Chapter 18 : Wander [2]

NC -
รถสปอร์ตคันหรูของฮันกยอกจอดนิ่งที่หน้าบ้านพักหลังสวย
ฮันกยอกเดินนำาเข้าไปในบ้านก่อนเป็นคนแรก ตามด้วยโบกวอนที่
วิ่งตามลงมาเกาะแขนฮันกยอก แล้วก็อีทึกทีเ่ ดินรั้งท้าย

“ว้าว! ข้างในสวยกว่าข้างนอกอีกนะค่ะฮัน” โบกวอนฉีกยิ้ม

กว้าง มองไปรอบๆห้องนั่งเล่นที่หล่อนยืนอยู่
“ฮันพาโบกวอนเดินดูรอบๆบ้านหน่อยสิค่ะ” โบกวอนดึงแขน
ฮันกยอกอย่างอ้อนๆ อีทึกเดินผ่านทั้งคู่ไปนั่งที่โซฟาตัวหนา มือ
เรียวไล่นิ้วกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
“อืม” ฮันกยอกรับคำาอย่างเสียไม่ได้ พาโบกวอนเดินชมไป
รอบๆบ้าน แล้วกลับมายังจุดเดิม
“ฮัน แล้วคืนนี้โบกวอนนอนห้องไหนค่ะ.....โบกวอนนอน
ห้องฮันได้มั๊ย?” โบกวอนออดอ้อน เหลือบมองอีทึกที่มองอย่าง
เศร้าๆอยู่
“โบกวอน อย่าลืม เธอเป็นผู้หญิงนะ คืนนี้ นอนที่ห้องนอน
ข้างล่างก็แล้วกัน” ฮันกยอกตอบเรียบๆ
“อ้ายยย! ฮัน!! ไม่เอาหรอกค่ะ ให้โบกวอนนอนข้างล่างได้ยัง
ไงค่ะ โบกวอนจะนอนห้องใหญ่ค่ะ” โบกวอนทำาหน้างอเชิดหน้า
เพื่อเรียกร้องความสนใจ
“ไม่ได้หรอก! ห้องนั้นชั้นใช้อยู”่ ฮันกยอกตอบเสียงเข้ม
“งั้น.....ให้โบกวอนนอนอีกห้องก็ได้นะค่ะ” โบกวอนฉีกยิ้ม
หวาน
“อืม........ได้”ฮันกยอกครุ่นคิดครู่นึงก่อนจะพยักหน้าตกลง
“อ้ายย! ขอบคุณค่ะ” โบกวอนกระโดดหอมแก้มฮันกยอกอีก
ครั้ง ปากบางยิม ้ เยาะให้อีทึกทีเ่ บือนหน้าหนีกับภาพของทั้งคู่
“ฮันค่ะ โบกวอนหิ๊วหิวค่ะ ยังไม่ได้ทานอะไรเลย ฮันทำาอะไร
ให้โบกวอนทานหน่อยสิค่ะ นะนะ” โบกวอนยังอ้อนไม่เลิก ฮันก
ยอกทำาหน้าเบื่อหน่าย ถ้าฮีชอลมาด้วยก็คงจะดี
“อืม อยากกินอะไรหล่ะ” ฮันกยอกถามเรียบๆ
“อะไรก็ได้ค่ะ ฮันทำาอะไรมา โบกวอนทานได้หมดแหละค่ะ”
โบกวอนยิม ้ หวาน
“งั้น นั่งรออยู่นี้ก่อน เดีย
๋ วจะไปทำาให้” ฮันกยอกแกะแขนโบก
วอนออกจากตัวก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว โบกวอนยิม ้ รับ
จนฮันกยอกเดินลับตาไป ร่างบางเดินมาหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาชุด
เดียวกับที่อีทึกนั่งอยู่
“คุณปาร์ครู้จักฮันนานแล้วเหรอค่ะ?” หญิงสาวเอ่ยปากถาม
นำ้าเสียงดูฝืนที่จะแสร้งทำาเป็นมิตร
“....อะ อ้อ...ไม่นานหรอกครับ เพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือนเอง” อี
ทึกทำาเป็นสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันไปตอบแล้วยิ้มบางๆอย่างฝืนๆให้
โบกวอน
“เหรอค่ะ?.....คุณปาร์ครูม ้ ั๊ยค่ะ ว่าฮันหน่ะเป็นเพื่อนสนิทที่ดี
มากๆเลยหล่ะค่ะ ชัน ้ ก็ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ ว่าระหว่างชั้นกับเค้า จะ
เรียกว่าเพื่อนสนิทได้รเึ ปล่า เพราะดูเหมือนว่าความรู้สึกเรามันจะ
เกินกว่านั้นหน่ะค่ะ” โบกวอนยิม ้ เยาะให้อีทึกทีท่ ำาหน้าเจือนน้อยๆ
‘ความรู้สึกเรา รึ ความรู้สึกเธอคนเดียวกันแน่ แม่นี้ปั่นนำ้า
เป็นตัวเก่งใช้ได้เลยแหะ อย่างนี้มันต้องเจอฉากเด็ดหน่อยหล่ะ’ อี
ทึกคิดในใจ
“เหรอครับ...โบกวอนรู้จักกับฮันนานแล้วเหรอครับ” อีทึกทำา
เป็นฝืนยิ้มฝืดๆให้ โบกวอนยิ้มเยาะ
