‫ﻓﺮﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻫﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﺎر ‪ :‬ﭼﻨﺪی ﭘﻴﺶ ﻻرﻳﺠﺎﻧﯽ ‪ ،‬ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺁﻗﺎی ﺧﺎﻣﻨﻪ ای در ﺻﺪا و ﺳﻴﻤﺎ و ﻳﮑﯽ از‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﺎزان ﮔﺮوﻩ هﺎی ﭼﻤﺎق دار و ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮی ‪ ،‬اﺿﻬﺎر ﻓﻀﻞ ﻧﻤﻮد و ﻃﯽ ﻧﻄﻘﯽ اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم ﻣﺮدﻣﯽ وﺣﺸﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ورود اﺳﻼم ﻋﺰﻳﺰ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ" ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻏﻮش ﺑﺎز‬
‫و اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮔﺮم اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻤﺪن ﺑﻪ ﮐﺸﻮر اﻳﺮان وارد ﺷﺪﻩ اﻟﺒﺘﻪ از ﻧﻮع هﻤﻴﻦ ﺗﻤﺪن‬
‫اﻣﺮوزﻩ رژﻳﻢ هﺎی اﺳﻼﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﻃﺎﻟﺒﺎن‪ ،‬ﺑﻦ ﻻدن‪ ،‬ﺧﺎﻣﻨﻪ ای و ﺧﻮد ﺁﻗﺎی ﻻرﻳﺠﺎﻧﯽ‪.‬‬

‫اﻣﺮوزﻩ ﺑﺮﮐﺴﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت اﻳﻦ ﭼﺎﻗﻮﮐﺸﺎن و ﻗﺪارﻩ ﺑﻨﺪان ﺣﺮﻓﻪ ای ﭼﻴﺰی‬
‫ﺟﺰ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪﻳﺪ و رو ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﮔﺮاﻳﺶ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﯽ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ هﻮﻳﺖ اﻳﺮاﻧﯽ ﺧﻮد و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫روز ﺑﻪ روز از اﺳﺘﺒﺪاد دﻳﻨﯽ ﻳﻌﻨﯽ اﺳﻼم ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻨﺮو ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺳﺮان رژﻳﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮدم اﻳﺮان ﺣﺎﮐﻢ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻴﻘﺎ" ﺿﺪ ﺁن و‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ" از ﺗﺒﺎر هﻤﺎن ﻗﻮم ﻣﺤﻤﺪی هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮای ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﺮدﮔﺮا‬
‫ﺑﺨﺶ هﺎﻳﯽ از ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﮐﻮروش و دارﻳﻮش ﺑﺰرگ و ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ و ﺁﻣﻮزﺷﻬﺎی ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﻼم ‪ ،‬ﺁوردﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮاﻣﻴﻦ اﻳﺮاﻧﯽ در هﺰار ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از ﻓﺮاﻣﻴﻦ‬
‫ﺗﺎزی اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ هﺎی ﺳﻨﮓ ﺷﻴﺸﻪ هﺎ و ﮐﺘﻴﺒﻪ هﺎی زﻣﺎن‬
‫هﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ‪ ،‬ﺷﻮرﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺎوﺷﮕﺮان و ﻣﺤﻘﻘﺎن اﻳﺮاﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻼش داﻧﺸﻤﻨﺪان و‬
‫ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ﺧﺎرﺟﯽ و ﻋﻤﺪﺗﺎ" اروﭘﺎﻳﯽ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﺮﭼﺴﺐ ﻧﮋاد ﭘﺮﺳﺘﯽ و‬
‫ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺁن زد‪ .‬ﭘﺮوﮐﻮﭘﻴﻮس ﻣﻮرخ ﻣﻌﺮوف ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﺑﻴﺰاﻧﺲ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ ‪:‬‬
‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻤﺮاﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن و روﻣﻴﺎن ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﺎ ﺑﺰرگ ﻣﻨﺸﯽ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻄﻮرﻳﮑﻪ ﺷﺎهﺎن ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ اﻣﭙﺮاﺗﻮران رﻗﻴﺐ و ﺣﺘﯽ دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻳﺶ را در ﻧﺰد ﺳﻔﺮای ﺁﻧﺎن‬
‫ﺑﺮادر ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺮای اﻳﺸﺎن و هﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪاﻧﺸﺎن ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺁﻧﺎﻧﺮا از‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮی ﮔﻤﺮﮐﯽ و ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﯽ و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺠﺎوز و ﺁزادی ﻣﻌﺎف ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻘﻮل ﻓﺮدوﺳﯽ ‪:‬‬

‫ز ﺗﺮﮐّﯽ و روﻣّﯽ و ﺁزادﻩ ای‬ ‫ز ﺟﺎﺋـﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ای‬

‫ﺑﻪ ﻧـﺰدﻳﮑﯽ ﺗﺨﺖ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪی‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪی‬

‫ﺑﻴﺎراﺳﺘﻪ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻮدی ﺑﮑﺎر‬ ‫ﺑﻪ دﻳﻮاﻧﺶ ﺑﺮدی ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ وار‬

‫ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﺳﻔﻴﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻳﺮان ﭘﻴﺎم ﺟﻨﮓ ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺤﻮﻩ ﻣﻨﺶ اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﺮای دﺷﻤﻨﺎن ﺣﻴﺮت ﺁور‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻼ" هﻨﮕﺎﻣﻴﮑﻪ ﺳﻔﻴﺮ ﻗﻴﺼﺮ روم ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﺮای اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻣﯽ ﺁورد‪ ،‬ﻓﺮدوﺳﯽ ﺁﻧﺮا ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎزﮔﻮ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓـﺮﺳﺘﺎدﻩ را ﺷﺎد ﺑﮕـﺬاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻔﺮﻣـﻮد ﺗﺎ ﭘـﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬

‫ز ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﯽ و هﻢ از ﺧﻮردﻧﯽ‬ ‫ﻓـﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬رزﺑﻔﺖ ﮔﺴﺘﺮدﻧـﯽ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪ ﭘﻴﻐﺎم رزم‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﻨﻮاﺧﺖ او را ﺑﻪ ﺑﺰم‬

