2010 r., działania rozpoczęte
lub planowane, które zakończą się przed upływem 12
miesięcy od daty wypłacenia dotacji. Wybór zadań
pozostawiono w gestii beneficjenta dotacji, tj. rządu
RP. Obecnie trwają prace związane z uzgodnieniem
treści umowy, na podstawie której środki z Funduszu
Solidarności zostaną przekazane, oraz przygotowa-
niem założeń mających na celu rozdysponowanie
i rozliczenie przyznanej dotacji.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż jednostki samorządu terytorialnego województwa
lubelskiego otrzymały w 2010 r. z budżetu państwa
na usuwanie skutków ubiegłorocznej powodzi pomoc
finansową w wysokości 30,5 mln zł, z czego: gmina
Wilków – ok. 10 mln zł, zaś gmina Annopol – 4 mln
zł. Jednocześnie należy nadmienić, że gmina Wilków
uczestniczy w projekcie dotyczącym usuwania skut-
ków powodzi mającej miejsce w maju i czerwcu 2010 r.
w 18 najbardziej poszkodowanych jednostkach z 8 wo-
jewództw (tzw. projekt 3x200), współfinansowanym
z trzech źródeł (po ok. 200 mln zł):
— środków unijnych pochodzących z tzw. dosto-
sowania technicznego,
— środków Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej,
292
— środków będących w gestii ministra spraw we-
wnętrznych i administracji.
W ramach przedmiotowego projektu gmina Wil-
ków zgłosiła do sfinansowania ze środków z tzw. do-
stosowania technicznego zadania na łączną kwotę
ponad 22 mln zł. Jednocześnie uprzejmie informuję,
że wsparcie finansowe – z uwagi na rozmiar szkód
wyrządzonych przez ubiegłoroczne powodzie – na od-
budowę zniszczonej w wyniku powodzi z 2010 r. in-
frastruktury komunalnej jednostek samorządu tery-
torialnego będzie udzielane nadal, w miarę posiada-
nych w budżecie państwa środków finansowych na
przeciwdziałanie klęskom żywiołowym i usuwanie
ich skutków.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie stanu infrastruktury
linii kolejowych (19889)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pańskie pismo z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-023-
-19889/11, w sprawie stanu infrastruktury linii ko-
lejowych, uprzejmie informuję, iż:
1. Plany rozwoju infrastruktury kolejowej zostały
określone w dokumencie masterplan dla transportu
kolejowego w Polsce do 2030 r. oraz dokumencie im-
plementacyjnym do niego obejmującym okres do roku
2015.
Masterplan jest strategicznym dokumentem pla-
nistycznym, pozwalającym podejmować zadania in-
westycyjne oraz tworzyć harmonogram ich realizacji,
szczególnie w zakresie projektowania i przygotowy-
wania inwestycji, budowy i modernizacji infrastruk-
tury, świadczenia usług przewozowych oraz zarzą-
dzania i utrzymania infrastruktury kolejowej.
2. PKP Polskie Linie Kolejowe SA, bazując na do-
kumentach strategicznych i wdrożeniowych oraz wy-
korzystując programy pomocowe umożliwiające wy-
korzystanie środków unijnych, opracowało wieloletni
program inwestycji kolejowych 2010–2013.
W programie ujęto zadania priorytetowe, dobrane
z punktu widzenia potrzeb społeczeństwa oraz go-
spodarki w skali kraju, regionu i kontynentu. Obej-
muje on w swoich założeniach 115 projektów z zakre-
su zarówno przygotowania, jak i realizacji inwestycji,
finansowanych w ramach PO IiŚ, RPO poszczegól-
nych województw oraz krajowych środków budżeto-
wych, własnych PKP PLK SA i innych środków pry-
watnych.
Istotna jest również potrzeba odpowiedniego
utrzymania zmodernizowanej infrastruktury. Obec-
nie w Ministerstwie Infrastruktury trwają prace nad
przygotowaniem kontraktu wieloletniego na utrzy-
manie infrastruktury. Wprowadzenie kontraktu spo-
woduje z jednej strony zapewnienie odpowiedniego
standardu technicznego dla kategorii i poziomu ofe-
rowanych usług, z drugiej zaś – gwarancje odpowied-
niego poziomu finansowania.
3. Działając zgodnie z prawem, PKP Polskie Linie
Kolejowe SA nie może swobodnie wykorzystywać cen
dostępu do infrastruktury jako narzędzia marketin-
gowego do stymulowania rynku. W związku z tym
podejmowane działania marketingowe skupione są
przede wszystkim na ułatwieniu przewoźnikom ko-
lejowym dostępu do tras pociągów. Wychodząc na-
przeciw oczekiwaniom przewoźników w 2009 r., wdro-
żono Internetowy System Zamawiania Trasy Pocią-
gu (ISZTP) umożliwiający sprzedaż tzw. tras katalo-
gowych przez Internet. Przewoźnik może złożyć za-
mówienie na taką trasę nawet na 2 godziny przed
uruchomieniem pociągu, a przydzielenie trasy nastę-
puje automatycznie, bez udziału konstruktora roz-
kładu jazdy. Obecnie w ten sposób zamawianych jest
20% wszystkich tras pociągów towarowych.
W przypadku pociągów, które wymagają indywi-
dualnego opracowania rozkładu jazdy przez kon-
struktorów, PKP Polskie Linie Kolejowe SA zapew-
nia całodobowy dostęp do składania zamówień przez
7 dni w tygodniu. Tego typu trasy są gwarantowane
przewoźnikowi w terminie 3 dni od złożenia zamó-
wienia.
Począwszy od ubiegłego roku, znacznie skrócono
też czas przydzielenia trasy w towarowym ruchu
międzynarodowym, który w przypadku krajów są-
siednich wynosi tylko 2 dni. Podjęte działania spoty-
kają się z pozytywną reakcją przewoźników, umożli-
wiając im elastyczne planowanie przewozów w zależ-
ności od aktualnej dostępności ładunku i posiadane-
go taboru.
4. Projekt „Programu działań dla rozwoju trans-
portu kolejowego do 2015 roku” zakłada dla PKP
Polskie Linie Kolejowe SA m.in. przygotowanie do
ostatecznego uregulowania praw własnościowych
nieruchomości stanowiących linie kolejowe. Spółka
PKP SA wraz z PKP PLK SA podjęła prace mające
na celu określenie gruntów wchodzących w skład li-
nii kolejowych zarządzanych przez PKP PLK SA.
W wyniku tych działań zostaną w pierwszej kolejności
naniesione na mapach geodezyjnych linie rozgranicza-
jące grunty linii kolejowych z obszaru kolejowego.
Planowane jest również utrzymanie statusu spół-
ki jako spółki Skarbu Państwa oraz wydzielenie PKP
PLK SA z Grupy PKP SA.
 293

5. Poniższa tabela określa porównanie liczby Grada w sprawie obowiązku zmiany opon sezono-
ograniczeń prędkości pociągów z początku i końca wych przez kierowców, poniżej przedkładam nastę-
2010 r. pujące wyjaśnienia.

Stan na dzień Stan na dzień

Różnica
2010.01.01. 2010.12.10.
Ograniczenia prędkości
Ilość Długość Ilość Długość Ilość Długość
[szt] [km toru] [szt] [km toru] [szt] [km toru]

Ogółem na sieci zarządzanej przez PKP Polskie

7 085 3 577 7 407 3 713 + 322 + 136
Linie Kolejowe SA

w tym:

z powodu złego stanu nawierzchni

i obiektów inżynieryjnych na sieci zarządzanej 4 671 2 867 4 816 2 889 + 145 + 22
przez PKP PLK SA

tylko w torach nr 1 i 2 linii kolejowych sieci

4 917 2 821 5 150 2 816 + 233 -5
zarządzanej przez PKP PLK SA

z powodu złego stanu nawierzchni

i obiektów inżynieryjnych w torach
2 762 2 173 2 834 2 073 + 72 - 100
nr 1 i 2 linii kolejowych sieci zarządzanej przez
PKP PLK SA

Z powyższego porównania wynika, iż nastąpił Obecnie nie ma jednoznacznych wyników badań

stosunkowo niewielki wzrost w roku 2010 liczby
ograniczeń prędkości z powodu złego stanu nawier-
zchni kolejowej i obiektów inżynieryjnych.
W 2010 r. nie zostały podjęte decyzje o likwidacji
lub przekazaniu na rzecz samorządów lokalnych linii
kolejowych. Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA
nadal zarządza 1213 km linii kolejowych z decyzjami
o likwidacji, dzierżawionymi od PKP zgodnie z umową
D50-KN-1L/01 z dnia 27 września 2001 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie obowiązku zmiany opon sezonowych
przez kierowców (19891)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 28 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19891/
11, przekazujące interpelację pana posła Mariusza
dotyczących zachowania opon zimowych w różnych
warunkach atmosferycznych. Ze względu na dyna-
mikę zmian warunków atmosferycznych panujących
w Polsce podczas kalendarzowej zimy trudno jedno-
znacznie przygotować pojazd do paraboli zmian kli-
matycznych.
Z informacji otrzymanych z Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji wynika, że w zakresie
wpływu rodzaju ogumienia na wypadkowość prowa-
dzony przez Policję System Ewidencji Wypadków i Ko-
lizji Drogowych nie zawiera podziału wypadków ze
względu na rodzaj opon (zimowe/letnie/wielosezono-
we), tak więc zgromadzone tam dane nie pozwalają
na jednoznaczną ocenę wzrostu zagrożenia bezpie-
czeństwa ruchu drogowego w okresie zimowym przez
kierujących pojazdami wyposażonymi w opony inne
niż zimowe.
Ministerstwo Infrastruktury deklaruje, że będzie
wnikliwie analizować napływające sygnały i wyniki
badań. Jeżeli wyniki wykażą na konieczność stoso-
wania opon zimowych, resort infrastruktury jest go-
towy rozważyć potrzebę zmian legislacyjnych pole-
gających na wprowadzeniu obowiązku stosowania
opon zimowych podczas kalendarzowej zimy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
294
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie decyzji dyrektora Regionalnego
Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa
w Szczecinie o likwidacji Punktu
Krwiodawstwa w Wałczu (19892)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka w spra-
wie decyzji dyrektora Regionalnego Centrum Krwio-
dawstwa i Krwiolecznictwa w Szczecinie o likwidacji
Punktu Krwiodawstwa w Wałczu (SPS-023-19892/
11), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Inspektorat Wojskowej Służby Zdrowia, mając na
uwadze zabezpieczenie w krew 107. Szpitala Wojsko-
wego z Przychodnią Samodzielnego Publicznego Za-
kładu Opieki Zdrowotnej w Wałczu i innych pobli-
skich szpitali oraz dobro honorowych dawców krwi
z tego terenu, wspólnie z dyrektorem Wojskowego
Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w War-
szawie, podjął decyzję o utworzeniu punktu krwio-
dawstwa w szpitalu wojskowym.
W związku z powyższą decyzją na terenie szpita-
la przygotowano pomieszczenia, w których – zgodnie
z ustaleniami poczynionymi przez dyrektora Wojsko-
wego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa
w Warszawie ze szpitalem – od dnia 10 lutego br.
funkcjonował będzie punkt krwiodawstwa czynny
w drugi i czwarty czwartek każdego miesiąca. Pla-
cówka ta będzie obsługiwana przez etatowych pra-
cowników terenowej stacji wojskowego krwiodaw-
stwa i krwiolecznictwa ze Szczecina, która posiada
samochód przystosowany do przewozu krwi.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że resort obro-
ny narodowej nie ma wpływu na decyzje podejmowa-
ne przez dyrektora Regionalnego Centrum Krwio-
dawstwa i Krwiolecznictwa w Szczecinie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie decyzji dyrektora Regionalnego
Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa
w Szczecinie o likwidacji Punktu
Krwiodawstwa w Wałczu (19892)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła pana Stanisława Wziątka, przesłaną
przy piśmie, znak: SPS-023-19892/11, z dnia 19 stycz-
nia 2011, w sprawie decyzji dyrektora RCKiK w Szcze-
cinie o likwidacji punktu krwiodawstwa w Wałczu
uprzejmie informuję, co następuje.
Ewentualna zmiana organizacji poboru krwi na
terenie funkcjonowania oddziału terenowego w Wał-
czu nie będzie wiązała się z definitywnym zaprzesta-
niem poboru krwi. Dyrekcja RCKiK w Szczecinie
zobowiązuje się do organizowania przy współpracy
z Wojskowym Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecz-
nictwa raz w miesiącu akcji poboru krwi w ramach
tzw. ekip wyjazdowych, co umożliwi dawcom regu-
larne oddawanie krwi.
Ponadto uprzejmie informuję, iż program dosto-
sowania zakładów opieki zdrowotnej RCKiK do wy-
mogów zawartych w rozporządzeniu ministra zdro-
wia z dnia 10 listopada 2006 r. (Dz. U. Nr 213, poz.
1568, ze zm.) nakłada obowiązek na regionalne cen-
tra krwiodawstwa i krwiolecznictwa dostosowania
pomieszczeń do wymagań, jakim powinny odpowia-
dać pod względem fachowym i sanitarnym pomiesz-
czenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej. W związ-
ku z powyższym regionalne centra krwiodawstwa
i krwiolecznictwa po przeprowadzeniu analiz ekono-
miczno-finansowych oraz ocenie usytuowania od-
działów terenowych podejmują decyzję o likwidacji
lub czasowym zawieszeniu funkcjonowania oddzia-
łów terenowych i przejściu na mobilny system poboru
krwi.
Zastąpienie oddziału terenowego ekipami zapew-
ni większą dostępność krwiodawcom poprzez zapew-
nienie dłuższego czasu poboru krwi i efektywniejsze
wykorzystanie czasu pracy personelu. Ponadto coraz
wyższe wymagania dotyczące jakości, szkoleń perso-
nelu są czynnikiem przemawiającym za centraliza-
cją, która ułatwia stały nadzór i gwarantuje wysoki
poziom wykonywanej pracy.
Warto również zauważyć, iż Regionalne Centrum
Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Szczecinie zo-
stanie doposażone w mobilny punkt poboru krwi (na
bazie wysokopodłogowego autobusu turystycznego),
w ramach realizacji programu polityki zdrowotnej
pn. „Zapewnienie samowystarczalności RP w zakre-
sie krwi, jej składników i produktów krwiopochod-
nych”. Mobilny punkt poboru krwi pozwala na zre-
alizowanie pełnego procesu pobierania krwi, tj. reje-
stracji dawców, badania lekarskiego, pobieranie pró-

bek krwi, kwalifikacji dawców i pobieranie krwi.
Wyposażenie przedmiotowego autobusu zapewni od-
powiednie warunki pracy personelu oraz pełne za-
bezpieczenie dawcy. Ponadto ruchoma stacja poboru
krwi pozwoli dotrzeć również do miejscowości, które
są znaczenie oddalone od siedziby Regionalnego Cen-
trum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Szczecinie,
gdzie dotychczas pobór krwi nie był prowadzony.
Odnosząc się do kwestii zabezpieczenia szpitala
w preparaty krwi, immunoglobuliny, transport pre-
paratów krwi, konsultacje, uprzejmie informuje, iż
godnie z wyjaśnieniami otrzymanymi z RCKiK w Szcze-
cinie nie została podpisana umowa ze 107 Szpitalem
Wojskowym z Przychodnią SPZOZ w Wałczu, której
przedmiotem byłoby określenie warunków i sposobu
zaopatrzenie szpitala w krew, jej składniki oraz im-
munoglobuliny. Ponadto dotychczas 107 Szpital Woj-
skowy w Wałczu był zaopatrywany w krew i jej skład-
niki z siedziby RCKiK w Szczecinie, stąd zawieszenie
funkcjonowania oddziału terenowego w Wałczu nie
będzie miało wpływu na sposób zaopatrywania i bę-
dzie odbywało się na dotychczasowych zasadach,
tj. trzy razy w tygodniu po uprzednim telefonicznym
zgłoszeniu i przesłaniu zapotrzebowania faksem do
działu ekspedycji. Natomiast immunoglobulina an-
ty-D, do stosowania w profilaktyce konfliktu matczy-
no-płodowego w zakresie antygenu D układu Rh,
będzie dostępna w siedzibie RCKiK w Szczecinie oraz
w OT w Drawsku.
Mamy nadzieję, iż powyższe zmiany wpłyną pozy-
tywnie na funkcjonowanie publicznej służby krwi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie pomocy osobom bezdomnym
w związku z nadchodzącą zimą (19894)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji z dnia 7 grudnia 2010 r. pana Krzysztofa
Brejzy oraz grupy posłów na Sejm Rzeczypospolitej,
przekazanej przy piśmie Pana Marszałka z dnia 19
stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19894/11, w sprawie
pomocy osobom bezdomnym wobec nadchodzącej
zimy, proszę o przyjęcie poniższego stanowiska.
295
Udzielenie odpowiedzi na pytania w sprawie po-
mocy osobom bezdomnym wobec nadchodzącej zimy
wymaga na wstępie kilku zdań wprowadzenia, szcze-
gólnie w odniesieniu do zakresu właściwości ministra
pracy i polityki społecznej w obszarze przeciwdziała-
nia bezdomności. Kwestia ta jest o tyle istotna, bo-
wiem w świetle obowiązujących w kraju rozwiązań
prawnych minister właściwy do spraw zabezpiecze-
nia jest odpowiedzialny, zgodnie z przepisem art. 23
ust 1 pkt 7a ustawy z dnia 12 marca 2004 r., za fi-
nansowe wspieranie programów w określonych ob-
szarach.
Prowadzone działania ministra pracy i polityki
społecznej w zakresie pomocy osobom bezdomnym
zakładają kompleksowe wykorzystywanie instru-
mentów kilku ustaw, tak aby nie ograniczać się jedy-
nie do udzielania wsparcia o charakterze osłonowym,
czyli stosowania standardowych rodzajów i form
świadczeń pomocy społecznej. Zamysłem inicjatyw
ministra pracy i polityki społecznej jest zwrócenie
uwagi (promocja, dofinansowywanie lokalnych przed-
sięwzięć) na synergiczne wykorzystywanie przez sa-
morządy gminne oraz organizacje pozarządowe ta-
kich instrumentów indywidualnej pomocy i wsparcia
wobec osób bezdomnych, jak:
— indywidualny program wychodzenia z bezdom-
ności – ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej,
— indywidualny program zatrudnienia socjalne-
go – ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu
socjalnym,
— programy prac społecznie użytecznych i robót
publicznych – ustawa z dnia 24 kwietnia 2004 r. o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
a także zachęcanie do aktywizowania osób bez-
domnych lub zagrożonych bezdomnością w spółdziel-
niach socjalnych, centrach i klubach integracji spo-
łecznej.
Te kierunkowe działania wynikają z przyjętych
w kraju rozwiązań prawnych, szczególnie w ustawie
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, w któ-
rej to przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 nakłada na gminę
obowiązek „udzielania schronienia, zapewnienie po-
siłku oraz niezbędnego ubrania osobom tego pozba-
wionym”.
Wyżej wspomniane kierunki działań (cele progra-
mu) realizowane są przy pomocy resortowego progra-
mu, którego realizatorami są samorządy gminne
oraz organizacje pozarządowe, zajmujące się statuto-
wo pomocą dla osób bezdomnych. Odrębnym kierun-
kiem działań ministra pracy i polityki społecznej,
realizowanym od 2007 r., o charakterze inicjującym
jest uruchamianie konkursów na wybór ofert projek-
towych podejmujących tematykę programów aktywi-
zacji społeczno-zawodowej osób zagrożonych wyklu-
czeniem społecznym, w tym osób bezdomnych, w ob-
szarze budownictwa socjalnego oraz poprawy stan-
dardów pobytu w noclegowniach i schroniskach dla
osób bezdomnych. W ten sposób pośrednio minister
pracy i polityki społecznej włączył się w realizację
296
zadań ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chro-
nionych, noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 251, poz. 1844).
W roku 2010 minister pracy i polityki społecznej,
obejmującym również działania przygotowujące do
tegorocznej zimy, przyjął w harmonogramie realiza-
cyjnym resortowego programu następujące kierun-
kowe cele:
— cel nr 1: wsparcie działań integracji i aktywi-
zacji społeczno-zawodowej osób bezdomnych i zagro-
żonych bezdomnością w środowisku lokalnym,
— cel nr 2: wsparcie działań w obszarze poprawy
standardów pobytu i noclegu osób bezdomnych i za-
grożonych bezdomnością,
— cel nr 3: wsparcie działań prewencyjno-osłono-
wych wobec osób bezdomnych i zagrożonych bezdom-
nością.
Na realizację programu minister pracy i polityki
społecznej dysponuje kwotą 5,0 mln zł, przy czym
należy podkreślić, że kwota ta od kilku lat w ustawie
budżetowej (część 44: Zabezpieczenie społeczne) po-
zostaje bez zmian.
Dodatkowo w 2010 r. minister pracy i polityki spo-
łecznej, uwzględniając trudną sytuację na terenach
powodziowych (maj, czerwiec 2010 r.), wprowadził
specjalny priorytet dla wyboru ofert na wsparcie fi-
nansowe projektów podmiotów uprawnionych – dzia-
łania wobec osób bezdomnych i zagrożonych bezdom-
nością na obszarach gmin i powiatów, dotkniętych
skutkami powodzi.
Wyniki rozstrzygnięć konkursu na oferty podmio-
tów uprawnionych spełniających wymogi trzech ce-
lów na 2010 r. zostały zamieszczone w dniu 20 wrze-
śnia 2010 r. na stronie internetowej Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej (2010.09.20, Wyniki kon-
kursu w ramach „Programu wspierającego powrót
osób bezdomnych do społeczności”). W konkursie za-
rejestrowano 188 ofert na łączną kwotę wnioskowa-
nych dotacji 17 969 111 zł. Ze względów formalnych
odrzucono 25 wniosków na łączną kwotę wnioskowa-
nej dotacji 1 895 735 zł. Ocenie merytorycznej pod-
dano 163 wniosków, w tym:
— 46 wniosków na kwotę 5 348 370 zł zostało
zakwalifikowanych do grupy A,
— 40 wniosków na kwotę 4 160 762 zł zostało
zakwalifikowanych do grupy B,
— 64 wnioski na kwotę 5 743 234 zł zostały za-
kwalifikowane do grupy C,
— 13 wniosków na kwotę 821 010 zł zostało za-
kwalifikowanych do grupy D.
Biorąc pod uwagę ważność kryterium dodatkowe-
go, jakim jest „preferowanie ofert prowadzenia dzia-
łań wobec osób bezdomnych i zagrożonych bezdom-
nością w gminach i powiatach objętych skutkami
powodzi”, ostatecznie zakwalifikowano w 2010 r.:
— wnioski z grupy A w liczbie 46, z kwotą zgło-
szonych potrzeb (dotacji) 5 348 370 zł,
— wnioski z grupy B (z terenów powodziowych)
w liczbie 13, z kwotą zgłoszonych potrzeb (dotacji)
1 328 577 zł.
Ogółem zakwalifikowano 59 wniosków na kwotę
wnioskowanych potrzeb 6 676 947 zł. Jednakże
uwzględniając wielkość środków finansowych prze-
znaczonych w 2010 r. (5 mln. zł.) na realizację progra-
mu, przyjęto następującą regułę przydziału dotacji:
a) wskaźnik korekty 72,1% zapotrzebowania na do-
tację (relacja kwoty programowej – 5 000 000 zł do kwo-
ty potrzeb zakwalifikowanych wniosków – 6 676 94 zł),
b) zmniejszenie kwot dofinansowania zgodnie z po-
wyższą regułą we wnioskach, których zapotrzebowanie
na dotację zostało określone powyżej 65 060 zł,
c) pozostawienie kwot dofinansowania na pozio-
mie 50 000 zł we wnioskach, gdzie zapotrzebowanie
zostało określone na poziomie oraz poniżej 65 060 zł
(aby uniknąć zmniejszenia dotacji poniżej kwoty
50 000 zł, co byłoby niezgodne z zasadami konkursu).
Szanowny Panie Marszałku, na zadane przez
pana Krzysztofa Brejzę, posła na Sejm RP, oraz gru-
pę posłów szczegółowe pytania odpowiedzi są nastę-
pujące.
Pytanie nr 1: Jakie działania podejmuje minister-
stwo w celu pomocy osobom bezdomnym, w obliczu
pory zimowej?
Odpowiedź: Wobec wyznaczonych kierunków na
2010 r. w ramach resortowego programu udzielono
wsparcia finansowego podmiotom świadczącym usłu-
gi wobec osób bezdomnych z uwzględnieniem ich po-
trzeb zimowych, wykorzystując niezmienioną od lat
kwotę środków budżetowych, jaką dysponuje mini-
ster pracy i polityki społecznej.
Pytanie nr 2: Jak przedstawia się relacja środków
finansowych przeznaczonych na pomoc osobom bez-
domnym w roku obecnym w porównaniu z rokiem
ubiegłym?
Odpowiedź: Kwota środków budżetowych, jaką
dysponuje minister pracy i polityki społecznej na
2011 r., jest taka sama jak w roku 2010 r., tj. 5 mln
zł. Pod koniec marca 2011 r. nastąpi podsumowanie
sprawozdań wojewodów (wydziałów polityki społecz-
nej) z działań prowadzonych wobec osób bezdomnych
i wówczas będzie znana kwota środków angażowa-
nych przez wojewodów i samorządy województw.
W latach poprzednich kształtowała się ona na pozio-
mie ok. 105 mln zł.
Pytanie nr 3: Czy ministerstwo dysponuje progra-
mem pomocy bezdomnym uzależnionym od alkoholu
i innych środków odurzających?
Odpowiedź: Nie, Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej prowadzi działania wspierające organiza-
cje pozarządowe i samorządy gmin w ramach jedne-
go programu, „Program wspierający powrót osób
bezdomnych do społeczności” – kwota 5,0 mln zł. W ra-
mach tego programu wspierane są działania wobec
osób bezdomnych nadużywających alkohol. Należy
pamiętać, że działania profilaktyczne są prowadzone
w kraju również w ramach zadań ustawy o wychowa-
niu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Pytanie nr 4: Jak kształtuje się w zakresie roz-
wiązywania powyższego problemu współpraca mini-
sterstwa z organizacjami zrzeszającymi jednostki
samorządu terytorialnego?
Odpowiedź: Poza wspomnianymi działaniami
w ramach programu ministra pracy i polityki spo-
łecznej przykładem współpracy z jednostkami samo-
rządu terytorialnego jest realizacja w okresie 2010–
–2015 zadania nr 4 w ramach projektu systemowego
„Tworzenie i rozwijanie standardów instytucji i usług
pomocy i integracji społecznej”. Celem tego zadania
jest opracowanie i wdrożenie w Polsce standardów
usług pomocy społecznej wobec bezdomnych oraz
stworzenie systemu hierarchizacji i standaryzacji
placówek pomocowych (np. od ogrzewalni do domu
dla osób bezdomnych), na podstawie którego wspie-
rano by ich działalność ze środków budżetu państwa.
Projekt ten ma przyczynić się do powstania w każdej
gminie standardowego scenariusza działań wobec
pojawiającego się zjawiska bezdomności.
Innym przykładem współpracy jest realizacja
gminnych projektów aktywizacji społeczno-zawodo-
wej na obiektach budownictwa socjalnego. Od 2007 r.
każdego roku ok. 30 projektów samorządów gmin
uzyskuje dofinansowanie, w wyniku którego powsta-
ją nowe lub są remontowane lokale socjalne i komu-
nalne, powiększające gminny zasób mieszkaniowy.
Na tych obiektach organizowane są programy prac
społecznie użytecznych lub roboty publiczne wyko-
nywane przez beneficjentów świadczeń pomocy spo-
łecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie ekwiwalentu pieniężnego
za deputat węglowy dla emerytów i rencistów
– byłych pracowników kopalń (19895)
Odpowiadając na pismo z dnia 19 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-023-19895/11, przekazujące interpelację
pana posła Jarosława Pięty w sprawie ekwiwalentu
pieniężnego za deputat węglowy dla emerytów i ren-
cistów – byłych pracowników kopalń, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
W ramach restrukturyzacji górnictwa węgla ka-
miennego podjęta została decyzja przejęcia przez bu-
297
dżet państwa ciężaru wypłaty niektórych roszczeń
pracowniczych w celu odciążenia podmiotów będą-
cych w złej kondycji finansowej i postawionych w stan
likwidacji. W konsekwencji tych postanowień ZUS
wypłaca ze środków budżetowych emerytom i renci-
stom z kopalń postawionych w stan likwidacji przed
1 stycznia 2007 r., uprawnionym na mocy układów
zbiorowych pracy do bezpłatnego węgla, ekwiwalent
pieniężny z tytułu prawa do bezpłatnego węgla.
Przejęcie przez Skarb Państwa obowiązku wypła-
ty ekwiwalentu nastąpiło na podstawie przepisów
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu
górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania
w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczegóło-
wych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych
(Dz. U. Nr 612, poz. 1112, ze zm.), kontynuowanych
w ustawach z dnia 28 listopada 2003 r. o restruktu-
ryzacji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003–
–2006 (Dz. U. Nr 210, poz. 2037, ze zm.) oraz z dnia
7 września 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa wę-
gla kamiennego w latach 2008–2015 (Dz. U. Nr 192,
poz. 1379).
Byli pracownicy tych kopalń posiadają prawo do
otrzymywania ekwiwalentu pieniężnego z tytułu pra-
wa do bezpłatnego węgla w ilości od 2500 kg lub do
maksymalnie 3000 kg węgla kamiennego rocznie, co
regulują postanowienia zbiorowego prawa pracy.
Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o funkcjonowa-
niu górnictwa węgla kamiennego w latach 2008–2015
(Dz. U. Nr 192, poz. 1379) reguluje również sposób
określania ceny węgla na potrzeby wypłaty ekwiwa-
lentu byłym pracownikom kopalń postawionych
w stan likwidacji przed dniem 1 stycznia 2007 r. –
zgodnie z ustawą cenę ustala się na podstawie śred-
niej ceny z IV kwartału roku poprzedzającego rok,
w którym ekwiwalent pieniężny ma być wypłacany,
skorygowaną o wskaźnik inflacji na dany rok ogło-
szony w ustawie budżetowej.
Taki sposób realizacji uprawnienia otrzymywania
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla należnego byłym pracownikom kopalń
postawionych w stan likwidacji przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r. jest zgodny z obowiązującymi przepisami
prawa, funkcjonuje już od 1998 r. bez zakłóceń i w mo-
jej ocenie nie wymaga wprowadzania zmian.
Emeryci i renciści z kopalń czynnych (np. KWK
Kazimierz – Juliusz sp. z o.o.) mają wypłacany ekwi-
walent z tytułu prawa do bezpłatnego węgla wyłącz-
nie ze środków własnych przedsiębiorstw górniczych
na podstawie przepisów zbiorowego prawa pracy, ja-
kie obowiązują w danym przedsiębiorstwie górni-
czym. Wysokość wypłacanego ekwiwalentu, jaki wy-
płacają kopalnie czynne byłym pracownikom, może
różnić się od wypłacanego przez ZUS byłym pracow-
nikom kopalń postawionych w stan likwidacji przed
dniem 1 stycznia 2007 r.
Kwestia wypłat i ich wysokość jest sprawą we-
wnętrzną przedsiębiorstwa górniczego i minister go-
spodarki nie ma instrumentów prawnych pozwalają-
cych na ingerowanie w tym zakresie. Minister gospo-
298
darki nie był i nie jest stroną układów zbiorowych
pracy, a zatem nie ma prawnych możliwości zmiany
postanowień przedmiotowych układów, w tym także
zmiany wysokości deputatu węglowego oraz jego
ekwiwalentu pieniężnego.
Z posiadanych informacji wynika ponadto, iż kwe-
stia wysokości ekwiwalentu wypłacanego byłym pra-
cownikom KWK Kazimierz – Juliusz sp. z o.o. była
przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w So-
snowcu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych,
sygn. akt V P 1/10, który oddalił powództwo byłych
pracowników tej kopalni, uznając, iż żądanie zrów-
nania wysokości ekwiwalentu wypłacanego przez
kopalnię czynną do wysokości ekwiwalentu wypła-
canego przez ZUS jest niezasadne i obarczył powo-
dów kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 135
zł. Przedmiotowy wyrok przekazuję w załączeniu.
Mając na względzie powyższe, uprzejmie informu-
ję, iż obecnie minister gospodarki nie planuje podję-
cia prac legislacyjnych, których celem byłoby ujedno-
licenie zasad wypłaty ekwiwalentu pieniężnego by-
łym pracownikom kopalń czynnych i kopalń posta-
wionych w stan likwidacji przed dniem 1 stycznia
2007 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie drogi krajowej nr 16 (19897)
W odpowiedzi na pisma z dnia 19 stycznia 2011 r.,
nr SPS-023-19898/11 oraz nr SPS-023-19897/11,
przy których przekazano interpelacje pana posła Je-
rzego Gosiewskiego dotyczące budowy obwodnicy
Olsztyna w ciągu drogi krajowej nr 16 oraz moder-
nizacji drogi krajowej DK nr 16, uprzejmie przekazu-
ję następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia 2011 r., który zastąpił dotychczasowy
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”. W załączniku l: lista zadań inwestycyjnych,
których realizacja rozpocznie się do 2013 r., zostało
ujęte zadanie pn. „Przebudowa drogi nr 16, odcinek
Olsztyn – Augustów (z wyłączeniem obwodnicy Ełku),
odcinek Barczewo – Borki Wielkie”. W załączniku nr
1a: lista zadań, których realizacja może zostać roz-
poczęta do 2013 r., znalazła się inwestycja pn. „Bu-
dowa obwodnicy Olsztyna na DK nr 16”. Pozostała
część przedmiotowego zadania została ujęta w za-
łączniku nr 2. Zgodnie z założeniami w załączniku
nr 2 znalazły się inwestycje, których stan przygoto-
wania nie pozwala na rozpoczęcie realizacji przed
2013 r. Oznacza to, że ich realizacja rozpocznie się po
2013 r. pod warunkiem spełnienia wymogów formalno-
prawnych, uzyskaniu wszystkich wymaganych decy-
zji administracyjnych oraz zapewnieniu niezbędnych
środków finansowych.
Należy podkreślić, iż zakres rzeczowy zawarty
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” został dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Podkreślenia wymaga fakt, iż resort infrastruk-
tury podejmuje wszelkie możliwe działania zmierza-
jące do sprawnego przygotowania inwestycji drogo-
wych oraz zapewnienia środków finansowych na ich
realizację, które mają na celu poprawę sytuacji ko-
munikacyjnej w regionie.
Należy wskazać, iż m.in. w wyniku przebiegu
konsultacji społecznych prowadzonych dla projektu
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” (zgodnie z ustawą z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko) prze-
sunięciu uległa część inwestycji z załącznika 2 do
załącznika la, w tym budowa obwodnicy Olsztyna
jako niezwykle ważna dla regionu.
Resort infrastruktury ma świadomość, iż zadanie
„Budowa obwodnicy Olsztyna na DK nr 16” jest in-
westycją bardzo wyczekiwaną przez samych miesz-
kańców Warmii i Mazur, dla których uciążliwością
jest ogromny ruch, zwłaszcza tirów. Dlatego też re-
sort infrastruktury, rozumiejąc potrzeby komunika-
cyjne mieszkańców województwa warmińsko-mazur-
skiego, przygotowuje do realizacji wskazaną przez
pana posła inwestycje oraz podejmuje działania
w celu jak najszybszego zabezpieczenia odpowiednich
środków finansowych na jej realizację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie obwodnicy Olsztyna (19898)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 19897, str. 298.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie wdrożenia programu
przeciwdziałania ubóstwu
rodzin wielodzietnych (19899)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19899/11, doty-
czące interpelacji posła Jerzego Gosiewskiego w spra-
wie wdrożenia programu przeciwdziałania ubóstwu
rodzin wielodzietnych, uprzejmie wyjaśniam.
Z przeprowadzanych w latach 2005–2008 corocz-
nych europejskich badań dochodów i warunków życia
(EU-SILC) wynika, że wskaźnik zagrożenia ubó-
stwem relatywnym w krajach Unii Europejskiej
kształtował się na poziomie 16–17%, natomiast w Pol-
sce w tym okresie zmalał z 21% do 17%.
Z danych statystycznych zawartych w badaniach
budżetów gospodarstw domowych dotyczących okre-
su po 2008 r. wynika, że odsetek gospodarstw domo-
wych żyjących poniżej relatywnej granicy ubóstwa
(50% średnich miesięcznych wydatków ogółu gospo-
darstw domowych) spadł z 17,6% w 2008 r. do 17,3%
w 2009 r. Można stwierdzić, że w proporcjonalnej
skali nastąpiło zmniejszenie odsetka dzieci żyjących
poniżej relatywnej granicy ubóstwa. Należy także
podkreślić, że według danych EU-SILC w 2007 r. w Pol-
sce poniżej granicy ubóstwa relatywnego żyło 22%
dzieci (spadek o dwa punkty procentowe w porówna-
niu z 2006 r.), podczas gdy w krajach Unii Europej-
skiej wskaźnik ten wyniósł 20% i wahał się od 9%
w Danii, poprzez 25% we Włoszech i na Łotwie, 26%
w Bułgarii, aż do 33% w Rumunii.
Według danych Eurostatu, na które powołuje się
pan poseł, kwota przeznaczona na pomoc rodzinie
wychowującej dzieci jest w Polsce najniższa wśród
krajów UE i wynosi 0,8% PKB w 2007 r. Należy przy
tym wziąć dwa aspekty pod uwagę. Po pierwsze, wy-
datki na tę pomoc wyrażone w jednostkach porów-
nywalnych, tzw. PPS (Purchasing Power Standard
jest miarą wydatków stworzoną na potrzeby analizy
porównawczej, tj. walutą, za którą można kupić tyle
samo w każdym kraju), nieustannie rosną z wartości
równej 97 w PPS na osobę w 2005 r. do 103,81 w PPS
na osobę w 2008 r. Po drugie, w badaniach Eurosta-
299
tu brane są pod uwagę wyłącznie wydatki na świad-
czenia rodzinne oraz świadczenia wypłacane w za-
stępstwie alimentów. Stąd wydaje się, że lepszą mia-
rą rzeczywistej skali wydatków na politykę rodzinną
są badania OECD, które uwzględniają oprócz wydat-
ków na świadczenia materialne również wydatki
na usługi oraz ulgi w systemie podatkowym dla
rodzin wychowujących dzieci. Zgodnie z danymi
OECD w 2007 r. Polska przeznaczyła na pomoc ro-
dzinom wychowującym dzieci 1,54% PKB, co ozna-
cza, że mniej od Polski wydatkowały na ten cel na-
stępujące kraje UE: Włochy (1,43% PKB), Portugalia
(1,36% PKB), Bułgaria (1,26% PKB), Litwa (1,19%
PKB), Łotwa (1,17% PKB), Malta (1,02% PKB) oraz
Grecja (0,94% PKB).
Biorąc pod uwagę sytuację budżetową państwa,
zwiększenie wydatków na politykę rodzinną do ska-
li porównawczej ze średnią w Unii Europejskiej,
tj. 2,09% PKB (w 2008 r.), jest obecnie niemożliwe.
Wpływa na to fakt, że Polska wśród krajów Unii Eu-
ropejskiej zajmuje przedostatnie miejsce pod wzglę-
dem wysokości PKB na 1 mieszkańca według pary-
tetu siły nabywczej i 20 miejsce pod względem wyso-
kości deficytu budżetowego wyrażonego jako procent
PKB.
Mimo trudnej sytuacji budżetowej spowodowanej
globalnym kryzysem gospodarczym stopniowo wpro-
wadzane są rozwiązania mające na celu wspieranie
rodzin wychowujących dzieci, w szczególności rodzin
o niskich dochodach. Wśród działań służących zmniej-
szeniu ubóstwa polskich rodzin podjętych przez rząd
należy wskazać na zmiany w ustawie z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) oraz przygotowanie
projektu ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat
3 (uchwalonej przez Sejm w dniu 4 lutego 2011 r.)
sprzyjającej godzeniu życia zawodowego i rodzinnego,
a tym samym poprawie sytuacji materialnej rodzin
poprzez zwiększenie dochodów rodzin z pracy zawo-
dowej.
Od 1 stycznia 2009 r. istnieje możliwość pobiera-
nia dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu opieki
nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wycho-
wawczego z jednoczesnym wykonywaniem pracy za-
robkowej, niekolidującej ze sprawowaniem opieki nad
dzieckiem.
Od 1 listopada 2009 r. podwyższono o ponad 40%
wysokość zasiłków rodzinnych we wszystkich gru-
pach wiekowych dzieci (tj. z 48 zł do 68 zł miesięcznie
na dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia, z 64
zł do 91 zł miesięcznie na dziecko w wieku powyżej
5. roku życia do ukończenia 18. roku życia, z 68 zł do
98 zł miesięcznie na dziecko w wieku powyżej 18.
roku życia do ukończenia 24. roku życia). Podwyż-
szono również do kwoty 520 zł (poprzednio: 420 zł)
wysokość świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezy-
gnacji lub niepodejmowania zatrudnienia w związku
z koniecznością sprawowania opieki nad niepełno-
sprawnym dzieckiem wymagającym szczególnej opie-
ki (tym samym zwiększyła się wysokość składek na
300
ubezpieczenie emerytalno-rentowe i zdrowotne za
osoby otrzymujące to świadczenie). Od 1 stycznia
2010 r. uniezależniono prawo do świadczenia pielę-
gnacyjnego od wysokości kryterium dochodowego
(tym samym osoby spełniające określone przepisami
warunki mają – niezależnie od wysokości osiąganego
dochodu – prawo do świadczenia pielęgnacyjnego,
a także prawo do opłacanych z budżetu państwa skła-
dek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i zdrowot-
ne, zaś w konsekwencji mają możliwość korzystania
z opieki zdrowotnej, a w przyszłości ze świadczeń
emerytalno-rentowych). Mimo że w 2009 r. efektem
weryfikacji było podwyższenie wysokości tylko dwóch
rodzajów świadczeń rodzinnych (zasiłek rodzinny
i świadczenie pielęgnacyjne), to skutki finansowe
tych zmian łączyły się z ponadmiliardowym wzro-
stem wydatków na świadczenia rodzinne w skali
2010 r.
System świadczeń rodzinnych przewiduje specjal-
ne świadczenia adresowane do rodzin wielodzietnych
– od 1 września 2005 r. przyznawany jest dodatek do
zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywania dziecka
w rodzinie wielodzietnej. Dodatek ten w kwocie 80 zł
miesięcznie przysługuje rodzinie na trzecie i każde
następne dziecko uprawnione do zasiłku rodzinnego.
Z gromadzonych przez resort pracy i polityki społecz-
nej sprawozdań wynika, że w 2006 r. przeciętnie mie-
sięcznie wypłacono 775,3 tys. dodatków z tytułu wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, zaś
według danych wstępnych w 2010 r. 504,7 tys. tych
dodatków. W 2008 r. ze świadczeń rodzinnych korzy-
stało przeciętnie miesięcznie 441,5 tys. rodzin wielo-
dzietnych (z trojgiem i więcej dziećmi), natomiast
według danych wstępnych w 2010 r. – 399,7 tys. ro-
dzin.
Ogółem na świadczenia rodzinne wydano z budże-
tu państwa w 2006 r. 7178 mln zł, a w 2010 r. (dane
wstępne)– 7938 mln zł. Przeciętne miesięczne wydat-
ki na jednego korzystającego z zasiłku rodzinnego
w 2006 r. wyniosły 133,97 zł, a w 2010 r. (dane wstęp-
ne) – już 217,27 zł. Z zasiłków rodzinnych korzystało
przeciętnie miesięcznie w 2006 r. 4595,4 tys. dzieci,
a w 2010 r. (dane wstępne) – 3003,3 tys. dzieci.
Zmniejszenie liczby korzystających wynikało nie tyl-
ko z niepodwyższenia od dnia wejścia w życie ustawy
wysokości kryteriów dochodowych, ale również było
związane z poprawą sytuacji materialnej rodzin, ze
zmniejszeniem się – we wszystkich rocznikach – li-
czebności dzieci uprawnionych do świadczeń rodzin-
nych, jak i ze wzrostem dochodów rodzin w związku
ze skorzystaniem z podatkowej ulgi rodzinnej w roku
kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy.
Minister pracy i polityki społecznej dostrzega po-
trzebę zmian w zakresie świadczeń rodzinnych, w tym
zwłaszcza potrzebę podwyższenia wysokości kryte-
rium dochodowego uprawniającego do zasiłku ro-
dzinnego, jak i wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, co miałoby na celu zwiększenie wsparcia
materialnego przez państwo rodzin wychowujących
dzieci. Biorąc powyższe pod uwagę, w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej rozpoczęto – w oparciu
o dane o charakterze demograficznym i statystyczno-
-finansowym – prace analityczne dotyczące różnych
wariantów zmian w zakresie świadczeń rodzinnych.
Jednym z rozważanych wariantów zmian jest wpro-
wadzenie zasady ustalania wysokości kryteriów do-
chodowych z uwzględnieniem wskaźnika wzrostu
cen dóbr i usług konsumpcyjnych, tj. wskaźnika in-
flacji. Jednakże z uwagi na wysokie skutki finansowe
takich zmian (kilkaset milionów złotych rocznie) ich
ewentualne wprowadzenie uzależnione jest od sytu-
acji budżetu państwa.
Rodziny wielodzietne zagrożone ubóstwem mogą
ubiegać się również o świadczenia z systemu pomocy
społecznej w przypadku wystąpienia określonego
ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) ry-
zyka socjalnego, takiego jak: wielodzietność lub bez-
radność w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i pro-
wadzenia gospodarstwa domowego, przy spełnieniu
kryterium dochodowego (kwota nieprzekraczająca
351 zł na osobę w rodzinie). Niektóre świadczenia
niepieniężne z pomocy społecznej świadczone są bez
względu na dochód zainteresowanych (praca socjal-
na, poradnictwo specjalistyczne interwencja kryzy-
sowa). W przypadkach przewidzianych ustawą, uza-
sadniających udzielenie pomocy społecznej rodzinie
o dochodach przekraczających kryterium dochodowe,
może być przyznany specjalny zasiłek celowy w wy-
sokości nieprzekraczającej kryterium dochodowego
rodziny, który nie podlega zwrotowi, jak również
może być przyznany zasiłek okresowy, zasiłek celowy
lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu części
lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc
rzeczową. Rodzina może otrzymać również pomoc
w formie zasiłku lub pożyczki na ekonomiczne usa-
modzielnienie. Jest to pomoc przyznawana w formie
jednorazowego zasiłku celowego lub nieoprocentowa-
nej pożyczki, która może być umorzona w całości lub
w części. Wyjaśnić należy, iż zasiłek celowy będący
szczególnie ważną formą wsparcia rodzin o docho-
dach oscylujących wokół obowiązujących kryteriów
dochodowych może być przyznany niezależnie od do-
chodu (i może nie podlegać zwrotowi) w celu zaspo-
kojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w tym powsta-
łej w wyniku zdarzenia losowego lub w wyniku klęski
żywiołowej i ekologicznej.
Na szczególną uwagę zasługuje wieloletni pro-
gram rządowy wspierania z rezerwy budżetu pań-
stwa gmin w dożywianiu dzieci i młodzieży, funkcjo-
nujący od 2006 r. na mocy ustawy z dnia 29 grudnia
2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267,
poz. 2259, z późn. zm.). Na podstawie danych rocz-
nych przedstawianych Ministerstwu Pracy i Polityki
Społecznej z realizacji programu w gminach w 2009 r.
liczba dzieci do 7. roku życia i uczniów do czasu ukoń-
czenia szkoły ponadgimnazjalnej objętych progra-
mem wyniosła ogółem 1125 tys., na terenach wiej-
skich – 661 tys. Z posiłku skorzystało ok. 802 tys.

dzieci i uczniów, w tym na wsi ok. 511 tys. Środki
finansowe zapewniające funkcjonowanie programu
corocznie na jego realizację i pomoc potrzebującym
nie mogły być niższe niż 500 mln zł. Kontynuacja
programu została przewidziana do roku 2013, do któ-
rego środki budżetowe na dany rok będzie określała
ustawa budżetowa. Łączne nakłady budżetu państwa
na realizację programu w latach 2006–2013 wyniosą
6 mld zł. Dodatkowo w roku 2008 dokonano noweli-
zacji ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania”, tak aby dzieci i uczniowie mogli
spożywać gorący posiłek bez konieczności ustalania
sytuacji rodziny w drodze rodzinnego wywiadu śro-
dowiskowego i wydawania decyzji administracyjnej.
Ponadto należy podkreślić, że poza świadczenia-
mi rodzinnymi i świadczeniami z pomocy społecznej
wsparciem finansowym dla rodzin z dziećmi jest ulga
podatkowa, której szczegółowe zasady są opisane
w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307,
z późn. zm.). Podatnicy od podatku dochodowego po-
mniejszonego o kwotę składki na ubezpieczenie zdro-
wotne mogą dokonać odliczenia na każde małoletnie
dziecko (art. 27f ust. 1). Wysokość ulgi wynosi 1112,04
zł rocznie na każde dziecko, na które przysługuje
ulga podatkowa. W 2009 r. kwota odliczeń od podat-
ków z tytułu ulgi na wychowywanie 6,3 mln dzieci
wyniosła 5,6 mld zł.
W ramach rozwiązań mających na celu ułatwienie
godzenia pracy zawodowej z wychowaniem dzieci
rząd przygotował projekt ustawy o opiece nad dzieć-
mi w wieku do lat 3, która w dniu 5 stycznia 2011 r.
została uchwalona przez Sejm. Celem strategicznym
projektowanej regulacji jest tworzenie warunków dla
rozwoju zróżnicowanych form opieki nad małymi
dziećmi (żłobek, klub dziecięcy, dzienny opiekun, nia-
nia) oraz poprawa standardów funkcjonowania pla-
cówek opieki nad dziećmi w wieku do lat 3, a także
umożliwienie rodzicom i opiekunom dzieci podjęcia
aktywności zawodowej (m.in. szybszy powrót kobiet
na rynek pracy), co wpłynie na polepszenie sytuacji
dochodowej gospodarstw domowych, a co za tym idzie
– ograniczenie skali ubóstwa. Działanie to wpisuje
się ponadto w projekt strategii Europa 2020 mówią-
cej m.in. o dążeniu do wzrostu zatrudnienia wśród
osób w wieku 20–64 do poziomu 70%, gdyż może jed-
nocześnie spowodować wzrost aktywności zawodowej
osób (rodziców) wychowujących dzieci do lat 3 oraz
spowolnić proces dezaktywizacji zawodowej osób
starszych (babć, dziadków) sprawujących opiekę nad
dziećmi w wieku do lat 3.
Ponadto nowa regulacja przewiduje opracowanie
przez ministra właściwego do spraw rodziny resorto-
wych oraz rządowych programów rozwoju instytucji
opieki nad dziećmi w wieku do lat 3. Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej przygotował projekt re-
sortowego programu rozwoju instytucji opieki nad
dziećmi w wieku do lat 3 „Maluch” dotyczący wspar-
cia finansowego gmin w tworzeniu nowych miejsc
301
opieki nad dzieckiem w wieku do lat 3. Planuje się,
że przedmiotem dofinansowania będzie budowa no-
wych albo adaptacja istniejących obiektów z przezna-
czeniem na żłobki lub kluby dziecięce, wyposażenie
pomieszczeń nowych żłobków, klubów dziecięcych,
dziennych opiekunów.
Dodatkowo pracodawcy mogą już od kilku lat uzy-
skać wsparcie poprzez konkurs organizowany przez
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej jako insty-
tucję pośredniczącą w ramach PO KL poddziałanie
1.3.2: Projekty na rzecz promocji równych szans ko-
biet i mężczyzn oraz godzenia życia zawodowego i ro-
dzinnego. Przewiduje on możliwość dofinansowania
pracodawców w działaniach dotyczących m.in. two-
rzenia żłobków, rozwijania alternatywnych form opie-
ki nad dziećmi, w tym przygotowania i wdrożenia
kompleksowego programu powrotu do pracy pracow-
ników, sprzyjającego godzeniu życia zawodowego i ro-
dzinnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie obniżenia poziomu finansowania
usług szpitalnych
w woj. warmińsko-mazurskim (19900)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jerzego Gosiewskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 3 stycznia 2011 r.
w sprawie obniżenia poziomu finansowania usług
szpitalnych w województwie warmińsko-mazurskim,
która została przesłana przy piśmie Marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 stycznia 2011 r.
(znak: SPS-023-19900/11), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii wielkości środków będą-
cych w dyspozycji Warmińsko-Mazurskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego NFZ, uprzejmie informuję, że zgod-
nie z nowym brzmieniem art. 118 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) planowane środki na
pokrycie kosztów finansowania przez oddziały woje-
wódzkie NFZ świadczeń opieki zdrowotnej dla ubez-
pieczonych dzieli się pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ, uwzględniając:
1) liczbę ubezpieczonych zarejestrowanych w od-
dziale wojewódzkim NFZ,
302
2) wydzielone, według wieku i płci, grupy ubez-
pieczonych oraz wydzielone grupy świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym świadczenia wysokospecjali-
styczne,
3) ryzyko zdrowotne odpowiadające danej grupie
ubezpieczonych w zakresie danej grupy świadczeń opie-
ki zdrowotnej w porównaniu z grupą odniesienia.
Zgodnie z delegacją zawartą w art. 119 ww. usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych minister zdrowia w porozu-
mieniu z ministrem finansów, po zasięgnięciu opinii
prezesa NFZ, wydał rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie szczegóło-
wego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy
centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych
(Dz. U. Nr 193, poz. 1495), uwzględniając znowelizo-
wane przepisy art. 118. Powyższe zasady podziału
zostały zastosowane po raz pierwszy do planu finan-
sowego NFZ na rok 2010.
W odniesieniu do przytaczanego przez pana posła
porównania wysokości środków na świadczenia zdro-
wotne w przeliczeniu na 1 mieszkańca województwa
warmińsko-mazurskiego w porównaniu do średniej
ogólnopolskiej należy poinformować, że nie znajduje
ono uzasadnienia w obecnym stanie prawnym (jak
również w dotychczasowym stanie prawnym), gdyż
w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
środki na świadczenia zdrowotne są dzielone z uwzględ-
nieniem większej liczby czynników niż jedynie liczba
mieszkańców w poszczególnych województwach.
Jak widać z powyższych kryteriów z art. 118 ust. 3
istotny wpływ na podział środków oprócz liczby ubez-
pieczonych zarejestrowanych w poszczególnych od-
działach wojewódzkich NFZ mają również ryzyka
zdrowotne przypisane poszczególnym grupom ubez-
pieczonych, które z kolei wynikają z różnej wysokości
kosztów świadczeń udzielanych ubezpieczonym w róż-
nych grupach (na przykład koszty świadczeń dla gru-
py mężczyzn w wieku 25 lat są znacznie niższe niż
dla grupy mężczyzn w wieku 65 lat).
Ponadto wpływ na ww. podział środków ma rów-
nież art. 118 ust. 4 ww. ustawy, zgodnie z którym
planowane koszty finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki NFZ nie
mogą być niższe niż wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej dla danego oddziału
w roku poprzednim. Przepis ten ma na celu stabili-
zację finansowania świadczeń w poszczególnych wo-
jewództwach, w związku z czym środki finansowe
w żadnym oddziale wojewódzkim NFZ z roku na rok
(porównując co do zasady pierwotne plany finansowe)
nie mogą spadać, co zapewnia w konsekwencji stabil-
ność w zakresie zabezpieczenia świadczeń zdrowot-
nych. Przepis ten ma szczególnie istotne znaczenie,
kiedy różnica pomiędzy ogólną wysokością środków
w kolejnych latach jest minimalna.
Zmiana ww. przepisów dotyczących zasad podzia-
łu środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ do-
prowadziła do istotnej modyfikacji sposobu podziału
środków, a jednym z beneficjentów tej zmiany jest
Warmińsko-Mazurski OW NFZ. Wpływ tej zmiany
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej w War-
mińsko-Mazurskim OW NFZ będzie bardziej wi-
doczny w kolejnych latach wraz ze wzrostem ogólnej
puli środków będących w dyspozycji NFZ, który
umożliwi większy wzrost udziału Warmińsko-Ma-
zurskiego OW NFZ w finansowaniu świadczeń opie-
ki zdrowotnej.
W odniesieniu do roku 2011 ww. przepisy spowo-
dowały, że Warmińsko-Mazurski OW NFZ na 2011 r.
otrzymał kwotę 1 993 695 tys. zł (wg planu z 13 sierp-
nia 2010 r. zatwierdzonego przez ministra zdrowia
w porozumieniu z ministrem finansów), co stanowi
wzrost o 8,32% (ok. 153 mln zł) w porównaniu do pla-
nu na 2010 r. z 16 grudnia 2009 r., przy średniej
w kraju 4,83% (jeden z najwyższych w kraju),w tym
na leczenie szpitalne 774 616 tys. zł, co stanowi wzrost
o 11% (ok. 77 mln zł) w porównaniu do planu na 2010 r.
z 16 grudnia 2009 r. Powyższe dane potwierdzają, że
środki zaplanowane na 2011 r. dla Warmińsko-Mazur-
skiego OW NFZ stwarzają możliwości wzrostu dostęp-
ności świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie poziomu finansowania nauki
i szkolnictwa wyższego (19901)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-023-
-19901/11, pana Jerzego Antoniego Gosiewskiego –
posła na Sejm RP w sprawie poziomu finansowania
nauki i szkolnictwa wyższego uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Wydatki na rzecz szkolnictwa wyższego ujmowa-
ne są w kilku częściach budżetowych, głównie w bu-
dżetach sześciu właściwych ministrów nadzorują-
cych szkoły wyższe, w ramach działu 803: Szkolnic-
two wyższe.
W ustawie budżetowej na rok 2011 wydatki na
szkolnictwo wyższe (łącznie z wydatkami budżeto-
wymi przeznaczonymi na współfinansowanie projek-
tów z udziałem środków UE i wydatkami budżetu
środków europejskich) zaplanowano na poziomie 12
522,3 mln zł (w kwocie tej uwzględniono środki
z rezerw celowych ujętych w części 83 – łącznie w wy-

sokości 2850 tys. zł, z tego: na dofinansowanie Spe-
cjalistycznych Studiów Wschodnich Uniwersytetu
Warszawskiego – 2400 tys. zł oraz na finansowanie
Wyższego Prawosławnego Seminarium w Warszawie
– 450 tys. zł).
W relacji do wykonania wydatków na szkolnictwo
wyższe w roku 2007 – w ujęciu kwotowym – plano-
wane wydatki na 2011 r. wzrastają o 1805,4 mln zł,
zaś w ujęciu procentowym o 16,8%.
Należy podkreślić, iż w horyzoncie czasowym
2007–2011 wzrastają również wydatki budżetowe
przeznaczone na współfinansowanie projektów z udzia-
łem środków UE i wydatki budżetu środków europej-
skich – z 34 mln zł w 2007 r. do 906,6 mln zł w 2011 r.
Są one związane z realizacją projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, Re-
gionalnych Programów Operacyjnych oraz Progra-
mu Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej.
Wydatki budżetowe w zakresie szkolnictwa wyż-
szego przeznaczone są głównie na wydatki bieżące,
w których zasadniczy udział mają dotacje podmioto-
we na realizację zadań szkół wyższych w obszarze
działalności dydaktycznej oraz w ramach pomocy
materialnej dla studentów i doktorantów.
Relacja łącznych wydatków na szkolnictwo wyż-
sze, ujętych w ustawie budżetowej na rok 2011 w kwo-
cie 12 522,3 mln zł w stosunku do PKB (1496,3 mld
zł), kształtuje się na poziomie 0,84%.
Natomiast udział wydatków budżetowych na na-
ukę (łącznie z wydatkami budżetowymi przeznaczo-
nymi na współfinansowanie projektów z udziałem
środków UE i wydatkami budżetu środków europej-
skich) w PKB wzrasta z 0,32% w roku 2007 do 0,36%
w roku 2011. Uwzględniając wydatki Funduszu Na-
uki i Technologii Polskiej, udział ten osiągnie w 2011 r.
0,38%.
Analogicznie jak w szkolnictwie wyższym, istotny
wpływ na zwiększenie nakładów na naukę mają rów-
nież wydatki budżetowe na współfinansowanie pro-
jektów z udziałem środków UE i wydatki budżetu
środków europejskich, które wzrastają z 65,4 mln zł
w roku 2007 do 1034,3 mln zł, jak zaplanowano
w ustawie budżetowej na rok 2011. Środki te wydat-
kowane będą w ramach Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka”, Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”, Programu Operacyjnego Pomoc
Techniczna, w ramach Norweskiego Mechanizmu
Finansowego i Mechanizmu Finansowego Europej-
skiego Obszaru Gospodarczego oraz projektów reali-
zowanych w ramach programów UE współfinanso-
wanych z zagranicznych środków finansowych nie-
podlegających zwrotowi.
W celu umożliwienia bardziej efektywnego wyko-
rzystania zwiększonych środków finansowych ko-
nieczne stało się przeprowadzenie szeregu zmian
w systemie nauki oraz zasadach jej finansowania.
Ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finan-
sowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615) wprowadziła
nie tylko rozwiązania pozwalające w szczególności
303
na bardziej efektywne wykorzystanie środków finan-
sowych przeznaczanych z budżetu państwa na na-
ukę, ale również mechanizmy, dzięki którym finan-
sowane będą tylko badania naukowe najwyższej ja-
kości.
Nowa ustawa umożliwia również wzrost udziału
w budżecie na naukę środków finansowych wydatko-
wanych w sposób konkursowy. Realizacji tego celu
będzie sprzyjało przesunięcie finansowania badań
naukowych i prac rozwojowych do Narodowego Cen-
trum Nauki i Narodowego Centrum Badań i Rozwo-
ju, gdyż jednostki te – dzięki wprowadzonym mecha-
nizmom i procedurom – będą mogły skutecznie reali-
zować politykę zmierzającą do podniesienia poziomu
i efektywności badań naukowych. To z kolei powinno
prowadzić do wzrostu ich gospodarczej i społecznej
użyteczności.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego dąży
do systematycznego zwiększania wydatków budżeto-
wych na finansowanie nauki i szkolnictwa wyższego.
Jest to trudne zadanie, zwłaszcza w sytuacji ryzyka
przekroczenia progu 55% dla relacji kwoty państwo-
wego długu publicznego do PKB oraz konieczności
podjęcia działań niwelujących to zagrożenie. Mimo
ograniczonych środków finansowych MNiSW dokła-
da wszelkich starań, aby zapewnić jak najlepsze ich
wykorzystanie.
Zdaniem MNiSW nie powinno się uzależniać
wzrostu znaczenia nauki i szkolnictwa wyższego od
poziomu finansowania relacjonowanego do PKB. Na-
leży bowiem zauważyć, że na poziom i dynamikę
zmian PKB wpływa złożona gama czynników we-
wnętrznych i zewnętrznych, a w tym kontekście po-
ziom finansowania nauki i szkolnictwa wyższego
byłby pochodną tych uwarunkowań.
Wydaje się zatem, że w najbliższych latach istotne
znaczenie dla nauki i szkolnictwa wyższego będzie
miała przede wszystkim poprawa efektywności wy-
datkowania środków publicznych przeznaczonych na
te dziedziny. Wiąże się to zarazem z istotnymi uwa-
runkowaniami ich funkcjonowania dotyczącymi
optymalnego wiązania działalności naukowej z go-
spodarką i zmieniającymi się potrzebami społeczny-
mi oraz długofalową perspektywą zmniejszania się
rozmiarów kształcenia w szkołach wyższych w wy-
niku procesów demograficznych.
W uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie nie-
których innych ustaw przewiduje się, iż utrzymany
zostanie dotychczasowy poziom finansowania uczel-
ni publicznych z zachowaniem corocznej waloryzacji
przy jednoczesnym uruchomieniu dotacji podmioto-
wej na finansowanie zadań projakościowych, która
zasilana będzie przez wzrost wydatków państwa na
szkolnictwo wyższe. Ponadto sposób rozdysponowa-
nia dotacji, o której mowa w art. 94 ust. 1 pkt 1 usta-
wy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.), będzie
304
wynikać ze zmodyfikowanego algorytmu podziału
wzmacniającego wpływ mierzalnych efektów pracy
uczelni na wysokość przyznawanej dotacji.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie drogi ekspresowej S7 (19903)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak SPS-023-19903/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jerzego Gosiewskiego w sprawie drogi ekspresowej
S7, uprzejmie przekazuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program Budowy Dróg
Krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycje pn. Budowa drogi S7 na odc. Miłomłyn
(S7) – Olsztynek (S51) oraz odc. Nidzica – Napierki
(w. Napierki) z węzłem, zostały ujęte w załączniku 1a
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”, zawierającym inwestycje priorytetowe, któ-
rych realizacja może zostać rozpoczęta do roku 2013.
Ujęcie inwestycji w załączniku 1a potwierdza jej prio-
rytetowy charakter i rolę, jaką odgrywa w całej sieci
drogowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zakres rze-
czowy zawarty w programie musiał zostać dostoso-
wany do aktualnych możliwości finansowych pań-
stwa i opiera się na trzech dokumentach finansowych
które wyznaczyły możliwe ramy działania ministro-
wi infrastruktury:
1) „Wieloletnim planie finansowym państwa na
lata 2011–2013”,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Jest to kwota wygo-
spodarowana w ramach POIiŚ – przesunięta z oszczęd-
ności na projektach kolejowych. Ministerstwo Infra-
struktury będzie kontynuować starania w celu jak
najszybszego zapewnienia środków finansowych dla
wszystkich inwestycji ujętych w programie na lata
2011–2015, szczególnie dla zadań priorytetowych uję-
tych w załączniku 1a.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wysokości pomocy finansowej
dla Kaszubów w ramach dotacji
dla mniejszości narodowych i etnicznych
(19904)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-
-19904/11), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Piotra Stanke z dnia 4 stycznia 2011 r.
w sprawie wysokości pomocy finansowej dla Kaszu-
bów w ramach dotacji dla mniejszości narodowych
i etnicznych, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Zgodnie z decyzją ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie
podziału dotacji na realizację w 2011 r. zadań mają-
cych na celu ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości
kulturowej mniejszości narodowych i etnicznych oraz
zachowanie i rozwój języka regionalnego w zakresie
zadań: podmiotowych, celowych i celowych-media
oraz decyzją ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji z dnia 5 stycznia 2011 r. w sprawie podziału
dotacji na realizację w 2011 r. zadań mających na celu
ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej
mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowa-
nie i rozwój języka regionalnego w zakresie zadań
inwestycyjnych łączna kwota dotacji na realizację
w 2011 r. zadań mających na celu ochronę, zachowa-

nie i rozwój tożsamości kulturowej mniejszości naro-
dowych i etnicznych oraz zachowanie i rozwój języka
regionalnego wyniosła 13 620 174, 58 zł.
Należy wyraźnie podkreślić, że ustawa z dnia
6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i et-
nicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. Nr 17,
poz. 141, z późn. zm.) dokładnie określiła zakres za-
dań, których wspieranie znajduje się w kompeten-
cjach ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Ustawa ta nie przewiduje finansowania zadań mają-
cych na celu wspieranie społeczności kaszubskiej,
bowiem art. 20 ust. 2 przedmiotowej ustawy zobo-
wiązuje i upoważnia organy władzy publicznej jedy-
nie do podejmowania środków w celu wspierania
działalności zmierzającej do zachowania i rozwoju
języka kaszubskiego.
Warto również odnotować wzrost w 2011 r. pozio-
mu dotacji celowych i podmiotowych na zadania słu-
żące zachowaniu i rozwojowi języka kaszubskiego
o 16% w stosunku do 2010 r. W 2010 r. minister spraw
wewnętrznych i administracji podjął decyzję o przy-
znaniu dotacji w wysokości 845 700 zł na realizację
16 zadań służących zachowaniu i rozwojowi języka
kaszubskiego, natomiast w 2011 r. dofinansowanie
w kwocie 1 014 500 zł otrzymało łącznie 16 projektów
społeczności kaszubskiej (w 2010 r. złożono łącznie
28 wniosków, w 2011 roku – 22 wnioski). W 2011 r.
komisja rozpatrująca wnioski zdecydowała o odrzu-
ceniu 4 wniosków (z uwagi na brak efektywności
w przypadku 2 zadań, natomiast w sytuacji 2 pozo-
stałych – z uwagi na brak zgodności zadania z celami
ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych
oraz o języku regionalnym, a także nieprawidłowości
we współpracy wnioskodawcy z MSWiA przy reali-
zacji oraz rozliczeniu zadania w 2010 r.). Z realizacji
2 zadań rekomendowanych do dofinansowania przez
komisję rozpatrującą wnioski zrezygnował wniosko-
dawca przed podjęciem decyzji o podziale środków.
Należy wskazać, że dane te nie obejmują dotacji
na inwestycje. W ocenie Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji, z uwagi na jednostkowy
charakter, dane dotyczące dotacji na inwestycje nie
powinny być uwzględniane przy porównaniu dotacji
przyznanych na poszczególne mniejszości w podziale
rok do roku. Należy mieć na uwadze, że w 2010 r.
minister spraw wewnętrznych i administracji prze-
znaczył środki w wysokości 408 965,52 zł na moder-
nizację budynku Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego
stanowiącego siedzibę Kaszubskiego Uniwersytetu
Ludowego w Wieżycy, Szymbarku. W latach 2007–
–2010 zrzeszenie otrzymało z budżetu ministra spraw
wewnętrznych i administracji łącznie na rozbudowę
zespołu obiektów ZKP w Wieżycy kwotę w wysokości
1 829 000 zł. Z uwagi na zakończenie poszczególnych
etapów wykonania wspomnianej inwestycji w 2011 r.
minister spraw wewnętrznych i administracji podjął
decyzję o niedofinansowaniu zadania polegającego na
dalszej rozbudowie budynków uniwersytetu ludowe-
go (planowana wysokość dotacji: 1 888 465,53 zł).
305
Odnosząc się w sposób szczegółowy do poszczegól-
nych pytań zawartych w wystąpieniu, należy wska-
zać, co następuje.
Szczegółowe zasady postępowania przy udziela-
niu dotacji na realizację zadań mających na celu
ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej
mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowa-
nie i rozwój języka reguluje corocznie wydawana – na
podstawie art. 18 ust. 3 ww. ustawy o mniejszościach
narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym
– informacja o szczegółowych zasadach postępowań
przy udzieleniu dotacji na realizację zadań mających
na celu ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości kul-
turowej mniejszości narodowych i etnicznych oraz
zachowanie i rozwój języka regionalnego (tekst infor-
macji na 2011 r. opublikowany jest na stronach inter-
netowych MSWiA w zakładce www.mswia.gov.pl/Re-
ligie i mniejszości narodowe/Dotacje i konkursy/2011/
Dotacje).
Zgodnie z pkt V.4 wspomnianej informacji, a tak-
że § 8 zarządzenia nr 87 ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 22 grudnia 2008 r. w spra-
wie zasad postępowania przy udzielaniu dotacji na
ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej
mniejszości narodowych i etnicznych, zachowanie
i rozwój języka regionalnego oraz integrację obywa-
telską mniejszości romskiej (Dz. Urz. MSWiA z 2009 r.
Nr 1, poz. 3, z późn. zm.), oceny wniosków dokonuje
komisja rozpatrująca wnioski, powoływana decyzją
dyrektora Departamentu Wyznań Religijnych oraz
Mniejszości Narodowych i Etnicznych MSWiA. Szcze-
gółowe zasady pracy ww. komisji określa regulamin
stanowiący załącznik do decyzji dyrektora DWRM-
NiE nr 3/2009 z dnia 7 sierpnia 2009 r. (dokument
dostępny jest na stronach internetowych resortu
swia w zakładce www.mswia.gov.pl /Religie i mniej-
szości narodowe /Dotacje i konkursy/2011/Dotacje).
W skład komisji rozpatrującej wnioski na 2011 r. we-
szli pracownicy Departamentu Wyznań Religijnych
oraz Mniejszości Narodowych i Etnicznych MSWiA
oraz trzech ekspertów wskazanych przez Komisję
Wspólną Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicz-
nych. Komisja dokonuje wyboru wniosków zwykłą
większością głosów. W przypadku równej liczby gło-
sów decyduje głos przewodniczącego. Na podstawie
protokołów z posiedzeń komisji Departament Wy-
znań Religijnych oraz Mniejszości Narodowych i Et-
nicznych przygotowuje propozycję podziału dotacji
na realizację zadań mających na celu ochronę, zacho-
wanie i rozwój tożsamości kulturowej mniejszości
narodowych i etnicznych oraz zachowanie i rozwój
języka regionalnego, którą przedkłada ministrowi
spraw wewnętrznych i administracji. W terminach
określonych w pkt V.8, 11 i 26 wspomnianej informa-
cji minister podejmuje decyzję o podziale dotacji.
Kryteria oceny wniosków określa rozdział VI ww.
informacji, zgodnie z którym, oceniając złożone wnio-
ski, minister spraw wewnętrznych i administracji
bada: zgodność wniosków z celami, o których mowa
w art. 18 ust. 1 i art. 20 ust. 2 ustawy o mniejszo-
306
ściach narodowych i etnicznych oraz o języku regio-
nalnym, zgodność wniosków z zadaniami, o których
mowa w art. 18 ust. 2 pkt 1–9 wspomnianej ustawy,
oraz stronę formalną wniosków. W przypadku wnio-
sków o dotacje podmiotowe weryfikowano również,
czy podmiot ubiegający się o dotację podmiotową jest
podmiotem uprawnionym do jej otrzymania, wymie-
nionym w art. 18 ust. 5 ww. ustawy. Ponadto, doko-
nując oceny wniosków, minister spraw wewnętrznych
i administracji w szczególności bierze pod uwagę:
1) zasięg realizowanego zadania (liczbę osób na-
leżących do mniejszości narodowych i etnicznych
oraz posługujących się językiem regionalnym obję-
tych zadaniem);
2) siłę oddziaływania realizowanego zadania (sto-
pień oddziaływania zadania na osoby należące do
mniejszości narodowych i etnicznych oraz osoby po-
sługujące się językiem regionalnym w celu zachowa-
nia ich tożsamości i języka);
3) efektywność realizowanego zadania (spodzie-
wane efekty w stosunku do planowanych kosztów);
4) dotychczasowe doświadczenia oraz wcześniej-
szy sposób realizacji przez wnioskodawców podob-
nych zadań, o których mowa w art. 18 ust. 2 pkt 1–9
ww. ustawy;
5) współpracę wnioskodawców przy realizacji za-
dania z innymi partnerami oraz wielkość środków
pozyskanych ze źródeł innych niż budżet państwa
(w tym m.in. od jednostek samorządu terytorialnego,
osób fizycznych i przedsiębiorstw);
6) długofalowe efekty realizowanego zadania
(w przypadku zadań realizowanych w sposób ciągły).
Przedstawiona powyżej procedura udzielania do-
tacji na realizację zadań mających na celu ochronę,
zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej mniejszo-
ści narodowych i etnicznych oraz zachowanie i roz-
wój języka regionalnego nie przewiduje tworzenia list
rankingowych ocenionych wniosków. Na listach wnio-
sków złożonych do MSWiA umieszczane są wnioski
skierowane do realizacji (wraz z kwotą dotacji) oraz
takie, na które MSWiA nie przewiduje przyznania
dotacji. Kryteria oceny wniosków zostały precyzyjnie
wskazane także w § 9 ww. zarządzenia nr 87 mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji w sprawie
zasad postępowania przy udzielaniu dotacji na ochro-
nę, zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej mniej-
szości narodowych i etnicznych, zachowanie i rozwój
języka regionalnego oraz integrację obywatelską
mniejszości romskiej.
Ponadto w rozdziale VII „Informacji o szczegóło-
wych zasadach postępowania przy udzielaniu dotacji
na realizację w 2011 r. zadań mających na celu ochro-
nę, zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej mniej-
szości narodowych i etnicznych oraz zachowanie
i rozwój języka regionalnego” wskazano, że przy re-
alizacji większości zadań określonych w art. 18 ust. 2
ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych
oraz o języku regionalnym preferowane będą organi-
zacje mniejszości narodowych i etnicznych oraz or-
ganizacje społeczności posługującej się językiem re-
gionalnym.
Możliwość pozyskiwania przez organizacje mniej-
szości narodowych i etnicznych oraz społeczności po-
sługujące się językiem regionalnym dodatkowych
źródeł finansowania nie stanowi kryterium oceny
wniosków na realizację zadań mających na celu
ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej
mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowa-
nie i rozwój języka regionalnego, a zatem nie może
być i nie jest brana pod uwagę przez komisję rozpa-
trującą wnioski.
Także liczebność grup mniejszościowych nie sta-
nowi kryterium oceny wniosków na realizację zadań
mających na celu ochronę, zachowanie i rozwój toż-
samości kulturowej mniejszości narodowych i etnicz-
nych oraz zachowanie i rozwój języka regionalnego,
a zatem nie może być i nie jest brana pod uwagę przez
komisję rozpatrującą wnioski.
Należy podkreślić, że polityka rządu RP prowa-
dzona wobec mniejszości narodowych i etnicznych
oraz społeczności posługującej się językiem regional-
nym i wielkość środków przekazywanych na rzecz
mniejszości nigdy nie były uzależniane od liczebności
poszczególnych grup mniejszościowych. Wyniki spisu
powszechnego ludności i mieszkań nie mają i nie
będą miały wpływu na wielkość środków przekazy-
wanych na działalność mniejszości. Decydujące zna-
czenie w podziale środków miały i mają realne po-
trzeby oraz aktywność samych mniejszości oraz spo-
łeczności posługującej się językiem regionalnym.
Należy nadmienić, że wspomniana polityka jest zgod-
na z rekomendacjami zawartymi w „Opinii dotyczą-
cej Polski Komitetu Doradczego Konwencji Ramowej
Rady Europy o Ochronie Mniejszości Narodowych”
(dokument dostępny na stronie internetowej MSWiA
w zakładce www.mswia.gov.pl/Religie i mniejszości
narodowe /Konwencja ramowa Rady Europy o ochro-
nie mniejszości narodowych).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie rekompensat dla strażaków
za zaległe nadgodziny wypracowane
w ciągu ostatnich lat (19905)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-19905/11) przekazującego interpelację posła na Sejm

RP pani Elżbiety Witek w sprawie rekompensat dla
strażaków za zaległe nadgodziny wypracowane w cią-
gu ostatnich lat, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż dnia 1 stycznia
2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października
2010 r. o zmianie ustawy o Państwowej Straży Po-
żarnej (Dz. U. Nr 239, poz. 1589). W myśl art. 2
przedmiotowej ustawy rekompensata pieniężna przy-
sługuje strażakowi, któremu ze względu na koniecz-
ność zapewnienia ciągłości służby przedłużono czas
służby do 48 godzin tygodniowo i nie przyznano mu
w zamian czasu wolnego w odpowiednim wymiarze
w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedza-
jącym wejście w życie niniejszej ustawy. Przedmioto-
wa regulacja stanowi więc podstawę do wypłaty re-
kompensaty za godziny ponadnormatywne powstałe
w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 2010 r.
Ustawodawca, wprowadzając możliwość wypłaty
rekompensaty pieniężnej za przedłużony czas służby
lub odbioru czasu wolnego w odpowiednim wymia-
rze, zrezygnował z dodatkowego urlopu z tytułu peł-
nienia służby w warunkach szczególnie uciążliwych
ze względu na przedłużony czas służby. Konsekwent-
nie wprowadzono zmiany w art. 71a ustawy dnia
24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68, z późn. zm.) do-
tyczące urlopów dodatkowych z tytułu pełnienia
służby w warunkach szkodliwych dla zdrowia lub
uciążliwych albo osiągnięcia przez strażaka określo-
nego wieku lub stażu służby (w wymiarze do 13 dni
rocznie) oraz zasad ich łączenia.
Rozwiązania przyjęte w ww. ustawie o zmianie
ustawy o Państwowej Straży Pożarnej wydają się
optymalne ze względu na organizację służby, zapew-
nienie skuteczności prowadzonych działań ratowni-
czych, bezpieczeństwo strażaków Państwowej Straży
Pożarnej oraz ze względów ekonomicznych.
Jednocześnie informuję, iż ustawa o zmianie usta-
wy o Państwowej Straży Pożarnej nie reguluje kwe-
stii rekompensaty za godziny ponadnormatywne
strażaków powstałe przed 30 czerwca 2010 r., wska-
zać przy tym należy na uchwałę Sądu Najwyższego
z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. II PZP 3/08), w uza-
sadnieniu do której Sąd Najwyższy potwierdza, że
stosunki służby w służbach mundurowych nie są sto-
sunkami pracy w rozumieniu Kodeksu pracy i w spra-
wach nieuregulowanych w pragmatyce danej służby,
przepisy Kodeksu pracy stosuje się posiłkowo na pod-
stawie wyraźnych odesłań lub w drodze analogii
w celu usunięcia rzeczywistych luk w tych regula-
cjach, a nie na podstawie art. 5 Kodeksu pracy.
Ponadto Sąd Najwyższy stwierdza, że brak regu-
lacji w pragmatyce danej służby prawa funkcjonariu-
sza do dodatkowego uposażenia z tytułu pełnienia
służby w przedłużonym czasie służby „oznacza, że
ustawodawca nie przyznał funkcjonariuszowi takie-
go prawa (regulacja negatywna). Brak regulacji
w pragmatyce danej służby prawa funkcjonariusza
do dodatkowego uposażenia z tytułu pełnienia służ-
307
by w przedłużonym czasie służby nie może zostać
zakwalifikowany jako luka rzeczywista, która wyma-
gałaby wypełnienia w drodze analogii z przepisów
Kodeksu pracy o wynagrodzeniu za pracę w godzi-
nach nadliczbowych. Ten brak może być rozpatrywa-
ny jedynie w kategoriach luki aksjologicznej, a więc
braku regulacji, którą uważa się za słuszną i pożąda-
ną. Taka luka może być wypełniona tylko w drodze
odpowiedniego działania ustawodawcy, a nie w dro-
dze wykładni prawa. Należy zaznaczyć, że z pragma-
tyk służb mundurowych tylko ustawa z dnia 6 kwiet-
nia 1990 r. o Policji (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, ze zm.) przewiduje możliwość wypła-
cenia kompensaty pieniężnej za czas służby przekra-
czający ustaloną normę zamiast udzielenia czasu
wolnego od służby w takim samym wymiarze (art. 33
ust. 3 tej ustawy), przy czym o wypłacie kompensaty
pieniężnej zamiast udzielenia czasu wolnego decydu-
je organ władzy służbowej. Przyznawanie i ustalanie
wysokości powyższej kompensaty odbywa się na
szczególnych zasadach. Różni się ona zasadniczo od
wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych
uregulowanego w Kodeksie pracy. Inne pragmatyki
służb mundurowych przewidują kompensatę za czas
służby przekraczający ustaloną normę wyłącznie
w postaci udzielenia czasu wolnego od służby w ta-
kim samym wymiarze. Niektóre z pragmatyk służb
mundurowych przewidują, że w wypadku zakończe-
nia stosunku służby, wypłaca się ekwiwalent pienięż-
ny za niewykorzystany czas wolny przysługujący
w zamian za czas służby przekraczający ustaloną nor-
mę. Taka regulacja znajduje się w powołanej wyżej
ustawie o Policji (art. 114 ust. 1 pkt 2 tej ustawy)
i w ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży
Granicznej – art. 118 ust. 1 pkt 2 tej ustawy (tekst jed-
nolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, ze zm.)”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie planowanych zmian w systemie
sprawdzania efektów pracy szkół (19906)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Elżbiety Witek (nr SPS-023-
-19906/110) w sprawie planowanych zmian w syste-
308
mie sprawdzania efektów pracy szkół, uprzejmie in-
formuję.
W dniu 23 grudnia 2010 r. skierowany został do
uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecz-
nych projekt ustawy o systemie oceniania jakości
edukacji. Projekt tej ustawy stanowi realizację pro-
gramu prac legislacyjnych Rady Ministrów w 2011 r.
i jest związany z przygotowywanymi przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji zmianami
przedstawionymi w projekcie założeń do projektu
ustawy o zmianie niektórych innych ustaw w związ-
ku ze zmianami w organizacji terenowych organów
administracji rządowej, z uwagi na proponowane tam
włączenie kuratoriów oświaty w struktury urzędów
wojewódzkich.
Sekretarz Rady Ministrów, na wniosek ministra
edukacji narodowej, wyraził zgodę na odstąpienie od
wymogu opracowania i uzgodnienia założeń do usta-
wy o systemie oceniania jakości edukacji, stąd też do
konsultacji społecznych trafił już projekt ustawy.
Celem projektowanych zmian jest zbudowanie
efektywnego systemu oceniania jakości edukacji, na
który składać się będą:
1) sprawnie zarządzany, jednolity i nowoczesny
system nadzoru pedagogicznego i system egzaminów
zewnętrznych;
2) sprawnie zarządzany, jednolity, nowoczesny,
zapewniający wysoką jakość, wspierający zmiany
wprowadzane w systemie oświaty, system wspoma-
gania szkół i placówek w systematycznym podnosze-
niu jakości ich pracy.
System ten będzie zbudowany na bazie dotychcza-
sowych komisji egzaminacyjnych i części kuratoriów
oświaty, realizujących zadania z zakresu nadzoru
pedagogicznego. Instytucjonalne powiązanie tych
dwóch działających obecnie odrębnie i rozproszonych
systemów ma umożliwić kompleksową i rzetelną oce-
nę jakości pracy szkół, uwzględniającą nie tylko wy-
niki egzaminów zewnętrznych, ale wszystkie obsza-
ry działalności dydaktycznej, wychowawczej i opie-
kuńczej szkól i placówek.
Integralną częścią tego nowego sytemu będzie
system wspomagania szkół i placówek w podnoszeniu
jakości ich pracy, powstały na bazie obecnego Ośrod-
ka Rozwoju Edukacji i Ośrodka Wspierania Edukacji
Zawodowej i Ustawicznej, które po przekształceniu
w jedną instytucję będą wspierały szkoły i placówki
w podnoszeniu jakości ich pracy przy pomocy placó-
wek doskonalenia nauczycieli, poradni psychologicz-
no-pedagogicznych i bibliotek pedagogicznych. Tak
zbudowany system zapewni kompleksowe wsparcie
wszystkim typom szkół i placówek w realizacji ich
zadań dydaktycznych, wychowawczych i opiekuń-
czych oraz bardziej efektywne zaspokajanie potrzeb
nauczycieli w zakresie doskonalenia.
Uprzejmie informuję, że w wyniku zgłoszonych
w toku trwających jeszcze konsultacji społecznych
uwag prowadzone są dalsze prace koncepcyjne nad
zaplanowaniem optymalnej struktury organizacyjnej
nowego systemu, uwzględniającej uwagi i propozycje
resortów i partnerów społecznych. Ostateczny kształt
propozycji zmian systemowych i instytucjonalnych
wraz z oceną skutków regulacji zostanie przedsta-
wiony po zakończeniu konsultacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie opóźnień w realizacji ważnych
inwestycji przeciwpowodziowych (19907)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 19 stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-19907/
11) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Elżbiety Witek w sprawie opóźnień w realizacji
ważnych inwestycji przeciwpowodziowych, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż od kilku lat rząd
RP realizuje zadania systemowe w zakresie zabez-
pieczenia przeciwpowodziowego kraju w postaci kon-
kretnych programów, w tym w szczególności „Pro-
gramu dla Odry – 2006”. Realizacja programu nad-
zorowana jest przez wojewodę dolnośląskiego, zaś
jego zakończenie planowane jest na 2016 r. Część
działań, tj. „Projekt ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu rzeki Odry”, którego głównym zadaniem
jest budowa suchego zbiornika przeciwpowodziowego
(polderu) Racibórz Dolny oraz odbudowa i moderni-
zacja systemu zabezpieczeń przeciwpowodziowych
Wrocławia (Wrocławski Węzeł Wodny) koordynuje
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Całkowity koszt wykonania przedmiotowych zadań
wynosi 505 mln euro, zaś ich zakończenie przewidy-
wane jest na 2015 r.
Zakłada się, że w I kwartale 2011 r. uzyskana
zostanie ostateczna decyzja o środowiskowych uwa-
runkowaniach zbiornika Racibórz Dolny, zaś w II
połowie 2011 r. planowane jest zakończenie aktuali-
zacji istniejącego projektu budowlanego i uzyskanie
pozwolenia na budowę, tak aby po wyborze wykonaw-
cy można było wiosną 2012 r. przystąpić do robót
budowlanych. Natomiast prace budowlane Wrocław-
skiego Węzła Wodnego rozpoczęte zostaną w II poło-
wie 2011 r.
W realizacji ww. projektu współuczestniczy resort
środowiska, w tym: Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej oraz Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej

we Wrocławiu i Gliwicach oraz marszałek wojewódz-
twa dolnośląskiego (Dolnośląski Zarząd Melioracji
i Urządzeń Wodnych).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w celu nad-
zoru nad realizacją projektu powołany został komitet
sterujący projektu, którego przewodniczącym jest
minister spraw wewnętrznych i administracji. W skład
komitetu wchodzą m.in.: minister środowiska – za-
stępca przewodniczącego, minister finansów, woje-
woda dolnośląski, wojewoda śląski. Komitet podej-
muje niezbędne działania w celu rozstrzygania wszel-
kich problemów pojawiających się w czasie realizacji
omawianego przedsięwzięcia.
Ponadto dla bieżących potrzeb przedmiotowego
projektu utworzony został komitet roboczy jako cia-
ło doradcze dla potrzeb komitetu sterującego projek-
tu. Członkami komitetu roboczego są: przedstawiciel
ministra finansów, prezes Krajowego Zarządu Go-
spodarki Wodnej, dyrektor Biura Koordynacji Pro-
jektu Ochrony Przeciwpowodziowej Dorzecza Odry
oraz dyrektor Biura do Spraw Usuwania Skutków
Klęsk Żywiołowych MSWiA. Na spotkaniach komi-
tetu roboczego omawiany jest m.in. stan aktualny
realizacji projektu, problemy z tym związane i pro-
ponowane sposoby ich rozwiązania.
Jednocześnie zauważyć należy, iż realizacja tak
złożonego i trudnego projektu wymaga wielu dzia-
łań, w tym m.in. przeprowadzenia procedur zmie-
rzających do uzyskania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach w celu uzyskania decyzji pozwo-
leń na budowę/pozwoleń na realizację inwestycji;
opracowania dokumentacji projektowej, pozyskania
prawa własności przez inwestorów pod zbiornik Ra-
cibórz i inwestycje Wrocławskiego Węzła Wodnego
(w tym trudne i czasochłonne negocjacje o pozyska-
nie nieruchomości/gruntów od podmiotów fizycz-
nych i prawnych). Przedmiotowe działania wyma-
gają bieżącego współdziałania wielu organów admi-
nistracji rządowej i samorządowej oraz podmiotów
fizycznych.
Jednym z istotnych rozwiązań legislacyjnych,
które wpłynie na przyspieszenie prac w zakresie bu-
dowy infrastruktury przeciwpowodziowej, jest usta-
wa z dnia 8 lipca 2010 r. o szczególnych zasadach
przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie bu-
dowli przeciwpowodziowych (Dz. U. 143, poz. 963).
Przedmiotowa ustawa umożliwi prostsze i szybsze
przejmowanie gruntów pod inwestycje przeciwpowo-
dziowe: wały, poldery czy zbiorniki retencyjne. W związ-
ku z powyższym zakłada się, iż prace nad budową
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz Dolny ule-
gną przyspieszeniu.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, że
dla rządu RP „Projekt ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu rzeki Odry” jest przedsięwzięciem prio-
rytetowym i dołożone zostaną wszelkie starania, aby
jego zadania były zrealizowane, a mieszkańcy Nad-
odrza czuli się bezpiecznie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż pozostałe
kwestie poruszone w przedmiotowym wystąpieniu
309
pozostają poza zakresem właściwości ministra spraw
wewnętrznych i administracji. Odnośnie do kwestii
dotyczącej wpływu opóźnienia realizacji „Projektu
ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu rzeki Odry”
na spłatę kredytu zaciągniętego na ten cel właści-
wym do udzielenia na nią odpowiedzi jest minister
finansów, natomiast realizacja inwestycji przeciwpo-
wodziowej zbiornik Świnna Poręba pozostaje w kom-
petencji ministerstwa środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie podjęcia działań legislacyjnych
w zakresie pomocy finansowej na realizację
przepisów rozporządzeń ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 7 czerwca
2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej
budynków, innych obiektów budowlanych
i terenów oraz z dnia 24 lipca 2009 r.
w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia
w wodę oraz dróg pożarowych (19909)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-19909/11) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Rusieckiego w sprawie podjęcia
działań legislacyjnych w zakresie pomocy finansowej
na realizację przepisów rozporządzeń ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 7 czerwca 2010 r.
w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, in-
nych obiektów budowlanych i terenów oraz z dnia 24
lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopa-
trzenia w wodę oraz dróg pożarowych, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Przepisy rozporządzeń ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w spra-
wie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiek-
tów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719)
oraz z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpoża-
rowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych
(Dz. U. Nr 124, poz. 1030), jak również przepisy usta-
wy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpo-
żarowej (t.j.: Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380), któ-
re zawierają delegację do wydania ww. rozporządzeń,
nie przewidują żadnych form pomocy finansowej ze
strony ministra spraw wewnętrznych i administracji
310
na realizację przez zarządców nieruchomości przepi-
sów ww. aktów prawnych. Powyższe akty prawne nie
nakładają również na ministra spraw wewnętrznych
i administracji obowiązków związanych z dostosowa-
niem obiektów budowlanych do wymogów ochrony
przeciwpożarowej, określonych ich przepisami.
Wziąwszy pod uwagę powyższe, uprzejmie infor-
muję, iż minister spraw wewnętrznych i administra-
cji nie posiada możliwości prawnych udzielania po-
mocy finansowej dla zarządców nieruchomości w za-
kresie realizacji obowiązków nałożonych przepisami
ww. aktów prawnych.
W kwestii zasadności istnienia rozpatrywanych
przepisów uprzejmie wyjaśniam, że złagodzenie wy-
magań polegające m.in. na rezygnacji z zapasu wody
zgromadzonej w zbiornikach przeciwpożarowych dla
budynków wysokich, zakwalifikowanych do kategorii
zagrożenia ludzi ZL IV (budynki mieszkalne), pod
warunkiem zapewnienia zasilania instalacji wodo-
ciągowej przeciwpożarowej występującej w tych bu-
dynkach bezpośrednio z zewnętrznej sieci wodocią-
gowej, zapewniającej wydajność nie mniejszą niż 10 dm3/
s, oraz wyposażeniu budynków w nasady wyprowa-
dzone w elewacjach budynków, umożliwiające zasila-
nie instalacji wodociągowej przeciwpożarowej z sa-
mochodów gaśniczych, zostały wprowadzone przez
rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochro-
ny przeciwpożarowej budynków, innych obiektów
budowlanych i terenów.
Jednocześnie podkreślić należy, że rezygnacja
z obowiązku wyposażenia budynków wysokich i wy-
sokościowych w przeciwpożarową instalację wodocią-
gową (co czyniłoby zadość postulatom zgłaszanym
przez zarządców obiektów) jest niemożliwa do zaak-
ceptowania ze względu na fakt, że instalacje wodo-
ciągowe przeciwpożarowe z zaworami stanowią czę-
sto jedyny skuteczny sposób zabezpieczenia przeciw-
pożarowego wysokich budynków mieszkalnych umoż-
liwiający szybkie podanie skutecznych prądów gaśni-
czych. Doświadczenia Państwowej Straży Pożarnej
wskazują na fakt, że nawodnione instalacje są zde-
cydowanie mniej narażone na dewastacje i demontaż,
co oznacza ich większą niezawodność niż „suchych
pionów”. Podobny wniosek dotyczący przedmiotowej
kwestii był rozpatrywany przez sejmową Komisję
Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo”. Komisja, od-
rzucając go w trakcie posiedzenia w dniu 22 kwietnia
2009 r., uznała, iż w celu zapewnienia odpowiednie-
go poziomu bezpieczeństwa pożarowego w budyn-
kach mieszkalnych wysokich i wysokościowych ko-
nieczne jest wyposażenie ich w instalację wodociągo-
wą przeciwpożarową (nawodnione piony z zaworami
hydrantowymi 52).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie przeznaczenia dodatkowych
środków na naukę i szkolnictwo wyższe
w budżecie na 2011 r. oraz w sprawie
nowelizacji ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym i aktów towarzyszących (19910)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-023-
-19910/11, złożoną przez pana Jarosława Rusieckie-
go, posła na Sejm RP, w sprawie przeznaczenia do-
datkowych środków na naukę i szkolnictwo wyższe
w budżecie na rok 2011 oraz w sprawie projektu usta-
wy o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym,
ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym
oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw pragnę przedstawić, co
następuje.
Wymieniony wyżej rządowy projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (…) jest
aktualnie przedmiotem prac parlamentarnych. Pra-
gnę zapewnić, że na każdym etapie prac legislacyj-
nych czuwam, aby projekt ustawy nie został uzupeł-
niony o rozwiązania stojące w konflikcie z Konstytu-
cją RP.
Nowe regulacje dotyczące stosunku pracy pra-
cowników uczelni publicznych były rozpatrywane
w trakcie prac sejmowej podkomisji stałej ds. nauki
i szkolnictwa wyższego, a także w Komisji Edukacji,
Nauki i Młodzieży.
W konsekwencji w stosunku do pierwotnego tek-
stu projektu uległy zmianie przepisy przejściowe do
art. 1 pkt 88a, stanowiącego m.in., że na podstawie
mianowania zatrudnia się wyłącznie nauczyciela
akademickiego posiadającego tytuł naukowy profe-
sora. Doprecyzowano art. 22 projektu, który w obec-
nej wersji umożliwia pozostawanie w tej samej formie
stosunku pracy osobie zatrudnionej przed dniem wej-
ścia w życie nowej ustawy na podstawie mianowania
albo umowy o pracę na czas nieokreślony. Natomiast
osoba, która była zatrudniona przed dniem wejścia
w życie nowej ustawy na podstawie mianowania lub
umowy o pracę na czas określony, pozostanie zatrud-
niona na dotychczasowym stanowisku do czasu upły-
wu okresu zatrudnienia wskazanego w akcie miano-
wania albo w umowie o pracę.
W toku prac nad tekstem projektu ustawy zmie-
niono również treść art. 1 pkt 94 (odnoszącego się do
art. 127 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym, Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.), zgodnie z którym stosunek pracy mia-
nowanego nauczyciela akademickiego zatrudnionego
w uczelni publicznej wygasa z końcem roku akade-
mickiego, w którym ukończył on sześćdziesiąty piąty
rok życia (a nie, jak było we wcześniejszej wersji do-
kumentu, „gdy osiągnął on wiek emerytalny”). Po-

wyższa poprawka spowodowała zrównanie w tym
zakresie praw mężczyzn i kobiet. Stosunek pracy
mianowanego nauczyciela akademickiego posiadają-
cego tytuł naukowy profesora, zatrudnionego na sta-
nowisku profesora nadzwyczajnego lub zwyczajnego
w uczelni publicznej, wygasa natomiast z końcem
roku akademickiego, w którym ukończył on siedem-
dziesiąty rok życia.
W związku z uchyleniem art. 110 ust. 4 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym, umożliwiającego
uczelni zatrudnianie pracowników dydaktycznych na
stanowisku docenta, w art. 21 ust. 1 projektu okre-
ślono przepis przejściowy, na podstawie którego oso-
ba zatrudniona przed dniem wejścia w życie ustawy
na stanowisku docenta, na podstawie mianowania
albo umowy o pracę na czas nieokreślony, pozostanie
nadal na tym stanowisku, jednak nie dłużej niż do
końca roku akademickiego, w którym ukończyła
sześćdziesiąty piąty rok życia. Również i w tym przy-
padku zrównano prawa kobiet i mężczyzn.
Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami
na stanowisku adiunkta może być zatrudniona oso-
ba, która posiada stopień naukowy doktora habilito-
wanego. Do władz uczelni należy określenie w statu-
cie okresu, na który mogą być zatrudniane osoby
niespełniające tego wymagania. Zgodnie z nowym
brzmieniem art. 1 pkt 90 projektu (dotyczącego
art. 120 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym)
ustalenie długości tego okresu, warunków jego skra-
cania i przedłużania, a także zawieszania nadal bę-
dzie należało do uczelni, z zastrzeżeniem jednak, że
maksymalny czas, na jaki można będzie zatrudniać
na stanowisku adiunkta osobę nieposiadającą stop-
nia naukowego doktora habilitowanego, nie będzie
mógł przekroczyć 8 lat. Podobne ograniczenie doty-
czyć będzie możliwości zatrudniania na stanowisku
asystenta osoby nieposiadającej stopnia naukowego
doktora.
Powyższa zmiana może stanowić motywację dla
naukowców do podnoszenia swoich kwalifikacji. Jed-
nocześnie warto podkreślić, iż podczas prac nad pro-
jektem zrezygnowano z rozwiązania, zgodnie z któ-
rym do opisanego powyższej 8-letniego okresu wli-
czać miał się dotychczasowy okres zatrudnienia na
stanowisku asystenta albo adiunkta. Ponadto art. 120
w nowym brzmieniu wejdzie w życie dopiero 1 paź-
dziernika 2013 r. Wprowadzone zmiany umożliwiają
osobom nieposiadającym odpowiednio habilitacji albo
doktoratu pozostawanie w zatrudnieniu jeszcze przez
10 lat.
Odnosząc się do postulatu dotyczącego zagwaran-
towania w ustawie budżetowej na rok 2011 dodatko-
wych środków w wysokości 500 mln zł na szkolnic-
two wyższe z przeznaczeniem na wynagrodzenia,
należy zauważyć, iż ustawa ta została uchwalona
w dniu 20 stycznia br. oraz podpisana przez pana
Bronisława Komorowskiego, prezydenta RP, 1 lutego
bieżącego roku.
Pragnę jednak nadmienić, iż kwestie związane
z kształtowaniem środków na wynagrodzenia oraz
311
poziom przeciętnych wynagrodzeń w ramach stosun-
ku pracy dla pracowników uczelni publicznych okre-
ślone są w art. 93 ust. 1 oraz art. 151 ust. 1, 4 i 8
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.
W art. 151 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym wysokość przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia w uczelni publicznej w poszczególnych grupach
pracowników ustanowiono w relacji do kwoty bazowej,
określanej w ustawie budżetowej dla pracowników
wymienionych w art. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 23
grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w pań-
stwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255, z późn. zm.). Kwota
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowni-
ków uczelni publicznej w relacji do kwoty bazowej
(obecnie 1873,84 zł) nie powinna być niższa:
a) w grupie stanowisk profesorów – od 391,8%
(391,8% x 1873,84 zł = 7341,7 zł);
b) w grupie stanowisk docentów, adiunktów i star-
szych wykładowców, starszych kustoszy dyplomowa-
nych, starszych dokumentalistów dyplomowanych,
kustoszy dyplomowanych i dokumentalistów dyplo-
mowanych, a także adiunktów bibliotecznych i ad-
iunktów dokumentacji i informacji naukowej – od
261,2% (261,2% x 1873,84 zł = 4894,5 zł);
c) w grupie stanowisk asystentów, wykładowców,
lektorów, instruktorów, asystentów bibliotecznych,
asystentów dokumentacji i informacji naukowej oraz
w grupie pracowników niebędących nauczycielami
akademickimi – od 130,6% (130,6% x 1873,84 zł =
2447,2 zł).
Należy podkreślić, iż od 2005 r., a więc od wejścia
w życie obecnie obowiązującej ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym, ministerstwo nie określa już pla-
nów wynagrodzeń dla uczelni. Poziom przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia pracowników danej
uczelni publicznej zależy od autonomicznie przez nią
kształtowanej polityki kadrowej, w tym zwłaszcza od
wielkości zatrudnienia.
Zgodnie bowiem z art. 151 ust. 4 i 8 ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym to senat uczelni samodziel-
nie określa środki na wynagrodzenia dla pracowni-
ków w ramach środków posiadanych przez tę uczel-
nię oraz może przeznaczyć dodatkowe środki na wy-
nagrodzenia, jeśli uczelnia posiada na ten cel środki
pochodzące z innych źródeł niż określone w art. 94
ust. 1 tejże ustawy. Oznacza to, iż środki na wyna-
grodzenia, w tym wynikające ze stosunku pracy (wy-
nagrodzenia osobowe wraz z dodatkowym wynagro-
dzeniem rocznym), są ustalane przez senaty uczelni
w ramach środków pochodzących z dotacji z budżetu
państwa oraz z przychodów własnych (pozabudżeto-
wych).
Warto wskazać, iż z przedstawionych przez uczel-
nie publiczne (wraz z niepublicznymi uczelniami ka-
tolickimi finansowanymi z budżetu państwa na za-
sadach uczelni publicznych) danych o przeciętnym
zatrudnieniu i wynagrodzeniach wynikających ze
sprawozdania z wykonania planu rzeczowo-finanso-
wego za 2009 r. (sporządzanego na podstawie art. 100
312
ust. 2 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym) obej-
mującego łącznie 64 uczelni akademickich i 36 uczel-
ni zawodowych wynika, że przeciętne wynagrodze-
nia miesięczne ze stosunku pracy obliczone dla ogółu
tych uczelni kształtowały się następująco:
a) w grupie stanowisk profesorów – na poziomie
o 14,3% wyższym od wskazanej powyżej kwoty
7341,7 zł;
b) w grupie stanowisk docentów, adiunktów i star-
szych wykładowców – na poziomie o 4,9% wyższym
od kwoty 4894,5 zł;
c) w grupie stanowisk asystentów, wykładowców,
lektorów, instruktorów, asystentów bibliotecznych,
asystentów dokumentacji i informacji naukowej – na
poziomie o 24,9% wyższym od kwoty 2447,2 zł;
d) w grupie pracowników niebędących nauczycie-
lami akademickimi – na poziomie 28,7% wyższym od
kwoty 2447,2 zł.
Zmiana punktu odniesienia kształtowania prze-
ciętnych wynagrodzeń w grupach pracowniczych
przez uczelnie publiczne, z przyjętej w ustawie Prawo
o szkolnictwie wyższym relacji do kwoty bazowej
określanej w ustawie budżetowej na dany rok na po-
stulowaną relację 3:2:1:1 do przeciętnego wynagro-
dzenia w gospodarce narodowej, wymagałaby prze-
znaczenia z budżetu państwa dodatkowych nakładów
w wysokości ponad 1,7 mld zł (przy uwzględnieniu
zapewnienia postulowanego poziomu wynagrodzeń
wraz z pochodnymi z tytułu składek na ubezpiecze-
nia społeczne i Fundusz Pracy oraz odpisów na za-
kładowy fundusz świadczeń socjalnych).
Uwaga dotycząca zagwarantowania środków
z budżetu państwa na wydatki rzeczowe w uczelniach
publicznych na poziomie stanowiącym około 25%
środków na wynagrodzenia ma charakter mode-
lowy.
Zgodnie z postanowieniami art. 93 ust. 1 i 2 usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym wydatki budżetu
państwa planowane na finansowanie działalności
uczelni publicznych w części dotyczącej wynagrodzeń
waloryzowane są corocznie co najmniej o średnio-
roczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwo-
wej sferze budżetowej ustalony w ustawie budżetowej
na dany rok budżetowy, natomiast wydatki planowa-
ne na finansowanie działalności uczelni publicznych
w części niedotyczącej wynagrodzeń, a więc przezna-
czonej na wydatki pozapłacowe (rzeczowe), walory-
zowane są co najmniej o średnioroczny wskaźnik
wzrostu cen towarów i usług ustalony w ustawie bu-
dżetowej na dany rok budżetowy.
Wynikający z ww. przepisu dwuczynnikowy me-
chanizm kalkulowania środków w planowanych do-
tacjach budżetu państwa dla uczelni publicznych,
uwzględniający waloryzację budżetową środków na
wynagrodzenia oraz środków pozapłacowych według
odrębnych reguł, nie wyznacza zarazem normatyw-
nych proporcji tych grup środków w ramach plano-
wanych dotacji dla uczelni publicznych w obszarze
działalności dydaktycznej. Wyższa dynamika wzrostu
nominalnego środków w części przeznaczonej na wy-
nagrodzenia od wzrostu nominalnego środków w czę-
ści przeznaczonej na wydatki pozapłacowe kalkulo-
wanych w tych dotacjach powoduje automatycznie
zmniejszanie się udziału wydatków pozapłacowych
w proporcjach omawianych grup środków w ramach
kalkulacji dotacji.
Zahamowanie wzrostu nominalnego wynagro-
dzeń, co ma miejsce w 2011 r., przy jednoczesnym
uwzględnieniu wzrostu nominalnego środków na wy-
datki pozapłacowe z tytułu waloryzacji inflacyjnej
o 2,3%, poprawia natomiast proporcję tych grup wy-
datków na rzecz wydatków pozapłacowych.
Należy również zauważyć, iż w ramach planów
rzeczowo-finansowych uczelnie publiczne finansują
wydatki rzeczowe związane z bieżącym funkcjono-
waniem uczelni zarówno z przychodów pochodzących
z dotacji z budżetu państwa, jak i z przychodów wła-
snych pozyskiwanych ze źródeł pozadotacyjnych, wy-
nikających w szczególności z art. 98 ust. 1 ustawy.
Nie wydaje się również właściwe formułowanie
postulatu określającego poziom minimalnego udzia-
łu w 2011 r. środków finansowych z budżetu państwa
w relacji do PKB w wysokości 0,6% na naukę i 1,2%
na szkolnictwo wyższe, zwłaszcza w sytuacji ryzyka
przekroczenia progu 55% dla relacji kwoty państwo-
wego długu publicznego do PKB oraz konieczności
podjęcia działań ograniczających to zagrożenie. Nie
budzi wątpliwości, że poziom finansowania nauki
i szkolnictwa wyższego nie powinien być kształtowa-
ny przypadkowo. Nie wydaje się jednak zasadne –
dość często sugerowane – uzależnianie wzrostu zna-
czenia nauki i szkolnictwa wyższego od poziomu fi-
nansowania relacjonowanego do PKB. Poziom i dy-
namika zmian PKB uzależnione są od złożonej gamy
czynników wewnętrznych i zewnętrznych, a w tym
kontekście poziom finansowania nauki i szkolnictwa
wyższego byłby pochodną tych uwarunkowań.
W relacji do wykonania wydatków na szkolnictwo
wyższe w roku 2007 – w ujęciu kwotowym – plano-
wane wydatki na 2011 r. wzrastają o 1805,4 mln zł,
zaś w ujęciu procentowym o 16,8%.
Należy podkreślić, iż w horyzoncie czasowym
2007–2011 wzrastają również wydatki budżetowe
przeznaczone na współfinansowanie projektów z udzia-
łem środków UE i wydatki budżetu środków europej-
skich z 34 mln zł w 2007 r. do 906,6 mln zł w 2011 r.
Są one związane z realizacją projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, re-
gionalnych programów operacyjnych oraz Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”.
Relacja łącznych wydatków na szkolnictwo wyż-
sze, ujętych w ustawie budżetowej na rok 2011
w kwocie 12 522,3 mln zł w stosunku do PKB (1496,3
mld zł), kształtuje się na poziomie 0,84%.
Należy zauważyć, iż relacje udziału wydatków pu-
blicznych na szkolnictwo wyższe w Polsce są zbliżone
do realizowanych w wielu krajach – członkach Unii
Europejskiej. W świetle danych, opartych na źródle
Education at a Glance OECD Indicators 2010, wydat-

ki na szkolnictwo wyższe w wybranych krajach eu-
ropejskich, jako procent PKB wg źródeł pochodzenia
funduszy, w 2007 r. kształtowały się w zakresie wy-
datków publicznych na poziomie: Polska – 0,9; Hisz-
pania – 1,0; Irlandia – 1,1; Niemcy – 1,1; Wielka Bry-
tania – 0,9; Włochy – 0,8.
Natomiast udział wydatków budżetowych na na-
ukę (łącznie z wydatkami budżetowymi przeznaczo-
nymi na współfinansowanie projektów z udziałem
środków UE i wydatkami budżetu środków europej-
skich) w PKB wzrasta z 0,32% w roku 2007 do 0,36%
w roku 2011. Uwzględniając wydatki Funduszu Na-
uki i Technologii Polskiej, udział ten osiągnie w 2011 r.
0,38%.
Analogicznie jak w szkolnictwie wyższym, istotny
wpływ na zwiększenie nakładów na naukę mają rów-
nież wydatki budżetowe na współfinansowanie pro-
jektów z udziałem środków UE i wydatki budżetu
środków europejskich, które wzrastają z 65,4 mln zł
w roku 2007 do 1034,3 mln zł, jak zaplanowano
w ustawie budżetowej na rok 2011. Środki te wydat-
kowane będą w ramach Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka”, Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”, Programu Operacyjnego „Pomoc
techniczna”, w ramach Norweskiego Mechanizmu
Finansowego i Mechanizmu Finansowego Europej-
skiego Obszaru Gospodarczego oraz projektów reali-
zowanych w ramach programów UE współfinanso-
wanych z zagranicznych środków finansowych nie-
podlegających zwrotowi.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rewaloryzacji rent i emerytur w 2011 r.
(19911)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 18 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19911/11,
dotyczące interpelacji poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie rewaloryzacji rent i emerytur w 2011 r., otrzy-
manej za pośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów, przy piśmie z dnia 25 stycznia 2011 r.,
znak: DSPA-4810-151-(l)/l1, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Problematyka form waloryzacji świadczeń jest
jedną z bardziej drażliwych i szeroko komentowa-
nych kwestii. Wynika to z niemożności zaspokojenia
313
oczekiwań wszystkich świadczeniobiorców. O wadze
tego zagadnienia najlepiej świadczy fakt, że na prze-
strzeni ostatnich lat wielokrotnie zmieniano zarówno
zasady waloryzacji, jak i mechanizm jej przeprowa-
dzania, starając się znaleźć jak najlepsze dla ogółu
społeczeństwa rozwiązanie.
Pragnę zaznaczyć, że w ostatnim okresie napły-
wają do resortu pracy przeciwstawne wnioski i po-
stulaty w zakresie zmiany zasad waloryzacji. Są to
propozycje zastąpienia waloryzacji procentowej wa-
loryzacją kwotową, pozostawienia obowiązujących
zasad waloryzacji świadczeń czy też wprowadzenia
waloryzacji procentowo-kwotowej. Należy zatem uznać,
że jest to niezwykle trudne zagadnienie, które już
niejednokrotnie w przeszłości próbowano rozwiązać.
Podjecie jakichkolwiek rozstrzygnięć w tym obszarze
wymagałoby przeprowadzenia szerokiej dyskusji,
która powinna objąć swoim zakresem wszelkie za-
grożenia wynikające z nowych regulacji, w szczegól-
ności problem konstytucyjności ewentualnych roz-
wiązań. Niemniej jednak przy podejmowaniu decyzji
dotyczących zmiany zasad waloryzacji świadczeń na-
leży mieć na uwadze, że waloryzacja to instrument
kształtowania bezpieczeństwa socjalnego i wszelkie
prace prowadzone w kierunku zmiany jej zasad bar-
dzo łatwo mogą wzbudzić niepokój i poczucie zagro-
żenia w społeczeństwie.
Uprzejmie informuję, że w bieżącym roku walory-
zacja nastąpi na zasadach określonych w ustawie
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.). Od dnia 1 marca 2011 r.
w ramach waloryzacji podwyższone zostaną również
kwoty najniższych emerytur i rent.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rosnącego deficytu (19912)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pani poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie rosnącego deficytu (pismo nr: SPS-023-19912/11)
uprzejmie informuję.
Przewidywane wykonanie długu Skarbu Państwa
na koniec 2010 r. wyniosło 702 mld zł, co w relacji do
PKB stanowiło ok. 49,8%. W IV kwartale 2010 r. na-
stąpił spadek długu o ok. 3 mld zł, z poziomu 704,7
mld zł.
314
Według szacunku Ministerstwa Finansów w 2010 r.
relacja długu do PKB ukształtowała się blisko pozio-
mu 53,5% i tym samym próg 55% nie został przekro-
czony. Zgodnie z tym szacunkiem państwowy dług
publiczny w przeliczeniu na obywatela wyniósł ok.
19,7 tys zł. Ostateczne dane o państwowym długu
publicznym będą znane pod koniec I kwartału br. po
otrzymaniu wszystkich sprawozdań o należnościach
i zobowiązaniach jednostek sektora finansów pu-
blicznych. Relacja państwowego długu publicznego
do PKB zostanie przez ministra finansów obwiesz-
czona do 31 maja, po ogłoszeniu przez Główny Urząd
Statystyczny danych o PKB za 2010 r.
W odpowiedzi na pytania pani poseł pragnę poin-
formować, że podtrzymuję wyjaśnienia dotyczące
działań w celu ograniczenia deficytu zawarte w pi-
śmie z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: PF11/0602/1/
20/AIZ/2011/17877, stanowiącym odpowiedź na in-
terpelację poselską pani poseł w sprawie realizacji
obietnic złożonych przez premiera podczas wygłasza-
nia exposé w 2007 r., dotyczących ograniczenia defi-
cytu (pismo nr: SPS-023-19669/10), oraz w piśmie
z dnia 31 grudnia 2011 r., znak: PF8/0602/72/BNM/
10/17475, stanowiącym odpowiedź na interpelację
poselską pani poseł w sprawie działań rządu w celu
redukcji deficytu sektora instytucji rządowych i sa-
morządowych do 3% PKB do 2012 r. (znak: SPS-023-
-19698/10).
Pragnę przedstawić podsumowanie najważniej-
szych działań podejmowanych w celu zmniejszenia
deficytu finansów publicznych, szerzej omówionych
w cytowanych powyżej pismach.
W styczniu 2010 r. prezes Rady Ministrów ogłosił
„Plan rozwoju i konsolidacji finansów na lata 2010–
–2011”, w którym przedstawiono działania mające na
celu przeprowadzenie reform pozwalających uniknąć
zagrożeń związanych z narastaniem nierównowagi
finansów publicznych oraz stworzenie przesłanek bu-
dowy nowych przewag konkurencyjnych polskiej go-
spodarki. W planie przewidziano działania służące
ograniczeniu narastania deficytu sektora instytucji
rządowych i samorządowych i długu publicznego,
m.in. wzmocnienie instytucjonalnych ram organiza-
cji finansów publicznych, odsztywnienie wydatków
publicznych, dokończenie reformy emerytalnej (defi-
cyt jest m.in. wynikiem kosztów finansowania refor-
my emerytalnej – dlatego ważne jest szybkie wdro-
żenie zmian w systemie emerytalnym sprzyjających
finansom publicznym), poszerzenie bazy podatkowej
i prywatyzację.
Ograniczenie deficytu sektora instytucji rządo-
wych i samorządowych wynikać będzie z jednej stro-
ny z działań, jakie podejmuje rząd w celu ogranicze-
nia strukturalnego deficytu sektora finansów pu-
blicznych, z drugiej zaś strony będzie wypadkową
przyspieszenia wzrostu gospodarczego i wygasaniem
negatywnych efektów kryzysu finansowego, w szcze-
gólności dla dochodów z tytułu podatków dochodo-
wych i składek na ubezpieczenia społeczne. Wyrazem
tych działań jest projekt ustawy budżetowej na 2011 r.,
ograniczający deficyt budżetu państwa do 40,2 mld zł.
Zmianom prowadzącym do zrównoważenia finan-
sów publicznych służy ustawa z dnia 16 grudnia
2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych
oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie
z dniem 1 stycznia br. Znowelizowana ustawa wpro-
wadza wydatkową regułę dyscyplinującą, polegającą
na redukcji wydatków o charakterze uznaniowym,
a więc niewynikających z istniejących ustaw regulu-
jących wydatki publiczne, a także nowych wydatków
prawnie zdeterminowanych, których wzrost nie po-
winien przekraczać 1% w ujęciu realnym. Wprowa-
dzenie tej reguły będzie wspierać proces ogranicza-
nia wydatków publicznych w relacji do PKB oraz
obniżenie deficytu strukturalnego, a tym samym bę-
dzie sprzyjać stworzeniu warunków dla efektywnego
wprowadzenia reguły docelowej, zapewniającej trwa-
łą stabilizację finansów publicznych.
Uprzejmie informuję, iż ustawa o finansach publicz-
nych wprowadziła też inne zmiany, które doprowadzą
do poprawy przejrzystości finansów publicznych, zwięk-
szenia kontroli i nadzoru nad gospodarką finansową
jednostek sektora oraz racjonalizacji wydatkowania
środków publicznych poprzez wdrożenie m.in.:
— planowania wieloletniego na szczeblu rządowym
oraz w jednostkach samorządu terytorialnego,
— wzmocnienia systemu zarządzania płynnością
budżetu państwa polegającego na obowiązku lokowa-
nia przez jednostki sektora finansów publicznych
wolnych środków na rachunku ministra finansów, co
wpłynie na zwiększenie efektywności zarządzania
aktywami sektora,
— zmian w progach ostrożnościowych dotyczą-
cych relacji długu publicznego do PKB oraz wzmoc-
nienia procedury ostrożnościowej w budżecie pań-
stwa oraz budżetach jednostek samorządu terytorial-
nego,
— od 2011 r. zasady zrównoważonego budżetu
bieżącego jednostek samorządu terytorialnego, która
będzie sprzyjać poprawie wyniku podsektora insty-
tucji samorządowych.
Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 26 listopada
2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z re-
alizacją ustawy budżetowej na 2011 r. zamrożony
został fundusz wynagrodzeń w państwowej sferze
budżetowej.
Pragnę poinformować, że istotne znaczenie dla
zmniejszenia poziomu deficytu oraz ograniczenia
przyrostu długu publicznego będą miały planowane
przez rząd zmiany w systemie emerytalnym. Zgodnie
z przygotowanym przez rząd projektem zamiast 7,3-
-procentowej składki do otwartych funduszy emery-
talnych będzie trafiać 2,3%. Pozostałe 5% będzie
księgowane na indywidualnych kontach osobistych
w ZUS. Docelowo w 2017 r. do OFE przekazywane
byłoby 3,5% składki, a 3,8% na subkonta w ZUS.
Uprzejmie informuję, że najistotniejszymi zmia-
nami oddziałującymi na poziom dochodów budżeto-
wych będą:

— tymczasowe (na 3 lata, tj. do 31 grudnia 2013 r.)
podwyższenie stawek VAT o 1 pkt procentowy, począw-
szy od stycznia 2011 r. Wyjątek stanowią stawki na
część towarów żywnościowych, tj. chleb, nabiał, prze-
twory mięsne, produkty zbożowe (mąka, kasza, maka-
ron) oraz soki, które zostaną obniżone z 7% do 5%,
— wzrost stawki podatku akcyzowego na papie-
rosy o 4%,
— zmiany legislacyjne w ustawie Ordynacja po-
datkowa polegające na zmniejszeniu liberalnych
przepisów w tym obszarze i służące poprawie efek-
tywności poborów podatków.
Ponadto przewidywana jest znacząca poprawa
wyniku podsektora ubezpieczeń społecznych dzięki
poprawiającej się sytuacji na rynku pracy, determi-
nującej strumień odprowadzanych składek na ubez-
pieczenia społeczne, jak również wskutek prognozo-
wanego spadku liczby emerytów i rencistów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wprowadzenia oszczędności
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej (19913)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pan poseł Anny Sobeckiej (nr SPS-023-
-19913/11) dotyczącą projektu ustawy o systemie oce-
niania jakości edukacji, uprzejmie informuję.
W dniu 23 grudnia 2010 r. skierowany został do
uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecz-
nych projekt ustawy o systemie oceniania jakości
edukacji. Projekt tej ustawy stanowi realizację pro-
gramu prac legislacyjnych Rady Ministrów w 2011 r.
i jest związany z przygotowywanymi przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji zmianami
przedstawionymi w projekcie założeń do projektu
ustawy o zmianie niektórych innych ustaw w związ-
ku ze zmianami w organizacji terenowych organów
administracji rządowej, z uwagi na proponowane tam
włączenie kuratoriów oświaty w struktury urzędów
wojewódzkich.
Sekretarz Rady Ministrów, na wniosek ministra
edukacji narodowej, wyraził zgodę na odstąpienie od
wymogu opracowania i uzgodnienia założeń do usta-
wy o systemie oceniania jakości edukacji, stąd też do
konsultacji społecznych trafił już projekt ustawy.
Celem projektowanych zmian jest zbudowanie
efektywnego systemu oceniania jakości edukacji, na
który składać się będą:
315
1) sprawnie zarządzany, jednolity i nowoczesny
system nadzoru pedagogicznego i system egzaminów
zewnętrznych;
2) sprawnie zarządzany, jednolity, nowoczesny,
zapewniający wysoką jakość, wspierający zmiany
wprowadzane w systemie oświaty, system wspoma-
gania szkół i placówek w systematycznym podnosze-
niu jakości ich pracy.
System ten będzie zbudowany na bazie dotychcza-
sowych komisji egzaminacyjnych i części kuratoriów
oświaty, realizujących zadania z zakresu nadzoru
pedagogicznego. Instytucjonalne powiązanie tych
dwóch działających obecnie odrębnie i rozproszonych
systemów ma umożliwić kompleksową i rzetelną oce-
nę jakości pracy szkół, uwzględniającą nie tylko wy-
niki egzaminów zewnętrznych, ale wszystkie obsza-
ry działalności dydaktycznej, wychowawczej i opie-
kuńczej szkól i placówek.
Integralną częścią tego nowego sytemu będzie
system wspomagania szkół i placówek w podnoszeniu
jakości ich pracy, powstały na bazie obecnego Ośrod-
ka Rozwoju Edukacji i Ośrodka Wspierania Edukacji
Zawodowej i Ustawicznej, które po przekształceniu
w jedną instytucję będą wspierały szkoły i placówki
w podnoszeniu jakości ich pracy przy pomocy placó-
wek doskonalenia nauczycieli, poradni psychologicz-
no-pedagogicznych i bibliotek pedagogicznych. Tak
zbudowany system zapewni kompleksowe wsparcie
wszystkim typom szkół i placówek w realizacji ich
zadań dydaktycznych, wychowawczych i opiekuń-
czych oraz bardziej efektywne zaspokajanie potrzeb
nauczycieli w zakresie doskonalenia.
Uprzejmie informuję, że w wyniku zgłoszonych
w toku trwających jeszcze konsultacji społecznych
uwag prowadzone są dalsze prace koncepcyjne nad
zaplanowaniem optymalnej struktury organizacyjnej
nowego systemu, uwzględniającej uwagi i propozycje
resortów i partnerów społecznych. Ostateczny kształt
propozycji zmian systemowych i instytucjonalnych
wraz z oceną skutków regulacji zostanie przedsta-
wiony po zakończeniu konsultacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rezygnacji przez rząd
z budowy dróg i autostrad (19914)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelacje pani poseł Anny Sobeckiej przekazane
316
przy pismach z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-
-023-19927/11 i sygn. SPS-023-19914/11) dotyczące
ograniczonego zakresu budowy dróg ekspresowych
i autostrad uprzejmie przedstawiam informacje
w sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów uchwaliła
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”. Limit finansowy KFD w programie udało się
zwiększyć do poziomu 82,8 mld zł na realizację zadań
rozpoczynanych do 2013 r. Dzięki dodatkowemu li-
mitowi finansowemu możliwa będzie realizacja do-
datkowych odcinków dróg ekspresowych o łącznej
długości 94,3 km, w tym odcinka S3 Gorzów Wielko-
polski – Międzyrzecz, S17 Kurów – Witosa, a także
miejskiego fragmentu odcinka drogi S8 Salomea –
Wolica.
Przyznanie przez Radę Ministrów dodatkowych
środków na realizację programu cieszy, jednak nale-
ży przy tym samym wskazać, że zakres rzeczowy za-
warty w programie jest wynikiem aktualnych moż-
liwości finansowych państwa i opiera się na trzech
dokumentach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Z uwagi na te ograniczenia zadania ujęte w pro-
gramie zostały podzielone na 3 grupy umieszczone
w 3 załącznikach – 1, 1a i 2. W załączniku nr 1 umiesz-
czono inwestycje, których realizacja rozpocznie się
do 2013 r. Tworząc listę zadań do załącznika nr 1,
w pierwszej kolejności uwzględniono zadania auto-
stradowe, zadania współfinansowane ze środków UE
w ramach perspektywy finansowej 2007–2013 oraz
zadania będące w budowie. W załączniku nr 1a
umieszczono zadania, których stan przygotowania
pozwala na ich rozpoczęcie do 2013 r., a dokładna
data rozpoczęcia prac jest uzależniona od zapewnie-
nia dodatkowych środków finansowych. Z prawnego
punktu widzenia, w przypadku przyznania dodatko-
wych środków, możliwe będzie natychmiastowe
przejście w fazę realizacji zadań ujętych w tym za-
łączniku, tzn. że program nie będzie wymagał aktu-
alizacji poprzez zmianę uchwały Rady Ministrów.
W załączniku nr 2 znalazły się zadania, dla których
w przeważającej części rozpoczęto prace przygoto-
wawcze w ramach realizacji „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”, których zaawansowa-
nie nie pozwoli jednak na rozpoczęcie robót budow-
lanych do 2013 r.
Zadania, które nie uzyskały finansowania w ra-
mach załącznika nr 1, będą mogły być realizowane
po przyznaniu dodatkowych środków przez Radę Mi-
nistrów lub w toku oszczędności wygenerowanych po
rozstrzygnięciu przetargów oraz ostatecznego rozli-
czania zadań ukończonych.
Jednocześnie informuję, że w 2012 r., zgodnie
z założeniami przyjętego przez Radę Ministrów „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
resort infrastruktury dokona aktualizacji programu.
Nastąpi to w momencie, kiedy znane już będą pozio-
my finansowania infrastruktury drogowej dostępne
dla Polski w ramach wieloletnich ram finansowych
Unii Europejskiej na lata 2014–2020 i możliwe będzie
ustalenie limitów finansowych na realizację progra-
mu w kolejnych latach.
W przypadku braku zapewnienia wystarczają-
cych środków na realizację zadań ujętych w załącz-
niku nr 1a konieczne będzie podjęcie kroków, które
zagwarantują, że wydatki na realizację programu nie
przekroczą dostępnych limitów finansowych. Działa-
nia te mogą polegać w szczególności na unieważnie-
niu postępowań o udzielenie zamówienia publiczne-
go. Na podstawie art. 93 ust. 2 ustawy P.z.p. w przy-
padku unieważnienia postępowania z winy zamawia-
jącego wykonawcy, który złożył ofertę niepodlegającą
odrzuceniu, a poniósł koszty związane z uczestnic-
twem w postępowaniu o udzielenie zamówienia pu-
blicznego, przysługuje zwrot uzasadnionych kosztów
uczestnictwa w postępowaniu, w szczególności kosz-
tów przygotowania oferty. Możliwe jest również wy-
stąpienie przez wykonawców o dodatkowe odszkodo-
wanie z tytułu szkody majątkowej w postaci utraco-
nych korzyści.
Ostateczne rozstrzygnięcia w sprawie ewentual-
nych odszkodowań dla wykonawców będą efektem
analizy dokonanej przez Krajową Izbę Odwoławczą
lub sąd powszechny odnośnie do zajścia w poszcze-
gólnych przypadkach przesłanek określonych przez
stosowne przepisy prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji spółki PKP
Polskie Linie Kolejowe (19915)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytu-
acji Spółki PKP Polskie Linie Kolejowe poniżej
przedstawiam odpowiedź na zadane pytanie: W jaki

sposób ministerstwo, biorąc pod uwagę to, iż Skarb
Państwa jest głównym udziałowcem PKP PLK, za-
mierza realnie wpłynąć na poprawę kondycji finan-
sowej spółki?
Ministerstwo Infrastruktury jako organ nadzo-
rujący zadania PKP PLK SA stosuje zasadę niedy-
skryminującego dostępu do linii kolejowych dla
wszystkich działających w kraju przewoźników. Jed-
nocześnie nie bez znaczenia dla kondycji finansowej
spółki jest terminowe wywiązywanie się ze zobowią-
zań finansowych poszczególnych przewoźników.
W chwili obecnej wymagalne wierzytelności spółki
Przewozy Regionalne wynoszą 426 mln zł. Spółka
PKP PLK SA pomimo narastającego zadłużenia
Przewozów Regionalnych podejmowała działania
w celu właściwego zarządzania płynnością finanso-
wą. Na bieżąco monitorowała sytuację finansową pod
względem wpływów oraz wydatków. Istotne znacze-
nie miało też zabezpieczenie środków na wypłatę
wynagrodzeń pracowników oraz na zapłatę zobowią-
zań publicznoprawnych. W 2010 r. spółka zawierała
porozumienia z przewoźnikami zalegającymi w spła-
cie należności. Obecnie realizowane jest porozumie-
nie zawarte w październiku 2010 r. z PKP Intercity
SA, które zakłada rozłożenie zaległych płatności na
12 rat, tj. do września 2011 r., przy równoczesnym
terminowym płaceniu należności bieżących. Obsługa
tego zadłużenia przebiega prawidłowo.
Od października 2010 r. trwają intensywne nego-
cjacje ze spółką Przewozy Regionalne dotyczące re-
gulowania zaległych i bieżących należności. Z uwagi
na brak porozumienia pomiędzy PKP PLK SA a prze-
woźnikiem od 21 grudnia 2010 r. rozmowy ze spółką
Przewozy Regionalne odbywają się przy udziale me-
diatora, którym jest prezes Urzędu Transportu Ko-
lejowego. Głównym celem ze strony PKP PLK SA jest
jak najszybsze podpisanie z przewoźnikiem umowy
o korzystanie z przydzielonych tras pociągów w roz-
kładzie jazdy 2010/2011, a następnie porozumienia
w sprawie spłaty zaległych zobowiązań wobec PKP
PLK SA przy gwarancji terminowej spłaty bieżących
zobowiązań ze strony Przewozów Regionalnych.
PKP PLK SA realizuje swoją działalność w zakre-
sie zarządzania liniami kolejowymi, ich utrzyma-
niem i prowadzeniem ruchu pociągów przez odpłatne
udostępnianie linii kolejowych przewoźnikom. Opła-
ty za korzystanie z infrastruktury kolejowej stano-
wią główny przychód spółki. Pokrywają one 80%
kosztów bieżącej działalności PLK i są w całości wy-
dawane na powyższy cel. Stawki opłat, ustalane
w oparciu o rozporządzenie ministra infrastruktury
i zatwierdzane przez prezesa Urzędu Transportu Ko-
lejowego, kształtowane są w taki sposób, aby równa-
ły się przewidywanym kosztom utrzymania infra-
struktury, pomniejszonym o dotacje budżetowe i środ-
ki Funduszu Kolejowego. Średnia stawka jednostko-
wa opłaty podstawowej za minimalny dostęp do in-
frastruktury kolejowej wynosi 10,56 zł/pockm*) (po-
ckm – pociągokilometr), (pociągi pasażerskie – 6,83
zł/pockm, pociągi towarowe – 17,38 zł/pockm). Przed-
317
stawiona polityka ustalania stawek dostępu do infra-
struktury kolejowej ma na celu rozwój usług w trans-
porcie pasażerskim, jak również towarowym.
Odnosząc się do przedstawionych w interpelacji
informacji dotyczących majątku i zobowiązań spółki,
pragnę zaznaczyć, iż zgodnie z projektem sprawoz-
dania za 2010 r. aktywa spółki wynoszą ok. 23,4 mld
zł. Jednocześnie należy podkreślić, że w związku
z przygotowaniem i modernizacją linii kolejowych
dofinansowanych z funduszy UE spółka PKP PLK
zaciągnęła kredyty na sfinansowanie części wkładu
krajowego projektów. W chwili obecnej zadłużenie
spółki z powyższego tytułu wynosi ok. 415 mln euro.
Z uwagi na wyrażone zaniepokojenie związane z po-
ziomem zadłużenia PKP PLK SA w stosunku do jej
majątku należy w świetle powyższych wyjaśnień
uznać, iż poziom tego zadłużenia nie zagraża kondy-
cji finansowej spółki. Dodatkowo należy wskazać, że
angażowane w stosunkowo niewielkim stopniu do
kosztu całkowitego inwestycji środki kredytowe umoż-
liwiają wykorzystanie dostępnych środków przewi-
dzianych dla Polski w ramach funduszy UE. Zasadą
jest, iż Komisja Europejska przekazuje środki finan-
sowe jako refundację poniesionych wydatków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie stanu wykorzystania
dotacji unijnych na infrastrukturę kolejową
w latach 2007–2013 (19916)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, skierowaną do
ministra infrastruktury pana Cezarego Grabarczyka
przy piśmie, znak: SPS-023-19916/11, z dnia 18 stycz-
nia 2011 r. w sprawie stanu wykorzystania dotacji
unijnych na infrastrukturę kolejową w latach 2007–
–2013, przedstawiam poniższe informacje.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA, jako jeden z głów-
nych beneficjentów Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013, ma do
dyspozycji prawie 4,4 mld EUR środków UE. Do dnia
4 lutego 2011 r. podpisano umowy o dofinansowanie
projektów kolejowych realizowanych przez PKP PLK
SA o wartości całkowitej ponad 6,87 mld PLN, w tym
wkład UE – około 3,49 mld PLN. Wykorzystanie alo-
318
kacji kształtuje się na poziomie około 20%. Zgodnie
z dokumentami programowymi PO IiŚ udział środ-
ków UE w projektach inwestycyjnych realizowanych
przez PLK wynosi 70% kosztów kwalifikowanych.
Z uwagi na trudną sytuację finansową PKP PLK SA,
Polska wystąpiła do Komisji Europejskiej o zwięk-
szenie udziału środków UE do 85%, co przyczyni się
z jednej strony do zwiększenia realnego udziału środ-
ków UE w całkowitych wydatkach inwestycyjnych
(a w konsekwencji mniejszego obciążenia finansowe-
go beneficjenta), a także szybszego wykorzystania
środków przeznaczonych na projekty kolejowe.
Należy jednocześnie zaznaczyć, że z posiadanych
danych wynika, iż nie ma możliwości wykorzystania
dotacji UE przeznaczonej na projekty PKP PLK SA
w wysokości zapisanej w programie. Powodem tego
jest w głównej mierze znaczny (średnio o 35%) spa-
dek cen ofertowych w przetargach na roboty budow-
lane w zakresie modernizacji linii kolejowych w sto-
sunku do kosztorysów inwestorskich.
W momencie zatwierdzania programu operacyj-
nego większość projektów kolejowych znajdowała się
jeszcze we wczesnej fazie przygotowania na skutek
wieloletniego braku środków finansowych przezna-
czonych na inwestycje w tę gałąź transportu. Ponad-
to poważnym problemem był brak lub konieczność
korekty niezbędnych decyzji administracyjnych
(szczególnie decyzji lokalizacyjnych i środowisko-
wych), również w związku z wejściem w życie prze-
pisów dostosowujących prawo polskie do unijnych
dyrektyw środowiskowych.
Ministerstwo Infrastruktury wspólnie z benefi-
cjentami projektów kolejowych podjęło szereg działań
zaradczych mających na celu przyspieszenie procesu
inwestycyjnego oraz usprawnienie aplikowania o środ-
ki pomocowe. W efekcie w 2009 oraz 2010 r. znacznie
przyspieszono ogłaszanie przetargów, co umożliwiło
podpisanie kontraktów, między innymi na moderni-
zację linii E 65 w obszarze Lokalnego Centrum Ste-
rowania (LCS) Ciechanów i Działdowo, budowę łącz-
nicy do lotniska Okęcie, modernizację linii kolejowej
na odcinku Warszawa Zachodnia – Skierniewice, linii
E 30 między Sosnowcem a Rzeszowem. Kolejne umo-
wy opiewające na znaczne kwoty będą podpisywane
w ciągu najbliższych miesięcy (między innymi na mo-
dernizację linii E 65 w obszarach LCS Gdańsk, LCS
Gdynia, LCS Iława, LCS Malbork).
Do końca stycznia bieżącego roku w projektach
realizowanych w ramach PO IiŚ podpisano umowy
z wykonawcami robót budowlanych na modernizację
prawie 350 km linii kolejowych oraz przebudowę
3 dworców kolejowych o wartości prawie 6,6 mld
PLN (netto). W kolejnych postępowaniach wybrano
już najkorzystniejsze oferty i na podpisanie czekają
umowy o wartości ponad 1,3 mld PLN (netto). Trwa-
ją również kolejne procedury na realizację zamówień
o szacunkowej wartości ponad 6,6 mld PLN (netto).
Do tej pory zakończyły się roboty budowlane na od-
cinku Skokowa – Żmigród na linii E 59.
W 2010 r. PKP PLK SA wystąpiła o dofinansowa-
nie ze środków UE sześciu inwestycji o wartości po-
nad 11 mld PLN. W stosunku do 2009 r. oznacza to
wzrost o blisko 6 mld PLN.
Z posiadanych informacji wynika, iż w pierwszej
połowie 2011 r. zostaną złożone do Centrum Unijnych
Projektów Transportowych kolejne wnioski o dofi-
nansowanie projektów w zakresie modernizacji linii
kolejowej E65 na odcinku Warszawa – Gdynia w ob-
szarze LCS Iława, LCS Malbork oraz modernizacji
odcinków linii kolejowej z Warszawy do Łodzi wraz
budową części podziemnej dworca Łódź Fabryczna
przeznaczonej dla odprawy i przyjęć pociągów oraz
obsługi podróżnych. Szacunkowa wartość tych trzech
inwestycji wynosi ponad 4 mld PLN.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie pomocy rządowej
dla strategicznych inwestycji (19917)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo (SPS-023-19917/11) z 18 stycznia 2011 r., przy
którym przekazana została interpelacja pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie pomocy rządowej dla stra-
tegicznych inwestycji, uprzejmie wyjaśniam.
Ad pytania 1. 24 stycznia br. odbyło się posiedze-
nie Międzyresortowego Zespołu ds. Inwestycji Zagra-
nicznych, w pracach którego – oprócz przedstawicie-
li (w randze sekretarza lub podsekretarza stanu)
ministra rozwoju regionalnego, skarbu państwa,
spraw zagranicznych, infrastruktury oraz prezesa
UOKiK – udział bierze przedstawiciel ministra finan-
sów. W czasie posiedzenia dyskutowane były rozbież-
ności stanowisk resortów gospodarki i finansów
w odniesieniu do wskazywanych w interpelacji pani
poseł zapisów „Programu wspierania inwestycji o istot-
nym znaczeniu dla gospodarki polskiej na lata 2011–
–2020”, w wyniku czego osiągnięty został znaczący
kompromis. Skorygowany projekt programu zostanie
w najbliższym czasie przekazany do rozpatrzenia
przez komitet Rady Ministrów.
Ad pytania 2. W związku z finalizacją prac nad
„Programem wspierania inwestycji o istotnym zna-
czeniu dla gospodarki polskiej na lata 2011–2020”
wstrzymane zostały prace Międzyresortowego Ze-

społu ds. Inwestycji Zagranicznych (zespół) nad no-
wymi wnioskami przedsiębiorców o wsparcie finan-
sowe projektów inwestycyjnych z budżetu państwa
realizowane na podstawie dokumentu pn. „System
wspierania inwestycji o istotnym znaczeniu dla go-
spodarki polskiej” (dokument przyjęty przez Radę
Ministrów 23 września 2008 r.). Wnioski złożone
i rozpatrzone przez zespół do końca 2010 r. będą
procedowane zgodnie z zasadami zapisanymi w „Sys-
temie...”.
Fakt wstrzymania oceny nowych wniosków nie
oznacza wstrzymania prac Polskiej Agencji Informa-
cji i Inwestycji Zagranicznych SA. Realizując zadania
ministra gospodarki w zakresie wspierania napływu
bezpośrednich inwestycji zagranicznych do Polski,
w dalszym ciągu prowadzi ona negocjacje z przedsię-
biorcami zainteresowanymi realizacją projektów
w Polsce.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie możliwych nieprawidłowości
przy budowie boisk „Orlików” (19918)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Anny Sobeckiej prze-
kazaną pismem z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-
-023-19918/11) w sprawie nieprawidłowości przy pow-
stawaniu programu „Moje boisko – Orlik 2012”:
„1. W jaki sposób ministerstwo zamierza wyjaśnić
wszystkie niejasności towarzyszące budowie „Or-
lików”?
2. Jakimi kryteriami kierowało się ministerstwo,
wybierając np. dostawców nawierzchni na budowane
boiska?”
uprzejmie wyjaśniam, że:
Ad 1. Prokuratura Okręgowa w Warszawie i ABW
badały w 2009 r. sprawę ewentualnych nieprawidło-
wości w procesie wyłaniania przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki wykonawcy projektu techniczne-
go kompleksu boisk oraz zaplecza sanitarno-szatnio-
wego stworzonego dla potrzeb programu „Moje bo-
isko – Orlik 2012”. Prokuratura odmówiła wszczęcia
śledztwa. ABW prowadziła postępowanie sprawdza-
jące w sprawie podejrzenia wystąpienia nieprawidło-
wości w procesie wyłaniania przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki pracowni architektonicznej na
realizację projektu. Czynności prowadzone były
319
w związku z podejrzeniem naruszenia przez kierow-
nictwo Ministerstwa Sportu i Turystyki art. 32 usta-
wy Prawo zamówień publicznych. ABW badała rów-
nież sporządzenie specyfikacji istotnych warunków
zamówienia, które mogły zdaniem ABW faworyzo-
wać jeden typ sztucznej trawy, jednego producenta,
jednego dystrybutora na rynek polski i wąską grupę
wykonawców, mających dostęp do przedmiotowej na-
wierzchni na preferencyjnych warunkach. Uzyskane
materiały ABW przesłała do Prokuratury Okręgowej
w Warszawie, która odmówiła wszczęcia śledztwa,
uznając, że w tej sprawie brak jest znamion czynu
zabronionego.
Sprawami innych doniesień CBA na nieprawidło-
wości w budowie kompleksów sportowych w ramach
programu „Moje boisko – Orlik 2012” zajmowały się
też prokuratury w Krakowie i Katowicach.
Program „Moje boisko – Orlik 2012” został oce-
niony pozytywnie przez Centralne Biuro Antykorup-
cyjne, według którego:
— przykładowa SIWZ dla III edycji programu
pozwala na jego zabezpieczenie pod katem antykorup-
cyjnym,
— w najważniejszych obszarach, takich jak
wymagania dotyczące nawierzchni syntetycznych,
znajdują się zapisy zapewniające większą konkurencję
i niższe koszty realizacji,
— określone przez MSiT minimalne parametry
nawierzchni trawiastej są wystarczające dla zachow-
ania jej należytej jakości,
— z treści SIWZ usunięto nieprecyzyjne oraz wza-
jemnie się wykluczające zapisy, co sprzyjało przejrzystości
realizacji programu.
Niezależnie od powyższych kontroli weryfikujących
formułę programu i działania ministerstwa prz-
eprowadzane były przez uprawnione organy (CBA,
NIK, wojewodowie) liczne kontrole realizacji pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012” przez jednostki
samorządu terytorialnego.
Ponadto w ślad za informacjami medialnymi
opublikowany został na stronie ministerstwa w dniu
29 grudnia 2010 r. komunikat, w którym ministerst-
wo odnosi się do przedstawianych przez media zar-
zutów.
Ad 2. Działając na podstawie rozporządzenia min-
istra sportu i turystyki z dnia 6 kwietnia 2009 r.
w sprawie dofinansowania z budżetu państwa zadań
związanych z budową i remontami obiektów sportow-
ych oraz rozwijaniem sportu (Dz. U. Nr 56, poz. 463)
Ministerstwo Sportu i Turystyki jest dysponentem
środków budżetowych przeznaczonych na dofinanso-
wanie budowy kompleksów sportowych w ramach
programu „Moje boisko – Orlik 2012”. Głównym
założeniem programu „Moje boisko – Orlik 2012” jest
budowa ogólnodostępnych, bezpłatnych, nowocz-
esnych i bezpiecznych kompleksów boisk sportowych
w każdej gminie na terenie całego kraju.
Beneficjentami dofinansowania udzielanego w ra-
mach programu są jednostki samorządu terytorialne-
go, które odpowiedzialne są za przebieg procesu bu-
320
dowlanego zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.). Do beneficjenta programu jako zamawia-
jącego należy prawidłowy wybór wykonawcy robót
budowlanych zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia
2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r.
Nr 113, poz. 759, z późn zm.). Ministerstwo nie jest
inwestorem na żadnym etapie procesu budowlanego
i nie jest także zamawiającym w procedurze wyboru
wykonawcy prac budowlanych i dostawców materia-
łów. W związku z powyższym ministerstwo nie wybie-
rało dostawców nawierzchni na budowane boiska.
Należy jednak podkreślić, że znaczenie społeczne
projektu i skala tego przedsięwzięcia, a także świadomość
konkurencyjności panującej na rynku wykonawców
boisk sportowych i dostawców nawierzchni syntetyc-
znych sprawiały, że procedury związane z przy-
gotowaniem programu prowadzone były transparent-
nie. Formułując założenia do programu, ministerstwo
opracowało projekt typowy kompleksu boisk oraz
przykładową specyfikację istotnych warunków za-
mówienia. Opracowując dokumenty programowe,
ministerstwo prowadziło szerokie konsultacje w za-
kresie stworzenia typowego projektu technicznego
kompleksu boiska, jego wymogów technologicznych
i inwestycyjnych z samorządami, producentami nawi-
erzchni sportowych i firmami budujacymi obiekty
sportowe oraz Polskim Stowarzyszeniem Rozwoju In-
frastruktury Sportu i Rekreacji IAKS Polska.
Od początku realizacji projekt objęty był programem
„Tarczy antykorupcyjnej” oraz monitoringiem służb
specjalnych, tj. Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
i Centralnego Biura Antykorupcyjnego.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zagrożenia powodziowego (19920)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-19920/10), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Anny Sobeckiej w sprawie zagrożenia
powodziowego, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż od kilku lat rząd
RP realizuje zadania systemowe w zakresie zabez-
pieczenia przeciwpowodziowego kraju w postaci kon-
kretnych programów, w tym w szczególności „Pro-
gramu dla Odry – 2006”. Realizacja programu nad-
zorowana jest przez wojewodę dolnośląskiego, zaś
jego zakończenie planowane jest na 2016 r. Część
działań, tj. „Projekt ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu rzeki Odry”, którego głównym zadaniem
jest budowa suchego zbiornika przeciwpowodziowego
(polderu) Racibórz Dolny oraz odbudowa i moderni-
zacja systemu zabezpieczeń przeciwpowodziowych
Wrocławia (Wrocławski Węzeł Wodny), koordynuje
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Całkowity koszt przedmiotowego projektu wynosi
505 mln euro, zaś jego zakończenie przewidywane
jest na 2015 rok. Zakłada się, że w II połowie 2011 r.
rozpoczęte zostaną prace budowlane Wrocławskiego
Węzła Wodnego, zaś na wiosnę 2012 r. rozpocznie się
budowa zbiorniku Racibórz Dolny.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że na bieżąco mo-
nitorowana jest realizacja projektu przez komitet
sterujący projektu, a także prowadzone są działania
zmierzające do przyspieszenia powstania inwestycji
przeciwpowodziowych z wykorzystaniem przewidzia-
nych na ten cel środków finansowych pochodzących
z Unii Europejskiej, pożyczek pozyskanych z Między-
narodowego Banku Odbudowy i Rozwoju oraz Banku
Rozwoju Rady Europy.
W realizacji ww. projektu współuczestniczy resort
środowiska, w tym: Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej oraz Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej
we Wrocławiu i Gliwicach oraz marszałek wojewódz-
twa dolnośląskiego (Dolnośląski Zarząd Melioracji
i Urządzeń Wodnych).
W ramach „Programu dla Odry – 2006” od 2002 r.
zmodernizowano i wybudowano ponad 152 km wałów
przeciwpowodziowych, uregulowano ponad 880 km
rzek i potoków, wyremontowano 12 jazów i 5 śluz że-
glugowych. Dzięki programowi wybudowano 7 zbior-
ników retencyjnych w dorzeczu Odry: Topola i Ko-
zielno na Nysie Kłodzkiej (woj. dolnośląskie, opol-
skie), Stara Morawa na Morawce (woj. dolnośląskie),
Stara Woda na Lubszy (woj. lubuskie), Murowaniec
(woj. wielkopolskie), Włodzienin na Troi (woj. opol-
skie) oraz polder Krynka-Przeworno (woj. dolnoślą-
skie). Na ponad 40 innych zbiornikach retencyjnych
przeprowadzone zostały prace konserwacyjne oraz
budowlane.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż dotychczas
na realizację „Programu dla Odry – 2006”, w tym
m.in. „Projektu ochrony przeciwpowodziowej w do-
rzeczu rzeki Odry” (budowa zbiornika Racibórz i mo-
dernizacja Wrocławskiego Węzła Wodnego), wydano
w sumie 3,5 mld zł. Ogółem do 2016 r. na realizację
„Programu dla Odry – 2006” zaplanowano środki
finansowe w wysokości 9 mld zł.
Niezależnie od środków finansowych przekazy-
wanych w ramach realizacji „Programu dla Odry –
2006” Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji – z rezerwy celowej budżetu państwa na prze-
ciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych

– przekazuje dofinansowanie na naprawę urządzeń
melioracji wodnych zniszczonych przez powódź. Od
2002 r. na ww. cel wojewódzkie zarządy melioracji
i urządzeń wodnych z całego kraju otrzymały ok. 1,1
mld zł, w tym w 2010 roku ok. 0,3 mld zł na naprawę
wałów i innych urządzeń melioracji wodnych podsta-
wowych uszkodzonych bądź zniszczonych podczas
ubiegłorocznych powodzi.
Jednym z istotnych rozwiązań legislacyjnych,
które wpłynie na przyspieszenie prac w zakresie bu-
dowy infrastruktury przeciwpowodziowej, jest usta-
wa z dnia 8 lipca 2010 r. o szczególnych zasadach
przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie bu-
dowli przeciwpowodziowych (Dz. U. Nr 143, poz. 963).
Przedmiotowa ustawa umożliwi prostsze i szybsze
przejmowanie gruntów pod inwestycje przeciwpowo-
dziowe: wały, poldery czy zbiorniki retencyjne. W związ-
ku z powyższym zakłada się, iż prace nad budową
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz Dolny ule-
gną przyspieszeniu.
Ponadto w 2010 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, z rezerwy celowej budżetu pań-
stwa na przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk
żywiołowych, przekazało Ministerstwu Środowiska
– na działania realizowane przez regionalne zarządy
gospodarki wodnej w zakresie usuwania skutków po-
wodzi w infrastrukturze przeciwpowodziowej – środ-
ki finansowe w wysokości ponad 82 mln zł.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, iż za-
równo w roku bieżącym, jak i w kolejnych latach za-
dania związane z zabezpieczeniem przeciwpowodzio-
wym kraju będą kontynuowane. Środki na ten cel
zabezpieczane są corocznie, w miarę możliwości bu-
dżetu państwa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rejestracji leków generycznych
(19922)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 15 grud-
nia 2010 r., która została przekazana pismem pana
Marka Kuchcińskiego, wicemarszałka Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 18 stycznia 2011r., nr SPS-
-023-19922/11, uprzejmie informuję, iż w sprawie C-
-385/08 Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospo-
321
litej Polskiej Trybunał Sprawiedliwości UE wydał 22
grudnia 2010 r. wyrok, zgodnie z treścią którego
Rzeczpospolita Polska:
— utrzymując w mocy decyzje ministra właściwe-
go do spraw zdrowia dotyczące pozwoleń na dopusz-
czenie do obrotu generycznych produktów leczni-
czych będących odpowiednikami produktu referen-
cyjnego Plavix oraz
— wprowadzając i utrzymując w obrocie po dniu
1 maja 2004 r. produkty lecznicze, w odniesieniu do
których pozwolenia na dopuszczenie do obrotu nie
zostały wydane zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy
2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodek-
su odnoszącego się do produktów leczniczych stoso-
wanych u ludzi
– uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na
podstawie dyrektywy 2001/83 w związku z art. 13
ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2309/93.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie odpowiedzialności urzędników
skarbowych za błędne decyzje (19923)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną, przy piśmie z dnia 18 stycznia 2011 r. nr SPS-
-023-19923/11, interpelacją pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie odpowiedzialności urzędników skar-
bowych za błędne decyzje, uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
obowiązku wskazywania w uzasadnieniu decyzji da-
nych identyfikacyjnych osób podejmujących poszcze-
gólne czynności w postępowaniu podatkowym pra-
gnę wyjaśnić, że obowiązujące w urzędach i izbach
skarbowych oraz urzędach kontroli skarbowej we-
wnętrzne regulaminy pozwalają obecnie na precyzyj-
ne określenie, kto, na jakim etapie i w jakim zakresie
uczestniczył w załatwieniu konkretnej sprawy. Wska-
zanie osób mających wpływ na treść decyzji admini-
stracyjnej umożliwiają także funkcjonujące w admi-
nistracji podatkowej systemy informatyczne i urzą-
dzenia ewidencyjne, w których rejestrowane są kon-
kretne sprawy oraz wymieniane osoby, którym zo-
stały przydzielone te sprawy do załatwienia. Poza
tym każdy projekt decyzji administracyjnej przedsta-
322
wiany do akceptacji przełożonego jest parafowany
przez pracownika załatwiającego sprawę, co pozwala
na jednoznaczne wskazanie osoby odpowiedzialnej
za prowadzenie konkretnej sprawy. Jednocześnie
pragnę nadmienić, że w ramach projektu e-Podatki
i Systemu Informatycznego Wspomagania Kontroli
Skarbowej (ISKOS) jest planowane wdrożenie modu-
łu pozwalającego na zarządzanie sprawą i obiegiem
dokumentów. Systemy te będą obejmowały aspekty
dokumentowania przebiegu tworzenia aktów admi-
nistracyjnych (decyzji i postanowień) w jednostkach
administracji podatkowej. Planowane zakończenie
realizacji projektu ISKOS – sierpień 2011 r., a w przy-
padku projektu e-Podatki – koniec 2013 r. W świetle
powyższego wprowadzanie takiego obowiązku nie
jest zasadne.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że w komisyjnym
projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępo-
wania administracyjnego oraz ustawy Ordynacja po-
datkowa (druk nr 3362) przewiduje się wprowadzenie
instytucji metryki sprawy administracyjnej. Z treści
projektowanego przepisu art. 165c ustawy Ordynacja
podatkowa wynika, że metryka administracyjna do-
kumentuje wszystkie czynności podejmowane przez
poszczególne osoby w postępowaniu administracyj-
nym. W uzasadnieniu projektodawcy wskazali, że:
„Dzięki prowadzeniu na bieżąco metryki sprawy
w sprawach administracyjnych i podatkowych będzie
można nawet po upływie długiego czasu precyzyjnie
ustalić, jacy urzędnicy (oprócz osoby podpisanej pod
decyzją) uczestniczyli w przygotowaniu decyzji, przy-
gotowywali jej projekt, udzielali wskazówek co do
sposobu załatwienia sprawy i opiniowali lub zatwier-
dzali decyzję oraz w jaki sposób konkretni urzędnicy
wpływali na treść decyzji.”. W stanowisku rządu do
komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy Ko-
deks postępowania administracyjnego oraz ustawy
Ordynacja podatkowa (druk nr 3362) Rada Mini-
strów wnosi o odrzucenie projektu, z uwagi na za-
strzeżenia co do założeń, celowości i kosztów wpro-
wadzenia tej instytucji (stanowisko rządu w załącze-
niu*)). W stanowisku wskazano: Projekt przecenia
przydatność metryki sprawy administracyjnej dla
realizacji celu ustawy. Jakkolwiek wprowadzenie tej
instytucji może przyczynić się do ujawnienia uczest-
ników wewnętrznego postępowania administracyj-
nego, metryka nie jest dokumentem, który w sposób
całkowity zastąpi ustalenia postępowania dowodo-
wego organów ścigania czy organów kontroli we-
wnętrznej, zmierzające do ustalenia kręgu osób, któ-
re uczestniczyły w wydaniu decyzji, a w przypadku
wydania decyzji nieprawidłowej, do ustalenia osób,
które miałyby ponieść odpowiedzialność regresową
z uwagi na odpowiedzialność Skarbu Państwa, i do
określenia stopnia ich winy. W konsekwencji należy
uznać, że dodatkowe komplikowanie postępowania
administracyjnego poprzez wprowadzenie instytucji
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
metryki sprawy administracyjnej jest zbędne i nie-
adekwatne w stosunku do założonych celów ustawy.
Ponadto w interpelacji pani poseł podnosi, że wie-
lokrotnie polscy przedsiębiorcy ryzykowali milionowy-
mi stratami, gdy decyzje wydawane przez urzędników
skarbowych z rażącym naruszeniem prawa prowadzi-
ły ich na skraj bankructwa. Stwierdzenie to jest nie-
trafne, albowiem w 2009 r. wypłacono odszkodowania
w 17 przypadkach na łączną kwotę 2 036 591 zł.
Dodatkowo pragnę nadmienić, że od dnia 1 stycz-
nia 2009 r. obowiązują nowe zasady odnoszące się do
wykonania decyzji organu podatkowego. W myśl art.
239a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.) decyzja nieostateczna, nakładająca na stronę
obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepi-
sów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
nie podlega wykonaniu, chyba że decyzji nadano ry-
gor natychmiastowej wykonalności. Rygor natych-
miastowej wykonalności decyzji nieostatecznej może
być nadany tylko w przypadkach enumeratywnie wy-
mienionych w art. 239b ustawy Ordynacja podatko-
wa. Natomiast wykonaniu podlega decyzja ostatecz-
na, chyba że wstrzymano jej wykonanie (art. 239e
ustawy Ordynacja podatkowa). Opisane powyżej re-
gulacje w znacznym zakresie ograniczają ewentualne
szkody związane z przymusową zapłatą podatku wy-
nikającego z decyzji nieostatecznej, która następnie
byłaby uchylona lub unieważniona. Pragnę zauwa-
żyć, że w 2009 r. wydano 82 469 decyzji pokontrol-
nych (ogółem) na kwotę 1 964 503 494 zł, w tym 9932
decyzjom został nadany rygor natychmiastowej wy-
konalności na kwotę 455 371 000 zł, co stanowi od-
powiednio 12,04% ogólnej liczby wydanych decyzji
pokontrolnych oraz 23,18% określonej kwoty zobo-
wiązania podatkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie tempa budowy dróg i autostrad
(19924)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt: SPS-023-
-19924/11, przekazujące interpelację poseł Anny So-
beckiej, dotyczącą tempa budowy autostrad i dróg

ekspresowych oraz „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015”, uprzejmie przekazuję in-
formacje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015”. W kwestii przesunięcia
w czasie realizacji niektórych zadań inwestycyjnych
należy wskazać, że przygotowując projekt „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, Minister-
stwo Infrastruktury musiało dostosować jego zakres
rzeczowy do wyznaczonych limitów wydatków.
Zakres rzeczowy zawarty w programie jest wyni-
kiem aktualnych możliwości finansowych państwa
i opiera się na trzech dokumentach finansowych, któ-
re wyznaczyły możliwe ramy działania ministrowi
infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Pierwotne założenia i plany resortu infrastruktu-
ry obejmowały szerszy zakres rzeczowy zadań prze-
widzianych do realizacji. Jednak sytuacja finansów
publicznych i związana z tym konieczność szczególnej
ostrożności w dysponowaniu środkami publicznymi
spowodowały, iż realizacja części zadań inwestycyj-
nych została przesunięta w czasie. W szczególności
dotyczy to listy zadań ujętych w załączniku nr 1a,
obejmującym zadania inwestycyjne, których rozpoczę-
cie realizacji jest możliwe do 2013 r. po zabezpieczeniu
dodatkowych środków finansowych.
Należy również wskazać, że informacja dotycząca
liczby postępowań przetargowych będących w toku
i ewentualnej decyzji o ich anulowaniu nie znajduje
uzasadnienia w faktach. W chwili obecnej w trakcie
postępowania jest 39 postępowań dla zadań z zakresu
budowy dróg krajowych. Jedynie 19 z nich dotyczy in-
westycji ujętych w załączniku nr 1a do programu, za-
wierającym inwestycje priorytetowe, których budowa
może zostać rozpoczęta do 2013 r. W sytuacji pojawie-
nia się dodatkowych środków przedmiotowe zadania
będą mogły płynnie przejść w fazę realizacji.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Powiększenie limitu
da możliwość realizacji 2 ważnych zadań (przeniesie-
nie z załącznika nr 1a do załącznika nr 1):
a) budowa drogi S3 Gorzów Wielkopolski – Mię-
dzyrzecz,
b) budowa drogi S17 Kurów – węzeł Witosa.
323
W kwestii zadań infrastrukturalnych związanych
z organizacją turnieju finałowego Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 należy podkreślić,
że zadanie te zostały wymienione w „Harmonogra-
mie przedsięwzięć infrastrukturalnych związanych
z organizacją UEFA EURO 2012” – tzw. masterpla-
nie. W odniesieniu do większości zadań związanych
z Euro 2012 prowadzone są już w chwili obecnej pra-
ce budowlane.
Jednocześnie chciałbym wskazać, że informacje
dotyczące realizacji inwestycji drogowych istotnych
dla organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012 zostały przekazane pani poseł
pismami z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt: TA-
1DK-0701-2702/10, z dnia 21 grudnia 2010 r., sygn.
akt: TA1DK-0701-3746/10, z dnia 22 grudnia 2010 r.,
sygn. akt: TA1DK-0701-3793/10, a także z dnia 4 stycz-
nia br., sygn. akt: TA1DK-0701-49/11 (przesłanymi
do Marszałka Sejmu RP jako odpowiedź na interpe-
lacje pani poseł złożone w trybie art. 192 regulaminu
Sejmu). W sposób szczegółowy i kompleksowy został
przedstawiony w nich zakres rzeczowy prowadzo-
nych zadań oraz stan ich zaawansowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie reformy systemu edukacji (19925)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (znak: SPS-
-023-19925/11) w sprawie reformy systemu edukacji,
uprzejmie informuję, co następuje.
Jednym z priorytetów rządu jest doskonalenie ja-
kości kształcenia oraz wyrównywanie różnic w po-
ziomie edukacji. Służą temu między innymi:
— upowszechnienie wychowania przedszkolnego,
— obniżenie wieku rozpoczynania spełniania obo-
wiązku szkolnego,
— indywidualizacja procesu nauczania.
Ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458) wprowadza od 1 wrze-
śnia 2012 r. obowiązek szkolny dla dzieci sześciolet-
nich. W okresie trzyletnim, tj. w latach szkolnych
2009/2010, 2010/2011 i 2011/2012, poprzedzającym
wprowadzenie tego obowiązku decyzje o rozpoczęciu
324
edukacji dziecka w wieku lat sześciu podejmą rodzice
i dyrektor szkoły. Warunkiem przyjęcia dziecka do
szkoły w tym okresie będzie posiadanie przez szko-
łę odpowiednich warunków organizacyjnych, a tak-
że wcześniejsze objęcie dziecka wychowaniem przed-
szkolnym w roku poprzedzającym rozpoczęcie nauki
w szkole. Jeśli dziecko nie chodziło do przedszkola,
wymagana będzie opinia poradni psychologiczno-
-pedagogicznej dotycząca możliwości rozpoczęcia
spełniania obowiązku szkolnego przez dziecko sze-
ścioletnie.
Począwszy od roku szkolnego 2009/2010, m.in.
w klasach pierwszych szkoły podstawowej obowiązu-
je nowa podstawa programowa określona w rozporzą-
dzeniu ministra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia
2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 4, poz. 198).
Podstawa programowa została opracowana w sposób
uwzględniający różnice występujące w dojrzałości
dzieci rozpoczynających edukację szkolną. Wymaga-
nia zostały określone tak, aby mógł im sprostać uczeń
o przeciętnych możliwościach, co stwarza warunki
do indywidualizacji nauki w zależności od potrzeb
i możliwości uczniów. Ponadto podstawa programowa
edukacji wczesnoszkolnej, w szczególności klasy
I, została sformułowana w sposób umożliwiający
dzieciom łagodne wejście w okres edukacji szkolnej.
Nowa podstawa programowa stanowi, że kształtowa-
nie umiejętności czytania trzeba łączyć z nauką pi-
sania i mają o to zadbać nauczyciele edukacji wcze-
snoszkolnej.
Na poziomie wychowania przedszkolnego można
uczyć dzieci czytania, ponieważ programy autorskie
mogą rozszerzać zakres treści i umiejętności zaleca-
nych w podstawie programowej. Nie może się to jed-
nak odbywać kosztem wykształcenia gotowości dzie-
ci do nauki czytania w połączeniu z nauką pisania.
Zgodnie z założeniami nowej podstawy programowej
kształtowanie umiejętności czytania w połączeniu
z nauką pisania odbywa się na etapie edukacji wcze-
snoszkolnej (klasy I–III szkoły podstawowej). Nato-
miast zadaniem nauczycieli przedszkoli i tzw. klas
zerowych jest ukształtowanie u dzieci gotowości do
opanowania tych umiejętności w szkole.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji na-
rodowej z dnia 6 stycznia 2009 r. w sprawie dopusz-
czania do użytku szkolnego programów wychowania
przedszkolnego, programów nauczania i podręczni-
ków oraz cofania dopuszczenia (Dz. U. Nr 4, poz. 18)
podręcznik przeznaczony do kształcenia ogólnego
umożliwia uczniom ze zróżnicowanymi możliwościa-
mi nabycie umiejętności określonych w podstawie
programowej kształcenia ogólnego. Ponadto duży
wybór podręczników do edukacji wczesnoszkolnej
umożliwi nauczycielom wybór podręcznika, który
będzie dobrze przystosowany pod względem dydak-
tycznym i językowym do możliwości danej grupy
uczniów. Uwzględnienie możliwości rozwojowych
dzieci jest zadaniem szkoły podstawowej i nauczycie-
li nauczania wczesnoszkolnego, którzy są zobowiąza-
ni do zadbania o adaptację wszystkich dzieci do wa-
runków szkolnych.
Ze względu na specyfikę wychowania przedszkol-
nego, którego zadaniem jest wspomaganie rozwoju
intelektualnego i kształtowanie gotowości dziecka do
nauki czytania i pisania, w szczególności poprzez róż-
nego rodzaju zabawy i gry dydaktyczne, na tym etapie
edukacyjnym korzystanie z podręczników nie jest ko-
nieczne. Decyzja o ewentualnym korzystaniu z pod-
ręczników pomocniczych, zeszytów ćwiczeń czy in-
nych pomocy dydaktycznych należy zatem do nauczy-
ciela. Pomoce te nie wymagają dopuszczenia do użyt-
ku szkolnego przez ministra edukacji narodowej.
Od 1 września 2011 r. w placówkach wychowania
przedszkolnego prowadzone przez nauczycieli obser-
wacje pedagogiczne zakończone oceną gotowości
dziecka do podjęcia nauki w szkole wpiszą się w nową
formułę organizowania i udzielania pomocy psycho-
logiczno-pedagogicznej. Zespół nauczycieli i specjali-
stów prowadzących zajęcia z dzieckiem na podstawie
analizy potrzeb rozwojowych i edukacyjnych dziecka
oraz jego możliwości psychofizycznych zaplanuje in-
dywidualne wsparcie przedszkolne. Opracowany i re-
alizowany program działań wspierających pozwoli na
przygotowanie dziecka do rozpoczęcia realizacji obo-
wiązku szkolnego w wieku sześciu lat. Ocena efek-
tywności udzielanej pomocy umożliwi rodzicom sku-
tecznie wspierać dziecko w jego rozwoju. Jeśli po za-
kończeniu rocznego obowiązkowego przygotowania
przedszkolnego niezbędne okaże się objęcie dziecka
dalszą specjalistyczną pomocą i odroczenie obowiąz-
ku szkolnego, wówczas na podstawie opinii poradni
psychologiczno-pedagogicznej wychowaniem przed-
szkolnym będzie można objąć dziecko nawet do 8.
roku życia.
Prowadzone w Ministerstwie Edukacji Narodowej
prace zmierzają w kierunku poprawy jakości kształ-
cenia. Zmiany programowe mają przyczynić się do
lepszej realizacji zadań wychowawczych, zwiększenia
samodzielności i odpowiedzialności uczniów. Niewąt-
pliwie ważnym aspektem proponowanych zmian jest
także wdrożenie elastycznego modelu kształcenia,
lepiej dopasowanego do indywidualnych potrzeb i zdol-
ności uczniów.
Opisane zmiany programowe obowiązują od 1 wrze-
śnia 2009 r. i dotyczą przedszkola, szkoły podstawo-
wej oraz gimnazjum.
Reforma programowa na trzecim i czwartym eta-
pie kształcenia wprowadza następujące zasadnicze
zmiany:
— złączenie programowe gimnazjum oraz szkoły
ponadgimnazjlanej,
— wprowadzenie obowiązkowej nauki we wszyst-
kich podstawowych dziedzinach zapewniające każde-
mu uczniowi, bez względu na wybór szkoły, solidnej
bazy edukacyjnej pozwalającej na jego dalszy rozwój,
— zwiększenie możliwości indywidualizacji kształ-
cenia,
— skuteczną naukę języka obcego.

Wdrażanie reformy programowej w liceach ogól-
nokształcących i zasadniczych szkołach zawodowych
zakończy się za sześć lat, w roku 2015; w technikach
i liceach artystycznych – w roku 2016, zaś w liceach
uzupełniających – w roku 2017.
Ponadto należy zauważyć, że badania PISA wska-
zują na systematyczny wzrost kompetencji polskich
uczniów. PISA to program międzynarodowej oceny
w zakresie czytania, matematyki i nauk przyrodni-
czych uczniów, którzy ukończyli 15 lat. Wiek uczniów
został wybrany ze względu na fakt, że w większości
systemów edukacyjnych jest to okres, kiedy kończy
się kształcenie obowiązkowe i uczniowie podejmują
decyzje o dalszej karierze edukacyjnej i w perspekty-
wie – zawodowej. Wyniki badań PISA mają odpowia-
dać na następujące pytania: W jakim stopniu mło-
dzież jest przygotowana do podjęcia wyzwań przy-
szłości? Czy młodzi ludzie potrafią efektywnie anali-
zować, rozumować i jasno przekazywać swoje myśli?
Czy są przygotowani, by zachować zdolność uczenia
się przez całe życie? Jak kształtować programy szkol-
ne i systemy edukacji, by im w tym dopomóc? Jak
zmniejszać różnice życiowych szans między młodymi
ludźmi poprzez oświatę?
W ostatniej edycji, w 2009 r., wzięło udział 65 kra-
jów. Polska uczestniczy w badaniu od początku, tj. od
2000 r. W roku 2000, w którym zbadano uczniów
uczęszczających do szkół starego typu, Polska star-
towała z niskich pozycji (15-latkowie nie byli jeszcze
wtedy objęci reformą edukacji wdrażaną od 1999 r.).
W tamtym czasie we wszystkich dziedzinach badań
PISA odnotowano wyniki wyraźnie niższe od śred-
niej OECD.
Polsce udało się obniżyć w ciągu ostatnich 9 lat
liczbę uczniów osiągających najsłabsze wyniki w czy-
taniu. Podobnie zmniejszył się odsetek uczniów osią-
gających najsłabsze wyniki w naukach przyrodni-
czych. W tej chwili w Polsce odsetek uczniów osiąga-
jących najsłabsze wyniki w czytaniu i naukach przy-
rodniczych należy do najniższych w Europie i wyno-
si odpowiednio dla czytania 15% oraz 13,1% dla nauk
przyrodniczych. Natomiast nadal wyzwaniem pozo-
staje zmniejszenie tego odsetka w przypadku mate-
matyki. Mimo że wyniki w zakresie kompetencji
w matematyce pozostają na niezmienionym od 2006 r.
dobrym poziomie, 20% polskich uczniów osiąga słabe
wyniki. W przypadku Polski sukcesem jest też ogra-
niczenie różnic między szkołami w osiągnięciach
uczniów. W roku 2000 w Polsce występowały jedne
z największych takich różnic w krajach rozwiniętych.
Od roku 2003 Polska utrzymuje te różnice na dość
niskim poziomie, zbliżonym do państw nordyckich.
Wyniki badań PISA uznawane są za jedne z naj-
ważniejszych wskaźników rozwoju edukacji na świe-
cie. W Unii Europejskiej służą do oceny postępu edu-
kacji w Europie w latach 2000–2010 w ramach stra-
tegii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia
(strategii lizbońskiej). Wykorzystywane są także
w edukacyjnej części nowej strategii Europa 2020.
W Polsce wyniki badań PISA wykorzystywane są w naj-
325
ważniejszych dokumentach programowych, w tym
w Krajowym Programie Reform 2008–2011, w Pro-
gramie Operacyjnym „Kapitał ludzki” 2007–2013,
w raporcie Polska 2030.
Wprowadzane zmiany w edukacji dzieci i młodzie-
ży są procesem zapoczątkowanym reformą oświaty
w 1999 r. Efekty wprowadzonych wówczas zmian,
obecnie kontynuowanych, są uwidocznione w osią-
gnięciach polskich uczniów w badaniach PISA.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dzierżawy zabytkowych budynków
należących do kompleksu pokamedulskiego
klasztoru w Wigrach (19926)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację SPS-023-19926/11 pani posłanki Anny
Elżbiety Sobeckiej w sprawie warunków rozwiązania
umowy dzierżawy pokamedulskiego zespołu poklasz-
tornego, proszę przyjąć następujące wyjaśnienia.
Obiekt będący siedzibą Domu Pracy Twórczej
w Wigrach, państwowej instytucji kultury, był i jest
własnością kościelną użytkowaną przez DPT na pod-
stawie umowy zawartej 10 lipca 1973 r., wraz z anek-
sami z 1976 r. i 1994 r.
W okresie użytkowania ministerstwo łożyło sto-
sowne środki na utrzymanie, działalność statutową
oraz bieżące remonty i modernizację zabytkowego
obiektu. Jednakże ministerstwo dalsze środki mogło-
by przeznaczać w sposób bezpośredni na konserwację
i modernizację wigierskiego zespołu tylko w sytuacji
ponownego zawarcia wieloletniej umowy dzierżawy,
która oznaczałaby stabilne warunki do realizacji za-
dań statutowych państwowej instytucji kultury.
W trakcie prowadzonych rozmów dotyczących dal-
szych losów tego obiektu Jego Ekscelencja biskup
ełcki Jerzy Mazur jesienią 2008 r. poinformował
o zamiarze powołania nowej instytucji kościelnej
także w części poklasztornego zespołu dotychczas
zajmowanej przez DPT. Zamiar został zrealizowany
8 grudnia 2010 r. utworzeniem „Wigierskiego Are-
opagu Nowej Ewangelizacji” z siedzibą w pokame-
dulskim klasztorze w Wigrach (o czym biskup ełcki
oficjalnie poinformował w piśmie skierowanym do
ministra z dnia 18 stycznia 2011 r.)
W związku z wolą Jego Ekscelencji nieprzedłuża-
nia umowy dzierżawy w dniu 9 grudnia 2010 r. mi-
326
nister wypowiedział umowę dzierżawy, a następnie
wydał zarządzenie ministra kultury i dziedzictwa
narodowego nr 31 z dnia 22 grudnia 2010 r. w spra-
wie likwidacji Domu Pracy Twórczej w Wigrach.
Odnosząc się do przywoływanego przez panią po-
słankę „Porozumienia w przedmiocie powołania
wspólnej Komisji Ekspertów, zawartego w dniu 24
marca 2010 r.”, uprzejmie wyjaśniam, że przedmio-
tem prac ekspertów nie były wzajemne rozliczenia
stron wynikające z zawartej w 1973 r. umowy.
Konkludując, pragnę stwierdzić z całą mocą, iż pań-
stwo polskie zawsze łożyło środki na ochronę zabyt-
ków, niezależnie od ich formalnego statusu, tak więc
strona kościelna ma wszelkie prawa skorzystać z ist-
niejących możliwości w ramach ministerialnych pro-
gramów, może także ubiegać się o przyznanie na ten
cel środków europejskich.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy dróg
ekspresowych i autostrad (19927)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 19914, str. 315.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyżki podatku VAT (19928)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
(znak: SPS-023-19928/11) z dnia 18 stycznia 2011 r.,
przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie podwyżki stawek podatku
VAT, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Chciałbym uprzejmie poinformować, że z danych
Ministerstwa Finansów nie wynikają zmiany cen, na
które wskazuje pani poseł w swojej interpelacji. Na-
tomiast dokładne dane dotyczące ich poziomu za sty-
czeń zostaną opublikowane przez Główny Urząd Sta-
tystyczny dopiero w połowie lutego br. Uważam za-
tem, że przedstawione w przedmiotowej interpelacji
prognozy zostały sformułowane zbyt wcześnie i nie
znajdują obecnie potwierdzenia w danych statystycz-
nych – w związku z tym trudno, aby podlegały na
obecnym etapie analizie.
Pragnę zaznaczyć, że zasadnicza większość cen
w obrocie rynkowym kształtowana jest przez wiele
różnych czynników i mechanizmów rynkowych. Na-
leży zauważyć, że podatek VAT jest tylko jednym
z elementów, który ma wpływ na ceny. Podwyższenie
stawki podatku VAT o punkt procentowy przy ryn-
kowym charakterze cen towarów i usług obciążonych
powyższym podatkiem pozwala jednak zakładać, iż
wpływ podwyższenia stawek VAT na ceny będzie nie-
znaczny, a w wielu przypadkach może nie wystąpić
w ogóle (wyjaśniania w tym zakresie zostały pani
poseł udzielone w odpowiedzi na interpelację z dnia
30 listopada 2010 r., znak: SPS-023-19441/10). W związ-
ku z powyższym nie przewiduje się również zmniej-
szenia wielkości ostatecznego globalnego spożycia
i tym samym wpływów budżetowych z podatku od
towarów i usług. Jednocześnie chciałbym wyraźnie
podkreślić, iż na wielkość dochodów budżetowych
z podatku od towarów i usług oprócz zmian systemo-
wych ma wpływ ogólna kondycja gospodarki oraz
zachodzące w niej procesy makroekonomiczne, w tym
również te występujące w gospodarce światowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie skutków podwyżki podatku VAT
(19929)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 18 stycznia 2011 r., nr SPS-
-023-19929/11, przy którym przesłana została inter-
pelacja pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 15 grudnia
2010 r., nr AS/1/434/10, w sprawie skutków podwyż-
ki podatku VAT, uprzejmie informuję.
W rządowym projekcie ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw związanych z realizacją ustawy budżeto-
wej (druk sejmowy nr 3430), który przewidywał m.in.
zmiany stawek podatku od towarów i usług, w części
uzasadnienia stanowiącej syntetyczne przedstawie-
nie wyników oceny przewidywanych skutków (kosz-
tów i korzyści) społeczno-gospodarczych projektowa-
nych regulacji wskazano, jaki jest wpływ przedsta-
wionego aktu normatywnego na konkurencyjność

gospodarki i przedsiębiorczość, w tym na funkcjono-
wanie przedsiębiorstw. Ocena skutków regulacji
(OSR) jest bowiem niezbędnym, odrębnym elemen-
tem uzasadnienia każdego projektu aktu normatyw-
nego, co wynika z treści § 10 ust. 6 uchwały nr 49
Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin
pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn.
zm.).
W omówieniu OSR wskazano, że regulacje doty-
czące czasowego (tj. do dnia 31 grudnia 2013 r.) pod-
wyższenia stawek podatku VAT mogą wpłynąć za-
równo na podatników tego podatku, jak również na
ostatecznych konsumentów. Jednocześnie, podejmu-
jąc decyzję o podwyższeniu stawek podatku VAT
o 1 punkt procentowy, podjęto starania, aby po wy-
gaśnięciu z dniem 31 grudnia 2010 r. derogacji zapi-
sanej w traktacie akcesyjnym z 2003 r. wprowadzić
od dnia 1 stycznia 2011 r. najniższą stawkę podatku,
jaką w tym zakresie, zgodnie z prawem Unii Euro-
pejskiej, Polska może zastosować, tj. stawkę w wyso-
kości 5% na niektóre towary. W wyniku podjętych
działań z dniem 1 stycznia 2011 r. 5% stawka podat-
ku VAT została wprowadzona na nieprzetworzoną
żywność oraz książki i czasopisma specjalistyczne.
Ponadto w celu zminimalizowania skutków wzrostu
cen w wyniku m.in. podwyższenia stawek podatku
wprowadzono rozwiązania zabezpieczające mniej za-
możną część społeczeństwa i niektóre podstawowe
produkty żywnościowe (objęte do końca 2010 r. staw-
ką obniżoną w wysokości 7%) opodatkowano z dniem
1 stycznia 2011 r. również najniższą możliwą do sto-
sowania stawką podatku VAT w wysokości 5%.
Należy przy tym pamiętać, że skala podniesienia
wysokości stawek podatku VAT o 1 punkt procento-
wy, przy rynkowym charakterze cen towarów i usług
obciążonych tym podatkiem przy ich sprzedaży, po-
zwala zakładać, iż wpływ podniesienia stawek tego
podatku na koszty produkcji oraz ceny, a w konse-
kwencji na kondycję przedsiębiorców będzie ograni-
czony, a w wielu przypadkach może nie wystąpić
w ogóle (konkurencja rynkowa).
Należy dodatkowo zwrócić uwagę, że podwyżki
(oprócz tych wynikających z wygaśnięcia derogacji)
mają charakter tymczasowy, natomiast obniżka
stawki podatku z 7% na 5% na podstawowe artykuły
żywnościowe ma charakter trwały.
Tym samym podwyżka podatku VAT – wynikają-
ca z wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2011 r. usta-
wą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych
ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej
(Dz. U. Nr 238, poz. 1578, z późn. zm.) zmian do usta-
wy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) – nie musi
w sposób automatyczny przełożyć się na zmianę kon-
dycji polskich przedsiębiorstw.
Jednocześnie, odnosząc się do przedstawionych
przez panią poseł obaw przedsiębiorców w kwestii
braku przepisów wykonawczych związanych z wpro-
wadzeniem nowych stawek podatku VAT, uprzejmie
wyjaśniam, że w ww. ustawie z dnia 26 listopada
327
2010 r. zawarte zostały regulacje przejściowe (wpro-
wadzone zmiany w art. 41 ust. 14a–14h ustawy o po-
datku od towarów i usług) normujące w sposób kom-
pleksowy opodatkowanie podatkiem od towarów i usług
czynności dokonywanych w okresie zmian stawek
tego podatku. Równocześnie z dniem 1 stycznia 2011 r.
weszło w życie rozporządzenie ministra finansów
z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania nie-
których przepisów ustawy o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649), które zawiera m.in.
przepisy przejściowe mające na celu zminimalizowa-
nie skutków przejściowych związanych z wprowadze-
niem podwyżki podatku VAT dla dostawy książek
i czasopism.
W celu ułatwienia podatnikom dostosowania się
do zmian w podatku od towarów i usług resort finan-
sów opracował broszurę informacyjną „Najważniej-
sze zmiany w VAT od dnia 1 stycznia 2011 r.” dostęp-
ną dla podatników na stronie internetowej Minister-
stwa Finansów www.mf.gov.pl, w której omówione
zostały zarówno najważniejsze zmiany w ustawie
o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach
wykonawczych do tej ustawy. Przekazane informacje
dotyczyły m.in. zmian w zakresie stawek VAT, stoso-
wania rozwiązań szczególnych w okresie przejścio-
wym, czy też sposobu przyporządkowania nowych
stawek VAT do towarów w kasach rejestrujących.
Co do obaw przedsiębiorców, na które pani poseł
wskazuje, w kwestii zmian w zakresie prawa do od-
liczenia podatku naliczonego od zakupu samochodów
osobowych i niektórych pojazdów samochodowych
oraz paliwa wykorzystywanego do ich napędu wpro-
wadzonych ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmia-
nie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy
o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652),
uprzejmie informuję, że ich głównym celem jest wy-
eliminowanie pewnych nieprawidłowości związanych
z funkcjonowaniem rozwiązań stwarzających okre-
ślone preferencje w rozliczeniach podatkowych przy
zakupie niektórych pojazdów samochodowych, które
stawiały w uprzywilejowanej pozycji pojazdy, których
konstrukcja praktycznie nie różni się lub różni mi-
nimalnie od samochodów osobowych (tzw. samocho-
dy „z kratką”).
Wprowadzenie czasowego (tj. do dnia 31 grudnia
2012 r.) wyłączenia w zakresie odliczania podatku
naliczonego od paliwa do napędu niektórych pojaz-
dów samochodowych oraz ograniczenia prawa do od-
liczenia podatku przy zakupie tych pojazdów może
wpłynąć na liczbę sprzedawanych, leasingowanych
lub wynajmowanych pojazdów określonych modeli,
przy czym nie musi to oznaczać spadku tej liczby ogó-
łem, albowiem kryterium odliczalności podatku VAT
nie jest jedynym kryterium, jakim kierują się przed-
siębiorcy, podejmując decyzję o zakupie pojazdów sa-
mochodowych użytkowanych w działalności gospo-
darczej.
Uregulowania te przyczynią się przede wszystkim
do zrównania na rynku pozycji przedsiębiorstw wy-
korzystujących w prowadzonej działalności określone
328
modele pojazdów (konstrukcyjnie zbliżone do samo-
chodów osobowych, tzw. samochody „z kratką”) wo-
bec przedsiębiorstw użytkujących typowe samochody
osobowe.
Nie mogę zgodzić się również z twierdzeniem, że
podwyżka podatku VAT na książki czy ubranka i buty
dla dzieci stawia Polskę w czołówce państw europej-
skich pod względem obciążenia tym podatkiem. Przede
wszystkim należy zauważyć, że stawka podatku VAT
na książki, która od 1 stycznia 2011 r. wynosi 5%,
jest najniższą możliwą w tym zakresie do zastosowa-
nia stawką podatkową zgodną z prawem Unii Euro-
pejskiej. Wygaśnięcie derogacji umożliwiającej Polsce
stosowanie 0% stawki VAT na te towary do końca
2010 r. oznaczało konieczność podporządkowania się
ogólnym, obowiązującym w Unii Europejskiej, regu-
łom kształtowania wysokości stawek podatkowych.
Z opublikowanych przez Komisję Europejską tabel
stawek VAT w państwach członkowskich Unii Euro-
pejskiej wynika, że przyjęte w Polsce rozwiązania
należą do jednych z najbardziej korzystnych w Unii
Europejskiej.
Z kolei planowany w rządowym projekcie ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz
ustawy Prawo o miarach (druk sejmowy nr 3738)
wzrost stawki VAT na odzież i dodatki odzieżowe dla
niemowląt (a nie dla dzieci, jak wskazuje pani poseł)
oraz obuwie dziecięce, wiążący się z koniecznością
wykonania wyroku w sprawie C-49/09 Komisja Eu-
ropejska przeciwko Polsce, również nie oznacza, że
objęcie tej kategorii towarów podstawową stawką
VAT stawia Polskę w czołówce państw członkowskich
Unii Europejskiej pod względem obciążenia tym po-
datkiem. Jak wynika z ww. tabel stawek VAT opubli-
kowanych przez Komisję Europejską, wiele z tych
państw ma stawki podstawowe VAT zbliżone do staw-
ki obowiązującej w Polsce. Nie należy również zapo-
minać, że w dobie pogłębiających się problemów ze
zbilansowaniem budżetów krajowych od początku
2009 r. aż 12 państw członkowskich Unii Europej-
skiej podniosło wysokość stawki podatku VAT w po-
równaniu do dotychczasowego poziomu (w tym nie-
które nawet o 4–5 punktów procentowych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wysokości przyszłych emerytur
(19930)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 18 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19930/11,
dotyczące interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wysokości przyszłych emerytur, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Rozpoczęta w 1999 r. reforma polskiego systemu
emerytalno-rentowego należała do najważniejszych
reform polskiej transformacji. Przebudowa systemu
miała na celu przygotowanie polskiego systemu eme-
rytalnego do sprostania wyzwaniom wynikającym ze
starzenia się polskiego społeczeństwa poprzez zabez-
pieczenie pewności realizacji przyszłych emerytur.
Stworzony został nowy system emerytalny, w ra-
mach którego w obowiązkowej jego części wydzielono
komponent kapitałowy – otwarte fundusze emerytal-
ne, co pozwoliło na rozwój rynku kapitałowego w Pol-
sce. Jednocześnie czyni się starania służące wzrosto-
wi dodatkowych, dobrowolnych oszczędności emery-
talnych.
W nowym systemie na wysokość przyszłej emery-
tury wpływa kilka istotnych czynników, do których
należy zaliczyć:
— długość stażu ubezpieczeniowego oraz wysokość
zarobków przed dniem 1 stycznia 1999 r. (co ma od-
zwierciedlenie w wysokości kapitału początkowego),
— liczbę przepracowanych lat oraz wysokości za-
robków po dniu 31 grudnia 1998 r. (co odzwierciedla
kwota składek na ubezpieczenie emerytalne zewiden-
cjonowanych na indywidualnym koncie ubezpieczo-
nego),
— wysokość wskaźników waloryzacji składek i ka-
pitału początkowego (dotychczasowych i przyszłych),
— wiek przejścia na emeryturę (z uwagi na tzw.
średnie dalsze trwanie życia stosowane przy oblicze-
niu emerytury).
Rzeczywista wysokość emerytury w nowym sys-
temie, zgodnie z art. 25–26a ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227, z późn. zm.), ustalana jest poprzez podzie-
lenie podstawy obliczenia przez tzw. średnie dalsze
trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi
przejścia na emeryturę danej osoby, określonym
w ukończonych latach i miesiącach. Podstawą obli-
czenia emerytury jest suma zwaloryzowanego kapi-
tału początkowego oraz składek na ubezpieczenie
emerytalne, zewidencjonowanych na indywidualnym
koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedza-
jącego miesiąc, od którego przysługuje wypłata tego
świadczenia, z uwzględnieniem ich waloryzacji.
Nowa formuła ustalania wysokości świadczenia
emerytalnego w silny sposób promuje dłuższe pozo-
stawania na rynku pracy i późniejsze przechodzenie
na emeryturę. Uzależnia ona bowiem wysokość
świadczenia od wielkości zgromadzonego przez ubez-
pieczonego na indywidualnym koncie kapitału oraz
przewidywanego dalszego trwania życia w wieku
przejścia na emeryturę. A zatem w sposób oczywisty
dłuższe pozostawanie na rynku pracy sprzyja zwięk-
szeniu zgromadzonego kapitału, co w sposób istotny
przekłada się na wysokość świadczenia.

Przytoczone przez panią poseł wyniki analiz po-
kazują jedynie wysokość stóp zastąpienia dla osób
przechodzących na emeryturę w dzisiejszym wieku
emerytalnym. Nikt w Europie nie ma już dzisiaj wąt-
pliwości, że godziwe emerytury wymagają dłuższej
aktywności zawodowej. Nasz system emerytalny,
w szczególności I filar, w bardzo silnym stopniu pro-
muje dłuższą pracę.
Mając na uwadze wysokość przyszłych świadczeń,
nie można pominąć znaczenia trzeciego filaru w sys-
temie ubezpieczeń społecznych, obejmującego obec-
nie indywidualne konta emerytalne oraz instytucje
pracowniczych programów emerytalnych, spełniają-
ce wymogi formalne, mające zapewnić przyszłemu
emerytowi dodatkowe środki na starość.
Pragnę przy tym poinformować, że w dniu 24
stycznia 2011 r. do konsultacji społecznych i uzgod-
nień międzyresortowych skierowano projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjono-
waniem systemu emerytalnego, w którym zawarte
zostały m.in. rozwiązania stwarzające dodatkowe za-
chęty do dobrowolnego oszczędzania na emeryturę.
Mam nadzieję, że projekt ten w najbliższym czasie
zostanie przedstawiony Sejmowi RP i przyczyni się
do dalszego rozwoju dobrowolnych ubezpieczeń eme-
rytalnych, które zgodnie ze szczytnymi założeniami
reformy emerytalnej z 1999 r. miały stanowić źródło
dodatkowych świadczeń uzupełniających emeryturę
z ubezpieczenia obowiązkowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie prowizyjnego systemu opłat
za dzierżawę fotoradarów (19931)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-19931/
11) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pani
Anny Sobeckiej w sprawie prowizyjnego systemu
opłat za dzierżawę fotoradarów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż minister
spraw wewnętrznych i administracji, mając na uwa-
dze doniesienia odnośnie do niezgodnej z obowiązu-
jącym stanem prawnym praktyk straży gminnych
(miejskich) w zakresie współpracy z podmiotami pry-
watnymi, dzierżawienia tzw. fotoradarów od firm
prywatnych oraz zlecania przygotowania dokumen-
329
tacji skutkującej nałożeniem na sprawcę wykrocze-
nia grzywny w drodze mandatu karnego pracowni-
kom cywilnym tych firm, w maju 2010 r. zwrócił się
do wojewodów z wnioskiem o dokonanie kontroli do-
raźnych w strażach, które zawarły umowę na dzier-
żawę tych urządzeń od podmiotów prywatnych.
Kontrole przeprowadzone zostały na podstawie
art. 9 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn.
zm.), zgodnie z którym wojewoda przy pomocy ko-
mendanta wojewódzkiego (stołecznego) Policji dzia-
łającego w jego imieniu sprawuje nadzór nad działal-
nością straży gminnych (miejskich) m.in. w zakresie
wykonywania uprawnień, o których mowa w art. 12
ustawy, w tym nakładania grzywien w postępowaniu
mandatowym.
Z informacji dotychczas przekazanych przez wo-
jewodów wynika, iż skontrolowano co najmniej 70
oddziałów straży gminnych (miejskich). Podczas kon-
troli szczególną uwagę zwrócono na sprawdzenie, czy
straże gminne (miejskie) nie cedują odpowiedzialno-
ści za przygotowanie dokumentacji umożliwiającej
nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego na
podmioty zewnętrzne, czy nie uzależniają wysokości
wynagrodzenia firm dzierżawiących fotoradary od
liczby wpłaconych mandatów karnych oraz czy prze-
strzegają przepisów odnoszących się do ochrony da-
nych osobowych.
Z uwagi na fakt, iż nie wszyscy wojewodowie prze-
kazali stosowne informacje w wymaganym zakresie,
minister spraw wewnętrznych i administracji zwrócił
się do wojewodów z wnioskiem o przekazanie w ter-
minie do dnia 15 marca 2011 r. szczegółowych infor-
macji o podjętych działaniach w związku z ujawnio-
nymi nieprawidłowościami, a także informacji z re-
alizacji przez straże gminne (miejskie) zaleceń po-
kontrolnych.
Po uzyskaniu przedmiotowych informacji od wo-
jewodów MSWiA przygotuje raport końcowy z wyni-
ków kontroli, który zawierać będzie zarówno wnio-
ski, jak i zalecenia pokontrolne dotyczące wykonywa-
nia przez straże gminne (miejskie) czynności, w tym
związanych z dzierżawą fotoradarów.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie planuje
podjęcia prac legislacyjnych odnoszących się do kwe-
stii dzierżawy przez jednostki samorządu terytorial-
nego czy straże gminne (miejskie) tzw. fotoradarów
od podmiotów prywatnych.
Warto wskazać, iż dzierżawa tzw. fotoradarów od
firm prywatnych następuje w drodze umów cywilno-
prawnych zawieranych przez organy gminy bądź
w sytuacji, gdy straż gminna (miejska) jest samodziel-
ną jednostką organizacyjną gminy – przez właściwe-
go komendanta straży gminnej (miejskiej). W obec-
nym systemie prawnym dzierżawa czy inne formy
użyczenia przedmiotowego urządzenia jest możliwa
i zgodna z prawem.
Opracowana w 2008 r. przez Zespół do Spraw
Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi) (ze-
330
spół działa jako organ pomocniczy ministra spraw
wewnętrznych i administracji, a w jego skład wcho-
dzą oprócz przedstawicieli resortu spraw wewnętrz-
nych i administracji przedstawiciele samorządu te-
rytorialnego, reprezentujący Związek Miast Polskich,
Unię Metropolii Polskich oraz Krajową Radę Komen-
dantów Straży Miejskich i Gminnych) „Informacja
dotycząca postępowania straży gminnych (miejskich)
w zakresie korzystania z urządzeń samoczynnie
ujawniających i rejestrujących naruszenia przepisów
ruchu drogowego będących własnością podmiotów
prywatnych” wskazuje m.in., że postanowienia ww.
umów nie mogą przewidywać udziału podmiotów
prywatnych we wpływach gminy uzyskiwanych z grzy-
wien nakładanych w drodze mandatów karnych. Sto-
sownie do art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 13 listo-
pada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526, z późn.
zm.) wpływy gminy z grzywien nałożonych w drodze
mandatu karnego – jako dochody własne – stanowią
dochód jej budżetu. W żadnej części nie podlegają za-
tem wyłączeniu z obowiązku przekazywania ich do
budżetu gmin. Należy przy tym zaznaczyć, iż ww.
informacja nie ma charakteru wiążącego i stanowi
jedynie wskazówki odnośnie do postępowania przy
korzystaniu z tzw. fotoradarów będących własnością
podmiotów prywatnych.
Z informacji będących w posiadaniu MSWiA wy-
nika, że w chwili, gdy wojewodowie lub kontrolujący
daną straż gminną (miejską), z upoważnienia woje-
wody, funkcjonariusze Policji podejmą podejrzenie,
że dochody uzyskane z grzywien nakładanych przez
straże gminne (miejskie) w drodze mandatów kar-
nych dzielone są pomiędzy gminę a firmę prywatną,
informują o tym fakcie właściwe rzeczowo regionalne
izby obrachunkowe lub prokuraturę.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w myśl roz-
wiązań przyjętych na gruncie ustawy z dnia 29 paź-
dziernika 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu
drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225,
poz. 1466) z dniem 1 lipca 2011 r. ujawnianie naru-
szeń przepisów ruchu drogowego w zakresie dopusz-
czalnej prędkości jazdy za pomocą stacjonarnych
urządzeń rejestrujących (fotoradarów w obudowach)
zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych
należeć będzie do Inspekcji Transportu Drogowego.
Główny inspektor transportu drogowego przejmie
wszelkie obowiązki związane z zakupem, naprawą
oraz bieżącą eksploatacją i obsługą urządzeń reje-
strujących oraz obudów na te urządzenia.
Ustawa wskazuje również, że w terminie do koń-
ca marca 2011 r. generalny dyrektor dróg krajowych
i autostrad przekaże znajdujące się w jego władaniu
stacjonarne urządzenia rejestrujące i obudowy na te
urządzenia głównemu inspektorowi transportu dro-
gowego, zaś zarządcy dróg usuną urządzenia reje-
strujące oraz obudowy na te urządzenia zainstalowa-
ne w pasie dróg publicznych, eksploatowane przez
podmioty inne niż Policja, zarządcy dróg, straże
gminne i Inspekcja Transportu Drogowego. Zauto-
matyzowanym systemem sieci fotoradarów zarzą-
dzać będzie Centrum Automatycznego Nadzoru nad
Ruchem Drogowym w ramach struktury Inspekcji
Transportu Drogowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie lotnisk w miastach, w których będą
rozgrywane mecze Euro 2012 (19932)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Anny Sobeckiej
przekazaną pismem z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn.
SPS-023-19932/11), w sprawie lotnisk w miastach,
gdzie będą rozgrywane mecze Euro 2012, uprzejmie
informuję, co następuje.
Pytanie nr 1: Jakie konkretne rozwiązania za-
mierza podjąć ministerstwo, aby zorganizować ruch
lotniczy w Polsce podczas Euro 2012?
W imieniu ministra sportu i turystyki spółka
PL.2012, zgodnie z umową o powierzenie, koordynu-
je i kontroluje całość przygotowań Polski do turnieju
UEFA EURO 2012™ (w obszarach infrastruktury,
organizacji i zaangażowania społecznego). Spółka
w swojej strukturze posiada obszar odpowiedzialny
za koordynację i kontrolę przygotowań polskich por-
tów lotniczych do obsługi ruchu statków powietrz-
nych i pasażerów podczas trwania turnieju finałowe-
go. W ramach przygotowań inwestycyjnych realizo-
wanych przez właścicieli projektów zadaniem spółki
jest m.in. monitorowanie postępu realizacji projek-
tów zgłoszonych przez porty lotnicze jako tzw. pro-
jekty Euro.
W Gdańsku, Poznaniu, Wrocławiu i Warszawie
realizowane są projekty inwestycyjne związane z roz-
budową infrastruktury portów lotniczych – zarówno
infrastrukturą lotniczą (drogi kołowania i płyty po-
stojowe), jak i terminalami pasażerskimi. Celem tych
działań jest zwiększenie liczby operacji na godzinę,
w niektórych portach nawet dwukrotne – do poziomu
gwarantującego z jednej strony możliwość przyjęcia
gości turnieju w 2012 r., z drugiej umożliwiającego
wzmocnienie pozycji rynkowej portów lotniczych
w miastach gospodarzach Euro 2012 po zakończeniu
turnieju.
1. Lotnisko w Poznaniu
Zakres projektu: budowa równoległej drogi koło-
wania i rozbudowa terminalu pasażerskiego.

W chwili obecnej rozpoczęcie realizacji zaplano-
wanych inwestycji uzależnione jest od otrzymania
przez lotnisko decyzji środowiskowej – planowana
data 31 stycznia 2011 r. Brak decyzji środowiskowej
jest w chwili obecnej najpoważniejszym ryzykiem
w obszarze lotniskowym. W przypadku uzyskania
decyzji w styczniu 2011 r. prace inwestycyjne w por-
cie lotniczym w Poznaniu mają zakończyć się w kwiet-
niu 2012 r.
Status projektu
Czas. Rozpoczęcie budowy: marzec 2011 r. Zakoń-
czenie budowy terminalu: maj 2012 r.
Budżet. Budżet całkowity: 232 mln zł.
Przepustowość [h]
2009 2012
Przylotowa 900 1900
Odlotowa 500 1100
Liczba operacji 14 30
Aktualne prace/działania
— rozpoczęto przetarg na wybór inżyniera kon-
traktu dla wszystkich inwestycji portowych;
— obecnie trwają prace przygotowawcze do pro-
jektu rekonstrukcji części płyty postojowej.
2. Lotnisko we Wrocławiu
Zakres projektu: budowa płyty postojowej oraz
rozbudowa terminalu pasażerskiego.
W 2010 r. realizowano szereg prac przy budowie
nowego terminalu pasażerskiego. Obecnie budynek
jest już zamknięty i ogrzewany. Przez najbliższe mie-
siące będą prowadzone prace wykończeniowe. Inwe-
stycja zostanie zakończona w II kwartale 2011 r.
W lutym br. rozpocznie się procedura wyboru wyko-
nawcy prac związanych z rozbudową infrastruktury
lotniczej (płyta postojowa). Realizacja całości inwe-
stycji w porcie lotniczym we Wrocławiu (infrastruk-
tura lotnicza i terminal) zostanie zakończona w grud-
niu 2011 r.
Status projektu
Czas. Rozpoczęcie budowy: sierpień 2009 r. Za-
kończenie projektu: grudzień 2011 r.
Budżet. Budżet całkowity: 425 mln zł.
Przepustowość [h]
2009 2012
Przylotowa 1260 2700
Odlotowa 840 1960
Liczba operacji 15 30
Aktualne prace/działania
— budowa terminalu pasażerskiego oraz płyty
postojowej;
— wewnątrz terminalu trwają prace wykończe-
niowe;
— zakończono prace elewacyjne terminalu (za-
mknięto bryłę budynku).
3. Lotnisko w Gdańsku
Zakres projektu: budowa płyty postojowej, budo-
wa nowej drogi kołowania oraz budowa nowego ter-
minalu pasażerskiego.
Na lotnisku w Gdańsku w 2010 r. trwały zaawan-
sowane prace przy budowie terminalu II i zakończo-
no budowę 1. poziomu tego obiektu. Zmodernizowano
331
także drogę kołowania i płytę postojową – prace nad
rozbudową infrastruktury lotniskowej będą konty-
nuowane w 2011 r. Całość prac w tym porcie lotni-
czym zostanie zakończona w III kwartale 2011 r.
Status projektu
Czas. Rozpoczęcie budowy: styczeń 2010 r. Zakoń-
czenie budowy płyty i drogi kołowania: listopad/gru-
dzień 2011 r. Zakończenie budowy terminalu: marzec
2012 r.
Budżet. Budżet całkowity: 310 mln zł.
Przepustowość [h]
2010 2012
Przylotowa 760 2240
Odlotowa 760 1600
Liczba operacji 12 30
Aktualne prace/działania
— budowa terminalu pasażerskiego (przygotowa-
nie konstrukcji stalowej terminalu);
— budowa drogi kołowania i płyty postojowej.
4. Lotnisko w Warszawie
Zakres projektu: modernizacja nawierzchni lotni-
skowych (skrzyżowania dróg startowych) oraz roz-
budowa i modernizacja obiektów terminalowych.
Port lotniczy w Warszawie jest już dzisiaj przygo-
towany do UEFA EURO 2012™. Mimo to jest on mo-
dernizowany. W 2010 r. zrealizowana została najważ-
niejsza część modernizacji nawierzchni lotniskowych,
czyli całościowy remont skrzyżowania dróg starto-
wych. W marcu 2011 r. planowane jest zakończenie
prac przy terminalu A (dokończenie budowy pirsu
centralnego i połączenie z pirsem południowym).
Status projektu
Czas. Rozpoczęcie budowy: czerwiec 2008 r. Za-
kończenie budowy płyty i drogi kołowania: listopad/
grudzień 2011 r. Zakończenie budowy projektu: paź-
dziernik 2011 r.
Budżet. Budżet całkowity: 170 mln zł.
Przepustowość [h]
2009 2012
Przylotowa 3750 5000
Odlotowa 2340 3000
Liczba operacji 41 53
Aktualne prace/działania
— końcowa faza budowy terminalu II: pirsu cen-
tralnego i pirsu południowego;
— zakończono montaż elewacji;
— rozpoczęcie ogrzewania wnętrza obiektu;
— trwają intensywne prace wykończeniowe we-
wnątrz terminalu II;
— prace projektowe 2 dróg kołowania.
W kontekście przygotowań organizacyjnych spół-
ka PL.2012 wraz z partnerami realizuje szereg za-
dań, których celem jest zwiększenie możliwości ope-
racyjnych portów lotniczych poprzez optymalizację
wykorzystania istniejących i planowanych zasobów
infrastrukturalnych oraz operacyjnych.
Jednym z takich działań jest powołanie i funkcjo-
nowanie przy współpracy i zgodnie z rekomendacją
UEFA zespołu skupiającego przedstawicieli wszyst-
kich głównych portów lotniczych, tzw. National Air-
332
port Forum. Zadaniem przedmiotowego zespołu jest
podnoszenie sprawności operacyjnej obsługi portów,
wymiana informacji, doświadczeń oraz wypracowy-
wanie rozwiązań w kontekście spodziewanego ruchu
lotniczego. Jednym z uczestników forum jest Polska
Agencja Żeglugi Powietrznej, która odpowiada za ob-
sługę polskiej przestrzeni powietrznej.
Efektem działań koordynowanych w imieniu Mi-
nisterstwa Sportu i Turystyki przez spółkę celową
PL.2012 i projektów realizowanych we współpracy z
partnerami procesu przygotowań będzie sprawnie
zarządzany i koordynowany ruch lotniczy w trakcie
trwania UEFA EURO 2012™ oraz w pełni zabezpie-
czona oczekiwana przez UEFA przepustowość głów-
nych portów lotniczych wspieranych przez porty
wspomagające.
Pytanie nr 2: W jaki sposób ministerstwo zamie-
rza poradzić sobie z brakiem lotnisk, na których będą
mogły lądować duże pasażerskie samoloty?
Przede wszystkim należy stwierdzić, iż w Polsce
nie brakuje i nie zabraknie lotnisk pasażerskich ob-
sługujących ruch lotniczy i pasażerów w czerwcu
2012 r., w trakcie trwania UEFA EURO 2012™. Przy-
gotowania w obszarze lotniskowym, których celem
jest sprawne zarządzanie ruchem lotniczym i obsługą
pasażerów, są pod kontrolą i, podobnie jak całość pro-
cesu przygotowań kraju do turnieju, są wysoko oce-
niane przez UEFA.
W ramach przygotowań polskich portów lotni-
czych do obsługi ruchu podczas trwania turnieju
UEFA EURO 2012™ opracowano bazę portów wspo-
magających, które będą wspierały porty główne
mieszczące się w miastach gospodarzach Euro 2012.
Każdy główny port lotniczy będzie wspierany przez
co najmniej jeden port wspomagający przez lotniska
dedykowane do obsługi ruchu biznesowego (General
Aviation).
Lista portów głównych i wspomagających:
PORT GŁÓWNY (MIASTO
WSPOMAGAJĄCY
LOTNICZY GOSPODARZ)
WARSZAWA ŁÓDŹ
Główne
i wspomagające GDAŃSK BYDGOSZCZ
porty lotnicze
na EURO 2012
POZNAŃ ZIELONA GÓRA
WROCŁAW KATOWICE
W każdym z głównych oraz wspomagających por-
tów lotniczych rozpoczął się proces przygotowań ope-
racyjnych, w ramach którego zarządzający portem
opracowuje plan optymalizacji zasobów pola ruchu
naziemnego, tak by zapewnić wymaganą liczbę
miejsc postojowych dla samolotów pasażerskich kodu
C (rekomendowanych przez UEFA). Przedmiotowy
plan optymalizacyjny będzie stanowił jedną ze skła-
dowych planu operacyjnego, jaki każdy z portów lot-
niczych ma za zadanie przygotować.
Oprócz części optymalizacyjnej każdy plan będzie
zawierał opis obsługi ruchu w części lotniczej lotni-
ska, terminalowej i połączenia z miastem. We wszyst-
kich ww. obszarach portów lotniczych wykorzystane
zostaną tymczasowe rozwiązania proceduralne –
zmiany organizacji ustawiania statków powietrz-
nych, infrastrukturalne oraz operacyjne (dodatkowe
linie bezpieczeństwa, strefy buforowe). Należy zazna-
czyć, że w procesie przygotowań Polski do obsługi
ruchu lotniczego podczas UEFA EURO 2012™ uczest-
niczą wszystkie polskie lotniska komunikacyjne, a pro-
jekt jest realizowany w ścisłej współpracy z UEFA.
Reasumując, całość procesu przygotowań Polski
do turnieju, w tym również obszar lotniskowy i zwią-
zany z ruchem lotniczym, jest – dzięki centralnej ko-
ordynacji – pod pełną kontrolą i w zgodzie z aktual-
nymi harmonogramami, co potwierdzają wysokie
oceny UEFA.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie realizacji obietnic złożonych
przez premiera podczas exposé w 2007 r.,
dotyczących wprowadzenia podatku liniowego
(19934)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem ministra finansów przez prezesa Rady
Ministrów pana Donalda Tuska w piśmie z dnia 25
stycznia 2011 r., nr DSPA-4810-152-(1)/11, do udzie-
lenia odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny So-
beckiej wystosowaną do prezesa Rady Ministrów
przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 18 stycznia 2011 r., w sprawie realizacji
obietnic złożonych przez premiera podczas exposé
w 2007 r. dotyczących wprowadzenia podatku linio-
wego, uprzejmie informuję.
Wciąż aktualne pozostaje stanowisko wyrażone
w tym zakresie w piśmie z dnia 10 grudnia 2010 r.,
nr DD3/0602/67/KDJ/10/BMI9-16479, stanowiącym
odpowiedź na interpelację pani poseł z dnia 12 listo-
pada 2010 r.
Jak wyjaśniono w piśmie z dnia 10 grudnia 2010 r.,
rząd zakładał wprowadzenie podatku liniowego. Jed-
nakże przeprowadzenie tak głębokiej zmiany w za-
kresie podatku dochodowego od osób fizycznych uza-
leżnione zostało od stanu finansów publicznych.
Obecnie wiadomo, że bieżąca trudna sytuacja finan-
sów publicznych wymaga od rządu szczególnej roz-

wagi w planowaniu przedsięwzięć, które mogłyby
pogłębić deficyt budżetowy. Stąd też wprowadzenie
podatku liniowego nie jest obecnie rozważane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie pracujących emerytów (19935)
W związku z interpelacją pani poseł Anny Sobec-
kiej, przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-19935/11,
w sprawie „pracujących emerytów” uprzejmie wyja-
śniam, że istota konstytucyjnego prawa do zabezpie-
czenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytal-
nego polega na zagwarantowaniu minimalnego po-
ziomu świadczeń dla osób, które osiągnęły wiek eme-
rytalny i zaprzestały w związku z osiągnięciem tego
wieku aktywności zawodowej. Istota ta nie obejmuje
natomiast świadczeń emerytalnych dla tych osób,
które w związku z indywidualnymi predyspozycjami
i możliwościami postanowiły nie przerywać działal-
ności zawodowej i dysponują odpowiednimi źródłami
dochodu z tego tytułu. Konstytucja RP nie nakłada
na prawodawcę obowiązku zapewnienia jednostce
świadczeń emerytalnych wypłacanych pomimo kon-
tynuowania przez nią aktywności zawodowej.
Dla ustalenia istoty prawa do emerytury pomoc-
nicze znaczenie mogą mieć regulacje prawnomiędzy-
narodowe dotyczące tego prawa. Sprawy dotyczące
systemów emerytalnych regulują w szczególności:
Konwencja nr 35 Międzynarodowej Organizacji Pra-
cy dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na sta-
rość pracowników najemnych, zatrudnionych w przed-
siębiorstwach przemysłowych i handlowych, w wol-
nych zawodach, jak również chałupników i pracow-
ników gospodarstw domowych (Dz. U. z 1949 r. Nr 31,
poz. 223) oraz Konwencja nr 36 Międzynarodowej
Organizacji Pracy dotycząca obowiązkowego ubez-
pieczenia na starość pracowników najemnych, zatrud-
nionych w przedsiębiorstwach rolnych (Dz. U. z 1949 r.
Nr 31, poz. 225). Obie te umowy stanowią, że świad-
czenia emerytalne mogą zostać zawieszone całkowi-
cie lub częściowo w czasie, gdy zainteresowany pozo-
staje w zatrudnieniu podlegającym obowiązkowi
ubezpieczenia. Podobne rozwiązania zostały przyjęte
w Europejskim kodeksie zabezpieczenia społecznego.
Zgodnie z art. 26 ust. 3 tego kodeksu ustawodawstwo
krajowe może przewidzieć zawieszenie wypłaty świad-
czeń emerytalnych, jeżeli osoba, która miałaby do
333
nich prawo, wykonuje pewne ustalone prace zarob-
kowe, lub może przewidzieć zmniejszenie świadczeń
składkowych, jeżeli zarobek świadczeniobiorcy prze-
kracza ustaloną wysokość, oraz przewidzieć zmniej-
szenie świadczeń nieskładkowych, jeżeli zarobek
świadczeniobiorcy lub jego inne dochody, lub jedno
i drugie łącznie, przekraczają ustaloną wysokość. Po-
mimo że ta ostatnia umowa nie została ratyfikowana
przez Polskę, jej treść potwierdza ustalone rozumie-
nie istoty prawa do emerytury w prawie międzyna-
rodowym.
Wobec powyższego nie podzielam opinii, że wpro-
wadzony w życie z dniem 1 stycznia 2011 r. przepis
art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227, z późn. zm.), dodany art. 6 ustawy z dnia
16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach pu-
blicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257,
poz. 1726), narusza zasady prawa ubezpieczeniowego.
Przepis ten powoduje, że prawo do emerytury ule-
ga zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu
uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia
kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania sto-
sunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wyko-
nywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do
emerytury ustalonym w decyzji organu rentowego.
Wobec wszystkich emerytów osiągających dodat-
kowe przychody ze stosunku pracy, którym prawo do
emerytury przyznano przed dniem 1 stycznia 2011 r.,
przepis ten będzie stosowany dopiero od dnia 1 paź-
dziernika 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
wstrzyma wypłatę emerytury od tego dnia, jeśli eme-
ryt nie przedłoży wcześniej w organie rentowym
świadectwa pracy lub zaświadczenia potwierdzające-
go rozwiązanie stosunku pracy kontynuowanego bez
przerwy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał
zatrudnienie bezpośrednio przed dniem nabycia pra-
wa do emerytury. Jest to odpowiednio długie vacatio
legis, które umożliwia wszystkim emerytom konty-
nuującym zatrudnienie w macierzystym zakładzie
pracy dostosowanie się do nowej sytuacji.
Przepis ten nie będzie miał zastosowania w przy-
padku, gdy emeryt rozwiąże stosunek pracy, który
nawiązał przed nabyciem prawa do emerytury, a na-
stępnie nawiąże go ponownie z tym samym lub in-
nym pracodawcą. Długość przerwy między rozwią-
zaniem a ponownym nawiązaniem stosunku pracy
nie ma żadnego znaczenia.
Należy podkreślić, że identycznie brzmiący prze-
pis (art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) funkcjonował
w okresie od dnia 1 lipca 2000 r. do dnia 7 stycznia
2009 r. Z dniem 8 stycznia 2009 r. został on uchylony
przepisami ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o eme-
ryturach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507).
Jego zniesienie było konsekwencją realizacji przygo-
towanego przez resort pracy i polityki społecznej pro-
gramu „Solidarność pokoleń – działania dla zwięk-
szenia aktywności zawodowej osób po 50. roku życia”.
Program ten jest pakietem działań rządowych zmie-
334
rzających do poprawy stopnia zatrudnienia osób po-
wyżej 50. roku życia w Polsce. Uchylenie art. 103 ust. 2a
ustawy emerytalnej miało służyć zwiększeniu ak-
tywności zawodowej osób po 50. roku życia.
Wkrótce po uchyleniu ww. przepisu do resortu
pracy i polityki społecznej zaczęły wpływać opinie, że
– wobec kryzysu gospodarczego i pojawiających się
trudności na rynku pracy – rozwiązanie takie jest
zbyt daleko idące.
Krytyczne uwagi wobec rozwiązania pozwalają-
cego traktować emeryturę jako dodatek do pensji
przysługujący po osiągnięciu przez pracownika wie-
ku emerytalnego, a nie jako świadczenie pieniężne
mające służyć jako zabezpieczenie bytu na starość
dla osób, które ze względu na wiek nie posiadają już
zdolności do pracy zarobkowej, zgłosił m.in. rzecznik
praw obywatelskich.
Przywrócenie poprzedniego stanu prawnego w tym
zakresie poprzez wprowadzenie z dniem 1 stycznia
2011 r. do ustawy o emeryturach i rentach z FUS
przepisu art. 103a należy ocenić jako w pełni uzasad-
nione. W dobie kryzysu gospodarczego i spadku do-
chodów ze składek nieracjonalne byłoby utrzymywa-
nie rozwiązania, które zwiększa wydatki FUS na
emerytury, a tym samym pogłębia deficyt tego fun-
duszu i pośrednio wpływa na wzrost wydatków bu-
dżetowych, gdyż zwiększony deficyt w FUS wymaga
zwiększonej dotacji uzupełniającej z budżetu pań-
stwa.
Uważam, że nie ma podstaw do obaw, aby przepis
art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS
mógł być uznany za niezgodny z Konstytucją RP.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 lutego
2006 r., sygn. akt SK 45/04, orzekł bowiem, że regu-
lujący poprzednio tę kwestię, identycznie brzmiący
przepis art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS jest zgodny z Konstytucją RP.
W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konsty-
tucyjny stwierdził, że „zawieszenie wypłacania eme-
rytury stanowi niewątpliwie instrument oddziaływa-
nia na zachowanie jednostki i zmusza do dokonania
wyboru między pracą zawodową u dotychczasowego
pracodawcy a pobieraniem emerytury, nie stanowi
jednak formy ingerencji w wolność wykonywania za-
wodu i wyboru pracodawcy. Jednostka zachowuje
możliwość kontynuowania pracy u dotychczasowego
pracodawcy. Przedmiotem ingerencji jest wyłącznie
prawo do emerytury pobieranej łącznie z wynagro-
dzeniem za pracę u dotychczasowego pracodawcy.
Ingerencja ustawodawcy nie polega na zniesieniu na-
bytego prawa do emerytury ani na zmniejszeniu jego
zakresu, ale na wprowadzeniu dodatkowych warun-
ków jego realizacji. W tym kontekście możliwość po-
bierania świadczeń emerytalnych bez przerwania
działalności zawodowej u dotychczasowego praco-
dawcy stanowi przywilej, który wykracza poza po-
wszechnie przyjmowane pojęcie ubezpieczenia spo-
łecznego. Ubezpieczony musi liczyć się z tym, że usta-
wodawca, prowadząc określoną politykę społeczną,
może ograniczyć zakres tego przywileju, kierując się
interesem publicznym. Na gruncie dotychczasowych
przepisów osoby objęte ustawą o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mogły
racjonalnie zakładać, że w razie zaprzestania dzia-
łalności zawodowej w związku z osiągnięciem wieku
emerytalnego skorzystają ze swego prawa i ułożą
swoje plany życiowe, uwzględniając dochody uzyski-
wane z tytułu świadczeń emerytalnych. Zaskarżony
przepis nie narusza tych usprawiedliwionych oczeki-
wań jednostki związanych z realizacją konstytucyj-
nego prawa do emerytury”.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” (19937)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 stycznia br. (znak:
SPS-023-19937/11), przy którym została przesłana
interpelacja pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, pragnę
przedstawić następujące informacje.
W Programie Operacyjnym „Kapitał ludzki” (PO
KL) system udzielania wsparcia skierowanego do in-
dywidualnych osób (w tym przede wszystkim w for-
mie szkoleń) jest w przeważającej części zregionali-
zowany. Na poziomie dokumentów programowych
możliwe jest wprowadzanie ogólnych zasad realizacji
wsparcia szkoleniowego. Szczegółowy zakres inter-
wencji Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS)
jest natomiast doprecyzowany w corocznie przygoto-
wywanych planach działania, zawierających kryteria
wyboru projektów proponowanych przez poszczegól-
ne instytucje pośredniczące (IP). Podczas procesu
przygotowywania planów działania instytucja zarzą-
dzająca (IZ) przekazuje ogólne rekomendacje do IP
dotyczące konstruowania kryteriów wyboru projek-
tów, w tym szczególności preferowania w nich kon-
kretnych grup docelowych znajdujących się w szcze-
gólnie trudnej sytuacji na rynku pracy (np. kobiety
powracające na rynek pracy po przerwie związanej
z urodzeniem dziecka, osoby niepełnosprawne czy
długotrwale bezrobotni), oraz ukierunkowania
wsparcia pod względem specyfiki danego regionu
(np. szczególne preferowanie projektów obejmujących
szkolenia w branżach istotnych z punktu widzenia
regionalnego rynku pracy). IP w oparciu o regional-
ną specyfikę rynku pracy przedstawiają kryteria wy-
boru projektów obowiązujące w planowanych kon-

kursach do zatwierdzenia przez Komitet Monitoru-
jący PO KL.
Dbałość o zapewnienie wysokiej jakości oferty
szkoleniowej spoczywa również na projektodawcy,
którego obowiązkiem jest dokonanie pogłębionej ana-
lizy potrzeb szkoleniowych oraz zapewnienie zindy-
widualizowanego wsparcia, dostosowanego do po-
trzeb poszczególnych uczestników projektu. IZ wspie-
ra proces odpowiedniego przygotowania projektu
poprzez tworzenie systemu ich wyboru, wymagają-
cego od projektodawcy dokonania szczegółowej ana-
lizy problemów danej grupy docelowej, doboru odpo-
wiednich i efektywnych działań prowadzących do
uzyskania mierzalnych rezultatów. W związku z wpro-
wadzeniem z początkiem 2011 r. nowego wzoru wnio-
sku o dofinansowanie projektu, zgodnego z metodo-
logią zarządzania cyklem projektu, spodziewana jest
pozytywna zmiana jakościowa projektów wyłania-
nych do dofinansowania od początku 2011 r. Niemniej
jednak IZ dostrzega dość niski wpływ interwencji
EFS na poziom upowszechnienia kształcenia usta-
wicznego w Polsce, który pomimo zdecydowanego
boomu edukacyjnego wśród młodzieży i młodszych
osób dorosłych oraz rosnącej podaży szkoleń charak-
teryzuje trwający już ponad dekadę zastój. Na niski
poziom uczestnictwa dorosłych w lifelong learning
w Polsce wpływa wiele czynników, w tym archaiczny
model uczenia zdominowany przez podejście szkolne
(podobne do edukacji dzieci i młodzieży). Zauważalny
jest również niski poziom zaangażowania pracodaw-
ców w organizowanie szkoleń dla pracowników, co
wynika m.in. z faktu, iż tego typu wsparcie jest udzie-
lane w formie pomocy publicznej.
Należy przy tym również podkreślić, że europej-
ski wskaźnik uczestnictwa dorosłych w kształceniu
ustawicznym zgodnie z metodologią stosowaną przez
Eurostat obliczany jest jako udział osób w wieku 25–
–64 lat uczących się i dokształcających się w ludności
ogółem w tej samej grupie wieku w okresie 4 tygodni
przed badaniem, co nie odzwierciedla wpływu PO KL
na poziom kształcenia ustawicznego. Osoby rzadziej
uczestniczące w szkoleniach mają mniejszą szansę na
znalezienie się w ramach ww. wskaźnika. System
szkoleń funkcjonujący w niektórych krajach UE re-
alizowany jest w systemie on the job, dzięki czemu
pracownicy szkolą się systematycznie. Uwagę zwra-
cają również znaczne rozbieżności w uczestnictwie
w kształceniu i szkoleniu osób z niskim i wysokim
poziomem wykształcenia, które świadczą o słabo roz-
winiętym systemie wsparcia uczenia się dorosłych.
W tym kontekście charakterystyczne dla Polski jest
również podnoszenie kwalifikacji głównie przez oso-
by wyposażone w pewien zestaw kompetencji, pod-
czas gdy podstawową grupą odniesienia dla skutecz-
nej realizacji działań w obszarze lifelong learning
powinny być osoby o niskich kwalifikacjach. Powyż-
sza sytuacja wymaga znaczących zmian o charakte-
rze systemowym. Tego typu inicjatywy są wspierane
w ramach PO KL, w szczególności w zakresie opra-
cowania strategicznych dokumentów wspierających
335
uczenie się przez całe życie. Prace nad dokumentem
strategicznym w tym zakresie są prowadzone przez
powołany zarządzeniem prezesa Rady Ministrów
Międzyresortowy Zespół do spraw uczenia się przez
całe życie, w tym krajowych ram kwalifikacji.
W I kwartale 2011 r. planowane jest przyjęcie osta-
tecznej wersji przedmiotowego dokumentu w ramach
zespołu.
W celu zwiększenia jakości udzielanego w ramach
PO KL wsparcia IZ prowadzi badania ewaluacyjne,
których rekomendacje są uwzględniane w ramach
systemu wdrażania programu. Jednym z cyklicznych
badań zmierzających do weryfikacji skuteczności po-
mocy udzielanej ze środków EFS jest badanie osią-
gniętych wartości wskaźników rezultatu komponen-
tu regionalnego PO KL (http://www.efs.gov.pl/Ana-
lizyRaportyPodsumowania/Documents/FINAL_ra-
port_wsk_POKL_21.pdf). Celem tego badania jest
okresowa ocena rezultatów wsparcia programu, skie-
rowanego do osób bez zatrudnienia. Aktualnie Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego dysponuje wynikami
pierwszego etapu z tego badania (przeprowadzonego
na początku 2010 r.) i dotyczącego sytuacji osób
otrzymujących wsparcie w ramach realizowanych
w PO KL projektów w roku 2009. Wyniki pokazują,
że po zakończeniu udziału w projektach znalazło za-
trudnienie około 45% osób bezrobotnych, tj. 50 tys.
osób, które były bezrobotne w momencie przystąpie-
nia do projektu. Ponadto 7% osób bezrobotnych, któ-
re w 6 miesięcy po zakończeniu udziału w projektach
rozpoczęły prowadzenie własnej działalności gospo-
darczej, zatrudnia obecnie od 2 do 10 pracowników,
prowadząc własną firmę. Zatem już w tak krótkim
okresie od uzyskania wsparcia z EFS bezrobotni two-
rzą miejsca pracy nie tylko dla siebie, ale również dla
innych osób. Jest to możliwe m.in. dzięki wsparciu
szkoleniowemu w zakresie zakładania i prowadzenia
działalności gospodarczej.
W przypadku wsparcia realizowanego na rzecz
osób pracujących zauważalna jest stopniowa specja-
lizacja wsparcia oferowanego dla osób pracujących.
Oprócz zazwyczaj popularnych w tego typu projek-
tach szkoleń językowych (22%) oraz komputerowych
(17%) oferowane są szkolenia, dedykowane dla kon-
kretnych branż, a nawet zawodów (41%), nauczycieli,
księgowych, pracowników sektora publicznego, a tak-
że gastronomów czy pracowników sektora drzewne-
go. W pół roku po zakończeniu udziału w projekcie
wzrosły zarobki 22% osób pracujących, w tym u co
czwartego mężczyzny i blisko co piątej kobiety. Zwięk-
szono wynagrodzenia osobom młodym do 24 roku
życia oraz pracownikom w wieku 25–34 lat (odpo-
wiednio 37% i 23%). Wyniki pozyskane w ramach
badania podkreślają również korzyści płynące dla
pracodawców, w związku z uczestniczeniem ich pra-
cowników w projektach współfinansowanych przez
EFS. Najczęstsze deklarowane motywy uczestnicze-
nia we wsparciu to zdobywanie nowych umiejętności
oraz bycie cenniejszym pracownikiem w oczach swo-
jego pracodawcy.
336
Wyniki badania dostarczyły również informacji
na temat tego, jak uczestnicy projektów oceniają
otrzymaną pomoc, w jakim stopniu zdobyte w pro-
jekcie umiejętności okazały się dla nich przydatne,
a jakie formy wsparcia najbardziej skuteczne. Ponad
90% badanych w ramach wszystkich ocenianych
priorytetów było zdecydowanie lub raczej usatysfak-
cjonowanych z udziału w projekcie PO KL. Badani
nie mieli także większych zastrzeżeń co do sposobu
organizacji oferowanych im szkoleń. Bardzo wysoko
cenione są kompetencje osób prowadzących zajęcia,
warunki lokalowe oraz wielkość grup. Jednocześnie
ankietowani wskazali obszary, które należy w pro-
jektach usprawnić, takie jak: zwiększenie nacisku na
kształcenie umiejętności praktycznych czy lepsza se-
lekcja uczestników, tak aby realizowane projekty
były adekwatne do poziomu ich wiedzy i indywidual-
nych potrzeb. Wyniki tego typu badań są przekazy-
wane do instytucji prowadzących nabór projektów,
aby w przyszłości dofinansowywane były inicjatywy
jeszcze lepiej dostosowane do występujących potrzeb.
Kolejny etap niniejszego badania właśnie się rozpo-
czyna, a jego wyniki będą znane w II kwartale br.
Należy jednocześnie podkreślić, iż przy interpre-
tacji skuteczności programu trzeba mieć na uwadze
sytuację na rynku pracy w okresie, w którym prowa-
dzono badanie – uczestnicy PO KL kończyli udział
w projektach w okresie wzrostu bezrobocia (od czerw-
ca 2009 r.). IZ PO KL na podstawie doświadczeń
z wdrażania programu oraz poprzez uwzględnianie
rekomendacji z przeprowadzanych badań ewaluacyj-
nych na bieżąco wprowadza zmiany w systemie re-
alizacji PO KL celem zwiększenia efektywności ofe-
rowanego wsparcia. W kontekście zwiększenia efek-
tywności wsparcia o charakterze szkoleniowym pro-
wadzone były lub w najbliższym czasie będą prowa-
dzone następujące prace:
— wdrażanie rekomendacji z badań ewaluacyj-
nych dotyczących m.in. zapewnienia wysokiego po-
ziomu zatrudnialności uczestników projektów w ra-
mach PO KL. W tym celu IZ PO KL w zaleceniach
dla instytucji pośredniczących w zakresie formuło-
wania i stosowania szczegółowych kryteriów wyboru
projektów na 2011 r. zwróciła uwagę na potrzebę za-
pewnienia efektywności zatrudnieniowej realizowa-
nego wsparcia, w tym poprzez zatrudnienie uczest-
ników projektu przez beneficjenta lub partnera po
zakończeniu udziału w projekcie (poddziałania 6.1.1,
6.1.3). W wyniku tych działań w planach działania
na 2011 r. w wielu regionach zastosowane zostały
kryteria premiujące projekty kompleksowe, uwzględ-
niające indywidualnie dobrane formy wsparcia oraz
nastawione na rezultat – znalezienie zatrudnienia
dla uczestników projektu,
— analiza dotychczasowego udzielanego wsparcia
w ramach tzw. przeglądu śródokresowego PO KL,
w tym w m.in.:
a) przeprowadzenie konsultacji z Komisją Euro-
pejską na temat działań dotyczących zwiększenia
udziału osób dorosłych w kształceniu ustawicznym,
b) koncentracja działań dotyczących wspierania
kształcenia ustawicznego dorosłych w ramach jedne-
go priorytetu – obecnie obszar ten jest wspierany
w ramach priorytetów VIII i IX. Zmiana sposobu
wdrażania wsparcia w tym obszarze powinna przy-
czynić się do uzyskania bardziej kompleksowego
wsparcia w ramach jednego projektu,
— bieżące przekazywanie zaleceń formułowanych
przez IZ dotyczących zwiększenia jakości i efektyw-
ności realizowanego wsparcia szkoleniowego do IP
odpowiedzialnych za określanie kryteriów wyboru
projektów,
— dalsze usprawnianie systemu wyboru projek-
tów w celu wyłaniania tych przedsięwzięć, które
będą mogły zagwarantować jak największą efektyw-
ność zatrudnieniową.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie gazu łupkowego (19938)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-19938/
11), przy którym przesłana została interpelacja pani
poseł Anny Sobeckiej, przedstawiam poniższe infor-
macje w sprawie poruszonej przez panią poseł.
Na wstępie pragnę poinformować, że po otrzyma-
niu interpelacji Ministerstwo Gospodarki zwróciło
się pismem z dnia 24 stycznia 2011 r. do Lane Ener-
gy Poland sp. z o.o. z prośbą o przedstawienie stano-
wiska spółki w sprawie oceny – na obecnym etapie
– prowadzonych poszukiwań gazu łupkowego w oko-
licach Łebienia oraz planowanych dalszych działań
w tej dziedzinie. Spółka nie udzieliła odpowiedzi
w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z obowiązującym
prawem – ustawą Prawo górnicze i geologiczne – spół-
ka, która otrzymała koncesję na poszukiwanie i roz-
poznawanie złóż węglowodorów, jest zobligowana do
przedłożenia odpowiedniego raportu ministrowi śro-
dowiska. Zatem dysponentem szczegółowych infor-
macji dotyczących postępu w rozpoznaniu złóż wę-
glowodorów jest minister środowiska. Według stanu
na 1 stycznia 2011 r. łączna liczba udzielonych kon-
cesji na poszukiwanie i rozpoznawanie niekonwen-
cjonalnych złóż węglowodorów wynosiła 79.