“อ้อ!.....นานแล้วหล่ะค่ะ 55+ นานมากๆแล้วด้วย โบกวอนรู้
ทุกอย่างเกี่ยวกับฮันทั้งนั้นแหละค่ะ ไม่ว่าจะเป็นฮันชอบอะไร ไม่
ชอบอะไร โบกวอนรู้ค่ะ” โบกวอนพูดอย่างภาคภูมิใจ
‘หึ รูท
้ ุกอย่างเกี่ยวกับฮัน ไม่ว่าจะเป็นฮันชอบอะไร ไม่ชอบ
อะไร แล้วทำาไม่ถึงไม่รู้หล่ะ ว่าเค้ารำาคาญตัวเองมากขนาดไหน
เหอะ แล้วยังจะมาทำาพูด’ อีทึกคิดในใจ ปากบางยิ้มฝืนๆให้โบกวอน
อีกครั้ง
“งั้นเหรอครับ......เอ่อ....คุณโบกวอนหิวรึยังครับ เดีย ๋ วผมไป
ตามฮันให้” อีทึกกล่าวเรียบๆ นำ้าเสียงจงใจทำาให้เศร้าลง
“อ้อ....ไม่เป็นไรค่ะ นิดหน่อย แต่ไปตามฮันมาก็ดีนะค่ะ เร็วๆ
ด้วยหล่ะ” โบกวอนออกคำาสั่ง ยกยิ้มสะใจ หมอนี้ชอบฮันแน่นอน
“ครับ” อีทึกยิม ้ บางๆ ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในครัว

“เข้ามาทำาไม” ฮันกยอกเอ่ยถามเสียงเรียบ เมื่ออีทึกเดินเข้ามา

ในครัว อาหารที่เค้าทำาเสร็จหมดแล้ว กำาลังว่าจะยกออกไป พอดีอี
ทึกเดินเข้ามาซะก่อน
“..................” ไร้เสียงตอบ อีทึกเดินเลยผ่านฮันกยอกไปเปิด
ตู้เย็นหยิบนำ้าเย็นชื่นใจออกมากระดกขวดดื่ม
“นายห้ามทำาร้ายโบกวอน เข้าใจมั๊ย?” ฮันกยอกเอ่ยเสียงทุม ้
เย็น ตาคมจ้องอยูท ่ ี่ใบหน้าหวาน
“อ้า~ เย็นชื่นใจจริงๆ...” อีทึกปิดขวดเก็บใส่ตู้เย็นเช่นเดิม
 “ชั้นถามว่าเข้าใจมัย ๊ !!” ฮันกยอกตะคอกเบาๆ ส่งสายตาดุๆ
โหดๆให้อท ี ึก อีทึกสบสายตาอย่างไม่หวั่นเกรง
“เค้าก็ไม่ได้มีความสำาคัญอะไรกับชีวิตนายนี้ฮันกยอก ชั้นรู้ว่า
นายรำาคาญแม่นั้น อยากจะไล่มันกลับๆไปซะเดียวนี้เลย......นาย
อึดอัด......นายเบื่อ......ใช้มั๊ยหล่ะฮันกยอก......เพราะฉะนั้น นายไม่
เห็นต้องเป็นเดือดเป็นร้อนหนิ” อีทึกมองอย่างรู้ทัน ฮันกยอกมอง
นิ่ง
“ใช่! ที่นายพูด ถูกทั้งหมด......แต่โบกวอนก็เป็นเพื่อนชั้น
เพราะฉะนั้น นายห้ามทำาร้ายเธอเด็ดขาด!” ฮันกยอกเอ่ยเสียงเฉียบ
ขาด
“นายก็รฮ ู้ ันกยอก ว่าโบกวอนเค้าไม่ได้คด ิ กับนายแค่นั้น แล้ว
นายก็รู้แก่ใจดี ว่าโบกวอนต้องการมาที่นี้ ทำาไม?” อีทึกกล่าวเสียง
ทุ้มเรียบ
“ใช่! ชั้นรู้ แต่ยังไง เค้าก็เป็นเพื่อนชั้น เพราะฉะนั้น ห้าม
ทำาร้ายเค้า เข้าใจมั๊ย?” ฮันกยอกกล่าวเสียงเฉียบเช่นเดิม
“......ทำาไมนายถึงคิดว่าชั้นจะทำาร้ายเค้าหล่ะ ฮันกยอก ชั้นกับ
เค้า เราไม่รู้จักกันมาก่อนนะ แล้วก็อีกอย่าง เราไม่ได้มอ ี ะไร
บาดหมางกันด้วย” อีทึกเอ่ยถามอย่างลองใจ
“หึ.......การกระทำานายมันก็ฟ้องอยู่ ตัง้ แต่ที่รา้ นอาหารนั้น
แล้ว ทัง้ การเรียกชื่อนายว่าอีทึกรึว่าทึกกี้นั้น ชั้นไม่เคยเรียก แล้วก็
สีหน้าและนำ้าเสียงเศร้าสลดนั้น อย่านึกว่าชั้นไม่รู้ว่ามันเป็นแค่การ
แสดงละครของนาย ปาร์ค จองซู!” เสียงเย็นๆของฮันกยอกไม่ได้
กระทบกระเทือนใจของอีทึกเลยแม้แต่น้อย
“...อืม....ชัน ้ ก็แค่ หาอะไรทำาแก้เซ็ง แล้วอีกอย่าง ชั้นไม่คิดจะ
ทำาร้ายใคร ทางร่างกายนะ ส่วนจิตใจหล่ะก็ ไม่แน่....” อีทึกพูดปาก
บางยกยิม ้ เจ้าเล่ห์ คิ้วหนาของฮันกยอกขมวดเข้าหากัน ในหัว
ครุ่นคิดถึงประโยคเมื่อครู่นี้
“ฮันค่ะ ฮัน!” เสียงแหลมเล็กของโบกวอนดังแววเข้ามาใกล้
