TODO UN CONTO

Narrador: Haba unha vez unhas doutoras que nunca tivera sorte na sa profesin. Un da decidiu poer unha clnica para personaxes de contos, pois el nunca ora falar de que existise ningunha. Isto que ides ver o seu primeiro da de traballo. Os primeiros en entrar na consulta son dous irmns, Hansel e Gretel que comeron pasteis a fartar.

Narrador:

(Entran Hansel e Gretel)

Hansel e Gretel: Bos das! Todos: Hansel: Gretel: Bos das! Eu son Hansel e ela Gretel, anda que non sei se non ser ao revs. Ela ... Eu son Gretel e el Hansel.

Enfermeira 1: E, Que vos trae por aqu?. Gretel: Como sabedes ns somos os personaxes do conto A casia de chocolate, e mire como temos os dentes de tanto comer chocolate e caramelos. Ns o que queremos que en vez de chocolate nos poan goma de mascar sen azucre ou caramelos deses que son laai. Ou mesmo froitas. Amorodos, cereixas ... Non, iso non podera ser, con tanta froita pasaran o da escagarriados e non poderamos abri-lo conto; cheirara que apestara!!

Hansel:

Gretel: Doutor:

Enfermeira 2: Ademais, doutor, as toallias de limpar o cu non entran no seguro. S pode axudarlles dndolles unha boa pasta de dentes. Doutor: Xusto!! Ten razn a enfermeira. Deberedes lavar os dentes cada vez que comades unha lambetada. Grazas doutor.

Hansel e Grtel:

Enfermeira 1: Hei!!, hai que pagar. Gretel: Doutor: Narrador: Xa lles pagaremos cando teamos os dentes sen caries. Xa empezamos ben. Entra a carapuchia,

e vai un pouco asustadia.

(Entra Carapuchia)
Carapuchia: Bos das! Veo que perdo o alento,o meu gorrio colorado, no bosque coecido, e o lobo tenme perseguido, de momento san sacudido. Enfermeira 2: Tranquila, muller, non vai pasar nada. Carapuchina: Dis, que non vai pasar nada? Que pouco sabes. Duro neste mundo menos do que canta un galo. En canto me acerco ao bosque, ven o lobo e ppame. Doutor: E eu, en que podo axudala?

Carapuchia:Pois eu quera que me dese unha cremia velenosa para dar polo corpo. As, cando o lobo me fincase o dente, sera lobo morto. Doutor. Ben, vouche dar unha que ten algo de veleno, pero non che aseguro nada.

Carapuchia: mire doutor, non podera darme unha que tivese tamn bronceador? As, ao mesmo tempo que mataba o lobo quedaba morenia. Doutor: Vaia!!, esta Carapuchia un pouco descarada. Tom a receita e marche.

Enfermeira 1:Que nos pague antes. Carapuchia: (Xa sando) Heille pagar cando vexa ao lobo morto. Narrador: Entra agora a avoa, esta, calquera da voa!!

(Entra a avoa)
Doutor: Avoa: Doutor: Avoa: E vostede, seora, que ten? Gripe, tose, tensin arterial... Non..., Non..., teo medo! Medo? E que lle podo facer eu? Preciso un carrio con motor, as... poderei escapar do lobo. A Carapuchia est dura, el qureme comer a min, pois eu, como ve, estou de bo ano. Por certo o carrio se pode ser tuneado mellor que mellor.

Enfermeira 1: Vaia! vaia! ... coas aboas de agora... con tanto baile no fogar do pensionista estn en forma. Doutor: Avoa: Eu rodas non lle teo, pero al enfronte hai un mecnico que a pode axudar. Grazas e ata logo doutor.

Enfermeira 1:Eh...eh!! e logo, non paga? Avoa: Narrador: Logo tampouco. Xa lle pagarei cando vea no meu carrio tuneado. Esta nena ven sen os osios, Pero polo pelo todos sabemos que Ricios.

(Entra Ricios de ouro)

Ricios de ouro: Ai, doutor! Que problema tan grande teo, estou engordando perigosamente. Enfermeira 2: Ti es Ricios de ouro, a do conto dos Tres Osios. Ricios de ouro:Sonche, muller, son. Resulta que cada vez que unha nena le o conto, eu teo que comer da comida dos tres osios e estou perdendo a mia fermosa figura. Doutor: Eu o nico que podo facer darlle unhas pastillas laxantes, dicir o que ir a caja..., ou para ser mis fino, vai ir o WC, pero non lle aseguro que adelgace.. pois, se ten que comer tanto...

