‫ﻣُﺮدﻩ ﺷﻮر‬

‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ دوازدﻩ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎﻩ‬

‫ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻣﺪﻧﯽ‬

‫ﻧﺎﺷﺮ‪ :‬اﻧﺘﺸﺎرات ﮔﺬرﮔﺎﻩ‬

‫ﺕﺎﺑﺴﺘﺎن ‪١٣٨٧ -‬‬
‫‪2‬‬

‫****** ﻓﻬﺮﺳﺖ *****‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر‪3---------------------------------------------------------‬‬

‫* ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر‪4------------------------------------------------------‬‬

‫* اﺳﮑﻨﺎس ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ‪10-----------------------------------------‬‬

‫* روﺳﭙﯽ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻣﻦ ‪20--------------------------------------------‬‬

‫* هﻢ ﺷﮑﻞ ‪23-------------------------------------------------------‬‬

‫* ﺑﯽ ﻧﺎم ‪27---------------------------------------------------------‬‬

‫* ﻣﻌﺒﺮ ‪2 9---------------------------------------------------------‬‬

‫* ﻧﻘﺎﺷﯽ ‪32---------------------------------------------------------‬‬

‫* ﻣﺮغ ﻋﺸﻖ هﺎی ﺣﺒﺎﺑﯽ ‪3 5-----------------------------------------‬‬

‫* ﻧﺪا ﻗﺸﻨﮕﻪ‪41 -----------------------------------------------------‬‬

‫* ﻋﺮوس ‪44--------------------------------------------------------‬‬

‫* ﻇﻠﻤﺖ دهﻠﻴﺰ ‪50 ---------------------------------------------------‬‬

‫* ﮔﻮرزا ‪61---------------------------------------------------------‬‬
‫‪3‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ‪.....‬‬

‫ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺱﺖ ﺑﺎ ﺕﻨﻮع داﺱﺘﺎن‪ ،‬ﺕﻨﻮع در ﻓﺮم‪ ،‬در ﺱﻮژﻩ‪ ،‬و در ﻧﺤﻮﻩ ﻧﮕﺎرش‪.‬‬
‫و ﻡﯽ رﺱﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ای ﺁﺷﻨﺎ ﻡﯽ ﺷﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺜﺮش ﭘﺮ ﮐﺸﺶ‪ ،‬روان‪ ،‬و ﺑﻴﺎﻧﺶ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ‬
‫و اﺻﻴﻞ اﺱﺖ‪.‬‬
‫رﺋﺎﻝﻴﺰم ﺕﻠﺦ ﺟﺎری در ﺁن هﺎ‪ ،‬ﻡﺘﻮﺟﻬﻤﺎن ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ هﻢ هﺴﺖ‪.‬‬
‫داﺱﺘﺎن هﺎی اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺱﺮ راﺱﺖ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ و ﺑﺪون ﭘﻴﭻ و ﺕﺎب هﺎی ﮔﻴﺞ ﮐﻨﻨﺪﻩ اﺱﺖ‪،‬‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻤﺎن را از هﻤﺮاهﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن واداﺷﺘﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻡﺪﻧﯽ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻠﻖ داﺱﺘﺎن هﺎی‪ :‬ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر‪ ،‬ﮔﻮرزا‪ ،‬ﻡﻌﺒﺮ‪ ،‬و… در ﺕﮏ ﺕﮏ داﺱﺘﺎن هﺎ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻡﯽ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‪ ،‬و زﻳﺒﺎﺋﯽ ﻧﺜﺮ را در ﭘﺎرﻩ ای از ﺁن هﺎ ﺑﻪ ﻡﺮز ﻡﻮﺱﻴﻘﯽ ﻡﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت داوران ﻡﺴﺎﺑﻘﺎت ادﺑﯽ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ای اﺱﺖ‪ ،‬ﺑﺎ داﺱﺘﺎن هﺎی ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ و ﻗﺎﺑﻞ ﺕﺄﻡﻞ‪.‬‬
‫داﺱﺘﺎن ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر او ﮐﻪ ﻧﺎم ﮐﺘﺎب ﻧﻴﺰ از ﺁن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺱﺖ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از هﻤﻴﻦ داﺱﺘﺎن هﺎی‬
‫ﺷﺎﺧﺺ اﺱﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ داﺱﺘﺎن درﺁﺱﺘﺎﻧﻪ ﺷﺎهﮑﺎر اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺱﺖ‪.‬‬

‫دﮐﺘﺮ ﻡﺤﻤﻮد ﺻﻔﺮﻳﺎن‪ ،‬ﻡﺴﺌﻮل اﻧﺘﺸﺎرات ﮔﺬرﮔﺎﻩ‬

‫‪4‬‬

‫ﺑﺮﻧﺪﻩ ی اول ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ دورﻩ ﻡﺴﺎﺑﻘﻪ ادﺑﯽ ﺻﺎدق هﺪاﻳﺖ درﺳﺎل ‪١٣٨۵‬‬
‫‪-------------------------------------------------------------------‬‬

‫و ﻋﺸﻖ و ﻣﻴﻞ و ﻧﻔﺮت و دردم را‬

‫در ﻏﺮﺑﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن‬
‫ﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ ﺝﻮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر‬

‫ﻡﻦ از ﮐﺘﻮﻧﯽ هﺎی ﺑﻨﺪ دار ﺱﻔﻴﺪ ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪.‬‬

‫از ﭼﯽ ﺧﻮﺷﺖ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ؟‬
‫از" ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﻗﻴﺎﻓﻪ ات را ﺑﺒﺮم ‪" .‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺑﺎﻳﻢ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫" از روزی ﻡﻦ ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﺷﺪم ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎهﯽ درﺷﻨﺎ ﺱﻨﺎﻡﻪ ام ﺑﻪ ﺟﺎی ﻡﺮﻳﺪی ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻡﺮدﮔﯽ ‪".‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫" اﮔﺮ ﻡﺮﻳﺪی ﺑﻮدم ﺷﺎﻳﺪ ﻡﺮﻳﺪ دروﻳﺶ ﺱﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻡﺎن ﻡﯽ ﺷﺪم ‪".‬‬
‫وﻝﯽ ﺡﺎﻻ هﻢ راﺿﯽ اﺱﺖ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺪﻩ اﺱﺖ و وﻗﺘﯽ دروﻳﺶ ﺱﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻡﺎن‬
‫ﻡﺮد‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺮای ﺱﺸﺘﻨﺶ زﺡﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺕﻤﺎم ﭼﺮک زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻻی ﮔﻮﺷﺶ وﻧﺎﻓﺶ وﺧﻼﺻﻪ ﺕﻤﺎم‬
‫ﭼﺮک ﺱﻮراخ وﺱﻨﺒﻪ هﺎی ﺕﻨﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﻢ وﭼﻢ هﻴﮑﻞ ﺁدم هﺎ ﺧﻮب ﺁﺷﻨﺎ ﺱﺖ ﻡﺜﻞ ﻡﺎﻡﺎن‪ .‬ﻡﺎﻡﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﺎﻝﻪ اﺡﺴﺎس ﻡﺴﺌﻮﻝﻴﺖ‬
‫دارد‪ .‬ﺧﺎﻝﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫" ﮐﯽ ﻡﯽ ﻡﻴﺮی ﺧﻮدم ﺑﺸﻮرﻡﺖ و ﮐﻔﻨﺖ ﮐﻨﻢ ﺕﺎ هﻤﻪ ﮐﺎرﻩ ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺸﻮم ‪".‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫" در هﺮ ﮐﺎری ﺁدم ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺑﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺡﺘﯽ ﻡﺮدﻩ ﺷﻮری ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯽ ‪".‬‬
‫ﻡﺜﻼ هﻤﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎی ﻡﻦ ﺧﻮب ﻡﯽ داﻧﺪ ﺱﻮراخ ﻧﺎف ﻡﺮدﻩ ﭼﺎق وﻻﻝﻪ ﮔﻮش ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﮔﻴﺮ واﻧﮕﺸﺖ‬
‫هﺎی ﮐﭙﺮﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺎرﮔﺮ را ﭼﻄﻮر ﺑﺸﻮرد‪.‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﻡﺎ اﻳﻨﺠﺎ راﺡﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼﺎﻩ ﻗﺒﺮﻩ اﻡﺎ ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻡﺎﺱﺖ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ هﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ دوﺱﺖ هﺎی ﻋﻤﻠﻪ اش‬
‫دور ﻡﻨﻘﻞ اﻧﺪ و ﺡﻮاﺱﺶ ﺑﻪ ﻡﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ هﻢ ﮐﻮﭼﮏ اﺱﺖ و ﺕﺎزﻩ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﮑﯽ ﻡﺎ را ﭘﻴﺪا ﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺧﻮب اﺱﺖ‪.‬‬
‫‪5‬‬

‫‪ -‬ﭘﺴﺘﺎن هﺎﻳﺖ را دوﺱﺖ دارم راﺡﻴﻞ‪ .‬ﺡﺘﯽ اﮔﺮ ﺕﻮی ﭼﺎﻩ ﻗﺒﺮ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ ﻳﺎ ﺕﻮی رﺧﺘﺨﻮاب هﻴﭻ‬
‫ﺕﻮﻓﻴﺮی ﻧﺪارد‪ .‬ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ را ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ هﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻗﻄﻌﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ردﻳﻒ ﺑﻴﺴﺖ وهﻔﺖ‬
‫***‬

‫‪ -‬راﺡﻴﻞ‪ ،‬ﭼﺮا ﺕﻨﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﺱﺮد اﺱﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﻡﯽ ﻡﺎﻻﻧﻤﺖ ﮔﺮم ﻡﯽ ﺷﻮی‪ ،‬ﺑﻌﺪش دوﺑﺎرﻩ ﺱﺮد ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮی‪.‬‬
‫‪ -‬ﻋﻮﺿﺶ ﺕﻮ هﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮم وﮐﺜﻴﻔﯽ‪ .‬ﺑﻮی ﻋﺮﻗﺖ ﺁدم را اذﻳﺖ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ اﻡﺎ ﻡﻦ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ را دوﺱﺖ‬
‫دارم‪ .‬ﮐﺎش ﻡﯽ ﺷﺪ ﭘﻮﺕﻴﻦ ﺱﺮﺑﺎزی ات را ﺑﺒﺮم ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺸﻮرم اﻡﺎ ﻡﯽ ﺕﺮﺱﻢ ﺧﺎﻝﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ و ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺎدق ﻝﺒﺶ را ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎن راﺡﻴﻞ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﭘﺴﺘﺎن هﺎﻳﺖ را دوﺱﺖ دارم راﺡﻴﻞ‪".‬‬
‫ﺁﺧﺮ ﺷﺐ هﺎ ﮐﻪ ﺻﺎدق ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺱﺘﺎن ﻡﯽ رﻓﺖ و ﺑﺎ راﺡﻴﻞ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ردﻳﻒ ﺑﻴﺴﺖ وهﻔﺖ‬
‫ﻡﯽ رﻓﺖ‪ ،‬راﺡﻴﻞ از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺡﺮف ﻡﯽ زد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺻﺎدق ﻡﺴﺖ ﺑﻐﻞ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻮد راﺡﻴﻞ ﻡﺜﻞ ﮔﻞ ﻡﯽ‬
‫ﺷﮑﻔﺖ و ازهﺮ دری ﺡﺮف ﻡﯽ زد‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ اوﻗﺎت ﺻﺎدق ﺧﻮاﺑﺶ ﻡﯽ ﺑﺮد اﻡﺎ راﺡﻴﻞ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ و ﻡﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺕﺎ دم دم هﺎی ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺻﺎدق ﺑﻪ ﺱﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻡﯽ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫***‬

‫وﻗﺘﯽ ﻡﻌﻠﻢ ادﺑﻴﺎت ﻡﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫" دﺧﺘﺮم ﺕﻮ ﺕﺼﺎدف ﻓﻮت ﮐﺮد‪".‬‬
‫ﻡﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺡﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﮐﺎری ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺑﺮای ﻡﻌﻠﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻴﻠﯽ دوﺱﺘﺶ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫دﻳﺪم ﺕﻤﺎم ﮐﺎری ﮐﻪ ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ اﻳﻦ اﺱﺖ ﮐﻪ ﺱﻔﺎرﺷﺶ را ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﻡﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﺁدم هﺎ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺱﻔﺎرش‬
‫هﻤﺪﻳﮕﺮرا ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺧﺎﻧﻢ ﻡﻌﻠﻢ‪ ،‬ﻗﻮل ﻡﯽ دهﻢ ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎﻧﻢ ﺱﻔﺎرﺷﺶ را ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﺸﻮرﺕﺶ‪ ،‬ﺧﻮدم هﻢ در ﻡﺮدﻩ‬
‫ﺷﻮری اش ﮐﻤﮏ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪" .‬‬
‫ﻡﻦ ﺡﺮف ﺑﺪی ﻧﺰدم اﻡﺎ ﻡﻌﻠﻢ از ﭘﺸﺖ ﻡﻴﺰ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺕﻪ ﮐﻼس‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻝﯽ ﺕﮑﯽ ام رﺱﺎﻧﺪ و‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻡﺤﮑﻤﯽ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺕﻮ ﮔﻮﺷﻢ‪ .‬ﺕﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﻮﺷﻢ زﻳﻨﮓ زﻳﻨﮓ ﻡﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫***‬

‫‪ -‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﻝﻘﻤﻪ ای را ﮐﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻬﺸﺎن ﺕﻌﺎرف ﻡﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤﯽ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫" ﺕﻮ و ﻝﻘﻤﻪ ات ﺑﻮی ﻡﺮدﻩ ﻡﯽ دهﻴﺪ و ﻧﺠﺲ اﻳﺪ‪".‬‬
‫ﺡﺎﻻ ﺧﻮب اﺱﺖ ﮐﻪ ﻡﺎ ﻡﺮدﻩ ﺷﻮرهﺎ ﺕﻤﻴﺰﺷﺎن ﻡﯽ ﮐﻨﻴﻢ و راهﯽ ﺁن دﻧﻴﺎ ﻡﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺷﺎن‪.‬‬
‫ﻡﯽ داﻧﯽ ﺻﺎدق‪ ،‬ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫" ﺑﺎﺑﺎ ﺡﻤﺎم داﻡﺎدی ﻡﯽ ﮐﻨﺪ از ﻡﺮدﻩ هﺎ ﻡﺎ هﻢ ﺡﻤﺎم ﻋﺮوﺱﯽ‪ .‬ﭼﻮن ﺁن هﺎ را ﺕﻤﻴﺰ‪ ،‬ﻡﯽ ﻓﺮﺱﺘﻴﻢ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺧﺪا‪".‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫"ﻡﺮدﻩ را ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﺟﻮری ﺷﺴﺖ ﮐﻪ دوﺱﺖ داری ﺑﺸﻮرﻧﺖ‪".‬‬
‫ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫‪6‬‬

‫" ﻡﻌﺼﻴﺖ دارد ﺑﺪ ﺑﺸﻮری ﭼﻮن ﻡﯽ روﻧﺪ ﻡﺤﻀﺮ ﺧﺪا و ﻧﺠﺲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﺪا ﻏﻴﻈﺶ ﻡﯽ ﮔﻴﺮد و ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ ﺁن هﺎ را ﺑﻔﺮﺱﺘﺪ ﺟﻬﻨﻢ‪".‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺑﺎﻳﺖ ﺁدم وﻇﻴﻔﻪ ﺷﻨﺎﺱﯽ اﺱﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫‪ -‬هﻴﭻ ﻓﮑﺮش را ﮐﺮدﻩ ای اﻳﻦ ﭼﺎهﯽ ﮐﻪ ﻡﺎ هﺮ ﺷﺐ ﺕﻮﻳﺶ ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﻴﻢ ﻡﺎل ﭼﻪ ﻡﺮدﻩ ای اﺱﺖ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﺎل ﻳﮏ ﻡﺮدﻩ ﭘﻮﻝﺪار و ﭼﺎق‪ .‬ﭼﺎﻗﯽ اش ﺑﺮای ﻡﺎ ﺧﻮب ﺑﻮد ﭼﻮن هﺮ دوﻳﻤﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎ ﻡﯽ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫او‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﺎﻩ را ﻗﺒﻞ ازﻡﺮدﻧﺶ ﺧﺮﻳﺪ و ﺧﻮدش ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻮاﺑﻴﺪ اﻳﻦ ﺕﻮ‪ .‬هﯽ ﮔﻔﺖ ﺕﻨﮓ اﺱﺖ ﺧﻔﻪ ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮم‪ .‬هﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎرﻳﮏ اﺱﺖ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم ﺕﺎ ﺁﺧﺮ ﺁن ﭼﻴﺰی ﺷﺪ ﮐﻪ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ‪.‬‬
‫ُﻡﺮد اﻡﺎ ﺑﭽﻪ هﺎﻳﺶ ﺱﺮارث و ﻡﻴﺮاث دﻋﻮای ﺷﺎن ﺷﺪ و ﻳﺎدﺷﺎن رﻓﺖ ﺑﺎﺑﺎی ﺷﺎن را دﻓﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ‬
‫هﻨﻮزﺕﻮ ﺱﺮد ﺧﺎﻧﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫از ﺧﺎﻝﻪ ﭘﺮﺱﻴﺪم ﭼﺮا دﻧﺪاﻧﺖ زرد اﺱﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻳﮏ روز ﻡﺎل ﺕﻮ هﻢ زرد ﻡﯽ ﺷﻮد‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻡﻦ هﺮ ﺷﺐ ﻡﺴﻮاک ﻡﯽ زﻧﻢ‪".‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻡﺎل ﻡﺴﻮاک ﻧﺰدن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻮی ﻡﺮدﻩ هﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁدم ﺑﺨﻮرد دﻧﺪاﻧﺶ زرد و ﭘﻮﺱﻴﺪﻩ ﻡﯽ ﺷﻮد‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬ﻡﺮدﻩ هﺎ ﺑﻮﻳﺸﺎن ﺿﺮر ﻧﻤﯽ رﺱﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ هﺎﺷﺎن ﺧﻮﺷﺒﻮﻧﺪ‪".‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﺑﺒﻴﻦ ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ ﻳﮏ اﻡﺸﺐ را ﺡﺎل ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﭼﻘﺪرﮔﺮﻳﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺻﺎدق‪ ،‬ﺻﺎدق‪ ،‬اﻓﻐﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺱﻴﺰدﻩ ﺱﺎﻝﻪ‪ .‬دو ﺱﺎل از ﻡﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﺕﺮﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﺁﺧﺮ ﺑﺎﺑﺎﻳﺶ‬
‫ﮐﺸﺘﺶ؟ ﮔﺮدﻧﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد و ﺟﺎی ﭼﺎﻗﻮ از اﻳﻦ ﻃﺮف ﮔﺮدن ﺕﺎ ﺁن ﻃﺮف را ﺧﻂ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺕﻨﺶ‬
‫را ﺑﻮ ﮐﺮدم ﺻﺎدق‪ ،‬ﺑﻮی ﺱﻴﺐ ﻡﯽ داد‪ .‬ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬ﻧﻴﻨﺪازش ﺕﻮ ﺡﻮض ﺱﻨﮕﯽ"‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬ﺑﺎ ﺱﻨﮓ ﭘﺎ ﻧﺸﻮرش‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﺎ اﺷﮑﻢ ﻏﺴﻠﺶ دهﻢ‪ " .‬ﺻﺎدق‪ ،‬ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ ﻗﺪ ﮔﺮدو ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮدو‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻢ ﺕﻴﺮﮐﺸﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺁﻡﺪم ﺕﻮ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺑﻮدم‪ .‬ﻡﺎﻡﺎن ﺑﺎﻻ ﺱﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺑﻪ هﻮش ﺁﻡﺪی ﺕﺨﻢ ﺟﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮﻩ ﺱﻠﻴﺘﻪ ﺑﺎ ﺁن ﺟﻴﻎ و ﻓﺮﻳﺎد ﻡﺮدﻩ ﺷﻮرﺧﺎﻧﻪ را روی ﺱﺮت ﮔﺬاﺷﺘﯽ‪.‬‬
‫واﻻ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻡﺎ ﺱﺮزا هﻢ اﻳﻨﺠﻮرﺟﻴﻎ ﻧﺰدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ".‬ﺻﺎدق‪ ،‬ﺻﺎدق‪ ،‬اﻓﻐﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﭘﺴﺘﺎن هﺎﻳﺶ هﻢ‬
‫ﮔﺮدوﻳﯽ‪ .‬ﺻﺎدق‪ ،‬ﮐﺎش ﺕﻤﺎم ﺁدم هﺎ را ﻡﻦ دوﺑﺎرﻩ ﻡﯽ زاﻳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺻﺎدق ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ زﻳﺮ ﺷﻠﻮاری و ﭘﻴﺮهﻨﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﭘﻮﺕﻴﻨﺶ را ﺑﻪ دﺱﺖ ﮔﺮﻓﺖ و درﺡﺎﻝﯽ ﮐﻪ از‬
‫ﭼﺎﻩ ﻗﺒﺮ ﺑﻴﺮون ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻡﺎدرت راﺱﺖ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺱﻢ ﻡﺮدﻩ دﻳﻮاﻧﻪ ای را روﻳﺖ ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺕﻮ هﻢ ﻡﺜﻞ ﺁن ﻡﺮدﻩ‪،‬‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ای راﺡﻴﻞ‪".‬‬
‫***‬

‫‪ -‬ﺷﻮهﺮت ﻡﯽ ﺷﻮم راﺡﻴﻞ‪ .‬هﻤﻴﻦ اﻻن‪ .‬ﻡﺎﻩ هﻢ ﺷﺎهﺪ ﻡﺎﺱﺖ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﻗﺮﺻﺶ ﭼﻪ ﮐﺎﻡﻞ اﺱﺖ‪ .‬دارد ﺑﻪ‬
‫ﻡﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬هﯽ ﻡﺎﻩ‪ ،‬ﺕﻮ ﺷﺎهﺪ ﺑﺎش ﻡﻦ درﻗﻄﻌﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﻗﺒﺮﺱﺘﺎن ردﻳﻒ ﺑﻴﺴﺖ وهﻔﺖ راﺡﻴﻞ را ﺑﻪ‬
‫زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺡﺎﻻ هﻢ ﭼﺸﻤﺖ را ﺑﺒﻨﺪ ﻡﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺡﺎل زن ﮔﺮﻓﺘﻦ را ﺑﺒﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺻﺎدق ﺑﺎﻳﺪ هﻤﺎن ﺷﺐ زﻧﺖ ﻡﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ درد داﺷﺘﻢ و ﺕﻮ دﺱﺘﺖ را ﮔﺬاﺷﺘﯽ روی ﺧﺎک و ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬
‫" اﻻن اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﺲ ﻡﯽ ﺷﻮد‪ ".‬ﭘﺮﺱﻴﺪم از ﭼﯽ؟ ﮔﻔﺘﯽ‪ " :‬ازﺧﻮن‪".‬‬
‫‪7‬‬

‫***‬

‫از ﺧﺎﻝﻪ ﭘﺮﺱﻴﺪم‪ " :‬وﻗﺘﯽ ﻋﺮوﺱﯽ ﮐﺮدی ﺑﺎز دﻧﺪان هﺎﻳﺖ زرد ﺑﻮد؟ "‬
‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻧﻪ اﺻﻼ‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬وﻝﯽ ﻡﻦ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ زرد ﺑﻮد‪".‬‬
‫ﺑﺎ ﻏﻴﻆ ﭘﺮﺱﻴﺪ‪ " :‬ﭼﺮا؟ "‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬ﺁﺧﺮﺕﻮی ﻋﮑﺲ هﺎی ﻋﺮوﺱﻴﺖ اﺻﻼ ﻧﺨﻨﺪﻳﺪی ﺡﺘﯽ ﻝﺒﺨﻨﺪ هﻢ ﻧﺰدی‪ .‬ﭼﻮن دﻧﺪان هﺎﻳﺖ زرد‬
‫ﺑﻮدﻩ اﺱﺖ ﻧﺨﻮاﺱﺘﯽ ﺕﻮی ﻋﮑﺲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺕﺎ ﻡﺜﻼ ﻳﮏ روز ﻡﻦ ﺧﻴﺎل ﮐﻨﻢ ﺕﻮ درﻋﺮوﺱﻴﺖ دﻧﺪان هﺎی ﺱﻔﻴﺪ‬
‫داﺷﺘﯽ‪".‬‬
‫***‬
‫ﺻﺎدق ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻡﯽ ﺧﻮاهﻤﺖ‪".‬‬
‫‪ -‬ﭼﻘﺪر؟‬
‫‪ -‬ﻗﺪرﻡﺮدن‪.‬‬
‫***‬
‫ﻳﺎد ﺷﻌﺮی اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﮐﺘﺎﺑﺶ را از ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻡﺪرﺱﻪ اﻡﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪" :‬ﻡﺎ ﻋﺸﻖ ﻡﺎن را در‬
‫ﻏﺒﺎرﮐﻮﭼﻪ ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ " .‬ﻳﺎدم اﺱﺖ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﮐﺘﺎب را ﭘﺲ ﺑﺪهﻢ ﻡﻌﻠﻢ ﭘﺮورﺷﯽ ﻡﺎن ﮔﻔﺖ‪ " :‬اﻳﻦ‬
‫زن ﻓﺎﺱﺪ اﺱﺖ‪ ".‬ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬ﭼﺮا ﺷﻌﺮهﺎﻳﺶ ﮐﻪ ﻗﺸﻨﮓ اﺱﺖ؟ " اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ‬
‫ﺷﻌﺮهﺎﺱﺖ ﮐﻪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﻓﺎﺱﺪ اﺱﺖ‪".‬‬
‫ﺻﺎدق ﻡﻦ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪ " :‬ﻡﺎ ﻋﺸﻘﻤﺎن را در ﺕﺎرﻳﮑﯽ ﻗﺒﺮﺱﺘﺎن ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪".‬‬
‫‪ -‬ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدی ﺷﺎﻋﺮ هﻢ هﺴﺘﯽ!‬
‫‪ -‬ﺁدم هﺎ وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻡﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺷﺎﻋﺮ هﻢ ﻡﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﻡﺎﻡﺎن ﺱﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪی ﺑﺮای ﻋﺮوﺱﻴﻢ ﺧﺮﻳﺪﻩ اﺱﺖ‪ .‬ﻳﮏ روز ﻡﯽ ﺑﻨﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬اﻡﺎ ﻡﻦ ﮐﻪ ﺕﻮ اﻳﻦ ﺕﺎرﻳﮑﯽ ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﯽ دﺱﺘﺶ ﺑﺰﻧﯽ و دم دم هﺎی ﺻﺒﺢ هﻢ ﻳﮏ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﺑﺒﻴﻨﯽ‪.‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﺕﻮ ﺿﺪ ﺑﺎرداری ﻡﯽ ﺧﻮری؟‬
‫‪ -‬ﺿﺪ ﺑﺎرداری ﭼﻴﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻗﺮص اﺱﺖ ﺕﺎ ﺑﭽﻪ دار ﻧﺸﻮی‪.‬‬

‫‪ -‬وای ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب اﺱﺖ‪.‬‬

‫اﻡﺎ ﺑﺎﻳﺪ‪...‬راﺡﻴﻞ دﺱﺘﺶ را روی ﺷﮑﻢ ﺻﺎدق ﺱﺎﻳﻴﺪ و‪...‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺎ ﻡﻦ دوﺱﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬هﺮ ﺟﺎ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ ﻓﺮار ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺕﺎ ﻡﺪﻳﺮ ﻡﺪرﺱﻪ ﻡﺎﻡﺎﻧﻢ را‬
‫ﺧﻮاﺱﺖ‪ .‬ﭘﺮوﻧﺪﻩ ام را ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن داد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻧﺎﭼﺎرم‪ ،‬ﺑﭽﻪ هﺎ از ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﻡﯽ ﺕﺮﺱﻨﺪ‪ .‬اوﻝﻴﺎ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪".‬‬
‫ﻡﺎﻡﺎن‪ ،‬ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ اﺻﺮارش ﮐﺮد ﮐﻪ ﺕﻮ ﻡﺪرﺱﻪ ﻧﮕﻬﻢ دارد‪ ،‬ﺧﻮاﺱﺖ دﺱﺖ ﻡﺪﻳﺮ را ﺑﺒﻮﺱﺪ اﻡﺎ او‬
‫دﺱﺘﺶ را ﭘﺲ ﮐﺸﻴﺪ و ﭘﺸﺖ ﭼﺎدرش ﻗﺎﻳﻢ ﮐﺮد‪.‬ﺁﺧﺮ ﺕﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﺕﻪ ﮐﻼس ﺕﻮی ﻳﮏ ﺻﻨﺪﻝﯽ ﺕﮑﯽ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫‪8‬‬

‫ﻳﮏ روز زﻧﮓ ﺕﻔﺮﻳﺢ ﻡﺪﻳﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻡﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬دﺱﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻡﻘﻨﻌﻪ ام و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﻡﯽ داﻧﻢ ﺕﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ هﺴﺘﯽ‪".‬‬
‫ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺁﺑﺨﻮری ﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬دﺱﺘﺶ را ﺷﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدم را ﺑﻪ او رﺱﺎﻧﺪم‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺕﺮﺱﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻡﻦ ﻧﺠﺲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻡﻦ ﻧﻤﺎزم را ﺱﺮ وﻗﺖ ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﻢ‪".‬‬
‫***‬
‫ﺻﺎدق ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﻮﺱﻴﺪ وﻡﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺑﻮی ﺱﻴﺐ ﻡﯽ دهﯽ راﺡﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻮی ﺱﻴﺐ‪".‬‬
‫راﺡﻴﻞ زﻡﺰﻡﻪ ﮐﺮد‪:‬‬
‫" ﻡﻦ ﭼﻨﺎن ﭘﺮم ﮐﻪ روی ﺻﺪاﻳﻢ ﻧﻤﺎز ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺷﻌﺮ هﻤﺎن زن اﺱﺖ ﮐﻪ ﻡﻌﻠﻢ ﭘﺮورﺷﯽ ﻡﺎن ‪...‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﺕﻮﺡﺘﯽ ﻳﮏ دوﺱﺖ هﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﺮا داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻡﺸﮑﯽ دوﺱﺘﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﺸﮑﯽ ﮐﯽ ﺑﻮد؟‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دوﺱﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻨﺶ‪ .‬ﺡﻴﻒ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﺸﻮرﻡﺶ ‪.‬ﺁﺧﺮ ﭼﻴﺰی از او ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟‬
‫‪ -‬ﻝﻪ اش ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺕﻮی ﮔﻮﺷﻪ ﺡﻴﺎط ﻡﺪرﺱﻪ ﺑﺎ هﻢ دوﺱﺖ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻝﻘﻤﻪ ام را ﺕﻌﺎرﻓﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻮ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ور و ﺁن ور ﮐﺮد ﺕﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﺷﺮﻳﮏ ﻝﻘﻤﻪ هﺎﻳﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎخ هﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ ﺕﺸﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﺷﺎﺧﺶ را ﺕﻮی دهﺎﻧﺶ ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬وﻝﯽ زﻳﺒﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻡﻦ و‬
‫ﻡﺸﮑﯽ دوﺱﺖ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﯽ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم زﻳﺒﺎ ﺑﺎﻻی ﺱﺮم اﺱﺖ‪.‬ﮐﺘﻮﻧﯽ اش ﮐﺘﻮﻧﯽ ﺱﻔﻴﺪ ﺑﻨﺪ دارش را‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ روی ﻡﺸﮑﯽ‪ .‬ﮐﺎش ﻡﯽ ﺷﺪ ﻏﺴﻠﺶ داد‪.‬ﮐﺎش ﻡﯽ ﺷﺪ ﺷﺴﺘﺲ اﻡﺎ زﻳﺒﺎ ﮐﺘﻮﻧﯽ اش را ﺱﺎﻳﻴﺪ‬
‫زﻡﻴﻦ و ﭼﻴﺰی از ﻡﺸﮑﯽ‪ ،‬دوﺱﺘﻢ‪ ،‬ﺱﻮﺱﮑﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﮔﻮﺷﻢ ﺕﻴﺮ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬دﻳﺪم ﺕﻦ ﻝﻪ ﺷﺪﻩ اش ﮐﻒ ﮐﺘﻮﻧﯽ زﻳﺒﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺁﻡﺪم ﮐﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﭘﺮوﻧﺪﻩ ام را ﮐﻮﺑﻴﺪ ﺕﻮ ﺱﺮم‪ .‬ﻡﺎﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" اﮔﺮ ﻧﻤﯽ رﺱﻴﺪم ﻡﺪرﺱﻪ‪ ،‬ﻡﺮدﻩ هﺎ را هﻢ ﺑﻴﺪار ﻡﯽ ﮐﺮدی‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ " :‬زﻳﺒﺎ ﻡﺸﮑﯽ را ﮐﺸﺖ و هﻴﭻ ﮐﺲ ﭘﺮوﻧﺪﻩ اش را زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪" .‬‬
‫از ﺁن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺨﻮاﺱﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻡﺪرﺱﻪ ﺑﺮوم‪ .‬ﻗﺒﺮﺱﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﻡﺪرﺱﻪ اﺱﺖ ﻡﺮدﻩ هﺎ از زﻧﺪﻩ هﺎ ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ازﻡﺮدﻩ ﺷﻮرﻧﺒﺎﻳﺪ دﺧﺘﺮﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻡﺎ ﺕﻮ ﮔﺮﻓﺘﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻡﮕﺮ زﻧﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺡﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﺪﻡﺘﺖ ﺕﻤﺎم ﺷﺪ ﻡﯽ ﺧﻮاهﯽ زﻧﺖ را ول ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺁﺧﺮ زن ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻳﻨﺠﻮری ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺕﻮ ﻡﺤﻀﺮ ﺙﺒﺖ ﺷﻮد‪ .‬ﻋﺎﻗﺪ ﺻﻴﻐﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎهﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﮕﺮ ﻡﺎﻩ ﺷﺎهﺪ ﻡﺎ ﻧﺒﻮد؟‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬وﻝﯽ‪...‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻡﺎﻡﺎن و ﺧﺎﻝﻪ ام را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺁﺧﺮ ﺑﺎﺑﺎﻳﺖ هﻢ ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر اﺱﺖ و ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻝﻪ ات هﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺎﻝﻪ ات ﺷﺪ اﻡﺎ ﻳﮏ ﻡﺎﻩ ﺑﻌﺪ دق ﮐﺮد‬
‫و ﻡﺮد‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﺮاﻳﻢ ﺕﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدی؟‬
‫‪ -‬ﺕﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻡﻦ ﻧﻴﺴﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﺮا وﻝﯽ‪...‬‬
‫‪9‬‬

‫‪ -‬اﻡﺎ ﻡﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ‪ .‬ﻡﯽ زﻧﯽ زﻳﺮش ﮐﻪ زﻧﺖ ﺑﻮدم؟‬

‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻡﻌﺸﻮﻗﺖ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫***‬
‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرراﺡﻴﻞ ﺱﺮﺑﺎزرا زﻳﺮ ﻧﻮرﻡﺎﻩ دﻳﺪ‪ .‬ﺱﺮﺕﺎ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮاﻧﺪازﮐﺮد ﺱﺮﺑﺎز‪ ،‬ﮐﺘﻮﻧﯽ ﺑﻨﺪ دارﺱﻔﻴﺪ‬
‫ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺁن ﺷﺐ راﺡﻴﻞ ﺱﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪی ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻡﺎدر ﺑﺮای ﻋﺮوﺱﯽ اش ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد اﻡﺎ ﺻﺎدق ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ ،‬ﺕﻮ‬
‫ﺕﺎرﻳﮑﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد دﻳﺪ ‪.‬‬
‫***‬
‫دوﻳﺪ دوﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺱﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﺷﺶ ﺕﻴﺮ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﻡﺎدر را دﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﺪر دراز ﮐﺸﻴﺪﻩ‬
‫اﺱﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻡﺎﻡﺎن ﺑﻴﺪار ﺷﻮ‪ .‬ﺑﻴﺪار ﺷﻮ‪".‬‬
‫ﻡﺎدر ﺧﻮاب ﺁﻝﻮد ﺑﻴﺪارﺷﺪ‪.‬‬
‫"ﭼﻪ ﻡﺮﮔﺘﻪ؟"‬
‫‪ -‬ﻡﺎﻡﺎن ﻗﺮص ﺿﺪ ﺑﺎرداری ﻡﯽ ﺧﻮاهﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺻﺪاهﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ هﺎ ﺕﻨﻬﺎ ﭼﺸﻢ هﺎ ﻡﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻡﺜﻞ ﻓﻨﺮ از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﻡﻮی او را‬
‫ﮐﺸﻴﺪ و ﺱﺮش را ﺑﻪ دﻳﻮار ﮐﻮﺑﻴﺪ‪ .‬دﻳﻮار ﺧﻮﻧﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫در ﺱﺘﻮﻧﯽ ﮐﻮﭼﮏ از ﺡﻮادث روزﻧﺎﻡﻪ ای دﺱﺘﻪ ﺱﻮم ﭼﻬﺎرم ﺧﻮاﻧﺪم‪:‬‬
‫" دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﮐﻪ ﺟﻨﻴﻨﯽ دو ﻡﺎهﻪ در ﺷﮑﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﺱﺖ ﭘﺪرش ﺱﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻡﺎدر اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺱﺎﻝﻪ در دم ﺱﮑﺘﻪ ﮐﺮد و ﭘﺪر اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻡﺘﻮاری اﺱﺖ‪".‬‬
‫***‬
‫زن ﺟﻴﻎ ﻡﯽ زد ﻡﺮدﻩ ﺷﻮرﺕﺎن را ﺑﺒﺮم ﺁن ﺱﻨﮓ ﭘﺎ را ﺑﻪ ﻡﻦ ﺑﺪهﻴﺪ و رو ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﻋﺮﻳﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺕﺨﻢ ﺡﺮام‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺡﺮام ﺕﻮ ﺷﮑﻤﺖ ﺑﮑﺎرﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﺱﺘﺖ را ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪".‬‬
‫ﺷﻴﺎر ﻋﻤﻴﻖ ﺁن ﮔﺮدن ﺑﺎرﻳﮏ‪ ،‬ﺁدم را ﻳﺎد ﻃﻮﻗﯽ هﺎی ﭘﺸﺖ ﺑﺎم هﺎی ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺕﻬﺮان ﻡﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫دﺧﺘﺮی در ﮔﻮری ﮔﻤﻨﺎم دﻓﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻮک ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ در اﺙﺮ ﻡﺎﻝﺶ ﺱﻨﮓ ﭘﺎی ﻡﺮدﻩ ﺷﻮر ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺧﺎﻝﻪ اﺙﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﺻﺎدق روی ﭘﺴﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺱﻨﮓ ﭘﺎ‪ ،‬ﭘﺎک ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪".‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻡﺎ راﺡﻴﻞ دﻳﮕﺮ زﻧﺪﻩ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫***‬

‫راﺡﻴﻞ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻳﮏ ﺱﺘﻮن ﮐﻮﭼﮏ در ﺡﻮادث روزﻧﺎﻡﻪ ای دﺱﺘﻪ ﺱﻮم ﭼﻬﺎرم ﺷﺎﻳﺪ ﺡﺮف داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪10‬‬

‫اﺱﮑﻨﺎس ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎﻧﯽ‬

‫ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاهﺮم از ﺧﺎﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎن ﺧﺮﺟﯽ ام را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺕﻮی ﮐﻴﻒ ﭘﻮﻝﻢ‪ .‬ﺷﺐ هﺎ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ و ﺷﺎﻡﺶ را ﻡﯽ ﺧﻮرد و ﭼﺎﻳﯽ اش را‪ ،‬دورش ﺟﻤﻊ ﻡﯽ ﺷﺪﻳﻢ ﺕﺎ ﺧﺮﺟﯽ‬
‫ﻡﺎن را ﺑﺪهﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺱﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ و ﻧﻴﻢ از ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ زد ﺑﻴﺮون ﺕﺎ ﺑﻪ اوﻝﻴﻦ اﺕﻮﺑﻮس ﺑﺮﺱﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﺮﻡﺎ و‬
‫ﻡﺎهﯽ واﻳﻨﺠﻮر ﭼﻴﺰهﺎ را ﺕﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻡﯽ ﻓﺮوﺧﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺱﺮ دﺧﻞ ﻡﯽ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﭘﻮل‬
‫ﻓﺮوش اﺟﻨﺎس را ﺑﻪ ﺻﺎﺡﺐ ﻡﻐﺎزﻩ ﻡﯽ داد و ﺱﻪ هﺰار ﺕﻮﻡﺎن ﻡﺰدش را ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺻﺎﺡﺐ ﻡﻐﺎزﻩ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ‪ .‬ﺡﺪود ﺱﯽ هﺰار ﺕﻮﻡﺎن در روز ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺟﻨﺲ ﻡﯽ ﻓﺮوﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ دﺱﺖ‬
‫ﭘﺎﮐﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﻡﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" اﻳﻦ ﺱﻪ هﺰار ﺕﻮﻡﻦ ﺡﻼل ﻡﻦ‪ ،‬ﻡﯽ ارزد ﺑﻪ ﺻﺪ هﺰار ﺕﻮﻡﻦ ﺡﺮام‪".‬‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺑﺎ ﻋﺮق ﺟﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﭘﻮل رو در ﻡﯽ ﻳﺎرم‪".‬‬
‫و اﺻﻄﻼﺡﯽ هﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫" زن! ﺧﻮن ﭼﺸﻢ رو ﻡﯽ ﮔﻴﺮﻩ ﺕﺎ ﺱﻪ هﺰار ﺕﻮﻡﻦ رو در ﻡﯽ ﻳﺎرم‪".‬‬
‫راﺱﺖ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ از ﺻﺒﺢ ﻡﯽ اﻳﺴﺘﺎد در ﻡﻐﺎزﻩ و ﺧﺮﻡﺎ و ﻡﺎهﯽ و‪ ...‬ﻡﯽ ﻓﺮوﺧﺖ و اﻓﺎدﻩ ﻡ ﺮدم را ه ﻢ‬
‫ﺕﺤﻤﻞ ﻡﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺁﻗﺎ دﺱﺘﺖ ﺕﻤﻴﺰﻩ؟‬
‫‪ -‬ﺁﻗﺎ ﮐﻴﺴﻪ دﺱﺘﺖ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺧﺮﺟﯽ ﻡﻦ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎن ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺱﺮ ﻝﻄﻒ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ و ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﻡﯽ داﻧﺴﺖ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻡﯽ روم‬
‫ﻳﮏ هﺰاری ﺱﺒﺰ ﺑﻪ ﻡﻦ ﻡﯽ داد‪ .‬ﺑﻌﺪا ﻡﯽ رﻓﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎﻩ و ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎم ﻗﻬﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﺐ هﺎ ﻡﯽ ﻳﺎد ﺕﻮ اﺕﺎﻗﻢ و زﻳﺮ ﺑﺎﻝﺸﻢ ﭼﻨﺪ هﺰار ﺕﻮﻡﻦ ﭘﻮل ﻡﯽ زارﻩ‪".‬‬
‫اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد اﻡﺎ ﺁرزو داﺷﺘﻢ اﻳﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫از ﺑﭽﮕﯽ ﻋﺎدت داﺷﺘﻴﻢ وﻗﺘﯽ ﺧﺮﺟﯽ ﻡﺎن را ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ اﺱﮑﻨﺎس را – ﺡﺎﻻ هﺮ ﭼﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﻮد‪-‬‬
‫ﺑﺒﻮﺱﻴﻢ و روی ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺷﺪم ﻳﮏ روز ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻡﺎﻡﺎن اﻳﻦ ﭘﻮل ﭘﺮﺱﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﭘﻮل رو ﻡﯽ ﺑﻮﺱﻴﻢ و ﻡﯽ زارﻳﻢ رو ﭘﻴﺸﻮﻧﯽ؟"‬
‫ﻡﺎﻡﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻧﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل ﭘﺮﺱﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺕﺸﮑﺮ از زﺡﻤﺖ ﺑﺎﺑﺎ و ﻝﻄﻒ ﺧﺪاﺱﺖ واﻳﻦ ﭘﻮل ﭼﻮن ﺑﺎ زﺡﻤﺖ ﺑﻪ‬
‫دﺱﺖ اوﻡﺪﻩ ﺑﺮﮐﺖ ﻡﯽ ﻳﺎرﻩ‪".‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ از اﻳﻦ ﺡﺮﮐﺖ ﺧﻮﺷﺶ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ و ﺡﺎﻻ هﻢ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ام ﺧﺮﺟﯽ ام را ﻡﯽ ﺑﻮﺱﻢ و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ‬
‫ﻡﯽ ﮔﺬارم ﻡﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﻡﻬﺮ ﻧﻤﺎز را ﻡﯽ ﺑﻮﺱﯽ و ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﺁن ﻡﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﯽ‪.‬‬
‫ﻡﺎﻡﺎن راﺱﺖ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭘﻮل ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﮐﻴﻒ ﺁدم ﺑﺮﮐﺖ ﻡﯽ داد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮادرم رﻓﺖ ﺧﺎرج و ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮای ﻡﺎن ﻋﻴﺪی ﻡﯽ ﻓﺮﺱﺘﺎد‪ ،‬ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ازﺱﺎل ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از هﺮ ﻡﻮﻗﻊ ﮐﻴﻔﻢ از اﺱﮑﻨﺎس ﺱﺒﺰ ﭘﺮ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎن ﻗﺮﻡﺰ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﻝﻢ ﺑﺮﮐﺖ ﻡﯽ داد و ﻡﺜﻞ ﺱﺘﺎرﻩ ﺱﺮخ ﺕﻮی ﺁن هﻤﻪ ﺱﺒﺰی ﻡﯽ درﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪11‬‬

‫هﻨﻮز هﻢ ﻡﺜﻞ ﺁن ﻡﻮﻗﻊ هﺎ دﻳﺮﺕﺮ از هﺮ ﻡﻮﻗﻊ ﺧﺮج ﺷﺎن ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫" ﭘﻮل ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻮل ﻡﯽ ﻳﺎرﻩ"‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻳﺪ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ ﺱﺮاغ ﻳﮏ ﮐﺎر اداری‪ .‬ﺑﺎ اﺕﻮﺑﻮس رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻡﻦ و ﺧﻮاهﺮم ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺨﻮردﻩ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬او اﮔﺮ ﭼﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد ﺱﺮ درد ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﮐﺎرﻡﺎن ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ اول وﻗﺖ در ادارﻩ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ‪ ،‬ﮐﺎرﻡﻨﺪی ﮐﻪ ﮐﺎرﻡﺎن ﭘﻴﺸﺶ ﮔﻴﺮ ﺑﻮد دﻳﺮ ﺁﻡﺪ‪ ،‬ﺕﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻡﻪ ام ﺑﻪ هﻢ ﺧﻮرد‪ ،‬ﻓﺮدا داﻧﺸﮕﺎﻩ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﯽ‪ ،‬ﻡُﻨﺘﻬﺎ ﺧﻮاهﺮم‪ -‬هﯽ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫" ﻓﺮوغ ﮔﺸﻨﻤﻪ"‬
‫دﻝﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﻡﺪ ﭘﻮﻝﻢ را‪ ،‬دو ﺕﺎ اﺱﮑﻨﺎس ﺱﺒﺰ را‪ ،‬ﺧﺮج ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺁﺧﺮ‪ ،‬ﻓﺮدا داﻧﺸﮕﺎﻩ داﺷﺘﻢ و هﺮ وﻗﺖ‬
‫داﻧﺸﮕﺎﻩ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﻧﺼﺪی هﺎی هﺮ روزم را ﺟﻤﻊ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮای ﺁﺧﺮ هﻔﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ و ﭘﻨﭻ ﺷﻨﺒﻪ‪،‬‬
‫دوﺱﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﺑﭽﻪ هﺎ ﮐﻢ ﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﻡﺎﻡﺎن از ﺑﭽﮕﯽ ﻳﺎدﻡﺎن دادﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻝﻘﻤﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﭘﻮﻝﯽ دﺱﺘﺶ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺕﻮ ﺟﻴﺐ ﻡﺎﻧﺘﻮﻡﺎن‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﺱﻴﺐ ﻳﺎ هﺮ ﻡﻴﻮﻩ ای ﮐﻪ داﺷﺘﻴﻢ‪ -‬ﺁن‬
‫هﻢ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﻴﺶ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ -‬ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺕﻮ ﮐﻴﻒ ﻡﺎن‪ ،‬ﭘﻨﻴﺮ ﺑﯽ ﮔﺮدو ﻻی ﻧﺎن ﻝﻮاش‬
‫ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻡﯽ داد دﺱﺖ ﻡﺎن‪ ،‬ﺡﺘﯽ ﺑﭽﻪ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ وﺿﻊ ﺷﺎن ﺕﻮپ ﺑﻮد ﻡﯽ رﻓﺘﻨﺪ از ﺑﻮﻓﻪ ﻗﺮﺿﯽ‬
‫ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻡﯽ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻡﻦ هﻴﭻ وﻗﺖ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻗﺮﺿﯽ ﻳﺎ ﺧﻮراﮐﯽ ﻗﺮﺿﯽ از ﺑﻮﻓﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺮﺱﻨﻪ‬
‫ام ﮐﻪ ﻡﯽ ﺷﺪ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ ﺁﺑﺨﻮری‪ ،‬ﺁب ﻡﯽ ﺧﻮردم اﻡﺎ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮای ﺷﮑﻢ ﻗﺮض ﮐﺮدم‪ ،‬از دوﺱﺘﻢ ﺱﯽ‬
‫ﺕﻮﻡﺎن ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪش ﭘﻮﻝﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﺲ ﺑﺪهﻢ وﻗﺘﯽ هﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺕﺮﺟﻴﺢ ﻡﯽ دادم ﺑﺮوم‬
‫ﻳﮏ ﻧﺼﻔﻪ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺑﺨﺮم‪ ،‬ﺁﺧﺮ ﻧﺼﻒ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ هﻢ در ﺑﻮﻓﻪ ﻡﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺁن ﺱﯽ ﺕﻮﻡﺎن‬
‫هﻨﻮزم ﻧﺎراﺡﺘﻢ ﮔﺎهﯽ ﺡﺴﺎب ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ ﺱﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ و اﻻن هﻤﺎن ﺱﯽ ﺕﻮﻡﺎن ﺱﻪ هﺰار ﺕﻮﻡﺎن ﺷﺪﻩ‬
‫اﺱﺖ ‪.‬ﮐﺎش " ﻝﻄﻒ اﷲ زادﻩ" را ﻡﯽ دﻳﺪم و ﭘﻮﻝﺶ راﭘﺲ ﻡﯽ دادم اﻡﺎ ﻡﺎ ازﺁن ﻡﺤﻠﻪ‪ ،‬ﺡﺘﯽ از ﺁن‬
‫ﻡﻨﻄﻘﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻴﻢ ﺟﺎی دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﻡﺎﻡﺎن هﻤﻴﺸﻪ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺮای ﺷﮑﻢ ﻗﺮض ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ".‬اﻡﺎ ﻡﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪".‬‬
‫٭٭٭‬
‫در داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺱﺎﻋﺖ ﻡﺎن ﻃﻮری اﺱﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎهﺎرﻡﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻡﯽ روﻧﺪ ﺑﻮﻓﻪ و‬
‫ﺧﻮردﻧﯽ ﺱﻔﺎرش ﻡﯽ دهﻨﺪ ﻡﻦ ﭘﻴﺶ دﺱﺘﯽ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ و ﭘﻮل ﺷﺎن را ﺡﺴﺎب ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﻳﺎدم‬
‫اﺱﺖ اواﻳﻞ داﻧﺸﮕﺎﻩ‪ ،‬دﻝﻢ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ‪ .‬ﮐﺴﯽ از ﺑﭽﻪ هﺎ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺡﺖ رﻓﺘﻢ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ‬
‫ﺑﺨﺮم‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺕﻮﻡﺎن داﺷﺘﻢ‪ .‬هﻮا ﮐﻪ ﺕﺎرﻳﮏ ﻡﯽ ﺷﺪ ﺧﻮاهﺮ ﺑﺰرﮔﻢ‪ -‬ﮔﻠﺰار‪ -‬دﻧﺒﺎﻝﻢ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ‬
‫وهﻤﻴﺸﻪ ﺑﻠﻴﻂ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺕﻮﺑﻮس ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺱﻴﻢ‪ .‬ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻘﺪر ﭘﻮل ﻡﯽ ﺷﺪ ﻳﮏ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ و‬
‫ﻳﮏ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﺱﺎل هﻔﺘﺎد وﺷﺶ اﺱﺖ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻡﯽ ﺧﺮﻳﺪم ﮐﻪ اﻓﺴﻮن‪ -‬دوﺱﺖ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻮﻝﺪارم‪ -‬ﺱﺮرﺱﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻓﺮوغ هﺮ ﭼﯽ ﺑﺮا ﺧﻮدت ﺱﻔﺎرش دادی ﺑﺮا ﻡﻨﻢ ﺑﺪﻩ‪".‬‬
‫ﻡﻦ ﺱﻮﺱﻴﺲ ﻡﻌﻤﻮﻝﯽ ﺱﻔﺎرش دادﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮای او ﺱﻮﺱﻴﺲ ﮐﻮﮐﺘﻞ ﺱﻔﺎرش دادم‪ .‬از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻮﻓﻪ‬
‫ﭼﯽ ﺱﻮﺱﻴﺲ را از ﻳﺨﭽﺎل در ﺁورد ﺕﺎ وﻗﺖ ﺡﺴﺎب ﮐﺮدن‪ ،‬ﻳﮏ ﻗﺮن ﺑﻪ ﻡﻦ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻡﺪام ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻡﯽ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺡﺎﻻ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺡﺴﺎب ﮐﻨﻢ؟ اﺻﻼ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺧﻮدﻡﻮ ﭘﺲ ﺑﺪم وﮐﻮﮐﺘﻞ رو ﺡﺴﺎب ﮐﻨﻢ‪".‬‬
‫اﻡﺎ ﺑﻮﻓﻪ ﭼﯽ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻡﺮا ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ودﺱﺘﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺶ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻓﺴﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺻﻨﺪﻝﯽ‪.‬‬
‫ﺱﺎﻧﺪوﻳﭽﺶ ﮐﻪ ﺁﻡﺎدﻩ ﺷﺪ ﻡﻦ ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺕﻮﻡﺎﻧﻢ را در ﺁوردم‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ وﭘﻨﺞ ﺕﻮﻡﺎن ﭘﺴﻢ داد ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺱﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ و ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ او را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روی ﻡﻴﺰ‪ .‬ﺧﻮاﺱﺖ ﮔﺎز اول را ﺑﮕﻴﺮد ﮐﻪ ﭘﺮﺱﻴﺪ‪:‬‬
‫" ﻓﺮوغ ﺡﺴﺎب ﮐﺮدی؟"‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪12‬‬

