ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
ΦΥΛΛΟΥ 1085
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιη ΄ 18- 27)
Στεφάνου ομολογητού, Ειρηναίου μάρτυρος,
Πεντεκαιδέκα μαρτύρων Πολιούχων Κιλκίς
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ
Ὁ πλούσιος νεανίας
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ
Υἱοῦ και τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ Κύριος μᾶς προειδοποιεῖ
σήμερα πόσο δύσκολο εἶναι γιὰ
ἕναν ἄνθρωπο πλούσιο νὰ
εἰσέλθει στὴν Βασιλεία τοῦ
Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ
Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνοιχτὴ μόνο στοὺς
ἀναγκεμένους, σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι φτωχοί, ποὺ
στεροῦνται τὰ πάντα στὴ γῆ; Ὄχι. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ
εἶναι ἀνοιχτὴ σὲ ὅλους ποὺ δὲν εἶναι σκλαβωμένοι στὰ
πράγματα ποὺ κατέχουν.
Ὅταν διαβάζουμε τὸν πρῶτο Μακαρισμὸ, «Εὐλογημένοι
εἶναι οἱ φτωχοὶ στο πνεῦμα, διότι σ’ αὐτοὺς ἀνήκει ἡ
Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», μᾶς δίνεται ἕνα κλειδὶ νὰ
κατανοήσουμε τοῦτον τὸν λόγο : πτωχοὶ στὸ πνεῦμα
εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κατανόησαν ὅτι δὲν ἔχουν τὴν
κυριότητα σὲ τίποτα ἀπ’ ὅσα κατέχουν. Εἴμαστε
δημιούργημα τῆς Θεϊκῆς ἐνέργειας, ἔχουμε ἀγαπηθεῖ σὰν
ὑπάρξεις· ἔχουμε προσφερθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἴμαστε σὲ
κοινωνία μαζί Του στὴν ὁποία δὲν ἔχουμε καθόλου
δικαιώματα. Ὅ,τι εἴμαστε, ὅ,τι κατέχουμε δὲν μᾶς ἀνήκει
μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἔχουμε φτιάξει τοὺς ἑαυτούς μας,
δὲν δημιουργήσαμε ὅ,τι φαίνεται, ὅ,τι μᾶς ἀνήκει – κάθε
τι ποὺ εἴμαστε καὶ ποὺ ἔχουμε εἶναι ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, καὶ τίποτα δὲν
κατέχουμε ἐπειδὴ τὰ πάντα εἶναι ἕνα δῶρο ποὺ τὸ
χάνουμε τὴ στιγμὴ ποὺ θέλουμε νὰ τὸ κάνουμε κτῆμα
μας και λέμε, «Εἶναι δικό μου».
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινὰ ἡ
βασιλεία ἐκείνων ποὺ γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἀπέραντα
πλούσιοι ἐπειδὴ μποροῦμε νὰ περιμένουμε τὰ πάντα ἀπὸ
τὴν θεϊκὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη. Εἴμαστε πλούσιοι
ἐπειδὴ δὲν κατέχουμε τίποτα, εἴμαστε πλούσιοι ἐπειδὴ τὰ
πάντα μᾶς ἔχουν δοθεῖ· καὶ ἔτσι εἶναι δύσκολο γιὰ
κάποιον ποὺ φαντάζεται ὅτι εἶναι πλούσιος δικαιωματικὰ
νὰ ἀνήκει σὲ τοῦτο τὸ βασίλειο ὅπου τὸ κάθε τι εἶναι
δεῖγμα ἀγάπης, καὶ ποὺ τίποτα δὲν μποροῦμε νὰ
κατέχουμε, ποὺ ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ ἄλλους· ἐπειδὴ τὴ
στιγμὴ ποὺ λέμε ὅτι κατέχουμε κάτι ποὺ δὲν μᾶς ἔχει
δοθεῖ εἴτε ἀπὸ τὸν Θεὸ εἴτε ἀπὸ ἀνθρώπινη φροντίδα, τὸ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΑΡΙΘΜ.
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩ
ἀποκόβουμε ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη,
τὴ στιγμὴ ποὺ ἀγκιστρωνόμαστε σὲ ὁτιδήποτε, γινόμαστε
σκλάβοι του.