“หึ...ดูเหมือนตัวหมากจะมาแล้วนะฮันกยอก” อีทึกพูด ฮันก
ยอกหันไปมองที่ประตูครัว ซึ่งยังไม่ปรากฏร่างเจ้าของเสียงนั้น อี
ทึกยกยิม ้ น้อยๆ แผนต่อไป
“ฮันกยอก!” อีทึกเอ่ยเรียกร่างสูง ฮันกยอกหันตามเสียงเรียก
ใบหน้าหล่อตกใจน้อยๆ เมื่อริมฝีปากบางทาบทับลงกับริมฝีปาก
หนาของตัวเองอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว อีทึกยกยิ้มน้อยๆ ลิ้นเล็กถูกส่ง
เข้าไปในโพลงปากหน้าอย่างชำานาญ เกี่ยวกระวัดกับลิ้นหนาอย่าง
เร้าร้อน สัมผัสทีท ่ ำาเอาฮันกยอกยังเคลิม้
 “ฮัน...........” เสียงกลืนหายไปในลำาคอ เมือ ่ เห็นภาพบาดตา
บาดใจต่อหน้า ใบหน้าแดงซ่าน ทั้งโกรธทั้งอาย รู้จักฮันกยอกมาตั้ง
นานหลายปี ยังไม่เคยได้จูบ แต่หมอนี้ รูจ ้ ักได้ไม่นาน แล้วกล้าดียัง
ไงไปจูบฮันกยอกของเค้า คิดแล้วโมโห
“อ่ะ.....” อีทึกแสร้งทำาเป็นตกใจแล้วผละออกจากฮันกยอก
เมือ
่ เห็นโบกวอนยืนอยู่ที่ประตู ร่างบางแอบยิ้มสะใจ ฮันกยอกเองก็
เห็น อีทึกเองก็ดูเหมือนจะจงใจไม่ให้โบกวอนเห็นเพียงคนเดียว
ส่วนฮันกยอก เห็นรึไม่เห็น ค่าเท่ากันอยู่แล้ว อีกทึกทำาหน้าเจือน
เดินหลบมุม ผ่านโบกวอนออกจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว โบกวอน
เดินตรงเข้าไปหาฮันกยอกที่ยืนอยู่ทเี่ ดิมเมื่อครู่
“ฮันค่ะ เมือ ่ กี.้ ....มันหมายความว่ายังไง” โบกวอนเอ่ยถาม
พยายามปรับนำ้าเสียงให้นิ่ง ข่มความโกรธเอาไว้ภายในใจ เค้าคิดว่า
อีทึกแค่แอบรักฮันกยอกข้างเดียว นึกไม่ถึงว่าฮันกยอกจะเล่นด้วย
แบบนี้
“......หิวแล้วเหรอ อาหารเสร็จพอดี ทานในนี้ก็แล้วกันนะ”
ฮันกยอกเลี่ยงทีจ ่ ะตอบคำาถามก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้โบกวอน โบก
วอนยิ้มรับ อยากซักต่อให้รเู้ รื่อง แต่ถ้าเล่นไม่ตอบแบบนี้ ขืนถามไป
มีหวังโดยตวาดแน่

เมือ่ ทานข้าวเสร็จ ฮันกยอกตรวจความเรียบร้อยของบ้าน

จัดการลงกลอน ปิดนำ้า ปิดไฟด้านล่างให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินนำา
โบกวอนขึ้นไปยังห้องนอนอีกห้องด้านบน เพื่อพักผ่อน จากนั้นก็
พาตัวเองไปที่หอ ้ งนอนใหญ่บ้าง
“จะไปไหน!” ฮันกยอกเอ่ยถามเสียงเรียบเย็น เมือ ่ เห็นอีทึก
กำาลังหอบเสื้อผ้า 2-3 ชุดกำาลังจะเดินสวนเค้าออกจากห้อง
“ไปนอนข้างล่างไง” อีทึกตอบเรียบๆ ก่อนจะเดินผ่านฮันก
ยอกไปที่ประตู
“เดี๋ยว!! นอนด้วยกันที่นี้แหละ” ฮันกยอกบอกเสียงเรียบๆ
“ต้องทำาตามที่นายบอกด้วยเหรอ” อีทึกหมุนตัวกลับมาถาม
“ถามทำาไม ก็น่าจะรู้ๆอยู”่ ฮันกยอกบอกเสียงขุ่น
“.......” อีทึกไม่ตอบ นอนที่นี้ก็ได้ อีทึกคิดในใจ พลางเดินตรง
ไปที่เตียง
“งั้นชั้นขออาบนำ้าก่อนแล้วกัน” อีทึกพูดเรียบๆปากบางยกยิม ้
น้อยๆ อารมณ์ดี เพราะได้แกล้งคน 55+ อีทึกอมยิม ้ เมือ
่ นึกถึงเรื่อง
เมือ
่ ครู่ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนำ้า จัดการอาบนำ้า แต่งตัวไม่
ช้าไม่เร็วนัก ก็เสร็จเรียบร้อย ร่างบางเดินออกมาด้วยชุดนอนสีขาว
ครีม เสื้อสีขาวครีมผ่าอกบางจนมองทะลุปรุโปร่งไปถึงข้างใน
กางเกงสีขาวครีมเข้าชุด ผ้าหนากว่าเสื้อพอที่จะมองแล้วไม่ทะลุไป