‫" ﻡﺎل ﺧﻮدﻡﻮ ﺡﺴﺎب ﮐﺮدم ‪".‬‬

‫ﺕﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻮﻝﺶ را ﺡﺴﺎب ﮐﺮد‪.‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺧﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻡﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻨﺠﻮر ﻡﻮاﻗﻊ‬
‫ﺡﺴﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺁن روز ﺁن ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺑﺪﺕﺮﻳﻦ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻋﻤﺮم ﺑﻮد و از ﺕﻠﺦ ﺕﺮﻳﻦ و دردﻧﺎک ﺕﺮﻳﻦ‬
‫ﺧﺎﻃﺮﻩ هﺎ‪ .‬دوﺱﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻡﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﺁدم ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻳﮏ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ و ﻳﮏ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﭘﻮل دارد‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻡﻨﺘﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺡﺎﻝﻢ ﺑﺪﻩ‪".‬‬
‫واﻗﻌﺎ ﺡﺎﻝﺶ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬او ﻧﺤﻴﻒ و ﻻﻏﺮ و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﻪ ﺻﺎف ﺕﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﻘﺶ ﻡﯽ زد دﺱﺘﻢ‬
‫را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻡﯽ ﺧﻮری؟"‬
‫ﺑﯽ ﺕﻌﺎرف ﺱﺮ ﺕﮑﺎن داد وﻡﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‪ " :‬اهﻢ‪".‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻡﺎﻡﺎن او را زاﻳﻴﺪ اﺱﻤﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ " ﻡﻨﺘﻬﺎ " ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﺕﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﺎرهﺎ‬
‫ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻡﯽ ﮐﺮدم ﻳﮏ روز از ﻡﺎﻡﺎن ﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬
‫" ﭼﺮا ﻡﻨﺘﻬﺎ؟ اﺱﻢ از اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد؟"‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﻡﻨﺘﻬﺎ ﻳﻌﻨﯽ اﻧﺘﻬﺎ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ دﻳﮕﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﻪ‪".‬‬
‫ﻡﺎ ﺑﺎ ﻡﻨﺘﻬﺎ ﻡﯽ ﺷﺪﻳﻢ ﭘﻨﺞ ﺕﺎ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻡﺎﻡﺎن ﻳﮏ وﻗﻔﻪ ﭼﻨﺪ ﺱﺎﻝﻪ در زاﻳﻴﺪن داﺷﺖ اﻡﺎ ﺑﻌﺪ از ﻡﻨﺘﻬﺎ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ را زاﻳﻴﺪ و ﺁﺧﺮ ﺱﺮ ﻡﺤﻤﺪ را ﮐﻪ در ﺁرزوﻳﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدم اﺱﺖ ﺱﺎل هﺎی زﻳﺎدی وﻗﺘﯽ اﻡﺎﻡﺰادﻩ‬
‫ﺻﺎﻝﺢ ﻳﺎ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪاﻝﻌﻈﻴﻢ ﻳﺎ اﻡﺎم زادﻩ داوود ﻳﺎ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻧﻮ ﻡﯽ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬اول و ﺁﺧﺮ دﻋﺎهﺎﻡﺎن اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﻳﮏ ﭘﺴﺮ ﺑﺪهﺪ و ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﺮ ﻳﺎد ﺁوری ﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪:‬‬
‫" ﻓﺮﻳﺪﻩ ﻳﺎدت ﻧﺮﻩ دﻋﺎ ﮐﻨﯽ ﻡﺎﻡﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﻴﺎرﻩ‪ .‬ﻡﻬﻨﺎز ﺕﻮ هﻢ ﻳﺎدت ﻧﺮﻩ‪ ".‬ﻡﺤﻤﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻡﺪ اﻡﺎ ﺡﺎﻻ‬
‫ﻡﺎﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫" ﮐﺎش هﻔﺘﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻮر و ﮐﭽﻞ داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﻡﺜﻞ ﻡﺤﻤﺪ‪".‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻏﺮب ﻡﻴﺪان ﺷﻬﺮک ﻏﺮب‪ ،‬ﻳﮏ ﭘﺎرک ﮐﻮﭼﮏ اﺱﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﻮﻓﻪ ﮐﻨﺎرهﻢ‪ .‬ﻡﻌﻤﻮﻻ ﭘﺎﺕﻮق ﭘﺴﺮ و‬
‫دﺧﺘﺮهﺎی دﺑﻴﺮﺱﺘﺎﻧﯽ و ﻡﻌﺘﺎدهﺎ و ﻻت و ﭘﻮت هﺎ و وﻝﮕﺮدهﺎﺱﺖ‪ " .‬ﻡﻨﺘﻬﺎ "را ﺑﺮدم دم ﺑﻮﻓﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ زن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ روﭘﻮش ﺱﻔﻴﺪ وﺱﻴﻨﻪ هﺎی اﻓﺘﺎدﻩ و ﺷﮑﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺱﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﻡﻮهﺎی ﻡﺶ ﮐﺮدﻩ‪ .‬رو ﺑﻪ ﻡﻨﺘﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬
‫"ﭼﯽ ﻡﯽ ﺧﻮری؟"‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﭘﻴﺘﺰا‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺘﺰا ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ دارﻩ‪ .‬هﺎت داگ ﻡﯽ ﺧﻮری؟ "‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻡﯽ ﺷﻪ هﺰار و دوﻳﺴﺖ‪ .‬ﭘﻨﻴﺮ هﻢ روش ﺑﺮﻳﺰم؟"‬
‫رو ﺑﻪ ﻡﻨﺘﻬﺎ ﮐﺮدم وﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬
‫" ﻡﯽ ﺧﻮای؟"‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﯽ ﺷﻪ هﺰار و ﺱﻴﺼﺪ‪ .‬هﺰار و ﺱﻴﺼﺪ ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﯽ ﭼﯽ ﻡﯽ ﺧﻮری ﻡﻨﺘﻬﺎ ؟‬
‫‪ -‬دﻝﺴﺘﺮ‪.‬‬
‫‪13‬‬

‫ﻡﻨﺘﻬﺎ دﻝﺴﺘﺮ را ﺧﻴﻠﯽ دوﺱﺖ داﺷﺖ ‪ .‬ﭘﻮل ﺕﻮﺟﻴﺒﯽ هﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻡﯽ ﮐﺮد ﺕﺎ در هﻔﺘﻪ ﻳﮏ ﺑﺎر ﻳﺎ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻝﺴﺘﺮ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺱﻴﺪم ﺑﺎ ﭼﻪ ﻃﻌﻤﯽ؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻝﻴﻤﻮ‪".‬‬
‫رو ﺑﻪ زن ﮐﺮدم وﺱﻔﺎرش دادم‪.‬‬
‫‪ -‬هﺰار وهﻔﺘﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫دو ﺕﺎ اﺱﮑﻨﺎس را در ﺁوردم‪ .‬روی ﭘﻴﺸﺨﻮان ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺁن هﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻡﺮد رﻳﺸﻮﻳﯽ ﮐﻨﺎرم اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬زن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" هﻮا ﮔﺮﻡﻪ ﺑﺸﻴﻨﻴﺪ ﺕﻮ ﺱﺎﻳﻪ‪".‬‬
‫ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬
‫" ﮐﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻢ؟"‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" اﻃﺮاف ﺡﻮض‪ ،‬ﺻﻨﺪﻝﯽ هﺴﺖ‪".‬‬
‫ﻡﺮد رﻳﺸﻮ هﻢ ﺡﺮﻓﺶ راﺕﺎﻳﻴﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻡﺮد رﻳﺸﻮ از ﺁن رﻳﺸﻮ هﺎی ﻧﻮراﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از رﻳﺸﻮهﺎ ﻧﻮراﻧﯽ هﺴ ﺘﻨﺪ و ﻡ ﻦ ﺧ ﻮب ﻧ ﻮر ﺁدم ه ﺎ‬
‫را ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺁدﻡﯽ را ﮐﻪ ﺧﺮدﻩ ﺷﻴﺸﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺡﺘ ﯽ ﭘ ﻴﺶ از ﺁﻧﮑ ﻪ ﺡﺮﮐ ﺖ ﺑ ﺪی از او ﺱ ﺮزدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ‬
‫ﻡﯽ ﺷﻨﺎﺱ ﻢ‪ .‬ﻡﺎﻡ ﺎن ﻡ ﯽ داﻧ ﺪ وﻗﺘ ﯽ ﺑ ﻪ " ﺁدم ﺧ ﻮردﻩ ﺷﻴﺸ ﻪ ای " ﺑ ﺮ ﻡ ﯽ ﺧ ﻮرم ﻗﻠ ﺒﻢ‪ -‬ﺑ ﻪ ﻗ ﻮل ﺧ ﻮاهﺮ‬
‫ﮐﻮﭼﮑﻢ‪ -‬ﺑﻪ ﺕﺎﻻپ ﺕﻮﻝﻮپ ﻡ ﯽ اﻓﺘ ﺪ‪ .‬ﺑ ﯽ ﻗ ﺮار ﻡ ﯽ ﺷ ﻮم‪ .‬ﺁن ﻡﺤ ﻴﻂ ﺑ ﺎ ﺡﻀ ﻮر ﺁن ﺁدم ﺑ ﺮاﻳﻢ ﺕﻨ ﮓ ﻡ ﯽ‬
‫ﺷﻮد و دوﺱﺖ دارم ﺑﻪ ﺟﺎی دﻳﮕﺮی ﺑﺮوم‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﮐﻨﺎر ﺡﻮض‪ " .‬ﻡﻨﺘﻬﺎ " روی ﺻﻨﺪﻝﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺁﻓﺘﺎب ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺘﺎب ﺷﻌﺮی ﮐﻪ هﻤﺮاهﻢ ﺑﻮد از‬
‫ﺕﻮ ﮐﻮﻝﻪ ﭘﺸﺘﯽ ام در ﺁوردم و ﻃﻮری ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻡﻨﺘﻬﺎ ﻧﺨﻮرد‪ .‬او ﮐﺘﺎب را از‬
‫دﺱﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺧﺴﺘﻪ ﻡﯽ ﺷﯽ‪ .‬ﺑﺸﻴﻦ‪".‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ اﻡﺎ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﻓﺮدا ﻡﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪.‬‬
‫" ﺧﺪا ﮐﻨﻪ "ﻡﻬﻴﺎ " راﻧﯽ ﻧﺨﻮاد‪ .‬ﺧﺪا ﮐﻨﻪ " ﻝﻴﻼ " دﻝﺴﺘﺮ ﻧﺨﻮاد‪ .‬ﺧﺪا ﮐﻨﻪ " ﻧﺪا " ﻧﮕﻪ ﻡﻦ ﻡﯽ ﺧﻮام‬
‫ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺑﺨﻮرم؟ اﮔﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻮل ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ اﻻن رو ﮐﻪ ﺑﺮا ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻠﻴﻂ و رﻓﺖ وﺁﻡﺪ ﻓﺮداﺱﺖ ﺡﺴﺎب‬
‫ﻧﮑﻨﻢ هﻤﻮن ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﻦ رو دارم ‪".‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻡﺎﻡﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻝﻘﻤﻪ ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭼﻴﺰی ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" رژﻳﻤﻢ "‬
‫و ﺑﻪ ﭼﺎی و ﺕﯽ ﺕﺎپ اﮐﺘﻔﺎ ﻡﯽ ﮐﺮدم ‪.‬‬
‫اواﻳﻞ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻳﮏ ﺑﺎرﻡﺎﻡﺎن ﺕﺨﻢ ﻡﺮغ ﺁب ﭘﺰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻝﻘﻤﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺕﻮی ﺱﻠﻒ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﭽﻪ هﺎ‬
‫ﺁﻧﻘﺪر ﭘﻴﻒ ﭘﻴﻒ و اﻩ و اوﻩ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻝﺖ ﻡﺪام ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻳﮑﺪﻓﻌﻪ هﻮس ﮐﺮدم ﻳﮑﺪﻓﻌﻪ زد ﺑﻪ ﺱﺮم‪".‬‬
‫ﺡﺘﯽ دوﺱﺖ ﺻﻤﻴﻤﯽ ام هﻢ دﻋﻮاﻳﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺟﺎی ﺕﺨﻢ ﻡﺮغ ﺁب ﭘﺰ ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ‪ ،‬ﺕﻮ ﺱﻠﻔﻪ؟! ﺡﺎل هﻤﻪ ﻡﻮن و ﺑﻪ هﻢ زدی‪".‬‬
‫" ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﻓﺮدا ﻡﻬﻴﺎ وﻳﺮش ﻧﮕﻴﺮﻩ و ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻧﺨﻮاد"‬
‫ﻡﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ هﺎ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﮐﺒﺎب ﻡﯽ داد‪.‬‬
‫"ﺧﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﮕﻢ ﮐﺒﺎب ﺑﺪﺷﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ ﺑﻨﺪازﻡﺸﻮن ﮐﻪ ژﺕﻮن ﺑﺨﺮن‪".‬‬
‫ﭘﻮﻝﻢ ﺑﻪ ژﺕﻮن هﻢ ﻧﻤﯽ رﺱﻴﺪ ژﺕﻮن دوﻳﺴﺖ ﺕﻮﻡﺎن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﭘﻮل ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ‪.‬‬
‫‪14‬‬

‫" ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﻡﻬﻤﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﺮﺟﺶ ﮐﻨﻢ"‬

‫ﺕﻮ اﻳﻦ ﻓﮑﺮهﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻡﻨﺘﻬﺎ داﻡﻦ ﻡﺎﻧﺘﻮام را ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺑﺮو ﺑﺒﻴﻦ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ ﺡﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ‪".‬‬
‫رﻓﺘﻢ دﻳﺪم ﺑﻮﻓﻪ ﭼﯽ ﺑﺎ رﻳﺸﻮ ﺡﺮف ﻡﯽ زد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻮروز ﭘﺪرﻡﻮ در ﺁوردﻩ ‪ .‬ﺧﻮب ﺷﺪ دﻳﺸﺐ اوﻡﺪم‪ .‬هﻢ ﺑﺮای ﻡﻦ ﺧﻮب ﺷﺪ هﻢ ﺑﺮای ﻧﻮروز‪ .‬دﻳﺸﺐ‬
‫ﮐﺎر و ﮐﺎﺱﺒﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد وﻝﯽ ﭘﺪرﻡﻮ در ﺁوردﻩ ﻧﻮروز‪ .‬ﻡﯽ ﮔﻢ درس ﺑﺨﻮن ﺑﺮات دی وی دی ﻡﯽ‬
‫ﺧﺮم دﻳﮕﻪ از دی وی دی ﺑﺎﻻﺕﺮ؟!‬
‫رﻳﺸﻮ ﺟﻮاب داد‪:‬‬
‫" ﻡﺸﮑﻠﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻡﻦ ﺑﺎهﺎش ﺡﺮف ﻡﯽ زﻧﻢ‪".‬‬
‫‪ -‬ﺧﺎﻧﻮم ﺁﻡﺎدﻩ ﺷﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن‪.‬‬
‫‪ -‬ﺱﺲ هﻢ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺕﻮ ﮐﺎرم هﺴﺖ ﻡﯽ رﻳﺰم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫داﺷﺖ ﺧﻴﺎر ﺷﻮر و ﮔﻮﺟﻪ و هﺎت داگ را ﻻی ﻧﺎن ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ اداﻡﻪ داد‪:‬‬
‫" ﻡﯽ ﮔﻢ ﺑﺮات ﻡﻮﺑﺎﻳﻞ ﻡﯽ ﺧﺮم‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر‪".‬‬
‫رﻳﺸﻮ ﺟﻮاب داد‪:‬‬
‫" ﺡﺎﻻ ﻡﻦ ﺑﺎهﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪".‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎهﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ﺑﻠﮑﻪ راﻩ راس ﺑﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﻳﺎد ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻓﺎﻃﻤﻪ را ﺑﺮای ﺕﺠﺪﻳﺪی هﺎﻳﺶ ﺑﺮدم ﻡﺪرﺱﻪ و ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم ؛ از ﻡﻴﺪان ﺷﻬﺮک‬
‫ﻏﺮب ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﻡﻦ ﺑﯽ هﻮا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪:‬‬
‫" ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻡﯽ ﺧﻮری؟"‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺁرﻩ‪".‬‬
‫ﺁﻡﺪﻳﻢ هﻤﻴﻦ ﺑﻮﻓﻪ و هﻨﻮز ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻮﻓﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐ ﻪ از ﭘﺴ ﺮی ﺟ ﻮان ﺱ ﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺧﻮاﺱ ﺘﻢ‪ .‬ﭘﺴ ﺮی ﺑ ﺎ‬
‫ﺻﻮرت ﭘﺮازﺟﻮش‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺁﺧﺮﻧﻪ و رﺑﻊ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﺮای ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﻼﻓﻞ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﻗﻴﻤﺖ هﺎ را روی ﮐﺎﻏﺬ‪ ،‬ﭘﺸ ﺖ ﺷﻴﺸ ﻪ ﭼﺴ ﺒﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ .‬دﻳ ﺪم ﺑ ﻪ‬
‫ﭘﻮل ﺕﻮ ﺟﻴﺒﯽ ام هﻤﺎن ﻓﻼﻓﻞ ﺱﻴﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎﻧﯽ ﻡﯽ رﺱﺪ ‪.‬ﭘﺴﺮ ﭘﺮﺱﻴﺪ ﭼﯽ ﻡﯽ ﺧﻮای؟‬
‫‪ -‬ﻓﻼﻓﻞ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻄﻮرﻳﺶ و ﻡﯽ ﺧﻮای؟‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻗﻴﻤﺖ هﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﻼﻓﻞ ﻡﻌﻤﻮﻝﯽ ﺱﻴﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎن ﻓﻼﻓﻞ ﻝﺒﻨﺎﻧﯽ هﻔﺘﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎن‪.‬‬
‫روﻳﻢ ﻧﺸﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻓﻼﻓﻞ ﺱﻴﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎﻧﯽ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻓﻼﻓﻞ ﻝﺒﻨﺎﻧﯽ‪".‬‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ را در ﺟﺎی ﻡﻨﺎﺱﺒﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪم ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬
‫" ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ﺡﺎﻻ ﻓﺮﻗﺶ ﭼﻴﻪ؟"‬
‫‪ -‬ﻓﻼﻓﻞ ﻝﺒﻨﺎﻧﯽ ﺷﻴﺶ ﺕﺎس و ﻓﻼﻓﻞ ﻡﻌﻤﻮﻝﯽ ﭼﺎرﺕﺎ‪ .‬ﺡﺎﻻ ﭼﺮا اول ﺻﺒﯽ ﺑﺮاش ﻓﻼﻓﻞ ﻡﯽ ﺧﺮی‬
‫‪ -‬هﺎت داﮔﯽ ﭼﻴﺰی واﺱﺶ ﺑﺨﺮ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫" ﺧﻮدش ﻓﻼﻓﻞ ﻡﯽ ﺧﻮاد‪".‬‬
‫‪15‬‬

‫رو ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬

‫" هﺎت داگ ﻡﯽ ﺧﻮای؟‬
‫ﻡﺜﻞ ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺁرﻩ‪".‬‬
‫ﻡﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ درﻋﻤﺮش ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ازهﺮﭼﻴ ﺰی ه ﺎت داگ و ﻻزاﻧﻴ ﺎ دوﺱ ﺖ داﺷ ﺖ‪ .‬ﻻزاﻧﻴ ﺎ ﺧ ﺮﺟﺶ‬
‫زﻳﺎد ﺑﻮد و ﺷﺎﻳﺪ دو ﺱﺎل ﻳﮏ ﺑﺎردرﺧﺎﻧﻪ درﺱﺖ ﻡ ﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻳ ﮏ ﺑﺎرﮐ ﻪ ﻡﺎﻡ ﺎن ﺑ ﺮاﻳﺶ درﺱ ﺖ ﮐ ﺮد‪،‬‬
‫ﭘﻮﻝﺶ ﻧﺮﺱﻴﺪ‪ .‬ﺧﺮﻳﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﭼﺮﺧﯽ و ﻗﺎرچ و ﻓﻠﻔﻞ دﻝﻤﻪ ای و ﭘﻨﻴ ﺮ ﭘﻴﺘ ﺰا و دﻳﮕ ﺮ ﭼﻴﺰه ﺎ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ از دﻩ‬
‫هﺰار ﺕﻮﻡﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻡﺎﻡﺎن از ﮔﻠﺰار ﻗﺮض ﮐﺮد و ﺑﻌ ﺪ ﺧ ﺮد ﺧ ﺮد از ﺧﺮﺟ ﯽ ﺱ ﻪ ه ﺰار ﺕﻮﻡ ﺎﻧﯽ ﮐ ﻪ ﺑﺎﺑ ﺎ‬
‫ﻡﯽ داد ﭘﻮﻝﺶ را ﭘﺲ داد‪.‬‬
‫ﺁن روز‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" اﻻن ﺑﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﻡﯽ ﮔﻪ ﺧﻮاهﺮم ﻡﻬﻤﻮﻧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻬﻢ ﻓﻼﻓﻞ داد‪".‬‬
‫ﻡﻦ ﮐﻪ ﺱﻔﺎرش هﺎد داگ دادﻩ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﭘﺲ ﻡﻌﻠﻮﻡﻪ هﺎد داگ رو ﺕﻮ روﻏﻦ ﻓﻼﻓﻞ ﺱﺮخ ﮐﺮدی‪".‬‬
‫ﺁﺧﺮ ﮐﺎﺱﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از روﻏﻦ داغ روی اﺟﺎق ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻮی ﻓﻼﻓﻞ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و اداﻡﻪ داد‪:‬‬
‫" ﻡﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاهﺮم ﻡﯽ رم ﺑﻴﺮون ﻧﺼﻒ ﻧﺼﻒ ﺡﺴﺎب ﻡﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪".‬‬
‫ﺁن روز ﺑﺮای ﻓﺎﻃﻤﻪ هﺎد داگ و دوغ ﺧﺮﻳﺪم وهﺮ ﭼﻪ ﮐﻢ ﺁوردم از ﭘﻮﻝﯽ دادم ﮐ ﻪ ﻡﺎﻡ ﺎن ﺑ ﺮای ﺧﺮﻳ ﺪ‬
‫رﻳﮑﺎ دادﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدم اﺱﺖ ﭘﻮل ﺧﻮرد ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫" ﻋﺐ ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺕﻮﻡﻦ ﺑﺎﺷﻪ دﺷﺖ اوﻝﻪ‪.‬‬
‫" ﮐﻮﻝﻪ ﭘﺸﺘﯽ ام را ﮔﺸﺘﻢ و ﻳﮏ ﺱﮑﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺕﻮﻡﺎﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺱﮑﻪ را ﺑﻪ او دادم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" روَزم و ﭘﻮل رو ﮐﻪ دادم ﺑﺴﻢ اﷲ ﮐﺮدم‪".‬‬
‫ﺕﺸﮑﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡﯽ رﺱﻴﺪ از ﺁن هﻴﺰهﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺕﺎ ﺱﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ‪ 2235‬ﻓﻼن و‬
‫ﻓﻼن زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﻧﻮروز ﺷﺎﻳﺪ هﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻡﺮوز اﻳﻦ زن ﺟﺎﻳﺶ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬زن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻡﻦ دس ﺕﻨﻬﺎم از دﻳﺸﺐ ﭘﺪرم دراوﻡﺪﻩ‪".‬‬
‫رﻳﺸﻮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" درﺱﺖ ﻡﯽ ﺷﻪ‪".‬‬
‫ﺱﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ ﺁﻡﺎدﻩ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺱﻤﺖ ﻡﻨﺘﻬﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﻳﺎد ﻓﺮدا اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﺧﻮاهﺮم ﺕﻌﺎرﻓﻢ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻧﻪ ﺱﻴﺮﺻﺒﻮﻧﻪ ﺧﻮردم ﺕﻮ ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫" ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﺘﺎب ﺷﻌﺮرا ورق زدم وﺧﻮاﻧﺪم‪:‬‬
‫" زﻧﺎن زﻳﺒﺎ را دوﺱﺖ دارم‬
‫زﻧﺎن ﮐﺎرﮔﺮرا ﻧﻴﺰ‬
‫اﻡﺎ زﻧﺎن زﻳﺒﺎی ﮐﺎرﮔﺮ‬
‫را دوﺱﺖ ﺕﺮدارم‪".‬‬
‫٭٭٭‬

‫دﻝﻢ ﺁب ﻡﻌﺪﻧﯽ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺁب ﻡﻌﺪﻧﯽ هﺎﻳﯽ در ﻳﺨﭽﺎل ﺑﻪ ﺁدم ﭼﺸﻤﮏ ﻡﯽ زد‪ .‬درﺁن ﮔﺮﻡﺎ ﺡﺘﻤﯽ‬
‫ﺧﻴﻠ ﯽ ﻡ ﯽ ﭼﺴ ﺒﻴﺪ‪ .‬ﻳ ﺎد دورﻩ راهﻨﻤ ﺎﻳﯽ ام اﻓﺘ ﺎدم‪ .‬دﺧﺘ ﺮی ﮐ ﻪ ﺕ ﺎزﻩ ﺁﻡ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻼس ﻡ ﺎن ﺱ ﺎل دوم‬
‫راهﻨﻤﺎﻳﯽ‪ .‬هﻤﻴﺸﻪ ﻡﺮغ ﻡﯽ ﺁورد‪ .‬ﺑﺎ او دوﺱﺖ ﺷﺪم ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﻪ دﻝﻴﻞ ﻡﺮغ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ زﻧ ﮓ ﺕﻔ ﺮﻳﺢ ﻡ ﯽ‬
‫‪16‬‬

‫ﺁورد ﻳﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻝﻴﻞ ﮐﻪ ﺕﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﯽ داﻧ ﻢ‪ .‬زﻧ ﮓ ه ﺎی ﺕﻔ ﺮﻳﺢ ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺧ ﻮراﮐﯽ ﻡ ﯽ ﺧ ﻮردﻳﻢ ‪.‬ﻡﺎﻡ ﺎﻧﺶ‬
‫زﻳﺎد ﻡﺮغ ﺑﻪ او ﻡ ﯽ داد‪ .‬ﺕﻌ ﺎرﻓﻢ ﻡ ﯽ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ از ﭼﻨ ﺪ ﺑ ﺎر ﻡ ﯽ ﺧ ﻮردم‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﻡﺎﻡ ﺎن ﻓﻬﻤﻴ ﺪ‪ ،‬اوه ﻢ‬
‫ﮔﺎهﯽ ﻏﺬای ﺧﻮب درﺱﺖ ﻡﯽ ﮐﺮد و ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺑﺎ هﻤﻮن دوﺱﺘﺖ ﺑﺨﻮر ﮐﻪ هﻤﺶ ﻡﺮغ ﻡﯽ ﻳﺎرﻩ‪".‬‬
‫ﻳﮏ روز ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺡﺮف ﻡﺎن ﺷﺪ ﺑﺎ "ﻃﺎهﺎ" ﻗﻬﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از ﻗﻬﺮِﻡﺎن ‪ ،‬ﻳﮏ روز روی‬
‫ﺱﮑﻮی ﻡﺪرﺱﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺎﺕﻮق ﻡﺎن ﺑﺮای ﺧﻮردن ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪم ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از ﺑﭽﻪ هﺎ هﻤﺎن ﺟﺎ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮردﻧﯽ هﻢ وﺱﻂ ﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺮغ ﻡﯽ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﮔﺮﺱﻨﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻮاش‬
‫ﻳﻮاش ﺧﻮدم را ﺑﻪ او رﺱﺎﻧﺪم‪ .‬هﻤﺎن ﻡﻮﻗﻊ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﺧﻨﺪﻩ ﻡﺎن ﻡﺪام ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﺖ هﺎ را ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ران هﺎی ﻡﺮغ‪ ،‬ﻝﺨﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﺱﺘﻢ را ﺑﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف اﺱﺘﺨﻮان ران و‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ دهﺎن‪ .‬دوﺱﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" دهﻨﯽ هﺎ!"‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻋﺐ ﻧﺪارﻩ‪".‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺁن وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﺕﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮔﺎهﯽ ﻳﻮاﺷﮑﯽ از ﮐﻴﻔﺶ ﭘﻮل ﺑﺮدﻩ ام ﺡﺘﯽ – ﺕﺎ‬
‫ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻳﺎدم ﺑﻮد‪ -‬وﻗﺖ هﺎﻳﺶ را هﻢ ﮔﻔﺘﻢ وﻝﯽ هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪهﺎ ﮐﻪ وﺿﻊ ﻡﺎن ﺑﻬﺘﺮﺷﺪ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﺮای ﻡﻨﺘﻬﺎ و ﻓﺎﻃﻤﻪ و ﻡﺤﻤﺪ ازﻧﺪاری ﻡﺎن ﺡﺮف ﺑﺰﻧﻢ‬
‫از اﻳﻨﮑﻪ ﻗﺪردان ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺱﺮ ﺱﻔﺮﻩ ﻧﺎهﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ هﻤﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺮای ﺑﭽﻪ هﺎ ﺕﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰرا ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﻧﺎن ﺑﺎﮔﺖ ﻡﯽ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻤﻴﺮش را در ﻧﻤﯽ ﺁورد ﺕﺎ ﺱﻴﺮ‬
‫ﺷﻮﻳﻢ‪ -‬هﺮﭼﻨﺪ ﺡﺎﻻ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻡﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺮای ﺑﭽﻪ هﺎ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ درﺱﺖ ﮐﻨﻢ ﺧﻤﻴﺮ ﺁن را ﮐﺎﻡﻞ درﻡﯽ‬
‫ﺁورم ﺕﺎ ﻡﻌﺪﻩ درد ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮔﻠﺰار ﮐﻪ ﺻﺒﺤﯽ ﺑﻮد و ﻡﻦ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮی ﮐﺘﻮﻧﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﻗﺮﻡﺰ و‬
‫ﺕﻮﺱﯽ اش را ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﭘﺎرﻩ ام ﻋﻮض ﻡﯽ ﮐﺮد و روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎهﻢ ﻗﻬﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺎ هﺰار ﻡﮑﺎﻓﺎت ﺑﻪ‬
‫دوﺱﺖ ﻡﺸﺘﺮک ﻡﺎن‪ ،‬اﮐﺮم‪ ،‬ﭘﻴﻐﺎم ﻡﯽ دادم ﮐﻪ ﮔﻠﺰار ﮐﺘﻮﻧﯽ اش را ﺑﺪهﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻳﮏ ﺑﺎرﺑﺮدن ﻡﺎن ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮوﺷﮕﺎهﯽ ﺑﺮای ﻡﺎن ﺑﻠﻮز ﻋﻴﺪ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪهﺎ ازروی دوﺱﺘﺎﻧﻢ ﺧﺠﺎﻝﺖ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻳﮏ‬
‫ﺑﺎرﮐﻪ ﮐﻴﺴﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻤﮏ هﺎ را درﮔﻮﻧﯽ رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻡﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝﯽ ﺑﺮای رﺱﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ‬
‫دوﻳﺪم و وﻗﺘﯽ ﺑﺮادرم را درﻡﺤﻠﻪ دﻳﺪم ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻗﺎﺱﻢ‪ ،‬ﻗﺎﺱﻢ ﻡﺪرﺱﻪ ﺑﻬﻢ ﮐﻴﻒ وﮐﻔﺶ و ﻝﺒﺎس داد‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﻡﺎ ﻡﺮغ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ و وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﺷﮏ در ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﺡﺘﯽ‬
‫اﻻن ﮐﻪ دﺧﺘﺮی ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ام ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺱﺎل درس ﺧﻮاﻧﺪن در داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ام ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن و اﻋﻀﺎی‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺰاﻳﻦ ﮐﺎﻏﺬهﺎ ﺑﻪ هﻴﭻ ﮐﺲ دﻳﮕﺮهﻢ ﻧﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮای ﻋﻴ ﺪ هﻤ ﻪ ﻧ ﻮ ﻧ ﻮار ﻡ ﯽ ﺷ ﺪﻧﺪ و ﻡ ﺎ ه ﻴﭻ ﻧﺪاﺷ ﺘﻴﻢ ﻡﺎﻡ ﺎن از ﺱ ﺮدرﻡﺎﻧﺪﮔﯽ ﺕﻤ ﺎم ﻋ ﺰت‬
‫ﻧﻔﺴﺶ را ﮐﻨﺎرﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻳﺎدﻡﺎن ﻡﯽ داد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻡﺪﻳﺮ ﺻﺪای ﻡﺎن ﮐﺮد راﺱﺘﺶ را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪:‬‬
‫"ﻡﺎ ﺑﺮا ﻋﻴﺪ هﻴﭻ ﺧﺮﻳﺪی ﻧﮑﺮدﻳﻢ‪".‬‬
‫ﻳﮏ ﺑﺎرﻳﺎدم اﺱﺖ ﺑﻌﺪ ازﻡﺸﻘﯽ ﮐﻪ ازﻡﺎﻡﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻡﺪﻳﺮﻡﺪرﺱﻪ ﺻ ﺪاﻳﻢ ﮐ ﺮد‪ .‬رﻓ ﺘﻢ ﺑ ﻪ اﺕ ﺎﻗﯽ ﮐ ﻪ‬
‫ﭘﺮﺑﻮد ازﻝﺒﺎس ﻧﻮ و ﮐﻴﻒ و ﮐﻔﺶ ﮐﻪ هﺮﺑﭽﻪ ای ﺑ ﻪ ﺱ ﻦ ﻡ ﻦ ﺁرزوی داﺷ ﺘﻦ ﺷ ﺎن را داﺷ ﺖ‪.‬ﻋ ﻼوﻩ ﺑ ﺮ‬
‫ﻡﻦ دﺧﺘﺮی ازﮐﻼس دﻳﮕﺮهﻢ ﺁﻡﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬ﻡﯽ داﻧﺴﺘﻢ او ﭘﺪرﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻡﺪﻳﺮﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" هﺮﭼﯽ دﻝﺖ ﻡﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮدار‪ .‬هﺮﭼﯽ ﮐﻪ اﺡﺘﻴﺎج داری‪".‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﭼﻴﺰی اﺡﺘﻴﺎج ﻧﺪارم ﺑﺮا ﻋﻴﺪ ﺧﺮﻳﺪ ﮐﺮدم‪".‬‬
‫ﻡﺪﻳﺮهﺮﭼﻪ اﺻﺮارﻡﯽ ﮐﺮد او اﻧﮑﺎر‪ .‬روﺑﻪ ﻡﻦ ﮐﺮد و ﭘﺮﺱﻴﺪ‪:‬‬
‫" ﺕﻮ ﺑﺮا ﻋﻴﺪ ﺧﺮﻳﺪ ﮐﺮدی؟"‬
‫‪17‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ":‬ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم‪".‬‬

‫ﭘﺮﺱﻴﺪ‪" :‬اﺡﺘﻴﺎج داری ؟"‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم اﺡﺘﻴﺎج دارم‪".‬‬
‫ﮐﺎش ﻡﺜﻞ ﺧﻴﻠﯽ اوﻗﺎت ﮐﻪ ﺁدم دروغ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬دروغ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻡﺎﻡﺎن ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪهﺎ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﺁرزو داﺷﺘﻢ ﻡﺜﻞ ﺁن دﺧﺘﺮ ﺟﻮاب ﻡﯽ دادم‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ دروغ‪ .‬ﺑ ﻪ‬
‫ﻡﺎﻡﺎن ﻧﮕﻔﺘﻢ دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﯽ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻢ اﻡﺎ ﺑﻪ ﻡﻦ ﻡﺸﻖ اﺡﺘﻴ ﺎج ﻧﻤ ﯽ دادﻧ ﺪ‪ .‬ﺑ ﻪ ﻡﺎﻡ ﺎن ﻧﮕﻔ ﺘﻢ ﺁن دﺧﺘ ﺮ‬
‫ﻳﺘﻴﻢ وﻗﺘﯽ زﻧﮓ هﺎی ﺕﻔﺮﻳﺢ ازﮐﻨ ﺎرم رد ﻡ ﯽ ﺷ ﺪ ﺑ ﺎ ﭼ ﻪ ﻏ ﺮوری ﮔ ﺎم ﺑﺮﻡ ﯽ داﺷ ﺖ‪ .‬ﺑ ﻪ ﻡﺎﻡ ﺎن ﻧﮕﻔ ﺘﻢ‬
‫ﭼﻮن ﻡﯽ داﻧﺴﺘﻢ دﻝﺶ ﻡﯽ ﺷﮑﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺁن دﺧﺘﺮ ﻳﺘﻴﻢ ﺕﮏ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺻ ﻮرت ﺕﭙ ﻞ و ﻝ ﭗ ه ﺎی ﺧ ﻮﻧﯽ‬
‫اش داد ﻡﯽ زد ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﯽ ﺷﺎم ﺱﺮ روی ﺑﺎﻝﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و ﻡﺠﺒﻮرﻧﺒﻮدﻩ اﺱ ﺖ ﮐ ﻪ ﮔ ﺎهﯽ ﭘﻴ ﺎزرا ﺑ ﺎ ﻧﻤ ﮏ‬
‫ﺑﮑﻮﺑﺪ وﺑﺎ ﻧﺎن ﻝﻮاش ﻃﻮری ﺑﺨ ﻮرد ﮐ ﻪ اﻧﮕ ﺎر ﺑﻮﻗﻠﻤ ﻮن ﻡ ﯽ ﺧ ﻮرد‪ .‬ازﻝﺒ ﺎس ه ﺎی ﻡ ﺮﺕﺒﺶ ه ﻢ ﻡﻌﻠ ﻮم‬
‫ﺑ ﻮد‪ -‬ﺑﺎﺑ ﺎﻳﺶ ﮐ ﻪ ﻡ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪ -‬ﻡ ﺎدرش ﻝﺒ ﺎس دﺱ ﺖ دوم ﺑ ﺮاﻳﺶ ﻧﺨﺮﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻡﺠﺒ ﻮر ﺷ ﻮد ﺑﭙﻮﺷ ﺪ‪.‬‬
‫ﻇﺎهﺮش‪ ،‬ﺻﻮرت ﺱﺮخ و ﭘﺮﺧ ﻮﻧﺶ ﻋﮑ ﺲ ﻇ ﺎهﺮ و ﺻ ﻮرت ﻡ ﻦ ﺑ ﻮد هﻨ ﻮز ﺑ ﻪ روﺷ ﻨﯽ روز ﻗﻴﺎﻓ ﻪ‬
‫اش ﻳﺎدم اﺱﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ دﺧﺘﺮی ﺑﻮد ازﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﭘﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻡﺸﻖ اﺡﺘﻴﺎج ﺑﻴﺎﻡﻮزد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‪...‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﺑ ﺎ ﺱﺮوﺻ ﺪای ﺑﭽ ﻪ دﺱ ﺖ ﻓ ﺮوش ه ﺎ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮدم ﺁﻡ ﺪم‪ .‬دو ﺱ ﻪ ﺕ ﺎ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ .‬ﻃ ﻮﻃﯽ ه ﺎی زرد و ﺁﺑ ﯽ و‬
‫ﺱﺒﺰهﻤﺮاﻩ ﺟﻌﺒﻪ ﻓﺎل دﺱﺖ ﺷﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺎﻧﻮم ﺕﻮ رو ﺧﺪا ﻓﺎل ﺑﺨﺮ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮم ﺕﻮ رو ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ اﻃﺮاف ﻡﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘ ﺲ ﻡﺠﺒ ﻮر ﻧﺒ ﻮدم اﻝﮑ ﯽ ﺑﺨ ﺮم‪ .‬ﻧﻔ ﺲ راﺡﺘ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم‪ .‬ﭘﺎﻧﺼ ﺪ ﺕﻮﻡ ﺎﻧﻢ را ﻻزم‬
‫داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺎل ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ژﻧﺪﻩ ﻡﻮﺑﻮری ﺑﺎ دﻧﺪان هﺎی ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ اﻝﺘﻤﺎس ﻡﯽ ﮐﺮد‪:‬‬
‫" ﺕﻮ رو ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮم ﻳﻪ دوﻧﻪ ﺑﺨﺮ‪ .‬ﻳﻪ دوﻧﻪ ﺑﺨﺮ‪".‬‬
‫‪ -‬ﻓﺎل ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫اﺻﺮارﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻨﺪﻩ؟‬
‫ﻳﮑﯽ ﺷﺎن ﮐﻪ ﺕﺎزﻩ از راﻩ رﺱﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﭼﺎرﺻﺪ ﺕﻮﻡﻦ‪".‬‬
‫ﺑﺎ ﺕﻌﺠﺐ وﺧﻨﺪﻩ ﺕﮑﺮار ﮐﺮدم‪:‬‬
‫" ﭼﺎر ﺻﺪ ﺕﻮﻡﻦ؟!"‬
‫ﭘﺴﺮ ﻡﻮﺑﻮر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺕﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻡﯽ ﮐﻨﯽ؟ "‬
‫" ﻳﮏ ﻋﺪﻩ ﭘﺴﺮرﻓﺘﻨﺪ اﻡﺎ ﻃﻮﻃﯽ ﺑﻪ دﺱﺖ هﺎ ﻡﺎﻧﺪﻧﺪ‪".‬‬
‫ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﺮدارم ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﻃﻮﻃﯽ ﺑﺮﻡﯽ دارﻩ‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﭘﺲ ﺻﺒﺮﮐﻦ ﻧﻴﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫" ﻧﻴﺖ ﮐﺮدم‪".‬‬
‫ﻃﻮﻃﯽ ﺁﺑﯽ ﺁرام ﺑﻪ ﺱﻤﺖ ﺱﻮراﺧﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺕﻌﺒﻴﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻓﺎل ﻓﺮوش ﺧﻮاﺱﺖ‬
‫ﻃﻮﻃﯽ دوﺱﺘﺶ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺰار هﻤﻴﻦ ﻃﻮﻃﯽ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺕﻮ ﻝﻮﻧﻪ ﺑﺮام ﻓﺎل در ﺑﻴﺎرﻩ‪".‬‬
‫‪18‬‬

‫ﻓﺎل ﻓﺮوش ﺁوردش ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻃﻮﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺕﺎ ﻓﺎل را در ﺁورد ﻓﺎل هﺎﻳﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ زرد و ﺱﺒﺰ و ﺁﺑﯽ‪.‬‬
‫ﺁﺑﯽ راﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻧﺪﻡﺶ‪ .‬ﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬
‫" ﭼﺮا هﻤﻪ ﻓﺎﻻ ﻋﻴﻦ هﻤﻦ؟"‬
‫ﻓﺎل ﻓﺮوش ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻘﺪ ﻡﯽ ﺷﻪ؟‬
‫‪ -‬هﺮﭼﻘﺪ ﮐﻪ ﻡﯽ دی‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪.‬‬
‫" ﻗﻴﻤﺘﺶ ﭼﻘﺪرﻩ؟ "‬
‫‪ -‬هﺮﭼﯽ ﺧﻮدت دادی ‪.‬دﺷﺖ اوﻝﻤﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺱﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺮهﻨﺶ زدم ﮐﻪ ﺧﺎﻝﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡﯽ رﺱﻴﺪ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" دروغ ﻧﮕﻮ‪".‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﻓﺎل ﻓﺮوش دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻃﻮﻃﯽ زرد دﺱﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" دوﻳﺴﺖ ﺕﻮﻡﻦ‪".‬‬
‫ﭘﺎﻧﺼﺪی ﻗﺮﻡﺰ ﺕﮏ وﺕﻨﻬﺎی ﮐﻴﻔﻢ را در ﺁوردم و دادم ﺑﻪ ﭘﺴﺮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮرد ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺕﻮ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺷﺎﻳﺪ ﺕﻮ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﺎﺷﻪ‪".‬‬
‫اﻡﺎ ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﭘﺴ ﺮ ﺑﭽ ﻪ ﺑ ﻮد و ﻡ ﯽ ﺕﻮاﻧﺴ ﺘﻢ ﺑ ﺎ ﺧﻨ ﺪﻩ و ﻝ ﻮدﮔﯽ ﻻاﻗ ﻞ دﺱ ﺖ روی ﺟﻴ ﺐ ﺷ ﻠﻮارش‬
‫ﺑﮕﺬارم اﻳﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮدم‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" اﮔﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺰار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﺑﺎور ﮐﺮدم ﮐﻪ راﺱﺖ ﻡﯽ ﮔﻪ‪".‬‬
‫ﻓﺎل هﺎﻳﺶ را ﺟﻠﻮ ﺁورد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﺑﺮا دوﺱﺘﺖ ﺑﺨﺮ‪".‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮاهﺮﻡﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻮﻝﻤﻮ ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻋﺠﺰ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫"ﺧﻮاهﺶ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻘﻴﺸﻮ ﻡﯽ ﺧﻮام‪".‬‬
‫‪ -‬ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﺑﺮای " ﻡﻨﺘﻬﺎ " هﻢ ﻃﻮﻃﯽ ‪ ،‬ﻓﺎل ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺻﺪ ﺕﻮﻡﻨﺶ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻋﻴﺪی ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫" اوﻩ ﻡﯽ دوﻧﯽ ﺕﺎ ﻋﻴﺪ ﭼﻘﺪ ﻡﻮﻧﺪﻩ‪ .‬اﻻﻧﻢ ﮐﻪ ﻋﻴﺪی‪ ،‬ﭼﻴﺰی ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮو‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﺮﺱﯽ ﺧﺎﻧﻮم‪.‬‬
‫ﻡﻨﺘﻬﺎ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭽﺶ را ﺑﻪ ﻧﺼﻔﻪ رﺱﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﻝﻢ ﺿﻌﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮوغ دﺱﺘﻤﺎل ﻧﺪاری؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪19‬‬

‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ﮐﻪ دﺱﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬی ﻡﺎن ﺕﻤﺎم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺎﻡﺎن ﻡﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺕﺎ ﺱ ﺮﻡﺎﻩ ﺑﺸ ﻮد و ﮔﻠﺰارﺡﻘ ﻮق‬
‫ﺑﮕﻴﺮد ﺕﺎ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮاﺟﺎرﻩ ﺑﻪ ﮐ ﻢ وﮐﺴ ﺮی ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑﺮﺱ ﺪ‪ .‬ﺕ ﺎ ﺁن ﻡﻮﻗ ﻊ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺻ ﺒﺮﻡﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ ﮔ ﺎهﯽ ﺑ ﺎ ﭘﻨﺒ ﻪ‬
‫دﻡﺎغ ﻡﺎن را ﭘﺎک ﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ ﺑﻠﻮز ‪.‬‬
‫دﻡﺎغ ﻡﻨﺘﻬﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻡﺪﻩ ﺑﻮد و دﺱﺘﻤﺎﻝﯽ از ﺟﻴﺐ ﻡﺎﻧﺘﻮ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم و ﺱ ﺲ ه ﺎی رﻳﺨﺘ ﻪ روی ﻡ ﺎﻧﺘﻮ را ﺑ ﺎ‬
‫ﺁن ﭘﺎک ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﻮﻓﻪ دﺱﺘﻤﺎل ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ دﮐﻪ روزﻧﺎﻡﻪ ﻓﺮوﺷﯽ و ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻮل ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺑﺮاﻳﺶ دﺱﺘﻤﺎل ﺧﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ از ﺁﻧﺠﺎ ﻡﯽ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﻓﺎل ﻓ ﺮوش ﻃ ﻮﻃﯽ ﺁﺑ ﯽ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﺧﻮﺷ ﺤﺎﻝﯽ ﺑ ﯽ ﺡ ﺪ ﭘ ﺮﻩ ﭘﺎﻧﺼ ﺪ ﺕﻮﻡ ﺎﻧﯽ ﻧ ﻪ‬
‫ﭼﻨﺪان ﻧﻮ را ﻡﺜﻞ ﺑﺎد ﺑﺰن ﺑﻪ دﺱﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﺻ ﻮرﺕﺶ را ﺑ ﺎ ﺁن ﺑ ﺎد ﻡ ﯽ زد و ﺑ ﺎ ﭼﺸ ﻢ و اﺑ ﺮو ﺑ ﻪ‬
‫دوﺱﺘﺶ اﺷﺎرﻩ ﻡﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺕﺎ ﺑﻠﻴﻂ ﺕﻮ ﮐﻴﻔﻢ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﺱﻮاراﺕﻮﺑﻮس ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺎی ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺱﺮﭘﺎ اﻳﺴ ﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬اﺕﻮﺑ ﻮس‪ ،‬ﻡﻴ ﺪان‬
‫ﺷ ﻬﺮک ﻏ ﺮب را ﺑ ﻪ ﻃ ﺮف ﻓ ﺮح زاد دورزد‪ .‬از ﭘ ﺎرک ﮔﺬﺷ ﺘﻴﻢ‪ .‬هﻴ ﺎهﻮی ﺑﭽ ﻪ ه ﺎی ﻓ ﺎل ﻓ ﺮوش ﺕ ﻮ‬
‫ﺻﺪای ﺧﺸﻦ ﻡﻮﺕﻮراﺕﻮﺑﻮس ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎد وﻗﺘﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐ ﻪ ﮔﻠﺰاررﻓ ﺖ ﺱ ﺮ ﮐ ﺎر‪ .‬ﻧ ﺬرﮐﺮدﻩ ﺑ ﻮد ﻧﺼ ﻒ اوﻝ ﻴﻦ ﺡﻘ ﻮﻗﺶ را ﺑ ﻪ ﻳﺘ ﻴﻢ ﺑﺪه ﺪ و داد‪.‬‬
‫ﺕﻮﺱ ﻂ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺟﻠﺴ ﻪ ای ﮐ ﻪ در روزﮔ ﺎری ﻧ ﻪ ﭼﻨ ﺪان دور ﺑﺮاﻳﻤ ﺎن ﮐﻤ ﮏ ﻡ ﯽ ﺁورد ﺑ ﻪ ﺧ ﺎﻧﻮادﻩ ﺑ ﯽ‬
‫ﺱﺮﭘﺮﺱﺘﯽ ﮐﻪ دﺧﺘﺮی ﺱﺮﻃﺎﻧﯽ داﺷﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮﺑﻌﺪ ازﭼﻨﺪ روزﻡﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻮﻝﯽ ﮐ ﻪ ﺧ ﻮاهﺮم دادﻩ ﭼﻴﺰه ﺎﻳﯽ‬
‫ﮐﻪ هﻮس ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺟﮕﺮو ﺑﺴﺘﻨﯽ ازﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺱﺖ داﺷﺖ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﺁن روزﻡﺎﻡﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺁدم ﻧﺪاردرد ﻧﺪاررو ﻡﯽ ﻓﻬﻤﻪ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﺮو ﻡﺰﻩ ﮐﺮدﻩ‪".‬‬
‫ﻳﺎدم اﺱﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﺰارﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪:‬‬
‫" ﻡﯽ دوﻧﻢ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮل اﭘﯽ ﻝﻴﺪی ﺱﻪ ﮐﺎرﻩ ﺑﺨﺮی ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ه ﻢ ازش اﺱ ﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨ ﻴﻢ‪ .‬ﻡ ﯽ دوﻧ ﻢ‬
‫دﻳﮕﻪ دوﺱ ﺖ ﻧﺪاﺷ ﺘﯽ دﺱ ﺖ و ﭘ ﺎت و ﺕﻴ ﻎ ﺑﺰﻧ ﯽ‪ .‬دوﺱ ﺖ داﺷ ﺘﯽ ﻡﺜ ﻞ ﺑﭽ ﻪ ه ﺎی ﺷ ﺮﮐﺖ دﺱ ﺖ و ﭘ ﺎت‬
‫ﻝﻄﻴﻒ ﺑﺎﺷﻪ ﻡﺜﻞ اوﻧﺎ ﮐﻪ ﺷﻠﻮارﺷﻮن و ﻡﯽ دن ﺑﺎﻻ و ﺑﻪ ﭘﺎی هﻢ دﺱﺖ ﻡ ﯽ ﮐﺸ ﻦ و ﻡ ﯽ ﮔ ﻦ ﭼ ﻪ ﻝﻄﻴ ﻒ‬
‫ﺷﺪﻩ‪ .‬اﭘﯽ ﻝﻴﺪی ﻧﺨﺮﻳﺪی اﻡﺎ ﻳﻪ ﻧﻔ ﺮ ﺑﺴ ﺘﻨﯽ ﺧ ﻮرد واز دﻧﻴ ﺎ رﻓ ﺖ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﺟﻴﮕ ﺮ ﺧ ﻮرد و ﻝ ﺬت ﺑ ﺮد و‬
‫ﻡﺮد‪ ،‬هﺮﭼﻘﺪ ﮐﻮﭼﻴﮏ وﮐﻢ اﻡﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺱﻬﻤﺶ ﻝﺬت ﺑﺮد‪".‬‬

‫ﮔﺮﻡﺎی اﺕﻮﺑﻮس و ﻓﺸﺎرﻡﺮدم ﺑﻴﺪاد ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﺎد ﻓﺮدا اﻓﺘﺎدم‪.‬‬