‫وﻳﻠﯽ دوراﺗﺖ ﻣﻮرخ و ﻣﺤﻘﻖ ﻧﺎﻣﯽ ﻣﻌﺎﺻﺮ‪ ،‬ﻓﺮهﻨﮓ ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﺳﻔﻴﺮان و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺧﺎرﺟﯽ را‬
‫ﺳﺮﻣﺸﻖ رواﺑﻂ دﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ در ﺗﻤﺪن هﺎی ﺑﻴﺰاﻧﺲ و اروﭘﺎ و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎی اﻣﺮوز ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد‪.‬‬

‫)از ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻤﺪن(‬

‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪ ای در ﺻﺪا و ﺳﻴﻤﺎ ﻣﺮدم اﻳﺮان را ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم ﻗﻮﻣﯽ وﺣﺸﯽ ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ‬
‫ﺟﺴﺘﺎر از ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ هﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ از ﻣﻨﺶ اﻳﺮاﻧﯽ ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم و‬
 ‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪ و ﻋﻠﯽ ﺁوردﻩ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺨﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﺑﺎ ﻳﺎدی از اردﺷﻴﺮ ﻳﮑﯽ از ﺷﺎهﺎن‬
‫ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ دﻳﺒﺎﭼﻪ را ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﻣﯽ رﺳﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺟﺰ از ﮐﺴﺎﻧﻴﮑﻪ ﺧﻮی ﻧﻴﮏ و رﻓﺘﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ دارﻧﺪ ﻳﺎری ﻣﮕﻴﺮ‪.‬‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﻤﺎر ﮐﻪ از ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺑﺮ ﺳﺘﻤﮕﺮی و زورﮔﻮﻳﯽ ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫)از ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر داراﻧﺶ ‪ ،‬ﻧﻘﻞ از ﻣﺮوج اﻟﺬهﺐ ﻣﺴﻌﻮدی(‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺴﺘﺎر ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮداری از ﺳﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار ﮐﻮرش ﺑﺰرگ هﻨﮕﺎم ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺑﺎﺑﻞ‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁراﻣﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ درﺁﻣﺪم ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﺎخ ﺷﺎهﯽ را ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎن رواﻳﯽ و اورﻧﮓ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪم‪.‬‬

‫‪ 1‬ـ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ و ﺑﯽ ﺁزار و ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ درﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫‪ 2‬ـ ﻣﻦ ﺑﻪ هﻴﭽﮑﺲ ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﺪادم ﮐﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﮐﺪ و ﺳﻮﻣﺮ را دﭼﺎر هﺮاس ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 3‬ـ ﻣﻦ ﺑﻪ هﻴﭽﮑﺲ ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﺪادم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺁزار و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ وﻳﺮاﻧﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 4‬ـ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن دادم ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ هﻴﭻ ﺧﺎﻧﻪ ای ﺁﺳﻴﺐ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ داراﻳﯽ ﮐﺴﯽ دﺳﺘﺒﺮدی زدﻩ ﺷﻮد و‬
‫ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ای ﺑﻪ ﭘﺮوﻩ ﺑﺮود و ﭼﺎﭘﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪ 5‬ـ ﻣﻦ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﻬﺎی ﻣﺮدم ﺑﺎﺑﻞ و هﻤﻪ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎهﻬﺎی ﺁﻧﺎن را ﺑﺮﺁوردم‪.‬‬

‫‪ 6‬ـ ﻣﻦ در ﺑﻬﺒﻮد زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ هﻤﮕﺎن ﮐﻮﺷﻴﺪم و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺳﺎﻳﺶ دادم‪.‬‬

‫‪ 7‬ـ ﺁﻧﭽﻪ در ﺑﺎﺑﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺎﻳﺸﮕﺎﻩ هﺎی ﻣﺮدم ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬دل ﻣﺮا در ﺳﻴﻨﻪ ﻓﺸﺮد و ﺁزارم‬
‫داد‪.‬‬

‫‪ 8‬ـ ﻣﻦ ﻳﻮغ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ را از ﮔﺮدن ﻣﺮدم ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ 9‬ـ ﺧﺎﻧﻪ هﺎی وﻳﺮان ﺁﻧﺎن را ﺁﺑﺎد ﮐﺮدم‪.‬‬

‫‪ 10‬ـ ﺑﻪ رﻧﺠﻬﺎ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻴﻬﺎﻳﺸﺎن ﭘﺎﻳﺎن دادم و ﺁﺳﻮدﮔﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫‪ 11‬ـ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ هﺎی ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﮐﺮدم‪.‬‬

 ‫‪ 12‬ـ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ دﺳﺘﺨﻮش وﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ﺳﺎزی ﮐﺮدم‪.‬‬

‫‪ 13‬ـ ﭘﻴﮑﺮﻩ ﺧﺪاﻳﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸﺎن در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد از ﻧﻮﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و در ﭘﺎﻳﮕﺎهﯽ ﺑﻠﻨﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺎﻳﺪار ﻧﻬﺎدم‪.‬‬

‫‪ 14‬ـ ﻣﻦ هﻤﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎن ﺷﻬﺮهﺎ را ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﺎن و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ را رهﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮد ﺁوردم و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﺎن‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 15‬ـ ﺧﺎﻧﻪ هﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺎزدادم‪.‬‬

‫‪ 16‬ـ هﻤﻪ ﺧﺪاﻳﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 17‬ـ ﻓﺮﻣﺎن دادم ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﺮدم در ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮد ﺁزاد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 18‬ـ ﻓﺮﻣﺎن دادم ﮐﻪ از ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺎ اﮐﺪ و ‪ ...‬هﻤﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺳﻮی دﺟﻠﻪ هﺴﺘﻨﺪ و از روزﮔﺎران‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮﺳﺎزی ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ هﺎﻳﺸﺎن را ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 19‬ـ هﻤﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺳﻮﻣﺮ و اﮐﺪ را ﺑﯽ ﺁﺳﻴﺐ ﺑﻪ ﮐﺎﺧﻬﺎ و ﮐﻮﺳﮑﻬﺎی ﺧﻮد ﮐﻪ"دﻟﺸﺎدی" ﻧﺎم داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪم ‪..‬‬

‫‪ 20‬ـ ﻓﺮﻣﺎن دادم ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮی را ﺑﻴﺎزارد‪.‬‬

‫‪ 21‬ـ ﻣﻦ ﺗﺨﻢ دوﺳﺘﯽ و ﻣﻬﺮورزی و ﻣﻬﺮﺟﻮﻳﯽ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﭘﺎﺷﻴﺪم‪.‬‬

