Rosala de Castro - Adios, ros; adios, fontes

Adios, ros; adios, fontes; adios, regatos pequenos; adios, vista dos meus ollos: non sei cando nos veremos. Mia terra, mia terra, terra donde me eu criei, hortia que quero tanto, figueirias que prantei, prados, ros, arboredas, pinares que move o vento, paxarios piadores, casia do meu contento, muo dos castaares, noites craras de luar, campanias trimbadoras, da igrexia do lugar, amorias das silveiras que eu lle daba meu amor, camiios antre o millo, adios, para sempre adios! Adios groria! Adios contento! Deixo a casa onde nacn, deixo a aldea que conozo por un mundo que non vin! Deixo amigos por estraos, deixo a veiga polo mar, deixo, en fin, canto ben quero... Quen pudera non deixar!... Mais son probe e, mal pecado!, a mia terra n'e mia, que hasta lle dan de prestado a beira por que camia, que naceu desdichado. Tovos, pois, que deixar, hortia que tanto amei, fogueiria do meu lar, arborios que prantei, fontia do cabaar. Adios, adios, que me vou, herbias do camposanto, donde meu pai se enterrou, herbias que biquei tanto, terria que nos criou. Adis, Virxe da Asuncin, branca como un serafn, lvovos no corazn; peddelle a Dios por min, mia Virxe da Asuncin. Xa se oien loxe, moi lonxe, as campanas do Pomar; para min, ai!, coitadio, nunca mis han de tocar. Xa se oien loxe, mis lonxe Cada balada un dolor; voume solio, sin arrimo... Mia terra, adios!, adios! Adios tamn, queridia!... Adios por sempre quizais!... Dgoche este adios chorando desde a beiria do mar. Non me olvides, queridia, si morro de soids... tantas lgoas mar adentro... Mia casia!, meu lar!