๔๐๐ กองอาทมาตประกาศศึก

อภิมหากาพย์ปลุกสำานึ กไทยรู้รักสามัคคี ก่อนกรุงแตก ผูค้ นต่างหนี ตายทั้งนายไพร่ แต่...

ใครบางคนลุกขึ้นสู้! เปิ ดปม ๔๐๐ นักรบที่ถ้กลืมกับวีรกรรมหาญกลูาที่หาดหวูาขาว
ถึงคราวชาวไทยร่วมหวนรำาลึก ในไม่ชูาเลือดทหารกลูาจะไหลนองแผ่นดิน

การ์ต้นแอคชั่นอิงประวัติศาสตร์ เหตุการณ์การต่อสู้
ระหว่างกองทัพของเจูามังระราชบุตรแม่ทัพพม่า
ที่ยกเขูามาตีไทย ในสมัยพระเจูาเอกทัศน์ ทางด่านสิงขร
จังหวัดประจวบคีรีขันธ์กับกองกำาลังชาวบูาน ๔๐๐ นาย
นำาโดยคร้ดาบแห่งอ่างทองนาม ขุนรองปลัดช้
การต่อสู้ครั้งนี้ มิไดูหวังชัยชนะ แต่เพื่อประวิงเวลา
หน่ วงทัพรับมือพม่าใหูนานที่สุด ชะตาของนายทหาร
ทั้งสี่รูอยชีวิตขออุทิศใหูเป็ นชาติพลี

ขุนรองปลัดช้ วีรบุรุษอ่าวหวูาขาว
Posted by Delta1 , ผู้อ่าน : 1529 , 01:16:17 น.
หมวด : การเมือง
พิมพ์หนูานี้
 นามของขุนรองปลัดช้ กับ กองอาสาอาทมาท ด้เหมือนจะเลือนลางในความทรงจำาของ
คนไทย ทั้งๆ ที่วีรกรรมในการรุกรบกับพม่า นั้นมีมาก่อน ชาวบูานบางระจัน อาจกล่าวไดู
ว่า ถูาไรูศึกที่อ่าวหวูาขาว ก็อาจไม่มีศึกบางระจัน

ใน พ.ศ. ๒๒๙๔ พระเจูาอลองพญา ขึ้นครองพม่า แลูวก็แผ่พระราชอำานาจ รวบหัวเมือง

นูอยใหญ่รวมทั้งมอญ ไวูไดูหมดสิ้น

ครอง ราชย์ 8 ปี ก็ เป็ นเวลาที่ กรุงศรีอยุธยา ผลัดแผ่นดิน เป็ นพระเจูาเอกทัศน์ พม่าเห็น

ว่าไทย อย่ใ้ นช่วงรอยต่อ มีความวุ่นวาย รวมทั้ง ตูองการลองกำาลังหยั่งเชิง ซึ่งพอดีมีเหตุ
เรือบรรทุกสินคูาของฝรั่ง ที่คูาขายในเมืองอังวะ ถ้กพายุซัดมาทางตะวันออก แวะมาซ่อม
เรือที่มะริด ซึ่งเป็ นเมืองขึ้นของตะนาวศรี พม่าก็ขอใหูเจูาเมืองตะนาวศรี ส่งฝรั่ง และ
มอญ ที่เป็ นกบฎ หนี มา จับตัวส่งไป ทั้งคน และ เรือ

ไทยตอบว่า ฝรั่งมาซ่อมเรือ ส่วนจะมีกบฎมอญมาหรือไม่น้ัน หาทราบไม่

พม่าก็ถือเป็ นโอกาส หาเหตุ ส่ง มังระ ราชบุตรองค์ท่ีสอง กับ มังฆูองนรธา คุมกำาลัง แปด
พันคน มาตีทวาย ซึ่งตอนนั้นกำาลังแข็งเมืองอย่้
เขา ว่า สมัยนั้น การข่าวของ อยุธยาผิดพลาด….เจูาเมืองกาญจนบุรี แจูงว่าพม่าจะยกมา
ทางด่านเจดียส์ ามองค์ พระเจูาเอกทัศน์ ก็มีรับสั่งใหูพระยาอภัยราชมนตรี ยกพลหนึ่ ง
หมื่นไป ดักรอสกัด ที่น่ัน และใหูพระยาพระคลัง ยกพลอีกหนึ่ งหมื่นไป เป็ นทัพหนุนที่
ราชบุรี

