ရာဇ၀

ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားရစ္ခ့ဲ

ဂ်ဴး

နင့္Aျပံဳးေၾကာင့္ ငါ့ကိုယ္ငါ ရွက္သြားတယ္ဆိုရင္ နင္Aံ့ၾသမိမလားမသိဘူး။ တကယ္ကို ငါရွက္သာြ းတယ္။

Aမွန္က ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီပ။ဲ ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ တစ္ဖက္က ေျပာင္းလဲတ့ဲ AေျခAေနကို လိုက္ျပီး
ငါ့ဘက္ကလဲ ေျပာင္းလဲသင့္တာေပါ့။ Aနည္းဆံုးဟာ.. နင္ျပံဳးျပလိုက္တ့ဲ Aျပံဳးမ်ိဳးေလးကိုေတာ့
ငါတံု႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔ သင့္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္ျပံဳးသလို ငါမျပံဳးတတ္ဘူး။ ဒီAတြက္ ငါ့ကိုယ္ငါ ရွက္တယ္။

နင့္Aျပံဳးမွာ ငါ.. ဘာAရိပ္Aေယာင္ကိုမွ မေတြ႔လိုက္ဘူး။

သံေယာဇU္ Aရိပ္Aေယာင္ကိုလည္း မျမင္၊ ၾကင္နာရိပ္ဆိုတာလည္း မေတြ႔၊ တမ္းတတဲ့

AေနAထားမ်ိဳးလည္း မရွိ၊ လြမ္းရိပ္ဆိုေတာ့ ေ၀းေရာ။

ငါ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေလာက္သန္႔စင္တဲ့ Aျပံဳးမ်ိဳးကို ျပံဳးႏိုင္လို႔ နင့္ကို ငါခ်ီးက်ဴးပါတယ္။

ငါ နင့္ကို ေတြေတြေ၀ေ၀ ၾကည့္ရင္းက ျပန္ျပံဳးျပဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပံဳးေတာ့ ျပံဳးလိုက္တာပဲ။

ဒါေပမယ့္ ငါသိလိုက္ပါတယ္။ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ လႈပ္သာြ းၾကေပမယ့္ Aျပံဳးတစ္ခု ျဖစ္မသြားဘူးဆိုတာ။ Aဲဒီလို
သိလိုက္တဲ့ Aခ်ိန္မွာပဲ ၀မ္းနည္းမႈနဲ႔Aတူ ရွက္ေၾကာက္မႈကိုပါ ငါခံစားလိုက္ရတယ္။ ငါ့ေရွ႔မွာ လာရပ္တ့ဲ
နင့္ကို မၾကည့္ရသ
ဲ လို ျဖစ္ေနတယ္..။
Aမွန္ကေတာ့ နင့္ကို Aေ၀းကတည္းက ျမင္ျပီးသားပါ။

ဟိ.ု . Aေ၀းကတည္းက နင္မွန္းသိျပီးသားပါ။ ငါ ဘယ္လို ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။ ဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ဒီလိုပံုစံကို

ငါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။

နင္လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ပံုက တစ္မ်ိဳး။ မ်က္ႏွာကို ခပ္ပင့္ပင့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ေလွ်ာက္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘ။ဲ

နင္က မ်က္ႏွာကို Aျမဲတမ္း ငဲ့ထားတာေနာ္။ ညာဘက္ကို ေခါင္းငဲ့ထားေတာ့ ျဖန္႔ခ်ထားတဲ့ ဆံပင္ေတြက
ညာဘက္မွာ ပိုရွည္ေနသလို ထင္ရတယ္။ ထဘီကို ညာဘက္ခါးမွာ လာညွပ္ထားျပီး ညာလက္ကလည္း
ထဘီေဘးAနားကို ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ဖိထားတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ နင့္ထဘီက Aရမ္းရွည္တာပဲ။
ေျခမ်က္စိဖံုးတာထက္ေတာင္ ေက်ာ္ခ်င္ေသးတယ္။

ကိုယ္ကို ႏြဲ႔တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ယိုင္ယိုင္ေလး ေလွ်ာက္တတ္တ့ဲ နင့္ဟန္ကိုေလ.. ငါဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ

မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေတာ့လ.ဲ . ဟိ.ု . Aေ၀းမွာကတည္းက နင္မွန္းသိလိုက္တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ မျမင္ရတဲ့ နင့္သ႑ာန္ကို

ျမင္လိုက္ရေတာ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ျဖစ္သာြ းမွန္းမသိဘူး။ Aမွန္Aတိုင္းဆိုရင္ နင့္ကို ငါမေတြ႔ခ်င္ဘူး။
မေတြ႔ခ်င္ဘူးဆိုတာမွာလဲ နင့္ကိုေတြ႔ရင္ ခံစားလိုက္ရမယ့္ ေ၀ဒနာကို ငါေၾကာက္လို႔ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ..။

ငါ ရပ္ေနရာကေန႔ ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္ရင္ နင္န႔ပ

ဲ ိုနီးမယ္။ ေနာက္ကိုလည္း လွည့္သာြ းလို႔ မျဖစ္ဘူး။
ဖူးစာကုန္းဆိုတာက လာလမ္း Aျပန္လမ္း ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတ့ဲ ျမစ္ကမ္းပါးၾကီး မဟုတ္လား။ ငါ
ေနာက္ဆုတ္သြားလို႔မွ မျဖစ္ဘ။ဲ Aျပန္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔က်ေတာ့ နင္က ေလွ်ာက္လာေနျပီ။

ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့Aတူတူေတာ့ ရပ္ေနလိုက္တာဟာ Aေကာင္းဆံုးပဲေလ။

နင္ငါ့ကို Aေ၀းတုန္းက လွမ္းျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နင့္ေရွ႔ႏွစ္ကိုက္ေလာက္က

ေျမျပင္ကိုပဲ ေငးေနတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ငါကေတာ့ ျပန္မယ္လို႔ လမ္းဘက္ကို ေျခစçထားတဲ့သူ။
ဒီေတာ့ ငါကပဲ စçျမင္တယ္။

နင္ေတာ့မသိဘူး။ ငါေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း တုန္လႈပ္သြားတာပဲ။ နင္ဆ

့ ီက မ်က္ႏွာလႊျဲ ပီး ေရွ႔က
ျမက္ပင္ေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိတာ..။ နင္ ငါ့ျမင္ကင
ြ ္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ထိပေ
ဲ လ။

ငါ့ကို လွမ္းျမင္ရင္ နင္လာလမ္းကိုမ်ား ျပန္လွည့္မလားလို႔ ပထမ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္က

ပညာရွိပ။ဲ လူမိုက္Aလုပ္ကို မလုပ္ဘူးဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။

စçျမင္လိုက္တုန္းက ဆံုရင္ ျပံဳးျပရမလား၊ ဘယ္လို ျပံဳးရမလဲ .. စU္းစားထားတယ္။ စU္းစားလို႔ မရဘူး။

နင္ကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္ဟာ။ သြားရင္းဟန္လဲြ မိတ္ေဆြျပံဳးနဲ႔ေတာင္ ငါ့ကို ႏငတ္ဆက္တတ္ေနျပီပ။ဲ

"တစ္ေယာက္တည္းလား..."