Ricios de ouro:Ai!, non me asegura nada?, pois ha de cobrar cando adelgace. Enfermeira 1:Outra que se vai sen pagar!!! Narrador: Cocena? Anda que cambiou o seu vestido de serventa segue sendo Cincenta.

(Entra Cincenta)
Cincenta: (Timidamente) Ola!, sntoo moito vir as, toda porca, pero eu son Cincenta.

Enfermeira 2:Cincenta....pobre!!! Enfermeira 1: Sente, sente. Cincenta: Varrendo e fregando psame a vida, sufrindo os desaires da nai e das fillias e por iso teo os ps cheos de feridias.

Enfermeira 1: E logo? Cincenta: Resulta que o zapatio que me traen a probar non do meu nmero, pero eu quero sar da miseria e meto o p nel como podo.

Doutor:

Vouche dar un remedio caseiro, pois non tes pinta de ter cartos para a botica, daraslle todas as noites unhas fregas de mexo de rapacio. Grazas doutor, gustarame pagarlle, pero ben ve que son unha pobre. Non se preocupe, viase tranquila. Je, Je, ... Este doutor tan parvo, que non se decatou de que eu non son cincenta agora o zapato vaime servir a min e casarei co Principe, je, je,.. Non vos asustedes porque entre o lobo parceme que ... est un pouco tolo.

Cincenta: Doutor: Cincenta:

Narrador:

(Entra o lobo e todos berran)

Todos: Lobo: Ai!, ai!, un lobo!!! (Con voz grave) tranquilos, eu son o lobo do conto A Carapuchia Vermella e estou programando para comer s Carapuchias. Vos non me gustades, eu son un bo colega.

Enfermeira 2: E entn que o trae por aqu? Lobo: Resulta que as Carapuchias de agora xa non son coma as de antes. Antes eran brandias e zumarentas, mesmo daba gusto comelas. Agora comen tanta fibra e fan tanta ximnasia que non hai quen lles crave o dente. E que quere que faga eu? Quero que vostede recomende na televisin, na prensa e nas sas conferencias que as Carapuchias coman papas de faria de trigo, farias de cinco cereais, iogures, ... para que logo estean mis brandias.

Doutor: Lobo:

Enfermeira 1: vostede un pouco descarado, non lle parece? Marche de aqu agora mesmo. Enfermeira 2: Si, pero que nos pague antes. Lobo: (Facendo un xesto burln). Turur.

Enfermeira 1: Vaia da que levamos! Non cobramos unha cadela. Narrador: Os que van entrar, todos queren falar, Son Brancaneves cos seus amiguios, os sete ananios.

(Entra Brancaneves cos sete ananios)

Brancaneves: Pdese pasar?

Todos: Doutor: Anano 1:

Pasen, pasen. que vos pasa? Non nos gusta como remata o noso conto.

Enfermeira 1: Pois a min parceme que ten un final moi fermoso. Brancaneves: A min tamn mo parece, pero eles din que non. Anano 2: Non xusto que ns acollamos na nosa casa a Brancaneves e que logo ela se case co Prncipe. Queremos desfacernos do Prncipe e que un de ns se case con Brancaneves.

Anano 3:

Enfermeiras e mdico: Como?? Anano 4: Non se explicou ben, que ns non queremos matar ao Prncipe, s queremos que Brancaneves non se vaia con el. E eu que podo facer? Pdenos dar algo para medrar? (Por sinais, xa que este mudo) Logo Brancaneves poder elixir cal poder elixir cal dos sete lle gusta mis. Casar con el, e seguiremos vivindo todos xuntos. Entn dara lles unhas vitaminas, pero non creo que cheguen a ser tan altos coma os prncipes.

Doutor. Anano 5: Anano 6: Anano 7. Doutor.

Brancaneves: Pois eu non os quero nin dun milmetro menos. Anano 1: Anano 2: Anano 3. Anano 4: Anano 5: Non sexas mala Nevias, que a altura non o todo!! Non che vai faltar de nada. Xa sabes canto te queremos.

(Colle a receita). Grazas doutor.. (saen)

Dlle a man ao doutor, e despdese coa man.

Enfermeira 2. Estes nin preguntan canto que conas!!!. Narrador: Esta seora que mira de esguello, nunca sae a pasear sen seu espello

(Entra a madrastra de Brancaneves coa cara tapada).

Enfermeira: Madrasta.