ถึงข้างใน ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตาคาดอยู่ที่คอ ปลายผ้าถูกมือเรียว
ยกขึ้นเช็ดผมที่เปียกชื้น แน่หล่ะโดนลมทะเลมา หัวก็ต้องสกปรก
เป็นธรรมดา ตาสวยเหลือบมองไปยังฮันกยอกที่นั่งอยู่ที่โซฟาชุด
ใหญ่ภายในห้อง.......กับผู้มาใหม่อีกคน โบกวอน
“ยังไม่นอนอีกเหรอครับ โบกวอน” อีทึกเอ่ยถาม ปากหยักยก
ยิ้มตามมารยาท ตอนนี้เค้าเลิกทีจ ่ ะแกล้งตีหน้าเศร้าแล้ว เค้าทำาให้
เหยือ่ ตายใจมามากเกินพอแล้ว
“ยังค่ะ ถ้านอนแล้วก็คงไม่มานั่งอยูต ่ รงนี้หรอกมั้งค่ะ” โบก
วอนตอบพลางยิม ้ ให้อีทึก ขัดใจซะยิ่งกว่ามีฮช ี อลอยู่ด้วยซะอีก
“ครับ นั้นหน่ะสินะ ผมคงจะตาบอด เพราะความรักทำาให้คน
ตาบอดนี้หน่า จริงมัย ๊ ครับ?” อีทึกเอ่ยถามกวนๆ จงใจเน้นมองหน้า
ฮันกยอก เพื่อแกล้งหญิงสาว
“หึ...ค่ะ!” กระแทกเสียงรับคำาอย่างไม่สบอารมณ์นัก อีทึกยิม ้
รับ เช็ดผมแรงๆอย่างไม่ใส่ใจนัก 2-3 ทีกอ ่ นจะโยนผ้าขนหนูไว้
แถวๆนั้น แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง
“งั้นก็คุยกันตามสบายนะครับ ผมง่วงแล้ว.........เฮ้อ~ ไม่น่า
สระผมเลยเรา....ขีเ้ กียจเช็ด... ปล่อยไว้งี้แหละ” อีทึกทำาเป็นพูดคน
เดียว ยกมือขึ้นปัดผมด้านหลังก่อนจะล้มตัวลงนอน
“เดี๋ยว! มานี้....ชัน
้ เช็ดให้....นอนทั้งอย่างนั้นเดี๋ยวก็เป็นหวัด
หรอก” ฮันกยอกเอ่ยเรียบๆ อีทึกยันตัวลุกขึ้นฉีกยิ้มกว้าง โบกวอน
เบ้ปากอย่างเคืองใจ อีทึกลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูที่โยนไว้แถวนั้นแล้ว
เดินตรงไปหาฮันกยอก อีทึกจงใจทิ้งตัวลงนั่งบนตักฮันกยอก ก่อน
จะเอนตัวไปด้านหลัง กระซิบใกล้ๆหูของฮันกยอกเบาๆ
“ขอบคุณนะ” พูดเบาๆอย่างเซ็กซี่ แต่ก็จงใจให้อีกคนที่นั่งอยู่
ด้วยได้ยิน
“อืม” ฮันกยอกเอ่ยรับ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้อท ี ึก
อย่างเบามือ โบกวอนกัดริมฝีปากอย่างลืมตัว อีทึกมองหน้าโบก
วอนที่นั่งตรงข้ามอย่างผู้เหนือกว่า อีทึกเอนตัวลงพิงกับไหล่กว้าง
มือเรียวปลดกระดุมเสื้อด้านบนลง 2 เม็ด ก่อนจะหยิบคอเสื้อขยับไป
มาเป็นเชิงพัด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่อยู่ดา้ นใน
“ร้อนจัง ฝนคงจะตกแน่ๆเลย” อีทึกพูด ส่งยิ้มเหยียดๆให้โบก
วอน โบกวอนหน้าแดงด้วยความโกรธ อย่างนี้มันจงใจยั่วฮันนี้
หน่า
 “อืม” ฮันกยอกมองออกนอกหน้าต่างบานใหญ่ทส ี่ ามารถมอง
เห็นวิวทะเลด้านนอกได้ ทองฟ้าเป็นสีดำาอมส้ม เสียงฟ้าร้องครืนๆ
ร้องบอกยำ้าความมั่นใจว่าฝนคงจะตกจริงๆ
“ฮันค่ะ คืนนี้โบกวอนขอนอนด้วยได้มั๊ยค่ะ โบกวอนกลัวค่ะ”
โบกวอนทำาหน้าตาอ้อนๆ เหลียวซ้ายแลขวา แสร้งทำาเป็นกลัวเสียง
ฟ้าเมื่อครู่นี้
“โบกวอน!” ฮันกยอกเอ่ยเสียงเฉียบ โบกวอนเข้าใจดีว่านั้น
หมายถึง ไม่ได้ อีทึกยกยิม ้ น้อยๆ ร่างบางหลับตาลงช้าๆ
“ง่วงแล้ว เช็ดผมให้แห้งนะฮัน จะคุยอะไรกันก็เชิญตามสบาย
นะ” อีทึกกล่าวทั้งๆที่ดวงตาสวยยังปิดสนิท รู้ว่าสีหน้าโบกวอน
ตอนนี้เป็นยังไง ร่างบางแอบยิ้มสะใจอยู่ลึกๆ ฮันกยอกมองคนที่ซบ
ไหล่ตัวเองอยู่ เขาแยกขาออกกว้าง ให้อีทึกลงมานั่งระหว่างขาบน