ၾကည့္စမ္း..။ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ နင္ေတြးမိရ႕ဲ လား။ ေမးရက္လိုက္တာ။ နင္ပဲ ငါ့ကို

တစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့တာမို႔လား။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္။ နင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါႏႈတ္ဆက္ရခက္၊
Aျပံဳးရခက္ေနတဲ့ ဒီAခ်ိန္မွာ နင္က စႏႈတ္ဆက္လို႔။ (ရင္လန
ဲ ာရပါတယ္)

“တစ္ေယာက္တည္းလား” လို႔ ေမးခံရတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့လို႔ ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔

မထူးပါဘူးဟာ။ ရင္နာနာနဲ႔ နင့္ကိုေငးေနတဲ့Aခ်ိန္မွာ ငါ့လက္ဖ်ားေတြ ေAးစက္လာလို႔ ငါ့လယ
ြ ္Aိတ္ကို
တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရတယ္။

တုန္ယင္ေနတဲ့ ငါ့Aထက္ႏႈတ္ခမ္းေၾကာင့္လား..။

ေ၀ဒနာရိပ္လႊမ္းေနတဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေၾကာင့္လား..။

ဟန္လုပ္ျပီး ခပ္ေမာ့ေမာ့ရပ္ေနေပမယ့္ ယိုင္ႏ႔ေ

ဲြ နတဲ့ ငါ့ဟန္Aစစ္ကို နင္ေတြ႔သာြ းလို႔လား..။

လြယ္Aိတ္ကိုပဲ ဖိဆုပ္ထားတဲ့ ငါ့လက္ေတြကတစ္ဆင့္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ငါ့စိတ္ကို ရိပ္မိသာြ းလို႔လား..

ကြဲကြဲျပားျပားေတာ့ မသိဘူး။ Aဲဒီထဲက တစ္ခုခုေၾကာင့္ပဲ ထင္တယ္။ နင့္Aျပံဳးက မွိန္သာြ းတယ္။ ေနာက္ျပီး
ငါ့Aထင္က သံေယာဇU္ရိပ္ကေလးကိုလဲ နင့္မ်က္လံုးမွာ ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ။

ဒီႏွစ္ႏွစ္Aတြင္းမွာ နင့္ပံုစံကလဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါလား။

ဆံပင္ကို Aရင္တုန္းကလိုပဲ နဖူးေပၚက Aားလံုးသိမ္းျပီး ေနာက္ကိုလွန္ထားတယ္။ နင့္နဖူးက Aလ်င္လို

ရွင္းေနတုန္းပဲ။ နားသယ္စပ္ ႏွစ္ဖက္ဆီမွာေတာ့ Aလ်င္လို ဆံပင္ေတြက Aုပ္ျပီးက်ေနတယ္။ မ်က္ခံုးကလဲ
ခပ္ပါးပါး ခပ္မွ်င္မွ်င္ပ။ဲ Aလ်င္ကလိုပါပဲ။ ဘာကိုမွ် ထပ္ျဖည့္ဆထ
ဲြ ားတာ မရွိပါဘူး။ Aိ.ု . ဘာမွကို
မေျပာင္းလဲေသးပါဘူးေလ။ ေျပာင္းလဲတာကေတာ့ Aခ်ိန္ေတြရယ္၊ နင့္သေဘာထားေတြရယ္။

ေၾသာ္.. ၾကည့္ပါUီး..။

နင့္ဆံပင္မွာ စကားပြင့္ ျဖဴျဖဴေလးကလဲ Aရင္လိုပါဘဲလား။ စကားပြင့္ေလးကို ငါေငးေနမိတာ

Aၾကာၾကီးပဲ။ နင္ကလဲ ငါ့ကို ေငးေနပါတယ္။ နင္ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ။

ငါ့ပံုစံ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးတာကို နင္ေတြးေနမွာေပါ့..။

ငါ့ဆံပင္ကို Aရင္လို ညာဘက္က ခြဲထားသလား နင္ၾကည့္မယ္။

Aက်ႌလက္ကို ၾကယ္သီးမတပ္ဘဲ Aရင္လို ဖိုးရိုးဖားရား ခ်ထားလား.. နင္ၾကည့္မယ္။

Aေပၚဆံုး ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးကို Aရင္လိုျဖဳတ္ထားသလား.. နင္ၾကည့္မယ္။

လြယ္Aိတ္ကို Aရင္လို ပခုံးစလြယ္သိုင္း လြယ္ေသးသလား.. နင္ၾကည့္မယ္။

”ေျဖႏိုင္တယ္မဟုတ္လား”

စကားပြင့္ေလးဆီကေန႔ နင့္မ်က္ႏွာဆီကို Aၾကည့္ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။ ျပီးခဲ့တ့ဲ ဆယ္တန္းစာေမးပြက

ဲ ို
ရည္ရြယ္ျပီး ေမးလိုက္တယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ငါ့ရင္ထမ
ဲ ွာ စူးရွသာြ းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔နာတာလဲ။
ငါ့ကိုယ္ခႏၶာက သိပ္ေသးငယ္သြားသလိုပ။ဲ ကမၻာေျမၾကီးက Aၾကီးၾကီး၊ ငါက ေသးေသးေလးရယ္။
ငါ့ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းကို Aေပၚသြားနဲ႔ ဖိကိုက္မိတယ္လို႔ ထင္လိုက္တယ္။ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က ေသြးေတြ
ပူလာတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။

Aၾကာၾကီး ေငးေၾကာင္ေနရင္ မေကာင္းတတ္လို႔ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္း ယမ္းျပလိုက္တာပါ။ နင္ဘာျဖစ္လို႔

