Ομιλείτε ελληνικά;  

διμιουργώ

δημιουργώ

< δῆμος + ἔργον  δημιο‐(< δῆμος) +  ἔργον

ο + ε = ου (συναίρεση)

εποικοινωνώ καταννοητός δυστηχώς ένοια διώρθωση    

     

επικοινωνώ κατανοητός δυστυχώς έννοια διόρθωση

< ἐπὶ + κοινωνία < κατὰ + νοῶ  < δυσ + τύχη  < ἐν + νοῦς  < διὰ + ὀρθώνω  (ὀρθόω) (ὀρθός) 
Όλες οι προθέσεις που λήγουν σε  φωνήεν, εκτός από την περί, όταν  βρεθούν μπροστά από άλλο φωνήεν,  χάνουν το τελευταίο φωνήεν τους. 

σύνχρονος σύγχρονος < συν + χρόνος                                                                ν+χ  > γχ                                                              π.χ.  συνχέω > συγχέω  κατάρτηση κατάρτιση < ρ. καταρτίζω  Σε  –ιση λήγουν τα παράγωγα   
        των ρημάτων σε –ιζω, ενώ σε –ηση  λήγουν τα παράγωγα των αρχαίων  συνηρημένων ρημάτων σε –εω/‐αω.  

αδιάσηστος              αδιάσειστος   < α (στερ.) + διὰ + σείω  αδιάσυστος πάγειος

     

πάγιος < πήγνυμι  (=σταθερός)    Το ρήμα αυτό έχει θέματα πηγ‐ 

και παγ‐, π.χ. πήζω, πάγος. Ο  πάγος ήταν ο βράχος, π.χ. Άρειος  Πάγος.

να αποδόσει  
     

αποδώσει

< δίνω, δίδωμι, ἔδωκα 

Όλα τα φωνηεντόληκτα ρήματα  β΄συζυγίας της αρχαίας έχουν δυο  θέματα, ένα μακρό και ένα βραχύ,  π.χ. –δω‐, ‐δο‐.   

  να αποδωθεί αποδοθεί < δίνομαι, δίδομαι, ἐδόθην           ἀπό + δίδομαι  περικλύω περικλείω < περὶ + κλείω (=κλείνω)    ανηδίκευτος             ανειδίκευτος   < α (στερ.)(-ν-) + εἰδίκευση    Το –ν‐ αυτό μπαίνει για να 
          αποφευχθεί η χασμωδία, δηλαδή η  ύπαρξη δυο συνεχόμενων  φωνηέντων που δεν μπορεί να  θεραπευθεί διαφορετικά. 

έλειψη

έλλειψη

< ἐν + λείπω (θέμα λειπ-) ν + λ = λλ (αφομοίωση) < ἐν + λείπ‐ω   (θέμα αορίστου β΄ λιπ-)

ν + λ = λλ (αφομοίωση)

ελλειπής

ελλιπής

εξύμνιση

εξύμνηση

< ἐκ + ὑμνέω‐ῶ 

 
 

Η πρόθεση ἐκ μπροστά από  φωνήεν παίρνει τη μορφή ἐξ. 

  ανυδιωτελής
       

ανιδιοτελής

< α(στερ.)(-ν-) + ἲδιον +τέλος 

Η λέξη τέλος στην Αρχαία Ελληνική  σημαίνει το σκοπό, το κόστος, το  κέρδος. Και στη γραμματική οι  τελικές προτάσεις είναι αυτές που  δηλώνουν σκοπό.