‫‪ 22‬ـ ﻣﻦ ﺁراﻣﺶ و ﺁﺳﺎﻳﺶ و اﺳﻮدﮔﯽ را ﺑﻪ ﻣﺮدم رﻧﺠﺪﻳﺪﻩ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ 23‬ـ ﻣﻦ ﺑﻪ رﻧﺞ و اﻧﺪوﻩ و ﻏﻢ ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺎﻳﺎن دادم و ﮐﺎﻣﺮواﻳﯽ و ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﯽ و ﻣﻬﺮ و ﮐﺎﻣﻴﺎری را ﭘﻴﺸﮑﺸﺸﺎن‬
‫ﻧﻤﻮدم‪.‬‬

‫‪ 24‬ـ ﺷﻬﺮهﺎی ﺁﺑﺎد را ﮐﻪ وﻳﺮان ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﺑﺎد ﮐﺮدم‪.‬‬

‫‪ 25‬ـ ﻓﺮﻣﺎن دادم ﮐﻪ ‪ :‬هﻤﻪ ﻣﺮدم در اﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺟﺎ‪ ،‬دﻳﻦ‪ ،‬رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ ﺁزادﻧﺪ و هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ را‬
‫ﺑﻴﺎزارد‪.‬‬

‫ﻓﺮﻣﺎن ﮐﻮرش ﺑﻪ ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺧﻮد در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺁﺷــﻮر‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

‫‪ 1‬ـ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ هﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭼﺎﭘﻴﺪن ‪ ،‬دﺳﺖ درازی ﺑﻪ داراﻳﯽ ﻣﺮدم ‪ ،‬روی ﻧﻴﺎورﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ 2‬ـ ﺑﻪ ﺷﻤﺎهﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﺁزار و رﻧﺞ دادن ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪.‬‬

‫‪ 3‬ـ ﺑﻪ ﺷﻤﺎهﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺁدﻣﮑﺸﯽ دﺳﺖ ﻧﻴﺎزﻳﺪ‪.‬‬

‫‪ 4‬ـ ﺑﻪ ﭘﺮوﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ داراﻳﯽ ﻣﺮدم ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺮداﻧﮕﯽ و راد ﻣﺮدی ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪ 5‬ـ ﭼﺎﭘﻴﺪن دﻳﮕﺮان و دﺳﺖ درازی ﺑﻪ داراﻳﯽ و هﺴﺘﯽ ﺁﻧﺎن ‪ ،‬ﺷﻴﻮﻩ ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺴﺖ و ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ و ﺧﻮار‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪ 6‬ـ ﺁدﻣﮑﺸﯽ و ﺑﺪرﻓﺘﺎری از رادﻣﻨﺸﯽ و ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﻪ دور اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ 7‬ـ هﺮ ﮐﺲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮی ددان و درﻧﺪﮔﺎن را دارد و از ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﻮﻳﯽ ﻧﺒﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ 8‬ـ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﮔﺎن ﺑﺎ ﻣﺮداﻧﮕﯽ و ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺰرﮔﻮاری و ﺑﺮادری رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ و از ﺑﺪی ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ 9‬ـ ﻣﻬﺮ و ﻣﻬﺮورزی و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﻮر ﮐﺎر ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ 10‬ـ ﭘﻴﺮوی از اﻳﻦ دﺳﺘﻮر و راﻩ و روش هﻤﺎرﻩ راﻩ ﭘﻴﺮوزی را ﺑﺮ روی ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ و در دﺷﻮارﻳﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﺎرﻳﺘﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫) ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺮودوت و ﮔﺰﻧﻔﻮن (‬

‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬ ‫ﮐﻮرش ﺑﺰرگ از دﻳﺪﮔﺎﻩ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬

‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن داد ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﻞ هﺰار ﻳﻬﻮدی را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ‬
‫ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮای هﺮاﺳﺎﻧﺪن ﺁﻧﻬﺎ ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﺧﻮارﻩ هﺎ رادر ﺁب ﺟﻮش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺑﭽﻪ هﺎی ﺧﺮدﺳﺎﻟﺸﺎن‬
‫را ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮرش ﺑﺰرگ هﻤﻪ ﻧﻴﺎزهﺎی زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺁﻧﺎن را ﻓﺮاهﻢ‬
‫ﻧﻤﻮد و ﺑﺎ ارج ﻧﻬﺎدن ﺑﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ‪ ،‬رواﻧﻪ " اورﺷﻠﻴﻢ" ﮐﺮد‪.‬‬

‫از اﻳﻨﺮو دﻓﺘﺮ دﻳﻨﯽ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم " اﺷﻌﻴﺎی ﻧﺒﯽ" او را ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﻮاﻧﺪ و رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺶ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬در‬
‫" ﻳﻬﻮﻩ ‪ ،‬ﺧﺪای ﻳﻬﻮدﻳﺎن ‪ ،‬او را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ دادﮔﺴﺘﺮی را ﺑﺎ ﻣﻬﺮ و دهﺶ‬ ‫اﻳﻦ دﻓﺘﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ‪:‬‬
‫هﻤﺮاﻩ ﻧﻴﮑﻴﻬﺎ و زﻳﺒﺎﺋﻴﻬﺎ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﺘﻤﮑﺎران ﺑﮕﺴﺘﺮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ و رﻧﺠﺪﻳﺪﻩ و ﺳﺘﻤﮑﺶ ارزاﻧﯽ‬
‫دارد‪.‬‬

‫او را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﮕﺎن را ﺑﻪ ﮐﻴﻔﺮ رﺳﺎﻧﺪ و زﺷﺘﻴﻬﺎ و ﺑﺪﻳﻬﺎ و ﭘﻠﻴﺪﻳﻬﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪ .‬او ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬
‫ﻣﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﯽ ﻣﺮا در دﺳﺖ دارد‪.‬‬

‫) ﺑﺨﺶ ‪ 41‬ـ ﺑﻨﺪهﺎی ‪ 1‬ﺗﺎ ‪ ، 3‬ﺑﺨﺶ ‪ 44‬ـ ﺑﻨﺪهﺎی ‪ 28‬و ‪ ، 29‬ﺑﺨﺶ ‪ 45‬ـ ﺑﻨﺪهﺎی ‪ 13‬و ‪ ، 14‬ﺑﺨﺶ ‪ 46‬ـ‬
‫ﺑﻨﺪهﺎی ‪ 11‬و ‪ 12‬و ‪ ، 13‬ﺑﺨﺶ ‪ 48‬ـ ﺑﻨﺪهﺎی ‪ 14‬و ‪( 15‬‬

‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﮐﻮرش ﺑﺰرگ در ﺳﺎرد و ﺑﺎﺑﻞ‬

‫‪ 1‬ـ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ ﭘﺲ از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن " ﺑﻠﻤﺸﻤﺮ " ﭘﺴﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن در ﺑﺨﺶ ﮐﻬﻨﻪ‬
‫ﺷﻬﺮ ‪ ،‬ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﺁزردﻩ ﺷﺪ و ﺑﻴﺪرﻧﮓ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ درﺑﺎر ﭘﺎرس و هﻤﻪ ﺳﭙﺎهﻴﺎن اﻳﺮان ﺳﻮﮔﻮار ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
 ‫هﺮودوت ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ رادﻣﺮدی و ﮐﺎر ارزﻧﺪﻩ ﮐﻮرش ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺘﯽ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫‪ 2‬ـ " ﮐﺮوزوس " ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ " ﺳﺎرد " ﭼﻮن از ﮐﻮرش ﺑﺰرگ ﺷﮑﺴﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬از ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ هﻴﺰﻣﻬﺎ‬
‫را ﺑﻪ اﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد و هﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد را در ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‪ .‬او از ﺗﺮس ﺁزار و ﺷﮑﻨﺠﻪ ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺧﻮد و ﺧﺎﻧﻮادﻩ اش را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮرش ﺑﺰرگ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺳﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ و او هﻨﻮز ﭘﺎی ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻨﻬﺎدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮرش از اﺳﺐ ﭘﻴﺎدﻩ ﻣﻴﺸﻮد و‬
‫او را در ﺑﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد و ﺑﻪ ﻧﻮازﺷﺶ ﻣﻴﭙﺮدازد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮ او را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﻮد ﻣﻴﮕﻴﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮرش ﺑﺰرگ ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﻩ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎخ ﻣﻴﺒﺮد و او را ﻳﺎر و راﻳﺰن ﺧﻮد ﻣﻴﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار ﺁﺷﻮر ﺑﺎﻧﻴﭙﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮر‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

‫‪ 1‬ـ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻩ " ﺁﺷﻮر" و " اﻳﺸﺘﺎر" ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﺎن ﻣﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎن و اراﺑﻪ هﺎی ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻬﺮ " ﮔﻴﻨﺎ " ﺗﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ 2‬ـ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ را ﺑﺎ هﻤﻪ ﻧﻴﺮو ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﺎ ﻳﮏ ﺷﺒﻴﺨﻮن ﺗﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﻮدم‪.‬‬

‫‪ 3‬ـ ﭘﺲ از ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪن ﺷﺸﺴﺪ ﺗﻦ از ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن و ﺳﺮﺑﺎزان دﺷﻤﻦ را ﺳﺮﺑﺮﻳﺪم‪.‬‬

‫‪ 4‬ـ ﺳﭙﺲ ﺳﻪ هﺰار ﮔﺮﻓﺘﺎر و دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ زﻧﺪاﻧﯽ را زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﺑﻪ اﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺳﻮزاﻧﺪم‪.‬‬
‫‪ 5‬ـ ﻣﻦ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﻳﮏ ﺗﻦ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺰد‪ .‬هﻤﻪ راﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدم‪.‬‬

‫‪ 6‬ـ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ﺷﻬﺮ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪم و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﭘﻮﺳﺖ از ﺗﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺸﺎن ﮐﻨﺪم و‬
‫ﭘﻮﺳﺘﺶ را ﺑﻪ دﻳﻮار ﺷﻬﺮ ﺁوﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ 7‬ـ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﻬﺮ "ﺗﻼ" روان ﺷﺪم‪.‬‬

‫‪ 8‬ـ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭼﻮن ﻣﺮدم از در ﻧﻮﮐﺮی و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺷﺎن ﺗﺎﺧﺘﻢ و ﺁﻧﺮا ﮔﺸﻮدم‪.‬‬
‫‪ 9‬ـ در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺎزش ‪ ،‬ﺳﻪ هﺰار ﺗﻦ را از دم ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﺬراﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 10‬ـ ﺳﭙﺲ ﮔﺮوﻩ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﮕﺮی را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و هﻤﻪ را ﮐﺒﺎب ﮐﺮدم‪.‬‬

‫‪ 11‬ـ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ‪ ،‬دﺳﺖ و اﻧﮕﺸﺖ و ﮔﻮش و ﺑﻴﻨﯽ ﺑﺮﻳﺪم‪.‬‬

‫‪ 12‬ـ هﺰاران ﭼﺸﻢ از ﮐﺎﺳﻪ و هﺰاران زﺑﺎن از دهﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫‪ 13‬ـ از ﮐﺎﻟﺒﺪ ﮐﺸﺘﮕﺎن ‪ ،‬ﭘﺸﺘﻪ هﺎ ﺳﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ 14‬ـ ﺳﺮهﺎی ﺑﺮﻳﺪﻩ را ﺑﻪ ﺗﺎﮐﻬﺎی ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ ﺁوﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ 15‬ـ هﺮ ﭼﻪ ﺳﻴﻢ و زر و ﭼﻴﺰهﺎی ﮔﺮان ﺑﻬﺎ و ﺳﺎﺧﺘﻬﺎی ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺷﻮر ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪.‬‬
‫‪ 16‬ـ ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﻪ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎهﻬﺎی اﻳﻼم و هﻤﻪ ﻧﻴﺎﻳﺸﮕﺎﻩ هﺎﻳﺸﺎن را از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ ﺑﺮﮐﻨﺪم‪.‬‬

‫‪ 17‬ـ هﻤﻪ ﺧﺪاﻳﺎﻧﺸﺎن را ﻧﺎﺑﻮدﮐﺮدم‪.‬‬

 ‫‪ 18‬ـ در درازای ﻳﮏ ﻣﺎﻩ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ روز ‪ ،‬هﻤﻪ ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ را وﻳﺮان ﻧﻤﻮدم‪.‬‬

‫‪ 19‬ـ و در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﻮرﻩ زار و ﺧﺎر ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭘﺎﺷﻴﺪم‪.‬‬

‫‪ 20‬ـ هﻤﻪ ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان و واهﺮان ﭘﺎدﺷﺎهﺎن و ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬

‫را ﺑﻪ ﺁﺷﻮر ﺑﺮدم‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار ﺳﻨﺎﺧﺮﻳﺐ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮر‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