မ်က္လႊာခ်သြားတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ပင့္သက္ရိႈက္လိုက္တာလဲ။ ငါဆယ္တန္းမေျဖႏိုင္လို႔ စိတ္ေမာစရာ နင့္မွာ
မရွိေတာ့ဘူးဘဲ။

ေၾသာ္.. ငါ နင့္ကို တစ္ခြန္းမွ စကားမေျပာရေသးဘူးေနာ္။

“ေက်ာင္းက ဘယ္ႏွစ္ရက္ပိတ္တာလဲ”

ဒီေမးခြန္းကို ငါ ခက္ခက္ခခ
ဲ ဲ ေမးရတယ္ဆိုတာ နင္.. သိမွာပါ။

”သံုးလ.. ဖိုင္နယ္ေျဖျပီးလို႔ ပိတ္လိုက္တာ”

”ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေရာက္ျပီလဲ”

”Aခုျပန္တက္ရင္ သာ့ဒ္Aမ္-ဘီ တတိယႏွစ္”

တစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ နင့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ငါေငးေနမိတယ္။ လက္သည္းက

တိတိရိရိကို ကိုက္ျဖတ္ထားတာေတြ႔လို႔ Aရင္လိုပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရျပန္တယ္။
ေဟာဒီဖူးစာကုန္းမွာပဲ ေဟာဒီဆည္းဆာခ်ိန္မွာပဲ.. Aဲဒီလက္ေခ်ာင္း ျဖဴျဖဴေလးေတြကို ငါ ဆုပ္ကိုင္ရင္း
လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရဖူးတယ္။ နင့္လက္ေလးေတြက ေႏြးေႏြးေလး.. ေပ်ာ့ႏ႔ႏ
ဲြ ႔ေ
ဲြ လးေတြ။
AဲဒီAေႏြးဓာတ္ေလးဟာ ခုထိ မျပယ္ေသးဘူးဆိုရင္ နင္ယံုပါ့မလား၊ နင္ပန္ေနက်
စကားပန္းရနံ႔ေလးဟာလဲ ငါ့ဆီမွာ Aျမဲပ်ံ႕သင္းေနတယ္ဆိုရင္ နင္ယံုပါ့မလား။

“နင္... သိပ္ပိန္သြားတယ္၊ ေနမေကာင္းဘူးလား..”

ပိန္တယ္။ Aိ.ု . ငါ့ကို ပိန္တယ္လို႔ Aထူးသတိထားမေျပာၾကတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိသာြ းျပီပ။ဲ

ဒီႏွစ္ႏွစ္Aတြင္း ငါပိန္သြားတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တာ နင္က ပထမဆံုးပဲ။

“ေကာင္းပါတယ္..”

“က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂရုစိုက္Uီး..ေနာ္၊ လူက တAားကို ႏြ႔သ

ဲ ာြ းတာပဲ”

ေၾသာ္.. နင္ေတာင္ ဆရာ၀န္မၾကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ Aရင္လို AေျခAေနမ်ိဳးသာဆိုရင္ေတာ့..

“ေဆးကုေပးမယ့္သူ ရွိသားပဲ”လို႔ ျပံဳးစပ္စပ္န႔ဲ ေျပာမိမွာပဲ။

ခုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ျပီး Aတိတ္ကစကားသံေတြကို

ဇြတ္ေမ့ပစ္ေနရပါတယ္။

”စိတ္ဆိုးသြားလားဟင္၊ ငါက..”

“Aိ.ု . မဟုတ္ပါဘူး”

ၾကည့္ပါUီး။ ဒီမ်က္လံုးေလးေတြေပါ့ ငါ့ေဒါသေတြကို ေခ်မြပစ္ခ့တ

ဲ ာ။ Aဲဒီလိုပဲ ေ၀့ၾကည့္လိုက္ရင္ ငါ့ရင္ထက
ဲ
ေဒါသေတြဟာ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။

တကယ္ဆို.. ငါနင့္ကို ဘယ္ေလာက္ နာက်ည္းသင့္သလဲ။

မေျပာမဆိုနဲ႔ သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးခဲ့တာ ဘယ္သူလ.ဲ .၊ စာေတြ တစ္ေစာင္မွ မျပန္ဘဲ လေတြ Aမ်ားၾကီး

ႏွိပ္စက္ထားခဲ့တာ ဘယ္သူလ.ဲ .၊ စိတ္မခ်လြန္းလိ.ု႔ . မေနႏိုင္လို႔ မႏၲေလးထိ လိုက္လာရတဲ့သူကို
မယံုလို႔လား.. ဆိုျပီး စိတ္ေကာက္ခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ..။ မႏၲေလးကို မလာရဘူး နင္ပဲ Aမိန္႔ထုတ္ခ့တ
ဲ ယ္။
ငါေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္ ထပ္က်မွာ စိုးလို႔ေပါ့ေလ..။
ငါ မႏၲေလးက ျပန္လာေတာ့ေရာ နင္စာလွမ္းေရးခဲ့လို႔လား။

နင္ ေက်ာင္းခဏပိတ္လို႔ ေရနံေခ်ာင္ကို ျပန္ေရာက္တ့A

ဲ ခ်ိန္မွာ လာေနက် ေနရာကို လာဖို႔
ပ်က္ကြက္ခဲ့တာလဲ.. နင္ပဲ။ သံုးရက္ဆက္တိုက္ မလာလို႔ Aက်ိဳးAေၾကာင္းေမးေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္း
ျခယ္ထားတာ ဘယ္သူလ။ဲ

ငါ ေဆးတကၠသိုလ္ မေရာက္ႏိုင္မွန္း သိလ်က္န႔ဲ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေAာင္ ၾကိဳးစားခိုင္းခဲ့တ့ဲ နင့္ေစတနာကို

ငါေၾကာက္ပါတယ္၊ ငါ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္မွန္း Aစကတည္းက နင္သိလ်က္န.႔ဲ . ေနာက္ျပီး..
Aိ.ု . ဒါေတြဟာ လမ္းခြဲဖို႔ Aေၾကာင္းရွာတာေတြပဆ
ဲ ိုတာ Aဲဒီတုန္းက မသိခ့ဲတာ ငါ ညံ့လို႔ေပါ့။ နင့္ကို
ငါယံုခဲ့တာကိုး။