โซฟาแทนตัก จะได้ซบอกเค้าแทนไหล่ เค้าจะได้เช็ดผมได้ถนัด
หน่อย อีทึกขยับตัวซุกกับอกกว้างอย่างจงใจ ยิ้มน้อยๆอย่างผูม ้ ีชัย
ทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ โบกวอนมองเคืองๆ อยากจะลุกไปจิกหัวมันให้
ออกห่างจากฮันเดี๋ยวนี้เลย แต่ติดทีฮ ่ ันไม่ได้ว่าอะไรนี้สิ เจ็บใจชะมัด
โบกวอนปรับสีหน้าแล้วยิ้มหวานอีกครั้งให้ฮันกยอก
“ฮันค่ะ พรุ่งนี้ ฮันพาโบกวอนไปเที่ยวนะค่ะ โบกวอนอยากไป
เทีย่ วกับฮัน”
“โบกวอน ชั้นว่าพรุ่งนี้ เธอน่าจะกลับไปที่โซล เตรียมตัวไป
โรงเรียนในวันจันทร์นะ” ฮันกยอกกล่าวเสียงเรียบ
“หึ....แล้วฮันทำาไมไม่กลับหล่ะ” โบกวอนทำาแก้มพองลมอย่า
งงอนๆ แต่ในใจแทบระเบิดแล้ว
“....ทางโรงเรียนให้ชั้นมาพักผ่อนที่นี้ได้ 1 อาทิตย์เต็ม เพราะ
ฉะนั้น เธอกลับโซลไปซะ” ฮันกยอกยังเน้นเสียงเรียบแต่เฉียบขาด
เช่นเดิม
“โบกวอนลาก็ได้ น้า นะ ฮันพาโบกวอนไปเที่ยวน้า” โบกวอน
ยังอ้อนต่อไป เหลือบมองอีทึกที่กลั้นยิ้มอยู่อย่างเคืองใจ ชัน ้ เดือด
สุดๆแล้วนะปาร์ค จองซู
“โบกวอน เรือ ่ งนี้ค่อยคุยกัน ตอนนี้ดึกมากแล้ว ไปนอนได้
แล้ว” ฮันกยอกเอ่ยขึ้น โบกวอนทำาท่าจะอ้าปากค้าน
“โบกวอน!” ฮันกยอกกล่าวเสียงเฉียบขาด โบกวอนมอง
เคืองๆก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกจากห้องไป
“ลุกได้แล้ว ชั้นรู้ว่านายยังไม่หลับ” ฮันกยอกหยุดเช็ดก่อนจะ
เอ่ยเรียบๆ อีทึกลืมตาก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน ตามด้วยฮันกยอกที่
ยืนขึ้นเหมือนกัน อีทึกยกยิม ้ มุมปากน้อยๆ โบกวอนยังยืนอยู่หน้า
ห้องเค้ารู้ เพราะเค้าไม่ได้ยินเสียงปิดประตูห้องของห้องนอนอีก
ห้องเลยหนิ และดูเหมือนฮันกยอกเองก็คงจะรู้เหมือนกัน ถึงได้พูด
กับเค้าพอได้ยินแค่ในห้องกัน 2 คน อีทึกสะบัดผมแรงๆ 2-3 ที ก่อน
จะหยุดก้มหน้า เอามือขึ้นขยีต ้ าเบาๆ
“อ๊ะ!” อีทึกร้อง ฮันกยอกดูก็รู้ว่าแค่การแสดง
“เลิกเล่นได้แล้ว ปาร์ค จองซู” ฮันกยอกกระซิบพูด
“ผมทิม ่ ตา....ชั้นพูดจริงนะ....เจ็บจัง” อีทึกทำาหน้าเจ็บปวด
ดวงตาแดงน้อยๆจากการขยี้อย่างจงใจเมื่อครู่ ฮันกยอกถอนหายใจ
น้อยๆ ก่อนจะใช้นิ้วเชยคางร่างบางขึ้นเพื่อดูตาได้สะดวก
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย” ฮันกยอกตอบเรียบๆ อีทึกยก
ยิ้มน้อยๆอย่างเจ้าเล่ห์ ร่างบางฉวยโอกาสตอนที่ฮันกยอกจะผละ
ออกโน้มใบหน้าฮันกยอกลงมาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบางประกบ
กับริมฝีปากหนา ลิ้นเล็กถูกส่งเข้าไปในโพลงปากหน้าอย่างรู้งาน
มือเรียวลูบไล้แผงอกกว้างอย่างยั่วยวน
‘ถ้าฮันกยอกไม่เล่นด้วย แผนการทีท ่ ำามา ก็จบกัน’
ฮันกยอกยอมจูบตอบแต่โดยดี มือหน้าล้วงเข้าไปในเสื้อนอน
ตัวบางของอีทึก อารมณ์เค้ากระเจิดกระเจิงไปเพราะการกระทำา
ของร่างบางตรงหน้า มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังขาวเนียนอย่าง
เร้าอารมณ์ อีทึกผละริมฝีปากออกจากปากหนาเล็กน้อย ก่อนจะ
ครางเสียงหวานอย่างจงใจให้คนข้างนอกได้ยิน แต่มันยิ่งทำาให้ร่าง