Odnosząc się do drugiego pytania zawartego
w interpelacji, dotyczącego korzyści dla gospodarki
polskiej z faktu pozyskania gazu łupkowego, na
wstępie pragnę podkreślić, że dla rzetelnej oceny
korzyści płynących z zagospodarowania tego gazu
niezbędne jest przede wszystkim potwierdzenie
wielkości zasobów gazu w złożach niekonwencjonal-
nych, a także określenie kosztów pozyskania tego
gazu. Ministerstwo Gospodarki, mając na uwadze
przyszłe korzyści gospodarki wynikające z pozyska-
nia gazu łupkowego, angażuje się w inicjatywy ma-
jące na celu pogłębienie współpracy pomiędzy przed-
siębiorstwami i przedstawicielami administracji
państwowej zaangażowanymi w realizację projektu
shale gas w Polsce (tzw. platforma współpracy). Za-
daniem platformy jest eliminacja barier powstają-
cych w trakcie całego procesu prac poszukiwaw-
czych i eksploatacyjnych.
Głównym działaniem w tym zakresie jest stały
dialog i wymiana informacji w celu stworzenia wspól-
nej koncepcji wsparcia i wyszukania możliwości po-
prawy efektywności jego realizacji. Ministerstwo Go-
spodarki bierze także udział w pracach międzyresor-
towego zespołu ds. gazu łupkowego, który został
powołany przez Ministerstwo Środowiska. Warto
także dodać, że Polska została zaproszona przez De-
partament Stanu USA do udziału w amerykańskiej
inicjatywie – Global Shale Gas Initiative (GSGI). Ini-
cjatywa ta umożliwi uzyskanie wsparcia ze strony
amerykańskiej administracji w zakresie całokształtu
zagospodarowania złóż gazu łupkowego. W dniach
23–25 sierpnia 2010 r. Polska uczestniczyła w konfe-
rencji GSGI, do udziału w której zaproszono również
inne kraje: Chiny, Indie, Jordanię, RPA, Litwę Ło-
twę, Estonię, Rumunię i Bułgarię. Celem konferencji
było przedstawienie doświadczeń amerykańskich
w zakresie poszukiwań, wydobycia i produkcji gazu
łupkowego oraz zainicjowanie szerszej współpracy
między państwami zainteresowanymi rozwojem gazu
niekonwencjonalnego.
Zakładając udokumentowanie złóż gazu łupkowe-
go w Polsce oraz konkurencyjne koszty jego pozyska-
nia, do korzyści płynących z zagospodarowania tych
złóż należałoby zaliczyć:
— zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego
Polski poprzez przyrost pozyskania gazu ze złóż ro-
dzimych, a także możliwości eksportu gazu do krajów
sąsiednich,
— rozwój wykorzystania gazu w ciepłownictwie
i sektorze wytwarzania energii elektrycznej,
— rozwój wykorzystania gazu ziemnego jako pa-
liwa w transporcie (technologia CNG),
— pozyskanie najnowocześniejszej technologii po-
szukiwawczej i eksploatacyjnej przez polskie przed-
siębiorstwa, co zdecydowanie zwiększy znaczenie
kraju na arenie międzynarodowej.
Warto podkreślić, że już na obecnym etapie – po-
szukiwania złóż gazu niekonwencjonalnego, można
zauważyć pewne korzyści wynikające z obecności
spółek zainteresowanych projektem gazu łupkowego.
337
Do korzyści tych należy zaliczyć m.in. wzrost przy-
chodów polskich firm poszukiwawczych i wiertni-
czych wynikający z realizacji prac zleconych przez
spółki posiadające koncesje na poszukiwanie i rozpo-
znawanie złóż węglowodorów.
Przedkładając powyższe informacje, wyrażam
przekonanie, że będą one stanowiły wyczerpującą
odpowiedź na zgłoszone przez panią poseł pytania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie możliwości korzystania
przez urzędy skarbowe z danych zawartych
w Krajowym Rejestrze Sądowym (19939)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Sobeckiej z dnia 15 grudnia
2010 r., przekazaną przy piśmie z dnia 18 stycznia
2011 r., nr SPS-023-19939/11, w sprawie możliwości
korzystania przez urzędy skarbowe z danych zawar-
tych w Krajowym Rejestrze Sądowym, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 136 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997
r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.
60, z późn. zm.) strona może działać przez pełnomoc-
nika, chyba że charakter czynności wymaga jej oso-
bistego działania.
Na podstawie art. 137 § 3 Ordynacji podatkowej
pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo
poświadczony odpis pełnomocnictwa. Adwokat, rad-
ca prawny, a także doradca podatkowy mogą sami
uwierzytelnić odpis udzielonego im pełnomocnictwa
oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich
umocowanie. Organ podatkowy może w razie wąt-
pliwości zażądać urzędowego poświadczenia podpi-
su strony.
Bezsporne ustalenie właściwego umocowania oso-
by składającej pełnomocnictwo stwarza gwarancje,
że osoba ta jest legitymowana do działania w sprawie,
co chroni stronę przed skutkami rozstrzygnięć orga-
nów podatkowych dotyczących jej praw i obowiązków,
podjętych w postępowaniu prowadzonym z udziałem
osoby nieuprawnionej. Weryfikacja przez organ po-
datkowy prawidłowości umocowania strony w kon-
kretnej sprawie jest niezwykle istotna z punktu wi-
dzenia skutków procesowych niezawinionego nie-
uczestniczenia strony w postępowaniu. Pozbawienie
338
strony udziału w postępowaniu podatkowym jest
wadą postępowania, która stanowi przesłankę jego
wznowienia wymienioną w art. 240 § 1 pkt 4 ustawy
Ordynacja podatkowa.
W razie powzięcia uzasadnionych wątpliwości co
do uprawnień osób udzielających pełnomocnictwa
w imieniu osoby prawnej, np. spółki kapitałowej,
organ podatkowy jest zobligowany do ich wyjaśnie-
nia w oparciu o dokument wykazujący takie umo-
cowanie.
Pragnę w tym miejscu podkreślić, że praktyka
organów podatkowych polegająca na żądaniu w ta-
kich przypadkach odpisu z Krajowego Rejestru Są-
dowego jest zdeterminowana uregulowaniami usta-
wy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze
Sądowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186, z późn.
zm.). Art. 4 ust. 3 tej ustawy przewiduje wydawanie
przez Centralną Informację Krajowego Rejestru Są-
dowego odpisów, wyciągów i zaświadczeń oraz udzie-
lanie informacji z rejestru w formie papierowej i w dro-
dze elektronicznej, przy czym moc dokumentów
urzędowych zastrzeżona jest wyłącznie dla formy
papierowej. W kwestii wartości dowodowej elektro-
nicznych wydruków z Krajowego Rejestru Sądowego
wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Warszawie, m.in. w wyroku z dnia 17 lutego 2010 r.
sygn. akt III SA/Wa 1837/09, w którym stwierdził,
że takie wydruki „…nie mają waloru dokumentu w ro-
zumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r.
o Krajowym Rejestrze Sądowym”.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że w obec-
nym stanie prawnym na gruncie ustawy o Krajo-
wym Rejestrze Sądowym właściwą formą wykaza-
nia umocowania organu spółki kapitałowej jest od-
pis z Krajowego Rejestru Sądowego, a nie dane po-
brane z tego rejestru przez organ podatkowy w po-
staci wydruku elektronicznego. Pragnę przy tym
podkreślić, że dotychczas nie wpłynęły do ministra
finansów skargi dotyczące nieuzasadnionego żąda-
nia przez organy podatkowe od pełnomocników od-
pisów z Krajowego Rejestru Sądowego, co nie po-
twierdza tezy o nadużywaniu przez organy swoich
uprawnień poprzez wymaganie tych odpisów w każ-
dym przypadku.
Dodać należy, że aktualnie przedmiotem prac le-
gislacyjnych w Sejmie jest rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym
(druk nr 3657), który w dodawanym art. 4 ust. 4aa
przewiduje, że pobrane samodzielnie wydruki kom-
puterowe aktualnych informacji o podmiotach wpi-
sanych do rejestru mają moc zrównaną z mocą doku-
mentów wydawanych przez centralną informację,
o których mowa w ust. 3, jeżeli będą posiadały cechy
umożliwiające ich weryfikację z danymi zawartymi
w rejestrze. W przypadku samodzielnego pobrania
wydruków komputerowych kopii dokumentów prze-
kazanych do katalogu cechy umożliwiające ich wery-
fikację zastępują poświadczenie za zgodność z doku-
mentami znajdującymi się w aktach rejestrowych.
Z uzasadnienia projektu wynika, że w tym przypad-
ku samodzielnie sporządzony wydruk nie będzie miał
mocy zrównanej z dokumentem urzędowym, a będzie
poświadczoną kopią.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w służbie zdrowia (19940)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie sytuacji w służ-
bie zdrowia, przekazaną przy piśmie pana Marka
Kuchcińskiego, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 18
stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19940/11, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004
r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, ze zm.) świadczeniobiorcy mają prawo do świad-
czeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowa-
nie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wcze-
sne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz
zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie.
Wykazy oraz warunki realizacji świadczeń gwaran-
towanych w poszczególnych zakresach świadczeń
określają rozporządzenia ministra zdrowia wydane
na podstawie art. 31d ww. ustawy. Natomiast warun-
ki zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, w tym warunki wymagane
od świadczeniodawców zainteresowanych zawarciem
umowy oraz szczegółowe zasady rozliczania i finan-
sowania tych świadczeń, określają zarządzenia pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia.
W odpowiedzi na pytanie zawarte w przedmioto-
wej interpelacji w kwestii podwyższenia stawki kapi-
tacyjnej za świadczenia wykonywane przez lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej uprzejmie informuję,
że zgodnie z jednym z punktów podpisanego w dniu
22 grudnia 2010 r. porozumienia pomiędzy przedsta-
wicielami Federacji Związków Pracodawców Ochro-
ny Zdrowia Porozumienie Zielonogórskie a ministrem
zdrowia i prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia
było zobowiązanie się do przeprowadzenia analizy
stanu finansów Narodowego Funduszu Zdrowia ze
wskazaniem, iż w sytuacji, w której stan ten będzie
pozwalać na jakiekolwiek zwiększenie finansowania
świadczeń zdrowotnych, zwiększenie to będzie obej-

mować świadczeniodawców udzielających świadczeń
gwarantowanych lekarza podstawowej opieki zdro-
wotnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż 26 stycznia
br. został powołany Zespół do spraw opracowania
zmian systemu organizacji podstawowej opieki zdro-
wotnej, które przyczynią się do zwiększenia dostęp-
ności świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdro-
wotnej. Podczas prac tego zespołu mają być omawia-
ne także kwestie odnoszące się do finansowania
świadczeń gwarantowanych w zakresie podstawowej
opieki zdrowotnej W skład ww. zespołu wchodzą mię-
dzy innymi konsultanci krajowi w dziedzinach me-
dycyny, tj. pediatrii, chorób wewnętrznych, medycy-
ny rodzinnej, w dziedzinie pielęgniarstwa rodzinne-
go, oraz przedstawiciele: Narodowego Funduszu
Zdrowia, Naczelnej Izby Pielęgniarek i Położnych,
Naczelnej Izby Lekarskiej i reprezentatywnych orga-
nizacji świadczeniodawców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w NFZ (19942)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelacje pani Anny Sobeckiej posła na Sejm RP z dnia
15 i 17 grudnia 2010 r. w sprawie sytuacji finansowej
NFZ, przekazanych przy pismach marszałka Sejmu
z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19942/11
oraz SPS-023-19948/11, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących informacji.
Zgodnie z przepisami art. 97 ust. l i 2, art. 102 ust. 5
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
Narodowy Fundusz Zdrowia zarządza środkami
finansowymi pochodzącymi ze składek na ubez-
pieczenie zdrowotne oraz prowadzi gospodarkę fi-
nansową funduszu i działa w imieniu własnym na
rzecz ubezpieczonych oraz osób uprawnionych do
tych świadczeń na podstawie przepisów o koordyna-
cji w zakresie środków pochodzących ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne.
W związku z powyższym minister zdrowia wystą-
pił do prezesa NFZ o przedstawienie stanowiska do
przedmiotowej sprawy poruszonej w ww. interpela-
cjach.
339
Zgodnie z wyjaśnieniami otrzymanymi od preze-
sa funduszu, uzyskanie przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w roku 2010 mniejszych przychodów ze
składek na ubezpieczenie zdrowotne przekazywa-
nych za pośrednictwem Kasy Rolniczego Ubezpiecze-
nia Społecznego, skutkujące w konsekwencji zmianą
planu finansowego NFZ na rok 2010 z dnia 16 grud-
nia 2010 r., było spowodowane w szczególności niż-
szą ceną kwintala żyta za pierwsze trzy kwartały
2009 r. (będącą podstawą do określenia wymiaru
składki za rolników podlegających ubezpieczeniu spo-
łecznemu rolników za okres od stycznia do paździer-
nika 2010 r.), niż pierwotnie prognozowano.
Do określenia przychodów ze składki na ubez-
pieczenie zdrowotne od tej grupy ubezpieczonych
w KRUS w trakcie całego 2010 r. przyjęto, na etapie
prognozowania, cenę żyta w kwocie 41,07 zł, (okre-
śloną przez ministra finansów w piśmie z dnia l lip-
ca 2009 r., znak: FS12-6160-9/DIS/09), przy rzeczy-
wistej zrealizowanej cenie kwintala żyta za pierwsze
trzy kwartały 2009 r. wynoszącej 34,10 zł/dt (ko-
munikat prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
z dnia 19 października 2009 r. w sprawie średniej
ceny skupu żyta za okres pierwszych trzech kwar-
tałów 2009 r., M.P. z 2009, Nr 68, poz. 886).
W nawiązaniu do kwestii niższych niż planowano
przychodów ze składek na ubezpieczenie zdrowotne
za rok 2010 przekazywanych za pośrednictwem Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych, ze wstępnych infor-
macji wynika, iż wartość przychodów ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne za 2010 r. przekazywanych
za pośrednictwem ZUS była niniejsza od wartości
planowanej o ponad 400 mln zł. Ostateczna weryfi-
kacja wartości przedmiotowych przychodów możliwa
będzie na przełomie lutego i marca 2011 r., po otrzy-
maniu z ZUS ostatecznych informacji o między in-
nymi kwocie składek należnych z tytułu ubezpiecze-
nia zdrowotnego za rok 2010.
Prezes funduszu poinformował ponadto, iż plan
finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia na rok
2011 został opracowany zgodnie z przepisami ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych oraz przepisami wydanymi na
podstawie delegacji w niej zawartych, w tym w szcze-
gólności na podstawie:
— trzyletniej prognozy przychodów na kolejne
lata 2011–2013, opracowanej zgodnie z postanowie-
niami ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych w czerwcu
2010 r. na podstawie zrealizowanych przychodów
w roku 2009, w tym w szczególności przychodów ze
składek na ubezpieczenie zdrowotne, prognozowanej
realizacji przychodów w roku 2010 (w oparciu o re-
alizację roku 2009), w tym przychodów ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne z uwzględnieniem wskaź-
nika niedoszacowania przypisu składki na ubezpie-
czenie zdrowotne oraz dostępnych na tym etapie
wskaźników makroekonomicznych dla lat 2010–
–2013 (w większości zgodnych z „Założeniami pro-
jektu budżetu państwa na rok 2011,
340
— trzyletniej prognozy kosztów na kolejne lata
2011–2013.
Wysokość środków finansowych przewidzianych
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej w roku
2011 została określona w planie finansowym Naro-
dowego Funduszu Zdrowia na rok 2011 (zatwierdzo-
nym przez ministra zdrowia w porozumieniu z mini-
strem finansów w dniu 13 sierpnia 2010 r.) i wyniosła
56 663 995 tys. zł, w tym w OW NFZ 56 241 540 tys.
zł i jest wyższa od planu odniesienia, czyli planu fi-
nansowego NFZ na 2010 rok z dnia 16 grudnia 2009 r.,
odpowiednio o 2 587 566 tys. zł i o 2 592 341 tys. zł
i spełniają wymóg określony w art. 3 ust. 4 ustawy
z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374), stanowią-
cy, iż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2011 r. nie może
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
Narodowego Funduszu Zdrowia w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia na 2010 r., z 16
grudnia 2009 r.
Średni wzrost środków w ÓW NFZ wyniósł 4,83%.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań należy poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. l oraz art. 136 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważana w konkretnej sy-
tuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami
finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. l ww. ustawy dotyczących gospodar-
ki finansowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgod-
nie z którymi plan finansowy Narodowego Funduszu
Zdrowia jest zrównoważony w zakresie przychodów
i kosztów. Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 cy-
towanej ustawy, łączna suma zobowiązań Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć
wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
Nielimitowanych, m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe, powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy o świadczeniach,
świadczeniodawca zobowiązany jest do prowadzenia
list oczekujących na planowe świadczenia. W związ-
ku z powyższym, kierujący placówką lub inne osoby
odpowiedzialne za organizację pracy zakładu opieki
zdrowotnej powinny uwzględnić w ramach ustalo-
nego planu umowy zarówno realizację świadczeń
planowych, jak i nagłych – w odpowiednich czę-
ściach. Kwestia ta powinna być rozważana w odnie-
sieniu do konkretnego zakładu opieki zdrowotnej
i ma bezpośredni związek z jakością zarządzania
tym zakładem.
Odnosząc się do kwestii ewentualnego zwiększe-
nia środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej
w planie finansowym funduszu na rok 2011, prezes
Funduszu poinformował, iż w chwili obecnej Naro-
dowy Fundusz Zdrowia nie dysponuje środkami, któ-
re mógłby przeznaczyć na zwiększenie kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej. Z tego też względu
ewentualne zwiększenie w planie finansowym fun-
duszu na rok 2011 środków na koszty świadczeń opie-
ki zdrowotnej, może być rozpatrywane wyłącznie
w przypadku uzyskania przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w roku 2011 przychodów większych od pier-
wotnie prognozowanych, w tym w szczególności po-
chodzących ze składek na ubezpieczenie zdrowotne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie lekarzy rodzinnych (19943)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 15 grudnia 2010 r., w sprawie lekarzy rodzin-

nych, przekazaną przy piśmie pana Marka Kuchciń-
skiego, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 19 stycznia
2011 r., znak: SPS-023-19943/11, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące kroków pod-
jętych przez Ministerstwo Zdrowia, aby lekarze ro-
dzinni podpisali kontrakty z NFZ, uprzejmie infor-
muję, iż w trosce o dobro pacjentów i zachowanie
ciągłości udzielania świadczeń gwarantowanych w za-
kresie podstawowej opieki zdrowotnej od 1 stycznia
2011 r. Ministerstwo Zdrowia od samego początku
pojawienia się informacji o zagrożeniu odnośnie do
kontraktowania przedmiotowych świadczeń podjęło
dialog z przedstawicielami Federacji Związków Pra-
codawców Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielono-
górskie” w tym zakresie.
Efektem prowadzonych rozmów było podpisanie,
w dniu 22 grudnia 2010 r., porozumienia pomiędzy
przedstawicielami Federacji Związków Pracodawców
Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielonogórskie”
a ministrem zdrowia i prezesem Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, zgodnie z którym niezwłocznie po
opublikowaniu przez prezesa NFZ zmiany zarządze-
nia nr 74/2010/DSOZ z dnia 1 grudnia 2010 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna świadczeniodawcy zrzeszeni w fe-
deracji „Porozumienie Zielonogórskie” zobowiązali
się do złożenia wniosków o zawarcie umów w zakre-
sie podstawowej opieki zdrowotnej na 2011 r.
Ponadto na spotkaniu w dniu 27 stycznia br., któ-
re miało miejsce w Ministerstwie Zdrowia, z przed-
stawicielami Federacji Związków Pracodawców
Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielonogórskie”
omówiony został stan zaawansowania zawierania
umów w przedmiotowym zakresie ze szczególnym
uwzględnieniem zawierania umów ze świadczenio-
dawcami z terenu województwa mazowieckiego i ma-
łopolskiego, ze wskazaniem, iż nie ma jakichkolwiek
przeszkód przy zawieraniu tych umów.
W związku z powyższym, według informacji uzy-
skanych z oddziałów wojewódzkich funduszu, wszyst-
kie umowy ze świadczeniodawcami, w tym ze świad-
czeniodawcami zrzeszonymi w „Porozumieniu Zielo-
nogórskim”, powinny zostać podpisane na początku
lutego br.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż pomimo
przedłużającego się procesu zawierania umów, od po-
czątku stycznia br., ze strony świadczeniodawców,
w tym także tych zrzeszonych w federacji „Porozu-
mienie Zielonogórskie”, jest zapewniona ciągłość
udzielania świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
341
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przyszłości polskich finansów (19944)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 19 stycznia br. (znak: SPS-023-19944/11)
zawierające interpelację pani Anny Sobeckiej w spra-
wie przyszłości polskich finansów, pragnę przekazać
na ręce Pana Marszałka szczegółowe informacje do-
tyczące zagadnień przedstawionych w piśmie.
Pani poseł obszernie cytuje wypowiedź prof. Wi-
tolda Orłowskiego, głównego ekonomisty PWC, wska-
zując m.in. na hipotetyczną konieczność „wydruko-
wania przez Europejski Bank Centralny setek mi-
liardów pustych euro”. Można zatem dodać kolejne
zdanie z tego wywiadu, w którym profesor zapewnia,
że takie podmioty, jak EBC, nie mogą zbankrutować,
a „do prawdziwej finansowej katastrofy ważnych
państw nie dojdzie.”
Uniknięcie recesji przez Polskę, nazwane przez
W. Orłowskiego „cudem” w cytowanym przez panią
poseł zdaniu, warto uzupełnić wypowiedzią profeso-
ra: „skoro daliśmy sobie radę do tej pory, to mamy
podstawę sądzić, że możemy wybrnąć z opresji także
w przyszłości”.
Cytowaną przez panią poseł rekomendację W. Or-
łowskiego, aby zmiany sytuacji finansów publicznych
w Polsce dokonać przez „odważne decyzje”, wypada
uzupełnić formułowanym w wywiadzie oczekiwa-
niem, że stanie się to najpóźniej po wyborach.
W odpowiedzi na zadane przez panią poseł pyta-
nia załączam poniższe wyjaśnienia.
1. „Co zamierza zrobić ministerstwo, aby obronić
się przed skutkami kryzysu?”
Rosnące zadłużenie poszczególnych krajów całego
świata zostało dostrzeżone przez ich rządy i podejmo-
wane są liczne działania mające na celu zrównowa-
żenie finansów publicznych. Także w Polsce przygo-
towywane i wdrażane są reformy prowadzące do ogra-
niczenia nierównowagi finansów publicznych. Wyra-
zem tego w ostatnich miesiącach było przygotowanie
ustawy budżetowej z uwzględnieniem reguły wydat-
kowej, nowelizacja ustawy o finansach publicznych
oraz inne zmiany efektywnościowe i oszczędnościo-
we, które będą kontynuowane, aby deficyt sektora
instytucji rządowych i samorządowych trwale obni-
żył się do poziomu poniżej 3% PKB w najbliższych
latach. Już w tym roku można się spodziewać zmniej-
szenia deficytu sektora instytucji rządowych i samo-
rządowych o 2,0–2,5% PKB.
Wyrazem dostrzeżenia wysiłków podejmowanych
przez Polskę oraz potwierdzeniem stabilności po-
strzegania naszego kraju jest fakt, że 21 stycznia
2011 r. Rada Wykonawcza Międzynarodowego Fun-
duszu Walutowego (MFW) zatwierdziła wniosek pol-
skich władz o udostępnienie elastycznej linii kredy-
342
towej (Flexible Credit Line, FCL) w wysokości 19,16
mld SDR (ok. 30 mld USD) na 2 lata. Przyznana ela-
styczna linia kredytowa zastąpi dotychczas obowią-
zującą w kwocie 13,69 mld SDR (ok. 20 mld USD),
która wygasała w lipcu 2011 r. FCL przyznawany jest
jedynie krajom o bardzo stabilnych fundamentach
makroekonomicznych i zdrowej, przejrzystej polityce
gospodarczej. W przekonaniu MFW FCL wzmocni
zdolność polskich władz do skutecznego działania
w przypadku ewentualnego pogorszenia sytuacji na
międzynarodowych rynkach finansowych. Udostęp-
nienie Polsce FCL odgrywa bardzo ważną rolę z punk-
tu widzenia zewnętrznej stabilizacji gospodarki, bez-
pieczeństwa gospodarczego państwa, ochrony war-
tości polskiej waluty oraz wsparcia wiarygodności
Polski na międzynarodowych rynkach finansowych,
w szczególności w kontekście zawirowań na świato-
wych rynkach papierów skarbowych. Dodatkowo
w opinii MFW przyznany Polsce FCL będzie pozy-
tywnie oddziaływać na stabilność gospodarczą całe-
go regionu.
FCL pomogła do tej pory Polsce utrzymać w okre-
sie kryzysu dostęp do finansowania rynkowego,
sprzyjając obniżaniu premii za ryzyko na rynkach
finansowych, co pozwala zmniejszać koszty obsługi
zagranicznego zadłużenia. Okazała się instrumen-
tem sprzyjającym stabilizowaniu wartości polskiej
waluty i zapobieganiu ryzyku bankowemu związane-
mu z refinansowaniem przez banki kredytów walu-
towych. FCL pełni rolę pozytywnego sygnalizatora
stabilności naszej gospodarki, wskutek czego utrzy-
muje się znaczne zainteresowanie inwestorów moż-
liwościami inwestowania w Polsce.
Polska traktuje FCL jako instrument ostrożno-
ściowy stanowiący swoistego rodzaju polisę ubezpie-
czeniową. W związku z tym Polska aktualnie nie
zamierza ciągnąć środków udostępnionych w ramach
FCL. Jednakże gdyby sytuacja na światowych ryn-
kach finansowych rozwinęła się w sposób nieprzewi-
dywalny i bezprecedensowy oraz wystąpiłyby jeszcze
większe niż w 2009 r. zaburzenia, nie można wyklu-
czyć jej wykorzystania.
Ponadto Polska uczestniczy w pracach Unii Eu-
ropejskiej na rzecz utworzenia stałego mechanizmu
służącego ochronie stabilności finansowej strefy euro
(Europejski Mechanizm Stabilności). Mechanizm ten
zastąpi Europejski Instrument Stabilności Finanso-
wej i Europejski Mechanizm Stabilizacji Finansowej,
które będą obowiązywać do czerwca 2013 r. Głów-
nym zadaniem mechanizmu jest zapewnienie dodat-
kowego zabezpieczenia na wypadek zakłóceń w do-
stępie do rynkowego finansowania potrzeb pożycz-
kowych państw strefy euro. Polska, podobnie jak
inne państwa spoza strefy euro, zadeklarowała udział
w pracach nad Europejskim Mechanizmem Stabilno-
ści. Uważamy, że ustanowienie takiego mechanizmu
w drodze zmiany traktatu z Lizbony przyczyni się do
umocnienia stabilności finansów publicznych w całej
Unii Europejskiej.
2. „Jakie kroki zamierza podjąć ministerstwo, aby
zmniejszyć deficyt oraz zniwelować negatywne skut-
ki rosnącego zadłużenia?”
Rząd ma świadomość aktualnej sytuacji finansów
publicznych, będącej wynikiem nie tylko ostatniego
kryzysu finansowego, ale także dyskrecjonalnych de-
cyzji rządów na przestrzeni kilku ostatnich lat. Po-
dejmowane są kroki, które mają na celu doprowadze-
nie do redukcji deficytu poniżej 3% PKB. Wśród do-
tychczasowych działań wymienić należy wprowadze-
nie tymczasowej reguły wydatkowej, poprawę zarzą-
dzania płynnością, zmiany w podatku VAT, prace
nad nowymi zasadami zadłużania się samorządów
oraz zmiany w systemie emerytalnym sprzyjające fi-
nansom publicznym.
Nasze zadłużenie w 2010 r. wyniosło według sza-
cunków ok. 53,5% PKB, czyli poniżej progu ustawo-
wego 55%. Przy porównywaniu tego wskaźnika z za-
dłużeniem innych państw członkowskich UE należy
jednak wziąć pod uwagę dług wynikający z finanso-
wania od 1999 r. dodatkowych potrzeb pożyczkowych
związanych z przekazywaniem składek emerytal-
nych do OFE, który szacowany jest na ok. 16,5% PKB
w 2010 r.
Szczegóły dotyczące powyższych informacji prze-
słaliśmy pani poseł w odpowiedzi Ministerstwa Fi-
nansów (znak: PF11/0602/1/20/AIZ/2011/17877) na
interpelację w sprawie przeciwdziałania rosnącemu
długowi publicznemu i deficytowi ze stycznia br. oraz
w odpowiedzi Ministerstwa Finansów (znak: PF11/
0602/2/AIZ/2011/746) na interpelację w sprawie ro-
snącego deficytu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra – członka Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie redukcji zatrudnienia
w administracji publicznej (19945)
Szanowny Panie Marszałku! Przedstawiam od-
powiedź na interpelację nr SPS-023-19945/11 poseł
Anny Sobeckiej w sprawie redukcji zatrudnienia
w administracji publicznej.
Zgodnie z zapisami art. 17 i 19 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2010 r. o racjonalizacji zatrudnienia w państwo-
wych jednostkach budżetowych i niektórych innych
jednostkach sektora finansów publicznych w latach
2011–2013 osoba właściwa w zakresie dokonywania

za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu pra-
wa pracy w rozumieniu art. 31 § l ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), zwana dalej „kierowni-
kiem jednostki, jest obowiązana zmniejszyć zatrud-
nienie w jednostce do poziomu określonego w art.
6 ustawy do dnia l stycznia 2012 r. oraz utrzymać
zatrudnienie na tym poziomie do dnia 31 grudnia
2013 r. Niedokonanie racjonalizacji zatrudnienia lub
niewykonanie obowiązku utrzymania zatrudnienia
na tym poziomie podlega odpowiedzialności za naru-
szenie finansów publicznych w rozumieniu ustawy
z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za na-
ruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 14, poz. 114, z późn. zm.). Powyższe za-
pisy gwarantują w horyzoncie trzyletnim trwałe
zmniejszenie poziomu zatrudnienia w jednostkach
sektora finansów publicznych objętych regulacją.
Ustawa o racjonalizacji zatrudnienia stwarza
możliwość obniżenia kosztów funkcjonowania ad-
ministracji publicznej poprzez zamrożenie funduszu
płac lub jego zwiększenie o wskaźnik niższy niż
prognozowany wzrost płac w gospodarce przy jed-
noczesnym wzroście przeciętnego wynagrodzenia
w administracji. Oszczędność z tego tytułu szacuje
się na 1 mld zł w 2013 r. i 1,8 mld zł w 2014 r. Racjo-
nalizacja zatrudnienia spowoduje także uwolnienie
środków do dyspozycji państwowych jednostek bu-
dżetowych i innych podmiotów objętych ustawą
w wysokości ok. 1,4 mld zł rocznie (ok. 0,43 mld zł
w pierwszym roku wdrożenia ustawy).
W związku z obecną sytuacją fiskalną i kształto-
waniem się relacji państwowego długu publicznego
do PKB na poziomie zbliżonym do 55% rząd konse-
kwentnie realizuje działania zmierzające do ograni-
czenia kosztów i zwiększenia efektywności funkcjo-
nowania administracji publicznej, do których należą
m.in.: poprawa zarządzania płynnością sektora pu-
blicznego umożliwiająca zmniejszenie potrzeb po-
życzkowych Skarbu Państwa o 19,7 mld zł w 2011 r.
i spadek relacji długu do PKB o 1,3 p.p., niezwiększa-
nie wynagrodzeń w państwowych jednostkach bu-
dżetowych w 2011 r., jak również rozwój i doskona-
lenie procedury wspólnych zamówień publicznych
oraz centralizacji usług wsparcia.
Z poważaniem
Minister – członek Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
343
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie tworzenia małych firm na wsi (19946)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy piśmie
z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19946/11,
w sprawie tworzenia małych firm na wsi, przekazuję,
co następuje.
Resort rolnictwa aktywnie wspiera rozwój przed-
siębiorczości i rynku pracy na obszarach wiejskich.
W ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 realizowane jest działanie: Two-
rzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw. Celem przed-
miotowego działania jest wzrost konkurencyjności
gospodarczej obszarów wiejskich, rozwój przedsię-
biorczości i rynku pracy, a w konsekwencji wzrost
zatrudnienia na obszarach wiejskich. Działanie to
skierowane jest do osób niepodlegających ubezpiecze-
niu w KRUS w pełnym zakresie. Pierwszy nabór
wniosków o przyznanie pomocy w ramach omawia-
nego działania odbył się w 2009 r. Zapotrzebowanie
na środki wynikające ze złożonych wniosków nie wy-
czerpało udostępnionego na ten rok limitu środków.
Duża liczba złożonych wniosków złożonych w 2009 r.
była niekompletna i wymagała uzupełnień.
Należy podkreślić, że przed naborem w 2010 r.
została wprowadzona zmiana w zasadach przyzna-
wania pomocy w ramach działania: Tworzenie i roz-
wój mikroprzedsiębiorstw polegająca na obniżeniu
liczby koniecznych do utworzenia miejsc pracy.
Przedmiotowa zmiana była wyjściem naprzeciw licz-
nym postulatom i uwagom przedsiębiorców zaintere-
sowanych uzyskaniem wsparcia w ramach przedmio-
towego działania. Ponadto, biorąc pod uwagę do-
świadczenia z wdrażania omawianego działania
w 2009 r., w tym dużą liczbę wniosków odrzuconych
ze względów formalnych lub merytorycznych, wyni-
kającą z małej staranności w ich przygotowaniu, przed
kolejnym naborem wniosków w ramach omawianego
działania uznano za konieczne upowszechnienie in-
formacji na temat działania, w tym zasad przyznawa-
nia pomocy oraz kwestii istotnych z punktu widzenia
wypełniania dokumentacji aplikacyjnej.
W związku z powyższym w I półroczu 2010 r.
trwała akcja promocyjna i informacyjna na temat
działania. W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
m.in. utworzono na stronie internetowej MRiRW za-
kładkę, w której umieszcza się odpowiedzi na najczę-
ściej zadawane pytania dotyczące tego działania,
opracowano ulotkę informacyjną, łatwą do dystrybu-
cji w formie elektronicznej, a także przekazano do
publikacji artykuły na temat tego działania. Agencja
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa podjęła
344
również analogiczne działania, zamieszczając na swo-
im portalu internetowym broszurę i ulotkę dotyczą-
cą działania: Tworzenie i rozwój mikroprzedsię-
biorstw, w których to materiałach zwrócono szcze-
gólną uwagę na omówienie korzystniejszych warun-
ków ubiegania się o pomoc w ramach przedmiotowe-
go działania. Ponadto informacje o zasadach udzie-
lania pomocy w ramach działania: Tworzenie i rozwój
mikroprzedsiębiorstw były upowszechniane za pomo-
cą mediów w ramach audycji radiowych i telewizyj-
nych. Efektem wprowadzonych zmian w zasadach
przyznawania pomocy oraz prowadzonych działań
promocyjnych i informacyjnych było bardzo duże za-
interesowanie otrzymaniem wsparcia w ramach
przedmiotowego działania w 2010 r.
Z uwagi na powyższe minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi w dniu 30 sierpnia 2010 r. podpisał rozporzą-
dzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie podzia-
łu środków Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, którym m.in. zwiększono pulę
środków do przyznania pomocy w ramach omawia-
nego działania na 2010 r. do wysokości zapotrzebo-
wania wynikającego ze złożonych wniosków w po-
szczególnych województwach w tym roku. Zwiększa-
jąc limit, wzięto pod uwagę potrzebę umożliwienia
realizacji większej liczby operacji, mając jednocześnie
na uwadze, aby zwiększony limit nie przekroczył wy-
sokości środków przewidzianych na cały okres reali-
zacji PROW 2007–2013 przeznaczonych na to dzia-
łanie, w tym na poszczególne województwa. Pragnę
ponadto nadmienić, iż dodatkowym udogodnieniem
dla wnioskodawców i beneficjentów działania: Two-
rzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw jest możliwość
ubiegania się o zaliczkę (od 10 maja 2010 r.) na reali-
zację operacji określonej w umowie przyznania po-
mocy. Wysokość zaliczki w 2010 r. mogła wynieść
nawet 50% kwoty pomocy.
Nawiązując do kwestii opóźnień w rozpatrywa-
niu wniosków, należy podkreślić, iż zgodnie z infor-
macjami przekazanymi przez instytucję wdrażającą
działanie: Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw
podstawową przyczyną determinującą obecny stan
obsługi wniosków jest niska jakość składanych apli-
kacji, w tym przede wszystkim ich niekompletność.
Zdecydowana większość aplikacji, a w przypadku
niektórych oddziałów regionalnych ARiMR wszyst-
kie lub prawie wszystkie wnioski, wymagają uzu-
pełnień.
Nawiązując do kwestii płatności bezpośrednich,
uprzejmie informuję, że są one wypłacane rolnikom
przez akredytowane w tym zakresie agencje płatni-
cze, tj. Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa oraz Agencję Rynku Rolnego, zgodnie z roz-
porządzeniem Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycz-
nia 2009 r. ustanawiającym wspólne zasady dla sys-
temów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ra-
mach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającym okre-
ślone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającym
rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/
2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającym rozporządze-
nie (WE) nr 1782/2003 (Dz. Urz. UE L 30 z 31.01.2009,
str. 16), w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 30
czerwca kolejnego roku kalendarzowego. W ramach
kampanii 2010 r. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, w terminie od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia
8 lutego 2011 r., przekazało Agencji Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa oraz Agencji Rynku
Rolnego, ok. 8564,5 mln zł, tj. 64,73% maksymalne-
go pułapu płatności bezpośrednich za rok 2010.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie aktywizacji obszarów wiejskich
(19947)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, nr AS/I/413/10,
pragnę przekazać poniższe informacje.
Oceniając wdrażanie osi 4: Leader w ramach Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-
-2013, należy wziąć pod uwagę, iż podejście Leader
po raz pierwszy znalazło się w głównym nurcie pro-
gramowania. Takie podejście jednocześnie umożliwi-
ło bardzo szerokie i powszechne zastosowanie tzw.
oddolnego podejścia do rozwoju obszarów wiejskich,
ale jednocześnie nałożyło na zasady jego wdrażania
gorset procedur i zasad obowiązujących w całym Pro-
gramie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013. Odnosząc się do informacji zawartych w in-
terpelacji, pragnę podkreślić, iż analizując dane mo-
nitoringowe, należy wziąć pod uwagę, iż etap ogła-
szania naborów i oceny wniosków rozpoczął się
w pierwszym kwartale 2010 r., tak więc w przypadku
osi 4: Leader trwa on niecały rok. Podkreślenia wy-
maga także dynamika wzrostu zagospodarowania
środków finansowych przeznaczonych na wdrażanie
osi 4: Leader. Rozpatrując dane w zakresie wdraża-
nia całej osi 4: Leader, zauważyć należy, iż w czerw-
cu 2010 r. złożono wnioski na 27,61% limitu; nato-
miast dane na 21 stycznia 2011 r. wskazują już na
55,32% wykorzystania limitu w złożonych wnio-
skach. Analogiczna sytuacja występuje w zakresie
zawartych umów (czerwiec 2010 r. – 6,08%, 21 stycz-
nia 2011 r. – 18,36%) oraz zrealizowanych płatności
(czerwiec 2010 r. – 1,39%, 21 stycznia 2011 r. – 3,09%).

Powyższe dane pokazują ponadstuprocentowe zwięk-
szenie zagospodarowania środków podejścia Leader
na przełomie sześciu miesięcy.
Odnosząc się do kwestii rozdysponowania oszczęd-
ności powstałych w osi 4: Leader, pragnę poinformo-
wać, iż toczą się dyskusje mające na celu wypracowa-
nie najefektywniejszego sposobu zagospodarowania
powstałych oszczędności. W opracowaniu jest projekt
nowelizacji rozporządzenia dotyczącego szczegóło-
wych zasad i sposobu wyboru lokalnej grupy działa-
nia do realizacji lokalnej strategii rozwoju, który
podlegał już konsultacjom społecznym. Mając na
uwadze ogromne zaangażowanie społeczne we wdra-
żanie osi 4: Leader, przeprowadzono jeszcze dodatko-
we konsultacje zaproponowanych rozwiązań ze wszyst-
kimi lokalnymi grupami działania, za pośrednic-
twem wojewódzkich przedstawicieli lokalnych grup
działania, będących członkami grupy tematycznej ds.
podejścia Leader przy Grupie Roboczej ds. Krajowej
Sieci Obszarów Wiejskich.
Ministerstwo, pragnąc zapewnić sprawne i efek-
tywne wdrażanie osi 4: Leader, na bieżąco analizuje
problemy pojawiające się we wdrażaniu podejścia Le-
ader. Elementem reakcji i zapobiegania pojawiającym
się problemom jest stała współpraca zarówno z pod-
miotami wdrążającymi, jak i agencją płatniczą. Pod-
mioty wdrażające współpracują stale z lokalnymi
grupami działania, mając na celu sprawne przepro-
wadzanie naborów przez te grupy, a także sprawną
i terminową ocenę wniosków. Efektem tej współpra-
cy jest m.in. ustalanie terminów naborów w poszcze-
gólnych grupach tak, by pracownicy podmiotów
wdrażających mogli sprawnie oceniać wnioski skła-
dane w ramach tych naborów. Ministerstwo wraz
z podmiotami zaangażowanymi we wdrażanie podej-
ścia Leader prowadzi także prace ukierunkowane na
zastąpienie jak największej liczby zaświadczeń nie-
zbędnych do uzyskania pomocy oświadczeniami
wnioskodawców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji finansowej w NFZ w 2011 r.
(19948)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 19942, str. 339.
345
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rozszerzenia dostępu
do Internetu na terenach wiejskich (19951)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-19951/11) z dnia 19 stycznia br.
(data wpływu do departamentu telekomunikacji – 24
stycznia br.) pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
zwiększenia dostępności Internetu na terenach wiej-
skich oraz planowanych działań Ministerstwa Infra-
struktury w celu zapewnienia Polakom powszechne-
go dostępu do Internetu, przedstawiam poniższe
wyjaśnienia.
Słowem wstępu pragnę poinformować, że mini-
ster infrastruktury w ramach swych kompetencji
podejmuje i planuje liczne działania ukierunkowane
na zwiększenie dostępności usług telekomunikacyj-
nych, w szczególności usługi szerokopasmowego do-
stępu do sieci, m.in. celem wyeliminowania występo-
wania zjawiska tzw. wykluczenia cyfrowego1). Należy
jednak wyraźnie podkreślić, że rola ministra infra-
struktury, jak i całego rządu w zakresie infrastruk-
tury telekomunikacyjnej nie polega na inwestowaniu
w jej rozwój, lecz na stworzeniu sprzyjającego otocze-
nia prawnego i regulacyjnego. Chciałabym podkre-
ślić, że regulacja kwestii powszechnego dostępu do
Internetu należy także do kompetencji ministra wła-
ściwego do spraw wewnętrznych, który zajmuje się
tematyką społeczeństwa informacyjnego.
Przykładowymi działaniami podjętymi przez mi-
nistra infrastruktury, jak również prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej (zwanego dalej „preze-
sem UKE”) pełniącego funkcję regulatora rynku te-
lekomunikacyjnego, nad którym minister infrastruk-
tury sprawuje nadzór2), było między innymi przyjęcie
ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju
usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. Nr 106,
poz. 675), zwanej dalej „ustawą”, która weszła w życie
17 lipca 2010 r. Jej opracowanie stanowiło realizacją
założeń Międzyresortowego Zespołu ds. Realizacji
Programu „Polska cyfrowa”, organu pomocniczego
prezesa Rady Ministrów, powołanego równolegle
z uchwaleniem przez Radę Ministrów „Strategii roz-
woju społeczeństwa informacyjnego w Polsce do roku
2013”, którego prace pozostają w ścisłym związku
z wdrażaniem postulatów tego dokumentu progra-
mowego w zakresie wprowadzenia niezbędnych zmian
legislacyjnych, celem pobudzenia inwestycji w infra-
1)
Czyli zróżnicowania regionalnego, społecznego czy socjal-
nego w dostępie do usług telekomunikacyjnych i społeczeństwa
informacyjnego.
2)
Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (t.j. Dz. U. 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.).
346
strukturę telekomunikacyjną. Istotny wpływ na osta-
teczną treść ustawy miały w szczególności prace legi-
slacyjne podjęte w Ministerstwie Infrastruktury.
Zasadniczym celem ustawy jest walka ze zjawi-
skiem wykluczenia cyfrowego. Regulacje w niej za-
warte w głównej mierze odnoszą się do obszarów sła-
bo zaludnionych i terenów wiejskich, gdzie brak jest
wystarczającej infrastruktury telekomunikacyjnej
i w chwili obecnej nie ma świadczonych usług teleko-
munikacyjnych na odpowiednim poziomie.
Ustawa zawiera także szereg unormowań praw-
nych, których celem jest usprawnienie procesów in-
westycyjnych, w szczególności poprzez usunięcie zi-
dentyfikowanych barier administracyjnych i praw-
nych, utrudniających i opóźniających budowę infra-
struktury telekomunikacyjnej. Zawiera ona m.in.
regulacje ułatwiające przeprowadzenie inwestycji te-
lekomunikacyjnych przez jednostki samorządu tery-
torialnego, np. w sytuacji, gdy na danym obszarze
prywatni inwestorzy nie znajdują ekonomicznego uza-
sadnienia dla rozbudowy własnej infrastruktury te-
lekomunikacyjnej.
Ustawa zawiera przepisy ułatwiające lokowanie
inwestycji z zakresu telekomunikacji, w szczególno-
ści tzw. regionalnych sieci szerokopasmowych. Regu-
lacje te mają zachęcać i sprzyjać przyspieszeniu pro-
cesu inwestycyjnego w telekomunikacji.
Należy podkreślić, że ustawa reguluje podstawo-
we ramy działalności dla jednostek samorządu tery-
torialnego oraz dla podmiotów wykonujących zada-
nia z zakresu użyteczności publicznej w sektorze
telekomunikacyjnym. W oparciu o wdrożone regula-
cje jednostki samorządu terytorialnego będą mogły
w szczególności:
1) budować lub eksploatować infrastrukturę tele-
komunikacyjną i sieci telekomunikacyjne oraz naby-
wać prawa do infrastruktury telekomunikacyjnej
i sieci telekomunikacyjnych już istniejących;
2) dostarczać sieci telekomunikacyjne lub zapew-
niać dostęp do infrastruktury telekomunikacyjnej
oraz
3) świadczyć, z wykorzystaniem posiadanej infra-
struktury telekomunikacyjnej i sieci telekomunika-
cyjnych, usługi na rzecz określonych w ustawie pod-
miotów.
Ustawa przewiduje, że w sytuacji braku zaspoko-
jenia zapotrzebowania użytkowników końcowych
w zakresie dostępu do usług telekomunikacyjnych
jednostki samorządu terytorialnego same będą mo-
gły świadczyć usługi na rzecz użytkowników końco-
wych, a w szczególności bezpłatną, tzw. socjalną usługę
dostępu do Internetu. Takie rozwiązanie w szczegól-
ności znajdzie zastosowanie na terenach wiejskich,
obszarach słabo zurbanizowanych i w mniejszych
miastach.
Kolejnym działaniem zmierzającym do zapewnie-
nia powszechnego dostępu do szerokopasmowego In-
ternetu w Polsce jest uproszczenie procedur w odnie-
sieniu do budowy tzw. regionalnych sieci szerokopa-
smowych, realizowanych w ramach programów ope-
racyjnych. Podstawa prawna tych uproszczeń zawar-
ta jest w ustawie. Ma to sprzyjać znacznemu przy-
spieszeniu procesu inwestycyjnego w telekomunika-
cji, m.in. poprzez większe niż dotychczas wykorzy-
stanie środków unijnych na finansowanie tego rodza-
ju inwestycji. Środki te są już przekazywane w ra-
mach takich regionalnych programów operacyjnych
jak Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka
2007–2013 czy Program Operacyjny „Rozwój Polski
Wschodniej 2007–2013”. Łącznie w ramach progra-
mów operacyjnych na lata 2007–2013 współfinanso-
wanych z budżetu Unii Europejskiej na rozbudowę
infrastruktury telekomunikacyjnej przewidziano ok.
1,443 mld euro, 5,578 mld zł, w tym 1,314 mld euro
z EFRR, 5,079 mld zł3).
Wartość podpisanych umów o dofinansowanie
przedstawia się następująco4):
— dla regionalnych programów operacyjnych
(RPO) l333 mln zł (344,8 mln euro), co stanowi ok.
60% budżetu (stan na 31 grudnia 2010 r.);
— dla Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej” (PO RPW) – 837 mln zł (216,5 mln
euro), co stanowi ok. 72,2% całości budżetu5) (stan
na 28 stycznia 2011 r.);
— dla działania 8.3. (PO IG) – 254 mln zł (65,7
mln euro), co stanowi ok. l 8% całości budżetu6) (stan
na koniec listopada 2010 r.);
— dla działania 8.4. (PO IG) – 18 mln zł (4,7 mln
euro), co stanowi ok. 2,35% całości budżetu7) (stan na
koniec listopada 2010 r.).
Dla porównania, w maju 2010 r.8) powyższe dane
przedstawiały się następująco:
— dla programów operacyjnych RPO i PO RPW
– 131 mln zł, co stanowiło ok. 4% całości budżetu,
z czego w ramach PO RPW stopień wykorzystania
wynosił 0%;
— dla działania 8.3. (PO IG) – l 10 mln zł, co sta-
nowiło 8% całości budżetu;
— dla działania 8.4. (PO IG) – 5,4 mln zł, co sta-
nowiło 1% całości budżetu. Jednocześnie w wielu sa-
morządach prowadzone są coraz bardziej zaawanso-
wane prace nad realizacją projektów szerokopasmo-
wych.
Jeśli chodzi o projekty regionalne, można wskazać
na następujące działania:
1. 3 grudnia 2010 r. województwo wielkopolskie
w ramach projektu „Budowa wielkopolskiej sieci sze-
rokopasmowej”, jako pierwsze w kraju, podpisało umo-
wę z prywatnymi partnerami tej inwestycji. Naczel-
3)
Według średniego kursu 3,8656, NBP z dnia 18 stycznia
2010 r.
4)
Przyjęto średni kurs euro 3,8656, NBP z dnia 18 stycznia
2010 r.
5)
http://porpw.parp.gov.pl/index/more/19274 oraz Informa-
cja miesięczna z realizacji PRPW w listopadzie 2010 r., MRR.
6)
Stan realizacji PO IG na 30 listopada 2010 r., MRR.
7)
Ibidem.
8)
Zaawansowanie projektów budowy infrastruktury teleko-
munikacyjnej z funduszy unijnych, Urząd Komunikacji Elektro-
nicznej, Maj 2010 r.

nym celem projektu jest wypełnienie luki w dostępie
do sieci internetowej następnej generacji (NGA), na-
tomiast dzięki podpisanej umowie do połowy 2014 r.
wszystkie wielkopolskie gminy mają być włączone do
wielkopolskiej sieci szerokopasmowej. Całkowity koszt
projektu netto to prawie 368 mln zł.
2. 14 stycznia 2011 r. województwo łódzkie jako
pierwsze ogłosiło przetarg na operatora infrastruk-
tury sieci teleinformatycznej, po wyłonieniu którego
każdy mieszkaniec obszaru, na którym odbywa się
pierwszy pilotażowy etap, realizacji projektu pilotażu
(5 gmin), będzie mógł odbierać sygnał sieci Internet
w swoim domu. Sieć teleinformatyczna, mająca za-
pewnić powszechny dostęp do szerokopasmowego
Internetu w regionie łódzkim (łódzka regionalna sieć
teleinformatyczna), przeszła już pierwsze testy.
3. 22 października 2010 r. w województwie dolno-
śląskim rozpoczął się przetarg na zaprojektowanie
i wykonanie szerokopasmowej sieci internetowej wo-
jewództwa dolnośląskiego – dolnośląskiej sieci szkie-
letowej. W ramach sieci powstanie około 1800 km
linii światłowodowych i ponad 100 węzłów. Zwycięz-
ca przetargu zaprojektuje i wykona szerokopasmową
sieć internetową o charakterze szkieletowo-dystry-
bucyjnym na Dolnym Śląsku. Dolnośląska sieć szkie-
letowa będzie gotowa do 2013 r., natomiast wartość
tego projektu to ok. 204 mln zł.
Jakkolwiek przedstawione wyżej informacje są
jedynie przykładami wyróżniających się projektów,
to jednak jest znamienne, iż do przełomu i przyspie-
szenia w realizacji samorządowych inwestycji infra-
strukturalnych doszło dopiero po wejściu w życie
ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomu-
nikacyjnych. Jednocześnie bardzo duża liczba samo-
rządów lokalnych prowadzi programy walki z wyklu-
czeniem cyfrowym w ramach, których zapewniany
jest najbardziej potrzebującym bezpłatny sprzęt kom-
puterowy oraz usługa dostępu do Internetu.
Warto także zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 30
ust. 6 tej ustawy każdy nowo wybudowany budynek
będzie musiał być wyposażony, zgodnie z przepisami
rozporządzenia w sprawie warunków techniczno-bu-
dowlanych wydanych na podstawie ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) przy zachowaniu za-
sady neutralności technologicznej, w instalację tele-
komunikacyjną, która umożliwi przyłączenie do pu-
blicznych sieci telekomunikacyjnych wykorzystywa-
nych do świadczenia użytkownikom usług telefonicz-
nych, usług transmisji danych zapewniających sze-
rokopasmowy dostęp do Internetu oraz usług rozpro-
wadzania cyfrowych programów radiowych i telewi-
zyjnych w wysokiej rozdzielczości przez różnych do-
stawców usług, aby zapewnić użytkownikom możli-
wość korzystania z tych usług.
Głównym celem najnowszej nowelizacji rozporzą-
dzenia ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia
2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), jest:
347
— wprowadzenie obowiązku montażu telekomu-
nikacyjnej instalacji światłowodowej w nowo budo-
wanych budynkach mieszkalnych wielorodzinnych,
budynkach zamieszkania zbiorowego i budynkach
użyteczności publicznej,
— wprowadzenie obowiązku wyposażania ww.
budynków w wewnątrzbudynkową kanalizację ka-
blową posiadającą wolne zasoby umożliwiające mon-
taż dodatkowych kabli lub mikro kabli światłowodo-
wych, a także kabli i przewodów opartych na tech-
nologiach innych niż światłowodowe (głównie kable
koncentryczne lub skrętka miedziana),
— zapewnienie, aby w ww. budynkach istniały
odpowiednie pomieszczenia lub szalki umożliwiające
montaż ww. instalacji i korzystanie z kanalizacji.
Obecnie trwają konsultacje społeczne projektu. No-
welizacja rozporządzenia jest jednym z narzędzi pro-
wadzących do zwiększenia penetracji szybkimi siecia-
mi światłowodowymi w dłuższej perspektywie czaso-
wej. Zapewnienie istnienia nowoczesnych instalacji
światłowodowych w budynkach będzie miało również
wpływ na stymulację inicjatyw prywatnych przedsię-
biorców, którzy dzięki temu, iż będą mieli do dyspozy-
cji, bez ponoszenia dodatkowych kosztów, najdroższy
do wybudowania odcinek sieci dostępowej, częściej
będą decydowali się na doprowadzenie do budynków
sieci właśnie w technice światłowodowej.
Należy nadmienić, iż zmiana przedmiotowego
rozporządzenia wynika z przepisów ustawy o wspie-
raniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, w któ-
rej art. 30 ust. 6 zapisano, iż w celu zapewnienia świad-
czenia użytkownikom usług telefonicznych, usług
transmisji danych zapewniających szerokopasmowy
dostęp do Internetu oraz usług rozprowadzania cy-
frowych programów radiowych i telewizyjnych w wy-
sokiej rozdzielczości przez różnych dostawców usług
budynek powinien być wyposażony, zgodnie z prze-
pisami w sprawie warunków techniczno-budowla-
nych wydanych na podstawie ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.), w instalację telekomunika-
cyjną umożliwiającą przyłączenie do publicznych sie-
ci telekomunikacyjnych wykorzystywanych do świad-
czenia tych usług przy zachowaniu zasady neutral-
ności technologicznej.
Jednocześnie należy zauważyć, iż będzie to kolej-
na zmiana przedmiotowego rozporządzenia w oma-
wianym okresie. Rozporządzeniem z dnia 12 marca
2009 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wa-
runków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie, wprowadzone zostały
nowe przepisy dotyczące instalacji telekomunikacyj-
nych w budynkach wielorodzinnych, zamieszkania
zbiorowego oraz użyteczności publicznej. Rozporzą-
dzenie wprowadziło zasady wykonywania instalacji
telekomunikacyjnych w budynkach. Najważniejszą
zmianą wprowadzaną przez ww. akt prawny jest na-
łożenie na inwestora obowiązku wyposażenia budyn-
ku w instalację telekomunikacyjną, obejmującą cały
odcinek od połączenia z publiczną siecią telekomuni-
348
kacyjną do gniazda abonenckiego. Zgodnie z poprzed-
nio obowiązującymi przepisami budynek nie musiał
być wyposażony, a jedynie przystosowany do wypo-
sażenia go w instalację telekomunikacyjną. Wprowa-
dzane przepisy wyraźnie zobowiązują inwestorów do
należytego przygotowania budynków do potrzeb
związanych z dostępem do sieci telekomunikacyj-
nych, a w szczególności korzystania z usług telefo-
nicznych, radia. telewizji i dostępu szerokopasmowe-
go do Internetu. Dzięki przedmiotowym przepisom
ograniczone zostały koszty, jakie muszą ponosić
przedsiębiorcy telekomunikacyjni w celu podłącze-
nia użytkowników końcowych do swoich sieci. Co
więcej, w celu ochrony instalacji telekomunikacyj-
nych przez zniszczeniem i nielegalnymi podłącze-
niami wprowadzono wymóg prowadzenia instala-
cji telekomunikacyjnych w wydzielonych kanałach
lub szybach instalacyjnych. Dzięki temu zapewniona
została ochrona sieci telekomunikacyjnej przed inge-
rencją osób nieuprawnionych.
Uregulowania zawarte w tej ustawie niewątpliwie
wychodzą naprzeciw powszechnej potrzebie rozwoju
społeczeństwa informacyjnego i stanowić będą sku-
teczne narzędzie do upowszechnienia dostępu do In-
ternetu na całym terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej. W chwili obecnej niezbędne jest jednak wspar-
cie i edukacja w zakresie stosowania przepisów usta-
wy przez przedsiębiorców i jednostki samorządu te-
rytorialnego. Ministerstwo Infrastruktury, w miarę
możliwości, udziela takiego wsparcia. Resort na bie-
żąco analizuje wszystkie zgłaszane wątpliwości i py-
tania, a także aktywnie włącza się w prowadzenie
wszelkich działań mających na celu udzielanie wyja-
śnień zainteresowanym podmiotom, w szczególności
przedsiębiorcom telekomunikacyjnym i jednostkom
samorządu terytorialnego.
Patrząc na rolę ustawy o wspieraniu rozwoju
usług i sieci telekomunikacyjnych w realizacji inwe-
stycji infrastrukturalnych oraz działań na rzecz spo-
łeczeństwa informacyjnego, nie należy ograniczać się
jedynie do spojrzenia na konkretne zapisy przedmio-
towego aktu prawa. Ustawa jest niezwykle ważnym
wyrazem polityki RP nakierowanej na budowę nowo-
czesnego społeczeństwa informacyjnego, a dzięki opi-
sanym w niniejszym raporcie działaniom zarówno
sektora publicznego, jak i prywatnego wszyscy jej po-
tencjalni beneficjenci przygotowywali się do jej sto-
sowania już od początku prac legislacyjnych.
Mimo iż od wejścia w życie ustawy minął stosun-
kowo krótki okres, na krajowym rynku telekomuni-
kacyjnym widać znaczące ożywienie. Z każdym mie-
siącem wzrasta poziom zaawansowania poszczegól-
nych projektów współfinansowanych ze środków
europejskich. Według stanu na dzień 31 listopada
2010 r. tylko w ramach 16 regionalnych programów
operacyjnych zawartych zostało 65 umów o dofinan-
sowanie zarówno dla małych projektów lokalnych,
jak i dla tych obejmujących swoim zasięgiem całe re-
giony kraju. Do wzmożonego wysiłku zachęcają be-
neficjentów środków unijnych zarówno potrzeby lo-
kalnych społeczności, które chcą korzystać z możli-
wości, jakie daje dostęp do szerokopasmowego Inter-
netu, jak i przyjazne otoczenie inwestycyjne stworzo-
ne dzięki ustawie i wszystkim towarzyszącym jej
działaniom. Przyspieszenie zauważalne w całym
2010 r. szczególnie zintensyfikowało się w jego dru-
gim półroczu. Obecnie samorządy przygotowują się
do rozpoczęcia procedur lokalizacyjnych i budowla-
nych dla poszczególnych projektów szerokopasmo-
wych. W tym zakresie ogromną rolę odgrywają spo-
tkania „Okrągłego stołu szerokopasmowego” i Kra-
jowego Forum Szerokopasmowego oraz bieżąca dzia-
łalność organów administracji rządowej, dzięki któ-
rym wyjaśniane są na bieżąco zasady stosowania
nowych uproszczonych ścieżek postępowania.
Jednocześnie należy zauważyć, iż beneficjentami
ustawy są nie tylko samorządy realizujące sieci sze-
rokopasmowe przy wykorzystaniu unijnego dofinan-
sowania. Przedsiębiorcy prywatni od momentu wej-
ścia w życie nowych przepisów zyskali zupełnie nowe
możliwości i warunki dla prowadzenia swoich inwe-
stycji telekomunikacyjnych. Dzięki zapisom ustawy
otwarty został dostęp do budynków i znajdujących
się w nich instalacji telekomunikacyjnych. Na za-
rządców dróg publicznych nałożony został obowiązek
lokalizowania w pasach drogowych określonych ka-
tegorii dróg publicznych kanałów technologicznych
służących umieszczaniu i eksploatacji m.in. infra-
struktury telekomunikacyjnej. W tym zakresie, w okre-
sie od 25 sierpnia 2010 r. do 26 stycznia 2011 r. na
stronach internetowych prezesa Urzędu Komunika-
cji Elektronicznej zamieszczone zostały już 254 ogło-
szenia o zamiarze budowy takich kanałów i możliwo-
ści zgłoszenia zainteresowania jego udostępnieniem.
Ustawa usuwa również istotne bariery do prowadze-
nia inwestycji wynikające z nieuzasadnionych zaka-
zów lokalizacji infrastruktury telekomunikacyjnej
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego, a także wyraźnie zmniejsza zakres obo-
wiązków wynikających z przepisów prawa budowla-
nego. Co więcej, dzięki wyraźnym zapisom, z których
wynika zakaz dodatkowego, poza opodatkowaniem
samej kanalizacji, opodatkowania podatkiem od nie-
ruchomości kabli umieszczonych w kanalizacji kablo-
wej, co do tej było w stosowane w praktyce orzeczni-
czej organów podatkowych, zmniejszyły się również
znacząco koszty utrzymania telekomunikacyjnej in-
frastruktury liniowej. Z opinii przedstawicieli naj-
większych krajowych operatorów telekomunikacyj-
nych wynika, iż dzięki zapisom ustawy przebieg pro-
cesu inwestycyjnego można skrócić niemal dwukrot-
nie. Jednocześnie należy przewidywać, iż dzięki in-
westycjom samorządowym nastąpi pobudzenie kon-
kurencji wśród przedsiębiorców prywatnych, co w efek-
cie będzie skutkowało obniżeniem cen usług oraz
zwiększeniem oferowanych przepływności łączy. Już
w obecnej chwili usługi dostępu do Internetu o prze-
pływności łączy rzędu 100 Mbit/s oferowane są na
znacznym terenie kraju.

Jak wiadomo, realizacja postulatu upowszechnie-
nia dostępu do Internetu w Polsce, a także ocena
skuteczności działania przepisów ustawy o wspiera-
niu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych obej-
muje szereg inicjatyw podejmowanych przez różne
podmioty, a skutki podejmowanych w tym zakresie
działań nie są natychmiastowe. Jednocześnie, mając
na uwadze relatywnie krótki okres od momentu wej-
ścia w życie regulacji, należy ocenić, iż dokonał się
znaczący postęp, w szczególności jeśli chodzi o podej-
ście uczestników rynku telekomunikacyjnego do kwe-
stii rozwoju sieci szerokopasmowych w Polsce.
Uwzględniając aktualne tempo wzrostu poszcze-
gólnych wskaźników opisujących rozwój infrastruk-
tury telekomunikacyjnej w Polsce, otoczenie regula-
cyjne, w tym w szczególności korzystne zapisy usta-
wy oraz coraz bardziej zadowalający stan absorpcji
środków unijnych, można ocenić, iż do końca 2015 r.
90% Polaków będzie miało dostęp do stacjonarnych
usług szerokopasmowego dostępu do Internetu.
Ministerstwo Infrastruktury bierze ponadto ak-
tywny udział w realizacji projektu „System informa-
cyjny o infrastrukturze szerokopasmowej” i portal
Polska Szerokopasmowa w ramach 7 osi Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka 2007–2013”.
Celem tego projektu jest utworzenie infrastruktury
teleinformatycznej o zasięgu ogólnokrajowym, zapew-
niającej wsparcie administracji rządowej i samorzą-
dowej w zarządzaniu oraz koordynacji projektów do-
tyczących budowy regionalnych szerokopasmowych
sieci szkieletowych i dostępowych na obszarach wy-
magających interwencji. Infrastruktura ta będzie
wspomagać działania zarówno administracji rządo-
wej, jak i samorządowej, tworząc zaplecze dla elek-
tronicznych usług publicznych świadczonych dla oby-
wateli i przedsiębiorców.
Zasoby informacyjne zgromadzone w ramach pro-
jektu pomogą przedsiębiorcom, szczególnie z sektora
małych i średnich przedsiębiorstw, w projektowaniu
i budowie optymalnych rozwiązań sieci dostępowych
oraz systemów węzłowych i transmisyjnych, a także
tworzenia właściwych e-usług. Dodatkowym celem
projektu jest także promocja usług społeczeństwa in-
formacyjnego wśród obywateli na obszarach zagro-
żonych wykluczeniem cyfrowym.
Należy podkreślić, że minister infrastruktury
wystąpił z inicjatywą zorganizowania „Okrągłego
stołu szerokopasmowego”, który realizowany jest
w formule cyklicznych spotkań umożliwiających wy-
mianę poglądów nt. obecnego rozwoju infrastruktu-
ry telekomunikacyjnej oraz identyfikacji praktycz-
nych problemów związanych ze stosowaniem ustawy.
W spotkaniach tych biorą udział m.in. przedstawicie-
le Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego, Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji, Urzędu Komunikacji
Elektronicznej, jednostek samorządu terytorialnego
oraz przedsiębiorców telekomunikacyjnych, w tym
także przedsiębiorców zajmujących się budową infra-
struktury telekomunikacyjnej.
349
Kolejnym, niezwykle istotnym narzędziem jest
rozporządzenie z art. 29 ust. l ustawy, którego celem
jest zapewnienie wiarygodnego źródła danych o po-
kryciu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej istnieją-
cą infrastrukturą telekomunikacyjną i publicznymi
sieciami telekomunikacyjnymi zapewniającymi lub
umożliwiającymi zapewnienie szerokopasmowego
dostępu do Internetu, z odrębnymi zaznaczeniami
pokrycia łączami światłowodowymi i sieciami bez-
przewodowymi oraz budynkami umożliwiającymi
kolokację. Zadaniem rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji w sprawie inwentary-
zacji pokrycia istniejącą infrastrukturą telekomuni-
kacyjną i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi
zapewniającymi lub umożliwiającymi zapewnienie
szerokopasmowego dostępu do Internetu oraz budyn-
kami umożliwiającymi kolokacje jest zobrazowanie
stanu infrastruktury szerokopasmowej na teryto-
rium kraju oraz wskazanie obszarów o niedostatecz-
nym stopniu pokrycia infrastrukturą szerokopasmo-
wą, na których konieczne będzie podjęcie konkret-
nych interwencji publicznych w sektorze telekomu-
nikacyjnym.
Wspomnieć należy również o zarządzanym przez
prezesa UKE Krajowym Forum Szerokopasmowym9)
pełniącym rolę platformy współpracy administracji
państwowej, operatorów, instytucji finansowych i or-
ganizacji pozarządowych. W założeniu forum to bę-
dzie istotnym narzędziem komunikacji, bazą wiedzy
oraz czynnikiem sprzyjającym aktywizacji wszyst-
kich stron zaangażowanych w przyspieszenie rozwo-
ju szerokopasmowego dostępu do Internetu w Polsce.
Tym samym utworzenie tego forum realizować bę-
dzie rekomendację zawartą w tzw. pierwszym rapor-
cie Międzyresortowego Zespołu ds. Realizacji Pro-
gramu „Polska cyfrowa”, tj. wzmocnienie koordyna-
cji działań w zakresie inwestycji u infrastrukturę
teleinformatyczną. Do głównych priorytetów Krajo-
wego Forum Szerokopasmowego zaliczyć można
m.in. rozwój i unowocześnianie infrastruktury, upo-
wszechnianie i rozwijanie umiejętności informatycz-
nych, bezpieczeństwo użytkowników w sieci teleko-
munikacyjnej, a także rozwój treści i funkcjonalności
w Internecie.
Prezes UKE wydał trzeci poradnik przygotowany
przy współpracy Fundacji Wspomagania Wsi, Polsko
Amerykańskiej Fundacji Wolności i Urzędu Komu-
nikacji Elektronicznej przeznaczony dla operatorów
i samorządowców, o tytule „Ostatnia mila. Budowa i eks-
ploatacja teleinformatycznej sieci dostępowej”.10) Ce-
lem tej części poradnika jest pokazanie problemów
i ich rozwiązań dotyczących ostatniego poziomu sie-
ci, to znaczy warstwy dostępowej obejmującej także
abonenta i nazywanej czasami ostatnią milą. Opisa-
no w nim kolejne etapy przygotowania projektu i ba-
dań lokalnego rynku. Przedstawiono aspekty bizne-
9)
http://www.forumszerokopasmowe.pl
10)
http://www.uke.gov.pl/_gAllery/35/96/35962/Poradnik_Bu-
dowa_sieci_III_NET.pdf
350
sowe działalności operatorskiej oraz zagadnienia
związane z budową i organizacją przedsiębiorstwa
działającego jako operator telekomunikacyjny.
Szczegółowo omówiono proces eksploatacji sieci
– serwis, zarządzanie, współpracę międzyoperator-
ską. Wiele miejsca poświęcono pracy z klientami, ich
pozyskaniu, obsłudze, utrzymaniu oraz rozliczeniom
świadczonych im usług i windykacji należności. Pu-
blikacja „Ostatnia mila. Budowa i eksploatacja tele-
informatycznej sieci dostępowej” wraz poprzednimi
częściami poradnika tworzy kompendium wiedzy po-
trzebnej do zinformatyzowania małej gminy od pod-
staw.
Na stronie internetowej UKE opublikowana zo-
stała także poglądowa mapa popytu dotycząca w szcze-
gólności usługi stacjonarnego szerokopasmowego
dostępu do sieci Internet. Jednym z najważniejszych
celów tej publikacji jest identyfikacja miejsc, gdzie
istnieje faktyczne zapotrzebowanie na ww. usługę,
ale z różnych przyczyn jest ona dla użytkowników
końcowych niedostępna. Tego rodzaju mapy mają po-
móc wszystkim chętnym w uzyskaniu szczegółowych
informacji o istniejących na obszarze ich zamieszka-
nia możliwościach w zakresie dostępu usług obję-
tych zakresem map, jak również mają posłużyć sa-
mym operatorom telekomunikacyjnym do rozpozna-
nia poziomu popytu na te usługi i podjęcia procesów
inwestycyjnych na obszarach, gdzie popyt jest zgła-
szany. Proces gromadzenia danych prezentowanych
w mapach trwa i jest procesem ciągłym. Analiza
tzw. białych plam w dostępie do usług telekomuni-
kacyjnych niewątpliwie pozwoli zintensyfikować
działania zmierzające do ich ograniczenia na wybra-
nych obszarach.
Działania administracji państwowej, których
przykłady przedstawione zostały powyżej, przyniosły
wiele istotnych i dynamicznych zmian na rynku te-
lekomunikacyjnym, zarówno dla przedsiębiorców te-
lekomunikacyjnych, jak i dla użytkowników końco-
wych. W najbliższej perspektywie czasu zaowocują
one zwiększeniem dostępności usług telekomunika-
cyjnych, zróżnicowaniem ofert, a pośrednio także
spadkiem ich cen dla usługobiorców. Należy jednak
wyraźnie zaznaczyć, że zarówno zmiany legislacyjne,
jak i przystosowanie rynku telekomunikacyjnego do
nowych regulacji, a w konsekwencji wzrost rozwoju
infrastruktury, są procesem długotrwałym.
Podsumowując, należy stwierdzić, że administra-
cja państwowa podejmuje i planuje stosowne działania
celem zwiększenia dostępności usług telekomunika-
cyjnych, w szczególności dostępu do sieci Internet.
Podkreślenia wymaga także fakt, iż podmiotami
odpowiedzialnymi za inwestycje w zakresie rozbudo-
wy sieci telekomunikacyjnych są w dużej mierze jed-
nostki samorządu terytorialnego i ich jednostki or-
ganizacyjne, szkoły wyższe, jednostki badawczo-roz-
wojowe, organizacje pozarządowe, instytucje publicz-
ne oraz operatorzy telekomunikacyjni. Kluczową rolę
w zapewnieniu dostępu szerokopasmowego do Inter-
netu pełni zwłaszcza administracja samorządowa.
Wyrażam nadzieję, że udzielone wyjaśnienia są
dla pani poseł wyczerpujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie obiegu dokumentów
w urzędach skarbowych w Polsce (19952)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Sobeckiej z dnia 15 grudnia
2010 r. w sprawie obiegu dokumentów w urzędach
skarbowych, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
RP z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19952/
11, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W interpelacji pani poseł powołuje się na przepisy
art. 65 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks po-
stępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr
98, poz. 1071, z późn. zm.). Pragnę jednak zaznaczyć,
iż organy podatkowe co do zasady stosują przepisy
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Przepisom art. 65 K.p.a. odpowiadają przepisy art.
170 ustawy Ordynacja podatkowa.
Zgodnie z art. 170 § 1 ustawy Ordynacja podatko-
wa jeżeli organ podatkowy, do którego podanie wnie-
siono, jest niewłaściwy w sprawie, powinien nie-
zwłocznie przekazać je organowi właściwemu, zawia-
damiając o tym wnoszącego podanie. Podanie wnie-
sione do organu niewłaściwego przed upływem ter-
minu określonego przepisami prawa uważa się za
wniesione z zachowaniem terminu (art. 170 § 2 usta-
wy Ordynacja podatkowa).
Przepis art. 170 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa
nakłada na organy podatkowe obowiązek niezwłocz-
nego przesyłania podań do organów właściwych.
Obowiązek ten związany jest z zasadą przestrzega-
nia przez organy podatkowe z urzędu swojej właści-
wości rzeczowej i miejscowej sformułowaną w art. 15
§ 1 ustawy Ordynacja podatkowa oraz z zasadą szyb-
kości określoną w art. 125 ustawy Ordynacja podat-
kowa.
Zaznaczenia wymaga, iż składane do urzędów
skarbowych pisma są niejednokrotnie sformułowane
w sposób niejednoznaczny. Zgodnie z art. 169 § 1
ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli podanie nie speł-
nia wymogów określonych przepisami prawa, organ
podatkowy wzywa wnoszącego podanie do usunięcia

braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, że niewypeł-
nienie tego warunku spowoduje pozostawienie poda-
nia bez rozpatrzenia. Usunięcie braków może doty-
czyć np. wskazania przez wnioskodawcę charakteru
pisma (odwołanie, zażalenie, skarga itp.) oraz trybu,
w jakim zostało złożone. Uzyskanie od wnioskodaw-
cy informacji w powyższym zakresie jest konieczne
dla prawidłowego rozpatrzenia podania, w tym do
określenia organu właściwego w sprawie. Jeśli po
usunięciu braków okazuje się, że organ, do którego
wniesiono podanie, jest niewłaściwy w sprawie, za-
stosowanie ma również art. 170 § 1 ustawy Ordyna-
cja podatkowa.
Uprzejmie informuję, że powołane przepisy nie
budzą w praktyce wątpliwości organów podatkowych.
Pragnę wskazać, iż w 2010 r. nie wpłynęły do mini-
stra finansów skargi lub wnioski czy też sygnały od
jednostek podległych dotyczące tej problematyki, któ-
re powodowałyby konieczność podjęcia prac nad
opracowaniem szczegółowych wytycznych czy zale-
ceń w sprawie procedur przekazywania podań mię-
dzy organami podatkowymi. Obowiązki organów
podatkowych dotyczące przekazywania spraw zgod-
nie z właściwością wynikają wprost z przepisów pra-
wa (art. 170 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niedostatecznego funkcjonowania
systemu informatycznego związanego
z podatkiem VAT od transakcji między
krajami UE (19953)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19953/11,
przy którym została przekazana interpelacja pani
poseł Anny Sobeckiej w sprawie niedostatecznego
funkcjonowania systemu informatycznego VIES,
uprzejmie informuję, co następuje.
System informatyczny VIES – ze względu na swo-
ją strategiczną rolę m.in. w monitorowaniu prawidło-
wości rozliczania podatku od towarów i usług w trans-
akcjach wewnątrzwspólnotowych – jest stale mody-
fikowany w celu usprawnienia jego bieżącej obsługi,
jak i dostosowania do nowych zadań. Prace nad ww.
kwestiami prowadzone są zarówno na szczeblu resor-
towym, jak i na szczeblu Komisji Europejskiej w ra-
351
mach, funkcjonującego na podstawie rozporządzenia
Rady (WE) nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003 r.
w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzi-
nie podatku od wartości dodanej i uchylające roz-
porządzenie (EWG) nr 218/92 (Dz. Urz. UE L 264
z 15.10.2003 r., str. 1, z późn. zm.), Komitetu SCAC
(Standing Committee on Administrative Coopera-
tion). Jednocześnie system VIES podlega ustawicznej
weryfikacji pod kątem prawidłowości jego funkcjono-
wania, a wszelkie zgłaszane zakłócenia są usuwane
na bieżąco.
Zważywszy na ilość zadań wykonywanych przez
polski system VIES (wymiana informacji o transak-
cjach wewnątrzwspólnotowych, potwierdzanie nume-
rów VAT UE podatników polskich i ich kontrahen-
tów, obsługa aplikacji VAT-Refund i wiele innych)
oraz znikomą ilość i czas utrudnień, które wystąpiły
np. w 2010 r. w funkcjonowaniu systemu VIES, uwa-
żam, iż uprawnione jest stwierdzenie, że wykonywa-
nie zadań związanych z obsługą techniczną i nadzo-
rem merytorycznym nad systemem informatycznym
VIES przebiega prawidłowo. Wyżej wymieniona oce-
na nie oznacza, że nie podejmuje się kroków nad do-
skonaleniem systemu VIES, gdyż – jak już wskaza-
łem powyżej – stale prowadzone są prace (zarówno
w wymiarze krajowym, jak i unijnym) nad ulepsze-
niem funkcjonalności tego systemu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nieprawidłowego wprowadzania
zmian w ustawach podatkowych (19954)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki na Sejm RP pani Anny Sobec-
kiej z dnia 15 grudnia 2010 r., nr SPS-023-19954/11,
w sprawie nieprawidłowego wprowadzania zmian
w ustawach podatkowych, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż w interpelacji
pani poseł nie wskazała konkretnych przykładów
nieprawidłowego wprowadzania zmian w ustawach
podatkowych, trudno więc odnieść się bezpośrednio
do tej kwestii.
Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z art. 217
Konstytucji RP nakładanie podatków, innych danin
publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów
352
opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad
przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmio-
tów zwolnionych od podatków następuje w drodze
ustawy. W ten sposób ustawodawca może w drodze
ustawy nakładać na obywateli nowe obowiązki w za-
kresie podatków, ale też przyznawać ulgi i zwolnie-
nia. Oznacza to, że kompetencje do tworzenia prze-
pisów rangi ustawowej w trybie przewidzianym w Kon-
stytucji RP przysługują członkom parlamentu, choć
prace nad wprowadzeniem zmian w ustawach podat-
kowych mogą być podjęte także z inicjatywy rządu
lub obywateli.
Odpowiadając zatem na pytanie pani poseł, czy
ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby
ustawy podatkowe były uchwalane wcześniej oraz
były bardziej zrozumiale dla odbiorców, pragnę za-
pewnić, iż w przypadku zmian w obowiązujących
przepisach podatkowych podejmowanych z inicjaty-
wy rządu, w tym też z inicjatywy ministra finansów,
projekty takich ustaw przygotowywane są z zacho-
waniem zasad techniki prawodawczej. Ponadto w trak-
cie prac legislacyjnych projekty ustaw, w tym także
podatkowych, są przygotowywane lub opiniowane
przez Rządowe Centrum Legislacji, które ma zapew-
nić na każdym etapie prac legislacyjnych wysoki
standard tworzenia prawa. Zauważyć przy tym nale-
ży, że minister finansów w przypadku podjęcia ini-
cjatywy ustawodawczej odnośnie do zmiany ustaw
podatkowych zamieszcza projekt założeń do projektu
takiej ustawy na internetowej stronie swojego Biule-
tynu Informacji Publicznej. Założenia są dokumen-
tem ogólnym, zawierającym jedynie opis proponowa-
nych zmian w danej sprawie, niemniej jednak każdy
zainteresowany obywatel może zapoznać się z treścią
zamieszczonego dokumentu, co umożliwi poznanie
głównych kierunków planowanych zmian w przepi-
sach podatkowych.
Niemniej podkreślić należy, iż ostateczne brzmie-
nie przepisów obowiązujących ustaw jest efektem
prac legislacyjnych w parlamencie obejmujących za-
równo prace poszczególnych komisji sejmowych, jak
też uwagi zgłaszane i głosowane bezpośrednio przez
posłów w trakcie obrad. Również terminy, w jakich
ustawy są uchwalane przez Sejm, wielokrotnie zale-
żą od przyjętego terminarza realizowania prac legi-
slacyjnych w parlamencie.
Uwzględniając powyższe, pragnę odnieść się do
poruszonej w interpelacji kwestii poziomu skompli-
kowania regulacji podatkowych, który to poziom,
w ocenie pani poseł, uniemożliwia głównym adresa-
tom zrozumienie przepisów. Prawo podatkowe zajmu-
je się całym obszarem aktywności społecznej i gospo-
darczej. W konsekwencji próbuje ono definiować, kla-
syfikować oraz normować skutki podatkowe zdarzeń
z wszystkich dziedzin życia, z tego też względu nie
może być „proste”. Precyzyjne przepisy, nawet jeżeli
mogą się wydawać zbyt skomplikowane, mają z jednej
strony zapobiegać powstawaniu luk w opodatkowa-
niu, a z drugiej strony zmniejszają swobodę oceny
praw i obowiązków podatników przez organy stosu-
jące prawo.
Cechą charakterystyczną wysoko rozwiniętych
krajów jest posiadanie dość szczegółowych i precyzyj-
nych przepisów podatkowych. Przełamując barierę
związaną ze zrozumieniem tych przepisów przez po-
datników, rozwijane są wówczas funkcje informacyj-
ne i interpretacyjne. Taki model jest też realizowany
w Polsce poprzez wprowadzenie instytucji interpre-
tacji indywidualnych, porozumień w sprawie ustala-
nia cen transakcyjnych, możliwości uzyskania infor-
macji w rozmowach telefonicznych realizowanych
przez Biuro Krajowej Informacji Podatkowej.
Reasumując, prawo podatkowe powinno być przede
wszystkim precyzyjne i szczelne, a mankament pole-
gający na jego ewentualnym skomplikowaniu należy
niwelować, oferując podatnikom prawo do uzyskania
pewnej i jednolitej interpretacji przepisów. Poza tym,
porównując polskie przepisy podatkowe do prawa
obowiązującego w innych państwach UE czy OECD,
nie można ich uznać za skomplikowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nowelizacji ustawy
o Banku Gospodarstwa Krajowego (19955)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przesłaną
przez pana Marka Kuchcińskiego, wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, w dniu 19 stycznia
2011 r. przy piśmie nr SPS-023-19955/11, w sprawie
nowelizacji ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowe-
go, uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnie-
nia, przygotowane po zasięgnięciu opinii Narodowe-
go Banku Polskiego.
Zgodnie z art. 3 ust. l ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych
(t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 99, poz. 919, z późn. zm.) hi-
poteczny list zastawny jest papierem wartościowym
imiennym lub na okaziciela, którego podstawę emisji
stanowią wierzytelności banku hipotecznego zabez-
pieczone hipotekami, w którym bank hipoteczny zo-
bowiązuje się wobec uprawnionego do spełnienia
określonych świadczeń pieniężnych.
Ostatnia nowelizacja ustawy z dnia 14 marca
2003 r. o Banku Gospodarstwa Krajowego (Dz. U. Nr 65,

poz. 594, z późn. zm.) przyznała BGK prawo do emi-
towania listów zastawnych. List zastawny stanowi
długookresowy instrument refinansowania, z tego
względu emisja listów zastawnych przez BGK mogła-
by być przeprowadzana, w szczególności w celu fi-
nansowania programów rządowych dotyczących
wspierania rozwoju budownictwa mieszkaniowego.
Należy jednakże zauważyć, że w związku z noweli-
zacją ustawy o BGK, dokonaną ustawą z dnia 2 kwiet-
nia 2009 r. o zmianie ustawy o poręczeniach i gwa-
rancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz nie-
które osoby prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa
Krajowego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 65,
poz. 545), BGK będzie udzielać kredytów w ramach
programów rządowych ze środków własnych i na
własny rachunek. W chwili obecnej Bank Gospodar-
stwa Krajowego realizuje i obsługuje program wspar-
cia budownictwa społecznego ze środków dawnego
Krajowego Funduszu Mieszkaniowego oraz program
wspierania społecznego budownictwa czynszowego.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że
jedynym powodem nowelizacji ustawy o Banku Go-
spodarstwa Krajowego w tym zakresie była koniecz-
ność wyposażenia banku w instrumenty umożliwia-
jące wykonanie nałożonych na niego obowiązków, nie
zaś sugerowana przez panią poseł możliwość druko-
wania pustych pieniędzy. Należy jednocześnie nad-
mienić, że projekt nowelizacji ustawy w ww. zakresie
był projektem poselskim.
Możliwość nabywania przez Narodowy Bank Pol-
ski papierów wartościowych określa ustawa z dnia
29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim
(Dz. U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.).
Jak pani poseł wspomniała, zgodnie z przepisami
art. 48 pkt 2 ustawy o NBP, zawartego w rozdziale
6 „Instrumenty polityki pieniężnej”, Narodowy Bank
Polski może nabywać dłużne papiery wartościowe
jedynie w operacjach otwartego rynku. Dla faktycz-
nego zakresu tych operacji istotne znaczenie mają
określane corocznie przez Radę Polityki Pieniężnej,
na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o NBP, „Założenia
polityki pieniężnej”. Ze względu na fakt, że treść
wspomnianej wyżej ustawy o zmianie ustawy o Ban-
ku Gospodarstwa Krajowego oraz niektórych innych
ustaw została ustalona dnia 5 stycznia 2011 r., jej
wejście w życie (14 dni od dnia ogłoszenia) nastąpiło
w okresie obowiązywania „Założeń polityki pienięż-
nej na rok 2011”. Założenia te określa uchwała Rady
Polityki Pieniężnej z dnia 29 września 2010 r. w spra-
wie ustalenia założeń polityki pieniężnej na rok 2011
(M.P. Nr 72, poz. 915), w załączniku stanowiącym
integralną część tej uchwały. Przewidują one, w roz-
dziale dotyczącym instrumentów polityki pieniężnej,
możliwość stosowania przez NBP – w celu oddziały-
wania na warunki płynnościowe w sektorze banko-
wym w sposób umożliwiający utrzymywanie krótko-
terminowych rynkowych stóp procentowych na po-
ziomie spójnym z ustalonym przez radę poziomem
stopy referencyjnej NBP – operacji otwartego rynku
o charakterze dostrajającym, polegających m.in. na
353
zakupie od banków (z przyrzeczeniem odsprzedaży
po upływie terminu umownego) wybranych przez
bank centralny dłużnych papierów wartościowych
(transakcje repo). Wśród papierów przyjmowanych
przez NBP w transakcjach repo dominują obecnie
bony i obligacje skarbowe, w przyszłości mogą się jed-
nak znaleźć wśród nich także listy zastawne emito-
wane przez Bank Gospodarstwa Krajowego, znajdu-
jące się w posiadaniu innych banków, jako papiery
– z uwagi na status podmiotu będącego ich emiten-
tem – obarczone minimalnym stopniem ryzyka.
Niezależnie od operacji dostrajających NBP może
przeprowadzać także tzw. operacje strukturalne, po-
legające m.in. na bezwarunkowym (definitywnym)
zakupie papierów wartościowych na rynku wtórnym,
wśród których to papierów będą, ewentualnie, mogły
znajdować się także listy zastawne wyemitowane
przez BGK.
W każdym jednak przypadku, niezależnie od tego,
czy przedmiotem prowadzonych przez NBP operacji
otwartego rynku są bądź będą papiery skarbowe, ob-
ligacje komunalne, obligacje oraz listy zastawne
BGK, czy też jakiekolwiek inne dłużne papiery war-
tościowe zaakceptowane przez NBP według ściśle
określonych kryteriów, nabywanie ich przez NBP
następuje nie na rynku pierwotnym (bezpośrednio
od emitenta), lecz na rynku wtórnym, co pozostaje
w całkowitej zgodności z przytoczonym już wcześniej
art. 48 pkt 2 ustawy o Narodowym Banku Polskim,
przy czym oczywiście działania takie nie mogą być
utożsamiane z finansowaniem przez bank centralny
deficytu budżetowego (nawet jeśli NBP nabywałby
listy zastawne BGK).
Polski porządek prawny na poziomie konstytucyj-
nym, a więc aktu nadrzędnego w systemie prawa
(art. 8 ust. 1 Konstytucji RP), zakazuje pokrywania
deficytu budżetowego przez zaciąganie zobowiązań
w centralnym banku państwa (art. 220 ust. 2 Kon-
stytucji RP). Zakaz ten skierowany jest nie tylko do
projektodawcy projektu ustawy budżetowej (Rady
Ministrów), ale także do innych organów państwo-
wych, w szczególności do organów władzy publicznej
(art. 7 Konstytucji RP). Zauważyć należy, że w art. 220
ust. 2 Konstytucji RP znajduje odzwierciedlenie za-
kaz, który wynika z art. 123 Traktatu o funkcjono-
waniu Unii Europejskiej (TFUE), będącego ratyfiko-
waną umową międzynarodową w rozumieniu art. 87
ust. 1 i art. 91 Konstytucji RP.
Przepis art. 220 ust. 2 Konstytucji RP nie kate-
goryzuje zawartego w nim pojęcia zobowiązań, a tym
samym należy przyjąć, że chodzi w nim o jakiekol-
wiek zobowiązania, których zaciągnięcie miałoby
służyć wspomnianemu w tym przepisie celowi („po-
krywaniu deficytu budżetowego”). Należy mieć przy
tym na względzie, że problematyka sfinansowania
deficytu budżetowego stanowi materię ustawy budże-
towej (art. 219–221 Konstytucji RP oraz przepisy
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych; Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.). Tym
samym materią ustawy o BGK i zmian do tej ustawy
354
nie mogą być przepisy określające „pokrywanie defi-
cytu budżetowego” (używając języka norm konstytu-
cyjnych). Wobec zakazu wynikającego z art. 220 ust. 2
Konstytucji RP regulacji takich, mających na celu
pokrywanie deficytu budżetowego poprzez zaciąga-
nie zobowiązań w centralnym banku państwa, nie
może również przewidywać ustawa budżetowa.
Zmiany zawarte w ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r.
o zmianie ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego
oraz niektórych innych ustaw także nie mogą być
traktowane jako dotyczące finansowania deficytu bu-
dżetowego, w tym przez bank centralny poprzez na-
bywanie na rynku wtórnym listów zastawnych emi-
towanych przez BGK.
Na rzecz takiej oceny tych rozwiązań świadczą
także: „Opinia MSZ o zgodności z prawem Unii Eu-
ropejskiej poselskiego projektu ustawy o zmianie usta-
wy o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz niektó-
rych innych ustaw…” oraz „Opinia o ustawie o zmia-
nie ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz
niektórych innych ustaw” (sporządzona przez Biuro
Legislacyjne Kancelarii Senatu). Opinie te, dostępne
na stronie internetowej Senatu RP, nie mówią o nie-
zgodności lub nawet ewentualnej niezgodności zmian
zawartych w przywołanej wyżej ustawie z dnia 5 stycz-
nia 2011 r. z obowiązującym konstytucyjnie zakazem
finansowania deficytu budżetowego przez bank cen-
tralny ani nie zawierają jakiejkolwiek oceny, że zmia-
ny te mogą stworzyć możliwość złamania takiego
zakazu.
Możliwość nabywania papierów wartościowych
przez NBP należy rozpatrywać także w świetle art.
123 TFUE i art. 21 Statutu Europejskiego Systemu
Banków Centralnych i Europejskiego Banku Cen-
tralnego („statut”). Wprowadzony, w art. 123 ust. 1
TFUE i art. 21 ust. 1 statutu, zakaz finansowania ze
środków banku centralnego zabrania udzielania
przez EBC i krajowe banki centralne państw człon-
kowskich (w tym przez NBP) pożyczek na pokrycie
deficytu lub jakichkolwiek innych kredytów instytu-
cjom, organom, urzędom lub agencjom UE, instytu-
cjom rządowym szczebla centralnego, władzom re-
gionalnym, lokalnym lub innym władzom publicz-
nym, innym instytucjom lub przedsiębiorstwom pu-
blicznym państw członkowskich, jak również bezpo-
średniego nabywania przez EBC i krajowe banki
centralne instrumentów dłużnych od takich podmio-
tów publicznych. Szczegółowy zakres obowiązywania
zakazu finansowania ze środków banku centralnego
został doprecyzowany w rozporządzeniu Rady (WE)
nr 3603/93 z dnia 13 grudnia 1993 r. określającym
definicje w celu zastosowania zakazów, o których
mowa w art. 104 i art. 104b ust. 1 TWE (Dz. U. WE
L 332/1 z 31.12.1993); obecnie art. 104 i art. 104b
ust. 1 stanowią odpowiednio art. 123 i art. 125 ust. 1
TFUE.
Zauważyć przy tym należy, że wyrażany w tych
przepisach zakaz, w określonym w nich zakresie pod-
miotowym i przedmiotowym, znajduje bezpośrednie
zastosowanie w polskim porządku prawnym (art. 7,
art. 9, art. 87 ust. 1 i art. 91 Konstytucji RP). Przy-
wołany zakaz wiąże państwa członkowskie (w tym
Rzeczpospolitą Polską) od dnia akcesji do Wspólno-
ty/UE.
Odnosząc się do zagadnienia długu publicznego,
należy zauważyć, że zgodnie z przyjętą we wrześniu
2010 r. przez Radę Ministrów i przekazaną Sejmowi
wraz z uzasadnieniem projektu ustawy budżetowej
na 2011 r. „Strategią zarządzania długiem sektora
finansów publicznych w latach 2011–2014” relacja
państwowego długu publicznego do PKB w horyzon-
cie strategii utrzymywać się będzie poniżej progu
55%. Według szacunku Ministerstwa Finansów
w 2010 r. relacja długu do PKB ukształtowała się bli-
sko poziomu 53,5% i tym samym próg 55% nie został
przekroczony.
Ministerstwo Finansów podjęło kroki mające
istotne znaczenie dla ograniczenia przyrostu długu
publicznego, w tym zmniejszenia jego relacji do PKB
– są to m.in. planowane przez rząd zmiany w syste-
mie emerytalnym. Można oczekiwać, że relacja długu
publicznego do PKB w 2011 r. utrzyma się na zbliżo-
nym poziomie co w 2010 r., a w kolejnych latach bę-
dzie spadać. Z uwagi na znaczny udział długu w wa-
lutach obcych w długu Skarbu Państwa duże znacze-
nie dla kształtowania się tej relacji będzie miał po-
ziom kursu złotego na koniec poszczególnych lat.
Rząd podejmuje działania mające na celu dalszą
stabilizację sytuacji sektora finansów publicznych
oraz zapobieżenie przekroczeniu przez dług publicz-
ny progu 55%. Celowi temu służy w szczególności
ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy
o finansach publicznych oraz niektórych innych
ustaw, która weszła w życie z dniem 1 stycznia br.
W zakresie oddziaływania na dług publiczny ustawa
wprowadziła następujące zmiany:
1) wzmocnienie systemu zarządzania płynnością
budżetu państwa, polegające na obowiązku lokowa-
nia przez jednostki sektora finansów publicznych
wolnych środków na rachunku ministra finansów.
Działania te stanowią zmianę systemową, prowadzą-
cą do zwiększenia efektywności zarządzania aktywa-
mi sektora. Ich wynikiem będzie zmniejszenie po-
trzeb pożyczkowych o wykorzystane wolne środki
jednostek sektora finansów publicznych, jak również
obniżenie poziomu państwowego długu publicznego
i kosztów obsługi długu Skarbu Państwa, przy za-
chowaniu samodzielności jednostek w dysponowaniu
środkami potrzebnymi na realizację ich zadań. W uza-
sadnieniu projektu ustawy przyjęto, iż wprowadzenie
nowych regulacji wpłynie na obniżenie państwowego
długu publicznego o 19,8 mld zł (1,3% PKB). Osta-
teczna skala zmniejszenia długu zależeć będzie od
wartości wolnych środków w posiadaniu jednostek
objętych ustawą w 2011 r.;
2) wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinu-
jącej w celu osiągnięcia trwałej stabilności finansów
publicznych, która polega na ograniczeniu kwoty wy-
datków publicznych państwa do poziomu tempa in-
flacji powiększonej o 1 pkt procentowy;

3) wzmocnienie procedur ostrożnościowych, gdy
relacja państwowego długu publicznego do PKB
przekracza 55%, polegających m.in. na:
— dokonywaniu przez Radę Ministrów przeglądu
obowiązujących przepisów w celu przedstawienia
propozycji rozwiązań prawnych mających wpływ na
poziom dochodów budżetu państwa,
— okresowym zwiększeniu stawek podatku od
towarów i usług,
— ograniczeniu możliwości zaciągania nowych
zobowiązań na przygotowanie inwestycji przez orga-
ny administracji rządowej do inwestycji współfinan-
sowanych z udziałem środków z UE.
Wydatkowa reguła dyscyplinująca będzie obowią-
zywać do momentu wydania przez Radę Ecofin decy-
zji o uchyleniu procedury nadmiernego deficytu wo-
bec Polski. Wprowadzenie tej reguły będzie wspierać
proces ograniczania wydatków budżetu państwa w re-
lacji do PKB oraz obniżenie deficytu strukturalnego.
Tym samym będzie sprzyjać stworzeniu warunków
dla efektywnego wprowadzenia tzw. reguły docelo-
wej, zapewniającej trwałą stabilizację finansów pu-
blicznych. W Ministerstwie Finansów rozpoczęto już
prace nad przygotowaniem projektu ustawy definiu-
jącej tzw. regułę stabilizującą. Reguła ta ma objąć
możliwie jak największy zakres sektora instytucji
rządowych i samorządowych.
Jednocześnie należy wskazać, że budżet państwa
na 2011 r. został przygotowany przy zastosowaniu
wspomnianej reguły; dzięki temu rząd miał możliwość
zapobiec znacznemu zwiększeniu tzw. wydatków ela-
stycznych już w 2011 r. W ramach działań dotyczących
2011 r. zamrożony został także m.in. fundusz wyna-
grodzeń w państwowej sferze budżetowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie węzła autostradowego
w Czerniewicach k. Torunia (19956)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19956/
10, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie budowy węzła Czernie-
wice na autostradzie A1, uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
355
Autostrada A1 na terenie województwa kujawsko-
-pomorskiego jest realizowana na podstawie decyzji
o ustaleniu lokalizacji autostrady płatnej wydanych
w latach 1996–1998 przez właściwych terenowo wo-
jewodów. Na podstawie ww. decyzji sporządzono pro-
jekty budowlane dla odcinka IV Lubicz – Czerniewi-
ce autostrady A1 Nowe Marzy – Czerniewice i odcin-
ka I Czerniewice – Odolion autostrady A1 Czerniewi-
ce – granica województwa, które zostały zatwierdzo-
ne odpowiednio decyzją nr DT/13/2008 wojewody
kujawsko-pomorskiego z dnia 2 kwietnia 2008 r. i de-
cyzją nr 10/2010 wojewody kujawsko-pomorskiego
z dnia 24 maja 2010 r. Zatwierdzona dokumentacja
zakładała podłączenie autostrady A1 do S10, lecz nie
przewidywała bezpośredniego podłączenia drogi kra-
jowej nr 1 poprzez węzeł Czerniewice do A1 i S10.
Na podstawie porozumienia zawartego w dniu
9 października 2007 r. pomiędzy gminą miasta To-
ruń a Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Auto-
strad oraz aneksem nr 1 z dnia 1 kwietnia 2009 r.
zostało zlecone opracowanie dokumentacji projekto-
wej dotyczącej węzła Kluczyki i drogi łączącej S10
z układem drogowym Torunia na osi istniejącego mo-
stu miejskiego. W ramach dokumentacji projektowej
opracowane zostaną materiały do decyzji środowi-
skowej, projekt budowlany i wykonawczy oraz doku-
mentacja przetargowa. Wydanie decyzji o zezwoleniu
na realizację inwestycji drogowej planowane jest
w 2011 r.
Zatem komunikacja autostrady A1 z lewobrzeżną
częścią miasta Toruń będzie zapewniona poprzez wę-
zeł Czerniewice, odcinek drogi ekspresowej S10, wę-
zeł Kluczyki i drogę łączącą węzeł Kluczyki z siecią
drogową miasta Toruń, tj. z ul. Andersa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie listy leków refundowanych (19958)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, poseł na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
19 stycznia 2011 r. (SPS-023-19958/11), w sprawie
refundacji długo działających analogów insuliny,
uprzejmie informuję, iż wobec niemożności stwier-
dzenia w chwili obecnej, iż stosowanie długo działa-
jących analogów insuliny w szerokiej populacji jest
356
całkowicie bezpieczne, minister zdrowia podjął decy-
zję o niewpisaniu do rozporządzeń refundacyjnych
długo działających analogów insuliny. Minister zdro-
wia zdecydował tym samym o niewprowadzaniu in-
suliny glargine i insuliny detemir do tzw. refundacji
aptecznej (refundacji otwartej). W to miejsce mini-
ster zdrowia podjął decyzję o bezzwłocznym rozpo-
częciu prac nad terapeutycznym programem zdro-
wotnym, w ramach którego finansowane będzie le-
czenie przedmiotowymi produktami leczniczymi dla
wybranej grupy pacjentów przy ścisłym monitorowa-
niu stanu zdrowia chorych. Oznacza to, iż pacjenci
wymagający leczenia długo działającymi analogami
insuliny oraz spełniający kryteria włączenia do pro-
gramu, określone przez konsultanta krajowego do
spraw diabetologii, otrzymają całkowicie bezpłatny
dostęp do leczenia przedmiotowymi produktami lecz-
niczymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie fotoradarów (19959)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-19959/11), dotyczącego interpelacji posła na Sejm
RP pani Anny Sobeckiej w sprawie fotoradarów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż minister
spraw wewnętrznych i administracji, mając na uwa-
dze doniesienia odnośnie do niezgodnej z obowiązu-
jącym stanem prawnym praktyki straży gminnych
(miejskich), w zakresie współpracy z podmiotami
prywatnymi, dzierżawienia tzw. fotoradarów od firm
prywatnych oraz zlecania przygotowania dokumen-
tacji skutkującej nałożeniem na sprawcę wykrocze-
nia grzywny w drodze mandatu karnego pracowni-
kom cywilnym tych firm, w maju 2010 r. zwrócił się
do wojewodów z wnioskiem o dokonanie kontroli do-
raźnych w strażach, które zawarły umowę na dzier-
żawę tych urządzeń od podmiotów prywatnych.
Kontrole przeprowadzone zostały na podstawie
art. 9 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn.
zm.), zgodnie z którym wojewoda przy pomocy ko-
mendanta wojewódzkiego (stołecznego) Policji dzia-
łającego w jego imieniu sprawuje nadzór nad działal-
nością straży gminnych (miejskich) m.in. w zakresie
wykonywania uprawnień, o których mowa w art. 12
ustawy, w tym nakładania grzywien w postępowaniu
mandatowym.
Z informacji dotychczas przekazanych przez wo-
jewodów wynika, iż skontrolowano co najmniej 70
oddziałów straży gminnych (miejskich). Podczas kon-
troli szczególną uwagę zwrócono na sprawdzenie, czy
straże gminne (miejskie) nie cedują odpowiedzialno-
ści za przygotowanie dokumentacji umożliwiającej
nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego na
podmioty zewnętrzne, czy nie uzależniają wysokości
wynagrodzenia firm dzierżawiących fotoradary od
liczby wpłaconych mandatów karnych oraz czy prze-
strzegają przepisów odnoszących się do ochrony da-
nych osobowych.
Z uwagi na fakt, iż nie wszyscy wojewodowie prze-
kazali stosowne informacje w wymaganym zakresie,
minister spraw wewnętrznych i administracji zwrócił
się do wojewodów z wnioskiem o przekazanie w ter-
minie do dnia 15 marca 2011 r. szczegółowych infor-
macji o podjętych działaniach w związku z ujawnio-
nymi nieprawidłowościami, a także informacji z re-
alizacji przez straże gminne (miejskie) zaleceń po-
kontrolnych.
Po uzyskaniu przedmiotowych informacji od wo-
jewodów MSWiA przygotuje raport końcowy z wyni-
ków kontroli, który zawierać będzie zarówno wnio-
ski, jak i zalecenia pokontrolne dotyczące wykonywa-
nia przez straże gminne (miejskie) czynności, w tym
związanych z dzierżawą „fotoradarów”.
W związku z powyższym obecnie brak jest pod-
staw do wyrażania opinii na temat wyników wska-
zanych kontroli i formułowania wniosków w przed-
miotowym zakresie.
Odnosząc się do liczby ujawnionych w 2009 r.
przez straże gminne (miejskie) wykroczeń, wskazać
należy, że z „Informacji o działalności straży gmin-
nych (miejskich) oraz oceny współpracy straży z Po-
licją w 2009 r.” (informacja sporządzona została na
podstawie danych statystycznych przekazywanych
zgodnie z art. 9b ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o strażach gminnych – Dz. U. Nr 123, poz. 779,
z późn. zm. – do dnia 15 marca każdego roku przez
wojewodów ministrowi spraw wewnętrznych i admi-
nistracji; informacja opublikowana została na stronie
MSWiA http://www.mswia.gov.pl/portal/pl/611/8518,
dane_statystyczne_za_2009_r.html) wynika, że w 2009 r.
straż gminna (miejska) za wykroczenia przeciwko
bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji (w tym
przekroczenia prędkości) nałożyła 1 070 798 manda-
tów karnych na łączną kwotę 147 896 057 zł. MSWiA
nie dysponuje natomiast danymi statystycznymi po-
zwalającymi na wyszczegółowienie z ogólnej liczby
mandatów karnych liczby mandatów nałożonych za
wykroczenia przekroczenia prędkości ujawnione przez
straże za pomocą tzw. fotoradarów.
Ponadto warto wskazać, iż dzierżawa tzw. fotora-
darów od firm prywatnych następuje w drodze umów

cywilnoprawnych zawieranych przez organy gminy
bądź w sytuacji gdy straż gminna (miejska) jest sa-
modzielną jednostką organizacyjną gminy – przez
właściwego komendanta straży gminnej (miejskiej).
W obecnym systemie prawnym dzierżawa czy inne
formy użyczenia przedmiotowego urządzenia jest
możliwa i zgodna z prawem.
Opracowana w 2008 r. przez Zespół ds. Współpra-
cy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi) (zespół działa
jako organ pomocniczy ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji, a w jego skład wchodzą oprócz
przedstawicieli resortu spraw wewnętrznych i admi-
nistracji przedstawiciele samorządu terytorialnego
reprezentujący Związek Miast Polskich, Unię Metro-
polii Polskich oraz Krajową Radę Komendantów
Straży Miejskich i Gminnych) „Informacja dotycząca
postępowania straży gminnych (miejskich) w zakre-
sie korzystania z urządzeń samoczynnie ujawniają-
cych i rejestrujących naruszenia przepisów ruchu
drogowego będących własnością podmiotów prywat-
nych” wskazuje m. in., że postanowienia ww. umów
nie mogą przewidywać udziału podmiotów prywat-
nych we wpływach gminy uzyskiwanych z grzywien
nakładanych w drodze mandatów karnych. Stosow-
nie do art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526, z późn. zm.)
wpływy gminy z grzywien nałożonych w drodze man-
datu karnego jako dochody własne stanowią dochód
jej budżetu. W żadnej części nie podlegają zatem wy-
łączeniu z obowiązku przekazywania ich do budżetu
gmin. Należy przy tym zaznaczyć, iż ww. informacja
nie ma charakteru wiążącego i stanowi jedynie wska-
zówki odnośnie do postępowania przy korzystaniu
z tzw. fotoradarów będących własnością podmiotów
prywatnych.
Z informacji będących w posiadaniu MSWiA wy-
nika, że w chwili gdy wojewodowie lub kontrolujący
daną straż gminną (miejską) z upoważnienia woje-
wody funkcjonariusze Policji podejmą podejrzenie, że
dochody uzyskane z grzywien nakładanych przez
straże gminne (miejskie) w drodze mandatów kar-
nych dzielone są pomiędzy gminę a firmę prywatną,
informują o tym fakcie właściwe rzeczowo regionalne
izby obrachunkowe lub prokuraturę.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w myśl
rozwiązań przyjętych na gruncie ustawy z dnia 29
października 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu
drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 225, poz. 1466) z dniem 1 lipca 2011 r. ujawnianie
naruszeń przepisów ruchu drogowego w zakresie do-
puszczalnej prędkości jazdy za pomocą stacjonarnych
urządzeń rejestrujących (fotoradarów w obudowach)
zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych
należeć będzie do Inspekcji Transportu Drogowego.
Główny inspektor transportu drogowego przejmie
wszelkie obowiązki związane z zakupem, naprawą
oraz bieżącą eksploatacją i obsługą urządzeń reje-
strujących oraz obudów na te urządzenia.
357
Ustawa wskazuje również, że w terminie do koń-
ca marca 2011 r. generalny dyrektor dróg krajowych
i autostrad przekaże znajdujące się w jego władaniu
stacjonarne urządzenia rejestrujące i obudowy na te
urządzenia głównemu inspektorowi transportu dro-
gowego, zaś zarządcy dróg usuną urządzenia reje-
strujące oraz obudowy na te urządzenia zainstalowa-
ne w pasie dróg publicznych, eksploatowane przez
podmioty inne niż Policja, zarządcy dróg, straże
gminne i Inspekcja Transportu Drogowego. Zauto-
matyzowanym systemem sieci fotoradarów zarzą-
dzać będzie Centrum Automatycznego Nadzoru nad
Ruchem Drogowym w ramach struktury Inspekcji
Transportu Drogowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie tzw. jednego okienka (19961)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 15 grudnia
2010 r., przekazaną przy piśmie marszałka Sejmu RP
z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19961/11,
w sprawie tzw. jednego okienka uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia ministra finansów.
1. Czy prawdą jest, że tzw. jedno okienko zostanie
przeniesione z urzędów gmin do urzędów skarbowych?
W projekcie nowelizowanej ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej art. 26 ust. 2 stanowi:
Wniosek o wpis do CEIDG może być również złożony
na formularzu zgodnym z formularzem, o którym
mowa w ust. 1, w wybranym przez przedsiębiorcę
urzędzie gminy albo urzędzie skarbowym: osobiście
lub wysłany listem poleconym. Przepis ten wprowa-
dza możliwość składania zgłoszeń o wpis do ewiden-
cji działalności gospodarczej nie tylko w urzędach
gmin, ale również w urzędach skarbowych. Decyzja
o miejscu złożenia takiego wniosku będzie należała
do przedsiębiorcy.
2. Jakie przesłanki przemawiają za realizacją tego
pomysłu?
Powyższa zmiana, oprócz zgłoszenia wpisu do
ewidencji działalności gospodarczej na formularzu
EDG-1, umożliwi przedsiębiorcy wybór formy opo-
datkowania, w szczególności możliwe będzie przed-
łożenie zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R oraz innych
niezbędnych dokumentów podatkowych typowych
358
dla procesu rejestracji działalności gospodarczej.
Szczególnie istotne znaczenie dla przedsiębiorcy ma
fakt, iż wszystkie ww. czynności załatwi w trakcie
jednej wizyty w urzędzie skarbowym. Dodatkowe ko-
rzyści dla przedsiębiorcy to znaczące ułatwienie do-
konywania wpisu poprzez możliwość uruchomienia
usługi systemu informatycznego wspierającej przy-
gotowanie wniosku EDG-1, przy wykorzystaniu da-
nych już posiadanych przez administrację podatkową
oraz podanych przez zgłaszającego działalność go-
spodarczą. Rejestracja wpisu do ewidencji działalno-
ści gospodarczej EDG-1 po wprowadzeniu przedmio-
towej zmiany umożliwi udzielanie pomocy technicz-
nej i prawnej zgłaszającemu wpis do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej przez wykwalifikowany perso-
nel urzędów skarbowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przepisów akcyzowych (19963)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo wicemarszałka Sejmu RP pana Marka Kuchciń-
skiego z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-023-19963/
11, dotyczące interpelacji pani poseł Anny Elżbiety
Sobeckiej w sprawie udzielenia informacji odnośnie
do podjęcia kroków zmierzających do zmiany obowią-
zujących przepisów prawa w zakresie obrotu alkoho-
lem etylowym, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W zakresie obrotu alkoholem etylowym krajowy
prawodawca do porządku prawnego implementował:
— dyrektywę Rady 2008/118/WE z dnia 16 grud-
nia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących
podatku akcyzowego, uchylającą dyrektywę 92/12/
EWG;
— dyrektywę Rady 92/83/EWG z dnia 19 paź-
dziernika 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury
podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoho-
lowych;
— dyrektywę Rady 92/84/EWG z dnia 19 paź-
dziernika 1992 r. w sprawie zbliżenia stawek podatku
akcyzowego dla alkoholu i napojów alkoholowych.
Prawidłowa implementacja ww. dyrektyw do prze-
pisów krajowych zarówno rangi ustawowej, jak i ak-
tów wykonawczych jest każdorazowo potwierdzana
przez właściwy organ – wcześniej Urząd Komitetu
Integracji Europejskiej, obecnie Ministerstwo Spraw
Zagranicznych.
Ponadto kwestia prawidłowej taryfikacji stosowa-
nej przez Służbę Celną w zakresie wyrobów zawiera-
jących alkohol etylowy została potwierdzona zarów-
no w drodze sądowej, jak i przez właściwe organy
Komisji Europejskiej.
Mając powyższe na uwadze, Ministerstwo Finan-
sów nie planuje podjęcia kroków zmierzających do
zmiany obowiązujących przepisów akcyzowych w za-
kresie obrotu alkoholem etylowym, gdyż są one zgod-
ne z prawem unijnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie realizacji Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” (19964)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Anny Sobeckiej z dnia 19 stycznia
br. (znak: SPS-023-19964/11) w sprawie realizacji
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL)
pragnę poinformować o krokach poczynionych przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego w zakresie po-
dawania do publicznej wiadomości treści dokumen-
tów związanych z wprowadzeniem w ramach PO KL
nowego wzoru wniosku o dofinansowanie.
Uprzejmie informuję, że dokumentami formalnie
wprowadzającymi nowy wzór wniosku o dofinanso-
wanie obowiązujący w ramach PO KL od dnia 1 stycz-
nia 2011 r. są:
1) „Zasady dokonywania wyboru projektów w ra-
mach PO KL” oraz
2) „Instrukcja wypełniania wniosku o dofinan-
sowanie w ramach PO KL”.
Wersje elektroniczne ww. dokumentów, które sta-
nowią element systemu realizacji PO KL i weszły
w życie w dniu 1 stycznia br., podane zostały przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego do publicznej
wiadomości za pośrednictwem strony internetowej
www.efs.gov.pl poświęconej PO KL w dniu 16 grud-
nia 2010 r. Ponadto w terminie poprzedzającym datę
wejścia w życie zmian, tj. w dniu 21 grudnia 2010 r.,
na ww. stronie internetowej projektodawcom została
udostępniona nowa wersja narzędzia informatyczne-
go służącego do wypełniania wniosku o dofinanso-
wanie – generatora wniosków aplikacyjnych, w której
zawarto pomoc kontekstową zintegrowaną z treścią
nowej wersji instrukcji wypełniania wniosku.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że w dniu 8 grud-
nia 2010 r. na stronie internetowej www.efs.gov.pl

zamieszczona została wstępna informacja o zmia-
nach w zakresie kryteriów wyboru projektów w ra-
mach PO KL związanych z modyfikacją wzoru for-
mularza aplikacyjnego. Ponadto pragnę podkreślić,
że nowy wzór wniosku o dofinansowanie oraz in-
strukcja jego wypełniania były w ciągu 2010 r. dwu-
krotnie konsultowane społecznie i tym samym infor-
macje o zakresie obowiązujących od 1 stycznia 2011 r.
zmian przekazane zostały projektodawcom oraz in-
stytucjom zaangażowanym we wdrażanie PO KL
z dużo większym wyprzedzeniem, niż wynika to z sa-
mej daty publikacji ostatecznych wersji wspomnia-
nych na wstępie dokumentów.
Dodatkowo nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zorganizowało
w drugiej połowie 2010 r. oraz na początku br. cykl
spotkań dla pracowników regionalnych ośrodków
Europejskiego Funduszu Społecznego (ROEFS),
udzielających bezpośrednich informacji projektodaw-
com. W trakcie przedmiotowych spotkań szczegóło-
wo przybliżono modyfikacje w nowym wzorze wnio-
sku o dofinansowanie, co umożliwi osobom zatrud-
nionym w ROEFS udzielanie kompetentnych i wy-
czerpujących porad w zakresie przygotowywania wnio-
sków o dofinansowanie zgodnie z wymogami okre-
ślonymi w nowym formularzu aplikacyjnym.
Podsumowując, należy podkreślić, że na chwilę
obecną wszystkie znowelizowane wersje dokumen-
tów wchodzących w skład systemu realizacji PO KL,
które są niezbędne instytucjom zaangażowanym we
wdrażanie PO KL oraz instytucjom zajmującym się
doradztwem do przeprowadzania adresowanych do
projektodawców szkoleń w zakresie przygotowywa-
nia wniosku o dofinansowanie na nowym wzorze, są
publicznie dostępne na stronie internetowej www.efs.
gov.pl. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nie pla-
nuje również przeprowadzania w najbliższym czasie
innych zmian we wzorze formularza aplikacyjnego
oraz publikowania dodatkowych dokumentów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie stanu archiwów państwowych
(19966)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Anny Sobeckiej, przesłaną 19 stycz-
nia 2011 r. (SPS-023-19966-11), w sprawie stanu di-
359
gitalizacji w archiwach państwowych uprzejmie pro-
szę Pana Marszałka o przyjęcie następujących infor-
macji.
Archiwa państwowe w ramach procesu digitali-
zacji wykonują oraz przechowują, jako zbiory repro-
graficzne, kopie cyfrowe sporządzone z materiałów
archiwalnych – zarówno zgromadzonych w zasobie
własnym jak i pochodzących z zasobu innych instytu-
cji przechowujących archiwalia, a uzupełniających za-
sób własny.
Na dzień 31 grudnia 2010 r. wielkość zbiorów ko-
pii cyfrowych wykonanych z zasobu własnego archi-
wów państwowych wyrażała się następującymi licz-
bami:
— 294 kopie jednostek inwentarzowych filmów
(1296,28 GB),
— 565 525 kopii fotografii oraz innych obiektów
ikonograficznych (20 033,11 GB),
— 2280 kopii jednostek nagrań dźwiękowych
(1112,74 GB),
— 3 074 175 kopii stron dokumentów tekstowych
(86 850,91 GB).
Zbiory kopii cyfrowych materiałów spoza własne-
go zasobu archiwalnego zgromadzone przez archiwa
państwowe obejmują:
— 17 kopii jednostek inwentarzowych filmó-
w(433 GB),
— 2499 kopii fotografii oraz innych obiektów iko-
nograficznych (71,56 GB),
— kopie 12 jednostek nagrań dźwiękowych (17,5
GB),
— 7 731 177 kopii stron dokumentów tekstowych
(32 833,91 GB).
Wykonanie bieżące w 2010 r. zabezpieczających
kopii cyfrowych z zasobu archiwów państwowych
przedstawia się następująco:
— filmy – skopiowano 39 jednostek inwentarzo-
wych (514,85 GB),
— fotografie i inne obiekty ikonograficzne – wy-
konano 127 016 kopii (10 614,78 GB),
— nagrania dźwiękowe – skopiowano 408 jedno-
stek inwentarzowych (66,35 GB),
— dokumenty tekstowe – wykonano 2 811 697 ko-
pii stron oryginałów (41 896,35 GB).
Pragnę jednocześnie nadmienić, że podmiotem
koordynującym powyższe działania jest Narodowe
Archiwum Cyfrowe. Zgodnie z decyzją nr 9 naczel-
nego dyrektora archiwów państwowych z dnia 11 mar-
ca 2008 r. w sprawie upoważnienia do koordynowa-
nia i nadzoru nad działalnością archiwów państwo-
wych w zakresie informatyzacji, digitalizacji i two-
rzenia repozytoriów cyfrowych – do wykonywania
w imieniu naczelnego dyrektora czynności koordynacyj-
nych w omawianej dziedzinie upoważniony został
dyrektor Narodowego Archiwum Cyfrowego. Z przed-
sięwzięć podejmowanych w ramach upoważnienia
składa on naczelnemu dyrektorowi okresowe spra-
wozdania.
Podmiotem wykonującym zadania wymienione
w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o na-
rodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U.
360
z 2006 r. Nr 97, poz. 673, ze zm.) jest naczelny dyrektor
archiwów państwowych będący centralnym organem
administracji rządowej w sprawach państwowego za-
sobu archiwalnego. Naczelna Dyrekcja Archiwów
Państwowych jest natomiast urzędem obsługującym
organ administracji i nie dysponuje samodzielnymi
kompetencjami.
Digitalizacja zasobu archiwów państwowych nie
stanowi zadania wprost określonego w ustawie. Wśród
zadań naczelnego dyrektora figuruje natomiast –
w art. 21 pkt 4 – nadzór nad zabezpieczeniem mate-
riałów archiwalnych. Sporządzanie przez archiwa
kopii archiwaliów, w szczególności kopii cyfrowych,
pełni funkcję zabezpieczenia zasobu archiwalnego.
W tym miejscu warto podkreślić rolę Narodowego
Archiwum Cyfrowego polegającą na prowadzeniu
Centralnego Repozytorium Cyfrowego, które w per-
spektywie ma za zadanie zabezpieczenie zbiorów ko-
pii. Ponadto minister kultury i dziedzictwa narodo-
wego wyznaczył Narodowe Archiwum Cyfrowe jako
Centrum Kompetencji w zakresie digitalizacji mate-
riałów archiwalnych.
Zasób archiwów państwowych obejmuje m.in.
około 21 mln jednostek aktowych, ok. 16 mln foto-
grafii, 137 tys. dokumentów pergaminowych, blisko
37 tys. nagrań dźwiękowych i 10 tys. filmów. Biorąc
pod uwagę te wielkości, proces digitalizacji jest w fa-
zie początkowej. Dopiero bowiem od kilku lat techno-
logie cyfrowe spełniają kryteria jakości i dostępności
w stopniu pozwalającym na podjęcie masowej digita-
lizacji zasobu archiwów państwowych. Prognozy
działalności pracowni digitalizacji przewidują na naj-
bliższe lata następujące wyniki (według planów bu-
dżetu zadaniowego – łącznie liczba skanów, liczba
minut nagrań, liczba terabajtów danych w syste-
mach): 2011 r. – 9 067 678, 2012 r. – 10 972 824, 2013 r.
– 11 946 741, 2014 r. – 13 888 001. Wykonanie powyż-
szych planów w dużej mierze uzależnione jest jednak
od wielkości przeznaczonych na ten cel środków bu-
dżetowych.
Mam nadzieję, że pani poseł uzna powyższe wy-
jaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie objęcia podatkiem VAT
pakietów medycznych (19967)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-023-19967/11, interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie objęcia podatkiem VAT
pakietów medycznych, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), w brzmieniu nadanym
nowelizacją z dnia 29 października 2010 r., od dnia
1 stycznia 2010 r. zwolnione od podatku są usługi
w zakresie opieki medycznej służące profilaktyce, za-
chowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdro-
wia oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z tymi usługami związanych, wykonywane przez za-
kłady opieki zdrowotnej.
Zwolnieniu podlegają również, na podstawie art. 43
ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, usługi w zakresie opieki me-
dycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu,
przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone przez:
lekarzy i lekarzy dentystów, pielęgniarki i położne, psy-
chologów, osoby wykonujące inne zawody medyczne,
o których mowa w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Wymienione wyżej zwolnienia mają charakter
przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnie-
niu od podatku od towarów i usług podlega określony
rodzaj usług wykonywanych przez zdefiniowany krąg
podmiotów.
Przytoczone przepisy ustawy o podatku od towa-
rów i usług stanowią implementację do polskiego po-
rządku prawnego przepisów art. 132 ust. 1 lit. b i c
dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od war-
tości dodanej (Dz. U. L 347, str. 1), określających
zwolnienia w zakresie opieki medycznej świadczone
przez podmioty spełniające określone kryteria.
Ponadto informuję, że zgodnie z art. 1 pkt 4 lit. b
rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o po-
datku od towarów i usług oraz ustawy Prawo o mia-
rach (druk sejmowy nr 3738), dodającym do art. 8
ustawy o podatku od towarów i usług ust. 2a, w przy-
padku gdy podatnik, działając we własnym imieniu,
ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadcze-
niu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzy-
mał i wyświadczył te usługi.
Zgodnie zaś z art. 1 pkt 13 lit. a tiret trzecie ww.
projektu nowelizacji zwolnieniu ma również podlegać
świadczenie usług, o których mowa w pkt 18 i 19,
jeżeli usługi te zostałyby nabyte przez podatnika we
własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, od pod-
miotów, o których mowa w pkt 18 i 19.
W świetle projektowanych zapisów zatem zwolnie-
niem od podatku od towarów i usług mogłoby być
objęte przekazywanie pracownikom przez pracodaw-
ców nabywanych przez nich w ramach tzw. pakietów
medycznych usług w zakresie opieki medycznej, wy-
mienionych w art. 43 ust. 1 pkt 18 i 19 ustawy o po-
datku od towarów i usług. Biorąc pod uwagę fakt, że
pakiety medyczne mogą zawierać różne rodzaje usług,
zaznaczyć należy, że zwolnieniu podlegałyby jedynie
usługi w zakresie opieki medycznej służące profilak-
tyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i popra-

wie zdrowia, nabyte przez pracodawców od podmio-
tów, o których mowa w pkt 18 i 19 art. 43 ust. 1
ustawy o podatku od towarów i usług.
Przedmiotowy projekt zmiany ustawy o podatku
od towarów i usług znajduje się obecnie na etapie prac
parlamentarnych – w dniu 1 lutego 2011 r. został przy-
jęty przez sejmową Komisję Finansów Publicznych
i skierowany do drugiego czytania w Sejmie.
Odnosząc się do kwestii opodatkowania pakietów
medycznych podatkiem dochodowym od osób fizycz-
nych, uprzejmie informuję. Naczelny Sąd Admini-
stracyjny w uchwale siedmiu sędziów podjętej w dniu
24 maja 2010 r. (sygn. akt II FPS 1/10) uznał, iż:
„Wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń
medycznych, których wartość nie jest wolna od po-
datku dochodowego od osób fizycznych na podstawie
art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), stanowią dla
pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania,
nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1
tej ustawy”.
Powyższa uchwała potwierdziła stanowisko wielo-
krotnie prezentowane zarówno przez ministra finan-
sów, jak i organy podatkowe, że wartość zindywidu-
alizowanych abonamentów medycznych zakupionych
przez pracodawcę dla pracownika jest przychodem
ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu. Abo-
nament medyczny stanowi bowiem nieodpłatne świad-
czenie, a przychód z tego tytułu powstaje w momencie
otrzymania uprawnienia do korzystania z usług me-
dycznych (abonamentu medycznego), a nie w momen-
cie skorzystania z konkretnej usługi medycznej.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż rozstrzygnięcie
dokonane w uchwale Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego z dnia 24 maja 2010 r. nie usunęło wszystkich
wątpliwości interpretacyjnych wśród składów orze-
kających sądów administracyjnych, dotyczących opo-
datkowania abonamentów medycznych. Świadczy o
tym ponowne skierowanie przez Naczelny Sąd Admi-
nistracyjny pytania do siedmioosobowego składu sę-
dziowskiego w dniu 5 października 2010 r. w sprawie
rozstrzygnięcia kwestii prawno-podatkowej związa-
nej z finansowaniem pracownikom przez pracodaw-
ców abonamentów medycznych (sygn. akt II FSK
541/09). Jednakże na posiedzeniu w dniu 24 stycznia
2011 r. skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego zdecydował o zwróceniu się do peł-
nego składu izby finansowej tego sądu o podjęcie
uchwały w sprawie. Niewątpliwie rozstrzygnięcie peł-
nego składu Izby Finansowej Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego będzie miało wpływ na ewentualne
działania resortu finansów w tym zakresie. Stąd też
podejmowanie jakichkolwiek działań przed spodzie-
waną uchwałą sądu należy uznać za przedwczesne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
361
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmian, które obowiązują
w Programie Operacyjnym „Kapitał ludzki”
(19968)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., do którego została
dołączona interpelacja poseł Anny Sobeckiej, znak:
SPS-023-19968/11, w sprawie konsekwencji zmian
przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. w Pro-
gramie Operacyjnym „Kapitał ludzki” (dalej: PO
KL), pragnę przedstawić poniższe wyjaśnienia.
Zagadnienia, o których mowa w interpelacji, są
uregulowane w wytycznych w zakresie kwalifikowa-
nia wydatków w ramach PO KL (dalej: wytyczne)
z dnia 22 listopada 2010 r., obowiązujących od 1 stycz-
nia 2011 r. Nowelizacja wytycznych wynikała w głów-
nej mierze z rekomendacji Komisji Europejskiej w związ-
ku z szeregiem nieprawidłowości stwierdzonych pod-
czas audytu KE w projektach realizowanych przez
beneficjentów PO KL. Niezbędne było wprowadzenie
takich zapisów, które spowodowałyby, że zminimali-
zowane zostanie ryzyko, iż wsparcie z Europejskiego
Funduszu Społecznego (EFS) jest kierowane w rze-
czywistości nie do osób, struktur i systemów, a na
finansowanie instytucji i beneficjentów.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że rolą instytucji
zarządzającej PO KL (IZ PO KL) jest m.in. ustana-
wianie ogólnych ram wdrażania PO KL i wydatko-
wania środków EFS w ramach tego programu w Pol-
sce. Natomiast do stosowania zapisów zawartych
w systemie realizacji PO KL oraz do bieżącego podej-
mowania decyzji o zakresie ich zastosowania w każ-
dym indywidualnym przypadku uprawnione są pod-
mioty będące stroną umowy o dofinansowanie pro-
jektu, tj. instytucje pośredniczące (IP) lub instytucje
wdrażające (instytucje pośredniczące drugiego stop-
nia, IP2).
Nawiązując do wątpliwości dotyczących stosowa-
nia reguły proporcjonalności, pragnę podkreślić, że
w umowie o dofinansowanie projektu beneficjent zo-
bowiązuje się do realizowania projektu zgodnie z za-
łożeniami, jakie określił we wniosku o dofinansowa-
nie projektu, w tym do osiągnięcia zaplanowanych
celów. W związku z tym, że dofinansowanie jest przy-
znawane na konkretny, określony we wniosku o do-
finansowanie, cel, istnieje uzasadniona potrzeba we-
ryfikacji, czy przyznane dofinansowanie zostało fak-
tycznie wykorzystane w sposób efektywny, przyczy-
niając się w bezpośredni sposób do osiągnięcia zapla-
nowanych założeń. Wydatki, które nie przyczyniły
się do osiągnięcia założeń, powinny zostać uznane za
niekwalifikowalne. Służy temu reguła proporcjonal-
ności, zdefiniowana w wytycznych, która stanowi
jedynie dookreślenie dotychczas obowiązujących za-
sad. Podstawowym warunkiem kwalifikowania wy-
362
datków w ramach PO KL jest bowiem niezbędność
ich poniesienia dla realizacji projektu i ich związek
z celami projektu. Zasada ta została zawarta już
w wytycznych w wersji z dnia 9 lipca 2007 r.
Jednocześnie należy podkreślić, że jednym z ce-
lów wprowadzenia reguły proporcjonalności było
zdyscyplinowanie przyszłych beneficjentów do racjo-
nalnego, przemyślanego i ostrożnego konstruowania
projektów i planowania przyszłych efektów tych pro-
jektów. Z uwagi na publiczny charakter środków
przekazywanych na realizację projektów PO KL
wszystkie wydatki w projektach powinny być pono-
szone w sposób racjonalny i efektywny. Podczas wy-
datkowania środków publicznych nie ma miejsca na
całkowitą dowolność, jak w przypadku środków pry-
watnych, a beneficjenci PO KL muszą liczyć się z okre-
ślonymi wymogami i obowiązkami. Niedopuszczalna
jest bowiem, zdaniem IZ PO KL, sytuacja, w której
środki w ramach dofinansowania nie przekładają się
na konkretne osiągnięcia, zmianę stanu zdiagnozo-
wanego lub ograniczenie określonych problemów spo-
łecznych.
Reguła proporcjonalności została więc sformuło-
wana w celu ujednolicenia praktyki stosowania do-
tychczas obowiązujących zapisów o analogicznej wy-
mowie. W opinii IZ PO KL reguła proporcjonalności
nie dopuszcza różnych jej interpretacji: procent wy-
datków niekwalifikowalnych powinien odpowiadać
procentowi niezrealizowanych założeń projektu. Ma-
jąc na uwadze indywidualność przypadków oraz spe-
cyfikę projektów PO KL, sztywne określenie wyso-
kości procentu, o jaki należy obniżyć dofinansowanie,
byłoby zbyt daleko idącym rozwiązaniem. Pragnę
przy tym zauważyć, że reguła proporcjonalności ma
zastosowanie pod warunkiem, że nieosiągnięcie za-
łożeń projektu wynika z przyczyn leżących po stronie
beneficjenta. Jednocześnie IP/IP2 nie mają swobody
w zakresie zastosowania reguły proporcjonalności.
Jeżeli założenia projektu nie zostaną osiągnięte
z winy beneficjenta, IP/IP2 są zobowiązane do obni-
żenia dofinansowania w takim procencie, który od-
powiada nieosiągnięciu założeń w ramach danego
projektu.
Wykładnia reguły proporcjonalności wraz z przy-
kładami jej zastosowania została zawarta w zasa-
dach finansowania PO KL. Jest to dostępny dla każ-
dej IP/IP2 dokument, który m.in. uszczegółowia za-
pisy zawarte w wytycznych w celu ułatwienia ich
stosowania. Ponadto IZ PO KL każdorazowo na proś-
bę IP/IP2 wydaje interpretacje budzących wątpliwo-
ści zapisów. Zestawienie najczęściej wydawanych in-
terpretacji dotyczących znowelizowanych wytycz-
nych zostało opublikowane na stronie www.efs.gov.
pl. W wyżej przedstawionym stanie rzeczy rezulta-
tem wprowadzonych uregulowań może być jedynie
ujednolicenie praktyki stosowania reguły proporcjo-
nalności wobec beneficjentów przez różne IP/IP2
i wzrost efektywności wydatkowania środków EFS.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestii
wydatków na zatrudnienie personelu projektu, pra-
gnę wyjaśnić, że obserwacje z lat wdrażania EFS
w Polsce prowadzą do wniosku, że zatrudnianie per-
sonelu generuje liczne nieprawidłowości w projek-
tach. Kontrole projektów PO KL stwierdziły szereg
uchybień w zakresie zatrudniania personelu, w tym
m.in.:
— zatrudnienie personelu projektu niezgodnie
z przepisami krajowymi,
— zatrudnianie osób na umowy zlecenia, które
jednocześnie są pracownikami beneficjenta zatrud-
nionymi na umowę o pracę, co grozi podwójnym fi-
nansowaniem,
— zawieranie umów zlecenia z osobami, które wy-
konują już, na podstawie odrębnych umów, szereg
zadań w ramach innych projektów, co może negatyw-
nie wpływać na efektywność wykonywanych przez
nie zadań.
Z tego względu zaproponowano w wytycznych sze-
reg zapisów dotyczących zatrudniania personelu pro-
jektu, które mają na celu zminimalizowanie ryzyka
występowania nieprawidłowości w tym obszarze.
W związku z powyższym wyłącznie w przypadku,
gdy jest to zgodne z przepisami odrębnymi oraz nie
ma miejsca podwójne finansowanie, taki wydatek bę-
dzie mógł zostać uznany za kwalifikowalny. Równo-
cześnie z uwagi na powszechność zjawiska angażo-
wania personelu projektu na podstawie umów cywil-
noprawnych do wykonywanych zadań, podczas gdy
personel ten jest jednocześnie zatrudniony przez be-
neficjenta na podstawie umowy o pracę, podkreślono
konieczność zapewnienia zgodności takiego postępo-
wania z przepisami odrębnymi, w szczególności prze-
pisami Kodeksu pracy. W ocenie IZ PO KL przyjęcie
takiego modelu zatrudniania personelu projektu ro-
dzi uzasadnione obawy co do tego, czy obowiązki
z umów cywilnoprawnych nie stanowią powielenia
obowiązków wynikających z umowy o pracę, jak też
czy są one realizowane poza godzinami pracy. Co wię-
cej, powyższe postępowanie może prowadzić do zabu-
rzenia przejrzystości wydatków projektu, jak również
generować koszty, których beneficjent, wykonując
podobne zadania poza projektem, nie ponosi. Kieru-
jąc się m.in. powyższym, IZ PO KL wprowadziła rów-
nież zasadę, iż umowa o pracę z osobą stanowiącą
personel projektu powinna obejmować wszystkie za-
dania wykonywane przez tę osobę w ramach projek-
tu/projektów realizowanych przez beneficjenta.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej wprowadzenia
limitów kosztów zarządzania projektem, pragnę wy-
jaśnić, że przedmiotowe regulacje zostały wprowa-
dzone z uwagi na konieczność wzmocnienia ukierun-
kowania wsparcia na rzecz uczestników projektów
PO KL. Zlecona przez IZ PO KL ekspertyza dotyczą-
ca kosztów administracyjnych w projektach w ra-
mach Sektorowego Programu Operacyjnego „Rozwój
zasobów ludzkich” wykazała wysoki poziom kosztów
zarządzania projektami finansowanymi z Europej-
skiego Funduszu Społecznego, które częstokroć prze-
kraczały 30% całkowitych wydatków projektu. Wy-
stępowanie wysokich kosztów zarządzania również

w projektach PO KL potwierdzone zostało również
przez audytorów Komisji Europejskiej. W związku
z powyższym na bazie wyliczeń wskazanych w ww.
ekspertyzie do wytycznych wprowadzono procentowe
limity kosztów zarządzania dla projektów o określo-
nej wartości.
Podobnie jak w przypadku reguły proporcjonal-
ności powyższe kwestie zostały szerzej omówione
w zasadach finansowania PO KL i są również przed-
miotem wyżej wspomnianych oficjalnych interpreta-
cji IZ PO KL. Dodatkowo pragnę przypomnieć, iż
wsparciem podczas na przykład konstruowania bu-
dżetu projektu i wypełniania wniosku o dofinanso-
wanie projektu służy instytucjonalna struktura
wdrażania PO KL w Polsce, składająca się m.in.
z sieci regionalnych ośrodków EFS, których pracow-
nicy zostali przeszkoleni z zakresu wszystkich no-
wych regulacji wprowadzonych w wytycznych.
Podsumowując powyższe, choć wprowadzenie licz-
nych zmian w przepisach może powodować pewne
trudności beneficjentów w przygotowaniu projektów
i ich realizacji, IZ PO KL podejmuje działania w celu
zminimalizowania ryzyka błędów i ułatwienia stoso-
wania nowych regulacji. Ich wprowadzenie jest jed-
nak niezbędne w celu zapewnienia prawidłowości
wydatkowania środków EFS w Polsce.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie ochrony danych osobowych
zawartych w e-księgach wieczystych (19969)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Macieja Orzechowskiego oraz
grupy posłów w sprawie ochrony danych osobowych
zawartych w e-księgach wieczystych, przesłaną przy
piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-
-19969/11, uprzejmie przedstawiam pisemną odpo-
wiedź.
System informatyczny zakładania i prowadzenia
ksiąg wieczystych został wykonany i jest eksploato-
wany zgodnie z ustawą z dnia 6 lipca 1982 r. o księ-
gach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.), powoływaną dalej jako
u.k.w.i.h., oraz przepisami wykonawczymi do tej usta-
wy. Uprawnienie sądów do zakładania i prowadzenia
363
ksiąg wieczystych w systemie informatycznym wy-
nika z art. 251 ust. l u.k.w.i.h. Zgodnie z art. 363 ust. 1,
dla prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie infor-
matycznym, o którym mowa powyżej, minister
sprawiedliwości tworzy i utrzymuje centralną bazę
danych ksiąg wieczystych stanowiącą ogólnokrajo-
wy zbiór ksiąg wieczystych prowadzonych w tym
systemie.
Problem zagrożenia pozyskiwania danych osobo-
wych z ksiąg wieczystych w celach innych niż usta-
lenie stanu prawnego nieruchomości nie jest nowy.
Zgodnie bowiem z art. 2 u.k.w.i.h. księgi wieczyste są
jawne. Nie można zasłaniać się nieznajomością wpi-
sów w księdze wieczystej ani wniosków, o których
uczyniono w niej wzmiankę. Zasada jawności wyra-
ża zatem jedną z fundamentalnych funkcji polskie-
go systemu ksiąg wieczystych mającą elementarne
znaczenie z punktu widzenia pewności i bezpie-
czeństwa prawnego obrotu nieruchomościami.
Księgi wieczyste mogą bowiem spełniać należycie
funkcję rejestru stanu prawnego nieruchomości tylko
wtedy, gdy dla każdego są dostępne, a ich treść jest
jawna.
Księgi wieczyste są jawne pod względem for-
malnym i materialnym. Jawność formalna oznacza
m.in. prawo każdej osoby do przeglądania księgi wie-
czystej. Jawność księgi wieczystej nie jest także
w żaden sposób uzależniona od konieczności spełnie-
nia przez osoby zainteresowane przeglądaniem księ-
gi wieczystej jakiegokolwiek warunku, poza dokład-
ną znajomością numeru księgi wieczystej. Konse-
kwencją ustawowej zasady jawności ksiąg wieczy-
stych jest nieskuteczność powoływania się na nie-
znajomość wpisów i uczynionych wzmianek o złożo-
nych wnioskach o wpis.
Zasada jawności materialnej wyrażona została
natomiast w art. 3 u.k.w.i.h., na podstawie którego
domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej
jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem praw-
nym oraz że prawo wykreślone nie istnieje. Zasada
jawności materialnej polega na tym, że księga wieczy-
sta ujawnia stan prawny nieruchomości, dla której
jest prowadzona.
Wyrażona w art. 2 u.k.w.i.h. zasada jawności
ksiąg wieczystych prawidłowo jest realizowana, gdy
do ksiąg wieczystych zagwarantowany jest powszech-
ny dostęp, co osiąga się właśnie m.in. dzięki wglądo-
wi przez Internet. Niewątpliwie zaś dostęp ten winien
zostać zorganizowany w taki sposób, by każda osoba
mogła zapoznać się z treścią księgi wieczystej w każ-
dej chwili (nawet poza godzinami urzędowania są-
dów) i nie mogła zasłaniać się nieznajomością wpisów
w tej księdze wieczystej ani wniosków, o których
uczyniono w niej wzmiankę, z powodu braku możli-
wości dostępu do jej treści. Zapewnienie takich wa-
runków powoduje, iż zasada jawności realizowana
jest w pełni i nie jest ograniczona godzinami urzędo-
wania sądów prowadzących księgi wieczyste. Nie
można bowiem wykluczyć sytuacji, że dla niektórych
zainteresowanych wiedza dotycząca stanu prawne-
364
go oznaczonej nieruchomości jest niezbędna również
w czasie, gdy sąd prowadzący księgi wieczyste jest
zamknięty.
Zasada jawności ksiąg wieczystych oznacza rów-
nież, że wszystkie dane – w tym osobowe – znajdują-
ce się w treści księgi wieczystej są jawne i nie można
zasłaniać się ich nieznajomością. W ocenie Minister-
stwa Sprawiedliwości niedopuszczalna byłaby także
sytuacja polegająca na tym, by prawo do przeglądania
księgi wieczystej realizowane było w ograniczonym
zakresie (tj. z pominięciem określonych danych).
Tego rodzaju działanie w żaden sposób nie realizo-
wałoby bowiem zasady jawności ksiąg wieczystych,
co więcej, mogłoby wprowadzać w błąd osoby prze-
glądające księgi wieczyste. Realizacja obowiązku za-
pewniania zasady jawności ksiąg wieczystych,
a także wykonanie uprawnienia wynikającego
z powyższej zasady nie może się odbyć bowiem bez
udostępnienia danych osobowych zawartych w tre-
ści księgi wieczystej. Odmienne stanowisko, sto-
sownie do którego urzeczywistnienie powyższej za-
sady mogłaby odbywać się bez udostępniania danych
osobowych zawartych w treści księgi wieczystej,
prowadziłoby w istocie do odmowy udostępnienia
treści księgi, a tym samym naruszenia jednej z pod-
stawowych oraz fundamentalnych zasad systemu
ksiąg wieczystych.
Ministerstwo Sprawiedliwości zwraca również
uwagę, iż realizacja zasady jawności księgi wieczy-
stej prowadzić może do rozpowszechnienia danych
zawartych w treści księgi bez względu na sposób udo-
stępniania księgi do wglądu, tj. w siedzibie sądu czy
też poza sądem (przez Internet). Podkreślić bowiem
należy, iż prawo do przeglądania księgi wieczystej
jest w zasadzie nieograniczone. Każda osoba, która
zna numer księgi wieczystej, może bez ograniczeń
zapoznać się z treścią księgi wieczystej bądź uzy-
skać jej odpis. Przy czym zarówno obecnie, jak i przed
udostępnieniem prawa wglądu przez Internet do
księgi wieczystej każda osoba mogła uczynić to po-
przez nieograniczony wgląd do księgi w siedzibie
sądu. Zarówno w poprzednim, jak i nowym systemie
udostępnienia do wglądu ksiąg wieczystych w ża-
den sposób nie jest bowiem możliwe kontrolowanie
celów, dla których pozyskuje się dane z treści księgi
wieczystej. Powyższe wynika z istoty jawnych reje-
strów, do których dostęp jest nieograniczony.
Dodać przy tym tylko należy, iż na ograniczoną
kontrolę rejestrów jawnych w zakresie weryfikowa-
nia przez administratora odbiorców danych oraz za-
kresu danych udostępnianych z rejestrów jawnych
wskazują także przepisy rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 29 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie dokumentacji przetwarzania
danych osobowych oraz warunków technicznych i or-
ganizacyjnych, jakim powinny odpowiadać urządze-
nia i systemy informatyczne służące do przetwarza-
nia danych osobowych (Dz. U. Nr 100, poz. 1024).
Zgodnie bowiem z § 7 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządze-
nia, dla każdej osoby, której dane osobowe są prze-
twarzane w systemie informatycznym – z wyjątkiem
systemów służących do przetwarzania danych osobo-
wych ograniczonych wyłącznie do edycji tekstu w celu
udostępnienia go na piśmie – system ten zapewnia
odnotowanie informacji o odbiorcach, w rozumieniu
art. 7 pkt 6 ustawy, którym dane osobowe zostały udo-
stępnione, dacie i zakresie tego udostępnienia, chyba
że system informatyczny używany jest do przetwa-
rzania danych zawartych w zbiorach jawnych.
Z powyżej wskazanych względów nie jest także
możliwe kontrolowanie sposobu wykorzystywania
danych pozyskanych z jawnego rejestru. Przedmio-
tową weryfikację może natomiast przeprowadzić oso-
ba, której dane osobowe pozyskano z księgi wieczy-
stej i której dane są przetwarzane w innych celach
niż cele wynikające z księgi. Podkreślić bowiem na-
leży, iż jawność danych osobowych sama w sobie nie
stanowi przesłanki legalizującej proces gromadzenia
danych z jawnego rejestru przez inny podmiot niż
prowadzący rejestr i w celach innych, niż wynika to
z przepisów regulujących jawny rejestr. Innymi sło-
wy, jeżeli prowadzony rejestr ksiąg wieczystych jest
jawny, to nie oznacza, by z uwagi na powyższą jaw-
ność dopuszczalne było gromadzenie z tego rejestru
danych osobowych w celach innych niż ujawnienie
stanu prawnego nieruchomości. Dodać jednocześnie
należy, iż ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie
danych osobowych (t.j. Dz. U. Nr 101, poz. 926, z późn.
zm.) przewiduje cały szereg instrumentów prawnych
umożliwiających osobom, których dane zostały pozy-
skane z rejestru ksiąg wieczystych w celach innych
niż ustalenie stanu prawnego nieruchomości, ochro-
nę swoich praw (art. 18, 32, 33 ustawy o ochronie
danych osobowych), nie wyłączając prawa do złożenia
przez nich zawiadomienia o możliwości popełnienia
przestępstwa, o którym mowa w art. 50 ustawy o ochro-
nie danych osobowych, bądź też dochodzenia na dro-
dze cywilnej ochrony swoich praw wynikających z na-
ruszenia dóbr osobistych określonych w art. 23 Ko-
deksu cywilnego.
Odnosząc się do poruszonego w interpelacji braku
przepisów nakazujących identyfikację osoby spraw-
dzającej treść księgi wieczystej przez Internet, uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Sprawiedliwości pro-
wadzi prace nad projektem założeń projektu ustawy
o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece,
którego celem jest m.in. uregulowanie powszechnego
dostępu przez Internet na poziomie przepisów usta-
wy. W trakcie prac rozważany był problem wymaga-
nia od osoby przeglądającej księgi wieczyste przez
Internet swoich danych osobowych. Koncepcja ta zo-
stała uznana za chybioną wobec faktycznego braku
możliwości weryfikacji prawdziwości podawanych
danych.
Art. 363 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hi-
potece zobowiązuje ministra sprawiedliwości do za-
pewnienia bezpieczeństwa centralnej bazy danych
ksiąg wieczystych, w szczególności ochrony przed nie-
uprawnionym dostępem osób trzecich, zniszczeniem
oraz utratą danych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy

z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych
każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych
osobowych. Zatem minister sprawiedliwości dokłada
wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczeństwo cen-
tralnej bazy danych ksiąg wieczystych oraz ochronić
zbiór danych, w tym danych osobowych, przed nie-
uprawnionym dostępem osób trzecich. Od strony
technicznej zostały wdrożone zabezpieczenia unie-
możliwiające automatyczne pobieranie danych z cen-
tralnej bazy danych w celu przechowywania kopii
bazy danych ksiąg wieczystych. Zapewnienie bezpie-
czeństwa nie może jednak być w kolizji z funda-
mentalną zasadą jawności ksiąg wieczystych na-
kazującą udostępnienie przeglądania księgi wieczy-
stej każdej osobie prawnej lub fizycznej.
Rozumiejąc jednak powstały problem, w opraco-
wywanym projekcie założeń projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o księgach wieczystych i hipotece Mini-
sterstwo Sprawiedliwości planuje zawarcie założeń
do przepisów umożliwiających karnoprawną ochro-
nę danych zawartych w centralnej bazie danych
ksiąg wieczystych w stopniu większym, niż wynika
to z przepisów ustawy o ochronie danych osobowych.
Rozważane jest wprowadzenie przepisu wskazujące-
go na ministra sprawiedliwości jako podmiot wy-
łącznie uprawniony do przetwarzania danych za-
wartych w zbiorze danych centralnej bazy danych
ksiąg wieczystych, z możliwością powierzenia tego
uprawnienia wskazanym podmiotom, a także prze-
pisów karnych określających sankcje za naruszenie
tej zasady.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie ustawy o publicznym
transporcie zbiorowym (19974)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r. (nr: SPS-023-19974/11)
przekazujące interpelację posła Krzysztofa Gadow-
skiego w sprawie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.
o publicznym transporcie zbiorowym, poniżej wyja-
śniam, co następuje.
Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r.
dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego
365
i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchyla-
jące rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG)
nr 1107/70, zwane dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1370/
2007”, przewiduje możliwość podjęcia przez właściwy
organ decyzji o przyznaniu prawa wyłącznego w za-
mian za realizację zobowiązań z tytułu świadczenia
usług publicznych.
W związku z powyższym, projekt ustawy o pu-
blicznym transporcie zbiorowym skierowany do roz-
patrzenia przez Radę Ministrów również przewidy-
wał możliwość przyznawania przez organizatorów
publicznego transportu zbiorowego prawa wyłączne-
go w zakresie, w jakim miało to być niezbędne do
zapewnienia rentowności bądź zapobieżenia zwięk-
szeniu straty przewozów niezbędnych dla zaspokoje-
nia podstawowych potrzeb przewozowych mieszkań-
ców, czyli przewozów o charakterze użyteczności
publicznej.
Na posiedzeniu w dniu 2 lutego 2010 r. Rada Mi-
nistrów, uznając potrzebę zapewnienia warunków
dla rozwoju wolnej konkurencji, również w przewo-
zach o charakterze użyteczności publicznej, która nie
powinna być ograniczania takim instrumentem jak
prawo wyłączne, postanowiła o wykreśleniu z projek-
tu ustawy przepisów dotyczących tego prawa oraz
o wprowadzeniu zakazu jego przyznawania.
Podczas pierwszego etapu prac parlamentarnych
nad projektem ustawy, uwzględniając potrzebę zapew-
nienia możliwości ochrony organizowanych przede
wszystkim przez samorządy przewozów przy ograni-
czonych możliwościach ich finansowania, posłowie
uczestniczący w pracach Komisji Infrastruktury pod-
jęli decyzję o wykreśleniu ww. zakazu i wprowadzeniu
instrumentów, które miały zapewnić przejrzyste zasa-
dy przyznawania prawa wyłącznego.
Dnia 26 listopada 2010 r. Sejm RP uchwalił usta-
wę o publicznym transporcie zbiorowym, która prze-
widywała możliwość przyznawania przez organiza-
torów prawa wyłącznego i skierował ją do rozpatrze-
nia przez Senat RP.
Podczas prac w Senacie RP do ustawy zgłoszone
zostały poprawki dotyczące m.in. wykreślenia z usta-
wy przepisów regulujących zagadnienia związane
z prawem wyłącznym. W sprawozdaniu Komisji Go-
spodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Tery-
torialnego i Administracji Państwowej z dnia 14 grud-
nia 2010 r. komisje przedstawiły Senatowi RP wnio-
ski, wśród których znalazły się te, odnoszące się do
instytucji prawa wyłącznego, w tym propozycja przy-
wrócenia przepisu z przedłożenia rządowego, który
wprowadził zakaz przyznawania przez organizato-
rów operatorom publicznego transportu zbiorowego
prawa wyłącznego, o którym mowa w rozporządzeniu
(WE) nr 1370/2007.
Uchwałą z dnia 15 grudnia 2010 r. Senat RP po-
stanowił wprowadzić do ustawy o publicznym trans-
porcie zbiorowym ww. poprawki. Sejmowa Komisja
Infrastruktury w sprawozdaniu z dnia 16 grudnia
2010 r. dotyczącym uchwały Senatu RP rekomendo-
wała Sejmowi RP przyjęcie m.in. poprawek odnoszą-
366
cych się do wykreślenia przepisów regulujących kwe-
stie związane z prawem wyłącznym oraz przywróce-
nia zakazu przyznawania tego prawa na terytorium
RP.
Ww. poprawki zostały przyjęte przez Sejm RP na
posiedzeniu w dniu 16 grudnia 2010 r., na którym
ostatecznie uchwalono ustawę o publicznym trans-
porcie zbiorowym.
W odniesieniu do rozpatrzenia przedmiotowej
ustawy przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu
Terytorialnego uprzejmie wyjaśniam, że opiniowanie
projektów ustaw przez KWRiST następuje na etapie
prac rządowych (uzgodnień międzyresortowych).
Projekt ustawy o publicznym transporcie zbiorowym,
przewidujący możliwość przyznawania przez organi-
zatorów prawa wyłącznego, był przedmiotem rozpa-
trzenia przez KWRiST na etapie uzgodnień między-
resortowych. KWRiST pozytywnie zaopiniowała pro-
ponowaną regulację.
W trakcie prac parlamentarnych natomiast
swoją opinię do określonych projektów ustaw przed-
stawiają:
1) w Sejmie RP – Komisja Samorządu Terytorialne-
go i Polityki Regionalnej,
2) w Senacie RP – Komisja Samorządu Terytorial-
nego i Administracji Państwowej.
W trakcie prac parlamentarnych nad ustawą o pu-
blicznym transporcie zbiorowym obydwie ww. komi-
sje przedstawiły stanowisko wobec proponowanych
regulacji.
Niezależnie od powyższego, należy zauważyć, że
w świetle obowiązujących przepisów część samorzą-
dów obecnie organizuje przewozy o charakterze uży-
teczności publicznej (m.in. w komunikacji miejskiej),
nie mając de facto skutecznych instrumentów do ich
ochrony przed przewozami wykonywanymi na zasa-
dach wolnej konkurencji, która ma na celu przede
wszystkim podnoszenie jakości świadczonych usług
i otwarcie rynku przewozów osób dla zainteresowa-
nych przedsiębiorców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie wstrzymywania przez PFRON
wypłat dofinansowań do wynagrodzeń
osób niepełnosprawnych (19975)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19975/11, inter-
pelację poselską z dnia 4 stycznia 2011 r., złożoną
przez panią Halinę Rozpondek – posłankę na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie wstrzymania
wypłat dofinansowań przez Państwowy Fundusz Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych do wynagrodzeń
niepełnosprawnych pracowników uprzejmie informu-
je, że:
Zgodnie z przepisem art. 48a ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2010 r. Nr 214, poz. 1407, z późn. zm.) pomoc
ze środków funduszu (stanowiąca pomoc publiczną)
nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy
wykonującemu działalność gospodarczą, znajdujące-
mu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kry-
teriów określonych w przepisach prawa Unii Euro-
pejskiej. W związku z tym pomoc w postaci dofinan-
sowań do wynagrodzeń nie może być wypłacona
przedsiębiorcom zagrożonym utratą płynności finan-
sowej.
Z dniem 5 kwietnia 2010 r., tj. z dniem wejścia
w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29
marca 2010 r. w sprawie zakresu informacji przed-
stawianych przy ubieganiu się o pomoc inną niż po-
moc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie
lub rybołówstwie (Dz. U. z 2010 r. Nr 53, poz. 312),
analiza sytuacji ekonomicznej przeprowadzana jest
na podstawie składanego przez beneficjenta pomocy
formularza informacji przedstawianych przy ubiega-
niu się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc
de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie oraz spo-
rządzanych, zgodnie z przepisami o rachunkowości,
kompletnych sprawozdań finansowych za trzy ostat-
nie lata obrotowe, tj. 2007–2009. W przypadku gdy
beneficjent nie jest zobowiązany do sporządzania
przedmiotowych sprawozdań przesyła do funduszu
stosowne oświadczenie. Składane dokumenty powin-
ny zostać potwierdzone co do zgodności z oryginałem
i podpisane przez osobę upoważnioną do reprezento-
wania wnioskodawcy.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, będąc w posiadaniu ww. dokumentów
(tj. wypełnionego w całości formularza informacji
przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc inną niż
de minims lub pomoc de minimis w rolnictwie lub
rybołówstwie – INF-O-PP oraz sprawozdań finanso-
wych), przeprowadza przedmiotową analizę.
Badając płynność finansową przedsiębiorcy, Pań-
stwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych bierze pod uwagę m.in. wskaźnik Z-score, który
jest elementem tzw. systemu wczesnego ostrzegania
E. I. Altmana. Metoda Altmana stanowi jedynie
wstępną metodę określenia płynności ekonomicznej
beneficjenta. Ma ona na celu uproszczenie procesu
oceny sytuacji ekonomicznej i nie jest ostatecznym
werdyktem przeprowadzonej analizy sytuacji finan-
sowej. Pozytywny wskaźnik Altmana (po uwzględ-
nieniu danych zawartych w INF-O-PP) oznacza, iż
podmiot uzyskuje dofinansowanie. Dopiero gdy wskaź-

nik Altmana zasygnalizuje, iż podmiot może być
w trudnej sytuacji ekonomicznej, prowadzona jest
dalsza analiza kondycji finansowej beneficjenta. Pra-
codawcy mają możliwość udowodnienia dobrej kon-
dycji finansowej swoich przedsiębiorstw w oparciu
o informacje nieujęte we wskaźniku Altmana, a zwią-
zane ze specyfiką branży, charakterem prowadzonej
działalności i innymi indywidualnymi czynnikami
(m.in. terminową regulacją zobowiązań, przekształ-
ceniami kapitałowo-własnościowymi, terminowością
opłacania składek ZUS, wypłaty pensji pracowni-
kom, spłaty kredytów itd.). W przypadku wstrzyma-
nia wypłaty dofinansowania fundusz informuje o po-
wyższym pisemnie beneficjentów i prowadzi postępo-
wanie wyjaśniające.
Tym samym podczas oceny sytuacji ekonomicznej
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych bierze pod uwagę wszelkie dane przeka-
zywane przez pracodawców. Model Altmana i wyli-
czony za jego pomocą wskaźnik jest tylko jednym
z elementów procedury badania sytuacji ekonomicz-
nej wnioskodawców.
Ponadto uprzejmie informuję, że w Systemie Ob-
sługi Dofinansowań i Refundacji (SODiR) zarejestro-
wanych jest 14 736 pracodawców uprawnionych do
ubiegania się o dofinansowanie do wynagrodzeń pra-
cowników niepełnosprawnych, z czego w stosunku
do około 6% prowadzone jest postępowanie mające
na celu ustalenie spełniania przez nich warunków
pozwalających na udzielenie im pomocy publicznej
w postaci tego dofinansowania. Na dzień 25 stycznia
2011 r. fundusz wstrzymał w wyniku przeprowadze-
nia analizy przedłożonych sprawozdań finansowych
dofinansowanie 53 pracodawcom. Dodatkowo w przy-
padku 398 podmiotów toczy się postępowanie admi-
nistracyjne w sprawie wstrzymania dofinansowania
w wyniku informacji zawartych w formularzu infor-
macji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc
inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis
w rolnictwie lub rybołówstwie. Na dzień 25 stycznia
br. 484 pracodawców mających wstrzymane dofinan-
sowanie zostało wezwanych do uzupełnienia stwier-
dzonych braków formalnych w składanej dokumen-
tacji finansowej, mimo iż pierwsza wiadomość o ko-
nieczności przedstawienia wymaganych przez prze-
pisy prawa dokumentów, mających na celu przepro-
wadzenie analizy sytuacji ekonomicznej pracodaw-
ców (w tym sprawozdań finansowych), pojawiła się
na stronie internetowej Państwowego Fundusz Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych 23 kwietnia
2010 r. W dniu 9 maja 2010 r. informacja ta została
przesłana także elektronicznie poprzez System Ob-
sługi Dofinansowań i Refundacji. W dniu 12 maja
2010 r. na witrynie funduszu opublikowano instruk-
cję wypełnienia INF-O-PP, w której przekazano in-
formację, w jaki sposób weryfikowana będzie przez
fundusz sekcja B formularza – „Instrukcje dotyczące
sytuacji ekonomicznej”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na posiedze-
niu Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji
367
Osób Niepełnosprawnych w dniu 3 stycznia 2011 r.
podjęto decyzje o uproszczeniu dotychczasowej pro-
cedury badania sytuacji ekonomicznej przedsiębior-
ców. Z uwagi na znaczną liczbę wniosków o udziele-
nie pomocy oraz nadsyłanej wraz z wnioskami doku-
mentacji oświadczenia składane przez wnioskodaw-
ców w formularzu informacji przedstawianych przy
ubieganiu się o pomoc inną niż de minimis lub pomoc
de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie – INF-O-
-PP – nie będą przed udzieleniem pomocy weryfiko-
wane z danymi przedkładanymi w formie sprawoz-
dań finansowych. Wyrywkowa weryfikacja prawdzi-
wości oświadczeń składanych w formularzach INF-
-O-PP prowadzona będzie po udzieleniu pomocy. W przy-
padku ujawnienia niezgodności pomiędzy oświadcze-
niami wnioskodawcy a danymi pozostającymi w po-
siadaniu funduszu przeprowadzone zostanie postę-
powanie wyjaśniające. W takim wypadku, w przy-
padkach uzasadnionych okolicznościami sprawy,
wydana zostanie decyzja nakazująca zwrot dofinan-
sowania.
Reasumując, podkreślenia wymaga fakt, iż Pań-
stwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych jest instytucją wykonawczą zobowiązaną do
egzekwowania od beneficjentów obowiązków określo-
nych prawem. Wszystkie działania podejmowane
przez fundusz mają na celu udzielanie pracodawcom
pomocy w uzyskaniu dofinansowań zgodnie z prze-
pisami prawa, po spełnieniu warunków określonych
przepisami o pomocy publicznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Aldony Młyńczak
i Moniki Wielichowskiej
w sprawie powrotu dróg S5 i S3 do „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
(19977)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pań posłanek Aldony Młyńczak i Moniki
Wielichowskiej przekazaną przy piśmie z dnia 19 stycz-
nia 2011 r. (sygn. SPS-023-19977/10), w sprawie po-
wrotu drogi S5 i S3 do „Programu budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, uprzejmie przedstawiam
informacje w sprawie.
368
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów uchwaliła
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”. Limit finansowy w programie udało się
zwiększyć o 4,8 mld zł w stosunku do projektu kon-
sultowanego społecznie. Dzięki dodatkowemu limi-
towi finansowemu, mając na uwadze priorytetową
rangę drogi ekspresowej S3, efekt sieciowy (połącze-
nie z A2) oraz stan zaawansowania prac przygoto-
wawczych, zdecydowano o budowie całego odcinka od
Gorzowa do Sulechowa.
Jednocześnie chciałbym zauważyć, że o wysokim
priorytecie drogi S3 świadczą nie tylko te działania,
ale również ilość i tempo pozostałych zadań dotych-
czas zrealizowanych, a także zaplanowanych w ra-
mach przyjętego przez Radę Ministrów programu.
Podobnie droga ekspresowa S5 jest zaliczona do dróg
priorytetowych i z tego względu w ramach programu
zaplanowano realizację budowy całego jej przebiegu
od miejscowości Nowe Marzy (połączenie z autostra-
dą A1) do Wrocławia.
W związku z powyższym w załączniku nr 1 umiesz-
czono inwestycje, których realizacja rozpocznie się
do 2013 r. W przeważającej części są to zadania znaj-
dujące się w budowie lub zadania zakończone, w tym:
— pozycja nr 18 „Budowa drogi S3 Szczecin – Go-
rzów Wielkopolski” o dł. 81,6 km, zawierająca:
– odc. w. Klucz – w. Pyrzyce o dł. 28,2 km – zada-
nie oddane do ruchu,
– odc. w. Pyrzyce – w. Myślibórz o dł. 26,7 km – za-
danie oddane do ruchu,
– odc. w. Myślibórz – w. Gorzów Północ (bez wę-
zła) o dł. 26,7 km – zadanie oddane do ruchu;
— pozycja nr 19 „Budowa drogi S3 Gorzów Wiel-
kopolski – Nowa Sól, odc. Gorzów Wielkopolski (DK
nr 3, w. Gorzów Południe) z węzłem – w. Sulechów
(w. Kruszyna)” o dł. 80,6 km, zawierająca:
– odc. w. Międzyrzecz – w. Sulechów (w. Kruszy-
na) o dł. 43 km – w budowie (planowane ukończenie
w czerwcu 2013 r.),
– odc. Gorzów Wielkopolski (DK nr 3, w. Gorzów
Południe) z węzłem – Międzyrzecz (DK nr 3, w. pół-
noc) o dł. 37,6 km – w przetargu,
— pozycja 20 „Budowa drogi S5 Gniezno – Po-
znań (węzeł „Kleszczewo”)” o dł. 35 km (planowane
ukończenie w czerwcu 2012 r.),
— pozycja nr 21 „Budowa drogi S5 Kaczkowo –
Korzeńsko, odc. Leszno (w. Kaczkowo) z węzłem –
w. Korzeńsko, z węzłem (koniec obwodnicy miasta
Rawicz)” o dł. 29,3 km (planowane ukończenie w paź-
dzierniku 2012 r.),
— pozycja nr 53 „Budowa obwodnic Troszyna,
Parłówka i Ostrowic” o dł. 6,13 km – w budowie (pla-
nowane ukończenie we wrześniu 2011 r.);
— pozycja nr 57 „Budowa obwodnicy Miękowa na
dr S3” o dł. 4,8 km – w budowie (planowane ukoń-
czenie w maju 2012 r.).
W załączniku nr 1a umieszczono zadania, których
stan przygotowania pozwala na ich rozpoczęcie do
2013 r., a dokładna data rozpoczęcia prac jest uzależ-
niona od zapewnienia dodatkowych środków finan-
sowych, w tym:
— pozycja nr 3 „Budowa drogi S3 Gorzów Wiel-
kopolski – Nowa Sól na odcinku Sulechów (w. Kru-
szyna) – Nowa Sól, II jezdnia obwodnicy Gorzowa
Wielkopolskiego oraz II jezdnia obwodnicy Między-
rzecza” o dł. 62,1 km, zawierająca:
– odc. II jezdni obwodnicy Gorzowa Wlkp. o dł.
11,7 km – projekt budowlany na ukończeniu,
– odc. Sulechów (w. Kruszyna) – Nowa Sól (droga
wojewódzka nr 292, w. Nowe Miasteczko) bez węzła
o dł. 44 km – projekt budowlany na ukończeniu,
– odc. II jezdni obwodnicy Międzyrzecza o dł. 6,4
km – projekt budowlany na ukończeniu,
— pozycja nr 4 „Budowa drogi S5 Żnin – Gniezno,
odc. Mielno (węzeł Mielno) z węzłem – Gniezno (DK
5, węzeł Łubowo)” o dł. 18,3 km,
— pozycja nr 5 „Budowa drogi S5 Poznań – Wro-
cław, odc. Poznań (A2 węzeł Głuchowo) – w. Kaczko-
wo” o dł. 79,3 km.
W załączniku nr 2 znalazły się zadania, dla któ-
rych w przeważającej części rozpoczęto prace przy-
gotowawcze w ramach realizacji „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, których zaawan-
sowanie nie pozwoli jednak na rozpoczęcie robót bu-
dowlanych do 2013 r., w tym:
— pozycja nr 5 „Budowa drogi S3 Nowa Sól – Le-
gnica (A4)”
1 grudnia 2010 r. podpisana została umowa z fir-
mą TRAKT sp. z o.o. sp. k. na wykonanie dokumen-
tacji budowlanej dla zadania inwestycyjnego pn. „Bu-
dowa drogi S3 Nowa Sól – Legnica (A4)”. Zgodnie
z postanowieniami specyfikacji istotnych warunków
zamówienia praca ma być wykonana do 1 listopada
2011 r. (w ciągu 11 miesięcy od podpisania umowy).
Kompletna dokumentacja budowlana będzie podsta-
wą do rozpoczęcia procedury administracyjnej dla
tego zadania, tzn. uzyskania decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach oraz zezwolenia na realiza-
cję inwestycji drogowej;
— pozycja nr 6 „Budowa drogi S3 Legnica (A4)
– Lubawka”
Przetarg na opracowanie projektu budowlanego
dla odcinka drogi ekspresowej S3 Legnica (A4) – Lu-
bawka został rozstrzygnięty. Wyboru najkorzystniej-
szej oferty dokonano 8 września 2010 r. Wybrano
ofertę firmy Mosty Katowice sp. z o. o. Umowę pod-
pisano 16 grudnia 2010 r. w siedzibie oddziału GDD-
KiA we Wrocławiu. Zgodnie z postanowieniami spe-
cyfikacji istotnych warunków zamówienia zamówie-
nie zostanie zrealizowane do 16 czerwca 2013 r. (w ter-
minie 30 miesięcy od daty podpisania umowy). W ra-
mach przygotowań tego zadania do realizacji w dniu
11 stycznia 2011 r. ogłoszono również przetarg na
doradztwo naukowo-techniczne w ramach realizacji
dokumentacji budowlanej dla tuneli drogowych (TS
26 oraz TS 32) dla tego zadania;
— pozycja nr 7 „Dostosowanie drogi krajowej do
parametrów drogi ekspresowej na odcinku Brzozowo
– Rurka oraz Rurka – Rzęśnia”;

— pozycja nr 8 zadanie pn. „Budowa drogi S5
Poznań – Wrocław, odc. w. Korzeńsko – Wrocław (A8,
w. Widawa)”.
Obecnie oddział GDDKiA we Wrocławiu oczekuje
na przekazanie projektu budowlanego przygotowy-
wanego przez firmę Transprojekt Warszawa sp. z o.o.
Następnie ten sam wykonawca będzie zobligowany
do wykonania szczegółowego projektu wykonawcze-
go, kosztorysu inwestorskiego i przygotowania doku-
mentacji przetargowej. Zgodnie ze specyfikacją istot-
nych warunków zamówienia nastąpiło przeszło rocz-
ne opóźnienie prac, do których wykonawca został
zobligowany.
— pozycja nr 9 zadanie pn. „Budowa drogi S5
Nowe Marzy – Bydgoszcz”,
— pozycja nr 10 zadanie pn. „Budowa drogi S5
Bydgoszcz – Żnin”,
— pozycja nr 11 zadanie pn. „Budowa drogi S5
Żnin – Gniezno, na odcinku Żnin – węzeł Mielno (bez
węzła)”,
— pozycja nr 49 „Budowa obwodnicy m. Brzozowo
na drodze S3”
— pozycja nr 73 „Budowa stałego połączenia dro-
gowego pomiędzy wyspami Uznam i Wolin w Świno-
ujściu na drodze krajowej nr 3”.
Zaawansowanie zadań umieszczonych w załącz-
niku nr 2 nie pozwoli na rozpoczęcie robót budowla-
nych do 2013 r., nie mniej jednak prace przygotowaw-
cze pozwalające na ich realizację w kolejnej perspek-
tywie będą kontynuowane dzięki środkom przezna-
czanym na ten cel w budżecie państwa w części 39.
Ponadto informuję, iż w ciągu ostatnich lat w ra-
mach prac nad drogami ekspresowymi S3 i S5 udało
się również:
— oddać do ruchu obwodnicę Międzyzdrojów
w ciągu S3 o dł. 3 km,
— oddać do ruchu obwodnicę Gorzowa Wlkp.
(II etap) w ciągu S3 o dł. 9,5 km,
— oddać do ruchu drogę S5 odc. Bydgoszcz – Stry-
szek – Białe Błota (w tym w. Stryszek łączący S5
z DK 10 / przyszłą S10) o dł. 15,9 km.
Jednocześnie informuję, że w 2012 r., zgodnie z za-
łożeniami przyjętego przez Radę Ministrów „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, re-
sort infrastruktury dokona aktualizacji programu.
Nastąpi to w momencie, kiedy znane już będą pozio-
my finansowania infrastruktury drogowej dostępne
dla Polski w ramach wieloletnich ram finansowych
Unii Europejskiej na lata 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
369
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie umożliwienia stosowania
przez samorządy ulg dla rodzin wielodzietnych
w opłatach za przedszkola (19980)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Wilka (SPS-023-
-19980/11) w sprawie możliwości stosowania przez
samorządy ulg dla rodzin wielodzietnych w opłatach
za przedszkola, uprzejmie wyjaśniam.
Obowiązujące przepisy ustawy o systemie oświa-
ty, upoważniające organy prowadzące przedszkola
publiczne do ustalania wysokości opłat za świadcze-
nia w czasie przekraczającym czas bezpłatnego na-
uczania, wychowania i opieki (nie krótszym niż 5 go-
dzin dziennie), nie zawierają sformułowania jedno-
znacznie zezwalającego gminom na stosowanie ulg
i zwolnień w przypadku wprowadzenia opłat za świad-
czenia udzielane w czasie przekraczającym bezpłatny
wymiar zajęć w publicznym przedszkolu lub innej
formie wychowania. Jednakże intencją ustawodawcy
nie było jakiekolwiek ograniczanie gmin w tym za-
kresie.
Stosowanie przez gminy ulg w opłatach przed-
szkolnych wnoszonych przez rodziców odzwierciedla
szeroko rozumianą realizację polityki prorodzinnej
na swoim terenie i wynika z lokalnych potrzeb spo-
łecznych. Należy podkreślić, iż w ostatnich latach
bardzo wiele gmin stosowało ulgi w opłatach, np. za-
leżnie od liczby dzieci z jednej rodziny uczęszczają-
cych do przedszkola, co nie było przez nikogo kwe-
stionowane, a wręcz przeciwnie, spotykało się z ogól-
ną aprobatą społeczną. Jednocześnie jednak w ostat-
nich miesiącach wojewodowie, a także wojewódzkie
sądy administracyjne w swoich wyrokach kwestiono-
wali ważność podjętych w tych sprawach uchwał rad
gmin. W uzasadnieniach wskazywano na brak pod-
staw prawnych do stosowania przedmiotowych ulg
i zwolnień.
W związku z powyższym w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej zostały podjęte prace nad nowelizacją
w tym zakresie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty. Zmiana przepisów ustawy pozwoli na
uniknięcie w przyszłości kwestionowania podjętych
w tym zakresie uchwał, przyczyni się także do uspój-
nienia obowiązującego prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
370
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację
posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie płacenia składek
na ubezpieczenie zdrowotne przez rolników
(19982)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego –
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną
przez pana Marka Kuchcińskiego – wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, pismem z dnia 19
stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-19982/11), w sprawie
prac legislacyjnych nad zmianą zasad opłacania skła-
dek na ubezpieczenie zdrowotne przez rolników
uprzejmie informuję, iż zgodnie z pkt II wyroku Try-
bunału Konstytucyjnego z dnia 26 października 2010 r.,
sygn. akt K 58/07 (Dz. U. Nr 205, poz. 1363), przepis
art. 86 ust. 2 w zw. z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), w zakresie wskaza-
nym w ww. orzeczeniu, straci moc obowiązującą
z upływem 15 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku
w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, tj. 4
lutego 2012 r.
Zakres merytoryczny zmiany implikowanej ww.
orzeczeniem wykracza, w sposób zasadniczy, poza
materię ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.). Trybunał Konstytucyjny również w uza-
sadnieniu do wyroku, w pkt 11, zaznacza, iż: „ma
świadomość, że doprowadzenie do stanu zgodnego
z konstytucją wymaga podjęcia przez ustawodawcę
intensywnych prac wykraczających poza ustawę
zdrowotną, której przepisy zostały uznane za niekon-
stytucyjne”. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwier-
dza, że zmiana w tym zakresie powinna uwzględniać
„sytuację gospodarczą i możliwości finansowe uczest-
ników systemu ubezpieczeń zdrowotnych”.
Opracowanie konkretnych rozwiązań prawnych
wymaga zatem również konsultacji z ministrem fi-
nansów oraz ministrem rolnictwa i rozwoju wsi.
Na obecnym etapie trwa analiza wniosków wyni-
kających z ww. orzeczenia jak również analiza poten-
cjalnych rozwiązań we wskazanym zakresie, uwzględ-
niających wnioski zawarte w wyroku Trybunału
Konstytucyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację
posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości zatrudniania
przez zarządcę osób posiadających
uprawnienia zarządców nieruchomości (19983)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości zatrudniania przez zarządcę
osób posiadających uprawnienia zarządców nierucho-
mości, przekazane przy piśmie Pana Marszałka z dnia
19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-19983/11, uprzej-
mie przedstawiam stanowisko w tej sprawie.
Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z dyspo-
zycją art. 184 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r.
Nr 102, poz. 651, z późn. zm.) prowadzenie działal-
ności w zakresie zarządzania nieruchomościami na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest możliwe
w przypadku, gdy czynności z zakresu zarządzania
nieruchomościami będą wykonywane przez zarząd-
ców nieruchomości. Jak wynika z powyższego prze-
pisu, istotne jest faktyczne wykonywanie czynności
zarządzania przez zarządców nieruchomości, a nie
sam fakt zatrudniania zarządców nieruchomości.
Zarządca nieruchomości powinien osobiście wy-
konywać czynności zarządzania. Natomiast niektóre
czynności, określone w art. 185 ust. 1b ustawy o go-
spodarce nieruchomościami jako czynności pomocni-
cze, może wykonywać przy pomocy innych osób. Jed-
nak wówczas osoby te powinny pozostać pod bezpo-
średnim nadzorem zarządcy nieruchomości, który za
działania tych osób ponosi odpowiedzialność zawo-
dową. Istotne jest również, iż w przypadku, gdy za-
rządca nieruchomości wykonuje czynności przy po-
mocy innych osób, działających pod jego nadzorem,
podlega on również ubezpieczeniu odpowiedzialności
cywilnej za szkody wyrządzone działaniem tych osób,
stosownie do art. 186 ust. 3 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami.
Jak wskazano w art. 185 ust. 2 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami, zarządca nieruchomości
lub podmiot prowadzący działalność w zakresie za-
rządzania nieruchomościami działa na podstawie
umowy o zarządzanie nieruchomością zawartej z jej
właścicielem, wspólnotą mieszkaniową albo inną oso-
bą lub jednostką organizacyjną, której przysługuje
prawo do nieruchomości, ze skutkiem prawnym bez-
pośrednio dla tej osoby lub jednostki organizacyjnej.
Umowa wymaga formy pisemnej pod rygorem nie-
ważności. W umowie wskazuje się w szczególności
zarządcę nieruchomości odpowiedzialnego zawodowo
za jej wykonanie, numer jego licencji zawodowej oraz
oświadczenie o posiadanym ubezpieczeniu odpowie-
dzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku

z wykonywaniem czynności zarządzania nierucho-
mościami.
Z opisanego przez pana posła stanu faktycznego
wynika, że w umowie o zarządzanie nieruchomością
zawartej przez wspólnotę mieszkaniową ze spółdziel-
nią mieszkaniową nie wskazano zarządcy nierucho-
mości odpowiedzialnego za wykonanie umowy, a je-
dynie zapisano informację o zatrudnianiu zarządców
nieruchomości. W związku z powyższym należałoby
uznać, że taka umowa jest niezgodna z przepisami
prawa, w szczególności z art. 185 ust. 2 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami.
Pan poseł wskazał także, że w treści tej umowy za-
warto następujące stwierdzenie: „niektóre czynności
techniczne związane z wykonywaniem umowy, niebę-
dące czynnościami z zakresu zarządzania nieruchomo-
ściami, będzie wykonywała w imieniu spółdzielni okre-
ślona osoba, inna niż zarządca”. Zamieszczenie w treści
umowy o zarządzanie nieruchomością wskazanego po-
wyżej postanowienia jest niezrozumiałe i budzi wątpli-
wości w kontekście zakresu uprawnień i obowiązków
zarządcy nieruchomości, o którym mowa w art. 185 ust.
3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Reasumując powyższe, można stwierdzić, że ww.
umowa o zarządzanie nieruchomością zawarta ze
spółdzielnią mieszkaniową jest niezgodna z przepi-
sami prawa i zmierza do niedopuszczalnej sytuacji,
w której nie wskazano zarządcy nieruchomości od-
powiedzialnego za jej wykonanie, co będzie skutko-
wało tym, że faktycznie nikt nie będzie ponosił od-
powiedzialności za wykonanie tej umowy.
Równocześnie z przykrością stwierdzam, że po-
mimo szczegółowych regulacji prawnych w tym za-
kresie podobne nieprawidłowe umowy często wystę-
pują w obrocie prawnym. Należy podkreślić, że naj-
częściej takie umowy dotyczą sytuacji, gdy zlecenio-
biorcą jest podmiot zatrudniający własne służby
księgowe i techniczne, np. spółdzielnie mieszkanio-
we, spółki komunalne. Należy także dodać, że w przy-
padku wpłynięcia do Ministerstwa Infrastruktury
skargi na sposób zarządzania nieruchomością i stwier-
dzenia, że z zawartej umowy nie wynika, który za-
rządca nieruchomości odpowiada za jej wykonanie,
Ministerstwo Infrastruktury, na podstawie art. 3 ust. 1
pkt 1 ustawy o dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji
Handlowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1219), każ-
dorazowo zwraca się do Inspekcji Handlowej z prośbą
o przeprowadzenie kontroli legalności działania
przedsiębiorcy w zakresie przestrzegania przepisu
art. 184 ust. 3 oraz art. 185 ust. 2 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one na wy-
eliminowanie wątpliwości zasygnalizowanych w in-
terpelacji pana posła Tadeusza Tomaszewskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
371
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie gromadzenia śmieci oraz odpadów
niebezpiecznych dla środowiska na terenach
rodzinnych ogrodów działkowych (19986)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-023-19986/1/
11, przekazujące interpelację panów posłów Grzego-
rza Roszaka i Marka Wojtkowskiego w sprawie nie-
prawidłowości w zakresie gospodarki odpadami na
terenach rodzinnych ogródków działkowych, uprzej-
mie przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Mając na celu wyjaśnienie zgłaszanych w inter-
pelacji problemów, Ministerstwo Środowiska zwróci-
ło się w dniu 26 stycznia 2011 r. do pana Eugeniusza
Kondrackiego, prezesa Polskiego Związku Działkow-
ców, z prośbą o wyjaśnienia w przedmiotowej spra-
wie. Odnosząc się do pytań panów posłów, prezes
Eugeniusz Kondracki przedstawił następujące infor-
macje.
Ad 1. Poszczególne zarządy rodzinnych ogrodów
działkowych odpowiadają za zgodne z prawem zbie-
ranie i usuwanie odpadów z terenu ogrodów działko-
wych. W szczególności dbają o wyposażenie w pojem-
niki służące do zbierania odpadów komunalnych,
które są opróżniane przez upoważnione do tego pod-
mioty, z którymi zarządy mają zawarte umowy.
Ponadto na terenie rodzinnych ogródków dział-
kowych obowiązuje, uchwalony przez Krajową Radę
Polskiego Związku Działkowców, regulamin rodzin-
nych ogrodów działkowych, który określa szczegóło-
we zasady zagospodarowania i użytkowania działki,
a także zasady współżycia społecznego obowiązujące
na terenie ogrodów. Reguluje on m.in. kwestie doty-
czące pozbywania się odpadów wytwarzanych przez
użytkowników działek. Zgodnie z tym dokumentem
każdy działkowicz jest zobowiązany do kompostowa-
nia wszystkich odpadów pochodzenia organicznego,
zaś pozostałe rodzaje odpadów ma obowiązek umiesz-
czać w pojemnikach na śmieci, w które wyposażają
działkowców poszczególne zarządy rodzinnych ogro-
dów działkowych. Jednocześnie ww. regulamin za-
kazuje gromadzenia, składowania i spalania na tere-
nie ogrodu i działki wszelkich odpadów, a także za-
nieczyszczania działek, alejek, dróg, rowów meliora-
cyjnych oraz otoczenia ogrodu. Powyższe regulacje
są zabezpieczone karami porządkowymi, a w skraj-
nym przypadku – pozbawieniem członkostwa i prawa
użytkowania działki.
Ad 2. W odniesieniu do odpadów niebezpiecznych
Polski Związek Działkowców zwraca uwagę, że na
terenie ogrodów występują wyroby zawierające
azbest. Zgodnie z rozporządzeniem ministra gospo-
darki, pracy i polityki społecznej z dnia 2 kwietnia
372
2004 r. w sprawie sposobów i warunków bezpieczne-
go użytkowania i usuwania wyrobów zawierających
azbest (Dz. U. z 2004 r. Nr 71, poz. 649, z późn. zm.)
właściciel i władający nieruchomością, na terenie
której znajdują się wyroby zawierające azbest, ma
obowiązek dokonać ich inwentaryzacji i przekazać
odpowiednie informacje władzom terenowym. W oma-
wianym przypadku obowiązek ten spoczywa na za-
rządcy ogrodu oraz na działkowiczach. W związku
z tym Krajowa Rada Polskiego Związku Działkow-
ców systematycznie publikuje informacje i przypo-
mnienia, aby zarządy ogrodów i działkowcy znali
uregulowania prawne i wypełniali ciążące na nich
obowiązki.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień po otrzy-
maniu interpelacji panów posłów zwróciłem się do
głównego inspektora ochrony środowiska z prośbą
o przeprowadzenie na terenach ogrodów działkowych
kontroli w zakresie prawidłowego gospodarowania
odpadami, szczególnie gospodarowania odpadami
niebezpiecznymi, a zwłaszcza przeterminowanymi
środkami ochrony roślin oraz odpadami zawierają-
cymi azbest (załączam kopię pisma)*).
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie opodatkowania tablic reklamowych
(19987)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów Grzegorza Roszaka i Marka Wojt-
kowskiego, posłów na Sejm RP, przesłaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 19 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-19987/11, w sprawie opodatkowania tablic
reklamowych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycz-
nia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 95, poz. 613, ze zm.) opodatkowaniu po-
datkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich
części związane z prowadzeniem działalności gospo-
darczej.
W myśl art. 1a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy budowla
to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa
budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem
małej architektury, a także urządzenie budowlane
w rozumieniu przepisów prawa budowlanego zwią-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
zane z obiektem budowlanym, które zapewnia moż-
liwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przezna-
czeniem.
Stosownie do art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243,
poz. 1623) pod pojęciem obiekt budowlany należy ro-
zumieć:
a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami
technicznymi,
b) budowlę stanowiącą całość techniczno-użytko-
wą wraz z instalacjami i urządzeniami,
c) obiekt małej architektury.
W myśl art. 3 pkt 3 ww. ustawy pod pojęciem bu-
dowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany nie-
będący budynkiem lub obiektem małej architektury,
jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, esta-
kady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno sto-
jące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane
z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne,
obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne,
zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub
urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, skła-
dowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, kon-
strukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia
dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle spor-
towe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane
urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysło-
wych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń)
oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako od-
rębne pod względem technicznym części przedmio-
tów składających się na całość użytkową.
Definicja budowli w Prawie budowlanym zawiera
otwarty katalog obiektów budowlanych uznawanych
za budowle, do których zalicza się wolno stojące trwa-
le związane z gruntem urządzenia reklamowe. W związ-
ki z tym, że ani ustawa o podatkach i opłatach lokal-
nych, ani ustawa Prawo budowlane nie definiuje po-
jęcia trwałego związania z gruntem, powstała wąt-
pliwość, czy przedmiotem opodatkowania podatkiem
od nieruchomości są urządzenia reklamowe, których
sposób związania z podłożem pozwala na przeniesie-
nie w inne miejsce. Przydatne do wyjaśnienia tej
kwestii są tezy zawarte w wyrokach sądowych.
W wyroku z dnia 3 marca 2010 r. sygn. akt VII
SA/Wa 82/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w War-
szawie wskazał, że „o tym, czy urządzenie reklamo-
we jest trwale związane z gruntem czy też nie, nie
decyduje sposób i metoda związania z gruntem, nie
decyduje również technologia wykonania fundamen-
tu i możliwości techniczne przeniesienia nośnika re-
klamowego w inne miejsce, ale to, czy wielkość tego
urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i wzglę-
dy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego wią-
zania. (...) O trwałości związania z gruntem nie może
w każdym przypadku decydować fakt posadowienia
konstrukcji fundamentowej przynajmniej częściowo
poniżej poziomu gruntu. Może być ona posadowiona
także wyżej, zwłaszcza wówczas gdy jest ona wspar-
ta na wylewce z betonu podkładowego zagłębionego
w ziemi”.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wy-
roku z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt II OSK
1958/08 stwierdził, że „żaden z przepisów Prawa bu-
dowlanego nie uzależnia kwalifikacji obiektu od me-
tody, techniki i technologii jego wykonania czy od
tego, że w każdej chwili może on być rozebrany. (...)
O tym, czy obiekt jest trwale związany z gruntem,
czy też nie, nie świadczy sposób, w jaki zagłębiono go
w gruncie ani technika, w jakiej to wykonano, ale
masa całkowita obiektu i jego rozmiary, które wyma-
gają trwałego związania z gruntem ze względów bez-
pieczeństwa”.
W sentencji wyroku Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2010 r. sygn.
akt II OSK 1233/09 wskazano, że „obiekt budowlany
trwale związany z gruntem musi co do zasady posia-
dać prefabrykowany lub murowany fundament albo
odpowiednio przygotowane podłoże wymagające wy-
konania stosownych robót ziemnych. Należy przez to
rozumieć mocne połączenie w takim stopniu, że odłą-
czenie spowodowałoby zasadniczą zmianę w sensie
technicznym uniemożliwiającą np. ponowne posado-
wienie danego obiektu w innym miejscu bez koniecz-
ności ponownego przygotowania podłoża. Sama tylko
techniczna możliwość przeniesienia obiektu na inne
miejsce nie ma zatem istotnego znaczenia”.
W świetle przytoczonych wyroków nie jest zasadne
przyjmowanie jako wyznacznika trwałego związania
z gruntem, możliwości przeniesienia urządzenia re-
klamowego. Powyższe nie odbiega od cywilistycznego
rozumienia trwałego związania z gruntem.
Art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks
cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) stanowi, że
z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych
do części składowych gruntu należą w szczególności
budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związa-
ne, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasa-
dzenia lub zasiania.
Stosowana obecnie technika pozwala na przemiesz-
czanie budynków i budowli. Możliwość technicznej
zmiany lokalizacji obiektu nie powoduje, że w rozumie-
niu art. 48 Kodeksu cywilnego nie uważa się obiektu
za trwale związany z gruntem. Aktualna pozostaje za-
tem teza zawarta w komentarzu do art. 48 Kodeksu
cywilnego pod red. A. Kidyby, Kodeks cywilny. Komen-
tarz. Tom I. Część ogólna, LEX, 2009 – iż dla uznania
budynku i innego urządzenia za część składową nieru-
chomości konieczne jest ustalenie istnienia trwałego
powiązania z gruntem, co musi być dokonywane w opar-
ciu o konkretne okoliczności i obowiązujące przepisy,
w szczególności przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane.
Zgodnie z internetowym Słownikiem języka pol-
skiego PWN „trwały” oznacza „istniejący przez dłuż-
szy czas lub nieulegający szybkim zmianom” bądź
„zdatny do użytku przez dłuższy czas”. Podane zna-
czenia wykluczają rozumienie trwałości jako stanu
niepodlegającego zmianie. Takie znaczenie jest przy-
porządkowane słowu „stały”, którym jednak ustawo-
dawca nie posłużył się w art. 3 pkt 3 Prawa budow-
373
lanego, określając sposób związania urządzeń rekla-
mowych z gruntem.
Odpowiadając zatem na zadane w interpelacji py-
tania, wskazać należy, że kwestia trwałości związa-
nia z gruntem danego urządzenia reklamowego
w każdym przypadku wymaga indywidualnej oceny.
Ocena ta nie może ograniczać się jedynie do wyja-
śnienia, czy konstrukcja urządzenia reklamowego
umożliwia bądź wyklucza jego przeniesienie. Przy-
wołane orzeczenia wskazują kierunek, w jakim po-
winna zmierzać ocena stanu faktycznego.
Z powołanych orzeczeń wynika, że jeżeli do posa-
dowienia urządzenia reklamowego w innym miejscu
wymagane jest dostosowanie tego miejsca, użycie
specjalistycznego sprzętu, a działanie to ma na celu
umożliwienie użytkowania urządzenia zgodnie z prze-
znaczeniem i wymagają tego zasady bezpieczeństwa,
to tego typu urządzenie ma cechy pozwalające na
uznanie go za trwale związane z gruntem. Podlega-
łoby więc opodatkowaniu podatkiem od nieruchomo-
ści. Jeżeli natomiast urządzenie reklamowe mogłoby
zostać przeniesione w inne miejsce jedynie przy uży-
ciu siły fizycznej, a posadowione bez konieczności
instalacji bądź dostosowania podłoża w dowolnym
miejscu nie traciłoby walorów użytkowych, to brak
byłoby przesłanek dla uznania urządzenia za trwale
związane z gruntem. Tym samym nie podlegałoby
opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Mini-
sterstwo Finansów podziela prezentowane stanowi-
sko sądów administracyjnych i doktryny w powyż-
szym zakresie.
Budowla, jako przedmiot opodatkowania podat-
kiem od nieruchomości, została zdefiniowana. Róż-
norodność rozwiązań technicznych powoduje jednak
problemy z oceną indywidualnych stanów faktycz-
nych. Niemniej przepisy ustawy podatkowej odwołu-
ją się do przepisów Prawa budowlanego. Tym samym
dla wyjaśnienia wątpliwości istnieje możliwość posił-
kowania się dokumentacją techniczną, aktami admi-
nistracyjnymi zgromadzonymi na potrzeby inwesty-
cji bądź opinią biegłych. Nie przewiduje się więc do-
precyzowania przepisów w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania Służby Celnej
(19989)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Steca w sprawie warto-
374
ściowania i opisu stanowisk służbowych funkcjona-
riuszy Służby Celnej uprzejmie wyjaśniam.
Opis i wartościowanie stanowisk służbowych jest
jednym z elementów systemu motywacyjnego w Służ-
bie Celnej.
Punktem wyjścia metodologii opisu i wartościo-
wania wprowadzanego w Służbie Celnej były prace
w ramach projektu Transition Facility 2005 PL 2005/
IB/FI/02 „Wzmocnienie polskiej Służby Celnej”, kom-
ponent 1: Udoskonalenie systemu kadrowego Służby
Celnej, realizowanego z niemieckimi ekspertami.
Prace w ramach projektu rozpoczęły się w grudniu
2006 r. i trwały do kwietnia 2008 r. Prowadzone były
w formie warsztatów z udziałem przedstawicieli
wszystkich izb celnych, powołano grupy robocze
w izbach celnych ds. opisu i wartościowania zadań,
przeprowadzono szereg spotkań w wybranych izbach
celnych z udziałem ekspertów niemieckich na temat
sporządzania opisów i pojawiających się problemów.
Prace w ramach projektu zostały zakończone opra-
cowaniem w każdej izbie celnej planu rozdziału za-
dań, który stanowił punkt wyjścia do dalszych prac
nad opisem i wartościowaniem stanowisk w Służbie
Celnej, efektem których było częściowe wykorzysta-
nie niemieckiego modelu opisu i wartościowania sta-
nowisk służbowych w przyjętych w polskiej Służbie
Celnej rozwiązaniach. Przyjęte rozwiązania były
również przedmiotem analizy prof. dr hab. Szkoły
Głównej Handlowej, która stwierdziła merytoryczną
poprawność przyjętej koncepcji opisu i wartościowa-
nia stanowisk służbowych.
Podstawy prawne tego systemu zostały zawarte
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej
(Dz. U. Nr 168, poz. 1323, z późn. zm.), która w art.
114 ust. 2 stanowi, że minister właściwy do spraw
finansów publicznych określi, w drodze zarządzenia,
zasady dokonywania opisów i wartościowania stano-
wisk służbowych.
Na podstawie tego artykułu zostało wydane za-
rządzenie nr 43 ministra finansów z dnia 18 paź-
dziernika 2010 r. w sprawie zasad dokonywania opi-
sów i wartościowania stanowisk służbowych funk-
cjonariuszy celnych. Celem opisu i wartościowania
stanowisk w Służbie Celnej jest określenie wartości
stanowisk poprzez złożoność, trudność zadań reali-
zowanych na stanowiskach oraz dostosowanie wyso-
kości uposażeń zasadniczych funkcjonariuszy cel-
nych do stopnia trudności zadań realizowanych na
danych stanowiskach. W proces tworzenia zasad opi-
su i wartościowania, oprócz autorów projektu zarzą-
dzenia, zaangażowani byli:
— kierownicy poszczególnych komórek organiza-
cyjnych w izbach celnych i urzędach celnych,
— członkowie zespołów lokalnych powołanych
w izbach celnych,
— eksperci merytoryczni z poszczególnych komó-
rek organizacyjnych izb celnych i urzędów celnych,
— dyrektorzy izb celnych,
— kierownictwo departamentów pionu celnego
MF,
— przedstawiciele organizacji związkowych.
Odbyło się kilka spotkań z przedstawicielami or-
ganizacji związkowych działających w Służbie Celnej
dotyczących założeń opisu i wartościowania stano-
wisk. Przedstawicie organizacji związkowych nie za-
akceptowali żadnego z przedstawionych do zaopinio-
wania projektów.
W styczniu 2010 r. szef Służby Celnej zaprosił na
kolejne spotkanie przedstawicieli organizacji związ-
kowych działających w Służbie Celnej celem omówie-
nia projektu zarządzenia z dnia 14 grudnia 2009 r.
Przedstawiciele związków mieli, zgodnie z ustalenia-
mi, które zapadły na spotkaniu, do końca stycznia
2010 r. przedstawić uwagi do projektu na piśmie.
Główne postulaty przedstawione przez organiza-
cje związkowe dotyczyły:
— ograniczenia dowolności w określaniu wartości
stanowisk, w tym np. poprzez wprowadzenie załącz-
nika zawierającego zadania wykonywane w Służbie
Celnej wraz z przypisaną do nich wartością,
— wprowadzenia matematycznej metody wylicza-
nia wartości stanowiska zamiast pierwotnie propo-
nowanej metody opisowej,
— uwzględnienia czynnika społecznego w pra-
cach nad opisem i wartościowaniem.
Zaproponowane przez związki zawodowe rozwią-
zania znalazły odzwierciedlenie w zarządzeniu.
Wprowadzony został załącznik nr 2 do zarządzenia,
zawierający katalog zadań realizowanych przez Służ-
bę Celną z przypisaną wartością tych zadań. Treść
przedmiotowego załącznika została ustalona poprzez
wieloetapowe konsultacje w ramach Służby Celnej.
W pierwszym etapie propozycje zgłaszane były na
poziomie lokalnym w poszczególnych izbach celnych.
Następnie na poziomie ponadregionalnym zostały
powołane 4 grupy składające się z przedstawicieli
4 izb, których zadaniem było ujednolicenie wykazu
zadań oraz wartości poszczególnych komórek orga-
nizacyjnych. W końcowym etapie opracowania kata-
logu zadań oraz ich wartości dodatkowo uczestniczy-
li eksperci reprezentujący wszystkie izby celne, reali-
zujący bądź nadzorujący wykonywanie danych zadań
podlegających wartościowaniu. Ponadto załącznik nr
2 był konsultowany z przedstawicielami funkcjona-
riuszy celnych oraz dyrektorami poszczególnych izb
celnych.
Na wniosek związków zawodowych wprowadzono
także w skład zespołów do opisu i wartościowania
przedstawiciela organizacji związkowej. Dla wyelimi-
nowania elementu dowolności, w ramach określania
wartości stanowiska służbowego, wprowadzono ma-
tematyczne zasady jej wyliczania na podstawie war-
tości zadań realizowanych na stanowisku służbowym
i ich czasochłonności. Wartość stanowiska stanowi
suma iloczynów wartości zadań realizowanych na
stanowisku i ich czasochłonności stanowiskowej.
Wartość realizowanych zadań została ustalona zgod-
nie z punktacją zawartą w § 6 ust. 2 zarządzenia,
tj. 6 punktów otrzymały zadania koncepcyjne lub
analityczne, bardzo złożone i odpowiedzialne, zwią-

zane z koordynacją projektów, tworzeniem nowych
rozwiązań w danym obszarze działalności, opraco-
wywaniem wytycznych lub procedur o najwyższym
stopniu złożoności. Natomiast najniżej, tj. na 1 punkt,
oceniono zadania powtarzalne, realizowane w ra-
mach określonych procedur. Przy sporządzaniu opi-
sów stanowisk osoba dokonująca opisu powinna mieć
na celu m.in. dążenie do specjalizacji stanowisk.
W dniu 10 grudnia 2010 r. szef Służby Celnej za-
twierdził opisy stanowisk służbowych we wszystkich
izbach celnych i departamentach pionu celnego w Mi-
nisterstwie Finansów. Termin wprowadzenia w życie
powyższej regulacji był determinowany przepisami
art. 222 ustawy o Służbie Celnej, który nakładał na
kierowników urzędów (dyrektora izby celnej, szefa
Służby Celnej) w terminie do 31 grudnia 2010 r. obo-
wiązek przedstawienia funkcjonariuszom celnym
pisemnej propozycji określającej, zgodnie z przepisa-
mi rozdziałów 8 i 10 ustawy, miejsce pełnienia służby,
stanowisko i uposażenie. Na podstawie zatwierdzo-
nych opisów funkcjonariusze celni otrzymali propo-
zycje określające stanowisko służbowe zgodnie z prze-
pisami rozdziału 8 ustawy, tj. zgodne z przepisami
rozporządzenia ministra finansów z dnia 18 maja
2010 r. w sprawie stanowisk służbowych funkcjona-
riuszy celnych, trybu awansowania oraz dokonywa-
nia zmian na stanowiskach służbowych i zwartościo-
wanych zgodnie z przepisami zarządzenia, o którym
mowa wyżej. Wstrzymanie procesu opisu i wartościo-
wania nie było możliwe.
Jednocześnie podkreślam, że opis i wartościowa-
nie stanowisk jest procesem, w którym będą dokony-
wane zmiany. W pierwszym półroczu 2011 r. Zespół
Centralny do spraw Opisu i Wartościowania Stano-
wisk Służbowych w Służbie Celnej dokonana analizy
opisów i wartościowania stanowisk pod kątem uwag
zgłaszanych przez funkcjonariuszy celnych. Po przed-
stawieniu przez zespół centralny wyników z analizy
zostaną podjęte stosowne decyzje w zakresie zmian
dotyczących opisu i wartościowania stanowisk służ-
bowych.
Jednocześnie nadmieniam, że opis i wartościowa-
nie stanowisk nie jest rozwiązaniem funkcjonującym
tylko w Służbie Celnej, został bowiem przeprowadzo-
ny również w służbie cywilnej.
Odnośnie do uposażeń funkcjonariuszy celnych
i regulacji w tym zakresie na wstępie pragnę nadmie-
nić, że uchwałą nr 187/2008 Rady Ministrów z dnia
16 września 2008 r. w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego „Modernizacja Służby Celnej w la-
tach 2009–2011” Służbie Celnej przyznano środki
finansowe na wdrożenie motywacyjnego systemu
uposażeń i wynagrodzeń w Służbie Celnej. Ze środ-
ków finansowych przewidzianych na 2011 r. na wzmoc-
nienie motywacyjnego systemu uposażeń i wynagro-
dzeń pozostały do sfinansowania dwa ustawowe za-
dania, tj. opis i wartościowanie stanowisk służbo-
wych funkcjonariuszy Służby Celnej oraz dodatki
funkcyjne na stanowiskach kierowniczym i samo-
dzielnym.
375
Na przełomie września i października 2010 r. do-
konano wstępnej analizy materiału dotyczącego opi-
su i wartościowana stanowisk służbowych funkcjo-
nariuszy celnych, uwzględniającego określone stano-
wiska służbowe po rozdziale zwartościowanych za-
dań. Powyższa analiza wykazała, że środki finanso-
we potrzebne na przeprowadzenie procesu przedkła-
dania propozycji pełnienia służby funkcjonariuszom
celnym na podstawie art. 222 ust. 3 ustawy o Służbie
Celnej zgodnie z opisem i wartościowaniem stano-
wisk służbowych przekraczają wysokość środków
określonych w ww. uchwale na rok 2011. Dlatego też
przeprowadzenie procesu opisu i wartościowania sta-
nowisk funkcjonariuszy w zakładanym ustawowo
terminie z wykorzystaniem środków z programu wie-
loletniego „Modernizacja Służby Celnej w latach
2009–2011”, a tylko takie są dostępne na budowę mo-
tywacyjnego systemu uposażeń, wymagało, aby środ-
ki finansowe przeznaczone na regulację uposażeń
w 2010 r. były rozdysponowane z uwzględnieniem
wyników opisu i wartościowania stanowisk służbo-
wych.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że podejmowane
działania w zakresie opisu i wartościowania stano-
wisk służbowych funkcjonariuszy Służby Celnej, jak
również rozdziału środków finansowych z programu
wieloletniego „Modernizacja Służby Celnej w latach
2009–2011” ukierunkowane są na stworzenie sku-
tecznie motywującego systemu uposażeń i wynagro-
dzeń w Służbie Celnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie nieegzekwowania
przez Skarb Państwa warunków umowy
prywatyzacyjnej dotyczącej majątku
publicznego PPKS Kołobrzeg i innych
oddziałów w Polsce przejętych
przez Veolię Transport Polska (19990)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przeka-
zaną przy piśmie z dnia 18 stycznia 2011 r., sygn.: SPS-
-023-19990/11 interpelacją pana Czesława Hoca, posła
na Sejm RP, w sprawie nieegzekwowania przez Skarb
Państwa warunków umowy prywatyzacyjnej dotyczą-
cej majątku publicznego PPKS Kołobrzeg i innych od-
działów w Polsce przejętych przez Veolię Transport
376
Polska (przedtem Connex Polska), uprzejmie przekazu-
ję Panu Marszałkowi następujące informacje.
Proces prywatyzacji Przedsiębiorstwa Państwo-
wej Komunikacji Samochodowej w Kołobrzegu oraz
innych przedsiębiorstw państwowej komunikacji sa-
mochodowej w Polsce został wszczęty przez właści-
wych wojewodów w drodze prywatyzacji bezpośred-
niej w trybie i na zasadach określonych w ustawie
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji.
W odniesieniu do poruszanego przez pana posła
przypadku Przedsiębiorstwa Państwowej Komunika-
cji Samochodowej w Kołobrzegu, dla którego orga-
nem założycielskim był wojewoda zachodniopomor-
ski, uprzejmie informuję, że w istniejącej wówczas
sytuacji ekonomiczno-finansowej podmiotu prywaty-
zacja była jedynym ratunkiem przed jego likwidacją.
Według analizy przedprywatyzacyjnej w przypadku
utrzymania się negatywnych tendencji rynkowych
i braku możliwości prywatyzacji przedsiębiorstwa
w perspektywie 2–3 lat realna stawała się koniecz-
ność jego likwidacji. Notowano wysoki stopień deka-
pitalizacji taboru samochodowego oraz maszyn i urzą-
dzeń, wysokie koszty utrzymania taboru, brak wy-
starczających środków na jego odnowę oraz wysokie
koszty utrzymania nieruchomości. Zdaniem dyrekcji
jednostki pożądany był zakup co najmniej 27 nowych
autobusów. Przy braku zewnętrznych źródeł finan-
sowania realizacja zakupu była całkowicie nierealna,
a ewentualny zakup wiązałby się ze znaczącym wzro-
stem zadłużenia. W latach 2001–2003 oraz w pierw-
szym półroczu 2004 r. przedsiębiorstwo nie osiągało
dodatnich wyników finansowych, przez wszystkie
analizowane kolejne lata notowało stratę netto. Pod-
stawowym elementem wynikotwórczym był zysk
osiągany na pozostałej działalności operacyjnej, któ-
rego najistotniejszym elementem była otrzymywana
dotacja do przewozów pasażerskich. To właśnie do-
tacje w sposób decydujący wpływały na osiąganie
przez ww. przedsiębiorstwo dodatnich wyników. W la-
tach 2000–2003 obserwowano systematyczne pogar-
szanie się wskaźników płynności finansowej, a więc
coraz trudniej było regulować bieżące zobowiązania.
Z dokumentacji prywatyzacyjnej wynikało jedno-
znacznie, iż podmiot powinien zostać sprywatyzowa-
ny, ponieważ:
— majątek był w znacznym stopniu zużyty,
— stan taboru samochodowego wymagał znacz-
nych inwestycji odtworzeniowych, które nie znajdo-
wały pokrycia w środkach własnych przedsiębior-
stwa,
— za niezbędne uznano zintensyfikowanie dzia-
łań zmierzających do utrwalenia i wzmocnienia do-
tychczasowej pozycji na rynku,
— istniała konieczność poprawy jakości oferowa-
nych usług.
Firma konsultingowa sporządzająca analizę przed-
siębiorstwa w podsumowaniu stwierdziła, iż warun-
kiem bezwzględnym dla osiągnięcia trwałego i sta-
bilnego rozwoju przedsiębiorstwa jest jego prywaty-
zacja i pozyskanie w ten sposób kapitału niezbędne-
go do finansowania inwestycji. Uzasadnieniem dla
prywatyzacji bezpośredniej w trybie wniesienia przed-
siębiorstwa do spółki była konieczność dekapitalizo-
wania ww. podmiotu państwowego, a źródłem takie-
go dekapitalizowania miał być właśnie wkład inwe-
stora w kapitał zakładowy tworzonej ze Skarbem
Państwa spółki.
W wyniku postępowania przeprowadzonego przez
zespół wojewody zachodniopomorskiego do spraw ne-
gocjowania warunków umów dotyczących prywaty-
zacji przedsiębiorstw państwowych został wyłoniony
inwestor – Connex Polska sp. z o.o. z siedzibą w War-
szawie. Za wyborem tego inwestora opowiedzieli się
również pracownicy byłego przedsiębiorstwa w pi-
śmie z dnia 22 stycznia 2004 r. skierowanym do Za-
chodniopomorskiego Urzędu Wojewódzkiego.
W protokole uzgodnień, jaki został sporządzony
w wyniku przeprowadzonych negocjacji zespołu wo-
jewody z przedstawicielem inwestora, strony ustaliły
warunki prywatyzacji PPKS w Kołobrzegu, tj. w szcze-
gólności:
1) Skarb Państwa i Connex Polska sp. z o.o. z sie-
dzibą w Warszawie utworzą spółkę z ograniczoną
odpowiedzialnością;
2) wartość aportu, który wniesie Skarb Państwa,
reprezentowany przez wojewodę zachodniopomor-
skiego, w formie przedsiębiorstwa w rozumieniu art.
551 K.c. ustalono na kwotę 3 000 000 zł;
3) Connex Polska sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie
zobowiązała się m.in. do:
— wniesienia wkładu pieniężnego w kwocie
3 100 000 zł,
— poniesienia nakładów na inwestycje na rzecz
spółki powstałej w wyniku prywatyzacji w wysokości
6 000 000 zł w okresie 5 lat obrotowych od dnia reje-
stracji spółki, zgodnie z pakietem inwestycyjnym,
— zagwarantowania zatrudnienia pracownikom
przedsiębiorstwa zatrudnionym na czas nieokreślony
przez okres 36 miesięcy od dnia rejestracji spółki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wszystkie
sprywatyzowane przedsiębiorstwa z branży PKS prze-
prowadzały restrukturyzację majątkową i zatrudnie-
niową, aby dostosowywać się do coraz trudniejszej
sytuacji na rynku przewozów osobowych (zmniejsze-
nie liczby korzystających z transportu publicznego
przy rosnącej konkurencji przewozów prywatnych).
Te przedsiębiorstwa, które nie podejmowały działań
restrukturyzacyjnych, generowały straty, które w nie-
których przedsiębiorstwach (np. nieprywatyzowany
przez wiele lat, a dopiero niedawno skomunalizowa-
ny PKS w Jarosławiu SA) były bardzo wysokie i gro-
ziły upadłością spółki. Dlatego to, co w interpelacji
pana posła zostało określone mianem zdegradowania
do minimum, często w zakresie poziomu zatrudnie-
nia mogło oznaczać optymalne zatrudnienie w danej
sytuacji rynkowej spółki.
Jednocześnie przekazuję informację, że w każdej
z umów prywatyzacji ww. przedsiębiorstw zawarte
zostały zobowiązania pozacenowe inwestora, mające