နင္ျပန္ခါနီးမွာ ငါ့ဆီက နင့္စာေတြ ျပန္ေတာင္းခဲ့တာေလ.. ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။

ၾကည့္ပါUီး။ ခုရပ္ေနရင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ရင္နာလာရတာလဲ။ ဒီAေၾကာင္းေတြ ျပန္စU္းစားရင္ ငါ့ရင္က

ဘာျဖစ္လို႔ လႈိက္လာရတာလဲ။ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတ့ဲ Aခ်ိန္ဟာလဲ ငါ့ဒဏ္ရာကို မကုစားႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါလား။

Aိ.ု . ငါ နင့္ကို Aၾကာၾကီး ၾကည့္ေနမိတာပဲ။ ငါ့မ်က္စိ လႊပ

ဲ စ္သင့္တာ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
နင့္မ်က္ႏွာေပၚကေန Aၾကည့္ကို မဖယ္ႏိုင္ဘူး။

ငါ့ရင္ခင
ြ ္ထဲကေန ဘယ္သူမွ လုမေျပႏိုင္ေAာင္ တAား၀ွက္ျပီး ကာထားခ်င္တယ္၊ နင့္ကို ဘယ္မွ
မသြားေAာင္ လုပ္ထားခ်င္တယ္၊ မစိမ္းရဘူး.. မေျပးရဘူး..လို႔ ေAာင္ပစ္ခ်င္လိုက္တာ။
ေဟာဒီလြယ္Aိတ္ကေလးထဲ နင့္ကို ထည့္ထားလို႔ ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ ဘယ္သာြ းသြား မခြဲဘူး။

Aိ.ု . ငါဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနတာလဲ။

ငါ့ လြယ္Aိတ္ထဲမွာ နင္ရွိေနပါတယ္၊ တကယ္။

နင့္ပံုတူ ပန္းခ်ီေလ။ ႏ်စ္ခုေတာင္မွပ။ဲ Aခုေန ထုတ္ျပလိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။

“ပန္းခ်ီ.. ဆြ.ဲ . ဆြေ

ဲ သးလား..”

ၾကည့္စမ္း..၊ ငါ့Aေတြးနဲ႔ နင့္Aေတြးနဲ႔ ဆင္လိုက္တာ။ စိတ္ခ်င္း ဆက္သယ

ြ ္တာလား၊ လူခ်င္းျပန္နီးဖို႔
နိမိတ္လား။

ေခါင္းကို Aသာညိတ္ရင္း လက္က ဘယ္လိုေရာက္သာြ းလဲ မသိဘူး။ လြယ္Aိတ္ထက

ဲ ခဲပံုတူတစ္ပံု၊
ေရေဆးနဲ႔ တစ္ပ.ံု . နင့္ပံုတူ ႏွစ္ခုကို ထုတ္ျပမိေတာ့တာပဲ။

မျပံဳးတျပံဳး နင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ၀ိုင္းသြားတာ ငါသတိထားမိတယ္။

နင့္မ်က္လံုးေလးေတြ ေ၀သြားတာ ငါသိတယ္။

နင့္ကိုယ္လံုး ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ယိုင္သြားတာ ငါသိလိုက္တယ္။

“Aိ.ု .” တိုးတိုးကေလး ေရရြတ္သံကို ငါၾကားလိုက္ပါတယ္။ ငါ့ကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ Aၾကည့္ထမ

ဲ ွာ
သံေယာဇU္ကို ငါျမင္ျပီ။ ခင္တြယ္မႈကို ငါျမင္ျပီ။ တမ္းတမႈကိုလည္း ငါျပန္ေတြ႔ျပီ။ ေနာက္ျပီး..
ေနာက္ျပီးေတာ့ Aလြမ္းေတြ Aမ်ားၾကီး ငါေတြ႔လိုက္ျပီေလ။

Aိ.ု . နင့္Aၾကည့္က ငါ့ကို ရင္ခုန္ေစတယ္။ နင္လဲ ရင္ခုန္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ပန္းခ်ီစာရြက္ေတြကို

ကိုင္ထားတဲ့ နင့္လက္ေခ်ာင္ေလးေတြ တုန္ယင္ေနတာ ငါျမင္တယ္။ ငါ့ကို ေငးရာကေန ငါ့ဘယ္ဘက္ကို
လွမ္းေငးလိုက္တဲ့ နင့္မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေ၀့ေ၀့ကိုလဲ ငါ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ နင္ေငးရာကို ငါ
လွမ္းၾကည့္မိတယ္။

ျဗဳန္းဆို ရင္က ဟာသြားတယ္။

ေနရာေဟာင္း..၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္..၊ ကမူထိပ္ေလးေလ။ နင္န႔င

ဲ ါနဲ႔ ဟိုAတိတ္တုန္းက Aတူထိုင္ခ့ၾဲ ကတဲ့
ေနရာေလးပါ။

ဒီကမူေလးကို ၾကည့္ျပီး ဘာျဖစ္လို႔ လက္ဖ်ားေတြ ေAးလာရျပန္တာလဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုးက ဘာျဖစ္လို႔

ေပ်ာ့ေခြသြားရတာလဲ။ ႏွေျမာတမ္းတတဲ့ ေ၀ဒနာပဲ ထင္ပါရဲ႔။ ငါ့ရင္ထမ
ဲ ွာ ပ်ံ႔ႏွံ႔ကုန္ၾကျပီ။ နင္န႔ဲ ငါနဲ႔
Aၾကည့္ခ်င္း ျပန္ဆံုၾကတယ္။ ေနာက္.. ေနာက္ေတာ့...။

နင္ကပဲ ေျခလွမ္း စçတာလား.. ၊ ငါကပဲ Aလ်င္ ေျခလွမ္းစတာလား မသိဘူး။ ဘယ္သူက Aလ်င္Uီးသလဲ

မေျပာတတ္ဘူး။ သိလိုက္တာက နင္နဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကမူစန
ြ ္းေလးဆီကို သြားေနမိတယ္ ဆိုတာပဲ။
Aဲဒီေရာက္ေတာ့လဲ ႏွစ္ေယာက္သား ရွိန္းတိန္းတိန္းနဲ႔ပဲ ခပ္ခာြ ခြာ ထိုင္လိုက္မိၾကတယ္။
နင္ ေခါင္းငံု႔ထားတယ္။ နင့္ဆံပင္ေတြက ခါးေတာင္ ေက်ာ္ေနျပီပ။ဲ နက္ေမွာင္ျပီး ဖြာေနတယ္။
လွလိုက္တာဟာ။ နက္ေမွာင္တဲ့ ေနာက္ခံေပၚမွာ Aျဖဴေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးက ထင္းေနတာပဲ။