สูงตรงหน้าอารมณ์พุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงแม้จะรู้ว่าร่างบางแค่ตอ ้ งการ
แกล้งคนข้างนอก แต่ถ้าจะให้หยุดตอนนี้คงไม่ไหว อารมณ์ใคร่พุ่ง
สูงเกินจะควบคุมแล้ว
ลิ้นสากลากจากใบหน้าขาวเนียนไปยังลำาคอขาว ดูดเม้มจน
เกิดรอยแดงไปทั้ง อีทึกยังคงครางเสียงหวานให้ดังออกไปถึงข้าง
นอกต่อไป มือหนาปลดกระดุมเสื้อของร่างบางก่อนจะถอดมันทิ้ง
ลงพื้น แล้วไล้มือจากแผ่นหลังมายังตุม ่ นูนด้านหน้า
“อ้า~ฮันกยอก อย่าสิ อ๊ะ ตรงนั้นไม่ได้นะ อย่าสิ อ๊ะ อ้า~ โบก
วอนอยู่ห้องข้างๆนะ อ๊า~ฮัน....” อีทึกจงใจพูดเกินความจริง แล้ว
ทำาเสียงให้กระเส่ามากกว่าเดิม ทัง้ ๆที่ฮันกยอกก็แค่จูบเม้มทีต ่ ้นคอ
กับลูบไล้ไปตามลำาตัวเค้าเท่านั้นเอง อีทึกยกยิ้มสะใจ เมือ ่ เสียง
ประตูห้องของโบกวอนปิดปังเสียงดัง อีทึกขืนตัวออกจากฮันกยอก
ก่อนจะหัวเราะน้อยๆแล้วก้มหยิบเสือ ้ มาสวมแล้วเดินไปทิ้งตัวลง
นอนที่เตียง ไม่ลม ื ที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม เพราะในห้องเปิดแอร์ไว้
“อ่ะ.....” อีทึกลืมตาโพล่ง เมือ ่ ผ้าห่มถูกสะบัดออก แล้วร่าง
ของเค้าก็โดนทาบทับด้วยร่างหนา ฮันกยอกประกบจูบร่างบาง
อย่างรุนแรง เร้าร้อนไปด้วยความปรารถนา อีทึกดิ้นขัดขืนเป็นการ
ใหญ่
 “อย่าดิ้นสิ” ฮันกยอกเอ่ยเสียงทุม ้ ตำ่า
“ปล่อยชั้นสิ!” อีทึกกล่าวเสียงแข็ง แล้วดิ้นหนีการจับกุมของ
ร่างสูงตรงหน้า ฮันกยอกรวบจับข้อมือทั้ง 2 ของอีทึกไว้เหนือหัว
ร่างบาง มืออีกข้างฉีกเสือ ้ ร่างบางออก ก่อนจะเอามามัดข้อมือของ
ร่างบางเอาไว้แน่นกันดิ้น
“นายเป็นคนเริม ่ นายก็ตอ ้ งเป็นคนจบสิ อีทึก” ฮันกยอกเอ่ย
เสียงทุ้ม เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังดิ้นไม่เลิก มือหน้าก็เอื้อมไป
ลูบไล้ตรงส่วนอ่อนไหวของร่างบางอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ.....” อีทึกสะดุ้ง เรี่ยวแรงทั้งหมดทีเ่ คยมีหายไปอย่าง
รวดเร็ว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาซะเฉยๆ
“ดีขึ้นมาหน่อย” ฮันกยอกพูด ใบหน้าคมก้มลงประกบจูบกับอี
ทึกอีกครั้ง จูบที่เร้าร้อน รุนแรง ก่อนจะไล่ลงมาที่ต้นคอ และ
หน้าอกขาวสวย ซึ่งเขาก็จัดการทำาให้มันเป็นรอยจำ้าๆแดงไปทั่ว มือ
หนาอีกข้างถอดกางเกงร่างบางออกอย่างรวดเร็ว ส่วนอีกข้างกอบ
กุมอยู่ที่ส่วนอ่อนไหวของร่างบาง ก่อนจะขยับขึ้น-ลงช้าบ้างเร็วบ้าง
ตามความต้องการของตัวเอง
“อ๊ะ....อ้า~.....ฮันกยอก พอเถอะ หยุด.....” อีทึกกล่าวขอร้อง
ใจตัวเองกับร่างกายไม่ตรงกัน ในใจบอกให้หยุด แต่รา่ งกายกับไม่
ยอมหยุดตาม ร่างบางบิดตัวจากความเสี่ยวซ่านที่ได้รับ เล็บจิกลงที่
หลังมือตัวเองเพื่อระบายความเสี่ยวซ่านอีกแรง ฮันกยอกยังคง
ปฏิบัติหน้าที่ต่อไป ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไรไปบ้าง เสียง
ครางหวานของอีทึกยิ่งจุดอารมณ์ที่พุ่งสูงอยู่แล้วให้สูงขึ้นไปอีก
ฮันกยอกขยับข้อมือเร็วและแรงตามแรงอารมณ์ของตนเอง ปากยัง
คงพรมจูบไปทั่วผิวขาวเนียนของอีทึกอย่างไม่รู้เบื่อ
“อ๊ะ.....ฮันกยอก พอ....อ้า~......ฮัน......พอเถอะ....อ้า~ชั้นไม่...
