Zeri i dashurise.

At mngjes gjumi m doli m shpejt se zakonisht. Dola n dritare dhe pash q jasht n qiell kishte ende yje dhe mbi asfaltin e trotuarit rreshqiste ngadal nj fasho e holl mjegulle, gati- gati si prej tyli. M plqenin mngjeset e qytetit tim t vogl. Dhe kur ishin t ftohta ditve t dimrit, ato se mbartnin brnda tyre nj lloj trishtimi t heshtur, q i shkonte pr shum shtat gjndjes dhe natyrs sime. Dikur nj shoqja ime e klass, n vitete e gjimnazit me kishte quajtur Bukuria e trisht, nofk q edhe ai kishte filluar ta prdorte rndom sidomos ayre diteve t fundit kur do t largohej nga qyteti pr t shkuar si emigrant. Nuk di prse edhe mua m plqente t m quante ashtu. Mendova t shtrihesha prsri n shtrat, mbase vetem e vetem pr t medituar disa aste me veten derisa t zbrdhte dhe t merrja rrugn pr ta pritur. Mbulesat nuk e kishin humbur ende ngroht-sin e trupit tim. Nga komodina e vogl, pran koks s krevatit, mora librin q kisha ln prej se mbrmshmes. Mendoja se duke lexuar poezit e tij do ta sillja m pran kohn. Ishte libri i tij i dyt q botonte n harkun e nj viti dhe un as q kisha patur mundsin ta falenderoja nga afr. Ai kishte mbi tri vjete qe ishte larguar dhe q prej asaj dite nuk ishte kthyer m kurr. M kishte marr malli. Kohve t fundit ai kishte nisur t shkruante shum poezi dhe ne c'do varg te tij, mua me dukej sikur shihja veten time, sikur ai ato poezi i shkruante enkas pr mua dhe kjo m bnte t lumtur dhe n nj far mnyre, t mos e ndjeja aq shum zbraztin e ditve dhe largesin e tij. Kisha tri vjet pa ia par fytyrn dhe here here e prfytyroja disi m t burrruar. Nuk ishte faji i tij, pasi administrata komunare e atij shteti te huaj ende nuk ia kishte plotesuar te gjitha dokumentet e nevojshme. Rendom porsa takoja emigrant te kthyer, pas pershndetjeve te rastit, pr t parn gj q i pyesja ishte problem i shqytimit te dokumnetave. Mbshteta kokn n jastek dhe e hapa librin ne faqen ku e kisha lene. Ishte nje ndr poezit e tij m t bukura. Nuk ngopesha duke e lexuar. Sa me shume e lexoja, aq me e bukur me dukej. Kjo ndoshta vinte nga malli qe kisha pr t, apo ndoshta sepse aty ai kishte prmndur dy her emrin tim dhe i kndonte nj dite, q me t vrtet kishte mbetur e pashlyer n kujtesn time. Ndoshta ajo ishte dita me e bukur q kisha kaluar me t gjat atyre muajve t njohjes son. Me dukej sikur bashkbisedoja me t, sikur puthesha e prqafohesha fort, sikur e pshtillja me krahte e mi derisa ai bhej njsh me mua. Befas ndjeva
1

sikur dikush me therriti ne dritare. Ishte zeri i tij !? Mos valle ai kishte dashur te me bente ndonje suprize nga ato, qe ai i kishte patur te zakonshme ne kohen kur ishte ketu? Dhe ather kshtu bnte. Nuk m thoshte kurr q do t vinte, vee kur ia dgjoja fshllimen e bukur, nj melodi e nj filmi, q ne t dy e kishim pr zemr. Atehere shkonim shpesh n t vetmen kinema t qytetit, por kurr nuk uleshim pran njri tjetrit. I druheshim fjaleve, thashethemeve. Qyteti yn i vogl ishte i mbushur i tri me fjal dhe thashetheme. Kjo vinte ngaq njerzit nuk kishin se me far ta mbushnin boshllkun e ditve dhe merreshin me fjal. M t rndomtat ato ishin pr ne vajzat. Sikur