နင္ ဘာျဖစ္လို႔ ျငိမ္ေနတာလဲ။ နင္လဲ ငါ့လိုပဲ Aေပ်ာ္ေလးေတြ ျပန္ေတြးေနမွာပဲေနာ္။ ေပ်ာ္ရတဲ့

Aခ်ိန္ေလးေတြက တစ္သက္လံုး ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။ တို႔ေတြဟာ သူစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနၾကျပီေနာ္။
ဒါေတြဟာ Aိပ္မက္မက္ေနတာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းေတာ့ သိေနပါတယ္ေလ။ ငါ
Aမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္တဲ့ၾကားက နင္ ေျခစံုကန္သာြ းတာကိုး။

နင့္ကို ငါ စိမ္းစိမ္းကားကားၾကီး ေျပာပစ္ခ်င္တယ္။ လြန္ခ့တ

ဲ ့ဲ ႏွစ္ႏွစ္က မေျပာလိုက္ရတဲ့ စကားေတြကို
Aားရပါးရ ေျပာခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ေလ.. နင့္ပခံုးႏ်စ္ဖက္ကို တAားဆုပ္ကိုင္ျပီး
ေဆာင့္ေဆာင့္လႈပ္ရင္း ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

“နင္ ဘယ္လို လုပ္ပစ္ခဲ့တာလဲ..”လို႔။ ေဟာဒီ ဖူးစာကုန္းမွာတင္မက ေရနံေခ်ာင္းတစ္ျမိဳ႔လံုး

လႊမ္းသြားေလာက္တဲ့ Aသံနဲ႔ ကုန္းေAာ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ နင္သိပ္ဆိုးပါလား။ ဆင္ေျခရဖို႔Aတြက္
ငါခ်စ္တဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ပန္းခ်ီကို ေ၀ဖန္ခဲ့၊ စြန္႔လႊတ္ခိုင္းခဲ့တာေလ။

ဟိုတုန္းက ငါကဗ်ာေရးတာ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာကို နင္မသိဘူးလား။

ေဟာဒီ ဖူးစာကုန္းမွာေရာ.. ၊ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာေရာ..၊ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲက တမာပင္ေAာက္မွာေရာ..

ငါ့လြယ္Aိတ္ထဲက ငါ့ကဗ်ာေတြ ဖတ္ခဲ့တာ နင္ေမ့ျပီလား။ ငါ့ပန္းခ်ီေတြ ၾကည့္ခ့တ
ဲ ာ နင္ေမ့ျပီလား။
ဟိုတုန္းကေတာ့ နင္ပဲ ငါ့ကဗ်ာေတြကို ငါ့ကို ခ်စ္သလို ခ်စ္ပါတယ္ဆို။ ဟိုမွာ ဒုတိယလူကို ရျပီးကာမွ
ငါ့ကဗ်ာကို နင္မုန္းတတ္တာပါဟာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ေဒါသက ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာမခံခ့ရ

ဲ ဘူး။

ဒီပြဲက လူမိုက္ လူမိုက္ခ်င္း ေတြ႕ၾကတဲ့ပမ

ဲြ ွ မဟုတ္ဘ၊ဲ ပညာရွိန႔ဲ လူမိုက္ပေ
ဲ လ။

မ်က္ရည္လည္ေနတဲ့ မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြရယ္၊ မဲ့တ့တ

ဲ ့ေ
ဲ လး မဟတဟဖြင့္ထားတဲ
နင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြရယ္က ငါ့ေဒါသေတြကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ခ့တ
ဲ ယ္။ ဒါတယ္မကဘူး၊ နင့္မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔
နင့္ Aေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတြေၾကာင့္ ငါ့ကိုယ္ငါ တိုင္န႔ဲ ေခါင္းနဲ႔ ေဆာင့္ျပီး Aျပစ္ေပးလိုက္ရမလိုလို
ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ခ့ရ
ဲ တယ္။ နင့္ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေတြေပၚမွာ ခိုတေ
ဲြ နတဲ့
မ်က္ရည္စေတြဟာ ငါ့နာက်ည္းခ်က္ေတြကို တစစီဖ့ပ
ဲ စ္ခ့တ
ဲ ယ္။
 နင့္Aေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုကေတာ့ဟာ လြန္လန
ြ ္းပါတယ္။ ငါAတန္းပညာမွာ ညံ့တာ နင္လA
ဲ သိ။
ငါ့ကိုနင္ပဲ စာျပျပေပးခဲ့ရတာ။ ဒီလိုေကာင္က ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီး ဆရာ၀န္၊ Aင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။
ပန္းခ်ီသမား... ကဗ်ာသမားပဲ ျဖစ္ဖို႔ရွိတာပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္တာကိုမွ နင္က ေရြးျပီး တိုက္တန
ြ ္းခဲ့တာကိုး။

နင့္Aေမ ဂုဏ္မက္တာ ငါသိပါတယ္။ နင့္Aေမလိုပဲ နင္မက္လိမ့္မယ္လို႔ Aစက မေတြးခဲ့မိတာ

ငါ့Aမွားပါပဲ။ နင္ကေတာ့ Aေမ သေဘာတူလို႔ ေပါ့။ နင့္သေဘာကလဲ Aတန္းတူ၊ Aရည္Aခ်င္းတူ လူကိုမွ
မက္ေမာခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။

Aိ.ု . Aားလံုးဟာ နင့္သေဘာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ျပီးသြားခဲ့တာပဲ။ ငါ့ ဆႏၵတစ္ခုမွ မပါခဲ့ရဘူး။ နင့္ေရွေ

႔ ရာက္ရင္
ငါ ေခါင္းယမ္းတဲ့ Aတတ္ပညာကိုေတာင္ ေမ့ေမ့သာြ းရပါတယ္။ တျခားလူေတြေရွကမွာ ေက်ာက္တံုး
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္.. နင့္ေရွ႕မွာေတာ့ ငါက ဖေယာင္းပါ။ ငါက နင့္ရ႔ဲ ရုပ္ေသးရုပ္ပဟ
ဲ ာ..။ နင္ၾကိဳးဆြဲသလို ငါက
ကçခဲ့ရတာ။