Θυμᾶμαι ὅταν ἤμουν νέος, ἕναν ἄνδρα νὰ μοῦ λέει: Δὲν
καταλαβαίνετε ὅτι τὴ στιγμὴ ποὺ παίρνεις στὰ χέρια σου
ἕνα νόμισμα και δεν εἶσαι προετοιμασμένος νὰ ἀνοίξεις
τὸ χέρι σου γιὰ νὰ τὸ ἀφήσεις, δὲν χρησιμοποιεῖς σωστὰ
τὸ χέρι σου, τὸ σῶμα σου, ἐπειδὴ ὅλη ἡ προσοχὴ σου θὰ
ἐπικεντρώνεται στὸ νὰ μὴν χάσεις αὐτὸ τὸ νόμισμα, - τὰ
ὑπόλοιπα θὰ ξεχαστοῦν.
Εἴτε κρατᾶμε ἕνα χάλκινο νόμισμα, εἴτε νοιώθουμε
πλούσιοι – διανοητικὰ, συναισθηματικὰ, ὑλικὰ, - εἴμαστε
φυλακισμένοι, ἔχουμε χάσει τὴ χρήση ἑνὸς μέρους τοῦ
σώματος μας, τοῦ μυαλοῦ μας, τῆς καρδιᾶς μας· δὲν
μποροῦμε νὰ εἴμαστε πιὰ ἐλεύθεροι, καὶ ἡ Βασιλεία τοῦ
Θεοῦ εἶναι βασιλεία ἐλευθερίας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἐπίσης, πόσο δύσκολο εἶναι γιὰ
κάποιον ποὺ ποτὲ δὲν τοῦ ἔχει λείψει τίποτα, ποὺ
πάντοτε εἶχε περισσότερα ἀπὸ ὅσα χρειαζόταν, νὰ
συνειδητοποιήσει τὴν φτώχεια ἤ τὴν ἀνάγκη κάποιου
ἄλλου: φτώχεια ὑλικὴ, συναισθηματικὴ, διανοητικὴ ἤ
ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνάγκη. Ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ
εἴμαστε προσεχτικοὶ στὶς κινήσεις τῆς καρδιᾶς ἄλλων
ἀνθρώπων καὶ στὶς ἀνάγκες τους ὥστε νὰ
ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτὲς.
Κάποιος εἶπε στὰ Ρωσικὰ: «Ἕνας ἱκανοποιημένος δὲν
κατανοεῖ πλέον ἕναν πεινασμένο»· ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς
μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι εἴμαστε πεινασμένοι ἀπὸ ὁποιαδήποτε
ἄποψη; Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λὸγος ποὺ δὲν κατανοοῦμε τὶς
ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων – τὶς ἀνάγκες ποὺ ἔχουν οἱ
ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται ἐδῶ, ἤ αὐτὲς ποὺ ὑπάρχουν
πέρα ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τῆς δικῆς μας ἐκκλησίας.
Λοιπὸν, ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτὸ· φτώχεια δὲν
σημαίνει ἔνδεια· σημαίνει ἐλευθερία ἀπὸ τὴν
ὑποδούλωση σὲ μιὰν αὐταπάτη ὅτι εἴμαστε αὐτάρκεις,
δημιουργοὶ σ’ ὅ,τι εἴμαστε καὶ σὲ ὅ,τι κατέχουμε. Καὶ
ἐπίσης ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴν ὑποδούλωση σ’ αὐτὸ ποὺ μᾶς
δίνεται γιὰ νὰ γίνουμε γεωργοὶ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ἄς τὸ λάβουμε αὐτὸ ὑπόψιν μας· ἐπειδὴ ἄν τὸ μάθουμε,
ἄν μάθουμε αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι εἴτε
εἶναι πλούσιος, εἴτε πτωχὸς, εἶναι ἐξίσου πλούσιος ἐπειδὴ
ὁ πλοῦτος του βρίσκεται στὸν Θεὸ καὶ στὴν ἀνθρώπινη
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
ἀγάπη, τότε θὰ μποροῦμε, εἴτε ἔχουμε ὑλικὰ πράγματα
εἴτε ὄχι, νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπὸ αὐτὰ, καὶ νὰ ἀνήκουμε
στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι τὸ Βασίλειο τῆς
ἀμοιβαίας ἀγάπης, ἤ τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συμπόνοιας
τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου γιὰ τὸν ἄλλον, ποὺ εἶναι τὸ Βασίλειο
τῆς προσφορᾶς τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον σὲ ὅ,τι μᾶς
δόθηκε δωρεάν. Ἀμήν.