ne vinim nga nj bot tjetr dhe jo t ishim t bijat apo motrat e tyre. Nj mikesha ime n lidhje me kt m kishte thn se kjo eshte nje dukuri e rendomte ne qytetet e vogela. Per ne vajzat kjo ishte edhe me e rende. Nuk them se nuk ishin thyer disa tabu, por tabu te tjera rendonin shume me teper mbi ne te rejat. U hodha nga shtrati dhe zgjata koken poshte dritares, por nuk pash asnje fryme njeriu. Kush me therriti !? Te ishte nje vegim, apo mos valle me beri veshi i pergjumur i mengjesit? Jo, thashe me vete, isha e bindur qe e kisha degjuar zerin e tij, qe po therriste poshte dritares, ashtu si me therriste mengjeseve kur shkonte per ne pune. Ngrohtesia dhe trishtimi mu derdhen perseri neper trup. Ne trotuar luanin deget e blirit me lulet e tyre te bukura, qe porsa kishin elur. E kuptova qe isha zhgenjyer, prandaj me nje inate qe me hypi aty per aty iu drejtova blirit te pafajshem.Blirit qe rrinte perpara ballkonit tim teper krenar dhe hijeren. Isha e vogel kur puntoret e gjelberimit i mbollen ata blir. Mbaj mnd q babai iu lut prgjegjsit t tyre te vinte edhe nje bli perpara ballkonit ton. Ai nuk ia prishi. Babait as qe i shkonte nder mend se kur te rritej ai bli, do te behej streheza e dashuris sime. Kishim ln shum kujtime t bukura nn kuroren e tij. Ai ishte dshmimtari I vetm I t gjitha bisedave tona, gjithe peshperimave t mbytura. Ndoshta edhe nga ky shkak ajo peme me pelqente nga gjithe pemet e tjera te qytetit. Hera heres me dukej se isha e lidhur pazgjidhmesisht me te. Perse luan me mua, o bli? Perse? e pyeta thuajse gati gati me ze, sikur ti flisaj nje miku tim me te mire. Ct kam br q nuk m l n trubullirn time t mengjesit.? Nuk mu pergjigj, por shkundi krahte, sikur donte te me thoshte se ashtu i pelqente, por pash qe nga krahte e tij fluturuan dy zogj te vegjel. Ishin dy nga ata zogj qe ai i gjuante dhe i mbante te mbyllur ne kafaz, por qe prej dites qe une i thash te mos i zinte me zogjete dhe ti burgoste, edhe ai i la te lire dhe ata tani vinin pa frike ne blirin perball ballkonit tim, sikur donin te me falenderonin perzemersisht per kujdesin qe kisha treguar ndaj tyre. Zogjte mblidheshin shpesh aty dhe cicerimat e tyre se
2

prese me kujtonin gjithmon ate. Dalngadale agu i mengjesit po largohej dhe tok me te edhe ajo vello e holle mjegule, qe tani rrinte pezull vetem mbi shtratin e lumit. Njerezit kishin nisur te mbushnin rrugen.Vetem nje rruge kryesore kishte qyteti yn i vogel dhe ajo zgjatej paksa me tej sa gjatesia e pallateve tona trikateshe dhe perfundonte te godina e hotel-turizmit si e kishim quajtur ne, qe kishte pak kohe qe ishte ndertuar. Hotel turizmi ishte e vetmja godine e bukur , por qe ne vajzat kurr nuk patem kenaqesin qe te uleshim ne barin e tij per te shijuar nje kafe. Shume syresh nxitonin me buken nen sqetull per te shkuar per ne pune, te tjere per te bere ndonje pazar te shpejte. Mbylla dritaren dhe librin e vura mbi komodine. Sa do te deshiroja te ishte zeri i tij. Sa do te doja te vinte. Te vinte ashtu si erdhi ate mengjes aq papritur, duke qeshur dhe tallur me eren e marrosur. Ishte dite dimeri dhe debora