ေAးေလ.. ခံခဲ့ရတုန္းကေတာ့ ခံခဲ့ျပီးျပီ။ ခုAခ်ိန္မွာေတာ့ နင့္ရုပ္ေသးရုပ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။

Aမွန္ကေတာ့ ေဟာဒီေနရာမွာ AတူယွU္တထ

ဲြ ိုင္ဖို႔ မသင့္ဘူး။ ငါထြက္သာြ းႏိုင္ရင္ Aေကာင္းဆံုးပါပဲ။
နင့္မ်က္ႏွာ ညိႇဳးမွာလဲ စိုးတယ္။ နင့္မ်က္ႏွာညိႇဳးကို ဟိုတုန္းကတည္းက ေၾကာက္ခ့တ
ဲ ့ဲ ေကာင္ပါဟာ။

ပန္းခ်ီစာရြက္ေတြကို ကိုင္ထားတဲ့ နင့္လက္ခံုေလးကို ေငးရင္း ရင္ထမ

ဲ ွာ တင္းက်ပ္လာျပန္ျပီ။ ျဖဴႏုေနတဲ့
နင့္လက္ခံုေလးကို ဖြဖေ
ြ လး ဆုပ္ျပီး နင့္မ်က္ႏွာေလးကို တေမ့တေျမာ ေငးေနရတဲ့ Aခ်ိန္ေလးေတြဟာ
လြန္ခဲ့ျပီေနာ္။ ငါထင္ပါတယ္.. နင့္လက္မွာ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးနဲ႔ေလး သင္းေနဆဲ ျဖစ္မွာလို႔။

ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာတယ္။

ေျပာစမ္းပါUီး ေဆးေက်ာင္းသူၾကီးရဲ႔။ ဘာနဲ႔မွ မခိုက္မိဘန

ဲ ႔ဲ Aဲဒီဘယ္ဘက္ရင္က ဘာျဖစ္လို႔ လႈိက္လိႈက္ျပီး
နာတာလဲ။ ႏွလံုးဆီက နာမွန္းေတာ့ သိပါရဲ႔။ နင့္မ်က္ႏွာေလး ေငးရံုန႔ဲ ႏွလံုးက ဘာလို႔ နာရတာလဲ။
ငါ့လည္ေခ်ာင္းေတြကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ေျခာက္ေသြ႔လာရတာပါလိမ။့္

ငါ ႏ်ေျမာေနတယ္.. တမ္းတေနတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ နင္ ငါ့Aနားမွာ ရွိေနေပမယ့္ နင့္ကို

ေAာက္ေမ့ေနတယ္ဟာ။ နင့္ကို လြမ္းေနတယ္။ ယံုရ႔လ
ဲ ား.. နင့္ကို ငါလြမ္းေနတယ္။

”ေရာ့..”
နင္လွမ္းေပးတဲ့ ပန္းခ်ီပံုႏွစ္ခုကို ယူလိုက္ေတာ့ နင့္လက္န႔ဲ ငါ့လက္ ထိမိတယ္။ ဘယ္သူ႔လက္က
ပိုေAးစက္ေနလဲ ငါမသိဘူး။ စာရြက္ကေလးေတြကို လြယ္Aိတ္ထဲ ထည့္ျပီးေတာ့ ငါ့လက္ကို
ငါျပန္ေငးမိတယ္။

ေၾသာ္.. လက္သန္းမွာေလ၊ ဘယ္ဘက္ လက္သန္းမွာေလ Aျဖဴစင္းေၾကာင္းေလးကို Aရစ္လိုက္

ျမင္ေနရတုန္းပဲ။ Aဲဒါ လက္စြပ္ရာေလးေလ။ နင္န႔င
ဲ ါ့ရ႔ဲ Aခ်စ္ေန႔က နင္ေပးခဲ့တ့ဲ ေက်ာက္စိမ္းလက္စပ
ြ ္ရ႔ဲ
သေကၤတေလး။ မႏွစ္ကမွ စာနဲ႔လွမ္းေတာင္းလို႔ ျပန္ေပးခဲ့ရတဲ့ လက္စပ
ြ ္ရ႔ဲ AရာAေလးပါ။ Aခု..
Aဲဒီလက္စြပ္ကေလးက Aခုဆ.ို .။

ေၾသာ္.. ျပီးေတာ့ နင့္လည္ပင္းမွာ ဆြဲၾကိဳးကေလးလဲ မျမင္ပါလား။ ဆြၾဲ ကိဳးမွ်င္မွ်င္ေလးေလ..

နင္နဲ႔ငါ့ဇာတ္လမ္းကေလး စçျပီးတဲ့ေနာက္ ေလာ့ကတ္သီးေလးေနရာမွာ သေကၤတတစ္ခု
လဲေျပာင္းတပ္ထားခဲ့တဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလး။ ငါ့နာမည္ Aစ စာလံုး Aဂၤလိပ္Aကၡရာ Aင္(န္)ကို Aမွတ္တရ
လုပ္ျပီး ဆြခ
ဲ ဲ့ပါေရာ။ Aဲဒီဆြဲၾကိဳးေလး မျမင္ပါလား။ လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီလား။ Aင္းေလ.. Aျဖစ္ႏိုင္ဆံုးကေတာ့
Aင္(န္)စာလံုးAစား Aက္(စ္)စာလံုး လဲတပ္ထားတုန္း ျဖစ္မွာေပါ့။ Aိ.ု . ဒါက ငါ့Aေရးမွ မဟုတ္ဘ။ဲ ငါနဲ႔
နင္နဲ႔ ဘာမွမွ မဆိုင္ဘ။ဲ မဆိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ။

ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ေသြ႔ေနတယ္။ ရင္က ဟာျပီးမွ ပူေလာင္ေနတယ္။

ေဆးလိပ္ေသာက္မယ္.. လို႔ Aမႈမဲ့ Aမွတ္မ့ေ

ဲ တြးျပီး လြယ္Aိတ္ထက
ဲ ဒူးယားတစ္လိပ္ရယ္..
မီးျခစ္ေလးရယ္ ထုတ္လိုက္တယ္။

ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ေဆးလိပ္ေလးကို ရြရြတင္လိုက္တုန္း..။

“ေဆးလိပ္ေတြ သိပ္မေသာက္နဲ႔ဟာ” တဲ့။ နင့္Aသံပါ။ နင့္ဆီက လာတာ မဟုတ္မွန္းေတာ့ သိပါတယ္။