Anthony Bloom
Δώσε ομορφιά στο ταξίδι….
Τα πάντα κινούνται προς τη
φθορά, βαδίζουν προς τον
θάνατο.
Εμείς όμως έχουμε την ευκαιρία
να ομορφύνουμε αυτή την
πορεία και να φανερώσουμε τα χαρίσματα που μας
δόθηκαν ως δώρα, στον συνάνθρωπό μας και ως
ευχαριστία και δοξολογία στον Θεό.
Τρέχουμε αλλά δυστυχώς δεν ζούμε κι ενώ η φθορά έχει
ήδη τους δικούς της ρυθμούς προς τον θάνατο, εμείς
δυστυχώς πολλές φορές επιταχύνουμε αυτή την
διαδικασία. Η ζωή έχει πόνο, δυσκολίες, λυγμούς, και
απώλειες. Οι χάρες που νομίζουμε ότι νιώθουμε έχουνε
μέσα τους τον θάνατο, τον πόνο, τη φθορά και την
απώλεια. Πάντα τη χαρά θα τη χαρακτηρίζει ένα δάκρυ
διότι οι επίγειες χαρές δεν μπορούν να αντέξουν πολύ. Κι
ενώ τα πάντα κινούνται προς τον θάνατο, έρχεται η
Ανάσταση του Χριστού να δώσει άλλο νόημα στη ζωή
μας , νέα προοπτική και μια οντολογική μεταμόρφωση.
Ερχόμαστε στη ζωή και από τις πρώτες στιγμές βασιλεύει
ο πόνος και η δυσκολία, ενώ η χαρά είναι πάντα εφήμερη
διότι τελειώνει και πολλές φορές δεν μπορεί να αφήσει
κάτι πίσω της, μένουν συνήθως οι στιγμές ως μνήμες και
νοσταλγία. Περπατάμε τις μέρες της ζωής μας με τη
σταθερά του θανάτου να μας καταδιώκει και τον
πλησιάζουμε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Πέρα
από τη φυσική φθορά των πραγμάτων, έρχονται πολλές
φορές και βίαιες μεταβολές στη ζωή που μας συνθλίβουν
ακόμα περισσότερο. Όλα θα τελειώσουν αλλά το τέλος
θα μεταμορφωθεί σε μια νέα αρχή, σε μια νέα
κατάσταση. Εκεί που νομίζεις ότι το δάκρυ έβαλε τη
σφραγίδα στο δυσάρεστο γεγονός, έρχεται η ανάσταση
να μας πει ότι όχι μόνο δεν τελείωσαν όλα, αλλά τώρα
όλα αρχίζουν !
Εμείς στην ουσία έχουμε τα χρώματα τα οποία μπορεί να
χαλάνε με τη φθορά αλλά έχουμε την ευκαιρία να
χρωματίσουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Αυτά
τα χρώματα με τις κινήσεις τις ελευθερίας μας,
οφείλουμε πρωτίστως να τα εμποτίσουμε με τη χάρη του
Θεού ώστε οι ζωγραφιές μας να μείνουν ανεξίτηλες και
μετά θάνατον.
Στην ουσία κάθε μέρα που περνάει, τα πράγματα δεν
μπορούν να πάνε καλύτερα από τη στιγμή που υπάρχει
φθορά και θάνατος. Εμείς οφείλουμε να βλέπουμε την
κάθε μέρα σαν μια τελευταία ευκαιρία. Να μην την
αφήσουμε να πάει χαμένη. Να φανερώνουμε την αγάπη
του Χριστού και την καλλιέργεια των χαρισμάτων μας,
όχι για να κερδίσουμε κάτι, αλλά μέσα από αυτό το
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1085
μοίρασμα να εξαπλωθεί η χαρά του παραδείσου μέσα σε
αυτόν τον πεπτωκότα κόσμο.