‫" ﮐﺎش هﻤﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ دﻝﺸﻮن ﭼﺎی ﺑﺨﻮاد‪ .‬ﻧﻪ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ‪ ...‬ﻳﺎ ﭼﺎی اﺡﻤﺪ‪...‬ﭼﺎی ﻡﻌﻤﻮﻝﯽ هﻢ ﺑﺪ ﻧﯽ‪".‬‬
‫ﺷﮑﻤﻢ ﺑﻪ ﻗﺎرو ﻗﻮراﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺕﻮﻡﺎن اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ رﻓﺖ و ﻡﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ دﺱﺖ ﺑﻪ دﺱﺖ ﺑﮕﺮدد‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺧﺪا ﮐﺮﻳﻤﻪ‪ .‬ﺕﺎ ﻓﺮداﺧﺪا ﮐﺮﻳﻤﻪ‪..‬ﻓﺮدا‪..‬ﺕﺎ ﻓﺮدا‪. ..‬‬
‫‪20‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻨﯽ ﭼﻮن ﺳﻔﺮۀ ﭼﺮﻣﻴﻦ‬

‫ﺑﺎ دو ﭘﺴﺘﺎن درﺷﺖ ﺳﺨﺖ‬
‫ﻣﯽ ﺗﻮان در ﺑﺴﺘﺮ ﻳﮏ ﻣﺴﺖ‪ ،‬ﻳﮏ دﻳﻮاﻧﻪ ‪ ،‬ﻳﮏ وﻝﮕﺮد‬
‫ﻋﺼﻤﺖ ﻳﮏ ﻋﺸﻖ را ﺁﻝﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫روﺱﭙﯽ داﻧﺸﮑﺪۀ ﻡﻦ‬

‫زﻳﺮ ﺕﮏ درﺧﺖ ﺕﻮت ﺡﻴﺎط داﻧﺸﮑﺪﻩ روی ﻧﻴﻤﮑﺖ ﺱﺒﺰرﻧﮓ ﻡﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﺱﻤﺶ ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺡﺎﻻ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ﺕﮏ ﺑﻮد ﻡﺜﻞ وﻗﺘﯽ روی ﻧﻴﻤﮑﺖ ﻡﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ " ،‬ﺱﺮوﻧﺎز"‪.‬‬
‫ﺱﻔﻴﺪی اش ﭘﺮﻳﺪﻩ رﻧﮓ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻡﻬﺘﺎﺑﯽ ﻡﺘﻤﺎﻳﻞ‪.‬‬
‫ﻧﻴﻤﮑﺖ هﺎی ﺱﺒﺰ داﻧﺸﮑﺪﻩ روﺑﺮوی هﻢ ﭼﻴﺪﻩ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬در ﻓﺎﺻ ﻠﮥ ﻧ ﻪ ﭼﻨ ﺪان ﻧﺰدﻳ ﮏ‪ ،‬روﺑ ﺮوی او ‪،‬‬
‫روی ﻧﻴﻤﮑﺖ ﻡﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﻗﺎﻳﻘﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﻡﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺁﻧﻘﺪر ﺁرام و ﻡﺘﻔﮑ ﺮ و ﺧﻮاﺱ ﺘﻨﯽ در ﭘﻴﻠ ﮥ ﺕﻨﻬ ﺎﻳﯽ‬
‫ﺧﻮد ﻡﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﻡﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻡﻦ از دور دﻗﻴﻘﻪ هﺎ را ﺑﺎ ﺕﻤﺎﺷﺎی او ﺱﭙﺮی ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮد‬
‫ﻡﯽ ﺁﻡﺪ و وﻗﺘﯽ ﻡ ﯽ دﻳ ﺪ داﻧﺸ ﺠﻮهﺎ ﺑ ﻪ ﮐ ﺎر ﺧ ﻮد ﻡﺸ ﻐﻮل اﻧ ﺪ و ه ﻴﭻ ﮐ ﺲ ﺡﻮاﺱ ﺶ ﺑ ﻪ او وﺱ ﮑﻮت و‬
‫ﺡﺎﻝﺖ ﻏﻴﺮﻡﻌﻤﻮل اش ﻧﻴﺴﺖ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻻک ﺧﻮد ﻡﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎهﯽ هﻢ ﭘﻴﺶ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﻠﻪ اش را ﻡ ﯽ‬
‫ﺷ ﮑﺎﻓﺖ و اﺕﻔ ﺎﻗﯽ ﻡﺘﻮﺟ ﻪ ﻡ ﯽ ﺷ ﺪ ﮐ ﻪ ﻳ ﮏ ﻧﻔ ﺮ ﺷ ﺶ داﻧ ﮓ ﺡﻮاﺱ ﺶ ﺟﻤ ﻊ اوﺱ ﺖ‪ .‬ﺁن ﻡﻮﻗ ﻊ ﻳﮑ ﯽ از‬
‫دﻝﮑﺶ ﺕﺮﻳﻦ ﻝﺒﺨﻨﺪهﺎﻳﺶ را ﻧﺜﺎرم ﻡﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫درﺡﺎﻝﺖ هﺎی ﻡﺨﺘﻠﻔﯽ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻡﺶ‪ .‬راﻩ رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮردن ﭼﺎی‪ ،‬رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺱﺘﺸﻮﻳﯽ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﮐ ﻼس‪ ،‬ﺧ ﻮردن‬
‫ﺁب از ﺁب ﺱﺮدﮐﻦ ﺡﻴﺎط‪ ،‬اﻡﺎ زﻳﺮ ﺁن درﺧﺖ ﺕﻮت‪ ،‬در ﺁن ﺡﺎﻝﺖ‪ ،‬ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﻤﯽ ﺑﭽﻪ هﺎ از ﺡﺎل ﺧﻮد و‬
‫واﺡﺪهﺎ و اﺱﺘﺮس ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪن اﻡﺘﺤ ﺎن ه ﺎ و ﺕﺤﻘﻴ ﻖ ه ﺎ و ﻏﻴ ﺮﻩ ﺑﻴ ﺮون ﻡ ﯽ ﺁﻡﺪﻧ ﺪ و ﺑ ﻪ او ﻧﻈ ﺮ ﻡ ﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﯽ ﺑﺮوﺑﺮﮔﺮد ﻡﺠﺬوب ﺱﮑﻮت ﺑﻮداﻳﯽ و ﺁراﻡﺶ ﻡﻠﮑﻮﺕﯽ او ﻡﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دوﺑ ﺎر دﻳ ﺪﻡﺶ‪ .‬درﻋ ﻴﻦ‬
‫دوﻳﯽ ﻳﮑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎراول ﻋﻴﻦ ﺑﺎر دوم ‪ ،‬ﺑﺎر دوم ﻡ ﻮ ﻧﻤ ﯽ زد ﺑ ﺎ ﺑ ﺎر اول‪ .‬ﺡﺴ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ دﻳ ﺪن او در ﺁن‬
‫دوﺑﺎر در ﻡﻦ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﭘﺎﮐﯽ ﻡﻘﺪس واراو ﺑﻮد‪ .‬ﺁن دوﺑ ﺎر رودﺧﺎﻧ ﮥ زﻻﻝ ﯽ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻡ ﯽ ﺕﻮاﻧﺴ ﺘﯽ‬
‫اﺷﻴﺎء ﻗﻴﻤﺘﯽ ﺕﻮی ﺁن را ﺑﺒﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺕﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻡ ﻦ در ﺷ ﻨﺎﺧﺖ او ﺑ ﻪ ﺧﻄ ﺎ ﻧ ﺮﻓﺘﻢ‪ .‬او ﻡ ﺮا ﻳ ﺎد ﻡ ﺮﻳﻢ ﺑ ﺎﮐﺮﻩ ﻡ ﯽ اﻧ ﺪاﺧﺖ و ﮔ ﺎهﯽ ﺑ ﻮدا ﺑ ﺎ ﺁن ﺱ ﮑﻮت‬
‫ﻋﻤﻴﻘﺶ‪ .‬ﺡﺲ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮد وﺟﻮد اﻳﻦ ﺁدم هﻤﻴﻦ دوﺑﺎراﺱﺖ ﮐﻪ روﺑﻨﺪ ازﭼﻬﺮﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮔﺎﻩ ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ روﺑ ﺮو ﻡ ﯽ ﺷ ﺪﻳﻢ ﺱ ﻼم وﻋﻠﻴﮑ ﯽ ﺑ ﺎ ﻝﺒﺨﻨ ﺪ ﺑ ﻴﻦ ﻡ ﺎ رد و ﺑ ﺪل ﻡ ﯽ ﺷ ﺪ و‬
‫ﺙﺎﻧﻴﻪ هﺎﻳﯽ ﻧﮕﺎهﻤﺎن ﮔﺮم درهﻢ ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺎاﺟﺎزﻩ ای ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻴﻢ و هﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد ﻡﯽ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ﻡﻦ ﻏﺮق ﺑﻮف ﮐﻮر و ﺑﺮادران ﮐﺎراﻡﺎزوف وﻓﺎوﺱﺖ و ﺟﻨﮓ وﺻﻠﺢ و هﻤﻠﺖ و ﮐﺘﺎب ه ﺎی‬
‫ﺑﺴﻴﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻮدم‪ .‬واﺡﺪهﺎﻡﺎن هﻢ در ﺻﺒﺢ و ه ﻢ در ﺑﻌ ﺪ ازﻇﻬ ﺮ اراﺋ ﻪ ﻡ ﯽ ﺷ ﺪ‪ .‬ﺷ ﻴﻔﺖ ﺑﻌ ﺪ از ﻇﻬ ﺮ‬
‫ﮐ ﻼس ه ﺎ ﻡﺨ ﺘﻠﻂ ﺑ ﻮد وﻡ ﻦ اﮐﺜﺮاوﻗ ﺎت اﮔﺮﮔ ﺮوﻩ ﺑ ﻪ اﺟﺒ ﺎر ﺷ ﻴﻔﺖ را ﺕﻌﻴ ﻴﻦ ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﺮد‪ ،‬واﺡ ﺪهﺎﻳﻢ را‬
‫ﺻﺒﺢ ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬دوﺱﺖ ﻡﺘﺄهﻠﯽ داﺷ ﺘﻢ ﺑ ﺎ ﻳ ﮏ ﺑﭽ ﻪ ﮐ ﻪ ﮐﻼﺱ ﺶ را ﺑﻌ ﺪ از ﻇﻬﺮه ﺎ ﻡ ﯽ ﮔﺮﻓ ﺖ‪ .‬ﺡﺘ ﯽ‬
‫وﻗﺘ ﯽ او ﺕﻤ ﺎم زﻧ ﺪﮔﯽ زن ﻧﻴﻤﮑ ﺖ ﺱ ﺒﺰ ﻧﺸ ﻴﻦ را ﺑ ﺮاﻳﻢ ﺁﺷ ﮑﺎر ﮐ ﺮد ﻡﻌﺘﻘ ﺪ ﺑ ﻮدم ﻡﺜ ﻞ ﺡ ﺎﻻ‪،‬‬
‫" ﮐﻪ ﻡﻦ در ﺷﻨﺎﺧﺖ او ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ام"‪.‬‬
‫ﻳ ﮏ روز او و زن ه ﺎ و دﺧﺘﺮه ﺎی ﭘ ﺎ ﺑ ﻪ ﺱ ﻦ ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ‪ ،‬دور ه ﻢ ﻧﺸﺴ ﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺁن ﻡﻮﻗﻌﻴ ﺖ ه ﺎ ﮐ ﻪ ﺁدم‬
‫دوﺱﺖ دارد ﻓﺎرغ از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ و هﻤﻪ ﮐﺲ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ را ﺑﺮﻳﺰد روی داﻳ ﺮﻩ‪ .‬او رﺷ ﺘﮥ ﮐ ﻼم‬
‫‪21‬‬

‫را در ﺁن ﺟﻤﻊ ﺑﻪ دﺱﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻴﻠﯽ ﺡﺮف هﺎ زد ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ ﻧﻪ او ﺑﻠﮑ ﻪ ﺑﻘﻴ ﻪ ه ﻢ از زدن ﺁن ﭘﺸ ﻴﻤﺎن‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫" اﻻن دﺱﺖ زﻳﺎد ﺷﺪﻩ‪ .‬دﺧﺘﺮای ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﯽ ﻧﺮخ رو ﺁوردن ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬ﻗﺒﻠﻨﺎ ﻳﻪ ‪ ..‬ﻡﯽ دادی ﭘﻨﺠﺎﻩ هﺰار ﺕ ﻮﻡﻦ‬
‫ﮐﺎﺱﺐ ﺑﻮدی وﻝﯽ ﺡﺎﻻ ﭼﯽ؟ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﺎرت درﺱﺖ ﺑﺎﺷﻪ دﻩ هﺰار ﺕﻮﻡﻦ دﺱﺘﺘﻮ ﻡﯽ ﮔﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮان ه ﻢ ﺟ ﻮ زدۀ ﺻ ﺪاﻗﺖ او‪ ،‬ﺧ ﻮ ِد ﭘﻨﻬ ﺎن ﺷ ﺎن را رو ﻡ ﯽ ﮐﺮدﻧ ﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮاﻧ ﯽ ﮐ ﻪ ﻇﺎهﺮﺷ ﺎن ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﻡﻮﻗﺮﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮی ﭘﺎ ﺑﻪ ﺱﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﮑﺎرﺕﻢ رو ازدﺱﺖ دادم‪ .‬ﻡﯽ ﺧﻮام ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮ هﻤﺴﺎﻳﻪ اﻳﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اوﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ هﻢ‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫زﻧﯽ ﮐﺎرﻡﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻡﻦ ﺑﺎ رﺋﻴﺴﻢ ﺕﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮﻧﺎﻡﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﮕﻴﺮﺕﻢ‪ .‬ﻡﺤﺴﻦ اوﻡﺪ ﺧﻮاﺱﺘﮕﺎرﻳﻢ و‬
‫ﺷﺐ ﻋﺮوﺱﯽ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻡﮑﺎﻓﺎﺕﯽ ﮐﺸﻴﺪم هﻴﺸﮑﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﭘﺮﻳﻮدم ‪.‬ﺷﻮهﺮم ﮐﻪ ﮐﺎرﺷﻮﮐﺮد‬
‫ﺧﻮن اوﻧﻮ ﺟﺎی اون ﻗﺎﻝﺐ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ازﻡﻴﺰﮔﺮد روﮐﺮدن اﺱﺮار‪ ،‬رﻓﺘﻨﺪ رﺱﺘﻮران‪ .‬زن ﻧﻴﻤﮑﺖ ﻧﺸﻴﻦ‪ ،‬ﻗﺒﻞ ازرﺱﻴﺪن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﭼﺎدرش‬
‫را ﺟﻤﻊ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ و ﻡﯽ ﮔﺬارد ﺕﻮی ﮐﻴﻔﺶ و ﻡﻮهﺎی زرد ﺟﻴﻐﺶ را از ﻡﻘﻨﻌﻪ ﻡﯽ رﻳﺰد ﺑﻴﺮون وروی‬
‫ﺻﻨﺪﻝﯽ ﮐﻪ ﻡﯽ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﮔﻮﺷﮥ ﻝﺒﺶ ﺱﻴﮕﺎرﻡﯽ ﮔﺬارد و ﺑﻪ ﭘﺴﺮهﺎی اﻃﺮاف ﭼﺮاغ ﺱﺒﺰ ﻧﺸﺎن ﻡﯽ دهﺪ و‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮏ زدﻧﺶ و ﻝﺐ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮهﺎ ﺷﻤﺎرﻩ اش ﻡﯽ دهﻨﺪ‪.‬‬
‫دوﺱﺘﻢ ﺕﻤﺎم وﻗﺎﻳﺎ را روزﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺕﺮس ودﻝﻬﺮﻩ و ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺕﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮد و ﻡﺪام ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫اﮔﻪ ﺱﻌﻴﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺟﻨﺪﻩ رﻓﺘﻢ رﺱﺘﻮران‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺑﻪ ﻡﻨﻢ ﺷﻤﺎرﻩ دادن ﭼﯽ؟ ﺧﻮب ﺷﺪ ﺱﺮوﻧﺎز‬
‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬اﻳﻦ‪ ،‬هﻴﭻ ﺟﻮری اهﻠﺶ ﻧﻴﺴﺖ" ﻳﮑﯽ ﺷﻮن ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫دﻝﺪاری اش دادم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﭘﺲ ﺁدم ﺕﺄﺙﻴﺮ ﮔﺬارﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻳﺎدﺷﻮن رﻓﺘﻪ ﮐﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮای ﮐﯽ ه ﺎ ﭼ ﯽ ه ﺎ ﺕﻌﺮﻳ ﻒ ﻡ ﯽ ﮐﻨﻨ ﺪ‪.‬‬
‫ﻡﻬﻨ ﺎز ﺟ ﺎن‪ ،‬هﺮﭼ ﯽ هﺴ ﺖ ﺑ ﺎ دﻳﮕ ﺮون هﻤﭽ ﻴﻦ ﻓﺮﻗ ﯽ ﻧ ﺪارﻩ‪ ،‬ﺑﻘﻴ ﻪ ه ﻢ ﻳ ﻪ ﺟ ﻮراﻳﯽ روﺱ ﭙﯽ روﺡ ﯽ‬
‫ﺟﺴ ﻤﯽ اﻧ ﺪ و ﺑ ﺮا ﭼﻨ ﺪ ﺱ ﺎﻋﺖ ﺧﻮدﺷ ﻮن ﺑ ﻮدن و اﻳ ﻦ ﻧﻘ ﺎب وﻗ ﺎرو از ﺻﻮرﺕﺸ ﻮن ﺑﺮداﺷ ﺘﻨﺪ‪" .‬‬
‫ﺁرام ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺕﺎ ﭼﻨﺪ روز دﻡﻖ ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﻨﻴﺪم ﺑﺎ ﭘﺴﺮهﺎی داﻧﺸﮑﺪﻩ هﻢ ﺧﻔﺖ و ﺧﻴﺰ دارد واز زﺑﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﻡﻬﻨﺎز‬
‫ﺕﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ‪:‬‬
‫" اﻳﻦ دوﺱﺘﺖ ﻡﻘﺒﻮﻝﻪ ﻋﺎﻡﻪ‪ .‬ﭼﻪ ﻡﺠﺮدا دوﺱﺶ دارﻧﺪ ﭼﻪ ﻡﺘﺄهﻼ‪ .‬ﺧﻮدﻡﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻡﯽ ﻳﺎد ازش‪ ،‬هﻢ‬
‫ﻡﺘﮑﺒﺮﻩ هﻢ ﺧﻮﺷﮑﻞ هﻢ ﺱﻨﮕﻴﻦ‪ .‬ﻡﺤﻞ ﺱﮕﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻡﺮدا ﻧﻤﯽ زارﻩ‪".‬‬
‫او در ﻗﺴﻤﺖ اداری داﻧﺸﮑﺪﻩ ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ واﻗﻊ اﺱﺖ و از داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺟﺪا اﺱﺖ‪ ،‬ﮐﺎرﻡﻨﺪ‬
‫ﺑﻮد ودر ﻡﺤﻞ ﮐﺎرش ﺧﻴﻠﯽ دﺱﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ ﺑﻌﺪهﺎ ﺧﺒﺮ اﺧﺮاﺟﺶ را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻡﻬﻨﺎز هﻤﻴﺸﻪ ﻡﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺁﺧﺮ ﮔﻨﺪ ﮐﺎرش در ﻡﯽ ﻳﺎد‪" .‬‬
‫ﺑﻌﺪ ازﻝﻮرﻓﺘﻦ ﮐﻴﻔﻴﺖ زﻧﺪﮔﯽ او‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻡﯽ دﻳﺪﻡﺶ ﺱﺮﻳﻊ ازﮐﻨﺎرش ﻡﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﺱ ﻼم و ﻧﮕ ﺎﻩ ﮔ ﺮﻡﺶ‬
‫را ﺑﺎ ﺕﮑﺎن دادن ﺕﻨﺪ ﺱ ﺮﺟﻮاب ﻡ ﯽ دادم‪ .‬از ﻗﻀ ﺎ ﺁن ﺕ ﺮم در ﻳﮑ ﯽ از واﺡ ﺪهﺎ هﻤﮑ ﻼس ﺑ ﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻨ ﺪﻩ‬
‫ه ﺎی ﻡ ﺪ ﺑ ﺎﻻﻳﺶ ﺑ ﺎ ﺁن ﮐ ﺶ وﻗ ﻮس و دﻝﺒ ﺮی‪ ،‬هﻀ ﻢ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ را ﺑ ﺮاﻳﻢ درﺑ ﺎرۀ او ﺁﺱ ﺎن ﮐ ﺮد‪.‬‬
‫" او روﺱﭙﯽ ﮐﺎرﮐﺸﺘﻪ ای اﺱﺖ "‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻩ اش ﮐﻼس را ﺑﻪ ﻝﺮزﻩ ﻡﯽ ﺁورد و دل اﺱﺘﺎد ﭘﻴﺮﻡﺎ را ﺷﺎد‪ .‬اﺱﺘﺎد ﭘﻴﺮﺕﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ او ﻡﯽ‬
‫ﮐﺮد و ﻡﺪام ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ دﺧﺘﺮی ﻡﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﺱﻤﺶ را ﺱﺮوﻧﺎز ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺕﻮ ﺱﺮوﻧﺎزﻡﻨﯽ"‪.‬‬
‫‪22‬‬

‫ﺁن ﻡﻮﻗﻊ او ﺑﺎ ﮐﺮﺷﻤﻪ ﻝﺒﮥ ﭼﺎدرش را روی ﻝﺐ و ﺑﻴﻨﯽ ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﮕﺎر ﻧﻘﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﻘﺎب زﻧﺎن‬
‫ﺟﻨﻮب ﺑﻪ ﺻﻮرت زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺁن ﺁراﻳﺶ ﻏﻠﻴﻆ ﺑﻴﺸﺘﺮ ازهﺮﻡﻮﻗﻊ ازﭘﺮدﻩ ﺑﻴﺮون ﻡﯽ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻡﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﻝﺐ وﺑﻴﻨﯽ ﺧﻮش ﻓﺮﻡﺶ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﻝﺨﺖ ﻡﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ او‪ ،‬ﺕﻨﻬﺎﻳﯽ ﺕﻮدار‪ ،‬رازﮔﺸﺎﻳﯽ ﺑﯽ ﺧﻴﺎﻻﻧﮥ ﺁن روزش درﺟﻤﻊ ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬ﺁراﻡﺶ زﻳﺮﺕﮏ‬
‫درﺧﺖ ﺕﻮت ﺡﻴﺎط داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻡﺮا وادارﻡﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻡﺪت هﺎ ﻓﮑﺮاو درﮔﻴﺮم ﮐﺮد‪ ،‬ازﻡﻬﻨﺎز ﺧﺠﺎﻝﺖ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪم ﺑﺎرهﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪:‬‬
‫" ﻋﺠﺐ ﺑﺎ ﻧﺠﺎﺑﺖ و ﭘﺎﮐﻪ اﻳﻦ زن‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻡﺤﺠﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺡﺘﯽ ﺑﻪ دوﺱﺘﯽ دﺧﺘﺮا وﻗﻌﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬارد‪".‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬ﻡﻬﻨﺎز ﺑﺎرهﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدی‪".‬‬
‫ﻡﻦ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ازﺱﭙﺮی ﺷﺪن دورۀ ﻧﺎراﺡﺘﯽ ام‪ ،‬ﻝﺒﺨﻨﺪهﺎی ﮔ ﺮﻡﻢ را درﮔﻴﺮﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﺮدم و‬
‫ﮔﺎهﯽ درﺑﺎرۀ ﻡﻨﺎﺑﻊ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺱﯽ ارﺷﺪ ﻡﻔﺼﻞ ﺑﺮاﻳﺶ ﺕﻮﺿﻴﺢ ﻡ ﯽ دادم و او ﺑ ﯽ ﻡﻘﺪﻡ ﻪ ﻡ ﯽ ﭘﺮﻳ ﺪ وﺱ ﻂ‬
‫ﺡﺮﻓﻢ و ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﭼﻪ دﺧﺘﺮﺧﻮﺑﯽ هﺴﺘﯽ ﺕﻮ‪".‬‬
‫ﺡﺎﻻ ﮐﻪ ﺱﺎل هﺎ ازﺁن روزهﺎ ﻡﯽ ﮔﺬرد‪ ،‬و هﺮﮐﺲ رﻓﺖ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑ ﻪ ﺕﻌﺒﻴ ﺮ ﺧ ﻮد ﻡ ﺰﻩ ﮐﻨ ﺪ‪ ،‬ﻡ ﯽ ﺑﻴ ﻨﻢ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﻢ زن ﻧﻴﻤﮑﺖ ﺱﺒﺰﻧﺸﻴﻦ زﻳﺮدرﺧﺖ ﺕﻮت ﺡﻴﺎط داﻧﺸﮑﺪﻩ را ازﻳ ﺎد ﺑﺒ ﺮم‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﺑ ﻪ ﻗﻠ ﺒﻢ رﺟ ﻮع‬
‫ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ دوﺱﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ازﺁﻧﮑﻪ ﺑﺪاﻧﻢ روﺱﭙﯽ اﺱﺖ ﭼﻪ ﺑﻌﺪ ازﺁن وهﻨﻮز‪..‬هﻨﻮز‪..‬‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﮐﺠﺎﺱﺖ ﺷﺎﻳﺪ دارد ﺑﺮای زﻧ ﯽ ازﻻزﻡ ﮥ هﻤﺨ ﻮاﺑﯽ ای ﮐ ﻪ ﺡ ﺪاﻗﻞ دوﺱ ﺎﻋﺖ ﻃ ﻮل ﺑﮑﺸ ﺪ وﺑ ﺎ‬
‫رﻗﺼﻴﺪن ﺷﺮوع ﺷﻮد ﺡﺮف ﻡﯽ زﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ درﻳﮑﯽ ازهﻤﻴﻦ ﺷﺐ هﺎ ﻡﺴﺖ و ﺕﻠﻮ ﺕﻠﻮ ﺧﻮران ﭘﺴﺮهﺎ ﺑﺮﺱﺎﻧﻨﺶ ﺧﺎﻧ ﻪ و او ﺑ ﻪ در وهﻤﺴ ﺎﻳﻪ ای‬
‫ﮐﻪ زاغ ﺱﻴﺎهﺶ را ﭼﻮب ﻡﯽ زﻧﻨﺪ ﻓﺤﺶ ﺧﻮاهﺮ و ﻡﺎدری ﺑﺪهﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ هﻨﻮزدرﺁن ﺧﺎﻧﮥ ﻡﺠﺮدی زﻧﺪﮔﯽ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺕﺎق ﺧﻮاب و ﭘ ﺮدۀ دور ﺕﺨ ﺖ و ﺧﻼﺻ ﻪ هﺮﭼﻴ ﺰی‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﻡﺮﺑﻮط اﺱﺖ ﺱِﺖ ﻗﺮﻡﺰ دارد‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ رﻓﺘﻪ اﺱﺖ ﺱﺮاغ ﺕﮏ دﺧﺘﺮش ﮐﻪ از ﺷﻮهﺮ ﻡﻌﺘﺎد و ﻡﻄﻠﻘﻪ اش ﺑﻪ ﺟ ﺎ ﻡﺎﻧ ﺪﻩ‪ .‬دﺧﺘ ﺮی ﮐ ﻪ هﺮﮔ ﺰ‬
‫ﻡﺎدرش را ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد و درﺷﻤﺎل ﭘﻴﺶ ﻡﺎدرﺑﺰرﮔﺶ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ هﻨﻮز ﻡﺮدهﺎی زن داررا ﺑﻠﻨﺪ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ هﻨﻮز دﺧﺘﺮهﺎ ی ﻋﻘﺪ ﮐﺮدﻩ زﻧﮕﺶ ﻡﯽ زدﻧﺪ و اﻝﺘﻤﺎس ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺕﻮ رو ﺧﺪا دﺱﺖ از ﺱﺮ‬
‫ﻧﺎﻡﺰد ﻡﺎ ﺑﺮدار‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ هﻨﻮز ﺑﺎ ﭘﺴﺮهﺎ در ﻳﮏ ﺷﺐ دﻩ ﺑﺎر ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻡﺎ ﻡﻦ زﻳﺮدرﺧﺖ ﺕﻮت ﺡﻴﺎط داﻧﺸﮑﺪﻩ رودﺧﺎﻧﻪ ی زﻻل دﻳﺪم‪.‬‬
‫‪23‬‬

‫هﻢ ﺷﮑﻞ‬

‫ﻡﺎ از ﭘﻨﺠﺮﻩ اﺕﺎق ﺧﻮدﻡﺎن ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ اﺕﺎق ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬هﻴﭻ ﮐﺲ ازهﻢ اﺕﺎﻗﯽ هﺎی ﻡﻦ ﺁﻧﻘﺪر ﺕﻮﺟﻪ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻡﻦ ﺑﻪ ﺁن ﻃﺮﻓﯽ هﺎ ﺕﻮﺟﻪ ﻡﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ ﺷﻠﻮار ﻧﻴﻢ ﺑﮓ ﻡﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ داﻡﻦ ﮐﻮﺕﺎﻩ وﻧﻴﻢ ﺕﻨﻪ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﻡﻮهﺎﻳﺶ را ﻡﺜﻞ اﻳﻨﺸﺘﻦ ﻡﯽ داد هﻮا‪.‬‬
‫ﻗﻴﺎﻓﻪ هﺎﺷﺎن هﻢ ﺑﺎ ﻡﺎ ﻓﺮق ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺴﺮهﺎ و دﺧﺘﺮهﺎ‪ ،‬ﻡﺮدهﺎ و زن هﺎ ﺷﮑﻞ هﺎی ﺟﻮر واﺟﻮری‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻡﺎ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﺟﻮر ﺷﮑﻠﯽ ﻡﯽ ﺷﺪ ﺕﻮاﺕﺎق ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ هﺮﮐﻪ ﮐﻪ دوﺱﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫اوﻝﻴﻦ ﺑﺎرﮐﻪ دﻳﺪم ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ داﺷﺖ ﭼﻬﺎرﺕﺎ ﻡﯽ ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ را دﻳﺪم ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻄﻮر دو ﻧﻔﺮروی‬
‫هﻢ ﻡﻴﺨﻮاﺑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻡﺎ‪ .‬ﻡﺎ اﻳﻦ ﺡﺲ را ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ اﻧﮕﺎر ﺧﻮاﺟﻪ ﻳﺎ ﻋﻘﻴﻢ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻡﯽ ﺁﻡﺪﻳﻢ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ هﻢ‬
‫ﺷﻮق هﻤﺨﻮاﺑﯽ درﻡﺎ ﺑﻮد وﻝﯽ ﺁن ﻃﻮر ﺕﺮﺑﻴﺖ ﻧﺸﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ازهﻤﺪﻳﮕﺮﻝﺬت ﺑﺒﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮو ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﺒﺮ ﻡﯽ ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﯽ راﺡﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺡﺘﯽ اﺟﺎزﻩ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺁن‬
‫ﭼﻤﻨﺰار ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺕﻦ ﺕﭙﻪ ﺁن ورﺧﺎﻧﻪ ﻡﺎن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ ﺧﻴﻠﯽ از ﭼﻴﺰهﺎﻡﺎن ﺑﺎهﻢ ﻓﺮق‬
‫داﺷﺖ اﻡﺎ ﻳﮏ ﺷﺒﺎهﺖ ﻡﻬﻢ ﺑﺎ هﻢ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻡﺎ‪ ،‬هﻢ ﺱﺎﮐﻨﺎن اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ وهﻢ ﺱﺎﮐﻨﺎن ﺁن ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﻡﺎن‬
‫را " ﺻﺎﺡﺐ" ﺻﺪا ﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺻﺎﺡﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺴﺮی ﺑﻮد ﻡﻮﺑﻮر ﺕﻮدل ﺑﺮو‪ .‬ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ هﻢ ﺁﺑﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﮑﺲ ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺎ ﮐﻪ ﭘﺴﺮی ﺑﻮد ﺑﺎ ﻡﻮهﺎ وﭼﺸﻢ هﺎی ﺱﻴﺎﻩ‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﺑﺎر ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻳﮑﯽ از ﺁن وری هﺎ دﺱﺖ ﺻﺎﺡﺒﺶ را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺱﺖ‪ .‬ﻡﺎ‪ ،‬هﻤﮕﯽ‪ ،‬ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﺪی را‬
‫ﺑﺮای او ﺕﺼﻮرﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻡﺎ وﻗﺘﯽ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺻﺎﺡﺐ هﻴﭻ ﮐﺎرﻳﺶ ﻧﮑﺮدﻩ اﺱﺖ‪ ،‬داﺷﺘﻴﻢ ﺷﺎخ در ﻡﯽ‬
‫ﺁوردﻳﻢ ﻡﺪت هﺎ اﻳﻦ ﻡﻮﺿﻮع ﻧﻘﻞ ﻡﺠﻠﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻡﺎ ﻋﮑﺲ ﺁﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺻﺎﺡﺐ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﻡﺎ را ﺑﺎزی ﻡﯽ داد‪ .‬هﻤﻪ ﻳﮏ ﺷﮑﻞ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻝﭗ‬
‫هﻤﻪ ﻡﺎ ﺻﻮرﺕﯽ ﻳﺎ ﺱﺮخ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﻮهﺎی هﻤﻪ ﻓﺮﻓﺮی ﻳﺎ ﺻﺎف اﻡﺎ ﻗﻬﻮﻩ ای ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮاهﻦ ﮔﻞ ﻡﻨﮕﻠﯽ هﻢ‬
‫ﺕﻦ ﻡﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺡﻮﺻﻠﻪ اش ﺱﺮ ﻡﯽ رﻓﺖ و ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ اﻧﻮاع ﺕﻔﻨﮓ هﺎ را اﻡﺘﺤﺎن ﮐﻨﺪ ‪،‬‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﺱﺖ ﻡﺎن ﻡﯽ داد و ﻓﺮﻡﺎن ﺡﻤﻠﻪ ﻳﺎ ﺁﺕﺶ ﻡﯽ داد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻡﺎ هﻢ ﺑﻪ هﻢ ﺷﮑﻞ هﺎی ﺧﻮد ﺁﺕﺶ ﻡﯽ‬
‫ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫اواﻳﻞ ﻧﻪ‪ ،‬وﻝﯽ ﺑﻌﺪهﺎ از ﺑﺮو ﺑﭽﻪ هﺎ ﭘﺮﺱﻴﺪم ﭼﺮا ﺁﻧﻬﺎ را ﻡﯽ ﮔﻴﺮﻳﻢ زﻳﺮ ﺑﺎران ﮔﻠﻮﻝﻪ‪.‬هﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﻧﻬﺎ‬
‫دﺷﻤﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁﺧﺮ ﻡﺎ هﻤﻪ ﻋﻴﻦ هﻤﻴﻢ‪ .‬ﺷﮑﻞ ﺷﺎن ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬هﻤﻴﻦ دﻳﮕﺮ دﺷﻤﻦ‪ ،‬هﻢ ﺷﮑﻞ ﻡﺎ ﻡﯽ ﺷﻮد ﺕﺎ ﻧﺸﻨﺎﺱﻴﻤﺶ‬
‫اﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺕﺎ ﻡﺪت هﺎ ﺕﺸﺨﻴﺺ دوﺱﺖ ودﺷﻤﻦ را از دﺱﺖ دادم وﺧﻮدی را از ﻏﻴﺮ ﺧﻮدی ﻧﻤﯽ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺧﻴﻠﯽ ﺱﺨﺖ ﺑﻮد ﻡﺎ ﮐﻪ ﻋﻴﻦ هﻢ ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﺮا ﻳﮑﯽ ﺁﺕﺶ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ وﺕﻦ ﺁن ﻳﮑﯽ ﺁﺑﮑﺶ ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻓﻌﻪ هﺎی ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺻﺎﺡﺐ ﺕﻔﻨﮓ ﺑﻪ دﺱﺖ ﻡﺎن ﻡﯽ داد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺱﻴﺪم ﮐﻪ ﻡﯽ‬
‫ﺧﻮاهﻢ ﻳﮏ هﻢ ﺷﮑﻞ را ﺑﮑﺸﻢ‪ ،‬ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ دوﺱﺖ ﻳﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﺑﺎر ﻳﺎدم اﺱﺖ روی ﺕﻔﻨﮓ ﻋﻖ زدم‪ .‬ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ ﺱﺮزﻧﺸﻢ ﮐﺮدﻧﺪ وﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫" اﺱﻠﺤﻪ ﻡﻘﺪس اﺱﺖ‪ .‬ﻋﻖ ات را ﺑﺮﻳﺰ روی زﻡﻴﻦ‪".‬‬
‫ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﺱﻠﺤﻪ ﺑﻮی ﺑﺎروت ﻡﯽ دهﺪ‪ .‬زﻡﻴﻦ ﺑﻮی ﮔﻴﺎﻩ‪ .‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺡﻴﻔﻢ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ روی زﻡﻴﻦ‬
‫ﻋﻖ ﺑﺮﻳﺰم‪ .‬زﻡﻴﻦ ﺡﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮن ﺑﺒﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﺕﻮ ﮔﻞ ﻡﯽ دهﺪ‪ .‬زﻡﻴﻦ ﺑﯽ ﺁزار اﺱﺖ اﻡﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎی ﻧﺎهﻢ ﺷﮑﻞ ﺁن ور ﻧﻤﯽ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎ درﺑﺎرﻩ ﭼﻴﺰی ﺑﺎهﻢ ﺑﺤﺚ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ورق‬
‫ﺑﺎزی ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻳﺎ روی هﻢ ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻳﺎ دﻋﺎ ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪24‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ هﻮای ﺕﺎزﻩ ﻗﻮرت ﻡﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻴﻠﯽ دﻧﺒﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد ‪.‬ﺁﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﮐﺎرﺷﺎن دﻗﻴﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ‬
‫ﺡﺎﻻ رﻓﺘﺎرهﺎ و روﺡﻴﻪ هﺎی هﻤﻪ را ﻡﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﻡﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ و ِﮐﯽ ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﺪ‪.‬ﮐﯽ ﺑﺎزی را‬
‫ﻡﯽ ﺑﺎزد‪ .‬ﮐﯽ در ﺑﺤﺚ ﭘﻴﺮوز ﻡﯽ ﺷﻮد وﺕﺎ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﭼﯽ روی ﺑﻮم ﮐﺸﻴﺪﻩ وﮐﺘﺎب ﻡﻘﺪس ﭼﻨﺪ ورﻗﺶ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻡﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪهﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺁﻧﻬﺎهﻢ ﻳﮏ ﻃﻮرهﺎﻳﯽ دﻝﺰدﻩ وﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮق ﻡﺎن در اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻡﺎ زودﺕﺮ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ دﻳﺮﺕﺮ‪.‬‬
‫روزهﺎ و ﺷﺐ هﺎ ﻡﺪام ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﺻﺎﺡﺐ ﺷﺎن اﻳﻨﻘﺪر راﺡﺖ ﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﺮای ﺱﺮﮔﺮﻡﯽ واﻡﺘﺤﺎن ﺱﻼح هﺎ ‪ ،‬ﺕﻔﻨﮓ ﺑﻪ دﺱﺘﺸﺎن ﻧﻤﯽ دهﺪ ﭼﺮا ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﺕﺤﻤﻞ ﻡﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺱﻴﺪم ﮐﻪ روش ﺻﺎﺡﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ روش ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺎ زﻡﻴﻦ ﺕﺎ ﺁﺱﻤﺎن ﻓﺮق دارد‪ .‬راﻩ‬
‫ﺷﺎن ﻡﺘﻔﺎوت ﺑﻮد اﻡﺎ ﺑﻪ هﺮ ﺡﺎل راﻩ هﺮ دو ﺑﻪ ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ ﺧﺘﻢ ﻡﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺎﺡﺐ دو ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺎ هﻢ ﭼﺸﻢ هﻢ ﭼﺸﻤﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺎ ﻡﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ او ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ را‬
‫راﺡﺖ ﺕﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺱﺖ ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ﺕﺎ وﻗﺘﯽ ﺁب هﺎ از ﺁﺱﻴﺎب ﻡﯽ اﻓﺘﺎد روی ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻡﺎ ﭘﺮدﻩ ﺱﻴﺎﻩ ﻡﯽ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ ﺕﺎ ﻡﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺻﺎﺡﺐ ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺎ ﺡﺴﺎدت ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺎ‬
‫هﻢ ﺷﮑﻞ هﺎی ﺑﻴﺸﺘﺮی داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ دم ﻡﯽ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬هﻤﻪ ﺕﺮو ﺕﻤﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﮏ ﺑﺎ ﻝﭗ هﺎی‬
‫ﺱﺮخ ﻳﺎ ﺻﻮرﺕﯽ ﺑﺎ ﻡﻮهﺎی ﻓﺮﻓﺮی ﻳﺎ ﺻﺎف اﻡﺎ ﻗﻬﻮﻩ ای و ﺑﺎ ﭘﻴﺮاهﻦ هﺎی ﮔﻞ ﻡﻨﮕﻠﯽ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺱﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺮو ﺑﭽﻪ هﺎی ﻡﺎ را ﺕﻄﻤﻴﻊ ﮐﻨﺪ وﺕﺎ ﺡﺪودی هﻢ ﻡﻮﻓﻖ ﺷﺪ ‪.‬ازاﻧﺼﺎف ﻧﮕﺬرﻳﻢ اﮔﺮ‬
‫هﻢ ﺕﻄﻤﻴﻌﯽ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد اﻳﻦ وری هﺎ ﻡﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﺁن ور‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻡﯽ رﻓﺘﻨﺪ اﻡﺎ ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﺕﻮ ﭼﻤﻨﺰار‬
‫ﻡﯽ دوﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻡﺮدهﺎ – ﻡﺜﻞ ﻧﺪﻳﺪ ﺑﺪﻳﺪهﺎ – ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ و ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺕﻮ ﺑﺤﺚ هﺎ ﻗﺎﻃﯽ ﻡﯽ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ‪،‬ﺁﺧﺮ ﺷﺐ دل ﺷﺎن ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺕﻮ اﺕﺎق ﮐﻪ ﻡﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﻡﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﭘﺎی ﭘﻨﺠﺮﻩ و ﺕﺎ وﻗﺘﯽ ﻡﺎ‬
‫ﭼﺮاغ هﺎ را ﺧﺎﻡﻮش ﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﭼﺸﻢ از اﺕﺎق ﻡﺎ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﮏ ﺑﺎر ازﻃﺮﻳﻖ هﻤﻴﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎ‬
‫ﻳﮏ ﭘﺴﺮ ﻡﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻡﻮ ﺑﻮر ﻃﺮح دوﺱﺘﯽ رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ هﻤﺪﻳﮕﺮ را ‪ -‬ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﺑﻘﻴﻪ – دوﺱﺖ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻳﮏ روز ﭘﻴﺮاهﻦ ﮔﻞ ﻡﻨﮕﻠﯽ ام را داد ﺑﺎﻻ ‪.‬وﻗﺘﯽ ﭘﻴﮋاﻡﻪ ام را دﻳﺪ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﭼﻬﺎر ﺕﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ هﻨﻮز زﻳﺮ ﭘﻴﺮاهﻦ ﺕﺎن اﻳﻦ هﺎ را ﻡﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪ ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁرﻩ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻘﺪر ﻋﻘﺐ ﻡﺎﻧﺪﻩ اﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺷﻤﺎهﻢ ﭼﻘﺪر ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎدﻩ اﻳﺪ‪ .‬ﺷﻠﻮارت را ﺁﻧﻘﺪر ﮐﺸﻴﺪی ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮐﻪ ﻡﻦ هﺮ ﮐﺎری ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻂ ﺑﺎﺱﻦ ات ﻧﻴﻔﺘﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ‪.‬‬
‫هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫او دوﺱﺖ داﺷﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻗﺎﻃﯽ ﻡﺎ ﺷﻮد و ﻡﺜﻞ ﻡﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬ﻡﯽ ﭘﺮﺱﻴﺪ ﺕﻮ دوﺱﺖ ﻧﺪاری ﻗﺎﻃﯽ ﻡﺎ ﺷﻮی‪.‬‬
‫ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﺁن وﻗﺖ دﻝﻢ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدم ﭘﺮ ﻡﯽ زﻧﺪ‪.‬ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ‪ ،‬ﻡﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ هﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻴﺪ ﻧﻪ ﻡﺎ ‪ .‬ﺕﻮ اﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﯽ ﺟﺎی ﻡﻦ ‪ ،‬هﻢ ﺷﮑﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﻡﯽ ﺷﻮی ‪ .‬ﺁرزو ﻧﮑﻦ ﺑﻴﺎﻳﯽ اﻳﻨﺠﺎ ‪ .‬ﺑﺮو‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻦ اﺕﺎق و ﺧﺎﻧﻪ ﺕﺎن ﭼﻪ ﺧﻼﻗﻴﺘﯽ ﻡﯽ ﻃﻠﺒﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ اﺕﺎق ﻡﻦ ﺑﺎﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدت و دﻳﮕﺮان ﺧﺪﻡﺖ ﮐﻨﯽ‪ .‬اﺱﺘﻌﺪادهﺎی ﻡﺎ ﻳﺎد ﻡﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻡﺎ دﺱﺖ روی دﺱﺖ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﻢ و هﻴﭻ ﮐﺎری ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از اﻧﺘﺤﺎر ﺷﺎن ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﻌﺪ از ﺁن ﻧﺸﺪ ﮐﻪ هﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺕﺎ روزی ﮐﻪ ﺻﺎﺡﺐ ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﺎن را ‪،‬هﻤﻪ ﻧﺎهﻢ ﺷﮑﻞ هﺎ‬
‫را‪ ،‬هﻤﻪ ﻋﺮوﺱﮏ هﺎ را ﺑﻪ ردﻳﻒ ﭘﺸﺖ ﺱﺮ هﻢ ﺻﻒ ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻠﻮﺕﺮ از هﻤﻪ‪ ،‬دوﺱﺘﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺎ ﺕﻮ ﺡﻴﺎط ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺱﺮﮔﺮم ﻡﺎﺷﻴﻦ ﮐﻨﺘﺮل دار ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد اﻡﺎ ﺕﻤﺎم ﺡﻮاﺱﺶ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎی او‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ رود ﮐﻪ ﭼﻄﻮر دوﺱﺘﻢ را ﺕﻮ ﭘﻨﺠﻪ اش ﻡﭽﺎﻝﻪ ﮐﺮد و ﺑﺎ دﻧﺪان ﺱﻔﻴﺪش ﺱﺮش را از‬
‫ﺕﻦ ﺟﺪا ﮐﺮد و ﺧﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺻﺎﺡﺐ ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻡﻬﻠﺖ ﻓﺮار ﻧﺪاد و هﻤﻪ را ﻗﺼﺎﺑﯽ ﮐﺮد ﺡﺘﯽ‬
‫ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﻡﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻡﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬دوﺱﺘﻢ ﺧﺲ ﺧﺲ ﻡﯽ ﮐﺮد ‪.‬ﺕﻨﺶ ‪ ،‬ﺑﯽ ﺱﺮ اﻳﻦ ور‬
‫‪25‬‬

‫ﺁن ور ﻡﯽ ﺷﺪ و ﺕﮑﺎن ﻡﯽ ﺧﻮرد اﻡﺎ ﻧﮕﺎهﺶ ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ ﭼﺸﻢ هﺎی ﺁﺑﯽ او ﺁﺱﻤﺎن هﻤﺮﻧﮓ ﭼﺸﻤﺶ را‬
‫ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺎ ﺕﺎ ﭼﻨﺪ روز درﭘﻮﺱﺘﺶ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﻴﺪ‪ .‬ﻡﺪام ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺷﮑﺴﺖ ﻡﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﻢ‬
‫روﺷﺶ ﻏﻠﻂ اﺱﺖ‪ .‬ﺕﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺱﺨﻨﺮاﻧﯽ هﺎی او در وﺻﻒ روش ﻏﻠﻂ ﺻﺎﺡﺐ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ و روش‬
‫ﺻﺤﻴﺢ ﺧﻮدش ﺱﺮﮔﺮم ﻡﺎن ﮐﺮد اﻡﺎ ﻡﻦ زودﺕﺮ از هﺮ ﮐﺲ دﻳﮕﺮ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ او از ﻧﺪاﺷﺘﻦ رﻗﻴﺐ دﻳﺮ‬
‫ﻳﺎ زود ﺡﻮﺻﻠﻪ اش ﺱﺮ ﻡﯽ رود‪ .‬ﺁن روزهﺎ ﺁﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻡﺎ‪ ،‬ﻡﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺱﻮپ‬
‫ﻡﯽ ﺧﻮردﻳﻢ ﺧﻮراک ﻗﺎرچ داد‪.‬‬
‫‪.‬ﻳﺎدم اﺱﺖ ﻳﮏ ﺑﺎراز ﺱﺮﺁﺷﭙﺰ ﭘﺮﺱﻴﺪم ﭼﺮاهﺮروز ﻓﻘﻂ ﺱﻮپ ﺁن هﻢ ﻳﮏ ﺟﻮرش را ﻡﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‬
‫ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺱﺘﻮرﮐﺸﺘﻨﻢ را ﻧﺪاد ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻮن داغ ﻡﻮﺿﻮع ‪ .‬ﺱﺮﻳﻊ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺻﺎﺡﺐ ﮔﺰارش داد‬
‫ﺻﺎﺡﺐ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺎﺡﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫" ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻴﺰهﺎی دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺡﺮام اﺱﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻡﻌﺪﻩ ﺕﺎن ﻧﻤﯽ ﺱﺎزد‪".‬‬
‫ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﮐﺎری ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺎﺡﺐ ﺧﻮﺷﺶ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ‪.‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻏﺬا دﺱﺘﺸﺎن را روی‬
‫ﺷﮑﻢ ﺷﺎن ﻡﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﺻﺎﺡﺐ ﻏﺬا ﺧﻴﻠﯽ ﻝﺬﻳﺬ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﻦ اﻳﻦ ﺟﻮرﻡﻮﻗﻊ هﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮدم را‬
‫ﺁن ﭘﺸﺖ ﻡﺸﺖ هﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﻡﯽ ﮐﺮدم واز ﺑﺲ ﺷﮑﻞ هﻢ ﺑﻮدﻳﻢ وﺕﻮی هﻢ ﻡﯽ ﻝﻮﻝﻴﺪﻳﻢ اﮔﺮ ﻳﮑﯽ دﺱﺘﺶ را‬
‫روی ﺷﮑﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫‪ -‬ﺕﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻨﮓ ﻡﺎﻳﯽ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺕﻮ زﺷﺘﯽ‪ .‬زﺷﺖ و ﻗﺒﻴﺢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺕﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪی ﮐﻪ ﺻﺎﺡﺐ ﺑﻪ ﻡﺎ هﻢ ﺑﺪ ﺑﻴﻦ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﻦ ﮔﻨﺎهﯽ ﻧﺪارم اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﺮا هﻤﺶ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ اﺕﺎق ﻗﺸﻨﮓ اﺱﺖ و دم ﻡﯽ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﻢ و ﻡﯽ‬
‫رﻗﺼﻴﻢ ‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻴﻢ اﺕﺎق ﻗﺸﻨﮓ اﺱﺖ‪ .‬ﭼﺮا روی ﺱﻴﺴﺘﻢ ﻡﻐﺰی ﻡﺎن اﻳﻦ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺿﺒﻂ ﻡﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺮم اﺱﺖ ﻡﻦ دﻳﮕﺮ ﺡﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻃﺮدم ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻡﻦ ﻝﻘﺐ " ﻧﺎﺟﻮر " و " ﻧﺎهﻢ ﺷﮑﻞ " دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ وﻝﯽ ﺡﺎﻻ ﮐﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺡﺮف را زدم ﮐﻢ ﮐﻢ دورﻩ ام ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺁﻡﺪ ﻡﻮهﺎی ﻓﺮﻓﺮی ام را ﻧﻮازش ﮐﺮد‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺁﻡﺪ ﻝﭗ هﺎی‬
‫ﺻﻮرﺕﯽ ام را ﻡﺎچ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺁﻡﺪ ﭼﻴﻦ ﭘﻴﺮاهﻦ ﮔﻞ ﻡﻨﮕﻠﯽ ام را ﺻﺎف ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ ﻡﻦ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﻝﻄﻒ ﮐﺮدﻧﺪ اﻡﺎ ﻡﻦ از روزی ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﺻﺎﺡﺐ‪ ،‬ﻡﺴﺘﻨﺪی از ﭘﻮﺱﺖ اﻧﺪازی ﻡﺎرهﺎ دﻳﺪم و ﻗﺒﻞ ﺕﺮ از‬
‫ﺖ ﻡﻮ ﺑﻠﻮﻧﺪم ﺟﻠﻮﺕﺮ از هﻤﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪهﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁﺷﺘﯽ ﺑﺎ ﻡﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﺁن از روزی ﮐﻪ دوﺱ ِ‬
‫ﺕﻼﺷﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎزهﻢ ﻗﺒﻞ ﺕﺮ‪ ،‬از روزی ﮐﻪ دﻝﺰدﮔﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ اﻳﻦ وری هﺎ و ﺁن وری هﺎ را‬
‫دﻳﺪم‪ ،‬از ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ از اﻳﻦ ﭘﻮﺱﺖ ﺟﺪا ﺷﻮم و ﺧﻮاﺱﺘﻢ د ِر ﺧﺎﻧﻪ ﻡﺎن ﺑﻪ روی ﻋﺮوﺱﮏ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫هﺎی دﻳﮕﺮ هﻢ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ هﻮای ﺕﺎزﻩ را ‪ُ ،‬ﻡﻬﺮ وﭘﻴﭻ ﺑﺪن ﻡﺎن هﻮرت ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ دﻡﺎی‬
‫اﺕﺎق ﻡﺎن ﻳﮏ ﺟﻮر ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻧﻮر ﻻﻡﭗ هﻤﻴﺸﻪ رو ﺑﻪ ﺕﺎرﻳﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﭘﻮﺱﺖ ﻡﺎن ﺱﺮﻡﺎ و‬
‫ﮔﺮﻡﺎ را ﺑﭽﺸﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻡﺎن ﺑﺎ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﻝﺐ هﺎﻡﺎن از دﻳﺪن ﺑﺮوﺑﭽﻪ ﺧﺎﻧﻪ هﺎی دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻝﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﻳﮏ درﻳﭽﻪ‪ ،‬درهﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻝﮑﻦ هﺎ و ﺕﺮاس هﺎ ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﺟﺎی‬
‫ﺧﺎﻧﻪ روزﻧﻪ ای ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻡﺎ را ﺑﻪ ﺑﺮو ﺑﭽﻪ هﺎی دﻳﮕﺮ وﺻﻞ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺁن روز ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮهﺎ ﺕﻮ رگ وﭘﯽ ﺟﻤﺠﻤﻪ ام ﺁﻡﺪ و ﺷﺪ ﻡﯽ ﮐﺮد دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ زﺑﺎﻧﻢ را ﺕﻮ ﺡﻠﻘﻢ‬
‫ﻧﮕﻪ دارم‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﺬارم زﺑﺎﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺕﻤﺠﻴﺪ ﺻﺎﺡﺐ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻮردن ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺡﺮف دوﺱﺘﺎﻧﮥ‬
‫اﻝﮑﯽ ﺑﭽﺮﺧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﻴﺶ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﺻﺎﺡﺐ ﺑﺎ ﻡﺎ ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﻏﺬای او ﺑﺎ ﻏﺬای ﻡﺎ ﻓﺮق ﻡﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻏﺬاﻳﺶ ﺕﻤﺎم ﺷﺪ و ﭼﺸﻢ دراﻧﺪ ﺕﺎ از دﻳﺪن دﺱﺖ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ روی ﺷﮑﻢ ﺷﺎن ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﻡﻦ ﺱﻮﭘﻢ را ﮐﻪ ﻋﻤﺪا ﺕﺎ ﺁﺧﺮ ‪ -‬ﺑﺮ ﻋﮑﺲ هﻤﻴﺸﻪ‪ -‬ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدم ﺕﻮ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﻋﻖ زدم و ﺑﻪ ﺟﺎی‬
‫‪26‬‬