‫‪ 1‬ـ ﺑﻪ ﺳﯽ و ﭼﻬﺎر دژ و ﺷﻬﺮهﺎی ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺎزش ﺑﺮدم و ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺸﻮدم‪.‬‬

‫‪ 2‬ـ هﺮ ﮐﺲ را ﺑﻪ دم دﺳﺘﻢ رﺳﻴﺪ‪ ،‬از دم ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﺬراﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 3‬ـ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎن و ﻣﺮدم ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﺮدم و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮهﺎ ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫‪ 4‬ـ ﺷﻬﺮهﺎ را درهﻢ ﮐﻮﺑﻴﺪم و هﺮﺟﺎ ﺁﺑﺎدی ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬وﻳﺮان ﮐﺮدم‪.‬‬

‫‪ 5‬ـ هﻴﭻ ﺷﻬﺮی ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻪ ای ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ در ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫‪ 6‬ـ دود و ﺁﺗﺶ از اﻳﻦ ﺷﻬﺮهﺎ هﻤﭽﻮن دودی ﺑﻠﻨﺪ و ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﭘﻬﻨﺎور ﺑﭙﺮاﮐﻨﺪم‪.‬‬
‫‪ 7‬ـ ﺁﻧﭽﻪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮهﺎ ﺑﺎز ﻳﺎﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدم‪.‬‬

‫‪ 8‬ـ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺧﻮد ﺟﺰ وﻳﺮاﻧﯽ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺎز ﻧﻨﻬﺎدم‪.‬‬

‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﻞ‬

‫‪ 1‬ـ ﺑﻪ ﺷﻬﺮهﺎ ﺗﺎﺧﺘﻢ و هﻤﻪ ﺟﺎ را ﺑﻪ دود و ﺁﺗﺶ ﮐﺸﺎﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 2‬ـ ﻓﺮﻣﺎن دادم ﮐﻪ ﺻﺪ هﺰار ﭼﺸﻢ از ﮐﺎﺳﻪ درﺁرﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 3‬ـ دﺳﺘﻮر دادم ﺗﺎ ﺻﺪ هﺰار ﭘﺎ را ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ و ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 4‬ـ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ دﺷﻤﻦ را از ﮐﺎﺳﻪ درﺁوردم‪.‬‬

‫‪ 5‬ـ هﺰاران دﺧﺘﺮ را زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ در ﺁﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 6‬ـ هﺰاران ﭘﺴﺮ را در ﺁﺗﺶ ﮐﺒﺎب ﮐﺮدﻩ ﺳﻮزاﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 7‬ـ ﭼﻨﺎن ﺧﺎﻧﻪ هﺎ را در هﻢ ﮐﻮﺑﻴﺪم ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺪﻩ ای از ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰد‪.‬‬
 ‫‪ 8‬ـ هﻴﭻ ﺧﺎﻧﻪ ای ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ وﻳﺮان ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫‪ 9‬ـ هﻴﭻ ﺷﻬﺮی ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای در ﺁن ﺑﺎز ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 10‬ـ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ و اﺷﮏ و زاری ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 11‬ـ ﻣﻦ دﺷﻤﻨﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮاری و زاری و ﭘﺴﺘﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ 12‬ـ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﮔﺎن هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ دﻟﺴﻮزی روا ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬هﻤﻪ را از دم ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﺬراﻧﺪم‪.‬‬
‫‪ 13‬ـ ﻣﻦ در هﻤﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎ ﺗﺨﻢ ﺗﺮس و هﺮاس و ﺑﻴﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪم‪.‬‬

‫درﺑﺎرﻩ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ‪ ،‬از " ﺗﻮرات " ـ دﻓﺘﺮ دوم ‪ :‬ﺗﻮارﻳﺦ اﻳﺎم ـ ﺑﺎب ‪36‬‬
‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

‫‪ 1‬ـ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻠﺪاﻧﻴﺎن ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﺎن را در ﻧﻴﺎﻳﺸﮕﺎﻩ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﮑﺸﺖ‪.‬‬

‫‪ 2‬ـ ﺑﺮ ﺟﻮاﻧﺎن ‪ ،‬دوﺷﻴﺰﮔﺎن ‪ ،‬ﭘﺴﺮان و رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪان ﮔﺬﺷﺖ ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫‪ 3‬ـ او هﻤﻪ ﺁوﻧﺪهﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا را از ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﮔﻨﺠﻬﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ و ﺳﺮوراﻧﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ‬
‫ﺑﺮد‪.‬‬

‫‪ 4‬ـ او ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا را ﺑﺴﻮزاﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫‪ 5‬ـ او دژ " اورﺷﻠﻴﻢ " را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪ 6‬ـ او هﻤﻪ ﮐﺎﺧﻬﺎ و ﮐﻮﺷﮑﻬﺎ را ﺑﻪ اﺗﺶ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ و ﺳﻮزاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 7‬ـ هﻤﻪ ﭼﻴﺰهﺎی ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮد‪.‬‬