E a esta que raios lle pasa, da Once ou qu? Entrei coa cara tapada porque acaba de sar Brancaneves e non quera que me recoecese. Eu son a Madrasta de Brancaneves, e este o meu espellio mxico.

Enfermeira 1. En que podemos servila seora? Madrasta: Parceme unha tolera, nos tempos que corren, ter que envelenar a Brancaneves. Para ser mis guapa ca ela s teo que someterme a unha operacin de ciruxa esttica. E quera que vostede me fixese a operacin. A operacin non lla podo facer, pero voulle dar unhas cremias a ver o que fan. Grazas, doutor. Cando sexa a muller mis guapa do mundo virei aqu e non s lle pagarei,tamn lle darei unha boa propina! monos retirar un pouco para contar os cartos.

Doutor.

Madrasta:

Doutor:

Enfermeira 1: Si, si... como temos tanto que contar! Enfermeira 2: Non imos poder co saco dos cartos. Narrador: Entra a doutora mis forte, na consulta espera ter mis sorte..

(Entra o 2 doutor e o seu enfermeiro).

Narrador: A doutora recibe ao frautista Que o primeiro da lista.

(Entra o frautista)
Frautista: Enfermeiro: Doutor: Frautista: Podo pasar? Pase... pase. Onde vai vostede tocando esa frauta. Teo dous problemas. Un que se toco co dedo aqu (perna), aqu (brazo), aqu (barriga) ... deme moitsimo. Dixeme ver!. Vostede o que ten o dedo roto. E teo tamn outro problema moi grande doutor. Se toco esta meloda veen detrs de min os ratos e se toco esta outra veen os nenos.

Doutor: Enfermeiro:

Enfermeiro: E quere vostede que vaiamos nos tamn, ou que? Frautista: Non... non, eu quero que me deixen tranquilo. Xa non quero nin os cartos que me ofreceron. E que podo facer eu? Que me recete un xarope que me converta en sapo e poder escapar desta maldicin. En sapos imos acabar ns se o seguimos escoitando. Vostede o que precisa un bruxo. Por certo, e se non ten cartos con que nos vai pagar? Se queren tcolle unha cancin.

Doutor: Frautista:

Doutor:

Enfermeiro: Frautista:

Doutor e enfermeiro: Fora, fora!! Para cancins estamos ns. Narrador: Tcalle o turno a Galia Caponata, Estade atentos: pagar ou ser unha rata

(Entra a Galia Caponata)

Caponata: Eu son a galia Caponata e quero animar ao galieiro, pero o meu catarrio non me deixa cacarexar. Dame vostede un xarope para afinar a mia voz. E sabe? Tamn lle teo complexo de fea. De complexo, nada de nada!! EH!!... A ver, cante un pouco. Ca ca ra ca.

Doutor: Caponata: Doutor:

Ai! Pois ten razn colla unha clara dos ovos e vaia a facer grgaras por al. Tome tamn este laxante que lle ir moi ben.

Caponata: Doutor: Doutor: Caponata: Enfermeiro: Caponata:

Calmarame a tose o laxante? (marchndose) Calmar, calmar..., non sei, pero.... xa ver como non se atreve a tusir. Por certo, de apetito que tal anda. Pois moi irregular, con dicirlle que ao comer un pouco xa se me pasa! Vea, xa est ben, A pagar! a pagar! Xa lle pagarei cando tea fina a voz.

Enfermeiro:

Esta, se durmindo soa que est pagando un caf no bar, capaz de espertarse para non pagalo. Mira se conas, que por prestar, nin me presta atencin. Estes tres si que teen guasa... con tantas bgoasvan acabarnos as gasas!

Enfermeiro: Narrador:

(Entran o Pato Feo, pato feo, Rei Len e un Pallaso)

Pallaso: R. Len: Pallaso: R. Len: Gua! gua! gua! Por que choras? que che pasa? Esta a mia misin, eu teo que chorar para que a xente se ra. Pois eu tamn teo un problema, qurenme sacar do trono e non sei que facer. Cua! cua! cua! Que me cheira por aqu? Parceme que escoito un rudo! Ou me choran os ollos ou vexo un len falando cun pallaso! Voume acercar voando! (dirixndose ao len) Ti o Rei Len, non si? Son, son. E ti es o pallaso chorn. Si, teo moita tristura. Parceme que para formar unha orquestra escusamos gaitas. Ti tamn choras? Si, estou desconsolado, levo moitas noites sen durmir e xa non podo nin coas plumas. Cua! cua! cua! Outro pato para orquestra. Que che pasa patio? Por que berras? Teo unha pena que me mata, ningun me quere. Son un patio feo e todos me din que as plumas debo cambiar ou me poen a guisar. Vaiamos xuntos ao doutor para consultar o noso caso. O pallaso, o pato feo e o rei Len, entran na consulta e... Vaia sorpresa!