ဘယ္ကပါလိမ့္။ ေဟာဒီမီးျခစ္ကေလးကပဲ ထင္တယ္။

ဒီမီးျခစ္ကေလးဟာလဲ နင္နဲ႔ငါ့Aတြက္ Aမွတ္တရ ပစၥည္းေလးပါ။

သစ္သားမီးျခစ္ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔ မီးျခစ္ျခစ္ေနရတဲ့ ငါ့Aျဖစ္ကို နင္ၾကည့္ျပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တ့ဲ

Aခ်စ္မီးျခစ္ေလး။ နင့္Aခ်စ္က ေဟာင္းျပီး ပ်က္သာြ းေပမယ့္ နင့္လက္ေဆာင္ေလးက မပ်က္ေသးပါဘူး။ ငါ
ငိုင္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ငါ့ေဘးကကပ္ျပီး Aသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။
နင့္ဆီကပါ။ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္းက ပြင့္ထြက္လာတဲ့ Aသံမ်ိဳး။

Aိ.ု .။

နင္.. ငိုေနတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ငါမ်က္စိ မမွားပါဘူးေနာ္။ ငါ့ နားၾကားလဲ မလြပ

ဲ ါဘူး။ နင္ငိုေနတာပါ။ ငါ့လက္ထဲက
မီးျခစ္ကေလးကို ေငးရင္း နင္ငိုေနတာပါ။

ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေျမၾကီးနဲ႔ တAား ကပ္ဖိခံထားရသလိုပ။ဲ ငါ ဘာျဖစ္သာြ းတာလဲ။ ငါ

မယံုတာထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္.. ငါမယံုဘူး။ နင္ငိုေနတာလို႔ ငါဘယ္လို ယံုရမွာလဲ။ ေလာကၾကီးဟာ
ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလ။ဲ Aိ.ု . မယံုပါဘူး.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ နင့္မ်က္ရည္ေတြဟာ ငါ့ရင္ကိုလာျပီး Aပူေပးေနတယ္။ ငါ့ႏွလံုးသားကို ဆတ္ဆတ္ခါေAာင္

ဆြဲယမ္းေနတယ္။ ၾကာရင္ေတာ့ ပူလြန္းလို႔ ကြၽမ္းရခ်ည္ရ႔က
ဲ ယ
ြ ္။ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ ေျပာပါUီး။ ဆံပင္က
ကပိုကရိုၾကားထဲက နင့္မ်က္ႏွာ ႏြမ္းႏြမ္းေလးဟာ ေဟာဒီကမၻာမွာ Aင္Aား Aၾကီးဆံုးပဲ သိလား..။
တုန္ယင္ေနတဲ့ နင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ငါ မၾကည့္ရက္ဘူး။

မငိုနဲ႔ Aခ်စ္ရယ္.. လို႔ မ်က္ရည္သုတ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ရမလား..။ နင့္မ်က္ႏွာေပၚက ဆံႏယ

ြ ္စေတြကို လက္န႔ဲ
AသာAယာဖယ္ေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္ရမလား၊ နင့္ေမးေစ့လံုးလံုးေလးကို လက္န႔ဲ Aသာပင့္တင္ရင္း
နဖူးေလးကိုပဲ ဖြဖြနမ္းလိုက္ရမလား။ ငါ့မွာ နင့္Aငိုကို ေခ်ာ့ပိုင္ခင
ြ ့္ေရာရွိရ႔လ
ဲ ား။

ၾကည့္ရင္း.. ၾကည့္ရင္း ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ေ၀၀ါးလာတယ္။ မ်က္လံုးက စိုစတ

ြ ္လာတယ္။ နင့္ကိုယ္ေပၚက
Aစိမ္းႏုေရာင္ဟာ ပိုေဖ်ာ့ျပီး ၀ါးသြားတယ္။ Aိ.ု . ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စန
ြ ္းေတြက ငါထိန္းလို႔မရေAာင္
တုန္လႈပ္ေနျပီလား။ ေနာက္ျပီး.. ငါ Aသက္မွ ရွဴမိရ႔လ
ဲ ား..။ ငါ့ ႏွလံုးခုန္သံေရာ ရပ္သာြ းသလား။

ငါ့ကိုယ္ငါ သတိရတဲ့Aခ်ိန္မွာ ငါ နင့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိျပီ။ Aိ.ု . မဟုတ္ဘူး.. မဟုတ္ဘူး။ နင္က

ငါ့လက္ကို ဆုပ္ထားတာမဟုတ္လား။ Aိ.ု . မသိပါဘူးေလ။ ဘယ္သူ႔လက္က ဘယ္သူ႔လက္ကို
ဆုပ္ထားတာလဲ မသိပါဘူး။ ငါ့ေရွ႔က ျမက္ခင္းေပၚမွာ ဒူးယားစီးကရက္ေလးရယ္၊ မီးျခစ္ကေလးရယ္..
လြတ္က်ေနၾကတယ္။

မီးျခစ္ကေလးေပၚမွာ ငါးေလးႏွစ္ေကာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနၾကတယ္။

 Aိ.ု . ဒါေပမယ့္ .. သူတို႔ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ Uီးတည္ရာဘက္တူရ႔လ
ဲ ား။ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို
Uီးတည္ေနၾကတယ္ေနာ္။ ၾကည့္ပါUီး.. သူတို႔က Uီးတည္ရာမွ မတူဘ။ဲ ဒါကိုေရာ.. နင္သတိထားမိရ႔ဲလား။

”ႏိုင.္ .”