‫اﻳﻨﮑﻪ دﺱﺘﻢ را روی ﺷﮑﻢ ﺑﺴﺎﻳﻢ ﺑﺮدﻡﺶ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺕﻮی ﺁن هﻤﻪ هﻢ ﺷﮑﻞ دﺱﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺁﻡﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ‬
‫ﺷﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد ﻳﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺁن ﭘﺸﺖ ﻡﺸﺖ هﺎ هﻢ ﻗﺎﻳﻢ ﻧﺸﺪم‪.‬‬
‫از روزی ﮐﻪ ﺕﻔﻨﮓ ﺑﻪ دﺱﺖ ﮔﺎهﯽ ﺕﻦ ﺑﻪ ﺕﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻡﯽ ﺟﻨﮕﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ دﺷﻤﻦ اﺱﺖ و ﭼﺎﻗﻮ‬
‫را ﺕﻮ ﻗﻠﺒﺸﺎن ﻓﺮو ﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺧﻮن ﺷﺎن ﻡﯽ ﭘﺎﺷﻴﺪ روی ﺻﻮرت ﻡﺎن و ﺧﺎل ﺧﺎﻝﯽ ﻡﺎن ﻡﯽ ﮐﺮد‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﻡﺎ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎع ﻋﺮوﺱﮏ هﺎ‪ ،‬ﻡﺎ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﻤﺎن ﭘﺮ از ﭘﻴﭻ و ﻡﻬﺮﻩ اﺱﺖ درد را ﻡﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺱﺖ ﺱﻮپ را ﺑﺨﻮرم و ﺕﻮ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ را ﻝﻴﺲ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺻﺎﺡﺐ داﻧﻪ داﻧﻪ ﺱﺮ اﻧﮕﺸﺖ دﺱﺖ ﻡﻌﺘﺮﺿﻢ را ﻡﯽ ﺷﮑﺴﺖ ‪ ،‬درد ﺕﻮ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ اﺱﺘﺨﻮان هﺎی‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻧﺸﮑﺴﺘﻪ ام ﺕﻮ رﻳﺰ و درﺷﺖ ﺁن ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬دﺱﺘﻢ را از ﺑﺎزو ﮐﻨﺪ و ﺡﺎﻻ ﺱﻼح ﻡﻦ ﺕﻔﻨﮓ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺕﻔﻨﮕﯽ از ﺁهﻦ‪ .‬ﺱﻼﺡﯽ ﺑﻮد از ﭘﻮﺷﺎل وﭘﻨﺒﻪ از ﭘﻴﭻ و ﻡﻬﺮﻩ‪.‬‬
‫ﺁن ﻳﮑﯽ دﺱﺘﻢ را هﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﺻﺎﺡﺐ را ﺁﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم ‪.‬ﻳﺎدم اﺱﺖ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ‬
‫ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺻﺎﺡﺐ ﻳﮏ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻡﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻢ و ﭼﻢ زﻧﺪﮔﯽ را ﻳﺎدش ﺑﺪهﻴﻢ ‪ .‬ﻡﺎ ﮐﻪ‬
‫ﺡﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﺪر وﻡﺎدرش ﻋﻤﺮ دارﻳﻢ ‪.‬ﻡﺎ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﻄﻔﻪ اوﻝﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﺕﻮ رﺡﻢ ﻡﺎدر ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و‬
‫ﻡﺎدر ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺱﺎﺧﺘﻦ ﻡﺎ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻡﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻓﮑﺮ اوﻝﻴﻦ ﻡﺎدر ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﻳﻢ‪ .‬ﻡﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎدش ﺑﺪهﻴﻢ‬
‫ﭼﻄﻮر ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻡﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﻋﺪﻩ را ﺕﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان دوﺱﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﭘﺴﺮ ﻡﻮ‬
‫ﺑﻮر را دوﺱﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻡﺎ‪...‬‬
‫ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺎﺡﺐ ﺧﺎﻧﻪ روﺑﺮو‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ و ﮔﺮﻧﻪ ﭘﺮﺕﻢ ﻡﯽ ﮐﺮد ﺁﻧﺠﺎ و ﺑﻬﺘﺎن ﻡﯽ زد‬
‫ﮐﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻂ ﻡﯽ ﮔﻴﺮم‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎز هﻢ ﺻﺎﺡﺐ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ ﺑﻮدش ﺕﺮﺟﻴﺢ ﻡﯽ دادم در اﺕﺎق ﺧﻮدﻡﺎن‬
‫ﺑﻴﻦ هﻢ ﺷﮑﻞ هﺎی ﺧﻮدم ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﺡﺎﻻ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ دﺱﺘﻢ هﻢ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮی ﻏﺬا ﺧﻮرﻳﺶ را روی دﻡﺎﻏﻢ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﻡﺜﻠﻪ ام ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺕﮑﻪ‬
‫ﺕﮑﻪ ﺑﻨﺪ از ﺑﻨﺪم ﺟﺪا ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﺎدم ﺁﻡﺪ دوﺱﺖ ﻡﻮ ﺑﻮرم از ﭘﺮﻧﺪﻩ ای ﺑﻪ اﺱﻢ " ﻓﻮﻧﮑﺲ " ﺑﺮاﻳﻢ ﺡﺮف‬
‫زدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﺎﮐﺴﺘﺮش ﻓﻮﻧﮑﺲ دﻳﮕﺮ ﻡﺘﻮﻝﺪ ﻡﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪ ،‬ﻡﻦ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮدم‪ -‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺁن وری هﺎ‪ -‬اﻡﺎ ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ﻳﺎدم اﺱﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‬
‫ﻓﻮﻧﮑﺲ ﻡﺨﺼﻮص ﻋﺪﻩ ای ﻧﻴﺴﺖ ﻡﺎل هﻤﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫اﺟﺪاد ﻡﺎ ﻋﺮوﺱﮏ هﺎ دهﺎﺕﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﺟﺪ هﻤﻪ ﻡﺎ دهﺎﺕﯽ ﺑﻮد‪ .‬از هﻤﺎن اول ﮐﻪ ﺁﺑﺎدی‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺪر وﻡﺎدر اوﻝﻤﺎن ﺁﺟﺮ روی ﺁﺟﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر و ﻡﺎدر ﻡﻦ و دوﺱﺖ ﻡﻮ ﺑﻮرم ﻳﮑﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دوﺱﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻡﺮدن ﺕﻦ داد ﺱﻴﻨﻪ اش را ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻡﺖ ﺟﻠﻮ دادﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺡﺎﻻ در ﭼﺸﻤﻢ او ﭼﻴﺰی ﺟﺰ‬
‫ﻳﮏ ﻓﻮﻧﮑﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺎهﺎ هﻢ از زاﻧﻮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬اول ﺱﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺷﮑﺴﺘﻪ ام درد ﻡﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﺡﺎﻻ دﻳﮕﺮ هﺮ ﻋﻀﻮی ﮐﻪ ﻡﯽ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ دردی ﺑﻪ دردهﺎﻳﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻡﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻮﻧﮑﺲ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻓﻮﻧﮑﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﺰاﻳﺪ ﭼﻪ رﻧﺠﯽ ﻡﯽ ﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫‪27‬‬

‫ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺡﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎس ﺁور‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻡﯽ ﮐﻨﻴﺪ‬
‫ﮐﻪ زﻧﺪﻩ هﺎی اﻡﺮوزی‬
‫ﭼﻴﺰی ﺑﺠﺰ ﺕﻔﺎﻝﻪ ی ﻳﮏ زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫‪.......‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﻝﻢ راﺡﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪ از ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ رﻧﺞ ﻡﯽ ﺑﺮم ﻧﻪ از ﺧﻮردن ﻗﺮص هﺎی ﺧﻮاب ﺁور ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻡﻌﺪﻩ ام ﻧﺴﺎزد ﻧﻪ از ﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ از دردی ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺟﺮاﺡﯽ ﺑﻪ ﺱﺮاﻏﻢ ﺁﻡﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮازهﻴﭻ ﭼﻴﺰ هﻴﭻ وﻗﺖ رﻧﺞ ﻧﻤﯽ ﺑﺮم‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‪ ،‬ﮐﻠﻤﻪ درد و رﻧﺞ ﻡﻔﻬﻮﻡﯽ دور ﺧﻮاهﺪ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﻠﻤﻪ ای را ﺱﺎﻝﻴﺎن زﻳﺎد اﺱﺘﻔﺎدﻩ ﻧﮑﻨﯽ ﻓﺮاﻡﻮش ﻡﯽ ﺷﻮد و درد و رﻧﺞ از ﺁن ﮐﻠﻤﻪ‬
‫هﺎﺱﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺴ ﺮ ﺑﭽ ﻪ ﺕ ﻮ اﺕ ﺎﻗﻢ اﺱ ﺖ‪ .‬ﻧﺰدﻳ ﮏ ﺕﺨ ﺘﻢ ﺟ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﻡ ﻦ روی ﺁن دراز ﮐﺸ ﻴﺪﻩ ام‪ ،‬روی زﻡ ﻴﻦ ﻡﺸ ﻐﻮل‬
‫ﺑﺎزی اﺱﺖ ﺑﺎ اﺱﺒﺎب ﺑﺎزی ه ﺎﻳﺶ‪ .‬دوﺕ ﺎ ﮐ ﺎﻡﻴﻮن ﺑ ﻪ دﺱ ﺖ دارد و ه ﺮ ﭼﻨ ﺪ ﺙﺎﻧﻴ ﻪ ﻳ ﮏ ﺑ ﺎر ﺑ ﻪ ه ﻢ ﻡ ﯽ‬
‫زﻧﺪﺷﺎن و ﺻﺪا در ﻡﯽ ﺁورد‪ ،‬ﺑُﻢ‪ .‬ﮔﺎهﯽ هﻢ ﻝﻮﻝﻪ ﺕﻔﻨﮓ ﭘﻼﺱﺘﻴﮑﯽ اش را ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﮐﺎﻡﻴﻮن هﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬
‫ﻡﯽ رود‪ .‬ﮔﺎهﯽ هﻢ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ ﺁب ﻧﺒﺎﺕﺶ را از دهﺎﻧﺶ در ﻡﯽ ﺁورد و ﺱﺨﺎوﺕﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ زور ﻡﯽ ﭼﭙﺎﻧ ﺪ ﺕ ﻮ‬
‫دﻧﺪان هﺎی ﻗﻔ ﻞ ﺷ ﺪﻩ ﻡ ﻦ و ه ﺮ ﭼﻘ ﺪر ﺕ ﻼش ﻡ ﯽ ﮐﻨ ﺪ ﻝ ﺐ ﺑ ﺎﻻﻳﯽ ام از ﻝ ﺐ ﭘ ﺎﻳﻴﻨﯽ ﻓﺎﺻ ﻠﻪ ﻧﻤ ﯽ ﮔﻴ ﺮد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر از ازل ﺷﮑﺎﻓﯽ ﻡﻴﺎن ﺁن دو ﻧﺒﻮدﻩ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻡﯽ ﺷﻮد و ﻡﯽ رود ﺱﺮاغ اﺱﺒﺎب ﺑﺎزی هﺎﻳﺶ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﭘﻴﺮ زن ﺑﺎ هﻤﺎن ﻋﺼﺎی ﭼﻮب ﮔﺮدوﻳﯽ اش ﺁﻡﺪ ﺕﻮ و ﭼﺸﻤﺎن وق زدﻩ اش را ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫و ﺕﻦ و ﺑﺪن ﺑﯽ ﺕﺤﺮﮐﻢ ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺕﻤﺎم ﺟﺴﺪم را ﻧﻴﺶ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮود ﻋﺼﺎﻳﺶ را ﻡﺴﺘﻘﻴﻢ‬
‫ﺁورد ﺑﺎﻻ ﺑﺎ زور وﻧﻴﺮوی ﮐﻪ از هﺸﺘﺎد و دوﺱﺎﻝﮕﯽ اش ﺧﻴﻠﯽ ﺟﻮان ﺕﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻮﺑﻴﺪ ﺕﻮ ﺷﮑﻤﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﯽ‬
‫ﺕﺤﺮک وﺧﺸﮏ ﻧﺒﻮدم ﭘﺎهﺎﻳﻢ را ﺟﻤﻊ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﺕﻮ ﺷﮑﻤﻢ و ﻡﺜﻞ ﻡﺎر ﺑﻪ ﺧﻮد ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪم و اﮔﺮ زﺑﺎﻧﻢ‬
‫ﺧﺸﮏ ﻧﺒﻮد داد ﻡﯽ زدم‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺡﻘّﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺁدم از ارادﻩ ﺕﻬﯽ ﻡﯽ ﺷﻮد ‪ ،‬رﻗﺖ را ﺑﻴﺶ از ﮐﻴﻨﻪ ﻳﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﻡﯽ اﻧﮕﻴ ﺰد‪ .‬در ﻡ ﻦ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﻃ ﻮر‬
‫ﺑﻮد ‪.‬وﻗﺘﯽ ﺁدﻡﯽ را در ﭼﻨﺎن وﺿﻌﯽ ﻡﯽ دﻳﺪم ﺡﺘﯽ اﮔﺮ دﺷﻤﻦ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﯽ ام ﺑﻮد ﮐﻴﻨ ﻪ ام ذرﻩ ذرﻩ ﻡ ﯽ‬
‫ﺱﻮﺧﺖ و ﺟﺎﻳﺶ را ﺕﺮﺡﻢ ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫او ﮐﺎﻝﺒﺪم را ﮐﻮﻓﺘﻪ ی ﻋﺼﺎ ﮐﺮد‪ .‬او هﻨﻮز از ارادﻩ ﺧﺎﻝﯽ ﻧﻴﺴﺖ اﻡﺎ ﺕﺼﻮر ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ‬
‫در اﺡﺘﻀﺎر ﺑﻮدﻩ اﺱﺖ و ﻧﻔﺲ هﺎی ﺁﺧﺮ را ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ .‬او ﻡﺮدﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬از روزی ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﮐﺸﺖ‪.‬‬
‫اوﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺡﻘﺖ ﺑﻮد"‬
‫ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ اﺱﺖ اﻳﻦ ﺡﻖ ﻧﺼﻴﺐ او هﻢ ﻡﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ هﻤﺎن ﺷﺪت ﺱﺨﺎوت دوﺱﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺁﻡﺪ ﺕﻔﻨﮓ ﭘﻼﺱﺘﻴﮑﯽ را ﺕﻮی ﺑﺎزوﻳﻢ ﻓﺸﺎر داد ﺁﻧﻘﺪر‬
‫ﮐﻪ ﺻﻮرﺕﺶ ﻗﺮﻡﺰ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﻡﻮﺟﻮداﺕﯽ ﻋﺠﻴﺐ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺱﺮاغ ﺑﺎزی اش‪ ،‬دو ﻡ ﺮد ﺁﻡﺪﻧ ﺪ ﮐ ﻪ ﺑﺒﺮﻧ ﺪم ﺕ ﻮی ﺁﻡﺒ ﻮﻻﻧﺲ‪ .‬ﺕﻨﻬ ﺎ ﻡ ﻦ و ﭘﺴ ﺮ ﺑﭽ ﻪ ﺷ ﺎهﺪ‬
‫ﺑ ﻮدﻳﻢ ﮐ ﻪ ﻳﮑ ﯽ ﺱ ﺎﻋﺘﻢ را از دﺱ ﺘﻢ در ﺁورد و دﻳﮕ ﺮی ﺟﻴ ﺐ ه ﺎی ﺷ ﻠﻮارم را ﮔﺸ ﺖ و ﮐﻴ ﻒ ﭘ ﻮﻝﻢ را‬
‫ﺧﺎﻝﯽ ﮐﺮد و رﻓﺘﻨﺪ ﺑﻴﺮون ﮐﻪ ﺕﺨﺖ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪.‬‬
‫‪28‬‬

‫اوﺁﻡﺪ ﺕﻮ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ رﻓﺖ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﭼﻪ ﭘﻴﺮاهﻦ ﻡﺸﮑﯽ ﻗﺸ ﻨﮕﯽ ﭘﻮﺷ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﭘﻮﺱ ﺖ ﺱ ﻔﻴﺪش را ﺱ ﻔﻴﺪﺕﺮ‬
‫ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮادرم ﭘﺸﺖ ﺱﺮش ﺁﻡﺪ ﺕﻮ‪ .‬دﺱﺘﺶ ﮔﻮدی ﮐﻤﺮ او را ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دﺱﺘﺶ ﭘ ﺎﻳﻴﻦ ﺕ ﺮ رﻓ ﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﮐﺎر را ﺑﺎ هﻢ اﻧﺠﺎم ﻡ ﯽ داد‪ .‬ﺱﺮوﺻ ﻮرت او را ﭘ ﺮاز ﺑ ﻮس ه ﺎی ﺁﺑ ﺪار و ﺻ ﺪادار ﮐ ﺮد و او ﮐ ﻪ‬
‫ﻧﻔﺲ هﺎﻳﺶ ﻡﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد روی زﻡﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﻴﺮاهﻨﺶ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و راﻧﺶ ﭘﻴ ﺪا ﺷ ﺪ و وﻗﺘ ﯽ ﭘﺴ ﺮ‬
‫ﺑﭽﻪ داﺧﻞ ﺷﺪ از هﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻪ ﺑﺎ اﮐﺮاﻩ ﺕﻦ در هﻢ ﭘﻴﭻ ﺧﻮردﺷﺎن از هﻢ ﺟﺪا اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ ﺕﻮ ﭼﻨﺪ ﺱﺎل اﺧﻴﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﮔﺮم ﺑ ﺎ ﻡ ﻦ ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﺎزی ﮐ ﺮدﻩ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ .‬ﮔ ﺎهﯽ ﺕ ﻮ رﺧﺘﺨ ﻮاب‬
‫ﺕﻨﺶ را از ﻡﻦ ﻡﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ اﻧﮕﺎر ﺟﺬام داﺷﺘﻢ ﻳﺎ َﻡﺤﺮم ﺕﻨﺶ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺕﺨﺖ را ﺁوردﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺁب ﻧﺒﺎﺕﺶ را ﺑﺎ ﺁن دﺱﺖ ﮐﻮﭼ ﮏ ﻧ ﻮچ رواﻧ ﻪ ی ده ﺎﻧﻢ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬دو ﻡﺮد ﻡﺮا ﺑﺮدﻧﺪ و ﺁب ﻧﺒﺎت روی ﮔﺮدﻧﻢ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺱﺒﮏ‪ ،‬ﺱﺒﮏ‪ ،‬ﺱﺒﮏ‪.‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎری و ﺿﻌﻒ‪ ،‬ﻡﺮا از روی ﺻﻮرت زﻧﺪﮔﯽ ﺕﺮﮐﺎﻧﺪ‪ .‬ﺡﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺟﺎی ﻳ ﮏ ﺡﻔ ﺮﻩ ﺁﻧﺠ ﺎ ﻡ ﯽ ﻡﺎﻧ ﺪ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪی ﻡﺤﻮ ﻡﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻡ ﻦ ﺁن ﭘﺮواﻧ ﻪ ام ﮐ ﻪ ﻡﻮرﭼ ﻪ ه ﺎ ﺕ ﻦ وﺑ ﺪن ﮔﻮﺷ ﺘﯽ اش را ﺧ ﻮردﻩ اﻧ ﺪ اﻡ ﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴ ﺘﻨﺪ ﺑ ﻪ ﺑ ﺎل ه ﺎی‬
‫رﻧﮕﺎرﻧﮕﺶ ﺁﺱﻴﺒﯽ ﺑﺮﺱﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎل هﺎﻳﻢ را دﻧﺪان ه ﻴﭻ ﮐﻴﻨ ﻪ ای‪ ،‬ﺧﻴ ﺎﻧﺘﯽ‪ ،‬ﺧﺸ ﻤﯽ ﻧﻤ ﯽ ﺕﻮاﻧ ﺪ ﺑﺠ ﻮد‪ .‬ﺑ ﺎل‬
‫هﺎﻳﻢ ﭘﺮوازم ﻡﯽ دهﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﻮر وﺱﺒﮑﯽ‪ .‬ﻧﻮر وﺱﺒﮑﯽ‪.‬‬
‫‪29‬‬

‫…ای دوﺱﺖ‪،‬ای ﺑﺮادر‪،‬ای هﻢ ﺧﻮن‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻡﺎﻩ رﺱﻴﺪی‬
‫ﺕﺎرﻳﺦ ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﮔﻞ هﺎ را ﺑﻨﻮﻳﺲ‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻡﻌﺒﺮ‬

‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ اﻡﻌﺎ واﺡﺸﺎی ﻡﻦ ﻡﻌﺒﺮ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺕﻤﺎم ﻋﻀﻮهﺎﻳﻢ ﮐﻪ او را دوﺱﺖ‬
‫داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪.‬‬

‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﺕﻔﻨﮕﺶ ﻡﯽ زد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ و ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﭼﺎرﻩ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮔﻮﺱﻔﻨﺪاﻧﻪ‪ ،‬از‬
‫ﺕﻮی ﺱﻴﻢ هﺎی ﺧﺎردار رد ﻡﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑُﻢ‪.....‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﺻﺪای ﻧﺎﻝﻪ ای‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎدی ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش ﺑﻮد وﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺱﮑﻮت‪ ،‬ﺱﮑﻮت‪.‬‬
‫ﺱﮑﻮت ﺑﺮای ﻡﺎ ﻳﮏ ﻡﻌﻨﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺕﺎ وﺱﻂ هﺎی ﺻﻒ ﮐﻪ ﺑﺮوﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ﺡﺘﻤﺎ ﻡﻌﺒﺮ ﺑﺎز ﻡﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻡﻦ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺻﻔﻢ‪ .‬هﻴﭻ‬
‫وﻗﺖ ﺕﺎ اﻳﻦ ﺡﺪ ازﺁﺧﺮ ﺻﻒ ﺑﻮدن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮدﻩ ام‪ .‬ﻳﺎدش ﮐﻪ ﻡﯽ اﻓﺘﻢ ﮐﻼس اول ﭼﻪ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ‬
‫دﻋﻮاﻳﻤﺎن ﻡﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻔﺮ اول ِ ﺻﻒ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻩ ام ﻡﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ هﺮﭼﻪ ﺁﺧﺮﺑﺎﺷﯽ ﺑﻬﺘﺮاﺱﺖ‪،‬‬
‫دﻳﺮﺕﺮراهﯽ ﺱﻼخ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ ﺷﻮی‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ﺑﺘﺮﮐﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﺎل ﺁهﻮ را ﻡﯽ ﺑﻴﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻝﺒﺎس ﺧﻮاﺑﺶ را در ﻡﯽ‬
‫ﺁورم‪.‬‬
‫او ﻝﺐ و دﻧﺪان و دﻡﺎغ و ﮔﻮﺷﻢ را ﻡﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ی اﻋﻀﺎﻳﻢ دوﺱﺖ دارد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﻧﻮک دﻡﺎغ و ﻻﻝﻪ ﮔﻮﺷﻢ‬
‫را ﮔﺎزﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺑﯽ دﻡﺎغ و ﺑﯽ ﮔﻮش ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﺎردﻝﻢ‪ ،‬ازﮐﺎرﮔﺬﺷﺖ واوهﻢ دوﺱﺘﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﺁﺧﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻝﺒﺴﺘﻪ ﻡﺮدهﺎ ﻡﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻡﺮدهﺎی دﻳﮕﺮ ﺟﺴﻢ ﺷﺎن را ﻋﺮﺿﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺁن وﻗﺖ اﻗﺪس ﺱﻴﺎﻩ ﮐﺎروﮐﺎﺱﺒﯽ اش ﮐﺴﺎد ﻡﯽ ﺷﺪ و‬
‫دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮردﺧﺘﺮهﺎی اﺕﺎق ﺑﻐﻠﯽ را ﮔﻴﺲ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪ و ﻡﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺷﺎن ﺕﻮ اﻧﺒﺎرﺑﯽ ﺁب وﻏﺬا‪،‬‬
‫ازاو ﭘﺮﺱﻴﺪم ﺕﺎ ﺡﺎﻻ هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺱﺘﯽ ﻓﺮارﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ را ازﻧﮕﺎهﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎراﻳﻦ ﮐﺎررا ﮐﺮدم‪ .‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎردو روزﻗﺒﻞ ازاوﻝﻴﻦ ﺑﺎرﺁﻡﺪن ﺕﻮ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺡﺎﻻ ﭼﻪ؟ دﻳﮕﺮﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﯽ ﻓﺮارﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟‬
‫‪ -‬ﭼﻮن ﺕﻮ ﻡﯽ ﺁﻳﯽ اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫‪30‬‬

‫ﻡﺮدهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻮل ﻡﯽ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﭘﺎی دﺧﺘﺮهﺎ ﺡﻖ داﺷﺘﻨﺪ ﺕﺎ ﮐﻠﻪ ﺱﺤﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ وﻝﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻓﺮار‬
‫از ﺕﮑﺮار‪ ،‬و ﺕﻨﻮع درﺡﺎل ﮐﺮدن‪ ،‬ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻨﺪ ﺁب ﮐﻤﺮﺷﺎن را ﺧﺎﻝﯽ ﮐﻨﻨﺪ و دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮوﻧﺪ‬
‫ﺑﻐﻞ زن ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮﻡﯽ ﻡﺎﻧﺪﻧﺪ و ﭘﻮل ﮐﻤﺘﺮی ﻡﯽ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﭘﻴﺶ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﺁهﻮ ﺕﻮ ﻳﮏ ﺷﺐ ﭘﻨﺞ ﺑﺎر ﻝﺒﺎس ﺧﻮاﺑﺶ را درﺁورد‪.‬‬

‫ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻮل ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ اﻗﺪس ﺱﻴﺎﻩ ﺑﺪهﻢ‪ ،‬ﮐﺎرﻡﮑﺎﻧﻴﮑﯽ ﺟﻮاﺑﮕﻮ ﻧﺒﻮد‪ .‬دوﺱﺘﻢ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺖ و‬
‫ﻡﺪام ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﺑﺮو ﺑﺴﻴﺠﯽ ﺷﻮ‪ .‬ﺕﺴﻬﻴﻼت دارد ‪.‬اﻡﮑﺎﻧﺎت دارد‪ .‬ﻻاﻗﻞ ﺧﺮﺟﯽ ﻡﺎدرت را درﻡﯽ ﺁوری‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﺑﻔﺮﺱﺘﻨﻢ ﺟﻨﮓ ﭼﻪ؟‬
‫هﺮﺑﺎرﮐﻪ اﻳﻦ را ﻡﯽ ﭘﺮﺱﻴﺪم ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻡﯽ زد و ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺁﻧﻘﺪر ﻓﺪاﻳﯽ دارد ﮐﻪ ﺕﻮ ﺑﻪ ﺡﺴﺎب ﻧﻤﯽ ﺁﻳﯽ‪ .‬ﺕﺎزﻩ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺟﻮان و ﻧﻴﺮو ﮐﻪ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ دارﻧﺪ ﻡﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺕﻮ را ﺑﻔﺮﺱﺘﻨﺪ ﺟﻨﮓ؟ ﺕﻮ‪ ،‬ﺕﻮ هﻤﻴﻦ ﺕﻬﺮان‪ ،‬ﺕﻮ هﻤﻴﻦ ﻡﻮﻝﻮی ﻡﯽ ﻡﺎﻧﯽ‪ .‬ﺟﻨﮓ‬
‫رﻓﺘﻦ ﮐﻪ اﺟﺒﺎری ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻴﺮم ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﮔﺸﺘﯽ هﺎ ﺑﻔﺮﺱﺘﻨﺖ اﻳﻦ ورﺁن ور ﺑﻪ ﭘﺴﺮهﺎ ﮐﻪ ﺁﺱﺘﻴﻦ ﮐﻮﺕﺎﻩ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ اﻧﺪ و زن هﺎ ﮐﻪ ﻡﺎﺕﻴﮏ زدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺕﺬﮐﺮ ﺑﺪهﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺱﺘﺎدن ﻡﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻡﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻦ ازاﻳﻦ ﻡﻌﺒﺮاﺧﺘﻴﺎری ﻧﺒﻮد و ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫دوﺱﺖ ﻧﺪارم ﺷﮑﻤﻢ ﺧﻤﭙﺎرﻩ ﺑﺨﻮرد و رودهﺎﻳﻢ ﺑﺮﻳﺰد زﻡﻴﻦ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﺑﺎ ﺁهﻮ ﮐﺒﺎب هﺎ و رﻳﺤﺎن هﺎ را ﺕﻮی‬
‫ﻧﺎن ﺱﻨﮕﮏ ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪﻳﻢ و ﻝﻘﻤﻪ هﺎ را ﺕﻮ دهﺎن هﻢ ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﻝﺒﯽ ﺕﺮﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫روزی ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ رﻳﺸﻢ در ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻡﻮهﺎﻳﻢ را ﻳﮏ وری ﮐﺮدم و دﮔﻤﻪ ﻳﻘﻪ ام را ﺑﺴﺘﻢ و ﭘﻴﺮاهﻨﻢ را از‬
‫ﺷﻠﻮارم ﺑﻴﺮون ﺁوردم و رﻓﺘﻢ ﻡﺴﺠﺪ ﻡﺤﻞ اﺱﻤﻢ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬وﻋﺪﻩ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻡﺎ را اﻋﺰام ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫دوﺱﺖ ﻧﺪارم دﺱﺖ هﺎﻳﻢ ﺕﺮﮐﺶ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬دﺱﺖ هﺎﻳﻢ ﻡﻮهﺎ و ﺕﻦ و ﺑﺪن ﺁهﻮ را ﻧﺎز ﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ -‬دﺱﺖ هﺎﻳﺖ را دوﺱﺖ دارم‪.‬‬

‫‪ -‬ﭼﺮا؟‬
‫‪ -‬ﻡﺜﻞ ﻡﺎل ِ ﻡﺮدهﺎی دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﮓ ﻡﯽ اﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬دﺱﺖ ﺷﺎن ﻡﺜﻞ ﭘﻨﺠﻪ ﮔﺮگ اﺱﺖ‪.‬‬

‫دﺱﺘﻢ را ﻡﯽ ﮔﻴﺮد و ﻡﯽ ﮔﺬارد روی ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ و ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺁﻧﻘﺪر ﻓﺸﺎر ﻡﯽ دهﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺕﻮ ﺧﻮﺑﯽ ‪ .‬او ازهﻤﻪ ﺑﺪﺕﺮ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ دﺱﺖ و اﻧﮕﺸﺖ هﺎﻳﻢ را ﻡﺎچ ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺁﻧﻘﺪر زﻳﺎد ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﻡﯽ ﺑﺮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ اﻧﮕﺸﺘﯽ‬
‫ﻳﺎ دﺱﺘﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻝﺒﺶ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺎهﯽ او را ﻡﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ از اﺕﺎق ﺁهﻮ ﺑﻴﺮون ﻡﯽ ﺁﻡﺪ‪.‬‬

‫اﻗﺪس ﺱﻴﺎﻩ از وﻗﺘﯽ او ﺁﻡﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻡﻦ ﺱﺮ ﺱﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺱﺒﻴﻠﺶ را ﺧﻮب ﭼﺮب ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺮ‬
‫ﭘﻮل ِ ﺑﺎزاری ِ ﺷﮑﻢ ﮔﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺁن ﺕﺴﺒﻴﺢ ﻋﻘﻴﻖ اش‪.‬‬

‫‪ -‬ﺑﺎز هﻢ ﮐﻪ ﺕﻮ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺖ ﭘﺮ ِ ﺑﺎروﻧﻪ‪.‬‬

‫‪ -‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﭘﻔﮑﺖ را ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﯽ؟‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﭘﻔﮏ را از دﺱﺘﻢ ﻡﯽ ﻗﺎﭘﻴﺪ ‪.‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮق ﻡﯽ زد و ﺕﺎ ﺁﺧﺮش ﻳﮑﯽ ﺕﻮ دهﺎن ﻡﻦ ﻳﮑﯽ ﺕﻮ دهﺎن‬
‫ﺧﻮدش ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺮﭘﻮل ِ ﺷﮑﻢ ﮔﻨﺪﻩ ﻡﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﻝﺒﺎس ﺧﻮاﺑﺶ را درﻧﻤﯽ ﺁورد ﻳﮏ ﺑﺎرﻝﺒﺎس ﺧﻮاﺑﺶ را ﺑﻌﺪ از‬
‫رﻓﺘﻦ او ﺑﺎﻻ دادم‪ ،‬روی راﻧﺶ ﭘﺮازﮐﺒﻮدی ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪31‬‬

‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻡﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﻡﻌﺒﺮﺑﺎزﺷﺪﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ ﺕﻔﻨﮕﺶ را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ زد‪:‬‬
‫‪ -‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﺮو‪.‬‬
‫از ﺟﺎﻳﻢ ﺕﮑﺎن ﻧﺨﻮردم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻔﺖ ﺑﺮو‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺱﺨﺘﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻤﯽ روم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﯽ روی ﺑﻬﺸﺖ؟‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﻡﻦ اﻳﻨﺠﺎﺱﺖ‪ .‬ﮐﺠﺎ ﺑﺮوم؟‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎ دهﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻒ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺕﻔﻨﮕﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روی ﺷﻘﻴﻘﻪ ام‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﯽ روی ﻳﺎ ﻳﮏ داﻧﻪ ﺕﻮ ﻡﻐﺰت ﺧﺎﻝﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر روﺡﻴﻪ ﺑﻘﻴﻪ را هﻢ ﺧﺮاب ﻡﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ اﮔﺮ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﻡﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺟﻮان ﺕﺮازﻡﻦ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺱﺮم ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ اﮔﺮ ﮔﻮش داﺷﺖ‪ ،‬ﻡﯽ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ازﻡﻦ ﺟﻮان ﺕﺮهﺎ‪ ،‬ﻡﺎدرﺷﺎن را ﺻﺪا ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ اﺱﻢ‬
‫دﺧﺘﺮی را‪.‬‬
‫هُﻠﻢ داد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف دود و ﮔﺮد و ﺧﺎک ﻏﻠﻴﻆ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺕﻮ ﭼﺮا؟ ﺕﻮ ﭼﺮا؟‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﺡﺎﺟﯽ ﺑﯽ ﺷﺮف ﻧﺮود ﺟﻨﮓ ﮐﻪ ﻋﻤﺮش را ﮐﺮدﻩ اﺱﺖ؟ ﭼﺮا ﺕﻮ؟‬
‫ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﭘﺮ ِ ﺑﺎران ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﯽ روم از ﻧﺎﻡﻮ ﺱﻢ‪ ،‬از ﺕﻮ‪ ،‬دﻓﺎع ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺕﻮ اﮔﺮﻡﯽ ﺧﻮاهﯽ از ﻧﺎﻡﻮﺱﺖ دﻓﺎع ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻴﺎ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ دﻓﺎع ﮐﻦ‪ .‬دﺷﻤﻦ ﻡﻦ هﻤﻴﻦ ﺟﺎﺱﺖ‪ .‬ﺕﻮ اﻳﻦ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﺕﺎق هﺎی ﻧﻤﻮر‪ .‬ﺕﻮ اﻳﻦ دوﺷﮏ‪ ،‬ﺑﺎ ﻝﮏ هﺎی زرد و ﻗﻬﻮﻩ ای‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ وﻗﺘﯽ ﻡﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺕﮑﻪ‬
‫ﭘﺎرﻩ ام ﺑﮑﻨﻨﺪ ﺁن وﻗﺖ ﺕﻮ ﮐﺠﺎﻳﯽ؟‬
‫اوﻝﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از ﻡﻦ و از هﻤﻪ ﻡﺮدهﺎ ﺑﺰرگ ﺕﺮ اﺱﺖ‪.‬‬

‫ﺱﮑﻮت‪ .‬ﺱﮑﻮت‪ .‬ﺱﮑﻮت‪ .‬ﺱﮑﻮت‪ .‬ﺱﮑﻮت‪.‬‬

‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ ﺁﻡﺪ ﺑﺎﻻی ﺱﺮم‪ .‬ﺑﻪ ﺑﯽ ﺱﻴﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻳﮏ ﺕﻴﺮ ﺑﺰن و ﺧﻼﺻﺶ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ام ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺕﻴﺮﺑﺰن‪ .‬ﺑﮕﺬارﮐﻢ ﮐﻢ ﺱﺎﮐﺖ ﺷﻮم‪ .‬ﺕﻮ ﻡﻐﺰم ﺁهﻮ‬
‫ﺑﻮد اﮔﺮ ﺕﻴﺮش ﻡﯽ زد‪ ،‬ﺕﮑﻪ هﺎﻳﺶ روی اﻳﻦ ﺧﺎﮐﺮﻳﺰ ﭘﺨﺶ ﻡﯽ ﺷﺪ و ﺕﻮاﻳﻦ دود وﮔﺮﻡﺎ ﻡﯽ ﺧﺸﮑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺕﻮ ﻗﻠﺒﻢ هﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﺁهﻮ اﺱﺖ‪ .‬ﺧﺮاﺑﺶ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ‪.‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺱﺮدی ﺕﻔﻨﮓ روی ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ام اﺱﺖ‪ .‬ﻝﺐ ﺕﺮک ﺧﻮردﻩ ام ﺑﺎز ﻡﯽ ﺷﻮد‪:‬‬
‫ﺁهﻮ‪....‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ ﭘﺮﺱﻴﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺡﺮﻓﯽ ﮐﻪ زد ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﯽ ﺱﻴﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻗﺮﺑﺎن ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻡﻬﺪی‪.‬‬
‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ رو ﺑﻪ ﺑﯽ ﺱﻴﻢ ﭼﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺁدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮان هﺎ ﺡﺴﺮت ﻡﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﮐﺎش ﻡﻦ ﺟﺎی ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻡﯽ ﺷﺪم‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻓﺮﻡﺎﻧﺪﻩ ﺟﺎم ﺷﻬﺎدت را ﺱﺮ ﻧﮑﺸﻴﺪ اﻡﺎ وﻗﺘﯽ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ ﻡﺮﺧﺼﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﻗﺪس ﺱﻴﺎﻩ ﺑﺎ ﺁن‬
‫درﭼﻮﺑﯽ و ﮐﻠﻮن ﭘﺸﺖ ﺁن‪ ،‬ﻡﻌﺒﺮهﺎ را ﭘﺸﺖ ﺱﺮﻡﯽ ﮔﺬارد‪.‬‬
‫‪32‬‬

‫" و در ﺷﻬﺎدت ﻳﮏ ﺷﻤﻊ‬

‫راز ﻣﻨﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن را‬
‫ﺁن ﺁﺥﺮﻳﻦ و ﺁن ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﺥﻮب ﻣﯽ داﻧﺪ‪".‬‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻧﻘﺎﺷﯽ‬
‫‪ -‬ﺷﻨﻴﺪم ﻧﻘﺎش ﺧﻮﺑﯽ هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻡﯽ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻡﺮا ﺑﮑﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻝﺨﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺕﻨﺶ ﺷﻔﺎف و درﺧﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﻡﺎهﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺕﻮ دﺱﺖ ﻡﯽ ﻝﻐﺰد و ﻡﯽ ﺱُﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮاهﻦ ﺱﻔﻴﺪ ﻧﺎزﮐﯽ ﺑﻪ ﺕﻦ ﮐﺮد‪ .‬روی ﺕﺨﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎ ﻡﻼﻓﮥ ﺻﻮرﺕﯽ ﻧﺎﻡﺮﺕﺐ و ﺁﺷﻔﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻧﺼﻔﺶ‬
‫روی زﻡﻴﻦ رهﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮد زﻳﺮﺑﺎﺱﻦ وﭘﺎی دﻳﮕﺮش راازﮔﻮﺷﻪ ﺕﺨﺖ ﺁوﻳﺰان ﮐﺮد‪.‬روی ﻡﻼﻓﮥ ﻡﭽﺎﻝﻪ ﺷﺪۀ زﻡﻴﻦ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺕﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ روی ﺑﻮم ﺑﺎ ﮐﺎدرﻡﺴﺘﻄﻴﻞ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬دوﺱﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻡﻮهﺎی ﺁﺑﺸﺎری اش‬
‫روی ﭘﻴﺮاهﻦ ﻧﺎزک ﺑﻴﻔﺘﺪ ﮐﻪ ﺑﻮد وﻧﺒﻮدش ﺕﻔﺎوﺕﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد وﺁن دو ﮔﻮی اﻧﺎری ﻝﻐﺰان را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺮﻩ ﻡﻮهﺎﻳﺶ ﺕﺎ ﮐﻤﺮ ﻡﯽ رﺱﻴﺪ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﻡﺠﺒﻮر ﻡﯽ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺑﺎزو ﻳﺎ ﮐﻤﺮش دﺱﺘﯽ ﺑﺰﻧﻢ و ﺁن وﻗﺖ ﺡﺲ‬
‫ﻡﯽ ﮐﺮدم دﺱﺘﻢ از ﺕﻤﺎس ﺑﺎ ﭘﻴﮑﺮش ﻡﯽ ﮔﺪازد‪.‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﺷﻮهﺮم ﻧﻘﺎش ﻡﻌﺮوﻓﯽ اﺱﺖ ‪.‬اﻡﺎ هﻨﺮﻡﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻄﻮر؟‬
‫‪ -‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ درهﻤﻴﻦ ﺡﺎﻝﺖ‪ ،‬ﻧﻘﺎﺷﯽ ام را ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻡﻌﺘﻘﺪ اﺱﺖ زﻳﺒﺎﻳﯽ ﻓﻨﺎ ﭘﺬﻳﺮ اﺱﺖ و ﻡﺎﻧﺪﻧﯽ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻡﯽ داﻧﻢ از اﻳﻦ ﺧﺰﻋﺒﻼت‪.‬‬
‫اداﻡﻪ داد‪ :‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ زﻳﺒﺎﻳﯽ ام ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ ﺙﺒﺖ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻮد ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺕﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ اش‬
‫اﮔﺮ دﮐﺘﺮ ﺕﻮ ﻃﺒﺶ اﮔﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﺕﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮش و اﮔﺮ ﺁهﻨﮕﺴﺎز ﺕﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧُﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬او‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎی ﺧﻮﺑﯽ دارد اﻡﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﻧﺪ ﻧﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬هﻨﺮ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺘﻢ هﻔﺘﻪ ای از ﮐﺎر ﮐﺮدﻧﻢ ﻡﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬در هﻤﺎن ﺡﺎﻝﺖ ﺑﻮد ﺟﺰ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮاﺱﺘﻢ‬
‫ﻡﻮهﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ وﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻡﻮﻳﺶ ﮐﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ و رهﺎ ﺑﻮد ﭼﻬﺮۀ ﺱﮑﺴﺶ ﺕﻮ ﺟﺰء ﺟﺰء ﺑﻮم ﭘﺨﺶ ﻡﯽ ﺷﺪ‪ .‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﺕﻤﺎم هﻨﺮ و‬
‫ذوق و ﺧﻼﻗﻴﺘﻢ‪ ،‬ﺕﻤﺎم ﺁرزوهﺎ و ﻧﺎﮐﺎﻡﯽ هﺎ را ﺕﻮ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻤﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺕﻮ اﺙﺮی ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﮕﺬارم‪.‬‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ داﺷﺘﻢ‪ ،‬هﻴﭻ ﮐﺪام اﺙﺮ هﻤﻴﺸﻪ ﻡﺎﻧﺪﻧﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﮐﺪام‪ .‬اﻳﻦ اﺱﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺕﻮ‬
‫ﭘﻴﮑﺮ او ﺕﻮ داﻳﺮﻩ هﺎ و ﻡﻨﺤﻨﯽ هﺎ و ﺧﻄﻮط ﻋﺎﺻﯽ او‪ ،‬هﻨﺮم ﻡﺘﺠﻠﯽ ﺷﻮد واﮔﺮ روزی ﻧﺒﻮدم‪ ،‬هﻨﺮم‬
‫هﺴﺘﯽ ﻡﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و ﭘﺮﺧﺎش هُﻠﻢ داد و داد زد‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰی اﺱﺖ ﮐﻪ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺒﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻡﯽ داﻧﻢ ﻳﮏ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻴﺪ ﻡﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد و اﺕﺎق ﺧﻮاﺑﺘﺎن اﻡﺎ ﻡﻦ‪ ،‬ﻡﻦ ﻡﯽ‬
‫ﺧﻮاﺱﺘﻢ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻳﮏ ﻃﻮرهﺎﻳﯽ ﻡﺎل هﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻨﺞ ﺑﺴﺘﻪ دوهﺰار ﺕﻮﻡﺎﻧﯽ را ﭘﺮت ﮐﺮد ﺑﻪ ﺱﺮوﺻﻮرﺕﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺱﺮﻓﻪ اﻡﺎﻧﻢ را ﺑﺮﻳﺪﻩ اﺱﺖ ﺑﻪ ﺱﺨﺘﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺎﻩ رﺱﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫‪33‬‬

‫‪ -‬ﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬اﻡﺮوز ﻡﯽ ﺧﻮاهﻢ اﺙﺮی را ﻧﺸﺎﻧﺘﺎن ﺑﺪهﻢ‪ .‬ﻧﻈﺮﺕﺎن را ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮدﻩ را از روی ﺑﻮم ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫هﻤﻪ هﻨﺮﺟﻮهﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻘﻂ او ﻡﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬او ﺕﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺕﻨﻬﺎﻳﯽ ﻡﻦ راﻩ داﺷﺖ ‪.‬‬
‫‪ -‬اﺱﺘﺎد‪ ،‬اﻳﻦ ﺷﺎهﮑﺎر ﺷﻤﺎﺱﺖ‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎی دﻳﮕﺮﺕﺎن هﻢ ﺧﻮب اﺱﺖ‪ ،‬وﻝﯽ اﻳﻦ ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ اﺱﺖ‪ .‬ازدور‬
‫ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻡﯽ ﮐﻨﯽ ﭘﻴﮑﺮﻳﮏ زن را ﻡﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﺕﻤﺎم ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ هﺎ و ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﺪﻧﺶ اﻡﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﮐﻪ ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮی هﻢ هﺴﺖ و هﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭘﻴﮑﺮی روﺷﻦ درﮐﺎرﻧﻴﺴﺖ ﻡﻪ و اﺑﺮو دود اﺱﺖ‪ .‬هﺎﻝﻪ ای ازﺑﺸﺮ‬
‫ﺷﺎﻳﺪم ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ .‬ﭼﺮا ﭼﻬﺮﻩ ﻧﺪارد؟ ﭼﺮا ﺱﺮش را ﻧﮑﺸﻴﺪﻩ اﻳﺪ اﺱﺘﺎد؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺟﺎی ﺱﺮهﺎﻝﻪ ای ازاﺑﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺕﻤﺎم ﻡﻌﺸﻮق هﺎی دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ وهﺮﺁدم ﺕﺼﻮﻳﺮﻡﻌﺸﻮﻗﺶ را روی ﺁن ﮔﺮدن ﺑﺎرﻳﮏ ﺟﺎ‬
‫دهﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻡﻮهﺎ و ﭼﺸﻢ ﺑﺮاق و ﻗﺸﻨﮓ او را ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪم ﻓﻘﻂ هﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﻡﯽ ﻡﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺕﻤﺎم هﻨﺮﻡﻦ اﺱﺖ‪ ،‬ﺕﻤﺎم ﺱﺒﮏ‪ ،‬ﺕﻤﺎم ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺕﻤﺎم روح و ﺕﻤﺎم ﻡﻠﮑﻮت ﻡﻦ دراﻳﻦ ﺟﺴﻢ‬
‫ﺧﺎﮐﯽ دراﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﺱﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻡﺮد ﺕﺎﺑﻠﻮ را ﮔﺬاﺷﺖ روﺑﺮوی زن‪.‬‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﭼﻴﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻘﺎﺷﯽ ِ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﯽ ﭘﻮل و ﭘﻠﻪ‪ .‬هﻨﺮﺟﻮهﺎﻳﺶ داﺷﺘﻨﺪ ﺕﻤﺎم ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎﻳﺶ را ﻡﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ ﺕﺎ هﺰﻳﻨﻪ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺱﺘﺎن را ﺕﺄﻡﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬دوﺱﺘﻢ ﺧﺒﺮم ﮐﺮد‪ .‬ﺱﺮ اﻳﻦ ﺕﺎﺑﻠﻮ و ﻗﻴﻤﺘﺶ ﻡﺴﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻡﺮد ﺱﻴﮕﺎری روﺷﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻨﺎرزﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﮕﺎر ﺕﻮ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ روح دﻡﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻡﯽ ﻓﻬﻤﯽ‬
‫ح ﮐﻞ ﻡﻌﻨﻮﻳﺖ‪ ،‬ﮐﻞ زﻳﺒﺎﻳﯽ اﺱﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺴ ِﻢ اﻡﺎ اﻧﮕﺎر رو ِ‬
‫ﺁن ﺷﺐ ﺑﻪ اﺻﺮار زن‪ ،‬ﻡﺮد ﭼﻬﺮﻩ او را ﺕﻮی اﺑﺮهﺎ روی ﮔﺮدن ﺑﺎرﻳﮏ ﺁن ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﺕﺼﻮﻳﺮ ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫زن ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻬﺮﻩ ﻡﺮا اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدی وﻝﯽ اﻧﮕﺎرﻳﮏ ﭼﻴﺰی ﮐﻢ ﺷﺪ ازاﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ‪ .‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﺑﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻡﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ داد زد‪ :‬ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارم ﮐﺮدی ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﭘﺎﮐﺶ ﮐﻨﻢ؟ ﺱﻪ روزروﻳﺶ ﮐﺎر‬
‫ﮐﺮدﻩ ام‪ .‬ﻡﺤﺎل اﺱﺖ‪ ،‬ﭘﺎﮐﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫‪ -‬ﺕﻤﺎم ﺕﻼﺷﻢ را ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺮﺱﺘﺎرهﺎ ﮔﻬﮕﺎﻩ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ای ﺑﻪ او ﻡﯽ روﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻡﯽ ﻧﺸﻴﻨﻢ روی ﺕﺨﺖ و ذرﻩ ذرﻩ ﭼﻬﺮﻩ اش را ازروی ﺑﻮم ﭘﺎک ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻡﻦ زﻳﺒﺎﻳﯽ او را ازاو‬
‫ﻡﻨﺘﺰع ﮐﺮدم و درﺕﺎﺑﻠﻮ ﻧﻘﺶ زدم‬
‫***‬
‫ﺻﺪای زن را ازدوردورهﺎ ﻡﯽ ﺷﻨﻮم‪ ،‬ﮐﻢ ﺟﺎن وﺑﯽ رﻡﻖ‪ :‬اﺱﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﻗﻠﻢ ﻡﻮ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻮم ﻡﯽ ﺑﺮم و ﻡﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ اﺱﻢ ﻡﻦ‪ ...‬ﻗﻠﻢ ﻡﻮازدﺱﺘﻢ ﺱُﺮﻳﺪ ﻡﺜﻞ ﻡﺎهﻴﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ‬
‫ﺑﮕﻴﺮی اش ﻡﯽ ﻝﻐﺰد و ﻡﯽ ﺱُﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻮی دﺱﺖ و دﺱﺖ ﺕﻮ ﻋﺎدت ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻮی درﻳﺎ ودرﻳﺎ ﺱﺖ‬
‫***‬ ‫ﺕﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮش‪.‬‬
‫زن دﺱﺘﯽ ﺑﻪ روی ﭼﺸﻢ هﺎی ﻧﻘﺎش ﮐﺸﻴﺪ و ﭘﺮﺱﺘﺎرﻡﻼﻓﻪ را روی ﺻﻮرت ﺟﺴﺪ ﮐﺸﻴﺪ و ﺡﺰﻳﻦ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫" ودرﺷﻬﺎدت ﻳﮏ ﺷﻤﻊ‬
‫راز ﻡﻨﻮری اﺱﺖ ﮐﻪ ﺁن را‬
‫ﺁن ﺁﺧﺮﻳﻦ و ﺁن ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺕﺮﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻮب ﻡﯽ داﻧﺪ‪".‬‬
‫‪34‬‬