..ไม่ไหวแล้วนะ......อ๊ะ....อ้า~.......” ร่างบางกระตุกเกร็ง ปลดปล่อย
ความต้องการเต็มมือฮันกยอก อีทึกหอบหายใจ ใบหน้าหวานขึ้นสี
แดงระเรือ เหงื่อผุดพลายขึ้นตามไรผมและใบหน้า อากาศด้านนอก
เลวร้ายลง เสียงลมกรรโชกแรงบวกกับพายุฝนที่โหมกระหนำาลงมา
และเสียงฟ้าร้องดังอยู่ด้านนอก
“อ๊ะ.......เจ็บ.......หยุดเถอะ......” นำ้าตาใสไหลพรุ่งพรูออกมา
จากตากลมสวย ความเจ็บจากสิ่งแปลกปลอมด้านหลัง ทำาเอาเค้า
สะดุ้ง
“อย่าร้องนะ ไม่เจ็บหรอก” ฮันกยอกเอ่ยปลอบประโลม เลื่อน
ตัวขึ้นไปประกบริมฝีปากกับร่างบางเพื่อให้ระบายความเจ็บออกไป
บ้าง มือหนาอีกข้างกอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีทึกขยับขึ้นลงช้าๆ
เพื่อเร้าอารมณ์ ช่องทางด้านหลังคลายตัวลง ฮันกยอกสอดนิ้ว
เข้าไปจนสุด
“อ๊ะ.......เจ็บ.........ปล่อยชั้นเถอะ” อีทึกกล่าวขอร้อง นำ้าตาใส
ไหลอาบแกมเนียนอีกรอบ ช่องทางด้านหลังหดเกร็งตัว
“อย่าเกร็งสิ นายจะเจ็บนะ” ฮันกยอกหยุดการกระทำาไว้
ชั่วคราว นิ้วเรียวยังอยูท ่ ี่ช่องทางด้านหลัง เพื่อให้รา่ งบางปรับตัว
“ปล่อยเถอะ ชัน ้ ขอร้อง.......เจ็บ” อีทึกตอบนำ้าตาใสไหลพรั่ง
พรูออกมามากมาย เหมือนกับพายุฝนที่กระหนำาโหมอยู่ดา้ นนอก
ฮันกยอกขยับมือข้างที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีทึกขึ้น-ลงช้าๆ
แล้วเร่งจังหวะขึ้นเรือ ่ ยๆ
“อ๊ะ......อ้า~ พอเถอะ.......อ้า~” อีทึกมีอารมณ์ร่วมอีกครั้ง แต่
ใจก็ยังคงค้านการกระทำานี้อยู่เช่นเดิม ฮันกยอกหยุดการกระทำา
ด้านหน้าของอีทึก เมื่อช่องทางด้านหลังผ่อนคลายลงเยอะแล้ว ร่าง
สูงหมุนวนนิ้วด้านหลังช้าๆ เพือ ่ หาจุด
“อ๊ะ........อึก.........เจ็บ......หยุดที....” อีทึกพูดอย่างยากลำาบาก
ฮันกยอกสอดส่ายนิ้วไปมา
“อ้า~..........” อีทึกครางเสียงหวานเมือ ่ ฮันกยอกกดโดนจุด
พอดี ฮันกยอกยกยิ้ม ก่อนจะขยับนิ้วเข้าออกกดยำ้าตรงจุดนั้น แล้ว
ค่อยๆเพิ่งจำานวนนิ้วเข้าไปอีก
“อ๊ะ..ไม่ไหวแล้วฮัน......เร็วอีกสิ” อีทึกบอกเสียงกระเส่า เมือ ่
อารมณ์ถึงขีดสุด ฮันกยอกซอยนิ้วถี่ขึ้น พร้อมๆกับมืออีกข้างก็ขยับ
ส่วนอ่อนไหวของอีทึกไปพร้อมๆกัน
“อ้า......อ๊ะ.......ฮัน........อ้า~” อีทึกครางสุดเสียง ปลดปล่อยอีก
ครั้ง เปลือกตาหนักอึ้ง หวังว่าคงจะจบได้แล้วนะ ร่างบางนึกในใจ
“มันยังไม่จบหรอกนะปาร์ค จองซู” ฮันกยอกเอ่ยเสียงแหบ
พร่าจากแรงอารมณ์ เค้าทำาให้อท ี ึกมา 2 รอบแล้ว แต่เค้าเองยังไม่
ได้ปลดปล่อยเลย อารมณ์ยังครุกรุ่นอยู่
“หยุดเถอะ...ชั้นไม่....ไม่ไหวแล้ว” อีทึกปล่อยโฮอีกครั้ง
เหนื่อยกาย เหนื่อยใจ เจ็บทั้งตัว ทัง้ หัวใจ ทำาไมเค้าต้องโดนแบบนี้
ด้วย
“หึ คืนนี้ ขอชั้นลองหน่อยเถอะ ว่าทำาไมกัน นายถึงมีลูกค้าใช้
บริการเยอะนัก ไว้พรุ่งนี้เช้า ชั้นจะจ่ายให้อย่างงามเลย” ฮันกยอก
เอ่ยเสียงเหยียดๆ เมือ ่ นึกได้ถึงเรื่องต่างๆของอีทึก