e pare e kishte zbardhelluar qytetin ton te vogel. Debora ishte nj gj e zakonshme pr qytetin ton. Ajo zinte t shtronte q nga fillimi I ntorit, por kjo gj nuk di perse asnjehere nuk na zemeronte, por perkunder, ndjenim kenaqesi kur e shihnim qe kishte shtruar rruget dhe mbuluar atite e shtepive tona..Me kishte thene se do te shkonim per te jetuar ne nje qytet tjeter, ne nje qytet me det. Ai e kishte per shume zemer detin, ndersa une e kundershtoja. Nuk doja te largohesha nga qyteti im i vogel, ku me njihnin dhe njihja pothuajse do gur.Nuk doja te largohesha nga rrugica ime e femijerise, ku kisha kaluar tere jeten time te bukur. Une e doja qytetin tim te pastere dhe aromembel per shkak edhe te luleve te shumta qe i gjeje kudo ne do cep te tij. Nuk i thoshin me kot dhe Qyteti i Luleve. Me dukej sikur po te largohesha prej tij do te lija pas pjesen me te madhe te trupit tim. Ate dite ishte teper i merzitur Doja te beja dika qe t'ia largoja vemendjen, ta ktheja ne normalitetin e tij te zakonshem. Ai e kuptoi dhe me hodhi doren ne qafe, Me puthi lehte dhe ndonse e dinte qe une nuk kasha per tia kerkuar kurre arsyen,me tha se perse nuk e kisha pyetur mbi ate 'ka e mundonte. Nuk kam patur kurre deshire qe ti lendoj njerezit. Kam pritur qe gjithka te shkoje brenda llogjikes se vet dhe vertete, kur ktheva koken dhe e pash ne sy, vura re se ata ishin mbushur dhe loti gati - gati nuk po dilte. Me tha se kishte shtruar nene ne spital dhe e kishte teper rende. Pas nje jave ajo ndrroi jete. E perjetova me dhimbje humbjen e nenes se tij dhe pse ende nuk isha bere nusja e saj, perseri me dukej sikur edhe ajo kishte hyre brenda jetes sime dhe ndjeja detyrimin qe me takonte te beja ndaj saj. Ne percjellje asaj dite ishte mbledhur gjithe qyteti. Ishte nje tradite e hereshme kjo ne qytetin tone. Edhe ata qe nuk i njihnim ose i njihnim pak, ne percjellnen per ne banesen e fundit merrnin pjese te gjithe. Enkas vesha nje bluze blu. Ai qendronte ne krye dhe kur te ndjeren
3

po e mbulonin me dhe, me rroku me sy. Ishte e uditeshme se si me gjeti mes asaj morie njerzish.me tradhetoi fytyra dhe loti, ndjeva deshiren per ti shkuar prane dhe per ta perqafuar forete, ashtu si do te beja sikur te isha pjese e familjes se tij, por nje grim me mbajti. Pas disa muajesh ai u largua. Mori rrugen e mergimit. Diten e fundit te ndarjes me la ne duar nje tufe me letra, ku kishte shkruar disa poezi. Qe nga ajo dite nuk e kam takuar me kurre, por zeri i tij me duket sikur gjithmon me therret. I therrase edhe une, por nuk e di, ai e degjon apo jo zerin tim. Tani pothuajse ia kam harruar timbrin. Kur botoi librin e pare ne ate qytet te larget, ma dergoi me nje shoqen time. Perse po i sillja nder mend gjithe keto kujtime? Padashur syte me shkoje tek vazua mbi komodinen tjeter.Eshte nje vazo e bukur porcelani. Ai ma dhuroi si kujtim ne vitin e pare te dashuris sone, diten e 14 shkurtit.. me keqardhje vura re se petalet e saj kishin filluar te thaheshin. Kjo me trembi. Sikur te gjitha lulet e ballkonit te me thaheshin, vetem kjo jo.I hodha dy gota uje, pastaj hapa deren dhe