na celu zapewnienie ochrony miejsc pracy i rozwój
przedsiębiorstwa poprzez dokonanie inwestycji w ści-
śle określonej kwocie i terminie. W całym okresie
trwania ww. umów prywatyzacyjnych podpisywa-
nych przez właściwych wojewodów Ministerstwo
Skarbu Państwa sprawowało i sprawuje nadzór nad
realizacją zobowiązań inwestora poprzez weryfikację
sprawozdań z ich realizacji oraz kontrole przeprowa-
dzane w spółkach.
Jednakże działania podejmowane przez spółki
np. w zakresie gospodarowania majątkiem, już po
zakończeniu ww. okresu i po realizacji zobowiązań
inwestycyjnych, nie mogły być i nie były kontrolowa-
ne. Wiadomo, iż po konsolidacji spółek likwidowane
były odrębne zarządy w spółkach, likwidacji mogły
podlegać także etaty czy majątek (taka sytuacja wy-
stąpiła np. w przypadku dawnego PKS Connex Łań-
cut sp. z o.o. – nastąpiło to już po zakończeniu nad-
zoru MSP nad spółką) uznane za zbędny w nowej
sytuacji organizacyjnej przedsiębiorstwa.
Należy zauważyć, że realizacja całości nakładów
inwestycyjnych wynikających z zapisów umowy w prze-
ważającej większości spółek, w tym w Veolia Trans-
port sp. z o.o. oddział w Kołobrzegu, weryfikowana
była przez niezależnych biegłych rewidentów. Więk-
szość umów zawartych w związku z prywatyzacją
ww. przedsiębiorstw przewidywała, że źródłem finan-
sowania pakietów inwestycyjnych będą przede wszyst-
kim środki pieniężne wniesione przez inwestora na
pokrycie kapitału zakładowego oraz zysk netto wy-
pracowany przez spółkę. W przypadku niewykonania
zobowiązań stosowane były wobec inwestora sankcje
wynikające z umowy. Jako przykłady zastosowanych
sankcji wobec inwestora w celu wyegzekwowania po-
stanowień umów prywatyzacyjnych należy wskazać
wezwania do zapłaty kar umownych z tytułu niedo-
trzymania zobowiązań odnośnie do utrzymania za-
trudnienia w spółkach działających wówczas pod
firmą: PKS Connex Sanok sp. z o.o. z siedzibą w Sa-
noku, PKS Connex Łańcut sp. z o.o. z siedzibą w Woli
Dalszej, PKS Connex Sędziszów Małopolski sp. o.o.
z siedzibą w Sędziszowie Małopolskim, PKS Connex
Gorlice sp. z o.o. z siedzibą w Gorlicach (następnie
Veolia Transport Bieszczady sp. z o.o. z siedzibą
w Sanoku) oraz PKS Connex Kołobrzeg sp. z o.o.
z siedzibą w Kołobrzegu.
Sprawowanie nadzoru nad realizacją umów pry-
watyzacyjnych nie obejmowało ingerencji w prowa-
dzoną przez zarząd spółki strategię zarządzania jej
firmą, w tym polityki spółki w zakresie ustalania
liczby czy kierunków kursów autobusów. Należy jed-
nak zauważyć, że liczba linii jest trudna do statycz-
nego ujęcia ze względu na ich płynny i dynamiczny
charakter. Likwidowane są linie nierentowne, a w ich
miejsce testuje się nowe warianty, co powoduje ciągłą
zmianę liczby połączeń. Na podstawie ogólnie dostęp-
nych informacji statystycznych można zaobserwować
wyraźną tendencję do spadku liczby połączeń w ska-
li kraju. Łączna liczba tras krajowych zmniejszyła się
z 31,5 tys. w szczytowym pod tym względem roku
377
1997 do 23,2 w roku 2008, co oznacza spadek o ponad
26%. Wraz ze spadkiem liczby obsługiwanych tras
zmieszeniu uległa również, liczona w kilometrach,
łączna długość wszystkich tras krajowych. W tym
przypadku w okresie od 1995 r. do 2008 r. spadek
wynosił nieco ponad 13%. Redukcją objęto głównie
linie regionalne, podmiejskie i miejskie, na co wpływ
miało m.in. rozszerzanie usług przez zakłady komu-
nikacji miejskiej. Wyraźny spadek liczby połączeń nie
jest spowodowany tylko i wyłącznie działaniem przed-
siębiorstw komunikacji samochodowej, dla których
inwestorem jest Veolia Transport Polska sp. z o.o.,
lecz jest wynikiem tendencji występującej w całej
branży przewozów autobusowych, niezależnie od
struktury własności. Decyzje w zakresie łączenia
i podziału spółki są również wyłączną kompetencją
właścicieli spółki, tj. obecnie Veolia Transport Polska
sp. z o.o.
W odniesieniu do pytania dotyczącego obsadzania
zarządów i rad nadzorczych uprzejmie informuję, że
sposób powołania oraz składy pierwszych zarządów
ww. spółek ukształtowane zostały w umowach spół-
ek, w wyniku ustaleń dokonanych w toku negocjacji
między wojewodą reprezentującym Skarb Państwa
a nabywcą udziałów ww. spółek. Jednocześnie należy
wskazać, że dalszy sposób kształtowania składu za-
rządu należy do rady nadzorczej danej spółki, której
skład (odnośnie do reprezentacji) również został
określony w ww. umowach.
W związku z powyższym komórka organizacyjna
Ministerstwa Skarbu Państwa odpowiedzialna za
nadzór właścicielski nad ww. spółkami, po dokonaniu
ich prywatyzacji bezpośredniej przez wojewodów, nie
miała uprawnień ani możliwości do zagwarantowa-
nia bądź uniemożliwienia obecności jakiejkolwiek
osoby w składzie zarządu tych spółek. Jeśli chodzi
o skład rad nadzorczych, Skarb Państwa miał zazwy-
czaj zagwarantowaną reprezentację odzwierciedlają-
cą jego udział w kapitale zakładowym danej spółki,
np. w radzie 5-osobowej 2 osoby były wskazywane
przez ministra skarbu państwa. Należy przy tym
podkreślić, że sposób oraz tryb powoływania osób do
składu zarządów i rad nadzorczych spółek prawa
handlowego powstałych w drodze prywatyzacji bez-
pośredniej są regulowane przez powszechnie obowią-
zujące przepisy prawa, m.in. Kodeks spółek handlo-
wych, oraz przez statuty/umowy tych spółek. W py-
taniu pana posła zawarta została sugestia, iż MSP
posiada kompetencje do „zezwalania na obsadzanie
zarządów oraz rad nadzorczych” spółek transporto-
wych, w których głównym udziałowcem jest (lub
była) firma Veolia Transport Polska, co w przypadku
osób będących członkami rad nadzorczych z ramie-
nia większościowego udziałowca (Veolia Transport
Polska) oraz osób będących członkami zarządów tych
spółek nie znajduje żadnej podstawy.
Odnośnie do kwestii realizacji procesu nieodpłat-
nego udostępniania udziałów uprawnionym pracow-
nikom byłego PPKS w Kołobrzegu uprzejmie infor-
muję, że w 2004 r. do spółki PKS Connex Kołobrzeg
378
sp. z o.o., w której udziałowcem była Veolia Transport
Polska sp. z o.o. (poprzednio Connex Polska sp. z o.o.),
wniesiony został majątek zlikwidowanego Przedsię-
biorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej
w Kołobrzegu, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 usta-
wy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i pry-
watyzacji. Osoby uprawnione składały oświadczenia
o zamiarze nieodpłatnego nabycia udziałów powsta-
łej w ten sposób spółki w terminach przewidzianych
w ustawie. Oświadczenia składane były również
przez osoby, które w obowiązującym wówczas stanie
prawnym nie mogły być uznane za uprawnione,
z powodu uwzględnienia okresów zatrudnienia u po-
przednika prawnego wnoszonego do spółki przedsię-
biorstwa państwowego. Zgodnie bowiem z ówcze-
snym brzmieniem art. 2 pkt 5c ustawy o komercjali-
zacji i prywatyzacji uprawnione do składania oświad-
czeń o zamiarze nieodpłatnego nabycia udziałów były
osoby, które przepracowały co najmniej 10 lat w ko-
mercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym
lub w przedsiębiorstwie, które zostało sprywatyzo-
wane przez wniesienie do spółki, a rozwiązanie sto-
sunku pracy nastąpiło wskutek przejścia na emery-
turę lub rentę albo z przyczyn niedotyczących pra-
cowników.
Powyższy zapis ustawy powodował, że z grona
osób uprawnionych powinny zostać wykreślone oso-
by, które nie spełniały ustawowego kryterium. Mi-
nisterstwo Skarbu Państwa uznało, że w sytuacji
gdy trwały już prace nad nowelizacją ustawy o ko-
mercjalizacji i prywatyzacji, należy rozszerzyć okre-
sy, w jakich liczony był staż pracy poprzez wprowa-
dzenie do ustawy poprzednika komercjalizowanego
przedsiębiorstwa państwowego lub przedsiębior-
stwa, które zostało sprywatyzowane przez wniesie-
nie do spółki. Działania te spowodowały, że osoby,
które przed nowelizacją ustawy powinny być z listy
uprawnionych wykreślone, po wejściu w życie nowe-
lizacji mogły na liście uprawnionych pozostać. Ww.
działania legislacyjne, mimo iż procedowana ustawa
trafiła na tzw. szybką ścieżkę, wymagały czasu i wy-
dłużyły proces nieodpłatnego zbywania udziałów
uprawnionym pracownikom. Niemniej jednak zno-
welizowana ustawa wprowadziła jeszcze jedną ko-
rzyść dla uprawnionych pracowników, przedłużając
termin, w którym mogli oni zawierać umowy nieod-
płatnego nabycia udziałów.
W świetle powyższego uznać należy, że działania
Skarbu Państwa w zakresie realizacji procesu nieod-
płatnego udostępniania udziałów osobom uprawnio-
nym do ich nabycia były korzystne dla byłych pra-
cowników.
Poniżej przedstawiam szczegółowe informacje
w zakresie sposobu realizacji zobowiązań pozaceno-
wych w ww. spółkach, wynikających z zawartych
z umów prywatyzacyjnych.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Kołobrzegu
Zgodnie z ww. umową inwestor zobowiązał się do
realizacji pakietu inwestycyjnego, stanowiącego na-
kłady inwestycyjne w rzeczowe aktywa trwałe, w wy-
sokości 6 000 000 zł w ciągu 5 pierwszych lat obro-
towych od dnia rejestracji spółki (tj. od dnia 8 grud-
nia 2004 r.), po 1 200 000 zł w każdym roku obroto-
wym, rozliczanych corocznie narastająco, w terminie
do dnia 31 grudnia 2009 r. oraz, począwszy od dru-
giego roku, corocznie waloryzowanych. W pierwszym
(tj. do dnia 31 grudnia 2005 r.) i piątym (tj. do dnia
31 grudnia 2009 r.) okresie rozliczeniowym zobowią-
zanie zostało wykonane. Od dnia rejestracji spółki do
końca 2009 r. spółka wydatkowała kwotę 7 133 431,93
zł wobec 6 000 000 zł wynikających z umowy. Z uwa-
gi na fakt, iż zobowiązanie inwestycyjne zgodnie
z umową rozliczane było corocznie, w drugim (tj. do
dnia 31 grudnia 2006 r.), w trzecim (tj. do dnia 31 grud-
nia 2007 r.) oraz w czwartym (tj. do dnia 31 grudnia
2008 r.) okresie inwestycyjnym zobowiązania zosta-
ły uznane za niewykonane. Za niewykonanie przed-
miotowych zobowiązań kupujący zapłacił naliczone
kary umowne. Inwestor zobowiązał się także do
utrzymania stanu zatrudnienia pracowników za-
trudnionych na czas nieokreślony, przez okres do
dnia 1 grudnia 2007 r. Zobowiązanie nie zostało wy-
konane. Niedotrzymanie warunków umowy skutko-
wało naliczeniem kary umownej w wysokości 11 928 zł,
którą spółka zapłaciła.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Toruniu
Zgodnie z umową inwestor zobowiązał się do re-
alizacji pakietu inwestycyjnego na rzecz spółki w łącz-
nej kwocie 9 000 000 zł w terminie do dnia 31 grud-
nia 2009 r. Zobowiązanie zostało wykonane. Kupu-
jący zobligowany był również do wypełnienia zobo-
wiązań określonych w pakiecie gwarancji pracowni-
czych i związkowych, zawartym z przedstawicielami
pracowników. Zobowiązanie zostało także uznane za
wykonane.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Bielsku Pod-
laskim
Zobowiązania inwestycyjne, pracownicze i socjal-
ne wynikające z umowy prywatyzacyjnej zostały wy-
konane zgodnie z umową. Inwestycje dokonane zo-
stały w wysokości przewyższającej kwotę określoną
w umowie, tj. w kwocie 5 053 089,44 zł, wobec wy-
maganych 5 000 000 zł. W zakresie utrzymania przez
spółkę zatrudnienia na określonym w umowie pozio-
mie 82 osób przez okres 2 lat poziom ten mógł być
obniżony bez naruszenia zobowiązania tylko w sytu-
acjach przewidzianych umową, tj. rozwiązanie sto-
sunku pracy w związku z przejściem na emeryturę,
rentę, na mocy porozumienia stron, wypowiedzenia
założonego przez pracownika na podstawie art. 52,
art. 53 Kodeksu pracy. Kary przewidziane w umowie
w związku niezrealizowaniem ww. zobowiązania od-
noszą się do przypadków, gdy średnioroczne poziomy
zatrudnienia będą niższe od ww. gwarantowanego
poziomu zatrudnienia. Zobowiązanie zostało wyko-
nane zgodnie z umową. Stan zatrudnienia na ostatni
dzień jego obowiązywania wynosił 79 osób. Ponadto

pakiet gwarancji pracowniczych i związkowych obo-
wiązujący w okresie od dnia 29 grudnia 2005 r. do
dnia 29 grudnia 2007 r. został zrealizowany w cało-
ści. Spółka przedkładała informacje o realizacji zo-
bowiązań w terminach wymaganych umową.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Kędzierzy-
nie-Koźlu
Nakłady inwestycyjne w spółce wyniosły 7 687 325,46
zł wobec wymaganych umową 7 450 000 zł. Inwesty-
cje miały polegać głównie na zakupie autobusów
(21 sztuk), nie starszych niż 3-letnie, a po zrealizo-
waniu inwestycji średni wiek taboru posiadanego
przez spółkę miał nie przekroczyć 8 lat. Ponadto
umowa zobowiązywała kupującego do realizacji zo-
bowiązań socjalnych ustalonych z przedstawicielami
pracowników prywatyzowanego przedsiębiorstwa
w pakiecie socjalnym. Kupujący zobowiązał się do
utrzymania średniego stanu zatrudnienia obejmują-
cego 116 pracowników przez okres 3 lat od dnia pod-
pisania umowy oraz do wzrostu wynagrodzeń, wy-
płaty nagród jubileuszowych, szkoleń pracowników,
gwarancji działalności dla związków zawodowych.
Pakiet socjalny został zrealizowany, a zatrudnienie
na poziomie 116 osób zostało utrzymane.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Prudniku
Zgodnie z umową spółka zobowiązała się do reali-
zacji nakładów inwestycyjnych w wysokości 5 500 000 zł
corocznie waloryzowanych. Nakłady inwestycyjne
zostały wykonane w kwocie równej po zwaloryzowa-
niu 5 764 404,46 zł. Dodatkowo inwestor zobowiązał
się – poprzez swój wpływ na zarząd spółki – do utrzy-
mania w spółce przez okres 36 miesięcy od dnia wnie-
sienia przedsiębiorstwa do spółki stanu zatrudnienia
na poziomie 108 pracowników. W przypadku niewy-
konania tego zobowiązania umowa przewidywała
kary umowne płatne przez inwestora na rzecz Skar-
bu Państwa. Na koniec obowiązywania gwarancji
zatrudnienie wynosiło 118 osób, tym samym zobo-
wiązanie zostało wykonane.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Tczewie
Zobowiązania inwestycyjne zostały w umowie
ustalone na poziomie 5 250 000 zł. Do dnia 31 grud-
nia 2009 r. poniesione nakłady wyniosły 4 502 211,05 zł
wobec wymaganych w tym okresie 4 200 000 zł. Roz-
liczenie zobowiązań inwestycyjnych za rok 2010 na-
stąpi po przekazaniu do MSP sprawozdania końco-
wego z realizacji inwestycji. Termin dostarczenia
sprawozdania upływa w dniu 30 czerwca 2011 r. Za-
trudnienie w przedsiębiorstwie w momencie prywa-
tyzacji wynosiło 132 osoby. W dniu upływu terminu
realizacji zobowiązania dotyczącego zatrudnienia
(tj. w dniu 26 października 2007 r.) zatrudnienie wy-
nosiło 104 osoby. Redukcja zatrudnienia dokonana
została bez naruszenia postanowień umowy. Zobo-
wiązanie zostało wykonane.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Kętrzynie
379
Zobowiązania inwestycyjne zostały ustalone w umo-
wie na poziomie 10 000 000 zł. Do dnia 31 grudnia
2009 r. wymagane nakłady inwestycyjne wynosiły
6 000 000 zł, natomiast kwoty wykonane przez inwe-
stora 6 237 285,54 zł. Rozliczenie nakładów inwesty-
cyjnych za rok 2010 nastąpi po przekazaniu sprawoz-
dania. Termin dostarczenia sprawozdania z realiza-
cji zobowiązań inwestycyjnych upływa w dniu 31 mar-
ca 2011 r. W chwili prywatyzacji na podstawie umowy
o pracę na czas nieokreślony zatrudnionych było 171
osób. Według stanu na 27 czerwca 2010 r., tj. na dzień
wygaśnięcia zobowiązania dotyczącego utrzymania
zatrudnienia, zwolnionych zostało łącznie 91 osób.
Zatrudnienie było redukowane zgodnie z zapisami
umowy. Ponadto zatrudniono 30 nowych osób oraz
przejęto w trybie art. 231 K.p. 71 osób zatrudnionych
na czas nieokreślony. Łączne zatrudnienie w czerwcu
2010 r. wyniosło 181 osób. Zobowiązanie dotyczące
utrzymania poziomu zatrudnienia zostało uznane za
wykonane. Ponadto informuję, że w skład prywaty-
zowanego PPKS Kętrzyn wchodził oddział w Węgo-
rzewie, który zgodnie z pismem inwestora z dnia
29 września 2010 r. jest obecnie oddziałem Veolia
Transport sp. z o.o.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Gdyni
Zobowiązania inwestycyjne zostały ustalone w umo-
wie na poziomie 6 000 000 zł. Według stanu na dzień
31 grudnia 2009 r. wymagane inwestycje wynosiły
3 970 000 zł wobec 5 092 668 zł poniesionych przez
inwestora. Rozliczenie nakładów inwestycyjnych za
rok 2010 nastąpi po przekazaniu przez inwestora
sprawozdania z wykonania zobowiązań. Termin do-
starczenia sprawozdania upływa w dniu 30 kwietnia
2011 r. Zatrudnienie na dzień prywatyzacji wynosiło
157 osób. W latach 2006–2009 zredukowano zatrud-
nienie do poziomu 22 osób. Zwalniani pracownicy
otrzymali odprawy pieniężne. MSP uznało zobowią-
zanie dotyczące zatrudnienia za niewykonane. Umo-
wa prywatyzacyjna nie przewiduje kar umownych na
rzecz Skarbu Państwa z tytułu niewykonania przed-
miotowego zobowiązania.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Sędziszowie
Małopolskim
Zobowiązania inwestycyjne oraz zobowiązania
z pakietu socjalnego wynikające z zawartej umowy
zostały wykonane zgodnie z umową. Inwestycje do-
konane zostały w wysokości przewyższającej kwotę
określoną w umowie, tj. zrealizowano nakłady w rze-
czowe aktywa trwałe na kwotę 6 706 726,37 zł wobec
wymaganych 6 272 355 zł. Nie zostało zrealizowane
zobowiązanie do utrzymania przez spółkę przez
okres 3 lat zatrudnienia na określonym w umowie
poziomie 147 osób. Stan zatrudnienia na ostatni
dzień jego obowiązywania wynosił 134 osoby. Spółka
zapłaciła kary umowne za zwolnienie 13 pracowni-
ków niezgodnie z umową w łącznej kwocie 22 598 zł.
Zobowiązania z pakietu gwarancji pracowniczych
i związkowych w okresie obowiązywania od dnia 1 grud-
380
nia 2003 r. do dnia 1 grudnia 2006 r. zostały zreali-
zowane. Spółka nie dopełniła obowiązku terminowe-
go składania informacji kwartalnych o dokonanych
zwolnieniach pracowników.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej Łańcut w Woli
Dalszej
Zobowiązania inwestycyjne wynikające z zawar-
tej umowy zostały wykonane zgodnie z umową. In-
westycje dokonane zostały w wysokości przewyższa-
jącej kwotę określoną w umowie, tj. zrealizowano
nakłady w rzeczowe aktywa trwałe na kwotę
8 963 478,75 zł wobec wymaganych 5 061 738 zł. Nie
zostało zrealizowane zobowiązanie do utrzymania
przez spółkę przez okres 3 lat zatrudnienia na okre-
ślonym w umowie poziomie 187 osób.
Stan zatrudnienia na ostatni dzień jego obowią-
zywania wynosił 165 osób. Spółka zapłaciła kary
umowne za zwolnienie 22 pracowników niezgodnie
z umową w łącznej kwocie 68 722,12 zł. Nie zostały
w pełni zrealizowane zobowiązania z pakietu gwa-
rancji pracowniczych (który obowiązywał w okresie
od dnia 1 sierpnia 2001 r. do dnia 1 sierpnia 2004 r.),
jak również uznano za niewykonane zobowiązania
informacyjne z uwagi na przekroczenie terminu zło-
żenia sprawozdań, jednakże w przypadku niewyko-
nania tych zobowiązań umowa nie przewidywała kar
umownych.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Mielcu
Zobowiązania inwestycyjne wynikające z zawar-
tej umowy zostały wykonane w wysokości przewyż-
szającej kwotę określoną w umowie, tj. zrealizowa-
no nakłady w rzeczowe aktywa trwałe na kwotę
11 992 947,21 zł wobec wymaganych 11 355 049 zł.
Zobowiązanie do utrzymania przez spółkę przez
okres 3 lat zatrudnienia na określonym w umowie
poziomie 254 osób zostało wykonane. Pozostałe zo-
bowiązania określone w umowie, w tym wynikające
z pakietu socjalnego, zostały zrealizowane.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Sanoku
Zobowiązania inwestycyjne wynikające z zawar-
tej umowy zostały wykonane w wysokości przewyż-
szającej kwotę określoną w umowie, tj. zrealizowa-
no nakłady w rzeczowe aktywa trwałe na kwotę
16 498 380,09 zł wobec wymaganych 15 034 294,91
zł. Nie zostało zrealizowane zobowiązanie do utrzy-
mania przez spółkę przez okres 3 lat zatrudnienia na
określonym w umowie poziomie 321 osób. Stan za-
trudnienia na ostatni dzień jego obowiązywania wy-
nosił 263 osoby. Spółka zapłaciła kary umowne za
zwolnienie 58 pracowników niezgodnie z umową
w łącznej kwocie 218 791,52 zł. Pakiet gwarancji pra-
cowniczych, który obowiązywał w okresie od dnia
4 stycznia 2001 r. do dnia 4 stycznia 2006 r., przewi-
dywał gwarancję zatrudnienia w określonych propor-
cjach dla poszczególnych grup pracowniczych. W przy-
padku redukcji zatrudnienia pracowników objętych
gwarancją zatrudnienia inwestor zobowiązał się do
wypłaty odszkodowania na rzecz osób zwolnionych.
Nie zostały zrealizowane postanowienia pakietu, jed-
nakże stosowne odszkodowanie zostało wypłacone
zwolnionemu pracownikowi z grupy objętej ochroną.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Brzozowie
Zobowiązania inwestycyjne wynikające z zawar-
tej umowy zostały wykonane w wysokości przewyż-
szającej kwotę określoną w umowie, tj. zrealizowano
nakłady w rzeczowe aktywa trwałe na kwotę
5 407 468,72 zł wobec wymaganych 5 209 708,39 zł.
Zobowiązanie do utrzymania zatrudnienia przez
spółkę przez okres 3 lat na określonym w umowie
poziomie 144 osób zostało wykonane.
Umowa prywatyzacyjna Przedsiębiorstwa Pań-
stwowej Komunikacji Samochodowej w Gorlicach
Zobowiązania inwestycyjne wynikające z zawar-
tej umowy zostały wykonane w wysokości przewyż-
szającej kwotę określoną w umowie, tj. zrealizowa-
no nakłady w rzeczowe aktywa trwałe na kwotę
6 694 737,54 zł wobec wymaganych 5 000 000 zł.
W ramach pakietu inwestycyjnego spółka zobowią-
zana została do dokonania inwestycji związanych
z ochroną środowiska w kwocie nie mniejszej niż
200 000 zł. Ww. inwestycje zostały wykonane w kwo-
cie przewyższającej wymaganą wartość, tj. zainwe-
stowano 515 000 zł. Nie zostało wykonane zobowią-
zanie do utrzymania przez spółkę przez okres 3 lat
zatrudnienia na poziomie 194,25 etatów, tj. liczby za-
trudnionych w dniu wniesienia przedsiębiorstwa do
spółki, tj. 1 lutego 2005 r. Spółka zwolniła łącznie 18
pracowników, wpłacając kwotę 289 500 zł tytułem
kar umownych. Odnosząc się zatem do informacji, iż
w spółce PKS Connex Gorlice zatrudnionych było
w momencie przejęcia 300 pracowników, należy za-
uważyć, że w momencie utworzenia spółki stan za-
trudnienia wynosił 194,25 etatów (na podstawie
umów o pracę na czas nieokreślony w przeliczeniu na
pełne etaty). Nie zostały rozliczone jeszcze wszystkie
zobowiązania wynikające z umowy, tym samym nad-
zór nad zobowiązaniami jest w dalszym ciągu pro-
wadzony. Należy wskazać, iż trwa postępowanie są-
dowe w sprawie złożonych przez firmę wypowiedzeń
zmieniających, których nie przyjęło 8 pracowników.
Negowana przez spółkę kara umowna dochodzona
jest na drodze sądowej. Na dzień zakończeniu 36-
-miesięcznego okresu utrzymania poziomu zatrud-
nienia liczba etatów wynosiła 100. Większość zwol-
nień w tym okresie wynikała z odejść pracowników
na emeryturę bądź do innych podmiotów. Firma do-
konywała także nielicznych nowych przyjęć pracow-
ników. Wszystkie sprawy sądowe założone przez pra-
cowników z tytułu sporów pracowniczych spółka
wygrywała.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie zaniedbań dotyczących
budowy obwodnicy Zatora w ciągu drogi
krajowej nr 28 Zator – Medyka i nieujęcia
tego zadania w projekcie „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (19992)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Marka Łatasa przekazaną przy pi-
śmie z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-19992/
11) w sprawie obwodnicy m. Zator w ciągu drogi kra-
jowej nr 28, przedstawiam następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25
września 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy dzia-
łania ministrowi infrastruktury:
— Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
— ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
— uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Zadanie pn. „Budowa obwodnicy m. Zator w ciągu
drogi krajowej nr 28” zostało ujęte w załączniku nr
2 pod poz. 44 „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015”. Oznacza to, iż przedmiotowa inwe-
stycja znajduje się na liście zadań, których realizacja
przewidywana jest do rozpoczęcia po 2013 r.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany, tak
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
381
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Walkowskiego
w sprawie finansowania składek
na ubezpieczenie zdrowotne rolników w związku
z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego (19993)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Walkowskiego – posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przez
pana Marka Kuchcińskiego – wicemarszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej, pismem z dnia 18 stycznia
2011 r. (znak: SPS-023-19993/11), w sprawie prac le-
gislacyjnych nad zmianą zasad opłacania składek na
ubezpieczenie zdrowotne przez rolników uprzejmie
informuję, iż zgodnie z pkt II wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 26 października 2010 r.,
sygn. akt K 58/07 (Dz. U. Nr 205, poz. 1363), przepis
art. 86 ust. 2 w zw. z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), w zakresie wskazanym
w ww. orzeczeniu, straci moc obowiązującą z upły-
wem 15 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzien-
niku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, tj. 4 lutego
2012 r.
Zakres merytoryczny zmiany implikowanej ww.
orzeczeniem wykracza, w sposób zasadniczy, poza
materię ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.). Trybunał Konstytucyjny również w uza-
sadnieniu do wyroku, w pkt 11, zaznacza, iż: „ma
świadomość, że doprowadzenie do stanu zgodnego
z konstytucją wymaga podjęcia przez ustawodawcę
intensywnych prac wykraczających poza ustawę zdro-
wotną, której przepisy zostały uznane za niekonsty-
tucyjne”. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdza,
że zmiana w tym zakresie powinna uwzględniać „sy-
tuację gospodarczą i możliwości finansowe uczestni-
ków systemu ubezpieczeń zdrowotnych”.
Opracowanie konkretnych rozwiązań prawnych
wymaga zatem również konsultacji z ministrem fi-
nansów oraz ministrem rolnictwa i rozwoju wsi.
Na obecnym etapie trwa analiza wniosków wyni-
kających z ww. orzeczenia jak również analiza poten-
cjalnych rozwiązań we wskazanym zakresie, uwzględ-
niających wnioski zawarte w wyroku Trybunału Kon-
stytucyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
382
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie budowy drogi ekspresowej S5
Poznań – Wrocław (19994)
Szanowny Panie Marszalku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., znak SPS-023-19994/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Wojciecha Ziemniaka w sprawie budowy drogi eks-
presowej S5 na odc. Poznań – Wrocław, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Budowa drogi S5 na odcinku
Kaczkowo – Korzeńsko” została ujęta w załączniku
1 do „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, zawierającym inwestycje, których reali-
zacja rozpocznie się do 2013 r. Planowana data reali-
zacji przedmiotowego odcinka to 2012 r.
Inwestycja pn. „Budowa drogi S5 na odcinku Po-
znań (A2 węzeł „Głuchowo”) – w. Kaczkowo” została
ujęta w załączniku 1a do programu, zawierającym
inwestycje priorytetowe, których realizacja może zo-
stać rozpoczęta do roku 2013. Ujęcie inwestycji w za-
łączniku 1a potwierdza jej priorytetowy charakter
i rolę, jaką odgrywa w całej sieci drogowej.
Natomiast inwestycja pn. „Budowa drogi S5 na
odcinku w. Korzeńsko – Wrocław (A8, w. Widawa)”,
została wpisana do załącznika nr 2 „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, zawierają-
cego inwestycje, których realizacja zostanie rozpo-
częta po roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku
nr 2 potwierdza wagę tego zadania dla całej sieci dro-
gowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zakres rze-
czowy zawarty w programie musiał zostać dostoso-
wany do aktualnych możliwości finansowych pań-
stwa i opiera się na trzech dokumentach finansowych
które wyznaczyły możliwe ramy działania ministro-
wi infrastruktury:
1) „Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013”,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Jest to kwota wygo-
spodarowana w ramach PO IiŚ – przesunięta z oszczęd-
ności na projektach kolejowych. Ministerstwo Infra-
struktury będzie kontynuować starania w celu jak
najszybszego zapewnienia środków finansowych dla
wszystkich inwestycji ujętych w programie na lata
2011–2015, szczególnie dla zadań priorytetowych uję-
tych w załączniku 1a.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie szans i zagrożeń związanych
z wejściem Polski do strefy wspólnej
waluty euro (19996)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP, Pana Michała Stuligro-
sza, w sprawie szans i zagrożeń związanych z wej-
ściem Polski do strefy euro (pismo znak: SPS-023-
-19996/11) uprzejmie informuję.
Intencją rządu Rzeczypospolitej Polskiej jest moż-
liwie szybkie spełnienie przez Polskę nominalnych
kryteriów konwergencji oraz innych formalnych wy-
mogów przystąpienia do strefy euro, przy jednocze-
snym uwzględnieniu warunków bezpiecznego przy-
jęcia wspólnej waluty, określonych w dokumencie
„Uwarunkowania realizacji kolejnych etapów”Mapy
drogowej przyjęcia euro przez Polskę«” przyjętym
przez Radę Ministrów 27 kwietnia 2009 r. Równo-
cześnie, biorąc pod uwagę bardzo wysoki stopień nie-
pewności co do kształtowania się przyszłej sytuacji
gospodarczej, precyzyjne określenie w obecnym mo-
mencie daty wprowadzenia euro w Polsce byłoby
obarczone bardzo dużym ryzykiem. Niezrealizowa-
nie jednoznacznie wyznaczonego terminu obniżyłoby
wiarygodność strategii integracji walutowej Rzeczy-
pospolitej Polskiej ze strefą euro, co z kolei miałoby
niekorzystne skutki gospodarcze.
Od momentu akcesji do Unii Europejskiej Polska
uczestniczy w III etapie Unii Gospodarczej i Waluto-

wej na prawach państwa objętego derogacją. Oznacza
to, że jest zobowiązana do spełnienia niezbędnych
warunków (kryteriów konwergencji) i przyjęcia euro
w przyszłości. Formalnym warunkiem przyjęcia
wspólnej waluty europejskiej przez państwo człon-
kowskie Unii Europejskiej jest osiągnięcie trwałej
konwergencji nominalnej i prawnej. Dokonywana
przez Komisję Europejską (KE) i Europejski Bank
Centralny (EBC) ocena osiągniętego stopnia konwer-
gencji, przedstawiana w raportach o konwergencji,
następuje na podstawie kryteriów określonych w Trak-
tacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).
Kryteria te dotyczą: sytuacji fiskalnej, stabilności
cen, długoterminowej stopy procentowej, kursu wa-
lutowego oraz zgodności prawnej. W oparciu o pozy-
tywną ocenę spełnienia ww. warunków przyjęcia
euro Rada do spraw Gospodarczych i Finansowych
(Ecofin) podejmuje decyzję o uchyleniu derogacji.
Z wymogów kryteriów konwergencji, w szczególności
kryterium stabilności kursowej, oraz z obowiązują-
cych procedur wynika, że okres od momentu podjęcia
decyzji przez władze krajowe o przystąpieniu do eu-
ropejskiego mechanizmu kursowego (ERM II) do mo-
mentu przyjęcia wspólnej waluty trwa ok. 3 lat (zob. In-
tegracja Polski ze strefą euro: uwarunkowania człon-
kostwa i strategia zarządzania procesem, Minister-
stwo Finansów, Warszawa). W praktyce moment
włączenia waluty krajowej do ERM II, wymaganego
dla wypełnienia kryterium stabilności kursowej, de-
terminuje pierwszy możliwy termin przystąpienia do
strefy euro. Do działań związanych z przystąpieniem
złotego do ww. mechanizmu należy zaliczyć: ustale-
nie właściwego momentu włączenia złotego do ERM
II, ustalenie kursu centralnego na optymalnym (spój-
nym z sytuacją makroekonomiczną kraju) poziomie
oraz monitorowanie jego adekwatności do sytuacji
gospodarczej, a także podejmowanie ewentualnych
działań w celu przywrócenia równowagi na rynku
walutowym.
Spełnienie kryterium kursu walutowego wymaga
natomiast trwałego wypełnienia pozostałych kryte-
riów konwergencji. Przedstawione wyżej uwarunko-
wania oznaczają, że termin wprowadzenia euro
w sposób bezpośredni zależy od możliwości wypeł-
nienia przez Polskę kryteriów konwergencji.
Aktualny stan wypełnienia poszczególnych kry-
teriów konwergencji nominalnej jest na bieżąco
przedstawiany w publikacji działającego w ramach
Ministerstwa Finansów Biura Pełnomocnika Rządu
ds. Wprowadzenia Euro przez Rzeczpospolitą Polską
pt. Monitor Konwergencji Nominalnej, dostępnej
w serwisie www.euro.mf.gov.pl w zakładce „Analizy
i materiały informacyjne”. W opracowaniu tym (nr 2/
2011) wskazano, że w grudniu 2010 r. Polska nie speł-
niała żadnego kryterium konwergencji nominalnej.
Listopadowe prognozy Komisji Europejskiej nie prze-
widują ponownego spełnienia kryterium stabilności
cen przez Polskę w horyzoncie prognozy, tzn. do koń-
ca 2012 r. Według KE i szacunków Biura Pełnomoc-
nika Rządu ds. Wprowadzenia Euro przez Rzeczpo-
383
spolitą Polską różnica między wartością dla Polski
a wartością referencyjną spadnie do ok. 0,1 punktu
procentowego w I kwartale 2011 r., a następnie wzro-
śnie do ok. 0,6–0,7 punktu procentowego. Poprzednie
majowe prognozy (wraz z wrześniową aktualizacją)
przewidywały wypełnienie kryterium stabilności cen
w II–III kwartale 2011 r. Prognoza dynamiki cen
konsumenta dla Polski została skorygowana w górę
m.in. za sprawą wzrostu podatków pośrednich.
Ze względu na nałożoną procedurę nadmiernego
deficytu Polska nie wypełnia kryterium fiskalnego.
Zgodnie z przyjętą przez Radę Ministrów aktualiza-
cją Programu Konwergencji 2009, przewidującą re-
alizację rekomendacji Rady Ecofin z lipca 2009 r.,
Polska do 2012 r. powinna ograniczyć nadmierny de-
ficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych.
Realizacja tej rekomendacji umożliwiłaby zakończe-
nie procedury nadmiernego deficytu wobec Polski
najpóźniej w 2013 r.
Kryterium kursu walutowego nie jest wypełnio-
ne ze względu na fakt, że Polska nie uczestniczy
w mechanizmie ERM II. Jak już zostało wspomnia-
ne, celem minimalizacji ryzyka związanego z uczest-
niczeniem w ERM II, włączenie złotego do mecha-
nizmu powinno nastąpić w momencie, w którym
będzie zachodziło wysokie prawdopodobieństwo
trwałego spełnienia w 2-letniej perspektywie wszyst-
kich pozostałych kryteriów konwergencji i realizacji
zobowiązań podejmowanych w momencie przystą-
pienia do ERM II.
Uprzejmie wyjaśniam, że cytowana w interpelacji
wypowiedź przytoczona przez dziennik „Polska The
Times” miała następujące brzmienie: „Możliwe jest
wejście Polski do strefy euro w 2015 r. Ta data wyda-
je się dziś najbardziej prawdopodobna”. Biorąc pod
uwagę perspektywy wypełnienia przez Polskę kryte-
riów konwergencji jak również poziom zaawansowa-
nia przygotowań do przyjęcia wspólnej waluty, rok
2015 wydaje się być pierwszą możliwą (a nie najbar-
dziej prawdopodobną w ogóle) datą przystąpienia do
strefy euro.
Odnosząc się do pytania dotyczącego podejmowa-
nych przez rząd działań w kierunku przyjęcia euro,
uprzejmie informuję, że determinacja rządu do moż-
liwie szybkiej integracji Polski ze strefą euro (przy
jednoczesnym uwzględnieniu warunków bezpieczne-
go przyjęcia wspólnej waluty) wynika z przekonania
o dominacji korzyści nad kosztami przyjęcia wspólnej
waluty zarówno w krótkim, jak i w długim okresie,
potwierdzonego licznymi wynikami badań (w tym
przede wszystkim NBP). Korzyści te będą polegać
m.in. na redukcji kosztów transakcyjnych w handlu
zagranicznym związanych z wymianą złotego na
euro, eliminacji ryzyka wynikającego z wahań kursu
złotego względem euro, obniżeniu rynkowych stóp
procentowych oraz wzroście stabilności i wiarygod-
ności polityki makroekonomicznej państwa. Polska
odniesie też trudne do zmierzenia korzyści natury
politycznej, takie jak udział w procesie decyzyjnym
Europejskiego Banku Centralnego i pracach Euro-
384
grupy. Kumulacja w czasie ww. korzyści powinna
prowadzić do ożywienia wymiany handlowej z zagra-
nicą, wzrostu inwestycji, oszczędności w sferze finan-
sów publicznych w zakresie kosztów zarządzania
długiem publicznym i wzrostu konkurencji, a zara-
zem do stworzenia trwałych podstaw rozwoju gospo-
darki, wzrostu konsumpcji i dobrobytu. Ostateczna
skala efektów długookresowych będzie w dużej mie-
rze zależeć od kształtu polityki gospodarczej na ścież-
ce integracji ze strefą euro. Przyjęcie euro przez Pol-
skę będzie się wiązać również z pewnymi kosztami.
W krótkim okresie będą one miały głównie charakter
organizacyjno-techniczny, w szczególności będą zwią-
zane z dostosowaniem systemów informatycznych,
pozyskaniem i dystrybucją banknotów i monet euro
czy przeprowadzeniem działań informacyjnych.
W okresie wymiany waluty istnieje także ryzyko wy-
stąpienia niewielkich i przejściowych efektów ceno-
wych. Spadek stóp procentowych w procesie konwer-
gencji nominalnej Polski ze strefą euro może nato-
miast przyczynić się do wystąpienia „boomu” kredy-
towego. Koszty długookresowe wiążą się tymczasem
z rezygnacją z samodzielnego prowadzenia polityki
pieniężnej, w tym ze zmian nominalnego kursu wa-
lutowego, jako mechanizmu absorbującego wstrząsy
makroekonomiczne. Skala tych kosztów i zagrożeń
zależy jednak od podobieństwa gospodarek (konwer-
gencji realnej) oraz od elastyczności gospodarki. Ze-
stawienie szacunkowych, krótkookresowych efektów
przyjęcia euro w Polsce pokazuje, że mimo koniecz-
ności poniesienia wyżej omówionych kosztów polska
gospodarka i konsumenci mogą liczyć na znaczące
korzyści już w początkowym okresie członkostwa
w strefie euro. Krótkookresowe korzyści netto są sza-
cowane na 0,9–1,9% PKB lub 0,3–0,9% konsumpcji
prywatnej. Z drugiej strony długookresowe korzyści
netto szacowane są na 2,5–7,5% PKB lub 0,9–3,6%
konsumpcji prywatnej. Bilans korzyści i kosztów
wskazuje na przewagę tych pierwszych w krótkim
okresie i zdecydowaną przewagę szans nad zagroże-
niami w długim okresie. Ostateczny bilans jak rów-
nież czas materializacji długookresowych korzyści są
silnie uzależnione od wielu czynników pozostających
pod kontrolą polityki gospodarczej. Z tego względu
konieczne jest wypracowanie optymalnej strategii
wypełniania kryteriów konwergencji oraz realizacja
innych działań związanych z procesem integracji
Polski ze strefą euro (zob. Ramy Strategiczne Naro-
dowego Planu Wprowadzenia Euro przyjęte przez
Radę Ministrów w dniu 26 października 2010 r.).
Aktualnie, w celu optymalnego przygotowania
Polski do wprowadzenia europejskiej waluty, konty-
nuowane są niezbędne przygotowania, pozwalające
na przyjęcie euro tak szybko, jak to będzie możliwe,
a jednocześnie w sposób bezpieczny i jak najbardziej
korzystny dla gospodarki i społeczeństwa. Za opra-
cowanie odpowiednich działań w tym zakresie odpo-
wiada międzyinstytucjonalna struktura organizacyj-
na do spraw wprowadzenia euro w Polsce, ustano-
wiona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 li-
stopada 2009 r. Powołane organy mają na celu za-
pewnienie sprawnego i płynnego przebiegu procesu
wprowadzenia euro w Polsce. Strukturze przewod-
niczy pełnomocnik rządu do spraw wprowadzenia
euro przez RP, współprzewodniczy – pełnomocnik
zarządu Narodowego Banku Polskiego do spraw wpro-
wadzenia euro, a w jej skład wchodzą ponadto przed-
stawiciele ponad 30 instytucji, zarówno należących
do administracji publicznej, jak i spoza sektora rzą-
dowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie sytuacji Polskich Kolei Państwowych
(19997)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Michała Stuligrosza (SPS-
-023-19997/11 z dnia 18 stycznia 2011 r.) w sprawie
sytuacji Polskich Kolei Państwowych, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Aktualna polityka rządu w zakresie odnoszącym
się do sektora kolejowego prowadzona jest przede
wszystkim w oparciu o przepisy ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i pry-
watyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie
Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn.
zm.) oraz o długofalowe działania zawarte w „Stra-
tegii dla transportu kolejowego do roku 2013” z dnia
17 kwietnia 2007 r., zmienionej przez Radę Mini-
strów w dniu 19 lutego 2008 r., jak również w przy-
jętym przez Radę Ministrów w dniu 19 grudnia 2008 r.
„Master planie dla transportu kolejowego w Polsce
do 2030 roku”.
Uprzejmie informuję, że zapisy obowiązującej
„Strategii dla transportu kolejowego do roku 2013”
nie przewidują prywatyzacji spółki PKP SA, zakła-
dają natomiast prywatyzację niektórych spółek za-
leżnych od PKP SA, w tym spółek przewozowych,
tj. PKP InterCity SA i PKP Cargo SA.
Odnosząc się do pytania dotyczącego podniesienia
poziomu usług świadczonych przez podmioty wcho-
dzące w skład Grupy PKP, uprzejmie informuję, że
podejmowane przez Ministerstwo Infrastruktury
działania skupiają się na rozwiązaniach systemo-
wych dających podstawy do prawidłowego funkcjo-

nowania i rozwoju kolei i dotyczą całego sektora ko-
lejowego w Polsce. Do najważniejszych rozwiązań
wprowadzonych dotychczas w tym zakresie zaliczyć
należy przede wszystkim:
— określenie źródeł finansowania infrastruktury
kolejowej w odniesieniu do utrzymania, remontów
i inwestycji oraz na zapewnienie środków finanso-
wych,
— wprowadzenie regulacji prawnych usprawnia-
jących przygotowanie inwestycji dotyczących linii
kolejowych o znaczeniu państwowym w odniesieniu
do wydawania decyzji o ustaleniu lokalizacji linii ko-
lejowej,
— zapewnienie od 2010 r. finansowania w ramach
środków budżetowych i Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” (PO IiŚ) modernizacji
dworców kolejowych,
— zapewnienie w ramach środków pochodzących
z Funduszu Kolejowego, budżetu państwa i PO IiŚ
finansowania odnowy taboru kolejowego,
— przygotowanie oczekiwanego przez samorządy
wszystkich szczebli projektu ustawy o publicznym
transporcie zbiorowym.
Realizując „Strategię dla transportu kolejowego
do roku 2013”, przeprowadzono proces restruktury-
zacji i usamorządowienia przewozów regionalnych
i dokonano przekazania na rzecz samorządów woje-
wództw udziałów spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o.
Na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 kwietnia
2008 r. o zmianie ustawy o komercjalizacji, restruk-
turyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwo-
wego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 97, poz. 624)
oraz „Strategii dla transportu kolejowego do roku
2013” spółce wypłacono pełną rekompensatę strat
poniesionych w związku z wykonywaniem przewo-
zów pasażerskich w ramach obowiązku świadczenia
usług publicznych w okresie od dnia 1 października
2001 r. do dnia 30 kwietnia 2004 r. w wysokości 2,16
mld zł.
Ponadto w dniu 2 grudnia 2008 r. Rada Ministrów
podjęła uchwałę w sprawie finansowania regional-
nych kolejowych przewozów pasażerskich, na podsta-
wie której minister infrastruktury w dniu 9 grudnia
2008 r. zawarł z marszałkami województw porozu-
mienie dotyczące finansowania regionalnych kolejo-
wych przewozów osób. W ww. uchwale i porozumie-
niu zagwarantowano samorządom województw środ-
ki finansowe na zakup, modernizację i naprawy ko-
lejowych pojazdów szynowych służących do regional-
nych przewozów pasażerskich wykonywanych na
podstawie umów o świadczenie usług publicznych
w latach 2009–2020 oraz wskazano sposób pokrycia
straty bilansowej spółki z lat ubiegłych. Na inwesty-
cje taborowe w 2009 r. z kwoty 200 mln zł przekaza-
no samorządom na ww. cel 53,9 mln zł. W roku 2010
przekazano 171 mln zł. Dodatkowo:
— od dnia 1 stycznia 2010 r. o 0,75% zwiększono
udział samorządów województw we wpływach z po-
datku dochodowego od osób prawnych,
385
— aportowano do spółki majątek obejmujący m.in.
zaplecza techniczne do obsługi taboru o łącznej war-
tości 270,06 mln zł,
— w 2012 r. na współfinansowanie zadań wła-
snych województw w zakresie organizowania regio-
nalnych kolejowych przewozów pasażerskich wyko-
nywanych na podstawie umów o świadczenie usług
publicznych ze środków Funduszu Kolejowego prze-
znaczona zostanie kwota 150 mln zł.
Uprzejmie informuję, że obecnie do działań krót-
koterminowych mających na celu m.in. podniesienie
poziomu usług przewoźników kolejowych należy po-
prawa koordynacji pomiędzy podmiotami działający-
mi na rynku kolejowym, usprawnienie przekazywa-
nia przez te podmioty informacji podróżnym oraz
urealnienie rozkładu jazdy pociągów od dnia 1 mar-
ca br. Wypracowywane są również rozwiązania
wzmacniające rolę prezesa Urzędu Transportu Kole-
jowego jako regulatora rynku kolejowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie projektu narodowego
„Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” (19998)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., nr SPS-023-19998/11,
przy którym przekazano interpelację pana posła Sta-
nisława Steca dotyczącą budowy drogi ekspresowej
S11, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia 2011 r., który zastąpił dotychczas obowią-
zujący „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. Odnosząc się do kwestii realizacji inwe-
stycji na drodze S11, informuję, iż w załączniku nr 2
(lista zadań, których realizacja przewidywana jest po
roku 2013) znajduje się zadanie: budowa drogi S11
Kołobrzeg – Koszalin – Poznań (z wyjątkiem obwod-
nicy Poznania i Wyrzysk) – Ostrów Wielkopolski
(z wyjątkiem obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego
i Kępna) – Tarnowskie Góry – A1. Zgodnie z założe-
niami w załączniku nr 2 znalazły się inwestycje, któ-
rych stan przygotowania nie pozwala na rozpoczęcie
386
realizacji przed 2013 r. Oznacza to, że ich realizacja
rozpocznie się po 2013 r. pod warunkiem uzyskania
wszystkich wymaganych decyzji administracyjnych
oraz zapewnienia niezbędnych środków finanso-
wych.
Należy podkreślić, iż zakres rzeczowy zawarty
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” został dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Jednocześnie należy wskazać, iż resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego do zachowania ciągłości realizacji inwesty-
cji drogowych. W związku z powyższym proces przy-
gotowania zadań do realizacji, w tym zadań ujętych
w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak, aby
w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków płyn-
nie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zasadności utrzymywania zwolnień
z podatku od towarów i usług dla niektórych
instytucji i usług (19999)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 18 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-19999/11, przy którym została przekazana
interpelacja pana posła Stanisława Steca w sprawie
utrzymania przywilejów w podatku od towarów i usług
dla Sił Zbrojnych, uprzejmie informuję.
Podatek VAT jest podatkiem zharmonizowanym
w Unii Europejskiej. Zatem kwestie preferencji po-
datkowych w postaci np. zwolnień z podatku wyni-
kają we Wspólnocie z obowiązujących dyrektyw,
w tym dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej (2006/112/WE, ze zm.). Oznacza to, że pań-
stwa członkowskie są związane przepisami ww. dy-
rektywy i nie mają dowolności we wprowadzaniu
tych preferencji w podatku VAT do krajowych syste-
mów podatkowych.
W odniesieniu do preferencji podatkowych dla Sił
Zbrojnych należy podkreślić, iż przepisy art. 143 lit.
h i 151 ust. 1 lit. c i d ww. dyrektywy 2006/112/WE
wskazują podmioty, które mogą skorzystać z takich
preferencji podatkowych. Są nimi Siły Zbrojne oraz
personel cywilny Sił Zbrojnych z państw będących
stronami Traktatu Północnoatlantyckiego, gdy siły
te biorą udział we wspólnych działaniach obronnych.
Ponadto należy wskazać, iż kwestie związane ze
statusem i funkcjonowaniem Sił Zbrojnych wynikają
również z obowiązujących umów międzynarodowych.
Rzeczpospolita Polska jako państwo strona Traktatu
Północnoatlantyckiego związana jest tymi umowami
międzynarodowymi. Zatem zobowiązana jest do wy-
pełnienia zapisów zawartych w umowach międzyna-
rodowych, które m.in. obligują do przyznania prefe-
rencji podatkowych w podatku od towarów i usług
dla określonych w tych umowach Sił Zbrojnych. Na
preferencyjne rozwiązania dla Sił Zbrojnych pozwala
również ustawodawstwo Unii Europejskiej, co wyni-
ka z ww. dyrektywy 2006/112/WE.
Zatem zwolnienia od podatku od towarów i usług,
o których mowa w przywołanej na wstępie interpela-
cji poselskiej, przewidziane zostały przepisami § 15
ust. 1 pkt 2–5, 8–9 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania nie-
których przepisów ustawy o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649) i umożliwiają prak-
tyczne zastosowanie zapisów ww. dyrektywy i umów
międzynarodowych, których Polska jest stroną. Li-
kwidacja takich zwolnień doprowadziłaby do niedo-
trzymania obowiązujących umów, co w efekcie mo-
głoby skutkować ich zerwaniem i stawiałoby Rzecz-
pospolitą Polską w pozycji niewiarygodnego partne-
ra w stosunkach międzynarodowych.
Odnosząc się do kwestii wielkości rocznych ubyt-
ków z tytułu przedmiotowych zwolnień z podatku od
towarów i usług, informuję, iż nie są prowadzone, od-
rębne dla Sił Zbrojnych, statystyki danych związanych
z importem towarów przez te podmioty. Nie jest zatem
możliwe wskazanie kwot podatku od towarów i usług,
który byłby należny w przypadkach wskazanych
w przedmiotowej interpelacji pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie koordynacji działań służb
państwowych i samorządowych zmierzających
do ograniczenia zamarznięć Polaków (20000)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-
-20000/11), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Stanisława Steca z dnia 4 stycznia
2011 r. w sprawie koordynacji działań służb państwo-
wych i samorządowych zmierzających do ogranicze-
nia zamarznięć Polaków, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Z informacji przekazanych przez Rządowe Cen-
trum Bezpieczeństwa wynika, iż RCB stale monito-
ruje sytuację odnośnie do zagrożeń spowodowanych
negatywnymi skutkami warunków zimowych. Od
dnia 1 listopada 2010 r. do dnia 2 lutego 2011 r. w ca-
łym kraju z powodu wychłodzenia organizmu zmar-
ły 173 osoby. Należy zaznaczyć, że chociaż brak jest
statystycznych danych określających, jaki procent
w tej liczbie stanowiły osoby bezdomne, to jednak
z informacji Policji i innych służb można wniosko-
wać, że ofiarami śmiertelnymi wychłodzeń są w głów-
nej mierze osoby pozbawione dachu nad głową.
Wymaga podkreślenia, że służby odpowiedzialne
za realizację zadań z zakresu zarządzania kryzyso-
wego na szczeblu zarówno samorządu terytorialnego,
jak i struktur wojewódzkich wraz z rozpoczęciem
każdego sezonu zimowego dokonują przeglądu i we-
ryfikacji istniejących planów i procedur w zakresie
reagowania na wypadek wystąpienia problemów
związanych z niskimi temperaturami i gwałtownymi
opadami śniegu. Stale monitorowana jest sytuacja
związana z zapewnieniem możliwości tymczasowego
zakwaterowania osób bezdomnych. Właściwe służby
na bieżąco sprawdzają potencjalne miejsca noclegu
osób bezdomnych w celu zapobiegania przypadkom
zgonów z wychłodzenia. W województwach urucha-
miane są bezpłatne infolinie, które przyjmują infor-
macje o osobach bezdomnych potrzebujących pomocy.
Informacja o infoliniach jest przekazywana jednost-
kom samorządu terytorialnego, służbom, organiza-
cjom pomocowym oraz środkom masowego przekazu.
Informacje o pomocy dla osób bezdomnych są także
upowszechniane za pomocą plakatów rozwieszanych
w potencjalnych miejscach przebywania tych osób.
Policja na rzecz ograniczania zjawiska bezdomno-
ści oraz śmierci w następstwie wychłodzenia, a także
towarzyszących temu zagrożeń społecznych i prze-
ciwdziałania temu podejmuje różnorodne działania
zmierzające do ujawniania tego typu zdarzeń, w tym
m.in.: prowadzi rozpoznania w zakresie ujawniania
387
osób samotnych i niezaradnych życiowo, podejmuje
nasilone kontrole miejsc przebywania i gromadzenia
się osób bezdomnych, wykrywa przestępstwa i wy-
kroczenia z tym związane. Dostrzegając wagę oma-
wianego problemu, w Komendzie Głównej Policji
opracowane zostały „Procedury postępowania Policji
wobec osób bezdomnych i żebrzących”, które następ-
nie zostały przekazane do wszystkich komend woje-
wódzkich (Komendy Stołecznej) Policji. W procedu-
rach tych przedstawiono propozycje konkretnych
przedsięwzięć organizacyjnych i prewencyjnych do
stosowania w odniesieniu do zjawisk bezdomności
i żebractwa.
W zakresie przeciwdziałania bezdomności zobo-
wiązano policjantów między innymi do:
1) zidentyfikowania problemu bezdomności i bie-
żącego monitorowania skali zjawiska,
2) przydzielania do wykonania, szczególnie w okre-
sie jesienno-zimowym, zadań dotyczących sprawdza-
nia miejsc, w których mogą przebywać osoby bezdom-
ne, zaś w okresie wiosenno-letnim dotyczących pro-
wadzenia działań informacyjnych odnośnie do punk-
tów pomocy społecznej,
3) nawiązywania aktywnej współpracy ze strażą
miejską, ośrodkami pomocy społecznej w celu reali-
zacji zadań pomocowych dla osób bezdomnych
(np. wspólne patrole z policjantami),
4) prowadzenia ewidencji i analizy okoliczności
zgonów osób bezdomnych, które nastąpiły na skutek
wychłodzenia organizmu; meldunki o takich przy-
padkach na bieżąco są przesyłane do dyżurnego ope-
racyjnego kraju.
Ponadto w celu poprawy rozpoznania skali zjawi-
ska bezdomności wyznaczono na szczeblu komend
wojewódzkich (Stołecznej) Policji i komend powiato-
wych/miejskich Policji koordynatorów odpowiedzial-
nych za realizację przedsięwzięć dotyczących żebrac-
twa oraz bezdomności. Należy wskazać, że w zakresie
realizacji zadań na rzecz osób żebrzących, bezdom-
nych i innych wymagających opieki i pomocy Policja
utrzymuje ścisłą współpracę z instytucjami państwo-
wymi, organizacjami samorządowymi i pozarządo-
wymi (np. z sądami rodzinnymi, urzędami miast,
gmin, dzielnic, starostwami powiatowymi, ośrodka-
mi pomocy społecznej i przeciwdziałania uzależnie-
niom, strażą gminną (miejską), domami dla osób
bezdomnych, administratorami domów mieszkal-
nych, spółdzielniami mieszkaniowymi). Ponadto
funkcjonariusze Policji udzielają informacji o nocle-
gowniach, schroniskach, ośrodkach pomocy społecz-
nej, w których każda osoba bezdomna może znaleźć
pomoc i opiekę.
Poniżej zostały przedstawione niektóre z przed-
sięwzięć prewencyjnych zmierzające do ograniczania
zjawiska bezdomności oraz śmierci w następstwie
wychłodzenia i przeciwdziałania temu zjawisku, re-
alizowane przez funkcjonariuszy Policji województw:
pomorskiego, dolnośląskiego, mazowieckiego oraz
podlaskiego.
1. Województwo pomorskie.
388
Od października 2008 r. realizowany jest program
„Patologie – bezdomność”, mający na celu przeciw-
działanie zjawisku bezdomności i jego negatywnym
skutkom, polegający m.in. na:
— stałej formie ochrony osób bezdomnych przed
nieszczęśliwymi zdarzeniami, częstych prewencyj-
nych kontrolach miejsc, w których mogą przebywać
osoby bezdomne (dworce, klatki schodowe, kanały
ciepłownicze, opuszczone budynki mieszkalne, parki,
ogródki działkowe itp.), wspólnych patrolach Policji,
straży miejskiej i Straży Ochrony Kolei, a także pra-
cowników GOPS/MOPS i streetworkerów Pomor-
skiego Forum na Rzecz Wychodzenia z Bezdomności
celem motywowania bezdomnych do korzystania
z noclegowni,
— ujawnianiu osób, którym zagraża wychłodze-
nie, a w szczególności znajdujących się pod wpływem
alkoholu, gdyż to właśnie one są najbardziej narażo-
ne na zamarznięcie. Osoby te dowożone są do miejsc
zamieszkania, placówek oferujących pomoc (nocle-
gowni), szpitalnych izb przyjęć lub pogotowia socjal-
nego dla osób nietrzeźwych w Gdańsku,
— opracowywaniu i rozpowszechnianiu materia-
łów informacyjno-edukacyjnych w formie ulotek o miej-
scach, gdzie osoby potrzebujące mogą znaleźć pomoc
i schronienie, oraz przestrzegających przed zagroże-
niami związanymi ze spadkiem temperatur,
— wymianie informacji pomiędzy poszczególnymi
podmiotami współpracującymi, a także innymi pod-
miotami niosącymi pomoc osobom bezdomnym i po-
trzebującym, w szczególności w okresie zimowym
(placówki pomocy, noclegownie),
— prowadzeniu badań, ankiet, sporządzaniu ana-
liz w przedmiotowym zakresie przez studentów Uni-
wersytetu Gdańskiego – bezpośrednia współpraca
z forum, którego jednym z partnerów jest Uniwersy-
tet Gdański.
2. Województwo dolnośląskie.
Zgodnie z wypracowanymi zasadami akcji „Zima
2010–2011” został przygotowany informator o pla-
cówkach pomocowych na terenie województwa dol-
nośląskiego wraz z adresami i numerami telefonów
do noclegowni, schronisk dla bezdomnych, jadłodajni,
miejskich ośrodków pomocy społecznej i innych in-
stytucji prowadzących działalność charytatywną.
3. Województwo mazowieckie.
Na terenie garnizonu mazowieckiego rozpo-
wszechniano informację na temat:
— placówek świadczących pomoc osobom bezdom-
nym w województwie mazowieckim,
— całodobowej bezpłatnej infolinii telefonicznej
987, która wskazuje najbliższe schroniska, jadłodaj-
nie oraz punkty pomocy medycznej, na numer info-
linii może również zatelefonować osoba znająca miej-
sce pobytu osób bezdomnych.
4. Województwo podlaskie.
W okresie zimowym na terenie województwa pod-
laskiego realizowane są działania pod hasłem: Nie
bądźmy obojętni, których celem jest:
— upowszechnienie informacji na temat zagroże-
nia zamarznięciem, potrzeby reakcji społecznej w sy-
tuacji podejrzenia zagrożenia życia/zdrowia, możli-
wości uzyskania pomocy,
— zwiększenie zakresu działań informacyjnych
poprzez zaangażowanie studentów,
— ujawnianie osób pozostających w sytuacji za-
grożenia życia lub zdrowia,
— podejmowanie działań interwencyjnych oraz
inicjowanie działań pomocowych (tj. umieszczenie
w izbie wytrzeźwień, odwiezienie do miejsca zamiesz-
kania/noclegowni/ogrzewalni, udzielenie pomocy
przedmedycznej, zapewnienie pomocy lekarskiej,
przekazywanie placówkom pomocowym informacji
o osobach potrzebujących wsparcia).
Realizacja projektu obejmuje:
— wzmożone działania kontrolne miejsc na tere-
nie województwa podlaskiego pod względem ujawnia-
nia osób pozostających w sytuacji zagrożenia życia/
zdrowia oraz podejmowania działań interwencyjnych
i inicjowania działań pomocowych,
— wzmożone działania informacyjne na terenie
województwa podlaskiego: opracowywanie i kolpor-
taż materiałów informacyjnych (miejsca dystrybucji:
śmietniki, dworce, noclegownie, kościoły, skupy zło-
mu i makulatury, piwiarnie, bary oraz ich okolice,
klatki schodowe, piwnice), zamieszczanie informacji
w lokalnych mediach i na stronach internetowych,
angażowanie studentów do działań informacyjnych
(realizowane na terenie Białegostoku, Łomży i Su-
wałk).
W sezonie zimowym 2010/2011 w ramach realiza-
cji działań pod hasłem: Nie bądźmy obojętni, konty-
nuowane są przedsięwzięcia z udziałem studentów
białostockich uczelni, skierowane do osób bezdom-
nych, a ponadto uruchomiono punkt pomocy przed-
medycznej w Noclegowni dla Bezdomnych Mężczyzn
oraz Noclegowni dla Bezdomnych Kobiet Caritas Ar-
chidiecezji Białostockiej oraz punkt poradnictwa i po-
mocy przedmedycznej w nowo utworzonym Centrum
Pomocy Samarytanin. Powyższy projekt realizowany
jest przez wydziały prewencji Komendy Miejskiej Po-
licji w Łomży i Komendy Miejskiej Policji w Suwał-
kach przy współudziale lokalnych koalicji organów
administracji rządowej i samorządowej, instytucji i pla-
cówek pomocowych oraz dzięki aktywnemu uczest-
nictwu studentów i słuchaczy szkół policealnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie braku realizacji wobec
gospodarstw rybackich sfinansowania
rekompensat wodnośrodowiskowych (20001)
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie art. 193
regulaminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na interpelację pana posła Stanisława
Steca w sprawie braku realizacji wobec gospodarstw
rybackich sfinansowania rekompensat wodnośrodo-
wiskowych, przesłaną przy piśmie z dnia 18 stycznia
2011 r., znak: SPS-023-20001/11.
Szczegółowe warunki dotyczące zasad otrzymy-
wania dofinansowania, kosztów kwalifikowalnych
oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać wnioski
o dofinansowanie w ramach środka 2.2: Działania
wodnośrodowiskowe w zakresie wsparcia i wykorzy-
stania tradycyjnych lub przyjaznych środowisku
technik i praktyk w chowie i hodowli ryb, określa
rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
7 września 2009 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania, wypłaty i zwracania po-
mocy finansowej na realizację środków objętych osią
priorytetową 2: Akwakultura, rybołówstwo śródlą-
dowe, przetwórstwo i obrót produktami rybołówstwa
i akwakultury, zawartą w Programie Operacyjnym
„Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i nad-
brzeżnych obszarów rybackich 2007–2013”
(Dz. U. Nr 147, poz. 1193, z późn. zm.), zwane dalej
„rozporządzeniem do osi priorytetowej 2”. Wysokość
środków finansowych przewidzianych na środek 2.2
określa natomiast rozporządzenie ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 7 września 2009 r. w sprawie
podziału środków finansowych na realizację Progra-
mu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój sektora
rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich
2007–2013” na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 147, poz.
1192 i z 2010 r. Nr 230, poz. 1518). Zgodnie z nim
środki finansowe przeznaczone na ten środek ustalo-
no w wysokości 34 619 140 euro.
O rekompensaty w ramach przedmiotowego środ-
ka mogli ubiegać się wnioskodawcy realizujący w obiek-
tach chowu lub hodowli zobowiązania, o których
mowa w § 9 ust. 1 rozporządzenia do osi prioryteto-
wej 2. Odwołując się do treści ww. przepisu, benefi-
cjent zobowiązywał się do przestrzegania przez okres
5 lat wymogów dotyczących środowiska wodnego wy-
kraczających poza podstawowe zasady dobrej prak-
tyki rybackiej. Jednocześnie zaznaczam, iż pomoc
udzielana w ramach tego środka ma służyć zrekom-
pensowaniu hodowcom ryb utraconych przychodów
oraz dodatkowych kosztów wynikających m.in. z ty-
tułu położenia w obszarach ochrony przyrody lub
bezpośrednim ich sąsiedztwie, a także związanych
389
z realizacją poszczególnych ww. wymogów. Środek
ten cieszył się dużym zainteresowaniem środowiska
rybackiego, skutkiem czego kwota złożonych wnio-
sków o dofinansowanie przekroczyła limit środków
finansowych przyznanych na ten środek. W ramach
dostępnego limitu Agencja Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa (ARiMR) podpisała 210 umów o do-
finansowanie na kwotę 144 006 137,53 PLN (wg kur-
su walutowego z dnia 29 grudnia 2010 r.). Warun-
kiem wypłaty pomocy finansowej przez ARiMR jest
złożenie przez beneficjenta wniosku o płatność. Zgod-
nie z umową o dofinansowanie ww. wniosek wraz
z wymaganymi dokumentami składa się w ARiMR
w terminie od dnia 1 stycznia do dnia 31 lipca każ-
dego roku następującego po każdym roku realizacji
operacji. W przypadku roku 2010 będzie to rok
2011. Teoretycznie mógł być to już 3 stycznia 2011 r.,
niemniej jednak po uprzednim wypełnieniu takich
wymogów jak terminowe złożenie sprawozdania
rocznego oraz wypełnieniu zobowiązań statystycz-
nych w postaci przesłania do Instytutu Rybactwa
Śródlądowego formularza RRW-22.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 grudnia
2009 r. w sprawie programu badań statystycznych
statystyki publicznej na rok 2010 (Dz. U. z 2010 r.
Nr 3, poz. 14) definiuje w załączniku, iż w zakresie
gospodarki rybnej prowadzącym badania jest mini-
ster właściwy do spraw rybołówstwa. Zgodnie z ww.
rozporządzeniem zakres podmiotowy i przedmiotowy
badania obejmuje: roczne informacje o liczbie gospo-
darstw rybackich, powierzchni stawów rybnych i po-
wierzchni śródlądowych wód powierzchniowych, ilo-
ści ryb, skorupiaków i mięczaków słodkowodnych
z chowu i hodowli oraz z połowów w śródlądowych
wodach powierzchniowych, ilości i wartości materia-
łu zarybieniowego wprowadzonego do śródlądowych
wód powierzchniowych. Źródłem pozyskiwania da-
nych przez ministra właściwego ds. rybołówstwa w ww.
zakresie są odpowiednie sprawozdania, w tym RRW-
-22. Wymienione rozporządzenie wskazuje, iż termi-
nem końcowym wykonania obowiązku statystyczne-
go za 2010 r. jest 15 marca 2011 r. Miejscem przeka-
zywania danych w tym przypadku jest Instytut Ry-
bactwa Śródlądowego. Biorąc pod uwagę ścieżkę
ubiegania się o pomoc finansową w ramach środka
2.2: Działania wodnośrodowiskowe, zarzut Związku
Producentów Ryb, iż polscy hodowcy karpi jako jedy-
ni w Europie nie otrzymali żadnych rekompensat
wodnośrodowiskowych, wydaje się niezrozumiały.
Wszystkim beneficjentom, z którymi podpisano umo-
wy o dofinansowanie w ramach dostępnego limitu
środków finansowych, pomoc będzie wypłacona po
uprzednim złożeniu przez nich wniosku o płatność
wraz z wymaganymi załącznikami.
Odnosząc się do zarzutu Związku Producentów
Ryb dotyczącego niezgodnego z zasadami równej
konkurencji rozdziału środków finansowych z dzia-
łania 2.2, uprzejmie informuję.
Pomoc finansowa w ramach środka 2.2 tak jak
w ramach całego PO „Ryby” 2007–2013 nie ma wpły-
390
wu na konkurencyjność przedsiębiorstw, na co wska-
zuje art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/
2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego
Funduszu Rybackiego. Wskazuje on, iż do pomocy
udzielonej z EFR nie mają zastosowania regulacje
dotyczące konkurencji, a zasady w tym zakresie okre-
ślają art. 107–109 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej (dawniej art. 87–89 Traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską). Nie można mówić
więc, że przez pomoc udzieloną z przedmiotowego
funduszu została zaburzona konkurencja na rynku.
Przyjęcie takiego założenia oznaczałoby, że wszelka
pomoc wypłacona w ramach PO „Ryby” 2007–2013
groziłaby zakłóceniem konkurencji, o której mowa
w ww. przepisach. Dodatkowo należy wskazać, iż roz-
porządzenie do osi priorytetowej 2 oraz rozporządze-
nie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 7 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie podziału środków finanso-
wych na realizację Programu Operacyjnego „Zrów-
noważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeż-
nych obszarów rybackich 2007–2013” na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 147, poz. 1192 i z 2010 r. Nr 230,
poz. 1518) było przedmiotem szeroko zakrojonych
konsultacji społecznych ze środowiskiem rybackim,
w tym Związku Producentów Ryb. Podczas konsul-
tacji społecznych ww. projektów rozporządzeń Zwią-
zek Producentów Ryb przesłał do MRiRW jedno pi-
smo dotyczące podziału środków finansowych.
W piśmie z dnia 20 maja 2009, l.dz. 119/05/2009,
wniósł uwagę, iż na środek 2.5 przeznaczona jest zbyt
duża kwota środków finansowych. Zaproponował,
aby zmniejszyć tę kwotę o 25% i przeznaczyć ją na
środek 2.1 i środek 2.2 w równych częściach. W wy-
niku zgłoszonej uwagi w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 7 września 2009 r.
w sprawie podziału środków finansowych na realiza-
cję Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój
sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybac-
kich 2007–2013” na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 147,
poz. 1192 i z 2010 r. Nr 230, poz. 1518) została zmniej-
szona kwota środków finansowych na środek 2.5
z 131 227 096 euro do 105 227 096 euro oraz zwięk-
szona kwota środków finansowych na środek 2.1
z 34 212 778 euro do 50 212 778 euro i na środek 2.2
z 24 619 140 euro do 34 619 140 euro. Pozostali
członkowie środowiska rybackiego nie odnosili się do
wysokości proponowanej alokacji na środek 2.2, zgła-
szali jedynie postulat zwiększenia wysokości stawek
rekompensat za realizację poszczególnych wymogów
w ramach środka 2.2.
Odnosząc się do kwestii rozwiązania problemu
rekompensat wodnośrodowiskowych, uprzejmie in-
formuję, iż MRiRW podjęło szereg działań w tym za-
kresie.
W dniu 09 lutego 2010 r. odbyło się w siedzibie
MRiRW spotkanie z przedstawicielami środowiska
rybackiego w sprawie przesunięć środków finanso-
wych w ramach osi priorytetowej 2. Wszyscy obecni
zadeklarowali zgodę, aby w planowanym wówczas
projekcie nowelizacji rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 7 września 2009 r. w sprawie
podziału środków finansowych na realizację Progra-
mu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój sektora
rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich
2007–2013” na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 147, poz.
1192) przesunąć środki finansowe jedynie ze środka
2.3: Środki na rzecz zdrowia zwierząt w wysokości
1 902 792, 68 euro na rzecz środka 2.2: Działania
wodnośrodowiskowe. Środowisko nie zgodziło się na-
tomiast, aby przesunąć środki finansowe z puli in-
nych środków. W MRiRW w dalszym ciągu trwały
działania mające na celu wygospodarowanie środków
finansowych na potrzeby środka 2.2. W dniu 20 maja
2010 r. odbyło się kolejne spotkanie z przedstawicie-
lami środowiska, na którym MRiRW przedstawiono
propozycję rozdysponowania kwoty 80 mln zł z po-
mocy de minimis. Idea ta spotkała się z poparciem
środowiska rybackiego, z wyjątkiem Związku Produ-
centów Ryb, który wysunął szereg dodatkowych wa-
runków, m.in. pomoc ta miała być jedynie zaliczką
na poczet wszystkich złożonych wniosków o dofinan-
sowanie w ramach przedmiotowego środka. Z uwagi
na ograniczone środki finansowe do maksymalnej
kwoty 80 mln zł oraz w związku z brakiem jedno-
myślności środowiska rybackiego koncepcja wypłaty
środków finansowych większej liczbie wnioskodaw-
ców w ramach pomocy de minimis upadła.
W dniu 11 sierpnia 2010 r. odbyło się kolejne spo-
tkanie z przedstawicielami środowiska rybackiego.
Na spotkaniu ustalono, iż MRiRW wystąpi do Komi-
sji Europejskiej z prośbą o akceptację zamierzenia
polegającego na zmianie Programu Operacyjnego
„Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i nad-
brzeżnych obszarów rybackich 2007–2013” na lata
2007–2013 (PO „Ryby” 2007–2013) w zakresie prze-
sunięcia środków finansowych w związku z ich nie-
doborem w ramach środka 2.2: Działania wodnośro-
dowiskowe. MRiRW zrealizowało ww. ustalenie. W od-
powiedzi na ww. pismo Komisja Europejska wskaza-
ła formalne wymogi zmiany PO „Ryby” 2007–2013,
w tym w szczególności konieczność aprobaty powyż-
szych działań przez Komitet Monitorujący PO „Ryby”
2007–2013, a także spełnienia wymagań określonych
w art. 18 i 20 rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/
2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego
Funduszu Rybackiego. Przytoczone artykuły mówią
m.in. o tym, iż korekta programu operacyjnego do-
konywana jest ze szczególnym uwzględnieniem oceny
okresowej. Przedmiotowa ocena okresowa zostanie
przygotowana w kwietniu 2011 r. przez wyłonioną
przez MRiRW w drodze przetargu firmę. Jednocze-
śnie na grudniowym posiedzeniu komitetu monito-
rującego przedstawiciele środowiska rybackiego
wskazali na możliwość podjęcia rozmów o zmianie
PO „Ryby” 2007–2013 w ww. zakresie po udostępnie-
niu wyników oceny okresowej.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie niewykorzystania środków
budżetowych przeznaczonych na dopłatę
do ubezpieczeń upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich (20003)
Panie Marszałku! W związku z pismem z dnia
8 czerwca 2010 r., znak: SPS-023-20003/11, przy któ-
rym przesłana została interpelacja posła Stanisława
Steca w sprawie niewykorzystania środków budżeto-
wych przeznaczonych na dopłatę do ubezpieczeń
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpie-
czeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) dopłaty z budżetu pań-
stwa są stosowane do składek ubezpieczeń wynikają-
cych z zawartych przez producentów rolnych z zakła-
dami ubezpieczeń umów ubezpieczenia:
1) upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku,
chmielu, tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krze-
wów owocowych, truskawek, ziemniaków, buraków
cukrowych lub roślin strączkowych od ryzyka wystą-
pienia szkód spowodowanych przez huragan, powódź,
deszcz nawalny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi,
lawinę, suszę, ujemne skutki przezimowania oraz
przymrozki wiosenne,
2) bydła, koni, owiec, kóz, drobiu lub świń od ry-
zyka wystąpienia szkód spowodowanych przez hura-
gan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, obsunię-
cie się ziemi, lawinę oraz w wyniku uboju z koniecz-
ności.
Dopłaty te są stosowane na podstawie umów za-
wartych przez ministra właściwego do spraw rolnic-
twa z zakładami ubezpieczeń, w których określona
jest m.in. wysokość limitu dopłat, wysokość stawek
taryfowych, sposób i terminy przekazywania i rozli-
czania środków na dopłaty. Minister rolnictwa i roz-
woju wsi w dniu 29 grudnia 2009 r. zawarł umowy
w sprawie stosowania dopłat do składek ubezpieczeń
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich w 2010 r.
z Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń SA z siedzi-
bą w Warszawie, Towarzystwem Ubezpieczeń Wza-
jemnych „TUW” z siedzibą w Warszawie oraz Con-
cordia Polska Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajem-
nych z siedzibą w Poznaniu.
Ponadto zgodnie z art. 10a ustawy o ubezpiecze-
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich zakła-
dom ubezpieczeń, które zawarły z ministrem właści-
wym do spraw rolnictwa umowy w sprawie dopłat,
oraz innym zakładom ubezpieczeń, które zawarły
umowy ubezpieczenia obowiązkowego upraw, przy-
sługuje dotacja celowa z budżetu państwa na pokry-
cie części odszkodowań wypłaconych producentom
391
rolnym z tytułu szkód spowodowanych przez suszę.
Dotacja celowa na pokrycie części odszkodowań wy-
płaconych producentom rolnym przysługuje w wyso-
kości 60% różnicy pomiędzy łączną kwotą odszkodo-
wań wypłaconych w danym roku kalendarzowym
z tytułu szkód spowodowanych przez suszę a kwotą
stanowiącą 90% sumy uiszczonych w tym samym
roku przez producentów rolnych składek z tytułu za-
warcia umów ubezpieczenia upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw grunto-
wych, drzew i krzewów owocowych, truskawek, ziem-
niaków, buraków cukrowych lub roślin strączko-
wych, łącznie z dopłatami do tych składek.
W ustawie budżetowej na rok 2010 na ubezpiecze-
nia upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (tj. na
dopłaty do składek oraz częściowe dofinansowanie
odszkodowań w związku z suszą) została zaplanowa-
na kwota 300 mln zł. Zgłoszony przez zakłady ubez-
pieczeń limit dopłat do składek ubezpieczeń upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich na 2010 r. w umo-
wach zawartych w dniu 29 grudnia 2009 r. wynosił
łącznie 155 mln zł. Pozostała część rezerwy celowej
w kwocie 145 mln zł została zarezerwowana na udział
budżetu państwa w wypłacie przez zakłady ubezpie-
czeń części odszkodowań w związku z wystąpieniem
suszy. W trakcie roku budżetowego w związku z nie-
wystąpieniem suszy oraz zmniejszeniem przez zakła-
dy ubezpieczeń zapotrzebowań na limity dopłat do
składek do kwoty 108 470 274 zł, a także konieczno-
ścią sfinansowania wypłat pomocy społecznej rolni-
kom poszkodowanym przez powódź, obsunięcia się
ziemi i huragan w 2010 r. możliwe było, po wydaniu
pozytywnej opinii nr 182 przez Komisję Finansów
Publicznych, dokonanie zmiany przeznaczenia części
ww. rezerwy celowej w kwocie 50 mln zł na sfinanso-
wanie pierwszej transzy pomocy społecznej dla po-
szkodowanych rolników oraz zabezpieczenie dodat-
kowej kwoty 106 852 tys. zł na sfinansowanie dodat-
kowych wniosków wojewodów. Jednakże dodatkowe
zapotrzebowania wojewodów zostały zrealizowane ze
środków rezerwy tzw. klęskowej.
Z informacji przekazanych przez zakłady ubezpie-
czeń przyczyną niepełnego wykorzystania pierwotnie
zaplanowanego w umowach limitu dopłat do składek
ubezpieczeń był brak zainteresowania rolników za-
warciem umowy ubezpieczenia upraw rolnych lub
zwierząt gospodarskich, a także odstąpienie lub wy-
powiedzenie umów ubezpieczenia przez rolników
m.in. w związku z likwidacją plantacji.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w celu
upowszechnienia systemu ubezpieczeń w rolnictwie
prowadzone są prace nad założeniami do projektu
ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich oraz ustawy o płat-
nościach w ramach systemów wsparcia bezpośred-
niego z wykorzystaniem instrumentu przewidziane-
go w rozporządzeniu Rady (WE) nr 73/2009 z dnia
19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady
dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników
w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego
392
określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniają-
cego rozporządzenie (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/
2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozpo-
rządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz. Urz. UE L 30
z 31.01.2009 r., str. 16) w zakresie stosowania dopłat
do składek ubezpieczeń w rolnictwie. Proponuje się,
aby dopłaty te w formie wsparcia specjalnego udzie-
lane były do wysokości 65% składki, z wkładem ze
środków wspólnotowych w wysokości 75% i wkładem
krajowym – 25%. Zaproponowano również podwyż-
szenie stawki taryfowej ubezpieczenia upraw rolnych,
do której stosowane byłyby dopłaty do składki do po-
ziomu 8% sumy ubezpieczenia. Propozycje te mają
na celu zachęcenie zakładów ubezpieczeń i rolników
do zawierania umów ubezpieczenia upraw rolnych,
co powinno wpłynąć na zwiększenie dostępności rol-
ników do ochrony ubezpieczeniowej upraw rolnych
i odszkodowań w związku z wystąpieniem szkód spo-
wodowanych niekorzystnymi zjawiskami atmosfe-
rycznymi. Ponadto w celu zwiększenia ochrony ubez-
pieczeniowej upraw rolnych w założeniach zapropo-
nowano zmiany w zakresie rozszerzenia częściowej
reasekuracji szkód o szkody spowodowane przez hu-
ragan, powódź, grad, obsunięcie się ziemi, ujemne
skutki przezimowania oraz przymrozki wiosenne,
a także zwiększenie udziału środków budżetowych
w dofinansowaniu odszkodowań wypłacanych w związ-
ku z suszą.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie rozwoju biogazowni rolniczych
w Polsce (20004)
W nawiązaniu do pisma z dnia 18 stycznia 2011 r.
(znak: SPS-023-20004/11) poniżej przedstawiam sta-
nowisko do zagadnień podniesionych w interpelacji
pana posła Stanisława Steca w sprawie rozwoju bio-
gazowni rolniczych w Polsce.
1. Panie Premierze, proszę o przedstawienie jak
wygląda realizacja przyjętego programu? Jak szacu-
je Pan ilość biogazowni, które powstaną w kolejnych
5 latach?
Sektor produkcji biogazu rolniczego będzie się
rozwijał w najbliższych latach w ramach, które są
określone przez obowiązujące prawo, jak również ist-
niejące i planowane mechanizmy wsparcia. Minister-
stwo Gospodarki, realizując cele w zakresie rozwoju
wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych, w tym
również biogazu rolniczego, zapisane w „Polityce
energetycznej Polski do 2030 r.”, pracuje nad mecha-
nizmami wsparcia o charakterze systemowym. Wy-
razem takich działań jest, opracowany we współpra-
cy z Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, doku-
ment przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 13 lipca
2010 r. pn.: „Kierunki rozwoju biogazowni rolniczych
w Polsce w latach 2010–2020”.
Ww. dokument definiuje, iż za koordynację reali-
zacji działań zapisanych w kierunkach odpowiedzial-
ny jest minister właściwy do spraw gospodarki. Mini-
strowie właściwi do przedstawienia propozycji zmian
w przepisach prawnych oraz stosownych działań, nie
później niż w ciągu roku od daty przyjęcia dokumentu
przez Radę Ministrów, zobowiązani zostali do rozpo-
częcia procedur legislacyjnych. W ramach prowadzo-
nego monitoringu postępu prowadzonych działań na
zakończenie każdego roku kalendarzowego instytucje
i jednostki odpowiedzialne za wdrażanie dokumentu
opracowują szczegółową informację nt. stanu zaawan-
sowania prac legislacyjnych.
Na tej podstawie można stwierdzić, iż realizacja
przyjętego programu przedstawia się w sposób na-
stępujący:
Rozwiązania prawne mające usprawnić procesy
rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
w tym biogazowni rolniczych, zostały zawarte w no-
welizacji ustawy z dnia 8 stycznia 2010 r. Prawo ener-
getyczne. Wprowadzone zmiany obejmują: obowiązek
wpłaty zaliczki na poczet opłaty za przyłączenia bio-
gazowni do sieci, zdyscyplinowanie przedsiębiorstw
sieciowych do przestrzegania terminów wydawania
warunków przyłączenia do sieci, zapewnienie pełnej
transparentności procesu przyłączania do sieci oraz
umożliwienie wprowadzania biogazu rolniczego do
sieci dystrybucyjnej gazowej.
W ramach działań legislacyjnych kontynuowane
były również prace nad nowelizacją ustawy z dnia
10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu. Obecnie
projekt ustawy znajduje się na etapie konsultacji mię-
dzyresortowych i zawiera m.in. przepisy ułatwiające
nawozowe zagospodarowanie produktów pofermen-
tacyjnych powstających w procesie produkcji biogazu
rolniczego oraz określa zasady obrotu tymi produk-
tami. Produkty fermentacji nawozów naturalnych,
biomasy roślinnej pochodzącej z rolnictwa i biomasy
leśnej przeznaczone do rolniczego wykorzystania
będą mogły być stosowane na analogicznych zasa-
dach jak nawozy naturalne, bez konieczności speł-
niania dodatkowych formalności. W tym celu do pro-
jektu ustawy wprowadzono upoważnienie dla mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi do opracowania, w poro-
zumieniu z ministrem środowiska, szczegółowego
wykazu produktów pofermentacyjnych, które, biorąc
pod uwagę surowce użyte do produkcji biogazu rol-
niczego, będą mogły być przeznaczone do rolniczego
wykorzystania jak nawozy naturalne.
Ponadto w ramach prac nad nowym rozporządze-
niem ministra środowiska w sprawie procesu odzy-

sku R10, na wniosek ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, dokonano uproszczenia procedury wykorzysta-
nia w celu nawożenia lub ulepszania gleb substancji
powstających w procesie beztlenowego rozkładu
obornika, gnojówki, gnojowicy, odpadów roślinnych
pochodzących z rolnictwa i przetwórstwa rolno-spo-
żywczego. Projektowane rozporządzenie jest zbieżne
z ustawą o nawozach i nawożeniu i obecnie znajduje
się na etapie notyfikacji w Komisji Europejskiej.
W 2010 r. na etapie projektowania rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko, z inicjatywy
ministra rolnictwa i rozwoju wsi, wyłączono z grupy
przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco od-
działywać na środowisko instalacje biogazu rolnicze-
go o mocy do 0,5 MW. W celu dokonania oceny po-
prawności transpozycji przepisów dyrektywy Rady
85/337/EWG projekt rozporządzenia wraz z uzasad-
nieniem został przekazany do Komisji Europejskiej.
W ramach prac nad zmianą rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i gospodarki żywnościowej z dnia 7 paź-
dziernika 1997 r. w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich
usytuowanie, resort rolnictwa zwrócił się w II poło-
wie 2010 r. do instytutów i organizacji związanych
z tematyką biogazu rolniczego z prośbą o przesłanie
ewentualnych propozycji zapisów, które mogłyby
znaleźć się w zmienianym rozporządzeniu.
Przedmiotowe rozporządzenie wymaga zmiany
w szerszym zakresie niż tylko odnoszącym się do bio-
gazowni. W związku z powyższym przystąpiono do
analizy całości przepisów rozporządzenia pod kątem
ich dostosowania do obowiązujących przepisów pra-
wa oraz potrzeb rynku. Analizie poddawane są rów-
nież propozycje zgłoszone przez podmioty zaintere-
sowane tematem rozwoju biogazowni.
W ramach działań informacyjno-edukacyjnych
prowadzona jest kampania informacyjna mająca na
celu zwiększenie świadomości społecznej dotyczącej
inwestycji oraz eksploatacji biogazowni rolniczych.
W ramach propagowania rozwoju biogazowni rolni-
czych przedstawiciele resortu gospodarki i rolnictwa
biorą udział w konferencjach i seminariach oraz
współpracują w tym zakresie z wieloma partnerami
krajowymi i zagranicznymi. Ponadto z inicjatywy
ministra gospodarki został opracowany praktyczny
poradnik „Przewodnik dla inwestorów zainteresowa-
nych budową biogazowni rolniczych” stanowiący
kompendium wiedzy dotyczącej możliwości wsparcia
finansowego inwestycji, obowiązujących procedur
oraz rozwiązań prawnych. Przewodnik będzie do-
stępny na stronie internetowej ministerstwa w lutym
bieżącego roku.
Jeżeli chodzi o ilość biogazowni, która powinna
powstać w ciągu najbliższych lat, chciałbym przypo-
mnieć, iż celem na rok 2020 jest wybudowanie śred-
nio jednej biogazowni rolniczej w każdej gminie wy-
korzystującej biomasę pochodzenia rolniczego, przy
założeniu posiadania przez gminę odpowiednich wa-
runków do uruchomienia takiego przedsięwzięcia.
393
Przewiduje się, że biogazownie będą powstawać
w tych gminach, na których terenach występują duże
zasoby areału, z którego można pozyskiwać biomasę,
co jest swego rodzaju harmonizacją działań krajo-
wych rządu z priorytetami wspólnej polityki rolnej
Unii Europejskiej.
Obserwując wzmożone zainteresowanie inwesto-
rów tego typu inwestycjami z jednej strony, zaś z dru-
giej mając świadomość, że szybki rozwój biogazowni
rolniczych ogranicza szereg barier o charakterze psy-
chologicznym, społecznym, instytucjonalnym, praw-
nym i ekonomicznym, należy przyjąć, że cel dotyczą-
cy ilości zrealizowanych inwestycji biogazowni rolni-
czych założony do roku 2020 nie jest łatwy, ale na
pewno możliwy do wykonania.
2. Szanowny Panie Premierze, w jaki sposób i kie-
dy zamierza pan zrealizować obowiązek wynikający
z Prawa energetycznego poprzez wydanie rozporzą-
dzeń wykonawczych? Czy przewiduje Pan działania
zmierzające do wzmocnienia współpracy pomiędzy
inwestorami biogazowymi z przedsiębiorstwami ga-
zowniczymi? I jakie będą to działania?
Na podstawie art. 9a ust. 11 nowelizacji ustawy
z dnia 8 stycznia 2010 r. Prawo energetyczne mini-
ster gospodarki został zobowiązany do wydania roz-
porządzenia w sprawie szczegółowego zakresu obo-
wiązku potwierdzania danych dotyczących wytwa-
rzanego biogazu rolniczego wprowadzonego do sieci
dystrybucyjnej gazowej. Rozporządzenie określi pa-
rametry jakościowe biogazu rolniczego, wymagania
dotyczące miejsca i sposobu dokonywania pomiarów,
warunki przyłączenia do sieci dystrybucyjnej gazo-
wej oraz, przede wszystkim, sposób przeliczenia bio-
gazu rolniczego wprowadzonego do sieci dystrybucyj-
nej gazowej na ekwiwalent energii elektrycznej wy-
tworzonej w odnawialnych źródłach energii.
Przedmiotowy projekt rozporządzenia został uzgod-
niony w trybie konsultacji społecznych oraz między-
resortowych. W najbliższym czasie projekt zostanie
poddany procedurze notyfikacji w rozumieniu prze-
pisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grud-
nia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania kra-
jowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych
(Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597).
Szacowany termin wejścia w życie rozporządzenia to
czerwiec 2011 r.
W trakcie konsultacji społecznych i międzyresor-
towych ww. projektu rozporządzenia poruszonych
zostało szereg postulatów, których skuteczne wdro-
żenie w życie mogłoby wpłynąć na zacieśnienie
współpracy pomiędzy inwestorami biogazowymi oraz
przedsiębiorstwami gazowniczymi. Tego typu koope-
racja może nabrać szczególnego znaczenia w kontek-
ście informacji mówiących o wzroście zainteresowa-
nia elektroenergetyki uczestnictwem w rozbudowie
źródeł wytwarzania energii elektrycznej z gazu ziem-
nego. Z tego też powodu przesłane propozycje są
przedmiotem szczegółowej analizy pod kątem możli-
wości ich wykorzystania przy opracowywaniu usta-
wy o odnawialnych źródłach energii.
394
3. Czy przewiduje Pan działania zmierzające do
uproszczenia procedur, tak aby realizacja procesu
administracyjnego była łatwiejsza i szybsza?
Działania zmierzające do uproszczenia procedur
administracyjnych związanych z procesem inwesty-
cyjnym są jednym z istotniejszych działań mających
na celu optymalizację procesu budowy instalacji bio-
gazowych.
Jednym z rozwiązań mających usprawnić proces
budowy biogazowni oraz wpłynąć na zmniejszenie
ilości czasochłonnych procedur administracyjnych
jest wprowadzenie przepisów do Prawa energetycz-
nego, na podstawie których działalność gospodarcza
w zakresie wytwarzania biogazu rolniczego lub ener-
gii elektrycznej z biogazu rolniczego jest wykonywa-
na na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorstw
energetycznych zajmujących się wytwarzaniem bio-
gazu rolniczego – a nie, jak uprzednio (do 31 grudnia
2010 r.), wiązała się z koniecznością uzyskania kon-
cesji w Urzędzie Regulacji Energetyki. Organem pro-
wadzącym rejestr oraz odpowiedzialnym za monito-
ring i kontrolę przedsiębiorstw energetycznych zaj-
mujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego od 1
stycznia br. jest prezes Agencji Rynku Rolnego.
W ramach opracowywania projektu rozporządze-
nia określającego zasady wprowadzania biogazu rol-
niczego do sieci dystrybucyjnej gazowej Ministerstwo
Gospodarki zaproponowało wprowadzenie skrócone-
go do 30 dni terminu wydania warunków przyłącze-
nia dla wytwórców biogazu rolniczego w porównaniu
do innych podmiotów prowadzących działalność go-
spodarczą w zakresie wytwarzania paliw gazowych,
dla których termin ten wynosi 60 dni (§ 9 ust. 1 pkt
3 rozporządzenia ministra gospodarki z dnia 3 lipca
2010 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjo-
nowania systemu gazowego), jako elementu promo-
wania źródeł zaopatrzenia w energię opartą na od-
nawialnych nośnikach energii.
4. Jak wygląda możliwość przyłączeń do sieci źró-
deł biogazowych u poszczególnych operatorów? Czy
przewiduje Pan działania zmierzające do zwiększenia
możliwości przyłączeniowych?
Zgodnie z ustawą Prawo energetyczne odpowie-
dzialność za rozwój sieci przesyłowej i dystrybucyjnej
pod kątem uwzględnienia docelowej ilości energii
elektrycznej ze źródeł odnawialnych, przy jednocze-
snym zachowaniu bezpieczeństwa działania systemu
elektroenergetycznego, ponoszą przedsiębiorstwa
energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystry-
bucją energii. Są to przedsiębiorstwa wyznaczone
przez prezesa URE jako operatorzy systemów elek-
troenergetycznych na obszar sieci, na którym wyko-
nywana jest ich działalność gospodarcza na podsta-
wie udzielonej przez prezesa URE koncesji na przesył
lub dystrybucję.
Przedsiębiorstwa te mają obowiązek sporządza-
nia planów rozwoju w zakresie zaspokojenia obecne-
go i przyszłego zapotrzebowania na energię dla ob-
szaru swojego działania. Plany rozwoju uwzględnia-
ją miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
albo kierunki rozwoju gminy określone w studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy. Plany te są sporządzane na okre-
sy nie krótsze niż trzy lata i obejmują w szczególności
przedsięwzięcia z zakresu modernizacji, rozbudowy
albo budowy sieci oraz pozyskiwania ewentualnych
nowych źródeł paliw gazowych, energii elektrycznej
lub ciepła, w tym źródeł odnawialnych. Plany obej-
mują także przedsięwzięcia w zakresie modernizacji,
rozbudowy lub budowy połączeń z systemami elek-
troenergetycznymi innych państw. W planach tych
przedstawia się przewidywany sposób finansowania
inwestycji, przewidywane przychody niezbędne do
realizacji planów oraz przewidywany harmonogram
realizacji inwestycji.
Należy pamiętać, iż majątek sieci przesyłowych
energetycznych w Polsce jest zaawansowany wieko-
wo. Starszych niż 30 lat jest 80% linii o napięciu 220
kV, 23% linii o napięciu 400 kV i 38% transformato-
rów. Z kolei w przedziale 20–30 lat znajduje się 19%
linii 220 kV, 56% linii 400 kV i 34% transformatorów.
Tylko 1% linii o napięciu 220 kV i 21% linii o napięciu
400 kV i 28% transformatorów jest młodszych niż 20
lat.
W celu poprawy sytuacji oraz mając świadomość
niedoskonałości obowiązujących uregulowań praw-
nych, które nie dają przedsiębiorstwom energetycz-
nym odpowiedniego dostępu do urządzeń energetycz-
nych, w Ministerstwie Gospodarki został przygoto-
wany projekt o korytarzach przesyłowych, który
obecnie znajduje się w procedurze uzgodnień między-
resortowych i społecznych. Podstawowym założenie
projektu jest stworzenie stabilnych warunków dla
realizacji celu publicznego polegającego na budowie,
utrzymaniu oraz modernizacji infrastruktury tech-
nicznej niezbędnej do zapewnienia nieprzerwanego
dostarczania energii elektrycznej, gazów, ciepła, ropy
naftowej, wody itp.
W planach są również regulacje ułatwiające do-
stęp do sieci dla wytwórców OZE zgodnie z zapisami
dyrektywy 2009/28/WE.
5. Jakie środki pomocowe dostępne są w chwili
obecnej dla inwestorów biogazowych? Jaki jest ich
stopień wykorzystania i możliwości aplikowania?
Jaki system wsparcia przewiduje Pański resort po
wygaśnięciu uprawnień?
W zakresie dostępnych środków pomocowych dla
inwestorów biogazowych godnym zainteresowania
źródłem finansowania biogazowni mogą okazać się
dotacje, kredyty i dopłaty do kredytów ze środków
publicznych i unijnych. W założeniu środki publiczne
przyznawane są w przypadku braku opłacalności fi-
nansowej projektu, podczas jego realizacji przez róż-
nych beneficjentów takich jak przedsiębiorcy (naj-
częstszy przypadek dla biogazowni rolniczych w Pol-
sce), jednostki samorządu terytorialnego lub ich gru-
py – związki lub stowarzyszenia. Przykładem takie-
go źródła dofinansowania jest Program Operacyjny
„Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ) oraz regio-
nalne programy operacyjne (RPO).
 395

W ramach PO IiŚ instrumentami wsparcia są
działania: 9.1: Wysokosprawne wytwarzanie energii,
9.4: Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych
oraz 10.3: Rozwój przemysłu dla odnawialnych źródeł
energii. Szczegółowe informacje dotyczące wykorzy-
stania środków z powyższych działań przedstawia
poniższa tabela.
gramów operacyjnych (RPO). Nie wszystkie woje-
wództwa wyodrębniły specjalne działania na wspar-
cie inwestycji z zakresu OZE. W niektórych woje-
wództwach istnieje możliwość wsparcia takich pro-
jektów z działań dotyczących ochrony środowiska,
w innych w obrębie działań inwestycyjnych. Wszyst-
kie regiony stosują konkursową procedurę wyłania-

Stan wykorzystania środków w Programie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko” (listopad 2010)

Liczba
Wkład UE dofinansowa- Wartość
Instytucja Liczba Dostępne środki i termin
Nazwa działania na działanie nych podpisanych
Wdrażająca konkursów naboru
mln PLN projektów dot. umów (%)
prod. biogazu

Narodowy Fundusz dostępne środki: brak,

9.1: Wysokosprawne
Ochrony Środowiska 285 10 58% 2 obecnie trwa ocena
wytwarzanie energii
i Gospodarki Wodnej projektów z konkursu nr 2
dostępne środki: brak,
9.4: Wytwarzanie energii trwa ocena merytoryczna
1 401 9 18% 1
ze źródeł odnawialnych II stopnia (ocena projektów
z konkursu nr 2)
dostępne środki: 100%,
9.6: Sieci ułatwiające
Instytut Paliw termin przyjmowania
odbiór energii ze źródeł 149 0 0 0
i Energii wniosków nie został
odnawialnych
Odnawialnej jeszcze ustalony
nabór wniosków: listopad
2010, możliwość składania
10.3: Rozwój przemysłu
131 0 0 wniosków o
dla OZE
dofinansowanie projektów
dla branży OZE.

Kompleksowa informacja z zakresu finansowania nia dofinansowywanych operacji dla przedsiębiorstw.

biogazowni rolniczych ze środków Unii Europejskiej
znajduje się w materiale „Przewodnik – Fundusze
europejskie na energetykę odnawialną”, który można
znaleźć na stronie internetowej: www.mg.gov.pl/Go-
spodarka/Energetyka.
Inwestycje dotyczące odnawialnych źródeł energii
można sfinansować również z 16 regionalnych pro-
O wyborze konkretnego RPO decyduje lokalizacja
inwestycji. Regionalne programy, co do ogólnie przy-
jętej zasady, wspierają budowę małych i średnich jed-
nostek wytwarzania energii elektrycznej i ciepła
w skojarzeniu o wartości do 10 mln zł. Działania,
które umożliwiają dofinansowanie OZE, w tym bio-
gazowni, przedstawia poniższa tabela.

Przegląd głównych działań w obrębie regionalnych programów operacyjnych,

w ramach których istnieje możliwość dofinansowania inwestycji z zakresu odnawialnych źródeł energii

Województwo Nazwa działania, poddziałania Informacje nt. programu

5.1: Odnawialne źródła energii (jedynie odnawialne źródła
Dolnośląskie energii oparte o wodę, w tym także geotermalną oraz www.rpo.dolnyslask.pl
biomasę)
2.3: Rozwój infrastruktury w zakresie ochrony środowiska
Kujawsko-pomorskie www.mojregion.eu
2.4: Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku
1.4: Dotacje inwestycyjne w zakresie dostosowania
przedsiębiorstw do wymogów ochrony środowiska oraz w
Lubelskie www.rpo.lubelskie.pl
zakresie odnawialnych źródeł energii (schemat B)
6.2.: Energia przyjazna środowisku
3.2: Poprawa jakości powietrza, efektywności energetycznej
Lubuskie www.lrpo.lubuskie.pl
oraz rozwój i wykorzystanie OZE
Łódzkie 2.9: Odnawialne źródła energii www.rpo.lodzkie.pl
7.2: Poprawa jakości powietrza i zwiększenie wykorzystania
Małopolskie www.fundusze.malopolska.pl
OZE
Mazowieckie 4.3: Ochrona powietrza, energetyka www.rpo.mazowia.eu
396

Opolskie 4.3: Ochrona powietrza, odnawialne źródła energii www.rpo.opolskie.pl

Podkarpackie 2.2: Infrastruktura energetyczna www.rpo.podkarpackie.pl
5.1: Rozwój regionalnej infrastruktury ochrony środowiska
Podlaskie www.rpowp.wrotapodlasia.pl
5.2: Rozwój lokalnej infrastruktury ochrony środowiska
5.4: Rozwój energetyki opartej na źródłach odnawialnych
Pomorskie www.dpr.woj-pomorskie.pl
5.5: Infrastruktura energetyczna i poszanowanie energii
Śląskie 5.3: Czyste powietrze i odnawialne źródła energii www.rpo.slaskie.pl
4.2: Rozwój systemów lokalnej infrastruktury ochrony
Świętokrzyskie www.rpo-swietokrzyskie.pl
środowiska i energetycznej
6.2: Ochrona środowiska przed zanieczyszczeniami i
Warmińsko-mazurskie www.rpo.warmia.mazury.pl
zniszczeniami
3.7: Zwiększenie wykorzystania odnawialnych zasobów
Wielkopolskie www.wrpo.wielkopolskie.pl
energii
Zachodniopomorskie 4.1: Energia odnawialna i zarządzanie energią www.rpo.wzp.pl

Szczególne możliwości dofinansowania projektów ło dostępną alokację. Kolejne konkursy przewidziane

biogazowych stwarza w nadchodzących latach Pro-
gram Systemu Zielonych Inwestycji część 2 – bioga-
zownie rolnicze wdrażany przez Narodowy Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFO-
ŚiGW). Celem programu jest budowa, rozbudowa, lub
przebudowa obiektów wytwarzania energii elektrycz-
nej z wykorzystania biogazu na poziomie 40 MWel.
Program ten został skierowany do podmiotów zamie-
rzających zrealizować przedsięwzięcia związane z wy-
twarzaniem energii elektrycznej lub cieplnej z wyko-
rzystaniem biogazu rolniczego oraz z wytwarzaniem
biogazu rolniczego celem wprowadzenia go do sieci
gazowej dystrybucyjnej. Inwestor może złożyć tylko
jeden wniosek w ramach określonego konkursu, co
ma szczególne znaczenie w przypadku występowania
zależności pomiędzy podmiotami.
Wdrażanie programu jest przewidziane na lata
2010–2013. Dofinansowanie można uzyskać w posta-
ci dotacji i pożyczek. Całkowita alokacja na dotacje
wynosi 200 mln zł (przyznanych ze środków pocho-
dzących z transakcji sprzedaży jednostek przyznanej
emisji albo innych środków NFOŚiGW) oraz poży-
czek inwestycyjnych – 300 mln zł (przyznawanych ze
środków własnych NFOŚiGW). Dofinansowanie w I
konkursie, którego nabór wniosków odbył się od 30
sierpnia do 28 września 2010 r., jest udzielane wy-
łącznie w formie dotacji ze środków zgromadzonych
na tzw. rachunku klimatycznym, do 30% kosztów
kwalifikowanych przedsięwzięcia. Kwota przeznaczo-
na na dotacje wyniosła 36 mln zł. Beneficjenci dodat-
kowo mogli wnioskować o pożyczkę do 45% kosztów
kwalifikowanych przedsięwzięcia. W przypadku gdy
dofinansowanie spełnia kryteria pomocy publicznej,
jest ono udzielane na następujących warunkach: do-
finansowanie w części przeznaczonej na prace przy-
gotowawcze (w tym koncepcje techniczne, studium
wykonalności, raport o oddziaływaniu na środowi-
sko) udzielane jest jako pomoc de minimis. Na pozo-
stałe koszty przydzielana jest pomoc zróżnicowana
regionalnie, udzielana zgodnie z warunkami okre-
ślonymi w rozporządzeniu w sprawie pomocy regio-
nalnej. Do NFOŚiGW wpłynęły 62 wnioski o dofinan-
sowanie w formie dotacji bądź dotacji z pożyczką na
łączną kwotę 573 mln zł, co wielokrotnie przekroczy-
są na rok bieżący i 2012. Dokładne daty kolejnych
naborów nie zostały jeszcze ustalone z uwagi na bar-
dzo dużą ilość wniosków do oceny. Należy zwrócić
uwagę, iż uruchomienie środków w kolejnych latach
zależy w dużej mierze od kwot pozyskanych ze sprze-
daży jednostek przyznanej emisji, które mają być
przeznaczone na realizację programu.
Kolejnym programem priorytetowym w ramach
NFOŚiGW, z którego można dofinansować biogazow-
nie w formie nisko oprocentowanego kredytu, jest
„Program dla przedsięwzięć w zakresie odnawial-
nych źródeł energii i obiektów wysokosprawnej koge-
neracji”, tzw. OZE i kogeneracja, część 1. Wśród wie-
lu rodzajów inwestycji, które mogą być dofinansowa-
ne w ramach programu, wymienione są także nastę-
pujące kategorie przedsięwzięć: inwestycje, których
rezultatem jest wytwarzanie energii elektrycznej lub
ciepła, z wykorzystaniem biogazu powstałego w pro-
cesach odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo
rozkładu szczątków roślinnych i zwierzęcych, oraz
inwestycje dotyczące budowy, rozbudowy lub przebu-
dowy instalacji do wytwarzania biogazu rolniczego
celem wprowadzania go do sieci gazowej dystrybucyj-
nej i bezpośredniej. Trzeci już nabór w ramach pro-
gramu OZE i kogeneracja został ogłoszony na prze-
łomie roku 2010/2011. Całkowita alokacja na pro-
gram na lata 2009–2012 została ustalona na 1,4 mld
zł. Zakończenie programu i realizacji płatności usta-
lono na grudzień 2015 r. Wsparcie w ramach progra-
mu udzielane jest w formie nisko oprocentowanej
pożyczki w wysokości od 4 do 50 mln zł, do wysokości
75% kosztów kwalifikowanych przedsięwzięcia. Do-
datkowo istnieje możliwość ewentualnego umorzenia
połowy wartości przyznanej pożyczki. Umorzenie po-
życzki zależy od rentowności przedsięwzięcia, jego
prawidłowej realizacji i osiągnięcia efektów środowi-
skowych przez inwestycję.
NFOŚiGW we współpracy z wojewódzkimi fundu-
szami ochrony środowiska i gospodarki wodnej wdra-
ża również „Program dla przedsięwzięć w zakresie
odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko-
sprawnej kogeneracji”, tzw. OZE i kogeneracja, część
2. Linią demarkacyjną jest całkowity koszt przedsię-
wzięcia, który musi zawierać się w kwocie od 0,5 do

10 mln zł. Budżet programu na lata 2011–2014 wy-
nosi 322 mln zł.
Ponadto w Programie Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 dokonano zmiany w zakresie
działania 311: Różnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej, polegającej na zwiększeniu poziomu
wsparcia na inwestycje związane z produkcją bioga-
zu rolniczego do poziomu 500 tys. zł. Powyższa zmia-
na została przekazana do Komisji Europejskiej w celu
jej zatwierdzenia.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na inter-
pelację pana posła Stanisława Steca.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie prawnych rozbieżności i ich
konsekwencji w niedawno uchwalonej
nowelizacji ustawy o transporcie drogowym
(20005)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., SPS-023-20005/11,
przekazujące interpelację posła Jana Kamińskiego
dotyczącą prawnych rozbieżności i ich konwencji
w obszarze niedawno uchwalonej ustawy o transpor-
cie publicznym, uprzejmie informuję.
1. W art. 19 ust. l ustawa przewiduje, że organi-
zator publicznego transportu zbiorowego dokonuje
wyboru operatora, m.in. w trybie ustawy z dnia 9
stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub
usługi (Dz. U. Nr 19, poz. 101, z późn. zm.), zwanej
dalej ustawą o koncesji.
Ustawa o koncesji natomiast wskazuje w art. 1,
że wynagrodzeniem koncesjonariusza, w przypadku
koncesji na usługi, jest tylko prawo do wykonywania
usług (w tym pobierania pożytków) albo takie prawo
wraz z płatnością koncesjodawcy. Płatność ta nie
może prowadzić do odzyskania całości nakładów po-
niesionych przez koncesjonariusza, związanych z wy-
konywaniem koncesji. Podstawową cechą koncesji
jest ponoszenie przez koncesjonariusza w zasadni-
czej części ryzyka ekonomicznego wykonywania kon-
cesji.
W celu zapewnienia koncesjonariuszowi ren-
towności wykonywanych usług (w omawianej
397
sprawie – operatorowi publicznego transportu zbio-
rowego świadczącemu usługi przewozowe użyteczno-
ści publicznej) podmiot ten powinien:
a) w odpowiednim stopniu mieć zapewnioną wy-
łączność na realizację tych usług (ograniczającą do-
stępność innych podmiotów w zakresie świadczonej
usługi celem zapewnienia odpowiedniej sytuacji eko-
nomicznej koncesjonariusza umożliwiającej mu osią-
ganie zysku) albo
b) ww. wyłączność wraz z płatnością ze strony
koncesjodawcy (organizatora publicznego transportu
zbiorowego).
Należy wyjaśnić, że projekt ustawy o publicznym
transporcie zbiorowym skierowany do rozpatrzenia
przez Radę Ministrów przewidywał możliwość przy-
znawania przez organizatorów publicznego transpor-
tu zbiorowego prawa wyłącznego w zakresie, w jakim
miało to być niezbędne do zapewnienia rentowności
bądź zapobieżenia zwiększeniu straty przewozów
niezbędnych dla zaspokojenia podstawowych potrzeb
przewozowych mieszkańców, czyli przewozów o cha-
rakterze użyteczności publicznej. Stosowne regulacje
uwzględniały przepisy rozporządzenia (WE) nr 1370/
2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23
października 2007 r. dotyczącego usług publicznych
w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasa-
żerskiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady
(EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70, które umoż-
liwia właściwym organom podjęcie decyzji o przyzna-
niu prawa wyłącznego w zamian za realizację zobo-
wiązań z tytułu świadczenia usług publicznych.
Jednakże na posiedzeniu w dniu 2 lutego 2010 r.
Rada Ministrów, uznając, że wolna konkurencja,
również w zakresie użyteczności publicznej, nie po-
winna być ograniczana takim instrumentem jak pra-
wo wyłączne, postanowiła o wykreśleniu z projektu
ustawy przepisów dotyczących tego prawa oraz o wpro-
wadzeniu zakazu jego przyznawania.
Podczas pierwszego etapu prac parlamentarnych
nad projektem ustawy, przed jego skierowaniem do
rozpatrzenia przez Senat RP, uwzględniając potrzebę
zapewnienia możliwości ochrony organizowanych
przede wszystkim przez samorządy przewozów przy
ograniczonych możliwościach ich finansowania, pod-
jęto decyzję o wykreśleniu ww. zakazu i wprowadze-
niu instrumentów, które miały zapewnić przejrzyste
zasady przyznawania prawa wyłącznego.
Dnia 26 listopada 2010 r. Sejm RP uchwalił usta-
wę o publicznym transporcie zbiorowym, która prze-
widywała możliwość przyznawania przez organiza-
torów prawa wyłącznego i skierował ją do rozpatrze-
nia przez Senat RP.
Podczas prac w Senacie RP do ustawy zgłoszone
zostały poprawki dotyczące m.in. wykreślenia z usta-
wy przepisów regulujących zagadnienia związane
z prawem wyłącznym. W sprawozdaniu Komisji Go-
spodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Tery-
torialnego i Administracji Państwowej z dnia 14
grudnia 2010 r. komisje przedstawiły Senatowi RP
wnioski, wśród których znalazły się te, odnoszące się
398
do instytucji prawa wyłącznego, w tym propozycja
przywrócenia przepisu z przedłożenia rządowego,
który wprowadził zakaz przyznawania przez organi-
zatorów przyznawania operatorom publicznego
transportu zbiorowego prawa wyłącznego, o którym
mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007.
Uchwałą z dnia 15 grudnia 2010 r. Senat RP po-
stanowił wprowadzić do ustawy o publicznym trans-
porcie zbiorowym ww. poprawki. Komisja Infrastruk-
tury w sprawozdaniu z dnia 16 grudnia 2010 r. doty-
czącym uchwały Senatu RP rekomendowała Sejmowi
RP przyjęcie m.in. poprawek odnoszących się do wy-
kreślenia przepisów regulujących kwestie związane
z prawem wyłącznym oraz przywrócenia zakazu
przyznawania tego prawa na terytorium RP.
Wyżej wymienione poprawki zostały przyjęte
przez Sejm RP na posiedzeniu w dniu 16 grudnia
2010 r., na którym ostatecznie uchwalono ustawę
o publicznym transporcie zbiorowym.
Mając na uwadze charakter koncesji oraz nie-
zbędne warunki, jakie należy zapewnić dla jej prawi-
dłowego funkcjonowania, należy stwierdzić, że z uwa-
gi na przewidziany w ustawie zakaz przyznawania
prawa wyłącznego podmiotom wykonującym przewo-
zy o charakterze użyteczności publicznej, w praktyce
tryb wyboru operatora publicznego transportu zbio-
rowego, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy,
prawdopodobnie nie będzie stosowany.
2. PKP InterCity SA podjęła działania na rzecz
zakupu nowego taboru do obsługi połączeń kolejo-
wych na trasie Gdynia – Warszawa – Kraków/Kato-
wice. Przetarg w trybie dialogu konkurencyjnego
został ogłoszony 6 sierpnia 2008 r. Ostateczny kształt
wymogów dotyczących taboru spółka określiła w dniu
25 sierpnia 2010 r. Do dnia 30 września 2010 r. wpły-
nęła tylko jedna oferta złożona przez konsorcjum Al-
stom Konstal SA oraz Alstom Ferroviaria S.p.A. Al-
stom złożył ofertę zgodną z warunkami przetargu
i zaproponował swój produkt, skład zespolony ETR610
New Pendolino Cisalpino. Spółka planuje sfinanso-
wanie zakupu ze środków pozyskanych z kredytu
udzielonego przez Europejski Bank Inwestycyjny
(50%) oraz ze środków Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” (50%).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie działalności
Urzędu Transportu Kolejowego (20006)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego (SPS-
-023-20006/11, z dnia 18 stycznia 2011 r.) w sprawie
działalności Urzędu Transportu Kolejowego, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Jednym z następstw implementacji przepisów
wspólnotowych dotyczących sektora kolejowego są
nakładane na regulatora rynku kolejowego w Polsce,
jakim jest prezes Urzędu Transportu Kolejowego
(UTK), nowe obowiązki, w związku z czym podejmo-
wane są działania ukierunkowane na usprawnienie
funkcjonowania UTK. Przygotowując projekty ak-
tów prawnych implementujących przepisy tzw. III
pakietu kolejowego, Ministerstwo Infrastruktury
każdorazowo dokonuje oceny skutków wprowadzenia
danej regulacji będącej integralną częścią projektów
ustaw przekazywanych do Sejmu RP.
Uprzejmie informuję, że w związku z przepisami
ustawy z dnia 25 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy
o transporcie kolejowym (Dz. U. Nr 214, poz. 1658)
wdrażającej przepisy:
— rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r.
dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu
kolejowym (Dz. Urz. UE L 315 z 3.12.2007, str. 14),
— dyrektywy 2007/58/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. zmie-
niającej dyrektywę Rady 91/440/EWG w sprawie roz-
woju kolei wspólnotowych oraz dyrektywę 2001/14/
WE w sprawie alokacji zdolności przepustowej infra-
struktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowa-
nie infrastruktury kolejowej (Dz. Urz. UE L 315
z 3.12.2007, str. 51) oraz
— dyrektywy 2007/59/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w spra-
wie przyznawania uprawnień maszynistom prowa-
dzącym lokomotywy i pociągi w obrębie systemu ko-
lejowego Wspólnoty (Dz. Urz. UE L 315 z 3.12.2007,
str. 44) oraz
nałożeniem na UTK nowych zadań wskazano na
potrzebę m.in. wzmocnienia kadrowego tego urzędu
o 75 etatów. Ponadto w związku z utworzeniem cen-
trum informatycznego wskazano na potrzebę prze-
znaczenia środków finansowych na zakup sprzętu
informatycznego i oprogramowania.
Obecnie przedmiotem prac Ministerstwa Infra-
struktury jest projekt nowelizacji ustawy z dnia 28
marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 16, poz. 94, z późn. zm.) wdrażający przepisy:

— dyrektywy 2008/57/WE z dnia 17 czerwca 2008 r.
w sprawie interoperacyjności systemu kolei we Wspól-
nocie (Dz. Urz. UE L 191 z 18.07.2008, str. 1),
— dyrektywy 2008/110/WE z dnia 16 grudnia
2008 r. zmieniającej dyrektywę 2004/49/WE w spra-
wie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych – dyrekty-
wę w sprawie bezpieczeństwa kolei (Dz. Urz. UE L
345 z 23.12.2008, str. 62) oraz
— dyrektywy 2009/131/WE z dnia 16 październi-
ka 2009 r. zmieniającej załącznik VII do dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/57/WE w spra-
wie interoperacyjności systemu kolei we Wspólnocie
(Dz. Urz. UE L 273 z 17.10.2009, str. 12),
w którym również uwzględniono skutki finanso-
we wejścia w życie projektowanych przepisów na
funkcjonowanie UTK.
Z tego względu, że rozwiązania zawarte w projek-
cie nowelizacji ww. ustawy powodują rozszerzenie
zadań prezesa UTK w zakresie wydawania i cofania
certyfikatów podmiotom odpowiedzialnym za utrzy-
manie wagonów towarowych (ECM) oraz uszczegó-
ławiają zadania dotyczące prowadzenia krajowego
rejestru pojazdów kolejowych, uwzględniono potrze-
bę zwiększenia zatrudnienia w UTK o 6 osób posia-
dających wiedzę w zakresie systemów zarządzania,
wiedzę ekspercką w zakresie pojazdów kolejowych
i ich eksploatacji, a także znajomość i doświadczenie
z zakresu certyfikacji, diagnostyki i technologii na-
prawczych taboru kolejowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że podjęte zo-
stały prace nad nowelizacją przepisów ustawy z dnia
28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym w zakresie
wzmocnienia i poszerzenia kompetencji prezesa
UTK, w szczególności w zakresie zwiększenia kon-
troli nad funkcjonowaniem rynku kolejowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zapewnienia wkładu krajowego
w pozyskaniu środków unijnych w inwestycjach
i modernizacjach realizowanych
przez PKP PLK (20007)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Jana Kamińskiego, posła na Sejm RP,
w sprawie kredytu przeznaczonego na wkład krajowy
projektów realizowanych z udziałem środków unij-
399
nych na inwestycje kolejowe w ramach Funduszu
Spójności przedstawiam poniższe informacje.
Minister infrastruktury podjął szereg inicjatyw
zmierzających do zbilansowania projektów PKP PLK
SA realizowanych w ramach PO IiŚ. W szczególności
podjął on kroki zmierzające do zaciągnięcia gwaran-
towanego przez Skarb Państwa kredytu z przezna-
czeniem na sfinansowanie wydatków niekwalifiko-
wanych oraz przejściowe finansowanie wydatków
kwalifikowanych projektów PKP PLK SA realizowa-
nych w ramach PO IiŚ, jak również wystąpił do mi-
nistra finansów o wydanie decyzji o zapewnieniu fi-
nansowania projektów z rezerwy celowej budżetu
państwa, umożliwiających zgodnie z obowiązującym
prawem zawarcie umów z wykonawcami wybranymi
w trybie ustawy Prawo zamówień publicznych.
W celu umożliwienia zaciągnięcia projektowane-
go kredytu minister przekazał do uzgodnień między-
resortowych projekt założeń ustawy o zmianie usta-
wy o Funduszu Kolejowym oraz ustawy o poręcze-
niach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Pań-
stwa oraz niektóre osoby prawne. W chwili obecnej
prowadzone są szczegółowe rozmowy z Minister-
stwem Finansów związane z możliwością zaciągnię-
cia przedmiotowego kredytu.
Ponadto Ministerstwo Infrastruktury wystąpiło
do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego z propozycją
zmiany rozporządzenia ministra rozwoju regional-
nego z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie warunków
i trybu udzielania i rozliczania zaliczek oraz zakresu
i terminów składania wniosków o płatność w ramach
programów finansowanych z udziałem środków eu-
ropejskich celem uelastycznienia systemu przekazy-
wania PKP PLK zaliczek z CUPT. Zmiana rozporzą-
dzenia zapewni większą skuteczność wykorzystania
tego instrumentu w finansowaniu inwestycji kolejo-
wych (środki w ramach wkładu krajowego i prefinan-
sowanie w zakresie wkładu UE).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie wsparcia społeczności polskiej
na Litwie (20008)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Kamińskiego (pismo
nr SPS-023-20008/11 z dnia 19 stycznia br.) w spra-
400
wie wsparcia społeczności polskiej na Litwie pragnę
poinformować, że rząd polski dysponuje szczegółową
wiedzą na temat problemów, z jakimi borykają się
Polacy na Litwie, i stanowczo domaga się realizacji
ich praw wynikających zarówno z traktatu między
RP i RL o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej
współpracy z 26 kwietnia 1994 r., innych umów dwu-
stronnych oraz międzynarodowych aktów prawnych,
w szczególności Konwencji ramowej Rady Europy
o ochronie mniejszości narodowych.
Na temat istniejących problemów i sposobów ich
przezwyciężenia prowadzone są rozmowy polityczne
na wszystkich szczeblach, począwszy od najwyższego
– między władzami Polski i Litwy. Na tej drodze po-
szukiwane są rozwiązania systemowe, które mają za
zadanie uregulowanie trudnych i spornych kwestii.
W dążeniu do zachowania praw Polaków zamieszka-
łych na Litwie wsparcie okazuje także Ambasada RP
w Wilnie.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, podobnie jak
przedstawiciele mniejszości polskiej na Litwie, zanie-
pokojone jest kolejnymi poważnymi zagrożeniami dla
polskiej oświaty w tym kraju, jakie zawarte zostały
w opracowywanym nowym projekcie ustawy o oświa-
cie. Reforma szkolnictwa nie uwzględnia specyfiki
mniejszości narodowych – ich potrzeb i możliwości
– i stanowi przez to istotne zagrożenie dla mniejszo-
ści polskiej. Strategię naszych działań chroniących
i wspierających także w przyszłości polskie szkolnic-
two na Litwie można najkrócej określić jako przeciw-
działanie planowanym, niekorzystnym dla mniejszo-
ści zmianom i organizowanie wszechstronnej możli-
wej pomocy. Rozumiejąc konieczność modernizują-
cych zmian systemu oświaty, staramy się przekonać
stronę litewską o konieczności zapewnienia oświacie
mniejszości narodowych szczególnych praw. Przypo-
minamy także, że taki obowiązek nakłada na Litwę
Konwencja ramowa RE o ochronie mniejszości naro-
dowych i polsko-litewski traktat z 1994 r. Świadome
znaczenia istniejącej sytuacji Ministerstwo Spraw
Zagranicznych podejmuje wiele działań. Polska pla-
cówka dyplomatyczno-konsularna w Wilnie pozosta-
je w stałym kontakcie zarówno ze Stowarzyszeniem
Nauczycieli Szkół Polskich „Polska Macierz Szkol-
na”, jak i władzami samorządów i dyrektorami wielu
szkół polskich, a także z Akcją Wyborczą Polaków na
Litwie i Związkiem Polaków na Litwie, które to gre-
mium działaczy polskich najlepiej zna coraz trudniej-
szą sytuację oświaty i podejmuje wewnątrz litewskie-
go państwa próby zapobieżenia zagrożeniom. Podej-
mowane są intensywne działania na wszystkich
szczeblach władzy rządowej.
W nawiązaniu do pytania postawionego przez
pana posła chciałbym przedstawić działania, jakie
rząd RP, w tym zwłaszcza resort spraw zagranicz-
nych, podejmował jeszcze zanim znowelizowana usta-
wa wejdzie w życie. Problemy polskiej mniejszości na
Litwie były poruszane przez ministra R. Sikorskiego
w kontaktach z jego litewskim odpowiednikiem.
W liście do ministra spraw zagranicznych Republiki
Litewskiej A. Ažubalisa została zwrócona uwaga na
poważnie obciążające stosunki polsko-litewskie skut-
ki traktowania przez władze litewskie polskiej mniej-
szości. Temat polskiej oświaty na Litwie pojawił się
także 14 czerwca 2010 r. w bezpośredniej rozmowie
z ministrem A. Ažubalisem w trakcie spotkania w Luk-
semburgu. W ramach prowadzonych dalszych dzia-
łań w dniu 21 czerwca 2010 r. do MSZ wezwany zo-
stał ambasador Republiki Litewskiej w Warszawie,
gdzie została mu wręczona, utrzymana w stanow-
czym tonie, nota protestacyjna zawierająca naszą
krytyczną ocenę sytuacji. Premier D. Tusk podniósł
temat polskiej oświaty w czasie rozmowy w Brukseli
z prezydent RL p. D. Grybauskaite w dniu 18 czerw-
ca 2010 r. O głównych problemach Polaków na Litwie
prezydent B. Komorowski rozmawiał z prezydent Li-
twy w trakcie uroczystości z okazji 600-lecia bitwy
pod Grunwaldem. Temat oświaty polskiej na Litwie
pojawił się także w kolejnej rozmowie pana prezyden-
ta z prezydent D. Grybauskaite w dniu 19 sierpnia
2010 r. Z uwagi na fakt, że sprawa ta związana jest
ze stanowieniem prawa, jeszcze w czerwcu 2010 r. Mi-
nisterstwo Spraw Zagranicznych wystąpiło do ówcze-
snego marszałka Sejmu i wicemarszałek E. Kierz-
kowskiej, współprzewodniczącej Zgromadzenia Par-
lamentarnego Sejmu i Senatu RP oraz Sejmu RL,
z prośbą o przekazanie ich litewskim odpowiednikom
naszego zaniepokojenia kierunkiem działań parla-
mentu litewskiego. Dodatkowym uzasadnieniem li-
stów kierownictwa polskiego Sejmu jest fakt, iż to
Zgromadzenie Parlamentarne ustaliło istotną dla
stosunków wzajemnych i sytuacji mniejszości naro-
dowych zasadę, że nowe regulacje prawne nie mogą
pogarszać sytuacji mniejszości narodowych. Zanie-
pokojenie możliwością wprowadzenia zmian w usta-
wie oświatowej zostało wyrażone w bardzo katego-
rycznej formie w nocie MSZ przekazanej stronie li-
tewskiej 15 grudnia 2010 r.
Obserwujemy, że strona litewska dostrzegła kon-
sekwentną reakcję władz polskich, organizacji pol-
skich na Litwie, a także rodziców dzieci w wieku
szkolnym. Jest to kolejny mocny sygnał pod adresem
władz Republiki Litewskiej, aby w swoich działa-
niach w pełni uwzględniały rozwiązania i standardy
przyjęte w krajach Unii Europejskiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r.
o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych oraz ustawy Prawo bankowe
(20010)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 19 stycznia 201l r., znak: SPS-023-20010/11,
dotyczące interpelacji pana posła Jana Kamińskiego
z dnia 5 stycznia 201l r., znak: GS-023-20010/11,
w sprawie ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz
ustawy Prawo bankowe uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Ustawą z dniu 24 kwietnia 2009 r. o zmianie usta-
wy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy
Prawo bankowe (Dz. U. Nr 71, poz. 609) zostały
wprowadzone przepisy regulujące zasady umarzania
oraz zaliczania lub zwrotu należności z tytułu skła-
dek za osoby podlegające obowiązkowo ubezpiecze-
niom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu
z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności lub
współpracy przy tej działalności bądź bycia wspólni-
kiem spółki cywilnej (w przypadku nieposiadania
wpisu do ewidencji działalności) i jednocześnie pobie-
rające zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości
zasiłku macierzyńskiego albo przebywające na urlo-
pie wychowawczym w okresie od 1 stycznia 1999 r.
do 31 sierpnia 2009 r.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych na ich podsta-
wie był uprawniony – w zakresie przewidzianym wy-
żej powołaną ustawą – do umarzania należności
z tytułu opłaconych lub nieopłaconych za te osoby
składek. Osoby zainteresowane wnioski w tej sprawie
mogły składać w okresie od 1września 2009 r. do 1 wrze-
śnia 2010 r. Terenowe jednostki organizacyjne ZUS
– zgodnie z informacją przekazaną przez członka Za-
rządu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – obecnie
kończą ich rozpatrywanie (bądź wydane decyzje
umorzeniowe są w trakcie uprawomocnienia). ZUS
nie mógł natomiast nie wdrażać działań zmierzają-
cych do odzyskania nieopłaconych należności z tytu-
łu składek na Fundusz Pracy, nieobjętych działaniem
powołanej wyżej ustawy.
Jednakże w grudniu 2010 r., biorąc pod uwagę
końcowy etap prowadzonych w Sejmie prac legisla-
cyjnych nad wprowadzeniem zmian umożliwiających
umorzenie tych należności za osoby, które w okresie
przebywania na urlopie wychowawczym równocze-
śnie prowadziły pozarolniczą działalność lub współ-
pracowały przy tej działalności. Członek Zarządu
ZUS zalecił terenowym jednostkom organizacyjnym
zakładu wstrzymanie i niepodejmowanie kolejnych
działań związanych z ich odzyskiwaniem.
Ponadto, zgodnie z informacją przekazaną przez
członka Zarządu ZUS, zakład przygotowuje się do
401
realizacji postanowień art. 8 i 9 ustawy z dnia 16
grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1725), tj. do przyj-
mowania i rozpatrywania, począwszy od lutego 2011 r.,
wniosków o umorzenie należności z tytułu składek
na Fundusz Pracy za osoby, które w okresie od 1 stycz-
nia 1999 r. do 31 sierpnia 2009 r. podlegały obowiąz-
kowi ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzenia
pozarolniczej działalności lub współpracy przy tej
działalności, równocześnie przebywając na urlopie
wychowawczym z innego tytułu. Umorzeniem tym,
zgodnie z treścią ustawy, będą mogły zostać objęte
nieopłacone należności z tytułu składek na Fundusz
Pracy, a w przypadku opłacenia tych należności po
terminie – wyłącznie odsetki za zwłokę. O takiej
możliwości i procedurach z tym związanych Zakład
Ubezpieczeń Społecznych informuje na swojej stronie
internetowej www.zus.pl w zakładce: Bieżące wyja-
śnienia komórek merytorycznych zakładu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie możliwości wprowadzenia
do katalogu rozmów dyplomatycznych
między Polską a USA tematu dotyczącego
zmiany amerykańskich przepisów imigracyjnych,
które umożliwiają rozdzielanie na stałe rodzin
cudzoziemców, w tym Polaków (20011)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Roberta Tyszkiewicza (pismo
nr SPS-023-20011/11 z dnia 19 stycznia br.) w spra-
wie możliwości wprowadzenia do katalogu rozmów
dyplomatycznych między Polską i USA tematu zmia-
ny amerykańskich przepisów imigracyjnych, które
umożliwiają rozdzielenie na stałe rodzin cudzoziem-
ców, w tym Polaków, uprzejmie informuję.
Zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami w sto-
sunkach międzynarodowych, sprawy związane z pra-
wem wjazdu i pobytu na terytorium danego kraju
należą do wyłącznej, wewnętrznej kompetencji pań-
stwa przyjmującego. Na suwerenne decyzje można
wpływać, używając argumentacji prawnej, humani-
tarnej, bądź odwoływać się do istniejących zobowią-
zań międzynarodowych. Możliwość taką daje np. Ame-
rykańska Konwencja Praw Człowieka (American
Convention on Human Rights), której artykuł 17.1
402
mówi że „rodzina jest naturalną i podstawową, zbio-
rową komórką społeczeństwa i jest uprawniona do
ochrony ze strony społeczeństwa i państwa”.
Kwestia reformy przepisów imigracyjnych należy
w USA do zagadnień silnie upolitycznionych. W la-
tach 2005–2010 kontrowersje między zwolennikami
i przeciwnikami zmian w obowiązującym ustawo-
dawstwie doprowadziły do niepowodzenia ponawia-
nych wysiłków (m.in. projekty ustaw zgłaszane przez
senatorów E. Kennedy’ego i J. McCaina) na rzecz
uchwalenia legislacji dotyczącej statusu osób przeby-
wających nielegalnie w USA oraz modyfikacji pozo-
stałych przepisów imigracyjnych. Społeczeństwo
amerykańskie pozostaje podzielone w tej sprawie,
podobnie jak politycy i przedstawiciele Kongresu.
Losy Polaków o nieuregulowanym statusie w Sta-
nach Zjednoczonych nie są obojętne władzom pol-
skim. Polskie placówki konsularne na bieżąco moni-
torują wszelkie aspekty dotyczące uregulowań w miej-
scowym prawie imigracyjnym, szczególnie odnoszące
się bezpośrednio do obywateli naszego kraju. Zada-
niem władz Rzeczypospolitej Polskiej pozostaje do-
pilnowanie, by przepisy kraju urzędowania nie były
dyskryminujące wobec obywateli polskich oraz by
byli oni traktowani w USA jak przedstawiciele in-
nych narodowości.
Obowiązujące przepisy imigracyjne stosuje się
wobec wszystkich imigrantów jednakowo. Sytuacja,
w której dochodzi do dzielenia rodzin, jak w opisa-
nym w interpelacji przypadku, jest częstym zjawi-
skiem i obejmuje przypuszczalnie tysiące rodzin nie-
legalnych imigrantów, głownie z Ameryki Południo-
wej. Analogicznych przypadków dotyczących obywa-
teli polskich było najwyżej kilka na przestrzeni ostat-
nich lat.
Brak sprzyjającej regulacji prawnej w tym zakre-
sie nie wyklucza możliwości podejmowania próby
uregulowania pobytu legalnymi środkami. Nie za-
wsze jednak posiadanie miejsca zamieszkania, uro-
dzenie dziecka czy poczynione inwestycje, np. zakup
domu, stanowią wystarczającą podstawę do zalegali-
zowania pobytu przez cudzoziemców pozostających
od wielu lat nielegalnie na terenie USA.
Imigranci, którzy decydują się na przeniesienie
ośrodka życiowego do Stanów Zjednoczonych pomimo
braku uregulowanego prawa pobytu, muszą liczyć się
z konsekwencjami. Polskie placówki konsularne na
terenie Stanów Zjednoczonych w ramach posiadanych
możliwości udzielają każdorazowo wsparcia obywate-
lom polskim potrzebującym pomocy.
Każda tego typu sprawa dotycząca polskich ro-
dzin świadomie podejmujących ryzyko wieloletniego
nieuregulowanego pobytu na terenie Stanów Zjedno-
czonych jest traktowana przez polskie placówki kon-
sularne z należną uwagą i w indywidualny sposób.
Działania podejmowane przez konsula obejmują: na-
wiązanie kontaktu ze służbami imigracyjnymi i za-
trzymanym obywatelem w celu pozyskania informa-
cji, czy osoba zatrzymana korzysta w pełni z przysłu-
gujących mu praw do obrony oraz czy nie jest dyskry-
minowana; kontakt z rodziną zatrzymanego i adwo-
katem prowadzącym sprawę, z którym konsultowany
jest zakres możliwej pomocy placówki konsularnej;
wsparcie działań adwokata pisemną interwencją,
np. o zwolnienie z aresztu.
Tego typu działania podjęte zostały w styczniu br.
przez Konsulat Generalny RP w Nowym Jorku wo-
bec procedury deportacyjnej małżeństwa obywateli
polskich B. C. i W. K. przebywających od kilkunastu
lat nielegalnie na terenie USA. W. K. został umiesz-
czony w areszcie, a jego żona, która jest w dziewiątym
miesiącu ciąży i opiekuje się ich 5-letnim synem,
oczekuje na deportację po urodzeniu dziecka. Konsu-
lat, we współpracy z wynajętym przez rodzinę adwo-
katem, zaapelował do władz imigracyjnych o zwol-
nienie zatrzymanego, powołując się na względy hu-
manitarne i skomplikowaną sytuację rodzinną.
Nielegalna imigracja jest jednym z poważniej-
szych problemów dla rządu Stanów Zjednoczonych,
kraju, w którym według statystyk przebywa niele-
galnie ok. 12 milionów osób. Stąd stanowcze działa-
nia służb imigracyjnych w odniesieniu do osób o nie-
uregulowanym charakterze pobytu, a w następstwie
wysoka liczba deportacji, łącznie z najbardziej dra-
stycznymi przypadkami skutkującymi rozdzielaniem
rodzin. Niewielka, na szczęście, skala tego zjawiska
dotycząca polskich rodzin powoduje, że nie stanowi
ono głównego przedmiotu rozmów ze stroną amery-
kańską. Podejmowana jest ona jednak w indywidu-
alnych przypadkach, w których interwencja uzasad-
niona jest względami humanitarnymi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie remontu obwodnicy miasta
Krasnegostawu w ciągu drogi S17 (20012)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Mariusza Grada, przekazanej przy
piśmie z dnia 19 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-
-20012/11, w sprawie remontu obwodnicy Krasnego-
stawu w ciągu drogi ekspresowej S17 przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Resort infrastruktury prowadzi systematyczne
działania w celu przygotowania do budowy drogi eks-
presowej S17. Zgodnie z zatwierdzonym uchwałą

Rady Ministrów w dniu 25 stycznia 2011 r. „Progra-
mem budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” bu-
dowę drogi ekspresowej S17 na odcinku Piaski – Hre-
benne, w ciągu którego znajduje się obwodnica Kra-
snegostawu, ze względu na ograniczone możliwości
finansowe państwa, ujęto w załączniku nr 2 (lista
zadań, których realizacja przewidywana jest po roku
2013). Zrealizowanie zadania będzie możliwe pod wa-
runkiem zapewnienia niezbędnych środków finanso-
wych oraz uzyskania stosownych decyzji administra-
cyjnych.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu bę-
dzie stanowiła lista zadań wskazanych w załączniku
nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań pole-
gających na obejściach miejscowości wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finanso-
wej będzie wielkość wsparcia projektów drogowych
przez UE w ramach perspektywy finansowej 2014–
–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie postępów w realizacji budowy
obwodnicy miasta Frampola (20013)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20013/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Mariusza Grada w sprawie postępów w realizacji bu-
dowy obwodnicy miasta Frampola, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Budowa obwodnicy Frampola na
drodze nr 74” została ujęta w załączniku 1 do „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
zawierającym inwestycje, których realizacja rozpocz-
nie się do 2013 r.
403
Aktualnie przedmiotowa inwestycja znajduje się
na etapie postępowania przetargowego na wybór wy-
konawcy robót. Dnia 29 kwietnia 2010 r. została wy-
dana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację inwestycji, której uzyskanie stwo-
rzyło formalnoprawne możliwości realizacji dalszych
faz procesu przygotowania inwestycji. Natomiast
dnia 10 listopada 2010 r. została wydana decyzja o ze-
zwoleniu na realizację inwestycji (ZRID). Przewidy-
wane lata realizacji przedmiotowego zadania to 2011–
–2012.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż resort infra-
struktury dokłada wszelkich starań, aby realizacja
ww. inwestycji przebiegła szybko i sprawnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie dopłat dla rolników uprawiających
tytoń i chmiel (20014)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Mariusza Grada dotyczącej
sytuacji na rynkach chmielu i tytoniu, przekazanej
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-023-20014/11, wyjaśniam, co następuje.
Resort rolnictwa, w zakresie swoich kompeten-
cji, na bieżąco monitoruje sytuację na rynkach
chmielu i tytoniu. Lubelszczyzna jest największym
krajowym zagłębiem produkcji szyszek chmielowych
oraz surowca tytoniowego. Średnia powierzchnia
uprawy chmielu w gospodarstwach zajmujących się
tą uprawą wynosi 2 ha, natomiast w gospodar-
stwach rolnych prowadzących uprawy tytoniu po-
wierzchnia ta jest jeszcze mniejsza i wynosi 1,2 ha.
W województwie lubelskim w gospodarstwach pro-
wadzących plantacje chmielu średnia powierzchnia
tych plantacji to ok. 1,31 ha. Przy tak niedużych
powierzchniach uprawy istnieją niewielkie możli-
wości redukcji kosztów i wzrostu opłacalności pro-
dukcji. Alternatywą dla tych gospodarstw może być
łączenie się w ramach spółdzielni lub grup produ-
centów w celu koncentracji podaży oraz wspólnego
zakupu i użytkowania maszyn i środków produkcji.
Rynek chmielu
Polska jest trzecim producentem chmielu w Eu-
ropie. Krajowa powierzchnia uprawy w 2010 r. wy-
404
nosiła 1866 ha i była o 300 ha mniejsza w porówna-
niu do 2009 r. Ponad 400 ha upraw, przede wszyst-
kim na Lubelszczyźnie, zostało zalanych przez po-
wódź. Wiele z nich uległo trwałemu zniszczeniu.
W konsekwencji powierzchnia uprawy spadła o 14%.
W 2009 r. odnotowano rekordowe zbiory w wyso-
kości 3,69 tys. ton, jednakże w związku ze spadkiem
popytu i brakiem zabezpieczenia produkcji umowami
kontraktacji sprzedane zostało 2,6 tys. ton surowca,
co stanowi 72,1% zbiorów. W 2010 r. na wysokość
plonu miały wpływ niekorzystne warunki pogodowe.
Zgodnie z danymi GIJHARS do końca stycznia 2011 r.
do certyfikacji zgłoszono 1856 ton szyszek ze zbioru
2010 r. Szacuje się, że wolumen ten zostanie skupiony
w całości. W Polsce jedynie ok. 30% chmielu produ-
kowane jest na podstawie umów kontraktacji, pozo-
stała część produkowana jest na wolny rynek, cha-
rakteryzujący się dużą zmiennością cen w poszcze-
gólnych sezonach. Aktualne ceny kontraktacyjne na
chmiel ze zbiorów 2010 r. są zbliżone do cen z 2009 r.
i wynoszą ok. 12 zł/kg.
Mając na uwadze trudną sytuację na rynku
chmielu, resort rolnictwa zorganizował szereg spo-
tkań z przedstawicielami branży, podczas których przed-
siębiorstwa piwowarskie zachęcane były do większe-
go zainteresowania polskim chmielem, a plantatorzy
– do tworzenia silnych organizacji reprezentujących
interesy producentów chmielu oraz do zabezpiecza-
nia produkcji kontraktami. W opinii resortu stworze-
nie skonsolidowanych struktur zarówno po stronie
producentów chmielu, jak też podmiotów przetwór-
czych jest kluczowym warunkiem wzmocnienia po-
zycji marketingowej całego sektora polskiego chmie-
larstwa. Część spotkań poświęcono wypracowaniu
standardowej umowy kontraktacji. Efektem ww. prac
było opracowanie i zamieszczenie na stronach resor-
tu satysfakcjonującego dla obydwu stron standardo-
wego wzoru wieloletniej umowy kontraktacji chmie-
lu. Spotkania zorganizowano w dniach 13 stycznia,
5 i 15 lutego, 2 i 24 marca, 6 lipca, 13 i 28 paździer-
nika oraz 20 grudnia 2010 r. i w dniu 26 stycznia
2011 r. i będą one nadal kontynuowane w bieżącym
roku.
Wsparcie na rynku chmielu
Zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej w Polsce
realizowane są przepisy w zakresie wspólnej organi-
zacji rynku chmielu, jakimi są certyfikacja chmielu
i produktów chmielowych, rejonizacja upraw tego su-
rowca oraz system wsparcia dla producentów chmie-
lu (płatności obszarowe).
W zakresie wsparcia produkcji chmielu polscy
producenci, poza finansowaną ze środków unijnych
jednolitą płatnością obszarową (JPO), otrzymują
również pochodzące z budżetu krajowego płatności
uzupełniające.
Należy zaznaczyć, że krajowi plantatorzy otrzy-
mują nieprzerwanie od 2004 r. dodatkowe wsparcie
dzięki zastosowaniu krajowych uzupełniających płat-
ności bezpośrednich. W ramach tego wsparcia Agen-
cja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zreali-
zowała wypłaty w wysokości odpowiednio: w 2004 r.
– 2,28 mln zł; w 2005 r. – 1,97 mln zł; w 2006 r. – 2,14
mln zł; w 2007 r. – 2,15 mln zł, w 2008 r. – 2,16 mln zł,
w 2009 r. – 2,98 mln zł.
Począwszy od 2010 r., płatności uzupełniające
w sektorze chmielu realizowane są w Polsce jedynie
w formie płatności niezwiązanej z produkcją. Stawka
jednolitej płatności obszarowej w 2010 r. wynosiła
562,09 zł/ha, natomiast krajowych płatności uzupeł-
niających – 1420,07 zł/ha.
Utrzymanie wsparcia w sektorze chmielu na ak-
tualnie obowiązujących zasadach możliwe jest rów-
nież w kolejnych latach, tj. 2011 i 2012. Łączna wy-
sokość przedmiotowej pomocy (razem z JPO) dla
sektora chmielu może osiągnąć poziom ok. 1 mln
euro rocznie.
Podkreślenia wymaga fakt, że pomimo iż stoso-
wanie ww. wsparcia krajowego w maksymalnej wy-
sokości nie jest obowiązkowe dla państw członkow-
skich, Polska stosuje tę formę pomocy na najwyż-
szym, dopuszczonym Traktatem o przystąpieniu
Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, po-
ziomie. Również przy określaniu wysokości stawki
płatności niezwiązanej do chmielu w latach 2011–
–2012 resort rolnictwa będzie się opowiadał za utrzy-
maniem maksymalnego poziomu tej stawki.
Dodatkowo w 2010 r., w celu wsparcia gospo-
darstw chmielarskich, które w związku ze spadkiem
popytu na chmiel borykały się z problemami ze zby-
tem tego surowca, resort rolnictwa uruchomił pomoc
de minimis. Pomoc przysługiwała gospodarstwom,
które w 2008 r. lub 2009 r. otrzymały płatność uzu-
pełniającą do powierzchni uprawy chmielu. Stawka
pomocy finansowanej ze środków krajowych wynosi-
ła 14 tys. zł na 1 ha powierzchni uprawy. Jednocze-
śnie łączna wysokość pomocy dla jednego producen-
ta chmielu nie mogła przekroczyć równowartości 7,5
tys. euro dla jednego rolnika w okresie kolejnych
trzech lat obrotowych. Pomoc była udzielana na pod-
stawie wniosków składanych w biurze powiatowym
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
w terminie do dnia 31 lipca 2010 r. Wsparcie to zo-
stało wypłacone 1083 plantatorom na łączną kwotę
22 238,92 tys. zł.
Rynek tytoniu
Polska jest drugim po Włoszech producentem su-
rowca tytoniowego w Unii Europejskiej. Uprawą ty-
toniu zajmuje się ok. 14,3 tys. plantatorów, z tego
90% (12,8 tys.) jest zrzeszone w 10 grupach produ-
centów. Specyfiką tej uprawy w naszym kraju jest jej
wysoka pracochłonność, niski stopień zmechanizo-
wania i duży udział pracy ręcznej.
W 2010 r. zakontraktowano 49,4 tys. ton tytoniu
– o 1,3 tys. ton mniej niż w roku 2009 (50,7 tys.
ton). Zbiory surowca tytoniowego wyprodukowa-
nego w 2009 r. wyniosły ok. 43,8 tys. ton. Ze względu
na niekorzystne warunki pogodowe część upraw
ucierpiała z powodu zalania i podtopienia. Wstępnie
szacuje się, że zbiory z 2010 r. mogą być do 30% niższe
od kontraktacji, tj. mogą wynieść ok. 34,6–37 tys.

ton. Oznaczałoby to spadek w porównaniu do wiel-
kości produkcji z 2009 r. o ok. 6,7–9,2 tys. ton.
Powierzchnia uprawy tytoniu w 2009 r. i 2010 r.
zajmowała ok. 16,8 tys. ha. Szacuje się, że w 2011 r.
powierzchnia ta może ulec niewielkiemu obniżeniu.
Ceny skupu tytoniu z roku zbioru 2010 kształtują
się w umowach na uprawę w zależności od klasy,
w granicach: 3,50–10,00 zł/kg tytoniu jasnego typu
Yirginia; 4,00– 7,00 zł/kg tytoniu jasnego typu Bur-
ley; 3,00–6,00 zł/kg tytoniu ciemnego z gr. III i 1,00–
–6,00 zł/kg tytoniu ciemnego typu Kentucky (z gr.
IV). Szacuje się, że w związku ze wzrostem cen za
surowiec oraz zmniejszeniem liczby grup jakościo-
wych średnie ceny skupu tytoniu w 2010 r. zwiększy-
ły się o ok. 60% w porównaniu do 2009 r.
Wsparcie na rynku tytoniu
Zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej dotyczą-
cymi rynku tytoniu w Polsce przyznawana jest jed-
nolita płatność obszarowa oraz krajowe płatności
uzupełniające.
Poziom wsparcia kierowanego do tego sektora
produkcji był zawsze bardzo wysoki. W ramach płat-
ności uzupełniających Agencja Rynku Rolnego zre-
alizowała wypłaty w wysokości: w 2004 r. – 145,3 mln
zł, w 2005 r. – 201,3 mln zł, w 2006 r. – 263,2 mln zł,
w 2007 r. – 268,9 mln zł, w 2008 r. – 276,1 mln zł,
w 2009 r. – 386,2 mln zł.
Zgodnie z ustaleniami II etapu reformy wspólnej
polityki rolnej z 2003 r., po okresie przejściowym koń-
czącym się w 2009 r., wypłacane dotychczas w formie
związanej i niezwiązanej z produkcją płatności w sek-
torze tytoniu musiały zostać w całości oddzielone od
produkcji. Zatem, począwszy od 2010 r., wsparcie na
rynku tytoniu wypłacane jest jedynie w formie płat-
ności niezwiązanej i, podobnie jak i w innych pań-
stwach członkowskich, w których uprawiany jest ty-
toń, nie może przekroczyć 50% kwoty płatności sto-
sowanej w państwach UE-15 na dzień 30 kwietnia
2004 r.
W 2010 r. krajowym producentom surowca tyto-
niowego, oprócz jednolitej płatności obszarowej
w wysokości 562,09 zł/ha, przysługiwały krajowe
płatności uzupełniające w formie niezwiązanej z pro-
dukcją. Wysokość tego wsparcia w 2010 r. wyniosła
ok. 49 mln euro (196,3 mln zł), a łącznie z JPO – ok.
52 mln euro.
W 2010 r. Agencja Rynku Rolnego zrealizowała
wypłaty płatności uzupełniających za 2009 r. w wy-
sokości:
— w ramach płatności związanej: 263,8 mln zł do
41,92 tys. ton dostarczonego surowca tytoniowego,
— w ramach płatności niezwiązanej: 122,32 mln
zł do 41,38 tys. ton ilości referencyjnej surowca tyto-
niowego.
Jednocześnie w grudniu 2010 r. rozpoczęto wy-
płatę płatności niezwiązanej za 2010 r. Do końca
stycznia 2011 r. zrealizowano płatności na kwotę
196 166 308,05 zł do ilości referencyjnej 41 263 ton
z łącznie zakwalifikowanej ilości 41 304 ton.
405
Utrzymanie wsparcia bezpośredniego w sektorze
tytoniu na aktualnie
obowiązujących zasadach możliwe jest również
w kolejnych latach, tj. 2011 i 2012. Łączna wysokość
przedmiotowej pomocy (razem z JPO) w może osią-
gnąć poziom do 52 mln euro rocznie.
Podkreślenia wymaga fakt, że pomimo iż stosowa-
nie ww. wsparcia krajowego w maksymalnej wysoko-
ści nie jest obowiązkowe dla państw członkowskich,
Polska stosuje tę formę pomocy na najwyższym, do-
puszczonym traktatem akcesyjnym, poziomie.
Dodać również należy, że Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi podjęło działania zmierzające do uru-
chomienia od 2012 r. nowego programu wsparcia spe-
cjalnego dla producentów tytoniu. Obecnie przygoto-
wywany jest wniosek do Komisji Europejskiej zawie-
rający m.in. założenia do „Programu wsparcia spe-
cjalnego z tytułu poprawy jakości produktów rolnych
w sektorze tytoniu”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie postępów w realizacji budowy
obwodnicy Hrubieszowa (20015)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Mariusza Grada przekazaną
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r. (znak: SPS-
-023-20015/11) w sprawie postępów w realizacji bu-
dowy obwodnicy Hrubieszowa przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Uprzejmie informuję, iż zadanie pn. „Budowa ob-
wodnicy Hrubieszowa na drodze krajowej nr 74” było
uwzględnione w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012” uchwalonym przez Radę Mini-
strów w dniu 25 września 2007 r. Przyjęty przez
Radę Ministrów w dniu 25 stycznia 2011 r. „Program
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” w swojej
treści odwołuje się do zakresu rzeczowego określone-
go w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. Zadanie polegające na budowie obwod-
nicy Hrubieszowa zostało ujęte w załączniku nr 1 do
programu. Oznacza to, że realizacja ww. zadania in-
westycyjnego rozpocznie się do 2013 r.
Dla ww. zadania uzyskano decyzję o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
406
sięwzięcia, opracowano projekt budowlany oraz pro-
jekty wykonawcze. W dniu 29 września 2010 r. zło-
żono wniosek o wydanie decyzji o zezwoleniu na re-
alizację inwestycji drogowej. W dniu 22 października
2010 r. ogłoszono przetarg na realizację ww. inwesty-
cji. Jednak z uwagi na to, że oferta z najniższą ceną
przewyższyła kwotę, którą zamawiający zamierzał
przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia, w dniu
14 stycznia 2011 r. przetarg został unieważniony.
W najbliższym czasie planowane jest ponowne ogło-
szenie ww. przetargu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w ramach
Krajowego Funduszu Drogowego są zabezpieczone
środki finansowe na budowę obwodnicy Hrubieszowa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie planów wobec wygaszonej cukrowni
Wożuczyn (20016)
Odpowiadając na interpelację poselską pana Ma-
riusza Grada, posła na Sejm RP, z dnia 21 grudnia
2010 r. (SPS-023-20016/11), dotyczącą planów wobec
Cukrowni Wożuczyn Oddziału Krajowej Spółki Cu-
krowej SA z siedzibą w Toruniu wyłączonego z pro-
dukcji cukru białego, przedstawiam poniższe infor-
macje.
Zarząd Krajowej Spółki Cukrowej SA podejmował
i nadal podejmuje działania zmierzające do zagospo-
darowania aktywów oddziałów spółki wyłączonych
z produkcji cukru, w tym oddziału Cukrownia Wo-
żuczyn, m.in. poprzez wykorzystanie tych aktywów
do działalności alternatywnej w obszarze bioenerge-
tyki. W roku obrotowym 2008/2009 Krajowa Spółka
Cukrowa SA rozpoczęła współpracę z PGE Energia
Odnawialna SA z siedzibą w Warszawie. W wyniku
prowadzonych działań opracowano studium wyko-
nalności oraz raport oddziaływania na środowisko
dla instalacji biogazowej o zdolności produkcyjnej
2 MW z lokalizacją na terenie cukrowni Wożuczyn
i Łapy.
W celu realizacji projektów bioenergetycznych
w wybranych przez PGE EO SA lokalizacjach obej-
mujących część nieruchomości wyłączonych z pro-
dukcji cukru oddziałów Krajowej Spółki Cukrowej
SA Cukrownia Wożuczyn i Cukrownia Łapy utwo-
rzone zostały odrębne podmioty prawa handlowego
– odpowiednio Biogazownia Wożuczyn sp. z o.o. i Bio-
gazownia Łapy sp. z o.o. – zależne od PGE EO SA.
Na potrzeby tych wniosków uzgodniono i podpisano
stosowne umowy dzierżawy dla części terenów ww.
cukrowni (ok. 6–7 ha każda). Wnioski złożone przez
Biogazownię Łapy sp. z o.o. i Biogazownię Wożuczyn
sp. z o.o. w konkursie o dofinansowanie inwestycji
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” działanie 9.4: Wytwarzanie energii ze
źródeł odnawialnych przeszły pozytywnie ocenę me-
rytoryczną I stopnia przez Departament Funduszy
Europejskich Ministerstwa Gospodarki i znalazły się
na liście rezerwowej zgłoszonych projektów. Dalsze
działania w powyższym zakresie uzależnione będą
od decyzji organów korporacyjnych spółek Biogazow-
nia Wożuczyn sp. z o.o. oraz Biogazownia Łapy sp. z o.o.,
zależnych od PGE EO SA. Aktualnie powyższe pod-
mioty złożyły stosowne wnioski do organów korpo-
racyjnych PGE Energia Odnawialna SA dotyczące
działań w zakresie przeprowadzenia procedury wy-
boru dostawy technologii i wykonawcy dokumentacji
w formie „zaprojektuj i zbuduj” w postępowaniu prze-
targowym.
Jednocześnie majątek Krajowej Spółki Cukrowej
SA w postaci nieruchomości usytuowany w Wożuczy-
nie przeznaczany jest do sprzedaży lub dzierżawy.
Zbycie nieruchomości następuje w trybie obowiązu-
jącym spółkę, tj. w trybie przetargu, na podstawie
art. 19 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercja-
lizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397,
ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
13 lutego 2007 r. w sprawie określenia sposobu i trybu
organizowania przetargu na sprzedaż składników ak-
tywów trwałych przez spółkę powstałą w wyniku ko-
mercjalizacji (Dz. U. Nr 27, poz. 177, ze zm.), po uprzed-
nim uzyskaniu zgód organów korporacyjnych.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie przekwalifikowania
drogi wojewódzkiej nr 835 Biłgoraj – Lublin
na drogę krajową (20017)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mariusza Grada (pismo znak:
SPS-023-20017/11 z dnia 19 stycznia 2011 r.) w spra-
wie przekwalifikowania drogi wojewódzkiej nr 835

Biłgoraj – Lublin na drogę krajową, uprzejmie prze-
kazuję następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami
drogi zaliczane do kategorii dróg krajowych powinny
spełniać kryteria funkcjonalne zawarte w ustawie
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.). Zgodnie z art. 5
ust. 1 ww. ustawy do dróg krajowych zalicza się:
— autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi leżą-
ce w ich ciągach do czasu wybudowania autostrad
i dróg ekspresowych;
— drogi międzynarodowe;
— drogi stanowiące inne połączenia zapewniają-
ce spójność sieci dróg krajowych;
— drogi dojazdowe do ogólnodostępnych przejść
granicznych obsługujących ruch osobowy i towarowy
bez ograniczeń ciężaru całkowitego pojazdów (zespołu
pojazdów) lub wyłącznie ruch towarowy bez ograniczeń
ciężaru całkowitego pojazdów (zespołu pojazdów);
— drogi alternatywne dla autostrad płatnych;
— drogi stanowiące ciągi obwodnicowe dużych
aglomeracji miejskich;
— drogi o znaczeniu obronnym.
Wnioskowany o zaliczenie do kategorii dróg krajo-
wych odcinek drogi wojewódzkiej nr 835 Biłgoraj – Lu-
blin nie spełnia kryteriów zawartych w ww. art. 5 ust. 1
ustawy o drogach publicznych dla zaliczenia go do ka-
tegorii dróg krajowych. Należy podkreślić, że podsta-
wową cechą kształtowania sieci dróg krajowych jest
zapewnienie właściwych połączeń międzyregional-
nych w skali kraju, stąd też zaliczenie omawianego
odcinka drogi wojewódzkiej do kategorii dróg krajo-
wych nie jest rozwiązaniem prawidłowym.
Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z generalnym
pomiarem ruchu 2005 średni ruch dobowy (SDR)
w 2005 r. na odcinkach zamiejskich drogi wojewódz-
kiej nr 835 wahał się od 3420 poj./dobę do 6055 poj./
dobę. Na drogach krajowych SDR wyniósł 8224 poj./
dobę, a na drogach międzynarodowych – 13 561 poj./
dobę. W omawianym przypadku włączenie do sieci
dróg krajowych przedmiotowego odcinka drogi woje-
wódzkiej nie znajduje uzasadnienia ruchowego.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że fakt zaliczenia
dróg do kategorii dróg krajowych nie spowoduje au-
tomatycznie poprawy ich stanu technicznego i wa-
runków ruchu. Zwiększenie długości dróg krajowych
nie oznacza proporcjonalnie wzrostu środków finan-
sowych, którymi dysponuje generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad na przebudowę, remonty oraz
utrzymanie i ochronę dróg krajowych.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż brak jest
uzasadnienia dla zaliczenia ww. odcinka drogi woje-
wódzkiej do kategorii dróg krajowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
407
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie równego dostępu do pomocy
publicznej wszystkich kategorii beneficjentów
ubiegających się o dotację w ramach Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
2007–2013, priorytet 1: Badania i rozwój
nowoczesnych technologii (20018)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-20018/11, z dnia 19 stycznia
2011 r. przekazujące interpelację pana posła Tade-
usza Kopcia w sprawie równego dostępu do pomocy
publicznej beneficjentów ubiegających się o dotację
w ramach I priorytetu Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka”, poniżej przekazuję wyja-
śnienia oraz odpowiedzi na pytania sformułowane
w przedmiotowej interpelacji.
Zasady odwoływania się od wyników oceny pro-
jektów składanych w ramach konkursów ogłasza-
nych w poszczególnych działaniach Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–2013
(dalej: PO IG) zostały uregulowane w „Procedurze
odwoławczej w ramach PO IG” stanowiącej załącznik
4.4 do szczegółowego opisu priorytetów. Zakres cza-
sowy obowiązywania niniejszej procedury można po-
dzielić na dwa okresy:
— I wersja procedury odwoławczej, która miała
zastosowanie do wszystkich konkursów w ramach
PO IG, ogłoszonych między 20 grudnia 2008 r. a 31
grudnia 2009 r.;
— II wersja procedury odwoławczej obowiązująca
obecnie, która ma zastosowanie do naborów ogłoszo-
nych po 1 stycznia 2010 r.
Wskazanie powyższego podziału jest istotne ze
względu na materię, jaka została uregulowana w oby-
dwu procedurach, które znacznie się od siebie różnią.
Procedura odwoławcza obowiązująca dla wnio-
skodawców aplikujących o pomoc publiczną w kon-
kursach ogłaszanych do 31 grudnia 2009 r. charak-
teryzowała się dwuetapowością postępowania i obej-
mowała dwuinstancyjny etap przedsądowy, przewi-
dujący dwa środki odwoławcze (protest i odwołanie),
oraz etap sądowy, obejmujący postępowanie przed
wojewódzkim sądem administracyjnym i ewentual-
nie Naczelnym Sądem Administracyjnym. Etap są-
dowy mógł zostać uruchomiony dopiero po wyczer-
paniu ścieżki odwoławczej w ramach systemu insty-
tucjonalnego PO IG. Toteż każdy wnioskodawca,
w stosunku do którego została zakończona procedu-
ra odwoławcza z wynikiem negatywnym, miał prawo
do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Istota problemu, jaki zgłosili przedsiębiorcy ubiega-
jący się o pomoc publiczną w ramach działania 1.4–
–4.1 PO IG, a więc przewlekłość postępowania pod-
czas rozpatrywania środków odwoławczych, związa-
na była głównie z wyżej opisanym sposobem uregu-
408
lowania tej materii w uprzednio obowiązującej pro-
cedurze odwoławczej, która dopuszczała dwuinstan-
cyjność postępowania na etapie przesądowym, co de
facto znacznie przedłużało proces rozpatrywania
wnoszonych środków odwoławczych.
Należy zwrócić bowiem uwagę, iż przedmiotowa
procedura odwoławcza miała charakter łańcuchowy,
co oznacza, iż przejście do kolejnego, wyższego stop-
nia procedury wymagało wykorzystania środka od-
woławczego niższego szczebla. Toteż w przypadku,
gdy wnioskodawca chciał złożyć skargę do właściwe-
go wojewódzkiego sądu administracyjnego, musiał
najpierw wykorzystać przedsądową procedurę odwo-
ławczą zakładającą dwa środki odwoławcze. Ozna-
czało to, że środek odwoławczy drugiego stopnia
w ramach procedury odwoławczej przedsądowej miał
charakter obligatoryjny dla otwarcia drogi sądowej.
Tak więc, jak wynika z powyższego, istnienie środka
odwoławczego II stopnia było swego rodzaju niedo-
skonałością procedury odwoławczej i znacznie prze-
dłużało proces związany z odwołaniem się wniosko-
dawcy od wyników oceny jego projektu.
Należy zwrócić uwagę, iż termin rozpatrzenia
każdego protestu wniesionego od wyników oceny me-
rytorycznej projektu wynosił 1 miesiąc od dnia wpły-
wu środka odwoławczego do właściwej instytucji roz-
patrującej protest (IRP). O wyniku rozpatrzenia pro-
testu wnioskodawcy byli informowani listownie, co
również miało wpływ na wydłużenie procedury
z uwagi na fakt, iż zdarzały się przypadki, w których
informacja trafiała do wnioskodawcy po ok. 2 tygo-
dniach. To istotny problem, gdyż w takiej sytuacji
instytucje rozpatrujące środki odwoławcze nie mają
wpływu na przewlekłe działania Poczty Polskiej, któ-
re dodatkowo przyczyniają się do przedłużania czasu
trwania całej procedury odwoławczej.
Odnosząc się natomiast do samego rozstrzygnię-
cia protestu, to zgodnie z procedurą odwoławczą IRP
mogła rozpatrzyć przedmiotowy środek pozytywnie
i skierować projekt do ponownej oceny przez właści-
wą instytucję dokonującą oceny pierwotnej bądź ne-
gatywnie w przypadku uznania, że ocena wniosku
została przeprowadzona prawidłowo, a złożony pro-
test jest bezzasadny. W takiej sytuacji informacja
o negatywnym rozstrzygnięciu protestu uprawniała
wnioskodawcę do złożenia odwołania w ciągu 7 dni
od dnia otrzymania informacji o wyniku rozstrzy-
gnięcia protestu. Odwołanie jako środek odwoławczy
II stopnia na etapie przesądowym mógł wnieść każdy
wnioskodawca, którego protest został rozstrzygnięty
negatywnie. Termin rozpatrzenia odwołania również
wynosił miesiąc od dnia wpływu do właściwej insty-
tucji rozpatrującej odwołanie (IRO), którą w przy-
padku działania 1.4–4.1 PO IG było Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego. IRO mogła przedmio-
towe odwołanie uwzględnić, a więc uznać zarzuty
wnioskodawcy za uzasadnione i przekazać projekt do
ponownej oceny instytucji odpowiedzialnej za ocenę
projektu (PARP) bądź mogła je rozstrzygnąć nega-
tywnie, wówczas procedura odwoławcza na etapie
przedsądowym kończyła się wraz z wydaniem roz-
strzygnięcia w przedmiocie odwołania. W tym mo-
mencie wnioskodawca uzyskiwał prawo złożenia
skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Wracając jednak do sytuacji, kiedy IRO rozstrzy-
gała odwołanie pozytywnie i kierowała projekt do
ponownej oceny wraz z uzasadnieniem przyjętego
stanowiska, należy zwrócić uwagę na przytoczony
w interpelacji zapis z §17 ust. 2 procedury odwoław-
czej, który zdaniem pana posła był łamany przez ko-
misję dokonującą ponownej oceny projektów w ra-
mach działania 1.4–4.1 PO IG. Zgodnie z ww. prze-
pisem „(...) IRO kieruje projekt do ponownej oceny
właściwej instytucji odpowiedzialnej za ocenę projek-
tów, w ramach kryterium bądź kryteriów, w których
odwołanie zostało uznane za zasadne, wraz z uzasad-
nieniem przyjętego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu
tym w szczególności wskazuje, na czym zdaniem IRO
polegało niewłaściwe przeprowadzenie oceny projek-
tu w zakresie objętym protestem”. Jak więc wynika
z powyższego, IRO wskazywała uchybienia, które
miały jej zdaniem miejsce podczas przeprowadzania
oceny projektu, co nie oznaczało jednak i nie wyni-
kało bezpośrednio z przytoczonego powyżej paragra-
fu, że instytucja dokonująca ponownej oceny projek-
tu była związana uzasadnieniem IRO (MNiSW) wy-
danym przy rozpatrzeniu odwołania. Oczywiście
instytucja ta była zobowiązana zgodnie z §17 ust. 3
pkt b wziąć pod uwagę rozstrzygnięcie IRO, ale osta-
tecznie mogła postanowić inaczej. Takie uprawnienie
wynikało m.in. z §17 ust. 3 pkt d procedury odwoław-
czej, zgodnie z którym instytucja dokonująca ponow-
nej oceny projektu miała obowiązek pisemnego usto-
sunkowania się do zarzutów przedstawionych przez
IRO w piśmie kierującym projekt do ponownej oceny.
Możliwość dokonania ponownie negatywnej oceny,
mimo pozytywnego rozstrzygnięcia IRO, wynikała
również z dalszego zapisu znajdującego się w § 17 ust. 3
pkt d, gdzie czytamy, iż „z uwzględnieniem powyż-
szego, po dokonaniu ponownej oceny, instytucja od-
powiedzialna za ocenę projektów podejmuje dalsze
decyzje o rekomendowaniu projektu do finansowania
lub odmowie udzielenia wsparcia, o czym informuje
wnioskodawcę oraz IRO”. Ponadto wskazuje na taką
możliwość bezpośrednio § 10 ust. 5 omawianej pro-
cedury odwoławczej, w którym czytamy, iż „wyniki
ponownie przeprowadzonej oceny są wiążące i kończą
procedurę odwoławczą w odniesieniu do określonego
projektu. Wnioskodawcy nie przysługuje dodatkowo
żaden środek odwoławczy, także w przypadku po-
nownie negatywnego wyniku oceny projektu. Proce-
dura wyboru w odniesieniu do niego zostaje tym sa-
mym zakończona”. Wyżej przytoczone przepisy jasno
określają, że wynik ponownej oceny mógł być nega-
tywny, a tym samym nie dochodziło do łamania prze-
pisów w przedmiotowej materii.
Ponadto, odnosząc się powtórnie do przewlekłości
procesu rozpatrywania środków odwoławczych, na-
leży wskazać również na termin przeprowadzenia
ponownej oceny projektu, tj. 15 dni roboczych liczo-

nych od momentu skierowania projektu do ponownej
oceny, co wydłużało tę procedurę o kolejny miesiąc.
Na przedłużenie czasu rozstrzygania środków odwo-
ławczych miała wpływ również konieczność korzy-
stania przez IRO, na etapie rozstrzygania odwołań,
z pomocy ekspertów zewnętrznych, na co zezwalał
§ 22 procedury odwoławczej (wówczas termin rozpa-
trzenia odwołań był zawieszany na kolejne 14 dni).
W związku z powyższym należy zauważyć, iż
istotnie proces rozpatrywania środków odwoław-
czych był rozciągnięty w czasie, jednak wynikało to
bezpośrednio ze sposobu uregulowania niektórych
kwestii w procedurze odwoławczej, które niewątpli-
wie były niedoskonałe, w szczególności dwuinstan-
cyjność postępowania na etapie przedsądowym.
Istotne jednak jest, iż zostały poczynione odpowied-
nie kroki mające na celu skrócenie czasu rozpatry-
wania środków odwoławczych oraz poddanie oceny
dokonywanej przez komisje oceniające merytorycznie
projekty większej kontroli ze strony MNiSW.
Dostrzegając potrzebę usprawnienia ww. syste-
mu, dla konkursów ogłoszonych po dniu 1 stycznia
2010 r. procedura odwoławcza została zmieniona i na
etapie instytucjonalnym PO IG jest obecnie jednoin-
stancyjna i przewiduje jeden środek odwoławczy –
protest. Protest składany jest do instytucji informu-
jącej wnioskodawcę o wyniku oceny projektu, która
w ramach tzw. autokontroli może uznać zarzuty
przedstawiane w proteście i rekomendować projekt
do dofinansowania. Jeśli ww. instytucja nie uzna za-
rzutów wnioskodawcy, protest wraz z dokumentacją
projektową kierowany jest do instytucji pośredniczą-
cej (w tym przypadku MNiSW). Instytucja pośredni-
cząca wydaje ostateczne stanowisko w sprawie
uwzględnienia zarzutów podniesionych w proteście
oraz dokonuje ostatecznej oceny projektu wg kryte-
riów, do których oceny odnosiły się zarzuty podnie-
sione w proteście. W procedurze tej nie występuje już
etap ponownej oceny wniosku dokonywanej przez
inną instytucję, bowiem instytucja pośrednicząca
jako instytucja rozpatrująca protest ma uprawnienia
reformatoryjne i to ona przyznaje ostateczną punk-
tację danemu projektowi.
W ten sposób, poprzez modyfikację procedury od-
woławczej, ścieżka postępowania ze środkami odwo-
ławczymi została skrócona oraz wyeliminowany zo-
stał zarzut, że instytucje dokonujące ponownej oceny
wniosków „nie czują się związane uzasadnieniem in-
stytucji rozpatrujących środki odwoławcze”, o czym
mowa w interpelacji pana posła.
W odniesieniu do poruszonego w interpelacji pro-
blemu braku zagwarantowania przedsiębiorcom, któ-
rych projekt w ponownej ocenie przeprowadzonej
w związku z wyrokiem sądu uzyskał punktację
uprawniającą do rekomendowania go do dofinanso-
wania, prawa do korzystania ze środków funduszy
europejskich z powodu wyczerpania alokacji na dany
konkurs, należy podkreślić, że do chwili obecnej
w odniesieniu do konkursów dla przedsiębiorców
w ramach działań 1.4–4.1 PO IG wyżej opisywana
409
sytuacja nie miała miejsca. Wg stanu na dzień 1 lu-
tego 2011 r. wszystkie projekty, które w wyniku po-
nownej oceny otrzymały liczbę punktów uprawniają-
cą do rekomendowania do dofinansowania, otrzyma-
ły wsparcie.
Jednakże z uwagi na fakt, że zgodnie z art. 30f
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju (dalej: ustawa) procedura
odwoławcza nie wstrzymuje zawierania umów z wnio-
skodawcami, których projekty zostały zakwalifiko-
wane do dofinansowania na podstawie pierwotnej
oceny, teoretycznie istnieje możliwość zaistnienia sy-
tuacji, w której z uwagi na wyczerpanie środków
w działaniu/priorytecie instytucja wdrażająca
(PARP) nie będzie mogła podpisać umowy z wniosko-
dawcą. Zgodnie bowiem z art. 30a ust. 1 ustawy umo-
wa o dofinansowanie projektu jest zawierana w od-
niesieniu do projektu, który pozytywnie przeszedł
wszystkie etapy jego oceny i został zakwalifikowany
do dofinansowania oraz którego dofinansowanie jest
możliwe w ramach dostępnej alokacji na realizację
poszczególnych działań i priorytetów w ramach pro-
gramu operacyjnego. W przypadku wyczerpania się
środków działania/priorytetu powyższa przesłanka
do zawarcia umowy nie byłaby spełniona.
Poniżej przedstawiam także szczegółowe odpo-
wiedzi na pytania sformułowane w interpelacji pana
posła Tadeusza Kopcia.
Ad 1. W jaki sposób instytucja pośrednicząca
w programie PO IG, działanie 1.4 (MNiSW) wypeł-
nia prawo do równego dostępu do pomocy publicznej
wszystkich kategorii beneficjentów ubiegających się
o dotację PO IG 1.4, o którym mowa w przepisie art. 26
ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju, zwłaszcza dla tych
wnioskodawców, którzy zmuszeni są dochodzić swo-
ich racji przed sądami administracyjnymi?
Odpowiedź MNiSW: MNiSW, będąc instytucją za-
angażowaną w realizację zadań związanych z wdra-
żaniem PO IG, respektuje zasadę równego dostępu
do pomocy publicznej wszystkich kategorii benefi-
cjentów w ramach programu poprzez zapewnienie
przejrzystości reguł stosowanych przy naborze i oce-
nie projektów. Mając na uwadze powyższe, wszystkie
zasady ubiegania się o wsparcie ze środków unijnych
są wyraźnie określane przed każdym z ogłaszanych
konkursów, w tym również konkursów dla przedsię-
biorców. MNiSW zatwierdza regulamin przeprowa-
dzania konkursu oraz dokumentację aplikacyjną dla
działania 1.4 PO IG, jak również regulamin komisji
konkursowej. Każdy z podmiotów mieszczący się
w katalogu potencjalnych beneficjentów (w przypad-
ku działania 1.4 PO IG są to przedsiębiorcy) dopusz-
czony jest na równych zasadach do udziału w ogła-
szanych konkursach. Powszechnie udostępniana jest
również lista kryteriów wyboru projektów oraz za-
wierający opisy poszczególnych kryteriów przewod-
nik po kryteriach wyboru finansowanych operacji.
Zapewnieniu równego dostępu do pomocy, jak
również zapewnieniu rzetelności pracy gremiów oraz
410
ekspertów oceniających projekty służy również, przy-
jęta zgodnie z art. 30b ust. 1 i 2 ustawy „Procedura
odwoławcza w ramach PO IG”. Procedura ta pozwa-
la wnioskodawcy na zakwestionowanie wyniku prze-
prowadzonej oceny projektu. Jak zostało to już wcze-
śniej opisane, dla konkursów ogłoszonych przed
dniem 1 stycznia 2010 r. procedura ta była dwuin-
stancyjna na etapie przedsądowym i przewidywała
możliwość złożenia dwóch środków odwoławczych:
protestu do instytucji wdrażającej i odwołania do in-
stytucji pośredniczącej. Po wyczerpaniu środków od-
woławczych na etapie przedsądowym wnioskodawca
miał prawo złożenia skargi kwestionującej wynik
procedury odwoławczej do wojewódzkiego sądu ad-
ministracyjnego. W konkursach ogłoszonych po
dniu 1 stycznia 2010 r. procedura odwoławcza na
etapie instytucjonalnym PO IG jest jednoinstancyj-
na i przewiduje jeden środek odwoławczy: protest.
Po wyczerpaniu etapu przedsądowego wnioskodaw-
ca ma prawo złożenia skargi kwestionującej wynik
procedury odwoławczej do wojewódzkiego sądu ad-
ministracyjnego.
Ad 2. Czy instytucja pośrednicząca (MNiSW) roz-
waża za każdym razem zwiększenie rezerwy finan-
sowej na odwołania w alokacji każdego konkursu
proporcjonalnie do zaobserwowanej liczby odwołań
i toczących się spraw wg procedur przedsądowej i są-
dowej?
Odpowiedź MNiSW: Zgodnie z art. 30f ustawy
procedura odwoławcza nie wstrzymuje zawierania
umów z wnioskodawcami, których projekty zostały
zakwalifikowane do dofinansowania na podstawie
pierwotnej oceny i mieszczą się w alokacji przewidzia-
nej na konkurs. Wnioskodawcy, którzy otrzymali in-
formację o negatywnym wyniku oceny złożonego
projektu, mają prawo wniesienia środków odwoław-
czych.
W pierwszych konkursach w ramach PO IG orga-
nizowanych w 2008 r. instytucje pośredniczące i wdra-
żające w dokumentacji konkursowej określały wiel-
kość rezerwy przeznaczonej na środki odwoławcze,
wyrażoną w postaci odsetka alokacji na konkurs.
Wielkość ta w przypadku konkursów w ramach I i II
osi priorytetowej PO IG wynosiła 5–10% alokacji na
konkurs.
Jednakże wielokrotnie zdarzało się, że wartość
projektów, które w wyniku ponownej oceny (przepro-
wadzonej w związku z pozytywnym wynikiem pro-
cedury odwoławczej) zostały rekomendowane do do-
finansowania, była wyższa od ustanowionej rezerwy.
W takich przypadkach instytucje pośredniczące
(MNiSW oraz Ministerstwo Gospodarki), biorąc pod
uwagę dostępność środków w działaniu i priorytecie
oraz chcąc umożliwić przyznanie wsparcia wszyst-
kim projektom, które spełniły warunki do rekomen-
dowania ich do dofinansowania, występowały do in-
stytucji zarządzającej z wnioskiem o zwiększenie alo-
kacji na dany konkurs. Do chwili obecnej w każdym
takim przypadku instytucja zarządzająca PO IG wy-
rażała zgodę na zwiększenie puli środków na poszczegól-
ne konkursy.
Mając na uwadze powyższe, instytucje odstąpiły
od określania rezerwy na środki odwoławcze, dążąc
każdorazowo do zapewnienia wsparcia wszystkim
wnioskodawcom, których projekty spełniły wymogi
pozwalające na rekomendowanie do dofinansowania.
Jak już podkreślano wyżej, do chwili obecnej
wszystkie projekty, które w wyniku ponownej oceny
przeprowadzonej w związku z pozytywnym wyni-
kiem procedury odwoławczej otrzymały liczbę punk-
tów uprawniającą do otrzymania wsparcia, zostały
rekomendowane do dofinansowania.
Ad 3. Czy MNiSW jako instytucja rozpatrująca
odwołanie jest prawidłowo informowana przez insty-
tucję wdrażającą PO IG, działanie 1.4 (PARP – doko-
nująca powtórnej oceny) o ostatecznym wyniku po-
nownie przeprowadzonej oceny wniosków, kończącej
procedurę odwoławczą na poziomie instytucjonalnym
PO IG? Jeśli tak, czy MNiSW monitoruje przynajm-
niej poprawność formalną wyników pracy komisji
konkursowej i jak w tym zakresie przedstawiają się
dane podsumowujące konkursy ogłaszane w 2009 r.
(runda wiosenna i jesienna)?
Odpowiedź MNiSW: Wyniki ponownej oceny
wniosków przeprowadzonej w związku z pozytyw-
nym wynikiem procedury odwoławczej (w przypadku
konkursów ogłoszonych przed dniem 1 stycznia 2010 r.),
jak i wyniki przeprowadzonej autokontroli w przy-
padku uznania protestu za zasadny (dla konkursów
ogłoszonych po 1 stycznia 2010 r.) przekazywane są
przez instytucje wdrażające, w tym przez PARP,
w postaci list rankingowych projektów zatwierdza-
nych przez instytucję pośredniczącą, a następnie
przez instytucję zarządzającą PO IG. Przed zatwier-
dzeniem przedmiotowe listy podlegają weryfikacji
obu ww. instytucji.
Poniżej przedstawiam dane podsumowujące kon-
kursy ogłaszane w 2009 r.
Runda wiosenna (konkurs 1/2009):
— liczba złożonych wniosków spełniających wy-
mogi formalne i przekazanych do oceny merytorycz-
nej: 337,
— liczba wniosków rekomendowanych do dofinan-
sowania po pierwotnej ocenie: 213,
— liczba wniosków nierekomendowanych do do-
finansowania po pierwotnej ocenie: 124,
— liczba złożonych protestów: 81,
— liczba protestów rozpatrzonych pozytywnie: 35,
— liczba wniosków rekomendowanych do dofinan-
sowania w wyniku ponownej oceny przeprowadzonej
w związku z pozytywnym rozpatrzeniem protestu: 21,
— liczba odwołań: 9,
— liczba wniosków rekomendowanych do dofinan-
sowania w wyniku ponownej oceny przeprowadzonej
w związku z pozytywnym rozpatrzeniem odwołania: 1,
— liczba złożonych skarg do sądu administracyj-
nego: 2.
Runda jesienna (dane obejmują informacje o wy-
nikach oceny i środków odwoławczych dla: konkursu

2/2009 dla MSP oraz konkursu 3/2009 dla przedsię-
biorców innych niż MSP):
— liczba złożonych wniosków spełniających wy-
mogi formalne i przekazanych do oceny merytorycz-
nej: 559,
— liczba wniosków rekomendowanych do dofinan-
sowania po pierwotnej ocenie: 239,
— liczba wniosków nierekomendowanych do do-
finansowania po pierwotnej ocenie: 320,
— liczba złożonych protestów: 199,
— liczba protestów rozpatrzonych pozytywnie: 28,
— liczba wniosków rekomendowanych do dofinan-
sowania w wyniku ponownej oceny przeprowadzonej
w związku z pozytywnym rozpatrzeniem protestu: 19,
— liczba odwołań: 102,
— liczba wniosków rekomendowanych do dofinan-
sowania w wyniku ponownej oceny przeprowadzonej
w związku z pozytywnym rozpatrzeniem odwołania: 15,
— liczba złożonych skarg do sądu administracyj-
nego: 12.
Należy podkreślić, iż dane dotyczące etapu sądo-
wego procedury odwoławczej wskazują, że kontrola
sądowo-administracyjna oceny wniosków złożonych
w działaniach 1.4–4.1 PO IG potwierdziła prawidło-
wość procesu przeprowadzonej oceny projektów. Do
chwili obecnej spośród 13 skarg do wojewódzkiego
sądu administracyjnego (1 skarga w ramach wiosen-
nego konkursu w 2009 r. oraz 12 skarg w ramach
konkursu jesiennego w 2009 r.) oraz 1 skargi wnie-
sionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ww.
sądy wydały rozstrzygnięcia w odniesieniu do 8 z nich.
W żadnym z dotychczasowych rozstrzygnięć sąd nie
uwzględnił skargi. W odniesieniu do 6 skarg MNiSW
oczekuje obecnie na rozstrzygniecie wojewódzkiego
sądu administracyjnego.
Ad 4. Dlaczego instytucja pośrednicząca (MNiSW)
nie wprowadziła wspólnie z instytucją wdrażającą
zmian w dokumentacji konkursowej ostatniego na-
boru wniosków do 1.4 PO IG (data zamknięcia: 29
października 2010 r.) rekomendowanych w raporcie
z badania: Ewaluacja funkcjonowania systemu oceny
i wyboru projektów w ramach PO IG, etap II, po roz-
poczęciu rund aplikacyjnych, sporządzonego na po-
czątku 2010 r. na zlecenie MRR przez CASE Doradcy
sp. z o.o. w Warszawie? Istotne dla przedsiębiorców
rekomendacje wskazano w aneksie nr 8 do raportu,
chodzi zwłaszcza o pkt 10.
Odpowiedź MNiSW: Podczas prac nad przygoto-
waniem założeń i dokumentacji aplikacyjnej i kon-
kursowej dla jesiennej rundy aplikacyjnej w 2010 r.
w ramach działania 1.4 PO IG rekomendacje przed-
stawione w raporcie z badania ewaluacyjnego pt.
„Ewaluacja funkcjonowania systemu oceny i wyboru
projektów w ramach PO IG”, w szczególności zawar-
te w aneksie nr 8 do raportu, zostały rozważone,
a część z nich została uwzględniona.
Przykładowo, istotna rekomendacja dotycząca za-
warcia w dokumentacji konkursowej przykładowych
wskaźników produktu i rezultatu została uwzględ-
niona poprzez sformułowanie we wzorze wniosku
411
oraz biznesplanu list wskaźników produktu i rezul-
tatu, obligatoryjnych i fakultatywnych, z których
wnioskodawca dokonywał wyboru wskaźników od-
powiadających jego projektowi.
Natomiast wskazana w piśmie pana posła reko-
mendacja nr 10 dotycząca rozdzielenia kryterium
merytorycznego „Planowane wydatki są kwalifiko-
wane w ramach działania, uzasadnione, racjonalne
i adekwatne do zakresu i celów działania” na dwa
kryteria: formalne i merytoryczne nie została
uwzględniona. Podczas dyskusji nad sformułowa-
niem ostatecznej listy kryteriów wyboru projektów
PARP wnioskował o pozostawienie przedmiotowego
kryterium w dotychczasowym brzmieniu, podkreśla-
jąc na konieczność merytorycznej oceny przewidzia-
nych w projekcie wydatków oraz fakt, że formalna
ocena czy wydatki w projekcie mieszczą się w kate-
goriach i dopuszczalnych pułapach pomocy, określo-
nych w rozporządzeniu w sprawie udzielania przez
PARP pomocy finansowej w ramach PO IG, weryfi-
kowana jest w trakcie oceny formalnej w ramach kry-
terium: „Wnioskowana kwota wsparcia jest zgodna
z zasadami finansowania projektów obowiązujących
dla działania”.
Ad 5. Kto i w jakiej procedurze ocenia na bieżąco
rzetelność pracy komisji konkursowych PARP dla
działania PO IG 1.4 i w jaki sposób ta ocena jest upu-
bliczniana (np.w formie komunikatu, zestawienia,
liczby odwołań, liczby przyznanych dotacji po ponow-
nej ocenie itp.)?
Odpowiedź MNiSW: Jedną z najważniejszych
form sprawowania przez instytucję pośredniczącą
kontroli poprawności pracy komisji konkursowej
PARP jest przyjęta procedura odwoławcza. Zespoły
rozpatrujące środki odwoławcze, aby wydać rozstrzy-
gnięcie w sprawie, zobowiązane są do zapoznania się
z zarzutami kwestionującymi przeprowadzoną ocenę
oraz uzasadnieniem pierwotnej oceny wniosku. Na
tej podstawie, dokonując oceny prawidłowości pracy
komisji konkursowej, uwzględniają lub odrzucają za-
rzuty podnoszone przez wnioskodawcę.
Dodatkowo przyjęte w procedurze odwoławczej
dla konkursów ogłoszonych po dniu 1 stycznia 2010 r.
rozwiązanie, polegające na przyznaniu instytucji po-
średniczącej jako instytucji rozpatrującej protest
uprawnień reformatoryjnych, wskutek czego to in-
stytucja pośrednicząca przyznaje ostateczną punk-
tację danemu projektowi, daje MNiSW pełną kontro-
lę nad poprawnością przeprowadzonej oceny meryto-
rycznej projektów, z drugiej zaś strony znacznie skra-
ca czas rozpatrywania danego środka odwoławczego.
Wyeliminowany został bowiem etap dokonywania
ponownej oceny projektu przez instytucję dokonującą
pierwotnej oceny, na co poprzednio w obowiązującej
procedurze odwoławczej przeznaczono 15 dni robo-
czych. Dzięki temu już na etapie rozstrzygania pro-
testu eliminowane będą problemy i nieprawidłowości
zauważone w dokonanej przez komisję konkursową
PARP ocenie projektu.
412
Instytucja pośrednicząca, w celu zapewnienia rze-
telności i przejrzystości zasad pracy gremiów oraz
ekspertów oceniających wnioski o dofinansowanie
projektów, zatwierdza regulaminy przeprowadzania
konkursów organizowanych przez PARP oraz regu-
lamin komisji konkursowej, szczegółowo określające
reguły dokonywania przez ekspertów oceny meryto-
rycznej projektów. Instytucja pośrednicząca zatwier-
dza także skład komisji konkursowej PARP oraz ka-
talog kryteriów, które muszą zostać spełnione przez
osoby ubiegające się o status eksperta – członka tej
komisji.
Środkiem nadzoru nad oceną dokonywaną na po-
ziomie PARP jest również uprawnienie MNiSW do
weryfikacji i akceptacji list rankingowych projektów
rekomendowanych i nierekomendowanych do wspar-
cia. Listy takie obowiązkowo muszą zawierać szcze-
gółowo uzasadnienie komisji konkursowej odrzuce-
nia danego projektu i powodów nierekomendowania
do dofinansowania. Rezultaty pracy komisji konkur-
sowej w postaci list projektów rekomendowanych do
dofinansowania, po ostatecznym zatwierdzeniu przez
instytucję zarządzającą, publikowane są na stronie
internetowej PARP.
Uprzejmie informuję, że w celu zachowania jesz-
cze większej przejrzystości działań podejmowanych
na poziomie instytucji wdrażającej w ramach działa-
nia 1.4, MNiSW zwróciło się do PARP o zamieszcze-
nie na stronie internetowej szczegółowych danych
podsumowujących przeprowadzoną procedurę odwo-
ławczą (w odniesieniu do dotychczas ogłoszonych
konkursów).
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zmiany decyzji dotyczącej
przesunięcia w czasie prac związanych
z przebudową drogi krajowej nr 73
Kielce – Tarnów na odcinku Kielce
– Wola Morawicka (20019)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt: SPS-023-
-20019/11, przekazujące interpelację posła Jarosława
Rusieckiego dotyczącą przebudowy drogi krajowej
nr 73 na odcinku Kielce – Wola Morawicka oraz dro-
gi ekspresowej S7 na terenie województwa święto-
krzyskiego w ramach „Programu budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, uprzejmie przekazuję
informacje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, ustanowiony w 2007 r.
Inwestycje pn. „Budowa drogi S7 Radom (Jedlińsk)
– Skarżysko-Kamienna oraz odc. w. Chęciny – Ję-
drzejów (początek obwodnicy) i Jędrzejów – gr. woj.
świętokrzyskiego” zostały ujęte w załączniku nr 1a
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”, zawierającym inwestycje priorytetowe, któ-
rych realizacja może zostać rozpoczęta do roku 2013
pod warunkiem zapewnienia dodatkowych środków
finansowych.
Inwestycja polegająca na przebudowie drogi kra-
jowej nr 73 Kielce – Wola Morawicka wraz z obwod-
nicą Morawicy i Woli Morawickiej została ujęta w za-
łączniku nr 2 do programu, zawierającym inwestycje,
których realizacja zostanie rozpoczęta po roku 2013.
Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 potwierdza zna-
czenie tego zadania dla całej sieci drogowej. General-
na Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad jako in-
westor zadania podjęła stosowne działania w celu
jej przygotowania. Dla ww. zadania uzyskano już
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgo-
dy na realizację inwestycji oraz decyzję o ustaleniu
lokalizacji drogi. Aktualnie trwają prace nad opra-
cowaniem projektu budowlanego i projektu wyko-
nawczego.
W kwestii modernizacji drogi krajowej nr 74 na
terenie województwa świętokrzyskiego należy wska-
zać, że w ramach programu ujęte zostało zadanie
polegające na budowie drogi ekspresowej na odcinku
Kielce – Cedzyna o długości 7 km, w ramach przebu-
dowy drogi krajowej nr 12/74 do parametrów drogi
ekspresowej, które znajduje się obecnie na etapie prac
budowlanych z przewidywanym terminem zakończe-
nia w listopadzie br.
Odnośnie do zadań polegających na budowie ob-
wodnicy Ostrowca Świętokrzyskiego na drogach kra-
jowych nr 9 i 42, przebudowie drogi krajowej nr 12/74
do parametrów drogi ekspresowej na pozostałych od-
cinkach w województwie świętokrzyskim, w tym na
odcinku obwodnicy Opatowa, należy wskazać, że
znajdują się na etapie prac przygotowawczych zwią-
zanych z uzyskaniem decyzji administracyjnych i opi-
nii przewidzianych przepisami prawa i zostały ujęte
w załączniku nr 2 do programu.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy dzia-
łania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;

2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie opłat za znieczulenia
zewnątrzoponowe na życzenie pacjentek (20021)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 4 stycznia
2011 r., znak: SPS-023-20021/11, w sprawie opłat za
znieczulenie zewnątrzoponowe na życzenie pacjentek
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Podstawą funkcjonowania państwa jest system
norm prawnych regulujących określone kategorie
stosunków społecznych. W systemie norm prawnych
obowiązujących w Polsce nie przewiduje się możliwo-
ści wydawania nieuzasadnionych nakazów bądź za-
kazów. Taka sytuacja występuje również w systemie
ochrony zdrowia, w związku z tym działanie Mini-
sterstwa Zdrowia nie może wykraczać poza ramy
obowiązującego prawa. Odnosząc się do stwierdzenia
pana posła, iż resort zdrowia „zakazał podawać pa-
cjentkom przy porodach znieczulenia odpłatnie”, in-
formuję, że Ministerstwo Zdrowia w ostatnich tygo-
dniach wyłącznie przedstawiło i upowszechniało
jednoznaczną interpretację obowiązującego prawa,
413
mającego zastosowanie przy realizowaniu świadczeń
zdrowotnych związanych z porodem.
W opinii Ministerstwa Zdrowia pobieranie opłat
za znieczulenie porodu przez zakłady opieki zdrowot-
nej, związane umową z Narodowym Funduszem
Zdrowia, jest sprzeczne z ustawą z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych. Ograniczenia w tym
zakresie wynikają także z ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej w odniesieniu
do publicznych zakładów opieki zdrowotnej – należy
zwrócić uwagę, iż podmioty niepubliczne podlegają
odrębnym regulacjom prawnym odnośnie do finan-
sowania realizowanych przez te podmioty świadczeń
zdrowotnych. Podkreślenia wymaga fakt, że obecnie
obowiązująca ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych przesądza, które świadczenia opieki
zdrowotnej mogą być finansowane lub współfinanso-
wane przez świadczeniobiorcę (art. 18, art. 33 ust. 3,
art. 36 ust. 1–3, 4, art. 37 ust. 1, art. 40 ust. 2, art. 41
ust. 1, 2 i 4, art. 61 ustawy). Ponadto w stosunku do
wszystkich świadczeń opieki zdrowotnej wymienio-
nych w rozporządzeniach wydanych na podstawie
art. 31d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych nie jest dopuszczalne pobieranie
opłat. Pobieranie opłat od świadczeniobiorcy za udzie-
lenie świadczeń opieki zdrowotnej, objętej umową
z NFZ i przez NFZ finansowanych, podlega sankcji
karnej. Zgodnie z art. 193 pkt 4 i 5 ustawy ten, kto
pobiera nienależne opłaty od ubezpieczonych za
świadczenia objęte umową z funduszem o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, podlega karze grzywny.
Takiej samej karze podlega również ten, kto unie-
możliwia lub ogranicza w poważnym stopniu dostęp
świadczeniobiorców do świadczeń opieki zdrowotnej.
Z przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o za-
kładach opieki zdrowotnej wynika, że kierownik za-
kładu ma jedynie prawo ustalać opłaty za świadcze-
nia udzielane osobom nieuprawnionym, to a contra-
rio nie ma on takich uprawnień w stosunku do ubez-
pieczonych oraz innych osób uprawnionych do świad-
czeń na podstawie odrębnych przepisów. Przesądza
o tym art. 38 ust. 5 ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej, zgodnie z którym osoby uprawnione do świad-
czeń zdrowotnych w publicznych zakładach opieki
zdrowotnej nie mogą być obciążane opłatami za ich
udzielanie, nawet gdy świadczeń zdrowotnych udzie-
la publiczny zakład opieki zdrowotnej niebędący wła-
ściwym ze względu na obszar lub rejon swojego dzia-
łania.
Uprzejmie informuję, że znieczulenie, w tym znie-
czulenie zewnątrzoponowe, jest elementem świad-
czeń medycznych, w których wskazane jest wykona-
nie takiego zabiegu. Decyzja o sposobie prowadzenia
porodu, w tym także zastosowania znieczulenia, na-
leży do lekarza. W odniesieniu do świadczeniobiorców
znieczulenie zewnątrzoponowe może być sfinansowa-
ne w ramach grupy N01, jeżeli decyzję o zastosowa-
414
niu tego znieczulenia podejmie lekarz. Wiąże się to
z przepisem art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 226, poz. 1943), który stanowi, że lekarz
ma obowiązek wykonywać zawód, zgodnie ze wska-
zaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi
mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawa-
nia i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawo-
dowej oraz należytą starannością. Zgodnie z posta-
nowieniami art. 34 ust 1 i 2 wymienionej ustawy
„Lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zasto-
sować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą
podwyższone ryzyko dla pacjenta, po uzyskaniu jego
pisemnej zgody. Przed wyrażeniem zgody przez pa-
cjenta w sytuacji, o której mowa w ust. 1, lekarz ma
obowiązek udzielenia mu informacji zgodnie z art.
31”. Przywołany artykuł 31 ust. 1 ustawy stanowi,
że: „Lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub
jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej in-
formacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, propo-
nowanych oraz możliwych metodach diagnostycz-
nych, leczniczych, dających się przewidzieć następ-
stwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach
leczenia oraz rokowaniu”. Tak więc, zgodnie z posta-
nowieniami ustawy o zawodach lekarza i lekarza
dentysty, lekarz podejmuje decyzję o wyborze odpo-
wiedniej metody postępowania leczniczego w oparciu
o stwierdzone wskazania i ewentualne następstwa
zastosowanej metody. Zgodnie z postanowieniami
art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o pra-
wach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U.
z 2009 r. Nr 52, poz. 417, z późn. zm.) pacjent ma
prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających
wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej. W art. 9
ust. 2 wymienionej ustawy postanowiono m.in., że pa-
cjent ma prawo do uzyskania od lekarza przystępnej
informacji o proponowanych oraz możliwych meto-
dach diagnostycznych i leczniczych, a także dających
się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo
zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu.
Zgodnie z postanowieniami rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpi-
talnego (Dz. U. Nr 140, poz. 1143, z późn. zm.) poród
jest świadczeniem gwarantowanym. W związku z tym
bezpłatne są wszystkie procedury medyczne związa-
ne z udzieleniem tego świadczenia. Zgodnie z wyja-
śnieniami uzyskanymi z Narodowego Funduszu Zdro-
wia informujemy, że do końca pierwszego półrocza
2008 r., tak jak we wcześniejszych latach, przeprowa-
dzanie znieczulenia porodu finansowane było wy-
łącznie ze wskazań medycznych w ramach świadcze-
nia 5.06.00.0000248 – znieczulenie porodu z wyceną
30 pkt (ok. 350 zł). Od lipca 2008 r. wprowadzono
finansowanie w oparciu o katalog JPG, a koszt znie-
czulenia zewnątrzoponowego do porodu został włą-
czony w wycenę grupy N01 – poród, która uzyskała
wycenę 33 pkt (ok. 1680 zł). Należy jednocześnie
wskazać, iż w ramach tej samej procedury rozliczane
są również zabiegi operacyjnego ukończenia ciąży na
drodze cięcia cesarskiego. Tak więc zgodnie z przy-
toczonymi wyjaśnieniami znieczulenie porodu jest
finansowane ze środków Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Odnosząc się do stwierdzenia pana posła, iż sta-
nowisko Ministerstwa Zdrowia jest świadomym na-
rażaniem pacjentki na dodatkowe cierpienia związa-
ne z bólem, informuję, że ból porodowy jest zjawi-
skiem fizjologicznym. Ból ten ma złożony mechanizm,
a każda z rodzących kobiet reaguje na ten stan od-
miennie – nie tylko w sferze somatycznej, ale i psy-
choemocjonalnej. Dla efektywnego łagodzenia bólu
porodowego niezwykle istotne jest prawidłowe przy-
gotowanie kobiety ciężarnej do porodu oraz nawią-
zanie prawidłowych relacji pomiędzy lekarzem pro-
wadzącym poród a pacjentką. Istnieje szereg spraw-
dzonych metod walki z bólem, niewymagających
podejmowania działań inwazyjnych. Zgodnie z reko-
mendacjami Polskiego Towarzystwa Ginekologiczne-
go dotyczącymi postępowania przeciwbólowego w gi-
nekologii i położnictwie w części II: Leczenie bólu
u kobiet ciężarnych, rodzących oraz w połogu (publ.:
Ginekol. Pol. 2008, 79, 567–577) „schematy leczenia
bólu w położnictwie powinny umożliwiać lekarzowi
indywidualizację postępowania terapeutycznego i opie-
rać się na zastosowaniu skutecznych i bezpiecznych
metod, zarówno niefarmakologicznych, jak i wyko-
rzystujących środki analgetyczne”. W przytoczonych
rekomendacjach przedstawiono szereg uznanych me-
tod postępowania przeciwbólowego, wśród których
występuje również znieczulenie zewnątrzoponowe.
Zgodnie z naszym stanowiskiem, osoba sprawująca
opiekę nad rodzącą powinna przedstawić jej pełną
informację o niefarmakologicznych i farmakologicz-
nych metodach łagodzenia bólów porodowych. W opar-
ciu o przekazane informacje, osoba prowadząca po-
ród oraz kobieta rodząca powinny wspólnie dokonać
najwłaściwszej w danej sytuacji metody łagodzenia
bólu porodowego. Decyzje w tej sprawie, w tym tera-
pia przeciwbólowa prowadzona przez lekarza prowa-
dzącego poród, mogą być modyfikowane odpowiednio
do sytuacji zdrowotnej ciężarnej i jej potrzeb podczas
trwania porodu.
Odpowiadając na pytania pana posła zawarte
w przesłanej interpelacji, informuję, że w dniu 23
września 2010 r. podpisane zostało rozporządzenie
ministra zdrowia w sprawie standardów postępowa-
nia oraz procedur medycznych przy udzielaniu świad-
czeń zdrowotnych z zakresu opieki okołoporodowej
sprawowanej nad kobietą w okresie fizjologicznej cią-
ży, fizjologicznego porodu, połogu oraz opieki nad
noworodkiem (Dz. U. Nr 187, poz. 1259) – postano-
wienia tego rozporządzenia wchodzą w życie z dniem
8 kwietnia 2011 r. Zgodnie z jego postanowieniami
każda kobieta w ciąży fizjologicznej, podczas porodu
fizjologicznego oraz połogu, ma prawo uzyskać świad-
czenia opieki zdrowotnej zgodne ze standardem. Ze
względu na fakt, iż podczas porodu fizjologicznego
zastosowanie mają wyłącznie niefarmakologiczne
metody łagodzenia bólu, kierownictwo Ministerstwa

Zdrowia podjęło decyzję o konieczności opracowania
zasad postępowania medycznego w przypadku nieto-
lerancji przez kobietę rodzącą bólu porodowego –
w zakresie nieobjętym postanowieniami ww. rozpo-
rządzenia. W tym celu powołana została grupa robo-
cza, w której skład wchodzą przedstawiciele lekarzy
specjalistów w dziedzinie anestezjologii i intensywnej
terapii, położnictwa i ginekologii, neonatologii oraz
przedstawicielki pielęgniarek i położnych. Celem
prac wymienionej grupy jest opracowanie modelu
opieki, gwarantującego skuteczne i bezpieczne łago-
dzenie bólu porodowego, w którym uwzględniona bę-
dzie analgezja zewnątrzoponowa porodu. Zarysowa-
ny przez tę grupę zakres prac wymaga szeregu cza-
sochłonnych uzgodnień i analiz. W związku z tym
zakończenie prac grupy przewidywane jest na począ-
tek pierwszego półrocza bieżącego roku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zwiększenia składów kolejowych
(20023)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
wydłużenia kursujących składów kolejowych przed-
stawiam następujące informacje.
Nasilenie opóźnień w kursowaniu pociągów w grud-
niu 2010 r. związane było z trudnymi warunkami
atmosferycznymi, co powodowało awarie infrastruk-
tury kolejowej oraz taboru kolejowego, na którego
remont i modernizację wciąż brakuje środków. Licz-
ne ograniczenia w ruchu pociągów związane z trwa-
jącymi pracami modernizacyjnymi powodowały prze-
noszenie się opóźnienia jednego pociągu na całą sieć
kolejową. Inną istotną przyczyną opóźnień było nie-
dostosowanie składów pociągów do założonego roz-
kładu jazdy: pociągi jeździły z mniejszą od założonej
prędkością bądź opóźniały się wskutek długich po-
stojów na stacjach, gdzie podróżni mieli problemy
z zajmowaniem miejsc z powodu panującego w pocią-
gach tłoku wynikającego z niedostosowania do po-
trzeb liczby wagonów w składzie.
Do prawidłowego zaspokojenia potrzeb przewozo-
wych spółce PKP InterCity SA brakowało 23 loko-
motyw przystosowanych do prędkości 160 km/h oraz
415
230 wagonów 2 klasy. Spółka podjęła jednak doraźne
działania dla zapewnienia maksymalnej ilości spraw-
nego taboru:
— uruchomiono pracę punktów naprawczych
przez całą dobę; podjęto także pracę w godzinach
nadliczbowych,
— podjęto działania w celu odzyskania wagonów
i lokomotyw z zakładów naprawczych,
— zakupiono dodatkowe nagrzewnice, które służy-
ły do suszenia układów elektronicznych oraz maszyn
elektrycznych w przypadku taboru trakcyjnego,
— dla zapewnienia sprawności taboru trakcyjne-
go i wagonowego oraz umknięcia zjawisk związanych
z jego wychładzaniem się wdrożono system utrzymy-
wania lokomotyw i składów w czasie postoju pod za-
silaniem sieciowym lub stacjonarnym; maksymalnie
skrócono czas pozostawania taboru bez nadzoru,
w szczególności bez zasilania w energię elektryczną,
— ogłoszono przetarg na naprawę rewizyjną wa-
gonów,
— na stacjach węzłowych w okresie dużych prze-
wozów i ujemnego oddziaływania na tabor trakcyjny
i wagonowy uruchomiono stałe rezerwy lokomotywo-
we dla sprawnego podejmowania pociągów w przy-
padkach awarii i defektów,
— wprowadzono dyżury elektromonterów na du-
żych stacjach węzłowych dla naprawiania wagonów
uszkodzonych w trakcie jazdy.
Ze swojej strony również Ministerstwo Infra-
struktury podjęło działania mające na celu wyelimi-
nowanie niedogodności, jakie napotykali podróżujący
transportem kolejowym w grudniu 2010 r. W szcze-
gólności działania te dotyczyły:
— zobowiązania spółki PKP InterCity SA do pod-
jęcia działań mających na celu dostosowanie oferty
połączeń do możliwości jej obsługi z punktu widzenia
możliwości taborowych: uzgodniono odwołanie ok. 30
pociągów pospiesznych, głównie na trasach, gdzie
pociągi kursowały co godzinę, tak aby odzyskać wa-
gony do obsługi relacji, w których popyt ze strony
pasażerów jest znacząco większy niż podaż miejsc
siedzących,
— zobowiązania spółki PKP InterCity SA do pod-
jęcia działań mających na celu dostosowanie prędko-
ści pociągów do możliwości jej uzyskania z punktu
widzenia możliwości taborowych: uzgodniono obni-
żenie prędkości wybranych pociągów pośpiesznych
ze 160 km/h do 140 km/h lub 120 km/h,
— zobowiązania spółki PKP PLK SA do urealnie-
nia czasów jazdy pociągów w związku z trwającymi
modernizacjami oraz wprowadzonymi korektami
prędkości,
— zobowiązania PKP PLK SA do ścisłej współ-
pracy z przewoźnikami przy opracowywaniu rozkła-
du jazdy, tak aby jego projekt został odpowiednio
wcześnie przygotowany i mógł zostać terminowo po-
dany do publicznej wiadomości.
Ponadto w związku z zaistniałą w grudniu 2010 r.
sytuacją w zakresie nieprawidłowości w przekazywa-
niu pasażerom informacji o rozkładzie jazdy pocią-
416
gów Ministerstwo Infrastruktury podjęło działania
na rzecz wyjaśnienia przyczyn zaistniałego stanu.
Dokonana analiza wykazała następujące główne
przyczyny niewłaściwego informowania pasażerów:
— wprowadzenie przez przewoźników kolejowych
wielu istotnych zmian do oferty zaplanowanych połą-
czeń, która obowiązuje od 12 grudnia 2010 r., tuż
przed wdrożeniem nowego rozkładu jazdy pociągów,
— niestosowanie się przewoźników do przepisów
regulujących kwestie informowania podróżnych na
dworcach kolejowych i przystankach komunikacyj-
nych.
Stwierdzono również brak podstaw prawnych do
nałożenia kar na podmioty odpowiedzialne za nieter-
minowe podawanie do publicznej wiadomości rozkła-
dów jazdy pociągów, które zdyscyplinowałyby dzia-
łania tych podmiotów. W związku ze zidentyfikowa-
niem głównych problemów Ministerstwo Infrastruk-
tury przygotowuje projekt ustawy o zmianie ustawy
z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym,
który ma uzupełnić obowiązujące przepisy w taki
sposób, aby znacząco poprawić dostępność informacji
dla podróżnych.
Podstawową inicjatywą podjętą przez spółkę Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o. w okresach szczytów prze-
wozowych było wzmocnienie kursujących pociągów
poprzez zwiększenie dopuszczalnego brutta na więk-
szości pociągów z 300 t do 350 t wraz z wejściem
w życie korekty rocznego rozkładu jazdy od dnia 1
marca 2011 r. W efekcie takich działań możliwe bę-
dzie operatywne wzmacnianie najbardziej obciążo-
nych pociągów do 7 wagonów w składzie.
Zbyt mała podaż miejsc w pociągach w stosunku
do zapotrzebowania wynika z corocznego spiętrzenia
przewozów w okresie świąteczno-noworocznym. Za-
pewnienie w tym okresie oczekiwanej podaży miejsc
wiązałoby się z koniecznością zabezpieczenia dodat-
kowego taboru, który kursowałby wyłącznie przez
kilka dni w roku. Spółka Przewozy Regionalne sp. z o.o.,
spodziewając się zwiększonego potoku podróżnych,
zarządziła wzmocnienie składów najbardziej popu-
larnych pociągów, m.in. na dalekich trasach, jak:
Warszawa – Szczecin, Poznań – Stalowa Wola, Kra-
ków – Łódź i Wrocław – Olsztyn. Oprócz wzmocnień
zarządzonych prewencyjnie spółka na bieżąco moni-
torowała sytuację w zakresie przepełnień i wzmac-
niała konkretne pociągi, jak na przykład pociąg re-
lacji Zakopane – Warszawa, wzmocniony na odcinku
Zakopane – Kraków-Płaszów do dwóch jednostek
trakcyjnych (co odpowiada liczbie miejsc równej
7 wagonom), a na odcinku od Krakowa-Płaszowa do
Warszawy do 3 jednostek trakcyjnych (liczba miejsc
odpowiadająca 10 wagonom).
Spółka Koleje Mazowieckie sp. z o.o. na bieżąco
monitoruje potoki pasażerów na obsługiwanych li-
niach. Głównym problemem przyczyniającym się do
nieprawidłowości w ruchu pociągów są zazwyczaj
skrajne warunki pogodowe, które negatywnie wpły-
wają na prawidłowe funkcjonowanie zarówno infra-
struktury kolejowej, jak i użytkowanych pojazdów.
Należy również podkreślić, że przy założeniach obec-
nie realizowanego rozkładu jazdy edycji 2010/2011
spółka nie dysponuje wystarczającą rezerwą taboro-
wą. Na trudną sytuację taborową spółki mają wpływ
również opóźnienia w wykonaniu napraw okreso-
wych pojazdów przez zakłady naprawcze taboru. To
niejednokrotnie doprowadzało do sytuacji, w której
spółka zmuszona była zmniejszyć zestawienie pocią-
gu lub w skrajnych przypadkach całkowicie go odwo-
łać. Pomimo to w latach 2009–2011 wysokość środ-
ków przeznaczonych przez spółkę na naprawy rewi-
zyjne oraz naprawy główne wyniesie około 133 mln
zł. Na lata 2010–2011 spółka ma również podpisaną
umowę na naprawy rewizyjne taboru i żaden pojazd
z posiadanego ilostanu nie jest odstawiony na boczny
tor. Co więcej, wszystkie pojazdy mają plan wejścia
i wyjścia do i z zakładów naprawczych.
Spółka PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmieście
sp. z o.o. uznaje, iż dysponuje odpowiednią ilością ta-
boru do realizacji umów zawartych z Urzędem Mar-
szałkowskim Województwa Pomorskiego. Spółka oce-
nia również, że w okresie obowiązywania rozkładu
jazdy 2010/2011 nie doszło do nadmiernego zapełnie-
nia składów przez nią prowadzonych. Przewoźnik
ten przeprowadził badania wielkości zapełnienia
składów pociągów, dostosowując długość składów do
aktualnej wielkości popytu. Natomiast w czasie okre-
sowego wzmożenia przewozów spółka uruchamia
dodatkowe pociągi, korzystając z rezerwy taborowej
stacjonującej na stacji postojowej Gdynia-Cisowa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie skrócenia czasu
szkolenia policyjnego (20026)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-20026/11) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie skrócenia
szkolenia policyjnego, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Z wyjaśnień przekazanych przez Komendę Głów-
ną Policji wynika, iż według stanu na dzień 26 stycz-
nia 2011 r. komendant główny Policji zawarł porozu-
mienia o realizacji wybranych treści kształcenia z 15

szkołami wyższymi. Natomiast porozumienia z 4 ko-
lejnymi szkołami są w trakcie przygotowywania.
Podczas prac nad koncepcją włączenia szkół wyż-
szych w proces kształcenia kandydatów do służby
w Policji ustalono, iż preferencje związane ze skróce-
niem szkolenia zawodowego podstawowego będą do-
tyczyły absolwentów 4 kierunków studiów, tj.: prawa,
administracji, bezpieczeństwa narodowego i bezpie-
czeństwa wewnętrznego.
Ocena skutków nowelizacji § 3 rozporządzenia
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskona-
lenia zawodowego w Policji (Dz. U. Nr 126, poz. 877,
z późn. zm.), jak również dokonywanie ewentualnych
modyfikacji w programie szkolenia zawodowego pod-
stawowego policjantów oraz analizowanie możliwości
rozszerzenia kierunków, po których absolwenci byli-
by objęci skróconym szkoleniem nieobejmującym tre-
ści, z którymi zapoznali się podczas studiów, będzie
możliwa do przeprowadzenia w dłuższej perspekty-
wie czasowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przedłużającego się remontu
wagonów kolejowych (20027)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
napraw posiadanego przez przewoźników taboru ko-
lejowego, przedstawiam następujące informacje.
Spółka PKP InterCity SA, dysponuje 3125 wa-
gonami, których przeciętny wiek przekroczył 26 lat.
W celu realizacji zaplanowanej oferty przewozowej
w 2010 r. spółka ogłosiła pięć przetargów nieograni-
czonych na naprawę rewizyjną 842 wagonów, z czego
150 wagonów z terminem realizacji naprawy z pierw-
szym półroczu 2011 r. W roku 2010 wykonano 661
napraw rewizyjnych. Jednym z powodów opóźnienia
realizacji napraw rewizyjnych, który wynikł na ko-
niec 2010 r. był fakt złożenia w dniu 30 grudnia 2009 r.
protestu, a następnie odwołania od rozstrzygnięcia
protestu przez jednego z oferentów w przetargu na
naprawę okresową 500 wagonów, którego rozstrzy-
gnięcie pierwotnie miało mieć miejsce 8 stycznia
417
2010 r. Opóźnienie to w konsekwencji spowodowało
wydłużenie procedur przetargowych, co z kolei wpły-
nęło na uprzednio założoną terminowość realizacji
napraw rewizyjnych. Natomiast według wstępnych
szacunków spółki PKP InterCity SA, w roku 2011
konieczne byłoby wykonanie napraw taboru w na-
stępującym zakresie:
— naprawy głównej, połączonej z modernizacją,
45 wagonów;
— napraw rewizyjnych 930 wagonów;
— finalizacji zamówienia na dostawę 14 wagonów
pasażerskich l oraz 2 klasy przedziałowych i bezprze-
działowych, przystosowanych do kursowania z pręd-
kością 200 km/h – w 2011 r. pozostała do zrealizowa-
nia dostawa 8 wagonów;
kontynuowania działań polegających na wyposa-
żaniu wagonów, w ramach posiadanych środków,
w klimatyzację, zamknięty obieg WC, hamulec szy-
nowy, a także wymianie wewnętrznego wyposażenia
pociągu (foteli, wykładzin ścian itp.).
Zrealizowanie powyżej założonych napraw i dzia-
łań inwestycyjnych, których koszt wstępnie oszaco-
wano na około 240 mln, uzależnione jest jednak od
faktycznych możliwości finansowych spółki PKP In-
terCity SA.
Spółka Przewozy Regionalne sp. z o.o. planuje
zrealizować projekt wymiany taboru kolejowego
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” (PO IiŚ), który polega na pozyskaniu
nowych elektrycznych zespołów trakcyjnych (EZT),
których liczba uzależniona jest z jednej strony od
możliwości finansowych strony samorządowej i do-
stępności środków unijnych, a z drugiej – od ofert
przedstawianych przez producentów taboru. Szaco-
wana liczba pozyskanych składów powinna przekro-
czyć 50 sztuk. Termin ogłoszenia przetargu jest uza-
leżniony od momentu, w którym zostanie podpisana
umowa o dofinansowanie projektu. Natomiast w za-
kresie przeprowadzanych napraw wagonów, w bieżą-
cym roku planuje się przeprowadzić naprawy rewi-
zyjne 60 wagonów systemem gospodarczym, w ra-
mach własnego zaplecza. Koszt tak przeprowadzonej
naprawy rewizyjnej jednego wagonu wynosi 85 000 zł.
Posiadane przez spółkę wagony piętrowe typu Bmno-
pux, z uwagi na duży stopień dekapitalizowania,
kwalifikują się do przeprowadzenia naprawy głównej
z modernizacją. Możliwe jest przeprowadzenie mo-
dernizacji 45 wagonów, obecnie odstawionych, jed-
nakże koszt modernizacji, szacowany na ok. 1,5 min
zł za wagon, przekracza obecne możliwości finansowe
przewoźnika. Niezbędne jest pozyskanie przez spółkę
wsparcia finansowego tego zamierzenia, umożliwiają-
cego przeprowadzenie wskazanych napraw głównych
z modernizacją, zwłaszcza mając na uwadze dużą po-
jemność wagonów piętrowych, umożliwiającą skokowy
wzrost liczby miejsc oferowanych w pociągach.
Spółka Koleje Mazowieckie sp. z o.o. dysponuje:
—204 EZT;
—11 spalinowymi autobusami szynowymi;
— 37 piętrowymi wagonami pasażerskimi.
418
Z powyższej liczby, na początku 2011 r. w naprawie
awaryjnej pozostawały 2 EZT, zaś w naprawach rewi-
zyjnych oraz naprawach głównych połączonych z mo-
dernizacją — 14 EZT. W 2010 r. spółka przeprowadzi-
ła naprawy rewizyjne 41 sztuk taboru (w tym 25 sztuk
taboru objęto naprawą rewizyjną z modernizacją) oraz
naprawy główne z modernizacją 8 sztuk taboru. Na-
tomiast na 2011 r. zaplanowano naprawy rewizyjne 52
sztuk taboru (w tym 32 sztuki taboru objęte zostaną
naprawą rewizyjną z modernizacją) oraz naprawy
główne z modernizacją 16 sztuk taboru.
W ocenie spółki istotny wpływ na dostrzegane na
rynku kolejowym opóźnienia w naprawach okreso-
wych wynikają ze złej sytuacji finansowej zakładów
naprawczych realizujących kontrakty. Dotychczaso-
wy brak zleceń ze strony największych przewoźników
pasażerskich i towarowych przekładał się na zwal-
nianie wykwalifikowanych pracowników, a tym sa-
mym wpływał na zmniejszenie się potencjału firm
oraz utratę płynności finansowej.
W ramach realizacji projektu PO IiŚ pn. „Popra-
wa dostępu kolejowego do lotnisk regionu poprzez
zakup taboru oraz modernizacja bocznicy kolejowej
i budowa stacji/przystanku kolejowego na terenie
Portu Lotniczego w Modlinie” 20 stycznia br. Koleje
Mazowieckie sp. z o.o. oraz Pojazdy Szynowe PESA
Bydgoszcz SA, wraz z Zakładami Naprawczymi Ta-
boru Kolejowego „Mińsk Mazowiecki” SA, podpisały
umowę na dostawę 16 sztuk nowych EZT. Wartość
kontraktu wynosi 75 200 000 euro netto. Pierwsze
trzy pociągi mają zostać dostarczone w ostatnim ty-
godniu czerwca 2011 r., a cały kontrakt ma zostać
zrealizowany do końca 2011 r.
W trakcie realizacji jest również kontrakt na do-
stawę 11 nowoczesnych, elektrycznych lokomotyw do
pociągów typu push-pull. Obecnie, pierwsza z tych
lokomotyw jest poddawana szczegółowym testom ho-
mologacyjnym, które przebiegają planowo. Spółka
będzie dysponować wszystkimi lokomotywami przed
końcem czerwca 2011 r., dzięki czemu od l września
2011 r. projekt pociągów typu push-pull będzie w peł-
ni wdrożony do realizacji. Łączna wartość kontraktu
to 40 520 000 euro netto.
Należy również podkreślić, że spółka planuje tak-
że ogłoszenie przetargu na dokupienie 22 wagonów
piętrowych do pociągów typu push-pull. Planowany
termin dostawy to 30 kwietnia 2012 r., a szacunkowa
wartość zamówienia wynosi 33 000 000 euro netto.
Spółka PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmieście
sp. z o.o. realizuje, zgodnie z umowami zawartymi z
Urzędem Marszałkowskim Województwa Pomorskie-
go, przewozy pasażerskie, uruchamiając ponad 280
pociągów w dobie. Spółka dysponuje obecnie 64 EZT,
w tym:
— EZT serii EN57 (trzywagonowe): 43 sztuki;
— EZT serii EN71 (czterowagonowe): 14 sztuk;
— EZT serii EW58 (trzywagonowe): 7 sztuk.
W celu zapewnienia stałej sprawności technicznej
eksploatowanego taboru spółka podjęła następujące
działania:
— w 2009 r. przeprowadzono naprawy rewizyjne
13 sztuk EN57, naprawy rewizyjne 2 sztuk EN71
oraz modernizację l sztuki EN71;
— w 2010 r. przeprowadzono naprawy rewizyjne
3 sztuk EN 57 oraz 5 sztuk EN71;
— aktualnie, na początku 2011 r. dokonywana
jest naprawa rewizyjna l sztuki EN57 oraz moderni-
zacja l sztuki EN71. Natomiast w dalszej części bie-
żącego roku planowane jest rozpoczęcie napraw re-
wizyjnych 9 sztuk EN57, 3 sztuk EN71, a także mo-
dernizacji 17 sztuk EN57 oraz 4 sztuk EW58.
Modernizacja 21 EZT planowana jest do sfinan-
sowania ze środków PO IiŚ (50%), Funduszu Kolejo-
wego (45%) i środków własnych spółki (5%).
Spółka posiada również rezerwę taborową stacjo-
nującą na stacji postojowej Gdynia-Cisowa, która jest
uruchamiana w razie wystąpienia takiej potrzeby.
Natomiast w perspektywie do roku 2013 spółka nie
planuje dokonywania zakupów nowego taboru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów wprowadzenia
tzw. podatku bankowego (20029)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana dr. Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP, w sprawie planów wprowadzenia tzw. po-
datku bankowego, przesłaną pismem pana Marka
Kuchcińskiego z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-
-023-20029/11, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Aktualnie Ministerstwo Finansów analizuje po-
tencjalne korzyści oraz ewentualne zagrożenia wy-
nikające z możliwości wprowadzenia dodatkowego
obciążenia na wybrane instytucje finansowe. Mini-
sterstwo Finansów z uwagą obserwuje również ini-
cjatywy podejmowane w innych państwach Unii Eu-
ropejskiej w tym zakresie oraz bierze czynny udział
w pracach dotyczących wypracowania wspólnotowe-
go rozwiązania w zakresie dodatkowych obciążeń
banków. Po przeprowadzeniu stosownych analiz róż-
nych możliwych modeli tzw. podatku bankowego roz-
waża się możliwość rozpoczęcia prac legislacyjnych
nad wprowadzeniem tego podatku – po akceptacji
„Planu prac Rady Ministrów na 2011 r.”