‫***‬
‫ﺑﻴﺴﺖ ﺱﺎل ازﺕﻮﻝﺪ ﺕﺎﺑﻠﻮی ﺑﯽ ﺱﺮ‪ ،‬ﺑﯽ اﺱﻢ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻧﻘﺎش هﺎ ﮔﺮدا ﮔﺮد ﺕﺎﺑﻠﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﻦ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ اﻳﻦ ﺕﺼﻮﻳﺮ از ﺕﺨﻴﻞ ﻧﻘﺎش ﺱﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮی‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡﻦ ﭘﻴﮑﺮﻡﻌﺸﻮق ﻧﻘﺎش اﺱﺖ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮی‪ :‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻘﺎش ﮔﻤﻨﺎم اﻳﻦ ﺕﺎﺑﻠﻮ‪ ،‬ﭼﻪ اﺱﻤﯽ را ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻪ روی اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﮕﺬارد؟‬
‫دﻳﮕﺮی‪ :‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪ .‬رازهﺎی ﮐﺸﻒ ﻧﺸﺪﻩ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺁن را زﻳﺒﺎﺕﺮﮐﺮدﻩ اﺱﺖ‪ .‬هﺮﭼﻪ هﺴﺖ زﻳﺒﺎﺱﺖ‪.‬‬
‫زﻳﺒﺎ‪.‬‬
‫‪35‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁوار ﻣﯽ اﻧﺪﻳﺸﻢ‬

‫و ﺑﻪ ﺗﺎراج وزش هﺎی ﺳﻴﺎﻩ‬
‫و ﺑﻪ ﻧﻮری ﻣﺸﮑﻮک‬
‫ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎهﺎن در ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﺎود‬
‫و ﺑﻪ ﮔﻮری ﮐﻮﭼﮏ ‪،‬ﮐﻮﭼﮏ ﭼﻮن ﭘﻴﮑﺮ ﻳﮏ ﻧﻮزاد‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻡﺮغ ﻋﺸﻖ هﺎی ﺡﺒﺎﺑﯽ‬

‫ﻡﯽ داﻧﯽ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ؟‬
‫ﻝﺐ ﺱﻴﺎهﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻝﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎز ﺷﺪ ﺱﻪ دﻧﺪان ﻃﻼﻳﯽ ﺑﺮق زد‪.‬‬
‫ﻡﺎدر‪...‬ﻡﺎدر‪...‬دﺧﺘﺮم‪....‬‬
‫ﻳﮑﯽ داﺷﺖ ﺟﺪاﻳﻢ ﻡﯽ ﮐﺮد از ﺁن ﺕﺎرﻳﮑﯽ و ﺱﻴﺎهﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺱﻪ ﻧﻘﻄﻪ ی ﻃﻼﻳﯽ و زّرﻳﻦ داﺷﺖ‪ .‬ﺟﺪا‬
‫ﺷﺪم ‪.‬ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪم وﺕﻮ ﺑﻐﻞ ﻡﺎﻡﺎن ﺷﻞ وﻋﺮق ﮐﺮدﻩ ﺧﻮدم را ول دادم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻨﺪ ِ ﻧُﻪ ‪ ،‬ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻮد؟ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺕﺎرﻳﮏ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺱﻪ ﺕﺎ ﺷﻌﻠﻪ ی روﺷﻦ ‪ .‬ﺁن هﻢ ﺕﻮ ﺡﻔﺮﻩ‬
‫ی ﺱﻴﺎﻩ دهﺎن ﻡﺮدی‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮدﻩ دﺧﺘﺮ ﮐﺎﺑﻮس‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ دﻝﻢ ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ اﻡﺎﻡﺰادﻩ ی ﻡﺤﺒﻮﺑﻢ‪ .‬اﻡﺎﻡﺰادﻩ هﺎی ﺱﺎدﻩ را دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺿﺮﻳﺢ‬
‫ﻃﻼ و ﺁب ﻃﻼ داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺁن ﭼﻨﺎن ﻗﻔﻞ و ﭘﺎرﭼﻪ ی ﺱﺒﺰ و ﻧﺦ و ﭼﻪ و ﭼﻪ‪.‬‬
‫ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺱﺮت را ﺑﮕﺬاری روی ﺿﺮﻳﺢ و ﺕﻮﻳﺶ را ﺑﺒﻴﻨﯽ‪ .‬ﺁن ﺷﻤﻊ هﺎ و ﭘﺎرﭼﻪ ی ﺱﺒﺰی ﮐﻪ‬
‫روی ﺱﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺁن ﮔﻠﺪان هﺎ و ﻗﺮﺁﻧﯽ ﮔﺸﻮدﻩ ﺑﺎ رَﺡﻠﺶ‪.‬‬

‫ﺿﺮﻳﺢ اﻡﺎﻡﺰادﻩ ی ﻡﺤﺒﻮﺑﻢ از ﭼﻮب ﺑﻮد و ﺱﺒﺰ ﭼﻤﻨﯽ ِ ﻡﺮدﻩ رﻧﮕﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺱﺒﺰ ﭼﻤﻨﯽ‬
‫زﻧﺪﻩ هﻢ دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺟﻴﻎ اﺱﺖ ﮐﻪ داد ﻡﯽ زﻧﺪ ﻡﻦ زﻧﺪﻩ ام اﻡﺎ اﻳﻦ ﺱﺒﺰی ﻳﮏ ﺟﻮر ِ ﻡﺎت ﺑﻮد ‪.‬ﻳﮏ‬
‫ﺟﻮری ﻡﺜﻞ ﻗﺒﺮﺱﺘﺎن ‪ ،‬ﻡﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ‪ ،‬ﻡﺜﻞ ﺟﺎهﺎﻳﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻡﯽ ﺧﻮاهﯽ ﻳﮑﯽ را ﻓﺮاﻡﻮش ﮐﻨﯽ‬
‫ﻡﯽ ﺑﺮی اش ﺁﻧﺠﺎ ﻡﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺱﺎﻝﻤﻨﺪان‪.‬‬

‫ﺕﻮ ﮐﻪ ﻡﯽ رﻓﺘﯽ ﺡﻴﺎﻃﯽ ﺑﺰرگ ﺱﻴﻨﻪ اش را وﻝﻮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد زﻳﺮ ﺁﺱﻤﺎن ﺁﺑﯽ‪ .‬ﺟﻠﻮﺕﺮ ﮐﻪ ﻡﯽ رﻓﺘﯽ‬
‫ﻗﺒﻞ از رﺱﻴﺪن ﺑﻪ ﭘﻠﻪ هﺎی اﻡﺎﻡﺰادﻩ ‪ ،‬ﺱﻪ ﭼﻬﺎر ﺕﺎ ﻗﺒﺮ ﮐﻨﺎر هﻢ‪ ،‬هﻢ اﻧﺪازﻩ‪ ،‬ﻡﺜﻞ ﭼﻨﺪ ﺕﺎ ﮔﻞ ِ ور ﻗﻠﻤﺒﻴﺪﻩ‬
‫ﮐﻪ از ﺕﺨﺖ ﺱﻴﻨﻪ ی دﺷﺘﯽ ﺑﻴﺮون زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ را ﻧﺎز ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻗﺒﺮهﺎ ﺱﮑّﻮ هﺎﻳﯽ ﺑﻮد هﻢ‬
‫اﻧﺪازﻩ ﻧﺰدﻳﮏ ﭘﻠﻪ هﺎی اﻡﺎﻡﺰادﻩ ‪.‬‬

‫از ﻓﺎﺕﺤﻪ دادن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﻡﺪ اﻡﺎ ﺁن ﭼﻨﺪ ﺕﺎ ﻗﺒﺮ ﺷﻮﻗﻢ ﻡﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﻳﮏ ﭼﻴﺰی ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ هُﻠﻢ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‪،‬‬
‫ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻡﺮا ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﺎن ‪ .‬ﻡﯽ اﻳﺴﺘﺎدم ﺑﻪ ﺕﻤﺎﺷﺎ ‪ .‬اﻡﺎﻡﺰادﻩ از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺱﺎدﻩ ﺑﻮد رﻓﺖ وﺁﻡﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺁن هﻢ ﮐﻢ ﺑﻮد‪.‬ﻳﮏ ﺟﻮر ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﻤﭙﺰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻓﺎدﻩ اﺻﻼ‪ ،‬ﺑﻪ زور هﻢ ﺡﺎﺟﺖ ﻧﻤﯽ داد‪ ،‬ﻧﻤﯽ‬
‫ﺧﻮاﺱﺖ ﮔﻮﺱﻔﻨﺪ ﻧﺬرش ﮐﻨﯽ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺱﺮﻳﻊ ﻡﺮادت را ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺕﻮ داﻡﻨﺖ‪ ،‬ﻧﺬر را اﮔﺮ ﺕﺴﺒﻴﺤﯽ‬
‫ﺻﻠﻮات ﻳﺎ ﺑﺴﺘﻪ ای ﺷﮑﻼت ﺑﻮد و ﻓﺮاﻡﻮش ﻡﯽ ﮐﺮدی‪ ،‬ﺑﻪ زﻡﻴﻦ ﮔﺮم ﻧﻤﯽ زدت‪ ،‬اهﻞ اﻧﺘﻘﺎم ﻡﻨﺘﻘﺎم‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬در ﺑﻨﺪ ﻧﺬر ﻡﻦ وﺕﻮ‪ .‬ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﺴﯽ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺁﻧﺠﺎ دﻋﺎی ﮐﻤﻴﻞ و ﻧﺪﺑﻪ راﻩ ﺑﻴﻨﺪازد و ﺑﺎ ﺁن دﺑﺪﺑﻪ‬
‫ﮐﺒﮑﺒﻪ ﺕﻮ ﺕﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯽ رﺑﻂ ﺑﺎ ﺿﺮﻳﺢ ﭼﻮﺑﯽ اش ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪36‬‬

‫ﺟﺪﻳﺪا داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻨﺎرش ﻡﺴﺠﺪ ﻡﯽ ﺱﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺒﺪش ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪﺕﺮ از ﭘﺸﺖ ﺑﺎم اﻡﺎﻡﺰادﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺴﺠﺪی‬
‫ﺱﺮ ﺕﺮ ﺷﺎخ ﺕﺮ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺕﻴﺮ ﺁهﻦ هﺎی ﻡﺴﺠﺪ و دﻓﻌﻪ هﺎی ﺑﻌﺪ ﺁﺟﺮهﺎی روی هﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ را دﻳﺪم‪ ،‬دﻝﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫داﺷﺘﻢ از ﺁن ﻗﺒﺮهﺎ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺱﻴﺮ از ﺕﻤﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم ﺑﻌﺪ ﻡﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرﻩ و اﻧﮕﺸﺖ‬
‫ﺑﺰرگ وﺱﻄﯽ را روی ﺱﻨﮓ ِ ﻗﺒﺮ ِ ﻳﮏ ﮐﺪام از ﺁﻧﻬﺎ ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دو ﺑﺎر ﺁهﺴﺘﻪ ﻡﯽ زدم‪ -‬ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ دو ﺑﺎر زدن ﺑﻴﺪار ﻡﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺎﺕﺤﻪ ﻡﯽ ﻓﺮﺱﺘﺪ‪ -‬و ﻓﺎﺕﺤﻪ ﻡﯽ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ﺱﻄﺮهﺎ را ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎم هﻔﺪﻩ ﺱﺎﻝﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎم هﺠﺪﻩ ﺱﺎﻝﻪ ﻡﺴّﻦ ﺕﺮﻳﻦ‬
‫ﺷﺎن ﺑﻴﺴﺖ وﻳﮏ ﺱﺎﻝﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻏﻤﯽ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ ﺕﻮ دﻝﻢ ﮐﻪ ﺁن دو ﺕﺎ اﻧﮕﺸﺖ را ﻳﺦ ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑُﻐﻀﯽ هﻢ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺑﻨﺪش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ هﻢ ﻻزم ﻡﯽ ﺷﺪ دﺱﺘﻤﺎﻝﻢ را از ﺟﻴﺐ ﻡﺎﻧﺘﻮ در ﺁورم و ﺁب دﻡﺎغ و ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ را ﭘﺎک‬
‫ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﺟﻴﻎ دﻋﺎی ﻧﺪﺑﻪ ﺧﻮان ﻳﺎ ﮐﻤﻴﻞ ﺧﻮاﻧﯽ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد ﺑﺮای ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬دورﺑﻴﻨﯽ هﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ‬
‫را ﺟﺮ ﺑﺪهﯽ ﺕﺎ ﺁﺑﯽ ﺑﭽﮑﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺮهﺎ ﮔﻨﺒﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻃﺎﻗﯽ ﻳﺎ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺁن ﺷﺒﻴﻪ‪ ،‬ﺡﺘﯽ ﺧﻮﺷﻨﻮﻳﺲ روی ﺱﻨﮓ ﺷﺎن ﺑﺰک دُزک‬
‫ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬ﺕﺎج و ﻡﺎﺟﯽ ﮐﻪ روی ﺧﻴﻠﯽ از ﺱﻨﮓ ﻗﺒﺮهﺎ ﻡﯽ ﺕﺮاﺷﻨﺪ ‪ ،‬ﺁن ﭼﻨﺪ ﻗﺒﺮ اﻡﺎﻡﺰادﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻡﺪﻓﻮن ِ ﺕﻮی ﺁن ﺿﺮﻳﺢ ﭼﻬﺎر ﺧﺎﻧﻪ ی ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺎ رﻧﮓ ﭼﻤﻨﯽ ِ ﻡﺮدﻩ را ‪،‬‬
‫ﻡﺪﻓﻮﻧﯽ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﻩ ﺕﺎ ﺷﺎﮔﺮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و هِﯽ ﻡﺮدم ﺑﺮوﻧﺪ ﺑﺮای ﭘﺮﺱﻴﺪن ﺷﮑﻴﺎت و ﺷﺮﻋّﻴﺎت و‬
‫دﺱﺖ زدن ﺑﻪ ﺱﺮو ﺻﻮرت و رﻳﺶ ﺧﻀﺎب ﺑﺴﺘﻪ اش ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺷﻔﺎ‪.‬‬

‫ﻡﺪﻓﻮن ِ ﺕﻮی ﺁن ﺿﺮﻳﺢ ﭼﻬﺎر ﺧﺎﻧﻪ ی ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺎ رﻧﮓ ﻡﺮدﻩ ی ﭼﻤﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺮای ﻡﻦ ﻳﮏ ﮐﺸﺎورز ﺑﻮد‬
‫ﻳﺎ ﮐﺴﯽ اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ درﺧﺖ و ﭼﻮب و ﺟﻨﮕﻞ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ هﻴﺰم ﻡﯽ ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻏﻨﻴﻤﺘﺶ زن‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﺎد ﻧﺠﺎری ﻋﻴﺴﯽ ﻡﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻡﺮا ﻳﺎ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻡﻮﺱﯽ‪ .‬دﺱﺘﺎﻧﺶ ﭘﻴﻨﻪ داﺷﺖ ‪.‬زﻡﺨﺖ ﺑﻮد ‪ .‬ﮐﺎرﮔﺮی‬
‫ﺑﻮد دﺱﺘﺎﻧﺶ‪ .‬ﮐِﻼﺷﺶ را وﺻﻠﻪ ﭘﻴﻨﻪ ﻡﯽ ﮐﺮد‪.‬‬

‫اﻡﺎﻡﺰادﻩ ﺕﻮ ﺟﺎﻳﯽ ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺸﻴﻦ ﻡﻌﺘﮑﻒ ﺑﻮد‪ .‬اﮐﺜﺮ‪ ،‬اﻓﻐﺎﻧﯽ هﺎ ﻡﯽ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ دﻳﺪارش ﻳﺎ دهﺎﺕﯽ هﺎی‬
‫ﻓﺮﺡﺰاد و ﮔﺎهﯽ ﭘﻴﺮ زن ﭘﻴﺮ ﻡﺮدهﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺟﻮان هﺎ‪.‬‬

‫ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﻡﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ و ﺑﯽ ﺕﺰوﻳﺮی ﺁﻧﺠﺎ ﻡﻌﺘﻘﺪ ﻡﯽ ﮐﺮد اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻡﺎﻡﺰادﻩ زن و ﻡﺮد‬
‫‪ ،‬ﻡﺮد و زن ﺟﺪا ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬هﻤﻪ ﻗﺎﻃﯽ و درهﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺁن ﻃﺮف اﻡﺎﻡﺰادﻩ ﻡﯽ ﻧﺸﺴﺘﯽ در ﻃﺮف‬
‫دﻳﮕﺮ ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺻﺪای ﻡﺮدی ﻳﺎ ﺟﻮاﻧﯽ را ﺑﺸﻨﻮی ﮐﻪ دﻋﺎ ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﻳﺎ ﺕﮑﺒﻴﺮ ﻧﻤﺎز ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪،‬‬
‫ﺡﺘﯽ اﮔﺮ ﺱﻌﯽ ﻡﯽ ﮐﺮد ﺻﺪاﻳﺶ ﺁرام ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اواﻳﻞ هﻢ ﭼﺎدر ﺱﺮت ﻧﻤﯽ ﮐﺮدی اﻡﺎ از وﻗﺘﯽ ﺕﻴﺮ ﺁهﻦ‬
‫هﺎی ﻡﺴﺠﺪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺁن اﻡﺎﻡﺰادﻩ ﮔﺬاﺷﺖ ﻳﮏ ﭼﻮب ﻝﺒﺎﺱﯽ هﻢ در ﮔﻮﺷﻪ ای ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﺮد ﭘﺮ از ﭼﺎدر ﺱﻔﻴﺪ‬
‫ﮓ رﻧﮕﺎرﻧﮓ‪.‬‬‫ﺕﻤﻴﺰ ﺑﺎ ﮔﻞ هﺎی رﻳﺰ ﻗﺸﻨ ِ‬

‫اﻡﺎﻡﺰادﻩ از ﺑﺲ ﮐﻪ دﻧﺞ و ﺧﻠﻮت و ﺱﺎﮐﺖ و ﺱﺎدﻩ و ﺁرام ﺑﻮد ﺟﺎن ﻡﯽ داد ﺑﺮای ﮐﻨﮑﻮری هﺎ ﮐﻪ‬
‫ﮐﺘﺎب هﺎﺷﺎن را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺁﻧﺠﺎ درس ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ از اﻡﺎﻡﺰادﻩ ﺑﻴﺮون ﻡﯽ ﺁﻡﺪم ﻡﺤﺎل ﺑﻮد ﺁن ﮔُﻞ هﺎی ﺱﻨﮕﯽ ِ ﻧﺎهﻤﺴﻄﺢ زﻡﻴﻦ ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﺁﺱﻤﺎن‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮑﺸﺎ ﻧَﻨﺪَم ﺑﻪ ﺧﻮد و وﺟﻮدم را ﻡﺜﻞ ﺱﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻨﺪازی ﺕﻮ ﺑﺮﮐﻪ‪ ،‬ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻧﮑﻨﻨﺪ و دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ﻧﺨﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎم هﻔﺪﻩ ﺱﺎﻝﻪ‪ ..‬و دوﺑﺎرﻩ دو اﻧﮕﺸﺘﻢ ﻳﮑﯽ از ﺱﻨﮓ هﺎ را ﻧﻮک ﻧﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫‪37‬‬

‫ﺕﻮ اﻡﺎﻡﺰادﻩ دﻳﺪﻡﺶ دو اﻧﮕﺸﺘﺶ روی ﻳﮑﯽ از ﮔﻞ هﺎی ﺱﻨﮕﯽ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺁن دﺱﺘﺶ ﺱﻴﮕﺎرش را‬
‫هِﯽ ﻡﯽ ﺁورد ﺑﻴﺮون و هﯽ ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﻻی ﻝﺒﺶ و ﭘُﮏ ﻡﯽ زد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺎر داﺷﺖ ﻳﻮاش ﻳﻮاش ﻡﯽ‬
‫ﺁﻡﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﺱﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﺑﻪ ﺱﻴﮕﺎرش ﭘﮑﯽ زد و ﻝﺒﺶ را ﺑﻪ هﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و دود ﺱﻴﮕﺎرش را از ﺕﻮدﻡﺎغ داد ﺑﻴﺮون و ﺑﻪ ﮔﻞ‬
‫هﺎی ﺱﻨﮕﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻻﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪهﺪ ‪ .‬ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ از روی ﺱﺒﺰﻩ ی ﻋﻴﺪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎم هﻔﺪﻩ ﺱﺎﻝﻪ‪..‬‬

‫‪ -‬ﺑﻨﺪ ِ ﻧُﻪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ را از روی ﮔﻞ هﺎی ﺱﻨﮕﯽ ﻧﻌﺶ ﮐﺶ ﮐﺮدم و اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺕﻮ ﮔﻮر ِ ﺱﻴﺎﻩ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺡﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﻪ؟ ﻧﻪ ﻧﺰدﻳﮏ دهﻪ اﻡﺎ ﻡﺮدود اﺱﺖ‪ .‬ﻡﻦ هﻤﻴﺸﻪ رﻳﺎﺿﯽ ام را ﻧﻪ ﻡﯽ ﺷﺪم دﻝﻢ ﮐﺒﺎب‬
‫ﻡﯽ ﺷﺪ و ﻡﻌﻠﻢ رﻳﺎﺿﯽ ام را ﻓﺤﺶ ﻡﯽ دادم و ﻝﻌﻨﺖ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﻳﮏ ﻧﻤﺮﻩ ﻧﺪادﻩ اﺱﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل‬
‫ﺷﻮم‪ .‬ﮐﻞ ﺕﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﺻﺮف ﻓﻬﻤﻴﺪن رﻳﺎﺿﯽ ﻡﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺎش دﻩ ﺑﻮدی‪ .‬ﻧﺎﭘﻠﺌﻮﻧﯽ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻡﺸﺮوط‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ‬
‫ﻡﻌﻠﻢ ﺑﻪ ﺕﻮ اِرﻓﺎق ﮐﺮدﻩ اﺱﺖ‪ .‬ﻡﺤﺼﻞ هﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺡﺮص ﺷﺎن ﻡﯽ ﮔﻴﺮد ﺡﺎﻻ ﺕﻮ هﺮ درﺱﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪،‬‬
‫هﻤﻪ اش ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﮏ ﻧﻤﺮﻩ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻧﻤﺮﻩ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻴﻢ ﺕﺎ ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫روزی ﮐﻪ ﻡﺎﻡﺎن را ﺑﺮدﻧﺪ‪ -‬ﻡﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ -‬ﻡﻦ هﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺕﻮ ﺁﻡﺒﻮﻻﻧﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ‪.‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﺡﺎﻝﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ راﻧﻨﺪﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺱﻪ ﺕﺎ دﻧﺪان ﻃﻼ از ﻻی ﻝﺐ ﺱﻴﺎهﺶ زد ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻡﺶ اﻡﺎ‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ ﺁﻡﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺮﻗﯽ داﺷﺖ ﻡﺜﻞ ﻃﻼی ﺿﺮﻳﺢ اﻡﺎﻡﺰادﻩ هﺎ‪ .‬ﺡﺎﻝﻢ ﺑﺪﺕﺮ ﺷﺪ ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺁﻗﺎی راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺕﻨﺪ ﺕﺮ ﺑﺮوی‪".‬‬
‫رﻳﺰ رﻳﺰ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻡﻦ ﻡﺮدﻩ ﮐﺸﻢ‪".‬‬
‫وﻝﯽ ﻡﺎﻡﺎن ﻡﻦ ﻧﻤﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰی ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﺁﻡﺪم ﻝﻴﻮان ﺁب دﺱﺘﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﺱﺮ‬
‫ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﺕﻪ اش ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻝﻪ ی ﻃﻼﻳﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺮدﻩ ﮐﺶ‪ ،‬راﻧﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻌﺶ ﮐﺶ ﻳﺎ هﺮ ﭼﻪ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻡﻦ ﺡﻔﺮﻩ‬
‫ای ﺧﺎﻝﯽ و ﺱﻴﺎﻩ ﺕﻮ ردﻳﻒ دﻧﺪان هﺎﻳﺶ دﻳﺪم‪.‬‬

‫هﻤﻴﺸﻪ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ ﺱﺒﺰﻩ ی ﻋﻴﺪ ﺑﺮای ﻡﺮدﻩ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻡﻌﻨﺎی دﻳﮕﺮی دارد‪ .‬ﻡﯽ ﮔﻔﺖ وﻗﺘﯽ ﺁدم ﺕﻮ‬
‫زﻧﺪان اﺱﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻝﺶ ﺱﺒﺰﻩ ی ﻋﻴﺪ ﻡﯽ ﺧﻮاهﺪ‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻮی ﺱﻴﮕﺎرش ﻋﺎدت ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫دوﺱﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﻡﯽ ﺁﻡﺪﻧﺪ ﺕﻮ ﺧﺎﻧﻪ اش ﭼﻪ ﻡﺮد ﭼﻪ زن ‪ ،‬ﻡﺎهﺮ ﺱﻴﮕﺎر ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻧﺎف ﺷﺎن را‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺕﻮ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ی ﺕﻮﻝﻴﺪ ﺱﻴﮕﺎر‪ .‬از ﺁن دﺧﺘﺮ ﻡﻮ ﺧﺮﻡﺎﻳﯽ ﭼﺸﻢ ﺱﻴﺎﻩ ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻡﺪ‪ .‬هﯽ ﺡﺮف‬
‫هﺎی ﻗﻠﻤﺒﻪ ﺱﻠﻤﺒﻪ ﻡﯽ زد از ﺱﻴﺎﺱﺖ ﮐﻪ ﻡﻦ ﺡﺎﻝﯽ ام ﻧﺒﻮد وﻝﯽ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ اش ‪ ،‬اﻓﺎدﻩ اش ﺧﻮب ﺡﺎﻝﯽ‬
‫ام ﺑﻮد‪.‬‬

‫او ﻧﮕﻔﺖ ﻃﻔﻠﮏ دﻳﻮاﻧﻪ اﺱﺖ‪ .‬ﺧﻞ اﺱﺖ‪ .‬ﺕﻨﺪ هﻢ از ﮐﻨﺎرم رد ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ از ﻧﻪ ﺡﺮف زدن‪ .‬ﭘﺎﻳﻢ را‬
‫ﮐﻪ ﻡﯽ ﮔﺬارم زﻧﺪان ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻮﺕﻢ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺕﻮ ﺑﻐﻞ ﻡﺮگ ﭘﺎﻳﻢ را ﮐﻪ ﻡﯽ ﮔﺬارم ﺑﻴﺮون ﻡﺮگ ﭘﺮﺕﻢ‬
‫ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺕﻮ ﺑﻐﻞ زﻧﺪﮔﯽ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺘﻢ وﻋﺪﻩ اش ﺑﺪهﻢ‪ .‬ﻡﻦ ﺧﻮدم ﻧﻴﻤﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮدم‪ .‬ﺁدم درﺱﺘﻪ ای هﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻧﺎﻗﺺ‪ ،‬ﭼﻼق‪ .‬ﭼﻘﺪر دﻝﻢ ﭼﺸﻢ هﺎی ﺷﺒﻘﯽ اش را ﻡﯽ ﺧﻮاهﺪ ﭼﻘﺪر دﻝﻢ ﻡﻮهﺎی ﺱﻴﺎهﺶ را ﻡﯽ‬
‫ﺧﻮاهﺪ‪ ،‬ﺱﺮم را ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻻی ﭘﺴﺘﺎن هﺎﻳﺶ و ﺑﻮﺱﻪ هﺎﻳﻢ از ﻧﺎﻓﺶ ﮐﻪ ﻡﯽ ﮔﺬﺷﺖ هﺮ ﭼﻪ از‬
‫ﺱﻴﺎﺱﺖ ﺧﻮاﻧﺪﻩ و ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺁن ﻡﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدم ﻳﺎدم ﻡﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﻡﻮهﺎی درهﻢ و اﻧﺒﻮهﺶ ﺑﻮی‬
‫‪38‬‬

‫ﺱﺒﺰﻩ ی ﻋﻴﺪ را ﻡﯽ داد‪ .‬ﺁراﻡﻢ ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮاﺑﻢ ﻡﯽ ﮐﺮد‪.‬وﻗﺘﯽ ﺕﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﺧﻮاﺑﻢ ﻡﯽ ﺑﺮد دﻳﮕﺮ ﻧﺎاهﻞ‬
‫ﻧﺒﻮدم ‪.‬هﻤﻪ را دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﺡﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺕﻮم وﮐﺎﺑﻞ ﺁﻧﻘﺪر زدﻧﺪ و ﺷﮑﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻼﻗﻢ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻝﻢ ﺱﺎدﮔﯽ اش ‪ ،‬ﺕﻤﺎم ﭼﻨﺪﺷﺶ را از ﺑﻮی ﺱﻴﮕﺎر ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ‪.‬‬

‫هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻮی ﺱﻴﮕﺎرش ﻋﺎدت ﮐﻨﻢ‪.‬ﻡﻦ ﺕﻮ ﺕﻤﺎم ﻋﻤﺮم ﻳﮏ ﺑﺎر ﺱﻴﮕﺎر ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻳﻮاﺷﮑﯽ رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم‪ .‬ﺑﺎﻓﺖ ﻡﻮهﺎﻳﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم ‪.‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺱﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺱﻴﮕﺎر ﮐﻪ ﺕﻤﺎم ﺷﺪ دهﺎﻧﻢ‬
‫را ﻡﺜﻞ دهﺎن ﻡﻴﺖ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺕﺎ ﺑﺎد ﺑﭙﻴﭽﺪ ﺕﻮﻳﺶ و ﺑﻮی ﺱﻴﮕﺎر را ﺑﺒﺮد‪ .‬ﻳﻮاﺷﮑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ وﻗﺘﯽ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮاهﺮم ﺡﺮف زدم ﺑﺎد ﺡﺴﺎﺑﯽ ﮐﺎرش را درﺱﺖ اﻧﺠﺎم دادﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﻮ ﺧﺮﻡﺎﻳﯽ ﺧﻮب ﺱﻴﮕﺎر ﻡﯽ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ ﻻﺑﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻨﺪ ﻧﻪ ﺱﻴﮕﺎر ﻡﯽ ﮐﺸﺪ و ﻝﺒﺶ را ﻡﯽ ﮔﺬارد روی ﻝﭗ او ودود ﺱﻴﮕﺎر را از ﺕﻮ‬
‫دﻡﺎﻏﺶ ﭘﺨﺶ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ روی ﻝﭙﺶ ‪ ،‬ﻏﺶ و ﺿﻌﻒ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ و ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪ اش ﻡﯽ رود و هﯽ زﺑﺎن‬
‫ﻡﯽ رﻳﺰد ﮐﻪ " اﻝﻬﯽ ﻗﺮﺑﺎن ﺑﻮی ﺱﻴﮕﺎرت" ﺧﺎک ﺑﺮ ﺱﺮ ﻡﻦ ﺡﺘﯽ ﺱﻴﺎﺱﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﺑﻮی ﺱﻴﮕﺎرش‬
‫ﺕﻌﺮﻳﻒ ﺕﻤﺠﻴﺪ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬

‫از هﺮ ﭼﻪ ﻳﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻡﺪ او داﺷﺖ ‪.‬ﺱﻴﺎﺱﺖ‪ ،‬ﺱﻴﮕﺎر‪.‬‬

‫ﺕﻮ وان ﺡﻤﺎم ﭼﻪ ﻡﺮا ﺑﺎ روﻳﺎی ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ اش ﺑﺎزی ﻡﯽ داد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﮐﻪ ﻡﯽ ﺁﻡﺪم وﺱﻂ ﺑﺎزی اش‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺁب و ﺷﺎﻡﭙﻮ را ﺑﻪ هﻢ ﻡﯽ زد و ﺡﺒﺎ ب هﺎی ﻧﺘﺮﮐﻴﺪﻩ را ﺱﻬﻢ هﺮ دو ﻡﺎن ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺡﺒﺎب ﺕﻮ‬
‫ِ ‪.‬ﻡﺜﻼ ﺱﻮار اﺱﺒﯽ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﺡﺒﺎب ﻡﻦ‪ .‬ﻡﺰرﻋﻪ اﺱﺖ ﮐﻪ ﻡﻦ ﺕﻮی اش ﻧﺸﺴﺘﻪ ام ﻡﺮا ﻡﯽ ﺑﻴﻨﯽ؟‬

‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫‪ -‬ﺧﺮﻩ‪ ،‬ﻡﻦ ﮐﻪ ﺕﻮ را روی اﺱﺐ ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺡﻴﻒ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ از ﺟﻨﺪﻩ هﺎ و ﻡﺮﻳﺾ هﺎ و ﺑﻴﮑﺎرهﺎ و ﻡﻌﺘﺎدهﺎ و دﻳﮑﺘﺎﺕﻮرهﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺡﺮف زدم‪،‬‬
‫ﭼﻘﺪر دﻝﺨﻮر ﮔﻔﺖ ﻳﮏ ذرﻩ از ﻡﻦ ﺡﺮف ﺑﺰن‪.‬‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﮔﻞ هﺎی ﺱﻨﮕﯽ ‪ ،‬از ﻡﺴﺠﺪ ﮐﻨﺎر اﻡﺎﻡﺰادﻩ ﺻﺪای اذان ﻡﯽ ﺁﻡﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻡﯽ ﺷﺪ زﻧﺎﻧﻪ ﻡﺮداﻧﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ درهﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬ﻻﺑﺪ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ ﻡﺜﻞ دﻧﺪان هﺎی ﻧﻌﺶ‬
‫ﮐﺶ ‪ ،‬ﺿﺮﻳﺤﺶ ﻃﻼﻳﯽ ﻡﯽ ﺷﻮد‪ .‬دهﺎﺕﯽ هﺎ ﻡﯽ روﻧﺪ دﻧﺒﺎل ﻳﮏ اﻡﺎﻡﺰادﻩ ی دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺿﺮﻳﺤﺶ‬
‫ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ رﻧﮓ ﭼﻤﻨﯽ ﻡﺮدﻩ واﻓﻐﺎﻧﯽ هﺎ هﻢ از اﻓﺎدﻩ ی اﻳﺮاﻧﯽ هﺎ ﻓﺮار ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻡـﺄ ﻡﻨﯽ‬
‫دﻳﮕﺮ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎم ‪..‬ﮔﺮﻓﺘَﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺁش وﻻﺷﻢ ﮐﺮدﻩ‬
‫اﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﭽﻴﺪﻧَﻢ ﻻی ﭼﺎدر ﺱﻴﺎﻩ و اﻧﺪاﺧﺘﻨﻢ ﺕﻮ اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﻡﺤﺎل ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻢ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺎﺕﺤﻪ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﺑﻨﺪ ﻧﻪ راﺱﺖ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ واﺱﻪ ﻡﺮدﻩ ی ﺕﻮی ﮔﻮر و زﻧﺪاﻧﯽ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎﺷﺎن دم دم هﺎی‬
‫ﺑﻬﺎر ﺱﺒﺰﻩ ی ﻋﻴﺪ ﻡﯽ ﺁورﻧﺪ ﭘﺸﺖ زﻧﺪان اوﻳﻦ‪ ،‬ﺱﺒﺰﻩ ی ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﻡﻌﻨﺎ دارد‪.‬‬

‫ﺖ ﭘﺎﻳﻢ را ﻡﺤﮑﻢ ﺑﻪ هﻢ ﻡﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‬

‫دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ دﻓﻨﻢ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ دو ﺕﺎ اﻧﮕﺸﺖ ِ ﺷﺴ ِ‬
‫و ﮔﺮﻩ ﻡﯽ زدﻧﺪ ‪.‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻔﻦ ﺱﻔﻴﺪ ﺕﻨﻢ را ﻡﺜﻞ ورق ﺁﻝﻮﻡﻴﻨﻴﻮم دور ﻳﮏ ﺱﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻡﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪39‬‬

‫دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﻏﺴﻠﻢ ﻡﯽ دادﻧﺪ و وﻗﺘﯽ اوﻝﻴﻦ ﺑﻴﻞ ﭘﺮ ﺧﺎک را روی ﮐﻔﻨﻢ ﻡﯽ رﻳﺨﺘﻨﺪ اﺡﺴﺎس ﭘﺎﮐﯽ و‬
‫ﺱﺒﮑﯽ ﻡﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬

‫دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻧﻮک دو ﺕﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻴﺪار ﻡﯽ ﺷﺪم‪ .‬هﺸﻴﺎر ﻡﯽ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻡﺎﻡﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﻡﯽ‬
‫ﺷﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﻓﺎﺕﺤﻪ ﻡﯽ ﻓﺮﺱﺘﺪ‪.‬‬

‫ﺕﻮ ﺑﻮدی ﻻﺑﺪ ﺑﺎ هﻤﺎن ﭘﺎی ﭼﻼق‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﺎن ﻡﻮی ﺱﻔﻴﺪ و ﺱﻴﮕﺎر دﺱﺘﺖ‪ .‬ﺡﺎﻝﯽ ﺑﻪ ﺡﺎﻝﯽ ﻡﯽ ﺷﺪم‪..‬‬
‫وﻝﯽ ﻡﻦ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ ﺕﻮ ﻡﺮدن هﻢ ﺷﺎﻧﺲ ﻧﻴﺎوردم‪ .‬اﻧﺪاﺧﺘﻨﻢ ﺕﻮ ﺑﻴﺎﺑﺎن ‪.‬ﺕﺠﺰﻳﻪ ﻡﯽ ﺷﻮم‪ .‬ذرﻩ ذرﻩ‪ .‬ﻧﻪ‬
‫ﮔﻮری‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﺒﺮی‪ ،‬ﻧﻪ ﺱﻨﮕﯽ‪ .‬ﺑﻨﺪ ﻧﻪ ! و هﻴﭻ وﻗﺖ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺖ ﺑﺮای هﺸﻴﺎر ی ﻡﻦ ﺑﻪ ﺱﻨﮓ ﮔﻮری ﺕُﮏ‬
‫ﻧﻤﯽ زﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻘﺪر ﺕﻮ ﺑﻨﺪ ﻧﻪ ﺁوردﻧﻢ و ﺑﺮدﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺪم ﺑﻨﺪ ﻧﻪ‪ .‬ﻳﮏ ﺱﻠﻮل‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﭙﺮﺱﻴﺪ اﺱﻤﺖ ﭼﻴﻪ ﺟﺰ هﻤﺎن‬
‫ﺑﺎر اول‪.‬‬
‫دو ﺕﺎ ﺡﺒﺎب‪ .‬ﻡﺎ دو ﺕﺎ ﺡﺒﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺡﺎج ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﺁﺧﺮ ﺡﺮف زد‪.‬‬
‫ﺡﺎج ﺁﻗﺎ هﺮوﻝﻪ ﮐﻨﺎن دوﻳﺪ‪ .‬ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ؟ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟‬
‫‪ -‬ﮔﻔﺖ دوﺕﺎ ﺡﺒﺎب‪ .‬ﻡﺎ دو ﺕﺎ ﺡﺒﺎﺑﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺁﻧﻘﺪر ﻳﺦ ﮐﺮدﻩ ام ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﺕﻨﺪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﮔﺮﻡﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮﺑﯽ ﺁن ﮐﺘﮏ هﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ورم‬
‫ﮐﺮدﻩ و رﻳﺰ ﺷﺪﻩ اﺱﺖ ﺁﻓﺘﺎب اذﻳﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ و ﺁب ازﺷﺎن ﺱﺮرﻳﺰ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺡﺎج ﺁﻗﺎ ﺕﻤﺎم ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐِﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ‪.‬‬

‫ﻻﺷﺨﻮر ﻳﺎ ﮐﺮﮐﺲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ام اﻳﻨﻬﺎ ﻡﺮدﻩ ﻡﯽ ﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ی ﺑﺰرگ ﮐﻪ دور ﺱﺮم هﯽ ﻡﯽ‬
‫ﭼﺮﺧﺪ ﻡﺜﻞ زاﻳﺮی دور ﮐﻌﺒﻪ‪ ،‬زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﻡﯽ ﺧﻮرد؟‬

‫‪ -‬ﺡﺎج ﺁﻗﺎ ﭼﻨﺪ ﺱﺎﻋﺖ اﺱﺖ ﺑﺴﻴﺞ ﺷﺪﻳﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ دو ﺡﺒﺎب ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ‪ .‬اﻳﻦ دو ﺡﺒﺎب ﻝﻌﻨﺘﯽ ﺧﻮاب ﻡﺎن‬
‫را ﺡﺮام ﮐﺮدﻩ اﺱﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬دوﺕﺎ ﺡﺰب‪ .‬دوﺕﺎ ﺧﺮاﺑﮑﺎر‪ .‬دو ﺕﺎ ﺑﻤﺐ‪ .‬دو ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺡﺎج ﺁﻗﺎ ﺷﺎﻳﺪ هﻢ دو ﺕﺎ ﻡﺮغ ﻋﺸﻖ‪.‬‬
‫‪ -‬دو ﻡﺮغ ﻋﺸﻖ ﺡﺒﺎﺑﯽ؟‬
‫‪ -‬ﮐﻪ ﻡﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ راﺡﺖ ﺕﺮﮐﺎﻧﺪﺷﺎن‪.‬‬

‫زﺧﻢ هﺎی ﭘﺎﻳﻢ را ﻧﻮک ﻡﯽ زﻧﺪ و ﻧﻢ ﺧﻮن را ﺡﺲ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ و ﻡﺮدن ﭼﻘﺪر واﺱﻪ ﻡﻦ درد دارد‬
‫ﺧﺪا‪ ...‬ﭼﻘﺪر درد دارد‪ ...‬ﮔﻮﺷﺘﻢ ﺕﮑﻪ ﺕﮑﻪ ﮐﻨﺪﻩ ﻡﯽ ﺷﻮد و ﻡﻦ ﺁﻧﻘﺪر ﮐﺘﮏ ﺧﻮردﻩ ام و اﺱﺘﺨﻮان از‬
‫اﺱﺘﺨﻮاﻧﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﮔﻮﺷﺘﻢ ﺷﺮﺡﻪ ﺷﺮﺡﻪ و ﻝﻬﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺱﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺟُﻢ ﺑﺨﻮرم ‪....‬ﺁﻩ‪ ...‬ﺧﺪا‪...‬‬
‫ﭼﻘﺪر دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ از ﻡﻦ ﺡﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪.‬ﻡﯽ ﮔﻔﺖ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺕﻮ را ﻓﻘﻂ ﺕﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﭘﺎﻳﻢ را ﮐﻪ ﻡﯽ‬
‫ﮔﺬارم ﺑﻴﺮون دوﺑﺎرﻩ زﺷﺘﯽ‪ ،‬زﺷﺘﯽ‪ ،‬زﺷﺘﯽ‪.‬‬
‫‪40‬‬

‫ﻡﺎ دو ﺡﺒﺎﺑﻴﻢ ﺑﻨﺪ ﻧﻪ‪ .‬دو ﺡﺒﺎب ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺕﻮ اﻡﺎﻡﺰادﻩ هﺴﺘﻴﻢ وﻗﺘﯽ ﺕﻴﺮ ﺁهﻦ ﻡﺴﺠﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﻋﻠﻢ ﻧﺸﺪﻩ ‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﮐﻦ دو ﺡﺒﺎﺑﻴﻢ ﮐﻪ روی ﮔﻞ هﺎی ﺱﻨﮕﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻳﻢ و ﺡﺎﻻ ﻡﯽ روﻳﻢ ﺁن ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺱﻴﻨﻪ ی‬
‫ﺁﺱﻤﺎن‪.‬‬
‫‪41‬‬

‫ﻧﺪا ﻗﺸﻨﮕﻪ‬
‫دﺱﺘﺎﻡﻮ ﻡﯽ زارم زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ هﻮا ﺧﻴﻠﯽ ﺱﺮدﻩ‪ .‬ﻳﻪ ﻡﺮد ﻡﻮ ﺱﻔﻴﺪ دارﻩ ﻡﯽ ﻳﺎد ﻃﺮﻓﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺁﻗﺎ ﺑﺎر داری؟‬
‫‪ -‬ﭼﻨﺪ ﺱﺎﻝﺘﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺱﺎل اﻡﺎ ﻗﺪ ﻳﻪ ﻡﺮد ﺑﻴﺴﺖ ﺱﺎﻝﻪ زور دارم‪.‬‬
‫ﺱﻴﮕﺎرﺷﻮ اﻧﺪاﺧﺖ زﻡﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭘﺎ ﻝﻬﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﯽ دﺱﺘﻢ ﺧﺎﻝﻴﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺧﺮﻳﺪ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻴﺎ ﺕﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺁﺕﻠﻴﻪ ﻋﮑﺎﺱﯽ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻧﺪا رو ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮهﺎ ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮﺷﻮ ﺧ ﻮب ﺕ ﯽ ﻡ ﯽ ﮐﺸ ﻢ ﺕ ﺎ از ﺕﻤﻴ ﺰی ﺑ ﺮق ﺑﺰﻧ ﻪ‪ .‬ﻧ ﺪا رو دﻡ ﺎﻏﺶ‬
‫ﻧﮕﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻡﺜﻞ ﻓﻴﻠﻤﺎی هﻨﺪی‪ .‬ﻡﻮهﺎﺷﻢ ﻓﺮﻓﺮﻳﻪ ﻡﺜﻞ رﺿﺎ ﻓﺮﻓﺮی ﮐﻮﭼﻪ ﻡﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﺪا اون ﻋﮑﺴﺎی ﺁﺕﻠﻴﻪ ای ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﺟﻮاد ﺕﺤﻮﻳﻠﺸﻮن ﺑﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﻧﺪا دوﺱﺖ دارﻩ ﺑﺮﻩ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ‪ ،‬ﺑﺎزارو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﭽﻪ اون زﻧﻮ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﮑﻠﻪ‪.‬‬
‫اوﺱﺘﺎ ﻡﯽ رﻩ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ و ﮐﻤﺮ ﻧﺪا رو ﺱﻔﺖ ﻡﯽ ﭼﻠﻮﻧﻪ و هﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻡﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻳﻪ زﻧﻪ اوﻡﺪﻩ دﻧﺒﺎل ﻧﺪا‪ .‬ﻧﺪا ﻡﯽ ﮔﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺁﻗﺎی ﻓﻬﻴﻤﯽ ﺑﺎ اﺟﺎزﺕﻮن ‪.‬ﺧﺪاﺡﺎﻓﻆ‬
‫اوﺱﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻡﯽ ﺷﻪ و ﻡﯽ ﮔﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪاﺡﺎﻓﻆ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎرﺱﺎﻳﯽ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫اوﻝﻴﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺕﻮ اون اﺕﺎق ﺕﺎرﻳﮑﻪ ﮐﻪ ﺁدﻡﺎ ﻡﯽ رن ﺕﻮش ﻋﮑﺲ ﻡﯽ ﮔﻴﺮن‪ ،‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮﻩ ﻝﺒﺎس ﻝﺨﺘ ﯽ‬
‫ﭘﻮﺷ ﻴﺪﻩ‪ .‬اوﺱ ﺘﺎ دورﺑ ﻴﻦ و ﺑ ﻪ ﭼﺸ ﻤﺶ ﻧﺰدﻳ ﮏ ﮐ ﺮدﻩ و ﻳﻮاﺷ ﮑﯽ ﻡ ﯽ ﮔ ﻪ‪:‬‬
‫" ﻝﺒﺨﻨﺪ ﺧﺎﻧﻮم ‪.‬ﻝﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪".‬‬
‫ﻡﺸﺘﺮی هﺎ ﭘﺸﺖ در رو ﺻﻨﺪﻝﯽ هﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ‪ .‬ﻡﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬اوﺱﺘﺎ از در ﭘﺸﺘﯽ اوﻡﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻧﺪا از‬
‫در اﺕﺎق ﺕﺎرﻳﮑﻪ اوﻡﺪ ﺑﻴﺮون دورﺑﻴﻨﻢ ﺕﻮ دﺱﺘﺶ ﺑﻮد از ﺕﻮ ﻡﺸﺘﺮی هﺎ رد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺧﻴﺎﻝﺘﻮن راﺡﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻮﺑﯽ ازﺕﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ‪" .‬‬
‫٭٭٭‬

‫ﻧﺪا روﺱﺮﻳﺶ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺕﻮ اﺕﺎق ﭘﺸﺘﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ -‬ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ اون ﻡﻨﻮ ﻡﯽ ﮐﺸﻪ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻏﻠﻂ ﻡﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺪا ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‪ ،‬دﻡﺎﻏﺸﻮ ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﮕﻴﻦ رو دﻡﺎﻏﺶ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬اوﺱﺘﺎ ﮐﺎرم ﺕﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪42‬‬

‫‪ -‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﻡﯽ دوﻧﻪ‪.‬‬

‫‪ -‬اوﺱﺘﺎ ﮐﺎرم ﺕﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اَﻩ ﺑﺮو ﺑﭽﻪ ﮐﺎر دارم‪.‬‬
‫ﻧﺪا اوﻡﺪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ روﺱﺮﻳﺸﻮ ﺱﺮش ﮐﺮد‪ .‬اوﺱﺘﺎ دﻳﮕﻪ ﮐﻤﺮﺷﻮ ﻧﭽﻠﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺱﻴﮕﺎر ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﯽ ﮐﺸﻤﺶ ﻧﺪا‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫اﻡﺮوز ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﻋﮑﺎﺱﯽ اوﺱﺘﺎ رﻧﮕﺶ ﻋﻴﻦ زرد ﭼﻮﺑﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﺕﻮﭘﻢ ﻡﯽ ﻳﻔﺘﻪ ﺕﻮ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﺡﺴﻦ‪ ،‬و ﺑﺎﺑﺎش ﺑﺎ ﻋﺮﻗﭽﻴﻦ ﻡﯽ ﻳﺎد دم درو ﺕﻮﭘﻤﻮ ﭘﺎرﻩ ﻡﯽ ﮐﻨﻪ و ﻡﻦ ﻡﯽ دوم و ﻡﯽ ﭘﺮم ﺕﻮ ﺧﻮﻧﻪ و‬
‫ﻡﺎﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻪ‪ :‬ﭼﺮا ﻋﻴﻦ زرد ﭼﻮﺑﻪ ﺷﺪی؟‬
‫ﻳﻪ ﻋﮑﺴﻢ ﺟﻠﻮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﻴﺸﻪ ﻋﮑﺴﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺪا هﻤﻴﺸﻪ ﻋﮑﺴﺎی ﻗﺸﻨﮕﻮ ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﻡﯽ داد‪.‬‬
‫ﻝﺐ اوﺱﺘﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ‪ ،‬رﻧﮕﺸﻢ ﻋﻴﻦ ﮔﭽ ﯽ ﺷ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﺁﻗ ﺎ ﻡﻌﻠ ﻢ ﺑ ﺮا ﻡﻌﻴﻨ ﯽ ﭘ ﺮت ﮐ ﺮد‪ .‬وﻗﺘ ﯽ از ﺁﻗ ﺎ ﻡﻌﻠ ﻢ‬
‫ﮐﺘﮏ ﻡﯽ ﺧﻮرم و ﻡﺎﻡﺎﻧﻮ ﻡﯽ ﺧﻮاد‪ ،‬ﻡﺎﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻪ ﻋﻴﻦ ﻡﻴﺖ ﺷﺪی‪ .‬اوﺱﺘﺎ هﻢ ﻡﻴﺘﯽ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﺪا ﮐﺠﺎس اوﺱﺘﺎ؟‬
‫‪ -‬ﻧﺪا‪ ..‬ﻧﺪا‪ ..‬ﺕﻮ ‪...‬ﺕﻮ ﻋﮑﺴﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺁخ ﺟﻮن ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﻢ ﻡﯽ ﻳﻮﻡﺪ ﻧﺪا ﻡﺜﻞ اون دﺧﺘ ِﺮ ﻝﺨﺘﯽ ﻡﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺎهﺎﺷﻢ ﻡﻌﻠﻮم ﻡﯽ ﺷﺪ دﺱﺘﺸﻢ ﻡﯽ زاﺷﺖ ﺕﻮ‬
‫ﻡﻮهﺎش و اوﺱﺘﺎ ﺑﻬﺶ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻝﺒﺨﻨﺪ ﻧﺪا‪ .‬ﻝﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰن‪".‬‬
‫و ازش ﻋﮑﺲ ﻡﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﻋﮑﺴﻮ ﺑﺮدارم‪ .‬اوﺱﺘﺎ ﺡﻤﻠﻪ ﮐﺮد و ﻋﮑﺴﻮﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺪا ﺧﻮب ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺖ و ﺷﺎﻝﻮ ﮐﻼهﺸﻮ ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻳﻪ ﮐﻢ از ﻋﮑﺴﻮ ﮐﻪ ﺕﻮ دﺱﺘﺶ ﺑﻮد دﻳ ﺪم‪ .‬هﻤ ﺶ ﻗﺮﻡ ﺰ ﺑ ﻮد ﻧ ﺪا ﺡﺘﻤ ﺎ‬
‫ﻝﺒﺎس ﻗﺮﻡﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻡﯽ ﻳﺎد ﻋﻴﻦ رﻧﮓ ﺧﻮن‪.‬‬
‫اوﺱﺘﺎ ﻡﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮد ﺑﻴﺮون و درم ﻗﻔﻞ زد‪ ،‬ﺻﻮرﺕﺶ ﻋﻴﻦ ﻝﺒﻮی ﻡﻤﺪ رﺿ ﺎ ﺷ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﻡﺎﻡ ﺎن ﻡ ﯽ‬
‫ﮔﻪ ﻝﺒﻮ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ داد ﭘﻮﻝﺸﻮ ﺑﺪﻩ ﻡﯽ ﮔﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﻴ ﺮﻩ ﭘﻮﻝﺸ ﻮ‪ ،‬ﺁﺑﺠ ﯽ ﻡ ﯽ ﺧﻨ ﺪﻩ ‪.‬ﻡﺎﻡ ﺎن ﻧﻴﺸ ﮕﻮﻧﺶ ﻡ ﯽ ﮔﻴ ﺮﻩ‬
‫اوﻧﻢ ﻡﺜﻞ ﻝﺒﻮی ﻡﻤﺪ رﺿﺎ ﺻﻮرﺕﺶ ﻗﺮﻡﺰ ﻡﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫اوﺱﺘﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻓﺮدا دﻳﮕﻪ ﻧﻴﺎ‪".‬‬
‫ﭘﻮﻝﻢ ﺑﻬﻢ داد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻡﺎﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﭘﻮل ﺑﮕﻴﺮم‪".‬‬
‫ﮐﻼﺷﻮ ﮐﻪ ﮐﺞ ﻡﯽ زارﻩ دوﺱﺖ دارم‪ .‬ﻡﺎﭼﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺕﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﮐﺎر ﮐﺮدی‪.‬‬
‫٭٭٭‬

