Na het interview met Gillion Wong Fong Sang zijn wij naar het tekenlokaal van mnr.

J van Onselen gegaan voor een interview. Ons doel is de verschillen en overeenkomsten in de culturele sector op het Einstein Lyceum aan te tonen. In dit geval is dat het verschil tussen rappen en tekenen. J. van Onselen is geboren op 21 februari 1956. Hij stond in 1979 op 23jarige leeftijd voor het eerst voor de klas als officiele tekendocent.Dit was dan ook op het Einstein Lyceum. Hij gaf les aan een havogroep in het 5de leerjaar en had zelfs een oudste leerling van 21 jaar oud terwijl hij zelf 23 jaar oud was. J. van Onselen geeft nu al 32 jaar tekenles op onze school, toch was tekendocent worden niet zijn droombaan. Zoals de meeste jongetjes toendertijd wou hij eerst piloot, vervolgens dokter en ten slotte boswachter worden. Ookal was tekendocent worden niet zijn eerste keus, alsnog houdt hij zielsveel van zijn baan. Het leukste wat hij aan onderwijs vindt, is dat je de leerlingen dingen kan laten ontdekken wat ze absoluut niet van zichzelf hadden verwacht. Je ziet ze hun talenten ontwikkelen. Dit zie je erg goed bij het vak tekenen. Wat hij ook leuk vindt is dat je soms leerlingen vanaf de derde klas tot het eind moet lesgeven en hierdoor hun ontwikkelingen en vooruitgang kan meemaken. Op deze manier bouw je ook een band met elkaar op. Hij houdt er van om het maximale uit het kind te halen. Vanaf het moment dat J. van Onselen op de kleuterschool zat besloot hij om iets met tekenen te doen. Hij was namelijk zo goed in het tekenen dat bij alle opdrachten zijn klasgenootjes hem om hulp vroegen. Al snel zat hij als nieuweling op de kunstacademie. Daar heeft hij leraar als beroep gekozen in verband met het inkomen. Hij wou zijn hobby (tekenen) uitoefenen, maar toch nog geld verdienen. Ondanks het feit dat tekenen niet alleen zijn hobby maar ook zijn carrire was geworden, was dit niet de enige reden voor zijn besluit. J. van Onselen vertelde dat hij uit een familie komt waar iedereen wel wat in de educatie doet. Hij gaf zelfs toe dat hij een beetje eigenwijs is, maar toch nog geduldig. Eigenwijs omdat hij het tekenen anderen wilt leren, geduldig omdat hij wacht tot je de techniek te pakken hebt