W ocenie Ministerstwa Finansów za kluczowe
należy uznać wszelkie działania mające na celu za-
bezpieczenie krajowego rynku przed negatywnym
wpływem ewentualnych zjawisk destabilizujących
sektor finansowy. W związku z powyższym, nakła-
dając na niektóre podmioty sektora finansowego
dodatkowe obciążenia fiskalne (w postaci podatków
lub opłat), powinno się uwzględnić w pierwszej ko-
lejności bezpieczeństwo finansowe tych podmiotów,
przy jednoczesnej realizacji nadrzędnego celu, jakim
jest zwiększanie stabilności finansowej całego sek-
tora. Z tego też względu w niektórych państwach
europejskich podjęte zostały prace legislacyjne zwią-
zane z wprowadzeniem danin mogących służyć fi-
nansowaniu (poprzez wydzielone specjalne fundu-
sze restrukturyzacyjne) różnego rodzaju działań
zwiększających bądź przywracających stabilność
sektora finansowego.
W ocenie Ministerstwa Finansów przyjmowanie
jedynie fiskalnego charakteru (akumulowanie dodat-
kowych środków w budżecie państwa) obciążeń na-
kładanych na sektor finansowy jest niewystarczają-
ce. Rozważyć bowiem należy wprowadzenie obowiąz-
kowych płatności, które byłyby przeznaczane na
imienne finansowanie wydatków związanych z okre-
ślonym działaniem (tj. wsparciem sektora finansowe-
go w razie wystąpienia sytuacji kryzysowej).
Dla zabezpieczenia stabilności sektora finansowe-
go, jak również wyeliminowania bądź ograniczenia
konieczności finansowania przez sektor publiczny
działań pomocowych w przypadku wystąpienia
ewentualnych problemów na rynkach finansowych,
na uwagę zasługuje koncepcja prezentowana na fo-
rum unijnym, polegająca na utworzeniu specjalnego
funduszu restrukturyzacyjnego finansowanego z do-
datkowych zobowiązań nałożonych na sektor finan-
sowy. Wprowadzenie koncepcji utworzenia odrębnego
funduszu jako np. funduszu celowego doprowadziło-
by do sytuacji, w której wszystkie przychody z dodat-
kowych obciążeń przeznaczone byłyby na cele stabi-
lizacyjne.
Koncepcja wprowadzenia dodatkowego obciążenia
fiskalnego instytucji finansowych powstała w związku
z koniecznością udzielenia wsparcia instytucjom fi-
nansowym ze środków publicznych w niektórych
państwach.
Na obecnym etapie prac nad problematyką opo-
datkowania sektora bankowego nie jest możliwe
wskazanie dokładnej stawki opodatkowania ani też
precyzyjne określenie jego podstawy.
Należy zauważyć, że w dyskusjach na forum unij-
nym oraz w rozwiązaniach przyjętych przez inne
kraje najczęściej pojawiają się poniższe modele opo-
datkowania:
— suma bilansowa ogółem;
— suma bilansowa pomniejszona o fundusze wła-
sne, zabezpieczone depozyty oraz niektóre inne po-
zycje zobowiązań;
— wielkość depozytów;
— całkowity wymóg kapitałowy.
419
Uprzejmie informuję, że w przypadku rozpoczęcia
prac legislacyjnych nad tzw. podatkiem bankowym
działania Ministerstwa Finansów będą prowadzone
w oparciu o zasadę jak najmniejszego wpływu na sy-
tuację klientów instytucji objętych ewentualną dani-
ną. Należy jednak zauważyć, że decyzje dotyczące
podniesienia opłat z tytułu czynności bankowych lub
obniżenia oprocentowania środków zgromadzonych
na rachunkach bankowych pozostają we właściwości
władz instytucji finansowych, bez możliwości admi-
nistracyjnej ingerencji Ministerstwa Finansów. W przed-
miotowej kwestii nie bez znaczenia jest również fakt
rozwoju oraz konkurencyjności sektora bankowego.
Pragnę również uprzejmie poinformować, że rzą-
dowy projekt ustawy musi być przedmiotem konsul-
tacji społecznych, co może mieć wpływ na ostateczny
kształt proponowanych rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie utworzenia lotniska regionalnego
(20030)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
utworzenia lotniska regionalnego (pismo znak: SPS-
-023-20030/11) uprzejmie odpowiadam na zadane
przez pana posła pytania:
1. Głównymi aktami prawnymi regulującymi pro-
ces zakładania lotnisk użytku publicznego są ustawa
z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. 2002
Nr 130, poz. 1112, z późn. zm.) wraz z aktami wyko-
nawczymi oraz ustawa z dnia 12 lutego 2009 r. o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwesty-
cji w zakresie lotnisk użytku publicznego (Dz. U.
2009 Nr 42, poz. 340). Akty te określają wymagania
administracyjne, jak również operacyjno-techniczne,
które musi spełnić podmiot, aby mógł prowadzić
działalność w zakresie zarządzania lotniskiem użyt-
ku publicznego.
Na obecną chwilę Ministerstwo Infrastruktury
dokonuje analizy prawnej mającej na celu identyfika-
cję obszarów, które powodują obciążenia administra-
cyjne, wydłużają proces podejmowania czynności
administracyjnych, a w efekcie zwiększają koszty
prowadzenia działalności przez podmioty lotnicze.
Jednym z kluczowych obszarów jest działalność zwią-
420
zana z zarządzaniem lotniskami użytku publicznego,
w której efektywność gospodarowania procesami
i zasobami ma podstawowy wpływ na relacje we-
wnętrzne i otoczenie zewnętrzne lotniska.
2. Celem powyższych działań będzie zmniejsze-
nie barier administracyjnych związanych z prowa-
dzeniem działalności gospodarczej przez podmioty
lotnicze poprzez uproszczenie procesu uzyskiwa-
nia pozwoleń, certyfikatów, jak również efektywne
dostosowanie wymagań operacyjno-technicznych do
prowadzonej działalności gospodarczej, z jednocze-
snym zachowaniem najwyższych standardów bezpie-
czeństwa. Ministerstwo Infrastruktury wytyczy
ogólne kierunki w zakresie ułatwień dla prowadze-
nia działalności w ramach aktualizacji „Programu
rozwoju sieci lotnisk i lotniczych urządzeń naziem-
nych” przyjętego uchwałą nr 86/2007 Rady Mini-
strów w dniu 8 maja 2007 r.
3. Ministerstwo Infrastruktury zgodnie z właści-
wościami będzie kontynuowało prace nad usprawnie-
niem oraz przyspieszeniem procesów administracyj-
nych związanych m.in. z zakładaniem lotnisk użytku
publicznego w Polsce. Jednocześnie pragnę zauwa-
żyć, iż prowadzenie działalności związanej z zarzą-
dzaniem lotniskiem musi brać pod uwagę nie tylko
aspekty ekonomiczne, operacyjno-techniczne czy bez-
pieczeństwa, ale także uwzględniać wpływ swojej
działalności na środowisko. W związku z powyższym
niezbędnym warunkiem dla prowadzenia działal-
ności jest przeprowadzenie odpowiednich analiz
środowiskowych oraz uzyskanie tzw. decyzji środo-
wiskowej, która określi warunki prowadzenia dzia-
łalności lotniska z jednoczesnym minimalnym jego
wpływem na środowisko. Zgodnie z informacjami Mi-
nisterstwa Infrastruktury obecny proces związany
z założeniem lotniska w Białymstoku wymaga
przede wszystkim uzyskania decyzji środowiskowej,
która została uchylona 5 stycznia br. i została przeka-
zana do ponownego rozpatrzenia. Trzeba zauważyć,
że powodem zakwestionowanej decyzji są nie tylko
aspekty środowiskowe (w tym brak oceny oddziały-
wania na obszary Natura 2000), ale także aspekty
bezpieczeństwa (w szczególności dotyczy to przyta-
czanego braku analizy prawdopodobieństwa zaist-
nienia kolizji samolotów z ptakami). Aspekty te są
niezwykle ważne nie tylko ze względu na zapewnienie
zrównoważonego rozwoju lotniska Białymstoku w dłu-
gim okresie, ale przede wszystkim dla bezpiecznego
wykonywania operacji do/z lotniska.
Pragnę podkreślić, iż Ministerstwo Infrastruktu-
ry będzie monitorowało proces zakładania lotniska
w Białymstoku, które powinno w znaczący sposób
zwiększyć dostępność lotniczą, a w efekcie zwiększyć
atrakcyjność oraz konkurencyjność regionu podla-
skiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie modernizacji linii kolejowej
Białystok – Warszawa (20032)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka, skiero-
waną do ministra infrastruktury pana Cezarego
Grabarczyka przy piśmie nr SPS-023-20032/11 z dnia
19 stycznia 2011 r., w sprawie linii kolejowej Białystok
– Warszawa przedstawiam poniższe informacje.
Przewozy kolejowe na trasie Białystok – Warsza-
wa są realizowane przez PKP InterCity SA na pod-
stawie umowy ramowej o świadczenie usług publicz-
nych zawartej z ministrem infrastruktury do 2013 r.
oraz przez spółkę Przewozy Regionalne na zasadach
komercyjnych bądź w oparciu o dofinansowanie
Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podlaskie-
go. Z informacji przekazanych przez PKP InterCity
SA wynika, że zasadniczo nie stosuje się przypisywa-
nia taboru kolejowego do konkretnej trasy, w związ-
ku z czym istnieje możliwość, że nowy tabor, o ile
zostanie zakupiony, będzie obsługiwał również trasę
Białystok – Warszawa. Niemniej jednak należy za-
znaczyć, iż w przypadku przedmiotowej linii nowy
tabor nie spowodowałby skrócenia czasu przejazdu,
gdyż obecnie stosowane lokomotywy i wagony w peł-
ni wykorzystują możliwości infrastruktury kolejowej,
dzięki czemu pociągi mogą kursować z maksymalną
prędkością do 120 km/h. Z uzyskanych informacji
wynika, iż w roku 2011 PKP InterCity SA zamierza
zakupić 8 wagonów przystosowanych do kursowania
z prędkością maksymalną 200 km/h.
Odnośnie do planów modernizacyjnych projekt
modernizacji linii kolejowej E75 na odcinku Warsza-
wa – Białystok – Trakiszki ma charakter strategicz-
ny z punktu widzenia rozwoju społeczno-gospodar-
czego kraju i jest zgodny z drugim priorytetem stra-
tegicznym Strategii Rozwoju Kraju: Poprawa stanu
infrastruktury technicznej i społecznej, trzecim ce-
lem horyzontalnym Narodowych Strategicznych
Ram Odniesienia/Narodowej Strategii Spójności: Bu-
dowa i modernizacja infrastruktury technicznej i spo-
łecznej mającej podstawowe znaczenie dla wzrostu
konkurencyjności Polski, oraz celem głównym Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013: Podniesienie atrakcyjności inwe-
stycyjnej Polski i jej regionów poprzez rozwój infra-
struktury technicznej przy równoczesnej ochronie
i poprawie stanu środowiska, zdrowia, zachowaniu
tożsamości kulturowej i rozwijaniu spójności teryto-
rialnej. Jednakże termin realizacji przedsięwzięcia
wynika z całego procesu inwestycyjnego i jest uza-
leżniony, poza zabezpieczeniem środków finanso-
wych, między innymi od uzyskania szeregu decyzji

administracyjnych, które wpływają na termin zakoń-
czenia prac budowlanych.
Projekt pn. „Modernizacja linii kolejowej E75 Rail
Baltica Warszawa – Białystok – granica z Litwą, etap
I, odcinek Warszawa-Rembertów – Zielonka – Tłuszcz
(Sadowne)”, PO IiŚ 7.1-22.1, ujęty został w dokumen-
cie pn. „Wieloletni program inwestycji kolejowych
2010–2013”, opracowanym przez PKP Polskie Linie
Kolejowe SA na podstawie „Masterplanu dla trans-
portu kolejowego do 2030 r.”. Dokument ten jest obec-
nie analizowany i weryfikowany w Ministerstwie
Infrastruktury w celu oceny ujętych w nim inwesty-
cji co do możliwości finansowania i rozliczenia wy-
datków w okresie do 2015 r. – termin wynikający
z realizacji Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013. Zakłada się, iż projekt
„Modernizacja linii kolejowej E75 Rail Baltica War-
szawa – Białystok – granica z Litwą, etap I, odcinek
Warszawa-Rembertów – Zielonka – Tłuszcz (Sadow-
ne)” finansowany będzie ze środków unijnych, środ-
ków krajowych, kredytu EBI i środków własnych
PKP PLK SA o szacunkowej wartości kosztorysowej
2 050 000 tys. zł. Realizacja zadania jest przewidzia-
na na lata 2011–2015, z planowanymi wydatkami na
poszczególne lata:
— 2011 r. – 1260 tys. zł,
— 2012 r. – 222 615 tys. zł,
— 2013 r. – 539 515,10 tys. zł,
— 2014 r. – 1 057 740,70 tys. zł,
— 2015 r. – 228 869,20 tys. zł.
Rozpoczęcie procesu modernizacji, a co za tym
idzie umożliwienie prac budowlanych jest uzależnio-
ne od zakończenia projektu PO IiŚ 7.1-22.2 pn. „Mo-
dernizacja linii kolejowej E75 Rail Baltica Warszawa
– Białystok – granica z Litwą, etap I, odcinek War-
szawa-Rembertów – Zielonka – Tłuszcz (Sadowne)
– prace przygotowawcze”, który obejmuje wykonanie
rezultatów studium wykonalności wraz z analizą
kosztów i korzyści. Docelowo projekt ten umożliwi
beneficjentowi złożenie wniosku o dofinansowanie
dla inwestycji w ramach projektu PO IiŚ 7.1-22.1.
W celu uzyskania oczekiwanych efektów zarówno
transportowych, jak i społecznych w wymiarze lokal-
nym i ponadregionalnym konieczne będzie zagwa-
rantowanie odpowiednich środków finansowych ze
źródeł publicznych krajowych i unijnych. Również
ważną kwestią jest to, aby prace budowlane zostały
zakończone w czasie umożliwiającym skuteczne roz-
liczenie wydatków ze środków unijnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
421
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów wprowadzenia możliwości
dziedziczenia składek emerytalnych (20035)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma Pana Marszałka z dnia 19 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-20035/11, przy którym przesłana została
interpelacja pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie planów wprowadzenia możliwości dziedziczenia
składek emerytalnych, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
1. Projekt ustawy wprowadzający zmiany w funk-
cjonowaniu otwartych funduszy emerytalnych, w tym
kwestia zmniejszenia części składki emerytalnej
przekazywanej do OFE została zawarta w dokumen-
cie pt. „Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
związanych z funkcjonowaniem systemu ubezpieczeń
społecznych”. Projekt ten został opracowany przez
Kancelarię Prezesa Rady Ministrów i w dniu 24 stycz-
nia br. pan Michał Boni, minister – członek Rady
Ministrów w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
projekt ten skierował do konsultacji resortowych.
Właściwym adresatem pytań pana posła jest zatem
Kancelaria Prezesa Rady Ministrów.
2. W ww. projekcie ustawy, który trafił także do
opinii ministra finansów, przyjęto, iż nastąpi m.in.
przesunięcie części składki emerytalnej na nowo
utworzone specjalne subkonto prowadzone przez
ZUS, zachowujące integralność II filaru. Środki zgro-
madzone na subkoncie w ZUS – zgodnie z propozycją
– byłyby waloryzowane według średniego nominal-
nego wzrostu PKB z ubiegłych 5 lat, z zastrzeżeniem
nieujemności wskaźnika waloryzacji.
3. W projektowanej ustawie podkreśla się, „iż
kształt reformy wymaga racjonalnej korekty. Korek-
ta ta powinna dotyczyć przede wszystkim kwestii
związanych z zagrożeniem dla narastającego jawne-
go długu publicznego, które są związane z koniecz-
nością pokrywania niedoboru w FUS w wyniku prze-
kazania części składki emerytalnej do OFE. Powo-
duje to wzrost potrzeb pożyczkowych i narastanie
jawnego długu publicznego, który zbliża się do II pro-
gu ostrożnościowego określonego w ustawie o finan-
sach publicznych na poziomie 55% PKB.”
4. Należy także podkreślić, iż na ostateczny
kształt projektu ustawy wpłyną konsultacje resorto-
we i społeczne, prace w parlamencie, a także decyzja
prezydenta o podpisaniu przyjętej przez parlament
ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
422
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie budowy obwodnicy Suwałk (20036)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jarosława Matwiejuka przekazaną
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r. (znak: SPS-
-023-20036/11) w sprawie obwodnicy Suwałk, przed-
stawiam następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25
września 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy dzia-
łania ministrowi infrastruktury:
— Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
— ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
— uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Odnośnie do budowy obwodnicy Suwałk, informu-
ję, iż zadanie to będzie realizowane w ramach inwe-
stycji pn. „Budowa drogi S61 od S8 (Ostrów Mazo-
wiecka) – Łomża – Stawiski – Szczuczyn – Ełk – Racz-
ki – Suwałki – Budzisko (granica państwa)”, które
zostało ujęte w załączniku nr 2 pod pozycją 35: „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”.
Oznacza to, iż przedmiotowa inwestycja znajduje się
na liście zadań, których realizacja przewidywana jest
do rozpoczęcia po 2013 r.
Opracowując listę zadań inwestycyjnych, brano
pod uwagę przede wszystkim stan przygotowania
i zaawansowania prac oraz możliwość zaabsorbowa-
nia alokacji środków unijnych na poszczególne inwe-
stycje drogowe.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2 będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie budowy obwodnicy Siemiatycz
(20037)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt: SPS-023-
-20037/11, skierowane do pana Donalda Tuska – pre-
zesa Rady Ministrów, przekazujące interpelację posła
Jarosława Matwiejuka dotyczącą budowy drogi eks-
presowej S19 na odcinku obwodnicy Siemiatycz w ra-
mach „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, uprzejmie przekazuję informacje w przed-
miotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, ustanowiony w 2007 r.
Inwestycja budowy drogi ekspresowej S19, obej-
mująca również obwodnicę Siemiatycz, została ujęta
w załączniku nr 2 do programu, zawierającym inwe-
stycje, których realizacja zostanie rozpoczęta po roku
2013. Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 potwierdza
znaczenie tego zadania dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pn. „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W chwili obecnej dla przedmiotowego zadania
prowadzone są prace przygotowawcze zmierzające do
uzyskania wszystkich decyzji administracyjnych i opi-
nii przewidzianych przepisami prawa.

Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany, tak
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przyspieszenia prac nad budową
trasy S8 na odcinku Białystok – Wyszków
(20038)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt: SPS-023-
-20038/11, skierowane do pana Donalda Tuska – pre-
zesa Rady Ministrów, przekazujące interpelację posła
Jarosława Matwiejuka dotyczącą budowy drogi eks-
presowej S8 na odcinku Wyszków – Białystok w ra-
mach „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, uprzejmie przekazuję informacje w przed-
miotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, ustanowiony w 2007 r.
Odnosząc się do kwestii realizacji drogi ekspresowej
S8 na terenie województwa podlaskiego, należy wska-
zać, że w ramach załącznika nr 1 (lista zadań, których
realizacja rozpocznie się do 2013 r.) programu ujęte zo-
stały następujące zadania w ramach budowy drogi eks-
presowej S8 na odcinku Wyszków – Białystok: odc. ob-
wodnic Zambrowa i Wiśniewa oraz od Jeżewa do w.
Choroszcz (Białystok) o długości 35,6 km.
Jednocześnie na liście zadań inwestycyjnych, któ-
rych realizacja może rozpocząć się do 2013 r. (załącz-
nik nr 1a), umieszczona została inwestycja polegają-
ca na budowie drogi ekspresowej S8 na odcinku Wy-
szków – Białystok o długości 83 km na pozostałych
odcinkach.
Należy wskazać, że zakres rzeczowy zawarty
w programie jest wynikiem aktualnych możliwości
423
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy
działania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pn. „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku zmiany limitów bądź wystąpienia
oszczędności na zadaniach realizowanych w ramach
załącznika nr 1 odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Ministerstwo Infra-
struktury będzie kontynuować starania w celu jak
najszybszego zapewnienia środków finansowych dla
wszystkich inwestycji ujętych w projekcie programu
na lata 2011–2015, szczególnie dla zadań prioryteto-
wych, ujętych w załączniku nr 1a.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie przekształcania prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości
(20039)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 19 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-20039/11, przekazujące interpelację pana
posła Marka Wójcika w sprawie przekształcania pra-
wa użytkowania wieczystego w prawo własności nie-
ruchomości uprzejmie udzielam informacji w zakre-
sie zagadnień poruszonych w interpelacji.
Odnosząc się do wątpliwości dotyczących przyjętej
przez niektóre gminy interpretacji sformułowania
„nieruchomości zabudowane na cele mieszkaniowe
(…) albo przeznaczone pod tego rodzaju zabudowę”,
użytego w przepisach ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
424
o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175,
poz. 1459, z późn. zm.), pragnę zauważyć, że przepisy
powołanej ustawy nie zawierają legalnej definicji tego
sformułowania, a zatem ostateczna ocena, czy okre-
ślona nieruchomość spełnia warunki nieruchomości
przeznaczonej lub zabudowanej na cele mieszkaniowe
w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o przekształceniu
(…) należy do organów prowadzących postępowanie
w sprawie przekształcenia prawa użytkowania wie-
czystego w prawo własności nieruchomości, organu
odwoławczego, a w przypadku zaskarżenia tych roz-
strzygnięć – do sądu administracyjnego.
W celu ustalenia, czy nieruchomość podlega pod
reżim prawny ww. ustawy, można sięgnąć do przepi-
sów z zakresu planowania i zagospodarowania prze-
strzennego, a także odwołać się do znaczenia języko-
wego zwrotu użytego przez ustawodawcę. Niewątpli-
wie nieruchomością przeznaczoną na cele mieszka-
niowe, o której mowa w omawianym przepisie, jest
nieruchomość położona na obszarze, dla którego
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
ustala funkcję mieszkaniową lub w razie braku planu
miejscowego funkcja taka została przewidziana
w decyzji o warunkach zabudowy. Zgodnie z art. 4
ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu
oraz określenie sposobów zagospodarowania i wa-
runków zabudowy terenu następuje w miejscowym
planie zagospodarowania przestrzennego.
Ponadto zgodnie z art. 59 ust. 1 ww. ustawy
w przypadku braku planu miejscowego ustalenie wa-
runków zabudowy określonej nieruchomości nastę-
puje w decyzji o warunkach zabudowy, przy czym
zapisy miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego lub decyzji o warunkach zabudowy po-
winny być również uwzględniane przy kwalifikowa-
niu nieruchomości zabudowanych na cele mieszka-
niowe, o których mowa w art. 1 ustawy o przekształ-
ceniu (…). Plan miejscowy jest bowiem aktem prawa
miejscowego, a tym samym jego zapisy determinują
sposób faktycznego zagospodarowania nieruchomo-
ści, w tym rodzaj powstającej zabudowy.
W świetle powyższego dla oceny możliwości sko-
rzystania z przepisów ustawy o przekształceniu (…)
istotna jest wnikliwa analiza zarówno przeznacze-
nia, jak i faktycznego sposobu użytkowania nieru-
chomości. Na fakt wykorzystywania nieruchomości
na cele mieszkaniowe niewątpliwie wskazywać bę-
dzie zabudowa nieruchomości budynkiem mieszkal-
nym jedno- lub wielorodzinnym. Natomiast na miesz-
kalny charakter budynku mogą wskazywać wydane
pozwolenie na budowę lub pozwolenie na użytkowa-
nie budynku, a także zapisy ewidencji gruntów i bu-
dynków, w której znajdują się m.in. informacje o ro-
dzaju użytku nieruchomości.
Uwzględniając jednak fakt, że w praktyce budyn-
ki mieszkalne mogą być użytkowane przez ich miesz-
kańców również na inne cele niepozbawiające budyn-
ku funkcji mieszkalnej, wydaje się, że dla spełnienia
warunku zabudowy nieruchomości na cele mieszka-
niowe, o którym mowa w art. 1 ww. ustawy z dnia 29
lipca 2005 r., nie jest konieczne, aby nieruchomość
miała funkcję wyłącznie mieszkalną. Wykorzystywa-
nie nieruchomości na inne cele, przy zachowaniu
głównej funkcji mieszkaniowej nieruchomości, nie
powinno zatem wykluczać możliwości skorzystania
z warunków przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości, okre-
ślonych w omawianej ustawie.
Na powyższe wskazywał również Naczelny Sąd
Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27
listopada 2008 r. (sygn. I OSK 1676/07). Sąd wyraź-
nie wskazał, że ustawa o przekształceniu (…) w art.
1 ust. 1 nawiązuje do pojęć używanych w ww. ustawie
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,
stanowiąc o nieruchomościach przeznaczonych pod
zabudowę mieszkaniową. Jednocześnie NSA podkre-
ślił, że wymóg przeznaczenia nieruchomości pod za-
budowę mieszkaniową nie może oznaczać bezwzględ-
nego zakazu wykorzystywania nieruchomości na
inne cele, o ile nie spowoduje to utraty przez daną
nieruchomość jej podstawowej funkcji. Należy jednak
podkreślić, że zgodnie z art. 171 ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn.
zm.) wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzo-
nej tylko co do tego, co w związku ze skargą stano-
wiło przedmiot rozstrzygnięcia.
Przy kwalifikacji nieruchomości do objęcia reżi-
mem prawnym przepisów ustawy o przekształceniu
(…) należy mieć także na względzie ustaloną w od-
niesieniu do konkretnej nieruchomości wysokość
stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytko-
wania wieczystego. Zgodnie bowiem z treścią art. 72
ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651,
z późn. zm.) wysokość stawki procentowej opłaty
rocznej uzależniona jest od celu, na jaki nierucho-
mość została oddana w użytkowanie wieczyste. Za
nieruchomości gruntowe oddane w użytkowanie wie-
czyste na cele mieszkaniowe stawka procentowa
opłaty rocznej wynosi 1% ceny, natomiast za pozosta-
łe nieruchomości oddane w użytkowanie wieczyste
na inne cele niż wymienione w art. 72 ust. 3 pkt 1–4a
stawka procentowa wynosi 3% ceny. Ponadto z treści
art. 73 ust. 1 ww. ustawy wynika, że jeżeli nierucho-
mość gruntowa została oddana w użytkowanie wie-
czyste na więcej niż jeden cel, stawkę procentową
opłaty rocznej przyjmuje się dla tego celu, który
w umowie o użytkowanie wieczyste został określony
jako podstawowy. Tym samym pomocną przy kwali-
fikacji nieruchomości do objęcia reżimem prawnym
ustawy o przekształceniu (…) może być także umowa
o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że
przepisy Konstytucji RP gwarantują gminom samo-
dzielność w gospodarowaniu mieniem. Oznacza to,
że organ administracji rządowej, jakim jest minister

infrastruktury, nie posiada uprawnień do ingerowa-
nia w decyzje podejmowane przez organy jednostek
samorządu terytorialnego w sprawach dotyczących
ich mienia. Tym samym, jak wyżej stwierdzono osta-
teczna ocena, czy określona nieruchomość spełnia
warunki, o których mowa w art. 1 ustawy o prze-
kształceniu (…), należy wyłącznie do właściwych or-
ganów administracji publicznej.
Uwzględniając zagwarantowaną konstytucyjnie
samodzielność jednostek samorządu terytorialnego,
ustawodawca nie może również wprowadzać kryte-
riów przyznawania przez gminy bonifikat od opłaty
z tytułu przekształcenia. Ustawodawca wprowadził
jedynie normę ogólną umożliwiającą udzielenie boni-
fikaty, co pozwala gminom na dostosowanie wysoko-
ści udzielanej bonifikaty do możliwości budżetowych.
Omawiane regulacje korespondują z treścią przepi-
sów regulujących funkcjonowanie samorządów, np.
z art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), który upoważnia radę gminy
do określania szczegółowych zasad zbywania nieru-
chomości stanowiących własność gminy. Odpowiada-
jąc zatem na pytanie pana posła Marka Wójcika,
uprzejmie informuję, że resort nie planuje wprowa-
dzenia regulacji określających kryteria przyznawa-
nia bonifikat przy przekształceniu prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości.
Odnosząc się z kolei do wątpliwości pana posła
Marka Wójcika dotyczących określonego w art. 2
ustawy o przekształceniu (…) wymogu złożenia
wniosku o przekształcenie przez wszystkich współ-
użytkowników wieczystych nieruchomości grunto-
wej, pragnę również wskazać na konieczność zacho-
wania powyższej regulacji w niezmienionym brzmie-
niu. Wprowadzeniu odmiennych regulacji w tym
zakresie stoją bowiem na przeszkodzie względy na-
tury systemowej. Zasadniczą cechą współużytkowa-
nia wieczystego, analogicznie do współwłasności, jest
to, że każdemu ze współuprawnionych przysługuje
prawo do całej nieruchomości gruntowej. Oznacza to,
że poszczególnym współuprawnionym nie mogą przy-
sługiwać wyłączne prawa do określonej fizycznej czę-
ści nieruchomości. Nie jest zatem możliwa sytuacja,
w której w stosunku do jednej nieruchomości grun-
towej, przysługiwałyby podmiotom niejednorodne
prawa (prawo użytkowania wieczystego i prawo wła-
sności). Należy ponadto wskazać, że jednoczesne ist-
nienie współwłasności i współużytkowania wieczy-
stego doprowadziłoby do złamania zasady określonej
w art. 232 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą
właścicielem gruntu oddanego w użytkowanie wie-
czyste może być wyłącznie Skarb Państwa, albo jed-
nostka samorządu terytorialnego bądź związek ta-
kich jednostek.
Pragnę ponadto zauważyć, że podobny wymóg do-
tyczący złożenia wniosku o przekształcenie prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności nieru-
chomości przez wszystkich właścicieli lokali, których
udział w nieruchomości wspólnej obejmował prawo
425
użytkowania wieczystego, był również zamieszczony
w art. 1 ust. 5 pkt 1 uchylonej ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania
wieczystego przysługującego osobom fizycznym
w prawo własności (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz.
1299, z późn. zm.). W okresie obowiązywania tej
ustawy Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku
z dnia 27 maja 1999 r. (sygn. akt I SA 2058/98) orzekł,
że w sytuacji gdy do nieruchomości ustanowione jest
prawo użytkowania wieczystego gruntu w formie
niepodzielnych udziałów, przekształcenie prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności może
nastąpić jedynie przy jednoczesnym przekształceniu
wszystkich istniejących udziałów w użytkowaniu
wieczystym danej nieruchomości. Przekształcenie
prawa wieczystego użytkowania w prawo własności
dla jednego ze współużytkowników wieczystych skut-
kowałoby tym, że pozostali użytkownicy posiadaliby
swoje prawo użytkowania wieczystego na prywatnej
własności, co w świetle art. 232 Kodeksu cywilnego
nie jest dopuszczalne.
Kontynuując powyższą linię orzeczniczą w wyro-
ku z dnia 8 marca 2000 r. (sygn. akt I SA 631/99),
Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że nie moż-
na doprowadzić do takiego rozporządzania prawami
do gruntu, które prowadziłoby do powstania współ-
własności i współużytkowania wieczystego na tym
samym gruncie.
Odpowiadając na pytanie Pana Posła Marka
Wójcika dotyczące możliwości przedłużenia terminu
na złożenie wniosku o przekształcenie prawa użyt-
kowania wieczystego w prawo własności, pragnę
zauważyć, że ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. statuuje
obowiązek przekształcenia prawa użytkowania wie-
czystego w prawo własności nieruchomości, a tym
samym stanowi bardzo istotne ograniczenie w wy-
konywaniu prawa własności przez właściciela nie-
ruchomości (Skarb Państwa lub jednostki samorzą-
du terytorialnego). Obecnie obowiązująca ustawa
o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości stanowi zatem
wyraz daleko idącego kompromisu pomiędzy prawa-
mi właścicieli nieruchomości a przywilejami użyt-
kowników wieczystych tych nieruchomości. Z uwa-
gi na powyższe przedłużanie terminu obowiązywa-
nia tych szczególnych regulacji nie jest uzasadnione,
gdyż takie rozwiązanie mogłoby stanowić narusze-
nie uprawnień właścicielskich jednostek samorządu
terytorialnego, chronionych przepisem art. 165 Kon-
stytucji RP.
Ponadto przy wprowadzaniu regulacji, których
skutkiem byłoby uszczuplenie władztwa i korzyści
czerpanych przez gminy z przysługującego im mie-
nia, należy mieć na uwadze dotychczasowe orzecz-
nictwo Trybunału Konstytucyjnego. W tej kwestii
Trybunał Konstytucyjny wypowiadał się bowiem już
kilkakrotnie, m.in. w uzasadnieniu do wyroku z dnia
12 kwietnia 2000 r. (sygn. akt K. 8/98), stwierdzają-
cego niezgodność z konstytucją niektórych przepisów
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu
426
prawa użytkowania wieczystego przysługującego
osobom fizycznym w prawo własności. W powołanym
wyroku Trybunał podkreślił, że konstytucyjna
ochrona własności odnosi się także do gmin. Doko-
nując analizy art. 165 ust. 1 Konstytucji RP, Trybu-
nał Konstytucyjny wskazał na szczególną, konstytu-
cyjną rolę własności mienia komunalnego przysługu-
jącego gminom. W świetle powyższego przepisu wła-
sność komunalną należy traktować jako gwarancję
osobowości prawnej samorządu terytorialnego, jed-
nego z istotnych elementów demokratycznego pań-
stwa prawa. Dlatego też ingerencja ustawodawcy
w sferę władztwa majątkowego gmin oznacza zawsze
nie tylko naruszenie przysługujących im praw, ale
jest jednocześnie ograniczeniem ich samodzielności.
Dodatkowym argumentem przemawiającym za
brakiem uzasadnienia dla przedłużenia terminu
przewidzianego na złożenie wniosku o przekształce-
nie prawa użytkowania wieczystego w prawo własno-
ści, jak i powodem, dla którego nie są inicjowane pra-
ce legislacyjne nad nowymi regulacjami w przedmio-
towym zakresie, jest fakt, że ustawa o przekształce-
niu prawa użytkowania wieczystego w prawo wła-
sności nieruchomości nie jest jedyną regulacją praw-
ną umożliwiającą nabycie prawa własności nierucho-
mości przez ich użytkowników wieczystych. Możli-
wość taką przewiduje bowiem art. 32 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Zgodnie z tym przepisem nieruchomość gruntowa
oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzeda-
na wyłącznie użytkownikowi wieczystemu. Sprzedaż
następuje na wniosek użytkownika wieczystego, a do
transakcji mają zastosowanie przepisy tej ustawy re-
gulujące kwestię ustalania ceny oraz przyznawania
bonifikaty od tej ceny. Należy mieć jednak na uwa-
dze, iż rozstrzygnięcie organu właściwego w sprawie
sprzedaży bądź odmowy dokonania takiej czynności
prawnej leży w sferze uprawnień właścicielskich
Skarbu Państwa bądź jednostki samorządu teryto-
rialnego. Tym samym przepis ten statuuje jedynie
możliwość, a nie obowiązek sprzedaży nieruchomości
na rzecz użytkownika wieczystego.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
ewentualnej likwidacji instytucji użytkowania wie-
czystego, pragnę zauważyć, że eliminacja z systemu
prawnego bardzo ważnej i ugruntowanej w systemie
prawa polskiego formy władania nieruchomością,
jaką jest użytkowanie wieczyste, bezwzględnie wy-
magałaby przeprowadzenia konsultacji i porozumie-
nia z bezpośrednio zainteresowanymi tą zmianą pod-
miotami, których najbardziej dotknęłyby jej skutki,
a w szczególności skutki finansowe. Chodzi tu o wła-
ścicieli nieruchomości oddawanych w użytkowanie
wieczyste – jednostki samorządu terytorialnego,
w szczególności gminy oraz Skarb Państwa, dla któ-
rych wpływy z opłat za użytkowanie wieczyste sta-
nowią znaczącą część dochodów. W chwili obecnej
resort infrastruktury nie planuje jednak prac legi-
slacyjnych zmierzających do likwidacji prawa użyt-
kowania wieczystego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w resorcie
sprawiedliwości został opracowany projekt ustawy
o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych
innych ustaw, przewidujący wprowadzenie nowego
ograniczonego prawa rzeczowego – prawa zabudowy,
które, zgodnie z zamysłem autorów projektu, w dal-
szej perspektywie czasowej mogłoby zastąpić prawo
użytkowania wieczystego z uwagi na zbliżone funk-
cje tych praw. Należy jednak podkreślić, że ograni-
czone prawo rzeczowe jest prawem „słabszym” niż
funkcjonujące obecnie prawo użytkowania wieczy-
stego. Obecnie ww. projekt podlega konsultacjom
międzyresortowym.
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że pozwolą one na wyjaśnienie wątpliwości
zgłoszonych przez pana posła Marka Wójcika.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie reorganizacji Poczty Polskiej SA,
oddziałów pocztowych w Zamościu (20040)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Mariusza Grada, nr SPS-023-
-20040/11, w sprawie reorganizacji Poczty Polskiej
SA, oddziałów pocztowych w Zamościu, przedsta-
wiam, co następuje.
Zgodnie z założeniami opracowanej przez Zarząd
Poczty Polskiej SA i przyjętej przez Radę Nadzorczą
strategii Poczty Polskiej na lata 2010–2015 prioryte-
tem pierwszych lat obowiązywania strategii są dzia-
łania restrukturyzacyjne. Obejmują one między in-
nymi optymalizację sieci pocztowej, polegającą przede
wszystkim na przekształcaniu urzędów pocztowych
w mniej kosztochłonne formy organizacyjne (czyli
filie urzędów pocztowych i agencje pocztowe). Dzięki
działaniom określonym w strategii Poczta Polska
przewiduje wypracowanie nadwyżki finansowej, któ-
ra umożliwi spółce rozwój i sprostanie konkurencji
na zliberalizowanym od 2013 r. rynku usług poczto-
wych. Celem przeprowadzanej przez Pocztę Polską
optymalizacji sieci pocztowej jest redukcja kosztów
oraz dostosowanie sieci do zapotrzebowania na usłu-
gi pocztowe, z uwzględnieniem prawnych wymagań
w zakresie dostępności powszechnych usług poczto-

wych. Zmiany te powinny pozytywnie wpłynąć na
funkcjonowanie spółki i osiągane przez nią wyniki.
Poczta Polska, jako publiczny operator pocztowy,
zobowiązana jest do świadczenia powszechnych usług
pocztowych na terenie całego kraju po jednolitych
cenach. Przy podejmowaniu decyzji odnośnie do roz-
mieszczenia placówek pocztowych zobowiązana jest
uwzględniać wskaźniki dostępu do powszechnych
usług pocztowych określone w § 44 rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r.
w sprawie warunków wykonywania powszechnych
usług pocztowych (Dz. U. Nr 5, poz. 34, z późn. zm.).
W związku z tą regulacją Poczta Polska jest zobowią-
zana do utrzymywania placówek również na tere-
nach, na których występuje tak niski popyt na usłu-
gi pocztowe, że prowadzenie placówek w formie urzę-
dów pocztowych staje się nieopłacalne, zaś z drugiej
strony przepis ten zapewnia zaspokojenie potrzeb
społecznych. Bardzo istotny jest również fakt, że na
świadczenie powszechnych usług pocztowych Poczta
Polska nie otrzymuje dotacji z budżetu państwa. Dla-
tego też to właśnie na tej spółce spoczywa cały ciężar
utrzymywania nierentownych placówek.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że zgodnie z art. 3
pkt 14 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. Prawo pocz-
towe (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159, z późn. zm.)
za placówkę operatora uznaje się jednostkę organi-
zacyjną operatora, agenta lub agenta pocztowego.
W związku z tym zastępowanie urzędów pocztowych
agencjami nie powoduje ograniczenia dostępności
placówek pocztowych. Przekształcanie urzędów w agen-
cje jest praktyką stosowaną również przez publicz-
nych operatorów pocztowych w innych krajach. Roz-
wiązanie takie pozwala na zapewnienie mieszkań-
com dostępu do powszechnych usług pocztowych
i jednocześnie umożliwia operatorom pocztowym
optymalizację kosztów ponoszonych przez sieć pocz-
tową. Przekształcenie urzędów pocztowych w agen-
cje może spowodować na obszarach o wysokim popy-
cie na usługi (np. w dużych miastach) wzrost dostęp-
ności, gdyż przewidywane jest zastępowanie pojedyn-
czego urzędu kilkoma agencjami. Również godziny
otwarcia placówki pocztowej mogą ulec wydłużeniu,
gdy zostanie ona zlokalizowana w punktach firm sie-
ciowych.
Zgodnie z wyjaśnieniami Zarządu Poczty Polskiej
docelowa sieć pocztowa będzie się składać z sieci
głównej (tzw. szkieletowej) oraz pomocniczej (pozasz-
kieletowej). Sieć szkieletowa będzie się opierać na
placówkach własnych operatora, zaś w ramach sieci
pozaszkieletowej co do zasady będą funkcjonować
agencje pocztowe. Zakwalifikowanie placówki do po-
wyższych rodzajów sieci poprzedzone jest analizą
obejmującą kwestie ekonomiczne oraz konieczność
zapewnienia obsługi klientów w zakresie usług po-
wszechnych. Ewentualne likwidacje placówek będą
następować w szczególnie uzasadnionych przypad-
kach (np. wysoka nierentowność, brak podmiotów
zainteresowanych prowadzeniem agencji), z uwzględ-
nieniem wyżej opisanych wymagań prawnych w za-
427
kresie dostępności. Na terenie Zamościa do sieci po-
zaszkieletowej wytypowanych zostało 5 placówek
własnych Poczty Polskiej. W 2011 r. 3 z nich zostaną
przekształcone w agencje pocztowe, zaś pozostałe
dwie w 2012 r. W myśl zapewnień zarządu zarówno
jakość, jak i terminowość świadczenia usług zostaną
zachowane, gdyż przekształcone placówki będą wciąż
objęte systemem organizacyjnym i logistycznym
Poczty Polskiej i będą realizować dotychczasowy za-
kres usług powszechnych.
Odnosząc się do kwestii programu ochronnego dla
zwalnianych pracowników, informuję, iż Poczta Pol-
ska podejmuje działania osłonowe celem minimaliza-
cji skutków społecznych zwolnień grupowych w tym
zakresie. Pracownikom, których stanowisko przewi-
dziane jest do likwidacji, oferowana jest możliwość
przeniesienia na inne miejsce w strukturze spółki.
Prowadzony jest stały monitoring wolnych miejsc
pracy, umożliwiający dopasowanie zwalnianych pra-
cowników do wolnych stanowisk pod względem po-
siadanych kompetencji. Ponadto przy przekształca-
niu urzędów pocztowych w agencje brana jest rów-
nież pod uwagę możliwość zawarcia umowy agencyj-
nej z byłymi pracownikami.
Poczta Polska podjęła także współpracę z urzęda-
mi pracy w celu uzyskania dla zwalnianych pracow-
ników pomocy w znalezieniu nowego zatrudnienia,
przekwalifikowania lub podjęcia własnej działalności
gospodarczej. Obecnie podpisanych zostało 46 umów
z wojewódzkimi i powiatowymi urzędami pracy. Dla
pracowników objętych zwolnieniami definitywnymi
przygotowany został wewnętrzny program wsparcia,
służący ułatwieniu pracownikom podjęcia dalszej ak-
tywności zawodowej. W ramach tego programu pra-
cownicy Centrum Zarządzania Kadrami Poczty Pol-
skiej indywidualnie rozpatrują przypadek każdego
pracownika, proponując konsultacje dotyczące opty-
malnych kierunków działań w celu pozyskania no-
wego zatrudnienia. Oferowane są szkolenia w zakre-
sie radzenia sobie na rynku pracy oraz inne wynika-
jące z potrzeb szkoleniowych pracownika, a także
oferowana jest pomoc w poszukiwaniu pracy.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
428
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jana Filipa Libickiego
i Jacka Tomczaka
w sprawie „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” (20041)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak SPS-023-20041/
11, przy którym przekazano interpelację posłów Jana
Filipa Libickiego i Jacka Tomczaka w sprawie „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
uprzejmie przekazuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012 ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycje pn.: „Budowa drogi S5 Gniezno – Miel-
no oraz odc. Poznań (A2 węzeł Głuchowo) – w. Kacz-
kowo” i „Budowa zachodniej obwodnicy Poznania
w ciągu S11, odc. płn. Złotkowo A2 (węzeł Głuchowo)
– etap IIb” oraz „Budowa obwodnicy Ostrowa Wiel-
kopolskiego w ciągu S11 (2 etapy) – II etap” zostały
ujęte w załączniku 1a „Programu budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, zawierającym inwestycje
priorytetowe, których realizacja może zostać rozpo-
częta do roku 2013 pod warunkiem zapewnienia do-
datkowych środków finansowych.
Natomiast inwestycja pn. „Budowa obwodnicy Ja-
rocina S11”, została wpisana do załącznika nr 2 pro-
gramu zawierającego inwestycje, których realizacja
zostanie rozpoczęta po roku 2013. Ujęcie inwestycji
w załączniku nr 2 potwierdza wagę tego zadania dla
całej sieci drogowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zakres rze-
czowy zawarty w programie musiał zostać dostoso-
wany do aktualnych możliwości finansowych pań-
stwa i opiera się na trzech dokumentach finansowych,
które wyznaczyły możliwe ramy działania ministro-
wi infrastruktury:
1) „Wieloletnim planie finansowym państwa na
lata 2011–2013”,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Jest to kwota wygo-
spodarowana w ramach PO IiŚ – przesunięta z oszczęd-
ności na projektach kolejowych. Ministerstwo Infra-
struktury będzie kontynuować starania w celu jak
najszybszego zapewnienia środków finansowych dla
wszystkich inwestycji ujętych w projekcie programu
na lata 2011–2015, szczególnie dla zadań prioryteto-
wych ujętych w załączniku 1a.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie dofinansowania do turnusów
rehabilitacyjnych dla niepełnosprawnych
(20042)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20042/11, inter-
pelację pana posła Stanisława Rydzonia w sprawie
dofinansowania do turnusów rehabilitacyjnych dla
osób niepełnosprawnych, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Zmniejszenie w latach ubiegłych wysokości środ-
ków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych przekazywanych według algorytmu
samorządom powiatowym dotyczyło wszystkich po-
wiatów w Polsce i wynikało z konieczności przezna-
czenia zdecydowanie większych środków na obliga-
toryjne zadanie z zakresu rehabilitacji zawodowej
osób niepełnosprawnych, jakim jest dofinansowanie
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych, wzrósł o prawie 30%. Po-
nadto grupa pracowników, których zatrudnianie
uprawniało pracodawcę do otrzymywania dofinanso-
wania do wynagrodzeń pracowników niepełnospraw-

nych, została rozszerzona o osoby posiadające upraw-
nienia emerytalne.
W związku z powyższym pragnę podkreślić, że
liczba pracowników niepełnosprawnych zarejestro-
wanych w systemie SODiR znacznie wzrosła, co po-
ciągnęło za sobą wzrost wydatków PFRON na dofi-
nansowanie do wynagrodzeń.
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że PFRON obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudniają-
cych osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wydat-
ków stanowią także środki przekazywane algoryt-
mem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii zaję-
ciowej czy też działania zakładów aktywności zawo-
dowej.
Pragnę pokreślić, że Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej ze zrozumieniem przyjmuje zaniepoko-
jenie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem wysokości środków PFRON na realizację zadań
ustawowych. Podkreślam jednak, że powiat (miasto
na prawach powiatu) otrzymuje ogólną ilość środków
na realizację zadań wynikających z art. 35a ustawy
o rehabilitacji (…) na podstawie algorytmu, który
uwzględnia m.in. liczbę osób niepełnosprawnych
w powiecie oraz kwotę przewidzianą w planie finan-
sowym Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych na dany rok na realizację zadań
przez samorządy. Następnie rada powiatu, w formie
uchwały, samodzielnie dzieli te środki na poszczegól-
ne zadania, m.in. na dofinansowanie uczestnictwa
w turnusie rehabilitacyjnym. Rada powiatu, dokonu-
jąc określonych rozstrzygnięć, powinna uwzględniać
zapisy powiatowego programu działań na rzecz osób
niepełnosprawnych, jak i aktualne, zidentyfikowane
potrzeby niepełnosprawnych mieszkańców powiatu.
Należy jednak zaznaczyć, że osoby niepełnospraw-
ne wymagające wsparcia są przede wszystkim pełno-
prawnymi mieszkańcami województw i powiatów,
a środki przekazywane przez PFRON są jedynie for-
mą dofinansowania realizacji przez samorządy zada-
nia własnego polegającego na wspieraniu ich niepeł-
nosprawnych mieszkańców.
Ponadto pragnę poinformować, że w dniu 29 li-
stopada 2010 r. pan Bronisław Komorowski, prezy-
dent RP, podpisał ustawę z dnia 29 października
2010 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r.
Nr 226, poz. 1475), która weszła w życie dnia 1 stycz-
nia 2011 r. Ustawa ta ma na celu zapewnienie stabil-
ności finansowej PFRON. Zmiany dotyczą m.in. ra-
cjonalizacji wydatków obligatoryjnych (związanych
429
z dofinansowaniem do wynagrodzeń pracowników
niepełnosprawnych) oraz zmian w zakresie wpłat na
PFRON, dzięki czemu będzie możliwe finansowanie
wielu istotnych społecznie zadań, m.in. z zakresu re-
habilitacji społecznej, realizowanych przez samorzą-
dy powiatowe.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Terleckiego
w sprawie czynności w zakresie
przeciwdziałania agresji w szkołach (20043)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Ryszarda Terleckiego (SPS-023-
-20043/11) w sprawie czynności w zakresie przeciw-
działania agresji w szkołach, uprzejmie informuję.
Zgodnie z upoważnieniem ustawowym określo-
nym w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania określa w drodze rozporządze-
nia podstawy programowe kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół, uwzględniając w szczegól-
ności cele i treści nauczania, umiejętności uczniów,
a także zadania wychowawcze szkoły, odpowiednio dla
poszczególnych etapów kształcenia i typów szkół.
Kształcenie i wychowanie uczniów w szkołach od-
bywa się zatem zgodnie z obowiązującą podstawą
programową kształcenia ogólnego określoną w roz-
porządzeniu ministra edukacji narodowej z dnia 23
grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogól-
nego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r.
Nr 4, poz. 17).
W myśl ww. przepisów rozporządzenia, działal-
ność edukacyjna szkoły jest określona m.in. przez:
— szkolny zestaw programów nauczania, który
uwzględniając wychowawczy wymiar szkoły, obejmu-
je całą działalność szkoły z punktu widzenia dydak-
tycznego,
— program wychowawczy szkoły, obejmujący
wszystkie treści i działania o charakterze wycho-
wawczym oraz
— program profilaktyki dostosowany do potrzeb
rozwojowych uczniów oraz potrzeb danego środowi-
ska, obejmujący wszystkie treści i działania o cha-
430
rakterze profilaktycznym skierowane do uczniów,
nauczycieli i rodziców.
Nowa podstawa programowa kładzie nacisk na
wychowanie, w tym przeciwdziałanie zjawiskom
agresji i przemocy.
Aby skutecznie realizować wychowawcze cele
szkoły, potrzebne są odpowiednie strategie wycho-
wawcze i właściwe dla nich instrumenty.
Instrumentem służącym kształtowaniu środowi-
ska wychowawczego szkoły, relacji pomiędzy ucznia-
mi oraz uczniami i nauczycielami jest statut szkoły,
spełniający warunki określone w rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624,
z późn. zm.).
Statut szkoły określa m.in.:
— cele i zadania szkoły wynikające z przepisów
prawa oraz uwzględniające program wychowawczy
szkoły i program profilaktyki dostosowany do po-
trzeb rozwojowych uczniów oraz potrzeb danego śro-
dowiska,
— sposób wykonywania zadań szkoły, z uwzględ-
nieniem optymalnych warunków rozwoju ucznia,
zasad bezpieczeństwa oraz zasad promocji i ochrony
zdrowia,
— szczegółowe zasady wewnątrzszkolnego oce-
niania uczniów,
— rodzaje nagród i kar stosowanych wobec
uczniów oraz tryb odwoływania się od kary,
— szczegółowe kompetencje organów szkoły.
Strategia wychowawcza realizowana w szkole jest
wieloaspektowa. Z jednej strony szkoła ma obowiązek
określić w czytelny sposób kryteria dopuszczalnych
zachowań i naganne zachowania uczniów powinny spo-
tykać się z odpowiednią sankcją, z drugiej strony ma obo-
wiązek wspierać i utrwalać aktywną postawę sprzeciwu
wobec zachowań niestosownych.
Zjawisko agresji i przemocy w szkole przejawia się
najczęściej w różnych formach agresji rówieśniczej.
Przejawy zachowań agresywnych uczniów dotyczą także
nauczycieli i innych pracowników szkoły. Zespół nauczy-
cieli i innych specjalistów pracujących w szkole powinien
w sposób umiejętny, ale konsekwentny eliminować nega-
tywne zjawiska oraz uczyć dzieci i młodzież rozwiązywa-
nia konfliktów bez stosowania przemocy.
Zróżnicowane warunki, w których uczą się i żyją
uczniowie, wymagają maksymalnego dostosowania
strategii wychowawczych do cech ich środowiska
szkolnego i społecznego. Wewnątrzszkolny system
oceniania stanowi jeden z elementów pracy wycho-
wawczej. W każdej szkole powinny być również opra-
cowane procedury postępowania w sytuacjach zagro-
żenia bezpieczeństwa uczniów, nauczycieli i innych
pracowników szkoły. I tak jak konieczna jest znajo-
mość przepisów np. dotyczących zagrożenia pożaro-
wego, tak samo konieczne jest opracowanie i znajo-
mość procedur postępowania w przypadku agresyw-
nych zachowań uczniów.
Poprawa efektów pracy wychowawczej w szkołach
zależy od sposobu rozwiązania trudności i problemów,
które napotykają nauczyciele podczas pracy wycho-
wawczej. Doskonalenie umiejętności wychowawczych
możliwe jest na podstawie planu doskonalenia zawo-
dowego opracowanego w każdej szkole. Dyrektor
szkoły posiada instrumenty wsparcia finansowego,
aby zorganizować doskonalenie nauczycieli np. w za-
kresie przeciwdziałania agresji i przemocy.
Kwestie dotyczące sposobu finansowania do-
kształcania i doskonalenia zawodowego nauczycieli
określają przepisy art. 70a ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela. Artykuł 70a ustawy sta-
nowi m.in., iż środki na dofinansowanie doskonale-
nia zawodowego nauczycieli wyodrębnia się: w bu-
dżetach organów prowadzących szkoły – w wysokości
1% planowanych rocznych środków przeznaczanych
na wynagrodzenia osobowe nauczycieli.
Aby skuteczniej wspierać szkołę – uczniów, na-
uczycieli i rodziców – dokonano analizy istniejącego
obecnie w Polsce systemu doskonalenia nauczycieli.
Analiza wykazała m.in.: kierowanie oferty przede
wszystkim do pojedynczych nauczycieli, niedosta-
teczne uwzględnianie potrzeb szkoły, w tym rady pe-
dagogicznej jako całości i szkoły jako instytucji.
System doskonalenia nauczycieli powinien:
— być blisko szkoły,
— pracować na potrzeby szkoły,
— wykorzystywać potencjał różnych instytucji,
które mogą świadczyć na rzecz szkoły, tj. placówek
doskonalenia nauczycieli, poradni psychologiczno-pe-
dagogicznych, bibliotek pedagogicznych.
Aby pomóc szkole w realizacji nałożonych na nią
zadań, konieczne jest stworzenie systemu wspierania
zewnętrznego. Taki system wsparcia zewnętrznego
jest obecnie tworzony. Zewnętrzne wspieranie szkół
i placówek ma służyć zwiększeniu ich zdolności do
rozwiązywania własnych problemów, w tym w szcze-
gólności:
— diagnozowaniu problemów szkoły/placówki,
— planowaniu działań rozwojowych,
— organizacji i realizacji zaplanowanych działań,
— ocenie efektów przeprowadzonych działań.
Główne zadanie systemu wsparcia ma zatem po-
legać na przygotowaniu kompleksowej oferty bezpo-
średniego wspomagania szkoły oraz pozyskiwania
specjalistów (spośród kadry własnej lub zewnętrznej)
do jej realizacji.
Instrumentem służącym wzmacnianiu kompeten-
cji nauczycieli oraz podejmowaniu działań, które
mają przeciwdziałać agresji w środowisku szkolnym
rówieśniczym, jest program „Bezpieczna i przyjazna
szkoła”. Celem tego programu, który ma być realizo-
wany do 2013 r., jest budowanie szkoły wymagającej
i wspierającej uczniów. Program zakłada doskonale-
nie umiejętności wychowawczych nauczycieli i rodzi-
ców oraz kształtowanie umiejętności społecznych
i emocjonalnych uczniów. Środki finansowe na reali-
zację programu pochodzą z budżetu państwa. W roku

2009 z rezerwy celowej nr 45, wydatkowano środki
finansowe w wysokości 6000 tys. zł.
Program ma na celu również wzmocnienie funk-
cji wychowawczej szkoły, budowanie pozytywnego
klimatu społecznego oraz właściwych relacji pomię-
dzy uczniami i nauczycielem. Zakłada przeniesienie
akcentu na współpracę i budowanie przyjaznego,
wspierającego środowiska w szkole. Karanie, dyscy-
plinowanie i restrykcje są środkami, które mają za-
stosowanie dopiero po wyczerpaniu dostępnych ko-
rygujących oddziaływań wychowawczych.
Zaufanie powinno być jednym z filarów szkoły,
która dobrze uczy i wymaga. Szacunek i zaufanie
mają stać się fundamentem programu wychowania
realizowanego w szkole. Szkoła zapewniająca bezpie-
czeństwo i wymagająca buduje wewnętrzną motywa-
cję do nauki, uczy dokonywania świadomych wybo-
rów przez uczniów i odpowiedzialności za podejmo-
wane decyzje.
Młodzież jest bezpieczna w szkole budującej przy-
jazne relacje społeczne. Uczniowie czują, że nauczy-
ciele są dla nich bliskimi osobami i traktują ich z sza-
cunkiem. Taka konstrukcja programu wymaga
współdziałania wielu podmiotów odpowiedzialnych
za edukację dzieci i młodzieży.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Terleckiego
w sprawie wysokości wskaźników
przeliczeniowych kosztu odtworzenia 1 m2
powierzchni użytkowej budynków
mieszkalnych w okresie od 1 stycznia 2010 r.
do 31 marca 2011 r. (20044)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ryszarda Terleckiego z dnia
19 stycznia br., znak: SPS-023-20044/11, w sprawie
wysokości wskaźników przeliczeniowych kosztu od-
tworzenia 1 m2 powierzchni użytkowej budynków
mieszkalnych w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 31
marca 2011 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca
2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) stanowi, że
ilekroć w ustawie jest mowa o:
431
„12) wskaźniku przeliczeniowym kosztu odtwo-
rzenia 1 m2 powierzchni użytkowej budynków miesz-
kalnych – należy przez to rozumieć przeciętny koszt
budowy 1 m2 powierzchni użytkowej budynków
mieszkalnych:
a) dla województwa, z wyłączeniem miast będą-
cych siedzibą wojewody lub sejmiku województwa,
b) dla miast będących siedzibą wojewody lub sejmi-
ku województwa, ustalany na okres 6 miesięcy przez
wojewodę na podstawie aktualnych danych urzędu sta-
tystycznego, opracowanych według powiatów, oraz wła-
snych analiz i ogłaszany, w drodze obwieszczenia,
w wojewódzkim dzienniku urzędowym”.
Wymieniony wyżej wskaźnik przeliczeniowy kosz-
tu odtworzenia 1 m2 powierzchni użytkowej budyn-
ków mieszkalnych funkcjonuje już ponad 16 lat, bo-
wiem został wprowadzony ustawą z dnia 2 lipca 1994 r.
o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszka-
niowych (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787, z późn. zm.).
W celu umożliwienia wywiązania się z obowiązku
nałożonego na wojewodów odnośnie do ustalania wy-
sokości wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtwo-
rzenia 1 m² powierzchni użytkowej budynków miesz-
kalnych ówczesny prezes b. Urzędu Mieszkalnictwa
i Rozwoju Miast przesłał do nich stosowne wytyczne.
Zasady określone w tych wytycznych nadal są aktu-
alne, co oznacza, że wysokość wskaźnika przelicze-
niowego kosztu odtworzenia 1 m² powierzchni użyt-
kowej budynków mieszkalnych powinna uwzględniać
w szczególności przeciętny koszt budowy 1 m² po-
wierzchni użytkowej budynku mieszkalnego, ustalo-
ny na podstawie aktualnych danych urzędu staty-
stycznego oraz własnych analiz.
Wskaźnik przeliczeniowy powinien uwzględniać
wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych dla da-
nego województwa w okresie poprzedzającym kwar-
tał, na który jest ustalany.
Celem określenia wysokości wskaźnika przelicze-
niowego kosztu odtworzenia 1 m2 powierzchni użyt-
kowej budynków mieszkalnych wg wytycznych, o któ-
rym mowa wyżej, należy uwzględnić, co następuje:
1. Za podstawę obliczeń ww. wskaźnika należy przy-
jąć nakłady poniesione na budowę budynków mieszkal-
nych wielolokalowych oraz powierzchnię użytkową
mieszkań w tych budynkach w oparciu o dane woje-
wódzkiego urzędu statystycznego, zgodnie ze sprawoz-
daniem B-09, oraz w oparciu o własne analizy danych
posiadanych przez urząd wojewódzki.
2. Nakłady na budowę budynku określone w spra-
wozdaniu B-09 dotyczą wszystkich kosztów poniesio-
nych od momentu rozpoczęcia do momentu zakoń-
czenia budowy, łącznie z odsetkami od kredytów in-
westycyjnych za okres realizacji inwestycji.
Nakłady te winny obejmować wszystkie poniesio-
ne koszty kubaturowe i pozakubaturowe związane
z realizacją budynku, tj.:
1) wartość działki budowlanej i koszty związane
z jej nabyciem,
2) koszty przygotowania działki budowlanej i uzbro-
jenia zewnętrznego,
432
3) koszty z tytułu poniesienia opłat adiacenc-
kich,
4) koszty wzniesienia budynku – konstrukcji bu-
dowlanych,
5) koszty urządzeń technicznych i instalacji bu-
dynku, urządzeń zewnętrznych na działce budowla-
nej oraz urządzeń ogólnych lub specjalnych – służą-
cych do ogólnego korzystania,
6) dodatkowe koszty budowy, takie jak: inwestor-
skie, planowania przestrzennego, dokumentacji, eks-
pertyz i doradztwa projektowego,
7) koszty finansowania, tj. uzyskania kredytu i spła-
ty odsetek, możliwe do rozliczenia w momencie prze-
kazania do użytku.
3. W celu ustalenia wskaźnika przeliczeniowego
kosztu odtworzenia 1 m2 powierzchni użytkowej bu-
dynków mieszkalnych należy nakłady poniesione na
budowę budynków podzielić przez sumę powierzchni
użytkowej mieszkań w tych budynkach.
4. Jeżeli nakłady podane przez WUS dotyczą bu-
dynków niewykończonych (oddawanych użytkowni-
kom np. bez podłóg), w takich przypadkach należy
nakłady te skorygować w oparciu o własne analizy
wartości robót finansowanych przez użytkownika.
5. Dla ustalenia wskaźnika przyjmuje się dane wg
sprawozdania B-09 dotyczące budynków mieszkal-
nych oddanych do użytku w powiecie w okresie po-
przedzającym kwartał, w którym ustalany jest ten
wskaźnik. Najlepiej w kwartale poprzednim, ale
w razie potrzeby może to być okres dłuższy niż kwar-
tał, choć nie powinien być dłuższy niż 6 miesięcy;
czyli przedział czasu, na jaki okres ma być ustalany
wskaźnik.
6. Wskaźnik przeliczeniowy powinien uwzględniać
wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych dla da-
nego województwa w okresie kwartału poprzedzają-
cego kwartał, w którym ustalany jest ten wskaźnik.
W tym celu należy wynik działania, o którym
mowa w pkt 3, przemnożyć przez wzrost cen towarów
i usług konsumpcyjnych, jaki nastąpił w danym wo-
jewództwie w kwartale poprzedzającym kwartał,
w którym ustalany jest ten wskaźnik.
Dane dotyczące wzrostu cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych dla poszczególnych województw zawie-
ra wydawnictwo GUS pt. „Informacja o sytuacji spo-
łeczno-gospodarczej województw” – kwartalnik.
7. W przypadku gdy nakłady poniesione na odda-
ne budynki budzą zastrzeżenia (np. z uwagi na zna-
czące zawyżenie kosztów, gdyż oddano tylko 2 budyn-
ki o kosztach znacznie wyższych niż w poprzednim
okresie sprawozdawczym) lub gdy w rozpatrywanym
kwartale nie oddano żadnych budynków, to wskaź-
nik przeliczeniowy należy ustalać w oparciu o dane
z poprzedniego okresu odzwierciedlające miarodajną
wartość wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtwo-
rzenia 1 m2 p.u. budynków mieszkalnych i tak usta-
lony wskaźnik przemnożyć przez wzrosty cen towa-
rów i usług konsumpcyjnych dla danego wojewódz-
twa, o których mowa w pkt 6.
W związku z ogłoszeniem wysokości wskaźników
przeliczeniowych kosztu odtworzenia 1 m2 powierzch-
ni użytkowej budynków mieszkalnych dla okresu od
dnia 1 października 2010 r. do dnia 31 marca 2011 r.
i odnotowanym w większości województw wzrostem
wartości tych wskaźników zwróciłem się pismem
z dnia 8 października 2010 r. do wojewodów, przypo-
minając, co następuje: „wojewoda, określając wyso-
kość wskaźnika, opiera się na aktualnych danych
urzędu statystycznego oraz własnych analizach.
Dane statystyczne stanowią niewątpliwie podstawę
do określania wartości wskaźnika, jednakże nie po-
winny być przyjmowane bezkrytycznie. Zapis ustawy
zakłada bowiem uprawnienie wojewody do stosownej
analizy danych Głównego Urzędu Statystycznego
i ewentualnego weryfikowania ich z uwzględnieniem
uwarunkowań aktualnej sytuacji na lokalnych ryn-
kach mieszkaniowych w województwie. W przeciw-
nym wypadku ustawodawca wskazałby prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego jako podmiot sa-
modzielnie określający wysokość okresowo obowią-
zującego wskaźnika (podobnie jak ma to miejsce w przy-
padku parametru określanego w oparciu o art. 3b
ust. 4 ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refun-
dacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych
(t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.).
Uwzględniając powyższe, w przypadku gdy dane
dotyczące nakładów poniesionych na budowę budyn-
ków mieszkalnych dostarczone przez urząd staty-
styczny budzą zastrzeżenia (np. z uwagi na znaczące
zawyżenie kosztów spowodowane przejściowo zwięk-
szoną liczbą oddawanych do użytkowania mieszkań
o charakterze luksusowym, stanowiących podstawę
określenia wysokości przeciętnych kosztów budowy
1m2 w danym okresie na podstawie kwestionariusza
B-09), przy ustaleniu wysokości wskaźnika przeli-
czeniowego należy oczywiście uwzględnić dane z po-
przedniego okresu, odzwierciedlając miarodajną
wartość wskaźnika przeliczeniowego, uzasadnioną
rzeczywistymi procesami zachodzącymi na lokalnym
rynku nieruchomości.
Przekazując powyższe uwagi, bardzo proszę o ich
uwzględnienie w procesie ustalania wysokości wskaź-
nika przeliczeniowego w przyszłości”.
W świetle przedstawionych wyjaśnień, odpowia-
dając na pytania pana posła Ryszarda Terleckiego,
przedstawiam następujące odpowiedzi.
1. Czy planowana jest nowelizacja obowiązujące-
go ustawodawstwa, tak aby zapewnić prawidłowe
ustalanie wysokości wskaźnika przeliczeniowego
przez wojewodów i tym samym nie dopuścić do przyj-
mowania za podstawę zawyżonych danych urzędu
statystycznego?
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, nie ist-
nieje potrzeba nowelizacji obowiązującego ustawo-
dawstwa w zakresie ustalania wysokości wskaźnika
przeliczeniowego.

2. Czy w razie stwierdzenia uchybień w ustalaniu
wysokości wskaźnika przeliczeniowego przez woje-
wodów przysługuje im realna możliwość weryfikacji
i korekty publikowanych przez siebie danych?
W ustawie brak jest stwierdzenia dotyczącego ko-
rekt wysokości wskaźnika przeliczeniowego opubli-
kowanego w dzienniku urzędowym województwa.
Z praktyki znany jest ministerstwu taki przypadek,
kiedy to wojewoda podkarpacki obwieszczeniem z dnia
31 maja 2006 r. wysokość wskaźnika przeliczeniowe-
go ustalonego na okres 6 miesięcy zmienił w ostat-
nich 4 miesiącach tego okresu.
3. Czy wojewodowie, badając aktualną sytuację
na lokalnym rynku nieruchomości w województwie,
korzystają z danych statystycznych obrazujących
strukturę obiektów oddanych w każdym półroczu
w regionach?
W konsekwencji wcześniejszej korespondencji De-
partament Produkcji Głównego Urzędu Statystycz-
nego przekazał pismem z dnia 24 stycznia br. infor-
mację, że w dniu 17.01.2011 r. przekazane zostało
wszystkim wojewodom pismo podpisane przez preze-
sa GUS pana Józefa Oleńskiego dotyczące opracowy-
wania dwóch dodatkowych tablic z zakresu „Spra-
wozdań o nakładach na budowę nowych budynków
mieszkalnych oddanych do użytkowania” (symbol
B-09). Dane te ułatwią wojewodom obliczanie wskaź-
nika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1 m2 po-
wierzchni użytkowej budynku mieszkalnego. Tablice
powinny być przesyłane do wojewodów przez urzędy
statystyczne począwszy od danych za IV kwartał
2010 r., łącznie z dotychczasową tablicą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie ministerialnych planów
dotyczących likwidacji Wydziału Pracy
Sądu Rejonowego w Gorlicach (20046)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Arkadiusza Mularczyka w spra-
wie ministerialnych planów dotyczących likwidacji Wy-
działu Pracy Sądu Rejonowego w Gorlicach, przesłaną
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-023-
-20046/11, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
433
Na wstępie pragnę poinformować pana posła, że
plan likwidacji niewielkich wydziałów pracy w są-
dach rejonowych przygotowany został w ramach pro-
wadzonych w Ministerstwie Sprawiedliwości prac
dotyczących racjonalizacji struktury sądów, które
winny składać się z wydziałów o odpowiednim poten-
cjale kadrowym.
Uzasadniając planowaną reorganizację, podnieść
przede wszystkim należy, że w ostatnich latach od-
notowany został znaczący spadek wpływu spraw
z zakresu prawa pracy do sądów rejonowych (z 324 382
spraw w 2001 r. do 105 122 w 2009 r.).
W wyniku przeprowadzonej analizy podjęta zo-
stała decyzja o likwidacji wydziałów pracy w niektó-
rych sądach rejonowych i przekazaniu spraw pracow-
niczych do właściwości miejscowej sąsiednich więk-
szych jednostek. Ponadto w niektórych przypadkach
kilku sądów sąsiadujących terytorialnie, a w odnie-
sieniu do których przewidziana jest likwidacja wy-
działów pracy, określono jeden sąd jako przejmujący
właściwość miejscową pozostałych jednostek.
W kontekście rozważanej reorganizacji podnieść
również należy, że na 165 sądów rejonowych, w któ-
rych działają obecnie wydziały pracy, w 128 jednost-
kach etatyzacja pionu pracy nie przekracza 1 etatu.
Dane te ukazują drastyczne rozproszenie kadry
orzeczniczej w pionie pracy. Jest to zjawisko nieko-
rzystne nie tylko ze względu na właściwe zarządza-
nie kadrami, ale również dla zapewnienia odpowied-
niego poziomu orzecznictwa.
Z punktu wiedzenia etatyzacji, obciążenia i racjo-
nalnego wykorzystania kadry utrzymywanie nie-
wielkich wydziałów pracy w sądach rejonowych nie
znajduje uzasadnienia. Zakłada się, że wpływ spraw
pracowniczych powinien być na tyle duży, aby stano-
wił obciążenie dla co najmniej 2 etatów sędziowskich.
Dopiero w takiej sytuacji w pełni zasadne winno być
utworzenie wydziału pracy.
Podkreślić trzeba, że projektowane zmiany orga-
nizacyjne uwarunkowane są potrzebą racjonalizacji
struktury sądów, które winny składać się z wydzia-
łów o odpowiednim potencjale kadrowym, jak też
koniecznością zapewnienia właściwego wykorzysta-
nia wysoko specjalizowanej kadry orzeczniczej.
Analizą w zakresie zniesienia wydziałów pracy
w sądach rejonowych objęte zostały dwie kategorie
sądów rejonowych. W pierwszej wpływ spraw z za-
kresu prawa pracy nie przekracza 120 w skali roku,
a więc średnio jedynie 10 spraw w miesiącu. W dru-
giej wpływ spraw jest, co prawda, wyższy, lecz etaty-
zacja pionu pracy nie przekracza 0,5 etatu sędziow-
skiego. Sąd Rejonowy w Gorlicach spełnia obydwa
kryteria, gdyż w 2009 r. do wydziału pracy tej jed-
nostki wpłynęło 106 spraw pracowniczych z reperto-
rium „P”, a etatyzacja pionu pracy wynosi 0,45 etatu
sędziowskiego.
W toku przeprowadzonych konsultacji dotyczą-
cych zniesienia wydziałów pracy zainteresowani pre-
zesi sądów okręgowych podnieśli argumenty w za-
kresie odległości pomiędzy poszczególnymi sądami,
434
uwarunkowań komunikacyjnych oraz sytuacji loka-
lowej i kadrowej konkretnych jednostek.
Opiniując przedmiotową reorganizację dotyczącą
okręgu nowosądeckiego, prezes Sądu Okręgowego
w Nowym Sączu podniósł m.in. trudną sytuację lo-
kalową Sądu Rejonowego w Nowym Sączu, z uwagi
na którą przejęcie przez wskazany sąd spraw pracow-
niczych z obszaru Sądu Rejonowego w Gorlicach nie
jest aktualnie możliwe.
W związku z powyższym przygotowywany w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości projekt rozporządzenia
zmieniającego rozporządzenie w sprawie utworzenia
sądów pracy i sądów ubezpieczeń społecznych nie
uwzględnia zniesienia Wydziału Pracy w Sądzie Re-
jonowym w Gorlicach. Należy przy tym podnieść, że
omawiany projekt rozporządzenia znajduje się nadal
w fazie uzgodnień oraz konsultacji, w tym z Krajową
Radą Sądownictwa, i dopiero ich zakończenie pozwo-
li na wypracowanie ostatecznego kształtu wskaza-
nego aktu prawnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie budowy obwodnicy miasta Kalisza
(20047)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Rogackiego przekazaną
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-023-20047/11, w sprawie budowy obwodnicy miasta
Kalisza, przedstawiam następujące wyjaśnienia do-
tyczące postawionych pytań.
Uprzejmie informuję, iż zadanie pn. „Budowa ob-
wodnicy Kalisza” nie było uwzględnione w „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
uchwalonym przez Radę Ministrów w dniu 25 wrze-
śnia 2007 r. Przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia 2011 r. „Program budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015”, w swojej treści odwołuje się do
zakresu rzeczowego określonego w „Programie bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”. Zadanie
polegające na budowie obwodnicy Kalisza nie zostało
ujęte w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych które wyznaczyły możliwe ramy dzia-
łania ministrowi infrastruktury:
1) „Wieloletnim planie finansowym państwa na
lata 2011–2013”,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Jednocześnie informuję, że okres programu obej-
muje 5 lat, natomiast, programowanie finansowe –
okres 3 lat. Oznacza to, że w roku 2012 zostanie do-
konana aktualizacja programu, która będzie miała
na celu m.in. określenie zakresu rzeczowego zadań
realizowanych w latach 2014–2015 oraz wskazania
niezbędnych środków finansowych. Podstawę aktu-
alizacji rzeczowej programu będzie stanowiła lista
zadań wskazanych w załączniku nr 2, określającym
zadania realizowane po 2013 r. oraz kryteria wyboru
do realizacji zadań polegających na obejściach miej-
scowości wskazane w załączniku nr 3.
Ponadto pragnę poinformować, iż nie powstał ża-
den harmonogram prac związany z przygotowaniem
budowy obwodnicy miasta Kalisza, ponieważ inwe-
stycja ta nie była uwzględniona w „Programie budo-
wy dróg krajowych na lata 2008–2012”, brak było
podstaw formalnych i prawnych do sporządzania ww.
harmonogramu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie programu zwalczania salmonelli
u drobiu mięsnego (20048)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Roberta Telusa oraz grupy po-
słów, przesłaną przy piśmie z dnia 19 stycznia 2010 r.,
znak: SPS-023-20048/11, w sprawie problemów zwią-

zanych z mięsem brojlerów ze stad, w których stwier-
dzono zakażenie Salmonella enteritidis lub Salmo-
nella typhimurium, uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
Zgodnie z ust. 1 w części E załącznika II do roz-
porządzenia (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie
zwalczania salmonelli i innych określonych odzwie-
rzęcych czynników chorobotwórczych przenoszonych
przez żywność (Dz. Urz. UE L 325 z 12.12.2003, str.
1, z późn. zm.) świeże mięso drobiowe pochodzące od
zwierząt wymienionych w załączniku I nie może być
wprowadzane do obrotu w celu spożycia przez ludzi,
o ile nie zostanie spełnione następujące kryterium:
Salmonella – nie stwierdzono obecności w 25 g. Ww.
kryterium nie ma natomiast zastosowania do świe-
żego mięsa drobiowego przeznaczonego do przemy-
słowej obróbki cieplnej lub innej obróbki mającej na
celu wyeliminowanie salmonelli, zgodnie z prawo-
dawstwem Unii Europejskiej dotyczącym higieny
żywności. Powyższe jako wymóg zawarty w rozpo-
rządzeniu unijnym w odniesieniu do świeżego mięsa
drobiowego wiąże w całości i jest bezpośrednio sto-
sowane we wszystkich państwach członkowskich.
Celem wprowadzenia ww. kryterium jest zapewnie-
nie wprowadzenia do obrotu mięsa wolnego od sal-
monelli.
Jednocześnie zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. rozporzą-
dzenia zadaniem narodowego programu zwalczania
choroby odzwierzęcej i odzwierzęcego czynnika cho-
robotwórczego jest osiągnięcie odpowiedniego celu
wspólnotowego. W przypadku brojlerów gatunku
kura cel wspólnotowy został określony w art. 1 roz-
porządzenia Komisji (WE) nr 646/2007 z dnia 12
czerwca 2007 r. wykonującego rozporządzenie (WE)
nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady
w odniesieniu do wspólnotowego celu ograniczenia
częstości występowania Salmonella enteritidis i Sal-
monella typhimurium u brojlerów i uchylającego roz-
porządzenie (WE) nr 1091/2005 (Dz. Urz. UE L 151
z 13.6.2007, str. 21) i polega na ograniczeniu maksy-
malnej wartości procentowej zakażonych stad Sal-
monella enteritidis i Salmonella typhimurium do
poziomu 1% do dnia 31 grudnia 2011 r.
Wyniki uzyskane w trakcie dotychczasowej reali-
zacji programu wykazały, że cel ten osiągnięto już
w roku 2009, gdyż wyniki dodatnie w kierunku Sal-
monella enteritidis i Salmonella typhimurium stwier-
dzono w 128 próbkach pobranych urzędowo z 20 665
stad objętych programem z populacją brojlerów się-
gającą 714 095 355 ptaków. W związku z tym poziom
stad zakażonych wyniósł 0,62%, a łącznie ubito lub
zabito 2 411 424 szt. drobiu. Zatem skala strat eko-
nomicznych zarówno dla kraju, jak i dla hodowców
jest ograniczona. Według szacunków w trakcie reali-
zacji programu w roku 2011 koszty ogółem sięgną
2 081 622,46 zł. Zgodnie z projektem rozporządzenia
Rady Ministrów zmieniającego rozporządzenie w spra-
wie wprowadzenia „Krajowego programu zwalczania
niektórych serotypów Salmonella w stadach brojle-
435
rów gatunku kura (Gallus gallus) na lata 2009–2011”
hodowcom stad zakażonych przysługują odszkodo-
wanie za:
— pasze,
— zniszczenie paszy,
— obróbkę chemiczną paszy.
Z danych opublikowanych w „The Community
Summary Report on trends and sources of zoonoses,
zoonotic agents and food-borne outbreaks in the Eu-
ropean Union in 2008” wynika, że w roku 2007
w Polsce stwierdzono pałeczki Salmonella u 7,5% 25
g próbek pobieranych w trakcie uboju brojlerów
(średnia unijna 5,6%). W kolejnym roku w zakładach
przetwórstwa spożywczego notowano zaledwie 5,3%
próbek produktów mięsnych zanieczyszczonych Sal-
monella przy średniej unijnej wynoszącej 2,0%. Na-
leży nadmienić, że poziom zakażenia stad brojlerów
w owym czasie był dużo wyższy niż w roku 2009
i wynosił odpowiednio 4,6% i 2,8%. Ekstrapolując te
dane, można przyjąć, że realne zagrożenie dla pol-
skich hodowców wynikające z zanieczyszczenia pa-
łeczkami Salmonella mięsa w trakcie realizacji „Kra-
jowego programu zwalczania niektórych serotypów
Salmonella w stadach brojlerów gatunku kura (Gal-
lus gallus) na lata 2009–2011” będzie miało ograni-
czone znaczenie.
Uprzejmie informuję, że od 2007 r. jest realizowa-
ny program zwalczania salmonelli w stadach hodow-
lanych gatunku kura (Gallus gallus). Celem powyż-
szego programu jest zapewnienie, że jaja wylęgowe
przeznaczone do wylęgu piskląt, m.in. brojlerów, są
wolne od zakażenia serotypami Salmonella objętymi
programem, w tym tymi najbardziej chorobotwórczy-
mi dla ludzi, tj. Salmonella enteritidis i Salmonella
typhimurium. Należy również dodać, że w krajowych
programach zwalczania salmonelli na wszystkich
etapach produkcji drobiarskiej zostały wymienione
główne środki bioasekuracji, których stosowanie
i przestrzeganie zaleca się hodowcom jako najlepszy
sposób postępowania ukierunkowany na utrzymanie
lub poprawienie statusu zdrowia drobiu i jednocze-
śnie ochronę przed zakażeniami pałeczkami Salmo-
nella. Zwalczanie salmonelli w stadach brojlerów ma
bardzo znaczący wpływ na zapewnienie bezpieczeń-
stwa epizootycznego populacji drobiu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. Redukcja poziomu zakażeń
pałeczkami Salmonella osiągana w trakcie realizacji
programu pozytywnie wpływa na możliwość handlu
mięsem pochodzącym ze stad brojlerów, a co za tym
idzie zwiększa konkurencyjność polskiego drobiu na
rynku Unii Europejskiej i państw trzecich.
Ponadto pragnę poinformować, że aktualnie pod-
czas posiedzeń grup roboczych i komitetów Komisji
Europejskiej (Grupa Robocza ds. Legislacji Wetery-
naryjnej – Środki wykonawcze dla rozporządzeń hi-
gienicznych, Grupa Robocza ds. kryteriów mikrobio-
logicznych oraz Stały Komitet ds. Łańcucha Żywno-
ściowego i Zdrowia Zwierząt – Sekcja Bezpieczeństwo
Biologiczne Łańcucha Żywnościowego) prowadzone
są prace legislacyjne mające na celu ustanowienie
436
m.in. przepisów wykonawczych dla wymogu dotyczą-
cego planu pobierania próbek i stosowanej metody
analitycznej w zakresie badania świeżego mięsa dro-
biowego na obecność pałeczek Salmonella typhimu-
rium i Salmonella enteritidis. Podczas posiedzeń dys-
kutowana jest również kwestia doprecyzowania
w przepisach prawa żywnościowego Unii Europej-
skiej postępowania z mięsem pozyskanym ze stad,
w przypadku których wymagana jest odpowiednia
obróbka mięsa przed wprowadzeniem go na rynek.
Zakończenie prac legislacyjnych mających na celu
ujednolicenie wymagań w przedmiotowym zakresie
na terytorium całej Unii Europejskiej planowane jest
w lipcu br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie radykalnego zmniejszenia środków
Funduszu Pracy na aktywizację zawodową
osób bezrobotnych (20049)
W związku z przekazaną przy piśmie, SPS-023-
-20049/11, z dnia 19 stycznia br. interpelacją Roberta
Telusa oraz grupy posłów w sprawie radykalnego
zmniejszenia środków Funduszu Pracy na aktywizację
zawodową osób bezrobotnych uprzejmie informuję.
Okazane przez posłów zainteresowanie proble-
mem bezrobocia w województwie łódzkim na przy-
kładzie gmin powiatu opoczyńskiego odbieram jako
wyraz poparcia dla działań ministra pracy i polityki
społecznej, który podejmuje od 2008 r. wszelkie moż-
liwe działania przeciwdziałające rozwojowi bezrobo-
cia w warunkach nie tylko rozwoju ogólnoświatowe-
go kryzysu gospodarczego, ale także w warunkach
ograniczenia wydatków środków Funduszu Pracy
w roku 2011, związanego z koniecznością ogranicze-
nia wydatków publicznych w ramach konsolidacji
sektora finansów publicznych związanych z ryzykiem
przekroczenia progu ostrożnościowego relacji długu
publicznego do PKB.
W oparciu o przepisy art. 145 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, z późn. zm.) w dniu 27 grudnia 2010 r. mi-
nister pracy i polityki społecznej zawiadomił na pi-
śmie marszałków województw o wysokości kwot
środków Funduszu Pracy ustalonych na finansowa-
nie zadań w województwie w 2011 r. realizowanych
przez samorządy województw i powiatów. Kwoty
środków naliczono na podstawie projektu planu fi-
nansowego Funduszu Pracy w wersji przekazanej
przez Radę Ministrów pod obrady Sejmu RP. Mar-
szałek województwa łódzkiego otrzymał do podziału
na powiaty kwotę 92 400,1 tys. zł.
Ustalone i przekazane marszałkom województw
kwoty wydatków nie uwzględniają zmian w projekcie
planu finansowego Funduszu Pracy dokonanych
w toku prac Sejmu RP nad budżetem państwa na rok
2011. W trakcie prac w Sejmie dokonano zwiększeń
wydatków na szkolenia bezrobotnych, stypendia oraz
wydatki przeznaczone na finansowanie refundacji
kosztów wyposażenia i doposażenia stanowisk pracy
oraz jednorazowych środków na podjęcie działalności
gospodarczej. Jednocześnie dokonano zmniejszenia
wydatków na wsparcie finansowe pracowników i przed-
siębiorców przewidzianych ustawą antykryzysową,
środków na pomoc wynikającą z ustawy o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych oraz wydatków na instrumenty finansowane
w ramach ustawy powodziowej. Ogółem zwiększenia
planowanych wydatków na aktywne formy przeciw-
działania bezrobociu ponoszonych przez powiatowe
urzędy pracy z ww. tytułów wyniosą 464 000 tys. zł,
co skutkować będzie zwiększeniem aktualnie przy-
znanych limitów ok. 9%.
Ograniczenie w 2011 r. środków Funduszu Pracy
na aktywizację zawodową wymagać będzie od urzę-
dów pracy prowadzenia racjonalnej polityki wydat-
kowania środków oraz podejmowania inicjatyw ad-
resowanych do osób będących w najtrudniejszej sy-
tuacji na rynku pracy, co może prowadzić do efektyw-
niejszego wykorzystywania środków i poszukiwania
ich także poza Funduszem Pracy.
W rezultacie podejmowane w regionalnych polity-
kach rynku pracy w 2011 r. kluczowe działania po-
winny służyć rozwiązywaniu najbardziej istotnych
problemów rynku pracy, a jednocześnie powinny
przyczyniać się do realizacji następujących prioryte-
tów ogólnokrajowych wypływających z obowiązują-
cych dokumentów rządowych:
1. Wzrostu zatrudnienia, który należy do priory-
tetów polityki społeczno-gospodarczej rządu.
Wzmocnienia wymagają te działania, które odpo-
wiadać będą na wyzwanie, jakim w Polsce jest niski
wskaźnik zatrudnienia starszych pracowników i pro-
blemy w rozpoczynaniu kariery zawodowej przez mło-
dzież. Również utrzymujący się niski 20-procentowy
wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, które
mogą pracować, powinien ulec poprawie.
2. Usprawnienia funkcjonowania rynku pracy
w szczególności poprzez dokonanie przeglądu sku-
teczności metod działania publicznych służb zatrud-
nienia.
Rozwijanie współpracy pomiędzy publicznymi
służbami zatrudnienia a prywatnymi agencjami za-
trudnienia i pracodawcami, ale także innymi intere-
sariuszami przyczynić się winno do zwiększenia do-
stępności usług rynku pracy. Tworzenie warunków

dla mobilności zawodowej i przestrzennej pracowni-
ków i poszukujących pracy, także w wymiarze regio-
nalnym, jak i dążenie do wzrostu zatrudnienia poza
rolnictwem i w innowacyjnych gałęziach gospodarki
to kolejne elementy usprawniania rynku pracy.
3. Doskonalenia aktywnej polityki rynku pracy
poprzez zapewnienie szerokiego dostępu do podsta-
wowych usług rynku pracy i zwiększenie trafności
jej adresowania (pośrednictwo pracy, pomoc w ak-
tywnym poszukiwaniu pracy, informacja i poradnic-
two zawodowe w połączeniu ze stosowaniem przewi-
dzianych w ustawie o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy swoistych sankcji – nowej kon-
strukcji zasiłku dla bezrobotnych i innych mechani-
zmów skłaniających bezrobotnych do aktywności).
Zapewniam, że minister pracy i polityki społecz-
nej pozostanie aktywny w monitorowaniu sytuacji
na krajowym rynku pracy wynikającej z poziomu
i stopy bezrobocia w poszczególnych województwach,
jak i reagowaniu w przypadku niekorzystnego roz-
woju sytuacji, poprzez uruchamianie środków istnie-
jącej rezerwy środków Funduszu Pracy będącej w dys-
pozycji ministra, a także wnioskowaniu w sprawie
zmiany planu finansowego Funduszu Pracy w opar-
ciu o realizowane dodatkowe przychody Funduszu
Pracy. Liczę, że działania takie spotkają się ze wspar-
ciem ze strony sejmowej komisji do spraw budżetu
poprzez wyrażenie pozytywnej opinii w zakresie
ewentualnych wniosków dotyczących zmian w planie
finansowym Funduszu Pracy, składanych w oparciu
o przepisy art. 29 ust. 1 pkt. 8–12 ustawy z dnia 27
sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie pogorszenia sytuacji finansowej
gmin uzdrowiskowych po wejściu w życie
ustawy z dnia 24 września 2010 r. o zmianie
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
(20050)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Piotra Babinetza, posła na Sejm
RP, z dnia 4 stycznia 2011 r. w sprawie pogorszenia
sytuacji finansowej gmin uzdrowiskowych po wejściu
w życie ustawy z dnia 24 września 2010 r. o zmianie
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nadesłaną
przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 18 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-023-20050/11, uprzejmie informuję.
437
Ustawa z dnia 24 września 2010 r. o zmianie usta-
wy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 225,
poz. 1461) wprowadziła zmiany dotyczące zakresu
stosowania preferencyjnej stawki podatku od nieru-
chomości stosowanej do budynków zajętych na udzie-
lanie świadczeń zdrowotnych, określonej w art. 5 ust. 1
pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podat-
kach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95,
poz. 613, ze zm.).
Na podstawie dotychczasowego brzmienia przepi-
su stawka ta stosowana była do budynków lub ich
części zajętych na prowadzenie działalności gospo-
darczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowot-
nych.
Interpretacja powyższego przepisu oparta na
ugruntowanej linii orzecznictwa sądów administra-
cyjnych dopuszczała stosowanie stawki do budynków
(ich części), które są bezpośrednio zajęte na udziela-
nie świadczeń zdrowotnych.
Zamierzeniem ustawodawcy wprowadzającego
stawkę w 2003 r. było jej stosowanie nie tylko do po-
mieszczeń zajętych stricte na wykonywanie świad-
czeń zdrowotnych, ale również pomieszczeń ściśle
związanych z ich wykonywaniem, tj. również części
administracyjnych, bazy noclegowej, gastronomicz-
nej itp. placówek medycznych.
Początkowo też (przed ugruntowaniem się linii
orzecznictwa na ten temat) Ministerstwo Finansów
opowiadało się w swoich interpretacjach za objęciem
obniżoną stawką zarówno powierzchni bezpośred-
nio zajętych, jak i pośrednio związanych ze świad-
czeniami zdrowotnymi, lecz niezbędnych do ich
udzielania (pismo z dnia 11.07.2003 r., znak: LK-
-1617/LP/03/MS).
W wyniku wprowadzonych ustawą z dnia 4 wrze-
śnia 2010 r. zmian preferencyjna stawka objęła oprócz
pomieszczeń (budynków) zajętych bezpośrednio na
udzielanie świadczeń zdrowotnych również budynki
(ich części) niezajęte bezpośrednio na te świadczenia,
lecz niezbędne do prawidłowego funkcjonowania za-
kładu opieki zdrowotnej. Poza obniżoną stawką pozo-
stają jak dotychczas części zajęte na działalność go-
spodarczą, np. kioski, bufety, oraz inne powierzchnie
niezwiązane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.
Kierunek zmian jest więc zgodny z ideą, jaka to-
warzyszyła wprowadzeniu odrębnej stawki w 2003 r.,
a mianowicie wsparcia działalności w dziedzinie
ochrony zdrowia, u źródła którego leży konstytucyj-
ne prawo do ochrony zdrowia sformułowane w art. 68
ustawy zasadniczej, i objęcia niższą stawką nierucho-
mości związanych z tą działalnością.
Zgodnie z przepisami o ochronie zdrowia do udzie-
lania świadczeń zdrowotnych uprawnione są podmio-
ty publiczne i prywatne. Nie ma w związku z tym
podstaw do różnicowania ich sytuacji podatkowej
i traktowania podmiotów prywatnych zajmujących
się leczeniem uzdrowiskowym na równi z prowadzą-
cymi pensjonaty lub hotele, z tego powodu, że lecze-
nie opłacają z własnych środków kuracjusze. Jeżeli
określony podmiot posiada status zakładu lecznictwa
438
uzdrowiskowego, o którym mowa w przepisach usta-
wy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowisko-
wym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowisko-
wej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167,
poz. 1399, ze zm.), dla stosowania omawianej stawki
nie ma znaczenia, czy jest to podmiot publiczny, czy
prywatny. Inne są również cele prowadzenia pensjo-
natów i hoteli (działalność turystyczno-hotelarska),
a inne sanatoriów i szpitali uzdrowiskowych (dzia-
łalność w dziedzinie ochrony zdrowia).
Odnośnie do zrekompensowania gminom uzdro-
wiskowym utraconych dochodów w związku z rozsze-
rzeniem stosowania obniżonej stawki podatku od
nieruchomości oraz wpływu projektowanych przepi-
sów na finanse jednostek samorządu terytorialnego
pod kątem zachowania zasady adekwatności wyra-
żonej w art. 167 Konstytucji RP analizy dokonał pro-
jektodawca ustawy (grupa posłów).
W opinii prawnej prof. dr. hab. Henryka Dzwon-
kowskiego wydanej dla Biura Analiz Sejmowych
w związku z omawianą ustawą stwierdzono, że zmia-
na stanu prawnego jest niewielka i trudno uchwytna
statystycznie. W związku z tym trudno jest mówić
o naruszeniu zasady adekwatności, która stanowi, że
należy zapewnić odpowiednie dochody do zadań na-
łożonych na samorząd terytorialny.
Nie uznano w związku z tym za konieczne podję-
cia działań w celu wyrównania spadku dochodów
przez rekompensatę z innego źródła bądź ewentual-
ne zmniejszenie zakresu zadań publicznych, do reali-
zacji których jest zobowiązana gmina.
W świetle powyższego wyjaśnienia wymagałaby
podstawa wyliczenia wymienionej przez gminy
uzdrowiskowe utraty dochodów w kwocie 23 mln zł
(cytowanej w interpelacji) i konieczności ich zrekom-
pensowania.
Należy również podkreślić, że działania rekom-
pensujące, które poprzedziły wprowadzenie stawki
w 2003 r., zostały podjęte przy założeniu, że stosowa-
na ona będzie w szerszym zakresie niż to miało miej-
sce faktycznie w wyniku opisanej wyżej wykładni
przepisu dokonanej przez sądy administracyjne,
skutkującej ograniczeniem stosowania stawki.
Działania w ramach rekompensaty utraconych
dochodów to wprowadzenie specjalnej stawki opłaty
miejscowej w miejscowościach uzdrowiskowych. Gór-
na granica stawki stanowiła dwukrotność stawki
opłaty miejscowej w miejscowościach niebędących
uzdrowiskami.
W 2005 r. opłata miejscowa w uzdrowiskach zo-
stała zastąpiona opłatą uzdrowiskową, z której wpły-
wy w 2009 r. w 42 gminach uzdrowiskowych wynio-
sły 39,3 mln zł. W tym samym roku wpływy z opłaty
miejscowej pobieranej w 241 gminach wyniosły 23,5
mln zł.
Ustawa o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowi-
skach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gmi-
nach uzdrowiskowych nakłada na gminy uzdrowi-
skowe określone wymagania i ograniczenia co do
zachowania norm środowiskowych i rodzaju możli-
wych inwestycji. Należy jednak zaznaczyć, że gminy
uzdrowiskowe w celu realizacji dodatkowych zadań
związanych z zachowaniem funkcji leczniczych
uzdrowiska mają prawo do pobierania opłaty uzdro-
wiskowej oraz otrzymują dotację z budżetu państwa
przeznaczoną na te cele. Obie formy finansowania
zadań gmin uzdrowiskowych są zagwarantowane
w art. 48 i 49 ww. ustawy.
Wysokość dotacji z budżetu państwa, zgodnie
z art. 49 ust. 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym,
uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych, jest równa wpły-
wom z tytułu opłaty uzdrowiskowej pobranej w uzdro-
wisku w roku poprzedzającym rok bazowy w rozu-
mieniu ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2010 r.
Nr 80, poz. 526, ze zm.).
Ponadto gminy uzdrowiskowe, jak wszystkie gmi-
ny, korzystają z różnych środków na realizację zadań
własnych gminy, tj. otrzymują m.in. subwencję ogól-
ną z budżetu państwa. Zasady ustalania i przekazy-
wania subwencji ogólnej dla gmin, powiatów i woje-
wództw określa ustawa o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego
Subwencja ogólna dla gmin składa się z części:
wyrównawczej, równoważącej i oświatowej. Poszcze-
gólne części subwencji ogólnej dla gmin są naliczane
według zobiektywizowanych, ustawowo określonych
kryteriów, które nie przewidują wyjątków od przyję-
tych zasad i nie pozwalają na indywidualne kształto-
wanie subwencji ogólnej.
Część wyrównawcza subwencji ogólnej dla gmin
składa się z kwoty podstawowej i kwoty uzupełniają-
cej. Wysokość kwoty podstawowej części wyrównaw-
czej subwencji ogólnej uzależniona jest od wielkości
dochodów podatkowych możliwych do uzyskania
przez gminę w roku poprzedzającym rok bazowy oraz
liczby mieszkańców faktycznie zamieszkałych w gmi-
nie według stanu na dzień 31 grudnia roku poprze-
dzającego rok bazowy, ustalonej przez prezesa Głów-
nego Urzędu Statystycznego.
Stosownie do art. 20 ust. 2 ww. ustawy kwotę pod-
stawową otrzymuje gmina, w której wielkość docho-
dów podatkowych w przeliczeniu na jednego miesz-
kańca (wskaźnik G) jest mniejsza niż 92% dochodów
podatkowych wszystkich gmin w kraju w przelicze-
niu na jednego mieszkańca (wskaźnik Gg). Im więk-
sza jest różnica pomiędzy wskaźnikiem Gg i wskaź-
nikiem G dla danej gminy, tym wyższa jest kwota
podstawowa.
Zmiana w zakresie opodatkowania sanatoriów
może wpływać na obniżenie dochodów podatkowych
gminy, co spowoduje spadek wskaźnika G, a w kon-
sekwencji – w przypadku gmin, których wskaźnik G
jest niższy od 92% wskaźnika Gg – wzrost kwoty pod-
stawowej części wyrównawczej subwencji ogólnej.
Ustawa o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego nie przewiduje możliwości rekompensowa-
nia gminom utraty dochodów związanych z przyzna-
niem ulg podatkowych.

Przyznając gminom uzdrowiskowym wyżej wska-
zane zasady finansowania i instrumenty wsparcia,
zabezpieczono w sposób wystarczający finansowe
podstawy ich funkcjonowania oraz zapewniono wa-
runki do zachowania płynności finansowej.
Wysokość oraz zakres stosowania stawki podatku
od nieruchomości dla budynków lub ich części zaję-
tych na prowadzenie działalności gospodarczej w za-
kresie udzielania świadczeń zdrowotnych nie ma na
ich funkcjonowanie bezpośredniego wpływu.
Wprowadzone ustawą zmiany przywróciły stoso-
wanie stawki w takim zakresie, jaki był zamierze-
niem ustawodawcy w 2003 r., wraz z zapewnionym
wówczas systemem rekompensat (omówionymi wyżej
instrumentami finansowymi), który w związku z tym
nie wymaga obecnie rozszerzenia.
Zgodnie ze stanowiskiem ministra zdrowia, który
jest właściwy w kwestiach leczenia uzdrowiskowego,
nie jest możliwe ujednolicenie stawek osobodnia
w poszczególnych uzdrowiskach. Lecznictwo uzdro-
wiskowe oparte jest przede wszystkim na wykorzy-
staniu do leczenia naturalnych surowców leczni-
czych, których pozyskanie, a następnie przygotowa-
nie do zabiegów terapeutycznych jest zróżnicowane
w kosztach w poszczególnych uzdrowiskach. Istot-
nym warunkiem kształtowania kontraktów są rów-
nież prowadzone kierunki lecznicze w poszczegól-
nych uzdrowiskach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie bardzo poważnego opóźnienia
terminu inwestycji budowy drogi ekspresowej
S19, w tym na odcinku Barwinek – Rzeszów
(20051)
W odpowiedzi na pismo z dnia 18 stycznia 2011 r.,
sygn. akt SPS-023-20051/11, przekazujące interpe-
lację posła Piotra Babinetza dotyczącą budowy drogi
ekspresowej S19 na odcinku Barwinek – Rzeszów,
uprzejmie przekazuję informacje w przedmiotowej
sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
439
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” ustanowiony w 2007 r.
Odnosząc się do kwestii drogi ekspresowej S19,
należy wskazać, że w załączniku nr l programu (lista
zadań inwestycyjnych, których realizacja rozpocznie
się do 2013 r.) ujęta została budowa drogi ekspresowej
S19 na odcinku od Stobierny do Rzeszowa długości
7,4 km, obwodnica Kocka i Woli Skromowskiej dłu-
gości 7,9 km oraz odcinek Rzeszów – Świlcza długości
4,4 km.
W kwestii drogi ekspresowej S17 należy wskazać,
że w programie zostało ujęte w załączniku nr l zadanie
na odcinku Kurów – Lublin – Piaski długości 66,8 km.
Aktualnie dla pododcinka w. Witosa – Piaski długości
13,1 km prowadzone są prace budowlane zgodnie
z umową podpisaną z wykonawcą robót budowlanych
dnia 12 listopada 2010 r. W przypadku pozostałych
pododcinków prowadzona jest procedura przetargowa
na wybór wykonawcy robót budowlanych.
W odniesieniu do pozostałych odcinków drogi eks-
presowej S17 oraz drogi ekspresowej S19 należy
wskazać, że w chwili obecnej dla przedmiotowych za-
dań prowadzone są prace przygotowawcze zmierza-
jące do uzyskania wszystkich decyzji administracyj-
nych i opinii przewidzianych przepisami prawa.
Przedmiotowe odcinki dróg zostały ujęte w progra-
mie w załączniku nr 2, czyli na liście zadań inwesty-
cyjnych, których realizacja rozpocznie się po 2013 r.
Należy wskazać, że zakres rzeczowy zawarty
w programie jest wynikiem aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech doku-
mentach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań
polegających na obejściach miejscowości wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów drogo-
wych przez UE w ramach perspektywy finansowej
2014–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
440
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie uregulowania w ustawie
nowelizującej Prawo o szkolnictwie wyższym
kwestii obowiązkowych zajęć
wychowania fizycznego (20052)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Sławomira Zawiślaka przesła-
nej przy piśmie, o sygn. SPS-023-20052/11, z dnia 18
stycznia 2011 r. w sprawie uregulowania w ustawie
Prawo o szkolnictwie wyższym kwestii obowiązko-
wych zajęć wychowania fizycznego, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Ideą przeprowadzanej aktualnie reformy systemu
szkolnictwa wyższego, która znalazła odzwierciedle-
nie w przygotowanym projekcie nowelizacji ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach
naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach
i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych
innych ustaw, jest m.in. przekazanie polskim uczel-
niom większej autonomii w zakresie kształtowania
oferty edukacyjnej.
Projekt ustawy o zmianie ww. ustaw zakłada m.in.
wprowadzenie do polskiego systemu szkolnictwa wyż-
szego krajowych ram kwalifikacji. Kwestia ta została
uregulowana poprzez nadanie nowego brzmienia art. 9
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Proponuje się
zniesienie obecnie obowiązującego pkt 2 w art. 9 ww.
ustawy, na podstawie którego określane są standardy
kształcenia dla poszczególnych kierunków oraz pozio-
mów studiów, w tym wymiar godzin, który powinien
być przewidziany w programie nauczania z zakresu
wychowania fizycznego.
Poprzez odstąpienie od standardów kształcenia
nie będzie wskazywany przez ministra właściwego
do spraw szkolnictwa wyższego obowiązkowy zakres
zajęć, z wymiarem godzin dydaktycznych. Minister
właściwy do spraw szkolnictwa wyższego określi na-
tomiast efekty kształcenia dla poszczególnych obsza-
rów kształcenia z uwzględnieniem poziomów i profi-
li studiów, a także wyda rozporządzenie w sprawie
efektów kształcenia dla poszczególnych kierunków
studiów. Uczelnia przygotowująca program kształce-
nia będzie mogła wykorzystać taki wzorcowy opis
bądź też przygotować własny opis autorski. Możli-
wość swobodnego tworzenia kierunków nie będzie
dotyczyła jedynie zawodów regulowanych, w tym re-
gulowanych zawodów medycznych, gdyż w tym za-
kresie obowiązują w Polsce przepisy Unii Europej-
skiej, obejmujące także reguły procesu kształcenia.
Proponowana zmiana ma na celu umożliwienie
i wspieranie uczelni w rozwijaniu różnorodnych form
i programów studiów. Możliwe będzie bowiem samo-
dzielne konstruowanie oferty edukacyjnej uczelni, co
pozwoli lepiej dopasować ofertę do oczekiwań i zapo-
trzebowania rynku pracy na poszczególne kompeten-
cje i umiejętności absolwentów szkół wyższych.
Uczelnia, mając większą autonomię w przygoto-
wywaniu programów studiów, będzie mogła uwzględ-
nić w procesie ich opracowania uwarunkowania spo-
łeczne, w których funkcjonuje, czy lepiej odpowiadać
na potrzeby studentów. Proponowana zmiana umoż-
liwi także uczelniom wsparcie i poprawę sprawności
fizycznej studentów oraz podejmowanie inicjatyw na
rzecz przeciwdziałania chorobom cywilizacyjnym
XXI w., jakim jest m.in. obniżenie zdolności moto-
rycznych osób w wieku 18–24 lata, czyli w wieku
standardowym dla studiowania.
Przygotowywane opisy efektów kształcenia będą
uwzględniały także podstawowe zadania uczelni,
które zostały określone w art. 13 ust. 1 ww. ustawy,
w tym również art. 13 ust. 1 pkt 7, który mówi, że do
podstawowych zadań uczelni należy stwarzanie wa-
runków do rozwoju kultury fizycznej studentów. Opis
efektów kształcenia będzie tym samym musiał
uwzględniać również rolę kultury fizycznej w proce-
sie edukacji na poziomie wyższym.
Troska o rolę kultury fizycznej i sportu akademic-
kiego znalazła także swoje odzwierciedlenie w opu-
blikowanej dnia 25 stycznia 2011 r. przez prof. Zbi-
gniewa Marciniaka, podsekretarza stanu w Mini-
sterstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego, „Informacji
na temat roli kultury fizycznej i sportu akademickie-
go w kontekście nowelizacji ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym”. Treść informacji dostępna jest na
stronie internetowej ministerstwa w zakładce: Ko-
munikaty.
Należy także zaznaczyć, że trwają jeszcze prace
legislacyjne nad projektem nowelizacji ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach nauko-
wych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule
w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych
ustaw. W dniu 6 października 2010 r. odbyło się
pierwsze czytanie projektu ustawy, który następnie
został skierowany do prac w Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży Sejmu RP. Zgodnie z podjętą przez komi-
sję uchwałą projekt został poddany procedurze wy-
słuchania publicznego, które odbyło się 9 listopada
2010 r. Następnie został skierowany do prac w pod-
komisji stałej do spraw nauki i szkolnictwa wyższego
Sejmu RP. Po przyjęciu w dniu 4 stycznia 2011 r.
przez podkomisję sprawozdania projekt został skie-
rowany ponownie pod obrady Komisji Edukacji, Na-

uki i Młodzieży Sejmu RP, która zakończyła swoje
prace nad projektem ustawy dnia 19 stycznia 2011 r.
W dniu 4 lutego 2011 r. Sejm RP przyjął w trzecim
czytaniu projekt ustawy. Planowane wejście przepi-
sów projektu ustawy w życie to październik 2011 r.
Z poważaniem
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie pogarszającej się sytuacji
w polskiej oświacie (20053)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Sławomira Za-
wiślaka (SPS-023-20053/11) z dnia 5 stycznia br.,
dotyczącą sytuacji w polskiej oświacie, pozwolę sobie
wyrazić następującą opinię.
W ostatnich latach polityka edukacyjna koncen-
truje się w znacznej mierze na podniesieniu jakości
kształcenia. Od września 2009 r. obowiązuje nowa
podstawa programowa. Należy zauważyć, iż została
ona opracowana przez grono ekspertów – naukow-
ców, uznanych specjalistów w swoich dziedzinach.
Sposób zmiany metod i treści nauczania w polskich
szkołach został opracowany tak, aby zachęcać
uczniów do nauki, rozwijać w nich chęć do zdobywa-
nia wiedzy i uczyć bardziej gruntownie. Reforma pro-
gramowa wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego została ukierunkowana na precyzyjny opis
efektów kształcenia na każdym etapie edukacyjnym,
indywidualizację kształcenia oraz zwiększenie auto-
nomii szkół w kreowaniu procesu kształcenia.
Świat w edukacji zmienia się powoli. Obecni
uczniowie klas I gimnazjów ukończą szkoły ponad-
gimnazjalne w 2015 r. Dopiero wtedy będziemy mieć
absolwentów dużo lepiej, solidniej przygotowanych
do kontynuowania nauki. Wtedy również będziemy
mogli ocenić efekt przyjętych rozwiązań prawnych
i będziemy mogli formułować ewentualne wnioski
nowelizacji rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
W związku z koniecznością podniesienia jakości
kształcenia wprowadzone zostały również istotne
441
zmiany w nadzorze pedagogicznym. Przygotowywa-
ne są zmiany w kształceniu zawodowym.
Szczególnie ważne dla osiągnięcia powyższego
celu jest także zwrócenie większej uwagi na indywi-
dualne potrzeby uczniów, zwłaszcza tych o specjal-
nych potrzebach edukacyjnych. Realizacji tego wła-
śnie celu służyć mają zajęcia, o których mowa w art.
42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy Karta Nauczyciela.
Zajęcia te wychodzą naprzeciw potrzebom uczniów,
m.in. poprzez udzielanie im pomocy w przezwycięża-
niu trudności, rozwijaniu zdolności lub pogłębianiu
zainteresowań. Na to bowiem przeznaczone mają być
wspomniane w ustawie dwie godziny. Jednocześnie
należy podkreślić, iż dookreślenie tych zajęć w prze-
pisach ustawy nie zwiększyło obowiązków nauczycie-
li. Nie są one również realizowane przez nauczycieli
bezpłatnie. Zmiana przepisu art. 42 ust. 2 ustawy
Karta Nauczyciela, wprowadzona ustawą z dnia 21
listopada 2008 r. o zmianie ustawy Karta Nauczycie-
la (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 1), polegała na dookre-
śleniu zajęć, które nauczyciel obowiązany jest prowa-
dzić w ramach zajęć wynikających z zadań statuto-
wych szkoły oraz określeniu tygodniowego wymiaru
godzin tych zajęć.
Należy jednak zauważyć, iż przed wejściem w ży-
cie powołanej nowelizacji zgodnie z przepisami usta-
wy Karta Nauczyciela wszyscy nauczyciele w ramach
czasu pracy i ustalonego wynagrodzenia również
obowiązani byli do realizacji zajęć i czynności wyni-
kających z zadań statutowych szkoły, w tym zajęć
opiekuńczych i wychowawczych uwzględniających
potrzeby i zainteresowania uczniów, pomimo iż prze-
pisy ustawowe nie precyzowały bliżej tych zajęć ani
nie określały ich wymiaru. Przedmiotową noweliza-
cją nie zwiększono zatem czasu pracy nauczycieli ani
też realizowanego w ramach czasu pracy pensum,
lecz jedynie wprowadzono obowiązek ewidencjono-
wania godzin zajęć, które wcześniej nie były rozlicza-
ne ani ewidencjonowane, oraz doprecyzowano te za-
jęcia. Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie
z art. 42 ust. 1 i 2 ustawy Karta Nauczyciela w ra-
mach otrzymywanego wynagrodzenia nauczyciel
obowiązany jest realizować nie tylko zajęcia wynika-
jące z pensum, lecz również inne zajęcia, w tym m.in.
zajęcia, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a
i b Karty Nauczyciela. Zajęcia realizowane powyżej
pensum nauczyciela nie są zatem bezpłatne.
Odnosząc się do kwestii utraty przez nauczycieli
uprawnień do przechodzenia na wcześniejszą emery-
turę, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 88 ust.
2a ustawy Karta Nauczyciela nauczyciele urodzeni
po 31 grudnia 1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r., za-
chowują prawo do przejścia na emeryturę bez wzglę-
du na wiek, jeżeli:
1) spełnili warunki do uzyskania emerytury, okre-
ślone w art. 88 ust. 1, w ciągu 10 lat od dnia wejścia
w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), z wy-
jątkiem warunku rozwiązania stosunku pracy, oraz
442
2) nie przystąpili do otwartego funduszu emery-
talnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.
Należy podkreślić, że przepis przyznający nauczy-
cielom uprawnienie do przejścia na emeryturę bez
względu na wiek miał charakter przejściowy. Pier-
wotnie miał funkcjonować przez 8 lat, licząc od dnia
wejścia w życie reformy emerytalno-rentowej. W ko-
lejnych latach jego funkcjonowanie było dwa razy
przedłużane o rok. Przepis, zgodnie z którym warun-
ki do przejścia na wcześniejszą emeryturę bez wzglę-
du na wiek nauczycieli muszą być spełnione ostatecz-
nie do końca 2008 r., został w pełni skorelowany z ogól-
nymi warunkami wcześniejszego przechodzenia na
emeryturę pracowników, określonymi w przepisach
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.). Jednym
z założeń obowiązującego w naszym kraju systemu
ubezpieczeń społecznych jest stopniowe wygaszanie
przywileju wcześniejszego przejścia na emeryturę.
W powszechnym systemie emerytalnym przyjęto za-
łożenie, że uprawnienia emerytalne wszystkich ubez-
pieczonych, którzy płacili taką samą składkę, będą
takie same. Wszelkie dodatkowe uprawnienia są re-
gulowane w trybie odrębnym. W tej sytuacji dalsze
przedłużanie funkcjonowania przepisów art. 88 Kar-
ty Nauczyciela nie było uzasadnione.
W 2009 r. weszły natomiast w życie dwie nowe
ustawy dotyczące uprawnień emerytalnych nauczy-
cieli:
1) ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emerytu-
rach pomostowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656);
2) ustawa z dnia 22 maja 2009 r. o nauczyciel-
skich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U. Nr 97,
poz. 800).
Należy zauważyć, że uchwalenie powyższych
ustaw poprzedzone zostało szerokimi konsultacjami
społecznymi, w tym w trybie ustawy o związkach
zawodowych.
W zakresie podmiotowym ustawy z dnia 19 grud-
nia 2008 r. o emeryturach pomostowych znaleźli się
wyłącznie nauczyciele, wychowawcy i inni pracowni-
cy pedagogiczni zatrudnieni w młodzieżowych ośrod-
kach wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach
socjoterapii, ośrodkach szkolno-wychowawczych,
schroniskach dla nieletnich oraz zakładach popraw-
czych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o postępowaniu w sprawach nielet-
nich (Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn. zm.).
Należy podkreślić, że krąg osób objętych systemem
emerytur pomostowych został ukształtowany na pod-
stawie ustaleń ekspertów medycyny pracy, po kon-
sultacjach z przedstawicielami pracowników i praco-
dawców. W opinii ekspertów, uwzględniających
przede wszystkim kryteria zdrowotne, nie istnieją
merytoryczne przesłanki uzasadniające objęcie całej
grupy zawodowej nauczycieli systemem emerytur po-
mostowych.
Mając powyższe na uwadze, dla nauczycieli, któ-
rzy nie zostali objęci rozwiązaniami ustawy o eme-
ryturach pomostowych, wprowadzono świadczenia
kompensacyjne na zasadach określonych w ustawie
z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadcze-
niach kompensacyjnych. Nauczycielskie świadczenia
kompensacyjne należy postrzegać jako instytucję sta-
nowiącą dodatkowy element do systemu emerytur
pomostowych. Celem niniejszej ustawy było wprowa-
dzenie przejściowego rozwiązania, adresowanego do
nauczycieli, którzy obecnie mają stosunkowo długi
staż pracy. Nauczycielskie świadczenie kompensacyj-
ne przysługuje nauczycielom, którzy osiągnęli 30-let-
ni staż pracy, w tym 20 lat pracy nauczycielskiej.
Wiek uprawniający do nauczycielskiego świadczenia
kompensacyjnego będzie wzrastał w kolejnych latach
kalendarzowych, aż osiągnie powszechny wiek eme-
rytalny, czyli 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.
Takie rozwiązanie respektuje założenie przyjęte w po-
wszechnym systemie emerytalnym, o którym mowa
powyżej.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. W myśl art. 30 ust. 3 ustawy Karta Nauczycie-
la średnie wynagrodzenie nauczycieli stanowi dla:
1) nauczyciela stażysty – 100%,
2) nauczyciela kontraktowego – 111%,
3) nauczyciela mianowanego – 144%,
4) nauczyciela dyplomowanego – 184%
– kwoty bazowej, określanej dla nauczycieli co-
rocznie w ustawie budżetowej.
Zgodnie z art. 30 ust. 8 ustawy Karta Nauczycie-
la środki niezbędne na średnie wynagrodzenia na-
uczycieli wraz z pochodnymi od wynagrodzeń zagwa-
rantowane są przez państwo w dochodach jednostek
samorządu terytorialnego.
Należy podkreślić, iż gwarantowane w art. 30 ust.
3 ustawy Karta Nauczyciela średnie wynagrodzenie
musi być osiągane w poszczególnych grupach awan-
su zawodowego na terenie każdej jednostki samorzą-
du terytorialnego, bez względu na województwo. Wy-
sokość średniego wynagrodzenia na terenie jedno-
stek samorządu terytorialnego w województwie ma-
zowieckim nie może być zatem inna niż w wojewódz-
twie lubelskim. Jednocześnie wprowadzony został
przepis, który zapewnia, że średnie wynagrodzenia
nauczycieli, składające się ze składników, o których
mowa w art. 30 ust. 1, będą odpowiadały na obszarze
działania każdej jednostki samorządu terytorialnego
co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli.
W świetle art. 30a ustawy Karta Nauczyciela w przy-
padku nieosiągnięcia w danym roku wysokości śred-
nich wynagrodzeń organ prowadzący szkołę będący
jednostką samorządu terytorialnego obowiązany jest
do ustalenia kwoty różnicy między wydatkami po-
niesionymi na wynagrodzenia nauczycieli w danym
roku w składnikach, o których mowa w art. 30 ust. 1,
a iloczynem średniorocznej liczby etatów nauczycieli
 443

na poszczególnych stopniach awansu zawodowego proces systematycznego wzrostu wynagrodzeń na-

oraz średnich wynagrodzeń nauczycieli ustalonych uczycieli oraz odnotowywany jest znaczny wzrost
w danym roku, a także do podziału tej kwoty różnicy nakładów finansowych państwa na oświatę. Na rok
i jej wypłacenia nauczycielom w formie jednorazowe- 2011 planowany jest kolejny wzrost wynagrodzeń.
go dodatku uzupełniającego. Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem, iż in-
W świetle powyższego nie można zgodzić się z twier- formacje na temat wzrostu wynagrodzeń nauczycie-
dzeniem, iż średnie wynagrodzenie nauczycieli uza- li „nie mają zbyt wiele wspólnego z rzeczywistymi
leżnione jest w dużej mierze od zasobności organu wynagrodzeniami większości nauczycieli”.
prowadzącego. 2. Zmiany w zakresie kuratoriów oświaty przewi-
Przepisy art. 30 ust. 10–10b ustawy Karta Na- duje m.in. projekt ustawy o systemie oceniania jako-
uczyciela zezwalają natomiast organom prowadzą- ści edukacji. Projekt ten został przekazany 23 grud-
cym szkoły na zwiększenie środków na poszczególne nia 2010 r. do uzgodnień międzyresortowych i kon-
składniki wynagrodzenia nauczycieli ponad poziom sultacji z partnerami społecznymi i związkami zawo-
gwarantowanego ustawą średniego wynagrodzenia. dowymi. Projekt ten stanowi realizację programu
Zwiększenie to może odbywać się wyłącznie z docho- prac legislacyjnych Rady Ministrów w 2011 r. i jest
dów własnych jednostek samorządu terytorialnego. związany z przygotowywanymi jednocześnie przez
Wysokość oraz wzrost wynagrodzenia średniego ministra spraw wewnętrznych i administracji zmia-
nauczycieli w latach 2007–2010 ilustrują tabele nr 1, nami przedstawionymi w projekcie założeń do pro-
2, 3. jektu ustawy o zmianie niektórych innych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji terenowych
Tabela nr 1 organów administracji rządowej, który przewiduje
włączenie kuratoriów oświaty w struktury urzędów
Średnie wynagrodzenie nauczycieli w latach 2007–2010 (w zł)
wojewódzkich. Natomiast projekt ustawy o systemie
stażysta kontraktowy mianowany dyplomowany oceniania jakości edukacji proponuje wyłączenie
2007 1546 1933 2706 3479 z obecnych kuratoriów oświaty podstawowego zada-
2008 1701 2126 2977 3827 nia, tzn. sprawowania nadzoru pedagogicznego nad
2009 szkołami i placówkami funkcjonującymi na terenie
2178 2417 3136 4007
(styczeń) danego województwa. Zadanie to przejmą przygoto-
2009
2287 2538 3293 4208 wane do tego jednostki. Pozostałe dotychczasowe za-
(wrzesień)
dania kuratoriów oświaty przejmą wojewodowie i będą
2010
(wrzesień)
2447 2716 3523 4502 je realizować przy pomocy części dotychczasowych
pracowników kuratoriów oświaty, którzy staną się
Tabela nr 2 pracownikami wydziałów urzędów wojewódzkich.
Wzrost średniego wynagrodzenia w latach 2007–2010 (w zł)
3. Ministerstwo Edukacji Narodowej na bieżąco
stażysta kontraktowy mianowany dyplomowany monitoruje sytuację demograficzną w kraju. Wyko-
Od stycznia 2008 rzystując wieloletnie prognozy, wdrożono kolejny
155 193 271 348
(względem 2007) etap reformy systemu oświaty, dotyczący m.in. obni-
Od stycznia 2009
632 484 430 528
żenia wieku obowiązku szkolnego oraz objęcia rocz-
(względem 2007) nym obowiązkowym wychowaniem przedszkolnym
Od września 2009 dzieci 5-letnich. Na rozwój placówek wychowania
741 605 587 729
(względem 2007)
przedszkolnego mają wpływ przede wszystkim: pro-
Od września 2010 wadzenie działań promocyjnych zachęcających do
901 783 817 1023
(względem 2007)
zakładania placówek edukacji przedszkolnej oraz
podnoszenie świadomości społeczeństwa w zakresie
Tabela nr 3 znaczenia wychowania przedszkolnego dla dalszej
Wzrost średniego wynagrodzenia w latach 2007–2010 (w%) kariery życiowej dziecka poprzez pokazywanie korzy-
stażysta kontraktowy mianowany dyplomowany ści płynących z edukacji przedszkolnej, zachęcanie
Od stycznia 2008
10,03% 9,98% 10,01% 10,00% do wysyłania dzieci do przedszkola. Skutkiem tych
(względem 2007)
działań jest zwiększenie się liczby przedszkoli o 790
Od stycznia 2009 (w porównaniu z 2008 r.). Ponadto w tym samym
40,88% 25,04% 15,89% 15,18%
(względem 2007) okresie wzrosła liczba publicznych i niepublicznych
punktów przedszkolnych oraz zespołów wychowania
Od września 2009
47,93% 31,30% 21,69% 20,95%
przedszkolnego do 1211 (w tym na wsi 856). Zwięk-
(względem 2007) szyła się także o 1388 liczba oddziałów przedszkol-
nych w szkołach podstawowych. Z danych Systemu
Od września 2010 Informacji Oświatowej wynika, że obecnie w każdej
58,28% 40,51% 30,19% 29,41%
(względem 2007)
gminie dzieci mają dostęp do różnych placówek wy-
chowania przedszkolnego: przedszkoli lub oddziałów
Jak wynika z przedstawionych informacji, od po- przedszkolnych w szkołach podstawowych albo in-
czątku kadencji obecnego rządu rozpoczęty został nych form wychowania przedszkolnego. Nie oznacza
444
to jednak pełnego zaspokojenia potrzeb w zakresie
edukacji przedszkolnej, tym bardziej że zgodnie
z przyjętymi przez rząd założeniami najpóźniej do
roku 2020 90% dzieci w wieku 3–5 lat powinno zostać
objętych edukacją przedszkolną.
Ponadto, z uwagi na znaczące wyludnianie się –
z przyczyn demograficznych – szkół gimnazjalnych
i ponadgimnazjalnych, promowane jest tworzenie ze-
społów gimnazjalno-licealnych (obecnie działa około
1000 takich zespołów) oraz zespołów przedszkolno-
-szkolnych. Poprzez przenoszenie gimnazjów do lice-
ów oraz wspieranie wyprowadzania gimnazjów z ze-
społów podstawowo-gimnazjalnych (takich zespołów
jest około 3000) możliwe będzie wprowadzanie w to
miejsce przedszkoli oraz utworzenie zespołów przed-
szkolno-szkolnych. Zespoły przedszkolno-szkolne
będą miejscem kompleksowego zaspokajania potrzeb
dzieci, zapewnią lepszy dostęp do specjalistów (np. lo-
gopedów, psychologów, terapeutów) diagnozujących
i wspierających ich rozwój.
Przygotowując zmiany i projektując działania le-
gislacyjne, Ministerstwo Edukacji Narodowej uwzględ-
nia kontekst demograficzny, w którym działania te
będą prowadzone. Biorąc pod uwagę zmienność sy-
tuacji demograficznej, a w najbliższych latach utrzy-
mujący się spadek liczby uczniów, ministerstwo pro-
jektuje zmiany, które w tym okresie powinny umoż-
liwić dyrektorom szkół i organom prowadzącym pro-
wadzenie racjonalnej polityki, uwzględniającej fakt,
iż spadek liczby uczniów ma charakter przejściowy,
a po nim będzie następował kolejny wzrost.
W związku ze zmieniającą się sytuacją demogra-
ficzną przygotowywana jest zmiana ustawy o syste-
mie oświaty mająca na celu umożliwienie tworzenia
grup szkół. W ich skład będą mogły wchodzić – ina-
czej niż dotychczas w przypadku zespołów – szkoły
tego samego typu. Celem tej zmiany jest konsolidacja
zasobów edukacyjnych i umożliwienie organom pro-
wadzącym szkoły efektywne zarządzanie. Wdrożenie
tego rozwiązania przyczyni się do optymalnego wy-
korzystania wykwalifikowanych nauczycieli do pracy
na stanowiskach zgodnych z posiadanymi kwalifika-
cjami. Dotychczasowe przepisy oświatowe uniemoż-
liwiały organom prowadzącym szkoły przyjmowanie
takich rozwiązań organizacyjnych nawet wówczas,
gdy było to uzasadnione względami i potrzebami spo-
łecznymi lub demograficznymi.
Mając na uwadze zmniejszenie liczby dzieci w wie-
ku szkolnym, resort edukacji podejmuje również inne
działania, których celem jest umożliwienie nauczy-
cielom zdobycia nowych kwalifikacji i kompetencji.
Przepisami ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 137, poz. 1304)
wprowadzone zostały zmiany w realizowanym przez
uczelnie sposobie i zakresie kształcenia nauczycieli.
Na podstawie przepisów ww. ustawy uczelnie zostały
zobowiązane do zapewnienia – od roku akademickie-
go 2004/2005 – każdemu studentowi przygotowywa-
nemu w trakcie studiów wyższych zawodowych do
pracy w przedszkolu, szkole podstawowej i gimna-
zjum uzyskania kwalifikacji do nauczania 2 przed-
miotów (rodzajów zajęć), z których jeden stanowi
przedmiot główny, a drugi dodatkowy.
W projekcie nowego rozporządzenia w sprawie
standardów kształcenia nauczycieli, przygotowywa-
nego obecnie w związku z pracami nad zmianą usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym, które zostanie
wydane po wejściu w życie ww. zmiany ustawy, zre-
zygnowano z obowiązku kształcenia nauczycieli na
studiach licencjackich w zakresie 2 przedmiotów, ale
utrzymano taką możliwość i określono warunki, w ja-
kich kształcenie to jest realizowane.
Ponadto w latach 2004–2008 – w ramach działa-
nia 2.2 schemat C: Doskonalenie nauczycieli, osób
prowadzących szkolenia i pracowników administracji
oświatowej oraz rozwój innowacyjnych programów
nauczania Sektorowego Programu Operacyjnego
„Rozwój zasobów ludzkich” (SPO RZL) na lata 2004–
–2006, współfinansowanego ze środków Europejskie-
go Funduszu Społecznego – zrealizowano następują-
ce projekty, których celem było uzyskanie dodatko-
wych kwalifikacji przez czynnych nauczycieli zatrud-
nionych w systemie oświaty:
1) studia podyplomowe przygotowujące do na-
uczania drugiego przedmiotu lub prowadzenia dodat-
kowych zajęć (z komponentem w zakresie ICT i języ-
ka obcego) dla 23 656 nauczycieli;
2) studia podyplomowe przygotowujące nauczy-
cieli w zakresie doradztwa zawodowego (z komponen-
tem w zakresie ICT i języka obcego) dla 4460 nauczy-
cieli;
3) kursy doskonalące z zakresu języka obcego dla
29 128 nauczycieli, umożliwiające – po zdaniu egza-
minów z zakresu języka obcego, uznawanych za po-
twierdzenie kwalifikacji wymaganych od nauczycie-
li języków obcych – uzyskanie kwalifikacji do naucza-
nia języka obcego;
4) kursy doskonalące w zakresie metodyki przed-
miotów zawodowych i ogólnozawodowych (z kompo-
nentem w zakresie ICT i języka obcego) dla 1569 na-
uczycieli;
5) kursy doskonalące w zakresie technologii infor-
macyjno-komunikacyjnych dla16 943 nauczycieli;
6) studia podyplomowe przygotowujące do prowa-
dzenia kształcenia ustawicznego na odległość (z kom-
ponentem w zakresie ICT i języka obcego) dla 1200
nauczycieli.
Zrealizowane projekty pozwoliły na dostosowanie
kwalifikacji czynnych nauczycieli do potrzeb szkół
i placówek, w których byli zatrudnieni, lub umożli-
wiły podjęcie nowego zatrudnienia zgodnie z uzyska-
nymi kwalifikacjami.
Obecnie działania w obszarze kształcenia czyn-
nych zawodowo nauczycieli, w tym studia podyplo-
mowe i inne formy kształcenia, mające na celu naby-
cie nowych kwalifikacji przez nauczycieli, są realizo-
wane przez urzędy marszałkowskie w ramach prio-
rytetu IX Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki.
Powierzenie realizacji tych zadań jednostkom samo-

rządu terytorialnego miało na celu lepsze dostosowa-
nie oferty edukacyjnej skierowanej do nauczycieli –
do potrzeb regionów.
Ponadto rozporządzeniem ministra edukacji na-
rodowej z 9 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych
kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz okre-
ślenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić
nauczycieli niemających wyższego wykształcenia
(Dz. U. Nr 50, poz. 400), uelastyczniono wymagania
kwalifikacyjne w stosunku do niektórych grup na-
uczycieli. Umożliwiono zatrudnienie w przedszkolach
nauczycieli posiadających przygotowanie w zakresie
edukacji wczesnoszkolnej oraz nauczycieli posiadają-
cych przygotowanie w zakresie wychowania przed-
szkolnego w klasach I–III szkół podstawowych. Po-
nadto w świetlicach szkolnych umożliwiono zatrud-
nianie nauczycieli różnych specjalności pod warun-
kiem, że posiadają kwalifikacje do nauczania w tym
typie szkoły, w której prowadzona jest świetlica.
Opisane powyżej działania w znaczącym stopniu
powinny stanowić osłonę dla szkół i nauczycieli
w związku z trwającym niżem demograficznym.
4. Należy podkreślić, iż przepisy art. 30 ust. 6 i 6a
ustawy Karta Nauczyciela, nakładające obowiązek
ustalenia regulaminu wynagrodzenia przez organ
prowadzący będący jednostką samorządu terytorial-
nego oraz uzgodnienia tego regulaminu ze związka-
mi zawodowymi zrzeszającymi nauczycieli, nie zosta-
ły uchylone i w dalszym ciągu obowiązują.
Nowelizacja art. 30 ust. 6 ustawy Karta Nauczy-
ciela, dokonana ustawą z dnia 21 listopada 2008 r.
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2009 r.
Nr 1, poz. 1), zniosła natomiast obowiązek coroczne-
go ustalania regulaminów wynagrodzeń przez orga-
ny prowadzące będące jednostkami samorządu tery-
torialnego. Obowiązek ten wprowadzono w związku
z występującymi przed 2005 r. przypadkami uchyla-
nia się przez jednostki samorządu terytorialnego od
obowiązku ustalania wysokości dodatków na pozio-
mie gwarantującym osiągnięcie corocznie średnich
płac gwarantowanych ustawą, o których mowa w art. 30
ust. 3 ustawy Karta Nauczyciela. Coroczna zmiana
regulaminów płacowych uruchamiała proces nadzo-
ru legalnościowego, sprawowanego nad jednostkami
samorządu terytorialnego przez wojewodę. Jednakże
procedura ta nie spełniła pokładanych w niej nadziei
i konsekwencją jej wprowadzania nie stała się zna-
cząca poprawa w zakresie spełniania wymogu osią-
gania średnich wynagrodzeń na poziomie co najmniej
wynikającym z treści art. 30 ust. 3 Karty Nauczycie-
la. Obecnie, na wniosek związków zawodowych, obo-
wiązek corocznego ustalania regulaminu zastąpiono
obowiązkiem dokonywania przez organy prowadzące
corocznej analizy ponoszonych wydatków na wyna-
grodzenia oraz wypłaty nauczycielom dodatku uzu-
pełniającego w przypadku nieosiągnięcia przez nich
średnich wynagrodzeń (art. 30a ustawy Karta Na-
uczyciela). Jednocześnie na organy prowadzące bę-
dące jednostką samorządu terytorialnego nałożono
obowiązek corocznego przedkładania sprawozdania
445
z wysokości średnich wynagrodzeń nauczycieli na
poszczególnych stopniach awansu zawodowego regio-
nalnej izbie obrachunkowej, organowi stanowiącemu
tej jednostki samorządu terytorialnego, dyrektorom
szkół prowadzonych przez tę jednostkę oraz związ-
kom zawodowym zrzeszającym nauczycieli.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie wątpliwości prawnych dotyczących
połączenia spółek PKP Cargo i PKP LHS
sp. z o.o. (20054)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka (SPS-
-023-20054/11 z dnia 18 stycznia 2011 r.) w sprawie
wątpliwości prawnych dotyczących połączenia spółek
PKP Cargo i PKP LHS sp. z o.o., uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Kierunki działań w odniesieniu do sektora kole-
jowego określają przepisy ustawy z dnia 8 września
2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Ko-
leje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.)
oraz „Strategia dla transportu kolejowego do roku
2013” z dnia 17 kwietnia 2007 r., jak również przyję-
ty przez Radę Ministrów w dniu 19 grudnia 2008 r.
„Master Plan dla transportu kolejowego w Polsce do
2030 r.”. Podejmowane przez rząd działania w zakre-
sie sektora kolejowego, w tym również transportu
towarowego, skupiają się na rozwiązaniach systemo-
wych dających podstawy do prawidłowego funkcjo-
nowania i rozwoju kolei w Polsce.
Uprzejmie informuję, że procesy prywatyzacyjne
spółek Grupy PKP regulowane są przepisami ww.
ustawy oraz ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o ko-
mercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397, z późn. zm.). Zgodnie z art. 20 ust 4 usta-
wy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe”, minister właściwy do spraw transportu
udzielił PKP SA pełnomocnictw do dokonania czyn-
ności prawnych związanych ze zbyciem akcji i udzia-
łów niektórych spółek utworzonych na podstawie art. 14
446
i 19 ustawy. Zakres pełnomocnictw obejmuje, między
innymi, wybór doradców prywatyzacyjnych PKP SA,
zadaniem których jest wykonanie analiz przedpry-
watyzacyjnych i opracowanie strategii prywatyzacji
spółek określających możliwe warianty prywatyzacji
podmiotów. Jednocześnie, w odniesieniu do prywaty-
zacji podmiotów wchodzących w skład Grupy PKP
utworzonych i wpisanych do rejestru przedsiębiorców
przed dniem wpisania do tego rejestru PKP SA, mie-
dzy innymi takich spółek jak PKP LHS sp. z o.o.,
stosuje się powyższe zasady, o czym stanowi art. 20a
ww. ustawy. Dotychczas minister właściwy do spraw
transportu nie udzielił PKP SA pełnomocnictwa do
dokonania czynności prawnych związanych ze zby-
ciem udziałów spółki PKP LHS sp. z o.o. Zgodnie
z obowiązującymi regulacjami dopiero na podstawie
sporządzonych analiz prywatyzacyjnych możliwe jest
wskazanie kierunków i trybu prywatyzacji spółki.
Zgodnie z rozwiązaniami przewidzianymi w „Stra-
tegii dla transportu kolejowego do roku 2013” pro-
wadzony jest proces prywatyzacji PKP Cargo SA i na
chwilę obecną nie jest rozważana koncepcja wniesie-
nia udziałów PKP LHS sp. z o.o. do spółki PKP Car-
go SA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie projektu rozporządzenia
Rady Ministrów zmieniającego rozporządzenie
w sprawie autostrad płatnych, w szczególności
w kwestii opłat za przejazd autostradową
obwodnicą Wrocławia A8 na odcinku
węzeł Pawłowice – węzeł Nowa Wieś
Wrocławska dla samochodów osobowych
poruszających się w ruchu tranzytowym (20055)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., znak SPS-023-20055/
11, przekazujące interpelację poselską pani poseł
Aldony Młyńczak dotyczącą kwestii odpłatności
za korzystanie z autostradowej obwodnicy Wrocła-
wia, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Pani poseł wskazała, iż zgodnie z projektem
rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego
rozporządzenie w sprawie autostrad płatnych kierow-
cy pojazdów poruszających się w ruchu tranzytowym
płaciliby za przejazd autostradową obwodnicą Wro-
cławia. Wobec powyższego pani poseł zwróciła się
o wyjaśnienie, czym spowodowana jest decyzja o płat-
nościach nałożonych na tych kierowców na wspo-
mnianej obwodnicy.
Zgodnie z art. l ust. 2 tekstu pierwotnego ustawy
z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płat-
nych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym obowią-
zującej od dnia 2 stycznia 1995 r. Rada Ministrów
określa, w drodze rozporządzenia, autostrady lub ich
odcinki, które będą budowane i eksploatowane jako
płatne. Natomiast szczegółowe rozwiązania dotyczą-
ce opłat za przejazd, zawarte w rozdziale 5a, wpro-
wadzono ustawą z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie
ustawy o autostradach płatnych oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 217, poz. 2124),
która weszła w życie z dniem l stycznia 2004 r. Zgod-
nie z wprowadzonym ww. ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. art. 37a ust. l ustawy z dnia 27października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. l ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
A zatem obecnie resort infrastruktury nie podej-
mował nowej decyzji dotyczącej wprowadzenia do
systemu prawnego obowiązku wnoszenia opłat za
przejazd autostradami. Należy podkreślić, że poprzez
wskazany projekt rozporządzenia resort infrastruk-
tury zaproponował rozwiązanie wprost przeciwne od
dotychczasowego, tak aby na wybranych odcinkach
(w tym również na odcinku obejmującym obwodnice
Wrocławia) wybrani użytkownicy wskazanych auto-
strad mieli możliwość korzystania z nich bez obo-
wiązku ponoszenia opłaty. Propozycja resortu zmie-
rza zatem ku ograniczaniu obowiązującej zasady
odpłatności w sytuacjach wskazanych w projektowa-
nym rozporządzeniu.
Należy również zauważyć, że w prawie polskim
nie funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brakuje więc kry-
teriów jednoznacznie określających, które z odcin-
ków autostrad stanowią obwodnice miast.
A zatem, odnosząc się do pytania pani poseł o to,
czym spowodowana jest decyzja o konieczności pono-
szenia opłat przez pojazdy poruszające się na obwod-
nicy Wrocławia w ruchu tranzytowym, należy za-
uważyć, iż kwestia odpłatności za przejazd autostra-
dami, jak również obwodnicami stanowiącymi odcin-
ki autostrad została rozstrzygnięta wraz z wejściem
w życie stosownych przepisów powołanej powyżej
ustawy, czyli w dniu 2 stycznia 1995 r.
Mając jednak na uwadze, iż kwestia umożliwienia
bezpłatnego przejazdu autostradowymi obwodnicami
miast stanowiła często podnoszony postulat społecz-

ny, resort infrastruktury podjął inicjatywę mającą
na celu wprowadzenie do dotychczas obowiązującego
systemu prawnego rozwiązania spełniającego ocze-
kiwania społeczeństwa.
W związku z powyższym resort infrastruktury
opracował projekt, który poddany został konsultacjom
społecznym zakończonym w dniu 21 stycznia 2011 r.
Aktualnie opracowywane są wyniki przedmiotowych
konsultacji. Projekt rozporządzenia zostanie przedsta-
wiony Radzie Ministrów wraz z informacją dotyczącą
stanowiska społeczności lokalnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Galli
w sprawie ponownego wpisania obwodnic
Myśliny oraz Bąkowa do programu inwestycji
realizowanych w latach 2011–2013 (20056)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Ryszarda Galli przekazaną przy
piśmie z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-20056/11) w sprawie ponownego wpisania obwodnic
Myśliny oraz Bąkowa do programu inwestycji reali-
zowanych w latach 2011–2013, przedstawiam nastę-
pujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25
września 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w projekcie programu
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy
działania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
447
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 październi-
ka 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko projekt „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” został poddany procesowi konsulta-
cji społecznych. Resort infrastruktury przeanalizo-
wał wszystkie zgłoszone wnioski i uwagi. Wynikiem
postępowania jest m.in. przesunięcie postulowanych
przez pana posła obwodnic z załącznika nr 2 do la
pod pozycją nr 35 oraz 41 pn. „Budowa obwodnicy
Bąkowa na drodze krajowej nr 11” oraz „Budowa ob-
wodnicy m. Myślina na drodze krajowej nr 46”. Ozna-
cza to, iż przedmiotowe inwestycje znajdują się na
liście zadań priorytetowych, których realizacja może
zostać rozpoczęta do 2013 r. w sytuacji uzyskania
dodatkowych środków finansowych lub gdy wynikną
oszczędności finansowe na zadaniach ujętych w za-
łączniku nr l ww. programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie wykorzystania przez samorządy
środków unijnych na budowę
sieci internetowych (20057)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Bożeny Kotkowskiej, przekazaną
w dniu 28 stycznia br. przez ministra finansów, znak:
SPS-023-20057/11, w sprawie wykorzystania przez
samorządy dotacji na budowę sieci internetowych
przedstawiam, co następuje.
Projekty regionalnych sieci telekomunikacyjnych
w ramach programów operacyjnych są zagadnienia-
mi o wiele szerszymi niż sama budowa infrastruktu-
ry telekomunikacyjnej. Projekty te ingerują w bardzo
wrażliwy i znaczący sektor gospodarki, jakim jest
sektor telekomunikacyjny, który de facto dotychczas
pozostawał poza sferą działalności administracji pu-
blicznej, stąd też dobre przygotowanie tych inwesty-
cji determinuje w ogóle możliwość ich realizacji.
Punktem wyjścia jest wykonanie rzetelnej inwenta-
ryzacji stanu infrastruktury telekomunikacyjnej,
a możliwe to jest tylko pod warunkiem zaangażowa-
nia operatorów telekomunikacyjnych.
448
Kolejnym etapem przygotowania tego typu pro-
jektów jest studium wykonalności – dokument, który
musi uwzględniać szereg tematów, m.in. z zakresu
pomocy publicznej, rynku telekomunikacyjnego,
technologii, zamówień publicznych, funduszy struk-
turalnych. Wszystkie te zagadnienia podlegają bar-
dzo drobiazgowym uzgodnieniom, na początku z ope-
ratorami telekomunikacyjnymi, regulatorem (Urząd
Komunikacji Elektronicznej – UKE) i finalnie z Ko-
misją Europejską (KE), która bada przede wszyst-
kim, czy projekt nie wpływa negatywnie na konku-
rencję na rynku telekomunikacyjnym i której zgoda
jest warunkiem sine qua non dla rozpoczęcia inwe-
stycji.
Bardzo ważną determinantą powodzenia tego
typu projektów jest również samo zaangażowanie
samorządów województw, które, jakkolwiek świado-
me szans, jakie niesie za sobą rozwój Internetu sze-
rokopasmowego, muszą zgodzić się na projekty, któ-
re, jak pokazują ich studia wykonalności, przynajm-
niej w pierwszych latach po oddaniu ich do eksplo-
atacji będą generować raczej straty, niż przynosić
dochody. Trzeba bowiem pamiętać, że zgodnie z wy-
tycznymi wspólnotowymi w sprawie stosowania prze-
pisów dotyczących pomocy państwa w odniesieniu do
szybkiego wdrażania sieci szerokopasmowych wspar-
cie dla rozwoju sieci szerokopasmowych bez koniecz-
ności uzyskania notyfikacji w KE może mieć miejsce
tylko tam, gdzie dotychczas sam rynek telekomuni-
kacyjny nie inwestował albo nie zamierza w najbliż-
szych latach inwestować.
Należy dodatkowo podkreślić, że w dysponowaniu
środkami publicznymi, jakimi niewątpliwie są środ-
ki pochodzące z funduszy strukturalnych, niezmier-
nie istotne jest przestrzeganie zasady jawności i trans-
parentności, a przede wszystkim zasady rzetelności,
szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że na realizację
projektów z zakresu sieci szerokopasmowych w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych (RPO)
w latach 2007–2013 przeznaczonych jest ponad 500
mln euro. Zgodnie z ust. 1 w art. 56 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. usta-
nawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego
Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchy-
lającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 „wydat-
ki, w tym wydatki na duże projekty, są kwalifikowa-
ne do wsparcia z funduszy, jeżeli zostały faktycznie
poniesione pomiędzy datą przedłożenia Komisji pro-
gramów operacyjnych lub od dnia 1 stycznia 2007 r.,
w zależności od tego, który z tych terminów jest
wcześniejszy, a dniem 31 grudnia 2015 r. (…)”.
Mając na uwadze wielkość środków UE przezna-
czonych na realizację przedmiotowych inwestycji,
bardzo ważne jest, aby mimo długotrwałych proce-
dur ww. projekty zostały opracowane z dbałością o naj-
mniejszy detal zarówno pod względem formalno-
prawnym, jak i technicznym, tak aby uniknąć zagro-
żenia ewentualnego zwrotu przyznanych środków
w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek uchybień.
Wartość dofinansowania ze środków UE wykazana
w zawartych umowach, zgodnie z danymi pochodzą-
cymi z krajowego systemu informatycznego 2007–
–2013 według stanu na dzień 31 stycznia br., stanowi
prawie 40% w stosunku do alokacji przeznaczonej na
realizację projektów z zakresu sieci szerokopasmo-
wych. Większość ww. projektów realizowana jest
w latach 2010–2013.
Należy zauważyć, że jednostki samorządu teryto-
rialnego realizujące inwestycje dotyczące budowy
infrastruktury sieci szerokopasmowych identyfikują
wiele problemów związanych z realizacją przedmio-
towych inwestycji, m.in. takie jak:
— trudności z jednoznacznym zakwalifikowa-
niem projektu do obszaru „białego”, „szarego” lub
„czarnego” w rozumieniu wytycznych KE w sprawie
stosowania przepisów dotyczących pomocy państwa
w odniesieniu do szybkiego wdrażania sieci szeroko-
pasmowych,
— skomplikowany proces wyboru partnera pry-
watnego do realizacji projektu,
— występowanie pomocy publicznej w projekcie
i w konsekwencji konieczność notyfikacji projektu
w KE,
— wypełnienie szeregu obowiązków nałożonych
na samorządy w związku z wejściem w życie ustawy
z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci
szerokopasmowych w telekomunikacji,
— trudności w pozyskaniu środków finansowych
na wkład własny w inwestycję.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego (MRR) podjęło następu-
jące działania w celu wsparcia instytucji zarządzają-
cych RPO (IZ RPO) w zakresie realizacji projektów
dotyczących sieci szerokopasmowych.
1. W dniu 31 grudnia 2009 r. weszło w życie roz-
porządzenie ministra rozwoju regionalnego z dnia 7 grud-
nia 2009 r. w sprawie udzielania pomocy na inwesty-
cje w zakresie energetyki, infrastruktury telekomu-
nikacyjnej, infrastruktury sfery badawczo-rozwojo-
wej, lecznictwa uzdrowiskowego w ramach regional-
nych programów operacyjnych (dalej: rozporządzenie
MRR). Rozporządzenie MRR jest programem sekto-
rowej pomocy regionalnej, zatem opartym w zakresie
m.in. maksymalnych dopuszczalnych intensywności
pomocy na tzw. mapie pomocy regionalnej (dla każ-
dego państwa członkowskiego akceptowanej przez
KE – warunki te zawarto również w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 13 października 2006 r. w spra-
wie ustalenia mapy pomocy regionalnej, Dz. U. Nr 190,
poz.1402). Należy wskazać, że rozporządzenie MRR
reguluje zasady przyznawania regionalnej pomocy na
realizację tzw. nowych inwestycji, polegających na:
— budowie lub przebudowie telekomunikacyjnych
sieci szkieletowych,
— budowie lub przebudowie telekomunikacyjnych
sieci dostępowych,
— budowie lub przebudowie systemów lub cen-
trów zarządzania sieciami teleinformatycznymi wraz
z ich wyposażeniem.

Zgodnie z zapisami rozporządzenia MRR maksy-
malna intensywność pomocy przeznaczonej na po-
krycie wydatków kwalifikowanych w ramach powyż-
szych inwestycji wynosi od 30% do 50% ich wartości.
W przypadku mikro-, małych i średnich przedsiębior-
ców, z wyłączeniem prowadzących działalność gospo-
darczą w sektorze transportu oraz z wyłączeniem
pomocy udzielanej na realizację dużego projektu in-
westycyjnego, intensywność ww. pomocy może ulec
zwiększeniu o 10 punktów procentowych w przypadku
średniego przedsiębiorcy i 20 punktów procentowych
w przypadku mikro- i małego przedsiębiorcy. Należy
podkreślić, że wejście w życie rozporządzenia MRR
umożliwia IZ RPO, co do zasady, realizację ww. inwe-
stycji bez konieczności przeprowadzania procedury
indywidualnej notyfikacji w KE, a zatem de facto może
przyczynić się do przyśpieszenia ich realizacji.
2. MRR w dniu 6 stycznia 2010 r. zorganizowało
spotkanie robocze z przedstawicielami IZ RPO oraz
z udziałem przedstawicieli UKE i inicjatywy JA-
SPERS dotyczące problemów związanych z realizacją
projektów z zakresu sieci szerokopasmowych w ra-
mach RPO.
3. W dniu 16 lutego 2010 r. odbyło się spotkanie
zorganizowane przez MRR we współpracy z Urzędem
Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK) do-
tyczące procedury notyfikacyjnej projektów w zakre-
sie sieci szerokopasmowych w ramach RPO. Celem
spotkania było omówienie m.in. procedury notyfika-
cyjnej ww. projektów do KE oraz zagadnień związa-
nych z wejściem w życie rozporządzenia MRR.
4. W dniach 18–19 maja 2010 r. MRR zorganizo-
wało we współpracy z przedstawicielami KE oraz
inicjatywy JASPERS warsztaty dla beneficjentów
realizujących projekty z zakresu sieci szerokopasmo-
wych w ramach RPO. Celem spotkania było zapre-
zentowanie stanowiska KE dotyczącego społeczeń-
stwa informacyjnego, omówienie problemów pojawia-
jących się podczas realizacji ww. projektów, w tym
dotyczących zagadnień związanych z występowa-
niem pomocy publicznej oraz zamówieniami publicz-
nymi, a także zaprezentowanie studiów przypadków
ww. inwestycji realizowanych w innych krajach (m.in.
z Wielkiej Brytanii, Włoch, Litwy i Finlandii).
5. W dniach 18 i 19 października 2010 r. MRR
zorganizowało szkolenie dla IZ RPO w zakresie prze-
prowadzania procedury notyfikacyjnej projektów in-
dywidualnych, m.in. z zakresu sieci szerokopasmo-
wych.
6. MRR podjęło się wsparcia IZ RPO w procesie
indywidualnej notyfikacji projektów poprzez tzw.
grupowe notyfikacje indywidualne:
— realizacja ww. przedsięwzięcia została zainspi-
rowana przez Komisję Europejską; w wyniku spotka-
nia MRR, IZ RPO i KE w dniu 26 października 2010 r.
przedstawiciele KE poddali stronie polskiej pod roz-
wagę przeprowadzenie i koordynację „grupowej” no-
tyfikacji projektów szerokopasmowych realizowa-
nych w ramach RPO,
449
— ww. „grupowa” notyfikacja będzie polegała na
połączeniu ww. projektów w grupy inwestycji o podob-
nych lub analogicznych cechach (np. wielkość, katego-
ria obszaru interwencji, przyjęty model inwestycyjny
etc.) i dokonaniu kilku grupowych notyfikacji,
— rolą MRR jest organizacja i koordynacja prac
analitycznych prowadzących do pogrupowania pro-
jektów, w tym zlecenie i finansowanie prac eksperc-
kich w tym zakresie oraz wsparcie IZ RPO w proce-
sie notyfikacyjnym, w tym na etapie procedowania
projektów w UOKiK,
— od dnia 13 stycznia br. rozpoczął prace wyło-
niony przez MRR ekspert, który wykona prace ana-
lityczne zmierzające do pogrupowania ww. projektów.
Termin zakończenia realizacji ww. prac, tj. przeka-
zania ostatecznej wersji analizy, ok. 18 lutego br.,
— przekazanie projektów do UOKiK/uzyskanie
opinii prezesa UOKiK o zgodności planowanych po-
mocy z przepisami o pomocy publicznej, w związku
z ustawowym 60-dniowym terminem, planowane jest
na drugą dekadę kwietnia br., natomiast orientacyj-
ny termin notyfikacji projektów do KE to kwiecień/
maj br.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie zarządzeń dotyczących
zakresu zadań pielęgniarek POZ (20059)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Bożeny Kotkowskiej, przekazaną
przy piśmie znak: SPS-023-20059/11, z dnia 18 stycz-
nia 2011 r. w sprawie zarządzeń dotyczących zakresu
zadań pielęgniarki POZ uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 55 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
świadczeniodawca udzielający świadczeń z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej zapewnia świadcze-
niobiorcom, w kosztach własnej działalności, zgodnie
z zakresem zadań w szczególności dostęp do opieki
ambulatoryjnej. Natomiast rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej pod-
stawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz. 1816)
450
wskazuje, że pielęgniarka podstawowej opieki zdro-
wotnej (POZ) wybrana przez świadczeniobiorcę zgod-
nie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych planuje i realizuje kompleksową
opiekę pielęgniarską i pielęgnacyjną nad świadcze-
niobiorcą w miejscu zamieszkania i nauki, z uwzględ-
nieniem miejsca wykonywania świadczenia, w zakre-
sie: promocji zdrowia i profilaktyki chorób; świad-
czeń pielęgnacyjnych; świadczeń diagnostycznych;
świadczeń leczniczych; świadczeń rehabilitacyjnych.
Ponadto rozporządzenie to określa zakres zadań
możliwych do realizacji w gabinecie pielęgniarki POZ
i w gabinecie zabiegowym lekarza POZ.
Zgodnie z powyższym udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej przez pielęgniarkę POZ może odbywać
się zgodnie z kompetencjami pielęgniarki POZ za-
równo w warunkach domowych lub ambulatoryj-
nych, np. w gabinecie pielęgniarki POZ.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie
z załącznikiem nr 2 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 208, poz. 1376), świadczeniodawca
zapewnia dostępność do świadczeń pielęgniarki pod-
stawowej opieki zdrowotnej od poniedziałku do piąt-
ku w godz. od 8 do 18, z wyłączeniem dni ustawowo
wolnych od pracy. Nie oznacza to jednak, że pielę-
gniarka POZ powinna przebywać przez cały ten czas
w gabinecie pielęgniarki POZ. Powinna tak zorgani-
zować pracę, aby w zależności od potrzeb zdrowot-
nych świadczeniobiorcy uzasadnionych stanem zdro-
wia mogła realizować świadczenia pozostające w za-
kresie pielęgniarki POZ i stosownie do zakresu za-
dań, jaki zobowiązana jest realizować na podstawie
umowy zawartej z funduszem, zarówno w warun-
kach domowych, jak również ambulatoryjnych. Jed-
nocześnie należy podkreślić, że świadczeniodawca
udzielający świadczeń z zakresu podstawowej opieki
zdrowotnej jest obowiązany do informowania świad-
czeniobiorców o zasadach organizacji opieki.
Ponadto organizacja udzielania świadczeń przez
pielęgniarkę POZ nie powinna ograniczać dostępno-
ści do świadczeń dla świadczeniobiorców, którzy chcą
korzystać ze świadczeń możliwych do zrealizowania
w trybie ambulatoryjnym i nie wymagają ich udzie-
lania w trybie wizyt domowych. Zatem od potrzeb
zdrowotnych świadczeniobiorców zależy czas pracy
w gabinecie pielęgniarki POZ, czyli udzielanie świad-
czeń w trybie ambulatoryjnym. Ocena potrzeb świad-
czeniobiorców pozwala wskazać, czy większa część
czasu pracy będzie realizowana w domu, czy w gabi-
necie pielęgniarki POZ. W celu prawidłowej organi-
zacji pracy godziny realizacji świadczeń w gabinecie
pielęgniarki POZ powinny być ustalone i znane dla
świadczeniobiorców, w szczególności poprzez umiesz-
czenie informacji w miejscu udzielania świadczeń.
Dlatego też zapewnienie kompleksowej i profesjo-
nalnej opieki pielęgniarskiej powinno wynikać z har-
monogramu pracy świadczeniodawcy oraz z indywi-
dualnego planu opieki ustalonego dla świadczenio-
biorcy.
W związku z tym, że miejsce wykonywanych
świadczeń pielęgniarki POZ uzależnione jest od po-
trzeb zdrowotnych świadczeniobiorców i może odby-
wać się w domu lub w gabinecie pielęgniarki POZ,
świadczeniodawca zobligowany jest do posiadania
zarejestrowanego miejsca udzielania świadczeń. Na-
tomiast odstąpienie od tego wymogu byłoby niezgod-
ne z obowiązującymi przepisami prawa i skutkowa-
łoby ograniczeniem dostępności do świadczeń dla
pacjentów, którzy mogą korzystać ze świadczeń udzie-
lanych w trybie ambulatoryjnym i nie wymagają ich
udzielania w trybie wizyt domowych przez wybraną
pielęgniarkę POZ. Zatem organizacja udzielania
świadczeń przez pielęgniarkę POZ powinna zabez-
pieczyć zarówno praktykę w gabinecie pielęgniarki
POZ, jak również w środowisku zamieszkania świad-
czeniobiorcy. Ponadto nadrzędnym celem realizacji
świadczeń zdrowotnych jest zapewnienie świadcze-
niobiorcom dostępności do świadczeń na optymal-
nym, równym dla wszystkich poziomie jakości.
W kwestii przywrócenia pielęgniarek środowisko-
wo-rodzinnych nie tylko w nazwie, ale i w obowiąz-
kach uprzejmie informuję, że ustawa z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych szczegółowo defi-
niuje pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej.
Definicja ta precyzuje zakres kwalifikacji, który po-
woduje naturalny podział zadań i czynności wśród
pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej, w tym
również tzw. pielęgniarki środowiskowo-rodzinnej.
Zadania pielęgniarki POZ może wykonywać pielę-
gniarka, która w ramach kształcenia podyplomowe-
go uzyskała wymaganą specjalizację lub kurs kwali-
fikacyjny, ewentualnie jest w trakcie kształcenia po-
dyplomowego. Natomiast zakres obowiązków po-
szczególnych świadczeniodawców uzależniony jest od
warunków kontraktowania zawartych w umowie
o udzielanie świadczeń zdrowotnych.
W systemie świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych przez NFZ „pielęgniarka środowiskowo-ro-
dzinna” jest świadczeniodawcą działającym w ra-
mach indywidualnej albo grupowej praktyki pielę-
gniarskiej lub NZOZ-u lub wykonuje zadania u świad-
czeniodawcy (SPZOZ, NZOZ) w rodzaju świadczeń,
jakimi są świadczenia podstawowej opieki zdrowot-
nej. Zasady wykonywania zadań pielęgniarki POZ
określa NFZ jako płatnik na podstawie rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 22 października 2010 r.
zmieniającego rozporządzenie w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdro-
wotnej oraz na podstawie rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej pod-
stawowej opieki zdrowotnej.
Fundusz nie zawiera odrębnych umów z pielę-
gniarkami POZ na świadczenia w rodzaju pielęgniar-
ska opieka środowiskowo-rodzinna.

Podstawowa opieka zdrowotna to rodzaj świad-
czeń, który jest realizowany przez lekarzy, pielę-
gniarki i położne, posiadających przygotowanie do
wykonywania określonych zadań.
Należy też wskazać, że fundusz w świadczeniach
gwarantowanych w zakresie podstawowej opieki
zdrowotnej oprócz świadczeń pielęgniarki podstawo-
wej opieki zdrowotnej, która planuje i realizuje kom-
pleksową opiekę pielęgniarską i pielęgnacyjną nad
świadczeniobiorcą w miejscu zamieszkania i nauki,
z uwzględnieniem miejsca wykonywania świadcze-
nia, czyli zarówno w domu pacjenta jak i w gabinecie
pielęgniarki POZ, wyodrębnia również takie produk-
ty, jak: świadczenia lekarza podstawowej opieki zdro-
wotnej; świadczenia położnej podstawowej opieki
zdrowotnej; świadczenia pielęgniarki lub higienistki
szkolnej udzielane w środowisku nauczania i wycho-
wania, zwanej dalej pielęgniarką szkolną, oraz trans-
port sanitarny w POZ. Jednocześnie nadmieniam, że
w ramach funkcjonowania systemu podstawowej
opieki zdrowotnej pielęgniarka środowiskowo-ro-
dzinna ma możliwość realizacji zadań z wykorzysta-
niem wiedzy i umiejętności właściwych dla tej dzie-
dziny pielęgniarstwa.
Odnosząc się do „wykonywania badań bilanso-
wych, które wg przepisów nie mogą być wykonywane
w pomieszczeniu, w którym są przyjmowani ludzie
chorzy”, uprzejmie informuję, iż jest to kwestia orga-
nizacji pielęgniarki POZ i zachowania rozdziału cza-
sowego.
Reasumując, uprzejmie informuję, że wprowadze-
nie zmian legislacyjnych polegających na wyodręb-
nieniu pielęgniarki środowiskowo-rodzinnej jest nie-
uzasadnione, ponieważ funkcjonujące zakresy świad-
czeń realizowane przez pielęgniarki podstawowej
opieki zdrowotnej spełniają wymogi określone prze-
pisami i zabezpieczają usługi zdrowotne dla osób ko-
rzystających z podstawowej opieki zdrowotnej w ra-
mach ubezpieczenia zdrowotnego.
Równocześnie należy podkreślić, że system świad-
czeń podstawowej opieki zdrowotnej zabezpiecza ich
realizację zarówno w gabinecie pielęgniarki POZ, jak
również w środowisku zamieszkania świadczenio-
biorcy.
Ponadto wszyscy świadczeniobiorcy, którzy doko-
nali wyboru pielęgniarki podstawowej opieki zdro-
wotnej na podstawie deklaracji wyboru, powinni być
objęci kompleksową i odpowiednią do stanu zdrowia
opieką pielęgniarską, zgodnie z zakresem kompeten-
cji pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej.
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
451
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej
i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie funkcjonowania domów dziecka
od stycznia 2011 r. (20060)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20060/11,
dotyczące interpelacji poselskiej posłów Bożeny Kot-
kowskiej i Grzegorza Pisalskiego w sprawie dalszego
funkcjonowania domów dziecka od stycznia 201 l r.,
przedstawiam następujące stanowisko.
Zgodnie z przepisem art. 154 ust. 7a ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r.
Nr 115, poz. 728, z późn. zm.) placówki opiekuńczo-
-wychowawcze, które nie osiągnęły wymaganego
standardu, były obowiązane do realizacji programu
naprawczego w celu osiągnięcia wymaganych stan-
dardów do 31 grudnia 2010 r. Pierwotnie ustawa
o pomocy społecznej określała termin dojścia do stan-
dardów do końca 2006 r. Jednak przeprowadzone na
początku 2006 r. badanie w placówkach opiekuńczo-
-wychowawczych wykazało, że w większości nie speł-
niają one wyznaczonych standardów. Z tego powodu
przedłużono termin dojścia do standardu w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych. Do końca 2007 r.
placówki opiekuńczo-wychowawcze miały obowiązek
opracowania programu naprawczego.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej systema-
tycznie monitoruje stan osiągania standardów w pla-
cówkach opiekuńczo-wychowawczych poprzez uzy-
skiwanie informacji w urzędach wojewódzkich, któ-
re prowadzą nadzór nad placówkami, oraz od staro-
stów powiatów, na terenie których działają placówki
zagrożone brakiem standardów.
Analiza stanu przygotowań placówek, przeprowa-
dzona w listopadzie 2010 r., wykazała, że zagrożo-
nych nieosiągnięciem standardów było ok. 16 placó-
wek na 696 obecnie działających. Liczba ta na dzień
31 grudnia 2010 r. mogła się zmniejszyć, gdyż powia-
ty w ostatnim kwartale 2010 r. zintensyfikowały
działania na rzecz poprawy warunków funkcjonowa-
nia placówek. Najwięcej placówek, które nie osiągną
standardów, znajduje się w województwie dolnoślą-
skim, lubuskim i śląskim.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami usta-
wy o pomocy społecznej po 31 grudnia 2010 r. placów-
ki, które nie otrzymały zezwolenia wojewody na dzia-
łalność, nie będą mogły działać. Powiaty mają obo-
wiązek zapewnienia właściwej opieki dzieciom prze-
bywającym w likwidowanej placówce poprzez umiesz-
czenie ich w rodzinie zastępczej lub innej placówce
opiekuńczo-wychowawczej. Sposób, w jaki powiaty
zapewnią odpowiednie warunki dzieciom, zależy od
decyzji władz powiatowych. Z otrzymanych informa-
cji wynika, że niektóre powiaty np. wynajmują miesz-
452
kania lub domy dla dzieci z dużej placówki na czas
osiągnięcia standardów w docelowych budynkach,
w których będzie działać placówka w przyszłości.
Wojewoda właściwy ze względu na miejsce poło-
żenia placówki wydaje zezwolenie na jej prowadzenie
nie tylko na podstawie dokumentacji wskazanej w usta-
wie o pomocy społecznej. Warunkiem koniecznym do
wydania zezwolenia jest również przeprowadzenie
wizytacji obiektu, w którym znajduje się placówka.
Sytuacja każdej placówki opiekuńczo-wychowawczej
jest rozpatrywana przez służby wojewody indywidu-
alnie. Decyzja o odmowie wydania zezwolenia nastę-
puje tylko w skrajnych przypadkach, kiedy prowadze-
nie placówki zagraża dzieciom. Ponadto wojewoda
wydaje zgodę na likwidację całodobowej placówki pod
warunkiem, że powiat zapewni właściwą opiekę dzie-
ciom z tej placówki. Dopóki tak się nie stanie, dzieci
pozostaną pod opieką dotychczasowej placówki. Na
pewno, po przeprowadzeniu weryfikacji placówek
w związku z obowiązkiem osiągnięcia standardów
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych po 31
grudnia 2010 r., żadne dziecko umieszczone w pla-
cówce nie zostanie pozbawione opieki.
Jednocześnie informuję, że w Sejmie RP trwają
prace legislacyjne nad wprowadzeniem do ustawy
o pomocy społecznej zmian, które umożliwią przedłu-
żenie okresu dochodzenia do standardów w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych o kolejne dwa lata.
W dniu l lutego 2011 r. na posiedzeniu Komisji Poli-
tyki Społecznej i Rodziny została przyjęta poprawka
do komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy
o pomocy społecznej oraz ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (druki sejmowe nr 3392 i 3712). Dotyczy ona
zezwoleń warunkowych na prowadzenie domu pomo-
cy społecznej lub placówki opiekuńczo-wychowaw-
czej, które zachowują moc do dnia 31 grudnia 2012
r. Placówki działające na podstawie zezwolenia wa-
runkowego będą zobowiązane do dostosowania ist-
niejących programów naprawczych w terminie 3 mie-
sięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Projekt ustawy
oczekuje na trzecie czytanie w Sejmie RP. Prawdopo-
dobnie przepis ten wejdzie w życie z mocą wsteczną
od l stycznia 2011 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie radykalnego ograniczenia inwestycji
w rządowym „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” (20061)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej przekaza-
ną przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-
-023-20061/11), dotyczącą radykalnego ograniczenia
inwestycji w rządowym „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, uprzejmie przedsta-
wiam informacje w sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów uchwaliła
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”. Limit finansowy KFD w programie udało się
zwiększyć do poziomu 82,8 mld zł na realizację zadań
rozpoczynanych do 2013 r. Dzięki dodatkowemu li-
mitowi finansowemu możliwa będzie realizacja do-
datkowych odcinków dróg ekspresowych o łącznej
długości 94,3 km.
Przyznanie przez Radę Ministrów dodatkowych
środków na realizację programu cieszy, jednak nale-
ży przy tym samym wskazać, że zakres rzeczowy za-
warty w programie jest wynikiem aktualnych moż-
liwości finansowych państwa i opiera się na trzech
dokumentach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Należy mieć również na względzie to, że ograni-
czone środki na realizację inwestycji drogowych są
wynikiem konsensusu społecznego odnośnie do kształ-
tu wszystkich wydatków mieszczących się w zbiorze
finansów publicznych. Pomimo bowiem tego, że w pol-
skim systemie sprawozdawczym Krajowy Fundusz
Drogowy jest wydzielony z sektora finansów publicz-
nych, to obligacje emitowane przez Bank Gospodar-
stwa Krajowego na rzecz KFD, jak również kredyty
zaciągnięte na rzecz KFD, są w pełni gwarantowane
przez Skarb Państwa i w tej części (dotychczas sta-
nowiącej większość wpływów KFD) należy mieć na
względzie również wpływ poziomu środków dostęp-
nych na inwestycję w ramach KFD na poziom długu
finansów publicznych.
Z uwagi na te ograniczenia zadania ujęte w pro-
gramie zostały podzielone na 3 grupy umieszczone

w 3 załącznikach – 1, 1a i 2. W załączniku nr 1
umieszczono inwestycje, których realizacja rozpocz-
nie się do 2013 r. Tworząc listę zadań do załącznika
nr 1, w pierwszej kolejności uwzględniono zadania
autostradowe, zadania współfinansowane ze środ-
ków UE w ramach perspektywy finansowej 2007–
–2013 oraz zadania będące w budowie. W załączniku
nr 1a umieszczono zadania, których stan przygoto-
wania pozwala na ich rozpoczęcie do 2013 r., a do-
kładna data rozpoczęcia prac jest uzależniona od za-
pewnienia dodatkowych środków finansowych. Z praw-
nego punktu widzenia, w przypadku przyznania
dodatkowych środków, możliwe będzie natychmia-
stowe przejście w fazę realizacji zadań ujętych w tym
załączniku, tzn. że program nie będzie wymagał ak-
tualizacji poprzez zmianę uchwały Rady Ministrów.
W załączniku nr 2 znalazły się zadania, dla których
w przeważającej części rozpoczęto prace przygoto-
wawcze w ramach realizacji „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”, których zaawansowa-
nie nie pozwoli jednak na rozpoczęcie robót budow-
lanych do 2013 r.
Chciałbym również zapewnić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji. Resort infrastruk-
tury będzie również podejmować dalsze starania
o zwiększenie puli środków inwestycyjnych dostęp-
nych na realizację tytułów ujętych w programie
w ramach przyjętej 25 stycznia br. uchwały Rady Mi-
nistrów, w pierwszej kolejności dla zadań ujętych
w załączniku nr 1a. Ponadto resort będzie czynił sta-
rania o zapewnienie większych środków w części 39
budżetu państwa w toku prac nad kształtem ustaw
budżetowych na kolejne lata, tak aby możliwe było
szybsze tempo prac przygotowawczych dla wszyst-
kich zadań ujętych w programie, a także możliwe
było prowadzenie szerszych prac modernizacyjno-re-
montowych na istniejących obiektach infrastruktury
drogowej.
Jednocześnie informuję, że w 2012 r., zgodnie
z założeniami przyjętego przez Radę Ministrów „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
resort infrastruktury dokona aktualizacji programu.
Nastąpi to w momencie, kiedy znane już będą pozio-
my finansowania infrastruktury drogowej dostępne
dla Polski w ramach wieloletnich ram finansowych
Unii Europejskiej na lata 2014–2020 i możliwe będzie
ustalenie limitów finansowych na realizację progra-
mu w kolejnych latach.
Odnosząc się do drugiego pytania ujętego w inter-
pelacji, dotyczącego możliwości poszerzenia płatności
winietki, uprzejmie informuję, że opłaty winietowe
dla pojazdów ciężarowych powyżej 12 t za czasowe
korzystanie z infrastruktury będą obowiązywały
453
w Polsce jeszcze do 30 czerwca 2011 r. System winie-
towy zostanie zastąpiony (na podstawie istniejących
przepisów) systemem elektronicznego poboru opłat
(ETC), który będzie obowiązywał od 1 lipca 2011 r.
i obejmie pojazdy samochodowe o dopuszczalnej ma-
sie całkowitej powyżej 3,5 t oraz autobusy niezależnie
od dopuszczalnej masy całkowitej.
Elektroniczny system poboru opłat ma stanowić
jednolity, przejrzysty i uporządkowany system opłat
na drogach krajowych zarządzanych przez general-
nego dyrektora dróg krajowych i autostrad, a także
stanowić stabilne źródło zasilania Krajowego Fun-
duszu Drogowego. W pierwszym okresie (tj. od lipca
2011 r.) przewiduje się objęcie opłatami ok. 579 km
autostrad, ok. 554 km dróg ekspresowych oraz ok.
432 km dróg krajowych dwujezdniowych zarządza-
nych przez generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad. Pierwsza rozbudowa systemu planowana
jest na styczeń 2012 r., a kolejne na styczeń 2013 r.
i 2014 r. W 2014 r. system obejmował będzie ok. 2880
km dróg (bez autostrad koncesyjnych).
Istnieje możliwość, aby do poboru opłaty za prze-
jazd autostradą płatną (koncesyjną) wykorzystywać
system elektronicznego poboru opłat (ETC). Oznacza
to, że system ETC może być rozszerzony na odcinki
koncesyjne poprzez instalację odpowiednich urzą-
dzeń i obsługę rozliczeń. Ewentualne wykorzystanie
systemu ETC do poboru opłaty na odcinkach konce-
syjnych będzie mogło się odbyć na podstawie odręb-
nych umów. Ministerstwo Infrastruktury jest otwar-
te na rozmowy z koncesjonariuszami w tej kwestii.
Kierowcy aut osobowych będą mieli możliwość
rozliczania opłat za przejazd autostradami płatnymi
zarządzanymi przez generalnego dyrektora w sposób
elektroniczny na zasadzie dobrowolności.
Przewiduje się, że objęcie systemem opłaty elek-
tronicznej zarówno autostrad, dróg ekspresowych
oraz dróg krajowych generować będzie w okresie
2011–2020 wyższe przychody w porównaniu z przy-
chodami, jakie były generowane w systemie winie-
towym. Na wysokość przychodów z opłat pobiera-
nych w systemie elektronicznym wpływ będzie miał
wzrost ruchu oraz stopniowy wzrost długości sieci
dróg objętych tym systemem. System opłaty elek-
tronicznej może być również sukcesywnie rozsze-
rzany na drogi alternatywne tak, aby nie dopuścić
do ucieczki ruchu na drogi pozostające poza syste-
mem, co w konsekwencji mogłoby doprowadzić do
zwiększenia kosztu eksploatacji, w tym utrzymania
dróg alternatywnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
454
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie projektu „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (20062)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-023-
-20062/11, przekazujące interpelację posła Piotra
Klima dotyczącą zadania budowy drogi ekspresowej
S8 Warszawa – Białystok w ramach „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, uprzejmie
przekazuję informacje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, ustanowiony w 2007 r.
Zgodnie z zapisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci auto-
strad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 128, poz. 1334,
z późn. zm.), określającymi docelowy układ autostrad
i dróg ekspresowych na terenie Polski, ostatnie zmia-
ny w tym zakresie, które zostały wprowadzone w dniu
20 października 2009 r., dotyczące zmiany przebiegu
dróg ekspresowych S8 i S19 oraz wprowadzenia dro-
gi ekspresowej S61, w sposób kompleksowy regulują
kwestie układu sieci dróg szybkiego ruchu na terenie
Polski północno-wschodniej.
Odnosząc się do kwestii realizacji drogi ekspreso-
wej S8 na terenie woj. podlaskiego, należy wskazać,
że w ramach programu ujęte zostały następujące za-
dania: realizacja budowy drogi ekspresowej S8 Wy-
szków – Białystok na odcinku obwodnicy Zambrowa
i Wiśniewa oraz od Jeżewa do w. Choroszcz (Biały-
stok) o długości 35,6 km, budowa obwodnicy Wasil-
kowa na drodze krajowej nr 19, budowa obwodnic
Bargłowa Kościelnego, Stawisk i Szczuczyna na dro-
dze krajowej nr 61, które to zadania zostały ujęte
w załączniku nr 1 (lista zadań inwestycyjnych, któ-
rych realizacja rozpocznie się do 2013 r.) przedmio-
towego programu.
Jednocześnie na liście zadań inwestycyjnych, któ-
rych realizacja może rozpocząć się do 2013 r. (załącz-
nik nr 1a), umieszczona została inwestycja polegają-
ca na budowie drogi ekspresowej S8 Wyszków – Bia-
łystok o długości 83 km na pozostałych odcinkach.
Należy wskazać, że zakres rzeczowy zawarty w pro-
gramie jest wynikiem aktualnych możliwości finan-
sowych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy dzia-
łania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach bądź wystąpienia oszczędności na za-
daniach realizowanych w ramach załącznika nr 1 od-
powiedniej zmianie ulegnie też zakres rzeczowy pro-
gramu.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Jest to kwota wygo-
spodarowana w ramach PO IiŚ – przesunięta z oszczęd-
ności na projektach kolejowych. Ministerstwo Infra-
struktury będzie kontynuować starania w celu jak
najszybszego zapewnienia środków finansowych dla
wszystkich inwestycji ujętych w projekcie programu
na lata 2011–2015, szczególnie dla zadań prioryteto-
wych ujętych w załączniku 1a.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie proponowanych
środków finansowych pochodzących
z budżetu państwa przeznaczonych w ramach
PFRON na rehabilitację społeczną i zawodową
w 2011 r. (20064)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 14 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-20064/11, interpelacją posła na Sejm RP
pana Marka Kuchcińskiego w sprawie proponowa-
nych środków finansowych pochodzących z budżetu
państwa przeznaczonych w ramach Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
(PFRON) na rehabilitację społeczną i zawodową
w 2011 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Wydatki z budżetu państwa na PFRON zaplano-
wane przez rząd w projekcie ustawy budżetowej na
rok 2011 zaplanowano w wysokości odpowiadającej
wydatkom z 2010 r. W projekcie planu finansowego

PFRON na 2011 r., będącym załącznikiem do ww.
ustawy, została zaplanowana dotacja z budżetu pań-
stwa w łącznej wysokości 770 800 tys. zł, z tego:
— 31 800 tys. zł na realizację programów finan-
sowanych z udziałem środków UE,
— 739 000 tys. zł, tj. na poziomie 2010 r., z prze-
znaczeniem na dofinansowanie do wynagrodzeń
pracowników niepełnosprawnych (659 000 tys. zł)
oraz na zrekompensowanie gminom 50% utraco-
nych dochodów z tytułu zwolnień przysługujących
prowadzącemu zakład pracy chronionej lub zakład
aktywności zawodowej z podatków od nieruchomo-
ści, rolnego, leśnego i od czynności cywilnopraw-
nych (80 000 tys. zł).
W Sejmie RP w toku prac nad projektem ustawy
budżetowej na rok 2011 dokonano zmian w projekcie
planu finansowego PFRON na rok 2011, polegających
na zwiększeniu dotacji z budżetu państwa o kwotę
8686 tys. zł z przeznaczeniem na dofinansowanie
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych,
tj. z kwoty 659 000 tys. zł do kwoty 667 686 tys. zł.
W związku z tym o kwotę 8686 tys. zł zwiększono
wydatki na dofinansowanie do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych, tj. z kwoty 2 945 571 tys.
zł do kwoty 2 954 257 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie standaryzacji
domów pomocy społecznej (20065)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Kuchcińskiego otrzy-
maną za pośrednictwem Pana Marszałka przy pi-
śmie z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20065/
11, w sprawie standaryzacji domów pomocy społecz-
nej, uprzejmie informuję, że argumenty pana posła
Kuchcińskiego niestety mnie nie przekonują. Stan-
daryzacja domów pomocy społecznej trwa już ponad
14 lat. Na ogólną liczbę ponad 800 domów pomocy
społecznej jedynie kilkanaście domów nie skończyło
procesu dochodzenia do ustalonych ustawowo wyma-
gań w wyznaczonym terminie. Należy pamiętać, że
okres dochodzenia do wymaganych standardów już
raz był wydłużany w 2006 r. i wówczas parlament
uznał, iż należy wprowadzić do ustawy o pomocy
społecznej przepisy motywujące samorządy możli-
455
wie jak najkrótszego terminu ukończenia progra-
mów naprawczych. Stąd w ustawie pojawiły się prze-
pisy dyscyplinujące, które uniemożliwiają przyjmo-
wanie nowych mieszkańców od stycznia 2009 r. do
domu, który nie oferuje usług na poziomie standardu
świadczonych usług.
Wprowadzenie tego przepisu było podyktowa-
ne również ochroną praw mieszkańców oraz samo-
rządów gminnych, które płacą za pobyt mieszkańca
do wysokości pełnego kosztu utrzymania. Mam na-
dzieję, że pan poseł zgodzi się, że prawo ma obowią-
zek chronić słabszych, jednostki przed niesprawiedli-
wym traktowaniem. W tym przypadku niesprawie-
dliwym byłoby, aby samorząd, który w sposób opie-
szały potraktował program standaryzacji domu,
przyjmował do domu substandardowego nowych
mieszkańców i pobierał opłaty za usługi, których
w praktyce nie realizuje.
Ponadto pragnę zauważyć, iż z inicjatywy posel-
skiej trwa obecnie procedowanie nad nowelizacją
przepisów ustawy o pomocy społecznej w części do-
tyczącej terminu zakończenia procesu dochodzenia
do standardu świadczonych usług, i posłowie nie od-
nieśli się do wyłączenia tego przepisu z obowiązują-
cych norm prawnych.
Poza tym, reasumując, pragnę podkreślić, że mi-
nister pracy i polityki społecznej przez cały czas
trwania procesu dochodzenia do wymaganego stan-
dardu świadczonych usług domów pomocy społecznej
wspierał samorządy powiatowe środkami finansowy-
mi z dotacji celowych, w tym również województwo
podkarpackie, które w ramach dodatkowego wspar-
cia ze strony ministra uzyskało ok. 15 mln zł.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie projektu ustawy
o działalności leczniczej (20066)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Kuchcińskiego, posła na Sejm
RP, przekazaną prezesowi Rady Ministrów przy pi-
śmie SPS-023-20066/11 w sprawie projektu ustawy
o działalności leczniczej, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 68
ust. 1 gwarantuje każdemu prawo do ochrony zdro-
wia. Jednocześnie, zgodnie z art. 68 ust. 2 zdanie
456
pierwsze, obywatelom, niezależnie od ich sytuacji
materialnej, władze publiczne zapewniają równy do-
stęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych. Zatem z tego przepisu wy-
nikają obowiązki władz publicznych w zakresie
ochrony zdrowia i jednocześnie ich odpowiedzialność
za nią. Do zapewnienia prawa do ochrony zdrowia
nie jest wystarczające określenie zakresu świadczeń
zdrowotnych, które są finansowane przez władze pu-
bliczne. Konieczne jest także ustanowienie ram usta-
wodawczych dla takiej organizacji systemu ochrony
zdrowia, który pozwoli na rzeczywistą realizację
tychże świadczeń zdrowotnych.
Projekt ustawy o działalności leczniczej jest odpo-
wiedzią na niewątpliwą konieczność wprowadzenia
zmian, zarówno w zakresie zasad organizacji syste-
mu ochrony zdrowia, jak i funkcjonowania podmio-
tów prowadzących działalność leczniczą. Stanowi on
systemową regulację dotyczącą organizacji i funkcjo-
nowania ochrony zdrowia.
Celem projektowanej regulacji jest uporządkowa-
nie i ujednolicenie form prawnych, w jakich udziela-
ne są świadczenia zdrowotne. Jeden akt prawny kom-
pleksowo reguluje zasady prowadzenia działalności
leczniczej. Obowiązywać on będzie wszystkie pod-
mioty prowadzące taką działalność. Nie spowoduje
to zmniejszenia roli podstawowej opieki zdrowotnej
ani udziału w niej środków publicznych.
Warto podkreślić, iż także w obecnym stanie
prawnym zakłady opieki zdrowotnej i osoby wykonu-
jące praktyki prowadzą działalność gospodarczą.
Jednocześnie informuję, iż obecnie ponad 85% zakła-
dów opieki zdrowotnej w zakresie podstawowej opie-
ki zdrowotnej to niepubliczne zakłady opieki zdro-
wotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie planowanych przekształceń
dotyczących podkarpackiego zakładu PKP
Cargo SA z siedzibą w Przemyślu oraz
planowanej likwidacji zaplecza warsztatowego
Sekcji Utrzymania i Eksploatacji Taboru
Wagonowego PKP InterCity SA w Przemyślu
(20067)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Kuchcińskiego (SPS-
-023-20067/11 z dnia 14 stycznia 2011 r.) w sprawie
planowanych przekształceń dotyczących podkarpac-
kiego zakładu PKP Cargo SA z siedzibą w Przemyślu
oraz planowanej likwidacji zaplecza warsztatowego
Sekcji Utrzymania i Eksploatacji Taboru Wagonowe-
go PKP InterCity SA w Przemyślu, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zarówno spółka PKP Cargo SA, jak i PKP Inter-
City SA są spółkami prawa handlowego działającymi
jako samodzielne podmioty gospodarcze i wszelkie
decyzje w zakresie bieżącego zarządzania, w tym
również określania docelowej struktury organizacyj-
nej, leżą w kompetencjach organów statutowych tych
spółek. Jak podkreślają zarządy wskazanych spółek,
prowadzone działania restrukturyzacyjne mają na
celu poprawę efektywności ekonomicznej, a przez to
zapewnienie spółkom warunków rozwoju, poprawy
konkurencyjności i jakości świadczonych usług.
Podejmując decyzję o wdrożeniu z dniem 1 stycznia
2011 r. II etapu restrukturyzacji polegającego na utwo-
rzeniu 10 zakładów spółki PKP Cargo SA, zarząd
spółki kierował się założeniem, zgodnie z którym dla
zapewnienia stabilnego rozwoju spółki nieodzowne
jest prowadzenie dalszych działań oszczędnościowo-
-naprawczych. O efektywności działań podjętych do-
tychczas przez zarząd spółki świadczą coraz lepsze
wyniki finansowe i fakt, że spółka wypracowuje zysk.
Wdrożenie zmian poprzedzone zostało, zgodnie z za-
pewnieniami Zarządu PKP Cargo SA, konsultacjami
ze związkami zawodowymi działającymi w spółce przy
zachowaniu obowiązującego partnerów społecznych
w PKP Cargo SA porozumienia z dnia 14 lutego 2005 r.
w sprawie wzajemnych zobowiązań stron zakładowe-
go układu zbiorowego pracy.
Z informacji przekazanych przez Zarząd PKP
Cargo SA wynika, że w rejonie południowo-wschod-
nim rozpoczął działalność PKP Cargo SA Południo-
wy Zakład Spółki, który powstał w wyniku połącze-
nia Południowego Zakładu Spółki w Nowym Sączu
z Podkarpackim Zakładem Spółki w Przemyślu.
Przedmiotowy zakład spółki jest pracodawcą w ro-
zumieniu art. 3 Kodeksu pracy, a przejście pracow-
ników nastąpiło zgodnie z art. 231 Kodeksu pracy,
który przewiduje zachowanie istniejących postano-
wień stosunku pracy. Według zapewnień Zarządu
PKP Cargo SA, wprowadzone zmiany nie spowodują
w przyszłości zaprzestania obsługi dotychczasowych
klientów i nie niosą ze sobą zagrożenia dla stabiliza-
cji zawartych uprzednio kontraktów i jakości świad-
czenia usług.
Omawiając kwestię spółki PKP Cargo SA, należy
wskazać na tworzone centra logistyczne, które sta-
nowią jeden z celów założonych w strategii spółki.
Pierwsze centrum logistyczne zostało powołane przez
spółkę na bazie rejonu przeładunkowego w Małasze-
wiczach. Z informacji przekazanych przez PKP Car-
go SA wynika, że z dniem 1 lutego br. rozpoczęła
działalność spółka PKP Cargo Centrum Logistyczne
Medyka – Żurawica, dająca zatrudnienie około 200
osobom. Zadaniem nowej spółki będzie obsługa prze-

ładunkowa i działalność w zakresie spedycji przewo-
żonych towarów, a poprzez elastyczną politykę ceno-
wą konkurowanie z prywatnymi firmami ekspan-
sywnie działającymi na rynku w branży spedycyjno-
-logistycznej. W ocenie spółki PKP Cargo SA rezul-
tatem zamierzonego przedsięwzięcia powinno być
stopniowe przejmowanie i zwiększenie masy towaro-
wej do obsługi, a tym samym tworzenie stabilnych
miejsc pracy w regionie.
Odnosząc się do kwestii dotyczących zaplecza
technicznego Sekcji Utrzymania i Eksploatacji Tabo-
ru Wagonowego PKP InterCity w Przemyślu, uprzej-
mie informuję, że Zarząd PKP InterCity SA realizu-
je program restrukturyzacji. Jednym z jego podsta-
wowych elementów są zmiany w ramach zapleczy
technicznych. Ze względu na posiadane rezerwy
optymalizacji kosztów i poprawy wydajności w zaple-
czach własnych Zarząd PKP InterCity SA za zasadne
uznał zakończenie działalności warsztatowej w za-
pleczach dotychczas użytkowanych, w tym w zaple-
czu spółki zlokalizowanym w Przemyślu. Z informa-
cji przekazanych przez Zarząd PKP InterCity SA
wynika, że pomimo zakończenia działalności warsz-
tatowej w Przemyślu planowane jest dalsze utrzymy-
wanie przez spółkę wielu funkcji związanych z pracą
eksploatacyjną na stacji w tym mieście, m.in. wyko-
nywana będzie obsługa pociągów zgodnie z procedu-
rami obowiązującymi na stacji zwrotnej.
W związku z przyjętymi przez Zarząd PKP Inter-
City SA decyzjami zmienią się zadania pracowników,
którzy zajmować się będą bieżącą obsługą składów.
Do prac rewidencko-manewrowych wykonywanych
w Przemyślu przewidywane jest zatrudnienie 90 pra-
cowników, co uzgodnione zostało w trakcie negocjacji
ze stroną społeczną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie tzw. pakietu ustaw zdrowotnych
(20068)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Kuchcińskiego, posła na Sejm
RP, przekazaną przy piśmie SPS-023-20068/11, w spra-
wie pakietu ustaw zdrowotnych uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
457
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w przywo-
łanym przez pana posła art. 68 ust. 1 gwarantuje
każdemu prawo do ochrony zdrowia. Jednocześnie
zgodnie z art. 68 ust. 2 zdanie pierwsze obywatelom,
niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze pu-
bliczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. Zatem z tego przepisu wynikają obowiązki
władz publicznych w zakresie ochrony zdrowia i jed-
nocześnie ich odpowiedzialność za nią. Do zapewnie-
nia prawa do ochrony zdrowia nie jest wystarczające
określenie zakresu świadczeń zdrowotnych, które są
finansowane przez władze publiczne. Konieczne jest
także ustanowienie ram ustawodawczych dla takiej
organizacji systemu ochrony zdrowia, który pozwoli
na rzeczywistą realizację tychże świadczeń zdrowot-
nych.
Na wstępie podkreślić należy, iż projekt ustawy
o dodatkowym ubezpieczeniu zdrowotnym nie znaj-
duje się w pakiecie ustaw zdrowotnych. Projekt został
zgłoszony do planu prac Rady Ministrów na I kwartał
2011 r.
Projekt ustawy o działalności leczniczej jest odpo-
wiedzią na niewątpliwą konieczność wprowadzenia
zmian zarówno w zakresie zasad organizacji systemu
ochrony zdrowia, jak i funkcjonowania podmiotów
prowadzących działalność leczniczą. Stanowi on sys-
temową regulację dotyczącą organizacji i funkcjono-
wania ochrony zdrowia.
Projekt ustawy o działalności leczniczej przewi-
duje rezygnację z uprzywilejowania pewnej grupy
pracowników podmiotów leczniczych (zakładów opie-
ki zdrowotnej) w zakresie czasu pracy. Chodzi mia-
nowicie o pracowników zakładów/pracowni radiolo-
gii, radioterapii, medycyny nuklearnej stosujących
w celach diagnostycznych lub leczniczych źródła pro-
mieniowania jonizującego oraz fizykoterapii, pato-
morfologii, histopatologii, cytopatologii, cytodiagno-
styki, medycyny sądowej lub prosektoriów. Wedle
obecnie obowiązującej ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej bowiem ww. pracowników obowiązuje
skrócona norma czasu pracy, tj. maksymalnie 5 go-
dzin na dobę i 25 godzin na tydzień. Projekt ustawy
o działalności leczniczej przewiduje natomiast wy-
dłużenie czasu pracy ww. grupy pracowników do
7 godzin 35 minut normy dobowej i 37 godzin 55 mi-
nut tygodniowej.
Zmiana powyższa oparta została na wnioskach
z dokonanej analizy opinii specjalistów z zakresu
prawa pracy, jak również regulacji ustawy Prawo ato-
mowe. W opinii Instytutu Medycyny Pracy im. prof.
J. Nofera skracanie czasu pracy nie jest skuteczną
i optymalną metodą zapobiegania negatywnym skut-
kom wykonywania pracy w szkodliwych warunkach.
Instytut wskazał przy tym, iż najbardziej efektywną
i zaleconą metodą jest respektowanie przez praco-
dawców norm Kodeksu pracy, w szczególności obo-
wiązku przestrzegania przepisów bhp oraz systema-
tycznego monitorowania wszystkich zagrożeń na po-
szczególnych stanowiskach pracy. Podobnie na brak
458
wpływu skróconych norm czasu pracy na bezpieczeń-
stwo pracy i negatywne skutki zdrowotne wielokrot-
nie zwracali uwagę konsultanci krajowi w dziedzinie
m.in. onkologii klinicznej, medycyny pracy, radiote-
rapii onkologicznej oraz Instytut Medycyny Pracy
i Zdrowia Środowiskowego. Ponadto wedle posiada-
nych informacji dotyczących 24 krajów Unii Europej-
skiej wynika, że w żadnym z nich nie obowiązują
skrócone normy czasu pracy odpowiadające tym, obo-
wiązującym obecnie w Polsce.
Powyższe dowodzi, iż wyżej wskazane zmiany
proponowane w projekcie ustawy o działalności lecz-
niczej oparte są na wnikliwej analizie stanu obec-
nego oraz możliwych skutków jego zmiany, a popar-
te opiniami specjalistów oraz przykładem innych
krajów UE. Wyciągnięte tym sposobem wnioski
ukazały, iż zrównanie czasu pracy ww. grupy pra-
cowników z obowiązującym pozostałych pracowni-
ków nie będzie miało wpływu na zdrowie tych
pierwszych oraz nie spowoduje pogorszenia bezpie-
czeństwa ich pracy.
Jednocześnie dodać należy, iż minister zdrowia
zobowiązał się do podjęcia działań na rzecz wprowa-
dzenia do projektu ustawy o działalności leczniczej
przepisu wprowadzającego okres 36 miesięcy vacatio
legis dla wejścia w życie zmian, o których mowa
w niniejszym piśmie.
Ustosunkowując się do pytania o przejęcie zobo-
wiązań zakładu opieki zdrowotnej, informuję, iż przy-
jęte w projekcie rozwiązania miały na celu zwiększe-
nie odpowiedzialności podmiotów tworzących za
„swoje” zakłady. Projekt ustawy zawiera przepis zo-
bowiązujący podmiot tworzący do podjęcia określo-
nych działań w przypadku ujemnego wyniku finan-
sowego zakładu. Może on w terminie 3 miesięcy od
upływu terminu zatwierdzenia sprawozdania finan-
sowego samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej pokryć ujemny wynik finansowy za rok
obrotowy tego zakładu, jeżeli wynik ten powiększony
o koszty amortyzacji ma wartość ujemną – do wyso-
kości tej wartości. Ujemny wynik finansowy i koszty
amortyzacji dotyczą okresu objętego sprawozdaniem
finansowym.
W przypadku niepokrycia ujemnego wyniku fi-
nansowego podmiot tworzący w terminie 12 miesię-
cy podejmuje decyzję o zmianie formy organizacyjno-
-prawnej (przekształcenie samodzielnego publicznego
zakładu opieki zdrowotnej w spółkę kapitałową albo
jednostkę budżetową) albo o likwidacji samodzielne-
go publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
W związku z faktem, iż przekształcenie samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
w spółki kapitałowe następować będzie bez uprzed-
niej likwidacji zakładu opieki zdrowotnej, w projekcie
proponuje się wprowadzenie mechanizmów wsparcia
tego procesu, dzięki którym powstająca spółka mia-
łaby zapewnioną możliwość działania, bez obciążenia
długami samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej. W przeciwnym razie mogłyby zdarzyć się
sytuacje, w których spółka powstała w wyniku prze-
kształcenia w krótkim czasie byłaby zagrożona upa-
dłością (w przeciwieństwie do samodzielnego publicz-
nego zakładu opieki zdrowotnej spółka kapitałowa
ma zdolność upadłościową). Byłaby to sytuacja nie-
pożądana zarówno z punktu widzenia systemu ochro-
ny zdrowia, w szczególności dostępności do świad-
czeń zdrowotnych, jak i z punktu widzenia wierzy-
cieli samodzielnego publicznego zakładu opieki zdro-
wotnej, którzy w takiej sytuacji mogą zaspokoić swo-
je roszczenia do wysokości majątku spółki. Natomiast
na podstawie obecnie obowiązujących przepisów
w przypadku likwidacji wszystkie zobowiązania za-
kładu opieki zdrowotnej przejmuje podmiot tworzący
(w zdecydowanej większości przypadków jest to jed-
nostka samorządu terytorialnego).
Wsparcie adresowane jest do podmiotów tworzą-
cych, które dokonają przekształcenia samodzielnego
publicznego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę ka-
pitałową na zasadach określonych w niniejszej usta-
wie w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r.
Elementami wsparcia będzie umorzenie zobowią-
zań publicznoprawnych zakładu oraz udzielenie do-
tacji podmiotom tworzącym w wysokości wartości
umorzonych, w wyniku ugody, kwoty głównej lub od-
setek z tytułu zobowiązań cywilnoprawnych lub zo-
bowiązań cywilnoprawnych wynikających z zaciągnię-
tych kredytów bankowych, o których mowa w art. 34
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o po-
mocy publicznej i restrukturyzacji publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684, z późn.
zm.), pozostałych do spłaty. Proponuje się również
uwzględnienie w kwocie dotacji wartości uiszczonego
przez podmiot tworzący podatku od towarów i usług
od wniesionego do spółki aportu lub kwoty zobowią-
zania wynikającego z pożyczki udzielonej przez pod-
miot tworzący samodzielnemu publicznemu zakłado-
wi opieki zdrowotnej, na podstawie umowy zawartej
przed dniem 31 grudnia 2009 r. według stanu na dzień
przekształcenia, jednak nie większej, niż pozostała
do spłaty w dniu 31 grudnia 2009 r. Ponadto wartość
dotacji ustalana będzie z uwzględnieniem kosztów
określenia wartości rynkowej nieruchomości będą-
cych w posiadaniu przekształcanego w spółkę kapi-
tałową samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej.
Zaproponowane w projekcie rozwiązania są zgod-
ne z polityką rządu w zakresie wpływania na proces
przekształceń zakładów opieki zdrowotnej i jego
wspierania. Na ich kształt miały wpływ także moż-
liwości finansowe budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie postępowań konkursowych
na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
na 2011 r. w Małopolskim Oddziale
Wojewódzkim NFZ w Krakowie (20069)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Stanisława Rydzonia, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 3 stycznia 2011 r.
w sprawie postępowań konkursowych na udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej na 2011 r. w Małopol-
skim Oddziale Wojewódzkim NFZ w Krakowie, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-
-20069/11, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej zwiększenia
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w Mało-
polskim OW NFZ, uprzejmie informuję, że zgodnie
z nowym brzmieniem art. 118 ust. 3 ustawy z dnia
25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374) planowane
środki na pokrycie kosztów finansowania przez od-
działy wojewódzkie funduszu świadczeń opieki zdro-
wotnej dla ubezpieczonych dzieli się pomiędzy od-
działy wojewódzkie funduszu, uwzględniając:
1) liczbę ubezpieczonych zarejestrowanych w od-
dziale wojewódzkim funduszu;
2) wydzielone, według wieku i płci, grupy ubezpie-
czonych oraz wydzielone grupy świadczeń opieki zdro-
wotnej, w tym świadczenia wysokospecjalistyczne;
3) ryzyko zdrowotne odpowiadające danej grupie
ubezpieczonych, w zakresie danej grupy świadczeń
opieki zdrowotnej, w porównaniu z grupą odniesienia.
Zgodnie z delegacją zawartą w art. 119 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
minister zdrowia w porozumieniu z ministrem finan-
sów, po zasięgnięciu opinii prezesa funduszu, wydał
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 listopada
2009 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów
podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przezna-
czeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz. 1495),
uwzględniając znowelizowane przepisy art. 118. Po-
wyższe zasady podziału zostały zastosowane po raz
pierwszy do planu finansowego NFZ na rok 2010.
Zmiana ww. przepisów dotyczących zasad podzia-
łu środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ do-
prowadziła do istotnej modyfikacji sposobu podziału
środków, a jednym z beneficjentów tej zmiany jest
Małopolski OW NFZ. Wpływ tej zmiany na finanso-
wanie świadczeń opieki zdrowotnej w Małopolskim
459
OW NFZ będzie bardziej widoczny w kolejnych latach
wraz ze wzrostem ogólnej puli środków będącej w dys-
pozycji NFZ, który umożliwi większy wzrost udziału
Małopolskiego OW NFZ w finansowaniu świadczeń
opieki zdrowotnej.
Ponadto uprzejmie informuję, że w planie finan-
sowym Małopolskiego OW NFZ na 2011 r. planowane
koszty świadczeń opieki zdrowotnej wynoszą 4 685
941 tys. zł (plan finansowy NFZ na 2011 r. z dnia 13
sierpnia 2010 r.), co stanowi wzrost o 5,96% w porów-
naniu do planu finansowego oddziału na 2010 r. (plan
finansowy NFZ na 2010 r. z dnia 16 grudnia 2009 r.)
przy średniej dynamice wzrostu środków we wszyst-
kich OW NFZ 4,83%. Szczegółowo koszty świadczeń
opieki zdrowotnej przedstawia załączone zestawie-
nie*). Ww. środki pozwolą na poprawienie dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie wsparcia przez państwo projektu
budowy Muzeum Ziem Zachodnich
przez Ośrodek „Pamięć i Przyszłość” (20070)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-20070/11) pana Kazimierza Mi-
chała Ujazdowskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, w sprawie wsparcia przez państwo projektu
budowy Muzeum Ziem Zachodnich uprzejmie proszę
o zapoznanie się z poniższymi wyjaśnieniami.
Ośrodek „Pamięć i Przyszłość” na podstawie umo-
wy z dnia 19 grudnia 2008 r. został przekazany przez
ministra kultury i dziedzictwa narodowego jednostce
samorządu terytorialnego – gminie miastu Wrocław.
Z dniem 1 stycznia 2009 r. ośrodek stał się samorzą-
dową instytucją kultury wykonującą zadania własne.
Tego typu instytucje kultury mają możliwość ubie-
gania się o dofinansowanie różnego rodzaju projek-
tów w ramach programów ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego, takich jak: „Edukacja kultural-
na”, „Dziedzictwo kulturowe” – priorytet: Wspieranie
działań muzealnych, „Infrastruktura kultury” oraz
„Promesa ministra KiDN”. Tą drogą w roku 2009 ośro-
dek otrzymał dofinansowanie w wysokości 59 tys. zł
na projekt „Digitalizacja kolekcji zdjęć dokumentu-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
460
jących historię Wrocławia”, zaś w roku ubiegłym Mi-
nisterstwo dofinansowało prace ośrodka związane
z modernizacją wystawy stałej kwotą w wysokości
40 tys. zł.
Pragnę zwrócić uwagę, że obecnie Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego zaangażowane
jest w realizację tak poważnych projektów, jak budo-
wa Muzeum II Wojny światowej w Gdańsku i budowa
Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie. Na-
leży także wymienić prace związane z przygotowa-
niami do budowy Muzeum Historii Polski w Warsza-
wie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz
Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.
Pomimo tego ponowiłem propozycję wsparcia idei
realizacji przedsięwzięcia, a zwłaszcza upamiętnie-
nia ogromnego wysiłku wrocławian po 1945 r., wska-
zując potencjalny obiekt – dawną siedzibę sądu
grodzkiego przy ulicy Kazimierza Wielkiego. Po-
twierdziłem także w bezpośredniej rozmowie z pre-
zydentem Rafałem Dutkiewiczem możliwość powro-
tu do realizacji muzeum, oczywiście pod warunkiem
lepszego przygotowania projektu.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tołwińskiego
w sprawie „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” (20071)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Tołwińskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygna-
tura: SPS-023-20071/10), dotyczącą drogi S19 i „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
uprzejmie przedstawiam informacje w sprawie.
W dniu 27 sierpnia 2009 r. uchwalona została
nowa ustawa o finansach publicznych oraz ustawa
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych. Zgodnie z art. 110 ust. 2 ustawy Przepisy wpro-
wadzające ustawę o finansach publicznych programy
wieloletnie, w rozumieniu art. 117 ustawy z dnia 30
czerwca 2005 r. o finansach publicznych, ustanowio-
ne przed dniem 1 stycznia 2010 r. są realizowane
zgodnie z dotychczasowymi przepisami. Jednocze-
śnie z dniem 1 stycznia 2010 r. straciła moc ustawa
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych.
Tym samym ekspirował przepis stanowiący podsta-
wę prawną do dokonywania zmian w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”. Zatem
aktualizacja programu od dnia 1 stycznia 2010 r.
możliwa jest jedynie poprzez przyjęcie nowego „Pro-
gramu budowy dróg krajowych”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 25
stycznia 2011 r., odwołuje się w swojej treści do za-
kresu rzeczowego określonego w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, m.in. pokazując
efekty realizacji po niespełna 3 latach, a także
uwzględniając wszystkie te zadania ujęte w poprzed-
nim programie, których realizacja lub rozliczenie
jeszcze nie nastąpiło. Poszczególne tytuły inwesty-
cyjne ujęte w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” zostały ujęte w trzech załącznikach
– 1, 1a i 2.
W załączniku nr 1 umieszczono inwestycje, któ-
rych realizacja rozpocznie się do 2013 r. Jednocześnie
informuję, że tworząc listę zadań do załącznika nr 1,
uwzględniono w pierwszej kolejności zadania auto-
stradowe, zadania współfinansowane ze środków UE
w ramach perspektywy finansowej 2007–2013 oraz
zadania będące w budowie, w tym:
— w ramach pozycji nr 12 pn. „Budowa autostra-
dy A4 Tarnów – Rzeszów (…)” ujęto 4,4-kilometrowy
pododcinek pn. „(S19) Rzeszów (A4, w. Rzeszów Za-
chód) – w. Świlcza”, stanowiący fragment drogi eks-
presowej nr 19 na odcinku Rzeszów – Barwinek;
— pod pozycją nr 36 wpisano zadanie pn. „Budo-
wa drogi S19 Międzyrzec Podlaski – Lubartów, odc.
obwodnica m. Kock i Woli Skromowskiej” o długości
7,6 km;
— pod pozycją nr 37 wpisano zadanie pn. „Sto-
bierna – Rzeszów, odc. Stobierna – w. Rzeszów
Wschód (A4)” o długości 7,5 km;
— pod pozycją nr 41 wpisano zadanie pn. „Budo-
wa obwodnicy Wasilkowa na drodze nr 19” o długości
5 km (zadanie realizowane w klasie technicznej dro-
gi ekspresowej).
W załączniku nr 1a umieszczono zadania, których
obecny stan zaawansowania prac przygotowawczych
pozwoliłby na ich rozpoczęcie do 2013 r. Niestety ich
rozpoczęcie do 2013 r. jest uwarunkowane pozyska-
niem dodatkowych limitów finansowych dla progra-
mu względem poziomu wyznaczonego przez Radę
Ministrów. Jeśli chodzi o drogę ekspresową nr 19, to
oprócz zadań umieszczonych w załączniku nr 1 nie
ma obecnie takich tytułów inwestycyjnych.
W załączniku nr 2 znalazły się te fragmenty dro-
gi ekspresowej S19, dla których brak jest jeszcze
wszystkich ważnych decyzji administracyjnych po-
zwalających na rozpoczęcie prac budowlanych do
końca 2013 r.
Warto jednocześnie podkreślić, że zgodnie z zało-
żeniami programu przewiduje się, że prace przygoto-
wawcze na wszystkich odcinkach S19 zostaną zakoń-
czone do końca 2015 r. Termin ten oznacza bardzo

intensywne tempo prac przygotowawczych, bowiem
w strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko
programu zidentyfikowano dużą konfliktowość tej
trasy z obszarami Natura 2000.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w programie
uchwalonym przez Radę Ministrów w dniu 25 stycz-
nia br. cała droga ekspresowa S19 została wyróżnio-
na jako zadanie priorytetowe. Ponadto w paździer-
niku ub.r. w Łańcucie doszło do odnowienia deklara-
cji łańcuckiej i przystąpienia do niej Rumunii, Buł-
garii i Grecji. Dodatkowo resort wystąpił do Komisji
Europejskiej o włączenie całej trasy Via Carpatia do
zrewidowanej transeuropejskiej sieci transportowej
TEN-T i nadanie jej na odcinku drogi ekspresowej
S19 wartości priorytetowej, czyli włączenie do tzw.
core network. Obecnie Komisja Europejska pracuje
nad kryteriami i zasadami rewizji sieci TEN-T po
2011 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie ujęcia budowy obwodnicy Suwałk
w wykazie zadań priorytetowych,
których realizacja może być rozpoczęta do 2013 r.
(20072)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jarosława Zielińskiego przekazaną
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-20036/11) w sprawie obwodnicy miasta Suwałki,
przedstawiam następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011– 2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25
września 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy dzia-
łania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
461
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Odnośnie do budowy obwodnicy m. Suwałki in-
formuję, iż zadanie to będzie realizowane w ramach
inwestycji pn. „Budowa drogi S61 od S8 (Ostrów
Mazowiecka) – Łomża – Stawiski – Szczuczyn – Ełk
– Raczki – Suwałki – Budzisko (granica państwa)”,
które zostało ujęte w załączniku nr 2 pod pozycją 35
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”. Oznacza to, iż przedmiotowa inwestycja znaj-
duje się na liście zadań, których realizacja przewidy-
wana jest do rozpoczęcia po 2013 r.
Opracowując listę zadań inwestycyjnych, brano
pod uwagę przede wszystkim stan przygotowania
i zaawansowania prac oraz możliwość zaabsorbowa-
nia alokacji środków unijnych na poszczególne inwe-
stycje drogowe.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwesty-
cji drogowych. W związku z powyższym proces przy-
gotowania zadań do realizacji, w tym zadań ujętych
w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak, aby
w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków płyn-
nie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wacława Martyniuka
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
kształcenia młodzieży widzącej
w zawodzie technik prac biurowych (20073)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (znak: SPS-023-
-20073/11), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Wacława Martyniuka z dnia 12 stycz-
nia 2011 r. w sprawie zmiany przepisów dotyczących
kształcenia młodzieży widzącej w zawodzie technik
462
prac biurowych, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Ograniczenie kształcenia w zawodzie technik
prac biurowych jedynie do osób niewidomych i słabo-
widzących wynika z przepisów rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2007 r.
w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodo-
wego (Dz. U. Nr 124, poz. 860, z późn. zm.).
Wymaga podkreślenia, że zgodnie z art. 34 ust. 1
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) minister kierujący działem administra-
cji jest obowiązany do inicjowania i opracowywania
polityki Rady Ministrów w stosunku do działu, któ-
rym kieruje, a także przedkładania w tym zakresie
inicjatyw, projektów założeń projektów ustaw i pro-
jektów aktów normatywnych na posiedzeniach Rady
Ministrów – na zasadach i w trybie określonych
w regulaminie pracy Rady Ministrów. W przypadku
wspomnianego wyżej rozporządzenia ministrem wła-
ściwym do ewentualnego podjęcia działań legislacyj-
nych jest minister edukacji narodowej.
Należy również zwrócić uwagę, iż z prowadzonych
w latach ubiegłych konsultacji z Polskim Związkiem
Niewidomych wynika, że kształcenie w zawodzie tech-
nika prac biurowych jest jedną z niewielu możliwości
zdobycia zawodu przez osoby niewidome i słabowidzą-
ce, a więc wprowadzanie zmian w tym zakresie mo-
głoby przynieść negatywne skutki społeczne.
Jednocześnie warto wskazać, iż z uwagi na fakt,
że w szkołach policealnych bez żadnych ograniczeń
prowadzone jest kształcenie w zawodach technik
prac biurowych i technik administracji, przy czym
niezbędny zakres wiadomości i umiejętności dla
pierwszego z nich w zasadzie zawiera się w wymaga-
niach określonych dla drugiego z nich, również osoby
pełnosprawne mają szansę na zdobycie wykształce-
nia w zakresie powyższych zawodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie postępowań konkursowych
na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
na 2011 r. w Małopolskim Oddziale
Wojewódzkim NFZ w Krakowie (20074)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Barbary Marianowskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 5 stycznia 2011 r.,
w sprawie postępowań konkursowych na udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej na 2011 r. w Małopol-
skim Oddziale Wojewódzkim NFZ w Krakowie, prze-
słaną przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej, z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-
-20074/10, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Pragnę poinformować, że zadania z zakresu okre-
ślania jakości i dostępności oraz analizy kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie kon-
kursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitoro-
wanie ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem
art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 164, póz. 1027,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, natomiast zgodnie z art. 107 ust. 5
do zadań dyrektora OW NFZ należy m.in. efektywne
i bezpieczne gospodarowanie środkami finansowymi
oddziału oraz zawieranie i rozliczanie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Uwzględniając powyższe, w związku z zapyta-
niem pani poseł, minister zdrowia wystąpił do dyrek-
tora Małopolskiego ÓW NFZ z prośbą o przedstawie-
nie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Z informa-
cji przekazanych przez dyrektora Małopolskiego ÓW
NFZ wynika, że umowy zawarte przez Małopolski
OW NFZ we wszystkich rodzajach świadczeń (poza
ratownictwem medycznym) obowiązujące w roku
2010 i latach wcześniejszych utraciły ważność z dniem
31 grudnia 2010 r., z upływem okresu, na który zo-
stały podpisane.
W związku z powyższym Małopolski OW NFZ
przystąpił do kontraktowania świadczeń opieki zdro-
wotnej na rok 2011 zgodnie z przyjętym planem za-
kupu i w trybie określonym ww. ustawą o świadcze-
niach opieki zdrowotnej, to jest poprzez przeprowa-
dzenie konkursu ofert. Dyrektor Małopolskiego OW
NFZ poinformował, że prowadzony po raz pierwszy
od kilku lat konkurs ofert, oznaczający otwarcie się
rynku na nowe podmioty, a tym samym konieczność
zmierzenia się z wymaganiami konkurencyjności
przez dotychczasowych świadczeniodawców pewnych
swoich kontraktów, spotkał się z negatywnym ich
nastawieniem, wyrażającym się nawet próbami za-
blokowania prac komisji konkursowych poprzez ak-

cję masowych protestów oraz bojkot negocjacji. Po-
mimo tych trudności wszystkie komisje zakończyły
swoje prace regulaminowo, a świadczenia dla miesz-
kańców województwa małopolskiego zostały zabez-
pieczone. Do konkursu ofert ogłoszonego przez fun-
dusz mogły przystąpić na równych prawach wszyst-
kie podmioty z obszaru zdefiniowanego w ogłoszeniu
konkursowym, spełniające wymagania określone
przepisach szczegółowych. Każda prawidłowo złożo-
na oferta podlegała ocenie według jednolitych i jaw-
nych kryteriów (jakość, dostępność, ciągłość, kom-
pleksowość, cena) zgodnie z art. 148 pkt l ww. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej, a ostatecznie wy-
borowi podlegały oferty uszeregowane według tzw.
rankingu końcowego, począwszy od najwyżej ocenio-
nej, aż do wyczerpania kwoty danego postępowania.
Powyższa procedura nie dopuszcza elementu uzna-
niowości, subiektywizmu lub stosowania kryteriów
oceny innych niż wynikające z obowiązującego pra-
wa, w tym przypadku ujętych w zarządzeniu nr 73/
2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 13 listopada 2009 r. w sprawie określenia kry-
teriów oceny ofert w postępowaniu w sprawie zawar-
cia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(ze zm.). Każdy oferent już w ogłoszeniu o postępo-
waniu konkursowym ma przedstawione akty prawne
i inne regulacje, które stanowią podstawy, w oparciu
o które komisje konkursowe oceniają oferty pod
względem spełniania warunków niezbędnych do za-
warcia umowy oraz warunków dodatkowo ocenia-
nych. Zgodnie z art. 147 ww. ustawy o świadczeniach,
kryteria oceny ofert i warunki wymagane od świad-
czeniodawców były jawne i nie podlegały zmianie
w toku postępowania i nie mógł ich zmienić ani ofe-
rent, ani zamawiający. Komisje konkursowe przepro-
wadziły negocjacje z oferentami w celu uzgodnienia
ceny i liczby świadczeń opieki zdrowotnej. Negocjacje
zostały przeprowadzone zgodnie z prawem oraz obo-
wiązującą w NFZ procedurą konkursu ofert lub ro-
kowań prowadzonych na podstawie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych. Negocjacje przeprowadzone były
oddzielnie z każdym oferentem. Komisje przeprowa-
dziły negocjacje ze wszystkimi oferentami w celu
uzgodnienia najkorzystniejszej ceny, pozwalając do-
browolnie oferentowi wskazać jego cenę ostateczną.
Każdy z oferentów ma prawo zaproponować cenę niż-
szą lub wyższą od oczekiwanej. W konsekwencji suma
punktów uzyskanych za poszczególne kryteria prze-
kłada się wprost na miejsce w rankingu końcowym,
o czym wspomniano wyżej. W tej sytuacji, zdaniem
dyrektora Małopolskiego OW NFZ, nie znajduje po-
twierdzenia zarzut, że fundusz prowadził porówny-
wanie ofert w postępowaniu konkursowym o dowol-
nie określone kryteria niezgodne z zapisami ww.
zarządzenia nr 73/2009/DSOZ, oraz nieprawdą jest,
że nie było możliwości poznania ze strony oferentów
oceny swojej oferty. Nie doszło do naruszenia zasady
równego traktowania wszystkich świadczeniodaw-
ców i prowadzenia postępowania w sposób gwaran-
463
tujący zachowanie uczciwej konkurencji, a także nie-
zgodnym z zasadami prawa dokonaniem czynności
porównania ofert w części niejawnej postępowania.
Natomiast w przypadku ograniczonej kwoty stano-
wiącej wartość postępowania w stosunku do złożo-
nych ofert niewątpliwie na usytuowanie w rankingu
końcowym ma wpływ cena oraz wszystkie kryteria
niecenowe jednakowe dla wszystkich podmiotów (bez
względu na formę prawną). Ponadto dyrektor Mało-
polskiego OW NFZ stwierdził, że nie było żadnej
błędnej interpretacji danych dokonanych przez sys-
tem informatyczny. Oferty uszeregowane są maleją-
co, w kolejności wynikającej z łącznej liczby punktów
oceny, z uwzględnieniem wyników negocjacji. W koń-
cowej części rankingu umieszcza się oferty, które nie
zostaną wybrane, tj. w szczególności takie, co do któ-
rych nie uzgodniono zbieżnych stanowisk w wyniku
negocjacji. Komisje konkursowe dokonują wyboru
oferentów w kolejności zgodnej z uzyskaną pozycją
w rankingu końcowym do wyczerpania łącznej liczby
planowanych do zakupu świadczeń lub wartości za-
mówienia określonym w ogłoszeniu. Konkurs ofert
nie jest gwarancją przedłużenia umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej ani gwarancją jej zawar-
cia, ale trybem wyboru oferentów celem zawarcia
z nimi umów w poszczególnych rodzajach i zakresach
świadczeń. Ze względu na ograniczone środki finan-
sowe nie zawsze da się wyłonić zwycięzców spośród
wszystkich uczestników konkursu na warunkach
przez nich zaoferowanych.
Ogłoszone w dniu 15 września 2010 r. postępowa-
nia konkursowe w poszczególnych rodzajach świad-
czeń były rozstrzygane sukcesywnie do końca 2010
r. Następnie, po dokonaniu pokonkursowej analizy
poziomu zabezpieczenia świadczeń, przeprowadzone
zostały postępowania uzupełniające w trybie roko-
wań oraz dodatkowych konkursów ofert, w przypad-
kach gdy dostępność do świadczeń uzyskana w wy-
niku konkursów głównych nie była satysfakcjonują-
ca. Aktualnie dostępność do świadczeń dla mieszkań-
ców województwa małopolskiego należy uznać za
satysfakcjonującą.
Odnosząc się do kwestii niezakontraktowania
świadczeń w niektórych placówkach realizujących
umowy w roku 2010, dyrektor Małopolskiego OW
NFZ wyjaśnił, że o wyborze świadczeniodawców do
realizacji umów zadecydowała procedura konkurso-
wa niegwarantująca kontynuacji umowy z dotychcza-
sowym świadczeniodawcą, jeżeli jego oferta została
oceniona niżej niż oferty pozostałych podmiotów,
w tym nowych oferentów. Tym samym bezpośrednią
przyczyną niepodpisania umowy z niektórymi do-
tychczasowymi świadczeniodawcami było zadziała-
nie mechanizmu konkurencyjnego przy otwarciu się
rynku usług medycznych, jakie następuje co kilka
lat, gdy wygasają dotychczasowe umowy i fundusz
ogłasza konkursy ofert. Nakłady finansowe przezna-
czone na przedmiotowe świadczenia, mimo iż wyższe
niż w roku 2010, nie pozwoliły na zawarcie kontrak-
tów ze wszystkimi placówkami przystępującymi do
464
konkursu, zarówno dotychczasowymi świadczenio-
dawców, jak i nowymi oferentami. Natomiast obowią-
zujące szczegółowe kryteria oceny ofert, jak również
zapisy ustawowe (art. 134 ust l ww. ustawy) oraz
praktyka orzecznicza (decyzja prezesa UOKiK nr
RWA – 9/2009 z dnia 10 lipca 2009 r.) nie pozwalają
na stosowanie jakichkolwiek preferencji wobec do-
tychczasowych świadczeniodawców – takie właśnie
praktyki byłyby uznane za przejaw nierównego trak-
towania. Należy natomiast zaznaczyć, że ze wszyst-
kimi podmiotami, których oferty nie zostały odrzu-
cone z powodu niespełniania wymagań bezwzględ-
nych, zostały przeprowadzone negocjacje dotyczące
ceny i liczby świadczeń, w toku których strony miały
możliwość pełnego zaprezentowania i uargumento-
wania swojego stanowiska. Rozstrzygnięcia konkur-
sów są więc wyłącznie wynikiem zastosowania jed-
nolitych i wynikających przepisów prawa kryteriów
oceny ofert, po uprzednim przeprowadzeniu negocja-
cji, w niektórych przypadkach nawet kilkakrotnych.
Wśród podmiotów, które nie uzyskały kontynuacji
umowy na rok 2011 na skutek zadziałania mechani-
zmu konkursowego, zdaniem dyrektora Małopolskie-
go OW NFZ, nie ma placówek, które można by okre-
ślić jako kluczowe lub strategiczne z punktu widzenia
systemu ochrony zdrowia (np. jednostek klinicznych
czy poradni przy oddziałach szpitalnych). W kwe-
stiach dotyczących trybu odwoławczego, gwarantu-
jącego prawa oferentów, Małopolski OW NFZ nie za-
jął odrębnego stanowiska, z uwagi na fakt, iż jest on
precyzyjnie uregulowany w przepisach szczegóło-
wych, ma charakter instancyjny, a każdy przypadek
odwołania wymaga odrębnej analizy, przy jednocze-
snym zachowaniu poufności informacji wobec pod-
miotów niebędących jego uprawnionymi uczestnika-
mi; dlatego wszelkie uogólnienia i oceny wydawane
przed ostatecznymi rozstrzygnięciami nie są w tym
wypadku pożądane.
Z uwagi na powstałe po konkursach zmiany w struk-
turze umów zawartych na rok 2011, Małopolski Od-
dział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia
zamierza szczególnie ściśle monitorować dostęp pa-
cjentów do świadczeń opieki zdrowotnej, reagując
odpowiednio do sytuacji w przypadkach jego ograni-
czenia, poprzez ogłaszanie postępowań uzupełniają-
cych, aneksowanie zwiększające lub zmniejszające
zawartych umów oraz działania kontrolne w przy-
padku powzięcia informacji o nieprawidłowościach
w realizacji umowy. Odnośnie do możliwości uwol-
nienia środków z tzw. rezerwy migracyjnej dyrektor
Małopolskiego OW NFZ wyjaśnił, że w dniu 26 sierp-
nia 2010 roku prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
dokonał przesunięć w planie finansowym Narodowe-
go Funduszu Zdrowia na 2011 r. w trybie art. 124
ust. 7 i 9 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej, poprzez uruchomienie rezerwy na koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej w ramach migracji ubezpie-
czonych z przeznaczeniem na zwiększenie poszcze-
gólnych pozycji planowanych kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej Małopolskiego Oddziału Wojewódz-
kiego NFZ. Małopolski OW NFZ nie dysponuje zatem
żadnymi wolnymi środkami w ramach rezerwy mi-
gracyjnej na 2011 r. Rozwiązanie rezerwy oraz odpo-
wiednie przesunięcie środków w planie jest związane
z udzieleniem dyrektorom innych oddziałów NFZ
upoważnień do zaciągania zobowiązań w zakresie
świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz ubezpieczonych
małopolskich. Środki z tej rezerwy nie są zatem prze-
znaczone na finansowanie kontraktów w Małopolsce.
Finansowanie świadczeń realizowanych przez mało-
polskich świadczeniodawców na rzecz ubezpieczo-
nych z innych oddziałów wojewódzkich NFZ odbywa
się na podstawie udzielonych dyrektorowi Małopol-
skiego OW NFZ przez dyrektorów tych oddziałów
upoważnień obciążających odpowiednio ich plany fi-
nansowe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie uregulowań prawnych
dotyczących świadectw charakterystyki
energetycznej budynków (20075)
W odpowiedzi na interpelację poseł Barbary Ma-
rianowskiej z dnia 31 grudnia 2010 r., otrzymaną
przy piśmie wicemarszałka Sejmu Marka Kuchciń-
skiego z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-
-20075/11, w sprawie uregulowań prawnych dotyczą-
cych świadectw charakterystyki energetycznej bu-
dynków, uprzejmie informuję Pana Marszałka, co
następuje.
Ad 1. W związku z koniecznością wdrożenia dy-
rektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/
UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterysty-
ki energetycznej budynków (wersja przekształcona)
do przepisów polskich planowane jest przygotowanie
w bieżącym roku m.in. projektu rozporządzenia mi-
nistra infrastruktury w sprawie zakresu i sposobu
kontroli świadectw charakterystyki energetycznej
oraz sprawozdań z przeglądu systemów ogrzewania
i klimatyzacji.
Przepisy przekształconej dyrektywy 2010/31/UE
zawierają regulację ustanawiającą wdrożenie nieza-
leżnego systemu kontroli świadectw charakterystyki
energetycznej, poprzez weryfikację poprawności wy-

konania, losowo wybranych, świadectw wydanych
w ciągu roku (załącznik II do dyrektywy).
Jednocześnie najpóźniej w terminie do dnia 9 lip-
ca 2012 r. zostaną przyjęte i opublikowane przepisy
ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne
do wykonania niezależnego systemu kontroli świa-
dectw charakterystyki energetycznej, co wynika z za-
pisu art. 28 ww. tej dyrektywy.
Natomiast wejście w życie ww. aktów prawnych
nastąpi, zgodnie z zapisem ww. art. 28, najpóźniej do
dnia 9 stycznia 2013 r.
Ad 2. Na rok 2011 przewidziano również przygo-
towanie projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
budowlane lub przygotowanie projektu nowej ustawy
w sprawie charakterystyki energetycznej budynku
oraz racjonalizacji użytkowania energii.
W związku z powyższym przewidziano również
podjęcie prac nad projektami następujących rozpo-
rządzeń:
1) rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
ministra infrastruktury w sprawie metodologii obli-
czania charakterystyki energetycznej budynku i lo-
kalu mieszkalnego lub części budynku stanowiącej
samodzielną całość techniczno-użytkową oraz sposo-
bu sporządzania i wzorów świadectw ich charakte-
rystyki energetycznej;
2) rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
ministra infrastruktury w sprawie warunków tech-
nicznych, jakim powinny odpowiadać budynki oraz
ich usytuowanie;
3) rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
ministra infrastruktury w sprawie szczegółowego
zakresu i formy projektu budowlanego;
4) rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
ministra infrastruktury w sprawie przeprowadzania
szkolenia oraz egzaminu dla osób ubiegających się
o uprawnienie do sporządzania świadectwa charak-
terystyki energetycznej budynku, lokalu mieszkalne-
go oraz części budynku stanowiącej samodzielną ca-
łość techniczno-użytkową;
5) rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
ministra infrastruktury w sprawie książki obiektu
budowlanego.
Przyjęcie, publikacja oraz wejście w życie ww. ak-
tów prawnych nastąpi w przytoczonych wyżej termi-
nach.
Ad 3. W związku z docierającymi do ministerstwa
sygnałami informującymi o pojawiających się prak-
tykach sprzedawania świadectw charakterystyki
energetycznej przez Internet ministerstwo zamierza
przyjrzeć się bliżej tego typu działalności oraz w za-
leżności od wyników przeprowadzonego postępowa-
nia wyjaśniającego podjąć odpowiednie kroki praw-
ne, a być może również interwencyjne na drodze le-
gislacyjnej.
Obecnie brak jest jednak podstaw prawnych do
wprowadzenia zakazu sprzedaży świadectw charak-
terystyki energetycznej poprzez aukcje internetowe.
Ogłaszanie w Internecie informacji o prowadzeniu
działalności związanej z wykonywaniem świadectw
465
charakterystyki energetycznej traktowane jest na
równi z ogłoszeniami tego typu zamieszczanymi
w innych mediach, jak prasa, radio czy telewizja.
Osoby ogłaszające się w internetowych serwisach au-
kcyjnych w większości przypadków podają informa-
cje, dzięki którym można zweryfikować ich upraw-
nienia.
Ponadto zamieszczane są kopie dokumentów po-
twierdzających posiadanie uprawnień oraz zawarcie
obowiązkowego ubezpieczenia OC. Ogłaszający de-
klarują też, w większości przypadków, obecność na
obiekcie i przeprowadzenie wizji lokalnej.
Wyeliminowanie z obiegu prawnego świadectw
wykonywanych z naruszeniem obowiązujących prze-
pisów, jak również pozbawianie prawa do wykonywa-
nia świadectw osób wykonujących takie świadectwa
będzie również jednym z działań związanych z trans-
pozycją dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycz-
nej budynków do przepisów polskich.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie przesunięcia w terminie realizacji
budowy drogi ekspresowej S8, zaniechania
budowy drogi ekspresowej S19 oraz realizacji
koncepcji polaryzacyjno-dyfuzyjnej w aspekcie
projektu „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” (20076)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-023-
-20076/11, skierowane do pana Donalda Tuska, pre-
zesa Rady Ministrów, przekazujące interpelację posła
Krzysztofa Jurgiela dotyczącą budowy dróg ekspre-
sowych S8 i S19 na terenie woj. podlaskiego w ra-
mach „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, przekazuję informacje w przedmiotowej
sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” ustanowiony w 2007 r.
Odnosząc się do kwestii realizacji drogi ekspreso-
wej S8 na terenie woj. Podlaskiego, należy wskazać,
że w ramach załącznika nr l programu (lista zadań,
których realizacja rozpocznie się do 2013 r.) ujęte zo-
466
stały następujące zadania: budowa S8 Wyszków –
Białystok, odc. obwodnicy Zambrowa i Wiśniewa oraz
od Jeżewa do w. Choroszcz (Białystok) o długości 35,6
km. Jednocześnie na liście zadań inwestycyjnych,
których realizacja może rozpocząć się do 2013 r. (za-
łącznik nr la) umieszczona została inwestycja pole-
gająca na budowie drogi ekspresowej S8 Wyszków –
Białystok o długości 83 km na pozostałych odcin-
kach.
Należy wskazać, że zakres rzeczowy zawarty
w programie jest wynikiem aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowych limitów
powyżej kwoty 82,8 mld zł na realizację zadań inwe-
stycyjnych odpowiedniej zmianie ulegnie też zakres
rzeczowy programu.
Odnosząc się do kwestii drogi ekspresowej S19,
należy wskazać, że w ramach załącznika nr l progra-
mu ujęta została budowa drogi ekspresowej S19 na
odcinku od Stobierny do Rzeszowa długości 7,4 km
oraz obwodnica Kocka i Woli Skromowskiej długości
7,9 km. Należy również wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega znaczenie drogi ekspresowej
S19. Droga ta została przedstawiona jako propozycja
projektu priorytetowego w ramach planowanej mo-
dyfikacji transeuropejskiej sieci transportowej
TEN-T. W ten sposób podkreślona została kluczowa
rola, jaką odgrywa przedmiotowa droga nie tylko dla
obszaru Polski wschodniej, ale również jako między-
narodowy szlak transportowy łączący Europę połu-
dniową z krajami nadbałtyckimi.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Ministerstwo Infra-
struktury będzie kontynuować starania w celu jak
najszybszego zapewnienia środków finansowych dla
wszystkich inwestycji ujętych w programie na lata
2011–2015, szczególnie dla zadań priorytetowych uję-
tych w załączniku la.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie protestu aptekarzy (20077)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Elżbiety Zakrzewskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
19 stycznia 2010 r. (SPS-023-20077/11), w sprawie
protestu aptekarzy związanego z nowelizacją list re-
fundacyjnych z dnia 30 grudnia 2010 r., uprzejmie
informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
oraz ustawa z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach. (Dz. U.
z 2001 r. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) regulują system
refundacji otwartej w Polsce. Dzięki aktom wykonaw-
czym, czyli rozporządzeniom ministra zdrowia:
— w sprawie wykazu leków podstawowych i uzu-
pełniających oraz wysokości odpłatności za leki uzu-
pełniające,
— w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków
i wyrobów medycznych, które ze względu na te cho-
roby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałto-
wą lub za częściową odpłatnością,
— w sprawie limitów cen leków i wyrobów medycz-
nych wydawanych świadczeniobiorcom bezpłatnie, za
opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością,
— w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych
i detalicznych produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych,
realizowany jest proces dokonywania zmian na
listach leków refundowanych oraz ustalania ich cen.
Aktualizacje wykazów refundacyjnych umożliwiają
zwiększanie dostępności nowoczesnych leków dla pa-
cjentów.
Decyzja o zmianie daty wejścia w życie ww. roz-
porządzeń z 16 na 30 grudnia 2010 r. została podjęta
ze względu na dobro pacjenta i dążenie do zapewnie-
nia maksymalnego bezpieczeństwa terapii finanso-
wanych ze środków publicznych. Stanowiła koniecz-
ny kompromis w obliczu oczekiwania ministra zdro-
wia na komunikat Europejskiej Agencji Leków po
posiedzeniu komitetu ds. produktów leczniczych sto-
sowanych u ludzi, które miało miejsce w dniach 13–
–16 grudnia 2010 r., oraz dążenia do jak najszybszego
udostępnienia pacjentom nowych terapii objętych fi-
nansowaniem ze środków publicznych na mocy przy-
wołanych rozporządzeń, a także odniesienia pozy-
tywnego skutku finansowego dla budżetu Narodowe-
go Funduszu Zdrowia.
Należy dodać, iż specyfika zmian ww. aktów
prawnych, polegająca na zmianach załączników, a nie
faktycznych zasad refundacji leków, łącznie z czasem
przeznaczanym na konsultacje społeczne, umożliwia
przygotowanie się adresatów owych rozporządzeń do

projektowanych zmian. Przedstawione do konsultacji
społecznych projekty zawierają uzasadnienia oraz
opisują dokonane zmiany w wykazach.
Uprzejmie informuję, iż przedmiotowe rozporzą-
dzenia zostały, zgodnie ze wskazaną podstawą praw-
ną, tj. art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r.
o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych in-
nych aktów prawnych (Dz. U. Nr 17, poz. 95, z późn.
zm.), ogłoszone w Dzienniku Ustaw, co stanowiło wa-
runek ich wejścia w życie.
Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 3 ww. ustawy, w uza-
sadnionych przypadkach akty normatywne mogą
wchodzić w życie w terminie krótszym niż czterna-
ście dni, a jeżeli ważny interes państwa wymaga na-
tychmiastowego wejścia w życie aktu normatywnego
i zasady demokratycznego państwa prawnego nie sto-
ją temu na przeszkodzie, dniem wejścia w życie może
być dzień ogłoszenia tego aktu w dzienniku urzędo-
wym. Powyższe wyraźnie wskazuje, iż skrócenie va-
catio legis jest dopuszczone przepisami prawa. Pra-
gnę podkreślić, iż w ustawie o ogłaszaniu aktów nor-
matywnych i niektórych innych aktów prawnych nie
są wskazane przedziały czasowe oraz konkretne go-
dziny, w których musi nastąpić publikacja. Jedynie
w art. 3 ww. ustawy wskazano, iż akty normatywne
ogłasza się niezwłocznie, co w przypadku przedmio-
towych rozporządzeń zostało dotrzymane.
Ze względu na powyższe uważam, iż skrócony
okres vacatio legis w przypadku ww. rozporządzeń
ministra zdrowia leży w ważnym interesie publicz-
nym, co stanowi uzasadniony przypadek skrócenia
okresu wejścia w życie (poniżej czternastu dni) w try-
bie art. 4 ust. 2 ustawy o ogłaszaniu aktów norma-
tywnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 449). Podobnie
właściwe jest stosowanie przez adresatów, w tym Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, ww. aktów prawnych od
momentu ich wejścia w życie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie planów wprowadzenia ograniczeń
w wieloletnim programie budowy
dróg ekspresowych i autostrad (20078)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Krystyny Łybackiej przekazaną
467
przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-
-023-20078/11), dotyczącą ograniczeń w wieloletnim
programie budowy dróg ekspresowych i autostrad,
uprzejmie przedstawiam informacje w sprawie.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła uchwałę w sprawie ustanowienia programu wie-
loletniego pod nazwą „Program budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015”. W swojej treści nowy pro-
gram odwołuje się do zakresu rzeczowego określone-
go w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. W nowym programie podsumowano re-
alizację jego poprzednika po niespełna 3 latach reali-
zacji (na dzień 15 listopada 2010 r. oddano do ruchu
1166,5 km dróg krajowych, a 1400 km dróg krajo-
wych znajdowało się w budowie i przebudowie), a po-
nadto ujęto wszystkie pozostałe zadania, których
realizacja jeszcze nie została ukończona.
Wyznaczony przez Radę Ministrów limit finanso-
wy nowego programu obejmuje lata 2011–2013 i w jego
oparciu przygotowano załącznik nr 1, tj. listę inwe-
stycji, których realizacja rozpocznie się do końca
2013 r. Jednocześnie należy podkreślić, że tworząc
listę zadań do załącznika nr 1, w pierwszej kolejności
uwzględniono zadania autostradowe, zadania współ-
finansowane ze środków UE w ramach perspektywy
finansowej 2007–2013 oraz zadania będące w budo-
wie, w tym:
— pozycja nr 5 „Budowa obwodnicy Mińska Ma-
zowieckiego w ciągu autostrady A2 na odc. w. Lubel-
ska – Siedlce” o dł. 20,9 km,
— pozycja nr 20 „Budowa drogi S5, odc. Gniezno
– Poznań (w. Kleszczewo)” o dł. 35 km,
— pozycja nr 21 „Budowa drogi S5 Kaczkowo –
Korzeńsko, odc. Leszno (w. Kaczkowo) z węzłem –
w. Korzeńsko z węzłem (koniec obw. m. Rawicz)” o dł.
29,3 km,
— pozycja nr 22 „Budowa drogi S7 Gdańsk (A1)
– Elbląg (S22), odc. Gdańsk (S6, w. południowy) –
Koszwały (DK nr 7, w. Koszwały) obwodnica połu-
dniowa Gdańska” o dł. 17,9 km,
— pozycja nr 23 „Budowa S7 Elbląg (S22) – Olsz-
tynek (S51), odc. Elbląg (w. Kazimierzowo) – Pasłęk
(w. Raczki z węzłem) – Miłomłyn” o dł. 50,2 km,
— pozycja nr 24 „Budowa drogi S7 Olsztynek
(S51) – Płońsk (S10), odc. Olsztynek (S51) – Nidzica”
o dł. 31,3 km,
— pozycja nr 25 „Budowa drogi S7 Radom (Je-
dlińsk) – Jędrzejów, odc. Skarżysko Kamienna (DK
42) – Występa + odc. Kielce (DK 73, w. Wiśniówka)
– Chęciny (w. Chęciny)” o łącznej dł. 39,4 km.
W załączniku nr 1a umieszczono zadania, których
obecny stan zaawansowania prac przygotowawczych
pozwoliłby na ich rozpoczęcie do 2013 r. Jest to jed-
nak uwarunkowane pozyskaniem dodatkowych limi-
tów finansowych dla programu względem poziomu
przeznaczonego przez Radę Ministrów w wysokości
82,8 mld zł. W tym załączniku znalazły się niestety
również zadania priorytetowe, takie jak:
468
— pozycja nr 4 „Budowa drogi S5 Żnin – Gniezno,
odc. Mielno (węzeł Mielno) w węzłem – Gniezno (DK
5, węzeł Łubowo)” o dł. 18,3 km,
— pozycja nr 5 „Budowa drogi S5 Poznań – Wro-
cław, odc. Poznań (A2 w. Głuchowo) – w. Kaczkowo”
o dł. 79,3 km,
— pozycja nr 8 „Budowa drogi S7 Gdańsk (A1) –
Elbląg (S22) odc. Koszwały (DK nr 7, w. Koszwały)
– Elbląg (z węzłem Kazimierzowo)” o dł. 41,5 km,
— pozycja nr 9 „Budowa drogi S7 Elbląg (S22) –
Olsztynek (S51), odc. Miłomłyn (S7) – Olsztynek
(S51)” o dł. 53 km,
— pozycja nr 10 „Budowa drogi S7 Olsztynek
(S51) – Płońsk (S10), odc. Nidzica – Płońsk (S10
w. Siedlin)” o dł. 93,5 km,
— pozycja nr 11 „Budowa drogi S7 Radom (Je-
dlińsk) – Jędrzejów, odc. Radom (Jedlińsk) – Skarży-
sko Kamienna i odc. w. Chęciny – Jędrzejów (pocz.
obwodnicy)” o dł. 75,2 km,
— pozycja nr 12 „Budowa drogi S7 Jędrzejów – gr.
woj. świętokrzyskiego, odc. Jędrzejów (DK 78, w. Pia-
ski) – gr. woj. świętokrzyskiego” o dł. 20 km.
W załączniku nr 2 znalazły się te fragmenty dróg,
dla których brak jest jeszcze wszystkich decyzji ad-
ministracyjnych pozwalających na rozpoczęcie prac
budowlanych do końca 2013 r. Nie mniej jednak pra-
ce przygotowawcze pozwalające na ich realizację
w kolejnej perspektywie będą kontynuowane dzięki
środkom przeznaczanym na ten cel w budżecie pań-
stwa w części 39. W załączniku tym znalazły się rów-
nież fragmenty dróg ekspresowych S5 (odc. w. Ko-
rzeńsko – w. Widawa, odc. Nowe Marzy – w. Mielno,
bez węzła), S7 (odc. Płońsk – o. Grójca, odc. gr. woj.
świętokrzyskiego – Kraków, odc. Lubień – Rabka)
oraz przytoczone przez panią poseł dwa fragmenty
autostrad:
— A1 od Tuszyna do Pyrzowic
Realizacja całego odcinka A1 od Strykowa do Py-
rzowic miała nastąpić, zgodnie z założeniami „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”,
w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego. Nie-
stety inwestorowi prywatnemu nie udało się uzyskać
zamknięcia finansowego dla tego odcinka na ryn-
kach finansowych ogarniętych skutkami wybuchu
kryzysu w 2008 r. W dniu 23 lipca 2010 r. Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad ogłosiła prze-
targ na wykonanie dokumentacji projektowej wraz
z pełnieniem nadzoru autorskiego przez okres 36
miesięcy dla autostrady A1 na odcinku Tuszyn – Py-
rzowice o długości 138,5 km. Rozważane jest wyłą-
czenie do osobnej realizacji obwodnicy Częstochowy,
żeby przyspieszyć realizację tego odcinka. Opracowa-
nie dokumentacji technicznej i uzyskanie pozwoleń
na budowę nie zamyka dalszej ścieżki realizacji ani
w systemie tradycyjnym (przez GDDKiA), ani przez
partnera prywatnego. W resorcie infrastruktury
trwają analizy, na podstawie których zostanie podję-
ta decyzja o systemie realizacji przedmiotowego od-
cinka.
— A2 od Warszawy do wschodniej granicy pań-
stwa
Realizacja tego odcinka w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” nie miała zabez-
pieczonych środków finansowych i jako taka była
przewidziana do realizacji po okresie obowiązywania
programu. Nie można tym samym mówić o opóźnie-
niach w zakresie jej realizacji. Warto tym samym
podkreślić, że mając na względzie potrzeby transpor-
towe na istniejącym odcinku drogi krajowej nr 2 re-
lacji Warszawa – wschodnia granica państwa, w prze-
ciągu ostatnich 3 lat zrealizowano przebudowy i mo-
dernizacje (wraz z budową obwodnic kilku miast na
trasie) o długości ok. 111 km, a w perspektywie do
końca 2011 r. ukończona będzie modernizacja kolej-
nego odcinka od Zakrętu do Siedlec o dł. 78,3 km.
Prace budowlane są obecnie prowadzone również
przy budowie obwodnicy Mińska Mazowieckiego
w ciągu autostrady A2 o dł. 20,9 km.
Należy wskazać, że zakres rzeczowy zawarty
w programie jest wynikiem aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowych limitów
powyżej kwoty 82,8 mld zł na realizację zadań inwe-
stycyjnych odpowiedniej zmianie ulegnie też zakres
rzeczowy programu.
Jednocześnie chciałbym zapewnić, że resort in-
frastruktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.

Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie głębokości ułożenia rurociągu
w okolicach Świnoujścia (20079)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Kozaka (nr SPS-
-023-20079/11) z dnia 10 stycznia 2011 r. w sprawie
głębokości ułożenia rurociągu w okolicach Świnouj-
ścia przekazuję na ręce Pana Marszałka niniejsze
wyjaśnienia.
Obecnie położenie Gazociągu Północnego nie ogra-
nicza ruchu statków do portów w Świnoujściu i Szcze-
cinie o maksymalnym zanurzeniu 13,2 m. W związ-
ku z tym należy stwierdzić, że w chwili obecnej ga-
zociąg nie stanowi ograniczenia utrzymania możli-
wości przeładunkowych. Maksymalne parametry
(zanurzenie) statków wchodzących do portu w Szcze-
cinie to 9,15 m. Ułożenie Gazociągu Północnego nie
będzie miało wpływu na ruch statków do portu
w Szczecinie. Obecnie prowadzona rozbudowa portu
w Świnoujściu (terminal LNG) nie zakłada możliwo-
ści zwiększenia zanurzenia statków obecnie mogą-
cych wpływać do portu w Świnoujściu (13,2 m). Ga-
zowce obsługujące terminal LNG będą miały zanu-
rzenie 12,5 m. Zarząd Morskich Portów Szczecin
i Świnoujście w przyjętej koncepcji rozwoju portu we-
wnętrznego w Świnoujściu do 2020 r. planuje w naj-
bliższym czasie modernizacje portu, które umożliwią
przyjęcie statków o zanurzeniu 13,5 m i długości 300
m w pierwszym etapie, a docelowo – po modernizacji
toru podejściowego – statków o zanurzeniu do 14,5
m. W wyniku realizacji inwestycji w porcie w Szcze-
cinie ulegnie poprawie dostępność portu dla statków
o maksymalnych parametrach (zanurzeniu 9,15 m)
dla toru wodnego Świnoujście – Szczecin. Gazociąg
Północny na przecięciu z północnym torem wodnym
ułożony jest na głębokości 17,5 m. Po jego ułożeniu
pozostaje 16 m dostępnej dla żeglugi głębokości.
Po interwencji rządu polskiego NS wykonał za-
głębienie gazociągu na odcinku 23,6 km w obszarze
morza terytorialnego Niemiec, na przecięciu z za-
chodnim torem wodnym do Świnoujścia. Jest to speł-
nienie polskich oczekiwań w zakresie trasy zachod-
niej. Wykonano również przesunięcie gazociągu na
głębsze wody (17,5 m) na przecięciu z torem północ-
nym. Polska wnioskuje do strony niemieckiej o zagłę-
bienie Gazociągu Północnego jeszcze przed rozpoczę-
ciem eksploatacji (napełnieniem gazem gazociągu)
na długości 2.8 mili morskiej (5 km), co stanowi prze-
dłużenie wykonanego już zagłębienia. W trakcie kon-
sultacji międzyrządowych 6 grudnia 2010 r. uzyska-
liśmy zapewnienie ze strony kanclerz A. Merkel, że
potrzebna jest techniczna ocena możliwości zagłębie-
nia NS, w tym poddana będzie ocenie możliwość do-
datkowych zapisów lub deklaracji, które umożliwią
469
w przyszłości zagłębienie gazociągu. Powołana zosta-
ła grupa robocza na szczeblu międzyresortowym ds.
zagrożeń wynikających z planowanej lokalizacji Ga-
zociągu Północnego. W ramach spotkań prowadzone
są szerokie konsultacje również z ekspertami ze-
wnętrznymi. Powołano techniczną grupę roboczą
z udziałem spółki Nord Stream, ZMPSiŚ w celu okre-
ślenia możliwości i procesów, które będą wymagane
do zapewnienia nieograniczonego w przyszłości do-
stępu do portów Szczecin i Świnoujście. Do udziału
w pracach grupy zostali zgłoszeni eksperci narodowi
oraz przedstawiciel MI. W przypadku braku rozwią-
zania problemu zostaną podjęte kolejne działania
mające na celu uwzględnienie polskich interesów
w tej sprawie. Możliwości przeładunkowe polskich
portów nie są obecnie zagrożone. Prowadzone inwe-
stycje zwiększą możliwości i konkurencyjność portów
Szczecin i Świnoujście.
Próby prywatyzacji Stoczni Szczecińskiej Nowa
sp. z o.o. podjęte w 2007 r. i 2008 r. nie zostały zakoń-
czone znalezieniem inwestora. Ponadto w dniu 6 li-
stopada 2008 r. Komisja Europejska wydała decyzję,
w której uznała pomoc państwa za niezgodną ze
wspólnym rynkiem. W związku z powyższym od dnia
7 stycznia 2009 r. prowadzone jest wobec Stoczni
Szczecińskiej Nowa sp. z o.o. postępowanie kompen-
sacyjne na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 grud-
nia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w pod-
miotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego prze-
mysłu stoczniowego (Dz. U. Nr 233, poz. 1569). Od
czerwca 2009 r. spółka nie prowadzi działalności pro-
dukcyjnej – zgodnie z wymogami ustawy kompensa-
cyjnej. Majątek produkcyjny Stoczni Szczecińskiej
Nowa sp. z o.o. został sprzedany do dnia 31 grudnia
2010 r. oraz zostanie zagospodarowywany przez na-
bywcę. W odniesieniu do Stoczni Gdynia SA prowa-
dzone jest postępowanie kompensacyjne. Spółka nie
prowadzi działalności produkcyjnej. Podstawowy ma-
jątek produkcyjny spółki został sprzedany w trybie
prowadzonego postępowania. Nabywcy podejmą de-
cyzje o planach rozwojowych zakupionego majątku.
Stocznia Marynarki Wojennej SA w upadłości
układowej ma duże trudności w pozyskiwaniu ren-
townych kontraktów zarówno na rynku cywilnym,
jak i w części wojskowej (głównie ze strony Marynar-
ki Wojennej RP). Wstrzymanie finansowania budowy
korwety typu „Gawron” w roku 2010 r. i odstąpienie
od wynegocjowanego kontraktu na dostawę i insta-
lację zintegrowanego systemu walki były istotnymi
przyczynami pogorszenia się sytuacji finansowej
stoczni. W dniu 22 grudnia 2009 r. stocznia została
postawiona w stan upadłości układowej z możliwo-
ścią zawarcia układu z wierzycielami. Do chwili obec-
nej nie został zakończony proces ustalania listy wie-
rzycieli i ich wierzytelności (głównie przez wierzytel-
ności sporne). Prowadzona jest restrukturyzacja
spółki. Przyszłość Stoczni Marynarki Wojennej SA
związana jest nierozłącznie z planami rozwoju Ma-
rynarki Wojennej RP. Struktura organizacyjna stocz-
470
ni dopasowana jest do realizacji zadań związanych z
remontami i budową jednostek wojskowych.
75% akcji Stoczni Gdańsk SA (obecnie pod firmą
Gdańsk Shipyard Group sp. z o.o.) należy do prywat-
nego inwestora, Shipyard Group sp. z o.o., reprezen-
tującego kapitał ukraiński. Spółka wdraża plan re-
strukturyzacji Stoczni Gdańsk SA, zaakceptowany
przez Komisję Europejską. Plan przewiduje m.in.
rozwój produkcji konstrukcji stalowych w miejsce
produkcji stoczniowej, uruchomienie produkcji wież
wiatrowych oraz wąską specjalizację w zakresie roz-
woju specjalnej produkcji stoczniowej (statki o dużej
wartości dodanej, np. do obsługi platform wiertni-
czych).
Pragnę poinformować, że w dniu 29 października
2010 r. zostały podpisane w Warszawie protokoły do
porozumienia międzyrządowego w sprawie dostaw
gazu ziemnego do Polski. W tym samym dniu został
podpisany aneks do tzw. kontraktu jamalskiego po-
między Polskim Górnictwem Naftowym i Gazownic-
twem SA i OAO Gazprom. W związku z powyższym
zwiększyły się możliwości importu gazu ziemnego
z kierunku wschodniego z poziomu 7,45 mld m3 do
9,0 mld m3 (według Polskiej Normy) w 2010 r., a w la-
tach następnych maksymalny poziom importu gazu
będzie przedstawiać się następująco (według Polskiej
Normy):
— w 2011 r. – 9,8 mld m3,
— w latach 2012–2022 – 10,3 mld m3 rocznie.
Dzięki temu zagwarantowane zostało zbilansowa-
nie dostaw gazu ziemnego do Polski zarówno w 2010 r.,
jak i w latach kolejnych. Jednocześnie warto podkre-
ślić, że przewidywane wielkości dostaw gazu z kie-
runku wschodniego zostały tak ustalone, aby nie
stanowiły bariery zarówno dla realizowanych obec-
nie projektów mających na celu dywersyfikację do-
staw gazu ziemnego, wśród których najważniejszym
jest budowa gazoportu w Świnoujściu, jak i dla pla-
nów zwiększenia pozyskania gazu ziemnego ze złóż
rodzimych. Do innych istotnych osiągnięć negocjacji
gazowych ze stroną rosyjską należy zaliczyć:
— realizację dostaw gazu ziemnego bez udziału
pośrednika,
— wyznaczenie OGP Gaz – System SA na opera-
tora gazociągu jamalskiego,
— zniesienie klauzuli reeksportu gazu ziemnego,
— wolę podpisania kontraktu umożliwiającego
utrzymanie tranzytu gazu ziemnego przez teryto-
rium Polski do 2045 r.
Trudno jest komentować nieoficjalne informacje
WikiLeaks dotyczące Gazpromu, natomiast ocenia-
jąc Gazprom w świetle wieloletnich doświadczeń
w zakresie realizacji dostaw gazu ziemnego do Polski,
należy podkreślić jego wiarygodność. Taka ocena wy-
nika między innymi z działań podjętych przez rosyj-
ską firmę na początku 2009 r. w czasie kryzysu ga-
zowego rosyjsko-ukraińskiego. W celu minimalizacji
skutków tego kryzysu, kiedy nie był realizowany
przesył gazu rosyjskiego przez terytorium Ukrainy
przez blisko dwa tygodnie, rosyjski Gazprom skiero-
wał maksymalny strumień gazu ziemnego do Polski
przez terytorium Republiki Białoruś, dzięki czemu
możliwy był odbiór przez punkt zdawczo-odbiorczy
Wysokoje na granicy polsko-białoruskiej. Gospodar-
ka naszego kraju praktycznie nie odczuła kryzysu
gazowego, który swoim zasięgiem objął wiele państw
Europy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie wykazu towarów opodatkowanych
5-procentową stawką podatku VAT wykazanych
w załączniku do ustawy z dnia 26 listopada
2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych
z realizacją ustawy budżetowej (20081)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
kazanej przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r., znak:
SPS-023-20081/11, interpelacji pana posła Romualda
Ajchlera w sprawie zakresu towarów opodatkowa-
nych 5-procentową stawką podatku od towarów i usług,
uprzejmie informuję.
Przyjęty w sierpniu 2010 r. przez Radę Ministrów
Wieloletni Plan Finansowy Państwa na lata 2010–
–2013 stanowił, że „z uwagi na wygaśnięcie derogacji
zapisanej w traktacie akcesyjnym z 2004 r. i przedłu-
żonej w grudniu 2007 r. na dalsze trzy lata, tj. do 31
grudnia 2010 r. od stycznia 2011 r., stawki VAT na
nieprzetworzoną żywność oraz książki i czasopisma
specjalistyczne muszą wynosić co najmniej 5%. Mając
na uwadze to, aby przeciętna stawka na żywność nie
wzrosła, obniżona zostanie z 7% do 5% stawka na
podstawowe produkty żywnościowe. Dotyczyć to bę-
dzie takich produktów jak: chleb, nabiał, przetwory
mięsne, produkty zbożowe (mąka, kasza, makaron)
oraz soki”.
Ustawodawca przy uchwalaniu ustawy z dnia 26
listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw zwią-
zanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238,
poz. 1578) brał pod uwagę ustalenia ww. wieloletnie-
go planu. Znalazło to wyraz również w konstruowa-
niu zakresu przedmiotowego „Wykazu towarów opo-
datkowanych stawką podatku w wysokości 5%” sta-
nowiącego załącznik do ww. ustawy.
Z uwagi, że zarówno owies, słoma sklasyfikowane
(wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, wprowa-
dzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29

października 2008 r. – Dz. U. Nr 207, poz. 1293,
z późn. zm.) w grupowaniu 01.1 „Rośliny inne niż
wieloletnie”, jak i zwierzęta żywe oraz nasienie zwie-
rząt (sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 01.4
„Zwierzęta żywe i produkty pochodzenia zwierzęce-
go”) nie mogą być zaliczone do podstawowych pro-
duktów żywnościowych, nie zostały uwzględnione
w tym wykazie.
Jednocześnie informuję, że ww. owies i słoma
(PKWiU 01.1) oraz zwierzęta żywe oraz nasienie
zwierząt (PKWiU 01.4) w okresie od dnia 1 stycznia
2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. podlegają opodat-
kowaniu 8% stawką – na podstawie art. 41 ust. 2 oraz
art. 146 pkt 2 w związku z poz. 1 i 14 załącznika
nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Należy podkreślić, że ww. produkty podlegają opo-
datkowaniu wg stawki w wysokości 8% niezależnie
od kierunku ich przeznaczenia, tj. zarówno przezna-
czone na cele rolnicze, jak i też dostarczane na cele
pozarolnicze.
Odnosząc się do pytania trzeciego wyjaśniam, iż
wg PKWiU 2008 w grupowaniu 01.4 „Zwierzęta żywe
i produkty pochodzenia zwierzęcego” umieszczone są
podgrupy (kategorie) dla określonych zwierząt ży-
wych i odrębne dla nasienia tych zwierząt. W załą-
czeniu przedstawiam fotokopie zapisu tego fragmen-
tu (PKWiU 01.4), które mam nadzieję rozwiążą zgła-
szane przez pana posła wątpliwości*).
Powyższe wyjaśnienia nie stanowią interpretacji
prawa podatkowego w rozumieniu ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
(20082)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Sławomira Kopycińskiego z dnia
22 grudnia 2010 r., znak: SPS-023-20082/11, w spra-
wie projektu ustawy o zmianie ustawy o zagospoda-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
471
rowaniu wspólnot gruntowych przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Opracowane w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi założenia do projektu ustawy o zmianie usta-
wy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych są
obecnie na etapie uzgodnień międzyresortowych. Na-
leży zauważyć, że 22 października 2010 r. do uzgod-
nień z członkami Rady Ministrów został przekazany
nowy tekst założeń, którego treść została również
opublikowana na stronach Biuletynu Informacji Pu-
blicznej Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
W interpelacji z dnia 22 grudnia 2010 r. pan poseł
występuje z zapytaniem w sprawie przedłużenia
przez ministra rolnictwa terminu składania wnio-
sków wskazujących nieruchomości stanowiące wspól-
notę gruntową, mienie gromadzkie oraz wskazują-
cych osoby uprawnione do udziału we wspólnocie
gruntowej. Odnosząc się do powyższego zapytania,
informuję, że nowy tekst założeń do projektu ustawy
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych zakłada
zmianę przepisów ustawy regulujących powyższą
materię, a mianowicie osoby zainteresowane będą
mogły złożyć ww. wnioski w nieprzekraczającym ter-
minie do 31 grudnia 2012 r., dołączając dowody po-
twierdzające wskazane informacje.
Kolejnym zagadnieniem poruszanym przez pana
posła jest brak konsultacji założeń opracowanych
w ministerstwie do ww. ustawy z samymi wspólno-
tami. Wobec powyższego pragnę poinformować, że
założenia do projektu ustaw były skonsultowane z 14
organizacjami i związkami rolniczymi mogącymi wy-
razić opinię na temat przedstawionego projektu aktu
prawnego (na marginesie należy dodać, że do przed-
stawionych założeń nie zgłoszono żadnych uwag).
Z uwagi na ilość wspólnot gruntowych brak jest moż-
liwości przeprowadzenia konsultacji bezpośrednio
z tymi wspólnotami. Nie istnieje natomiast jakakol-
wiek organizacja krajowa, która reprezentowałaby
interesy wszystkich wspólnot gruntowych. W szcze-
gólności należy dodać, że udziałowcy wspólnoty grun-
towej są członkami izb rolniczych, a te brały udział
w konsultacjach społecznych.
Odnosząc się do kolejnego zagadnienia dotyczące-
go sposobu informowania potencjalnych osób zainte-
resowanych uregulowaniem wspólnot gruntowych,
należy zaznaczyć, że w stosunku do omawianego pro-
jektu aktu normatywnego nie przewiduje się szcze-
gólnego trybu dotyczącego informowania podmiotów
zainteresowanych. Zatem w przypadku uchwalenia
ustawy o zmianie ustawy o zagospodarowaniu wspól-
not gruntowych z jej treścią będzie się można zapo-
znać po opublikowaniu w Dzienniku Ustaw, zgodnie
z zasadami ogólnymi, tak jak w przypadku każdego
innego aktu normatywnego.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
472
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie stanu bezpieczeństwa na odcinku
autostrady A4 w okolicach Gliwic (20083)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20083/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jana Kaźmierczaka w sprawie stanu bezpieczeństwa
na odcinku autostrady A4 w okolicach Gliwic, uprzej-
mie przekazuję następującą informację w przedmio-
towej sprawie.
Zdarzenia, jakie miały miejsce na autostradzie
A4 pomiędzy węzłami Ostropa i Bojków, były na-
stępstwem bardzo gęstej mgły, której występowanie
na taką skalę miało miejsce po raz pierwszy w bie-
żącym sezonie jesienno-zimowym. Na przedmioto-
wym odcinku autostrady A4 znajdują się tablice
zmiennej treści, na których, w razie występowania
niekorzystnych warunków drogowych, wyświetlane
są ostrzeżenia dla kierowców. Ponadto w celu uprze-
dzającego ostrzeżenia użytkowników ustawiono nie-
konwencjonalne oznakowania ostrzegające o wystę-
powaniu mgieł i zachowaniu szczególnej ostrożno-
ści. Tablice dodatkowo wyposażono w żółte światła
ostrzegawcze.
Niezależnie od powyższego po przeanalizowaniu
m.in. kart zdarzeń drogowych, które zostaną prze-
słane do Oddziału GDDKiA w Katowicach przez Ko-
mendę Miejską Policji w Gliwicach, rozpatrzona zo-
stanie konieczność wprowadzenia na omawianym
odcinku autostrady A4 ostatecznego zakresu zmian
organizacji ruchu, z uwzględnieniem ograniczenia
prędkości oraz zakazu wyprzedzania przez samocho-
dy ciężarowe.
Odpowiadając na wniosek pana posła dotyczący
wprowadzenia na autostradach A4 i A1 w obszarze
aglomeracji katowickiej nad jezdniami tablic opisu-
jących pasy ruchu, uprzejmie wyjaśniam, że zarówno
lokalizacja, jak i treść oznakowania kierunkowego
na ww. odcinkach autostrad są zgodne z obowiązują-
cymi przepisami prawa i zatwierdzonymi projektami
organizacji ruchu. Wprowadzenie nad jezdniami ta-
blic opisujących pasy ruchu, zgodnie z sugestiami
pana posła, byłoby możliwe jedynie po uprzedniej
zmianie przepisów prawa powszechnie obowiązują-
cego regulujących powyższą kwestię.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie drogi ekspresowej S10
między Toruniem a Bydgoszczą (20085)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-023-20085/11,
przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej dotyczącą budowy drogi ekspresowej
S10 miedzy Toruniem a Bydgoszczą, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia 2011 r., który zastąpił dotychczas obowią-
zujący „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. Odnosząc się do kwestii realizacji inwe-
stycji na drodze S10, informuję, iż w załączniku nr 2
(lista zadań, których realizacja przewidywana jest po
roku 2013) znajduje się zadanie pn. „Budowa drogi
S10 od A6 (Szczecin) – Piła – Bydgoszcz – Toruń –
Płońsk (S7)”. Zgodnie z założeniami w załączniku
nr 2 znalazły się inwestycje, których stan przygoto-
wania nie pozwala na rozpoczęcie realizacji przed
2013 r. Oznacza to, że ich realizacja rozpocznie się po
2013 r. pod warunkiem uzyskania wszystkich wyma-
ganych decyzji administracyjnych oraz zapewnienia
niezbędnych środków finansowych.
Należy podkreślić, iż zakres rzeczowy zawarty
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” został dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Jednocześnie należy wskazać, iż resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie modernizacji drogi krajowej nr 15
na odcinku między Inowrocławiem
a Nowym Miastem Lubawskim (20086)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., nr SPS-023-20086/11,
przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej dotyczącą modernizacji drogi krajo-
wej nr 15 na odcinku między Inowrocławiem a No-
wym Miastem Lubawskim, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 25
stycznia 2011 r., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Przedmiotowa inwestycja nie była ujęta w „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”,
przyjętym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007
z dnia 25 września 2007 r., do którego odwołuje się
zakres rzeczowy nowego Programu.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Z uwagi na powyższe zadanie polegające na mo-
dernizacji drogi krajowej nr 15 na odcinku między
Inowrocławiem a Nowym Miastem Lubawskim nie
zostało ujęte w ramach przedmiotowego programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
473
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy obwodnicy Inowrocławia
(20087)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-023-
-20087/11, przekazujące interpelację poseł Anny So-
beckiej dotyczącą budowy obwodnicy Inowrocławia na
drodze krajowej nr 25 oraz projektu „Programu budo-
wy dróg krajowych na lata 2011–2015”, uprzejmie
przekazuję informacje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” ustanowiony w 2007 r. Jednocześnie
należy mieć na uwadze, że poziom finansowy wska-
zany przez Radę Ministrów jest o wiele niższy od po-
ziomu zakładanego przez resort. Z tego względu ko-
nieczna okazała się hierarchizacja zadań planowa-
nych do realizacji w latach 2011–2015, ze szczegól-
nym uwzględnieniem poziomu dostępnych środków
finansowych oraz zadań priorytetowych a więc łączą-
cych ośrodki gospodarcze kraju, które już obecnie
generują największy popyt transportowy.
Tym samym tworząc listę zadań do załącznika nr
1, uwzględniono w pierwszej kolejności zadania au-
tostradowe, zadania współfinansowane ze środków
UE w ramach perspektywy finansowej 2007–2013
oraz zadania w trakcie realizacji. Część zadań inwe-
stycyjnych, w tym budowa obwodnicy Inowrocławia,
zostało ujętych w ramach programu w załączniku nr
2, czyli na liście zadań inwestycyjnych, których re-
alizacja przewidywana jest po roku 2013, pod warun-
kiem uzyskania niezbędnych decyzji administracyj-
nych i wymaganych środków na finansowanie. W przy-
padku zmiany limitów określonych w ww. dokumen-
tach bądź wystąpienia oszczędności na zadaniach
realizowanych w ramach załącznika nr 1 odpowied-
niej zmianie ulegnie też zakres rzeczowy programu.
Należy wskazać, że dla budowy obwodnicy Ino-
wrocławia w ciągu drogi krajowej nr 25 w wyniku
działań podjętych przez GDDKiA jako inwestora
przedsięwzięcia uzyskana została w dniu 13 czerwca
2008 r. decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację inwestycji. W chwili obecnej przy-
gotowywane są materiały do złożenia wniosku o wy-
danie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej. Jednocześnie należy wskazać, że resort in-
frastruktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego do zachowania ciągłości realizacji inwesty-
cji drogowych. W związku z powyższym proces przy-
gotowania zadań do realizacji, w tym zadań ujętych
474
w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak, aby
w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków płyn-
nie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy obwodnicy Brodnicy (20088)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak SPS-023-20088/
11, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie budowy obwodnicy Brod-
nicy, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011– 2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25
września 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w projekcie programu
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy
działania ministrowi infrastruktury:
1) „Wieloletnim planie finansowym państwa na
lata 2011–2013”,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 październi-
ka 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko projekt „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015 został poddany procesowi konsultacji
społecznych. Resort infrastruktury przeanalizował
wszystkie zgłoszone wnioski i uwagi. Wynikiem po-
stępowania jest m.in. przesunięcie interesującej pa-
nią poseł obwodnicy z załącznika nr 2 do 1a.
Oznacza to, iż przedmiotowa inwestycja znajduje
się na liście zadań priorytetowych, których realizacja
może zostać rozpoczęta do 2013 r. w sytuacji, gdy
wynikną oszczędności finansowe na zadaniach uję-
tych w załączniku nr 1 ww. programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
oraz grupy posłów
w sprawie budowy obwodnic Nysy i Niemodlina
(20093)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Adama Krupy i grupy posłów prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn.
SPS-023-20093/11) w sprawie budowy obwodnic
Nysy i Niemodlina, przedstawiam następujące infor-
macje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25
września 2007 r.
Ministerstwo Infrastruktury musiało dostosować
zakres rzeczowy projektu „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” do wyznaczonych li-
mitów wydatków. Opracowując listę zadań inwesty-
cyjnych, brano pod uwagę przede wszystkim stan
przygotowania i zaawansowania prac, na jakim znaj-
dowały się poszczególne zadania, oraz możliwość za-
absorbowania alokacji środków unijnych na inwesty-
cje drogowe, a także inwestycje priorytetowe, wyni-
kające z zawartych zobowiązań.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać również dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy
działania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,

3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
realizacja zadania pn. „Budowa obwodnicy Nysy
i Niemodlina w ciągu drogi krajowej nr 41 i 46” zo-
stała ujęta w załączniku nr 2 „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”. Oznacza to, iż
przedmiotowa inwestycja znajduje się na liście zadań,
których realizacja przewidywana jest do rozpoczęcia
po 2013 r. Jednakże w chwili obecnej, z uwagi na
niezakończony proces przygotowawczy obu inwesty-
cji oraz brak wyznaczonych limitów finansowych po
roku 2013, nie jest możliwe wskazanie konkretnej
daty rozpoczęcia przedmiotowych inwestycji.
Odnośnie do informacji dotyczących tegorocznego
budżetu dla przedmiotowych inwestycji uprzejmie
informuję, iż prace przygotowawcze do momentu
otwarcia tytułu inwestycyjnego w Krajowym Fundu-
szu Drogowym finansowane są z budżetu państwa.
Ustawa budżetowa na 2011 r. nie wskazuje kwot
w podziale na konkretne inwestycje.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie zmian w ustawie o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(20094)
W związku z interpelacją pani poseł Agnieszki
Hanajczyk, przesłaną przy piśmie, znak: SPS-023-
-20094/11, w sprawie zmian w ustawie o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
uprzejmie wyjaśniam: z dniem 1 stycznia 2011 r.
wszedł w życie przepis art. 103a ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.), do-
dany art. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmia-
475
nie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), który powo-
duje, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez
względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez
emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez
uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z praco-
dawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio
przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym
w decyzji organu rentowego.
Wobec wszystkich emerytów osiągających dodat-
kowe przychody ze stosunku pracy, którym prawo do
emerytury przyznano przed dniem 1 stycznia 2011 r.,
przepis ten będzie stosowany dopiero od dnia 1 paź-
dziernika 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
wstrzyma wypłatę emerytury od tego dnia, jeśli eme-
ryt nie przedłoży wcześniej w organie rentowym świa-
dectwa pracy lub zaświadczenia potwierdzającego
rozwiązanie stosunku pracy kontynuowanego bez
przerwy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał
je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do eme-
rytury. Jest to odpowiednio długie vacatio legis, któ-
re umożliwia wszystkim emerytom kontynuującym
zatrudnienie w macierzystym zakładzie pracy dosto-
sowanie się do nowej sytuacji.
Przepis ten nie będzie miał zastosowania w przy-
padku, gdy emeryt rozwiąże stosunek pracy, który
nawiązał przed nabyciem prawa do emerytury, a na-
stępnie nawiąże go ponownie z tym samym lub in-
nym pracodawcą. Długość przerwy między rozwią-
zaniem a ponownym nawiązaniem stosunku pracy
nie ma żadnego znaczenia.
Należy podkreślić, że identycznie brzmiący prze-
pis (art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) funkcjonował
w okresie od dnia 1 lipca 2000 r. do dnia 7 stycznia
2009 r. Z dniem 8 stycznia 2009 r. został on uchylony
przepisami ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o eme-
ryturach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507).
Jego zniesienie było konsekwencją realizacji, przygo-
towanego przez resort pracy i polityki społecznej,
programu „Solidarność pokoleń – działania dla
zwiększenia aktywności zawodowej osób po 50. roku
życia”. Program ten jest pakietem działań rządowych
zmierzających do poprawy stopnia zatrudnienia osób
powyżej 50. roku życia w Polsce. Uchylenie art. 103
ust. 2a ustawy emerytalnej miało służyć zwiększeniu
aktywności zawodowej osób po 50. roku życia.
Wkrótce po uchyleniu ww. przepisu do resortu
pracy i polityki społecznej zaczęły wpływać opinie, że
wobec kryzysu gospodarczego i pojawiających się
trudności na rynku pracy rozwiązanie takie jest zbyt
daleko idące.
Krytyczne uwagi wobec rozwiązania pozwalają-
cego traktować emeryturę jako dodatek do pensji
przysługujący po osiągnięciu przez pracownika wie-
ku emerytalnego, a nie jako świadczenie pieniężne
mające służyć jako zabezpieczenie bytu na starość
dla osób, które ze względu na wiek nie posiadają już
zdolności do pracy zarobkowej, zgłosił m.in. rzecznik
praw obywatelskich.
476
Przywrócenie poprzedniego stanu prawnego w tym
zakresie poprzez wprowadzenie z dniem 1 stycznia
2011 r. do ustawy o emeryturach i rentach z FUS
przepisu art. 103a należy ocenić jako w pełni uzasad-
nione. W dobie kryzysu gospodarczego i spadku do-
chodów ze składek nieracjonalne byłoby utrzymywa-
nie rozwiązania, które zwiększa wydatki FUS na
emerytury, a tym samym pogłębia deficyt tego fun-
duszu i pośrednio wpływa na wzrost wydatków bu-
dżetowych, gdyż zwiększony deficyt w FUS wymaga
zwiększonej dotacji uzupełniającej z budżetu pań-
stwa.
Nie sądzę, aby przepis uzależniający podjęcie wy-
płaty emerytury od rozwiązania stosunku pracy na-
wiązanego przed dniem nabycia do niej prawa powo-
dował pogorszenie sytuacji finansowej emerytów.
Przepis ten nie stawia bowiem żadnych ograniczeń
co do możliwości ponownego podjęcia zatrudnienia
u tego samego lub innego pracodawcy. Natomiast
osoba, która zdecyduje się na zawieszenie prawa do
emerytury, będzie utrzymywała się z przychodów ze
stosunku pracy, a więc jej sytuacja będzie taka sama,
jak przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę. Funk-
cjonowanie tego przepisu powinno natomiast zachę-
cać do opóźnienia decyzji o przejściu na emeryturę,
a tym samym pozytywnie wpływać na jej wysokość.
Uważam też, że nie ma podstaw do obaw, aby
przepis art. 103a ustawy o emeryturach i rentach
z FUS mógł być uznany za niezgodny z Konstytucją
RP. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 lu-
tego 2006 r., sygn. akt SK 45/04, orzekł bowiem, że
regulujący poprzednio tę kwestię, identycznie brzmią-
cy przepis art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach
i rentach z FUS jest zgodny z Konstytucją RP.
W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konsty-
tucyjny stwierdził, że „zawieszenie wypłacania eme-
rytury stanowi niewątpliwie instrument oddziaływa-
nia na zachowanie jednostki i zmusza do dokonania
wyboru między pracą zawodową u dotychczasowego
pracodawcy a pobieraniem emerytury, nie stanowi
jednak formy ingerencji w wolność wykonywania za-
wodu i wyboru pracodawcy. Jednostka zachowuje
możliwość kontynuowania pracy u dotychczasowego
pracodawcy. Przedmiotem ingerencji jest wyłącznie
prawo do emerytury pobieranej łącznie z wynagro-
dzeniem za pracę u dotychczasowego pracodawcy.
Ingerencja ustawodawcy nie polega na zniesieniu na-
bytego prawa do emerytury ani na zmniejszeniu jego
zakresu, ale na wprowadzeniu dodatkowych warun-
ków jego realizacji. W tym kontekście możliwość po-
bierania świadczeń emerytalnych bez przerwania
działalności zawodowej u dotychczasowego praco-
dawcy stanowi przywilej, który wykracza poza po-
wszechnie przyjmowane pojęcie ubezpieczenia spo-
łecznego. Ubezpieczony musi liczyć się z tym, że usta-
wodawca, prowadząc określoną politykę społeczną,
może ograniczyć zakres tego przywileju, kierując się
interesem publicznym. Na gruncie dotychczasowych
przepisów osoby objęte ustawą o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mogły
racjonalnie zakładać, że w razie zaprzestania dzia-
łalności zawodowej w związku z osiągnięciem wieku
emerytalnego skorzystają ze swego prawa i ułożą
swoje plany życiowe, uwzględniając dochody uzyski-
wane z tytułu świadczeń emerytalnych. Zaskarżony
przepis nie narusza tych usprawiedliwionych oczeki-
wań jednostki, związanych z realizacją konstytucyj-
nego prawa do emerytury”.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Agnieszki Pomaskiej
w sprawie instrukcji kancelaryjnych dla
organów jednostek samorządu terytorialnego
(20095)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2011 r. (nr SPS-023-20095/
11) dotyczącego interpelacji posłów na Sejm RP pana
Krzysztofa Brejzy i pani Agnieszki Pomaskiej oraz
grupy posłów w sprawie instrukcji kancelaryjnych
dla organów jednostek samorządu terytorialnego
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż czynności
kancelaryjne w urzędach jednostek samorządu tery-
torialnego powinny być wykonywane w oparciu o prze-
pisy rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia
18 stycznia 2011 r. w sprawie instrukcji kancelaryj-
nej, jednolitych rzeczowych wykazów akt oraz in-
strukcji w sprawie organizacji i zakresu działania
archiwów zakładowych (Dz. U. Nr 14, poz. 67), które
weszło w życie z dniem ogłoszenia, tj. 20 stycznia
2011 r. Przepisy ww. rozporządzenia mają zastoso-
wanie m.in. do organów gminy i związków międzyg-
minnych oraz urzędów obsługujących te organy i związ-
ki, organów powiatu i starostw powiatowych oraz
organów samorządu województwa i urzędów mar-
szałkowskich.
Odnosząc się do kwestii stanu prac nad aktami wy-
konawczymi do ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o infor-
matyzacji działalności podmiotów realizujących zada-
nia publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565, z późn. zm.) po
jej nowelizacji, uprzejmie informuję, że dotychczas wy-
dane zostały następujące rozporządzenia:
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 10 września 2010 r. w sprawie
wykazu certyfikatów uprawniających do prowadze-

nia kontroli projektów informatycznych i systemów
teleinformatycznych (Dz. U. Nr 177, poz. 1195),
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 22 czerwca 2010 r. w sprawie
wysokości wynagrodzenia członków Rady Informa-
tyzacji (Dz. U. Nr 113, poz. 757).
Obecnie prowadzone są prace legislacyjne nad na-
stępującymi aktami prawnymi:
— projektami rozporządzeń ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w sprawie zakresu i wa-
runków korzystania z elektronicznej platformy usług
administracji publicznej oraz w sprawie zasad potwier-
dzania, przedłużania ważności, wykorzystania i unie-
ważniania profilu zaufanego elektronicznej platformy
usług administracji publicznej – obecnie znajdują się
na etapie uzgodnień międzyresortowych,
— projektem rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w sprawie szczegółowych
warunków organizacyjnych i technicznych, które po-
winien spełniać system teleinformatyczny służący do
identyfikacji użytkowników – obecnie analizowany
jest wewnątrzresortowo, w związku z trwającymi pra-
cami nad projektami rozporządzeń ministra spraw
wewnętrznych i administracji w sprawie zakresu
i warunków korzystania z elektronicznej platformy
usług administracji publicznej oraz w sprawie zasad
potwierdzania, przedłużania ważności, wykorzysta-
nia i unieważniania profilu zaufanego elektronicznej
platformy usług administracji publicznej, z którymi
przedmiotowy projekt jest integralnie związany
(wszystkie trzy rozporządzenia powinny wejść w ży-
cie w tym samym czasie),
— projektem rozporządzenia prezesa Rady Mini-
strów w sprawie sporządzania pism w postaci doku-
mentów elektronicznych, doręczania dokumentów elek-
tronicznych oraz udostępniania formularzy, wzorów
i kopii dokumentów elektronicznych – obecnie znajduje
się na etapie uzgodnień międzyresortowych,
— projektem rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie planu informatyzacji państwa – obecnie
znajduje się na etapie prac koncepcyjnych; w projek-
towanym akcie prawnym zostaną uwzględnione:
a) informacje o stanie systemów teleinformatycz-
nych używanych do realizacji zadań publicznych,
b) informacje o podejmowanych przez podmioty
publiczne działaniach służących rozwojowi społe-
czeństwa informacyjnego,
c) potrzeby w zakresie informatyzacji działalności
podmiotów publicznych,
d) założenia dotyczące technologii informacyjno-
-komunikacyjnych, objętych europejskim planem
działań na rzecz administracji elektronicznej,
— projektem rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie krajowych ram interoperacyjności, mini-
malnych wymagań dla systemów teleinformatycz-
nych i minimalnych wymagań dla rejestrów publicz-
nych i wymiany informacji w formie elektronicznej
– obecnie znajduje się na etapie uzgodnień wewnątrz-
resortowych.
477
Jednocześnie pragnę wskazać, iż opóźnienia w pra-
cach legislacyjnych nad ww. aktami prawnymi wy-
nikają z faktu, iż problematyka dotycząca informa-
tyzacji administracji publicznej wymaga szczegółowej
wiedzy, dużego doświadczenia w zakresie zagadnień
technicznych, znajomości systemów teleinformatycz-
nych oraz ich funkcjonowania, a także szerokich kon-
sultacji z tym związanych. Również kwestie bezu-
stannego rozwoju technologii wymagają nieprzerwa-
nego monitorowania celem zapewnienia aktualności
projektowanych aktów prawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kołodziejczyk
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie przepisów regulujących
utratę statusu bezrobotnego (20096)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy po-
słów, przekazaną przy piśmie z dnia 18 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-023-20096/11, informuję uprzejmie, co
następuje.
Zgodnie z art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 20
kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
ze zm.) starosta pozbawia statusu bezrobotnego, któ-
ry nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wy-
znaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do
7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennic-
twa. Pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na
okres 3 miesięcy od dnia niestawienia się w powiato-
wym urzędzie pracy.
W mojej opinii z przepisu tego wynika, iż termin
7-dniowy na powiadomienie o przyczynie niestawien-
nictwa biegnie od terminu wyznaczonego przez urząd
pracy na stawiennictwo w urzędzie. Przy przyjęciu,
iż termin 7-dniowy należy liczyć od dnia ustania
przyczyny niestawiennictwa, urząd pracy w zasadzie
byłby pozbawiony możliwości działania i pozbawienia
bezrobotnego statusu z uwagi na niestawiennictwo.
W przypadku bowiem upływu owych 7 dni i braku
jakiegokolwiek sygnału od bezrobotnego nie byłoby
przecież wiadomo, czym jest to spowodowane. Tym
samym pomimo upływu owych 7 dni starosta nie
mógłby nikogo pozbawić posiadanego statusu, gdyż
478
przecież nie mógłby założyć, iż ustała przyczyna nie-
stawiennictwa, o ile w ogóle była. Przepis art. 33
ust. 4 pkt 4 ustawy stałby się zatem fikcją. Prowa-
dziłoby to do przerzucenia z bezrobotnego na staro-
stę obowiązku badania i dowodzenia, czy była uza-
sadniona przyczyna niestawiennictwa, jaka ona była,
kiedy wystąpiła i kiedy ustała. Mało tego, przy braku
informacji ze strony bezrobotnego starosta sam mu-
siałby ustalać, dlaczego bezrobotny nie stawił się
w urzędzie pracy, tzn. poszukiwać owego bezrobot-
nego. Tymczasem przepis ten statuuje, iż to po stro-
nie bezrobotnego tkwi obowiązek poinformowania
urzędu pracy w owych 7 dniach o ewentualnej przy-
czynie niestawienia się w urzędzie pracy w wyzna-
czonym terminie.
Należy zauważyć, iż wyrażany przeze mnie po-
gląd znajduje poparcie w orzecznictwie Naczelnego
Sądu Administracyjnego. W uzasadnieniu do wyroku
z dnia 9 listopada 2009 r., sygn. akt I OSK 422/09,
zaprezentowano m.in. pogląd, zgodnie z którym:
„(…) Bezrobotny musi zatem wykazać, że w wyzna-
czonym terminie nie mógł zgłosić się do urzędu pra-
cy, i jednocześnie usprawiedliwić takie niestawien-
nictwo w ciągu 7 dni od daty wyznaczonej wizyty.
Oznacza to, że w świetle powołanego przepisu regułą
jest pozbawianie statusu bezrobotnego w razie nie-
zgłoszenia się do urzędu pracy. Warunki uzasadnia-
jące odstąpienie od tej zasady muszą być przestrze-
gane i interpretowane w sposób ścisły (…)”. A zatem
również Naczelny Sąd Administracyjny postrzega
powołaną regulację jako obowiązek po stronie bezro-
botnego, a nie starosty oraz wyraźnie wskazuje na
wyznaczoną datę stawiennictwa jako termin, od któ-
rego należy liczyć owe 7 dni na usprawiedliwienie
nieobecności.
Abstrahując od powyższego, w mojej opinii wcale
nie oznacza to pokrzywdzenia osób, które z uwagi na
przyczyny losowe oraz brak osób działających w ich
imieniu nie mogły w owych 7 dniach powiadomić
o przyczynie niestawiennictwa. W sytuacji bowiem
wyjścia na jaw nowych istotnych okoliczności, np. fak-
tu, iż bezrobotny uległ wypadkowi i przez cały czas
przebywał w szpitalu w stanie uniemożliwiającym
kontakt z urzędem pracy i jednocześnie brak było
członków rodziny, którzy mogliby poinformować
urząd o tym fakcie, właściwe organy zatrudnienia
mogą stosownie do odpowiednich przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego zmienić/uchylić za-
padłą decyzję o pozbawieniu statusu bezrobotnego.
Mając powyższe na uwadze, nie widzę zasadności
zmiany powołanego przepisu i tym samym nie prze-
widuję jego nowelizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie zmian stawek podatku od towarów
i usług obowiązujących od 1 stycznia 2011 r.
(20100)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 18 stycznia 2011 r. nr SPS-
-023-20100/11, przy którym przesłana została inter-
pelacja pani poseł Joanny Fabisiak z dnia 3 stycznia
2011 r. w sprawie zmian podatku od towarów i usług
obowiązujących od 1 stycznia 2011 r., uprzejmie in-
formuję.
Ad 1. W odniesieniu do pytania, jak Ministerstwo
Finansów zorganizowało doradztwo podatkowe dla
przedsiębiorców zobowiązanych do zmian stawek
VAT od 1 stycznia 2011 r., pragnę wskazać, że resort
finansów opracował broszurę informacyjną „Najważ-
niejsze zmiany w VAT od dnia 1 stycznia 2011 r.”,
dostępną dla podatników na stronie internetowej Mi-
nisterstwa Finansów www.mf.gov.pl, w której omó-
wione zostały zarówno najważniejsze zmiany w usta-
wie o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach
wykonawczych do tej ustawy. Przekazane informacje
dotyczyły m.in. zmian w zakresie stawek VAT, zmian
dostosowujących do PKWiU, stosowania rozwiązań
szczególnych w okresie przejściowym, czy też prawi-
dłowości przyporządkowania stawki VAT do towaru
w kasach rejestrujących.
W celu wyjaśnienia podatnikom zakresu stosowa-
nia znowelizowanych przepisów na stronie interne-
towej ministerstwa udostępniano również sukcesyw-
nie dodatkowe szczegółowe informacje.
Poza tym należy wskazać, że w sprawach dotyczą-
cych wprowadzanych zmian w podatku VAT podat-
nicy korzystali z możliwości kontaktowania się z pra-
cownikami Ministerstwa Finansów oraz z upoważ-
nionymi w zakresie informowania podatników w ich
indywidualnych sprawach z zakresu stosowania po-
datku VAT pracownikami Krajowej Informacji Po-
datkowej. Kontakt do tej jednostki dostępny jest rów-
nież na stronie Ministerstwa Finansów.
Podkreślam również, że wszystkie akty prawne
nowelizujące ustawę o podatku od towarów i usług
oraz akty wykonawcze udostępniono podatnikom na
stronie internetowej resortu finansów niezwłocznie
po ich podpisaniu.
Ad 2. Rozwiązanie zawarte w § 6 rozporządzenia
ministra finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649)
w niezmienionym brzmieniu obowiązuje od dnia 19
października 2004 r. Regulacja ta ma upraszczać roz-
liczenia w podatku VAT w przypadku usług turysty-
ki i dotychczas nie były zgłaszane wątpliwości co do
jej stosowania.

W przypadku świadczenia usług transportu mię-
dzynarodowego środkami transportu morskiego lub
lotniczego mogą wystąpić trudności w zakresie wła-
ściwego określenia długości pokonanych odległości
na terytorium Wspólnoty i poza terytorium Wspól-
noty, gdzie świadczone są te usługi (chodzi o prze-
strzeń powietrzną i wody terytorialne).
Dlatego też dla opodatkowania usług turystyki
stawką podatku w wysokości 0% wprowadzony zo-
stał przepis, który umożliwia uznanie usług trans-
portu międzynarodowego świadczonych środkami
transportu morskiego lub lotniczego, w przypadku
gdy są usługami nabywanymi dla świadczenia usług
turystyki, za usługi świadczone poza terytorium
Wspólnoty.
Jednocześnie należy zauważyć, iż dla opodatkowa-
nia usług turystyki podlegających szczególnej proce-
durze istotne, co do zasady, jest miejsce siedziby lub
stałe miejsce zamieszkania podatnika świadczącego
usługi turystyki, nie zaś miejsce rozpoczęcia podróży
(art. 28n ustawy). Usługa turystki podlega opodatko-
waniu podatkiem VAT w państwie, w którym podmiot
świadczący tę usługę posiada siedzibę.
Kwestie natomiast opodatkowania usług trans-
portu morskiego, lotniczego, kolejowego, jak i drogo-
wego osób regulują inne przepisy, w szczególności
art. 83 ust. 1 pkt 23 i ust. 3 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) oraz załącznik nr 3 do tej usta-
wy. Transport drogowy osób, w tym autokarowy,
podlega opodatkowaniu stawką 8%. Należy podkre-
ślić, że również przed przystąpieniem do Unii Euro-
pejskiej transport drogowy osób podlegał opodatko-
waniu obniżoną stawką i takie rozwiązanie przewa-
ża w państwach członkowskich UE.
Dodatkowo wyjaśniam, że dla celów opodatkowa-
nia podatkiem VAT w Polsce istotne jest miejsce
świadczenia usług. Przepisy regulujące miejsce
świadczenia przy świadczeniu usług co do zasady
określone zostały w art. 28a– 28o ww. ustawy o po-
datku od towarów i usług. W przypadku świadczenia
usług transportu pasażerów nieistotne jest miejsce
rozpoczęcia podróży. Miejscem świadczenia tych
usług, co do zasady, jest miejsce, gdzie odbywa się
transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości
(art. 28f ust. 1 ustawy). Wyjątek dotyczy usług trans-
portu międzynarodowego osób świadczonego środka-
mi transportu morskiego lub lotniczego, dla których
w celu uproszczenia rozliczeń postanowiono, że miej-
scem świadczenia jest terytorium kraju. Tego rodza-
ju uproszczeń nie można było jednak wprowadzić dla
transportu drogowego osób, gdyż powinien on być
opodatkowany w każdym z państw, w którym ma
miejsce.
Ad 3. Pytanie, czy (...) od 1 czerwca 2011 r. (książ-
ki) i od 1 marca 2011 r. (czasopisma) dostarczane
z Polski do krajów Wspólnoty będą obłożone polską
stawką VAT, jest niezrozumiałe.
Zgodnie z § 36 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia mi-
nistra finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie
479
wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649) obni-
żoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się
w okresie do dnia:
1) 30 kwietnia 2011 r. dla m.in. dostawy krajowej
i wewnatrzwspólnotowego nabycia książek drukowa-
nych,
2) 28 lutego 2011 r. dla m.in. dostawy krajowej
i wewnątrzwspólnotowego nabycia czasopism specja-
listycznych.
Dostawy wewnątrzwspólnotowe korzystały i nadal
korzystają ze stawki 0%, jeżeli odbiorcą jest podat-
nik. Nie ma przy tym znaczenia dla zastosowania do
tej czynności stawki 0%, czy przedmiotem dostawy
są książki czy np. komputery.
Ad 4. Przepis § 41 ust. 2 ww. rozporządzenia do-
tyczy państw przyjętych do UE w dniu 1 stycznia
2007 r., tj. Rumunii i Bułgarii. Przepis ten ma cha-
rakter przejściowy, bowiem stosuje się go w przypad-
ku, gdy wywożone towary zostały objęte procedurą
wywozu w rozumieniu przepisów celnych przed
dniem 1 stycznia 2007 r. (czyli procedurą eksportu),
natomiast wywóz towarów nastąpił już po wejściu
ww. nowych państw członkowskich do UE. Jeżeli po-
datnik posiada w swojej dokumentacji dowody, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o podatku od
towarów i usług (dowody, że nastąpiła wewnątrzw-
spólnotowa dostawa towarów), wówczas pomimo wsz-
częcia procedury eksportu ma prawo do zastosowa-
nia stawki podatku w wysokości 0% tak jak do innych
dostaw wewnątrzwspólnotowych. Nie ma sugerowa-
nej w ww. interpelacji pani poseł zależności pomiędzy
§ 36 i § 41 rozporządzenia ministra finansów.
Należy również podkreślić, iż z uwagi na fakt, że
§ 41 ust. 2 ww. rozporządzenia posługuje się termi-
nami „terytorium Wspólnoty” i „nowe państwa
członkowskie” dla oznaczenia terytorium Wspólnoty
sprzed przyjęcia Rumunii i Bułgarii do UE, koniecz-
ne było wyraźne zdefiniowanie tego terminu (po 1 stycz-
nia 2007 r. terytorium Wspólnoty obejmuje również
Rumunię i Bułgarię). Należy również zaznaczyć, że
od 1 stycznia 2007 r. Unia Europejska nie przyjęła
nowych państw (ostatnie rozszerzenie: 1 stycznia
2007 r. – Bułgaria i Rumunia).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
480
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Leszka Cieślika
i Roberta Tyszkiewicza
w sprawie wpisania inwestycji drogowych
w woj. podlaskim do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (20101)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-023-
-20101/11, przekazujące interpelację posłów Leszka
Cieślika i Roberta Tyszkiewicza dotyczącą inwestycji
drogowych w woj. podlaskim w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2011-2015”, uprzejmie prze-
kazuję informacje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. został przyjęty przez Radę
Ministrów program wieloletni pn. „Program budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił do-
tychczas obowiązujący „Program budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”, ustanowiony w 2007 r.
Zgodnie z zapisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci auto-
strad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 128, poz. 1334,
z późn. zm.), określającymi docelowy układ autostrad
i dróg ekspresowych na terenie Polski, ostatnie zmia-
ny w tym zakresie, które zostały wprowadzone w dniu
20 października 2009 r., dotyczące zmiany przebiegu
dróg ekspresowych S8 i S19 oraz wprowadzenia dro-
gi ekspresowej S61, w sposób kompleksowy regulują
kwestie układu sieci dróg szybkiego ruchu na terenie
Polski północno-wschodniej.
Odnosząc się do kwestii realizacji drogi ekspreso-
wej S8 na terenie woj. podlaskiego, należy wskazać,
że w załączniku 1 do „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015” ujęte zostały następujące
zadania: budowa drogi ekspresowej S8 Wyszków –
Białystok na odcinku obwodnicy Zambrowa i Wiśnie-
wa oraz od Jeżewa do w. Choroszcz (Białystok) o dłu-
gości 35,6 km, budowa obwodnicy Wasilkowa na dro-
dze krajowej nr 19, budowa obwodnic Bargłowa Ko-
ścielnego, Stawisk i Szczuczyna na drodze krajowej
nr 61.
Jednocześnie na liście zadań inwestycyjnych, któ-
rych realizacja może rozpocząć się do 2013 r. (załącz-
nik nr 1a), umieszczone zostały: budowa drogi eks-
presowej S8 Wyszków – Białystok o długości 83 km
na pozostałych odcinkach, przebudowa drogi krajo-
wej nr 8 na odcinku Katrynka – Przewalanka o dłu-
gości 11,9 km oraz przebudowa drogi krajowej nr 8
Białystok – Augustów na odcinku Przewalanka – Au-
gustów z obwodnicami Suchowoli, Sztabina i Biało-
brzeg o długości 61,3 km.
Należy wskazać, że zakres rzeczowy zawarty w pro-
gramie jest wynikiem aktualnych możliwości finan-
sowych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy dzia-
łania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach bądź wystąpienia oszczędności na za-
daniach realizowanych w ramach załącznika nr 1
odpowiedniej zmianie ulegnie też zakres rzeczowy
programu.
W kwestii drogi ekspresowej S19 na odcinku ob-
wodnicy Siemiatycz oraz drogi ekspresowej S61, w tym
obwodnicy Suwałk, należy wskazać, że w chwili obec-
nej dla przedmiotowych zadań prowadzone są prace
przygotowawcze zmierzające do uzyskania wszyst-
kich decyzji administracyjnych i opinii przewidzia-
nych przepisami prawa. Przedmiotowe odcinki dróg
zostały ujęty w programie w załączniku nr 2, czyli
zadań inwestycyjnych, których realizacja rozpocznie
się po 2013 r.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie konieczności wydania taryfikatora
mandatów obejmującego zwiększone
limity prędkości na autostradach
i drogach ekspresowych (20102)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-

-20102/11) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Joanny Muchy w sprawie konieczności wy-
dania taryfikatora mandatów obejmującego zwięk-
szone limity prędkości na autostradach i drogach
ekspresowych uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Kwestie poruszone w interpelacji poselskiej są
obecnie uregulowane rozporządzeniem prezesa Rady
Ministrów z dnia 20 stycznia 2011 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie wysokości grzywien na-
kładanych w drodze mandatów karnych za wybrane
rodzaje wykroczeń (Dz. U. Nr 14, poz. 68). Przedmio-
towe rozporządzenie zostało wydane m.in. w celu
dostosowania obowiązującego tzw. taryfikatora man-
datów karnych do zmian w ustawie z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) wprowadzonych usta-
wą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy
Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 225, poz.1466). Przepisy ww. roz-
porządzenia określają m.in. wysokość grzywien za
przekroczenie określonych limitów prędkości na au-
tostradach oraz drogach ekspresowych (tabela B,
cz. II „Przepisy dotyczące ruchu pojazdów” – część C
„Prędkość i hamowanie” lp. 36–41, w wysokości od
50 zł do 500 zł).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie możliwości wyłączenia szpitali
psychiatrycznych z zakazu palenia (20105)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posłanki Joanny Muchy w sprawie możli-
wości wyłączenia szpitali psychiatrycznych z zakazu
palenia tytoniu, przekazaną ministrowi zdrowia przy
piśmie Pana Marszałka, SPS-023-20105/11, z 18 stycz-
nia br., przedstawiam następujące stanowisko.
W związku z uchwaloną 8 kwietnia 2010 r. zmia-
ną ustawy z 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia
przed następstwami używania tytoniu i wyrobów ty-
toniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55, z późn.
zm.) skutkującą zakazem palenia tytoniu na terenie
zakładów opieki zdrowotnej bez względu na ich profil
specjalistyczny do Ministerstwa Zdrowia wpływały
wystąpienia dyrektorów szpitali psychiatrycznych
w sprawie palenia tytoniu przez pacjentów tych jed-
481
nostek. Z ubolewaniem należy stwierdzić, że koncen-
trują się one na sprawach niezdyscyplinowania pa-
cjentów, możliwości ich karania, braku możliwości
zajęcia się pacjentami itp. Niektóre powołują się na
opinie pacjentów deklarujących, że nie zamierzają
zrezygnować z palenia jako jedynej możliwości wy-
pełnienia czasu. W wystąpieniach pomija się nato-
miast fakt, że przepisy przedmiotowej ustawy służą
ochronie zdrowia przed narażeniem na dym tytoniowy
i jego skutki zdrowotne, a podstawowe znaczenie
w tym zakresie ma zapewnienie środowiska wolnego
od dymu tytoniowego. Szczególnie wysoki poziom
ochrony przed dymem tytoniowym jest wymagany
w zakładach opieki zdrowotnej – zarówno ze względu
na ich funkcję leczniczą, jak i wiarygodność instytucji
powołanej do przywracania i ochrony zdrowia, posia-
dającej najwyższe w tym zakresie kompetencje.
Uzależnienie od nikotyny jest chorobą powodują-
cą m.in. zaburzenia zachowania. Szpital, a zwłaszcza
szpital psychiatryczny, posiada wystarczające kom-
petencje i możliwości terapeutyczne, by zapewnić
właściwą opiekę i pomoc swoim pacjentom w szero-
kim zakresie, w tym także by złagodzić lub wyelimi-
nować fizjologiczne i psychiczne skutki przerwania
(zaprzestania) palenia tytoniu. Niemożliwe do przy-
jęcia jest uzasadnianie dopuszczalności palenia tyto-
niu przez pacjentów szpitala psychiatrycznego trud-
nościami w przestrzeganiu przepisów ustawy zaka-
zujących palenia tytoniu na terenie zakładu opieki
zdrowotnej (trudni pacjenci itp.). Powstałoby bowiem
pytanie o możliwy do przewidzenia zakres dalszych
rezygnacji z opieki nad „szczególnymi” pacjentami
(np. uzależnionymi od alkoholu, od narkotyków).
Biorąc pod uwagę powyższe, a także założenia po-
lityki zdrowotnej państwa skierowanej na opanowa-
nie epidemii chorób odtytoniowych oraz rolę zakła-
dów opieki zdrowotnej w systemie ochrony zdrowia,
nie widzę uzasadnienia dla inicjatywy ustawodaw-
czej zmierzającej do umożliwienia palenia tytoniu
w zakładach opieki zdrowotnej, w tym w szpitalach
psychiatrycznych.
Podobne stanowisko zostało przekazane rzeczni-
kowi praw pacjenta oraz rzecznikowi praw obywatel-
skich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
482
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie przeniesienia terminu budowy
drogi S17 Warszawa – Lublin – Zamość –
Hrebenne na odcinku granica
woj. mazowieckiego i lubelskiego – węzeł Sielce
wraz z obwodnicą Ryk poza rok 2013 (20106)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Joanny Muchy, przekazanej
przy piśmie z dnia 18 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-023-20106/11, w sprawie przeniesienia terminu bu-
dowy drogi ekspresowej S17 Warszawa (Zakręt) – Lu-
blin – Zamość – Hrebenne (Lwów) na odcinku: granica
woj. mazowieckiego i lubelskiego – węzeł Sielce (k. Ku-
rowa) przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Resort infrastruktury prowadzi systematyczne
działania w celu przygotowania do budowy drogi eks-
presowej S17. Zgodnie z zatwierdzonym uchwałą Rady
Ministrów w dniu 25 stycznia 2011 r. „Programem bu-
dowy dróg krajowych na lata 2011–2015” budowę drogi
ekspresowej S17 Warszawa (Zakręt) – Lublin – Zamość
– Hrebenne (Lwów) ze względu na stan prac przygoto-
wawczych umożliwiających rozpoczęcie robót budowla-
nych oraz możliwości finansowe państwa przewidziano
do realizacji wg odpowiednich załączników:
— w załączniku nr 1 – lista zadań inwestycyjnych,
których realizacja rozpocznie się do 2013 r., ujęto bu-
dowę drogi S17 na odcinku Kurów – Lublin – Piaski;
— w załączniku nr 2 – lista zadań, których reali-
zacja przewidywana jest po roku 2013, ujęto nw. za-
dania:
a) budowa drogi ekspresowej S17, odcinek Warsza-
wa (w. Zakręt) – Garwolin – Kurów,
b) budowa drogi ekspresowej S17 Piaski – Hrebenne,
c) budowa drogi S17 w. Drewnica – w. Zakręt.
Ich realizacja będzie możliwa pod warunkiem za-
pewnienia niezbędnych środków finansowych i uzy-
skania stosownych decyzji administracyjnych.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań
polegających na obejściach miejscowości wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów drogo-
wych przez UE w ramach perspektywy finansowej
2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie konieczności wydania rozporządzenia
określającego sposób oznakowania miejsc,
w których ustawiane są radary (20107)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, nr SPS-023-20107/11, z dnia 18 stycznia 2011 r.
przekazujące interpelację poseł Joanny Muchy w spra-
wie konieczności wydania rozporządzenia określają-
cego sposób oznakowania miejsc, w których lokalizo-
wane są tzw. fotoradary, przedstawiam następującą
informację.
W dniu 31 grudnia 2010 r. weszła w życie ustawa
z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy Pra-
wo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 225, poz. 1466). Przepisy tej ustawy zmie-
niły m.in. brzmienie ust. 4 w art. 129b ustawy Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.), wprowadzając obowiązek oznakowania
miejsc kontroli ruchu drogowego dokonywanych
przez strażników gminnych (miejskich) z użyciem
przenośnych albo zainstalowanych w pojeździe urzą-
dzeń rejestrujących.
Resort prowadzi obecnie prace nad projektem roz-
porządzenia ministra infrastruktury zmieniającego
rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków
technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach, którego przepisy
określą m.in. warunki techniczne oraz zasady stoso-
wania znaku drogowego D-51 „automatyczna kon-
trola prędkości”. Znak ten będzie miał zastosowanie
również do oznakowania miejsc kontroli ruchu doko-
nywanych przez strażników gminnych (miejskich).
Obecnie trwają prace nad analizą uwag zgłoszonych
do przedmiotowego projektu rozporządzenia na eta-
pie konsultacji społecznych. Po ich uwzględnieniu
projekt zostanie przekazany do pana Michała Bonie-
go ministra – członka Rady Ministrów celem zaopi-
niowania oceny skutków regulacji i zakresu konsul-
tacji społecznych, a następnie do uzgodnień między-
resortowych.
Przedmiotowe rozporządzenie wejdzie w życie po
zakończeniu procedury legislacyjnej i opublikowaniu
w Dzienniku Ustaw, po upływie 14 dni od dnia opu-
blikowania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zasad przydzielania świadczeń
osobom bezrobotnym, które pracowały
na 1/2 etatu (20108)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2 011 r., znak: SPS-023-
-20108/11, przekazujące interpelację posła Mieczy-
sława Łuczaka w sprawie zasad przydzielania
świadczenia dla osób bezrobotnych, które pracowa-
ły na 1/2 etatu, uprzejmie informuję.
Gdy pan poseł Łuczak pisze o świadczeniach dla
osób bezrobotnych, to najprawdopodobniej chodzi
o zasiłek dla bezrobotnych. Zgodnie z art. 71 ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.) prawo do zasiłku przysługuje
bezrobotnemu, jeżeli w okresie 18 miesięcy poprze-
dzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres
co najmniej 365 dni, był zatrudniony i osiągał wyna-
grodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wyna-
grodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek
opłacania składki na Fundusz Pracy. Natomiast
zgodnie z art. 104 ww. ustawy obowiązek opłacania
przez pracodawcę składki na Fundusz Pracy powsta-
je od wynagrodzenia wynoszącego, w przeliczeniu na
okres miesiąca, co najmniej minimalne wynagrodze-
nie za pracę. Przy wypłacaniu wynagrodzenia niż-
szego za pracę – w niepełnym wymiarze czasu pracy
pracodawca nie ma obowiązku opłacania składki na
Fundusz Pracy. Jak zatem z powyższego wynika, ist-
nieje ścisła korelacja pomiędzy posiadaniem prawa
do zasiłku dla bezrobotnych, w przypadku utraty
pracy, a wcześniejszym odprowadzaniem przez pra-
codawcę obowiązkowych składek na Fundusz Pracy.
Rzeczywiście osoby pracujące w niepełnym wymia-
rze czasu pracy i uzyskujące za tę pracę płacę niższą
od minimalnego wynagrodzenia za pracę, w przypad-
ku utraty tej pracy, nie mogą uzyskać prawa do za-
siłku dla bezrobotnych. Jedynym sposobem zapew-
nienia tym osobom prawa do zasiłku, bez całkowitej
przebudowy obowiązującego systemu, byłoby wpro-
wadzenie obowiązku opłacania przez pracodawcę
składki na Fundusz Pracy od każdego wynagrodze-
nia. Należy mieć jednak świadomość, że oznacza to
dalsze zwiększanie kosztów pracy dla pracodawców,
a ponadto opłacane dodatkowe składki prawdopodob-
nie nie pokrywałyby zwiększonych wydatków pasyw-
nych (na zasiłki) z Funduszu Pracy, gdyż byłyby ob-
liczane od bardzo niskiej podstawy. Oznaczałoby to
konieczność przeznaczenia na zasiłki dla bezrobot-
nych dodatkowych środków pochodzących z części
funduszu przeznaczonej na aktywne formy przeciw-
483
działania bezrobociu. Uważam, że zdecydowanie cen-
niejszą formą pomocy osobom bezrobotnym jest za-
pewnienie im możliwości jak najszerszego korzysta-
nia z wszelkich form ponownej aktywizacji zawodo-
wej, gdyż tylko dzięki temu mogą ponownie powrócić
na rynek pracy. Należy podkreślić, że w przypadku
korzystania z większości form aktywizacji zawodowej
osoby bezrobotne uzyskują, na ten okres, prawo do
stypendiów w wysokości najczęściej 120% zasiłku dla
bezrobotnych. Dlatego też nie uważam za zasadne
wprowadzanie zmian w tym zakresie w istniejącym
systemie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie zniesienia opłat za wizy krajowe
dla obywateli Białorusi (20109)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Jurgiela (pismo nr SPS-
-023-20109/11 z dnia 18 stycznia br.) w sprawie znie-
sienia opłat wizowych dla obywateli Republiki Bia-
łorusi uprzejmie informuję, co następuje.
Decyzją ministra spraw zagranicznych z dniem 1
stycznia br. obywatele Republiki Białorusi aplikujący
o wizę krajową typu D zostali zwolnieni z opłat za
rozpatrzenie wniosku wizowego. Decyzja została
podjęta na podstawie rozporządzenia ministra SZ
z dnia 14 sierpnia 2003 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 156,
poz. 1530) w sprawie opłat konsularnych, upoważ-
niającego ministra do zwalniania z opłat lub ich ob-
niżania w stosunku do określonych kategorii osób.
Obejmuje ona wszystkich obywateli Republiki Biało-
rusi aplikujących o wizy w polskich urzędach konsu-
larnych na terenie tego państwa. W przypadku apli-
kowania o wydanie wizy na terenie innego kraju
opłata ta będzie obowiązywała.
Wizy krajowe długoterminowe z ważnością do jed-
nego roku, zgodnie z postanowieniami Wspólnotowe-
go Kodeksu Wizowego, dają ich posiadaczom możli-
wość wjazdu nie tylko do kraju je wydającego, ale
również w ograniczonym czasie do innych państw
strefy Schengen (do 90 dni w okresie 180 dni). Jed-
nakże konsul wydający wizę może w uzasadnionych
przypadkach określić ważność terytorialną wizy.
Fakt zwolnienia z opłaty za rozpatrzenie wniosku
484
o wydanie wizy krajowej w żaden sposób nie ogranicza
uprawnień cudzoziemca z tytułu jej otrzymania.
W dniu 31 stycznia br. ministrowie spraw zagra-
nicznych Unii Europejskiej podjęli decyzję o wzno-
wieniu zawieszonych w 2008 r. sankcji wizowych dla
158 przedstawicieli białoruskiego reżimu. Wprowa-
dzenie osób niepożądanych do rejestru SIS (System
Informacyjny Schengen) skutkuje, zgodnie z posta-
nowieniami Wspólnotowego Kodeksu Wizowego, za-
kazem wjazdu również na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej. Osobom takim nie może zostać wydana
wiza w polskim urzędzie konsularnym, a w przypad-
ku posiadania wizy wydanej przed wznowieniem
sankcji organy Straży Granicznej nie zezwolą jej na
wjazd na terytorium RP.
W odniesieniu do umowy o małym ruchu granicz-
nym z Republiką Białorusi, podpisanej w dniu 12 lu-
tego 2010 r., uprzejmie informuję, że strona polska
notyfikowała wypełnienie wszelkich procedur raty-
fikacyjnych przewidzianych prawem wewnętrznym
jeszcze w październiku 2010 r. Strona białoruska za-
deklarowała gotowość wprowadzenia umowy w życie
z dniem 1 kwietnia 2011 r., ale nie przekazała dotych-
czas noty informującej o wypełnieniu wewnętrznych
procedur ratyfikacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie projektu „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” (20110)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 28 stycznia 2011 r., znak SPS-023-20110/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Janusza Dzięcioła w sprawie „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Wspomniana przez pana posła inwestycja pn.
„Budowa drogi S5 Nowe Marzy – Cotoń” jest reali-
zowana w ramach zadania pn. „Budowa drogi S5
Nowe Marzy – Bydgoszcz”, które zostało ujęte w za-
łączniku nr 2 programu, co oznacza, iż realizacja zo-
stanie rozpoczęta po roku 2013. Ujęcie inwestycji
w załączniku nr 2 potwierdza znaczenie zadania dla
całej sieci drogowej.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań
polegających na obejściach miejscowości wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów drogo-
wych przez UE w ramach perspektywy finansowej
2014–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie podjęcia przez Ministerstwo
Infrastruktury niezwłocznych działań
koordynacyjnych mających na celu
uporządkowanie sytuacji w zakresie przewozu
pasażerów koleją podczas tzw. szczytów
przewozowych, szczególnie w kontekście
zbliżających się mistrzostw Europy
w piłce nożnej (20115)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jacka Osucha w sprawie podjęcia
przez Ministerstwo Infrastruktury niezwłocznych
działań koordynacyjnych mających na celu uporząd-
kowanie sytuacji w zakresie przewozu pasażerów ko-
leją podczas tzw. szczytów przewozowych, szczególnie
w kontekście zbliżających się mistrzostw Europy
w piłce nożnej, przekazuję poniższe informacje.
Z informacji posiadanych obecnie przez Minister-
stwo Infrastruktury, które zostały przedstawione
przez spółkę PL.2012 na IX posiedzeniu Zespołu ds.
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 funk-
cjonującego w resorcie infrastruktury wynika, iż
udział transportu kolejowego w podróżach krajowych
kibiców może osiągnąć 55%. Dotychczasowe doświad-
czenie wskazuje, iż 70% kibiców przyjeżdża na mecz
i wyjeżdża po meczu, a 30% kibiców przemieszcza się
na terenie kraju. Najwyższa skłonność do zmiany
miejsca pobytu jest przewidywana w dzień po meczu.
Z kalendarza rozgrywek wynika, iż ruch powinien
się wygaszać do godz. 18.00, ponieważ przewiduje się,
że o tej właśnie godzinie będą się rozpoczynały me-
cze. Czas między godz. 18.00 a godz. 22.30 jest prze-
znaczony na kibicowanie. Według PL.2012 nie nale-
ży także spodziewać się dużych potoków ruchu
w okresie porannym. Zakłada się jednak, iż główne
natężenie ruchu, zwłaszcza pomiędzy miastami go-
spodarzami, będzie się odbywało w godzinach 10.00–
–14.00. Dopiero rozpisanie każdego dnia mistrzostw
pozwoli na oszacowanie wielkości potoków kibiców
i zaproponowanie konkretnej oferty transportowej.
Już w obecnie obowiązującym rozkładzie jazdy około
100 pociągów w dobie łączy miasta gospodarzy. Klu-
czowi przewoźnicy kolejowi, w tym głównie PKP In-
terCity SA oraz Przewozy Regionalne sp. z o.o. będą
więc bazować na istniejących połączeniach i w miarę
potrzeb wydłużać składy pociągów. Z doświadczenia or-
ganizatorów poprzednich mistrzostw Europy w 2008 r.
(Austria i Szwajcaria) oraz mistrzostw świata w 2006 r.
(Niemcy) wynika, że w dziedzinie transportu kolejo-
wego opierano się na wydłużeniu składów i przedłu-
żeniu relacji pociągów. W Niemczech zamówienia
dodatkowych pociągów specjalnych były jedynie nie-
wielkim uzupełnieniem podstawowej oferty.
485
Wskazani kluczowi przewoźnicy kolejowi, z uwa-
gi na sytuację finansową, nie będą dokonywać wy-
raźnie zwiększonych zakupów ani modernizacji ta-
boru pasażerskiego z przeznaczeniem go do obsługi
turnieju Euro 2012. Rozważana jest natomiast moż-
liwość czasowego wypożyczenia taboru od operato-
rów kolei czeskich, słowackich i niemieckich.
Przewozy międzywojewódzkie realizowane przez
PKP InterCity SA pociągami pośpiesznymi są objęte
umową o świadczenie usług publicznych obowiązują-
cą do 2013 r.
Ministerstwo Infrastruktury podjęło działania
koordynacyjne mające na celu wyeliminowanie w jak
największym zakresie niedogodności, na jakie napo-
tykali podróżujący transportem kolejowym w grud-
niu 2010 r. W szczególności działania te dotyczyły
zobowiązania PKP InterCity SA do podjęcia działań
mających na celu dostosowanie oferty połączeń do
możliwości jej obsługi z punktu widzenia możliwości
taborowych: uzgodniono odwołanie ok. 30 pociągów
pospiesznych (TLK), głównie na trasach, na których
pociągi kursowały co godzinę, tak aby odzyskać wa-
gony do obsługi relacji, w których popyt ze strony
pasażerów jest znacząco większy niż podaż miejsc
siedzących.
W zakresie inwestycji taborowych PKP InterCity
SA planuje w 2011 r.:
— naprawę wraz z modernizacją 31 lokomotyw
elektrycznych o prędkości 160 km/h,
— naprawę 4 lokomotyw elektrycznych o prędko-
ści 140 km/h,
— naprawę wraz z modernizacją 34 lokomotyw
elektrycznych o prędkości 120 km/h,
— naprawę 11 lokomotyw elektrycznych o pręd-
kości 120 km/h,
— naprawę 5 manewrowych lokomotyw spalino-
wych,
— zakup 8 nowych wagonów,
— naprawę wraz z modernizacją 45 wagonów,
— naprawę ok. 930 wagonów.
Umowa zawarta z PKP InterCity SA przewiduje
naliczanie kar m.in. z tytułu opóźnień pociągów oraz
niezapewnienia pasażerom wymaganego komfortu
podróży. Z tytułu nienależytego wykonania umowy
w grudniu 2010 r. PKP Intercity SA naliczona zosta-
ła kara w wysokości prawie pół miliona złotych. Ma-
jąc na uwadze sytuację, jaka miała miejsce w grudniu
2010 r., Ministerstwo Infrastruktury rozważa wpro-
wadzenie zmian w systemie naliczania kar, tak aby
były one bardziej dotkliwe i skuteczniej przeciwdzia-
łały sytuacjom, w których pasażer otrzymuje usługę
poniżej oczekiwanych standardów jakościowych.
Kwestia organizacji przewozów w związku z Euro
2012 pozostawać będzie w gestii przewoźników. Za-
równo PKP InterCity SA, jak i Przewozy Regionalne
sp. z o.o. czy jakikolwiek inny przewoźnik będą mia-
ły możliwość uruchomienia dodatkowych połączeń
komercyjnych.
PKP InterCity SA posiada obecnie wystarczającą
liczbę wagonów do obsługi pociągów pośpiesznych.
486
Problemem jest jedynie kwestia przeprowadzenia ich
naprawy i tym samym dopuszczenia do ruchu.
Jednocześnie informuję, że nie przewiduje się
przewozu kibiców po linii szerokotorowej spółki PKP
LHS.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie kontynuacji modernizacji
małopolskiego odcinka drogi krajowej nr 94
(20116)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20116/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jacka Osucha w sprawie remontu drogi krajowej
nr 94 na odcinku Jerzmanowice – Modlniczka, uprzej-
mie przekazuję następującą informację w przedmio-
towej sprawie.
Droga krajowa nr 94 na terenie województwa ma-
łopolskiego jest od kilku lat systematycznie przebudo-
wywana w ramach istniejącego pasa drogowego. Do
realizacji pozostał odcinek w Olkuszu, odcinek Jerz-
manowice – Modlnica oraz II etap przebudowanego
odcinka Zederman – Jerzmanowice, polegający na wy-
konaniu odwodnienia rejonu drogi krajowej nr 94.
Szacowany koszt remontu drogi na odcinku Jerz-
manowice – Modlnica to ok. 65 mln zł. Inwestycja pod
nazwą „Rozbudowa DK nr 94 na odcinku Jerzmano-
wice – Modlnica od km 313+000 do 327+228,63” jest
na etapie przygotowania dokumentacji. Przewidywa-
ny termin zakończenia tych prac nastąpi w 2012 r.
Odpowiadając na pytanie dotyczące budowy do-
datkowych pasów ruchu, informuję, iż w dokumen-
tacji przewidziana jest dobudowa dodatkowego pasa
ruchu służącego do wyprzedzania w kierunku do
Krakowa i przeciwnym, natomiast nie jest planowa-
ne podniesienie prędkości na ww. drodze.
W sprawie prac planistycznych i projektowych
w zakresie budowy obwodnic Olkusza i Zedermana
lub budowy dwujezdniowego odcinka tej drogi z Ol-
kusza w kierunku Krakowa należy podkreślić, że
droga krajowa nr 94 została zdefiniowana jako trasa
alternatywna do płatnego odcinka autostrady A4
Kraków – Katowice.
Z zapisanych umów wynika, że jest ona drogą al-
ternatywną dla A4 i podniesienie jej parametrów ru-
chu jak dla drogi wyższej kategorii będzie skutkować
dla Skarbu Państwa odpowiedzialnością odszkodo-
wawczą.
Ponadto informuję, iż inwestycja nie została ujęta
w opracowanym w resorcie infrastruktury „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”. Za-
kres rzeczowy zawarty w programie musiał zostać
dostosowany do aktualnych możliwości finansowych
państwa i opiera się na trzech dokumentach finanso-
wych, które wyznaczyły możliwe ramy działania mi-
nistrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowej kwoty po-
wyżej 82,8 mld zł odpowiedniej zmianie ulegnie też
zakres rzeczowy programu.
Jednocześnie ministerstwo informuje, że okres
programu obejmuje 5 lat, natomiast programowanie
finansowe okres 3 lat. Oznacza to, że w roku 2012
zostanie dokonana aktualizacja programu, która bę-
dzie miała na celu m.in. określenie zakresu rzeczo-
wego zadań realizowanych w latach 2014–2015 oraz
wskazanie niezbędnych środków finansowych. Pod-
stawę aktualizacji rzeczowej programu będzie stano-
wiła lista zadań wskazanych w załączniku nr 2 okre-
ślającym zadania realizowane po 2013 r. oraz kryte-
ria wyboru do realizacji zadań polegających na obej-
ściach miejscowości wskazane w załączniku nr 3.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie przyspieszenia prac związanych
z modernizacją i rozbudową drogi krajowej
nr 94 w miejscowości Olkusz w związku
z opóźnieniami przy przygotowaniu realizacji
tej inwestycji (20117)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20117/

11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jacka Osucha dotyczącą przebudowy drogi krajowej
nr 94 w miejscowości Olkusz, uprzejmie przekazuję
następującą informację w przedmiotowej sprawie.
Wniosek o odstępstwo od przepisów techniczno-
-budowlanych został złożony w Małopolskim Urzę-
dzie Wojewódzkim w dniu 12 maja 2010 r. (uzupeł-
niony 2 czerwca 2010 r. i 11 czerwca 2010 r.). Do Mi-
nisterstwa Infrastruktury wniosek został przekaza-
ny w dniu 15 czerwca 2010 r. Upoważnienie do udzie-
lenia odstępstwa wojewoda małopolski otrzymał w dniu
20 października 2010 r. Postanowienie o udzieleniu
zgody na odstępstwo wojewoda małopolski wydał
w dniu 26 października 2010 r.
Odnosząc się do zagadnienia ogłoszenia przetargu
na przebudowę drogi krajowej nr 94 w m. Olkusz,
należy stwierdzić, iż zostały poczynione wstępne pra-
ce projektowe polegające na opracowaniu trzech wa-
riantów przebiegu trasy. Wybrany w decyzji środowi-
skowej wariant zostanie szczegółowo opracowany
w projekcie budowlanym. W chwili obecnej można
wstępnie szacować, że koszt remontu drogi krajowej
nr 94 w m. Olkusz przekroczy kwotę 50 mln zł.
Inwestycja nie została ujęta w opracowanym w re-
sorcie infrastruktury „Programie budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”. Zakres rzeczowy zawarty
w programie musiał zostać dostosowany do aktual-
nych możliwości finansowych państwa i opiera się na
trzech dokumentach finansowych, które wyznaczyły
możliwe ramy działania ministrowi infrastruktury:
2) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
3) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
4) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pn. „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowej kwoty po-
wyżej 82,8 mld zł odpowiedniej zmianie ulegnie też
zakres rzeczowy programu.
Jednocześnie ministerstwo informuje, że okres
programu obejmuje 5 lat, natomiast programowanie
finansowe okres 3 lat. Oznacza to, że w roku 2012
zostanie dokonana aktualizacja programu, która bę-
dzie miała na celu m.in. określenie zakresu rzeczowe-
go zadań realizowanych w latach 2014–2015 oraz
wskazanie niezbędnych środków finansowych. Pod-
stawę aktualizacji rzeczowej programu będzie stano-
wiła lista zadań wskazanych w załączniku nr 2, okre-
ślającym zadania realizowane po 2013 r., a także kry-
teria wyboru do realizacji zadań polegających na obej-
ściach miejscowości, wskazane w załączniku nr 3.
Odnośnie do budowy ekranów akustycznych na-
leży zauważyć, iż w bezpośrednim sąsiedztwie drogi
krajowej nr 94 stwierdzono obszary, na których zo-
stały przekroczone dopuszczalne poziomy hałasu.
W związku z faktem, iż dla przebudowy drogi krajo-
487
wej nr 94 w Olkuszu zostały opracowane trzy wa-
rianty, rozważane są trzy warianty lokalizacji ekra-
nów akustycznych. W ramach prac projektowych do-
konano oceny rozwiązań w zakresie proponowanych
ekranów. W celu ustalenia lokalizacji, a także opty-
malnej wysokości ekranów wykonano szereg obliczeń
i analiz. Lokalizacja ekranów w poszczególnych wa-
riantach uwzględnia opinię Biura Miejskiego Konser-
watora Zabytków w Olkuszu dotyczącą względów wi-
dokowych oraz uwagi Urzędu Miejskiego w Olkuszu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie nauki języka obcego w przypadku
dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną (20123)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Jana Filipa Libickiego (nr SPS-023-
-20123/11) w sprawie nauki języka obcego przez dzie-
ci i młodzież z niepełnosprawnościami sprzężonymi,
uprzejmie wyjaśniam.
Zadaniem szkoły jest m.in. przekazanie podsta-
wowego zasobu wiedzy na temat faktów, zasad, teorii
i praktyki w nauczanych przedmiotach oraz posza-
nowanie godności ucznia, zapewnienie mu przyja-
znych, bezpiecznych i zdrowych warunków do nauki,
rozwijanie samodzielności oraz odpowiedzialności za
siebie i najbliższe otoczenie, jak również kształtowa-
nie postawy warunkującej sprawne i odpowiedzialne
funkcjonowanie we współczesnym świecie.
Każda szkoła, w której obowiązek szkolny lub
obowiązek nauki spełniają uczniowie z niepełnospraw-
nościami, jest zobowiązana do tworzenia w procesie
nauczania warunków sprzyjających pełnemu rozwo-
jowi tych uczniów i zapewnienia możliwości kształ-
cenia, wychowania i pedagogicznej opieki jak najbli-
żej miejsca zamieszkania.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty1), dzieci i młodzież z niepełnosprawno-
ściami mają możliwość pobierania nauki we wszyst-
kich typach i rodzajach szkół oraz realizowania zin-
dywidualizowanego procesu kształcenia w formach
1)
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
488
i metodami dostosowanymi do ich indywidualnych
potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz posiada-
nych predyspozycji. Podstawą do takiej organizacji
kształcenia jest orzeczenie o potrzebie kształcenia
specjalnego wydane przez publiczną poradnię psy-
chologiczno-pedagogiczną. Zespół orzekający w orze-
czeniu określa rodzaj niepełnosprawności, w tym
stopień upośledzenia umysłowego, jak również wyni-
kające z diagnozy specjalne potrzeby edukacyjne
ucznia, wymagające stosowania specjalnej organiza-
cji nauki i metod pracy oraz zalecane warunki kształ-
cenia. Orzeczenie wskazuje również zalecane dla
danego ucznia formy stymulacji, rewalidacji, terapii
i usprawniania.
Uczniowie z niepełnosprawnościami w normie in-
telektualnej (np. niewidomi, słabowidzący, niesłyszą-
cy, słabosłyszący, z niepełnosprawnością ruchową,
z autyzmem) oraz uczniowie z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim realizują podstawę progra-
mową kształcenia ogólnego taką samą jak ich pełno-
sprawni rówieśnicy2), obejmującą m.in. naukę języka
obcego nowożytnego.
Należy dodać, że wymagania edukacyjne z poszcze-
gólnych przedmiotów, w tym z języka obcego, mogą być
dostosowywane do indywidualnych możliwości psycho-
fizycznych i edukacyjnych ucznia na podstawie orzecze-
nia o potrzebie kształcenia specjalnego.
Nauka języka obcego dla ww. uczniów zwiększa
ich szanse edukacyjne, dając możliwość zdobycia wie-
dzy i umiejętności ułatwiających funkcjonowanie we
współczesnym świecie oraz integrację ze społeczeń-
stwem.
Począwszy od trzeciego etapu edukacyjnego (gim-
nazjum), uczniowie realizują także naukę drugiego
języka obcego nowożytnego. Dyrektor szkoły, na wnio-
sek rodziców (prawnych opiekunów) oraz na podsta-
wie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego
lub indywidualnego nauczania, zwalnia z nauki dru-
giego języka obcego (do końca danego etapu edukacyj-
nego) ucznia z afazją, z niepełnosprawnościami sprzę-
żonymi lub z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera.
Uczniowie, u których stwierdzono upośledzenie
umysłowe w stopniu lekkim, w tym z niepełnospraw-
nością sprzężoną i upośledzeniem umysłowym w stop-
niu lekkim, zgodnie z rozporządzeniem w sprawie
ramowych planów nauczania3), nie są objęci obowiąz-
kiem nauki drugiego języka obcego.
Natomiast uczniowie z upośledzeniem umysłowym
w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz ucznio-
wie z tymi stopniami upośledzenia umysłowego i nie-
pełnosprawnościami sprzężonymi realizują odrębną
2)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 23
grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowania
przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych ty-
pach szkół (Dz. U. Nr 4, poz. 17).
3)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 12
lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.).
podstawę programową kształcenia ogólnego4). Ramo-
we plany nauczania dla szkoły podstawowej i gimna-
zjum oraz trzyletniej szkoły przysposabiającej do pra-
cy dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stop-
niu umiarkowanym lub znacznym nie przewidują
nauczania języków obcych nowożytnych.
Z powyższego wynika zatem, że kryterium decy-
dującym o tym, czy uczeń z niepełnosprawnością,
w tym z niepełnosprawnością sprzężoną, jest objęty
obowiązkiem nauki języka obcego nowożytnego, jest
poziom rozwoju intelektualnego określony stopniem
upośledzenia umysłowego w orzeczeniu o potrzebie
kształcenia specjalnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wprowadza-
ne obecnie przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
zmiany systemowe dotyczące organizacji kształcenia
specjalnego oraz udzielania pomocy psychologiczno-
-pedagogicznej dla uczniów ze specjalnymi potrzeba-
mi edukacyjnymi, w tym uczniów z niepełnospraw-
nościami, mają na celu bardziej efektywną, aniżeli
dotychczas, zindywidualizowaną pomoc świadczoną
w każdym środowisku nauczania i wychowania, tj.
w przedszkolu, szkole i placówce. Zmiany te będą słu-
żyć zespołowej pracy nauczycieli i specjalistów, lep-
szemu wykorzystaniu kompetencji kadry pedagogicz-
nej w celu zapewnienia każdemu uczniowi wsparcia
i zindywidualizowanej pomocy podczas zajęć obo-
wiązkowych wynikających z podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego
oraz zajęć dodatkowych. Praca z uczniem z niepełno-
sprawnością, niezależnie od typu i rodzaju szkoły, do
jakiej uczęszcza, odbywać się będzie w oparciu o in-
dywidualny program edukacyjno-terapeutyczny za-
wierający zintegrowane działania nauczycieli i spe-
cjalistów w odniesieniu do ucznia.
Wobec powyższego, odnosząc się do pytania pana
posła, uprzejmie informuję, iż minister edukacji na-
rodowej nie przewiduje zmiany regulacji prawnych
w zakresie nauki języka obcego przez uczniów z nie-
pełnosprawnościami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
4)
Załącznik nr 3 oraz załącznik nr 7 do ww. rozporządzenia
z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wy-
chowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszcze-
gólnych typach szkół.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie przeniesienia poza 2013 r.
terminu budowy obwodnicy miejscowości
Tomaszów Lubelski (20126)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo
z dnia 28 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20126/11, przy
którym przekazano interpelację pani poseł Joanny Mu-
chy w sprawie przeniesienia po 2013 r. terminu budowy
obwodnicy miejscowości Tomaszów Lubelski, przedsta-
wiam informacje w przedmiotowej kwestii.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Budowa obwodnicy Tomaszowa
Lubelskiego w ciągu drogi S17” została wpisana do
załącznika nr 2 programu zawierającego inwestycje,
których realizacja zostanie rozpoczęta po roku 2013.
Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 potwierdza wagę
tego zadania dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Ponadto informuję, iż „Program budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015” zgodnie z założeniami zostanie
zaktualizowany w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas
zakres rzeczowy oraz niezbędne środki finansowe na
lata 2014–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji progra-
mu będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań po-
legających na obejściach miejscowości wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finansowej
będzie wielkość wsparcia projektów drogowych przez
UE w ramach perspektywy finansowej 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
489
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie postępów w realizacji
budowy obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego
(20134)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 28 stycznia 2011 r., znak SPS-023-20134/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Mariusza Grada w sprawie budowy obwodnicy Toma-
szowa Lubelskiego, przedstawiam informacje w przed-
miotowej kwestii.
Resort infrastruktury podtrzymuje stanowisko
przekazane pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. (sygn.
akt. TA1-JL-0701-380/11).
Jednocześnie informuję, iż przedmiotowe zadanie
posiada decyzję o pozwoleniu na budowę wydaną
w dniu 23 grudnia 2010 r. Natomiast zakończenie
wypłaty odszkodowań za przejęte grunty planowane
jest na bieżący rok. Jednakże w związku z faktem, iż
zadanie zostało wpisane do załącznika nr 2 „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, przy-
jętego przez Radę Ministrów w dniu 25 stycznia 2011 r.,
nie jest możliwe wskazanie jednoznacznej daty ogło-
szenia przetargu dla przedmiotowego zadania.
Ponadto informuję, iż „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” zgodnie z założeniami
zostanie zaktualizowany w 2012 r. Wskazany zosta-
nie wówczas zakres rzeczowy oraz niezbędne środki
finansowe na lata 2014–2015. Podstawę rzeczową ak-
tualizacji programu będzie stanowiła lista zadań
wskazanych w załączniku nr 2 oraz kryteria wyboru
do realizacji zadań polegających na obejściach miej-
scowości wskazane w załączniku nr 3. Jedną z pod-
staw aktualizacji finansowej będzie wielkość wspar-
cia projektów drogowych przez UE w ramach per-
spektywy finansowej 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
490
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie przebudowy przejścia granicznego
w Zosinie (20135)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-20135/11) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Mariusza Grada w sprawie przebudowy przej-
ścia granicznego w Zosinie uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z § 4 pkt 1
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grudnia
2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w zakresie
finansowania i utrzymywania przejść granicznych,
przejść turystycznych, miejsc przekraczania granicy
na szlakach turystycznych oraz punktów nocnego
postoju na rzekach granicznych, ich wyposażenia
w sprzęt, a także organów właściwych do osadzania
i utrzymywania znaków granicznych na morskich
wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145) or-
ganem odpowiedzialnym za planowanie i wykonywa-
nie inwestycji w przejściu granicznym, jak również
za jego bieżące utrzymanie jest właściwy miejscowo
wojewoda. Zatem w kwestii modernizacji drogowego
przejścia granicznego w Zosinie właściwy jest woje-
woda lubelski.
Jednakże, dostrzegając potrzebę i znaczenie mo-
dernizacji infrastruktury drogowego przejścia gra-
nicznego w Zosinie, Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji postanowiło umieścić komplek-
sową rozbudowę przejścia wśród zadań przewidzia-
nych do realizacji w ramach ustanowionego przez
Radę Ministrów w dniu 26 stycznia 2010 r. programu
wieloletniego pn. „Program rozwoju infrastruktury
granicznej na polsko-ukraińskiej granicy państwowej
w latach 2010–2013”. Przedmiotowy program dostęp-
ny jest na stronie internetowej Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji pod adresem www.bip.
mswia.gov.pl w zakładce: Programy. Środki finansowe
na realizację inwestycji w Zosinie w latach 2010–2013
wynoszą łącznie 76 mln zł, co stanowi około 16% łącz-
nej wartości ww. programu.
Wojewoda lubelski, odpowiedzialny za realizację
przedmiotowej inwestycji, w dniu 3 grudnia 2010 r.
zawarł umowę na opracowanie dokumentacji projek-
towej rozbudowy przejścia, z terminem wykonania do
dnia 31 maja 2011 r. W kwietniu 2011 r. planowane
jest złożenie wniosku o wydanie pozwolenia na budo-
wę, a w czerwcu będzie przygotowane postępowanie
przetargowe na wykonanie robót ziemnych. Zakończe-
nie całej inwestycji przewidziane jest na 2013 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Pomaskiej
w sprawie braku odpowiednich przepisów
określających maksymalny poziom
intensywności światła w przypadku
przydrożnych reklam ekranowych typu LED
(20156)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Agnieszki Pomaskiej (pismo
znak: SPS-023-20156/11 z dnia 28 stycznia 2011 r.)
w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego w związku z umieszczaniem reklam typu LED
przy drogach publicznych, uprzejmie przekazuję na-
stępujące wyjaśnienia.
Kwestię umieszczania reklam w pasach drogo-
wych dróg publicznych regulują przepisy ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.). Zgodnie z jej
art. 39 ust. 1 zabrania się dokonywania w pasie dro-
gowym czynności, które mogłyby powodować nisz-
czenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo
zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeń-
stwu ruchu drogowego. W szczególności zabronione
jest umieszczanie reklam poza obszarami zabudowa-
nymi, z wyjątkiem parkingów. Natomiast w terenie
zabudowanym umieścić reklamy można wyłącznie za
zgodą zarządcy drogi wyrażoną w formie decyzji ad-
ministracyjnej, po uiszczeniu opłaty.
Przy wydawaniu zezwolenia na zajęcie pasa dro-
gowego w celu umieszczenia reklamy zarządca drogi
jest zobowiązany każdorazowo do oceny, czy zajęcie
pasa drogowego pod reklamy jest dopuszczalne, tzn.
czy nie będzie powodować niszczenia drogi lub naru-
szać zadań organu drogą zarządzającego, m.in. obo-
wiązku zapewnienia warunków bezpieczeństwa ru-
chu drogowego (co wynika z orzecznictwa sądowego,
m.in. z wyroku NSA z dnia 9 lutego 2009 r., sygn. akt
II GSK 735/08). Ponadto zarządca drogi jest zobo-
wiązany również uwzględniać przepisy ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) stanowiące
m.in., iż zabronione jest umieszczanie na drodze lub
w jej pobliżu urządzeń wysyłających lub odbijających
światło w sposób powodujący oślepienie albo wpro-
wadzających w błąd uczestników ruchu oraz m.in.
zasłanianie znaków i sygnałów drogowych (art. 45
ust. 1 pkt 7 i 8). Przepisy Prawa o ruchu drogowym
odpowiadają w tym zakresie zapisowi art. 4 ust. b
Konwencji wiedeńskiej z dnia 8 listopada 1968 r.
o znakach i sygnałach drogowych. Ponadto należy
zauważyć, iż kwestię umieszczania reklam przy dro-
gach reguluje również art. 43 ww. ustawy o drogach
publicznych, który ustala odległości dla sytuowania
obiektów budowlanych od zewnętrznej krawędzi jezd-
ni, zależnie od kategorii drogi. W przypadku reklam

będących obiektami budowlanymi nie ma możliwości
uzyskania odstępstw od powyższych odległości.
Odrębny problem stanowi natomiast lokalizacja
reklam poza pasem drogowym. Resort infrastruktu-
ry zauważa potrzebę stworzenia odpowiednich prze-
pisów, które w sposób wyraźny i czytelny określałyby
zasady lokalizacji reklam poza pasem drogowym.
Problematyka ta wykracza jednak poza przepisy do-
tyczące dróg publicznych. Konieczność wypracowa-
nia odpowiednich przepisów prawnych jest niezbędna
i uzasadniona. Potwierdzają to liczne sygnały, które
napływają do resortu infrastruktury, informujące o
negatywnym wpływie reklam dynamicznych i wiel-
koformatowych (w tym szczególnie reklam wykorzy-
stujących diody świetlne) na bezpieczeństwo ruchu
drogowego. Należy przy tym pamiętać, iż problema-
tyka lokalizacji reklam poza pasem drogowym wiąże
się z konstytucyjnie zagwarantowanym prawem wła-
sności i ewentualnymi naruszeniami praw właścicie-
li w zakresie korzystania, używania i czerpania po-
żytków ze swojej własności.
Reasumując, mając na uwadze zgłaszany nega-
tywny wpływ reklam na bezpieczeństwo ruchu dro-
gowego, resort infrastruktury podejmie starania
zmierzające do unormowania przepisów prawnych
w tym zakresie. Z uwagi jednak na fakt, iż poruszona
tematyka jest złożona i dotyczy wielu obszarów pra-
wa, uregulowanie jej wiązać się będzie ze szczegóło-
wą analizą zarówno obecnych przepisów prawnych,
jak i koniecznością przeprowadzenia odpowiednich
badań stanu bezpieczeństwa ruchu na drodze pod
kątem rozmieszczenia reklam typu LED zarówno
poza pasem drogowym, jak i w jego obszarze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie wprowadzenia możliwości przejścia
na emeryturę w zależności od stażu pracy
(20159)
W związku z interpelacją pana posła Waldemara
Andzela, przesłaną przy piśmie z dnia 28 stycznia
2010 r., znak: SPS-023-20159/11, w sprawie obywa-
telskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (druk nr 3178), proponującego wprowadzenie
przepisów uprawniających do emerytury bez względu
na wiek, jeżeli ubezpieczony udowodnił staż ubezpie-
491
czeniowy, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet
i 40 lat dla mężczyzn, uprzejmie informuję, że projekt
ten nie zyskał akceptacji Rady Ministrów. Wprowa-
dzenie przepisów uprawniających do emerytury bez
względu na wiek spowodowałoby bowiem naruszenie
spójności systemu emerytalnego i stanowiłoby po-
ważne zagrożenie powodzenia realizacji programu
reformy emerytalnej.
Jednym z podstawowych założeń reformy syste-
mu emerytalnego przeprowadzonej w 1999 r. było
przywrócenie mu charakteru ubezpieczeniowego,
a więc doprowadzenie do sytuacji, w której świadcze-
nia będą przyznawane z powodu spełnienia ryzyka
ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w przepi-
sach wieku emerytalnego lub niemożności wykony-
wania dalszego zatrudnienia z powodu niezdolności
do pracy, spowodowanej stanem zdrowia. Osiągnięto
zamierzony cel, ponieważ przepisy umożliwiające
wcześniejsze przejście na emeryturę, niemające po-
krycia w składce na ubezpieczenie emerytalne, są
stopniowo wygaszane, aż do całkowitej likwidacji.
Reformując ubezpieczenie emerytalne, kierowano
się zasadą równego traktowania ubezpieczonych pła-
cących jednakową składkę na ubezpieczenie emery-
talne. Respektowanie tej zasady wymagało ujednoli-
cenia warunków nabywania uprawnień emerytal-
nych. Dlatego uprawnienia emerytalne dla osób uro-
dzonych po 1948 r., objętych nowym systemem eme-
rytalnym, są uwarunkowane osiągnięciem wieku co
najmniej 60 lat w przypadku kobiet i 65 lat w przy-
padku mężczyzn. Elementem uzupełniającym dla tych
osób jest system ubezpieczenia dodatkowego, z któ-
rego są finansowane emerytury pomostowe, przysłu-
gujące z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o
szczególnym charakterze. Przyjęto bowiem założenie,
że wszelkie dodatkowe uprawnienia będą finansowane
z innych źródeł niż powszechna składka na ubezpiecze-
nie emerytalne oraz będą regulowane w odrębnej usta-
wie, a nie przepisami ustawy emerytalnej.
Negatywne stanowisko Rady Ministrów wobec
obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (druk nr 3178) zostało przekazane Mar-
szałkowi Sejmu w dniu 21 lipca 2010 r.
Odnośnie do pytania pana posła dotyczącego
wprowadzenia rozwiązań umożliwiających obliczenie
wysokości emerytury na podstawie wszystkich prze-
pracowanych lat uprzejmie informuję, że zgodnie
z obecnie obowiązującymi przepisami wysokość eme-
rytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest
ustalana z uwzględnieniem wszystkich udokumento-
wanych okresów zatrudnienia lub innej pracy podle-
gających ubezpieczeniu społecznemu. Zależność wy-
sokości emerytury od długości okresu opłacania
składek na ubezpieczenie emerytalne jest szczególnie
widoczna w przypadku ustalania wysokości tego
świadczenia dla osób urodzonych po 1948 r. Kwotę
emerytury dla ubezpieczonego urodzonego po 1948
r., obliczonej wg nowych zasad, określonych w art. 26
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
492
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r., Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.), stanowi
bowiem iloraz kwoty środków zgromadzonych na ra-
chunku ubezpieczonego prowadzonym przez ZUS,
(tj. sumy zwaloryzowanego kapitału początkowego
i zwaloryzowanych składek emerytalnych) i średnie-
go dalszego trwania życia. Przepisy obowiązujące w
tym zakresie nie wymagają zatem zmiany.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” (20166)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 28 stycznia 2011 r., znak SPS-023-20166/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Zbigniewa Babalskiego w sprawie „Programu budo-
wy dróg krajowych na lata 2011–2015”, uprzejmie
przekazuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Przebudowa drogi nr 16, odcinek
Olsztyn – Augustów (z wyłączeniem obwodnicy Ełku),
odcinek Barczewo – Borki Wielkie” została ujęta w za-
łączniku nr 1 do „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015”, zawierającym inwestycje, któ-
rych realizacja rozpocznie się do 2013 r.
Inwestycje pn. „Budowa drogi S7 na odc. Miłom-
łyn (S7) – Olsztynek (S51) oraz odc. Nidzica – Napier-
ki (w. Napierki) z węzłem” i „Budowa obwodnicy
Olsztyna na DK nr 16” zostały ujęte w załączniku nr
1a „Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”, zawierającym inwestycje priorytetowe, któ-
rych realizacja może zostać rozpoczęta do roku 2013,
pod warunkiem wystąpienia oszczędności na kon-
traktach z załącznika nr 1 lub zapewnienia dodatko-
wych środków finansowych ponad limit ustalony
przez Radę Ministrów.
Natomiast pozostała część przebudowy drogi kra-
jowej nr 16 została ujęta w załączniku nr 2. Zgodnie
z założeniami w załączniku nr 2 znalazły się inwe-
stycje, których stan przygotowania nie pozwala na
rozpoczęcie realizacji przed 2013 r. Oznacza to, że ich
realizacja rozpocznie się po 2013 r., pod warunkiem
spełnienia wymogów formalnoprawnych, uzyskania
wszystkich wymaganych decyzji administracyjnych
oraz zapewnienia niezbędnych środków finansowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zakres rze-
czowy zawarty w programie musiał zostać dostoso-
wany do aktualnych możliwości finansowych pań-
stwa i opiera się na trzech dokumentach finanso-
wych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pn. „Program
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań
polegających na obejściach miejscowości, wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów drogo-
wych przez UE w ramach perspektywy finansowej
na lata 2014–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany, tak
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie art. 17 ustawy
o świadczeniach rodzinnych (20178)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 28 stycznia 2011 r., dotyczące interpelacji po-

sła Jana Religi w sprawie art. 17 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.), osoby zobowiązane do alimen-
tacji na rzecz osoby niepełnosprawnej, tj. jej krewni
w linii prostej oraz rodzeństwo, mogą ubiegać się
o świadczenie pielęgnacyjne, jeżeli nie podejmują lub
rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą
się odpowiednim orzeczeniem potwierdzającym nie-
pełnosprawność.
Istotne jest jednak, że zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt
2 lit. a ww. ustawy, świadczenie pielęgnacyjne nie
przysługuje w sytuacji, gdy osoba wymagająca opieki
pozostaje w związku małżeńskim. Niezależnie od in-
dywidualnych rozstrzygnięć sądów administracyj-
nych, przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych
nie zawierają żadnych wyjątków pozwalających na
wyłączenie stosowania powyższego zapisu, np. w sy-
tuacji gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związ-
ku małżeńskim i jej małżonek również jest osobą
niepełnosprawną, a o świadczenie pielęgnacyjne ubie-
ga się ich dziecko.
Powyższy zapis pozostaje niezmieniony od wejścia
w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, tj. od
1 maja 2004 r., i nie został zakwestionowany przez
Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniach z dnia 18 lip-
ca 2008 r. (sygn. akt P 27/07) oraz z dnia 22 lipca
2008 r. (sygn. akt P 41/07), w których Trybunał Kon-
stytucyjny stwierdził, że o świadczenie pielęgnacyj-
ne, poza rodzicem lub opiekunem faktycznym niepeł-
nosprawnego dziecka legitymującego się odpowied-
nim orzeczeniem, mają prawo ubiegać się także inni
członkowie rodziny, na których zgodnie z przepisami
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ciąży obowiązek
alimentacyjny, także w przypadku gdy pełnią funkcję
spokrewnionej rodziny zastępczej.
Należy wskazać, że od momentu wejścia w życie
ustawy o świadczeniach rodzinnych, w tym również
w warunkach wydawania przez Trybunał Konstytu-
cyjny ww. orzeczeń, głównym adresatem świadczenia
pielęgnacyjnego był i pozostaje opiekun dziecka nie-
pełnosprawnego. Stąd gros warunków związanych
z przyznawaniem tego świadczenia odnosi się do sy-
tuacji opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym, tak-
że pełnoletnim.
Istotne jest, że zakres pomocy państwa dla rodzin
osób niepełnosprawnych jest uzależniony od ograni-
czonych możliwości finansowych państwa. Od 1 stycz-
nia 2010 r. zostało zniesione kryterium dochodowe
przy ustalaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjne-
go, co przy już i tak bardzo szerokim katalogu osób,
które mogą ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne,
powoduje stały wzrost liczby osób korzystających
z tego świadczenia i w związku z tym znaczne zwięk-
szenie wydatków z budżetu państwa przeznaczonych
na realizację świadczeń opiekuńczych. W oparciu
o najnowsze dane szacuje się, iż w 2011 r. przeciętna
miesięczna liczba wypłacanych świadczeń pielęgna-
493
cyjnych wyniesie ok. 143 tys. W porównaniu do stanu
na koniec 2009 r. jest to wzrost liczby osób otrzymu-
jących świadczenie pielęgnacyjne o ponad 100%.
Koszt przyznania świadczenia pielęgnacyjnego
wraz z wydatkami na składki emerytalne, rentowe
oraz zdrowotne osobom opiekującym się osobami po-
zostającymi w związku małżeńskim, według wyli-
czeń MPiPS, wyniósłby ok. 516 mln rocznie.
Ze względu na kondycję finansów państwa nie jest
planowane w najbliższym czasie kolejne rozszerzenie
kręgu osób, które mogą ubiegać się o świadczenie
pielęgnacyjne, w szczególności nie są prowadzone
prace zmierzające do zniesienia ograniczenia polega-
jącego na braku prawa do świadczenia pielęgnacyj-
nego, w przypadku gdy osoba wymagająca opieki
pozostaje w związku małżeńskim.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że
osoby niepełnosprawne oraz członkowie ich rodzin,
którzy rezygnują z aktywności zawodowej, by móc
opiekować się nimi, mogą, podobnie jak inne osoby
znajdujące się w trudnej sytuacji, zostać objęte także
pomocą ze świadczeń z pomocy społecznej, przewi-
dzianych w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.).
Świadczenia pieniężne przysługują osobom lub rodzi-
nom, których dochód nie przekracza odpowiedniego
kryterium dochodowego (kryterium dochodowe:
a) dla osoby samotnie gospodarującej – w wysokości
nieprzekraczającej 477 zł, b) dla osoby w rodzinie –
w wysokości nieprzekraczającej 351 zł). W przypadku
rodzin, o których mowa, mogą to być zasiłek celowy
i okresowy. Ponadto w szczególnie uzasadnionych
przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach prze-
kraczających kryterium dochodowe może być przy-
znany specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprze-
kraczającej odpowiednio kryterium dochodowego
osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie
podlega zwrotowi, lub zasiłek celowy, pod warun-
kiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku. Ponad-
to jeżeli osoba lub rodzina pozbawiona jest schronie-
nia, posiłku czy też niezbędnego ubrania, gmina ma
obowiązek zapewnić schronienie oraz dostarczyć nie-
zbędne ubranie i obuwie dostosowane do indywidu-
alnych właściwości osoby oraz do pory roku.
Jednym z rozwiązań pomocy społecznej na rzecz
wspierania pobytu osób niepełnosprawnych i ich ro-
dzin w środowisku naturalnym jest, zgodnie z art. 42
ustawy o pomocy społecznej, opłacanie przez gminę
składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe za
osobę, która rezygnuje z zatrudnienia w związku z ko-
niecznością sprawowania bezpośredniej, osobistej
opieki nad długotrwale lub ciężko chorym członkiem
rodziny oraz wspólnie niezamieszkującymi matką,
ojcem lub rodzeństwem. Naliczana jest ona od kwoty
kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, jeżeli
dochód na osobę w rodzinie osoby opiekującej się nie
przekracza 150% kwoty kryterium dochodowego na
osobę w rodzinie i osoba opiekująca się nie podlega
obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i ren-
towemu z innych tytułów lub nie otrzymuje emery-
494
tury albo renty. Dotyczy to również osób, które w związ-
ku z koniecznością sprawowania opieki pozostają na
bezpłatnym urlopie. Składka na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe w wysokości określonej przepisami
o systemie ubezpieczeń społecznych jest opłacana
przez okres sprawowania opieki. Składka ta nie przy-
sługuje osobie, która w dniu złożenia wniosku o przy-
znanie świadczenia: ukończyła 50 lat i nie posiada
okresu ubezpieczenia (składkowego i nieskładkowe-
go) wynoszącego co najmniej 10 lat lub posiada okres
ubezpieczenia (składkowy i nieskładkowy) wynoszą-
cy 20 lat w przypadku kobiet i 25 lat w przypadku
mężczyzn.
Inną formą pomocy dla osób niepełnosprawnych
i ich rodzin jest świadczenie usług opiekuńczych lub
specjalistycznych usług opiekuńczych. Specjalistycz-
ne usługi opiekuńcze to usługi dostosowane do szcze-
gólnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia
lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze
specjalistycznym przygotowaniem zawodowym, np. pie-
lęgniarki, rehabilitantów, psychologów i pedagogów.
Rodzaje specjalistycznych usług opiekuńczych, wa-
runki i tryb ich ustalania, a także kwalifikacje osób
je świadczących określone są w rozporządzeniu mi-
nistra polityki społecznej w sprawie specjalistycz-
nych usług opiekuńczych z dnia 22 września 2005 r.
(Dz. U. Nr 189, poz. 1598, z późn. zm.). Do specjali-
stycznych usług opiekuńczych zaliczono: pielęgnację
wspierającą proces leczenia, rehabilitację fizyczną
i usprawnianie zaburzonych funkcji organizmu
zgodnie z zaleceniami lekarskimi lub zaleceniami
specjalisty z zakresu rehabilitacji ruchowej lub fi-
zjoterapii.
Usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opie-
kuńcze mogą być świadczone także w ośrodkach
wsparcia. Ośrodek wsparcia jest dzienną formą po-
mocy instytucjonalnej, w ramach której świadczone
są różne usługi dostosowane do specyficznych po-
trzeb osób korzystających z tej formy pomocy, w tym
usługi żywieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą
być prowadzone miejsca całodobowe okresowego po-
bytu. Ośrodkami wsparcia kierującymi swoją ofertę
także do osób niepełnosprawnych, ale z zaburzenia-
mi psychicznymi są m.in. środowiskowe domy samo-
pomocy, dzienne domy pomocy, kluby samopomocy.
Tworzenie i finansowanie takich jednostek jest zada-
niem z zakresu administracji rządowej zleconej do
realizacji gminie lub powiatowi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zagrożenia, jakie stwarzają
reklamy ledowe na skrzyżowaniu dróg (20184)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej (pismo
znak: SPS-023-20184/11 z dnia 27 stycznia 2011 r.)
w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego w związku z umieszczaniem reklam ledowych
przy drogach publicznych, uprzejmie przekazuję na-
stępujące wyjaśnienia.
Kwestię umieszczania reklam w pasach drogo-
wych dróg publicznych regulują przepisy ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.). Zgodnie z jej
art. 39 ust. 1 zabrania się dokonywania w pasie dro-
gowym czynności, które mogłyby powodować nisz-
czenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo
zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeń-
stwu ruchu drogowego. W szczególności zabronione
jest umieszczanie reklam poza obszarami zabudowa-
nymi, z wyjątkiem parkingów. Natomiast w terenie
zabudowanym umieścić reklamy można wyłącznie za
zgodą zarządcy drogi wyrażoną w formie decyzji ad-
ministracyjnej, po uiszczeniu opłaty.
Przy wydawaniu zezwolenia na zajęcie pasa dro-
gowego w celu umieszczenia reklamy zarządca drogi
jest zobowiązany każdorazowo do oceny, czy zajęcie
pasa drogowego pod reklamy jest dopuszczalne, tzn.
czy nie będzie powodować niszczenia drogi lub naru-
szać zadań organu drogą zarządzającego, m.in. obo-
wiązku zapewnienia warunków bezpieczeństwa ru-
chu drogowego (co wynika z orzecznictwa sądowego,
m.in. z wyroku NSA z dnia 9 lutego 2009 r., sygn. akt
II GSK 735/08). Ponadto zarządca drogi jest zobo-
wiązany również uwzględniać przepisy ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) stanowiące
m.in., iż zabronione jest umieszczanie na drodze lub
w jej pobliżu urządzeń wysyłających lub odbijających
światło w sposób powodujący oślepienie albo wpro-
wadzających w błąd uczestników ruchu oraz m.in.
zasłanianie znaków i sygnałów drogowych (art. 45
ust. 1 pkt 7 i 8). Przepisy Prawa o ruchu drogowym
odpowiadają w tym zakresie zapisowi art. 4 ust. b
Konwencji wiedeńskiej z dnia 8 listopada 1968 r.
o znakach i sygnałach drogowych. Ponadto należy
zauważyć, iż kwestię umieszczania reklam przy dro-
gach reguluje również art. 43 ww. ustawy o drogach
publicznych, który ustala odległości dla sytuowania
obiektów budowlanych od zewnętrznej krawędzi jezd-
ni, zależnie od kategorii drogi. W przypadku reklam
będących obiektami budowlanymi nie ma możliwości
uzyskania odstępstw od powyższych odległości.

Odrębny problem stanowi natomiast lokalizacja
reklam poza pasem drogowym. Resort infrastruktu-
ry zauważa potrzebę stworzenia odpowiednich prze-
pisów, które w sposób wyraźny i czytelny określałyby
zasady lokalizacji reklam poza pasem drogowym.
Problematyka ta wykracza jednak poza przepisy do-
tyczące dróg publicznych. Konieczność wypracowa-
nia odpowiednich przepisów prawnych jest niezbędna
i uzasadniona. Potwierdzają to liczne sygnały, które
napływają do resortu infrastruktury, informujące
o negatywnym wpływie reklam dynamicznych i wiel-
koformatowych (w tym szczególnie reklam wykorzy-
stujących diody świetlne) na bezpieczeństwo ruchu
drogowego. Należy przy tym pamiętać, iż problema-
tyka lokalizacji reklam poza pasem drogowym wiąże
się z konstytucyjnie zagwarantowanych prawem
własności i ewentualnymi naruszeniami praw wła-
ścicieli w zakresie korzystania, używania i czerpania
pożytków ze swojej własności.
Reasumując, mając na uwadze zgłaszany nega-
tywny wpływ reklam na bezpieczeństwo ruchu dro-
gowego, resort infrastruktury podejmie starania
zmierzające do unormowanie przepisów prawnych
w tym zakresie. Z uwagi jednak na fakt, że poruszo-
na tematyka jest złożona i dotyczy wielu obszarów
prawa, uregulowanie jej wiązać się będzie ze szcze-
gółową analizą zarówno obecnych przepisów praw-
nych, jak i przeprowadzeniem ewentualnych badań
stanu bezpieczeństwa ruchu na drodze pod kątem
rozmieszczenia reklam zarówno poza pasem drogo-
wym, jak i w jego obszarze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie planowanej prywatyzacji ENEA SA
(20186)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Steca (wystąpienie
wicemarszałka Sejmu RP z dnia 27 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-023-20186/11) w sprawie dotyczącej pod-
jęcia działań mających na celu niedopuszczenie do
prywatyzacji spółki ENEA SA przedstawiam nastę-
pujące stanowisko wobec poruszonej kwestii.
Zgodnie z art. 9 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
495
z 1997 r. Nr 141, poz. 943, z późn. zm.) minister wła-
ściwy do spraw gospodarki odpowiedzialny jest za
„funkcjonowanie krajowych systemów energetycz-
nych, z uwzględnieniem zasad racjonalnej gospodar-
ki i potrzeb bezpieczeństwa energetycznego kraju”.
Ponadto minister gospodarki, jak wynika z art. 12
ust. 1 ustawy Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r.
Nr 89, poz. 625, z późn. zm.), jest naczelnym organem
administracji rządowej właściwym w sprawach poli-
tyki energetycznej. Zadania ministra gospodarki wy-
nikające z tej delegacji obejmują następujące zagad-
nienia:
1) przygotowanie projektu polityki energetycznej
państwa i koordynowanie jej realizacji;
2) określanie szczegółowych warunków planowa-
nia i funkcjonowania systemów zaopatrzenia w paliwa
i energię, w trybie i zakresie ustalonych w ustawie;
3) nadzór nad bezpieczeństwem zaopatrzenia w pa-
liwa gazowe i energię elektryczną oraz nadzór nad
funkcjonowaniem krajowych systemów energetycz-
nych w zakresie określonym ustawą;
4) współdziałanie z wojewodami i samorządami
terytorialnymi w sprawach planowania i realizacji
systemów zaopatrzenia w paliwa i energię;
5) koordynowanie współpracy z międzynarodowy-
mi organizacjami rządowymi w zakresie określonym
ustawą.
Realizacja tych obowiązków następuje poprzez
przygotowywanie projektów ustaw, wydawanie roz-
porządzeń na podstawie delegacji ustawowych oraz
sprawowanie nadzoru nad organem regulacyjnym
zajmującym się gospodarką paliwami i energią, a tak-
że promowaniem konkurencji, jakim jest prezes
Urzędu Regulacji Energetyki.
Zgodnie z art. 12a ustawy Prawo energetyczne
uprawnienia Skarbu Państwa minister gospodarki
wykonuje, w zakresie dopuszczonym tą ustawą, w sto-
sunku do operatora systemu przesyłowego elektro-
energetycznego, czyli podmiotu odpowiedzialnego za
świadczenie usług przesyłania energii elektrycznej,
przy zachowaniu wymaganych kryteriów bezpieczeń-
stwa pracy Krajowego Systemu Elektroenergetycz-
nego (KSE). Bezpieczeństwo to, bez względu na pod-
miot będący właścicielem wytwórcy energii elek-
trycznej, zapewnione jest poprzez ustanowienie nie-
zbędnych procedur uregulowanych m.in. w następu-
jących aktach prawnych:
1) ustawie Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia
1997 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.),
która nakłada na uczestników KSE konkretne obo-
wiązki zapewniające utrzymanie bezpieczeństwa do-
staw energii elektrycznej;
2) ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy
naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz
zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bez-
pieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na ryn-
ku naftowym (Dz. U. Nr 52, poz. 343), która wpro-
wadziła nowe rozwiązania dotyczące planu działań
w sytuacjach kryzysowych w sektorze gazu ziemnego
i ropy naftowej;
496
3) rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 23 lipca
2007r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wpro-
wadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz
w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub cie-
pła (Dz. U. Nr 133, poz. 924);
4) rozporządzeniu ministra gospodarki, pracy i po-
lityki społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie
zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych
(Dz. U. Nr 39, poz. 338).
Zagadnienie poruszone przez pana posła, czyli
podjęcie działań, których celem jest niedopuszczenie
do sprzedaży części akcji ENEA SA, pozostają poza
przysługującymi ministrowi gospodarki uprawnie-
niami. Zgodnie z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej organy władzy publicznej działają na podsta-
wie i w granicach prawa. Oznacza to, że organy wła-
dzy państwowej mogą działać wyłącznie na podsta-
wie upoważnień ustawowych, a tym samym jedynie
w granicach prawa, którymi zakreślono zakres ich
kompetencji.
W świetle art. 149 ust. 1 konstytucji zakres dzia-
łań ministra gospodarki kierującego przypisanym
mu działem administracji rządowej określają ww.
ustawy. Nie zawierają one upoważnienia do podejmo-
wania czynności, których przedmiotem są sprawy
dotyczące gospodarowania mieniem Skarbu Pań-
stwa, w tym komercjalizacji i prywatyzacji, jak rów-
nież ochrony interesów Skarbu Państwa; te bowiem
są ustawowo zastrzeżone do właściwości ministra
skarbu państwa. Naruszenie tej właściwości byłoby
niezgodne z konstytucyjną zasadą praworządności
i mogłoby stanowić podstawę do pociągnięcia mini-
stra gospodarki do odpowiedzialności przed Trybu-
nałem Stanu.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytanie zawarte w interpelacji pana posła Stanisła-
wa Steca.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie perspektyw demograficznych
w Polsce (20194)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
27 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20194/11, doty-
czące interpelacji poseł Anny Sobeckiej w sprawie
perspektyw demograficznych w Polsce, uprzejmie
wyjaśniam.
Na wstępie należy zauważyć, że z danych Głów-
nego Urzędu Statystycznego wynika, że począwszy
od 2004 r. każdego roku wzrasta liczba żywych uro-
dzeń dzieci. I tak w 2004 r. było ich 356,1 tys., zaś
w 2010 r. ok. 418 tys. (dane wstępne).
W ostatnich latach w obszarze polityki prorodzin-
nej Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podjęło
szereg działań na rzecz zwiększenia przyrostu demo-
graficznego ludności Polski. Działania te z jednej
strony mają na celu wsparcie materialne rodzin z dzieć-
mi na utrzymaniu, zaś z drugiej ułatwiają godzenie
życia zawodowego z rodzinnym, a tym samym ułatwia-
ją podjęcie decyzji o posiadaniu dzieci. Wspomnieć tu
należy o wydłużeniu okresu urlopów macierzyńskich,
wprowadzeniu urlopów ojcowskich i dodatkowych
urlopów macierzyńskich, wzroście podstawy wymia-
ru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe za
osoby przebywające na urlopach wychowawczych
z 420 zł do kwoty minimalnego wynagrodzenia za
pracę (obecnie 1386 zł), wzmocnieniu ochrony praw-
nej osób korzystających z tych form urlopów, możli-
wości łączenia niektórych z ww. form urlopów z pra-
cą czy też o wzroście o ponad 40% kwot zasiłku ro-
dzinnego i o 100 zł kwoty świadczenia pielęgnacyjne-
go, a także o zniesieniu kryterium dochodowego przy
ubieganiu się o to świadczenie. Istotne jest również
zrównanie w uprawnieniach wynikających z rodzi-
cielstwa rodziców adopcyjnych z rodzicami natural-
nymi. Niektóre z tych działań będą realizowane rów-
nież w latach najbliższych, co jest konsekwencją roz-
wiązań zawartych w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654). W naj-
bliższych latach stopniowo wydłużany będzie wymiar
dodatkowego urlopu macierzyńskiego w taki sposób,
aby w 2014 r. wynosił on do 6 tygodni – w przypadku
urodzenia jednego dziecka przy jednym porodzie,
albo do 8 tygodni – w przypadku urodzenia dwojga
lub więcej dzieci przy jednym porodzie (obecnie wy-
nosi on odpowiednio do 2 tygodni lub do 3 tygodni).
Od l stycznia 2012 r. wzrośnie również do 2 tygodni
wymiar fakultatywnego urlopu ojcowskiego (obecnie
wynosi on l tydzień), zaś podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenie emerytalne i rentowe za osoby prze-
bywające na urlopach wychowawczych stanowić bę-
dzie kwota otrzymywanego wynagrodzenia za pracę,
nie więcej jednak niż 60% przeciętnego wynagrodze-
nia. Szczegółowy opis działań resortu pracy i polity-
ki społecznej na rzecz zwiększenia przyrostu demo-
graficznego ludności Polski został przedstawiony
pani poseł Annie Sobeckiej w udzielonej w dniu 12 stycz-
nia 2011 r. – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
przez ministra pracy i polityki społecznej – odpowie-
dzi na interpelację w sprawie realizacji obietnic zło-
żonych przez premiera podczas wygłaszania exposé
w 2007 r., dotyczących długoterminowego unikania
zagrożeń demograficznych.

Od stycznia 2009 r. wprowadzono możliwość fi-
nansowania lub dofinansowania z zakładowego fun-
duszu świadczeń pracowniczych usług opiekuńczych,
z których korzystają pracownicy, a także tworzenia
żłobków, przedszkoli lub innych form opieki nad
dziećmi.
Mając na względzie wsparcie rodziców, zarówno
w planach prokreacyjnych, jak i w procesie wycho-
wywania dzieci, a także ułatwienie młodym rodzicom
szybkiego powrotu na rynek pracy lub umożliwienie
im podjęcia pracy, Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej przygotowało projekt ustawy o opiece nad
dziećmi w wieku do lat 3, który w dniu 5 stycznia br.
został przyjęty przez Sejm. Jej ostateczna treść zo-
stała przyjęta przez Sejm w dniu 4 lutego br. (po roz-
patrzeniu stanowiska Senatu). Ustawa ta stwarza
warunki prawne i określa standardy dla rozwoju
zróżnicowanych form opieki nad małymi dziećmi
(żłobek, klub dziecięcy, dzienny opiekun, niania).
Przygotowany został również projekt Resortowego
programu rozwoju instytucji opieki nad dziećmi
w wieku do lat 3 „Maluch”, który przewiduje w per-
spektywie 3 lat (lata 2011–2013) dofinansowanie ze
środków budżetu państwa kwotą 190 min zł inicja-
tyw dotyczących tworzenia przez gminy różnych in-
stytucji opieki nad małymi dziećmi, co umożliwi do-
datkowe wykreowanie w skali kraju ok. 41 tys. no-
wych miejsc opieki nad małym dzieckiem.
Skala działań w obszarze polityki prorodzinnej
(polityki na rzecz zwiększenia liczby urodzeń) jest
ściśle związana z możliwościami budżetu państwa,
te zaś obecnie są istotnie ograniczone ze względu na
słabą kondycję finansów publicznych. Niemniej mi-
nister pracy i polityki społecznej dostrzega potrzebę
zmian m.in. w zakresie świadczeń rodzinnych, w tym
zwłaszcza potrzebę podwyższenia wysokości kryte-
rium dochodowego uprawniającego do zasiłku ro-
dzinnego, jak i wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, co miałoby na celu zwiększenie wsparcia
materialnego przez państwo rodzin wychowujących
dzieci i stwarzających dodatkowe szanse rozwoju de-
mograficznego kraju. Biorąc powyższe pod uwagę,
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej rozpo-
częto – na podstawie danych o charakterze demogra-
ficznym i statystyczno-finansowym – prace analitycz-
ne dotyczące różnych wariantów zmian w zakresie
świadczeń rodzinnych. Jednym z rozważanych wa-
riantów zmian jest wprowadzenie zasady ustalania
wysokości kryteriów dochodowych z uwzględnieniem
wskaźnika wzrostu cen dóbr i usług konsumpcyj-
nych, tj. wskaźnika inflacji. Jednakże z uwagi na wy-
sokie skutki finansowe takich zmian (kilkaset milio-
nów złotych rocznie) ich ewentualne wprowadzenie
uzależnione jest od sytuacji budżetu państwa.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
497
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kontraktów lekarzy
medycyny rodzinnej (20195)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 14 stycznia 2011 r., w sprawie kontraktów le-
karzy medycyny rodzinnej, przekazaną przy piśmie
pana Marka Kuchcińskiego, wicemarszałka Sejmu
RP, z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20195/
11, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
W odpowiedzi na pytania zawarte w interpelacji
w kwestii podpisania umów z lekarzami medycyny
rodzinnej zrzeszonymi w federacji „Porozumienie
Zielonogórskie” uprzejmie informuję, iż zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na-
leży do zadań dyrektora oddziału wojewódzkiego fun-
duszu, zgodnie z art. 107 ust. 5 pkt 10 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.). Natomiast umowę o udzie-
lanie świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdro-
wotnej zawiera się ze świadczeniodawcą spełniają-
cym warunki do zawarcia umowy określone przez
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia (art. 159
ust. 2 ww. ustawy).
Niemniej jednak w trosce o dobro pacjentów i za-
chowanie ciągłości udzielania świadczeń gwaranto-
wanych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej
od 1 stycznia 2011 r. Ministerstwo Zdrowia od same-
go początku pojawienia się informacji o zagrożeniu
odnośnie do kontraktowania przedmiotowych świad-
czeń podjęło dialog z przedstawicielami Federacji
Związków Pracodawców Ochrony Zdrowia „Porozu-
mienie Zielonogórskie” w tym zakresie. Efektem pro-
wadzonych rozmów było podpisanie, w dniu 22 grud-
nia 2010 r., porozumienia pomiędzy przedstawiciela-
mi Federacji Związków Pracodawców Ochrony Zdro-
wia „Porozumienie Zielonogórskie” a ministrem
zdrowia i prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia,
zgodnie z którym niezwłocznie po opublikowaniu
przez prezesa NFZ zmiany zarządzenia nr 74/2010/
DSOZ z dnia 1 grudnia 2010 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna
świadczeniodawcy zrzeszeni w federacji „Porozumie-
nie Zielonogórskie” zobowiązali się do złożenia wnio-
sków o zawarcie umów w zakresie podstawowej opie-
ki zdrowotnej na 2011 r.
Ponadto na spotkaniu w dniu 27 stycznia br., któ-
re miało miejsce w Ministerstwie Zdrowia, z przed-
stawicielami federacji „Porozumienie Zielonogórskie”
omówiony został stan zaawansowania zawierania
umów w przedmiotowym zakresie, ze szczególnym
uwzględnieniem zawierania umów ze świadczenio-
498
dawcami zrzeszonymi w federacji „Porozumienie Zie-
lonogórskie” z terenu województwa mazowieckiego
i małopolskiego, ze wskazaniem, iż nie ma jakichkol-
wiek przeszkód przy zawieraniu tych umów.
W związku z powyższym, według informacji uzy-
skanych z oddziałów wojewódzkich funduszu, wszyst-
kie umowy ze świadczeniodawcami, w tym ze świad-
czeniodawcami zrzeszonymi w „Porozumieniu Zielo-
nogórskim”, powinny zostać podpisane na początku
lutego br. Natomiast w przypadku gdy świadczenio-
dawcy poprawnie, w formie papierowej, złożą stosow-
ne wnioski, oddział wojewódzki funduszu wypłaci im
należne wynagrodzenie za miesiąc styczeń w termi-
nie do dnia 15 lutego, a rozliczenie nastąpi na pod-
stawie złożonych elektronicznie informacji o aktyw-
nych deklaracjach wyboru.
Należy także zaznaczyć, iż przedłużający się pro-
ces zawierania umów dotyczy przede wszystkim
świadczeniodawców zrzeszonych w federacji „Poro-
zumienie Zielonogórskie”, którzy często składali do
oddziałów wojewódzkich funduszu niezgodne ze wzo-
rem wnioski o zawarcie umowy lub niekompletne
wnioski, które wymagały uzupełnienia.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż pomimo
przedłużającego się procesu zawierania umów, od po-
czątku stycznia br., ze strony świadczeniodawców,
w tym także tych zrzeszonych w federacji „Porozu-
mienie Zielonogórskie”, jest zapewniona ciągłość
udzielania świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej.
Również, zgodnie z komunikatem Narodowego
Funduszu Zdrowia, nie jest prawdą, że późny termin
składania przez lekarzy członków „Porozumienia
Zielonogórskiego” wniosków o zawarcie umowy
na świadczenia w zakresie podstawowej opieki zdro-
wotnej na rok 2011 jest przeszkodą w wykupieniu
przez pacjentów leków refundowanych oraz w przy-
jęciu – bezpłatnie – przez lekarza ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej na podstawie skierowania wy-
stawionego przez lekarza POZ.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie nowego projektu planu ratownictwa
medycznego przygotowanego przez Wydział
Zarządzania Kryzysowego Wojewody Łódzkiego
na lata 2011–2015 (20201)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Dunina, przesłaną przy
piśmie z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-
-20201/11, w sprawie projektu nowego wojewódzkie-
go planu działania systemu dla województwa łódz-
kiego uprzejmie informuję, co następuje.
Na wstępie należy zwrócić uwagę, iż w myśl art. 19
ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz.
1410, z późn. zm.) nadzór nad systemem na terenie
kraju sprawuje minister właściwy do spraw zdrowia,
zaś planowanie, organizowanie, koordynowanie sys-
temu oraz nadzór nad systemem na terenie woje-
wództwa jest zadaniem wojewody. W ramach nadzo-
ru, o którym mowa powyżej, wojewoda sporządza
wojewódzki plan działania systemu, który jest na-
stępnie zatwierdzany przez ministra zdrowia, zgod-
nie z procedurą określoną w art. 21 ww. ustawy.
W ww. planie wojewoda wskazuje liczbę i rozmiesz-
czenie na obszarze województwa zespołów ratownic-
twa medycznego, kierując się kryterium zapewnienia
określonych w art. 24 ustawy parametrów czasu do-
tarcia zespołu ratownictwa medycznego na miejsce
zdarzenia, od chwili przyjęcia zgłoszenia przez dys-
pozytora medycznego.
Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 22 paździer-
nika 2010 r. o zmianie ustawy o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 219, poz. 1443) „wojewodowie przed-
stawiają ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
projekt wojewódzkiego planu działania systemu, o któ-
rym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy, o której mowa
w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
obowiązującego do dnia 1 lipca 2011 r., w terminie do
dnia 31 stycznia 2011 r. w celu zatwierdzenia”. Po-
nadto ramowy wzór planu, stanowiący załącznik do
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 21 grudnia
2010 r. w sprawie wojewódzkiego planu działania sys-
temu Państwowe Ratownictwo Medyczne oraz kry-
teriów kalkulacji kosztów działalności zespołów ra-
townictwa medycznego (Dz. U. z 2011 r. Nr 3, poz. 6),
określa szczegółowy zakres danych i układ, w jakim
powinny być one zbierane.
Wojewódzki plan działania systemu zawierać
musi informacje o jednostkach systemu Państwowe
Ratownictwo Medyczne – zespoły ratownictwa me-
dycznego, w tym lotnicze zespoły ratownictwa me-
dycznego oraz szpitalne oddziały ratunkowe – cen-
trach urazowych oraz o szpitalach posiadających
jednostki organizacyjne wyspecjalizowane w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych
dla ratownictwa medycznego. Plan zawiera również
szczegółowy opis systemu powiadamiania o stanach
nagłego zagrożenia zdrowotnego, w tym informacje
na temat organizacji i procedur koordynacji działań
jednostek systemu, ze wskazaniem kompetencji i try-
bu podejmowanych działań.
W związku z powyższym należy przyjąć, iż wy-
magania odnośnie do sposobu sporządzania i zakre-
su danych, które muszą być ujęte w planach, dotyczą
wszystkich województw w jednakowym stopniu. Jed-
nocześnie informuję, iż województwo mazowieckie,

zgodnie z przepisami ustawy o zmianie ustawy o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych
innych ustaw, zobowiązane zostało do złożenia pro-
jektu planu w terminie do dnia 31 stycznia br.
Ponadto informuję, iż zgodnie z art. 21 ust. 6 usta-
wy o Państwowym Ratownictwie Medycznym projekt
aktualizacji planu sporządza wojewoda i uzgadnia go
z podmiotami, o których mowa w ust. 5, tj. dyrekto-
rem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia, szefem wojewódzkiego sztabu wojskowego,
komendantem wojskowego obwodu profilaktyczno-
-leczniczego, komendantem wojewódzkim Państwo-
wej Straży Pożarnej, Policji i Straży Granicznej. Jed-
nocześnie w myśl art. 21 ust. 7 projekt aktualizacji
planu uzgodniony z ww. podmiotami wojewoda prze-
kazuje do zaopiniowania powiatowym i wojewódzkim
jednostkom samorządu terytorialnego.
W odniesieniu do funkcjonowania systemu Pań-
stwowe Ratownictwo Medyczne w powiecie zgierskim
informuję, że z informacji uzyskanych od wojewody
łódzkiego wynika, iż na dzień wyrażenia negatyw-
nych stanowisk w sprawie dokonania planowanej ak-
tualizacji „Planu działania systemu Państwowe Ra-
townictwo Medyczne dla województwa łódzkiego na
lata 2009–2011” przez Radę Miasta Zgierza oraz
Radę Powiatu Zgierskiego projekt planu był w trak-
cie przygotowywania i dopiero w dniu 12 stycznia
2011 r. przekazany został do zaopiniowania powiato-
wym i wojewódzkim jednostkom samorządu teryto-
rialnego.
Przedmiotowy projekt planu zakładał stacjono-
wanie:
— jednego podstawowego zespołu ratownictwa
medycznego w Aleksandrowie Łódzkim,
— jednego specjalistycznego zespołu ratownictwa
medycznego w Głownie,
— jednego podstawowego zespołu ratownictwa
medycznego w Ozorkowie,
— jednego podstawowego zespołu ratownictwa
medycznego w Strykowie,
— jednego specjalistycznego i dwóch podstawo-
wych zespołów ratownictwa medycznego w Zgierzu.
Planowane rozstawienie zespołów ratownictwa
medycznego na terenie powiatu zgierskiego, jak rów-
nież na terenie pozostałych powiatów województwa
łódzkiego, dokonane zostało w oparciu o założenia
wynikające z art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 22 paździer-
nika 2010 r. o zmianie ustawy o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw
oraz kryterium liczby ludności przypadającej na je-
den zespół ratownictwa medycznego, który dla kraju
wynosi 33 tys. Z uwagi na fakt, iż w województwie
łódzkim funkcjonuje 97 zespołów, średnia liczba lud-
ności na jeden zespół wynosi w województwie około
26 tys. W przygotowanym projekcie planu określone
zostały granice obszarów działania, w których liczba
ludności przypadająca na jeden zespół zawierała się
w przedziale 26–33 tys. Wskaźnik ten posłużył rów-
nież do ustalenia liczby i miejsc wyczekiwania zespo-
łów ratownictwa medycznego w poszczególnych ob-
499
szarach działania. Uwzględniając kryterium zacho-
wania ustawowych czasów dotarcia zespołów z miej-
sca stacjonowania do miejsca zdarzenia, zespoły
rozmieszczone zostały w sposób równomierny w gra-
nicach rejonów operacyjnych, w tym również na te-
renie powiatu zgierskiego.
Po otrzymaniu opinii od powiatowych i wojewódz-
kich jednostek samorządu terytorialnego projekt pla-
nu przeanalizowany został przez wojewodę pod ką-
tem wniesionych uwag. W ostatecznym projekcie
planu, który wojewoda zaakceptował w dniu 31 stycz-
nia 2011 r., ustalono, iż liczba zespołów ratownictwa
medycznego stacjonujących na terenie powiatu zgier-
skiego w 2011 r. nie ulegnie zmianie w stosunku do
stanu aktualnego, tj. 1 specjalistycznego i 8 podsta-
wowych zespołów ratownictwa medycznego, stacjo-
nujących w:
— Aleksandrowie Łódzkim (1 zespół podstawo-
wy),
— Głownie (1 zespół podstawowy),
— Ozorkowie (2 zespoły podstawowe),
— Strykowie (1 zespół podstawowy),
— Zgierzu (1 zespół specjalistyczny i 3 zespoły
podstawowe).
Uprzejmie informuję, że takiej samej odpowiedzi
udzieliłem bezpośrednio panu posłowi Arturowi Du-
ninowi. Po przesłaniu przez wojewodę łódzkiego pro-
jektu nowego bezterminowego planu minister zdro-
wia dokona szczegółowej analizy planu, również
w zakresie zapewnienia właściwej organizacji funk-
cjonowania systemu Państwowe Ratownictwo Me-
dyczne w powiecie zgierskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie zmiany systemu
ubezpieczeń rolników (20203)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Elżbiety Witek, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przez pana Marka
Kuchcińskiego, wicemarszałka Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej, pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. (znak:
SPS-023-20203/11), w sprawie prac legislacyjnych
nad zmianą zasad opłacania składek na ubezpiecze-
nie zdrowotne przez rolników, uprzejmie informuję,
iż zgodnie z pkt II wyroku Trybunału Konstytucyj-
500
nego z dnia 26 października 2010 r., sygn. akt K 58/
07 (Dz. U. Nr 205, poz. 1363), przepis art. 86 ust. 2
w zw. z art. 86 ust. l ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) w zakresie wskazanym w ww.
orzeczeniu straci moc obowiązującą z upływem 15
miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku
Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, tj. 4 lutego 2012 r.
Zakres merytoryczny zmiany implikowanej ww.
orzeczeniem wykracza, w sposób zasadniczy, poza
materię ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.). Trybunał Konstytucyjny rów-
nież w uzasadnieniu do wyroku w pkt 11 zaznacza,
iż „ma świadomość, że doprowadzenie do stanu zgod-
nego z konstytucją wymaga podjęcia przez ustawo-
dawcę intensywnych prac wykraczających poza
ustawę zdrowotną, której przepisy zostały uznane
za niekonstytucyjne”. Ponadto Trybunał Konstytu-
cyjny stwierdza, że zmiana w tym zakresie po-
winna uwzględniać „sytuację gospodarczą i moż-
liwości finansowe uczestników systemu ubezpieczeń
zdrowotnych”.
Opracowanie konkretnych rozwiązań prawnych
zatem wymaga również konsultacji z ministrem fi-
nansów oraz ministrem rolnictwa i rozwoju wsi.
Na obecnym etapie trwa analiza wniosków wy-
nikających z ww. orzeczenia, jak również analiza
potencjalnych rozwiązań we wskazanym zakresie,
uwzględniających wnioski zawarte w wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie zmiany systemu
ubezpieczeń rolników (20203)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., nr SPS-023-20203/11,
dotyczące interpelacji pani poseł Elżbiety Witek w spra-
wie zmiany systemu ubezpieczeń rolników uprzejmie
informuję, co następuje.
W gestii ministra finansów nie leży inicjatywa
ustawodawcza w zakresie zmiany przepisów dotyczą-
cych systemu ubezpieczeń rolników, w związku z wy-
rokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 paź-
dziernika 2010 r. (sygn. akt K 58/07), który stwier-
dził, iż finansowanie z budżetu państwa składek na
ubezpieczenie zdrowotne wszystkich rolników i ich
domowników prowadzących działalność rolniczą bez
względu na wysokość osiąganych przez nich przycho-
dów jest niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej
Polskiej.
Zgodnie z oceną Rządowego Centrum Legislacji
organem właściwym do podjęcia prac legislacyjnych
jest minister zdrowia. Przedmiotowy wyrok Trybuna-
łu Konstytucyjnego dotyczy bowiem przepisów ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 654, poz. 1027, z późn. zm.). Z uwagi na
fakt, że wyrok dotyczy składek na ubezpieczenie zdro-
wotne rolników, zdaniem Rządowego Centrum Legi-
slacji zasadna w powyższym zakresie jest współpraca
z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Sońty
oraz grupy posłów
w sprawie niewykonania przez GDDKiA
planu wydatków na drogi w 2010 r. (20204)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Krzysztofa Sońty, Barbary Bar-
tuś oraz Roberta Telusa przekazaną przy piśmie
z dnia 27 stycznia 2010 r. (sygn. SPS-023-20204/11)
w sprawie wydatków na drogi w 2010 r., przedsta-
wiam następujące informacje.
W kwestii wydatków na budowę dróg i autostrad
w 2010 r. należy wskazać, że resort infrastruktury
stanął przed wielkim wyzwaniem, aby podczas kry-
zysu na światowych rynkach gospodarczych zapew-
nić jak najwięcej środków na realizację inwestycji
drogowych. Wprowadzony w 2009 r. nowy mecha-
nizm finansowania dróg krajowych oparty na środ-
kach z Krajowego Funduszu Drogowego okazał się
optymalnym sposobem na pozyskanie w sposób płyn-
ny niezbędnych środków na realizację zadań drogo-
wych.
Wydatki i wpływy funduszu określa plan finan-
sowy KFD na dany rok. Ostateczny plan funduszu
na 2010 r. ustala wydatki na zadania inwestycyjne

na poziomie 17,2 mld zł. Dodatkowo z budżetu pań-
stwa na wydatki związane z remontami, zarządza-
niem i utrzymaniem sieci dróg krajowych oraz pra-
cami przygotowawczymi (do momentu otwarcia ty-
tułu inwestycyjnego w KFD) zostało wydatkowanych
ok. 3 mld zł. Ogółem na drogi krajowe zostało wydat-
kowanych w 2010 r. ok. 20 mld zł, co jest kwotą znacz-
nie wyższą od wydatków poniesionych w poprzednich
latach.
Zgodnie z porozumieniem zawartym pomiędzy
ministrem infrastruktury a Bankiem Gospodarstwa
Krajowego sprawozdanie roczne z wykonania planu
finansowego na dany rok jest przekazywane do re-
sortu infrastruktury w terminie do ostatniego dnia
marca następnego roku. Jednakże w chwili obecnej
resort infrastruktury dysponuje wstępnymi danymi,
które kształtują się następująco:
— wydatki na zadania inwestycyjne – 16,8 mld zł,
— wydatki związane w likwidacją skutków powo-
dzi – 0,1 mld zł.
Resort infrastruktury osiągnął cel, jakim było
stworzenie elastycznego modelu finansowania dróg
krajowych w sytuacji niekorzystnej koniunktury go-
spodarczej przy jednoczesnym zapewnieniu efektyw-
nego wykorzystania w „Programie budowy dróg kra-
jowych” środków finansowych z budżetu UE przewi-
dzianych na realizację inwestycji w zakresie dróg
o najwyższym standardzie, a także koncentracji w ra-
mach KFD wszystkich środków przeznaczonych na
inwestycje drogowe.
Powyższe najlepiej obrazują kwoty, jakie zostały
poniesione na drogi i autostrady w ostatnich latach:
mld PLN
2005 2006 2007 2008 2009 2010
drogi i
6,6 7,8 10,1 13,6 18,4 19,9
autostrady
w tym
2,6 4,6 3,6 1,9 10,0 16,9
KFD
Odnosząc się do pytania dotyczącego realizacji
zadań drogowych na Euro 2012, należy wskazać, że
Ministerstwo Infrastruktury w zakresie swojej wła-
ściwości merytorycznej monitoruje i nadzoruje reali-
zację „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” przyjętego uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 stycznia 2011 r., którego zakres rzeczowy
odnosi się do poprzedniego „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”. Inwestycje drogowe
istotne dla organizacji Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012 zostały wymienione natomiast
w „Harmonogramie przedsięwzięć infrastruktural-
nych związanych z organizacją UEFA EURO 2012”
– tzw. masterplan opracowany przez ministra sportu
i turystyki.
Dla części zadań ujętych w masterplanie prowa-
dzone są już prace budowlane, zaś dla pozostałych
501
w chwili obecnej finalizowane są umowy z wykonaw-
cami robót i rozpoczynane będę prace budowlane.
Przewidywane terminy zakończenia prac przypadają
na okres poprzedzający rozpoczęcie mistrzostw Eu-
ropy w piłce nożnej. Na odcinkach, na których w maju
2012 r. nie będzie możliwe całkowite i kompleksowe
zakończenie prac, zostanie zapewniona przejezdność
przedmiotowymi odcinkami dróg.
Z upoważnienia
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
oraz grupy posłów
w sprawie przesunięcia terminu budowy
drogi ekspresowej mającej połączyć
Poznań i Wrocław (20207)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., znak SPS-023-20207/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Arkadego Fiedlera oraz grupy posłów w sprawie prze-
sunięcia terminu budowy drogi ekspresowej S5 ma-
jącej połączyć Poznań i Wrocław, uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czas obowiązujący „Program budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”, ustanowiony uchwałą Rady Mi-
nistrów w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Budowa drogi S5 na odcinku Po-
znań (A2 węzeł „Głuchowo”) – w. Kaczkowo” została
ujęta w załączniku nr 1a do programu, zawierającym
inwestycje priorytetowe, których realizacja może zo-
stać rozpoczęta do roku 2013, pod warunkiem wystą-
pienia oszczędności na kontraktach z załącznika nr
1 lub zapewnienia dodatkowych środków finanso-
wych ponad limit ustalony przez Radę Ministrów.
Natomiast inwestycja pn. „Budowa drogi S5 na
odcinku w. Korzeńsko – Wrocław (A8, w. Widawa)”
została wpisana do załącznika nr 2 „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, zawierają-
cego inwestycje, których realizacja zostanie rozpo-
częta po roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku
nr 2 potwierdza wagę tego zadania dla całej sieci dro-
gowej.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
502
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pn. „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu bę-
dzie stanowiła lista zadań wskazanych w załączniku
nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań pole-
gających na obejściach miejscowości, wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finanso-
wej będzie wielkość wsparcia projektów drogowych
przez UE w ramach perspektywy finansowej na lata
2014–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany, tak
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie skutków likwidacji
kolejnych placówek pocztowych (20214)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła Dariusza Lipińskiego, nr SPS-023-
-20214/11, w sprawie skutków likwidacji kolejnych
placówek pocztowych przedstawiam, co następuje.
Reorganizacja sieci placówek pocztowych jest jed-
ną z inicjatyw strategicznych opracowanej przez Za-
rząd Poczty Polskiej SA strategii Poczty Polskiej na
lata 2010–2015. Strategia przewiduje podjęcie szere-
gu działań, których celem jest poprawa sytuacji fi-
nansowej spółki (przez ostatnie dwa lata Poczta Pol-
ska ponosiła straty) oraz przygotowanie jej do kon-
kurowania na zliberalizowanym od 2013 r. rynku
usług pocztowych. Zgodnie z § 30 ust. 1 pkt 5 Statu-
tu Poczty Polskiej SA strategia została pozytywnie
zaopiniowana przez Radę Nadzorczą Poczty Polskiej.
Nie jest ona natomiast dokumentem rządowym i nie
podlegała zatwierdzeniu przez ministra infrastruk-
tury.
Poczta Polska jako publiczny operator pocztowy
zobowiązana jest do świadczenia powszechnych usług
pocztowych na terenie całego kraju po jednolitych
cenach. Przy podejmowaniu decyzji odnośnie do roz-
mieszczenia placówek pocztowych zobowiązana jest
uwzględniać wskaźniki dostępności do powszechnych
usług pocztowych określone w § 44 rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r.
w sprawie warunków wykonywania powszechnych
usług pocztowych (Dz. U. Nr 5, poz. 34, z poźn. zm.).
Zatem na Pocztę Polską nałożone zostały prawne
obowiązki zachowania określonej dostępności usług
pocztowych, natomiast koszty wynikające z tego fak-
tu nie są pokrywane z budżetu państwa. Dlatego też
to właśnie na tej spółce spoczywa cały ciężar utrzy-
mywania nierentownych placówek.
W związku z tym Poczta Polska podejmuje dzia-
łania mające na celu ograniczenie kosztów utrzymy-
wania sieci placówek pocztowych. Działania te w pierw-
szej kolejności polegają na przekształcaniu urzędów
pocztowych w tańsze w utrzymaniu formy organiza-
cyjne (filię urzędów pocztowych oraz agencje poczto-
we). Jest to praktyka stosowana również przez in-
nych europejskich operatorów publicznych. Rozwią-
zanie to pozwala na zapewnienie mieszkańcom do-
stępu do powszechnych usług pocztowych i jedno-
cześnie umożliwia operatorom pocztowym optyma-
lizację kosztów ponoszonych na sieć pocztową. Po-
nadto przekształcanie urzędów pocztowych w agen-
cje może spowodować na obszarach o wysokim po-
pycie na usługi (np. w dużych miastach) wzrost
dostępności, gdyż przewidywane jest zastępowanie
pojedynczego urzędu kilkoma agencjami. Również
godziny otwarcia placówki pocztowej mogą ulec wy-
dłużeniu, gdy zostanie ona zlokalizowana w punk-
tach firm sieciowych.
Ewentualne likwidacje placówek następować będą
w szczególnie uzasadnionych przypadkach (np. wyso-
ka nierentowność, brak podmiotów zainteresowanych
prowadzeniem agencji), przy uwzględnieniu wyżej
wskazanych wymagań prawnych w zakresie dostęp-
ności. Lista placówek, które Poczta Polska zamierza
otworzyć, przekształcić albo zamknąć, sporządzana
jest pod koniec każdego roku przez spółkę.
Zgodnie z wyjaśnieniami Zarządu Poczty Polskiej
docelowa sieć pocztowa składać się będzie z sieci
głównej (tzw. szkieletowej) oraz pomocniczej (pozasz-
kieletowej). Sieć szkieletowa opierać się będzie na
placówkach własnych operatora, zaś w ramach sieci

pozaszkieletowej co do zasady funkcjonować będą
agencje pocztowe. Zakwalifikowanie placówki do po-
wyższych rodzajów sieci poprzedzone jest analizą
obejmującą kwestie ekonomiczne oraz konieczność
zapewnienia obsługi klientów w zakresie usług po-
wszechnych. Przekształcanie placówek, w myśl za-
pewnień zarządu, nie spowoduje pogorszenia jakości
i terminowość świadczenia usług.
Ponieważ Poczta Polska utrzymuje placówki rów-
nież na terenach o niskim popycie na usługi poczto-
we (gdzie przychody nie są w stanie zrekompensować
kosztów związanych z utrzymywaniem placówki),
decyzje o przekształcaniu urzędów w tańsze formy
placówek pocztowych należy ocenić pozytywnie.
W szczególności biorąc pod uwagę fakt, że agenci zo-
bowiązywani są w nowo zawieranych umowach agen-
cyjnych do świadczenia nie tylko pełnego zakresu
usług powszechnych, ale również usług dodatkowych,
na które istnieje popyt na danym obszarze.
Ograniczanie liczby placówek pocztowych może
odbywać się wyłącznie z uwzględnieniem wspomnia-
nego na wstępie rozporządzenia. Natomiast ze wzglę-
du na brak finansowania działalności Poczty Polskiej
z budżetu państwa minister nie ma możliwości zobo-
wiązania operatora publicznego do utrzymywania
większej niż określonej prawem liczby placówek.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie trybu dofinansowania
klubów sportowych w zakresie sportu (20218)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza Toma-
szewskiego przekazaną pismem z dnia 27 stycznia
2011 r. (sygn. SPS-023-20218/11) w sprawie trybów
dofinansowania klubów sportowych w zakresie spor-
tu uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca
2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.)
klub sportowy działający na obszarze danej jednost-
ki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu
osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową
z budżetu tej jednostki, z zastosowaniem przepisów
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
503
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.) w zakre-
sie udzielania dotacji celowych dla podmiotów nieza-
liczanych do sektora finansów publicznych i niedzia-
łających w celu osiągnięcia zysku. Zgodnie z art. 27
ust. 1 i 2 ww. ustawy warunki i tryb finansowania
zadania polegającego na tworzeniu warunków sprzy-
jających rozwojowi sportu może nastąpić w drodze
uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu
terytorialnego. Uchwała taka wskazywać powinna
cel publiczny, jaki jednostka ta ma osiągnąć. Treść
art. 27 ustawy wskazuje w sposób jednoznaczny, że
jest to przepis dający uprawnienie, a nie nakładający
obowiązek w tym zakresie na jednostki samorządu
terytorialnego.
Z uwagi na brak informacji o stanowisku regional-
nych izb obrachunkowych wskazanym w interpelacji,
iż w 2011 r. jednostki samorządu terytorialnego mogą
dofinansować działalność sportową prowadzoną przez
kluby sportowe tylko na podstawie art. 27 ust. 2 usta-
wy o sporcie, należy zaznaczyć, że zgodnie z ust. 3
powoływanego przepisu powyższe uregulowania nie
naruszają uprawnień jednostek samorządu terytorial-
nego do wspierania kultury fizycznej na podstawie
przepisów odrębnych, np. ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolonta-
riatu (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).
Tym samym możliwe jest udzielanie dotacji celo-
wych, np. na podstawie przepisów ustawy o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie w zakre-
sie wspierania i upowszechniania kultury fizycznej,
klubom sportowym, ale też i podmiotom innym niż
kluby sportowe.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 11 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jadwigi Wiśniewskiej
i Stanisława Szweda
w sprawie odcinka autostrady A1
Tuszyn – Pyrzowice (20229)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20229/
11, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Jadwigi Wiśniewskiej i pana posła Stanisława Szwe-
da w sprawie budowy odcinka autostrady Al z Tuszy-
na do Pyrzowic, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
504
W resorcie infrastruktury przygotowany został
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 25
stycznia 2011 r., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Inwestycja pn. „Budowa autostrady Al Tuszyn – Py-
rzowice” została ujęta w załączniku nr 2 do progra-
mu, zawierającym inwestycje, których realizacja zo-
stanie rozpoczęta po roku 2013. Ujęcie inwestycji
w załączniku nr 2 potwierdza znaczenie tego zadania
dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” musiał
zostać dostosowany do aktualnych możliwości finan-
sowych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W dniu 23 lipca 2010 r. Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad ogłosiła przetarg na wykona-
nie dokumentacji projektowej wraz z pełnieniem nad-
zoru autorskiego przez okres 36 miesięcy dla auto-
strady Al na odcinku Tuszyn – Pyrzowice o długości
138,5 km. Rozważane jest wyłączenie do osobnej re-
alizacji obwodnicy Częstochowy, żeby przyspieszyć
realizację tego odcinka. Opracowanie dokumentacji
technicznej i uzyskanie pozwoleń na budowę nie za-
myka dalszej ścieżki realizacji ani w systemie trady-
cyjnym (przez GDDKiA), ani przez partnera prywat-
nego. W resorcie infrastruktury trwają analizy, na
podstawie których zostanie podjęta decyzja o syste-
mie realizacji przedmiotowego odcinka.
Jednocześnie informuję, że dobudowa trzeciego
pasa ruchu dla ruchu lokalnego pociągnęłaby za sobą
konieczność przeprowadzenia nowych długotrwałych
postępowań administracyjnych z udziałem społe-
czeństwa wraz z prawdopodobnym procesem odwo-
ławczym, dodatkowo przedłużającym procedurę
przygotowania inwestycji do realizacji. Przeprowa-
dzenie nowej procedury środowiskowej wiązałoby się
z koniecznością podjęcia następujących działań:
1) rozpoczęcie procedury przetargowej na wyko-
nanie dokumentacji projektowej (wytyczenie nowych
wariantów przebiegu) i środowiskowej, niezbędnej do
wydania nowej decyzji środowiskowej — czas trwa-
nia ok. 3–5 miesięcy,
2) wykonanie nowej dokumentacji projektowej
oraz raportu oddziaływania na środowisko uwzględ-
niającego wyniki nowej inwentaryzacji przyrodniczej
obejmującej pełen okres wegetacyjny, tj. l rok (nie
można wykorzystać poprzedniego raportu oddziały-
wania na środowisko z uwagi na okres czasu, jaki
upłynął od czasu poprzedniej inwentaryzacji), oraz
fakt, że w ramach dokumentacji projektowej powsta-
łyby nowe warianty lokalizacyjne przedsięwzięcia –
czas trwania ok. 1,5 roku,
3) wydanie nowej decyzji środowiskowej – czas
trwania ok. 6 miesięcy.
Należy podkreślić, iż w ramach rozpoczętego po-
stępowania istnieje ryzyko wybrania zupełnie innego
wariantu przebiegu niż obecnie wskazany w decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzię-
cia, co spowodowałoby kolejne opóźnianie realizacji
inwestycji oraz konflikty społeczne. W liniach roz-
graniczających obecnej inwestycji zostało wykupio-
nych prawie 100% gruntów. Zmiana lokalizacji auto-
strady (nawet w niewielkim zakresie) wiązałaby się
z koniecznością pozyskania nowych gruntów.
Odnosząc się do wyłączenia odcinka Al przebie-
gającego w rejonie Częstochowy z opłat autostrado-
wych, pragnę poinformować, iż kwestia odpłatności
za przejazd obwodnicami miast była przedmiotem
dyskusji od dłuższego czasu, a umożliwienie bezpłat-
nego przejazdu autostradowymi obwodnicami miast
stanowi coraz częściej podnoszony postulat społecz-
ny. Resort infrastruktury podjął inicjatywę mającą
na celu wprowadzenie do dotychczas obowiązującego
systemu prawnego rozwiązania spełniającego ocze-
kiwania społeczeństwa. Społeczne i ekonomiczne
koszty dostosowania poszczególnych odcinków do po-
boru opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny
być niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodzie-
wanych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istot-
na w przypadku manualnego poboru opłat na tere-
nach silnie zurbanizowanych, w szczególności poło-
żonych w pobliżu miast.
W związku z tym w projekcie rozporządzenia Rady
Ministrów zmieniającego rozporządzenie w sprawie
autostrad płatnych w § la wymieniono odcinki auto-
strad zlokalizowane w okolicach pięciu największych
aglomeracji (ludność ponad 600 tys.) i najbardziej
zurbanizowanych miast oraz zaproponowano, aby
kierowcy samochodów osobowych i motocykli poru-
szający się w ruchu lokalnym nie uiszczali opłat za
przejazd tymi odcinkami. Za przejazd wskazanymi
odcinkami autostrad płaciłyby natomiast pojazdy po-
ruszające się w ruchu tranzytowym oraz pojazdy roz-
poczynające lub kończące podróż na tych odcinkach.
W sumie projektowane rozporządzenie objęłoby swo-
im zakresem ok. 135 km autostrad. Projekt powyż-
szego rozporządzenia został przekazany do konsul-
tacji społecznych z terminem uwag do 21 stycznia
2011 r. Mając na uwadze, iż brak umieszczenia pod-
miotu na liście adresatów, do których skierowano
projekt przy odrębnym piśmie, nie wyklucza tego
podmiotu z udziału w konsultacjach społecznych,
wszelkie opinie odnoszące się do niniejszego projektu
będą brane pod uwagę. Ze względu na to, iż niektóre
instytucje mogły przesłać swe stanowiska pocztą,
oczekiwany jest ich wpływ do resortu nawet po ter-
minie wskazanym w ww. piśmie. Z racji zaintereso-
wania, jakim cieszy się omawiany projekt, uwagi

będą analizowane szczególnie wnikliwie. Obecnie
trwa analiza nadesłanych stanowisk zwierających
uwagi natury zarówno merytorycznej, jak również
legislacyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie budowy obwodnicy Suwałk (20230)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 31 stycznia 2011 r. (sygn.
SPS-023-20230/11), w sprawie obwodnicy miasta Su-
wałki, przedstawiam następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
projekt „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br., który zastąpił dotychczasowy „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”,
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25
września 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Odnośnie do budowy obwodnicy miasta Suwałki
informuję, iż zadanie to będzie realizowane w ra-
mach inwestycji pn. „Budowa drogi S61 od S8 (Ostrów
Mazowiecka) – Łomża – Stawiski – Szczuczyn – Ełk
– Raczki – Suwałki – Budzisko (granica państwa)”,
która została ujęta w załączniku nr 2 pod pozycją 35
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”. Oznacza to, iż przedmiotowa inwestycja znaj-
duje się na liście zadań, których realizacja przewidy-
wana jest do rozpoczęcia po 2013 r., pod warunkiem
505
uzyskania wszystkich wymaganych decyzji admini-
stracyjnych oraz niezbędnych środków finanso-
wych.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Sońty
oraz grupy posłów
w sprawie zdeprecjonowania w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
modernizacji drogi ekspresowej S7 relacji
Warszawa – Radom – Kielce – Kraków (20232)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20232/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Krzysztofa Sońty oraz grupy posłów w sprawie zde-
precjonowania w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” modernizacji drogi ekspresowej S7
relacji Warszawa – Radom – Kielce – Kraków, uprzej-
mie przekazuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycje pn.: Budowa drogi S7 Radom (Je-
dlińsk) – Skarżysko-Kamienna i odcinek w. Chęciny
– Jędrzejów (początek obwodnicy) oraz odcinek Ję-
drzejów – gr. woj. świętokrzyskiego zostały ujęte w za-
łączniku 1a do programu, zawierającym inwestycje
priorytetowe, których realizacja może zostać rozpo-
częta do roku 2013 pod warunkiem wystąpienia
oszczędności na kontraktach z załącznika nr 1 lub
zapewnienia dodatkowych środków finansowych po-
nad limit ustalony przez Radę Ministrów.
506
Natomiast inwestycje pn. Przebudowa drogi S7
Warszawa – obwodnica Grójca, Budowa drogi ekspre-
sowej S7 granica woj. świętokrzyskiego – Kraków
oraz Przebudowa drogi S7 Lubień – Rabka, zostały
wpisane do załącznika nr 2 programu zawierającego
inwestycje, których realizacja zostanie rozpoczęta po
roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 po-
twierdza wagę tego zadania dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu bę-
dzie stanowiła lista zadań wskazanych w załączniku
nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań pole-
gających na obejściach miejscowości wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finanso-
wej będzie wielkość wsparcia projektów drogowych
przez UE w ramach perspektywy finansowej 2014–
–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2 będzie kontynuowany, tak aby
w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków płyn-
nie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie przeznaczania przez gminy
środków finansowych za pobyt osoby
nietrzeźwej w policyjnej izbie zatrzymań
(20236)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 stycznia 2011 r. (sygn.: SPS-023-
-20236/11), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Grzegorza Roszaka w sprawie przeka-
zywania przez gminy środków finansowych za pobyt
osoby nietrzeźwej w policyjnej izbie zatrzymań, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez Regionalna Izbę
Obrachunkową w Kielcach wynika, iż wójt gminy
Waśniów zwrócił się do Izby z prośbą o interpretację
art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Po-
licji (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.)
w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, tj.
wniosku Komendy Wojewódzkiej Policji w Kielcach
w sprawie sfinansowania przez gminę Waśniów kosz-
tów badań osób nietrzeźwych z terenu gminy zatrzy-
manych przez Policję oraz kosztów zakupu paliwa
wykorzystywanego przez Posterunek Policji w Wa-
śniowie. Wniosek Komendy Wojewódzkiej Policji
w Kielcach wynikał z faktu likwidacji izby wytrzeź-
wień w Ostrowcu Świętokrzyskim i związanej z tym
konieczności odwożenia osób nietrzeźwych na Komi-
sariat Policji w Ćmielowie.
Z odpowiedzi udzielonej przez Regionalną Izbę
Obrachunkową w Kielcach wynika, iż w myśl art. 13
ust. 3 ustawy o Policji jednostki samorządu teryto-
rialnego mogą uczestniczyć w pokrywaniu wydatków
inwestycyjnych, modernizacyjnych lub remontowych
oraz kosztów utrzymania i funkcjonowania jedno-
stek organizacyjnych Policji, a także zakupu niezbęd-
nych dla ich potrzeb towarów i usług. Środki na ww.
cele mogą być przekazane na podstawie zawieranych
umów i porozumień z właściwymi miejscowo komen-
dantami Policji poprzez wpłaty na Fundusz Wsparcia
Policji. Jednocześnie Izba zwróciła uwagę, że zgodnie
z art. 40 ust. 2 w zw. z art. 42 ust. 5 ustawy z dnia
26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 70, poz. 473, z późn. zm.) w razie braku izby wy-
trzeźwień osoby w stanie nietrzeźwości mogą być
doprowadzone do jednostki Policji, z tytułu czego po-
bierane są opłaty. Koszty badań powinny zostać za-
liczone do opłaty za pobyt w jednostce Policji i wyeg-
zekwowane od osób zobowiązanych do ich uiszczenia.
Dlatego też, w ocenie Izby, brak jest podstaw praw-
nych do pokrycia z budżetu gminy kosztów badań
osób doprowadzonych do jednostki Policji w celu wy-
trzeźwienia.