Δεν μπορούμε να αποφύγουμε το τέλος και τον θάνατο,
παρόλο που γνωρίζουμε ότι υπάρχει Ανάσταση, ο
θάνατος θα συμβεί. Μπορούμε όμως να ομορφύνουμε το
ταξίδι και να δώσουμε σε αυτή την ομορφιά της
διαδρομής εσχατολογικό χαρακτήρα. Να δώσουμε
ομορφιά που θα χαρούμε και με άλλους και όχι να την
κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Ο πόνος , το δάκρυ, η
δυσκολία, θεραπεύονται όταν μοιράζονται και όταν
ξέρουμε ότι ο Θεός είναι εκεί όχι για να μας τα πάρει
αλλά για να περπατήσουμε δρόμους όπου θα
αντλήσουμε περισσότερο πνευματική μάθηση μέσα από
τη σχέση με το πρόσωπο του Χριστού.
Ο κόσμος που ζούμε θα χαρακτηρίζεται πάντα από ένα
δάκρυ λυγμού και πόνου, χαρά θα είναι πάντα μια
κολώνια που θα ξεθυμαίνει. Μόνο τη χαρά του Χριστού
δεν μπορεί να την αγγίξει ο θάνατος διότι συντρίφτηκε
και υποκλίνεται μπροστά στον αρχηγό της ζωής. Και
όμως για να αντλήσουμε αυτή τη χαρά θα πρέπει πάλι
να περάσουμε από τον πόνο και τη σύγκρουση με τον
εαυτό, τα πάθη και τα λάθη μας. Είναι παρήγορο που σε
αυτό τον αγώνα θα έχουμε πάντα μια δύναμη εξ’ ύψους.
Ο Χριστός είναι η μόνη λύση, η μόνη χαρά, η μόνη
παρηγοριά σε αυτή την πορεία της ζωής μας. Όχι ο
Χριστός ως ιδεολογία, εξωτερική πίστη, αλλά ως
εμπειρικό βίωμα. Να λέω ο Κύριος μου και ο Θεός μου και
όλη μου η ύπαρξη να είναι στραμμένη στο πρόσωπο του
Χριστού. Μιλάμε για αγάπη, αλλά δυστυχώς στην ουσία
θέλουμε να μας τη δίνουν οι άλλοι και όχι εμείς. Να
αγαπήσεις είναι δύσκολο καθώς σχοινιά εγωισμού και
παθών κρατάνε την αγάπη εγκλωβισμένη πολλές φορές
μέσα μας. Μόνο όταν οι λογισμοί, οι πράξεις, τα όνειρα
μας, η συμπεριφορά μας βαπτίζονται από τη Χάρη του
Θεού, μόνο τότε θα μπορέσουμε να ομορφύνουμε αυτό το
ταξίδι που πάει προς το θάνατο με αγάπη. Δεν πρέπει να
απογοητευόμαστε διότι στο τέλος μας περιμένει η
γέφυρα της αναστάσεως για το μεγάλο πέρασμα προς
την αιωνιότητα.
π.Σπυρίδων Σκουτής
Ο Παράδεισος δεν κατακτιέται αλλά δωρίζεται....
Τίποτα και κανείς δε μπορεί να μας
χωρίσει από την αγάπη του Θεού. Ο
Θεός μας αγαπάει αιώνια, αμετάβλητα
και αμετάκλητα. Δεν αλλάζει τίποτε την
αγάπη του προς εμάς. Καμία αμαρτία,
κανένα λάθος, μόνο εάν συνειδητά τον
αρνηθούμε, αλλά και πάλι αυτός
συνεχίζει να μας αγαπά, απλά εμείς
αδικούμε τον εαυτό μας αφού δεν προσλαμβάνουμε αυτή
την γλυκιά αγάπη Του. Αυτό όμως είναι αυτοεξορία και
όχι τιμωρία του Θεού.
Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί κάποιος να βιώσει αυτή
την αγάπη. Κάθε αγάπη είτε είναι θεϊκή είτε είναι
ανθρώπινη, ουράνια ή γήινή, για να την βιώσουμε πρέπει
να θέλουμε και να είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε και
να αγαπηθούμε. Θα ρωτήσει κανείς, υπάρχουν άνθρωποι
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
που δεν θέλουν να τους αγαπήσουν; Όχι, αλλά σίγουρα
υπάρχουν ψυχές που δεν αντέχουν την αγάπη, γιατί δεν
έχουν μάθει να την διαχειρίζονται. Φοβούνται το δόσιμο
και την οικειότητα, τον άγγιγμα και το πλησίασμα, το
μοίρασμα και την συντροφικότητα.