J. van Onselen deed nooit veel aan tekenen op school. Hij deed sowieso niet veel aan school. Thuis deed hij er meer aan. Op school was het vak tekenen maar een restuur om je uren vol te maken. Het werd niet zo serieus opgevat als nu. Toendertijd heeft hij een tekendocent benaderd met de vraag of hij naar een kunstacademie mocht gaan. Hij maakte zeker wel 2 schilderijen per maand en had al een aardige collectie. Na toestemming van zijn tekendocent meldde hij zich aan bij de kunstacademie in Utrecht. Toen hij maar geen uitslag kreeg van de kunstacademie in Utrecht besloot hij om zich ook aan te melden bij een kunstacademie in Groningen. Hier werd hij gelijk aangenomen. Pas later hoorde J. van Onselen dat hij ook was aangenomen op de kunstacademie van Utrecht. Na lang nadenken koos hij toch voor de school in Groningen. Daar heeft hij tot nu toe geen spijt van. Hij vond de school fantastisch en modern. Vanaf het begin heeft hij altijd tegen zichzelf gezegd dat hij nooit volledig voor de klas zal staan, maar ook iets er naast zal doen. Dit heeft hij dan ook altijd gedaan. Samen met Mnr. Smit maakt J. van Onselen schilderijen die worden verkocht. De schilderijen van J. van Onselen zijn dan ook erg bekend. Hij heeft zelfs een tentoonstelling in de galerie Kunstwerk in Oostvoorne gehad. Bij diverse bedrijven hangen er dan ook wandschilderijen van hem aan de muur. Alleen maakt hij zijn schilderij onder een andere naam. Het verhaal achter deze anonieme talent is onbekend. Niet alleen bij bedrijven, maar ook bij mensen thuis hangen er schilderijen van hem aan de muur. Het feit dat zijn tekening bij iemand thuis aan de muur hangt geeft hem een goed gevoel. Niet alleen omdat hij er geld voor verdiend, maar ook omdat een ander geld besteedt aan zijn tekening. Dit geeft hem een trots gevoel. Achteraf wordt zijn werk wel besproken, ook heeft hij nog steeds contact met een paar mensen van de kunstacademie waar hij af en toe ook wel eens mee ruilt van werk. Tekenen betekent veel voor J. van Onselen, het is een belangrijke uitlaatklep voor zijn extra zintuig. Hij wilt dan ook doorgaan met het tekenen totdat het niet meer mogelijk is. Sommige tekeningen zijn dan ook heel erg emotioneel en gaan de persoonlijke kant op. Dit komt omdat hij probeert om de gevoelens die hij ervaart erin te leggen zonder de realiteit los te laten. Hij wil de sfeer en gevoel overdragen naar de mensen die ernaar kijken. De 1 praat veel, de ander schrijft veel, maar voor J. van Onselen is het een uitdaging om zijn gevoelens te kunnen uiten in zijn tekeningen. Zijn tekeningen zijn dan ook gemaakt op basis van dingen die hij zelf heeft meegemaakt, dingen die hem boeien en zijn gevoelens. Soms haalt hij zijn inspiratie uit de natuur (vooral landschappen), architectuur en oude industrieterreinen boeien hem enorm. Volgens hem zie en begrijp je meer door het tekenen. Je leert alles aandachtig te bestuderen en neemt meer waar. Het leven wordt op een gegeven moment rijker. Je ziet niet alleen een afbeelding, maar begrijpt het gebruik van kleur en techniek.

Natuurlijk komt er in het leven meer bij kijken dan alleen maar leuke dingen doen. J. van Onselen heeft van zijn hobby zijn baan kunnen maken, dit is niet makkelijk. Hij vertelde dan ook dat zijn ouders het er moeilijk mee hadden toen hij naar de kunstacademie ging. Ze vonden dat hij een baan moest hebben waar hij zijn brood mee kon verdienen. Achteraf wou J. van onselen ook wel architectuur of bouwkunde (grafische richting) willen uitoefenen, maar toch heeft hij geen spijt van zijn keuze als tekendocent. Dit werd naderhand toch wel geaccepteerd in de familie. Nu hangen er schilderijen bij veel familieleden van hem aan de muur. Veel leerlingen zien J. van Onselen als grote voorbeeld en willen graag in zijn voetstappen treden. Voor anderen zou dit druk uitoefenen, maar bij J. van Onselen niet. Hij voelt totaal geen druk op dit gebied. Hij denkt dan ook altijd positief. Toen wij hem vroegen wat hij zou doen als het niet goed zou uitpakken met het tekenen, antwoordde hij met : Mijn gedachten zijn nooit in die richting geweest, ik ben heel praktisch gericht en denk dan ook positief. Als ik het kan dan kan ik het. Uit zijn antwoord konden wij dan ook zien dat hij heel positief is ingesteld. Hij bekijkt alles van de positieve kant. Toen wij hem vroegen of hij zijn kinderen aanspoorde in de tekenrichting antwoordde hij met: Ik vind niet dat het zo werkt. Toen mijn dochter nog jong was schilderde ze wel eens met me mee, maar zij had meer interesse voor natuurkunde en biologie. Biologie vooral. Zijn dochter heeft dan ook Natuur & Gezondheid en Natuur & Techniek en haar eigen richting gekozen. Hier heeft J. van Onselen helemaal geen problemen mee. Zijn antwoord op zijn dochters keuze was dan ook: Ieder heeft zijn eigen talenten. Dit laat zien dat J. van Onselen een heel vrij persoon is en niet zoals andere ouders snel een probleem van een keuze maken. Spijt en tegenslagen heeft iedereen. Niet alles gaat altijd goed of zoals gepland. Ook niet bij J. van onselen. Echt tegenslagen in zijn carrire heeft hij niet gekend, wel in zijn bedrijf. Dan was er sprake van crisis of te dukke tijden. Achteraf heeft J. van Onselen zichzelf wel eens afgevraagd of het beter was als hij in het Noorden was gebleven in verband met een grotere vriendenkring. Toen hij een baan als docent zocht was er namelijk een overschot aan docenten in het noorden en kwam hij in het Westen (Hoogvliet) terecht. In 1996 kreeg J. van Onselen samen met Mnr. Smith de kans om een hele winkelketen te verbouwen, maar dit betekende dat ze het onderwijs uit moesten gaan. Of dit een beter idee was dan tekendocent worden is nog de vraag. Spijt is een te groot woord voor zijn beslissing toendertijd. Toen wij om uitleg vroegen bij dit antwoord, antwoordde hij met: Je komt in het leven altijd kansen tegen waar je moet kiezen tussen ja of nee. Hier waren wij het dan ook volkomen mee eens.