ต่อมามีข่าวจากเจูาเมืองกำาแพงเพชรว่า พม่าจะส่งมาทางด่านแม่ละเมาอีกทางหนึ่ ง ทาง

กรุงศรีฯ ก็สง
่ ทัพไปสักดอีกเช่นกัน
ดูาน พม่านั้นเมื่อตีทะวายไดูแลูว ก็ต่อมายังมะริด และ ตะนาวศรี เจูาเมืองจึงไดูมีหนังสือ
มาแจูงเมืองหลวง แต่ตอนนั้น กำาลังพลส่วนใหญ่ไดูใชูไปรักษาสองด่าน แรกหมดแลูว จึง
เหลือเพียงกำาลังเล็กๆ ที่ยกไปรักษามะริด และ ตะนาวศรี
พระเจูาเอกทัศน์ โปรดใหู พระยายมราช เป็ นแม่ทัพคุมกำาลัง สามพัน และ พระยา
รัตนาธิเบศร์คุมทัพหนุน สองพัน

ใน เวลานั้น มีคร้ฝึกเพลงอาวุธอย่้ในเมืองวิเศษไชยชาญอย่้ผู้หนึ่ ง ชื่อ คร้ดาบช้ ซึ่งไดูรับ

แต่งตั้งจากพระเจูาอย่้หัวบรมโกศ ใหูเป็ น ปลัดเมือง กรมการเมืองวิเศษไชยชาญ ชาวบูาน
จึงเรียนว่าขุนรองปลัดช้

เมื่อท่าน ทราบข่าว ว่าพม่ายกมาตีมะริด ตะนาวศรี ท่านก็สละตำาแหน่ง ปลัดเมืองทันที

แลูวนำาชายฉกรรจ์ ที่เป็ นล้กศิษย์ประมาณ ๔๐๐ คน เดินทางมายังพระนคร เพื่อท้ลขอ
อาสาออกศึกกับพม่า
โดยไม่ตูองรอคำาสั่งยูาย แต่ประการใด
เรามักจะสงสัยกันว่าว่า ทำาไมอยุธยาเสียกรุงสองครั้ง

...การข่าวพลาดมั้ง..?

แลูวก็ความเห็นแก่ตัว ของมนุษย์
สมัยนั้นก็มค
ี นแบบในภาพนี้ แหละ ที่ บอกว่า แค่กำาลังสี่รูอยคน จะไปสูส
้ ึก เรือนหมื่น ทัพ
พม่าแปดพันที่ยกมา

มันฝั นกลางวัน ในฝั นอีกที

คือ อิมพอสซิเบิ้ล ไปตามหม่้มากกว่า

ความเห็นแก่ตัวระดับ เล็กๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่ากับความเห็นแก่ตัว และเห็นแก่ไดู ของคน

ความรักชาติระหว่างการเกณฑ์ผู้คนใหูไดูครบนั้น ชาวบูานต่างมาร่วมใจกันทั้งตำาบล แมู

กระทั่งคนตาบอด ที่มีวิทยายุทธก็พากันมาสมัคร แต่ระดับขุนพลในกรุงศรี ฯ กลับไป
ประจบสอพลอขันทีเฒ่า เชูาตีกล๊อฟ เย็นเขูาผับ แถมแอบเบียดบังตั้งงบเป็ นแสนลูานกว่า
จะกินกันขูามภพขูามชาติ แผ่นดินจะพินาศไม่สนใจ
ทัพพม่ามาเต็มร้ปแบบ ทั้งชูาง มูา ปื นใหญ่

ของเราคนนูอยกว่า ก็ตูองอาศัย ยุทธวิธี หรือ กลยุทธบูาง ไม่ไดูจะสู้ตายอย่างเดียว

เช่น
.. ตัดตูนขวาก มีหนามแหลม มากีดขวางทัพขูาศึก ใหูทะลวงผ่านช่องเขาไม่ไดูง่าย

.. กลิง
้ ตะกรูอ ที่สานดูวยไมูไผ่กรุดูวย ฟางแหูง เผาไฟลงใส่ขูาศึก

.. ราดนำ้ามันบริเวณช่องเขา พอทหารล่วงเขูามาก็ใชูธน้เพลิง ระดมยิงใหูไฟครอกตาย

แลูววันแห่งการรุกรบก็มาถึง....ในคืนก่อนการศึกนั้น
ท่านขุนรองปลัดช้ ปลุกใจ บรรดาเพื่อนร่วมรบว่า
.. ไม่คืนนี้ ก็อาจจะเป็ นตอนยำ่ารุ่ง ที่กองทัพพม่า จะเดินทางมาถึง
พวกเอ็งเตรียมใจแลูวหรือยัง