Αγαπάς όταν αφήνεσαι. Όταν επιτρέπεις στην αγάπη να
σε κατακτήσει. Όταν πάψεις να αναλύεις και ζεις. Δεν
αγαπάμε με το νου αλλά με την καρδιά. Αυτή είναι και η
βάση της πίστεως προς τον Θεό, που είναι ένα κατ εξοχήν
ερωτικό γεγονός. Για να πιστέψεις πρέπει να ερωτευθείς,
δηλαδή να αφεθείς.
Υπάρχουν ψυχές που φοβούνται τον έρωτα, γιατί στο
έρωτα δεν ελέγχεις αλλά ελέγχεσαι από το γεγονός,
μπαίνεις στο σύννεφο του και σε πάει όπου θέλει, κι αυτό
σε τρομάζει. Φοβούνται την αγάπη, διότι έχει σταυρό και
θυσία, πόνο και άδειασμα, γύμνια και δόσιμο. Έτσι
πολλοί κουρνιάζουμε στην μοναξιά και στην άρνηση της
αγάπης, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Εάν αυτό ισχύει στις ανθρώπινες αγάπες, το ίδιο
συμβαίνει και στην σχέση μας με τον Θεό. Δεν τον
αφήνουμε να μας νικήσει δια της αγάπης Του, να μας
γεμίσει με την δωρεά της Χάριτος Του. Ω θεία Χάρι πόσο
γλυκιά γεμάτη φως είσαι. Όχι δεν θέλουμε να αφεθούμε
στον μανικό έρωτα Του Θεού. Αντιθέτως επιθυμούμε
εμείς να κρατάμε τον έλεγχο. Πως; Θα εκπλαγείτε με
αυτό που θα σας πω αλλά είναι η αλήθεια, μέσα από τις
«αρετές» μας.
Μέσα από την άσκηση και τον ατομικό αγώνα μας, της
νηστείας και προσευχές μας, ασυνειδήτως προσπαθούμε
να ελέγξουμε την αγάπη του Θεού και την σωτηρία μας,
ώστε να είναι κατόρθωμα δικό μας και όχι δωρεά του
Θεού. Δε γνωρίζουμε από σχέσεις αγάπης και
προσφοράς, εκεί που δεν μεσολαβεί τίποτε ιδιοτελές
παρα μονάχα η αγάπη. Για εμάς κάθε τι στην ζωή
κερδίζεται και πληρώνεται αλλά ποτέ δεν προσφέρεται ή
δωρίζεται. Έτσι και στην πνευματική ζωή μας, θέλουμε
να κερδίσουμε την μάχη με τον Θεό, εισβάλοντας στην
Βασιλεία Του καβάλα στο άρμα των κατορθωμάτων μας,
ως κατακτητές και νικητές του παραδείσου. Ο περιουσία του για τα έργα του
παράδεισος όμως δεν κατακτιέται αλλά δωρίζεται.
π. λίβυος
Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο
θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής
Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο.
Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και
αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος
Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος
ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή
πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του
ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.
Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος,
και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το
δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη
την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).
Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά
πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1085
το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε
προαναγγείλει το θάνατο του.
Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της
καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ’ Βασ.
20:1-6).
Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα
λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43).
Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και
ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο
Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν
προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που
τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.
«Και τι θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις. Θα
λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με,
Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου
βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). «Ελέησέ με,
Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ.
«Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία
είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο
αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. «Ελέησέ με!».
Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος
φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί
υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από
την εκκλησία, φώναζε μυστικά: «Ελέησέ με!».
Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου.
Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν
απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής. Και
στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.
Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι
ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και
ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;…
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Σ’ αφήνουν το λεφτά, δεν τα αφήνεις.
Κάποιος ευκατάστατος
εξομολογείτο στον Γέροντα
Ανάμεσα στα αλλά του έλεγε ότι
προτίθεται να αφήσει την
Θεού, την φιλανθρωπία, την ενίσχυση εξωτερικής
ιεραποστολής κλπ.