‫اﻻن ﭘﻨﺞ روزﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ .‬ﻡﺎﻡﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫" ﺑﺮو ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻗﺎ اوﻡﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﮕﻪ ﺑﻴﺎ ﺱﺮﮐﺎر‪".‬‬
‫دم درﻡﻐﺎزﻩ از هﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ هﺎ زدن ﮐﻪ ﭼﺮاﻏﻮﻧﻴﻪ‪ ،‬ﻋﮑﺲ ﺁدﻡﻢ روﺷﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ اوﺱﺘﺎس!‬
‫ا‪...‬اﻧﺎ‪ ..‬ﺁﻗﺎ ﺁﻗﺎ اﻳﻨﺠﺎ رو ﺑﺮام ﺑﺨﻮن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﮕﻪ ﺱﻮاد ﻧﺪاری ﺑﭽﻪ؟‬
‫‪43‬‬

‫‪ -‬ﻓﺎرﺱﻴﻢ هﻤﻴﺸﻪ ﺻﻔﺮﻩ‪.‬‬

‫‪ -‬اﻧﺎ ﷲ واﻧﺎ اﻝﻴﻪ راﺟﻌﻮن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺁﻗﺎ؟‬
‫‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺮی ﮔﺮ‪..‬‬
‫ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﻳﯽ هﻢ ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺖ ﺡﺎﻝﻴﻢ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯽ؟ زد ﭘﺲ ﮐﻠﻤﻮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﭼﻪ ﺧﻨﮕﯽ ﭘﺴﺮ‪" .‬‬
‫ﻡﺎﻡﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻬﺶ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻢ زدن ﻧﺪارﻩ‪" .‬‬
‫ﺕﻒ اﻧﺪاﺧﺖ زﻡﻴﻦ و رﻓﺖ‪ .‬ﺕﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ دم ﻡﻐﺎزﻩ دﻝﻢ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ ﻧﺪا رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﮐ ﺎش ﻋﮑ ﺲ‬
‫ﻧﺪا رو ﻡﯽ زاﺷﺘﻦ ﺕﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ ﭼﺮاﻏ ﻮﻧﯽ‪ .‬ﻧ ﺪا ه ﺮ ﺟ ﺎ ﻡ ﯽ رﻓ ﺖ اوﺱ ﺘﺎ ه ﻢ دﻧﺒ ﺎﻝﺶ ﻡ ﯽ رﻓ ﺖ‪ .‬ﮐ ﺎش‬
‫ﻋﮑﺲ ﻧﺪا هﻢ ﭘﻴﺶ ﻋﮑﺲ اوﺱﺘﺎ ﺕﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺱﺮﻡﻮ ﻡ ﯽ زارم رو ﺷﻴﺸ ﻪ ﻡﻐ ﺎزﻩ‪ .‬اون ﺕ ﻮ ﺕﺎرﻳﮑ ﻪ‬
‫ﻡﺜﻞ اون اﺕﺎق ﺕﺎرﻳﮑﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺁدﻡﺎ ﻡﯽ رن ﺕﻮش ﻋﮑﺲ ﻡﯽ ﮔﻴﺮن‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﻋﮑﺎس ﻡﯽ ﺷﻢ و از ﻧﺪا ﻗﺸﻨﮕﻪ ﻋﮑﺲ ﻡﯽ ﮔﻴﺮم ﺑﺎ اون ﻧﮕﻴﻦ رو دﻡﺎﻏﺶ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻡﯽ ﮔﻢ‪:‬‬
‫" ﻝﺒﺨﻨﺪ ‪ ،‬ﻝﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰن ﺧﺎﻧﻮم‪".‬‬
‫‪44‬‬

‫ﻋﺮوس‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ‪.‬اﺱﻤﺶ ﺱﭙﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﻋﻴﻦ ﺱﻔﻴﺪ ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻡﻮهﺎی ﻡﺸﮑﯽ‪ .‬ﺁدم ﺑﺮﻓﻴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎی دو ﺕﺎ دﮔﻤﻪ ﻳﺎ هﻠﻮ دو ﺱﺘﺎرﻩ ﺑﺮاق ﺱﻴﺎﻩ ﺕﻮ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫واﻧﺖ ﻡﻦ ﺑﺎﺕﺮی ﺧﺎﻝﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁن را ﺑﻪ ﺕﻪ ﻡﺤﻠﻪ هﺪاﻳﺖ ﮐﺮدم ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺱﺮاﺷﻴﺒﯽ اش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد‬
‫اﻡﺎ هﺮ ﭼﻪ اﺱﺘﺎرت زدم روﺷﻦ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻳﮏ دو ﺱﻪ ‪ ...‬دﻩ‪ ..‬دوازدﻩ اﺱﺘﺎرت‪ ...‬ﺡﺴﺎب اﺱﺘﺎرت زدن از‬
‫دﺱﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺱﻤﺖ ﭼﭙﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺱﻪ ﻃﺒﻘﻪ ای ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻡﻮهﺎی ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﺱﻴﺎهﺶ‬
‫را از هﺮ دو ﺱﻤﺖ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﮏ ﺟﻔﺖ رﺑﺎن ﺱﺮخ ﺧﻮش رﻧﮓ ُﮔﻠﯽ ﺷﮑﻞ ﺑﻪ ﺕﻪ ﻡﻮهﺎﻳﺶ ﮔﺮﻩ زدﻩ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ داد زد‪:‬‬
‫"ﺱﺮﺱﺎم ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪".‬‬
‫ﺑﺎﻓﺘﻪ هﺎی ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﻡﻮﻳﺶ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻡﯽ ﺁﻡﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﻮﺱﺖ درﺧﺸﺎﻧﺶ و‬
‫ی راﻩ راﻩ ﮐﺮﻡﯽ ﺑﻪ ﺕﻦ‬
‫ﺁﺧﺮ ﺱﺮ‪ ،‬رﻋﻨﺎﻳﯽ و ﺧﻮش ﻗﺪ و ﻗﺎﻡﺘﯽ اش‪ ،‬ﺑﻠﻮز ﻧﺎرﻧﺠﯽ و ﺷﻠﻮار ﻗﻬﻮﻩ ا ِ‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫َاﻩ ﮐﺸﺪاری ﮔﻔﺖ و در را ﭼﻨﺎن ﻡﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺕﺎ ﺱﺮ ﻡﺤﻠﻪ هﻢ رﻓﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻡﻦ وﻡﺎدرم درﻳﮑﯽ ازﻡﺤﻠﻪ هﺎی ﺷﻤﺎل ﺷﻬﺮدرزﻳﺮزﻡﻴﻨﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻪ ام زﻧﺪﮔﯽ ﻡﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻡﺎهﺎﻧﻪ‬
‫اﺟﺎرﻩ اش را ﻡﯽ دادﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎرهﺎ ﺑﺮای واﻧﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام " ﺁﺑﺮو َﺑﺮ" ﻝﻘﺒﺶ دادﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ او ﺡﺮﻓﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ واﻧﺖ را در ﭘﺎرﮔﻴﻨﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎرک ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺱﻪ ﻡﺎﺷﻴﻦ ﺟﺎ داﺷﺖ‪ .‬واﻧﺖ ﻡﻦ ﺑﻪ دﻝﻴﻞ ﺁﺑﺮو‬
‫ﺑﺮﻳﺶ ﺡﻴﺮان ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ هﺎی ﺟﻤﻌﻪ ﮐﻪ ﻡﺤﻠﻪ ﭘﺮﻡﯽ ﺷﺪ ازﻡﺎﺷﻴﻦ هﺎی ﻡﺪل ﺑﺎﻻی ﻡﻬﻤﺎن هﺎی‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎ‪ ،‬ﻡﻦ و واﻧﺘﻢ درﺑﻪ درﺟﺎی ﭘﺎرک ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻳﺎدم اﺱﺖ ﻡﺎدر از ﮐﻮﺑﻴﺪن در ﺕﺮﺱﻴﺪﻩ ﺑﻮد و وﺡﺸﺖ زدﻩ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻡﻦ رﺱﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﭘﺴﺮﻩ ﺱﻴﺎﻩ ﺱﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎ اون واﻧﺖ ﻓﮑﺴﺘﻨﻴﺶ ﻡﺤﻠﻪ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ رو ﺱﺮش"‪.‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﻡﯽ دﻳﺪم در ﻡﺤﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮهﺎ ﭘﺴﺮی ﺑﺎ واﻧﺖ ﺁﺑﯽ دﻧﺒﺎل ﺟﺎی ﭘﺎرک اﺱﺖ اﻡﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ‬
‫ﮐﺮدم ﻡﺎل ﻡﺤﻠﻪ هﺎی ﻡﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺕﺮﻳﻦ ﻡﺪل ﻡﺎﺷﻴﻨﺶ ‪ 206‬ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺁن روز ﺑﻪ ﻡﺎدر ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻋﻮﺿﯽ‪ ،‬ﻡﺎﺷﻴﻨﺶ ﺑﯽ ﮐﻼﺱﻪ هﻴﭻ ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﻢ ﺑﯽ ﻓﺮهﻨﮕﻪ‪ ،‬ﺁﺑﺮوی ﻡﺤﻠﻪ رو ﺑﺮدﻩ ﺑﺎ اون واﻧﺘﺶ"‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﺑﺮای دل ﺧﻮدم اﺱﻤﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺱﻔﻴﺪ ﺑﺮﻓﯽ‪ .‬ﺱﻔﻴﺪ ﺑﺮﻓﯽ ﮐﻮﭼﻮﻝﻮی ﻡﻦ ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ‪ ،‬ﺱﺎﻋﺖ‬
‫دﻩ ﺻﺒﺢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻡﯽ زد دوازدﻩ ﺑﺮ ﻡﯽ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻡﻮزﺷﮕﺎﻩ زﺑﺎﻧﯽ ﻡﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪ‬
‫ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻡﺎ ﺑﻮد‪.‬اواﻳﻞ ﺱﺎﻋﺘﻢ را ﺟﻮری ﺕﻨﻈﻴﻢ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺱﺎﻋﺖ دﻩ ﺻﺒﺢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﻃﻮری‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻡﺮﺕﺐ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﺎهﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬ﮐﺎرم را‬
‫از ﺑﺎزار ﺑﻪ هﻤﺎن اﻃﺮاف ﻡﺤﻠﻪ ﺧﻮد ﻡﺎن ﻡﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدم ‪.‬اواﻳﻞ ﮐﺎر و ﮐﺎﺱﺒﯽ ﮐﺴﺎد ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺪرت‬
‫ﺑﺎری ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻢ ﻡﯽ ﺧﻮرد اﻡﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ در ﻡﺤﻠﻪ هﺎی اﻃﺮاف ﺷﻨﺎس ﺷﺪم و از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﺁن ﺡﻮاﻝﯽ هﻴﭻ‬
‫‪45‬‬

‫واﻧﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﺎرم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮروزی ﻳﮏ ﺑﺎرهﻢ داﺷﺘﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻮل ﻳﮏ روزﮐﺎرﮐﺮدﻧﻢ درﺑﺎزار در‬
‫ﻡﯽ ﺁﻡﺪ‪ .‬روﻳﺎی ﺱﻔﻴﺪ ﺑﺮﻓﯽ هﻢ ﺟﺎن ﺕﺎزﻩ ای ﺑﻪ ﻡﻦ دادﻩ ﺑﻮد و ﺱﺨﺖ ﮐﻮش ﺕﺮاز ﻗﺒﻞ ﮐﺎرﻡﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اول وﺁﺧﺮﺁرزوی ﻡﺎدررﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺡﺞ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﮐﻪ ﭘﻮل ﺑﻨﺰﻳﻦ و ﺧﺮج واﻧﺖ و ﺧﺮﺟﯽ ﺧﺎﻧﻪ را‬
‫ﺟﺪا ﻡﯽ ﮐﺮدم ﻡﺎﺑﻘﯽ ﭘﻮل ﭼﻪ ﮐﻢ و ﭼﻪ زﻳﺎد‪ ،‬ﺑﺮای ﺱﻔﺮﻡﺎدرﺑﻮد و ﻡﺎدرﻗﺒﻞ ازﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺁن ﺑﺮای‬
‫ﺱﻼﻡﺘﯽ وﺑﺮﮐﺖ ﮐﺴﺐ وﮐﺎرم دﻋﺎ ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬او ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺕﻬﻴﻪ هﺰﻳﻨﻪ ﺱﻔﺮ ﺡﺞ ﮐﺎﻓﻴﻪ "‬
‫اﻡﺎ ﻡﻦ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺁن ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ هﺰﻳﻨﻪ ﺱﻮﻏﺎت و وﻝﻴﻤﻪ را هﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ‪ .‬او ﭘﺲ اﻧﺪاز ﺱﻔﺮ ﺡﺞ را‬
‫ﺕﻮی ﮐﺖ ﭘﺪر ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺕﻮی ﺑﻘﭽﻪ ای ﮐﻪ روزﮔﺎری ﺟﺰو ﺟﻬﺎزش ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻦ روزی از روزهﺎی ﺑﻬﻤﻦ اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ را ﺑﻪ ﻡﻦ‬ ‫هﻤﻴﺸﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﺻﺖ ﻡﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺕﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮف ﺱﻨﮕﻴ ِ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺎﻳﺶ ﺕﺎ زاﻧﻮ ﺕﻮی ﺑﺮف ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرﺕﺶ را ﺑﺎ دﺱﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺮف ﺁﻧﻘﺪر ﺱﻨﮕﻴﻦ و ﺷﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﻮد وﺁﻧﻘﺪرهﻮا ﻡﻪ ﺁﻝﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﻡﺘﺮﺟﻠﻮﺕﺮرا دﻳﺪ‪ .‬هﻤﺎن اول ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ‪ .‬واﻧﺖ را ﺁرام ﮐﻨﺎرش‬
‫ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺶ را ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺖ از ﺕﻮی ﺑﺮف هﺎ درﺁورد‪ .‬ازواﻧﺖ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪم دﺱﺖ ﻳﺨﯽ اش را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و در واﻧﺖ را ﺑﺎزﮐﺮدم اﻧﮕﺎراز ﺧﺪا ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ‪ ،‬ﻡﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺧﻴﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻻﻧﻪ اش‬
‫ﻡﯽ ﭼﭙﺪ ﺁن ﺕﻮ‪ ،‬ﺱﺮﻳﻊ ﭼﭙﻴﺪ ﺕﻮ واﻧﺖ‪ .‬ﺻﻮرت ﺱﻔﻴﺪش ﻝﺒﻮی ﺱﺮخ ﺑﻬﻤﻦ ﻡﺎهﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺕﺮاز‬
‫هﺮوﻗﺘﯽ‪ .‬ﭘﺎﻳﺶ اززور ﺱﺮﻡﺎ ﺑﻪ هﻢ ﻡﯽ ﺧﻮرد‪ .‬درﺟﻪ ﺑﺨﺎری را ﺕﺎ ﺁﺧﺮ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺁرام ﮔﺮﻓﺖ‬
‫در ﺡﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻡﺪام دﻡﺎﻏﺶ راﺑﺎﻻ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ‪ ...‬ﻳﻪ ﺱﺎع‪..‬ﺕﻪ ﻡﻨﺘﻈﺮﻡﺎش‪..‬ﻳﻨﻢ‪ .‬ﻗﻨﺪﻳﻞ ﺑﺴﺖ‪..‬ﺑﺴﺘﻢ "‪.‬‬
‫ﺡﺎﻝﻴﻢ ﻧﺸﺪ ﭼﻪ ﮐﺎرﮐﺮدم ﺕﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﻡﻢ‪..‬ﻡﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ..‬ﮐﺎﭘﺸﻦ ﺕﻨﻤﻪ‪..‬ﮐﺎﭘﺸﻨﺘﻮن ﺑﻮی ‪..‬ﺑﻮی روﻏﻦ ﻡﯽ دﻩ‪ ،‬ﻡﻦ‪ ..‬ﻡﻦ از ﺑﻮی روﻏﻦ‪ ..‬ﺡﺎﻝﻢ‪..‬‬
‫ﺡﺎﻝﻢ ﺑﺪ ﻡﯽ ﺷﻪ "‪.‬‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ ﺁﻡﺪ ﭼﻄﻮرﮐﺎﭘﺸﻨﻢ را درﺁوردم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روی ﺷﺎﻧﻪ اش‪ .‬ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ را ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪم‬
‫ﭘﺮﺱﻴﺪم‪:‬‬
‫"ﻡﻘﺼﺪ ﺕﻮن ﮐﺠﺎﺱﺖ؟ ﻡﯽ رﺱﻮﻧﻤﺘﻮن"‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻡﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫اﺻﺮارﮐﺮدم و درﺁﺧﺮﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻡﯽ دوﻧﻢ واﻧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻼﺱﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﻳﺎد وﻝﯽ ﺕﻮ اﻳﻦ ﮐﻮﻻک ﻧﻪ ﻡﺎﺷﻴﻦ ﮔﻴﺮﻡﯽ ﻳﺎد ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻡﯽ ﺕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫رو ﺑﺒﻴﻨﻪ "‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﺱﮑﻮﺕﯽ ﺑﺎ اﮐﺮاﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺧﻴﻠﻪ ﺧﻮب ﻡﯽ رم ﭘﺎﺱﺪاران‪ ،‬ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺱﺘﺎرﻩ"‪.‬‬
‫ﺱﺘﺎرﻩ را ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺕﻮ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ﻡﺴﺘﻘﻴﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪.‬ﭼﻪ ﻗﺒﻞ از ﺁن روز و ﭼﻪ ﺑﻌﺪ از ﺁن هﻴﭻ ﺱﻴﺎهﯽ را‬
‫ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﭼﺸﻢ هﺎ وﻡﻮهﺎی او‪ ،‬ﺱﻴﺎﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫رﺱﺎﻧﺪﻡﺶ‪ ،‬ﮐﺎش ﻗﻠﻢ ﭘﺎﻳﻢ ﻡﯽ ﺷﮑﺴﺖ وﻧﻤﯽ رﺱﺎﻧﺪﻡﺶ‪ .‬وﻗﺘﯽ رﺱﺎﻧﺪﻡﺶ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻡﯽ ﻝﺮزﻳﺪ و‬
‫ﻧﻪ ﺡﺮف زدﻧﺶ ﻋﻴﻦ هﻤﺮاﻩ‪ ،‬ﻗﻄﻊ و وﺻﻞ ﻡﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎدﻩ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺱﻪ اﺱﮑﻨﺎس دو هﺰار ﺕﻮﻡﺎﻧﯽ ﻧﻮ از‬
‫ﮐﻴﻔﺶ در ﺁورد و اﻧﺪاﺧﺖ روی ﺻﻨﺪﻝﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻝﺤﻈﻪ ﻗﺒﻞ راﺡﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻨﺶ را ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﺁﻡﺪ اﻳﻦ ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن روﺑﺮوی ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ‪ .‬ﭘﺴﺮی ﺑﺎ ﻡﻮی دم اﺱﺒﯽ هﻤﺮاﻩ ﺑﻪ دﺱﺖ ﺷﺘﺎﺑﺰدﻩ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﭼﭗ وﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ راﺱﺖ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻓﻪ رژﻩ ﻡﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﺱﭙﻴﺪﻩ ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫او ﻧﺰدﻳﮏ ﮐﺮد واز ﭘﺸﺖ دﺱﺖ روی ﭼﺸﻢ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻡﻮ دم اﺱﺒﯽ دﺱﺘﯽ ﺑﻪ دﺱﺖ ﺱﭙﻴﺪﻩ ﺱﺎﻳﻴﺪ وﺑﺎ‬
‫ﭘﻴﭽﺶ ﺱﺮﻳﻌﯽ ﮐﻤﺮ او را ﮔﺮﻓﺖ وﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫‪46‬‬

‫‪ -‬ﻡﺎﻡﺎن اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﻧﻔﻬﻢ ﻋﻤﺪی اﻳﻦ واﻧﺖ ﻗﺮاﺿﺸﻮ ﻡﯽ ﻳﺎرﻩ دم ﺧﻮﻧﻪ ﻡﺎ ﭘﺎرک ﻡﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮا‬
‫ﻡﺎﮐﺴﻴﻤﺎی ﮐﺎﻡﯽ ﺟﺎی ﭘﺎرک ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬از ﮐﺠﺎ ﻡﯽ دوﻧﯽ دﺧﺘﺮ؟ اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪا ﭼﻪ هﻴﺰم ﺕﺮی ﺑﻪ ﺕﻮ ﻓﺮوﺧﺘﻪ؟‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﻗﺒﻠﻨﺎ واﻧﺘﺸﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺎرک ﻧﻤﯽ ﮐﺮد؟ ﺑﺪم ازش ﻡﯽ ﻳﺎد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻳﺎدم ﻡﯽ ﻳﺎد اون ﮐﺎﭘﺸﻦ ﻧﺦ ﻧﻤﺎی‬
‫ﺑﻮﮔﻨﺪوﺷﻮ ﺑﺎ ﭼﻪ وﻗﺎﺡﺘﯽ اﻧﺪاﺧﺖ رو ﺷﻮﻧﻢ ﻋﻘﻢ ﻡﯽ ﮔﻴﺮﻩ‪َ .‬اﻩ َاﻩ دﺱﺘﺎﺷﻢ ﺑﻮی روﻏﻦ ﻡﻮﺕﻮرﻡﯽ داد‪،‬‬
‫ﻗﺒﻠﻨﺎ ﮐﻢ ﺕﻮﻡﺤﻠﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﻡﯽ ﺷﺪ از وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻡﯽ رﻓﺖ و ﺁﻡﺪﺷﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻡﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻩ اﻳﻨﻢ هﺮ روز‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎ اون واﻧﺘﺶ ﭘﻼﺱﻪ ﺕﻮ ﻡﺤﻠﻪ‪ .‬ﻡﺎﺷﻴﻨﺸﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪا ﺧﺮاﺑﻪ‪ .‬هﺮﻡﻮﻗﻌﻪ دﻳﺪﻡﺶ ﮐﺎﭘﻮت واﻧﺘﺸﻮ‬
‫دادﻩ ﺑﺎﻻ و دﺱﺘﺶ ﺕﺎ ﺑﺎزو ﺕﻮ ﻡﻮﺕﻮرﻩ‪ .‬ازﭼﻬﺮش‪ ،‬ازﭘﻮﺱﺘﺶ ﺑﺪم ﻡﯽ ﻳﺎد‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮا اﻳﻦ ﺑﺸﺮ‬
‫ﺻﺎﺑﻮن ﻗﺤﻄﻪ‪ .‬ﺻﻮرﺕﺶ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻡﺎﻡﺎن‪ ،‬ﻳﻪ ﭘﻠﻴﻨﮓ وﭘﺎک ﺱﺎزی ﻡﯽ ﺧﻮاد‪.‬‬
‫ﻡﻦ ﮐﻪ ﻡﯽ دوﻧﻢ ﻋﻤﺪی اون ﺁهﻦ ﭘﺎرﻩ ﺷﻮ ﻳﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺎرک ﻡﯽ ﮐﻨﻪ ﻳﺎ ﻡﯽ ﭼﺸﺒﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻡﺎﮐﺴﻴﻤﺎی ﮐﺎﻡﯽ‪،‬‬
‫ﺁی ﻝﺠﻢ ﻡﯽ ﮔﻴﺮﻩ ﺁی ﻡﯽ ﺱﻮزم‪ .‬دﻝﻢ ﮐﺒﺎب ﻡﻴﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﻳﺎدم ﻡﯽ ﻳﺎد ﻡﺎدرش ﺑﺎ ﭼﻪ ﭘﺮروﺋﯽ‬
‫ﻡﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮﻡﻮ ﺑﻪ ﻏﻼﻡﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﭼﻪ ﻋﻴﺐ دارﻩ ﻡﺎدر‪ ،‬ﻗﺪﻳﻤﺎ ﮔﺪا هﺎ ﻡﯽ رﻓﺘﻦ ﺧﻮاﺱﺘﮕﺎری دﺧﺘﺮ ﭘﺎدﺷﺎ و ﺧﻴﻠﯽ اوﻗﺎت دوﻡﺎد‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻡﯽ ﺷﺪن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻡﺎﻡﺎن ﺕﻮ دﻳﮕﻪ اﺑﺠﻮری ﻧﮕﻮ‪ .‬اوﻻ‪ ،‬اون ﻡﺎل ﺕﻮﻗﺼﻪ هﺎ ﺑﻮد‪ .‬دوﻡﺎ‪ ،‬ﻡﻦ ﻋﺎرم ﻡﯽ ﻳﺎد ﺑﮕﻢ اﻳﻦ‬
‫ﺧﻮاﺱﺘﮕﺎرﻡﻦ ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﻓﮑﺮش را ﺑﮑﻦ اﮔﻪ ﮐﺎﻡﯽ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭼﻘﺪ واﺱﻪ ﻡﻦ اُﻓﺖ دارﻩ؟‬
‫٭٭٭‬
‫ﻋﻴﻦ ﺱﻔﻴﺪ ﺑﺮﻓﯽ ﺕﻮی ﮐﺎرﺕﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﮑﻞ‪ .‬ﮐﺎش ﻡﯽ ﺷﺪ ﺕﻘﺪﻳﺮ داﺱﺘﺎن را ﻋﻮض ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺕﻘﺪﻳﺮداﺱﺘﺎن ﺱﻔﻴﺪ ﺑﺮﻓﯽ‪ .‬ﮐﺎش ﻡﻦ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ ﻡﯽ ﺑﻮﺱﻴﺪﻡﺶ‪ .‬ﻡﻦ ﭘﺴﺮ واﻧﺖ دار‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻡﺎﮐﺴﻴﻤﺎ دار‪،‬‬
‫ﻡﻦ ﭘﺴﺮ ﺱﮑﻴﻨﻪ ﺷﻮهﺮ ﻡﺮدﻩ ‪ ،‬ﭘﺴﺮﺡﺎج ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻡﺮز‪.‬‬
‫ﺑﺎز هﻢ ﺡﺎل ﺧﻮدم را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم وﻗﺘﯽ دﻳﺪم ﻡﺎﮐﺴﻴﻤﺎی ﮔﻞ ﮐﺮدﻩ اش ﺕﺼﺎدف ﮐﺮدﻩ اﺱﺖ هﻴﭻ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﺎدم اﺱﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" داداش از ﺟﺎت ﺕﮑﻮن ﻧﺨﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻡﺎﺷﻴﻦ ﮔﻞ ﮐﺮدﻩ ﻡﯽ ﻳﺎم ﺱﺮاﻏﺖ‪".‬‬
‫ﺑﻪ ﺱﺮﻋﺖ ﺑﺎد‪ ،‬ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺱﺎﻧﺪم‪ ،‬ﺱﻮﺋﻴﭻ ‪ 206‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام را ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ زﻳﺮ زﻡﻴﻦ و‬
‫از ﺕﻮی ﺑﻘﭽﻪ ﺟﻬﺎز ﻡﺎدر ﮐﺖ ﭘﺪر را در ﺁوردم ﮐﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺕﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﻧﺼﺪ هﺰار ﺕﻮﻡﺎن را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺡﻴﺮان ﻡﺎدر هﻤﻪ ﺟﺎ ﺕﻌﻘﻴﺒﻢ ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺪ هﺰار ﺕﻮﻡﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻒ دﺱﺖ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام و‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫" ﮐﺮاﻳﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ ﻡﺎﺷﻴﻦ"‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﻪ اوﻝﻴﻦ ﮔﻞ ﻓﺮوﺷﯽ رﺱﺎﻧﺪم و ﺑﻪ ﮔﻞ ﻓﺮوش ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻧﻴﻢ ﺱﺎﻋﺘﻪ ﻡﺎﺷﻴﻦ رو ﮔﻞ ﮐﻦ "‬
‫ﺕﺎ ﺧﻮاﺱﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺁﺧﻪ ‪ ...‬ﺟﺮﻳﻨﮕﯽ ﺱﻴﺼﺪ هﺰار ﺕﻮﻡﺎن روی ﭘﻴﺸﺨﻮان ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫" ﺑﺮای ﻧﻴﻢ ﺱﺎﻋﺖ ﺧﻮدت ودﺱﺘﻴﺎرات رو ﻡﺎﺷﻴﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻡﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻡﺎﺷﻴﻦ ﻋﺮوس ﺕﻬﺮون‬
‫ﺑﺸﻪ "‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻳﺎد ﺁن ﺕﺮاﻧﻪ اﻓﺘﺎدم‪:‬‬
‫" ﺑﺰن ﺑﺮﻳﻢ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺰن ﺑﺮﻳﻢ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺱﺮﻋﺖ ﺑﺮق وﺑﺎد "‬
‫ﻡﻦ هﻢ ﺑﻪ ﺱﺮﻋﺖ ﺑﺮق وﺑﺎد اﺻﻼح ﮐﺮدم‪.‬دوش و ﺡﻤﺎم ادﮐﻠﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺖ وﺷﻠﻮار ﺁﺑﯽ ﮐﻤﺮﻧﮕﻢ را‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪم وﮐﺮاواﺕﻢ را ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام ﮔﺮﻩ زد و ﻡﻮهﺎﻳﻢ را ژل زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﭼﻴﻪ اﻡﺸﺐ دوﻡﺎدﻳﺘﻪ؟ "‬
‫او ﻡﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﮏ ﻃﺮف ﻡﺎﮐﺴﻴﻤﺎ ﮐﺎﻡﻼ داﻏﻮن ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺕﻮ ﻡﺎﺷﻴﻦ دﺱﺖ ﮐﻪ داد دﺱﺖ‬
‫ﻇﺮﻳﻔﺶ ﻡﺮا ﻳﺎد ﭘﻨﺒﻪ و ﺡﺮﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻧﺮم و ﻝﻄﻴﻒ‪ .‬ﻓﮑﺮش را ﮐﺮدم ﺱﭙﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﺁن ﺱﭙﻴﺪی و ﻇﺮاﻓﺖ‬
‫‪47‬‬

‫ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ دﺱﺖ زﻡﺨﺘﻢ ﺕﻨﺶ را ﻧﻮازش ﮐﻨﺪ دﺱﺘﯽ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮی روﻏﻦ ﻡﻮﺕﻮر ﻡﯽ داد و زﻳﺮ‬
‫ﻧﺎﺧﻨﺶ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺱﻴﺎهﯽ‪ .‬دﺱﺘﻢ را ﮐﻪ ﻡﯽ ﺷﺴﺘﻢ ﺱﻴﺎهﯽ ﻻی ﻧﺎﺧﻦ هﺎ ﭘﺎک ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺕﻦ ﺱﭙﻴﺪﻩ‬
‫ﻧﻮازش هﺎی دﺱﺖ‪ ،‬ﻡﻮ دم اﺱﺒﯽ را ﻡﯽ ﻃﻠﺒﻴﺪ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﮐﺎﻡﯽ دم در ﺁراﻳﺸﮕﺎﻩ ﮐﻪ رﺱﻴﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ دﻳﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺕﻌﺠﺐ ﺱﻮار ‪ 206‬ﺷﺪم‪ .‬ﮐﺎﻡﯽ‬
‫ﻡﻼﻳﻢ وﻡﻬﺮﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻋﺰﻳﺰم هﻞ ﻧﮑﻦ ﻳﻪ ﺕﺼﺎدف ﮐﻮﭼﻴﮏ داﺷﺘﻢ‪".‬‬
‫او ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻡﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﺎج و واج ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﺕﻤﺎم رخ و ﺻﻮرت ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ام‬
‫زل زد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺙﺎﻧﻴﻪ ﻧﮕﺎﻩ هﺎی ﮐﺎﻡﯽ‪ ،‬ﻡﻴﺎن ﻧﮕﺎﻩ ﻡﻦ و او ﺱﺮﮔﺮدان ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻩ او را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻡﻦ ﺧﺘﻢ ﻡﯽ‬
‫ﺷﺪ ﺕﻌﻘﻴﺐ ﻡﯽ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻩ ﻡﺮا ﺑﻪ او‪.‬‬
‫او زودﺕﺮ از ﻡﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻡﺪ وﺱﻼﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬راﻧﻨﺪﻩ ﻡﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻡﻦ و ﮐﺎﻡﯽ ﮐﻨﺎر هﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻳﻴﻨﻪ داﺧﻞ ﻡﺎﺷﻴﻦ را ﺕﻨﻈﻴﻢ ﮐﺮد ﭼﺸﻢ هﺎﻳﻢ ﺕﻮی ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫هﻮا ﺕﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮاغ داﺧﻞ ﻡﺎﺷﻴﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم وﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺑﻮق زدن ﻡﺎﺷﻴﻦ هﺎی‬
‫اﻃﺮاف ﺑﺎ ﺑﻮﻗﯽ ﺟﻮاب ﻡﯽ دادم‪ .‬ﮐﺎﻡﯽ دﺱﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ام زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"وﻗﺘﯽ اوﻧﻘﺪ ﺟﺪی وﻗﺎﻃﻊ ﮔﻔﺘﯽ داداش از ﺟﺎت ﺕﮑﻮن ﻧﺨﻮر ﺑﺎ ﻡﺎﺷﻴﻦ ﮔﻞ ﮐﺮدﻩ ﻡﯽ ﻳﺎم ﺡﺲ ﮐﺮدم‬
‫واﻗﻌﺎ داداش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ام اﻳﻨﻮ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻧﺼﺎﻓﺎ ﻡﻴﺨﮑﻮﺑﻢ ﮐﺮدی ﭼﺶ ﺑﻪ رات ﺑﻮدم‪".‬‬
‫و ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺱﭙﻴﺪﻩ اﻧﺪاﺧﺖ واداﻡﻪ داد‪:‬‬
‫" وﻝﯽ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻡﺎ رو ﺕﮑﺮار ﻧﮑﻦ"‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫" ﭘﺪر ﺱﻮﺧﺘﻪ ﺡﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ رﺱﻴﺪی ُﺕﻔﺶ ﻡﯽ ﮐﻨﯽ"‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻧﻪ‪ ،‬ﻗﺪر ﻋﺮوس ﺧﻮﺷﮑﻠﺘﻮن رو ﺑﺪوﻧﻴﺪ‪".‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﺱﺮﻳﺪ‪ .‬او ﻋﺰﻳﺰﻡﯽ ﮔﻔﺖ و اداﻡﻪ داد‪:‬‬ ‫اﺷﮏ هﺎﻳﻢ ﻧﻢ ﻧﻤﮏ روی دﺱﺖ ﮐﺎﻡﯽ ﻡﯽ ُ‬
‫" ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻦ ﻡﺎﮐﺴﻴﻤﺎ ﻓﺪای ﺱﺮت "‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﺮای ﭼﻪ اﺷﮏ ﻡﯽ رﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺁﺑﯽ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻡﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬از ﮐﺎﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻪ ﺑﻮدم ﻳﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺁﺑﯽ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﻳﺎ زرﺷﮑﯽ‪ .‬او ﻡﺸﮑﯽ‬
‫را ﺕﺮﺟﻴﺢ داد‪ .‬ﻋﻠﯽ ﺁﺑﯽ هﻤﺮﻧﮓ واﻧﺘﺶ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻡﯽ ﺷﺴﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ام و ﺱﺮم را داد ﺑﺎﻻ و ﻝﺐ ﺑﺮ ﻝﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺁرزو ﮐﺮدم ﮐﺎش ﻡﺎ را‬
‫از ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺁن ﺑﻮﺱﻪ هﻴﭻ ﺡﻼوﺕﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻝﻢ ﺑﺮای ﻋﻠﯽ ﮐﺒﺎب ﺷﺪ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﺷﻮهﺮش ﺱﺮش را ﺟﻠﻮ ﺑﺮد و ﭼﺎﻧﻪ او را داد ﺑﺎﻻ و ﻡﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﺎدﻩ ﺱﭙﺮدم وﭼﺮاغ داﺧﻞ ﻡﺎﺷﻴﻦ را‬
‫ﺧﺎﻡﻮش ﮐﺮدم‪ .‬اﺷﮑﻢ ﺑﯽ ارادﻩ ‪ ،‬داﻧﻪ درﺷﺖ‪ " ،‬ﻡﺜﻞ داﻧﻪ هﺎی ﺑﺮف ﺁن روزی ﮐﻪ او را رﺱﺎﻧﺪم ﺱﺮ‬
‫ﻗﺮار"‪ ،‬روی ﻓﺮﻡﺎن ﻡﯽ ﭼﮑﻴﺪ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫دوﺱﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ در ﺧﺎﻃﺮﻩ اﻧﮕﻴﺰ ﺕﺮﻳﻦ ﺷﺐ زﻧﺪﮔﯽ ام او ﺑﺎﺷﺪ اﻡﺎ او ﺑﻮد ﺕﻤﺎم ﺷﺐ ﺑﺎ ﻡﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺕﺎ ﺁﺧﺮ‬
‫ﺷﺐ وﻗﺘﯽ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ وﻗﺘﯽ ﭼﺮاغ هﺎ را ﺧﺎﻡﻮش ﮐﺮدﻧﺪ و ﻡﻦ و ﮐﺎﻡﯽ ﺕﺎﻧﮕﻮ رﻗﺼﻴﺪﻳﻢ وﻗﺘﯽ ﺷﺎم‬
‫ﺧﻮردﻳﻢ و ﮐﺎﻡﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻘﺶ ﻏﺬا در دهﺎﻧﻢ ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻡﯽ ﺑﺎرهﺎ ﻝﺒﻢ را ﺑﻮﺱﻴﺪ وﻗﺘﯽ ﻝﺒﺶ را‬
‫‪48‬‬

‫ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺮهﻨﻪ ام ﻡﯽ ﺱﺎﻳﻴﺪ ‪ ،‬ﻋﻠﯽ ﺕﻤﺎم ﻝﺤﻈﺎت ﺑﻮد و ﻡﯽ دﻳﺪ‪ ،‬ﮐﺎش ﻧﺒﻮد وﻧﻤﯽ دﻳﺪ اﻡﺎ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد‬
‫وﻡﯽ دﻳﺪ‪ .‬دورﺑﻴﻦ‪ ،‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﺕﺼﻮﻳﺮش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺕﺼﻮﻳﺮ ﺁن ﭼﻬﺮﻩ ﻡﺮداﻧﻪ و ﺁﻓﺘﺎب ﺱﻮﺧﺘﻪ را ﺑﺎ‬
‫ﺁن ﺧﻮش ﺕﻴﭙﯽ ﺑﯽ ﺑﺪﻳﻞ‪ .‬دﺱﺖ هﺎی ﺧﺸﻦ و ﭘﺮ ﻡﻮ و ﻧﺎﺻﺎﻓﺶ ﭼﻪ اﺱﮑﻨﺎس هﺎی ﺱﺒﺰی روی ﺱﺮ‬
‫ﮐﺎﻡﯽ ﻡﯽ رﻳﺨﺖ و ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ اوج ﺕﺮاﻧﻪ اش ﻡﯽ رﺱﻴﺪ ﮐﺎﻡﯽ هﻴﺠﺎن زدﻩ ﻡﯽ رﻗﺼﻴﺪ واو‬
‫اﺱﮑﻨﺎس هﺎ را ﻡﺜﻞ رﻳﮓ ﺑﺮ ﺱﺮ و روی ﮐﺎﻡﯽ ﻡﯽ رﻳﺨﺖ‪ .‬دﺱﺖ ﻇﺮﻳﻒ و ﮐﻢ ﻡﻮ و ﺻﺎف ﮐﺎﻡﯽ ﮔﺎﻩ‬
‫ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺕﺸﮑﺮ دﺱﺖ او را ﻡﯽ ﻓﺸﺮد‪.‬‬
‫ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﻡﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﻡﺎن رﺱﺎﻧﺪ ‪.‬ﺧﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻡﻦ وﮐﺎﻡﯽ دﺱﺘﻮر ﻧﺤﻮﻩ ﭼﻴﺪن اﺙﺎث را ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎرﮔﺮهﺎ دادﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫او‪ ،‬ﻋﻠﯽ ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﺎن ‪ 206‬ﺱﻔﻴﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ هﻤﺮاﻩ ﻋﺮوس وداﻡﺎد ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺡﺮﻓﯽ ﮐﻪ از او ﺷﻨﻴﺪم اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد‪:‬‬
‫"ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ"‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﮐﺎﻡﯽ ﺁﻧﻘﺪر ﺧﻮش ﭼﻬﺮﻩ و ﺷﻴﮏ و ﺧﻮش اﻧﺪام و ﺧﻮش ﺕﻴﭗ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺮ دﺧﺘﺮی را ﺑﻪ وﺱﻮﺱﻪ‬
‫هﻤﺨﻮاﺑﯽ ﻡﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻡﯽ‪ ،‬ﺷﻮهﺮم‪ ،‬زﻳﭗ ﻝﺒﺎﺱﻢ را داﺷﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺕﺮ از هﺮ وﻗﺘﯽ‬
‫ﺑﻮدم ﺡﺲ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﺑﻨﺪ از ﺑﻨﺪم ﮔﺴﺴﺘﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺴﺘﻢ ﮐﺎﻡﯽ‪ ،‬ﻡﯽ ﺧﻮام دوش ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬هﺮ ﻃﻮر ﻡﻴﻠﺘﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪.‬‬
‫او ﺑﻌﺪ از ﺑﻮﺱﻪ ای ﺑﻪ اﺕﺎق ﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺕﻮرم را ﮐﻪ در ﺁوردم در ﺕﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮﻩ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﺮدﻩ را ﮐﻨﺎر زدم‪ .‬ﺑﻪ ﻡﺎﺷﻴﻦ ﺕﮑﻴﻪ دادﻩ و ﺑﻪ‬
‫ﭘﻨﺠﺮﻩ زل زدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺮا دﻳﺪ ‪ ،‬ﻝﺤﻈﺎﺕﯽ در هﻤﺎن ﺡﺎل ﻡﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬ﭘﺸﺖ دﺱﺘﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﺷﮏ هﺎﻳﯽ را ﭘﺎک ﻡﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺁرزو ﮐﺮدم ﻡﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎﺕﺮی ﺧﺎﻝﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁرزو ﮐﺮدم ﻡﺜﻞ ﭘﺎرﺱﺎل ﻡﺤﻠﻪ را از ﺻﺪای اﺱﺘﺎرت زدن ﭘﺮ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻡﺎ ﻡﺎﺷﻴﻦ واﻧﺖ ﺁﺑﯽ ﻓﮑﺴﺘﻨﯽ ﻧﺒﻮد‪ 206 ،‬ﺱﻔﻴﺪ ﭘﺮ ﺷﺘﺎﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺱﺘﺎرت و ﮔﺎزی از ﻧﻈﺮ‬
‫ﻡﺤﻮ ﻡﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎش ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﻡﻦ وﮐﺎﻡﯽ‪ ،‬اهﻞ ﻡﺤﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬اﻡﺎ‪...‬اﻡﺎ اﺱﺘﺎرت اول را ﮐﻪ زد ﻡﺎﺷﻴﻦ‬
‫روﺷﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻡﺎدر دم در ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻡﻨﺘﻈﺮ‪ .‬ﻡﺮا ﮐﻪ دﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪ ﺑﺎ دﺱﺖ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺱﺎﺑﻘﻪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﺕﺎ ﺁن ﺱﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮون ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺱﺮم را روی داﻡﻦ ﭼﺎدرش ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬اﺷﮏ هﺎ اﻡﺎﻧﻢ را ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻻ ﻡﺬهﺐ ﺕﻤﺎﻡﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻡﺎدر‬
‫ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ را ﻧﻮازش ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻡﺎﻡﺎن‪ ،‬ﺱﭙﻴﺪﻩ‪ ،‬هﻤﻮن ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﮔﻔﺘﯽ اﻧﮕﺎر از دﻡﺎغ ﻓﻴﻞ اﻓﺘﺎدﻩ هﻤﻮن دﺧﺘﺮی‬
‫ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺪا َرم ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻴﺲ اﻡﺸﺐ ﻋﺮوس ﺷﺪ ﺧﻮدم ﺕﺎ ﺡﺠﻠﻪ رﺱﻮﻧﺪﻡﺸﻮن‪".‬‬
‫داﻏﯽ اﺷﮏ هﺎﻳﻢ را ﺡﺲ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻡﺎﻡﺎن ﺑﻬﺶ ﻡﯽ ﻳﻮﻡﺪ از دﻡﺎغ ﻓﻴﻞ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻡﯽ ﻳﻮﻡﺪ واﺱﻪ ﺧﺪا هﻢ ﻧﺎز ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻡﯽ‬
‫ﻳﻮﻡﺪ‪ .‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﺕﺎ وﻗﺖ ﻡﺮدﻧﻢ ﭘﻴﺶ اون ﺑﺎﺷﻢ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﻧﺰارم ﺕﺎ ﭼﻦ ﺱﺎل ﺑﭽﻪ دار ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺁﺧﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﻇﺮﻳﻒ ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﺑﻮد هﻤﺶ ﺑﻴﺲ ﭼﺎر ﺱﺎل داش درس ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪".‬‬
‫ﺱﺮم را ﺕﻮ داﻡﻦ ﭼﺎدر ﻡﺎدر ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم‪ ،‬هﻖ هﻘﻢ ﻡﺜﻞ اﺷﮏ هﺎ ﺕﻤﺎﻡﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻡﺎﻡﺎن ﺑﺮﻳﻢ از اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻋﺮوس ﻡﻦ ﺑﺎ ﭘﻮل ﺡﺞ ﺕﻮ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺡﺠﻠﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻋﺮوﺱﻢ ﭘﺮﻳﺪ ﻡﺜﻞ ﺡﺞ ﺕﻮ"‬
‫‪49‬‬

‫ﻡﺎدر در ﺡﺎﻝﯽ ﮐﻪ اﺷﮏ ﻡﯽ رﻳﺨﺖ وﮔﺮدﻧﻢ را ﻧﻮازش ﻡﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫"ﻡﺎدر ﺑﻤﻴﺮﻩ واﺱﻪ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﻋﺸﻘﺖ‪ ،‬ﺕﻨﺖ ﭼﻪ داﻏﻪ ﻡﺎدر‪ ،‬ﻡﯽ رﻳﻢ از اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻡﯽ رﻳﻢ ﺷﻬﺮﺱﺘﻮن‬
‫ﺧﻮدﻡﻮن"‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫وﻗﺘﯽ ﻡﯽ روم ﺧﺎﻧﻪ ﻡﺎدر و ﮐﺎﻡﯽ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ دﻧﺒﺎﻝﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻡﺮا ﺑﻪ ﺱﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻡﯽ ﮐﺸﺪ‪ .‬ﻧﺎﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل واﻧﺖ ﺁﺑﯽ رﻧﮕﯽ ﻡﯽ ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺱﻤﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﻡﺎﮐﺴﻴﻤﺎی ﺷﻮهﺮم ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻡﺮوز ﻡﺎدر ﺁش ﻧﺬری ﭘﺨﺘﻪ اﺱﺖ‪ .‬ﺱﺎراﻓﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺕﻦ دارم ﮔﺸﺎد‪.‬ﺑﻪ ﺱﺨﺘﯽ ﺧﻢ و راﺱﺖ ﻡﯽ ﺷﻮم‪.‬‬
‫زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ را ﻡﯽ زﻧﻢ‪ .‬ﺟﻨﻴﻦ ﭘﺎ ﻡﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺑﻪ ﺱﻴﻨﻪ دﻳﻮار ﺑﻄﻨﻢ‪ .‬از ﺁن ﺁﺕﺶ ﭘﺎرﻩ هﺎﺱﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﺧﺠﺎﻝﺖ ﮐﺸﻴﺪم روزی ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺱﻮﻧﻮﮔﺮاﻓﯽ و دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻡﺸﻤﺌﺰ ﮐﻨﻨﺪﻩ ای ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻡﺎﺷﺎاﷲ ﺷﻮهﺮت ﭼﻪ ﺱﻬﺮاﺑﯽ ﺕﻮ ﺷﮑﻤﺖ ﮐﺎﺷﺘﻪ! "‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮی ﺑﺎ ﻡﻮهﺎی ِهﭙﯽ ﮐﺎﺱﻪ ﺁش را از ﺕﻮی ﺱﻴﻨﯽ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫" دو ﺕﺎ ﮐﺎﺱﻪ رو ﺑﺮدارﻳﺪ "‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟‬
‫‪ -‬ﻡﮕﻪ دو ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺁﺧﻪ ﻗﺒﻠﻨﺎ ﻡﯽ دﻳﺪم ﻳﻪ واﻧﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺎرک ﻡﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺁهﺎن ﻋﻠﯽ اﻳﻨﺎ رو ﻡﯽ ﮔﻴﻴﺪ‪ ،‬اوﻧﺎ از اﻳﻨﺠﺎ رﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ؟ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ وﺧﺘﻪ رﻓﺘﻦ ﺷﻬﺮﺱﺘﻮن ﺧﻮدﺷﻮن‪.‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﻡﻦ و ﮐﺎﻡﯽ ﺑﻪ ﻡﺴﺎﻓﺮت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﻡﺎن ﺱﺮزدم واﻧﺘﺶ‬
‫راﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﭘﺲ او رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ای ﺑﻮد ﮐﻪ در را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎهﺎﻳﻢ ﺱﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎد ﺷﺐ ﻋﺮوﺱﯽ ام اﻓﺘﺎدم ﻳﮏ ﺱﺎل‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻡﺎدر را ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم و ﻗﺎﻃﻊ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﮔﻮر ﭘﺪر ﮐﺎﻡﯽ و ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺑﺎﮐﻼﺱﺶ‪ .‬ﻡﻦ اﺱﻢ ﭘﺴﺮﻡﻮ ﻡﯽ زارم ﻋﻠﯽ ﻗﺒﻼ هﻢ ﮔﻔﺘﻢ اوﻧﻮ ﺧﺎﻧﻮادش‬
‫دوس داﺷﺘﻦ ﺁﻳﺪﻳﻦ ﺻﺪاش ﮐﻨﻦ اﻡﺎ اﺱﻢ ﭘﺴﺮ ﻡﻦ ﭼﻪ ﺕﻮ ﺷﻨﺎﺱﻨﺎﻡﻪ وﭼﻪ هﻤﻪ ﺟﺎ ﻋﻠﯽ‪،‬ﻋﻠﯽ ‪.‬‬
‫‪50‬‬

‫دارد‪".‬‬ ‫" ﺕﻨﻬﺎ ﺑﺨﺸﯽ از اﻳﻦ داﺱﺘﺎن ﺱﻬﻤﯽ از ﺕﺨﻴﻞ‬

‫" ﺑﻪ ﺕﺤﻘﻴﻖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ اﻧﺴﺎن را در رﻧﺞ "‬

‫ﺑﻠﺪ‪5 /‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻮاب داد‪:‬‬

‫" اﮔﺮ ﮐﻮر ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺕﻘﺼﻴﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬وﻝﯽ ﺷﻤﺎ ﻡﻘﺼﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻡﯽ ﻡﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ادﻋﺎ ﻡﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫دارﻳﺪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻡﯽ‬
‫ﻳﻮﺡﻨﺎ ‪9/‬‬
‫ﭘﻴﮑﺮی ﮔﻢ ﻡﯽ ﺷﻮد در ﻇﻠﻤﺖ دهﻠﻴﺰ‬
‫ﺑﺎد در را ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﯽ ﺧﺸﮏ ﻡﯽ ﺑﻨﺪد‬
‫ﻡﺮدﻩ ای ﮔﻮﺋﯽ درون ﺡﻔﺮﻩ ی ﮔﻮری‬
‫ﺑﺮ اﻡﻴﺪی ﺱﺴﺖ و ﺑﯽ ﺑﻨﻴﺎد ﻡﯽ ﺧﻨﺪد‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫ﻇﻠﻤﺖ دهﻠﻴﺰ‬
‫اﻡﺮوز رﻓﺘﻴﻢ ﺱﻴﻨﻤﺎ‪ .‬ﻋﻴﻨﮏ ﺱﻪ ﺑﻌﺪی ﻡﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻡﺎ ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ و ﻓﻴﻠﻢ راﺱﻪ ﺑﻌﺪی دﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺕﻮ ﻓﻴﻠﻢ ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺷﻬﺮی ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدی ﺑﻮد‪ .‬روزﻧﺎﻡﻪ ﻓﺮوش ﺕﮑﺮاری ﻡﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫روزﻧﺎﻡﻪ‪ .‬روزﻧﺎﻡﻪ‪.‬‬
‫ﺡﺮﮐﺎت ﺕﮑﺮاری و ﻏﻴﺮ ارادی ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر هﻤﻪ ﻡﺠﺴﻤﻪ هﺎ ﻡﺘﺤﺮک ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺡﺮﮐﺎت و ﮐﻠﻤﺎت‬
‫ﺕﮑﺮاری‪ .‬ﺁدم هﺎﻳﯽ ﮐﻪ وارد ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻌﺪ از ﺕﺤﻘﻴﻘﺎت ﺷﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ روی ﺷﻬﺮ ﺡﺒﺎﺑﯽ ﺷﻴﺸﻪ ای‬
‫هﺴﺖ‪ .‬ﻡﺮدم ﺷﻬﺮ ﻡﺴﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎرهﺎ ﺕﮑﺮاری ﺑﻮد ‪.‬ﻳﮑﻨﻮاﺧﺖ و ﺑﯽ ارادﻩ‪.‬‬
‫ﺡﺒﺎب ﮐﺎﺱﻪ ی ﺑﻠﻮری ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ای ﺑﻮد روی ﺷﻬﺮ‪ .‬ﺁن ﻋﺪﻩ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻃﻠﺴﻢ را ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﺧﻮد‬
‫را و ﻡﺮدم ﺷﻬﺮ را ﺁزاد ﮐﺮدﻧﺪ و ﺕﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی اداﻡﻪ دهﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز ﻡﺪام دارم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻡﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬دور از ﻋﺪل ﺧﺪاﺱﺖ ﺁدم هﺎ را ﺑﻴﻨﺪازد ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫دور از ﻋﺪل ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﻮدش ﻡﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺁزاد ﻡﯽ ﮔﺬارد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮو ﺟﻬﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ام‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ‪ .‬روﺡﻢ ﻧﺼﻒ ﺷﺪﻩ ‪.‬از اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬از ﺷﮑﻢ ﺕﺎ زﻳﺮ ﮔﺮدن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻼء اﺱﺖ ﺧﻼء‪.‬‬
‫ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﯽ ام ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ دﺱﺖ ﻧﺰدﻩ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ اﻧﺒﺎر ﺁن ﻳﮑﯽ ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﯽ هﻢ ﺕﺴﻤﻪ اش ﭘﺎرﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺧﺮ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺪ ﺑﻴﺎری؟‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز ﻡﻌﻠﻢ ﺧﻴﺎﻃﯽ ام ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻡﻦ رﻧﮓ هﺎ را دوﺱﺖ دارم‪ .‬زرد رﻧﮓ ﺧﺪا‪ .‬ﺱﺒﺰ رﻧﮓ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬ﺁﺑﯽ‬
‫ﺁراﻡﺶ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺪ ﺡﺎﻝﻢ رﻧﮓ ﻗﺮﻡﺰ را ﺧﻴﻠﯽ دوﺱﺖ دارم‪.‬‬
‫‪51‬‬