Zoveel talent en alsnog voelt J. van Onselen zich niet beter dan andere kunstenaars. Volgens hem heeft een ieder zijn eigen kwaliteiten en zijn

eigen manier van zijn werk vorm geven. Hij ziet het tekenen dan ook niet als een race of Kijken wie beter is, hij ziet het tekenen als een manier om de jongeren te benaderen over de hedendaagse problemen in het leven. Volgens hem is het 1 van de velen hulpmiddelen en kun je met een tekening meer vertellen dan duizend woorden. Een tekening of een foto kan iemand leren nadenken, dingen beseffen en bewust worden van zijn/haar gedrag. Als je buiten eens goed om je heen kijkt zie je overal expressie van gevoelens, bijv. graffiti op de muren langs de snelwegen. Sommigen zien het als vandalisme, terwijl het voor anderen niks anders dan expressie is. Om deze jongeren te benaderen moet je hun taal kunnen spreken, dus door middel van graffiti. Hier waren Kay en ik het niet mee eens. Deze jongeren kiezen er zelf voor om hun educatie te verlaten om vervolgens buiten rond te hangen en de muren vol te kladderen. Natuurlijk begrijpen wij dat deze jongeren ook hun gevoelens moeten uiten, maar dit kan toch ook op een andere manier? Hier was J. van Onselen het ook mee eens. Volgens hem heb je educatie wel nodig als kunstenaar zijnde. n van de belangrijkste dingen is dat als je als kunstenaar wilt slagen, je kennis en inzicht moet hebben naast het tekenen. Als je veel weet over kunt en kunstgeschiedenis zie je niet alleen een afbeelding, maar begrijp je het ook. Tekendocent wordt als sommige ouderen niet als een echte baan gezien. Dit blijkt na een vragenlijst die wij hebben laten invullen door meerdere ouderen. Mnr. Gonesh vond dat tekenen niet eens een vak op school moest zijn, hij snapte het nut ervan niet. Mvr. Gonesh vond het juist geweldig dat leerlingen op deze manier nog even afleiding konden zoeken tijdens zware schooldagen. Tussen deze twee meningen zit een duidelijk verschil. Mvr. Gonesh reageerde heel positief terwijl Mnr. Gonesh negatief reageerde. Hier heeft J. van Onselen nooit problemen mee gehad. Volgens hem is lesgeven een zware baan omdat je nooit klaar bent. Hij heeft dan ook nooit negatieve reacties gehad over zijn baan. Hij vindt zijn baan dan ook heel leuk. Onder anderee omdat toen hij begon met lesgeven het tekenen net een examenvak werd. Hij heeft het zelfs helpen opstarten! Dit was allemaal vreselijk spannend voor hem. Voordat het tekenen een examenvak werd was het op veel scholen een vak achter de streep. Dat is nu absoluut niet meer zo. Ten slotte vroegen wij nog naar een boodschap naar al zijn leerlingen, hij antwoordde met: Pak de kansen die je in je carrire tegenkomt. Maak keuzes vanuit je gevoel, niet met je verstand.