Ξέρετε, του έλεγε ευγενικά ό Γέροντας, θα ήταν
καλύτερα η δωρεά σας να γίνει όχι δια ψύχρας χειρός
αλλά δια θερμής, δηλαδή όχι μετά θάνατον αλλά εν ζωή.
Πάτερ Έπιφάνιε, το ίδιο δεν είναι; Σημασία έχει ότι τα
αφήνω.
Να σας πω με ειλικρίνεια κάτι. Εγώ σαν πνευματικός σας
δίνω την άδεια να τα πάρετε μαζί σας.
Μα πάτερ, δεν μπορώ να τα πάρω. Θα τα αφήσω
υποχρεωτικά, διότι στον τάφο του κανείς δεν μπορεί να
πάρει ούτε δραχμή.
Ώστε έτσι είναι λοιπόν τα πράγματα. Δεν τα αφήνεις τα
χρήματα, σε αφήνουν.
Έχετε δίκαιο πάτερ. Θα αρχίσω σιγά – σιγά να κάνω αυτό
που πρέπει.
π. Επιφάνειος Θεοδωρόπουλλος
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
Ο εκκλησιασμός
Σας παρακαλώ και σας ικετεύω, ας
προτιμάμε από οποιαδήποτε άλλη
ασχολία και φροντίδα τον
εκκλησιασμό. Ας τρέχουμε
πρόθυμα, όπου κι αν βρισκόμαστε,
στην εκκλησία. Προσέξτε, όμως, κανείς να μην μπει στον
ιερό αυτό χώρο, έχοντας βιοτικές φροντίδες ή
περισπασμούς ή φόβους. Αλλά αφού τ’ αφήσουμε όλα
τούτα έξω, στις πύλες του ναού, τότε ας περάσουμε μέσα.
Γιατί ερχόμαστε στα ανάκτορα των ουρανών, πατάμε σε
τόπους που αστράφτουν.
Ας διώξουμε από την ψυχή μας πρώτα-πρώτα τη
μνησικακία, για να μην κατακριθούμε, όταν
παρουσιαστούμε μπροστά στο Θεό και προσευχηθούμε
λέγοντας: «Πάτερ ημών…, άφες ημίν τα οφειλήματα
ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».
Διαφορετικά, πώς θέλεις να φανεί ο Δεσπότης Χριστός
γλυκός και πράος απέναντί σου, αφού εσύ γίνεσαι στο
συνάνθρωπό σου σκληρός και δεν τον συγχωρείς; Πώς θα
μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό; Πώς θα
κινήσεις τη γλώσσα σου σε λόγια προσευχής; Πώς θα
ζητήσεις συγγνώμη; Ακόμα κι αν θέλει ο Θεός να
συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, δεν Τον αφήνεις εσύ,
επειδή δεν συγχωρείς τον πλησίον σου.
Αλλά και η διαγωγή μας, όσο βρισκόμαστε μέσα στο ναό,
ας είναι η πρέπουσα, όπως αρμόζει σε άνθρωπο που
βρίσκεται μπροστά στο Θεό. Να μην ασχολούμαστε με
άσκοπες συζητήσεις, μα να στεκόμαστε με φόβο και
τρόμο, με προσοχή και προθυμία, με το βλέμμα
στραμμένο στη γη και την ψυχή υψωμένη στον ουρανό.
Γιατί έρχονται πολλοί στην εκκλησία, επαναλαμβάνουν
μηχανικά ψαλμούς και ευχές, και φεύγουν, δίχως να
ξέρουν τι είπαν. Τα χείλη κινούνται, αλλά τ’ αυτιά δεν
ακούνε. Εσύ δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να
την εισακούσει ο Θεός; Γονάτισα, λες• αλλά ο νους σου
πετούσε μακριά. Το σώμα σου ήταν μέσα στην εκκλησία
και η ψυχή σου έξω. Το στόμα έλεγε την προσευχή και ο
νους μετρούσε τόκους, συμβόλαια, συναλλαγές,
χωράφια, κτήματα, συναναστροφές με φίλους. Κι όλα
αυτά συμβαίνουν, γιατί ο διάβολος είναι πονηρός• ξέρει
πως την ώρα της προσευχής κερδίζουμε πολλά, γι’ αυτό
τότε επιτίθεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Άλλες φορές
είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν
σκεφτόμαστε• ήρθαμε όμως στην εκκλησία να
προσευχηθούμε, και ο διάβολος μας έβαλε ένα σωρό
λογισμούς, ώστε καθόλου να μην ωφεληθούμε.