Podkreślić należy, iż regionalne izby obrachunko-
we jako organy nadzoru nad działalnością samorzą-
du terytorialnego w zakresie spraw finansowych pro-
wadzą działalność informacyjną oraz udzielają wyja-
śnień odnośnie do stosowania przepisów ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.) Vide art. 1 ust. 4
oraz art. 13 pkt 12 ustawy z dnia 7 października 1992 r.
o regionalnych izbach obrachunkowych (t.j.: Dz. U.
z 2001 r. Nr 55, poz. 577, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż do zakresu
kompetencji ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji nie należy ocena podejmowanych przez organy
nadzoru rozstrzygnięć – każde z podejmowanych roz-
strzygnięć zapada dla określonego stanu faktyczne-
go, a kontrolę nad nimi sprawuje sąd.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie podejmowania uchwał
przez jednostki samorządu terytorialnego
w zakresie udzielania dotacji
dla klubów sportowych (20238)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Grzegorza Rosza-
ka przekazaną pismem z dnia 27 stycznia 2011 r.
(sygn. SPS-023-20238/11) w sprawie podejmowania
uchwał przez jednostki samorządu terytorialnego
w zakresie udzielania dotacji dla klubów sportowych
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca
2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.)
klub sportowy, działający na obszarze danej jednost-
ki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu
osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową
z budżetu tej jednostki, z zastosowaniem przepisów
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 oraz z 2010 r. Nr 28,
poz. 146, Nr 96, poz. 620 i Nr 123, poz. 835) w zakre-
sie udzielania dotacji celowych dla podmiotów nieza-
liczanych do sektora finansów publicznych i niedzia-
łających w celu osiągnięcia zysku. Zgodnie z art. 27
ust. 1 i 2 ww. ustawy warunki i tryb finansowania
zadania polegającego na tworzeniu warunków sprzy-
jających rozwojowi sportu powinno nastąpić w dro-
dze uchwały organu stanowiącego jednostki samo-
rządu terytorialnego. Uchwała taka wskazywać ma
507
cel publiczny, jaki jednostka ta ma osiągnąć. Należy
zwrócić uwagę, iż zgodnie z ust. 3 powoływanego
przepisu powyższe uregulowania nie naruszają
uprawnień jednostek samorządu terytorialnego do
wspierania kultury fizycznej na podstawie przepisów
odrębnych, np. ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i wolontariatu
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), jednakże prze-
pisy ustawy o wolontariacie nie dają podstawy do za-
wężenia kręgu podmiotów, do których adresowane
jest wsparcie, wyłącznie do klubów sportowych. Po-
nadto, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy o wolon-
tariacie, sfera zadań publicznych obejmuje wspieranie
i upowszechnianie kultury fizycznej, a więc nie tylko
z zakresu sportu, ale również z zakresu wychowania
fizycznego i rehabilitacji ruchowej (art. 1 ust. 2 ustawy
o sporcie). W związku z powyższym można stwierdzić,
iż warunkiem precyzyjnego adresowania wsparcia fi-
nansowego do klubów sportowych na realizację zadań
z zakresu sportu jest wydanie stosownej uchwały na
podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o sporcie.
Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie dotacja
ma służyć realizacji celu publicznego wskazanego
w uchwale organu stanowiącego i może być przezna-
czona w szczególności na:
1) realizację programów szkolenia sportowego,
2) zakup sprzętu sportowego,
3) pokrycie kosztów organizowania zawodów
sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,
4) pokrycie kosztów korzystania z obiektów spor-
towych dla celów szkolenia sportowego,
5) sfinansowanie stypendiów sportowych i wyna-
grodzenia kadry szkoleniowej
– jeżeli wpłynie to na poprawę warunków upra-
wiania sportu przez członków klubu sportowego, któ-
ry otrzyma dotację, lub zwiększy dostęp społeczności
lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez
ten klub.
Powyższy katalog sformułowany został w sposób
otwarty i tym samym nie wyczerpuje wszystkich
prawnie dopuszczalnych sposobów przeznaczenia
środków z dotacji. Niemniej jednak, jak wskazano
powyżej, przepis art. 28 ust. 2 odnosi się do zadań
z zakresu sportu, nie zaś do innych form aktywności
wchodzących w skład zdefiniowanego w ustawie
o sporcie pojęcia: kultura fizyczna.
Odnośnie do komunikatu Regionalnej Izby Obra-
chunkowej w Lublinie należy wskazać, że izby spra-
wują nadzór nad działalnością jednostek samorządu
terytorialnego w zakresie spraw finansowych oraz
dokonują kontroli gospodarki finansowej i zamówień
publicznych. W ocenie RIO w Lublinie „zbędnym
więc jest podejmowanie uchwał przez j.s.t. określają-
cych zasady dotowania takich klubów z powołaniem
się na delegację zawartą w art. 27 ust. 2 ustawy
o sporcie. Kwestia ta, jak wskazano wyżej, została już
uregulowana przepisami powszechnie obowiązujący-
mi”. Odnosząc się do tak sformułowanego stanowi-
ska, mogę tylko zasygnalizować, że przepisy ustawy
o sporcie nie nakładają na jednostki samorządu te-
508
rytorialnego obowiązku podejmowania uchwał, wska-
zując jedynie na taką możliwość. Jak bowiem wska-
zano, zgodnie z art. 27 ust. 3 ustawy, przepisy ustawy
nie naruszają uprawnień jednostek samorządu tery-
torialnego do wspierania kultury fizycznej na pod-
stawie przepisów odrębnych, tym samym możliwe
jest udzielanie dotacji celowych np. na podstawie
przepisów ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie w zakresie wspierania i upowszech-
niania kultury fizycznej podmiotom innym niż kluby
sportowe. Mając na względzie powyższe, jeżeli jed-
nostka samorządu terytorialnego zamierza udzielić
dotacji klubowi sportowemu, w oparciu o art. 28 usta-
wy o sporcie, to dotacja ta ma służyć realizacji celu
publicznego określonego w stosownej uchwale wyda-
nej na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o sporcie.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że Ministerstwo Sportu i Turystyki otrzymuje spo-
radyczne informacje z jednostek samorządu teryto-
rialnego w tym zakresie. Dotychczas jednak nie sy-
gnalizowano jakichkolwiek problemów w stosowaniu
wspomnianej wyżej ustawy o sporcie w zakresie przy-
znawania dotacji klubom sportowym.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie wpisania do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” zadania
inwestycyjnego pn. „Obwodnica Łapczycy
woj. małopolskie na drodze krajowej nr 4”
(20242)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-023-
-20242/11, przekazujące interpelację posła Marka
Polaka dotyczącą zadania – budowy obwodnicy m.
Łapczyca na drodze krajowej nr 4 – w ramach „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
uprzejmie przekazuję informacje w przedmiotowej
sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” ustanowiony w 2007 r. Niestety za-
kres rzeczowy zawarty w programie musiał zostać
dostosowany do aktualnych możliwości finansowych
państwa i opiera się na trzech dokumentach finanso-
wych:
l) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr l1 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Z uwagi na powyższe zadanie polegające na budo-
wie obwodnicy m. Łapczyca na drodze krajowej nr 4
nie zostało ujęte w ramach przedmiotowego progra-
mu. Mimo to Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad jako inwestor przedmiotowego zadania
podjęła działania w celu przygotowania jej do reali-
zacji. Dla ww. zadania uzyskano w czerwcu 2010 r.
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację inwestycji.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji będzie kontynu-
owany tak, aby w sytuacji pojawienia się dodatko-
wych środków płynnie przejść w fazę realizacji.
Ponadto informuję, że program zgodnie z przyję-
tymi założeniami zostanie zaktualizowany w 2012 r.
Wskazany zostanie wówczas zakres rzeczowy oraz
niezbędne środki finansowe na lata 2014–2015. Pod-
stawę rzeczową aktualizacji programu będzie stano-
wiła lista zadań wskazanych w załączniku nr 2 oraz
kryteria wyboru do realizacji zadań polegających na
obejściach miejscowości wskazane w załączniku nr 3.
Jedną z podstaw aktualizacji finansowej będzie wiel-
kość wsparcia projektów drogowych przez UE w ra-
mach perspektywy finansowej 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Suwałk (20271)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jana Kamińskiego, przekazaną

przy piśmie z dnia 31 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-
-023-20271/11), w sprawie obwodnicy miasta Suwał-
ki, przedstawiam następujące informacje.
Przygotowany w resorcie infrastruktury projekt
„Programu budowy dróg Krajowych na lata 2011 –
2015” został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br. i zastąpił dotychczasowy „Program
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, ustano-
wiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25 września
2007 r. Opracowując listę zadań inwestycyjnych, bra-
no pod uwagę przede wszystkim stan przygotowania
i zaawansowania prac, na jakim znajdowały się po-
szczególne zadania, oraz możliwość zaabsorbowania
alokacji środków unijnych na inwestycje drogowe,
a także inwestycje priorytetowe wynikające z zawar-
tych zobowiązań.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Odnośnie do budowy obwodnicy miasta Suwałki
informuję, iż zadanie to będzie realizowane w ra-
mach inwestycji pn. „Budowa drogi S61 od S8
(Ostrów Mazowiecka) – Łomża – Stawiski – Szczu-
czyn – Ełk – Raczki – Suwałki – Budzisko (granica
państwa)”, która została ujęta w załączniku nr 2
pod poz. 35 „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015”. Oznacza to, iż przedmiotowa inwe-
stycja znajduje się na liście zadań, których realiza-
cja przewidywana jest do rozpoczęcia po 2013 r., pod
warunkiem uzyskania wszystkich wymaganych de-
cyzji administracyjnych oraz niezbędnych środków
finansowych.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika
niezbędnego dla zachowania ciągłości realizacji in-
westycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Należy ponadto wskazać, że program zgodnie z przy-
jętymi założeniami zostanie zaktualizowany w 2012 r.
Wskazany zostanie wówczas zakres rzeczowy oraz
niezbędne środki finansowe na lata 2014–2015. Pod-
stawę rzeczową aktualizacji programu będzie stano-
wiła lista zadań wskazanych w załączniku nr 2 oraz
kryteria wyboru do realizacji zadań polegających na
509
obejściach miejscowości wskazane w załączniku nr 3.
Jedną z podstaw aktualizacji finansowej będzie wiel-
kość wsparcia projektów drogowych przez UE w ra-
mach perspektywy finansowej 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie projektu „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, a w szczególności
budowy drogi ekspresowej S7 (20272)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 31 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20272/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Andrzeja Pałysa w sprawie „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, a w szczególności bu-
dowy drogi ekspresowej S7, uprzejmie przekazuję
przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycje pn. „Budowa drogi S7 Radom (Jedlińsk)
– Skarżysko-Kamienna” i odcinek w. Chęciny – Ję-
drzejów (początek obwodnicy) oraz odcinek Jędrze-
jów – gr. woj. świętokrzyskiego zostały ujęte w za-
łączniku 1a do programu zawierającym inwestycje
priorytetowe, których realizacja może zostać rozpo-
częta do roku 2013 pod warunkiem wystąpienia
oszczędności na kontraktach z załącznika nr 1 lub
zapewnienia dodatkowych środków finansowych po-
nad limit ustalony przez Radę Ministrów.
Natomiast inwestycja pn. „Budowa drogi ekspre-
sowej S7 granica woj. świętokrzyskiego – Kraków”
została wpisana do załącznika nr 2 programu zawie-
rającego inwestycje, których realizacja zostanie roz-
poczęta po roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku
nr 2 potwierdza wagę tego zadania dla całej sieci dro-
gowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
510
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazane zostaną wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu bę-
dzie stanowiła lista zadań wskazanych w załączniku
nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań pole-
gających na obejściach miejscowości wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finanso-
wej będzie wielkość wsparcia projektów drogowych
przez UE w ramach perspektywy finansowej 2014–
–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Odnosząc się zaś do pierwszego pytania, uprzej-
mie informuję, iż limit finansowy w programie udało
się zwiększyć o 4,8 mld zł w stosunku do projektu
dokumentu konsultowanego społecznie. Dodatkowe
środki udało się pozyskać na poczet planowanego
przesunięcia 1,2 mld EUR z Funduszu Spójności
z priorytetu VII do priorytetu VI.
Dzięki dodatkowemu limitowi finansowemu, ma-
jąc na uwadze priorytetową rangę drogi ekspresowej
S17 i S3 efekt sieciowy (połączenie z A2) oraz stan
zaawansowania prac przygotowawczych na odcin-
kach przedmiotowych dróg, zdecydowano o ich budo-
wie. Ponadto decydujące znaczenie w tej sprawie miał
fakt możliwości wykorzystania pełnej alokacji ze
środków UE z bieżącej perspektywy ze wszystkich
działań ujętych w PO IiŚ. Z uwagi na fakt, iż ewen-
tualne dodatkowe środki europejskie mogą zostać
przesunięte do działania 6.1 i 6.2 należało do reali-
zacji wybrać inwestycje, które są ujęte właśnie w tych
działaniach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie pozbawienia jednostek samorządu
terytorialnego prawa do zakładania lokat
bankowych ze środków pochodzących z dotacji
(20302)
Szanowny Panie Ministrze! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 31 stycznia 2011 r., sygn. SPS-23-20302/
2011, przy którym przekazano interpelację pani po-
seł Danuty Pietraszewskiej w sprawie pozbawienia
jednostek samorządu terytorialnego prawa do zakła-
dania lokat bankowych ze środków pochodzących
z dotacji, uprzejmie przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę poinformować, iż obecnie obo-
wiązujący przepis art. 48 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, z późn. zm.) w sposób jednoznaczny wpro-
wadza zakaz dokonywania lokat wolnych środków
pochodzących z dotacji z budżetu państwa, bowiem
środki budżetowe nie mogą generować dodatkowych
przychodów jednostek otrzymujących dotację. Dzia-
łania takie wynikają z definicji dotacji określonej
w art. 126 ww. ustawy jako środki podlegające szcze-
gólnym zasadom rozliczania, pochodzące z budżetu
państwa, budżetu jednostek samorządu terytorial-
nego oraz z państwowych funduszy celowych, prze-
znaczone m.in. na podstawie odrębnych ustaw na
finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań
publicznych.
Ponadto podkreślenia wymaga, iż wprowadzenie
regulacji zawartej w art. 48 ustawy o finansach pu-
blicznych, zakazującej między innymi jednostkom
samorządu terytorialnego oraz ich związkom loko-
wania wolnych środków z dotacji pochodzących z bu-
dżetu stanowiło jedynie doprecyzowanie poprzednich
rozwiązań systemowych w zakresie racjonalnego go-
spodarowania środkami publicznymi, stwarzając
tym samym podstawę do przekazywania dotacji w wy-
sokościach umożliwiających terminowe i właściwe
zrealizowanie zadania.
W świetle powyższego należy również zaznaczyć,
iż obecnie obowiązująca regulacja przedmiotowej
ustawy w sposób wyraźny realizuje jeden z zasadni-
czych celów reformy finansów publicznych, jakim jest
racjonalizacja wydatkowania środków publicznych.
Wymaga bowiem zauważenia, że jednostki sektora
finansów publicznych zostały zobligowane, zgodnie
z art. 42 ustawy systemowej, do dokonywania wydat-
ków publicznych, w tym dotacji, w sposób celowy
i oszczędny, z zachowaniem zasady uzyskiwania naj-
lepszych efektów z danych nakładów i optymalnego
doboru metod i środków służących osiągnięciu zało-
żonych celów, jak również w sposób umożliwiający
terminową realizację zadań. Zatem racjonalne gospo-
darowanie środkami pochodzącymi z dotacji nie może

polegać na lokowaniu tych środków, a więc wykorzy-
stywaniu ich na cele inne niż te, na które zostały
przeznaczone.
Wprowadzenie przepisu zakazującego lokowanie
środków pochodzących z dotacji nie może stanowić
podstawy do dodatkowego zwiększania środków na
finansowanie lub dofinansowanie zadań realizowa-
nych przez jednostki samorządu terytorialnego. Po-
zbawienie możliwości lokowania środków otrzyma-
nych z budżetu nie powinno mieć również wpływu
na sytuację finansową jednostek samorządu teryto-
rialnego. W przeciwnym wypadku oznaczałoby to, że
omawiane jednostki dotychczas dysponowały znacz-
nymi, wolnymi środkami pochodzącymi z dotacji
z budżetu państwa, które lokowały między innymi
na rachunkach bankowych, co byłoby niezgodne z ra-
cjonalnym wydatkowaniem środków publicznych.
Jednocześnie wyjaśnienia wymaga, iż środki po-
chodzące z dotacji budżetowych stanowią wydatek
budżetu państwa i w związku z występującym defi-
cytem budżetowym powiększają potrzeby pożyczko-
we budżetu państwa. Oznacza to, że środki te (w tym
środki, które zostaną przeznaczone na dotacje) mu-
szą zostać pożyczone na rynku finansowym, w formie
skarbowych papierów wartościowych lub też innych
instrumentów finansowych. Powyższe względy tłu-
maczą słuszność wprowadzenia przedmiotowego
przepisu, który powinien służyć zwiększeniu efek-
tywnej polityki gospodarowania środkami publiczny-
mi oraz poprawić strukturę wydatków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie wpisania do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” zadania
inwestycyjnego pn. „Obwodnica Łapczycy
woj. małopolskie na drodze krajowej nr 4”
(20318)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Marka Łatasa, przekazaną przy
piśmie z dnia 31 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-
-20318/11) w sprawie obwodnicy Łapczycy w woje-
wództwie małopolskim w ciągu drogi krajowej nr 4,
przedstawiam następujące informacje.
511
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, ustanowiony w 2007 r.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pn. „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Z uwagi na powyższe zadanie polegające na budo-
wie obwodnicy Łapczycy na drodze krajowej nr 4 nie
zostało ujęte w ramach przedmiotowego programu.
Mimo to Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Au-
tostrad, jako inwestor przedmiotowego zadania, pod-
jęła działania w celu przygotowania jej do realizacji.
Dla ww. zadania uzyskano w czerwcu 2010 r. decyzję
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację inwestycji.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji będzie kontynu-
owany tak, aby w sytuacji pojawienia się dodatko-
wych środków płynnie przejść w fazę realizacji.
Należy ponadto wskazać, że program zgodnie
z przyjętymi założeniami zostanie zaktualizowany
w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rzeczo-
wy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań
polegających na obejściach miejscowości, wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów drogo-
wych przez UE w ramach perspektywy finansowej
na lata 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
512
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie przekształceń w Poczcie Polskiej SA
(20321)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Eugeniusz Grzeszczaka nr SPS-
-023-20321/11 w sprawie przekształceń w Poczcie
Polskiej SA, przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że minister infra-
struktury sprawuje w imieniu Skarbu Państwa nad-
zór właścicielski nad Pocztą Polską SA i posiada
uprawnienia przewidziane dla walnego zgromadze-
nia (gdyż obecnie 100% udziałów spółki znajduje się
w rękach Skarbu Państwa). Poczta Polska SA funk-
cjonuje na podstawie przepisów statutu spółki, który
w § 25 stanowi, iż pracodawcą w rozumieniu prawa
pracy jest spółka, zaś czynności z zakresu prawa pra-
cy dokonuje osoba upoważniona przez zarząd. Ponad-
to § 26 ust. 2 statutu przewiduje, że wszelkie sprawy
związane z prowadzeniem spraw spółki, niezastrze-
żone przepisami prawa lub postanowieniami statutu
dla walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej, na-
leżą do kompetencji zarządu. Zastrzeżenie takie nie
ma miejsca w przypadku zmian w organizacji funk-
cjonowania placówek pocztowych. Natomiast art. 3751
Kodeksu spółek handlowych stanowi, iż walne zgro-
madzenie i rada nadzorcza nie mogą wydawać zarzą-
dowi wiążących poleceń dotyczących prowadzenia
spraw spółki. Zapis ten zapewnia zarządom swobodę
w organizowaniu pracy spółek, za co ponoszą one od-
powiedzialność.
W związku z tym, odnosząc się do postawionych
przez pana posła pytań, chciałbym podkreślić, że mi-
nister infrastruktury nie przeprowadza procesu
zwolnień grupowych ani procesu likwidacji placó-
wek. Niemniej jednak Poczta Polska przy podejmo-
waniu tych działań musi uwzględniać obowiązki na-
łożone na nią, jako operatora publicznego, przepisa-
mi prawa.
W celu zachowania dostępności do powszechnych
usług pocztowych Poczta Polska zobowiązana jest do
zachowania wskaźników dostępności określonych
w § 44 rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywa-
nia powszechnych usług pocztowych (Dz. U. Nr 5,
poz. 34, z poźn. zm.). W myśl tego przepisu Poczta
Polska zobowiązana jest do utrzymania minimum
8240 placówek pocztowych na terenie całego kraju,
a ponadto jedna placówka powinna przypadać (śred-
nio w skali kraju) na 7000 mieszkańców – na terenie
miast, oraz na 85 km2 powierzchni – na obszarach
wiejskich. Na koniec 2010 r. Poczta Polska utrzymy-
wała 8365 placówek. Jedna placówka przypadała
średnio na 6090 mieszkańców miast oraz na 64,7 km2
obszarów wiejskich.
Z powyższych danych wynika, że Poczta Polska
utrzymuje większą liczbę placówek niż wymagana
przepisami prawa. Jednocześnie działalność Poczty
Polskiej nie jest finansowana z budżetu państwa, co
oznacza, że również koszty związane z utrzymywa-
niem placówek nierentownych (na obszarach o ni-
skim popycie na usługi pocztowe) w całości ponoszo-
ne są przez spółkę.
Podejmowane przez Pocztę Polską działania w za-
kresie zmian w sieci placówek dotyczą przede wszyst-
kim przekształcania urzędów pocztowych w mniej
kosztochłonne formy organizacyjne (filie urzędów
pocztowych, agencje pocztowe). Zgodnie z art. 3 pkt
14 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe
(t.j. z 2008 r. Dz. U. Nr 189, poz. 1159, z poźn. zm.)
za placówkę operatora uznaje się jednostkę organi-
zacyjną operatora, agenta lub agenta pocztowego.
W związku z tym zastępowanie urzędów pocztowych
agencjami nie powoduje ograniczenia dostępności do
placówek pocztowych. Przekształcanie urzędów w agen-
cje jest praktyką stosowaną również przez publicz-
nych operatorów pocztowych w innych krajach. Roz-
wiązanie takie pozwala na zapewnienie mieszkań-
com dostępu do powszechnych usług pocztowych
i jednocześnie umożliwia operatorom pocztowym
optymalizację kosztów ponoszonych na sieć poczto-
wą. Przekształcenie urzędów pocztowych w agencje
może spowodować na obszarach o wysokim popycie
na usługi (np. w dużych miastach) wzrost dostępno-
ści, gdyż przewidywane jest zastępowanie pojedyn-
czego urzędu kilkoma agencjami. Również godziny
otwarcia placówki pocztowej mogą ulec wydłużeniu,
gdy zostanie ona zlokalizowana w punktach firm sie-
ciowych. Przekształcanie placówek, w myśl zapew-
nień zarządu, nie spowoduje pogorszenia jakości
i terminowość świadczenia usług, w szczególności
biorąc pod uwagę fakt, że agenci zobowiązywani są
w nowo zawieranych umowach agencyjnych do świad-
czenia nie tylko pełnego zakresu usług powszech-
nych, ale również usług dodatkowych, na które ist-
nieje popyt na danym obszarze.
Ewentualne likwidacje placówek następować
będą w szczególnie uzasadnionych przypadkach
(np. wysoka nierentowność, brak podmiotów zainte-
resowanych prowadzeniem agencji), przy uwzględnie-
niu wyżej opisanych wymagań prawnych w zakresie
dostępności.
Odnosząc się do kwestii zwolnień, informuję, że
minister właściwy ds. łączności nie posiada odpo-
wiedniej delegacji ustawowej, aby ingerować w tego
typu kwestie.
Zgodnie z wyjaśnieniami Zarządu Poczty Polskiej
spółka dla zwalnianych pracowników przewiduje
podjęcie szeregu działań osłonowych. Mają one na
celu minimalizację skutków społecznych zwolnień
grupowych. W pierwszej kolejności pracownikom,
których stanowisko przewidziane jest do likwidacji,
oferowana jest możliwość przeniesienia na inne miej-

sce w strukturze spółki. Prowadzony jest stały mo-
nitoring wolnych miejsc pracy umożliwiający dopa-
sowanie zwalnianych pracowników do wolnych sta-
nowisk pod względem posiadanych kompetencji. Po-
nadto przy przekształcaniu urzędów pocztowych
w agencje brana jest również pod uwagę możliwość
zawarcia umowy agencyjnej z byłymi pracownikami.
Poczta Polska podjęła także współpracę z urzęda-
mi pracy w celu uzyskania dla zwalnianych pracow-
ników pomocy w znalezieniu nowego zatrudnienia,
przekwalifikowania lub podjęcia własnej działalności
gospodarczej. Obecnie podpisanych zostało 46 umów
z wojewódzkimi i powiatowymi urzędami pracy.
Dla pracowników objętych zwolnieniami defini-
tywnymi przygotowany został wewnętrzny „program
wsparcia” służący ułatwieniu pracownikom podjęcia
dalszej aktywności zawodowej. W ramach tego pro-
gramu pracownicy Centrum Zarządzania Kadrami
Poczty Polskiej indywidualnie rozpatrują przypadek
każdego pracownika, proponując konsultacje doty-
czące optymalnych kierunków działań w celu pozy-
skania nowego zatrudnienia. Oferowane są szkolenia
w zakresie radzenia sobie na rynku pracy oraz inne
wynikające z potrzeb szkoleniowych pracownika, a tak-
że oferowana jest pomoc w poszukiwaniu pracy.
Redukcja zatrudnienia oraz optymalizacja sieci
placówek są jednymi z działań mających na celu po-
prawę kondycji finansowej spółki (w latach 2008–
–2009 Poczta Polska ponosiła znaczne straty) oraz
wypracowanie nadwyżki, która umożliwi jej rozwój
i sprostanie konkurencji na zliberalizowanym od
2013 r. rynku usług pocztowych.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie możliwości udzielenia pomocy
finansowej zarządcom nieruchomości
na realizację przepisów rozporządzeń ministra
spraw wewnętrznych i administracji
dotyczących ochrony przeciwpożarowej (20325)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-20325/
513
11), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Henryka Milcarza w sprawie możliwości udzie-
lenia pomocy finansowej zarządcom nieruchomości
na realizację przepisów rozporządzeń ministra spraw
wewnętrznych i administracji dotyczących ochrony
przeciwpożarowej, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Przepisy rozporządzeń ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w spra-
wie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych
obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz.
719) oraz z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciw-
pożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożaro-
wych (Dz. U. Nr 124, poz. 1030), jak również przepi-
sy ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie prze-
ciwpożarowej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380),
które zawierają delegację do wydania ww. rozporzą-
dzeń, nie przewidują żadnych form pomocy finanso-
wej ze strony ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji na realizację przez zarządców nieruchomo-
ści przepisów ww. aktów prawnych. Powyższe akty
prawne nie nakładają również na ministra spraw we-
wnętrznych i administracji obowiązków związanych
z dostosowaniem obiektów budowlanych do wymo-
gów ochrony przeciwpożarowej, określonych ich prze-
pisami.
Wziąwszy pod uwagę powyższe, uprzejmie infor-
muję, iż minister spraw wewnętrznych i administra-
cji nie posiada możliwości prawnych udzielania po-
mocy finansowej zarządcom nieruchomości w zakre-
sie realizacji obowiązków nałożonych przepisami ww.
aktów prawnych.
Przepisy przeciwpożarowe zawarte w ww. aktach
prawnych odnoszą się do budynków istniejących oraz
budynków nowo budowanych, co wynika z obowiąz-
ku zapewnienia społeczeństwu jednakowych warun-
ków bezpieczeństwa pożarowego. Realizacja tych
obowiązków leży w gestii zarządców nieruchomości,
w terminach określonych przepisami.
W kwestii zasadności istnienia rozpatrywanych
przepisów uprzejmie wyjaśniam, że złagodzenie wy-
magań, polegające m.in. na rezygnacji z zapasu wody
zgromadzonej w zbiornikach przeciwpożarowych dla
budynków wysokich, zakwalifikowanych do kategorii
zagrożenia ludzi ZL IV (budynki mieszkalne), pod
warunkiem zapewnienia zasilania instalacji wodo-
ciągowej przeciwpożarowej występującej w tych bu-
dynkach bezpośrednio z zewnętrznej sieci wodocią-
gowej, zapewniającej wydajność nie mniejszą niż 10
dm3/s, oraz wyposażenia budynków w nasady, wy-
prowadzone w elewacjach budynków, umożliwiające
zasilanie instalacji wodociągowej przeciwpożarowej
z samochodów gaśniczych, zostało wprowadzone
przez rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie
ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiek-
tów budowlanych i terenów.
Jednocześnie podkreślić należy, że rezygnacja
z obowiązku wyposażenia budynków wysokich i wy-
sokościowych w przeciwpożarową instalację wodocią-
514
gową (co czyniłoby zadość postulatom zgłaszanym
przez zarządców obiektów) jest niemożliwa do zaak-
ceptowania ze względu na fakt, że instalacje wodo-
ciągowe przeciwpożarowe z zaworami stanowią czę-
sto jedyny skuteczny sposób zabezpieczenia przeciw-
pożarowego wysokich budynków mieszkalnych,
umożliwiający szybkie podanie skutecznych prądów
gaśniczych. Doświadczenia Państwowej Straży Po-
żarnej wskazują na fakt, że nawodnione instalacje są
zdecydowanie mniej narażone na dewastacje i de-
montaż, co oznacza ich większą niezawodność niż
„suchych pionów”. Podobny wniosek dotyczący przed-
miotowej kwestii był rozpatrywany przez sejmową
Komisję Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo”. Komi-
sja, odrzucając go w trakcie posiedzenia w dniu 22
kwietnia 2009 r., uznała, iż w celu zapewnienia od-
powiedniego poziomu bezpieczeństwa pożarowego
w budynkach mieszkalnych wysokich i wysokościo-
wych konieczne jest wyposażenie ich w instalację
wodociągową przeciwpożarową (nawodnione piony
z zaworami hydrantowymi 52).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie harmonogramu prac związanych
z modernizacją linii kolejowej E75
Białystok – Warszawa (20339)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Piotra Klima, skierowa-
ną do ministra infrastruktury pana Cezarego Gra-
barczyka przy piśmie SPS-023-20339/11 z dnia 31
stycznia 2011 r. w sprawie harmonogramu prac zwią-
zanych z modernizacją linii E75 kolejowej Białystok
– Warszawa, przedstawiam poniższe informacje.
Projekt modernizacji linii kolejowej E75 na odcin-
ku Warszawa – Białystok – Trakiszki ma charakter
strategiczny z punktu widzenia rozwoju społeczno-
-gospodarczego kraju i jest zgodny z drugim priory-
tetem strategicznym Strategii Rozwoju Kraju: Po-
prawa stanu infrastruktury technicznej i społecznej,
trzecim celem horyzontalnym Narodowych Strate-
gicznych Ram Odniesienia/Narodowej Strategii Spój-
ności: Budowa i modernizacja infrastruktury tech-
nicznej i społecznej mającej podstawowe znaczenie
dla wzrostu konkurencyjności Polski, oraz celem
głównym Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013: Podniesienie atrak-
cyjności inwestycyjnej Polski i jej regionów poprzez
rozwój infrastruktury technicznej przy równoczesnej
ochronie i poprawie stanu środowiska, zdrowia, za-
chowaniu tożsamości kulturowej i rozwijaniu spójno-
ści terytorialnej.
Projekt pn. „Modernizacja linii kolejowej E75 Rail
Baltica Warszawa – Białystok – granica z Litwą, etap
I, odcinek Warszawa-Rembertów – Zielonka – Tłuszcz
(Sadowne)” PO IiŚ 7.1–22.1 ujęty został w dokumen-
cie pn. „Wieloletni program inwestycji kolejowych
2010–2013” opracowanym przez PKP Polskie Linie
Kolejowe SA na podstawie „Master Planu dla trans-
portu kolejowego do 2030 r.”.
Dokument ten jest obecnie analizowany i weryfi-
kowany w Ministerstwie Infrastruktury w celu oceny
ujętych w nim inwestycji, co do możliwości finanso-
wania i rozliczenia wydatków w okresie do 2015 r. –
termin wynikający z realizacji Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013.
Zakłada się, iż „Modernizacja linii kolejowej E 75
Rail Baltica Warszawa – Białystok – granica z Litwą,
etap I, odcinek Warszawa-Rembertów – Zielonka –
Tłuszcz (Sadowne)” finansowana będzie ze środków
unijnych, środków krajowych, kredytu EBI i środków
własnych PKP PLK SA, o szacunkowej wartości
kosztorysowej 2 050 000,00 tys. zł.
Realizacja zadania jest przewidziana na lata
2011–2015, z planowanymi wydatkami na poszcze-
gólne lata:
— 2011 – 1 260,00 tys. zł;
— 2012 – 222 615,00 tys. zł;
— 2013 – 539 515,10 tys. zł;
— 2014 – 1 057 740,70 tys. zł;
— 2015 – 228 869,20 tys. zł.
Rozpoczęcie procesu modernizacji, a co za tym
idzie umożliwienie prac budowlanych uzależnione
jest od zakończenia projektu PO IiŚ 7.1–22.2 pn.
„Modernizacja linii kolejowej E75, Rail Baltica War-
szawa – Białystok – granica z Litwą, etap I, odcinek
Warszawa-Rembertów – Zielonka – Tłuszcz (Sadow-
ne) – prace przygotowawcze”, który obejmuje wyko-
nanie rezultatów studium wykonalności wraz z ana-
lizą kosztów i korzyści. Docelowo projekt ten umoż-
liwi beneficjentowi złożenie wniosku o dofinansowa-
nie dla inwestycji w ramach projektu PO IiŚ 7.1–
–22.1.
W celu uzyskania oczekiwanych efektów zarówno
transportowych, jak i społecznych, w wymiarze lo-
kalnym i ponadregionalnym, konieczne będzie za-
gwarantowanie odpowiednich środków finansowych
ze źródeł publicznych krajowych i unijnych. Również
ważną kwestią jest to, aby prace budowlane zostały
zakończone w czasie umożliwiającym skuteczne roz-
liczenie wydatków ze środków unijnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie budowy drogi ekspresowej S7 (20343)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 31 stycznia 2011 r., znak: SPS-023-20343/
11, przy którym przekazano interpelację pana posła
Edwarda Siarki w sprawie przebudowy drogi S7 Lu-
bień – Rabka, uprzejmie przekazuję przedmiotowe
informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Przebudowa drogi S7 Lubień –
Rabka” została wpisana do załącznika nr 2 progra-
mu zawierającego inwestycje, których realizacja zo-
stanie rozpoczęta po roku 2013 pod warunkiem uzy-
skania wszystkich niezbędnych decyzji administra-
cyjnych i odpowiednich środków finansowych. Ujęcie
inwestycji w załączniku nr 2 potwierdza wagę tego
zadania dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu bę-
dzie stanowiła lista zadań wskazanych w załączniku
nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań pole-
gających na obejściach miejscowości wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finanso-
wej będzie wielkość wsparcia projektów drogowych
przez UE w ramach perspektywy finansowej 2014–
–2020.
Należy zaznaczyć, iż resort infrastruktury do-
strzega konieczność odpowiedniego przygotowania
zadań do realizacji jako czynnika niezbędnego dla
zachowania ciągłości realizacji inwestycji drogowych.
515
W związku z powyższym proces przygotowania za-
dań do realizacji, w tym zadań ujętych w załączniku
nr 2, będzie kontynuowany tak, aby w sytuacji poja-
wienia się dodatkowych środków płynnie przejść
w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie założeń projektu ustawy
o systemie oceniania jakości edukacji (20393)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Łukasza Zbonikowskiego (SPS-
-023-20393/11) w sprawie projektu ustawy o systemie
oceniania jakości edukacji, uprzejmie informuję.
W dniu 23 grudnia 2010 r. skierowany został do
uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecz-
nych projekt ustawy o systemie oceniania jakości
edukacji.
W wyniku zgłoszonych w toku konsultacji spo-
łecznych uwag prowadzone są dalsze prace koncep-
cyjne nad zaplanowaniem optymalnej struktury or-
ganizacyjnej nowego systemu, uwzględniającej uwa-
gi i propozycje resortów i partnerów społecznych.
Proponowane rozwiązania zawarte będą w przy-
gotowywanej obecnie zmianie ustawy o systemie
oświaty oraz zmianie niektórych innych ustaw, a nie
– jak projektowano pierwotnie – w osobnej ustawie
o systemie oceniania jakości edukacji. Dzięki temu
w jednej ustawie zostaną opisane zarówno nowy sys-
tem oceniania jakości pracy szkół i placówek, jak i nowy
system ich wspomagania.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie
oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw zo-
stanie w niedługim czasie przekazany do uzgodnień
międzyresortowych oraz do konsultacji z partnerami
społecznymi i związkami zawodowymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 8615)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zmian organizacyjnych
w Siłach Powietrznych RP w części
dotyczącej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej
Szanowny Panie Ministrze! Analiza planowanych
na lata 2011 i 2012 zmian organizacyjnych w Woj-
skach Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych ro-
dzi poważne wątpliwości dotyczące zmiany numera-
cji nowo powstających dywizjonów rakietowych OP:
32., 33., 36. i 37. dr OP.
Dywizjony te formowane będą na bazie istnieją-
cych dywizjonów rakietowych: 60., 61. i 65. dr OP
oraz w przypadku 36. dr OP na bazie 78. pr OP
w dotychczasowych miejscach ich funkcjonowania.
Na swoim wyposażeniu będą one posiadały ten sam
co dotychczas sprzęt zasadniczy oraz zbliżoną obsadę
etatową. Zaproponowane zmiany numerów jednostek
nie mają racjonalnego uzasadnienia z punktu tak-
tycznego działania.
Pragnę nadmienić, że planowane do rozformowa-
nia istniejące jednostki kultywują chlubne tradycje
jednostek obrony przeciwlotniczej. Zmiana ich nume-
rów spowoduje utratę historycznego i współczesnego
dorobku, a przecież posiadają nadane przez pana pre-
zydenta Rzeczypospolitej Polskiej sztandary (78.
pr OP, 21. dr OP i 60. dr OP) oraz nadane przez pana
ministra nazwy wyróżniające, imiona patronów, do-
roczne święta, odznaki pamiątkowe i oznaki rozpo-
znawcze. Sztandary zostały ufundowane z dobrowol-
nych datków lokalnych społeczności po zapewnieniu
przez ministra obrony narodowej o ich perspekty-
wiczności.
Pragnę wspomnieć, że w nadaniu imienia dla 78.
pr OP oraz 60. dr OP zaangażowani byli przedstawi-
ciele Polonii z Francji oraz Wielkiej Brytanii. Zgodę
na nadanie imienia gen. dyw. Gustawa Konstantego
Orlicz Dreszera dla 60. dr OP wyraziła córka, pani
Aleksandra Orlicz Dreszer, natomiast zgodę na nada-
nie imienia gen. broni Władysława Andersa dla 78.
dr OP wyraziła żona, pani Irena Anders. Nadanie
nazwy wyróżniającej „Wieliszewski” dla 60. dr OP
było również wyrazem wieloletniej współpracy stanu
osobowego dywizjonu ze społeczeństwem i władzami
gminy Wieliszew. Jednocześnie należy wspomnieć, iż
działają w sferze cywilnej liczne stowarzyszenia przy-
jaciół i sympatyków planowanych do rozformowania
jednostek, które m.in. je promują, wspierają oraz po-
magają kultywować tradycje jednostek obrony prze-
ciwlotniczej.
Przykładem właściwego rozwiązania podobnego
problemu są Wojska Lotnicze Sił Powietrznych,
w których bazy lotnictwa taktycznego/transportowe-
go podlegające pod skrzydła lotnictwa taktycznego/
transportowego po restrukturyzacji zachowały swo-
je poprzednie numery. Nie zastosowano dla jednostek
lotniczych reguły, że jednostki szczebla nadrzędnego
posiadają numerację jednocyfrową, a podległe dwu-
cyfrową z rozpoczynającą je pierwszą cyfrą stanowią-
cą numer jednostki nadrzędnej. Dotyczy to również
wojsk radiotechnicznych.
Powyższe argumenty przemawiają za tym, aby
jednostkom formowanym na bazie 60. dr OP oraz 78.
pr OP pozostawić ich dotychczasowe numery. Roz-
wiązanie takie, oprócz zachowania dorobku histo-
rycznego oraz tradycji wojskowych, pozwala zaosz-
czędzić dodatkowe środki finansowe, które nowo for-
mowane jednostki będą musiały przeznaczyć na
wprowadzenie zmian formalnych związanych z funk-
cjonowaniem z nowym numerem.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytanie: Czy w kontekście przedstawio-
nych powyżej uwarunkowań możliwe jest rozważenie
możliwości zmiany decyzji dotyczącej zmian organi-
zacyjnych w Siłach Powietrznych w części dotyczącej
Wojsk Obrony Przeciwlotniczej?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Zakrzewska
Warszawa, dnia 18 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8616)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie budowy w Krakowie
tzw. kanału ulgi
Szanowny Panie Ministrze! Tak zwany kanał ulgi
(określany też niekiedy jako kanał krakowski) to in-
westycja zaprojektowana jeszcze w latach 1904–1906
przez władze zaboru austriackiego, mająca na celu
poprawę bezpieczeństwa Krakowa w zakresie ochro-
ny przeciwpowodziowej. Zgodnie z założeniami tego
projektu kanał miałby swój początek w Przegorza-
łach, przebiegałby przez Zakrzówek, a jego końcowe
połączenie z Wisłą zlokalizowane byłoby w ujściu rze-
ki Wilgi. W rezultacie budowy tego kanału część
obecnego obszaru miasta utworzyłaby wyspę. Kanał
wedle projektu austriackiego miałby liczyć ok. 4 km
długości; w najszerszych miejscach jego szerokość
wynosiłaby do 100 m.
Pozornie mogłoby się wydawać, że po ponad 100
latach od momentu zaprojektowania tej inwestycji
celowość jej realizacji stoi pod dużym znakiem zapy-

tania. Tymczasem zamówiona przez prezydenta mia-
sta Krakowa w 2006 r. ekspertyza naukowców z Po-
litechniki Krakowskiej wykazała, że budowa kanału
ulgi mogłaby istotnie przyczynić się do zmniejszenia
zagrożenia powodziowego dla Krakowa. W trakcie
powodzi z 2010 r., ale i wcześniejszych (zwłaszcza tej
z 1997 r.), brak odpowiednich zabezpieczeń przeciw-
powodziowych doprowadził w Krakowie do licznych
podtopień terenów i, co za tym idzie, ich zniszczeń.
W obliczu takiego stanu rzeczy realizacja omawianej
inwestycji staje się kwestią szczególnie pilną.
Budowa kanału ulgi została uwzględniona w „Pro-
gramie ochrony przed powodzią w dorzeczu górnej
Wisły”, który dostępny jest na stronie internetowej
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Inwestycja ta stanowi element zadania 11 pn. „Za-
bezpieczenie przed powodzią aglomeracji krakow-
skiej”. Przewidziano nakłady w następującej wyso-
kości: do 2013 r. – 70,024 mln zł, w latach 2014–2020
– 894,160 mln zł, 2021–2030 – 615 mln zł, co łącznie
daje sumę prawie 1,580 mld zł.
Powstanie kanału ulgi przewiduje także w swoim
programie krakowska Platforma Obywatelska. Po-
mysłodawcom wpisania budowy kanału do tego do-
kumentu przyświecały dwa zasadnicze cele. Po
pierwsze, mieli oni na uwadze pilną konieczność za-
bezpieczenia stolicy Małopolski przed powodziami.
Po drugie, zwrócili uwagę, że ewentualna realizacja
tego projektu niosłaby ze sobą nie tylko prawdopo-
dobne obniżenie poziomu niebezpieczeństwa powo-
dziowego dla Krakowa, ale również wzrost atrakcyj-
ności turystyczno-rekreacyjnej tego miasta, choćby
z uwagi na stworzenie możliwości rozwoju komuni-
kacji rzecznej po Wiśle.
Obecność kanału krakowskiego w „Programie
ochrony przed powodzią w dorzeczu górnej Wisły”
musi zostać przyjęta z dużą satysfakcją, jest bowiem
pierwszym krokiem do realizacji bardzo ważnego
z punktu widzenia mieszkańców postulatu krakow-
skiej Platformy Obywatelskiej. Zarazem wyrazić jed-
nak należy obawę z powodu zaplanowanego – bardzo
odległego – terminu zakończenia jego budowy (2030 r.).
Ponadto zarezerwowane na ten cel fundusze mogą
okazać się niewystarczające. Początkowo koszty bu-
dowy kanału szacowano na ok. 1,2 mld zł. W później-
szym czasie okazało się, że łącznie z wydatkami nie-
zbędnymi na wykup gruntów czy budowę niezbęd-
nych 4 mostów wyniosą one aż ponad 3 mld zł.
Biorąc pod uwagę konieczność jak najszybszego
zapewnienia krakowianom bezpieczeństwa przed
powodzią, przyspieszenia rozwoju ich miasta, a tak-
że uzyskania na rzecz budowy kanału ulgi odpo-
wiednich środków finansowych z budżetu państwa,
zwracam się do Pana Ministra z następującymi py-
taniami:
1. Czy istnieje możliwość zakończenia budowy ka-
nału krakowskiego wcześniej niż w 2030 r.?
2. W jaki sposób Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji obliczyło koszt tej inwestycji
i ilość środków z budżetu państwa?
517
3. Czy możliwe jest zwiększenie poziomu dofinan-
sowania budowy kanału ulgi ze środków pochodzą-
cych z budżetu państwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Łukasz Gibała
Kraków, dnia 24 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8617)
do ministra obrony narodowej
w sprawie przekazania przez MON 254 ha
gruntów dla Międzynarodowego Portu
Lotniczego im. Jana Pawła II Kraków-Balice
Szanowny Panie Ministrze! 21 grudnia 2009 r.
w Krakowie odbyło się oficjalne podpisanie umowy
darowizny 33 ha gruntów w Balicach na rzecz samo-
rządu województwa małopolskiego. Akt notarialny
został podpisany w obecności pana ministra oraz pre-
zesa Agencji Mienia Wojskowego. Tereny te będą słu-
żyły do budowy nowego terminalu, drogi kołowania
samolotów oraz płyty postojowej.
12 listopada 2010 r. podczas wizyty pana ministra
w Krakowie zapowiedział pan, że resort obrony za-
mierza przekazać portowi lotniczemu w Balicach do-
datkowe 254 ha gruntów. Wszystkie kwestie formal-
ne w tej sprawie miały zakończyć się z początkiem
2011 r. Dzięki tym terenom spółka będzie mogła
przeprowadzić niezbędne inwestycje, m.in umożliwi
to budowę drugiego pasa startowego, co znacznie
zwiększy przepustowość tego portu.
Międzynarodowy Port Lotniczy Kraków-Balice
jest drugim co do wielkości lotniskiem w Polsce,
a według aktualnych informacji prasowych w 2010 r.
lotnisko w Balicach obsłużyło 2 863 996 pasażerów.
Dane te świadczą o tym, że lotnisko jest niezwykle
istotne dla regionu, ma ogromny wpływ na rozwój
gospodarczy nie tylko Krakowa, ale też całego woje-
wództwa małopolskiego, a mnogość połączeń wpływa
znacząco na komfort życia mieszkańców. Dalszy roz-
wój Międzynarodowego Portu Lotniczego im. Jana
Pawła II Kraków-Balice z całą pewnością zaowocuje
kolejnymi korzyściami dla naszego regionu i jego
mieszkańców.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytanie: Na kie-
dy planowane jest zakończenie przekazywania przez
Ministerstwo Obrony Narodowej 254 ha gruntów dla
Międzynarodowego Portu Lotniczego im. Jana Paw-
ła II Kraków-Balice?
Z wyrazami szacunku
Poseł Łukasz Gibała
Kraków, dnia 25 stycznia 2011 r.
518
Zapytanie
(nr 8618)
do ministra zdrowia
w sprawie przepisów z zakresu
pierwszej pomocy medycznej
Zwracam się z zapytaniem do Pani Minister
w sprawie organizacji przepisów z zakresu pierwszej
pomocy medycznej.
W przepisach dotyczących udzielania pierwszej
pomocy, tzw. przedmedycznej, oraz wydawania za-
świadczeń o ukończeniu kursu w zakresie jej udzie-
lania dokonano wielu zmian. Mimo ciągłego dosto-
sowywania norm i aktów prawnych do przepisów
unijnych wiele regulacji wciąż pozostaje niedopre-
cyzowanych.
Zwracam się z następującymi pytaniami do Pani
Minister: Ile czasu ważne są zaświadczenia o ukoń-
czeniu kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej
pomocy udzielane m.in. przez lekarzy anestezjolo-
gów i ratowników medycznych? Czy planowana jest
aktualizacja przepisów, na podstawie której okre-
ślone zostanie usytuowanie i zawartość apteczki
medycznej?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 26 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8619)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wątpliwości związanych
z likwidacją Oddziału Urzędu Statystycznego
w Krakowie z siedzibą w Limanowej
Urząd Statystyczny w Limanowej powstał przed
35 laty w wyniku reorganizacji terytorialnej. Wów-
czas Nowy Sącz, funkcjonujący jako nowo utworzone
miasto wojewódzkie, nie wyraził zainteresowania
zlokalizowaniem urzędu na swoim terenie.
Siedziba US w Limanowej to dwa odrębne obiek-
ty o pow. ponad 500 m2, generalnie wyremontowane
w 2000 r. na koszt GUS w Warszawie (m.in. wymia-
na stolarki okiennej i drzwiowej, podłóg, oświetlenia,
elewacji zewnętrznej, dachu, poddasza, zainstalowa-
nie klimatyzacji itp.). Zadbano także o skomputery-
zowanie oddziału, co umożliwiło elektroniczną wy-
mianę informacji z terenu całego kraju. Co najistot-
niejsze, limanowski US obsługiwał powiaty: nowosą-
decki, suski, limanowski oraz miasto Nowy Sącz,
a przedsiębiorcy, przyzwyczajeni do jego lokalizacji,
cenili fachowość i rzetelność obsługi ze strony pla-
cówki.
Wieloetapowa likwidacja Urzędu Statystycznego
w Limanowej rozpoczęła się w 2009 r. Najpierw na
podstawie nieznanych obsłudze urzędu kryteriów
zwolniono 9 osób, co nie pozostało bez wpływu na
atmosferę pracy (presja przełożonego, niepewność
zatrudnienia). Potem miały miejsce m.in.:
— lakoniczne zmiany statutu informujące o ist-
nieniu US w Nowym Sączu, bez wzmianki o lima-
nowskim oddziale faktycznie realizującym swoje za-
dania;
— ściąganie szyldów ze ścian budynku w Lima-
nowej oraz wprowadzenie nowych pieczęci US w No-
wym Sączu, przy jednoczesnej obsłudze dokumenta-
cji z pieczęciami US Limanowa;
— uspokajanie pracowników, którym likwidację
US tłumaczono zmniejszeniem kosztów oraz zapew-
nieniami o znalezieniu zatrudnienia w nowosądec-
kiej, atrakcyjniejszej lokalizacyjnie placówce;
— wręczenie przez przedstawiciela WUS w Krako-
wie wypowiedzeń zmieniających dla pracowników li-
manowskiej placówki ze skutkiem bezwarunkowego
zwolnienia 3 pracowników, obietnicą zatrudnienia
28 osób w Nowym Sączu i kolejnych 28 w Krakowie;
— informacyjny chaos wynikający z błędnego in-
formowania przez dyrekcję WUS o miejscu pracy
w krakowskich oddziałach (ul. Smolki przy rondzie
Matecznym lub ul. Wyki z drugiej strony miasta)
– w rzeczywistości tylko jedna osoba znalazła tam
zatrudnienie;
— prośba pracowników limanowskiej placówki
z października 2010 r. skierowana do dyrektora
o zmianę przydziału na Nowy Sącz, rozpatrzona ne-
gatywnie ze względu na brak miejsc.
Praca w urzędzie dla pracowników US w Lima-
nowej stanowi jedyne źródło utrzymania siebie i ro-
dziny. Pomijając wątpliwości powstałe wskutek nie-
wyjaśnionych zwolnień, wiele do życzenia pozostawia
forma przedmiotowego traktowania ich przez kie-
rownictwo urzędu, które nieustannie uchyla się od
zorganizowania spotkania z nimi. Ponadto obecnie
wiadomo, iż likwidacji ulegnie podobno tylko lima-
nowski oddział, pozostałe, tak w województwie, jak
i w całym kraju, pozostaną bez zmian.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się z nastę-
pującymi pytaniami:
1. Jakie jednostki w ramach ostatniej reformy
zlikwidowano? Czy był to tylko US Limanowa?
2. Czemu zapis planowanej reformy US nie za-
wiera adnotacji o limanowskiej placówce, z powodze-
niem funkcjonującej od 35 lat?
3. Kto wystąpił z inicjatywą US w Limanowej
(wątpliwe jest, aby pomysł wnieśli nowosądeccy
przedsiębiorcy)?
4. Czy oprócz pracowników z US w Limanowej
zwolnienia miały miejsce w innych urzędach?
5. Dlaczego, planując zwolnienia pracowników,
nie bierze się pod uwagę czynnika ludzkiego oraz tro-

ski o zapewnienie przez nich jedynego źródła utrzy-
mania dla swoich rodzin?
6. Jakie kryteria przesądzały o kierowaniu za-
trudnionych w US Limanowa do Nowego Sącza lub
Krakowa, gdy kierownictwo wiedziało o braku eta-
tów w tamtejszych placówkach?
7. Czemu z pracownikami nie odbyto żadnych
spotkań informujących ich o podstawach złożonych
im wypowiedzeń zmieniających?
8. Dlaczego dyrektor WUS zapewniał o otrzyma-
niu przez limanowskich urzędników pracy w Nowym
Sączu, gdy faktycznie 28 osób skierowano do Krako-
wa („Gazeta Krakowska”, 4. 08. 2010 r.)?
9. Jaki był czasokres, zakres i koszt remontu US
w Limanowej i dlaczego prezes GUS, udzielając od-
powiedzi limanowskiemu staroście na pismo kiero-
wane do premiera RP, zarzucił jego złe wykonanie
(bez ocieplania budynku, z pominięciem faktu gene-
ralnego remontu obiektu)?
10. Jaki był koszt remontu i przygotowania bu-
dynku, w którym obecnie przeniesieni z Limanowej
pracownicy US świadczą pracę (obiekt przy ul. Ja-
giellońskiej 52 w Nowym Sączu)? Czy był ogłoszony
przetarg, kto był wykonawcą itp.?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 19 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8620)
do ministra infrastruktury
w sprawie wątpliwości związanych
z likwidacją Urzędu Pocztowego
w miejscowości Dobra
oraz przeniesieniem go do innej gminy
W ostatnim czasie pojawiły się spekulacje na te-
mat likwidacji Urzędu Pocztowego w miejscowości
Dobra oraz przeniesienia go do innej gminy.
W chwili obecnej teren gminy Dobra obsługują:
jedna placówka urzędu poczty w Dobrej oraz dwie
agencje – w Jurkowie oraz w Skrzydlnej. Urząd Pocz-
towy w Dobrej posiada korzystną lokalizację dla
klientów tej placówki, ponieważ znajduje się w bu-
dynku remizy strażackiej, w centrum wsi, w pobliżu
drogi powiatowej 1616K oraz drogi krajowej nr 28.
Placówka pocztowa zapewnia mieszkańcom gmi-
ny Dobra nadawanie przesyłek listowych i paczek,
możliwość skorzystania z obsługi administracyjnej,
takiej jak telefon, faks, a także pośrednictwo w usłu-
gach bankowych Banku PKO. Likwidacja poczty
utrudni im dostęp do tych usług.
Doręczyciele pracują na terenie wiejskim, górzy-
stym, co wpływa na wydłużony czas dotarcia do
519
klienta, a przeniesienie pracowników urzędu poczty
do innej, odległej placówki może spowodować nieter-
minowość dostarczania korespondencji.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jaki jest powód planowanej likwidacji placów-
ki Urzędu Pocztowego w miejscowości Dobra (pow.
limanowski, woj. małopolskie)?
2. Dlaczego planuje się zamknięcie ww. placówki
Państwa firmy, skoro wiadomo, iż nie pozostanie ono
bez wpływu na możliwość skorzystania z jej usług
przez mieszkańców, a tym samym na wizerunek
Poczty Polskiej SA?
3. Czy, planując reorganizację na tamtym tere-
nie, nie powinno się wziąć pod uwagę konsekwencji
zaniedbania czynnika ludzkiego, tj. przeniesienia
pracowników do innej placówki, które spowoduje wy-
dłużenie czasu dotarcia do klientów oraz dostarcze-
nia korespondencji urzędowej?
4. Czy na zmianę ww. planów nie powinien wpły-
nąć również fakt korzystnej lokalizacji placówki dla
klientów (centrum wsi Dobra oraz bliskość urzędu
do drogi powiatowej 1616K i krajowej nr 28)?
5. Dlaczego, zapowiadając likwidację poczty, nie
skonsultowano sprawy z władzami gminy Dobra oraz
pracownikami urzędu (nie podano konkretnych po-
wodów), pozostawiając im jedynie snucie domysłów
o jej przyczynach, a tym samym niemożność podjęcia
skutecznych działań w organie właściwym?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 18 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8621)
do ministra infrastruktury
w sprawie ostatecznej decyzji odnośnie
do przebiegu linii kolejowej E75 Rail Baltica
na odcinku Białystok – Suwałki
oraz terminu jej modernizacji
W moich interpelacjach poselskich z dnia 30 czerw-
ca 2009 r. oraz z dnia 22 stycznia 2010 r. skierowanych
do Pana Ministra w sprawie zapowiadanej korekty
przebiegu linii kolejowej E75 oraz pilnej potrzeby mo-
dernizacji infrastruktury kolejowej na odcinku Suwał-
ki – Augustów – Sokółka – Białystok – Warszawa ape-
lowałem o utrzymanie dotychczasowego przebiegu tej
trasy kolejowej i jej szybką modernizację.
W odpowiedzi z dnia 1 marca na interpelację
z 22 stycznia 2010 r. Pan Minister napisał: „Po prze-
prowadzeniu analizy wszystkich okoliczności i argu-
mentów leżących w interesie społeczności lokalnych
oraz konieczności ochrony środowiska naturalnego
520
i rezerwatów przyrody, jak również z punktu widze-
nia realizacji projektu, Zarząd PKP Polskie Linie
Kolejowe SA w dniu 28 grudnia 2009 r. na mocy
uchwały wybrał wariant przebiegu trasy linii E75
(Rail Baltica): Białystok – Ełk – Olecko – Suwałki
– Trakiszki – granica państwa. Po opracowaniu ra-
portu o oddziaływaniu na środowisko, który zostanie
złożony do Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowi-
ska w Białymstoku, i uzyskaniu odpowiednich decy-
zji środowiskowych Zarząd PKP PLK SA będzie mógł
wystąpić o decyzje lokalizacyjne, a to z kolei umożli-
wi rozpoczęcie przygotowywania projektów budow-
lanych”.
Od tamtego czasu wkrótce minie rok. W tym
okresie rząd Donalda Tuska dokonał kolejnego ogra-
niczenia inwestycji infrastrukturalnych, w szczegól-
ności drogowych i kolejowych, skreślając część z nich
z listy zadań priorytetowych i przesuwając ich reali-
zację na kolejne lata.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350,
z późn. zm.), uprzejmie proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jaka jest ostateczna decyzja w sprawie prze-
biegu linii kolejowej E75 Rail Baltica na odcinku Bia-
łystok – Suwałki?
2. Czy został już opracowany raport o oddziały-
waniu na środowisko i czy uzyskano odpowiednie
decyzje środowiskowe?
3. Czy Zarząd PKP PLK wystąpił o decyzję loka-
lizacyjną i czy ją już uzyskał?
4. Kiedy zostanie opracowany projekt budowlany
budowy tego odcinka linii kolejowej i kiedy inwesty-
cja ta zostanie rozpoczęta i zakończona?
5. Jaki wpływ na powyższe działania i ich termi-
ny mają braki środków budżetowych oraz podjęte
decyzje o zmianach w finansowaniu inwestycji kole-
jowych z udziałem funduszy europejskich?
Poseł Jarosław Zieliński
Warszawa, dnia 25 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8622)
do ministra finansów
w sprawie ponownego przyznania
Narodowemu Bankowi Polskiemu
kompetencji nadzorczych nad bankami
Jednym ze skutków kryzysu gospodarczego jest
europejska dyskusja nad koniecznością ponownego
włączenia nadzoru bankowego w kompetencje cen-
tralnych banków narodowych. Na ten krok zdecydo-
wały się już np. Francja i Wielka Brytania. Specjali-
ści coraz częściej przyznają, że załamanie gospodar-
cze obnażyło wadliwość koncepcji wyłączania nad-
zoru nad bankami z kompetencji tych instytucji.
Bowiem to właśnie bank centralny jest, w razie ko-
nieczności, źródłem płynności banków komercyj-
nych, a ponadto dysponuje on odpowiednimi narzę-
dziami do dokonywania bieżącej analizy ich rzeczy-
wistej kondycji.
W związku z tym pragnę zadać pytanie: Jakie jest
stanowisko Ministerstwa Finansów odnośnie do kon-
cepcji ponownego przyznania Narodowemu Bankowi
Polskiemu kompetencji nadzorczych nad bankami?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8623)
do ministra infrastruktury
w sprawie uprawnień do ulg
na przejazdy kolejowe osób będących
na tzw. emeryturze kolejowej
Szanowny Panie Ministrze! W styczniu br. zwró-
cił się do mnie emeryt w sprawie uprawnień do ulgo-
wych przejazdów na całej sieci PKP. Pismo jego wy-
raża zaniepokojenie zmieniającymi się przepisami
dotyczącymi ulg oraz zawiera pytanie, dlaczego pra-
wa nabyte zostały nagle utracone. Początkowo ulga
na przejazd dla emeryta wynosiła 100%.
Zwracam się do Pana Ministra o wyjaśnienie
zmian ustawowych, które od 1 stycznia 2003 r. wpro-
wadziły regulację, iż ulga wynosi 99% i wymaga co-
rocznego wykupu uprawnień. Przed 1 stycznia 2003 r.
było to świadczenie bezterminowe i bezpłatne.
1. Na jakiej podstawie prawnej emeryci będący
byłymi pracownikami PKP zostali pozbawieni
uprawnień do bezpłatnych przejazdów?
2. Czy stosowne regulacje w przedmiotowym za-
kresie zostały i są stosowane zgodnie z prawem?
Z poważaniem
Poseł Leszek Aleksandrzak
Kalisz, dnia 26 stycznia 2011 r.

Zapytanie
(nr 8624)
do ministra zdrowia
w sprawie karygodnego zaniechania
rozszerzenia wykazu świadczeń
gwarantowanych o nowe programy
zdrowotne, m.in. leczenie raka jelita
grubego, nerki, płuca, piersi, wątroby,
leczenie WZW typu B i C, pierwotnej
osteoporozy u kobiet, leczenie hormonem
wzrostu niskorosłych dzieci
i innych programów
Uzasadnienie:
We wrześniu 2010 r. na stronie internetowej Mi-
nisterstwa Zdrowia, tuż przed wyborami samorządo-
wymi (!), ukazał się komunikat, długo oczekiwany
przez rzesze pacjentów cierpiących na bardzo drama-
tyczne i ciężkie schorzenia, a mianowicie nowotwory
złośliwe (raki) różnych narządów i organów, a także
na inne bardzo ciężkie oraz poważnie i niepomyślnie
rokujące choroby.
Oto ten komunikat: „Ministerstwo Zdrowia. Rzecz-
nik Prasowy. Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Komunikat dotyczący rozszerzenia wykazu świad-
czeń gwarantowanych o nowe programy zdrowotne.
W związku z licznymi pytaniami i wnioskami kie-
rowanymi do Ministerstwa Zdrowia (przez organiza-
cje pacjentów, lekarzy i dziennikarzy), dotyczącymi
rozszerzenia wykazu świadczeń gwarantowanych
o nowe programy zdrowotne uprzejmie informuję, że
aktualnie w resorcie zdrowia trwają prace nad two-
rzeniem następujących nowych programów bądź mo-
dyfikacją już istniejących o nowe substancje leczni-
cze: 1. Leczenie raka jelita grubego. 2. Leczenie raka
nerki. 3. Leczenie raka głowy i szyi. 4. Leczenie raka
płuca. 5. Leczenie raka piersi. 6. Leczenie raka wą-
troby. 7. Leczenie szpiczaka mnogiego. 8. Leczenie
WZW typu B i C. 9. Leczenie łuszczycowego zapale-
nia stawów. 10. Leczenie reumatoidalnego zapalenia
stawów. 11. Leczenie tętniczego nadciśnienia płucne-
go. 12. Leczenie niewydolności nerek ketoanalogami
aminokwasów. 13. Leczenie małopłytkowości samo-
istnej. 14. Leczenie spastyczności kończyny górnej po
udarze. 15. Leczenie pierwotnej osteoporozy u kobiet
w wieku pomenopauzalnym. 16. Leczenie hormonem
wzrostu niskorosłych dzieci urodzonych z hipotrofią
wewnątrzmaciczną. 17. Leczenie ciężkiej astmy aler-
gicznej. Piotr Olechno, rzecznik prasowy.”
Aktualnie jest luty 2011 r. Upłynęły 4 miesiące od
daty tego komunikatu! A konkretów brak! Każdy
dzień zwłoki dla pacjenta z rozpoznaniem raka bądź
postępującego ciężkiego schorzenia ujętego w komu-
nikacie to walka o życie, to osobisty dramat, a nie-
jednokrotnie błaganie człowieka cierpiącego o godne
521
i sprawiedliwe podejście do ludzkiej tragedii. Wszak
cierpienie ma sens, gdy się ma nadzieję!
Upłynęły też ponad 3 lata od exposé premiera Do-
nalda Tuska, w którym tak ochoczo i niejako proro-
czo zapewniał: „(…) Nadszedł w końcu czas, właśnie
w tym momencie, kiedy poruszamy temat ochrony
zdrowia i placówek ochrony zdrowia, żeby wreszcie
głośno powiedzieć, że jednym z powodów, dla których
cierpią dzisiaj pacjent, lekarz i pielęgniarka, jest to,
że ludzie bez pokory, bez świadomości swoich ułom-
ności i ograniczeń wzięli na siebie pełnię władzy nad
ochroną zdrowia i zostawili pacjenta, lekarza i pielę-
gniarkę w sytuacji rozpaczliwej”.
Dzisiaj, można rzec, iż te słowa nieprawdziwie wy-
powiedziane pod adresem innych, paradoksalnie
i złośliwie, wróżebnie się spełniają w stosunku do
obecnej ekipy: „ludzie bez pokory, bez świadomości
swoich ułomności i ograniczeń wzięli na siebie pełnię
władzy nad ochroną zdrowia i zostawili pacjenta (…)
w sytuacji rozpaczliwej”.
Bo jakże może się czuć pacjent z rozpoznaniem
raka jelita grubego, raka wątroby, raka nerki, raka
piersi itp. w sytuacji, w której z jednej strony jest
świadomy bezpośredniego śmiertelnego zagrożenia,
a z drugiej zaś, że terapii ostatniej szansy innowacyj-
nym lekiem pozbawia go bezduszna i niekiedy mało
rozumna maszyna biurokracji, a niejednokrotnie nie-
ludzka beztroska urzędników!?
Jakże może się czuć pacjent z ciężką postacią ast-
my alergicznej, w ostatnim stadium reumatoidalnego
zapalenia stawów, WZW typu B i C, czy też z samo-
istną małopłytkowością, kiedy jest świadomy, że
w krajach Europy Zachodniej z powodzeniem owe
jednostki chorobowe się leczy bądź hamuje się ich
rozwój, stosując nowoczesną i innowacyjną tera-
pię!?
Powiedzieć, że ci pacjenci są w sytuacji rozpaczli-
wej, to o wiele za mało! W takich przypadkach pozba-
wienie ich nadziei jest sprawą okrutną i wysoce nie-
etyczną!
Pytania:
1. Dlaczego Ministerstwo Zdrowia nie wdrożyło
jeszcze programów, które zostały pozytywnie ocenio-
ne przez Agencję Oceny Technologii Medycznych
oraz mają szeroką literaturę naukową w świecie? Na
jakim etapie są prace nad zapowiadanymi przez Mi-
nisterstwo Zdrowia programami?
2. Czyżby wrześniowe zapowiedzi o nowych pro-
gramach były li tylko elementem kampanii wybor-
czej PO?
Kiedy konkretnie pacjenci będą mogli korzystać
z obiecanego im nowoczesnego leczenia?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
522
Zapytanie
(nr 8625)
do ministra infrastruktury
w sprawie polsko-rosyjskiej umowy
tranzytowej i trudnej sytuacji
polskich firm transportowych
15 stycznia wygasła polsko-rosyjska umowa tran-
zytowa, a do chwili obecnej nie wynegocjowano jej
przedłużenia. Doprowadziło to do sytuacji nieprze-
puszczania polskich ciężarówek na granicach rosyj-
skich. Kierowcy zostali zmuszeni do wielodniowego
koczowania na przejściach granicznych. Jak donoszą
media, doszło właśnie do wstępnego porozumienia
i w ciągu doby wszyscy kierowcy mają wrócić do Pol-
ski. Jednak straty, jakie ponieśli przewoźnicy, sięga-
ją już ponad 120 mln zł.
Polscy spedytorzy już od kilku lat alarmowali, że
Rosjanie próbowali wyprzeć ich z rynku, aby dać nie-
zakłócony dostęp do rynku firmom rosyjskim. Wyga-
śnięcie umowy wydaje się być doskonałym pretek-
stem. Wiceminister infrastruktury poinformował, że
Rosjanie chcą ograniczyć limity o niemal 50 tys. ła-
dunków, czyli niemal o jedną czwartą, co spowoduje
dla Polski straty rzędu 500 mln euro.
Negocjacje mają zostać wznowione dopiero 31 stycz-
nia w Paryżu. Rząd polski powinien rozpocząć nego-
cjacje dużo wcześniej, aby nie doszło do obecnej sytu-
acji, w której polscy przedsiębiorcy tracą dziesiątki
milionów złotych dziennie. Grozi ona także utratą
dużej części rynku, ponieważ odbiorcy zaczną szukać
kontrahentów mogących zapewnić płynność dostaw.
Rozmowy te powinny się zaczynać już w pierwszym
kwartale każdego roku, ponieważ do tej pory zawsze
były one skomplikowane i czasochłonne. Tymczasem
tym razem resort infrastruktury rozpoczął rozmowy
w połowie ubiegłego roku.
W związku z powyższym uprzejmie pytam Pana
Ministra:
Czym było spowodowane opóźnienie rozpoczęcia
negocjacji? Czy Ministerstwo Infrastruktury nie
przewidywało trudności w rozmowach z Rosją? Jak
przebiegały negocjacje, ile odbyło się spotkań ze stro-
ną rosyjską? Kto negocjacje prowadził i kto nadzoro-
wał ten proces? Jak rząd zamierza prowadzić dalsze
negocjacje? Czy Polska wystąpi do Komisji Europej-
skiej o wsparcie w sprawie negocjacji? Na jaką pomoc
ze stron rządu polskiego mogą liczyć polskie firmy
spedycyjne?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Bielsko-Biała, dnia 24 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8626)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie reformy nauki
i szkolnictwa wyższego
Szanowna Pani Minister! Stan nauki polskiej
i polskiego szkolnictwa wyższego jest nam dobrze
znany. Mamy też pełną świadomość tego, że wydatki
z budżetu państwa na naukę i szkolnictwo wyższe są
stosunkowo niewielkie, proporcjonalne do zamożno-
ści kraju, i jeżeli nawet mogłyby być wyższe, to z pew-
nością nie mogłyby być znacząco wyższe.
Zatem, nie mając nadziei na znacząco większe
środki budżetowe, należy się skoncentrować na go-
spodarnym korzystaniu ze środków będących w dys-
pozycji resortu.
Jako długoletni pracownik nauki, z ponad 40-let-
nim stażem pracy na wyższych uczelniach państwo-
wych i niepublicznych, znający uniwersytety polskie
i zagraniczne, z pełnym przekonaniem twierdzę, że
pieniądze przeznaczone na naukę i szkolnictwo wyż-
sze są źle wydawane, aby nie powiedzieć, że marno-
trawione.
Państwo utrzymuje znacznie większą liczbę uczel-
ni państwowych w przeliczeniu na liczbę mieszkań-
ców (nie mówiąc już o dochodzie narodowym per ca-
pita) niż USA czy inne najbogatsze i najbardziej roz-
winięte kraje świata.
Nie dość tego. Utrzymywane z budżetu państwa
placówki naukowe (instytuty, katedry i zakłady)
niejednokrotnie dublują się w jednym ośrodku na-
ukowym. Dla przykładu, w Krakowie – socjologię,
politologię czy zarządzanie można studiować, do wy-
boru, na kilku uczelniach państwowych, w tym
technicznych (np. socjologię m.in. na AGH). Z zasa-
dy dublują się zakłady PAN i katedry uniwersyte-
tów. Na przykład niektórzy pracownicy Instytutu
Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego pracują rów-
nocześnie w Instytucie Historii PAN. Która ich pra-
ca naukowa jest wykonywana na etacie PAN, a któ-
ra na etacie UJ?
Wydaje się, że sens mają tylko te placówki nauko-
we PAN, które reprezentują takie dziedziny nauki,
które z różnych względów nie są rozwijane na uni-
wersytetach. Ale po co w PAN np. Instytut Nauk
Prawnych albo Instytut Historii?
W związku z powyższymi uwagami zwracam się
do Pani Minister z zapytaniami: Czy planowana
przez nią, i już realizowana, reforma nauki przewi-
duje ograniczenie placówek (instytutów, zakładów)
PAN? Czy przewiduje ograniczenie liczby identycz-
nych kierunków studiów na różnych państwowych
uczelniach wyższych w tym samym ośrodku nauko-
wym? Czy przewiduje zasadnicze i znaczące podno-
szenie uposażenia pracowników nauki, a także sty-
pendiów doktorskich, tak aby zachęcać do pozostania

na uczelni i do pracy naukowej najzdolniejszych ab-
solwentów?
Obawiam się, że dyskusja (i niestety reforma)
nad uzdrowieniem nauki ogranicza się do tematów
trzeciorzędnych i mało istotnych, takich jak habili-
tacja (ma być czy nie), jak rzekomy nepotyzm w na-
uce itp.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 26 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8627)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wątpliwości dotyczących
zmniejszenia środków na refundację
kosztów wynagrodzenia i składek ZUS
dla rzemieślników zrzeszonych w Izbie
Rzemiosła i Przedsiębiorczości
w Nowym Sączu, zatrudniających
pracowników młodocianych
celem nauki zawodu
Izba Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Nowym Są-
czu reprezentuje ponad tysięczną rzeszę rzemieślni-
ków-przedsiębiorców, z których ponad połowa za-
trudnia pracowników młodocianych w celu praktycz-
nej nauki zawodu. Obowiązek kształcenia młodych
adeptów rzemiosła wynika z ustawy o rzemiośle.
Szkolący pracodawcy, posiadający do tego stosow-
ne uprawnienia, korzystają z refundacji kosztów wy-
nagrodzenia i składek ZUS z Funduszu Pracy, two-
rzonego m.in. ze składek tychże pracodawców.
Plan finansowy Funduszu Pracy na 2011 r. zało-
żył znaczne zmniejszenie środków na wyżej wymie-
nione refundacje. Będą one aż o 30% niższe niż
w roku ubiegłym. Wojewódzka Komenda Ochotni-
czych Hufców Pracy w Krakowie, która prowadzi re-
fundacje w Małopolsce, wstrzymała zawieranie umów
z pracodawcami. Sytuacja ta wywołała uzasadniony
niepokój pracodawców, gdyż podpisali oni kolejne umo-
wy w rozpoczętym roku szkolnym 2010/2011.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy nie należy pilnie dokonać nowelizacji nie-
których zapisów ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, które obecnie nie sprzy-
jają szkolącym rzemieślnikom, niemogącym zreali-
zować chociażby podstawowego warunku zatrudnie-
nia absolwenta przez okres co najmniej 6 miesięcy po
zakończeniu nauki?
2. Jak wytłumaczyć obecną sytuację, w której
Ministerstwo Edukacji Narodowej promuje wśród mło-
dzieży kształcenie na poziomie zawodowym, a rów-
523
nocześnie stanowisko Ministra Pracy i Polityki Spo-
łecznej jest jakby zgoła przeciwne wspieraniu dalsze-
go kształcenia zawodowego młodzieży i udziału pra-
codawców w tym procesie?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8628)
do ministra zdrowia
w sprawie utrudnień w dostępie
do świadczeń rehabilitacyjnych
i poważnych wątpliwości związanych
ze stanem kontraktacji usług medycznych
na rzecz pacjentów z pow. limanowskiego
Ilość placówek i wysokość środków zaproponowa-
nych na świadczenia zdrowotne dla mieszkańców
powiatu limanowskiego jest niewystarczająca. Kon-
sekwencją ostatnich decyzji MOW NFZ będzie ogra-
niczenie dostępności dla pacjentów ww. usług me-
dycznych, a co za tym idzie, brak szans na zapewnie-
nie realizacji praw pacjentów.
Należy również podkreślić, iż położenie zakon-
traktowanych poradni nie uwzględnia geografii
i możliwości komunikacyjnych, bowiem powiat li-
manowski jest terenem górzystym, np. jedyna po-
radnia logopedyczna jest umiejscowiona na obrze-
żach powiatu, z ograniczoną szansą dojazdu, zwłasz-
cza w zimie.
Co najistotniejsze, obecnie zaoferowana przez
MOW NFZ ilość punktów w poszczególnych rodza-
jach świadczeń nie wystarczy na zabezpieczenie nie-
odpłatnych usług medycznych. Dla Limanowszczy-
zny, dotkniętej wysokim bezrobociem, tego rodzaju
ograniczenia zagrażają poczuciu bezpieczeństwa lud-
ności, łamiąc jednocześnie konstytucyjny obowiązek
państwa o zapewnieniu wszystkim, niezależnie od
ich statusu materialnego, ochrony zdrowotnej.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy Pani Minister jest pewna i dysponuje da-
nymi, że jakość i dostępność zakontraktowanych
usług medycznych w tym obszarze została w wystar-
czającym stopniu wzięta pod uwagę w rozplanowaniu
sieci placówek na najbliższe lata?
2. Czy jest jeszcze możliwe, i w jakim stopniu,
dodatkowe kontraktowanie po uwzględnieniu argu-
mentów środowiska i pacjentów?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 28 stycznia 2011 r.
524
Zapytanie
(nr 8629)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie prawa do świadczeń
kompensacyjnych dla nauczycieli
bibliotekarzy
Pracownicy szkół, zatrudnieni na etatach nauczy-
ciel bibliotekarz, nie mogąc uzyskać jednoznacznej
informacji w ZUS, zwrócili się do nas z pytaniem, czy
po spełnieniu warunków dotyczących wieku i stażu,
zawartych w ustawie z dnia 22 maja 2009 r. o nauczy-
cielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U.
Nr 97, poz. 800), uzyskają prawo do świadczenia kom-
pensacyjnego.
Staż wielu nauczycieli z rożnych powodów składa
się z okresów zatrudnienia jako nauczyciel przed-
miotu i okresów zatrudnienia jako nauczyciel biblio-
tekarz.
Działając w oparciu o ustawę z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (t.j. Dz. U.
z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, ze zm.), zwracamy się do
Pani Minister z pytaniami:
1. Czy nauczyciele bibliotekarze mogą uzyskać
prawo do świadczenia kompensacyjnego?
2. Jacy nauczyciele, poza nauczycielami przed-
miotu, mogą uzyskać prawo do świadczenia kompen-
sacyjnego?
3. Czy nauczyciele z „mieszanym” zatrudnie-
niem mogą uzyskać prawo do świadczenia kompen-
sacyjnego?
Z poważaniem
Posłowie Stanisław Szwed
i Jadwiga Wiśniewska
Bielsko-Biała, dnia 21 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8630)
do ministra infrastruktury
w sprawie wpisania do narodowego
programu budowy dróg na lata 2011–2015
zadania pn. „Obwodnica Łapczycy
woj. małopolskie na drodze krajowej nr 4”
W związku z niepokojącymi informacjami, jakie
przekazał mi wójt gminy w Bochni, o nieuwzględnie-
niu w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” inwestycji pn. „Budowa obwodnicy w Łap-
czycy na drodze krajowej nr 4” ze względu na budowę
autostrady A4, która ma rozwiązać problem Łapczy-
cy, zwracam się do Pana Ministra z pytaniem: Czy
jest możliwa informacja na temat działań planowa-
nych przez Ministerstwo Infrastruktury w tym za-
kresie?
Pozwalam sobie osobiście zwrócić się do Pana Mi-
nistra w tej sprawie, gdyż nieustanne korki oraz tra-
giczne statystyki wyróżniają Łapczycę w skali całego
kraju, a zapewnienie bezpieczeństwa Małopolanom
w tym zakresie jest sprawą priorytetową.
Z wyrazami szacunku
Poseł Ireneusz Raś
Kraków, dnia 20 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8631)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zgłaszania kandydatów
do izb rolniczych
Wybory do izb rolniczych odbywają się w gmi-
nach. Każdy podatnik płacący podatek gruntowy jest
uprawniony do głosowania w gminie, w której płaci
podatek.
Jeśli rolnik ma gospodarstwo w kilku gminach,
to okazuje się, że może w tych gminach głosować.
Znajduje się na liście wyborców. Natomiast jeśli
chciałby być wybierany, to czy również może starto-
wać w wyborach w kilku gminach? Problem ten nie
jest uregulowany przepisami, a przynajmniej w usta-
wie mówiącej o wyborach do izb rolniczych. Kandy-
dowanie w kilku gminach zwiększa szansę kandyda-
ta, ale czy to jest zgodne z przepisami i czy kandydat
w takiej sytuacji nie zostanie zdyskwalifikowany?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bogusław Kowalski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8632)
do ministra zdrowia
w sprawie likwidacji gabinetów
dentystycznych w szkołach
Szanowna Pani Minister! Obecnie w Polsce pro-
blem z próchnicą ma 50% dzieci do trzeciego roku
życia, w grupie sześciolatków już 85%, a wśród osiem-
nastolatków odsetek ten stanowi aż 96%. Statystyki
są alarmujące.
W polskich szkołach nie funkcjonuje sprawny sys-
tem profilaktyki stomatologicznej, a w bieżącym roku
zostaną zlikwidowane kolejne przyszkolne gabinety

dentystyczne. W większości przypadków Narodowy
Fundusz Zdrowia odmawia przedłużenia kontraktów
z działającymi przy placówkach oświatowych gabi-
netami dentystycznymi, stawiając im zbyt wysokie
wymagania.
Mając na uwadze fakt, iż świadomość rodziców
o znaczeniu higieny jamy ustnej małych dzieci jest
niewielka oraz brakuje odpowiedniej kampanii infor-
macyjnej w tym zakresie, można być pewnym, że za-
mykanie gabinetów dentystycznych w szkołach przy-
czyni się do późniejszego diagnozowania problemów
uzębienia dzieci i powiększy odsetek uczniów mają-
cych problemy z próchnicą.
W związku z przedstawioną sytuacją zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza przygoto-
wać działania w celu poprawy profilaktyki stomato-
logicznej u dzieci w wieku szkolnym?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza powrócić
do wyodrębnionej kategorii finansowania świadczeń
stomatologii szkolnej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8633)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy trasy kaszubskiej
Szanowny Panie Ministrze! Na prośbę zaintere-
sowanych samorządów z północnej części wojewódz-
twa pomorskiego uprzejmie proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Na jakim etapie (planistycznym, projektowym,
uzgodnieniowym, decyzyjnym) jest w tej chwili bu-
dowa tzw. trasy kaszubskiej mającej być alternatyw-
nym połączeniem Słupska i Lęborka z Gdańskiem?
2. W którym roku można się spodziewać rozpo-
częcia budowy trasy kaszubskiej?
Wdzięczny będę Panu Ministrowi za udzielenie
odpowiedzi na oba ww. pytania.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 26 stycznia 2011 r.
525
Zapytanie
(nr 8634)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji oddziału
Poczty Polskiej SA w Biedrusku
W styczniu 2011 r. w podpoznańskiej miejscowości
Biedrusko został zamknięty oddział Poczty Polskiej.
Prawie dwa tysiące mieszkańców Biedruska, aby
skorzystać z usług pocztowych, musi jechać do Su-
chego Lasu, trzynaście kilometrów dalej, gdyż tam
znajduje się najbliższy od nich oddział poczty. Jest to
znaczne utrudnienie, zwłaszcza że pomiędzy ww.
miejscowościami nie ma dobrego połączenia komuni-
kacyjnego, poza tym trzeba też do każdego wysłane-
go listu czy paczki doliczyć koszt dojechania do miej-
sca, w którym jest poczta.
Według informacji prasowych uzyskanych od pre-
zesa Poczty Polskiej pana Andrzeja Polakowskiego
od 2012 r. ma wejść w życie nowe Prawo pocztowe,
redukujące liczbę istniejących placówek do 3335
w miastach (obecnie jest ich 3809), a na wsiach do
3427 (obecnie – 4534). Zmiany w reorganizacji do-
tkną w pierwszej kolejności wsie i miasteczka, tam
Poczta Polska przynosi największe straty, ok. 90%
oddziałów poza miastami jest nierentownych.
Niezaprzeczalnym jest, że żaden podatnik nie
chce dopłacać do przynoszących straty oddziałów
pocztowych. Dlatego wartym rozważenia jest pomysł
przekształcania zamykanych oddziałów pocztowych
na agencje pocztowe, które świadczą nie tylko usługi
pocztowe – przez to nie przynoszą strat, wręcz gene-
rują zyski. Ponadto nie ma w nich nadmiernie roz-
budowanej kadry pracowniczej oraz kierowniczej.
Powyższe rozwiązanie jest często stosowane w tych
krajach Unii Europejskiej, gdzie również reorganizu-
je się funkcjonowanie poczty.
Czy planowane zmiany w Prawie pocztowym nie
pogorszą dostępu obywateli do usług pocztowych?
Czy planowane jest powoływanie agencji pocz-
towych w miejsce zamykanych oddziałów poczto-
wych?
Jak Ministerstwo Infrastruktury zamierza roz-
wiązywać podobne sytuacje do tej zaistniałej w Bie-
drusku, tj. związane z utrudnieniami w korzystaniu
z Poczty Polskiej?
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 1 lutego 2011 r.
526
Zapytanie
(nr 8635)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy drogi ekspresowej S5
Poznań – Wrocław
W mediach coraz częściej można usłyszeć infor-
macje, potwierdzane również przez Ministerstwo
Infrastruktury, odnośnie do planowanych w 2011 r.
redukcji wydatków na budowę autostrad i dróg eks-
presowych. Kwota, o jaką ma się pomniejszyć bu-
dżet przeznaczony na budowę infrastruktury dro-
gowej w naszym kraju na lata 2007–2013, to około
20 mld zł.
Skutkiem tych cięć ma być przesunięcie w czasie
budowy odcinka drogi S5 łączącej Poznań z Wrocła-
wiem. Już za niespełna półtora roku w obu tych mia-
stach odbywać się będą mecze piłkarskie w ramach
Euro 2012, a co za tym idzie jesteśmy, jako gospoda-
rze turnieju, zobligowani do zapewnienia bezpiecz-
nego i szybkiego dojazdu kibiców na wszystkie areny
mistrzostw Europy. Brak przedmiotowego odcinka
drogi S5 w znacznym stopniu to utrudni, jak również
przyczyni się do zwiększenia ruchu na i tak przecią-
żonej już drodze krajowej nr 5.
Obok autostrady A2 droga ekspresowa S5 jest
drugą co do ważności drogą przebiegającą przez wo-
jewództwo wielkopolskie. Jej budowa przyczyni się
do poprawy bezpieczeństwa podróżujących, uspraw-
nienia ruchu tranzytowego na kierunku północ – po-
łudnie oraz spowoduje rozwój całego regionu, jak
i poszczególnych jego społeczności lokalnych.
Ostateczny przebieg drogi ekspresowej S5 na od-
cinku od Poznania do granicy województwa wielko-
polskiego z województwem dolnośląskim został przy-
jęty 4 listopada 2009 r. Miało to miejsce podczas po-
siedzenia Komisji Opiniowania Projektów Inwesty-
cyjnych przy GDDKiA w Warszawie. W oparciu o tę
decyzje samorządy podejmowały własne działania
planistyczne, związane z przeznaczeniem terenów
położonych wzdłuż planowanej trasy S5.
Przesunięcie budowy drogi S5 może podważyć
również zasady współpracy samorządów lokalnych
z instytucjami szczebla centralnego. W szczególności
będzie dowodzić lekceważącego stosunku tych insty-
tucji do okazywanego im przez te samorządy przez
cały czas zaangażowania i determinacji we wspiera-
niu i udzielaniu wszelkiej pomocy dla jak najszybszej
realizacji budowy tej drogi.
Czy prawdziwe są informacje odnośnie do reduk-
cji wydatków przeznaczonych na infrastrukturę dro-
gową w latach 2007–2013 i tym samym wykreślenia
z planów budowy drogi ekspresowej S5?
Czy budowa drogi ekspresowej S5 nie powinna
być jednym z priorytetów, zwarzywszy na fakt, że
łączy ona miasta organizujące mecze podczas mi-
strzostw Europy w piłce nożnej?
Z poważaniem
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8636)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie przekazania do Inowrocławia
kamiennych masek pochodzących
z Bazyliki Mniejszej w Inowrocławiu
Szanowny Panie Ministrze! Wiele stowarzyszeń,
organizacji, badaczy oczekuje, że oryginały płasko-
rzeźb zostaną po 150 latach zwrócone miastu Ino-
wrocław. W tej sprawie składałem zapytanie posel-
skie do Pana Ministra z prośbą o szybkie przekazanie
masek do Inowrocławia.
Nie ulega wątpliwości, że pomoc Pana Ministra
okazała się w tej sprawie bardzo ważna, ponieważ
wszelkie niezbędne pozwolenia zostały już wydane.
Jednakże docierają do mnie informacje, iż na obec-
nym etapie nie ma kto przekazać zabytkowych cio-
sów z Biblioteki Kórnickiej PAN do Inowrocławia.
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z ponow-
ną prośbą o podjęcie działań w ww. sprawie oraz pro-
szę o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Z jakich powodów do chwili obecnej nie prze-
kazano zabytkowych masek do Inowrocławia?
2. W jakim terminie można spodziewać się prze-
kazania miastu oryginalnych płaskorzeźb?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8637)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wykreślenia Fundacji Dziecięca
Fantazja z siedzibą w Warszawie
oraz Stowarzyszenia Dzieci, Młodzieży
i Osób Niepełnosprawnych
„Światełko Nadziei” z siedzibą w Chełmnie
z listy organizacji pożytku publicznego
uprawnionych do otrzymywania 1% podatku
dochodowego za 2010 r.
Nowelizacja (Dz. U. z 2010 r. Nr 28, poz. 146) usta-
wy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku

publicznego i o wolontariacie wprowadzająca zapis
o konieczności złożenia w terminie sprawozdania fi-
nansowego i merytorycznego do ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego (Dz. U. z 2003 r.
Nr 96, poz. 873; art. 23 ust. 4) skutkuje wykreśleniem
ok. 2,5 tys. organizacji pożytku publicznego z wyka-
zu uprawnionych do uzyskania 1% podatku (art. 27a
ww. ustawy).
Pani Minister! Ta niemiła sytuacja dotknęła rów-
nież te dwie organizacje, w imieniu których wystę-
puję. Przez nieuwagę i nieznajomość prawa, a także
schematyczność dopełniania formalności, czego do-
wodzi fakt, że obowiązek składania przedmiotowych
sprawozdań do właściwego ministra istnieje już od
2004 r., organizacje te jednak nie dopełniły ustawo-
wego obowiązku. Pomimo że podległy Pani resort
w roku ubiegłym, w drodze wyjątku, wydłużył ter-
min złożenia sprawozdania do dnia 15 grudnia 2009 r.,
to niewiele organizacji pożytku publicznego skorzy-
stało z tej możliwości. Przykre jest, że w tak istotnej
sprawie – nałożenia ustawowych sankcji na organi-
zacje, media nie informowały dostatecznie o tym spo-
łeczeństwa.
Pani Minister! Pragnę nadmienić, że podmioty
mojego zapytania dopełniły w terminie zobowiązań
zarówno wobec urzędu skarbowego, jak i wobec Kra-
jowego Rejestru Sadowego. Uważam za zbędne przed-
stawianie zalet i konieczności funkcjonowania za-
równo Fundacji Dziecięca Fantazja, jak i Stowarzy-
szenia Dzieci, Młodzieży i Osób Niepełnosprawnych
„Światełko Nadziei”, bowiem, jak już same nazwy
wskazują, ich byt jest nieodzownym elementem
wspierającym, a niekiedy wypełniającym obowiązek
państwa względem społeczeństwa.
Pani Minister! Mając powyższe na uwadze, bar-
dzo proszę o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Na jaką pomoc ze strony rządu mogą liczyć sto-
warzyszenia, które nie dopełniły obowiązku zdania
sprawozdania finansowego i merytorycznego mini-
strowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecz-
nego? Trudno nawet wyobrazić sobie, że stowarzy-
szenia te mogłyby być pozostawione bez wsparcia
i opieki państwa.
2. Na jaki cel i do kogo trafi 1% podatku przeka-
zanego przez podatnika organizacji, która w tym
roku nie jest, w związku z przedmiotową sytuacją,
uprawniona do jego otrzymania?
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 19 stycznia 2011 r.
527
Zapytanie
(nr 8638)
do ministra infrastruktury
w sprawie rosyjskich zezwoleń
dla polskich przewoźników
Z przekazywanych przez media informacji wyni-
ka, że od 16 stycznia przewoźnicy polscy nie mają
możliwości wjazdu do Rosji na zezwoleniach jedno-
razowych. Do chwili obecnej nie ustalono kontyngen-
tu zezwoleń na 2011 r. ani nie przedłużono ważności
dotychczasowych zezwoleń z kontyngentu na 2010 r.
Oznacza to, że jedynie posiadacze zezwoleń EKMT
mogą po 16 stycznia wykonywać przewozy do Rosji
lub tranzytem przez Rosję.
Ponad 90% polskiego eksportu na rynek rosyj-
ski jest transportowane ciężarówkami, co stanowi-
ło w 2009 r. 3,8 mln t towarów, zaś koleją zaledwie
314 tys. t.
Proszę o zdecydowane i bezzwłoczne podjęcie dzia-
łań zmierzających do podpisania porozumienia, gdyż
jak Pan Minister wie, wiele polskich firm posiada
wieloletnie kontrakty, z których niewywiązanie się
grozi bankructwem polskich przedsiębiorstw. Z in-
formacji medialnych wynikało, że porozumienie ta-
kie miało być zawarte do końca stycznia br.
1. Na jakim etapie są prowadzone negocjacje ze
stroną rosyjską w powyższej sprawie?
2. Kto reprezentuje Polskę w negocjacjach ze stro-
ną rosyjską?
3. Kiedy przewidziane jest podpisanie polsko-ro-
syjskiego porozumienia w tej kwestii?
Z poważaniem
Poseł Marek Matuszewski
Zgierz, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8638)
do ministra gospodarki
w sprawie rosyjskich zezwoleń
dla polskich przewoźników
Z przekazywanych przez media informacji wyni-
ka, że od 16 stycznia przewoźnicy polscy nie mają
możliwości wjazdu do Rosji na zezwoleniach jedno-
razowych. Do chwili obecnej nie ustalono kontyngen-
tu zezwoleń na 2011 r. ani nie przedłużono ważności
dotychczasowych zezwoleń z kontyngentu na 2010 r.
Oznacza to, że jedynie posiadacze zezwoleń EKMT
mogą po 16 stycznia wykonywać przewozy do Rosji
lub tranzytem przez Rosję.
528
Ponad 90% polskiego eksportu na rynek rosyj-
ski jest transportowane ciężarówkami, co stanowi-
ło w 2009 r. 3,8 mln t towarów, zaś koleją zaledwie
314 tys. t.
Proszę o zdecydowane i bezzwłoczne podjęcie dzia-
łań zmierzających do podpisania porozumienia, gdyż
jak Pan Minister wie, wiele polskich firm posiada
wieloletnie kontrakty, z których niewywiązanie się
grozi bankructwem polskich przedsiębiorstw. Z in-
formacji medialnych wynikało, że porozumienie ta-
kie miało być zawarte do końca stycznia br.
1. Jakie straty przynosi polskiej gospodarce
w skali 1 dnia niepodpisanie polsko-rosyjskiego po-
rozumienia?
2. Ile polskich przedsiębiorstw jest zagrożonych
utratą wieloletnich kontraktów, a jednocześnie ban-
kructwem?
Z poważaniem
Poseł Marek Matuszewski
Zgierz, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8640)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie budowy aresztu śledczego
w Legnicy
Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat plano-
wana jest inwestycja budżetu państwa mająca na
celu zredukowanie przeludnienia w jednostkach pe-
nitencjarnych oraz poprawę ekonomiki procesowej
– budowę aresztu śledczego w Legnicy. Dokonano
licznych istotnych działań mających na celu przygo-
towanie inwestycji, takich jak:
— przekazanie przez prezydenta miasta Legnicy
na rzecz Skarbu Państwa niezbędnych terenów,
— podjęcie oficjalnej decyzji w Ministerstwie
Sprawiedliwości o niezbędności poprawy więziennic-
twa poprzez wybudowanie nowej jednostki peniten-
cjarnej w Legnicy,
— przygotowanie przez Okręgowy Inspektorat
Służby Więziennej we Wrocławiu dokumentacji pro-
jektowo-kosztorysowej wraz z aktualizacją,
— przeprowadzenie procedury przetargowej.
Wszystkie te działania nie tylko były czasochłon-
ne i dalece kosztowne, ileż nieskuteczne. Dodatkowe
odraczanie inwestycji jeszcze bardziej negatywnie
wpływa na koszty i możliwości jej realizacji.
Potrzeby budowy jednostki penitencjarnej w Le-
gnicy nie trzeba nadzwyczaj udowadniać. Wymiar
ekonomiczny tej inwestycji jest niepodważalny, nie
tylko dla Legnicy i jej mieszkańców, albowiem w jed-
nostce i innych strukturach usługowych pracę zna-
lazłoby kilkaset osób, jak również dla Skarbu Pań-
stwa, który pokrywa koszty konwojowania oskarżo-
nych i skazanych do tut. sądu i prokuratury z innych
jednostek, głównie Wrocławia, Świdnicy i Jeleniej
Góry.
Program zwiększania liczby miejsc zakwaterowa-
nia w jednostkach penitencjarnych, będący reakcją
na wymogi ustawowe tzw. ustawy przeludnieniowej,
jak również wymogi unijne, został przeprowadzony,
według mojej oceny, niezadowalająco. Mimo iż staty-
styki wykazują zaludnienie w zakładach karnych
i aresztach śledczych na granicy 100%, to jednak
nie uwzględniają wielu aspektów sprawy. Dla przy-
kładu miesięczna informacja statystyczna Central-
nego Zarządu Służby Więziennej wykazuje, iż na
dzień 31 grudnia 2010 r. istnieje 42 226 wyroków
z wyznaczonym przez sąd terminem stawienia się
skazanych do odbycia kary. Możliwości Służby Wię-
ziennej do zapewnienia miejsc zakwaterowania osa-
dzonym w takiej liczbie są niewystarczające, a zatem
realizacja planowanej inwestycji budowy nowej jed-
nostki penitencjarnej w Legnicy w istotny sposób
poprawiłaby sytuację.
Niepokojące doniesienia o zawieszeniu realizacji
inwestycji oraz brak konkretnych działań od końca
2008 r. skłaniają mnie do sformułowania prośby do
Pana Ministra o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Kiedy planowane jest rozpoczęcie inwestycji
budowy aresztu śledczego w Legnicy?
2. Czy są zapewnione środki w budżecie państwa
na wydatki majątkowe więziennictwa uwzględniają-
ce budowę aresztu w Legnicy?
3. Na jakim etapie znajdują się prace przygoto-
wawcze inwestycji, w tym przygotowanie dokumen-
tacji i prace projektowe?
Z wyrazami szacunku
Poseł Robert Kropiwnicki
Legnica, dnia 2 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8641)
do ministra zdrowia
w sprawie proporcji podziału kwoty wzrostu
wynagrodzeń pomiędzy pielęgniarki
i pozostałych pracowników
Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego
i Transportu Sanitarnego w Białej Podlaskiej
w świetle art. 2 ust. 1 ustawy
z dnia 22 października 2010 r.
o zmianie ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 22 paź-
dziernika 2010 r. o zmianie ustawy o zakładach opie-
ki zdrowotnej (Dz. U. Nr 230, poz. 1507) w art. 2 ust. 1

nałożyła obowiązek na samodzielne publiczne zakła-
dy opieki zdrowotnej polegający na tym, iż „w przy-
padku wzrostu kwoty zobowiązania Narodowego
Funduszu Zdrowia, o której mowa w art. 136 pkt 5
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
wobec samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej, w stosunku do kwoty wynikającej z po-
przedniej umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej dotyczącej tego samego rodzaju lub zakresu
świadczeń opieki zdrowotnej, kierownik samodziel-
nego publicznego zakładu opieki zdrowotnej jest obo-
wiązany do przeznaczenia nie mniej niż 40% kwoty,
o którą wzrosło zobowiązanie, na wzrost wynagro-
dzeń osób zatrudnionych w tym zakładzie, przy czym
3/4 tych środków kierownik samodzielnego publicz-
nego zakładu opieki zdrowotnej przeznacza na wzrost
wynagrodzeń osób wykonujących zawód pielęgniarki
albo położnej w tym zakładzie”.
Jak się wydaje, wprowadzenie regulacji odnośnie
do przekazania 3/4 tych środków, które będą mogły
być przeznaczone na wzrost wynagrodzeń, wyłącznie
dla pielęgniarek albo położnych dotyczyło szpitali dzia-
łających jako samodzielne publiczne zakłady opieki
zdrowotnej.
W mojej ocenie obowiązek stosowania tej regula-
cji w tym brzmieniu np. przez takie SPZOZ jak pogo-
towia ratunkowe jest nieuzasadniony, a nawet nale-
żałoby stwierdzić, że stoi w sprzeczności z konstytu-
cyjną zasadą równości.
W Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego
i Transportu Sanitarnego w Białej Podlaskiej na
ogólną liczbę zatrudnionych 347 osób jest 34 pielę-
gniarek (w zasadzie pielęgniarzy), czyli mniej niż
10%. Podobny udział pielęgniarek w stosunku do
ogółu zatrudnionych występuje w innych pogoto-
wiach ratunkowych.
Czy wobec powyższego uzasadnione jest, żeby dy-
rektor, mając (przykładowo) do przeznaczenia na wzrost
wynagrodzeń w skali roku np. kwotę 300 000,00 zł,
przekazał z niej aż 225 000,00 zł dla 34 osób zatrudnio-
nych, tj. po 6618 zł na osobę, a pozostałą kwotę, czyli
tylko 75 000,00 zł, dla 313 osób zatrudnionych, tj. po
240 zł?
Czy takie wyróżnienie jednej z grup zawodo-
wych i to tej, która odmiennie niż w szpitalu ani
nie jest grupą najliczniejszą, ani nie ma aż tak do-
niosłego znaczenia w procesie leczniczym (ratowa-
nia życia bądź zdrowia pacjentów), byłoby dosta-
tecznie uzasadnione w kontekście standardów kon-
stytucyjnych?
Rozumiem, że ustawodawcy przyświecał słuszny
cel, żeby beneficjentem tych zapisów była najliczniej-
sza grupa zawodowa, jaką w ochronie zdrowia są pie-
lęgniarki i położne, ale nie zauważył, że istnieją takie
SPZOZ-y, (np. pogotowia ratunkowe), w których ta
grupa jest ilościowo niewielka, a w niektórych wręcz
marginalna.
529
Dlatego też proszę Panią Minister o wyjaśnienie:
Czy w świetle przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
22 października 2010 r. o zmianie ustawy o zakła-
dach opieki zdrowotnej każdy SPZOZ, również taki,
który zatrudnia np. pielęgniarki i położne w ilości
marginalnej w stosunku do ogólnej liczby zatrudnio-
nych, będzie miał obowiązek wypełnienia dyspozycji
wynikającej z ww. przepisu?
Czy w konkretnym przypadku dyrektor Woje-
wódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transpor-
tu Sanitarnego w Białej Podlaskiej, w którym pielę-
gniarki stanowią 10% załogi, a ratownicy medyczni
i dyspozytorzy ok. 50%, winien całą kwotę wynika-
jącą z ww. przepisów przeznaczyć dla pielęgniarek,
pomijając najliczniejszą grupę ratowników i dyspo-
zytorów medycznych?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Sławecki
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8642)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dożywiania dzieci i młodzieży
w szkołach
Jesteśmy przekonani, że nikt w Polsce nie powi-
nien pozostawać głodny. W tym zakresie duże wysił-
ki podejmują samorządy gminne i nasz rząd. Wiado-
mo nam, że obecny rząd PO–PSL, pomimo kryzysu
finansowego w Europie i w świecie, przykłada dużą
wagę do realizacji programów dożywiania dzieci i mło-
dzieży. Na ten cel zabezpieczono również znaczące
środki finansowe w tegorocznym budżecie państwa.
W trosce o pozyskanie miarodajnych informacji uprzej-
mie zapytujemy Panią Minister:
Jaka jest geneza realizacji programów dożywiania
dzieci i młodzieży? Jakie środki finansowe zabezpie-
czono na ten cel w budżecie państwa na 2011 r.? Jak
układa się współpraca z gminami w realizacji pro-
gramów dożywiania dzieci i młodzieży? Jak można
oszacować (ilościowo, jakościowo) realizację dożywia-
nia dzieci i młodzieży w tym roku? Jakie ewentualnie
inicjatywy i działania należałoby podejmować w przy-
szłości na rzecz udoskonalenia realizacji programów
dożywiania dzieci i młodzieży?
Z poważaniem
Posłowie Jerzy Borowczak
i Jan Kulas
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
530
Zapytanie
(nr 8643)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie promocji dziedzictwa
„Solidarności” w związku z prezydencją
Polski w UE
Z dniem 1 lipca 2011 r. Polska przejmie przewod-
nictwo w Unii Europejskiej. Wszyscy wiążemy duże
nadzieje i oczekiwania z prezydencją Polski we Wspól-
nocie Europejskiej. Jako posłowie pomorscy jesteśmy
tym szczególnie zainteresowani, bowiem w naszym
przekonaniu prezydencja Polski jest znakomitą oka-
zją do promocji uniwersalnego dziedzictwa „Solidar-
ności”. W trosce o pozyskanie miarodajnych informa-
cji uprzejmie Pana Ministra zapytujemy:
Jaką ogólnie wagę przykłada Ministerstwo Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego do promocji uniwer-
salnego dziedzictwa „Solidarności”? Jak w tym za-
kresie układa się współpraca z władzami miasta
Gdańska i z samorządem województwa pomorskie-
go? Na ile uniwersalne dziedzictwo „Solidarności”
jest szansą na rzecz promocji Polski podczas naszej
prezydencji w Unii Europejskiej? Jakie inicjatywy
i działania podejmuje ministerstwo na rzecz włącze-
nia promocji uniwersalnego dziedzictwa „Solidar-
ności” w realizację polskiej prezydencji w Unii Eu-
ropejskiej?
Z poważaniem
Posłowie Jerzy Borowczak
i Jan Kulas
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8644)
do ministra infrastruktury
w sprawie procedur i praktyki kontrolowania
jakości remontów dróg wojewódzkich
Szanowny Panie Ministrze! Realizowane w ciągu
ostatnich lat w szerokim zakresie remonty i moder-
nizacje dróg, zarówno krajowych, jak i wojewódzkich,
przyczyniają się niewątpliwie do poprawy komfortu
podróżowania i w związku z tym jakości życia wielu
Polaków. Przy tak dużym natężeniu prac nieunik-
nione są jednak sytuacje, kiedy efekty remontu drogi
spowodują niekorzystne skutki dla mieszkańców
miejscowości przy takiej drodze położonych.
Przykładem ilustrującym ten problem jest efekt
remontu drogi wojewódzkiej nr 724 w miejscowości
Słomczyn, gm. Konstancin-Jeziorna, pow. piaseczyń-
ski, woj. mazowieckie. W tej właśnie miejscowości
w ramach przeprowadzonego w 2009 r. remontu pod-
niesiono poziom jezdni o 30–40 cm oraz zlikwidowa-
no odpływy odprowadzające wodę z rowów meliora-
cyjnych. Poskutkowało to systematycznym zalewa-
niem działek oraz budynków znajdujących się w po-
bliżu tej drogi, a w okresie zimowym tworzeniem się
na jej nawierzchni warstwy lodu wpływającego na
zmniejszenie bezpieczeństwa jej użytkowników.
Mieszkańcy Słomczyna od 2009 r. interweniują
w tej sprawie bezskutecznie w Mazowieckim Zarzą-
dzie Dróg Wojewódzkich w Warszawie, domagając
się słusznie likwidacji niepożądanych skutków re-
montu.
W związku z tą sytuacją proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Jakie procedury kontrolne stosowane są pod-
czas dopuszczania do użytku wyremontowanych dróg
wojewódzkich i czy brane są w nich pod uwagę prak-
tyczne negatywne oddziaływania inwestycji na pobli-
skie tereny?
2. Kto powinien stać się adresatem słusznych żą-
dań mieszkańców Słomczyna, jeśli mazowiecki za-
rząd dróg wojewódzkich odmawia wzięcia odpowie-
dzialności za szkody spowodowane na ich działkach
i budynkach przez remont drogi wojewódzkiej?
Z poważaniem
Poseł Zenon Durka
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8645)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zachowania i działań
podejmowanych przez powiatowego lekarza
weterynarii w Kościanie
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się mieszkańcy gminy Kościan
w sprawie działań i zachowania powiatowego lekarza
weterynarii. Informacje, które zostały mi przekaza-
ne, bardzo poważnie mnie zaniepokoiły. Stanowisko,
jakie wspomniany lekarz piastuje, zobowiązuje do
odpowiedniego zachowania. Jak się dowiedziałem,
powiatowy lekarz weterynarii w Kościanie zachowu-
je się w sposób, delikatnie ujmując, urągający godno-
ści piastowanego urzędu. Osoby, z którymi rozma-
wiałem, zgodnie twierdziły, że podczas publicznych
spotkań pomawia lekarzy weterynarii, obraża, ubli-
ża, używając słów wulgarnych, powszechnie uzna-
nych za obelżywe.
Pojawiły się również informacje o nierównym
traktowaniu poszczególnych lekarzy w temacie osią-
ganego wynagrodzenia oraz tolerowaniu konkret-
nych lekarzy dopuszczających się skrajnie rażącego

naruszenia obowiązków pracowniczych, fałszowaniu
dokumentacji weterynaryjnej w celu osiągnięcia ko-
rzyści materialnych w drodze wyłudzenia od Skarbu
Państwa nieprzysługujących świadczeń, o czym in-
formowały media.
Kolejna niepokojąca informacja z tym związana
dotyczy zatrudnienia adwokata, który okazał się być
synem zastępcy wspomnianego powiatowego leka-
rza, który pobrał odpowiednie honorarium, nie po-
dejmując odpowiednich czynności prawnych. Jak się
dowiedziałem, powierzone mu zadanie nie zostało
wykonane, a mimo to honorarium nie zostało zwró-
cone, a sprawę umorzył właśnie powiatowy lekarz
weterynarii.
Poważne zaniepokojenie wzbudziła również infor-
macja o częstych zmianach decyzji dotyczących przy-
datności mięsa do spożycia. Z uzyskanych podczas
rozmowy informacji wynika, że za zdatne do spożycia
uznawane są półtusze, które po odcięciu z taśmy ubo-
jowej były ciągnięte przy pomocy haków po posadzce
hali do magazynu tusz zakwestionowanych. Taka
sytuacja natychmiast dyskwalifikuje tusze i ich oce-
na jest jednoznaczna – niezdatne do spożycia. Z tego,
co się dowiedziałem, problem był niejednokrotnie
przedstawiany przez badających tusze lekarzy i do-
tąd nie został rozwiązany. Tego typu sytuacja może
spowodować poważne zagrożenia dla zdrowia konsu-
mentów.
Zwracam się z pytaniem do Pana Ministra: Czy
może Pan sprawdzić, czy doniesienia, o których wspo-
mniałem, są prawdziwe? Jeśli okażą się one zgodne
z rzeczywistością, czy zamierza Pan wyciągnąć kon-
sekwencje w stosunku do powiatowego lekarza wete-
rynarii w Kościanie?
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8646)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie odszkodowań dla mieszkańców
obszaru ograniczonego użytkowania
wokół lotniska Krzesiny
Szanowny Panie Premierze! Z informacji przed-
stawionych w poznańskich mediach wynika, że miesz-
kańcy Poznania, Lubonia i Puszczykowa od dawna
narzekają na hałas spowodowany umiejscowieniem
na Krzesinach głównej bazy lotów samolotów F16.
Część mieszkańców znalazła się w wytyczonym przez
wojewodę w 2004 r. (i modyfikowanym w 2007 r.) tzw.
obszarze ograniczonego użytkowania wokół Krzesin.
W obszarze, zgodnie z nazwą, wprowadza się różne
531
ograniczenia, dotyczące np. budowy szkół i szpitali.
Ale zarazem strefa pozwala starać się o odszkodowa-
nie, głównie z tytułu spadku wartości nieruchomości
albo jako rekompensatę kosztów wyciszenia domów.
Sądy zalała fala pozwów, wojsko wypłaciło kilkudzie-
sięciu osobom już ponad 1,1 mln zł. Dziś toczy się
ponad 700 spraw. Tymczasem zgodnie z postanowie-
niem NSA rozporządzenie wojewody wprowadzające
obszar straciło moc prawną.
Gmina Mosina i miasto Puszczykowo wniosły
skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjne-
go, że strefę wokół Krzesin wprowadzono bez zgody
i konsultacji z samorządami. WSA oddalił ją, ale
z kolei NSA uchylił ten wyrok. Mało tego, uznał, że
całe rozporządzenie wojewody jest nieważne, gdyż
w międzyczasie zmieniła się ustawa „Prawo ochrony
środowiska” i kompetencje tworzenia obszarów ogra-
niczonego użytkowania przeszły z wojewody na sej-
mik. Nie było przepisów przejściowych, więc strefa
dla lotniska wojskowego powołana jeszcze przez wo-
jewodę przestała według sądu funkcjonować, co ozna-
cza, że trzeba będzie wytyczyć strefę wokół lotniska
od nowa.
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy resort monitoruje powyższą sprawę?
2. Czy w przypadku utworzenia nowego obszaru
ograniczonego użytkowania osoby, które się w nim
znajdą ponownie, będą mogły wystąpić o kolejne od-
szkodowanie z uwagi na nowy podział?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8647)
do ministra obrony narodowej
w sprawie ogłoszenia terminu
kwalifikacji wojskowej
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 35
ust. 4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rze-
czypospolitej Polskiej minister właściwy do spraw
wewnętrznych i minister obrony narodowej określa-
ją corocznie, w drodze rozporządzenia, termin lub
terminy ogłoszenia kwalifikacji wojskowej i czas jej
lub ich trwania na terytorium państwa oraz roczniki
i grupy osób podlegających obowiązkowi stawienia
się do kwalifikacji wojskowej.
Samorządy są przygotowane do przeprowadzenia
ww. kwalifikacji dla 19-letnich mężczyzn. Jednakże
nie wiedzą, kiedy odbędzie się kwalifikacja wojskowa,
bowiem do chwili obecnej nie określono jej stosowne-
go terminu.
532
W związku z powyższym pragnę zadać pytanie:
Kiedy zostanie ogłoszony termin przeprowadzenia
kwalifikacji wojskowej przez jednostki samorządu
terytorialnego?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8648)
do ministra infrastruktury
w sprawie pozbawienia rolników
swobodnego dojazdu do swoich pól
uprawnych z drogi krajowej nr 74
na odcinku Annopol – Gościeradów
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zwrócili się mieszkańcy gminy Annopol
z prośbą o pomoc w sprawie dojazdów do pól upraw-
nych z drogi krajowej nr 74 na odcinku Annopol – Go-
ścieradów.
W 2010 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad przeprowadziła modernizację i przebudo-
wę powyższego odcinka drogi, czego następstwem
było pozbawienie rolników swobodnego dojazdu do
swoich pól uprawnych. Problem ten dotyczy po-
wierzchni ok. 7 ha gruntów łącznie i 11 działek rol-
nych. Działki te przylegają do siebie i nie ma do nich
bezpośredniego dojazdu od strony drogi krajowej
nr 74. Dojazdy do pól przylegających do pasa drogi
krajowej były od zawsze, a projektant i wykonawca
nie przewidzieli tego prostego, oczywistego zdarze-
nia, skazując rolników na bardzo duży wydatek, któ-
ry muszą ponieść nie z własnej winy. Z informacji,
jakie otrzymałem, wynika, że po wielu interwencjach
rolników GDDKiA zaproponowała, aby właściciele
gruntów na własny koszt wykonali dojazdy do dzia-
łek. Rolnicy nie posiadają środków finansowych, któ-
re w pełni zabezpieczyłyby projekt dojazdu, a następ-
nie jego wykonanie.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
1. Czy modernizacja i przebudowa odcinka drogi
krajowej nr 74 nie powinna obejmować wykonania
dojazdów do pól przylegających do pasa drogowego?
2. W jaki sposób Pan Minister jest w stanie w chwi-
li obecnej doprowadzić do rozwiązania zaistniałego
problemu, by Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad na własny koszt wykonała dojazdy do pól,
które to dojazdy są w tej chwili nieodzowne do pro-
wadzenia działalności rolniczej?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8649)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie braku zgody
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
na umieszczenie na liście projektów
kwalifikujących się do wsparcia
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” projektu
woj. śląskiego pn. „Dostawa elektrycznych
zespołów trakcyjnych do wykonywania
pasażerskich przewozów regionalnych
w katowickim obszarze metropolitalnym
– 6 sztuk”
Zgłoszony Ministerstwu Infrastruktury przez
woj. śląskie projekt pn. „Dostawa elektrycznych ze-
społów trakcyjnych do wykonywania pasażerskich
przewozów regionalnych w katowickim obszarze me-
tropolitalnym – 6 sztuk” był wyrazem starań władz
samorządowych o wpisanie tegoż na listę projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”. Zakładał on integrację wie-
lu środków transportu w system w założeniach wy-
dajny i efektywny ekonomicznie. Twórcy twierdzą, iż
pozwoliłby na stymulowanie dynamicznego rozwoju
regionu oraz – co niezwykle istotne z punktu widze-
nia ekologii – zwiększenie udziału przyjaznego śro-
dowisku transportu publicznego. Propozycję projek-
tu zgłoszono w ramach priorytetu VII: Transport
przyjazny środowisku, działanie 7.3: Transport miej-
ski w obszarach metropolitalnych Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”. Przedstawi-
ciele woj. śląskiego mieli możliwość zaprezentowania
założeń w siedzibie Ministerstwa Infrastruktury. Po
analizie projektu i dostarczeniu niezbędnych, dodat-
kowych dokumentów, Ministerstwo Infrastruktury
wystąpiło do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
o wprowadzenie projektu na indykatywną listę pro-
jektów kwalifikujących się do wsparcia. Z uzyska-
nych informacji wynika, że pomimo wysokiej oceny
założeń projektu i jego walorów nie uzyskał on zgody
właściwego ministra na wpis na listę.
Zrodziło to poważne konsekwencje i postawiło
całe przedsięwzięcie pod dużym znakiem zapytania.
Powołana do życia Spółka Koleje Śląskie pozostaje
tworem na papierze m.in. ze względu na brak wystar-
czającej ilości taboru. Utrata szansy na pozyskanie
6 nowoczesnych elektrycznych zespołów trakcyjnych
uniemożliwia stanie się Kolejom Śląskim sp. z o.o.
alternatywą na obszarze woj. śląskiego dla niewydol-
nych Przewozów Regionalnych sp. z o.o.
Mając na uwadze konieczność zapewnienia funk-
cjonowania spółki, której organizacja pochłonęła już
15 mln zł, zwracam się do Pani Minister z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaka jest opinia ministerstwa w tej sprawie?

2. Jakie są merytoryczne powody nie wyrażenia
przez ministerstwo zgody na wpisanie projektu
przedstawionego przez Zarząd Województwa Śląskie-
go na listę projektów kwalifikujących się do wsparcia
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”?
3. Czy prawdą jest, że Programowi Operacyjnemu
„Infrastruktura i środowisko” grozi niewykorzysta-
nie środków pomocowych UE?
4. Czy ministerstwo przeanalizuje ponownie apli-
kację władz woj. śląskiego i rozważy – jeśli to możli-
we – wpisanie projektu na listę?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 28 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8650)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości wznowienia produkcji
cukru w cukrowni w Łapach
Panie Premierze! Wobec zmieniającej się sytuacji
gospodarczej na terenie Unii Europejskiej zwracam
się z prośbą o rozważenie możliwości wznowienia
produkcji cukru w dawnej Cukrowni Łapy. W związ-
ku z przeprowadzoną reformą systemu regulacji ryn-
ku cukru w Unii Europejskiej zlikwidowano rejon
plantacyjny, co skutkowało wygaszeniem w 2008 r.
produkcji w cukrowni w Łapach. Przekazywane
w mediach informacje o krajowym zapotrzebowaniu
na cukier wskazują, iż podaż cukru jest o ok. 200 tys.
ton mniejsza niż wielkość popytu. Również na świa-
towym rynku cukru popyt jest zdecydowanie więk-
szy niż podaż. W tej sytuacji, gdy ceny cukru rosną,
ważniejsze wydaje się zabieganie o zwiększenie limi-
tu produkcji w Polsce niż o zwiększenie importu z in-
nych krajów Unii Europejskiej. Likwidacja dużej,
nowoczesnej, doinwestowanej cukrowni w Łapach,
która posiadała jedne z najwyższych mocy przerobo-
wych Krajowej Spółki Cukrowej SA, produkującej
cukier wysokiej jakości nadal wydaje się nieuzasad-
niona, tym bardziej że krajowy limit produkcji jest
mniejszy niż potrzeby naszego rynku, co spowodo-
wało znaczący wzrost importu cukru. Potencjał tech-
nologiczny, możliwości produkcyjne oraz zaplecze
kadrowe dawnej łapskiej cukrowni pozostają niewy-
korzystane, a majątek dotąd nie został zagospodaro-
wany. Jednocześnie sytuacja społeczno-ekonomiczna
w Łapach po zamknięciu dwóch największych zakła-
dów pracy (na początku 2010 r. ogłoszono upadłość
Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego SA) jest
tragiczna. Ponowne uruchomienie produkcji cukru
533
w Łapach stanowiłoby korzystną alternatywę dla ro-
snącego bezrobocia w gminie Łapy.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy zamierza Pan naprawić błędną, niezgodną
z polskimi interesami, decyzję o likwidacji produkcji
cukru w Łapach poprzez wznowienie produkcji cu-
kru w dawnej Cukrowni Łapy, tym bardziej że istnie-
je niewykorzystany potencjał cukrowni, przede
wszystkim majątek (grunty, hale i pozostała część
ciągu technologicznego), jak również zasoby kadro-
we, a jeżeli nie, to dlaczego? Czy dalej kierowany
przez Pana rząd koalicji Platformy Obywatelskiej
i Polskiego Stronnictwa Ludowego będzie przedkła-
dał interes „zaprzyjaźnionych” ościennych państw
nad interes polskich obywateli? Czy przed oddaniem
władzy w ręce prawdziwych polskich patriotów i odej-
ściem w niebyt polityczny zamierza Pan jeszcze coś
zrobić dla tak ciężko doświadczonego przez nieudolne
rządy Platformy Obywatelskiej woj. podlaskiego?
2. Czy istnieje inna niż wznowienie produkcji cu-
kru koncepcja wykorzystania potencjału dawnej cu-
krowni w Łapach i kiedy będzie ona wdrożona?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8651)
do ministra infrastruktury
w sprawie wpisania do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” zadania
inwestycyjnego pn. „Obwodnica Łapczycy
woj. małopolskie na drodze krajowej nr 4”
Szanowny Panie Ministrze! Sprawa budowy ob-
wodnicy Łapczycy jest jednym z najważniejszych
i najpilniejszych problemów komunikacyjnych Mało-
polski. Świadczą o tym dziesiątki ofiar, osób, które
zginęły lub zostały ranne z powodu ruchu kołowego
o ogromnym natężeniu.
Pomimo trzydziestoletnich planów oraz poważne-
go zagrożenia drogowego i ekologicznego w miejsco-
wości Łapczyca obwodnica wciąż nie powstała.
Z informacji nadesłanych do mojego biura posel-
skiego z gminy Bochnia dowiaduję się, że powstała
realna groźba, iż także w najbliższych latach nie roz-
pocznie się budowa oczekiwanej przez wszystkich
obwodnicy.
Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z in-
formacją otrzymaną z Urzędu Gminy w Bochni pla-
nowana budowa obwodnicy posiada prawomocną de-
cyzję środowiskową, a projekt techniczny i pozwole-
nie na budowę – zgodnie z zapewnieniem GDDKiA
– gotowy będzie w pierwszym półroczu 2011 r.
534
Determinacja oraz postulaty mieszkańców regio-
nu bocheńskiego są słuszne i należy dążyć do jak naj-
szybszej budowy obwodnicy Łapczycy.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury przewiduje
wpisanie do „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” zadania inwestycyjnego pn. „Ob-
wodnica Łapczycy woj. małopolskie na drodze kra-
jowej nr 4”?
2. Jakie są aktualne plany Ministerstwa Infra-
struktury zmierzające do rozwiązania problemu za-
grożenia drogowego oraz ekologicznego w miejscowo-
ści Łapczyca?
Z poważaniem
Poseł Michał Wojtkiewicz
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8652)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie dziewiętnastowiecznego dworu
w Przedwojewie
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zwrócili się członkowie Związku Literatów
na Mazowszu z apelem o ratowanie XIX-wiecznego
dworu w Przedwojewie, gm. Opinogóra Górna. Dwór
w Przedwojewie jest dworem zabytkowym, związa-
nym z Marią Konopnicką – znaną poetką, nowelist-
ką, pisarką dla dzieci, publicystką, tłumaczką, dzia-
łaczką społeczną i narodową. Należy dodać, że dwór
w Przedwojewie jest ostatnim obiektem material-
nym na ziemi ciechanowskiej związanym z Marią
Konopnicką.
Poetka odwiedzała w Przedwojewie syna Jana,
troszczyła się o oświatę i kulturę w Ciechanowie, po-
magała ubogim, współpracowała z pozytywistami –
w Przedwojewie bywali dr Franciszek Rajkowski,
Aleksander Świętochowski, Henryk Sienkiewicz,
hr. Adam Krasiński i wielu innych.
Dziś dwór jest zdewastowany, chyli się ku upadło-
ści i wymaga natychmiastowego ratunku. Członko-
wie ZLnM proponują stworzenie w Przedwojewie
domu pracy twórczej lub domu pisarza (na wzór
Domu Aktora w Skolimowie), z izbą poświęconą au-
torce „Roty”.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytanie: Jakie działania
i w jakim terminie może podjąć Pan Minister w celu
ratowania XIX-wiecznego dworu w Przedwojewie?
Z poważaniem
Poseł Robert Kołakowski
Ciechanów, dnia 26 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8653)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie planowanej likwidacji Wydziału
Gospodarczego funkcjonującego w
strukturze Sądu Rejonowego w Ciechanowie
wraz z Oddziałem Centralnej Informacji KRS
oraz punktem przyjmowania ogłoszeń do
Monitora Sądowego i Gospodarczego
Na podstawie art. 191 i 195 regulaminu Sejmu
składam na ręce pana marszałka zapytanie do pana
Krzysztofa Kwiatkowskiego – ministra sprawiedli-
wości, w sprawie planowanej likwidacji Wydziału Go-
spodarczego funkcjonującego w strukturze Sądu Re-
jonowego w Ciechanowie wraz z Oddziałem Central-
nej Informacji KRS oraz punktem przyjmowania
ogłoszeń do Monitora Sądowego i Gospodarczego.
Uważam, że ta zmiana w sposób istotny pogorszy
dostęp podmiotów gospodarczych do sądu, a na pew-
no znacznie wydłuży czas trwania postepowań sądo-
wych. W konsekwencji, wskutek upadłości i likwida-
cji wielu zakładów, może okazać się, że tytuł wyko-
nawczy nie będzie mógł zostać wyegzekwowany.
Obowiązujące prawo, w tym przepisy Unii Euro-
pejskiej, gwarantują obywatelom ochronę prawną
przed nieuczciwymi kontrahentami, a temu ma słu-
żyć m.in. lepszy dostęp do sądu i szybkość postępo-
wania.
Należy podkreślić, że warunki lokalowe w Sądzie
Rejonowym w Ciechanowie po niedawno zakończo-
nym remoncie są bardzo dobre. Systematycznie co
roku wzrasta liczba rozpatrywanych przez sąd postę-
powań, podobnie jak i liczba wydawanych odpisów
przez KRS.
Panie Ministrze! Zważywszy na fakt, że likwida-
cja Wydziału Gospodarczego i przekazanie wszyst-
kich spraw do Sądu Rejonowego w Płocku jako sądu
pierwszej instancji spowoduje, że większość podmio-
tów gospodarczych, ze względu na odległość i zwią-
zane z tym koszty, zostanie pozbawiona „dostępu do
sądu”, czy w tym stanie rzeczy nie należy jednak po-
zostawić Wydziału Gospodarczego w sądzie w Cie-
chanowie?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Koźlakiewicz
Ciechanów, dnia 10 stycznia 2011 r.

Zapytanie
(nr 8654)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanego przesunięcia
w czasie realizacji niektórych inwestycji
drogowych w regionie radomskim
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji, jakie
pojawiły się w mediach w grudniu ubiegłego roku,
dowiedziałam się, że z uwagi na brak środków finan-
sowych budowa wielu odcinków dróg krajowych zo-
stanie przesunięta w czasie do roku 2015. Wśród ni-
niejszych inwestycji znajdują się również tak ważne
dla Radomia i całego regionu projekty jak:
1) budowa drogi ekspresowej S12, odcinek Radom
– Puławy,
2) budowa drogi ekspresowej S12 na odcinku Ra-
dom – Sulejów,
3) budowa drogi ekspresowej S7 na odcinku obej-
mującym zachodnią obwodnicę Radomia,
4) budowa drogi ekspresowej S7 na odcinku Ra-
dom – granica woj. mazowieckiego.
Realizacja tych inwestycji przewidywana jest po
roku 2013.
Taka decyzja Ministerstwa Infrastruktury budzi
silny sprzeciw nie tylko władz lokalnych, ale również
mieszkańców regionu radomskiego. Pragnę zwrócić
uwagę Pana Ministra na fakt, iż realizacja wzmian-
kowanych wyżej inwestycji drogowych była zapowia-
dana już wielokrotnie przez władzę centralną. Za-
pewnienia dotyczące budowy wymienionych wyżej
dróg płynące z rządu były jednym z argumentów pod-
noszonych przez władze lokalne w negocjacjach pro-
wadzonych z potencjalnymi inwestorami, zaintere-
sowanymi ulokowaniem swojego kapitału w Radomiu
i okolicach.
Radom to duże ponadćwierćmilionowe miasto,
które po Warszawie jest największym ośrodkiem
miejskim na Mazowszu. Niestety region radomski
w dalszym ciągu zmaga się z wieloma trudnościami
gospodarczymi, wśród których do najważniejszych
zaliczyć należy wysokie (przekraczające średnią kra-
jową) bezrobocie. Wobec powyższego sprawą absolut-
nie priorytetową dla lokalnej społeczności jest znale-
zienie inwestorów, którzy dadzą zatrudnienie ogrom-
nej rzeszy ludzi. By mogło do tego dojść, niezbędne
jest wybudowanie sieci dróg szybkiego ruchu, pozwa-
lającej na sprawną komunikację z innymi częściami
kraju. Informacja o odłożeniu na bliżej nieokreślony
czas realizacji planów inwestycyjnych w zakresie bu-
dowy dróg szybkiego ruchu w Radomiu i okolicach
będzie miała negatywny wpływ na sytuację ekono-
miczną całego regionu. Ponadto przesunięcie termi-
nu realizacji tak ważnych inwestycji drogowych wpi-
suje się – moim zdaniem – w politykę obecnego rządu
polegającą na postępującej marginalizacji regionu
radomskiego.
535
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czym kierował się Pan, ograniczając inwestycje
w regionie radomskim?
2. Kiedy konkretnie wyżej wymienione odcinki
dróg zostaną wybudowane?
Apeluję do Pana o ponowne przeanalizowanie pla-
nów inwestycyjnych i przywrócenie wszystkich wyżej
wymienionych zadań do realizacji w jak najkrótszym
czasie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Marzena Dorota Wróbel
Radom, dnia 24 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8655)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie komunalizacji na podstawie
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o samorządzie terytorialnym i ustawę
o pracownikach samorządowych
na rzecz gm. Kielce zabudowanej
nieruchomości Skarbu Państwa
położonej w Kielcach
Szanowny Panie Ministrze! Moje zapytanie doty-
czy komunalizacji na podstawie ustawy z dnia 10 maja
1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorzą-
dzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samo-
rządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.) na rzecz
gm. Kielce zabudowanej nieruchomości Skarbu Pań-
stwa położonej w Kielcach.
Postępowanie komunalizacyjne, prowadzone przez
wojewodę kieleckiego, a następnie wojewodę święto-
krzyskiego, trwało od 6 maja 1992 r. do 18 maja 2005 r.
W ciągu tych 13 lat organ wojewódzki wydał w sto-
sunku do ww. nieruchomości bądź jej części 7 różno-
rodnych decyzji, wieńcząc postępowanie decyzją
z dnia 18 maja 2005 r., znak: SP.IV.7223-1-488a/92,
wydaną na podstawie art. 5 ust. 1 cytowanej ustawy,
czyli stwierdzając nabycie przez gm. Kielce okre-
ślonej części nieruchomości z mocy prawa z dniem
27 maja 1990 r.
Wydając decyzję, organ pominął dwa istotne
fakty:
1) w wyniku szczegółowego zbadania stanu praw-
nego przedmiotowej nieruchomości stwierdził w roku
1992, że w dniu 27 maja 1990 r. nieruchomość ta
znajdowała się w zarządzie przedsiębiorstwa, dla któ-
rego organem założycielskim był wówczas wojewoda
kielecki, zatem nie może być ona skomunalizowana
na podstawie art. 5 ust. 1, czyli z mocy prawa;
536
2) w składzie skomunalizowanej części nierucho-
mości znajdują się części, co do których ten sam or-
gan wydał w dniu 3 sierpnia 1992 r. dwie decyzje
stwierdzające nabycie na podstawie art. 2 ustawy
z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospo-
darce gruntami (Dz. U. Nr 79, poz. 464, ze zm.), czy-
li również z mocy prawa, z dniem 5 grudnia 1990 r.
przez Przedsiębiorstwo Handlu Wewnętrznego w Kiel-
cach oraz Kieleckie Przedsiębiorstwo Nasienne Cen-
trala Nasienna określonych w ustawie praw rzeczo-
wych (własność części budynku i udziału w użytko-
waniu wieczystym gruntu pod tym budynkiem).
Obecnie w obiegu prawnym znajdują się wzajem-
nie sprzeczne ze sobą decyzje wydane przez ten sam
organ. Są to: dwie decyzje stwierdzające uwłaszcze-
nie z dniem 5grudnia 1990 r. ww. przedsiębiorstw
oraz siódmy wariant decyzji komunalizacyjnej.
Obie decyzje uwłaszczeniowe zamierza unieważ-
nić minister infrastruktury, podjąwszy postępowanie
w tej sprawie, wszczęte w dniu 2 grudnia 1992 r. na
wiosek gm. Kielce przez ministra gospodarki prze-
strzennej i budownictwa i zawieszone w dniu 6 listo-
pada 1995 r. (po czwartym wariancie decyzji komu-
nalizacyjnej) do czasu ostatecznego zakończenia po-
stępowania komunalizacyjnego.
O wzruszenie decyzji komunalizacyjnej z dnia
18 maja 2005 r. ubiega się od początku Centrala Na-
sienna. Dotychczasowe wystąpienia rozpatrywane są
odmownie bez wnikania w meritum sprawy, a jedy-
nie przez wzgląd na utrwaloną w orzecznictwie za-
sadę, iż w postępowaniu w sprawie komunalizacji
z mocy prawa nikt poza Skarbem Państwa i zainte-
resowaną gminą nie jest stroną w rozumieniu art. 28
K.p.a. W przedstawionym przypadku daje się zauwa-
żyć oczywisty paradoks: podmiot podający w wątpli-
wość legalność decyzji opartej na art. 5 ust. 1 ustawy
z 10 maja 1990 r. i wskazujący stosowne dowody na
słuszność zgłaszanych zarzutów nie może zostać wy-
słuchany, ponieważ już zapadła decyzja na podstawie
właśnie art. 5 ust. 1. Tak też ostatnio rozpatrzony
został wniosek Centrali Nasiennej o stwierdzenie
nieważności ww. decyzji komunalizacyjnej.
Mając na uwadze, iż wszczęcie postępowania
w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji może być
dokonane nie tylko na wniosek strony, ale również
z urzędu (art. 157 § 2 K.p.a.), zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy istnieje możliwość zasto-
sowanie takiego trybu postępowania? Tym bardziej
że chodzi tu o interes nie tylko Centrali Nasiennej,
ale przede wszystkim Skarbu Państwa. Akta znajdu-
ją się w Departamencie Administracji Publicznej Mi-
nisterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8656)
do ministra środowiska
w sprawie zmiany statusu
sztucznego zbiornika wodnego Słup
Szanowny Panie Ministrze! W związku z głębo-
kim zainteresowaniem mieszkańców i samorządow-
ców z regionu sąsiadującego ze sztucznym zbiorni-
kiem Słup, gm. Męcinka, powiat jaworski, uprzejmie
proszę o zapoznanie się ze sprawą i udzielenie odpo-
wiedzi na poniższe pytanie.
Sztuczny zbiornik wodny Słup to malowniczo po-
łożony zbiornik retencyjny na Nysie Szalonej. Z uwa-
gi na pełnioną przezeń funkcję rezerwuaru wody
pitnej dla Legnicy zbiornik wyłączony jest z jakiej-
kolwiek działalności turystyczno-rekreacyjnej. Jed-
nakże z powodu wysokiej atrakcyjności tego miejsca
– teren otoczony lasami w niedalekim sąsiedztwie
Parku Krajobrazowego Chełmy, obfitujący w atrak-
cje turystyczne – przyciąga rzesze turystów i plażo-
wiczów, pomimo istniejących zakazów korzystania
z akwenu.
Gmina Męcinka, w obrębie której położony jest
zbiornik, to prężnie rozwijający się region uhonoro-
wany licznymi nagrodami za gospodarność i rozwój
inwestycyjny. Poczynione przez gminę inwestycje,
w tym budowa sieci wodno-kanalizacyjnej dla wsi
Słup, potwierdzają zaangażowanie włodarzy w roz-
wój regionu oraz zapewniają bezpieczne ekologicz-
nie korzystanie z akwenu. Korzyści ekonomiczne
płynące z rozwoju turystyki wodnej i lądowej nad
zbiornikiem Słup są nieocenione. Rozwój jednostek
turystycznych to nie tylko nowe miejsca pracy i atrak-
cyjne miejsce wypoczynku dla Dolnoślązaków, ale
również rozwój gospodarczy powiatu jaworskiego
i jego okolic. Już obecnie przyjeżdżają tu mieszkań-
cy Legnicy i okolic, a nawet Wrocławia. Jednakże
brak infrastruktury rekreacyjno-turystycznej po-
woduje degradację środowiska poprzez nagromadze-
nie odpadów na dzikich obozowiskach. Wyznaczenie
terenów rekreacyjnych, ścieżek spacerowych i wy-
posażenie terenu we właściwe urządzenia infra-
struktury użytkowej z pewnością przyniesie korzy-
ści dla środowiska naturalnego.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
1. Czy w świetle obowiązujących przepisów, uwz-
-ględniając tzw. ramową dyrektywę wodną, istnieje
możliwość ubiegania się o zmianę statusu sztucznego
zbiornika wodnego Słup w zbiornik rekreacyjny?
2. Jakie należy podjąć działania, aby umożliwić
ludziom legalny odpoczynek nad tym zbiornikiem?
Z wyrazami szacunku,
Poseł Robert Kropiwnicki
Legnica, dnia 3 lutego 2011 r.

Zapytanie
(nr 8657)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów likwidacji
dwóch świętokrzyskich zakładów
funkcjonujących w ramach PKP PLK SA,
tj. Zakładów Linii Kolejowych
w Skarżysku-Kamiennej i Kielcach
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiam Panu
Ministrowi problem odnośnie do planów Zarządu
PKP PLK SA dotyczących likwidacji dwóch święto-
krzyskich zakładów tej spółki w Kielcach i Skarży-
sku-Kamiennej i włączenia ich do zakładów zlokali-
zowanych w województwach lubelskim i łódzkim.
Plany te wpisują się w realizowaną tendencję likwi-
dacji wszystkich spółek kolejowych w woj. święto-
krzyskim. Taki los spotkał niedawno Świętokrzyski
Zakład PKP Cargo, nadal zagrożone jest istnienie
PKP InterCity w Skarżysku-Kamiennej i niepewna
jest perspektywa dla kolejowych przewoźników re-
gionalnych. Działania te, o ile zostaną podjęte, w zna-
czący sposób przyczynią do likwidacji wielu miejsc
pracy, obniżą znacząco infrastrukturę gospodarczą
województwa, a w konsekwencji doprowadzi to mar-
ginalizacji cywilizacyjnej regionu świętokrzyskiego.
W sierpniu 2010 r. interpelowałem do ministra infra-
struktury w sprawie wstrzymania procesu zmian
organizacyjnych polegających na łączeniu zakładów
funkcjonujących w ramach firmy PKP PLK SA
i utrzymania Zakładu Linii Kolejowych w Skarży-
sku-Kamiennej, domagając się autentycznej restruk-
turyzacji PKP PLK SA, tak aby restrukturyzacja ta
była uczyniona w konsensusie z załogą tej firmy i tak
aby nie dochodziło do degradacji cywilizacyjnej re-
gionu świętokrzyskiego, w którym tradycje kolejar-
skie na stałe wpisały się w jego społeczno-gospodar-
czy byt. Dzisiaj dochodzą sygnały, iż plany restruk-
turyzacyjne, wbrew zasadom dialogu społecznego,
realizowane są metodą faktów dokonanych. Zdecy-
dowane stanowisko w tej kwestii zajęło Prezydium
Zarządu Regionu Świętokrzyskiego NSZZ „Solidar-
ność”, które domaga się od władz PKP „odstąpienia
od tych wątpliwej jakości eksperymentów, które do-
prowadzić mogą jedynie do pogłębienia się chaosu,
tak dotkliwie doświadczanego przez społeczeństwo”.
„Solidarność” świętokrzyska apeluje do władz pań-
stwowych odpowiedzialnych za funkcjonowanie PKP
o podjęcie działań odsuwających zagrożenia wynika-
jące z decyzji PKP.
W pełni popierając te postulaty, proszę Pana Mi-
nistra o osobiste zainteresowanie się tą sprawą i pod-
jęcie stanowczych działań zmierzających do odstąpie-
nia od decyzji mających na celu degradację woj. świę-
tokrzyskiego i zobowiązanie PKP PLK do podjęcia
dialogu społecznego, tak aby restrukturyzacja firmy
przyniosła społecznie oczekiwane efekty.
Wobec powyższego pytam Pana Ministra:
537
1. Dlaczego Zarząd PKP PLK nie prowadzi dialo-
gu społecznego z załogą firmę reprezentowaną przez
związki zawodowe?
2. Jakie istotne przesłanki legły u podstaw plano-
wanych decyzji polegających na „wyprowadzeniu”
z woj. świętokrzyskiego zakładów PKP PLK?
3. Jakie korzyści przewiduje minister infrastruk-
tury z planowanych decyzji Zarządu PKP PLK?
4. Jak planowane decyzje przełożą się na funkcjo-
nowanie „rynku pracy” i jak będą skutkowały w pla-
nie finansowym państwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8658)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji przystanku pociągu
TLK „Kujawy” relacji Warszawa Wschodnia
– Bydgoszcz na stacji pośredniej
Łowicz Główny
Szanowny Panie Ministrze! Wiele osób mieszka-
jących w Łowiczu i jego okolicach dojeżdża do pracy
do Warszawy. Najczęściej jako środek transportu wy-
bierają pociąg, ponieważ dojazd samochodem jest
znacznie utrudniony – szczególnie rano, gdy ruch na
tej trasie jest dość intensywny i jazda samochodem
wydłuża się o dobre kilkadziesiąt minut.
Osoba, która pracuje w godzinach od 7 do 15,
stara się wrócić pociągiem do domu w okolicach
godz. 15.30. Dotychczas znaczna cześć Łowiczan wy-
bierała połączenie Tanich Linii Kolejowych „Kuja-
wy” 15101 relacji Warszawa Wschodnia – Bydgoszcz,
który odjeżdżał ze stolicy o godz. 15.33. Mimo dużej
liczby pasażerów dojeżdżających do Łowicza przewoź-
nik zrezygnował z przystanku na stacji Łowicz Głów-
ny. Obecnie pierwszym przystankiem po wyjechaniu
z Warszawy jest Kutno (oddalone od Łowicza o około
40 km).
W związku z tym kieruję do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Dlaczego, mimo znacznej frekwencji podróżu-
jących na trasie Łowicz – Warszawa i protestów zwią-
zanych z likwidacją tego połączenia, decyzja tak nie-
korzystna dla klientów TLK „Kujawy” pozostała
utrzymana w mocy?
2. Czy pociąg ten mógłby ponownie zatrzymywać
się na stacji Łowicz Główny, co znacznie poprawiłoby
komfort jazdy osób zatrudnionych w Warszawie
mieszkańców miasta Łowicza i jego okolic oraz przy-
spieszyłoby ich powrót do domu?
538
3. Czy minister infrastruktury ma lub może mieć
wpływ na tworzenie rozkładu jazdy pociągów z uwzględ-
nieniem stacji pośrednich?
4. Co należy zrobić, by w przyszłości nie dochodzi-
ło do nietrafnych rezygnacji z postojów pociągów na
niektórych stacjach pośrednich i układania rozkła-
dów jazdy z uwzględnieniem interesów mieszkańców
mniejszych miejscowości?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8659)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji dworca PKP
w Kutnie
Szanowny Panie Ministrze! Niedawno rozpoczął
się proces modernizacji dworca kolejowego w Kutnie.
W związku z tym kieruje do Pana Ministra następu-
jące pytania:
1. Do kiedy potrwa modernizacja dworca kolejo-
wego w Kutnie?
2. Jaki jest przewidywany koszt prac?
3. Jakiego typu prace zostaną wykonane, jaki jest
ich zakres, czy obejmują teren dworca w całości, czy
tylko wybrane jego elementy?
4. Z jakich źródeł pochodzą fundusze na ten cel
i w jakim stopniu dane źródło uczestniczy lub będzie
uczestniczyć w kosztach tej inwestycji?
5. Dlaczego doszło do konfliktu inwestora z kup-
cami i innego rodzaju przedsiębiorcami prowadzący-
mi działalność gospodarczą w obrębie dworca kolejo-
wego w Kutnie?
6. Czy Minister Infrastruktury był informowany
o konflikcie inwestora z przedsiębiorcami kutnow-
skimi?
7. Czy interes przedsiębiorców nie ucierpi w wy-
niku prowadzonej inwestycji w trakcie jej trwania,
jak i po zakończeniu?
8. Jakie jest stanowisko samorządu miasta Kutno
w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8660)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości budowy wiaduktu
nad przejazdem kolejowym
przy stacji PKP Łowicz Główny
Szanowny Panie Ministrze! Przejazd kolejowy na
ul. 3 Maja w Łowiczu od lat jest zmorą zmotoryzowa-
nych Łowiczan. Między godz. 6.00 a 18.00 jest za-
mknięty przez prawie 4,5 godz. Średni czas zamknię-
cia rogatek, które opadają w tych godzinach ponad
60 razy, wynosi zdecydowanie ponad 4 min. W rze-
czywistości jednak szlaban pozostaje często zamknię-
ty przez 15–20 min. Tworzą się utrudnienia w ruchu,
a należy zaznaczyć, że przejazd ten muszą pokonać
wjeżdżający do Łowcza i wyjeżdżający w kierunku
Skierniewic oraz Sochaczewa, a także mieszkańcy
wschodniej części miasta. W ubiegłym roku wydarzył
się tam również tragiczny wypadek, w którym zgi-
nęła kobieta z rocznym dzieckiem, wjeżdżając na
przejazd przy otwartych rogatkach.
Samorząd miasta Łowicz nie jest w stanie pokryć
ze swojego budżetu wszystkich kosztów związanych
z budową wiaduktu nawet, jeśli byłyby rozłożone na
raty. Spółka PKP może wspomóc samorząd kwotą
10 mln, jednak jest to wciąż za mało. Inwestycja ta
usprawniłaby komunikację w mieście oraz poprawi-
ła bezpieczeństwo mieszkańców zwłaszcza, że przed
przejazdem znajduje się zjazd do wielkopowierzch-
niowego dyskontu spożywczego oraz składu budow-
lanego z jednej strony, a wjazd na teren dworca PKP
z drugiej. Obok ruchu kołowego odbywa się w tym
miejscu dość intensywny ruch pieszych, przy braku
bezpiecznego dla nich przejścia z jednej strony jezd-
ni na drugą. W związku z tą sprawą kieruję do Mi-
nistra Infrastruktury Cezarego Grabarczyka nastę-
pujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury, a ściślej mó-
wiąc, budżet państwa mógłby wspomóc finansowo
miasto Łowicz w tej jakże ważnej inwestycji, tak jak
obiecywano to przed wyborami w roku 2007?
2. Na jak duże wsparcie Łowicz może liczyć i kie-
dy mogłoby ono nastąpić?
3. Czy problem był już sygnalizowany Panu Mi-
nistrowi i jaki jest stosunek Pana Ministra do przed-
miotowej inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Zapytanie
(nr 8661)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie programu budowy i modernizacji
targowisk „Mój rynek”
Szanowny Panie Ministrze! Jeszcze w tym roku
ma ruszyć program budowy i modernizacji targowisk
„Mój rynek”. Według doniesień medialnych w ra-
mach programu planuje się stworzenie ok. 80 nowych
i modernizację ok. 200 istniejących targowisk. Na ten
cel resort rolnictwa planuje przeznaczyć 70 mln euro
ze środków PROW na lata 2007–2013, a gminy mogą
liczyć na dotacje w wysokości do 1 mln zł. Media in-
formują również, że dotacje będą przyznawane na
targowiska usytuowane w miejscowościach liczących
nie więcej niż 50 tys. mieszkańców. Ograniczenie to
– jeśli doniesienia medialne są prawdziwe – nie ma
racjonalnego uzasadnienia i dyskryminuje miasta
powiatowe wielkości Gniezna (69 tys. mieszkańców)
oraz, co równie ważne, rolników z tych powiatów.
Liczą oni bardzo na to, że dzięki realizacji programu
zyskają możliwość bezpośredniej sprzedaży płodów
rolnych mieszkańcom miast i poprawy dramatycznej
często sytuacji dochodowej.
Dlatego zwracamy się do Pana Ministra z pyta-
niami:
1. Na jakim etapie są prace nad programem bu-
dowy i modernizacji targowisk i jakie są jego zało-
żenia?
2. Czy prawdą jest, że beneficjentami programu
nie będą mogły być miasta liczące powyżej 50 tys.
mieszkańców?
3. Jeśli tak, to czy Pan Minister widzi możliwość
wprowadzenia takich zmian w programie, które
umożliwią ubieganie się o dofinansowanie wszystkim
miastom powiatowym, również tym, które liczą po-
wyżej 50 tys. mieszkańców?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Dolata
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
539
Zapytanie
(nr 8662)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nadzoru nad merytoryczną
poprawnością oceny ustalonej przez organ
sprawujący nadzór pedagogiczny
w procedurze odwoławczej określonej
w art. 9c ust. 9 Karty Nauczyciela
Szanowna Pani Minister! Sprawa dotyczy nauczy-
cieli, którzy podczas procedury awansu zawodowego
uzyskali negatywną ocenę swojego dorobku zawodo-
wego, która została utrzymana w mocy przez organ
drugiej instancji – kuratora oświaty. Zgodnie z art. 9c
ust. 9 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) od oceny dorobku zawodowego nauczycielowi
służy odwołanie do organu sprawującego nadzór pe-
dagogiczny w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania.
Organ sprawujący nadzór pedagogiczny rozpatruje
odwołanie w terminie 21 dni. Ocena dorobku zawo-
dowego nauczyciela ustalona przez organ sprawujący
nadzór pedagogiczny jest ostateczna.
Ustawodawca w ww. przepisie nie określił sposo-
bu, w jaki organ sprawujący nadzór pedagogiczny
powinien dokonać ponownej oceny dorobku zawodo-
wego nauczyciela. W szczególności nie zostały okre-
ślone aspekty, które organ drugiej instancji powinien
wziąć pod uwagę przy dokonywaniu ponownej oceny.
Tak konstrukcja stwarza dużą dowolność działania
kuratora oświaty jako organu odwoławczego, utrwa-
la biurokrację i prowadzi do schematyzmu urzędni-
czego. Ze względu na to, że ww. ocena jest w dużej
mierze uznaniowa, podważa ona zasadę zaufania
obywateli do instytucji państwowej.
Ponadto ustanowiona w tym przepisie klauzula
ostateczności powoduje, że nauczyciel, którego doro-
bek zawodowy został oceniony nierzetelnie przez or-
gan sprawujący nadzór pedagogiczny, nie może za-
kwestionować tej oceny i dochodzić swoich praw
przed sądem powszechnym. Niedopuszczalność drogi
sądowej w tym przypadku stanowi lukę prawną, tym
bardziej że ocena dorobku zawodowego nauczyciela
jest działaniem pracodawcy wynikającym ze stosun-
ku pracy.
W opisanej powyżej sytuacji znalazła się nauczy-
cielka pracująca w jednym z zespołów szkół na Pod-
karpaciu, w pow. krośnieńskim, ucząca przedmio-
tów przyrodniczych i będąca nauczycielem miano-
wanym.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z zapytaniami:
1. Jaki podmiot jest właściwy do rozpatrzenia za-
rzutów w sprawie nierzetelnie dokonanej oceny do-
robku zawodowego nauczyciela przez organ sprawu-
jący nadzór pedagogiczny?
2. Co radzi Pani Minister uczynić nauczycielce
z Podkarpacia, aby mogła ona szybko doprowadzić
540
do pozytywnego rozstrzygnięcia w sprawie swojego
awansu zawodowego?
3. Jakie zamierza Pani Minister podjąć działania
mające na celu zmianę wyżej opisanego stanu praw-
nego?
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Krosno, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8663)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie ogólnopolskiego próbnego
egzaminu gimnazjalnego
Szanowna Pani Minister! Od trzech lat Wydaw-
nictwo Pedagogiczne Operon sp. z o.o. realizuje pro-
gram edukacyjny „Próbny egzamin gimnazjalny z Ope-
ronem”. Partnerami tej akcji są Gazeta Wyborcza
i portal GazetaEdukacja.pl. Jest to bezpłatna akcja
edukacyjna skierowana do wszystkich szkół gimna-
zjalnych z całej Polski. Corocznie w tym próbnym
egzaminie bierze udział ok. 70% szkół gimnazjalnych
z całego kraju. W ramach „Próbnego egzaminu gim-
nazjalnego z Operonem” wydawnictwo oferuje bez-
płatne arkusze dla każdego ucznia z przedmiotów
humanistycznych, matematyczno-przyrodniczych oraz
języków obcych.
W dniu 16 grudnia 2010 r. uczniowie ze szkół bio-
rących udział w tej akcji edukacyjnej pisali próbny
egzamin z zakresu przedmiotów matematyczno-
-przyrodniczych. Odpowiedzi zostały opublikowane
dzień później w portalu GazetaEdukacja.pl. i na stro-
nach Operonu. Za zadanie nr 36 uczeń mógł otrzy-
mać od 1 do 4 punktów. Zadanie to brzmi: Na trójką-
cie ABC opisano okrąg o środku S. Długość najkrót-
szego z boków tego trójkąta wynosi 10 cm. Odległości
środka S od boków tego trójkąta wynoszą: 5 cm,
7 cm, 12 cm. Oblicz promień okręgu opisanego na
trójkącie ABC i obwód tego trójkąta. Trójkąt dla po-
danych danych liczbowych nie istnieje, jednak w opu-
blikowanych odpowiedziach zadanie zostało rozwią-
zane w następujący sposób: r = 13 cm, obwód trójką-
ta ABC = 2* (17 + 2�30).
Prowadzi to do sytuacji, w której uczeń prawidło-
wo rozumujący nie uzyskał punktów za to zadanie.
Sprawą zainteresował się i poinformował mnie o niej
emerytowany nauczyciel matematyki z Podkarpacia.
Przedstawiciel kuratorium w Rzeszowie w rozmowie
telefonicznej poinformowała mojego pracownika, że
odpowiedzialność za przygotowane pytania ponosi
organizator tej akcji. Natomiast Wydawnictwo Peda-
gogiczne Operon spółka z o.o. na zapytanie w tej
sprawie przysłało do mojego biura następujący mail,
który niewiele wyjaśnia: Arkusz jest budowany
w oparciu o punktowanie zalecane przez Centralną
Komisję Egzaminacyjną. Merytorycznie przechodzą
przez ręce kilku konsultantów (nauczycieli egzami-
natorów).
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z zapytaniami:
1. Czy w resorcie jest sprawowany nadzór nad
stroną merytoryczną arkuszy zadań w ramach spo-
łecznych akcji edukacyjnych o zasięgu ogólnopol-
skim?
2. Jaki podmiot dysponuje kompetencjami kontro-
lnymi obejmującymi przygotowanie arkuszy zadań
w tego typu sytuacjach?
3. Czy zadanie nr 36 zostało unieważnione? Jaki
jest dalszy los zadania i punktacji uczniów, którzy
dali dobrą odpowiedź, niezgodną z wynikiem opubli-
kowanym w Internecie – Wydawnictwo Operon i por-
tal GazetaEdukacja.pl („Gazeta Wyborcza”)?
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Krosno, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8664)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ponownych planów likwidacji
posterunków Policji na Zamojszczyźnie
Szanowny Panie Ministrze! Po 10 miesiącach po-
wrócił temat likwidacji posterunków Policji w nie-
wielkich miejscowościach na Zamojszczyźnie. Sprawa
ta analizowana była blisko już rok temu. Wystosowa-
łem wówczas stosowne zapytanie do Pana Ministra,
w którym wskazałem na plany zamknięcia posterun-
ków Policji w gminach: Adamów, Grabowiec, Koma-
rów, Sitno, Stary Zamość i Sułów, Biszcza, Goraj,
Łukowa, Księżpol i Tereszpol. Niektóre z tych poste-
runków miały być zamienione na punkty przyjęć in-
teresantów, czynne tylko w określonych godzinach.
Według lokalnych władz Policji planowana reorgani-
zacja miała przynieść oszczędności i zwiększyć sku-
teczność jej działania.
W odpowiedzi pan minister Adam Rapacki, po
konsultacjach z komendantem głównym Policji, stwier-
dził, że „wobec licznych wątpliwości przedstawicieli
władz i samorządów lokalnych dotyczących ewentu-
alnych działań organizacyjnych, komendant woje-
wódzki Policji w Lublinie polecił wstrzymać wszyst-
kie działania organizacyjne związane z likwidacją
posterunków Policji na terenie województwa lubel-
skiego”. Niestety decyzja ta okazała się być mało sta-
bilną. Oto bowiem z ostatnich doniesień medialnych,
potwierdzonych przez samorządowców, wynika, iż

likwidacji (i to już z dniem 1 lutego 2011 r.) mają ulec
komisariaty Policji w Starym Zamościu, Sitnie, Ko-
marowie, Łabuniach i Adamowie. Wójtowie tych
gmin wspólnie udali się z wizytą do komendanta Po-
licji w Zamościu, by przekonać go, że planowana li-
kwidacja posterunków jest bezzasadna i szkodliwa.
Argumentacja pozostaje w zasadzie bez większych
zmian w stosunku do tej, jaką ci sami wójtowie i wszy-
scy inni zainteresowani – w tym również moja osoba
– stosowaliśmy w tej sprawie także rok temu. Wszy-
scy niezmiennie uważamy, że likwidacja posterun-
ków Policji na terenie ww. jednostek samorządowych
przyczyni się do pogorszenia stanu bezpieczeństwa.
Znaczna odległość dzieląca najbliższy posterunek Po-
licji od potrzebujących pomocy mieszkańców unie-
możliwi niezwłoczną interwencję w sytuacjach kry-
zysowych. Podkreślenia raz jeszcze wymaga także
fakt, iż włodarze ww. gmin współpracują i gotowi są
dalej współpracować z funkcjonariuszami Policji
w celu zapewnienia mieszkańcom poczucia bezpie-
czeństwa. Większość z tych samorządów ponosi znacz-
ne wydatki na dofinansowanie zakupu samochodów
czy benzynę dla Policji, partycypuje w kosztach utrzy-
mania zamojskiej izby wytrzeźwień, często nie pobie-
ra czynszu za przekazane funkcjonariuszom pomiesz-
czenia. Niektórzy z samorządowców Zamojszczyzny,
aby zapewnić mieszkańcom kierowanych przez siebie
gmin jak największy poziom bezpieczeństwa, dekla-
rują ponoszenie całkowitych kosztów związanych
z utrzymaniem posterunków Policji.
Wyżej wymieniona sprawa niezmiennie porusza
mieszkańców Zamojszczyzny, którzy zastanawiają
się, co będzie, kiedy ich bezpieczeństwa strzec będą
funkcjonariusze z komisariatów oddalonych o kilka-
naście czy wręcz kilkadziesiąt kilometrów. Obawiają
się, iż w sytuacji gdy w godzinach nocnych dojdzie do
rozboju czy innych zajść wymagających natychmia-
stowej interwencji, policjanci, bez swojej winy, mogą
mieć trudności z podjęciem skutecznej interwencji,
ponieważ część funkcjonariuszy zostanie przeniesio-
na i nie wiadomo, czy każdy posterunek będzie miał
odpowiednią obsadę. Ponadto brak szybkiej, jak rów-
nież skutecznej interwencji będzie najprawdopodob-
niej skutkował tym, iż policjanci będą zmuszeni do
pracy przy tzw. biurku, typowo dochodzeniowej, kosz-
tem zapewnienia obywatelom bezpieczeństwa i spo-
koju. Efektem realizacji zamierzeń likwidacji poste-
runków w niewielkich gminach będzie również brak
właściwej prewencji i w konsekwencji zwiększenie się
przestępczości w tych miejscach.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o ustosunkowanie się do treści niniejszego
zapytania i odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy mógłby Pan Minister podjąć odpowiednią
interwencję zmierzającą do ukrócenia planów likwi-
dacji posterunków Policji na Zamojszczyźnie we
wskazanych w niniejszym zapytaniu gminach?
2. Czy tego rodzaju działania organizacyjne prak-
tykowane są również w innych częściach kraju?
541
3. Czy budżet Policji zmniejszył się istotnie tak
radykalnie w ostatnich dwóch latach, że zmusza do
podjęcia tak niekorzystnych decyzji o likwidacji po-
sterunków Policji w mniejszych gminach?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8665)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przyjętych przez wojewodę
lubelskiego środków w postępowaniu
nadzorczym wobec uchwał
Rady Miasta Zamość
Szanowny Panie Premierze! W dniu 5 grudnia
radni PiS Rady Miasta Zamość złożyli do wojewody
lubelskiego wniosek o unieważnienie uchwał doty-
czących ustalenia liczby członków stałych komisji
Rady Miasta Zamość oraz powołania stałych komisji
Rady Miasta. Radni zarzucili ww. uchwałom złama-
nie kilku przepisów obowiązującego prawa, m.in.
przepis art. 21 ustawy o samorządzie gminnym – o ile
rada ma prawo do określania liczebności komisji sta-
łych, co wynika z faktu, że ma prawo do określania
ich składu osobowego, to jednak powinna to uczynić
w jednej uchwale, brak jest bowiem bezpośredniej
podstawy prawnej do podejmowania uchwały wyłącz-
nie w sprawie liczebności poszczególnych komisji;
przepis § 21 p. 3 Regulaminu Rady Miejskiej w Za-
mościu – obie ww. uchwały obarczone są brakiem
formalnym, bowiem w żadnej z nich nie są określone
organy odpowiedzialne za ich realizację oraz nadzór
nad ich wykonaniem, tymczasem Regulamin Rady
Miejskiej nie zawiera przepisów, które wprowadzały-
by w tej mierze jakiekolwiek wyjątki; przepis §14
ustawy o samorządzie gminnym i § 24 p. 1 i 5 Regu-
laminu Rady Miejskiej w Zamościu – uchwała usta-
lająca liczebność radnych w poszczególnych komi-
sjach nie jest wymieniona ani w przepisach ustaw
samorządowych, ani też w przepisach regulaminu
jako ta, do której stosuje się wyjątek od zasady jaw-
ności głosowania; przepis §25 p. 6 Regulaminu Rady
Miejskiej w Zamościu – przewodniczący nie pytał
żadnego z radnych PiS o zgodę na kandydowanie do
komisji, do których zostali oni przydzieleni w sposób
arbitralny i niezgodny ze swoją wolą przez koalicję
większościową.
W odpowiedzi, która została przekazana mi do
wiadomości przez radnych wnioskodawców, kierow-
nik delegatury w Zamościu, z upoważnienia wojewo-
dy, zawarł dość kuriozalny wywód, zgodnie z którym
w niniejszej sprawie naruszenie prawa nie nastąpiło,
542
choć w dalszej części tego wywodu przyznał, iż takie
naruszenie de facto i de iure nastąpiło. Poinformował
również, że właśnie ze względu na to naruszenie
– którego rzekomo nie było, a jednak mimo to wystą-
piło (zgodnie z logiką ww. pisma) – zastosowany zo-
stał interesujący środek nadzoru: wniosek o rozwa-
żenie możliwości ponownego przegłosowania składów
komisji. W doktrynie i orzecznictwie zgodnie wyróż-
nia się kilka środków nadzoru, takich jak stwierdze-
nie nieważności uchwały i stwierdzenie wydania
uchwały z naruszeniem prawa. Pośród tych środków
nie ma jednak wniosku o „rozważenie możliwości”
ponownego podjęcia uchwały.
Nadto należy podkreślić, że w zasadniczej części
pisma wojewody zastosowano kuriozalną interpreta-
cję art. 21 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie
z nią rada gminy (miasta) – w swej większości – ma
zupełną swobodę powoływania stałych komisji i usta-
lania ich składu osobowego, a radny wybrany do rady
gminy (miasta) ma obowiązek czynnego uczestnicze-
nia w pracach rady in pleno oraz w pracach komisji,
do których został wybrany (także wbrew swej woli).
Pomijając w tym miejscu fakt, iż radni wnioskodaw-
cy nie kwestionowali w swym piśmie sprawy obo-
wiązku radnego uczestniczenia w pracach rady i ko-
misji, podnieść należy, że zastosowana w piśmie wo-
jewody lubelskiego logika oznacza ni mniej ni więcej,
iż większość radnych może „zagonić” radnych spoza
koalicji większościowej do pracy we wszystkich ko-
misjach (także tych, w których z uwagi na swe kom-
petencje radni ci nie wyrażają woli zasiadania), pod-
czas gdy radni koalicyjni będą działać wyłącznie
w tych wybranych przez siebie.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę
Pana Premiera, jako organ nadzoru nad działalno-
ścią jednostek samorządu terytorialnego, o udziele-
nie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy opisane w treści niniejszego zapytania
działania nadzorcze wojewody lubelskiego są zgodne
z prawem?
2. Jaką dokładnie podstawę prawną ma zastoso-
wany przez wojewodę lubelskiego środek nadzoru
polegający na kierowaniu wniosku o „rozważenie
możliwości” ponownego podjęcia uchwały, w tym
przypadku przegłosowania składów komisji?
3. Czy ww. sui generis środek nadzoru oznacza, iż
do naruszenia prawa doszło, ewentualnie iż nie do-
szło do naruszenia prawa, czy też oznacza może, iż
organ nadzoru nie wie, czy doszło lub nie doszło do
naruszenia prawa, stąd na wszelki wypadek prosi
radę gminy (miasta) o „rozważenie możliwości” po-
nownego podjęcia uchwały?
4. Czy brak zgody radnego na powołanie go
w skład komisji umożliwia mimo to podjęcie uchwały
o powołaniu go w skład tej komisji?
5. Czy zgodne z prawem, w tym również powszech-
nie obowiązującym (art. 14 ustawy o samorządzie
gminnym) jest podejmowanie uchwały w sprawie li-
czebności poszczególnych komisji stałych w głosowa-
niu tajnym?
6. Jakie środki zaskarżenia uchwały obiektywnie
sprzecznej z prawem posiadają radni niekoalicyjni?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8666)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy o spółdzielniach
Szanowny Panie Ministrze! Projekt ustawy o spół-
dzielniach budzi zaniepokojenie środowiska spół-
dzielczego z powodu braku konsultacji z organizacja-
mi reprezentującymi spółdzielczość.
Projekt ustawy o spółdzielniach stwarza duże
trudności organizacyjne w strukturze zarządzania
spółdzielnią, zwiększa biurokrację, zwiększa koszty
funkcjonowania spółdzielni, utrudnia proces decyzyj-
ny między organami statutowymi spółdzielni. W pro-
jekcie o spółdzielniach są przepisy źle sformułowane,
zbędne lub nie powinny zostać wprowadzone.
Ponadto w odczuciu środowiska spółdzielczego
projekt ustawy, zanim trafi pod obrady, winien być
skonsultowany ze środowiskiem, którego dotyczy.
Według zainteresowanych projekt nie ma nic wspól-
nego z ideą spółdzielczości oraz nie usprawnia funk-
cjonowania spółdzielni.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jeżeli spółdzielnia jest samorządnym i nieza-
leżnym zrzeszeniem z prywatną własnością, działa-
jącą pod kontrolą sądową, to skąd tak duża ingeren-
cja, łącznie z państwową kontrolą?
2. Czy art. 18 § 1 pkt 4 w części uprawniającej
każdego członka spółdzielni do zapoznania się z umo-
wami zawieranymi przez spółdzielnie (bank) z oso-
bami trzecimi bez żadnych uwarunkowań jest zgod-
ny z Prawem bankowym (tajemnica bankowa)?
3. Czy art. 28, eliminujący zebrania grup człon-
kowskich i zebrania przedstawicieli w bardzo dużym
stopniu, skomplikuje akcję zwołania i przeprowadze-
nia zebrań w spółdzielniach zrzeszających dużą licz-
bę członków?
4. Czy art. 30 § 3 nie jest sprzeczny z ideą ruchu
spółdzielczego oraz czy nie jest za trudny do prak-
tycznego zastosowania w banku?
5. Czy art. 41 § 3, wprowadzający zasadę, że
pracownik spółdzielni nie może być członkiem rady
nadzorczej, nie stoi w sprzeczności z art. 18 § 1 pkt 2
projektu ustawy stanowiącym, że członek ma pra-
wo wybierać organy spółdzielni i być do nich wy-
bierany?

6. Czy art. 41 § 4 i § 5, przepisy skracające kaden-
cję rady do 3 lat oraz ilość kadencji do 2, mają mery-
toryczne uzasadnienie?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8667)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie możliwości zatrudniania
przez samorządy osób skazanych przez sądy
na kary nieodpłatnej pracy na cele społeczne
(prace społecznie użyteczne)
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 195
regulaminu Sejmu przedkładam Panu Ministrowi
zapytanie poselskie w sprawie przedstawienia moż-
liwości zatrudniania przez samorządy osób skaza-
nych przez sądy na kary nieodpłatnej pracy na cele
społeczne (prace społecznie użyteczne), w związku
z wprowadzoną w roku 2010 nowelizacją Kodeksu
karnego i Kodeksu karnego wykonawczego.
Zwracam się z prośbą o udzielenie informacji po-
przez odpowiedź na następujące pytania:
Z jakim zainteresowaniem ze strony gmin spoty-
ka się zatrudnianie osób skazanych przez sądy na
kary nieodpłatnej pracy na cele społeczne?
W których województwach program cieszy się naj-
większym zainteresowaniem?
Czy na terenie województwa pomorskiego funk-
cjonuje bądź w jakim terminie przewiduje się powo-
łanie terenowej rady do spraw społecznej readaptacji
i pomocy skazanym, z którą mogłyby kontaktować
się pomorskie samorządy?
W jaki sposób ministerstwo zamierza zachęcić
gminy do zatrudniania skazanych, czy będzie reali-
zowana jakaś kampania promocyjna?
Czy jest wyznaczona w ministerstwie osoba, do
której mogą zgłaszać się zainteresowane gminy?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Smoliński
Tczew, dnia 26 stycznia 2011 r.
543
Zapytanie
(nr 8668)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie realizacji zadania
„Prace przygotowawcze dla inwestycji
Międzynarodowy Port Lotniczy
Lublin-Niedźwiada” w ramach kontraktu
wojewódzkiego dla woj. lubelskiego na lata
2005–2006 oraz planów i możliwości zmiany
przeznaczenia otrzymanej dotacji celowej
Szanowna Pani Minister! W nawiązaniu do udzie-
lonej przez Panią Minister odpowiedzi na zapytanie
poselskie z dnia 14 grudnia 2010 r. w sprawie rozli-
czenia Zarządu Województwa Lubelskiego z wykona-
nia umowy z dnia 14 lipca 2006 r. zawartej z Mini-
sterstwem Rozwoju Regionalnego, w ramach której
przyznano i przekazano kwotę 3 mln zł na wykup
gruntów pod budowę międzynarodowego portu lot-
niczego Lublin-Niedźwiada, zwracam się ponownie
o przedstawienie dodatkowych wyjaśnień na poniżej
zadane pytania.
Odpowiedź Pani Minister nie zawiera czytelnej
odpowiedzi na pytanie, czy istnieje w umowie możli-
wość jednostronnej zmiany przeznaczenia otrzyma-
nej subwencji na wykup gruntów na inny cel niż bu-
dowa lotniska, jeśli nie, to jakie ta zmiana rodzi kon-
sekwencje. Na dziś samorząd województwa lubelskie-
go dokonał faktycznej zmiany lokalizacji lotniska dla
Lubelszczyzny z miejscowości Niedźwiada na Świd-
nik, a tym samym odstąpił od budowy międzynaro-
dowego portu lotniczego w Niedźwiadzie i buduje go
w Świdniku. W tym kontekście rodzi się obawa, że
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego może zażądać
zwrotu przedmiotowej dotacji celowej, a więc jakie
trzeba spełnić warunki, by uniknąć takiej sytuacji.
Wobec powyższego zwracam się z następującym
zapytaniem:
1. Czy podmiot, który dokonał wykupu gruntów
ze środków celowych przekazanych przez minister-
stwo, może bez zgody finansującego zmienić sposób
przeznaczenia gruntu i w jakim zakresie?
2. W jakim terminie zgodnie z umową samorząd
województwa lubelskiego ma obowiązek rozliczenia
się przed Ministerstwem Rozwoju Regionalnego z otrzy-
manej dotacji celowej?
3. Czy na dziś wykupiony grunt można przezna-
czyć na inne przedsięwzięcia gospodarcze, chociażby
na tereny inwestycyjne?
Z poważaniem
Poseł Marian Starownik
Lublin, dnia 31 stycznia 2011 r.
544
Zapytanie
(nr 8669)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie likwidacji Wydziału Pracy
w Sądzie Rejonowym w Krotoszynie
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na Pana
ręce zapytanie poselskie dotyczące likwidacji Wydzia-
łu Pracy w Sądzie Rejonowym w Krotoszynie.
Krotoszyński Wydział Pracy (Sąd Pracy) funkcjo-
nuje w ramach Sądu Rejonowego już od kilkunastu
lat. Wydział dysponuje swoim sekretariatem, w któ-
rym stworzone są bardzo dobre warunki do obsługi
interesantów, a jego pracownicy podnoszą swoje kwa-
lifikacje. Sala rozpraw przynależna do tego wydziału
jest w pełni wyposażona.
Ewentualne przekazanie spraw pracowniczych do
innego sądu spowoduje zwiększenie odległości, którą
będą mieli do pokonania obywatele, aby dojechać do
sądu pracy. Utrudni to dostęp do wymiaru sprawie-
dliwości i dochodzenia swoich praw. Zwiększą się
również wydatki związane ze zwrotem kosztów do-
jazdów świadków do sądu.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:
1. Czy ministerstwo przewiduje likwidację Wy-
działu Pracy w Sądzie Rejonowym w Krotoszynie?
2. Czym resort argumentuje planowaną reorga-
nizację w sądach powszechnych?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8670)
do ministra infrastruktury
w sprawie zezwolenia na realizację
inwestycji drogowej, jaką jest obwodnica
Inowrocławia w ciągu drogi krajowej
nr 15 i 25
Szanowny Panie Ministrze! Obwodnica Inowro-
cławia ma niemal gotowy projekt i oczekuje na wy-
danie przez wojewodę kujawsko-pomorskiego decyzji
ZRID. Jest to jedyny brakujący dokument, który
wstrzymuje przystąpienie do realizacji tej jednej
z najważniejszych w układzie drogowym woj. kujaw-
sko-pomorskiego inwestycji.
W związku z powyższym będę wdzięczny za od-
powiedź na następujące pytania:
1. W jakim czasie możliwe jest wydanie przez wo-
jewodę kujawsko-pomorskiego jedynego brakującego
dokumentu, jakim jest decyzja ZRID?
2. Przypomnę, że wg informacji umieszczonych
na stronie GDDKiA kilkakrotnie przesuwano w cią-
gu ostatnich 9 miesięcy termin wydania decyzji
ZRID. Jakie są powody – wg informacji, jakimi dys-
ponuje minister infrastruktury – dotychczasowych
opóźnień w wystąpieniu Oddziału GDDKiA Byd-
goszcz do wojewody o wydanie decyzji ZRID?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 4 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8671)
do ministra finansów
w sprawie ustawy
z dnia 29 października 2010 r. o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z przepisem
art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku od to-
warów i usług w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku
od towarów usług zwolnione od podatku są usługi
kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania za-
wodowego prowadzone w formach i na zasadach
przewidzianych w odrębnych przepisach oraz świad-
czenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usłu-
gami związane.
Dla oceny, czy określone usługi są zwolnione na
podstawie powołanego wyżej przepisu od podatku od
towarów i usług, konieczne jest zatem stwierdzenie:
— czy są to usługi kształcenia zawodowego lub
przekwalifikowania zawodowego,
— czy są prowadzone w formach i na zasadach
przewidzianych w odrębnych przepisach.
Szkolenie z zakresu bezpieczeństwa i higieny pra-
cy może dotyczyć pracodawcy, pracowników służby
bhp, innych pracowników oraz instruktorów i wykła-
dowców tematyki bhp.
Szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pra-
cy adresowane do pracodawcy, pracowników służb
bhp, instruktorów i wykładowców tematyki bhp są
usługami kształcenia zawodowego. Szkolenia z za-
kresu bhp są usługami kształcenia zawodowego rów-
nież wówczas, gdy dotyczą pracowników pracodawcy
niebędących np. służbą bhp. Znajomość przepisów
oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest bo-
wiem warunkiem niezbędnym do wykonywania pra-
cy. Zgodnie z art. 23 73 § 1 Kodeksu pracy nie wolno
dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywa-
nia nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub po-

trzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajo-
mości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higie-
ny pracy.
Obowiązek przeprowadzania szkoleń z zakresu
bezpieczeństwa i higieny pracy wynika wprost z prze-
pisów Kodeksu pracy. Ponadto szczegółowe zasady
przeprowadzania szkoleń z tego zakresu określone
zostały w przepisach rozporządzenie ministra gospo-
darki i pracy z dnia 27 lipca 2004 r. (Dz. U. Nr 180,
poz. 1860, z późn. zm.) w sprawie szkolenia w dzie-
dzinie bezpieczeństwa i higieny pracy. Oznacza to, że
spełniona jest też druga przesłanka, by szkolenia te
prowadzone były w formach i na zasadach przewi-
dzianych w odrębnych przepisach.
Podsumowując, stwierdzić należy, że szkolenia
z bezpieczeństwa i higieny pracy prowadzone zgodnie
z ww. przepisami rozporządzenia ministra gospodar-
ki i pracy są obecnie zwolnione od podatku od towa-
rów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a.
Czy ta publikacja stanowi źródło prawa i czy jest
wiążąca dla podatników?
Czy szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny
pracy są od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnione z po-
datku od towarów i usług?
Z wyrazami szacunku
Poseł Ryszard Zawadzki
Wodzisław Śląski, dnia 4 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8672)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie realizacji zadań
z funduszu sołeckiego
Szanowny Panie Ministrze! W kwietniu 2009 r.
weszła w życie ustawa o funduszu sołeckim, która
stanowi kolejny istotny krok w stronę decentralizacji
państwa.
Fundusz sołecki to dodatkowe pieniądze w budże-
cie gminy zagwarantowane dla sołectwa na wykona-
nie przedsięwzięć służących poprawie warunków
życia jego mieszkańców. Realną korzyść dla gmin
stanowią właśnie te dodatkowe środki z budżetu
państwa, które wynoszą odpowiednio 10, 20 i 30%
wykonanych wydatków. Fundusz zakłada coroczne
przyznawanie środków finansowych, którymi bezpo-
średnio dysponować będzie rada sołecka i sołtys, a co
za tym idzie, społeczność wiejska. Ilość pieniędzy dla
danego sołectwa uzależniona jest od ilości jego miesz-
kańców, z kolei wsparcie finansowe dla gmin zależy
od ich zamożności. Najwyższe dofinansowanie otrzy-
mują gminy o najniższych dochodach, zaś najmniej-
sze gminy najbogatsze.
545
Pieniądze z funduszu sołeckiego mogą być prze-
znaczone m.in. na naprawę chodników, utrzymanie
porządku we wsi, budowę placów zabaw dla dzieci,
remont przystanków czy realizację wielu innych tego
typu przedsięwzięć.
Panie Ministrze, mając na uwadze powyższe,
zwracamy się do Pana z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji posiada wiedzę na temat ilości gmin w Polsce
korzystających obecnie z funduszu sołeckiego?
2. Jakie środki finansowe zostały dotychczas prze-
kazane na realizację zadań z funduszu sołeckiego?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Sońta
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8673)
do ministra infrastruktury
w sprawie obwodnicy Olsztyna
W odpowiedzi na liczne apele mieszkańców i władz
Olsztyna w sprawie przeniesienia projektu budowy
południowej obwodnicy do załącznika 1 „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” Minister-
stwo Infrastruktury w ostatnich dniach podjęło de-
cyzję o wpisaniu tejże inwestycji do załącznika 1 A.
Niestety jest to praktycznie lista rezerwowa, zawie-
rająca projekty, co do których resort „ma nadzieję”,
że zostaną rozpoczęte do roku 2013, ale tylko pod
warunkiem, że znajdą się na to dodatkowe pieniądze.
Oznacza to, że realne szanse na budowę obwodnicy
są nikłe.
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy może-
my liczyć na wpisanie projektu budowy południowej
obwodnicy Olsztyna do załącznika pierwszego „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”?
Z poważaniem
Poseł Iwona Arent
Olsztyn, dnia 31 stycznia 2011 r.
546
Zapytanie
(nr 8674)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie terminu otrzymania przez
wojewodę lubuskiego środków na usunięcie
szkód spowodowanych przez powódź w 2010 r.
Straty w infrastrukturze przeciwpowodziowej
spowodowane przez ubiegłoroczną powódź oszacowa-
no w Lubuskim na ok. 43 mln zł. Najbardziej ucier-
piały wówczas wały w nadodrzańskich i nadwarciań-
skich gminach, m.in. Nowej Soli, Gubinie, Przewozie,
Krośnie Odrzańskim, Santoku i Deszcznie.
Czy i kiedy wojewoda lubuski otrzyma niezbędne
środki w wysokości 61,4 mln zł z przeznaczeniem na
usunięcie szkód spowodowanych ubiegłoroczną po-
wodzią w regionie?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Rafalska
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8675)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postulowanej zmiany granic
właściwości Sądu Okręgowego w Kielcach
Szanowny Panie Ministrze! W świetle informacji,
które trafiły do mojego biura od Sejmiku Wojewódz-
twa Świętokrzyskiego, wyrażam swój sprzeciw wobec
podejmowanych przez Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu
starań włączenia do zakresu właściwości tegoż sądu
sądów rejonowych znajdujących się dotychczas w za-
kresie właściwości miejscowej Sądu Okręgowego
w Kielcach.
Bez wątpienia proponowana zmiana spowoduje
niekorzystne konsekwencje. Obecna właściwość te-
rytorialna Sądu Okręgowego w Kielcach jest dosto-
sowana do organizacji instytucji administracji pu-
blicznej, w szczególności do jednostek Policji i proku-
ratury. Natomiast skutkiem proponowanych zmian
będzie konieczność reorganizacji tych służb. Spowo-
duje to ujemne konsekwencje organizacyjne i zamie-
szanie kompetencyjne.
Na pewno najlepszym rozwiązaniem jest, gdy gra-
nice administracyjne województwa pokrywają się
z granicami okręgu sądowniczego. Dlatego też kate-
gorycznie sprzeciwiam się inicjatywie Sądu Okręgo-
wego w Tarnobrzegu, aby niektóre sądy wojewódz-
twa świętokrzyskiego podlegały temu sądowi. Byłoby
to niczym innym, jak pomniejszaniem roli naszego
regionu.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na pyta-
nie: Jakie jest stanowisko resortu w sprawie inicja-
tywy Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu – wyłączenia
niektórych sądów rejonowych z zakresu właściwości
miejscowej Sądu Okręgowego w Kielcach?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 1 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8676)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie środków finansowych
na remont budynku Komendy Powiatowej
Policji w Lwówku Śląskim
Szanowny Panie Ministrze! Budynek Komendy
Powiatowej Policji w Lwówku Śląskim jest w bardzo
złym stanie technicznym. Wymaga on szybko kom-
pleksowego remontu. Od kilku lat remont ten jest
odkładany. Z roku na rok warunki pracy służących
tam funkcjonariuszy Policji się pogarszają.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą do
Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na poniższe
pytanie: Czy w 2011 r. zabezpieczono niezbędne środ-
ki finansowe na remont Komendy Powiatowej Policji
w Lwówku Śląskim? Jeżeli nie, to proszę o podanie
terminu, kiedy planowany jest remont tego obiektu.
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Lipiński
Jelenia Góra, dnia 2 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8677)
do ministra zdrowia
w sprawie umieszczenia przejścia
granicznego w Grzechotkach
w woj. warmińsko-mazurskim w wykazie
przejść granicznych właściwych
do przeprowadzania granicznej kontroli
sanitarnej środków spożywczych
oraz materiałów i wyrobów przeznaczonych
do kontaktu z żywnością
Szanowny Panie Ministrze! Na początku br. w Grze-
chotkach uruchomiono nowe przejście graniczne
z Federacją Rosyjską (obwodem kaliningradzkim).
Przejście dysponuje punktem odpraw granicznych
spełniającym wymogi układu z Schengen. Graniczna

Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Elblągu jest
przygotowana do przeprowadzania granicznych
kontroli sanitarnych zarówno w porcie morskim
w Elblągu, jak i na przejściu granicznym w Grze-
chotkach.
Również w Elblągu działa Laboratorium Woje-
wódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej Oddział
Badania Żywności i Przedmiotów Użytku, które
może być wykorzystane do badania pobieranych pró-
bek. Umożliwienie przeprowadzania odpraw sanitar-
nych jest niecierpliwie oczekiwane przez producen-
tów żywności nie tylko z woj. warmińsko-mazurskie-
go, a oferta towarowa już dziś cieszy się dużym zain-
teresowaniem potencjalnych odbiorców rosyjskich.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy projektowana nowelizacja rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 24 września 2007 r. w spra-
wie wykazu przejść granicznych właściwych do prze-
prowadzania granicznej kontroli sanitarnej przewi-
duje umieszczenie w tym wykazie przejść granicz-
nych w porcie morskim w Elblągu i na przejściu gra-
nicznym w Grzechotkach?
2. W jakim terminie można liczyć na uruchomie-
nie odpraw sanitarnych na obu ww. przejściach gra-
nicznych?
Z poważaniem
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
Elbląg, dnia 25 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8678)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów inwestycyjnych
dotyczących dróg S11 i S10, ze szczególnym
uwzględnieniem budowy obwodnic
Ujścia i Piły, a także Poznania i Obornik
Szanowny Panie Ministrze! Komunikacja i trans-
port drogowy mają fundamentalne znaczenie dla roz-
woju społecznego i gospodarczego kraju, ale także
i dla poszczególnych regionów. Najważniejsze drogi
można wręcz przyrównać do krwiobiegu w organi-
zmie, bez którego nie może się on dobrze rozwijać
i prawidłowo funkcjonować. Dla Wielkopolski taką
arterią jest przede wszystkim droga S11, która łączy
południe Polski (Śląsk) z północą Polski (Pomorzem).
Również ważna jest dla nas droga S10, która łączy
wschód i zachód naszego kraju w północnej części
Polski.
Z tych powodów wielokrotnie i ja, i parlamenta-
rzyści wielkopolskiej Platformy Obywatelskiej, a tak-
że samorządowcy gmin, powiatów i woj. wielkopol-
skiego podnosiliśmy wagę tego tematu dla rozwoju
547
naszych miast i gmin, dla rozwoju naszego regionu.
Trzeba podkreślić, iż dla mnie nieporównanie zna-
cząco ważniejszy jest temat inwestycji infrastruktu-
ralnych szczególnie dla północnej Wielkopolski, gdyż
jest ona bowiem słabiej rozwinięta niż aglomeracja
poznańska, a także subregiony kaliski, leszczyński
i koniński.
Panie Ministrze, ostatnio dyskusja publiczna prze-
pełniona jest obawami i, jak wiem, bezpodstawnymi
zarzutami, iż władza chce zrezygnować z planów bu-
dowy wspomnianych dróg i obwodnic. Dlatego kieru-
ję do Pana Ministra niniejsze zapytanie, prosząc
o pilną i wyczerpującą odpowiedź.
Panie Ministrze, z mojej wiedzy wynika, że w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
ujęta jest budowa drogi ekspresowej – obwodnicy za-
chodniej Poznania o długości 27,3 km, która aktualnie
znajduje się w realizacji (z wyjątkiem odcinka o dłu-
gości 5,3 km w gminie Rokietnica, co spowodowano
protestami w zakresie ochrony środowiska).
Natomiast w aktualnie przygotowywanym „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
mającym zastąpić poprzedni program na lata 2008–
–2012, na przedmiotowym odcinku planowanej
drogi ekspresowej S11 planowane są następujące
zadania:
— załącznik nr 1a: Zadania inwestycyjne, których
realizacja rozpocznie się do 2013 r. (S11, obwodnica
zachodnia Poznania o długości 22 km);
— załącznik nr 2: Lista zadań, których realizacja
przewidziana jest po 2013 r. (poz. 21: Budowa drogi
S10 Szczecin – Piła – Bydgoszcz, poz. 22: Budowa
drogi S11 Kołobrzeg – Poznań).
To, co mnie interesuje najbardziej, to plany zwią-
zane z budową obwodnic miasta Piły oraz miasta Uj-
ścia o długości 22,3 km, ale także obwodnicy miasta
Obornik.
Z mojej wiedzy wynika, iż w trakcie opracowania
jest studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowe
(STEŚ) wraz z uzyskaniem decyzji środowiskowej.
Niestety, z uwagi na wprowadzony nowy obszar Na-
tura 2000 w obrębie rzeki Gwdy przy ujściu do rzeki
Noteci w 2010 r. GDDKiA musiała powtórzyć cało-
roczną inwentaryzację przyrodniczą. W bieżącym
roku przewiduje się aktualizację poprzednio uzgod-
nionego przez centralę GDDKiA w Warszawie STEŚ,
a następnie wystąpienie o ponowną decyzję środowi-
skową.
Panie Ministrze, jak już wspomniałem, równie
ważna jak obwodnice Poznania, Piły i Ujścia jest dla
nas, dla Wielkopolski, także obwodnica Obornik
Wielkopolskich.
Jest to zadanie inwestycyjne, które do realizacji
przewiduje się na odcinku od obwodnicy zachodniej
Poznania m. Złotkowo do m. Parkowo o długości ok.
21,3 km. W IV kwartale 2010 r. ogłoszono przetarg
na opracowanie w latach 2011–2012 STEŚ wraz
z uzyskaniem decyzji środowiskowej na drogę eks-
presową na odcinku Ujście – Chodzież – Oborniki
– Złotkowo o długości ok. 70 km.
548
Szanowny panie Ministrze! Inwestycje, którym
poświęcam niniejsze zapytanie, mają fundamentalne
znaczenie dla Wielkopolski północnej. Z tych powo-
dów nie można się z nich wycofać, a wszelkie działa-
nia projektowe i budowlane należy realizować z jak
największą dynamiką i w jak najkrótszym czasie.
W obliczu rozpowszechnianych, jak rozumiem, nie-
prawdziwych i bezpodstawnych informacji, iż prace
na drogach S11 i S10 mają być całkowicie zablokowa-
ne, a nawet wycofane z rządowego planu budowy
dróg i autostrad, uprzejmie proszę Pana Ministra
o przedstawienie autentycznej i szczegółowej infor-
macji na ten temat.
Jaki jest obecny stan i plany na przyszłość zwią-
zane budową dróg S11 i S10, w tym obwodnic Pozna-
nia, Obornik, Piły i Ujścia?
Z poważaniem
Poseł Adam Szejnfeld
Piła, dnia 24 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8679)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie polskiego przewodnictwa
w Radzie UE w 2011 r.
Szanowny Panie Ministrze! Od 1 lipca 2011 r.
Polska obejmie przewodnictwo w Radzie Unii Euro-
pejskiej. Sprawowana cyklicznie przez każde pań-
stwo członkowskie Unii Europejskiej prezydencja to
czas wytężonej pracy i niezwykłej odpowiedzialności
za kierunek, styl i tempo prac toczących się w Unii
Europejskiej. To także ogromny prestiż i szansa na
wielopłaszczyznową promocję własnego kraju, za-
równo w wymiarze politycznym, gospodarczym i kul-
turalnym.
Będziemy mieć szansę przedstawienia na forum
Unii Europejskiej priorytetów polskiej polityki, za-
akcentowania najistotniejszych obszarów, przedłoże-
nia własnych pomysłów i inicjatyw. Poprzez solidne
wykonanie zadania, jakim jest przewodnictwo w Ra-
dzie UE, wzrośnie zaufanie do naszego kraju jako
ważnego członka UE. Sukces prezydencji to najlepsza
promocja Polski i okazja do stworzenia pozytywnego
wizerunku Polski w świecie.
Wyzwanie to wymaga doskonałego przygotowa-
nia merytorycznego urzędników i ekspertów pracu-
jących na co dzień nad decyzjami podejmowanymi
następnie przez polityków.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo określiło i przygotowało plan
oraz wyznaczyło priorytety, które odpowiadać będą
strategicznym celom polskiej polityki zagranicznej,
jeśli tak, to jakiej sfery politycznej będą one dotyczyć?
Czy będzie ona związana z polityką gospodarczą, woj-
skową, energetyczną, czy tez inną tematyką ważną
ze względu na interes naszego kraju?
2. Czy Rzeczpospolita rzetelnie wybrała i odpo-
wiednio przygotowała i przeszkoliła urzędników, któ-
rzy będą reprezentować nasz kraj w Radzie Unii Eu-
ropejskiej od lipca 2011 r.?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8680)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji inwestycji
„Obwodnica Wielunia”
Szanowny Panie Ministrze! Projektowana obwod-
nica Wielunia ma powstać w ciągu drogi krajowej
nr 8. Obwodnica ma mieć całkowicie pozamiejski
przebieg. Na chwilę obecną zakończono fazę projek-
towania i uzyskania decyzji lokalizacyjnej, jak i śro-
dowiskowej. Pozyskano wszystkie niezbędne dział-
ki, a w latach 2001–2009 przeprowadzono prace ar-
cheologiczne. Od czerwca 2010 r. obwodnica posiada
komplet pozwoleń i pełną dokumentację. Mimo kom-
pletu wszystkich pozwoleń oraz przekroczenia harmo-
nogramu czasowego, w budżecie państwa nie zabez-
pieczono środków finansowych na budowę drogi.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Ja-
kie są koszty prac projektowych i dokumentacyjnych
oraz pozostałych prac związanych z przygotowaniem
inwestycji „Obwodnica Wielunia” do realizacji?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8681)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie udostępniania radnym
dokumentów związanych
z funkcjonowaniem gminy
Podczas pełnionych dyżurów poselskich, zgłasza-
ją się do mnie radni gmin z woj. podlaskiego. Zainte-
resowani podnoszą, że ich wnioski, kierowane do

organu wykonawczego o udostępnienie dokumen-
tów związanych z funkcjonowaniem gminy, rozpa-
trywane są częstokroć negatywnie. W większości
przypadków powodem odmowy jest ochrona da-
nych osobowych.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o poinformowanie mnie, w jakim trybie oraz jakiego
rodzaju dokumenty powinny być udostępniane rad-
nym gminy.
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8682)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie określenia możliwości uzyskania
stopnia doktora habilitowanego w zakresie
muzykoterapii na polskiej uczelni
Muzykoterapia jest dziedziną posługującą się mu-
zyką lub jej elementami w celu przywracania zdrowia
lub poprawy funkcjonowania osób z problemami na-
tury emocjonalnej, fizycznej i umysłowej, to dziedzi-
na o interdyscyplinarnej naturze. Muzykoterapeuta
w procesie kształcenia musi opanować wiedzę z za-
kresu wielu dyscyplin naukowych (psychologii, me-
dycyny, pedagogiki, psychoterapii itp.). W związku
z bardzo ścisłym i sztywnym uporządkowaniem dzie-
dzin oraz dyscyplin nauki i sztuki wynikającym z po-
stanowień uchwały Centralnej Komisji do Spraw
Stopni i Tytułów z dnia 24 października 2005 r.
w sprawie określenia dziedzin nauki i dziedzin sztu-
ki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych (M.P.
z 2005 r. Nr 79, poz. 1120, z późn. zm.) trudno jest
znaleźć jednostkę organizacyjną, której rada nauko-
wa posiadałaby stosowne uprawnienia do nadawania
stopni doktora i doktora habilitowanego oraz która
podjęłaby się wszczęcia i przeprowadzenia przedmio-
towych przewodów w dziedzinie muzykoterapii. Dla-
tego też naukowcy z bogatym, oryginalnym dorob-
kiem naukowym nie mają możliwości prowadzenia
przewodów doktorskiego i habilitacyjnego.
Coraz więcej krajów na świecie, m.in. Stany Zjed-
noczone i kraje Europy Zachodniej, traktuje muzyko-
terapię jako wyodrębnioną dyscyplinę nauki, co na-
turalnie skutkuje bogactwem działań i rozwojem tej
unikatowej dyscypliny.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z zapytaniem: W jaki sposób i gdzie jest
możliwe uzyskanie stopnia doktora habilitowanego
w dziedzinie muzykoterapii na polskiej uczelni? Spra-
wa ma charakter międzyresortowy, dotyczy bowiem
kompetencji ministrów nauki i szkolnictwa wyższe-
go, kultury i dziedzictwa narodowego oraz zdrowia,
549
dlatego też zapytanie kieruję do prezesa Rady Mini-
strów pana Donalda Tuska.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Piechota
Wrocław, dnia 27 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8683)
do ministra zdrowia
w sprawie ograniczenia i utrudnienia
przez Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ
dostępu mieszkańców Tarnowa i powiatu
do świadczeń zdrowotnych finansowanych
ze środków publicznych
Szanowna Pani Minister! Z informacji docierają-
cych do opinii publicznej, a także do mnie oraz z da-
nych podawanych przez środowiska samorządowe
miasta Tarnowa i powiatu coraz wyraźniej wynika,
że wręcz katastrofalnie prezentuje się aktualny stan
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych. Na ten fatalny stan rzeczy wpłynęły
rozstrzygnięcia ogłoszonych przez Małopolski Od-
dział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia
postępowań konkursowych na lata 2011–2013.
Brak kontraktu na świadczenie usług medycz-
nych stwarza, poprzez znaczne ograniczenie dostępu
do procedur medycznych ratujących zdrowie, zagro-
żenie dla bezpieczeństwa zdrowotnego mieszkańców
Tarnowa i okolicznych gmin.
W związku z zaistniałym stanem rzeczy pytam:
1. Czy resort zdrowia posiada rozeznanie, jaki
wpływ będą miały te decyzje na dostęp mieszkańców
tego regionu do świadczeń zdrowotnych finansowa-
nych ze środków publicznych?
2. Co zamierza zrobić Pani Minister, by odwrócić
tę fatalną tendencję i zorganizować sprawny system
wspierający wieloletni dorobek doświadczonych ze-
społów lekarzy i pielęgniarek oraz zaawansowany
proces tworzenia kompleksowej opieki zdrowotnej
przez samorządy?
3. Jakie kroki zamierza Pani Minister podjąć
w stosunku do NFZ oddział w Krakowie mające na
celu zniwelowanie niezadowolenia obywateli woj. ma-
łopolskiego w zakresie zabezpieczenia specjalistycz-
nych świadczeń medycznych w roku 2011?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Sztorc
Tarnów, dnia 26 stycznia 2011 r.
550
Zapytanie
(nr 8684)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy sołectwa
Łapczyca, gm. Bochnia, oraz przebudowy
drogi krajowej nr 73 w celu połączenia
budowanej autostrady A4 z drogą krajową
nr 4 w Tarnowie
Szanowny Panie Ministrze! Od ponad 30 lat pla-
nowana jest budowa obwodnicy sołectwa Łapczyca,
gm. Bochnia. Inwestycja jest konieczna chociażby ze
względu na coroczny wzrost natężenia ruchu, który
powoduje zwiększenie liczby wypadków, w tym i ze
skutkiem śmiertelnym, oraz przynosi znaczące po-
gorszenie warunków życia mieszkańców sołectwa
Łapczyca.
Przebudowa drogi krajowej nr 73 w celu połącze-
nia autostrady A4 z drogą krajową nr 4 „Przełożenie
drogi nr 73” była planowana na lata 2011–2012
W projekcie „Program budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015” brak jest tych potrzebnych Małopol-
sce inwestycji. Dlatego pytam:
1. Dlaczego w programie nie uwzględniono inwe-
stycji pn. „Budowa obwodnicy Łapczycy na drodze
krajowej nr 4”, oraz inwestycji pn. „Przełożenie dro-
gi nr 73” zaplanowanych przez GDDKiA Oddział
w Krakowie na lata 2011–2012?
2. Czy zamierza Pan Minister przychylić się do
postulatów samorządów Bochni i Tarnowa i wpisze
Pan te tak bardzo potrzebne inwestycje do „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Sztorc
Tarnów, dnia 27 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8685)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zasad prowadzenia
przez operatorów sieci komórkowych
w Polsce różnego rodzaju konkursów i gier
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim czasie do
mojego biura poselskiego, a także w bezpośrednich
rozmowach z wyborcami zgłaszane są prośby o pod-
jęcie przeze mnie działań w celu wyjaśnienia podstaw
prawnych oraz zasad prowadzenia przez operatorów
sieci komórkowych w Polsce różnego rodzaju konkur-
sów i gier typu: wyślij SMS, a wygrasz, natychmiast
wyślij – nagroda itd. Nagminność, a także natarczy-
wość przesyłanych wiadomości tekstowych związa-
nych z ww. konkursami, sugerowanie wygranej są,
zdaniem wielu moich interesantów, szczególnie star-
szych, uciążliwe i irytujące, a ponadto wzbudzają po-
dejrzenia o tzw. napędzanie zysków wątpliwymi me-
todami. W umowach na świadczenie usług telefonii
komórkowej operatorzy zastrzegają sobie możliwość
przesyłania takich wiadomości, nie określając oczy-
wiście ich natężenia oraz czasu.
Przedstawiając powyższe, kieruję następujące py-
tania:
1. Czy Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów może spowodować, aby operatorzy sieci komór-
kowych ograniczyli zasięg wysyłanych wiadomości
o grach i konkursach tylko do tych klientów, którzy
wyrażą na to zgodę?
2. Czy prowadzone były przez Urząd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów – bądź są w toku – po-
stępowania w celu wyeliminowania nierzetelnych
praktyk organizatorów różnego rodzaju konkur-
sów, gier itd.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Henryk Gołębiewski
Wałbrzych, dnia 27 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8686)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie likwidacji Izby Pamięci
płk. Ryszarda Kuklińskiego w Warszawie
Decyzją władz Warszawy z dniem 26 lutego 2011 r.
ma zaprzestać swojej działalności muzeum – Izba Pa-
mięci płk. Ryszarda Kuklińskiego. Decyzja została
podjęta 17 listopada 2010 r. Dotyczy ona wypowiedze-
nia przez Urząd m.st. Warszawy dotychczasowej
umowy najmu lokalu przy ul. Kanonia 20/22, gdzie
mieściło się dotąd rzeczone muzeum. Przedstawicie-
le muzeum próbowali odwołać się od powyższej decy-
zji do prezydent m.st. Warszawy, lecz niestety nie
uzyskali odpowiedzi, która wskazywałaby na nale-
żyte zrozumienie sytuacji i znaczenia muzeum przez
organ odpowiedzialny za powyższą decyzję.
Muzeum powstało 3 maja 2006 r. z inicjatywy
prof. Józefa Szaniawskiego, przyjaciela i współpra-
cownika płk. Ryszarda Kuklińskiego. Pan Szaniaw-
ski pełni do chwili obecnej funkcję kustosza muzeum.
W 2006 r. inicjatywę tę poparł ówczesny prezydent
m.st. Warszawy śp. Lech Kaczyński. Umowa między
miastem stołecznym Warszawą a kustoszem muzeum
została zawarta na czas nieokreślony.
Wśród zbiorów znajduje się wiele przedmiotów
operacyjnych pułkownika, których używał do ujaw-
nienia planów rosyjskiej machiny wojennej. Niewąt-
pliwie najważniejszym z owych artefaktów jest uni-

kalna mapa, o powierzchni 12 m2, przedstawiająca
przewidzianą przez radzieckich strategów sytuację
Polski i Europy w pierwszych godzinach III wojny
światowej.
Ryszard Kukliński zmarł w roku 2004 w wieku
74 lat. Został pochowany na Powązkach w Alei Za-
służonych. Na długo przed swoją śmiercią pochował
swoich synów, zamordowanych w akcji odwetowej
przez agentów KGB. Był również przyjacielem papie-
ża Jana Pawła II.
W dniu 26 lutego, jak wspomniałem wyżej, mija
okres wypowiedzenia umowy najmu lokalu, w któ-
rym znajduje się muzeum. Zatem z tym dniem prze-
stanie być dostępny dla Polaków unikalny zbiór eks-
ponatów odnoszących się do ważnego, a mało znane-
go fragmentu najnowszej historii Polski.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
następujące pytania:
1. Czy Pan Minister uważa, że zasługi płk. Ry-
szarda Kuklińskiego dla Polski, ale także jego dzia-
łania mające na celu zapobiegnięcie eskalacji konflik-
tu pomiędzy ZSRR a USA zasługują na upamiętnie-
nie poprzez przynajmniej symboliczne muzeum, ja-
kim jeszcze jest Izba Pamięci płk. Kuklińskiego?
2. Czy Pan Minister, jako osoba odpowiedzialna
za kulturę i dziedzictwo narodowe, może podjąć się
negocjacji ostatniej szansy w powyższej sprawie
z prezydent m.st. Warszawy Hanną Gronkiewicz-
-Waltz, w celu uratowania muzeum płk. Kukliń-
skiego lub znalezienia dla niego innego godnego
miejsca?
3. Czy w przypadku definitywnego zamknięcia
Izby Pamięci płk. Ryszarda Kuklińskiego Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego wyjdzie
z własną inicjatywą upamiętnienia tego bohatera?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8687)
do ministra środowiska
w sprawie zmiany przepisów w zakresie
terminu pozyskiwania ślimaków winniczków
na terenie całego kraju
W odpowiedzi na moją interpelację poselską
z dnia 25 maja 2010 r. w przedmiotowej sprawie
otrzymałem pisemne wyjaśnienie od Pana Ministra
za pośrednictwem marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej, że rozporządzenie w sprawie ochrony gatun-
kowej zwierząt wejdzie w życie do końca 2010 r.
z jednoznacznym zapewnieniem o dołożeniu ze stro-
ny Ministerstwa Środowiska wszelkich starań w za-
kresie skrócenia do niezbędnego minimum wprowa-
dzenia stosowanych regulacji do polskiego prawa.
551
Tymczasem do dnia dzisiejszego nie dotarła do
mnie informacja o ukazaniu się zapowiadanego roz-
porządzenia, a przecież zbliża się termin zbioru ślima-
ka winniczka. Jest to dla mnie niezrozumiałe i niedo-
puszczalne, aby resort środowiska po raz kolejny nie
dotrzymał swoich zobowiązań w tej ważnej kwestii.
Nie dopuszczam myśli, by ta sprawa w najbliższym
czasie nie została ostatecznie załatwiona.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującym pytaniem: Dlaczego Mini-
sterstwo Środowiska pomimo składanych zapewnień
nie rozwiązało do końca 2010 r. przedmiotowej spra-
wy oraz kiedy ostatecznie ukaże się stosowne rozpo-
rządzenie?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8688)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie konsekwencji likwidacji
części posterunków Policji na terenie
pow. kraśnickiego
Szanowny Panie Ministrze! Z początkiem kwiet-
nia tego roku Komenda Powiatowa Policji w Kraśni-
ku zamierza gruntownie zreorganizować swoje tere-
nowe struktury. Do tej pory w każdej z gmin, które
kraśniccy policjanci obejmowali swoim działaniem,
znajdował się posterunek Policji. Teraz na terenie
całego powiatu kraśnickiego, oprócz Komendy Po-
wiatowej Policji w Kraśniku, funkcjonować mają tyl-
ko Komisariat Policji w Kraśniku oraz Komisariat
Policji w Annopolu (przekształcony z posterunku).
Likwidacji mają ulec posterunki Policji w Zakrzów-
ku, Szastarce, Wilkołazie, Urzędowie, Dzierzkowi-
cach, Gościeradowie oraz Trzydniku Dużym. Wielu
mieszkańców obawia się, że może to spowodować po-
gorszenie ich bezpieczeństwa. W szczególności wy-
dłużyć czas od zgłoszenia zdarzenia do interwencji
funkcjonariuszy, a powiat kraśnicki to samorząd za-
mieszkiwany przez około 100 tys. mieszkańców i ma-
jący powierzchnię ponad 100 tys. ha.
Wykrywalność przestępstw popełnianych na tym
terenie z roku na rok rośnie. Również prowadzone
działania prewencyjne przynoszą bardzo dobre efek-
ty. To w dużej mierze zasługa policjantów pracują-
cych w terenie, w poszczególnych posterunkach.
Funkcjonariusze ci bardzo dobrze znają bowiem śro-
dowisko swojego działania, są blisko ludzi i blisko
zdarzeń, na które muszą reagować.
Ponadto o utrzymanie posterunków w poszczegól-
nych gminach od wielu lat zabiegają samorządy lo-
552
kalne. Policjanci zatrudnieni w posterunkach w więk-
szości przypadków pracują w odremontowanych po-
mieszczeniach, jeżdżą nowoczesnymi radiowozami.
Jest tak również dzięki szczodrości samorządów lo-
kalnych.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
Jak Pan Minister ocenia zmiany, które mają na-
stąpić w strukturach Policji na terenie powiatu kra-
śnickiego?
Na jakim szczeblu podjęta została decyzja o ich
wprowadzeniu?
Czy proponowane zmiany były konsultowane
z samorządami terytorialnymi przed podjęciem osta-
tecznej decyzji, czy ich przedstawiciele zostali o nich
jedynie powiadomieni?
Czy podobna reorganizacja planowana jest także
w innych powiatach województwa lubelskiego?
Jeśli tak, to w których i które posterunki Policji
mają zostać przeznaczone do likwidacji?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Wilk
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8689)
do ministra infrastruktury
w sprawie wątpliwości związanych
z brakiem uwzględnienia
w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” zadania inwestycyjnego
dotyczącego remontu drogi krajowej nr 28
na terenie pow. limanowskiego
Realizacja planowanej od wielu lat modernizacji
drogi krajowej nr 28 na odcinku Rabka – Limanowa
– Nowy Sącz – Gorlice znowu została pominięta
w ww. programie obecnego rządu. Lokalne władze,
jak i mieszkańcy są zaniepokojeni kolejnym brakiem
wzmianki o Limanowej w „Programie budowy dróg
krajowych”. Nie zapowiada on niestety żadnych no-
wych, znaczących inwestycji, stanowi jedynie konty-
nuację wcześniej rozpoczętych działań.
Zaniechanie szybkiej realizacji przedmiotowego
zadania grozi zapaścią gospodarczą regionu dotknię-
tego jednym z najwyższych w Małopolsce wskaźni-
kiem bezrobocia. Ponadto należy podkreślić, iż nasz
powiat utworzył podstrefę krakowskiej strefy ekono-
micznej. Przedsiębiorcy planujący otwarcie nowych
firm na naszym terenie, a co za tym idzie, tworzenie
nowych miejsc pracy coraz częściej warunkują podej-
mowanie swoich inicjatyw od sprawności sieci drogo-
wej, w tym ruchu tranzytowego. W tej sytuacji miesz-
kańcy powiatu limanowskiego odbierają odsuwanie
przedmiotowych inwestycji drogowych jako margi-
nalizowanie potrzeb społecznych, których zaspo-
kajanie przez kolejne rządy jest jedynie obietnicą
wyborczą. Tym samym zostają oni pozbawieni pra-
wa do równego traktowania wszystkich obywateli
państwa.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego realizacja planowanej od wielu lat mo-
dernizacji DK nr 28 na terenie powiatu limanowskie-
go nie może doczekać się wpisania do programu jako
zadanie priorytetowe, mimo iż jej obecny stan jest
fatalny, a poprawa infrastruktury warunkuje wzrost
gospodarczy w regionie, sprawny ruch tranzytowy,
a w konsekwencji nowe miejsca pracy?
2. Jakie czynniki decydują o wpisaniu zadania do
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”; dlaczego o pierwszeństwie realizacji nie de-
cydują np. strategiczne względy ekonomiczno-gospo-
darcze wpływające na rozwój danego regionu czy też
długotrwałe, kilkudziesięcioletnie oczekiwanie przez
mieszkańców na postęp w tej sprawie?
3. Czy, ustalając listę zadań priorytetowych
w ww. programie, rząd wziął pod uwagę tzw. czyn-
nik ludzki, którego nieuwzględnianie jest odbierane
przez tutejsze społeczeństwo jako marginalizacja
jego potrzeb?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Zapytanie
(nr 8690)
do ministra zdrowia
w sprawie wątpliwości związanych
z likwidacją podstacji pogotowia
ratunkowego w Piwnicznej-Zdroju
w woj. małopolskim
Z końcem stycznia br. zdecydowano, że podstacja
SPZOZ Sądeckie Pogotowie Ratunkowe w Piwnicz-
nej-Zdroju (woj. małopolskie) zostanie zlikwidowa-
na, a zespół ratownictwa medycznego przeniesiony
do Nowego Sącza. W zamian od lipca pojawi się
nowa podstacja w Starym Sączu. Mieszkańcy mia-
sta Piwniczna-Zdrój są oburzeni tą decyzją, ponie-
waż zostali pozbawieni karetki, na którą przeszło
20 lat temu sami zbierali fundusze. Podstacja pogo-
towia ratunkowego obsługiwała nie tylko dwie gmi-
ny, tj. Piwniczną-Zdrój i Rytro, ale również tysiące
turystów, którzy korzystają ze stacji narciarskich
na tym terenie.
Faktem jest to, iż w nowej podstacji w Starym
Sączu działać będzie karetka reanimacyjna typu S,

która interweniuje tylko w poważnych, zagrażają-
cych życiu przypadkach. W razie wypadków na sto-
kach narciarskich wysyłana będzie karetka typu P
z ratownikiem medycznym z Nowego Sącza, co w go-
dzinach szczytu daje około 40 minut oczekiwania na
pomoc. Likwidacja podstacji pogotowia ratunkowego
w Piwnicznej- Zdroju może okazać się katastrofalna
w skutkach.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie argumenty przemawiają za likwidacją
podstacji pogotowia ratunkowego w Piwnicznej-Zdro-
ju (woj. małopolskie)?
2. Czy istnieje możliwość podpisania jednego
kontraktu na karetkę typu P, która funkcjonowała-
by w Piwnicznej-Zdroju przynajmniej w godzinach
od 7 do 19?
3. Czy planowane zmiany systemu ratowniczego
zachodzące na Sądecczyźnie (woj. małopolskie) mogą
być przeprowadzone w inny sposób, tak aby zwięk-
szyć szanse na szybką pomoc medyczną?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 3 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8691)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wątpliwości dotyczących
zmniejszania wysokości środków z PFRON
przydzielanych w ramach algorytmu
dla pow. limanowskiego
Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 214 poz. 1407,
ze zm.) nakłada na powiaty określone zadania z tego
zakresu. Są one szczegółowo wymienione w art. 35a
ustawy.
W przypadku powiatu limanowskiego (woj. mało-
polskie) w latach 2009– 2010 nastąpił spadek przy-
znawanych algorytmem środków z PFRON na reali-
zację działań związanych z rehabilitacją zawodową
i społeczną osób niepełnosprawnych. Jest to bardzo
niepokojący fakt, gdyż niewystarczające środki fi-
nansowe w konsekwencji mogą prowadzić do braku
zabezpieczenia zadań określonych w art. 35a. Spo-
woduje to postępujące wykluczenie społeczne osób
niepełnosprawnych, już i tak doświadczonych cier-
pieniem.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy środki finansowe przyznawane powiatom
na rehabilitację zawodową i społeczną oraz zatrud-
nianie osób niepełnosprawnych są adekwatne do na-
łożonych na te jednostki zadań?
553
2. Czy powiat limanowski może liczyć na otrzy-
manie w bieżącym roku co najmniej dotychczasowej
lub wyższej kwoty środków z PFRON niż w latach
ubiegłych?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 4 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8692)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie finansowania i procedur
związanych z realizacją inwestycji w ramach
programu „Moje boisko – Orlik 2012”
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpłynęło pismo wystosowane przez Urząd
Gminy w Orchowie. Przedstawiony w nim problem
dotyczy wątpliwości, jakie się pojawiły w chwili prze-
budowy istniejących linii napowietrznych SN 15 kV
w miejscowości Orchowo, w czasie prac nad projek-
tem programu „Moje boisko – Orlik 2012”, który gmi-
na chce wykonać w 2011 r. Lokalizacja realizacji tego
projektu mieści się przy Zespole Szkolno-Przedszkol-
nym w Orchowie na ulicy Szkolnej 11.
Gmina Orchowo zwróciła się z wnioskiem do spół-
ki ENERGA-Operator SA o przygotowanie warun-
ków technicznych przebudowy ww. linii napowietrz-
nej. W odpowiedzi do urzędu gminy w tej sprawie
wpłynęły warunki techniczne usunięcia kolizji z sie-
cią elektroenergetyczną ENERGA-Operator SA wraz
z umową. W § 3 ust. 1 umowy ENERGA dokonała
wstępnej analizy przebudowy urządzeń elektroener-
getycznych na podstawie średnich cen, zgodnie z któ-
rą koszt netto przebudowy wynosi 119 910,00 tys. zł.
W § 5 tejże umowy ENERGA informuje, że rozlicze-
nie miedzy stronami nastąpi w ten sposób, że gmina
zapłaci na rzecz przedsiębiorstwa energetycznego za-
liczkę na poczet wymienionej umowy w wysokości
wartości netto określonej w kosztorysie inwestor-
skim plus VAT.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
1. Czy samorząd gminy, chcąc realizować inwe-
stycje, zmuszony jest do ogłoszenia przetargu z zgod-
nie z Prawem zamówień publicznych?
2. Czy samorząd gminy może się powołać w okre-
ślonej sytuacji na art. 67 pkt. 1 Prawa zamówień pu-
blicznych i udzielić ENERGA-Operator SA zamówie-
nia z wolnej ręki, jako jedynemu dostawcy świadczą-
cego usługi?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
554
Zapytanie
(nr 8693)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przejęcia przez samorząd miasta
Konina przedsiębiorstwa PKS
w trakcie prywatyzacji
Szanowny Panie Ministrze! Reprezentacja związ-
ków zawodowych oraz rada pracownicza działająca
przy Przedsiębiorstwie Komunikacji Samochodowej
w Koninie są poważnie zaniepokojone przebiegiem
postępowania prywatyzacji ich zakładu. Z pisma,
które otrzymałam, wynika, że z zapewnień, jakie de-
klarował pan premier Donald Tusk związkowcom
podczas wizyty w naszym regionie, w Brzeźnie k. Ko-
nina, żaden postulat nie został spełniony.
Decyzja o prywatyzacji spółki PKS w Koninie za-
warta jest w dokumencie rządowym „Plan prywaty-
zacji na lata 2008–2011” przyjętym przez Radę Mi-
nistrów w dniu 22 kwietnia 2008 r. Zbycie spółki
nastąpić miało w trybie publicznym lub przez komu-
nalizację. Do prywatyzacji zostały dopuszczone dwa
podmioty, jednak ze strony związkowców ich wiary-
godność budzi wiele wątpliwości. Obie firmy nie speł-
niają podstawowego kryterium, czyli nie są inwesto-
rem branżowym, a tylko taki, zdaniem związkowców,
pozwoliłby zapewnić stabilizację i oczekiwany rozwój
zakładu.
Po wyborach samorządowych nowo wybrany pre-
zydent Konina zwrócił się z prośbą o rozważenie
możliwości przekazania przedsiębiorstwa samorzą-
dowi lokalnemu.
W związku z powyższym proszę o informację na
temat przebiegu procesu prywatyzacji PKS Konin
oraz informację, jakie są szanse i możliwości przeka-
zania przedsiębiorstwa samorządowi?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8694)
do ministra obrony narodowej
w sprawie ograniczenia stanów osobowych
pododdziałów Wojska Polskiego w garnizonie
w Chełmie
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
przez lubelską prasę regionalną i lokalną po raz ko-
lejny przetaczają się (na razie niepotwierdzone infor-
macje) o możliwej likwidacji niektórych garnizonów
wojskowych składających się na 3. Brygadę Zmecha-
nizowaną Legionów im. Romualda Traugutta w Lu-
blinie (3. BZLeg) bądź ich poważnej reorganizacji.
W stosunku do garnizonu Chełm zmiany miałyby
prowadzić do daleko idącego ograniczenia stanów
osobowych aktualnie stacjonujących w tym garnizo-
nie pododdziałów.
Mieszkańcy Chełma po raz kolejny niepokojeni
medialnymi doniesieniami o zamiarach ograniczenia
stanów osobowych pododdziałów w garnizonie Chełm
zwrócili się do mnie z prośbą o podjęcie interwencji
w przedmiotowej sprawie.
Jest mi wiadomym, a jestem przekonany, że wie-
dza taka jest także udziałem Pana Ministra, że wła-
dze i mieszkańcy Chełma, gminy Chełm i powiatu
chełmskiego nie tylko w przeszłości, ale także obec-
nie na miarę swoich możliwości wspierają material-
nie, organizacyjnie i prawnie wojsko w chełmskim
garnizonie.
W latach 2001–2010 miasto Chełm i powiat chełm-
ski na rzecz wojska wykonały odpowiednio:
a) wyremontowały łaźnię w kompleksie koszaro-
wym przy ul. Lubelskiej w Chełmie,
b) wyremontowały i pokryły asfaltobetonem plac
musztry w kompleksie koszarowym przy ul. Lubel-
skiej w Chełmie,
c) wykonały bądź wyremontowały wybrane drogi
dojazdowe z terenu Chełma do strzelnicy garnizono-
wej i placu ćwiczeń w miejscowości Srebrzyszcze na
terenie powiatu chełmskiego,
d) w latach 2008–2009, kosztem ok. 140 000 zł,
miasto Chełm wykonało sygnalizację świetlną umoż-
liwiającą bezpieczne przejście i przejazd przez ul. Lu-
belską w Chełmie, dzielącą leżące po jej przeciwle-
głych stronach kompleksy wojskowe,
e) miasto Chełm umożliwiło przyłączenie nowo
wybudowanego przez wojsko w latach 2009–2010 blo-
ku mieszkalnego dla kadry przy ul. Lubelskiej w Cheł-
mie do miejskich sieci uzbrojenia terenu oraz dostęp
do drogi publicznej,
f) aktualnie miasto Chełm, z wniosku Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej, prowadzi zmianę planu za-
gospodarowania przestrzennego. Zmiana ta pozwoli
na budowę kolejnych wielorodzinnych wojskowych
budynków mieszkalnych w bezpośrednim sąsiedz-
twie kompleksu wojskowego w Chełmie.
W 2010 r. przez samo wojsko rozpoczęte zostały
prace remontowe zmierzające do adaptacji obiektów
koszarowych byłego Okręgowego Ośrodka Szkolenia
Kucharzy w Chełmie na internat dla kadry zawodo-
wej garnizonu Chełm.
Z jednej więc strony, wydawane są pieniądze pu-
bliczne samorządów i wojska na w pełni, moim zda-
niem, słuszne działania inwestycyjne zmierzające do
rozbudowy tego bardzo ważnego ze względów obron-
nych państwa garnizonu, a z drugiej, zamiast plano-
wać zbieżną z rozbudową materialną rozbudowę sta-
nów osobowych stacjonujących w tym garnizonie
pododdziałów rozważa się coś zupełnie przeciwnego
– zmniejszenie lub wręcz likwidację niektórych jego
pododdziałów.

Istotnym elementem przemawiającym nie tylko
za utrzymaniem, ale za dalszym rozwojem garnizonu
Chełm, poza kwestią rozbudowywanej za publiczne
pieniądze bazy materialnej, jest także wysoki poziom
bezrobocia, który sprawia, że w tym regionie wśród
młodych mężczyzn istnieje duże zainteresowanie za-
wodową służbą wojskową oraz wstępowaniem kan-
dydatów do Narodowych Sił Rezerwy.
W związku z powyższym zwracam się z zapyta-
niem do Pana Ministra: Czy jest prawdą, że Minister-
stwo Obrony Narodowej zamierza ograniczyć stany
osobowe pododdziałów Wojska Polskiego w garnizo-
nie Chełm, a jeżeli tak, to jakie są ku temu racjonal-
ne powody?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Sławecki
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8695)
do ministra zdrowia
w sprawie kontraktowania świadczeń
zdrowotnych przez Śląski Oddział
Wojewódzki NFZ na 2011 r.
Szanowna Pani Minister! Okręgowa Rada Lekar-
ska jest zaniepokojona wynikami konkursu na kon-
traktowanie przez Śląski Oddział Wojewódzki NFZ
świadczeń medycznych w 2011 r. Konsekwencje roz-
strzygnięć konkursu ofert są zagrożeniem dla bez-
pieczeństwa zdrowotnego mieszkańców naszego re-
gionu, a także dla należytych warunków pracy zna-
czącej grupy lekarzy oraz współpracujących z nimi
przedstawicieli innych zawodów.
Do Śląskiej Izby Lekarskiej wpływają głosy sprze-
ciwu z wielu środowisk medycznych, przekazywane
są również liczne uwagi i wątpliwości zgłaszane przez
pacjentów. Także Komisja Zdrowia Sejmiku Woje-
wództwa w swoim stanowisku z dnia 10 stycznia sy-
gnalizuje te zagrożenia. Przyczyną tej sytuacji są
ostatnie decyzje NFZ, których skutkiem będzie prze-
rwanie ciągłości opieki nad chorymi oraz brak opieki
medycznej w rejonach, w których nie podpisano kon-
traktów na udzielanie świadczeń medycznych na wa-
runkach narzuconych przez NFZ. Sytuację pogarsza
preferowanie NFZ w prowadzonych postępowaniach
oferentów, którzy zaniżają ceny świadczeń. Proces
ten, przy już obecnym niedofinansowaniu ochrony
zdrowia, doprowadzi do dalszego niebezpiecznego po-
garszania ich jakości i ograniczania dostępu do nich.
Okręgowa Rada Lekarska uważa, że zastosowane
przez NFZ w konkursach ofert zasady wyboru nie
uwzględniają w należytym stopniu wiedzy, kompe-
tencji, doświadczenia zawodowego i rzetelności leka-
555
rzy, pozbawiając dużą ich grupę źródła zarobkowania
w sytuacji, gdy dodatkowo ponieśli ogromne koszty
inwestycji, wymuszonych przez NFZ jako warunek
konieczny do przystąpienia do konkursu kontrakto-
wania świadczeń. Dyskryminująca Śląsk polityka
znacznie obniżająca finansowanie świadczeń w prze-
liczeniu na ubezpieczonego, w województwie uprze-
mysłowionym, z ośrodkami o olbrzymim potencjale
naukowo-dydaktycznym, z placówkami wykonujący-
mi wysokospecjalistyczne świadczenia, powoduje
dramatycznie niebezpiecznie złą sytuację ochrony
zdrowia.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
Jakie jest stanowisko Ministerstwa Zdrowia w tej
sprawie?
Czy ministerstwo przewiduje weryfikację kon-
traktowania świadczeń zdrowotnych przez Śląski
Oddział Wojewódzki NFZ na 2011 r.?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8696)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozpoczęcia budowy inwestycji
pn. „Beskidzka Droga Integracyjna”
Szanowny Panie Ministrze! Radni Rady Miejskiej
w Kętach wyrazili w apelu z dnia 28 stycznia br. głę-
bokie zaniepokojenie z powodu nieujęcia lub odsunię-
cia w czasie realizacji budowy inwestycji pn. „Be-
skidzka Droga Integracyjna” w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”.
Radni wskazują, iż budowa przedmiotowej drogi
jest przedsięwzięciem, z którym związane są olbrzy-
mie oczekiwania dotyczące usprawnienia komunika-
cji. Interes lokalny, a także kierunek przyjętej poli-
tyki transportowej w regionie wskazują na koniecz-
ność jej jak najszybszego powstania. Rozwój gospo-
darczy spowodował, że natężenie ruchu na drogach
wzrosło równomiernie na całej długości do granic
maksymalnej przepustowości. Potwierdzają to od
dawna prowadzone prace studialne i analizy.
Rozwiązania docelowe w postaci wyprowadzenia
ruchu tranzytowego z centrum miast poprzez budo-
wę pojedynczych lokalnych obwodnic nie są wystar-
czające, aby widocznie poprawić warunki ruchu na
drogach we wskazanym regionie.
Zdaniem Rady Miejskiej w Kętach blokowanie tej
kluczowej inwestycji sprawi, że jedyne skuteczne roz-
wiązanie problemu drogi będzie odłożone w czasie
być może na wiele lat, co spowoduje zmarnowanie
556
wszelkich wysiłków, jakie w powstanie tej inwestycji
włożyło tak wiele osób. Bez odpowiedniej infrastruk-
tury region ten stanie się zaściankiem, omijanym
zarówno przez inwestorów, jak i przez turystów.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na pytania:
1. Czy inwestycja pn. „Beskidzka Droga Integra-
cyjna” zostanie umieszczona na liście zadań, których
realizacja rozpocznie się po roku 2013?
2. Jakie są powody nieujęcia ww. inwestycji
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8697)
do ministra infrastruktury
w sprawie poboru opłat za przejazd
autostradą A1 na odcinku Gliwice-Sośnica
– Międzynarodowy Port Lotniczy Katowice
w Pyrzowicach
Szanowny Panie Ministrze! Rada Miejska w By-
tomiu zwróciła się do Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej oraz rządu RP z apelem o podjęcie działań
w sprawie zwolnienia kierowców z opłat za przejazd
autostradą A1 na odcinku Gliwice-Sośnica – Między-
narodowy Port Lotniczy Katowice w Pyrzowicach.
Rada w stanowisku do uchwały z dnia 26 stycznia
br. w ww. sprawie wskazała, iż jednym z głównych
celów budowania autostrad jest wyprowadzenie ru-
chu tranzytowego z centrów miast. Konurbacja gór-
nośląska jest obszarem, dla którego ma to szczegól-
ne znaczenie. Stan infrastruktury drogowej ciągle
pogarszany przez szkody górnicze nie pozwala na
dłuższe kierowanie ruchu tranzytowego i między-
miastowego na drogi lokalne, powiatowe, wojewódz-
kie i krajowe.
Sytuacja opisywana w materiałach prasowych
o zamiarze pobierania opłat za przejazd odcinkami
autostrady biegnącymi przez miasta konurbacji gór-
nośląskiej lub zwolnienia z tych opłat jedynie kierow-
ców korzystających z odcinka Gliwice-Sośnica – By-
tom może być powodem wielu niekorzystnych zja-
wisk. Kierowcy kierujący się do Piekar Śląskich lub
dalej do Międzynarodowego Portu Lotniczego Kato-
wice w Pyrzowicach w celu nieuiszczania opłaty za
przejazd autostradą będą zjeżdżali z niej w Gliwi-
cach, Zabrzu lub Bytomiu i następnie drogami lokal-
nymi udawali się do Piekar Śląskich lub na pyrzowic-
kie lotnisko. Powyższe zjawisko dotyczyć będzie tak-
że wielu gmin, przez które wiodą drogi krajowe nr 11
i 78. Sporo kontrowersji wywołuje również brak kon-
sultacji poruszanego tematu z Górnośląskim Związ-
kiem Metropolitarnym.
Jednym z kluczowych aspektów rozwoju konur-
bacji górnośląskiej i całego regionu jest swobodny
dojazd do Międzynarodowego Portu Lotniczego Ka-
towice w Pyrzowicach. W związku z powyższym
autostrada A1 powinna przejąć większość ruchu lo-
kalnego z miast i gmin Śląska w kierunku lotniska
w Pyrzowicach. Wprowadzenie opłat na rzeczonym
odcinku spowoduje dalsze obciążenie dróg lokalnych
ruchem, który docelowo powinien być kierowany na
autostradę A1.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na pytanie: Czy w związku z przedsta-
wioną argumentacją Ministerstwo Infrastruktury
wycofa się z planów wprowadzania odpłatności za
przejazd autostradą A1 na odcinku Gliwice-Sośnica
– Międzynarodowy Port Lotniczy Katowice w Pyrzo-
wicach i podejmie działania w celu zwolnienia kie-
rowców z opłat na ww. odcinku?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 7 lutego 2011 r.
Zapytanie
(nr 8698)
do ministra infrastruktury
w sprawie niewłączenia
do „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” odcinka drogi krajowej
nr 61 w pow. legionowskim
Szanowny Panie Ministrze! Droga krajowa nr 61
jest sukcesywnie modernizowana od kilku lat. Obec-
nie od granic administracyjnych Warszawy do wia-
duktu kolejowego w Legionowie otrzymała już doce-
lowy kształt, w ciągu najbliższych 2 lat zostanie do-
celowo zmodernizowana od miejscowości Zegrze Po-
łudniowe do Serocka, włączając w to obwodnicę tego
miasta.
Pomiędzy Legionowem a Zegrzem Południowym
pozostaje jednak nadal stary odcinek niezmoderni-
zowanej, jednojezdniowej drogi o długości ok. 3 km.
Podróżni wjeżdżający do Warszawy drogą nr 61 od
północy będą zatem poruszali się od Serocka do Ze-
grza Południowego nową, dwujezdniową drogą, po
czym napotkają trzykilometrowy odcinek starej dro-
gi pomiędzy Zegrzem Południowym a Legionowem.
Taka sytuacja będzie miała negatywne konse-
kwencje zarówno dla płynności ruchu na drodze nr 61,
jak i dla osób zamieszkałych w miejscowościach poło-
żonych przy niej na niezmodernizowanym odcinku.