dola ne ballkon.Nga ballkoni shihja gjithe qytetin dhe pothuajse pjesen me te madhe te lugines dhe nje pjese te lumit , qe fshihet pas rrapishteve shtat-larta.ballkoni i apartamentit tim mbledh brenda vetes gjithe ledhet e arave, taracat me vreshta dhe me tej kodrinen e mbjelle me drure mollesh dhe qershish.Era e fresket qe zbret nga korija, shkund lulet e qershise mbi floket e mi te pakrehur. Marre fryme lirisht dhe ndjej lirimin e damareve, pastaj tingujt e nje kenge te larget, qe per udi me sjellin nder mend ate kenge te bukur qe kendonte ai kur vinte per te me marre kur une sapo mbaroja oren e fundit te mesimit. Disa caste u solla pa asnje lloj motivi neper dhome. Isha krejt e pa perqendruar dhe habitesha se si zeri I tij ende vazhdonte te me vinte si nje jehone e larget, qe tretet dhe humbet thepisjeve te malit. Akrepat e ores po shenonin 7.30 dhe une duhet te nxitoja,. te kapja oren e mesimit. Duhet te ndihesha e qete perpara nxe-nesve te mi. Nuk them se kishte nga ata qe nuk e dinin lidh-jen time me ate, por deri ne ato momente askush nuk ma kishte zene ne goje. Vetm nenes i isha hapur, por ajo dhe pse nuk me ngrinte ndonje pretendim te sajin per ate djale,se pse e shihte si me dyshim kete lidhje dhe ngahere me qortonte se po humbisja raste mjafte te mira, qe rrale mund ti afrohen nje vajze te nje qyteti te larget. Une qeshja me nene dhe kisha kundershtuar mbleserit e saj te vazhdueshme. Edhe pse ia kuptoja shqetesi-min,perseri e kundershtoja me natyren time qe ate e kthente pe-rseri ne gjendjen e zakonshme. Isha e bindur se ai nuk kishte per tu shkeputur kurre nga une. Ndjeja se isha perflakur ne fytyre.Futa me te shpejte ditarin ne amte dhe zbrita shkallet me te shpejte.Ecja dhe ne buze mermerisja copreza nga poezit e tij. Befas pas kembeve te mija, frenoi zhurmeshem
4

nje makine e vogel. Nje mesoburr doli me vrull nga dera e pare dhe u leshua drejte meje sikur donte te me perpinte te teren. Me ra amta nga dora dhe ndjeva me teper se frike, nje dritherime ne trup, dritherimen qe ndjen do vajze e pambrojtur perpara nje bishe. Nuk mund te thosha asgje vese nje Me fal ndersa mblodha duart grusht perpara fytyres. Ai qendroi perpara meje si nje rrap i perzhitur flakesh, beri vetem nje hap dhe u leshua i teri sikur ai bresheri qe shkarkohet nga rete dhe tha me nje ton, qe me beri ta permblidhja veten. Eh moj mesuesenuk ke faj ti. Fajin e ka Zeri I dashurise. Te gjitha vajzat e moshes suaj nuk kane faj. Zeri I dashurise e ka fajin. Per habin time fjalet e tij sikur me ledhatuan. Doja ta falenderoja, ti thosha se me te vertete atij mengjezi me kishte thirrur zeri I dashurise, por ai u largua duke me lene ne vetmin time te plote dhe me zerin qe me jehonte brenda trupit. Kur hyra ne oborrin e shkolles dikush me tha se me kerkonin ne telefon. Telefoni ishte ne zyren e drejtorit dhe ai porsa me pa, doli jashte duke me thene: Prit se dikush te kerkon. Nxorri nje buze-qeshje te embel, pastaj terhoqi deren pas kraheve. Alo, neser me prit, tha zeri pas fillit te telefonit kur ngrita receptorin. Neser.Zeri I dashurise nuk me kishte genjyer.