‫‪ 8‬ـ ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﺗﺎ زﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﭘﺎرس‪ ،‬ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار " ﻣﺤﻤﺪ " و " ﻋﻠﯽ " هﻨﮕﺎم ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎ‬
‫ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬
 ‫‪ 1‬ـ در ﺟﻨﮓ " ﺧﻴﺒﺮ " هﻤﻪ ﻣﺮدم را از دم ﺗﻴﻎ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ و از ﮐﺸﺘﻪ هﺎ ﭘﺸﺘﻪ هﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ‪،‬‬
‫هﺰاران ﺗﻦ رادﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و در ﺑﻴﺎﺑﺎن رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 2‬ـ در ﺟﻨﮓ " ﺧﻨﺪق " ﭼﻨﺪ ﺳﺪ ﺗﻦ را ﮐﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮوهﯽ را دﺳﺖ و دﺳﺘﻪ ای را ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﺁوﻳﺰان ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎری از ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ هﺎ را ﮐﻪ ﭘﻴﺮزﻧﺎن و ﭘﻴﺮﻣﺮدان ﺑﻮدﻧﺪ در ﺑﻴﺎﺑﺎن‬
‫رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و زن و ﺑﭽﻪ هﺎ را ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 3‬ـ از ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم ﺗﺎ هﺸﺘﻢ ﮔﺮﻳﺰ " ﻣﺤﻤﺪ " از ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻪ داراﻳﯽ‬
‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﭼﺎﭘﻴﺪن ﮐﺎرواﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ هﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن هﻤﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ دم ﺷﻤﺸﻴﺮ دادﻧﺪ و زن و ﺑﭽﻪ هﺎ‬
‫را ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﮐﺸﺘﺎر " ﻣﺤﻤﺪ " ﺑﻪ دﺳﺖ " ﻋﻠﯽ " اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ 4‬ـ "ﻋﻠﯽ" ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن "ﻣﺤﻤﺪ" هﻔﺖ ﺳﺪ ﺗﻦ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن "ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ" را ﮐﻪ ﺑﻪ دروغ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ زﻳﻨﻬﺎر و ﭘﻨﺎﻩ‬
‫دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻳﮏ روز ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎر ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪن اﻳﻦ هﻔﺘﺴﺪ ﺗﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ "ﻋﻠﯽ" و "زﺑﻴﺮ" اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫در ﺁن روز هﻤﻪ دﺷﺖ و ﺑﻴﺎﺑﺎن را ﻧﺎﻟﻪ و ﻓﻐﺎن ﺑﭽﻪ هﺎ و زﻧﺎن ﭘﺮ ﮐﺮدﻩ و ﺟﻮی ﺧﻮن در هﺮ ﮔﻮﺷﻪ ای روان‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ 5‬ـ در ﺳﺎل ﺳﻮم ﮔﺮﻳﺰ "ﻣﺤﻤﺪ " از ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬در ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم " ﺑﺨﺮان " ﮐﻪ ﺗﻴﺮﻩ "ﺑﻨﯽ ﺳﻠﻴﻢ" ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺗﺎزﺷﯽ ﺗﻨﺪ و ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و هﻤﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن را ﮐﺸﺘﻨﺪ و داراﺋﻴﺸﺎن را ﺑﻪ ﭘﺮوﻩ ﺑﺮدﻧﺪ و‬
‫ﭼﺎدرهﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 6‬ـ در ﺷﺒﻴﺨﻮﻧﯽ ﺑﻪ دژ" اﻟﻘﺮدﻩ" ﻳﮏ ﺗﻦ را زﻧﺪﻩ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ و هﻤﻪ ﻣﺮدم را ﺑﺎ ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ و ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای‬
‫دﻟﺨﺮاش ﮐﺸﺘﻨﺪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 7‬ـ "ﻣﺤﻤﺪ" در ﺟﻨﮓ "دژ زﺑﻴﺮ" ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺑﻪ روی دژ ﺁب ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﻮﻧﺪ از ﺁن ﺑﻴﺮون ﺁﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺁب هﻤﻪ ﺟﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮدم ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ رﺳﻢ ﺗﺎزﻳﺎن و ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﻮر " ﻗﺮﺁن" دﺳﺖ و ﭘﺎهﺎﻳﺸﺎن را ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و در ﺑﻴﺎﺑﺎن رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ رﻧﺞ و درد ﺟﺎن‬
‫دهﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 8‬ـ "ﻣﺤﻤﺪ" در ﻳﮑﯽ از ﺗﺎزﺷﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﮐﺎروان "ﻗﺮﻳﺶ" دﺳﺘﻮ رداد در ﭼﺎﻩ ﺁﺑﯽ ﮐﻪ از ﺁن ﻣﻴﻨﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬زهﺮ‬
‫ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ ‪..‬ﮐﺎرواﻧﻴﺎن ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ از زهﺮ در ﭼﺎﻩ از ﺁن ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن ﺑﺎ درد و رﻧﺞ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ ﻣﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را در ﭼﺎﻩ رﻳﺨﺘﻨﺪ و "ﻣﺤﻤﺪ" ﺑﺮﺳﺮ ﭼﺎﻩ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺁﻳﺎ ﺳﻴﺮاب ﺷﺪﻳﺪ ؟ "‪.‬‬

‫‪ 9‬ـ ﺗﻴﺮﻩ " ﺑﻨﯽ ﻧﻀﻴﺮ" را ﮐﺸﺘﺎری ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ هﻤﻪ ﺧﺮﻣﺎﺳﺘﺎﻧﻬﺎ را ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫راﻩ درﺁﻣﺪ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﻴﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﺗﺶ ﺑﺰﻧﻨﺪ و هﻤﻪ را ﻳﮑﺠﺎ ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 10‬ـ در ﺷﺒﻴﺨﻮن ﺑﻪ ﮐﺎروان "ﻗﺮﻳﺶ" در ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم"ﻧﺨﻠﻪ" زن و ﻣﺮد و ﺑﭽﻪ ﮐﺎرواﻧﻴﺎن را ﮐﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺳﺨﺖ در ﺧﺸﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻠﯽ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎن "ﻋﻤﺮﺑﻦ ﺧﺰر" ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﮐﺎروان را از ﮐﺎﺳﻪ درﺁرد‬
‫و دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺒﺮد و در ﺑﻴﺎﺑﺎن رهﺎ ﺳﺎزد‪.‬‬