Prace projektowe tego odcinka zostały już ukoń-
czone, obecnie trwa uzgadnianie decyzji środowisko-
wej. Proszę zatem o odpowiedź na dwa pytania:
Dlaczego modernizacja odcinka drogi nr 61 mię-
dzy Legionowem a Zegrzem Południowym nie zna-
lazła się w żadnej formie w planie prac określonych
„Programem budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”?
557
Czy Ministerstwo Infrastruktury przewiduje wy-
znaczenie terminu rozpoczęcia prac modernizacyj-
nych na tym odcinku drogi nr 61?
Z poważaniem
Poseł Zenon Durka
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie działań Zarządu PLL LOT SA
zmierzających do likwidacji bazy
personelu pokładowego w Krakowie (8235)
W odpowiedzi na pismo z dnia 21 grudnia 2010 r.,
znak: SPS-024-8235/10, złożone w trybie zapytania
poselskiego przez pana Wiesława Janczyka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie działań
Zarządu PLL LOT SA zmierzających do likwidacji
bazy personelu pokładowego w Krakowie, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie chciałbym podkreślić, że branża lot-
niczych przewozów pasażerskich przeżywa głęboki
kryzys. W ocenie Międzynarodowego Zrzeszenia
Przewoźników Lotniczych (IATA) rozmiary przed-
miotowego kryzysu osiągnęły w 2010 r. poziom naj-
większy od zakończenia II wojny światowej. Dodat-
kowo w 2010 r. skutki kryzysu zostały pogłębione
z powodu ograniczeń ruchu w przestrzeni powietrz-
nej spowodowanych erupcją wulkanu na Islandii.
Wprawdzie w IV kwartale 2010 r. zaobserwowano
na rynku wzrost popytu na pasażerskie przewozy
lotnicze, lecz nie można jeszcze stwierdzić, że nastą-
pił koniec kryzysu branży lotniczej. Skutkiem kry-
zysu są m.in. generowane przez przewoźników lot-
niczych wysokie straty finansowe i zmiany struktu-
ralne linii lotniczych. W branży lotniczych przewo-
zów pasażerskich występuje bardzo silna, agresyw-
na konkurencja, co powoduje konieczność dostoso-
wywania zakresu prowadzonej działalności do po-
trzeb zmieniającego się rynku.
Kryzys, o którym mowa powyżej, dotknął także
bezpośrednio działalności PLL LOT SA. W spółce
prowadzone są działania mające na celu zmniejszenie
skutków kryzysu i zapobieżenie niekorzystnym ten-
dencjom rynkowym. Działania te konkretyzują się
w postaci procesu restrukturyzacji obejmującego
wszystkie obszary funkcjonowania spółki, w tym ob-
szar zatrudnienia. Elementem restrukturyzacji spół-
ki jest również dokonana zmiana warunków pracy
pracowników PLL LOT SA zatrudnionych z miej-
scem wykonywania pracy w Krakowie i w konse-
kwencji likwidacji bazy personelu pokładowego
w Krakowie. Prowadzi to do wyeliminowania dodat-
kowych kosztów funkcjonowania PLL LOT SA, ta-
kich jak w szczególności wynajem pomieszczeń w Kra-
kowie, opłaty parkingowe.
Powyższe działania stanowią następstwo wcze-
śniejszych decyzji PLL LOT SA o ograniczeniu wy-
konywania połączeń lotniczych z portu Kraków-Ba-
lice. Odnosząc się do kwestii przez Pana podniesio-
nych, podkreślam, że:
1. Czy obecny prezes Zarządu PLL LOT SA ak-
ceptuje politykę likwidacji bazy Kraków lansowaną
przez byłego prezesa PLL LOT SA?
Decyzja restrukturyzacyjna w przedmiocie likwi-
dacji bazy personelu pokładowego w Krakowie zosta-
ła podjęta nie przez prezesa zarządu, lecz przez za-
rząd spółki, który jest organem kolegialnym. Decyzja
ta nie została dotychczas zmieniona, jak również nie
planuje się jej zmiany, co oznacza, że rozstrzygnięcia
w tym obszarze w aktualnej sytuacji spółki mają cha-
rakter ostateczny.
2. Czy znana jest analiza kosztów likwidacji bazy
Kraków? Jeśli tak, to przez jaki podmiot zewnętrzny
bądź dział PLL LOT SA została ona przeprowadzona
i jaki jest jej wynik?
Stosowna analiza w sprawie została przeprowa-
dzona przez odpowiednie służby PLL LOT SA. Wska-
zuje ona na ekonomiczną zasadność decyzji w przed-
miocie likwidacji bazy personelu pokładowego w Kra-
kowie jako formy optymalizacji kosztów PLL LOT
SA związanej z ograniczeniem wykonywania lotów
z portu lotniczego Kraków-Balice. Przedmiotowa de-
cyzja została podjęta przez zarząd spółki.
3. Czy przeanalizowano zwiększenie kosztów
operacyjnych działalności PLL LOT SA po ewentu-
alnym przeprowadzeniu likwidacji bazy Kraków?
Jeśli tak, to przez jaki podmiot zewnętrzny bądź
dział PLL LOT SA została ona przeprowadzona
i jaki jest jej wynik?
Zarząd PLL LOT SA stoi na stanowisku, iż likwi-
dacja bazy personelu pokładowego w Krakowie zmniej-
szy koszty operacyjne spółki.
4. Czy Zarząd PLL LOT SA był informowany
o próbach wprowadzenia do analizy przeprowadzonej
przez kierownictwo personelu pokładowego fałszy-
wych danych?
Zarząd spółki nie posiada informacji o próbach
wprowadzenia fałszywych danych do przedmiotowej
analizy.
5. Czy Zarząd PLL LOT SA konsultował likwida-
cję bazy Kraków ze związkami zawodowymi w PLL
LOT SA i czy przedstawił im jakiekolwiek dane uza-
sadniające likwidację bazy Kraków?
Kwestia likwidacji bazy personelu pokładowego
w Krakowie nie była konsultowana ze związkami
zawodowymi działającymi w PLL LOT SA, ponieważ
w świetle obowiązujących przepisów prawa nie było
takiego obowiązku.
6. Czy związki zawodowe w PLL LOT SA były
informowane o zamiarze wręczenia wypowiedzeń
pracownikom bazy Kraków? Jeśli nie, to dlaczego?
Jak wskazuje zarząd PLL LOT SA, wypowiedze-
nia dotyczyły zmiany miejsca świadczenia pracy
z Krakowa na Warszawę. Pracodawca nie konsulto-
wał przedmiotowych wypowiedzeń warunków pracy
 559

ze związkiem zawodowym personelu pokładowego RP pana Józefa Rojka w sprawie pomocy na usu-
z uwagi na fakt, iż związek, pomimo wniosku praco- wanie skutków powodzi na terenie powiatów: lima-
dawcy złożonego w oparciu o art. 30 ust. 2 (1) ustawy nowskiego, myślenickiego, nowosądeckiego, proszo-
o związkach zawodowych, nie przekazał listy pracow- wickiego, tarnowskiego, krakowskiego, bocheńskie-
ników objętych ochroną związku. Wskazano, że brak go, brzeskiego, chrzanowskiego, dąbrowskiego, gor-
współdziałania związku w ww. zakresie powoduje, że lickiego, sanockiego, przemyskiego, przeworskiego,
pracodawca nie ma obowiązku dokonywania konsul- miechowskiego, mieleckiego, niżańskiego, rzeszowskie-
tacji wypowiedzeń warunków pracy w trybie art. 38 go, ropczycko-sędziszowskiego, tarnobrzeskiego,
Kodeksu pracy. strzyżowskiego, stalowowolskiego, lubaczowskiego,
7. Czy Zarząd PLL LOT SA był informowany łańcuckiego, krośnieńskiego, leskiego, leżajskiego,
o sposobie wręczania wypowiedzeń pracownikom jarosławskiego, jasielskiego, kolbuszowskiego, brzo-
personelu pokładowego z bazy Kraków, a co za tym zowskiego, dębickiego, bieszczadzkiego, wadowickie-
idzie, z ryzykiem stworzenia zagrożenia w ruchu go, suskiego, tatrzańskiego, nowotarskiego, olkuskie-
lotniczym? go, oświęcimskiego oraz na terenie miast: Krakowa,
W opinii zarządu spółki sposób wręczania wypo-
Nowego Sącza, Tarnowa, Tarnobrzega, Krosna,
wiedzeń zmieniających warunki pracy był zgodny
Przemyśla, Rzeszowa uprzejmie przedstawiam na-
z powszechnie obowiązującymi zasadami i nie stwa-
stępujące informacje.
rzał najmniejszego ryzyka czy zagrożenia w ruchu
W 2010 r. jednostki samorządu terytorialnego po-
lotniczym. Wyznaczono dodatkowe osoby dyżurujące
na wypadek, gdyby pracownicy nie mogli wykonać szkodowane w wyniku ubiegłorocznych powodzi
wcześniej zaplanowanej pracy. otrzymały z budżetu państwa pomoc finansową
8. Czy minister skarbu państwa był informowany w łącznej wysokości ponad 686 mln zł, z czego samo-
o planach zmierzających do likwidacji bazy w drugim rządy z woj. małopolskiego otrzymały środki finanso-
co do liczby przewożonych pasażerów przez PLL LOT we w wysokości 197,9 mln zł, natomiast jednostki
SA największym polskim porcie lotniczym? samorządu terytorialnego z woj. podkarpackiego
Minister skarbu państwa był informowany o pro- 108,5 mln zł. Wysokość przyznanych dotacji jednost-
wadzonych przez PLL LOT SA działaniach w odnie- kom samorządowym wymienionym w przedmioto-
sieniu do likwidacji bazy personelu pokładowego w Kra- wym wystąpieniu na zadania związane z remon-
kowie. Decyzje w tym zakresie podjął zarząd spółki tem lub odbudową infrastruktury zniszczonej pod-
w ramach procesu restrukturyzacji PLL LOT SA. Sto- czas powodzi w 2010 r. przedstawia poniższa tabela:
sownie do regulacji art. 375 (1) K.s.h. minister skarbu
państwa jako akcjonariusz PLL LOT SA nie może wy-
Jednostka samorządu
dawać wiążących poleceń zarządowi. Oznacza to, że Lp.
terytorialnego
dotacja w 2010 r.
sfera zarządzania spółką, w tym jej restrukturyzacja,
należy do kompetencji zarządu, za realizację której to 1. Powiat bocheński 2 660 000,00
sfery zarząd ponosi odpowiedzialność. 2. Powiat brzeski 1 740 000,00
Restrukturyzacja jest natomiast kluczowym ob-
3. Powiat dąbrowski 5 700 000,00
szarem dla PLL LOT SA warunkującym de facto
dalsze funkcjonowanie podmiotu jako linii lotniczej 4. Powiat gorlicki 11 230 000,00
na rynku narażonym na bardzo silną i agresywną 5. Powiat krakowski 3224518,00
konkurencję. 6. Powiat limanowski 2 160 000,00
Sekretarz stanu
7. Powiat myślenicki 2 680 000,00
Jan Bury
8. Powiat nowosądecki 14 500 000,00
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r. 9. Powiat nowotarski 8 259 997,00
10. Powiat oświęcimski 504 000,00

Odpowiedź 11. Powiat proszowicki 830 000,00

12. Powiat suski 679 428,00
sekretarza stanu w Ministerstwie
13. Powiat tarnowski 8 725 787,00
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - 14. Powiat wadowicki 1 400 000,00
na zapytanie posła Józefa Rojka 15. Kraków 5 357 909,00
16. Nowy Sącz 544 248,00
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. limanowskiego (8241) 17. Tarnów 4 982 086,00
18. Powiat brzozowski 1 250 000
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do 19. Powiat dębicki 3 499 883,00
pisma z dnia 1 grudnia 2010 r. (sygn. SPS-024-8241–
20. Powiat jarosławski 1 000 000,00
–8286/10) przekazującego zapytania posła na Sejm
560

21. Powiat jasielski 4 200 000,00 Jednocześnie informuję, że wzorem lat ubiegłych
minister spraw wewnętrznych i administracji wystą-
22. Powiat krośnieński 4 900 000,00
pił do wojewodów z prośbą, o przeanalizowanie zadań
23. Powiat leżajski 1 500 000,00
samorządów w zakresie usuwania skutków klęsk ży-
24. Powiat lubaczowski 1 300 000,00 wiołowych, ze szczególnym uwzględnieniem zadań
25. Powiat łańcucki 1 500 000,00 związanych z ubiegłoroczną powodzią, i przygotowa-
26. Powiat mielecki 7 400 000,00 nie listy jednostek i zadań planowanych do realizacji
27. Powiat niżański 317 000,00 w tym roku. Na tej podstawie przyznawana jest już
28. Powiat przemyski 1 968 302,00
pierwsza pomoc finansowa poszkodowanym samorzą-
dom. Pomoc tę zwiększą środki finansowe pochodzące
29. Powiat przeworski 1 500 000,00
z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej, o które
30. Powiat ropczycko-sędziszowski 1 500 000,00 rząd RP wystąpił z wnioskiem, zaaprobowanym
31. Powiat rzeszowski 4 000 000,00 w grudniu 2010 r. przez Komisję Europejską.
32. Powiat sanocki 700 000,00 Reasumując, podkreślić należy, że wsparcie z bu-
33. Powiat stalowowolski 600 000,00 dżetu państwa przeznaczone na odbudowę zniszczonej
34. Powiat strzyżowski 6 000 000,00
infrastruktury komunalnej jednostek samorządu te-
rytorialnego będzie udzielane nadal, w miarę posia-
35. Powiat tarnobrzeski 7 800 000,00
danych w budżecie państwa środków, na przeciwdzia-
36. Tarnobrzeg 9 000 000,00
łanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych. Nie-
mniej jednak należy przyjąć, iż z uwagi na skalę znisz-
Przyznane środki finansowe w znacznej mierze
czeń dalsze prace w zakresie odbudowy i ich finanso-
zostały wykorzystane na odbudowę zniszczonych
dróg, mostów, kładek, sieci wodociągowej i kanaliza- wanie będą rozłożone na kolejne lata.
cyjnej. Z wyrazami szacunku
Ponadto opracowany został również plan pomocy
dla najbardziej poszkodowanych gmin w trakcie ubie- Sekretarz stanu
głorocznych powodzi. Środki finansowe na realizację Tomasz Siemoniak
przedmiotowego programu będą pochodziły z Unii Eu-
ropejskiej, Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej oraz z rezerwy celowej budżetu
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
państwa na przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk
żywiołowych. Przedmiotowy program obejmuje 18 gmin
z 8 województw. W ramach odbudowy infrastruktury
komunalnej w 18 gminach planowana jest w szczegól- Odpowiedź
ności odbudowa infrastruktury drogowo-mostowej,
obiektów użyteczności publicznej, np. stadionów, remiz sekretarza stanu w Ministerstwie
OSP, bibliotek, domów kultury, domów ludowych, na- Spraw Wewnętrznych i Administracji
prawa wałów przeciwpowodziowych, odbudowa infra- - z upoważnienia ministra -
struktury wodociągowej i kanalizacyjnej. na zapytanie posła Józefa Rojka
Dotychczas ze środków finansowych pochodzą-
cych z rezerwy celowej budżetu państwa na przeciw- w sprawie pomocy na usuwanie skutków
działanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych powodzi na terenie pow. myślenickiego (8242)
minister SWiA przekazał na odbudowę zniszczonej
w wyniku powodzi z 2010 r. infrastruktury komu- Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
nalnej środki finansowe w wysokości 86,4 mln zł,
z czego według wstępnych informacji jednostki samo-
rządu terytorialnego wykorzystały środki finansowe Odpowiedź
w wysokości 83,7 mln zł. W ramach przyznanych środ-
ków finansowych zrealizowano 98 zadań. Środki te sekretarza stanu w Ministerstwie
w większości zostały przeznaczone na remont lub od-
Spraw Wewnętrznych i Administracji
budowę dróg i mostów. W realizacji zadań związanych
z remontami lub odbudową dróg i mostów jednost- - z upoważnienia ministra -
ki samorządu terytorialnego zrealizowały 75 zadań na zapytanie posła Józefa Rojka
w tym zakresie, co stanowi 76,5% przedstawionych do
dofinansowania. Pozostałe zadania dotyczą projektów w sprawie pomocy na usuwanie skutków
związanych z odbudową obiektów oświatowych (9%), powodzi na terenie pow. nowosądeckiego (8243)
infrastruktury wodociągowej (3%), obiektów użytecz-
ności publicznej (domy kultury, remizy OSP – 3%). Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
 561

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. proszowickiego (8244) powodzi na terenie pow. chrzanowskiego (8249)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. tarnowskiego (8245) powodzi na terenie pow. dąbrowskiego (8250)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. krakowskiego (8246) powodzi na terenie pow. gorlickiego (8251)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. bocheńskiego (8247) powodzi na terenie pow. sanockiego (8252)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. brzeskiego (8248) powodzi na terenie pow. przemyskiego (8253)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
562
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. przeworskiego (8254)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. miechowskiego (8255)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. mieleckiego (8256)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. niżańskiego (8257)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. rzeszowskiego (8258)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie
skutków powodzi na terenie
pow. ropczycko-sędziszowskiego (8259)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. tarnobrzeskiego (8260)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. strzyżowskiego (8261)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. stalowowolskiego
(8262)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie pow. lubaczowskiego (8263)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
 563

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. łańcuckiego (8264) powodzi na terenie pow. jasielskiego (8269)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. krośnieńskiego (8265) powodzi na terenie pow. kolbuszowskiego (8270)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. leskiego (8266) powodzi na terenie pow. brzozowskiego (8271)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. leżajskiego (8267) powodzi na terenie pow. dębickiego (8272)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. jarosławskiego (8268) powodzi na terenie pow. bieszczadzkiego (8273)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
564

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. wadowickiego (8274) powodzi na terenie pow. oświęcimskiego (8279)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. suskiego (8275) powodzi na terenie Krakowa (8280)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. tatrzańskiego (8276) powodzi na terenie Nowego Sącza (8281)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie

Spraw Wewnętrznych i Administracji Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. nowotarskiego (8277) powodzi na terenie Tarnowa (8282)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź Odpowiedź

sekretarza stanu w Ministerstwie sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw

Spraw Wewnętrznych i Administracji Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra - - z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka na zapytanie posła Józefa Rojka

w sprawie pomocy na usuwanie skutków w sprawie pomocy na usuwanie skutków

powodzi na terenie pow. olkuskiego (8278) powodzi na terenie Tarnobrzega (8283)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Krosna (8284)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Przemyśla (8285)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie pomocy na usuwanie skutków
powodzi na terenie Rzeszowa (8286)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 8241, str. 559.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie nowelizacji ustawy
o usługach turystycznych (8291)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Ireneusza Rasia
o sygn. SPS-024-8291/10 uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Zagadnienie poruszone w treści zapytania nawią-
zuje do nowelizacji ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obsza-
rach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.)
i w szczególności dotyczy zmian w art. 38 tej ustawy.
Podczas 83. posiedzenia Sejmu RP w dniu 20 stycznia
br. uchwalono ustawę o zmianie ustawy o lecznictwie
uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony
565
uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych oraz
niektórych innych ustaw i skierowano ją do Senatu
(nr druku projektu 2770, 3111).
W tekście ww. ustawy przekazanej przez mar-
szałka Sejmu RP do marszałka Senatu RP zgodnie
z art. 52 regulaminu Sejmu art. 38 pkt 1 otrzymuje
brzmienie:
„Art. 38. Na obszarze uzdrowiska lub obszarze
ochrony uzdrowiskowej wydziela się trzy rodzaje
stref ochrony uzdrowiskowej, oznaczone literami „A”,
„B” i „C”:
1) strefa „A”, dla której procentowy udział tere-
nów zieleni wynosi nie mniej niż 65%, obejmuje ob-
szar, na którym są zlokalizowane lub planowane za-
kłady lecznictwa uzdrowiskowego i urządzenia lecz-
nictwa uzdrowiskowego, a także inne obiekty służą-
ce lecznictwu uzdrowiskowemu lub obsłudze pacjen-
ta lub turysty, w zakresie nieutrudniającym funkcjo-
nowania lecznictwa uzdrowiskowego, w szczególno-
ści: pensjonaty, restauracje lub kawiarnie;…”.
Mając na względzie powyższe, podejmowanie
działań przez Ministerstwo Sportu i Turystyki w celu
ponownego rozpatrzenia tej nowelizacji byłoby nie-
zasadne.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ludwika Dorna
w sprawie nieuruchomienia w Polsce
centrum serwisowego samolotów CASA C-295M
(8310)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi
na zapytanie pana posła Ludwika Dorna z dnia
11 stycznia 2011 r. (znak: SPS-024-8310/10) w spra-
wie uruchomienia w Polsce centrum serwisowania
samolotów CASA C-295M niniejszym wyjaśniam,
co następuje.
Utworzenie centrum serwisowania nie było przed-
miotem żadnego zobowiązania offsetowego zawar-
tego w umowie offsetowej z EADS-CASA. Jedynie
dwa zobowiązania ujęte w powyższej umowie offse-
towej dotyczyły m.in. przekazania dokumentacji
oraz praw, które umożliwiłyby utworzenie takiego
centrum w przyszłości.
Przyczyną opóźnień w uruchomieniu centrum
serwisowania w Polsce był brak możliwości uzyska-
566
nia porozumienia pomiędzy EADS-CASA a Do-
wództwem Sił Powietrznych. Według informacji,
jakie do Ministerstwa Gospodarki przekazywał
EADS-CASA, strony nie były w stanie uzgodnić za-
kresu funkcjonowania centrum serwisowania samo-
lotów C-295M.
Z uwagi na brak możliwości realizacji zobowią-
zania offsetowego, którego przedmiotem było spo-
wodowanie do końca 2010 r. uzyskanie przez cen-
trum serwisowania zamówień usług serwisowania
na kwotę 5 mln USD, na wniosek zagranicznego
dostawcy zostało ono zastąpione innym zobowiąza-
niem offsetowym.
Niemniej jednak kwestia utworzenia centrum ser-
wisowania w ramach umowy offsetowej z EADS-CA-
SA wielokrotnie była przedmiotem rozmów pomiędzy
Ministerstwem Gospodarki a Ministerstwem Obrony
Narodowej i zagranicznym dostawcą. W wyniku pod-
jętych przez Ministerstwo Gospodarki działań – jak
również w efekcie współpracy zarówno z Inspektora-
tem Wsparcia MON, jak i PZL Okęcie – opracowano
propozycję nowego zobowiązania offsetowego. Zobo-
wiązanie to zostało wprowadzone do umowy offseto-
wej aneksem nr 3, który został zatwierdzony przez
Radę Ministrów w listopadzie 2010 r.
W efekcie realizacji tego zobowiązania offsetowe-
go ma zostać dokonany transfer technologii i transfer
praw do utworzenia centrum serwisowania samolotu
C-295 oraz transfer praw do świadczenia usług zwią-
zanych z innymi produktami Airbus Military w PZL
Okęcie – Zakład Usług Agrotechnicznych w Mielcu.
Z informacji uzyskanych od offsetobiorcy wynika, że
zobowiązanie offsetowe, którego przedmiotem jest
utworzenie centrum serwisowania w Mielcu, jest re-
alizowane. Termin realizacji tego zobowiązania upły-
wa w czerwcu 2011 r.
Odpowiadając na ostatnie pytanie pana posła, in-
formuję, że według stanu na dzień 25 stycznia 2011 r.
wartość zobowiązań offsetowych zaliczonych na po-
czet wartości umowy offsetowej zawartej z EADS-
-CASA wynosi 137 810 087,93 USD. Stanowi to
35,72% wartości umowy offsetowej. W najbliższym
czasie zagraniczny dostawca planuje złożyć wnioski
o zaliczenie kolejnych zobowiązań offsetowych na po-
czet wartości umowy offsetowej o łącznej wartości
10 663 328 USD.
Mam na nadzieję, że przekazane informacje oka-
żą się wystarczające.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie waloryzacji rent (8374)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, znak: SPS-024-8374/10, doty-
czące zapytania posła Zbigniewa Babalskiego w spra-
wie waloryzacji rent, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 89 ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r.
Nr 175, poz. 1362, z późń. zm.) pomoc pieniężna na
kontynuowanie nauki oraz pomoc pieniężna na usa-
modzielnienie przysługuje osobie usamodzielnianej
samotnie gospodarującej, której dochód nie przekra-
cza 200% kwoty kryterium dochodowego, tj. 954 zł,
lub osobie pozostającej w rodzinie, której dochód na
osobę w rodzinie nie przekracza 200% kwoty kryte-
rium dochodowego, tj. 702 zł.
Art.106 ust.3a ustawy o pomocy społecznej, ze-
zwalający na utrzymanie wysokości świadczenia pie-
niężnego pobieranego w sytuacji, gdy kwota zmiany
nie przekroczyła 10% odpowiednio kryterium docho-
dowego osoby samotnie gospodarującej lub kryte-
rium dochodowego na osobę w rodzinie, stosuje się
w przypadku, kiedy świadczenia są już przyznane
i pobierane, a nie przy ustalaniu prawa do świadczeń.
Zatem wydaje się, że w świetle opisanej przez pana
posła Zbigniewa Babalskiego w zapytaniu sytuacji
mieszkańca Działdowa nie ma przeszkód do zastoso-
wania przywołanego wyżej art. 106 ust. 3a, bowiem
sytuacja dotyczy świadczenia już pobieranego.
Ponadto, wobec zawartego w zapytaniu posel-
skim stwierdzenia wskazującego na pomniejszanie
pomocy pieniężnej na utrzymanie dziecka w rodzi-
nie zastępczej w zależności od dochodu dziecka, na-
leży zauważyć, że jest to ogólna zasada dotycząca
sposobu finansowania pobytu dzieci w rodzinach
zastępczych. Otóż zgodnie z zapisem art. 78 ust. 3
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
rodzinie zastępczej udzielana jest pomoc pieniężna
na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka
w rodzinie zastępczej. Świadczenie to pomniejszane
jest o 50% dochodu dziecka. Niemniej jednak nie
może ono wynosić mniej niż 10% podstawy. Za do-
chód dziecka, zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy o pomo-
cy społecznej, uznaje się kwotę otrzymywanej renty
wraz z dodatkiem dla sierot zupełnych, zasiłek pie-
lęgnacyjny, dodatek pielęgnacyjny, otrzymywane
alimenty oraz kwotę odpowiadającą dochodom uzy-
skiwanym z majątku dziecka.
Zatem w opisanym w zapytaniu indywidualnym
przypadku mieszkańca Działdowa całkowicie zgodne
z obowiązującym stanem prawnym było pomniejsza-
nie kwoty przysługujących rodzinie zastępczej świad-

czeń na pokrycie kosztów utrzymania wychowanka
pieczy zastępczej.
Odnosząc się zaś do kwestii braku waloryzacji
kryteriów dochodowych z pomocy społecznej, uprzej-
mie informuję, że zgodnie z obecnie obowiązującym
stanem prawnym (ustawa z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej – Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.) kwoty m.in. świadczeń pieniężnych na
utrzymanie dziecka w rodzinie zastępczej oraz
świadczeń na usamodzielnienie są określone procen-
towo od kwoty zdefiniowanej w ustawie o pomocy
społecznej jako „podstawa” (aktualnie podstawa
wynosi 1647zł). Kwota podstawy jest weryfikowana,
zgodnie z art. 9 ustawy o pomocy społecznej, co trzy
lata, z uwzględnieniem wyniku badań progu inter-
wencji socjalnej. Ostatnia zmiana podstawy nastąpi-
ła w związku z weryfikacją kryteriów dochodowych
z pomocy społecznej, które dokonane zostały z dniem
1 października 2006 r.
Natomiast zmiany podstawy nie dokonano w wy-
niku weryfikacji kryteriów dochodowych, która
zgodnie z ustawą o pomocy społecznej miała miejsce
w roku 2009. Z uwagi na trudną sytuację sektora
finansów publicznych Rada Ministrów nie zaakcep-
towała również propozycji Komisji Trójstronnej ds.
Społeczno-Gospodarczych, dotyczącej podwyższenia
od 1 października 2010 r. kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń z pomocy społecznej.
W związku z powyższym od roku 2006 nie uległy
podwyższeniu świadczenia wypłacane rodzinom za-
stępczym i usamodzielniającym się wychowankom
pieczy zastępczej.
Na marginesie należy zauważyć, że w procedowa-
nym obecnie w podkomisji nadzwyczajnej Sejmu RP
rządowym projekcie ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej (druk nr 3378) zapropo-
nowano regulację, która umożliwi uzyskiwanie przez
pełnoletniego wychowanka pieczy zastępczej środ-
ków finansowych na kontynuowanie nauki bez wzglę-
du na posiadany dochód.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Elżbiety Witek
w sprawie niejasności dotyczących osób
uprawnionych do wypłaty świadczeń
z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych (8379)
W odpowiedzi na zapytanie posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej pani Elżbiety Witek w sprawie nie-
567
jasności dotyczących osób uprawnionych do wypłaty
świadczeń z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych, przedstawiam poniżej informację do-
tyczącą kwestii poruszonych w treści zapytania po-
selskiego.
Zasady, zakres i tryb ochrony roszczeń pracowni-
czych w razie niemożności ich zaspokojenia z powodu
niewypłacalności pracodawcy reguluje ustawa z dnia
13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. Nr 158,
poz. 1121, ze zm.), zwanej dalej ustawą.
Warunkiem udzielenia pomocy z Funduszu Gwa-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych jest wystą-
pienie niewypłacalności pracodawcy, o jakiej mowa
w art. 3–8a ww. ustawy.
Ponadto wskazane powyżej przepisy określają,
jaką datę należy uznać za datę wystąpienia niewy-
płacalności pracodawcy. Data wystąpienia niewypła-
calności pracodawcy jest istotna z uwagi na fakt, iż
zaspokojeniu podlegają roszczenia, których powsta-
nie związane jest ściśle z występowaniem niewypła-
calności pracodawcy, należne zarówno za okres po-
przedzający tę datę, jak i następujący po tej dacie.
Zgodnie z katalogiem świadczeń zawartym w art. 12
ustawy, zaspokojeniu ze środków FGŚP podlegają, za
okres sprzed ogłoszenia niewypłacalności, m.in. ta-
kie tytuły jak:
— wynagrodzenie za pracę,
— wynagrodzenie za czas niezawinionego przez
pracownika przestoju, za czas niewykonywania pra-
cy (zwolnienia od pracy) i innej usprawiedliwionej
nieobecności w pracy,
— wynagrodzenie za czas niezdolności pracowni-
ka do pracy wskutek choroby,
— wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynko-
wego.
Świadczenia te podlegają zaspokojeniu w przy-
padku niewypłacalności pracodawcy łącznie za okres
nie dłuższy niż 3 miesiące poprzedzające dzień ogło-
szenia niewypłacalności lub dzień ustania stosunku
pracy (jeżeli ustanie stosunku pracy nastąpiło w okre-
sie nie dłuższym niż 9 miesięcy poprzedzających datę
wystąpienia niewypłacalności).
Natomiast jeżeli ustanie stosunku pracy nastąpi-
ło w okresie nie dłuższym niż 9 miesięcy poprzedza-
jących datę wystąpienia niewypłacalności pracodaw-
cy lub w okresie nie dłuższym niż 4 miesiące nastę-
pujące po tej dacie oraz gdy uprawnienie do nich
powstanie w dniu stanowiącym datę wystąpienia nie-
wypłacalności pracodawcy lub w dniu ustania sto-
sunku pracy, podlegają zaspokojeniu:
— odprawa pieniężna wynikająca z przepisów
o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-
kami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pra-
cowników i
— odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wy-
powiedzenia, o którym mowa w art. 36 § 1 Kodeksu
pracy.
Łączna kwota świadczeń wypłaconych ze środków
funduszu z tytułu roszczeń określonych w katalogu,
568
zawartym w art. 12 ustawy za okres jednego miesią-
ca nie może przekraczać kwoty przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału,
od dnia jego ogłoszenia przez prezesa GUS.
Wskazane powyżej zapisy ustawy z dnia 13 lipca
2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy nadal obowiązują i nie
były zmieniane ani przez przepisy ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze
zm.), ani przez przepisy ustawy z dnia 6 maja 2010 r.
o przywróceniu terminu do wypłaty świadczeń pra-
cowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych (Dz. U. Nr 106, poz. 674). Nadal za-
tem zasadą jest ograniczenie świadczeń wypłacanych
przez fundusz jedynie do niektórych roszczeń (art. 12
ust. 2), za ściśle określony okres (art. 12 ust. 3–6)
i co do maksymalnej kwoty (art. 13). Dlatego też nie
wszystkie niezaspokojone przez niewypłacalnego
pracodawcę roszczenia pracownicze podlegają wypła-
cie ze środków funduszu.
Natomiast tryb przekazywania wniosków o wy-
płatę roszczeń jak również zasady dokonywania wy-
płat tych świadczeń szczegółowo zostały określone
w przepisach rozporządzenia wykonawczego do usta-
wy, tj. rozporządzenia ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 28 lutego 2007 r. w sprawie wykazów,
wniosków i wypłat świadczeń z Funduszu Gwaran-
towanych Świadczeń Pracowniczych (Dz. U. Nr 53,
poz. 356, ze zm.).
Ponadto należy podkreślić, iż wyżej przywołana
ustawa z dnia 6 maja 2010 r. o przywróceniu termi-
nu do wypłaty świadczeń pracowniczych z Fundu-
szu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
dotyczy jedynie przypadków roszczeń pracowni-
czych powstałych podczas obowiązywania poprzed-
niej ustawy, tj. ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r.
o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewy-
płacalności pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85,
ze zm.) oraz sytuacji przekroczenie ustawowego ter-
minu złożenia wniosku o wypłatę. Ustawa ta nato-
miast nie znosi ani nie zmienia żadnych ustawo-
wych przesłanek wypłaty świadczeń, bowiem w art. 5
stanowi wprost, iż do wypłaty świadczeń, o których
mowa w art. 1 i art. 2, stosuje się odpowiednio art. 7
ust. 3 i 4, art. 8, art. 9 ust. 1 i art. 10 ustawy
z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy,
w brzmieniu obowiązującym w okresie, za który
roszczenia nie zostały zaspokojone.
Odnosząc się do przywołanego w zapytaniu posel-
skim przypadku pracowników Huty Szkła Lucyna,
zgodnie z informacjami uzyskanymi z Biura Tereno-
wego Funduszu w Poznaniu należy stwierdzić, iż
wnioski pracowników składane były w niewłaściwej
formie, bowiem w formie wniosków o wypłatę zalicz-
ki z art. 12a ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie
roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności
pracodawcy. Jak prawidłowo wyjaśniło Biuro Tere-
nowe w Poznaniu, ten instrument został zastrzeżony
w ustawie jedynie dla osób nadal pozostających
w stosunku pracy z pracodawcą. Natomiast pracow-
nicy zwolnieni winni występować o wypłatę świad-
czeń w trybie wniosku indywidualnego, o którym
mowa w art. 16 ww. ustawy. W tym jednak przypad-
ku konieczne jest, aby ustanie stosunku pracy przy-
padło w czasie nie dłuższym niż 9 miesięcy poprze-
dzających datę wystąpienia niewypłacalności praco-
dawcy. Taka sytuacja jednak w omawianym przypad-
ku, jak wynika z dokumentacji przedstawionej przez
Biuro Terenowe Funduszu w Poznaniu, nie miała
miejsca. Ponadto roszczenia niektórych pracowników
były zaspokojone ze środków funduszy na podstawie
złożonego przez syndyka w trybie art. 15 wykazu.
Pracownicy, których należności nie mogą być za-
spokojone z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych w oparciu o obowiązujące przepisy
ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń
pracowniczych, w razie niewypłacalności pracodaw-
cy mogą dochodzić tych należności w postępowaniu
upadłościowym.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Bartuś
w sprawie zapewnienia dostępu
do specjalistycznej opieki zdrowotnej
w gm. Lipinki (8412)
W odpowiedzi na zapytanie pani Barbary Bartuś,
poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłane
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 31 grudnia 2010 r.,
znak: SPS-024-8412/10, w sprawie zapewnienia do-
stępu do specjalistycznej opieki zdrowotnej w gminie
Lipinki uprzejmie proszę o przyjęcie poniższego sta-
nowiska w tym przedmiocie.
Jednym z podstawowych zadań Narodowego Fun-
duszu Zdrowia jest zapewnienie świadczeniobiorcom
równego dostępu do świadczeń. Możliwość uzyskania
niezbędnego świadczenia w bliskiej odległości od
miejsca zamieszkania jest jednym z podstawowych
uwzględnianych kryteriów przy określaniu obszaru
zabezpieczenia poszczególnych rodzajów świadczeń
zdrowotnych, ale nie jedynym. Pod uwagę brana jest
także sytuacja demograficzna populacji i jej stan
zdrowia, ale także funkcjonująca na terenie woje-
wództwa infrastruktura, w szczególności rozmiesz-
czenie świadczeniodawców. Ponadto uwzględniane są

m.in. wnioski nowych oferentów o zawarcie umowy
na świadczenia w poszczególnych rodzajach świad-
czeń, poziom realizacji świadczeń w poprzednich
okresach rozliczeniowych, migracje pacjentów mię-
dzy powiatami i województwami oraz dostępne środ-
ki finansowe. Wszystkie ww. czynniki mają wpływ
na określany w planie zakupu świadczeń, obszar za-
bezpieczenia dla każdego rodzaju świadczeń. Dla więk-
szości świadczeń z zakresu ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej obszar ten obejmuje teren powiatu.
W przypadku gminy Lipniki, której dotyczy zapyta-
nie pani poseł, jest to powiat gorlicki, który stanowi
obszar kontraktowania zarówno dla świadczeń z za-
kresu otolaryngologii, jak i leczenia stomatologicz-
nego (świadczeń ogólnostomatologicznych).
W odniesieniu do zawartej w zapytaniu informa-
cji o niepodpisaniu przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia kontraktu na poradnię laryngologiczną i stoma-
tologiczną z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdro-
wotnej w Lipinkach uprzejmie informuję, iż z wyja-
śnień udzielonych przez dyrektora Małopolskiego
Oddziału NFZ wynika, iż oferta poradni otolaryn-
gologicznej nie została wybrana, gdyż zajęła w ran-
kingu oceny ofert miejsce poniżej ostatniej oferty
wybranej na podstawie rankingu zgodnie z warto-
ścią kwoty postępowania. Oddział małopolski pod-
kreśla, iż powodem niewybrania oferty nie była lo-
kalizacja poradni w mniejszej miejscowości, a jedy-
nie fakt uzyskania niższej łącznej liczby punktów
oceny za wszystkie obowiązujące kryteria w porów-
naniu do konkurencyjnych ofert. Natomiast odno-
śnie do leczenia stomatologicznego uprzejmie infor-
muję, iż w wyniku konkursu rozstrzygniętego w dniu
31 stycznia 2011 r. Niepubliczny Zakład Opieki
Zdrowotnej w Lipinkach podpisał umowę na rok
2011 (126 720 punktów rozliczeniowych z zakresu
stomatologii ogólnej).
Odnosząc się do zarzutu nieuwzględniania po-
trzeb zdrowotnych mieszkańców gmin wiejskich, od-
dział małopolski wyjaśnił, iż nie dokonuje różnico-
wania na kategorie świadczeniodawców ani świad-
czeniobiorców z gmin wiejskich. Możliwa gorsza do-
stępność do świadczeń na terenach wiejskich najczę-
ściej spowodowana jest brakiem potencjalnych reali-
zatorów świadczeń, wynikającym z uwarunkowań
historycznych, a także ekonomicznych. Utrzymanie
ośrodka specjalistycznego spełniającego wymagania
niezbędne dla zakontraktowania świadczeń przez
płatnika publicznego znajduje uzasadnienie ekono-
miczne od pewnego granicznego poziomu działalno-
ści, a ten w bezpośredni sposób zależy od wielkości
populacji. Obecny system oceny ofert premiuje świad-
czeniodawców zapewniających kompleksową i ciągłą
opiekę lepszej jakości; cechy te mają obiektywnie
istotniejsze znaczenie niż sama tylko wygoda w do-
stępie wynikająca z lokalizacji świadczeniodawcy bli-
żej miejsca zamieszkania.
W zakresie zapewnienia mieszkańcom gminy Li-
pinki dostępności wskazanych przez panią poseł
świadczeń z informacji przekazanych przez małopol-
569
ski oddział wynika, iż dostępność dla mieszkańców
gminy w powiecie gorlickim świadczeń z zakresu po-
radni otolaryngologicznej w roku 2011 jest lepsza niż
w roku 2010, co wynika z większej liczby zakontrak-
towanych na terenie powiatu świadczeń o 5,21%;
a liczba zakontraktowanych świadczeń dla mieszkań-
ców powiatu gorlickiego z zakresu stomatologii ogól-
nej, chirurgii stomatologicznej i ortodoncji osiągnęła
poziom 95% (ogółem 3 877 315 punktów, o wartości
4 034 382,73 zł).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie prawa pobierania
przez Ostrowiecką Spółdzielnię Mieszkaniową
opłaty z tytułu dzierżawy gruntu w wysokości
310 zł miesięcznie, pomimo uiszczania
przez zainteresowanego podatku
od nieruchomości (8413)
Szanowny Pani Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pana posła Jarosława Rusieckiego nr SPS-
-024-8413/11 w sprawie prawa pobierania przez
Ostrowiecką Spółdzielnię Mieszkaniową opłaty z ty-
tułu dzierżawy gruntu w wysokości 310 zł miesięcz-
nie pomimo uiszczania przez zainteresowanego po-
datku od nieruchomości, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Przepisy prawne regulujące sprawy dzierżawy,
w tym dzierżawy gruntu, zawarte są w art. 693 i nast.
Kodeksu cywilnego.
Stosownie do ww. przepisów dzierżawa polega na
tym, że wydzierżawiający zobowiązuje się oddać
dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków
przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca
zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówio-
ny czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pienią-
dzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być
również oznaczony w ułamkowej części pożytków.
Istotą dzierżawy jest więc – co podkreślił Naczel-
ny Sąd Administracyjny, Ośrodek Zamiejscowy w Kra-
kowie w wyroku z dnia 17 września 1986 r., sygn.
akt: SA/Kr 581/86 – prawo użytkowania rzeczy przez
czas oznaczony lub nieoznaczony i pobieranie z niej
pożytków.
570
Jeżeli przedmiotem dzierżawy jest działka grun-
tu, to pobieraniem pożytków, czyli zyskiem dzierżaw-
cy, jest możliwość wybudowania na dzierżawionej
działce budynku, np. pawilonu handlowego, i czerpa-
nie z niego dochodów.
Wydzierżawiający, którym w przedmiotowej spra-
wie jest spółdzielnia mieszkaniowa, ma prawo prze-
znaczać otrzymywany od dzierżawcy czynsz na swo-
je potrzeby, w tym np. na opłaty z tytułu użytkowa-
nia wieczystego gruntu, o ile jest on użytkownikiem
wieczystym gruntu stanowiącego własność Skarbu
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.
Umowa dzierżawy, tak jak każda inna umowa
cywilna wiążąca równoprawne podmioty, powinna
określać prawa i obowiązki stron, w szczególności
obowiązki finansowe, a także rodzaj i sposób pobie-
rania pożytków oraz sposób wzajemnych rozliczeń
w przypadku jej zakończenia, który np. może (ale
nie musi) przewidywać zwrot nakładów poniesio-
nych przez dzierżawcę na budowę pawilonu. Jeżeli
bowiem dzierżawca ulepszył przedmiot dzierżawy,
w tym przypadku grunt, poprzez wybudowanie pa-
wilonu handlowego, to właściciel gruntu lub jego
użytkownik wieczysty może zatrzymać ulepszenie
za zapłatą sumy odpowiadającej wartości ulepszenia
w chwili zwrotu albo żądać przywrócenia stanu po-
przedniego.
Jako że dzierżawa jest stosunkiem cywilnopraw-
nym, wszelkie spory wynikające na jej tle, w tym do-
tyczące kwestii finansowych, mogą być rozstrzygane
wyłącznie na drodze postępowania sądowego.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że zobowią-
zania finansowe dzierżawcy z tytułu dzierżawy grun-
tu należącego do spółdzielni mieszkaniowej są odręb-
ne od zobowiązań podatkowych dzierżawcy za bu-
dowle lub ich części związane z prowadzeniem dzia-
łalności gospodarczej.
Stosownie bowiem do przepisów art. 6 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) podatkiem jest
publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bez-
zwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Pań-
stwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające
z ustawy podatkowej.
Jednym z tego rodzaju świadczeń jest podatek od
nieruchomości, regulowany przepisami ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, z późn. zm.), które-
mu ww. budowle lub ich części podlegają.
Uprzejmie informuję, że udzielanie informacji
w sprawach dotyczących przepisów podatkowych na-
leży do właściwości ministra finansów.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Preissa
w sprawie skutków wejścia w życie ustawy
z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług
dla publicznych zakładów opieki zdrowotnej
(8417)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Sławomira Preissa, przesłane przy
piśmie z dnia 10 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-
-8417/11, w sprawie skutków wejścia w życie ustawy
z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług dla publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku
od towarów i usług w brzmieniu nadanym noweliza-
cją z dnia 29 października 2010 r. od dnia 1 stycznia
2011 r. zwolnione od podatku są usługi w zakresie
opieki medycznej służące profilaktyce, zachowaniu,
ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz
dostawa towarów i świadczenie usług ściśle z tymi
usługami związane, wykonywane przez zakłady opie-
ki zdrowotnej. Z przytoczonego powyżej przepisu wy-
nika jednoznacznie, że zwolnieniu od podatku podle-
gają usługi w zakresie opieki medycznej oraz dostawa
towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami
związane, świadczone wyłącznie przez zakłady opie-
ki zdrowotnej. Nie jest natomiast prawidłowa zapro-
ponowana w zapytaniu pana posła interpretacja
przepisu art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od
towarów i usług, zgodnie z którą zwolnieniu od po-
datku miałyby podlegać wszystkie usługi opieki me-
dycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu,
przywracaniu i poprawie zdrowia, niezależnie od
podmiotu, który je świadczy. Wyjaśniam, że przyto-
czony powyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy
o podatku od towarów i usług stanowi implementację
do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132
ust. 1 lit. b dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie
z którym zwolnieniu od podatku przez państwa człon-
kowskie podlegają opieka szpitalna i medyczna oraz
ściśle z nimi związane czynności podejmowane przez
podmioty prawa publicznego lub, na warunkach so-
cjalnych porównywalnych do stosowanych w odniesie-
niu do instytucji prawa publicznego, przez szpitale,
ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpo-
wiednio uznane placówki o podobnym charakterze.
Zwolnienie określone w tym przepisie ma charak-
ter przedmiotowo- podmiotowy. Oznacza to, że zwol-
nieniu od podatku podlega określony rodzaj usług
wykonywanych przez zdefiniowany krąg podmiotów.
Stąd też analogiczną konstrukcję zastosowano w prze-
pisach ustawy o podatku od towarów i usług, wska-
zując, jaki rodzaj usług podlega zwolnieniu (usługi
opieki medycznej służące profilaktyce, zachowaniu,
ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz
dostawa towarów i świadczenie usług ściśle z tymi
usługami związane), oraz definiując krąg podmiotów

wykonujących te usługi (zakłady opieki zdrowotnej).
Należy również podkreślić, że przy określaniu zakre-
su usług zwolnionych w nowelizacji ustawy o podatku
od towarów odstąpiono od stosowania klasyfikacji
statystycznych. Okoliczność, że dana usługa jest za-
klasyfikowana do usług medycznych jest zatem
(od 1 stycznia 2011 r.) bez znaczenia dla oceny, czy
czynność ta podlega zwolnieniu od podatku od towa-
rów i usług. W zapytaniu pana posła nie sprecyzowa-
no, o jaki dokładnie rodzaj nabywanych przez szpita-
le usług chodzi. Trudno zatem o jednoznaczną ocenę,
czy usługi te mieszczą się w zakresie pojęcia opieki
medycznej (które to pojęcie wyznacza zakres przed-
miotowy zwolnienia), o którym mowa w przytoczo-
nym wyżej przepisie art. 132 ust. 1 lit. b dyrektywy
2006/112/WE Rady.
Podkreślam również, że zwolnienia określone
w art. 132 dyrektywy adresowane są co do zasady do
podmiotów prawa publicznego. Podmioty (wykonują-
ce czynności wymienione w określonych przepisach
art. 132 dyrektywy) inne niż podmioty prawa pu-
blicznego mogą zostać objęte zwolnieniem od podat-
ku, jeśli spełniają wskazane w przepisach dyrektywy
kryteria. W art. 132 ust. 1 lit. b) dyrektywy wskaza-
no, że zwolnieniu podlegają również czynności w za-
kresie opieki medycznej wykonywane na warunkach
socjalnych porównywalnych do stosowanych w odnie-
sieniu do instytucji prawa publicznego przez szpitale,
ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpo-
wiednio uznane placówki o podobnym charakterze.
Na tej podstawie zwolnieniem od podatku objęto
usługi opieki medycznej wykonywane przez zakłady
opieki zdrowotnej zarówno publiczne, jak i prywatne,
uznając, że skoro funkcjonowanie zakładów opieki
zdrowotnej zarówno publicznych, jak i prywatnych
podlega reżimowi tej samej ustawy (tj. ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej – Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.),
spełniona zostaje przesłanka zastosowania zwolnie-
nia określonego w ww. przepisie art. 132 dyrektywy.
Ponadto, adresując zwolnienie w art. 43 ust. 1 pkt 18
ustawy o podatku od towarów usług do zakładów
opieki zdrowotnej, uwzględniono przepisy ww. usta-
wy o zakładach opieki zdrowotnej (art. 2), z których
wynika, że ZOZ-ami są m.in. zarówno szpitale (rów-
nież inne zakłady przeznaczone dla osób, których
stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub
całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowied-
nio urządzonym, stałym pomieszczeniu – w tym ho-
spicja), przychodnie, zakłady rehabilitacji leczniczej,
jak i medyczne laboratoria diagnostyczne. W mojej
ocenie zatem wskazanie w art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy
o podatku od towarów i usług zakładów opieki zdro-
wotnej jako podmiotów, których usługi w zakresie
opieki medycznej są zwolnione od podatku, wpisuje się
w warunki stosowania zwolnienia określonego w ww.
przepisach dyrektywy 2006/112/WE Rady.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
571
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie zasad wykupu mieszkań
zakładowych na warunkach preferencyjnych
(8419)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Ireneusza Rasia, przekazane
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 10 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-024-8419/11, w sprawie zasad wykupu
mieszkań zakładowych na warunkach preferencyj-
nych, uprzejmie przedstawiam informacje w tym
zakresie.
Na wstępie pragnę poinformować, że od dnia
7 lutego 2001 r. obowiązuje ustawa z dnia 15 grudnia
2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących wła-
snością przedsiębiorstw państwowych, niektórych
spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, pań-
stwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań
będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 4, poz. 24, z późn. zm.), która reguluje zasady
zbywania tzw. mieszkań zakładowych na rzecz ich
najemców, na warunkach preferencyjnych. Zgodnie
z art. 4 ust. 1 ww. ustawy w stosunku do mieszkań
przeznaczonych przez zbywcę na sprzedaż osobie
uprawnionej przysługuje prawo pierwszeństwa w na-
byciu mieszkania. Ponadto ustawodawca wzmocnił
powyższe uprawnienie poprzez wskazanie w art. 3
ww. ustawy, że zbycie nieruchomości zabudowanej
budynkiem mieszkalnym nie może nastąpić z pomi-
nięciem przysługującego najemcom pierwszeństwa
w nabyciu lokali mieszkalnych.
Ponadto istotne znaczenie dla pozycji najemcy ma
zawarta w tym przepisie zasada, zgodnie z którą
mieszkania, których najemcami są osoby uprawnio-
ne, mogą być zbywane wyłącznie na zasadach okre-
ślonych w tej ustawie pod rygorem nieważności.
Natomiast art. 6 ust. 1 ww. ustawy określa wyso-
kość bonifikaty od ceny sprzedaży mieszkania, któ-
ra uzależniona jest od okresu pracy osoby uprawnio-
nej (6% za każdy rok pracy) oraz okresu najmu miesz-
kania (3% za każdy rok najmu). Przy czym łączna
obniżka nie może przekraczać 95% ceny sprzedaży
mieszkania. W związku z powyższym od dnia 7 lutego
2001 r. sytuacja prawna najemców mieszkań zakłado-
wych jest uregulowana, a tym samym nie wymaga
podejmowania inicjatywy legislacyjnej. Uwzględniając
fakt, że w zapytaniu pana posła Ireneusza Rasia nie
zostały sprecyzowane problemy, które napotykają
najemcy mieszkań zakładowych przy nabywaniu
mieszkań na warunkach preferencyjnych na podsta-
wie ww. ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r., przedsta-
572
wiłem Panu Marszałkowi jedynie ogólne informacje
o regulacjach obowiązujących w przedmiotowym za-
kresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie budowy wiaduktu w ciągu drogi
ekspresowej S1 na węźle Komorowice
w Bielsku-Białej (8420)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Pięty, przekazaną przy
piśmie z dnia 10 stycznia 2011 r. (nr SPS-024-8420/
11), w sprawie budowy wiaduktu w ciągu drogi eks-
presowej S1 na węźle Komorowice w Bielsku-Białej,
przedstawiam następujące informacje.
Roboty budowlane związane z budową północno-
-wschodniej obwodnicy miasta Bielska-Białej od wę-
zła Komorowice do węzła Mikuszowice (Żywiecka/
Bystrzańska) prowadzone są w oparciu o zawartą
umowę z wykonawcą robót – konsorcjum firm Her-
mann Kirchner/Mosty Łódź/Intercor. Powyższa
umowa ściśle określa wartość i zakres robót, jak rów-
nież technologię, warunki i czas ich wykonywania
oraz sposób zabezpieczenia interesu osób trzecich.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad ma
świadomość uciążliwości, jakie powstają w wyniku
prowadzenia budowy drogi ekspresowej w centrum
dużego miasta. Jednakże technologia prowadzenia
robót drogowych wymaga okresowego zamykania
niektórych odcinków istniejących ciągów komunika-
cyjnych, budowy objazdów, zawężenia pasów ruchu,
co może powodować utrudnienia w komunikacji miej-
skiej. Wszystkie zmiany istniejącej organizacji ruchu
wprowadzone są w uzgodnieniu z zarządcą dróg,
tj. Urzędem Miasta Bielska-Białej, zgodnie z obowią-
zującymi w tym zakresie przepisami.
Resort infrastruktury zdaje sobie sprawę, iż pra-
ce prowadzone na budowie powodują również wiele
innych uciążliwości dla okolicznych mieszkańców.
W związku z powyższym w celu ograniczenia tych
uciążliwości dla terenów sąsiadujących stosuje się
m.in. poniższe zasady wynikające z umowy oraz de-
cyzji środowiskowej:
— żadna praca nie będzie prowadzona na placu
budowy w dniach lokalnie uznanych za dni wolne od
pracy ani poza normalnymi godzinami pracy,
— w okresie od 15 kwietnia do 15 października
wykonawca jest zobowiązany do prowadzenia robót
od godz. 6 do godz. 22 przez 6 dni w tygodniu (od
poniedziałku do soboty włącznie),
— nie dopuszcza się pracy w porze nocnej od godz. 22
do godz. 6.
Umowa dopuszcza odstępstwa od tych zapisów
jedynie w przypadku, kiedy jest to podyktowane pro-
cesem technologicznym, np. konieczność betonowa-
nia w sposób ciągły. Pragniemy zauważyć, że nawet
w takich przypadkach wykonawca i nadzór spotyka-
ją się ze zdecydowanym sprzeciwem okolicznych
mieszkańców, którzy interweniują na policji i u władz
miasta. Biorąc pod uwagę wszystkie uwarunkowania
związane z budową, Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad w sposób zrównoważony starała
się zabezpieczyć interesy wszystkich stron procesu
budowlanego, z jednoczesnym ograniczeniem uciąż-
liwości budowy dla prawidłowego funkcjonowania
miasta. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż roboty
na węźle Komorowice zostaną zakończone do końca
maja 2011 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie sytuacji w Urzędzie Regulacji
Energetyki (8421)
W odpowiedzi na pismo z dnia 10 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-024-8421/11, w sprawie zapytania posła
na Sejm RP pana Sławomira Kopycińskiego, uprzej-
mie przedstawiam następującą informację w sprawie
sytuacji w Urzędzie Regulacji Energetyki.
Prezes URE pan Mariusz Swora został odwołany
z zajmowanego stanowiska w dniu 21 grudnia 2010 r.
przez prezesa Rady Ministrów pana Donald Tuska.
Z dniem 22 grudnia 2010 r. prezes Rady Ministrów
powierzył pełnienie obowiązków prezesa URE panu
Markowi Woszczykowi, dotychczasowemu wicepreze-
sowi urzędu.
Gabinet prezesa realizuje zadania w zakresie po-
lityki informacyjno-edukacyjnej i komunikacji spo-
łecznej oraz doradztwa w zakresie ustawowych zadań
prezesa. Do zadań gabinetu należy m.in. opracowy-
wanie strategii komunikacyjnych i wizerunkowych
prezesa i urzędu, opracowywanie programów eduka-
cyjnych popularyzujących wiedzę o rynku elektro-

energetycznym; gabinet także koordynuje przygoto-
wanie corocznego sprawozdania z działalności pre-
zesa oraz koordynuje rozpatrywanie skarg i wnio-
sków składanych do urzędu.
W odniesieniu do kwalifikacji osób zajmujących
wyższe stanowiska w służbie cywilnej informuję, że
wymogi w tym zakresie określone są w art. 53 usta-
wy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.). Kwalifikacje (wy-
kształcenie, umiejętności, w tym kompetencje kie-
rownicze, doświadczenie zawodowe) kandydatów na
wyższe stanowiska są weryfikowane przez zespoły
ds. naboru zgodnie z obowiązującymi przepisami pra-
wa. Osoby zajmujące wyższe stanowiska w służbie
cywilnej w URE, w tym dyrektor generalny i dyrek-
tor gabinetu prezesa, podlegały postępowaniom kon-
kursowym, a ich wynagrodzenia kształtują się na
poziomie urzędowej siatki płac.
Urząd Regulacji Energetyki w obszarze związa-
nym z szeroko rozumianym aspektem zarządzania
zasobami ludzkimi obsługiwany jest przez 4 osoby.
Natomiast obsługa kadrowa, ok. 300 osób, realizo-
wana jest przez 2 osoby.
Od roku 2007 liczba osób przyjmowanych do pra-
cy w urzędzie utrzymuje się na mniej więcej stałym
poziomie. W okresie od 24 marca 2009 r. do 27 kwiet-
nia 2010 r. w URE przeprowadzono łącznie 38 nabo-
rów na stanowiska w służbie cywilnej. Zatrudniono
w służbie cywilnej łącznie 40 osób (w tym 2 osoby
w drodze przeniesienia).
W sprawie kontroli NIK (wykonanie budżetu pań-
stwa w 2009 r. w części 50: Urząd Regulacji Energe-
tyki), w tym wniosków wynikających z wystąpienia
pokontrolnego NIK z dnia 26 kwietnia 2010 r., uprzej-
mie informuję, że NIK oceniła pozytywnie z zastrze-
żeniami wykonanie części 50 budżetu państwa (pełen
tekst wystąpienia pokontrolnego jest dostępny na
stronie http://www.nik.gov.pl/kontrole/wyniki-kon-
troli-nik/kontrole,6358.html). Stosowne wyjaśnienia
zostały złożone przez URE i zalecenia NIK zostały
wdrożone.
Jednocześnie informuję, że postanowieniem z dnia
6 grudnia 2010 r. rzecznik dyscypliny finansów pu-
blicznych Ministerstwa Gospodarki umorzył postę-
powanie wyjaśniające wobec pani M. K. (pełniącej
w przeszłości funkcję dyrektora generalnego URE)
oraz pani S. Z.N. (pełniącej funkcję dyrektora gene-
ralnego URE), obwinianych o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych.
Prezes URE poinformował, że postępowania do-
tyczące wewnętrznych zasad dofinansowania stu-
diów podyplomowych zostały doprecyzowane i uzu-
pełnione. Postępowania w ramach udzielonych dofi-
nansowań realizowane są zgodnie z umową szkole-
niową przewidującą m.in. całkowity zwrot poniesio-
nych przez Urząd Regulacji Energetyki kosztów
związanych z finansowaniem studiów MBA w przy-
padku m.in. rozwiązania stosunku pracy z URE
(URE realizuje w ten sposób wytyczne szefa służby
cywilnej w obszarze zatrzymywania i motywowania
573
wartościowych pracowników dla organizacji). Kon-
trolerzy NIK określili powyższe jako prawidłowe za-
bezpieczenie interesów URE w tym zakresie i nie
dostrzegli braku celowości w wydatkowaniu środków
na ten cel.
Od 2006 r. URE realizuje projekt „System inte-
raktywnej obsługi informatyczno-statystycznej dla
uczestników rynku energii”. Sposób realizacji ww.
projektu dofinansowanego w ramach Sektorowego
Programu Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności
przedsiębiorstw, lata 2004–2006” został poddany
kontroli: Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższe-
go (11–14.08.2008 r.) oraz Urzędu Kontroli Skarbo-
wej (12.08–10.10.2008). Kontrola stwierdziła, że sys-
tem nie jest w pełni funkcjonalny. Po wykonaniu
zaleceń system został wdrożony.
Projekt „Wykonanie witryny internetowej zawie-
rającej kalkulator taryfowy energii elektrycznej i gazu
ziemnego” realizowano z wykonawcą wyłonionym
w przetargu na podstawie umowy z dnia 12.12.2008 r.
Kalkulator zostanie udostępniony odbiorcom po uzy-
skaniu kontentu, tj. aktualnych danych do zaimple-
mentowania w kalkulatorze. W tym celu muszą zo-
stać przeprowadzone konsultacje z użytkownikami
rynku (sprzedawcami energii oraz operatorami sys-
temów dystrybucyjnych). Udział przedsiębiorstw
energetycznych w kalkulatorze, tj. przedstawianie
aktualnych ofert i cenników, jest decyzją zarządów
tych przedsiębiorstw. Aktualnie nie ma zgody wszyst-
kich przedsiębiorców na współpracę z URE w ramach
kalkulatora.
Opracowanie „Polityki energetycznej Polski do
roku 2030”, a także jej nowelizacja pozostaje w wy-
łącznej kompetencji ministra właściwego do spraw
gospodarki, a URE uczestniczy wyłącznie w proce-
durze uzgodnień międzyresortowych – w takim sa-
mym stopniu, jak inne urzędy centralne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Mieczysław Kasprzak
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie skutków objęcia usług
szkoleniowych podatkiem VAT (8424)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego, przesłane
przy piśmie z dnia 10 stycznia 2011 r., znak: SPS-
574
-024-8424/11, w sprawie skutków objęcia usług szko-
leniowych podatkiem VAT, uprzejmie wyjaśniam.
Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie noweli-
zacja ustawy o podatku od towarów i usług z dnia
29 października 2010 r. (Dz. U. Nr 226, poz. 1476),
która uchyliła dotychczasowy załącznik nr 4, zawie-
rający wykaz usług zwolnionych od podatku. Uregu-
lowania dotyczące tematyki zwolnień zostały prze-
niesione do treści ustawy. Przy określaniu zakresu
zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku
nr 4, odstąpiono od ich identyfikacji za pomocą kla-
syfikacji statystycznych, określając ich zakres z wy-
korzystaniem treści przepisów prawa unijnego i kra-
jowego oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwo-
ści UE. Zasadniczym powodem odejścia od stosowa-
nia klasyfikacji statystycznych przy określaniu za-
kresu zwolnień od podatku było bowiem zapewnienie
pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szcze-
gólności dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 li-
stopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podat-
ku od wartości dodanej.
Przy określaniu zakresu zwolnień od podatku
usług kształcenia uwzględnione zostały przepisy art. 132
ust. 1 lit. i oraz j dyrektywy, zgodnie z którymi pań-
stwa członkowskie zwalniają:
— kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie
zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świad-
czeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką dzia-
łalnością związanych, prowadzone przez odpowied-
nie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje
działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za
podobne przez dane państwo członkowskie,
— nauczanie prywatne przez nauczycieli, obejmu-
jące kształcenie powszechne lub wyższe.
Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy dy-
rektywy, od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnieniem
w przepisach o podatku od towarów i usług (art. 43
ust. 1 pkt 26–29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) objęto:
1) usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe w zakresie
kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle
z tymi usługami związane,
2) usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli,
3) usługi nauczania języków obcych oraz dostawę
towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami
związane inne niż wymienione w art. 43 ust. 1
pkt 26, 27 i 29 cytowanej ustawy o podatku od towa-
rów i usług,
4) usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania zawodowego inne niż wymienione w art. 43
ust. 1 pkt 26 cytowanej ustawy o podatku od towarów
i usług:
a) prowadzone w formach i na zasadach przewi-
dzianych w odrębnych przepisach lub
b) świadczone przez podmioty, które uzyskały
akredytację w rozumieniu przepisów o systemie
oświaty, wyłącznie w zakresie usług objętych akre-
dytacją, lub
c) finansowane w całości ze środków publicznych
– oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle
z tymi usługami związane.
Ponadto na podstawie przepisów rozporządzenia
ministra finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649)
zwolnione od podatku zostały m.in.:
— usługi w zakresie kształcenia inne niż wymie-
nione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku od
towarów i usług świadczone przez uczelnie oraz świad-
czenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi usługami
związane (§ 13 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia),
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania zawodowego finansowane w co najmniej
70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług
i dostawa towarów ściśle z tymi usługami związane
(§ 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia).
Mając na uwadze powyższe przepisy, nie mogę
zgodzić się z wyrażoną przez pana posła opinią, iż:
od dnia 1 stycznia 2011 r. większość usług szkolenio-
wych będzie opodatkowana podatkiem VAT z kilko-
ma jedynie wyjątkami. W mojej ocenie od dnia
1 stycznia 2011 r. przeważająca większość usług
w zakresie edukacji pozostała zwolniona od podatku
od towarów i usług. Poza zakresem zwolnienia zna-
lazły się jedynie te usługi, w odniesieniu do których
dyrektywa nie przewiduje możliwości zwolnienia
od podatku.
Nie mogę również zgodzić się z wyrażonym w in-
terpelacji stwierdzeniem: iż po raz kolejny nie ure-
gulowano ważnych kwestii związanych z usługami,
których świadczenie ma charakter ciągły, i część
usługi będzie wykonywana przed, a część po wejściu
w życie nowych przepisów. Uprzejmie informuję, że
z dniem 1 stycznia 2011 r. weszły w życie (dodane
ustawą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektó-
rych ustaw związanych z realizacją ustawy budżeto-
wej – Dz. U. Nr 238, poz.1578) zmiany w art. 41 usta-
wy o podatku od towarów i usług. W nowo dodanych
przepisach w art. 41 ust. 14a–14g uregulowane zo-
stały szczegółowo zasady opodatkowywania czynno-
ści w związku ze zmianą stawek podatku. Przepisy
te mają zastosowanie również w sytuacji opodatko-
wania podatkiem czynności uprzednio zwolnionych
od podatku oraz zwolnienia od podatku czynności
uprzednio opodatkowanych podatkiem (art. 41 ust. 14h
ustawy).
Odnosząc się do kwestii zasad rozliczania długo-
terminowych projektów szkoleniowych finansowa-
nych przez Europejski Fundusz Społeczny, realizo-
wanych przed i po 1 stycznia 2011 r., uprzejmie in-

formuję, że zastosowanie znajdą ogólne zasady doty-
czące rozliczania podatku od towarów usług, w tym
również – jeśli w odniesieniu do tych usług zmienił
się sposób ich opodatkowania – przywołane powyżej
przepisy art. 41 ust. 14a–14g. Zwracam również uwa-
gę, że w odniesieniu do usług szkoleniowych finanso-
wanych przez Europejski Fundusz Społeczny może
znaleźć zastosowanie przytoczony powyżej przepis
§ 13 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia ministra finansów
w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym
zwolnieniu od podatku podlegają usługi kształcenia
zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego fi-
nansowane w co najmniej 70% ze środków publicz-
nych oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle
z tymi usługami związane.
Odnosząc się natomiast do kwestii interpretacji
pojęcia kształcenia zawodowego i przekwalifikowa-
nia zawodowego, wyjaśniam, że pojęcie to zostało
zaczerpnięte z art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 2006/
112/WE Rady. Z utrwalonego orzecznictwa Trybu-
nału Sprawiedliwości UE wynika, że zwolnienia (…)
stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowe-
go, które służą unikaniu rozbieżności w stosowaniu
systemu podatku VAT w poszczególnych państwach
członkowskich i które należy postrzegać w ogólnym
kontekście wspólnego systemu podatku VAT (wyrok
C-473/08 w sprawie Eulitz, pkt 25). Ponadto, jak rów-
nież wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedli-
wości UE w swym orzecznictwie: pojęcia używane
do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 VI dy-
rektywy (obecnie art. 132 dyrektywy 2006/112/WE
Rady) powinny być interpretowane w sposób ścisły,
ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady,
zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda do-
stawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie
przez podatnika. Jednakże interpretacja tych pojęć
powinna być zgodna z celami, do jakich dążą owe
zwolnienia, oraz powinna spełniać wymogi zasady
neutralności podatkowej, na której zasadza się wspól-
ny system podatku VAT. Zatem powyższa zasada ści-
słej interpretacji nie oznacza, że pojęcia użyte w celu
opisania zwolnień z art. 13 powinny być interpreto-
wane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie
zakładanych przez nie skutków (wyrok C-473/08
w sprawie Eulitz, pkt 27).
Wyjaśniam również, że pojęcia kształcenia zawo-
dowego i przekwalifikowania zawodowego nie zosta-
ły zinterpretowane ani w samej dyrektywie, ani, jak
dotąd, w żadnym z wyroków Trybunału Sprawiedli-
wości UE. Mając jednak na uwadze wskazane przez
ETS powyższe reguły interpretacji pojęć wyznacza-
jących zakres zwolnienia od podatku czynności okre-
ślonych w art. 132 dyrektywy, przyjąć można, że w ra-
mach pojęcia kształcenia zawodowego mieści się zdo-
bywanie wiedzy i umiejętności koniecznych do wyko-
nywania określonego zawodu, jak również późniejsze
rozwijanie tej wiedzy i tych umiejętności, natomiast
w ramach pojęcia przekwalifikowania zawodowego
mieści się zdobywanie wiedzy i umiejętności koniecz-
575
nych do wykonywania innego zawodu niż obecnie
wykonywany (przez określoną osobę).
Informuję również, że możliwość uzyskania odpo-
wiedzi na szczegółowe pytania dotyczące konkret-
nych stanów faktycznych ustawodawca przewidział
w ramach instytucji interpretacji indywidualnych.
Zgodnie z art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) minister właściwy do spraw finansów
publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego
wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną inter-
pretację przepisów prawa podatkowego (interpretację
indywidualną). Składający wniosek o wydanie inter-
pretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpu-
jącego przedstawienia zaistniałego stanu faktyczne-
go albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia
własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego
stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego (art. 14b
§ 3 Ordynacji podatkowej).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Szyszki
w sprawie kwestionariusza adekwatności
Banku Pekao SA (8426)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 10 stycznia 2011 r. (sygn.: SPS-024-
-8426/11) przekazującego zapytanie posła Jana Szysz-
ki w sprawie kwestionariusza adekwatności uprzej-
mie przedstawiam poniższe wyjaśnienia (oparte na
założeniu, że dotyczą one kwestionariusza adekwat-
ności stosowanego przez Bank Pekao SA).
1. Jakie były powody wydania przez Pana rozpo-
rządzenia z dnia 20 listopada 2009 r. w sprawie try-
bu i warunków postępowania firm inwestycyjnych,
banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy, oraz
banków powierniczych w formie pozwalającej na
sformułowanie kwestionariusza adekwatności przez
Bank Pekao SA?
Obowiązek dokonywania przez firmy inwestycyj-
ne klasyfikacji klientów wynika wprost z postano-
wień sekcji 2 „Przepisy zapewniające ochronę inwe-
stora” dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie
rynków instrumentów finansowych zmieniającej dy-
rektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę
2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz
576
uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG (dalej: „Mi-
FID”). Natomiast zakres informacji, jaki powinny
pozyskać od swoich klientów firmy inwestycyjne przed
zawarciem umowy o świadczenie usług inwestycyj-
nych, wynika z art. 36 i 37 dyrektywy Komisji 2006/
73/WE z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzającej
środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Par-
lamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wy-
mogów organizacyjnych i warunków prowadzenia
działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne
oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrek-
tywy (dalej: „MiFID2”).
W Polsce postanowienia ww. dyrektyw wdrożone
zostały m.in. przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r.
Nr 211, poz. 1384; dalej: „ustawa o obrocie instru-
mentami finansowymi”) oraz rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 20 listopada 2009 r. w sprawie
trybu i warunków postępowania firm inwestycyj-
nych, banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 usta-
wy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz ban-
ków powierniczych (Dz. U. Nr 204, poz. 1577; dalej:
„rozporządzenie w sprawie trybu i warunków postę-
powania firm inwestycyjnych”).
Ustawą z dnia 4 września 2008 r. o zmianie usta-
wy o obrocie instrumentami finansowymi oraz nie-
których innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 165, poz. 1316)
dokonano zmiany brzmienia przepisu upoważniają-
cego ministra właściwego do spraw instytucji finan-
sowych do określenia w drodze rozporządzenia trybu
i warunków postępowania firm inwestycyjnych, ban-
ków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy o obro-
cie instrumentami finansowymi, oraz banków po-
wierniczych m.in. w zakresie:
1) klasyfikowania klientów do różnych kategorii,
2) świadczenia usług, w tym w zakresie świad-
czenia usług na rzecz różnych kategorii klientów.
Zgodnie z § 15 rozporządzenia w sprawie trybu
i warunków postępowania firm inwestycyjnych przed
zawarciem umowy o świadczenie usług maklerskich
firmy inwestycyjne (tj. domy maklerskie, banki pro-
wadzące działalność maklerską, zagraniczne firmy
inwestycyjne prowadzące działalność maklerską na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zagranicz-
ne osoby prawne z siedzibą na terytorium państwa
należącego do OECD lub WTO prowadzące na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej działalność makler-
ską) zwracają się do klientów o przedstawienie pod-
stawowych informacji dotyczących poziomu wiedzy
o inwestowaniu w zakresie instrumentów finanso-
wych oraz doświadczenia inwestycyjnego niezbęd-
nych do dokonania oceny, czy instrument finansowy
będący przedmiotem oferowanej usługi maklerskiej
(lub usługa maklerska, która ma być świadczona na
podstawie zawieranej umowy) jest odpowiedni dla
danego klienta, biorąc pod uwagę jego indywidualną
sytuację. Powyższe informacje dotyczyć mogą:
1) rodzajów usług maklerskich, transakcji i in-
strumentów finansowych, które są znane klientowi;
2) charakteru, wielkości i częstotliwości transak-
cji instrumentami finansowymi dokonywanych przez
klienta oraz okresu, w którym były dokonywane;
3) poziomu wykształcenia klienta oraz wykony-
wanego obecnie zawodu (lub wykonywanego poprzed-
nio), jeśli jest to istotne dla dokonania oceny.
Analogiczny obowiązek nałożony jest na firmy in-
westycyjne mające świadczyć usługi doradztwa inwe-
stycyjnego lub zarządzania portfelem, w skład któ-
rego wchodzi jeden lub większa liczba instrumentów
finansowych (§ 16 rozporządzenia w sprawie trybu
i warunków postępowania firm inwestycyjnych).
2. Czy załączony kwestionariusz adekwatności
jest zgodny z Pana rozporządzeniem, czy był kon-
sultowany z Pana resortem, a o ile tak, to jakiemu
celowi służą takie pytania skierowane do konkret-
nej osoby (znane: imię i nazwisko, CIS, rodzaj i nr
dowodu tożsamości, PESEL), jak: jak często w okre-
sie ostatnich 5 lat inwestował pan w lokaty banko-
we, obligacje, fundusze inwestycyjne, akcje, waluty,
plany inwestycyjne, ubezpieczenia kapitałowe, pro-
dukty ustrukturyzowane, inne instrumenty finan-
sowe oraz: jaką część wolnych środków przeznaczył
pan na powyższe (wymienione w poprzednim pyta-
niu) inwestycje? Dlaczego zadaje te pytania Bank
Pekao SA i czy dotyczą one tylko Banku Pekao SA,
czy też innych banków, czego nie zaznaczono w po-
stawionych pytaniach? Czy jest więc to tylko niedo-
patrzenie, czy też Bank Pekao SA interesuje się
działalnością swojego klienta na polu innych ban-
ków również?
Należy zauważyć, iż pytania zawarte w kwestio-
nariuszu adekwatności stosowanym przez Bank Pe-
kao SA odpowiadają postanowieniom rozporządze-
nia w sprawie trybu i warunków postępowania firm
inwestycyjnych zobowiązującym firmy inwestycyjne
do zwrócenia się do klienta lub potencjalnego klien-
ta o przedstawienie podstawowych informacji po-
zwalających na dokonanie oceny, czy oferowane in-
strumenty finansowe lub usługa maklerska są od-
powiednie dla danego (konkretnego) klienta. Dla
przykładu można wskazać, iż pytanie: „jak często
w okresie ostatnich 5 lat inwestował pan w lokaty
bankowe, obligacje, fundusze inwestycyjne, akcje,
waluty, plany inwestycyjne, ubezpieczenia kapitało-
we, produkty ustrukturyzowane, inne instrumenty
finansowe” zbieżne jest z nałożonym przepisami
rozporządzenia w sprawie trybu i warunków postę-
powania firm inwestycyjnych wymogiem poznania
przez firmę inwestycyjną doświadczenia inwestycyj-
nego klienta. Natomiast pytanie dotyczące wskaza-
nia części wolnych środków przeznaczonych na wy-
mienione w poprzednim pytaniu inwestycje pozo-
staje w związku z wymogiem poznania wielkości
i częstotliwości transakcji instrumentami finanso-
wymi dokonywanymi przez klienta.
Rozporządzenie w sprawie trybu i warunków po-
stępowania firm inwestycyjnych nie nakłada jedno-
cześnie na firmy inwestycyjne obowiązku konsulto-
wania lub zatwierdzania przez regulatora opracowy-

wanych przez nie dokumentów służących przedsta-
wieniu informacji dotyczących poziomu wiedzy o in-
westowaniu w zakresie instrumentów finansowych
oraz doświadczenia inwestycyjnego, z tego też wzglę-
du treść kwestionariusza adekwatności Banku Pe-
kao SA nie była konsultowana z Ministerstwem Fi-
nansów.
Przepisy zawarte w rozporządzeniu w sprawie
trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych
są przepisami powszechnie obowiązującymi, co ozna-
cza, że obowiązek zwrócenia się do klientów o przed-
stawienie podstawowych informacji pozwalających
na dokonanie oceny, czy instrumenty finansowe bę-
dące przedmiotem oferowanej usługi maklerskiej są
odpowiednie dla danego klienta, jest nałożony na
wszystkie firmy inwestycyjne, w tym wszystkie ban-
ki prowadzące działalność maklerską. Wyżej wymie-
niona ocena dokonywana jest w oparciu o informacje
dotyczące poziomu wiedzy o inwestowaniu oraz wszel-
kie doświadczenia inwestycyjne, a więc nie tylko te
bezpośrednio związane z firmą inwestycyjną doko-
nującą oceny.
3. Czy takie same rozporządzenia istnieją w pozo-
stałych państwach UE i są powodem takich samych
sformułowań, jak zawarte w wymienionym wyżej
kwestionariuszu adekwatności”?
7. Czy podobny kwestionariusz adekwatności Pe-
kao SA obowiązuje w innych państwach UE i czy
podobnym kwestionariuszem posługują się polskie
banki w innych państwach UE w stosunku do oby-
wateli innych państw?
Zgodnie z art. 70 dyrektywy MiFID (w brzmieniu
nadanym przez dyrektywę 2006/31/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. zmie-
niającej dyrektywę 2004/39/WE w sprawie rynków
instrumentów finansowych w odniesieniu do niektó-
rych terminów) państwa członkowskie miały obowią-
zek wdrożenia przepisów dyrektywy do dnia 31 stycz-
nia 2007 r. Na dzień 1 listopada 2007 r. wyznaczono
natomiast termin rozpoczęcia stosowania przepisów
dyrektywy w państwach członkowskich.
Dyrektywa MiFID wiąże wszystkie państwa
członkowskie co do rezultatu, jaki ma być osiągnięty,
pozostawiając im swobodę co do wyboru formy środ-
ków wdrażających przepisy dyrektyw do krajowych
systemów prawnych (tzn. na przykład rodzaju po-
wszechnie obowiązującego aktu prawa krajowego
implementującego normy dyrektyw). Oznacza to, że
w terminie ich implementacji w systemach prawa
krajowego wszystkich państw członkowskich powin-
ny znaleźć się przepisy regulujące kwestie dokony-
wania oceny odpowiedniości instrumentów finanso-
wych czy też usług maklerskich oraz sposobów pozy-
skiwania informacji pozwalających na dokonanie
takiej oceny.
Postanowienia art. 19 ust. 4 dyrektywy MiFID
nałożyły na firmy inwestycyjne obowiązek pozyska-
nia od klienta informacji dotyczących jego wiedzy
i doświadczenia w dziedzinie inwestycji odpowiedniej
do określonego rodzaju oferowanego lub wymagane-
577
go produktu lub usługi, tak aby przedsiębiorstwo in-
westycyjne mogło dokonać oceny, czy przewidziana
usługa inwestycyjna lub produkt są odpowiednie dla
klienta.
Przepis ten został doprecyzowany przepisami
art. 36 i art. 371) dyrektywy MiFID2 wskazującymi
cel dokonywania analizy adekwatności oraz zakres
informacji dotyczących wiedzy i doświadczenia klien-
ta w dziedzinie inwestycji.
Oznacza to, że we wszystkich państwach człon-
kowskich stosowane powinny być podobne rozwiąza-
nia, których celem jest pozyskanie od klientów infor-
macji pozwalających odpowiedzieć na pytanie, czy
przewidziana usługa inwestycyjna lub produkt są dla
nich odpowiednie.
4. Jakie są podstawy prawne do zmuszania osoby,
która założyła fundusz Pioneer FIO – Pioneer Sta-
bilnego Wzrostu (IKE) PLN pięć lat temu, do wypeł-
nienia kwestionariusza adekwatności?
5. Jakie są podstawy prawne do odmowy likwida-
cji konta przez Bank Pekao SA w przypadku braku
wypełnienia tego kwestionariusza i, dalej, braku zło-
żenia oświadczenia, że odmówiło się zgody na złoże-
nie takiego kwestionariusza?
8. Czy nie uważa Pan za co najmniej niedelikat-
ność zmuszanie osoby mającej zamiar zrezygnować
z usług Banku Pekao SA do wypełnienia kwestio-
nariusza adekwatności i szantażowanie jej brakiem
możliwości rozwiązania tej umowy, o ile osoba roz-
1)
„Art. 36. Państwa członkowskie wymagają, by przedsię-
biorstwa inwestycyjne, oceniając, czy usługa inwestycyjna, o któ-
rej mowa w art. 19 ust. 5 dyrektywy 2004/39/WE, jest ogólnie
adekwatna dla klienta, ustaliły, czy dany klient ma doświadcze-
nie i wiedzę konieczne do tego, by zdawać sobie sprawę z ryzyka
związanego z oferowanym lub nabywanym produktem czy usłu-
gą inwestycyjną.
W tym celu przedsiębiorstwo inwestycyjne ma prawo zakła-
dać, że w odniesieniu do tych konkretnych usług inwestycyjnych
lub transakcji, czy też tych rodzajów transakcji lub produktów,
na podstawie których został sklasyfikowany jako klient branżo-
wy - ma on konieczne doświadczenie i wiedzę, aby zdawać sobie
sprawę z istniejącego ryzyka.
Art. 37 1. Państwa członkowskie dbają o to, by informacje
dotyczące wiedzy i doświadczenia klienta lub potencjalnego
klienta w dziedzinie inwestycji zawierały elementy wymienione
poniżej w zakresie odpowiednim do charakteru klienta, charak-
teru i zakresu usługi, która ma być świadczona, oraz typu pro-
duktu lub zaplanowanej transakcji, z uwzględnieniem ich złożo-
ności i związanego z nimi ryzyka:
a) rodzaje usług, transakcji i instrumentów finansowych,
które są znane klientowi;
b) charakter, wielkość i częstotliwość transakcji na instru-
mentach finansowych prowadzonych przez klienta oraz okres,
w którym były prowadzone;
c) poziom wykształcenia, a także obecny zawód lub po-
przednie, istotne w rozpatrywanym względzie zawody klienta
lub potencjalnego klienta.
2. Przedsiębiorstwo inwestycyjne nie zachęca klienta lub po-
tencjalnego klienta do niepodawania informacji wymaganych do
celów art. 19 ust. 4 i 5 dyrektywy 2004/39/WE.
3. Przedsiębiorstwo inwestycyjne ma prawo polegać na in-
formacjach przedstawionych przez swoich klientów lub poten-
cjalnych klientów, chyba że jest świadome lub powinno być świa-
dome, że informacje takie są zdecydowanie nieaktualne, niedo-
kładne lub niepełne”.
578
wiązująca tę umowę nie podpisze takiego oświad-
czenia?
Zgodnie z art. 69 ust. 2 pkt 1 ustawy o obrocie
instrumentami finansowymi działalność maklerska
obejmuje m.in. czynności polegające na przyjmowa-
niu i przekazywaniu zleceń nabycia lub zbycia in-
strumentów finansowych (w tym tytułów uczestnic-
twa w instytucjach wspólnego inwestowania). Pro-
wadzenie działalności pośrednictwa zbywania jedno-
stek uczestnictwa funduszy inwestycyjnych przez
bank wykonujący tę działalność na podstawie art. 70
ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi
wiąże się więc z wykonywaniem tej działalności zgod-
nie z przyjętym w tejże ustawie trybem przyjmowa-
nia i przekazywania zleceń nabycia lub zbycia instru-
mentów finansowych. Na podstawie art. 73 ust. 1
ustawy o obrocie instrumentami finansowymi w umo-
wie o wykonywanie zleceń nabycia lub zbycia instru-
mentów finansowych bank zobowiązuje się do naby-
wania lub zbywania jednostek uczestnictwa na ra-
chunek zleceniodawcy. Umowa powinna być zawarta
w formie pisemnej, a w przypadku umowy zawieranej
z klientem detalicznym – w formie pisemnej pod ry-
gorem nieważności.
Czynności związane z przyjmowaniem zlecenia
odkupienia jednostek uczestnictwa podlegają więc
wszystkim regułom określonym w ustawie o obrocie
instrumentami finansowymi oraz w rozporządzeniu
w sprawie trybu i warunków postępowania firm in-
westycyjnych. Oznacza to na przykład konieczność
dokonania oceny adekwatności usługi maklerskiej
lub oferowanego instrumentu finansowego przez pod-
miot przyjmujący zlecenie w ramach realizowanej
umowy o świadczenie usług maklerskich.
Z kolei art. 145 rozporządzenia w sprawie trybu
i warunków postępowania firm inwestycyjnych, któ-
re weszło w życie z dniem 17 grudnia 2009 r., nałożył
na firmy inwestycyjne oraz banki powiernicze pro-
wadzące działalność maklerską na podstawie zezwo-
lenia udzielonego przed dniem wejścia w życie tego
rozporządzenia obowiązek dostosowania prowadzo-
nej działalności do przepisów rozporządzenia w ter-
minie 6 miesięcy od dnia jego wejścia w życie oraz
powiadomienia klientów, na rzecz których świadczą
usługi maklerskie na podstawie umów zawartych
przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, o zali-
czeniu ich odpowiednio do kategorii klientów deta-
licznych albo klientów profesjonalnych.
Przedstawiona w zapytaniu pana posła sytuacja
zdaje się wskazywać, że działania podejmowane przez
bank miały na celu wypełnienie ww. przepisów
lub zrealizowanie obowiązku pozyskania informacji,
o których mowa w § 15 ust. 1 rozporządzenia w spra-
wie trybu i warunków postępowania firm inwesty-
cyjnych, w odniesieniu do wybranych usług makler-
skich świadczonych na podstawie umów zawartych
przed dniem wejścia w życie rozporządzenia.
6. Kto jest głównym udziałowcem Banku Pekao
SA i czy główny udziałowiec ma prawo sprawdzać
poziom wiedzy swojego klienta, jak również żądać
ujawnienia jego działalności inwestycyjnej w prze-
szłości? Czy jest to norma europejska, czy też brak
szacunku do obywatela Polski?
Akcjonariuszem Banku Pekao SA dysponującym
największym udziałem w ogólnej liczbie głosów na
walnym zgromadzeniu akcjonariuszy jest UniCredit
Group.
W opinii ministra finansów nałożony na firmy in-
westycyjne obowiązek zwrócenia się do klientów
o przedstawienie określonych informacji dotyczących
poziomu wiedzy o inwestowaniu w zakresie instru-
mentów finansowych oraz doświadczenia inwestycyj-
nego, niezbędnych do dokonania oceny, czy instru-
menty finansowe będące przedmiotem oferowanej
usługi maklerskiej (lub usługa maklerska, która ma
być świadczona na podstawie zawieranej umowy) są
odpowiednie dla danego klienta, wynika wprost
z obowiązujących przepisów i w żadnym stopniu nie
powinien być utożsamiany z domniemaniem istnie-
nia prawa akcjonariuszy banku do sprawdzania po-
ziomu wiedzy klientów banku.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, iż
przekazane wyjaśnienia stanowią wyczerpującą odpo-
wiedź na kwestie zawarte w zapytaniu pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie poziomu zabezpieczenia
zdrowotnego mieszkańców pow. bielskiego
(8430)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapyta-
niem pani Bożeny Kotkowskiej, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 20 grudnia 2010 r., w spra-
wie poziomu zabezpieczenia zdrowotnego mieszkań-
ców pow. bielskiego, przesłanym przy piśmie Marszał-
ka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 stycznia
2011 r., znak: SPS-024-8430/10, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Pragnę poinformować, że zadania z zakresu okre-
ślania jakości i dostępności oraz analizy kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie kon-
kursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitoro-
wanie ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem

art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, natomiast zgodnie z art. 107 ust. 5
do zadań dyrektora OW NFZ należy m.in. efektywne
i bezpieczne gospodarowanie środkami finansowymi
oddziału oraz zawieranie i rozliczanie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Uwzględniając powyższe, w związku z zapyta-
niem pani poseł, minister zdrowia wystąpił do dyrek-
tora Śląskiego OW NFZ z prośbą o przedstawienie
stanowiska w przedmiotowej sprawie. Z informacji
przekazanych przez dyrektora Śląskiego OW NFZ
wynika, że zgodnie z treścią art. 134 ust. 1 ww. usta-
wy o świadczeniach fundusz jest zobowiązany zapew-
nić równe traktowanie wszystkich świadczeniodaw-
ców ubiegających się o zawarcie umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej i prowadzić postępowa-
nie w sposób gwarantujący zachowanie uczciwej kon-
kurencji. W związku z powyższym niedopuszczalne
jest różnicowanie zakładów opieki zdrowotnej z uwa-
gi na ich formę prawną. Fundusz jako płatnik pu-
bliczny, określając warunki, jakie muszą zostać
spełnione dla realizowania świadczeń, nie określa
ich odrębnie dla publicznych i niepublicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej. Wymagania te określane są
odrębnie do rodzaju świadczeń, zakresu świadczeń,
a w przypadku leczenia szpitalnego w odniesieniu do
trybu realizacji świadczeń.
Ponadto dyrektor Śląskiego OW NFZ poinformo-
wał, że Bielsko-Biała oraz pow. bielski mogą być wzo-
rowym przykładem regionu, w którym powstały no-
woczesne, bardzo dobrze zorganizowane i wyposażo-
ne jednostki służby zdrowia, które świadczą usługi
medyczne na wysokim poziomie. Praktyka 2010 r.
oraz lat poprzednich wskazuje jednoznacznie na brak
dyskryminacji szpitali, w szczególności szpitali biel-
skich, w dostępie do kontaktów. Świadczy o tym ilość
renegocjacji przeprowadzonych w 2010 r. i ilość do-
datkowych środków finansowych przeznaczonych na
sfinansowanie świadczeń wykonanych ponad limity
wynikające z umów.
Propozycje planów finansowo-rzeczowych na 2011 r.
dla świadczeniodawców realizujących w ramach umów
wieloletnich świadczenia opieki zdrowotnej w rodza-
ju: leczenie szpitalne zostały opracowane w oparciu
o zatwierdzony dla Śląskiego OW NFZ plan finanso-
wy na 2011 r., zgodnie z obowiązującymi regulacjami
prawnymi, z zastosowaniem jednakowych zasad dla
579
wszystkich świadczeniodawców, w tym również dla
szpitali na terenie Bielska-Białej. Podstawę określenia
wysokości kontraktów dla świadczeń realizowanych
w oddziałach szpitalnych w trybie hospitalizacji sta-
nowiła wartość kontraktów obowiązujących w 2010 r.
według stanu na dzień 31 lipca 2010 r. W ramach tak
określonej kwoty, w odniesieniu do każdego świad-
czeniodawcy, w pierwszej kolejności zabezpieczono
środki finansowe na realizację świadczeń nielimito-
wanych do pełnej wysokości wynikającej z symulacji
ich rocznego wykonania w 2010 r. Jednak w procesie
uzgodnień przedstawione świadczeniodawcom propo-
zycje wysokości środków finansowych zapewniały
finansowanie świadczeń nielimitowanych na pozio-
mie 80%. Pozostałe 20% pozostawiono do dyspozycji
Śląskiego OW NFZ, celem bieżącego zwiększania
wartości umów z chwilą przekroczenia przez świad-
czeniodawców limitów określonych w tych umowach
dla przedmiotowych świadczeń. Śląski OW NFZ po-
informował świadczeniodawców o wysokości rezerwy
i zobowiązał się do sukcesywnego jej uruchamiania
z chwilą przekroczenia wartości kontraktu w zakre-
sach nielimitowanych. Ponadto zabezpieczono środki
finansowe na sfinansowanie świadczeń uznanych
przez Śląski OW NFZ jako świadczenia ratujące życie
(m.in. udary, intensywna terapia, hematologia, on-
kologia) na poziomie 94% symulacji rocznego wyko-
nania w 2010 r. W odniesieniu do świadczeń realizo-
wanych w szpitalnym oddziale ratunkowym oraz
izbie przyjęć wartości zaproponowanych ryczałtów
dobowych wynikały ze współczynnika RF, punktacji
uzyskanej z wypełnionych przez świadczeniodawców
ankiet oraz stawki bazowej przyjętej odpowiednio
w wysokości 4500 zł i 800 zł – zgodnie ze wzorem
określonym w zarządzeniu 69/2009/DSOZ prezesa
NFZ z dnia 3 listopada 2009 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju:
leczenie szpitalne, z późniejszymi zmianami. Pozo-
stałe środki finansowe będące różnicą pomiędzy kwo-
tą zobowiązania określoną w umowie na 2010 r. (kon-
trakt obowiązujący w dniu 31 lipca 2010 r.) a warto-
ścią określoną dla świadczeń nielimitowanych, świad-
czeń specjalistycznych oraz SOR i izb przyjęć zostały
podzielone na pozostałe zakresy świadczeń.
Świadczeniodawcy realizujący świadczenia wy-
łącznie w trybie planowym i jednodniowym zostali
objęci odrębnymi zasadami z uwagi na fakt, że ich
kontrakty w 2010 r. uległy znacznemu obniżeniu
w stosunku do roku 2009, a ich wyrównanie nastą-
piło dopiero po 31 lipca 2010 r. W przypadku tych
świadczeniodawców wartość propozycji na 2011 r.
to wartość kontraktu na 2010 r. według stanu na
dzień 3 listopada 2010 r. lub wartość rocznej symu-
lacji wykonania, jeżeli była niższa niż kwota kon-
traktu. Zasady podziału środków finansowych zosta-
ły ustalone przy uwzględnieniu trybu realizacji
świadczeń przez świadczeniodawców, a nie w oparciu
o rodzaj podmiotu czy też jego lokalizację na terenie
województwa śląskiego. Praktyka kontraktowania
świadczeń zdrowotnych przez Śląski OW NFZ nie
580
spotkała się do tej pory z negatywną oceną szeregu
instytucji kontrolnych.
Ponadto dyrektor Śląskiego OW NFZ poinformo-
wał, że na dzień 8 grudnia 2010 r. Śląski OW NFZ
uzgodnił i podpisał plany rzeczowo-finansowe na
2011 r. ze wszystkimi świadczeniodawcami z terenu
Bielska-Białej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła Jerzego Budnika
w sprawie finansowania w 2011 r. budowy
sali koncertowej dla Państwowej Szkoły
Muzycznej I stopnia im. F. Chopina
w Wejherowie (8431)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Jerzego Budnika, przekazane
pismem nr SPS-024-8431/11 z 10 stycznia 2011 r.,
w sprawie finansowania w 2011 r. budowy sali kon-
certowej przy Państwowej Szkole Muzycznej I stop-
nia im. F. Chopina w Wejherowie, uprzejmie infor-
muję, że w projekcie budżetu na rok bieżący zosta-
ły uwzględnione środki finansowe w wysokości
1690 tys. zł na ukończenie budowy sali koncertowej
dla potrzeb ww. szkoły.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 26 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
wiceprezesa Głównego Urzędu Statystycznego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie przeprowadzenia Narodowego Spisu
Powszechnego Ludności i Mieszkań w 2011 r.
(8432)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając – w po-
rozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych i ad-
ministracji – na nadesłane przy piśmie szefa Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 2011 r.,
znak: DSPA-4811-74(1)/11, zapytanie pana posła Woj-
ciecha Szaramy w sprawie przeprowadzenia narodo-
wego spisu powszechnego ludności i mieszkań w 2011 r.,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
1. Jakie kryteria prócz wieku i wykształcenia są
stosowane w procedurze wyłaniania rachmistrzów?
Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca
2010 r. o narodowym spisie powszechnym ludności
i mieszkań w 2011 r. (Dz. U. Nr 47, poz. 277) rachmi-
strzów spisowych powołuje, na wniosek gminnego
komisarza spisowego, dyrektor urzędu statystyczne-
go spośród osób pełnoletnich, godnych zaufania, po-
siadających co najmniej średnie wykształcenie. Kry-
terium „osoby godnej zaufania” wiąże się z wynika-
jącym z art. 19 ust. 3 ww. ustawy. Ustawa nie określa
przy tym ani technik naboru, ani terminu jego prze-
prowadzenia. W związku z powyższym w ramach
Centralnego Biura Spisowego, jako biura odpowie-
dzialnego na szczeblu kraju za terminowe przepro-
wadzenie prac spisowych, opracowane zostały mate-
riały informacyjne, instrukcje oraz wytyczne mające
ujednolicić prace w ramach narodowego spisu po-
wszechnego ludności i mieszkań. Dotyczą one m.in.
określenia wymagań niezbędnych do pracy na da-
nym stanowisku, w tym cech osobowościowych, spo-
sobów zachowania rachmistrzów, umiejętności tech-
nicznych koniecznych przy posługiwaniu się termi-
nalami mobilnymi itp. Podkreślić należy, że podczas
szkoleń dla kandydatów na rachmistrzów szczególną
uwagę zwraca się na fakt, iż rachmistrz spisowy nie
może podczas wywiadu z respondentem interpreto-
wać pytań ani w jakikolwiek sposób wpływać na
udzielaną przez respondenta odpowiedź.
2. Jak są ujęte w formularzu pytania dotyczące
narodowości?
Celem badania narodowości w narodowym spisie
powszechnym ludności i mieszkań w 2011 r. jest po-
znanie pełnej struktury narodowo-etnicznej ludności
Polski oraz wypełnienie zobowiązań ustawowych na-
łożonych na statystykę publiczną, wynikających z usta-
wy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodo-
wych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U.
Nr 17, poz. 14), a także z ustawy o narodowym spisie
powszechnym ludności i mieszkań w 2011 r.
W związku z tym wyniki spisu ludności w 2011 r.
w zakresie badania przynależności narodowo-et-
nicznej dostarczą następujących podstawowych in-
formacji:
— o liczbie mieszkańców Polski (obywateli pol-
skich) i ich rozmieszczeniu terytorialnym, zalicza-
nych do grup narodowych lub grup etnicznych, któ-
re mają status mniejszości (zgodnie z art. 14 ustawy
o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz
o języku regionalnym); w tym jedynym przypadku
będziemy wyróżniać imiennie mniejszości narodowe
i odrębnie grupy etniczne – zgodnie z przywołana
ustawą;
— o liczbie mieszkańców Polski lub osób przeby-
wających w Polsce i ich rozmieszczeniu terytorial-
nym, zaliczanych do grup narodowych lub grup et-

nicznych, nieposiadających statusu mniejszości,
w tym obywateli Polski i cudzoziemców o narodo-
wości np. wietnamskiej, greckiej, arabskiej, fran-
cuskiej etc.
Celem statystyki publicznej jest rzetelne, obiek-
tywne, profesjonalne i niezależne prowadzenie badań
statystycznych oraz ich upowszechnianie – bez przy-
pisywania przez statystykę konkretnego statusu
– i zaprezentowanie wyników zgodnie z obowiązują-
cymi przepisami prawa.
Pytania w NSP 2011 dotyczące narodowości i grup
etnicznych mają następującą postać:
Jaka jest Pana(i) narodowość? Przez narodowość
należy rozumieć przynależność narodową lub etnicz-
ną – nie należy jej mylić z obywatelstwem.
1) polska,
2) białoruska,
3) czeska,
4) karaimska,
5) litewska
6) łemkowska,
7) niemiecka,
8) ormiańska,
9) romska,
10) rosyjska,
11) słowacka,
12) tatarska,
13) ukraińska,
14) żydowska,
15) inna (podać, jaka) …
Czy odczuwa Pan(i) przynależność także do inne-
go narodu lub wspólnoty etnicznej?
1) tak (proszę podać) …
2) nie, nie odczuwam.
Jakim językiem(ami) zazwyczaj posługuje się Pa-
n(i) w domu? (język używany w codziennych kontak-
tach domowych z osobami najbliższymi – nie należy
mylić ze znajomością języka obcego)
1) wyłącznie polskim,
2) polskim i innym(i) niż polski (podać, jakim/i) …
3) wyłącznie innym(i) niż polski (podać, jakim/i) …
3. Czy przed datą rozpoczęcia spisu i po niej do-
puszczalne jest prowadzenie swoistej kampanii pro-
mocyjnej określonej narodowości, w przypadku wo-
jewództwa śląskiego narodowości śląskiej?
W ustawie o narodowym spisie powszechnym lud-
ności i mieszkań w 2011 r. kwestia promocji idei spi-
su, w tym rozpropagowania zasad przeprowadzenia
spisu oraz jego znaczenia gospodarczego, społecznego
i naukowego, ujęta została jedynie w art. 21 i odnosi
się do nałożonego na Telewizję Polską SA oraz Pol-
skie Radio SA obowiązku do rozpowszechniania na
własny koszt, w programach ogólnokrajowych i re-
gionalnych, audycji propagujących ideę spisu. Szcze-
gółowe warunki i sposób rozpowszechniania audycji,
w tym czas emisji oraz forma audycji, zostały okre-
ślone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 grud-
nia 2010 r. (Dz. U. Nr 241, poz. 1615).
Spis powszechny dostarcza najbardziej szczegóło-
wych informacji o liczbie ludności, jej terytorialnym
581
rozmieszczeniu, strukturze demograficzno-społecz-
nej i zawodowej, a także o społeczno-ekonomicznej
charakterystyce gospodarstw domowych i rodzin
oraz o ich zasobach i warunkach mieszkaniowych na
wszystkich szczeblach podziału terytorialnego kraju:
ogólnokrajowym, regionalnym i lokalnym. Promocja
idei spisu ma zatem na celu pozyskanie wszystkich
wymienionych informacji i nie odnosi się jedynie do
jednego aspektu, jakim jest zbieranie danych doty-
czących narodowości. Ponadto należy podkreślić, iż
do promocji NSP 2011 uprawnione są jedynie służby
statystyki publicznej.
Reasumując, statystyka publiczna kieruje program
promocji narodowego spisu powszechnego ludności
i mieszkań 2011 do wszystkich mieszkańców kraju
oraz osób zameldowanych w Polsce i czasowo przeby-
wających za granicą. Nie jest wyróżniana w szczegól-
ny sposób żadna grupa ani kategoria społeczna. For-
my promocji adresowane do mniejszości narodowych
i grup etnicznych są tylko bezpośrednią konwersją
na warianty środowiskowe form promocyjnych skie-
rowanych do ogółu społeczeństwa.
Z poważaniem
Wiceprezes
Głównego Urzędu Statystycznego
Janusz Witkowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Łopaty
oraz grupy posłów
w sprawie trudnej sytuacji finansowej
szpitali powiatowych woj. lubelskiego (8435)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Jana Łopaty i grupy posłów na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 grudnia 2010 r.,
w sprawie trudnej sytuacji finansowej szpitali powia-
towych woj. lubelskiego, przesłanym przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
10 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8435/10, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań pragnę poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzie-
lanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
582
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świad-
czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy.
W związku z tym, co do zasady, świadczenia są finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wyso-
kości limitów określonych umową. Natomiast możli-
wość sfinansowania dodatkowych świadczeń zreali-
zowanych ponad limit określony umową może być
rozważane w konkretnej sytuacji wynikającej m.in.
z dysponowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
dodatkowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
dotyczących gospodarki finansowej Narodowego
Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi plan finanso-
wy Narodowego Funduszu Zdrowia jest zrównowa-
żony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocześnie,
zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, łączna suma zobowiązań Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wynikających z zawartych ze świadcze-
niodawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Ponadto z informacji przekazanych przez dyrek-
tora Lubelskiego OW NFZ wynika, że Lubelski Od-
dział Wojewódzki NFZ w ramach posiadanych środ-
ków finansowych finansuje świadczenia opieki zdro-
wotnej wykonane przez świadczeniodawców do wy-
sokości obowiązujących kontraktów w poszczegól-
nych zakresach świadczeń. Pomimo 100% wykorzy-
stania dostępnych środków finansowych na kontrak-
towanie świadczeń opieki zdrowotnej, na przestrzeni
lat 2008–2010 świadczeniodawcy realizujący umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne wykonali świadczenia ponad war-
tość określoną w umowach odpowiednio: II półrocze
2008 r. – 85 mln zł, 2009 r. – 152 mln zł, a w okresie
I–XI 2010 r. – 106 mln zł. W trakcie 2010 r. Lubelski
Oddział Wojewódzki NFZ podjął działania w celu sfi-
nansowania części najbardziej pilnych nadwykonań
w formie ugód sądowych w kwocie 20 mln zł za lata
2008 i 2009, w szczególności finansując świadczenia
onkologiczne.
Aktualnie Lubelski OW NFZ nie dysponuje wol-
nymi środkami finansowymi, które pozwalałyby
nawet na częściowe sfinansowanie pozostałych
świadczeń wykonanych ponad limit określony w umo-
wach.
Odnosząc się do kwestii podziału zysku netto
NFZ za 2009 r., uprzejmie informuję, że z danych za-
wartych w łącznym sprawozdaniu finansowym NFZ
za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2009 r., zatwier-
dzonym przez ministra finansów w dniu 30 czerwca
2010 r., wynika, że Narodowy Fundusz Zdrowia od-
notował stratę w wysokości 694 492 tys. zł.
Odnosząc się do kwestii planu finansowego NFZ
na 2011 r., uprzejmie informuję, iż w wyniku doko-
nanej zmiany przepisów dotyczących zasad podziału
środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ (usta-
wa z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, Dz. U. Nr 178, poz. 1374) plan
finansowy NFZ na 2011 r. dla Lubelskiego OW NFZ
przewiduje wzrost środków w wysokości 8,58% w od-
niesieniu do pierwotnego planu finansowego NFZ na
2010 r. (z dnia 16 grudnia 2009 r.). Dla porównania
średnia dynamika wzrostu środków we wszystkich
OW NFZ wynosi 4,83%.
Wpływ tej zmiany na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej w województwie lubelskim będzie
bardziej widoczny w kolejnych latach wraz ze wzro-
stem ogólnej puli środków będącej w dyspozycji NFZ,
który umożliwi większy wzrost udziału Lubelskiego
OW NFZ w finansowaniu świadczeń.
Odnośnie do nakładów na świadczenia opieki zdro-
wotnej w województwie lubelskim uprzejmie informu-
ję, że z danych zawartych w sprawozdaniach z reali-
zacji planów finansowych NFZ wynika, że ww. nakła-
dy systematycznie rosną. Wartość zrealizowanych
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w latach 2005–
–2009 w Lubelskim OW NFZ wzrosła o 69,74%.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej dalszego sto-
sowania aktualnie obowiązującego algorytmu po-
działu środków pomiędzy oddziały wojewódzkie,

uprzejmie informuję, że w najbliższym czasie nie pla-
nuje się kolejnej zmiany ww. algorytmu podziału
środków.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Krzyśków
w sprawie biogazowni rolniczych (8437)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Adama Krzyśków, przekazane pi-
smem z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-
-8437/11, dotyczące przepisów rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przed-
sięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środo-
wisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397) w zakresie bioga-
zowni rolniczych, przedstawiam poniżej stosowne
informacje.
Na wstępie pragnę nadmienić, iż wejście w życie
z dniem 15 listopada 2010 r. ww. rozporządzenia koń-
czy długoletni proces transpozycji zapisów dyrekty-
wy Rady z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny
skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzię-
cia publiczne i prywatne na środowisko naturalne
(dalej: dyrektywa 85/337/EWG). Jest ono również od-
powiedzią na zarzuty Komisji Europejskiej postawio-
ne w ramach postępowania w sprawie o naruszenie
przepisów wspomnianej dyrektywy, gdyż tylko wła-
ściwe przeniesienie zapisów załączników I i II ww.
dyrektywy na grunt prawa polskiego jest warunkiem
uniknięcia postępowania przed Trybunałem Spra-
wiedliwości Wspólnot Europejskich.
Odpowiadając na pierwsze z postawionych pytań,
należy wskazać, że przepisami przytoczonego powy-
żej rozporządzenia, zawierającego katalog przedsię-
wzięć mogących znacząco oddziaływać na środowi-
sko, wyłączono spośród wymienionej grupy przedsię-
wzięć instalacje do wytwarzania biogazu rolniczego
(tzw. biogazownie rolnicze) o zainstalowanej mocy
elektrycznej nie większej niż 0,5 MW:
— § 3 ust. 1 pkt 45: instalacje do produkcji paliw
z produktów roślinnych, z wyłączeniem instalacji do
wytwarzania biogazu rolniczego w rozumieniu usta-
wy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) o zain-
stalowanej mocy elektrycznej nie większej niż 0,5 MW
lub wytwarzających ekwiwalentną ilość biogazu rol-
583
niczego wykorzystywanego do innych celów niż pro-
dukcja energii elektrycznej,
— § 3 ust. 1 pkt 80: instalacje związane z odzy-
skiem lub unieszkodliwianiem odpadów inne niż wy-
mienione w § 2 ust. 1 pkt 41–47, z wyłączeniem in-
stalacji do wytwarzania biogazu rolniczego w rozu-
mieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne o zainstalowanej mocy elek-
trycznej nie większej niż 0,5 MW lub wytwarzających
ekwiwalentną ilość biogazu rolniczego wykorzysty-
wanego do innych celów niż produkcja energii elek-
trycznej, a także miejsca retencji powierzchniowej
odpadów oraz rekultywacja składowisk odpadów.
Wobec powyższego w stosunku do wyłączonych
biogazowni rolniczych nie jest konieczne ani możliwe
uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach, ponieważ w myśl art. 71 ust. 2 ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.) uzy-
skanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
jest wymagane dla planowanych przedsięwzięć mo-
gących zawsze lub mogących potencjalnie oddziały-
wać na środowisko. Niemniej jednak zgodnie z art. 96
ust. 1 przywołanej ustawy organ właściwy do wyda-
nia decyzji wymaganej przed rozpoczęciem realizacji
przedsięwzięcia innego niż przedsięwzięcie mogące
znacząco oddziaływać na środowisko, które nie jest
bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura
2000 lub nie wynika z tej ochrony, jest obowiązany
do rozważenia przed wydaniem tej decyzji, czy przed-
sięwzięcie może potencjalnie znacząco oddziaływać
na obszar Natura 2000.
Odpowiadając na drugie z postawionych pytań,
informuję, że państwa członkowskie celem określenia
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko naturalne (ponieważ tylko takich przed-
sięwzięć, zgodnie z art. 2 ust. 1, dotyczy dyrektywa
85/337/EWG) mogą wprowadzić progi i/lub kryteria.
Podejście takie na wniosek ministra rolnictwa i roz-
woju wsi zastosowano w przypadku biogazowni rol-
niczych o zainstalowanej mocy elektrycznej nie więk-
szej niż 0,5 MW. Wprowadzając próg 500 kW, uznano,
że instalacje do wytwarzania biogazu rolniczego
w rozumieniu przepisów ustawy Prawo energetyczne
o zainstalowanej mocy elektrycznej nie większej niż
0,5 MW lub wytwarzających ekwiwalentną ilość bio-
gazu rolniczego wykorzystywanego do innych celów
niż produkcja energii elektrycznej nie należą do gru-
py przedsięwzięć, których dotyczy dyrektywa, czyli
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko naturalne.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi przekazał rów-
nież propozycję zapisów wraz z uzasadnieniem wska-
zującym, że w załączniku II dyrektywy 85/337/EWG
w pkt 3 lit. a zostały wymienione urządzenia prze-
mysłowe do produkcji energii, pary i gorącej wody,
natomiast brak jest odniesienia do instalacji o nie-
wielkich zainstalowanych mocach (do 500 kW) słu-
584
żących do produkcji biogazu rolniczego oraz energii
elektrycznej i cieplnej z biogazu rolniczego. W rozu-
mieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne biogaz rolniczy jest paliwem ga-
zowym otrzymywanym z surowców rolniczych, pro-
duktów ubocznych rolnictwa, płynnych lub stałych
odchodów zwierzęcych, produktów ubocznych lub po-
zostałości przemysłu rolno-spożywczego lub biomasy
leśnej w procesie fermentacji metanowej. Instalacje
o zainstalowanej mocy do 500 kW, w których do pro-
dukcji biogazu wykorzystywane są surowce pocho-
dzenia rolniczego, to inwestycje zajmujące zwykle
niewielką powierzchnię, do kilkuset metrów kwadra-
towych (max. 600–650 m2), nieposiadające charak-
teru przemysłowego. Instalacje takie zwykle składa-
ją się ze zbiorników na: surowce, proces fermentacji,
produkty pofermentacyjne oraz instalacji do wytwa-
rzania prądu i ciepła. Funkcjonowanie instalacji do
produkcji biogazu rolniczego o zainstalowanej mocy
do 500 kW nie powoduje problemów z gospodarowa-
niem odpadami, ponieważ skala przedsięwzięć umoż-
liwia użycie produktów pofermentacyjnych bezpo-
średnio w gospodarstwie rolniczym jako cennego
nawozu.
Odnosząc się do ostatniego z poruszonych proble-
mów, pragnę poinformować, iż współfinansowanie
budowy biogazowni rolniczych, bez względu na ich
moc, jest możliwe
1) ze środków zarezerwowanych w tym celu w ra-
mach następujących programów:
— Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”,
— Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich,
— regionalnych programów operacyjnych na lata
2007–2013,
2) ze środków następujących instytucji wsparcia:
— Banku Ochrony Środowiska,
— Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej.
Szersze informacje na ten temat można znaleźć
w dokumencie „Kierunki rozwoju biogazowni rolni-
czych w Polsce w latach 2010–2020”, przygotowanym
przez Ministerstwo Gospodarki przy współpracy z Mi-
nisterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Ewy Malik
w sprawie zaniechania ze strony
Ministerstwa Skarbu Państwa zabezpieczenia
interesów pracowników w umowie
prywatyzacyjnej podpisanej 24 listopada 2010 r.
pomiędzy Fortum Power and Heat Polska
sp. z o.o. a ministrem skarbu państwa (8438)
W nawiązaniu do zapytania poselskiego skiero-
wanego przez panią poseł Ewę Malik dotyczącego
procesu prywatyzacji spółki Elektrociepłownia Za-
brze SA z siedzibą w Zabrzu, uprzejmie informuję, iż
stanowisko ministra skarbu państwa na podnoszone
w ww. sprawie kwestie zostało udzielone pismem
z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: DPR-DG-051-2/11,
MSP/DPR/748/11 (kopia w załączeniu), będącym od-
powiedzią na interwencję poselską podpisaną przez
grupę ośmiu posłów, w tym panią poseł Ewę Malik.
Uprzejmie informuję, iż w wyniku przeprowadzo-
nego procesu prywatyzacji na podstawie art. 33 ust. 1
pkt 3 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji (t.j. Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) w dniu 24 li-
stopada 2010 r. została podpisana warunkowa umo-
wa sprzedaży akcji spółek Elektrociepłownia Zabrze
SA z siedzibą w Zabrzu oraz Zespół Elektrociepłowni
Bytom SA z siedzibą w Bytomiu na rzecz spółki For-
tum Power and Heat Polska sp. z o.o. z siedzibą we
Wrocławiu.
Zgodnie z treścią przedmiotowej umowy przenie-
sienie własności akcji następuje pod warunkiem uzy-
skania zgody prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów na dokonanie koncentracji oraz za-
płaty ceny transakcji. W wyniku ziszczenia się wa-
runków zawarcia umowy w dniu 3 stycznia 2011 r.
dokonano przeniesienia własności 892 500 akcji zwy-
kłych imiennych stanowiących 85% kapitału zakła-
dowego spółki Elektrociepłownia Zabrze SA z siedzi-
bą w Zabrzu oraz 1 280 780 akcji zwykłych imien-
nych stanowiących 85% kapitału zakładowego spółki
Zespół Elektrociepłowni Bytom SA z siedzibą w By-
tomiu, wraz z wszelkimi wynikającymi z nich pra-
wami i obowiązkami, na rzecz spółki Fortum Power
and Heat Polska sp. z o.o. z siedzibą we Wrocławiu.
Jednocześnie nadmieniam, iż w związku z prywa-
tyzacją spółki, zgodnie z art. 36 ust. l ustawy o ko-
mercjalizacji i prywatyzacji, uprawnionym pracow-
nikom przysługuje prawo do nieodpłatnego nabycia
do 15% akcji objętych przez Skarb Państwa w dniu
wpisania spółki do rejestru.
Biorąc powyższe pod uwagę, w odpowiedzi na
złożoną przez państwa interwencję poselską doty-
czącą prywatyzacji spółki Elektrociepłownia Zabrze
SA z siedzibą w Zabrzu uprzejmie informuję, co na-
stępuje.

Skarb Państwa oraz inwestor związani są treścią
przedmiotowej umowy i tym samym zobowiązani do
respektowania jej postanowień, z których wynika
m.in., iż intencją inwestora jest zapewnienie odpo-
wiednich warunków socjalnych zapewniających roz-
wój pracowników z poszanowaniem prawa pracy
i obecnie zawartych porozumień.
Odnosząc się do kwestii pakietu socjalnego, uprzej-
mie informuję, iż obowiązujące przepisy prawa doty-
czące przeprowadzenia procesu prywatyzacji w try-
bie negocjacji podjętych na podstawie publicznego
zaproszenia nie uzależniają zawarcia umowy sprze-
daży akcji spółki od uzgodnienia z potencjalnym
inwestorem zobowiązań związanych z ochroną in-
teresów pracowników. Informuję ponadto, iż podpi-
sanie pomiędzy inwestorem a stroną społeczną pa-
kietu socjalnego nie jest warunkiem przeniesienia
własności akcji.
Podkreślić należy, iż po uzgodnieniu przez zespo-
ły negocjacyjne Ministerstwa Skarbu Państwa oraz
spółki Fortum Power and Heat Polska sp. z o.o.
wszystkich kluczowych parametrów transakcji doty-
czącej sprzedaży pakietu 85% akcji spółek Elektro-
ciepłownia Zabrze SA oraz Zespół Elektrociepłowni
Bytom SA spółka Fortum Power and Heat Polska
sp. z o.o. podjęła próbę negocjacji z przedstawicielami
organizacji związkowych obu prywatyzowanych pod-
miotów w sprawie zawarcia tzw. pakietu socjalnego,
które w rezultacie zakończyły się niepowodzeniem.
Nadmieniam, iż redakcja § l rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie
szczegółowego trybu zbywania akcji Skarbu Pań-
stwa (Dz. U. Nr 34, poz. 264, z późn. zm.) w sposób
jednoznaczny wskazuje, że zobowiązania, w tym
związane z ochroną interesów pracowników i in-
nych osób związanych ze spółką, stanowią jedynie
fakultatywne warunki, jakie powinno spełniać za-
proszenie do negocjacji w sprawie nabycia akcji spół-
ki. Szczegółowe uregulowania zawarte w dalszych
przepisach rozporządzenia należy interpretować
w związku z ogólnymi postanowieniami zawartymi
w § 1 rozporządzenia.
Należy przy tym podkreślić, iż podstawowym i ko-
niecznym warunkiem porozumienia z potencjalnym
inwestorem w sprawie prywatyzacji spółki jest uzy-
skanie oczekiwanego poziomu ceny za akcje. Podsta-
wowe znaczenie kryterium ceny w omawianym za-
kresie wynika ze stanowiska prezentowanego przez
Komisję Europejską. Jego nieuwzględnienie może
powodować zarzut stosowania niedozwolonej pomocy
publicznej.
Ponadto uprzejmie informuję, że MSP nie widzi
jakichkolwiek przeszkód aby inwestor podjął rozmo-
wy w kwestiach socjalnych z działającymi w spółce
organizacjami związkowymi. Należy jednak podkre-
ślić, że po podpisaniu umowy prywatyzacyjnej mini-
ster skarbu państwa nie bierze udziału w negocja-
cjach załogi z potencjalnym inwestorem w zakresie
pakietu socjalnego.
585
Pragnę podkreślić, iż w przeprowadzonym proce-
sie prywatyzacji spółki Elektrociepłownia Zabrze SA
nie zapadły żadne decyzje administracyjne w rozu-
mieniu art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U.
z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.).
Ponadto nadmieniam, iż informacje dotyczące pro-
cesu prywatyzacji spółki są przekazywane na bieżąco
organizacjom związkowym, w tym m.in. za pośrednic-
twem pełnomocnika wspólnego zespołu negocjacyjne-
go (w tym w szczególności pisma z dnia 8 oraz 14 grud-
nia 2010 r. wysłane za zwrotnym potwierdzeniem od-
bioru, których adresat nie odebrał).
Jednocześnie informuję, iż wszelkie informacje
dotyczące procesu prywatyzacji spółki Elektrocie-
płownia Zabrze SA, w tym w szczególności treść umo-
wy sprzedaży akcji spółek (z wyłączeniem treści sta-
nowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie
do informacji publicznej), są zawarte w karcie pry-
watyzacyjnej spółki prowadzonej zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra skarbu państwa z dnia 2 marca
2009 r. w sprawie wzoru karty prywatyzacji (Dz. U.
Nr 44, poz. 361, z późn. zm.) i dostępnej na stronach
internetowych Ministerstwa Skarbu Państwa.
Mam nadzieję, że przekazane informacje wyja-
śnią wątpliwości wskazane przez państwa w inter-
wencji.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie poboru czynszu
od właścicieli mieszkań
z tytułem prawa własności (8440)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Danieli Chrapkiewicz z dnia
20 grudnia 2010 r., nr SPS-024-8440/11, w sprawie
poboru czynszu od właścicieli mieszkań z tytułem
prawa własności, uprzejmie prezentuję poniższe sta-
nowisko.
Regulacje art. 4 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych – Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm. – (dalej zwa-
nej u.s.m.) stanowią podstawę do określenia obowiąz-
ków finansowych właścicieli lokali znajdujących się
w zasobach spółdzielni mieszkaniowej.
W oparciu o art. 4 ust. 2 ww. ustawy członkowie
spółdzielni będący właścicielami lokali są obowiąza-
ni uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych
586
z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją
i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploata-
cją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mie-
nie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z po-
stanowieniami statutu. Jeżeli uchwała walnego zgro-
madzenia tak stanowi, są oni również obowiązani
uczestniczyć w wydatkach związanych z działalno-
ścią społeczną, oświatową i kulturalną prowadzoną
przez spółdzielnię (art. 4 ust. 5 u.s.m.).
Natomiast właściciele lokali niebędący członkami
spółdzielni mieszkaniowej są obowiązani uczestni-
czyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksplo-
atacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzy-
maniem nieruchomości wspólnych. Są oni również
obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych
z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stano-
wiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do
wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące
w określonych budynkach lub osiedlu (art. 4 ust. 4
u.s.m.). Obowiązki te wykonują przez uiszczanie
opłat na takich samych zasadach, jak członkowie
spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5, który stanowi, że
pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej
służą pokrywaniu wydatków związanych z jej eks-
ploatacją i utrzymaniem, a w części przekraczającej
te wydatki przypadają właścicielom lokali proporcjo-
nalnie do ich udziałów w nieruchomości wspólnej. Po-
żytki i inne przychody z własnej działalności gospo-
darczej spółdzielnia może przeznaczyć w szczególno-
ści na pokrycie wydatków związanych z eksploatacją
i utrzymaniem nieruchomości w zakresie obciążają-
cym członków oraz na prowadzenie działalności spo-
łecznej, oświatowej i kulturalnej.
Z działalności społecznej, oświatowej i kulturalnej
prowadzonej przez spółdzielnię właściciele niebędący
członkami mogą korzystać odpłatnie na podstawie
umów zawieranych ze spółdzielnią.
Uprzejmie wyjaśniam, że obowiązki właścicieli lo-
kali będących członkami spółdzielni zostały ukształ-
towane, co do zasady, w sposób zbieżny z obowiązkami
członków, którzy dysponują spółdzielczymi prawami
do lokali (lokatorskim lub własnościowym).
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że opłaty,
o których mowa w ww. przepisach, są ponoszone na
pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości (np.:
sprzątania, odśnieżania i innych bieżących robót
związanych z utrzymaniem należytego porządku,
przeglądów budynków, instalacji i urządzeń, konser-
wacji i remontów nawierzchni chodników, dróg i par-
kingów, podatków od nieruchomości i opłat za wie-
czyste użytkowanie).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie zaniżania kosztów leczenia
pacjentów na oddziałach kardiologii
w Starogardzie Gdańskim (8441)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Danieli Chrapkiewicz, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 20 grudnia 2010 r.
w sprawie zaniżania kosztów leczenia pacjentów na
oddziałach kardiologii w Starogardzie Gdańskim,
przesłanym przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-024-8441/10, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Pragnę poinformować, że zadania z zakresu okre-
ślania jakości i dostępności oraz analizy kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie kon-
kursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitoro-
wanie ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem
art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, natomiast zgodnie z art. 107 ust. 5
do zadań dyrektora OW NFZ należy m.in. efektywne
i bezpieczne gospodarowanie środkami finansowymi
oddziału oraz zawieranie i rozliczanie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Uwzględniając powyższe, w związku z zapyta-
niem pani poseł, minister zdrowia wystąpił do dyrek-
tora Pomorskiego OW NFZ z prośbą o przedstawienie
stanowiska w przedmiotowej sprawie. Z informacji
przekazanych przez dyrektora Pomorskiego OW NFZ
wynika, że do 2010 r. wysokość środków finansowych
przeznaczonych na leczenie kardiologiczne w powia-
tach starogardzkim, tczewskim i malborskim, w prze-
liczeniu na 1 mieszkańca, była ok. 10 razy niższa niż
w Trójmieście. Pacjenci z ww. terenów musieli więc
korzystać z pomocy poza miejscem swojego zamiesz-
kania, szczególnie w zakresie kardiochirurgii inwa-
zyjnej i elektrokardiologii. Plan Pomorskiego OW
NFZ na lata 2011–2015 zakłada podział środków na

kardiologię w sposób, który prowadzi do częściowego
wyrównania tych dysproporcji. I tak w zakresie kar-
diologii interwencyjnej (w tym zawały) dla Gdańska,
Sopotu, powiatu gdańskiego i nowodworskiego zapla-
nowano kwotę 63 zł na osobę, dla Gdyni 41 zł na
osobę, natomiast dla powiatów: wejherowskiego, puc-
kiego, starogardzkiego, tczewskiego, malborskiego
i sztumskiego przewidziano kwotę 26 zł na osobę.
W zakresie kardiologii zachowawczej wielkości te wy-
noszą odpowiednio: 42 zł, 41 zł i 12 zł.
Zgodnie z informacją dyrektora Pomorskiego OW
NFZ dalsze zwiększanie nakładów, szczególnie w za-
kresie kardiologii zachowawczej, nie jest obecnie
możliwe, ponieważ oddziały kardiologiczne w Staro-
gardzie Gdańskim nie realizują jeszcze pełnej gamy
świadczeń elektrokardiologicznych (wszczepianie sty-
mulatorów, kardiowerterów – defibrylatorów oraz
wykonywanie badań elektrofizjologicznych i ablacji
serca), które nadal dostępne są dla pacjentów z Ko-
ciewia tylko w szpitalach Trójmiasta.
Zdaniem dyrektora Pomorskiego OW NFZ dostęp
do świadczeń kardiologii inwazyjnej (w tym leczenia
zawałów), uwzględniając strukturę wiekową popula-
cji oraz fakt, że w Gdańsku funkcjonuje ośrodek uni-
wersytecki, który świadczy usługi dla całego woje-
wództwa, został wyrównany i dobrze zabezpiecza
potrzeby mieszkańców powiatów starogardzkiego,
tczewskiego, malborskiego i sztumskiego. Natomiast
w zakresie kardiologii zachowawczej pacjenci z tego
obszaru nadal będą musieli korzystać ze świadczeń
w Trójmieście, szczególnie w zakresie niedostępnych
na miejscu świadczeń elektrokardiologii.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w związku
z licznymi pytaniami kierowanymi do Ministerstwa
Zdrowia w związku z przeprowadzonym przez Po-
morski OW NFZ kontraktowaniem świadczeń w za-
kresie kardiologii, w chwili obecnej, zgodnie z prze-
pisami działu VII ww. ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej, trwa kontrola ministra zdrowia
w Pomorskim OW NFZ. Po jej zakończeniu możliwe
będzie wyciągnięcie ostatecznych wniosków co do
zabezpieczenia świadczeń w omawianym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
587
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca
w sprawie legalności i zasadności działań
Policji w zakresie przeszukiwania pojazdów
prywatnych na terenie Starachowic
w dniu 19 listopada 2010 r. (8442)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-024-
-8442/11), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Krzysztofa Lipca w sprawie legalności i za-
sadności działań Policji w zakresie przeszukiwania
pojazdów prywatnych na terenie Starachowic, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Przeprowadzone w dniu 19 listopada 2010 r.
wzmożone działania na terenie Komendy Powiatowej
Policji w Starachowicach były jednymi z zaplanowa-
nych działań prewencyjnych Policji i nie miały związ-
ku z odbywającymi się dwa dni później wyborami
samorządowymi.
W związku z analizą zagrożenia przestępstwami
i wykroczeniami na terenie podległym KPP Stara-
chowice, w dniu 19 października 2010 r. komen-
dant powiatowy Policji w Starachowicach zwrócił się
z wnioskiem do pierwszego zastępcy komendanta wo-
jewódzkiego Policji w Kielcach o wsparcie ze strony
policjantów Samodzielnego Pododdziału Prewencji
Policji (SPPP) w planowanych m.in. na dzień 19 li-
stopada 2010 r. w godz. 16–24 działaniach wzmożo-
nych, mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa
lokalnej społeczności. Należy dodać, że wniosek za-
wierał również zapotrzebowanie wsparcia sił wła-
snych policjantami SPPP na dzień 10 i 26 listopada
2010 r.
W czasie realizacji powyższego zadania policjanci
wykonywali bieżące działania prewencyjne wynika-
jące z aktualnych potrzeb i nie były one nakierowa-
ne na kontrolę przewożonego bagażu. W ramach
wykonywanych czynności policjanci mogli natomiast,
zgodnie z obowiązującymi przepisami, w obecności
posiadacza bagażu i samochodu, dokonać przeglądu
zawartości bagaży lub ładunku znajdującego się
w kontrolowanych środkach transportu. O popraw-
nym wykonywaniu czynności może świadczyć fakt,
że w KPP Starachowice oraz KWP w Kielcach nie
odnotowano żadnej skargi, w której zarzucano by po-
licjantom niewłaściwe postępowanie wobec kierują-
cych pojazdami.
W działaniach przeprowadzonych w dniu 19 listo-
pada 2010 r. udział brało łącznie 25 funkcjonariuszy
Policji, w tym 11 z SPPP w Kielcach. W tym czasie
nie poniesiono dodatkowych kosztów – siły i środki
KPP Starachowice oraz SPPP w Kielcach zaplano-
wano zgodnie z codziennym zapotrzebowaniem do
588
służby niezbędnym do zapewnienia bezpieczeństwa
obywateli.
Działania te przyczyniły się do poprawy bezpie-
czeństwa na terenie miasta jak i powiatu staracho-
wickiego – nie odnotowano wypadków drogowych,
natomiast m.in. zatrzymano jednego nietrzeźwego
kierującego (sprawcę przestępstwa z art. 178a Kodek-
su karnego) oraz nałożono 18 mandatów karnych.
Należy podkreślić, że tego typu działania, zwięk-
szające liczbę patroli policyjnych w okresach week-
endowych oraz w godzinach popołudniowych, wyni-
kają z oczekiwań społeczności lokalnych i spotykają
się z aprobatą mieszkańców tych miejscowości. Znaj-
duje to potwierdzenie w debatach społecznych orga-
nizowanych corocznie w każdym z powiatów z udzia-
łem komendanta wojewódzkiego Policji w Kielcach.
Działania prewencyjne prowadzone są systematycz-
nie, m.in. KPP Starachowice przy wsparciu ze strony
SPPP w Kielcach przeprowadziła podobne działania
w dniach 16, 24 i 30 października 2010 r.
Jak wynika z grafiku służb plutonów SPPP
w Kielcach na miesiąc listopad 2010 r. na terenie
KMP i KPP woj. świętokrzyskiego, w dniu 19 listo-
pada 2010 r. Starachowice były jedynym miastem na
terenie województwa, gdzie przeprowadzono działa-
nia wzmożone przy wykorzystaniu SPPP w Kielcach.
Dzień wcześniej podobne działania organizowane
były na terenie Komisariatu Policji w Chęcinach
i Komendy Powiatowej Policji w Jędrzejowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie konieczności dokonania
zmian ustawowych precyzujących zasady
przyznawania emerytur i rent specjalnych
(8444)
Odpowiadając na interpelację poselską posła Ada-
ma Wykręta w sprawie konieczności dokonania zmian
ustawowych precyzujących zasady przyznawania
emerytur i rent specjalnych, nadesłaną przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 19 stycznia br., znak: SPS-
-024-8444/11, pragnę uprzejmie przedstawić, co na-
stępuje.
Świadczenia o charakterze emerytalno-rentowym
w szczególnym trybie przyznaje:
— prezes Rady Ministrów – świadczenia spe-
cjalne,
— prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
– świadczenia wyjątkowe.
Zgodnie z art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz 1227,
z późn. zm.) prezes Rady Ministrów w szczególnie
uzasadnionych przypadkach może przyznać emery-
turę lub rentę na warunkach i w wysokości innej niż
określone w ustawie. W tej regulacji ustawodawca nie
precyzuje jednak ściśle tych szczególnych przesłanek,
co wskazuje na uznaniowość różnych okoliczności
przedstawianych we wnioskach zainteresowanych
mających wpływ na wydanie przez prezesa Rady Mi-
nistrów stosownej decyzji.
Zgodnie z przyjętą od wielu lat praktyką, orzecz-
nictwem sądowym oraz wyrokiem Trybunału Kon-
stytucyjnego, wykładnia wyrażenia „w szczególnie
uzasadnionych przypadkach” łączona jest z wybitny-
mi zasługami na niwie zawodowej, artystycznej, spo-
łecznej czy też politycznej, a nadto ze zdarzeniami
losowymi (wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 czerw-
ca 2005 r., sygn. akt II SA/WA 1954/04).
Kluczowe znaczenie dla sprawy świadczeń spe-
cjalnych ma wyrok Trybunału Konstytucyjnego RP
z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt P38/05.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego ratio legis in-
stytucji emerytury specjalnej nie budzi istotnych
wątpliwości natury konstytucyjnej. W uzasadnieniu
wyroku trybunał podnosi, że użycie przez ustawo-
dawcę zwrotu niedookreślonego „w szczególnie uza-
sadnionych przypadkach” jest w pełni uprawnione.
W ocenie nauki prawa „nieostrość nazw nie jest trak-
towana w tekście prawnym jako wada. Wręcz prze-
ciwnie – może być z powodzeniem stosowana jako
świadomie przyjęty środek uelastycznienia tekstu
przez stworzenie swoistego luzu decyzyjnego” (S. Wron-
kowska, M. Zieliński: Komentarz do zasad techniki
prawodawczej, Warszawa 2004 r., s. 280).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego swoboda
prezesa Rady Ministrów przy wydawaniu decyzji nie
oznacza dowolności. Jak bowiem stanowi art. 82
omawianej ustawy, prezes Rady Ministrów przedsta-
wia Sejmowi RP – w terminie do 31 stycznia każdego
roku kalendarzowego – informację o przyznanych
w tym trybie w roku poprzednim emeryturach i ren-
tach, co stwarza warunki dla poddania tego typu de-
cyzji kontroli sejmowej.
Uznaniowy charakter decyzji prezesa Rady Mini-
strów nie wyklucza również jej sądowej kontroli. Pre-
zes Rady Ministrów podejmujący decyzję w sprawie
świadczenia specjalnego związany jest regułami po-
stępowania administracyjnego, określającymi jego
obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania
i orzekania (wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 czerw-
ca 2005 r., sygn. akt II SA/Wa/144/05).
Jeżeli zaś chodzi o świadczenia wyjątkowe przy-
znawane przez prezesa Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, to zgodnie z art. 83 omawianej ustawy
przyznanie świadczenia jest możliwe, jeżeli wniosko-
dawca łącznie spełnił następujące warunki:

— jest lub był osobą ubezpieczoną lub członkiem
jego rodziny,
— nie spełnia ustawowych warunków do uzyska-
nia świadczenia wskutek szczególnych okoliczności,
— nie może podjąć pracy lub innej działalności
z uwagi na całkowitą niezdolność do pracy lub wiek,
— nie ma niezbędnych środków utrzymania.
Przez szczególne okoliczności rozumie się wyda-
rzenia o charakterze nadzwyczajnym, które wbrew
zamiarom i woli ubezpieczonego stanowią niemożli-
wą do przezwyciężenia przeszkodę w kontynuowaniu
zatrudnienia (wyrok NSA z dnia 11 września 2001 r.,
sygn. akt II SA 1717/01).
Podkreślenia wymaga, że pojęcie „w drodze wy-
jątku” nie dotyczy wyjątkowych potrzeb czy niedo-
statku, sytuacji życiowej starającego się o to świad-
czenie, ale zaistnienia w sprawie szczególnych oko-
liczności usprawiedliwiających niemożność uzyska-
nia danego świadczenia w trybie zwykłym (wyrok
WSA z dnia 24 lutego 2010 r., sygn. akt II SA/Wa
1923/09).
Należy też zauważyć, iż przepis art. 83 ust. 1 usta-
wy uzależnia przyznanie świadczenia w drodze wy-
jątku od wykazania braku niezbędnych, a nie niewy-
starczających środków utrzymania. Ocena tej nie-
zbędności musi być dokonana z uwzględnieniem po-
trzeb służących zaspokojeniu minimum egzystencji
(wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2002 r., sygn. akt II
SA 4189/01).
Biorąc powyższe pod uwagę, jestem zdania, że sto-
sowana praktyka, a przede wszystkim orzecznictwo
sądowe w sprawie emerytur i rent specjalnych w peł-
ni pozwalają na elastyczność organów decyzyjnych
odpowiadającą rzeczywistym potrzebom – co było
z resztą zamiarem ustawodawcy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów
Adama Krupy i Janiny Okrągły
w sprawie warunków i wysokości
wynagradzania za wykonywanie czynności
przez lekarzy weterynarii i inne osoby
wyznaczone przez powiatowego lekarza
weterynarii (8445)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posłów Adama Krupy i Janiny Okrągły, na-
desłanym przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r.,
589
znak: SPS-024-8445/11, w sprawie warunków i wy-
sokości wynagradzania za wykonywanie czynności
przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone
przez powiatowego lekarza weterynarii uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 29 stycz-
nia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2010 r.
Nr 112, poz. 744), jeżeli powiatowy lekarz weteryna-
rii z przyczyn finansowych lub organizacyjnych nie
jest w stanie wykonać ustawowych zadań inspekcji,
może wyznaczać na czas określony, w drodze decyzji
administracyjnej, lekarzy weterynarii niebędących
pracownikami inspekcji do wykonywania niektórych
czynności w jej imieniu.
Wykonywanie tych czynności następuje po zawar-
ciu przez powiatowego lekarza weterynarii umowy
z osobami wyznaczonymi lub podmiotem prowadzą-
cym zakład leczniczy dla zwierząt, określającej
w szczególności zakres, terminy i miejsce ich wyko-
nywania, wysokość wynagrodzenia za ich wykonanie
i termin płatności oraz dodatkowo imię i nazwisko
w przypadku wyznaczonego lekarza weterynarii
świadczącego usługi weterynaryjne w ramach zakła-
du leczniczego dla zwierząt. Podstawę do określenia
stawek wynagrodzeń za zlecone czynności stanowi
rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 2 sierpnia 2004 r. w sprawie warunków i wy-
sokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności
przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone
przez powiatowego lekarza weterynarii (Dz. U. Nr 178,
poz. 1837, z późn. zm.).
Należy wyjaśnić, że przedmiotowe rozporządzenie
zostało ostatnio zmienione rozporządzeniem mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 10 listopada 2010 r.
(Dz. U. Nr 227, poz. 1484), w którym poza ujednoli-
ceniem i uściśleniem jego przepisów z ustawą z dnia
29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej ure-
alniono wysokość minimalnych stawek wynagrodzeń
za przeprowadzenie kontroli jagniąt i koźląt przezna-
czonych do wywozu lub handlu, przyjmując wysokość
stawek już stosowanych np. w przypadku kontroli
cieląt i źrebiąt. Urealniono także stawki wynagro-
dzeń za przeprowadzenie kontroli m.in. świń w miej-
scu ich pochodzenia, umieszczanych na rynku krajo-
wym wraz z wystawieniem wymaganych świadectw
zdrowia, poprzez ich zróżnicowanie w zależności od
ilości badanych zwierząt.
Zmiana ta jest konsekwencją obniżenia opłat za
te czynności w rozporządzeniu ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 2 listopada 2010 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie sposobu ustalania i wyso-
kości opłat za czynności wykonywane przez Inspek-
cję Weterynaryjną, sposobu i miejsc pobierania tych
opłat oraz sposobu przekazywania informacji w tym
zakresie Komisji Europejskiej (Dz. U. Nr 227, poz. 1483).
O obniżenie omawianych opłat wnosiły organizacje
rolnicze oraz związki hodowców zwierząt, m.in. z uwa-
gi na ich zbyt dużą wysokość w stosunku do wartości
tych zwierząt i nieopłacalność produkcji. Zatem do
końca 2010 r. za badanie zwierząt umieszczanych na
rynku krajowym, tj. świń, owiec, kóz, cieląt i źrebiąt,
590
do 15 szt. stawka wynagrodzenia wynosiła 15,81 zł,
a powyżej 15 szt. – za każde następne zwierzę 0,93 zł.
Natomiast od 1 stycznia 2011 r. obowiązują nowe
stawki wynagrodzeń za przeprowadzenie kontroli
zwierząt w miejscu ich pochodzenia umieszczanych
na rynku krajowym wraz z wystawieniem wymaga-
nych świadectw zdrowia i w odniesieniu do świń,
owiec, kóz, cieląt i źrebiąt wynoszą:
— do 10 szt. zwierząt 9,30 zł,
— od 11 szt. do 20 szt. zwierząt – za każde następ-
ne zwierzę 0,93 zł,
c) od 21 szt. do 50 szt. zwierząt – za każde następ-
ne zwierzę 0,70 zł,
d) powyżej 50 szt. zwierząt – za każde następne
zwierzę 0,47 zł.
W związku z faktem, że wprowadzone zmiany
w stawkach wynagrodzeń dotyczą zaledwie dwóch
czynności spośród kilkudziesięciu, które mogą być
zlecane do wykonania prywatnie praktykującym le-
karzom weterynarii, nie wpłyną one na pogorszenie
poziomu i jakości usług świadczonych przez lekarzy
weterynarii, jak również na zmniejszenie bezpieczeń-
stwa żywności oraz zdrowia ludzi i zwierząt. Nieza-
leżnie od powyższego pragnę poinformować Pana
Marszałka, że aktualnie trwają uzgodnienia spo-
łeczne, w tym dotyczące projektu rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi zmieniającego roz-
porządzenie w sprawie warunków i wysokości wyna-
grodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy
weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiato-
wego lekarza weterynarii, w którym przewiduje się
zwiększenie stawek wynagrodzeń m.in. za wykony-
wanie niektórych nadzorów oraz badań monitorin-
gowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie likwidacji lewoskrętu na drodze
krajowej nr 4 na wysokości miejscowości
Zbylitowska Góra (8446)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Józefa Rojka (pismo z dnia
19 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8446/11) w spra-
wie likwidacji lewoskrętu na drodze krajowej nr 4 na
wysokości miejscowości Zbylitowska Góra, uprzejmie
przekazuję następujące wyjaśnienia.
Z wyjaśnień przedstawionych przez Generalną
Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) wy-
nika, iż przedmiotowa droga krajowa nr 4 w miejsco-
wości Zbylitowska Góra na odcinku od 506+200 do
500+500 jest drogą dwujezdniową, o przekroju po-
przecznym 2x2 pasy. Natężenie ruchu na tym odcin-
ku drogi wynosi zgodnie z generalnym pomiarem
ruchu 2005 r. – 21 768 poj./dobę, zaś wstępne wyniki
GPR 2010 r. pokazują jego wzrost do 24 067 poj./dobę.
Ponadto na przedmiotowym odcinku usytuowane
jest skrzyżowanie z drogą powiatową, którego geo-
metria utrudnia należyte postrzeganie sygnalizato-
rów przez kierujących pojazdami i powoduje odnoto-
wane przez policję oraz GDDKIA liczne zdarzenia
drogowe w latach 2008–2010.
Z uwagi na powyższe podjęto szereg działań ma-
jących na celu zwiększenie bezpieczeństwa na tym
odcinku drogi. Oprócz znaków ograniczających pręd-
kość zlikwidowano w 2008 r. lewoskręt od strony
Tarnowa, zaś w 2010 r. wprowadzono kolejną zmianę
w organizacji ruchu kołowego, polegającą na zlikwi-
dowaniu relacji lewoskrętu od strony Krakowa oraz
likwidacji sygnalizacji świetlnej w obszarze wlotu
ul. Zbylitowskiej. Zatem obecnie relacje lewoskrętów
z drogi krajowej nr 4 odbywają się poprzez sąsiednie
skrzyżowania zlokalizowane w odległościach 400 m
i 1000 m od przedmiotowego miejsca, które są przy-
stosowane do wykonywania relacji zawracania. Po-
nadto dokonano zmian w programach ruchowych
sygnalizacji oraz dodano sygnalizatory na wysięgni-
kach nad jezdnią drogi krajowej nr 4.Wskazane wyżej
zmiany zostały wprowadzone na skutek wizji w tere-
nie z udziałem przedstawicieli Wydziału Ruchu Dro-
gowego Komendy Wojewódzkiej Policji w Krakowie,
Komendy Miejskiej Policji w Tarnowie i GDDKiA Od-
działu w Krakowie. Pismem z dnia 10 grudnia 2010 r.,
znak: GDDKiA-O/KR.Z-2.RŻ/409/98/10, GDDKiA
Oddział w Krakowie poinformowała stosowne strony
o planowanych zmianach w organizacji ruchu.
Ponadto z informacji przedstawionych przez GDD-
KiA wynika, iż w dniu 27 stycznia 2011 r. na spotka-
niu z lokalną społecznością w Zgłobicach GDDKiA
Oddział w Krakowie przedstawiła wraz z uzasadnie-
niem wprowadzone zmiany oraz zobowiązała się do
wykonania koncepcji przebudowy ww. skrzyżowania
z dopuszczeniem niektórych relacji lewoskrętnych.
Według wstępnych ustaleń GDDKiA Oddział w Kra-
kowie przedstawi przedmiotową koncepcję na spo-
tkaniu w Urzędzie Gminy Tarnów w dniu 16 marca
2011 r. Jednakże jego realizacja uzależniona jest od
dostępności środków finansowych na dokumentację
i przebudowę.
Niemniej jednak pragnę zwrócić uwagę, iż wpro-
wadzenie zmian w organizacji ruchu kołowego, choć
spowodowało ograniczenie w dostępie do drogi kra-
jowej dla mieszkańców, miało przede wszystkim na
celu poprawę bezpieczeństwa wszystkich uczestni-
ków ruchu. Zgodnie bowiem z art. 20 pkt 5 ustawy

z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) do zarządcy
drogi należy w szczególności realizacja zadań w za-
kresie inżynierii ruchu. Natomiast w myśl § 2 ust. 1
pkt 1g rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków zarządzania ruchem na drogach oraz wykony-
wania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177,
poz. 1729) działania w zakresie zarządzania ruchem
realizowane są przez podejmowanie czynności orga-
nizacyjno-technicznych, w szczególności nadzór i ana-
lizę istniejącej organizacji ruchu w zakresie bezpie-
czeństwa ruchu i jego efektywności, jak również
wprowadzanie tymczasowych zakazów lub ograni-
czeń w ruchu w przypadku zdarzeń, w wyniku któ-
rych może nastąpić zagrożenie bezpieczeństwa ruchu
drogowego. Uwzględniając wnioski wynikające z prze-
prowadzonych analiz organizacji i bezpieczeństwa
ruchu, organ zarządzający ruchem opracowuje lub
zleca do opracowania odpowiednie projekty organi-
zacji ruchu.
Reasumując, uprzejmie wyjaśniam, iż obowiąz-
kiem GDDKIA było, wobec zwiększającej się liczby
zdarzeń drogowych, zmienić organizację ruchu, któ-
ra nie ma charakteru sprawy indywidualnej, bowiem
dotyczy wszystkich użytkowników drogi i ma na celu
zapewnienie im bezpieczeństwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Bartuś
w sprawie zapewnienia dostępu
do specjalistycznej opieki zdrowotnej
w Zagórzanach (8447)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Barbary Bartuś, przekazane przy
piśmie pana Marka Kuchcińskiego, wicemarszałka
Sejmu, znak: SPS-024-8447/11, w sprawie zapewnie-
nia dostępu do specjalistycznej opieki zdrowotnej
w Zagórzanach, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Warunki udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz zasady
i tryb postępowania w sprawie zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej reguluje ustawa
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
591
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.).
Zgodnie z art. 132 ust. 1 ww. ustawy podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia jest umowa o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, zawarta pomiędzy świadczenio-
dawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego Fun-
duszu. Umowa o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej może być zawarta wyłącznie ze świadczenio-
dawcą, który został wybrany do udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej na zasadach określonych
w dziale VI cytowanej na wstępie ustawy, a zatem
w trybie konkursu ofert albo rokowań, o czym sta-
nowi art. 139 ust. 1 tejże ustawy, z zastrzeżeniem,
iż bez przeprowadzenia postępowania zawiera się
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej ze
świadczeniodawcami udzielającymi świadczeń w za-
kresie podstawowej opieki zdrowotnej oraz wykonu-
jącymi czynności w zakresie zaopatrzenia w środki
pomocnicze i wyroby medyczne będące przedmiota-
mi ortopedycznymi.
Przeprowadzenie postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
a także zawieranie umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej należy do zadań dyrektora oddzia-
łu wojewódzkiego funduszu, zgodnie z przepisem
art. 107 ust. 5 pkt 8 i 10 ww. ustawy. Fundusz zobo-
wiązany jest zapewnić równe traktowanie wszyst-
kich świadczeniodawców ubiegających się o zawarcie
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
i prowadzić postępowanie w sposób gwarantujący za-
chowanie uczciwej konkurencji. Przedmiot postępowa-
nia w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców określa prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z art. 146 ust. 1
ww. ustawy. Wszelkie wymagania, wyjaśnienia i in-
formacje, a także dokumenty związane z postępowa-
niem w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej udostępniane są świadczenio-
dawcom na takich samych zasadach.
W trakcie trwania procedury konkursowej, zgod-
nie z art. 148 przywołanej na wstępie ustawy, fun-
dusz porównuje złożone przez świadczeniodawców
oferty w zakresie ciągłości, kompleksowości, dostęp-
ności, jakości udzielanych świadczeń, kwalifikacji
personelu, wyposażenia w sprzęt i aparaturę medycz-
ną oraz ceny i liczby oferowanych świadczeń opieki
zdrowotnej oraz kalkulacji kosztów, a następnie zgod-
nie z przepisem art. 142 ust. 5 pkt 1ww. ustawy może
wybrać ofertę lub większą liczbę ofert, które zapew-
niają ciągłość udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej, ich kompleksowość, dostępność oraz przedsta-
wiają najkorzystniejszy bilans ceny w odniesieniu do
przedmiotu zamówienia.
Odnosząc powyższe do pytań zawartych w przed-
miotowym zapytaniu, uprzejmie informuję, że ogło-
szone w dniu 15 września 2010 r. postępowania kon-
kursowe w rodzaju ambulatoryjna opieka specjali-
592
styczna zostały rozstrzygnięte w dniu 16 grudnia
2010 r. Następnie, po dokonaniu przez Małopolski
Oddział Wojewódzki NFZ pokonkursowej analizy po-
ziomu zabezpieczenia świadczeń przeprowadzone zo-
stały postępowania uzupełniające w trybie rokowań
(dla poradni przyszpitalnych) oraz dodatkowych kon-
kursów ofert.
W załączeniu przekazuję dane obrazujące aktual-
ny stan zabezpieczenia świadczeń w rodzaju ambu-
latoryjna opieka specjalistyczna we wskazanych
w zapytaniu zakresach świadczeń: dermatologia
i wenerologia, neurologia, położnictwo i ginekologia,
otolaryngologia, na terenie gminy Gorlice oraz ob-
szarze całego powiatu gorlickiego, który dla ww. za-
kresów stanowi w planie zakupu jeden obszar plani-
styczny i konkursowy.
Z danych przekazanych przez Małopolski Oddział
Wojewódzki NFZ wynika, że w 2010 r. na podstawie
umowy z funduszem na terenie gminy Gorlice funk-
cjonowały poradnie specjalistyczne w dwóch placów-
kach. Poziom kontraktów oraz poziom realizacji świad-
czeń tych poradni był niższy niż obowiązujący aktu-
alnie jako minimalny, wynikający z § 10 zarządzenia
nr 62/2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju ambulatoryjna opieka specjalistyczna, odpo-
wiadający co najmniej 12 godzinom pracy poradni
tygodniowo. Między innymi z powodu tak niskiej do-
stępności oferty omawianych placówek zostały oce-
nione przez system rankingujący niżej niż oferty po-
zostałych podmiotów.
Należy podkreślić, że członkowie komisji konkur-
sowych nie wpływali na ostateczny wynik konkur-
sów, realizując jedynie wymogi formalne procedury
konkursowej oraz stosując wyłącznie kryteria oceny,
wynikające z zarządzenia nr 73/2009/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 13 listopada
2009 r. w sprawie określenia kryteriów oceny ofert
w postępowaniu w sprawie zawarcia umowy o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, ze zm. W analizo-
wanych przypadkach, jak wynika z załączonych ta-
bel*), kontrakty na 2011 r. otrzymały placówki o więk-
szym potencjale wykonawczym, a tym samym lepszej
dostępności i jakości świadczeń.
Jednocześnie Małopolski OW NFZ wskazał, że
sytuacja geograficzna, bezpośrednie sąsiedztwo mia-
sta powiatowego nie wskazuje na istnienie wyjątko-
wej sytuacji, pozbawiającej pacjentów rzeczywistej
alternatywy. Aktualne kontrakty o większej wartości
jednostkowej, w opinii funduszu, uzyskała mniejsza
liczba świadczeniodawców, ale lepszych merytorycz-
nie, co ostatecznie powinno się przełożyć na lepszy
standard i dostępność dla pacjentów oraz bardziej
racjonalne wykorzystanie zasobów osobowych i in-
frastruktury.
Z uwagi na powstałe po postępowaniach konkur-
sowych zmiany w strukturze umów zawartych na
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
2011 r., Małopolski OW NFZ poinformował, iż zamie-
rza szczególnie dokładnie monitorować dostęp pa-
cjentów do świadczeń opieki zdrowotnej, reagując
odpowiednio do sytuacji w przypadkach jego ograni-
czenia. Rozważone zostanie również ogłoszenie po-
stępowania uzupełniającego w miejscowości Zagórza-
ny dla poradni ginekologiczno-położniczej, której
świadczenia powinny być jak najszerzej dostępne.
Jednocześnie, mając na uwadze przedmiotowe za-
gadnienie, uprzejmie informuję, że właściwy oddział
wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia zobo-
wiązany jest do udzielania świadczeniobiorcom wszel-
kich niezbędnych informacji o możliwości udzielenia
świadczenia przez świadczeniodawców posiadających
umowę o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej,
o prowadzonych przez poszczególnych świadczenio-
dawców listach oczekujących, liczbie osób oczekują-
cych i średnim czasie oczekiwania na udzielenie po-
szczególnych świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości i zasad wykupu
spółdzielczego mieszkania lokatorskiego
od Zakładowej Spółdzielni Mieszkaniowej
w Ćmielowie (8448)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 19 stycznia 2011 r.,
znak: SPS-024-8448/11, zapytanie pana posła Jaro-
sława Rusieckiego z dnia 29 grudnia 2010 r., w spra-
wie możliwości i zasad wykupu spółdzielczego miesz-
kania lokatorskiego od Zakładowej Spółdzielni Miesz-
kaniowej w Ćmielowie, uprzejmie udzielam wyjaśnień
w kolejności przedstawionych pytań.
Opierając się na zawartym w zapytaniu stwier-
dzeniu, że w 2007 r. pan Z. J. złożył podanie do spół-
dzielni o wykup mieszkania za symboliczną złotówkę,
przyjęto, że wniosek został złożony po dniu 30 lipca
2007 r.
1. Czy pan Z. J. ma możliwość, a jeżeli tak, to na
jakich zasadach, wykupić mieszkanie lokatorskie
spółdzielcze od Zakładowej Spółdzielni Mieszkanio-
wej w Ćmielowie?
Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
18 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach

mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 223, poz. 1779), w przy-
padku wniosków złożonych od dnia 31 lipca 2007 r.
do dnia 29 grudnia 2009 r., o których mowa w art. 12,
art. 1714 i art. 1715 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), spółdzielnia była obo-
wiązana, po spełnieniu warunków, o których mowa
w art. 12 ust. 1, art. 1714 ust. 1 i art. 1715 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych w brzmieniu do-
tychczasowym, do zawarcia umowy przeniesienia
własności lokalu w terminie do dnia 30 czerwca 2010 r.
Oznacza to, że realizacja wniosku pana Z. J. (zgło-
szone na piśmie roszczenie o przeniesienie własności
lokalu przez członka spółdzielni, któremu przysługu-
je spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkal-
nego) powinna nastąpić w oparciu o art. 12 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych w brzmieniu obo-
wiązującym do dnia 29 grudnia 2009 r., tj. spółdziel-
nia mieszkaniowa winna zawrzeć notarialną umowę
przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez
członka:
1) spłaty przypadających na jego lokal części zo-
bowiązań spółdzielni związanych z budową, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kre-
dytowego spółdzielni wraz z odsetkami,
2) spłaty nominalnej kwoty umorzenia kredytu
lub dotacji w części przypadającej na budowę jego
lokalu, o ile spółdzielnia skorzystała z pomocy pod-
legającej odprowadzeniu do budżetu państwa uzy-
skanej ze środków publicznych lub innych środków,
oraz
3) spłaty zadłużenia z tytułu opłat eksploatacyj-
nych, o ile tego rodzaju zobowiązania występują
w konkretnym przypadku.
Mając na uwadze ustawowy termin (do dnia
30 czerwca 2010 r.), który został przewidziany dla
spółdzielni na zawarcie umowy przeniesienia własno-
ści lokalu, należy wskazać na przepis art. 491 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych, który stanowi, że
w razie bezczynności spółdzielni, uprawniony do żą-
dania ustanowienia prawa odrębnej własności lokalu
może realizować obowiązek spółdzielni w trybie pro-
cesu sądowego, wnosząc pozew na podstawie art. 64
Kodeksu cywilnego w związku z art. 1047 § 1 Kodek-
su postępowania cywilnego. Koszty sądowe oraz kosz-
ty zastępstwa procesowego pokrywa spółdzielnia.
Podkreślenia wymaga, że w przepisie art. 491
ustawy, chodzi o sytuacje, gdy są spełnione warunki,
o których mowa w art. 41–42 ustawy i nie toczy się
postępowanie odwoławcze przewidziane w art. 43,
a następuje jedynie niedokonywanie umownego prze-
właszczenia.
Niezależnie od powyższego, uwzględniając, że
z załączonej do zapytania kopii umowy (str. 3–4), nie
wynika, aby do przedmiotowego lokalu wnoszącemu
przysługiwało spółdzielcze lokatorskie prawo do lo-
kalu mieszkalnego, lecz stosunek najmu zawarty
z zakładem pracy, należy wskazać na przepis art. 48
ustawy, przyznający najemcy spółdzielczego lokalu
593
mieszkalnego, który przed przejęciem przez spół-
dzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przedsię-
biorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej
lub państwowej jednostki organizacyjnej – prawo do
wystąpienia z pisemnym żądaniem skierowanym do
spółdzielni, aby ta zawarła z nim umowę przeniesie-
nia własności lokalu.
Jeżeli spółdzielnia nabyła mieszkania zakładowe
odpłatnie najemca żądający uwłaszczenia będzie zo-
bowiązany do spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń
wynikających z umowy najmu (o ile tego rodzaju zo-
bowiązanie występuje w danym przypadku) oraz
wpłaty wkładu budowlanego określonego przez za-
rząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do po-
wierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania wy-
nikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku.
Wniesione przez najemców kaucje mieszkaniowe,
o których mowa w art. 7 ust. 3 w związku z art. 9 ust. 1
ustawy z dnia 12 października 1994 r. o zasadach
przekazywania zakładowych budynków mieszkal-
nych przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz. U.
Nr 119, poz. 567, z 1996 r. Nr 52, poz. 236, z 1997 r.
Nr 6, poz. 32, z 2000 r. Nr 39, poz. 442, z 2005 r.
Nr 167, poz. 1398 oraz z 2006 r. Nr 220, poz. 1614)
podlegają zaliczeniu na poczet wkładu budowlanego.
Wysokość kaucji mieszkaniowej zaliczonej na poczet
wkładu budowlanego waloryzuje się proporcjonalnie
do wartości rynkowej lokalu. W pozostałych przypad-
kach zwrot kaucji następuje w wysokości środków
przekazanych spółdzielni przez przedsiębiorstwo
państwowe, państwową osobę prawną lub państwo-
wą jednostkę organizacyjną.
Natomiast rozstrzygnięcie kwestii opłat przy prze-
noszeniu prawa własności na żądanie najemcy lokalu
usytuowanego w budynku nabytym przez spółdziel-
nie nieodpłatnie z uwagi na wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 15 lipca 2009 r., sygn. akt K
64/07 (Dz. U. Nr 117, poz. 988), będzie możliwe po
uzupełnieniu art. 48 w wyniku ewentualnej noweli-
zacji ustawy bądź w oparciu o orzecznictwo sądów
powszechnych.
W orzeczeniu tym trybunał stwierdził m.in., że
jest niezgodny z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP, art. 48
ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, któ-
ry stanowił, że w przypadku gdy spółdzielnia miesz-
kaniowa nabyła nieodpłatnie mieszkanie od przed-
siębiorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej
lub państwowej jednostki organizacyjnej, najemca
żądający przeniesienia własności lokalu powinien po-
kryć koszty dokonanych przez spółdzielnię nakładów
koniecznych przeznaczonych na utrzymanie budyn-
ku, w którym znajduje się ten lokal.
Trybunał Konstytucyjny nie skorzystał z upraw-
nienia do odroczenia terminu obowiązywania prze-
pisu art. 48 ust. 3. Orzeczenie zostało opublikowane
w Dzienniku Ustaw z dnia 27 lipca 2009 r. (Dz. U.
Nr 117, poz. 988) i z tym dniem przedmiotowy przepis
przestał obowiązywać.
Po orzeczeniu trybunału, z analizy literalnej
art. 48 ust. 1 ustawy, w szczególności pkt 2 można
594
wnioskować, że w przypadku nieodpłatnego nabycia
przez spółdzielnię budynku, najemca zobowiązany
jest wyłącznie uregulować zadłużenie z tytułu świad-
czeń wynikających z umowy najmu lokalu.
W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny
przedstawił inną interpretację, w której stwierdza,
że kwestionowany przepis stanowi ingerencję w przy-
sługujące spółdzielni mieszkaniowej prawo własno-
ści, polegającą na takim jego ograniczeniu, które nie
znajduje dostatecznego uzasadnienia i nie spełnia
konstytucyjnych warunków dopuszczalności ograni-
czeń o tak daleko idącym zakresie. Założenie, w myśl
którego najemca spółdzielczego lokalu mieszkalnego,
będącego – przed nieodpłatnym przejęciem przez
spółdzielnię – mieszkaniem przedsiębiorstwa pań-
stwowego, państwowej osoby prawnej lub państwo-
wej jednostki organizacyjnej, jest uprawniony do na-
bycia własności tego lokalu, mimo że łączna kwota
wpłacona przez niego na rzecz spółdzielni nie będzie
stanowiła odzwierciedlenia wartości rynkowej loka-
lu, oznacza nie tylko formalne pozbawienie spółdziel-
ni własności części jej mienia, ale także umniejszenie
wartości ekonomicznej majątku spółdzielni, należą-
cego do ogółu jej członków. Wynika to stąd, że kwe-
stionowany przepis stanowi nieuzasadnioną ingeren-
cję w przysługujące właścicielowi prawo rozporządza-
nia rzeczą.
Art. 48 ust. 3 u.s.m. w trojaki sposób ogranicza
swobodę rozporządzania przez właściciela lokalem
mieszkalnym. Po pierwsze, zobowiązuje go w sposób
bezwzględny do przeniesienia przysługującego mu
prawa, jeżeli najemca złoży odpowiedni „wniosek”.
Po drugie, w kwestionowanym przepisie określona
została osoba, na której rzecz spółdzielnia mieszka-
niowa ma dokonać przeniesienia własności. Po trze-
cie, ustawodawca wyznaczył wartość świadczenia
przypadającego właścicielowi w zamian za utracony
lokal, która rażąco odbiega od jego wartości rynko-
wej. Powyższe oznacza, że spółdzielnia mieszkanio-
wa pozbawiona została nie tylko swobody podjęcia
decyzji o zbyciu własności lub zachowaniu jej w swo-
im ręku, ale także odebrano jej wpływ na to, komu
przypadnie własność lokalu, a ponadto – co jeszcze
istotniejsze – ograniczono możliwość oddziaływania
na ustalenie wysokości świadczenia pieniężnego
przysługującego w zamian za utraconą własność.
Tym samym, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego,
doszło do naruszenia istoty prawa własności po-
przez wprowadzenie ograniczeń dotyczących pod-
stawowego uprawnienia składającego się na treść
prawa własności.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, wynikają-
ca z art. 48 ust. 3 u.s.m. ingerencja we własność pry-
watną idzie tak daleko, że nie znajduje należytego
konstytucyjnego uzasadnienia.
Tym samym, w obecnym stanie prawnym wnioski
najemców o przekształcenie mieszkania w odrębną
własność złożone przed opublikowaniem wyroku
w dniu 27 lipca 2009 r. nie mogą być rozpatrywane
w oparciu o zakwestionowane przez Trybunał Kon-
stytucyjny warunki finansowe określone w art. 48
ust. 3 ustawy.
2. Czy zainteresowany musi pokrywać koszt rze-
czoznawcy?
Koszty określenia wartości rynkowej lokalu ob-
ciążały członka spółdzielni, na rzecz którego spół-
dzielnia dokonywała przeniesienia własności lokalu
do dnia 31 lipca 2007 r., tj. do dnia wejścia w życie
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 873,
z późn. zm.).
Niemniej jednak w sytuacji, o której mowa w art. 48
ust. 1 pkt 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
(tj. najemca żądający uwłaszczenia jest zobowiązany
do wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania wy-
nikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku,
jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie), osza-
cowanie przez rzeczoznawcę majątkowego wartości
rynkowej budynku będzie wymagane.
Ustawodawca w przepisie art. 48 ust. 1 pkt 2 usta-
wy nie wskazał sposobu waloryzacji ceny nabycia
budynku, zobowiązał jednak spółdzielnię do jej sto-
sowania, a więc do wypracowania metody, którą moż-
na by objąć ceny budynku w różnym okresie, przy
uwzględnieniu siły nabywczej pieniądza.
Wobec powyższego słusznym wydaje się przyjęcie
zasady, o której mowa w ust. 5 art. 48 ustawy, tj. aby
zwaloryzować ceną odpłatnego nabycia budynku pro-
porcjonalnie do jego wartości rynkowej. Posłużenie
się wartością rynkową budynku wydaje się obiektyw-
nym miernikiem przeprowadzenia przez spółdzielnie
mieszkaniowe waloryzacji.
3. Czy ww. spółdzielnia może żądać od zaintere-
sowanego zapłaty w wysokości 15–20 tys. zł?
Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia w zakre-
sie przeniesienia własności lokalu w trybie art. 12
i 48 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
uprzejmie wyjaśniam, że minister właściwy do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszka-
niowej nie jest upoważniony do oceny prawidłowości
rozliczeń finansowych z tytułu przewłaszczenia lo-
kalu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości przejścia na emeryturę
po 30 latach pracy (8449)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy wystąpieniu Pana Marszałka z dnia
19 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8449/11, zapyta-
niem pana posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
możliwości przejścia na emeryturę po 30 latach pra-
cy, uprzejmie informuję, że – zgodnie z art. 47 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) – nabycie prawa do
emerytury bez względu na wiek, z tytułu wykonywa-
nia pracy nauczycielskiej, zależy wyłącznie od speł-
nienia warunków określonych w przepisach ustawy
z 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.).
W świetle przepisów art. 88 ust. 1 i 2a tej ustawy
prawo do takiej emerytury zachowali nauczyciele
urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem
1 stycznia 1969 r., którzy nie później niż do dnia
31 grudnia 2008 r. posiadali ogólny 30-letni staż ubez-
pieczeniowy (okres składkowy i nieskładkowy), w tym
20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze
co najmniej w połowie obowiązującego wymiaru zajęć,
natomiast nauczyciele klas, szkół, placówek i zakła-
dów specjalnych oraz zakładów poprawczych i schro-
nisk dla nieletnich – 25-letni staż ubezpieczeniowy,
w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym cha-
rakterze co najmniej w połowie obowiązującego wy-
miaru zajęć w szkolnictwie specjalnym.
Warunkiem przyznania emerytury bez względu
na wiek jest rozwiązanie stosunku pracy, a w przy-
padku osób, które przystąpiły do otwartego funduszu
emerytalnego, wymagane jest też zgłoszenie wraz
z wnioskiem o emeryturę wniosku o przekazanie
środków zgromadzonych na rachunku w otwartym
funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na
dochody budżetu państwa.
Należy również podkreślić, że okres 20 lat wyko-
nywania pracy w szczególnym charakterze, o którym
mowa w art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela, to okres
pozostawania w stosunku pracy z placówką oświato-
wą na podstawie umowy o pracę lub mianowania
(art. 10 ust. 1 Karty Nauczyciela). Przepisy tej usta-
wy nie dają więc podstaw do zaliczenia okresu wy-
konywania działalności zarobkowej na innej podsta-
wie niż stosunek pracy (np. okresu podlegania ubez-
pieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej) do okresu pracy wykonywanej
w szczególnym charakterze.
595
Z pisma załączonego do zapytania pana posła wy-
nika, że pani B. M. pracuje jako nauczyciel w przed-
szkolu od 1981 r., a zatem do 31 grudnia 2008 r. nie
mogła spełnić ww. warunków dotyczących stażu pra-
cy nauczycielskiej. W konsekwencji w jej sprawie nie
może mieć zastosowania art. 88 Karty Nauczyciela.
Pani M. nie będzie również mogła ubiegać się
o emeryturę w wieku 55 lat na podstawie przepisu
art. 184 wymienionej na wstępie ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
bowiem w dniu 1 stycznia 1999 r., czyli w dniu wej-
ścia w życie tej ustawy, nie miała wymaganego stażu
ubezpieczeniowego (okresu składkowego i nieskład-
kowego) wynoszącego dla kobiet co najmniej 20 lat.
Natomiast po osiągnięciu wieku 55 lat zaintere-
sowana będzie mogła wystąpić z wnioskiem o świad-
czenie przysługujące na podstawie ustawy z dnia
22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych (Dz. U. Nr 97, poz. 800), o ile oczy-
wiście spełni wymagane przez te przepisy warunki.
Zgodnie z art. 4 tej ustawy nauczycielka urodzona
w 1960 r. ma prawo do świadczenia kompensacyjne-
go po osiągnięciu 55 lat życia, jeżeli udokumentuje
30-letni staż pracy (okres składkowy i nieskładko-
wy), w tym 20-letni okres pracy (co najmniej na pół
etatu) w placówkach oświatowych, o których mowa
w art. 2 pkt 1 oraz rozwiąże umowę o pracę.
Zgodnie z art. 9 ustawy o nauczycielskich świad-
czeniach kompensacyjnych prawo do tego świadczenia
ulega zawieszeniu bez względu na wysokość uzyski-
wanego przychodu w razie podjęcia przez uprawnio-
nego pracy w jednostkach, o których mowa w art. 1
ustawy Karta Nauczyciela. W przypadku podjęcia in-
nej pracy prawo do świadczenia ulega zawieszeniu lub
świadczenie to ulega zmniejszeniu na ogólnych zasa-
dach przewidzianych w art. 104 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, że postę-
powanie mające na celu ustalenie, czy osoba zaintere-
sowana spełnia przesłanki do nabycia określonego
w ww. przepisach świadczenia (również udzielanie po-
rad w tych sprawach), należy – w myśl art. 68 ust. 1
pkt 1b ustawy z dnia 13 października 1998 r. o syste-
mie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227, z późn. zm.) – do kompetencji jednostek or-
ganizacyjnych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, tak
więc bliższe informacje dotyczące konkretnych przy-
padków można uzyskać bezpośrednio w organie ren-
towym właściwym dla miejsca zamieszkania osoby
zainteresowanej lub w Centrali ZUS w Warszawie,
która mieści się przy ul. Szamockiej 3, 5.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 28 stycznia 2011 r.
596
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie likwidacji Ośrodka Zamiejscowego
w Ciechanowie Izby Skarbowej w Warszawie
(8451)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Mirosława Koźlakiewicza w spra-
wie likwidacji zlokalizowanego w Ciechanowie Ośrod-
ka Zamiejscowego Izby Skarbowej w Warszawie, któ-
re zostało przekazane przy piśmie z dnia 19 stycznia
2011 r., nr SPS-024-8451/11, uprzejmie informuję, co
następuje.
Utworzenie ośrodków zamiejscowych izb skarbo-
wych w części miast, które w związku z reformą ad-
ministracji publicznej z 1999 r. utraciły status miast
wojewódzkich, było rozwiązaniem tymczasowym, ob-
liczonym na stworzenie warunków do obsługi podat-
ników w okresie przejściowym na dotychczasowych
zasadach oraz na zapewnienie pracownikom zlikwi-
dowanych izb skarbowych wystarczającego czasu na
poszukiwanie możliwości zatrudnienia w innych jed-
nostkach administracji podatkowej lub poza nią. Nie-
zależnie od stanu wiedzy pracowników Izby Skarbo-
wej w Warszawie Ośrodka Zamiejscowego w Ciecha-
nowie w zakresie przewidywanego czasu funkcjono-
wania ośrodków zamiejscowych izb skarbowych ma-
jących siedzibę w obecnych miastach wojewódzkich
oraz obietnic czynionych w tym zakresie przez przed-
stawicieli rządu należy pamiętać, że od tego momen-
tu upłynął znaczny okres czasu.
Proces dostosowywania administracji podatkowej
do podziału terytorialnego państwa wprowadzonego
w 1999 r. następował w drodze stopniowego ograni-
czania zakresu działania i zatrudnienia w ośrodkach
zamiejscowych. Spowodowało to jednak narastanie
zjawiska nierównomiernego obciążenia pracą pomię-
dzy komórkami organizacyjnymi w siedzibie głównej,
a ośrodkami zamiejscowymi Izby Skarbowej w War-
szawie. Dlatego też od 2004 r. ośrodki zamiejscowe
tej izby oprócz spraw własnych wyznaczonych przez
zasięg ich działania załatwiały także część spraw
„warszawskich”. W ostatnim okresie średnio 50%
spraw prowadzonych przez ośrodki zamiejscowe było
sprawami „warszawskimi”. Powodowało to utrudnie-
nia w organizacji pracy i negatywnie wpływało na
wykonywanie zadań izby jako całości i generowało
dodatkowe koszty funkcjonowania izby skarbowej.
Prowadzenie spraw wymagało bowiem w praktyce
wielokrotnego, kosztownego i uciążliwego przemiesz-
czania dokumentów pomiędzy jednostką macierzystą
i ośrodkami w celu umożliwienia „warszawskim” po-
datnikom wglądu do akt swoich spraw. Dodatkowe
koszty były ponoszone m.in. na:
— utrzymanie taboru samochodowego w celu
przewozu pracowników, akt podatkowych (paliwo,
mat. eksploatacyjne, przeglądy, naprawy),
— rozmowy telefoniczne, w dużej mierze wykony-
wane w ramach komunikacji wewnętrznej pracowni-
ków ośrodka z jednostką macierzystą w Warszawie,
— utrzymanie budynku (środki czystości, ochro-
na mienia, usługi komunalne, ubezpieczenie budyn-
ku, podatek od nieruchomości),
— dostawa mediów (energia elektryczna, ogrze-
wanie, woda i odb. ścieków, gaz).
W przypadku dalszego funkcjonowania ośrodka
w Ciechanowie do wydatków należałoby doliczyć tak-
że koszt przeprowadzenia remontu pomieszczeń,
gdyż prac remontowych nie przeprowadzano od po-
czątku istnienia ośrodka, tj. od 1999 r. Odległość
ośrodków od jednostki macierzystej powodowała po-
nadto utrudnienia w nadzorze nad ich pracownika-
mi, a bariery w komunikacji i organizacji szkoleń dla
pracowników ośrodków stwarzały zagrożenia dla
utrzymania jednolitego orzecznictwa podatkowego.
Mając powyższe na uwadze, kierownictwo Izby
Skarbowej w Warszawie przy podejmowaniu decyzji
mających na celu wdrożenie zarządzenia nr 39 mini-
stra finansów z dnia 21 września 2010 r. w sprawie
organizacji urzędów i izb skarbowych oraz nadania
im statutów (Dz. Urz. Min. Fin. Nr 10, poz. 45), zo-
bowiązane było brać pod uwagę nie tylko przesłanki
istotne z punktu widzenia pracowników ośrodka za-
miejscowego w Ciechanowie, lecz również czynniki
ważne dla sprawnego funkcjonowania Izby Skarbo-
wej w Warszawie obecnie i w przyszłości.
Według stanu na dzień 31 grudnia 2010 r. w ośrod-
kach zamiejscowych Izby Skarbowej w Warszawie
zatrudnionych było ogółem 71 osób, z których aż
60 bezpośrednio podlegało kierownictwu komórek
organizacyjnych z siedzibą w Warszawie. W ośrodku
zamiejscowym w Ciechanowie pracowało 19 osób,
z czego jedynie 3 w samodzielnej komórce logistyki
ośrodka. Aktualnie w ośrodku zamiejscowym w Cie-
chanowie pracuje 18 osób, spośród których 2 osiągnę-
ły wiek emerytalny, a 2 kolejne mogą skorzystać z wcze-
śniejszego świadczenia emerytalnego.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że prze-
niesienie dotychczasowych pracowników ośrodka za-
miejscowego w Ciechanowie do pracy w Warszawie
było jednakże rozwiązaniem ostatecznym. Zostało
ono poprzedzone analizą indywidualnych sytuacji
pracowników oraz możliwości ich zatrudnienia w po-
bliskich urzędach skarbowych. Izba Skarbowa w War-
szawie dokłada wszelkich starań, aby wprowadzane
zmiany były jak najmniej uciążliwe dla każdego pra-
cownika. Podlegli dyrektorowi Izby Skarbowej w War-
szawie naczelnicy urzędów skarbowych, mających
siedziby położone najbliżej ośrodków zamiejscowych,
zostali zobowiązani do zatrudniania na wolne i zwal-
niające się stanowiska pracy w służbie cywilnej
w pierwszej kolejności pracowników ośrodków za-
miejscowych oraz do informowania na bieżąco dyrek-

tora Izby Skarbowej o zwalniających się stanowi-
skach pracy.
W rezultacie podejmowanych przez Izbę Skarbo-
wą w Warszawie działań naczelnicy urzędów skarbo-
wych, dla których ośrodek zamiejscowy w Ciechano-
wie pełnił rolę jednostki nadrzędnej, zadeklarowali,
że w 2011 r. powstanie możliwość zatrudnienia w tych
urzędach łącznie 16 pracowników ośrodka na eta-
tach, które będą zwolnione przez pracowników prze-
chodzących na emeryturę lub zatrudnionych na czas
określony. Kierownictwo Izby Skarbowej w Warsza-
wie podjęło także decyzję, że do końca 2011 r. około
10 pracowników ośrodków zamiejscowych będzie mo-
gło pracować w urzędach skarbowych na etatach
izby. Taka forma zatrudnienia przewidziana została
dla osób mających szczególnie trudną sytuację ro-
dzinną lub osobistą.
W ocenie Ministerstwa Finansów podejmowane
dotychczas w zakresie funkcjonowania ośrodków za-
miejscowych izb skarbowych działania nie wpłynęły
na obniżenie poziomu obsługi podatników i na sku-
teczność poboru dochodów na rzecz budżetu pań-
stwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorial-
nego. Można zrozumieć motywy działania pracowni-
ków ośrodka zamiejscowego w Ciechanowie, którzy
podejmują starania zmierzające do zachowania swo-
ich stanowisk pracy, jednakże uzasadnianie tego in-
teresem podatników nie jest wiarygodne. Ośrodki
zamiejscowe działały bowiem jako organy odwoław-
cze, które mogły, ale nie były zobowiązane do prze-
prowadzania czynności z udziałem strony lub świad-
ka. Mogły je także zlecać organowi, który wydał de-
cyzję w I instancji. Również czynność zapoznania się
z aktami podatkowymi na tym etapie postępowania
nie jest regułą. Poza tym należy także mieć na uwa-
dze, że zmiany zachodzące w otoczeniu prawnym,
ekonomicznym i technicznym administracji publicz-
nej wymuszają konieczność dostosowywania struk-
tury organizacyjnej do zmieniających się warunków.
Postępująca informatyzacja, a w szczególnosci zreali-
zowanie kolejnych etapów projektu e-Podatki skutko-
wać będzie uproszczeniem i ograniczeniem kontak-
tów pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym.
Dlatego też nieuniknione zmiany w organizacji i za-
kresie działania organów podatkowych będą zmie-
rzały w kierunku zmniejszenia liczby jednostek ad-
ministracji podatkowej, zwłaszcza w sytuacji, kiedy
wydatki na działalność bieżącą organów podatko-
wych ulegną istotnemu zmniejszeniu.
Biorąc pod uwagę, iż jednym z podstawowych za-
łożeń, jakie zostały przyjęte w trakcie prac nad no-
wym zarządzeniem w sprawie organizacji urzędów
i izb skarbowych oraz nadania im statutów, a następ-
nie wprowadzone do zarządzenia nr 39 z dnia
21 września 2010 r. jest likwidacja ośrodków zamiej-
scowych izb skarbowych, nie można zgodzić się na
proponowane rozwiązanie, jakim byłoby pozostawie-
nie pracowników zlikwidowanego ośrodka zamiejsco-
wego w Ciechanowie na dotychczasowych miejscach
pracy jako pracowników wydziałów macierzystych
597
Izby Skarbowej w Warszawie. Godzenie się na dal-
sze funkcjonowanie Izby Skarbowej w Warszawie
poza siedzibą główną jest ze względów organizacyj-
nych nieuzasadnione, a od strony formalnej byłoby
obejściem przepisów wprowadzanego w życie zarzą-
dzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie diety będącej wynagrodzeniem
za pracę w obwodowej komisji wyborczej (8452)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Piotra Polaka przesłaną przy pi-
śmie z dnia 19 stycznia 2011 r., w sprawie diety bę-
dącej wynagrodzeniem za pracę w obwodowej komi-
sji wyborczej, uprzejmie informuję w zakresie podat-
ku dochodowego od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), zwanej
dalej „ustawą”, przychodami są otrzymane lub posta-
wione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzo-
wym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość
otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieod-
płatnych świadczeń.
Na podstawie art. 13 pkt 5 ustawy za przychody
z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa
w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymy-
wane przez osoby wykonujące czynności związane
z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatel-
skich, bez względu na sposób powoływania tych osób,
nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek,
z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.
Zatem należności pieniężne otrzymywane przez
członków obwodowych komisji wyborczych na grun-
cie przepisów ustawy stanowią przychody z działal-
ności wykonywanej osobiście w związku z wykony-
waniem czynności z tytułu pełnienia obowiązków
obywatelskich.
Z kolei w art. 9 ust. 1 ustawy określono podstawo-
wą zasadę podatku dochodowego – zasadę powszech-
ności opodatkowania. Stosownie do postanowień tego
przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym pod-
legają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem do-
chodów wolnych od podatku dochodowego na podsta-
wie przepisów ustawy bądź dochodów, od których
598
minister finansów na podstawie ustawy Ordynacja
podatkowa zaniechał poboru podatku w drodze roz-
porządzenia.
Katalog zwolnień przedmiotowych określony
w art. 21 ust. 1 ustawy w pkt 17 zwalnia od podatku
diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów otrzymy-
wane przez osoby wykonujące czynności związane
z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatel-
skich – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie
kwoty 2280 zł.
Oznacza to, że diety oraz kwoty stanowiące zwrot
kosztów otrzymane przez członka obwodowej komisji
wyborczej korzystają ze zwolnienia od podatku do
wyżej określonej kwoty miesięcznie.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Posła,
iż poza właściwością resortu finansów pozostaje kwe-
stia, czy za działalność zarobkową można uznać die-
tę otrzymaną przez członka obwodowej komisji wy-
borczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie interpretacji art. 73 ust. 7 ustawy
Karta Nauczyciela (8453)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pana posła Piotra Polaka doty-
czące interpretacji art. 73 ust. 7 ustawy Karta Na-
uczyciela (SPS-024-8453/11), uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Przepis art. 73 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) zawiera dwie normy prawne,
które wykluczają możliwość łączenia korzystania
przez nauczyciela z urlopu dla poratowania zdrowia
z zatrudnieniem w ramach innego stosunku pracy
lub innej działalności zarobkowej:
1) pierwsze zdanie ww. przepisu stanowi zakaz
nawiązania stosunku pracy lub podjęcia innej dzia-
łalności zarobkowej przez nauczyciela w okresie prze-
bywania na urlopie dla poratowania zdrowia;
2) w drugim zdaniu ustawodawca zobowiązał
dyrektora szkoły do odwołania nauczyciela z urlopu
dla poratowania zdrowia w przypadku stwierdze-
nia, że w okresie tego urlopu nauczyciel pozostaje
w innym stosunku pracy lub prowadzi inną działal-
ność zarobkową.
Z powyższych przepisów należy wnioskować, iż
nauczyciel w okresie przebywania na urlopie dla po-
ratowania zdrowia nie może podejmować nowego za-
trudnienia lub innej działalności zarobkowej, jak
również kontynuować już podjętego zatrudnienia czy
działalności zarobkowej. Powyższe potwierdził Sąd
Najwyższy w uchwale z dnia 7 lipca 2005 r., sygn. akt
II PZP 5/05 (OSNP 2005/24/387), w której stwierdza,
iż podstawą odwołania nauczyciela z urlopu dla po-
ratowania zdrowia może być również kontynuowanie
zatrudnienia na podstawie stosunku pracy lub wy-
konywanie innej działalności zarobkowej rozpoczętej
przed udzieleniem tego urlopu.
Jednocześnie należy zauważyć, że członkom ko-
misji wyborczych, na mocy art. 20 ustawy Ordynacja
wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików wo-
jewództw (Dz. U. z 2010 r. Nr 176, poz. 1190), przy-
sługują diety i zwrot kosztów podróży i noclegów.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r.
Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) diety oraz kwoty stano-
wiące zwrot kosztów otrzymywane przez osoby, któ-
re wykonują czynności związane z pełnieniem obo-
wiązków społecznych i obywatelskich, podlegają
zwolnieniu z podatku do wysokości nieprzekraczają-
cej 2280 zł miesięcznie.
W związku z powyższym w opinii Ministerstwa
Edukacji Narodowej udział w pracach obwodowej ko-
misji wyborczej ma charakter pracy społecznej, za
którą nie przysługuje odrębne wynagrodzenie, a więc
nie stanowi przesłanki do odwołania nauczyciela, na
mocy art. 73 ust. 7 ustawy Karta Nauczyciela, z urlo-
pu dla poratowania zdrowia.
Podsumowując, zgodnie z art. 73 ust. 7 ustawy do
obowiązków dyrektora szkoły należy ocena zasadno-
ści ewentualnego odwołania nauczyciela z urlopu.
Urlop dla poratowania zdrowia stanowi przed-
miot roszczenia pracownika w czasie trwania stosun-
ku pracy, w związku z powyższym nauczyciel, który
zastał odwołany z urlopu dla poratowania zdrowia,
może dochodzić swoich praw przed sądem pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Henryka Siedlaczka
w sprawie podwójnego wymiaru kary
za to samo przestępstwo (8454)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana posła Henryka Siedlaczka
z dnia 17 grudnia 2010 r. przesłane przy piśmie pana
wicemarszałka Marka Kuchcińskiego z dnia 19 stycz-
nia 2011 r. dotyczące zbiegu odpowiedzialności kar-
nej i administracyjnej, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytu-
cyjnego zasada ne bis in idem należy do fundamen-
talnych zasad prawa karnego, stąd też jest elemen-
tem państwa prawnego. Wszelkie odstępstwa od tej
zasady, w szczególności zaś stworzenie organowi wła-
dzy publicznej kompetencji do dwukrotnego zastoso-
wania środka represyjnego wobec tego samego pod-
miotu za ten sam czyn, stanowiłyby naruszenie re-
gulacji konstytucyjnych (wyrok Trybunału Konsty-
tucyjnego z dnia 3 listopada 2004 r., sygn. K 18/03,
OTK-A z 2004 r., z. 10, poz. 103). Trybunał przyjął,
że zasada ne bis in idem jako podstawowa zasada
prawa karnego wynika jednoznacznie z art. 2 Kon-
stytucji RP i stanowi jeden z elementów demokra-
tycznego państwa prawnego urzeczywistniającego
zasady sprawiedliwości społecznej (wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 8 października 2002 r., sygn.
K 36/00, OTK-A z 2002 r., z. 5, poz. 63).
Zasada ne bis in idem na gruncie szeroko rozu-
mianego postępowania karnego sprowadza się do
gwarancji, że nikt nie będzie pociągnięty ponownie
do odpowiedzialności karnej za ten sam czyn zabro-
niony. Inaczej rzecz ujmując, zasada ta wyraża się
w zakazie podwójnego karania tej samej osoby za po-
pełnienie tego samego czynu zabronionego. O ile jed-
nak w odniesieniu do prawa karnego stosowanie tej
zasady nie budzi żadnych wątpliwości, o tyle nieco
odmienne reguły dotyczą zbiegu unormowań praw-
nokarnych i administracyjnoprawnych. Ściślej rzecz
biorąc, chodzi o wzajemny stosunek skutków praw-
nych określonego czynu zabronionego na obszarze
prawa karnego i prawa administracyjnego. Otóż je-
żeli przepisy prawa administracyjnego przewidują
w stosunku do sprawcy czynu zabronionego przez
prawo karne – z uwagi na popełnienie tego czynu
– określone konsekwencje o charakterze czysto re-
presyjnym związanym z wymierzeniem dolegliwości
z powodu tego zachowania, wówczas stosowanie wo-
bec tej samej osoby sankcji administracyjnej i karnej
narusza zasadę państwa prawa wyrażoną w art. 2
Konstytucji RP (tak Trybunał Konstytucyjny w wy-
rokach: z dnia 29 kwietnia 1998 r., sygn. K 17/97,
OTK 1998, z. 3, poz. 30; z dnia 4 września 2007 r.,
sygn. P 43/06, OTK-A 2007, z. 8, poz. 95). Jednakże
599
jeżeli zasadniczy cel reakcji administracyjnoprawnej
na popełnienie przez sprawcę czynu zabronionego
jest odmienny od represyjnego, przykładowo dotyczy
ochrony prawidłowości wypełniania przez osoby za-
ufania publicznego swych funkcji, wiarygodności do-
kumentów czy zapewnienia bezpieczeństwa ruchu
drogowego, wówczas nie można mówić o naruszeniu
tej zasady, ani o podwójnej karalności, nawet jeżeli
zastosowane środki administracyjnoprawne spowo-
dują równocześnie pewne dolegliwości dla sprawcy.
Istotą ingerencji administracyjnoprawnej jest w ta-
kim wypadku bowiem ochrona określonych wartości
społecznych, która niejednokrotnie musi pociągać za
sobą pogorszenie sytuacji prawnej danej jednostki.
Odnosząc powyższe do sytuacji przedstawionej
w zapytaniu poselskim, wskazać trzeba, że sprawca
J. P. został przez Sąd Rejonowy w Raciborzu wyro-
kiem z dnia 2 lipca 2008 r. w sprawie sygn. akt II K
778/07 prawomocnie skazany za przestępstwo przyj-
mowania korzyści majątkowych w zamian za przedłu-
żenie okresu dopuszczenia do ruchu pojazdów mecha-
nicznych, którego dokonał, będąc zatrudniony w cha-
rakterze diagnosty, i jako środek karny na podstawie
art. 41 § 1 K.k. sąd orzekł zakaz zajmowania stanowi-
ska diagnosty na okres 3 lat. Natomiast starosta ra-
ciborski ostateczną decyzją z dnia 29 kwietnia 2009 r.
w sprawie SK.5510-3-1/09 na podstawie art. 84 ust. 3
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.)
cofnął diagnoście J. P. uprawnienie do wykonywania
badań technicznych pojazdów. Zgodnie z art. 84 ust. 4
tej ustawy ponowne uprawnienie nie może być wyda-
ne wcześniej, niż po upływie 5 lat od dnia, w którym
decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.
Podnieść należy, że regulacja ustawy dotycząca
wydawania i cofania uprawnień do wykonywania ba-
dań technicznych pojazdów ma na celu zapewnienie
przeprowadzania badań przez osoby przygotowane
do tego pod względem merytorycznym oraz dające
rękojmię prawidłowego, rzetelnego i zgodnego z pra-
wem wykonywania swoich obowiązków. Wprowadze-
nie obligatoryjnego przeprowadzania tych badań ma
służyć zapewnieniu bezpieczeństwa w ruchu drogo-
wym, temu, aby w ruchu tym poruszały się pojazdy
sprawne technicznie, niestwarzające z tego powodu
zagrożenia dla innych uczestników. Z tego względu
administracyjnoprawna instytucja cofnięcia diagno-
ście uprawnienia do wykonywania badań technicz-
nych jest podyktowana troską o zapewnienie należy-
tego poziomu tych badań i uniknięcie tym samym
sytuacji dopuszczenia do ruchu niesprawnych tech-
nicznie pojazdów. Realizację tego zadania zapewnia
jedynie spełnianie tych czynności przez diagnostów,
co do których nie zachodzi uzasadniona obawa nie-
należytego wykonywania swych obowiązków. Celem
tej instytucji nie jest zatem represja w stosunku do
sprawcy czy zastosowanie wobec niego dolegliwości
w trybie administracyjnym, choć niewątpliwie – jako
skutek uboczny w stosunku do zamierzonego celu
– tego typu konsekwencje wywołuje.
600
W konkluzji należy uznać, że reakcja karnopraw-
na i administracyjnoprawna na zachowanie sprawcy
w tym wypadku stanowią oddzielne instytucje pod-
porządkowane odmiennym celom i nie można mówić
o podwójnej represji w stosunku do sprawcy ani o na-
ruszeniu zasady państwa prawa. W szczególności nie
można uznać decyzji starosty o cofnięciu diagnoście
uprawnienia do wykonywania badań technicznych
pojazdów za ukaranie tej osoby.
Zarówno wyrok sądu, jak i decyzja administracyj-
na organu podlegają odrębnemu wykonaniu, autono-
micznie względem siebie i na podstawie innych prze-
pisów. Okresy, w których sprawca nie może zajmować
stanowiska diagnosty, z uwagi na odmienne cele obu
instytucji i tryby orzekania o tych konsekwencjach
prawnych, biegną niezależnie i nie mogą być zalicza-
ne jeden na poczet drugiego.
Należy zwrócić uwagę, że ustawa z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w art. 84 ust. 3
ustala samodzielne i odrębne przesłanki cofania
uprawnienia do wykonywania badań technicznych,
które tylko częściowo pokrywają się ze znamionami
odpowiednich czynów zabronionych. Jest to oczywi-
stą konsekwencją różnych zasadniczych celów, które
przyświecają regulacji karnoprawnej i administra-
cyjnoprawnej. Jeżeli w konkretnej sprawie ma miej-
sce sytuacja, że ustalenia sądu karnego mogą mieć
znaczenie dla toczącego się postępowania admini-
stracyjnego, wówczas na podstawie art. 97 § 1 pkt 4
K.p.a. organ może zawiesić to postępowanie. Należy
jednak zaznaczyć, że zawieszenie postępowania w ta-
kim wypadku nie jest obligatoryjne i organ admini-
stracyjny może samodzielnie rozstrzygnąć zagadnie-
nie wstępne (art. 100 § 2 i 3 K.p.a.).
Natomiast prawomocny wyrok skazujący sądu
wiąże wszystkie organy państwowe i samorządowe
co do faktu popełnienia przez sprawcę przypisanego
mu w tym wyroku przestępstwa. Jeżeli starosta,
orzekając o cofnięciu uprawnienia do wykonywania
badań technicznych, powołuje się na określone
w ustawie przesłanki stanowiące jednocześnie zna-
miona czynu zabronionego przez prawo karne, wów-
czas prawomocny wyrok skazujący ma znaczenie
prejudycjalne dla dokonanych przez ten organ usta-
leń. Trzeba jednak mieć na względzie, że chodzi tu
o wykazanie w postępowaniu administracyjnym okre-
ślonego nagannego prawnie zachowania sprawcy sta-
nowiącego jednocześnie ustawowy warunek wydania
rozstrzygnięcia, natomiast celem decyzji administra-
cyjnej o cofnięciu uprawnień nie jest zastosowanie
represji i dolegliwości w stosunku do diagnosty, lecz
szeroko rozumiana ochrona bezpieczeństwa w ruchu
drogowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Pałysa
oraz grupy posłów
w sprawie projektu „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” (8455)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-024-
-8455/11, przekazujące zapytanie posła Andrzeja Pa-
łysa i grupy posłów woj. świętokrzyskiego dotyczące
zadania budowy drogi krajowej nr 73 na odcinku
Kielce – Wola Morawicka oraz „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” uprzejmie prze-
kazuję informacje w przedmiotowej sprawie.
Należy wskazać, że w dniu 25 stycznia br. Rada
Ministrów przyjęła program wieloletni pn. „Program
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”. Należy
wskazać, że inwestycja polegająca na przebudowie
drogi krajowej nr 73 Kielce – Wola Morawicka wraz
z obwodnicą Morawicy i Woli Morawickiej została
ujęta w załączniku nr 2 do programu, zawierającym
inwestycje, których realizacja zostanie rozpoczęta po
roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 po-
twierdza znaczenie tego zadania dla całej sieci dro-
gowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowych limitów
powyżej kwoty 82,8 mld zł na realizację zadań inwe-
stycyjnych odpowiedniej zmianie ulegnie też zakres
rzeczowy programu.
Należy wskazać, że Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad jako inwestor zadania podję-
ła stosowne działania w celu jego przygotowania. Dla
ww. zadania uzyskano już decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji
oraz decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi. Aktualnie
trwają prace nad opracowaniem projektu budowla-
nego i projektu wykonawczego.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infrastruk-
tury dostrzega konieczność odpowiedniego przygoto-
wania zadań do realizacji jako czynnika niezbędnego

dla zachowania ciągłości realizacji inwestycji drogo-
wych. W związku z powyższym proces przygotowa-
nia zadań do realizacji, w tym zadań ujętych w za-
łączniku nr 2, będzie kontynuowany tak, aby w sy-
tuacji pojawienia się dodatkowych środków płynnie
przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Pałysa
w sprawie planowanej likwidacji
Kuratorium Oświaty w Kielcach (8456)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Andrzeja Pałysa (nr SPS-024-
-8456/11) w sprawie planowanej likwidacji Kurato-
rium Oświaty w Kielcach, uprzejmie informuję.
W dniu 23 grudnia 2010 r. skierowany został do
uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecz-
nych projekt ustawy o systemie oceniania jakości
edukacji. Projekt tej ustawy stanowi realizację pro-
gramu prac legislacyjnych Rady Ministrów w 2011 r.
i jest związany z przygotowywanymi przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji zmianami przed-
stawionymi w projekcie założeń do projektu ustawy
o zmianie niektórych innych ustaw w związku ze
zmianami w organizacji terenowych organów admi-
nistracji rządowej z uwagi na proponowane tam włą-
czenie kuratoriów oświaty do struktur urzędów wo-
jewódzkich. Sekretarz Rady Ministrów, na wniosek
ministra edukacji narodowej, wyraził zgodę na od-
stąpienie od wymogu opracowania i uzgodnienia za-
łożeń do ustawy o systemie oceniania jakości eduka-
cji, stąd też do konsultacji społecznych trafił już pro-
jekt ustawy. Celem projektowanych zmian jest zbu-
dowanie efektywnego systemu oceniania jakości
edukacji, na który będą się składać:
1) sprawnie zarządzany, jednolity i nowoczesny
system nadzoru pedagogicznego i system egzaminów
zewnętrznych,
2) sprawnie zarządzany, jednolity, nowoczesny,
zapewniający wysoką jakość, wspierający zmiany
wprowadzane w systemie oświaty system wspoma-
gania szkół i placówek w systematycznym podnosze-
niu jakości ich pracy.
System ten będzie zbudowany na bazie dotychcza-
sowych komisji egzaminacyjnych i części kuratoriów
601
oświaty, realizujących zadania z zakresu nadzoru
pedagogicznego. Instytucjonalne powiązanie tych
dwóch działających obecnie odrębnie i rozproszonych
systemów ma umożliwić kompleksową i rzetelną oce-
nę jakości pracy szkół, uwzględniającą nie tylko wy-
niki egzaminów zewnętrznych, ale i wszystkie obsza-
ry działalności dydaktycznej, wychowawczej i opie-
kuńczej szkól i placówek. Integralną częścią tego
nowego sytemu będzie system wspomagania szkół
i placówek w podnoszeniu jakości ich pracy, powsta-
ły na bazie obecnego Ośrodka Rozwoju Edukacji
i Ośrodka Wspierania Edukacji Zawodowej i Usta-
wicznej, które po przekształceniu w jedną instytucję,
będą wspierały szkoły i placówki w podnoszeniu ja-
kości ich pracy przy pomocy placówek doskonalenia
nauczycieli, poradni psychologiczno-pedagogicznych
i bibliotek pedagogicznych.
Tak zbudowany system zapewni kompleksowe
wsparcie wszystkim typom szkół i placówek w reali-
zacji ich zadań dydaktycznych, wychowawczych i opie-
kuńczych oraz bardziej efektywne zaspokajanie po-
trzeb nauczycieli w zakresie doskonalenia. Uprzejmie
informuję, że w wyniku zgłoszonych w toku trwają-
cych jeszcze konsultacji społecznych uwag prowadzo-
ne są dalsze prace koncepcyjne nad zaplanowaniem
optymalnej struktury organizacyjnej nowego syste-
mu, uwzględniającej uwagi i propozycje resortów
i partnerów społecznych. Ostateczny kształt propo-
zycji zmian systemowych i instytucjonalnych wraz
z oceną skutków regulacji zostanie przedstawiony po
zakończeniu konsultacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posłów Roberta Telusa
i Krzysztofa Sońty
w sprawie rozliczenia środków finansowych
na prowadzenie rodzinnego domu dziecka
w Mroczkowie Gościnnym w gm. Opoczno
(8457)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-024-8457/11, dotyczące zapytania posłów Ro-
berta Telusa i Krzysztofa Sońty w sprawie rozlicze-
nia środków finansowych na prowadzenie rodzinne-
go domu dziecka w Mroczkowie Gościnnym w gm.
Opoczno, uprzejmie informuję.
Zgodnie z obecnie funkcjonującymi regulacjami
prawnymi, zawartymi w ustawie z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.), za organizację pieczy zastęp-
602
czej odpowiedzialny jest samorząd powiatu, który
w celu zapewnienia opieki nad dziećmi pozbawiony-
mi opieki rodziny własnej tworzy na swoim terenie
całodobowe placówki opiekuńczo-wychowawcze, w tym
typu rodzinnego. W sytuacji zlecenia tego zadania
podmiotowi zewnętrznemu starosta podpisuje umo-
wę na realizację tego zadania. Rodzinne domy dziec-
ka otrzymują środki na bieżące funkcjonowanie,
w tym ryczałt na utrzymanie przyjętych do rodziny
dzieci oraz środki na utrzymanie lokalu, na bieżące
naprawy, remonty i niezbędny sprzęt oraz dofinan-
sowanie leczenia, rehabilitacji czy pomocy w nauce
dzieciom (art. 85a–85f).
Zgodnie z art. 85c ust 2 środki finansowe na
utrzymanie domu jednorodzinnego, w którym mieści
się placówka rodzinna, przysługują w miesięcznej
stawce odpowiadającej wysokości kwoty wydatków
ponoszonych na czynsz, opłaty za energię cieplną
i elektryczną, wodę, gaz, odbiór nieczystości stałych
i płynnych, abonament telewizyjny i radiowy, ryczałt
na zakup opału, wydatki związane z kosztami eks-
ploatacji i remontów, z uwzględnieniem podatku od
nieruchomości i opłaty za wieczyste użytkowanie
gruntów, podzielonej przez liczbę osób zamieszkują-
cych w domu jednorodzinnym i pomnożonej przez
liczbę dzieci umieszczonych w placówce rodzinnej
oraz prowadzącego placówkę.
Zgodnie z art. 25 ustawy o pomocy społecznej
kwestie zlecania zadań, w tym prowadzenia placów-
ki rodzinnej, reguluje ustawa z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536).
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie ma uprawnień do oceny po-
szczególnych umów zawieranych pomiędzy samorzą-
dami a osobami sprawującymi pieczę zastępczą,
a także zgodności ich zapisów z realizacją. Spory, po-
wstałe na tle zawartych umów, jeżeli nie jest możliwe
ich rozstrzygnięcie polubowne, powinny być rozstrzy-
gane na drodze sądowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie odsunięcia na bliżej nieokreślony
termin realizacji inwestycji związanej
z budową odcinka drogi ekspresowej S3
Gorzów Wielkopolski – Międzyrzecz (8459)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Jana Kochanowskiego, przekaza-
ne przy piśmie z dnia 20 stycznia 2011 r. (nr SPS-
-024-8459/11), dotyczące odsunięcia na bliżej nie-
określony termin realizacji inwestycji związanej
z budową odcinka drogi ekspresowej S3 Gorzów Wiel-
kopolski – Międzyrzecz uprzejmie przedstawiam in-
formacje w sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów uchwaliła
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”. Limit finansowy w programie udało się
zwiększyć o 4,8 mld zł w stosunku do projektu doku-
mentu konsultowanego społecznie. Dzięki dodatko-
wemu limitowi finansowemu, mając na uwadze prio-
rytetową rangę drogi ekspresowej S3, efekt sieciowy
(połączenie z A2) oraz stan zaawansowania prac
przygotowawczych, zdecydowano o budowie całego
odcinka od Gorzowa do Sulechowa. Jednocześnie
chciałbym zauważyć, że o wysokim priorytecie drogi
S3 świadczą nie tylko te działania, ale również ilość
i tempo pozostałych zadań dotychczas zrealizowa-
nych, a także zaplanowanych w ramach przyjętego
przez Radę Ministrów programu.
W załączniku nr 1 zamieszczono wykaz inwesty-
cji, których realizacja rozpocznie się do 2013 r. Two-
rząc listę zadań do załącznika nr 1, w pierwszej ko-
lejności uwzględniono zadania autostradowe, zadania
współfinansowane ze środków UE w ramach per-
spektywy finansowej 2007–2013 oraz zadania będące
w budowie, w tym następujące:
— poz. 18: budowa drogi S3 Szczecin – Gorzów
Wielkopolski o dł. 81,6 km, obejmująca:
a) odcinek w. Klucz – w. Pyrzyce o dł. 28,2 km
– oddany do ruchu,
b) odcinek w. Pyrzyce – w. Myślibórz o dł. 26,7 km
– oddany do ruchu,
c) odcinek w. Myślibórz – w. Gorzów Północ (bez
węzła) o dł. 26,7 km – oddany do ruchu,
— poz. 19: budowa drogi S3 Gorzów Wielkopolski
– Nowa Sól, odcinek Gorzów Wielkopolski (DK nr 3,
w. Gorzów Południe) z węzłem – w. Sulechów (w. Kru-
szyna) o dł. 80,6 km, obejmująca:
a) odcinek w. Międzyrzecz – w. Sulechów (w. Kru-
szyna) o dł. 43 km – w budowie (planowane ukończe-
nie w czerwcu 2013 r.),
b) odcinek Gorzów Wielkopolski (DK nr 3, w. Go-
rzów Południe) z węzłem – Międzyrzecz (DK nr 3,
w. Północ) o dł. 37,6 km – w przetargu, otwarcie ofert
zaplanowano na 15 marca 2011 r.,
— poz. 53: budowa obwodnic Troszyna, Parłówka
i Ostrowic o dł. 6,13 km – w budowie (planowane
ukończenie we wrześniu 2011 r.),
— poz. 57: budowa obwodnicy Miękowa na drodze
S3 o dł. 4,8 km – w budowie (planowane ukończenie
w maju 2012 r.).
W załączniku nr 1a zamieszczono wykaz zadań,
których stan przygotowania pozwala na ich rozpo-
częcie do 2013 r., a dokładna data rozpoczęcia prac
jest uzależniona od zapewnienia dodatkowych środ-
ków finansowych, w tym:
— poz. 3: budowa drogi S3 Gorzów Wielkopolski
– Nowa Sól na odcinku Sulechów (w. Kruszyna)

– Nowa Sól, II jezdnia obwodnicy Gorzowa Wielko-
polskiego oraz II jezdnia obwodnicy Międzyrzecza
o dł. 62,1 km, obejmująca:
a) odcinek II jezdni obwodnicy Gorzowa Wielko-
polskiego o dł. 11,7 km – projekt budowlany na ukoń-
czeniu,
b) odcinek Sulechów (w. Kruszyna) – Nowa Sól (dro-
ga wojewódzka nr 292, w. Nowe Miasteczko) bez węzła
o dł. 44 km – projekt budowlany na ukończeniu,
c) odcinek II jezdni obwodnicy Międzyrzecza
o dł. 6,4 km – projekt budowlany na ukończeniu.
W załączniku nr 2 znalazły się zadania, dla któ-
rych w przeważającej części rozpoczęto prace przy-
gotowawcze w ramach realizacji „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, których zaawan-
sowanie nie pozwoli jednak na rozpoczęcie robót bu-
dowlanych do 2013 r., w tym:
— poz. 5: budowa drogi S3 Nowa Sól – Legnica
(A4),
— poz. 6: budowa drogi S3 Legnica (A4) – Lu-
bawka,
— poz. 7: dostosowanie drogi krajowej do parame-
trów drogi ekspresowej na odcinku Brzozowo – Rur-
ka oraz Rurka – Rzęśnia,
— poz. 49: budowa obwodnicy m. Brzozowo na
drodze S3,
— poz. 73: budowa stałego połączenia drogowego
pomiędzy wyspami Uznam i Wolin w Świnoujściu na
drodze krajowej nr 3.
Zaawansowanie zadań umieszczonych w załącz-
niku nr 2 nie pozwoli na rozpoczęcie robót budowla-
nych do 2013 r., niemniej jednak prace przygotowaw-
cze pozwalające na ich realizację w kolejnej perspek-
tywie będą kontynuowane dzięki środkom przezna-
czanym na ten cel w budżecie państwa w części 39.
Ponadto informuję, iż w ciągu ostatnich lat w ramach
prac nad drogą ekspresową S3 udało się również:
— oddać do ruchu obwodnicę Międzyzdrojów
w ciągu drogi S3 o dł. 3 km,
— oddać do ruchu obwodnicę Gorzowa Wielkopol-
skiego (II etap) w ciągu drogi S3 o dł. 9,5 km.
Jednocześnie informuję, że w 2012 r., zgodnie
z założeniami przyjętego przez Radę Ministrów „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”,
nastąpi aktualizacja programu. Nastąpi to w momen-
cie, kiedy znane już będą poziomy finansowania in-
frastruktury drogowej dostępne dla Polski w wielo-
letnich ramach finansowych Unii Europejskiej na
lata 2014–2020 oraz urealnione będą prognozy ma-
kroekonomiczne dla dwóch ostatnich lat realizacji
programu. Pozwoli to na precyzyjne określenie po-
trzeb finansowych (w tym udziału środków krajo-
wych) dla zakresu rzeczowego programu realizowa-
nego w latach 2014–2015.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
603
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie refundacji pomp insulinowych
dla osób po 18. roku życia oraz wprowadzenia
na listę leków refundowanych analogów insulin
długo działających (8460)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Mieczysława Marcina Łuczaka, posła
na Sejm RP, w sprawie refundacji pomp insulinowych
oraz wprowadzenia na listę leków refundowanych
analogów insulin długoterminowych, przekazane
przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana Marka Kuch-
cińskiego, znak: SPS-024-8460/11, uprzejmie proszę
o przyjęcie wyjaśnień w sprawie.
Obecnie kwestie i zasady zaopatrzenia w wyroby
medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi
i środki pomocnicze określa rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi oraz środki pomocnicze (Dz. U. Nr 139, poz. 1141,
z późn. zm.).
Przedmiotowe rozporządzenie określa wykaz świad-
czeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi oraz środki pomocnicze wraz z określeniem po-
ziomu, w tym limitu cen tych świadczeń i sposobu ich
finansowania oraz warunków ich realizacji, a także
obejmuje naprawę przedmiotu ortopedycznego w ra-
mach limitu ceny tej naprawy.
Minister zdrowia w dniu 24 stycznia 2011 r. pod-
pisał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu za-
opatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami
ortopedycznymi oraz środki pomocnicze. Przedmio-
towa zmiana rozporządzenia ma na celu wprowadze-
nie w ramach rozszerzenia świadczenia – zestawy
infuzyjne do osobistych pomp insulinowych dla mło-
dzieży do 26. roku życia. Przedłużenie refundacji ze-
stawów infuzyjnych do 26. roku życia umożliwi mło-
dzieży po 18. roku życia korzystanie z pompy insuli-
nowej, co wiąże się z faktem, iż młodzi ludzie konty-
nuujący edukację są na utrzymaniu rodziców, a w związ-
ku z tym nie mogą samodzielnie pokryć kosztów
związanych z zakupem osprzętu do pompy insuli-
nowej.
Minister zdrowia podjął także decyzję o przenie-
sieniu świadczenia gwarantowanego – leczenie insu-
liną z zastosowaniem pompy insulinowej z wykazu
świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryj-
nej opieki specjalistycznej do wykazu świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby me-
dyczne będące przedmiotami ortopedycznymi i środ-
ki pomocnicze, wydłużając jednocześnie wiek do 26.
604
roku życia. Zaproponowane rozwiązanie poprawiłoby
dostęp do przedmiotowego świadczenia, świadczenio-
dawca nie musiałby przeprowadzać czasochłonnych
postępowań przetargowych, a warunkiem realizacji
świadczenia byłoby przedstawienie przez świadcze-
niobiorcę zlecenia.
Obecnie proces legislacyjny nowelizacji rozporzą-
dzenia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi oraz środki pomocnicze jest po etapie konsultacji
wewnętrznych.
Odnosząc się do pytania dotyczącego możliwości
wprowadzenia na listę leków refundowanych analo-
gów insulin długo działających, uprzejmie informuję,
iż wobec niemożności stwierdzenia w chwili obecnej,
iż stosowanie długo działających analogów insuliny
w szerokiej populacji jest całkowicie bezpieczne, zo-
stała podjęta decyzja o niewpisaniu ich do rozporzą-
dzeń refundacyjnych.
Jednocześnie minister zdrowia podjął decyzję
o bezzwłocznym rozpoczęciu prac nad terapeutycz-
nym programem zdrowotnym, w ramach którego fi-
nansowane będzie leczenie przedmiotowymi produk-
tami leczniczymi dla wybranej grupy pacjentów przy
ścisłym monitorowaniu stanu zdrowia chorych. Ozna-
cza to, iż pacjenci wymagający leczenia długo działa-
jącymi analogami insuliny oraz spełniający kryteria
włączenia do programu, określone przez konsultanta
krajowego ds. diabetologii, otrzymają całkowicie bez-
płatny dostęp do leczenia przedmiotowymi produk-
tami leczniczymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Steca
w sprawie stosowania ustawy o podatku
od towarów i usług (8461)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8461/11,
przy którym przesłano zapytanie poselskie pana po-
sła Stanisława Steca w sprawie stosowania ustawy
o podatku od towarów i usług, uprzejmie informuję.
Ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226,
poz. 1476) od dnia 1 stycznia 2011 r. został uchylony
załącznik nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług, zawierający wykaz
usług zwolnionych od VAT. Jednocześnie uregulowa-
nia dotyczące tej tematyki zostały przeniesione do
art. 43 cytowanej ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
Przy określaniu nowego zakresu zwolnień odstąpio-
no od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji sta-
tystycznych, ustalając ich zakres z wykorzystaniem
przepisów prawa unijnego (w tym dyrektywy 2006/
112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej)
oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku
od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r. zwol-
nione z VAT są usługi świadczone przez niezależne
grupy osób na rzecz swoich członków, których dzia-
łalność jest zwolniona z podatku lub w zakresie któ-
rej członkowie ci nie są uznawani za podatników,
w celu świadczenia swoim członkom usług bezpo-
średnio niezbędnych do wykonywania tej działalno-
ści zwolnionej lub wyłączonej od podatku, w przypad-
ku gdy grupy te ograniczają się do żądania od swoich
członków zwrotu kosztów do wysokości kwoty indy-
widualnego udziału przypadającego na każdego z nich
w ogólnych wydatkach tych grup, poniesionych we
wspólnym interesie, jeżeli zwolnienie nie spowoduje
naruszenia warunków konkurencji.
Przepis ten stanowi implementację do polskiego
systemu prawnego art. 132 ust. 1 lit. f ww. dyrektywy
2006/112/WE.
Wskazany przepis ustawy o podatku od towarów
i usług, który w swoim brzmieniu odpowiada przepi-
sowi art. 132 ust. 1 lit. f dyrektywy, wskazuje kryte-
ria, jakie powinny spełniać usługi, by można było
zastosować do nich zwolnienie od VAT.
Warunki te kształtują się następująco:
— Istnieje jednostka (niezależna grupa osób)
świadcząca usługi dla osób, które są jej członkami.
Zarówno dyrektywa, jak i orzecznictwo ETS nie de-
finiują formy, w jakiej powinny działać niezależne
grupy osób, o których mowa w analizowanym prze-
pisie, a jedynie wskazują warunki, jakie grupa po-
winna spełniać, aby można było stosować zwolnienie
z VAT do usług świadczonych przez grupę na rzecz
jej członków. Aby usługi świadczone przez grupę mo-
gły być uznane za zwolnione od podatku, sama grupa
powinna spełniać kryteria wymienione w art. 15
ustawy o podatku od towarów i usług pozwalające
uznać ją za podatnika tego podatku.
— Działalność podmiotów wchodzących w skład
grupy jest zwolniona od podatku od towarów i usług
lub w zakresie tej działalności członkowie ci nie są
uznawani za podatników. Należy wyjaśnić, że zakres
działalności zwolnionej od VAT wynika z przepisów
ww. ustawy o podatku od towarów i usług (m.in. art. 43)
oraz aktów wykonawczych do ustawy. Do czynności
wyłączonych spod opodatkowania VAT należą czyn-
ności, które nie są wymienione w art. 5 ww. ustawy.
Nie podlegają VAT również czynności wykonywane

przez podmioty, które nie mają statusu podatnika
VAT.
— Usługi niezależnej grupy osób są świadczone
przez grupę na rzecz członków tej grupy.
Warunkiem zastosowania przedmiotowego zwol-
nienia jest wymóg, aby podmioty, na rzecz których
niezależne grupy dokonują świadczeń, były członka-
mi takiej grupy. Stanowisko to potwierdził Trybunał,
który w orzeczeniu z dnia 8 marca 1989 r. sygn. spra-
wy C-348/87, odnoszącym się do przepisów szóstej
dyrektywy, która została zastąpiona ww. dyrektywą
2006/112/WE, stwierdził w tezie 14 i 15, że art. 13(A-
)(1)(f) szóstej dyrektywy odnosi się wyłącznie do nie-
zależnych grup osób świadczących usługi na rzecz
członków grupy. „Nie ma to miejsca w sytuacji,
w której fundacja wykonuje usługi na rzecz innej fun-
dacji i żadna z nich nie jest członkiem drugiej. Ponie-
waż warunki zwolnienia są sformułowane precyzyj-
nie, każda wykładnia poszerzająca zakres artykułu
13(A)(1)(f) szóstej dyrektywy jest niezgodna z celem
tego przepisu. Tym samym, w odpowiedzi na wniosek
o wstępne orzeczenie należy stwierdzić, że czynności,
które winny być objęte zwolnieniem podatkowym na
mocy artykułu 13(A)(1)(f) szóstej dyrektywy (...) nie
obejmują działalności fundacji, polegającej wyłącznie
na organizacji i wykonywaniu prac związanych z dzia-
łalnością innej fundacji, w zamian za zwrot faktycz-
nie poniesionych wydatków, jeżeli ta druga fundacja
stanowi organizację parasolową dla szeregu podmio-
tów prowadzących działalność zwolnioną lub nieopo-
datkowaną oraz świadczy usługi określone w powyż-
szym przepisie szóstej dyrektywy wyłącznie na rzecz
tych podmiotów”.
Natomiast w wyroku z dnia 11 grudnia 2008 r.
w sprawie C-407/07 Trybunał doprecyzował kwestię
zakresu usług świadczonych na rzecz swoich człon-
ków przez ww. grupy, stwierdzając, że „(...) wykładni
art. 13A ust. 1 lit. f) szóstej dyrektywy należy doko-
nywać w ten sposób, że, z zastrzeżeniem spełnienia
pozostałych przesłanek wskazanych w tym przepisie,
świadczenie usług na rzecz ich członków przez nie-
zależne grupy, korzysta ze zwolnienia przewidziane-
go w tym przepisie, nawet jeśli usługi te są świadczo-
ne na rzecz jednego lub kilku z rzeczonych człon-
ków”. Trybunał stwierdził, że nie jest możliwe, by
wykładni tego przepisu dokonywać w ten sposób, że
poddaje zwolnienie z podatku VAT warunkowi, by
świadczenia zostały zaoferowane wszystkim człon-
kom zainteresowanej niezależnej grupy. Gdy świad-
czenia następują na rzecz jednego lub kilku członków
niezależnej grupy, koszt tych świadczeń pozostaje
wspólnym wydatkiem tej grupy, która została powo-
łana w tym celu, przy czym metody rachunkowości
analitycznej pozwalają na identyfikację części wydat-
ków związanych z każdą usługą uwzględnioną indy-
widualnie.
W podsumowaniu powyższych wyjaśnień chciał-
bym zauważyć, że zgłoszone w interpelacji pytania
dotyczą interpretacji przepisów podatkowych w kon-
kretnych stanach faktycznych dotyczących indywi-
605
dualnych podatników. W związku z powyższym
udzielenie odpowiedzi będzie możliwe w drodze in-
terpretacji indywidualnej. W tym zakresie bardzo
istotną kwestią będzie np.:
1) wyjaśnienie warunków statutowych związanych
z członkostwem w PTTK, tj. czy członkostwo to jest
związane z konkretnym oddziałem PTTK posiadają-
cym osobowość prawną, czy też z całą organizacją,
2) stanowisko i wyjaśnienie PTTK, na ile imprezy
organizowane przez jej oddziały można uznać jako
bezpośrednio niezbędne dla jej członków i nie mają
one charakteru usług ogólnych, z których mogą ko-
rzystać inne osoby fizyczne (o czym jest mowa w orze-
czeniach ETS i co wyklucza zastosowanie zwolnienia
od podatku).
Uprzejmie informuję, że w przypadku wątpliwości
co do zakresu stosowania przepisów podatkowych
w indywidualnej sprawie zainteresowany podmiot
może złożyć pisemny wniosek do ministra właściwe-
go do spraw finansów publicznych z prośbą o inter-
pretację prawa podatkowego (art. 14b § 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa – Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Składający wnio-
sek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiąza-
ny jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałe-
go stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz
do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie
oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia
przyszłego (art. 14b § 3 ww. ustawy).
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
przedstawione wyjaśnienia nie stanowią interpreta-
cji ogólnej, o której mowa w art. 14a ustawy Ordyna-
cja podatkowa, oraz nie stanowią interpretacji indy-
widualnej, o której mowa w art. 14b tej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zmian kadrowych
w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich
w Szczyrku (8462)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Tadeusza Tomaszew-
skiego, przekazane pismem z dnia 14 stycznia 2011 r.
(znak: SPS-024-8462/11), w sprawie zmian kadro-
wych w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Szczyr-
ku uprzejmie informuję, co następuje.
606
Zgodnie z § 11 ust. 2 obowiązującego do dnia
31 grudnia 2010 r. statutu Centralnego Ośrodka
Sportu, stanowiącego załącznik do zarządzenia
nr 19 ministra sportu i turystyki z dnia 16 maja 2008 r.
w sprawie działania Centralnego Ośrodka Sportu, za-
stępców dyrektorów ośrodków COS powoływał i od-
woływał dyrektor naczelny COS na wniosek dyrekto-
ra ośrodka. W podejmowaniu tych decyzji nie był prze-
widziany udział ministra sportu i turystyki.
Z uwagi na to, że dyrektor naczelny COS pełnił
funkcję pracodawcy w stosunku do pracowników
COS oraz zarządzał COS, rozwiązanie takie było
jak najbardziej zasadne. To dyrektor naczelny COS
odpowiadał przed ministrem sportu i turystyki za
funkcjonowanie COS, dlatego też powinien mieć za-
pewnioną swobodę w kształtowaniu zatrudnienia.
Dopóki działania kadrowe dyrektora naczelnego COS
były zgodne z przepisami prawa, brak było podstaw
do podejmowania interwencji przez ministra sportu
i turystyki.
Analogiczne rozwiązania zostały wprowadzone
również w statucie nowo utworzonego podmiotu – in-
stytucji gospodarki budżetowej Centralny Ośrodek
Sportu.
Odpowiadając na drugie z zadanych pytań, infor-
muję, że minister sportu i turystyki w związku ze
sprawowaniem nadzoru nad COS posiadał wiedzę
o podjętych decyzjach personalnych, ale z przyczyn
podanych wyżej nie było podstaw do podejmowania
działań.
W zakresie pytania trzeciego przedkładam w za-
łączeniu tabelę przedstawiającą wykaz dyrektorów
zatrudnionych w COS od 2007 r.*)
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie realizacji inwestycji
drogi ekspresowej S5 na odcinku
Poznań – Wrocław (8463)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8463/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Macieja Orzechowskiego w sprawie budowy drogi
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
ekspresowej S5 na odcinku Poznań – Wrocław,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił do-
tychczasowy „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Mini-
strów w dniu 25 września 2007 r. Inwestycja pn.
„Budowa drogi S5 na odcinku Poznań (A2 węzeł
Głuchowo) – węzeł Kaczkowo” została ujęta w za-
łączniku nr 1a do „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015”, zawierającym inwestycje
priorytetowe, których realizacja może zostać rozpo-
częta do roku 2013.
Przedmiotowa inwestycja znajduje się na etapie
prac przygotowawczych, w ramach których trwa
opracowywanie koncepcji programowej i oczekiwanie
na wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację inwestycji, której uzyska-
nie stworzy formalnoprawne możliwości realizacji
dalszych faz procesu przygotowania inwestycji.
Wskazana decyzja będzie podstawą do kontynuacji
prac projektowych w celu uzyskania kolejnych decy-
zji niezbędnych do rozpoczęcia budowy.
Natomiast inwestycja pn. „Budowa drogi S5 na
odcinku węzeł Korzeńsko – Wrocław (A8, węzeł Wi-
dawa)”, została wpisana do załącznika nr 2 progra-
mu zawierającego wykaz inwestycji, których realiza-
cja zostanie rozpoczęta po roku 2013. Ujęcie inwesty-
cji w załączniku nr 2 potwierdza wagę tego zadania
dla całej sieci drogowej. Dla przedmiotowego zadania
została wydana decyzja środowiskowa w dniu 23 sierp-
nia 2010 r., aktualnie w opracowaniu znajduje się
projekt budowlany.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zakres rze-
czowy zawarty w projekcie programu musiał zostać
dostosowany do aktualnych możliwości finansowych
państwa i opiera się na trzech dokumentach finanso-
wych, które wyznaczyły możliwe ramy działania mi-
nistrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu. Jednocześnie informuję, że
minister infrastruktury podejmuje działania mające
na celu powiększenie określonych przez powołane
dokumenty limitów finansowych. Limit wydatków na
program został już powiększony o kwotę 4,8 mld zł.
Jest to kwota wygospodarowana w ramach PO IiŚ,
przesunięta z oszczędności na projektach kolejowych.
Ministerstwo Infrastruktury będzie kontynuować

starania w celu jak najszybszego zapewnienia środ-
ków finansowych dla wszystkich inwestycji ujętych
w programie na lata 2011–2015, szczególnie dla za-
dań priorytetowych ujętych w załączniku nr 1a.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie przygotowania oferty inwestycyjnej
terenów po zlikwidowanej części Kopalni
Węgla Kamiennego Ruch II w Libiążu
w woj. małopolskim (8464)
Szanowny Panie Marszalku! Odpowiadając na
otrzymane w dniu 17 stycznia 2011 r., przy piśmie
z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8464/11,
zapytanie pana Tadeusza Arkita, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 4 stycznia 2011 r.
w sprawie przygotowania oferty inwestycyjnej tere-
nów po zlikwidowanej części Kopalni Węgla Kamien-
nego Ruch II w Libiążu, przedstawiam poniższą in-
formację, opartą na danych przekazanych przez
Kompanię Węglową SA.
W 2010 r. Kompania Węglowa SA kontynuowała
proces przygotowania do sprzedaży nieruchomości
zabudowanej obiektami byłego Ruchu II KWK Jani-
na w Libiążu. W zakresie działań rozbiórkowych
i likwidacyjnych przeprowadzono likwidację urzą-
dzeń zakładu przeróbczego. Dalsze działania w tym
zakresie nie zostały jednak zrealizowane z uwagi na
wdrożony w połowie roku program oszczędnościowy
zakładający znaczne ograniczenia tego rodzaju kosz-
tów. W roku 2011 proces likwidacji będzie kontynu-
owany, jednakże tylko w zakresie umożliwiającym
uruchomienie postępowania przetargowego na sprze-
daż nieruchomości w I kwartale 2012 r. Osobną kwe-
stię stanowi likwidacja (zamknięcie) wylotów dwóch
upadowych, która zgodnie z porozumieniem zawar-
tym z Południowym Koncernem Węglowym SA po-
winna być zrealizowana przez tego przedsiębiorcę na
własny koszt.
W zakresie uporządkowania stanu geodezyjno-
-prawnego nieruchomości prowadzono prace związa-
ne z geodezyjnym wydzieleniem obiektu szybowego
wykorzystywanego przez Południowy Koncern Wę-
glowy SA do monitorowania poziomu wód kopalnia-
nych w ZG Janina w Libiążu. W trakcie prac stwier-
dzono, że istnieją istotne rozbieżności pomiędzy sta-
nem rzeczywistym nieruchomości i jej opisem w re-
607
jestrze gruntów i budynków prowadzonym przez
Starostwo Powiatowe w Chrzanowie. Klasy użytków
gruntowych dla części działek gruntu zostały ozna-
czone symbolem Ls (lasy), co dla przeprowadzenia po-
działu geodezyjnego wymagało uzgodnień z właściwą
jednostką PGL Lasy Państwowe. Ponadto oznaczenie
budynków w rejestrze nie jest zgodne ze stanem rze-
czywistym, co jest skutkiem prowadzonych w latach
poprzednich wyburzeń, a także sposobu zakładania
samego rejestru wyłączającego szczegółową inwen-
taryzację zabudowy, co ma istotne znaczenie przy
skomplikowanych konstrukcyjnie obiektach przemy-
słowych. W związku z powyższym podjęto decyzję, że
po zakończeniu likwidacji zostanie zlecona dodatko-
wa usługa geodezyjna inwentaryzacji całej pozostałej
zabudowy nieruchomości i wprowadzenie zmian do
rejestru gruntów i budynków. Uporządkowanie reje-
stru oraz aktualizacja mapy zasadniczej i ewidencyj-
nej pozwolą na przygotowanie i skierowanie wniosku
o sprostowanie zapisów księgi wieczystej nierucho-
mości prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Chrzano-
wie. Porządkowanie stanu geodezyjno-prawnego bę-
dzie również prowadzone po uzyskaniu decyzji za-
twierdzającej projekt podziału nieruchomości, w wy-
niku którego zostanie wydzielona działka gruntu
zabudowana obiektem szybowym. Wskazane powyżej
uzgodnienia z PGL Lasy Państwowe wymagały prze-
prowadzenia dodatkowego badania stanu prawnego
nieruchomości w związku z faktem funkcjonowania
w ewidencji tego przedsiębiorstwa starych oznaczeń
nieruchomości (działek pierwotnych) i koniecznością
dostosowania jej zapisów do stanu ewidencji gruntów
i budynków. Jednocześnie podjęto działania w celu
dokonania zmiany użytków gruntowych dla działek
zabudowanych obiektami przemysłowymi zakładu.
Reasumując, należy stwierdzić, że opisany powy-
żej proces przygotowania nieruchomości do sprzeda-
ży powinien zostać zakończony w 2011 r. W takim
przypadku postępowanie przetargowe na sprzedaż
nieruchomości zostanie uruchomione w I kwartale
2012 r. Zakładając, że w przetargu zostanie wyłonio-
ny nabywca nieruchomości, to proces sprzedaży nie-
ruchomości powinien zostać zakończony w III kwar-
tale 2012 r.
Z uwagi na planowane zbycie nieruchomości na-
leżących do terenu Ruchu II byłej kopalni Janina ist-
nieje prawdopodobieństwo, że ujawnienie kosztów utrzy-
mania nieruchomości mogłoby spowodować szkodę
dla interesów Kompanii Węglowej SA. W związku
z powyższym przedmiotowe dane mogą zostać prze-
kazane jako informacje niejawne w rozumieniu usta-
wy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji
niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228), po nadaniu
im stosownej klauzuli tajności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 1 lutego 2011 r.
608
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie nadania miastom uprawnień
organu egzekucyjnego (8465)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie z dnia 14 stycznia 2011 r.,
nr SPS-023-8465/11, zapytaniem posłów Grzegorza
Roszaka i Marka Wojtkowskiego z dnia 15 grudnia
2010 r. w sprawie nadania wszystkim miastom
uprawnień organu egzekucyjnego w odniesieniu do
należności pieniężnych, dla których ustalania lub
określania i pobierania jest właściwy ten organ,
uprzejmie informuję, iż pismami z dnia 9 listopada
2010 r., nr AP13/0602/1197/SJR/2010/BMI9-14452,
z dnia 22 grudnia 2010 r., nr AP13/0602/SJR/2010/
BMI9-16690, oraz z dnia 20 stycznia 2011 r.,
nr AP13/0602/25/SJR/2010/BMI9-148, zostały udzie-
lone odpowiedzi na analogiczne interpelacje posłów
Marka Rząsy i Piotra Tomańskiego z dnia 11 paź-
dziernika 2010 r., posła Andrzeja Ćwierza z dnia
9 listopada 2010 r. oraz posła Piotra Babinetza z dnia
14 grudnia 2010 r. Niemniej jednak, charakteryzując
problem, należy na wstępie wskazać, iż bezsporne
jest, iż minister finansów posiada kompetencje w za-
kresie inicjatywy legislacyjnej i zmiany przepisów
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu eg-
zekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.). Art. 19 i 20 ustawy
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji okre-
ślają, które podmioty (organy administracyjne) są
administracyjnymi organami egzekucyjnymi.
Przepis art. 19 § 2 ustawy o postępowaniu egze-
kucyjnym w administracji stanowi, iż właściwy or-
gan gminy o statusie miasta wymienionej w odręb-
nych przepisach oraz gminy wchodzącej w skład po-
wiatu warszawskiego jest organem egzekucyjnym
uprawnionym do stosowania wszystkich środków eg-
zekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości,
w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych,
dla których ustalania lub określania i pobierania jest
właściwy ten organ. Z konstrukcji tego przepisu wy-
nika jednak, iż ograniczenie kompetencji gminy o sta-
tusie miasta do działania w charakterze organu eg-
zekucyjnego wprowadzają odrębne przepisy. Odrębne
przepisy, o których mowa, to przepisy ustawy z dnia
24 listopada 1995 r. o zmianie zakresu działania nie-
których miast oraz o miejskich strefach usług pu-
blicznych (t.j. Dz. U. z 1997 r. Nr 36, poz. 224, z późn.
zm.), która zgodnie z art. 109 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy
reformujące administrację publiczną (Dz. U. z 1998 r.
Nr 133, poz. 872) utraciła moc z dniem 31 grudnia
1998 r. Jednak wskazane w niej miasta zachowały
swoje uprawnienia na mocy przepisu art. 87 tejże
ustawy.
Należy zatem wskazać, iż nadanie kompetencji
organu egzekucyjnego gminie może nastąpić jedynie
poprzez wskazanie jej w załączniku wspomnianej
ustawy, co implikowałoby konieczność uruchomie-
nia procesu legislacyjnego. Podkreślić natomiast
należy, iż inicjatywa legislacyjna w zakresie powo-
łanej ustawy nie leży w kompetencji ministra finan-
sów, lecz w kompetencji ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji. Dlatego też wnioski o podjęcie
inicjatywy legislacyjnej w omawianym zakresie były
przekazywane do ministra spraw wewnętrznych
i administracji.
Niezależnie jednak od powyższego, w celu poszu-
kiwania argumentów do inicjowania ewentualnych
zmian przepisów w omawianym zakresie, Minister-
stwo Finansów dokonało wstępnej analizy efektyw-
ności egzekucji należności z tytułu nieuiszczonych
podatków i opłat lokalnych.
W wyniku analizy stwierdzono, że: efektywność
egzekucji prowadzonej przez naczelników urzędów
skarbowych w zakresie tytułów wykonawczych wy-
stawionych przez urzędy gmin na należności stano-
wiące dochód jednostek samorządu terytorialnego
w latach 2007–2009 przedstawia się następująco: 2007 r.
– 45,19%, 2008 r. – 47,64%, 2009 r. – 46,32%.
Natomiast efektywność egzekucji prowadzonej
przez organy gminy jest bardzo zróżnicowana i wy-
nosi od 4,81% do 98,59%, przy czym w 2007 r. tylko
w czterech gminach efektywność egzekucji prze-
kroczyła wartość 50%, w 2008 – w pięciu gminach,
a w 2009 r. – w sześciu.
A zatem średnia efektywność egzekucji prowa-
dzonej przez organy samorządu terytorialnego przed-
stawia się następująco: 2007 r. – 28,68%, 2008 r.
– 30,54%, 2009 r. – 29,43%.
W związku z tym wynik wstępnego porównania
efektywności egzekucji wskazuje, że urzędy skarbo-
we w poszczególnych latach osiągnęły wyższy jej
poziom.
Jednocześnie z wielokrotnie przeprowadzanych
przez Ministerstwo Finansów analiz postępowań eg-
zekucyjnych wynika, iż na zwiększenie efektywności
egzekucji przedmiotowych należności znaczący wpływ
ma czynny udział w postępowaniu egzekucyjnym sa-
mych wierzycieli, m.in. urzędów gmin, którzy są peł-
noprawnymi uczestnikami postępowania egzekucyj-
nego. Wierzyciele posiadają szereg uprawnień, któ-
rych wykorzystywanie przyczynia się do zwiększenia
efektywności dochodzenia należności. Przepis art. 71
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji daje wierzycielowi możliwość wystąpienie do sądu
o nakazanie zobowiązanemu wyjawienia majątku,
zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywil-
nego, jeżeli egzekucja administracyjna stała się bez-
skuteczna. Wierzyciel, mimo że nie dokonuje bezpo-
średnio czynności egzekucyjnych w toku prowadzo-
nego przez organ egzekucyjny postępowania egzeku-
cyjnego, pozostaje jego dysponentem. Zgodnie z prze-

pisem § 8 rozporządzenia ministra finansów z dnia
22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych
przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (Dz. U. z 2001 r. Nr 137, poz. 1541)
może monitorować przebieg prowadzonego postępo-
wania, w tym również wskazywać składniki mająt-
ku, z których organ egzekucyjny może skutecznie
przeprowadzić egzekucję. Efektywna współpraca
wierzyciela i organu egzekucyjnego bez wątpienia
przekłada się na skuteczność prowadzonych postępo-
wań egzekucyjnych.
Niezależnie od powyższego minister finansów
jako organ sprawujący nadzór nad organami egzeku-
cyjnymi, biorąc pod uwagę specyfikę i sformalizowa-
nie procedur postępowania egzekucyjnego, wskazuje,
że analizując możliwości podjęcia działań legislacyj-
nych w tym zakresie, należy zwrócić również uwagę,
iż w przypadku zwiększenia ilości organów egzeku-
cyjnych częściej będzie dochodzić do zbiegów egzeku-
cji co do stosowanych środków egzekucyjnych. Zgod-
nie z art. 63 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji w przypadku zbiegu egzekucji
administracyjnej do tej samej rzeczy albo prawa ma-
jątkowego, prowadzonej przez organy egzekucyjne,
o których mowa w art. 19, łączne prowadzenie egze-
kucji przejmuje naczelnik urzędu skarbowego, który
pierwszy zastosował środek egzekucyjny, a jeżeli na-
czelnik urzędu skarbowego nie dokonał takiej czyn-
ności lub nie dokonał jej jako pierwszy, łączne prowa-
dzenie egzekucji przejmuje naczelnik urzędu skarbo-
wego właściwy według siedziby lub miejsca zamiesz-
kania zobowiązanego. W przypadku dojścia do zbiegu
egzekucji administracyjnych i konieczności przesła-
nia akt do organu właściwego samo postępowanie
ulega wydłużeniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jacka Kasprzyka
w sprawie budowy odcinka autostrady A1
z Tuszyna do Pyrzowic (8466)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8466/
11, przy którym przekazano zapytanie pana Jacka
Kasprzyka w sprawie budowy odcinka autostrady A1
609
z Tuszyna do Pyrzowic, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 25 stycznia
2011 r., który zastąpił dotychczasowy „Program bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”. Inwestycja
pn. „Budowa autostrady A1 Tuszyn – Pyrzowice” zo-
stała ujęta w załączniku nr 2 do programu zawiera-
jącym inwestycje, których realizacja zostanie rozpo-
częta po roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku
nr 2 potwierdza znaczenie tego zadania dla całej sie-
ci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” musiał
zostać dostosowany do aktualnych możliwości finan-
sowych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W dniu 23 lipca 2010 r. Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad ogłosiła przetarg na wykona-
nie dokumentacji projektowej wraz z pełnieniem nad-
zoru autorskiego przez okres 36 miesięcy dla auto-
strady A1 na odcinku Tuszyn – Pyrzowice o długości
138,5 km. Rozważane jest wyłączenie do osobnej re-
alizacji obwodnicy Częstochowy, żeby przyspieszyć
realizację tego odcinka. Opracowanie dokumentacji
technicznej i uzyskanie pozwoleń na budowę nie za-
myka dalszej ścieżki realizacji ani w systemie trady-
cyjnym (przez GDDKiA), ani przez partnera prywat-
nego. W resorcie infrastruktury trwają analizy, na
podstawie których zostanie podjęta decyzja o syste-
mie realizacji przedmiotowego odcinka.
Jednocześnie informuję, że dobudowa trzeciego
pasa ruchu dla ruchu lokalnego pociągnęłaby za sobą
konieczność przeprowadzenia nowych długotrwałych
postępowań administracyjnych z udziałem społe-
czeństwa wraz z prawdopodobnym procesem odwo-
ławczym, dodatkowo przedłużającym procedurę przy-
gotowania inwestycji do realizacji.
Przeprowadzenie nowej procedury środowiskowej
wiązałoby się z koniecznością podjęcia następujących
działań:
1) rozpoczęcia procedury przetargowej na wyko-
nanie dokumentacji projektowej (wytyczenie nowych
wariantów przebiegu) i środowiskowej, niezbędnej do
wydania nowej decyzji środowiskowej – czas trwania
ok. 3–5 miesięcy,
2) wykonanie nowej dokumentacji projektowej
oraz raportu oddziaływania na środowisko uwzględ-
niającego wyniki nowej inwentaryzacji przyrodniczej
610
obejmującej pełen okres wegetacyjny, tj. 1 rok (nie
można wykorzystać poprzedniego raportu oddziały-
wania na środowisko z uwagi na okres czasu, jaki
upłynął od czasu poprzedniej inwentaryzacji), oraz
fakt, że w ramach dokumentacji projektowej powsta-
łyby nowe warianty lokalizacyjne przedsięwzięcia
– czas trwania ok. 1,5 roku,
3) wydanie nowej decyzji środowiskowej – czas
trwania ok. 6 miesięcy.
Należy podkreślić, iż w ramach rozpoczętego po-
stępowania istnieje ryzyko wybrania zupełnie innego
wariantu przebiegu niż obecnie wskazany w decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzię-
cia, co spowodowałoby kolejne opóźnianie realizacji
inwestycji oraz konflikty społeczne. W liniach roz-
graniczających obecnej inwestycji zostało wykupio-
nych prawie 100% gruntów. Zmiana lokalizacji auto-
strady (nawet w niewielkim zakresie) wiązałaby się
z koniecznością pozyskania nowych gruntów.
Odnosząc się do wyłączenia odcinka A1 przebie-
gającego w rejonie Częstochowy z opłat autostrado-
wych, pragnę poinformować, iż kwestia odpłatności
za przejazd obwodnicami miast była przedmiotem
dyskusji od dłuższego czasu, a umożliwienie bezpłat-
nego przejazdu autostradowymi obwodnicami miast
stanowi coraz częściej podnoszony postulat społecz-
ny. Resort infrastruktury podjął inicjatywę mającą
na celu wprowadzenie do dotychczas obowiązującego
systemu prawnego rozwiązania spełniającego ocze-
kiwania społeczeństwa. Społeczne i ekonomiczne
koszty dostosowania poszczególnych odcinków do po-
boru opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny
być niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodzie-
wanych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istot-
na w przypadku manualnego poboru opłat na tere-
nach silnie zurbanizowanych, w szczególności poło-
żonych w pobliżu miast.
W związku z tym w projekcie rozporządzenia
Rady Ministrów zmieniającego rozporządzenie w spra-
wie autostrad płatnych w § 1a wymieniono odcinki
autostrad zlokalizowane w okolicach pięciu najwięk-
szych aglomeracji (ludność ponad 600 tys.) i najbar-
dziej zurbanizowanych miast oraz zaproponowano,
aby kierowcy samochodów osobowych i motocykli po-
ruszający się w ruchu lokalnym nie uiszczali opłat za
przejazd tymi odcinkami. Za przejazd wskazanymi
odcinkami autostrad płaciłyby natomiast pojazdy po-
ruszające się w ruchu tranzytowym oraz pojazdy roz-
poczynające lub kończące podróż na tych odcinkach.
W sumie projektowane rozporządzenie objęłoby swo-
im zakresem ok. 135 km autostrad. Projekt powyż-
szego rozporządzenia został przekazany do konsul-
tacji społecznych z terminem uwag do 21 stycznia
2011 r. Mając na uwadze, iż brak umieszczenia pod-
miotu na liście adresatów, do których skierowano
projekt przy odrębnym piśmie, nie wyklucza tego
podmiotu z udziału w konsultacjach społecznych,
wszelkie opinie odnoszące się do niniejszego projektu
będą brane pod uwagę. Ze względu na to, iż niektóre
instytucje mogły przesłać swe stanowiska pocztą,
oczekiwany jest ich wpływ do resortu nawet po ter-
minie wskazanym w ww. piśmie. Z racji zaintereso-
wania, jakim cieszy się omawiany projekt, uwagi
będą analizowane szczególnie wnikliwie. Obecnie
trwa analiza nadesłanych stanowisk zwierających
uwagi natury zarówno merytorycznej, jak również
legislacyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie anulowania przetargu na budowę
drogi S7 ze Skarżyska-Kamiennej do granicy
woj. świętokrzyskiego (8467)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8467/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Andrzeja Bętkowskiego w sprawie anulowania prze-
targu na budowę drogi S7 na odcinku granica woje-
wództwa mazowieckiego/świętokrzyskiego – Skarży-
sko-Kamienna, uprzejmie przekazuję przedmiotowe
informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 25 stycznia br.,
który zastąpił dotychczasowy „Program budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, ustanowiony
uchwałą Rady Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zostać
dostosowany do aktualnych możliwości finansowych
państwa i opiera się na trzech dokumentach finanso-
wych, które wyznaczyły możliwe ramy działania mi-
nistrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Odnosząc się do zadania: budowa drogi S7 grani-
ca województwa mazowieckiego/świętokrzyskiego
– Skarżysko-Kamienna, informuję, iż przedmiotowa