“อึก....ขอร้อง........อย่าทำาเลยนะ........อึก....ขอร้อง” อีทึกเอ่ย
ขอร้อง ฮันกยอกไม่ตอบ แกนกายร้อยผ่าว ถูกกดเข้าไปทีเดียวจน
มิด
 “อ้า~ อีทึก แน่นชะมัด อย่าเกร็งสิ” ฮันกยอกครางเสียงตำ่า
ช่องทางผ่านในขมิบเกร็งเป็นระยะ แน่นซะจนขยับไม่ได้
“อึก.......ขอร้อง.........เจ็บ....อึก” อีทึกสะอื้น กัดริมฝีปาก
ระบายความเจ็บปวด พายุฝนด้านนอกยังคงซัดกระหนำาอย่างไม่มี
ท่าทีว่าจะหยุดลง ฮันกยอกหมุนวนแกนกายของตัวเองเพื่อขยาย
ช่องทาง
“อ้า~ ของนายมันคับแน่นอย่างนี้นี่เอง ลูกค้าถึงติดใจกันนัก”
ฮันกยอกครางตำ่า ถ้อยคำาดูถูกเหยียดหยามของฮันกยอก ถูกจดจำาไว้
ทั้งหมด อีทึกคงจะไม่แคร์กับคำาพูดแบบนี้หรอก ท่าตอนนี้สภาพ
จิตใจเค้าไม่ยำ่าแย่แบบนี้
“อึก....เจ็บ.....” อีทึกขบริมฝีปากแน่ ฮันกยอกมองอย่างเคือง
อารมณ์
“อย่าทำาสำาออยไปหน่อยเลย ชั้นรู้ว่านายผ่านมาเยอะ อย่า
ร้องไห้เสียนำ้าตาเพื่อโก่งค้าตัวหน่อยเลย” ฮันกยอกเอ่ยดูถูก ก่อนจะ
กระแทกแกนกายไม่ยั้ง ไม่สนใจว่าคนข้างล่างจะเป็นอย่างไร
“อ้า~......อ๊ะ......อึก นายมันสุดยอด” ฮันกยอกเอ่ยเสียงทุม ้ ตำ่า
อีทึกขบริมฝีปากตัวเองแน่น เล็บถูกจิกลงกับหลังมือ ฝังลึกลงเพื่อ
ระบายความเจ็บปวดจนเลือดไหลซิบ ความรูส ้ ึกที่เค้ารับรู้อย่าง
เดียว คือ ความเจ็บปวด เจ็บปวดทั้งกายทั้งใจ ชั้นไปทำาอะไรให้นาย
ฮันกยอก!
“อ้า~.........” ฮันกยอกครางเสียงตำ่าเมือ ่ ถึงจุดสูงสุด อีทึกหอบ
หายใจน้อยๆ
“ยังไม่จบหรอก ปาร์ค จองซู” ฮันกยอกเอ่ย ก่อนจะเริม ่ ขยับ
แกนกายอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ได้รับ ยังไม่หมดอีกเหรอ เราจะ
ต้องทนอีกซักกี่รอบกัน อีทึกนึกในใจ ร่างบางได้แต่นอนนิ่งเป็น
หุ่นให้ร่างบางระบายกับตัวเองเพราะยังไงก็ดิ้นไม่หลุดอยู่ดี
ฮันกยอกเล่นกับร่างบางจนหนำาใจ ร่างสูงปลดปล่อยเป็นครั้ง
ที่เท่าไหร่แล้วก็นับครั้งได้ไม่ถ้วน เหลือบมองนาฬิกาเรือนเล็กที่หัว
เตียง บอกเวลาว่าเลยเที่ยงคืนไปหลายชั่วโมงแล้ว ฮันกยอกมอง
ใบหน้าหวานที่หลับไปแล้ว ดวงตาสวยบวมแดงชำ้าจากการร้องไห้
อย่างหนัก เลือดแห้งกรังติดอยู่ที่รม ิ ฝีปากจากการขบกัด ฮันกยอก
ถอนแกนกายออกช้าๆ ก่อนจะเอื้อมไปแก้มัดข้อมือให้รา่ งบางอย่าง
เบามือ ข้อมือแดงชำ้าเป็นแผลจากการโดนผ้ารัดแน่น แดงเป็นรอย
หลังมือมีเลือดแห้งกรังติดอยูเ่ ป็นรอยเล็บ

...........เค้ารุนแรงเกินไปรึเปล่า?...........
 ฮันกยอกเกลี่ยผมที่ปกหน้าของอีทึกออกอย่างเบามือ ก่อนจะ
ล้มตัวลงนอนข้างๆ ดึงร่างบางให้หันมาซบกับอกตัวเอง แล้วกอด
ร่างบางไว้หลวมๆ ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างตัวเองและร่างบาง กดจูบ
เบาๆลงไปบนหน้าผากมนทีเ่ ปียกชื้น กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
พายุฝนด้านนอกซาลง เปลือกตาหน้าปิดลงช้าๆ ปล่อยความคิดเข้าสู่
ห้วงนิทราไป