ငါ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲမွ ေျမာက္သြားသလိုပ။ဲ ရင္ထက

ဲ ေတာ့ ဟာေနတယ္။ ႏိုင.္ . တဲ့လား။ နင္ ငါ့ကို ႏိုင္
လို႔ ေခၚေသးတယ္ေနာ္။ ေခၚႏိုင္စြမ္းရွိေသးတယ္ေနာ္။

နင့္Aၾကည့္ကို ငါ နားမလည္တာ Aမွန္ပါ။ နင့္မ်က္လံုးက ငါ့ဆီမွာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ ငါ့ကိုေတာ့

ၾကည့္ေနတယ္ေလ။ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ငါ့ကို ေက်ာ္ျပီး ေငးေနသလိုပ။ဲ နင္ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ နင္ ဘာကို
ေျပာခ်င္ေနတာလဲ၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္တ့ဲ နင့္ရႈိက္သံေလးေတြက ငါ့ႏွလံုးကိုသာ
လာေဆာင့္ေနတယ္။

”ေျပာေလ.. ငါ နားေထာင္ေနပါတယ္”

နင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းေနေAာင္ ေစ့ထားတယ္။ ေနာက္ျပီး.. နင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္ မဟုတ္လား။

နင့္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ငါ့Aၾကည့္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ရိပ္ေတြ ပါသြားမယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ငါ့ရင္ထမ

ဲ ွာရွိတ့ဲ
တမ္းတမႈ ဆႏၵကို နင္လဲ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ နင့္မွာလဲ တြယ္တာစိတ္ေတြ ရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္
မႏၲေလးမွာက..။

Aိ.ု . ငါ့ေခါင္းက ဘာျဖစ္လို႔ မူးသြားရတာလဲ။ ၾကည့္ပါUီး။ နင္ဘာလုပ္တာလဲ။ Aခု နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ။

နင္က ဒီလိုပဲလား။ နင့္စိတ္က နီးရာကို ယိမ္းတတ္သလား။

နင့္လက္ကို လႊတ္လိုက္မိတဲ့Aတြက္ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ငါေၾကာက္တယ္ဟာ။

”ႏိုင္ရယ္..”

နင္ ဘာလို႔ ညည္းတာလဲ။ ငါ့ကိုေရာ ဘယ္လို Aဓိပၸါယ္န႔ဲ ၾကည့္တာလဲ။ နင့္ကို ငါသနားတယ္။ ငါဆိုတ့ဲ
ေကာင္က နင့္မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ကို ေပါက္ကဲြတတ္တ့ဲ ဗံုးတစ္ခုလို ေၾကာက္တတ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ေကာင္မဟုတ္လား။
ငါ့ရင္ေတြ Aရမ္းခုန္ေနျပီ။ နင္ေျပာခ်င္တာကို ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္ပါလား။
“ငါ့က.ို . ခြင့္လႊတ္ပါ”

Aိ.ု . နင္ ငါ့ကို ေတာင္းပန္တယ္။ ငါနင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ Aျပစ္မဆိုခ့ပ

ဲ ါဘူးဟာ။ ငါ Aျမဲတမ္း
ခြင့္လႊတ္ထားတာပဲ။ ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူးဟာ။ ေတာင္းပန္မယ့္Aစား Aေၾကာင္းစံုကို ငါ့ကို ေျပာျပရင္
သိပ္ေကာင္းမွာ။ ငါ့Aေပၚမွာ Aလ်င္လို စိတ္မ်ိဳး ထားႏိုင္မယ္လား။

“ဟိုတုန္းကAတြက္ေရာ၊ Aခု ငိ.ု . ငိုမိတ့A

ဲ တြက္ေရာ”

“ဟင္..”

ငါ ဘာနားလည္ရမွာလဲ၊ ဘယ္လို နားလည္ရမွာလဲ။ ငါ့ပါးစပ္က တစ္ခုခု ေျပာႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္။ ဘာမွ

မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။

“ငါသြားေတာ့မယ္”

ငါ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေAးစက္သြားတယ္။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရ႔လ

ဲ ား၊ နင္ေျပာလိုက္တာမွ ဟုတ္ရ႕ဲ လား။

သြားေတာ့မယ္ ဟုတ္လား။ ေၾသာ္.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းဟာ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲလား။

နင္ ငါ့Aနားက ထသြားလိုက္ျပီထင္တယ္။ ေ၀းသြားတဲ့ နင့္ေျခသံကို ငါ ၾကားေနရသလိုပ။ဲ ဒါေပမယ့္
သနပ္ခါးနံ႔ေလးကေတာ့ ငါ့ Aနားမွာ က်န္ခ့ပ
ဲ ါေရာ။ နင့္ရိႈက္သံေလးေတြလဲ ငါ့Aနားမွာ က်န္ခဲ့ပါေရာ။

ေလာကၾကီးဟာ ရွိသင့္တာထက္ ပိုေမွာင္သာြ းတယ္။ ငါ့ရင္ထမ

ဲ ွာလည္း ရွိသင့္တာထက္ တစ္ခုခု
ပိုလာသလိုပ။ဲ Aိ.ု . မဟုတ္ပါဘူး။ လိုတာ..။ ရွိသင့္တာထက္ တစ္ခုခု လိုတာ။ နင့္ကို ငါ
ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ နင္လဲ ငါ့ကို တစ္ခ်က္ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ Aခုေန.. နင္
ေ၀းေ၀းေရာက္Uီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ လွမ္းေခၚမယ္ေလ။

မိမြန္ေရ.... လို႔ ေAာ္လိုက္မယ္။ နင္လဲ ငါ့ေခၚသံကို ေစာင့္ေနမယ္ မဟုတလ

္ ား။ ေခၚသံၾကားရင္
တAားျပန္ေျပးလာမွာ.. ေနာ္။

Aိ.ု . မေခၚဘူး.. လွည့္မၾကည့္ဘူး.. လွမ္းမေခၚဘူး။

လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေပြ႔ထားတဲ့ ဒူးႏွစ္ခုေပၚမွာ မ်က္ႏွာကို တAား ေမွာက္ခ်လိက
ု ္တယ္။ နင့္ဘက္ကို
မ်က္ႏွာလွည့္မိမွာစိုးလို႔။ စိုစြတ္လာတဲ့ မ်က္စိေတြကိုလည္း ဇြတ္ မွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။
နင့္သ႑ာန္ေလးကိုခ်ည္း ျမင္ေနရမွာစိုးလို႔။

ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားနဲ႔ဖိျပီး ကိုက္ထားလိုက္တယ္။ မသြားပါနဲ႔ လို႔ Aက်ယ္ၾကီး ေAာ္လိုက္မိမွာစိုးလို႔။

ငါ့Aသံေတြကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။

ကဲ.. မေAာ္ဘူး၊ လွမ္းမေခၚဘူး။

တAားၾကီး စူးရွျပီး နာက်င္လာတဲ့ရင္ကိုေတာ့ ဒူးႏ်စ္ဖက္န႔ဲ Aတင္းဖိထားလိုက္တယ္။ သြားပါ မိမန

ြ ္ရယ္၊
ဟိ.ု .. Aေ၀းထိေAာင္သာ သြားလိုက္ပါေတာ့့…………………….