Mala princeza Mala princeza, ije su kose imale boju meseeve svetlosti, iji je pogled bio modar, i iji

je glas imao miris utih rua, mala princeza je umorna od ivota, i ona je tuna. Ona je na svojim irokim mramornim teracama nad morem, pored ogromnih vaza u kojima su mirno umirale njezine krizanteme, plakala kradomice u duge mutne veceri. Nejasna nostalgija i neizvesna tuga umarale su njenu krv i njeno telo, koji su bili isti kao krv i telo u ljiljana. I u tople noi, kada je vazduh pun zlatne zvezdane praine, i dok na mranim zidovima spavaju mirni paunovi i kada svi cvetovi otvaraju svoja srca, otvaralo se i srce male princeze. Zato su te noci bile tako pune tuge i toplote. A kada je umrla, neujno i spokojno, kao to su poumirale njezine krizanteme, dugo su sa katedrale pevala stara zvona. Glasovi tih zvona bili su mirni i sveani kao glasovi davno pomrlih svetenika.