‫***‬
‫اﻳﻦ روزهﺎ دوﺑﺎرﻩ ﻳﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ام‪ .‬ﺁن روزهﺎ هﻴﭻ ﻧﺒﻮدم ﺟﺰ دﻧﺒﺎﻝﻪ رو‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎورﻡﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎر درﺱﺖ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻼس هﺎی ﻗﺮﺁن و دﻳﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻡﻌﻠﻢ ﺱﻮاد ﺁﻡﻮزی ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺷﺎﻳﺪ هﻢ ﻡﯽ‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺁن روزهﺎ ﻳﮏ دورﻩ ی ﻧﻈﺎﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻡﻦ و ﺱﺤﺮ و دﻳﮕﺮان ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ اﺱﻠﺤﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﻼﺷﻴﻨﮑﻮف هﺎ را ﺑﻌﺪ از ﺕﻤﺮﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻡﯽ ﺑﺮدﻳﻢ و ﭘﺲ ﻡﯽ دادﻳﻢ ﺑﻪ اﺱﻠﺤﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺕﺮس اﻳﻨﮑﻪ هﺮ دﻓﻌﻪ اﺱﻠﺤﻪ را ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮت ﻡﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ دﺱﺖ دﻳﮕﺮی ﻡﯽ دادم هﻨﻮز ﻳﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮐﻼﺷﻴﻨﮑﻮف را ﺁرام ﭘﺮت ﻡﯽ ﮐﺮدم ﻡﯽ ﺕﺮﺱﻴﺪم ﻃﺮﻓﻢ زﺧﻤﯽ ﺷﻮد اﻡﺎ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﺪ هﻢ ﭘﺮت ﻡﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ ﺕﺮس ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮓ را ﺑﻪ ﻡﺎ ﺕﻌﻠﻴﻢ ﻡﯽ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺁدم هﺎ ﻳﺎد ﻡﯽ دهﻨﺪ ﭼﻄﻮر دﻓﺎع ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﺁن ﻡﻄﻤﺌﻨﻨﺪ ﺟﻨﮓ در ﭘﻴﺶ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺒﯽ از ﺁن ﺷﺐ هﺎی ﺕﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺑﻴﻢ ﭼﻄﻮر ﻡﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ ‪.‬ﺑﻪ هﺮ ﮐﺪام از ﻡﺎ ﻡﺎﻡﻮرﻳﺖ‬
‫ﺟﻨﮕﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﺡﺘﯽ ﺟﺎی ﻡﺎن ﻡﺸﺨﺺ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺁن ﺷﺐ ﻡﻦ ِ هﻔﺪﻩ هﺠﺪﻩ ﻳﺎ ﻧﻮزدﻩ ﺱﺎﻝﻪ ﺕﻮ ﺑﺎغ ﺑﻮدم‪ .‬درﺧﺖ هﺎی اﮐﺎﻝﻴﭙﺘﻮس ﻓﺮاوان ﺑﻮد‪ ،‬اﮐﺎﻝﻴﭙﺘﻮس‬
‫رﻃﻮﺑﺘﺶ ﺧﻮب اﺱﺖ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ هﻮا ﮐﻮهﺴﺘﺎﻧﯽ اﺱﺖ‪ .‬اﮐﺎﻝﻴﭙﺘﻮس را از اهﻮاز ﻡﯽ ﺁورم ‪.‬از درﺧﺖ ﻡﯽ‬
‫ﭼﻴﻨﻢ و ﺕﻮی ﺁب ﻡﯽ رﻳﺰم و ﻡﯽ ﮔﺬارم روی ﺑﺨﺎری‪ .‬ﺑﺨﺎر و رﻃﻮﺑﺘﺶ ﺿﺪ ﻋﻔﻮﻧﯽ ﮐﻨﻨﺪﻩ اﺱﺖ‪ ،‬ﺷﺐ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺕﺎرﻳﮏ‪ .‬ﺕﻨﻬﺎ‪ .‬ﺕﻨﻬﺎی ﺕﻨﻬﺎ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ای در ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺕﻮ دﺱﺘﻮر‬
‫دادﻩ اﻧﺪ‪:‬‬
‫" ﺕﻮ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ"‪.‬‬
‫ﮐﻼﺷﻴﻨﮑﻮف ﺑﻪ دﺱﺖ‪ ،‬ﺕﻮﻧﻴﮏ و ﺷﻠﻮارﭘﻮش و روﺱﺮی ﺑﻪ ﺱﺮ‪ .‬درﺧﺖ هﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬درﺧﺖ هﺎ ﺱﺮ ﺱﺒﺰ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻡﺎ ﺕﺎرﻳﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺡﺎﻻ ﻡﻨﺘﻈﺮی‪ .‬ﻡﻨﺘﻈﺮی ﮐﺴﯽ ﺡﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ و ﺕﻮ دﻓﺎع ﮐﻨﯽ وﻝﯽ ﺕﺎ ﺻﺒﺢ ﻡﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻡﯽ ﻡﺎﻧﯽ وﺡﻤﻠﻪ ای ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻡﯽ ﮔﻮﻳﯽ‪:‬‬
‫" ﻡﻦ ﭼﺮا هﻴﭻ ﻧﻤﯽ ﺕﺮﺱﻢ‪.‬؟ ﻡﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﻮی ام ‪".‬‬
‫ﺡﺎﻻ ﺡﺲ ِ ﻓﻴﻠﻢ ﺡﺒﺎب را دارم‪ .‬ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺡﺎﻻ ﻡﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﺁن ﻡﻮﻗﻊ ﻡﺴﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﻻن دارم‬
‫ﺡﺒﺎب را ﻡﯽ ﺷﮑﻨﻢ‪ .‬دارم ﺧﻮدم را ﻡﯽ ﺷﻨﺎﺱﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز ﺑﺮف ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎرﻳﺪ‪ .‬هﻮای ﮐﺮج ﺧﻮب اﺱﺖ‪ .‬ﮔﻨﺠﺸﮏ هﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ روی ﺷﺎﺧﻪ هﺎی ﻧﺎزک‬
‫درﺧﺖ ﻧﺎرون ﺕﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻡﺎن‪ ،‬دارﻧﺪ ﺕﺎب ﻡﯽ ﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻡﺎن ﺧﺮﻡﺎﻝﻮ دارد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ اش اﻓﺘﺎدﻩ اﺱﺖ ﺕﻮ ﺡﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪ ی ﻡﺎ‪ .‬ﺧﺮﻡﺎﻝﻮهﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﻓﯽ ﮐﻪ‬
‫روی ﺷﺎن ﺑﺎرﻳﺪﻩ ﻡﺜﻞ ﻗﻨﺪان هﺎی ﻗﺮﻡﺰﻧﺪ ﺑﺎ درهﺎی ﺱﻔﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺪ ﭘﻨﺠﻢ ﺷﺸﻢ ﻡﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮدﻩ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻡﺎﻳﻪ ی ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﯽ را دارم‪.‬‬
‫ﻳﺎدم ﻡﯽ ﺁﻳﺪ ﺕﻮ اهﻮاز ﺑﺮف ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬زﻡﺎن ﺁوارﮔﯽ دورﻩ ی ﺟﻨﮓ ‪ ،‬اﻳﻦ ور و ﺁن ور ﺟﺎدﻩ ﺑﺮف‬
‫دﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻋﮑﺴﯽ از ﻡﺼﻄﻔﯽ دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺮف را ﮔﻮﻝﻪ ﮐﺮدﻩ اﺱﺖ و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻡﯽ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺁن را‬
‫ﺟﻠﻮی دهﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫دﮐﺘﺮ واﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎن اﺱﺖ‪ .‬ﻡﺮد ﺷﺮﻳﻔﯽ اﺱﺖ‪ .‬ﻡﺮا ﻳﺎد ﭘﺪر ﻡﯽ اﻧﺪازد‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﮕﻔﺘﻤﺶ دوﺱﺘﺖ دارم‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﭘﺪرم ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻡﺮوز دﮐﺘﺮ ﻡﺮا ﺑﺮد ﺱﺮ ﮐﻼس‪ .‬ﮔﻔﺖ وﺱﻂ ﮐﻼس ﺑﺎﻳﺴﺖ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ داﻧﺸﺠﻮهﺎ ﺕﻨﺪ ﺕﻨﺪ‬
‫‪52‬‬

‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﻡﯽ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ اﻧﮕﺎر ﻡﻦ ﺕﺨﺘﻪ ﺱﻴﺎﻩ ﺑﻮدم و ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺖ ﺑﺮداری ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ از روﻳَﻢ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎ‬
‫ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎهﻢ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﺑﺎ هﻢ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻡﻦ دوﺱﺖ دارم ﻡﻮش ﺁزﻡﺎﻳﺸﮕﺎهﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪".‬‬
‫***‬
‫ﺑﺮادرم ﭘﺎﺱﺪار ﺷﺪﻩ اﺱﺖ‪ .‬اﻡﺮوزﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺕﻮ ﺕﻌﺎوﻧﯽ ﺕﻮزﻳﻊ ﮐﺎﻻ ﮐﺎرﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮادﻩ‬
‫هﺎی ﻧﻴﺎزﻡﻨﺪ ﺟﻨﺲ ﻡﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫" اﻳﻨﻬﺎ ﻡﺎل ﻡﺮدم اﺱﺖ اﻡﺎ هﻤﻪ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎﺷﺎن ﭘﺎرﺕﯽ ﺑﺎزی ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻡﻦ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽ‬
‫ﺁورم ﻡﺎ ﻧﻴﺎزﻡﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ"‪.‬‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز اردوی ﺕﻌﻠﻴﻤﺎت ﺟﻨﮕﯽ ﺕﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬اﻡﺮوز روی ﺁﺱﻔﺎﻝﺖ ﺱﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬از ﺟﻠﻮی ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﺎﻝﻪ‬
‫هﻢ رد ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ ﺑﻴﺎﻳﺪ اهﻮاز‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻘﺐ‪ .‬ﺟﻠﻮ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﭗ ‪ .‬ﺑﻪ راﺱﺖ‪ .‬اﻡﺮوز ﻳﺎد دادﻧﺪ دو ﻻ‬
‫ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺡﺮﮐﺖ را ﻧﮑﺮدم ﻡﺜﻞ ﺱﺠﺪﻩ ﺑﻮد و ﻡﻦ ﺟﺰ ﺑﺮای ﺧﺪا ﺱﺠﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻡﺎﻧﻮر ﮔﺮوهﯽ را ﺑﺮای ﺁن ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺟﺮا ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻡﺮوز ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز ﺑﻴﻤﺎرﺱﺘﺎن را زدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اول ﻏﺮوب ﻡﺮﻳﺾ هﺎ و ﭘﺮﺱﺘﺎرهﺎ و دﮐﺘﺮهﺎ ﺕﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻡﺮدم‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن راﻩ دادﻧﺪ‪ .‬ﻡﺎ هﻢ راﻩ دادﻳﻢ‪.‬ﺑﺎﻝﺶ ﺧﻮاهﺮم ﺧﻮﻧﯽ ﺷﺪ‪ .‬زﺧﻤﯽ ای ﮐﻪ ﺱﺮش روی‬
‫ﺑﺎﻝﺶ ﺧﻮاهﺮم ﺑﻮد ﻏﻢ زدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ ژﻝﻪ ﺑﺮدم ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫***‬
‫هﺮﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳﮏ ﺑﺎر ﻡﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﺎن ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ از ﺧﺎﻃﺮات ﭘﺴﺮﺕﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﻡﺎدر ﻧﺎراﺡﺖ‬
‫ﻡﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻡﺮوز ﺑﻨﻴﺎدی هﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﻡﺎدر ﺑﺰرگ‪ .‬او ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎدی هﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻓﻘﻂ از ﺧﺪا ﻡﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ دوﺱﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺒﺮدﺷﺎن‪".‬‬
‫ﻡﻨﻈﻮر ﻡﺎدر ﺑﺮزگ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‪ ،‬هﻤﺎن ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ دادﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺕﺎ ﭼﻨﺪ ﺱﺎل‪ ،‬ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻡﯽ رﻓﺖ ﺟﻠﻮی ﺑﻨﻴﺎد ﺕﺎ از ﭘﺴﺮش ﺧﺒﺮی ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺁﺧﺮﺱﺮ دوﺕﺎ ﭘﻼک از داﻳﯽ‬
‫ام ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﺁن اﺱﺘﺨﻮان هﺎ ﻡﺎل ﮐﯽ ﺑﻮد؟‬
‫ﺧﻴﻠﯽ اوﻗﺎت ﺧﻮاﺑﺶ را ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮاب داﻳﯽ را‪ .‬ﺧﻮاب ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﻡﺎ ﻳﺎ دﺱﺘﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻳﺎ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻮراﺱﺖ‪.‬‬
‫داﻳﯽ ﻧﺎﻡﺰد داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﻡﻔﻘﻮد ﺷﺪ‪ .‬داﻳﯽ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺒﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﺕﺒﻪ‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ دﻳﺮوز ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ هﻴﭻ وﻗﺖ ﺧﻮب ﻧﺸﻮم ‪.‬‬
‫ﺕﺎ ﺁﺧﺮﻋﻤﺮﺑﺎﻳﺪ دارو ﺑﺨﻮرم‪.‬‬
‫***‬
‫از ﭘﻠﻪ هﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﺮای وارد ﺷﺪن‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎت ﺕﺎﺑﻠﻮ ﮐﻢ رﻧﮓ و ﮐﻢ رﻧﮓ ﺕﺮ ﻡﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ت " ﮐﻠﻴﻨﻴﮏ روان درﻡﺎﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ " دور و دورﺕﺮ ﻡﯽ‬ ‫از ﭘﻠﻪ هﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻡﯽ ﺁﻡﺪم ﺑﺮای رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎ ِ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﺧﺒﺎر را ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ اﻧﺒﺎر‪ .‬ﻡﺪام ﮔﺰارش ِ ﮐﺸﺘﺎر‪ .‬ﮔﺰارش ﺟﻨﮓ‪ .‬ﮔﺰارش ﺁدم ﮐﺸﯽ‪ .‬اﻡﺮوز ﮐﺎرﺕﻮن‬
‫دﮐﺘﺮ ارﻧﺴﺖ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬دﮐﺘﺮ ﺧﻮاﺱﺖ ﭘﺎی ﻳﮑﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎﻳﺶ هﻤﮕﯽ دور ﺷﺪﻧﺪ ﺟﺰ ﭘﺴﺮی‬
‫‪53‬‬

‫ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﻡﺮد ﻡﺼﺪوم ﺑﻮد ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﻪ ﭘﺪرﺷﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪:‬‬

‫" ﭘﺪرﭼﻘﺪر ﺁن ﭘﺴﺮ ﺷﺠﺎع ﺑﻮد‪" .‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫" ﺷﺠﺎع ﻧﺒﻮد او در واﻗﻊ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪".‬‬
‫***‬
‫ﭼﺮا ﻡﻦ هﻴﭻ وﻗﺖ از ﻡﺮدن ﻧﺘﺮﺱﻴﺪﻩ ام؟‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز اوﻝﻴﻦ ﺷﻌﺮم را ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻝﺒﺨﻨﺪ ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺘﻦ ﺁﻡﻮﺧﺖ ﺟﺎن را‪.‬‬
‫اﻡﺮوز ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ﮐﻪ ﺟﺰو اﺱﺮای ﺁزاد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﺎن ﺁﻡﺪ‪ .‬ﻗﺮار اﺱﺖ از ﻡﻦ ﺧﻮاﺱﺘﮕﺎری ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز ﺧﻮاهﺮم ﺑﺮای دوﻡﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻋﻤﻪ ام ﺟﻮاب رد داد‪.‬‬
‫***‬
‫ﺧﻮاهﺮم ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺴﺮﻋﻤﻪ ﺑﻮی ﻡﺼﻄﻔﯽ را ﻡﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﻡﺮوز ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ از ﻡﻦ ﺧﻮاﺱﺘﮕﺎری ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺱﺘﺎن رواﻧﯽ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮدﻩ ام‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ را ﺑﻮﺱﻴﺪم ﮐﺎرهﺎی دﻳﮕﺮی هﻢ ﺑﺎ هﻢ ﮐﺮدﻳﻢ اﻡﺎ اﺡﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻡﺎ دﺱﺖ ﻧﺪاد‪ .‬ﻡﻦ‬
‫اﺡﺴﺎس ﻝﺬت ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻡﺎدر اﻡﺸﺐ ﺁﻡﺪﻩ اﺱﺖ ﺕﻮ اﺕﺎق ﻡﻦ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺧﻮدم را ﺧﻼص ﮐﺮدم‪ .‬ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬از ﭘﻠﻪ هﺎی ادارﻩ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬اﺕﺎق ﻡﻦ ﺕﻮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم‬
‫ﺑﻮد‪ .‬هﻴﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻡﻦ ﺱﺮ ﻧﻤﯽ زد ﻡﮕﺮ ﺑﺮای ﺕﺎﻳﭗ ﻧﺎﻡﻪ‪ .‬ﺧﻮاﺱﺘﻨﺪ ﺕﻮ ادارﻩ هﻢ ﭼﺎدر ﺱﺮﻡﺎن ﮐﻨﻴﻢ ﻡﻦ‬
‫ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﺕﻮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم هﯽ ﻗﺪم زدم ‪.‬هﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬هﯽ ذﮐﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ ﻡﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺕﻮ‪ .‬ﻳﮏ ﭘﺎﻳﻢ را‬
‫ﺁوﻳﺰان ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﮑﯽ از هﻤﮑﺎرهﺎ ﻡﺮا دﻳﺪ‪ .‬از ﺁن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎد زد ﺧﺎﻧﻢ‪...‬ن‪...‬ﻧﻴﻒ‪ ...‬و ﻡﻦ ﺧﻮدم را رهﺎ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬رهﺎ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺕﻘﺎص ﭘﺲ ﺑﺪهﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﻡﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدﻧﺪ؟ ادارﻩ دوﻝﺖ ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬
‫***‬
‫ﺱﻼم ﺑﺮ ﺕﻤﻴﺰی‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﺕﻤﻴﺰﻩ‬
‫ﮐﻮﭼﻪ ای ﮐﻪ ﺕﻤﻴﺰﻩ‬
‫ﺷﺎدی دارﻩ هﻤﻴﺸﻪ‬
‫زﺑﺎﻝﻪ هﺎ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻴﺪ‬
‫ﺷﻬﺮداری رو ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻴﺪ‬
‫‪..........‬‬
‫ﺷﻌﺮهﺎ و داﺱﺘﺎن هﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮای ﺑﭽﻪ هﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ام‪ .‬ﺟﺎﻳﯽ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺱﻢ ﺑﺪهﻢ ﺑﺮای ﭼﺎپ‪ .‬دﮐﺘﺮ‬
‫ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻡﻮردی ﻧﺪارد‪ .‬ﺁﻡﻮزﻧﺪﻩ اﺱﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺱﯽ و هﺸﺘﻤﻴﻦ دﻓﺘﺮ اﺱﺘﻔﺮاغ رواﻧﯽ ام را ﻧﻮﺷﺘﻪ ام‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ هﺮ ﭼﻪ ﺕﻮ‬
‫‪54‬‬

‫ﻡﻌﺪﻩ ی ذهﻨﺖ دﻓﻦ ﺷﺪﻩ و ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﺰی ﺑﻴﺮون‪.‬‬

‫اواﻳﻞ از ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻡﯽ ﺕﺮﺱﻴﺪم ﺡﺎﻻ اﮔﺮ ﻧﻨﻮﻳﺴﻢ ﺡﺎﻝﻢ ﺑﺪ ﻡﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﻡﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺪﺧﻂ ﻡﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﮐﻪ‬
‫از ﻧﺎراﺡﺘﯽ ﻳﺎ از ﺱﮑﺲ ﺧﻮدم ﻝﺬت ﺑﺒﺮم و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﻮم‪.‬‬
‫دﻝﻴﻞ ﺑﺪﺧﻄﯽ ام اﻳﻦ هﻢ هﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ راﺡﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ هﻤﻪ ی ﻓﮑﺮهﺎ از ﺕﻮی ذهﻨﻢ ﺑﻴﺮون ﻡﯽ روﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻡﻦ ﮐﯽ ام ؟‬
‫ﻡﻦ ﭼﯽ ام؟‬
‫ﭼﻄﻮر ﺁدﻡﯽ ام؟‬
‫***‬
‫ﺕﻮ دﻓﺘﺮهﺎی اﺱﺘﻔﺮاغ رواﻧﯽ ﺧﻮدم را ﺧﺎﻝﯽ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﺎش ﻡﻦ هﻢ ﺧﻮﺷﮑﻞ ﺑﻮدم‪ .‬ﮐﺎش واﻗﻌﺎ روح ﻝﻄﻴﻒ و ﭘﺎک و ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻡﺎدرم ﺑﻪ ﻡﻦ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬از او ﻡﺘﻨﻔﺮم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻡﻦ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮدم هﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر‬
‫ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ؟‬
‫از ﺑﭽﮕﯽ از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻡﺪ اﻡﺎ ﭼﻮن دﻳﮕﺮان دوﺱﺘﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮدم را دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻳﺎدم اﺱﺖ ﺷﺶ هﻔﺖ ﺱﺎﻝﻢ ﺑﻮد ﻗﻴﺎﻓﻪ ی ﭘﻴﺮ ﻡﺮد ﻳﺎدم اﺱﺖ وﻗﺘﯽ ﻡﯽ رﻓﺘﻢ ﻡﺪرﺱﻪ دو ﺱﻪ ﺑﺎر ﻡﺮا ﺑﺮد‬
‫ﺕﻮ ﻡﺎﺷﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﭘﺎهﺎﻳﻢ را ﺕﻮ ﭘﺎهﺎی ﺑﺰرﮔﺶ ﻓﺸﺎر داد‪ .‬ﺑﻪ ﻡﺎدر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﺁن هﺮ روز ﭘﺪر ﻡﺮا ﻡﯽ‬
‫ﺑﺮد و ﻡﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫***‬
‫ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺕﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺱﺘﺎن ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺎی ﭼﭙﻢ ﺧﺮد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺎی ﭼﭗ ﻗﻠﺐ دوم اﺱﺖ‪ .‬ﻡﻦ‬
‫ﻗﻠﺒﻢ ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻡﻬﺮﻩ ی ﮐﻤﺮم هﻢ ﺧﺮد ﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺕﺎ ﻡﺪت هﺎ روی وﻳﻠﭽﺮ ﺑﻮدم واﻳﻦ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎری ادرار ﻳﺎدﮔﺎر ﺧﻮدﮐﺸﯽ دوﻡﻢ‪،‬‬
‫ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﻡﺎدر ﻡﯽ ﮔﻔﺖ ﻗﻠﺒﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﻡﺎ ﻗﻠﺐ ﻡﻦ ﺑﯽ ﺻﺪاﺕﺮ از ﺧﻮدم ﺷﮑﺴﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎری ادرار و ﮔﻮارﺷﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰم ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﺎدم اﺱﺖ ﻳﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﺁﻡﺪ ﺑﺎﻻی ﺱﺮم ﺧﻮدم را دﻓﻊ ﮐﺮدم‪ .‬دﮐﺘﺮ ﺡﺎﻝﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ﻡﻌﺎﻳﻨﻪ ﻧﮑﺮدﻩ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬دﺱﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ﮐﻪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻗﺮص هﺎ ﻓﻘﻂ ﻡﺮا ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﻝﺬت ﻡﻦ ﺕﻨﻬﺎ ﺧﻮاب و ﺧﻮراک اﺱﺖ ‪.‬‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ رود روزی را ﮐﻪ از ﻡﻌﺪﻩ ام ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ دﮐﺘﺮ دﻳﺪ ﮔﻔﺖ ‪":‬ﻡﻌﺪﻩ ات‬
‫ﻡﻼزدﻩ اﺱﺖ‪".‬‬
‫***‬
‫هﯽ ﺑﻪ ﻡﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ هﺮ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدی ﮐﻮﭼﮏ ﺡﺴﺎب ﮐﻦ و هﺮ ﮐﺎر ﺑﺪی را ﺑﺰرگ‪.‬‬
‫روان ﭘﺰﺷﮏ هﺎ ﺡﺎﻻ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ‪":‬ﺧﻮﺑﯽ هﺎ را ﺑﻴﺎن ﮐﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮان"‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﺴﻢ اﷲ اﻝﺮﺡﻤﻦ اﻝﺮﺡﻴﻢ‬
‫ﺱﻼم ﻋﻠﻴﮑﻢ‬
‫اﻡﻴﺪوارم ﺡﺎل هﻤﮕﯽ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻡﻦ ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﺷﻠﻮار ﮐﺮدی رﺱﻴﺪ‪.‬ﻡﺎﻡﺎن ﭘﺮﺱﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺁﻳﺎ ﻡﯽ ﮔﺬارﻧﺪ‬
‫‪55‬‬

‫رادﻳﻮ ﮔﻮش ﮐﻨﻴﻢ‪.‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮرادﻳﻮ ﺁن را درﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺑﺮای ﻡﺎ ﭘﺨﺶ ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻡﺎ ﺕﻮر واﻝﻴﺒﺎل هﻢ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪم ﻏﺶ ﮐﺮد از ﺧﻨﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ از ﺑﺮادران ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺱﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺠﻠﻪ دارم‪.‬‬
‫ﻡﺎﻡﺎن ﻧﺦ وﺱﻮزن ﻧﻔﺮﺱﺖ ﺕﻬﻴﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻡﻪ هﺎی ﻡﺼﻄﻔﯽ را ﮐﻪ ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻠﻮص ﺷﺎن ﻏﺒﻄﻪ ﻡﯽ ﺧﻮرم‪.‬‬
‫***‬
‫از اﻳﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻴﺰارم‪ .‬دﮐﺘﺮ ﺱﺮم داد ﻡﯽ زﻧﺪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ درﺑﺎرﻩ اش ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ .‬ﺁﺧﺮ‬
‫روﻳَﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺶ‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺕﻮ ﻳﮏ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻬﻞ و‬
‫دوﺱﻪ ﺱﺎﻝﺖ اﺱﺖ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ روی ﺻﻴﻐﻪ ﺷﻮی‪.‬‬
‫***‬
‫از اﻳﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﻡﻦ ﻳﺎد دادﻩ اﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﻝﺬت ﻡﯽ ﺑﺮم‪ .‬اواﻳﻞ ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻡﺪ اﻡﺎ ﺡﺎﻻ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺁن اﺡﺴﺎس ﻝﺬت ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺡﺴﺎس ﻡﯽ ﮐﻨﻢ در ﺁراﻡﺶ هﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫***‬

‫ﻧﻔﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از اﻳﻨﻬﺎ ﺱﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻡﺪام ﺕﻮﺷﺎن ﻧﻮر ﺑﺮﻳﺰی‪ .‬ﻧﻔﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻗﺮص هﺎ را ﻳﺎدﺕﺎن ﻧﺮود‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬاردم دﺱﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی ﻡﺮﻳﺾ اﻡﺮوز را هﻢ ﺕﻮ ﭘﺮوﻧﺪﻩ اش ﺑﮕﺬار‪.‬‬
‫ﮐﺪام ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎ؟‬
‫" ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﺻﺪای ﺕﻴﮏ ﺕﺎک ﺱﺎﻋﺖ ﺻﺪای ﭼﮏ ﭼﮏ ﺁﺑﯽ اﺱﺖ ﮐﻪ از ﺱﻘﻔﯽ ﻧﺠﺲ ﻡﯽ ﭼﮑﺪ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﺁﺷﻐﺎل هﺎی روی زﻡﻴﻦ ﻡﺪﻓﻮع هﺎی ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ " ﻧﻔﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﭘﺲ وﻳﺰﻳﺘﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫اﺻﻼ ﺡﺮﻓﺶ را ﻧﺰن‪ .‬ﻡﻦ دوﺱﺘﺶ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﻴﻤﺎری اﺱﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش هﻴﭻ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ‬
‫روﮐﺶ ﺱﺎدﻩ و ﻡﻬﺮﺑﺎن و ﻡﺘﻮاﺿﻊ را ﺑﺮداری ﻝﺠﻦ ﻡﯽ ﺑﻴﻨﯽ‪ .‬هﻢ اﻧﻘﻼب زدﻩ اﺱﺖ هﻢ ﻗﺒﻴﻠﻪ زدﻩ و هﻢ‬
‫ﺟﻨﮓ زدﻩ ‪.‬اﺻﻼ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ زدﻩ اﺱﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دﺧﺘﺮ دﻳﮕﺮ روان رﻧﺠﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﮏ روان ﭘﺮﻳﺶ اﺱﺖ ﮐﻪ ﺕﻮی ﻡﺮز ﻡﺎﻧﺪﻩ‪ .‬ﻡﺮز اﺧﺘﻼﻻت‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ‪ .‬ﻡﯽ داﻧﯽ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺱﺎل اﺱﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ داروهﺎ او را در ﻡﺮز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫هﻴﭻ ﺑﺮای ﻡﺎﻧﺪن ﻧﺪارد وﻝﯽ ﻡﺎﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻡﯽ داﻧﯽ‪ ،‬ﭘﺪرو ﻡﺎدر ﻡﺮﻳﺾ ﺑﭽﻪ هﺎی ﻡﺮﻳﺾ ﺕﻮﻝﻴﺪ ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ او ﺑﺎﻳﺪ ﺕﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ دارو‬
‫ﺑﺨﻮرد و روزی ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از ﺁﺧﺮﻳﻦ روزهﺎی زﻧﺪﮔﯽ اش ﺧﻮد را ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ‪.‬‬
‫ﺱﺮﻧﻮﺷﺖ او ﺱﺮﻧﻮﺷﺖ ﻡﺨﺘﻮم ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰی اﺱﺖ ‪.‬درﻡﺎﻧﮕﺮ هﺮ ﭼﻘﺪر ﻗﻮی ﺑﺎﺷﺪ ﺷﮑﺎف درون اﻳﻦ‬
‫ﻡﺮﻳﺾ ﻡﯽ ﺑﻠﻌﺪ اﻳﻦ اﺱﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﺎف هﻴﭻ وﻗﺖ ﭘﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪.‬ﻡﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ از ﺱﻤﭙﺎت هﺎی‬
‫ﻡﺠﺎهﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﺑﻮدﻩ اﺱﺖ وَهﻢ ﺱﻴﺎﺱﯽ دارد‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ او و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻓﮑﺮت را درﮔﻴﺮ اﻳﻦ ﻡﺮﻳﺾ ﻧﮑﻦ‪ .‬او ﺕﻨﻬﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻡﻴﻠﻴﻮن ﻡﺮﻳﺾ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر اﺱﺖ‪ .‬درﻡﺎﻧﮕﺮ هﺎی‬
‫دﻳﮕﺮ اﺻﻼ ﺟﺮات ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ذرﻩ ای ﺧﺎﻧﻮادﻩ ی اﻳﺮاﻧﯽ را ﺑﺸﮑﺎﻓﻨﺪ‪.‬‬
‫‪56‬‬

‫ﭘﺮوﻧﺪﻩ ﻡﺮﻳﺾ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ روی ﻡﻴﺰ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ وارد هﺴﺘﻪ ی اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ ﺑﺸﻮﻳﻢ اول ﺑﺎﻳﺪ هﺸﻴﺎرزداﻳﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬در ﻗﺪم اول‬
‫هﺸﻴﺎرزداﻳﯽ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دارو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬دارو ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻮاب ﮐﺮدن‪ .‬دارو زﻧﺠﻴﺮ اﺱﺖ ﺑﺮای ﺱﻴﺴﺘﻢ‬
‫ﻋﺼﺒﯽ‪ .‬ﻡﺮدم زﻧﺪاﻧﯽ هﺎی ﺕﮏ ﻧﻔﺮﻩ اﻧﺪ‪ .‬روﺱﺎی ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ دوﺱﺖ دارﻧﺪ ﻡﺮﻳﺾ هﺎ ﺕﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺁﺱﻴﺐ ﻧﺰﻧﻨﺪ ﺡﺘﯽ ﺑﺪﺷﺎن ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻡﻦ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎر را دوﺱﺖ ﻧﺪارم ﻧﻪ ﺷﺨﺺ ِ او ﺕﻨﻬﺎ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرهﺎی ﺑﯽ ﻋﺮﺿﻪ ی ﻡﺜﻞ او ﺧﺸﻢ دارم ﮐﻪ ﺕﻼﺷﯽ ﺑﺮای ﺑﻬﺒﻮدی ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﺠﺎﺱﺖ اﻳﻦ‬
‫ﻗﺮص هﺎی ﻡﻦ؟ ﻧﻔﺮﻳﻦ‪ .‬ﺑﮕﺬار هﻤﮑﺎرهﺎی روان ﭘﺰﺷﮏ ﻡﻦ ﺑﺎزارﺷﺎن ﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁدﻡﯽ ﻡﻴﻞ‬
‫ﺟﻨﺴﯽ اش را درﺱﺖ ارﺿﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻝﻴﻮان ﺁب و ﻗﺮص هﺎ را ﮔﺬاﺷﺖ روی ﻡﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ داروی روان‬
‫ﭘﺮﻳﺸﯽ ﺑﺨﻮرد و هﻤﮑﺎران ﻡﺎ ﺕﻨﺪ وﺕﻨﺪ دارو ﺑﺪهﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻮان هﺎ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ ﺷﺎن را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺰرگ‬
‫ﺕﺮ هﺎ ﻡﻴﻞ ﺷﺎن را ﺡﺒﺲ ﮐﻨﻨﺪ و هﺮ زﻡﺎن هﻢ ﮐﻪ ﺁزاد ﺷﻮد اﻳﻦ ﻡﻴﻞ هﺎ دﻳﻮاﻧﻪ ی واﻗﻌﯽ ﻡﯽ ﺷﻮﻧﺪ و‬
‫ﻡﯽ روﻧﺪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻗﺮص هﺎ را دادم ﺑﺎﻻ و ﻝﻴﻮان را ﺕﺎ ﺕﻪ ﺱﺮ ﮐﺸﻴﺪم ‪.‬هﻨﻮز ﻋﺎدت ﻧﮑﺮدﻩ ای‪ ،‬ﻧﻴﺸﺨﻨﺪ زدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدت‬
‫ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﻩ ﺱﻪ ﻡﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺁﻡﺪﻩ ای‪ .‬ﻡﺮﻳﺾ اﻳﻨﻄﻮری زﻳﺎد ﻡﯽ ﺑﻴﻨﯽ‪ .‬او ﭘﺲ ﻡﺎﻧﺪﻩ ی روش‬
‫هﺎی ﻧﺎﮐﺎرﺁﻡﺪ روان ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻡﺎﺱﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺱﺎل ﻓﻘﻂ ﻡﺎﻩ ﺑﻪ ﻡﺎﻩ دارو ﻋﻮض ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﺪﻳﺪﻩ ای اش؟ راﻩ رﻓﺘﻨﺶ ﻋﻴﻦ ﻓﺎﺡﺸﻪ هﺎﺱﺖ‪ .‬هﺮ ﭼﻘﺪر ﻗﺮص ﺑﺨﻮرد ﻡﻴﻞ ﺟﻨﺴﯽ از‬
‫ﺻﻮرﺕﺶ ﻡﯽ زﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﺕﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻡﺎدرش ﮐﻪ ﻳﮏ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ را ﺡﻔﻆ ﮐﺮدﻩ ﻓﺎﺡﺸﻪ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫وﮔﺮﻧﻪ ﮐﺎﻡﻼ ﺑﺮدﻩ ی ﺟﻨﺴﯽ ﻡﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺡﺎل ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدن ﭘﺮوﻧﺪﻩ هﺎ ﭘﺮﺱﻴﺪ‪:‬‬
‫ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ اﮔﺮ ﺑﺎ روش ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ ﻡﯽ رﻓﺖ و دارو ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻮب ﻡﯽ ﺷﺪ؟‬
‫دﻳﺪی ﮐﻪ وﻗﺘﯽ دارو را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ ﺧﻮد اﻓﺸﺎﻳﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻴﻎ زد‪ .‬داد زد‪ .‬وﻝﯽ ‪...‬وﻝﯽ ﺕﻨﻬﺎ ﻗﺒﺮ ﺟﺎی‬
‫اﻡﻨﯽ ﺑﺮای اوﺱﺖ‪ .‬ﺁﻩ ﻧﻔﺮﻳﻦ‪ .‬داﺱﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ داﺱﺘﺎن ﻧﺎﮐﺎم ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰﻩ ﻡﺴﺪود ﻡﻨﺤﻄﯽ اﺱﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻗﺮص هﺎی ﻡﻦ ﮐﺠﺎﺱﺖ؟‬
‫ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ دادم ﺧﺪﻡﺖ ﺕﺎن و ﺧﻮردﻳﺪ‪.‬‬
‫***‬

‫ﻧﻔﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ دﮐﺘﺮ ﻳﺎد ﺁور اﺷﻌﺎر اﺧﻮان ﺑﻮد‪ ،‬ﻡﻄﻨﻄﻦ‪.‬‬

‫ﺟﻌﺒﻪ ی ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺑﻪ دﺱﺖ وارد ﺷﺪ ﻡﺜﻞ هﻤﻪ ی ﺁدم هﺎ‪ .‬ﺟﻠﻮ ﮐﻪ ﺁﻡﺪ ﭼﺸﻢ هﺎ ‪ ،‬ﻡﺮدﻡﮏ ﭼﺸﻢ هﺎ اﻳﻦ و‬
‫ﺱﻮ و ﺁن ﺱﻮ ﻡﯽ دوﻳﺪ و ﭼﻴﻦ دو اﺑﺮو ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻡﯽ ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬وﺡﺸﺘﯽ ﺑﯽ اﺱﺎس از دورن ﭼﺸﻢ ﺕﺴﺮی‬
‫ﻡﯽ ﻳﺎﻓﺖ و ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﻝﺐ هﺎ و دﺱﺖ هﺎ و ﺑﯽ ﻗﺮار ﻡﯽ ﮐﺮد اﻧﺪام هﺎ را‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻢ ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻡﻄﻤﺌﻨﯽ ﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺧﺐ ﺑﺮو‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮب ﺷﺪﻩ ام‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻡﻄﻤﺌﻨﯽ ﭘﺲ ﺡﺘﻤﺎ ﺧﻮب ﺷﺪﻩ ای‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺕﺮ ﺁوردم ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ دوﺱﺖ دارﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻡﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫‪57‬‬

‫دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺕﺎن ﺧﻮب ﺷﺪﻩ ام؟‬

‫ﺧﻮدت ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻓﮑﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﺑﻢ و ﺧﻮب ﺷﺪﻩ ام‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮو ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن از اﻳﻦ در ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﭼﺮا وﻳﺰﻳﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫دﮐﺘﺮی ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ دارد ﺕﻮ را وﻳﺰﻳﺖ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ دﮐﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ اﺱﺖ‪ .‬ﻡﺜﻞ هﻤﻪ ی دﮐﺘﺮهﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ‬
‫داﺷﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻡﻦ ﺧﻮب ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﺷﺪم‪ .‬دﮐﺘﺮ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺕﺮ ﺁوردم ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ دوﺱﺖ دارﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻡﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫وﻳﺮاﻳﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﮔﻪ ﮐﻪ ﺕﻤﺎم ﺷﺪ ﺁﻧﺠﺎ را ﺕﺮک ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺕﻮ ﻡﺤﻮﻃﻪ ی ﺡﻴﺎط روی ﺕﻨﻬﺎ ﻧﻴﻤﮑﺖ‪.‬‬
‫ﻡﺴﺘﺎﺻﻞ اﻳﻦ ور و ﺁن ور را ﻡﯽ ﭘﺎﻳﻴﺪ ﻝﺒﺨﻨﺪی ﭘﺎﺷﻴﺪم ﺑﻪ ﺻﻮرﺕﺶ‪ .‬ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ‪.‬ﻧﮕﺎهﺶ ﺧﻴﺰی‬
‫ﺕﺪاﻓﻌﯽ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﻡﻦ دور ﺷﺪم‪.‬‬
‫***‬

‫ﻡﺎدرم ﻳﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺱﺖ‪ .‬هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻡﻦ ﺧﻴﺎﻃﯽ ﻡﯽ داﻧﻢ اوﻝﻴﻦ ﭼﻴﺰی ﮐﻪ دوﺧﺘﻢ ﭼﺎدر‬
‫ﻡﺸﮑﯽ ﻋﺮوﺱﯽ ﺧﻮاهﺮم ﺑﻮد‪.‬ﻡﺎ ﺕﻮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺕﻮ اهﻮاز ﺁن ﻡﻮﻗﻊ هﻮا ﺧﻮب ﺑﻮد و اﻳﻦ‬
‫هﻤﻪ ازدﺡﺎم وﺷﻠﻮﻏﯽ ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺁن ﻡﻮﻗﻊ از ﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎی اهﻮاز و ﭘﻞ ﮐﺎرون ﮐﺎرت ﭘﺴﺘﺎل درﺱﺖ ﻡﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﺑﺎدان و ﺧﺮﻡﺸﻬﺮ ﺷﻬﺮهﺎی ﺕﻮرﻳﺴﺘﯽ ﺑﻮد ﻡﺜﻞ ﮐﻴﺶ‪ .‬از ﻡﺎدرم ﻓﺪاﮐﺎری ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻡﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻡﺪام ﺑﻪ روﺱﺮی اش دﺱﺖ ﻡﯽ ﺑﺮد ﺑﺎ وﺟﻮد ﻡﺮﺕﺒﯽ‪ .‬ﺑﻪ دورﺑﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺷﺎد ﺡﺮف ﻡﯽ زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﻡﻦ اﻳﻦ دورﺑﻴﻦ را ﺧﺎﻡﻮش ﻡﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﺘﺮ اﺱﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی دورﺑﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺡﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫دورﺑﻴﻦ را ﺧﺎﻡﻮش ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ﻡﺎدرم ﺕﻮ ﺑﻴﻤﺎری ﻡﻦ ﻧﻘﺶ زﻳﺎدی داﺷﺘﻪ‪ .‬ﻡﺎ ﺕﺮﺑﻴﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﭘﺪرﺑﺰرگ و ﻡﺎدرﺑﺰرگ و ﺧﺎﻝﻪ هﺎ و داﻳﯽ هﺎ ﻡﻴﻨﯽ ﺑﻮس ﮐﺮاﻳﻪ ﮐﺮدﻳﻢ و از اهﻮاز ﺁوارﻩ ی اﻳﻦ دﻳﺎر‬
‫وﺁن دﻳﺎر ﺷﺪﻳﻢ؟‬
‫ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎری ﻡﻦ ﺁﺕﺸﻔﺸﺎن ﺧﺎﻡﻮش ﺑﻮد اﻧﻘﻼب و ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻤﺎری ام را ﻓﻌﺎل ﮐﺮد‪ .‬ﻡﺎ ﺕﻮ ﺧﺎﻧﻪ ی ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ‬
‫ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻡﺪﻳﻢ‪ .‬ﻡﺎدر ِ ﭘﺪرم ﺑﺪﺑﻴﻦ و ﺷﮑﺎک ﺑﻮد‪ .‬ﻡﺎدرم ﻋﺬاب هﺎی زﻳﺎدی ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺕﻮ دوران‬
‫ﺑﺎرداری‪ .‬ﺕﺎ ﺷﺶ ﺱﺎﻝﮕﯽ ﺧﺎﻧﻪ ی ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎدم اﺱﺖ ﺑﻨﺪ ﮐﺸﯽ ﺁﺟﺮهﺎ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﺎﻩ ﮔﻞ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬زﻡﻴﻦ ﺡﻴﺎط ﺱﻴﻤﺎﻧﯽ‪ .‬دﻳﻮار ﺡﻴﺎط ﺡﻔﺮﻩ هﺎی ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﮏ زﻳﺎدی داﺷﺖ‪.‬هﺮ ﭼﻪ ﻋﺮب‬
‫اﺻﻴﻞ ﺕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪﺕﺮ اﺱﺖ‪ .‬ﻡﺎ ﺕﺮﺑﻴﺖ ﻋﺮﺑﯽ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺪر هﻤﻴﺸﻪ ﻡﯽ ﮔﻔﺖ هﻮا ﺕﺎرﻳﮏ ﻧﺸﺪﻩ دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺧﺎﻧﻪ ی ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻪ ی ﻡﺎ ﺕﻤﻴﺰ ﺑﻮد ﻡﺜﻞ دﺱﺘﻪ ی ﮔﻞ‪ .‬ﻡﺎدر ِ ﻡﺎدرم ﺱﻴﺰدﻩ‬
‫ﺑﭽﻪ ﺑﺰرگ ﮐﺮد و ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﺠﺎﺱﺘﯽ روی ﻓﺮش ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻡﺪﺕﯽ ﺕﻮ ﻡﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻮن ﺟﻨﮓ زدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﺻﺎﺡﺐ ﻡﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻡﺎ ﻡﺤﺒﺖ ﻡﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ‬
‫هﻢ ﺑﻪ روﺱﺘﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ اﺱﻢ ﺱﻌﺪ ﺁﺑﺎد ﻳﮑﯽ از روﺱﺘﺎهﺎی ﺑﺮازﺟﺎن ﺑﻮد‪.‬ﺧﺎﻧﻪ ای اﺟﺎرﻩ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺡﻤﺎم ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دوﺕﺎ ﻓﺮش دﺱﺘﯽ هﻢ هﻤﺮاهﻤﺎن ﺑﻮد ‪.‬روﺱﺘﺎﻳﯽ هﺎ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫‪58‬‬

‫" اﻳﻨﻬﺎ ﻓﺮش دﺱﺘﯽ دارﻧﺪ ﺁن هﻢ دوازدﻩ ﻡﺘﺮی اش!"‬

‫ﺕﻮ ﺟﺎهﺎی ﮔﺮﻡﺴﻴﺮ ﻡﻌﻤﻮﻻ ﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﻡﻔﺮوش ﺑﻪ ﺡﺼﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺱﻪ ﭼﻬﺎر ﻡﺎﻩ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اهﻮاز ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺁوارﮔﺎن ﺟﻨﮕﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻡﯽ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮادرم زﺟﺮ ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪ ‪.‬ﭘﺪر اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﯽ داد ﺑﺮﮔﺮدد ﺟﺒﻬﻪ‪ .‬داﻳﯽ و ﻡﺼﻄﻔﯽ ﺑﺎ ﺱﻪ ﺱﺎل ﺕﻔﺎوت ﺱﻨﯽ‬
‫ﺕﻘﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﺱﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎرهﺎی هﻨﺮی ام از هﻤﺎن دورﻩ ی ﺁوارﮔﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ‪ ،‬ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ‪،‬‬
‫ﻡﺮوارﻳﺪ ﺑﺎﻓﯽ و ‪ ...‬ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻝﻪ ام ﻡﯽ ﮔﻔﺖ ﺕﻮ ﮐﻪ ﺑﺎ دم اﺱﺐ هﻢ ﭼﻴﺰ ﻡﯽ ﺑﺎﻓﯽ‪ ،‬ﻳﮏ روزی ﻡﻴﻠﻴﻮﻧﺮ‬
‫ﻡﯽ ﺷﻮی‪.‬‬
‫ﺑﺮادرم ﺷﺎﻧﺰدﻩ ﺱﺎﻝﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻡﺼﻄﻔﯽ ﻡﯽ ﺧﻮاﺱﺖ ﺑﺮود ﺟﺒﻬﻪ ﻡﺎدر ﺕﻮ اﺕﺎق ﺑﺮهﻨﻪ ﺷﺪ و دوﺕﺎ ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ را رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﻪ دﺱﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺧﺪاﻳﺎ ﻡﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ دو ﺕﺎ ﺱﻴﻨﻪ ﺷﻴﺮش دادﻩ ام ﭼﺮا ﻳﺎدش ﻡﯽ دهﻨﺪ ﺑﺮود ﺟﻨﮓ ﭼﺮا ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻡﯽ رود‬
‫ﺑﻬﺸﺖ؟ "‬
‫ﺕﻮ ﺟﻮش زﻡﺴﺘﺎن‪ 28 ،‬ﺑﻬﻤﻦ ﺑﺮادرم ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺱﺘﻨﺪ ﺑﮕﺬارﻧﺶ ﺕﻮ ﻗﺒﺮ ﭘﺪر ﻡﯽ ﮔﻔﺖ اﻧﮕﺎر‬
‫ﻗﻄﺮﻩ ای ﺧﻮن از ﺕﻮ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﮑﻴﺪ‪ .‬از ﺁن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺪر ﻧﺎراﺡﺘﯽ ﻗﻠﺒﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻡﺎدر هﻢ هﻤﻴﻦ ﻃﻮر‪.‬‬
‫ﭘﺪر زود ﻡﺮد‪ .‬ﭘﺪر ﺕﻮ داﻧﺸﮕﺎﻩ درس ﻡﯽ داد‪ .‬اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ درس ﻡﯽ داد‪ .‬ﭘﺪر ﻡﯽ ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از‬
‫ﺕﺎرﻳﮑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﺧﺘﻼﻓﻢ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ او ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫داﻧﺸﮕﺎﻩ رﻓﺘﻦ هﻢ ﺑﻪ ﻡﻦ ﮐﻤﮏ ﻧﮑﺮد ‪.‬ﺕﻐﺬﻳﻪ ﻡﯽ ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﻡﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺕﺮک ﺕﺤﺼﻴﻞ ﺷﺪم‪ .‬ﻡﻦ ﺧﻮب ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮم؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻡﻦ ﺧﻮب ﻡﯽ ﺷﻮم؟‬
‫ﭘﻮﺱﺘﺶ ﺱﺒﺰﻩ ﺑﻮد‪.‬ﺻﻮرت ﮔﺮد و ﻝﺐ ﺿﺨﻴﻢ و ﮐﻠﻔﺘﯽ داﺷﺖ ‪.‬ﺑﻴﻨﯽ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺕﺮاﺷﻴﺪﻩ و ﮔﻮﻧﻪ هﺎی‬
‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‪ .‬ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺶ درﺷﺖ ﺑﻮد‪.‬ﻧﮕﺎﻩ درﻡﺎﻧﺪﻩ و ﻧﮕﺮاﻧﺶ را هﻤﺎﻏﻮش ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎهﻢ را ﺱُﺮ‬
‫دادم روی ﮔﺮدن ﺑﻨﺪش ﮐﻪ از ﺁن دو ﻧﺨﻞ ﻃﻼﻳﯽ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻪ هﻢ ﺁوﻳﺰان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺕﻤﺎم اﻓﮑﺎرت را ﻧﺒﺶ ﻗﺒﺮ ﮐﻦ‪ .‬دﮐﺘﺮ را ﻧﻤﯽ داﻧﻢ اﻡﺎ ﻡﻦ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﺱﺮت را ﻓﺮو‬
‫ﮐﻦ ﺕﻮ وﺟﻮدت و هﺮ ﭼﻴﺰی ﮐﻪ اذﻳﺘﺖ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ و ﺕﻮ ﮔﻮﺷﻪ ﻡﻮﺷﻪ ﺕﻮ زاوﻳﻪ زﻳﺮ ﺑﻘﻴﻪ ی ﺧﺎﻃﺮات‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدی ﺑﮑﺶ ﺑﻴﺮون ‪.‬ﺑﻌﺪش ﺑﻴﺎ ﺕﻮ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﺑﮑﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ ﺑﮑﻦ ﺱﺒﮏ ﺱﻨﮕﻴﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﭘﺎرﻩ ﭘﻮرﻩ اش ﺑﮑﻦ ﺑﺒﻴﻦ اﺻﻼ ارزش اﻳﻦ هﻤﻪ دﻓﻦ ﮐﺮدن داﺷﺖ‪ .‬ارزش داﺷﺖ ﮐﻪ ذهﻨﺖ را ﺁن ﻗﺪر‬
‫درﮔﻴﺮ ﻡﺨﻔﯽ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﮑﻨﯽ‪ .‬اﻡﺮوز از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮی اش ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮدا از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻡﺜﻞ ﻋﺘﻴﻘﻪ ﺡﻔﻈﺶ‬
‫ﺑﮑﻨﯽ و ﺕﻮ ﺧﻠﻮﺕﺖ هﯽ ﺑﻪ ﻳﺎدش ﺑﺎﺷﯽ و ﻧﮕﺬاری ﮔﺮد زﻡﺎن روﻳﺶ ﺑﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ارزش داﺷﺖ هﯽ‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﻮد و هﺮ ﮔﻮﺷﻪ ی ﺕﻤﻴﺰ و ﺧﻮب را ﺕﻮ ﺧﻮدش هﻀﻢ ﮐﻨﺪ وﺑﮕﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ اوﻗﺎت ﻻزم ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮد ﺑﻨﺪازی اش دور‪ .‬اﮔﺮ هﻢ ﻧﺸﺪ ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﯽ درﺑﺎرﻩ اش ﺡﺮف ﺑﺰﻧﯽ ‪.‬ﺁن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺕﻮ‬
‫ﻡﯽ داﻧﯽ ﮐﺠﺎﺱﺖ و ﭼﺮا ﺁﻧﺠﺎﺱﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮی ﮐﻪ ﺁزارت ﻡﯽ دهﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ای ﮐﻪ ﻧﺎراﺡﺘﺖ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ‬
‫رازداری ﺕﻮ هﻮﻳﺖ ﭘﻴﺪا ﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁن ﻓﮑﺮ ﺁن ﺧﺎﻃﺮﻩ از اﻳﻨﮑﻪ ﺕﻮ ازهﻤﻪ ﻡﺨﻔﯽ اش ﻡﯽ ﮐﻨﯽ ﻝﺬت ﻡﯽ‬
‫ﺑﺮد‪ .‬ﻝﺬت ﻡﯽ ﺑﺮد از اﻳﻨﮑﻪ ﺕﻮ درد ﺑﮑﺸﯽ‪ .‬ﺕﻮ هﻤﻴﺸﻪ رﻧﺞ ﺑﮑﺸﯽ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺕﻮ ﺑﺰرگ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدت هﻢ ﻧﻤﯽ‪ .‬داﻧﯽ ﮐﻪ ﺁن هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ و ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺕﻮ ﺁن را هﺴﺖ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺁن وﻗﺖ ﺁن ﻡﯽ ﺷﻮد هﻤﻪ‬
‫ی ﺕﻮ‪ .‬ﺕﻮ دﻳﮕﺮ هﻤﻪ ی ﺧﻮدت ﻧﻴﺴﺘﯽ هﻤﻪ ی ﺁن ﺧﺎﻃﺮﻩ ای هﻤﻪ ی ﺁن ﻓﮑﺮ ﺑﺒﻴﻦ ﺕﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬاری ﺁن‬
‫هﻢ ﻡﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ی ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮب وﺑﺪ ﺕﻮ ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﯽ ﺷﻮد وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺱﺘﯽ ﺑﺮوی ﺱﺮاﻏﺶ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ی ﺱﺎل‬
‫هﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺁن دور ﺷﺪﻩ ای درﺑﺎرﻩ اش ﺡﺮف ﺑﺰن‪.‬‬
‫دﻓﺘﺮهﺎی اﺱﺘﻔﺮاغ رواﻧﯽ ام را ﮐﻪ ﺧﻮاﺱﺘﻴﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺁوردﻩ ام‪ .‬ﺱﯽ وهﺸﺘﻤﻴﻦ دﻓﺘﺮ هﻢ ﺕﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ دﻓﺘﺮهﺎﻳﺶ را ﺧﻮاﻧﺪم ﻡﯽ ﺷﺪ از دﺱﺘﺨﻄﺶ ﺱﻴﺮ ﺑﻴﻤﺎری اش را ﺕﺸﺨﻴﺺ داد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫وﺟﻮدی ﮐﻪ ﺑﺎ اوﻝﻴﻦ ﻋﻼﺋﻢ ﺕﺤﺖ درﻡﺎن دﮐﺘﺮﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺱﺎل ﺑﻪ ﺕﻌﺎدل ﻧﺴﺒﯽ رواﻧﯽ‬
‫ﻧﺮﺱﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻂ ﺁﺧﺮﻳﻦ دﻓﺘﺮ هﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻝﻴﻦ دﻓﺘﺮ‪.‬‬
‫‪59‬‬