‫‪ 11‬ـ "ﻣﺤﻤﺪ" ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم "ﻣﺤﻤﺪﻃﻠﺤﻪ" را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ "ﺷﻮﻳﻠﻢ" ﻳﻬﻮدی را ﮐﻪ ﮔﺮوهﯽ در ﺁﻧﺠﺎ‬
‫ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ‪ .‬در ﺁﺗﺶ ﺳﻮزی ﺳﻬﻤﻨﺎک ﮔﺮوﻩ ﺑﺴﻴﺎری زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ و در ﻣﻴﺎن‬
‫ﺁﻩ و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺒﺎب ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺗﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﺮﻳﺰد ﮐﻪ او هﻢ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را‬
‫ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺁﻧﮕﺎﻩ او را ﮐﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪ 12‬ـ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺘﺮﺑﺎن ﺧﻮد را در ﻳﮏ ﺑﺮﺧﻮردی از دﺳﺖ ﻣﻴﺪهﺪ ‪ ،‬ﺑﺮای ﮐﻴﻨﻪ ﺟﻮﻳﯽ دﺳﺘﻮر ﻣﻴﺪهﺪ ﺑﺴﻴﺎری‬
‫از ﻣﺮدم ﻧﮕﻮﻧﺒﺨﺖ ﺗﻴﺮﻩ "ﺑﺤﻴﺮﻩ" را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﻧﺨﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ را از ﮐﺎﺳﻪ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و‬
‫ﺳﭙﺲ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺒﺮﻧﺪ و در ﺑﻴﺎﺑﺎن رهﺎ ﺳﺎزﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ درد و رﻧﺞ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ و دﺧﺮاش ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 13‬ـ ﻣﺤﻤﺪ " اﺳﻠﻢ" ﺑﺮدﻩ " اﻟﺤﺎج" و "ﻋﺮﻳﺾ اﺑﻮﻳﺴﺎر" ﺑﺮدﻩ " ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎص" را ﺳﺮﭼﺎﻩ "ﺑﺪر" دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻤﻮد و‬
‫ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺟﺎی ﮐﺎرواﻧﻴﺎن را ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ زﻳﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ هﺎی دﻟﺨﺮاش ﺑﺮد و ﭘﺲ از دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪن ‪،‬‬
‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن رهﺎ ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪ 14‬ـ " ﮐﺘﺎﻧﻪ ﺑﻦ رﺑﻴﻊ" ‪ ،‬ﺳﺮدار دژی ﺑﻪ ﻧﺎم "ﺧﻴﺒﺮ" زﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم "ﺻﻔﻴﻪ" دﺧﺘﺮ "ﺣﯽ ﺑﻦ اﺧﻄﺐ"‬
‫را داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ او ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورد دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﺷﻮهﺮش را‬
‫ﭼﻬﺎر ﭘﺎرﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ هﻤﺎن ﺷﺐ ﮐﺸﺘﻦ ﺷﻮهﺮ ‪ ،‬زن را ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﺑﺎ زور ﺑﺎ او هﻤﺒﺴﺘﺮ‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺤﻤﺪ درﺳﺖ وارون ﻓﺮﻣﺎن هﺎ و دﺳﺘﻮرهﺎی "اﷲ" در "ﻗﺮﺁن" ﺧﻮد او ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻴﭻ زﻧﯽ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ و دﻩ روز ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﺁﻣﻴﺰش ﺟﻨﺴﯽ ﻧﻤﻮد ) ﺳﻮرﻩ ‪ 2‬ﺁﻳﻪ‬
‫‪(234‬‬

‫‪ 15‬ـ "ﺣﺴﻨﯽ اﻟﻘﺮﻳﻈﯽ" زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ او ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺲ از ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﮑﻪ او را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺳﭙﺲ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮدم دﺳﺘﻮر ﻣﻴﺪهﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻧﺨﺴﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﭘﺲ از ﻧﻴﻤﺮوز رﻧﺞ دادن ‪ ،‬ﮔﺮدن او را ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 16‬ـ در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻳﮑﯽ از ﻧﺰدﻳﮑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﺎم "ﺣﺒﺎب ﻣﻨﺬر" هﻤﻪ ﭼﺎﻩ هﺎی ﺁب را وﻳﺮان ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 17‬ـ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ " ﻋﻘﻴﻘﻪ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻣﺤﻂ" از ﺳﺮداران دﺷﻤﻦ در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺘﮕﻴﺮ‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ ﺑﯽ درﻧﮓ ﮔﺮدن او را از ﺗﻦ ﺟﺪا ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬او ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ زﻧﺪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺧﺪاﻳﯽ ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪهﺪ ‪:‬‬
‫"ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ "‬

‫‪ 18‬ـ ﻣﺤﻤﺪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ او ﺳﺮودﻩ هﺎﻳﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺳﺮهﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺎ‬
‫ﺧﻨﺠﺮ در ﺟﻠﻮی هﻤﻪ از ﺗﻦ ﺟﺪا ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 19‬ـ "ﻋﻠﯽ" در ﺟﻨﮓ " ﻧﻬﺮوان" ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﭼﻨﺪ هﺰار ﺗﻦ از ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد را ﮐﻪ زﻳﺮ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ "ﻋﺒﺪاﷲ ﺳﺒﺎ "‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺁﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﺳﻮزاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 20‬ـ "ﻋﻠﯽ" ﭼﻨﺪ هﺰار ﺗﻦ از ﻣﺮدﻣﯽ را ﮐﻪ "ﺧﻮارج" ﻧﺎم داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﮐﺸﺘﺎر ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ 21‬ـ اﻳﻨﻬﻢ ﺳﺨﻨﯽ از ﭘﻴﺮو دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ اش "ﺧﻤﻴﻨﯽ "درﺑﺎرﻩ او ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ هﻤﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪ هﺎ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ و در هﻤﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎ ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮدﮔﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ‪ " :‬روز ﺧﻮارج ‪ ،‬روزی اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﻴﺮاﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﺳﻼم اﷲ ﻋﻠﻴﻪ ‪،‬‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮش را ﮐﺸﻴﺪ و اﻳﻦ ﻓﺎﺳﺪهﺎ را ﻣﺜﻞ ﻏﺪﻩ هﺎی ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ درو ﮐﺮد و ﺗﻤﺎﻣﺸﺎن را ﮐﺸﺖ‪ .‬ﺁن روز ‪،‬‬
‫روز ﻳﻮم اﷲ ﺑﻮد‪ ،‬روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪای ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺮای ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ زﻟﺰﻟﻪ وارد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻴﻞ وارد ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻓﺎن وارد ﻣﻴﮑﻨﺪ و ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺷﻼق ﻣﯽ زﻧﺪﮐﻪ ﺁدم ﺑﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ روز ﺧﺪاﺳﺖ و ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽ ﺷﻮد‪ 17 ) .‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﺎﻩ ‪ 2687‬ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ‪1358‬‬
‫ﺗﺎزﻳﺎن و ﺗﺎزی ﭘﺮﺳﺘﺎن ـ در ﺷﻬﺮ ﮔﻮم )ﻗﻢ(‪.‬‬
‫‪ 22‬ـ "ﻋﻠﯽ" در ﺑﻬﺎر ﺳﺎل ‪ 39‬ﮔﺮﻳﺰ "ﻣﺤﻤﺪ" از ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﺎرس و ﮐﺮﻣﺎن ﺑﻪ هﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﺗﺎزﻳﺎن ﭘﻴﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺸﮕﺮی ﺑﻪ ﺳﺮداری "زﻳﺎدﺑﻦ اﺑﻴﻪ " ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﮐﺸﺘﺎر ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎزﻳﺎن ﻣﺮدم اﻳﻦ دو‬
‫ﺷﻬﺮ را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎری از زن و ﺑﭽﻪ هﺎ را ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﺑﺮدﻧﺪ‪" .‬ﻋﻠﯽ" ﺑﺎ دﻳﺪن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬دﺳﺘﻮر داد ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫ﻣﻴﺎن ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺶ ﺑﺨﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 23‬ـ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن هﻤﺎن ﺳﺎل ﻣﺮدم ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر از ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﺎج و ﺧﺮاج‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎز زدﻧﺪ‪" .‬ﻋﻠﯽ" ﺑﻪ دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد‬
‫"ﺣﺴﻦ" و "ﺣﺴﻴﻦ" دﺳﺘﻮر ﻣﻴﺪهﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﺳﺮﮐﻮب ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪان "ﻋﻠﯽ" ﺑﺴﻴﺎری از‬
‫ﻣﺮدم ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر را ﮐﺸﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎری را دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 24‬ـ "ﻳﻌﻘﻮﺑﯽ" ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﺷﻨﺎس در دﻓﺘﺮ ﺧﻮد درﺑﺎرﻩ ﮐﺸﺘﺎر "ﻋﻠﯽ" ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﮐﻪ‬
‫دﺳﺘﻮرهﺎی او اﻧﭽﻨﺎن هﺮاس اﻧﮕﻴﺰ و ﺳﻬﻤﻨﺎک ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﭘﻨﺪار ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﻨﺪ‪ .‬او ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﮐﻪ "ﻋﻠﯽ"‬
‫در ﻳﮏ ﺗﺎزش ﮔﺮوهﯽ را ﺁﺗﺶ زد و زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﺳﻮزاﻧﺪ و دﺳﺘﻪ ای را در ﻣﻴﺎن دود ﺧﻔﻪ ﮐﺮد و ﺑﺴﻴﺎری از‬
‫ﻣﺮدم را اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪ و دﻳﻮارهﺎ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺮوهﯽ دﻳﮕﺮ ﻓﺮود ﺁورد و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای دﻟﺨﺮاش‬
‫ﮐﺸﺖ‪ ) .‬ﭘﻮﺷﻴﻨﻪ ‪ 2‬ـ ﺑﺮگ ‪ 138‬ـ ‪.( 137‬‬