inwestycja została ujęta w załączniku nr 1a „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, za-
wierającym inwestycje priorytetowe, których reali-
zacja może zostać rozpoczęta do roku 2013 pod wa-
runkiem zapewnienia dodatkowych środków finan-
sowych. Ujęcie inwestycji w załączniku nr 1a po-
twierdza jej priorytetowy charakter i rolę, jaką od-
grywa w całej sieci drogowej.
Jednocześnie informuję, że minister infrastruk-
tury podejmuje działania mające na celu powiększe-
nie określonych przez powołane dokumenty limitów
finansowych. Limit wydatków na program został już
powiększony o kwotę 4,8 mld zł. Jest to kwota wygo-
spodarowana w ramach PO IiŚ, przesunięta z oszczęd-
ności na projektach kolejowych. Ministerstwo Infra-
struktury będzie kontynuować starania w celu jak
najszybszego zapewnienia środków finansowych dla
wszystkich inwestycji ujętych w programie na lata
2011–2015, szczególnie dla zadań priorytetowych uję-
tych w załączniku nr 1a.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Abramowicza
w sprawie planów likwidacji
Ośrodka Zamiejscowego Prokuratury
Okręgowej w Lublinie z siedzibą
w Białej Podlaskiej (8470)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Adama Abramowicza w sprawie
planów likwidacji Ośrodka Zamiejscowego Prokura-
tury Okręgowej w Lublinie z siedzibą w Białej Pod-
laskiej, przekazane pismem z dnia 14 stycznia 2011 r.,
nr SPS-024-8470/11, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Naczelnym organem prokuratury, zgodnie z art. 1
ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuratu-
rze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39, z późn. zm.), jest
prokurator generalny. Z uwagi na dokonane z dniem
31 marca 2010 r. rozdzielenie urzędów ministra spra-
wiedliwości i prokuratora generalnego, wprowadzone
ustawą z dnia 9 października 2009 r. o zmianie usta-
wy o prokuraturze (Dz. U. Nr 178, poz. 1375), należy
zwrócić uwagę, iż problematyka objęta zapytaniem
w sensie koncepcyjnym pozostaje obecnie w gestii
prokuratora generalnego, natomiast ostateczną de-
611
cyzję w zakresie tworzenia i znoszenia ośrodków za-
miejscowych prokuratur okręgowych lub rejonowych
poza siedzibą prokuratury podejmuje minister spra-
wiedliwości, którego ustawodawca upoważnił, na
podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 17 ust. 15
ustawy o prokuraturze, do wydawania rozporządzeń
normujących tę problematykę.
Informacje przekazane przez prokuratora gene-
ralnego potwierdzają, że w Prokuraturze Generalnej
trwają prace Zespołu do oceny zasadności dalszego
funkcjonowania ośrodków zamiejscowych prokura-
tur okręgowych i rejonowych, jednostek szczebla re-
jonowego o obsadzie od 3 do 5 etatów orzeczniczych
oraz jednostek szczebla rejonowego, które na obsza-
rze swojej właściwości nie posiadają siedziby sądu
rejonowego. Wskazany zespół został powołany zarzą-
dzeniem prokuratora generalnego z dnia 7 grudnia
2010 r. Zadaniem zespołu jest dokonanie, w oparciu
o analizy statystyczne, wyliczenia finansowe oraz in-
formacje dotyczące sytuacji majątkowej i warunków
lokalowych, oceny zasadności dalszego funkcjonowa-
nia ośrodków zamiejscowych prokuratur okręgowych
i rejonowych, jednostek szczebla rejonowego o obsa-
dzie od 3 do 5 etatów orzeczniczych oraz jednostek
szczebla rejonowego, które na obszarze swojej właści-
wości nie posiadają siedziby sądu rejonowego. Ocena
przedstawiona przez zespół będzie podstawą do po-
dejmowania dalszych działań w zakresie znoszenia
prokuratur rejonowych i ośrodków zamiejscowych.
Przedmiotem szczegółowej analizy jest m.in. oce-
na obecnych warunków funkcjonowania ośrodków
zamiejscowych prokuratur okręgowych i związa-
nych z tym kosztów, możliwości przejęcia spraw
oraz kadry orzeczniczej, urzędników i innych pra-
cowników prokuratury przez prokuratury okręgowe
lub najbliższe prokuratury rejonowe, a także zapew-
nienia w przyszłości takim jednostkom prawidłowej
realizacji ustawowych zadań. Prace zespołu obejmą
w pierwszej kolejności problematykę ośrodków za-
miejscowych prokuratur okręgowych i rejonowych,
jednostek szczebla rejonowego o obsadzie 3 etatów
oraz jednostek szczebla rejonowego mających siedzi-
by w miastach, w których nie funkcjonują sądy re-
jonowe. Z tego względu wnikliwej analizie i ocenie
zespołu poddany jest również Ośrodek Zamiejscowy
Prokuratury Okręgowej w Lublinie z siedzibą w Bia-
łej Podlaskiej jako jeden z dwóch funkcjonujących
w skali kraju ośrodków zamiejscowych prokuratury
okręgowej.
Z informacji przedstawionych przez prokuratora
generalnego wynika, że stanowisko w zakresie ewen-
tualnej likwidacji tego ośrodka zamiejscowego pro-
kuratury okręgowej zostanie określone po zakończe-
niu prac zespołu, na podstawie jego ustaleń i reko-
mendacji. W toku prac zespołu wzięta zostanie pod
uwagę również argumentacja przedstawiona w zapy-
taniu. W wypadku wysunięcia postulatu likwidacji
lub reorganizacji jednostki organizacyjnej prokura-
tury, której dotyczy zapytanie, ostateczną decyzję
w oparciu o przedstawione przez prokuratora gene-
612
ralnego argumenty podejmie minister sprawiedliwo-
ści jako organ uprawniony do podejmowania – w po-
rozumieniu z prokuratorem generalnym – czynności
władczych w tym zakresie, na podstawie wspomnia-
nego upoważnienia ustawowego zawartego w art. 17
ust. 15 ustawy o prokuraturze.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie dalszych losów
Ośrodka Zamiejscowego w Chełmie
Prokuratury Okręgowej w Lublinie (8471)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie dalszych losów Ośrodka Zamiejscowego w Cheł-
mie Prokuratury Okręgowej w Lublinie, przesłane
przy piśmie z dnia 14 stycznia 2011 r., nr SPS-024-
-8471/11, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Naczelnym organem prokuratury, zgodnie z art. 1
ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuratu-
rze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39, z późn. zm.), jest
prokurator generalny. Z uwagi na dokonane z dniem
31 marca 2010 r. rozdzielenie urzędów ministra spra-
wiedliwości i prokuratora generalnego, wprowadzone
ustawą z dnia 9 października 2009 r. o zmianie usta-
wy o prokuraturze (Dz. U. Nr 178, poz. 1375), pod-
nieść należy, iż problematyka objęta zapytaniem
w sensie koncepcyjnym pozostaje obecnie w gestii
prokuratora generalnego, natomiast ostateczną de-
cyzję w zakresie utworzenia lub zniesienia jednostek
organizacyjnych prokuratury, jak również określenia
ich właściwości, podejmuje minister sprawiedliwości,
którego ustawodawca upoważnił, na podstawie dele-
gacji ustawowej zawartej w art. 17 ust. 13 ustawy
o prokuraturze, do wydawania rozporządzeń normu-
jących tę problematykę.
Informacje przekazane przez prokuratora gene-
ralnego potwierdzają, że w Prokuraturze Generalnej
trwają prace zespołu do oceny zasadności dalszego
funkcjonowania ośrodków zamiejscowych prokura-
tur okręgowych i rejonowych, jednostek szczebla re-
jonowego o obsadzie od 3 do 5 etatów orzeczniczych
oraz jednostek szczebla rejonowego, które na obsza-
rze swojej właściwości nie posiadają siedziby sądu
rejonowego. Wskazany zespół powołany został zarzą-
dzeniem prokuratora generalnego z dnia 7 grudnia
2010 r.
Zespół ma za zadanie dokonanie – w oparciu o ana-
lizy statystyczne, wyliczenia finansowe oraz informa-
cje dotyczące sytuacji majątkowej i warunków lokalo-
wych – oceny zasadności dalszego funkcjonowania
ośrodków zamiejscowych prokuratur okręgowych i re-
jonowych, jednostek szczebla rejonowego o obsadzie
od 3 do 5 etatów orzeczniczych oraz jednostek szczebla
rejonowego, które na obszarze swojej właściwości nie
posiadają siedziby sądu rejonowego. Ocena przedsta-
wiona przez zespół będzie podstawą do podejmowania
dalszych działań w zakresie znoszenia prokuratur re-
jonowych i ośrodków zamiejscowych.
Zespół dokona szczegółowej analizy i oceny obec-
nych warunków funkcjonowania ośrodków zamiej-
scowych prokuratur okręgowych i związanych z tym
kosztów, możliwości przejęcia spraw oraz kadry
orzeczniczej, urzędników i innych pracowników pro-
kuratury przez prokuratury okręgowe lub najbliższe
prokuratury rejonowe, a także zapewnienia w przy-
szłości takim jednostkom prawidłowej realizacji usta-
wowych zadań.
Prace zespołu obejmą w pierwszej kolejności pro-
blematykę ośrodków zamiejscowych prokuratur okrę-
gowych i rejonowych, jednostek szczebla rejonowego
o obsadzie 3 etatów oraz jednostek szczebla rejono-
wego mających siedziby w miastach, w których nie
funkcjonują sądy rejonowe.
Z tego względu wnikliwej analizie i ocenie zespo-
łu poddany zostanie Ośrodek Zamiejscowy Prokura-
tury Okręgowej w Lublinie z siedzibą w Chełmie,
jako jeden z dwóch funkcjonujących w skali kraju
ośrodków zamiejscowych prokuratury okręgowej.
Z informacji przedstawionych przez prokuratora
generalnego wynika, że stanowisko w zakresie
ewentualnej likwidacji tego ośrodka zamiejscowego
prokuratury okręgowej zostanie określone po za-
kończeniu prac zespołu, na podstawie jego ustaleń
i rekomendacji. W toku prac zespołu wzięta zostanie
pod uwagę również argumentacja przedstawiona
w zapytaniu.
W wypadku wysunięcia postulatu likwidacji lub
reorganizacji jednostki organizacyjnej prokuratury,
której dotyczy zapytanie, ostateczną decyzję w opar-
ciu o przedstawione przez prokuratora generalnego
argumenty podejmie minister sprawiedliwości, jako
organ uprawniony do podejmowania – w porozumie-
niu z prokuratorem generalnym – czynności wład-
czych w tym zakresie, na podstawie wspomnianego
upoważnienia ustawowego zawartego w art. 17
ust. 13 ustawy o prokuraturze.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie Stada Ogierów Książ sp. z o.o. (8472)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pani poseł Anny Zalewskiej z dnia 27 grudnia 2010 r.
w sprawie Stada Ogierów Książ sp. z o.o., nadesłane
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 14 stycznia 2011 r.
(znak: SPS-024-8472/11), uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Stado Ogierów Książ było jednym z trzech zakła-
dów, który w 2003 r. został włączony do spółki Stado
Ogierów Sieraków Wielkopolski sp. z o.o. Następnie
po dokonaniu restrukturyzacji w spółce Stado Ogie-
rów Sieraków Wielkopolski sp. z o.o. uchwałą Nad-
zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników, z dnia 26 sierp-
nia 2010 r., kończącą ten proces, zmieniona została
nazwa i siedziba spółki ze Stada Ogierów Sieraków
Wielkopolski sp. z o.o. na Stado Ogierów Książ spół-
ka z o.o. Powyższe działania miały na celu dostoso-
wanie Stada do funkcjonowania w otoczeniu zmie-
nionych realiów rynkowych, wynikających z człon-
kostwa w UE.
Spółka ta jest jedynym w kraju podmiotem pań-
stwowym prowadzącym działalność hodowlaną w za-
kresie koni śląskich. Konie śląskie z Książa są obec-
ne na wszystkich wystawach zwierząt hodowlanych
w kraju i od lat 50. plasują się zawsze w ścisłej czo-
łówce, swoimi sukcesami dowodząc, że SO Książ dys-
ponuje najlepszym materiałem genetycznym tej rasy
koni w Polsce. Prowadzona w spółce działalność ho-
dowlana i sportowa, a także unikatowa architektura
i położenie Książa stawiają ją w szeregu niezwykle
istotnych obiektów hodowlano-zabytkowych. Dlatego
też, w celu zabezpieczenia podstawowej działalności
prowadzonej w Książu, została podjęta decyzja o roz-
wijaniu innych rodzajów aktywności spółki poprzez
rozszerzenie oferty o dodatkowe elementy, które
mogą przyczynić się do wzrostu przychodów. Bliskie
sąsiedztwo spółki Stada Ogierów Książ sp. z o.o.
z zamkiem w Książu oraz palmiarnią tworzy ko-
rzystną atmosferę dla jej rozwoju.
Podjęte zostały, nieprowadzone dotąd na taką
skalę, działania promocyjne skierowane:
1) na rzecz społeczności lokalnej, której należało
uświadomić, że Stado Ogierów Książ jest godnym
dodatkiem do kompleksu Książa, a nowo wprowadzo-
na oferta sportowo-turystyczno-wypoczynkowa jest
tym, co wyróżnia spółkę w rejonie Wałbrzycha, Świe-
bodzic, Świdnicy i innych znajdujących się w pobliżu
miejscowości,
2) do turystów odwiedzających kompleks Książ
– tu atrakcyjna lokalizacja przy szlaku dojazdowym
do Zamku Książ jest dodatkowym atutem. Oferta
613
komplementarna do oferty zamku i palmiarni jest
stale rozwijana o dodatkowe elementy.
W chwili obecnej realizowana jest oferta zimowa,
półkolonie i zajęcia szkoleniowe dla młodzieży korzy-
stającej z usług spółki w okresie ferii.
Planowane kolejne działania o charakterze in-
westycyjnym mają na celu dalszy rozwój SO Książ
sp. z o.o.
Z uwagi na fakt, że jest to spółka o szczególnym
znaczeniu dla gospodarki narodowej obecnie nie
przewiduje się podjęcia działań mających na celu pry-
watyzację stada.
Należy również wskazać, iż zmiany gospodarcze
zachodzące w ciągu ostatnich lat odbiły się również
na sytuacji spółek strategicznych, w tym również
Stada Ogierów Sieraków sp. z o.o., a w konsekwencji
Stada Ogierów w Książu sp. z o.o.
Zdecydowanie zmieniły się ekonomiczne uwarun-
kowania funkcjonowania stadnin koni i stad ogierów.
Od dnia 1 maja 2007 r. niemożliwe stało się wsparcie
hodowli koni z Funduszu Postępu Biologicznego i po-
moc ANR w zakresie współfinansowania inwestycji
i finansowania strat wygenerowanych w spółkach
prowadzących hodowlę koni. Należy przy tym pamię-
tać, że państwowe stadniny koni i stada ogierów to
nie tylko hodowla koni, ale także cała infrastruktura
tych jednostek gospodarczych, z wieloma obiektami
zabytkowymi, sportowymi (hale, hipodromy), któ-
rych utrzymanie generuje znaczne koszty, w wielu
przypadkach przekraczające ponad 50% kosztów
funkcjonowania spółki. Czynniki te i wiele innych
wpłynęły na sytuację ekonomiczną stad, również
Książa. Dziś jest ona trudna. Dlatego też podjęto
działania restrukturyzacyjne polegające m.in. na
zmianie zasad funkcjonowania spółki. Spowodowało
to również decyzję właściciela o dywersyfikacji usług,
poszukiwaniu dodatkowych źródeł przychodu, jak
również przygotowanie planu działania na najbliższe
lata.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie dworca PKP w Świebodzicach (8473)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Anny Zalewskiej z dnia 27 grud-
nia 2010 r., przekazane przez Pana Marszałka pi-
smem z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-
614
-8473/11, w sprawie dworca PKP w Świebodzicach,
uprzejmie przedkładam następujące informacje.
Zapytania pani poseł dotyczyły:
1) sytuacji prawnej i finansowej przedmiotowego
dworca,
2) nakładów poniesionych na renowację dworca
w ostatnich latach,
3) możliwości (procedury) przejęcia dworca przez
samorząd lokalny.
Ad 1. Z informacji przekazanych przez Zarząd
PKP SA wynika, iż budynek dworca Świebodzice po-
sadowiony jest na działce ewidencyjnej nr 43/11 AM-2
z obrębu Śródmieście. Nieruchomość ma uregulowa-
ny stan prawny, przy czym teren bezpośrednio zajęty
pod funkcje dworcowe nie jest wydzielony z działki
nr 43/11. Nieruchomość ujęta jest w ewidencji tere-
nów zamkniętych, tj. została wymieniona w załącz-
niku do decyzji nr 45 ministra infrastruktury z dnia
17 grudnia 2009 r. w sprawie ustalenia terenów,
przez które przebiegają linie kolejowe, jako terenów
zamkniętych (Dz. Urz. MI z 2009 r. Nr 14, poz. 51)
Nieruchomość jest przedmiotem umowy D-50. Zosta-
ła oddana PKP PLK SA do korzystania jako działka
stacyjna linii kolejowej nr 274 relacji Wrocław Świe-
bodzki – Zgorzelec.
W związku z powyższym ewentualne przekazanie
nieruchomości samorządowi wymagałoby uprzednio:
— wykonania podziału geodezyjnego w celu wy-
dzielenia terenu zajętego budynkiem dworca wraz
z terenem niezbędnym do prawidłowego korzystania
z niego,
— wyłączenia wydzielonej działki z terenów za-
mkniętych,
— uzyskania zgody PKP PLK SA na wyłączenie
działki z umowy D-50 i jej wyłączenie.
Natomiast zgodnie z danymi uzyskanymi od Za-
rządu PKP SA wynik finansowy uzyskiwany w po-
przednich latach z przedmiotowej nieruchomości był
ujemny.
Ad 2. Dworzec w Świebodzicach został oddany do
użytku w 1869 r. Z informacji uzyskanych od Zarzą-
du PKP SA wynika, iż spółka nie ponosiła w ostat-
nich latach nakładów na remont dworca, poza nie-
zbędnymi nakładami na bieżące utrzymanie obiektu
w stanie nienaruszającym przepisów prawa budow-
lanego. Jednakże w projekcie planu inwestycyjnego
PKP SA na rok 2011 została ujęta modernizacja
(przebudowa) dworca w Świebodzicach w latach
2011–2012, która ma być realizowana z udziałem
środków budżetowych. Dworzec w Świebodzicach
charakteryzują dwie wieże zegarowe. Obecnie w użyt-
ku jest jedno z dwóch skrzydeł budynku. Na począt-
ku lutego 2011 r. PKP Oddział Gospodarowania Nie-
ruchomościami we Wrocławiu podał wyniki przetar-
gu na wykonanie dokumentacji projektowej, budow-
lanej i wykonawczej na potrzeby przebudowy dworca
kolejowego Świebodzice. W zakresie dokumentacji
znalazły się: inwentaryzacja i ocena techniczna bu-
dynku oraz wykonanie projektów budowlanych i wy-
konawczych wszystkich niezbędnych branż w zakre-
sie dostosowania funkcji, jakie obiekt ma spełniać.
Do przetargu przystąpiło 11 oferentów, kryterium
wyboru oferty była cena. Przetarg wygrało Biuro
Usług Projektowych DOMU S, Zenon Gąsowski ze
Sławic, którego oferta wyniosła 94 710,00 zł brutto.
Zgodnie z warunkami przetargu przedmiotowa firma
ma dwa miesiące na przygotowanie dokumentacji.
Ad 3. Możliwości przejęcia przez jednostki samo-
rządu terytorialnego dworców, tak jak w odniesieniu
do pozostałego mienia PKP SA, zostały określone
w ustawie z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji,
restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego Polskie Koleje Państwowe (Dz. U. z 2008 r.
Nr 84, poz. 948, z późn. zm.). Zgodnie z zapisem art. 39
ust. 3 powołanej ustawy mienie PKP SA może być
przekazane nieodpłatnie, w drodze umowy, na wła-
sność jednostkom samorządu terytorialnego na cele
związane z inwestycjami infrastrukturalnymi służą-
cymi wykonywaniu zadań własnych tych jednostek
w dziedzinie transportu. Ponadto w myśl przepisu
art. 39 ust. 4 ustawy o komercjalizacji PKP, mienie
którego zagospodarowanie nie jest możliwe, a wzglę-
dy ekonomiczne nie uzasadniają jego utrzymywa-
nia, może zostać zlikwidowane lub przekazane nie-
odpłatnie Skarbowi Państwa, jednostkom samorzą-
du terytorialnego lub państwowym jednostkom
organizacyjnym.
Jednostka samorządu terytorialnego może także
nabyć nieruchomości PKP SA odpłatnie, pomijając
procedury przetargowe, zgodnie z zapisami art. 40
przywoływanej ustawy, w przypadku gdy nierucho-
mości te są przeznaczone na cele publiczne w planie
zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji
o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo też prze-
niesienie własności rzeczy lub praw majątkowych
następuje w zamian za wygaśnięcie zaległości podat-
kowych na warunkach określonych w ustawie z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Nowe uregulo-
wania w omawianej kwestii wprowadziła ustawa
z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego Polskiego Koleje Pań-
stwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 247,
poz. 1651), poprzez dodanie art. 18d obowiązującego
od dnia 11 stycznia 2011 r.
Zgodnie z wyżej powołaną nowelą PKP SA na
wniosek jednostki samorządu terytorialnego i za zgo-
dą ministra właściwego do spraw transportu może
przenieść w drodze umowy na jednostkę samorządu
terytorialnego prawo własności lub prawo wieczyste-
go użytkowania nieruchomości wraz z usytuowany-
mi na niej budynkami dworców kolejowych w grani-
cach niezbędnych do prawidłowego z nich korzysta-
nia. W art. 18d określono również, jakie dokumenty
winien wniosek zawierać oraz jakie zobowiązania
zostają nałożone na gminę w przypadku przejęcia
nieruchomości. Należy jednak podkreślić, iż zgodnie
z informacjami uzyskanymi od Zarządu PKP SA
gmina Świebodzice nie występowała o przejęcie

dworca, a z rozmów prowadzonych z gminą nie wy-
nika, aby była ona zainteresowana jego przejęciem.
W styczniu 2010 r. PKP SA poinformowała bur-
mistrza miasta Świebodzice o planowanym w 2011 r.
rozpoczęciu prac modernizacyjnych dworca kolejowe-
go Świebodzice i zaprosiła gminę do współpracy
w zakresie zagospodarowania terenów przydworco-
wych oraz pomieszczeń na dworcu. W odpowiedzi
burmistrz potwierdził zainteresowanie współpracą
z PKP SA w tym zakresie, proponując zlokalizowanie
w budynku dworca siedzib: informacji turystycznej,
izby regionalnej oraz pomieszczeń dla służb patrolo-
wych. W najbliższym czasie planowane jest kolejne
spotkanie z burmistrzem gminy Świebodzice celem
opracowania koncepcji najkorzystniejszego zagospo-
darowania powierzchni dworca i terenów przydwor-
cowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jerzego Budnika
w sprawie wpisania budowy obwodnicy
północnej aglomeracji trójmiejskiej (OPAT)
do „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” (8474)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Jerzego Budnika przekazane przy pi-
śmie z dnia 14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8474/
11, w sprawie wpisania budowy obwodnicy północnej
aglomeracji trójmiejskiej (OPAT) do „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2011–2015” przekazuję
niniejsze wyjaśnienia.
Plan budowy obwodnicy północnej aglomeracji
trójmiejskiej (OPAT) jest wspólnym projektem samo-
rządu województwa pomorskiego; gminy miasta Gdy-
ni; gminy miasta Rumi; samorządu powiatu wejhe-
rowskiego; gminy miasta Wejherowo; gminy miasta
Redy; samorządu powiatu puckiego; gminy Puck;
gminy miasta Hel; gminy miasta Jastarni; gminy
miasta Władysławowo; gminy miasta Puck i gminy
Kosakowo. Planowana droga ma na celu zmniejszenie
ruchu tranzytowego na drodze krajowej nr 6 na od-
cinku od obwodnicy Trójmiasta w kierunku północ-
no-zachodnim z ominięciem miasta Rumia, do Redy
do połączenia z drogą krajową nr 6 i drogą wojewódz-
ką nr 216. Szacunkowy koszt inwestycji to ok. 1 mld zł.
615
Aktualnie obwodnica jest w fazie projektów i konsul-
tacji. Na dzień dzisiejszy zarządcą dróg OPAT-u nie
jest GDDKiA. W obecnym stanie prawnym resort in-
frastruktury nie ma możliwości finansowania zadań
na drogach innej kategorii niż krajowa. Należy pod-
kreślić, że obwodnica północna aglomeracji trójmiej-
skiej nie spełnia żadnego z określonych w art. 5 ust. 1
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.)
kryteriów kwalifikacji dróg do kategorii dróg krajo-
wych. W związku z powyższym budowa obwodnicy
północnej aglomeracji trójmiejskiej (OPAT) nie mogła
zostać uwzględniona w „Programie budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”.
Jednocześnie informuję, iż w załączniku nr 1 pro-
gramu zawierającym szczegółową listę zadań inwe-
stycyjnych, których realizacja zostanie rozpoczęta do
2013 r. z terenu woj. pomorskiego ujęto następujące
zadania:
— budowa drogi S7 na odcinku Gdańsk (S6) wę-
zeł południowy – Koszwały (DK 7 węzeł Koszwały)
obwodnica południowa Gdańska
— rozbudowa węzła OT (DK S6) z ul. Kartuską
(DK7) w Gdańsku – węzeł Karczemki,
— budowa mostu przez rzekę Wisłę koło Kwidzy-
na wraz z dojazdami w ciągu DK nr 90.
W załączniku nr 1a określającym zadania priory-
tetowe, które mogłyby być realizowane do roku 2013
w przypadku wystąpienia oszczędności bądź przy-
znania dodatkowych środków finansowych znalazły
się nw. inwestycje z terenu woj. pomorskiego:
— budowa drogi S6 odcinek Słupsk – Lębork,
— budowa drogi S6 Trasa Kaszubska odcinek Lę-
bork – obwodnica Trójmiasta,
— budowa drogi S7 na odcinku Gdańsk (A1) – El-
bląg (S22) odc. Koszwały – Elbląg (z węzłem Kazi-
mierzowi).
W załączniku nr 2 programu określającym zada-
nia realizowane po 2013 r. z terenu woj. pomorskiego
roku ujęto następujące inwestycje:
— budowę obwodnicy m. Kościerzyna w ciągu
drogi krajowej nr 20,
— budowę obwodnicy m. Malbork w ciągu drogi
krajowej nr 22,
— budowę obwodnicy metropolii trójmiejskiej
w parametrach drogi ekspresowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
616
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie utworzenia strefy ochronnej
zwierząt łownych w otulinie
Poleskiego Parku Narodowego (8477)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia
14 stycznia 2011 r., znak SPS-024-8477/11, przesyła-
jące zapytanie posła Sławomira Zawiślaka, powołu-
jące się na pismo prezesa Lubelskiej Izby Rolniczej
dotyczące utworzenia strefy ochronnej zwierząt łow-
nych w otulinie Poleskiego Parku Narodowego,
uprzejmie informuję, że do ministra środowiska nie
wpłynął wniosek Poleskiego Parku Narodowego o utwo-
rzenie ww. strefy. W związku z powyższym obecnie
nie prowadzi się w tym zakresie żadnych prac legi-
slacyjnych. Z uzyskanych informacji wynika, że po-
wyższy temat został poruszony w trakcie jednego
z posiedzeń rady naukowej parku.
Sprawę utworzenia strefy ochronnej zwierząt łow-
nych w otulinie parku narodowego reguluje art. 11
ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn.
zm.). Zgodnie z tym przepisem minister właściwy do
spraw środowiska ustanawia w drodze rozporządze-
nia w otulinie parku narodowego strefę ochronną
zwierząt łownych, określając obszary wchodzące
w jej skład oraz kryteria i sposoby utrzymania wła-
ściwej liczebności i struktury populacji poszczegól-
nych gatunków zwierząt łownych. W tym przypadku
minister właściwy do spraw środowiska kieruje się
potrzebą ochrony gatunków zwierząt łownych w par-
ku narodowym, tworzenia strefy bezpieczeństwa dla
gatunków zwierząt łownych wychodzących na żero-
wiska poza obszar parku narodowego oraz utrzyma-
nia właściwej liczebności i struktury populacji po-
szczególnych gatunków zwierząt łownych na obsza-
rze parku narodowego w celu zachowania równowa-
gi przyrodniczej. Zgodnie z art. 11 ust. 5 ustawy
o ochronie przyrody, ochrona zwierząt łownych w stre-
fie ochronnej zwierząt łownych należy do zadań dy-
rektora parku narodowego.
W sytuacji gdy park narodowy złoży wniosek w spra-
wie utworzenia strefy ochronnej zwierząt łownych
w jego otulinie, rozporządzenie w tej sprawie podda-
wane jest procesowi legislacyjnemu, w trakcie które-
go prowadzone są w szerokim zakresie konsultacje
ze społeczeństwem oraz z zainteresowanymi podmio-
tami, w tym m.in. z wojewodą, marszałkiem woje-
wództwa, jednostkami samorządów terytorialnych,
na terenie których położona jest strefa, oraz z insty-
tucjami i organizacjami społecznymi związanymi
z ochroną przyrody.
Ponadto pragnę nadmienić, że zgodnie z art. 126
ust. 7 i 8 ustawy o ochronie przyrody szkody wyrzą-
dzone przez zwierzęta łowne, występujące w par-
kach narodowych i strefach ochronnych zwierząt
łownych szacuje się oraz dokonuje za nie wypłat od-
szkodowań według zasad określonych w rozdziale 9
ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowiec-
kie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.),
a odszkodowania za szkody spowodowane przez zwie-
rzęta łowne na ww. obszarach są pokrywane ze środ-
ków parku narodowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zapytanie
w ww. sprawie skierowane do ministra środowiska
nadesłali uprzednio: pan poseł Tadeusz Sławecki,
załączając pismo prezesa Lubelskiej Izby Rolniczej,
prezes Lubelskiej Izby Rolniczej oraz prezes Okręgo-
wej Rady Łowieckiej w Chełmie. Na wszystkie wy-
mienione pisma udzielone zostały odpowiedzi.
Reasumując, uważam, że wyrażone obawy doty-
czące utworzenia strefy ochronnej zwierząt łownych
w otulinie Poleskiego Parku Narodowego należy
uznać za przedwczesne i nieuzasadnione.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie budowy obwodnicy
Tomaszowa Lubelskiego (8478)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8478/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Sławomira Zawiślaka w sprawie budowy obwodnicy
Tomaszowa Lubelskiego, uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Budowa obwodnicy Tomaszowa
Lubelskiego w ciągu drogi S17” została wpisana do
załącznika nr 2 programu zawierającego inwestycje,
których realizacja zostanie rozpoczęta po roku 2013.
Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 potwierdza wagę
tego zadania dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno

budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Z uwagi na powyższe Ministerstwo Infrastruktu-
ry zmuszone zostało do opracowania nowego wykazu
inwestycji. Załącznik nr 1 programu zawiera szcze-
gółową listę zadań inwestycyjnych, których realiza-
cja zostanie rozpoczęta do 2013 r. Ujęto w nim z te-
renu woj. lubelskiego: budowę drogi S17 Kurów – Lu-
blin – Piaski i budowę obwodnicy Kocka i Woli Skro-
mowskiej w ciągu drogi S19. Załącznik nr 1a określa
zadania priorytetowe, które mogłyby być realizowa-
ne do roku 2013 w przypadku wystąpienia oszczęd-
ności bądź przyznania dodatkowych środków finan-
sowych. W załączniku nr 2 programu określającym
zadania realizowane po 2013 r. z terenu woj. lubel-
skiego ujęto następujące inwestycje:
— budowę drogi S12 na odcinku Sulejów – Radom
– Puławy – Kurów,
— budowę drogi S12 Piaski – Dorohusk,
— budowę drogi S17 Garwolin – Kurów,
— budowę drogi S17 Piaski – Hrebenne,
— przebudowę drogi S19 Białystok – Międzyrzec
Podlaski,
— budowę drogi S19 Międzyrzec Podlaski – Sto-
bierna (z wył. obwodnicy m. Kock i obwodnicy m.
Wola Skromowska),
— budowę obwodnicy Puław (II etap) na DK nr 12,
— budowę obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego
w ciągu drogi S17.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczowej aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załączni-
ku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań po-
legających na budowie obejść miejscowości wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów drogo-
wych przez UE w ramach perspektywy finansowej
2014–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infrastruk-
tury dostrzega konieczność odpowiedniego przygoto-
wania zadań do realizacji jako czynnika niezbędnego
dla zachowania ciągłości realizacji inwestycji drogo-
wych. W związku z powyższym proces przygotowa-
nia zadań do realizacji, w tym zadań ujętych w za-
łączniku nr 2, będzie kontynuowany tak, aby w sy-
tuacji pojawienia się dodatkowych środków płynnie
przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
617
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie obniżenia i przekazywania dotacji
oraz podpisywania umów przez PFRON
z Polskim Związkiem Głuchoniewidomych
(8479)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną w piśmie z dnia 22 grudnia 2010 r. inter-
pelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie
działań ministra pracy i polityki społecznej zmierza-
jących do ustalenia realnego terminu przekazywania
dotacji i podpisywania umów przez Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, uprzej-
mie wyjaśniam, że Państwowy Fundusz Rehabilita-
cji Osób Niepełnosprawnych jest państwowym fun-
duszem celowym i został powołany ustawą z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.). Plan
finansowy funduszu jest częścią budżetu państwa
i stanowi podstawowy dokument określający wiel-
kość i rodzaj wydatkowanych przez fundusz środków
finansowych.
Opisana w interpelacji pani poseł sytuacja, w któ-
rej znalazł się Polski Związek Głuchoniewidomych,
podyktowana jest aktualną sytuacją finansową fun-
duszu. W roku ubiegłym zmniejszone wpłaty obo-
wiązkowe od pracodawców w znacznym stopniu
uszczupliły budżet funduszu. Jednocześnie należy
podkreślić, że w dniu 29 października 2010 r. Sejm
uchwalił ustawę o zmianie ustawy o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych oraz niektórych innych ustaw, która
zawiera m.in. zmiany przepisów mających na celu
zrównoważenie budżetu PFRON, którego sytuacja
ekonomiczna w związku z malejącymi przychodami
oraz rosnącymi wydatkami groziłaby, w innym wy-
padku, utratą płynności finansowej.
Należy podkreślić, że wdrożenie znowelizowanych
przepisów umożliwi racjonalizację i ograniczenie nie-
których wydatków Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych, dzięki czemu moż-
liwe będzie uzyskanie środków niezbędnych do za-
pewnienia właściwego poziomu finansowania wszyst-
kich ustawowych zadań przewidzianych w przepisach
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 214, poz. 1407),
w tym zadań realizowanych przez samorządy oraz
organizacje pozarządowe działające na rzecz osób
niepełnosprawnych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
618
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie likwidacji połączeń kolejowych
pomiędzy Suchą Beskidzką, Żywcem
a Katowicami (8481)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Stanisława Pięty w sprawie likwidacji
połączeń kolejowych pomiędzy Suchą Beskidzką, Żyw-
cem a Katowicami przekazuję poniższe informacje.
Przekazane uwagi dotyczą połączeń kolejowych
na trasie Żywiec – Sucha Beskidzka oraz Żywiec
– Katowice, które stanowią połączenia regionalne.
Zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz.
94, z późn. zm.) organizowanie i dotowanie regional-
nych kolejowych przewozów osób, wykonywanych na
podstawie umowy o świadczenie usług publicznych,
należy do zadań własnych samorządu województwa.
Samorząd województwa podejmuje decyzję w zakre-
sie liczby pociągów na danej trasie oraz pory ich kur-
sowania. Również samorząd określa wysokość środ-
ków finansowych przeznaczonych na dofinansowanie
nierentownych przewozów regionalnych.
Wobec powyższego wszelkie pytania dotyczące
połączeń na trasie Żywiec – Katowice należy kiero-
wać bezpośrednio do Urzędu Marszałkowskiego Wo-
jewództwa Śląskiego, pytania zaś dotyczące połączeń
na trasie Żywiec – Sucha Beskidzka należy kierować
bezpośrednio do Urzędu Marszałkowskiego Woje-
wództwa Śląskiego oraz Urzędu Marszałkowskiego
Województwa Małopolskiego.
Z informacji posiadanych przez Ministerstwo In-
frastruktury wynika, że połączenia kolejowe na tra-
sie Żywiec – Sucha Beskidzka zostały zastąpione ko-
munikacją autobusową, najprawdopodobniej z uwagi
na zły stan infrastruktury kolejowej. Dopuszczalna
prędkość pociągów na tej trasie to 30–40 km/h,
w zależności od odcinka. Dodatkowo wprowadzone
są 23 ograniczenia prędkości na długości ponad
4 km. Koszt likwidacji ograniczeń oszacowano na
kwotę ponad 8,5 mln zł, zaś podniesienia dopuszczal-
nej prędkości pociągów do 50–70 km/h oszacowano
na kwotę ponad 89 mln zł. Z uwagi na rezygnację
przez Przewozy Regionalne sp. z o.o. z obsługi po-
łączeń kolejowych na tej trasie obecnie żaden z prze-
woźników kolejowych wykonujących przewozy osób
lub rzeczy nie jest zainteresowany korzystaniem
z omawianego odcinka linii kolejowej. W związku
z powyższym brak jest jakichkolwiek przesłanek do
jego modernizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Marzeny Doroty Wróbel
w sprawie planowanej reorganizacji
biura terenowego ZUS w Lipsku (8482)
W odpowiedzi na przekazane przy piśmie z dnia
19 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8482/11, zapyta-
nie pani poseł Marzeny Doroty Wróbel w sprawie
planowanej reorganizacji biura terenowego ZUS
w Lipsku (pismo KPRM z dnia 25 stycznia 2011 r.,
znak: DSPA-4811-173-(1)/11) pragnę uprzejmie wy-
jaśnić, że samorządowcy z Rady Miasta i Rady Po-
wiatu w Lipsku, którzy na ręce pani poseł skierowa-
li swój sprzeciw wobec planowanej reorganizacji Biu-
ra Terenowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
w Lipsku, zwracali się w tej sprawie również do mi-
nistra pracy i polityki społecznej w piśmie przewod-
niczącej Rady Powiatu w Lipsku z dnia 17 grudnia
2010 r. Wystąpienie to wraz z załączoną do niego
uchwałą nr III/9/2010 Rady Powiatu w Lipsku oraz
kopią wystąpienia Starostwa Powiatowego w Lipsku
z dnia 15 listopada 2010 r., znak: AG/0718-15/2010,
zostało przekazane prezesowi Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z prośbą o udzielenie zainteresowanym
wyjaśnień w poruszonych kwestiach.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do któ-
rego zakresu działania należy, zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 11, poz.74, z późn. zm.), tworzenie, prze-
kształcanie i znoszenie terenowych jednostek orga-
nizacyjnych oraz określanie ich siedziby, właściwości
terytorialnej i rzeczowej, w piśmie z dnia 31 grudnia
2010 r., znak: 990100/1588/2010, które pozwalam so-
bie załączyć*), wskazał, że zmiany w strukturze or-
ganizacyjnej jednostek terenowych są konsekwencją
prowadzonych w zakładzie działań polegających na
zorganizowaniu struktury sieci tych jednostek z ukie-
runkowaniem na wdrożenie nowych form kontaktu
klientów z zakładem, przy zastosowaniu nowocze-
snych narzędzi informatycznych i telekomunikacyj-
nych, w warunkach oddzielenia bezpośredniej obsłu-
gi klientów od merytorycznego załatwiana spraw.
Pan prezes zapewnił zarówno przedstawicieli samo-
rządu, jak i ministra pracy i polityki społecznej, że
mimo tych zmian w żaden sposób nie zmieniają się
dotychczasowe warunki dostępu mieszkańców po-
wiatu lipskiego do usług świadczonych przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych.
Pragnę podkreślić, że minister pracy i polityki
społecznej będzie analizował efektywność podjętych
działań, aby nie uległ pogorszeniu poziomu obsługi
klientów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Grzegorza Janika
w sprawie wejścia w życie nowej ustawy
o sporcie (8484)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Grzegorza Janika,
przekazane pismem z dnia 18 stycznia 2011 r. (sygn.
SPS-024-8484/11), w sprawie wejścia w życie nowej
ustawy o sporcie uprzejmie informuję, co następuje:
Ustawa z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U.
Nr 127, poz. 857, z późn. zm.) w art. 28 ust. 1 stano-
wi, że klub sportowy, działający na obszarze danej
jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający
w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację
celową z budżetu tej jednostki, z zastosowaniem prze-
pisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 oraz z 2010 r.
Nr 28, poz. 146, Nr 96, poz. 620 i Nr 123, poz. 835)
w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmio-
tów niezaliczanych do sektora finansów publicznych
i niedziałających w celu osiągnięcia zysku.
W ust. 2 tego artykułu wskazano, że dotacja ma
służyć realizacji celu publicznego, o którym mowa
w art. 27 ust. 2, i może być przeznaczona w szczegól-
ności na:
1) realizację programów szkolenia sportowego,
2) zakup sprzętu sportowego,
3) pokrycie kosztów organizowania zawodów spor-
towych lub uczestnictwa w tych zawodach,
4) pokrycie kosztów korzystania z obiektów spor-
towych dla celów szkolenia sportowego,
5) sfinansowanie stypendiów sportowych i wyna-
grodzenia kadry szkoleniowej
– jeżeli wpłynie to na poprawę warunków upra-
wiania sportu przez członków klubu sportowego, któ-
ry otrzyma dotację, lub zwiększy dostęp społeczności
lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez
ten klub.
Należy wskazać, że katalog wydatków ma charak-
ter otwarty i obejmuje swoim zakresem również wy-
nagrodzenia kadry szkoleniowej. Regułą ustanowio-
ną przepisami ustawy o sporcie jest, by dotacja ta
służyła realizacji celu publicznego. Cel publiczny
wskazany w art. 27 oraz art. 28 ust. 2 ustawy odno-
si się do realizacji zadań własnych jednostek samo-
rządu terytorialnego ukierunkowanych na zaspoka-
janie zbiorowych potrzeb społeczności lokalnej. Ist-
nienie szczególnie uzasadnionego interesu (celu pu-
blicznego) w rozumieniu j.s.t. pozwoli tej jednostce
ukierunkować strumień wsparcia finansowego na
określone zadanie, które zostanie uznane za wyma-
gające szczególnego udziału finansowego. Należy za-
znaczyć, że doprecyzowanie celu publicznego będzie
każdorazowo uzależnione od aktualnych potrzeb jed-
nostki samorządu terytorialnego i wskazane w sto-
619
sownej uchwale, stanowiącej podstawę do udzielenia
wsparcia finansowego.
Przykładowo można wskazać, że celem publicz-
nym może być poprawa warunków uprawiania spor-
tu, poprawa kondycji fizycznej czy też osiąganie wy-
sokich wyników sportowych przez zawodników.
Przedstawiając powyższe, należy stwierdzić, że cel
publiczny jest czymś więcej niż tylko wskazaniem
klas rozgrywkowych, których wspieraniem jest zain-
teresowana dana jednostka samorządu terytorialne-
go. Cel publiczny to cel dotyczący ogółu ludzi, służą-
cy ogółowi i dostępny dla wszystkich.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 31 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie likwidacji VI Wydziału
Gospodarczego Sądu Okręgowego w Toruniu
(8485)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie likwidacji VI Wydziału Gospodarczego Sądu
Okręgowego w Toruniu, przesłane przy piśmie z dnia
18 stycznia 2011 r., nr SPS-024-8485/11, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować pana posła, że
plan likwidacji niewielkich wydziałów gospodarczych
w sądach okręgowych i sądach rejonowych przygoto-
wany został w ramach prowadzonych w Minister-
stwie Sprawiedliwości prac dotyczących racjonaliza-
cji struktury sądów, które winny składać się z wy-
działów o odpowiednim potencjale kadrowym. Uza-
sadniając planowaną reorganizację, trzeba przede
wszystkim zauważyć, że w ostatnich latach odnoto-
wany został znaczący spadek wpływu spraw gospo-
darczych w sądach okręgowych i rejonowych. W są-
dach okręgowych wpływ spraw zmalał z 95 084
w 2002 r. do 35 124 w 2008 r., a następnie do 35 109
w 2009 r., czyli do poziomu 37% wpływu z 2002 r.
W zakresie najważniejszej kategorii spraw GC wpływ
spadł z 25 839 spraw w 2002 r. do 7932 spraw w 2008 r.,
a następnie do 9328 w 2009 r., a więc do poziomu 36%
wcześniej wskazanego wpływu z roku 2002. Trzeba
odnotować, iż w 2000 r. wpływ spraw GC wynosił aż
34 597.
620
Należy podkreślić, że zniesienie małych wydzia-
łów gospodarczych uzasadnione jest także koniecz-
nością utworzenia silnych jednostek sądownictwa
gospodarczego, co z kolei przyczyni się do bardziej
efektywnego wykorzystania kadry sędziowskiej orze-
kającej w tym pionie. Uprzejmie informuję pana po-
sła, że w wyniku szczegółowej analizy funkcjonowa-
nia wydziałów gospodarczych w sądach okręgowych
podjęta została decyzja o utrzymaniu Wydziału Go-
spodarczego w Sądzie Okręgowym w Toruniu. Nie-
zależnie od powyższego należy zauważyć, że przygo-
towywany projekt rozporządzenia ministra sprawie-
dliwości zmieniającego rozporządzenie w sprawie
utworzenia sądów gospodarczych znajduje się nadal
w fazie konsultacji oraz uzgodnień, w tym z Krajową
Radą Sądownictwa, i dopiero ich zakończenie pozwo-
li na wypracowanie ostatecznego kształtu wskaza-
nego aktu prawnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie projektu „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” opóźniającego
budowę autostrady A1 na odcinku
Pyrzowice – Tuszyn (8487)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., znak SPS-024-8487/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Wojciecha Szaramy w sprawie budowy odcinka auto-
strady A1 z Tuszyna do Pyrzowic, uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
W resorcie infrastruktury przygotowany został
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”
przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 25 stycznia
2011 r., który zastąpił dotychczasowy „Program bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”. Inwestycja
pn. „Budowa autostrady A1 Tuszyn – Pyrzowice” zo-
stała ujęta w załączniku nr 2 do programu zawiera-
jącym inwestycje, których realizacja zostanie rozpo-
częta po roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku
nr 2 potwierdza znaczenie tego zadania dla całej sie-
ci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” musiał
zostać dostosowany do aktualnych możliwości finan-
sowych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) stawie budżetowej na rok 2011, która w załącz-
niku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno bu-
dżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogowe-
go na zadania drogowe,
3) chwale Rady Ministrów z dnia 19 października
2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowych środków
na realizację inwestycji drogowych odpowiedniej
zmianie ulegnie też zakres rzeczowy programu.
W dniu 23 lipca 2010 r. Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad ogłosiła przetarg na wykona-
nie dokumentacji projektowej wraz z pełnieniem nad-
zoru autorskiego przez okres 36 miesięcy dla auto-
strady A1 na odcinku Tuszyn – Pyrzowice o długości
138,5 km. Rozważane jest wyłączenie do osobnej re-
alizacji obwodnicy Częstochowy, żeby przyspieszyć
realizację tego odcinka. Opracowanie dokumentacji
technicznej i uzyskanie pozwoleń na budowę nie za-
myka dalszej ścieżki realizacji ani w systemie trady-
cyjnym (przez GDDKiA), ani przez partnera prywat-
nego. W resorcie infrastruktury trwają analizy, na
podstawie których zostanie podjęta decyzja o syste-
mie realizacji przedmiotowego odcinka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie udziału mężów zaufania,
zgłaszanych przez komitety wyborcze
i przedstawicieli organizacji polonijnych,
w pracach komisji wyborczych usytuowanych
poza granicami RP (8489)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Artura Górskiego (pismo z dnia
18 stycznia 2011 r., nr SPS-024-8489/11) w sprawie
udziału mężów zaufania zgłaszanych przez komitety
wyborcze i przedstawicieli organizacji polonijnych
w pracach komisji wyborczych powoływanych poza
granicami RP, uprzejmie informuję, co następuje.

W świetle obowiązujących przepisów (art. 103
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. Kodeks wyborczy)
pełnomocnik wyborczy lub osoba przez niego upoważ-
niona może wyznaczyć po jednym mężu zaufania do
każdej obwodowej komisji wyborczej. Pełnomocnik wy-
borczy lub osoba przez niego upoważniona wydaje mę-
żom zaufania zaświadczenie, którego wzór określa Pań-
stwowa Komisja Wyborcza. Takie rozwiązanie funkcjo-
nowało także w poprzednio obowiązujących przepisach
ordynacji wyborczej i było podstawą do udziału mężów
zaufania w pracach powoływanych za granicą obwodo-
wych komisji wyborczych. W przeprowadzanych do-
tychczas za granicą wyborach w każdym przypadku
zgłoszenia się mężowie zaufania uczestniczyli w pra-
cach obwodowych komisji wyborczych.
Tryb powoływania obwodowych komisji wybor-
czych za granicą określony został w art. 182 i 183
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. Kodeks wyborczy.
Na podstawie tych przepisów pełnomocnicy wyborczy
lub upoważnione przez nich osoby – za granicą naj-
częściej środowiska i organizacje polonijne – zgłasza-
ją po jednym kandydacie do każdej obwodowej komi-
sji wyborczej. Zgłoszenie do składu obwodowej komi-
sji wyborczej następuje po uzyskaniu zgody osoby,
której ma dotyczyć.
Uprzejmie informuję, że od wielu lat obwodowe
komisje wyborcze za granicą powoływane są spośród
kandydatów proponowanych przez środowiska i or-
ganizacje polonijne. Przedstawiciele tych środowisk
stanowili we wszystkich dotychczasowych wyborach
ponad 90% składu komisji wyborczych, zaś w krajach
o licznej emigracji, w których zachodziła potrzeba
powoływania wielu obwodowych komisji wyborczych
(np. Wielka Brytania, Irlandia, Francja, USA), wszy-
scy członkowie reprezentują miejscowe środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
621
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie harmonogramu prac rządu
nad projektami ustaw, które mają na celu
wykonanie prawa UE, oraz w kwestii
przestrzegania przez Radę Ministrów terminu
określonego w art. 18 ust. 1 ustawy
o współpracy Rady Ministrów z Sejmem
i Senatem w sprawach związanych
z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej
w Unii Europejskiej (8490)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Kazimierza Ujazdowskiego w spra-
wie projektów ustaw wykonujących prawo Unii Euro-
pejskiej, które zostaną skierowane do Sejmu w 2011 r.,
w załączeniu przekazuję spis takich projektów wraz
z podaniem terminów ich planowanego przyjęcia przez
Radę Ministrów (załącznik 1, str. 622–634 ). Dodat-
kowo w załączniku nr 2, str. 634–636 znajdują się pro-
jekty, co do których nie określono terminu ich skiero-
wania pod obrady rządu. Projekty te ze względu na ich
dostosowawczy charakter powinny jednak zostać skie-
rowane do Sejmu w 2011 r. Jednocześnie chciałbym
poinformować, że oba wykazy zostały opracowane na
podstawie przedłożonego pod obrady Rady Ministrów
„Programu prac rządu na rok 2011 wraz z wykazem
dokumentów procedowanych bezterminowo”. Doku-
ment ten ma zostać w najbliższym czasie rozpatrzony
przez Radę Ministrów i zatwierdzony przez prezesa
Rady Ministrów.
Zarazem uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Zagranicznych nie posiada narzędzi, które
umożliwiają stwierdzenie, czy harmonogram prac
będzie realizowany przez rząd terminowo.
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
622
Załącznik nr 1
Wykaz projektów ustaw wykonujących prawo Unii Europejskiej, które zostaną skierowane do Sejmu w 2011 r.,
wraz z podaniem terminów przyjęcia tych projektów przez Radę Ministrów
Informacje o przyczynach
Lp. Tytuł i potrzebie wprowadzenia rozwiązań
planowanych w projekcie
styczeń–marzec
Ustawa będzie stanowiła wykonanie zobo-
Projekt ustawy o zmianie wiązań traktatowych Polski wynikają-
ustawy o ostateczności roz- cych z jej członkowstwa w UE, tj.: imple-
rachunku w systemach mentację dyrektywy Parlamentu Europej-
płatności i systemach roz- skiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja
rachunku papierów war- 2009 r. zmieniającej dyrektywę 98/26/WE
1. tościowych oraz zasadach w sprawie zamknięcia rozliczeń w syste-
nadzoru nad tymi syste- mach płatności i rozrachunku papierów
mami, ustawy o niektó- wartościowych oraz dyrektywy 2002/47/
rych zabezpieczeniach fi- WE w sprawie uzgodnień dotyczących
nansowych oraz innych zabezpieczeń finansowych w odniesieniu
ustaw do systemów powiązanych i do wierzytel-
ności kredytowych.
Implementacja dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2007/64/WE z dnia
Projekt ustawy o usłu-
2. 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płat-
gach płatniczych
niczych w ramach rynku wewnętrznego
(Payment Services Directive – PSD).
Celem projektu jest implementacja dyrek-
tywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września
Projekt ustawy o zmia- 2009 r. w sprawie podejmowania
nie ustawy Prawo ban- i prowadzenia działalności przez instytu-
3. kowe, ustawy o usługach cje pieniądza elektronicznego oraz nadzo-
płatniczych oraz niektó- ru ostrożnościowego nad ich działalno-
rych innych ustaw ścią, zmieniająca dyrektywy 2005/60/WE
i 2006/48/WE oraz uchylająca dyrektywę
2000/46/WE (Electronic Money Directive
II – EMD II).
Konieczność implementacji dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/
65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie
Projekt ustawy o zmia-
koordynacji przepisów ustawowych, wy-
4. nie ustawy o funduszach
konawczych i administracyjnych odnoszą-
inwestycyjnych
cych się do przedsiębiorstw zbiorowego
inwestowania w zbywalne papiery warto-
ściowe (UCITS).
Przedmiotowy projekt będzie implemen-
tował dyrektywę Parlamentu Europej-
Projekt ustawy o zmia- skiego i Rady 2009/111/WE z dnia 16
nie ustawy Prawo ban- września 2009 r. zmieniającą dyrektywy
kowe, ustawy o obrocie 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2007/64/WE
5. instrumentami finanso- w odniesieniu do banków powiązanych z
wymi i ustawy o nadzo- centralnymi instytucjami, niektórych po-
rze nad rynkiem finan- zycji funduszy własnych, dużych ekspozy-
sowym cji, uzgodnień w zakresie nadzoru oraz
zarządzania w sytuacji kryzysowej (tzw.
CRD II).
Organ
Istota projektu
odpowiedzialny
Ustawa obejmie m.in. następujące rozwiązania przewidziane
w implementowanej dyrektywie:
— objęcie rozliczeń nocnych i rozliczeń między systemami po-
wiązanymi ochroną przewidzianą w dyrektywie SFD;
w efekcie zwiększy to stabilność systemów rozrachunkowo-
-rozliczeniowych oraz ich bezpieczeństwo,
— rozszerzenie dostępnych zabezpieczeń transakcji finanso-
MF
wych o nowe klasy aktywów (tj. wierzytelności kredytowe
banków), aby ułatwić ich stosowanie na terytorium całej
Wspólnoty; może to wpłynąć korzystnie na zwiększenie akcji
kredytowej banków.
Przedmiotowa dyrektywa powinna zostać implementowana do
dnia 30 grudnia 2010 r., a przepisy ją wdrażające powinny za-
cząć obowiązywać od dnia 30 czerwca 2011 r.
Wdrożenie tzw. dyrektywy PSD, dzięki której podmioty świad-
czące szeroki zakres usług płatniczych (międzynarodowe prze-
kazy pieniężne, wpłaty na rachunki bankowe, wydawanie kart
płatniczych, rozliczenie kart płatniczych, płatności mobilne,
płatności internetowe) zostaną objęte nowym reżimem praw-
nym. PSD wprowadza:
— zamknięty katalog podmiotów świadczących usługi płatni-
cze – dostawców usług płatniczych,
— nowy podmiot na rynku usług płatniczych – instytucję płat-
niczą, MF
— umowę o usługę płatniczą,
— jednolite zasady dotyczące wykonania transakcji płatni-
czych.
Celem aktu jest usunięcie barier dla transgranicznych produk-
tów SEPA, zwiększenie konkurencji pomiędzy podmiotami
świadczącymi usługi płatnicze, zwiększenie zaufania konsu-
mentów do nowoczesnych instrumentów płatniczych i pełna
harmonizacja przepisów prawnych na szczeblu unijnym doty-
czących usług płatniczych.
Plan dotyczący implementacji dyrektywy EMD II zakłada, że
obecnie obowiązująca ustawa o elektronicznych instrumentach
MF
płatniczych zostanie uchylona.
Termin implementacji dyrektywy EMD II to 30 kwietnia 2011 r.
W ramach implementacji dyrektywy UCITS w zakresie otwar-
tych funduszy inwestycyjnych nastąpi między innymi:
— wprowadzenie ram legislacyjnych zarówno dla krajowych,
jak i transgranicznych połączeń funduszy,
— wprowadzenie możliwości tworzenia funduszy podstawo-
wych i powiązanych (Master-Feeder Funds), których siedziby
będą znajdowały się w różnych państwach członkowskich,
— uproszczenia treści i warunków podawania informacji po-
tencjalnym uczestnikom funduszy poprzez przedstawianie ich
w formie kluczowych informacji dla inwestorów (Key Investor
Information),
MF
— usprawnienie i uproszczenie przepisów dotyczących proce-
dury wprowadzania przez fundusz inwestycyjny do obrotu
swoich jednostek w innym państwie członkowskim (procedura
notyfikacji);
— wprowadzenie tzw. paszportu dla zarządzających fundusza-
mi inwestycyjnymi, w wyniku czego towarzystwa funduszy
inwestycyjnych będą mogły zarządzać funduszami w innych
państwach członkowskich i jednocześnie zarządzający z innych
państw członkowskich będą mogli zarządzać funduszami in-
westycyjnymi w Polsce.
Termin implementacji upływa z dniem 30 czerwca 2011 r.
Obowiązek wprowadzenia zmian ustawowych w odniesieniu
do banków i domów maklerskich w zakresie:
— niektórych pozycji funduszy własnych,
— dużych ekspozycji, MF
— uzgodnień w zakresie nadzoru oraz zarządzania w sytuacji
kryzysowej, a także zmian w odniesieniu do banków w zakre-
sie powiązań z centralnymi instytucjami.
 623

Z uwagi na fakt, że zaopatrzenie w energię

elektryczną odbiorców w gospodarstwach
domowych jest dobrem cywilizacyjnym,
a także ze względu na możliwy dalszy
System ochrony odbiorcy wrażliwego przewiduje wprowadze-
wzrost cen i stawek opłat za tę energię,
nie zryczałtowanej bonifikaty w płatności za energię elektrycz-
niezbędne jest wdrożenie systemowego
ną oraz system rekompensat dla przedsiębiorstw energetycz-
Projekt ustawy o zmia- rozwiązania w zakresie pomocy najsłab-
nych, oparty o dotacje przedmiotowe.
nie ustawy Prawo ener- szym ekonomicznie grupom odbiorców
Odbiorcą wrażliwym będzie odbiorca energii elektrycznej
getyczne oraz niektó- (tzw. odbiorcom wrażliwym) finansowa-
6. w gospodarstwie domowym uprawniony do otrzymywania za- MG
rych innych ustaw (od- nego z budżetu państwa.
siłku stałego lub zasiłku okresowego na podstawie ustawy
biorca wrażliwy) Obecnie obowiązujące przepisy nie przewi-
o pomocy społecznej, posiadający zawartą umowę z przedsię-
dują takiej pomocy. Rozwiązania propono-
biorstwem energetycznym zajmującym się sprzedażą energii
wane w projekcie dokonują również częścio-
elektrycznej oraz zamieszkujący w miejscu dostarczania ener-
wej implementacji dyrektywy 2009/72/WE
gii elektrycznej.
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad
rynku wewnętrznego energii elektrycznej
i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE.
Obowiązek implementowania do polskie-
go systemu prawa przepisów:
1) dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r.
dotyczącej wspólnych zasad rynku we-
wnętrznego gazu ziemnego i uchylającej
dyrektywę 2003/55/WE,
2) rozporządzenia Parlamentu Europejskie- Uregulowanie w całości spraw związanych z funkcjonowaniem
Projekt ustawy Prawo MG
7. go i Rady (WE) nr 715/2009 z dnia 13 lipca rynku gazu ziemnego w Polsce, w tym zapewnienie bezpieczeń-
gazowe
2009 r. w sprawie warunków dostępu do stwa dostaw gazu. Wdrożenie nowych regulacji prawa UE.
sieci przesyłowych gazu ziemnego i uchyla-
jącego rozporządzenie (WE) nr 1775/2009,
3. rozporządzenia Parlamentu Europejskie-
go i Rady (WE) nr 713/2009 z dnia 13 lipca
2009 r. ustanawiające Agencję ds. Współ-
pracy Organów Regulacji Energetyki.
Termin implementacji – 3 marca 2011 r.
Przyczyną opracowania projektu ustawy
jest obowiązek wynikający z konieczności
implementacji przepisów dyrektywy 2009/
30/WE zmieniającej dyrektywę 98/70/WE
Istotą jest dokonanie transpozycji przepisów dyrektywy 2009/
odnoszącą się do specyfikacji benzyn, ole-
30/WE, która wprowadza szereg zmian do prawodawstwa
Projektu ustawy o zmia- ju napędowego i olejów pędnych oraz
w zakresie wymagań jakościowych dla paliw wykorzystywa-
nie ustawy o systemie wprowadzającą mechanizm monitorowa-
nych w transporcie oraz w maszynach nieporuszających się po
monitorowania i kontro- nia i ograniczania emisji gazów cieplar-
8. drogach, a także przewiduje ustanowienie obowiązku monito- MG
lowania jakości paliw nianych pochodzących z wykorzystania
rowania i redukcji emisji gazów cieplarnianych z paliw stoso-
oraz o zmianie niektó- paliw w transporcie drogowym oraz zmie-
wanych w transporcie. Przedmiotowy projekt wprowadza
rych innych ustaw niającą dyrektywę Rady 1999/32/WE
możliwość dodawania większej niż dotychczas ilości biokompo-
w odniesieniu do specyfikacji paliw wyko-
nentów do paliw ciekłych (B7, E10).
rzystywanych przez statki żeglugi śródlą-
dowej oraz uchylającą dyrektywę 93/12/
EWG.
Termin transpozycji 5 grudnia 2010 r.
Obowiązek wdrożenia do polskiego syste-
mu prawnego tzw. trzeciego pakietu ener-
getycznego, w skład którego wchodzą:
— rozporządzenie Parlamentu Europejskie-
go i Rady (WE) nr 713/2009 z dnia 13 lipca
2009 r. ustanawiające Agencję ds. Współ-
pracy Organów Regulacji Energetyki; Wdrożenie nowych rozwiązań unijnych związanych z funkcjo-
— dyrektywa Parlamentu Europejskiego nowaniem wewnętrznego rynku energii elektrycznej.
i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. Dostosowanie istniejących uregulowań do rozporządzenia unij-
Projekt ustawy Prawo
9. dotycząca wspólnych zasad rynku we- nego ustanawiającego Agencję ds. Współpracy Organów Regu- MG
energetyczne
wnętrznego energii elektrycznej i uchyla- lacji Energetyki oraz rozporządzenia w sprawie dostępu do
jąca dyrektywę 2003/54/WE; sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elek-
— rozporządzenie Parlamentu Europej- trycznej.
skiego i Rady (WE) nr 714/2009 z dnia 13
lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu
do sieci w odniesieniu do transgranicznej
wymiany energii elektrycznej i uchylające
rozporządzenie (WE) nr 1228/2003.
Termin implementacji – 3 marca 2011 r.
624
Projekt ustawy wdraża postanowienia
dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r.
Projekt ustawy o do-
ustanawiającej ramy dla homologacji po-
10. puszczeniu pojazdów do
jazdów silnikowych i ich przyczep oraz
ruchu drogowego
układów, części i oddzielnych zespołów
technicznych przeznaczonych do tych po-
jazdów (dyrektywa ramowa).
Dostosowanie prawa krajowego do posta-
Projekt ustawy o prze- nowień dyrektywy nr 2008/68/WE Parla-
11. wozie towarów niebez- mentu Europejskiego i Rady w sprawie
piecznych transportu lądowego towarów niebezpiecz-
nych.
Projekt ustawy wydawany jest w związku
z transpozycją dyrektyw Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady:
— dyrektywy 2008/57/WE z dnia 17 czerw-
ca 2008 r. w sprawie interoperacyjności
systemu kolei we Wspólnocie (Dz. Urz. UE
L 191 z 18.07.2008),
— dyrektywy 2008/110/WE z dnia 16 grud-
Projekt ustawy o zmia- nia 2008 r. zmieniającej dyrektywę 2004/
12. nie ustawy o transporcie 49/WE w sprawie bezpieczeństwa kolei
kolejowym wspólnotowych (dyrektywę w sprawie
bezpieczeństwa kolei; Dz. Urz. UE L 345
z 23.12.2008),
— dyrektywy Komisji 2009/131/WE z dnia
16 października 2009 r. zmieniającej za-
łącznik VII do dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2008/57/WE w spra-
wie interoperacyjności systemu kolei we
Wspólnocie.
Konieczność zmiany ustawy wynika z po-
trzeby wdrożenia do polskiego prawa za-
Projekt ustawy o zmia- pisów dyrektywy 2009/123/WE z dnia
nie ustawy o zapobiega- 21 października 2009 r. zmieniającej dy-
13.
niu zanieczyszczaniu mo- rektywę 2005/35/WE w sprawie zanie-
rza przez statki czyszczenia pochodzącego ze statków oraz
wprowadzenia sankcji w przypadku naru-
szenia prawa.
Postęp w zakresie konstrukcji pojazdów i ich wyposażenia wy-
musza zmianę systemu dopuszczenia pojazdów do ruchu dro-
gowego, który zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakre-
sie homologacji, badań technicznych i rejestracji pojazdów nie
spełnia wszystkich oczekiwań zainteresowanych stron. Dlate-
go też wyłączono z ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) wszystkie regulacje dotyczące powyższych zagadnień
i stworzono nową ustawę o dopuszczeniu pojazdów do ruchu
drogowego. Zachowano wszystkie regulacje odpowiadające
aktualnym wymogom, jak również wzbogacono o nowe regu-
lacje niezbędne do prawidłowego funkcjonowania systemu
dopuszczenia pojazdu do ruchu drogowego. Projektowana usta-
wa zapewnia:
MI
— harmonizację z regulacjami prawnymi UE w zakresie ho-
mologacji na wszystkie kategorie pojazdów (wprowadzenie
wzajemnego uznawania świadectw homologacji na pojazdy
kategorii M, N, O),
— usprawnienie procedur w zakresie uzyskiwania świadectw
homologacji typu pojazdu, przedmiotu wyposażenia i części,
— nowe zasady uzyskania świadectwa homologacji typu dodat-
kowego układu zasilania gazem w odniesieniu do pojazdu wy-
posażonego w dodatkowy układ zasilania gazem, nieobjętego
wymaganiami regulaminu EKG ONZ Nr 115,
— wprowadzenie nowego zawodu – montażysty układów zasi-
lania gazem,
— wprowadzenie wymagań dla ośrodków szkolenia diagnostów
i montażystów.
Istotą projektu jest określenie w jednym akcie prawnym zasad
podejmowania i wykonywania działalności w zakresie prze-
wozu drogowego, koleją i żeglugą śródlądową towarów nie-
bezpiecznych oraz organów właściwych do sprawowania kon-
troli tej działalności, mające na celu wdrożenie postanowień
dyrektywy nr 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
MI
w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych.
W zakresie objętym uregulowaniami ustawy znajdą się m.in.
obowiązki uczestników przewozu towarów niebezpiecznych
i wymagania w stosunku do osób wykonujących czynności
związane z przewozem towarów niebezpiecznych oraz regula-
cje dotyczące środków transportu używanych do przewozu
towarów niebezpiecznych.
Istotą projektu jest określenie:
— zasad wzajemnej akceptacji taboru kolejowego,
— przyjęcie zasad oceny zgodności i certyfikacji składników
interoperacyjności oraz podsystemów i zakładów odpowiedzial-
nych za utrzymanie pojazdów kolejowych, MI
— wskazanie kryteriów minimalnych dla jednostek notyfiko-
wanych oraz parametrów kontroli podczas dopuszczania do
eksploatacji pojazdów niezgodnych z Technicznymi Specyfika-
cjami Interoperacyjności (TSI).
Dyrektywa 2009/123/WE zmieniająca dyrektywę 2005/35/WE
w sprawie zanieczyszczenia pochodzącego ze statków oraz
wprowadzenia sankcji w przypadku naruszenia prawa:
— zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia uznania
naruszeń prawa w rozumieniu art. 4 i 5 dyrektywy sankcyjnej
2005/35/WE za przestępstwa,
— nakazuje traktować powtarzające się przypadki mniejszej
wagi, które pojedynczo nie pogarszają jakości wody, natomiast
łącznie prowadzą do pogorszenia jakości wody, za przestęp-
stwo, jeżeli dokonano ich umyślnie, przez niedbalstwo lub na
skutek poważnego zaniedbania.
MI/RCL
Celem zmian wprowadzonych dyrektywą 2009/123/WE do dy-
rektywy sankcyjnej jest:
— zapewnienie efektywniejszych metod zwalczania zanie-
czyszczania morza ze statków za pomocą wprowadzenia sank-
cji karnych,
— rozróżnienie pomiędzy poważnymi i nieznacznymi zrzutami
zanieczyszczeń,
— podniesienie do rangi przestępstwa powtarzających się nie-
znacznych naruszeń powodujących poważne zanieczyszczenie,
jeżeli naruszenia te popełniane są umyślnie, przez niedbalstwo
lub na skutek poważnego zaniedbania.
 625

Implementacja do polskiego porządku

prawnego pakietu dyrektyw ERIKA III:
— dyrektywa Parlamentu Europejskiego
i Rady 2009/15/WE z dnia 23 kwietnia
2009 r. w sprawie wspólnych reguł i norm Istotą projektu jest harmonizacja prawa polskiego z prawem
dotyczących organizacji dokonujących wspólnotowym – implementacja dyrektyw z pakietu ERIKA III.
inspekcji i przeglądów na statkach oraz Ponadto ustawa wprowadza rozwiązania mające na celu usu-
odpowiednich działań administracji mor- nięcie niezgodności wykazanych podczas audytu EMSA pole-
skich, gające na braku należytej kontroli administracji morskiej nad
— dyrektywa Parlamentu Europejskiego egzaminami dyplomowymi oraz braku uregulowania kwestii
i Rady 2009/16/WE z dnia 23 kwietnia kompetencji i szkoleń, pojęcia jachtu komercyjnego oraz reguł
14. Projekt ustawy o bezpie-
2009 r. w sprawie kontroli przeprowadza- nadzoru technicznego takich jachtów w zakresie ich wyposa- MI
czeństwie morskim
nej przez państwo portu, żenia; pojęcia kwalifikacji zawodowych dla żeglarzy (zapotrze-
— dyrektywa Parlamentu Europejskiego bowanie rynku światowego); postanowienia dotyczące usług
i Rady 2009/17/WE z dnia 23 kwietnia nadzoru nad stanem technicznym jachtów morskich dla pod-
2009 r. zmieniająca dyrektywę 2002/59/ miotów upoważnionych porządkuje zasady nadzoru nad sta-
WE ustanawiającą wspólnotowy system cjami atestującymi sprzęt statkowy, wprowadza zasady funk-
monitorowania i informacji o ruchu stat- cjonowania służby morskiej asysty telemedycznej (zgodnie
ków, z wymaganiami międzynarodowymi – konwencja SOLAS).
— dyrektywa Parlamentu Europejskiego
i Rady 2009/21/WE z dnia 23 kwietnia
2009 r. w sprawie zgodności z wymagania-
mi dotyczącymi państwa bandery.
Potrzeba opracowania ustawy o zmianie
ustawy o czasie pracy kierowców wynika
z konieczności dostosowania prawa polskie-
Projekt ustawy o zmianie
go do postanowień decyzji Komisji nr 2009/
ustawy o czasie pracy kie- Istotą projektu jest wprowadzenie w art. 31 ust. 2a obowiązku
959/UE z dnia 14 grudnia 2009 r. zmienia-
15. rowców oraz o zmianie stosowania nowego wzoru zaświadczenia zamiast dotychczas MI
jącej decyzję 2007/230/WE w sprawie for-
ustawy o transporcie dro- stosowanego.
mularza dotyczącego przepisów socjalnych
gowym
odnoszących się do działalności w trans-
porcie drogowym (Dz. Urz. UE L 330
z 16.12.2009, s. 80).
Potrzeba przygotowania projektu ustawy
wiąże się z otrzymaną przez Polskę decy-
zją Komisji Europejskiej w sprawie pomo-
Projekt ustawy o zmia-
cy państwa nr C 34/07 (ex N 93/2006)
nie ustawy o podatku Celem projektu zmiany ustawy jest stworzenie możliwości wy-
w sprawie wprowadzenia systemu podat-
tonażowym oraz o zmia- boru podatku tonażowego jako formy opodatkowania w miejsce
16. ku tonażowego w międzynarodowym MI
nie ustawy o podatku podatku dochodowego dla przedsiębiorców prowadzących dzia-
transporcie morskim, wydaną w dniu
dochodowym od osób fi- łalność gospodarczą w zakresie żeglugi morskiej.
18 grudnia 2009 r. Podatek tonażowy jako
zycznych
forma pomocy publicznej został uznany za
zgodny z wewnętrznym rynkiem Unii Eu-
ropejskiej.
Celem wprowadzenia zmian jest przede wszystkim – zgodnie
z art. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/96/
WE z dnia 19 listopada 2008 r. – ustanowienie oraz wdrożenie
procedur dotyczących przeprowadzania przez Polskę jako pań-
stwo członkowskie ocen wpływu na bezpieczeństwo ruchu
drogowego, audytów bezpieczeństwa ruchu drogowego, zarzą-
dzania bezpieczeństwem sieci drogowej i kontroli bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego.
Problematyka ujęta w dyrektywie 2008/96/WE dotyczy prze-
W polskim porządku prawnym brak jest
pisów:
obecnie przepisów odnoszących się w spo-
— ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych
sób kompleksowy do zagadnień stanowią-
(Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.),
cych przedmiot dyrektywy Parlamentu
Projekt ustawy o zmia- — ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
Europejskiego i Rady 2008/96/WE z dnia
nie ustawy o drogach (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz rozporzą-
17. 19 listopada 2008 r. w sprawie zarządza- MI/RCL
publicznych oraz niektó- dzenia ministra infrastruktury z dnia 23 września 2003 r.
nia bezpieczeństwem infrastruktury dro-
rych innych ustaw w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na
gowej. Projektowana ustawa stanowi wy-
drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem
konanie postanowień dyrektywy 2008/96/
(Dz. U. z 2003 r. Nr 177, poz. 1729),
WE poprzez dostosowanie przepisów pra-
— ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r.
wa krajowego do jej treści.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
W ustawie - Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzeniu
ministra infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. znajdują
się tylko przepisy w zakresie zarządzania ruchem oraz spra-
wowania nadzoru nad tym zarządzaniem, które w sposób bez-
pośredni i pośredni wiążą się z procedurami określonymi
w dyrektywie. Natomiast ustawa o drogach publicznych nie
zawiera żadnych przepisów, które odnosiłyby się do przedmio-
tu regulacji dyrektywy.
Konieczność dostosowania przepisów usta-
wy wynika z zastrzeżeń Komisji Europej-
Istotą projektu jest wprowadzenie dodatkowych regulacji do-
skiej odnoszących się do zarzutu niepra-
tyczących zapewnienia statutowych i prawnych warunków
widłowej implementacji I pakietu kolejo-
Projekt ustawy o zmianie zabraniających członkom zarządu PKP SA lub innych spółek
wego (dyrektywy 91/440/EWG w sprawie
ustawy o komercjalizacji, wchodzących w skład Grupy PKP zasiadania w zarządzie PKP
rozwoju kolei wspólnotowych, Dz. Urz.
restrukturyzacji i prywa- PLK SA oraz stworzenie przepisów uniemożliwiających człon-
18. WE L 237 z 24.8.1991, z późn. zm., oraz MI
tyzacji przedsiębiorstwa kom zarządu oraz wyższym rangą pracownikom PKP PLK SA
dyrektywy 2001/14/WE w sprawie aloka-
państwowego „Polskie Ko- obejmowanie wyższych stanowisk w obrębie holdingu i spółek
cji zdolności przepustowej infrastruktury
leje Państwowe” pozostających pod jego kontrolą, a także w spółkach zajmują-
kolejowej i pobierania opłat za użytkowa-
cych się przewozami kolejowymi przez okres 24 miesięcy po
nie infrastruktury kolejowej oraz przyzna-
tym, jak ustał stosunek łączący te osoby z PKP PLK SA.
wania świadectw bezpieczeństwa, Dz. Urz.
WE L 79 z 15.3.2001, z późn. zm.).
626

Projekt będzie obejmował zmianę art. 75–78 ustawy z dnia

3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696,
Implementacja przepisów dyrektywy Par- z późn. zm.) w zakresie wynikającym z regulacji zawartych
Projekt ustawy o zmia-
lamentu Europejskiego i Rady 2009/12/ w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/12/WE
19. nie ustawy Prawo lotni- MI/RCL
WE z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie opłat lotniskowych oraz
cze
opłat lotniskowych. zmiany wynikające z dotychczasowych doświadczeń ze stoso-
wania obowiązujących przepisów, w tym zaistniałych zmian
rynkowych.
Konieczność wdrożenia dyrektywy Parla-
mentu Europejskiego i Rady 2008/6/WE
z dnia 20 lutego 2008 r. zmieniającej dy-
Projekt ustawy Prawo Pełna liberalizacja rynku usług pocztowych, przy jednocze-
20. rektywę 97/67/WE w odniesieniu do peł- MI
pocztowe snym zapewnieniu świadczenia usługi powszechnej.
nego urzeczywistnienia rynku wewnętrz-
nego usług pocztowych Wspólnoty (Dz. U.
L 52 z dnia 27.02.2008 r., s. 3).
Potrzeba nowelizacji ustawy wynika z:
— obowiązku wprowadzenia do polskiego
porządku prawnego dyrektyw Parlamen-
tu Europejskiego i Rady 2009/140/WE
oraz 2009/136/WE z dnia 25 listopada
Istotą projektu jest wdrożenie dyrektyw Parlamentu Europej-
2009 r.,
skiego i Rady 2009/140/WE oraz 2009/136/WE z dnia 25 listo-
— potrzeby wykonania wyroku Trybuna-
pada 2009 r. do polskiego porządku prawnego. Projekt przewi-
łu (trzecia Izba) z dnia 11 marca 2010 r.
duje:
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie
— udoskonalenie przepisów dotyczących użytkowników nie-
prejudycjalnym złożony przez Naczelny
pełnosprawnych, a także osób starszych i użytkowników o szcze-
Sąd Administracyjny – Rzeczpospolita
gólnych potrzebach społecznych,
Polska) – Telekomunikacja Polska SA
— przyczynienie się do skutecznej i skoordynowanej strategii
w Warszawie przeciwko prezesowi Urzędu
zarządzania widmem w celu stworzenia jednolitej europejskiej
Komunikacji Elektronicznej (sprawa C-
Projekt ustawy o zmia- przestrzeni informacyjnej,
-522/08) (1) (łączność elektroniczna – usłu-
nie ustawy Prawo teleko- — wprowadzenie zachęt do inwestowania w szybkie sieci tele-
21. gi telekomunikacyjne – dyrektywa 2002/ MI/RCL
munikacyjne oraz nie- komunikacyjne,
21/WE – dyrektywa 2002/22/WE – uzależ-
których innych ustaw — zwiększenie ochrony prawnej użytkownika,
nianie zawarcia umowy o świadczenie
— poprawienie konkurencyjności i zapewnienie konsumentom
usług od zawarcia umowy o świadczenie
większego wyboru,
innych usług – zakaz – Internet szeroko-
— doprecyzowanie definicji ustawowych,
pasmowy),
— zwiększenie niezależności prezesa Urzędu Komunikacji
— konieczności dostosowania polskiego
Elektronicznej,
prawa do przepisów rozporządzenia (WE)
— wprowadzenie zachęt do efektywnych inwestycji i konku-
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
rencji poprzez odpowiednie ramy prawne,
18 czerwca 2009 r. zmieniającego rozpo-
— wzmocnienie wymogów dotyczących neutralności usług
rządzenie (WE) nr 717/2007 w sprawie
i technologii.
roamingu w publicznych sieciach telefonii
ruchomej wewnątrz Wspólnoty oraz dy-
rektywę 2002/21/WE w sprawie wspól-
nych ram regulacyjnych sieci i usług łącz-
ności elektronicznej.
W dniu 15 maja 2009 r. Komisja Europej-
ska przedstawiła uzasadnioną opinię,
w której sformułowała zarzut braku peł-
nej i właściwej transpozycji dyrektywy
2003/41/WE Parlamentu Europejskiego
Projekt ustawy o zmianie i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie
ustawy o organizacji i funk- działalności instytucji pracowniczych pro-
cjonowaniu funduszy eme- gramów emerytalnych oraz nadzoru nad
rytalnych w zakresie im- takimi instytucjami.
plementacji przepisów dy- Zgodnie z ww. opinią, zdaniem Komisji
Umożliwienie funkcjonującym w Polsce pracowniczym fundu-
rektywy 2003/41/WE Par- Europejskiej, państwa członkowskie mu-
szom emerytalnym przyjmowania finansowania ze strony
22. lamentu Europejskiego szą zapewnić ustanowienie ram prawnych, MPiPS
przedsiębiorstw z państw członkowskich Unii Europejskiej,
i Rady z dnia 3 czerwca które zezwalają instytucjom pracowni-
w których dopuszcza się programy zdefiniowanego świadczenia.
2003 r. w sprawie działal- czych programów emerytalnych znajdują-
ności instytucji pracowni- cym się na ich terytorium na przyjmowa-
czych programów emery- nie finansowania ze strony przedsiębior-
talnych oraz nadzoru nad stwa z państw, w którym dopuszcza się
takimi instytucjami inny rodzaj programu niż określony w kra-
jowym prawie socjalnym.
Polska zadeklarowała zamiar wdrożenia
postulowanych przez Komisję Europejską
rozwiązań i przedstawiła harmonogram
prac.
Projekt usprawni realizację zadań z zakresu wsparcia rozwoju
obszarów wiejskich ze środków Europejskiego Funduszu Rol-
Projekt ustawy o zmianie Opracowanie projektu wynika z doświad- nego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, w szczególności
ustawy o wspieraniu roz- czeń zebranych w toku dotychczasowego poprzez: uproszczenie sposobu informowania o PROW 2007–
woju obszarów wiejskich procesu wdrażania i zarządzania Progra- –2013, rezygnację z dokonywania oceny programu w trybie
z udziałem środków Eu- mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata przepisów o zamówieniach publicznych oraz stworzenia moż-
ropejskiego Funduszu Rol- 2007–2013 oraz z konieczności dostosowa- liwości zlecania tego zadania jednostkom naukowym w ramach
nego na rzecz Rozwoju nia przepisów krajowych do znowelizowa- ich statutowych zadań. W zakresie dostosowania ustawy do
23. Obszarów Wiejskich oraz nych postanowień rozporządzenia Rady aktualnych przepisów wspólnotowych w projekcie zostaną uak- MRiRW
ustawy o wspieraniu roz- (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września tualnione odesłania, zostanie uregulowana kwestia odstęp-
woju obszarów wiejskich 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obsza- stwa od ustalania i windykacji nienależnie wykorzystanych
ze środków pochodzących rów wiejskich przez Europejski Fundusz środków poniżej 100 euro. Ponadto projekt rozszerzy katalog
z Sekcji Gwarancji Euro- Rolny na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiej- okoliczności wyłączających konieczność zwrotu przyznanej
pejskiego Funduszu Orien- skich (EFFROW) (Dz. Urz. UE L 277 pomocy w razie niewykonania w całości lub części obowiązków
tacji i Gwarancji Rolnej z 21.10.2005, str. 1, z późn. zm.). nałożonych na beneficjenta, a w zakresie spraw dotyczących
podejścia Leader projekt uelastyczni możliwości finansowania
funkcjonowania lokalnych grup działania.
 627

Implementacja do prawa krajowego wielu

zmian w przepisach prawa Unii Europej-
skiej, w tym dyrektywy Komisji 2008/62/
WE z dnia 20 czerwca 2008 r., dyrektywy
Rady 2008/90/WE z dnia 29 września
2008 r. oraz projektu dyrektywy dotyczą-
W projekcie zostaną uregulowane w szczególności sprawy do-
cej odstępstw w zakresie rejestracji i ob-
Projekt ustawy o nasien- tyczące zgłoszenia i rejestracji odmian roślin uprawnych, spra-
24. rotu materiałem siewnym odmian roślin MRiRW
nictwie wy związane z wytwarzaniem i oceną materiału siewnego,
warzywnych, które były tradycyjnie upra-
a także jego obrotem i kontrolą.
wiane w określonych miejscach i regio-
nach, oraz zagrożonych przez erozję gene-
tyczną i odmian warzyw o niewielkim
znaczeniu dla produkcji towarowej, ale
wykształconych w celu uprawy pod szcze-
gólnymi warunkami.
Decyzja ramowa Rady 2009/299/WSiSW
z dnia 26 lutego 2009 r. zmieniająca decyzje
ramowe 2002/584/WSiSW, 2005/214/
WSiSW, 2006/783/WSiSW, 20008/909/
WSiSW oraz 2008/947/WSiSW i tym sa-
mym wzmacniająca prawa procesowe osób
oraz ułatwiająca stosowanie zasady wza-
jemnego uznawania orzeczeń wydanych
pod nieobecność danej osoby na rozprawie
Wprowadzenie ujednoliconych przesłanek uznawania i odmo-
(termin implementacji – 28 marca 2011 r.).
wy uznawania orzeczeń zapadłych pod nieobecność oskarżo-
Decyzja ramowa Rady 2008/913 WSiSW
nego w toku postępowania karnego w państwach członkow-
z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwal-
skich UE. Dostosowanie przepisów krajowych w zakresie od-
czania pewnych form i przejawów rasizmu
Projekt ustawy o zmia- powiedzialności osób prawnych za czyny o charakterze rasi-
i ksenofobii za pomocą środków prawno-
nie ustawy Kodeks kar- stowskim i ksenofobicznym.
25. karnych (termin implementacji – 28 listo- MS
ny i niektórych innych Zwiększenie prawnokarnej ochrony małoletnich poprzez pena-
pada 2010 r.).
ustaw lizację skierowanych przeciwko małoletnim zachowań seksu-
Działania dostosowawcze w celu ratyfika-
alnych oraz zwiększenie ochrony procesowej małoletniego.
cji konwencji Rady Europy z 25 paździer-
Kryminalizacja publicznego nawoływania do popełnienia prze-
nika 2007 r. o ochronie dzieci przed sek-
stępstwa terroryzmu, rekrutacji na potrzeby terroryzmu oraz
sualnym wykorzystywaniem i niegodzi-
szkolenia na potrzeby terroryzmu.
wym traktowaniem w celach seksualnych
(konwencja z Lanzarote) oraz wdrażające
decyzję ramową Rady 2008/919/WSiSW
z 28 listopada 2008 r. zmieniającą decyzję
ramową 2002/475/WSiSW w sprawie zwal-
czania terroryzmu i jednocześnie dostoso-
wujące przepisy polskiego prawa karnego
do wymogów konwencji Rady Europy
z 23 listopada 2001 r. o cyberprzestępczości.
Główne cele zmian:
— unowocześnienie sposobów realizacji wymogów informacyj-
nych spółek akcyjnych (w szczególności poprzez wprowadzenie
Dyrektywa 2009/109/WE zmieniająca
komunikacji elektronicznej),
dyrektywy Rady nr 77/91/EWG, 78/855/
— zbliżenie zasad ujawniania projektu planu połączenia spół-
Projekt ustawy o zmia- EWG oraz dyrektywę 2005/56/WE w od-
ek w sytuacjach transgranicznych z zasadami stosowanymi
26. nie ustawy Kodeks spół- niesieniu do wymogów dotyczących spra- MS
w połączeniach i podziałach krajowych,
ek handlowych wozdawczości i dokumentacji w przypad-
— wprowadzenie dalszej liberalizacji procedur łączenia i po-
ku połączeń i podziałów.
działu spółki w sytuacji wyrażenia zgody przez wszystkich
Termin implementacji: 30 czerwca 2011 r.
akcjonariuszy spółek uczestniczących w takim procesie,
— wzmocnienie ochrony wierzycieli poprzez wprowadzenie
wymogu sądowej ochrony tych podmiotów.
Wprowadzenie do ustawy o świadczeniu przez prawników za-
granicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
Nr 126, poz. 1069, z późn. zm.) przepisów umożliwiających
Implementacja przepisów dyrektywy 2006/ prawnikom zagranicznym wykonującym stałą praktykę świad-
Projekt ustawy o zmia- 123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady czenie pomocy prawnej w formie spółki komandytowo-akcyjnej.
nie ustawy o świadcze- z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług Ustawą z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na teryto-
niu przez prawników na rynku wewnętrznym, której art. 15 ust. 2 rium RP (Dz. U. z 2010 r. Nr 47, poz. 278) znowelizowano m.in.
27. MS
zagranicznych pomocy lit. b ogranicza ustawodawcę w zakresie przepisy ustawy o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych,
prawnej w Rzeczypospo- ustanawiania przepisów nakazujących świad- ustawy o rzecznikach patentowych oraz ustawy o doradztwie
litej Polskiej czenie przez usługodawcę działalności podatkowym, przewidując możliwość prowadzenia działalności
w określonej formie prawnej. gospodarczej w formie spółki komandytowo-akcyjnej również
przez prawników zagranicznych wykonujących stałą praktykę.
Zachodzi zatem konieczność zapewnienia spójności rozwiązań
zawartych w systemie prawa.
Celem projektu jest wdrożenie do polskiego porządku prawne-
go aktów prawa Unii Europejskiej:
— decyzja ramowa 2006/960/WSiSW,
Projekt ustawy o wy-
— decyzja Rady 2007/845/WSiSW,
mianie informacji z or-
Wdrożenie przepisów prawa Unii Europej- — decyzja ramowa 2008/977/WSiSW oraz decyzja Rady 2008/
28. ganami ścigania państw MSWiA
skiej. 615/WSiSW w pozostałej części nieobjętej projektem ustawy
członkowskich Unii Eu-
o zmianie ustawy o Policji oraz projektem założeń do projektu
ropejskiej
ustawy o zasadach udziału zagranicznych funkcjonariuszy lub
pracowników we wspólnych operacjach lub wspólnych działa-
niach ratowniczych na terytorium RP.
628
Zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parla-
mentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1221/
2009 z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie
Projekt ustawy o zmia- dobrowolnego udziału organizacji w sys-
nie ustawy o krajowym temie ekozarządzania i audytu we Wspól-
systemie ekozarządzania nocie (EMAS) uchylającego rozporządze-
29.
i audytu (EMAS) oraz nie (WE) nr 761/2001 oraz decyzje Komi-
ustawy Prawo ochrony sji 2001/681/WE i 2006/193/WE, do dnia
środowiska 11 stycznia 2011 r. należy zapewnić zgod-
ność proceduralną w zakresie kompeten-
cji krajowych jednostek akredytujących
i organów właściwych.
Projekt ustawy o bilan-
sowaniu i rozliczaniu Konieczność implementacji do prawodaw-
30. emisji dwutlenku siarki stwa krajowego zobowiązań wynikających
i tlenków azotu dla du- z zapisów traktatu akcesyjnego.
żych źródeł spalania
Wykluczenie wielu niejasności interpreta-
cyjnych wynikających
z obowiązującej obecnie ustawy oraz im-
plementacja dyrektyw: 2003/87/WE,
2004/101/WE, 2006/780/WE, 2008/101/
Projekt ustawy o syste- WE oraz 2009/29/WE w zakresie art. 9a
mie handlu uprawnienia- i art. 11.
31.
mi do emisji gazów cie- Zgodnie z decyzją Sekretarza UKIE (wów-
plarnianych czas) z 20.01.2009 r. projekt będzie mógł
zostać przyjęty przez KERM (wówczas)
i rekomendowany RM jedynie łącznie z pro-
jektem ustawy o systemie bilansowania
i rozliczania emisji dwutlenku siarki i tlen-
ków azotu dla dużych źródeł spalania.
Projekt ustawy o zmia- Konieczność transpozycji dyrektywy 2008/
nie ustawy Prawo ochro- 50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
32. ny środowiska (w zakre- z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości
sie jakości powietrza – powietrza i czystszego powietrza dla Euro-
tzw. dyrektywa CAFE) py (CAFE).
Wypełnienie zobowiązań wynikających
z przepisów dyrektywy Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady 2009/31/WE z dnia 23 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie geologicznego skła-
dowania dwutlenku węgla oraz zmienia-
jącej dyrektywę Rady 85/337/EWG, Eura-
Projekt ustawy o zmia-
tom, dyrektywy Parlamentu Europejskie-
33. nie ustawy Prawo geolo-
go i Rady 2000/60/WE, 2001/80/WE,
giczne i górnicze
2004/35/WE, 2006/12/WE, 2008/1/WE
i rozporządzenie (WE) nr 1013/2006.
Obowiązujące w Polsce przepisy prawa nie
regulują problematyki podziemnego skła-
dowania dwutlenku węgla.
Termin implementacji – 25 czerwca 2011 r.
kwiecień–czerwiec
Wdrożenie dyrektywy 2010/30/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja
Projekt ustawy o etykie-
2010 r. w sprawie wskazania poprzez etykie-
34. towaniu produktów zwią-
towanie oraz standardowe informacje o pro-
zanych z energią
dukcie zużycia energii oraz innych zasobów
przez produkty związane z energią.
Zmiany dotyczyć będą regulacji procesu akredytacji weryfika-
torów środowiskowych instytucjonalnych i licencjonowania
weryfikatorów środowiskowych indywidualnych.
MŚ
Zakłada się dokonanie analizy funkcjonowania krajowego sys-
temu ekozarządzania i audytu w zakresie proceduralnym oraz
zawartości rejestrów.
Określenie zasad dotrzymywania rocznych pułapów emisji SO2
i NOx ustalonych dla dużych źródeł spalania, w tym zasad
funkcjonowania systemu bilansowania emisji SO2 i NOx wpro-
wadzanych do powietrza z dużych źródeł spalania, monitoro- MŚ
wania emisji oraz zbierania, gromadzenia i przetwarzania
danych niezbędnych do wypełniania nałożonych ustawą obo-
wiązków.
Jednoznaczne uregulowanie niektórych zagadnień, które
w dotychczasowej praktyce funkcjonowania systemu budziły
różne problemy interpretacyjne, uporządkowania przepisów
dotyczących funkcjonowania wspólnotowego systemu handlu
MŚ
uprawnieniami do emisji, wyłączenia z projektu ustawy prze-
pisów dotyczących funkcjonowania krajowego systemu handlu
uprawnieniami do emisji, wprowadzenie przepisów dotyczą-
cych zbywania uprawnień do emisji za pomocą aukcji.
Wprowadzenie nowych mechanizmów dotyczących monitorin-
gu i zarządzania jakością powietrza w strefach i aglomeracjach,
takich jak standard jakości powietrza dla pyłu PM2,5, średni MŚ
wskaźnik narażenia na pył PM2,5, krajowy cel redukcji nara-
żenia, pułap stężenia ekspozycji.
Ustawa Prawo geologiczne i górnicze jest podstawowym aktem
prawa krajowego, regulującym kwestie związane z działalno-
ścią prowadzoną w zakresie geologii i górnictwa. Z tego wzglę-
du zasadne jest rozszerzenie zakresu prawa geologicznego
MŚ/RCL
i górniczego o nowy rodzaj koncesjonowanej działalności go-
spodarczej, polegającej na poszukiwaniu i rozpoznawaniu kom-
pleksów podziemnego składowania dwutlenku węgla oraz na
podziemnym jego składowaniu.
Projektowana ustawa będzie:
— rozszerzała zakres produktów objętych obowiązkiem
etykietowania efektywności energetycznej,
— nakładała wymagania w zakresie reklamy oraz promocji
produktu związanego z energią (tj. obowiązek udzielania
informacji na temat efektywności energetycznej danego
produktu),
— nakładała również obowiązek na instytucje sektora pu- MG
blicznego zamawiania (w przypadku zamówień publicznych
o wartości powyżej progów wskazanych w dyrektywie
2004/18/WE) produktów charakteryzujących się najwyższą
klasą efektywności energetycznej,
— wprowadzała mechanizm kontroli i monitoringu w za-
kresie przestrzegania przepisów dotyczących etykietowania
energetycznego.
 629

Przyczyną opracowania projektu ustawy

jest transpozycja do polskiego porządku
prawnego przepisów dyrektywy Parlamen-
tu Europejskiego i Rady 2009/28/WE
z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie pro-
mowania stosowania energii ze źródeł od-
nawialnych zmieniającej i w następstwie
uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz Istotą projektowanej ustawy jest ustanowienie takich wa-
2003/30/W (Dz. Urz. WE L140 z 05.06.2009, runków prawnych dla rozwoju energii ze źródeł odnawial-
t. 52, str. 16) w zakresie: nych, aby możliwe było zrównoważone zaopatrzenie w ener-
1) niezbędnych definicji, gię, ciepło i chłód, zmniejszenie makroekonomicznych kosz-
2) ustanowienia celów ogólnych i niezbęd- tów zaopatrzenia w energię, wykorzystanie długotrwałych
nych środków do osiągnięcia tych celów: efektów rozwoju technologicznego, aktywizowanie zawodo-
Projekt ustawy o odnawial-
35. — utrzymanie obecnych warunków wspar- we lokalnej społeczności głównie na obszarach wiejskich, MG
nych źródłach energii
cia dla energii wytwarzanej z OZE z nie- wsparcie dla działań i technologii przyjaznych środowisku
znaczną modyfikacją, która nie wpłynie na naturalnemu, przyczyniając się w ten sposób do ochrony
pogorszenie warunków rozwoju energetyki przyrody i środowiska, racjonalne wykorzystanie zasobów
odnawialnej w Polsce, kopalnych i wspieranie dalszego rozwoju technologii w OZE
— uzyskanie przejrzystości istniejącego w kierunku obniżenia kosztów wytwarzania tej energii,
wsparcia dla energii z OZE, co umożliwi zwiększenie efektywności generacji energii.
zwiększenie inwestycji w nowe moce wy-
twórcze.
Rozwój energii z OZE zostanie oparty na
zasadach racjonalnego wykorzystania ist-
niejących zasobów tej energii, jest jednym
z celów pakietu.
Termin transpozycji – 5 grudnia 2010 r.
Celem ustawy o zmianie ustawy o systemie monitorowania
Przyczyną opracowania projektu ustawy i kontrolowania jakości paliw jest implementacja przepisów
jest obowiązek wynikający z konieczności dyrektywy 2009/30/WE m.in. w zakresie:
implementacji przepisów dyrektywy 2009/ — wprowadzenia limitu zawartości manganu w benzy-
30/WE zmieniającej dyrektywę 98/70/WE, nach,
odnoszącej się do specyfikacji benzyn, oleju — zmiany wymagań jakościowych dla olejów do silników
napędowego i olejów pędnych oraz wprowa- żeglugi śródlądowej, wprowadzenia wymagań jakościo-
Projekt ustawy o zmianie
dzającej mechanizm monitorowania i ogra- wych dla oleju do silników pływających jednostek rekre-
ustawy o systemie moni-
36. niczania emisji gazów cieplarnianych po- acyjnych, MG
torowania i kontrolowa-
chodzących z wykorzystania paliw w trans- — ustanowienia obowiązku monitorowania i redukcji emi-
nia jakości paliw
porcie drogowym oraz zmieniającej dyrek- sji gazów cieplarnianych w cyklu życia paliw stosowanych
tywę Rady 1999/32/WE w odniesieniu do w transporcie.
specyfikacji paliw wykorzystywanych przez Obowiązkową wartość ograniczenia emisji GHG ustalono
statki żeglugi śródlądowej oraz uchylającej jako 6% do dnia 31 grudnia 2020 r., wraz z celami pośred-
dyrektywę 93/12/EWG. Termin transpozy- nimi przewidzianymi na lata 2014 (2%) i 2017 (4%).
cji – 31 grudnia 2010 r. Cel ten ma być realizowany przez stosowanie biokomopo-
nentów i paliw alternatywnych.
Przyczyną opracowania założeń do projek-
tu ustawy o zmianie ustawy o biokompo-
nentach i biopaliwach ciekłych jest koniecz-
ność opracowania i wprowadzenia nowych
rozwiązań prawnych w zakresie funkcjono- Główne cele:
wania rynku biokomponentów i biopaliw — umożliwienie dokonania przez Radę Ministrów oceny
ciekłych w Polsce. Ponadto konieczne będzie celowości opracowania projektu ustawy o zmianie ustawy
Projekt ustawy o zmianie transponowanie do polskiego porządku o biokomponentach i biopaliwach ciekłych,
37. ustawy o biokomponentach prawnego przepisów dyrektywy Parlamentu — umożliwienie opracowania projektu ustawy na podstawie MG/RCL
i biopaliwach ciekłych Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia zawartych w założeniach postanowień,
23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania — dokonanie oceny przewidywanych skutków (kosztów
stosowania energii ze źródeł odnawialnych i korzyści) społeczno-gospodarczych regulacji, dokonanej
zmieniającej i w następstwie uchylającej przez organ wnioskujący – ministra gospodarki.
dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE
(Dz. Urz. WE L140 z 05.06.2009, t. 52,
str. 16).
Termin transpozycji – 5 grudnia 2010 r.
Konieczność wdrożenia dyrektywy Rady
2009/71 Euroatomu ustanawiającej wspól-
notowe ramy bezpieczeństwa oraz potrzeba
opracowania regulacji prawnych umożliwia- Transpozycja dyrektywy ustanawiającej wspólnotowe ramy
jących wprowadzenie energetyki jądrowej. bezpieczeństwa jądrowego, obiektów jądrowych, określenie
Projekt ustawy o zmianie
38. W chwili obecnej polski system prawny nie struktury funkcjonowania instytucji administracji rządo- MG/RCL
ustawy Prawo atomowe
jest przygotowany do budowy i eksploatacji wej uczestniczących w rozwoju i funkcjonowaniu energety-
elektrowni jądrowych. Konieczne jest przy- ki jądrowej.
gotowanie ram prawnych niezbędnych do
umożliwienia wdrożenia i funkcjonowania
energetyki jądrowej w Polsce.
630

Dostosowanie prawa polskiego do prawa

UE w związku z wejściem w życie rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 ma-
ja 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy
system kontroli wywozu, transferu, po-
Dostosowanie kontroli tranzytu niewspólnotowych produk-
średnictwa i tranzytu w odniesieniu do
tów podwójnego zastosowania oraz kontroli usług pośred-
Projekt ustawy o zmianie produktów podwójnego zastosowania (Dz. Urz.
nictwa związanych z produktami podwójnego zastosowania
ustawy o obrocie z zagra- UE L 134 z 29.05.2009, str. 1), dyrektywy
do wymogów rozporządzenia 428/2009. Dostosowanie zasad
nicą towarami, technolo- Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/43/
kontroli transferów wewnątrzwspólnotowych uzbrojenia
giami i usługami o zna- WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie uprosz-
określonych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Ra-
39. czeniu strategicznym dla czenia warunków transferów produktów MG/RCL
dy 2009/43/WE.
bezpieczeństwa państwa, związanych z obronnością we Wspólnocie
Przyjęcie kryteriów uwzględnianych przy podejmowaniu
a także dla utrzymania (Dz. Urz. UE L 146 z 10.06.2009, str. 1),
decyzji w sprawie wydania zezwolenia na wywóz uzbrojenia,
międzynarodowego poko- wspólnego stanowiska Rady 2008/944/
określonych we wspólnym stanowisku Rady 2008/944/
ju i bezpieczeństwa WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określają-
WPZiB. Poprawa funkcjonowania krajowego systemu kon-
cego wspólne zasady kontroli wywozu tech-
troli obrotu.
nologii wojskowych i sprzętu wojskowego
(Dz. Urz. UE L 335 z 13.12.2008, str. 99),
a także usunięcie istotnych wad systemu
kontroli obrotu.
Termin transpozycji – 30 czerwca 2011 r.
Celem projektu jest:
— dostosowanie polskich przepisów do art. 2 dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/15/WE z dnia
11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób
wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu
drogowego,
Objęcie kierowców pracujących na własny
— dostosowanie polskich przepisów do rozporządzenia
Projekt ustawy o zmianie rachunek przepisami o czasie pracy kierow-
(WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
ustawy o czasie pracy kie- ców wynikającymi z art. 2 dyrektywy
40. 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych prze- MI/RCL
rowców oraz o zmianie 2002/15/WE, wdrożenie zmian wynikają-
pisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego
niektórych innych ustaw cych z rozporządzenia WE nr 561/2006
oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85
i rozporządzenia EWG nr 3821/85.
i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie
Rady (EWG) nr 3820/85,
— dostosowanie polskich przepisów do rozporządzenia
Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w spra-
wie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie
drogowym.
W obecnie obowiązującej ustawie z dnia
13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności
pracodawcy:
— brak jest jednoznacznych przepisów do-
tyczących wypłat świadczeń z Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych w przypadku ogłoszenia upadłości
podmiotu polskiego, którego upadłość zo-
stała ogłoszona przez sąd państwa człon-
kowskiego UE,
— nie doprecyzowano, że sporządzone
przez pracodawcę, likwidatora lub inną
Zaproponowane zmiany mają na celu przede wszystkim
osobę sprawującą zarząd nad majątkiem,
doprecyzowanie przepisów powodujących problemy inter-
Projekt ustawy o zmianie wykazy należy złożyć w terminie określo-
pretacyjne, jak również dostosowanie przepisów rozporzą-
ustawy o ochronie roszczeń nym w ustawie,
dzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 r. w sprawie stosowania
41. pracowniczych w razie nie- — nie ma możliwości umorzenia przez fun- MPiPS
art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis.
wypłacalności pracodawcy dusz należności, gdy fundusz dochodzi
Zaproponowane do uwzględnienia w projekcie ustawy regu-
oraz innych ustaw zwrotu lub prowadzi postępowanie egzeku-
lacje ułatwią wypłatę świadczeń pracownikom, a także
cyjne w stosunku do osób fizycznych nie-
dochodzenie ich zwrotu przez fundusz.
prowadzących działalności gospodarczej
albo przedsiębiorców, którzy trwale zaprze-
stali prowadzenia działalności gospodar-
czej z uwagi na pozostawanie w stanie li-
kwidacji lub upadłości,
— brak przepisów umożliwiających fundu-
szowi ustalenie warunków zwrotu należ-
ności na zasadach pomocy de minimis
podmiotom prowadzącym działalność go-
spodarczą, które aktualnie nie są przed-
siębiorcami znajdującymi się w trudnej
sytuacji w rozumieniu przepisów o pomocy
publicznej.
Potrzeba nowelizacji wynika z konieczno-
ści dostosowania niektórych jej przepisów
Projekt ustawy o zmianie do postanowień dyrektywy Parlamentu
Wprowadzenie do ustawy rozwiązań, które uwzględniałyby
42. ustawy o zatrudnianiu pra- Europejskiego i Rady 2008/104/WE z dnia MPiPS
wymogi prawa wspólnotowego.
cowników tymczasowych 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tym-
czasowej (Dz. Urz. UE L 327 z 5.12.2008,
str. 9–14).
 631

Potrzeba nowelizacji wynika zwłaszcza z:

— konieczności dostosowania niektórych
przepisów do wymagań dyrektywy Rady
2010/18/UE z dnia 8 marca 2010 r. w spra-
wie wdrożenia zmienionego porozumienia
ramowego dotyczącego urlopu rodziciel-
skiego zawartego przez BusinessEurope,
UEAPME, CEEP i ETUC oraz uchylającej
Wprowadzenie do Kodeksu pracy rozwiązań, które uwzględ-
dyrektywę 96/34/WE (Dz. Urz. UE L 68
Projekt ustawy o zmianie niałyby wymogi prawa wspólnotowego oraz realizowałyby
43. z 18.3.2010, str. 13-20), MPiPS
ustawy Kodeks pracy ewentualne ustalenia partnerów społecznych w zakresie
— konieczności dostosowania niektórych
czasu pracy.
przepisów do dyrektywy 2003/88/WE doty-
czącej niektórych aspektów organizacji
czasu pracy (Dz. Urz. UE L 299
z 18.11.2003; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 5, t. 4, str. 381),
— konieczności dostosowania niektórych
przepisów do orzecznictwa ETS (C-486/08
– wyrok Trybunału z 22 kwietnia 2010 r.).
Wprowadzenie do prawa polskiego nowych rozwiązań wyma-
ganych przepisami dyrektywy 2009/52, w szczególności:
— explicite zakazu powierzania wykonywania pracy oby-
watelowi państwa trzeciego przebywającemu w Polsce
wbrew przepisom,
— obowiązku wymagania od obywatela państwa trzeciego
przez podmiot powierzający wykonywanie pracy przedsta-
Potrzeba przyjęcia proponowanej regulacji wienia przed rozpoczęciem pracy ważnego dokumentu
wynika z konieczności wypełnienia przez uprawniającego cudzoziemca do pobytu w Polsce i przecho-
Polskę obowiązku wynikającego z TFUE, wywania kopii tego dokumentu,
Projekt ustawy o sank- jakim jest zapewnienie stosowania prawa — sankcji karnych (w tym przestępstwa) oraz sankcji
cjach dla podmiotów za- UE. Celem jest ograniczenie skali zjawiska o charakterze finansowym za naruszenie zakazu zatrud-
trudniających obywateli nielegalnej imigracji przez zmniejszenie niania nielegalnie przebywających,
44. państw trzecich przeby- atrakcyjności zatrudniania nielegalnie — współodpowiedzialności finansowej głównego wykonaw- MPiPS/RCL
wających wbrew przepi- przebywających obywateli państw trzecich. cy za naruszenie obowiązków pracodawcy przez podwyko-
som oraz o zmianie in- Dyrektywa 2009/52 powinna zostać trans- nawcę,
nych ustaw ponowana do prawa polskiego do dnia — współodpowiedzialności – w szczególnych przypadkach
20 lipca 2011 r., w związku z czym projekt – innych podwykonawców za naruszenie obowiązków pra-
ustawy implementującej dyrektywę powi- codawcy przez podwykonawcę,
nien być gotowy w styczniu 2011. — zasad szczególnych, ułatwiających dochodzenie roszczeń
z tytułu wynagrodzenia i związanych z tym świadczeń
przez obywateli państw trzecich przebywających w Polsce
wbrew przepisom,
— obowiązku planowania kontroli legalności zatrudnienia
w oparciu o dokonywaną ocenę ryzyka,
— podstawy uzyskiwania przez SG danych jednostkowych
dot. cudzoziemców zgłoszonych do ZUS.
Obowiązek wdrożenia przepisów dyrekty-
wy 2009/38/WE z dnia 6 maja 2009 r.
Dokonanie zmian w ustawie z dnia 5 kwietnia 2002 r.
w sprawie ustanowienia europejskiej rady
o europejskich radach zakładowych (Dz. U. Nr 62, poz. 556)
Projekt ustawy o europej- zakładowej lub trybu informowania pra-
45. zmierzających do zwiększenia efektywności funkcjonowa- MPiPS/RCL
skich radach zakładowych cowników i konsultowania się z nimi
nia już istniejących rad oraz przyczynienie się do powsta-
w przedsiębiorstwach lub grupach przed-
wania nowych rad.
siębiorstw o zasięgu wspólnotowym (wersja
przekształcona).
Projekt ustawy zastąpi część obowiązującej
ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie
roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 849,
z późn. zm.).
Opracowanie projektu wynika z konieczności:
— wykonania rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady 1107/2009 z dnia
21 października 2009 r. dotyczącego wpro- Projekt ma na celu opracowanie przepisów umożliwiających
wadzania do obrotu środków ochrony ro- realizację rozporządzenia 1107/2009 oraz implementują-
ślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/ cych postanowienia dyrektywy 2009/128/WE.
EWG i 91/414/EWG (Dz. Urz. UE L 309 Zakres spraw regulowanych projektowana ustawą będzie
z 24.11.2009, str. 1), które reguluje zasady obejmował zasady dopuszczania środków ochrony roślin do
dopuszczania środków ochrony roślin do obrotu i stosowania zasady prowadzenia obrotu środkami
Projekt ustawy o środ-
46. obrotu i zastępuje w tym zakresie dyrekty- ochrony roślin oraz zasady stosowania tych preparatów. MRiRW
kach ochrony roślin
wę 91/414/EWG, Projekt ponadto będzie regulować sprawy:
— wdrożenia dyrektywy Parlamentu Eu- — szkoleń dla osób stosujących środki ochrony roślin, do-
ropejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia konujących ich sprzedaży i doradców,
21 października 2009 r. ustanawiającej — badań sprzętu do stosowania środków ochrony roślin,
ramy wspólnotowego działania na rzecz — wykonywania agrolotniczych zabiegów ochrony roślin,
zrównoważonego stosowania pestycydów — wdrażania integrowanej ochrony roślin.
(Dz. Urz. UE L 309 z 24.11.2009, str. 71),
która reguluje zasady obrotu i stosowania
środków ochrony roślin.
W obowiązującej ustawie pozostaną prze-
pisy regulujące kwestie nadzoru fitosani-
tarnego oraz organizacji Państwowej In-
spekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa.
632
Konieczność opracowania projektu ustawy
wynika z wyroku Trybunału Sprawiedli-
wości Unii Europejskiej z dnia 9 listopada
Projekt ustawy o urucha- 2010 r. – ochrona osób fizycznych w zakre-
mianiu środków pocho- sie przetwarzania danych osobowych – pu-
dzących z budżetu Unii blikacja informacji na temat beneficjentów
47.
Europejskiej przeznaczo- dopłat rolnych – ważność przepisów prawa
nych na finansowanie Unii przewidujących taką publikację i jej
wspólnej polityki rolnej formę – Karta praw podstawowych – art. 7
i 8 – dyrektywa 95/46WE – wykładnia art.
18 i 20 – w sprawach połączonych C-92/09
i C-93/09.
1. Decyzja ramowa Rady 2008/909/WSiSW
z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu
zasady wzajemnego uznawania do wyro-
ków skazujących na karę pozbawienia wol-
ności lub inny środek polegający na pozba-
wieniu wolności – w celu wykonania tych
wyroków w UE (termin implementacji
– 5 grudnia 2011 r.).
2. Decyzja ramowa Rady 2008/947/WSiSW
z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu
Projekt ustawy o zmianie
zasady wzajemnego uznawania do wyroków
ustawy Kodeks postępo-
48. i decyzji w sprawie zawieszenia lub warun-
wania karnego oraz in-
kowego zwolnienia w celu nadzorowania
nych ustaw
przestrzegania warunków zawieszenia i obo-
wiązków wynikających z kar alternatyw-
nych (termin implementacji – 6 grudnia
2011 r.).
3. Zmiana właściwości sądów powszechnych.
4. Usprawnienie postępowania w sprawach
karnych z udziałem cudzoziemców i w związ-
ku z czynami zabronionymi w czasie im-
prez masowych, w szczególności związany-
mi z Euro 2012.
Implementacja dyrektywy 2003/98/WE
Projekt ustawy o zmianie
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
ustawy o dostępie do in-
49. 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego
formacji publicznej oraz
wykorzystania informacji sektora publiczne-
niektórych innych ustaw
go Dz. Urz. WE L 345 z 31.12.2003, str. 90).
Projekt ma w szczególności na celu wprowadzenie przepisów
dotyczących obowiązku publikacji danych osób prawnych – to MRiRW
jest między innymi numeru NIP, REGON i KRS.
Wprowadzenie zasady wzajemnego uznawania i wykonywa-
nia prawomocnych orzeczeń sądowych dotyczących kar
pozbawienia wolności oraz wprowadzenie zasady wzajem-
nego uznawania i wykonywania prawomocnych orzeczeń
sądowych dotyczących kar pozbawienia wolności z warun-
kowym zawieszeniem ich wykonania lub tzw. kar alterna-
tywnych.
Uwzględnienie trybu postępowania w sprawach o uchylenie
immunitetu poselskiego posłom PE.
Konieczność zweryfikowania katalogu spraw przekazanych
do właściwości sądów okręgowych, a w szczególności prze-
stępstw wymienionych w art. 25 § 1 K.p.k. Znaczne obcią-
żenie zakresem kognicji sądów okręgowych przy niezmie- MS
nionej obsadzie kadrowej powoduje w poważnych sprawach
karnych (zbrodnie, przestępczość zorganizowana, przestęp-
stwa gospodarcze) niemożność ich rozpoznania w rozsąd-
nym terminie. Racjonalizacja postępowań w tym zakresie
i tempo, w jakim takie postępowania muszą być przeprowa-
dzone (w sprawach o przestępstwa i o wykroczenia), z za-
chowaniem gwarancji procesowych ich uczestników wyma-
ga interwencji legislacyjnej w przepisy Kodeksu postępowa-
nia karnego i Kodeksu postępowania w sprawach o wykro-
czenia, w szczególności dotyczące postępowań przyspieszo-
nych, uproszczonych oraz przebiegu czynności dowodowych
przed sądem (np. art. 177 § 1a K.p.k.).
Główne cele projektu:
1) pozostawienie podmiotom zobowiązanym opcji wyboru
w zakresie określenia warunków ponownego wykorzysta-
nia posiadanych informacji publicznych,między dwoma
wariantami: bezwarunkowym i warunkowym wykorzysta-
niem (w przypadku warunkowego korzystania podmiot
może zastosować standardowe warunki określone według
wzoru wydanego przez ministra),
2) Jednoznaczne rozróżnienie instytucji dostępu do infor-
macji oraz ponownego wykorzystania informacji poprzez
wprowadzenie normy potwierdzającej, że zasady ponow-
nego wykorzystania informacji nie naruszają prawa do
informacji,
3) przyjęcie rozwiązań gwarantujących daleko idące upraw-
nienia dla podmiotów ponownie wykorzystujących informację
publiczną (przyjazne rozwiązania), na które składają się: MSWiA/RCL
— wprowadzenie obowiązku przekazywania informacji
publicznej na cele ponownego wykorzystania,
— znaczne usprawnienie procesu pozyskiwania informacji
publicznej na cele ponownego wykorzystania przez osobę
zainteresowaną,
— wprowadzenie domniemania pozwalającego na bezwa-
runkowe wykorzystanie informacji publicznej w sytuacji,
gdy podmiot zobowiązany zamieści informację na swojej
stronie BIP i nie ogłosi dla niej warunków ponownego wy-
korzystania,
— przyznanie wnioskodawcy (osobie zainteresowanej) pra-
wa do skarżenia nie tylko odmowy przekazania informacji
do ponownego wykorzystania, ale także zaoferowanych
warunków wykorzystania, które jej zdaniem naruszają
ustawę.
 633

Konieczność wdrożenia do polskiego po-

rządku prawnego dyrektyw dotyczących
przyjmowania oraz powrotu obywateli
państw trzecich:
— dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia
2008 r. w sprawie wspólnych norm i proce-
dur stosowanych przez państwa członkow- Wprowadzenie nowych rozwiązań dotyczących wjazdu, po-
skie w odniesieniu do powrotów nielegal- bytu i wyjazdu cudzoziemców z terytorium Polski.
nie przebywających obywateli państw Wprowadzenie regulacji dotyczących warunków wjazdu
trzecich, i pobytu obywateli państw trzecich w celu podjęcia pracy
— dyrektywy Rady 2009/50/WE z dnia 25 w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji.
maja 2009 r. w sprawie warunków wjazdu Ujednolicenie norm i procedur dotyczących wydalania cu-
i pobytu obywateli państw trzecich w celu dzoziemców z Polski, wynikających z wdrożenia dyrektywy
podjęcia pracy w zawodzie wymagającym 2008/115/WE.
Projekt ustawy o cudzo- wysokich kwalifikacji, Wprowadzenie gwarancji dla cudzoziemców podczas proce-
50. MSWiA/RCL
ziemcach — dyrektywy Parlamentu Europejskiego i dur w sprawie wydalenia wynikających z wdrożenia dyrek-
Rady 2009/52/WE z dnia 18 czerwca 2009 r. tywy 2008/115/WE.
przewidującej minimalne normy w odnie- Wprowadzenie procedury pobierania danych biometrycz-
sieniu do kar i środków stosowanych wo- nych potrzebnych do wydania kart pobytu i ewentualnie
bec pracodawców zatrudniających niele- wymogów dotyczących fotografii dołączanych do wniosku
galnie przebywających obywateli państw o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony,
trzecich. zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezyden-
Konieczność dostosowania prawa polskiego ta długoterminowegoWE oraz do wniosku o wymianę karty
do zmian wprowadzonych w rozporządze- pobytu.
niu Rady (WE) nr 380/2008 z dnia 18 kwiet-
nia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie
(WE) nr 1030/2002 ustanawiające jednoli-
ty wzór dokumentów pobytowych dla oby-
wateli państw trzecich oraz orzeczenia
Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Eu-
ropejskich w sprawie C-168/04 Eind.
Konieczność nowelizacji ustawy Prawo
wodne oraz niektórych innych ustaw wyni-
ka z wejścia w życie dyrektywy Parlamentu Ustawa ta określi ramy kompetencyjne do opracowania
Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia i realizacji poszczególnych elementów strategii morskiej
17 czerwca 2008 r. ustanawiającej ramy oraz (poprzez ustanowienie odpowiednich delegacji do wy-
Projekt ustawy o zmianie
działań Wspólnoty w dziedzinie polityki dania przepisów rangi wykonawczej) unormuje zasady
ustawy Prawo wodne oraz
środowiska morskiego (dyrektywy ramowej i sposób sporządzenia poszczególnych elementów strategii
niektórych innych ustaw
51. w sprawie strategii morskiej) – Dz. Urz. UE morskiej, tj. opracowania wstępnej oceny stanu środowiska MŚ/RCL
(dot. transpozycji dyrek-
L 164/19 z 25.06.2008 r. Państwa człon- wód morskich, ustalenia dobrego stanu środowiska wód
tywy ramowej w sprawie
kowskie są zobowiązane do wprowadzenia morskich, ustalenia zestawu celów środowiskowych wód
strategii morskiej)
do własnego porządku prawnego przepisów morskich, opracowania programu monitorowania, a także
ustawowych, wykonawczych i administra- opracowania programu działań zwanego krajowym progra-
cyjnych transponujących dyrektywę w ter- mem ochrony wód morskich.
minie do 15 lipca 2010 r. (art. 26 ust. 1 dy-
rektywy).
Dostosowanie przepisów ustawy o ochronie
przyrody i ustawy Prawo łowieckie do dy- Projekt ma na celu przede wszystkim implementację syste-
rektywy 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia mu ochrony ścisłej gatunków wymaganego przez dyrektywę
Projekt ustawy o zmianie 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa siedliskową i dyrektywę ptasią, m.in. w zakresie wprowa-
ustawy o ochronie przy- (dyrektywa ptasia) oraz dyrektywy 92/43/ dzania zakazów w odniesieniu do gatunków chronionych
52. MŚ
rody oraz ustawy Prawo EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie i wydawania odstępstw od zakazów, monitoringu przypad-
łowieckie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzi- kowego schwytania lub zabicia zwierząt.
kiej fauny i flory (dyrektywa siedliskowa) Projekt przyczyni się również do usprawnienia działania
– uzasadnione opinie dla naruszeń nr 2006/ organów ochrony przyrody.
2135 oraz nr 2006/2151.
Ustawa ma dostosować polskie prawo do
rozporządzenia (WE) nr 842/2006 Parla-
mentu Europejskiego i Rady z 17 maja 2006 r.
w sprawie niektórych fluorowanych gazów
cieplarnianych oraz 10 rozporządzeń Ko-
misji związanych z wymienionym rozporzą- Znaczne zmniejszenie emisji fluorowanych gazów cieplarnia-
Projekt ustawy o niektó-
dzeniem, które regulują zagadnienia doty- nych, kontrolowanych przez Protokół z Kioto, z urządzeń
53. rych fluorowanych gazach MŚ/RCL
czące ograniczenia emisji substancji obję- i systemów, w szczególności w sektorach chłodnictwa i kli-
cieplarnianych
tych protokołem z Kioto i ich preparatów. matyzacji, ochrony przeciwpożarowej i elektroenergetyki.
Wdrożenie art. 6 ust. 3 dyrektywy 2006/40/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 17 ma-
ja 2006 r. dotyczącej emisji z systemów
klimatyzacji w pojazdach silnikowych oraz
zmieniającej dyrektywę Rady 70/156/WE.
Ustawa ma dostosować polskie prawo do Znaczne zmniejszenie emisji substancji zubożających war-
Projekt ustawy o substan-
rozporządzenia (WE) nr 1005/2009 z dnia stwę ozonową, objętych protokołem montrealskim, z urzą-
54. cjach zubożających war- MŚ/RCL
16 września 2009 r. w sprawie substancji dzeń i systemów, w szczególności w sektorach chłodnictwa
stwę ozonową
zubożających warstwę ozonową. i klimatyzacji, ochrony przeciwpożarowej.
Potrzeba opracowania projektu ustawy
Projekt ustawy o zmianie Ograniczenie działalności tzw. „szarej strefy” w przetwa-
o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów
ustawy o recyklingu po- rzaniu pojazdów wycofanych z eksploatacji i zapewnienie
wycofanych z eksploatacji wynika z ko-
55. jazdów wycofanych z eks- rozwiązań umożliwiających osiąganie wymaganych pozio- MŚ
nieczności zapewnienia pełnej transpozycji
ploatacji oraz niektórych mów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksplo-
przepisów dyrektywy 2000/53/WE w spra-
innych ustaw atacji.
wie pojazdów wycofanych z eksploatacji.
634

Istotą projektu jest:

— dostosowanie przepisów w zakresie definicji podstawo-
wych pojęć,
Konieczność transpozycji przepisów dyrek- — rozszerzenie planowania gospodarki odpadami o zapo-
tywy Parlamentu Europejskiego i Rady bieganie powstawaniu odpadów,
56. Projekt ustawy o odpadach MŚ
2008/98/WE w sprawie odpadów oraz uchy- — wprowadzenie celów w zakresie recyklingu wybranych
lającej niektóre dyrektywy. rodzajów odpadów,
— ujednolicenie zbierania danych/systemu sprawozdawczo-
ści w zakresie gospodarki odpadami,
— uproszczenie procedur dotyczących uzyskiwania zezwoleń.
Brak możliwości przeniesienia do treści
projektowanych rozporządzeń niektórych
przepisów decyzji Komisji wydanych do
Projekt ustawy o zmianie
dyrektywy 2006/21/WE w sprawie gospo- Usprawnienie systemu gospodarki odpadami wydobywczy-
ustawy o odpadach wydo-
57. darowania odpadami pochodzącymi z prze- mi oraz konieczność doprecyzowania delegacji ustawowych MŚ
bywczych oraz o zmianie
mysłu wydobywczego oraz zmieniającej do wydania aktów wykonawczych.
niektórych innych ustaw
dyrektywę 2004/35/WE. Decyzje Komisji
Europejskiej zostały wydane po wejściu
w życie ustawy o odpadach wydobywczych.
Projekt ustawy transponuje przepisy dyrektywy 94/62/WE
w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych. Projekt
Projekt ustawy o gospo- Uszczelnienie systemu zagospodarowania
nakłada na przedsiębiorców wprowadzających na rynek
58. darce opakowaniami i od- odpadów opakowaniowych oraz koniecz- MŚ
produkty w opakowaniach obowiązek zapewnienia odzysku
padami opakowaniowymi ność notyfikacji przepisów z tego zakresu.
i recyklingu odpadów opakowaniowych oraz spełnienie wy-
magań zasadniczych dotyczących opakowań.
1. Harmonizacja prawa polskiego z prawem
unijnym w zakresie zamówień na roboty
budowlane, dostawy i usługi przez instytu-
cje lub podmioty zamawiające w dziedzi-
nach obronności i bezpieczeństwa poprzez
implementację postanowień dyrektywy
Istotą projektu jest w szczególności:
2009/81/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w spra-
1) implementacja dyrektywy 2009/81/WE z dnia 13 lipca
wie koordynacji procedur udzielania nie-
2009 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania niektó-
których zamówień na roboty budowlane,
rych zamówień na roboty budowlane, dostawy i usługi przez
dostawy i usługi przez instytucje lub pod-
instytucje lub podmioty zamawiające w dziedzinach obron-
mioty zamawiające w dziedzinach obron-
ności i bezpieczeństwa i zmieniającej dyrektywy 2004/17/
ności i bezpieczeństwa i zmieniającej dy-
WE i 2004/18/WE,
rektywy 2004/17/WE i 2004/18/WE, w tym
2) zapewnienie większej elastyczności zamawiającym przy
w szczególności wprowadzenie przejrzy-
Projekt ustawy o zmianie udzielaniu zamówień publicznych (klasycznych, sektoro-
stych, konkurencyjnych, zapewniających
59. ustawy Prawo zamówień wych i obronnych) oraz zwiększenia transparentności UZP/RCL
ochronę informacji niejawnych oraz bezpie-
publicznych udzielania zamówień publicznych,
czeństwo dostaw zasad i procedur udziela-
3) wprowadzenie zmian korygujących do ustawy Prawo
nia zamówień na usługi, dostawy lub robo-
zamówień publicznych, które są wynikiem dokonanych
ty budowlane z dziedziny obronności i bez-
analiz i przeglądu ustawy Prawo zamówień publicznych pod
pieczeństwa.
kątem zgodności z ciągle zmieniającym się prawem euro-
2. Wprowadzenie zmian korygujących do
pejskim w tym zakresie (m.in. z orzecznictwem Europej-
ustawy Prawo zamówień publicznych, które
skiego Trybunału Sprawiedliwości), a które zostały ujęte
są wynikiem dokonanych analiz i przeglądu
w założeniach do projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
ustawy Prawo zamówień publicznych pod
zamówień publicznych.
kątem zgodności z ciągle zmieniającym się
prawem europejskim w tym zakresie (m.in.
z orzecznictwem Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości), a które zostały ujęte w za-
łożeniach do projektu ustawy o zmianie
ustawy Prawo zamówień publicznych.

Załącznik 2
Wykaz projektów ustaw wykonujących prawo Unii Europejskiej, które powinny zostać skierowane do Sejmu
w 2011 r.

Informacje o przyczynach i potrzebie

Lp. Tytuł wprowadzenia rozwiązań
planowanych w projekcie
Przedmiotowy projekt przygotowano ze względu na
konieczność wprowadzenia przepisów wykonawczych
do rozporządzenia Rady (EWG) nr 1192/69 z dnia
26 czerwca 1969 r. w sprawie wspólnych zasad nor-
malizujących rachunkowość przedsiębiorstw kolejo-
Projekt ustawy o zmianie usta-
1. wych (Dz. Urz. WE L.156 z 28.06.1969 z późn. zm.).
wy o transporcie kolejowym
Przepisy ww. rozporządzenia w sposób bezwarun-
kowy zobowiązują państwa członkowskie do doko-
nania normalizacji rachunkowości przedsiębiorstw
kolejowych w stosunku do niektórych obciążeń
określonych w tym rozporządzeniu.
Organ
Istota projektu
odpowiedzialny
Proponowana regulacja usprawni proces rozpa-
trywania wniosków o normalizację zasad rachun-
kowości, składanych przez uprawnione przedsię-
biorstwa na podstawie przepisów rozporządzenia
Rady (EWG) Nr 1192/69.
Dotychczasowe doświadczenia związane z rozpa- MI
trywaniem ww. wniosków wskazują na koniecz-
ność uregulowania istotnych aspektów wpływa-
jących na prawidłowe i sprawne załatwianie
wniosków, a które nie wynikają wprost z przepi-
sów rozporządzenia nr 1192/69.

Opracowanie projektu wynika z konieczności wy-
Projekt ustawy o zmianie usta- konania rozporządzenia Parlamentu Europejskie-
wy o wyrobie napojów spirytu- go i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r.
2. sowych oraz o rejestracji i ochro- w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowa-
nie oznaczeń geograficznych nia i ochrony oznaczeń geograficznych napojów
napojów spirytusowych spirytusowych oraz uchylającego rozporządzenie
Rady (EWG) nr 1576/89.
Projekt ustawy o zmianie usta-
Zmiana ma na celu usprawnienie funkcjonowania
wy o obrocie instrumentami
rynku kapitałowego, wyeliminowanie wątpliwości
finansowymi, ustawy o gieł-
związanych z niektórymi aspektami działalności
dach towarowych oraz ustawy
firm inwestycyjnych, zwiększenie bezpieczeństwa
3. o ofercie publicznej i warun-
rynku kapitałowego oraz doprecyzowanie imple-
kach wprowadzania instrumen-
mentacji dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Eu-
tów finansowych do zorganizo-
ropejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r.
wanego systemu obrotu oraz
w sprawie rynków instrumentów finansowych.
o spółkach publicznych
Dostosowanie przepisów regulujących funkcjono-
wanie Krajowego Rejestru Karnego do wymogów
ustawy z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy
o informatyzacji działalności podmiotów realizują-
cych zadania publiczne oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 40, poz. 230).
Wdrożenie decyzji ramowej Rady 2009/315/WSiSW
Projekt ustawy o zmianie usta-
z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie organizacji wy-
4. wy o Krajowym Rejestrze Kar-
miany informacji pochodzących z rejestru karnego
nym
pomiędzy państwami członkowskimi oraz treści
tych informacji (Dz. Urz. UE L 09.93.23) oraz de-
cyzji Rady 2009/316/WSiSW z dnia 6 kwietnia 2009 r.
w sprawie ustanowienia europejskiego systemu
przekazywania informacji z rejestrów karnych
(ECRIS), zgodnie z art. 11 decyzji ramowej 2009/
315/WSiSW (Dz. Urz. UE. L 09.93.33).
Konieczność implementacji dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycz-
nia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w od-
5. Projekt ustawy o timeshare niesieniu do niektórych aspektów umów timeshare,
umów o długoterminowe produkty wakacyjne,
umów odsprzedaży oraz wymiany (Dz. U. L 33
z 03.02.2009). Termin implementacji – luty 2011 r.
635
Projekt ma na celu wprowadzenie zmiany defini-
cji oznaczenia geograficznego „Polska Wódka”.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamen-
tu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 na-
zwa wódka może być stosowana wyłącznie do
wódek otrzymanych ze zbóż i ziemniaków. Dla
wódek uzyskanych z pozostałych surowców rol-
niczych wprowadzono obowiązek podawania
nazwy użytych surowców. Przed wprowadze- MRiRW
niem projektowanej zmiany definicja wódki ze-
zwalała na nazywanie wódką każdej wódki
otrzymanej z dowolnych surowców pochodzenia
rolniczego. Proponowana w projekcie definicja
„Polskiej Wódki” ogranicza zakres surowców,
z których może być produkowana. do żyta i ziem-
niaków, tradycyjnie stosowanych na ziemiach
polskich do produkcji wódki.
Proponowane zmiany polegać będą w szczegól-
ności na:
— doprecyzowaniu postanowień dyrektywy
2004/39/WE (MiFID),
— modyfikacji sposobu świadczenia usług przez
zagraniczne firmy inwestycyjne z siedzibą w in-
nym państwie członkowskim,
— rozszerzeniu katalogu osób, które obejmuje
zakaz nabywania papierów wartościowych
w okresie zamkniętym oraz zmiany sankcji kar-
nej za naruszenie zakazu,
— podwyższeniu górnej granicy kary pieniężnej za
naruszenie przepisów o manipulacji informacją,
— zwiększeniu transparentności w związku
z wprowadzaniem papierów wartościowych do
obrotu w alternatywnym systemie obrotu, MF
— doprecyzowaniu definicji tajemnicy zawodowej,
— modyfikacji sposobu dokonywania zmian re-
gulaminów giełdowych izb rozrachunkowych,
— zmianie sposobu pobierania opłat z tytułu
nadzoru,
— przyznaniu Komisji Nadzoru Finansowego
uprawnienia do żądania zawieszenia możliwości
składania zleceń określonego rodzaju oraz kom-
petencji do żądania zawieszenia obrotu wszyst-
kimi instrumentami finansowymi bez koniecz-
ności ich enumeratywnego wymieniania,
— uzupełnieniu listy zadań Krajowego Depozytu
o prowadzenie systemu informowania akcjona-
riuszy spółek publicznych o ogólnej liczbie głosów
w tych spółkach.
1. Wprowadzenie do ustawy z dnia 24 maja 2000 r.
o Krajowym Rejestrze Karnym (Dz. U. z 2008 r.
Nr 50, poz. 292, z późn. zm.) zapisu zezwalające-
go na zastąpienie na zaświadczeniach wydawa-
nych przez KRK pieczęci urzędowej podpisem
elektronicznym.
2. Ustalenie zasad elektronicznej wymiany infor-
macji z rejestrami karnymi państw członkow- MS
skich Unii Europejskiej, w tym m.in.:
— zasad usuwania wyroków skazujących wyda-
nych przez inne państwa członkowskie UE,
— zakresu udostępnianych informacji o skaza-
nych poza granicami RP na potrzeby obrotu
krajowego,
— zakresu gromadzonych danych osobowych.
Projekt będzie określać zasady ochrony konsu-
mentów zawierających umowy timeshare, umo-
UOKiK/RCL
wy o długoterminowe produkty wakacyjne, umo-
wy odsprzedaży oraz wymiany.
636
Projekt ustawy o zmianie usta-
wy o zapasach ropy naftowej,
produktów naftowych i gazu
ziemnego oraz zasadach postę-
6.
powania w sytuacjach zagroże-
nia bezpieczeństwa paliwowe-
go państwa i zakłóceń na ryn-
ku naftowym
Projekt ustawy o zmianie usta-
wy o niektórych umowach
kompensacyjnych zawieranych
7.
w związku z umowami dostaw
na potrzeby obronności i bez-
pieczeństwa państwa
Projekt ustawy o zmianie usta-
8.
wy Kodeks morski
Zwiększenie dostępu przedsiębiorców do polskie-
go rynku gazu w wyniku wprowadzenia:
Dążenie do zwiększenia dostępu przedsiębiorców — możliwości utrzymywania zapasów gazu ziem-
do polskiego rynku gazu i poziomu konkurencyjno- nego w instalacjach magazynowych poza grani-
ści, co doprowadzi do zakończenia przez Komisję cami kraju,
Europejską postępowania w sprawie naruszenia — możliwości ubiegania się o uzyskanie zwolnie-
prawa europejskiego – dyrektywy 2003/55/WE do- nia z obowiązku utrzymywania gazu ziemnego MG
tyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego przez podmioty, które nie rozpoczęły jeszcze
gazu ziemnego oraz dyrektywy 2004/67/WE doty- działalności w zakresie obrotu gazem ziemnym
czącej środków zapewniających bezpieczeństwo z zagranicą,
dostaw gazu ziemnego. — uelastycznienia okresu, na jaki minister go-
spodarki wydaje zwolnienie z obowiązku utrzy-
mywania zapasów gazu ziemnego.
Celem nowelizacji jest zapewnienie zgodności z po-
stanowieniami dyrektywy nr 2009/81/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady w sprawie koordynacji
procedur udzielania niektórych zamówień publicz-
nych na roboty budowlane, dostawy i usługi w dzie-
dzinach obronności i bezpieczeństwa oraz powią-
Usprawnienie procesu zawierania umów offseto-
zanych z nią dokumentów, w tym wytycznych Ko-
wych oraz zwiększenie efektywności wykorzy-
misji Europejskiej odnośnie do stosowania offsetu
stania umów offsetowych dla rozwoju polskiego
w związku z dyrektywą nr 2009/81/WE, jak rów- MG/RCL
przemysłu ze szczególnym uwzględnieniem prze-
nież komunikatu wyjaśniającego w sprawie stoso-
mysłu obronnego oraz dostosowanie przepisów
wania art. 296 TWE (aktualnie 346 TFUE) w za-
ustawy offsetowej do prawa unijnego.
kresie zamówień publicznych w dziedzinie obron-
ności. Ponadto nowelizacja ustawy jest niezbędna
w celu dostosowania przepisów ustawy do wymo-
gów kodeksu postępowania w zakresie offsetu,
przygotowanych przez Europejską Agencję Obrony.
Termin transpozycji – 21 sierpnia 2011 r.
Istotą projektu jest:
— inkorporacja do Kodeksu morskiego Protoko-
łu z 1996 r. do Konwencji o ograniczeniu odpo-
wiedzialności za roszczenia morskie,
Wprowadzenie rozwiązań podyktowane jest posta-
— wprowadzenie obowiązku posiadania właści-
nowieniami następujących aktów:
wego ubezpieczenia lub innego finansowego za-
— Protokołu z 1996 r. do Konwencji o ograniczeniu
bezpieczenia odpowiedzialności za roszczenia
odpowiedzialności za roszczenia morskie, sporzą-
morskie dla statków o pojemności brutto 300 t
dzonej w Londynie dnia 19 listopada 1976 r. (Dz. U.
i więcej, które winno być potwierdzone jednym
z 1986 r. Nr 35, poz. 175),
lub kilkoma certyfikatami wystawionymi przez
— dyrektywy nr 2009/20/WE Parlamentu Europej-
ubezpieczyciela lub inny podmiot udzielający fi-
skiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie
nansowego zabezpieczenia,
ubezpieczenia armatorów od roszczeń morskich
— wprowadzenie sankcji kary pieniężnej do wy-
(Dz. Urz. UE L 131 z 28.05.2009, str. 128),
sokości nieprzekraczającej dwudziestokrotnego
— rozporządzenia nr 392/2009 Parlamentu Euro-
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sto- MI
pejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w spra-
sunku do podmiotu, który uprawia żeglugę z na-
wie odpowiedzialności przewoźników pasażerskich
ruszeniem obowiązku posiadania ubezpieczenia
na morskich drogach wodnych z tytułu wypadków
za roszczenia morskie,
(Dz. U. L 131 z 28.5.2009, str. 24-46),
— przewóz pasażerów morzem – zmiana definicji
— Protokołu z 2003 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 49, poz. 392),
przewoźnika, wyodrębnienie przewoźnika, który
do Międzynarodowej konwencji o utworzeniu Mię-
faktycznie wykonuje całość lub część przewozu,
dzynarodowego Funduszu Odszkodowań za Szkody
— wprowadzenie obowiązku posiadania ubezpie-
Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami, sporzą-
czenia lub innego zabezpieczenia finansowego
dzonej w Brukseli dnia 18 grudnia 1971 r. (Dz. U.
odpowiedzialności, jak gwarancja banku lub po-
z 1986 r. Nr 14, poz. 79), zmienionej protokołem,
dobnej instytucji finansowej dla wszystkich prze-
sporządzonym w Londynie dnia 27 listopada 1992 r.
wozów objętych zakresem stosowania rozporzą-
(Dz. U. z 2001 r. Nr 136, poz. 1529).
dzenia nr 392/2009 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie od-
powiedzialności przewoźników pasażerskich na
morskich drogach wodnych z tytułu wypadków.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie budowy obwodnicy miasta Zatora
w ciągu drogi krajowej nr 28 (8492)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-024-
-8492/11, przekazujące zapytanie posła Stanisława
Rydzonia dotyczące budowy obwodnicy Zatora w cią-
gu drogi krajowej nr 28 oraz „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”, uprzejmie prze-
kazuję informacje w przedmiotowej sprawie.
Budowa obwodnicy Zatora w ciągu drogi krajowej
nr 28 została ujęta w załączniku nr 2 do „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” przyję-
tego uchwałą Rady Ministrów z dnia 25 stycznia
2011 r., zawierającym inwestycje, których realizacja
zostanie rozpoczęta po roku 2013. Ujęcie inwestycji
w załączniku nr 2 potwierdza znaczenie tego zadania
dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych, które wyznaczyły możliwe ramy
działania ministrowi infrastruktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
dokumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też za-
kres rzeczowy programu.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
637
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie losów rozbudowy drogi krajowej
nr 73 z Kielc do Morawicy (8493)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8493/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Sławomira Kopycińskiego w sprawie losów rozbudo-
wy drogi krajowej nr 73 z Kielc do Morawicy, uprzej-
mie przekazuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r. Inwestycja: przebudowa
drogi nr 73 Kielce – Wola Morawicka wraz z obwod-
nicą Morawicy i Woli Morawickiej, została wpisana
do załącznika nr 2 „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015”, zawierającego wykaz inwe-
stycji, których realizacja zostanie rozpoczęta po roku
2013. Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 potwierdza
wagę tego zadania dla całej sieci drogowej.
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”, zgodnie z założeniami, zostanie zaktualizo-
wany w 2012 r. Wskazane zostaną wówczas zakres
rzeczowy oraz niezbędne środki finansowe na lata
2014–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji progra-
mu będą stanowiły lista zadań wskazanych w za-
łączniku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji
zadań polegających na obejściach miejscowości,
wskazane w załączniku nr 3. Jedną z podstaw ak-
tualizacji finansowej będzie wielkość wsparcia pro-
jektów drogowych przez UE w ramach perspektywy
finansowej 2014–2020.
Odnosząc się zaś do pytania dotyczącego kosztów wy-
kupu gruntów, uprzejmie informuję, iż dotychczasowy
koszt wykupu nieruchomości wyniósł 35 452 385,81 zł
(pozostało do zapłaty ok. 3 000 000 zł). Koszty przygo-
towania dokumentacji technicznej wyniosą 2 426 500 zł.
638
Ponadto informuję, że nie można określić dodatko-
wych kosztów związanych ze zmianą czy też uzupeł-
nieniem dokumentacji technicznej w związku z pla-
nowanym przesunięciem terminu realizacji przed-
miotowej inwestycji. Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r.
Nr 243, poz. 1623) decyzja o pozwoleniu na budowę
wygasa, jeżeli budowa nie została rozpoczęta przed
upływem 3 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się
ostateczna, lub budowa została przerwana na czas
dłuższy niż 3 lata. Mając powyższe na uwadze, uzy-
skane decyzje administracyjne wraz z załącznikami
będą ważne 3 lata.
Resort infrastruktury sukcesywnie podejmuje
działania zmierzające do sprawnego przygotowania
realizacji inwestycji drogowych w województwie
świętokrzyskim mających na celu poprawę sytuacji
komunikacyjnej, zgodnie z wykazem zadań przedsta-
wionym w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2011–2015”, przyjętym uchwałą Rady Ministrów
z dnia 25 stycznia 2011 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Roberta Telusa
w sprawie nienaliczania składki ZUS
od wysługi lat pracowników
jednostki budżetowej (8496)
W związku z przekazanym przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 18 stycznia br., znak: SPS-024-
-8496/11, zapytaniem posła Roberta Telusa w spra-
wienie naliczania składki ZUS od wysługi lat pra-
cowników jednostki budżetowej pozwolę sobie przed-
stawić, co następuje.
Wysokość i rodzaj (charakter) świadczeń, jakie
przysługują lub są wypłacane pracownikom, ma zna-
czenie na gruncie odrębnych przepisów, w tym m.in.
dotyczących składek na ubezpieczenia społeczne oraz
przepisów podatkowych.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm), podstawę
wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pra-
cowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów
o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany
u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach sto-
sunku pracy, z wyłączeniem:
— zasiłków z ubezpieczeń społecznych oraz wy-
nagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek
choroby lub odosobnienia w związku z chorobą za-
kaźną,
— przychodów określonych w § 2 ust. 1 rozpo-
rządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpiecze-
nie emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106,
z późn. zm.).
Zgodnie z przepisami § 2 ust. 1 pkt 1 rozporzą-
dzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 18 grud-
nia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe, podstawy wymiaru składek nie
stanowią nagrody jubileuszowe (gratyfikacje), które
według zasad określających warunki ich przyzna-
wania przysługują pracownikowi nie częściej niż co
5 lat.
Oznacza to, że z podstawy wymiaru składek wy-
łączone są nagrody jubileuszowe przysługujące pra-
cownikom z okazji osiągnięcia długoletniego stażu
pracy – odpowiednio: 20-letniego, 25-letniego, 30-let-
niego, 35-letniego itd.
Są to świadczenia o charakterze wyjątkowym,
wypłacane z okazji jubileuszu wieloletniej pracy
pracownika, wypłacane po bardzo długim okresie
oczekiwania, w dużych odstępach czasu i tylko kil-
kakrotnie w okresie całej indywidualnej kariery
i aktywności zawodowej. Nie ma zatem możliwości,
aby w jakikolwiek znaczący sposób świadczenia te
wpłynęły na wysokość przyszłych świadczeń z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych – nie ma zatem ra-
cjonalnego uzasadnienia dla bieżącego umniejsza-
nia o kwoty składek tych szczególnych świadczeń
dla pracowników.
Regulacje wyłączające nagrody jubileuszowe z pod-
stawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne
są obecne i utrwalone w systemie prawa ubezpieczeń
społecznych od ponad 20 lat.
Należy zauważyć, iż według zasad określonych
w cytowanym na wstępie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych – na mocy rozporządzenia ministra pracy
i polityki socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w spra-
wie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymia-
ru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
– nie opłaca się składek na ubezpieczenia społeczne
od składników wynagrodzenia, do których pracow-
nik ma prawo w okresie pobierania wynagrodzenia
za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego,
świadczenia rehabilitacyjnego (w myśl postanowień
układów zbiorowych pracy lub przepisów o wynagra-
dzaniu), jeżeli są one wypłacane za okres pobierania
tego wynagrodzenia lub zasiłku.
Zatem składniki wynagrodzenia, takie jak doda-
tek stażowy, mogą nie stanowić podstawy wymiaru
składek, ale jedynie w przypadku gdy w myśl posta-
nowień układów zbiorowych pracy lub przepisów
o wynagradzaniu są one wypłacane za okres pobie-

rania wynagrodzenia za czas niezdolności do pra-
cy, zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilita-
cyjnego.
W okresach normalnej aktywności zawodowej
i zarobkowej składniki wynagrodzenia pracowników,
takie jak np. dodatek stażowy, stanowią natomiast
podstawę wymiaru składek i mają wpływ na wyso-
kość przyszłych świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie kierowania na przymusowe leczenie
osób uzależnionych od alkoholu
tylko na wniosek gminnej komisji
rozwiązywania problemów alkoholowych
lub prokuratora (8497)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 stycznia 2011 r., znak:
SPS-024-8497/11, dotyczące zapytania pana posła
Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie kierowania
na przymusowe leczenie osób uzależnionych od alko-
holu tylko na wniosek gminnej komisji rozwiązywa-
nia problemów alkoholowych lub prokuratora, uprzej-
mie informuję, iż w następstwie rozwiązań wypraco-
wanych przez działający przy ministrze sprawiedli-
wości Międzyresortowy Zespół do Spraw Poprawy
Wykonalności Orzeczeń do opracowanego przez mi-
nistra zdrowia projektu ustawy o zmianie ustawy
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi oraz niektórych innych ustaw dołączone
zostały uregulowania wprowadzające likwidację pro-
cedury zobowiązania do poddania się leczeniu odwy-
kowemu. Przyjęcie tego rozwiązania motywowane
było wyjątkowo niską efektywnością ww. instytucji
w zestawieniu z relatywnie wysokimi kosztami jej
funkcjonowania. Według danych Ministerstwa Spra-
wiedliwości w skali kraju na dzień 31 grudnia 2007 r.
odsetek osób, wobec których orzeczono obowiązek
leczenia odwykowego w zakładzie stacjonarnym lecz-
nictwa odwykowego, a co do których orzeczenie nie
zostało wykonane, sięgnął 53,10%. W niektórych
okręgach liczba osób oczekujących na umieszczenie
sięga 99% przypadków.
Należy zwrócić uwagę, że postępowanie wyko-
nawcze w sprawach opartych o ustawę o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi trwa
639
maksymalnie 24 miesiące (art. 34 ust. 1). Tymcza-
sem oczekiwanie na rzeczywiste umieszczenie osoby
poddanej leczeniu w szpitalu trwa średnio nawet:
— 18 miesięcy (Kielce),
— 17 miesięcy (Zielona Góra),
— 16 miesięcy (Warszawa-Praga),
— 15 miesięcy (Nowy Sącz).
Równocześnie zwracam uwagę, iż w trosce o los
rodzin osób z problemem alkoholowym przedmioto-
wy projekt wprowadza dwa nowe rozwiązania w za-
kresie niedobrowolności leczenia odwykowego:
1) zmianę treści art. 23 ustawy z dnia 19 sierpnia
1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U.
Nr 111, poz. 535, z późń. zm.) poprzez dodanie nowe-
go ust. 1a, na mocy którego możliwe będzie przyjęcie
do szpitala psychiatrycznego bez zgody osoby niewy-
kazującej zaburzeń psychotycznych, która na skutek
uzależnienia od substancji psychoaktywnych znajdu-
je się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia lub
życia i zdrowia innych osób;
2) rezygnację z przyjętego w obecnym stanie praw-
nym rozwiązania, zgodnie z którym zawieszając wy-
konanie kary, sąd może zobowiązać skazanego do
poddania się leczeniu, w szczególności odwykowemu
lub rehabilitacyjnemu, albo oddziaływaniom tera-
peutycznym lub uczestnictwu w programach korek-
cyjno-edukacyjnych jedynie w razie uzyskania zgody
skazanego.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wyja-
śnienia wyczerpująco odpowiadają na pytanie pana
posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie autostradowej obwodnicy
Wrocławia A8 (8499)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8499/
11, przekazujące zapytanie poselskie pani poseł Anny
Zalewskiej dotyczące kwestii odpłatności za korzy-
stanie z autostradowej obwodnicy Wrocławia, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Pani poseł wskazała, iż zgodnie z projektem
rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie autostrad płatnych kierowcy
640
pojazdów poruszających się w ruchu tranzytowym
płaciliby za przejazd autostradową obwodnicą Wro-
cławia. Wobec powyższego pani poseł zwróciła się
o wyjaśnienie, czym spowodowana jest decyzja
o płatnościach nałożonych na tych kierowców na
wspomnianej obwodnicy, mimo że założeniem oma-
wianego projektu jest umożliwienie bezpłatnego
przejazdu obwodnicami.
Zgodnie z art. l ust. 2 tekstu pierwotnego ustawy
z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płat-
nych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym obowią-
zującej od dnia 2 stycznia 1995 r. Rada Ministrów
określa, w drodze rozporządzenia, autostrady lub ich
odcinki, które będą budowane i eksploatowane jako
płatne. Natomiast szczegółowe rozwiązania dotyczą-
ce opłat za przejazd, zawarte w rozdziale 5a, wpro-
wadzono ustawą z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie
ustawy o autostradach płatnych oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 217, poz. 2124),
która weszła w życie z dniem l stycznia 2004 r. Zgod-
nie z wprowadzonym ww. ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. art. 37a ust. l ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. l ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
A zatem obecnie resort infrastruktury nie podej-
mował nowej decyzji dotyczącej wprowadzenia do
systemu prawnego obowiązku wnoszenia opłat za
przejazd autostradami. Należy podkreślić, że poprzez
wskazany projekt rozporządzenia resort infrastruk-
tury zaproponował rozwiązanie wprost przeciwne od
dotychczasowego, tak aby na wybranych odcinkach
(w tym również na odcinku obejmującym obwodnice
Wrocławia) wybrani użytkownicy wskazanych auto-
strad mieli możliwość korzystania z nich bez obo-
wiązku ponoszenia opłaty. Propozycja resortu zmie-
rza zatem ku ograniczaniu obowiązującej zasady
odpłatności w sytuacjach wskazanych w projektowa-
nym rozporządzeniu.
Należy również zauważyć, że w prawie polskim
nie funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brakuje więc kry-
teriów jednoznacznie określających, które z odcin-
ków autostrad stanowią obwodnice miast.
A zatem, odnosząc się do poruszonego przez panią
poseł zagadnienia dotyczącego konieczności ponosze-
nia opłat przez pojazdy poruszające się na obwodnicy
Wrocławia w ruchu tranzytowym, należy zauważyć,
iż kwestia odpłatności za przejazd autostradami, jak
również obwodnicami stanowiącymi odcinki auto-
strad została rozstrzygnięta wraz z wejściem w życie
stosownych przepisów powołanej powyżej ustawy,
czyli w dniu 2 stycznia 1995 r.
Mając jednak na uwadze, iż kwestia umożliwienia
bezpłatnego przejazdu autostradowymi obwodnicami
miast stanowiła często podnoszony postulat społecz-
ny, resort infrastruktury podjął inicjatywę mającą
na celu wprowadzenie do dotychczas obowiązującego
systemu prawnego rozwiązania spełniającego ocze-
kiwania społeczeństwa.
W związku z powyższym resort infrastruktury
opracował projekt, który poddany został konsultacjom
społecznym zakończonym w dniu 21 stycznia 2011 r.
Aktualnie opracowywane są wyniki przedmiotowych
konsultacji. Projekt rozporządzenia zostanie przedsta-
wiony Radzie Ministrów wraz z informacją dotyczącą
stanowiska społeczności lokalnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie sytuacji prawnej
prezesa spółki PKS Suwałki (8501)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Roberta Tyszkiewicza z dnia 18 stycz-
nia 2011 r., znak: SPS-024-8501/11, w sprawie sytu-
acji prawnej prezesa spółki PKS Suwałki SA uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, co następuje.
Zgodnie z informacjami posiadanymi przez Mini-
sterstwo Skarbu Państwa prezes spółki PKS Suwał-
ki SA, pan S. B., został wyrokiem Sądu Rejonowego
w Suwałkach z dnia 14 grudnia 2010 r. uznany za
winnego popełnienia wykroczenia z art. 281 pkt 3
Kodeksu pracy w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy
z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych,
tj. wykroczenia polegającego na naruszeniu przepisów
prawa pracy przez to, że nie uzyskał on zgody zarządu
zakładowej organizacji związkowej na rozwiązanie
stosunku pracy z pracownikiem będącym członkiem
zarządu zakładowej organizacji związkowej.
Powyższy wyrok sądu pierwszej instancji nie jest
prawomocny, ponieważ prezes PKS Suwałki SA nie
zgodził się z nim i wniósł w przepisanym terminie
apelację od tegoż wyroku. W ocenie zarządu spółki
nie nastąpiło rażące naruszenie przepisów prawa
pracy, ponieważ w terminie wręczenia wypowiedzeń
istniały merytoryczne oraz społeczne przesłanki pod-
jętych decyzji. Formalne przeszkody prawne do dal-
szego pełnienia funkcji prezesa zarządu spółki przez
pana S. B. określa art. 18 § 2 Kodeksu spółek han-
dlowych, zgodnie z którym nie może być członkiem

zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej albo
likwidatorem osoba, która została skazana pra-
womocnym wyrokiem za przestępstw określone
w przepisach rozdziałów XXXIII–XXXVII Kodeksu
karnego oraz w art. 585, art. 587, art. 590 i art. 591
Kodeksu spółek handlowych. Chodzi o przestępstwa
przeciwko:
— ochronie informacji,
— wiarygodności dokumentów,
— mieniu,
— obrotowi gospodarczemu,
— obrotowi pieniędzmi i papierami wartościo-
wymi,
— jak również przestępstwo działania na szkodę
spółki, przestępstwa umożliwienia bezprawnego gło-
sowania oraz różnego rodzaju fałszerstw na walnym
zgromadzeniu lub bezprawnego wykonywania praw
mniejszości.
Powyższy katalog nie obejmuje wykroczeń, któ-
rych popełnienie zarzuca się prezesowi PKS Suwałki
SA.
Jednocześnie pragnę poinformować, że niezależ-
nie od ostatecznego wyroku sądowego w powyższej
sprawie działalność członków zarządu spółki podlega
stałej ocenie organu nadzoru, tj. jej rady nadzorczej.
Rada Nadzorcza posiada w swoich kompetencjach
różne instrumenty dyscyplinowania członków zarzą-
du spółki prawa handlowego, włącznie z odwołaniem
z pełnionej funkcji. W każdym przypadku zastosowa-
nie konkretnych rozwiązań musi być poprzedzone
gruntowną i rzeczową analizą stanu prawnego oraz
wszystkich elementów merytorycznych danej sprawy.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Skarbu Państwa
prowadzi stałą kontrolę właścicielską sytuacji w spół-
ce PKS Suwałki SA w celu zabezpieczenia interesów
Skarbu Państwa oraz spółki, jak również zagwaran-
towania przestrzegania przepisów prawa. Działania
te są prowadzone w ścisłej współpracy z radą nadzor-
czą spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Biernata
w sprawie wywłaszczenia działek w obrębie
22 – Szynkielew przeznaczonych pod budowę
obwodnicy miasta Pabianice (8503)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2011 r., znak SPS-024-8503/
641
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Andrzeja Biernata w sprawie dotyczącej nieruchomo-
ści państwa P. położonej w gminie Pabianice przed-
stawiam poniżej następujące wyjaśnienia.
W celu uzyskania szczegółowych informacji na
temat postępowania Generalnej Dyrekcji Dróg Kra-
jowych i Autostrad prowadzonego na nieruchomości
położonej w gminie Pabianice zwróciłem się o stano-
wisko do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad.
Z przesłanych przez Generalną Dyrekcję Dróg
Krajowych i Autostrad wyjaśnień zawartych w pi-
śmie nr GDDKiA-BGD-WP-mw-070-12-1/2011 wyni-
ka, że decyzjami z dnia 12 sierpnia 2010 r., znak:
GN.VII.7724/Og/13/10/AKn i znak: GN.VII.7724/Og/
14/10/Akn, wojewoda łódzki orzekł o ograniczeniu
sposobu korzystania z nieruchomości położonych
w obrębie 22-Szynkielew, gm. Pabianice. Jednocze-
śnie przedmiotowymi decyzjami wojewoda łódzki
udzielił generalnemu dyrektorowi dróg krajowych i au-
tostrad zezwolenia na prowadzenie na częściach ww.
działek prac związanych z przebudową urządzeń me-
lioracyjnych, przebudową nadziemnej linii elektro-
energetycznej wysokiego napięcia oraz przebudową
sieci gazowej, niezbędnych do zrealizowania inwesty-
cji pn. „Budowa obwodnicy Pabianic w rezerwowa-
nym korytarzu drogi krajowej nr 14 bis, (łącznik)
i S14 na odcinku Ksawerów – Dobroń”.
Zgodnie z powyższymi decyzjami generalny dy-
rektor dróg krajowych i autostrad zobowiązany jest
do przywrócenia przedmiotowych nieruchomości do
stanu poprzedniego niezwłocznie po dokonaniu in-
westycji. Jeżeli przywrócenie nieruchomości do stanu
poprzedniego byłoby niemożliwe albo powodowałoby
nadmierne trudności lub koszty, właścicielowi nieru-
chomości przysługiwać będzie odszkodowanie odpo-
wiadające wartości poniesionych szkód. Jeśli na sku-
tek tych zdarzeń zmniejszy się wartość nieruchomo-
ści, odszkodowanie zostanie powiększone o kwotę
odpowiadającą temu zmniejszeniu.
W przypadku państwa P. w celu przebudowy ga-
zociągu niezbędna była wycinka drzew znajdujących
się na dwóch działkach. W związku z powyższym
przed rozpoczęciem ww. prac w dniu 24 listopada
2010 r. w obecności właścicieli nieruchomości oraz
przedstawiciela kierownika kontraktu pracownicy
GDDKiA dokonali inwentaryzacji nieruchomości. Na
tę okoliczność spisano protokół, który został następ-
nie podpisany przez wszystkich uczestników oglę-
dzin. Pismem z dnia 14 stycznia 2011 r., została prze-
słana do państwa P. informacja o wysokości odszko-
dowania oraz o możliwości zapoznania się z operatem
szacunkowym. Na powyższe pismo do chwili obecnej
GDDKiA nie otrzymała odpowiedzi.
Natomiast odnosząc się do roszczeń państwa P.
w przedmiocie wypłaty odszkodowania za 18 mb ogro-
dzenia, należy zauważyć, że na wykonawcę prac zo-
stał nałożony obowiązek jego odtworzenia oraz przy-
wrócenia nieruchomości do stanu pierwotnego.
642
Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż czynności
okazania i stabilizacji nowych granic drogi krajowej
nr 71 na odcinku Konstantynów Łódzki – Pabianice
odbyły się w dniu 30 czerwca 2010 r. Z powyższych
czynności został sporządzony protokół, którego pod-
pisania państwo P. odmówili. Stabilizacja nowych
punktów granicznych odbyła się zgodnie z obecnie
obowiązującymi przepisami prawa oraz wymagania-
mi zamawiającego.
Pan poseł zwrócił się o wskazanie, na jakiej pod-
stawie dokonano zmian pomiarów geodezyjnych na
nieruchomości państwa P. oraz o: wyjaśnienie roz-
bieżności na terenie ww. działek i zobowiązanie geo-
dety do wskazania na terenie nieruchomości granic
właścicielom oraz oznaczenie jej ogranicznikami,
a także powiadomienie zainteresowanych o dokonaniu
tych czynności jeszcze przed wizytą rzeczoznawcy.
Odnosząc się do powyższego, uprzejmie informu-
ję, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad wyjaśniła, że wychodząc naprzeciw roszcze-
niom państwa P. pracownica Oddziału GDDKiA
w Łodzi podczas rozmowy telefonicznej przeprowa-
dzonej w dniu 17 stycznia 2011 r. z panią T. P. zade-
klarowała, iż czynności geodezyjne polegające na
wyniesieniu i okazaniu nowych granic mogą się od-
być ponownie. W dogodnym dla wszystkich stron ter-
minie geodeta uprawniony w obecności właścicieli,
przedstawiciela Oddziału GDDKiA w Łodzi oraz rze-
czoznawcy ponownie dokonałby okazania nowych
punktów granicznych. Na powyższą propozycję pani
P. wyraziła zgodę, po czym również drogą telefonicz-
ną wycofała swoją zgodę, uzależniając swoje dalsze
decyzje od odpowiedzi, którą uzyska od pana posła
oraz wojewody łódzkiego.
Odnosząc się do kwestii trybu powiadomienia
państwa P. o dokonaniu omawianych czynności oraz
informowania o kolejnych działaniach w zakresie
przedstawionej sprawy, pragnę zauważyć, iż zgodnie
z art. 18 ust. 1 ustawy o drogach publicznych gene-
ralny dyrektor dróg krajowych i autostrad jest cen-
tralnym organem administracji rządowej właści-
wym w sprawach dróg krajowych a więc nie ma nad
nim w strukturze administracyjnej organu wyższe-
go stopnia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie reklam na ekranach LED
umieszczanych przy drogach publicznych (8505)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8505/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Sławomira Kopycińskiego w sprawie reklam na ekra-
nach LED umieszczanych przy drogach publicznych,
uprzejmie przekazuję stanowisko.
Kwestię umieszczania reklam w pasach drogo-
wych dróg publicznych regulują przepisy ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o drogach publicz-
nych zabrania się dokonywania w pasie drogowym
czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub
uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie
jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu
drogowego. W szczególności zabronione jest umiesz-
czanie reklam poza obszarami zabudowanymi, z wy-
jątkiem parkingów. Natomiast w terenie zabudowa-
nym umieścić reklamy można wyłącznie za zgodą
zarządcy drogi, wyrażoną w formie decyzji admini-
stracyjnej, po uiszczeniu opłaty. Przy wydawaniu ze-
zwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu umiesz-
czenia reklamy zarządca drogi jest każdorazowo zo-
bowiązany do oceny, czy zajęcie pasa drogowego pod
reklamy jest dopuszczalne, tzn. czy nie będzie powo-
dować niszczenia drogi lub naruszać zadań organu
zarządzającego drogą, m.in. obowiązku zapewnienia
warunków bezpieczeństwa ruchu drogowego (co wy-
nika z orzecznictwa sądowego, m.in. wyrok NSA
z dnia 9 lutego 2009 r., sygn. akt II GSK 735/08).
Ponadto zarządca drogi jest zobowiązany również
uwzględniać przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.), które m.in. stanowią, iż zabro-
nione jest umieszczanie na drodze lub w jej pobliżu
urządzeń wysyłających lub odbijających światło
w sposób powodujący oślepienie albo wprowadzają-
cych w błąd uczestników ruchu oraz m.in. zasłania-
nie znaków i sygnałów drogowych (art. 45 ust. 1 pkt 7
i 8). Przepisy Prawa o ruchu drogowym odpowiadają
w tym zakresie zapisowi art. 4 lit. b konwencji wie-
deńskiej z dnia 8 listopada 1968 r. o znakach i sygna-
łach drogowych.
Mając na względzie powyższe, wyjaśniam, że kwe-
stia umieszczania reklam w pasie drogowym jest ure-
gulowana. Ustawodawca wyposażył bowiem zarząd-
cę drogi w możliwość odmowy wydania zezwolenia
na zajęcie pasa drogowego w celu umieszczenia re-
klamy, jeżeli jej lokalizacja naruszałaby zasady bez-
pieczeństwa ruchu drogowego.
Resort infrastruktury zauważa natomiast potrze-
bę stworzenia odpowiednich przepisów, które w spo-

sób wyraźny i czytelny określałyby zasady lokalizacji
reklam poza pasem drogowym. Konieczność wypra-
cowania przedmiotowej procedury potwierdzają
liczne sygnały, które napływają do Ministerstwa In-
frastruktury, zarówno od zarządców dróg, jak i z jed-
nostek naukowych, informujące o negatywnym wpły-
wie reklam dynamicznych i wielkoformatowych (w tym
szczególnie reklam wykorzystujących diody świetlne)
na bezpieczeństwo ruchu drogowego.
W związku z powyższym Ministerstwo Infra-
struktury podjęło starania zmierzające do unormo-
wania przepisów prawnych w tym zakresie. Z uwagi
jednak na fakt, że poruszona tematyka jest złożona
i dotyczy wielu obszarów prawa, uregulowanie jej
musi być poprzedzone współpracą z właściwymi jed-
nostkami merytorycznymi, co nie pozwala na do-
kładne określenie terminu wprowadzenia przedmio-
towych zmian.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Suskiego
w sprawie trasy S7 w granicach gm. Jedlińsk
(8507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8507/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Marka Suskiego w sprawie oświetlenia drogi krajo-
wej nr 7 przez gminę Jedlińsk, uprzejmie przekazuję
stanowisko.
Kwestię finansowania oświetlenia dróg regulują
przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504,
z późn. zm.). Na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 tej
ustawy do zadań własnych gminy w zakresie zaopa-
trzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe
należy planowanie oświetlenia miejsc publicznych
i dróg znajdujących się na terenie gminy oraz finan-
sowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych
znajdujących się na terenie gminy. Przez finansowa-
nie oświetlenia ustawa Prawo energetyczne rozumie
finansowanie kosztów energii elektrycznej pobranej
przez punkty świetlne oraz koszty ich budowy i utrzy-
mania (art. 3 pkt 22 ustawy), przy czym finansowa-
nie oświetlenia dróg publicznych przez gminę obej-
muje wszystkie drogi publiczne, za wyjątkiem auto-
strad i dróg ekspresowych w rozumieniu przepisów
o autostradach płatnych. Przepisom ustawy Prawo
energetyczne odpowiada art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
643
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), zgodnie
z którym do zadań własnych gminy należy zaspaka-
janie potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zaopatrzenie
w energię elektryczną. Nie powinno więc budzić wąt-
pliwości, że zapewnienie oświetlenia ulic, placów i dróg
publicznych znajdujących się na terenie gminy jest
zbiorową potrzebą wspólnoty, jaką jest gmina.
Równocześnie wyjaśniam, iż art. 18 ustawy Pra-
wo energetyczne w obowiązującym dziś brzmieniu
powstał w wyniku wprowadzenia zmian do przed-
miotowej ustawy przez ustawę z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.).
Art. 61 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego rozszerzył obowiązek finansowania
oświetlenia dróg publicznych przez gminy z dróg bę-
dących własnością gminy do wszystkich dróg znajdu-
jących się na terenie gminy, z wyłączeniem autostrad
i dróg ekspresowych w rozumieniu przepisów o auto-
stradach płatnych.
W poprzednim stanie prawnym finansowanie
oświetlenia ulic, placów i dróg także należało do za-
dań własnych gmin, ale jedynie w odniesieniu do tych
dróg, które znajdowały się na terenie gminy i których
gmina była zarządcą. Oświetlenie dróg, których gmi-
na nie była zarządcą, finansowane było z budżetu
państwa.
Nałożenie na gminy dodatkowego obowiązku, ja-
kim jest finansowanie oświetlenia ulicznego wszyst-
kich dróg znajdujących się na terenie gminy, z wyłą-
czeniem autostrad i dróg ekspresowych, w rozumie-
niu przepisów o autostradach płatnych, wiązało się
z przekazaniem gminom dodatkowych dochodów
m.in. na ten cel.
Zgodnie z powyższym resort infrastruktury nie
przewiduje zmian prawnych zmierzających do od-
miennego uregulowania finansowania oświetlenia
dróg publicznych będącego zadaniem własnym samo-
rządów.
Jednocześnie wyjaśniam, iż gmina powinna prze-
jąć obowiązek finansowania oświetlenia drogi wraz
z momentem przekazania instalacji oświetleniowej.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra trans-
portu i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 43, poz. 430, z późn. zm.) nie ma możliwości
oddania do użytku drogi bez oświetlenia, w sytu-
acjach kiedy decydują o tym względy bezpieczeń-
stwa ruchu.
Reasumując, do resortu infrastruktury nie nale-
ży nadzór nad organami władz samorządowych i nie
ma wpływu na podejmowane przez nie decyzje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
644
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca
w sprawie przyspieszenia procesu prywatyzacji
dwóch spółek, których właścicielem jest
jednoosobowa spółka Skarbu Państwa
ZUChiAP „Chemar” SA w Kielcach (8508)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Krzysztofa Lipca z dnia 20 stycz-
nia 2011 r. (SPS-024-8508/11) w sprawie przyspie-
szenia procesu prywatyzacji dwóch spółek, tj. Zakła-
du Armatury „Chemar” sp. z o.o. i Odlewnia „Che-
mar” sp. z o.o., których właścicielem jest jednoosobo-
wa spółka Skarbu Państwa Zakład Urządzeń Che-
micznych i Armatury Przemysłowej „Chemar” SA
w Kielcach, uprzejmie informuję, co następuje.
Proces zbycia udziałów ww. spółek prowadzony
jest przez zarząd spółki „Chemar” SA. Zarząd spół-
ki ZUChiAP „Chemar” SA, realizując założenia za-
warte w zaktualizowanym w kwietniu 2008 r. pro-
gramie restrukturyzacji spółki, podjął działania
zmierzające do zbycia 100% udziałów w Zakładzie
Armatury „Chemar” sp. z o.o. oraz 100% udziałów
w spółce Odlewnia „Chemar” sp. z o.o. W tym celu,
zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
17 lutego 2009 r. w sprawie analizy spółki przepro-
wadzonej przed zaoferowaniem do zbycia akcji na-
leżących do Skarbu Państwa (Dz. U. z 2009 Nr 37,
poz. 288), wyłoniono firmę F5 Konsulting sp. z o.o.
z Poznania jako doradcę w procesie zbycia udziałów
ww. spółek.
Doradca, w ramach wykonania analiz przedpry-
watyzacyjnych, po dokonaniu oceny: sytuacji prawnej
majątku spółki, stanu i perspektyw rozwoju oraz re-
alizacji obowiązków wynikających z tytułu ochrony
środowiska, sporządził wycenę wartości spółek.
Powyższe opracowania, a przede wszystkim wy-
cena wartości spółek określona przez doradcę, były
podstawą określenia przez Zarząd ZAChiAP „Che-
mar” SA najkorzystniejszych warunków transakcji,
które powinny być adekwatne do wartości rynkowej
przedmiotowych spółek.
Z informacji uzyskanych od zarządu spółki ZA-
ChiAP „Chemar” SA wynika, że złożona przez po-
tencjalnego inwestora w wyniku negocjacji oferta
wiążąca w sprawie nabycia udziałów Zakładu Arma-
tury „Chemar” sp. z o.o. nie spełniała oczekiwań ce-
nowych. Natomiast w przypadku Odlewni „Chemar”
sp. z o.o. nie została złożona żadna oferta wiążąca.
W związku z powyższym w grudniu 2010 r. zarząd
spółki ZAChiAP „Chemar” SA podjął decyzję o zakoń-
czeniu procesu zbycia udziałów bez rozstrzygnięcia.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, pragnę za-
pewnić pana posła, że Ministerstwo Skarbu Państwa
na bieżąco monitoruje działalność spółki i prowadzo-
ny w niej proces restrukturyzacji, którego jednym
z elementów jest zbycie udziałów spółek zależnych,
zapewnienie wszechstronnego i intensywnego rozwo-
ju spółki przy pełnej przejrzystości procedur i nale-
żytym zabezpieczeniu interesu Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie działań resortu podejmowanych
w związku z radykalnym zmniejszeniem
środków Funduszu Pracy na aktywizację osób
bezrobotnych w pow. limanowskim (8512)
W związku z zapytaniem poselskim posła Wiesła-
wa Janczyka, przekazanym przy piśmie z dnia 20 stycz-
nia bieżącego roku, nr SPS-024-8512/11, w sprawie
działań resortu podejmowanych w związku z rady-
kalnym zmniejszeniem środków Funduszu Pracy na
aktywizację osób bezrobotnych w powiecie limanow-
skim uprzejmie informuję.
Decyzja o wysokości wydatków Funduszu Pracy
na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w wy-
sokości przyjętej w projekcie ustawy budżetowej na
rok 2011 została podjęta przez Radę Ministrów
w związku z koniecznością racjonalizacji wydatków
budżetu państwa. Polska jest objęta procedurą nad-
miernego deficytu i zgodnie z rekomendacją Rady
Ecofin (z 7 lipca 2009 r.) zobowiązana do korekty de-
ficytu sektora instytucji rządowych i samorządo-
wych poniżej 3% PKB do 2012 r. w wiarygodny
i trwały sposób. W planie finansowym Funduszu
Pracy na rok 2011, stanowiącym załącznik do projek-
tu ustawy budżetowej na rok 2011, założono wydatki
w wysokości 8 720 617 tys. zł, w tym na aktywne for-
my przeciwdziałania bezrobociu – 3 235 080 tys. zł.
W oparciu o przepisy art. 145 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, z późn. zm.) dokonano podziału kwot
przewidzianych w projekcie planu finansowego
w wersji przedłożonej Sejmowi przez Radę Mini-
strów. Kwota środków Funduszu Pracy, jaka może
być wydatkowana w roku budżetowym 2011 na fi-
nansowanie zadań w województwie małopolskim,
wynosi 93 972,1 tys. zł.
W dniu 27 grudnia 2010 r. minister pracy i poli-
tyki społecznej zawiadomił na piśmie marszałków
województw o wysokości kwot środków Funduszu
Pracy ustalonych na finansowanie zadań w woje-
wództwie w 2011 r. realizowanych przez samorządy
województw i powiatów. Kwota nie została jeszcze

podzielona przez marszałka województwa małopol-
skiego w oparciu o kryteria określone przez sejmik
województwa i dlatego poszczególnym samorządom
powiatowym w województwie nie zostały wydane de-
cyzje limitowe.
Ustalone i przekazane marszałkom województw
kwoty wydatków nie uwzględniają zmian w projekcie
planu finansowego Funduszu Pracy dokonanych
w toku prac Sejmu RP nad budżetem państwa na rok
2011. Ogółem zwiększenia planowanych wydatków
na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu po-
noszonych przez powiatowe urzędy pracy wyniosą
464 mln zł, co skutkować będzie zwiększeniem aktu-
alnie przyznanych limitów o ok. 9%. Ponieważ usta-
wa budżetowa z dnia 20 stycznia 2011 r. została
1 lutego br. podpisana przez pana prezydenta, w re-
sorcie podjęto prace, które po jej wejściu w życie po-
zwolą ministrowi pracy i polityki społecznej o zwięk-
szonych limitach zawiadomić marszałków woje-
wództw w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie algorytmu ustalania
kwot środków Funduszu Pracy na finansowanie za-
dań w województwie (Dz. U. Nr 123, poz. 1019).
Zapewniam, że minister pracy i polityki społecz-
nej pozostanie aktywny w monitorowaniu sytuacji
na krajowym rynku pracy wynikającej z poziomu
i stopy bezrobocia na poszczególnych rynkach pracy,
jak również reagowaniu w przypadku niekorzystne-
go rozwoju sytuacji poprzez uruchamianie środków
istniejącej rezerwy środków Funduszu Pracy będącej
w dyspozycji ministra, a także wnioskowaniu w spra-
wie zmiany planu finansowego Funduszu Pracy
w oparciu o realizowane dodatkowe przychody Fun-
duszu Pracy. Liczę, że działania takie spotkają się ze
wsparciem ze strony sejmowej komisji do spraw bu-
dżetu poprzez wyrażenie pozytywnej opinii w zakre-
sie ewentualnych wniosków składanych w oparciu
o przepisy art. 29 ust. 1 pkt 8–12 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Dunina
w sprawie budowy drogi S14 (8517)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-024-
645
-8517/11, przekazujące zapytanie posła Artura Duni-
na dotyczące budowy drogi ekspresowej S14 w woj.
łódzkim uprzejmie przedstawiam informacje w przed-
miotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008– 2012 „ustanowiony w 2007 r.
Inwestycja budowy zachodniej obwodnicy Łodzi
w ciągu drogi S14 została ujęta w przedmiotowym
programie. Zadanie to zostało podzielone na 2 odcin-
ki obejmujące: obwodnicę Pabianic długości 15,2 km
oraz odcinek od autostrady A2 w węźle Emilia do
drogi krajowej nr 14 długości 27,2 km.
Zadanie dotyczące obwodnicy Pabianic zostało uję-
te w załączniku nr 1 (lista zadań inwestycyjnych, któ-
rych realizacja rozpocznie się do 2013 r.) przedmioto-
wego programu. Aktualnie zakończony został proces
przygotowawczy, w ramach którego opracowana zo-
stała niezbędna dokumentacja techniczna oraz uzy-
skano wszystkie uzgodnienia i decyzje wymagane
przepisami prawa, w tym decyzję lokalizacyjną, decy-
zję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację inwestycji oraz decyzję o zezwoleniu na re-
alizację inwestycji drogowej. Rozstrzygnięty również
został przetarg na wybór wykonawcy robót i w dniu
18 czerwca br. podpisana została umowa z wyłonio-
nym wykonawcą robót budowlanych. W chwili obecnej
prowadzone są prace budowlane, których zakończenie
przewidywane jest w listopadzie br.
W odniesieniu do odcinka pomiędzy autostradą
A2 a drogą krajową nr 14, który został ujęty w za-
łączniku 1a przedmiotowego programu zawierającym
listę zadań inwestycyjnych, których realizacja może
rozpocząć się do 2013 r., należy wskazać, że zakoń-
czone zostały prace nad opracowaniem studium tech-
niczno-ekonomiczno-środowiskowego oraz koncepcją
programową, zawierającymi analizy wariantów in-
westycji, przewidywanego ruchu, raport o oddziały-
waniu inwestycji na środowisko, wyniki spotkań in-
formacyjnych ze społeczeństwem, część techniczną
oraz analizę ekonomiczną. W dniu 27 sierpnia 2010 r.
złożony został przez inwestora (GDDKiA) wniosek
do regionalnego dyrektora ochrony środowiska o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia. Wskazana decy-
zja będzie podstawą do kontynuacji prac projekto-
wych w celu uzyskania kolejnych decyzji i uzgodnień
niezbędnych do rozpoczęcia prac.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 lutego 2011 r.
646
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie środków finansowych dla samorządu
woj. małopolskiego na realizację zadań
z zakresu ochrony przeciwpowodziowej (8518)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 stycznia 2011 r. (nr SPS-024-8518/
11) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Ireneusza Rasia w sprawie środków finansowych dla
samorządu woj. małopolskiego na realizację zadań
z zakresu ochrony przeciwpowodziowej uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, iż minister spraw we-
wnętrznych i administracji – jako dysponent środków
finansowych pochodzących z rezerwy celowej budże-
tu państwa na przeciwdziałanie i usuwanie skutków
klęsk żywiołowych – mając na uwadze skalę znisz-
czeń powstałych podczas powodzi w 2010 r. w urzą-
dzeniach melioracji wodnych podstawowych, podjął
decyzję o przyznaniu środków finansowych na odbu-
dowę tych urządzeń w wysokości ok. 80 mln zł.
W 2010 r. województwo małopolskie na usuwanie
skutków powodzi w ww. urządzeniach, zniszczonych
bądź uszkodzonych podczas powodzi z lat ubiegłych,
otrzymało pomoc finansową w wysokości 12,5 mln
zł. Należy podkreślić, iż środki finansowe pochodzą-
ce z rezerwy celowej budżetu państwa na przeciw-
działanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych
przeznaczone są również na sfinansowanie lub dofi-
nansowanie wieloletnich projektów związanych z ochro-
ną kraju przed powodzią. Od 2008 r. w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji realizowane są
zadania w ramach „Programu ochrony przed powo-
dzią w dorzeczu górnej Wisły”. Dotychczas na ten cel
dla województwa małopolskiego zostały przyznane
środki w wysokości 84,6 mln zł (z tego w 2010 r.
– 19,5 mln zł). Finansowanie zadań w ramach ww.
programu będzie kontynuowane również w 2011 r.
Obecnie wojewoda małopolski wystąpił z wnioskiem
o zapewnienie środków finansowych w wysokości
około 34 mln zł na ten cel. Wysokość dofinansowania
będzie uzależniona w szczególności od stopnia przy-
gotowania do realizacji poszczególnych zadań i moż-
liwości budżetu państwa. Ogółem w przedmiotowym
zakresie w 2010 r. przyznane zostały środki finanso-
we w wysokości około 112 mln zł, podczas gdy w 2009 r.
wynosiły 40 mln zł.
Przedstawiając powyższe, pragnę zauważyć, iż
środki finansowe pochodzące z rezerwy celowej bu-
dżetu państwa na przeciwdziałanie klęskom żywio-
łowym i usuwanie ich skutków nie są przeznaczone
na bieżące utrzymanie i konserwację wałów i innych
urządzeń melioracyjnych, które przez wiele lat nie
były dostatecznie dofinansowane i uległy dekapitali-
zacji. Za utrzymanie tych urządzeń jest odpowie-
dzialny właściwy miejscowo marszałek województwa,
dlatego też środki na ten cel winny być zapewnione
w ramach jego budżetu bądź budżetu wojewody. Jed-
nocześnie informuję, iż w 2011 r. będą również prze-
widziane środki finansowe z rezerwy celowej budże-
tu państwa na przeciwdziałanie klęskom żywioło-
wym i usuwanie ich skutków dla województwa ma-
łopolskiego na zadania, których nie udało się zakoń-
czyć w roku ubiegłym i które wynikają ze szkód po-
wstałych w wyniku powodzi z 2010 r., oraz na jed-
nostkowe zadania istotne z punktu widzenia zabez-
pieczenia przeciwpowodziowego. Wielkość ewentual-
nej przyznanej kwoty będzie uzależniona od potrzeb
zgłoszonych przez inne podmioty na kontynuację za-
dań związanych z usuwaniem szkód (w tym m.in.
w zakresie infrastruktury technicznej jednostek sa-
morządu terytorialnego, w budynkach mieszkalnych
lub lokalach mieszkalnych). Pragnę ponadto dodać,
iż w ustawie budżetowej na 2011 r. w ramach rezerw
celowych przewidziano rezerwę w wysokości 210 mln
zł, z przeznaczeniem na utrzymanie urządzeń melio-
racji wodnych podstawowych i wód istotnych dla re-
gulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa.
Dysponentem środków finansowych pochodzących
z tej rezerwy jest minister rolnictwa i rozwoju wsi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 stycznia 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie dysproporcji w podziale przez NFZ
środków finansowych pomiędzy oddziały
wojewódzkie (8519)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Elżbiety Zakrzewskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 stycznia 2011 r.,
w sprawie zwiększenia w 2010 r. kontraktów medycz-
nych jedynie Mazowieckiemu Oddziałowi Wojewódz-
kiemu NFZ, które zostało przesłane przy piśmie Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 stycz-
nia 2011 r. (znak: SPS-024-8519/11), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
W wyniku kolejnych zmian planu finansowego
NFZ na 2010 r. oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia otrzymały dodatkowe środki na
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej, a tym sa-
mym na zwiększenie kontraktów ze świadczeniodaw-

cami, w wysokości 3 171 748 tys. zł, w tym: Dolnoślą-
ski OW NFZ – 235 680 tys. zł, Kujawsko-Pomorski
OW NFZ – 194 970 tys. zł, Lubelski OW NFZ – 207
348 tys. zł, Lubuski OW NFZ – 86 672 tys. zł, Łódzki
OW NFZ – 220 096 tys. zł, Małopolski OW NFZ – 259
208 tys. zł, Mazowiecki OW NFZ – 428 293 tys. zł,
Opolski OW NFZ – 78 251 tys. zł, Podkarpacki OW
NFZ – 166 043 tys. zł, Podlaski OW NFZ – 99 940
tys. zł, Pomorski OW NFZ – 176 466 tys. zł, Śląski
OW NFZ – 367 800 tys. zł, Świętokrzyski OW NFZ
– 124 645 tys. zł, Warmińsko-Mazurski OW NFZ
– 117 740 tys. zł, Wielkopolski OW NFZ – 266 268 tys. zł,
Zachodniopomorski OW NFZ – 142 328 tys. zł.
W odniesieniu do poruszonej przez panią poseł
kwestii zapłaty za tzw. nadwykonania ratujące życie
pragnę poinformować, że zgodnie z przepisami art. 132
ust. 1 oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważana w konkretnej sy-
tuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami
finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ww. ustawy,
łączna suma zobowiązań Narodowego Funduszu
Zdrowia wynikających z zawartych ze świadczenio-
dawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
647
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
„nielimitowanych”. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, świadczeniodaw-
ca zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie wniesienia aportem budynku
znajdującego się przy placu Matejki 12
w Krakowie do spółki PKP PLK SA (8520)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Ireneusza Rasia (SPS-024-
-8520/11 z dnia 20 stycznia 2011 r.) w sprawie wnie-
sienia aportem budynku znajdującego się przy placu
Matejki 12 w Krakowie do spółki PKP PLK SA,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 8 września
2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Ko-
leje Państwowe” PKP SA obowiązana jest do wypo-
sażenia spółki PKP PLK SA w majątek niezbędny
do prowadzenia działalności w zakresie zarządzania
liniami kolejowymi. W spółce PKP SA działa Zespół
ds. alokacji majątku trwałego PKP SA pod kątem
jego przydatności dla spółek Grupy PKP, w skład
którego wchodzą przedstawiciele spółek Grupy PKP,
w tym również spółki PKP PLK SA, którego zada-
niem jest uzgadnianie i kwalifikacja nieruchomości
do obrotu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualnie
jakikolwiek obrót ww. nieruchomością uniemożliwia
648
obciążenie jej hipoteką kaucyjną ustanowioną na
rzecz Skarbu Państwa z tytułu udzielonych poręczeń
i gwarancji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Massel
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Stanke
w sprawie terminu egzaminu radcowskiego
w 2011 r. (8525)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej Pana Piotra Stanke w sprawie terminu te-
gorocznego egzaminu radcowskiego, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Z art. 362 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65,
ze zm.) wynika zasada, że minister sprawiedliwości
w terminie do dnia 31 maja każdego roku zamieszcza
w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim i w Biuletynie
Informacji Publicznej ogłoszenie o egzaminie rad-
cowskim.
Zgodnie z art. 361 ust. 9 ustawy o radcach praw-
nych wyznaczenie przez ministra sprawiedliwości
terminu egzaminu radcowskiego wymaga porozu-
mienia z Krajową Radą Radców Prawnych.
W dniu 12 stycznia 2011 r. minister sprawiedli-
wości przedstawił Krajowej Radzie Radców Praw-
nych propozycję terminu przeprowadzenia egzami-
nu radcowskiego w dniach 14 czerwca – 17 czerwca
2011 r.
Zaproponowany przez ministra sprawiedliwości
termin został zaakceptowany w dniu 31 stycznia
2011 r. przez samorząd radców prawnych.
Wobec powyższego niezwłocznie, zgodnie z art. 362
ust. 1 ustawy o radcach prawnych, minister sprawie-
dliwości zamieści w dzienniku o zasięgu ogólnopol-
skim i w Biuletynie Informacji Publicznej ogłoszenie
o egzaminie radcowskim.
Podzielając pogląd wyrażony w zapytaniu Pana
Posła, że wiedza o dacie egzaminu jest dla aplikantów
szczególnie ważna, informuję, że propozycja terminu
egzaminu radcowskiego podana została do publicznej
wiadomości w dniu 13 stycznia 2011 r. poprzez jej za-
mieszczenie na stronie internetowej Ministerstwa
Sprawiedliwości: www.ms.gov.pl. W dniu 6 lutego 2011 r.
na tej samej stronie poinformowano, że Krajowa Rada
Radców Prawnych termin zaakceptowała.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Szweda
w sprawie obejścia Węgierskiej Górki
na odcinku Przybędza – Milówka
budowanej drogi S69 (8528)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Stanisława Szweda, przekazane
przy piśmie z dnia 28 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-024-8528/11, w sprawie budowy drogi ekspresowej
S69 Bielsko-Biała – Żywiec – Zwardoń, odcinek Przy-
będza – Milówka, roboczo zwanej przez projektanta
obejściem Węgierskiej Górki, przedstawiam następu-
jące informacje i wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż przedmiotowa inwestycja
nie została ujęta w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 25 stycznia 2011 r. „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”. Zakres rzeczowy za-
warty w programie musiał zostać dostosowany do
aktualnych możliwości finansowych państwa i opiera
się na trzech dokumentach finansowych, które wy-
znaczyły ministrowi infrastruktury możliwe ramy
działania:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Ponadto do przyczyn, które wpłynęły na nieujęcie
ww. odcinka drogi ekspresowej S69 w programie, na-
leży zaliczyć:
— ogromny zakres finansowy ww. inwestycji,
— realizację inwestycji w trudnym terenie gór-
skim,
— konieczność budowy dwóch tuneli o łącznej
długości około 1,5 km,

— w ostatnich latach z udziałem funduszy Unii
Europejskiej droga przez Węgierską Górkę była dwu-
krotnie przebudowywana (wzmacniana),
— według aktualnych szacunków ruch tranzyto-
wy nie jest zbyt wielki i wynosi poniżej 5000 poj./
dobę,
— brak kontynuacji drogi o podobnych parame-
trach po stronie słowackiej (teraz jest ograniczenie
do 3,5 t na przejściu granicznym, w związku z tym
ruch według pomiarów roboczych GPR 2010 jest
mniejszy niż w roku 2005).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż „Program
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” zgodnie
z założeniami zostanie zaktualizowany w 2012 r.,
w przypadku zmiany limitów określonych w ww.
przywołanych dokumentach odpowiedniej zmianie
ulegnie też zakres rzeczowy programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie zaniechania realizacji
inwestycji drogowej – przebudowy drogi S7
Lubień – Rabka (8534)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8534/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Józefa Rojka w sprawie zaniechania realizacji prze-
budowy drogi S7 Lubień – Rabka, uprzejmie przeka-
zuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Przebudowa drogi S7 Lubień
– Rabka” została wpisana do załącznika nr 2 progra-
mu zawierającego inwestycje, których realizacja zo-
stanie rozpoczęta po roku 2013 pod warunkiem uzy-
skania wszystkich niezbędnych decyzji administra-
cyjnych i odpowiednich środków finansowych. Ujęcie
inwestycji w załączniku nr 2 potwierdza wagę tego
zadania dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
649
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu bę-
dzie stanowiła lista zadań wskazanych w załączniku
nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań pole-
gających na obejściach miejscowości wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finanso-
wej będzie wielkość wsparcia projektów drogowych
przez UE w ramach perspektywy finansowej 2014-
-2020.
Należy zaznaczyć, iż resort infrastruktury do-
strzega konieczność odpowiedniego przygotowania
zadań do realizacji jako czynnika niezbędnego dla
zachowania ciągłości realizacji inwestycji drogowych.
W związku z powyższym proces przygotowania za-
dań do realizacji, w tym zadań ujętych w załączniku
nr 2, będzie kontynuowany tak, aby w sytuacji poja-
wienia się dodatkowych środków płynnie przejść
w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie zaniechania realizacji
inwestycji drogowej
– budowy drogi ekspresowej S7
– granica woj. świętokrzyskiego – Kraków
(8535)
Szanowny Panie Marszalku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., znak SPS-024-8535/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Józefa Rojka w sprawie zaniechania budowy drogi eks-
650
presowej S7 granica woj. świętokrzyskiego – Kraków,
uprzejmie przekazuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czasowy „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, ustanowiony uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r.
Inwestycja pn. „Budowa drogi ekspresowej S7
granica woj. świętokrzyskiego – Kraków” została
wpisana do załącznika nr 2 programu zawierającego
inwestycje, których realizacja zostanie rozpoczęta po
roku 2013. Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 po-
twierdza wagę tego zadania dla całej sieci drogowej.
Niestety zakres rzeczowy zawarty w programie
musiał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 paździer-
nika 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015” zgodnie z założeniami zostanie zaktualizowa-
ny w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rze-
czowy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań
polegających na obejściach miejscowości wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów drogo-
wych przez UE w ramach perspektywy finansowej
2014–2020.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego przy-
gotowania zadań do realizacji jako czynnika niezbęd-
nego dla zachowania ciągłości realizacji inwestycji
drogowych. W związku z powyższym proces przygo-
towania zadań do realizacji, w tym zadań ujętych
w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak, aby
w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków płyn-
nie przejść w fazę realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie zaniechania realizacji
inwestycji drogowej – budowy obwodnicy
Skawiny (8537)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt SPS-024-
-8537/11, przekazujące zapytanie posła Józefa Rojka
dotyczące zadania budowy obwodnicy Skawiny na
drodze krajowej nr 44 w ramach „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015”, uprzejmie prze-
kazuję informacje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotychczas
obowiązujący „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” ustanowiony w 2007 r.
Zakres rzeczowy zawarty w programie jest wyni-
kiem aktualnych możliwości finansowych państwa
i opiera się na trzech dokumentach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013;
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Dro-
gowego na zadania drogowe;
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowych limitów
powyżej kwoty 82,8 mld zł na realizację zadań inwe-
stycyjnych odpowiedniej zmianie ulegnie też zakres
rzeczowy programu.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, że poziom
finansowy wskazany przez Radę Ministrów jest
o wiele niższy od poziomu zakładanego przez resort.
W związku z powyższym, tworząc listę zadań do
załącznika nr l (lista zadań inwestycyjnych, któ-
rych realizacja rozpocznie się do 2013 r.), uwzględ-
niono w pierwszej kolejności zadania autostrado-
we, zadania współfinansowane ze środków UE
w ramach perspektywy finansowej 2007–2013 oraz
zadania będące w budowie. Jednocześnie inne zada-
nia priorytetowe, w tym budowa obwodnicy Skawi-
ny na drodze krajowej nr 44, choć stan ich przygo-
towania pozwala na rozpoczęcie prac do 2013 r.,
zostały umieszczone w załączniku nr la (lista zadań
priorytetowych, których realizacja może zostać
rozpoczęta do 2013 r.) przedmiotowego programu
pod warunkiem uzyskania oszczędności na prze-
targach z załącznika nr l lub przyznania dodatko-

wych środków finansowych na realizację inwestycji
drogowych.
Należy wskazać, że dla zadania budowy obwod-
nicy Skawiny na drodze krajowej nr 44 w wyniku
działań podjętych przez GDDKiA jako inwestora
przedsięwzięcia uzyskana została decyzja o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
inwestycji w dniu 11 marca 2009 r. oraz decyzja
o pozwoleniu na budowę w dniu 17 lipca 2009 r. dla
odcinka II i III przedmiotowego projektu.
Jednocześnie informuję, że w trakcie prac projek-
towych prowadzonych dla odc. IV i V stwierdzono, iż
odcinek V projektowanej obwodnicy przechodzi przez
składowisko poprzemysłowe po byłej Hucie Alumi-
nium w Skawinie. Wykonane ekspertyzy nie po-
twierdziły w sposób rozstrzygający i jednoznaczny
możliwości realizacji inwestycji w przedmiotowym
kształcie, czyli w obecnie proponowanym przebiegu
przez składowisko odpadów. W związku z powyższym
zaistniała konieczność zmiany przebiegu drogi oraz
wydłużenia ostatniego jej odcinka, co w konsekwencji
spowodowało przerwanie prac nad dotychczasową do-
kumentacją projektową i przystąpienie do opraco-
wywania nowej, uwzględniającej obecną sytuację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie zaniechania realizacji
inwestycji drogowej – budowy obwodnicy
miasta Zator (8538)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Rojka przekazaną przy pi-
śmie z dnia 27 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-023-8538/
11) w sprawie obwodnicy m. Zator w ciągu drogi kra-
jowej nr 28, przedstawiam następujące informacje.
Przygotowany w resorcie infrastruktury projekt
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011
– 2015” został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
25 stycznia br. i zastąpił dotychczasowy „Program
budowy dróg krajowych na lata 2008– 2012” ustano-
wiony uchwałą Rady Ministrów w dniu 25 września
2007 r.
Ponadto uprzejmie informuję, iż opracowując listę
zadań inwestycyjnych, brano pod uwagę przede
651
wszystkim stan przygotowania i zaawansowania
prac, na jakim znajdowały się poszczególne zadania,
oraz możliwość zaabsorbowania alokacji środków
unijnych na inwestycje drogowe, a także inwestycje
priorytetowe, wynikające z zawartych zobowiązań
Zakres rzeczowy zawarty w programie musiał zo-
stać dostosowany do aktualnych możliwości finanso-
wych państwa i opiera się na trzech dokumentach
finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka w 2010 r. w sprawie niektórych działań związa-
nych z realizacją programu wieloletniego pod nazwą
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
Zadanie pn. „Budowa obwodnicy m. Zator w ciągu
drogi krajowej nr 28” zostało ujęte w załączniku
nr 2 pod pozycją 44 „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2011–2015”. Oznacza to, iż przedmioto-
wa inwestycja znajduje się na liście zadań, których
realizacja przewidywana jest do rozpoczęcia po 2013 r.
pod warunkiem uzyskania wszystkich niezbędnych
decyzji administracyjnych oraz zapewnienia odpo-
wiednich środków finansowych.
Jednocześnie należy podkreślić, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
Należy ponadto wskazać, że program zgodnie
z przyjętymi założeniami zostanie zaktualizowany
w 2012 r. Wskazany zostanie wówczas zakres rzeczo-
wy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będzie stanowiła lista zadań wskazanych w załącz-
niku nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań
polegających na obejściach miejscowości wskazane
w załączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji fi-
nansowej będzie wielkość wsparcia projektów dro-
gowych przez UE w ramach perspektywy finanso-
wej 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
652
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie zaniechania realizacji
inwestycji drogowej – budowy odcinka
drogi S7 w Krakowie (8540)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Rojka przekazaną przy pi-
śmie z dnia 27 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-024-8540/
11) w sprawie zaniechania realizacji budowy drogi
ekspresowej S7 po wschodniej stronie Krakowa,
przedstawiam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, iż realizacja zadania pn.
„Budowa autostrady A4 Wielicka – Szarów wraz
z drogą S7 Bieżanów – Christo Botewa – Igołomska
odc. Kraków (węzeł Igołomska) – Kraków węzeł Chri-
sto Botewa (Rybitwy)” została ujęta w załączniku
nr 1a „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”, który został przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 25 stycznia br. Oznacza to, iż przedmio-
towa inwestycja znajduje się na liście zadań priory-
tetowych, których realizacja może zostać rozpoczęta
do 2013 r., w sytuacji gdy wynikną oszczędności fi-
nansowe na zadaniach ujęte w załączniku nr 1 ww.
programu.
Mając powyższe na uwadze, nie można wskazy-
wać, iż resort infrastruktury zaniechał realizacji
przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stanu prac nad rozporządzeniem
wykonawczym wynikającym z art. 40 ust. 4
ustawy o sporcie (8555)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 stycznia 2011 r. (sygn. SPS-024-
-8555/11) przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie stanu
prac nad rozporządzeniem wykonawczym do art. 40
ust. 4 ustawy o sporcie uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obowiązująca od
dnia 16 października 2010 r. ustawa z dnia 25 czerw-
ca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn.
zm.) zawiera w art. 40 ust. 4 upoważnienie dla mini-
stra właściwego do spraw wewnętrznych do wydania,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, rozporządzenia, które określi szczegółowy
zakres obowiązków i uprawnień specjalistycznych
organizacji ratowniczych, warunki ich wykonywania
przez inne organizacje ratownicze, a także rodzaj
i wysokość świadczeń przysługujących ratownikom
górskim i wodnym w związku z udziałem w akcji
ratowniczej. Rozporządzenie to powinno określać
szczegółowe zadania w zakresie organizowania po-
mocy oraz ratowania osób, podejmowane przez po-
szczególne organizacje ratownicze, a także przewidy-
wać świadczenia finansowe i rzeczowe z uwzględnie-
niem czasu trwania i stopnia niebezpieczeństwa wy-
prawy ratunkowej.
Jednocześnie, zgodnie z art. 91 ust. 1 pkt 1 ww.
ustawy, ustawodawca utrzymał w mocy dotychczaso-
we rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 12 listopada 2002 r. w sprawie
szczegółowego zakresu obowiązków i uprawnień spe-
cjalistycznych organizacji ratowniczych, warunków
ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze
oraz rodzaju i wysokości świadczeń przysługujących
ratownikom górskim i wodnym w związku z udzia-
łem w akcji ratowniczej (Dz. U. Nr 193, poz. 1624),
wydane na podstawie przepisów uchylonej ustawy
z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.). Przedmio-
towe rozporządzenie zachowuje moc do dnia wejścia
w życie przepisów wykonawczych wydanych na pod-
stawie art. 40 ust. 4 ww. ustawy o sporcie, nie dłużej
jednak niż przez okres dwóch lat od dnia wejścia
w życie tej ustawy.
Dotychczas nie podjęto prac nad opracowaniem
projektu rozporządzenia, które realizowałoby upo-
ważnienie zawarte w art. 40 ust. 4 ww. ustawy o spo-
rcie, z uwagi na fakt, iż obecnie w sejmowej Komisji
Administracji i Spraw Wewnętrznych trwają prace
nad projektem ustawy o bezpieczeństwie osób prze-
bywających na obszarach wodnych (druk sejmowy
nr 3448). Celem projektowanej ustawy jest komplek-
sowe uregulowanie spraw związanych z bezpieczeń-
stwem osób pływających, kapiących się i uprawiają-
cych sporty wodne, m.in. poprzez wskazanie podmio-
tów odpowiedzialnych za zapewnienie bezpieczeń-
stwa tym osobom oraz uregulowanie kwestii związa-
nych z ratownictwem wodnym, w szczególności za-
kresu uprawnień i obowiązków podmiotów zajmują-
cych się organizowaniem pomocy i ratowaniem osób,
które uległy wypadkowi lub są narażone na niebez-
pieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach.
Mając na uwadze, iż ww. projektowana ustawa
kompleksowo reguluje materię związaną z bezpie-
czeństwem i ratownictwem osób przebywających na

obszarach wodnych, niezbędne będzie, zgodnie z za-
sadami poprawnej legislacji, odniesienie się do prze-
pisów ww. ustawy o sporcie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 lutego 2011 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stanu prac nad rozporządzeniem
wynikającym z nowelizacji ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (8557)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Tadeusza Tomaszewskiego prze-
słane przy piśmie pana marszałka Marka Kuchciń-
skiego z dnia 27 stycznia 2010 r., znak: SPS-024-
-8557/11, w sprawie stanu prac nad rozporządzeniem
wynikającym z nowelizacji ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 6 września 2010 r. w trybie zwykłym roz-
poczęto w Ministerstwie Zdrowia prace mające na
celu dostosowanie przepisów wykonawczych regulu-
jących tryb orzekania o zdolności do uprawiania
przez dzieci i młodzież oraz zawodników pomiędzy
21. a 23. rokiem życia danego sportu do upoważnie-
nia ustawowego, które uległo zmianie na skutek
uchwalenia ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o spo-
rcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.), zmienia-
jącej przepis art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.). Projekt rozporządzenia mi-
nistra zdrowia w sprawie trybu orzekania o zdolności
do uprawiania danego sportu przez dzieci i młodzież
do ukończenia 21. roku życia oraz przez zawodników
pomiędzy 21. a 23. rokiem życia w dniu 15 listopada
2010 r. został przekazany do uzgodnień międzymini-
sterialnych oraz konsultacji społecznych z zachowa-
niem 30-dniowego terminu zgłaszania uwag, tj. do
dnia 15 grudnia 2010 r. Zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej
w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414),
w celu umożliwienia szerszych konsultacji społecz-
nych, przedmiotowy projekt w dniu 15 listopada 2010 r.
został również zamieszczony na stronie internetowej
Ministerstwa Zdrowia, w tym w Biuletynie Informa-
cji Publicznej. W związku ze zgłoszeniem przez pod-
653
mioty zewnętrzne w toku konsultacji społecznych
uwag do projektu, celem uzgodnienia stanowisk
w dniu 14 stycznia 2011 r. w Ministerstwie Zdrowia
odbyła się konferencja uzgodnieniowa. Następnie,
zgodnie z ustaleniami podjętymi w dniu 2 lutego
2011 r. przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia,
uzgodniony tekst projektu został przekazany do Rzą-
dowego Centrum Legislacji z wnioskiem o zwolnienie
z obowiązku rozpatrzenia projektu przed Komisją
Prawniczą.
Uprzejmie informuję pana posła, że na podstawie
art. 91 ust. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o spo-
rcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.) do dnia
wejścia w życie projektowanego rozporządzenia, nie
dłużej jednak niż 2 lata od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, tj. do 15 października 2012 r., zacho-
wuje moc rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
28 sierpnia 2009 r. w sprawie trybu orzekania o zdol-
ności do uprawiania określonej dyscypliny sportu
przez dzieci i młodzież do ukończenia 21. roku życia
oraz przez zawodników pomiędzy 21. a 23. rokiem
życia (Dz. U. Nr 139, poz. 1134).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mariana Starownika
w sprawie planów dyrekcji Poleskiego Parku
Narodowego dotyczących utworzenia
nowej strefy ochronnej zwierząt łownych
w otulinie parku na terenie gm. Urszulin
w pow. włodawskim (8573)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia
14 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8573/11, przesy-
łające zapytanie posła Mariana Starownika, dotyczą-
ce utworzenia strefy ochronnej zwierząt łownych
w otulinie Poleskiego Parku Narodowego, uprzejmie
informuję, że do ministra środowiska nie wpłynął
wniosek Poleskiego Parku Narodowego o utworzenie
ww. strefy. W związku z powyższym obecnie nie pro-
wadzi się w tym zakresie żadnych prac legislacyj-
nych. Z uzyskanych informacji wynika, że powyższy
temat został poruszony w trakcie jednego z posiedzeń
rady naukowej parku.
Sprawę utworzenia strefy ochronnej zwierząt
łownych w otulinie parku narodowego reguluje art. 11
ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
654
przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn.
zm.). Zgodnie z tym przepisem minister właściwy
do spraw środowiska ustanawia w drodze rozporzą-
dzenia w otulinie parku narodowego strefę ochronną
zwierząt łownych, określając obszary wchodzące
w jej skład oraz kryteria i sposoby utrzymania wła-
ściwej liczebności i struktury populacji poszczegól-
nych gatunków zwierząt łownych. W tym przypadku
minister właściwy do spraw środowiska kieruje się
potrzebą ochrony gatunków zwierząt łownych
w parku narodowym, tworzeniem strefy bezpieczeń-
stwa dla gatunków zwierząt łownych wychodzących
na żerowiska poza obszar parku narodowego oraz
utrzymania właściwej liczebności i struktury popu-
lacji poszczególnych gatunków zwierząt łownych na
obszarze parku narodowego w celu zachowania
równowagi przyrodniczej. Zgodnie z art. 11 ust. 5
ustawy o ochronie przyrody ochrona zwierząt
łownych w strefie ochronnej zwierząt łownych nale-
ży do zadań dyrektora parku narodowego.
W sytuacji gdy park narodowy złoży wniosek
w sprawie utworzenia strefy ochronnej zwierząt
łownych w jego otulinie, rozporządzenie w tej sprawie
poddawane jest procesowi legislacyjnemu, w trakcie
którego prowadzone są w szerokim zakresie konsul-
tacje ze społeczeństwem oraz z zainteresowanymi
podmiotami, w tym m.in. z wojewodą, marszałkiem
województwa, jednostkami samorządów terytorial-
nych, na terenie których położona jest strefa, oraz
z instytucjami i organizacjami społecznymi związa-
nymi z ochroną przyrody.
Ponadto pragnę nadmienić, że zgodnie z art. 126
ust. 7 i 8 ustawy o ochronie przyrody szkody wyrzą-
dzone przez zwierzęta łowne, występujące w par-
kach narodowych i strefach ochronnych zwierząt
łownych, szacuje się oraz dokonuje za nie wypłat
odszkodowań według zasad określonych w rozdzia-
le 9 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo
łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn.
zm.), a odszkodowania za szkody spowodowane
przez zwierzęta łowne na ww. obszarach są pokry-
wane ze środków parku narodowego.
Reasumując, uważam, że wyrażone obawy doty-
czące utworzenia strefy ochronnej zwierząt łownych
w otulinie Poleskiego Parku Narodowego należy
uznać za przedwczesne i nieuzasadnione.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie budowy drogi ekspresowej S69
Bielsko-Biała – Żywiec – Zwardoń,
odcinek Przybędza – Milówka
(obejście Węgierskiej Górki) (8578)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Bożeny Kotkowskiej, przekazane
przy piśmie z dnia 28 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-024-8578/11, w sprawie budowy drogi ekspresowej
S69 Bielsko-Biała – Żywiec – Zwardoń odcinek Przy-
będza – Milówka, roboczo przez projektanta zwanej
obejściem Węgierskiej Górki, przedstawiam następu-
jące informacje i wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż przedmiotowa inwestycja
nie została ujęta w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 25 stycznia 2011 r. „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”. Zakres rzeczowy za-
warty w programie musiał zostać dostosowany do
aktualnych możliwości finansowych państwa i opiera
się na trzech dokumentach finansowych, które wy-
znaczyły możliwe ramy działania ministrowi infra-
struktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Ponadto do przyczyn, które wpłynęły na nieujęcie
ww. odcinka drogi ekspresowej S69 w programie, na-
leży zaliczyć:
— ogromny zakres finansowy ww. inwestycji,
— realizację inwestycji w trudnym terenie gór-
skim,
— konieczność budowy dwóch tuneli o łącznej
długości około 1,5 km,
— dwukrotne przebudowywanie (wzmacnianie)
w ostatnich latach, z udziałem funduszy Unii Euro-
pejskiej, drogi przez Węgierską Górkę,
— niezbyt wielki, według aktualnych szacunków,
ruch tranzytowy – poniżej 5000 poj./dobę,
– brak kontynuacji drogi o podobnych parame-
trach po stronie słowackiej (teraz jest ograniczenie
do 3,5 t na przejściu granicznym, w związku z tym
ruch według pomiarów roboczych GPR 2010 r. jest
mniejszy niż w roku 2005).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż „Program
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015”, zgodnie
z założeniami, zostanie zaktualizowany w 2012 r.

W przypadku zmiany limitów określonych w ww. do-
kumentach odpowiedniej zmianie ulegnie też zakres
rzeczowy programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 10 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Gibały
w sprawie budowy odcinka drogi ekspresowej
S7 Kraków – granica woj. świętokrzyskiego
(8592)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8592/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Łukasza Gibały w sprawie budowy odcinka drogi eks-
presowej S7 Kraków – granica woj. świętokrzyskiego,
uprzejmie przekazuję przedmiotowe informacje.
W dniu 25 stycznia 2011 r. Rada Ministrów przy-
jęła program wieloletni pn. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015”, który zastąpił do-
tychczasowy „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, ustanowiony uchwałą Rady Mini-
strów w dniu 25 września 2007 r. Inwestycja: budo-
wa drogi ekspresowej S7, granica województwa świę-
tokrzyskiego – Kraków, została wpisana do załącz-
nika nr 2 programu, zawierającego wykaz inwesty-
cji, których realizacja zostanie rozpoczęta po roku
2013. Ujęcie inwestycji w załączniku nr 2 potwier-
dza wagę tego zadania dla całej sieci drogowej. Nie-
stety, zakres rzeczowy zawarty w programie musiał
zostać dostosowany do aktualnych możliwości fi-
nansowych państwa i opiera się na trzech dokumen-
tach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”, zgodnie z założeniami, zostanie zaktualizo-
wany w 2012 r. Wskazane zostaną wówczas zakres
rzeczowy oraz niezbędne środki finansowe na lata
655
2014–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu
będą stanowiły lista zadań wskazanych w załączniku
nr 2 oraz kryteria wyboru do realizacji zadań pole-
gających na obejściach miejscowości, wskazane w za-
łączniku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finanso-
wej będzie wielkość wsparcia projektów drogowych
przez UE w ramach perspektywy finansowej 2014–
–2020. Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji, w tym zadań uję-
tych w załączniku nr 2, będzie kontynuowany tak,
aby w sytuacji pojawienia się dodatkowych środków
płynnie przejść w fazę realizacji.
W związku z powyższym informuję, iż przedmio-
towa inwestycja znajduje się na etapie prac przygoto-
wawczych, w ramach których trwa opracowanie ma-
teriałów do uzyskania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji,
której uzyskanie stworzy formalno-prawne możliwo-
ści realizacji dalszych faz procesu przygotowania in-
westycji. Wskazana decyzja będzie podstawą do kon-
tynuacji prac projektowych w celu uzyskania kolej-
nych decyzji niezbędnych do rozpoczęcia budowy,
w tym decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jerzego Borowczaka
w sprawie możliwej rezygnacji lub przesunięcia
w czasie budowy oraz przebudowy
pomorskiego odcinka drogi ekspresowej S7
(8593)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 stycznia 2011 r., znak: SPS-024-8593/
11, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Jerzego Borowczaka w sprawie budowy oraz przebu-
dowy pomorskiego odcinka drogi ekspresowej S7,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Inwestycja: budowa drogi S7, odcinek Koszwały
(DK nr 7, węzeł Koszwały) – Elbląg (z węzłem Kazi-
mierzowo) została ujęta w załączniku nr 1a do pro-
gramu, zawierającym wykaz inwestycji prioryteto-
wych, których realizacja może zostać rozpoczęta do
656
roku 2013 pod warunkiem wystąpienia oszczędno-
ści na kontraktach z załącznika nr 1 lub zapewnie-
nia dodatkowych środków finansowych ponad limit
ustalony przez Radę Ministrów. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że zakres rzeczowy zawarty
w programie jest wynikiem aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech doku-
mentach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
W przypadku przyznania dodatkowych limitów
powyżej kwoty 82,8 mld zł na realizację zadań inwe-
stycyjnych odpowiedniej zmianie ulegnie też zakres
rzeczowy programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie braku odcinka drogi ekspresowej
z Bielska-Białej do Zwardonia w rządowym
„Programie budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” (8597)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Stanisława Pięty, przekazane
przy piśmie z dnia 28 stycznia 2011 r., znak: SPS-
-024-8597/11, w sprawie budowy drogi ekspresowej
S69 Bielsko-Biała – Żywiec – Zwardoń odcinek Przy-
będza – Milówka, roboczo przez projektanta zwanej
obejściem Węgierskiej Górki, przedstawiam następu-
jące informacje i wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż przedmiotowa inwestycja
nie została ujęta w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 25 stycznia 2011 r. „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015. Zakres rzeczowy za-
warty w programie musiał zostać dostosowany do
aktualnych możliwości finansowych państwa i opiera
się na trzech dokumentach finansowych, które wy-
znaczyły możliwe ramy działania ministrowi infra-
struktury:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Ponadto do przyczyn, które wpłynęły na nieujęcie
ww. odcinka drogi ekspresowej S69 w programie, na-
leży zaliczyć:
— ogromny zakres finansowy ww. inwestycji,
— realizację inwestycji w trudnym terenie gór-
skim,
— konieczność budowy dwóch tuneli o łącznej
długości około 1,5 km,
— dwukrotne przebudowywanie (wzmacnianie)
w ostatnich latach, z udziałem funduszy Unii Euro-
pejskiej, drogi przez Węgierską Górkę,
— niezbyt wielki, według aktualnych szacunków,
ruch tranzytowy – poniżej 5000 poj./dobę,
— brak kontynuacji drogi o podobnych parame-
trach po stronie słowackiej (teraz jest ograniczenie
do 3,5 t na przejściu granicznym, w związku z tym
ruch według pomiarów roboczych GPR 2010 jest
mniejszy niż w roku 2005.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż „Program
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” zgodnie
z założeniami zostanie zaktualizowany w 2012 r.
W przypadku zmiany limitów określonych w ww.
przywołanych dokumentach odpowiedniej zmianie
ulegnie też zakres rzeczowy programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie wpisania do „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2011–2015” zadania
pn. „Obwodnica Łapczycy woj. małopolskie
na drodze krajowej nr 4” (8630)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Ireneusza Rasia, przekazaną przy

piśmie z dnia 3 lutego 2011 r. (znak: SPS-024-8630/
11), w sprawie obwodnicy miasta Łapczyce w woj.
małopolskim w ciągu drogi krajowej nr 4, przedsta-
wiam następujące informacje.
W dniu 25 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła
program wieloletni pn. „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, który zastąpił dotych-
czas obowiązujący „Program budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”, ustanowiony w 2007 r.
Niestety, zakres rzeczowy zawarty w programie mu-
siał zostać dostosowany do aktualnych możliwości
finansowych państwa i opiera się na trzech doku-
mentach finansowych:
1) Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na
lata 2011–2013,
2) ustawie budżetowej na rok 2011, która w za-
łączniku nr 11 wskazuje limity wydatków zarówno
budżetu państwa, jak i Krajowego Funduszu Drogo-
wego na zadania drogowe,
3) uchwale Rady Ministrów z dnia 19 październi-
ka 2010 r. w sprawie niektórych działań związanych
z realizacją programu wieloletniego pod nazwą „Pro-
gram budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Z uwagi na powyższe zadanie polegające na budo-
wie obwodnicy miasta Łapczyca na drodze krajowej
nr 4 nie zostało ujęte w ramach przedmiotowego pro-
gramu. Mimo to Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad, jako inwestor przedmiotowego za-
dania, podjęła działania w celu przygotowania do
realizacji. Dla ww. zadania uzyskano w czerwcu 2010 r.
657
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację inwestycji.
Jednocześnie należy wskazać, że resort infra-
struktury dostrzega konieczność odpowiedniego
przygotowania zadań do realizacji jako czynnika nie-
zbędnego dla zachowania ciągłości realizacji inwe-
stycji drogowych. W związku z powyższym proces
przygotowania zadań do realizacji będzie kontynu-
owany tak, aby w sytuacji pojawienia się dodatko-
wych środków płynnie przejść w fazę realizacji.
Należy ponadto wskazać, że program, zgodnie
z przyjętymi założeniami, zostanie zaktualizowany
w 2012 r. Wskazane zostaną wówczas zakres rzeczo-
wy oraz niezbędne środki finansowe na lata 2014–
–2015. Podstawę rzeczową aktualizacji programu będą
stanowiły lista zadań wskazanych w załączniku nr 2
oraz kryteria wyboru do realizacji zadań polegają-
cych na obejściach miejscowości, wskazane w załącz-
niku nr 3. Jedną z podstaw aktualizacji finansowej
będzie wielkość wsparcia projektów drogowych przez
UE w ramach perspektywy finansowej 2014–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2011 r.