Pato feo.

R. Len: Pato feo. Pallaso: Pato feo. R. Len: Pato feo.

Pato feo. R. Len: Pato feo:

Pallaso: Narrador:

As enfermeiras choran, os mdicos botan as mans a cabeza. Pois, todo o da traballando e non teen nin para auga. Vaia da miserable! Patos: Narrador: Ser mellor que marchemos, ac, choran mis ca ns. Entran por fin, os ltimos da salia, que lle pasar Ratia? Quizs estea malia? Ou calvia...!

(Entran a Ratia, noivo e galia)

Ratia: Doutor: Ratia: Noivo: Doutor: Noivo: Bos das, doutor. Bos das, vostede ... Si, sonlle a ratia Presumida e tolle un problema moi grande. Si, si,... problema, iso unha vinganza. Perdn, e vostede quen ? Eu ralle un noivo que tia cando ela era... ben..., estaba....tia pelo, e ata quera casar, pero agora.... nin tolo!!. Por certo, sabe que levo 10 anos casado e sempre estiven namorado da mesma muller. Iso parceme admirable. Tamn algo perigoso, porque se o descobre a mia esposa mtame!!. Ben, ben, entn que lle pasa? E logo que non me ve? Mreme para a cachola e ver que non lle teo un triste pelo. Nin de lista, nin de tonta. Doutora, que me aconsella para conservar o pelo? Pois... eu dira que unha caixia non lle vira mal. Non se ra...ver,... varrendo a mia casia atopei unha moeda e con ela merquei un lazo, e agora qureme dicir onde a vou por?

Enfermeiro: Noivo: Doutor: Ratia:

Noivo: Ratia: Enfermeiro: Ratia:

Doutor:

Pero mulleria, para mercar un lazo , se non tes onde polo, mellor sera que mercases unha perruca. Que desgraciadia son! Est ben, voulle dar unhas pastillas para que lle medre, pero non pode tomar mis dunha, a ver si logo vai a vir feita un lobo peludo. Grazas doutor. Non se esquece de... Pois non, non. Anda! Co pelo, fiselle tamn a memoria. Os cartios nena, os cartios. Non sabe que gastei a mia moeda nun lazo, non lle teo nin cadela! Pois estamos ben!! Marchen, marchen... Vaia negocio! Non gaamos un patacn.

Ratia: Doutor:

Ratia: Enfermeiro: Ratia: Enfermeiro: Enfermeiro: Ratia: Enfermeiro: Doutor:

Enfermeiro:

E iso non o peor, o peor que hai unha morea de rapaces en manifestacin contra vostede. Acabou a distraccin, Isto unha manifestacin. Que emocin!

Narrador:

Rapaz 1: Doutor: Rapaz 2:

Doutor que lles fixo aos nosos contos? Eu non fixen nada. Como que non? O lobo non pode comer a Carapuchia. Os ananos non son ananos. Brancaneves non casa co Prncipe. que nos fixo? diga!! que nos fixo? onde estn os nosos contos? Nos pensamos ... Vostede non ten que pensar nada, xa pensaron os escritores que fixeron o conto.

Doutoras: Rapaz 3:

Manifestacin Que lle fixeches

os nosos contos Doutor paspn dixaos como estn. (BIS) Narrador: Tede calma rapacios que esta obra que fixemos non de tolios non era mis que un regalio. Menios, menias, escoitade esta cancin atentios e logo catdea moi, moi, moi contentios. CANCIN Carapuchia vai seguir igual o lobo qurea atrapar, a nena escapar, o cazador vir, ao lobo atrapar.

Os ananios pequenos sern a vella fea intentar matar, Brancaneves durmir, os ananos chorarn e o Prncipe a bicar.

Os contos seguirn igual o av contounos ben.

Imos cantar, imos danzar, esta obra un conto . (Estribillo)

Pobre Cincenta frega sen parar, o baile logo vai comezar, ela tamn ir, o zapato perder e co Prncipe casar.

Tocando a frauta as ratas se irn, na selva ao rei obedecern, cos pallasos me rirei, coas ratias soarei, cos contos disfrutarei.

(Estribillo)