‫‪ 25‬ـ در "ﻣﺮوج اﻟﺬهﺐ" ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ "ﻋﻠﯽ" در ﻳﮏ روز دوهﺰار و ﭘﺎﻧﺴﺪ ﺗﻦ را ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺗﻴﺮﻩ" ارّد" ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﮐﺸﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺸﺘﺎر ﺁﻧﭽﻨﺎن ﺳﻬﻤﻨﺎک ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮی‬
‫هﻤﺪردی ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ) .‬ﭘﻮﺷﻴﻨﻪ‪ 1‬ـ ﺑﺮگ ‪.( 729‬‬

‫‪ 26‬ـ "ﻋﻠﯽ" در ﺗﺎزش ﺑﻪ دژی "ﻋﺒﺪاﷲ ﺧﺼﺮﻣﯽ" و هﻔﺘﺎد ﺗﻦ از ﻳﺎران او ﮐﻪ در دژ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﺗﺶ زد و ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﺳﻮزاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 27‬ـ ﺳﺮﺑﺮﻳﺪﻧﻬﺎی "ﻋﻠﯽ" ان اﻧﺪازﻩ ﻓﺮاواﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮان هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺴﻨﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ او از ﺑﺮﻳﺪن ﺳﺮ زن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺴﻨﯽ اﻟﻘﺮﻳﻈﯽ ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد هﺸﺘﺎد و ﻧﻮد ﺳﺎﻟﻪ ای ﭼﻮن "ﻣﺮﺣﺐ"‬
‫و "ﻋﻤﺮﺑﻦ ﻋﺒﺪوود" ﺳﺮ ﺑﺎز ﻧﺰدﻩ و ﺑﺎ ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ‪ ،‬روز و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﺮﻳﺪن ﺳﺮ و ﮔﺮدن ﺑﻴﮕﻨﺎهﺎن ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪ‪.‬‬

‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن دارﻳﻮش ﺑﺰرگ در ﮐﺎر ﺗﺎژ‬

‫در " ﮐﺎرﺗﺎژ " روال ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدران زﻳﺮ ﻓﺸﺎر ﭘﺪران دﻳﻨﺪار ﻧﺎدان ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﭽﻪ هﺎی ﺧﺮدﺳﺎل و‬
‫ﺷﻴﺮ ﺧﻮارﻩ ﺧﻮد را ﺑﺮ روی دو دﺳﺖ ﺑﺖ ﺑﺰرگ و ﺳﺮﺷﻨﺎس و ﺑﻠﻨﺪ ﺁوازﻩ " ﻣﻮﻟﻮخ" ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن ﺳﺎﻣﺎن ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮی ﺟﻠﻮ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ در زﻳﺮ اﻳﻦ دو دﺳﺖ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻣﯽ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﺒﺎب و ﺳﻮﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد و ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ هﺮاس ﺁور و ﺗﺮﺳﻨﺎک‪ ،‬ﮐﺮﺑﺎن )ﻏﺮﺑﺎﻧﯽ( ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺖ ﺑﺰرگ ﭘﻴﺸﮑﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دارﻳﻮش ﺑﺰرگ ﭘﺲ از ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺒﻬﮑﺎری دﻟﺨﺮاش و ﭘﻠﻴﺪی و دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺎزی ﺑﻴﺨﺮدان‪ ،‬دﺳﺘﻮر داد‬
‫ﺟﻠﻮی ﺁن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬ ‫اﻧﺪرز ﺳﻔﺮات ﺑﻪ ﮐﺮﻳﺘﻮﭘﻮﻟﻮس‬

‫ای ﮐﺮﻳﺘﻮﭘﻮﻟﻮس‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﻨﮓ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ از ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﭘﺎرس ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﯽ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﻬﺎ ‪ :‬دادﮔﺮ ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎن ‪،‬‬
‫ﻣﻬﺮورز و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎ رﻓﺘﺎرهﺎی ﻣﺮدﻣﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ هﻨﺮ ﺑﺰرگ هﻤﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺁوردﻩ ﺷﺪﻩ از ﮐﺘﺎب ﺳﻨﺠﺶ ﻓﺮهﻨﮓ ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﺎ ﻓﺮهﻨﮓ ﺗﺎزی از ﺻﻔﺤﻪ ‪ 155‬ﺗﺎ ‪ 165‬ﻣﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