เจูาแช่ม หนึ่ งในกองทหาร ตอบว่า

.. เรื่องนั้น พี่ช้ มิตูองวิตก คนวิเศษไชยชาญ ทุกคนในที่น้ี ลูวนแลูวแต่กำาลังฝจดีกน
ั ทั้งสิน
้
แต่เมื่อช่วงพลบคำ่า ก็มีหลายเสียงที่ยังไม่กระจ่างใจ
ว่าเหตุใด ทับหลวงมิส่งกองหนุนมาสมทบใหูเราบูาง ส่งมาสักกองก็ยังดี
หากทัพพม่ามันมาทางนี้ พวกเราสี่รูอยคน จะรับมือไหวรึ ?

ท่านขุนรอง ตอบว่า
" เอ็งก็คงสงสัยมิใช่นอ
ู ยเหมือนกัน แต่ช่างหัวมันปะไร
ใครใคร่เห็นแก่ตัว ก็ปล่อยเขา
บูานเมืองเรา ยามนี้ มีศึก
มัวหดหัว กลัวเสี่ยงภัย ไรูสำานึ ก
ตูองผนึ ก ผนวกใจ ไปต่อกร

ไอูแช่ม เอ็งด้ตน
ู ไมูน่ี สิ กว่ามันจะเติบโตขึ้นมาไดู มันก็ตูองอาศัยหลายอย่าง

รอบตูนไมูมีท้ังกูอนหิน กูอนดิน หากมีแต่กูอนหิน มันคงตาย ตูองมีกูอนดิน เพื่อพยุงใหูมัน

โต ใหูรากยึดเกาะไดู

แลูวเราไม่อยากเป็ นกูอนดินเหล่านี้ รึ เป็ นกูอนดินที่ยง

ั ใหูตูนไมูใหญ่ตูนนี้ ยึดเหนี่ ยวต่อไป
นานๆ เถิด
..เหมือนกับเป็ นคนดี ที่ตูองปกปู องรักษาแผ่นดินเกิดของตัวเองไวูจนถึงที่สุด

กองทัพอาทมาท ต่อสูก ้ ับพม่าอย่างถวายชีวิต

จนแม่ทัพพม่า ถึงกับออกปากชม เชย

ศัตร้ยงั นับถือนำ้าใจ .... แลูวคนในชาติเดียวกัน ?

รู้สึกอย่างไรล่ะ

ท่านขุนรองปลัดช้ มิไดูรบจนมุทะลุอย่างเดียว ในเมื่อไม่เป็ นไปตามแผนการ กองหนุนก็ไม่

มาสักทีกองทหารอ่อนแรงไปมากแลูว

ก็มีช่วงที่ตูองข่มข่้กันดูวย การเจรจา ข่มขวัญบูางละ....

แมูไม่ไดูผลเต็มรูอย หยุดรบบูางก็ยง
ั มีเวลาหายใจ เพื่อ...จะไปลบจำานวนศัตร้ลงใหูมาก
ที่สุด

อันเป็ นเปู าหมายในการศึกคราวนี้

".........แมูจะตายก็ขอตายในหนูาที่
ชีวีน้ี พลีเพื่อชาติ ที่ขูารัก
แมูศัตร้ รุกเขูามา จนหน่ วงหนัก
ขูาพรูอมพรัก ประจัญบาน สังหารมัน ....."

ในที่สุด กองทัพอาทมาดทั้งสี่รูอยก็พลีชีพดับดิ้นสิ้นใจดูวยหมดแรงลูา ตายทั้งที่สองมือยัง

ถือดาบมั่น

แต่ปฎิธาน ของท่านขุนรอง ปลัดช้ และ เพื่อนร่วมทัพของท่าน คงยังอย่้ ว่า

" ตราบใดที่ลมหายใจยังมี
ชีวต
ิ นี้ ก้ขออุทิศ เพื่อปกปู อง ผืนแผ่นดิน สยาม

ก้จะสู้ แมูว่าพวกก้นอ
ู ย สู้ไม่ถอย ถึงแมูว่าจะดับสลาย

แผ่นดินนี้ พ่อก้อย่้ ป่ ้ก้ตาย ยอมมลายมิยอมใหูไพรีครอง

.... ใครบูางเหวยจะยืนสู้เช่นก้บูาง ใครบูางเหวยจะเคียงขูางไทยใจหาญ

ใครบูางเหวย จะละสุขสนุกสำาราญ ใครบูางเหวย ยอมวายปราณ เพื่อไทยคง.....