Αν, αλήθεια, ο Θεός σου ζητήσει λόγο για την αδιαφορία
ή και την ασέβεια που δείχνεις στις λατρευτικές συνάξεις,
τι θα κάνεις; Να, την ώρα που Αυτός σου μιλάει, εσύ, αντί
να προσεύχεσαι, έχεις πιάσει κουβέντα με τον διπλανό
σου για πράγματα ανώφελα. Και όλα τ’ άλλα
αμαρτήματά μας αν παραβλέψει ο Θεός, τούτο φτάνει
για να στερηθούμε τη σωτηρία.
Μην το θεωρείς μικρό παράπτωμα. Για να καταλάβεις τη
βαρύτητά του, σκέψου τι γίνεται στην ανάλογη
περίπτωση των ανθρώπων. Ας υποθέσουμε ότι συζητάς
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1085
μ’ ένα επίσημο πρόσωπο ή μ’ έναν εγκάρδιο φίλο σου.
Και ενώ εκείνος σου μιλάει, εσύ γυρίζεις αδιάφορα το
κεφάλι σου και αρχίζεις να κουβεντιάζεις με κάποιον
άλλο. Δεν θα προσβληθεί ο συνομιλητής σου απ’ αυτή
την απρέπειά σου; Δεν θα θυμώσει; Δεν θα σου ζητήσει
το λόγο;
Αλίμονο! Βρίσκεσαι στη θεία Λειτουργία, κι ενώ το
βασιλικό τραπέζι είναι ετοιμασμένο, ενώ ο Αμνός του
Θεού θυσιάζεται για χάρη σου, ενώ ο ιερέας αγωνίζεται
για τη σωτηρία σου, εσύ αδιαφορείς. Την ώρα που τα
εξαπτέρυγα Σεραφείμ σκεπάζουν τα πρόσωπά τους από
δέος και όλες οι ουράνιες δυνάμεις μαζί με τον ιερέα
παρακαλούν το Θεό για σένα, τη στιγμή που κατεβαίνει
από τον ουρανό η φωτιά του Αγίου Πνεύματος και το
αίμα τού Χριστού χύνεται από την άχραντη πλευρά Του
μέσα στο άγιο Ποτήριο, τη στιγμή αυτή η συνείδησή σου,
άραγε, δεν σε ελέγχει για την απροσεξία σου;
Σκέψου, άνθρωπέ μου, μπροστά σε Ποιον στέκεσαι την
ώρα της φρικτής μυσταγωγίας και μαζί με ποιους –με τα
Χερουβείμ, με τα Σεραφείμ, με όλες τις ουράνιες
δυνάμεις. Αναλογίσου μαζί με ποιους ψάλλεις και
προσεύχεσαι. Είναι αρκετό για να συνέλθεις, όταν
θυμηθείς ότι, ενώ έχεις υλικό σώμα, αξιώνεσαι να υμνείς
τον Κύριο της κτίσεως μαζί με τους ασώματους αγγέλους.
Μη συμμετέχεις, λοιπόν, στην ιερή εκείνη υμνωδία με
αδιαφορία. Μην έχεις στο νου σου βιοτικές σκέψεις. Διώξε
κάθε γήινο λογισμό και ανέβα νοερά στον ουρανό, κοντά
στο θρόνο του Θεού. Πέταξε εκεί μαζί με τα Σεραφείμ,
φτερούγισε μαζί τους, ψάλε τον τρισάγιο ύμνο στην
Παναγία Τριάδα.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Δίκτυο Προσευχής
Από την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 και κάθε
βράδυ 11.00–12.00, όσοι θέλουμε, να κάνουμε στο σπίτι
μας την Παράκληση στην Παναγία μας και την Ευχή,
για όλα τα δύσκολα που συμβαίνουν καθημερινά στον
τόπο μας, την Πατρίδα μας και το Λαό μας αλλά και σε
κάθε ψυχή που ζει ανάμεσά μας και γύρω μας.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου,
Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σέ καταφεύγομεν,
ώς άρρηκτον τείχος και προστασίαν.»
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ.π.ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ: 28210-
43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