‫ﺁﻡﺎدﻩ ﺷﺪم ﺑﺮوم‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ی دﮐﺘﺮ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی ﺱﺮﮔﺮدان ﻡﺮﻳﺾ ﺕﻔﮑﻴﮏ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻳﺎد ﺡﺮﻓﯽ از ﻡﻨﺸﯽ اﻓﺘﺎدم‪:‬‬
‫" دﮐﺘﺮ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﺱﺘﺨﻄﺶ ﺧﻮب اﺱﺖ ﻡﺸﮑﻞ رواﻧﯽ دارد‪ .‬ﻧﺎﻡﺘﻌﺎدل اﺱﺖ‪".‬‬
‫ﺧﻂ هﺮ دوﮐﺘﻴﺒﻪ هﺎﻳﯽ ﺑﻮد درﺧﻮر رﻡﺰ ﮔﺸﺎﻳﯽ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻤﻪ هﺎ ﻧﺎهﻨﺠﺎر و ﺑﺪﺷﮑﻞ و ﺑﯽ ﻗﺎﻋﺪﻩ و ﻧﺎﻡﺮﺕﺐ ﭘﺸﺖ هﻢ ﺻﻒ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻝﺠﺎﺟﺖ‬
‫داﺷﺖ در ﮔﻨﮓ ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﻝﺬت ﻡﯽ ﺑﺮد از ﻋﺠﺰ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ در ﺧﻮاﻧﺪن‪.‬‬
‫ﺻﻔﺤﺎت اﺱﺘﻔﺮاغ رواﻧﯽ را ﮐﻪ ورق ﻡﯽ زدم ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ دﺧﺘﺮی اﻓﺘﺎد ﺑﺎ داﻡﻨﯽ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ‬
‫دﺱﺖ هﺎ در اﻡﺘﺪاد ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺕﻨﻪ اش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻃﺮﺡﯽ ﺑﻮد اﺑﺘﺪاﻳﯽ از ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻡﻮزش دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ از اﺕﺎق ﻡﺸﺎورﻩ ﺑﻴﺮون ﺁﻡﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ هﺎی ﭘﻒ ﮐﺮدﻩ و ﻗﺮﻡﺰ‪ .‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻝﺶ ﺟﻮاﻧﯽ ﺱﯽ‪ ،‬ﺱﯽ و‬
‫دوﺱﺎﻝﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﭘﻒ ﮐﺮدﻩ و ﻗﺮﻡﺰ ﻧﻴﺰ‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ دﺱﺘﻤﺎل ﻡﭽﺎﻝﻪ را ﺕﺎ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻮان ﺧﺪاﺡﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻝﻬﺎم ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ هﻢ رﻳﺨﺘﻪ اﺱﺖ؟‬
‫ﺕﻪ ﺕﻮﻳﺶ را در ﻡﯽ ﺁورم‪.‬‬
‫***‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺕﮑﻴﻪ دادﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ هﻮﻳَﺶ ﻡﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻡﺎدر ﺕﻮ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎهﺎی ﻡﺎ را ﻡﯽ دزد‪ .‬ﻡﺎدرت ﻓﺎﺡﺸﻪ اﺱﺖ‪.‬‬
‫زﻧﯽ دﺱﺖ ﭘﺴﺮش را ﻡﺤﮑﻢ ﮐﺸﻴﺪ و در ﺡﺎﻝﯽ ﮐﻪ داد ﻡﯽ زد ﻡﺎدرت ﺷﻮهﺮ دزد اﺱﺖ ﺑﻪ ﺱﻤﺖ در‬
‫ﺡﻴﺎط رﻓﺖ و در را ﺑﻪ هﻢ ﮐﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ دوﻳﺪ و ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺱﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻝﺒﻮم را از ﮐﻤﺪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻡﺮد ﻝﺒﺎس ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﺕﻦ داﺷﺖ ‪.‬ﺕﻔﻨﮓ ﺑﻪ دﺱﺖ وﻝﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻝﺐ‪ .‬ﭘﺴﺮ داﻧﻪ داﻧﻪ‬
‫ﻋﮑﺲ هﺎ را ﺟﺮ داد‪ .‬زﻧﯽ ﻻﻏﺮ اﻧﺪام و ﭘﺮﻳﺪﻩ رﻧﮓ ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﺑﺎد ﮐﺘﮏ ﮔﺮﻓﺖ و ﺿﺮﺑﻪ هﺎی ﻡﮑﺮر‬
‫او هﺮ ﭼﻘﺪر ﺱﻨﮕﻴﻦ ﺕﺮوﺱﺨﺖ ﺕﺮ ﻡﯽ ﺷﺪ ﻝﺠﺎﺟﺖ ﭘﺴﺮ در ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدن ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ .‬زن ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن‬
‫ﺟﻴﻊ زد ﭼﻪ ﻡﺮﮔﺖ ﺷﺪﻩ ؟ ﺑﺎ ﻋﮑﺲ هﺎی ﺑﺎﺑﺎت ﭼﻪ ﮐﺎر داری؟‬
‫از ﺟﻨﮓ ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬از ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬از ﺕﻔﻨﮓ ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪.‬از ﺕﻮ ﮐﻪ ﻡﯽ روی ﺑﺎ ﻡﺮدهﺎ ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﯽ‬
‫ﺑﺪم ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫زن ﭘﺴﺮ را ﺑﻐﻞ ﮐﺮ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻗﺼﺪ ﻓﺮار داﺷﺖ‪ .‬زن ﻡﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺱﻴﻨﻪ ﻓﺸﺮدش‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺁرام ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫راﺱﺖ اﺱﺖ راﺱﺖ اﺱﺖ ﺕﻮ ﺑﺎﺑﺎی رﻓﻴﻖ هﺎﻳﻢ را ﻡﯽ دزدی‪.‬‬
‫زن ﺻﻮرت ﭘﺴﺮ را ﻏﺮق ﺑﻮﺱﻪ ﮐﺮد ‪.‬ﭘﺴﺮ ﺻﻮرت زن را‪.‬‬
‫ﻝﺐ هﺎﺷﺎن ﻃﻌﻢ ﺷﻮر اﺷﮏ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﭼﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫***‬

‫ﺻﺪف اﺱﺖ‪ .‬ﮐﻮﭼﮏ اﺱﺖ‪ .‬ﺟﺎی زﻳﺎدی اﺷﻐﺎل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻡﯽ ﺷﻮد ﮔﺬاﺷﺘﺶ ﺕﻮی ﺟﻴﺐ‪ .‬ﺕﻮی ﺟﺎ‬
‫ﻡﺪادی‪ .‬ﮐﻮﭼﮏ اﺱﺖ اﻡﺎ درﻳﺎ ﺕﻮ ﺷﮑﻤﺶ اﺱﺖ‪.‬ﭼﻪ ﺻﺪاﻳﯽ ﻡﯽ دهﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻧﺰدﻳﮏ ﺱﺎﺡﻞ‬
‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪60‬‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت اﺱﺖ ﮐﻪ ﻡﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺕﻮی دﻓﺘﺮهﺎی اﺱﺘﻔﺮاغ رواﻧﯽ‪ .‬اﻳﻦ هﻢ از اﻳﻦ‪ .‬ﮔﻨﺪ وﮐﺜﺎﻓﺖ ذهﻦ را‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺕﻮ ﮐﺎﻏﺬ دﻓﻊ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﭘﻴﺖ ﻧﻔﺖ ﻡﺮا ﻳﺎد درﺑﻪ دری ﺁوارﮔﯽ ﻡﺎن ﻡﯽ اﻧﺪازد ﺕﻮ ﺷﺐ هﺎی زﻡﺴﺘﺎن ﮐﻪ از ﺱﺮﻡﺎ ﻝﺤﺎف را‬
‫ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﻡﺎن و ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﺮ ﻡﯽ ﭼﺴﺒﻴﺪﻳﻢ و ﻡﺎدرﻋﻼء اﻝﺪﻳﻦ را ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻧﻔﺖ ﻡﯽ ﮐﺮد ﺕﺎ‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ هﻮا ﺱﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد از ﺑﻮی ﻧﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﻡﻦ هﻢ ازدواج ﻡﯽ ﮐﺮدم ﻡﺜﻞ ﺧﻮاهﺮم ﺑﭽﻪ هﺎی وﺱﻮاﺱﯽ و ﻡﺮﻳﺾ ﺕﻮﻝﻴﺪ ﻡﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ام‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ دﻝﻢ ﻡﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺕﻮ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر دﻝﻢ درﻳﺎ ﻡﯽ ﺧﻮاهﺪ‪ .‬ﺻﺪف را ﮐﻪ ﻡﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ درﻳﺎ ﻡﺮا ﻡﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﻡﯽ ﺑﺮد ﺕﻮ ﻡﻮج‬
‫هﺎﻳﺶ‪ .‬ﻡﯽ ﺑﺮد ﺕﻮ ﺕﻮر ﻡﺎهﯽ ﮔﻴﺮهﺎ‪ .‬ﻗﺎﻃﯽ ِ ﻡﺎهﯽ هﺎ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺕﻮ ﺟﻨﻮب ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﻝﺐ ﺱﺎﺡﻞ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ام ﺕﺎ ﻡَﺮدم از ﺕﻮ دل درﻳﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﮕﺬارد روی‬
‫ﺷﻦ ﺱﺎﺡﻞ‪.‬‬
‫ﺑﻪ! ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﻮی ﻋﻄﺮﻧﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻮی اهﻮاز را ﻡﯽ دهﺪ ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ را هﻢ ﻧﻔﺘﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁخ روی ﻡﻮهﺎﻳﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬
‫ﻳﺎدم ﺑﺮود‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻔﺖ ﭼﻪ ﺑﻮی درﺑﻪ دری ﻡﯽ دهﺪ‪ .‬ﺑﻮی ﺷﺐ هﺎی ﺱﺮﻡﺎ‪ .‬ﺑﻮی ﺑﻤﺒﺎران‪.‬‬
‫ﺡﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺷﻌﻠﻪ‪ .‬ﺷﻌﻠﻪ ی ﮐﺒﺮﻳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ هﻢ ﺷﻌﻠﻪ‪ .‬ﻳﺎد ﺁن ﺷﻌﻠﻪ هﺎی هﻤﻴﺸﻪ روﺷﻦ ﺁﺕﺶ هﺎی اهﻮاز ﻡﯽ اﻧﺪازد ﻡﺮا‪.‬‬
‫دوازﻩ ﺱﻴﺰدﻩ ﺱﺎﻝﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻡﺎدر ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﺁﺕﺶ ِ دل ﺷﻬﺮهﺎی ﺟﻨﻮب اﺱﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دود و ﺁﻩ ﻡﯽ رود‬
‫ﺕﻮ اﺑﺮهﺎ‪ .‬ﻡﺎدر ﮔﻔﺖ ﻧﻪ دﺧﺘﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺮﮐﺖ زﻡﻴﻦ ﻡﺎﺱﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻔﺖ اﺱﺖ‪ .‬ﻧﻔﺖ ﺙﺮوت اﺱﺖ‪ .‬ﻧﻔﺖ ﻡﺎ را‬
‫ﭘﻮﻝﺪار ﻡﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻡﺎ ﭘﻮﻝﺪار ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؟ ﭼﺮاهﯽ ﻡﺪﻳﺮ ﻡﺪرﺱﻪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ اوﻝﻴﺎ ﺑﻪ ﻡﺪرﺱﻪ‬
‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ ﺕﺎ ﻡﺪرﺱﻪ را ﺕﻌﻤﻴﺮ ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫ﭼﻪ ﮔﺮﻡﺎﻳﯽ دارد اﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪ‪ .‬ﺁﻩ ﺧﺪا ﭼﻪ ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻪ داغ اﺱﺖ اﻳﻦ ﮔﺮدن ﺑﻨﺪ ﻡﻦ‪ ،‬زودﺕﺮ از ﮔﻮﺷﺘﻢ‬
‫ﮐﺒﺎب ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺨﻞ هﺎ ‪.‬ﻧﺨﻞ هﺎ‪ .‬ﻧﺦ‪...‬ل هﺎ‪..‬ن‪...‬خ ‪ .....‬ل‪....‬‬
‫‪61‬‬

‫ﻣﻦ از زﻣﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﺥﻮد را ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ ام ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ‬
‫ﻣﻦ از ﺗﺼﻮر ﺑﻴﻬﻮدﮔﯽ اﻳﻨﻬﻤﻪ دﺳﺖ‬
‫و از ﺗﺠﺴّﻢ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﯽ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺹﻮرت ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ‬
‫ﻓﺮوغ‬

‫ﮔﻮرزا*‬

‫ﺑﻪ‪ :‬ﻋﺒﺎس ﺻﺤﺮاﺋﯽ‬

‫ﻳﮑﯽ از داﺳﺘﺎن هﺎی ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪﻩ دورﻩ ﺷﺸﻢ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺹﺎدق هﺪاﻳﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺕﺎرﻳﮑﯽ ﻋﺎدت دارم‪ .‬ﻻﻡﭗ ﻧﺪارم‪ .‬ﭼﺮاغ ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﻤﻊ هﻢ‪ .‬ﺁﺟﺮ ﺧﺎﻧﻪ هﺎی ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮب ﺑﻨﺪﮐﺸﯽ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫از ﻻی ﺷﮑﺎف هﺎ و ﺱﻮراخ ﺱﻨﺒﻪ هﺎ ﻡﺎرﻡﻮﻝﮏ و ﺟﮏ و ﺟﺎﻧﻮر ﻡﯽ ﺁﻳﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﺮای هﻮاﺧﻮری‬
‫ﻡﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﻴﺮون ﻳﺎ ﺷﮑﺎر‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ام از ﺁﺑﺎدی ﻓﺎﺻﻠﻪ دارد‪ .‬ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻧﺰدﻳﮏ اﺱﺖ ﮐﺎﻩ ﮔﻠﯽ اﺱﺖ ﺧﻮب ﺕﺎﭘﺎﻝﻪ ﮐﺎری ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺑﻨﺪ ﮐﺸﯽ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ازﻡﺎرﻡﻮﻝﮏ ﻡﯽ ﺕﺮﺱﻢ‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﺑﺎرﻡﺎرﻡﻮﻝﮏ اﻓﺘﺎد روی دﺱﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﮔﻮﻧﯽ ِﺁرد را ﻡﯽ ﺑﺮدم ﺑﺮای ﺑﻤﺎﻧﻌﻠﯽ‪ .‬دررا ﮐﻪ ﺑﺎزﮐﺮدم از‬
‫ﺁن ﺑﺎﻻ اﻓﺘﺎد روی دﺱﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺟﻴﻎ و داد ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻤﺎن ﻋﻠﯽ ﺁﻡﺪ دو دﺱﺘﯽ زد ﺕﻮ ﺱﺮم‪ .‬ﺱﺮش را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺁ ﺧﺪا ﻡﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﺎر دﻧﻴﺎ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ ﺷﺪﻩ؟ "‬
‫ﭘﺮﺱﻴﺪم ﭼﺮا؟ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﻡﺎرﻡﻮﻝﮏ ﺑﺎﻳﺪ ازﺕﻮ ﺑﺘﺮﺱﺪ ﻧﻪ ﺕﻮ ازﺁن‪".‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ دﻝﻢ ﻳﮑﯽ ازاﻳﻦ اﺱﻢ هﺎ را ﻡﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺪ اﷲ‪ ،‬ﺑﻤﺎن ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﺷﻌﺒﺎن‪ ،‬ﻏﻀﻨﻔﺮ‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ‪ ،‬اﻡﺎ وﻗﺘﯽ‬
‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﺁن ﻃﻮرﺻﺪاﻳﻢ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ هﻴﭽﯽ ﻋﻮﺿﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻏﻀﻨﻔﺮاﺱﻤﺶ را دوﺱﺖ ﻧﺪارد‬
‫ﻡﺨﺼﻮﺻﺎ اﮔﺮ اﺱﻤﺶ را ﺑﺎ ﻝﻘﺒﺶ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﺱﺮخ وﺱﻔﻴﺪ ﻡﯽ ﺷﻮد ‪.‬ﺑﺮاق ﻡﯽ ﺷﻮد اﻧﮕﺎری‬
‫ﺧﺮوس ﺟﻨﮕﯽ‪ .‬ﻡﻦ اﺱﻤﺶ را ﺑﺎ ﻝﻘﺒﺶ دوﺱﺖ دارم ﮐﺎش هﻤﻪ اش ﻡﺎل ﻡﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎرﺱﺎل اززورﺱﺮﻡﺎ ﭘﺎهﺎﻳﻢ ﮐﺒﻮد ﺷﺪ‪ .‬ورم ﮐﺮد‪ .‬ازﮔﺮدﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻡﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﯽ ﺑﯽ ﺁن ورﺑﻮد‪ .‬ﺕﻮ ﺁﺑﺎدﻳﯽ‬
‫ﺁن ور‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻡﻮﻗﻊ رﺱﺎﻧﺪﻡﺶ ﺑﺎﻻﺱﺮ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ‪ .‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﭼﻄﻮرﻡﯽ اﻓﺘﺪ ﺕﻮ ﺧﺸﺖ‪ .‬دررا ﺑﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وَﻧﮓ ﺑﭽﻪ را ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪم اﻳﻨﻘﺪر رﻗﺼﻴﺪم ﮐﻪ هﻤﻪ دورم ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﮐﻒ زدﻧﺪ و دﺱﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫ﮔﻮرزا‪ .‬ﮔﻮرزا ‪.‬ﮔﻮرزا ﮔﻮرزا‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺕﺐ وﻝﺮز داﺷﺘﻢ ‪ .‬ﺑﻤﺎن ﻋﻠﯽ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫" ﻡﺜﻞ ﻡﺮگ ﻋﻤﺮت زﻳﺎد اﺱﺖ‪" .‬‬
‫ﻏﻀﻨﻔﺮ ﻗﻮل دادﻩ ﺑﻮد ﺑﺒﺮﺕﻢ ﺷﻬﺮ‪ .‬اوﻝﻴﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ از ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻡﻮهﺎﻳﺶ را ﻳﮏ وری ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و‬
‫ﺑﻪ زور ژل – ﺧﻮدش ﻡﯽ ﮔﻔﺖ ژل‪ -‬ﻡﻮهﺎﻳﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻡﻮهﺎی ﻡﺮدم ﺁﺑﺎدی هﻤﻪ ﺱﻴﺦ‬
‫ﺱﻴﺦ اﺱﺖ‪ .‬ﺷﻠﻮارش ﭘﺎﭼﻪ ﮔﺸﺎد ﺑﻮد و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﺱﮕﮏ – ﺧﻮدش ﻡﯽ ﮔﻔﺖ ﺱﮕﮏ‪ -‬داﺷﺖ‪ ،‬اﻳﻦ هﻮا‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ هﺎی ﺁﺑﺎدی اﻓﺘﺎدﻧﺪ دﻧﺒﺎﻝﺶ و هﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫" ﻏﻀﻦ ﺑﯽ ﻡﺦ "‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻏﻴﻈﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻓﺘﺎد دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ هﺎ هﺮﮐﺴﯽ رﻓﺖ ﺕﻮ ﺱﻮراﺧﯽ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ور وﺁن ور ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬دم‬
‫دﺱﺘﺶ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪62‬‬

‫ﺷﺘَﺮق ﺁورد ﺕﻮﮔﻮﺷﻢ‪ .‬ﻡﻨﻘﻞ از دﺱﺘﻢ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم ﺕﻮ ﺧﺎک وﺧﻞ‪ .‬ﺁن‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ اﺱﭙﻨﺪ دود ﻡﯽ ﮐﺮدم‪َ ،‬‬
‫روز اﻧﮕﺎر اﻧﮕﻮری از ﺑﺎغ ﻡﺸﺪی ﻗﻠﯽ ﺕﻮ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﮔﻴﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺖ ﭼﺎﻳﺨﺎﻧﻪ دو ﺕﺎ ﭼﺎی ﺧﻮرد و‬
‫ﻡﻦ رﻓﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎی دﻳﻮار‪.‬‬
‫زﻏﺎل هﺎ را ﺑﺎ ﺧﺎک ﮐﻪ دﻓﻦ ﮐﺮدم از ﺕﮏ وﺕﺎ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﻮرﺷﺎن ﺱﻮت و ﮐﻮر ﺷﺪ‪.‬‬
‫از ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻡﺪ ﺑﻴﺮون دﺱﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" دﻧﻴﺎ را ﻡﯽ دهﻢ اﻳﻨﻄﻮر ﺻﺪاﻳﻢ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﺕﻮ اﺻﻼ اﻳﻨﻄﻮرﺻﺪاﻳﻢ ﻧﮑﺮدﻩ ای‪ .‬وﻗﺘﯽ راهﯽ ﺷﻬﺮ ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮم ﺑﺮاﻳﻢ ﻗﺮﺁن ﻡﯽ ﺁوری‪،‬‬
‫ﺁب ﻡﯽ رﻳﺰی ﭘﺸﺖ ﺱﺮم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻡﯽ ﺁﻳﻢ اﺱﭙﻨﺪ دود ﻡﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺕﻮ ﺧﻮﺑﯽ ﮔﻮرزا و ﺑﺪی ات اﻳﻦ اﺱﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻡﺜﻞ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﯽ دﻧﺒﺎﻝﻢ و ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﯽ ‪"..‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﺕﻮ از ﻡﻦ ﺧﻮب ﺕﺮی‪ .‬ﺕﻮ ﺑﯽ ﻡﺦ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﻡﺜﻞ ﻗﺎﻃﺮ ﻡﺶ رﻡﻀﺎن ﮐﻪ هﯽ ﺱﺒﺰی هﺎی ﻧﻮری را ﻡﯽ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬ﺕﻮ ﺑﺮای ﻧﻮری از ﺷﻬﺮ ﭘﺎرﭼﻪ ﻡﯽ ﺁوری‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ ﺱﺮﺧﺎب ﺱﻔﻴﺪاب ﺷﻬﺮی ﻡﯽ ﺁوری‪.‬‬
‫ﺕﻮﻧﻮری را ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻡﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻧﻮری هﯽ ﻡﯽ ﺧﻨﺪد‪".‬‬
‫ﻏﻀﻨﻔﺮ ﺑﺮدم ﺷﻬﺮ‪ .‬زن هﺎی ﺷﻬﺮی ﺕﻮ اﻋﻼﻡﻴﻪ ﺑﯽ ﺻﻮرت ﻡﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪" .‬ﺡﺎﺟﻴﻪ ﻋﺎﻝﻴﻪ ﺻﺒﻮری‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻡﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﻝﻘﺎی ﺡﻖ ﭘﻴﻮﺱﺖ" را ﮐﻪ ﻏﻀﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻧﺪ ﭘﺮﺱﻴﺪم ﭼﺮا ﺻﻮرت ﻧﺪارد؟ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" اﻳﻨﺠﺎ وﻗﺘﯽ زن هﺎ ﻡﯽ ﻡﻴﺮﻧﺪ ﺑﯽ ﺻﻮرت ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺎن ﻡﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪" .‬‬
‫ﺻﺪ ﺕﺎ ﺁﺑﺎدی ﺕﻮ ﺷﻬﺮﺟﺎ ﻡﯽ ﺷﻮد‪ .‬هﺰار ﺕﺎ زن ﺟﻮرواﺟﻮر دارد ﺷﻬﺮ‪ .‬ﺁﺑﺎدی اﻋﻼﻡﻴﻪ ﻧﺪارد‪ .‬ﺁﺑﺎدی‬
‫زن هﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﯽ ﺻﻮرت‪ .‬ﺁﺑﺎدی ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ را دارد ﮐﻪ هﺮ ﺱﺎل ﺷﮑﻤﺶ ﭘﺮ و ﺧﺎﻝﯽ ﻡﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺷﻬﺮ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﻬﺮ ﻡﻮهﺎی زن هﺎﻳﺶ ﮐﻬﺮﺑﺎﻳﯽ اﺱﺖ ﻡﺜﻞ ﮐﺎﻩ ﺕﻮ ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺁﺑﺎدی‪.‬‬
‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻧﻔﺴﺶ ﻡﯽ ﮔﻴﺮد وﻗﺘﯽ ﺷﮑﻤﺶ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﺻﻮرت دارد ﭘﻨﺠﻪ ی ﺁﻓﺘﺎب‪ .‬ﻝﭗ‬
‫دارد رﻧﮓ اﻧﺎری ﻧﺦ هﺎی ﻗﺎﻝﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺑﻪ ﮔﺮﻩ ﻡﯽ ﺑﺎﻓﺪش ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱﯽ هﺎ‪.‬‬
‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻋﺎدﺕﺶ اﺱﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮔﻮری ‪.‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﭘﻨﺞ ﺷﮑﻢ زاﻳﻴﺪﻩ و هﯽ ﻏﺮ ﻡﯽ زﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺮق ﻡﯽ رﻳﺰد‬
‫ﻧﻔﺴﺶ ﺱﻨﮕﻴﻦ و ﮐﻨﺪ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ ﺑﺎﻻ وﻗﺘﯽ ﺷﮑﻤﺶ ﭘﺮ اﺱﺖ‪ .‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻧﺮم ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻮری ﺡﺘﯽ اﮔﺮ‬
‫ﻧﻔﺴﺶ ﺱﻨﮕﻴﻦ و ﮐﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺱﺒﮏ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻮری‪ .‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﮔﻠﺒﺎﻧﻮ را ﮐﻪ ﺷﻴﺮ ﻡﯽ دهﺪ ﻡﯽ‬
‫ﮔﺬارد ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ اﻡﺎ وﻗﺘﯽ ﻏﻀﻨﻔﺮ رد ﻡﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ﻝﭽﮑﺶ ﻡﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ را‪ .‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ دو ﮔﻴﺲ‬
‫ﺑﺎﻓﺘﻪ ی ﺑﻠﻨﺪش را ﻡﯽ دهﺪ ﻋﻘﺐ و ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ را از ﻳﻘﻪ ی ﭘﻴﺮهﻦ ﮔﻞ دارش ﻡﯽ ﺁورد ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ‬
‫ﺑﻮی ﺷﻴﺮﻡﯽ دهﺪ‪ .‬ﺑﻮی ﻧﺎن ﺕﻨﻮری ﻡﯽ دهﺪ‪ .‬ﺑﻮی ﭘﻬﻦ‪ .‬ﺑﻮی ﮔﻞ هﺎی ﻧﻘﺶ زدﻩ ﺕﻮ دار ﻗﺎﻝﯽ ﮐﻪ هﯽ‬
‫زﻧﺪﻩ اﻧﺪ و ﺕﺎزﻩ و هﯽ ﭘﮋﻡﺮدﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ رج روی رج ﻡﯽ ﺑﺎﻓﺪ‪ .‬ﺁهﻮهﺎی ﺕﻮ ﻗﺎﻝﯽ‬
‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺕﺮﺱﻨﺪ‪ .‬ﺁب ﻡﯽ ﺧﻮرﻧﺪ و ﺧﻴﺎل ﺁﻡﺪن ﮔﺮگ‪ ،‬ﺕﻮ ﺁب ﭼﺸﻤﻪ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻡﯽ ﺟﻮﺷﺪ اﮔﺮ‬
‫ﺑﺎران هﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻡﯽ ﺟﻮﺷﺪ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﯽ اﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮔﻠﻪ ﺷﺎن اﺱﺖ‪ .‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ هﻮاﺷﺎن را دارد هﻤﺎن ﻗﺪر ﮐﻪ هﻮای ﻡﺮا دارد و ﻧﺎن‬
‫ﺕﻨﻮری داغ داغ ﻡﯽ دهﺪ دﺱﺘﻢ و ﺷﻮهﺮش ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻝﮕﺪ و ﮐﺘﮑﺶ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻡﯽ ﺧﺮد و ﻡﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﻪ ﻡﯽ روم ﻧﺎن را ﮐﻪ ﻡﯽ ﭘﻴﭽﻢ و ﻝﻘﻤﻪ ﻡﯽ ﮐﻨﻢ هﯽ از ﮔﻠﻮﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﯽ رود و از ﺁن اﻧﮕﻮرهﺎی‬
‫ﻡﺶ ﻗﻠﯽ دوﺑﺎرﻩ ﮔﻴﺮ ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺕﻮی ﮔﻠﻮﻳﻢ و ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﮐﻪ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫" ﺷﻮهﺮم ﺑﯽ ﮐﺎر اﺱﺖ ﻧﻔﺮﻳﻨﺶ ﻧﮑﻦ ﮔﻮری‪ .‬ﭘﺪر ﭘﻨﺞ ﻋﺎﺋﻠﻪ ﺑﭽﻪ اﺱﺖ‪ .‬ﻡﻦ ﺧﻮش ﻗﺪﻡﺖ ﻡﯽ داﻧﻢ‪".‬‬
‫ﺑﻪ ﺻﻮرﺕﺶ زل ﻡﯽ زﻧﻢ ﻳﮏ ﻃﺮﻓﺶ ﺱﺮخ ﺱﺮخ اﺱﺖ از ﮔﺮﻡﺎی ﺕﻨﻮر ﻧﻪ از ﮔﺮﻡﺎی دﺱﺖ ﺑﺰرگ‬
‫ﺷﻮهﺮش‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺷﻮهﺮش ﻡﯽ زدش دو ﮔﻴﺲ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ اﻳﻦ ور ﺁن ورﻡﯽ ﺷﺪ وﻡﻦ ﭼﺮﺧﻴﺪم و ﭼﺮﺧﻴﺪم و‬
‫ﭼﺮﺧﻴﺪم‪.‬‬
‫‪63‬‬

‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ دﺱﺘﺶ ﺑﺮﮐﺖ دارد ﻧﺎن ﮐﻪ ﻡﯽ دهﺪ داغ داغ و ﻡﻦ ﮐﻪ ﻡﯽ ﺧﻮرم ﺱﻴﺮ ﻡﯽ ﺷﻮم ﺡﺘﯽ اﮔﺮ دو‬
‫روز هﻴﭻ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮرم ‪.‬‬
‫ﮔﻠﺒﺎﻧﻮ را ﺧﻴﻠﯽ دوﺱﺖ دارم ﻳﮏ دو ﺱﺎل دﻳﮕﺮهﻢ ﻗﺪ ﻡﻦ ﻡﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻋﻘﻠﺶ ﺧﻴﻠﯽ ﺱﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬرد ﺕﺎ ﻗﺪ‬
‫ﻡﺎل ﺁدم هﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﮐﺎش ﻗﺪش ﺑﻠﻨﺪ ﻡﯽ ﺷﺪ اﻡﺎ ﻋﻘﻠﺶ ﻧﻪ‪ .‬ﻋﻘﻠﺶ ﮐﻪ ﻗﺪ ﺑﮑﺸﺪ ﻡﺜﻞ ﺑﭽﻪ هﺎی ﺁﺑﺎدی ﺑﺎ ﻡﻦ‬
‫ﺑﺎزی ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺱﻨﮕﻢ ﻡﯽ زﻧﺪ‪ .‬ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪" :‬ﺱﺮﺧﻮر" ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ"ﻡﺎدر ﮐﺶ"‬
‫اﮔﺮ ﻡﻦ ﺑﯽ ﺑﯽ را از ﺁﺑﺎدی ﺁن ور ﻧﻤﯽ ﺁوردم زﺑﺎﻧﻢ ﻻل زﺑﺎﻧﻢ ﻻل ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻡﯽ ﺷﺪ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻨﺶ‬
‫"ﺱﺮ ﺧﻮر"؟ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻨﺶ "ﻡﺎدر ﮐﺶ"؟‬
‫ﺑﻤﺎن ﻋﻠﯽ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻳﮏ ﻡﻮﻗﻊ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻏﻔﻠﺘﺎ از در ﻡﯽ ﺁﻳﯽ ﺕﻮ ﻡﯽ ﺕﺮﺱﻢ اﻧﮕﺎر ﻋﺰراﺋﻴﻞ ﻡﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻤﺎن ﻋﻠﯽ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺕﻮ ﻡﺜﻞ ﻡﺮﮔﯽ‪ .‬راﺱﺖ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ از ﺑﺲ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺎن ام ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮری ﺡﺮﻓﻢ‬
‫را ﻡﯽ زﻧﻨﺪ اﻧﮕﺎر دﻡﻞ ﭼﺮﮐﯽ ﮐﻨﺎر ﭼﺸﻢ ﺧﺮﺷﺎن ام‪ .‬ﻡﻦ هﻤﻪ ﺟﺎ هﺴﺘﻢ ﺕﻮ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺕﻮ ﺁﺱﻴﺎب‪ ،‬ﺱﺮ‬
‫ِ زﻡﻴﻦ‪ ،‬ﺕﻮ ﮐﻮﻩ ‪.‬هﻤﻴﺸﻪ دم دﺱﺖ ﺷﺎن ام اﻡﺎ اﻧﮕﺎر ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺎﻻ ﺁﻡﺪﻩ اﻡﺎ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺟﻮری ﭘﺎﻳﺶ را ﻡﯽ ﮐﺸﺪ ﮐﻪ دﻝﻢ رﻳﺶ ﻡﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻤﺶ‪:‬‬
‫" ﭼﻨﺪ روزی ﻗﺎﻝﯽ ﻧﺒﺎﻓﺘﯽ‪ .‬ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱﯽ هﺎ دل ﺷﺎن دﺱﺖ ﺕﻮ را ﻡﯽ ﺧﻮاهﺪ "‬
‫ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫" ﭼﻪ دل ﺧﺮﻡﯽ داری ﮔﻮری‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" دل ﻡﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺕﻮ ﺧﺮم اﺱﺖ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ‪".‬‬
‫ﭼﺸﻢ هﺎی ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ زﻻل ﺷﺪ اﻧﮕﺎر اﻧﮕﻮ ِر ِ اﻧﺎرﻳﯽ راﻩ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﺟﺎن ﺕﻮ و ﺟﺎن ﮔﻠﺒﺎﻧﻮ ﮔﻮری‪ .‬ﺧﻮاب دﻳﺪﻩ ام ﮔﻮری‪ .‬ﺕﻮ را ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﮐﺮﺑﻼ ﺕﺮ وﺧﺸﮏ ﮐﻦ ﮔﻠﺒﺎﻧﻮ‬
‫را‪".‬‬
‫اﻧﮕﻮر اﻧﺎرﻳﯽ ﻗِﻞ ﺧﻮرد ﺕﻮ ﮔﻠﻮی ﻡﻦ هﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻧﮕﻮ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻧﮕﻮ‪".‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫" ﮔﻮری ﻡﯽ داﻧﻢ ﺁﺑﺎدی ﺱﺘ َﻤﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬از روزی ﮐﻪ از ﮔﻮر ﮐﺸﻴﺪﻧﺖ ﺑﻴﺮون ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮدی ‪.‬ﺑﻤﻴﺮم‬
‫ﺑﺮای ﻏﺮﻳﺒﯽ ات ﮔﻮری‪ .‬ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺮای ﻗﺪت ﮐﻪ ﻡﯽ ﻡﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ی دوﺱﺎﻝﻪ‪ .‬ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺮای دﺱﺖ و ﭘﺎی‬
‫ﭘﻬﻦ وﭘَﺘﯽ ِ ﭼﺎک ﺧﻮردﻩ ات‪.‬‬
‫ﮐﺎش ﻗﺪ دار ودرﺧﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻡﺮدم اﻳﻦ ﺁﺑﺎدی ﻋﻮﺿﺶ دل رﺡﻴﻢ ﺕﻮ را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺮای ﺻﺒﻮری‬
‫ات‪.‬‬
‫ﮔﻮری ﮔﻠﺒﺎﻧﻮ را ﻡﯽ ﺱﭙﺎرم دﺱﺘﺖ‪ .‬ﺧﻮاب دﻳﺪﻩ ام ﺱﺮ زا ﻡﯽ روم ﮔﻮری‪".‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫" ﻧﮕﻮ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﯽ ﺑﺮود ﺁﺑﺎدی ﺁن ور‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﯽ ﺑﺮود ﺡﺘﯽ ﺷﻬﺮ ﻡﯽ ﺁورﻡﺶ ﺑﺎﻻ ﺱﺮت‬
‫ﺡﺘﯽ اﮔﺮ ﭘﺎﻳﻢ دوﺑﺎرﻩ ﮐﺒﻮد ﺷﻮد‪ .‬اﺻﻼ دو ﺕﺎ ﭘﺎﻳﻢ را ﻡﯽ دهﻢ‪ ،‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ‪".‬‬
‫ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ دﺱﺘﺶ را ﺑﻪ هﻤﺎن ﺱﺒﮑﯽ ﮐﻪ ﻡﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﻪ ﺕﻦ ﺁهﻮهﺎی ﻗﺎﻝﯽ و ﺑﺎهﺎﺷﺎن ﺡﺮف ﻡﯽ زﻧﺪ دﺱﺖ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺱﺮ ﮐﭽﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ی ﻡﻦ‪ .‬دو ﭼﺸﻢ ﻗﯽ ﺑﺴﺘﻪ ام را ﻡﺎچ ﮐﺮد‪ .‬ﻗﺴﻤﻢ داد‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻋﻠﻢ ﺁوردم‪ .‬ﮐُﺘﻞ هﺎ را هﺮ ﺟﺎ ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬زﻡﻴﻦ را ﺟﺎرو ﭘﺎرو ﮐﺮدم‪ .‬هﻤﻪ ﺱﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻡﻦ‬ ‫َ‬
‫ﭘﻴﺮهﻦ ﺱﻴﺎﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﻗﺮﺿﻢ ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﺮای ﻡﺶ ﻗﻠﯽ ﭼﻨﺪ روز اﻧﮕﻮر ﭼﻴﺪم‪ ،‬و ﻡﺎرﻡﻮﻝﮏ هﯽ رﻓﺖ‬
‫ﺕﻮ ﺟﺎﻧﻢ‪ .‬ﻡﺶ ﻗﻠﯽ ﻗﻮل ﻳﮏ ﺕﺎ ﭘﻴﺮهﻦ ﺱﻴﺎﻩ را دادﻩ‪.‬‬
‫‪64‬‬

‫اﺱﺐ ﺁوردﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻤﺎن ﻋﻠﯽ اﺷﻘﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﭘﻴﺮهﻦ ﻗﺮﻡﺰ ﺕﻨﺶ اﺱﺖ‪ .‬ﮐﻼﻩ ﺑﻪ ﺱﺮ دارد از ﺁهﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ‬
‫دﺱﺖ دارد از ﺁهﻦ‪ .‬ﻡﯽ روم ﺱﺮاغ ﻡﺶ ﻗﻠﯽ‪ .‬ﻡﺶ ﻗﻠﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺱﺖ ﺑﺎﻻی ﻡﺠﻠﺲ ﺕﮑﻴﻪ دادﻩ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺸﺘﯽ‪.‬‬
‫"ﻡﺶ ﻗﻠﯽ ﭘﻴﺮهﻨﯽ ﮐﻪ وﻋﺪﻩ ﮐﺮدی ﺑﺪﻩ‪".‬‬
‫ﻡﺶ ﻗﻠﯽ ﺕﺴﺒﻴﺢ ﻡﯽ ﮔﺮداﻧﺪ رو ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﻋﻠﯽ ﻡﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ " :‬ﺑﺘﺎراﻧﺶ ﮔﻮرزای ﺱﺮ ﺧﻮر ر ا"‬
‫ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪ ":‬ﻡﺸﺪی ﺑﺪﻩ ﭘﻴﺮهﻦ وﻋﺪﻩ ای را "‬
‫ﻡﺸﺪی رو ﻡﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﻋﻠﯽ‪ " :‬ﻧﺒﻴﻨﻢ دوروﺑﺮ دﻳﮓ هﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮراک ﺷﻬﻴﺪ ﮐﺮﺑﻼ ﺡﺮﻡﺖ دارد‪".‬‬
‫ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫" ﻡﺸﺪی ﺑﻪ ﺱﺮ اﻡﺎم ﺡﺴﻴﻦ ﻗﺴﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻢ ﺕﻮ ﺕﮑﻴﻪ‪ .‬ﺡﺎﻻ ﺑﺪﻩ ﭘﻴﺮهﻦ را‪ .‬ﻡﺮدش اﺱﺖ وﻗﻮﻝﺶ‪" .‬‬
‫ﻡﺸﺪی ﮐﺒﻮد ﺷﺪ ﺕﺴﺒﻴﺤﺶ را ﺁورد ﺕﻮ ﺻﻮرﺕﻢ‪ .‬داﻧﻪ هﺎ ﭘﺎﺷﻴﺪ روﺱﺮم و ﺻﻮرﺕﻢ‪ ،‬و ﭘﺨﺶ ﺷﺪ روی‬
‫ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱﯽ هﺎی ﻗﺎﻝﯽ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫ﻡﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﺮدا روز ﻗﺘﻞ اﺱﺖ‪ .‬اﻧﮕﻮر اﻧﺎری ﺕﺮﮐﻴﺪﻩ اﺱﺖ ﺕﻮ ﮔﻠﻮی ﻡﻦ‪ ،‬ﺁﺑﺶ درﺷﺖ درﺷﺖ از‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﻡﯽ رﻳﺰد ﺑﻴﺮون‪ .‬اﻡﺸﺐ هﻢ ﻡﺜﻞ اﻳﻦ ﺱﻪ ﭼﻬﺎر ﺷﺐ ﺻﺪای ﺱﻨﺞ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ ﺻﺪای ﻃﺒﻞ‪ .‬ﻧﺬر‬
‫داﺷﺘﻢ ﻳﮏ ﺕﺎ ﭘﻴﺮهﻦ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﺱﻴﺎﻩ ﺱﻴﺎﻩ ﻡﺜﻞ ﭼﺸﻢ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺱﺮد اﺱﺖ‪ .‬ﺑﺮف ﻡﯽ ﺑﺎرد اﻡﺸﺐ و‬
‫داﻧﻪ هﺎﻳﺶ ﻡﺜﻞ داﻧﻪ هﺎی اﻧﺎری ﺕﺴﺒﻴﺢ ﻡﺸﺪی اﺱﺖ‪.‬‬
‫٭٭٭‬
‫روز ﻗﺘﻞ اﺱﺖ‪ .‬ﺻﺪای ﭼﮑﺎﭼﺎک ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺕﻮ ﮔﻮﺷﻢ هﯽ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺑﯽ ﺑﯽ را ﺁوردم‪ ،‬ﻃﺎﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‬
‫ﺑﺎﻧﻮ‪.‬‬
‫ﭘﺎهﺎﻳﻢ رﻓﻴﻘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ هﺮ ﭼﻪ ﻡﯽ ﮐﺸﺎﻧﻤﺶ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ ‪.‬دوﺱﺖ داﺷﺘﻢ ﻳﮏ ﺕﺎ ﭘﻴﺮهﻦ ﺱﻴﺎﻩ ﻡﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪم و‬
‫ﻡﺜﻞ ﻡﺮدم‬
‫ﺱﺮ و ﺷﺎﻧﻪ ﮔﻠﯽ ﻡﯽ ﮐﺮدم و ﻡﯽ زدم ﺕﻮ ﺱﺮو ﺱﻴﻨﻪ و ﻋﻤﺮ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ را ﻃﻠﺐ ﻡﯽ ﮐﺮدم ﺕﺎ دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ ﺕﻮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ اش‪ .‬ﻧﺬرم ادا ﻧﺸﺪ‪ .‬هﯽ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻡﯽ ﺁﻳﯽ وﻗﺘﯽ ﭘﺎﻳﺖ را ﻡﯽ ﮐﺸﻴﺪی روی‬
‫زﻡﻴﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻮر زا ﭼﻴﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻨﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺎ‪....‬‬
‫‪ -‬ﺕﻮ ﺑﺮو ﺑﯽ ﺑﯽ‪ .‬ﺕﻮ ﺑﺮو ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﺱﻮاد ﺁﺑﺎدی را ﻡﯽ ﺑﻴﻨﺪ اﻡﺎ دور‪ .‬ﺻﺪای ﺱﻨﺞ ﻡﯽ ﭘﻴﭽﺪ ﺕﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﺻﺪای ﮔﻮرزا‪ .‬ﮔﻮرزا ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﻡﺮدم وﻗﺘﯽ رﻗﺼﻴﺪم‪ .‬ﮔﻮرزا ‪.‬ﮔﻮرزا ‪.‬ﮔﻮرزا ﮔﻢ ﻡﯽ ﺷﻮد ﺕﻮ ﺻﺪای ﺱﻨﺞ و ﻃﺒﻞ و ﻡﻦ ﺑﺮ ﺱﺮو ﺱﻴﻨﻪ‬
‫ﻡﯽ زﻧﻢ و ﺁﻧﻘﺪر ﻡﯽ زﻧﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ رﻧﮓ اﻧﺎری ﻡﯽ ﭼﮑﺪ روی ﺑﺮف و ﺑﯽ ﺑﯽ دور ﻡﯽ ﺷﻮد و دورﺕﺮ و دورﺕﺮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺕﺮﻧﺞ‬
‫ﺑﺎﻧﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﺎﻳﻢ ﺡﺲ ﻧﺪارد ﺧﻮاﺑﻢ ﻡﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮاب ‪...‬‬
‫ﻡﯽ رﺱﺎﻧﻢ ﺧﻮدم را ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ی ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﭼﺮا در را ﻧﺒﺴﺘﻪ اﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﻡﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﭼﻄﻮر‬
‫ﻡﯽ اﻓﺘﺪ ﺕﻮ ﺧﺸﺖ‪ .‬ﻡﻦ ﮐﻪ زاﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪم ﺕﻮ ﮔﻮر ‪ .‬ﺁخ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ‪ ....‬ﮔﻔﺘﯽ ﺧﻮاب دﻳﺪﻩ ام‪ .‬ﮔﻔﺘﯽ‬
‫‪..‬‬
‫ﻳﮏ ﺕﺎ ﭘﻴﺮهﻦ ﺱﻴﺎﻩ ﻧﺬر ﮐﺮدم ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬هﯽ ﺡﻴﺎط ﺕﮑﻴﻪ را ﺟﺎرو ﭘﺎرو ﮐﺮدم ‪.‬هﯽ ﮐﺘﻞ هﺎ را‪ ،‬ﻋﻠﻢ هﺎ را‬
‫ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﻧﻪ ام ﭼﻪ زﺧﻤﯽ ﺷﺪﻩ از ﺑﺲ ﺱﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪...‬ﺑﻴﺪار ﺷﻮ ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻡﻼﻓﻪ ی ﺱﻔﻴﺪ ﭼﺮا‬
‫دورت ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﯽ ﺑﯽ؟‬
‫ﺑﯽ ﺑﯽ ﭼﺮا ﺱﺎﮐﺘﯽ؟‬
‫‪65‬‬

‫‪ -‬ﺑﻬﺸﺘﯽ اﺱﺖ ﮔﻮرزا‪ ،‬ﺑﻬﺸﺘﯽ اﺱﺖ‪ ،‬ﻡﺎدری ﮐﻪ ﺱﺮ زا ﺑﺮود ﻡﯽ رود ﺑﻬﺸﺖ‪.‬‬

‫‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﯽ ﻧﻪ‪ ،‬ﺕﺮﻧﺞ ﺑﺎﻧﻮ ﻡﯽ رود ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱﯽ هﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﻡﯽ رود ﮐﻨﺎر اﻳﻦ ﺁهﻮهﺎ ﮐﻪ‬
‫هﯽ ﺁب ﻡﯽ ﺧﻮردﻧﺪ و هﯽ ﻧﻤﯽ ﺕﺮﺱﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺱﺮدم اﺱﺖ ﺑﯽ ﺑﯽ وهﯽ ﺻﺪای ﻃﺒﻞ ﺕﻮﮔﻮﺷﻢ اﺱﺖ ﻡﺜﻞ وﻧﮓ وﻧﮓ ﺑﭽﻪ‪...‬ﺱﺮدم اﺱﺖ ﺑﯽ ﺑﯽ ﻡﯽ‬
‫ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﯽ ﺑﯽ ﻡﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ﮐﻪ راﺡﺖ ﺷﻮم ‪...‬راﺡﺖ‬
‫٭٭٭‬

‫‪ -‬ﻡﺸﺪی ﻗﻠﯽ ﮐﺠﺎ دﻓﻨﺶ ﮐﻨﻴﻢ؟‬

‫‪ -‬ﺁﺧﺮ ﻝﻴﺎﻗﺖ دﻓﻦ ﮐﺮدن دارد؟ ﺑﻨﺪازﻳﺪش ﺕﻮ ﭘﺴﺘﻮﻳﺶ هﻤﺎن ﺟﺎ ﻡﯽ ﭘﻮﺱﺪ‪ .‬ﺁی ﺧﺪا ﺷﮑﺮت ‪.‬‬
‫‪ -‬راﺱﺘﯽ ﻡﺸﺪی ﻡﺮدﻧﺶ ﻡﺜﻞ زاﻳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺶ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺱﺮو ﺻﺪا ﺑﻮد اﻳﻦ ﮔﻮرزا‪.‬‬
‫‪--------------------------------‬‬
‫*‪" :‬در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻮن زن ﺁﺑﺴﺘﻨﯽ ﮐﻪ زادﻧﺶ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﻡﯽ ﻡﺮد‪ ،‬او را در ﮔﻮر ﻡﯽ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و‬
‫ﺷﺨﺼﯽ را روی ﮔﻮر ﻡﯽ ﮔﻤﺎﺷﺘﻨﺪ و ﻧﯽ ﻳﺎ ﻝﻮﻝﻪ ای از درون ﮔﻮر ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻡﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺕﺎ ﭼﻮن‬
‫ﮐﻮدک زادﻩ ﺷﻮد ﮔﻮر را ﺑﺸﮑﺎﻓﻨﺪ و ﺑﻴﺮون ﺁورﻧﺪ ‪.‬ﻋﺎﻡﻪ اﻳﻦ ﮐﻮدﮐﺎن را ﮔﻮر زا ﻡﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻡﻌﺘﻘﺪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻮﺕﺎﻩ ﻗﺪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪).‬ﻓﺮهﻨﮓ ﻡﻌﻴﻦ(‬